Special โอ+ซอ ตอน ไข่เจียว + พ่อเสือ
ดอกกล้วยไม้หลากสีที่ตอนนี้แข่งกันบานอวดความงามกันจนเต็มสวนไปหมด...สีสันหลากสีชวนแมลงน้อยใหญ่มาบินวนเวียนอยู่ทั้งชั่ววัน...ผมจ้องมองคนตัวเล็กที่กำลังฉีดน้ำเบาๆ ใส่เจ้าฟ้าใสที่ตอนนี้แตกกิ่งออกมาจากเดิมที่เจ้าตัวอุตส่าห์ขอเอามาแขวนไว้หน้าสุดเพราะให้เหตุผลว่า อยากให้มันมีเพื่อน ก็ได้สมใจ เพราะผมจัดการให้คนงานขยายพันธุ์ซะเต็มคานแขวน...
“พี่โอ..ซอว่าเจ้าฟ้าใส...มันเหนื่อยแล้วล่ะ เพราะคนงานมาดึงแขนดึงขามันออกไปหมดแล้ว...ไม่ต้องมาดึงมันแล้วนะ..”
“ทำไมล่ะ มันจะได้มีเพื่อนสีเดียวกันเยอะ ๆ ไง” มาทฤษฎีไหนดึงแขนดึงขา...ก็แค่เอาต้นเกากิ่งมันออกไปเพาะชำใหม่แค่นั้นเอง...แต่เห็นสีหน้าหงอย ๆ ของเจ้าตัวเล็ก ก็ได้แต่ยืนมือไปลูบกลุ่มผมนุ่มนั่นเบาๆ จินตนาการบรรเจิดกว่าใครๆ เสมอเลยเชียว...
“พอแล้ว..ซอสงสารมัน เดี๋ยวตรงนั้น ตรงนี่แหว่ง..”
“พอก็พอครับ เข้าบ้านเถอะแดดร้อนแล้ว...”
“..............” คนที่ผมชักชวนส่งยิ้มหวานจ๋อย ดวงตากลมโตเป็นประกายชอบใจเมื่อคำขอตัวเองสำเร็จ...หน้าเล็กซบลงที่ต้นแขนผมเป็นการประจบก่อนจะเดินเข้าบ้านด้วยกัน...
ผมยอมที่จะเปิดใจยอมรับความรู้สึกตัวเอง ว่ารู้สึกยังไงกันแน่ก็ทำให้เกือบสูญเสียคนที่เป็นที่รักไป...ถ้าย้อนกลับไปได้ ผมก็ไม่มั่นใจหรอกว่าความรู้สึกตอนนั้นจะทำให้ผมหยุดทำร้ายคน ๆ นี้ได้ไหม....แต่ตอนนี้ในเมื่อผมได้มานับจากนี้ทั้งชีวิต..ผมก็ไม่ต้องคิดมาก ว่าจะให้ใคร...
“..พี่โอ..อันนี้ไข่เจียว ซอทำเอง..”
“..อืม...” นานแล้วนะที่ซอคะยั้นคะยอขอทำไข่เจียวให้ผมทาน แต่ที่ผ่านมาก็อ้างเหตุผลนั่นได้หลีกเลี่ยงมาตลอด เพราะจากวันที่ผมขอให้คุณหนูซอแห่งราชสีห์เกริกไกรเจียวไข่ให้เพื่ออยากจะแกล้งเฉย ๆ ในวันที่พบกันแรก ๆ ผมก็เจอทั้งไข่เค็ม และเปลือกไข่ น้ำมันเยิ้ม ไข่ดำ....มันก็ทำให้นึกแล้วพะอืดพะอม...เลยรู้สึกเข็ดทั้งแต่นั้นเป็นต้นมา...แต่สุดท้ายผมก็....ไม่รอด...
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะครับ.....ซออุตส่าห์ดัดแปลงนะ...ไข่เจียวใส่มะม่วงสุกกับน้ำส้มคั้น...ถ้าดีจะไปจดลิขสิทธิ์ อันนี้ซอให้พี่โอชิมคนแลกเลย..รับรองไม่เค็มและไม่มีเปลือกไข่ด้วย..”
“.............” ...จ๊ะที่รัก...ไม่เค็มและไม่มีเปลือกไข่...แต่ทำไมต้องมีมะม่วงกับน้ำส้มคั้นด้วย..ไปเอาสูตรมาจากไหน...ผมหันไปทำตาเขียวใส่พี่ชัชที่ปิดปากหัวเราะแล้วหันไปที่อื่น....ทำไมไอ้โต้ไม่อยู่นะ ผมจะจับมันให้ชิมฝีมือน้องรักมันด้วยซะเลย...
“...นี่ครับ ลองทานดู...ซออุตส่าห์ตั้งใจทำเลยน้า...หรือจะไม่กิน...ก็ได้..ซอจะเอาไปทิ้ง..”
“..กินครับกิน...” โอย! ทำหน้าตาอ้อนสุดฤทธิ์แล้วไหนจะส่งสายตาน่าสงสารมาให้อีก...เหมือนจะรู้ว่าผมแพ้ท่าทางพวกนี้แค่ไหน...แล้วใครจะกล้าขัด...เอาวะอย่างมากก็ไปหายากินกันไว้...ไปมั่นใจฝึกปรือมาจากไหนนะหนูซอ!!...
“..ครับ...พี่ชัชทานด้วยกันนะครับ..ซอตักข้าวให้...”
“อึก!” อยากจะปล่อยก๊ากออกมาหากไม่เกรงใจเจ้าของไข่...ก็พอถูกชวน..พี่ชัชก็ทำหน้าเหวอพร้อมกับทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก กรรมติดจรวดจริงๆ ด้วย เพราะก่อนหน้านี้ก็หัวเราะเยาะผม...
“คือคุณซอครับ..ผมไม่ค่อยทานข้าวเช้าครับ..แค่กาแฟแก้วเดียวก็อิ่มแล้ว..”
“จะอิ่มได้ยังไงพี่ชัช นั่งลงเถอะครับ ซอเขาอุตส่าห์ชวน วันนี้ผมกะจะให้พี่เข้าสวนด้วย จะเหนื่อยนะครับ”
“..............” คนตัวเล็กนั่นก็พยักหน้ารับคำพูดผมสุดฤทธิ์เพราะกลัวว่าพี่ชัชจะไม่ได้ชิมไข่เจียวฝีมือตัวเอง...
“..คะ...คือ ก็ได้ครับ...”
“นี่ครับ ซอตักให้ทั้งสองคนเลย..” ปกติผมจะไม่ปลื้มที่ซอจะไปทำอะไรให้ใคร เพราะความหึงมันมีมากพอกับความรัก...แต่งานนี้รู้สึกยินดีที่ซอตักไข่เจียวใส่จานพี่ชัชชิ้นโต...ส่วนผมก็ไม่น้อยหน้าได้เท่า ๆ กัน...ก่อนจะตักใส่จานตัวเองด้วย...
“ขอบคุณครับ”
“ทานครับทาน” ตัดใจกลั้นใจแสดงสีหน้ายินดีกับไข่ในจานเอาใจคนที่นั่งยิ้มหวานมองพวกผมอยู่... ก่อนจะลอบกลืนน้ำลาย
..สาธุ...ถ้าสิ่งศักดิ์สิทธิ์มีจริง ของให้ลูกเสืออย่างผมรอดพ้นจากพิษจากมหกรรมไข่เจียวรวมมิตรทั้งนี้ด้วย...
*********************************************************
ในที่สุดสิ่งศักดิ์สิทธิก็ไม่มีจริงสำหรับผม...ตอนนี้ความปวดหน่วงๆ ที่ท้องกำลังจะมาเยือน...ท้องไส้ปั่นป่วนไปหมด...เหลือบมองพี่ชัชที่ยังทำหน้านิ่งแล้วก็ได้แต่แปลกใจ...ส่วนเจ้าตัวดีนั่น..มีโทรศัพท์จากพี่ชายตระกูลเดียวกันมาพอดี ก็ยกไข่เจียวให้ผมพร้อมกับนั่งคุยโทรศัพท์ข้าวปลาไม่กิน ถ้าไปคุยไกลๆ หน่อยก็พอจะแอบเนียนกันได้ แต่นี่นั่งคุยอยู่แถว ๆ นั้นแล้วมีการส่องดูมากินของพวกผมเป็นระยะ...พี่ชัชยกนิ้วโป้งเอาใจคนเจียวไข่ ก่อนจะหันมาทำหน้าแหย ๆ ใส่ผมตอนซอเผลอ...
...ใครบอกไม่เค็ม...ผมก็นึกว่าโรงงานผลิตน้ำปลามาเอง...เปรี้ยวซะจนนึกว่ารถน้ำส้มสายชูหกใส่ทั้งคันรถ...ไหนจะเนื้อมะม่วงแหยะ ๆ นั่นอีกเพราะเป็นมะม่วงสุก...งานนี้ไม่มีเปลือกไข่ครับ...แต่มันเป็น เปลือกส้ม!!...แต่ถึงอย่างนั้นเพื่อเป็นขวัญและกำลังใจที่คนน่ารัก ผมกับพี่ชัชก็กลั้นใจกิน...เหนื่อยกว่าการเป็นผู้นำพยัคฆราชหลายร้อยเท่ากว่าจะกินหมด...
“พี่ชัช..พี่ไม่เป็นอะไรเหรอ..ทำไมผมปวดท้อง..” กระซิบถามการ์ดคู่ใจแผ่วเบา เพราะกลัวพนักงานบัญชีกิตติมศักดิ์ที่กำลังนั่งทำงานอยู่อย่างเงียบๆ จะได้ยิน....
“ผมจ้องประตูห้องน้ำมานแล้วครับ แค่รอเวลา”
“..เพราะพี่นั่นแหละไปยกนิ้วให้...มีหวังเย็นนี้ได้กินกันอีกแน่...” ดูท่าแล้วหนูซอของผมจะภูมิใจในไข่เจียวตัวเองไม่น้อย ทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้กินเลยซักคำ...เป็นเพราะนิ้วโป้งพี่ชัชนั่นแหละ...
“ ผมไม่คิดนี่ครับ...ว่าโลกนี้จะมีคนทำไข่เจียว..ไม่อร่อย..”
“อย่าพูดดังเชียว ถ้าน้ำตาแตกขึ้นมา พี่โอ๋นะครับ เพราะวันนี้ไม่อยู่ทั้งไอ้โต้ ทั้งบัว” ก็น่าจะรู้กัน ว่าถ้างอนหรือได้ร้องไห้...ใครจะเข้าหน้าได้...แม้แต่ผมยังเคยโดนหมอนปาเฉียดหน้าผากมาแล้ว...ผิดที่ตระกูลนั้นตามใจจนเหลิง หรือผิดที่ตระกูลผมที่เอาใจซะจนไม่ยอมใครแบบนี้...
“ผมไม่ไหวแล้ว เข้าก่อนนะครับ..”
“...ผมก็ไม่ไหวแล้ว ไม่ต้องบอกเจ้าตัวนะ...”
“จะไปไหนกันครับ...ซอมีงานให้เซ็นต์นะ”
“ครับเดี๋ยวพี่ลงมา..แป๊บเดียวนะ..” ท้องไส้ร้องโครกคราก ลมตีขึ้นจนจุก ...อย่าว่าแต่มานั่งเซ็นต์งานเลย แค่ลำพังเดินให้ถึงข้างบนห้อง ผมก็ควรจะรีบให้เร็วที่สุด...
“................”
“..แป๊บครับ แป๊บ...” หันไปทำหน้าแหยใส่หนูซอที่ทำหน้าตาสงสัยแปลก ๆ ก่อนจะรีบจ้ำขึ้นห้องปิดประตูห้องน้ำเสียงดังแล้วจัดการปลดปล่อยสิ่งที่โจมตีด่านหน้าผมแทบพัง...หวังว่าครั้งเดียวคงเอาอยู่นะ...แต่...
ก๊อกๆๆ
“พี่โอครับ เป็นยังไงบ้าง...ออกมากินยาก่อนเถอะครับ..”
“ ซอ...พี่ไม่เป็นอะไร...” พยุงตัวเองออกจากห้องน้ำ ด้วยสภาพสะบักสะบอม...ซอขึ้นมาดูผมและคาดคั้นเอาความจริง ถึงได้กล้าบอก ก่อนที่จะทำสีหน้าสงสาร ก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาซะยกใหญ่...
....สมน้ำหน้า อยากโกหกดีนัก ทั้งนายทั้งบ่าว...
...สรุปว่า ผมผิดสินะ..มันน่าจับมานั่งกินด้วยกันซะให้เข็ด...ว่าแต่ตอนนี้การ์ดผมไปอยู่ไหนแล้ว...
“ตะกี้ซอก็เห็นพี่ชัชวิ่งเข้าวิ่งออกห้องน้ำเหมือนกัน เลยโทรให้พี่ต่ายให้เอายามาให้แล้ว..” ถึงจะเข้ามาพยุงผมแต่ก็ยิ้มกว้างไม่หุบ...ภูมิใจกับไข่ระเบิดหน้าด่านตัวเองล่ะสิ...
“พี่โอ ซอต้องลงไปทำงานต่อ!”
“อยู่เป็นเพื่อนพี่ก่อนสิ ฟอด!” ถึงจะหมดแรงแต่ผมไม่หมดไฟ หลังจากกินยาห้ามถ่ายแล้วก็เกลือแร่แล้ว ก็นอนลงบนที่นอนก่อนจะรั้งเอวบางนั่นเองมาด้วย ซอดิ้นขลุกขลักไปมา...เลยจัดการขโมยหอมแก้มนุ่มนั่นฟอดใหญ่...
“งั้นซอจะอยู่ถึงพี่โอหลับ..ตอนบ่ายเขาก็เอาเจ้าเมนคูนมาส่งแล้วนะ ซอต้องลงไปให้นมมันก่อน..”
“...เห็นเจ้าแมวยักษ์นั่นดีกว่าพี่เหรอ..” ถึงจะบอกว่าเป็นแมวยักษ์แต่จริงๆ แล้วมันไม่ใช่...ชื่อเมนคูน..ซึ่งผมก็พึ่งรู้จากคนตั้งว่าเป็นชื่อสายพันธ์ของแมวยักษ์...แต่ตัวเจ้าของชื่อกลับเป็น...ลูกเสืออายุ 3 เดือน...ที่เจ้าสัวใหญ่ตระกูลพยัคฆราช..คุณพ่อของผม..ส่งมาให้เจ้าตัวเลี้ยง...ถึงจะทำให้เข้ากับชื่อตระกูลก็จริง แต่เจ้าลูกเสือวัยกำลังซนนั่นก็ทำให้ผมปวดหัวได้เหมือนกัน..ที่มันไม่อยู่เพราะให้คนพาไปเข้า้ร้านตัดเล็บเล็มขน...เลี้ยงเป็นหมาขนาดนี้คงจะเสียชาติเสือน่าดู...
“เรียกต่ายมาให้สิ...”
“ไม่ได้ คนอื่นให้มันจะไม่ยอมกิน” นี่แหละคือประเด็น มันเอาแต่มาคลอเคลียเสียจริตเสือจนบางครั้งเหมือนกับมันแย่งช่วงเวลาของผมกับซอไป หนำซ้ำเวลาอยู่ด้วยกันก็มักจะมาคลอเคลียขัดจังหวะ จนพ่อเสืออย่างผม (อย่างที่ซอเรียก) เริ่มจะหงุดหงิด..
“ไม่”
“พี่โอ จุ๊บ! นอนพักนะครับ มีอะไรก็โทรลงไป...นั่นลูกของเรานะ..” ไม่ใช่!! อยากจะตะโกนออกไปอย่างนี้ แต่กลัวแม่เสือจะตะปบผมตาหลุดได้..แต่จุ๊บเล็ก ๆ จากปากบางนั่นก็น่ารักซะผมไม่กล้าทำอะไรหักหาญน้ำใจในตอนนี้...
“..งั้นเดี๋ยวพี่ตื่นแล้วจะลงไปหา..”
“ครับ”
มองร่างบางที่เดินออกจากห้อง ก่อนจะถอนหายใจพร้อมกับหลับตาลง...ปวดท้องไม่หาย...แต่ก็ง่วงนอนเพราะฤทธิ์ยาแก้ปวดและความเพลียจากการวิ่งเข้าห้องน้ำหลาย...รีบพักแล้วรีบลงไปขัดจังหวะเจ้าลูกเสือนั่นดีกว่า..
******************************************************
“เมนคูน อย่ากัดตรงนั้นสิ เดี๋ยวเสือโอลงมาเจอโดนตีแน่!” ได้ยินเสียงซอแว่ว ๆ แล้วเชื่อเสือโอเนี่ยคือสรรพนามที่เรียกผมหลังจากได้เจ้าลูกเสือเมนคูนมา...อาจจะดูเสียภาพพจน์ผู้นำพยัคฆราช แต่ใครจะกล้า....
“ทำอะไรกันอยู่”
“เปล่าครับ เมนคูนมานี่เร็ว..มาเล่นอันนี้...พี่โอดีขึ้นหรือยังครับ”
“ดีขึ้นแล้ว ฟอด!”
“ฮ่าๆๆ หยุดนะเมนคูน ดื้อจริงเชียว” กำลังหวานกับคนที่ถามอาการผม แต่แรงดึงที่ขากางเกงทำให้ต้องก้มมอง เจ้าลูกเสือกำลังขย้ำขากางเกงผมพร้อมกับออกแรงดึง...เสียงครางครืดคราดเหมือนขู่ว่าไม่ให้ผมเข้าใกล้แม่มัน...ในขณะที่ซอกำลังก้มลงเจ้าลูกเสือสีขาวหม่น ๆ มีลาดพาดสีดำขึ้นมาวางบนตักตัวเอง...ผมกลับอยากจะจับมันไปขังกรงหรือจับโยนให้จระเข้ที่คุณพ่อเลี้ยงไว้ที่บ้านให้รู้แล้วรู้รอดไป...
“ซอ พี่ว่ามันดื้อมากเลย ซอจะเลี้ยงไหมรึเปล่า”
“ไหวสิครับ มันก็ไม่ได้ซนอะไรมากมายซะหน่อย” ไม่ดื้อกะผีน่ะสิ...เวลาอยู่กับซอก็เอาแต่เอาหัวถูแขนบาง ๆ นั่นอย่างออดอ้อน แต่พออยู่กับผมมันแทบอยากจะฉี่รดหัวถ้าทำได้...
“ซอมานี่สิ”
“.............” เจ้าตัวเล็กทำสีหน้าลังเลเมื่อผมตบลงที่หน้าขาตัวเอง พร้อมกับส่งสัญญาณให้มานั่งตรงที่ตบ...
“..พี่บอกให้มานี่ไงครับ..”
“................” แค่เห็นหน้าขึ้นสีระเรื่อนั่นก็ชื่นใจที่สุด ซอวางเจ้าลูกเสือนั่นลงก่อนจะยอมเดินมาหา ผมรีบจับแขนขาวนั่นแล้วดึงให้เข้ามานั่งตามที่ตัวเองต้องการ...
“..ไม่เจอกันตั้งสองชั่วโมงคิดถึงจังเลยครับ..”
“..บ้าน่ะสิ..ไม่ได้ไปไหนไกลซักหน่อยอย่ามาปากหวาน..”
“ ไม่หวานนะ..รึหวาน ชิมดูสิ” ยกมือเรียวเล็กนั่นขึ้นมางับไล่ตั้งแต่นิ้วโป้งจนนิ้วก้อย...ก่อนจะไล่พรมจูบไปที่หลังมือ...ตั้งแต่มีเจ้าเสือนั่นมา ผมไม่ค่อยได้มีโอกาศได้จู๋จี๋เลย เพราะซอเอามันเข้าไปนอนด้วย...พลิกตัวนิดนึงก็ครางฮึ่มใส่ผมซะแล้ว...ไม่ได้กลัวนะ...แต่รำคาญมากกว่า ซึ่งมันผิดวิสัยผมที่จะต้องอดทนกับเรื่องพวกนี้...ก็แค่เห็นแขนขาวๆ ผิวเนื้อใส ๆ ของซอ ผมก็แทบจะทนไม่ไหวแล้วที่ทำร้าย?
“พี่ชัชอยู่ในห้องนะครับ”
“ช่างพี่ชัชสิ ป่านนี้คงยังไม่ฟื้น” ยังไม่ฟื้นจากพิษไข่เจียวของซอนั่นแหละ พี่ชัชนอนห้องด้านล่างที่สร้างต่อเติมห้องเพิ่มหลังจากที่ผมตัดสินใจมาสิงสถิตอยู่นี่..
“..พี่โอ..ซอต้องทำงานนะครับ...สั่งซื้อปุ๋ยไม่ทันเวลา อย่ามาโทษซอนะ..”
“ไม่ต้องเอางานมาอ้างเลย..” ตอนนี้ปากและจมูกผมกำลังซุกไซร้อยู่กับหน้าอกซอผ่านเนื้อผ้าเสื้อเชิ้ตตัวบาง...มือก็เลื้อยเข้าไปใต้เสื้อเชิ้ตสีชมพูดอ่อนนั่น ก่อนจะลูบผิวเนื้อนุ่มลื่นมือ...
“...............”
“...............” ในที่สุดผมก็โน้มใบหน้าน่ารักเข้ามา ก่อนจะมอบจุมพิตแสนหวานให้เจ้าตัวครางอืออาในลำคอเล่น...ดูเหมือนว่าเจ้าเมนคูนนั่นก็จะน่ารักขึ้นไม่มากวนใจ...
“ อึก! พอ แล้ว เดี๋ยวใคร มาเห็น..”
“ขึ้นห้องนะครับ” ผมเริ่มจะทนแรงอารมณ์ตัวเองไม่ไหวเหมือนกัน กระชับกอดคนที่ซบหน้าลงบนบ่าผม...ซอพยักหน้าอย่างขวยเขิน ทำเอาผมแทบจะสำเร็จโทษซอตรงนี้ให้ได้ แต่ก็ต้องอดทน ลุกขึ้นพร้อมกับจูงมือเล็กนั่นไปด้วย...หางตามองเจ้าลูกเสือที่กำลังแทะของเล่นอยู่อย่างเมามัน อยู่นี่ก่อนนะ เดี๋ยวจะเอาแม่แกลงมาคืน...ขอพ่อเพิ่มพลังแป๊บ...
จูงมือเล็กขึ้นบันไดอย่างระมัดระวัง อีกคนก็เอาแต่ก้มหน้า...กระหยิ่มยิ้มย่องลำพองหัวใจ ในที่สุดผมก็จะได้ในสิ่งที่ห่างหายไปซักที...โดยที่ไม่มีตัวอะไรมาขัดให้ยุ่งยาก
“..เดินดี ๆ นะ เฮ้ย! เฮ้ยยย!!!”
ครืดๆๆๆ ตุบๆๆๆ
“พี่โอ!! เมนคูนทำไมทำอย่างนี้!!! พี่โอครับเป็นยังไงบ้าง!!”
“โอยเจ็บ! ไอ้เสือบ้า!!” รู้สึกเจ็บแปลบที่ก้นกบ ก่อนจะรู้สึกปวดจี๊ดที่ข้อเท้า....ตะโกนใส่เจ้าตัวที่ตอนนี้นั่งมองสภาพผมอยู่บนบันได...เพราะโมโหเลยอย่าจะเข้าไปเตะมันซักที แต่สังขารที่ต้องไถตัวลงจากบันไดนี่สิ....ไอ้เสือเนรคุณ!! ไม่ทันตั้งตัวเพราะมัวแต่คิดว่าถึงห้องแล้วผมจะทำยังไงให้ซอประทับใจ แต่แรงชนไม่เบาที่ขาทำให้เหยีบบบันไดพลาด หงายหลังลงมานอน
แอ้งแม้งอย่างนี้!..ถึงได้เห็นว่าตัวต้นเหตุที่ำทำให้ผมไถตัวลงมาคือเจ้าเสือร้ายนั่น...
“มันไม่ได้ตั้งใจครับ เจ็บมากไหมครับ!” ไม่ได้ตั้งใจ...ไม่ได้ตั้งใจ...ผมจ้องดวงตาลูกแก้วของมันก็เหมือนว่ามันกำลังเยาะเย้ยผมอยู่ ซอต้องรอให้ผมหัวกระแทกพื้นตายไปก่อนใช่ไหม เจ้าเสือบ้านั่นถึงจะผิด....
“ไม่ได้ตั้งใจเหรอ...พี่ชัช!! เอาไอ้เสือนี่ไปย่างเดี๋ยวนี้!!”
“พี่โอ!!ไม่ได้นะ!! มันเป็นลูกเรานะ!!~”
...ไม่!!! ผมไม่มีลูกเนรคุณพ่อมันอย่างนี้!!!..
** เป็นสเปน้อย ๆ ที่ลงให้อ่านคั่นเวลา เพราะไม่ได้เอาเมมตัวที่แต่งฟิคตอนที่ 9 มาจากบ้าน เลยยังไม่ได้ลงตอนนี้ ใช้เวลาช่วงเที่ยงถึงตอนนี้แต่งตอนเล็ก ๆ ให้อ่านกันเล่นๆ และตอนที่หลัก ตอนที่ 9 ไม่คืนนี้ก็พรุ่งนี้เช้าจ้า เพราะแต่งเสร็จแล้ว ขอบคุณทุกคนที่ชอบค่ะ
หัวข้อ: >>เชลยหงส์ กรงพยัคฆ์ << The End~ ความสุขของคนรักกัน _ 03/01/2557 P.52 (อ่าน 552788 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก