-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
:catrun:
เปิดจองนิยาย หน้า 47 >>จิ้ม<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39969.msg2897274#msg2897274)
ชุดเรื่องสั้น..เมียหลวง+เมียน้อย
((เรื่องสั้น)) เมียหลวง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39971.0)
เมียน้อย
จาก “เลขา”
พัฒนามาเป็น “คู่ขา”
ก่อนจะก้าวเข้าสู่ตำแหน่ง “เมียน้อย”
.
.
“เตรียมเอกสารการประชุมเสร็จหรือยัง”
“ครับ เสร็จแล้วครับ”
นับตั้งแต่วันแรกที่ผมเข้ามาทำงานที่นี่ ในตำแหน่งเลขาของเขา
พุฒ กรรมการผู้จัดการใหญ่ของบริษัท xxx
เขาก็กลายเป็นเป้าหมายในชีวิตผม
เขาที่ผมเคยคิดว่าอยู่ไกลเกินกว่าที่จะเอื้อมถึง
.
.
“รอกินข้าวเย็นด้วย คืนนี้จะเข้าไปหาที่ห้อง”
“ครับ”
ความสัมพันธ์ของเราพัฒนาขึ้น หลังจากผมทำงานได้ไม่นาน
เขาไม่ได้คบหาใครเป็นพิเศษ และยังไม่คิดเรื่องแต่งงาน
ทุกๆ วันในชีวิตเขามีแต่เรื่องงาน
งาน งาน งาน และงาน
โอกาสจึงตกอยู่กับผม คนที่อยู่ใกล้ชิดเขามากที่สุด
ถึงแม้จะเป็นแค่ “คู่ขา” ของเขา
แต่เขาก็เป็นของผม
และผมคิดว่า มันจะเป็นแบบนั้นตลอดไป
จนกระทั่งวันหนึ่ง
วันที่เขาต้องมีครอบครัว
วันที่ผู้หญิงคนนั้น คนที่เหมาะสมกับเขาในทุกๆ ด้าน ได้ก้าวเข้ามาในชีวิตของเขา
งานแต่งงานถูกจัดขึ้นอย่างรวดเร็ว ด้วยการสนับสนุนจากคุณย่าของเขา
“คู่ขา” อย่างผม จึงถูกถีบให้มารับบท “เมียน้อย”
เป็นเมียน้อย ทั้งๆ ที่มาก่อน
Ma-NuD_LaW
ไม่ยาวครับ ..
เขียนกับน้องอีกคนนึง เดี๋ยวเอาลิ้งมาโยง :hao7:
-
ติดตามจ้าาาาาา ถ้าจะแซ่บไม่เบา หุหุ :hao3:
-
:pig2:
ปูที่นอนรอออออออออ กินมาม่า ทุกวัน จะได้โตไวไว แฮ่ะ!
-
นอนร่วมเตียงกับนักธุรกิจ ต้องคิดอย่างนักธุรกิจ
“เมื่อวานไปไหน ทำไมไม่อยู่ที่ห้อง” ถูกซักทันทีที่มาถึงห้อง
“ค้างบ้านเพื่อนครับ” บอกแล้วถอดเสื้อตัวนอกออก
“เพื่อนคนไหน”
“เพื่อนสมัยมัธยมครับ”
“แน่ใจนะว่าแค่เพื่อน”
“เกี่ยวอะไรกับคุณพุฒครับ”
“ปุณ!!”
เผลอถอนหายใจออกมาเสียดัง
เมื่อก่อนไม่เคยใส่ใจ แล้วทำไมเดี๋ยวนี้มาถาม ??
หรือเพราะกลัวว่าผมจะมีคนอื่น เหมือนที่ตัวเองมี !!
“เอาเวลาไปดูแลภรรยาคุณเถอะครับ”
“แล้วนายไม่ใช่หรือไง”
“เมียน้อยน่ะหรือครับ”
“อย่าประชด”
“ผมไม่ได้ประชด” บอกแล้วทิ้งตัวลงนอนกับเตียง
เมื่อคืนก็ไม่ได้นอน กลับมาถึงห้องก็เจอแบบนี้ ช่างเป็นวันหยุดที่แสนน่าเบื่อเสียจริง
“แล้วมาหาผมได้ยังไงครับ คุณพิมล่ะ”
“กลับไปบ้านคุณแม่เขา”
“แล้วมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ ทำไมไม่โทรบอก” ดูท่าทางน่าจะมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว
“บอกแล้วจะจับได้เหรอ ว่าไม่กลับห้องเลยทั้งคืนแบบนี้” เขาเดินมานั่งลงบนเตียงข้างๆ ผม “ไม่รู้ว่าไปนอนที่อื่นทุกคืนหรือเปล่า”
“ไม่ได้มีสามีมาคอยนอนกอดทุกคืนแบบคุณพิมนี่ครับ ผมจะได้ต้องรีบกลับ”
“ปุณ!!”
“...”
“แล้วจะให้ทำยังไง”
“ผมมีสิทธิเรียกร้องอะไรด้วยเหรอครับ”
“งั้นจะเอาอะไร บ้านไหม หรือว่ารถ”
“หึ” สมเพชตัวเองจริงๆ
นับวันยิ่งดูเหมือนเมียน้อยโง่ๆ เข้าไปทุกที
“อยากได้อะไร มีไหมที่ฉันไม่เคยให้”
“ตำแหน่งเมียหลวงละมั้งครับ”
“เมื่อก่อนนายไม่เคยชอบประชด”
“เพราะเมื่อก่อนไม่มีคุณพิมไงครับ”
“ฉันเบื่อจะเถียงแล้ว” พูดจบก็ย้ายขึ้นมาคร่อมทับตัวผม
“ผมยังไม่ได้อาบน้ำ”
“เสียเวลา”
แล้วผมก็ลงมือปฏิบัติหน้าที่บนเตียง ในฐานะเมียน้อยให้เขาเหมือนทุกที
แต่คราวนี้ เขาให้รางวัลผมด้วยการไปซื้อรถและจองบ้านราคาเหยียบสองล้าน ไม่ใช่แค่โอนเศษเงินเข้าบัญชีให้เหมือนทุกครั้ง
ตอนนี้ ผมว่าตัวเองกลายเป็น “เมียน้อย” เขาอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว
ขอบคุณครับ :pig4:
-
อร้ากกกก ชีวิตมันรันทดดด
เอาหัวโขกกำแพงตาย :z3:
-
:hao7:
ปุณ เอาเงินไปเลี้ยงเด็กเอ๊าะๆ เลยยยยย เจ๊สนับสนุน
-
ปุณณณณ อย่าไปยอมเค้าลูกกกกกก
:z6:
-
สงสารทั้งปุณ ทั้งผู้หญิงคนนั้น
แต่ประโยคนี้เจ็บจี๊ดถึงลิ้นหัวใจจริงๆ
"เป็นเมียน้อย ทั้งๆ ที่มาก่อน.."
-
รีดให้หมดตัวเลยบุญ
:interest:
-
รอจ้าๆ
-
รออ่านต่อจ้า ดูแล้วจะมันส์ o13
-
รอติดตาม :katai2-1:
-
ตรบบบบบบบบบบบบ
ปุณอย่ายอมมม! จบแบบไหนคะอยากรู้จังฮือออออ
-
ถ้า คุณพิมรู้... เธอคงรู้สึกแย่... แย่ที่มาทีหลัง แย่ที่สามีเป็นเกย์ แย่ที่ลับหลังสามีเป็นสามีของคนอื่น และที่แย่กว่า คือสามีมีอะไรกับผู้ชายที่มาก่อนเธอ... โอเอมจี คุณพิมสู้ๆนะคะ... ส่วนปุณ.. ก็ต้องหาทางออกนะคะ... ไอ้ผู้ชายคนนี้ เห็นแก่ตัวจริงๆ
-
เมียน้อยแต่เราก้มีศักดิ์ศรีนะคุนลูก....... อย่ายอมสู้เว้ย
-
อ้ากกก เกลียดอีเมียหลวง เกี่ยวมั้ย เกี่ยวเถอะ
อีพี่พุต :z6: ซักทีเถอะ ไม่ได้ดั่งใจ
เกริ่นมานิดนึง เราตีความไปไกลแล้วว สงสารปุณอ้ะ
-
ขออภัยคนอ่านด้วยครับ !!
HDD ของผมมีปัญหา ไม่รู้ว่าเพราะไวรัส หรืออะไร ทำให้ข้อมูลหายไปหมด
นิยายที่แต่งไว้ ไม่มีสำรองในเครื่อง เก็บไว้ใน HDD ที่เดียว
น่าเศร้าที่ต้องบอกกับคนอ่านว่า ขอเวลารื้อฟื้นความทรงจำ เพื่อจะแต่งใหม่ :laugh:
จะเริ่มตั้งแต่นาทีนี้ .. :z10:
-
:mew2: สู้นะ~
รออ่านจร้าาาาา :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
Fighting :a2: :a2:
-
เกลียดคุณสามี...กับการกระทำที่เห็นแก่ตัวแบบนี้ นึกถึงแต่ตัวเอง
ไม่สนใจคนที่ใช้ชีวิตร่วมกัน เง้อๆ อยากมาก้อมา..ไม่อยากมาก้อไปหาพิม
สงสารทั้งผุหญิงและนายเอกเลย น่ารันทด :sad4:
-
รอตอนต่อไปจ๊า :katai2-1: :katai2-1:
-
รถราคาแพงหรือแม้แต่บ้านหลังใหญ่โต ไม่ได้ช่วยทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น เหมือนกับว่าทุกสิ่งที่เขาทำมันไร้ประโยชน์
“รู้ตัวหรือเปล่า ว่านายเอาแต่ใจมากเกินไปแล้ว”
“การที่ผมขอให้คุณมาหาผมบ้าง เรียกว่าเอาแต่ใจเหรอครับ”
“มีเหตุผลหน่อยปุณ”
“นี่ผมไม่มีเหตุผลเหรอครับ”
เขาถอนหายใจ ก่อนจะยื่นมือมาจับมือผมเอาไว้
“เราก็เจอกันที่นี่ทุกวันอยู่แล้ว ผมเจอปุณมากกว่าพิมอีกนะ”
“ผมต้องการให้คุณให้เวลาผมบ้าง ไม่ใช่เจอกันแค่ที่ทำงาน กอดก็ไม่ได้ หอมก็ไม่ได้ แค่จะพูดจากันยังต้องคอยระแวงกลัวใครจะมาได้ยิน”
“แล้วจะให้ทำยังไง”
ก๊อกๆ
เรารีบผละออกจากกัน ก่อนที่ประตูจะเปิด
.
.
“พิมมากวนเวลางานคุณหรือเปล่าคะ”
“คุยงานเสร็จพอดี พิมมาถึงนี่ มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ” เขาถามขณะเดินไปประคองให้เธอมานั่งที่โซฟา
ตอนนี้คุณพิมท้องแก่ ใกล้จะคลอดเต็มที
“พิมมากวนปุณหรือเปล่า” ผมยิ้มแล้วส่ายหน้าน้อยๆ เป็นคำตอบ
“กลับไปก่อนเลยก็ได้ วันนี้ผมจะพาพิมไปทานมื้อเย็นข้างนอก”
“ครับ” รับคำ ก่อนจะรีบคว้ากระเป๋าเดินออกมา
เขาไม่มีเวลาให้ผม แต่เขามีเวลาให้เธอ
คงเพราะเธอกำลังจะมีลูกให้เขา
ต่างจากผม ที่ไม่สามารถให้อะไรเขาได้เลย
.
.
[เดี๋ยวคืนนี้ จะไปหา] ผมยิ้มกับข้อความสั้นๆ ที่เขาส่งมาให้
ดูเหมือนเขาก็ยังใส่ใจความรู้สึกของผมอยู่บ้าง (ล่ะมั้ง?)
[ครับ] กดส่งกลับไปแล้วบอกกับตัวเองว่าจะรอ
แต่เขาก็ไม่มา
.
.
01.10
เริ่มต้นวันใหม่แล้ว เขาก็ยังไม่มา
“...”
.
.
02.30
เขาก็ยังไม่มา
.
.
เช้าวันรุ่งขึ้นผมเลยไม่ไปทำงาน
.
.
มือถือผมดังสองสามครั้ง ช่วงเที่ยง
ผมไม่คิดที่จะหยิบมาดู ไม่ได้อยากรู้ว่าใครโทรมา
จนช่วงเย็น ผมถึงได้รู้ว่าใครโทรมา
เมื่อเขามาหาผมที่ห้อง
ทันทีที่เห็นผม ก็ตรงเข้ามากอด
กอดนิ่งๆ อยู่แบบนั้น ราวๆ ยี่สิบนาทีได้
ก่อนจะบอกกับผมว่า “เขาคิดถึง”
แล้วก็แสดงความคิดถึงนั้น
ลงบนร่างกายผม
บนเตียงของผม
และนั้นทำให้ผมสำนึกได้อีกอย่างว่า
“เมียน้อย” มีหน้าที่ระบายความใคร่ให้กับสามี
แทนที่ “เมียหลวง” ที่กำลังอุ้มท้องแก่ใกล้คลอด จนไม่สามารถทำให้เขาได้
Ma-NuD_LaW
มาแว้ว :hao7:
-
:mew6:
น่าสงสารอ่าาาาา
มันเลิกไม่ได้ใช่มั้ย ก็คนมันรัก
-
มาสั้นๆแต่เจ็บถึงทรวงเลยค่ะ
สงสารปุณ ขอจบแบบไม่ให้ปุณเจ็บแค่คนเดียวได้มั้ยคะ?
มาก่อนแท้ๆทำไมต้องมาเจอไรงี้T_T
-
เพิ่มดีกรีความเลว.. ด้วยการนอกใจภรรยาขณะท้องแก่ใกล้คลอด... บอกเลยว่าถ้าปุณไม่ลองมีคนอื่น ไม่ลองหาใครใหม่ ไอ้ผู้ชายคนนี้ไม่มีทางยุติความสัมพันธ์ ฉันท์ "บ้านเล็ก" เด็ดขาด...
-
โอ้โห ขุ่นพระ น่าอ่านมากๆๆๆ
ชอบๆๆๆ
มันบีบหัวใจจังเลย ชอบอ่ะ
-
:hao5: :hao5:
-
อร๊ากกกกก มาแบบเครียจมากมายเลย :m31:
-
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
บีบเค้นอารมณ์ตอนอ่านได้ดีเหลือเฟือ
-
หาผัวน้อยบ้างสิ สะใจดี o18
-
โอยไม่เอา เศร้าไปนะแบบนี้ หาหนุ่มใหม่ด่วนคะ
-
ปุณณณณ หาเด็กในปกครองบ้างเลย
คิดไว้เลยว่าแกมีได้ฉันก็มีได้
-
:ling1: :ling1:
-
ปุณรักตัวเองรึเปล่า ที่อยู่เพราะรักเขา เพราะผูกพันธ์ หรือเพราะเงิน แล้วมีความสุขมั้ย เอาที่สุขใจ ไม่ใช่สุขสม
ไม่ต้องถามว่ารักใคร เขารักแต่ตัวเอง :mew6:
-
โอ้ย เจ็บปวดแทน
-
เมะมันรักเคะจริงปะเนี่ย
อยากตบเมะมากอ้ะ
โอ้ยเป็นเรานี้กระชากเมะเตะ
เขาคนนั้นก้แค่ผู้ชายที่รักแต่ตัวเอง เห็นแก่ตัวปล่อยมือจากฝั่งใดฝั่งนึงไม่ได้ ไม่คิดถึงจิตใจคนอื่นเลยอ้ะ !
นิสัยยยยยย!!!!
#อินจัด
-
:mew6: :mew6: :mew6:
-
อ่านแล้วสะท้อนใจดี คนเราจะมาก่อนมาหลังแต่ไม่ได้แต่งก็ไม่ยังไงก็เป็นน้อย รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่เลือกเราก็ต้องทนเพราะว่ารัก แต่สิ่งที่เพิ่มมาอีกคือบาป บาปที่ใช้ของคนอื่น ตัวเรานิยมเสพมาม่า ถึงอ่านแล้วมีอารมณ์ร่วม จนรู้สึกคล้อยตาม จนคิดไปว่าเราเป็นหลวงรู้สึกอย่างไร เป็นน้อยจะเป็นอย่างไร โลกนี้ไม่ได้สวยงาม รู้แค่ว่าคนเป็นน้อยแล้วได้ดีหายาก สรุป อ่านแล้วปลง รีบมาต่อเร็วๆนะจ๊ะ
-
รอค่ะ
-
ชีวิตปุณเศร้าจัง :sad4: :sad4:
-
เลิก เถอะ พรีสสสส อีกใจลึกๆ ก็อยากให้ จบแบบ แฮบปี้ นะ
แต่เป็นเรา เรา หนี ตั้งแต่เค้า แต่งงานล่ะ
ทนอยู่เพราะ รักคนอื่น แต่ลืม รักตัวเอง
:เฮ้อ:
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
ถ้ามันเลิกรักได้ คงไม่ต้องอยู่อย่างนี้ใช่ไหมปุณ :mew4:
-
สั้นๆ แต่ได้ใจความ อิอิ ชอบๆ
-
:katai5:
เหอๆ เมียน้อย มันเจ็บนะรู้ไหม
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
มาสั้นๆ แต่ทำเราน้ำตาคลอ :sad11:
-
เป็นผู้ชายที่เฮงซวยมากค่ะ
-
เธอคนนั้น ขโมยช่วงเวลาที่เคยเป็นของผม
“ฮะๆ”
ผมมองเขาที่กำลังหัวเราะกับมือถือในมือ
เขาเอาแต่มองมันนับแต่คุณพิมคลอด
มองดูรูปเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่เธอขยันส่งมาให้ทุกๆ สองชั่วโมง
ดูแล้วยิ้ม
บ้างก็หัวเราะออกมา
เขาดูมีความสุขมาก
.
.
“เอกสารที่ต้องเซ็นต์ครับ”
“อืม”
ลงชื่อให้ โดยไม่ชายตามองผมสักนิด
“บ่ายนี้ไม่มีงาน ไปบ้านผมนะครับ”
“ต้องพายัยหนูไปหาหมอ ไว้คราวหน้าละกัน”
“ครับ”
ไม่ใช่ครั้งแรกที่ถูกเขาปฏิเสธ
แต่เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกอิจฉาเด็กตัวเล็กๆ
“งั้นฉันไปล่ะ” มือของเขาแตะเบาๆ บนไหล่ผม
“จะกลับเลยก็ได้นะ ฉันอนุญาต” เขาพูดก่อนจะหันหลังเดินออกไป
ทั้งที่สมองมันสั่งว่าให้รั้งเขาไว้ แล้วบอกให้เขาให้เวลากับผมบ้าง
แต่ความเป็นจริง ผมก็ทำได้แค่ยืนมองเขาเดินจากไป
“ถ้าผมมีคนอื่นบ้าง คุณจะรู้สึกยังไงครับ”
“แต่คุณก็คงจะไม่รู้สึกอะไร”
“เพราะคุณไม่ได้รักผม”
ตอกย้ำ ให้ตัวเองเจ็บ
เผื่อว่าถ้าเจ็บมากๆ ผมอาจจะตัดใจได้
.
.
ตุ้บ!
แรงกระแทกทำให้แฟ้มเอกสารในมือผมร่วง
“โทษทีๆ”
“ครับ” ผมก้มลงเก็บแฟ้มพวกนั้นขึ้นมา โดยไม่คิดจะมองหน้าตัวต้นเหตุ
“เลขาจอมหยิ่งนี่เอง”
“...” ผมตวัดสายตาไปมองเขา
เอส ผู้จัดการฝ่ายบัญชี
ขึ้นชื่อเรื่องปากร้าย
ไม่คุ้มที่จะแลก
ผมจึงเลือกที่จะเดินเลี่ยงออกมา
“หยิ่งสุดๆ เลยแฮะ”
“ฮึ” ถอนหายใจ เมื่อถูกเขาขวาง “ขอทางด้วยครับ ผมรีบเอาเอกสารไปส่ง”
“แต่ผมไม่รีบนะ”
“เรื่องของคุณสิ”
เดินไปทางซ้าย เขาก็ก้าวมาขวาง
ครั้นพอไปทางขวา ก็ถูกขวางอีก
“จะเอายังไง” สุดจะทนแล้ว
“ทานข้าวกับผมสักมื้อสิ”
“นี่จะจีบ”
“หลงตัวเองไปป่ะ”
“...” น่ารำคาญ
“ก็แค่กินข้าว”
“ฮึ้ย..ก็ได้”
ทั้งที่อยากจะปฏิเสธ แต่ก็ตอบตกลง
เพราะผมเห็นคุณพุฒกำลังเดินมาทางนี้
“งั้นเจอกันตอนเย็น”
“อือ” พยักหน้าไปส่งๆ
“อย่าเบี้ยวนะคุณเลขา” หยิกแก้มผมแล้วรีบเดินวิ่งหนีไป
ไม่คิดจะโวยวาย แต่เลือกจะหันไปมองใครอีกคน
เขาไม่ได้แสดงสีหน้าอะไร แค่มองแล้วเดินผ่านผมไปเฉยๆ
“ไม่คิดจะแคร์กันเลยเหรอครับ”
“ถ้าคิดว่าไปจากฉันได้ ก็เอาสิ” น้ำเสียงเหมือนกำลังท้าทาย
“หึ”
แต่น่าขำที่ว่า สิ่งที่เขาพูดเป็นเรื่องจริง
เพราะผม ไม่เคยกล้าแม้แต่จะคิด
เรื่องที่จะไปจากเขา
Ma-NuD_LaW
เอานายเอสมาเสริม เพื่อลดความเครียดของคนอ่าน :laugh:
ขอบคุณสำหรับทุกความเห็น .. +เป็ดแทนคำขอบคุณครับ :pig4:
-
:mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
-
:mew6: :mew6: :mew6:
-
นี่ลดหรอค่ะ เหมือนจะเครียดกว่าเดิมอีก :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
มึดีไปหาใหม่เลย
แค่ผู้ชายคนเดียว
รักแต่กรูไม่ทนเฟ้ย :fire: :fire: :fire:
อินมาก :m16: :m16:
-
:katai1:
หน่วงที่จายยยยย
สงสารปุณ
อยากจะรู้ว่าถ้าปุณเกิดกกล้าออกไปจากชีวิตพุฒขึ้นมา
ความอดทนของคนเรามันมีจำกัดนะ ถึงแม้จะรักมากแค่ไหนก็ตาม :sad4:
-
คุณพระ!! ดรามาโคตรรรร :sad4:
-
:เฮ้อ:
เป็นเบี้ยล่าง วางหมาก ไม่ยากนัก
เป็นปลาผัก หาซื้อ เป็นมื้อหน
เป็นหมาเฝ้า เอาอยู่ รู้ทุกข์ทน
เป็นซะจน ลืมไปว่า คน..เคยเป็น
เป็นคนแล้วมันจะเป็นจะตาย..ก็เลยยอมเป็นควายไปทั้งชาติ
:z3: หุหุ
-
:fire:
ไปได้อยู่แล้ว หาสามีใหม่ไปเลย อย่าไปยอม
จะทนทำไมกับคนยังงี้
-
เชียร์เอสดีไหมมม
หมั่นไส้พุฒอ่ะครัช
-
โอ้ย สงสารนายเอก
-
ขอยาว กว่านี้ หน่อยได้ ม๊ายยยยยยยยยยย
-
ปุณไปหาคนใหม่เถอะ
เศร้าแทน :mew5:
-
:katai5:
กลายไปศรีทนได้สะแล้วววววว นายเอกฉัน
-
เป็นเมียน้อยเขา มันจะเป็นบาปกรรมนะ เลิกเถอะ ถึงจะรักแต่มันไม่ถูกต้องนาคิดดีๆ :z3:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เตรียมน้ำร้อนจะต้มมาม่าแล้ว
-
เลือกจะทนเองไม่สงสารอ่ะ
-
สั้นจริงๆ ตอนหน้ามายาวๆหน่อยนะ
-
รักซินะถึงยอมทน สักวันความอดทนจะหมดหรือเปล่านะ
มาต่อเร็ว ๆ นะคะ ไม่ใช่แค่เรื่องสั้น แต่ตอนก็สั้นด้วยอ่ะ
-
หน่วงมากกกกกกกกกก :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
อยาก :z6: :z6: :z6: พระเอก
-
ปุณ...เราอยากบอกเธอว่า ยอมเกินไปนะยอมตลอดจนะจนพุฒิมองเธอว่าเป็นของตายไปแล้วเนี่ย
เอสถ้าจีบปุณอ้ะรุกหนักๆเลยฉุดให้ปุณออกจากพุฒิเลย(อินี่บ้า)
เอสน่ารักพุฒิจะต้องดิ้นแน่ๆเมื่อเห็นว่าเอสรุกปุณหุหุ
ปล.ครั้งหน้าขอยาวๆกว่านี้ค่ะ ขอบคุณ
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
เพราะปุณ มักจะถามเหมือนเรียกร้องให้พุฒิสนใจบ่อย มันทำให้รู้สึกว่า ถามไปก็เท่านั้นเป็นถ้าพุฒิไม่บอกเลิก ไม่ไล่ปุณก็ไม่อยู่ดี
ให้ปุณอยู่ แบบนี้ก็ดี ความหมาย ความสำคัญลดลงเรื่อยๆ ในที่สุดก็หมดความหมาย แค่นี้ก็รู้ ต่อให้ไม่มีพิม ตอนนี้ ยังไงลูกสาวก็มาก่อน
-
มาม่า :hao5:
อยากให้ปุณกล้าที่จะก้าวออกมาอ่ะ มั่นพระเอก :ling2:
-
ก็ไม่แน่นะงานนี้... ปุณไปเองไม่ได้ แต่เอสอาจจะเข้ามาพาออกไปจากคนเห็นแก่ตัวแทน หึหึ
-
ทั้งที่คิดอยากจะเอาคืนเขาบ้าง แต่ความรักมันสั่งให้ผมซื่อสัตย์กับเขา
“ทำไมไม่มาตามนัด”
“ลืม”
ไม่คิดว่าจะโดนดักหน้าลิฟต์แต่เช้า
“คุณเลขาเป็นพวกชอบผิดคำพูดเหรอ”
“...” คิดจะเดินหนี แต่ก็หนีไม่ได้
จะให้เดินขึ้นบันไดสิบห้าชั้นก็ไม่ไหวหรอกนะ
“คุณเลขา”
“จะเอายังไงก็ว่ามา” ไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้แล้ว
“มื้อเที่ยง”
“เอาเงินไปกินเองได้ไหม” บอกตรงๆ ว่าผมไม่อยากไป
“คุณเลขาา” ลากเสียงยาว
“ก็ได้ๆ มาเจอกันตรงนี้ ตอนเที่ยงตรง” ไปเสียจะได้จบๆ เรื่อง
“ถ้าไม่มา จะให้ผมทำยังไงครับ”
“ขึ้นไปตามสิ รู้อยู่แล้วนี่ว่าโต๊ะทำงานผมอยู่ไหน”
“ฮ่าๆ” หัวเราะแล้วเดินหนีไป
แบบนี้มันหมายความว่าไง?
ช่างเถอะ ตอนนี้ผมไม่ได้มีเวลามากขนาดนั้น
เขามาทำงานแต่เช้าทุกวัน
ขืนผมถึงโต๊ะทำงานช้ากว่าเขา คงถูกว่า
“ไปทานข้าวกัน”
“วะ..ว่าอะไรนะครับ”
เขาชวนผมกินข้าว ในรอบหลายเดือน
“เที่ยงแล้ว”
“คะ..ครับ”
แถมยังมาชวนในวันที่ผมต้องไปกับคนอื่น
“ครับก็รีบลุกสิ”
ผมกวาดปากกาลงไปในลิ้นชัก ก่อนจะรีบเดินตามเขาออกไป
แล้วถ้าไปเจอหมอนั่นที่หน้าลิฟต์ ผมจะทำหน้ายังไงดี
ไม่ทันได้คำตอบ ประตูลิฟต์ก็เปิดซะแล้ว
ผมถอนหายใจออกมา ก่อนจะเดินเข้าไปยืนข้างๆ เขา
อย่างมากหมอนั่นก็คงแค่โวยใส่
แต่กับเขา ผมไม่รู้ว่าจะโดนอะไร หรือบางทีอาจไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“มาช้า..” เอสหยุดพูดไป เมื่อถูกผมถลึงตาใส่
“หวัดดีครับ คุณพุฒ”
“อืม”
ผมกัดริมฝีปากตัวเอง ก่อนจะก้มหน้าเป็นเชิงขอโทษเอส
เขาส่งยิ้มบางๆ มาให้ เหมือนจะบอกกับผมว่า “ไม่เป็นไร”
เขาคงคิดว่า ผมต้องออกไปข้างนอกกับเจ้านาย
“ไปได้แล้ว” คำพูดกับแรงฉุดที่ข้อมือ ทำให้ผมต้องเร่งก้าวขาตามเขาไป
ขืนมัวแต่ชักช้า คงโดนว่าให้เสียใจ
ซึ่งผมไม่อยากโดน
“คิดยังไงถึงชวนผมมาทานข้าวครับ” ไม่ได้อยากประชด แต่รู้สึกสงสัยจริงๆ
สงสัย ทั้งที่กำลังดีใจ
ดีใจ ที่เขาใส่ใจผมบ้าง
“ก็แค่ลอง”
“ครับ” ???
“ลองดูว่านายจะเลือกใคร”
“...”
“เคยบอกแล้วไง ว่านายขาดฉันไม่ได้หรอก” เขายกยิ้ม “แค่วันนี้นายยังเลือกจะมากับฉัน แทนที่จะไปกับมัน”
“คุณรู้ว่าผมมีนัดแล้ว”
“ถ้านายไปจากฉันได้ คงไปนานแล้ว”
“หึๆ” ทั้งที่อุตส่าห์ดีใจ แต่เขากลับทำกับผมแบบนี้
รู้สึกสมเพชตัวเองจริงๆ
“ทานซะ จะได้รีบกลับไปทำงาน”
“ครับ”
ก้มหน้าลง แล้วกินไปเงียบๆ
ก่อนจะบอกกับตัวเองว่า อย่าทำอะไร ให้ตัวเองดูน่าสมเพชไปมากกว่านี้เลย
Ma-NuD_LaW
ขอสั้นๆ แต่มาทุกวันได้ไหมอ่ะ? :katai5:
แบบว่าว่างๆ ช่วงหัวค่ำ ก็มาแต่ง พอได้อัพตอนดึกๆไรงี้ :katai4:
หยวนๆ ให้ผม .. แล้ววันไหนผมว่างเยอะ ก็อัพสองตอนไรงี้ได้ป่ะ?? :katai1:
ผมรู้คนอ่านใจดีอยู่แล้ว :hao7:
+เป็ดครับ :pig4:
ทิ้งท้ายนิ๊ดนึง :
เมียน้อยที่มาก่อน กับ เมียหลวงที่มาทีหลัง
เมียน้อยสีขาวเกือบขุ่น กับ เมียหลวงสีเทาเกือบดำ
"ดี" หรือ "ไม่ดี" ใช้มาตรฐานอะไรวัดเหรอ???
สิ่งที่ผมกับน้องยังสงสัย .. และถ้าเอามาคุยกัน คงเถียงกันไม่จบ o18
เลยเลือกต่างคนต่างเขียน แล้วให้คนอ่านตัดสินให้เรา (หรือจะเรียกว่า "ผลักภาระ")
ฝันดีครับ :t3:
-
เปลี่ยนเป็น ยาวๆ แล้ว มาทุกวัน แทน ได้ ป่ะค่ะ อิอิ
รอตอนต่อ ไป ค่า
ปล เริ่ม เกลียด อิคุณประธาร มากขึ้น ทุก ทีล่ะ นะ
-
มาสั้น แต่รู้เรื่อง และบีบหัวใจทุกตอนเลยค่ะคุณนักเขียน :o12:
มาสั้นๆ แต่มาบ่อยๆ ก็ดีนะคะ ฮ่าๆๆ +เป็ดให้ทุกแล้วนะจ้า ชอบๆ :-[
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
น่าสงสารอ่า
-
สั้น T T
-
:hao5:
ปวดตับไตไส้พุง
ลุ้นให้คุณเลขาตัดใจให้ได้
เจ็บมาพอแล้วนะ
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
น่าสงสารและน่าสมเพชในเวลาเดียวกัน ทำตัวเองทั้งนั้น จะอยู่เป็นสัตว์เลี้ยงอีกนานไหม
-
งอแงๆๆๆ สั้นมากอ่า
:katai1: :katai1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
สงสารปุณอ่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
น้ำตาร่วง บอกเลย TT แต่ละตอนใจจะขาด
-
ทำไมต้องทำร้ายกันขนาดนี้ เพื่ออะไร!!!!!!!
-
ความเจ็บนี้ไม่มีเสียงงงงง!
-
มาก่อนแล้วไง ถ้าเค้ารักเราจริงคงไม่ผลักตำแหน่งเมียน้อยมาให้เราหรอก ณ ตอนนี้เรากลายเป็นมือที่สามทันที ไอ้คนกลางลอยตัวตลอด
คนเราเลือกเกิดไม่ได้แต่เลือกที่จะกระทำได้ เหมือนตอนนี้เราเลือกกได้อยู่แล้วว่าจะยอมรับตำแหน่งที่ไอ้ผู้ชายเลว ๆ คนนึงให้กับเราไหม
จะยอมโง่ต่อไปรึเปล่า อยู่ที่ตัวเองทั้งนั้น
-
อ่า..เป็นผู้ชายที่เลวใช้ได้เลยครับ พุฒ :ruready
รู้นะครับปุณ..ว่าคุณรักเขา
แต่ว่า..ตัดใจดีกว่าครับ มันเจ็บแทน
ปล.เพิ่งได้ฤกษ์เม้นท์..เพราะพึ่งเปิดคอม
โทษทีครับ แต่ก็ตามอ่านอยู็น้า :L2:
-
คำว่าสงสารนั้นมันหายไปแล้วตอนนี้มีแต่คำว่าสมเพช รักตัวเองบ้างสิจะยอมให้เขาทำร้ายตัวเองอีกนานแค่ไหน
-
คนมันรักน่ะเนาะ
แต่ว่า รักตัวเองบ้างก็ดีนะจ๊ะ
-
ดีใจที่มาลง แต่มันค้างอ่ะ :katai1: :katai1:
-
โถ ปุณ :hao5:
-
หน่วงที่ใจอีกแล้วค่ะ
แต่เราชอบ(แอบมาโซป่าวเนี่ยเรา ฮ่าๆ)
สงสารปณอ่า :sad4:
ถ้าบางครั้งมันมากเกินจะทนไหว
ลองพักซะบ้างดีมั้ยน้า
เผื่อเค้าคนนั้นจะคิดอะไรได้บ้าง
:เฮ้อ: :กอด1:
ปุณสู้ๆ
คุณคนเขียนก็สู้ๆนะค้า รอได้อยู่แล้ว
แค่มาต่อให้อ่านก็ดีใจแล้ว ^^
-
เรื่องนี้ตอนแรกอ่านแล้ารู้สึกสงสาร แต่พอถึงตอนหลังที่บอกว่าดูแต่รูปลูก ยิ่งตอนลองใจอีก ตอนนี้พูดตามตรงว่าน่าสมเพสอย่างที่เขาบอก ยิ่งอ่านที่ผัวพูดใส่ เหมือนดูถูกนึดนึงว่าชีวิตมึงยังเกาะกูกินอยู่เลย เข้าใจว่าเรื่องเมียน้อยก็ต้องดำเนินเรื่องแบบนี้ แต่คุณก็น่าจะทำอะไรบ้าง เห็นแค่ประมาณว่าผมจะไปทำอะไรได้ เสียศักดิ์ศรีตั้งแต่รับเงินทองบ้านรถเขาแล้ว ถ้าอยู่เพราะรักจริงคงไม่รับหรอก ผมว่ามันธรรมดาไป ที่โดนเยี่ยงนี้ ตนทำตน อีกประเด็นไม่มีคำพูดไหนที่ฝ่ายผัวจะแสดงว่ารักเลย รอดูบทสรุปของเมียน้อยละกัน
-
“อย่าทำอะไร ให้ตัวเองดูน่าสมเพชไปมากกว่านี้เลย” สรุปว่าไล่ทางอ้อม
-
:katai1: :katai1:
-
เวลาเหงา เรามักทำอะไรไปโดยไม่รู้ตัว
“คุณผิดนัดผมอีกแล้วนะครับ”
“ไว้จะชดเชยให้นะ” ก้มลงมาหอมแก้มผม ก่อนจะรีบเดินออกไป
ทั้งที่เขาอุตส่าห์จะมาค้างกับผม แต่ก็ถูกคนที่บ้านตามตัวกลับไปอีก
ทำไมเธอต้องแย่งแม้กระทั่งเวลาเล็กๆ น้อยๆ ที่เขาเจียดมันมาให้ผมแบบนี้ด้วย
“ผู้หญิงเห็นแก่ตัว”
ได้แต่โวยวายกับตัวเอง
เมียน้อยอย่างผม จะไปทำอะไรได้
.
.
“ทำไมยังไม่มาทำงานอีกนะ”
สายป่านนี้แล้ว ทำไมผมถึงยังไม่เห็นเขาที่โต๊ะทำงาน
คนอย่างเขาไม่เคยทิ้งงาน และไม่เคยขาดงานเลยสักครั้ง
แล้วใคร หรืออะไรกัน ที่สามารถทำให้เขาไม่มาทำงานได้แบบนี้
โทรไปก็ปิดเครื่อง
เขาหายไปไหนนะ?
ได้แต่กระวนกระวายอยู่อย่างนั้น จนถึงมื้อเที่ยง
ถึงได้รู้จากแม่บ้านของเขาว่า เขาพาภรรยาและลูกสาวไปเที่ยวบ้านคุณย่า
ไปโดยไม่คิดจะบอกคนเป็นเลขาอย่างผมสักคำ
[ทำไมไม่ทิ้งผมไปซะ]
ได้แต่ส่งข้อความโง่ๆ ไปให้เขา
ส่งไปทั้งที่ไม่รู้ว่า เขาจะเปิดมันอ่านเมื่อไร
.
.
“คุณเลขา” เขาส่งเสียงทักทายทันทีที่ประตูลิฟต์เปิด
“ทำไมวันนี้กลับบ้านเร็วนัก”
จริงสิ
ตั้งแต่ทำงานมา ผมไม่เคยกลับบ้านตรงเวลาเลยสักครั้ง
หากไม่มีงานติดพันจริงๆ ก็ต้องรอกลับพร้อมเขา
รอ เพื่อจะหาข้ออ้างอยู่กับเขานานๆ
หรือรอ เพื่อจะกลับบ้านไปพร้อมกัน ถ้าวันไหน เขาคิดจะไปค้างกับผม
“คุณเลขา” เขาเรียกก่อนแตะแขนผมเบาๆ
ผมคงเผลอเหม่อนานเกินไป
“ไปดื่มกันหน่อยไหม” ผมเอ่ยปากชวน
“ว่าไงนะ”
“ฉันกำลังชวนนายไปกินเหล้า” พูดแบบชัดเจนไปเลยดีกว่า
“ที่ไหนล่ะ” ท่าทางเขาก็ดูเป็นคนง่ายๆ ดีนะ
“ห้องนายได้ไหม”
“...”
“ฉันไม่ชอบที่คนเยอะวุ่นวาย”
“งั้นไปรถผมละกัน” เขาบอกก่อนจะเดินนำหน้าไป “คงต้องแวะซื้อเหล้าแรงๆ ไว้มอมคุณเลขาแล้ว”
“หึๆ” อยู่กับหมอนี่ ก็รู้สึกสบายใจดีเหมือนกันนะ
Ma-NuD_LaW
ใจเย็นๆ นะจ๊ะ :hao7:
+เป็ด :pig4:
-
อั๊ยยะ...โดดมอมแน่ คุณเลขา
-
สงสารคุณเลขา
-
o13 o13 o13 o13
จัดไป อย่าให้เสีย
มีใหม่ไปเลย
-
ดีโดนมอมไปเลย
-
ถ้าถามจริงๆว่าใครผิดที่สุด.... เราขอตอบคนกลางนะ เรื่องนี้จะไม่เกิดขึ้นถ้าคนกลางไม่เห็นแก่ตัว จับปลาสองมือไว้แบบนี้
เมียน้อยที่มาก่อนไม่ผิด เพราะเขาเองก็ได้รับความหวังที่จะได้เป็น "ที่รัก" และอยาก "ถูกรัก" จากคนที่เขา "รัก" ซึ่งมันไม่ผิดเลย
ส่วนเมียหลวง เขาไม่รับรู้ การมีตัวตนของ "เมียน้อย" เขาแค่อยากจะสร้างครอบครัวกับคนที่เขา "ไว้ใจ" และ "หวังพึ่ง" ซึ่งนั่นทำให้เขาไม่คิดว่าจะมีเรื่องไม่ถูกต้องเกิดขึ้นลับหลังตัวเอง ถ้าหากเทียบว่าใครถูกใครผิด... อาจไม่มีคนถูกผิด แต่อยากให้วัดกันที่ความสุข... ถ้าอยู่ในจุดที่ตัวเองอยู่แล้วทุกข์ แล้วมันจะถูกไหม? อย่างน้อยๆก็ผิดกับความรู้สึกตัวเอง...
แลดูเราจริงจังเนอะ ฮ่าๆ เอาจริงๆ มันก็เป็นปัญหาที่เราเคยถกกับเพื่อนนะ แล้วเราก็รู้สึกว่า.. คนเราน่ะ ถ้าอะไรที่ทำให้เรารู้สึกทุกข์ รู้สึกไม่เป็นตัวเอง รู้สึกด้อยค่า หรือรู้สึกเศร้า... สิ่งนั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่ถูก เพราะอย่างน้อย "มันทำร้ายตัวเราเอง"
ปล. หวังว่าคุณเอส จะเป็นตัวแปรสำคัญช่วยปุณออกมาจากวังวน
-
คนที่จะมอมคุณเลขา คือใครค่ะ? คนเดิมที่ชวยคุณเลขาทานข้าวใช่เปล่า? :mew1:
ปล.คุณนักเขียนช่วยเลขหน้าที่ลงนิยาย และเลขตอนไว้หน่อยสิคะ จะได้รู้ว่าลงไปกี่ตอน และถึงตอนไหนแล้ว
+เป็ด :mew3:
-
เปลี่ยนใจไปเชียร์เอสได้มั้ย ฮ่าๆๆๆๆ
นั่นแหละ เชียร์เอสๆ
อยากให้ปุณลองเปิดใจรับใครคนใหม่ เข้ามา
โคตรอิน นี่บอกเลย
สงสารปุณ T^T
-
เชียร์เอส //ชูป้ายไฟ
-
มารักกับเอสเถอะ
-
:z6:
มาประธานนนนน!
-
ผมอยากลองทำอะไรๆ ได้ โดยไม่ต้องมาคอยห่วง คอยแคร์ใครบ้าง
เพราะยังไม่เคยมีใครสนเลยว่าผมจะรู้สึกยังไง
“เมาแล้วเหรอ” เอสหันมาถามผม
“เปล่า”
“จริงเหรอ”
“อืม”
ทำไมจะต้องคิดว่าผมเมา ทั้งที่ผมยังมีสติดีแบบนี้
“มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า”
ผมมองหน้าเขานิ่งๆ
เขารู้เหรอ ว่าผมกำลังรู้สึกแย่
ทั้งๆ ที่ใครบางคน ไม่เคยรู้ด้วยซ้ำ
“นายเคยรู้สึกสูญสิ้นศักดิ์ศรี จนเหมือนตัวเองไม่คุณค่าไหม”
“หืม”
“ช่างเถอะ พูดไปนายคงไม่เข้าใจหรอก” ผมเลือกจะกระดกเหล้าเข้าปาก ดีกว่าพูดประจานตัวเอง
แค่นี้ผมก็แทบจะไม่เหลืออะไรให้ตัวเองได้ภูมิใจแล้ว
“คุณจะหมดคุณค่า ก็เพราะคุณมองไม่เห็นคุณค่าของตัวเองนี่แหละ”
“...”
“คุณออกจะน่ารัก”
“ฮะๆ” ผมเผลอหัวเราะเสียงดัง
ก็สีหน้าที่เขาแสดงออกมา ตอนบอกว่าผมน่ารัก
มันเหมือนพวกเด็กๆ ที่เพิ่งหัดรัก แบบนั้น
“ขำอะไรเล่า”
“นายชอบฉันหรือไง”
“หลงตัวเองอีกแล้วนะคุณเลขา” ปฏิเสธทั้งที่หน้าแดงแบบนั้น ใครจะไปเชื่อ
“แน่ใจนะ ว่าไม่ได้ชอบ” ผมถามก่อนจะขยับเข้าไปใกล้
“...”
“หึๆ” ผมหัวเราะกับท่าทีตื่นๆ ของเขา ก่อนจะเข้าไปจูบ
จูบครั้งนี้ไม่มีเหตุผล
แต่ก็เป็นจูบ ที่สร้างความสบายใจให้ผม
จูบของเขา ไม่กดดัน
มันอ่อนโยน และค่อยเป็นค่อยไป
“ค้างได้ไหม”
“ผมเมาเกินกว่าจะขับรถได้แล้ว” คำตอบของเขา สร้างรอยยิ้มให้ผม
เราเข้านอน ทั้งชุดทำงาน
นอนกอดกัน ทั้งๆ ที่ตัวมีแต่กลิ่นเหล้า
เตียงของเขาไม่มีเงื่อนไข
มันอบอุ่นได้โดยไม่ต้องแลกมาด้วยเซ็กส์
มันเกือบจะเป็นเตียงที่สมบูรณ์แบบ
เกือบจะเป็นเตียงที่ผมใฝ่ฝันอยากจะได้
ติดนิดเดียว ที่มันไม่ใช่เตียงของคนที่ผม “รัก”
Ma-NuD_LAW
ขอบคุณ คุณ sunshinesunrise ผมเห็นด้วยแรงๆ นะ :katai2-1:
คุณ TopFee ลืมนึกไป ว่าต้องทำแบบนี้ พอดีเรื่องนี้มันอัพดึก ขมองผมมักไม่แล่น (เอาจริงๆ ผมเบลอตลอดเวลาแหละ) :laugh:
สุดท้าย ขอบคุณทุกความเห็นครับ :pig4:
ปล. แก้ไขบางส่วน ขอบคุณ คุณ TopFee จะว่าไปผมก็เขียนงงจริงๆ :laugh:
-
:ling1: :ling1: :ling1:
จะเแาคนนี้เป็นพระเอกกกกกกก ให้นายเอกเรามีความสุขบ้างจิ น้าาาาาาา
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ทิ้งมันไปเลย อยู่กับคนที่เห็นค่าเราเถอะ
-
รักได้ก็เลิกรักได้
-
ด้วยความยินดีเป็นอย่างยิ่งค่ะ ^^
และแล้ว.. ตัวละครก็ดำเนินไปถึงอีกจุดที่ลึกเข้าไปในความรู้สึก... ของการเดินหน้าเพื่อจัดการกับความรู้สึกที่เป็นอยู่.... คงต้องรอดูว่า ตัวแปรสำคัญ "เอส" จะเดินหน้าถึงขนาดไหน.. แล้ว เลขา กับ เจ้านาย... จะมีจุดหักเหสถานภาพหรือเปล่า.. ติดตามค่า
-
น้ำตาไหล สั้นและเศร้าได้อีก สุดท้ายรักนี้จะเป็นยังไง :ling3:
-
เมื่อไหร่จะคิดได้?
-
รักแบบเจ็บๆอดๆ มันก็มีแต่จะทำให้เสียใจ
สงสารนายเอก ทางที่ดี เลือกสิ่งที่ดีจริงๆกับตนเองเถอะ :ling3:
-
อยากอ่านแบบยาวๆ 55555
-
สั้นจางงงง แง้ :hao5:
-
นึกว่าจะโดนมอมซะแระ
-
เฮ้อ เพิ่งเข้ามาอ่าน
อะไรมันจะน่าสงสารแบบนี้
:hao5: :hao5: :hao5:
สงสารปุณอ่ะ
เลิกเหอะ :katai1:
-
เป็นเมียน้อยของบางคนในวันนี้
และอาจจะได้เป็นเมียเดียวในวันหน้า
เพราะสถานะเมียน้อยของคุณเลขา
มันได้มาเพราะความเห็นแก่ตัวของบางคน
-
ไปเลยค่ะคุรเลขา ถิ้งท่านประธารไปเลย ลุ้นจะแย่แล้วเนี่ย
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เตียงที่มีแต่คนที่รักอย่างเดียว ไม่มีอย่างอื่นเลย ก็ไม่ไหวนะ
-
:เฮ้อ:
-
..เลิก..
ไม่ได้ หรือ ไม่กล้า
ก็จงเป็นทาสรักของเขาต่อไป
แล้วก็อยู่อย่างสงบเสงี่ยมไปซะ
เพราะ "ทาส" ทำได้เพียงแค่นี้
อย่างอื่นไม่ใช่สิทธิของทาสที่จะทำได้
หึหึ เหมือนกับอะไรนะ ที่โดนบังคับให้ต้องไถนา
-
:katai5:
ชูป้ายไฟค่ีะ พี่เอสสสส :ling1:
-
เรื่องสั้น ....สั้นจริงๆ เสมอต้นเสมอปลาย XD
-
เลือกเอสเถอะะะะะะ
เห็นด้วยกับเอสเลย
ปุณจะไม่มีค่าก็เพราะว่าคิดตัวเองไร้ค่านี่แหละ :hao5:
ทำไมต้องทน เฮ้อออออ
เพราะรักคำเดียว มันทำได้ทุกอย่างจริงๆสินะ
-
อ่านแล้วเหนื่อย...เหนื่อยหัวใจแทนปุณ :z3:
-
ฟังเพลงนี้แล้วคิดถึง ปุณ เลยอ่ะ
ยอมโง่ :sad2:
http://youtu.be/j9tu1NAc3VI
-
สุดท้ายก็ตัดไม่ขาดเพราะคำว่า "รัก" คำเดียวเลยอ่ะ แล้วจะทรมานตัวเองไปอีกนานแค่ไหน? :เฮ้อ:
ปล. ตรงนี้ ...
ผมอยากลองทำอะไรๆ ได้ โดยไม่ต้องมาคอยห่วง คอยแคร์เขาบ้าง
เพราะเขาเอง ยังไม่เคยสนเลยว่าผมจะรู้สึกยังไง กับสิ่งที่เขาทำ
คุณนักเขียนใส่สรรพนามบุรุษที่ 3 ให้กับคนรักของนายเอก ในความคิดของนายเอกและคนอ่าน คือ "เขา" คือ เจ้านาย ใช่ป่ะ
แล้วพออ่านมาข้างล่าง นายเอกก็ใช้สรรพนาม "เขา" กับคนที่มาชวนไปดื่มด้วย
เราอยากแนะนำว่า ให้เลือกใช้กับคนใดคนหนึ่งในนิยายไปเลยดีกว่าค่ะ
เพราะมันจะได้เข้าใจง่าย สื่อให้เห็นชัดเจนเลยว่าเวลานายเอกใช่คำว่า "เขา" คือหมายถึงใคร
ไม่งั้นมันจะสับสนเวลาอ่าน ว่าตกลง "เขา" ที่ใช้ในแต่ละครั้งคุณนักเขียนให้นายเอกใช้เรียกแทนใคร
เพราะอย่างตอนนี้ "เขา" ตอนแรกหมายถึง "เจ้านาย" แต่เขาในวรรคลงมา หมายถึง "คนทีชวนไปดื่ม"
ทำให้ต้องกลับไปอ่านย้อนทวนดูว่า อ้าวตกลงนี้เขาคือใครคนไหนยังไง
เลือกใช้แทนเพียงคนใดคนหนึ่งจะดีมากกว่านะคะ นักอ่านจะได้อ่านแล้วรู้สึกรื่นไหลไม่สะดุดจ้า
รอตอนต่อไป +เป็ด :mew1:
-
อ่านแล้ว จิกแขนตัวเองค่ะ นักเขียนเรื่องสั้นไม่ใช่ว่าต้องแต่งมาลงตอนสั้นๆนะเอ๋ยย :katai4: อะๆเก๋าล้อเล่นนะจุ๊บๆ
เกลียดพระเอกจุงตอนที่ชวนปุณไปกินข้าวรู้สึกว่าเลวมากเลยอ่ะ ฮึ่ม :fire:
เอสช่วยให้ปุณตะดมันออกไปจากชีวิตเถอะน้าา
ปล. ทั้งเรื่องนี้ชอบนักเขียนที่สุดนะจ่ะ :mew1:
-
ตัดใจจากเขา แล้วหันมามองอีกคนเถอะ
:mew6:
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ยอมที่จะทรมานเพราะ 'รัก'
แืทนที่จะยอมมีความสุขเพราะ 'ถูกรัก'
ชีวิตจริงก็เป็นอย่างนี้ รักถึงยอม :hao7:
จิ้มๆ ต่อไป
-
น่าจะลอง เลิกรัก ดูมั่งเนาะ บางที อะไรๆมันอาจจะดีขึ้น
ทั้งความรู้สึก ทั้งสิ่งดีๆที่ถ้าไม่มีคนที่รักมันอาจจะมากกว่าเก่า น่าลองดูเนาะ
-
ในเมื่อมันไม่ทิ้ง
เราก็ทิ้งมันเองซ่ะ
เจ็บแค่แป๊ปเดียว
ดีกว่ารักมันแล้วเหมือนตายทั้งเป็น
:ling1: :ling1: :ling1:
-
:เฮ้อ:
-
คนบางคนสามารถเปลี่ยนแปลงได้ แต่บางคนให้พยายามแทบตายก็ไม่มีวันเปลี่ยน
SS : เที่ยงแล้วนะคร้าบบบบ คุณเลขา
ปุณ : แล้ว?
SS : หิว
ปุณ : แล้วไง
SS : ติดเลี้ยงข้าวผมมื้อนึง จำได้ไหมครับ?
SS : ค่าเหล้าเมื่อคืนผมออกนะ
ปุณ : ไม่มีเงิน
SS : ห๊ะ !!
ปุณ : กระเป๋าตังค์อยู่ที่ห้องนาย
SS : เข้าใจละ เจอกันหน้าลิฟต์
ผมเหลือบไปมองคุณพุฒ ก็ยังเห็นเขานั่งทำงานอยู่
“เที่ยงแล้ว ไม่หิวเหรอครับ”
“...” เขาเงยหน้าขึ้นมามองผมนิดหนึ่ง ก่อนจะก้มลงอ่านเอกสารต่อ
“งั้นผมไปทานก่อนนะครับ”
“...”
“ให้ผมซื้ออะไรมาให้ทานไหมครับ”
เงียบไม่มีเสียงตอบรับหรือปฏิเสธอะไร ผมเลยเดินออกมา
แค่ตอบคำถามเล็กๆ น้อยๆ เขายังไม่ใส่ใจจะตอบ
ผมคงไม่มีค่าในสายตาเขาเลยสินะ
.
.
“ช้ามาก มัวเดินแข่งกับหอยทากมาหรือไงครับคุณเลขา”
“พูดมาก”
“ขี้โมโหจริง” ว่าแล้วก็จูงมือผมไปที่รถ
คนอื่นๆ คงมองเราแปลกๆ
แต่ตอนนี้ ผมไม่คิดจะสนใจอะไร
เพราะสิ่งเดียวที่ผมกำลังคิดตอนนี้ มีแต่เรื่องที่จะตัดใจจากเขา
แต่ก็ไม่รู้จะทำได้หรือเปล่า
.
.
“ไปกินข้าวถึงไหน ทำไมเพิ่งกลับเอาป่านนี้”
“ครับ” เพิ่งจะบ่ายโมงห้านาที แต่เขาพูดเหมือนผมมัวแต่อู้งาน
“หึ” เขาหัวเราะ ก่อนจะพูดต่อ “เย็นนี้กลับบ้านพร้อมกัน”
“ครับ” กลับพร้อมกัน หมายถึงวันนี้เขาจะอยู่กับผมงั้นเหรอ?
“คิดว่าฉันไม่รู้หรือไง ว่าเมื่อคืนนายไม่ได้กลับบ้าน”
“คุณไปหาผมเหรอครับ”
ไม่รู้ทำไม ผมถึงแอบรู้สึกดีใจ
ทั้งๆ ที่เพิ่งบอกกับตัวเองไป ว่าจะลองตัดใจ
“รีบๆ ทำงาน ไม่งั้นจะได้นอนที่ออฟฟิต”
“ครับ”
สมเพชตัวเอง ที่ทำตัวไร้ค่าแบบนี้
แต่ผมอยากไขว่คว้าความสุขตรงหน้าเอาไว้
ถึงแม้ว่าความสุขนั้น มันจะอยู่กับผมได้ไม่นานก็ตาม
Ma-NuD_LaW
คุณ Biwty... Satang_P Zalzah_iP hanakimi OK ยอมรับก็ได้ว่าผมสั้น (?) :laugh: ก็นะบางความเห็นของคนอ่าน.. ยาวกว่าแต่ละตอนที่ผมลงอีก :serius2:
โทษใครไม่ได้ โทษ "ลำยอง" ละกัน ทำกันละสายตาไม่ได้เลยนะ :angry2:
ขอบคุณเพลง ของคุณ sweetbasil
คุณ runrunna29 ยอมที่จะทรมานเพราะ 'รัก' แทนที่จะยอมมีความสุขเพราะ 'ถูกรัก' .. ชอบอ่ะ o13
ขอบคุณ คุณ TopFee .. แก้ไขแล้วนะครับ เจอคำแปลกๆ อะไรแปลกๆ ติมาอีกนะครับ :o8:
และเหนืออื่นใด ชอบความเห็นนี้ที่สุด >>> คุณ TaiTuk ทั้งเรื่องนี้ชอบนักเขียนที่สุดนะจ่ะ .. คุณคิดถูกแล้วครับ :hao7:
สุดท้าย ขอบคุณทุกความเห็น +เป็ด :pig4:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
อ่านแล้วมันค้างงงง อยากจะ :z6: :z6: :z6:
-
เห้อ.....เพราะรักจึงยอมทน....รึเปล่า?
-
โอ๊ น่าติดตามจิงๆ อยากรู้เลย ใครจะเป็นพระเอก
-
อีลำยอง มึง!!!
SS น่ารักอะ ชอบบบบบ
-
ขอสนับสนุน SS เป็นพระเอกอย่างเป็นทางการ...
-
คนที่ใช่ก็ไม่รัก คนที่รักก็ไม่ใช่ :o12:
สงสารปุณ
-
เพราะรักคำเดียว
:เฮ้อ:
-
สงสารปุณอ่ะ
ตัดใจได้แล้วววววว
-
เชียร์เอสสสสสสส :mew3:
-
:a2: ดันเอสขึ้นเป็นพระเอก
-
ปุณคงอยากจะเก็บเกี่ยวความสุขในช่วงนี้
เพื่อสักวันที่ปุณจะตัดใจออกห่างจากคุณพุฒได้
-
:hao7: :mew1: :mew1: :mew1:
-
เอสรุกให้เต็มที่เลย
-
มาทีละจิ๊ดแบบนี้ ค้างนะ ขอแบบยาวๆสะใจหนึ่งตอนน
-
ช่ำเกิน :hao5: :hao5: :hao5:
-
หวังว่ามันคงมีทางออกสำหรับปุณนะ :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ:
-
โอ้ยยยย แต่ละ ตอน สั้น เว่อ
แถม บีบ หัวใจอีก
-
ปุณคงต้องเลือกที่จะเปลี่ยนแปลงและพาตัวเองออกมาจาก วงจรอุบาทซะทีนะ
-
ลำยองเป็นเหตุแท้ๆ
สั้นเลย :z6:
ค้างเบาๆ:ling1:
ยิ่งอ่านยิ่งสรสารปุณ
แต่อีกใจก็ ปุณทำตัวเองนี่!!
เลือกเองให้ทำไงได้
งั้นก็สุขไปเศร้าไปอย่างงี้ ถ้าปุณโอเค เราโอเค(ก็ได้)
คุณคนเขียน เราขอยาวๆๆ มั่งน้า
-
ท่าทางจะเจ็บไปจนตาย อารมณ์นี้เราว่า
นายเอกเราเป็น M สินะ :hao7:
-
อ่านแล้วรู้สึกเจ็บแทนปุณ
ยื้อไว้ ทั้งๆที่ไม่ได้รักแล้วทำไมกัน
อยากจะเชียร์ เอส แล้วนิ
-
เลิกเหอะปุณ
น่าสงสารรรรรร :hao5: :hao5: :hao5:
-
ปุณณณ อย่าไปทนนนนนน
เราเป็นคน ไม่ใช่ควายยยยย ท่องไว้ๆๆๆ :ling1:
-
ใครก็ได้ จ้างหน่อยไปฆ่านายพุฒที
เกลียดชิบหายวายวอดเลย ณ จุดๆนี้
พ่อ SS นายช่วยมาเป็นพระเอกหน่อยได้ไหม
ข้าพเจ้าเชียร์นายเต็มที่เลยนะ ^^
:pig4: :pig4:
-
สั้นจัง
-
ตกลงคุณเจ้านายนี่เกิด หวง หึง...หรือ กั๊กหวงก้างกันแน่เนี่ย!!! :serius2:
ปล.คุณนักเขียนอย่าเรีกยว่าติสิ... เขาแค่แนะนำเฉยๆ น้า :hao5:
เดี๋ยวถ้ามีอะไรก็จะช่วยแนะนำต่อไปจ้า
จริงๆ มาอ่านตั้งแต่บ่าย +เป็ดไปแล้ว แต่เพิ่งมาเม้น 555+ :mew1:
-
หะ มาแค่นี้เหรอคะ มีต่ออีกรึเปล่า แอบคลุมขาวไว้ใช่มั้ยคะ :o12:
-
:fire: :m31: :angry2: :m16:
บอกได้คำเดียว นายเอกค่ะ อย่าโง่ ผู้ชายเลวๆ มีอยู่ทั่วไป หาง่าย
ผู้ชายดีๆหายากนะค่ะ ไปหาคนอื่นเถอะค่ะ
-
เอสทำคะแนนเยอะๆ นะ... เอ๊ะ ถ้าเอสใช้กำลังกับปุณแล้วปุณจะตัดใจจากคนนั้นได้ง่ายขึ้นไหมนะ หุหุ
-
ความหวัง ความหวัง ความหวัง
“ฉันดูแลนายไม่ดีพอเหรอ”
“อ๊ะ..คุณพุฒ”
“ทำไมยอมให้คนอื่นเข้าใกล้นายแบบนั้น”
บทรักรุนแรงเหมือนกำลังสั่งสอน
สั่งสอนให้ผมรู้ว่า ถ้านอกใจเขาอีกจะได้เจอกับอะไร
“แค่เพื่อน แค่เพื่อนจริงๆ ครับ”
ยืนยันกับเขา พร้อมกับหัวใจที่กำลัง “ยิ้ม”
ที่เขาทำแบบนี้ เพราะเขา “หึง” ผมใช่ไหม
“จะมาหาทุกวัน” บอกแล้วดึงผมเข้าไปกอด “แต่ไม่รับปากว่าจะค้างนะ”
“ครับ”
แค่นี้ก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ
สำหรับคนอย่างผม
รุ่งเช้า ก็มีคำสั่งด่วนจากกรรมการผู้จัดการใหญ่ส่งถึงฝ่ายไอที
ให้ตัดระบบสื่อสารภายในบริษัท เหลือเพียงทางโทรศัพท์
คำสั่งที่มาจากเรื่องส่วนตัว
ทำเอาผมยิ้มได้ทั้งเช้า
“ป่ะ กินข้าว”
“ครับ”
ไม่ได้ทานมื้อเย็นด้วยกัน
แค่ทานมื้อเที่ยงพร้อมกันทุกวัน ก็พอแล้ว
“ไปทำงานเถอะ บ่ายนี้ฉันต้องพายัยหนูไปหาหมอ” เขาบอกก่อนจะจอดรถให้ผมลงที่หน้าตึก
“ไม่กลับเข้ามาแล้วเหรอครับ”
“ไม่แล้ว แต่ตอนเย็นจะแวะเข้าไปหาที่บ้าน”
“ครับ” เผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
เขารักษาสัญญาที่ให้ไว้กับผม
ผมเองก็จะรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับเขาเหมือนกัน
ผมต้องซื่อสัตย์กับเขา
“คุณเลขา”
“เอส”
ถูกดักอยู่หน้าลิฟต์แบบนี้ ผมจะหลีกไปทางไหน
“กระเป๋าตังค์” บอกก่อนยื่นมาให้
“ขอบคุณนะ” รับแล้วรีบหลบสายตา
ทำไมผมถึงได้รู้สึกผิดนักนะ
ทั้งที่ผมก็ไม่ได้ทำอะไรผิด
“ได้กระเป๋าคืนแล้ว เลี้ยงข้าวผมด้วยนะคุณเลขา”
“เอ่อ”
“คุณคงไม่ใช่พวกชอบผิดคำพูดหรอกนะ”
“...”
วันนี้ เขาจะมาหา
พรุ่งนี้ ก็คงต้องมาอีก
เพราะเขาสัญญากับผมไว้แล้ว
“วันอาทิตย์ตอนบ่ายได้ไหม”
เวลานั้น เขาต้องกลับไปดูแลครอบครัว
ถ้าผมไปกับเอส คงไม่มีปัญหาอะไร
“ครับ อย่าลืมสัญญาล่ะ”
“อืม”
และผม ก็คงต้องรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับเอสเหมือนกัน
อย่างน้อยก็เพื่อเป็นการตอบแทน
ในสิ่งดีๆ ที่ผมเคยได้รับจากเขา
Ma-NuD_LaW
รู้สึกคนอ่านจะใช้ ลิงตัวนี้เปลืองไปนะ --> :เฮ้อ:
:laugh:
สั้น .. สั้นจริงๆ แต่ยืนยันคำเดิมว่า เก๊ามาอัพทุกวันนะ :-[
เห็นใจเค้าเถอะนะ :m17:
+เป็ด ขอบคุณทุกความเห็นครับ :pig4:
-
มีเท่าไหร่ก็คงเทหมดหน้าตักล่ะฮ่ะ ไอ้เป็ดตัวเนี้ย :เฮ้อ:
ถ้าคุณสามี(คนอื่น)รู้เรื่องนัดวันอาทิตย์จะเป็นยังไงเนี่ย ดูท่าจะขี้หวงปุณอยู่เหมือนกันนะ :katai1:
-
ปุณ สู้ๆๆๆ มันต้องมีทางออกที่ดี
-
หวงเหลือเกิน ของที่จะหลุดมือเนี่ย
หมั้นไส้ ชิ :m16: :m16:
-
สงสารปุณๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:t4: :t4: :t4: :t4:
นี่ก็หน่วงจับใจสั้นจับจิต...
:a5: :a5:
-
ทนเจ็บเพราะรักซินะปุณณ์ ไม่เปนไร เด่วก้มีทางออกนะ
-
ถ้าคุณพุฒรักปุณจริงก็ดีสิ
กลัวว่าทำเพราะกันเอสไม่ให้เข้าใกล้
-
หนี หนี หนี
เรามาหนีไปหาเอสกัน :hao7:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:mew2:
แค่เศษเสี้ยว ในเศษส่วน จำนวนให้
แค่เหลือใจ ในน้อยนิด เพราะจิตหวง
แค่เสียดาย ในของเล่น เล่ห์กลลวง
แค่ถามทวง ในช่วงต่อ ขอยื้อไว้
ก็แค่อยาก ยังมองเห็น เป็นเจ้าของ
ก็แค่อยาก ยังจับจอง ไม่ไปไหน
ก็แค่อยาก ยังมีอยู่ ไม่ให้ใคร
ก็แค่อยาก ยังมีไว้ ใช้เคยชิน
..แล้วแบบนี้ ยังจะน่าดีใจอยู่อีกมั้ย คุณเลขา..
หึหึ หวังลมๆแล้งๆ ไปวันๆ
หลอกตัวเอง สบายใจจัง
ถูกมันหลอกกี่ครั้งก็ยังเป็นควาย
:katai1:
-
ยังยืนยัน หาคนใหม่เตอะ :katai5:
-
:katai1: ไม่อยากเดาว่าใครเป็นพระเอก
-
ฮึ!!!! อยากให้คุณเลขาไปรักคนอื่น...
แต่ลึกๆแล้วก็อยากให้พุฒดีกับคุณเลขา...
อ่อยยยยขนาดคนอ่านยังสับสน :serius2:
-
เขาไม่มาหรอก
ยัยหนูไม่สบายนี่ :(
-
อ่านเรื่องนี้แล้วปวดจิต :katai1:
-
:a5:
หวงกางมากคะคุณท่านประธาน
-
ทอแท้ TT
นั่นคือสิ่งที่คิดได้ในตอนนี้
-
คุณพุฒคงเริ่มกังวลว่าอาจจะเสียคุณเลขาไป
ก็เลยโรยขนมหวานไว้ เพื่อให้คุณเลขาไม่วอกแวก
เดี๋ยวพอกำจัดลิ้นไรอย่างเอสไปได้ ก็จะทิ้ง ๆ ขว้่าง ๆ เหมือนเดิม
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
พุฒกลายเป็นหมาหวงก้าง ซะงั้น
-
ขอ วัลล่ะ สอง รอบ ได้ ม่ะ ( มีต่อรอง ฮ่าาาาา )
ส่งสาร ปุณอ่ะ หนีไม่พ้นซักที พอ ตัดสินใจได้ ที่จะไป
โดนทำดีด้วยหน่อย กลับมาซะงั้น เฮ้อออออออออออออออ
-
จะเห็นค่า ก็ต่อเมื่ออีกฝ่ายมีตัวเลือกใหม่ มิใช่เป็นของตายสำหรับตัวเอง :เฮ้อ:
-
เนื้อหามันยังไม่ไปไหน ไม่มีอะไรเพิ่มเติม คนอ่านเลยเป็นแบบนี้ :เฮ้อ:
-
“ความรัก” ทำให้คนเรา “โง่” ได้มากกว่าที่คิด
“คืนนี้ค้างได้ไหมครับ” ผมถามขณะจัดเนคไทน์เขาให้เข้าที่
“ไม่ได้หรอก เดี๋ยวคุณพิมสงสัย” ก้มลงมาหอมแก้มผม ก่อนจะพูดต่อ “เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าก็เจอกัน”
“ครับ”
เบื่อตัวเองที่เอาแต่เรียกร้องไม่จบสิ้น
ทั้งที่เขาเองก็ทำตามสัญญาแล้ว
เรากินข้าวเที่ยงด้วยกัน
กลับบ้านพร้อมกัน
เขาให้เวลาผมตั้งแต่เลิกงานจนถึงสามทุ่มทุกวัน
ขนาดนี้แล้ว ผมยังจะต้องการอะไรอีก
“แล้วอย่าลืมงานเลี้ยงลูกค้าเย็นพรุ่งนี้ล่ะ”
“ครับ”
งานเลี้ยงที่เขาต้องควงคู่มากับภรรยา
ผมจะไปลืมได้ยังไง
ไม่ลืม และตั้งใจตระเตรียมงานอย่างดี
โดยที่ไม่รู้เลยว่า
บางอย่างที่ผมจะได้รับรู้ในวันนั้น
จะทำให้ผมเจ็บมากขนาดนี้
.
.
“ฝากดูแลคุณพิมด้วย”
“ครับ” รับปากแล้วรีบพาเธอมานั่งที่โต๊ะ
“ดื่มอะไรดีครับ” ถามแล้วยกมือเรียกพนักงาน “ไวน์ไหมครับ”
“ขอน้ำส้มดีกว่าค่ะปุณ” บอกแล้วยิ้มอารมณ์ดี “พิมห่วงเจ้าตัวเล็กในท้อง”
“ท้อง” คุณพิมท้อง?
“ค่ะ ยัยหนูจะได้ไม่เหงา”
“ยินดีด้วยนะครับ”
ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนถูกตบหน้า
ที่เขามาหาผมทุกวัน เพราะคุณพิมท้อง
ไม่ใช่เพราะเขาหวงผม กลัวผมจะมีคนอื่น
แต่เป็นเพราะคนท้องให้ความสุขกับเขาไม่ได้
ทำไมเขาถึงได้ใจร้ายกับผมนัก
“ผมไม่อยากทนแล้ว”
“ปุณว่าอะไรนะ”
“ขอตัวก่อนนะครับ” ก้มหัวให้เธอ ก่อนจะรีบเดินเลี่ยงออกมา
.
.
ไม่รู้จะไปทางไหน
ตอนนี้ผมกำลังสับสน
สับสนว่า จะเริ่มต้นเดินออกมาจากชีวิตของเขายังไง
“คุณเลขา”
“เอส” ไม่คิดว่าจะเจอคนที่น่าจะพึ่งพาได้เร็วแบบนี้
“คืนนี้ขอไปค้างห้องนายได้ไหม”
“ห๊ะ”
“ไปเลี้ยงข้าวนายไง”
“แต่นี่มันเพิ่งวันศุกร์”
“ขออยู่ยาวจนถึงวันอาทิตย์เลยไง”
“ก็..” ท่าทางงุนงงเล็กน้อย “ ..เอาสิ”
“งั้นไปเลยนะ” บอกแล้วรีบดึงมือเขา
“แต่ผมเพิ่งมาถึงงาน”
“ผู้จัดการฝ่ายบัญชี ไม่จำเป็นสำหรับงานนี้หรอก” ว่าแล้วกระชับฝ่ามือที่กำลังจับเขาให้แน่นขึ้น “ปล่อยเป็นหน้าที่ฝ่ายขายไปสิ”
“เอ่อ..ครับ”
ผมจะไม่ลังเลอีกต่อไปแล้ว
เพราะผมไม่อยากทนอยู่ในสภาพ “เมียน้อย” แบบนี้ไปจนวันตาย
Ma-NuD_LaW
เดี๋ยวมีอีกตอนนะครับ ทวนคำผิดแปบ
-
o13
ดีมาก อย่าไปสนมัน สนับสนุนให้หาใหม่ดีกว่า
-
:impress2: ดีมากกกกกกกกกกกกกกกกก
อย่าไปทน เลวสุดๆๆ ไปหาเอสดีกว่า
-
เควี่ยมากกกกกกกกกก นี่พูดเลย!
-
ไม่ทน ดีแล้ว....
แต่ สั้นไปนะคะ :dont2:
-
ดีมาก...ออกมาเลย คุณเอสรออยู่ 555
-
เอสสู้ๆๆๆๆๆ
-
กรี๊ดดด ในที่สุด ให้จริงนะคะปุณ เราเชียร์นะเนี่ย
-
ผชแบบเอสต่อให้ไม่รักไม่ชอบแต่ถ้าอยู่ด้วยกันไปมันก็ชอบอะนี่พูดเลยยยยยย
เมียน้อยไม่เห็นดี ปล่อยมันให้อยู่กับลูกเมียเหอะ ไม่บาปตัวเองด้วยเนอะ
-
:katai2-1:
หวังว่าปุณจะคิดได้ และทำได้จริงๆนะ
ไม่ใช่พออีกวันเค้ากลับมา ก็จะกลับไเป็นแบบเดิมนะปุณ
ย่ำอยู่ที่เดิมมานานเกินไปแล้ว เลิกเถอะปุณ T^T
-
ได้ยินออกบ่อย ที่ใครๆ บอกให้เราเลือกรักคนที่ เขารักเรา
แต่ผมเพิ่งจะมาเข้าใจมัน ก็วันนี้
“ทะเลาะกับแฟนมาหรือไงคุณเลขา” เขาถามแล้วส่งแก้วเหล้ามาให้
“ทำไม หน้ามันฟ้องเหรอ”
“ประมาณนั้น”
“หึๆ”
แย่ที่เวลาผมรู้สึกอะไร มันจะแสดงออกมาทางสีหน้าหมด
เพราะแบบนี้ ใครต่อใครเลยรู้ทันผมแล้วสามารถต้อนผมให้จนมุมได้ทุกครั้ง
“ผมถามจริงๆ นะ คุณเลขามีแฟนแล้วเหรอ” สีหน้าเขาดูจริงจังขึ้นมา
“เลิกกันแล้ว” บอกแล้วกระดกเหล้าเข้าปาก “เพิ่งเลิกวันนี้แหละ”
“แล้วมีโอกาสจะคืนดีไหม”
“...” ได้แต่มองหน้าเขานิ่งๆ
“บอกมาสิ” น้ำเสียงคาดคั้นเอาคำตอบ
“ไม่มีวัน” ผมเองก็ตอบเขาอย่างจริงจังเช่นกัน “ไม่อยากกลับไปเจ็บอีกแล้ว”
“...” เขาไม่พูดอะไร มีเพียงแต่รอยยิ้ม
รอยยิ้มที่ดูน่ารักมากในสายตาผม
.
