รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
...
..."...ผู้จัดการกลับไปกรุงเทพฯ แล้วยะข่าบอกว่าด้วงกว่างจะไม่ขึ้นมาตอนฤดูฝน ด้วงกว่างจะเอายังไง? กรุ๊ปทัวร์ฝรั่งที่ TJ. เอามาลงทำลุงจ๊ะปอแกปวดหัวจนจะเอาตีนก่ายหน้าผากอยู่แล้ว " .
.
.
..."ก็ไม่เอาอะไร ...เดี๋ยวเคลียร์เรื่องที่พัก TJ. ได้แล้วจะรีบขึ้นไปให้ทันฤดู ตกปลา"
.
.
.
"แล้วเรื่องผู้จัดการล่ะ..."
"...ถ้าผู้จัดการนั่นฉลาดมากพอ...อดทนมากพอ...ชั้นก็แค่หวังว่าเขาจะขึ้นมาที่แก่งเพกาฯ ด้วยตัวเขาเองได้นะยะข่า แค่นี้นะ TJ. กับอาโก้วสิ้มจะฆ่ากันอยู่แล้ว "
...โทรศัพท์ตัดสายลง ยะข่ากลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ พร้อมๆ กับวางสายและหันไปทางคุณผู้จัดการ ที่ยืนเฝ้าอยู่ไม่ห่าง จากการสนทนา ครั้งแรกเลยนะ ครั้งแรกเลยก็ว่าได้นับตั้งแต่มาทำงานที่แก่งเพกาฯ ครั้งนี้ครั้งแรกเลยล่ะ ที่ยะข่าภาวนาไม่ให้ ด้วงกว่างลงมาที่แก่งเพกาฯ ในตอนนี้
.
.
.
***
..
"ด้วงอยู่บนรถแล้วอาโก้วสิ้ม อืมส์ ครับ ...ยังไงก็ฝากไอ้ดื้อด้วยแล้วกัน ..ถือเสียว่าอาได้มือปืนคุ้มกันเพิ่มมาอีกหนึ่ง ครับ ...กำลังจะขึ้นไปแก่งฯ ...อา....เรื่องมันร้ายแรงมากเกินไป...อาฟังผมนะ....
.
.
.
.
TJ. มันก็ปากหนักไปอย่างนั้นล่ะ มันคิดถึงอาจะตาย ..ฮาาาา เอ่อออ !!อีกเรื่องนึ่ง เรื่องสำคัญ ..
.....อา 'รุก' มันให้ได้ล่ะ เราคนไทยอย่ายอมเสียเอกราชให้สก็อตแลนด์ ฮา!!!!!!!"เสียงในสายเงียบไปนานกว่าจะมีเสียงตะโกนโหวกเหวกอาละวาดตามมาในสาย ด้วงกว่างเอามือถือออกห่างหูแล้วปิดเครื่องเก็บใส่กระเป๋า เรื่องราวของไม้เบื่อไม้เมาอย่างเจ้าของซุ้มมือปืนและเพื่อนฝรั่งช่างจ้อยังคงอยู่ในหัว เรื่องนี้เป็นเรื่องเดียวก็ว่าได้ล่ะมั้งที่ทำให้ด้วงกว่างของพ่อหนอนอารมณ์ดี ...
***
..."ไปก่อนนะปู่ !!!"
กว่าจะขึ้นเรือออกมาจากท่าบ้านกำนันเข้มก็ในตอนที่ตะวันยอแสงใกล้พลบค่ำ เรือหางลำใหญ่กลายเป็นแค่ก้านไม้ขีดเมื่อเทียบกับผืนน้ำในแก่งฯ สายลมพัดฉิวกับกลิ่นหอมของดอกไม้ป่า...ไม่สิกลิ่นดอกมะนาวผีมากกว่าที่โชยเอื่อยมาตามลม ...
.
.
.
"พี่?! ผิดทางหรือเปล่า? แก่งเพกาฯ ไม่ได้ขับเลี้ยวมาทางนี้นะ?"
กลิ่นดอกมะนาวผี ที่ใครต่อใครว่ามันช่วยผ่อนคลายลดความเครียด ตอนนี้ด้วงกว่างขอถียงขาดใจว่าจากสัญชาติญาณ ตอนนี้ด้วงกว่างของพ่อหนอนยิ่งเครียดมากกว่าเดิม ...
.
.
.
คนขับเรือที่สวมผ้าข้าวม้าปิดครึ่งหน้า บวกกับท่าทางที่ไม่น่าจะใช่พวกคนงานในแก่ง..
แถมเส้นทางลัดที่พาอ้อมให้ยิ่งออกจากแก่งเพกาฯ ..
.
.
.
"ผมก็ไม่ได้คิดจะพาไกด์กลับตั้งแต่แรกอยู่แล้วนี่น่า...คุณไกด์" ....***
"อ้าว!! ไอ้ยะข่า มึงค่อยใครที่ท่าล่ะนั่น ??"
"ปะ..เปล่าจะจ๊ะปอ ...ชั้นแค่มาดูกระชังปลา"
.
.
.
เงินในมือเกือบสองพัน กับความกระสับกระส่ายที่เทียบกันแทบไม่ติด ในตอนนี้ ยะข่าไม่กล้าบอกใครว่า คุณไกด์จะกลับขึ้นมา ..มันปิดปากเงียบพอๆ กับเรื่องที่ว่า ผู้จัดการใหม่คนนั้น มันจ้างเขาให้รูดซิบปิดปากเรื่องที่ผู้จัดการจะไปรับด้วงกว่างด้วยตัวเอง...
ยะข่า สั่นจนหน้าซีดเมื่อเกือบจะสี่ทุ่มกว่าแล้ว แต่ที่ท่าน้ำยังไม่เห็นแม้เงาของด้วงกว่างหลานเจ้าของแก่งและผู้จัดการ ที่อาสาจะไปรับมากับมือ...
***
"ไอ้เหี้ย !! จะทำอะไร !!??? ปล่อยกูดิว่ะ!! มึงเป็นรุ่นพี่กูนะ จะทำเหี้ยอะไรก็เหลือความดีไว้ให้กูเคารพมึงหน่อย !!!!""..."
"ไอ้รัตติกร กูบอกให้ปล่อย !! เหี้ยเอ้ย!! ปล่อย !!!!"'ปึ้ก!!'"ฤทธิ์มากนะมึง ?! กูเกือบลืมว่ามึงชอบแรงๆ ...ชอบของใหญ่ ชอบของนอก???!!!"
"ไอ้เหี้ย !! ปล่อย !!!".
.
.
"...เก่งนะมึง!! เก่งนักก็โดดน้ำลงไป ถ้าจะหนีกูได้ มีปีกมึงก็บินไป ว่ายน้ำได้มึงก็ลอยคอกลับแก่งฯ เอง ....หนีเก่งนักไม่ใช่หรือมึง???"
.
.
.
เรือยางยาวลอยลำอยู่บนผิวน้ำเรียบ กลางแก่งเหล่าแมลงหน้าผิวน้ำต่างพากันมาบินตอมดวงไฟ เมื่อนอกจากไฟฉายที่เรือมันก็ไม่มีแหล่งพลังงานอะไรที่จะล่อแมลงอื่น ..
.
.
.
"กูว่า กูกับมึงมายืนยันความสัมพันธ์กันอีกครั้งดีกว่า...ย้ำหนักๆ เผื่อมึงจะคิดขึ้นมาได้บ้างว่ายังไงก็หนีกูไม่พ้น..."
'ตู้ม !!' "ด้วงงงงงงงงงงงงงง!!!! ไอ้สันดานเอ้ย !! ใครบอกให้มึงโดด !!!"