“กลับบ้าน”
ครั้งแรกที่ถูกตะคอก
“ทำไมเมาเละแบบนี้”
และเป็นครั้งแรกที่เขาทำรุนแรงกับผม
“เจ็บ”
บีบแขนผมจนแทบจะหัก
เขาคนที่เคยอ่อนโยนหายไปไหน
“กลับ”
คลายแรงบีบลง
แต่ก็ยังตะคอกผมอยู่ดี
.
.
ผมนั่งเงียบตลอดทางที่กลับบ้าน
เขาเองก็ไม่พูดอะไร
คงกำลังควบคุมอารมณ์ตัวเอง
และปล่อยให้ผมใช้เวลาคิด
ว่าผมทำอะไรผิดไปบ้าง
.
.
“ขอโทษ” ผมเลือกที่จะเอ่ยปากขอโทษเขาก่อน
ผมเองที่ผิด
ผิดที่หาทางออกผิดๆ ให้ตัวเอง
การกินเหล้าเพื่อให้เมา ไม่เคยช่วยแก้ปัญหาอะไร
“อืม” เขารับคำสั้นๆ ก่อนจะถาม “เครียดเรื่องอะไร ทำไมต้องไปกินเหล้าจนเมาแบบนี้”
“...”
จะให้ผมตอบเขาว่ายังไง
บอกว่าผมหึง
ที่เขาปล่อยให้เลขามารับสายแทน
หรือบอกว่าผมไม่ไว้ใจ
ที่เธอเรียกชื่อเขาด้วยความสนิทสนมแบบนั้น
ผมไม่อยากดูงี่เง่าในสายตาเขา
.
.
“เครียดเรื่องงาน” บอกปัดไป ก่อนจะเดินเข้าห้อง
ผมยังเป็นคนเดิม
คนที่กลัวแต่จะถูกทิ้ง
ไม่กล้าพูด
ไม่กล้าโวยวาย
ผมกลัวเขาจะเลิกรัก
และไปจากผม
ไม่ว่าจะกับเอสหรือคุณพุฒ
ผมก็เป็นฝ่ายที่รักมากกว่าอยู่ดี
เหมือนที่ใครๆ เคยบอก
คนที่รักมากกว่า มักจะเจ็บมากกว่าเสมอ
Ma-NuD_LaW
ยืดเยื้อขนาดนี้ เป็นเรื่องยาวไปเลยเหอะ 
วันนี้ผมโทษ "อีสา" นะ .. ดูเพลินจนแต่งได้เท่านี้อ่ะ 
มีคนจับสังเกตุได้ด้วย เรื่องที่เลขาเรียกแต่ชื่ออ่ะ 
+เป็ด ขอบคุณทุกความเห็นครับ 