.
“มองตาก็รู้แล้วว่านายชอบฉัน” หรี่ตามองเขา “อย่ามาปากแข็งเลย”
“อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย คุณเลขา”
“ถ้าไม่ยอมรับ” ค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้เขาทีละนิด “ฉันจะเค้นเอาคำตอบจากนายนะ”
“ไร้สาระน่า” ว่าแล้วหลบตาผม
“หึๆ” หัวเราะ ก่อนจะทิ้งตัวไปทับเขา
“เมาแบบนี้ก็สบายอ่ะดิ” ปากบ่น แต่มือกลับกอดเอวผม “ทำไรเห็นใจคนมีสติเต็มร้อยบ้างสิ คุณเลขา”
“อยากทำอะไรก็ทำสิ” ผมจ้องตาเขา
ตอนนี้ผมรู้ตัวดี ว่าตัวเองไม่ได้เมา
สติผมมีเต็มร้อย และไม่ได้กำลังประหม่าเหมือนเขา
“อย่ามายั่วนะคุณเลขา”
“ถ้ายั่วแล้วนายจะทำไม”
“หายเมาแล้วอย่ามาลืมละกัน” เขาพูดก่อนจะพลิกตัวมาคร่อมผม
“จะทำอะไร ก็รีบๆ ทำสิ”
ผมจะเลิกแคร์ เลิกสนใจคนที่ไม่เคยรักผม
“งั้นปล้ำล่ะ สร่างเมาแล้วค่อยมาเคลียร์ละกัน”
“ฮะๆๆ”
“อย่าขำสิ เสียอารมณ์หมด” บ่นแล้วทำท่าจะลุกออกไป
“สัญญาสิ” ผมรีบกอดเขาเอาไว้ “ว่าจะมีแต่ฉันคนเดียว”
“ผมไม่ใช่คนเจ้าชู้”
“ขอบคุณนะ” บอกก่อนจะดึงเขาเข้ามาจูบ
คืนนี้ “ร่างกาย” ผมจะเป็นของเขา
ส่วน “หัวใจ” ผมเองก็ยังไม่รู้คำตอบ ว่ามันจะเป็นของเขาได้เมื่อไร
แต่ผมจะพยายาม
Ma-NuD_LaW
เอาใจแม่ยกนาย SS :laugh:
เพิ่มตอนนี้อีกตอน :hao3: แต่ห้ามขอเพิ่มแล้วนะ :hao7:
+เป็ด ขอบคุณทุกความเห็น ฝันดีครับ :กอด1:
-
ดีมากกกกกกกกกก รองเปิดใจรับสิ่งใหม่ๆเข้ามาในชีวิต
บางทีบทเมียน้อยจะได้จบๆไปเสียที :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
o13
เยี่ยมมมม
-
กรี๊ดดดดด คุณเลขาไวไฟ 555
-
ให้มันได้งี้สิ เยส...
โดนใจทั้งคนแต่งทั้งนายเอเลย
:give2: o3
-
นายเอกเริ่มฉลาดแระ ฮี่ๆ ฟินอ่ะ ~ กัดหมอน :man1: :impress2:
รักเอสสสสสส :กอด1:
-
ให้มันได้อย่างนี้สิปุณ :katai2-1: :katai2-1:
เชียร์เอสดีกว่า อิอิ
หวังว่าจะตัดใจได้แล้วจริงๆนะ
ไม่งั้นก็เจ็บเหมือนเดิม
:katai5: :katai5:
-
:a2: แสงสวางที่ปลายอุโมงค์ :z2: เหมือนจะไม่เกี่ยว :laugh:
-
มาสั้นแต่ได้ใจมาก แบบว่ารอเวลานี้มานาน เวลาที่ปุณจะเข้มแข็งแล้วก็เลิกคิดถึงไอ้เจ้านายเฮงซวยนั่นซะที :z1:
รอตอนต่อไปแทบไม่ไหวเลยแหละ :interest:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
อ๊ากกกกกก:serius2: ไวไฟแท้ :hao6:
แต่…..nc หละ :hao6:อิอิ อย่าซ่อนกันเลยยยยย :hao6:
-
เริดมากเลขา
-
:pig4: :pig4:
-
หน่วงจิตหน่วงใจและปวดตับเหลือเกิน สู้ๆน้าคุณเลขา
:z3: :z3: :z3: :z2: :pig4: :pig4: o13
-
เย้นายเอกได้เวลาเลอค่าเเล้วค่ะ :mew1:
-
เหมือนจะไม่ค้างนะ แต่เราว่ามันค้างอ่ะ 5555 จริงๆ นะ เพราะพออ่านตอนอะไรแบบนี้แล้วสิ่งที่เราจะอยากรู้ต่อไปทันทีก็คือ ปฏิกิริยาของเจ้านายเฮงซวยต่อนายเอกของเราหลังจากรู้ความจริงนั่นเอง :hao6:
-
ต่ออีกหน่อยเถอะค่ะ อยากรับรู้ปฎิกิริยา เจ้านาย นายเอก แล้วก็อยากรู้ว่าจะทำไงต่อไป :mew6:
-
เรื่องนี้มันต่างจากเมียหลวงลิบลับ
ขอเป็นแม่ยกเอสดีกว่า
-
o13 o13 o13
จัดเต็ม เชียร์คนนี้เต็มสตรีมเลย
จับคุณเลขาให้อยู่หมัดล่ะ
-
T^T ปุณเอ้ยยย
ขอให้สมหวังกับเอสจริงๆนะ
-
เชียร์เอส คุณเลขาก็รักเอสไวๆล่ะ เย่ๆๆๆ
เค้าชอบเรื่องนี้ฝุดๆๆๆๆๆ :hao7: :hao7: :hao7: :mew1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ,, ได้กันแร่ววววว :hao7: :hao7:
ลองคบคนอื่นดูบ้างไม่เสียหายนะจ๊ะ เผลอๆอาจจะแซ่บกว่าไอ้หื่นกามหวงก้างนั่นก็ได้ !! :m3: :m3:
ขึ้นป้ายไฟเอสเรียบร้อย !! :a9:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยย ตอนแรกอ่านแล้วน้ำตาจะไหล บีบหัวใจเลยอ่ะ
พอมาตอนสอง...คนละอารมณ์เลย 5555+ ดีใจที่ปุณยังรู้สึกรักตัวเองบ้าง
ใจยังไม่เดี๋ยวก็ตามมา เพราะสิ่งที่ปุณต้องการคือการถูกรักแบบหนึ่งเดียว!!
ไม่ใช่ถูกรักด้วยความหลายใจและเป็นตัวสำรองของใคร!!!
แม่ยกชอบ เอา + เป็ดไปทุกตอนเลยจ้ะ
ปล.ขอให้ลงบ่อยๆ วันละสองตอนได้ไหมเนี่ย 5555+ :-[
-
จริงๆ ชอบเอสนะ แต่อยากให้ปุณได้เป็น M ตลอดไป
เพราะงั้นกลับไปเจ็บให้ดิ้นตายกับคนที่ไม่แคร์กันเถิด :hao7:
+ เป็นไปตามระเบียบ
ว่าแต่คนแต่งลงสั้นไม่เห็นใจความอยากของคนอ่านเลยนะ จิๆ :m16:
(ปูรู ทำเหมือนไม่เคยทำนะเรา ฮ่าๆ)
-
ไม่มีอะไรแย่ไปกว่าที่ผ่านมา
-
ปิดซอยเลี้ยง ปุณ ตาสว่างแล้ว :110011:
คงไม่หนีเสือป่ะจะเข้หรอกนะ
ขอให้นายเอสรักจริง อยากรู้เจ้านายจะทำไง
-
o22 o22 o22
เย้ จะทำอะไรก็รีบนะเอสนะ
-
o13
ชูป้ายไฟฟฟฟ ให้ S
-
อยากให้คุณเลขาสมหวังสักที
-
อย่าวนกลับไปซ้ำรอยเดิมนะ
-
เลิกกับมันไปเหอะ คนเห็นแก่ตัว
รักคนที่เขารักเราดีกว่า
เราก็เคยนะ ที่คบกับคนมีเจ้าของ สิ่งที่ได้ก็แค่เศษเวลา
ก็แค่เหงา นึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไป
ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไร
แต่ตอนนี้เราหยุดแล้ว
แม้จะไม่ได้มีคนมาดูแล แต่เราก็ขออยู่ด้วยตัวเราเอง
-
"ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนถูกตบหน้า
ที่เขามาหาผมทุกวัน เพราะคุณพิมท้อง
ไม่ใช่เพราะเขาหวงผม กลัวผมจะมีคนอื่น
แต่เป็นเพราะคนท้องให้ความสุขกับเขาไม่ได้
ทำไมเขาถึงได้ใจร้ายกับผมนัก"
ตอนแรกก็แอบคิดอยู่ว่าจะหวงก้างที่ไหนได้มาหาที่ระบายนี่เอง
แต่กับเอสไม่เป็นไรแน่นะ ไม่ใช่ว่าเอสก็มีใครอยู่แล้วนะ
ถ้าเป็นอย่างที่กลัวคุณเลขาของเราจะเป็นเมียน้อยตลอดเลยเหรอ
อย่าทำร้ายกันเลยนะ อยากให้เอสจริงใจ เพราะคุณเลขาเป็นคนรักใครรักจริง
-
เอส สู้ สู้ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
รอรอสนุกๆ :katai5:
-
รอคอยยยยยยยยยยยย เมียน้อย ชอบจัง เอิ้กๆ
-
เชียร์เอส ปุณสู้ๆๆ
ชอบประโยคนี้มาก ไม่มีใครจะเป็นเมียน้อยจนวันตายหรอก
-
เป็นไทสักที นี่สิ... เราจะไปรอกินน้ำใต้ศอกจากคนอื่นทำไม...
-
ให้มันได้ หยั่งงี้ซี่ ปรบมือๆๆๆๆๆๆๆ
ไปแล้ว อย่ากลับมา อีกนะ คุรเลขา
ไปให้ได้จริงๆ นะ จะได้ ไม่เจ็บ
ปล ปลื้มเว่อ คนแต่งมีมาต่อ ให้ อีก นิด น่ารัก จริง ฮ่าาาาา
ปล2 ขอ แบบนี้บ่อยๆนะ
-
:mew4: :mew4: :mew4:
:mew6: :mew6: :katai1: :katai1: :katai1:
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
ถึงมันจะทำใจให้ลืมยาก
แต่ก็ไม่ลำบากจนเกินไปหรอกนะ..คุณเลขา
ปลดปล่อยตัวเองออกจากบ่วง
ให้ได้ซะที
-
เนื้อเรื่องหายไปไหน :m28:
-
อ้าว :m28: :m28: :m28: :m28: :m28: :m28: :m28: :m28: :m28: :m28: :m28: :m28: :m28: :m28: :m28:
-
ตอนที่ 12 อยู่ตรงไหนค่ะ? :hao4:
-
งง เข้ามาหาตอนใหม่ อยู่ไหนง่ะ :katai5:
-
งงเลย
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ทำไมเรามองไม่เห็นตอนใหม่หรือยังไม่อัพ มันหายไปไหนนนนน :katai4: :katai4:
-
ขอโทษครับ ผมมัวแต่อ่านทวน แก้คำผิด
ขอโทษจริงๆ ครับ ((ลืมตัวไปแก้วันที่ก่อน))
อิสระ ที่ยากจะได้คืน
“ฉันไม่อนุมัติ” บอกก่อนจะโยนใบลาออกกลับมาให้ผม
“แต่ผมจะออก คุณจะยอมหรือไม่ก็เรื่องของคุณ”
“ถ้านายไป ฉันก็จะไล่หมอนั่นออกเหมือนกัน”
“คุณพุฒ !!”
ร้ายกาจ
ผู้ชายคนนี้ร้ายกาจจริงๆ
“อย่าคิดว่าจะไปจากฉันได้”
“เห็นแก่ตัว”
“แล้วไง นายคิดว่าหมอนั่นมันจะดูแลนายให้สุขสบายได้มากเท่าฉันเหรอ”
“ผมไม่สนเรื่องนั้น ผมสนแค่เขามีผมคนเดียว”
“โง่” ว่าแล้วสาวเท้าเข้ามาใกล้ “ไม่คิดว่านายจะโง่แบบนี้”
“ผมฉลาดขึ้นต่างหาก”
“ปุณ !!”
“ปล่อย” แรงบีบที่ต้นแขน ทำเอาผมน้ำตาคลอ
“นอนกับมันมากี่ครั้งแล้ว”
“...”
“ฉันถามว่านอนกับมันมากี่ครั้งแล้ว”
“เรื่องของผม” น้ำตาผมไหลออกมา
ไม่น่าเลย
ไม่น่าลากหมอนั่นเข้ามาเกี่ยวด้วยเลยจริงๆ
“เลิกยุ่งกับมันซะ”
“...”
“แล้วฉันจะแกล้งทำเป็นลืมๆ มันไป”
หงุดหงิดตัวเอง
ที่โง่จนคิดหาทางออกไม่เจอ
“รับปากฉันสิ” เขาเพิ่มแรงบีบมากขึ้นอีก “อยากให้หมอนั่นเดือดร้อนหรือไง”
“ทำแบบนี้ทำไม”
“หึ”
“ลากคนอื่นเข้ามาเกี่ยวด้วยทำไม”
“คนอื่นงั้นเหรอ” ว่าแล้วเหวี่ยงผมไปชนกับโต๊ะ “เรียกชู้ว่าคนอื่นงั้นเหรอ”
“...”
“อย่าหวังว่าฉันจะปล่อยนายไป”
“ฮึก..”
“ฉันจะไม่มีวันปล่อยให้นายไปมีความสุขกับมัน”
“เลว” ไม่มีคำไหนเหมาะกับเขามากเท่านี้อีกแล้ว
“เลวยังไงก็ผัวนาย” เขาดึงผมเข้าไปใกล้ ก่อนจะก้มลงมาจูบ
.
.
“อื้อ”
“ทำเป็นหวงตัว” ว่าแล้วบีบกรามผมแน่น “ทีกับชู้ล่ะร่านนัก”
“คุณพุฒ” เผลอตัวตะคอกเขาเสียงดัง
“เอาสิ โวยวายเลย” เขายิ้มเยาะ “ทุกคนจะได้รู้ว่านายเป็นเมียฉัน”
“...”
“อยากรู้นัก ว่าหมอนั่นจะรับได้ไหม” เขาใช้มือลูบเบาๆ บนแก้มผม
“แล้วคุณพิมล่ะครับ” ผมจ้องตาเขา “คุณว่าคุณพิมจะรับได้ไหม”
“ก็เอาสิ ถ้าจะพัง ก็พังไปด้วยกันนี่แหละ”
“ฮึก..” ผมค่อยๆ ทรุดตัวลงกับพื้น
เหนื่อย
เหนื่อยมากจริงๆ
“เลิกกับมัน แล้วกลับมาเป็นของฉัน”
.
.
ผมต้องทำยังไง
เอาตัวรอดโดยการทำร้ายทั้งคุณพิมและนายเอส
หรือก้มหน้ารับฟังคำสั่งของเขาไป
ผมคิดไม่ออกจริงๆ
Ma-NuD_LaW
-
:a5: o22 :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ทำไมแกเห็นแก่ตัวอย่างนี้ไอ้เลวววว ทำเลขาของชั้นทำไม :z3: :z3: :z3:
-
อย่างนี้มันต้องโดน
:z6: :z6: :z6: :z6:
:beat: :beat: :beat: :beat:
-
ก็พังมันทั้งคู่ไปเลย จะอะไรมากมาย ก็บอกเค้าไป คบกันมาก่อน พออีเจ้านายแต่งงานก็เลิกกัน
อย่าไปยอม คนเห็นแก่ตัว อย่างน้อยมันพังมากกว่าเราอีก เอาให้เจ็บกันไปเลย อย่าไปยอมๆๆ
คุณนักเขียน >> อัพ วันนี้กี่ตอนดีค่ะ ? :laugh:
-
เพิ่งเข้ามาไล่อ่านดูบอกตามตรงชอบมวา้กกกกกกก!!!!!! :hao5:
อ่านสงสารคุณเลขาสุดหูรูด :sad4: :a5:
มาต่อไวๆน่ะครับ
-
จะว่ารัก รึ หวง ดีล่ะ ที่ไม่ยอมปล่อยให้คุณเลขาไป
งั้นขอเข้าข้างคุณเลขาล่ะกันนะ ก้อต้องคิดว่ารัก ถึงไม่ยอมปล่อย
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
นายเอกจะคิดออกแน่นอน ถ้าคนเขียนแต่งให้นายเอกมีทางออก กร๊ากกกๆๆๆ ทุกอย่างขึ้นอยู่ที่ปลายนิ้วของผู้เขียนค่ะ ถถถถถถถ.
เราเชื่อว่าถึงแนะนำอะไรไป บอกให้นายเอกทำอย่างนู้นอย่างนี้ สุดท้ายคนเขียนก็จะไม่เปลี่ยนพล็อตอยู่ดี เพราะฉะนั้นเราจะไม่ออกความเห็นอะไร จะนั่งอยู่เฉยๆ และ........รออ่านตอนต่อไปค่ะ :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
:z3: o22 ค้าง
มาต่อไว้ๆน้าา
-
ปุณ ถ้าเลือกไม่ได้ว่าจะเอาไง ก็พังมันหมดทุกคนนั่นแหละ
ทนทำไม ในเมื่อเค้าเห็นแก่ตัว ปุณก็ทำบ้างดิ
เอาให้รู้กันไปเลย จบๆ มันไปซะ
แต่เาก็รู้ว่าปุณดีเกินไป ทำแบบนั้นไม่หลงหรอก :hao5: :hao5:
เกลียดพุฒ นี่บอกเลย
เลว!!! เห็นแก่ตัว แย่ที่สุด
-
:a5: สั้นจัง :mew2: แต่ก็ขอบคุณที่มาต่อนะคะ :mew1:
-
อยากทำแบบนี้กับพุฒ :z6: :z6: :z6: :z6:
-
โดดตบอีตาพุฒ 10 ที!!
-
เลวไม่มีที่สิ้นสุด
ไม่รักก็ปล่อยไปสิ
:m16:
-
พังทุกคนเลยละกัน
ยังไงคนที่เสียหายที่สุดคงเป็น พุฒ
-
:sad4:
ค้างอย่างแรง มาแบบกะปริบกะปรอย
อึดอัดแทนนายเอกเราจริง ๆ เลย
-
บอกนายเอสไปเลย ลาออกพร้อมกันทั้งคู่หางานใหม่ซะ จบ ๆ ไป ถ้ามันจะต้องพังคงที่หนักน่าจะเป็นพุฒนั่นแหละ
-
พังก็พัง ไม่เห็นต้องกลัว....
ปุณก็บอกเอสอยู่ว่าเพิ่งเลิกกับแฟนแค่ไม่ได้บอกว่าแฟนเป็นใครก็เท่านั้น....
อิตาพุฒนั่นหละจะซวยเฮ้ออ!!!สงสารคุณพิมนะ มีสามีอย่างนี้
-
บอกเอสไปเลยจะได้ช่วยกันแก้
คนเดียวหัวหาย สองคนช่าวยกัน :z3:
-
เลวมากกก :katai1:
-
เราว่าอีตาเอสรู้เรื่องคุณเลขาแต่ไม่พูดมากกว่า
คุณเลขาปรึกษาคุณเอสเถอะ
-
ก็ชิงลาออกแล้วไปอยู่บ้านสวนกันสองคนก็ได้นี่ (คิดตื้นมาก :z3:)
อิคุณพุฒมันกล้าเหรอ รักลูกออกขนาดนั้น จะกล้าทำให้ครอบครัวแสนสุขของตัวเองแตกแยกอยูเหรอ :m16:
อย่าไปยอมนะปุณ ออกมาจากวงจรอุบาทว์อย่างมีศักดิ์ศรีเถอะ :เฮ้อ:
-
คุณเลขาแลกเลย ยังไงเอสก็ยังรักคุณ
เรามั่นใจ
ไปไกลๆคนเห็นแก่ตัว
-
:z3: :z3:
-
ถ้ามันเป็นแบบนี้ ถ้ามันจบด้วยการพังไปทั้ง 2 ฝ่าย
ปุณต้องเดินเรื่องเต็มกำลังก่อนหนึ่ง 1 ก้าวไปเลย
ไปสารภาพบอกเรื่องพุฒกับเอสซะ แล้วดูว่าจะเอสจะช่วยเหลือได้ไหม
เพราะอิตาพุฒเลวขนาดที่จะลากคนอื่นมาเกี่ยวด้วยอยู่แล้ว ไหนๆ ก็ไหนๆ ให้เอสรู้จากปากปุณดีกว่า
แล้วจะได้รู้ด้วยว่าเอสเป็นผู้ชายที่ดีจริงเปล่า จะยอมช่วยเหลือคนที่ตัวเองรักในยามเดือดร้อนไหม
แล้วปุณก็ไปสารภาพผิดกับเมียอิตาพุฒด้วย
ไปพูดตรงๆ แบบแฟร์ๆ บอกความจริงไป และบอกไปเลยว่าอยากจะเลิกกับพุฒ
ไม่อยากให้ชีวิตนี้เป็นแบบนี้ต่อไป ดูปฏิกิริยาของคุณพิมแกด้วยว่าแก สงบพอจะยอมรับได้ไหม
หรือเธอจะโวยวาย ถ้าเธอสงบเรื่องก็อาจจะง่ายหน่อย ตกลงกับคุณพิมไปเลยว่าจะเลิกกับสามีเธอ จะไม่มายุ่ง
แต่ต้องให้คุณพิมช่วยกันสามีเธอให้ออกจากตัวปุณ แต่ถ้าเธอโวยวายไม่เชื่อ ก็ปล่อยไป ถือว่าบอกไปแล้ว
อย่างน้อย คุณพิมแกต้องไปโวยวายสามีเธอบ้างแหละ ยังไงเธอก็รีบพยายามหาทางกันสามีเธออกจากปุณแน่นอน
แต่ปุณก็ต้องระวังตัวไว้ เพราะนอกจากพุฒจะไม่ยอมเลิกแล้ว เมียเขาก็จะตามรังควานเอาได้
บวกเป็ด และรอตอนต่อไป
ปล.ขาดตอนมาก อยากอ่านต่อแล้วจ้า :hao7:
-
สงสาร ปุณ จังเลย
ไม่รักกันแล้วทำไมไม่ปล่อยไปหล่ะ หรือว่าเก็บไว้ระบายอารมณ์ เลวไปนะ!!!
-
ไหนๆ ก็เจ็บคนเดียวมาตั้งนานแล้ว
คราวนี้ก็หายไปเงียบ ๆ คนเดียวก็ได้
ถ้าวันเวลาผ่านไปแล้วเอสยังมั่นคงกับคุณเลขา
ถึงเวลานั้นก็ค่อยว่ากันอีกทีก็ได้นะ หรืออีกกรณี
ก็ยอมให้มันพังทั้งหมด แต่คุณเลขาไม่ทำหรอก
เพราะถ้าคิดจะทำ คงทำไปตั้งนานแล้ว แทนที่คิดจะตัดใจ
-
ไอ้เลว :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
มีมากกว่าก็เสียมากกว่า หากพุฒยอมแลก ปุณลองคุยกับเอสไหมว่าหางานอื่นทำดีกว่ายอมอยู่แบบนี้ ยอมหักไปเลย
-
ให้มันพังกันทั้งคู่นั้นแหละดีแล้วเรื่องจะได้จบๆ
ไม่ต้องมานั่งเสียใจเหมือนที่เป็นอยู่
-
ปุณเอ้ย หนูไม่อยากเหนื่อยก็ร้ายซะบ้างเหอะ
ถูกท้าอย่างนั้น เขาไม่แน่จริงไม่กล้านะน่ะ จัดไปอย่าให้เสียค่ะ
จงปลดอิสภาพ M ในตัวเธอ :hao7:
-
พุฒ ไอ้เลว
สงสารปุณ จริงๆๆ
เอส มาปลอบใจหน่อย
-
ชอบจัง อารมณ์มาม่า แบบนี้ //อิอิ เอาจ๊ะๆ ตบจูบๆๆๆๆๆๆ :beat: :mew1:
-
:m31: :m31: :m31: ไอ้ผู้ชายเฮงซวย
-
:z6: :z6: :z6: :beat: :beat: :beat:
เอาอีกมั๊ยอีตาพุฒ...ไอ้เลวววววววว....
หนูปุณมีทางออกมากมายนะลูก.......
อย่ายอมเด็ดขาด...ถ้ายอมจะไปยิงคนแต่งทิ้ง..
รับรองได้ขอบอก...(อินี่อินจัด..55..)
-
ไม่รักก็ปล่อยไปเหอะ หึ้ยยอารามเสีย :z3:
-
อ้าว อุตส่าห์คิดได้ละ ดันเจออุปสรรคอีก
-
พังกันไปเลย อย่าจมปลักแบบเดิม
-
ถ้าทำกันถึงขนาดนี้... ปุณก็ไม่ต้องทำอะไรตามพิธีรีตองละ... เล่นสกปรกไปเลย.. ไม่ต้องบอกไม่ต้องถาม ไม่ต้องสนใจ... จะได้รู้กันไปว่าไม่ใช่ "ของตาย"
-
:เฮ้อ: คุณเลขา
เหตุผลจริง..อยู่ที่ใจ..ใช่ใครอื่น
เหตุผลจริง..อยู่ตื้นตื้น..อยากตื่นไหม
เหตุผลจริง..อยู่ที่รัก..ไม่อยากไป
เหตุผลจริง..ยังอยากได้..ให้ตัวเอง
เหตุผลปลอม..จะยอมแลก..ให้แตกหัก
เหตุผลปลอม..จะหยุดรัก..ห้ามข่มเหง
เหตุผลปลอม..จะโวยวาย..คล้ายนักเลง
สุดแต่งแต้ม..ปลอมจริงเก่ง..เพ่งมองดู
ที่ไม่รู้ว่าจะตัดสินใจยังไงให้มันเด็ดขาด
ก็เพราะคุณเลขา..ขาดอำนาจในความรักไง
ใช่มั้ยครับ..คุณ
หึหึ
:m16:
-
บางเรื่องก็น่าอายเกินกว่าที่จะพูด
“คุณเลขา”
“เอส” โผเข้ากอดทันทีที่เขาเปิดประตู
“เกิดอะไรขึ้น”
“...”
.
.
“เข้ามาข้างในก่อน” เขาบอกเมื่อผมเอาแต่เงียบไม่ตอบอะไร
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
“...”
ผมไม่รู้จะเริ่มพูดกับเขายังไง
“ปุณ”
“กอดหน่อยได้ไหม”
“หึ” เขาหัวเราะก่อนจะดึงผมเข้าไปกอด “บอกได้หรือยัง ว่าเป็นอะไร”
“เราหนีไปด้วยกันไหม”
“หืม”
“...” ได้แต่กอดเขาให้แน่นขึ้น
“จะหนีไปไหนล่ะครับ” ถามแล้วลูบหลังผมเบาๆ เหมือนปลอบ
“อยากไปไกลๆ ไปที่ไหนก็ได้”
“เหตุผลล่ะ หืม”
“...”
ไม่มีคำตอบให้เขา
ผมกลัวถูกรังเกียจ
.
.
“เรื่องงานเหรอ” ถามแล้วพาผมไปนั่งลงที่ปลายเตียง
“อืม” พยักหน้ายืนยัน “เราไปหางานที่อื่นทำเถอะ ไปได้ไกลๆ เลยยิ่งดี”
“ผมไม่อยากให้คุณหนีปัญหาหรอกนะ”
“...”
“แต่ถ้ามันจะทำให้คุณสบายใจ ผมก็โอเค”
“เอส” น้ำตาผมไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้
เขายอมตามใจ
โดยไม่ได้บังคับหรือคาดคั้นถามอะไร
แบบนี้แล้ว ผมจะปล่อยให้ใครมาทำร้ายเขาได้ยังไง
“ไปพรุ่งนี้เลยนะ” กอดก่อนจะเอาหน้าซุกกับอกเขา
“...”
“นายจะไปกับฉันจริงๆ ใช่ไหม”
“ครับ” ผมดึงเขาเข้ามาจูบทันทีที่ได้ยินคำตอบ
บางทีความรักก็ไม่จำเป็น
ถ้าเรามีคนที่เขารักและพร้อมจะทำทุกอย่างให้เราแบบนี้
ผมจะลืมคุณแล้วนะครับคุณพุฒ
ลืมว่าเคยทำอะไรโง่ๆ ไป เพราะความรักที่มีต่อคุณบ้าง
แล้วอย่าหวังว่าจะได้เห็นหน้าผมอีก
Ma-NuD_LaW
กำลังปั่นอีกตอนนึง .. แต่ไม่รับปากว่าจะได้ลงไหม
แต่จะพยายามนะครับ (เผื่อจะได้ลงอีกซักตอน)
ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ +เป็ด :pig4:
แล้วก็.. ใครบอกจะมายิงผม :m29: ถ้าผมตายแล้วใครจะแต่งนิยายต่อ??? คิดดีๆ นะครับ :laugh:
ผมล้อเล่น :m14:
-
อ๊ากกกกกกกก ดีมากคุณเลขา เหอะ เดินควงเย้ยแม่งเลย
จะได้รู้สำนึก อย่างนี้มันต้องจัดหนัก
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
อ๊าย อยากอ่านต่ออ่ะ
หนีเลยปุณ พาเอสหนีตามกันไป 555+
-
สั้นไปไหน
-
ไปไหน เค้าไปด้วยยยยย
-
เฮ้ออออออออ เหนื่อยแทนคุณเลขา
-
ดีมากไปไกลๆเลยจ๊า :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:hao6: จัดไป
-
o22
หวังว่า....... :ling1:
ช่างมันเถอะขอแค่ นายเอกมีความสุขเป็นพอ
-
เป็นตัวเลือกที่ดี ยังไม่แก่ งานหาง่าย รีบๆไปเถอะ
จะอยู่เป็นทาสมันทำไม ได้ผู้ชายดีๆมาครองต้องรักษาไว้ :mew1:
-
อ่านละหงุดหงิดอะ (สงสัยเหยียบตะปูที่คนแต่งโปรยไว้ซะแล้วว) :hao7:
ปุณที่เป็นคนดีเกินกว่าจะรับมือกับเรื่องนี้ได้อย่างเด็ดขาด บางทีโมเอ้เกินก็น่าหงึดหงิดอ้ะ :z3:
แล้วไอ้นั่นนะ หาเหตุผลจากคนหวงก้างไม่ได้จริงๆ
แต่ก็น่าสนใจนะ ยอมเอาเมียกับลูกมาเสี่ยงเพื่อที่จะเปิดเผยเรื่องกับปุณ เอาซี้ ก็อยากรู้ว่าจะกล้ามั้ย (อิชั้นบ้าไปแล้วคร่ะะ) :hao7:
-
อ่านทันแล้วล่ะ :hao7:
คุณเลขาน่าสงสารซะจริง :mew2:
แล้วจะพากันหนีรอดมั้ยเนี่ย ถ้าคุณพุฒตามเจอ มีหวัง o22
-
:mew1:
-
แต่ละตอน อ่านจบในเวลาไม่ถึง 1 นาที :sad5:
มีโควต้ายืดเนื้อเรื่องให้ยาวๆมั่งม้ายยยยยย
o9
-
ตอนนี้มันช่างสั้นแต่กระชับมากค่ะ สงสารปุณ หนีไปเลยลูก หนีไปไกลๆ
ความสุขกำลังรออยู่ข้างหน้า
-
o13 o13
-
มาลงเถอะครับกำลังพัวพันเลย
แต่อยากรู้ว่าพุฒรักปุณณ์บ้างไหม
ขอให้พิมมีชู้ ลูก 2 คน เป็นลูกชู้ พุฒเป็นหมัน กรรมนี้คืนสนอง (อ่านแล้วอิน)
-
จะหนีพ้นไหมอ่า
-
แน่ใจนะว่าจะหนีพ้น? ถ้าพ้นก็หนีเลย
แต่ถ้าไม่ ต้องสู้อย่างเดียวล่ะนะ
ปล.สั้นไปไหมค่ะนักเขียนขา :ling1:
+เป็ดเป็นกำลังใจ :mew1:
-
:monkeysad: :monkeysad:
แหม...ก็คนมันอินนี่นา...แต่ใคร
จะบังอาจทำได้ลงคอเนอะ....
รักคนแต่งจะตายไป..รักหนูปุณด้วย....
-
เฮ้อออ จะหนีพ้นมั้ยยยยยยยย :z3:
รอนะฮะ :')
-
อย่าเป็นจรเข้นะเอส
ปุณเจอเสือมาจนช้ำหมดแล้ว
-
อิทธิพลไอ้คุณพุฒมันจะซักเท่าไหร่กันเชียว
ขอให้เอสเป็นพระเอกตัวจริงของปุณซักที
-
หนีไปเลย ไปไกลๆเลยนะ
หวังว่าเอสจะจริงจังกับปุณนะ ดูแลปุณดีๆล่ะ
-
ค้างมากเลย :katai1:
สงสารปุณด้วย แต่ดีที่ยังมีเอส
และคิดว่าเอสคงรู้เรื่องระหว่างพุฒกับปุณ
ไม่อย่างนั้นคงไม่ตัดสินใจไปด้วยกัน
เพื่อที่จะรักษาความบอบช้ำของปุณหรอก
-
เผ่นเลย
อยากจะหนี หนีไปกันสองคน
เพลงพริกไทยขึ้นมาในหัวเลย
ปล. อะไรกฝ้ดีแต่สั้นไปหน่อยอ่ะ ค้าง :katai5: :katai5:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ยากให้แต่งเป็นเรื่องยาวอะ ลงรายละเอียดเยอะอยากอ่านแบบจุใจ :hao7: :katai1:
-
เอาเลย ไปเลย หนีไปให้ไกลๆเลยนะ T^T
ไม่ต้องไปสนใจคุณพุฒมัน
:กอด1: :กอด1:
-
ทำไมคุณพุฒหน้าเหมือนผู้หญิงจังเลยคะ
ไม่ใช่หน้าหวานนะคะ
หน้าตัวเมีย
-
ผมพลาด ที่คิดว่าเรื่องนี้มันจะจบลงง่ายๆ
“คุณพุฒ” ตกใจ เมื่อเห็นเขามานั่งรออยู่ที่โซฟา
ตอนนี้เขาควรอยู่ที่บ้าน กับลูกกับเมียเขาไม่ใช่เหรอ?
“ทั้งที่ฉันให้โอกาส แต่นายกลับเลือกจะหนีไปกับหมอนั่น”
“คุณรู้”
“มีอะไรบ้างที่ฉันไม่รู้” เขาว่าก่อนจะลุกเดินเข้ามาหา “ไปหามันกี่ครั้ง กินข้าวกับมันกี่ครั้ง หรือแม้แต่เคยนอนกับมันกี่ครั้ง”
“...”
“เห็นฉันโง่หรือไงห๊ะ”
เพี๊ยะ!!
หน้าผมหันไปตามแรงตบ
“เลี้ยงไม่เชื่อง”
“เอาคืนไปสิครับ บ้าน รถ” หันกลับไปจ้องตาเขา “ผมจะคืนให้ทุกอย่าง ขอแค่ปล่อยผมไป”
“คิดว่าฉันเสียดายของพวกนี้เหรอ”
“...”
“ฉันแค่เสียดายความไว้ใจ ที่เคยมีให้นาย”
“ฮึก..” เขาจับผมเหวี่ยงลงไปกับพื้น
“คิดว่าดีแล้วใช่ไหม ที่ทำแบบนี้”
“...”
“คิดว่าหมอนั่นจะช่วยนายได้งั้นเหรอ”
“หมายความว่ายังไง”
“คนตายช่วยอะไรนายไม่ได้หรอก”
“คุณพุฒ !!”
นี่เขารู้ตัวบ้างไหม ว่าพูดอะไรออกมา
.
.
“ถ้าฉันไม่ให้ ใครก็ห้ามเอาไป” เขากระชากผมให้ลุกขึ้น ก่อนจะลากผมให้เดินตามเขาขึ้นบันได
“คุณพุฒ”
“ปล่อยนะครับ”
ขาดสติ เขากำลังขาดสติ
ตอนนี้เขาทำอะไรอยู่ เขาจะรู้ตัวบ้างไหม
.
.
“คุณพุฒ”
“คิดจะพูดอะไรอีก ร้องขอความเห็นใจเหรอ” ว่าแล้วเหวี่ยงผมลงกับเตียง “ฉันจะไม่ใจอ่อนอีกแล้ว”
“อย่าทำอย่างนี้” รั้งมือเขาที่กำลังฉีกดึงเสื้อผม “คุณเป็นคนนะครับ ไม่ใช่สัตว์”
เพี๊ยะ!!
ไม่น่ายั่วโมโหเขาเลย
แต่ตอนนี้ ผมเองก็กำลังโมโหเหมือนกัน
“เพราะมันใช่ไหม ที่ทำให้นายเปลี่ยนไปแบบนี้”
“เพราะคุณต่างหาก”
“...” เขานิ่งไป
“ยัดเยียดสภาพเมียน้อยให้ผม ไม่มาหา ไม่ใส่ใจ” พยายามกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ “ทุกลมหายใจเข้าออกมีแต่คุณพิมกับลูก”
“...”
“แล้วคุณจะเก็บผมไว้ทำไม” ตะคอกเขาเสียงดัง
ไม่เก็บเอาไว้อีกแล้ว ทุกสิ่งที่เคยทำให้ผมต้องเสียใจ
ผมร้องไห้คนเดียวมานานเกินพอแล้ว
.
.
“นายเป็นของฉัน” เขาซบหน้าลงกับไหล่ผม “เป็นสิ่งเดียวในชีวิตที่ฉันได้เลือกเอง”
“...”
“อย่าทิ้งฉันไปได้ไหม”
Ma-NuD_LaW
ใจเย็นๆ :m29:
วันนี้คงไม่สงบ มีแววว่าจะต้องมาต่ออีกตอน :m8:
+เป็ด :กอด1:
-
เหรอ ไม่อยากจะเชื่อ ถ้านี้เป็นสิ่งเดียวที่คุณเลือกได้เอง
ทำไมคุณไมู่ดูแลรักษา เขาไว้ให้ดีๆล่ะ
คุณพูดโกหกหน้าตายมาก
อะไรจะรับประกันว่า ปุณหันกลับไปหาคุณ แล้วเขาจะไม่เจ็บอีก
ก็ไม่มีเลย คุณให้เขาเสียสละ คุณไม่เคยคิดจะเสียสละ ความรักของคุณมันเห็นแก่ตัวมากรู้ไหม
คุณยอมได้ไหมที่คุณ มาก่อนแต่ต้องยอมเป็นที่2 อยู่แบบหลบๆซ่อนๆ บอกใครก็ไม่ได้ ไม่สามารถ พูดได้อย่างภูมิใจว่า คนนี้แฟนคุณ
ผมเกลียดคนอย่างคุณที่สุด
คนอย่างคุณมันก็แค่คนเห็นแก่ตัว
สุดท้ายคุณจะไม่เหลือใครเลย
มายาว แบบว่าอินจัด
-
ผมคิดว่า สิ่งที่ตัวเองกำลังทำ มันดีที่สุดแล้ว
“อย่าลืมสัญญานะครับ”
“อย่าแตะต้องเขา”
ผมหวังว่าหมอนั่นจะเข้าใจ ในสิ่งที่ผมทำ
หรือถ้าไม่ ผมก็ยอมถูกเกลียด
ดีกว่าให้ใครต้องมาถูกทำร้าย เพียงเพื่อจะปกป้องคนไร้ค่าอย่างผม
“อืม” เขารับปาก ก่อนจะดึงผมเข้าไปกอด
.
.
เมื่อคืนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นมากกว่าไปกว่าการที่ผมถูกเขากอด
เขาไม่โวยวาย ไม่ทำร้ายอะไรผมอีก
แต่เลือกจะทำ ในสิ่งที่เขาไม่เคยทำ
นั่นคือการอธิบาย
อธิบายทุกอย่างที่เขาอยากให้ผมเข้าใจ
เขาแต่งงานกับคุณพิมด้วยหน้าที่
คุณย่าของเขาจัดการทุกอย่าง
เขาไม่ได้รักคุณพิม แต่ก็ยังรักลูก
และนั่นคือเหตุผล ที่เขาทิ้งคุณพิมไม่ได้
ผมไม่ได้ยินดียินร้ายอะไรในสิ่งที่เขาพูด
และไม่ได้ใส่ใจว่ามันจะเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า
เพราะผมเลือกแล้วที่จะตัดเขาออกไปจากชีวิต
ผมขอให้เขาปล่อยผมไป
แต่เขาไม่ยอม
และขู่ว่าจะทำร้ายเอส
ผมไม่ทางเลือก
ทำได้แค่ต่อรอง
.
.
ผมไม่ได้ขออะไร แค่ขอให้เอสปลอดภัย
แล้วผมก็จะก้มหน้ารับชะตากรรมของตัวเองต่อไป
มันคงไม่ได้เลวร้ายอะไรมาก
เพราะอย่างน้อย ผมก็ยังรักเขา
มันคงช่วยให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง (ละมั้ง)
.
.
“วันนี้โดดงานสักวันนะ”
“ครับ”
ไม่รู้ว่าคนอื่นๆ จะคิดยังไง ที่เจ้านายกับเลขาส่วนตัวมาโดดงานพร้อมกันแบบนี้
แต่วันนี้ผมเองก็เหนื่อย
เหนื่อยเกินกว่าจะพาตัวเองไปทำงาน
หรือไปพบเจอใคร
โดยเฉพาะหมอนั่น
Ma-NuD_LaW
ถ้าพรุ่งนี้ไม่มา จะเป็นไรไหม?
แค่ลองถามดู .. :hao7:
-
:katai1: :katai1:
พุฒแอบโหดร้าย :hao5:
ทำร้ายปุณ
เหตุผลในตอนท้ายอาจจะทำให้ปุณใจอ่อนได้
เฮ้ออออ พูดไม่ออก
แต่ก็นะ เป็นเพราะเรื่องนี้ถูกเล่าแบบจำกัด
ให้เรารับรู้จากปุณด้านเดียว
บางทีมันก็มีอะไรๆที่เรายังไม่รู้ใช่มั้ย
งั้นเราควรรอดูต่อไปว่าจะเกิดอะไรขึ้น
-
เป็นแน่ๆ สั้นแล้วมีต่อลองรึ :z6:
-
เป็นค่ะ คนอ่านจะลงแดง
และจะตามไปจิ้มพุงคนแต่ง
ฮึ้มๆๆๆ o18 o18 o18
-
อีตาพุฒ แกเลือกแล้วแกก็ทำแบบนี้กับเขาเรอะ
ปุณไม่ใช่ของตายที่จะกลับมาหาเมื่อไหร่ก็ได้
ถ้ารักปุณจริงก็ควรปล่อยเขาไป ควรปล่อยให้เขามีชีวิตที่ดีกว่านี้ ไม่ใช่เหรอ?
เห็นแก่ตัวที่สุดของที่สุด =_=
รอตอนต่อไปค่าา :mew1:
-
ไม่ได้รักแ่ต่ก็ปั๊มลูกได้(เหรอ)
รักแต่ลูกแต่ไม่ได้รักแม่ แต่ทิ้งไม่ได้เพราะเป็นแม่ของลูก(เหรอ)
เพราะว่าเป็นแม่ของลูกจึงต้องปั๊มลูกคนที่สองเพราะลูกคนแรกจะได้ไม่เหงา(เหรอ)
ที่ไม่ปล่อยไปเพราะเป็นสิ่งที่เลือกเอง(เหรอ)
สรุปผมรักคุณจริงๆนะ(หรอ)
ตรรกะก็ประมาณนี้
ทำไปเถอะหากสนใจความรู้สึกของแม่ของลูกคุณมากกว่าความรู้สึกของเลขาคนหนึ่ง
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:katai5:
เบื่ออีพระเอกกกกกกกกกกกก
-
จะเชื่อและสงสารพุฒดีไหมเนี่ย
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
สั้นไปนะ เอาจริง ๆ แล้วสองตอนรวมเป็นตอนเดียวก็ได้นะคะถ้าแต่ละตอนจะสั้นขนาดนี้ ความเห็นเราอาจทำให้ไม่พอใจต้องขออภัยด้วย คือไม่ต้องการเอาแต่ใจว่าตอน ๆ นึงจะต้องยาวมากกกกกและต้องมาบ่อย ๆ ถี่ ๆ เพราะเราเข้าใจว่าคนแต่งก็มีภารกิจประจำวันอยู่แล้วแต่ตอนที่เอามาลงถ้ามันสั้นจนรู้สึกได้บ่อย ๆ นอกจากมันจะค้างเพราะเรื่องคุณมันสนุกจนอยากจะอ่านยาว ๆ แล้วมันจะแอบรู้สึกเหมือนปั่นรีพลาย
ปล.อีกครั้ง ต้องขออภัยอีกครั้งเราไม่ได้มีเจตนาให้คนแต่งรู้สึกไม่ดีเราเพียงตอบตามที่เราคิดเท่านั้นนะคะ
*********************
เข้าใจพุฒนะว่าถูกบังคับแต่งงาน แต่ก่อนจะได้แต่งตัวเองก็รู้อยู่แล้วว่าไม่สามารถเปิดเผยความรักของตนเองได้มันไม่มีทางออกเรื่องนี้อยู่แล้วดังนั้นจะรั้งไว้ทำไม อาจจะรักปุณก็จริงแต่รักตัวเองมากกว่าถึงไม่ยอมปล่อยมือปุณต้องเสียใจแบบนี้มันไม่ยุติธรรมกับปุณเลย
-
ไม่เอาๆๆ
พุฒิ โหดร้ายไป โตป่านนี้ละ แค่เรื่องแต่งงาน ตัดสินใจเองไม่ได้หรือไง
บอกไม่ได้รัก แต่นอนกะเค้าจนมีลูกคนที่สอง ตลกไปแล้ว :angry2:
-
รักแล้วทำไมถึงทำให้คนที่รักเสียใจ
แบบนี้ไม่เรียกว่ารัก แบบนี้เรียกเห็นแก่ตัว
-
ไม่ได้รักแ่ต่ก็ปั๊มลูกได้(เหรอ)
รักแต่ลูกแต่ไม่ได้รักแม่ แต่ทิ้งไม่ได้เพราะเป็นแม่ของลูก(เหรอ)
เพราะว่าเป็นแม่ของลูกจึงต้องปั๊มลูกคนที่สองเพราะลูกคนแรกจะได้ไม่เหงา(เหรอ)
ที่ไม่ปล่อยไปเพราะเป็นสิ่งที่เลือกเอง(เหรอ)
สรุปผมรักคุณจริงๆนะ(หรอ)
ตรรกะก็ประมาณนี้
ทำไปเถอะหากสนใจความรู้สึกของแม่ของลูกคุณมากกว่าความรู้สึกของเลขาคนหนึ่ง
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
+1 ให้เม้นท์นี้
:katai2-1:
การกระทำ กับคำพูด สวนทางมาก
มันลำบาก ทำยากไหม ให้สับสน
ปิดตาหู รู้แก่ใจ แสร้งกังวล
แค่เปลี่ยนคน ให้เป็นควาย สบายใจ
ไม่อยากชิ่ง ละทิ้งใคร ใช่ทั้งสอง
เพราะหวังปอง ทั้งหน้าหลัง ยังกระหาย
กลางคืนหน้า หลังค่ำเย็น เน้นระบาย
ผลิตสเปิริ์ม เหนื่อยแทบตาย ใช้โคตรเปลือง
คุณพุฒ :hao4: โคตรแมนเลย
:laugh: อ่านแล้ว ขำซะเป็นบ้าเป็นบอ เลยอ่ะ
กร๊ากกกกก
-
ไปลงนรกซะเถอะคุณพุฒ
เราไม่ชอบนายเลยย
อยากให้เอสเป็นพระเอก แง่มๆ
:L2: :L2:
-
:hao7: เพลียยยยย
-
ไม่ต้องเขียนและเรื่องสั้น เรื่องยาวไปเลยเหอะ
-
รัก แต่รักษาไม่ได้
จะเอาไปทำไมค่ะ :katai1: :katai1: :katai1:
-
เชื่อเถอะ... มันไม่มีใครหรอกที่จะอดทนอดกลั้นไปได้นาน... ทำกันแบบนี้ กักขังหน่วงเหนี่ยวสิทธิของหัวใจกันแบบนี้... สักวันมันจะระเบิดเอา.. แล้วถึงเวลานั้น... จะไม่มีคำว่าเห็นใจเลย... เพราะมันไม่จำเป็นสำหรับคนเห็นแก่ตัว
-
รอดูกันต่อไป
-
อ่านตอนแรก เจอคำนี้ “นายเป็นของฉัน” เขาซบหน้าลงกับไหล่ผม “เป็นสิ่งเดียวในชีวิตที่ฉันได้เลือกเอง”
แอบจุกเล็กน้อย
แต่พอมาอ่านอีกตอน ทรมานอ่ะ
หมาหวงก้างชัดๆเลย เห้อออออออ
สงสารใครดีหล่ะทีนี้
-
ปุณ :a5: :a5: :a5: :a5: แกเลวอะ
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
แหมมมมมมม ที่ตอนยอมก็ทำเป็นไม่สนใจ พอเขาจะไปนี้ทำมาเป็นพูดดีนะคุณพุฒ
คุณพุฒคงเป็นคนเลือกได้ฝ่ายเดียวสินะๆ เอาเหตุผลของตัวเองเป็นหลังไม่นึกถึงใจอีกคน
เอาเหตุผลมากมายมาพูดก็คงไม่ขึ้นแล้ว..... ที่คุณเคยทำใว้ทั้งการกระทำและคำพูด มันไม่ใช่เรื่องเข้าใจผิด แต่มันเป็นการเห็นแก่ความสุขของคุณเองทั้งหมดเลย เลววววววววววววววว :katai4: :katai4: :katai4:
-
อยากตบนายเอกเบาๆ :m31: :m31: :m31:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:ling1:โอ๊ยยยยยย ขัด ใจ เจ๊ :ling1: :ling1: :ling1:
-
เฮ้อออออออออออออ
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
ปล.ถ้าคนเขียนไม่มา ก้อเหงาาาาาาา คึดถึงงงงงงงง
-
"เบื่อตัวเองจริง จริง ที่ยังทน...ยังรักเขาอีก
เมื่อไปเจอตัวจริง ก็ต้องหลีก...ยังไม่ซึ้งอีกหรือไร
เกลียดจริง ๆ ที่ยอมรับได้ทุกอย่าง ทำไม ทำไม ไม่รักตัวเองบางหรือไร?
ทำไมไม่ห้ามใจ? ทำไม ทำไม?"
แหม......อ่านเรื่องนี้ เพลง "ทำไม" ของนิว จิ๋ว ขึ้นสมองมาทันที
-
ปุณอ่อนแอเกินไปจริงด้วย เฮ้ออออ สงสารเอสสสา :m15:
-
แย่เนอะ ชีวิตคนเราก็เงี้ยแระ
ถือว่าทำเวรกรรมรวมกันมาละกัน
สงสารสุดคงภรรยาปะไม่ได้มารับรู้อะไรด้วยเลย
-
:ling1: :m31: ไอ้พุฒ ไอ้ชั่ว ไอ้เลว ทำแบบนี้ได้ยังไง :angry2: :angry2:
ทำร้ายเอสได้ยัง :katai1: :katai1: :katai1:
-
เบื่อจริงๆเลย ไอ้คุณพุฒเนี่ย
บ้าไปแล้ว
ปุณ ก็ยังคงใจอ่อนอยู่ดี
-
อ้าว สงสารเอสอ้ะ
-
สงสารปุณอ่ะ .____.
ต้องอยู่ในสภาพนี้อีกนานเท่าไร
-
คุณพุฒเห็นแก่ตัวไปนะ ทำอย่างนี้ไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอก
ทนไปล่ะกันนะปุณ ก็รักเขานี่ ทำไงได้ :m31:
-
+1 ให้เม้นท์นี้
:katai2-1:
การกระทำ กับคำพูด สวนทางมาก
มันลำบาก ทำยากไหม ให้สับสน
ปิดตาหู รู้แก่ใจ แสร้งกังวล
แค่เปลี่ยนคน ให้เป็นควาย สบายใจ
ไม่อยากชิ่ง ละทิ้งใคร ใช่ทั้งสอง
เพราะหวังปอง ทั้งหน้าหลัง ยังกระหาย
กลางคืนหน้า หลังค่ำเย็น เน้นระบาย
ผลิตสเปิริ์ม เหนื่อยแทบตาย ใช้โคตรเปลือง
คุณพุฒ :hao4: โคตรแมนเลย
:laugh: อ่านแล้ว ขำซะเป็นบ้าเป็นบอ เลยอ่ะ
กร๊ากกกกก
ขำกลอนสุดๆกร้ากกกก :hao7: :hao7: :hao7:
-
คุณพุฒตอแหลเก่งจังค่ะ เก่งจังเรื่องตอแหลเนี่ย
-
ต้องมาเพราะยื่นใบลาไม่ได้ คนอ่านไม่ยอม :hao7:
มันสายเกินกว่าจะกลับไปแก้ไขอะไร
“ได้ยินว่านายลาออก”
“ครับ”
ผมนั่งนิ่ง หลบสายตาของเอสที่กำลังมองมา
“ทำไมไม่ลองทบทวนดูอีกที บอกตามตรงฉันเสียดายคนมีฝีมืออย่างนาย”
เสียดายงั้นเหรอ
น่าขำสิ้นดี
.
.
“อยู่เป็นกำลังให้ฉันต่อเถอะ” เขาพูดแล้วหันมามองผม “เมียฉันก็คงอยากให้นายอยู่”
“...”
“มานี่สิปุณ” เขาเรียกให้ผมไปนั่งที่โซฟา
“...” รู้สึกเกร็ง เมื่อเอสเอาแต่มองผม
“มานั่งตรงนี้” ว่าแล้วดึงผมให้นั่งลงข้างๆ เขา
“ช่วยกันยื้อคุณผู้จัดการหน่อยสิ ปุณ” โอบไหล่ผม ก่อนจะส่งยิ้มเยาะๆ ไปให้
“...” รู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอผม
อึดอัดกับสายตาแบบนั้น
สายตาที่ดูเหมือนตัดพ้อ
.
.
“พูดสิปุณ” เขาเร่ง
“อยู่ต่อเถอะนะ..ครับ”
“หึ” เอสหัวเราะ แต่กำมือแน่น “ผมไม่ได้เก่งหรอครับ”
“...” ผมเม้มริมฝีปากเมื่อรู้สึกเหมือนมันกำลังสั่น
“ออกจะโง่ด้วยซ้ำไป ถึงไม่ค่อยทันคนสักเท่าไร”
พูดแล้วมองผมด้วยสายตาทิ่มแทงแบบนั้น
สู้เข้ามาต่อยผมเสียเลยดีกว่า
“ผมไม่อยากปล่อยคนเก่งๆ แบบคุณไป” พูดแล้วหันมายิ้มให้ผม “เหมือนที่ผมไม่ปล่อยหมอนี่”
“ฮึก..” ไหลออกมาแล้วน้ำตา
ผมกลั้นมันไม่ไหวอีกแล้ว
“จะร้องทำไม” หันมาว่า ก่อนจะบีบไหล่ผมแน่น
“...”
“พอเถอะครับ” เอสพูด เมื่อเห็นผมนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด
“เลิกยุ่งกับผู้ชายคนนี้ซะ” บีบไหล่ผมแน่นกว่าเดิม “เขาเป็นเมียผม”
“ครับ ขอบคุณที่ช่วยทำให้ผมตาสว่าง” ลุกขึ้นโค้งหัวให้เขาเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
.
.
ผมเสียใจนะ เสียใจมากจริงๆ
เสียใจที่ต้องสูญเสียคนดีๆ แบบหมอนั่น
แต่ผม ไม่มีทางเลือกจริงๆ
คนโง่ๆ อย่างผม จะทำอะไรไปได้มากกว่านี้
เพราะฉะนั้นก็อยู่ในสภาพ “เมียน้อย” ไปแบบนี้
คงดีที่สุดแล้ว
Ma-NuD_LaW
ขอโทษจริงๆ ครับ เมื่อวานผมลงตอนนึง แล้วอ่านทวนอีกตอนนึง (แก้ไขเล็กน้อย) เลยลงตามหลังไป ไม่อยากให้คนอ่านค้าง ((แต่มันก็ยังค้างอยู่ดีอ่ะเนอะ))
ขอโทษที่ทำให้รู้สึกไม่ดีนะครับ ผมไม่ได้เจตนาจริงๆ :m5:
หม่ำมาม่าต่ออีกนิด นะครับ เดี๋ยวต่อไปมันคงจะดีขึ้น (มั้ง) :hao3:
ขอบคุณทุกความเห็น +เป็ด :pig4:
-
คุณพุฒเป็นโรคจิตหรือเปล่าคะ?
ทุกวันนี้หนูก็ยังสงสัย
-
คือว่าจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีบทสรุปที่ชัดเจน คือจะวนเป็นลูปไปเรื่อยๆ
หาทางออกไม่เจอ คอยตอกย้ำว่าสุดท้ายปุณก็คือเมียเก็บตลอดไป?
แล้วทางออกสุดท้ายแล้วคืออะไร ความคิดเราคือให้ปุณไปพบเจอทาง
ที่ดีกว่านี้จะดีไหม เพราะตั้งแต่ต้นถึงตอนนี้จะทำให้ปุณอ่อนแอไปหรือเปล่า
อีกอย่างไม่เข้าใจตรรกะของพุฒ สรุปตัวละครนี้ต้องการสื่อถึงอะไร
-
เมียพ่องงงงงงงเมียน้อยเนี่ยนะ
ปุณคงดีใจมากกกกกกกกกกกก
-
:katai5:
เลว!
-
ถ้าปุณอยากหลุดพ้นจากพุฒนะ
ไประรานเมียหลวงเล้ยย จากเมียน้อยกลายร่างเป็นนางมารไปเล้ยย
อีตาคุณพุฒจะได้เลิกมายุ่งกับเรา
อนาคตที่ดีและคนดีๆ รออยู่
รอตอนต่อไปค่าาาา :L2:
-
สงสารเอสนะ เหมือนโดนหลอกใช้ยังไงไม่รู้ แล้วก็โดนถึบหัวส่ง :haun5:
ปุณไม่ต้องเสียใจนะ ก็แค่รับบท "เมียน้อย" ต่อไปก็เท่านั้นเอ๊งงงงงงงงง
จะไปยากไร๊!!!! o18
-
เห้อ
-
จะจบเป็นได้แค่เมียน้อยของผู้ชายที่คิดว่า นายเป็นของตายน่ะหรอ ไม่เอาน่า...... เรื่องมันคงไม่จบแค่นี้แน่นอน
*เป็นกำลังใจให้นายเอก และ คนแต่งค่ะ นี่บอกเลยอ่านไปเศร้าจิต :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
อยากให้มีมิติอื่นบ้างอะ เราชอบเนื้อเรื่องนะแต่กลัวเนื้อหาซ้ำไปซ้ำมาอะ
แบบจะเลิก คืนดี
จะเลิกอีก ไปไม่ได้ กลัว
จะหนีไป เขาตามมาไปไหนไม่ได้
กลัวเป็นลูปเดิมๆ แล้วคนอ่านเริ่มเซ็งกับตัวละคร
ดราม่ามากไปไม่ดีกับใจคนอ่านนะขอบอก
รอความเปลี่ยนแปลง ของเลขาของเรา สู้ๆ
-
ลาออกตามเลยๆๆๆ
อ่า เอส รีบทิ้งอีคุณพุฒิเหอะ อย่าไปทนเลย ตกอับจิงๆ ยอมไปขายข้าว ขายน้ำ ไม่ต้องทำเลขาก็ได้นะ :hao5:
-
สงสารปุณอ่าาา :hao5: :mew4: :sad4:
-
ถ้าปุณยังเลือกที่จะฟังพุฒอยู่
ก็ถือเป็นความโชคดีของเอส ที่หลุดออกมา
-
:laugh: น้อยไปปะ อยากได้แบบยาววๆๆๆ :katai1:
-
สรุปเรื่องนี้ใครเป็นพระเอก 555555555
-
โถ่เอสสสสสสสสสสสสสส :o12: :o12: :sad4: :sad4: :sad4:
-
เฮ้อ นึกว่าอะไรจะดีขึ้น
ก็วนเข้าที่เดิมอยู่ดี
ถ้าปุณอยากเป็นคนดีมากนะ
เอาปืนเป่าหัวตัวเองสิ ง่ายกว่าเยอะ
หรือไม่ก็เอาผู้ชายทั้งบริษัท จับทำผัวเป็นไง ดูสิจะทนได้มั้ย
หรือไม่ก็ไปหาย่าของไอพุฒซ่ะเลย มันคงไม่กล้าหือ
แถมยังอาจได้เงินติดมือมาด้วยนะ
มีวิธีต้องเยอะแยะดันไม่ทำ กับเลือกวิธีเข้ากงเกวียงกงกรรม
อีกตามเคย อิหรอบเดิม
-
ปุณ.. จะไปยากอะไร ก็แอบคบชู้ซ้อนไปเลยสิ... คราวนี้ก็เนียนๆหน่อย... ให้มันอกแตกตายทีหลังไปเลย
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
555+
โอ๊ย ปุณ นายมันน่าสงสารจริงๆ
เป็นเรายังอึดอัดใจแทนเลยอ่ะ
-
อ๊ากกกก มันสั้นเกินไปแล้วววว
โอ๊ยอึดอัดแทนปุณอ่ะ
จะทำอะไรก็ทำไม่ได้ มัน มัน ......
พูดไม่ออก อยากจะกรี๊ดดดดดดด!! ดังๆไปเลย
อารมณ์เนี้ยอ่ะ เฮ้ออ!!
-
บางทีคุณพุฒอาจจะต้องพบแพทย์ ซาดิสม์ไปนะที่ชอบทำลายความสุขของคนอื่น :angry2: :angry2: :angry2:
-
สั้นนนนนน สั้น
เฮ้อ อึกอัด อัดอั้น
ปุณเป็นแบบพี่เกมส์นะ ท่าจะมันส์
:ling1:
-
:sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
-
ปล่อยเอสไปดีแล้วล่ะ ปุณไม่ดีพอสำหรับเอสหรอก อ่อนแอจนน่าตบจริงๆ ความรักไม่ใช่ทุกอย่างซะหน่อย มีทางให้ไปตั้งหลายทางไม่ยอมเลือกเองเพราะงั้นอย่ามาคร่ำครวญให้น่าสมเพชอีกนะ เชิญอยู่กับไอ้ชั่วผัวเธอต่อไปแล้วกัน o16
-
:katai1:
เจ็บปวด!!!!
สงสารเอสอ่ะ :hao5:
ปุณก็ไมาสามารภภพูดอะไรได้เลย เฮ้ออออ
พุฒใจร้ายตลอดเลย
-
:z6: :z6: :z6:
-
ไอ้หน้าตัวเมีย
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ไอ่อาการฝืนใจ กับ เต็มใจ
มันต่างกันเยอะนะ..คุณเลขา
แต่ทำไมอ่านแล้ว..ปุณแสดงออกมาไม่ต่างกันล่ะ
เลยไม่แน่ใจว่า จริงๆแล้ว กำลังฝืนใจตัวเองอยู่ หรือลึกๆแล้วแอบเต็มใจ อะไรกันแน่ฟ่ะ
:katai1: งง ง๊ง งง
เห็นเค้าเจ็บ อยากเก็บใจ ไปถนอม
เห็นเค้างอม สุดเกินรับ จับรักษา
เห็นเค้าเศร้า เราฟูมฟัก ให้รักมา
แต่เค้าทิ้ง วิ่งไปหา สามีเดิม
หุหุ..ปวดใจแทนคนธรรพ์
กากีวิ่งรี่กลับไปหาพญาครุฑ
:mew5: เอส
-
:z3: :z3:
-
เริ่มสับสนใครเป็นพระเอก
ตอนแรกคิดว่าเอสเต็มที่
แต่ในมุมกลับ ท่านประธานก็แลดูไม่ยอมปล่อย :katai1: :katai1:
ซึ่งไม่แน่ใจว่ารักหรืออย่างไร
อาจเกิดการผลิกโผ ทุบหม้อข้าวทิ้งไม่ยอมปล่อยก็เป็นได้
อืม เครียดๆๆๆๆๆๆๆๆ
ทำให้ค้างตลอดอ่า :katai1: :katai1: :katai1: :o12: :o12: :o12:
-
หนีแบบที่เค้าไม่รู้ตัวสิ
เฮ้อออออ เป็นเราเราก้เสียดาย คนดีกับคนเห็นแก่ตัวแบบนี้ เราต้องเลือกคนดีอยู่แล้ว :z3:
:กอด1: :call:
-
เลวววววววววววววว
-
:angry2: อีปุณณ์ อีโง่ :heaven
-
ปุณก็กลับไปเจอแบบเดิมๆๆ รักเขาเราต้องทน :z3:
ท่านประธานบอกว่าแต่งเพราะหน้าที่ ขนาดนี้ยังมีลูก2คน
เจ็บแล้วจำคือคน เจ็บแล้วทนคือ ปุณ :sad2:
-
ทำไมรู้สึกจุกในอกแบบนี้นะ
รอตอนต่อไปครับ
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
สงสารเอสโครตตตต ไม่ไหวแล้ววววววว
เกลียดพุตอะแม่งงง
:angry2: :angry2: :angry2:
-
มนุษย์มักรู้สึกถึงคำว่า “เกลียด” ได้ไวกว่าคำว่า “รัก” เสมอ
“ขอบัญชีค่าใช้จ่ายครับ”
“รบกวนคุณสุหาเอกสารให้คุณเลขาหน่อยครับ” ไม่ตอบไม่มองหน้าแต่กลับหันไปสั่งลูกน้องแทน
หนึ่งอาทิตย์แล้ว
หนึ่งอาทิตย์ที่เอสทำเหมือนไม่รู้จักผม
ทั้งที่คิดว่าจะไม่รู้สึกอะไร
แต่มันก็เจ็บแปลกๆ
“นี่ค่ะ คุณปุณ”
“ขอบคุณครับ” รับแล้วเดินก้มหน้าออกมาเงียบๆ
ไม่คิดเลย
ว่าแค่ถูกคนๆ นี้เมิน
จะทำให้ผมรู้สึกแย่ได้ขนาดนี้
.
.
“เอกสารแค่นี้ ต้องเดินไปเอาเองเลยเหรอ”
“ผมไม่อยากกวนคนอื่น แค่งานของพวกเขาก็ยุ่งพอแล้ว”
“เกรงใจคนอื่น หรืออยากเจอมันกันแน่”
“...”
เบื่อ
เบื่อที่จะเถียงกับเขาในเรื่องเดิมๆ
“คิดว่าฉันไม่เห็นหรือไง ว่านายแอบมองมันทุกครั้งที่เจอ”
“แล้วไงครับ”
“ปุณ !!”
ผมไม่พูดไม่เถียงอะไรอีก
แค่นี้ผมก็เหนื่อยมากพอแล้ว
.
.
“อื้อ..อย่าครับ” บอกแล้วผลักเขาออกห่าง
“วันนี้..ผมเหนื่อยครับ”
“เหนื่อย เพลีย ไม่มีอารมณ์” พูดแล้วพลิกตัวลงไปนอนข้างๆ ผม “นายจะอ้างแบบนี้ทุกวันหรือไง”
“...”
“จะหวงตัวเอาไว้ให้ใคร”
“...”
“คิดว่ามันจะกลับมาหาคนอย่างนายเหรอ” ลุกขึ้นคว้าเสื้อที่เพิ่งถอดขึ้นมาสวม ก่อนจะเดินออกไป
ผมนอนนิ่งฟังเสียงเขาเดินกระแทกเท้าลงบันไดทีละขั้น
ตามด้วยเสียงสตาร์ทรถออกไป
.
.
“หึๆ”
เขาเองก็คงเบื่อ
เบื่อที่ผมไม่ยอมมีอะไรกับเขา
อันที่จริง
ผมไม่เคยนอนกับเขาอีกเลย
นับตั้งแต่วันที่ผม ยกร่างกายนี้ให้กับเอส
ผมรังเกียจสัมผัสของเขา
ไม่อยากให้เขาแตะต้องตัวผม
เพราะมันทำให้ผมคิดถึงเอส
คิดถึงเรื่องในคืนนั้น
จนอยากจะทำในสิ่งที่ไม่มีทางเป็นไปได้
นั่นคือการย้อนเวลา
Ma-NuD_LaW
ใกล้จบแล้วงับ :katai5:
เพราะมันนานเกินไปละ :hao7:
+เป็ด ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ :กอด1:
-
สะใจ ปุณ แบบนี้แหละ ดีไปหาเอส เชียร์เอสสส :laugh:
-
ปุณเริ่ดดด
-
ให้เอสเปนพระเอกได้มะ
-
อ่าเรื่องนี้มีอารมณ์อยู่อย่างเดียว
คือหน่วงจิต เฮ้อออ
ดูวนไปวนมา
เมื่อไหร่จะคลี่คลายคะเนี้ย
สรุปพระเอกเป็นเอสใช้มั้ย
หากเป็นพุฒคนอ่านคงเกินรับจริงๆ
หรือไม่มีพระเอกก็ดูน่าสนนะ :onion_asleep:
คนแต่งมาต่อเมียน้อยแล้ว
เมียหลวงละคะ
ไปต่อด้วยเถอะพลีสสสสส o14
-
:katai1: :katai1: :katai1:
ไปเลยปุณ ไปหาเอสเลย เชียร์สุดแรงงงงงง
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
หน่วง
:sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
-
น่าฉงฉาน
-
นึกไม่ออกว่าจะจบยังไง กับรักสามเศร้าแบบนี้
แต่ขอร้องอย่าให้มันค้างๆคาๆนะ
-
อยากให้ย้อนเวลาเพื่อคืนกลับมาเริ่มต้นใหม่
ขอมอบเพลงนี้ให้คุณเลขานะคะ :laugh:
-
เอส เอส เอส เอส เอส เอส เอส เอส เอส !!! (ป้ายไฟพร้อม) :hao7: :hao7: :hao7:
-
:heaven :heaven :heaven
-
:katai1:
โอกาศหมดแล้วพุฒ
คือแบบตอนแรกก็คิดว่ามันจะมีอะไรดีขึ้นบ้างหลังจากวันนั้น
สรุปคือ ยิ่งแย่ลง
เอส :hao5:
อย่าเพิ่งทิ้งปุณได้มั้ย
-
ตอนนี้นายเอกเริ่มเลอค่าเริ่ดค่ะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
สงสารปุณกับเอสงะ
เป็ด+ :mew3:
-
สมน้ำหน้าอิคุณพุฒ สงสารเอส :z3:
-
สงสารเอส
-
เอสเป็นพระเอก :z2:
-
สงสารปุณอยากให้ปุณมีความสุขบ้างอ่าาาาคนเขียนใจร้ายฮืออออ :ling1:(พาล) :laugh:
-
เริ่มแล้ว
ส่งสัญญาณว่าอิพุฒใกล้จะไม่มีอิทธิพลกับปุณอีกแล้ว
ขอให้จบเร็วๆนะ
ป้อล่อ..เสี้ยนนัก ก็กลับไปหาเมียหลวงของเมิงซะ อิพุฒ
ให้เค้าหาตัวช่วย เมิงจะได้ระบายหายเสี้ยน ไม่มารบกวนเมียน้อยอย่างปุณอีก
หึหึ แมนอีกแล้ว กรูล่ะเบื่ออิพุฒมาก
:katai1:
-
อ่านไปอ่านมาชอบตาพุฒซะงั้น :z3:
เชียร์เอส แต่ก็ชอบพุฒสับสนเหมือนปุณเลย
-
ปุณน่าจะบอกเอสไปให้หมดเลยนะ เชื่อว่าเอสจะเข้าใจ
-
อยากให้ปุณอธิายกะเอสให้กระจ่างอ่ะ
ยังไงเอสก้อต้องช่วยแน่ๆๆ :m17:
พุฒมันจะบร้าไปกว่านี้น่ะถ้าไม่รีบทำอารัย :m31:
ต้องทำให้มันสำนึกซะบ้าง :angry2:
คือถ้าพุฒมันรักปุณจิงแล้วโดนบังคับจิง
คงไม่มีลูกคนที่สองออกมาเปนพยานรักระหว่างมันกะเมียหลวงหรอก :m16:
พุฒมันสตอเบอแหลไปงั้นแหละ อย่าไปเชื่อมัน :m26:
มันร้ายมาก้อร้ายกลับ o3
เอาให้ทันเกมมัน ไม่ช่ายสิอย่างน้อยต้องนำมันอยู่สักก้าว
มันจะได้มาตลบหลังคืนเมื่อคราวที่แล้วไม่ได้
พูดกะเอสไปเลยจะได้ช่วยกันคิด
-
โอ๊ยตายไม่ได้อ่านสองวัน... บีบหัวใจจัง :hao5:
เอาอิตาพุฒไปเก็บที!! อยากอ่านต่อแล้วค่ะ :ling1:
+ เป็ดให้ทุกตอน :katai5:
-
เจ็บกันหมดเลย 3เศร้าเวอร์
-
เชียร์เอสน่ะ :laugh:
ว่าแต่ เมียน้อย กับ เมียหลวง
คนแต่งคนเดียวกันอ่ะเปล่า? ค่ะ :hao4:
สองเรื่องนี้เป็นอะไรที่สะใจจริงๆๆ :hao7:
-
ดีแล้วปุณ
หนีไปหาเอสเลยยย
ไม่ต้องสนใจพุฒแล้ว
-
ปุณ เลอค่ามากกกกกกกกกกกกกกกก
เอส เค้าเปนคนดีไง ก็เลยต้องถูกรัก
-
กลืนไม่เข้า คายไม่ออก คนเก่าก็ไม่ยอมปล่อยเราไป คนใหม่ก็ไม่เดินเข้ามา
หน่วงอกได้อีก :hao5: :hao5:
-
:m16:อยากเข้าไปกระชากพุฒมาตบๆ :m31: นายทรมานปุณมามากแล้วปล่อยให้เขาได้เจอกับ "รัก" เถอะ
-
:เฮ้อ:
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:hao7:
-
เค้าสงสารปุณอ่ะ :mew4:
-
สงสาร เอส กับ ปุณ จังเลย
คุณพุฒ ปล่อยเอสไปไม่ได้หรอ T T
-
ปุณณ์ ก็เลิกกับมันไปสิ
แล้วหนีไปกับเอส บอกว่าถ้ามันทำอะไรเอส
ปุณณ์จะส่งรูป ที่มีอะไรกับมันไปให้เมียมัน ประจานให้ทุกคนได้รับรู้ :fire:
-
เอสคัมแบ๊คคคคคค :monkeysad:
-
เงิบ สับสนกับชีวิตต่อไป :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
อยู่ห่างกันจึงได้รู้ ว่าผมหมดรักเขาแล้ว
“ฉันต้องไปพบลูกค้าที่สิงคโปร์”
“ครับ”
“ไปด้วยกันนะ”
“ครับ”
.
.
ทั้งที่รับปากกับเขาแล้ว
แต่พอถึงวันจริงๆ ผมกลับป่วย
ป่วยจนไม่สามารถไปกับเขาได้
เขาดูไม่พอใจนิดหน่อย
แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
ส่วนผม ได้ลาพักงานตลอดช่วงที่เขาไปสิงคโปร์
เพราะเขาไม่ไว้ใจ ให้ผมไปทำงาน
ไปเจอกับเอส
.
.
“เบื่อ”
และเมื่อผมเบื่อ ผมก็ไปเที่ยว
เดินเรื่อยเปื่อยในห้าง
ซื้อทุกอย่างที่อยากได้ ด้วยเงินของเขา
ก่อนจะขับรถไปเรื่อยๆ
เพื่อผลาญน้ำมัน ที่เติมด้วยเงินของเขาอีกเช่นกัน
ชีวิตแบบนี้ ดูน่าอิจฉาไม่ใช่เหรอ
แต่ทำไม ผมไม่มีความสุขเลย
และยิ่งใช้เงินไปมากแค่ไหน
ก็ไม่ทำให้ผมคิดถึงเจ้าของเงินนั้น ขึ้นมาสักนิดเลย
.
.
“อิสระ”
พร่ำเพ้อถึงสิ่งที่ไม่มีทางได้
พูดซ้ำซากอยู่แต่คำเดิมๆ
.
.
“น้ำลึกแค่ไหนนะ” บ่นกับตัวเองริมสะพานข้ามแม่น้ำ
“จะฆ่าตัวตายหรือไง”
รู้สึกเหมือนโลกหยุดนิ่ง
เวลาคนที่เราอยากเจอ มาอยู่ตรงหน้า
ผมพึ่งเข้าใจความรู้สึกนั้น เอาก็วันนี้
.
.
“นาย”
“ขับรถตามมาตั้งนาน ไม่คิดว่าจะมาที่นี่” พูดแล้วส่งยิ้มให้ผม “อยากตายเหรอคุณเลขา”
“เอส”
“คิดถึงผมไม่ใช่เหรอ”
“...”
“ผมก็มาหาแล้วไง”
“กอดได้หรือเปล่า” เข้าไปกอดโดยไม่รอคำตอบ “ไม่โกรธฉันแล้วเหรอ”
“ผมเหนื่อยน่ะ” ยกมือขึ้นกอดตอบผม “เหนื่อยที่ต้องหลอกตัวเองว่า เลิกรักคุณแล้ว”
“...”
“เหนื่อยที่ต้องแกล้งทำเป็นว่า ไม่เคยรู้จักคุณ”
“เอส”
“ผมมาคิดๆ ดูแล้ว”
“...”
“ผมควรจะให้โอกาสคุณได้แก้ตัว”
“ฮึก..”
“รีบพูดตอนที่ยังมีโอกาสนะคุณเลขา”
“ขอบคุณนะเอส”
ขอบคุณที่เข้ามาในเวลาที่ผมต้องการเสมอ
Ma-NuD_LaW
รู้แล้วใช่ไหม ว่าใครเป็นพระเอก :hao7:
คนแต่งเรื่อง เมียหลวงกับเมียน้อย ..คนละคนกันนะครับ
แต่ฝากผมทวงเมียหลวงได้ เดี๋ยวผมช่วยจิกมันให้ :laugh:
อีกเรื่องนึง.. ผมเรียนจบแล้วครับ :m11:
ดีใจฝุดๆ
+เป็ด ขอบคุณทุกความเห้นนะครับ :pig4:
-
:hao7: o13
ฉลองงงง เรียนจบขอ 3 ตอนรวดด
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
มันต้องอย่างนี้สิเอส.. ไอ้คุณเจ้านายเห็นแก่ตัวยังไม่ยอมปล่อยปุณไป แล้วมันเรื่องอะไรที่เอสจะต้องไปถอดใจยอมถอยให้มันด้วย... สู้ๆหน่อย... :katai3:
-
เชียร์เอสขาดใจค่ะ :katai2-1:
-
:impress2: ดีมากเอส อย่างนี้ละ นายคือพระเอกตัวจริง
-
ดีใจด้วยนะคะ คนแต่ง o13 อย่างงี้ต้องฉลองเรียนจบ แต่งห้าตอนรวดเล๊ยยยย :laugh:
ปูรู :hao6: ฝากทวงเมียหลวงด้วยนะคะ คิดถึงแล้วววว :กอด1:
-
:mew1:
-
อั๊ยย๊ะ!!แววความสุขมาแต่ใกล :mew1: :mew1:
ยินดีกับคนเขียนด้วยจ้าที่เรียนจบแล้ว ก้าวต่อไปคือการใช้ชีวิตแบบเต็มขั้นแล้วสินะ ขอให้ผ่านฉลุยในทุกๆเรื่องน๊าา :mew3:
-
เอสสินะ
:katai2-1:
ดีจริงๆ เห็นเส้นทางรักสองคนนี้อยู่ไม่ไกล ฮ่าๆๆๆ
ปุณต้องผ่านเรื่องพุฒไปได้แน่นอน สู้ๆ
-
o13 o13 o13 o13
น่านนนนนนนนน มันต้องงี้ดิ ใช่เลย!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
ขอกรี๊ดดดดด ดังๆ :m3: :m3: :m3:
ชอบเอสจัง ดูอบอุ่นมาก :m18:
สู้ต่อไปจ้าปุณ :katai2-1:
-
ให้มันได้แบบนี้สิ o13 :กอด1: :call:
-
ว้าวว ดีกันแล้ว แต่เดี๋ยวตัวมารก็มา :katai1:
-
ยินดีด้วยครับที่เรียนจบ
นับจากนี้ก็คงมีเวลาแต่งนิยายมากขึ้นสินะ 555
-
เอส กรี๊ดดด :hao7: :hao6:
-
ดีใจแทนเอสด้วยถ้าปุณจะเลิกกับพุฒจริงๆ
-
มันต้องอย่างเง้เด้!! o13
-
เอสสสสสสสได้ใจเราอ่ะจริงๆ ชอบชอบชอบบ
แต่ฮาจริงตรงคนแต่งเมียหลวงกะเมียน้อยเป็นคนล่ะคนอ่ะ :laugh:
-
ดีใจทั้งกับคนเขียนและปุณนะคะ บร๊ะ! :laugh:
-
คือแบบว่า อ่านตั้งแต่ตอนแรก จนถึงตอนนี้
"เจ็บปวด"
คำเดียวสั้นๆ ให้กับปุณ T_T
ไม่คิดว่าปุณจะอดทนได้ขนาดนี้
ปุณไม่ได้โง่นะ แต่คนนั้นไม่เคยให้ทางเลือกปุณเลย
เดินไปทางไหนก็เจ็บปวด
ทำร้ายปุณไปเรื่อยๆ
แกจะทำร้ายปุณนานแค่ไหนห๊ะพุฒ!!!
แต่แล้ว ในที่สุด ปุณก็มีคนที่เข้าใจ
และรักที่ปุณเป็น
เอส นายเยี่ยมมาก เรารักนายอ่ะ ฮืออออออออออ
นายกอดเอสโดยไม่ต้องมีเซ็กซ์
แถมนายยังโสด ไม่มีเมียหรือลูกห้อยตามอิรุงตุงนังเหมือนใครบางคน
ชอบมากกกกกกกกกกกกกก
ชอบอะไรที่มันดราม่ามากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
จริงๆแล้วจัดหนักๆ กระอักเลือดมาก็ได้นะคะ
รับได้ทุกอย่างจริงๆ ยิ่งดราม่าปวดหัวใจจัดๆยิ่งชอบค่ะ
อ่านชื่อเรื่องก็รู้ว่าดราม่า พอเข้ามาอ่านก็ไม่ผิดหวัง
เสียดายนะคะ ที่ไม่สามารถ +1 ให้ได้ แต่บวกเป็ดให้ทุกเม้นท์ของคุณนะคะ
หากเรื่องนี้จบ หวังว่าคุณจะแต่งเรื่องใหม่ ดราม่าๆอีกนะคะ ชอบค่ะ :hao7:
ขอบคุณสำหรับนิยายบีบหัวใจดีๆนะคะ แอร๊ยยยยยยยยยยยยย :hao6:
-
ยินดีด้วยค่ะ :L2:
-
สมน้ำหน้าพุฒ
เอสน่ารักอ่ะ ไปอยู่ด้วยกันเถอะะะะ
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
ตอนนี้ จัดว่าเด็ด ค่ะ :hao3:
-
แงพลาดเม้นไปหลายตอนเลย
แต่ตอนล่าสุดนี่เอสสุดยอดเลยเนอะ
และปุณก็คงตัดใจได้แล้วตั้งแต่ที่มอบให้เอสไป
-
เอส นายน่ารักที่สุด เยี่ยม!!!
ดีใจด้วยนะคะ ผู้แต่ง เรียนจบแว้ววว!!!
-
เอสมาปุณหนีเลยยยย ตอนนี้อิตาพุฒไม่อยู่ด้วย เหมาะที่สุดอ่ะ
อิสระของปุณ มีเอสคนเดียวที่ช่วยได้ ><
-
คนเรามันต้องรู้ผิดชอบชั่วดี นะคะ แอบคบกับก็เหมือนเป็นชู้กัน ผิดศีล ข้อ 3 ถึงจะรักอย่างไรก็ต้องตัดใจ
น่าจะลองคบคนที่ไม่มีภาระอย่าง เอส จะได้สบายใจไม่ต้องรู้สึกผิดบาปด้วย ไม่ว่าจะแต่งงานด้วยเหตุผลอะไรความจริงก็คือความจริง พุฒแต่งงานถูกต้องตามกฎหมายแล้ว มีลูกและเมียแล้ว ปุณจะต้องรับรู้และเอาตัวเองออกมา คนสมัยนี้เห็นเรื่องคบชู้เป็นเรื่องปกติไปแล้วมันบาปนะเนี่ย ยกภู่เชียร์เอส เต็มที่ ถึงตัดสินใจเลือกไปแล้วอนาคตจะไม่สวยหรูเหมือนตั้งใจไว้ ก็ขอให้เลือกในสิ่งที่ถูกต้องเถอะ
-
เอส :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอกาสใช่จะหาได้ง่าน รีบคว้าซะนะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ฮ่าๆ ดีแล้ว ที่เป็นเอส :hao7:
แต่จริงๆ ก็อยากให้ปุณเป็น M ต่อ แหม... เสียดาย :mc4:
-
สู้ๆๆๆ หนีกันไปเลย
-
ดีจายด้วยคะ เรียนจบแล้วบัณฑิตใหม่แกะกล่องง o14
นายเอก กับตาเอสเริ่มฉลาดและดีจายยย55 :m4:
-
ให้ได้งี้แสะ
รีบหนีก่อนมันกลับมานะ o7 o7 :interest: :interest:
-
ดีมากๆ เอส พ่อพระเอก 5555+
ดีใจด้วยที่เรียนจบค่ะ ขอสัก 2-3 ตอนรวดน่ะ 555+
-
ถ้าขนาดนี้แล้วเอสไม่ใช่พระเอก เราจะงอนคนเขียน :a14:
ดีใจกับปุณที่กำลังจะพ้นจากวงจรเมียน้อย สลัดมันให้หลุดเลยเถอะอิตาพุฒน่ะ o16
-
เยี่ยมมาก very nice. ในที่สุดก็จะสมหวังแล้ว
-
เอสเป็นพระเอกชัดๆ ฮี่ๆ คุณเลขาก็รู้ใจตัวเองจนได้ว่าสิ่งไหนดีที่สุด
-
เมื่อรู้จักความหมายของคำว่ารัก จึงได้รู้ว่าไม่เคยรัก
ผมขนข้าวของ ซึ่งมีแต่เพียงเสื้อผ้าออกมาจากบ้าน
คืนทุกสิ่งทุกอย่าง รวมทั้งเงินในบัญชีที่เหลือทั้งหมด
แล้วย้ายไปอยู่กับเอส
“ทำแบบนี้จะดีแน่เหรอ”
“เชื่อใจผมสิ”
ผมเชื่อใจเขานะ
แต่ก็อดกังวลไม่ได้อยู่ดี
ถ้าคุณพุฒโกรธ แล้วทำร้ายเอสจริง
ผมจะทำยังไง
“ไม่มีอะไรหรอกน่า” บอกแล้วดึงผมเข้าไปกอด “แค่เราได้อยู่ด้วยกันก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ”
“อืม”
อีกสองวัน คุณพุฒจะกลับมา
.
.
“เรากำลังจะไปไหนกันเหรอ”
“เที่ยว”
“ห๊ะ”
“เตรียมตัวไว้รับศึกไง”
“ด้วยการเที่ยวเนี้ยนะ”
เขาอมยิ้ม ไม่พูดอะไรอีก
ผมเลยเงียบ
บางทีการไปเที่ยว อาจช่วยให้ผมรู้สึกดีขึ้นบ้างก็ได้
.
.
เอสพาผมมาพักที่รีสอร์ทเล็กๆ ที่เขาใหญ่
เก็บข้าวของ ก่อนจะพาเที่ยวไร่องุ่น เที่ยวฟาร์มแกะ
เพลินเสียจนผมลืมเรื่องทุกข์ใจ
“สนุกไหมครับ”
“อืม” หลับตาลงในอ้อมกอดเขา
อุ่น
มันอุ่นมากจริงๆ
“คิดถึงมากเลยรู้ไหม คุณเลขา”
“เลิกเรียกแบบนั้นสักที” เผลอตัวพูดเสียงดัง
“...”
“ขอโทษ” ซุกหน้าลงกับอกเขา
ผมแค่ไม่อยากได้ยินอะไร ที่มันเกี่ยวข้องกับคนๆ นั้น
เพราะมันยิ่งตอกย้ำ ให้ผมรู้สึกถึงความโง่ของตัวเอง
“งั้นผมเรียกว่า ที่รัก นะ” เขาพูดติดตลก
เขามักห่วงความรู้สึกของผมเสมอ
“เรียกว่าคุณภรรยา ดีไหม” บอกแล้วเขี่ยเบาๆ บนอกเขา “ฉันจะได้เรียกนายว่า คุณสามี บ้าง”
สามี
คำที่แสดงถึงความหมาย
ความหมายที่ว่า เขาเป็นผู้ชายของผมแค่คนเดียว
“แล้วสามีทำอะไรได้บ้าง”
ผมเงยหน้าขึ้นสบตาเขา
“หลายอย่าง” ใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่หน้าอกข้างซ้ายของเขา “ยกตัวอย่างเช่น”
จูบเบาๆ ที่คาง ก่อนจะย้ายขึ้นไปที่ริมฝีปาก
.
.
“ยั่วกันอีกแล้วนะ” เขาพูด เมื่อผมถอนริมฝีปากออกมา
“ไม่ได้หรือไง”
“ก็เปล่า”
จูบเขาอีกครั้ง เมื่อได้ยินคำตอบ
ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองได้รู้จักคำว่ารัก
รักที่เรียกว่ารักได้อย่างเต็มปาก
ขอบคุณที่รักคนอย่างฉัน
และแสดงออกมาโดยการให้เกียรติกันเสมอ
“ฉันรักนาย”
ตอนนี้ ผมสามารถพูดมันออกมาได้อย่างเต็มปากแล้ว
Ma-NuD_LaW
ขอบคุณสำหรับคำอวยพรครับ :pig4:
ตอนนี้หวานๆ เอาใจแม่ยกนายเอส :hao7:
ตอนหน้าไม่ใจดีแล้วนะ (ขู่ๆ) :laugh:
เห็นสองสามความเห็น บอกว่าอยากให้ปุณเป็นเมียน้อยต่อ :sad5:
นิยมความเจ็บปวดเหรอครับ? o6
ไม่เข้าใจจริงๆ :z3:
ล้อเล่นนะฮ๊าฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
ขอบคุณทุกความเห็น +เป็ด :กอด1:
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
โอ้ยยยยย น่ารักอ้าาาาาาาาาา รักคู่นี้จัง
-
กรี๊ดดดดด มาแล้ว
ตอนต่อไปอย่าให้ถึงตายเลยนะคะ :katai1:
-
อีตาพุฒต้องทำอะไรบางอย่างที่ร้ายสุดขั้วแน่ๆ
ไม่น่าไวใจ คนเขียนจงเอาเอสเป็นพระเอก (สะกดจิตคนเขียน +_+)
รอตอนต่อไปค่า :L2:
-
:laugh: ชอบคู่นี้มากมาย
-
รีบหวานกันให้พอนะ :-[
เพราะอีกไม่นาน หึหึ o22
-
อุ๊ว่ะ อ่านะ นี่คือ เป็นตอนแรกที่อ่านเรื่อวนี้แล้วรู้สึกว่า มันหวานและฟินสุดๆไปเลย
ดีมากค่ะปุณ สู้้โว้ยยยยยย!!!
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เหมือนสึนามิ.. นิ่งสงบก่อนคลื่นลูกใหญ่
-
หวานนนนนอ่าาาา :mew1:
-
วิ้วววว จะแฮปปี้แล้ว กลัวอีตาบอสกลับมาเนี่ยแหละ
รักกันดีดีนะ เชียร์เอสสุดใจคร่า
-
น่ารักอ่ะะะะ
>__< ไม่อยากให้พุฒกลับมาเลย
-
ไอ้พุฒ!!!
มึงไปตายซ้าาาาาา :fire:
รอนะคะ :กอด1:
-
ในที่สุดปุณก็รู้ตัวว่ารักใคร... :-[
ว่าแต่ตอนหน้าพุฒจะทำไรหรือเปล่าเมื่อรู้ว่าปุณไปแล้ว!!... :mew5:
+เป็ดทุกตอนจ้า :katai2-1:
-
เฮ้ออ ดีแล้วที่รักเอส(มั้ง)
หวังว่าคุณพุฒคงไม่มาทวงคืน
:pig4: :pig4:
-
ท่านประธาน อย่าพึ่งรีบกลับ
ตายอยู่นั้นยิ่งดี
แร๊ง
-
ตอนหน้าอย่ารุนแรงนะ เค้ากลัว
:hao5: :hao5: :hao5:
-
อุ๊ต๊ะ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
โว๊ะ!!! :hao3:
ในที่สุด ปุณก็มีความสุข
แต่จะจบเร็วไปมั้ยอ่ะ :hao5:
ถ้าปุณเป็นเมียน้อยต่อก็ดีนะ จะได้ดราม่าต่อ :hao6:
แต่ก็อยากให้ปุณมีความสุข งื้ออออออออ :ling1:
ตอนหน้า จัดหนักค่ะ เอาน้ำตาร่วงเลยนะคะ :hao7:
-
กลัวมาม่า มันจะมาโดยไม่รู้ตัว :hao5:
-
อุ๊ยต๊าย คุณภรรยาและคุณสามี เหมือนปุณพูดกัดตัวเองนะคะ :hao7:
เอาเถอะรอตอนต่อไป o13
-
ตอนต่อไปพายุจะเข้าและหรอคนแต่ง :hao7: :hao7:
-
เอสน่ารักขนาดดด
-
ส่งยันต์กันผีให้ปุณณ์กะเอส !!!!!!!!!!!!! :amen: :amen: :amen:
ไอ้ปิศาจร้ายกลับมามันถึงจะทำอะไรไม่ได้
ขอเหอะนะ อย่าแต่งให้เอสตายนะคะ 5555555555 :hao7:
อย่าให้ใครตายนะ ยกเว้นอิคุณพุฒ (ไม่ค่อยจะลำเอียง) :m26:
เข้าคิวรอจ้าาาาาาาาาา :katai5:
-
หวานก่อนเจอมาม่าหนักๆสินะจะรอตอนต่อไปค่ะหวานก่อนเจอมาม่าหนักๆสินะจะรอตอนต่อไปค่ะ
-
ดีใจที่ปุณหลุดออกจากบ่วงมาได้
มาเริ่มต้นใหม่กับคนดีๆอย่างเอส :กอด1:
แต่ก็นะ...ไอ้คุณพุฒมันจะต้องขัดขวางแน่นอน ชิชะ :z6:
เอาใจช่วยเอสกับปุณนะ หุหุ :katai3:
-
O[]O
เชียร์ เอส x ปุณ
สงสารกลัวคุณปุณต้องอยู่เหมือนตายทั้งเป็นกับ ไอ้คุณพุฒ
-
คนเขียนยิ่งเขียนหวานเท่าไหร่
แปลได้ว่าพายุจะเข้าแรงเท่านั้นใช่ป่ะ :m29:
ฮาๆๆ ดีๆๆ ชอบๆๆๆ เริ่มอยากกินมาม่าแล้ว :laugh3:
พุฒเนี่ยย ไปๆๆมาๆๆนี่เลวได้จายจิงๆๆ o7
จิงๆๆพระเอกควรจะเปนพุฒน่ะเพราะมันเลว
เอสควรจะเปนพระรองน่ะเพราะมันดี ฮาๆๆ :m13:
ใช้ตรรกะ ละคอนไทยอ่ะ อย่าว่ากานน่ะ ขำๆๆอิๆๆ :เหอะ1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
คุณสามี น่าร๊ากกกกเน้ออออ
-
รัก?
“คุณพุฒ” รีบดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเอาไว้
นี่เขาเข้ามาในนี้ได้ยังไง
“หึ”
“เอส” ผมหันไปเรียกคนข้างตัว
“หืม..” ไม่ลืมตามามอง แต่กลับดึงผมเข้าไปกอด
.
.
“มีความสุขกันมากสินะ” ว่าแล้วคว้าแก้วน้ำบนโต๊ะขึ้นมาสาดผมกับเอส
“คุณพุฒ” เอสเรียกแล้วกอดผมแน่นกว่าเดิม “คุณ..มาที่นี่ได้ยังไง”
“หึ” ส่งยิ้มเหยียดๆ มาให้
เห็นผมกับเอสในสภาพแบบนี้
คงจะโมโหน่าดู
“แกล้งป่วยไม่ยอมไปช่วยงานผัว แต่มาระเริงรักกับชู้”
“...”
“นายมันร่าน”
“คุณพุฒ!!”
“ทำไม รับไม่ได้ที่ฉันพูดความจริงงั้นเหรอ”
“พอได้แล้ว” ผมหันไปมองเอสที่กำลังบีบมือผม “คุณไม่มีสิทธิพูดแบบนี้ เพราะปุณเป็นของผม”
“ไอ้เอส”
“พอเถอะครับ ขอเวลาให้เราแต่งตัวก่อน แล้วค่อยมาคุยกัน” ผมร้องห้าม ก่อนจะร้องขอเวลา
ขืนคุยกันในสภาพนี้ เรื่องคงไม่จบง่ายๆ
“คุณพุฒ” ผมเรียกเขา น้ำเสียงแสดงความขอร้อง
เขาไม่ตอบอะไร แต่เดินหันหลังออกไปนั่งที่เก้าอี้ด้านนอก
ผมรีบคว้าเสื้อผ้าขึ้นมาใส่ ก่อนจะโยนเสื้อไปให้เอส
.
.
“ไม่ต้องกลัว” เสียงกระซิบข้างหู ทำผมอุ่นใจขึ้นมาบ้าง
“อืม”
เราจับมือกันเดินออกมาจากห้อง
อะไรจะเกิดอะไรก็ช่าง
แต่วันนี้เรื่องทุกอย่างต้องจบ
เพี๊ยะ!!
ถึงเอสจะดึงผมเข้าไปกอด แต่ก็ยังช้ากว่าเขา
“คุณพุฒ” ผมรีบดึงชายเสื้อเอสเอาไว้
ต้องห้ามเอส
จะให้เรื่องมันบานปลายไปมากกว่านี้ไม่ได้
“กล้าดียังไงมาทำกับฉันแบบนี้” เขาชี้หน้าผม “เห็นฉันโง่นักหรือไง”
“...” ผมเงียบ
“อยากตายนักหรือไง”
“หยุดทำร้ายปุณสักที”
“ไม่ใช่เรื่องของนาย อย่ามายุ่ง”
“เอส” จับมือเอาไว้ หวังจะให้ใจเย็นลง
แค่เขาร้อนคนเดียว
เรื่องมันก็ยากจะจบแล้ว
“ปล่อยพวกเราไปเถอะ” สบตาเขา ในขณะที่จับมือเอสเอาไว้ “ผมขอร้องนะครับ”
“จะเอาแบบนี้ใช่ไหม”
“...”
“บอกแล้วไงว่านายเป็นของฉัน” เขาพูดแล้วเอื้อมมือไปหยิบปืนที่เหน็บไว้ด้านหลัง
“อย่าหวังว่าฉันจะปล่อยให้นายไป”
เขายิ้มก่อนจะหันปลายกระบอกปืนไปหาเอส
Ma-NuD_LaW
เริ่มดึกแล้ว กลัวคนอ่านจะรอนาน :katai1:
กำลังปั่น อย่าเพิ่งโมโห :katai4:
+เป็ดๆ จ้า :katai5:
-
ถ้ามันจะสั้นสมกับเป็นเรื่องสั้นขนาดนี้ :z3:
มันเป็นเรื่องจริงหรือความฝันของปุณหรือเปล่า ขอให้เป็นแบบนั้น
รอตอนต่อไปค่าาาา :L2:
-
เฮ้ยยยยยยยยย อย่าทำร้ายเอสนะ
ปล่อยปุณให้เป็นอิสระเหอะะะะ สงสารปุณ
-
เฮ้ย พุฒ ไหนล่ะที่ว่ารัก
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ ขอชมจากใจว่า แต่งได้ดีและน่าติดตามมาก ๆ o13
เห็นใจคุณปุณจริง ๆ ค่ะ เป็นเมียอยู่ดี ๆ ก็มีคำว่า "น้อย" ต่อท้าย ต้องมากินน้ำใต้ศอกแบบไม่ตั้งใจซะงั้น
ยิ่งอยู่ ยิ่งซึมเศร้า ราวกับตัวเองไร้ค่า พอเริ่มคิดได้ว่าจะไม่ทนและมีทางเดินที่ดีกว่า ก็มาเจอคุณพุฒหวงก้างให้ชอกช้ำขึ้นไปอีก
เราเชื่อว่า คุณพุฒรักปุณจริงจากใจ แต่ไม่มากพอจะแลกกับหน้าตา ฐานะและความเหมาะสมทางสังคม :hao4:
ถ้าฮีจะสติแตกถึงขั้นใช้ปืนตัดสินปัญหาแบบตอนล่าสุด แล้วเกิดอะไรร้ายแรง
เราก็เสียใจกับเมียแต่งถูกต้องตามกฎหมาย และสงสารลูกสาวกับลูกที่กำลังจะเกิดจริง ๆ สิน่า :hao5:
-
เลวไปอีก
แอบอยากรู้นะว่าไอ้คุณพุฒรักปุณบ้างมั้ย
:hao5:
-
เห่ยยย ไรว่าคุณพุฒ
ไหงเลวอย่างงี้อ่ะ
เกินไปและนะ เล่นปงเล่นปืน
เดี๊ยๆ
-
ไอ้คุณพุฒ ไปไกลๆสักที ปุณกะเอสเค้ารักกัน ไปดูแลลูก เมียไป
-
นี่ละน้อเวลาเค้ารักตัวก็ไม่ใส่ใจ พอเค้าจะไปทำหวง เพื่อ!!!....(ตบอิคุณพุฒ20ทีข้อหาเล่นปืน) :beat:
-
:a5: :a5: :a5:
มันค้าง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
โอ้ยยยย ไอ้พุฒๆๆๆ
-
:a5: :a5:
-
ถ้าเอสตาย เขาไม่ยอมน้าา
-
คุณพุฒนี่เห็นแก่ตัวไปป่ะ ตัวเองยังมีเมียมีลูกเลย ทีคนอื่นมีบ้างทำหวง :z6:
-
o22
-
พุฒบ้าไปแล้ว ลูกเมียตัวเองก็มี ทำไมไม่ไปดูแลล่ะ
-
:mew1:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
โอ๊ย
ใจจะวายจริงๆ
ยิ่งมันสั้น ความรู้สึกมันเหมือนค้างคาใจ
แต่ก็ลุ้นอ่ะ
-
ค้างมากมาย
หรือว่าพุฒจะรักปุณจนปล่อยไปไม่ไ่ด้
-
แน่ใจหรอว่ารักปุณจริงอ่ะ คุณพุฒ บ้าไปแล้วแน่ๆ
หรือว่าแค่ห่วงของ ของตัวเอง
เลวจริงๆ หมั่นไส้ :z6:
ว่าแต่.....................มันค้างอ่ะ
รอตอนต่อไปคะ :กอด1:
-
เอาละสิ ขอตัวช่วยพิเศษได้ไหม. ? ใครก็ได้ หรือให้คุณพุฒมันตายไปเลย เรื่องจบแน่..แต่ก็น่าสงสารคุณพิม
-
กรี้สสสสสส มันค้าง
-
เฮ้ย มันอันตรายนะ
-
ป๊าดดดด เลวอ่ะ ฮือออ
เห็นแก่ตัวเกินไปแล้วเว้ย
-
เออ..พุฒ...นายลืมตัวเองมากไปป่ะเนี่ย?!! o22
ลืมไปเปล่าวะว่าตัวเองก็มีเมียอยู่แล้ว แล้วจะมาว่าปุณมีชู้ก็ใช่เหตุ
ทำเหมือนโดนหักหลังเสียเต็มประดา ทั้งตัวเองเห็นแกตัวสุดๆ
แล้วถึงขนาดชักปืนเนี่ยเพราะคิดว่าตัวเองเจ็บปวดคนเดียวรึไงว้าาา??
พุฒ คิดถึงหน้าลูกเต้าบ้างก็ได้มั้ง :ruready
ปล.+เป็ด และรอตอนต่อไป ค้างมากกกกกกกกกก ต่อด่วน!! ฮ่าๆๆ
-
ไอ้บร้า พุฒ :ling1:
-
:ling1:
-
นานๆไปเราว่าเรื่องนี้น่าจะเปลี่ยนชื่อหัวข้อจาก
เรื่องสั้น เป็น เนื้อเรื่องสั้น นะคะ :m23:
เค้าแซวเล่นนะตัว
แหม กำลังได้ฟิว จบตอนละ :a5: :dont2:
-
แบบคุณพุฒนี่ แถวบ้านเรียกบ้านเรียกบ้าค่ะ
-
ฮาๆๆกำลังมันส์ ตัดจบตอนซะละ
พุฒ นายเลวดีว่ะฮาๆๆชอบๆๆ
จิตไปแล้วคนอ่านฮาๆๆ :laugh:
แบบ ยิ่งพุฒเลวเท่าไหร่ยิ่งมันส์อ่ะ เนื้อเรื่องยิ่งน่าติดตาม
ไม่รู้ทำไม่เราแอบสงสารพุฒอยู่น่ะ(โดนFC SS กระโดดถีบบ :z6:)
คนเขียนช่วยทำให้พุฒมันมีปมหน่อยได้ม่ะ
แบบปมแบบหนักๆๆอ่ะ จาได้สงสารมันได้
ไม่ใช่แค่ปมเรื่องย่าจับคลุมถุงชนเพื่ออยากได้หลานอ่ะ
ปมที่ทำให้พุฒมันจิตอ่ะ ฮาๆๆ เพื่อจาได้สงสารมันได้อย่างสบายจายย :m14:
อันนี้คนอ่านมโนไปเรื่อยเอง ขำๆๆน่ะ
-
:katai1: :katai1: :sad4: :sad4: ค้างงงงงงงงงงงง่ะ
-
[พุฒ]
“คุณปุณอยู่ที่รีสอร์ทxxกับหมอนั่นครับ”
“อืม”
ผมทิ้งงาน กลับมาเมืองไทยทันที
กล้าดียังไงมาสวมเขาให้ผมแบบนี้
.
.
“มารับฉันที่สนามบิน ฉันจะไปจัดการพวกมัน”
รถมารออยู่ที่สนามบินก่อนหน้าที่เครื่องจะลงหนึ่งชั่วโมง
ลูกน้องผมรู้ดี ว่าต้องทำอะไรตอนไหน และเร็วแค่ไหน
.
.
“ฉันจะเข้าไปหาพวกมันได้ยังไง”
“ผมจัดการให้แล้วครับ รีสอร์ทนี้เคยเสนอขายหุ้นให้กับบริษัทเรา”
ผมจำได้
รีสอร์ทเล็กๆ ที่ดูจะหากำไรได้ไม่เป็นกอบเป็นกำ
เล็กเกินไป จนไม่น่าลงทุน
.
.
“...”
ภาพที่พวกมันสวมกอดกัน ทำเอาผมแทบคลั่ง
ร่างกายไร้เสื้อผ้าเต็มไปด้วยร่องรอย
ร่องรอยที่ตอกย้ำถึงความโง่ของผม
โง่ที่ปล่อยให้เมียตัวเองมาสวมเขาแบบนี้
“คุณพุฒ”
จำไม่ได้ว่าตัวเองพูดอะไร หรือทำอะไรไปบ้าง
รู้ตัวอีกที ก็ตอนที่เสียงปืนดังขึ้นมา
“เอส”
เขากอดมัน ร้องไห้เหมือนแทบขาดใจ
“ลุก”
อดไม่ได้ที่จะไปกระชากเขาออกมา
ท่าทีที่แสดงออกถึงความรักแบบนั้น
ทำผมเจ็บ
“ไม่” ตวาดผมเสียงดัง “ปล่อยผม ผมจะไปดูเอส”
“ปุณ”
เขาเคยเป็นของผม
ทั้งตัวและหัวใจ
“ฆ่าผมเลยสิ”
“ยิงคนที่ผมรักทำไม”
เพี๊ยะ!!
“อย่าทำอะไรเขา” ผมหันไปมองมัน
เลือดออกขนาดนั้น ยังทำอวดดี
“เอส”
หมอนี่ก็เหมือนกัน
ทำท่าอย่างกับจะขาดใจตาย
“กลับไปกับฉัน แล้วมันจะปลอดภัย”
“ไม่”
“ปุณ”
ผมให้โอกาสขนาดนี้แล้ว
ทำไมเขาจะต้องปฏิเสธ
“ปล่อยผมไปเถอะ ผมขอร้อง”
“หึ”
ปล่อยนายไปงั้นเหรอ
“งั้นก็ดูมันตาย”
“อย่า”
ปัง!
ภาพเขาค่อยๆ ทรุดตัวลงกับพื้น
ภาพเลือดที่กำลังไหลออกมา
ภาพที่เขาพยายามตะเกียกตะกายเข้าไปหามัน
ทำไมจะต้องเอาตัวไปบังกระสุนแบบนั้น
ทำไมจะต้องยอมตายเพื่อมัน
.
.
“นายครับ”
“นาย”
ผมหันไปมองลูกน้องตัวเอง
“พาพวกมันไปหาหมอ”
“แต่นายครับ”
“เดี๋ยวฉันจะตามไป”
หมดแรง
ตอนนี้ผมกำลังหมดแรง
ความรักของเขา
ความรักที่เคยเป็นของผม
ไม่เหลืออีกแล้ว
Ma-NuD_LaW
เห็นอยากอ่านตอนพุฒกัน :hao7:
ผมไม่คิดจะให้พุฒมันมีปมไรนะ
สำหรับผม มันก็แค่มนุษย์ที่เห็นแก่ตัวคนนึง :hao3:
หาได้ทั่วไปตามร้านสะดวกซื้อ :laugh:
ว่าจะตอบเม้นคนอ่าน แต่ตอนนี้คิดไรไม่ออกอ่ะ :z3:
หลายเรื่องรุมเร้าในหัว :เฮ้อ:
ปั่นนิยายกันต่อไป
+เป็ดจ๊ะ :กอด1:
-
แดกชะนีไปเหอะคุณพุฒ :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
ตอนมีไว้ก็ไม่รักษาไว้ให้ดีนี่ยะ!!!
แบร่!!! สมน้ำหน้า~ :katai2-1:
-
อีตานี่นี่ ตัวเองสวมเขาให้เขากลายเป็นเมียน้อยไม่เห็นรู้สึกผิด
พอเขามีคนอื่นบ้างกลับว่าเขาผิด เขาสวมเขาให้ เหอะ มันน่า :z6:
-
:o12:พึ่งตามอ่านทัน งื้อออออออออ มาม่าชามโต อิ่มเลยครับท่าน
หวังว่าทั้งคู่จะไม่เป็นอะไรนะ :ling1:
-
:beat: :beat: :beat:
ต้องเอาให้มันหนักกว่านี้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
คุณพุฒรักปุณจริงๆ สงสารคุณพุฒเหมือนกันนะ เป็นอย่างเดียวที่ได้เลือก เฮ้ออออ :mew2:
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
กรี๊ดด น้องปุณโดนยิงด้วยใช่ป่ะ คุณพุฒโหดเกินไปแล้ว o22
เออ เข้าใจอารมณ์คนหวงของ แนะนำว่าถ้าปุณกับเอสตาย
คุณพุฒก็ฆ่าตัวตายตามไปด้วยจะดีมาก :laugh: :laugh:
-
:m31: ไอ้พุฒ ไปไกลๆไป ลูก เมีย ก็มี เลิกยุงกะชาวบ้านสักที
ปล่อยเอส กะปุณไปซะ
-
:katai2-1: จะมาเสียใจวันนี้แล้วมันได้อะไร
-
ความริษยาครอบงำล่ะสิ (อิ)คุณพุฒ
-
:mew4: :mew4:
:katai1: :katai1:
-
ไม่รักษาเอง ช่วยไม่ได้ โฮะๆๆๆๆๆ :z6: :z6:
-
อ่านตอนนี้แล้ว แม้จะสงสารปุณและเอสที่ต้องเจ็บตัวและเสียน้ำตา
แต่สะใจเล็ก ๆ ที่อีตาคุณพุฒได้ประจักษ์แก่สายตาว่า แม้จะต้องตาย ปุณก็เลือกเอส :katai2-1:
งานนี้เอาให้หมาหวงก้างได้บรรลุว่า พี่แกสูญเสียปุณไปตั้งนานแล้ว นับแต่วันที่ตัดสินใจแต่งงานและมีลูก
เพราะ คนที่ยื้อมานานและควรตัดใจที่สุด คือ ตัวคุณพุฒเอง :เฮ้อ:
คิดได้แล้วก็รีบ ๆ กลับไปหาลูก หาเมียเถิดนะ :m14:
-
ขอให้ทั้งคู่ไม่เปนอะไรนะ
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
ชักสงสารพุฒ สำนึกได้เมื่อสาย แต่ชื่อเรื่องนี่มันเมียน้อยอาจพลิกป่ะ 555 :z2:
-
สุดท้ายคนที่อยากโลภมากอยากได้ความรักมาอยู่ในมือ...จะกลายเป็นแค่คนที่ "ไม่เหลือใคร" และ "ไม่มีใครเอา"
-
:เฮ้อ:
-
มึงน่าจะตายๆ ไปซะ พุฒ
-
:laugh:
-
สะใจแปลกๆ
-
คราวนี้พุฒคงจะทำใจภด้แล้วล่ะ
ว่าปุณเป็นของคนอื่นไปแล้วจริงๆ
-
คุณพุฒยอมรับความจริงเถอะ ขนาดปุณยังทำได้เลย ยื้อไปมีแต่เจ็บกันทุกคน :เฮ้อ:
แต่มันเป็นนิยายนะ เราก็หวังว่าปุณกับเอสจะรอดปลอดภัย แล้วคุณพุฒยอมรามือ ปล่อยทั้งสองคนไป
ถ้าในชีวิตจริง ป่านนี้ตายทั้งคู่ไปแล้วล่ะ ความโกรธ หึง หวง โมโห ทุกสิ่งอย่างทำให้คนขนาดสตินะ :เฮ้อ:
-
ขอให้สำนึกได้
-
ชัดๆนะคะ สมน้ำหน้า!!
:angry2:
-
เขาาเคยให้มันกับคุณ แต่คุณไม่รักษามันไว้ แล้ววันนี้จะมาเรียกร้องอะไร
เขาไม่ได้สวม"เขา"ให้คุณ แค่เขาไม่รักคุณแล้ว แต่คุณไม่ยอมปล่อยเขาไป
เพราะคุณมันเห็นแก่ตัว
-
พุฒทำตัวเอง
-
พุฒใจโหดมากกกกก
ทำตัวเองทั้งนั้น ตัวเองเป็นคนปล่อยให้ปุณกลายเป็นแบบนี้
แล้วยิ่งมาทำแบบนี้ แกนั่นแหละจะเสียใจจนตาย
:hao5:
สงสารปุณกะเอส
-
คุณพุฒเอากับชะนีจนท้องไปลูกสองแล้ว(ใช่ไหมอ่ะลืมๆเหมือนกัน)
แล้วยังมีหน้ามาขอความรักจากคนที่นายเคยทำร้ายเขาอีกหรือไร้ยางอายสิ้นดี
-
ไม่รู้สึกถึงความรักของพุฒที่มีให้ปุณเลย เหมือน คนเสียหน้ามากกว่า
-
นี่คือสิ่งที่แกสมควรได้รับแล้วล่ะพุฒเอ๋ยยย ปุณณ์เคยให้แกแล้ววแต่แกโยนทิ้งเองง 5555555555555555 :laugh: :laugh: :laugh: (ชักไม่แน่ใจว่าตัวเองหรืออิตาพุฒจิตกว่ากันตอนนี้)
-
เดี๋ยวววววววววววววววววววววววว :fire:
กล้ายิงปุณหรอห๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :angry2: :angry2: :angry2:
ไม่จริงงงงงงงงงงงงงงงง ลูกสาวช๊านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :serius2:
-
ทำตัวเองอ่ะพุฒ
โทษใครไม่ได้หรอกนะ
-
ถ้ารักแล้วทำไมไม่ใส่ใจ พอหลุดไปจะมานั่งคร่ำครวญทำไม
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
กล้าใช้คำว่ารักได้เต็มปากได้ยังไงกันฟะ ไม่เข้าใจ
ในเมื่อรักที่แสดงออกมามันเป็นความรักที่โคตรเห็นแก่ตัว
คิดว่าเงินจะสามารถซื้อได้ทุกสิ่ง สามารถทดแทนได้ทุกๆ อย่าง มีเงินก็จริง
มีพร้อมทุกอย่าง แต่คุณไม่มีในสิ่งที่เอสมีให้ปุณ และเงินของคุณไม่อาจเทียบได้เลยด้วยซ้ำ
นับถือเอสมากๆ ที่ยอมมองข้ามอดีตของปุณ
รอตอนต่อไป อย่าให้เป็นอะไรเลย สาธุๆๆๆ
-
:เฮ้อ: เศ้าใจ !!!
-
เฮ้อ :เฮ้อ:
+เป็ดโดยไร้คำพูด
-
อื้อหื้อ เห็นแก่ตัวมากมาย เลวร้ายสุดๆ
-
จะเป็นอะไรกันไหม
-
แอบฮานิดนึง แต่ไม่เข้าใจเหมือนกานว่าทำไมฮา :m23:
แบบสะใจก้อสะใจน่ะ สงสารก้อสารสารน่ะ :m17:
แต่มันแบบฮาๆๆอ่ะพูดไม่ถูกเหมือนกาน :m23:
สงสัยคุณพุฒมันบ้าาดีมั้ง :laugh3:
ช่วงนี้หน่วงอย่างต่อเนื่อง :try2:
-
อื้อฮือ ปุณเจ็บขนาดนี้
ถ้าคนแต่ง..ยังจะไม่ให้หลุดพ้นจากไอ่คุณพุฒไปอีก
ก็ใจร้ายน่าดูล่ะ
พระเอก.เป็นเอสไปเหอะ
pls :3123:
-
อยากกระโดดถีบหน้าไอ้คุณพุฒ
ทำร้ายเขาไว้ขนาดนั้น
ก็สมควรแล้วที่เขาจะหมดรัก
:fire:
รอนะคะคนเขียน :กอด1:
-
แนะนำให้ฟังเพลงนี้ไปด้วย :katai2-1:
http://www.youtube.com/watch?v=dUMSenYR9xE
กระสุนไม่ถูกที่สำคัญ
ผมบาดเจ็บเล็กน้อย
แต่เอส
ถูกยิงเข้าที่ชายโครง
นอนไม่ได้สติมาสองวันแล้ว
.
.
“นายต้องฟื้นนะ”
พูดแบบนี้ตลอดสองวันที่ผ่านมา
ผมกลัว
กลัวเอสจะทิ้งผมไป
.
.
“ปุณ”
“คุณพุฒ” ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมา ก็เพิ่งเจอหน้าเขาวันนี้
ผมไม่ได้คิดว่าเขาจะหนี
และก็ไม่ได้คิดจะแจ้งความ
เพราะผมอยากให้เรื่องทุกอย่างมันจบ
“ไปคุยกันหน่อยสิ”
“ครับ”
บางทีถ้าเราได้ลองคุยกันสักครั้ง
พูดจากันแบบมีสติ
เรื่องของเราอาจจะจบลงได้ดีกว่านี้
เราเดินไปคุยกันที่สวน ด้านหลังโรงพยาบาล
เขาดูใจเย็นมาก
และมันมากพอที่จะทำให้ผมวางใจได้
ว่าเขาจะไม่ทำอะไรที่มันขาดสติแบบนั้นอีก
“ขอโทษ ที่ทำให้นายเจ็บ”
“ครับ ช่างมันเถอะครับ”
เขาอมยิ้มเล็กน้อย
ก่อนที่จะเงียบไปพักใหญ่
ผมเองก็นิ่ง
ไม่รู้จะเริ่มต้นพูดอะไร
ถึงผมจะอภัยให้เขาแล้ว
แต่พวกเราก็มาไกลเกินกว่าจะทำเหมือนไม่มีอะไร
แล้วคุยกันได้เหมือนเดิม
.
.
“ปุณ”
“...” ผมหันไปมองเขา
เห็นเขาสูดลมหายใจเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อ
“ขอร้องล่ะ”
เขาคุกเข่าลง
“กลับมาหาฉันได้ไหม”
“คุณพุฒ”
ตกใจ
ยอมรับว่าตกใจมากจริงๆ
คนอย่างเขา
คนเย่อหยิ่งแบบเขา
กำลังคุกเข่าลงตรงหน้าผม
“ไม่ว่าอะไรหรือสิ่งไหน ฉันก็จะหามาให้”
“...”
“ขอแค่ให้นายกลับมา”
ครั้งแรก ที่ผมได้เห็นน้ำตาของเขา
“ฉันรักนาย”
“รักมากรู้ไหม”
ผมยืนนิ่ง ในขณะที่เขากอดเอวผมแน่น
คำว่ารักของเขา
คำๆ นี้ผมเคยอยากได้ยินมาตลอด
แต่เขาไม่เคยพูดหรือแสดงมันออกมา
จนในวันนี้ เขากลับมาพูดมัน
พูดในวันที่ทุกอย่างมันสายเกินไป
มันสายเกินกว่าที่ผมจะให้อะไรเขาได้
เพราะตอนนี้
ทั้งตัวและหัวใจของผม
เป็นของคนอื่นไปแล้ว
Ma-NuD_LaW
+เป็ด :pig4:
เมื่อวานเข้าเล้าไม่ได้ แต่ผมก็ไม่ได้แต่งเพิ่ม
อย่างที่รู้ๆ สถานการณ์บ้านเมืองเป็นยังไง
ผมเองก็ลูกพ่อขุนคนนึง :mew4: ถึงไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ แต่ก็รู้สึกครับ
แฮะๆ :hao5:
ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ :กอด1:
-
สะใจ o16 o16 o16
เอสฟื้นไวๆนะคะ
แม่ยกรออยู่
:กอด1: กอดคนเขียนด้วยรัก
-
มาทำอะไรตอนสายไปก็ไม่ทันแล้วคุณพุฒ
น่าสงสารทุกคนเลยอะ ;____;
ทำไมไม่รู้สงสารคุณพุฒสุด โอ๊ยยยย
ปล.เสียใจกับนศ.รามที่เสียชีวิตด้วยค่ะ
-
อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน ผัวหลวง ผัวน้อย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
แม่มเอ๊ยย.......เชียร์ใครไม่ถูกเลยทีเดียว
แต่ตอนนี้ติดเรื่องนี้ที่สุดแบ้วค่าาา
แต่ละตอนมาแบบนิ๊สๆแต่หนูขึ้นสวรรค์ตลอด :heaven :fire:น
อยากจิบอกว่าโรงเรียนก็ปิดเหมือนกันค่าา :katai5:
รักนักเขียนนะจุ๊บๆๆๆ
-
มันสายเกินกว่าจะกลับไปนับหนึ่งใหม่แล้ว.... บางอย่าง.. ถ้ามันแตกหัก... ต่อให้เอามาต่อใหม่ เอาสีทาทับแค่ไหน.. มันก็ไม่เหมือนเดิม... การกระทำยั้งคิด... มันลบล้างไม่ได้กับแค่คำพูดไม่กี่คำ
-
:hao5:
มันสายไปแล้วพุฒที่จะพูดคำนั้น
แปลกเนอะคนเรา
เพราะคิดว่าเค้าจะยังอยู่ที่เดิมเสมอก็เลยไม่เคยคิดจะใส่ใจ
แต่พอเสียเค้าไปก็เพิ่งมาคิดได้ว่าเค้าสำคัญมากแค่ไหน
ในวันที่เค้าต้องการคำว่ารักให้มั่นใจ ก็ไม่เคยพูด
แล้วพอมาวันนี้ที่เค้าไม่ต้องการแล้ว จะมาพูดให้ได้อะไร
ต่อให้อ้อนวอนให้ตาย ปุณ ก็ไม่กลับไปแล้วล่ะพุฒ
ปุณเดินออกมาไกลเกินจะกลับไปแล้ว
ปล่อยเค้าไปเถอะ o18
-
มักง่ายไปหน่อยแล้วพุฒชี่ (?)
มาเรียกร้องในวันที่จะเสียไป
กลับกัน ถ้าเป็นปุณที่ให้เลือกระหว่างเมียแต่งกับเมียน้อยคนนี้จะเลือกใคร?
รอเอสฟื้นน อย่าทิ้งปุณไปนะ!
-
คุกเข่าเลยหรอ o22 :a5:
แอบสงสารคุณพุฒเหมือนกันนะ คงจะรักปุณมาก (เอ๊ะ หรือคุณพุฒเล่นละครตบตาอยู่ :laugh:)
แต่ปากหนัก ไม่พูดออกไป เหมือนปุณว่า มาพูดอะไรในวันที่สายไปแล้ว :monkeysad:
:hao5: แล้วมันจะลงเอยยังไงหว่า
-
ถุย!! รักมาก...แต่เห็นแก่ตัว ทีตัวเองไปแต่งกับคนอื่นยกย่องเชิดชูเป็นเมียออกหน้าออกตาแล้วยังบังคับให้คนที่มึงบอกว่ารักเป็นเมียเก็บอีก อย่างนี้ไม่ได้รักปุณหรอก รักตัวเองมากกว่า เสือกเลือกแคร์คนอื่นแทนที่จะแคร์คนที่บอกว่ารัก ก็ไม่สมควรได้ความรักจากปุณหรอก ในเมื่อเลือกแล้วก็จงอยู่กับคนที่แกเลือกไปเถอะ สมน้ำหน้า!!!! ไม่เคยรู้สึกสงสารสักนิด ไอ้สารเลวเอ๊ย!!
-
:z3: :z3: :z3:
สายไป
พุฒเครลียร์กับตัวเองหรือยัง
ก่อนที่จะมาง้อมาอะไรเค้า
:katai1: :katai1:
-
:hao7:
รักเอส เชียร์เอส ไชโย!!!!!!!
-
นิดเดียวเองอ่ะ ไม่จริงงงงงงงงงงงงงงงง :ling1:
-
พุฒขอให้ปุณเป็นฝ่ายกลับมา โดยคุกเข่าอ้อนวอนว่าต้องการอะไรก็จะหามาให้
แต่ไม่คิดจะทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อเอาตัวเองกลับมาหาปุณ
ตัดความเห็นแก่ตัวไม่ขาดจริง ๆ ผู้ชายคนนี้ :ruready
-
รออย่างใจจดจ่อ ยังคงหน่วงต่อไป :amen:
-
อ่าาาาาาา...
อ่านตั้งแต่ต้นจนถึงตอนล่าสุด
มันเป็นนิยายที่ถึงจะสั้น แต่ก็คั้นอารมณ์แบบสุดๆ
เหมือนเป็นนิยายที่เน้นแต่เนื้อไม่มีน้ำเลย ฮ่าๆๆๆ อารมณ์ประมาณว่าสั้นๆแต่ได้ใจความ
และตลอดเวลาที่อ่านในหัวนึกได้อยู่สองเพลงที่อยากจะมอบให้ไอ้คุณพุฒ
เพลงแรก มารักทำไมตอนนี้ http://www.youtube.com/watch?v=1LCE1c_YDg0
เพลงที่สอง เหตุผลของคนหลายใจ http://www.youtube.com/watch?v=38LbTBvYjt8
รู้สึกว่าสองเพลงนี้มันให้อารมณ์ปุณจริงๆ ได้ฟิลสุดๆ
-
หนึ่งวินาทีก็ช้าไปจริงๆ :heaven :seng2ped:
:laugh:
-
เลิกแล้วต่อกันเถอะพุฒ นายเองก็มีครอบครัวที่ต้องดูแล เราต้องรู้จักหน้าที่ของเราสิ
ปุณเองยังคิดได้เลย ถ้ารักปุณจริงก็ปล่อยปุณไปเถอะ เพราะทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมแล้วล่ะ :mew6:
-
มาเห็นค่าในวันที่จะเสียเขาไป
-
มันสายเกินไป
-
สมน้ำหน้ามันครับ พี่น้อง
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ถึงตอนนี้ก็คงบอกได้แค่.......มันสายไป
-
มันสายเกินไปแล้ว
-
อ่านถึงตอนนี้
รู้สึกดีอย่างหนึ่ง เดาถูกท่านประธานรักเลขาคนนี้จริงๆ :mew6: :mew6: :mew6:
เฮ้ย แต่ช้าไปล่ะนะ
ปล. ดีใจด้วยนะค่ะที่คนแต่งปลอดภัย
-
พุฒมั่นใจมาตลอดว่าปุณไม่มีทางตีจากอย่างแน่นอน
แต่ในเมื่อปุณตัดสินใจไป ก็คงทำให้พุฒตระหนักว่าคำว่ารักมันจำเป็น
น่าเสียดายที่พูดเมื่อมันสายไปซะแล้วล่ะ แต่เรื่องนี้มันชื่อเรื่องว่า 'เมียน้อย' นี่หว่า
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ใช่แล้ว เมื่อวานเข้าเวปไม่ได้
วันนี้เปิดได้ เห็นเรื่องอัพ ดีใจเว่อร์ๆๆ
พุฒมาสายไปน่ะ แต่ก็สงสารอ่ะน่ะ
เชียร์สองคนเลยได้ป่ะ อิอิ
-
:mew1:
-
ไม่ใช่สายไป...
แต่เพราะทุกอย่างมันปลี่ยนแปลงไปแล้วต่างหากน้องปุณ "ใจที่เปลี่ยนแปลง"
มันก็เลยกลายเป็นสายไปแล้วทุกอย่าง และคนที่เปลี่ยนแปลงไปคนแรกก็คือพุฒ
และพุฒก็เป็นคนที่ทำลายมันจนมันสายเกินไป ไม่สามารถแก้ไขให้กลับมาเปลี่ยนเหมือนเดิมได้อีก
เหลือแต่แก้ไขให้มันดีที่สุดทั้ง 2 ฝ่ายต่างหาก..แล้วพุฒจะทำได้เหรอไหม?!!
:กอด1:
+ เป็ดจ้า
-
จะว่าชั้นใจร้ายก็ได้นะ ,, แต่ สมน้ำหน้าว่ะพุฒ หึหึหึหึ :m14: :m14:
-
เห็นคุณค่าเมื่อตอนที่เสียไป เฮ้อ~~~~~~~~~~~
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
:fire: :fire: :fire: :fire:
-
มาบอกตอนนี้ มันสายไปป่ะ :mew5:
-
เป็นซะแบบนี้แหละคนเรา
เพิ่งจะมาคิดได้ ทำได้ในวันที่สายไปแล้ว...
แต่ก็น่าสงสารพุฒนะ แต่ก็สมแล้วแหละ
ทิ้งให้ปุณทรมาณมาตั้งนานนี่
ถ้ารักจริงควรจะปล่อยให้ปุณเริ่มต้นกับชีวิตและความรักครั้งใหม่จะดีกว่านะ
เชียร์เอสเหมือนเดิม :กอด1: :กอด1:
-
เข้มข้นทุกตอน ชอบมากๆ เรื่องนี้ //ถ้าทำเป็นเรื่องยาวต้องสนุกมากแน่ๆ
-
ชอบๆๆๆ บีบน้ำตาสุดๆ สั้นๆๆแต่เนือๆๆ. :mew4: :mew4:
-
:sad4:ปวดร้าว
-
เข้าภาษิตที่ว่า ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา ไม่เสียของรัก มักไม่เห็นค่า :hao7:
+ เป็ดไปเป็นการไว้อาลัยพุฒ :hao6:
-
ปล่อยปุณไปเถอะไอ้พี่พุฒ คนอ่านขอ ไหว้ก็ได้เอ้า
ทำตัวเองแท้ ๆ จะมาเรียกร้องอะไร
เอสเป็นไงบ้างเนี่ย
-
ค้างแง้
-
สายไปไหมพุฒ
ถ้าพูดเร็วกว่านี้
ถ้าทำอะไรให้เร็วกว่านี้
ทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้หรอก
-
มายา ป่าวเหอะ คนอย่างไอ้นี่ มันทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว
ไม่ต้องไปสนใจ ลาขาดๆๆ :z2:
-
[เอส]
ครั้งแรกที่เจอกับเขา ผมเหมือนถูกขโมยหัวใจ
“นี่น้องปุณจ๊ะ เลขาคนใหม่ของคุณพุฒ”
คำแนะนำของพี่วิ เลขาคนเก่าของคุณพุฒ ที่กำลังจะลาออกไปเพื่อแต่งงาน
“ฝากตัวด้วยนะครับ”
รอยยิ้มของเขา ทำให้ผมสะดุด
รอยยิ้มที่ทำให้ผมต้องเผลอมองตามเขาที่กำลังเดินตามพี่วิออกไป เพื่อแนะนำตัวกับเจ้าหน้าที่ฝ่ายอื่นๆ
“สงสัยต้องไปทำความรู้จักซะแล้ว”
ได้แต่บอกกับตัวเองด้วยความเสียดาย
เสียดายที่เอาแต่เผลอมองเขา จนลืมแนะนำตัวเอง
แต่ไม่เป็นไร
เพราะหลังจากนี้
ผมคงพาตัวเองเข้าไปใกล้ๆ เขา
บ่อยๆ แน่นอน
.
.
“คุณเลขา”
เรียกแบบนี้ คงจะเหมาะสมที่สุด
เพราะทุกครั้งที่ถูกผมเรียกแบบนั้น
เขาจะเชิดหน้า ไม่หันมามอง
ทำให้ผมคิดว่า
ไอ้ท่าทีแบบนี้หรือเปล่า
ที่ใครๆ เรียกว่า หยิ่ง
และทำไมไอ้ท่าทางหยิ่งๆ แบบนี้
ถึงทำให้ผมรู้สึกว่า เขาน่ารักจัง
.
.
“ไอ้บ้าเอส กวนประสาทชะมัด”
ผมแอบได้ยิน ตอนตามเขาไปที่ห้องน้ำ
เชื่อไหม ว่าตอนนั้น
ผมยิ้ม
ยิ้มทั้งๆ ที่กำลังถูกเขาด่า
“บ้าชะมัด”
เขาทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนบ้าเข้าไปทุกที
.
.
“ตื่นสักทีสิ”
“ขี้เซาเกินไปแล้วนะ”
“ไอ้บ้าเอส ถ้านายยังไม่ตื่น ฉันจะไปหาแฟนใหม่แล้วนะ”
“ตื่นเถอะ ฉันคิดถึง”
และอีกหลายๆ คำ
ที่เขามาบ่นอยู่ข้างๆ หูผมทุกวัน
.
.
อยากตื่นจะแย่แล้วครับ
แต่ผม ลืมตาไม่ไหว
แย่จัง
ที่ลุกขึ้นไปกอดเขาไม่ได้
.
.
คิดถึงเขา
คิดถึงจริงๆ
Ma-NuD_LaW
อุ๊ย..ขาดงานวันนึง ถูกเคืองป่ะเนี้ย?
อย่าเคืองเค้าเลยน้าาาาาาาา :o8:
ดราม่า? ไม่ดราม่า?
ดราม่ามันแนวถนัดด้วยดิ :laugh:
มือมันจะพาไปดราม่าอยู่เรื่อยดิ แต่จิตสำนึกมันบอกให้เกรงใจคนอ่าน (จริงๆ คือกลัวโดนรุมประชาทัณฑ์) :ling3:
ขอเวลาคิดอีกซักคืน :hao7:
+เป็ดจ้า :katai5:
-
:hao6: จะมานอนรอตอนต่อไปน๊าาา ตอนนี้เอสน่ารักจัง :o8:
-
สิบบรรทัดถึงเปล่านี่ :z6:
เอาเถอะ รอต่อไป o13
-
:mew5: :mew5: :mew5: :mew5: :mew5:
-
จ้าๆๆ
เอสเอ๊ย ตื่นได้แล้ว ลุกๆ
:mew5: :katai1: :mew6:
-
:sad4:
-
o13 o13 o13 o13
รักนายจัง เอส
-
:laugh: ตกใจหมด คิดว่าอ่านข้าม หันกลับไปดูใหม่. อัยยะ. พี่เอสของเราสลบอยู่ เลยมาไม่เกินสิบบรรทัด. ขอให้หายเร็วนะคะ :ling1:
-
นอนอีกหน่อยก็ได้เอส
แต่ตื่นมา ขอยาววววๆๆ เลยน้า 5555+
:call: :call: :call:
+1 จ้า เรื่องสนุกดี
-
เอสน่ารัก
-
:mew1:
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
เอสฟื้นซะที
-
กรี๊ดดดดดด :katai1:
-
อืม แสดงว่าพุฒยอมปล่อยปุณไปแล้วซินะ
-
มัวแต่คิดถึงความหลังไม่รีบตื่นเดี๋ยวคุณเลขาก็หนีไปมีแฟนใหม่หรอก รีบตื่นมารักกันเถอะนะ
-
ชอบเอส :m3: :m3: :กอด1:
รีบๆตื่นนะคะ เดี๋ยวแฟนหาย หุหุ :m7:
-
อืม..เรื่องสั้นจริงๆด้วย..อืมแต่ละตอนสั้นจริงๆ5555555555
-
ตื่นสักทีเถอะ... คุณพุฒจะได้รู้ว่า มันไม่มีอะไรได้มาง่ายๆ
-
เอส ตื่นสิเอส
-
ตื่นเถอะเอสส :-[ :-[ :-[
-
ยังไงก็เชียร์เอส น่ารักกว่ากันเยอะอะ
-
เอส ตื่นจิ เดะเมียหายไม่รู้ด้วยน๊า :m4:
-
เอสน่ารักมากกกกกกกก
-
เอสน่ารักอ่ะ
55555555
พุฒปล่อยสองคนนี้ไปเหอะ
-
เอสจะฟื้นหรือเป็นเจ้าชายนิทราอ่ะ :ling1:
-
โอยยยยยยยย
สั้นมากกกกกกกกกกกกกก
-
“อื้อ..”
ผมร้อง เมื่อรู้สึกเหมือนมีอะไรมาเขี่ยที่ข้างแก้ม
“ว่าแต่คนอื่น ตัวเองก็ขี้เซาเหมือนกันนั่นแหละ”
ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา
“โอ๊ย..”
“ขอโทษๆ นายเจ็บตรงไหน”
ดีใจมาก จนเผลอตัวกอดเขาเต็มแรง
“เห็นหน้าคุณผมก็หายเจ็บแล้ว”
ผมดึงเขาเข้ามากอดอีกครั้ง
“ขอบคุณที่ตื่นขึ้นมานะ”
“ครับ”
เรากอดกันแบบนั้น
นานจนหายคิดถึง
.
.
ผมคอยดูแลเอสตลอดเวลา จนเขาออกจากโรงพยาบาล
หลังจากนั้น เราก็ตกลงกันว่าจะหางานอื่นทำเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่
คุณพุฒไม่ได้ว่าหรือขัดขวางอะไร ตอนที่เราไปลาออก
ท่าทีที่แสดงออก เหมือนยอมปล่อยผมแล้ว
.
.
เอสทุบกระปุกตัวเอง
เอาเงินเก็บบ้างส่วนมาซื้อบ้านหลังเล็กๆ
.
.
ตลอดเวลาที่ผ่านมา
เราต่างคน ต่างตัวคนเดียว
เมื่อได้มาอยู่ด้วยกัน ดูแลกัน
ก็ทำให้รู้สึกว่า ความสุขมันก็แค่นี้
แค่มีใครสักคนที่คอยเป็นห่วง ดูแลกัน
ก็เพียงพอแล้วสำหรับชีวิต
.
.
ครอบครัวของเราดูสงบดี
ถึงจะมีบางครั้งผมรู้สึก หรือเห็นกับตาว่าคุณพุฒคอยตามผม
แต่ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าการมองหน้า สบตาเป็นบางครั้ง
และเมื่อมันไม่มีอะไรเกินเลยไปมากกว่านั้น
ผมเองก็ไม่อยากคิดมากหรือใจร้ายเกินไปนัก
ผมยอม
เพราะเชื่อว่าเวลาจะช่วยเยียวยาได้
.
.
“ครบรอบหนึ่งปีแล้วนะ”
“อืม”
“รักเหมือนเดิมไหม”
เขาถามแล้วสวมกอดผมจากด้านหลัง
“รักมากกว่าเดิมต่างหาก”
ตอบก่อนจะหันหลังกลับไปเพื่อจูบเขา
ขอบคุณที่เขาเข้ามาเปลี่ยนแปลงชีวิตผม
ดึงผมออกมาจากชีวิตโง่ๆ
ที่ยอมแลกแม้กระทั่งศักดิ์ศรีของตัวเองเพียงเพื่อความรัก
ไม่อย่างนั้น
ผมคงเป็นได้เพียงแค่ “เมียน้อย” โง่ๆ
ที่เอาแต่รอคอยเศษความรัก
และคงไม่มีวัน
รู้จักคำว่า “รัก”
ที่เป็นรักอย่างแท้จริง
Ma-NuD_LaW
จบจ้า :laugh:
ขอบคุณที่ติดตามนะครับ :pig4:
ตอนพิเศษมีแน่นอน :-[
และขอฝากผลงานเรื่องต่อไป "ผม รัก พ่อ" ตอนแรกพรุ่งนี้จ้า :hao7:
พรุ่งนี้ อย่าลืมบอกรักพ่อนะครับ ส่วนผมจะทำการ์ดให้พ่อแหละ :mew1:
หลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์ครับ :กอด1:
-
:o12: :o12: :o12:
ฮือออออ จบแล้วอ่ะ
แต่ดีใจที่เอสเป็นพระเอก คริ คริ คริ ชอบบบบบ
:mew1: :mew1: :mew1:
-
สนุกมากค่ะ ขอบคุณมากนะคะ
-
ยินดีกับทั้งคู่จ้ะ แต่กว่าจะสมหวังก็เกือบจะเอาชีวิตไม่รอดเนอะ
-
happy :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
กลับไปดูลูกเมีย สิ่งที่อยู่ในมือเถอะพุฒ
-
ลงเอยแบบนี้
สมน้ำหน้าพุมจังค่ะ
:a2: :a2: :a2:
-
:a5: จบแล้วเหรอคะ????
นึกว่าอีตาพุฒจะโดนอะไรที่มันทุกข์ทรมานใจมากกว่านี้ซะอีก
แต่สนุกมากค่าาา จะรอตอนพิเศษ อิอิ :L2:
-
เป็นทางออกที่ดี o13
-
:a5: :a5: :a5:
จบบบบบบบบบบบบ ช็อคๆๆ :z3:
ในที่สุดก็แฮปปี้ดี๊ด๊ากันน้าาาาาา แหม...หมั่นไส้จุง :beat:
แล้วมีใครเห็นใจคุณพุฒ(ของเรา) บ้างไหม จะว่าไปก็สงสารคุณพุฒนะ ป่านนี้จะเปลี่ยวใจไปถึงไหน o18
รอตอนพิเศษนะ :hao6:
-
Happy ending~
-
:mew2: :mew2:
อยากอ่านอีก
ตอนพิเศษมาเร็วๆ น้า
:กอด1: :กอด1:
-
ห๊ะ!!! จบแล้วววววววว :hao7:
พุฒยอมง่ายจริงๆ ?? :hao5:
+ เป็ด รอตอนพิเศษ :hao6:
-
จบแล้ว สนุกมากเรื่องนี้
-
ที่พุฒยอมปล่อยปุณไป คงจะเข้าใจความรักมากขึ้นแล้วซินะ
เห็นคนที่ตัวเองมีความสุข ก็คงจะดีกว่าเห็นเขาทุกข์ แค่คอยดูอยู่ห่าง ๆ
แต่ไม่เป็นไรหรอก เพราะคุณพุฒเองก็มีลูก 2 คนให้มอบความรักเหมือนกัน
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
o13 แจ่มมมมม
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
กรี๊ดดดดดดดดด ,, แฮปปี้ เอนดิ้งงงๆๆๆๆๆ :hao7: :hao7: :hao7:
แม้จะดูแหม่งๆ ที่ว่าอิตาพุฒยอมปล่อยแล้วแต่ก็ ช่างหัวฮีเถอะ :laugh:
ขอบคุณมากมายจ้าาาาา
-
:pig4: :L1: :pig4:
:mew1: :mew1: :mew1:
-
O_O จบแล้ว
แต่ก็ดีแล้ว ที่ปุณได้รับความรักจากคนๆ เดียวที่จะรักเรา โดยไม่ต้องแบ่งปันคนรักกับคนอื่น
รอตอนพิเศษจ้า ขอยาวๆน่ะ
-
Happy ending ^^..... ก็ดีไปอีกแบบน้าา
-
หวานจริง ครอบครัวอบอุ่น :hao6:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: จบแบบนี้ก็ดีนะ
-
จบแล้ววววว
-
แฮปปี้เอนดิ้งจิงเกอเบล
ดีแล้วๆ :katai2-1:
ส่วนพุฒนี่ก็แอบน่าสงสารเนอะ
เค้าก็ได้รับผลจากการที่เค้าทำไม่ดีกับปุณและพุฒแล้วแหละ
เสียสิ่งที่มีค่าที่สุด แล้วก็จมกับความรู้สึกผิดไปตลอด ทุกข์อยู่นะ
สุดท้ายก็ได้แต่มองปุณเดินจากไป
-
ดีแล้ว แฮปปี้ซักที :)
-
:katai2-1:
อยากจับปลา ถือสองมือ ยื้อเอาไว้
ไม่ปล่อยไป ใจอยากเก็บ เหน็บทั้งสอง
แต่สุดท้าย ปลาอีกตัว กลัวสำรอง
กระเสือกกระสน พ้นเจ้าของ ลงคลองไป
ดีใจกับปุณ ตัดคำว่า"น้อย" ออกไปจากชีวิตได้ซะที
คงเหลือแค่คำว่า "เมีย" ของเอส..แค่นั้น
จะสุขหรือทุกข์ อยู่ที่ใจของเราจะกระทำ
รักเป็น..ปุณ&เอส
:L1:
-
รอตอนพิเศษนะจ๊ะ
-
เอิ่มคือ...เห็นมาหลายวันละแต่ไม่ได้กดเข้ามาอ่านตอนใหม่งงตัวเองค่าาาา อยากให้เป็นเรื่องยาวจริงๆๆ
ขอบพระคุณนักเขียนที่แต่งนิยายดีดีมาให้อ่านนะค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ เดี๋ยวจะไปอ่าน ผม...รัก...พ่อ ต่ออิอิ
-
ชอบค่ะ คนเราไม่จำเป็นต้องดื่มยาพิษทุกวันเมื่อมีเสรีจะเลือกไม่ดื่ม ปุณทำถูกแล้วที่ดึงตัวเองออกจากคุณพุฒและหันหัวใจเข้าหาเอส ดิฉันว่าเอสเป็นผู้ชายน่ารักนะคะ แม้ว่าตอนแรกที่ออกมาจะดูแปลกๆ ไปนิดก็ตามที แต่เขาก็แสดงตัวว่ารักปุณจริงๆ
ขอบคุณค่ะ รอตอนพิเศษนะคะ :mew1:
-
สนุกมากคับ
-
มารอจ้า
-
เรียนรู้ ที่จะไว้ใจ
สี่ปีแล้วกับคำว่า “ครอบครัว”
แต่เป็นปีแรกสำหรับคำว่า “ปัญหา”
.
.
“วันนี้กลับดึกนะครับ”
อีกแล้ว
กลับดึกอีกแล้ว
“เราไม่ค่อยมีเวลาให้กันเลยนะ”
“ผมงานยุ่งนี่ครับ”
งาน
งานอีกแล้ว
“ผมต้องไปสัมมนาที่ระยองสักอาทิตย์หนึ่งนะครับ”
เขาต้องไปต่างจังหวัดทุกเดือน
.
.
ผมรู้สึกเหมือนเรากำลังห่างกันไปเรื่อยๆ
ห่างกันโดยที่เขาเองก็คงไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ
ว่าปล่อยให้ผมต้องเหงามากแค่ไหน
เหมือนเขากำลังเปลี่ยนไป
แบบเดียวกับที่คุณพุฒเคยเปลี่ยน
“นายกำลังทำฉันกลัวรู้ไหม”
กลัวจะกลับไปซ้ำรอยเดิม
กลัวที่จะต้องเจ็บแบบเดิม
.
.
“เอส”
“เอสไม่ว่างรับสาย เดี๋ยวให้เขาโทรกลับนะค่ะ”
มือผมสั่นตอนกดวางสาย
เสียงเลขาของเขา
ผมจำได้
และเลขาจะรับสายแทนเจ้านาย
ก็ไม่แปลก
แต่ทำไมผมถึงได้กลัวแบบนี้
.
.
“มันไม่มีอะไรหรอก”
คิดมากไปเอง
ผมแค่คิดมากไปเอง
ภาวนาให้ผมแค่คิดมากไปเองจริงๆ
Ma-NuD_LaW
สั้นๆ ค้างๆ :katai5:
มันแว๊บๆ เข้ามาในหัวหลายวัน แต่ปั่นไม่ออก :katai1:
ขอจัดเรียงความคิดอีกนิด (ตอนนี้มั่วไป ขออภัยนะครับ) :hao5:
ขอบคุณทุกความเห็น +เป็ดงับ :pig4:
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
:o12:ถ
-
ทำไมเลขาต้องเรียก"เอส"เฉยๆล่ะ?
ขอให้ปุณคิดมากไปเองน๊าาา :serius2: :laugh:
-
เอาอีกแล้วเหรอ โสดเหอะพี่น้อง งานนี้ :sad4:
-
เห้ยเดี๋ยวๆ ทำไมเป็นงี้อ่ะ :ling1: :ling2:
-
กรี๊ดดดด กลิ่นตุๆ ไม่ใช่ว่าจะซ้ำรอยเดิมนะยะ !!
เดี๋ยวเชียร์ให้หนีไปบวชเลยนี่
:angry2: :angry2:
-
:katai1: :katai1: :katai1:ค้างๆๆๆๆ
-
:a5: :a5: o22 o22 o22
-
เลิกโลด 55555555555 #สบายใจ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
พื้นฐานของความรักคือความไว้ใจ....แต่
มันสั้นไปมั้ยเนี่ย มาต่อให้ว่องเลย :ling1: :ling1:
-
เหตุการณ์กำลังกับมาเหมือนเดิม :katai1: :katai1:
-
ท่านประธาน เคลียลูกเมียยังครับ
กลับมาเสียบต่อ เหมือนคุณเลขาจะใกล้ว่างแล้ว
แอร๊ย ชั่วอ่ะ
-
:katai5:
-
เอส อย่าทำแบบนี้นะ
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
อีกแล้วเหรอ :a5: ที่นี้เป็นเมียหลวงที่ผัวกำลังมีเมียน้อยซ่อนไว้ :ling2:
นึกว่าเอสจะเป็นคนดีกว่านี้นะ สุดท้ายก็... :z6:
-
ออฟปองศรีอีกละ มาตั้งปมขึ้นในตอนพิเศษ ชะรอยมันจะไม่เป็นเรื่องสั้นนะ :katai1: :mew2:
-
สมมุติว่าเอส 'มีเล็กมีน้อย' จริงๆ เราก็เข้าใจว่า ใจคนเรามิใช่หินผา มิได้แข็งแกร่งขนาดทนทานแรงกระตุ้นภายในหรือภายนอกได้ ปุถุชนยังมีรัก โลภ โกรธ หลง ยังมีตัณหาเคลือบอยู่ในจริตมารยา การคบกันมาในระยะ ๔ ปี อาจจะมีการเบื่อหน่าย หรือการนอกใจบ้าง ก็หวังว่าจะไม่มีอะไรร้ายแรงพอจะกระทบกระเทือนความสัมพันธ์ อยากให้พูดคุยกันอย่างใช้เหตุผล ไม่เอาอารมณ์เป็นที่ตั้ง มิฉะนั้น ความรักจะกลายเป็นความชัง
รอค่ะ :mew1:
-
สนุกมากกกกกกกกก อ่านรวดเดียวจบ !!
คนเขียนเก่งมากเลยค้า ^^
ถึงจะสั้นไปหน่อย ((ก็มันเป็นเรื่องสั้น))
แต่สนุกจริงๆ ตอนแรกคิดว่าเอสเป็นคนที่คุณพิมจ้างมาซะอีก #เราคิดเยอะไป 555555555'
ขอบคุณนะคะที่แต่งเรืองดีๆ แบบนี้มาให้อ่าน :pig4: :pig4:
-
มันเกิดอะไรขึ้น
มาทำให้ค้างแล้วจากไป
-
อ๊ากกกกกกกกกกก
ไม่นะ เอสสสสส :katai1: :katai1: :katai1:
ภาวนาว่าอย่าเป็นแบบนั้น
ไม่อยากให้ปุณช้ำ :hao5: :hao5:
ค้างงงงง รอตอนต่อปายยยยยย :katai2-1:
-
หวังว่าจะไม่ซ้ำรอยเดิมนะคะ
:mew6: :mew6: :mew6:
-
:katai1:
-
ปุณควรปล่อยวาง แล้วหันมาใช้ชีวิตโสดอย่างสนุกดีกว่า ต้องมาทนทุกข์เพราะมีคู่แบบนี้
เป็นโสดดีกว่าเย๊อะะะะ ... รอตอนต่อไปค่าา :L2:
-
เลขาอะไรเรียกเจ้านายด้วยชื่อเฉยๆอ่ะ :serius2:
ไม่เามาม่าแล้วนะ
-
มาดราม่าซะงั้น
-
“กลับบ้าน”
ครั้งแรกที่ถูกตะคอก
“ทำไมเมาเละแบบนี้”
และเป็นครั้งแรกที่เขาทำรุนแรงกับผม
“เจ็บ”
บีบแขนผมจนแทบจะหัก
เขาคนที่เคยอ่อนโยนหายไปไหน
“กลับ”
คลายแรงบีบลง
แต่ก็ยังตะคอกผมอยู่ดี
.
.
ผมนั่งเงียบตลอดทางที่กลับบ้าน
เขาเองก็ไม่พูดอะไร
คงกำลังควบคุมอารมณ์ตัวเอง
และปล่อยให้ผมใช้เวลาคิด
ว่าผมทำอะไรผิดไปบ้าง
.
.
“ขอโทษ” ผมเลือกที่จะเอ่ยปากขอโทษเขาก่อน
ผมเองที่ผิด
ผิดที่หาทางออกผิดๆ ให้ตัวเอง
การกินเหล้าเพื่อให้เมา ไม่เคยช่วยแก้ปัญหาอะไร
“อืม” เขารับคำสั้นๆ ก่อนจะถาม “เครียดเรื่องอะไร ทำไมต้องไปกินเหล้าจนเมาแบบนี้”
“...”
จะให้ผมตอบเขาว่ายังไง
บอกว่าผมหึง
ที่เขาปล่อยให้เลขามารับสายแทน
หรือบอกว่าผมไม่ไว้ใจ
ที่เธอเรียกชื่อเขาด้วยความสนิทสนมแบบนั้น
ผมไม่อยากดูงี่เง่าในสายตาเขา
.
.
“เครียดเรื่องงาน” บอกปัดไป ก่อนจะเดินเข้าห้อง
ผมยังเป็นคนเดิม
คนที่กลัวแต่จะถูกทิ้ง
ไม่กล้าพูด
ไม่กล้าโวยวาย
ผมกลัวเขาจะเลิกรัก
และไปจากผม
ไม่ว่าจะกับเอสหรือคุณพุฒ
ผมก็เป็นฝ่ายที่รักมากกว่าอยู่ดี
เหมือนที่ใครๆ เคยบอก
คนที่รักมากกว่า มักจะเจ็บมากกว่าเสมอ
Ma-NuD_LaW
ยืดเยื้อขนาดนี้ เป็นเรื่องยาวไปเลยเหอะ :laugh:
วันนี้ผมโทษ "อีสา" นะ .. ดูเพลินจนแต่งได้เท่านี้อ่ะ :hao7:
มีคนจับสังเกตุได้ด้วย เรื่องที่เลขาเรียกแต่ชื่ออ่ะ o13
+เป็ด ขอบคุณทุกความเห็นครับ :pig4:
-
:call: :call: :call:
โอมมม จงลงๆๆๆ ต่อ...... รอจ้าาา
-
จิ้มๆๆๆๆ
สงสั๊ยจะได้บริโภคมาม่าแหง่ม รันทดอะไรอย่างเน้
ไปเดินเลือกรสชาติก่อนละกันนะคะ เดี๋ยวไม่แซ่บ~
-
:katai1:
-
คนแต่งเอามาต่อไวๆเถอะ
เราก็โล่ง นึกว่าจบแฮปปี้แล้ว
ยืดไปอีก ง่าาาา
:hao5: :hao5: :hao5:
-
มโนคนเดียว เจ็บคนเดียวนะจ๊ะเบเบ้ :katai5: :katai5: :katai5:
-
เฮ้ออออ :เฮ้อ:
ไม่ๆๆๆๆ จากชื่อตอนแล้วมันต้องไม่เป็นแบบน้านนนน :serius2: :serius2: :sad4:
-
รวมกันเกิน ร้อยตัวอักษรป่ะ
ไม่ติดจริง ไม่เหน็บนะนี่ :hao7:
ยังรอตอนต่อไป ชอบประมาณนี้จัง มาม่า :hao5:
-
อย่าวนซ้ำแบบเดิมนะ ไม่เอา
อย่าเข้าข่ายซ้ำ แบบพุฒนะ
ขอให้แค่เข้าใจผิดก็พอ :เฮ้อ:
-
:hao5: ตกลงก็ยังไม่รุว่าเอสนอกใจจริงรึป่าวเลย
บทเรียนไม่ได้ช่วยอะไรเลยเหรอ ถามไปตรงๆเลย
-
ชีวิตมันมีกรรมอะไรนักหนาเนอะ
เลือกอยู่คนเดียวดีกว่าถ้าเจอแบบนี้
-
ยังไม่แฮปปี้อีกหรอเนี่ย T^T
-
:katai1: :katai1:
-
นิยายเรื่องนี้เหมือนทวิตเตอร์ป่ะ ไม่เกิน 140 ตัวอักษร
แต่ชอบอ่านน่ะ อิอิ
โอ้ว ได้กลิ่นน้ำเน่ามาพร้อมมาม่าเลย คุณปุณ
-
ปุณคงซึมซับแต่การยอมมาตลอด
ก็เลยไม่เคยกล้าที่จะแสดงออก
เพราะกลัวว่าจะโดนทิ้ง เฮ้ออ
-
ม่ายยยยยยยยยยยยน้าาาาาาาา
ไม่อยากให้ซ้ำรอยเดิม
สงสารปุณ
คงจะช้ำสุดๆกับความรักที่อุตส่าห์คาดหวัง :hao5: :hao5:
อย่าทำร้ายคนอ่านนักเบยยย
รอตอนต่อปายยยยย เหอๆๆ
-
หากแม้ว่าจะมีอะไรเปลี่ยนไปจริง แต่เอสก็ยังคงเดิมใน ๑ เรื่อง คือ เขายังคงห่วง และตามกลับมาบ้านเมื่อเห็นว่าไปกินเหล้าเมามาย แสดงว่ายังมีเยื่อใย และในความเป็นจริงแล้ว อาจจะไม่มีอะไรเลยด้วยซ้ำ
...รอเฉลยค่า :mew1:
-
มีชู้เลยสิปุณ อิอิขรรม
-
ปุณต้องเผื่อใจไว้บ้าง โลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน ลองค้นหาสิ่งใหม่ๆ อาจเจอคำตอบ
คนอ่านคิดไปไกลแล้ว ยังไม่รู้เรื่องราวข้อเท็จจริงเลย แต่อยากให้ปุณคิดมากไปเอง สงสารปุณ
รีบมาต่อด่วน อยากอ่านใจจะขาด
-
ถ้ามีรักแล้วเจ็บก็อย่ามีมัน :angry2:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
อย่าซ้ำรอยเดิมเลยน่ะ
-
สั้นจริง ยังไปไม่ถึงไหนเลย
ถ้าเจอแต่แบบนี้ยุคนเดียวซะเถอะ
-
ซ้ำรอยเดิมอีกแน่ๆ :sad4:
-
:call:
-
“กลับเลยก็ได้นะ”
“แต่เพิ่งจะสี่โมงเองนะครับ”
“ผมก็จะกลับเลยเหมือนกัน”
“อ่อครับ เจอกันพรุ่งนี้นะครับ”
ผมหันหลังเดินแยกกับเจ้านาย หลังจากเพิ่งคุยกับลูกค้าเสร็จ
ลูกค้ารายนี้คุยง่ายกว่าที่คิด งานเลยเสร็จเร็ว
.
.
“ซื้ออะไรไปทำกับข้าวดีไหมนะ”
คุยงานที่ร้านอาหารในห้าง เจ้านายผมบอกว่าคุยง่ายดี
เพราะอะไร ผมก็ไม่เคยถาม
.
.
“เอส”
รีบหลบก่อนที่เขาจะเห็น
เขามาทำอะไรที่นี่
ในเวลางานแบบนี้
“คุณดา”
เลขาของเขา
มากินข้าวเหรอ?
กินก่อนเลิกงาน?
เพราะแบบนี้หรือเปล่า
เขาเลยไม่ค่อยกลับไปกินข้าวที่บ้าน
“...”
ขำไม่ได้
ร้องไห้ก็ไม่ออก
มันรู้สึกชาๆ ที่หัวใจ
.
.
“ปุณ”
ถูกใครบางคนดึงแขนเอาไว้ เมื่อผมหันหลังเตรียมจะกลับ
“คุณพุฒ”
นี่ยังไม่เลิกตามผมอีกเหรอ?
“ทำไมไม่เข้าไป”
“...”
ไม่เข้าใจ
จะให้ผมเข้าไปหาเอสกับผู้หญิงคนนั้นเหรอ?
“ไปดูให้หายสงสัย”
“...”
ผมนิ่ง ไม่อยากเข้าไป
ผมกลัว
กลัวว่ามันจะเป็นอย่างที่คิด
และกลัว
ว่าหากผมเข้าไป
มันจะทำให้เอส
ทิ้งผมได้เร็วขึ้นกว่าเดิม
“บางทีมันอาจไม่ใช่อย่างที่นายคิดก็ได้”
“แต่ผม..”
“ตามฉันมา” บอกก่อนจะลากผมให้เดินตามเข้าไป
Ma-NuD_LaW
เมื่อวานผมไม่สบาย :hao5:
มาลงวันนี้ ไม่เคืองกันนะ :hao4:
ลงแล้วก็ยังแต่งต่อ อยากให้มันจบเร็วๆ (ยืดเยื้อจริง) :katai1:
อ่อ..ผมลืมไปว่าลงนิยาย นึกว่าเล่นทวิตเตอร์ซะอีก :hao7:
ช่างเหน็บแนมนะครับ o18
ไปแต่งต่อละ เวิ้นเว้อเกินไปละ :katai5:
-
มันสั้นไปนะ มาต่อตอนค่ำ ๆ อีกหน่อยนะ ค้างมาก :ling1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:ling1: :ling1:
เหอๆ คงไม่ใช่อย่างที่คิดหรอกม้างงงง
สรุปพุฒนี่ยังตามดูปุณอยู่หรอ??
รอดูต่อไป เอิ้กๆๆ
-
ได้โปรดลงต่อตอนไปวันนี้ อย่างด่วน
เข้ามาแล้วมันค้าง อย่างแรง
-
ค้างฝุดๆ..
เข้าไปเลย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด พุฒแกเป็นคนดีแล้วเรอะะะ :heaven
-
นี่มันอารายกัน :katai1: :katai1:
-
เอส แปลกๆ จริงๆด้วย
เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาไม่ได้แล้วนะ
เจ็บแทนนนน
พุฒก็มีเมียอยู่แล้ว
-
:hao7:เลท โก พุฒ!
-
เจ็บปวด
-
:hao5:
-
:o8: คุณพุฒิ เริ่มดูเป็นคนดีละ ถ้าเอสนอกใจจริง แล้วคุณพุฒิหย่าละ กลับไปหาคุณพุฒิเลย :laugh:
-
:katai4: :katai4: :katai4:แต่งแต่ละตอนสั้นได้ใจจริงๆ
-
เฮ้อออออ
-
ชอบจัง
เรื่องที่เจ็บปวดเยี่ยงนี้ :hao7:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด ลืมเข้ามาอ่านตอนพิเศษ
เหย ทำไมเอสทำกับปุณแบบนี้อ่ะ :z6:
กลับไปหาคุณพุฒิดีกว่า หรือว่าท้ายที่สุดคนที่ใช่จริงๆก็คือคุณพุฒิ :impress2:
-
สงสารปุณ
:mew6: :mew6: :mew6:
-
มานิดเดียวเอง
-
จะ มา ลง ต่อ วัน นี้ ใช่ มั้ย ค่ะ !!!
o18 o18 o18 o18 o18
-
“ปุณ”
“เอส” เธอแตะที่ข้อมือเขาเป็นเชิงห้าม
ผมเองก็เพิ่งรู้ว่าเขามีลูกค้า
ไม่ได้มากันแค่สองคน
“นั่งก่อน” คุณพุฒดึงผมไปนั่งโต๊ะข้างๆ
.
.
“หึๆ”
“...”
“ดีใช่ไหม ที่ย้อนกลับมาดู”
“ครับ”
จริงอย่างที่คุณพุฒพูด
ดีที่ผมย้อนกลับมา
เขาแค่มาพบลูกค้า
ผมคิดมากไปเอง
แต่..
ไอ้ท่าทางสนิทสนมแบบนั้น..
ก็ยังทำผมคิดมากอยู่ดี
.
.
“ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ล่ะครับ” ผมถามในสิ่งที่ยังข้องใจอยู่
“...”
“ยังเอ่อ..ตามผมอยู่เหรอครับ”
ผมละสายตาจากเอสเมื่อเห็นเขาเงียบ
“ขอโทษครับ”
คงลำบากใจที่ผมพูดเรื่องเก่าๆ
“ฉันกำลังพยายามอยู่”
“...”
“ขอเวลาฉันอีกนิด”
“ครับ” ตอบแล้วหลบสายตาที่มองมา
“ท่าทางนายมีความสุขดี”
“...”
“ปุณ”
เผลอกำมือแน่น เมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้นแตะมือเอส
สองครั้งแล้ว
ที่เธอแตะต้องตัวเขา
“นายเคยใจเย็นกว่านี้นะ”
“ครับ” หันกลับมามอง เมื่อไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด
“ตอนอยู่กับฉัน นายไม่ค่อยแสดงออก”
“...”
“จนบางทีฉันก็คิด ว่านายไม่เคยรัก”
“ขอโทษครับ”
กับเรื่องของเอส
ผมแสดงสีหน้า และท่าทางแบบไหนกันนะ
.
.
“อย่าพูดเรื่องเก่าเลย” พูดแล้วส่งยิ้มมาให้ “หมอนั่นคุยธุระเสร็จแล้ว”
ผมหันไปมองเอสที่กำลังจับมือเพื่อบอกลาลูกค้า
“ฉันกลับล่ะ”
“ครับ ขอบคุณนะครับ”
ส่งยิ้มให้ ก่อนที่ผมจะเดินเข้าไปหาเอส
“งั้นดากลับก่อนนะค่ะ” เธอบอกลาเอส ก่อนจะหันมายิ้มให้ผม
รอยยิ้มที่มุมปาก
รอยยิ้มที่ดูไม่น่าไว้ใจ
“เอส”
“กลับไปคุยกันที่บ้าน”
บอกแล้วกระชากแขนผมให้เดินตามไปทันที
Ma-NuD_LaW
ก็ยังคงปั่นอยู่ :katai4:
ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ :pig4:
ลองดูดึกๆ อีกซักนิดนะครับ สำหรับคนนอนดึก
ส่วนคนที่ง่วงแล้ว ฝันดีครับ :กอด1:
-
ขอบคุณค่ะที่มาต่อ อ๊ากกก
อยู่รอค่ะ แม้พรุ้งนี้สอบ
ถ้ามันคาใจเดียวไม่มีสมาธิ
ถามมม อีกกี่ตอนขบค่ะ?
-
ขอบคุณค่ะที่มาต่อ อ๊ากกก
อยู่รอค่ะ แม้พรุ้งนี้สอบ
ถ้ามันคาใจเดียวไม่มีสมาธิ
ถามมม อีกกี่ตอนขบค่ะ?
พยายามจะจบตอนนี้ครับ แต่ไม่รู้สินะ
ตอนนี้ยังไม่ได้เริ่มเลย :laugh:
-
เริ่มสงสารพุฒแล้วอ่ะ
สี่ปีผ่านไปก็ยังรักปุณอยู่แบบนี้ :mew2:
อีผู้หญิงคนนี้มันประกาศศึกแล้วเราว่า
นางกะแย่งแน่ๆ ฟันธง
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:heaven รีบเคลียเถอะคนเขียน มาทีละนิดจะอกแตกตายละ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พยายามจะจบตอนนี้ครับ แต่ไม่รู้สินะ
ตอนนี้ยังไม่ได้เริ่มเลย :laugh:
เป็นคนเขียนที่น่าตีจริงๆ :o211:
-
มาเร็วๆน้า ค้าง :hao5:
-
:z3: :เฮ้อ:
-
อย่าให้เอส กลายเป็นประภทกินหญ้าเลย อีนังเลขา ตบเปรี๊ยง :m16:
-
ยังไม่ง่วงครับ
รอได้
แต่อย่าให้รอเก้อนะครับ
-
ไม่นะเอส
ขอให่เป็นเรื่องเข้าใจผิดเถอะ
สงสารปุณอ่ะ เจ็บมากพอแล้ว
-
:a5: :a5: o22 o22
:katai1: :katai1: :ling1: :ling1:
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ถึงเอสอาจไม่คิดอะไร(มั้ง)แต่ยัยเลขาอาจจะคิด o8 o8 o8
-
พุฒผิดที่ดันไปมีเมีย ไม่งั้นก็เป็นคนดีที่รักปุณที่ดีทีเดียวแหละ
ในกรณีของเอส เอสคงไม่เล่นด้วยกับเลขาใช่มั้ย อย่าให้ประวัติมันซ้ำนะ สงสารปุณตาย
ที่ออกแรงกระชากปุณนี่คงหึงสินะ
-
อ้อ...คุณพุฒนี่ถึงแกจะรักแบบเห็นแก่ตัว แต่เวลาก็พิสูจน์แล้วว่าแกรักจริงแฮะ นับถือๆ :o9:(แต่ก็ไม่ได้อยากให้กลับไป :hao7:)
-
ต่อภาคสองเถอะงี้ o22
-
อ่านตั้งแต่ต้นจนตอนพิเศษล่าสุดเลยค่ะ รู้สึกเหมือนมันเป็นวงเวียนชีวิตของปุณที่ไม่สามารถหลุดพ้นไปได้ แนะนำให้เข้าวัดบวชและปลงจะดีที่สุด ตอนอ่านพาร์ทแรกๆ เกลียดความเห็นแก่ตัวของพุฒมากๆ ถึงจะอ้างได้ว่าถูกบังคับให้แต่งแต่กลับทำลูกมาได้ตั้งสอง มันต้องผ่านกระบวนการทำกี่ทอดกันเชียว สงสารปุณนะ จนมาเจอเอสก็รู้สึกว่าคนนี้แหละพอสมานแผลให้ปุณได้ สุดท้ายก็ลงเอยได้สร้างครอบครัวด้วยกัน แต่มาสะดุดที่ตอนพิเศษเนี่ยแหละ อย่ามาดีแตกนะคิดถึงช่วงเวลาที่ต้องฝ่าฟันร่วมกัยนิดนึง ไม่ก็ตอนโดนยิง ส่วนปุณเราเข้าใจนะในเมื่อมีอดีตให้คอยหลอกหลอนแบบนั้นก็ต้องระแวงเป็นธรรมดา หวังว่าจะไม่ซ้ำรอยเดิมเพราะคุณพุฒแม่มรอเสียบแน่ๆ อะท่าทาง
-
ภาวณาให้เอสรู้ว่าท่าทางของนางเลขาคืออะไร และ...ไม่สนใจ ดิฉันว่าอีตาเอสอาจจะไม่ได้มีอะไรเลยก็ได้ แต่เพราะปุณรักมาก ก็เลยหวงมากๆ แถมอาจจะกำลังนึกกลัวว่าความสัมพันธ์จะกลายเป็นอย่างระหว่างนายพุฒก็เป็นได้
ให้กำลังใจและรออ่านตอนต่อไปนะคะ :mew1:
-
โอ้ยยยย เครียด อ่ะ มา ทีเดียวให้ จบเลย ได้ ป่าว
TT
-
อย่าบอกนะว่าเป็นแผนชองพุฒ :hao7:
-
กลัว
-
“เอส”
“...”
เมื่อเขาเงียบ ผมก็เลยเงียบ
ผมไม่รู้จะพูด หรือทำอะไรต่อ
เพราะเขาไม่เคยเป็นแบบนี้
เขาเดินเข้าห้องไป
คงจะไปอาบน้ำ เพื่อสงบสติอารมณ์เหมือนทุกที
ผมเลยเลือกจะนั่งรอเขาเงียบๆ ที่โซฟา
หลายครั้งที่ผมคิด
ว่าผมทำตัวอ่อนแอเกินไปหรือเปล่า
คิดแต่จะหลบ จะเลี่ยงปัญหา
แล้วยื้อเวลาต่อไป เพื่อเพิ่มความเจ็บให้ตัวเอง
.
.
“ปุณ”
“...” ก้มหน้าลง เมื่อเขาเดินเข้ามานั่งข้างๆ
“จะให้ผมพูด หรือคุณจะพูดก่อน”
เขาถามแบบนี้ ทุกครั้งที่เราทะเลาะกัน
เพราะหากเราต่างคนต่างพูด
เรื่องราวจะบานปลาย
“งั้นผมพูดก่อน”
เขาเลือกเอง เมื่อผมไม่ให้คำตอบ
“ทำไมถึงไปที่นั่น กับเขาได้”
“ไปคุยงานกับลูกค้า” หลบตาเขาที่กำลังมองมา “แล้วบังเอิญเจอคุณพุฒเข้า”
“ปุณ”
“...”
“เรื่องคงไม่มีวันจบ หากคุณยังโกหก”
แน่นอนว่าเขาจะจับได้ทุกครั้งที่ผมโกหก
“มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา”
“...”
“คงดีกว่า ถ้าคุณจะพูดกับผมตรงๆ”
“...”
“จะเลิกกับผมงั้นเหรอ”
“เอส”
น้ำตาผมไหลออกมา เมื่อเขาพูดคำนั้น
คำที่ผมเองไม่กล้าแม้แต่จะคิด และไม่มีวันที่จะพูดด้วย
“การกระทำหลายๆ อย่างของคุณมันบอกผมแบบนั้น”
“...”
“รวมทั้งเรื่องวันนี้ด้วย”
“เลิกกับฉัน แล้วนายจะไปคบกับคุณดาเหรอ”
กำมือแน่น
ให้เล็บจิกเข้าไปในเนื้อ
ทำร้ายตัวเอง เพื่อให้ตัวเองเจ็บ
และเมื่อเจ็บแล้วจะได้รู้ตัวว่า ผมไม่ได้ฝันไป
“อย่าลากคนอื่นเข้ามาเกี่ยว”
“ปกป้องมันหรือไง”
“ปุณ”
เขากดตัวผมลงกับโซฟา
“ฮึก..”
รู้ตัวแล้วว่าผมมันงี่เง่า
แล้วเขาล่ะรู้ตัวไหม
ว่าพูดอะไรออกมาบ้าง
“จะกลับไปหามันหรือไง” เขาถามแล้วบีบแขนผมแน่น
“อื้อ..”
จูบของเขารุนแรงไปตามอารมณ์
“พูดออกมาสิปุณ”
“นายต่างหากที่ต้องพูด”
“...”
“พูดสิว่าไม่รักฉันแล้ว”
“...”
“พูดสิว่าจะเลิกกับฉัน”
“ปุณ”
เขากอดผมแน่น
เราไม่พูดอะไรกันอีก
ได้แต่ปล่อยให้ความรู้สึกส่งผ่านไปทางร่างกาย
เราสัมผัสกันและกัน
ด้วยจูบและอ้อมกอด
ก่อนที่จะปล่อยให้ทุกอย่างจะเป็นไปตามกลไกของมัน
.
.
“ขอโทษ”
เราพูดออกมาพร้อมๆ กัน
เพราะเราต่างคนต่างผิดกันคนละครึ่ง
เขาหวงที่ผมเจอกับคุณพุฒ
ตัวผมก็เข้าใจผิดเขาเรื่องคุณดา
“จะให้ผมเปลี่ยนงานทุกครั้งที่เจอผู้หญิงแบบคุณดาคงไม่ได้”
เขายอมรับ ว่าคุณดาไม่ได้คิดกับเขาแค่เจ้านายลูกน้อง
แต่เขาขอให้ผมเชื่อใจ และไว้ใจเขา
“ขอให้คุณเชื่อใจผม เพราะผมไม่มีวันที่จะทรยศคุณ”
“ขอบคุณนะ”
เหตุการณ์ในครั้งนี้ให้บทเรียนกับผม
ว่าความรักต้องมาควบคู่กับความไว้ใจ
ผมต้องเชื่อใจเขาและละทิ้งอดีต
เอสกับคุณพุฒไม่เหมือนกัน
พวกเขาไม่ใช่คนๆ เดียวกัน
ข้อนี้ผมจะจำให้ขึ้นใจ
ผมจะไม่มีวันยอมให้อดีตมันย้อนกลับมาทำร้ายผมได้อีกแล้ว
Ma-NuD_LaW
เฮ้อ.. :เฮ้อ:
ซักที :katai1:
เอาล่ะ หลับฝันดีนะฮะ
ต่อไปไม่กล้ามีตอนพิเศษล่ะ ยืดเยื้อตลอด :hao7:
ฝันดีครับ
-
มาต่อแล้ว เย้ๆๆ
นึกว่าเรื่องจะดราม่าซะแล้วว ในที่สุดก็รักกันเหมือนเดิม แต่เพราะหึงนั่นเอง
แต่ที่หึงก็เพราะรักมากนั่นแหละ ไม่รักจะหึงทำไมเนาะๆ อิอิ
สนุกมากค่า o13
-
:hao7:
รู้สึกไม่ดีเลย กับตอนพิเศษ :hao4:
พูดไม่ถูกอ่ะ มันเหมือนไม่ค่อยเคลียร์
:katai4: ขอเคลียร์ กว่านี้หน่อยจิ
ขอคุณครับ สำหรับตอนพิเศษ
-
ตอนพิเศษมีอีกก็ดีนะค่ะ
แต่ตอนพิเศษเนี่ย มันต้องหวานๆเซ่
เอาแบบหวานๆอ่ะ หวานๆ คนแต่ง เก็ทมั้ย
:interest:
-
รักกันสุขสันต์
-
:เฮ้อ:
-
เฮ้อ ดีแล้วๆ
นึกว่าจะเลิกกันซะแล้ว
-
555+ ที่บอกเหมือนทวิตเตอร์ ไม่ได้ประชดน่ะค่ะ
รู้สึกว่า การเข้าใจกัน เป็นบ่อเกิดถึงการไว้วางใจกันของคู่ชีวิตล่ะน่ะ
มันมีหลายคู่ที่จบกันด้วยความไม่เข้าใจกัน ไม่เชื่อใจกัน ล่ะน่ะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ขอบคุณจ้า ที่มาต่อ ทำให้เราไม่ค้างนาน มาต่ออีกนะ :katai2-1:
-
:pig4: :pig4:
-
โอเคนะ แฮปปี้แต่ทำไมไม่รู้สงสารคุณพุฒ ว้ากกกกกกกกกกก
-
:กอด1: :กอด1: :L2: :L2:
-
เฮ้ออออ ก็ยังคงรู้สึกหน่วงๆ
สงสารคุณพุฒแยู่เหมือนกัน
ไม่สามารถเลือกชีวิตได้เอง
-
:เฮ้อ: โล่งงงงงงง
ดีแล้วที่ไม่มีอะไรในก่อไผ่..
สงสารคุณพุฒอ่ะ
-
ดีแล้วววววว :katai2-1:
-
อะโด่วว นึกว่าจะมีมาม่าซะอีก
จะได้เชียร์ให้ปุณกลับไปหาคุณพุฒ :o12:
-
ถูกฮะ คนละคนกัน
เอสรักปุณจะตาย
-
โห..โล่ง..นึกว่าจะมาม่าเสียแล้ว :mew3: :mew3:
+1 จ้า
-
:เฮ้อ:
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:เฮ้อ:
ขอบคุณค่ะ
-
ผ่านอะไรๆ มาด้วยกันตั้งเยอะ ย่อมไม่แพ้พ่ายให้กับผู้หญิงเช่นดาได้หรอก จริงมั้ยคะ?
ขอบคุณสำหรับบทสรุปของเรื่องนะคะ :mew1:
-
ม่ายยยยยย o22
-
อ่านรวดเดียวจบเลยจ้าาา...ดราม่าแต่จบแฮปปี้ดีอ่ะชอบ o13
-
:heaven เหมือนจะเคลียแต่ก็ไม่เคลีย
-
:L2: :L2: :L2:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เย้ :monkeysad:
-
[พุฒ]
ผมถูกคุณย่ากดดันอย่างหนัก
เมื่อคุณพิมคลอดลูกคนที่สอง
ออกมาเป็นผู้หญิง
“พิมขอโทษนะค่ะ”
เธอโทษว่าเป็นความผิดของตัวเอง
ที่ไม่สามารถมีหลานชายให้คุณย่าได้
“ช่างมันเถอะครับ”
“คุณไม่ได้ทำอะไรผิด”
ได้แต่ปลอบเธอไปแบบนั้น
เพราะผมเองต่างหากที่เป็นฝ่ายผิด
ผิดที่ทำตามคำสั่งคุณย่าทุกอย่าง
จนขาดอิสระในชีวิตของตัวเองแบบนี้
ขาดอิสระและอ่อนแอเกินไป
จนทำให้ผมต้องสูญเสียคนที่ตัวเองรัก
“บอกสิว่าฉันต้องทำยังไง”
“ถึงจะลบนายออกไปจากชีวิตฉันได้”
“แบบที่นายทำ”
กระดกเหล้าเข้าปาก ก่อนจะกอดรูปเขาเอาไว้แนบอก
ทำไมผมต้องมาที่นี่ทุกวัน
มาบ้านที่เคยอยู่กับเขา
บ้านที่เต็มไปด้วยความทรงจำของเรา
ผมไม่เข้าใจจริงๆ
.
.
“ดื่มมาเหรอค่ะ”
“...”
“เดี๋ยวพิมไปหาผ้ามาเช็ดตัวให้นะค่ะ”
“คุณพิม” เรียกแล้วดึงเธอเข้ามากอด
“คุณพุฒ”
“ขอโทษ”
ขอโทษที่ไม่รักคุณ..
“คุณว่าอะไรนะค่ะ”
“...”
ไม่ตอบอะไร
แต่ก้มลงไปจูบเธอ
จูบเธอ
ทั้งที่อยากจูบใครอีกคน
กอดเธอ
ทั้งที่อยากกอดใครอีกคน
ทำทุกอย่างกับเธอ
ทุกๆ อย่างที่คิดอยากจะทำกับเขา
“ปุณ..”
ทำไมคนที่อยู่กับฉันตอนนี้ ถึงไม่เป็นนายนะ
Ma-NuD_LaW
คิดนานแล้วว่าจะลงดีไหม แต่คนเขียนคาใจเรื่องพุฒ ((ขอต่ออีกหน่อยนะ))
:hao7:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อ่านตอนนี้ก็สงสารคุณพุฒนะและสงสารพิมด้วย
-
หากไม่ไหวก็ควรอธิบายต่อคุณย่านะคะ ท่านจะได้เข้าใจ ถ้าท่านรักหลานของท่าน...ไม่มีทางหรอกที่ท่านจะปฏิเสธ แต่ก็อย่างว่านะคะ...พิมเองก็เป็นภรรยาอย่างถูกต้อง ซ้ำยังมีลูก พุฒก็คงต้องใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัวเป็นดีที่สุด.
ขอบคุณค่ะ ที่มาต่อ
-
เอิ่ม ตอนล่าสุดนี่ แต่ง ช ญ ไปเลยมั้ยคะ ของเก่าตอนที่แล้ว ก็ยังไม่เคลียร์ ตัดชึบได้อีก
ตอนแรกว่าจะไม่เม้นแระ กลัวนักเขียนจะท้อ แต่
ขอโทษนะคะที่ต้องบอกตรงๆ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ว๊ากกกก ตอนนี้คนอ่านก็คาใจเหมือนกัน :katai1: :katai1:
แต่มันก็เป็นทางที่คุณพุฒเลือกเองนี่นะ(คุณพิมน่าสงสารจัง) :mew1:
-
น่าสงสารจัง
ทิ้งอดีตเถอะ ถึงมันจะยากมากๆ
-
เฮ้อ ต่างคนต่างก็มีเหตุผลของตัวเอง
แต่ในเมื่อคุณพุฒเลือกไปแล้ว ก็หยุดคิดถึงปุณเหอะ
ในเมื่อไม่คิดจะปฏิเสธและทำตามใจตัวเองตั้งแต่แรกก็อย่าคิดจะมาใช้คำว่า "ทำไม" เลย
-
o22 ถ้าคุณพิมรู้คงเสียใจน่าดู :เฮ้อ:
-
น่าสงสารคุณพิมนะ
-
:m15: คุณพุฒน่าสงสารอ่ะ รักปุณมากๆจริงๆสินะ
คุณพิมก็น่าเห็นใจ :z3:
-
ต่างคน ต่างมุมมอง
-
:mew5:
-
ขอตอนพิเศษเอสปุณหวานๆได้ม้ายง่าาา แง้ๆๆๆ
คือก้อหวานๆเฝื่อนๆมาเกือบทั้งเรื่องอะนะ ตอนพิเศษยังอมขมอีกตังหาก5555
อยากเห็นแบบหวานๆน่ารักบ้างได้มั้ยง่า กระชุ่มกระชวยดีออกก
แล้วเป็นแฟนกัน เรียกกันให้น่ารักหน่อยก้อไม่ได้ คบแบบผู้ใหญ่จริงๆ
จิงๆพุฒลูกคนต่อไปของแกเป็นผู้ชายแน่ ดูจากการที่เมาแล้วคิดว่าเมียเป็นปุณ
กรรมวิธีการผลิตมันต่างกับก่อนหน้านั้นแน่ 555
-
เฮ้อ พุฒหนอพุฒ :เฮ้อ:
-
สงสารคุณพิมพ์ที่สุดอ่ะ... เห้อ .. เป็นผู้หญิงสมัยนี้ก็ลำบากนะ.. ไม่รู้ว่าโดนยืมมือมาปิดบังตัวตนให้กับคนบางประเภทหรือเปล่า.. ไหนจะปริมาณชายที่น้อยลงอีก.. สรุป โสดไม่โสดนี่ก็น่ากลัวพอกัน
-
:mew4: :mew4: :mew4:
-
หาคนมาดามใจคุณพุฒที T^T
-
ถ้าพิมรู้ความจริงคงช็อคน่าดู
-
“คุณพิม” เรียกก่อนจะกอดเธอตอบ “เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“พิมแค่อยากกอดคุณน่ะค่ะ”
“หึๆ”
นอนนิ่งๆ ให้เธอกอดไปสักพัก
“วันนี้ผมมีประชุมเช้า” พูดพลางลูบหลังเธอไปด้วย “ขอตัวก่อนนะครับ”
“ค่ะ”
ห่มผ้าให้ ก่อนจะลุกขึ้นหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันไว้
ไม่ลืมที่จะหยิบชุดนอนที่หล่นอยู่ปลายเตียงมาวางให้เธอ
“พิมรักคุณนะค่ะ”
“ครับ”
ไม่บ่อยนักที่เธอจะบอกรักผม
ครั้งนี้คงมีอะไรพิเศษจริงๆ
ครบรอบแต่งงานหรือเปล่านะ?
.
.
“ปุณ”
ถอนหายใจออกมาแรงๆ
ขณะไล้มือลงบนโต๊ะเขา
คิดถึง
คิดถึงจริงๆ
ผมเก็บทุกอย่างไว้เหมือนเดิม
โต๊ะที่เขาเคยนั่ง ยังคงอยู่ในห้องผม
ส่วนเลขาคนใหม่ ผมจัดที่ไว้ให้หน้าห้อง
ผมไม่ต้องการให้ใครมานั่งแทนที่เขา
เพราะผมกลัว
กลัวว่าความทรงจำเรื่องของเขา
จะเลือนหายไป
.
.
“ครับนาย”
“ปุณอยู่ที่ไหน”
“อยู่ที่ห้างxxx ครับ น่าจะมาพบลูกค้า”
“อืม” กดวางสาย ขณะหยิบกุญแจรถ
.
.
ผมให้คนคอยตามดูเขาเอาไว้
มานานแล้ว..
คงตั้งแต่วันที่เราเริ่มคบกัน
มีความสัมพันธ์กัน
ไม่ใช่ว่าผมไม่ไว้ใจ
แต่มีหลายเรื่องที่ทำให้ผมกลัว
โดยเฉพาะคุณย่า
ผมกลัวว่าท่านจะรู้เรื่องของเรา
.
.
ผมเดินตามเมื่อเขาแยกกับเจ้านาย
เขาทำท่าจะเดิน แต่ก็หยุดนิ่ง
ผมจ้องมองเขา
สีหน้าที่ดูเหมือนครุ่นคิดอะไรอยู่ตลอดเวลา
และรอยยิ้มเล็กๆ ประจำตัว
เขามักจะยิ้มแบบนี้ เมื่อคิดอะไรดีๆ ออก
สิ่งเหล่านี้สินะ
ที่ทำให้ผมหลงรักเขา
เดินตามได้ไม่นานก็เห็นเขาชะงักฝีเท้า
ผมมองตามสายตาเขาไป
เอส
งั้นเหรอ?
มากับใคร
ผู้หญิงที่ไหน
.
.
“ปุณ”
เรียกแล้วรีบดึงแขนเขาเอาไว้
“คุณพุฒ”
หน้าเขาเวลาตกใจแบบนี้
ผมก็รัก
“ทำไมไม่เข้าไป”
ต้องรีบเข้าเรื่อง ก่อนที่จะเผลอดึงเขาเข้ามากอด
“...”
“ไปดูให้หายสงสัย”
“...”
“บางทีมันอาจไม่ใช่อย่างที่นายคิดก็ได้”
“แต่ผม..”
“ตามฉันมา” ดึงเขาเข้าไปข้างในทันที
และเมื่อเข้ามาถึงได้รู้
ว่าไม่ได้มีแค่เอสกับผู้หญิงคนนั้น
ก็แค่มาพบลูกค้า
เขาคิดมากไปเอง
.
.
นั่งเป็นเพื่อนเขา
ระหว่างรอหมอนั่นคุยกับลูกค้า
อ้วนขึ้นหรือเปล่า?
หมอนั่นดูแลนายดีไหม?
หลายๆ อย่างที่ผมอยากจะถาม
แต่ไม่กล้า
เมื่อเห็นเขาเอาแต่มองมัน
มือที่กำแน่น เหมือนข่มอารมณ์
หึงหวง
สิ่งที่เขาไม่เคยแสดงออกมา
เวลาอยู่กับผม
.
.
“ฉันกลับล่ะ”
“ครับ ขอบคุณนะครับ”
ไม่รู้ว่าพูดจาตัดพ้ออะไรไปบ้าง
เดินออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม
ไม่ใช่รอยยิ้มแห่งความยินดี
ก็แค่ยิ้มสมเพชตัวเอง
ช่วยเขาทำไม
ช่วยให้เขาคืนดีกับมันทำไม
น่าจะปล่อยให้พวกเขาแตกหักกัน
ผมไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ
Ma-NuD_LaW
ยังๆ ยังไม่จบ มันเริ่มยืดเยื้ออีกแระ ฮ่าาาาาาาาา
งงๆ ตรงไหนบอกได้นะครับ ผมเองก็ไม่ค่อยแน่ใจ ..
ตรงไหนไม่เคลียร์ ติติงทิ้งไว้นะฮ๊าฟฟฟฟฟฟ
เดี๋ยวผมมาตามเก็บ
+เป็ด ขอบคุณครับ :pig4:
-
อ่านตอนคุณพุฒแล้วทำให้รู้สึกว่าคนเราก็มีมุมน่าสงสารเหมือนกันทุกคนเนอะ...เนี่ยะๆๆๆตอนปุณเล่าเราก็รุมด่าคุณพุฒกันไว้เยอะเบย5555 :hao7: :hao7:
-
:เฮ้อ:
-
ลึกลงเท่าไร ก็ยิ่งมืดมน
ค้นไปเท่าไรก็ยิ่งสันสน ส่วนลึกในใจคน...ใครจะรู้จริง
(เกี่ยวอะไรเนี่ย 55)
-
จริงๆแล้วพุฒก็น่าสงสาร
แต่ตอนปุณเล่านี่โดนด่าสุดๆ 5555
-
ที่ด่าๆไปนี่รู้สึกสะอึ้กเลยอ่ะ
สงสารคุณพุฒ Y_Y
-
จะได้รีเทิร์นกันมั้ยนะ สองคนนี้
อ่านแล้ว เชียร์ให้กลับมารักกันเหมือนเดิม
เพราะสงสารคุณพุฒมากกว่าปุณแล้ว
-
ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ!! ใจเริ่มเอนเอียงงงงง
-
แสดงว่าคุณพุฒเริ่มเข้าใจคำว่ารักจริงๆแล้วสินะ.. เพราะว่ารักถึงได้แคร์ว่าปุณจะเสียใจแค่ไหนถ้าเข้าใจผิดเรื่องเอส ...
แต่สายเกินไปแล้ว... ไปดูแลคุณพิมเหอะ สงสาร
-
คนเรามีหลายมุม
-
คุณพุฒให้บทเรียนอะไรหลายอย่างเลยนะ
ไม่ยอมพูด ไม่ยอมแสดงอะไรให้เห็น เลยทำให้เรื่องที่ตัวเองมีภาษีดีกว่าใครๆหลุดลอยไปได้ง่ายๆ
ทั้งๆที่มันไม่น่าจะเป็น น่าสงสารร -*-
เหมือนจะมีอำนาจ แต่ก็ทไชำอะไรไม่ได้
จะน่าสงสารมาก ถัาเจ๊พิมหายไปอีกคน คือถึงไม่ร้ก แต่ภรรยาดีๆ ก็สามารถทำให้เค้ารักได้ไม่ยากนะ
ไม่มีอะไรไม่เคลียในเนื้อเรื่องค่พ แต่มีเรื่องสงสัย ... ทำไมไม่มีภาคพิเศษของเอสปุณหวานๅบ้างอ๊ะ!!!
-
เคยสงสารพุฒมารอบนึง
อล้วก็ไม่ชอบเค้าอีกตอนมี่เค้าทำไม่ดีกับปุณ
และตอนนี้ก็สงสารอีกแล้ว
ได้รู้แล้วว่าจริงพุฒก็รักปุณมากนะ แล้วเค้าก็มีเหตุผลของเค้า
แงงงงงง น่าสงสารอ่ะ
ว่าแล้วว่า อ่านแบบฟังจากปุณข้างเดียว
มันทำให้เรามองอะไรแค่ครึ่งเดียว
ขอบคุณตอนพิเศษค่า
อย่างน้อยก็เข้าใจพุฒมากกว่าเดิม
มาต่อไวๆน้า
-
แวะตามมาอ่านและบวกเป็ดตลอด แต่ไม่ได้เม้นเลยช่วงนี้ ยุ่งวุ้นๆ รีบๆ แต่ก็อยากอ่าน ฮ่าๆ
คุณก็น่าสงสารในบางมุม แต่เมียคุณพุตน่าสงสารกว่า :hao5:
เชื่อดินางได้สามีเรียกหาคนอื่นตอนนอนด้วยกันแน่เลย
-
สนุกมากกกกกกกกกก :-[
-
ไม่ว่าใครก็ :เฮ้อ:
-
:o211: ไม่รู้จะอธิบายยังไงจริงๆ
มาต่อเร็วๆนะคะะะะะ
-
โถ่ คุณพุฒหนอคุณพุฒ
-
คุณพุฒน่าสงสารจริงด้วย ก่อนหน้าที่ไม่มาไกล้ชิด
ไม่กล้าแม้แต่จะแสดงออกถึงความรักที่มีมากมาย
เพราะกลัวว่าปุณจะเดือดร้อน เพราะฝีมือคุณย่านี่เอง
-
งือออออออออ
น่าสงสารคุณพุณเหมือนกัน
แต่ทำไงได้ ในเมื่อไม่สามารถรักษาความรักของตัวเองเอาไว้ให้ดีๆ
ก็แบบนี้แหละ มาอาลัยอาวร ................ปวดใจจริงๆๆๆๆๆๆๆๆ
:hao5: :hao5: :hao5:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
น่าสงสารคุณพุฌจริงๆ ..... เฮ้อ
-
“ฝันดีนะครับ” บอกก่อนจะก้มลงไปหอมแก้มทั้งสองคน
ถ้าวันไหนกลับไม่ดึกมาก ผมจะเข้ามาบอกราตรีสวัสดิ์
ถึงแม้ว่าพวกเขาจะหลับไปแล้วก็ตาม
.
.
“คุณพุฒ”
“ครับ”
“พิมมีเรื่องจะคุยด้วยค่ะ”
ผมพยักหน้า แล้วเดินตามเธอออกมาจากห้องลูก
แปลกใจกับท่าทีของเธอเล็กน้อย
เพราะวันนี้เธอดูเงียบผิดปกติ
.
.
“ทำไมคุณถึงมาแต่งงานกับพิมค่ะ”
“...”
“พิมต้องถามว่า ทำไมคุณถึงทิ้งปุณแล้วมาแต่งงานกับพิมค่ะ”
“คุณพิม..”
ทำไมเธอถึงรู้เรื่องของผมกับปุณ
.
.
“น่าขำนะค่ะ” เธอยิ้มก่อนจะก้มหน้าลงเล็กน้อย “บ่อยครั้งที่พิมได้ยินคุณละเมอชื่อเขา”
“...”
“แต่พิมกลับคิดไปว่า คุณคงเครียดเรื่องงาน”
“คุณพิม..”
“จนเมื่อคืนนี้” น้ำตาของเธอไหลออกมา “คุณเรียกชื่อเขา ทั้งๆที่กำลังมีอะไรกับพิม”
“ผม..”
ไม่รู้ว่าเมื่อคืนผมพูดอะไรออกไปบ้าง
และมันทำร้ายจิตใจเธอแค่ไหน
“ขอโทษที่พิมเข้ามาทำลายความรักของคุณ”
เธอยื่นซองเอกสารมาให้
มือผมสั่นตอนรับมันมา
ข้างในมีเอกสารการโอนเงินจากบัญชีผม ไปเข้าบัญชีหนึ่งซ้ำๆ
รวมทั้งเอกสารการโอนเงินเพื่อซื้อบ้าน ซื้อรถ
ในชื่อของเลขาส่วนตัว
.
.
“คืนนี้พิมไปนอนห้องลูกนะค่ะ”
“ครับ”
ไม่คิดจะห้าม หรือร้องขอเวลาเพื่อแก้ตัว
ครั้งนี้ ผมจะให้เธอเป็นคนตัดสินทุกอย่าง
เพื่อทดแทน ที่ผมทำให้เธอต้องเจ็บแบบนี้
.
.
รุ่งเช้า คุณพิมก็ขนเสื้อผ้า
แล้วพาลูกๆ ย้ายไปอยู่บ้านคุณแม่
พาไปก่อนที่ผมจะตื่นด้วยซ้ำ
“โทรบอกคุณเล็กที ว่าวันนี้ผมลา”
“ค่ะ”
เดินหันหลังกลับเข้าห้อง เมื่อสั่งแม่บ้านเสร็จ
ไปก็คงไม่มีประโยชน์ เพราะวันนี้ผมคงไม่มีแรงทำงาน
“เสร็จแล้วเอาเหล้ามาให้ฉันด้วย”
กินเข้าไปให้ลืม
ถึงแม้จะลืมได้แค่ชั่วคราวก็ตาม
Ma-NuD_LaW
มรสุมเข้า จนไม่มีเวลามาลง :serius2:
+เป็ดจ้า :pig4:
-
คุณพุฒของบ่าว สุดท้ายไม่เหลืออะไรเลยฮือออออ
คุณพิมนี่ถ้ารู้ตั้งแต่แรกแล้วยังจะแต่งมั้ย เฮ่อ แต่ก็เป็นผู้หญิงที่ดีมากคนนึง
-
เฮ้อ ชีวิต :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ:
-
:impress3: :impress3: :impress3:
-
โถ่.....ชีวิต แต่ก็นั่นแหละ ไม่มีความลับอยู่ในโลก คุณพุฌน่าสารนะ เจ็บปวดน่าดูกับการไม่เหลือใคร.....
-
แล้วคุณพุฒจะเหลือใครบ้างล่ะเนี่ย
ลูกเมียก็ทิ้งไปแล้ว เฮ้อ...น่าสงสารจุง :o12:
-
ก็นะ พุฒเลือกเอง เรื่องเลยกลายเป็นอย่างนี้ ก็น่าสงสารอยู่ แต่ตัดสินใจแต่งงานแล้วดันจับปลาสองมือเอง มันก็ช่วยไม่ได้หนินะ :เฮ้อ:
ปล. คำว่า "ค่ะ" ออกเสียงเหมือน ขะ ค่ะ เอาไว้ต่อประโยคบอกเล่า
ส่วน "คะ" เสียงจะสูงกว่า ไว้ต่อคำถาม เช่น ไปไหนมาคะ อะไรอย่างนี้ค่ะ เพื่อจะไม่ทราบ ^^
-
:เฮ้อ: น่าสงสาร....
:hao6:
-
:เฮ้อ: หน่วงค่ะ....
-
No Comment...
-
บ้านโน้นก็มรสุม บ้านนี้ก็มรสุม
-
น่าสงสาร :hao5:
แต่จะโทษใครก็ไม่ได้
ได้แต่ยินยอมรับความเจ็บปวด~~~~~~~
-
:hao5:
-
เฮ้ออออ สรุปแล้วคนที่่เจ็บหนักสุดคือคุณพุฒซินะ
-
หาใครให้คุณพุฒซ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก คน :heaven :heaven :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
สุดท้ายคุณพุฒก็คง...อาจไม่เหลือใคร :hao5:
ถ้าคุณพิมไปจริง ก็คงแค่ต้องรอและเริ่มต้นใหม่กับคนใหม่...ก็เท่านั้น :sad4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:mew2:
เราคิดว่าคุณพุตเลวมาตลอด แต่เหรียญมี 2 ด้านสินะ
กลับไปดูแล เมียกับลูกเถอะก่อนที่จะไม่เหลือสักอย่าง
-
คุณพุฒจะได้ปุณคืนมั้ยนะ
-
คุณพุฒรั้งหน่อยสิ
ผู้หญิงดีๆ หายากนะ เจอมาแล้วก็อย่าปล่อยยย
-
แบบ สงสารคุณพุฒ มาก จัด 3P ไปเลยได้มั้ย เริ่มละเมอ :hao5:
-
บนความสุขของใครบางคน
อาจจะเป็นความทุกข์ของใครอีกคนก็ได้
หุหุ แต่งตอนพิเศษ ได้พิเศษจริงๆคนแต่ง
ชอบนะ
-
แค่อดีต..
“คุณพุฒ”
ผมถอยไปหลบหลังเสา
เมื่อเห็นเขายืนอยู่หน้าบ้าน
เขามาที่นี่ได้ยังไง
และเขารู้จักบ้านผมได้ยังไง
.
.
“ปุณ” เสียงเขาเรียก ก่อนจะทรุดลงไปนั่ง
“คุณพุฒ”
สุดท้ายก็อดไม่ได้
ที่จะเข้าไปช่วยพยุงเขา
“เมามาเหรอครับ”
“ปุณ”
เขาโถมตัวเข้ามากอดผม
กลิ่นเหล้าคลุ้งไปหมด
“ทำไมถึงได้เมาแบบนี้ล่ะครับ”
เพิ่งจะห้าโมงเย็น
ทำไมถึงได้เมาขนาดนี้
“ปุณ” เขาซุกหน้าลงกับบ่าผม “คุณพิมไปแล้ว”
“ครับ”
หมายความว่ายังไง?
คุณพิมไปไหน?
“เธอรู้เรื่องของเรา”
“เธอพาลูกไป”
คุณพิมรู้แล้ว !
เธอรู้เรื่องของผมกับคุณพุฒ
.
.
“ฉันต้องทำยังไง”
“ครับๆ เข้าบ้านก่อนเถอะครับ”
ผมพยุงเขาให้ลุกขึ้น
เมื่อคนแถวๆ นั้นเริ่มมอง
“เข้าไปคุยกันข้างในนะครับ”
ค่อยๆ พยุงเขาเข้ามาในบ้าน
แล้วพาไปนั่งที่โซฟา
“เดี๋ยวผมไปหาน้ำเย็นๆ มาให้..”
“ปุณ”
เขาจับมือผมไว้
แววตาดูน่าสงสาร
“ขอโทษที่มาที่นี่”
“...”
“ทั้งที่ตั้งใจจะไปหาคุณพิม แต่ฉันกลับมาที่นี่”
“คุณพุฒ”
“อยู่แบบนี้.. สักพักได้ไหม”
“ครับ”
ผมนั่งลง เว้นระยะห่างเล็กน้อย
แต่ยังคงจับมือเขาเอาไว้
“แค่แปบเดียว” เขาบีบมือผม “แปบเดียวจริงๆ”
“ครับ”
เราไม่พูดอะไรกันอีก
ได้แต่นั่งจับมือกันแบบนั้น
นาน..
.
.
“ขอบคุณนะ”
ผมหันไปยิ้มให้เขา
รู้สึกสงสาร
สงสารเขามากจริงๆ
“แน่ใจนะครับ ว่าขับรถไหว” ผมถามเมื่อมาส่งเขาที่หน้าประตูแล้ว
“อืม” เขาปล่อยมือผม ก่อนจะเดินขึ้นรถไป
ผมมองรถเขาที่กำลังแล่นออกไป
ด้วยความรู้สึกหลากหลาย
ทั้งสงสาร
ทั้งรู้สึกผิด
.
.
“ขอโทษนะครับ”
ขอโทษที่ผมช่วยอะไรคุณไปไม่ได้มากกว่านี้
Ma-NuD_LaW
ขอบคุณ คุณsomeone0243 อันนี้ก็ยังงงๆ จริงแหละครับ ฮ่าาาาาาาาา
ขอบคุณที่แนะนำนะครับ :hao7:
+เป็ด ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ :pig4:
-
เฮ้อ คุณพุฒ ของบ่าว
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
สงสารคุณพุฒ นี่พูดเลยยย
เฮ้ออออ
-
ถ้าเอสมาเห็นแล้วมาม่าอีกนี่จะร้องไห้เลยนะ
สงสัยจะไม่ได้เห็นนางหวานกัน
คือก่อนคบ ตอนเอสจีบ ยังหวานกว่า 55555
เหมือนบุคลิคเอสเปลี่ยนเลย จากกวนๆดูเป็นผู้ใหญ่ซะ
ส่วนคุณพุฒของบ่าวววว ตามเมียไปสิคะ นี่ยังไงก็รักปุณ แง้ สงสารๆๆๆๆๆๆๆ
คือ ก้อ... ขอให้เจอรักใหม่ไวๆนะถ้าต้องเสียภรรยาที่ดีๆไป
-
เฮ้อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
จะช่วยคุณพุฒยังไงดี
อาการหนักน่าดู อยากให้ปุณช่วยปลอบมากเลย :hao6:
แต่คงไม่ได้ เดี๋ยวเอสกลับมาเห็น จะเป็นเรื่องขึ้นมาอีก
-
สงสารพุฒ!!!!
เห้ออออออ
ถ้าเค้าเลือกชีวิตได้เอง
ตั้งแต่แรก เค้าคงไม่ต้องแต่งงาน
แล้วก็ไม่ต้องเสียปุณไปสินะ :sad4:
อยากซื้อทามแมชชีนให้พุฒสักอัน(ถ้ามันมีอ่ะ)
ตอนพิเศษนี้ ทำให้ลืมเอสไปเลยค่ะ55555
-
โถ่ คุณพุฒของอิชั้น :sad11:
-
+ เป็ดคะ
มุมน่าสงสารก็มีนะคะคุณพุตเนี่ย
-
อ่านวันเดียวรวด ตามทันละจ้าาาาาตอนแรกเกลียดคุณพุฒนะ แต่ตอนนี้โคตรสงสารเลย ฮือๆๆ :heaven
เรื่องจะจบยังไง เดาทางไม่ถูกเลยอะคะ รออ่านค่า
-
รอติดตามต่อจ้า
-
:เฮ้อ:
-
:sad11:
-
เฮ้อออออออออออออออ....อ่านแล้วหน่วงจิตจิงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลย :o12: :o12:
ทำใจลำบาก สงสารคุณพุฒจังเลย ส่วนปุณก้อเริ่มชีวิตไปแล้ว จะทำยังไงดี
ชีวิตก้อแบบนี้แหละ อะไรจะเกิดก้อเกิด เมื่อปัญหาเกิดขึ้นก้อต้องทำใจ ต่อสู้ เพื่อผ่านไปให้ได้ สู้ๆ นะคุณพุฒ :mc4: :mc4:
-
มาตอ่เร็วนะๆๆๆๆๆอยากอ่าน :ling3:
-
[เอส]
ถ้าผมตาไม่ฝาด
คนที่เพิ่งออกจากบ้านไปเมื่อกี้
คือคุณพุฒ สินะ
“คุณกำลังทำอะไรปุณ”
จอดรถนิ่งอยู่กับที่
ไม่กล้าเข้าไปในบ้าน
ผมกลัว
กลัวจะเข้าไปเจออะไรเข้า
.
.
ครืดดดดดดด
มองโทรศัพท์ในมือ
เป็นเขาเองที่โทรมา
“ผมขอเวลาสักพักนะ”
บอกกับตัวเองแบบนั้น
ก่อนจะกดปิดมือถือ
หากคุยกันตอนนี้
ผมกลัวว่าจะเผลอใช้แต่อารมณ์
ผมค่อนข้างเชื่อใจเขา
และมั่นใจในตัวเขาพอสมควร
แต่ผมก็ยังกลัว
เพราะไม่ว่ายังไง
พวกเขาก็เคยรักกันมาก่อน
.
.
“เอส”
“...”
“เอ่อ..คือกินอะไรมาหรือยัง”
พูดจาติดขัด
และหลบสายตาแบบนั้น
ยิ่งทำให้ผมคิด
คิดว่าเขาทำอะไร
ที่มันผิดต่อผม
หรือผิดต่อความรักของเราหรือเปล่า
“ยังครับ ผมขออาบน้ำก่อนนะ”
“งั้นฉันตั้งโต๊ะรอ”
“ครับ” ก้มลงไปหอมแก้มเขา “ผมรักคุณนะ”
“รู้แล้วน่า...”
ผมยิ้มกับท่าทางเขินอายของเขา
ในขณะที่กำลังภาวนา
ว่าอย่าให้มีเรื่องไม่ดีอะไรเกิดขึ้น
แบบที่ผมคิด
.
.
“บอกผมนะครับ”
“ขอให้ผมได้ยินจากปากของคุณ”
“ว่ามันไม่ได้มีอะไร”
หลับตาลง
ปล่อยให้สายน้ำไหลผ่านตัวไป
เพื่อชำระล้างความคิดเลวๆ ในหัวผม
ความคิด ที่มันแสดงถึงความไม่ไว้ใจ
ในตัวของคนที่ผมรัก
.
.
“ย้ายมาทำงานที่เดียวกันไหม”
“...”
“เราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลาไง”
“เจอกันตลอดเวลา” เขาตักกุ้งให้ก่อนจะพูดต่อ “ก็เบื่อหน้ากันแย่เลยดิ”
“เบื่องั้นเหรอ”
รู้ดีว่าเขาแค่พูดเล่น
แต่ทำไมผมรู้สึกเจ็บจริงๆ ก็ไม่รู้
“ไม่เอาหรอก งานกำลังไปได้สวยเลย”
“...”
“ปลายปีนี้ เจ้านายคงขึ้นเงินเดือนให้”
“...”
ยื่นมือไปเช็ดปากให้เขา
เห็นเขามีความสุขดี
ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไร
“นายเป็นอะไรหรือเปล่า”
“ปุณรักผมไหม”
“หืม..”
“รักผมหรือเปล่า”
เป็นปกติที่เขาจะไม่ตอบคำถามนี้
แล้วเอาแต่หน้าแดง
แต่วันนี้
ผมอยากได้ยินเขาบอกรักผม
อยากได้ยินมากจริงๆ
“ปุณ”
“ไม่รักแล้วจะอยู่ด้วยหรือไง” ตอบแล้วเขี่ยข้าวในจานไปมา
“ขึ้นห้องกันเถอะ”
“ห๊ะ”
สุดท้ายผมก็ไม่รู้จะแก้อาการงี่เง่าที่กำลังเกิดขึ้นมายังไง
“ขอผมกอดปุณนะ”
ไม่รอคำตอบอะไรอีก
จัดการลากเขาขึ้นห้องทันที
ตอนนี้ผมแค่ต้องการพิสูจน์
ให้ตัวเองเห็นว่า
เขายังเป็นของผมอยู่
ทั้งตัวและหัวใจ
Ma-NuD_LaW
สวัสดีวันเด็กครับ :hao7:
-
ดราม่ากันตลอด แต่ชอบนะ มันหน่วงในใจดี
-
หน่วงตลอดเลยอ่ะ.....................แล้วความสงสารก้อเป็นสิ่งที่น่ากลัว
ปุณสงสารได้ แต่ไม่ต้องทำอะไรนะอยู่เฉยๆ ขอร้อง ช้านเปนห่วงเธอ5555555555555555555 :o12: :o12: :o12: :o12:
-
เฮ้ออออ
-
จะให้คนอ่านมองมุมไหน
จะได้เห็นว่าไม่มีใครเจ็บปวด
ช่วยบอกที คนแต่ง
-
ปุณคงได้แค่ให้กำลังใจคุณพุฒ
เฮ้ออออๆๆๆ
เริ่มหน่วงๆนะ ดูแลความรักของกันและกันดีๆ
-
มันแน่นอก ก็ (ควร) ยกออก
ให้แบกเอาไว้นานไป ใจก็ช้ำนะ...เฮ้อ :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: วันเด็กก็ยังหน่วง โถ่
-
:really2: ระแวงกัน
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อ๊ายยยยยยยย เออดี ทำเลยย จะได้รู้ไม่มีอะไรรร 555555
ย้ายไปอยู่ด้วยกันก้อดีนะ ที่ทำงานอะะ
ยังไงก้อคนแผนก ไม่ได้เจอกันตลอดหรอก อย่างน้อยเจอตอนกลางวัน เจอแว่บๆ ก้อดูมีความสุขดีออก อิอิ
ปล. เมื่อไหร่อีคู่นี้จะเลิกกินมาม่า พวกแกก้อออกจะรวย!
-
ทางนู้น ทางนี้ ทางนั้น
ปวดขมอง.. :really2:
-
:ling1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เชียร์ 3P 555555
-
อ่า...บางทีการใช้ชีวิตคู่..มันต้องหันหน้าพูดกันนะ ไม่ใช่คิดไปคนเดียว
อยากรู้ก็ถามเลย การรับรู้เลยทันทีเจ็บกว่าการที่มารู้ที่หลังอีกนะ บทเรียนก็ผ่านมาแล้วตั้งหลายครั้ง
ทำไมถึงชอบคิดไปเองตลอดเลยน้าาาา ... ทั้งคู่เลยอ่ะ :z3:
บอกเป็ด
-
ระแวงกันไปมาสินะ (;___;
-
3P เหอะ ถ้าเป็นแบบนี้
เพราะปุณดูลังเลยังไงไม่รู้
อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน (มาเป็นเพลงเลอ)
เราว่าปุณเลือกใครคนใดคนหนึ่งไม่ได้แน่ๆ
เย่ๆ คุณพุฒของเราก็มีหวังแล้วน่ะสิ :hao6:
-
อืม.....จะเป็นไงต่อ
-
โถ่ เอสหนอเอส
-
แอบเห็นด้วยกะคอมเม้นที่บอกให้ สามพี
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มันก็เป็นการแก้ปัญหาที่น่าจะดีนะคะ >.<
ในเมื่อมันเลือกไม่ได้ก็รักทั้งสองเลยค่าปุณ ลงตัวแน่นอน
แต่พุฒ กะเอส ดูจะไม่โอไปกะเรานะคะ ฮี่ๆ
กลับเข้าเรื่อง
คือความจริงปุณก็เลือกเอสไปแล้วอ่ะเนอะ
ประคองรักครั้งนี้ให้ดีก็พอ
ส่วนพุฒ ถ้าปุณไม่ได้รักเค้าแล้วจริงๆ ก็คงต้องปล่อยให้เวลาช่วยให้พุฒตัดใจให้ได้เอง
แต่แบบ พุฒน่าสงสารรรรรรรร :sad4: :o12:
-
เอสคิดมากแล้ว
-
ใจเย็นๆเอส
ปุณอย่าทำให้เอสผิดหวังนะ
-
ถ้าชีวิตรักมันจะยากเย็นขนาดนั้นนะ :เฮ้อ:
-
“ยะ..อย่าแกล้งดิ”
“วันนี้ใครมาหาที่บ้าน”
“...” เขากัดปากตัวเอง ก่อนจะหลบตาผม
“ปุณ”
“อื้อ..เอส” เขาร้อง เมื่อผมขยับตัวเข้าออกแรงๆ “คุณพุฒ..คุณพุฒมา”
“มาทำไม” ผมหยุดนิ่ง ให้เขาได้พักหายใจ
“...”
“ปุณ”
“บอกแล้วๆ” รีบพูด เมื่อผมทำท่าจะขยับอีกรอบ “ทะเลาะกับคุณพิม..”
“...”
“คุณพิมรู้เรื่องของฉันกับคุณพุฒแล้ว..”
“แล้วยังไง..” ผมจ้องตาเขา “ทำไมเขาต้องมาหาคุณด้วย”
“...”
“ปุณ”
“โอ๊ย..” เขาร้องเมื่อผมกระแทกตัวเข้าไป
“ทำไมไม่ตอบ”
“ก็ไม่รู้นี่” จิกเล็บลงกับแขนผม “เขาแค่บอกว่าคุณพิมรู้ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก”
“หึ”
น่าโมโหชะมัด !
“อ๊ะเอส อื้อ..” ก้มลงไปปิดปากเขาด้วยจูบ
ปากนี้เป็นของผม
ร่างกายนี้ก็เป็นของผม
แล้วทำไมจะต้องมีคนมาคอยวุ่นวาย
คอยมาเข้าใกล้คนของผมแบบนี้ด้วย
“จะกลับไปไหม.. ถ้าเขากลับมา”
ผมถามในสิ่งที่ตัวเองอยากรู้
“...”
“ปุณ”
“โอ๊ย.. เจ็บนะ” ว่าแล้วทุบอกผม “จะกลับไปได้ยังไง”
“...”
“ก็หลงรักไอ้บ้าแบบนายไปแล้วนี่”
“ปุณ”
“...” เขากัดปากตัวเอง
คงจะเขินละมั้ง..
“ปุณ”
“จะเรียกทำไมเล่า” หลบตาแล้วหน้าแดง “รีบทำให้มันเสร็จๆ เถอะ ง่วงแล้ว”
“คร้าบๆ”
.
.
“นอนพักเถอะครับ” จูบเบาๆ บนปากเขา “ผมโทรลางานให้แล้ว”
“อื้ม..” กระพริบตาสองสามที ก่อนจะหลับต่อ
เมื่อคืนผมหนักมือไปหน่อย
วันนี้เขาเลยลุกไปทำงานไม่ไหว
“แล้วจะรีบกลับครับ”
“อื้อ..”
หอมแก้มเขาอีกที
ก่อนจะลุกออกจากเตียง
ขืนไม่รีบไป
มีหวังจะขาดงานไปด้วยอีกคน
และคงไม่ได้ทำธุระบางอย่าง
ที่ตั้งใจเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืน
เพราะถึงผมจะมั่นใจแล้ว ว่าเขาจะไม่กลับไป
แต่ก็ใช่ว่า ผมจะเชื่อใจใครอีกคน
ที่ยังคงมองคนรักของผม ด้วยสายตาแบบนั้น
สายตาที่เต็มไปด้วยความโหยหา..
.
.
“ขอบคุณที่มานะครับ” ผมลุกขึ้น ก้มหัวให้เล็กน้อย “จะทานอะไรก่อนไหมครับ”
“รีบพูดธุระมาเถอะ”
ตัดบททันที
มนุษย์สัมพันธ์แย่เหมือนเดิม
“งั้นผมจะไม่อ้อมค้อม”
“...”
“ได้ยินว่าคุณกับภรรยามีปัญหากัน”
“แล้วยังไง” เขาถามแล้วเอนตัวไปกับพนักพิง
“เลิกยุ่งกับปุณซะ”
ไม่รู้จะเสียเวลามารักษามารยาท
กับคนแบบนี้ไปทำไม
“หึ” เขายิ้มเยาะ “กล้ามากนะ ที่มาพูดกับฉันแบบนี้”
“...”
“ทั้งๆ ที่ตัวเองก็เป็นแค่ไอ้แมวขี้ขโมย”
“คุณพุฒ” เผลอกัดฟันกรอด..
“รับความจริงไม่ได้หรือไง”
“ผมไม่ได้มาเพื่อทะเลาะกับคุณ”
ข่มอารมณ์ไว้
ยังไงก็อดีตเจ้านาย
“สิบล้านพอไหม”
“...”
“หรือร้อยล้าน” เขาเคาะนิ้วลงบนโต๊ะ “แลกกับอดีตเมียของฉัน ที่ปัจจุบันเป็นเมียนาย”
“นี่มันจะมากไปแล้วนะ” ลุกขึ้นกระชากคอเสื้อเขาเข้ามาใกล้
“เมื่อเช้าคุณพิมส่งทนายมาคุยเรื่องหย่ากับฉัน” แกะมือผมที่กำคอเสื้อเขาเอาไว้ “ได้อิสระกลับมาเมื่อไร”
“...”
“ฉันจะกลับไปเอาหมอนั่นคืน”
“มึง..” แทบจะชกหน้า เมื่อได้ยินแบบนั้น
“จะกลัวอะไร” ยกมือปัดคอเสื้อ ก่อนจะส่งยิ้มมุมปาก “ถ้านายมั่นใจว่าหมอนั่นรัก”
“...”
“จริงไหม”
ผมกำมือแน่น ตอนเขาเดินออกไป
ในหัวก็เอาแต่คิด เรื่องที่เขาพูด
เอาคืนงั้นเหรอ?
Ma-NuD_LaW
เรื่องยืดเยื้อแล้วครับ :hao7:
ขอโทษที่หายไปหลายวัน หวัดกินครับ :katai1:
ดีขึ้นรีบมาปั่น :katai4:
+เป็ดจ้า :pig4:
-
เชื่อว่าคุณพุฒคงแค่ขู่
เพราะคุณพุฒคงไม่กล้า
ที่จะทำลายความสุขของปุณ
-
ฮื้อออ เอาจริงดิ
อื้มมม น่าลุ้นนะ
-
ถ้าอย่างงั้น
ก็คงขึ้นอยู่กับคนกลาง
..ปุณซินะ..
-
อีกนาน
-
:katai1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
คุณพุฒสตินะคะสติ
-
ยืดเยื้อก็ดีค่ะ จะได้มารอตาม ชอบมาก :mew1:
-
แอร๊ย เกิดศึกชิงนาง(?) เข้าแล้วสิ
ทำไมไม่มีใครมาแย่งชิงเราแบบนี้บ้างนะ :haun5:
โอ๊ย เดี๊ยนจะเชียร์ใครดี จะอยู่ข้างไหน
เดี๊ยนเลือกม่ายด้ายยยยยยยยยยย (เมิงไม่ใช่ปุณเดือดร้อนทำไมฟระ555)
-
เชียร์เอส เฮ้!
-
เอาไงดีหว่ากับคนที่เพิ่งจะเห็นค่าเมื่อของนั้นหลุดมือไปแล้ว
-
เปลี่ยนเป็นเรื่องยาวได้มั้ยคะ แฮ่ๆๆๆ
พุฒ!!!!!!!
อยากเชียร์ให้พุฒกลับไปแย่งปุณคืนมา
แต่แบบว่า สงสารเอสเบาๆ
-
แวร๊กกกกกก
เชียร์ใครดี :ling1:
คุณพุฒแค่ขู่ หรือว่าเอาจริง...
ถ้าคิดจะทำจริงๆ ปุณจะทำยังไง เยื่อใยต่อคุณพุฒ มันยังมีอยู่
แต่สงสารเอสนะ ปุณเองก็มีความสุขดีอยู่แล้วนี่
รอตอนต่อไป หุหุ
-
คุณพุฒ :z6:
-
เอาแล้วไงมึงเอ้ย :z3:
-
ยืดเยืือจริง นี่ภาคสองหรอ 55555
เอสก้อไม่มัั่นใจสินะ สงสารปุณที่แฟนดูไม่ค่อยเชื่อใจ
สงสารเอสด้วย ที่ปุณก้อดูอมพะนำ ปุณน่าจะได้บทเรีนนจากตอนพุฒแล้วนะ
ว่าการไม่พูด อีกฝ่ายก้อไม่รู้ แง้ๆๆๆๆ นี่ก้อมาทำตังแบบพุฒนิดๆอีก
ปุณอยู่กับเอสน่ารักอะ เหมือนเด็กขี้อายเพิ่งหัดรัก 5555
พุฒเอ๊ยย จะไปไหนก้อไปๆ -*- นิยายมันจะได้จบบบบบ
ละเอสไม่ได้แย่วนะ! ปุณมาเอง ละทิ้งพุฒก่อนมาหาเอสอีกกก
-
อย่านะ ปุณณณณณณ TOT
กลัวอ่ะ...คนเขียนใจร้ายอ่ะ(งุ้งงิ้งแปป)
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
อ่านๆมามันไม่ใช่เรื่องสั้นแล้วล่ะ มันเป็นเรื่องยาวไปแล้ว
ดูว่าจะยาวต่อไปเรื่อยๆใช่ไหมเนี่ย
-
จากเรื่องสั้นกลายเป็นเรื่องยืดเยื้อไปแล้ว 55555 :m11:
ปล. เรื่องนี้จะมีหักมุมตอนท้ายมั้ยนะ :interest:
-
เออ เลิศค่ะ มาแนวทาง 3P เหอะ
ตอนแรกก็ด่าคุณพุฒนะ แต่รักจริงขนาดนี้
หนูโลภมาก ให้นายเอกเรารวบสองเลย อิอิ
-
ไม่กล้าเชียร์ใคร เลยอ่ะ
เฮ้อ. เหมือนเห็นน้ำเดือดตั้งเตา รออยู่เลย
:ling1:
-
พุฒคงแค่ขู่แหละมั้ง ,___,)
-
เค้ารักคุณพุฒิ
-
3p 3p 3p วุ้วๆๆๆวุ้วว
:hao6: :hao6: :hao6:
-
เขียนยาวๆไปเลยครับบบบ อยากอ่านนานๆๆๆๆ ไม่ค่อยได้เจอแนวนี้บ่อยๆ
-
สรุป พุต ไม่ได้เสียใจที่พิมขอหย่า แต่ดีใจที่ได้อิสระ ฮ่าๆ ช้าไปไหม
เอส เชื่อเถอะว่าปุณรักเอส นี่บอกเลยนะ
ชอบอ่ะ แม้แต่ละตอนจะสั้น(มาก) ไปหน่อย แต่ก็มีตำละครจำง่าย ไม่เยอะจนเกินไป
-
ทำเป็นเรื่องยาวเถอะคะ ถึงแม้แต่ละตอนจะสั้นมากก็ตาม อุอิ
-
ตอนนี้ดิฉันเชียร์เอสนะคะ คุณพุฒควรจะปล่อยวางได้แล้ว ควรจะอยู่กับสิ่งที่มีในปัจจุบันมากกว่าจะเข้าไปทำลายความรักของใครอื่น ใช่มั้ย?
-
เสนอทางออก สามพีไหมคะ
(โดนถีบออกจากทู้)
-
เวรตะไล งานงอกซ่ะแล้ว
:ling1: :ling1: :ling1:
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
ศึกชิงนายยยยยย 555
3P เลยดีฟ่า
-
555ชอบคำว่าเรื่องยืดเยื้อนี่หล่ะ...
ยืดเยื้อเป็นเรื่องยาวไปเลยเราชอบ :katai3: :katai2-1:
ว่าแต่ถ้าคุณพุฒหย่าจริงคนเขียนหาคู่ให้เค้าไปเป็นอีกเรื่องก็ได้นะ อย่าเป็นมือที่3วนเวียนไม่จบสิ้นเล๊ยยยย :hao7: :katai4:
-
โอ๊ยๆๆ
ไม่รู้จะเชียร์ใครเลยอ่ะ
รักเรา 3 คนเลยได้ป่ะ
3P!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
เรื่องยืดแบบไม่รู้สึกตัว 555
เผลอแปปเดียว เฮ้ย 32 หน้าแล้ว
จริงคุณพุตไม่มีสิทธิแล้วนะ ถ้ารักมากขนาดนั้นทำไมปล่อยให้หลุดมือ
อยู่คนเดียวไปซะ
สู้ๆ
-
“อื้อ..” ผมลืมตามองเมื่อมีคนมากอด
“ตื่นได้แล้ว” พูดแล้วก้มลงหอมแก้มผม
“ไหนบอกจะไปทำงาน”
บิดขี้เกียจในอ้อมกอดเขา
ก่อนจะลุกขึ้นมานั่ง
ทั้งที่ยังถูกกอดอยู่
“ผมคิดถึงปุณนี่”
“เลยโดดงานมาเหรอ”
“...” ไม่ตอบอะไร แต่เอามือมาดันหัวผมให้จมเข้าไปในอ้อมกอดเขา
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
“แค่อยากกอดน่ะ”
“อื้อ..” ส่ายหน้าไปมากับอกเขา “หิวแล้ว”
“ฮะๆ” ดึงตัวผมออกห่าง ก่อนจะงับเบาๆ ที่จมูก “ขี้เกียจใหญ่แล้ว”
“ก็เพราะใครล่ะ ที่ทำให้ฉันต้องมานอนซมแบบนี้”
“...” เขาจ้องตาผมแล้วเอาแต่ยิ้ม
“หื่นชะมัด”
“กับปุณคนเดียวนะ”
“อื้อ..” ร้องประท้วง เมื่อถูกจูบ
“ผมอยากกอดปุณอีกแล้ว”
“ไม่เอาแล้ว” ดันอกเขาไว้ “เมื่อคืนก็ไม่ได้นอนเลยทั้งคืน”
“แต่ผมอยากกอดนี่”
“...”
“นะครับ”
“...”
“ไม่ตอบผมปล้ำนะ”
“ปล่อยเลยนะไอ้หื่น..”
ผมพยายามยื้อเสื้อตัวเองไว้
แต่ก็สู้แรงเขาไม่ได้อยู่ดี
เผลอแปบเดียวเสื้อก็ถูกโยนไปกองอยู่ที่พื้น
“ไอ้บ้าเอส”
“ไอ้บ้า ปล่อยนะโว้ย”
“ปล่อยยยยยยยย”
แล้วผมก็ต้องยอมแพ้
เมื่อไม่เหลือเสื้อผ้าติดตัวเลยสักชิ้น
ต่างกับไอ้หื่นตรงหน้า
ที่ถอดเสื้อออกไปเพียงชิ้นเดียว
.
.
“รอบเดียวนะ”
ผมต่อรอง
แต่เขากลับแกล้งทำหน้ามึนๆ ใส่
“ฮึ้ย..”
ขี้เกียจจะพูดแล้ว
อยากทำไรก็ทำไปเลย
.
.
“เหนื่อยแล้ววว” ผมบ่นเมื่อเขาทำท่าจะต่ออีกรอบ “เอสสสสสส”
“ขอผมกอดปุณเถอะ”
“...”
“นะครับ..”
ผมจ้องเข้าไปในดวงตาเขา
ก็น้ำเสียงที่เขาพูดเมื่อกี้
มันฟังดูโหวงๆ ยังไงชอบกล
“มีอะไรหรือเปล่า”
“...”
“พูดออกมาเถอะ” ผมเอิ้อมมือขึ้นไปลูบเบาๆ บนใบหน้าเขา “เอส..”
“ผมกลัว..”
“...”
“กลัวถูกปุณทิ้ง” พูดแล้วจับมือผมที่กำลังลูบแก้มเขา “กลัวใครมาแย่งปุณไป”
“หมายถึงคุณพุฒหรือเปล่า”
“...” เขาไม่ตอบ เอาแต่มองหน้าผม
“ตอนถูกยิง..นายเจ็บมากไหม”
นิ้วผมแตะลงบนรอยแผลเป็นของเขา
แผลที่ถูกคุณพุฒยิงเมื่อหลายปีก่อน
“ทุกครั้งที่เห็นมัน ฉันจะปวดที่ตรงนี้”
ย้ายมือมาชี้ที่ตำแหน่งหัวใจของตัวเอง
ก่อนจะเลื่อนไปที่รอยแผลเป็นที่ต้นแขน
“และรอยแผลนี้ จะคอยย้ำเตือนว่าฉันรักนายมากแค่ไหน”
“...”
“รัก..จนสามารถตายแทนได้”
“ปุณ”
“เชื่อใจฉันนะ”
ลุกขึ้นไป
ก่อนจะคล้องแขนรอบคอเขา
“ฉันรักนาย”
“...”
“รักนายคนเดียว”
“ปุณ..” เขาดึงผมเข้าไปกอด
เรากอดกันแน่นมาก
แน่นที่สุด เท่าที่เราจะสามารถทำได้
กอดเพื่อทำลายช่องว่าง
ที่กำลังเกิดขึ้นมาระหว่างพวกเรา
และกอดเพื่อให้เขามั่นใจ
มั่นใจในความรัก
ที่ผมมีให้เขา..
Ma-NuD_LaW
สามพีๆ กันเนี้ย ถามความเห็นนายเอสกับคุณพุฒยัง???
:hao7:
แอบถามคุณ fay13 ทำไมเม้นคุณ fay ต้องเป็นแบบนี้ >>> :mew1: :mew1: :mew1:
แซวเล่นจ้าาาาาาาาาาาาา
+เป็ด :z13:
-
คุณพุต มาตอนนี้มันไม่ทันแล้วจริงๆ
-
อิ่มไปหมดกับเรื่องรัก
เรื่องราวของเอส&ปุณ
ไม่มีพื้นที่เหลือสำหรับคุณนะ
..คุณพุฒ..
:katai3:
-
3p :ling1:
-
อย่าาสามพีเลยนะ มันดูไม่ใช่ความรักเท่าไหร่ 555
ดีใจอะ สองคนนี้เค้าก็ศึกษากันเนอะ อยู่ด้วยกันจนรู้จักนิสัยกันดี
น่ารักจัง เริ่มเติมน้ำตาลให้คู่เอสปุณบ้างแล้วสินะ
เอสน่ารักอะ เราะชียร์เอสนะ เพราะคนเราไม่ควรซ้ำทางเดิมอะ มันเหมือนเจ็บไม่กลับ
จริงๆเราว่าเอสหื่นนี่น่ารักอะะะะ เมื่อไหร่จะคุยเล่นกันเหมือนตอนเอสจีบปุณนะ
ดูเอสกวนๆน่ารักออก อันนี้ดูเอสเครียดดดดไป ฮืออ สงสารพ่อพระรองที่ได้ขยับขั้นมาเป็นพระเอก 555
(คือพระเอกต้องเลวไง เอสไม่เลววว)
-
:mew4:
-
น่ารักอะปุณกับเอสแต่ก็อนากให้ปุณกลับไปคืนดักับคุณพุฒอะสงสารคุณพุฒเหมือนกัน :katai2-1: :hao6: :mew1:
-
คุณพุฒกลับไปอยู่ ณ จุดเดิมเสียเถิด...
แม้ว่าเราจะชอบ 3P แต่คือเรื่องนี้มันน่าจะไกลเกินกว่าที่ความรู้สึกของปุณจะอยากกลับไปมีคุณพุฒอีกคนแล้วล่ะ
ส่วนเอสเชื่อใจปุณหน่อยเถอะ ว่านายคนเดียวน่ะ...เอาอยู่ 55
-
หาคนใหม่ให้คุณพุฒิเถอะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
หนึ่งเสียงไม่ สามพีจ้า
เรื่องนี้ ตาพุฒ ควรได้รับบทเรียน
เอส สู้ๆ :ped149: :ped149:
-
คุณพุฒเขาไม่สามารถแทรกกลางความรักระหว่าง เอสกับปุณได้ .......เฮ้อ.....ตอนมีความรักนั้นกลับไม่รู้จักรักษามันไว้ให้ดี ....พอเสียรักนั้นไปเพิ่งรู้ค่าอยากได้คืนแต่ก็ 'สาย' เกินไปแล้วที่จะเรียกคืนกลับมา....เห็นด้วยกับรีฯบนนะ คุณพุฒสมควรได้รับบทเรียน (ถึงจะน่าสงสารก็เถอะ T__T)
-
ดูๆไปแล้ว
คุณพุฒ คงจะแทรกกลางได้ยากซะแล้ว
ฮือๆ เสียใจ 3P
-
อยากได้พุฒเป็นพระเอกกกกกกกก
-
เอ่อ สั้นอ่า สั้น ฮือออออออออออออออออ
แต่ 3P คงได้มีการนองเลือดอ่ะ บอกเลย 555555555555555555555555555
-
เอาล่ะสิ
ศึกชิงนายจะเริ่มอีกครั้งแล้วใช่มั้ย
ที่จริงก็เลือกไม่ถูกเหมือนกันว่าจะเชียร์ใคร มันรักพี่เสียดายน้อง เอาเป็นว่า 3p ละกัน อิอิอิ
-
:hao3:
:hao6:
-
ถ้า 3p เอสจะเป็นคนที่น่าสงสารที่สุด
-
หาคนใหม่ให้เอส
-
แลหนักใจ T^T
ตอบจบแบบนี้ไปเลย ตาย ทั้งสามคน เนื่องจาก เสาไฟฟ้าหล่นทับ
ไม่มีใครต้องเสียน้ำตาเสียใจ จบ=_=
(แต่ในใจเชียร์ เอสอยู่นะ)
-
[พุฒ]
เอาคืนงั้นเหรอ?
ไม่รู้ว่าทำไมถึงพูดออกไปแบบนั้น
พูดเพราะอยากได้ปุณคืน?
หรือแค่พูดเพื่อยั่วโมโหหมอนั่น?
ผมรู้แต่ว่าผมเกลียด
เกลียดคำพูดที่แสดงความเป็นเจ้าของ
ทั้งที่สิทธินั้น มันเป็นของผมมาก่อน
.
.
“จะรับชาหรือกาแฟก่อนหรือเปล่าครับ”
“เอ่อ..ไม่ล่ะ ขอบใจมาก”
หันกลับไปรับสูทก่อนจะตอบคำถาม
มัวแต่คิดอะไรเพลินจนลืมคนที่กำลังเดินตามมาเสียสนิท
.
.
“วันนี้คุณพุฒเข้าสายนะครับ”
“อืม..”
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
“อืม..” มองตามหลังเขาที่กำลังเดินออกไป
เหมือนปุณ
เหมือนมากๆ
ไม่ว่าจะเป็นหน้าตา
หรือท่าทางแบบนี้
และเพราะเหตุนี้
ผมถึงได้รับเขาเข้าทำงานง่ายๆ
ให้เขาทำงาน..
ในตำแหน่งที่เคยเป็นของคนที่ผมรัก
.
.
“เล็ก”
“ครับ”
หันกลับมาอย่างรวดเร็ว
ก่อนจะส่งรอยยิ้มมาให้
แค่มองตาก็รู้
ว่าเขาคิดยังไงกับผม
“เย็นนี้ว่างหรือเปล่า”
“ครับ ว่างครับ” ตอบกลับมาทันทีแบบไม่ต้องคิด
“ออกไปข้างนอกกับฉันหน่อย”
ทั้งที่ผ่านมา ผมเลือกจะมองเขาแบบผ่านๆ
แต่วันนี้ ผมจะลองมองเขาแบบเต็มๆ ตา
เพราะไม่มีเหตุผลที่ผมต้องเอาแต่คิดถึงปุณ
หรือมัวแต่มานั่งทุกข์ที่คุณพิมเร่งเรื่องการหย่า
ผมควรหาความสุขให้กับตัวเองบ้าง
เผื่อว่าบางที ผู้ชายคนนี้
คนที่เหมือนกับปุณทุกอย่าง
อาจช่วยดึงผมออกจากอดีต
ที่ยากจะลืมได้
.
.
“คุณพุฒดื่มเยอะไปแล้วนะครับ”
“หึๆ”
น้ำเสียงแบบนี้
เหมือนปุณมากจริงๆ
“กลับกันเถอะครับ เดี๋ยวผมไปส่ง”
“ฉันอยากไปห้องนาย”
“ว่าไงนะครับ”
“ขอค้างกับนายได้ไหม”
ตอนนี้ผมมีสติเต็มร้อย
ไม่ได้เมาอย่างที่เขาคิด
“เอ่อ..” ดูเขาลังเลเล็กน้อย
“มีใครอยู่ที่ห้องหรือไง”
“ปะ..เปล่านะครับ แต่..”
“...”
“ก็ได้ครับ”
ท่าทางที่ดูกล้าๆ กลัวๆ แบบนั้น
ดูน่ารักมากในสายตาผม
มันคงจะดีกว่านี้
ถ้าคนที่ผมรักคือเขา
.
.
“ทำไมถึงยอมให้ฉันมาห้องนายง่ายๆ” ถามก่อนวางถุงเบียร์ลงบนโต๊ะ
“...”
“เล็ก”
“คุณไม่รู้จริงๆ เหรอครับ” ตอบแล้วเอาแต่ก้มหน้า
“หึๆ”
ไม่ผิดจากที่คิด
เขามีใจให้ผม
“รู้ใช่ไหมว่าฉันแต่งงานแล้ว”
“ครับ”
“แล้วทำไม..”
“ขอโทษครับ”
ผมดึงเขาเข้ามากอด
ทันทีที่น้ำตาหยดแรกร่วงลงมา
“คุณพุฒ อื้อ..”
ก่อนจะจูบเขา
โดยไม่มีเหตุผล
“แน่ใจหรือเปล่า ที่จะทำแบบนี้” หยุดมือที่กำลังถอดเสื้อเขา
“ครับ”
ผมพาเขาไปที่เตียง ทันทีที่ได้ยินคำตอบ
หวังว่าจะเป็นนาย
ที่ทำให้ฉันลืมได้
และหวังว่าจะเป็นนายจริงๆ
ที่ทำให้ฉันรู้จักความรักครั้งใหม่
Ma-NuD_LaW
จำได้หรือเปล่า ที่ผมบอกว่าคุณพุฒมันก็แค่มนุษย์ที่เห็นแก่ตัวคนนึง?
.
.
เอาล่ะ.. เรามาเริ่มเกลียดคุณพุฒกันอีกครั้งดีกว่า :hao7:
+เป็ด ขอบคุณทุกความเห็นครับ
และขอโทษที่มาต่อช้า เพราะผมวุ่นเรื่องขอทรานสคริบ ((เพิ่งเคยจบครั้งแรกอ่ะนะ .. บ้านนอกนิดนึง))
:katai5:
-
:z6: :z6: :z6:
-
ก็อยากให้เป็นคนทึ่ใช่ สำหรับพุฒิ
-
ดีใจที่อย่างน้อยป๋าแกก้อยังไม่ไปยุ่งกับของชาวบ้าน
เหมือนขว้างระเบิดแล้ววิ่งหนี 55555
ชอบเอสปุณๆๆๆๆ น่ารัก ยืนยันว่าอยากเห็นพวกนางหวานกัน 5555
-
เห็นแก่ตัว กับ รักตัวเอง
ความหมายมันใกล้ๆกัน รึ เหมือนกัน???
-
ไม่มีอะไรจะเจ็บเกินเจ็บ
เท่ากับเป็น"ตัวแทน"ของอีกคน
ได้กายแต่ไม่ได้ใจ
ทนให้ได้นะ..เล็ก
หุหุ
:mew5:
-
ตอนแรกปุณดูน่าสงสารที่สุดในเรื่อง ไปๆมาๆคุณพุฒน่าสงสารกว่าอีก
ตอนนี้ คนที่น่าสงสารที่สุดคงจะเป็นเล็กสินะ เฮ้อ...
น่าจะสามพีไปให้มันลงตัวอะ5555 #เพ้อแปบนะคะ สงสารเล็ก :ling1:
-
ทำไมเราไม่รู้สึกสงสารพุฒและเล็ก แต่กลับรู้สึกสมเพชมากกว่าอ่ะ
พุฒเหมือนไปดึงอีกคนมาตายทั้งเป็นร่วมด้วย ส่วนเล็กก็รู้ทั้งรู้ว่าเค้าแต่งงานแล้ว
แต่ก็ยังจะทำ...... คือมันต่างกับปุณไง ที่สงสารปุณเพราะปุณมาก่อนที่พุฒจะแต่งงานอ่ะ
แต่ถ้าจะให้สองคนนี้คู่กันก็ดีนะ เพราะเราก็ไม่เชียร์ให้พุฒ+ปุณ รีเทิร์น หรือ3p นะ
เรามองว่ามันไม่ยุติธรรมสำหรับเอสอ่ะเพราะไม่งั้นคนที่น่าสงสารที่สุดคงหนีไม่พ้นเอส
-
คนแต่งท่าจะมีน้ำมันเยอะ พาเราออกทะเลได้ไกลเหลือเกิน
ใกล้จบยังค่ะเนี้ย
บ่นไปงั้นอ่ะ อัพเพิ่มอีกก็อ่านอีกเสมอ 555 :ling1:
-
อืมม เอาเล็กมาเป็นตัวแทน
และเล็กนี่เองที่สวมบทเมียน้อย
อย่างเต็มรูปแบบ เป็นทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว
-
เอาแล้วไงงงงงงงงงงงง :katai1:
-
new เมียน้อย
ไม่สินะ จะหย่าแล้ว 5555
:hao7: :katai1:
-
38.
[เล็ก]
“ขนของมาทำงานข้างใน แล้วเย็นนี้ก็ไปจัดการเรื่องห้องให้เรียบร้อย”
“ครับ”
“ฉันต้องไปหาคุณย่า คงไม่เข้ามาแล้ว”
“ครับ”
ผมมองโต๊ะทำงานตัวใหม่ที่ตั้งอยู่ในห้อง
โต๊ะของเลขาคนเก่าของเขา
โต๊ะที่เขาไม่เคยอนุญาตให้ใครมานั่งอีก
หลังจากเลขาคนนั้นลาออกไป
เลขาที่ทำงานกับเขานานที่สุด
และเป็นคนที่ใครๆ ต่างก็เคยบอกกับผมว่า
เขาเหมือนผมมาก
.
.
ผมจัดโต๊ะทำงานใหม่ตลอดทั้งบ่าย
ก่อนจะมาขนของออกจากห้องในตอนเย็น
เพื่อย้ายเข้าไปอยู่บ้านใหม่ ตามคำสั่งของคุณพุฒ
.
.
“พรุ่งนี้จะเข้าไปรับ”
“ทำงานเหรอครับ”
“อืม..”
“ครับ” ผมอมยิ้ม ก่อนจะกดวางสาย
เขาดูใส่ใจผมมากกว่าที่คิด
ทั้งที่เมื่อก่อน
เขาแทบไม่มองหน้าผมด้วยซ้ำ
“ผมรักคุณนะครับ”
รักตั้งแต่แรกเห็น
รักทั้งๆ ที่เขามีภรรยาแล้ว
“ขอโทษนะครับคุณพิม”
ผมหลับตาลง
กันไม่ให้น้ำตาร่วงลงมา
ผมไม่ได้อยากแย่งของๆ ใคร
แต่ผมรักเขามากจริงๆ
รักจนยอมแลกได้ทุกอย่าง
แลกได้แม้กระทั่งบาป
เพื่อความสุขเล็กน้อยแค่นี้
.
.
“ขาดอะไรอีกหรือเปล่า” เขาถามเมื่อผมขึ้นรถมาแล้ว
“ไม่ครับ ขอบคุณครับ”
บ้านหลังใหญ่โต
มีเฟอร์นิเจอร์ครบแล้วทุกชิ้น
ไม่มีอะไรที่ผมอยากได้อีกแล้ว
“เคยมีคนอยู่มาก่อนหรือเปล่าครับ”
คงไม่แปลกถ้ามันจะเป็นบ้านที่เขาเคยให้อีหนูคนไหนมาอยู่
เพราะคงมีใครอีกหลายคนที่พร้อมจะเป็นบ้านเล็กๆ ของเขา
“อืม..”
ผมไม่ซักไซ้อะไรอีก
แม้เขาจะตอบเพียงแค่นั้น
เพราะผมเข้าใจว่าคนเราทุกคน
ย่อมมีพื้นที่ส่วนตัวเป็นของตัวเอง
“แล้วคุณจะมาค้างกับผมได้อาทิตย์ละกี่วันครับ”
เมื่อเลือกแล้วว่าจะอยู่ในสภาพนี้
ไม่ว่าเรื่องไหนผมก็ต้องยอมรับมันให้ได้
“เท่าที่ฉันพอใจ”
“ครับ”
คำตอบของเขา
ไม่ได้ทำให้ผมแปลกใจสักเท่าไร
จะคาดหวังอะไร
กับคนเย็นชาแบบเขาล่ะ
จริงไหม?
.
.
“นายไปได้ทุกเมื่อ” เขามองผมผ่านกระจก “ถ้านายต้องการ”
“...”
“อย่ายึดติดกับคนอย่างฉัน”
“...”
“จำไว้ว่านายมีโอกาสเลือกเสมอ”
ฟังดูยุติธรรมดี
ถ้าหากผมไม่ได้รักเขา
แต่มันไม่ยุติธรรมสำหรับผมเลย
เมื่อตอนนี้ผมให้เขาไปหมดแล้ว
ทั้งตัวและหัวใจ
“ผมขออยู่ จนกว่าคุณจะไล่ผมดีกว่า”
คำตอบของผม
มีเพียงเท่านี้
Ma-NuD_LaW
รักตัวเองจนทำร้ายคนอื่น เรียกว่าเห็นแก่ตัวครับ :hao7:
ยืนยันแบบเต็มปากเต็มคำ ว่าคนเขียนไม่เอาสามพี ((เชียร์ไม่ขึ้นแน่นอน)) :laugh:
และบ้านคนเขียนก็เปิดปั๊มน้ำมัน จะพาออกทะเลไปอีกไกลๆ มีไรป่ะ? ((แซวเล่นนะจ๊ะ)) :hao7:
+เป็ด ขอบคุณครับ :katai5:
-
เอาเรือกะน้ำมันมาพร้อม ออกทะเล
เล็กหลงเข้าไปในบ่วงแล้ว
-
จะรอดกันมั้ยเนี่ยยย :katai1:
-
หวังว่าคุณพุฒคงจะไม่ทำให้ทุกอย่างซ้ำรอยเดิมอีกนะ
รึจะต้องตั้งน้ำต้มมาม่า :ling1:
-
ต๊าย
สงสารเล็กแทนแล้วอ่ะ
คนเขียนพาออกทะเลจริงด้วยๆ
-
ความรักนี่หนอ... เห้อ :hao7:
-
คนเขียนน่าจะเคลียร์ปุณก่อนแล้วค่อยทำภาคต่อเรื่องของเล็กนะ
-
ไม่เอาสามพีเหมือนกันนนนนนนนนน
ถูกใจที่สุดที่ไม่ทำสามพี!! คือเราว่ามันไม่ควร 5555
เหมือนคุณพุฒจะเอาเล็กมาแทนปุณ-*-
แต่ก็นะ เล็กเลือกเอง เห้อ แต่ยังดีที่คุณพุฒแกจะหย่ากะเมีย แต่ไปหย่าให้มันจบๆไปก่อนมั้ย ค่อยมาหาคนอื่น
อย่าทำให้ใครตกมาเป็นเมียน้อยอีกเลย
-
คุณพุฒยังไม่เข็ดกับบาปกรรมที่ทำคนอื่นอีกหรือคะ
-
ต่อไปเล็กอาจจะไม่ใช่แค่เมียน้อยก็ได้
ว่าแต่คราวนี้คุณพุฒเลิกกลัวคุณย่าแล้วเหรอ
-
[พุฒ]
“ผมขออยู่ จนกว่าคุณจะไล่ผมดีกว่า”
ผมดึงเขาเข้ามากอด
คำพูด และแววตาเว้าวอนแบบนั้น
ทำให้ผมคิดถึงใครอีกคน
ใครคนที่เคยมองผมด้วยแววตาแบบนี้เสมอ
ทั้งที่ผมไม่เคยให้อะไรเขา
ไม่ว่าจะเป็นความรักหรือความใส่ใจ
ไม่เคยมีเลยสักครั้งที่ผมจะแสดงมันออกไป
จนทำให้เขาคิดว่าผมไม่รัก
และทิ้งผมไป
.
.
“จะเอารถมาใช้ก็ได้นะ” ผมบอกเมื่อเรามาถึงออฟฟิตแล้ว “เพราะฉันคงไปรับไปส่งนายไม่ได้ทุกวัน”
“ครับ”
หยิบกองเอกสารตรงหน้ามาอ่าน
ไม่ลืมที่จะชำเลืองมองเขา
ไอ้ท่าทางดีใจ กับแค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้
เหมือนปุณไม่มีผิด
ผมหลับตาลง
คิดทบทวนถึงสัมผัสในคืนนั้น
พวกเขาเหมือนกันมากก็จริง
แต่ในความรู้สึกของผม
กลับเอาแต่บอกว่ามันไม่ใช่
งี่เง่าจริงกับเรื่องความรัก
มีแต่ยึดติด และเจ็บปวด
เมื่อไรผมจะปล่อยวางมันได้สักที
.
.
“อย่าทำให้หลานฉันต้องขาดพ่อ”
“ไม่อย่างนั้น แกเจอดีแน่”
เสียงของคุณย่าที่บอกกับผม
สั่งเด็ดขาดไม่ให้ผมหย่ากับคุณพิม
ผมวางปากกาลง ใช้นิ้วกดนวดตรงหว่างคิ้ว
รู้สึกปวดหัวมากจริงๆ
“กาแฟไหมครับ”
“ไม่ล่ะ” ว่าแล้วลุกขึ้น “เดี๋ยวฉันออกไปข้างนอก”
“ไปไหนครับ” หันกลับไปจ้องตาเขา “ขอโทษครับ”
ผมเองก็ไม่ได้อยากทำให้เขากลัว
แต่ผมไม่ชอบให้ใครมาถามอะไรจุกจิกวุ่นวาย
“เที่ยงแล้ว อย่าลืมไปหาอะไรกินล่ะ”
“ครับ”
ผมเดินออกมา ขณะจ้องหน้าปัดนาฬิกาที่ข้อมือตัวเอง
เที่ยงแล้ว ปุณคงออกมาหาอะไรทานแถวห้างใกล้ที่ทำงาน
เขาไม่ชอบไปไหนไกลๆ เพราะเบื่อรถติด
และถ้าเดาไม่ผิด ก็คงทานอยู่ร้านเดิมๆ
วันนี้ผมขอไปกินข้าวใกล้ๆ
ได้มองหน้าเขาสักนิด
เผื่อมันจะช่วยให้ผมลืมเรื่องเครียดๆ
ที่สุมอยู่ในหัวตอนนี้ไปสักนิดก็ยังดี
Ma-NuD_LaW
ไม่สบาย (อีกแล้ว?) :hao7:
แต่งได้เท่านี้ ลงเท่านี้ไปก่อน :hao5:
เดี๋ยวเย็นๆ ไม่ก็ค่ำๆ มาต่ออีกหน่อยนะจ๊ะ :katai5:
-
พุฒเอ๊ย ชอบทำผิดซ้ำซ้อน :katai1:
-
ยุ่งเหยิงจริงๆ คุณพุฒนี่น้า... เห้อ :ling3: :katai1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
คุณพุฒเอ๊ยยยย
ถ้ายังกลัวย่าแบบนี้ ก้ออย่ามีชีวิตเลย เดี๋ยวมันก้อวนเข้ามาแบบเดิมนะ
ไหนๆก็มีลูกมีหลานแล้วว เรื่องชีวิตทำอะไรตามใจตัวเองบ้างเถอะ(ยกเว้นไปพรากคู่อื่นนะ!) มีทายาทสืบสกุลก้อพอแล้วววว
เล็กก็... นะ ถ้าเลือกจะเป็นน้อย ก็ต้องรับให้ได้ เลือกเองเจ็บเองงง
-
ส่อแววว่า 50 ตอนก็ยังไม่จบ 555 มาต่อเร็วๆนะคะ o13
-
ใช้เล็กเป็นตัวแทนปุณหรอเนี่ย ไม่ค่อยยุติธรรมกับเล็กเลยนะ งื้มๆ
-
โอ้โห เชื่อเลย
คุณพุฒนี่รู้สึกตัวเมื่อสายจริงๆ
เชียร์ให้เล็กทิ้ง แป่วววววว
:ling1:
-
มารอคนเขียน สั่งสอนตาพุฒ..
แล้วก็ให้บทเรียนกับ เล็ก ด้วย ถึงจะน่าเห็นใจ
แต่ทำผิด..ถึงบอกว่ารู้และเสียใจ..ก็ไม่ใช่ข้ออ้างให้ทำผิดไปได้เรื่อยๆ
แต่ยังไงก็เอาใจช่วยเล็กจ้า
-
สมกับเป็นเรื่องสั้นยืดเยื้อจริงๆ o13
-
น่าเห็นใจคุณพุฒ
เจรง..เจรง
o18
หุหุ
-
“หึ”
มื้อเที่ยงก็ยังตามมากินข้าวด้วยกัน
จับมือ หยอกล้อกัน
ผมกำมือตัวเองแน่น
ระงับความโกรธเอาไว้
ผมไม่มีสิทธิโกรธ
หรือโมโหอะไรเขา
เพราะสิทธิของผม
มันหมดไปนานแล้ว
.
.
“ขี้หวง”
ผมยิ้ม
สมเพชตัวเอง
เมื่อหมอนั่นบอกลาเขาด้วยการหอมแก้ม
ก่อนจะลูบเบาๆ บนแก้มแดงๆ นั่น
สมน้ำหน้าตัวเองนัก
จะมาที่นี่ทำไม
มาหาเขาทำไม
มาแล้วก็ต้องเจ็บแบบนี้
.
.
“เดี๋ยวครับ”
ผมหยุดขาที่กำลังจะก้าวเดิน
เมื่อได้ยินเสียงเรียก
“ผมขอเวลาสักสิบนาทีนะครับ”
“อืม..” เดินตามเขามาง่ายๆ
ทั้งที่ยังไม่รู้ว่าเขาจะคุยเรื่องอะไร
แต่ก็ดีใจ ที่เขาเห็นผม
“ว่ายังไง” ผมถามเมื่อเขาเอาแต่เงียบไม่ยอมพูดอะไร
“คือ..ผม..”
“...”
“คุณพุฒเลิกตามผมได้ไหมครับ”
“ทำไม..”
เผลอตัวเสียงดัง
จนเขาสะดุ้ง
“ผมไม่อยากให้เอสเข้าใจผิด”
“หึ”
ทั้งที่อุตส่าห์ดีใจ
ที่เขายังมองเห็นผม
ยังอยากคุยกับผม
“ผมขอร้องนะครับ”
“ฉันบอกแล้วไง ว่าขอเวลา”
“นานไปหรือเปล่าครับ”
“...”
“กี่ปีแล้ว ที่คุณคอยตามผม” เขาก้มหน้า หลบสายตาผม “ลืมผม แล้วมองคนอื่นเถอะนะครับ”
“กล้าพูดแบบนี้ ทั้งที่นายเป็นฝ่ายทิ้งฉันเนี้ยนะ”
เห็นแก่ตัว
นายมันเห็นแก่ตัวจริงๆ
“คุณพุฒ”
“คิดว่ามันง่ายหรือไง”
“...”
“คิดว่าฉันไม่พยายามหรือไง”
“คุณพุฒ”
“ขอตัว”
หันหลังเดินออกมา
ก่อนที่เขาจะเห็นน้ำตา
ทำไมพอเป็นเรื่องของเขา
ผมถึงร้องไห้ออกมาได้ง่ายๆ
ช่างอ่อนแอ
และงี่เง่าเสียจริงๆ
“ปล่อยผมไปเถอะครับ”
“...”
“ปล่อยผมไปสักที”
อยากจะแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน
ทั้งที่ได้ยินเต็มสองหู
เสียงของเขา
ที่ตะโกนไล่หลังมา
ทั้งที่ฉันพยายามแล้ว
ที่จะไม่ไปรบกวนนาย
ทำไมไม่เห็นใจกัน
หรือต้องให้ฉันใจร้ายบ้าง
นายถึงจะเข้าใจ
Ma-NuD_LaW
เอาแต่ใจจังเลย..คุณพุฒ
50 ตอนไม่จบ ตกลงนี่มันตอนที่เท่าไหร่แล้ว???
ยืดเยื้อกันต่อปายยยยยยยยยยยย
เพื่อจุดจบอันงดงามของคุณพุฒ :katai5:
-
:เฮ้อ:
ก็ไม่รู้ซินะ
อารมณ์นี้อธิบายยาก
รักเขา..แต่ไม่ดูแลเขา
:mew2:
เศร้าไปก็แล้วกัน
คุณพุฒ
-
โคตรสมเพชปนสมน้ำหน้าพุฒเลย
ทำตัวเองทั้งนั้น ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปก็จะวนไปมา
แบบเดิม พอเล็กมาเป็นเมียน้อยซักพักทนไม่ได้ก็ไปมีคนใหม่
อยู่ที่ว่าตอนนั้นพุฒจะรักเล็กเหมือนปุณนึป่าว คนขี้ขลาดก็ต้องเจ็บแบบนี้แหละ :katai1:
-
สมน้ำหน้าตอนมีเค้าอยู่กันเจือกไม่ดูแล พอเสียไปก็เลิกทำตัวน่ารำคาญได้แล้ว
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ขอร้องกันขนาดนี้ เลิกเถอะ
-
เพื่อจุดจบอันสวยงามฟ(แน่นะ)ของคุณพุฒ เราจะตั้งตารอต่อไป
-
ตกลงคุณพุฒจะร้ายอีกแล้วใช่ป่ะ
-
:เฮ้อ: สงสารคุณพุฒ..... :mew2:
:mew1: :mew1: :mew1:
-
คำคำนึงที่คนเขียนเน้นอยู่บ่อยๆ
"พุฒก็แค่มนุษย์ที่เห็นแก่ตัวคนนึง"
ปล. ปุณฝากบอกเล็กว่า "เจ้าคือทายาทคนต่อไป" :m2:
-
คุณพุฒเสียน้ำตาเป็นด้วยหรอเนี่ย
น่าสงสารและน่าเห็นใจจริงๆ
ทำไงได้ละ ปุณเค้าก็มีเอสไปแล้ว และก็รักกันมากด้วย
คุณพูฒรีบตัดใจจากปุณ แล้วมองคนใหม่ๆเหอะนะ
-
เห็นเอสปุณหยอกล้อกันน่ารักก็ดีใจแล้ว
ถึงจะเห็นจากมุมของผู้ใหญ่ขี้อิจฉาอย่างพุฒก็เถอะ 55555
น่ารัก เราชอบที่สองคนนี้รักกันจัง อิอิ
-
ควรเรียนรู้ที่จะอยู่กับสิ่งที่ตนมี คุณพุฒอย่าขวนขวาย เพราะเมื่อไม่รัก...ก็คือไม่รัก จะพยายามไปทำไม เพราะอย่างไรเสีย คนที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้่งหมดก็คุณพุฒเองมิใช่หรือ?
:katai3:
-
จบไม่สวยหรอกแบบนี้ ถ้าคุณพุฒไม่หัดปลงสักที
-
มายืดเยื้อทุกวันเลยน้า เค้ารออ่าน :mew1: :mew1:
-
:mew6: :mew6: :mew6:
-
“คะ..คุณพุฒ”
ท่าทางเขาดูตกใจไม่น้อย
“ไปไหนมา”
“ไปดื่มกับเพื่อนมานิดหน่อยครับ”
“หึ”
ไอ้นิสัยแบบนี้ของเขา
ทำให้ผมคิดถึงปุณ
หนีไปกินเหล้า
กลับบ้านดึกดื่น
หรือบางทีก็ไม่กลับเลย
ทำแบบนี้ทุกครั้ง
เวลาน้อยใจ
เสียใจ
หรือทะเลาะกับผม
.
.
“ผมนึกว่าคุณจะไม่มา”
“คิดว่าฉันไม่มา ก็เลยหนีเที่ยวงั้นสิ”
“เปล่านะครับ”
“เลิกพูดเถอะ”
ผมไม่ได้อยากฟังคำแก้ตัวอะไร
เพราะผมเองก็ไม่ได้ใส่ใจนัก
เรื่องที่เขาจะไปไหน
หรือว่าไปกับใคร
“ขึ้นห้อง”
“ครับ”
ก็แค่เท่านี้
ที่ผมต้องการ
“อาบน้ำก่อนไหมครับ”
“ไม่..”
สิ่งที่ผมพบเจอมาในวันนี้
มันเจ็บปวดและทรมานมาก
มากจนผมคิดหาทางระบายออกไม่เจอ
“รีบขึ้นไปเถอะ” ผมเร่ง
ตอนนี้ผมก็แค่ต้องการให้ใครสักคนเข้าใจ
หรือรับเอาความเจ็บปวดของผมไปบ้าง
เผื่อว่ามัน
จะทำให้ผม
รู้สึกดีขึ้นมาสักนิด
ก็ยังดี
.
.
“พะ..พอก่อนเถอะครับ”
ยกมือดันอกผมไว้
ทั้งที่กำลังหอบ
“อืม..”
เห็นเขาเหนื่อยขนาดนั้น
ผมก็ไม่อยากทำอะไรอีก
“นอนเถอะ”
จริงๆ ผมเองก็เริ่มเบื่อ
ที่เขาไม่ค่อยให้ความร่วมมือ
เอาแต่นอนนิ่ง
ส่งเสียงครางปนสะอื้น
นับตั้งแต่เริ่ม..
“ขอโทษครับ”
“อืม..”
ดึงเขาเข้ามากอด
ก่อนจะลูบหลังเบาๆ
“ไม่ต้องร้อง..”
ปลอบไปแบบไม่เข้าใจ
ว่าเขาต้องการอะไร
ร้องไห้ทั้งที่กำลังมีอะไรกัน
แบบนี้หมายความว่าอะไร
ผมไม่เข้าใจจริงๆ
“ผมรักคุณนะครับ”
“อืม..”
ลูบหลัง
ลูบหัว
จนเขาหลับไป
.
.
“หึๆ”
มีแค่ครั้งนี้ละมั้ง
ที่ผมรู้สึกว่าพวกเขาไม่เหมือนกัน
เพราะปุณไม่ได้ขี้แยแบบเขา
“แล้วนายจะรู้แบบที่ฉันรู้ไหมเอส” ผมอมยิ้มก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบมือถือขึ้นมา
“ลองทดสอบดูหน่อยละกัน” ว่าแล้วก็กดส่งรูปที่เพิ่งถ่ายเสร็จออกไป
ลองดูกันสักตั้งนะเอส
ว่าระหว่างเรา
ใครมันจะมีความอดทนมากกว่ากัน !
Ma-NuD_LaW
คุณ misspm .. นี่ผมโปรยความหวานไปให้เอส+ปุณตอนหน้าเลยนะเนี้ย
คุณ OilSweety .. คิดถึงคุณยายวรนาทเลยอ่ะ (นั่งอ้าปากรอตะขาบ ฮ่าาาาาาา)
ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ +เป็ด :hao7:
**แก้ไข 31/1/14**
-
คุณพุฒทำอะไรอีกเนี่ยยยยยย TT
-
พุฒเย่อเยกับเล็กเสร็จ
แล้วส่งรูปถ่ายไปให้เอสดู
เกี่ยวอะไรกับปุณ
ไม่เข้าใจ
คนละคนกันไม่ใช่เหรอ
วัดความอดทนอะไร
งงวุ้ย
-
เริ่มสงสารเล็กแล้ว
-
ค้างสุดๆ
-
ปุณ้ล็กหน้าคล้ายๆกันไง
-
ใช่ย่อยนะคุณพุฒ เรื่องสร้างความร้าวฉานเนี่ย เหมือนนางร้ายที่มอมเหล้าพระเอกแล้วส่งรูปตัวเองกับพระเอกตอนเปลือยไปให้นางเอกดู :jul3:
-
:katai5: :katai5: :katai5:
-
ดูแล้ว......เรื่องนี้คงไม่มีตอนจบ
-
:hao3: :hao3: :hao3:
-
ชอบมากที่มาต่อ แต่ว่า ตอนมันสั้น ๆๆ อย่างไรไม่รู้ ยาว ๆ เพิ่มอีกหน่อยได้ไหมคะ
พุฒกำลังจะทำผิดซ้ำอีกแล้ว เมื่อก่อนมีปุณณ์ ไม่ใส่ใจทิ้งไปแต่งงานกับคนอื่น ๆๆ มาเสียใจทีหลังเพราะมั่นใจว่าปุณณ์ เป็นของตาย พอมาตอนนี้ มาทำอย่างนี้กับเล็กอีกแล้วที่เล็กร้องไห้เพราะเสียใจที่รักพุฒ แล้วพุฒไม่ใส่ใจเห็นเป็นแค่ตัวแทนของปุณณ์ ต่อไปถ้าเล็กหายไปอีก พุฒจะทำผิดซ้ำซ้อน อยากเห็นตอนที่พุฒรักเล็กนะ เพราะปุณณ์เป็นของเอสแล้ว คงกลับมารักกันไม่ได้แล้วแหละ คนเขียนมาต่อเร็วนะคะ
-
รอเห็นเค้าหวานกันจริงๆนะ 5555
คุณพุฒทำตัวเป็นตาแก่มีปัญหาอีกแล้ว
นี่รักปุณมากกว่าลูกตัวเองสินะ เอาเวลาไปดูลูกบ้างๆ สงสารยัยหนู ตั้ง2 คนนน
อยากจะสงสารเล็ก กต่สงสารไม่ลง เพราะเล็กเลือกเป็นเมียน้อยเอง -*- เห้อออ
-
ปุณ้ล็กหน้าคล้ายๆกันไง
อ๋ออออ
ให้เอสเข้าใจผิดว่าเป็นปุณ
เล่นกันอย่างนี้เลยเรอะ คุณพุฒ
เชี้ยยยยยย ไม่ใช่น้อยเลยนะ..คุณ
ขอบคุณครับ ที่อธิบาย
+1 ให้
-
อ่านเรื่องนี้แล้วฉันหน่วงงงงงงงงงงง
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
น้ำตาร่วงตลอดๆๆ
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
สงสารพุฒ :mew2:
-
[เอส]
“เลว” กำโทรศัพท์ในมือแน่น
“เลวจริงๆ”
“อะไรเหรอ” ปุณหันมาถาม ขณะกำลังเช็ดผม
“เปล่าครับ” เดินเข้าไปหอมแก้มเขา “ไม่มีอะไรหรอก”
“ไม่เอาแล้วนะ ฮึ้ย..”
“ฮะๆ” หัวเราะเมื่อถูกเขาเอามือดันหน้า “ขี้หวงชะมัด”
“สองรอบแล้วนะ” ทำหน้ายุ่งๆ ใส่ผม “ต้องอาบน้ำใหม่เนี้ย เห็นไหม”
“ฮะๆๆๆ”
“พรุ่งนี้ทำงาน จะนอนแล้ว ห้ามมายุ่งอีกนะ”
“ครับๆ” ห่มผ้าให้เขา ก่อนจะเดินอ้อมไปนอนอีกฝั่งของเตียง “ผมรักปุณนะ”
“ไอ้บ้าเอส แค่กอดเฉยๆ นะเว้ย”
โวยวาย เมื่อถูกผมรวบตัวเข้ามากอด
“ฝันดีครับ”
“อืม”
ผมอมยิ้ม
มองใบหน้าเขาผ่านความมืด
.
.
ไม่รู้ว่าคุณพุฒต้องการอะไร
ถึงได้ส่งรูปนั้นมาให้ผม
รูปผู้ชายที่แผ่นหลังกำลังเปลือยเปล่า
มีเพียงผ้าห่มปกปิดช่วงสะโพกเอาไว้
กับช่วงแขนของใครอีกคน
ที่วางพาดเหมือนกำลังกอดเอาไว้หลวมๆ
ช่วงแขนนั่น
คงเป็นของคนส่งรูปมา
แต่เจ้าของแผ่นหลังนั่น
ไม่ว่าจะเป็นทรงผมหรือลำคอ
มันเหมือนคนของผมมากจริงๆ
“ผมรักปุณนะ”
ผมจะไม่สงสัย
และจะไม่ระแวงคุณ
มันก็แค่รูปเก่าๆ ในอดีต
ผมคิดอย่างนั้น
“ผมเชื่อใจปุณ”
เหมือนที่เขาเคยพูด
รอยแผลบนร่างกายของเรา
เป็นเครื่องยืนยันความรักของเรา
และผมจะไม่ใส่ใจ
กับการกระทำของคนขี้แพ้
ที่เป็นคนให้แผลเป็นพวกนี้กับเรามา
กดลบภาพนั้นทิ้ง
แล้วหลับตาลง
ตอนนี้สิ่งที่ผมควรทำที่สุดคือ
การคิดถึงคนที่อยู่ในอ้อมกอดให้มากๆ
รักและดูแลเขาให้ดีก็พอ
.
.
“ตั้งใจทำงานนะครับ เดี๋ยวเที่ยงผมมารับไปกินข้าว”
“ไปกินกับเลขานายก็ได้นะ ฉันอนุญาต”
“หึงอีกแล้ว”
แซวคนที่เอาแต่ทำหน้างอ
นับตั้งแต่คุณดาโทรมา
“แค่เตือนเรื่องงานครับ วันนี้คุณดาลาด้วย”
“ฉันมันงี่เง่าเองแหละ” ว่าตัวเองก่อนจะลงรถไป
“ผมไม่ได้ว่า..” ได้แต่ยกมือเกาหัวตัวเอง “หนีไปซะแล้ว”
ผมอมยิ้มมองตามเขาขึ้นตึกไป
ขนาดหงุดหงิดแบบนี้
ยังน่ารักเลยแฮะ
[ถึงเมียผมจะเจ้าอารมณ์ แต่ผมก็รักนะครับ]
เขาหันมาชี้หน้าผม
ทันทีที่เปิดอ่านข้อความแล้ว
ผมเลยส่งจูบไปให้
ก่อนจะรีบซิ่งรถออกมา
เที่ยงนี้คงโดนหลายฝ่ามือแน่ๆ
รับรู้ได้จากประสบการณ์ครับ
Ma-NuD_LaW
บอกแล้วว่าตอนที่แล้ว..ช่วยโปรยความหวานมาให้เอสปุณในตอนนี้ :hao3:
หวานเอาใจคนอ่านนิดนึง .. เห็นบ่นๆ ว่าอยากให้เอสปุณหวานๆ
ตอนหน้าไม่ขำแล้วล่ะ.. กินมาม่ากันต่อ :hao7:
+เป็ด :pig4:
-
หวานๆ :o8:
-
จะหวาน จะมาม่า ก็มาทุกวันน้า
เค้ารออ่านอยู่ :mew3: :mew3:
-
:L1: :pig4: :L1:
-
พึ่งมาใหม่ครับ
น่าติดตามมาก :katai2-1:
มาต่อน้าาาาาา :katai5: :katai5:
-
หวานสลับขม
ก็เอานะ
-
หวานมากระวังขมนะ
อิอิ เราเป็นเอฟซีคุณพุฒ o18
-
แล้วสรุปคุณพุฒกับปุณจะได้กลับมาคบกันไหมอยากให้กับมาคบกันอีกอะ
-
ดราม่าจะตามมาอีกชิมิคะ :beat:
:mew1:
-
นึกว่าจะมี NC ซะอีก อิอิ :impress2:
เอาคุณดาออกไปจากเรื่องนี้เถอะ พอเห็นชื่อนางแล้วใจไม่ดี เหมือนจะมีลางร้ายทุกทีเลย(หรือเราคิดมากไปเอง)เอานางไปเก็บไกลๆที่เถอะ :katai1:
หวังว่าดราม่าคงจบเร็วๆนะ อยากให้หวานแบบจริงๆจังๆบ้าง :z3:
ปล. ในใจลึกๆอยากให้คุณพุฒได้กับปุณเหมือนกันนะแต่เราก็รักเอสทำใจยากจังนิยายเรื่องนี้ :ling1:
-
งิงิ ชอบอะ :hao7:
:bye2: :mc4:
-
เอสหนักแน่นดีจัง
-
[พุฒ]
เงียบ..
ไม่มีการตอบรับ
หรืออะไรทั้งนั้น
.
.
“หึๆ”
หลายวันผ่านไปแล้ว
แต่หมอนั่นก็ไม่เห็นมีทีท่าว่าจะทำอะไร
ช่างเป็นคนที่หนักแน่นกับความรักเสียจริงๆ
.
.
“สวัสดีครับคุณพิม”
ผมหันไปมองเล็ก
ที่กำลังลุกขึ้นทักทายคุณพิม
“คุณพิมมีอะไรหรือเปล่าครับ” ผมลุกขึ้นบ้าง “แล้วยัยหนูล่ะครับ”
“พิมเพิ่งไปส่งที่โรงเรียน” เธอยิ้มให้ผม “พอดีพิมมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณน่ะคะ”
“ส่งลูกมาให้ผมเถอะครับ” บอกแล้วยื่นมือไปรับลูกคนเล็กมา ก่อนจะหันไปสั่งเขา “พาออกไปเดินเล่นข้างนอกก่อนนะ”
“ครับ”
“ฝากด้วยนะคะเล็ก”
“นั่งก่อนสิครับ” ผมบอก ก่อนจะเดินตามไปนั่งลงข้างๆ
“ทำไมคุณยังไม่เซ็นต์ใบหย่าคะ”
“ผมอยากให้คุณทบทวนเรื่องนี้ดูอีกที”
“พิมคิดดีแล้วคะ พิมจะคืนอิสระให้คุณ” เธอหลบตาผม “คุณจะได้อยู่กับคนที่คุณรัก”
“หึ..”
ให้ผมได้อยู่กับคนที่ผมรักงั้นเหรอ
น่าขำจริงๆ
.
.
“คุณพุฒ..”
“คุณพิมสบายใจเถอะครับ เรื่องระหว่างผมกับปุณมันจบลงแล้ว”
“...”
“คิดดูอีกทีเถอะครับ เรื่องหย่า..”
แกร๊ก!
“ขอโทษครับ”
ผมหันไปมองเล็ก
ที่จู่ๆ ก็เปิดประตูเข้ามา
“ผมลืมหยิบของเล่นออกไป..”
“ไม่เป็นไรคะ พิมกำลังจะกลับแล้ว” เธอหันไปบอก ก่อนจะหันกลับมายิ้มให้ผม “พิมยังยืนยันคำเดิมนะคะ พิมอยากให้คุณคิดให้ดีกว่านี้”
“...”
“ขอบคุณนะคะเล็ก”
ยื่นมือออกไปรับลูกมาจากเขา
ก่อนจะหันกลับมายิ้มให้ผมอีกครั้ง
แล้วเดินออกไป
.
.
“คุณพุฒ..” เขาเรียกเมื่อเห็นผมทรุดลงกับโซฟา
“ขอฉันอยู่คนเดียวสักพัก”
“เอ่อ..ครับ” ทำท่าลังเลเล็กน้อย แต่ก็ยอมเดินออกไป
.
.
“หึๆ”
สมเพชตัวเองจริงๆ
ที่สุดท้ายก็ไม่เหลือใคร
“อิสระ..”
ทำไมต้องมาในเวลาที่ฉันไม่ต้องการ
“คิดเหรอว่าคุณย่าจะยอม”
หลับตาลง
รู้สึกปวดหัวจริงๆ
คุณพิมไม่ยอมโอนอ่อน
ในขณะที่คุณย่าเอาแต่เร่งรัด
จะมีทางไหนหลงเหลือให้ผมได้เดินบ้างไหม?
Ma-NuD_LaW
แย่งคอมกะแม่ :เฮ้อ:
แย่จังคุณแม่ติดซีรี่เกาหลี :laugh:
ขอโทษที่มาช้าครับ (กราบ)
+เป็ด :pig4:
-
นิยายนี้ทำให้เรารู้สึกค้างมากที่สุดในรอบปี 2013-ตอนนี้ :katai4:
คุณพุฒคิดอะไรอยู่นะ :katai1:
-
ไม่ได้มาตามนาน
ซดมาม่าซะคล่องคอเลย
พุฒ คิดผิดแล้วนะที่ว่าไม่เหลือใคร
ตัวละครใหม่นี่ ท่าทางจะวกเข้ารูทเดิมของปุณ
คือพอรู้ตัวว่ารัก เขาก็หนีไปกับคนอื่นซะแล้ว กร๊ากๆ
ทีเขารักกลับไม่สนใจ พอเขาจะไปดันไปรั้งเขาซะงั้น คนเรา
อ๊ะๆ รอตอนต่อไปจ้า o13
-
ทำตัวเองทั้งนั้น
อย่าคิดจะไปโทษใคร
ต้องโทษตัวเอง
ว่ะครับ..คุณพุฒ
-
เอาอีกแระ พระเอกตู ทำไมเป็นอย่างงี้ จวย
100ตอนก็ไม่จบ(มั้ง) คนแต่งคะ กราบล่ะคะ
ให้มันหย่าซะที เลิกยุ่งกะชะนีได้แล้ว
อยากด่าพระเอกคำหยาบจัง แต่ออกสื่อไม่ได้ 555
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ค้างมากที่สุด
-
“คะ..คุณจะหย่าเหรอครับ”
“นี่ไม่ใช่เวลามาคุยเรื่องนี้”
“แต่..”
“เงียบ”
เขาหยุดพูด เมื่อผมตะคอก
“ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีก็พอ”
“ครับ”
มองใบหน้าเขาที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา
ก่อนจะก้มลงไปซุกไซร้ สูดดมกลิ่นกายของเขา
กลิ่นน้ำหอม
ที่ผมเพิ่งซื้อให้
และเป็นกลิ่นน้ำหอม
ยี่ห้อเดียวกับที่ปุณใช้
.
.
“ผมรักคุณนะครับ”
“...”
“รักคุณจริงๆ นะ ฮึก..”
หยุดมือที่กำลังปลดกระดุมเสื้อ
แล้วลุกขึ้นจากตัวเขา
“น่ารำคาญ”
“ฮึก..”
“จะร้องทำไมนักหนา”
หมดอารมณ์
ตอนนี้ผมหมดอารมณ์แล้ว
“ขอโทษ..ผมขอโทษ..”
ผมถอนหายใจ
เมื่อถูกเขากอด
“ผมแค่ดีใจ..”
“...”
“ตอนได้ยินเรื่องหย่า..”
“งี่เง่า” ปัดมือเขาออกให้พ้นตัว “ฉันกลับล่ะ”
“คุณพุฒ”
ไม่สนใจเสียงเรียก
แต่เดินไปขึ้นรถ
แล้วขับตรงกลับบ้านทันที
ตอนที่เห็นเขาร้องไห้
และยิ้มดีใจไปพร้อมๆ กัน
มันทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ
ผมก็แค่คิด
คิดว่าถ้าคนที่กำลังดีใจอยู่นั้นคือปุณ
ผมจะรู้สึกดีแค่ไหนกันนะ?
.
.
“ไปกินข้าว” บอกแล้วดึงมือเขาให้ลุกตามมา
ก็ตั้งแต่มาถึงออฟฟิต
เขาก็เอาแต่ทำงาน
แล้วไม่ยอมคุยกับผมสักคำ
“อยากกินอะไร”
“...”
“อาหารญี่ปุ่นไหม..”
“...”
“เล็ก”
ทั้งที่กำลังโมโหและอยากจะดุเขามาก
แต่สายตาผมกลับเหลือบไปเห็นใครบางคนเข้าซะก่อน
“ฮึก..”
ผมดึงเขาเข้ามากอด
โดยไม่สนว่าพวกเรากำลังอยู่ที่ไหน
ผู้ชายสองคน
กอดกันกลางห้างดัง
คงเป็นที่สนใจน่าดู
ยิ่งจากคนๆ นั้น
ยิ่งได้รับการสนใจเป็นพิเศษ
“ฮึก..คุณพุฒ”
“หยุดร้อง..แล้วไปกินข้าว”
“ครับ”
กระซิบเบาๆ ข้างหูเขา
ก่อนจะส่งยิ้มเพื่อยั่วโมโหใครอีกคน
.
.
เอาสิเอส
วิ่งตามขึ้นมาให้ทันสิ
“รีบไปกันเถอะ”
โอบเอวเขา
แล้วพาเดินเข้าร้าน
แต่ถึงนายขึ้นมาก็คงไม่ทันแล้ว
เพราะนายคงไม่มีทางหาฉันเจอ
และคงไม่มีทางจะมาทันได้เห็นหน้าเขา
เขาคนที่นายกำลังคิดว่า
คือ เมียนาย
น่าสงสารจังเลยนะเอส
น่าสงสารที่นายต้องมาเข้าใจผิดแบบนี้
ถ้าจะโทษ
ก็โทษโชคชะตาเถอะ
ที่ทำให้เราต้องมาเจอกันที่นี่
ในเวลานี้..
Ma-NuD_LaW
ขอบคุณครับ
-
:ling1: :ling1:
ลงสองตอนได้เปล่าวันนี้ น้าๆๆๆๆ
-
พุฒเลวชิบห...าย สมเลวที่ไม่สมหวังในรัก
สมน้ำหน้าๆๆๆๆๆๆๆ ทำตัวเองทั้งนั้น
หวังว่าเอสคงไม่ใช่พระเอกที่โง่ตามเกมของมันนะ :katai1:
-
เฮ้ยยยย เอสอย่าเข้าใจผิดนะ
สงสารเล็กอ่ะ T^T
โดนหลอกใช้ชัดๆ
-
รู้สึกค้างแต่ก็เฉยๆ #ห้ะ?! v :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ไอ้คุณพุฒ ไอ้แก่ตัญหากลับบบ
นิสัยไม่ดี ขอให้ไม่ได้อะไรเลย ขอให้โดนอาคาชิเซย์จูโร่จัดการร ขอให้โดนบอมพ์บ้าน ขอให้คุณย่าเล่นงาน
ฮืออออ ฉันอยากเห็นเอสปุณหวานเยอะกว่านี้นะ มาทำลายความฝันอี๊กกก
แง้ๆๆๆๆๆๆๆ เกลียดคนแก่ บอกแล้วไงให้เอาเวลาไปเลียงลูกกกก ตั้งสองคน มัวแต่เครียดเรื่องผู้ชายอยู่ได้ แรดจริงๆ 5555
เอส หวานกับปุณนอกเตียงบ้างนะลูก สงสาร พระเอกคนนี้ก็หื่น 5555 (ยังหวังให้นางงุ๊งงิ๊งน่ารักใส่กัน ทั้งๆที่กลิ่นมาม่าโชย...)
-
:z3:
:hao4:
-
กร๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
:ling1: :ling1:
ลงสองตอนได้เปล่าวันนี้ น้าๆๆๆๆ
ผมเขียนแล้วลบ .. เขียนแล้วลบ สิบกว่ารอบแล้ววันนี้
มันไม่ได้อย่างใจจริงๆ .. ขอเป็นพรุ่งนี้นะฮะ :hao5:
-
อยากยิงคุณพุฒทิ้ง
-
"พุฒก็แค่มนุษย์ที่เห็นแก่ตัวคนนึง"
"พุฒก็แค่มนุษย์ที่เห็นแก่ตัวคนนึง"
"พุฒก็แค่มนุษย์ที่เห็นแก่ตัวคนนึง"
"พุฒก็แค่มนุษย์ที่เห็นแก่ตัวคนนึง"
"พุฒก็แค่มนุษย์ที่เห็นแก่ตัวคนนึง"
"พุฒก็แค่มนุษย์ที่เห็นแก่ตัวคนนึง"
"พุฒก็แค่มนุษย์ที่เห็นแก่ตัวคนนึง"
"พุฒก็แค่มนุษย์ที่เห็นแก่ตัวคนนึง"
:beat: :beat: :beat: :beat:
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด กรีดร้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงิ ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ล
รอจ้าาา :mew1:
-
เลวเสมอต้นเสมอปลาย
-
หลอกใช้เล็กเป็นเครื่องมือ เป็นเหยื่อที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่
ทำไมคุณพูฒใจร้ายแบบนี้คะ :m15: เราจะไม่เป็นเอฟซีคุณพุฒแล้ว ชีช้ำอะ :monkeysad:
-
ไอ้พุฒไอ้เลว :fire: :m31:
-
[ปุณ]
บางทีอาจมีแค่ผมเพียงคนเดียว ที่พยายามจะรักษาคำว่า ‘ครอบครัว’ เอาไว้
“เอส” ผมเรียก ก่อนจะกอดเขาแน่นกว่าเดิม “นายเป็นอะไร”
“...”
“เอส ฮึก..”
ร้องออกมาจนได้
อ่อนแอชะมัด
“มันเกิดอะไรขึ้น”
ทำไมตั้งแต่กลับมา
เขาก็เอาแต่เงียบ
ไม่พูดอะไรกับผมเลย
“เอส..”
“ผมง่วง” เขาพูดเสียงดัง
ผมซบหน้ากับแผ่นหลังของเขา
คิดทบทวนหาสาเหตุที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้
.
.
กลับมาถึงบ้าน
ไม่ยอมกินข้าวกินปลา
แล้วหนีขึ้นห้องมา
พอผมตามขึ้นมา
ก็เห็นเขานอนนิ่งบนเตียง
ไฟทุกดวงในห้องก็ถูกปิดจนมืด
.
.
“ฮึก..”
พยายามแล้วที่จะไม่ร้อง
เพราะผมกลัว
กลัวว่ามันจะทำให้เขาต้องรำคาญ
.
.
“วันนี้คุณไปไหนมา” จู่ๆ เขาก็ถามขึ้นมา
“...”
“ผมถามว่าคุณไปไหนมา” เสียงดังมากขึ้น เมื่อผมไม่ตอบ
“ปะ..ไปทำงานไง”
ไม่เข้าใจ ว่าเขาถามทำไม
“หึ”
ส่งเสียงในลำคอ
ก่อนจะพลิกตัวกลับมาคร่อมตัวผมไว้
“เอส..”
“ผมทำอะไรผิดเหรอปุณ”
ว่าแล้วรวบแขนผมขึ้นมาไว้เหนือหัว
ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟข้างเตียง
“ทำไมทำกับผมแบบนี้”
“นายพูดถึงอะไร” ทำไมเขาดูน่ากลัวแบบนี้ “อย่านะเอส..”
ไม่ทันแล้ว
เขาฉีกเสื้อผม
ก่อนจะกวาดสายตามองไปทั่ว
“เป็นบ้าอะไรเอส”
“หาหลักฐานไง” ว่าแล้วดึงผมให้ลุกขึ้นนั่ง “หลอกให้ผมไว้ใจ แล้วมาหักหลัง”
“เอส..” พยายามยื้อกางเกงเอาไว้ “อย่านะเอส..”
ทั้งฉีกทั้งดึง
จนกางเกงผมหลุดออกไปจากตัว
“มีสติหน่อยสิเอส”
“เงียบ” ตะคอกผมเสียงดัง “อย่าทำให้ผมต้องโมโหไปมากกว่านี้”
.
.
“ฮึก..”
ทำอะไรไม่ได้
นอกจากปล่อยให้เขาพลิกตัวผมไปมา
เพื่อหาหลักฐานบ้าบออะไรสักอย่างที่เขาพูดถึง
.
.
“พอใจหรือยัง” ถามเมื่อเห็นเขาหยุดนิ่งไป “ทีนี้บอกฉันได้หรือยัง ว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
“...”
“เอส”
“ผมเห็น..เห็นคุณกอดกับคุณพุฒ”
“...”
“อยู่กลางห้าง”
กอดกับคุณพุฒงั้นเหรอ?
“ฉันไม่ได้ทำ”
“หยุดโกหกผมสักที..” เขาบีบแขนผม “ผมพยายามแล้ว..”
“...”
“พยายามจะคิดว่ามันไม่ใช่” น้ำตาเขาไหลออกมา “แต่ผมเห็นตำตา”
“เจ็บ..”
“เข้าใจไหมว่าผมเห็นตำตา”
“อย่านะเอส..” ผมร้อง เมื่อถูกกดลงกับเตียง “เอส..”
เซ็กส์ที่เกิดจากความโกรธ
ผมไม่อยากได้
“ปล่อยนะเอส”
“หยุดดิ้นสักที” ยกขาผมขึ้น ก่อนจะแรกตัวเข้ามาทันที “ต้องเป็นมันหรือไง ถึงจะยอม..”
เพี๊ยะ!!
ผมตบหน้าเขา
ไม่ใช่เพราะโกรธ
แต่เพื่อเรียกสติ
“รับความจริงไม่ได้หรือไง”
“อย่านะเอส ฮึก..”
เจ็บทุกครั้งที่เขาขยับตัว
.
.
เจ็บ..
เจ็บมาก..
เพราะความเจ็บบนร่างกาย
มันกำลังลามไปที่หัวใจ
.
.
“อึก..” จุกเมื่อเขาทิ้งตัวลงมาทับ
มันจบหรือยัง
จบแล้วใช่ไหม
ความเข้าใจผิดของเขา
“อ๊ะ..”
เขาลุกขึ้นมา ก่อนจะกัดเข้าที่คอผม
กัดซ้ำๆ อยู่อย่างนั้น เหมือนต้องการแสดงความเป็นเจ้าของ
.
.
“ออกไปได้หรือยัง” ถามเมื่อเขาไม่ยอมถอนตัวออกไป
“ยัง..”
“อ๊ะ..เอส” ผมร้องเมื่อเขาเริ่มขยับตัวอีกครั้ง
ครั้งนี้มันทั้งรุนแรง
และหยาบคายกว่าครั้งแรก
“เชื่อใจฉันอึก..”
พยายามบอกกับเขา
ด้วยคำเดิมๆ
“เชื่อใจฉัน..”
“พอที ผมไม่อยากฟัง”
หมดแล้ว
ความพยายามของผมหมดแล้ว
ผมคงทำได้แค่นี้
ยอมรับโทษที่ตัวเองไม่ได้ทำ
โดยไม่โต้แย้งอะไรอีก
Ma-NuD_LaW
หวานกันบนเตียงตลอด (อย่างที่คนอ่านว่า)
นิยายทุนต่ำ งบไม่พอพาเอสปุณไปหวานนอกสถานที่ :jul3:
+เป็ด ขอบคุณทุกความเห็นครับ :กอด1:
-
:z13:
ปุณน่าสงสาร..... :hao5:
-
เรื่องนี้เหล่าเคะน่่าสงสารที่สุด
-
จะบ้าตายเพราะอิพุฒ
-
ว่าแระต้องเป็นแบบนี้
เข้าอีหรอบเดิมพระเอกโง่
แพ้ทางตัวร้าย
คือมองยังไงเีรื่องนี้
พุฒฺมันก็คือตัวร้ายของเรื่อง
ไม่มีควาามน่าสงสารเลยซักนิด
เพราะมันทำตัวเอง ไม่คิดจะสู้เพื่อคนรัก
แล้วพอเสียไปยังใช้วิธีชั่วๆอีก
เลวจนไม่รู้จะหาคำไหนมาอธิบาย :katai1:
-
อ้าว!!!~ เวรรรรร
กรรมมาลงที่ปุณเฉยเลย
:ling1: :ling1: :ling1:
-
:ling3:
เจ็บปวดมากมายร้ายกาจค่ะ
-
พอดียุ่งๆเลยไม่ค่อยมาติดตาม
เลยหาเวลาชะแวบมาอ่านใหม่ตั้งแต่ต้น
ซึ่งก็รู้สึกหน่วงๆ น้ำตาคลอทุกตอน (แม้ตอนหวาน)
เราว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องทีเรื่องที่ดีมากนะแม้ว่า จะมาแค่ตอนสั้นๆ
และมีเพียงไมากี่ประโยค แต่ว่าแต่ละตอนมันมีความหมาย
ความรู้สึกต่างๆมากมาย จนบางทีเราเผลอมองข้ามไป
อ่านมาถึงตอนล่าสุด คิดว่าน่าจะลงตัวแล้วเรื่องคู่ของพุฒ(รึเปล่า?)
เราเข้าใจเอสนะที่ทำแบบนั้นกับปุณเพราะหึงและกลัวว่าปุณจะกลับไปหาพุฒอีก
เพราะปุณเคยรักพุฒมากมาก่อนแรงหึงเลยทำให้ทำรเายปุณโดยไม่ตั้งใจ
แน่นอนว่าสุดท้าหล้งจากแรงหึงสงบคนที่เสียใจที่สุดก็เอสนััั่นแหละ
รักมากหึงมาก เป็นธรรมดา เอาใจช่วยเอสและปุณ
-
เจ็บเพราะรัก
หักลบกลบหนี้
หายกันนะ
หึหึ
-
เอสโกดจนหน้ามืด :o11:
ในใจลึกๆยังอยากได้พุฒเป็นพระเอกอยู่เพราะพุฒเป็นคนเริ่มเรื่อง หรือว่าจะมีอะไรหักมุมหรือป่าวนะ :m17:
ปล. นิยายเรื่องนี้มันสั้นแต่กระชับ คงมีสัก300ตอนกว่าจะจบ 5555 สั้นไม่ว่าแต่มาบ่อยๆนะ :m5:
-
เดียวคนอ่านจะออกทุนให้
คนแต่งลากพุฒมันไปโยนอ่าวไทยที
:z6: :z6: :z6: :z6:
-
โถ่ปุณ
เอสไม่มีสติ หน้ายังไม่ทันเห็นก็ด่วนสรุปแล้ว หวังว่าเอสจะรู้ความจริงในเร็ววัน และหวังว่าความผิดพลาดครั้งนี้จะเป็นบทเรียนสอนเอสในครั้งต่อไป :mc4:
:jul3:
-
โอ๊ย!!! ตายฉันละอยากจะบ้า
-
:fire: :fire:
-
สงสารปุณอ่ะ
พุฒ คุณไม่ได้รักปุณจริงๆหรอกนะ
คุณอยากเอาชนะ
คุณแค่รู้สึกเหมือนถูกหักหน้าที่เอสแย่งปุณไป
แย่จริงๆ
-
อิเอส อิบร้า
เข้าใจผิดแบบนี้ น้องปุณก็น่าสงสารสิคะ
ดู๊ดูเํธอทำ แต่ก็ชอบนะ หน่วงดี :hao7:
-
พุฒนี่มันเลวจริงๆนะ
-
ทำไมคนเขียนชอบใจร้ายกับปุณจังคะ
แด่คนเขียน...
:z6:
-
กลับมาอ่านอีกที แบบว่า เรื่องราวมันมาขนาดนี้เลยหรอ อ๊าก คุณพุฒทำตัวเป็นตัวร้ายเหมือนในละครเลย ทำแบบนี้ทำมายยย น่าสงสารปุณจริงๆ เอสก็ช่างใจร้าย ไม่ใช้เหตุผลเลย เอาแต่หึงหวง แต่ก็นั่นแหละ สาเหตุมันจากความไม่ไว้ใจ เชื่อใจตั้งแต่ต้น ......รอตอนต่อไปค่ะ
-
ตื่นเช้า
ฝืนตัวลุกขึ้นมา
เอสเช็ดตัว
ใส่เสื้อผ้า
ให้ผมเรียบร้อยแล้ว
‘โทรลางานให้แล้ว’
ข้อความสั้นๆ
ที่แปะไว้บนหัวเตียง
“ก็ยังดี..”
ยังดีที่เขายังห่วงผม
ดูแลผม
ตอนนี้เขาแค่โกรธ
แค่กำลังเข้าใจผิด
อีกไม่นานหรอก
เดี๋ยวเขาก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม
ผมคิดอย่างนั้น
แต่มันกลับไม่ใช่
.
.
สามวันแล้ว
ที่เขารีบออกไปทำงานแต่เช้า
ก่อนที่ผมจะตื่น
และกลับมาตอนดึกๆ
หลังจากผมเข้านอนแล้ว
เหมือนเขาพยายามอย่างมาก
ที่จะหลบหน้าผม
คงเพราะเขาต้องการหลีกเลี่ยงการทะเลาะ
หรือกลัวจะทำให้ผมต้องเจ็บตัวอีก
.
.
“เอส..” ผมเรียก เมือรู้สึกถึงแรงกอด
คงเป็นเพราะสิ่งนี้
ที่ทำให้ผมยังมีความหวังอยู่บ้าง
เพราะเขายังกอดผมอยู่ทุกคืน
ดึงผมไปกอด
เมื่อมั่นใจว่าผมหลับสนิทแล้ว
.
.
“ฟังฉันหน่อยได้ไหม..”
“พอเถอะ” ซบหน้าลงบนต้นคอผม “ผมไม่อยากฟัง”
“เอส..”
“ผมขอร้อง..”
ผมเงียบ
ไม่คิดจะพูดอะไรอีก
เขาคงต้องการเวลา
“ฉันรักนายนะ”
ไม่รู้ว่าเขาอยากฟังหรือเปล่า
แต่ผมก็อยากจะบอก
บอกเพื่อให้เขามั่นใจ
ในความรักของผม
.
.
ครืดดดดดดดดดดด
ตื่นขึ้นมา
เมื่อรู้สึกถึงแรงสั่นจากมือถือ
“ของเอส..” ลุกขึ้นมาพร้อมรอยยิ้ม
เขายังไม่ไปทำงาน
ยืนยันได้จากเสียงน้ำ
ที่ดังออกมาจากห้องน้ำ
ครืดดดดดดดดดดดดดดดด
ผมหยิบมือถือขึ้นมาดูอีกครั้ง
“คุณพุฒ”
โทรมาทำไม?
แล้วทำไมต้องโทรเข้าเบอร์เอส?
กดตัดสาย
ก่อนจะวางมันไว้เหมือนเดิม
ครืดดดดดด
เมื่อเห็นว่าไม่รับ
ก็ส่งข้อความเข้ามาแทน
“ส่งอะไรมา” เหลือบมองประตูห้องน้ำ ก่อนจะหยิบขึ้นมาดู “ใคร”
ภาพคุณพุฒกำลังกอดกับใครบางคน
อยู่ที่หน้าบ้านหลังเก่า ที่ผมเคยอยู่
“ไม่ใช่ฉันแน่ๆ”
กดลบภาพนั้น
แล้วเอาไปวางไว้ที่เดิม
เพราะแบบนี้หรือเปล่า
เอสถึงเข้าใจผิด
เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะคุณพุฒ
เอสทำแบบนั้นกับผมก็เพราะคุณพุฒ
.
.
“หึ”
มันคงหมดเวลาแล้ว
สำหรับความเห็นใจ
และคงถึงเวลา
ที่ผมต้องจบเรื่องนี้สักที
Ma-NuD_LaW
กรุณาอย่าใช้ความรุนแรงกับคนเขียน !
.
.
:laugh:
ขอบคุณทุกความเห็นครับ :pig4:
-
ดีแล้วที่ปุณเห็น
จัดการเด็ดขาดเลยปุณ
ไม่งั้นไม่จบอ่ะ
สงสารเล็กด้วย
-
เอาเลยปุณเราต้องเด็ดขาด สั่งเก็บเลย ! :z4:
อยากให้ Happy กันซักที นี้ก็ตอนที่46แล้ว ดราม่าตั้งแต่ตอนแรกถึงตอนนี้ :hao5: คนอ่านไมเกรนเริ่มมาละ 5555
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
เห็นตัวอีโมชั่นของคนเขียน " :laugh: "
นึกถึงเสียงหัวเราะโรคจิตที่ชอบทรมานจิตใจคนอ่านตัวน้อยๆ :hao7:
มันสั้น...แต่ได้ใจจริงๆ o13
-
ปุณเพิ่งบรรลุสัจธรรมว่าความเห็นใจมันไม่ได้ช่วยทำให้คนเห็นแก่ตัวอย่างพุฒดีขึ้น
:hao7: :hao7: :hao7:
-
:katai1:
-
คุณพุฒนี่เป็นไรมากป่ะ... คนเค้าไม่รัก จะมาตามตื้อเพื่ออะไร เห็นแก่ตัว
-
:โป้ก1:
ลิง
หุหุ
:เหอะ1:
-
อยู่ดีไม่ว่าดี อยากเล่นบทตัวโกงซะงั้นนะคุณพุฒมมมมมมมมมมมมมมมมมม
:m15: :monkeysad: เสียใจอ่า อิช้านอุตส่าห์ทำตัวเป็นแม่ยก
-
สาธุ :call:
-
โปรดถามสักคำ ฉันทำไปเพราะอะไร ก่อนตัดสินใจมองกันไม่ดี
ปุณคราวนี้จัดคุณพุฒให้เจ็บหนักเลยนะ
-
จัดการซะปุณณ์
นายทำได้!
-
สนุกดี อยากรู้เรื่องต่อว่าจะปิดจ็อบกันยังไง
ทางนี้คงเป็นชนกลุ่มน้อย เพราะสนใจพุฒ มองว่าตัวนี้โดดเด่นสุด
มีเบื้องลึกเบื้องหลัง มีรายละเอียดซ้ายขวาบนล่าง ซับซ้อนดี มิติเยอะ
คือชอบมวยลุยๆไฟท์เตอร์มากกว่าไง ...อยากได้ ต้องใช้กำลังชิงมางี้ อิอิ
//ตอนสั้นเนอะ เหมือนทวิตเตอร์จริงๆด้วย #จำไม่ได้แล้วว่าคุณอะไรกล่าวไว้
ใช้เวลาโหลดแต่ละหน้า นานกว่าอ่านแต่ละตอนอีกอ่ะ...มันเป็นสไตล์คุณไปแล้ว 555
-
:ling3:
-
ฆ่ามานนนนนน
ใช่แล้วปุณต้องเด็ดขาดตัดบัวอย่าให้เหลือใย
ตัดใจอย่าอาลัยอาวรณ์(สงสาร)
-
[เล็ก]
ไม่มีคำตอบเรื่องหย่า
จากปากเขา
ไม่บอก
และห้ามถาม
.
.
“เอกสารที่ต้องเซ็นต์ครับ”
“อืม”
วางแฟ้มทั้งหมดให้เขา
แล้วกลับไปนั่งที่โต๊ะ
“เที่ยงนี้อยากกินอะไร”
“อะไรก็ได้ครับ”
อดยิ้มออกมาไม่ได้
เมื่อรู้สึกถึงความใส่ใจ
ที่ผ่านมาทางคำพูดนั้น
นับตั้งแต่วันนั้น
วันที่คุณพิมมาคุยเรื่องหย่า
เขาก็มาค้างกับผมทุกคืน
เราตื่นมาทำงานพร้อมกัน
กินข้าวพร้อมกัน
กลับบ้านพร้อมกัน
มีความสุข
มีความสุขมาก
คงไม่มีอะไรที่ผมอยากได้
มากไปกว่านี้อีกแล้ว
.
.
“เข้าไปไม่ได้นะปุณ” ผมรีบลุกขึ้นเมื่อได้ยินเสียงพี่ปลาร้องห้ามใครบางคน
“ไม่เป็นไร” เขาบอก ก่อนจะวางปากกาลง “คุณปลามีอะไรก็ไปทำเถอะ”
“คะ”
เห็นพี่ปลาทำหน้าลำบากใจเล็กน้อย
แต่ก็ยอมเดินออกไป
“ว่าไง..”
“เลิกยุ่งกับพวกเราสักที” พูดก่อนจะวางกระดาษที่ดูคล้ายเช็คลงบนโต๊ะเขา “อย่าพยายามทำลายครอบครัวผมอีกเลย”
“หึ” เขาหัวเราะ ก่อนจะหยิบกระดาษใบนั้นขึ้นมาดู “เอามาให้ฉันทำไม”
“ผมคืนให้” พูดทั้งที่กำมือแน่น “แล้วจะทยอยคืนที่เหลือให้”
“...”
“เลิกยุ่งกับผมสักที”
ผมยืนนิ่ง พยายามทำความเข้าใจในสิ่งที่พวกเขาพูด
“อะไรที่ให้แล้ว ฉันไม่เคยอยากได้คืน” เขาลุกขึ้น แล้วเดินเข้าไปใกล้
“ถ้างั้นคุณต้องการอะไร เมื่อไรจะออกไปจากชีวิตผมสักที”
“ฉันบอกแล้วไง ว่าขอเวลา”
ขาผมมันก้าวไปอัตโนมัติ
เมื่อเห็นมือนั้นง้างขึ้นมา
เพื่อจะทำร้ายเขา
“ถอยไป” เข้าไปขวาง ก่อนจะผลักออกไปให้ไกลตัวเขา
“ทำบ้าอะไร” เขาผลักผม ทันทีที่ผู้ชายคนนั้นล้มลง
ตุ้บ!
หัวผมกระแทกเข้ากับเหลี่ยมโต๊ะ
.
.
“เป็นอะไรหรือเปล่า” หันไปถามใครอีกคน ทั้งที่เลือดผมกำลังไหล
ที่น้ำตาผมคลอ
ไม่ใช่เพราะเจ็บ
แต่เป็นเพราะน้ำเสียงที่เขาใช้กับคนๆ นั้น
มันแฝงไปด้วยความห่วงใย
มากมาย
จนผมรู้สึกอิจฉา
“ปล่อย”
“ปุณ”
“อย่ามาแตะต้องตัวผม”
เป็นครั้งแรก
ที่ผมเห็นความเจ็บปวด
จากดวงตาของเขา
.
.
“เป็นอะไรหรือเปล่า” เข้ามาช่วย ทั้งที่เพิ่งถูกผมทำร้าย “เลือดไหลแล้ว”
“ไปให้คุณปลาดูแผลให้สิ”
“คะ..ครับ” รับคำทั้งน้ำตา
คำว่า ‘ห่วงใย’
ไม่มีเลยสักนิด
“อย่ายอมเป็นเครื่องมือให้คนเห็นแก่ตัวอีกเลย”
“หมายความว่าไง” หันไปถาม เมื่อได้ยินคำพูดลอยๆ นั่น
“แล้วนายจะรู้เอง”
“ไปทำแผลซะ” เขาเดินมาผลักผม ก่อนจะปิดประตู
ไม่รู้ว่าพวกเขาจะคุย
หรือทะเลาะเรื่องอะไรกันต่อ
เพราะตอนนี้
ผมกำลังสงสัย
สงสัยในคำๆ นั้น
“เครื่องมืองั้นเหรอ”
มันหมายความว่ายังไง?
Ma-NuD_LaW
คุณ OilSweety .. คนเขียนก็ไมเกรนขึ้นละครับ o6
คุณ kanokkan_kathi .. แหมมมมม คนอ่านตัวน้อยๆ เรียกตัวเองซะน่าหมั่นไส้ เอ๊ย! น่ารัก :m14:
คุณ broke-back .. บอกแล้วว่าห้ามรุนแรงกะผม เดี๋ยวจับมานั่งเขกเข่าลงโทษซะเลยนิ :katai1:
คุณ wargroup "ใช้เวลาโหลดแต่ละหน้า นานกว่าอ่านแต่ละตอนอีกอ่ะ" .. เอิ่ม.. :a6:
สุดท้าย .. ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ :กอด1:
-
สงสารเล็กที่สุด ไปจากพุฒเหอะอย่าไปสนใจมัน :hao5:
-
สงสารเล็กอ่ะ
เชื่อปุณเหอะ
คุณพุฒก็พอได้แล้วมั้งงงง
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
สงสารทุกคนยกเว้นคุณพุฒ!!!~
จะทำใจไม่เอาเรื่อง เรื่องที่ผ่านมาเเล้วเชียว แต่พอ มาทำแบบนี้รู้สึกอยากเอามีดไปกระซวกไส้แทนปุณจริงๆ
รอตอนต่อไปค่ะ :hao5:
-
หวังว่าเล็กคงไม่คิดโกรธแค้นอะไรปุณใช่มั้ย o12
ขอให้พุฒไม่เหลือใครในตอนจบ เมียหนี ชู้หาย ธุรกิจล้มละลาย :call:
คนเขียนลืม So Bad .. ร้ายซ่อนรัก ของหนูแล้วหรือหายไปนานอยากอ่านเข้าไปเปิดทุกวันรอคนแต่งอัพ
-
ตอนนี้..บวกเพลงนี้เลย
http://www.youtube.com/watch?v=JkSzoP8o-zY
“ปุณคนนี้ไง ที่พี่บอกว่าเหมือนเรา”
ทิ้งตัวลงกับโซฟา
ก่อนจะใช้นิ้วบีบนวดไปตามสันจมูก
.
.
หลังจากที่ผมออกมาทำแผลได้ไม่นาน
คนชื่อปุณนั่นก็วิ่งออกมาจากห้อง
ยกมือขึ้นเช็ดปากตัวเองแรงๆ
เหมือนกับเพิ่งโดนสิ่งสกปรกมา
พอผมเข้าไปในห้อง
คุณพุฒก็เดินผ่านผมออกมาเสียเฉยๆ
ไม่มอง
ไม่ถามไถ่
ว่าผมจะเจ็บ
หรือต้องการอะไรหรือเปล่า
“นี่มัน เรื่องอะไรกัน”
ภาวนา
อย่าให้เป็นแบบที่ผมคิดเลย
.
.
“อื้อ..”
ส่งเสียงเมื่อถูกใครบางคนรบกวน
ทั้งที่กำลังหลับ
“คุณพุฒ”
มือปัดป่ายสะเปะสะปะ
กลิ่นเหล้าคลุ้งไปทั่วตัว
“ดื่มมาเหรอครับ”
“ปุณ..”
“...” ชะงักมือที่กำลังลูบใบหน้าเขา
เรียกผมว่าปุณงั้นเหรอ?
เรียกผมด้วยชื่อผู้ชายคนนั้นงั้นเหรอ?
“ผมเล็กครับ”
สมเพชตัวเอง
ที่ต้องมาอธิบาย
ให้คนไม่มีสติเข้าใจ
ว่าผมไม่ใช่คนที่เขาคิดถึง
“ปุณ..”
“ผมไม่..”
“เจ็บ” พูดแล้วพรมจูบไปทั่วหน้าผม “เจ็บจะตายอยู่แล้ว”
“...”
“ทำไมไม่รักฉัน..”
“...”
“ทั้งที่ฉันรักนายมากขนาดนี้”
“รักงั้นเหรอครับ”
ตอนนี้
ผมรู้สึกสงสารตัวเองจริงๆ
“ทำไมต้องทิ้งฉัน.. ทำไมไม่รักฉัน”
“หึๆ”
หัวเราะให้กับความโง่ของตัวเอง
ทำไมไม่รู้จักฉุกคิด
ทั้งที่ควรคิดได้ตั้งแต่ครั้งแรก
ที่เขาชวนผมขึ้นเตียงแล้ว
.
.
“ปุณ..”
หลับตาลง
รอรับสัมผัสจากเขา
ทั้งริมฝีปาก
และฝ่ามือที่คุ้นเคย
“ใจร้ายจังนะครับ ฮึก..”
ตัดพ้อต่อว่า
ทั้งที่เขาคงไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ
“ปุณ..”
“ฮึก..”
กลั้นเอาไว้
ทั้งน้ำตา
และความเสียใจ
.
.
ที่ผ่านมา
ตอนที่เขากินข้าวกับผม
หรือกำลังนอนอยู่กับผม
ก็คงจะคิดถึงแต่คนๆ นั้น
.
.
“ตัวแทนสินะครับ” หันไปถามคนที่นอนหลับสนิทอยู่ข้างๆ ตัว
คงไม่ได้รับคำตอบจากเขาเหมือนเช่นเคย
งั้นผมก็ควรหันกลับมาถามตัวเองสินะ
ว่าผมจะทำยังไง?
จะทนรับมันได้ไหม?
“ปุณ..”
“โง่จริงๆ”
ด่าตัวเอง
ก่อนจะยื่นมือไปให้เขา
“อย่าทิ้งฉัน..”
“ผมอยู่ตรงนี้แล้วครับ.. อยู่ข้างๆ คุณตรงนี้”
จะให้ผมเป็นอะไรก็ได้
เมียน้อย
ตัวแทน
หรือแค่เครื่องมือแบบที่คนๆ นั้นพูด
ผมก็ยอมทั้งนั้น
ขอแค่ให้ผมได้อยู่ข้างๆ เขา
ให้ผมเป็นแค่สัตว์เลี้ยง
ที่เลี้ยงเอาไว้เพื่อแก้เหงา
ผมก็ยอม
.
.
“ผมไม่ได้โง่ เพราะรักคุณนะครับ”
แต่ผมยอมโง่
เพื่อที่จะได้รักคุณต่างหาก
Ma-NuD_LaW
เหมือนรู้ตัวนะ .. ว่าตอนที่แล้วมันห่วยมาก :laugh:
แต่งแบบง่วงๆ ขอโทษครับ จะไม่ทำอีกแล้ว :hao5:
แอบตอบคำถามจิ๊ดนึง.. So Bad อยากอัพไวไวเหมือนกัน เดี๋ยวดูพรุ่งนี้ให้อีกทีนะ (ถ้าทำได้นะ T^T) อันนี้บอกไว้ ไม่ได้รับปากนะครับ ฮ่าาาาาาาาาาาา ((ทวงได้ ไม่ว่ากันครับ))
สุดท้าย .. ขอบคุณทุกความเห็นครับ :pig4:
-
:undecided:
ขอยืนไว้อาลัยให้กับคนน่าสงสาร..เล็ก
คนระยำ กรรมที่ก่อ ส่อให้เห็น
คนเลือดเย็น เล่นให้มั่ว ชั่วซ้ำสอง
คนอุบาทว์ ทำพลาดพลั้ง ไม่ยั้งมอง
คนอย่างนี้ คืนสนอง จองทุกข์เวร
..แต่งกลอนนี้เพื่อคุณนะ คุณพุฒ..
ทำตัวเลวเกิน :13223:
:z4: เจี๋ยนลิงๆ
หุหุ
-
ทวงได้ไม่ว่ากัน งั้นของทวงเลย So Bad ละ!!
โอมเพี้ยง ส่งกำลังใจ ส่งพลัง ให้คนแต่ง
มาอัพไวๆ
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:hao5: เล็กเอ๊ย ปล่อยพุฒมันบ้าไป
-
คุณพุฒไม่เคยที่จะเรียนรู้และแก้ไขความผิดพลาดของตัวเองเลย เอาแต่ทำผิดซ้ำๆ
ขอทำนายว่าเมื่อถึงจุดที่น้องเล็กทนไม่ไหวจนต้องหนีไป ไม่มีใครทนคุณพุฒได้หรอก
อยู่คนเดียวไปเถอะนะคนแบบนี้น่ะ
ส่วนน้องเล็กตอนนี้ก็คล้ายๆปุณสมัยแรกๆยอมโง่ ยอมทน ภาวนาให้ถึงจุดที่ทนไม่ไหวเร็วๆสักทีนะ
ทิ้งๆไปเถอะผู้ชายแบบนี้ ขอให้เล็กเจอคนที่เห็นคุณค่าความรักในตัวเล็กเองไวๆแบบที่ปุณเจอเอสนะ
ปล. เมื่อไหร่จะหมดดราม่าคับ ค้างงงงงง เมื่อไหร่เอสปุณจะหวานๆกันสักที
-
:impress3:
-
อยากจะตบอิคุณพุฒ มาลงมารักอะไรตอนนี้ค่ะ?
ถ้ารักทำไม่ทำดีๆกับปุณตอนพี่ปุณรักแกห๊ะ
หึแน่นอนว่่าเมียหลวงของพุฒไม่ผิิดและปุณก็ไม่ผิด
แต่มันผิดที่สันดานแกเฟ้ย พูดและของขึ้น
ติดตามตอนต่อไป
-
เล็ก.... :hao5:
-
เฮ้อ...ชีวิตบัดซบจริงๆเลยเล็กเอ้ย
รักเค้ามาก ก็ต้องทนไปละกัน
เผื่อสักคนเค้าจะหันมาเห็นคุณค่า
เศร้ารับวาเลนไทน์ :sad4:
-
เหนื่อยใจจริงๆ เรื่องนี้ไม่มีถ้าที่ว่าจะจบยังไง ใครคือเพราะเอกกันแน่ หวังว่าไม่จบแบบดราม่านะ :o211:
---------
อยากน้อยปุณก็มาก่อนพิม และตอนนี้ก็หลุดไปจากวงจรอุบาทนี้ไปได้ แต่ก็ไม่100% :z3:
แต่เล็ก ผิดก็ทำ ต่ำก็รู้ .......... :amen:
(ดราม่ามากไปหรือเนี้ยกู) o21
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะ :m14:
-
อะไรอีกล่ะเนี่ยยยยย :ling1: :ling1: :ling1:
-
เมื่อคืนผมฝัน
ฝันว่าคุณพุฒหายไป
.
.
น่าแปลกที่ตื่นมา
ผมก็ไม่เจอเขาจริงๆ
.
.
“พี่ยังไม่เห็นคุณพุฒเข้ามาเลย”
ออฟฟิตก็ยังไม่เข้ามา
.
.
“หมายเลขที่ท่านเรียก..”
โทรไปก็ติดต่อไม่ได้
.
.
“คุณพุฒ..”
รู้สึกใจคอไม่ดี
เมื่อเกิดเหตุการณ์
ที่เหมือนกันกับในความฝัน
.
.
“คุณพุฒไม่ได้กลับมาที่บ้านนะคะ”
.
.
วันทั้งวัน
ที่ผมไม่เจอเขา
คืนทั้งคืน
ที่ผมต้องนอนคนเดียว
ช่วงเวลาแค่ไม่กี่วัน
ที่เราอยู่ด้วยกันตลอดเวลา
มันทำให้ผมเริ่มติดนิสัย
.
.
“อื้อ..” ดีดตัวลุกขึ้นจากที่นอนทันที “คุณหายไปไหนมาครับ”
“ไปหาคุณพิมน่ะ”
“...” คำตอบของเขา ทำให้ผมไม่กล้าถามอะไรต่อ
“เธอไม่สบายนิดหน่อย”
“แล้ว..ดีขึ้นหรือยังครับ”
“อืม..” เขายกมือขึ้นเกลี่ยเส้นผมให้เบาๆ “นายเคยบอกว่าอยากไปทะเล”
“...”
“ไปกันเลยไหม”
“แต่วันนี้ต้องทำงาน”
เขาไม่ชอบขาดงาน
ข้อนี้ผมรู้ดี
และเมื่อรู้
ก็เลยแปลกใจ
“ขาดสักวันสองวัน ไม่เป็นไรหรอก” ส่งยิ้มจางๆ มาให้
รอยยิ้มของเขา
รอยยิ้มที่ผมเห็นแทบจะนับครั้งได้
“เก็บของสิ ฉันจะไปโทรจองที่พัก”
“ครับ”
.
.
เคยแอบอิจฉา
ตอนที่เขาพาคุณพิมกับลูกไปเที่ยว
และเคยแอบฝัน
ว่าสักวันจะได้ไปกับเขาบ้าง
ทั้งที่เคยคิดว่ามันเป็นแค่ฝันลมๆแล้งๆ
แต่วันนี้ มันกลับเกิดขึ้นจริง
ดีใจจนลืมคิด
ถึงเหตุผลที่ทำให้เขาใจดีกับผมแบนี้
Ma-NuD_LaW
+เป็ด :pig4:
:katai5:
-
จะเอาคุณพิมมาอีกทำไมคะ เมื่อไหร่อิ2ตัวนี้ เขียนใบหย่าซักที :seng2ped:
คนเขียนค่ะ เขียนให้มันหย่ากันเถอะ่ค่ะ กราบ! :katai1:
/แด่คนเขียนในตอนนี้ค่ะ :beat:
-
เล็ก แกจงโง่ต่อไปให้คนสมน้ำหน้าเล่น :katai1:
-
เล็ก ก็ยังรักคุณพุฒ..... :hao3: :hao3: :hao3:
-
จะมาไม้ไหนอีกคะคุณพุฒ อยู่ๆก็มาทำดีเล็กอะ
โอ๊ย ฉันละหน่ายกับคุณจริงๆ :seng2ped:
-
สั้น :hao5:
ยิ่งอ่านยิ่งหมั่นไส้ไอ้คุณพุฒ
-
จะไม่ขอร้องสิ่งใด
จะไม่อ้อนวอนอะไร
และจะไม่ทำให้โกรธที่ไหน
เพียงแค่มีคุณ..ก็พอ
ปณิธานของคนจมปรัก งมงาย
.."ความรัก"..
หุหุ
รักคนแต่งจุงเลย
จุ๊บ
-
จะซํ้ารอยเดิมรึเปล่าเนี่ย :hao3:
-
:hao5: :hao4:
-
:ling2: เล็กไม่เข็ด
-
เวลาที่มีความสุขมากที่สุด คือเวลาที่ได้อยู่กับคนที่เรารัก
“ระวังกิ่งไม้” เขาบอกก่อนจะยื่นมือมาบังหัวผมเอาไว้
“ขอบคุณครับ” ยิ้มออกมา
กลั้นความรู้สึกดีใจ
ไม่อยู่จริงๆ
“ขอบคุณนะครับ”
“นายขอบคุณไปแล้ว”
“เรื่องที่พามาเที่ยวทะเล” ส่งยิ้มไปให้เขา “และยอมมาสวนผลไม้นี่ด้วย”
“หึๆ”
เห็นเขาหัวเราะ
ผมก็หัวเราะออกมาบ้าง
มีความสุข
ผมมีความสุขมากจริงๆ
สุขจนอยากจะเก็บช่วงเวลาเหล่านี้เอาไว้ตลอดไป
“อิ่มแล้วก็ไปเถอะ”
“ครับ”
“กินของหวานก่อนแบบนี้ จะกินข้าวได้หรือเปล่า”
ไม่รู้ว่านี่คือคำบ่นหรือเปล่า
รู้แต่ว่าผมยิ้มไปกับมัน
“รีบๆ ไป กินเสร็จจะได้รีบกลับห้อง”
แล้วผม
ก็ถูกดุจนได้
.
.
“เดินเล่นย่อยอาหารก่อนได้ไหมครับ” ถามเมื่อเห็นเขาเอาแต่เงียบ ตั้งแต่ออกจากร้าน “เหนื่อยเหรอครับ”
“เปล่า..” ตอบก่อนจะเดินนำผมลงไปที่หาด
“จับมือได้ไหมครับ”
“...”
“นะครับ ฟ้ามืดแล้วคงไม่มีใครเห็น”
ผมเองก็อยากลองจูงมือคนรัก
เดินไปตามชายหาด
เหมือนๆ กับคนอื่นบ้าง
“อืม..”
เขายื่นมือมาจับมือผมเอาไว้
ก่อนจะออกเดินอีกครั้ง
“ขอบคุณนะครับ”
ขอบคุณจริงๆ
.
.
“อื้อ..คุณพุฒ”
“เบาอ๊ะ..”
บทรักของเขา
ดูรุนแรงกว่าทุกที
“เจ็บ.. เจ็บครับ”
“หยุดร้องสักที”
“ขอโทษ ฮึก..”
ได้แต่อดทน
กลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้
.
.
“พอเถอะครับ”
ร้องห้าม
ก่อนจะยกมือดันไหล่เขา
ครั้งที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้
เมื่อไรเขาจะพอสักที
“ผมไม่ไหวแล้ว”
“แต่ฉันยังไม่พอ”
“ฮึก..”
กัดปากตัวเอง
แล้วทนรับมันต่อไป
ไม่ได้โกรธ
ที่เขาทำรุนแรง
แต่แค่กลัว
กับท่าทีที่เปลี่ยนไป
แบบนี้
ความอ่อนโยนที่ผมได้รับ
ที่สวนผลไม้
หรือที่ริมชายหาดนั่น
มันทำให้ผมโลภ
โลภที่อยากได้รับมันตลอดไป
.
.
“นอนเถอะ” เขาบอก เมื่อถอนตัวออกไปแล้ว “เดี๋ยวฉันเช็ดตัวให้”
“ครับ” รับคำ ก่อนจะหลับตาลง
“นายต้องเข้มแข็ง”
“และผ่านทุกเรื่องไปให้ได้”
ทั้งที่รู้สึกสงสัยกับคำพูดของเขา
แต่ผมก็หมดแรงเกินกว่าจะถาม
นอนพัก เอาแรงไว้ก่อนดีกว่า
เพราะไม่ว่ามันจะเป็นเรื่องอะไร
เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมก็คงจะได้รู้เอง
Ma-NuD_LaW
รู้สึกเหมือนพุฒกะเล็กไม่เคยหวานกันเลย (ขอนิดนึงนะ)
อย่ารุนแรงกะคนเขียนครับ (ผมกลัว) :hao5:
ฝันดีงับ :hao7:
-
โดนกระทำไม่ยั้งแรง
ยังไหวอยู่..เล็ก
ระบายจนพอใจ
ไหวได้อีก..คุณพุฒ
:oo1: ลิง
คงไหวนะ
-
:ling1: :ling1: :ling1:
สงสารเล็ก แต่ชอบจ้า..คนอ่านซาดิส แฮร่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
มาม่าอีกชามกำลังจะเสิร์ฟแล้วรึ :katai2-1:
-
:o12:
-
มีแววว่าว่าจะดีขึ้นมั้ยเนี่ยย :really2:
-
“ฉันยกบ้านกับรถนั่นให้นาย”
“คุณจะทิ้งผมเหรอครับ”
“และถ้านายต้องการอะไรอีกก็บอกมา”
“ที่ทำทุกอย่างก็เพื่อต้องการจะทิ้งผมใช่ไหมครับ”
“...”
เราไม่ได้พูดอะไรกันอีก
ตลอดการเดินทางกลับ
หมดอารมณ์เที่ยว
หมดอารมณ์สนุก
ผมร้องไห้
ในขณะที่เขาไม่ใส่ใจ
ได้แต่ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาเงียบๆ
ไม่สะอื้น
ไม่ฟูมฟาย
มีเพียงแค่หยดน้ำตา
เท่านั้นจริงๆ
.
.
“อย่าทิ้งผมไปเลยนะครับ”
ที่สุดผมก็ทนไม่ไหว
ต้องพูดมันออกไป
“ไว้คุยพรุ่งนี้ วันนี้ฉันง่วง”
“...”
คิดสิคิด
ว่าผมทำอะไรให้เขาไม่พอใจหรือเปล่า
เขาถึงได้คิดจะทิ้งผมไปแบบนี้
“คุณพุฒ”
“คุณฮึก..”
ไหลออกมาอีกจนได้
ทำไมผมถึงได้อ่อนแอขนาดนี้นะ
“ทำไม”
“ทำไม”
ได้แต่ถามตัวเองแบบนั้น
ซ้ำๆ ตลอดคืน
.
.
“เล็ก”
“อื้อ..”
“ทำไมไม่ขึ้นไปนอนข้างบน”
ผมลืมตาขึ้นมา
แสงแดดจ้าขนาดนี้
คงจะสายแล้ว
“ลุก..”
ผมนั่งนิ่ง
ไม่คิดจะลุกขึ้นตามแรงฉุด
“บอกให้ลุกไง”
“...”
“ตามใจ”
“อย่าทิ้งผมไปนะครับ”
กอดขาเขาเอาไว้
ก่อนน้ำตาจะไหลออกมา
“ผมยอมแล้ว..ยอมทุกอย่าง”
ผมคิดมาแล้วทั้งคืน
ไม่ว่าจะให้ทำอะไร
ผมก็ยอม
ยอมทุกอย่าง
เพื่อไม่ให้เขาทิ้งผมไป
“ฉันทำแบบนั้นไม่ได้”
“ทำไมฮึก..” กำชายเสื้อเขาเอาไว้แน่น “เพราะผู้ชายคนนั้นเหรอครับ”
“...”
“ผมยอม..จะเรียกผมด้วยชื่อของเขาก็ได้ฮึก..”
“...”
“จะนอนกับผม แล้วคิดถึงแต่หน้าเขาก็ได้..”
“...”
“ขอแค่อย่าทิ้งผมไป..”
“คุณพิมท้อง” ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ ก่อนจะลูบเบาๆ บนหัวผม “ฉันต้องรักษาครอบครัวเอาไว้”
“แล้วไงครับ”
“...”
“ก็แค่ทำเหมือนที่ผ่านมา” ยกมือขึ้นปาดน้ำตาตัวเอง “ผมสัญญาจะไม่เรียกร้อง”
“...”
“ไม่ทำให้คุณต้องรำคาญ”
“พอเถอะเล็ก” ดันตัวผมที่กำลังเข้าไปกอด “ฉันเองก็ต้องรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับคุณพิม”
“ฮึก..”
“อย่าเสียเวลากับคนอย่างฉันเลย”
“ฮึก..”
“นายควรเจอคนที่ดีกว่านี้”
ลุกขึ้นหยิบกุญแจรถ
ก่อนจะเดินออกไป
“คุณพุฒฮึก..”
ผมไม่ยอม
ไม่อยากยอม
ผมเองก็รักเขา
แล้วทำไมต้องมีแต่ผม
ที่เป็นฝ่ายสูญเสีย
Ma-NuD_LaW
อีกนิดนึง..อีกนิดนึง
:katai4:
ไว้พบกันใหม่ตอนหน้าครับ ((เพิ่งคิดคำลงท้ายได้ใหม่ :z6: ))
ปล.สามีตีตราสนุกมาก ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาา
-
โอ้ยยย สงสารเล็ก แต่ว่า....เล็กควรจะทำอะไรนะ เพื่อให้คุณพุตได้รับบทเรียนบ้าง
-
มันใช่เวลาท้องไหมคุณพิมมมมมม :m31:
ขอบคุณจ้า :pig4:
-
ช่างน่าสมเพชเล็กซะจริง คือไม่สงสารเลยด้วยซ้ำ ฮ่าๆๆๆๆๆ(หัวเราะเยาะ)
เป็นนิยายวายเรื่องแรกที่อ่านแล้วไม่ได้เกลียดชะนีอย่างคุณพิม
เพราะขนาดรู้ว่าสามีมีคนอื่นยังไม่ไปตามราวี แต่ยังอดทน
ไม่รู้ว่าเพราะรักหรือหน้าทีี่ แต่ดูแล้วก็เหมือนคุณพิมพ์ไม่ได้รักพุฒนะ
เหมือนทำไปตามหน้าที่ภรรยา แต่คงเจ็บปวดน่าดู
แต่รู้สึกว่าเธอน่าสงสารที่ต้องแต่งงานกับผู้ชายเลวๆ
สันดารตัวเงินตัวทองอย่างไอ้พุฒ ซึ่งเป็นผู้ชายที่น่าขยะแขยงสิ้นดี
เมื่อไหร่กรรมจะตามสนองพุฒแบบจัดหนักจัดเต็มซักที
ใจจริงอยากให้ปุณกับเอสเอาคืนมั่ง จะได้สะใจ :katai1:
-
เล็กนี่คล้ายปุณเมื่อก่อนจริงๆด้วย :hao5:
คุณพุฒ เราจะได้เห็นคุณทำตัวดีแล้วมีความสุขตอนไหนมั้ยนะ
สงสารพิมด้วยอ่ะ ไม่น่าเลย
โทษย่าคุณพุฒได้มั้ยเนี่ย
-
อะไรเนี้ยอีคุณพิมก็ขยันท้องจังนะคะ ! ทั้งที่รู้ว่าพุฒไม่ได้รักยังจะมายอมให้เข้าเอา หรือคุณย่าบังคับ หรืออะไร คุณเขียนช่วยทำให้มันกระจ่างหน่อยนะ เพราะมันไม่มีเหตุผลเลยที่อยู่ดีๆยัยพิมท้องทั้งๆที่รู้ว่าผัวเป็นเกย์ :katai1:
โอ๊ยยยยย ปวดหมองง เรื่องนี้มีกี่ตอนเนี้ยคนเขียนนนนน รู้สึกว่านับวันมันยิ่งดราม่าขึ้น ไม่มีท่าทีจะจบเลย :o211:
-
:z6:
-
[พุฒ]
“แม่ไม่รู้ว่าพวกเรามีปัญหาอะไรกัน ยัยพิมถึงได้หอบผ้าหอบผ่อนกลับมาอยู่บ้านแบบนี้”
“...”
“แต่ตอนนี้ยัยพิมกำลังท้อง ลองคิดเรื่องหย่าดูอีกทีดีไหม”
คำพูดของคุณแม่คุณพิม
ไม่ได้ต่างจากสิ่งที่คุณย่าพูดกับผม
.
.
“พิมจะลองให้โอกาสคุณอีกครั้ง”
“เพื่อลูก”
สิ่งที่เธอบอก
เมื่อผมคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ
พร้อมกับคำสัญญา
คำสัญญาที่ว่า
ผมจะเริ่มต้นใหม่
ละทิ้งความรัก
ละทิ้งความเห็นแก่ตัว
แล้วกลับมาเป็นพ่อ
เป็นสามีที่ดี
.
.
“ฉันฝากงานให้แล้ว นายสามารถไปเริ่มงานได้ทันที”
“ผมยังไม่พร้อมครับ”
“เล็ก”
“ขอแค่เวลาก็ไม่ได้เหรอครับ”
“ฉันจะไม่พูดเรื่องนี้แล้ว”
“สามเดือน ไม่สิ..เดือนเดียวก็ได้ ขอเวลาผมทำใจก่อน ฮึก..”
“ไม่ได้..”
ผมหลบหน้าเขา
เมื่อตกลงกันไม่ได้
เปล่าประโยชน์
ที่จะไปพบ
หรือคุยกันอีก
เสียเวลา
และทำให้เขาเสียใจเปล่าๆ
.
.
ครืดดดดดดดดดดดดดดดด
มองมือถือที่กำลังสั่น
ก่อนจะกดตัดสาย
ไม่ควรให้ความหวัง
และไม่ควรทำร้ายเขาอีก
‘ทำไมครับ’
‘ทำไมต้องทิ้งผม’
‘จะทิ้งผมจริงๆ ใช่ไหมครับ’
หลายข้อความที่เขาส่งเข้ามา
ผมเปิดอ่าน
แต่ไม่ได้ตอบอะไร
‘อยากเห็นผมตายใช่ไหม’
ผมยังคงนิ่ง
‘ผมจะตายให้คุณดู’
วางมือถือกลับลงไปที่เดิม
ใช่ว่าผมไม่ใส่ใจ
หรือไม่แยแสเขา
ผมแค่ไม่เชื่อ
ว่าบนโลกนี้
จะมีใครที่ไม่รักตัวเอง
ขนาดยอมตายเพื่อความรัก
จะมียกเว้นก็แค่ปุณ
กับหมอนั่นละมั้ง
.
.
ครืดดดดดดดดดดดดดดดดด
คราวนี้เป็นข้อความภาพ
“บ้าชิบ” ผมสบถ “เป็นบ้าไปแล้วหรือไง”
ลุกขึ้น
หยิบกุญแจรถ
ก่อนจะรีบไปหาเขา
ภาพเขานอนนิ่ง
จมกองเลือดอยู่บนพื้น
ทำให้ผมใจหาย
“อย่าเป็นอะไรนะ”
“อย่าต้องมาตายเพราะคนอย่างฉันเลย”
.
.
เขาใช้มีดกรีดลงบนแขนตัวเองหลายแผล
เสียเลือดมาก
แต่ยังพอมีสติ
“อย่าทิ้งผม”
“อย่าทิ้งผม”
เขาพร่ำพูดแต่คำนี้
ตลอดทางที่ผมพาเขาไปโรงพยาบาล
ยังมีอยู่
ยังมีอยู่จริงๆ
คนโง่ๆ
ที่ยอมตายเพื่อความรัก
Ma-NuD_LaW
นิยายน้ำเน่า :jul3:
คือจำตอนที่คุณพิมรู้เรื่องปุณได้ป่ะ??? ท้องนี้มาจากคืนนั้นแหละ :hao7:
ฝันดีครับ :katai5:
:z13: คนอ่าน
-
:z13: คนเขียน
ไปลงนรกเสียเถอะที่รักฉันจะลงโทษเธอ....... o18 :fire:
อ๋อ เข้าใจละ ไม่อยากให้พุฒได้คู่กับยัยพิม เพราะนี้คือนิยายY เราไม่แฮปปี้ถ้าชะนีมีคู่ 55555 ล้อเล่ง แต่ก็ไม่อยากให้พุฒคู่กับเล็กด้วย
แต่สรุปง่ายๆว่า พุฒกับเล็กก็เห็นแก่ตัวเหมือนกัน :katai1:
ปอลิง. แต่พุฒนี้เกินจะรักษาแล้ว
-
ไงละคุณพุฒ อยากมาล้อเล่นกับความรักของเล็กดีนัก
สมน้ำหน้า ชิส์ๆๆๆๆๆๆ
-
:katai1: :katai1: โอยคุณพุฒ ตูจะบ้าตาย
ทั้งสงสาร ทั้งหมั่นไส้ ไม่รู้จะอะไรดี คุณพุฒทำไมทำตัวแบบนี้
ส่วนเล็กก็เอ่อ .......
ทั้งที่เริ่มจะคิดว่ามันรู้จักคำว่ารัก แต่แค่จัดการความรักไม่เป็น
แต่ตอนนี้ ทำไมเริ่มรู้สึกว่าพุฒมันไม่ได้เก็บความรู้สึกเก่ง แต่มันพยายามจะทำตัวให้ไม่มีหัวใจ
แต่ไม่รู้ว่ามันทำเพื่ออะไร ไม่เข้าใจคุณพุฒเว้ยยยยยยยยยยยยยยยย
-
นึกว่าจะมาย้ำสองรอบว่า "นี้คือนิยายY เราไม่แฮปปี้ถ้าชะนีมีคู่"
:laugh:
-
อย่าพร่ำเพ้อ เหม่อลอย เหมือนคอยบ้า
อย่าค้นหา ถามความรัก พักที่ไหน
อย่าคร่ำครวญ จวนจะตาย ทำ..ทำไม
หยุดสงสัย ที่ทิ้งไป ไม่รักเลย
สามีตีลิง..หนุกจัง
กร๊ากกกก
+1 จ้า
-
คุณพิมนี้ก็ขยันท้องง่ายจริง ไม่รู้จักยาคุมเหรอคุณพิม ตลอดๆๆๆๆๆๆๆ
-
ยัยคุณพิมนี้ก้อติดง่ายละเกินนนนนนนนน. พันธุ์ลูกดกรึไงค่าาาาา
แม่คู้ณณณณ =_=
-
โอยยยค้างงงงงงงงง มันอยากจะอ่านทั้งวันมั้งคืนนน
-
:mew4: :mew6:
-
รอปุณกะเอสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
-
ลูกคนที่สองแล้วสินะ.. หรือลูกคนแรก? อ่านแล้วงงเอง... แต่เล็ก... ตื่นเถอะ ไอ้พุฒก็แค่ผู้ชายเลวๆเห็นแก่ตัว
-
:z6: พุฒิ :z6:
-
โอ๊ย กุจะเป็นลม ดมยาดมแป๊ป
:hao5:
-
“ให้ผมอยู่ในสถานะไหนก็ได้”
“ขอแค่ได้อยู่กับคุณ”
ทั้งขอร้อง
ทั้งอ้อนวอน
“ผมจะทำให้คุณไม่มีความสุข”
“อย่าหวังว่าจะทิ้งผมได้ง่ายๆ”
และทำ
แม้กระทั่งข่มขู่ผม
.
.
“งี่เง่าจริงๆ”
ที่ผ่านมา
ไม่ว่าปัญหาอะไร
เรื่องใหญ่แค่ไหน
ผมก็ผ่านมันมาได้
แล้วทำไมกับอีแค่ผู้ชายตัวเล็กๆ คนเดียว
ผมกลับคิดหาทางออกไม่เจอ
.
.
ผมไม่ได้รักเล็ก
และผมก็ไม่ได้รักคุณพิม
แต่ผมรักลูก
และนั่นก็เป็นเหตุผล
ที่ผมเลือกจะรักษาครอบครัวเอาไว้
แต่เขากลับทำให้เรื่องทุกอย่างมันยุ่งยากขึ้น
ด้วยการเอาชีวิตเข้ามาเดิมพันกับผมแบบนี้
.
.
“หึๆ”
เพิ่งเข้าใจความรู้สึกของปุณก็วันนี้
การถูกคนที่ไม่รักคอยตามตื้อ
มันเป็นอย่างนี้นี่เอง
ทั้งหงุดหงิด
ทั้งรำคาญใจ
จนอาจถึงขั้นขยะแขยง
เพราะอย่างนี้
ปุณถึงได้พูดจารุนแรง
เพื่อทำร้ายผม
ได้มากมายแบบนั้น
.
.
“ผมเกลียดคุณ”
“ปุณ”
“เกลียด..เกลียด..เกลียดที่สุด”
“...”
“เลิกใช้วิธีสกปรก มาทำลายครอบครัวผมสักที”
“หึ”
น่าขำนะครับ
แค่คำว่าเกลียด
ก็ทำให้ผมเจ็บได้มากขนาดนี้
“คิดว่าเงินแค่นี้ มันจะขจัดฉันออกไปจากชีวิตนายได้งั้นเหรอ”
ผมหยิบเช็คที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา
ก่อนจะฉีกมันทิ้ง
“แล้วคุณจะเอายังไง”
“กลับมาเป็นของฉันสิ”
“เลิกพูดแบบนี้สักที” โวยวายก่อนจะเข้ามาทุบหน้าอกผมไม่หยุด “เรื่องของเรามันจบไปแล้ว มันจบไปนานแล้วได้ยินไหม”
“ปุณ..” ช่วยพยุง เมื่อจู่ๆ เขาก็ทรุดลงไปนั่ง “เป็นอะไร”
“ผมเหนื่อย”
“...”
“เหนื่อยที่จะไล่คุณแล้ว”
“งั้นก็กลับมาสิ”
คำพูดโง่ๆ
ของคนโง่ๆ แบบผม
“กลับมาเป็นของฉัน”
“ฮึก..”
“เป็นคนที่ฉันรักแค่คนเดียว”
“พอเถอะครับ” เขายกมือขึ้นปาดน้ำตาตัวเอง “เลิกทำแบบนี้สักที”
“...”
“ผมมาไกลเกินกว่าจะกลับไปแล้ว”
“...”
“ผมรักเอสฮึก..” เขาพยายามกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ “รักจนคิดว่าชีวิตนี้คงขาดเขาไม่ได้”
“ปุณ..”
“ปล่อยผมไปเถอะนะครับ”
นาทีนั้น
ผมเหมือนหมดแรง
หมดแล้ว
หมดทุกอย่าง
เรี่ยวแรงที่จะรั้ง
จะดึงเขาเอาไว้
หมดไปไม่เหลือ
“ถ้าฉันยอม” อดไม่ได้ที่เอื้อมมือไปลูบแก้มเขา “นายจะให้อะไรฉันสักอย่างได้ไหม”
“...”
“อย่าเกลียดฉัน”
แค่นี้เอง
สิ่งที่ผมอยากได้
เพราะผมทน
เห็นเขาเกลียดผมไม่ได้จริงๆ
“ขอจูบนายสักครั้งได้ไหม”
“...”
“ครั้งสุดท้าย”
แค่ความทรงจำครั้งสุดท้าย
“ผม..ผม”
เกลี่ยนิ้วไปตามริมฝีปาก
ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้
เข้าหลับตาแน่น
ตอนริมผีปากของเราสัมผัสกัน
“อื้อ..” ผลักผมออกเต็มแรง “ผมทำไม่ได้”
“หึ” ผมแค่นหัวเราะ “รู้สึกผิดหรือไง”
“ไม่ใช่..ผมไม่ได้รู้สึกผิดกับเอส” น้ำตาเขาไหลออกมาอีกแล้ว “แต่เพราะผมไม่อยากทำ”
“...”
“ร่างกายผมมันไม่ได้ต้องการคุณอีกแล้ว” ยกมือขึ้นมากุมที่หน้าอก “หัวใจของผมก็เหมือนกัน”
จบแล้วสินะ
มันคงจะจบแล้วจริงๆ
“นายไปเถอะ”
สายไปแล้ว
สายเกินกว่าที่ยื้อ
“แล้วอย่ากลับมาที่นี่อีก”
อย่ากลับมาในชีวิตผมอีก
ไม่อย่างนั้น
ผมคงจะปล่อยเขาไปไม่ได้อีก
แค่วันนี้
ตอนนี้เท่านั้น
ช่วยหายไป
แล้วอย่าหลงเหลือร่องรอยอะไร
ให้ฉันต้องตามหานายอีก
Ma-NuD_LaW
ท้องนี้..ลูกคนที่สามครับ :hao7:
อยากเขียนเอสปุณเหมือนกันเนอะ เบื่ออีพุฒ :katai4:
ขอบคุณทุกความเห็นครับ :pig4:
ปล. คุณ broke-back .. เหมือนจ้องจะรังแกผมตลอดอ่ะ ใจร้าย :hao5:
-
ไม่ได้มาอ่านนาน
เจอประโยคที่ว่า
ผมไม่ได้รักเล็ก แล้วจี๊ดขึ้นทันที พุฒนายใจร้ายมาก :hao5:
-
อยากจะต่อยโน็ตบุ๊ค (แต่ซื้อมาแพงเสียดาย 555) อะไรของแกนักหนาพุฒ จากที่เราเกลียดพุฒมากๆ มันกลายเป็นเฉยๆไปซะแล้ว ขี้เกียจเกลียดให้รกสมอง o18
ิ
ปล. คุณพุฒเลิกผลิตลูกได้แล้วสงสารเด็กมันมีพ่อเลวๆ
-
:really2:
เมื่อไม่รัก อยากให้รัก มากนักหนา
เมื่อไม่มา อยากให้มา บ้าไหลหลง
แต่อยากรัก ไม่ให้รัก ชักงวยงง
อยากมาหา แต่ไสส่ง จงกลับไป
เฮ้อออออ..ใจคน
วนเวียนอยู่กับความรัก
ตะเอง
:oo1:
เม้าท์เท่นมั้งคิ
อิอิ
-
เมื่่อไรคุณพุฒจะเลิกก่อเรื่องสักที
เราเบื่อคุณพุฒแล้วนะ สร้างความร้าวฉานให้ครอบครัวปุณทำไมอะ
ลูกเมียตัวเองก็มี กลับไปดูแลสิ :z6:
-
มายาวๆ แบบนี้ ช๊อบชอบจ้า :mew1: :mew1:
-
:hao5: แอบสงสารมัน แต่มันทำตัวเอง
-
ลุ้นกันต่อไป
-
คืนนี้คุณพุฒ.ไม่มา
โอ๊ยยยยยย
:serius2:
-
เหตุเกิดจากตัวคุณพุฒทุกอย่าง
:katai5: :katai5: :katai5:
-
คืนนี้คุณพุฒ.ไม่มา
โอ๊ยยยยยย
:serius2:
ขอโทษครับ .. ผมไปเชียงใหม่มา :ling3:
เดี๋ยวจะรีบปั่นมาส่งนะครับ
ขอโทษทุกคนด้วย :hao5:
-
ขอโทษครับ .. ผมไปเชียงใหม่มา :ling3:
เดี๋ยวจะรีบปั่นมาส่งนะครับ
ขอโทษทุกคนด้วย :hao5:
เชียงใหม่ไปเที่ยวแถวไหนมาบ้างครับ
ผมก็คนเชียงใหม่
รอๆ
-
ปิ๊กบ้าน..ม่วนก่ะ
กึ๊ดฮอดเน้อออ
ด๋ำดื๋ยยยย
ฮ่าฮ่า
-
อ่านมาตลอดแต่เพิ่งมาเม้นเพราะสงสารคุณพิม
แหม!!!!!!..... คุณ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ คุ๊ณณณณ..
ทำไงได้คนมันรักทำไงก็รัก ถึงสามีจะเป็นแบบนี้
ก็ยังรัก บางคนถูกทารุณโหดร้ายยังไม่เลิกเลย
แล้วคุณพิมก็นะ รักสามีถึงจะรู้ว่าเป็นเกย์แต่ก็รัก
อภัยให้เถอะนะ แต่คุณพุฒไม่สมควรจะยกโทษ
จัดไปแบบอยากตายก็ไม่สามารถตายได้....
-
[ปุณ]
ยากจะหาความเชื่อใจในความรัก..
ยิ่งรักมาก ก็ยิ่งหายากมากเท่านั้น..
“คุณไปทำไม..คุณไปที่นั่นทำไม”
“ฟังฉันก่อนสิเอส..”
ต่อว่า
โดยไม่คิดจะฟังคำอธิบาย
“ผมเบื่อที่จะฟังคำแก้ตัวของคุณแล้ว”
“เอส..”
คนๆ นั้น
คนที่นายเห็นคนนั้น
ไม่ใช่ฉัน
ได้แต่บอกกับตัวเอง
เมื่อเขาไม่ยอมฟังอะไร
.
.
“เจ็บ..”
“พอก่อน..เอส”
ทั้งความรัก
ทั้งอ้อมกอด
ไม่อ่อนโยนเหมือนก่อน
.
.
“วันนี้ผมกลับดึก ไม่ต้องรอกินข้าว”
“ทำไมมานอนตรงนี้ บอกแล้วไงว่าไม่ต้องรอ”
ถึงจะเลิกทะเลาะกันแล้ว
แต่มันก็ยังไม่เหมือนเดิมอยู่ดี
.
.
“ผมไปสัมมนาที่ตราดห้าวัน”
“เอส..”
ไม่มีกอด
หรือจูบบอกลา
ทั้งที่จะไม่เจอกันตั้งเกือบอาทิตย์
“เมื่อไรมันจะเหมือนเดิม”
ได้แต่พูดกับแผ่นหลังของเขา
ที่กำลังเดินห่างออกไป
“เมื่อไรนายจะกลับมาเป็นคนเดิม”
นายคนนั้น..
คนที่พร้อมจะฟังทุกคำพูดของฉัน
และนายคนนั้น..
คนที่พร้อมจะเชื่อใจฉันเสมอ
นายคนนั้นหายไปอยู่ที่ไหน
“ไปด้วยกันเถอะ”
“เอส..” ก้มมองแขนตัวเอง ที่ถูกเขาจับเอาไว้
“ไปกับผม”
“อืม..”
ถึงจะแปลกใจที่จู่ๆ เขาก็หันกลับมา
แต่ผมก็ไม่อยากเสียเวลาที่จะต้องปฏิเสธมัน
เพราะทุกเวลาที่ได้อยู่กับเขา
มันมีค่ามากเกินกว่าที่ผมจะทำเรื่องไร้สาระแบบนั้น
“ไปเก็บของเถอะ เดี๋ยวผมโทรไปลางานให้”
“อืม..” บอกแล้วรีบขึ้นมาเก็บเสื้อผ้า
ผมหวังนะ..
หวังว่าช่วงที่เราไปตราดนี้
จะช่วยเรียกความเชื่อใจของเขากลับมา
ผมหวังแบบนั้น
และหวังมากจริงๆ
Ma-NuD_LaW
สั้นกุด :hao7:
คุณ deshiwa .. วนเวียนอยู่แถว ม.แม่โจ้อ่ะครับ พอดีน้องชายรับปริญญา ((มันรับก่อนพี่น่ะ)) แว๊บเข้าเมืองแค่วันเดียว ซึ่งดันเป็นธุระซะจริงๆ และนอกนั้น เลี้ยงหลานจ้า.. หลานสองคน วุ่นวายดีจริงๆ ฮ่าาาาาาาาา ((พล่ามซะยาวเลย คริคริ))
คุณ broke-back .. ม่วนขนาด เลี้ยงหลานอิดขนาด :hao3: แต่คิดฮอดอีหลีจ้า ลาวคัก!! ((แซวเล่นจ๊ะ :hao7:)) ขอโทษที่ทำให้คิดถึงนะ ((เหรอ??)) :laugh:
คุณ Yร้าย .. นั่นแหละนะ ทั้งความรัก ทั้งอะไรหลายๆ อย่าง เช่นเรื่องท้องเรื่องลูก เหตุผลคุณเธอมีเยอะ ที่จะให้อภัยและยอมคืนดีกับสามี ฮ่าาาาาาาาาาาาา :katai5:
กดบวกรัวๆ :pig4:
-
ตอนหน้าก็คงจะกลับมาหน่วงอีกรอบ :katai1:
-
โอยยย นี่มันชีวิตรันทดของมนุษย์ปุณแท้ๆ :เฮ้อ:
โดนตลอด
-
คนเขียนหายไปนานมากกก :fire: มาต่อเยอะๆได้มั้ย แล้วจะยกโทษให้ อิอิ.... :ling1:
-
อ่อ แม่โจ้ นอกเมืองนิดหนึ่ง
สรุปแล้ว พระเอกนายเอกจะกลับมารักกันเหมือนเดิมไหม
ถ้าจะกลับมารักกันก็ยากอยู่เพราะพระเอก มรเมียมีลูกแล้ว
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:ling3: :ling3: :ling3:
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
อ่อนเพลียละเหี่ยใจ ....
มันจะหน่วงกันไปถึงไหน...
จะไม่สมหวังกันซักคนเลยใช่มั๊ย?....
เอาให้ขาดใจตายกันไปข้างนึงเลยซิ...
มันอยากจะบ้าาาาาาาา...
-
ไม่มีบทคุณพุฒ
เราไม่ยอม
:ling1:
:impress3: พุฒๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อิอิ
-
มาตามอ่านอีกคน
อ่านถึง28แล้ว
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
งนเงียนกลับมาอ่าน
เมื่อไหร่จะมาต่อน๊อ
-
สั้นจนอยากจะรัดคอแล้วตีเข่าคนเขียน
:z6:
-
:z6:
-
:katai1: :katai1:
-
ใครเป็นคนวัด ไอ้สิ่งที่เรียกว่า ความเหมาะสม
“ผมออกห้องประชุมบ่ายสาม คุณอยู่คนเดียวได้ใช่ไหม”
“อืม”
หามื้อเช้ากินเอง
เพราะเขาต้องทำงาน
.
.
[จำได้ว่าทะเลที่นี่ดูสวยมาก ตอนที่ได้เดินจับมือกับนายเมื่อคราวก่อน]
ยิ้มกับข้อความ
ที่เพิ่งกดส่งไปให้
และแอบคิดว่า
เขาก็คงยิ้มอยู่เช่นกัน
[อย่าลืมมื้อเที่ยง]
ยกแขนขึ้นดูเวลาที่ข้อมือ
หลังจากได้รับข้อความของเขา
“ว่าแล้ว ทำไมแสบท้อง”
บ่นเบาๆ กับตัวเอง
ก่อนจะเดินเลาะไปตามชายหาด
ตรงไปร้านที่เคยทานกับเขาเมื่อคราวก่อน
.
.
“ครบรอบสองปีสินะ” ลูบเบาๆ บนโต๊ะที่ตัวเองนั่ง “โชคดีจัง ที่ได้นั่งที่เดิม”
“รับอะไรดีครับ”
“อ่อ..เอ่อ” ส่งยิ้มให้แล้วรีบหยิบเมนูขึ้นมา
“ปลาหมึกนึ่งมะนาว ต้มจืดปลาหมึกยัดไส้ ปลาหมึกผัดน้ำพริกเผา”
เลือกสั่งอะไร
ที่กินได้ง่ายๆ
เพราะวันนี้
ไม่มีเขามาคอยดูแล
“ทวนรายการนะครับ ปลาหมึกนึ่งมะนาว ต้มจืดปลาหมึกยัดไส้ ปลาหมึกผัดน้ำพริกเผา รอสักครู่นะครับ”
“เอ่อ..ขอกุ้งเผาด้วยครับ”
สั่งมาจนได้
เมนูที่ชอบสั่งเป็นประจำ
เมื่อมากินกับเขา
.
.
รอไม่นาน อาหารก็มาเสิร์ฟ
กดถ่ายรูปอาหารทุกอย่างที่วางบนโต๊ะ
แล้วกดส่งไปให้เขา
[คงดีกว่านี้ ถ้าได้มากินกับนาย]
โต๊ะอื่นมาเป็นคู่ๆ
ไม่ก็มากันทั้งครอบครัว
ในขณะที่ผมต้องนั่งอยู่คนเดียว
“งี่เง่าอะไรเนี้ย”
ได้แต่บ่นกับตัวเอง
เมื่อทำอะไรไม่ได้มากกว่านั้น
ผมวางช้อนส้อมลง
แล้วใช้มือหยิบกุ้งขึ้นมาแกะ
ถ้าเอสมาด้วย
ผมคงไม่ต้องมานั่งแกะมันเอง
.
.
“งี่เง่าๆ”
“บ่นอะไร”
“เอส”
ตกใจ
ที่จู่ๆ เขาก็มาอยู่ตรงหน้า
“มะ..มาได้ไง”
“กินข้าวไง”
“...”
“ขอจานเพิ่มอีกชุดครับ” หันกลับมามองผม “เดี๋ยวผมแกะให้”
“ขอบคุณนะ”
ได้แต่ยิ้ม
มองเขาแกะกุ้ง
ตัวที่เพิ่งหยิบไปจากมือผม
“ทำไมไม่สั่งปู”
“ก็..”
“แกะไม่เป็น” ละสายตาจากกุ้งในมือ “เพิ่มปูนึ่งครับ”
“ขอบคุณนะ”
เขาไม่ตอบอะไรอีก
ทำแค่ก้มลงแกะกุ้งในมือ
แค่นี้ก็พอแล้ว
ถึงเขาจะไม่ได้ยิ้มตลอดเวลาเหมือนเมื่อก่อน
แต่ก็ไม่ถึงกับเย็นชามากเกินไปนัก
ยังไงมันก็ดีกว่าที่ผมคาดคิดเอาไว้ล่ะนะ
“รีบๆ กินเถอะ เดี๋ยวผมต้องเข้าประชุมต่อ”
“อื้ม..”
หยิบกุ้งกับปูที่เขาแกะให้
ใส่เข้าปากก่อนจะเคี้ยวทั้งรอยยิ้ม
อร่อย
อร่อยมาก
อร่อยจนลืมปลาหมึกที่กินได้ง่ายๆ
.
.
“ขอบคุณนะ” บอกแล้วปล่อยมือเขา เมื่อเห็นว่ามาถึงหน้าห้องประชุมแล้ว
“หายไปไหนมาเอส”
“คุณดา..” เรียกเธอเสียงแผ่ว “ขอโทษครับ ผมลืมบอกคุณไว้ก่อน”
“ช่างเถอะค่ะ รีบเข้าไปข้างในดีกว่า” บอกแล้วฉุดมือเขา “ขอตัวนะคะ”
“...”
ใจอยากจะดึงมือเขาออกมา
แล้วผลักเธอให้ออกห่างพวกเรา
แต่ความเป็นจริง
ผมทำได้แค่ยืนมองเฉยๆ
แค่งาน..
มันก็แค่งาน..
ที่เธอได้ใกล้ชิดเขา
ก็เพราะเรื่องงาน
ท่องเอาไว้สิปุณ
อย่าให้อารมณ์หึงหวง
มาทำให้ขาดสติ
เพราะมันอาจทำให้งานเขาต้องพัง
Ma-NuD_LaW
ลงก่อนซักหน่อย .. ก่อนจะไม่ได้ลง เพราะเริ่มง่วง :katai1:
เดี๋ยวลองดูว่าจะไหวไหม .. ถ้าไม่มาก็หลับคาคอม :katai4:
อย่าทำร้ายผมเลย .. สงสารผมเถอะ :hao5:
รักคนอ่านนะ :serius2: ((รอดเปล่าว้า :o8: ))
-
:beat: ดา นี่มันจะเอาให้ได้เลยใช่มั้ยเนี่ย
-
ตอนนี้น้ำเดือดแล้วเตรียมตัวใส่มาม่า :ling1: :ling1: :ling1:
ค้างมากกกกกก :m15:
ปล. อยากถามคนเขียนว่าเรื่องนี้จะไม่จบแบบดราม่าใช่มั้ย :hao5:
-
ไม่ต้องรีบ..แต่รออ่านอยู่น้า :katai2-1: :katai2-1:
-
ต้องเชื่อใจเอส
ดิ..ปุณ
เพราะว่า...เอส
ไม่ใช่คนแก่ตัวในเรื่องความรัก
เหมือนกับคุณพุฒ
ที่ไม่แยกแยะ แต่ชอบแยกรัก
ไว้ให้กับตัวเอง..คนเดียว
คุณลิงไม่ยอมพูดถึงคุณพุฒ
งั้น..พูดถึงเค้าเองก็ได้
หึหึ หลงไหลคนแบบคุณพุฒ..ซะงั้น เราเอง
-
ทั้งที่คิดว่า
จะได้กินมื้อเย็นกับเขาสองต่อสอง
แต่ตอนนี้
กลับมีคุณดามานั่งร่วมวงอยู่ด้วย
“มาทะเล จำเป็นต้องทานอาหารทะเลด้วยเหรอคะ”
ดูเธอจะไม่พอใจ
ที่เอสยอมตามใจผม
ด้วยการพามาทานอาหารทะเล
ทั้งที่เธออยากทานอาหารอิตาเลี่ยน
“โทรสั่งพิซซ่าดีไหมครับ” อดจะแขวะเธอไม่ได้จริงๆ
“ปุณ..” เขาเรียกปรามผม “ลองทานนี่ดูสิครับ”
“หึ” ส่งเสียงให้คนข้างตัว
“ขอบคุณนะคะ” ส่งยิ้มให้ผม เหมือนเยาะเย้ย “ปุณก็ลองทานดูสิคะ”
“ผมไม่ชอบหอย” บอกแล้วเขี่ยหอยนางรมที่เธอเพิ่งตักให้ไปข้างๆ จาน
“ปุณ..”
“...”
ไม่แคร์เสียงเรียกของเขา
แต่เลือกจะตักปลาหมึกชิ้นโตเข้าปาก
.
.
“ดูท่าทางปุณเป็นคนทานง่ายนะคะ”
“...”
“ดูทานอะไรง่ายๆ ดี”
ผมปรายตามองเธอเล็กน้อย
ก่อนจะยื่นมือไปตักกุ้งแช่น้ำปลา
เคร้ง!
ช้อนของผมกับคุณดาชนกันเข้า
เพราะต่างคนต่างตั้งใจจะตักกุ้งตัวเดียวกัน
"เชิญครับ"
ตักให้เธอ
ก่อนจะตักตัวใหม่ใส่จานตัวเอง
.
.
“แต่ดาเป็นคนทานอะไรยากน่ะค่ะ”
“...”
“เพราะดามักจะเลือกทานแต่ของที่ดีที่สุด”
“แม้จะต้องแย่งคนอื่นน่ะเหรอครับ”
วางช้อนลง
ก่อนจะย้ายมือลงมาวางไว้ที่ตัก
ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาทำอะไรที่มันน่าอายแบบนี้
ไม่ว่าจะเป็นการต่อล้อต่อเถียง
หรือแสดงกริยาหยาบคายกับผู้หญิง
“ดาไม่เรียกว่าแย่งหรอกค่ะ”
“...” ผมกำมือแน่น เพื่อสงบสติอารมณ์
“ในเมื่อเจ้าของเดิมไม่คู่ควร”
“พอเถอะครับ” เขาพูดขณะยื่นมือมากุมมือผมไว้ “เลิกพูดจาแบบนี้สักที”
“เอส..” สีหน้าเธอดูตกใจเล็กน้อย
“รีบๆ กินกันเถอะ จะได้รีบกลับห้อง”
“ฉันปวดหัว” ผมบอกแล้วทำท่าจะลุกขึ้น
“กลับก็กลับ” เขาลุกขึ้น ก่อนจะหยิบเงินในกระเป๋าขึ้นมา
“ขอตัวนะครับ” วางเงินลงบนโต๊ะ แล้วดึงแขนผมให้เดินตามออกมา
“เอส..เอสคะ”
หันกลับไปมองคุณดา
ที่ทำท่าผุดลุกผุดนั่ง
เหมือนทำอะไรไม่ถูก
“เอส..”
“ช่างเขาเถอะ”
ไม่คิดจะถามอะไรอีก
เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนั้น
เขาคงหงุดหงิดไม่น้อย
ผมรู้สึกได้จากแรงบีบที่ข้อมือ
.
.
“ขอบคุณนะ”
ขอบคุณที่ห่วงความรู้สึกฉัน
“ทนหน่อยนะ แค่ไม่กี่วันหรอก”
“อื้ม..”
ผมจะพยายาม
รับปากว่าจะพยายาม
เพื่อเขา
และเพื่องานของเขา
“เดินเล่นก่อนได้ไหม”
ไม่มีคำตอบจากปากเขา
มีแต่แรงกระชับที่ฝ่ามือ
“ขอบคุณนะ”
ไม่รู้ว่าวันนี้ผมขอบคุณเขาไปแล้วกี่ครั้ง
และไม่รู้ว่าเขาเบื่อที่จะฟังมันหรือเปล่า
ผมรู้เพียงแต่ว่าผมอยากจะบอก
อยากขอบคุณทุกๆ อย่างที่เขาทำให้
“ฉันรักนายนะ”
“...”
เป็นอีกครั้งที่เขาไม่ตอบกลับมา
เมื่อผมบอกว่ารักเขา
‘ผมก็รักคุณ’
คำๆ นี้ที่ผมอยากฟัง
แต่เขากลับไม่พูดมันอีกเลย
นับตั้งแต่เราทะเลาะกัน
Ma-NuD_LaW
คุณ OilSweety .. จบดราม่าไหม? ไม่รู้สิครับ แล้วแต่มุมมองนะ ฮ่าาาาาาาา แต่จะพยายามจบให้ดีที่สุดครับ :hao7:
คุณ broke-back .. คุณพุฒรอไปยาวๆ ฮ่าาาาาาาาาาาาา ผมเองก็ชอบคุณพุฒนะ ถือเป็นตัวละครที่ผมหลงรักเลยละ :katai5:
สุดท้าย.. ฝันดีครับ :katai3:
-
ดีใจที่เอสปกป้องปุณแบบตรงๆ o13
แต่อิดานี่ :beat: :beat: :beat: เอสไม่ได้ชอบแกซะหน่อย พยายามจะกินเขาตลอด
ต่อไปจะกลับไปดราม่าคุณพุฒหรือป่าวเนี่ย :hao5:
-
ปุณท่าจะทรมาณนัก กลับมาอยู่กับตัวเองดีกว่ามั้ย
เฮ้อ ดูๆ ไปแล้ว ปุณนี่เป็นพวกขาดแคลนความรักนะ แบบต้องยอมทนเพื่อจะได้รัก ไรงี้ :hao7:
-
ถ้าจบไม่ Happy หนูจะไปเผาบ้านคนเขียน 55555555 o18
เบื่อชะนี หล่อนกลับเข้าป่าไปได้แล้ว !!!!!!!! :fcuk:
จริงๆเราก็ชอบพุฒทั้งรักทั้งเกลียด แต่กับเอสเราเฉยๆกับตัวละครนี้ :o11:
แอบคิดว่าตอนจบจะให้ปุณกับพุฒได้คู่กัน แต่ดูไม่มีทางเป็นไปได้เลย 5555 :interest:
นิสัยเอสตอนนี้ทำให้เรานึกถึงตอนนี้
http://www.youtube.com/v/r5DSWwgdQ3w
เอสเลิกเฉยชาสักทีก่อนที่จะเสียปุณไป
-
:mew2: :mew2: :mew2:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
คุณพุฒออกมาช่วยปุณซิ...
คุณพุฒมาดึงยัยดาออกจากเอสซะ...
เพื่อเป็นการแก้ตัวที่เคยทำไม่ดีกับปุณ...
เพื่อให้ทุกคนได้รู้ว่าคุณพุฒของเราก็มีดีนะ..จะบอกให้... :mew1: :mew1:
-
:katai1:
-
มาเป็นกำลังใจให้ครับ
ยังไม่กล้าอ่านกลัวจบแบบดราม่า
ความจริงอยากให้ปุณคู่กับพุต อะ
-
เอ๊ะ... สายน้ำผึ้งกะพิสุทมาโลดแล่นอะไรในนิยายเรื่องนี้ 555555
เราเคืองเอสนะ คือ ตอนปุณกะคุณพุฒ ปุณยัวปกป้องเอสมากกว่านี้เลย
แล้วดูเอสทำดิ ปุณโดนว่า เลขามาแทรกกลาง เอสยังทำเฉยๆ ต่อให้เคืองยังไง
แต่เป็นคนรักก้อควรจะทำอะไรมากกว่านี้นะ ถึงจะรู้ว่าเป็นผู้ร่วมงาน
แต่ในเมื่อผู้ร่วมงานไม่รู้จักขอบเขตของตัวเอง คนที่โดนก้าวก่ายก้อมีสิทธิทำอะไรบ้างนะ ไม่ใช่เอาแต่เกรวใจ -*-
ปุณก้อทนสุดยอดด เอาจริงๆ อยากิห็นเอสเงิบบ้าง เห้อออ สงสารปุณ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
รอมานาน เขียนได้ถูกใจก็คราวนี้แหละ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน หน่วงมากๆๆ
อ่านแล้วน้ำตาคลอ เศร้าสุดๆอ่ะ T^T
-
เกลียด ชะนี ที่หาผัวเองไม่ได้
:beat: :z6: :beat: :z6: :z6: :z6: :beat:
-
[เอส]
“ฉันรักนายนะ”
ถ้าเป็นเมื่อก่อน
ผมคงรีบดึงเขาเข้ามากอด
แล้วตอบกลับไปว่า
ผมเองก็รักเขา
แต่ตอนนี้สิ่งที่ผมทำ
กลับมีเพียงแค่
การจับมือเขาเอาไว้
ต้องยอมรับว่า
ผมกำลังรู้สึกไม่มั่นคง
กับคำว่ารักของเขา
และกำลังกลัว
ว่าสักวัน
มันจะไม่ใช่ของผม
เพราะบางทีคำว่ารัก
มันก็ดูเปราะบางจนน่าใจหาย
.
.
“กลับห้องเถอะ”
บอกแล้วจูงมือเขากลับห้อง
เมื่อเห็นท่าทางเหนื่อยๆ นั่น
คงจะเหนื่อยกับเรื่องของคุณดา
เพราะเขาไม่ชอบมีเรื่องกับใคร
โดยเฉพาะกับผู้หญิง
“แวะหาอะไรกินก่อนไหม”
“ไม่ล่ะ ขอบคุณนะ” ผมพยักหน้าเบาๆ เมื่อได้ยินคำตอบ
ไม่รู้ว่าผมคิดถูกไหม
ที่ชวนเขามา
ผมรู้เพียงแค่ว่า
ผมอยากให้เขาอยู่ใกล้ๆ
อยู่ในระยะที่สายตาผม
สามารถมองเห็นเขาได้
.
.
“เอส..”
วางผ้าขนหนูลงเมื่อได้ยินเขาเรียก
ก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างๆ เขา
“ฉันอยากคุยเรื่องคุณพุฒ”
“ผมไม่อยากฟัง..”
“แต่ อื้อ..” กดจูบลงไปบนริมฝีปากเขาแรงๆ
ไม่อยากฟัง ไม่อยากได้ยิน
อะไรก็ตามที่เกี่ยวข้องกับคนๆ นั้น
“อื้อ..ฟังฉันก่อนได้ไหม”
“พอสักที..”
ทั้งที่ผมกำลังพยายามจะลืม
แล้วทำไมเขาต้องคอยมารื้อฟื้นมัน
“เลิกพูดเรื่องนี้สักที..”
“นายเคยมีเหตุผลมากกว่านี้”
ใช่..
ผมเคยเป็นคนที่มีเหตุผล
แต่ตอนนี้ผมกลัว..
กลัวว่าเขาจะบอกเลิกผม
หรือบอกกับผมว่า
เขายังรักคุณพุฒอยู่
“ขอร้อง..ฟังที่ฉันพูดหน่อยเถอะนะ”
“...”
“นะเอส อื้อ..” จูบเขาอีกครั้ง
กัดลงไปบนริมฝีปากแรงๆ
ก่อนจะผลักให้เขานอนลงไป
“เจ็บ..”
“ฮึก..เอส”
ไม่สนเสียงร้องของเขา
ไม่แคร์ว่าเขาจะเจ็บมากแค่ไหน
ตอนนี้ผมแค่ต้องการทำโทษเขา
ลงโทษที่ทำให้ผมต้องกลัว
ลงโทษที่ทำให้ผมต้องเสียใจ
และเตือนเขาให้รู้เอาไว้
ว่าอย่าคิดจะไปจากผม
“ฉันรักนาย”
“รักนาย ฮึก..”
คำว่ารักของเขา
คำว่ารักที่ดูช่างเบาบาง
เบาบาง..
และไร้น้ำหนักมาก
ในสายตาของผม..
Ma-NuD_LaW
อ่านทวนหลายรอบ ไม่แน่ใจว่าจะอธิบายความคิด ความรู้สึกของเอสได้ดีไหม.. ((ครอบคลุมหรือเปล่า?))
ไม่ดีตรงไหน ติเลยนะครับ :hao4:
ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ :pig4:
ปล.ใครขู่เผาบ้านผม .. เดี๋ยวจะโดน ! ((จับตีก้นเลยนิ))
-
เรื่องมันบานปลายเพราะเอสไม่ยอมฟังอะไรเนี่ยแหละ ต้องให้เสียปุณไปจิงๆใช่ไหมถึงจะรู้สึก!!!!
หงุดหงิดรำคาญเอสมากเลยนะตอนนี้ มัวแต่กลัวอยู่นั่นแหละ :katai1:
-
ฟังสิเอส :ling1:
-
อ่านทวนหลายรอบ ไม่แน่ใจว่าจะอธิบายความคิด ความรู้สึกของเอสได้ดีไหม.. ((ครอบคลุมหรือเปล่า?))
ความรู้สึกของเอสที่คนเขียนแต่งคือ เฉยชา และการกระทำแบบนี้คนที่โดนแปลได้อย่างเดียวว่า ไม่รัก
ดีแล้วแหละที่คนแต่งมาเขียนในมุมของเอส ถ้าไม่อย่างงั้นเราคงนึกไม่ออกจริงๆว่าเอสคิดอะไรอยู่
แต่เรารู้สึกว่าเรื่องนี้มันไม่มีทางจบเลยอ่า พอเหมือนจะดี ก็มีเรื่องใหญ่ๆเข้ามาตลอดๆ ไม่มีหยุด
เรามองไม่เห็นเลยว่าเรื่องนี้จะไปจบตอนไหน หรือมันจะเป็น เรื่องยืดเยื้อ จริงๆ :m15:
ปล. ถ้ามันจบลำบากนัก ตัดตอนจบให้ปุณจมน้ำทะเลตายก็ได้นะไม่ว่า อิอิ อยากเห็นคนเสียใจ เราอ่านนิยายนี้ของลิงจนจิตละ :mew5:
-
ไม่ดีตรงไหน ติเลยนะครับ :hao4:
ไม่ดีตรงไหน ไม่ดีตรงไหน .... ไม่ดีทุกตรงนี่แหละค่ะ เกลียดคนเขียนแล้ว ฮืออออออ
-
ปุณ มีปากก็พูด มีหลักฐานก้อเอามาโชว์ อย่ายอมให้เอสหนีความจริวซี่ ทั้งๆที่ความจริงนี้ก้อไม่ใช่เรื่องน่ากลัว
เอ้อ แล้วเอสส เราคิดถึงเอสตอนเริ่มจีบปุณมากอะ เมื่อไหร่จะกลับมาทะเล้นน่ารักกวนประสาน(กวนบาทา) เหมือนเดิมนะ
เราชอบคาเรคเตอร์เอสแบบนั้นมากกว่าอีก เสียดาย ไม่รุจะได้เห็นอีกมั้ย ตอนนี้เอาหม่นหมองซะจนน่าเศร้า ToT
ตอนเค้ารักกันตอนเริ่มจีบ ยังดูรักกัน และน่ารัก มากกว่าตอนนี้อีก เห้อ
-
แม่จะเอาลูกปุณคืนนะเอสนะ....
รักของเอสมันยังน้อยเทียบไม่ได้กับของปุณเลย...
ทั้งที่รักคุณพุฒมากมายยังตัดใจจากมาได้เพื่อเอส...
ทั้งยังยอมที่จะปกป้องเอสโดยใช้ตัวเองเข้าแลก.....
แค่เห็นรูปที่ส่งมากลับไม่ดูให้ดี...กลับไม่ถามไม่ฟัง...
แบบนี้ไม่เรียกว่ารักแล้ว...ขอปุณคืนนะจะไปหาคนใหม่ให้ปุณ... :bye2: :bye2:
-
กลัว
เป็นความรู้สึกแรกๆที่มนุษย์รู้จักตั้งแต่แรกเกิด
เอสกลัว
ก็ดูเป็นมนุษย์ปกติ
ที่จะมีความรู้สึกนี้ได้
ใครๆก็กลัวกันได้ทั้งนั้น
กลัวเรื่องนี้จะจบเร็ว
Normally me!..
หุหุ
-
เอิ่ม ตอนท้าย ใครบอกรักใครคะ? งง
/มาต่อยาวๆหน่อยสิคะ :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
:hao5: ถ้าเอสไม่ยอมฟังปุณ เอสอาจจะได้เสียปุณไปจริงๆ
แอบอยากให้ปุณหนีทั้ง เอส ทั้ง พุฒ ไปเลย
สงสารน้องปุณไม่ไหวแล้ว
-
มันจะมีตอนจบไหมอะ
-
เอสจะกลัวเกินไปละ ไม่รับฟังคนอืีนเลย :z3:
-
[อย่าลืมกินข้าว]
ส่งข้อความไปบอก
เมื่อเห็นทีท่าว่าจะปลีกตัว
ไปกินข้าวกับเขาไม่ได้
ช่วงนี้เขาดูผอมลง
จนน่าเป็นห่วง
แถมหน้าตาก็ไม่สดใส
เหมือนเมื่อก่อน
.
.
[นายก็เหมือนกัน อย่าลืมกินข้าวล่ะ]
“หึๆ”
ยังมีแก่ใจมาห่วงผม
ทั้งที่เมื่อคืนตัวเอง
ก็เอาแต่ร้องไห้
จนกระทั่งหลับไป
เคร้ง !
หันไปมองคุณดา
ที่วางแก้วกาแฟลงแรงๆ
จนมันกระทบกันเสียงดัง
“ขอบคุณครับ” เอ่ยปากขอบคุณไป
ไม่อยากจะใส่ใจ
กับกริยาที่ดูไร้มารยาท
ของเธอเท่าไรนัก
“วันนี้คุณต้องทานมื้อเที่ยงที่นี่นะคะ”
“ทราบแล้วครับ” ก้มหน้าลงอ่านเอกสารในมือ
นับวันผมก็ยิ่งเบื่อ
ที่จะต้องทำงานร่วมกับคุณดา
เพราะเธอเริ่มวุ่นวาย
และก้าวก่ายชีวิตผมมากเกินไป
ยิ่งเห็นการกระทำของเธอ
ที่แสดงกับปุณบนโต๊ะอาหารเมื่อเย็นวาน
ยิ่งทำให้ผมรู้สึกแย่กับเธอเข้าไปใหญ่
.
.
“ดูเป็นห่วงเป็นใยกันจังเลยนะคะ” เธอพูดเมื่อเห็นปุณส่งข้อความมาอีก
“...” ผมไม่ตอบอะไร
กดอ่านข้อความเงียบๆ
ก่อนจะวางมันลงที่เดิม
[ตั้งใจทำงานนะ]
เขาก็ยังเป็นเขา
ทำตัวน่ารักได้ทุกเวลา
น่ารักได้
แม้กระทั่งเวลาแบบนี้
“น่าเสียดายนะคะ ที่ต้องทานมื้อเที่ยงกับคุณเรย์”
“สนใจเรื่องงานดีกว่าครับ” ตอบกลับไปเสียงแข็ง
อึดอัด
รำคาญ
จนอยากจะอยู่ห่างๆ
.
.
“แล้วผมจะลองคิดดูนะ” เขาบอกหลังจากทานมื้อเที่ยงเสร็จ
“ขอบคุณครับ”
ส่งยิ้มให้คุณเรย์เล็กน้อย
ก่อนจะลุกขึ้นยืนเพื่อส่งเขา
“ไว้เจอกันพรุ่งนี้”
“ครับ” ก้มหัวลงเพื่อบอกลา แล้วหันกลับมามองคนข้างๆ “ขอตัวนะครับ”
“รีบกลับจังเลยนะคะ”
น้ำเสียงติดจะประชดประชัน
ทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน
“น่าอิจฉาคุณปุณจริงๆ”
“คุณดาครับ”
กดเสียงต่ำลง
เพื่อแสดงถึงความไม่พอใจ
“ผมว่าเราคุยเรื่องนี้กันจบแล้วนะครับ”
“เหอะ”
“ผมไม่ได้คิดอะไรกับคุณ และไม่มีวันคิดด้วย”
ทั้งที่มันควรจบไปตั้งแต่วันนั้น
วันที่เธอสารภาพความรู้สึกกับผม
วันที่ผมปฏิเสธเธอ
แล้วบอกกับเธอว่า
ผมมีคนรักแล้ว
และคนๆ นั้นก็คือปุณ
“แต่ดา..”
“พอได้แล้ว”
หลับตาลง
พยายามสกัดกั้นอารมณ์ตัวเอง
“หยุดซะ ก่อนที่ผมจะไม่สามารถทำงานกับคุณได้อีก”
“เอส”
“ผมจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย” พูดแล้วหันหลังเดินจากมาทันที
ผมคิดว่าผมอดทน
และแสดงความเห็นใจ
ให้เธอมามากเกินพอแล้ว
มันควรจะพอสักที
.
.
“หายไปไหนของเขา”
เดินหาไปทั่วห้อง
ทั้งห้องน้ำ
และระเบียงด้านหลัง
คงจะไปเดินเล่น
หรือกำลังหาอะไรกิน
คงไม่คิดว่าผมจะกลับมาเร็วขนาดนี้
ผมนั่งๆ นอนๆ
รอเขาเกือบๆ สามชั่วโมง
ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาเขา
ครืดดดดดดดดดดดดดดดด
“ปุณ”
หยิบมือถือเขา
ที่หล่นอยู่ข้างๆ โซฟาขึ้นมา
“จะทำให้ห่วงไปถึงไหนนะ”
หย่อนมือถือทั้งสองเครื่อง
ลงในกระเป๋ากางเกง
แล้วออกมาตามหาเขา
เลาะไปตามชายหาด
ไปหาที่ร้านอาหารที่เราเคยไป
ก็ไม่เจอ
.
.
“ปุณ..”
ทั้งห่วง
และโมโห
ไปพร้อมๆ กัน
“เอส..”
ผมหันหลังกลับไป
ก็เจอเขายืนจ้องอยู่
ด้วยสีหน้างงๆ
“ทำไมวันนี้เสร็จเร็ว”
“หายไปไหนมา แล้วทำไมไม่พกมือถือ”
“มือถือ” ยกมือขึ้นคลำกระเป๋าตัวเองก่อนจะส่งยิ้มแหยะๆ มาให้ “ลืม..”
“ช่างเถอะ..แล้วนี่ไปไหนมาบ้าง”
“หาไรกิน..” ชูถุงที่ถือไว้อีกมือขึ้นมา “เผื่อนายด้วย”
“ฮึ้ย..”
ทำอะไรไม่ได้
จะบ่นก็ทำไม่ลง
แพ้ทางเขาทุกที
“กลับห้องกันเถอะ”
ยื่นมือไปรับของทั้งหมดจากเขา
ก่อนจะเดินนำออกมาเงียบๆ
เป็นซะแบบนี้
ใครๆ ถึงได้หลงนัก
หลงจนอยากจะแย่ง
หลงจนอยากจะเอาคืน
เหมือนที่คุณพุฒทำ
Ma-NuD_LaW
เหมือนไม่มีอะไร .. แต่ก็จะเขียน ((เป็นปกติลบทิ้งไปหมดละ ฮ่าาาา))
อยากให้เอสปุณหวานกันบ้าง .. แบบว่าสงสาร และหวานเพื่อเอาใจคนอ่านด้วย :hao7:
:mew2: ถูกคนอ่านเกลียดซะแล้ว :mew6: ขอโทษที่มันดราม่า ขอโทษที่มันยืดเยื้อ .. :hao5:
จะพยายามให้มันดีกว่านี้ :katai4:
ขอบคุณทุกความเห็นครับ :pig4:
-
โชคดีที่ยังไมีหลับเลยได้อ่าน :mew3:
รักกันนานเหอะคู่นี้
-
อยากเห็นปุณมีความสุขแบบจริงๆกับเขาบ้างจัง :monkeysad:
นังดานังชะนี ! ฉันอยากจะทะลุโน๊ตบุ๊คเข้าไปตบหล่อนจริงๆ เขียนบทให้นางตายได้ยิ่งดีนะคนเขียน :fire:
ไม่เข้าใจคำว่า หวาน ของคนเขียนเลย :o12:
-
:เฮ้อ: โชคดี ที่ไม่มีอะไร
แต่ข้างในปุณนี่สิ เป็นยังไงบ้างนะ
-
“ลาออกจากงานกันไหม”
“...”
“แล้วมาหาอะไรทำด้วยกัน”
ถาม..
ขณะที่เรานอนกอดกัน
อยู่บนเตียง
“เกิดอะไรขึ้น”
“เปล่า..” จูบเบาๆ บนหน้าผากเขา “ผมก็แค่เบื่อ..”
เบื่อ..
ที่คุณดาคอยมาวุ่นวาย
เบื่อ..
ที่ต้องคอยมาคิดมากรำคาญใจ
กับเรื่องของคุณพุฒ
และเบื่อ..
ที่เอาแต่กังวล
ทุกครั้งที่เราต้องห่างกัน
“แล้วจะทำอะไร ทำสวนเหรอ”
“หึๆ” หัวเราะก่อนจะพลิกตัวไปคร่อมทับเขา “อยากเป็นเมียคนสวนเหรอครับ”
“ปล่อยนะ..” เขาร้องเมื่อถูกผมฟัด “บอกให้ปล่อย ปล่อยซี้..”
กดจมูกลงบนแก้มทั้งสองข้าง
ขณะที่แขนก็กอดรัดเขาเอาไว้แน่น
“ยอมแล้วๆ..” ยกมือขึ้นแบบยอมแพ้ “แล้วจะไปทำอะไรกันล่ะ”
“ยังไม่รู้เลย..” ซุกหน้าลงกับซอกคอเขา “ผมแค่อยากหนีไปจากเรื่องวุ่นๆ พวกนี้”
“เอส..” ลูบเบาๆ บนหลังผม “ฉันอยากให้นายฟังฉันบ้าง..”
“ผมเหนื่อย..”
เหนื่อย
และกลัว
“ผมแค่อยากลืมๆ มันไป”
“แต่..”
“ได้ไหม..ผมขอร้องนะปุณ”
“นายมองมันด้วยอารมณ์ ไม่ใช่หัวใจ..”
“...”
“เรื่องมันเลยลามมาถึงตอนนี้..”
“พอเถอะ ผมง่วงแล้ว” ตัดบทแล้วพลิกตัวกลับมานอน
สิ่งที่ผมกำลังทำ
มันช่างดูอ่อนแอ
และขี้ขลาดสิ้นดี
รู้..
รู้ดีทุกอย่าง..
แต่ผมก็ยังจะทำ..
“ฉันรักนายนะ..”
ผมไม่ตอบอะไร
ดึงเขาเข้ามากอดอีกครั้ง
ก่อนจะกดจูบลงไปเบาๆ
บนริมฝีปากเล็กๆ นั่น
รัก..
รัก..
รัก..
ผมเองก็รักเขา
และเพราะรักมาก
ผมถึงได้งี่เง่า
และไร้เหตุผลแบบนี้
.
.
รุ่งขึ้น..
ผมสั่งมื้อเช้าขึ้นมากินกับเขา
ก่อนจะไปทำงาน
ไม่ลืมที่จะกำชับ
ให้เขาพกมือถือตลอดเวลา
ไม่ว่าจะอยู่ในห้อง
หรือออกไปข้างนอก
“ไปนะครับ”
“อือออออ..” ลากเสียงยาวยืดปกปิดความอาย
คงเพราะจูบบอกลาเมื่อกี้
ตอนนี้หน้าเขาเลยแดงมาก
“ไปสักทีสิ” บอกแล้วดันหลังผมให้เดินไป “ตั้งใจทำงานนะ”
“ฮะๆ”
อมยิ้มกับท่าทางเขินอายนั่น
ก่อนจะเดินเข้าลิฟต์
.
.
วันนี้ทั้งวัน
คุณดาเลี่ยงที่จะเข้าใกล้ผม
ทำรายงาน
เสิร์ฟกาแฟ
แม้จะทำหน้าที่ทุกอย่างตามปกติ
แต่ก็ไม่วุ่นวายกับผมเหมือนทุกวัน
เธอคงจะรู้สึกแย่
กับคำพูดของผมอยู่ไม่น้อย
.
.
“สรุปรายงานทั้งหมดให้ผมทันทีที่ถึงออฟฟิตนะครับ” บอกเมื่อประชุมวันสุดท้ายเสร็จสิ้น
คุณดาพยักหน้า
แล้วรวบรวมเอกสารทั้งหมด
ก่อนจะลุกขึ้นกลับห้องตัวเองไป
ผมเลยลุกขึ้น
รีบกลับไปหาปุณบ้าง
ลางานเพิ่มอีกสองวัน
จะได้มีเวลาพาเขาเที่ยว
ให้เขาอยู่แต่ในห้อง
หรือไม่ก็เที่ยวอยู่คนเดียว
ดูจะเห็นแก่ตัวเกินไป
ทั้งที่ผมเป็นคนลากเขามาเองแท้ๆ
.
.
“อ้าว..หลับซะแล้ว”
เข้ามาในห้อง
ก็เจอเขานอนหลับอยู่บนเตียง
ท่าทางน่าจะนอนตั้งแต่ผมออกไปแล้ว
“ฝันดีครับ”
ก้มลงไปหอมแก้ม
ก่อนจะนั่งลงข้างๆ
แล้วมองเขาอยู่แบบนั้น
มีหลายๆ สิ่ง
ที่ผมอยากจะลองถามเขา
เหนื่อยไหม?
อึดอัดบ้างหรือเปล่า?
กับความรักของผม..
เคยได้ยินมาว่าความรักที่มีมากจนเกินไป
มันจะย้อนกลับมาทำร้ายคนที่เรารัก
ให้ต้องเจ็บปวดและเสียใจ
ผมไม่อยากเป็นแบบนั้น
แต่บางครั้งความรักมันก็ยาก
ยากเกินที่จะควบคุมมัน
ให้เป็นไปได้อย่างใจ
Ma-NuD_LaW
แบบนี้เรียกว่าหวานหรือยัง? :hao7:
พอแล้วมั้ง.. ตอนหน้ากลับไปหาพุฒเล็กดีกว่า :katai5:
ฝันดีครับ :katai4:
-
เขียนได้ถูกใจอีกแล้ว อ๊ายยยย
จุ๊บคนเขียนที :mew1:
-
เวียนหัวมาก ไม่ได้เข้ามาอ่านหลายตอน
คุณพุฒหายไปไหนอะ ไม่มาป่วน คนแต่งลืมจ่ายค่าตัวคุณพุฒใช่ป่าว 55555555
ปุุณ เอส นี่ระหองระแหงกันแล้วใช่มะ อ้าว แบบนี้เดี๋ยวก็เข้าทางคุณพุฒ อิอิ (ตอนนี้กลับไปเชียร์คุณพุฒเหมือนเดิม)
-
ก็รักกันดีอยู่หนิ
เพียงแต่ไม่ยอมพูดให้เข้าใจกัน
รักมากกกกกก
ก็เลยกลัวความสูญเสียมาก
ขนาดมีมือที่สามหวังเข้ามาจะทำลายความรัก
ยังทำอะไรสองคนนี้ไม่ได้เลย
เอส+ปุณ
รักกันจริง
เตรียมต้อนรับที่รักตอนหน้าดีก่า
อิอิ คุณพุฒจะมาแว๊ววววววว
+ เป็ด + 1
-
ชักเริ่มรำคาญเอสล่ะนะที่ไม่ยอมฟังปุณเลย
ชีวิตคู่จะไปไม่รอดก็เพราะเอสนี่แหละ :katai1:
-
อยากจะบอกคนแต่งว่า....
เอาทีละคู่ให้จบเถอะค่าาาาาาาาาาาา :hao5: :z3: :katai1:
-
:serius2: ความรักของเอสกำลังเข้าใกล้ว่าความรักคือการพันธนาการแล้ว
ถ้าคุณพุฒมายุ่งอีกรอบ คงได้ทะเลาะกันรอบใหญ่ เพราะของเก่ายังไม่เคลียร์
-
ไม่อะไรเลยนะ แต่พูดแทรกอ่ะทำเป็นไหมปุณ ไม่ต้องมีมารยาทขนาดนั้นก็ได้ เขาไม่ให้พูด ก็ไม่พูด เออดีเนอะ แล้วเมื่อไหร่เรื่องมันจะเคลียร์ หรือถ้าไม่เอสมันไม่ฟังช่ะ? อ่าน เขียนใส่กระดาษให้มันอ่านซะ ไม่ต้องฟังสมใจเลยมั้ยล่ะ หึหึ จะได้จบๆ ซะที
คุณพิมพ์ ถ้าจะลูกดกขนาดนี้ ไปเป็นแม่พันธุ์ให้สภากาชาดดีไหมคะ หรือไม่ก็ไม่ต้องอะจึ้กๆ กันเลยดีกว่ากับสามีที่โลเลแบบนี้ ไว้ใจได้หรือคะ? ส่วนคุณพุฒ ไอ้พุฒเอ้ยย เอ็งจะเลือกอะไรก็เลือกสักอย่างสิวะ เป็นคนผูกเองแล้วเสือกให้เชือกนั่นมารัดคอตัวเองซะได้ ไม่เรียกว่าโง่ก็ไม่รู้จะเรียกว่าไงแล้ว และสุดท้าย เล็ก... โนคอมเม้นต์ =________=
สู้ๆ นะคนเขียน เค้าเป็นกำลังใจให้ นานๆ เม้นทีอย่าว่ากันนะ ไฟท์ติ้ง!! เอ๊
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
สู้หน้าต่อไป
-
เอสอ่อนแอเกินไป รักมากเลยอ่อนแอ
พออ่อนแอก็เลยกลัวจะเสียปุณ จนเหตุผลไม่เหลือ ไม่แม้แต่จะฟังคำอธิบาย
คิดเองเออเองมโนเองกลัวเขาไม่รัก (ประสาท แต่เข้าใจอ่ะนะว่ารัก หงุดหงิด)
อ่านมาถึงตอนนี่้ บอกตรงๆ ชอบเอสอยู่อย่างที่มันมั่นคงไม่หวั่นไหวไปกับคุณดา
แต่ว่าเป็นเจ้านายคุณดาไม่ใช่เหรอวะ ทำไมปล่อยให้ลูกน้องมาทำกิริยาใส่แบบนั้น (แย่นะ ถึงจะเห็นใจอะไรก็ตามเหอะ)
สรุป อิเอส แม่มคุณพิสุทชัดๆ หูเบาเชื่อ อิตัวร้าย (ในที่นี้คือพุฒ แต่อารมณ์มันสายน้ำผึ้งชัดๆ ฮ่าๆ)
รักคนเขียน หมั่นใส้คนเขียน :z6:
-
o18 o18 o18 o18 o18 o18
-
:sad4:
-
เอสเป็นผู้ชายที่ เฮงซวยมาก คุณหนีปัญหาเกินไปรึป่าว คุณลองกล้าเหมือนที่ปุณกล้าบ้างจะได้มั๊ย
-
[เล็ก]
“ผมจะไม่กินอะไร จนกว่าคุณจะมา”
ไม่ได้อยากเป็นคนงี่เง่าแบบนี้
แต่ผมยอมเสียเขาไปไม่ได้จริงๆ
ต่อให้เป็นได้แค่เมียน้อย เมียเก็บ
หรือแค่ที่ระบายความใคร่ของเขาไปจนวันตาย
ผมก็ยอม
ขอแค่ไม่เสียเขาไป
.
.
[โทษทีนะ ยัยหนูไม่สบาย..ฉันคงไปไม่ได้]
ผมพยายามจะเข้าใจ
ว่าเขาก็มีธุระของเขา
เลยทำให้มาหาผมไม่ได้
พยายามเข้าใจ
และพยายามทำใจ
.
.
“ทำไมคุณถึงยังไม่มาครับ”
“ฉันไปไม่ได้”
“คุณ..” ไม่ทันได้พูดอะไร เขาก็วางสายไปซะก่อน “คิดจะหนีผมงั้นเหรอ”
สามวันแล้ว..
สามวันที่เขาไม่มาหา
เป็นไปได้เหรอครับ
ที่เขาจะยุ่ง จนไม่มีเวลามาหาผมเลย
“จะทำแบบนี้ใช่ไหมครับ”
หันซ้ายหันขวา
มองหาอะไรบางอย่างที่สามารถใช้งานได้
ผมเข้ามารักษาตัวที่นี่เพราะฆ่าตัวตาย
คุณหมอเลยสั่งเก็บของมีคม
และของทุกอย่างที่ผมสามารถใช้ทำร้ายตัวเองได้ไปหมด
“หึ”
หัวเราะในลำคอ
ก่อนจะหยิบแจกันดอกไม้
แล้วแกะปลอกหมอนออกมา
“เป็นเพราะคุณไม่ต้องการผมเองนะ”
พาตัวเองเข้าไปในห้องน้ำ
หยิบดอกไม้ทั้งหมดทิ้งลงถังขยะ
แล้วห่อตัวแจกันด้วยปลอกหมอน
ก่อนจะทุบมันลงกับพื้น
“คุณจะต้องเสียใจ ที่ทำกับผมแบบนี้”
“เพราะผมจะทำให้คุณรู้สึกผิดไปจนวันตาย”
แกะผ้าพันแผลออก
ก่อนจะกรีดซ้ำลงไปบนบาดแผลเดิม
กรีดลงไปแบบนั้นซ้ำๆ
“ผมรักคุณ..”
พร่ำเพ้อ
ขณะนั่งมองเลือดที่ค่อยๆ ไหลออกมา
“รัก..”
หลับตาลงช้าๆ
รู้สึกเหนื่อยมากจริงๆ
.
.
“คุณ..”
“คุณคะ..”
ค่อยๆ ลืมตามองดูพยาบาลสองคน
ที่กำลังวุ่นวายทำแผลให้ผม
“หึ..”
น่าสมเพชตัวเอง
ขนาดจะตาย ยังตายไม่ได้เลย
“ช่วยผมทำไม..”
จะมาช่วยผมไว้ทำไม
ทำไมไม่ปล่อยให้ผมตายๆ ไปซะ
เผื่อว่าคนๆ นั้นจะได้รู้สึกเจ็บปวดบ้าง
“ขอโทษนะคะ แต่คุณหมอสั่งให้มัดคุณไว้”
“...”
“คุณจะได้ทำร้ายตัวเองไม่ได้อีก”
“เหอะ..” ผมก้มดูเชือกที่มัดแขนตัวเองไว้ทั้งสองข้าง “งี่เง่าสิ้นดี”
ตัวผม
ชีวิตผมเองแท้ๆ
แค่เลือกจะตาย
ยังทำไม่ได้เลย
.
.
“ทำไมไม่รู้จักรักตัวเองบ้าง..” ว่าทันทีที่เข้ามาถึง
“คุณพุฒ”
มาแล้ว..
ในที่สุดเขาก็มา..
“นายจะมาตายเพราะคนอย่างฉันทำไม”
“หึๆ”
หัวเราะ
กับคำพูดจาทำร้ายจิตใจของเขา
“คิดว่าทิ้งผมมันง่ายเหรอครับ”
“เล็ก”
ผมเอนตัวลงนอน
ไม่สนใจเสียงตะคอกของเขา
เอาเลย อยากจะด่าจะว่าอะไรก็เชิญ
เพราะมันคงไม่ทำให้ผมเจ็บไปมากกว่านี้แล้ว
“จะทำแบบนี้ไปจนถึงเมื่อไร”
“...”
“จะฆ่าตัวตายทุกครั้งที่ฉันไม่มาหานายเลยใช่ไหม”
“รู้ก็ดีแล้วนี่ครับ” สบตาเขา ก่อนจะยิ้ม “อยากเห็นผมตายก็เชิญเลย”
“เลิกขู่ฉันสักที” เขาบีบแขนผมแน่น “คิดว่าฉันจะแคร์หรือไง”
“แคร์หรือไม่ คุณก็รีบแจ้นมาหาผมถึงนี่”
“เล็ก..”
“เอาเถอะครับ วันนี้คุณกลับไปเถอะ”
กลับไปหาลูกหาเมียคุณซะ
ทำหน้าที่สามีและพ่อซะให้พอ
“เจอกันพรุ่งนี้นะครับ”
ผมเองก็ใจกว้าง
และมีสามัญสำนึกมากพอ
ที่จะไม่กักตัวคุณเอาไว้
จนทำให้ลูกให้เมียคุณต้องช้ำใจ
ปัง!
ปิดประตูเสียงดัง
แสดงออกถึงความไม่พอใจอย่างเต็มที่
“คุณบีบให้ผมต้องทำแบบนี้เองนะครับ”
ผมไม่ได้อยากเลว
ไม่ได้อยากทำตัวไร้ค่าแบบนี้
ทุกอย่างมันเป็นเพราะคุณ
เพราะคุณคนเดียว
Ma-NuD_LaW
ปุณโง่เพราะรัก .. แต่เล็กทั้งโง่และบ้าเพราะความรัก :laugh:
คุณพุฒจงรู้เอาไว้ .. ว่าทิ้งเล็กมันไม่ง่าย !
ขำกร๊าก .. เขียนเอง เพ้อเอง บ้าจริงเชียว :hao7:
จิ้มๆ คนอ่าน :katai5:
-
โอย ตายๆๆๆๆๆ :katai1:
เล็กนี่แกรักขนาดนี้เลยเรอะ
ต้องใช้การฆ่าตัวตายมาเรียกร้องความสนใจ
-
อ๊ากกกกกก.... จะยืดไปยาวอีกเท่าหร่ายยยยยยยยยย
ต่อไวๆ ให้ว่องเลยคนแต่ง
ชอบเล็กอ่า โรคจิตดี :hao6:
คนแบบพุฒมันต้องเจอแบบนี้
-
เอ่อะ อ่านแล้วก็รู้สึกว่าจะมีอะไรที่โง่และงี่เง่ามากกว่านี้อีกไหม
เอามาเถอะค่ะ เรารับได้ พี่ที่เรารู้จักก็เคยกรีดข้อมือตัวเองเหมือนกัน
และคุณก็ย้ำให้เราได้รู้ว่า คนที่เป็นบ้าเพราะความรักมันมีอยู่จริงๆ
-
จับเล็กไปอยู่กับคุณดาเถอะ 5555 :try2:
ไม่รู้สึกสงสารเล็กเลย รู้สึกสมเพชด้วยซ่ำ :o211:
คนเขียนอย่าเอาเล็กมาคู่กับคุณพุฒของฉันนะ ไม่ยอมมมม คุณพุฒต้องคู่กับปุณเท่านั้น ไม่ก็โสดๆไปเลย :กอด1:
เรารู้สึกเบื่อเล็กมากกว่าคุณดาซะอีก :เฮ้อ:
-
เข้าขั้นบ้านะ เล็ก :z2:
-
เอิ่ม น้ำกับเอส คู่นี้จะให้จบบริบูรณ์เลยก็ยังได้
ส่วน ปุญ เล็ก คู่นี้อืดต่อไป ไม่จบไม่สิ้น 2015 ก็ไม่จบค่ะ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
แดกดันคนเขียนต่อ :z13:
-
ไม่ชอบอะที่เล็กทำตัวแบบนี้...แต่ก็สะใจที่เห็นอีคุณพุฒมันอยู่ไม่เป็นสุข :hao7:
-
ถ้ารักแล้วเป็นแบบนี้..ก็ไม่ไหวนะ
เอาชีวิตเข้าแล้ว บรื๊อออออ น่ากลัว
เล็กก็แค่รูปร่างคล้ายกับปุณแค่ภายนอกเท่านั้นล่ะ
ส่วนจิตใจ+ความคิด แตกต่างกันอย่างกับขาว-ดำ
จะเห็นใจหรือสมน้ำหน้าดีนะ
คุณพุฒ เหอะๆๆๆๆ เอาไม่เลือก
กร๊ากกกกกก
-
ดีใจจัง..เข้าเล้ามาวันนี้ได้อ่านด้วย
มาบ่อยๆ น้า :mew1: :mew1:
-
กรี๊ด คุณพุฒมีบทแล้วค่า (หลังจากที่คนแต่งเอาเงินไปจ่ายค่าตัว 5555)
โถ่วววว น้องเล็ก ทำแบบนี้เพราะทั้งรักทั้งแค้นสินะ อยากรู้น้องเล็กจะทำไงต่อ
-
ไม่อยากให้คุณพุมคู่กับใคร นิสัยอย่างนี้ควรอยู่อย่างโดดเดี่ยวอ่ะ :m16: :m16: :m16: :m31: :m31:
-
“ผมต้องการใช้โทรศัพท์” หันไปบอกพยาบาลที่เขาจ้างให้มาดูแลผมเป็นพิเศษ “รบกวนต่อสายให้หน่อยครับ”
“ค่ะ” รับคำก่อนจะกดโทรศัพท์ตามเบอร์ที่ผมบอก
“...”
“ติดต่อไม่ได้ค่ะ”
“ลองกดดูอีกทีได้ไหมครับ”
นั่งนิ่ง
ในขณะที่สายตาจดจ้องอยู่ที่เธอ
“ติดต่อไม่ได้จริงๆ ค่ะ”
“ให้ผมโทร..”
ขยับแขนที่ถูกมัดเอาไว้
เป็นเชิงบอกให้ปล่อย
“ผมขอลองโทรเอง”
“ไม่ได้ค่ะ” สีหน้าดูลำบากใจ “คุณหมอสั่งเอาไว้”
“นะครับ.. ผมไม่ทำร้ายตัวเองหรอก”
“ไม่ได้จริงๆค่ะ ขอโทษนะคะ”
“เหอะ” ส่งเสียงฮึดฮัด ก่อนจะทิ้งตัวลงนอน
เขากล้าทำแบบนี้ได้ยังไง
กล้าดียังไง ถึงไม่มาหาผม
หรือเพราะเห็นแล้วว่าผมถูกจับตาดูเป็นพิเศษ
เลยคิดว่าผมจะทำร้ายตัวเองไม่ได้
“หึ” กำมือแน่น เพื่อระงับความโกรธ
โวยวายไปก็ทำอะไรไม่ได้
และยิ่งโวยวาย ผมจะยิ่งลำบาก
ต้องรู้จักใช้สมองให้มันมากกว่านี้
หากต้องการจะเอาชนะเขา
.
.
“ขอบคุณนะครับ” บอกแล้วก้มหัวให้เธอเล็กน้อย
หลายวันมานี้
ผมพยายามทำตัวให้ดีขึ้น
เลิกโวยวาย
เลิกทำร้ายตัวเอง
กินข้าว กินยา
ก็ตรงเวลาทุกครั้ง
จนอาการเริ่มดีขึ้น
หมอเลยยอมแก้มัดให้ผม
“ถ้าคุณดูแลตัวเองแบบนี้ อีกวันสองวันก็คงได้กลับบ้านแล้วค่ะ”
ผมยิ้มให้คุณพยาบาล
ที่คอยดูแลผมตลอดหลายวันมานี้
“นอนพักเถอะค่ะ”
“ครับ ขอบคุณนะครับ” นอนลงแล้วหลับตา
ครั้งนี้ผมสัญญา
ว่าจะไม่ทำตัวแบบเดิมอีก
ผมจะเลิกโง่
และเลิกพลาด
เพื่อจะได้ไม่ต้องเสียคุณไป
.
.
“คุณพุฒให้ผมมารับครับ”
เป็นอย่างที่คิดเอาไว้
เขาไม่ยอมมาหาผม
ไม่มารับผมกลับบ้าน
“ต้องการอะไรก็บอกผมนะครับ”
แถมยังให้คนมาเฝ้าผมเอาไว้
คงกลัวว่าผมจะฆ่าตัวตาย
หรือไปวุ่นวายกับเขาอีก
.
.
“ติดต่อเขาให้ที”
“ไม่ได้ครับ”
“ครั้งสุดท้าย ขอคุยกับเขาเป็นครั้งสุดท้าย”
“ไม่ได้ครับ”
ผมเลิกขอร้องคนของเขา
แล้วกลับมาคิดหาวิธีอื่น
เขาไม่ยอมให้ผมเจอหน้า
จะติดต่อไปก็ไม่ได้
เหมือนเขากำลังรอเวลา
ที่ผมจะยอมแพ้ไปเอง
“มันไม่ง่ายแบบนั้นหรอกครับ”
อย่าหวัง
ว่ามันจะง่าย
เพราะผมไม่มีวันปล่อยคุณไปแน่!
Ma-NuD_LaW
คุณ Zalzah_iP .. ไม่เคยเจอคนกรีดข้อมือนะ .. แต่กินน้ำยาล้างห้องน้ำนี่เจอมาแล้ว :hao7:
มันมีจริงๆ ครับ ((ยืนยัน))
คุณ strawberryboys .. 2015 ก็ไม่จบ :ling2: จบสิครับจบ นี่ก็ใกล้แล้วละมั้ง (?) ถ้าอัพได้ทุกวันไม่มีตกแบบนี้นะ :laugh:
สุดท้าย .. ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ ((กอด)) :pig4:
-
จริงๆไม่ชอบเล็กที่รู้ว่าเค้าไม่รักแต่ตัวเองดันยอมเป็นเมียน้อยเอง
แต่ครั้งนี้เราเชียร์ให้เล็กงี่เง่า ตามรังควานพุฒเอาให้ชีวิตมันป่วนไปเลย
อย่าไปยอมมันง่ายๆ ไม่ต้องให้มันมีความสุข คนเลวๆอย่างมันต้องเจอจิตๆอย่างเล็กนี่แหละ
ถึงจะคู่ควร เอาความเลวมันไปประจานเลย :katai1:
-
:a5: อ้าวเฮ้ย เมียน้อยคนนี้ดันลุกขึ้นสู้ซะงั้น
-
คนเราต้องรักตัวเองให้มากกว่านี้
-
แอบเข้ามาอ่าน จริงๆต้องอ่านหนังสือสอบ 5555 :o8:
เล็ก...... :fcuk:
-
พอเถอะเล็ก
ปล่อยให้พุฒไปเถอะ ผู้ชายดีๆ มีอีกเยอะ
แต่ถ้าจะทำจริงๆ แบบไม่กลัว หลอกพุฒมาจับขังไว้ก็ดีนะ
ไม่ก็ ฆ่าพุฒแล้วอยู่กับศพก็ไม่เลว (อ๊างงงง เริ่มบ้าเข้าขั้น แต่ชอบนะแบบนี้ หลอนดี) :hao7:
-
เล็ก น่ากลัว ไม่รักตัวเอง :katai1:
-
มีจริงแท้แน่นอนไอ้พวกไม่รักตัวเอง กรีดข้อมือฆ่าตัวตายแต่ไม่อยากตาย
เรียกร้องความสนในเจอมากับตัวเอง เฮ๊ย!!ไม่ใช่อินี่น๊า.... ก็ยัยคนที่อยาก
จะมาเป็นเป็นคนที่2 ของอดีตแฟนเราเอง อดีตนะอดีตเพราะเราเลิกเลย
โกหกครั้งที่ 1 ได้ต้องมีครั้งที่ 2 และก็ครั้งต่อ ๆ มา แต่เราไม่รอให้เกิน 3 ครั้ง
พอ ผู้หญิงกรีดข้อมือตัวเองแล้วก็โทรมา ไอ้นี่ก็แจ้นไปดู เราก็ไป แต่ไปด่านะ
ไม่ได้สงสาร แม่เรากว่าจะคลอดออกมาเจ็บปางตาย แต่มึงจะมาตายเพราะไอ้
คนประเภทแบบนี้ ตาย ๆ ไปซะก็ดี...(กลายเป็นนางมารเลยเรา) ด่าเสร็จก็
บอกเลิกเลย แถมบอกว่า คุณ 2 คนอย่าหัสหลังให้กันเกิน3นาทีนะ เพราะถ้า
เกินเมื่อไหร่พวกคุณก็จะนอกใจกันเอง เพราะไอ้คนนึงก็มักมาก อีกคนก็ชอบแย่ง...
เวิ่นเว้อรอดูหนูปุณว่าจะเอาไงดีกว่าเนอะ..... :mew1: :mew1:
-
เรารักคนเขียนนะ แต่เราว่า "จบเถอะ" ตอนหน้า หรือสักตอนก็จบเถอะ
เรามองว่าเรื่องมันดูจะจบได้ตั้งนานแล้วนะ ก่อนจะมีเล็ก เพราะเราว่าคุณพุตก็ต้องเสียปุณไป เเล้วปุณก็รักกับเอส แล้วก็จบ แล้วก็มามีสเปมันจะโอเคกว่า
แต่นี่แบบมันยืดเยื้อ จนเราแบบ เล็กกับเอส ควรคู่กันเพราะเอสไม่ฟัง เล้กไม่ยอม ลงนรกไปซะ
เอสก็นะถ้าฟังปุณตัวเองก็จะไม่ต้องระแวง โ.่จริงๆ รักกันจริงป่า
เล็กถ้าจะฆ่าตัวตายจริงๆ ไมไม่เข้าครัวเอามีดเสียบหัวใจล่ะ ไม่เด็ดเลยว้าาาาาาาาาาาาาาาาา
เราว่านะ ปุณควรอยู่แบบสวยๆ เริ่ดๆ เชิดๆ และอีคุณพุฒก็ไปอยู่กับคุณพิมแม่ลูกดกไป๊
ส่วนเล็กก็ควรจะตายไปซะ แล้วเอส จะไปไหนก็ไป :ling2:
-
เอาเลยนะเล็กเป็นกำลังใจให้ ตบหน้าปุณซักฉากยิ่งดีเลยค่ะ
คนเขียนมาต่อทุกวันจะดีมากเลยนะคะ จะได้จบไวๆ แล้วจะได้รออ่านเรื่องใหม่ของคุณค่ะ :mew1:
-
[พุฒ]
“กลับถึงบ้านแล้วครับ”
“อืม..ฝากด้วยนะ”
ผมวางสาย
หลังจากหมดห่วงเรื่องเล็กแล้ว
ใจจริงผมก็อยากไปรับเขาด้วยตัวเอง
แต่ก็กลับมาคิดว่า ผมไม่ควรไปทำอะไร
ที่เหมือนเป็นการให้ความหวังกับเขาดีกว่า
เขาจะได้ตัดใจ
แล้วเริ่มต้นใหม่เสียที
.
.
“อยากไปเดินเล่นไหมคะ” หันไปมองเมื่อได้ยินเสียงเธอกำลังหยอกล้อกับลูก
ตอนนี้ผมพาคุณพิมกับลูกมาเที่ยว
หลังจากที่เธอยอมใจอ่อนกลับมาอยู่ที่บ้านเหมือนเดิม
“อย่ากระโจนใส่คุณแม่แบบนั้นครับ เดี๋ยวน้องในท้องจะเจ็บนะ”
รีบเข้าไปจับตัวยัยหนู
ก่อนจะยกขึ้นมาอุ้มเอาไว้
“ซนจริงๆ นะเรา”
“ไปเดินเล่นกันก่อนมื้อเย็นดีไหมคะ” เธอถามตอนอุ้มลูกคนรองของเราขึ้นมา
“ครับ..”
ทะเลกระบี่สวย
เหมือนอย่างที่คุณแม่คุณพิมบอก
คิดไม่ผิดเลยที่พาเธอกับลูกมาพักผ่อนที่นี่
“อยากเล่นน้ำเหรอคะ” เธอหันมาถามยัยหนู ที่อยู่ในอ้อมอกผม “พรุ่งนี้เช้าดีกว่านะคะ เดี๋ยวคุณแม่พามา”
“ผมพามาเองก็ได้ครับ”
บอกเมื่อคิดว่าเธอกำลังท้อง
คงอยากพักผ่อนมากกว่า
“พิมอยากให้ลูกเล่นน้ำตอนเช้าๆ นะคะ แดดตอนเช้ามันอ่อน” เธอหรี่ตามองผม “คุณตื่นไหวเหรอคะ”
“เหอะๆๆๆ” ได้แต่หัวเราะ
ปกติวันหยุดผมมักจะตื่นสาย
ข้อนี้เธอรู้ดี
“พิมไหวค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ”
“ครับๆ” ยื่นมือไปจับมือเธอเอาไว้
อยากชดใช้ให้เธอ
เพื่อทดแทนทุกๆ อย่าง
ที่เคยทำให้ต้องเสียใจ
เราเดินเล่นกันจนฟ้าเริ่มมืด
ก่อนจะพากันกลับ
อาบน้ำ
ทานข้าว
แล้วพากันเข้านอน
.
.
“คุณคะ..”
“คุณ..”
“รีบตื่นเถอะค่ะ”
งัวเงียลุกขึ้นมา
ขยี้ตาตัวเอง
“ป้าเห็นคุณหนูเล็กร้องไห้อยู่ริมหาด”
“ที่ไหนครับ..” รีบลุกขึ้นจากเตียงทันที “ลูกผมอยู่ที่ไหน”
“อยู่ที่ห้องรับแขกค่ะ แต่..”
“ทำไม..” ถามทั้งที่ขากำลังก้าวลงบันได “เกิดอะไรขึ้น”
“ป้าอุ้มคุณหนูกลับมา แต่หาคุณพิมกับคุณหนูใหญ่ไม่เจอ”
“หมายความว่าไง..” ตรงเข้าไปรับลูกมาจากสาวใช้ “คุณพิมไปไหน”
“หาไม่เจอค่ะ”
“ดูคุณหนูไว้แวว ฉันจะไปตามหาคุณพิม” ก้าวขาออกจากบ้านทันทีที่ส่งลูกให้พี่เลี้ยงแล้ว
.
.
“ยัยหนู..”
กึ่งวิ่งกึ่งเดิน
ไปทั่วชายหาดหน้าบ้านพัก
“หายไปไหนนะ”
คุณพิมไม่เคยทิ้งลูก
แม้แต่เวลาที่ทะเลาะกับผม
ไม่ว่าจะกำลังโมโห
หรือเสียใจแค่ไหน
เธอก็จะคิดถึงลูกก่อนเสมอ
หาไม่เจอ
ผมหาพวกเขาไม่เจอ
ทั้งเมีย
และลูกของผม
.
.
“แจ้งตำรวจหรือยัง..”
“แจ้งแล้วค่ะ”
“ผมจะลองไปขับรถวนใกล้ๆ แถวนี้” บอกก่อนจะคว้ากุญแจรถกับมือถือขึ้นมา “ถ้าคุณพิมกลับมา โทรหาฉันทันที”
“ค่ะ”
ผมขับรถวนแถวๆ บ้านพัก
ก่อนจะเข้าไปในตลาด
ขับเข้าเมือง
ขับไปทุกๆ ที่ที่คิดว่าเธอจะไป
จนเกือบบ่าย
ก็ยังไม่เจอเธอ
ครืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กดรับทั้งที่ยังไม่ทันดูเบอร์ที่โทรเข้ามา
“หาเจอไหมครับ..”
“เล็ก”
ผมจำเสียงเขาได้
ถึงแม้มันจะปนไปด้วยเสียงสะอื้นก็ตาม
“คุณทิ้งผมฮึก..”
“เล็ก..”
“เพราะเมียคุณ..คุณเลยทิ้งผม..”
“นายคิดจะทำอะไร..”
พูดแบบนี้
แสดงว่าคุณพิมอยู่กับเขา
“นายมาที่นี่ได้ยังไง..”
เขาควรอยู่ที่บ้าน
โดยมีคนของผมคอยเฝ้าเอาไว้
แล้วทำไม?
“ผมจะตายฮึก..” ผมนิ่ง พยายามจะฟังในสิ่งที่เขาพูด “คุณทิ้งผม..”
“ใจเย็นๆ นะเล็ก.. ฟังที่ฉันพูดก่อน”
“ฮึก..”
“นายอยู่ที่ไหน”
“แง้..”
“เล็ก” เผลอตัวไปตะคอก
พยายามแล้ว
ทั้งที่ผมพยายามจะตั้งสติ
แล้วค่อยๆ หาวิธีคุยกับเขา
แต่ก็ทำไม่ได้
เมื่อผมได้ยินเสียงลูกร้องไห้
“นายทำอะไรยัยหนู”
“ฮึก..”
“เล็ก” เรียกอีกครั้งเมื่อเขาเงียบไป
“ผมรักคุณฮึก..”
“รู้แล้ว..ฉันรู้แล้ว”
“คุณทิ้งผม..ผม”
“...”
“ไม่มีทางเลือกแล้ว”
โครม!
“เล็ก” ผมตะโกนสุดเสียง
เกิดอะไรขึ้น?
เสียงนั่นมันอะไร?
รถชนเหรอ?
อุบัติเหตุใช่ไหม?
ลูกผม..
คุณพิมล่ะ..
ในหัวผมมันหมุนไปหมด
ห่วง..
ผมห่วงลูก..
ผมห่วงคุณพิม..
.
.
“หมอเสียใจด้วยนะครับ..”
จบแล้ว..
มันจบแล้ว..
คุณพิม
กับลูกในท้อง
และยัยหนู
ลูกสาวคนโตของผม
ทุกคนตายหมดแล้ว
ทุกๆ คน
รวมทั้งตัวการของเรื่อง
เล็กขับรถลงจากหน้าผา
สภาพรถยับเยิน
จนยากที่คนที่อยู่ข้างในจะรอด
“ผมขอโทษ..” สุดจะกลั้นน้ำตาเอาไว้
เพราะผม..
เป็นเพราะผมที่คิดอะไรง่ายๆ
ทั้งที่ผมน่าจะคิด
และระวังให้มันมากกว่านี้
ควรรู้และควรระวัง
นับตั้งแต่วันที่เขากรีดข้อมือของตัวเองแล้ว
เขาอันตรายเกินไป
อันตรายเกินกว่าที่ผมจะปล่อยเขาเอาไว้
เพราะทุกสิ่งที่เขาคิด
มันยากเกินกว่าที่ใครจะคาดเดาได้
ผมพลาด
และทำผิดกับทุกคน
Ma-NuD_LaW
พาตัวเองให้ห่างจากเรื่องทุกข์ใจ และคนไม่ดี คุณ Yร้าย .. สุดยอดเลยครับ o13
คุณ MCMAXXIM คุณ strawberryboys .. ใกล้ละๆ :z3: หลังจากทำตัวเรื่อยๆ มานานเหลือเกิน o6
ว่าแต่สุดที่รักของผม คุณ broke-back ไปไหนน้อ??? คิดถึงจัง :hao7:
ฝันดีครับ :mew1:
-
โห.. แรงกว่าที่คิดไว้เยอะ
พุฒไม่ย้าตายเลยหรอเนี้ย.
จะสงสานก็ดันไปนึกถึงตอนที่ควักปืนยิงเอสกับปุญ
แล้วก็ตอนที่จะทำให้เค้าทะเลาะกัน
ดันรู้สึกว่าสาสม... เราโหดไปมั้ยเนี้ย
ใกล้จบยังค่ะ เหลืออีกกี่ตอนเนี้ย
-
เล็ก เอ๋ย เล็ก...รักบังตาจนไม่รู้ผิดชอบชั่วดี
ตอนแรกก็ไม่อะไรมากนะกับความจิตของเล็กแต่พอเห็นดึงลูกเมียไอ้คุณพุฒมาเอี่ยวด้วยนี่คือ....พูดไม่ออก
ถ้าอยากตายนักทำไมไม่เอาตัวอีคุณพุฒมาล่ะลูก..จะได้ไปเริงรักกันในนรกไงหนู
ลูกเมียเขาไม่เกี่ยววววว
:katai1: :katai1:
ปล.ตอนนี้ไม่รู้จะสงสารคุณพุฒหรือสมน้ำหน้าดีเมื่อก่อนทำเขาไว้เยอะนี่ แต่สงสารคุณพิมพ์กับลูกที่ต้องมาตายแบบไม่รู้อิโหน่อิเหน่
-
เล็กทรมานคุณพุตน้อยไปอ่ะ ไม่ยอม จะร้ายทั้งทีอย่าร้ายแบบอ่อนแอแบบนี้ดิ
อยากได้แบบร้ายจนดูคนอ่านต้องแบบถึงจะร้ายแต่คนอ่านก้ยอมรับอ่ะ
ทรมานพุฒให้เยอเะๆ หน่อย แก้แค้นแบบนี้ไม่โดนใจเลย มันจบง่ายไป :hao5:
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
เห้ออออ ก็ดีเหมือนกันนะตายๆไปให้หมด เรื่องจะได้จบง่ายขึ้น :o12:
ปล. ฉันรอคนเขียนทั้งคืนพอฉันหลับไปสัก5นาที คนเขียนก็มาต่อเฉยเลย ใจร้ายมากกกก :sad4:
เห็นด้วยกับรีนี้มากก
เล็ก เอ๋ย เล็ก...รักบังตาจนไม่รู้ผิดชอบชั่วดี
ตอนแรกก็ไม่อะไรมากนะกับความจิตของเล็กแต่พอเห็นดึงลูกเมียไอ้คุณพุฒมาเอี่ยวด้วยนี่คือ....พูดไม่ออก
ถ้าอยากตายนักทำไมไม่เอาตัวอีคุณพุฒมาล่ะลูก..จะได้ไปเริงรักกันในนรกไงหนู
ลูกเมียเขาไม่เกี่ยววววว
:katai1: :katai1:
ปล.ตอนนี้ไม่รู้จะสงสารคุณพุฒหรือสมน้ำหน้าดีเมื่อก่อนทำเขาไว้เยอะนี่ แต่สงสารคุณพิมพ์กับลูกที่ต้องมาตายแบบไม่รู้อิโหน่อิเหน่
-
ดูจากสภาพแล้วอีก 2ตอน คงน่าจะจบ มั้ง พรุ่งนี้มาต่อด้วยนะคะ :katai2-1:
-
สงสารคุณดาและลูก :mew2:
-
เยสสสสสสสส สะใจอ่ะ(แต่ยังไม่สุด พุฒมันต้องเจออะไรที่หนักกว่านี้ถึงจะสาสม)
สมน้ำหน้าไอคุณพุฒ ที่ต้องรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต
ที่เป็นต้นเหตุใหลูกกับคุณพิมพ์ที่ไม่รู้อะไรด้วย
ต้องมาตายเพราะตัวเองเป็นเหตุ อยากไปดึงเล็กมาเอี่ยวเอง :katai1:
-
เออ ยังดียังเหลือลูกไว้ให้คน
เฮ้อ!! :เฮ้อ:
-
คนที่น่าสงสารที่สุดคือคุณพิม....
เพราะรักถึงยอมยกโทษให้.......
เพราะลูกถึงยอมหวนกลับมาคืนดี....
แต่สุดท้ายก็ต้องจบชีวิตลงเพราะ....
คนเห็นแก่ตัวคนนึง....ผิดทุกคน.....
ต่างตรงที่จะคิดได้หรือเปล่า........
เรื่องนี้เค้าโครงเหมือนอิงจากเรื่องจริงเลย
เราบอกได้เลยว่าคนแบบเล็กมีอยู่จริง.....
แต่ตอนนี้คนนั้นสำนึกผิดได้ดีกว่าเล็กนิด...ก็เกือบสาย
ตอนนี้พี่มีความสุข (ขอบอกว่าชีวิตถ้ามาแต่งนิยายนี่..ดราม่าสุด ๆแต่น้ำเน่าเพราะตอนนี้สุขสุด ๆ กับลูกน้อยที่น่ารัก เพียง 2 คน) :mew1: :mew1:
-
:sad4: สงสารคุณพิมกับลูก
เล็กนี่มันจิตสุดๆเลยนะเนี่ย
-
เง้อ...เม้นไม่ถูกเลย
เอาใจช่วยคนเขียนแล้วกัน..รอน้าๆๆ :mew1: :mew1:
-
สุดท้าย
เรื่องราวสิ้นสุด
ท้ายสุด
จบลงทุกอย่าง
แต่ที่ยังไม่สุดในตอนท้าย
ก็คือคนที่ยังดิ้นรน..มีลมหายใจอยู่
กระเสือกกระสนกันอยู่ต่อไป
:เฮ้อ: It's alive!
:hao7: ยังบ้าๆ บอๆ คอแตกอยู่ครับ
ฮ่าฮ่า
-
“แม่จะเอาหลานไปเลี้ยงเอง”
“แต่คุณแม่ครับ..”
“แม่ไม่ได้ห้ามไม่ให้พุฒไปหาลูก แม่แค่เป็นห่วงหลาน..”
“...”
“แม่ไม่อยากให้หลานต้องมาเจอเรื่องอันตรายแบบที่พิมเจอ..”
ยอมแพ้กับทุกๆ เหตุผล
ผมจำต้องยอมยกลูกให้ท่านไปเลี้ยง
“ผมฝากลูกด้วยนะครับ”
“อย่าห่วงเลย ยังไงก็หลานฉัน”
ความเชื่อใจในตัวผมหมดไป
ไม่เหลืออีกแล้ว
.
.
ผมพาร่างที่เหมือนไร้วิญญาณของตัวเองมาที่บ้านหลังนี้
บ้านที่ครั้งหนึ่งผมเคยซื้อให้กับปุณ
และบ้านที่ผมยกให้กับเล็ก
เมื่อเจ้าของเดิมไม่ต้องการ
.
.
“นี่มัน..” ลุกขึ้น เมื่อรู้สึกเหมือนนอนทับอะไรบางอย่าง “ของเล็ก”
หยิบมันขึ้นมาวางไว้บนตัก
สมุดที่เขามักจะพกติดตัวเสมอ
“หึ..”
หัวเราะ
เมื่อเห็นลายมือที่คุ้นเคย
เขาจดทุกๆ อย่างลงไป
ทั้งเบอร์โทรเพื่อนร่วมงาน
เบอร์โทรลูกค้า
หรือแม้แต่งานที่ผมสั่ง
เขาก็จดมันลงไปในนี้
ผมเปิดมันไปเรื่อยๆ
แบบไร้ความรู้สึก
มีหลายหน้าที่เขาว่างเอาไว้
ก่อนจะเป็นรูปผมที่เขาวาดในหน้าถัดไป
เขาวาดรูปผมไว้หลายรูป
หลายๆ รูป
ในหลายๆ อิริยาบถ
[อยากให้คุณมองผมด้วยสายตาแบบนั้นบ้าง]
เขาเขียนข้อความนั้น
ใต้ภาพที่ผมกำลังเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง
[ขอบคุณนะครับ]
ข้อความนี้
กับภาพที่ผมนอนหลับตานิ่งอยู่บนเตียง
ถ้าจะให้เดา
เขาคงแอบวาดมัน
ตอนผมกำลังหลับ
“ขอโทษนะ..”
ขอโทษ..
ที่ทำร้ายนาย
และขอโทษ..
ที่ทำให้นายต้องเป็นแบบนี้
ปิดสมุดนั่นลง
แล้ววางลงบนเตียง
ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาอีกครั้ง
เพื่อเปิดดูในหน้าสุดท้าย
[เกลียดที่สุด แค้นที่สุด.. เพิ่งเข้าใจมันก็วันนี้]
ข้อความ..
ที่เขียนด้วยหมึกปากกาสีแดง
ข้อความ..
ที่ทำให้ผมเริ่มเข้าใจ
ว่าทำไมเขาถึงได้ทำแบบนั้น
“ขอโทษ..”
“ขอโทษจริงๆ”
ทั้งคุณพิม
ทั้งลูก
หรือแม้แต่นาย
ฉันขอโทษจริงๆ
.
.
“ผมจะทำให้คุณเจ็บ..”
“เจ็บไปจนวันตาย”
ลืมตาตื่นขึ้นมา
ด้วยหัวใจที่เต้นแรง
ฝัน..
ผมแค่ฝันไป
แต่ทำไม
มันถึงได้รู้สึกเหมือนจริงขนาดนี้
“หึๆ”
นี่คือสิ่งที่นายอยากบอกฉันสินะ
เหตุผลในสิ่งที่นายทำ
เหตุผลที่นายทำร้ายทุกๆ คน
นายทำเพื่อต้องการให้ฉันเจ็บ
เจ็บไปจนวันตาย เหมือนที่นายบอก
Ma-NuD_LaW
ไม่สงสารคุณพุฒกันเลยหราาาาาาาาาา :katai1:
น่าสงสารออก :hao5:
ขอบคุณทุกความเห็นครับ :z13:
-
พุฒมันจะมีชีวิตอยู่ต่อยังไงเนี้ย
มันน่าติดตามอยู แต่...
ขออย่าไปยุ่งกับปุณอีกก็พอ
:เฮ้อ:
-
มาถึงตรงนี้ก็รู้สึกสงสารบ้างนะ....
จะเริ่มต้นใหม่กับลูกและเมีย......
สุดท้ายก็...เฮ้อ..นี่แหละเนอะฃีวิต...
ไงก็อย่าคิดสั้นอีกคนล่ะ... :mew2: :mew2:
-
ณ จุดๆนี้ แนะนำให้คุณพุฒไปบวชซะ :m8:
รักทั้งพุฒรักทั้งเอส :mew2:
แอบสงสารคุณพิมกับลูกที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ต้องมาตายเพราะคนไม่รู้จักพอ..... :heaven
-
คงต้องนั่งทบทวน
ตั้งคำถามกับตัวเอง
ให้ได้คำตอบ
ว่าจริงๆแล้ว
ต้องการอะไร..ที่สุด
แล้วหนทางจะชี้บอก
ทางออกคืออะไร
ตอนนี้คุณพุฒ..ดูจะเจ็บปวดที่สุด
ไม่ต่างอะไรกับฉุดนรกอยู่ไว้ในตัวเอง
+1 ลิง(ทิ้งมาม่า)
หุหุ
-
ก่อนแกจะสำนึก กลับไปเป็นผู้เป็นคนนะพุฒ แกไปเคบัยร์ให้คู่รักอีกคู่ที่แกไปสร้างคสามร้าวฉานก่อนไป๊
น่าสงสาร แต่ก้อนะ ทำตัวเอง ทำตัวเองทุกอย่าง
อย่าสร้างบาปเยอะ อันไหนขออโหสิให้ทำ อย่าทำเมินอย่าทำลืมนะ ไม่งั้นเจ้ากรรมนายเวรจะเพิ่ม 55555
-
เจ็บหรือยังล่ะ อยากอ่านเอสสสสส
-
กรรมตามสนองล้วนๆเลยค่ะคุณพุฒิขา
-
ทุกคนก้อเห็นแก่ตัวทั้งนั้นแระ :mew5: :mew5: :mew5: :mew5: :mew5: :mew5: :mew5: :mew5:
-
ไม่รู้จะพูดยังไงกับพุฒ คือเค้าก็น่าสงสาร แต่ถ้าเค้าแค่มั่นใจกว่านี้ซักนิด
มันอาจจะไม่เกิดเรื่องอย่างนี้ตั้งแต่ต้น :เฮ้อ:
-
:mew2:
-
สงสารคุณพุฒทำไมคะ ไปตบนังปุณดีกว่า ต้นเรื่องทั้งหมด เสร่อหน้าเหมือนเล็กอีก
:katai1:
-
ไม่มีใครน่าสงสาร นอกจากเด็กๆ ที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเขา แต่ต้องรับกรรมร่วมด้วย
พิมตัดได้แต่ตัดไม่ขาด เลยต้องตาย เหมือนคนดีไปอยู่ในที่อโคจรก็มีสิทธิตายได้ง่ายๆ เพราะความเลวมันล้อมตัวเราไว้
เล็กยึดมั่นถือมั่น จากรักจนเป็นแค้น คนเราสามารถทำอะไรแบบขาดสติได้เสมอ ไม่งั้นจะมีคนกินยาฆ่าตัวตายหรือ...
พุฒิ เชื่อมั่นจนล้น สร้างปัญหาไม่รู้จบ แค่ทุกข์ใจมันเป็นกรรมที่เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น
-
พุฒบวช เอสปุณเข้าใจกัน จบ! เย้!///โดนถีบ
-
[เอส]
สถานการณ์ระหว่างเราดีขึ้น
หลังกลับมาจากตราด
ผมไม่พูด ไม่เอ่ยเรื่องคุณพุฒอีก
และพยายามอย่างที่สุดจะลืมมัน
“ปุณ..”
“อือ..” ส่งเสียง ก่อนจะค่อยๆ ปรือตาขึ้นมามองผม “กลับดึกจัง”
“งานยุ่งมากเลยครับ” หอมแก้มแล้วลุกออกจากเตียงเพื่อไปอาบน้ำ
“กินอะไรมาหรือยัง..”
“กาแฟกับขนมปังรองท้องมาแล้วครับ ปุณนอนเถอะ”
“ไม่ให้ทำไรให้กินจริงเหรอ”
“ครับ .. ผมไม่หิว”
ส่งยิ้มยืนยันไปให้
แล้วรีบเข้ามาอาบน้ำ
ขืนอยู่นานกว่านี้คงไม่ได้อาบ
ก็ไอ้ท่าทางง่วงๆ แบบนั้นของเขา
มันดูยั่วๆ ยังไงชอบกล
.
.
“บอกแล้วไงครับว่าไม่หิว”
“กินนมสักนิดเถอะ เดี๋ยวกระเพาะจะป่วย”
“หึๆ”
ขโมยหอมแก้มเขาฟอดใหญ่
ก่อนจะหยิบแก้วนมในมือเขามาดื่ม
“เอาน้ำไหม”
“เดี๋ยวผมลงไปกินเองดีกว่า จะได้เอาแก้วไปเก็บด้วย”
“อืม..” รับคำในลำคอ ขณะขยี้ตาไปด้วย
“นอนเถอะครับ”
บอกก่อนจะลงมาเก็บแก้วในครัว
ดื่มน้ำแล้วรีบกลับขึ้นมาบนห้อง
เห็นเขานั่งหลับตา เกยคางกับหมอนที่กอดเอาไว้
“ทำไมยังไม่นอนอีก”
“รอนาย..”
“หึๆ” ดึงหมอนออก แล้วช่วยประคองเขาลงนอน “ทำแบบนี้ เดี๋ยวก็ไม่ได้นอนหรอก”
เสื้อนอนตัวโคร่ง
ลู่ลงจนเห็นไปถึงไหนต่อไหน
“ก็ตั้งใจจะอ่อยแหละ แต่นายกลับดึกเกินไป” พูดแล้วล้มตัวลงนอนหน้าตาเฉย
“ปุณ..”
“อื้อ..ไม่เอาแล้ว” ปัดมือผมที่สอดเข้าไปใต้เสื้อเขา “ง่วง..”
“หึๆ”
มายั่วกัน
แล้วจะชิ่งหลับก่อนได้ยังไง
“บอกว่าไม่เอาแล้วไง..”
บ่นไปก็เท่านั้นแหละครับ
เพราะตอนนี้ผมคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่แล้ว
“ไอ้บ้าเอสอื้อ..”
สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้
เมื่อเห็นว่าผมเอาจริง
“รอบเดียวนะ”
แล้วคิดว่าผมจะพอไหมล่ะครับ?
.
.
“ไปทำงานไม่ไหวแล้ว..” เขาบ่นทันทีที่ตื่นขึ้นมา
“ผมลางานให้เอาไหม”
“ลาบ่อยจนจะโดนไล่ออกแล้ว” ทำหน้าเซ็งๆ ก่อนจะดึงมือผมที่กำลังแต่งตัวอยู่ให้นั่งลงไปบนเตียง “โดดงานด้วยกันดิ”
“หึๆ”
“นะๆ”
แพ้ลูกอ้อนครับ
เลยหยุดมือที่กำลังผูกเนคไทน์
เปลี่ยนเป็นดึงออกแล้วโยนทิ้งแทน
“หยุดแล้วจะทำอะไรดี”
หอมหน้าผาก
หอมแก้ม
แล้วจุ๊บเบาๆ ที่ปากเขา
“ต่อจากเมื่อคืนเลยดีไหม”
“ยอมนะ..” ตอบแล้วยกมือขึ้นมาช่วยปลดกระดุมเสื้อผม
“หึๆ”
.
.
ครืดดดดดดดดดดดดดดดดด
หันมองมือถือที่กำลังสั่น
“ใครอ่ะ..”
“พี่ที่บริษัทเก่า” ก็บริษัทของคุณพุฒนั่นแหละ
“รับสิ คงมีเรื่องด่วน”
“ช่างเถอะ” บอกแบบไม่ใส่ใจ แล้วก้มลงไปจูบเขา
“รับเถอะ” เขาบอกก่อนจะรีบโกยอากาศเข้าปอด
“แปบนึงนะ”
ก้มลงไปจูบเขาอีกครั้ง
ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมา
แล้วเดินออกมารับที่ระเบียง
“ครับ”
ไม่บ่อยที่พี่เขาจะโทรมา
เพราะส่วนใหญ่มักจะโทรมาเพื่อส่งข่าว
อย่างเรื่องที่ปุณไปโวยวายใส่คุณพุฒคราวก่อน
พี่เขาก็เป็นคนโทรมารายงานผม
“กวนเวลางานหรือเปล่าคะ”
“เปล่าครับ วันนี้ผมหยุด” หันกลับไปมองคนที่นอนหอบอยู่บนเตียง “มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“มีข่าวร้ายจะบอกน่ะค่ะ..”
คุณพิมตายแล้ว
ตายพร้อมกับลูกในท้อง
และลูกสาวคนโตของคุณพุฒ
พี่เขาเล่าเรื่องของคนที่ทำให้เธอต้องตาย
เล่าแบบไม่ละเอียดนัก
และไม่ทราบถึงสาเหตุที่แน่ชัด
แต่ถึงอย่างนั้น ก็อดเป็นห่วงผมไม่ได้
เพราะการที่คุณพิมตาย
เท่ากับคุณพุฒได้เป็นอิสระ
และมันอาจทำให้คุณพุฒเข้ามาวุ่นวายกับครอบครัวผมอีก
“เป็นห่วงนะคะ”
“ขอบคุณนะครับ”
ผมรู้ครับ
ว่าพี่เขาไม่ชอบปุณ
เพราะก่อนหน้านั้น
ปุณเคยเป็นของคุณพุฒ
ก็ไอ้สถานะ ‘เมียน้อย’ แบบที่ใครต่อใครว่า
มันทำให้ปุณดูไม่ดีนักในสายตาคนอื่น
แต่เรื่องนี้ ผมเข้าใจและตัดสินใจเอง
ผมเลือกที่จะรักเขา
.
.
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่า” ถามเมื่อผมเดินเข้ามาในห้องแล้ว
“คุณพิมตายแล้ว”
“ห๊ะ..” เขาเสียงดัง ดูตกใจมาก “ตายได้ยังไง”
ผมเดินไปนั่งลงข้างๆ เขา
ก่อนจะเล่าเรื่องทั้งหมดเท่าที่ทราบจากพี่เขาให้ฟัง
ปุณไม่แสดงทีท่าอะไร
นั่งฟังเงียบๆ พยักหน้าเป็นบางครั้ง
“จะไปแสดงความเสียใจหน่อยไหม” ผมถามแล้วมองปฏิกิริยาเขาเงียบๆ
ยอมรับครับ ว่าผมกำลังลองใจเขา
อยากรู้ว่าเขาจะรู้สึกยังไง
ดีใจ
หรือเสียใจ
ที่คุณพุฒกำลังเป็นอิสระ
“ไม่ดีกว่า” เขาตอบเสียงเบา “อย่าไปทำเหมือนให้ความหวังเขาเลย”
“ปุณ..”
“ฉันรู้ว่านายอยากให้ฉันตอบแบบนี้” เขาจ้องตาผม “แต่ฉันไม่ได้ตอบเพื่อเอาใจนาย”
“...”
“ฉันแค่ทำในสิ่งที่ฉันอยากทำ”
“ปุณ..” ดึงเขาเข้ามากอดแน่น
รู้สึกดี
รู้สึกดีมากจริงๆ
“ฉันรักนายนะ”
กดจมูกลงกับผมเขา
ก่อนจะย้ายมาที่แก้ม
“ฉันรักนาย”
ยืนยันกับผมอีกครั้ง
ก่อนจะจูบเบาๆ บนริมฝีปากผม
“ผมก็รักปุณ”
นานแค่ไหนแล้วนะ
ที่ผมไม่ได้บอกกับเขาว่ารัก
นาน..
นานมาก..
และมันคงนานเกินไปแล้ว
สำหรับความไม่เชื่อใจ
ไอ้สิ่งที่ผมเห็น
ไม่ว่ามันจะเกิดจากอะไร
ผมก็จะลองเชื่อใจเขา
และพยายามลืมๆ มันไป
เพราะแบบนั้น
คงจะดีกับพวกเรามากที่สุด
Ma-NuD_LaW
ขอบคุณครับ :pig4:
-
แล้วคุณพุฒจะปล่อยคู่นี้ไปหรือไม่ :เฮ้อ:
-
กรี๊ดดดดด ตบมือค่ะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ตายซะได้ก็ดีนังตัวถ่วงของเรื่อง :angry2:
มีแววว่าเรื่องนี้จะจบแล้ว :mc4:
-
!!ปุณบันไซ!
รอต่อไป :katai5:
-
:ling3: :ling3:
เศร้า..กับ ลองเชื่่อ
เมื่อไรเอสจะเชื่อมั่นตัวเองซะทีอ่ะ
ยังคงต้องลุ้นต่อไป ปุณ อย่าหมดแรงซะก่อนน้า :3123: :3123:
-
แอบสงสารคุณพุฒแต่ก็เพราะความเห็นแก่ตัวและไม่มั่นใจในตัวเองมาตั้งแต่ต้น
แล้วแบบว่าปริ่มกับ เอส-ปุณ สุดๆ เลยค่ะ :hao6: :hao7:
-
หวานนิดหน่อยพอให้ได้ฟิน :z2:
ปล. ตอนนี้มันยาวขึ้นหรือเราคิดไปเอง :katai5:
-
เล็ก แกอยากตายทำไมไม่ตายคนเดียวละจ๊ะ กลัวเหงาหรอ แหมมม หาเพื่อนร่วมเดินทางได้ตั้ง 3คน ระวังนรกไม่รับนะจ๊ะ
บาปของการ่าเด็กบริสุทธิ์นี่ใหญ่มากนะ รับไหวหรอจ๊ะ แต่ไม่คิดว่าเล็กจะตายเร็วแฮะ คิดว่าอีก 5 6 ตอนซะอีก
เม้นว่าให้เล็กตายๆไปเถอะปุ๊บ สองตอนต่อมา ตายเลยจ้้า 5555555555555555555555555555555555555555555555
คุณพุฒจะว่าสงสารก็สงสาร แต่ ณ จุดจุดนี้ เราเป็นคนที่เชื่อฟังสุภาษิตที่ว่า คนล้มอย่าข้าม เราเลยไม่ข้าม แต่กระทืบซ้ำคุณพุฒรัวๆ คุณจะต้องรับกรรมไปจนตายคุณพุฒ ทำให้คนรักเค้าผิดใจกัน เอาคนมาแทนอีกคน และบลาๆ สมน้ำหน้า ตายทั้งเป็นไปเถอะ
ส่วนเอสนี่ ไม่ฟังเหตุผล แต่มโนเองขั้นเทพ จะลองเชื่อใจอีกครั้ง ถามว่าปุณมันทำให้แกไม่เชื่อใจตอนไหนเอ่ย? เอสนี่ ก็น่าจะหมดประโยชน์ละ ไม่เชื่อใจปุณทั้งๆที่ปุณก็เชื่อใจเอส และรักเอสคนเดียว เอสก็ควรจะไปๆจากปุณซะนะ ไปแบบเล็กอ่ะ ^-^
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
^&&#$#W$#$*&^&*I@#$
@#$^%(*^&*^^
#^$%*^&(*&)(&#$%Q#$@
#$&^%*^*)(^(%*$^@
$%$&*^(I*&(^
นิยามสำหรับนิยายเรื่องนี้ของเรา (อธิบายเป็นคำพูดไม่ได้)
5555555555555555555
#ขอให้ทุกคนโชคดี
-
มีความรัก ต้องมีความเชื่อใจในคนรัก....
ถ้าเอสไม่มีก็ต้องรอตอนจบเศร้าเคล้าน้ำตา... :mew2: :mew2:
-
[ปุณ]
วันทั้งวัน
ที่เรานอนกอดก่ายกัน
ไม่กินข้าว
ไม่หิวแม้แต่น้ำ
เหมือนเรากำลังพยายามทำทุกอย่าง
เพื่อทดแทนเวลาที่เราเสียไป
ตอนที่ไม่เข้าใจกัน
“ผมรักปุณนะ”
“ฉันก็รักนาย”
บอกรักกันทุกๆ สองนาที
โดยไม่คิดจะเบื่อ
“รัก”
เขาบอกแล้วจุ๊บเบาๆ ที่หน้าผากผม
“รัก”
ก่อนจะจุ๊บลงที่เปลือกตา
“รัก”
แล้วหยุดที่ริมฝีปากเนิ่นนาน
“ฉันรักนาย”
“ผมก็รักปุณ”
กอดกันอีกครั้ง
สัมผัสกันและกันอีกครั้ง
เพื่อกอบโกยความสุข
ที่เคยหายไป
“ปุณ..”
“อื้อ..” หลับตาลง รับจูบที่เขามอบให้
เห็นเขาเป็นแบบนี้
ผมก็ไม่อยากจะอธิบาย
หรือรื้อฟื้นเรื่องเก่าๆ ขึ้นมาอีก
ผมว่าจะลองใช้แค่ความรัก
กับความเข้าใจ
มาแก้ไขปัญหาระหว่างเรา
และผมก็คิดว่า
เขาเองก็คงคิดแบบนี้เหมือนกัน
.
.
“ผมรักปุณนะ..”
คำบอกรักแผ่วเบา
พอๆ กับสัมผัสที่ปลายนิ้ว
ผมนอนหลับตานิ่ง
รอดูว่าเขาจะทำอะไรต่อไป
“มือเล็กมากเลย”
เขาจับมือผมพลิกไปมา
ก่อนจะสอดนิ้วเข้ามาประสานกับมือผมเอาไว้
“จะซื้อแหวนให้หรือไง” ผมถามเมื่อเขาไล้ไปมาบนนิ้วนางข้างซ้ายของผม
“แกล้งหลับเหรอ”
“ก็..เปล่า” ลุกขึ้นไปนอนเกยบนอกเขา “หิวแล้ว”
“ตื่นมาก็หิวเลยนะ” ว่าแล้วจุ๊บเข้าที่ริมฝีปากผม “ต้องกินนอกบ้านแล้วครับ ในตู้เย็นคงไม่มีอะไร”
“อืม..”
“อืมก็รีบลุกไปใส่เสื้อผ้าครับ หรืออยากจะโดนอีกรอบ”
“หลังมื้อเย็นได้ไหม ตอนนี้หมดแรงแล้ว”
“ปุณ” เอ็ดผมเสียงดัง
ผมเลยแลบลิ้นให้ก่อนจะรีบลุกขึ้น
หยิบเสื้อผ้าที่ร่วงอยู่ปลายเตียง
แล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที
ขืนมัวแต่ชักช้า
คงได้อดมื้อเย็น
แล้วต้องรวบยอดทุกมื้อในวันนี้
ไปไว้พรุ่งนี้เช้าจนหมดแน่ๆ
Ma-NuD_LaW
อยากจบแบบหวานๆ มากเลยอ่ะ .. แต่ยากจัง มันไม่ใช่แนว :katai1:
ผมอยากให้มันหวานๆ กว่านี้ .. แต่ด้วยเขียนแล้วลบ เขียนแล้วลบ ไปหลายรอบ เลยเอาลงเท่านี้ก่อนละกัน :ling2:
แบบว่าหายหัวไปหลายวัน .. ไม่อยากจะหายนานไปมากกว่านี้ :katai4:
...
จริงครับที่ว่าตอนที่ผ่านๆ มา มันยาวกว่าทุกที .. คุณไม่ได้รู้สึกไปเองหรอก :hao7:
ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ :katai5:
-
หวานประมาณนี้ก็พอ อย่าให้มากกว่านี้เดี๋ยวมันจะเลี่ยน :o8:
-
รัก
:L1:
ก็มันรัก
หุหุ
-
จะจบแล้ว แล้วคุณพุฒล่ะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
แค่นี้ก็ดีแล้วค่ะ อร๊ายยยย :ling1: :ling1: :ling1:
-
:hao7: :hao7:
อร๊ายยยยยย หวานจนอิจฉาเอสแล้วนะ หนูปุณน่ารักน่าหยิกไปไหน
:impress2:
-
จริงอย่างที่จั่วหัวไว้เลย เป็นเรื่องที่ยืดเยื้อมาก :hao7:
-
อะไรยังไงต่อไป
= =
-
“เจอกันตอนเย็นเลยนะครับ เที่ยงนี้ผมไม่ว่าง”
“อ่า..”
ไม่ทันให้ผมได้พูดอะไร
เขาก็ขับรถออกไปเลย
“อะไรของเขา..” บ่นเบาๆ กับตัวเอง ก่อนจะเดินเข้าออฟฟิต
สงสัยวันนี้เขาคงไม่ว่าง
ถึงมากินข้าวเที่ยงกับผมไม่ได้
น่าเสียดายจัง
ผมกำลังคิดว่าจะชวนเขา
ไปกินร้านที่มาเปิดใหม่ซะหน่อย
.
.
“สงสัยวันนี้จะมีเรื่องดีๆ เลขาผมถึงได้ดูสดใสแปลกๆ”
ผมอมยิ้มนิดๆ
แล้วรีบก้มหน้าก้มตาทำงาน
เงียบๆ ไม่พูดอะไรจะดีกว่า
การโดนเจ้านายตัวเองแซว
มันไม่น่าสนุกสักเท่าไรหรอก
.
.
[เอส]
[ว่างหรือเปล่า]
[ว่างแล้วโทรกลับหน่อยนะ]
วางมือถือลงแบบเซ็งๆ
โทรไปก็ไม่รับ
ข้อความก็ไม่ตอบ
กะจะชวนไปหามื้อเย็นทานข้างนอกซะหน่อย
.
.
“มีงานด่วนเข้ามา คืนนี้คงดึกแน่”
คำขู่ที่มาพร้อมกับสีหน้าแสดงความสะใจของเจ้านาย
ทำเอาผมเซ็ง
[กลับดึกนะ ไม่ต้องรอกินข้าว]
ส่งข้อความไปบอกเขาอีกครั้ง
ก่อนจะหอบแฟ้มวิ่งตามหลังเจ้านายเข้าห้องประชุม
ทำไมวันนี้อะไรๆ มันก็ไม่เป็นใจเลยนะ
มื้อเที่ยง
มื้อเย็น
พังลงไม่เป็นท่า
น่าเบื่อชะมัด
ประชุมตั้งแต่บ่าย
ยันสองทุ่ม
แล้วต้องรีบสรุปรายงานส่งอีก
กว่าจะเสร็จก็ปาเข้าไปเกือบห้าทุ่ม
ผมเดินโงนเงนลงมาจากตึก
สะลึมสะลือตอนโบกรถ
“ปุณ..”
“เอสสสสสสสสส” โผเข้าไปพิงตัวกับอกเขา “นายมาได้ไง”
“ผมส่งข้อความบอกแล้วนี่ ว่าจะมารับ”
“หือ..” รีบหยิบมือถือขึ้นมาดู “ยุ่งจนไม่มีเวลาอ่านเลย”
“ฮะๆ” หัวเราะขณะช่วยพยุงผม “รีบขึ้นรถเถอะครับ จะได้กลับบ้าน”
“อือออออออออออ”
กลับถึงบ้าน
ก็รีบตรงเข้าห้องน้ำ
อาบน้ำ
แต่งตัว
แล้วทิ้งตัวลงนอนทันที
“ปุณ..”
“หืม..”
“ลืมตามาก่อนสิ”
“ง่วงจะตายแล้ว” ยกมือขึ้นปิดหูตัวเอง “มีไรไว้คุยพรุ่งนี้นะ”
แบตหมดแล้วครับ
ตอนนี้ผมไม่รับรู้อะไรแล้ว
.
.
“อือ..”
ร้องออกมา
เมื่อถูกใครบางคนรบกวน
“เอส..”
ไอ้สัมผัสหยุ่นๆ ที่แก้ม
กับเสียงจุ๊บๆ ที่ดังอยู่ข้างหู
ทำให้ผมรู้แล้วว่า
สิ่งที่รบกวนการนอนของผมคืออะไร
“อย่ากวนได้ไหมเอสสสสสสสส”
ผมโวยวายทั้งที่ยังไม่ลืมตา
ก่อนจะพลิกตัวหันหลังให้เขา
“...”
ลืมตาขึ้นมา
เมื่อรู้สึกถึงอะไรเย็นๆ
ที่กำลังสอดเข้ามาบนนิ้วผม
“แหวน” หันกลับไปมองหน้าเขา “อะไร..”
“อยากให้น่ะ..”
“...”
แหวน?
นิ้วนางข้างซ้าย?
คืออะไร?
“ขอแต่งงานเหรอ”
ทันทีที่ได้ยินคำถาม
เขาก็ระเบิดหัวเราะออกมาดังลั่น
“ขำบ้าอะไรของนาย”
ทั้งที่ผมกำลังตกใจ
ที่จู่ๆ เขาก็มาสวมแหวนให้ผมแบบนี้
แต่เขากลับเอาแต่หัวเราะเนี้ยนะ?
“ก็ผมไม่คิดว่าคุณจะคิดมากขนาดนั้น”
“ก็ถ้าไม่ขอแต่งงาน แล้วนายจะมาให้แหวนฉันทำไม”
“หึๆ” เขาหัวเราะ ก่อนจะตอบผม “ผมแค่อยากให้”
“...”
“เพื่อเอาไว้ยืนยันความรักของผม”
“เอส..” ยกมือขึ้นจับแก้มเขา “มันไม่จำเป็น..”
“ผมรู้..” พูดขัด ทั้งที่ผมยังพูดไม่จบ “ผมรู้ว่าตอนนี้เราอยู่ด้วยกัน และก็จะอยู่ด้วยกันไปตลอด”
“เอส..” เรียกเมื่อถูกเขาดึงเข้าไปกอด
“รู้ดีว่าของแค่นี้มันยืนยันอะไรไม่ได้จริงๆ หรอก”
“...”
“แต่ผมก็อยากจะให้..” คลายอ้อมกอดออกไป ก่อนจะจ้องเข้ามาในดวงตาผม “ใส่มันเถอะนะ”
“อืม” พยักหน้าพร้อมกับรอยยิ้ม “ขอบคุณนะ”
“ความจริงผมเขินมากนะ อื้อ..”
ขโมยจูบ
ทั้งที่เขายังพูดไม่จบ
น่ารัก..
น่ารักเกินไปแล้ว..
“สงสัยวันนี้อยากขาดงานอีกแล้ว..” เขาพูดเสียงกลั้วหัวเราะ
“ถึงโดนไล่ออกก็ยอม..” เขายิ้มแล้วพลิกตัวมาคร่อมผมทันทีที่ได้ยินแบบนั้น
จะว่าไปวันนี้คงไม่ได้มีแค่ผมคนเดียวแล้วล่ะที่ขาดงาน
นี่ถ้าเกิดโดนไล่ออกพร้อมกันทั้งสองคน
จะทำยังไงกันดีล่ะทีนี้??
Ma-NuD_LaW
จบครับ :hao7:
ในที่สุด :เฮ้อ:
ขอบคุณที่ติดตามครับ :pig4:
ปล.หวานสุดได้เท่านี้ :katai1:
-
น่ารักอ่ะ >//<
.
.
สนุกมากๆเลยค้า
-
คู่นี้มันหวานได้แค่นี้จริงๆเหรอ
แล้วคุณพุฒล่ะ เป็นไงบ้าง
-
ดีใจที่จบได้แบบแฮปปี้ :heaven :heaven
อึดอัดใจมานานในที่สุดก็ยิ้มได้ซักที :m4:
(ชะแวบไปอ่านเมียหลวง คริคริ)
-
ตกลงพุฒจบอนาถกว่าใครเลย -.,-
-
โถ่...จบง่ายแบบนี้เลย
ความจริง...เขียนแบบนี้ซะตั้งแต่ 20 ตอนที่แล้ว
ชีวิตคุณพุฒก็คงไม่เละเทะขนาดนี้หรอก :laugh:
*แอ้กกก โดนคนเขียนตบ นักอ่านท่านอื่นประณาม*
หยอกเล่นค่ะ สุดท้ายก็จบลงได้สักที
เดี๋ยวไม่ใช่อยู่ๆ คนเขียนนึกคึก
มาต่อแบบ เล็กฟื้นขึ้นมา กลายเป็นคนความจำเสื่อม
อยู่ในหมู่บ้านหลังเขา แบบในละคร
แบบนี้ไม่เอานา สงสารคุณพุฒเถอะ ถถถถถถถถ.
สุดท้ายนี้ ขอคุณมากนะคะ
ที่สร้างสรรค์นิยายดีๆ มาให้อ่าน
จะรอติดตามผลงานต่อไปค่ะ :กอด1: :L2: :3123: :pig4:
ปล. ปกติแล้ว เราก็เม้นยาวๆ ธรรมดาแหละค่ะ
แต่ที่เว้นบรรทัดแบบนี้
เพราะอยากให้มันเข้ากับบรรยากาศ(?)ของเรื่องนี้ค่ะ
แบบคนเขียนไง โฮะๆๆๆ :laugh3:
-
:pig4:
:L1:
:hao6:
-
:ling1: :ling1: คนเขียนนนน ใจดำกับเอสจัง ให้หวานนิดเดียวเองอ้า :hao5:
-
อร๊ายย จบซะแล้ววว ใจหายเหมือนกันอ่านมาตั้งแต่ตอนแรกๆ หวานแค่นี้ก็ทำให้เราฟินแล้ว :impress2:
แต่ยังรู้สึกว่ามันไม่เคลียร์เลยอ่ะ รู้สึกแบบอยู่ดีๆก็จบซะงั้น :a5:
อีคุณพุฒของฉันก็หาย เอสก็ยังไม่รู้ความจริงว่านั้นไม่ใช่ปุณ
ปล. ขอตอนพิเศษแบบยาวๆสักตอนได้ป่าว อยากอ่านเรื่องนี้แบบยาวๆบ้าง อิอิ :m17:
คนเขียนก็เขียนจบแล้วอย่าลืมมาต่อเรื่อง So Bad .. ร้ายซ่อนรัก ด้วยน้าา ยังรออยู่
-
มีผลงานใหม่เร็วๆ น้า รออ่านอยู่จ้า :3123: :3123:
-
อ่านเรื่องนี้แล้ว สงสารคุณพุฒ... ผู้ชายที่ไม่เคยทำอะไรให้ตัวเองได้เลยในชีวิตนี้... ขนาดคนที่ตัวเองรักยังต้องยอมทิ้งไป... เรื่องๆนี้จะไม่เกิดขึ้นถ้าพุฒสู้คุณย่า แต่ก็นะ.. คงสู้ไม่ได้หรอก โดนบังคับจนฝังใจแล้วนี่นา นี่ขนาดนางออกมาไม่กี่ตอนนะ นางยังทำให้เรื่องราวนี้เกิดขึ้นได้เลย.. ในความรู้สึกคือ... เหมือนความคิดเราแปลกแยกจัง ทุกคนเกลียดคุณพุฒอ่ะ ในขณะที่เราชอบคุณพุฒ จริงๆเราอยากให้ปุณกลับมาหาคุณพุฒด้วยซ้ำ อยากให้คุณพุฒมีความสุขอีกครั้ง ซักนิดนึงก็ยังดี
-
อ๋อ โอเครค่ะ จบก็จบ จบแบบงงๆ แต่ก็น่ารักดี :ruready
รอเรื่องใหม่อยู่นะคะ :katai2-1:
-
:pig4: จริงๆไม่อยากให้จบชอบแบบยืดเยื้อจริงๆ
ชอบบรรยากาศเวลาเอสกับปุณอยู่ด้วยกัน ชอบลักษณะการเขียน ชอบแนวนี้ :impress2: :impress2: ติดตามผลงานต่อไป :mew1: :mew1:
-
เย้ๆๆๆๆๆ จบแล้ว ขอกรี๊ด แปดตลบ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :mc4: :mc4: :bye2: :bye2:
หวานได้แค่นี้ก็โอเค ถึงอยากจะให้เอสมันไปๆจากปุนก็เถอะ เย้ๆ ไม่ต้องมานั่งลุ้นๆ ว่าจะดราม่าไหมตอนนี้อีกแล้ววว
ขอบคุณคนเขยนที่แต่งให้เราฟิน ในดราม่า ให้เชียร์เอส จนเกลียดมัน 55555555555555555555555
ถ้าคนเขียนลงเรื่องใหม่จะไปอ่านต่อ ฮิฮิ ขอบคุณสำหรับตอนจบนะคับ คนเขียนสู้ๆต่อไปเน้ออ แต่ไม่เอาหน่วงแบบนี้แล้วน้าาาาา(นี่ได้ข่าวว่าคนเขียนไม่ใช่อาหารตามสั่ง? นะ)
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
และนิยามเรื่องนี้คือ ก่สด่ฟา่กาฟือืฝืาอกาสอ์ษฏ์ฮฦษ์ษ์ฤ็ณฮ์ฤณษ์ฎณ๋ณฎฮฦษ์ฮฦฏฤ์ฌฎฎ.็ฮฤ์ฮฤ์ฺ์ฤฮฮ.ฏฯฎฎ๋ฎ๋โณฎโณฏ ไม่สามารถบรรยายเป็นภาษาคนออกมาได้แบบที่สื่อสารเข้าใจ 5555555555555555555555555555
-
และแล้วเรื่องก็จบลงด้วยดี
กว่าจะถึงตอนหวานๆก็เสียน้ำตาไปมากมาย
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แบ่งปันขอรับ
-
กำลังพอดี...ไม่มากไม่น้อย.......
ไม่ต้องรื้อฟื้นอะไร มีแค่วันนี้กับวันพรุ่งนี้
พร้อมกับความเชื่อใจก็มีความสุขแล้วเนอะ....
รออ่านเรื่องใหม่ต่อไป... :mew1: :mew1:
-
พุฒ นายถูกลืมแล้วล่ะ 5555 :hao7:
-
เกลียดเล็กมาก
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสารเล็ก สงสารคุณพิม และสงสารลูกสาวคนโต
เรื่องราวทั้งหมดนายเป็นคนก่อเองนะพุฒ แต่นายไม่ยอมจบ สุดท้ายก็เลยต้องสูญเสียแบบนี้
-
จบแบบหวานไม่มาก น่ารักนิดๆ
ถึงไม่อยากให้จบก็นะ
แต่ถ้าจบก็ไม่เป็นไร
ขอบคุณนะคะ :pig4:
-
:ling3:
ลากเส้นสาย วาดลายเส้น ให้เห็นภาพ
แรเงาฉาบ อาบแสงสวย งุนงวยฝัน
พุฒดีใจ ใช้มานะ ฟันฝ่ามัน
แต่สุดท้าย สลายพลัน มัน..ไม่มี
พุฒน่าจะเป็นคนที่เศร้าที่สุดในเรื่องนี้
คนที่เกิดมาแล้ว
..ไม่มีสิทธิที่จะเลือกใดใดให้กับตัวเอง..
แม้กระทั่งสิทธิที่จะเลือกใช้ชีวิตในแบบฉบับของตน
เป็นคนที่น่าสงสารและเห็นใจเป็นที่สุด
Hug you
:กอด1: พุฒ
-
[พุฒ]
ชาวเม็กซิกันที่เจริญแล้วเชื่อว่า ความฝันคืออีกโลกหนึ่ง ที่เราไปเยือนในยามหลับ
“เลิกร้องไห้แล้วไปนอน”
“ฮึก..”ลูบเบาๆ บนกลุ่มผมนั้นนานจนเขาผล่อยหลับไป
“ฝันดีนะ”
ไม่รู้เหตุผล
ที่คนๆ นั้นหายตัวไป
คนที่เขารัก
คนที่เขายอมทิ้งทุกอย่าง
เพื่อจะได้อยู่ด้วยกัน
“ฉันรักนายนะ..” จูบเบาๆ ที่หน้าผาก “ปุณ”
หลังจากที่ผมยอมปล่อยมือ
ไม่ตามไปวุ่นวายกับเขามาหลายปี
เรากลับมาเจอกันด้วยความบังเอิญ
ผมเห็นเขานั่งกอดเข่าตัวเองร้องไห้
อยู่ริมฟุตบาทข้างถนน
เขาร้องไห้
และเฝ้าตามหาคนรักที่หายไป
“เอส..” เขาร้องเรียก ก่อนจะปัดป่ายมือไปทั่ว
“ฉันอยู่นี่..” ยื่นมือไปจับมือเขาเอาไว้ “ฉันอยู่กับนายตรงนี้”
หลายเดือนที่ผ่านมา
ผมคอยอยู่ข้างๆ เขา
ดูแลเขา
พยายามทำทุกอย่าง
เพื่อให้เขายอมเปิดใจให้ผมอีกครั้ง
“ในเมื่อนายเองก็ไม่มีใคร ช่วยลองเปิดใจให้ฉันอีกสักครั้งนะ”
พร่ำบอกทุกครั้งที่เขาหลับ
คล้ายกับกำลังสะกดจิต
“ฉันรักนาย..รักนายคนเดียว”
ภาวนาให้เขาเข้าใจผม
ให้อภัยผม
และยอมกลับมาเป็นคนรักของผมอีกครั้ง
.
.
“พี่เลี้ยงลาน่ะ” บอกเขาในบ่ายวันหยุด
ไม่ง่ายที่จะหาโอกาสอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันแบบนี้
ผมจะไม่ยอมพลาดแม้สักโอกาสเดียว
ไม่พลาด
และไม่ยอมทิ้งไปอีกแล้ว
อดีตที่ผ่านมา
ให้บทเรียนกับผมมากมายเกินพอ
.
.
“ฉันอยากขอร้อง..” คุกเข่าลงตรงหน้าเขาอีกครั้ง “ช่วยมาดูแลฉัน ดูแลลูกได้ไหม”
“คุณพุฒ..”
เขาพยักหน้าทั้งที่น้ำตาคลอ
หลายเดือนที่ผ่านมา
มันคงมากพอที่จะพิสูจน์ทุกอย่างแล้ว
เขาจึงยอมให้โอกาสผม
และให้โอกาสตัวเอง
ไม่รู้ว่าหมอนั่นจากไปไหน
แต่ก็รู้สึกขอบคุณจริงๆ
ขอบคุณที่หายไปจากชีวิตเขา
ขอบคุณที่เปิดโอกาสนี้ให้กับผม
ขอบคุณจริงๆ
.
.
ติ๊ดๆ
ติ๊ดๆ
“หึๆ”
น่าสมเพช
น่าสมเพชจริงๆ
แค่ความฝัน..
ก็ยังทำให้ผมมีความสุขได้
เสียมากมายขนาดนั้น
สมเพช
และเวทนาตัวเองจริงๆ
ที่ในความเป็นจริง
ผมไม่มีโอกาสแม้แต่จะมองหน้าเขา
แค่เข้าไปใกล้
ยังถูกมองด้วยสายตารังเกียจเสียด้วยซ้ำ
ไม่ใช่แค่ปุณ
แม้แต่ลูกสาวคนเดียวที่เหลืออยู่
ผมยังไม่มีสิทธิได้เลี้ยงดูเลย
จะโทษใครหรืออะไรได้
ในเมื่อทุกๆ อย่าง
ผมเป็นคนทำให้มันเกิดขึ้นเอง..
Ma-NuD_LaW
มีคนเรียกร้องให้คุณพุฒสมหวังบ้างซักตอน .. ผมเลยจัดให้ :hao7:
แต่จะให้สมหวังจริงจังมันก็ไม่ได้ไง .. ปุณเป็นของเอส ฮ่าาาาาาาาาาาาาา
เอาไปแบบนี้ละกัน .. ขออภัยแฟนคลับเอสด้วย ((กราบ))
เดี๋ยวมีตอนพิเศษเรื่อยๆ ไม่ยืดเยื้อแน่นอน ((มันจบละ กิกิ))
-
อ่านตอนแรกแทบช็อค :a5:
อ่านสักพัก :เฮ้อ:
เป็นตอนพิเศษที่น่าเศร้าดี :m15:
ยังยืนยันว่ารักคุณพุฒเหมือนเดิม.... :กอด1:
รักเอสปุณด้วย อิอิ
ขอบคุณนักเขียนสำหรับนิยายเรื่องนี้ :pig4:
-
รอหวานๆ ของปุณกับเอส :hao7:
-
o22 แอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แทบช็อค โดนคนเขียนอำ
ไปๆมาๆคุณพุฒเกือบได้เป็นพระเอก
ตอนนี้คุณพุฒได้รับกรรมแล้ว
ใจนึงก็อยากให้คุณพุฒได้สมหวังบ้าง
-
พิเศษแบบเยื้อก็ได้นะเค้าไม่ว่า :hao3:
-
ตอนแรกแบบ :a5: ห้ะ!!
แล้วค่อยมาเข้าใจว่าคุณพุฒฝันไป เฮ้ออ :เฮ้อ:
เอาเป็นว่า เราเข้าใจเธอนะคุณพุฒ
-
ไม่มีสิทธิ
เพราะทำผิดตั้งแต่ต้น
คงต้องรอใครซักคนมาเริ่มต้นใหม่
ใจช่วยนะ..คุณพุฒ
-
+1 ดีใจที่มาต่อจ้า..
-
“นายคิดว่าปีนี้ฉันจะได้เล่นน้ำไหมเอส”
“ผมคิดว่าคงไม่ได้เล่นเหมือนเดิมครับ”
รู้ไหมครับว่าตอนถาม ผมถามด้วยความหวังมากแค่ไหน
และคำตอบของเขา มันทำลายความหวังของผมมากแค่ไหน
“เอส..”
“ผมคิดว่าผมคงไม่ใจอ่อนครับ” เขาดึงผมให้ลงไปนั่งข้างๆ เขา “เล่นสองคนหลังบ้านเหมือนเดิมครับ”
ผมถอนหายใจแบบเซ็งๆ กี่ปีแล้วนะที่เอสไม่อนุญาตให้ผมออกไปเล่นน้ำ..ขนาดแค่ขอเล่นหน้าบ้านก็ยังไม่ยอมเลย
“อย่าทำหน้างอแบบนี้” ว่าแล้วกดจมูกลงบนแก้มผม “มันใช่ความผิดผมหรือไง”
จริงที่ว่ามันไม่ใช่ความผิดเขาแต่มันก็ไม่ใช่ความผิดผมนะ แล้วทำไมผมจะต้องโดนลงโทษด้วยการห้ามเล่นน้ำนอกบ้านแบบนี้
“เล่นกับผมสองคนไม่สนุกหรือไง”
“ก็เปล่า..”
ใช่ว่าผมไม่สนุกหรอก แต่ผมก็อยากออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง
“แล้วผมจะชดเชยด้วยการพาไปเที่ยวทะเลนะ”
“อืม..”
สุดท้ายผมก็ต้องยอม..ไม่ได้ยอมเพราะเขาบอกว่าจะพาไปทะเลหรอกนะ แต่ผมยอมเพราะผมไม่อยากทำให้เขาไม่สบายใจ
“ผมหวงนี่นา..”
“รู้แล้วน่า”
.
.
คงต้องย้อนกลับไปตอนสงกรานต์เมื่อหลายปีก่อน ปีนั้นเพื่อนๆ ที่ออฟฟิตของเขาไม่ได้กลับบ้านกันหลายคน ทุกๆ คนก็เลยคิดว่าน่าจะรวมตัวกัน แล้วไปเล่นน้ำด้วยกัน
แน่นอนว่าถ้าเอสไป..ผมก็ต้องไปด้วย
เราเอารถกระบะของเพื่อนเอสไปกันจะได้สาดน้ำเล่นไปตลอดทาง เราตกลงกันว่าจะไปเที่ยวกันที่น้ำตกแถวๆ สระบุรี เล่นน้ำ หาอะไรกินกันไปเรื่อย แล้วเย็นๆ ค่อยกลับ หรือไม่ก็หาที่พักแถวนั้นถ้าที่ไหนมีห้องเหลือ
ตกลงเสร็จสรรพ ผมกับเอสก็เลือกกระโดดขึ้นกระบะหลังพร้อมปืนฉีดน้ำคนละกระบอก ผมเห็นว่าเพื่อนๆ เอสมีแต่ผู้หญิงทั้งนั้นผมเลยเลือกจะไปยืนริมๆ จะได้ช่วยดูแลพวกสาวๆ และช่วยกันไม่ให้พวกเธอตก เอสเองก็คงคิดแบบผมถึงได้พาตัวเองไปยืนอยู่อีกฝั่งตรงข้าม
ผมไม่คิดหรอกครับว่านั่นจะเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ผมต้องอดเที่ยวสงกรานต์มาจนถึงทุกวันนี้ เพราะทันทีที่ออกรถผมก็ถูกรดน้ำ ปะแป้งไปตลอดทาง ทั้งจากรถกระบะที่ขับสวนทางกันและจากสองฝั่งริมถนน ซึ่งผมเองก็เห็นว่ามีสาวๆ มาปะแป้งเอสเยอะแยะ แต่ผมเองก็คิดว่ามันแค่เทศกาลๆ หนึ่ง เลยไม่ได้คิดหึงหวงอะไร
แต่มันไม่ใช่กับเอส เพราะเขาไม่ได้คิดแบบผม ทันทีที่เห็นแบบนั้นเอสก็พาตัวเองมายืนอยู่แทนที่ผมแล้วดันตัวผมกลับเข้าไปตรงกลางรถ งงครับแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะถูกยืนคุมไม่ห่างตัวไปตลอดทางแบบนั้นจนถึงน้ำตก
“อย่าอยู่ห่างผมนะ”
ผมรู้สึกกร่อยๆ นับแต่นั้น แต่ก็ไม่ได้ถึงกับทำให้ผมหมดสนุกอะไร แค่มีคนคอยเดินตามทุกฝีก้าวเท่านั้นเอง ผมยังเล่นน้ำ เล่นกับเพื่อนๆ เอสได้ตามปกติ จนกระทั่งเกิดเรื่องตอนกลางดึก
หลายคนในกลุ่มเราดื่มหนักจนลุกกันแทบไม่ไหว ขืนให้นั่งหลังกระบะกลับแบบตอนขามาคงได้เกิดอุบัติเหตุกันแน่ พวกเราเลยไปหาที่พักแถวนั้นกัน แบกคนเมาทั้งหลายเข้าห้องแล้ว..พวกที่ยังไม่เมาเลยตั้งวงดื่มกันต่อ รวมถึงผมและเอสด้วย
ตลอดเวลาที่นั่งดื่มนั่งคุยกัน ผมก็รู้สึกครับว่าเพื่อนเอสคนที่อาสาเป็นสารถีขับรถให้พวกเรานั่งกันมามองผมตลอด มองด้วยสายตาอะไรบางอย่างที่ผมก็พอจะเข้าใจ แต่ผมก็คิดแค่ว่าเขาเมา และผมไม่ใช่คนที่จะถือสาคนเมา เลยเลือกที่จะปล่อยเขามองไปแบบนั้น
จนกระทั่งผมลุกไปเข้าห้องน้ำ..เอสเองก็บอกว่าจะตามไปแต่ผมยืนยันว่าจะไปเอง ผมเดินเข้าห้องน้ำไปโดยไม่คิดจะระวังตัวอะไร เพราะคิดว่ามีแต่เพื่อนๆ กันทั้งนั้น โดยที่ไม่รู้เลยว่าเพื่อนคนนั้นของเอสแอบเดินตามผมมา..ตามมาเพื่อผลักผมเข้าห้องน้ำและพยายามลวนลามผม
เอสมาช่วยผมไว้ทัน หมอนั่นถูกเอสต่อยซะจนเกือบจำหน้าไม่ได้ ดีที่พวกเพื่อนคนอื่นมาห้ามไว้ทัน และนั่นทำให้คนที่ทำงานเอสได้รู้ว่าพวกเราเป็นอะไรกัน..ผมอยู่กับเอสในฐานะอะไร.. (คุณดาถึงได้เกลียดผมไงครับ) พอกลับไปทำงานเอสกับหมอนั่นก็ไม่เคยคุยกันอีกเลย แม้แต่คนอื่นๆ ก็พากันออกห่างไปด้วย จนสุดท้ายหมอนั่นทนไม่ไหวก็เลยลาออกไปเอง
และนั่นก็คือเหตุผลที่ทำให้เอสไม่ยอมปล่อยให้ผมไปเล่นน้ำที่ไหนอีก .. แม้แต่หน้าบ้านตัวเอง
.
.
“เคยคิดจะชวนเพื่อนมาเล่นด้วยไหม” ผมหันไปถามเอสเล่นๆ ตอนที่เรากำลังจัดโต๊ะอาหาร
“คนที่ทำร้ายปุณก็เป็นเพื่อนผมนะตอนนั้น”
“เหอๆๆๆๆ”
ไม่พูด..ไม่ถามอะไรอีก
แล้วก้มหน้าก้มตาจัดจานต่อไป
การที่เอสห่วงผมมากเกินไปแบบนี้
บางทีมันก็ทำให้ผมรู้สึกอึดอัดบ้าง
แต่ผมก็รู้..
ว่าทุกสิ่งที่เขาทำ
ก็เพราะว่ารัก
“ฉันว่าเราเล่นในห้องน้ำก็ได้นะ”
“หืม..”
“ก็แบบว่าอาบน้ำด้วยกันไง..”
บอกเอง เขินเอง
น่าขายหน้าชะมัด
“ก็ดีนะครับ .. เสื้อผ้าไม่เปียก” เขาทำสายตากรุ้มกริ่ม “แถมยังไม่เสียเวลาด้วย”
“...” ก้มหน้าก้มตาจัดจาน ทั้งที่จัดเสร็จตั้งนานแล้ว
“งั้นไปเล่นน้ำก่อนกินข้าวดีไหมครับ” บอกแล้วเดินเข้ามาหาผมช้าๆ
“เอ่อ..”
สาบานครับว่าผมอยากจะห้าม แต่มันกลับพูดไม่ออก..
ได้แต่ปล่อยให้เขาอุ้มผมเดินเข้าห้องน้ำไป..
นี่ถ้าเกิดเอสติดใจอยากจะเล่นน้ำอย่างเดียว
ผมก็คงจะต้องอดทานมื้อเช้า..
และอาจลามไปถึงมื้อเที่ยงด้วย..
อันนี้รับรู้ได้จากประสบการณ์ครับ
(ขออนุญาตยืมคำของเอสนะครับ)
Ma-NuD_LaW
เป็นตอนพิเศษสงกรานต์ที่ออกจะแปลกๆ ไปซักหน่อยนะ :hao7:
ไม่มีบรรยากาศสงกรานต์ซักเท่าไหร่ ((ดีหรือเปล่าไม่รู้))
แค่อยากให้เห็นบางมุมของเอส..กับปุณ :ling3:
พอดีไม่มีตอนนี้ในหัวนะ .. แต่มีคนขอมาเพื่อให้เข้ากะเทศกาล ฮ่าาาาาาาาาาาาาาา
ขอบคุณครับ .. :pig4:
-
:-[ :-[
-
:hao6: พวกเธอเล่น"น้ำ" อะไรกัน
-
คือ นำ้ อะไรเหรอคะ :jul1:
-
ืnc หายไปไหนคะคุณ เสียดายจุง :a5:
-
น่ารักอะ :mew1: :ling1:
-
เล่นน้ำฉองคน ฉุ่มฉ่ำ ไปทั้งตับไต :hao7:
-
ก็ดีนะ...คนพร้อม..ปืนฉีดน้ำ(..รุ่นไหนน๊า..)พร้อม
เอ๊า...ลุยเลยเอส...... :hao7: :hao7: :hao7:
-
หวานแบบนี้ออกจะดี อย่าม่าม่าอีกเลยสงสารปุณตั้งแต่คุณพุฒล่ะ อยากให้ปุณมีคู่ชีวิตดี ๆ อิอิ
-
คิดว่าจะมี NC อิอิ :-[ :-[ :-[ :oo1: :oo1: :oo1:
-
มาอ่าคั้งแรกค่ะ อ่านรวดเดียว ยาวๆ
สนุก + ลุ้นตลอดเวลา :)
-
เล่นน้ำหรือเสียน้ำ
-
:hao6:
-
เสียน้ำเสียน้ำ อิอิ
-
:-[ เขินเอสอ่าา ถึงจะหวงมากไปหน่อยแต่ปุณก็รัก
-
"มีลูกกันไหมปุณ"
เขาทำหน้าตกใจ..เมื่อได้ยินคำถามของผม
.
.
.
เอามาอ่อย.. เพราะยังเขียนไม่เสร็จ !
มันแว๊บๆ เข้าในหัวซะอย่างนั้น .. จะลองเขียนดู กิกิ
..แต่ก็นะ เขียนไปเขียนมาจะวกมาดราม่าอยู่ได้ ขอเกลาต่ออีกหน่อยละกัน ..
ตอนพิเศษมันต้องหวานๆ สิเนอะ 55555555555+
-
:hao3: จะทำลูกกันเหรอ
-
:oo1: :oo1: จะมีลูกแล้ววววว
-
เอาเลยๆๆๆ เอ้ย มีเลยๆๆๆๆ
-
:oo1: :z1: อั้ยยย ทำลูกๆๆๆๆ :hao7:
-
ถ้าจะทำลูกกัน ดูท่าปุณจะโดนหนักน่าดู อิอิ
:hao3:
-
แอร๊ย เชียร์แนวผู้ชายท้อง ดราม่าได้แต่จบต้องแฮปปี้ :-[
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: รอๆๆๆๆๆๆ :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
ปล. ไม่เอามาม่าแล้วนะ (ถึงเราจะชอบก็เถอะ555)
-
หน้าตบผู้เขียน555
-
ฮอลลลลลล
ตามอ่านจนทันแล้วววววววว
สงสารพุฒนะ แต่ก็แค่สงสารป้ะ
ยังไงมัน็ต้องมีคนแพ้อ่ะ
แต่เสียใจ ที่ยังเคลียร์เรื่องที่พุฒสร้างไม่ได้
ถึงเอสจะยอมวางไว้ แต่มันไม่เคลียร์อ่ะ เป็นตะกอนที่รอวันขุ่นมาก
ฮือออออ
ขอให้รักกันมากๆ จนข้ามเรื่องเล็กน้อยไปเลยนะ
แล้วจะมีลูกนี่อะไร!!!
-
อ่านวันสงกรานต์ แล้วสงสารปุณ ฮ่าๆ เอสขี้หวงงงงงงงงงงงงง
แต่มีลูกกันไหมเนี่ย ลุ้นนะลุ้น
-
มีลูกกันไหม ?
[เอส]
“มีลูกกันไหมปุณ..”
เขาทำหน้าตกใจเมื่อได้ยินคำถามของผม ก่อนจะวางข้าวของในมือลงบนโต๊ะแล้วเดินเข้ามาใกล้
“ทำไมจู่ ๆ นายถึง..”
มันก็น่าตกใจจริง ๆ แหละครับ ที่จู่ ๆ ผมก็ถามเขาแบบนี้ อีกอย่างเราต่างก็เป็นผู้ชายทั้งคู่ แล้วเขาจะมีลูกให้ผมได้ยังไง และดูจากท่าทางของเขาตอนนี้ก็คงจะกำลังคิดมากกับเรื่องที่ผมพูดอยู่แน่ๆ
“ผมหมายถึงไปรับเด็กมาเลี้ยงน่ะ” บอกแล้วเกลี่ยนิ้วลงบนแก้มเขา “คิดว่าผมจะให้ปุณท้องเองหรือไง..”
“ก็..”
นั่นไง..เขากำลังคิดมากอยู่จริง ๆ ด้วย
“ผมรักปุณนะ..”
“อืออออ”
รีบบอกรัก..เพื่อป้องกันไม่ให้เขาคิดเตลิดไปไกล เพราะปุณเป็นคนคิดมากและชอบคิดไปเอง ผมไม่อยากให้คำพูดแค่เพียงสองสามคำที่ผมพูดมาทำให้เราต้องรู้สึกคลางแคลงใจกัน
“จำเด็กแฝดที่เดินมาเกาะชายเสื้อปุณได้ไหม..”
“ที่ห้างน่ะเหรอ..”
“ครับ..นั่นละ ปุณคิดว่าน่ารักไหม”
“ก็..น่ารักดี” เขายิ้มออกมาแบบฝืน ๆ ก่อนจะยกมือขึ้นมาปัดผมที่หล่นมาปรกหน้าตัวเอง “นายชอบเหรอ..”
“ครับ..ชอบมากเลย” ยื่นมือไปหยิบผมขึ้นทัดหูเขา “ยิ่งตอนที่ปุณจูงมือเขากลับไปหาแม่ มันดูน่ารักมาก ๆ เลยนะ”
“งะ..งั้นเหรอ”
“ปุณดูเหมือนคุณแม่เลย..”
“เหอะๆ”
“ปุณไม่อยากมีลูกเหรอครับ”
“เอ่อ..”
“ปุณ..”
สุดท้ายไอ้ท่าทางที่ดูลังเลของเขาก็ทำให้ผมรู้สึกคิดมากขึ้นมา..ทำไมเขาจะต้องคิดนานขนาดนั้น หรือเพราะเขาไม่ได้อยากมีลูกกับผม..ไม่ได้คิดอยากจะสร้างครอบครัวด้วยกัน
“ฉันไปเก็บของก่อนละกัน..”
เขาบอกก่อนจะรีบเดินหนีเข้าห้องครัวไป ทิ้งผมไว้กับความสงสัย..สงสัยกับไอ้ท่าทางแบบนั้นของเขา
.
.
“เอส..”
“ครับ”
“นายโกรธฉันเหรอ..เรื่องเอ่อ..เรื่องลูก”
“เปล่านี่ครับ” ผมตอบไปแบบไม่ใส่ใจ
“เอส..”
“ไม่คุยเรื่องนี้กันดีกว่าครับ”
ตัดบทไป..ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ อย่าไปรื้อไปถามอะไรให้มากไปกว่านี้ดีกว่า..ปล่อยให้เรื่องนี้มันจบ ๆ ไป จะได้ไม่ต้องมาอึดอัดใจกันทั้งสองฝ่าย เขาไม่อยากมีลูก..ด้วยเหตุผลอะไรก็ไม่รู้ ผมก็ไม่ควรจะไปฝืนไปบังคับเขา แค่ทุกวันนี้เขายังอยู่กับผมก็ดีมากแค่ไหนแล้ว
“คือจริง ๆ แล้วฉัน..”
“ผมอิ่มแล้ว” รวบช้อนกับส้อมให้เข้าที่แล้วลุกขึ้นเดินออกมา
คิด ๆ ดูแล้ว..คงจะเป็นผมเองซะมากกว่าที่ชอบคิดมากและชอบคิดไปเอง ขนาดเรื่องนี้ผมยังไม่อยากจะฟังเลย ว่าเขาคิดจะพูดหรือบอกเหตุผลอะไรกับผม มันเบื่อ..และเหนื่อยที่จะฟังยังไงก็ไม่รู้
“นายเบื่อที่ต้องอยู่กับฉันสองคนแบบนี้หรือเปล่า”
ผมหันกลับไปมองหน้าเขาเมื่อได้ยินคำพูดนั้น ถามผมว่าเบื่อหรือเปล่างั้นเหรอ..เป็นตัวเขาเองหรือเปล่าที่เบื่อกับการที่ต้องอยู่กับผม
“กับผู้ชายอย่างฉัน..ที่คงไม่มีวันให้ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบกับนายได้”
“ปุณ..”
ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ..หมายความว่ายังไง ?
“นายอยากแต่งงานหรือเปล่า..หมายถึงแต่งงานกับผู้หญิงจริง ๆ”
“คิดอะไรของคุณ”
นี่เหรอเหตุผลที่เขาไม่อยากมีลูกกับผม..เพราะเขาคิดว่าเขาไม่ดีพอ หรือเพราะเขาไม่ใช่ผู้หญิงจริง ๆ งั้นเหรอ?
“ความจริงผู้ชายก็เกิดมาเพื่อคู่กับผู้หญิงอยู่แล้วนี่”
“หยุด..หยุดคิดเรื่องแบบนั้นเลยนะ” ผมบอกก่อนจะรีบตรงเข้าไปกอดเขาเอาไว้ “ทำไมถึงได้คิดแบบนั้น”
“ก็พอฉันอึกอักเรื่องลูก..นายก็ทำท่าทางหมางเมินใส่ฉัน”
“...”
“จะให้ฉันคิดยังไงได้..นอกจากนายเองก็คงอยากมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบฮึก..” เขาร้องไห้สะอึกสะอื้นในอ้อมกอดผม “เหมือนที่คุณพุฒก็เคยอยากมี”
“คุณพุฒมาเกี่ยวอะไรด้วย”
ทำไมจะต้องมีชื่อของคน ๆ นี้ในบทสนทนาทุกครั้งที่เรามีปัญหากัน..ทำไมเขาจะต้องคอยเปรียบเทียบระหว่างผมกับคุณพุฒอยู่เรื่อย และเมื่อไรคน ๆ นี้จะหายไปจากชีวิตพวกเราสักที
“อย่าเอาเขาเข้ามาเกี่ยวกับเรื่องของเรา”
“ฉันไม่รู้..ฉันคิดอะไรไม่ออก”
“เฮ้อ..”
เหมือนที่ใคร ๆ เคยบอก..กับเรื่องของความรักบางครั้งเราก็ต้องเป็นฝ่ายยอม ๆ บ้าง เพราะหากเราคิดแต่จะเอาชนะ..นั่นหมายถึงว่าเราไม่ได้รักเขาจริง ๆ
“ผมแค่น้อยใจ..ที่ปุณทำท่าว่าไม่ได้อยากมีลูกกับผม” กอดเขาให้แน่นขึ้นอีก “แต่ผมไม่เคยคิดเรื่องมีคนอื่น หรือคิดว่าปุณไม่ดีพอเลยนะ”
“ฮึก..”
“ผมรักปุณจะตาย..รักมากขนาดนี้แล้วจะไปมีคนอื่นได้ยังไง”
“เอส..” เขากอดตอบผมก่อนจะซุกหน้าลงกับอก
“ผมบอกปุณไปหมดแล้ว..แล้วปุณล่ะจะบอกเหตุผลที่ไม่อยากมีลูกกับผมได้หรือยัง”
รู้จักยอมเพื่อความรักแล้ว..ก็ต้องรู้จักรอฟังเหตุผลของฝ่ายตรงข้ามบ้าง วิธีการรักษาความรัก..มันก็มีเพียงเท่านี้ไม่ใช่หรือไง แล้วทำไมตลอดเวลาที่ผ่านมา..ผมถึงได้กลายเป็นคนไร้เหตุผลไปได้มากมายขนาดนั้น
“ฉัน..ฉันแค่..”
“หืม..” ผมก้มลงไปหอมเบา ๆ บนหัวเขา
“ไม่ชอบเด็ก”
“ห๊ะ !”
เขาไม่ชอบเด็ก..งั้นเหรอ ?
“ลูกคนเดียว..ไม่เคยมีพี่น้อง” ผมรู้สึกถึงแรงกอดรัดที่มีมากกว่าเดิม “แต่ไหนแต่ไรก็รู้สึกว่าตัวเองรำคาญเด็กมาตลอด”
“ก็เลยไม่อยากมีลูกงั้นเหรอ..”
“อือ..” เขาถูหน้าไปมากับอกผม “นะ..นายเลี้ยงหมาแทนได้ไหม..”
“หึ ๆ” ผมหัวเราะกับท่าทางของเขา “ปุณไม่ชอบหมาไม่ใช่หรือไง”
“ก็เกลียดน้อยกว่าเด็ก” เขาบ่นอุบอิบ “ทำไมอยู่กับฉันสองคนไม่ได้”
“เปล่าซะหน่อย..” บอกแล้วขยี้หัวเขา “ผมแค่คิดว่าปุณน่ารักเวลาอยู่กับเด็ก”
“...” เขาดึงตัวออกไป ก่อนจะนั่งจ้องผมตาแป๋ว
“เลยคิดไปชั่ววูบหนึ่งว่าอยากเห็นปุณเป็นคุณแม่บ้าง”
“โทษทีนะ..”
“ขอโทษทำไม ปุณไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย” ลูบแก้มเขาเหมือนทุกที “ไอ้การอยู่ด้วยกันแค่สองคนก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร”
“เอส !” เสียงดังใส่ผม
“ฮะ ๆ ล้อเล่นครับ” ยกมือขึ้นขยี้หัวเขาอีกครั้ง “สำหรับผมแค่มีปุณคนเดียวก็พอแล้ว”
“จิ๊..” เขาส่งเสียงในลำคอ
“ขอโทษที่ทำให้คุณลำบากใจนะ”
ถึงจะมีเรื่องให้ต้องเข้าใจผิดกันแบบนี้..แต่ผมก็ถือว่ามันคุ้มนะ เพราะมันทำให้ผมได้รู้จักปุณมากขึ้นกว่าที่เคยรู้จัก เขาไม่ได้แค่ไม่รักสัตว์..แต่ไม่รักเด็กด้วย ปกติคนที่มีนิสัยแบบนี้มักไม่ใช่คนอ่อนโยน (ในสายตาผม) แต่สำหรับเขา..ทำไมถึงได้กลายเป็นข้อยกเว้นก็ไม่รู้
เพราะในสายตาผมเขาดูอ่อนโยนมาก..จนผมหลงแบบโงหัวไม่ขึ้นเลย
Ma-NuD_LaW
ท้องไม่ได้นะครับ .. คือแอบตกใจเม้นเบาๆ :laugh:
แค่อยากให้รู้จักปุณในอีกมุมนึง :hao7:
แอบแปะแฟนเพจนะครับ >> Manud_law ลิงภูเขา (https://www.facebook.com/ma.nud.law.yaoi)
คือเฟสส่วนตัวก็แอดได้เหมือนเดิมนะ .. เข้าไปคุยกันได้ครับ แต่แฟนเพจนี่ผมทำเอาไว้ลง "เรื่องสั้น" น่ะ
ผมแต่งลงทีละหน่อยๆ ลงในทวิต แล้วจะก๊อบมาลงในนี้ด้วย ((ถ้าอยากอ่านก็กดเข้าไปอ่านได้นะครับ))
ขอบคุณครับ :pig4:
-
ไอ้เราก็นึกว่าปุณจะมีนิสัยแบบนางงาม รักเด็กซะอีก
เหลือเชื่อจริงๆนะเนี่ย o22
-
ปุณแก่กว่าเอสรึป่าวดูจากคำพูด ถ้าใช่นี่บอกไม่รักเด็กไม่ได้แล้วนะ :katai3: อ่านไปยิ้มไปเกือบได้ดราม่าแล้ว ยังไงก็รักคู่นี้ :mew1:
-
ปุณนี่เรื่องมากจังและเอสถ้าเอาเด็กมาเลี้ยงจริงเขาจะคิดไงทีพ่อ2คน555555556
-
ตอนแรกก็นึกว่าจะมาม่างอนกันอีกแล้ว
ดีใจนะที่เอสยอมรับฟังเหตุผลของปุณบ้าง
ไม่ต้องคิดเองเออเองแล้วก็มาไม่เข้าใจกัน :L2:
-
55555 เหตุผลปุณน่ารักดีนะ คิดไม่ถึงเลยยย อย่างว่าแหละ อยู่กัน 2 คน แบบนี้ไปเรื่อยๆดีแล้ว
-
ไม่น่าเชื่อว่านางงามของเรา ไม่ชอบเด็ก คุณพระ!!!! มาก :a5: :a5:
สองคนก็ดีมีกระตุกให้ชีวิตไม่ไร้สีสัน
-
อยากให้ท้องได้จุงเบยยยน
-
นิยายส่วนใหญ่นายเองจะรักเด็กหรือรักสัตว์ แต่เรื่องนี้เกลียดทั้งเด็กทั้งสัตว์ 555 :laugh: :laugh:
ปล. คุณถึงคุณพุฒจัง..... :hao5:
-
ป๊าดดด ไหงมาน้อยเช่นนี้
ยังไม่เต็มอิ่มกับความมุ้งมิ้ง
ฟุ้งฟิ้งของสองคนนี้เลยเนี่ยยยย อิอิ
-
คิดว่าจะดราม่าซะอีก ฮ่าๆ
-
ThankS
-
สนุกดี
-
o13
-
:katai5:
-
555 นานๆจะเจอตัวเอกไม่รักเด็กและสัตว์นะเนี่ยย :laugh:
ปล.แอบสงสารคุณพุฒเบาๆ :hao5:
-
:pig4:
-
:pig4:
-
...อยากมีสักคน :katai2-1:
-
อัยยะ..เกือบพลาดตอนน่ารักซะแล้น
+1 ไปเลย
ไม่ยืดเยื้อต่อเหรอจ๊ะ..ไม่อยากให้จบเลย :katai2-1:
-
นึกว่ามีอะไร
ตกใจ นึกว่าปุณจะท้อง มีลูก 5555+
-
ส่วนของพุฒอ่านแล้วมันส์สุด ส่วนตัวอยากให้กลับมาได้กับปุณ โฮะๆๆๆ
แต่ได้เจอแค่ในฝันก็ดีเพียงพอ ถ้ารีเทิร์นกันจริง สงสัยคุณลิงฯน่วมแน่
ส่วนเล็กมาแรงแซงลงเขา ควบพิมและเด็กไปด้วยคราวเดียว
เป็นการพับเก็บที่เนี๊ยบดี ไร้กังวล (อยากบอกว่าโดน!...แต่กลัวคนว่าโฉดจังเลย)
ไม่ปลื้มคุณพิม วิธีดึงผู้ชายด้วยลูกนี่ไม่สนับสนุนนาง
ก็รู้อยู่แล้ว ว่ากำลังดีลกับผช.ที่มีความบกพร่อง นางควรป้องกันตัวเองให้ดีกว่านี้
แอบเดาพลาด นึกว่าเล็กจะบ้าหนักจนโดนมัดยาวไว้ในโรงพยาบาลบ้าเสียอีก
ตอนเอสตอกหน้าคุณดา ชอบมาก ส่วนใหญ่พระเอกมักจะทำตัวพระเอก
จนนางร้ายได้ใจ นายเอกขวัญกระเจิง แต่อันนี้คือดี พระเอกจัดให้
ปล. ตอนพิเศษดราม่าบ้างก็ได้นะ เค้าชอบ อิอิ
-
ตอนแรกนึกว่าคุณพุฒิจะเป็นพระเอก นายเอสเป็นตัวป่วน ไหงอ่านมาเรื่อย ๆ เริ่มเดาทางไม่ถูก :ling2: แต่แล้วก็คลี่คลายจนได้ แอบสงสารคุณพุฒินะไม่น่าเสียครอบครัวที่ควรจะได้อยู่อย่างมีความสุขซะทีไปเลย เห็นใจจริง ๆ
ยินดีกับปุณและเอสที่สมหวังกันได้ ไม่คิดว่าปุณจะน่ารักขี้อายเหมือนเด็กริรักมากขนาดนี้ นึกว่าจะเป็น(อดีต)เมียน้อยที่เปรี้ยวเข็ดฟันกว่านี้ซะอีก :laugh: ผิดคาดจริง ๆ
ทุกอย่างจะเคลียได้ไม่ยากเพียงแค่คุยกันด้วยความจริง :katai2-1:
บางตอน(หรืออาจทุกตอน) อาจจะสั้นไปบ้างแต่อัพถื่มากเลยอ่านได้อย่างต่อเนื่อง ขอบคุณคนเขียนจริง ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
:katai3:
-
ฮา กะปุณเล็กน้อย คึคึ นายเอกคนนี้ไม่ชอบเด็กและสัตว์ตัวน้อย 5555
-
หนุกดี มาม่าเต็มชามเบยย
แอบสงสารคุณพุฒ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุก ๆ นะฮ๊าฟฟ ^^"
-
ปลูกต้นไม้?
“ต้นนี้ปลูกแทรกตรงกลางต้นไม้ที่ว่าง ๆ อยู่ทั้งหมดเลยครับ”
ผมมองเอสยืนคุมคนงานที่เขาจ้างมาจัดสวนหลังบ้านของเรา ก่อนจะลุกขึ้นไปจัดน้ำจัดท่าเพื่อเอาออกไปให้ทุกคนดื่มกัน แดดร้อนขนาดนี้คงจะเหนื่อยกันน่าดู เอสเองก็ดูเหนื่อยไม่น้อยเพราะเขาเองก็ยังไม่ได้หยุดเลยเหมือนกัน..เล่นลงมือลงแรงไปทำกับเขาด้วยตั้งแต่แปดโมงเช้าแล้ว
“น้ำครับ..” วางถาดแก้วน้ำลงบนโต๊ะม้าหินอ่อนในสวน ก่อนจะหยิบขึ้นมาแก้วหนึ่งสำหรับเอส “กินน้ำก่อน”
“ขอบคุณครับ..” เขาบอกแล้วทำท่าจะเข้ามาหอมแก้มผม..ผมเลยรีบเบี่ยงหน้าหลบก่อนจะฟาดลงไปบนแขนเขาแรง ๆ
“ชักจะเคยตัวใหญ่แล้ว จะทำอะไรช่วยดูสถานการณ์รอบตัวด้วย”
“หึๆ”
“ไม่ต้องขำ อ่ะนี่..น้ำ”ผมบ่น ๆ ไปแต่ก็ยังหยิบผ้าขนหนูที่เขาวางพาดคอตัวเองเอาไว้ขึ้นมา ก่อนจะบรรจงซับเหงื่อตามใบหน้าและลำคอให้เขา “เหนื่อยหรือเปล่า”
“ปุณต่างหากที่ทำไรไม่ดูสถานการณ์น่ะ”
เอสบอกแล้วมองไปรอบ ๆ ผมเลยหันไปมองตามเขาบ้างก็เจอสายตาหลายสิบคู่กำลังมองพวกเราอยู่ ผมกัดปากตัวเองแก้อายก่อนจะรีบก้มหน้างุด
บ้า..บ้าจริง ๆ นี่ผมเผลอทำอะไรลงไป คนงานพวกนี้มีแต่ผู้ชายทั้งนั้น แถมท่าทางยังดูแมนกันทั้งแท่งแบบนี้ แล้วพวกเขาจะคิดยังไงกับสิ่งที่เห็นเมื่อกี้กันล่ะ ?
“ไม่เป็นไรหรอกน่า” เอสกระซิบบอก “ไม่เห็นต้องอายอะไรเลย”
“อือ..”
ถึงจะตอบไปแบบนั้นแต่ผมก็ยังอายอยู่ดี..เลยรีบเดินหนีเข้ามาในบ้านทันที ผมหันซ้ายหันขวา..พยายามมองหาอะไรสักอย่างให้ตัวเองทำ
ทำกับข้าวดีไหม ?
หรือจะไปล้างจานที่มีอยู่แค่สองใบดี ?
ไอ้ครั้นจะแกล้งทำเป็นนั่งอ่านหนังสือที่โซฟาก็ยังรู้สึกถึงสายตาที่กำลังมองมาอยู่ดี..สุดท้ายผมเลยเลือกจะหนีขึ้นไปอยู่คนเดียวบนห้องดีกว่า
.
.
“น่าอายชะมัด..” พึมพำกับตัวเองขณะล้มตัวลงนอนบนเตียง “ไอ้บ้าเอสก็ยังจะหน้าด้านอยู่ได้อีก”
ผมนอนนิ่งมองเพดานสีขาวไร้ลวดลายของตัวเองสักพักก่อนจะพลิกตัวนอนคว่ำหน้าลง..แล้วเผลอหลับไป
.
.
“อื้อ..”
“จะไม่ลงไปดูสวนใหม่หน่อยเหรอครับ”
ผมกระพริบตาปริบ ๆ ตอนเขาเกลี่ยปลายจมูกไปมาบนแก้มผม ก่อนจะอมยิ้มนิด ๆ เมื่อเขาแตะริมฝีปากลงมาเบา ๆ บนริมฝีปากผม
“เสร็จแล้วเหรอ”
“ครับ” ตอบแล้วกดจมูกลงบนแก้มผม
“แล้วคนอื่น..กลับไปหมดแล้วเหรอ”
“ไปหันหมดแล้วครับ..ไม่ต้องอายแล้วนะ”
“อือ..”
พยักหน้ารับเบา ๆ ก่อนจะลุกขึ้นมาตามแรงดึงของเขา เอสจูงมือผมให้เดินตามลงมาชั้นล่าง..พาผมเดินออกไปทางระเบียงด้านหลังเพื่อตรงไปยังสวนหลังบ้าน
.
.
.
“สวยไหม..”
“อือ..ดูรกกว่าเดิมเยอะ” ผมบอกแล้วหัวเราะคิกคัก “ต้นไม้เยอะไปหรือเปล่า”
“ก็ปลูกเยอะ ๆ จะได้พรางตาคนไงครับ”
“หืม..”
“ปุณบอกเองนี่ว่าอาย”
“ตอนไหน..”
“ก็ตอนที่เรากำลังจู่จี๋กันที่โซฟาในห้องรับแขกนั่นไง”
ผมกรอกตาไปมา..พยายามนึกถึงเหตุการณ์วันนั้น
“ไอ้บ้าเอส!” ผมทุบลงไปบนแขนเขาสองสามครั้ง “คิดบ้าอะไรเนี้ย..”
“ฮะ ๆ”ไม่มีสะทกสะท้าน..เอาแต่หัวเราะชอบใจอยู่แบบนั้น
“ไอ้บ้า..” ผมชี้หน้าเขา “ไอ้หื่นเอ๊ย”
.
.
ย้อนกลับไปเมื่อสองสามอาทิตย์ก่อน..
ในตอนบ่ายวันอาทิตย์ที่เป็นวันหยุดของพวกเรา..
“อย่าน่าเอส..”
“บอกว่าอย่าไงเล่า..”
“ไอ้บ้าเอส..นี่มันกลางวันแสก ๆ นะ”
ผมทั้งดิ้น..ทั้งโวยวาย เมื่อถูกเอสปล้ำจูบบนโซฟาในห้องรับแขก
“วันหยุดทั้งทีนะครับ..”
“เมื่อคืนก็ตั้งหลายรอบแล้วนี่..เมื่อเช้านี้อีก”
ผมไม่ยอมหรอกครับ..ก็มันเหนื่อยมันเพลียสะสมมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนี่นา
“นะครับ..นะ”
“ไม่..ฉันเหนื่อย แถมนี่มันในห้องรับแขกนะ ถ้าเกิดมีคนมาจะทำยังไง”
“ไม่มีใครมาหรอกน่า..”
“ไม่ได้..เห็นประตูนั่นไหม กระจกนะ..กระจกใสน่ะ คนข้างบ้านมองมาก็เห็นหมดน่ะสิ”
ผมยังไม่ยอมแพ้..รีบยกข้ออ้างเรื่องประตูขึ้นมา มันเป็นประตูระเบียงที่เชื่อมต่อไปยังสวนหลังบ้านน่ะครับ ประตูกระจกใสยาวจรดพื้นที่มาจากความตั้งใจของผม..ผมอยากให้มันเป็นแบบนั้นเพราะมันจะได้มองเห็นสวนด้านหลังได้ชัดเจนโดยไม่มีอะไรมาสะดุดหรือบดบังสายตาเวลานั่งมองมันจากตรงนี้
“ผมบอกคุณแล้วว่าให้หาม่านมาติด”
“ฉันคิดว่าไม่จำเป็น..แค่นายรู้จักเก็บความหื่นของตัวเองเอาไว้บ้าง รอให้อยู่ในห้องนอนน่ะ..รอเป็นไหม”
“นี่บ้านของเรานะครับ พื้นที่ส่วนตัวนะ..ทำไมจะต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ แบบนั้น”
“เถียงแบบไร้เหตุผลมาก..” ผมทำหน้าเอือม ๆ ใส่เขา
“ผมจะหาม่านมาติด”
“ฉันไม่อนุญาต”
“ทำไม” จ้องตาผม..ก่อนจะร้องงอแงออกมาแบบเด็ก ๆ “ทำไม ๆๆๆ”
“เอสสสสสสส” ถูกเอ็ดก็ยังไม่ยอมหยุด “โอเค ๆ ถ้านายทำให้ข้างบ้านมองไม่เห็นได้โดยที่ไม่ต้องติดม่าน ฉันก็จะยอม..ตกลงไหม”
“จริงนะ”
“อืม..”
แล้วเอสก็ทำได้จริง ๆ ครับ ทำได้โดยการหาต้นไม้มาปลูกเพิ่ม..ปลูกเสริมมันลงไปตามช่องว่างของต้นไม้เดิมที่มีอยู่ เยอะ..เยอะมากจนตอนนี้แทบไม่เหลือช่องว่างให้แสงอาทิตย์ลอดผ่านได้แล้ว
“ทึบขนาดนี้กลางวันก็คงไม่ต้องกลัวแดดอีกแล้ว” ผมพูดออกมาแบบปลง ๆ “แล้วมันจะตายไหม..ถ้าไม่โดนแสงอาทิตย์เลยแบบนี้”
“ต้นไม้พวกนี้..ไม่ได้ชอบแดดขนาดนั้น”
“เหอะ !”
ช่างคิด..ช่างวางแผนจริง ๆ
“ต่อไปนี้เราก็จู๋จี๋กันได้ทุก ๆ พื้นที่ในบ้านแล้วนะ”
“เหอ ๆ”
หัวเราะกลบเกลื่อนไปเมื่อเริ่มคิดอะไรไม่ออก แย่หน่อยนะครับแต่ทำไงได้ดันสามีหื่นเอง..ได้แต่ทำใจล่ะครับ หลังจากนี้ไปผมคงต้องเหนื่อยมากกว่าเดิมอีกหน่อย..เล่นอิสระทุกพื้นที่ในบ้านแบบนี้
ลองคิดเล่น ๆ ดูนะครับ..ว่าในเมื่อต้นไม้มันทึบซะจนเหมือนป่าดงดิบขนาดนี้ แล้วถ้าเราจะมีอะไรกันหลังบ้านเลยหรือทำอะไรกันในสวนเลยแบบนี้..ก็คงไม่มีใครเห็นหรอกครับ แค่ต้องครางให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ หรือถ้าเป็นไปได้ก็ไม่ต้องครางออกมาเลยก็ยิ่งดี แบบนั้นมันคงแอดเวนเจอร์สุด ๆ
ให้คิดเล่น ๆ นะครับ..อย่าได้พูดออกไปเชียว เพราะถ้าเกิดเอสอยากจะลองทำจริง ๆ ขึ้นมา คนที่ลำบากมันจะกลายเป็นตัวผมเอง !
Ma-NuD_LaW
ก็แค่แสดงความหื่น..ของเอส กิกิ
ขอบคุณครับ :pig4:
-
ยิ่งนานยิ่งหื่น เหอ เหอ เหอ :haun4:
ปลูกต้นไม้เพราะอยากจู๋จี๋กับเมีบรอบบ้าน คิดได้นะเนี่ย ฮ่าฮ่าฮ่า :laugh:
-
เห็นถึงความพยายามของเอสเลย
ทำเพื่อตัวเองโดยเฉพาะ
-
ทำเถิดจะเกิดผล อิอิ
-
ยืดเยื้อมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เพิ่งตามอ่านจนจบจ้า
สนุกๆมากๆ
เอสหื่นดี5555
:pig4:
-
หื่นชะมัด5555555
-
ลงทุนไปแล้วนะ!! แต่กำไรเกินคุ้ม แถมยังระยะยาว แจ่มสุดๆเลยเอส
-
คนที่น่าสงสารที่สุด
ก็คงจะเป็น "พุฒ"
สินะ
เห้อ
:เฮ้อ:
-
อ่านรวดเดียวจบ น่ารักทั้งนายและนางมีมาม่าชูรสดี รอยืดเยี้อต่อไป o13 o13 o13 :mew1: :mew1:
-
ในสวน... :hao4:
ต้องลอง :hao6:
-
เอสนายจะหื่นเกินไปแล้ว 5555555
-
ถึงแม้ว่าเอสจะหื่น(มาก ๆ) แต่ก็ได้ใจปุณไปเต็ม ๆ ถึงขั้นจินตนาการไว้ล่วงหน้ากันเลยทีเดียวว่าจะไปยังไง ส่งเสียงยังไง :laugh: เลยไม่รู้ว่าใครที่หื่นกว่ากัน o22
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
ชอบมากเลย..มาอีกบ่อยๆ น้า :mew1:
-
:pighaun: :m25: :oo1: :laugh:
-
เรียกน้ำตาและมาม่าได้เยอะเลย
-
หื่นซ่ะไม่มี 55
-
อ่านรวดเดียวแล้วเจ็บปวดมากคือดูหักมุมตลอดเวลาอะเลยขอบคุณสำหรับนิยายดีๆคะ
-
อิพุฒขี้ขลาดเเละรักปุณไม่พอ เเต่งงานกับชะนีเพื่อ? ยอมให้ชะนีเเก่บงการชีวิต(นังคุณย่า)เเกคิดว่านังคุณย่าจะอายุกี่ปี?
เเล้วตอนจะอย่าชีไม่ยอม เเละให้เหตุปลว่าหลานจะขาดพ่อ เอ่อออ... คือพวกเเกอยู่คนละซีกโลกหรือคะ? ขับรถไม่นานก็ถึงบ้านกันเเล้ว
อิพวกคนรวยกับการเเต่งงานเพื่อผลประโยชนี้มันช่างน่าสมเพชเสียจริงๆ เด็กพ่อเเม่เเยกทางกันก็ไม่เห็นจะมีปัญหาไร
เรื่องทั้งหมดมันก็เพราะอิพุฒรักปุณไม่พอที่จะทิ้งทุกอย่างเเค่นั้นเอง
-
ThankS
-
มาสั้นๆ แต่หยุดอ่านไม่ได้ สนุกมากเลยค่ะ
-
เข้ามาอ่านอีกรอบ
แล้วก็ชอบเหมือนเดิม
-
(https://scontent-b-sea.xx.fbcdn.net/hphotos-xpf1/v/t1.0-9/p370x247/10805810_748468195229848_8350872618900337645_n.jpg?oh=d030463f1a8daa4be2244edadd8937b5&oe=550DE0F1)
[PRE-ORDER] เมียน้อย
โดย Ma-NuD_LaW (ลิงภูเขา)
ระหว่างวันที่ 3 ธันวาคม 2557 - 31 มกราคม 2558
หนังสือจะสามารถทยอยจัดส่งได้ช่วงประมาณปลายเดือนกุมภาพันธ์ค่ะ
หนังสือจำนวน 1 เล่ม ราคา 260 บาท
ของแถมในเล่มจะมีที่คั่น และรอบพรีออร์เดอร์จะแถมโปสการ์ดด้วยค่ะ
***กรุณาโอนเงินภายในวันที่ 31 มกราคม 2558***
สั่งจอง >>จิ้ม<< (http://haiihouse.lnwshop.com/category/2/pre-order)
ตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์ HA-ii HOUSE (ชื่อเดิม Jasmine Publishing)
ไอดีซื้อขายในเล้า
(http://ci.lnwfile.com/_/ci/_raw/iy/9d/hx.jpg)
ของแถมในเล่ม
**ตอนพิเศษที่ลงในเว็บ 4 ตอน
**ตอนพิเศษที่ไม่ได้ลงในเว็บ 8 ตอน
>>คุณพุฒ<<
-ปล่อยมือ..
-แรกพบ..
-คนที่รัก..คนเดียวตลอดไป
>>เอสและปุณ<<
-อยู่ด้วยกันตลอดเวลา..
-เพื่อน ? <<พาร์ทปุณ และพาร์ทเอส คนละครึ่ง>>
-แค่ล้อเล่น
-ปุณ..กับแหวนที่หายไป
-โซ่
-
ตามมาอ่านรวดเดียวจบ ชอบมาก
ชอบหน่วงๆหนึบๆ
ติดตามผลงานนะคะ
-
ไม่ได้เข้ามาตั้งนาน เปิดมาเจอตอนพิเศษด้วย ดีจัง :hao3:
-
ใจร้ายกับคุณพิมไปหน่อยน่ะ แต่รวมๆก็เพลินดีครับ อ่านได้เรื่อยๆ ขอบคุณครับ
-
หลายอารมณ์ จบน่ารัก
-
มันสั่นไปหน่อย แต่สนุกมากครับ ถ้าบรรยายยาวๆกว่านี้สักหน่อยใส่ดราม่าหนักๆจะเพิ่มอรรถรสได้อีกครับ :katai2-1: :katai2-1:
-
ชอบเอสมากค่ะ (ยกเว้นความหื่น 555) แต่ก็มีช่วงนึงที่เอสทำตัวน่ารำคาญมากมาย จำได้ว่าครั้งแรกที่ปุณชวนหนี เอสบอกไม่อยากให้ปุณหนีปัญหา แต่พอมาตอนที่เอสเจอคุณพุฒตีรวนใส่หน่อยเดียว กลับหนีปัญหาแทบตาย น้องเอสใจร้ายมาก! แต่ก็ดีที่ใจ ที่สุดท้ายเอสคิดได้ว่า 'รู้จักยอมเพื่อความรักแล้ว..ก็ต้องรู้จักรอฟังเหตุผลของฝ่ายตรงข้ามบ้าง วิธีการรักษาความรัก..มันก็มีเพียงเท่านี้' กว่าจะคลี่คลายและรับฟังนะยะ
ปุณเป็นตัวละครที่ไม่ค่อยชอบในตอนแรก แต่พออ่านไปเรื่อยๆ กลับรู้สึกว่า ปุณน่ารักดีนะ เข้มแข็งและอดทน ยิ่งเวลาอยู่กับเอส ปุณจะขี้อ้อน ง๊องแง๊งขึ้นด้วย ไม่รู้ปุณรู้ตัวรึเปล่า มันน่ารักมากๆ
คุณพุฒ เป็นหึ่งตัวละครที่น่าสงสารและน่าสมน้ำหน้า ไม่อยากพูดถึงเยอะ เพราะรับกรรมไปมากทีเดียว สงสารก็แต่คุณพิม คนดีที่ไม่รู้อะไรด้วย แต่ต้องมาตายเพราะวังวนบ้าๆ ของสามี
และสุดท้าย เล็ก ตัวละครที่เด็ดที่สุดในเรื่อง เป็นคนที่เราไม่ค่อยเข้าใจ นางดูอ่อนแอ แต่กลับเด็ดเดี่ยวได้อย่างบ้าคลั่ง แต่นางไม่ใช่ตัวละครเพ้อฝันในนิยาย เพราะเราเชื่อว่ามีคนอย่างนี้อยู่จริงๆ บนโลก
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ ที่ทำให้เห็นความรักในหลายๆ แง่มุมค่ะ ^^
-
ได้ของกันแล้วเนอะ :hao7:
(https://scontent-kul.xx.fbcdn.net/hphotos-xfa1/v/t1.0-9/11043000_689257701183106_551335114951400124_n.jpg?oh=0a9198d83b324d0917c4788216602d0b&oe=5582DCF1)
ปล.รอบขายพร้อมส่งอยู่นะจ๊ะ :-[
-
รู้สึกกีที่ปุณเอสจบสวย
กับคุณพุฒ ทำให้ได้แค่ร้องเหอะให้เบาๆ คือ สงสารนะ แต่สมเพขกับสมน้ำหน้า
อะไรคิอคุณย่าๆๆๆ วะคะ เชอะ ความเด็ดขาดไม่มี รักตัวเองที่สุด เหลาะแหละ พึ่งไม่ได้
วิธีแก้ หาผัวโหดมาดัดนิสัยคุณพุฒเลย
แต่ผัวคนนั้นต้องเก่งกว่า อิทธิพลกว่า เด็ดขาด ดุโหด ปากถึงมือถึงตีนถึง เหตุผลนำอรมณ์
แบบนี้ คุณพุฒ หายแน่ๆค่ะ บอกเลยยย
-
เย่ อ่านจบแล้ว หน่วงทั้งเร่ื่องเลย แต่ยังดีที่ยังมีตอนหวานๆมาส่งท้าย ขอบคุณนักเขียนค่ะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ชอบเอสมากกกกก ชอบเอสปุณ น่ารัก ชอบนิยายเรื่องนี้มากอ่ะ สงสารพุฒเบาๆ :hao6: :hao6:
-
ปุณ-เอส น่ารักมาก ส่วน พุฒ-พิม-เล็ก น่าสงสาร อ่านแล้วหน่วงมาก ๆ
ขอบคุณครับ
-
นิยายเรื่องนี้ดีมากเลยค่ะ ปุณไม่ได้ตั้งใจเป็นเมียน้อยมาตั้งแต่ต้นเพราะรักกับคุณพุฒมาก่อนที่คุณพุฒจะแต่งงานอีก แต่กับเล็กนี้ตั้งใจเป็นเมียน้อยคุณพุฒเลยนะ รู้สึกสมเพชเล็กมากจิงๆ แต่สงสารคุณพิมกับลูกมากนะ แต่อยากบอกว่าแอบเชียร์เอสมาตั้งแต่เปิดตัวเอสแระ ไม่คิดว่าจะได้เป็นพระเอกจิงๆ เรื่องนี้น่าทำเป็นซี่รี่นะค่ะ
-
รักไม่ได้จบลงที่เตียงอย่างเดียวนะ ระเบียง สนามหญ้าหน้าบ้านบ้างด็ได้นะปุณเอส 5555
-
แวะกลับมาอ่านซ้ำ :katai5:
-
สนุกมากกกกก อ่านรวดเดียวเลยยยย หน่วงนิดๆ ฟินหน่อยๆ ชอบบบ
-
เรื่องนี้ช่างดราม่าจริงจัง มันไม่ได้เศร้าจนน้ำตาไหลนะ แต่แม่งหน่วงตลอดเวอ่ะ
//ขนาดมีหวานมากั้นแล้ว ยังหน่วงอยู่ในใจเลยอ่ะงือออออ//
:o12: :o12:
-
ร้องไห้เกือบทั้งเรื่องเลย :hao5: :hao5: :hao5:
สนุกมากค่ะ ขอบคุณนะคะ
-
สงสารพุฒิ เสียคนรักที่สุดไป ก็เจ็บแล้วน่ะ ยังต้องเสียเมียกับลูกอีก
จริงแล้วพุฒิก็เป็นคนรักเดียวใจเดียวน่ะ
ยังรักปุณตั้งแต่ตอนแรกจนตอนสุดท้าย
:m15: :m15: :m15:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้ว ชอบมากค่า เราว่ามันไม่ยืดเยื้อนะคะ กำลังดีแบบดีอะ555
ภาษาเขียน วิธีเรียบเรียง ก็ชอบค่ะ มันง่ายและดูคลีนๆอะ กระชับตรงจุด ไม่ใช้คำฟุ่มเฟือย
คาแรคเตอร์ทุกตัวใช้คุ้ม ไม่ได้ออกมาละหายหรือทิ้งปมให้คนงงว่าจะออกมาทำไม เริ่ดมาก
พลอตน้ำเน่าและหลายๆคนก็เขียนกันแต่จะทำไงให้ดูแตกต่าง คุณคนเขียนทำได้แล้ว นำเสนอในแบบของตัวเอง เลิฟมาก
สุดท้ายขอบคุณค่ะ สนุกจริง><
-
:pig4:
-
:really2: อ่านเรื่องนี้แล้วระแวงไปหมดค่ะ แต่ละคน เอสก็ดูมีเหตุผล แต่บางเรื่องก็ไม่ฟังปุณเลย ควรเคลียเรื่องของเล็ดให้จบ ส่วนพุฒไปพัก เล็กมาแย่งซีนสุด ฟาดทุกตอน จบตาย55 สงสารพิมนะ มีเหตุผลเป็นเมียหลวงที้ใจดีสุดๆ สรุปปุณโอเคสุด ไม่เอาคือไม่เอา อย่ามายุ่งกับชั้น ชั้นม่ายรักเด็ก
-
:oo1:
-
ถ้าเป็นเรานะ จะบุกไปลุยต้นเหตุ ไปหานังย่าแล้วเล่าให้หมด เล่าด้วยว่ามันไม่ยอมให้เลิกเอาเอสมาขู่จะฆ่าถ้าเลิก ไหนๆก็ไม่มีความสุขแล้ว เอาให้โลกจำไปเลย
-
:a5:
-
เพลงประจำต้อมเรื่องนี้ต้องเพลงนี้เลย #รักควรมีสองคน ส่วนเมียน้อยเรื่องนี้คือเอสนะที่มาแย่งปุณไปจากพุฒ สำหรับเรา #ทีมเมียน้อย จ้า
-
อ่านจบแล้ว ไม่มั่นใจในความรักของตัวละคร ทำไมว่างๆ โหวงๆ
-
:pig4: :pig4:
-
อ่านจบแบบหน่วงๆ
-
ร่วมสนับสนุนคนเขียนได้โดยการซื้อ ebook นะค้าบ (เพื่อเป็นค่าใช้จ่ายในช่วงการรักษาตัวจนไม่สามารถทำงานได้คับ)
Link : http://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiNTI4NjUxNiI7czo3OiJib29rX2lkIjtpOjE5Njk5Mjt9
จัดช่วงโปรโมชั่น (ราคาพิเศษ) เป็นเวลา 7 วัน !!!!
ขอบคุณค้าบบบบบบ