Part 27
บรรยากาศบ้านสวนที่ผมอยากสัมผัสที่สุด ตอนนี้เย็นสบายจนรู้สึกว่าไม่อยากจะลุกจากเตียงนุ่ม ๆ ที่นอนอยู่…ตื่นขึ้นมาควานหาคนที่นอนอยู่ข้างกันก็หายไปแล้ว...คงจะไปดูงานในสวน...มุดตัวเข้าไปในผ้าห่มที่ได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากตัวคนที่ลุกไปแล้ว....พี่โองานยุ่งมากจนไม่ค่อยได้เจอกันเลย ดีที่เมื่อวานยอมรักษาสัญญาที่ว่าจะพาผมกลับบ้านสวน....
ก๊อกๆๆ
“..อือ.....”
“..ซอ ตื่นหรือยัง”
“ พี่พิง...ซอยังไม่ตื่น..”
“ยังไม่ตื่นแล้วใครขาน” คงรู้ล่วงหน้าว่าถึงมาบ้านสวนก็คงไม่มีเวลาให้ผมอยู่ดี ก็เลยให้พี่พิงมาด้วย....บัวก็มาแต่ไปนอนกับน้าบานชื่น เพราะบ่นว่าคิดถึงแม่มาก ๆ....ส่วนงานพี่โอ...งานขยายสวน...ไปกว้านซื้อที่เยอะแยะไปหมด...แล้วก็งานไม้ดอกที่ไปซื้อที่ไว้แล้วอีก...
“ แมวขาน อิอิ”
“ลุกได้แล้ว ไหนว่าจะไปดูพระอาทิตย์ขึ้น นี่มันจะตรงหัวแล้ว”
“..อือออ..” หมกหน้าใส่ผ้าห่มเมื่อพี่พิงเดินไปเปิดม่านออก ทำให้แสงแดดอ่อน ๆ ส่องเข้ามา....สัญญาว่าจะพาพี่พิงไปดูพระอาทิตย์ แต่มันกลับตื่นไม่ทัน เลื่อนเป็นพรุ่งนี้ก็ได้...
“ ลุกเร็ว....คุณโอว่าจะพาไปดูสวนดอกไม้ที่พึ่งลง ไม่ไปก็นอนอยู่นี่แหละ..”
“ ไปค๊าบบบ “ ยกตัวขึ้นก่อนจะส่งยิ้มให้พี่พิงที่ดึงผ้าห่มผมออกไปแล้ว ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าไปไว้ในห้องน้ำให้....แปลงดอกไม้...ไปสิ...ผมชอบ...อยากเห็น...
“ ยังนั่งยิ้มอยู่ได้ ไปอาบน้ำ พี่จะลงไปรอข้างล่าง เร็วด้วยนะ ไม่งั้นทิ้งไว้บ้านคนเดียว “
“ใจร้ายยย...ใจร้ายขนาดนี้มีคนตามจีบได้ยังไงนะ”
“ ซอ “
“ ครับ ซอไม่ได้พูดอะไรถึงพี่โฟนเลยนะ!”
“ซอ!”
“ ไปอาบน้ำดีกว่า” ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ใส่พี่พิง ก่อนจะลงจากเตียงแล้ววิ่งดิ่งเข้าห้องน้ำ....เรื่องอื่นละทำหน้านิ่งเหมือนรูปปั้น แต่พอได้ยินชื่อนี้ขึ้นมา สีหน้าก็เปลี่ยนไปเลยเหมือนคนละคน....
“อาบเร็ว ๆ ด้วย!”
“ค๊าบบ!” ตะโกนรับออกไปเมื่อคนที่อยู่ข้างนอกเหมือนอารมณ์จะยังไม่ลงจากชื่อที่ได้ยิน....ช่วงนี้พี่โฟนลุกหนักจนถึงขนาดไปนั่งเฝ้าหน้าห้องเรียน...มานั่งกินข้าวด้วยแบบเนียนๆ ส่วนพี่ฟอย...
..ฮึ่ย!! พูดถึงรายนั้นแล้วเจ็บใจ...พี่ไซน์โทรมาเล่าให้ฟังว่าพี่ฟอยไปดักหน้าบริษัทฯ ทุกวัน ...เดินตัดหน้ารถ..เวลารถพี่ไซน์ไม่จอด ไหนจะส่งไลน์ไปกวนเวลางาน แล้วที่สำคัญส่งดอกไม้ไปให้ทุกวันด้วย...พี่ไซน์ต้องลำคาญและลำบากใจมากแน่ ๆ ผมต้องหาเวลาคุยกับสองพี่น้องนี่ซักที ทั้งพี่โฟนด้วย จะมาทำทีเล่นทีจริงกับพี่พิงไม่ได้....
“พี่พิง...ซอมาแล้ววว...”
“ ไปขึ้นรถครับ คุณโอรออยู่ เร็วเข้า” ส่งยิ้มให้พี่ชายก่อนจะทำหน้ายู่เมื่อถูกทำหน้าดุใส่...ก็มันหนาวอ่ะ เลยอาบน้ำช้า เพราะมัวแต่ลีลา.... รีบเดินไปเกาะแขนพี่พิง ออกไปนอกบ้านก็เห็นรถฮัมเมอร์คันโตประจำสวนจอดอยู่...มีพี่ชัชขับและพี่โอนั่งหน้า...ผมกับพี่พิงเลยปีนขึ้นไปนั่งด้านหลังกันเรียบร้อย...ส่งยิ้มหวานๆ ให้คนที่นั่งข้างคนขับที่หันมามอง...
“ ตื่นสายล่ะสิ ไม่ต้องมายิ้ม “
“ ก็มันหนาว...เนอะพี่พิง..”
“ อาบน้ำอุ่น?”
“ ก็หนาวอยู่ดี...เนอะพี่พิง..”
“..ครับหนาวก็หนาว...” พี่พิงหันมารับคำหลังจากที่ผมหาพวก....อากาศดีสุด ๆ ขนาดนั่งอยู่ในรถที่เคลื่อนออกไป...ยังสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมของเกสรดอกไม้ที่ปลิวมาอ่อน ๆ
“ ปีนี้หนาวนานนะครับ...ดอกไม้สวยมากเลย”
“ ใช่...พวกสวนดอกไม้พากันยิ้มกันใหญ่ เพราะดอกไม้สวย...แล้วแมลงก็ไม่ค่อยกวนเท่าไหร่..”
“ หิวไหมซอ....พี่ชัชเดี๋ยวแวะหาร้านข้าวกินก่อนก็ได้...”
“ ไม่ครับ...ซอไม่หิว..”
“...งั้นก็ไปที่สวนก่อนละกัน........”
ทุกคนพยักหน้ารับรู้กับคำพูดพี่โอ.....ผมนั่งมองบรรยากาศรอบ ๆ ตลอดที่รถวิ่งพร้อมกับพยายามซึมซับความสวยงามไปเรื่อย ๆ รู้สึกว่าจิตใจมันสงบลงจนเกือบไม่มีความกังวลอะไร...และก็พาลง่วงนอนด้วย...ทั้งที่พึ่งตื่นแท้ ๆ....
“ ตาปรือเชียว...”
“ อือ...” ทำหน้ามึน ๆ ใส่พี่พิงที่หันมาทัก ก่อนจะหยิบหมอนใบเล็กที่อยู่ในรถเอาไปวางบนตักพี่พิงแล้วล้มตัวลงนอน...ทำไมวันนี้มันถึงง่วงนักนะ...ทั้งที่บรรยากาศออกจะสดชื่น...
“ อ้อนจริง ๆ”
“......................”
