แนะนำให้ฟังเพลงนี้ไปด้วย 
http://www.youtube.com/watch?v=dUMSenYR9xEกระสุนไม่ถูกที่สำคัญ
ผมบาดเจ็บเล็กน้อย
แต่เอส
ถูกยิงเข้าที่ชายโครง
นอนไม่ได้สติมาสองวันแล้ว
.
.
“นายต้องฟื้นนะ”
พูดแบบนี้ตลอดสองวันที่ผ่านมา
ผมกลัว
กลัวเอสจะทิ้งผมไป
.
.
“ปุณ”
“คุณพุฒ” ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมา ก็เพิ่งเจอหน้าเขาวันนี้
ผมไม่ได้คิดว่าเขาจะหนี
และก็ไม่ได้คิดจะแจ้งความ
เพราะผมอยากให้เรื่องทุกอย่างมันจบ
“ไปคุยกันหน่อยสิ”
“ครับ”
บางทีถ้าเราได้ลองคุยกันสักครั้ง
พูดจากันแบบมีสติ
เรื่องของเราอาจจะจบลงได้ดีกว่านี้
เราเดินไปคุยกันที่สวน ด้านหลังโรงพยาบาล
เขาดูใจเย็นมาก
และมันมากพอที่จะทำให้ผมวางใจได้
ว่าเขาจะไม่ทำอะไรที่มันขาดสติแบบนั้นอีก
“ขอโทษ ที่ทำให้นายเจ็บ”
“ครับ ช่างมันเถอะครับ”
เขาอมยิ้มเล็กน้อย
ก่อนที่จะเงียบไปพักใหญ่
ผมเองก็นิ่ง
ไม่รู้จะเริ่มต้นพูดอะไร
ถึงผมจะอภัยให้เขาแล้ว
แต่พวกเราก็มาไกลเกินกว่าจะทำเหมือนไม่มีอะไร
แล้วคุยกันได้เหมือนเดิม
.
.
“ปุณ”
“...” ผมหันไปมองเขา
เห็นเขาสูดลมหายใจเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อ
“ขอร้องล่ะ”
เขาคุกเข่าลง
“กลับมาหาฉันได้ไหม”
“คุณพุฒ”
ตกใจ
ยอมรับว่าตกใจมากจริงๆ
คนอย่างเขา
คนเย่อหยิ่งแบบเขา
กำลังคุกเข่าลงตรงหน้าผม
“ไม่ว่าอะไรหรือสิ่งไหน ฉันก็จะหามาให้”
“...”
“ขอแค่ให้นายกลับมา”
ครั้งแรก ที่ผมได้เห็นน้ำตาของเขา
“ฉันรักนาย”
“รักมากรู้ไหม”
ผมยืนนิ่ง ในขณะที่เขากอดเอวผมแน่น
คำว่ารักของเขา
คำๆ นี้ผมเคยอยากได้ยินมาตลอด
แต่เขาไม่เคยพูดหรือแสดงมันออกมา
จนในวันนี้ เขากลับมาพูดมัน
พูดในวันที่ทุกอย่างมันสายเกินไป
มันสายเกินกว่าที่ผมจะให้อะไรเขาได้
เพราะตอนนี้
ทั้งตัวและหัวใจของผม
เป็นของคนอื่นไปแล้ว
Ma-NuD_LaW
+เป็ด 
เมื่อวานเข้าเล้าไม่ได้ แต่ผมก็ไม่ได้แต่งเพิ่ม
อย่างที่รู้ๆ สถานการณ์บ้านเมืองเป็นยังไง
ผมเองก็ลูกพ่อขุนคนนึง
ถึงไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ แต่ก็รู้สึกครับ
แฮะๆ 
ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ 