รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
...
...'...หิวน้ำไหม?...ตอนมาจากแก่ง ผมติดกระติกน้ำมาด้วย' .
.
.
.
เสียงเข้มของคุณผู้จัดการดูเหมือนมันอ้อนๆ แปลกๆ ยามเอ่ยกับคนที่นั่งฟากตรงข้ามกองไฟ ...
"เอาตัวเองให้รอดก่อนดีกว่าไหมผู้จัดการ? "
เสียงเรียบๆ ที่เอ่ยสวนตอบมานั่นก็เหมือนกัน มันช่างขัดกับบุคคลิกภายนอกของเจ้าของประโยคชะมัด ใต้แสงไฟ รัตติกรหรี่ตาดูสภาพเจ้าไกด์ปากดี เมื่อครู่หลังจากกินปลาย่าง เจ้าด้วงกว่างก็นั่งผิงไฟตัวสั่น เสื้อแสงที่เปียกโชกยามที่ถูกซัดโกรกด้วยไอน้ำค้างและลมหนาวของผืนป่ามันยิ่งพาให้เสื้อผ้าชื้นแนบลู่สูเสียดยอดอกให้ชูชัน ริมฝีปากสีสดขบกันยามสายลมพัดโหมเข้าตัวที่พักที่น่าจะเรียกว่าเพิงพิงมากกว่ากระท่อม นั่งไปได้สักพัก เจ้าด้วงปากดีมันถึงได้พรวดพราดลุกไปหักกิ่งไม้มาปักข้างๆ กองไฟเพื่อตากเสื้อ ล่ะก็นะ ใครมันจะไปรู้ล่ะ เมื่อจู่ๆ มันก็ลุกหายออกไปทั้งอย่างนั้น อารามตกใจ รัตติกร ก็พรวดตามติดมันไป จะด้วยความห่วงหรือความหื่นก็ช่าง อารมณ์อะไรสักอารมณ์นั่นล่ะ มันทำให้รัตติกรเร่งฝีเท้าตามหาไกด์ปากดี และเกินกว่าที่จะสั่งให้เท้าตัวเองชะลอได้ ผู้จัดการที่ทะยานออกจากเพิงพิงไปแบบม้าศึกตอนนี้เลยได้แต่นั่งนิ่งตัวงอนิ่งๆ ข้างกองไฟ ไม่อยากจะรับสารภาพกับใครว่าความห่วงไอ้ด้วงกว่างมันเป็นหลุมพรางผลักเขาถลาลงพุ่มไม้ จนหัวทิ่มหัวตำอย่างไม่เป็นท่า และกว่าที่ไอ้ด้วงมันจะมาเจอเขาเข้า พ่อม้าศึกคึกคักอย่างคุณผู้จัดการก็กลายเป็นม้าขาหักเสียแล้ว ...
.
.
.
"ยังปวดอยู่ไหม?"
กระติกน้ำถูกส่งคืน มาพร้อมกับเสียงเรียบๆ มือเย็นๆ ของไอ้ด้วงกว่างที่เอื้อมจับเข้าที่ข้อขาทำเอารัตติกรสะดุ้งเฮือก มันไม่ได้ปวดอะไรมากมาย แต่สัมผัสที่ได้ มันทำเอาเจ้ารัตติกรน้อย ปวดกึ่มเสียยิ่งกว่าปวดขาที่ผลิกบวม ปากดีไปงั้น ที่จริงก็คงจะเป็นห่วงเป็นใยอยู่บ้าง ก็จากการที่รัตติกร ลงทุนสืบเรื่องของไกด์แก่งเพกาก่อนที่จะมาสวมตำแหน่งผู้จัดการแทนพี่ตัวเอง ไกด์แก่งเพกา ขึ้นชื่อเรื่องเป็นห่วงเป็นใยคนงานในแก่งฯ จะตาย ..
ปากดี เสียงแข็งไป..
ในตอนนี้นายรัตติกร อยากรู้เสียจริงๆ ว่า นอกจากปากกับไอ้ยอดอก ส่วนอื่นของไกด์มันจะมีอะไรแข็งได้อีก ??!!
"ยังเจ็บอยู่ไหม?"
เสียงไอ้ด้วงกว่างมันถามเรียกสติเขาอีกครั้ง ..
อีกครั้งที่ยิ่งทำให้รัตติกรคิดไปไกล ...ไกลจนใกล้เมื่อภาพเบื้องหน้ามันใกล้จนพาลทำให้สมองคิดเรื่องอันตราย ...ดวงตาสีน้ำตาล ใบหน้าซีดๆ สีนวลๆ ไม่ว่าจะให้ดูอีกกี่ครั้งในสภาพไหน มันก็รับเข้ากันได้เป็นดิบดีกับริมฝีปากอิ่มๆ ใต้จมูกรั้นๆ ...
.
.
.
"ไม่เจ็บ ...แต่หนาว.." .
.
.
.
.
.
...
.
..ปลายลิ้นชื้นๆ ลากผ่านใบหูแล้วมาหยุดขบกัดที่ติ่งหูนิ่ม ริมฝีปากเม้มขบกัดลำคอ พร้อมพ่นลมหายใจร้อนๆ รดผิวกายที่เย็นเฉียบ..รัตติกร ขยับตัวยกวงแขนสองข้างนั้นมาพาดไว้กับบ่า...
ปลาเจ้าเล่ห์ ยิ้มให้ร่างไอ้ด้วงกว่างที่นั่งในอ้อมกอดของตัวเองอย่างผู้ชนะ หัวใจ..มันเต้นแรงจนแทบจะวาย เมื่อความตื่นเต้นมันยิ่งกว่าเกมส์ทุกเกมส์ที่เคยเล่น เจ้าด้วงกว่างโดนจับได้อีกครั้ง คราวนี้เป็นเพราะน้ำผสมยานอนหลับในกระติกที่รัตติกรพกมาส่วนตัว ร่างที่ซบนั่งเอนนอนนิ่งพิงเข้าในอ้อมกอด รัตติกรค่อยๆ วางมันลงกับพื้นแคร่ เลียชิมอย่างย่ามใจในทุกสัดส่วนที่เคยจดจ้อง จนหนำใจถึงได้เงยหน้าขึ้นมาปาดปากก่อนจะหยุดโลมเลียแล้วขบกัดซ้ำเข้าที่ซอกคอเหมือนตีตรา...
"คืนนี้จ๊ะปอ หรือไอ้กะเหรี่ยงล่ะ ที่จะกลับมารับไกด์....กับผัวไกด์?? "