ฝ่ามือเรียวกำลังลูบหัวผมเบา ๆ หลังจากที่ขยับตัวให้ติดประตูรถเพื่อให้ผมนอนได้สะดวกมากขึ้น...ได้ยินเสียงหัวเราะของพี่โอเบา ๆ แต่ก็ไม่พูดอะไร สัมผัสได้เพียงไออุ่นจากเสื้อคลุมพร้อมกับกลิ่นที่คุ้นเคยที่ถูกเอามาคลุมตัวผมไว้......อากาศเย็น ๆ...รถวิ่งเรื่อย ๆ และช้าลง..หนังตาที่หนักอึ้งทำให้ผมเริ่มจะดำดิ่งสู่นิทราอีกรอบ....ปกติก็ไม่ใช่คนขี้เซาแต่วันนี้เกิดอะไรขึ้นนะ....
“ ..เร่ง ความ....เร็ว..ปลุกซอ!!...”
เปรี้ยง!! เปรี้ยง!! เปรี้ยง!!
เอี๊ยด!!!โครม!!!
.........................................
...........................................
P_O
จ้องมองคนที่อยู่บนเตียง...ร่างเล็กนอนเหยียดยาว ดวงตากลมโตหลับพริ้ม...มีเครื่องช่วยหายใจคาดอยู่บนใบหน้าน่ารัก...รอยแผลเล็ก ๆ ตามแขนละลำคอคงจะเจ็บไม่น้อย....ทำไม….ผมถึงปกป้องซอไม่ได้
....ถัดจากเตียงซอคือพักพิง...ที่สภาพไม่ได้ดีกว่าซอเท่าไหร่...แขนหัก..และมีผ้าพันแผลรอบศีรษะ...ดีกว่านิดเดียวคือไม่ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ...
“ คุณกลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ ...ผมจะเฝ้าซอเอง คุณไม่ได้นอนมาทั้งคืนแล้ว...”
“ ผมอยากอยู่กับซอ..” พูดออกไปและไม่ขยับออกจากข้างเตียงคนป่วย...ราชสีห์เกริกไกรกำลังเข้าขั้นวิกฤต...และวุ่นวาย...เมื่อเจ้าสัวแห่งตระกูลถูกจับข้อหาพยายามฆ่า....แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังแวะเวียนมาเฝ้าน้องชายตัวเองที่นอนหลับไม่ฟื้นมาสองวันแล้ว...
“...งั้นคุณก็งีบซักนิดจะดีไหม...”
“...คุณจะโกรธผมไหม ถ้าผมบอกว่าอยากจะฆ่าพ่อพวกคุณ...” เหมือนเป็นคำพูดลอย ๆ ทุกอย่างในห้องมันเงียบกริบ...ทั้งที่คนที่ตื่นอยู่ไม่ได้มีแค่ผมกับพี่ชายคนรองของซอ...ยังมีสองพี่น้องปุญไพรคชสารที่นั่งฝั่งเตียงพักพิง....พอจะรู้ความสัมพันธ์ของพิงกับช้างแดงคนน้อง ที่ดูเหมือนว่ารายนั้นก็ยังไม่ได้พักเลยพอ ๆ กับผมจนคนพี่ต้องไล่ให้ไปนอนเหมือนกัน......ดวงตาคมเหม่อมองคนที่นอนสลบอยู่บนเตียง...
...ทั้งสองคนหลับนานเกินไปแล้ว....
“..โกรธ สิ...แต่ผมจะไม่โทษคุณ ถ้าคุณทำ...” น้ำเสียงที่พูดสั่นเครือ ปฏิกิริยาช้างแดงคนพี่ที่มองมาด้วยความห่วงใยทำให้ผมพอจะรู้ว่ารู้สึกยังไง รวมทั้งซอเคยเล่าให้ฟังด้วยน้ำเสียงแง่งอน...ว่าสองพี่น้องทำอะไรกับคนที่เจ้าตัวรักทั้งสองคน..ทั้งพักพิง และไซน์...
“...ถ้าซอเป็นอะไรไป...ผมจะไม่ได้อภัยใครทั้งนั้น...แม้กระทั่งตัวเอง..”
...วินาทีที่พี่ชัชถูกยิงจากรถที่ประกบทำให้แฉลบชนรถบรรทุกที่จอดอยู่ข้างทางอย่างแรง....แรงเบรกทำให้รถหมุนและเป็นส่วนท้ายรถที่กระแทกกับรถบรรทุก...ผมกระเสือกกระสนออกมา…ยังดีที่คนแถวนั้นเข้ามาช่วยกันพาทั้งสามคนที่สลบออกมาจากรถ....พี่ชัชบาดเจ็บจากการถูกยิงและแรงกระแทกของรถแต่ไม่ถึงกับสลบ....ส่วนบาดแผลในตัวผม…มีไม่น้อย…มันกลับไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกอะไรมากไปกว่าห่วงคนที่นอนอยู่บนเตียง
.....ติดตามคนยิงด้วยความรวดเร็วจากทุกทางที่ผมสั่งจนได้ตัวบงการ........เจ้าสัวศรันย์....คนเดิม....ผมบุกถึงที่พร้อมกับตำรวจ....ทั้งที่อยากจะฆ่าให้ตายให้สาสมกับอาการของคนที่ผมรัก...แต่มันจะทรมานน้อยเกินไป...
“ ทุกอย่างเป็นไปตามคำทำนาย....ไม่ใช่เพราะใคร...แต่เพราะตัวคุณพ่อเอง “
“...ความงมงาย...หมกมุ่นกับลาภยศ...ใส่ใจกับความมั่งมี และหน้าตาของตัวเอง...มักจะมีจุดจบแบบนี้เสมอ..” บีบมือบางเบา ๆ ลมหายใจเข้าออกยังสม่ำเสมอ...ใบหน้ายังสงบนิ่ง...
“ พี่ไซน์มานั่งนี่ พี่ก็ไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อคืนแล้วไม่ใช่เหรอ..”
“ ...................” ผมมองคนที่นั่งแล้วตบเบาะข้าง ๆ ตัวเอง...คนที่ยืนคุยกับผมแค่ถอนหายใจ แต่ก็ยอมเดินไปนั่งข้าง ๆคนที่เรียก ดูเหมือนว่าทุกคนจะหน้าตาอิดโรยไปกันหมด ไม่เว้นแม้แต่สองพี่น้องนั่น.....ที่มาถึงที่ทันทีที่ซอกับพักพิงถูกส่งตัวกลับกรุงเทพฯ...
“ คุณโอไปพักเถอะค่ะ...บัวเอาเสื้อผ้ากับอาหารมาให้แล้ว..”
“...ขอบใจมาก....” พยักหน้าให้บัวที่สีหน้าไม่สู้ดี ตาบวมเป่งจากการร้องไห้.....เธอส่งยิ้มเจือ ๆ มาให้ผมแล้วจัดรอบ ๆ เตียงซอให้ดี ก่อนจะเดินไปจัดฝั่งพักพิง....คุณพ่อก็พึ่งกลับไปเมื่อเช้า เพราะต้องพักผ่อน....ไม่งั้นคนที่แย่ก็คงไม่พ้นคนมีอายุที่เครียดเพราะเป็นห่วงซอและพักพิง....
เดินจากห้องพักผู้ป่วยมาอีกห้องนึง ห้องพิเศษวีไอพีแยกออกเป็นสามห้อง ทั้งห้องทานอาหาร ห้องนอนพักของญาติผู้ป่วย....และห้องพักผู้ป่วย...ผมเดินออกมานั่งสงบสติอารมณ์ที่ห้องอาหาร...ที่มีอาหารและจานข้าววางไว้เรียบร้อยแล้ว...กลืนน้ำลายลงคออย่างลำบากเมื่อมองเห็นของโปรดของใครบางคน...ต้มจืดปลาหมึกยัดไส้....พึ่งรู้ตัวว่าคนที่ไม่เคยกลัวอะไรอย่างผม กลับจะอ่อนแออย่างที่สุดกับเรื่องของซอ....
“ พวกผมนั่งด้วยได้ไหม”
“..เชิญ...” เงยหน้าขึ้นก่อนจะเอ่ยปากชวนสองพี่น้องตระกูลคู่แข่งให้นั่งลงร่วมโต๊ะอาหาร....ความแค้นสำหรับสองตระกูลมันก็เป็นธรรมดาสำหรับแวดวงนี้...และผมก็พอจะรู้ว่าสองคนนี้คงไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรมากมาย ...แต่ก็คงจะถูกปลูกฝังในวิถีทางนี้ไม่น้อย ท่าทางที่องอาจและดูหยิ่งผยอง สร้างบุคลิกที่น่าชื่นชม....
“ ผมจะดูแลพักพิงเอง “
“..........................” สบตากับคชสารคนน้องที่พูดออกมาหลังจากที่นั่งลงตรงข้ามผม....ตาคู่คมที่ดูไม่ได้หวาดกลัวหรือกริ่งเกรงยามที่ได้สบตาผม...แต่กลับเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจและตั้งใจในสิ่งที่ตัวเองพูดออกมา....
“...ผมสัญญา...ว่าผมจะดูแลคนที่พิงดูแลด้วย...แค่ให้พวกเขาฟื้นขึ้นมา..”
“....อะไรทำให้คุณมั่นใจ ว่าจะดูแลคนของผมได้....ขนาดตัวผมเองยังทำไม่ได้.......” ยิ่งพูดก็ยิ่งตอกย้ำความผิดพลาดของตัวเอง....เพราะความสุขที่มีจนล้น อยู่กับมวลแห่งความรัก....ทำให้หลงลืมอันตรายที่จะเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ...แม้แต่ในถิ่นของตัวเอง....
“ ผมรู้ว่าคุณกำลังโทษตัวเอง....ผมนับถือน้ำใจและความเป็นคุณ....ผู้นำพยัคฆราช...โด่งดังและเป็นที่ยอมรับ..แน่นอนว่าไม่ใช่แค่เก่ง...ถ้าคุณไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์...ทั้งสองคนคงไม่ได้มานอนอยู่ในห้องนี้...เขาอาจจะไปไกลแสนไกล...ที่ ๆ เราเอื้อมไม่ถึง...”
“......................” จ้องมองกับข้าว... คำพูดของช้างแดงคนพี่....ผมไม่อยากจะเชื่อว่ามาจากเด็กรุ่นน้องตรงหน้า....พยักหน้าขึ้นลงเบา ๆ ก่อนจะถอนหายใจ...คงจะมีน้อยคนที่เห็นท่าทีอย่างนี้ของผม...
“..ตกลง ผมจะให้คุณดูแลพิง...แต่ถ้าเมื่อไหร่..ที่คนของผมเสียใจ...พวกคุณคงจะรู้ว่าจะเป็นยังไง...รีบ ๆ ทำให้เขาตื่นจากฝันเสียที...บอกพิง ว่าถ้าเจอซอในฝัน...ก็ให้เขาตื่น....ผมรออยู่...”
.................................
...............................
P_ Phon
จ้องหน้าผู้นำพยัคฆราช ถึงใบหน้าหล่อนั่นจะอิดโรยเพราะไม่ได้พักผ่อน ถึงจะแสดงความอ่อนแอออกมาให้ได้เห็น แต่ท่าท่างองอาจและน่าเกรงขามไม่ได้ลดลงเลย...นั่นก็ทำให้ผมกับพี่ตัดสินใจอยู่นานว่าจะตามมาดีรึเปล่า...วินาทีที่ร้องขอดูแลพักพิง...ไม่ใช่ว่าไม่กลัว...ถ้าอีกฝ่ายไม่ยอมผมคงจะโต้เถียงอะไรไม่ได้...แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะยอมแพ้....
“ ทานข้าวด้วยกัน “
“........................” พี่ฟอยหันมาพยักหน้ากับผม เพราะคงดูท่าทางผมออกว่าอยากจะออกไปอยู่ใกล้ ๆ พักพิงมากกว่า...แต่เพราะไม่ได้พักและกินอะไรตั้งแต่เมื่อวาน...เลยส่งสายตาให้ผมนั่งก่อน...หลังจากที่สาวใช้ของพยัคฆราชกำลังเดินเข้ามาตักข้าวสวยร้อน ๆ ให้พวกเราสามคน...
ไม่ต้องบอกว่าผมตกใจแค่ไหนที่รู้ข่าวจากพี่ฟอย...เพราะบังเอิญรายนั้นไปตามติดพี่ชายของคุณหนู ทำให้รู้ข่าวเร็ว...เดินออกจากห้องเรียนอย่างไม่คิด...ก่อนจะตรงดิ่งมารอที่โรงพยาบาล เพราะรถที่ส่งตัวยังมาไม่ถึง....รอยแผล...รอยขีดข่วนทั้งเฉี่ยวและเป็นแผลลึก ต่อให้เข้มแข็งแค่ไหน...ผมก็รู้ว่าต้องเจ็บ...
...ก่อนหน้านี้ทั้งที่ทำให้อีกฝ่ายเจ็บเจียนตาย ผมกลับไม่รู้สึกอะไรมากนอกจากความสะใจ...แต่ตอนนี้กลับไม่ใช่...อยากจะรับเอาความเจ็บปวดนั่นมาไว้ซะเอง....
“ เดี๋ยวกูกลับบ้าน เอาเสื้อผ้ามาให้”
“ ขอบคุณ “
“ เออ ฝากดูแลไซน์ด้วย “
“.......................” พยักหน้ารับหลังจากที่ลงมาส่งพี่ชายที่ด้านล่าง...จะลงมาสูบบุหรี่ด้วย....พี่ชายของคุณหนูดูเหมือนว่าจะหนักใจที่สุด ทั้งเรื่องพ่อและยังน้องชายบาดเจ็บ...แววตาที่ครุ่นคิด...และยังสับสนทำให้พี่ฟอยคนที่ไม่เคยสนใจใครดูเป็นห่วงไม่น้อย...ผมก็ไม่เคยคิดหรอกว่าเราสองพี่น้องที่ขึ้นชื่อว่าเพลย์บอยสุด ๆ พอถึงเวลาจริงจังจริง ๆ จะเป็นผู้ชายซะได้...
“ อย่าคิดมากโว้ย! เชี่ยหน้าแก่พอดี”
“ เออ ไปเถอะแล้วไม่ต้องขับซิ่งมากล่ะ” พี่ฟอยเดินออกไปก่อนจะยกมือขึ้นทำท่าโอเค....พี่ชายกับผมหัวปีท้ายปี เลยได้เรียนปีเดียวกัน...เป็นคนที่ดูจะแข่งกับผมทุกเรื่อง ...แต่ยังไง...ก็ไม่มีใครดีกับผมเท่าพี่ชายอีกแล้ว....
“คุณคะ กาแฟค่ะ”
“ขอบคุณครับ” ผมรับกาแฟจากเด็กรับใช้ที่ชื่อบัวมาถือไว้ หลังจากที่นั่งจ้องพักพิงได้ซักพัก....ทั้งที่ตอนนี้สีหน้าเหมือนคนที่นอนหลับแต่ก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะตื่น....ผู้นำพยัคฆราชนอนเหยียดยาวอยู่บนโซฟาหลังจากที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ... แต่ก็ยังไม่หลับ หันหน้ามองคนที่นอนบนเตียงข้างพักพิงเป็นระยะ เหมือนกับจะคอยมองว่าคนรักของตัวเองตื่นหรือยัง...ส่วนพี่ชายคุณหนูออกไปนั่งอยู่นอกระเบียง...ได้ยินเสียงคุยโทรศัพท์เสียงเครียดพอสมควร...
....เงียบ.... เงียบจนเกินไป...ยิ่งทั้งคู่หลับนานเท่าไหร่....ความหวังและความรู้สึกของพวกผมก็ยิ่งแย่ลงเท่านั้น....
“ ตื่นซักทีสิพิง...ตื่นมาชกผมสิ...” บีบมือเรียวเบา ๆ หวังว่าความรู้สึกผมจะส่งผ่านไปหาอีกคนได้รับรู้บ้าง.....ผมจะทำยังไงดีถ้าคนที่นอนอยู่ไม่ยอมลืมตาขึ้นมา....
“ ไปอาบน้ำ...นอนพักมั่งสิมึง...มันจะไม่ไหวนะ”
“ อืม แป๊บนึง” รับกระเป๋าเสื้อผ้ามาถือก่อนจะพยักหน้าให้พี่ชายรู้ว่าเป้าหมายเจ้าตัวอยู่ที่ระเบียง....มองหน้าคนที่ยังนอนนิ่งแล้วตัดสินใจเดินออกมาเพื่ออาบน้ำ....
จัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าจัดแจงตัวเองเสร็จก็กลับเข้ามาในห้องเหมือนเดิม คราวนี้คนที่นอนบนโซฟา... ลากเก้าอี้เข้าไปนั่งมองคนรักตัวเองข้าง ๆ เตียง...แววตาคมที่ทอดมองคงไม่ต่างจากผม...ห่วงใย...โหยหา...และมีความหวัง....ในห้องมีแต่ความเงียบ ได้ยินเสียงพี่ฟอยกับพี่ชายคุณหนูพูดคุยกันแว่ว ๆ แต่ก็จับใจความอะไรไม่ได้....
ครืดด..
“.....................” ลากเก้าอี้เข้ามานั่งข้างเตียงพักพิงเหมือนกัน...ก่อนจะจับมือบางนั่นแนบแก้มตัวเองที่ซบหน้าลงกับที่นอน...ถึงจิตใจผมมันจะไม่อยากจะหลับ...เพราะอยากจะมองคนตรงนี้ไม่ห่าง...แต่ร่างกายมันเริ่มจะไม่ไหว อาบน้ำแล้วรู้สึกเบา ๆ ตัว...มืออุ่น ๆ นุ่ม ๆ ที่แสดงให้รู้ว่าอีกคนยังอยู่กับผมทำให้รู้สึกว่าง่วงงุนขึ้นมา
....แนบมือไว้กับแก้มตัวเอง....ก่อนจะค่อย ๆ ปิดเปลือกตาลง....ปล่อยหัวใจและความคิดให้ล่องลอยไปเรื่อย ๆ และดำดิ่งสู่การพักผ่อนที่ร่างกายผมโหยหาในที่สุด....
“..........................”
“...โฟน....”
“....................”
“...ถ้าไม่ตื่น...ผมจะหลับต่อแล้วนะ....”
“...อือ......” แรงสัมผัสยุกยิกที่แก้ม และเสียงเรียกแผ่วเบาทำให้รู้สึกตัว.....หลับไปนานแค่ไหน.....ค่อย ๆ ลืมตาและเงยหน้าขึ้น...รู้สึกชาที่แขนตัวเองที่นอนทับต่างหมอนหลังจากที่ซบหน้าลงบนเตียงก่อนหน้านี้...
ปั๊บ!
“....จะนอนไปถึงไหน!..”
“......พิง..........” ตื่นเต็มตาเมื่อฝ่ามือพี่ชายผมโบกที่หัวฉาดใหญ่ พร้อมกับเสียงข่มขู่.....เงยหน้าขึ้นมองจะหันไปต่อว่าแต่สายตากลับละไปจากภาพตรงหน้าไม่ได้....
...ตาเรียวสวยกำลังจ้องมองมาที่ผม...ใบหน้าดูอ่อนแรง...ริมฝีปากแห้งผาก....แต่รอยยิ้มอ่อน ๆ ที่ส่งมา...มันกำลังทำให้หัวใจผมพองโต..มันน่าอายเกินไปไหม....ถ้าน้ำตาผมจะไหล....
“ แมร่ง น่าอายชะมัดน้องใครวะ”
“...ดีใจนะ...” ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาตัวเองหลังจากที่พี่ฟอยพูดใส่แล้วเดินออกไปนั่งที่โซฟาข้างพี่ชายคุณหนู....
“ ขอบคุณ “
“...ผม...รอ คุณ...นานมาก...” ถึงจะเช็ดไปแล้ว แต่ความตื้นตันมันกำลังขับน้ำตาออกมาจนคลออีกครั้ง....ดูจากปฏิกิริยาของทุกคนแล้ว พักพิงคงตื่นได้ซักพักแล้ว....
“...อืม...ผมรู้...ถึงได้ตื่นไง...”
“..ขอบคุณ ที่ตื่นขึ้นมา...” ปล่อยให้หยดน้ำตาล่วงลง และซึมซับกับมือเรียวที่ยื่นมาเช็ดน้ำตาให้....บอกไม่ถูก...อธิบายไม่ได้...ว่าตอนนี้ผมดีใจแค่ไหน....
“........................” พักพิงยกยิ้มให้ผมด้วยสีหน้าและแววตาอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยได้รับ... แต่ก็ดูอ่อนแรง....ก่อนจะหันไปมองคนที่ยังนอนนิ่งไม่ไหวติง...สีหน้าผู้นำพยัคฆราชดูกังวลไม่น้อย ที่คุณหนูยังไม่ยอมตื่นขึ้นมาซักที ทั้งที่พักพิงก็ฟื้นแล้ว....ยอมรับจิตใจและความแข็งแกร่งของร่างกาย คนที่ไม่ยอมหลับนอนเลย....
“..ผมเจอซอในฝัน...”
“.......................”
“..เขาทำอะไรอยู่....ทำไมถึงดื้อไม่ยอมกลับมา...” คนร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างเตียงคนรัก พูดโต้ตอบพักพิง...ทั้งที่ตาคมยังจ้องดวงหน้าน่ารักที่ยังนิ่งสงบ....
“...ซอบอกว่า...จะไปหาแม่...แต่หนทางที่จะไปมันลำบาก...ถึงอย่างนั้นก็อยากจะเจอแม่ซักครั้ง...อยากไปบอกับแม่ว่า...ตอนนี้ตัวเองมีความสุขแค่ไหน...”
“..ผมให้คุณดูแลซอ...ทำไม..ไม่พาเขากลับมา...เขาไม่รู้เหรอว่าผมรออยู่..เหลวไหลจริง ๆ”
“..ครับ..ผมบอกให้เขากลับมา...เพราะทุกคนรออยู่...”
“ แล้วซอว่ายังไง “
“..ซอบอกว่า...จะกลับมา...กลับมาหาคุณ...” กระชับมือคนที่พูดแน่น เมื่อน้ำตาหยดใสไหลลงเคลียแก้มที่มีบาดแผลเล็ก ๆ อยู่ประปราย....ผู้นำแห่งราชาเสือเงยหน้าขึ้นมองเพดาน...เหมือนกับกำลังกลั้นและบังคับให้บางอย่างไหลย้อนกลับไปภายในร่างกาย...ส่วนพี่ชายของบคุณหนู นั่งก้มหน้าอยู่บนโซฟาที่มีพี่ฟอยนั่งอยู่ข้าง ๆ มองเห็นหยดน้ำใส ๆ ล่วงลงพื้น....
....ต่อให้เข้มแข็งดุจหินผา แข็งแกร่งดุจเหล็กไหล...แต่ยังไงก็เปราะบาง....ต่อความรักที่มีในหัวใจ.....
**** สวัสดีปีใหม่ทุก ๆ คน...ใกล้จบแล้วค่ะใกล้มาก ๆ เป็นกำลังใจให้น้องซอนะคะ... ใครเจอน้องในฝันก็ฝากบอกด้วยว่าพี่โอรออยู่
หัวข้อ: >>เชลยหงส์ กรงพยัคฆ์ << The End~ ความสุขของคนรักกัน _ 03/01/2557 P.52 (อ่าน 552365 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก