รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
...
'...ฝึกงานที่เมืองกาญจน์ ...' .
.
.
ข้อมูลมันมีแค่นั้น ...
.
.
.
นอกนั้นรัตติกร แทบจะไม่รู้อะไรเลย จากความทะนง ความถือดี ตอนนี้ทุกอย่างมันเหมือนย้อนมาทำร้ายตัวเองด้วยความคิดถึงและโหยหา เหมือนว่าทุกอย่างมันคลุมเคลือ ยิ่งพอจะหาข่าวจากพวกหมาบ้าที่คบๆ กันในกลุ่มก็ยิ่งเหมือนไร้หนทาง เพราะพวกเพื่อนๆ เหมือนจะเลี่ยงชื่อไอ้ด้วงกว่าง ยิ่งพอเขาคาดคั้นถาม พวกนั้นกลับเปลี่ยนเรื่องคุยหน้าตาเฉย...จากที่หวังจะเพิ่งพวกเพื่อนๆ สุดท้ายรัตติกรกลับไม่ได้อะไรสักอย่าง
.
.
.
...
ไม่สิ...ทำไม่จะไม่ได้ ตอนนี้รัตติกร ได้ความกระวนกระวายที่กำลังจะทำให้แทบบ้า...
.
.
.
แค่หลับตาก็ยังเห็น...
ทั้งเห็นและคิดถึงจนแทบอยากดึงตัวเข้ามากอด แต่จะให้กอดอะไรเล่า ในเมื่อเขาเอง...
เขาเองทั้งนั้นที่ทำ...เขาเองทั้งนั้นที่ทำให้มันเป็นอย่างนี้ ...
.
.
.
.....อยากจูบ อยากกอด..อยากไซ้ซอกคอแล้วดูดกัด...ความกระสันมันเหมือนจะพุ่งทะยานเมื่อคิดถึงเสียงคราง เสียงร้อง ...เสียงห้ามแล้วครางกระเส่า ...ไอ้ด้วงกว่างมันน่ารักไปทั้งหมด ..น่ารักโดยไม่ต้องเสแสร้ง น่าแกล้งน่าหยอก ..น่าจับโยกแล้วกดให้มันครางห้าม...
.
.
.
คิดถึง...คิดถึง....คิดถึง....
ตอนนี้ รัตติกร คิดถึงไอ้ด้วงตัวนั้นจนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว ..คิดถึงจนเหมือนจะเพ้อไปคนเดียวด้วยซ้ำ..
.
.
.
..สัส!! สันดาน!! ถ้ารู้ว่าตอนห่างกันแล้วมันจะทำให้เขาใกล้บ้า...
.
.
.
ถ้ารู้อย่างนี้ ...
... สู้ฟัดเจ้าด้วงกว่างนั้นให้ยับจนหนีไปไหนไม่ได้ แล้วถ่ายวีดีโอไว้ดู ..ยังจะดีซะกว่า...