Part 10
ยืนพิงประตูแทบจะเบียดเป็นเนื้อเดียวกัน...คนที่ถือวิสาสะเปิดประตูบานใหญ่เข้ามาในห้องผมยังอยู่ในชุดผ้าเช็ดตัวเผืนเดียวอยู่เลย...ร่างกายขาวกำยำทำให้เผลอมอง
...ทำไมผมต้องกลัวด้วย...แต่...กลัวสิ...เพราะไม่รู้ว่าคุณโอจะทำอะไร หรือจะลงโทษที่ผมเข้าไปขัดจังหวะ...
“ ..ผม..ไม่ได้ ตั้งใจ...ขอโทษ ครับ..”
“งั้นเหรอ...สำนึกผิดด้วยเหรอ..”
“ คะ ครับ ผมผิดไปแล้ว” ทำอะไรไม่ถูกจริงๆ เมื่อคนที่เข้าขั้นคำว่าโป๊เดินอาด ๆ เข้ามาผมที่ยืนเบียดประตูอยู่...รีบกระถดตัวเลื่อนตามผนังสุดท้ายก็วิ่งพรวดออกจากตรงนั้น..
“เดี๋ยวสิ!”
“อย่าครับคุณโอ ปล่อยเถอะ!” แต่ก็ช้ากว่าคนที่พุ่งเข้ามาเหมือนตั้งใจจะตะครุบผมไว้...แขนทั้งสองข้างถูกยึดไว้ก่อนจะถูกดึงไปใกล้คนที่ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแต่ผ้าเช็ดตัว...
“รู้รึเปล่าว่าเรื่องอย่างนี้ ถ้าถูกขัดจังหวะ หรือถูกทำให้ค้างจะทรมานแค่ไหน..”
“.............” ส่ายหัวรัว ๆ ออกไปพร้อมกับอาการชาที่แขน สีหน้าที่บ่งบอกว่าเหมือนจะโกรธผมมากทำให้ตัวเริ่มสั่นขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่...ไม่ใช่ว่าไม่เคยแต่ก็แค่การฝันเปียกธรรมดา...เรื่องแบบนี้ไม่เคยอยู่ในหัวสมองเลยทั้งที่รู้ว่ามันเป็นเรื่องธรรมชาติของผู้ชาย...
“งั้นผมสอนดีไหม”
“ สะ สอน อะไร ปล่อยเถอะ!”
“บอกแล้วไงว่าผมจะสร้างภูมิต้านทานให้คุณ ทุกเรื่อง”
“อย่า! อึก!” พูดได้แค่นั้นก่อนจะกลืนน้ำลายเพราะรู้สึกว่าของเสียเมื่อคืนกำลังจะขย้อนออกมาอีกรอบ...
“ทำไมเหรอ..มานี่สิ”
“ไม่!! คุณโอปล่อยเถอะ ผมขอโทษไปแล้ว!!” พยายามข่มความกลัวที่วิ่งเข้าสู่หัวใจ ร่างกายเริ่มสั่นระริกเมื่อมองสีหน้าและแววตา รวมถึงคำพูดแปลก ๆ ที่คาดเดาไม่ได้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร...ผมเซตามแรงฉุดที่แขนทั้งสองข้าง..ร้องประท้วงเสียงดังเมื่อจุดหมายปลายทางที่เห็นอยู่ก็คือที่เตียง...ขออย่าให้เป็นอย่างที่ผมคิดเลย...
“ผมไม่ได้โกรธคุณ...ผมแค่จะทำให้คุณรู้ว่าความรู้สึกของผมมันเป็นยังไง!”
“ โอ๊ย! ผม ไม่ ได้ ตั้งใจ!” ตวาดเสียงดังใส่คนที่เหวี่ยงผมลงที่เตียงอย่างง่าย ๆ แต่ก็แรงจนรู้สึกจุก..ก่อนที่ร่างสูงนั่นจะขึ้นคล่อมทันทีที่ผมล้มตัวนอนลง แขนทั้งสองข้างถูกตรึงไว้ข้างลำตัว
...ความตื่นตระหนกเกิดขึ้นได้อย่างมากมาย แต่เป็นเพราะผมเผชิญหน้ากับผู้ชายคนนี้หลายครั้ง ทำให้รู้ว่าต้องตั้งสติ สะกดความกลัวที่เกิดขึ้นให้ได้มากที่สุด...
“ผมรู้ว่าคุณไม่ได้ตั้งใจ”
“คุณโอ ปล่อยผม! ไอ้บ้า!!”
“..หือ..กล้าด่าผมเหรอ..”
“กล้า ไอ้โรคจิต!! ออกไป!!” เป็นไงเป็นกัน ตอนแรกคิดว่าจะแกล้งกัน แต่อีกคนกลับปลดผ้าเช็ดตัวที่ใส่อยู่เผยให้เห็นชั้นในสีขาว...ถึงจะคิดว่าจะเห็นอะไรมากกว่านี้ก็เถอะ แต่แบบนี้มันก็เกินไปคิดจะทำอะไรกันแน่!!
“..งั้นลองเล่นอะไรสนุก ๆ แบบโรคจิตดีไหม..”
“..บัวช่วยซอด้วย!! ออกไป!!” อยากจะร้องไห้ แต่ความโมโหที่อีกคนจงใจจะแกล้งกันมีมากกว่า ตะโกนออกไปเสียงดังก่อนจะบิดตัวไปมาเมื่อมือหนานั่นรวบข้อมือผมไว้ด้วยมือเดียว อีกมือกำลังดึงขอบกางเกงนอนผมลง...
“..ห้องแต่ละห้องในบ้านเก็บเสียง ยกเว้นห้องคอนเนคของผมกับคุณ..แล้วก็..ขาสวยนะครับ..”
“ ไอ้!! อุบ!”
“..อืมม...” กำลังจะอ้าปากด่าและดิ้นสุดแรงเมื่อกางเกงนอนร่นลงไปถึงหัวเข่า มือหนานั่นลูบบริเวณโคนขาผมเบา ๆ แต่ริมฝีปากหนานั่นโฉบลงมาประกบปากผมไว้ก่อน...มือที่จับข้อมือขยับให้แน่นขึ้น ก่อนจะกดขาตัวเองกดทับขาผม...
ลิ้นร้อนลุกเข้าภายในโพรงปากอย่างง่ายดาย เพราะถึงจะพยายามปิดปากและหันหนี แต่มืออีกข้างที่ลูบต้นขาผมอยู่กลับยื่นมาบีบปากให้เผยอออก..ความเจ็บแปลบที่ปลายคางทำให้ต้องอ้าปากประท้วง ลิ้นชื้นแฉะรุกเข้าสำรวจจนน้ำลายไหลซึมออกมุมปาก...กำมือแน่นขึ้น เกร็งตัวไปหมด มันจะเกิดอะไรขึ้น...จะทำอะไร...
“ฮึก อ่า...”
“ฮึๆๆ ยั่วอารมณ์ชะมัด...”
“ฮึก อย่า! คุณควรจะ ให้ เกียรติผมบ้าง!!” หลังจากอีกคนถอนปากออกยกตัวขึ้นมองหน้าผมอย่างอ้อยอิ่ง ก็รีบโกยอากาศเข้าปอด..แล้วหันมองคนที่ยิ้มเยาะ... ก้มมองตัวเองที่กางเกงนอนล่นไปถึงขา เห็นแต่ชั้นในสีเดียวกัน...อารมณ์โกรธาพุ่งขึ้นเพราะมันจะทำเกินไปแล้ว... ผมไม่ใช่ของเล่น.. หรือคนที่จะทำอะไรก็ได้ ....พอที่จะมาทำเรื่องแบบนี้อย่างไร้ยางอายกับผม...ทั้งที่เนื้อตัวยังสั่นแต่ก็ตะโกนออกมาอย่างเหลืออด...
“งั้นเหรอ ผมควรจะทำอย่างนั้นเหรอ.”
“คนอย่างคุณ...มันก็แค่เสือร้ายตัวนึงที่ต้องการความอยากเด่น อยากเอาชนะ!!...คุณคิดว่าผมเป็นตัวอะไร!! เห็นว่าผมไม่รู้อะไรเลยรึไงถึงทำเรื่องบ้า ๆ พวกนี้แล้วอ้างว่าเป็นการสอน!...ผมไม่ใช่คนโง่พอที่จะไม่รู้ว่าคนอย่างคุณ..มันไม่เหมาะที่จะเป็นผู้นำใคร!!”
ปึก!!
"โอ๊ยย! ฮึก"
“พูดพอรึยังครับ...ผมไม่ใช่เสือร้ายธรรมดานะครับ...ผมเป็นเสือหิวด้วย...ต้องการความเด่นความดัง...กระหายอยากเอาชนะ...โดยเฉพาะการปราบหงส์ที่พยศอย่างคุณ..อยากให้คุณรู้จังว่าเวลาเสือต้องการผสมพันธุ์มันทำยังไงบ้าง...”
“อยะ อย่า! ปล่อย!ผม เป็นผู้ชายนะ!!” แรงชกที่หน้าท้องทำให้ผมตัวงอ...น้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่...สมเพชตัวเองที่เป็นอย่างนี้ อ่อนแออย่างนี้...ความจุกนั่นวิ่งพล่านไปทั่วหน้าท้อง...ทรมาน...แต่ก็พยายามจะเตือนสติคนที่กำลังจะทำอะไรโดยที่ผมไม่มีทางสู้.
“....หึ ๆ...ผมจะบอกคุณไว้นะ ว่าผมไม่ได้เป็นเกย์...แต่...เสืออย่างผมกลับอยากเอาชนะหงส์ตัวผู้อย่างคุณไง...”
แคว่กก!
“ ฮึก ปล่อย!!” สติแทบจะหลุด กับคำพูดล่อแหลมของคนที่คล่อมผมอยู่ สีหน้าและแววตาก็ไม่ต่างกับเสือที่กำลังจะฉีกเนื้อเหยื่อที่จับได้...กางเกงผมถูกกระชากออกจากขา พร้อมกับเสื้อนอนที่ตอนนี้ขาดติดมือนั่นออกไป...ไม่มีแรงขัดขืน...เพราะอ่อนแรงไปหมด..แค่ขยับตัวก็เจ็บที่หน้าท้องที่ต่อย...ป่าเถื่อนเกินไปแล้ว...ไม่ใช่คนจริงๆ สินะ...
..ผมจะทำยังไงดี...จะทำยังไง ผมถึงจะรอดพ้นเหตุการณ์แสนอัปยศพวกนี้ได้...เหตุการณ์ที่หยามทุกอย่างในชีวิตผม...
“ ฮึๆๆ ฟอด!”
“ฮึก ฮืออ ปละ ปล่อย...” เหมือนตัวเองกำลังจะแตกสลาย...กลัว...เมื่อถูกเอาจริงความกล้าที่สู้เรียกขึ้นมาเพื่อกดทับความกลัวกลับหายไปในทันทีที่ปากหนานั่นประทับจูบที่ต้นคอ และกำลังซุกไซร้กับซอกคอผม...น้ำตาที่กลั้นไว้เพื่อแสดงให้เห็นว่าเข้มแข็งกำลังไหลออกมาประจานความอ่อนแอของตัวเอง...
ก๊อกๆๆๆ
“...บัว!!..ช่วยซอด้วย!!..”
“หึ้ย!!!”
“ฮึก จะทำอะไร!! ปล่อยนะ!!” ทันทีได้ยินเสียงเคาะประตู และผมก็ตะโกนขึ้น อีกคนก็รีบลุกแล้วฉุดแขนผมให้ลุกขึ้นตาม ก่อนจะอุ้มทั้ง ๆ ที่ยังอยู่ในสภาพไม่น่าดูเดินเข้าห้องน้ำไป...
“คุณน้องคะ อยู่ไหนคะ”
“ฮึก! บะ”
“อยากให้ผมล้มตระกูลคุณพรุ่งนี้เลยก็ลองดู...บอกไปว่าอาบน้ำอยู่แล้วให้ออกไปซะ..ถ้าคุณไม่อายก็ให้เปิดประตูเข้ามา..ผมไม่มีปัญหาอยู่แล้ว ว่าไงครับ..” เสียงกระซิบแผ่วเบาหลังจากที่เปิดฝักบัวให้ไหลรดทั้งคู่หลังจากวางผมลง...ร่างกายเปียกปอนไปหมด...ร่างสูงยังกอดรัดและผลักให้ผมชิดผนังห้องน้ำเพื่อไม่ให้หนีไปไหน...ด้วยความที่ยังเจ็บหน้าท้องทำให้อีกคนต้องใช้แขนรั้งเอวผมไว้ด้วย....หันมองคนทีพูดตาขวาง....โกรธ....กลัว...ผมมีทางเลือกไหมว่าจะทำยังไง...
“ฮึก ซออาบน้ำอยู่! บัวออกไปก่อนเลย เดี๋ยวซอจัดการเอง!”
“ได้ค่ะ งั้นมีอะไรโทรหาบัวนะคะ จะได้ทานข้าว!”
“ได้..เดี๋ยวซอ..โทรหา!” ตะโกนออกไปฝ่าเสียงน้ำฝักบัวที่ไหลอยู่...กลั้นเสียงและยืนตัวแข็งเมื่อปากหนานั่นเริ่มที่จะก้มลงมาเลียและกัดที่บ่าผมเบาๆ ทั้งที่อยากจะร้องให้บัวช่วย...แต่ผมก็ทำไม่ได้....ทั้งผมและผู้นำพยัคฆราชอยู่ในสภาพชั้นในตัวเดียวทั้งคู่...สภาพมันเกินทำใจให้คิดว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องธรรมดา...หยดน้ำเกาะกล้ามเนื้อขาวสะอาดทั่วทั้งตัว...ทั้งที่เป็นภาพที่สวยงามแต่ผมกลับขยะแขยงร่างกายของคนที่กำลังสร้างความบัดสีให้ผม....
“..ดีมากเลย...เรามาต่อกันนะ...”
“..ฮึก ขอร้องล่ะ...ปล่อยผม...ให้ผม ทำอะไรก็ได้ ฮึก แต่อย่า ทำอย่างนี้เลย..ฮึก” ขอร้องออกไปทั้งที่น้ำตากำลังไหลแข่งกับน้ำฝักบัวที่ไหลรดตัว..ปากหนายังพรมจูบไปทั่วบริเวณลาดไหล่....ร่างสูงเบียดตัวเข้ามาหาผมจนรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่เสียดสีกับเนื้อตัว....สิ่งที่ผมต้องหลับตาแล้วร้องขออย่างคนอับจนหนทาง...
“หึ..ทุกอย่างเลยเหรอ...”
“ฮึก ได้...ขอแค่ อย่าทำเรื่องที่ทำให้ผม ไม่อยากมีชีวิตอ..ยู่ และฮึก คุณ ก็ ต้อง รักษา สัญญา เรื่องครอบครัวผม..”
“ขอมากไปรึเปล่า...เท่ากับว่าไม่ให้ผมใช้สิทธิเจ้าของเหยื่อเลยละสิ”
“..ฮึก...” พูดอะไรไม่ออก...เหยื่องั้นเหรอ...กัดปากตัวเองแน่นเพราะเนื้อตัวที่ร้อนผ่าวก่อนหน้านี้กำลังหนาวสั่นเพราะกระแสน้ำที่ไหลรดอยู่ตลอดเวลา...
“ คุณ ก็ ทำใน ฐานะ เสือ ที่ตะครุบหงส์อย่าง ผมได้..ฮึก แต่ขอร้อง อย่าทำเรื่องน่าอายอย่างนั้น เลย ฮึก...”
“งั้นเหรอ...ในเมื่อเสือจับเหยื่อไว้..ก็ต้องมีหยอกล้อบ้างสินะ...ว่าง่าย ๆ ชี้นกเป็นนกชี้ไม้เป็นไม้...แล้วคุณจะได้สิ่งที่ต้องการ..ว่าไงครับ..”
“ ฮึก อึก”
“อืมม” ยอมที่จะเงยหน้าและเผยอปากออกรับจูบของอีกคนที่มอบให้ทั้งน้ำตา...หลับตารับเส้นทางชีวิตที่แสนจะอัปยศ...การหยอกของเสือที่จับเหยื่อได้...คงเป็นการหยอกล้อที่หงส์อย่างผมไม่มีทางขัดขืนอะไรได้...ไม่เช่นนั้นกรงเล็บแข็งแรงและเขี้ยวที่เงาวับอาจจะฉีกผมเป็นชิ้น ๆได้ในพริบตา...
“ผมสัญญาว่าจะไม่ล่วงเกิน.....เข้าไปในร่างกายของคุณ...”
“ อึก ฮือ...ออกไป...”
“แล้วเจอกันครับ อาบน้ำแต่งตัว ผมจะพาไปกินข้าวข้างนอกกับเพื่อนผม..”
“ฮึก ฮือออ อึก ฮือออ ไอ้ชั่ว!! ฮืออ” แผ่นหลังเปลือยเปล่าค่อย ๆ ไถหลงกับผนังห้องน้ำหลังจากที่อีกคนยอมที่จะออกไป ทิ้งให้ผมระบายความอัดอั้นทั้งหมดออกมากับน้ำตาที่รินไหล...เสียงกระซิบที่ข้างหูทำให้รู้ว่านอกจากเรื่องนั้นที่ผมขอ...อีกคนมีสิทธิที่จะทำอะไรนอกเหนือจากนั้นได้ทุกอย่าง...
...คุณแม่ครับ...ชีวิตที่คุณแม่ให้ซอมา...มันดูเลวร้ายจังเลย...ซออ่อนแอเหลือเกิน...ไม่มีแรงแม้แต่จะยืนเพื่อต่อสู้กับอำนาจเสือร้ายอย่างผู้นำพยัคฆราช...ซอหาเรื่องเอง...ซอมันไม่มีปัญญาที่จะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น....ซอมันก็ดีแต่คิดว่าตัวเองจะเข้มแข็ง....แต่ก็ทำได้ยากเหลือเกิน...เพราะสิ่งที่ไม่คิดจะได้เจอ...มันก็ยังทำให้ซอแทบบ้าได้...คุณแม่ครับ....สงสารซอใช่ไหม...ไม่ต้องสงสารหรอก...ก็แค่ปางตาย...แต่มันก็ไม่ทำให้ซอตายใช่ไหม
“หน้าคุณน้องแย่มากเลย ตกลงว่าจะไปทานข้างนอกใช่ไหมคะ เห็นคุณโอมาบอกบัวว่าไม่ต้องเตรียมกับข้าวไว้ให้คุณน้อง”
“อืม...บัวทานข้าวหรือยัง...ซอไม่เป็นไรหรอก เมื่อคืนเผลอดื่มเยอะไปหน่อย..”
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้วค่ะ บัวทานตั้งแต่เช้าแล้วกับพวกแม่ครัว พวกนั้นดีกับบัวมาก คงคิดจริงๆ ว่าบัวเป็นพี่สาวคุณน้อง” บัวพูดแล้วยิ้มให้ผม ก่อนจะพาผมเดินออกจากห้องหลังจากที่จัดการกับร่างกายผมเสร็จแล้ว...
ไม่นานผมก็นั่งคู่คนขับในรถคันหรู มีรถของเพื่อนคุณโอขับตามหลังมาประมาณ 3 คัน สารถีที่บังคับผมมาด้วยบอกว่าเป็นเพื่อนที่อยู่เมืองนอกจะอยู่อีกวันนึงถึงจะกลับ พร้อมกับพวกผมที่จะกลับสวนพรุ่งนี้ ก่อนหน้านั้นก็ต้องแวะรับคุณอาทิตย์ก่อน
...คนขับที่เป็นถึงผู้นำพยัคฆราชพารถวิ่งเข้าจอดใต้ตึกสูงเสียดฟ้า ก่อนจะลงจากรถ ทำให้ผมต้องลงตามและไปยืนอยู่ข้าง ๆ เพราะอีกคนพยักหน้าเรียก....รถอีกสามคันก็จอดเทียบ...ผู้หญิงสามคนรวมทั้งผู้หญิงที่เห็นบนเตียงคนนั้นด้วย และผู้ชายอีกสี่คนเดินลงมาสมทบก่อนจะขึ้นลิฟท์ไปชั้นที่สูงที่สุด...
“ใจคอแกจะไม่แนะนำน้องเขาให้พวกฉันรู้จักเหรอวะโอ…แมร่งกอดอยู่นั่น..”
“อยากรู้จักไปทำไม คนของฉันก็ควรจะมีแค่ฉันที่รู้จัก” ได้แต่ยืนนิ่งข่มความสั่นเล็ก ๆ ที่เกิดขึ้น....เพราะอ้อมแขนนั่นโอบเอวผมไว้ตลอดเวลาที่อยู่ในลิฟท์...จนผู้หญิงที่เห็นบนเตียงมองผมตาเขียวอย่างน่ากลัว...
“โธ่...ไม่ได้เหรอ...ฉันรู้ว่าน้องเขาชื่อซอ แล้วยังไงวะ ชั่วคราวหรือตลอดไป...”
“ก็คงจะค้างคืนล่ะสิ...ฟานี่ว่าเราควรจะต่อจากเมื่อเช้านะคะโอ...ยังไงผู้หญิงก็ดีกว่าถึงอยากจะลองผู้ชายก็เถอะ..” กลืนน้ำลายอย่างยากลำบากกับคำสนทนาที่เหมือนถากถางและดูถูกผมกลายๆ เหมือนกับว่าเป็นแค่ของเล่นของผู้นำพยัคฆราช...ได้แต่ก้มหน้ามองพื้นตลอดเวลาที่ทุกคนสนทนา แม่สาวฟานี่พูดออกมาอย่างไม่อาย ก่อนจะเข้ามากอดแขนคุณโออีกข้าง...
“ไม่หรอก...เพราะฟานี่ที่รัก...ชั่วคราว...ก็คือ...ชั่วคราว...ไม่มีหลายรอบ...”
“โออ่ะ!” คำพูดตัดสัมพันธ์ที่ไม่ได้ให้เกียรติฝ่ายหญิงดังขึ้นข้างๆ ผม ทำเอาสาวเจ้ากระฟัดกระเฟียด ถ้ากรี๊ดได้ก็กรี๊ดไปแล้ว เสียงเพื่อนคนอื่นของคุณโอหัวเราะออกมาอย่างสะใจ เหมือนแอบหมั่นไส้เพื่อนผู้หญิงตัวเองอยู่...
“ซอ..เป็นคนของฉัน...ไม่ใช่ชั่วคราว...และไม่ใช่ตลอดไป..แต่ว่า...ฉันกำลังเห่อว่ะ...อย่ายุ่งเชียว...”
“..............” กำมือตัวเองแน่น ก้อนความเคืองแค้นจ่อจุก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้....เกียรติและศักดิ์ศรีที่ผมมีอยู่น้อยนิด เพียงเพราะเกิดมาแล้วพ่อไม่ยอมรับ มีเพียงเกียรติที่ยอมให้ใช้นามสกุล ราชสีห์เกริกไกร...ตอนนี้กลับถูกผู้ชายคนนี้กำลังย่ำยี...ให้ผมเป็นแค่คนของเขา...ของเล่น และสัตว์เลี้ยงที่กำลังเห่อ...
ไม่นานทุกคนก็มาถึงชั้นสูงสุดของโรงแรมที่เป็นห้องอาหารที่ถูกประดับอย่างหรูหรา....ผมเดินตามแรงกอบกุมที่มือของคนที่ยังไม่ยอมให้ผมห่างจากตัวเองตั้งแต่ลงรถมา...คงอยากจะแกล้งผมให้อายสินะ...เพราะไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องทำขนาดนี้...
“สั่งเลย เต็มที่...แล้วคุณล่ะจะทานอะไร..”
“..อะไร ก็ได้ครับ...” ตอบออกไป หลังจากจับจองที่นั่ง ทุกโต๊ะในห้องอาหารหรูตอนนี้ถูกจับจองจนหมดเพราะเป็นเวลาเที่ยง สาว ๆ โต๊ะข้างๆ หันมองกันเป็นระยะ ก็เด่นกันขนาดนี้...ผมชักคิดว่าตัวเองเหมือนหลุมดำ...รู้สึกพะอืดพะอมจนไม่อยากจะกินอะไรเข้าไป...
“หน้าคุณซอซีดนะ ผมว่า...ไม่สบายรึเปล่าครับ..”
“ เฮ้…ไม่ต้อง.....แฮงค์รึเปล่า..”คนที่นั่งข้างกันปัดมือเพื่อนออกเพราะไม่พูดเปล่า ยังยื่นมือมาตรงหน้าเหมือนจะสัมผัสผม..เพราะกลัวว่าจะถูกสัมผัสเลยผงะถอย...
“ ไม่ครับ ไม่เป็นไร”
“น้องครับ” คุณโอยกมือขึ้นเรียกบริกรอีกครั้ง หลังจากที่ถือวิสาสะทาบมือที่หน้าผากผมซะเอง..ยอมให้สัมผัสทั้งที่กลัว...ถึงจะไม่เท่าเมื่อครู่นี้ก็ตาม
“รับอะไรเพิ่มไหมครับ”
“ผมขอน้ำสตรอเบอรี่คั้นสดแก้วนึง”
“ครับ” เสียงบริกรขานรับ....ได้แต่นั่งนิ่ง ๆ หันหน้ามองวิวด้านล่างเพราะนั่งติดกระจก...เหมือนว่าอีกคนจงใจไม่ให้ผมนั่งติดกับใคร...เหมือนเป็นส่วนเกินเพราะเรื่องที่ทุกคนคุยกันผมก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลย...
“ตรงนั้นบริษัทของผม...ตึกสีขาวที่สูงที่สุด”
“..............” พยักหน้ารับอย่างไม่ตั้งตัว เมื่อจู่ๆ คุณโอก็ก้มลงมา...หน้าหล่อนั่นแทบจะแนบแก้มผม ก่อนจะชี้มือให้มองตึกสูงสีขาวที่ตั้งตระหง่านสูงพอ ๆ กับตึกที่พวกเรานั่งอยู่....ไม่บ่อยนักที่ผมจะมีโอกาสมานั่งมองวิวเมืองหลวงของประเทศอย่างนี้ ถึงจะถูกเบียดชิด จนรู้สึกอึดอัด แต่ก็ไม่พูดอะไร ได้แต่ทำสีหน้าปกติไม่ยินดียินร้าย...กวาดสายตามองวิวที่เห็น...ความกลัวสัมผัสจากผู้ชายคนนี้...เหมือนจะค่อย ๆ หายไป...ชินหรือเริ่มจะเฉยชากับทุกสิ่ง...
“ไว้ว่าง ๆ ผมจะพาคุณไปที่บริษัทฯ ดีไหม”
“..ครับ...”
“ ทำตัวเหมือนตุ๊กตาไม่มีชีวิตอย่างนี้ก็น่ารักดี...แต่ว่าถ้าทำบ่อย ๆ ผมอาจจะเปลี่ยนใจอยากได้ยินเสียงร้องหรือสีหน้าอย่างอื่นนะครับ..”
“..................” เหล่ตามองพร้อมกับสีหน้าไม่พอใจ...พูดออกมาแต่ละคำมันก็เหมือนกับเอาน้ำเย็นมาราดผมทั้งนั้น...รู้สึกโมโหแต่ก็ได้แต่เก็บเอาไว้ หันหน้ามองวิวตรงหน้าต่อและพยายามข่มใจ...
“นี่ไง สีหน้าคุณเปลี่ยนได้ร้อยรอบต่อวัน จะให้ผมเบื่อได้ยังไง”
“................” อยากจะกระโดดกัดคอเสือข้างๆ นี่ให้รู้แล้วรู้รอด....เรื่องความกวนอารมณ์ผมก็เริ่มประจักษ์ขึ้นเรื่อย ๆ พอกับความร้ายกาจจากผู้ชายคนนี้...
“...ซื้อของไปฝากบัวด้วยสิ...”
“..ได้เหรอ..” อ้อมแอ้มถามกลับหลังจากที่เผลอหันมาสบตา แสดงอาการดีใจจนปิดไม่มิด...คงเห็นผมจ้องไปที่ตู้เค้กที่ตั้งอยู่ข้างเคาท์เตอร์..ข้างๆ
“ไปสิ ผมพาไปเลือก”
“..................” คนที่จะพาไปลุกก่อน เพื่อนคนอื่นก็ยังคุยกันอยู่และเหล่สาวเป็นระยะ ๆ รออาหาร....ผมลุกเดินตามคนที่นำไป เป้าหมายคือตู้เค้ก บัวน่ะชอบกินเค้กมาก...โดยเฉพาะเค้กส้ม...ซื้อไปให้เธอไปแบ่งเพื่อนในครัวด้วย...
ปึก!
“ขอโทษครับ”
“..................” รีบกล่าวขอโทษคนที่เดินสวนกัน และผมที่มองแต่ตู้เค้กก็เลยชนไหล่คนที่สวนกันเข้าให้....หลังจากอีกฝ่ายเงียบไม่พูดอะไร... แต่ก็ดูเหมือนว่ายืนนิ่งอยู่ที่เดิม...เลยหันหน้ามอง หวังว่าจะไม่โกรธมาก...
“..สวัสดีครับเจ้าสัวศรันย์...”
“...................” เสียงทักทายจากคนที่เดินนำกล่าวขึ้นพร้อม ๆ กับที่ผมเงยหน้ามองคนที่ถูกชน.....
“ คุณพ่อ...”
***
หายไปเพราะงานยุ่งจ้า ต้นเดือนเคลียร์ให้ลงตัวก็เลยปลีกตัวมายากนิดนึง ลงแล้วเน้อ หวังว่าตอนนี้จะทำให้หลายคนรัก โอมากขึ้น ? 5555 คอมเมนท์ติติงได้ค่ะ ใครถามหาเอ็นซีก็รอก่อนเน้อ...มีแน่ แต่ก็ไม่แน่ใจว่าลิมิตที่นี่แค่ไหน...ยังไงก็ขอบคุณทุกคนนะคะ
หัวข้อ: >>เชลยหงส์ กรงพยัคฆ์ << The End~ ความสุขของคนรักกัน _ 03/01/2557 P.52 (อ่าน 604985 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก