Part 26
ตอนนี้พวกผมนั่งอยู่ภายในห้องคนไข้พิเศษที่มีซูกัสนอนหลับอยู่บนเตียงเพราะความอ่อนเพลีย...ผลการตรวจออกมาแล้วว่าเธอสูญเสียอนาคตสมาชิกใหม่ไปแล้ว...ได้แต่นั่งกำมือแน่น...เพราะตอนนี้ในห้องดูอึดอัดไปหมด...พี่โอยืนกอดอกพิงกำแพงอยู่...ใบหน้าหล่อดูเฉยชาไม่ได้รู้สึกอะไร ทั้งที่เจ้าสัวศรันย์กำลังเสียใจกับหลานตัวเองที่เสียไปโดยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ของแม่....
“ดูท่าทางคุณไม่ได้เสียใจกับยัยกัสเลยนะครับ”
“.......................”
“คุณพ่อครับ ผมว่าอย่าพึ่งอะไรตอนนี้ได้ไหม รอซูกัสตื่นก่อนดีไหมครับ” ...พวกเรารีบบึ่งตามมาหลังจากที่ลงจากเรือ ส่วนคุณพ่อกลับบ้านไปก่อน มีเพียงพี่ ๆทั้งสาม เจ้าสัวศรันย์ ผมและพี่โอเท่านั้นที่นั่งรอซูกัสตื่น เธอหลับไปหลังจากได้รับการตรวจและรักษาภายใน...
“...อืม....”
“ซูกัสเป็นยังไงบ้างลูก!!” ผมชะเง้อมองคนที่งัวเงียตื่นขึ้น....พี่โอเดินมานั่งข้างผมบนโซฟาในห้อง...
จากวันที่ซูกัสเข้าไปอยู่ในบ้าน....ผมออกมายืนส่งคุณนนท์ให้เข้าไปหาน้องสาวร่วมนามสกุลในแต่ละค่ำคืน...ผมไม่รู้ว่านนท์ทำยังไงกับซูกัส แต่เธอก็ละเมอเพ้อพกว่าเธอมีความสุขกับพี่โอในคืนนั้น ๆ คำพูดที่พร่ำข่มผมเสมอเวลาเจอกันว่าพี่โอทั้งเร่าร้อนและรุนแรง...ทำให้ผมยิ้มเยาะอย่างสะใจ...คำว่าเร่าร้อนและรุนแรงมันพอจะทำให้เธอแท้งได้ไหม
....ผมไม่รู้จริง ๆ ว่าเธอท้อง...
“...พี่โอ....” ดูเหมือนเธอจะไม่สนใจทั้งพ่อและพี่ที่เข้าไปหา แต่กลับหันมองและเรียกชื่อคนที่นั่งอยู่ข้างผม...
“..ซูกัสเป็นยังไงบ้าง...”
“...ใครให้เข้ามา!!..พี่โอคะ...” พี่โอฉุดมือผมให้นั่งลงเหมือนเดิมหลังจากที่ลุกขึ้นทำท่าจะเข้าไปหาน้องเพราะมีเสี้ยวนึงที่รู้สึกสงสาร...แต่เสียงที่ตวาดมาทำให้ผมชะงัก...ใบหน้าสวยจ้องมองพี่โอพร้อมกับเรียกเพราะอยากให้เข้าไปหา...
“ ผมจะพาซอกลับ”
“ พี่โอทำอย่างนั้น ได้ยังไง...ต้องอยู่กับซูกัสสิคะ..” ทุกคนหันมามองพี่โอเป็นตาเดียวที่พูดออกไปอย่างนั้น...
“..ผมว่าผมไม่มีเวลาพอแล้วล่ะ..”
“ พี่โอ..พูดอะไรคะ...พี่โอเป็นแฟนซูกัสนะคะ...” ...มือผมกำแน่น...เริ่มจะไม่สนุกแล้ว...เชิดหน้าขึ้นจ้องมองคนที่นั่งอยู่บนเตียงคนป่วย....พี่ ๆ ทั้งสามคนจ้องหน้าผมสองคนเหมือนกำลังค้นหาคำตอบอยู่เป็นนัย....
“...คุณมีอะไรพูดไหมครับ ในฐานะลูกผู้ชาย ผู้นำพยัคฆราช..”
“....................” ร่างสูงใหญ่ยืนอย่างสง่า...มือหนาเอื้อมมาจับกระชับมือผมเหมือนกับจะรู้ว่าในใจผมตอนนี้กำลังกลัว....สายตา
ของพวกพี่และผู้นำพยัคฆราชเอาเรื่องจนผมรู้สึกว่าใจเต้นแรง...หลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นนะ ถ้าพี่โอพูดออกไป...แต่สิ่งที่ควรทำ
ตอนนี้คือ...
....กระชับมือหนา...ตอบกลับความรู้สึก...ไม่ว่าจะเกิดอะไร...ผมก็จะยืนอยู่ตรงนี้...
“ ผมไม่ใช่พ่อของเด็ก “
“พี่โอ!! / ว่าไงนะ!!” ผมยืนนิ่งมองปฏิกิริยาของสองพ่อลูก ทั้งที่พวกพี่ยังยืนนิ่ง...ผิดคาดจากที่พวกผมคิดไว้....
“...ผมไม่ได้มีความสันพันธ์ใด ๆ กับเธอ..”
ปึก!!
“ พี่โอ!!” หน้าหล่อคมหันตามแรงกระแทกของหมัดรุ่น ๆ .... ผมรีบเอาตัวเข้ามาคั่นกลางระหว่างพี่โอกับ...พี่โซ...คนที่ออก
หมัด...
“................”
“...............” ไม่มีใครพูดอะไร สองร่างยืนเผชิญหน้ากัน สายตาจ้องกันอยู่....ผมขยับเท้าไปมา เพราะไม่รู้ว่าจะห้ามใครดี ถ้าเกิดว่ามีเรื่องกันขึ้นมา...ส่วนพี่ไซน์กับพี่ซันยืนมองอย่างสงบ....
“ ไม่จริง!! คืนนั้นที่อังกฤษ!! เราสองคน...และทุกคืนที่บ้านพยัคฆราช!!”
“ นั่นไม่ใช่ผม “
“ แต่ซูกัสมีรูปถ่ายเราสองคนนะคะ!! นี่ไง!!” มือเรียวขาวควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าก่อนจะกดให้ทุกคนดู...แต่ดูเหมือนว่ามี
เพียงเจ้าสัวศรันย์ที่สนใจ...
“ มันเป็นเกมส์....พวกคุณจะฆ่าหรือจะทำอะไรผมก็แล้วแต่...แต่คืนนั้นไม่ใช่ผม...แล้วถึงแม้ว่าคืนนั้นจะเป็นผม...ก็คงไม่มีใครบอกได้ว่าลูกในท้องเป็นของผมรึเปล่า.....พวกคุณอาจจะคิดว่าผมไม่ใช่ลูกผู้ชายพอที่พูดอย่างนี้....แต่คุณก็ควรจะรู้ว่าน้องสาวคุณเป็นยังไง...”
“ไม่จริง!!!ก็ที่บ้านพยัคฆราช!!”
“ นั่นก็ไม่ใช่พี่โอ”
“..ซอ...” พี่โซพึมพำพูดชื่อผมออกมา เมื่อจู่ ๆ ผมก็พูดโพร่งขึ้นมา....ควรจะเลือกได้แล้วว่าผมจะทำยังไงต่อไป...
“..แกหมายความว่ายังไงไอ้ตุ๊ดขี้อิจฉา!!..”
“..................” ซูกัสตวาดคำพูดต่ำ ๆ ออกมาได้อย่างไม่อาย...หมดแล้วความรู้สึกสงสารที่ผมมีให้เพียงชั่วครู่....ถึงแม้ว่าการที่เธอแท้งจะเป็นเพราะการเสพสมกับคุณเมืองนนท์ แต่ผมจะถือว่า...นั่นคือเวรกรรมที่ไล่ตามพ่อชั่ว ๆ ของเธอกับตัวเธอเอง....
“...นี่คือภาพคนที่นอนกับซูกัสคืนนั้น...และคนที่นอนกับซูกัสที่บ้านก็คือคนที่ซอสั่งให้ทำเอง...มีอะไรจะถามเชิญ!!..”
“....................” ทุกคนดูเหมือนว่ากำลังตกตะลึงกับภาพถ่ายชายหญิงที่ถูกแค็ปเจอร์มาจากคลิปอีกที...ถ้าไม่มีหลักฐานพวกนี้ ผมคงไม่ได้เชื่อพี่โอสนิทใจอย่างนี้ว่าพี่โอไม่ได้นอนกับซูกัสจริงใจคืนนั้น...พี่โอขมวดคิ้วมุ่นเพราะสงสัยว่าผมเอาหลักฐานพวกนี้
มาจากไหน...
...พี่ไอริน...ที่ให้มาเพียงรูปภาพ แต่ไม่บอกเล่าเหตุการณ์ใด ๆให้ผมรู้....แม้กระทั่งพี่โอก็คงไม่รู้ว่าผมมีรูปนี้....
“ ไม่จริง!!! กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!”
“ แกทำอย่างนี้ได้ยังไง!!”
“ หยุดครับ! “
“ แกถอยไปไอ้เด็กนอกคอก... แกกล้าทำอย่างนี้กับลูกสาวฉันได้ยังไง...แกยังมีความเป็นลูกผู้ชายอยู่หรือเปล่า!!” เจ้าสัวศรันย์
เข้ามากระชากคอเสื้อคนที่ยืนนิ่งไม่ได้หลีกหนีไปไหน ผมได้แค่จับแขนคนมีอายุไว้ แต่สุดท้ายก็ถูกผลักออกจนล้มลง...
“ อย่าทำร้ายซอให้ผมเห็นอีก”
“ แล้วจะทำไม!!แกมันไอ้เลว แกกลั่นแกล้งลูกสาวฉัน!!แกเห็นไอ้ลูกนอกคอกนั่นดีกว่าซูกัสได้ยังไง!! มันเป็นไอ้ตัวซวย!!”
“ ผมบอกว่าอย่าทำร้ายซอให้ผมเห็นอีก ทั้งการกระทำ และคำพูด” ..พี่โซเข้ามาประคองผมขึ้น....สายตาทุกคนจับจ้องไปหาสองคนที่กำลังมีเรื่องกัน น้ำเสียงเย็น ๆ ของผู้นำพยัคฆราชทำให้เจ้าสัวศรันย์ชะงักไป...แววตาแข็งกระด้างหากแต่แฝงไปด้วย
อำนาจในฐานะผู้นำทำให้บรรยากาศในห้องกรุ่นไปด้วยไอเย็นแปลก ๆ...
“ แกมันไม่เหมาะสมที่จะเป็นผู้นำ แกทำได้แม้กระทั่งผู้หญิง แกจงใจจะแก้แค้นฉันใช่ไหม!! แกจะแก้แค้นราชสีห์เกริกไกรใช่ไหม!!”
“คุณพ่อใจเย็นๆ ครับ!” พี่ไซน์เข้ามาดึงตัวคุณพ่อออกไป...ก่อนจะแทรกตัวกันไว้...
“ ..คุณมีจุดประสงค์อะไรกันแน่ ..รวมทั้งซอด้วย..”
“ จะมีอะไร พวกมันต้องการทำร้ายซูกัส!! พวกมันต้องการทำลายเรา!!”
“ ไอ้เลวว!!”
“คุณพ่อผมบอกให้หยุด!!”
“ นี่ ๆ แก กล้า สั่ง ฉัน..”
“ ผมแค่อยากจะใช้เหตุผล ไม่ใช่อารมณ์ครับ ในเมื่ออยู่ในที่นี้กันหมด มีเรื่องอะไรก็ควรจะบอกกันมา....ในฐานะลูกผู้ชาย....จริงไหมครับคุณโอฬาริศ ..ใช่ไหมซอ...” คนที่โอบผมอยู่พูดขึ้นมา....เสียงทุ้มกังวานทำให้ผมกลืนน้ำลายลำบาก ทำไมถึงรู้สึกหวั่นกับพี่โซขนาดนี้ ทั้งที่อ้อมกอดของพี่ยังกอดปกป้องอยู่....พี่โอเชิดหน้าสบตาผู้นำตระกูลฝ่ายตรงข้ามอย่างไม่กริ่งเกรงใด ๆ
“ ผมทำร้าย เฉพาะ คนที่ทำร้ายซอ”
“ ทำร้ายซอ..”
“ อย่าไปฟังมัน!!ฉันจะแฉว่าแกทำยังไงกับลูกสาวฉันบ้าง!” เจ้าสัวศรันย์ตวาดขึ้นเสียงดัง หลังจากที่พี่โซทวนคำพูดพี่โอ..
“ ผมก็จะแฉคุณเหมือนกัน...ว่าคุณให้คนตามฆ่าซอ...แล้วซูกัสก็ร่วมมือกับเพื่อนจับตัวซอเพื่อให้คนร้ายทำร้ายพี่ชายตัวเอง...จะดูคลิปดูหลักฐานอื่นไหมครับ ผมเตรียมไว้ให้พวกคุณหมดแล้ว..”
“...............................”
“ ไม่จริง...ไม่จริงนะคะ...ซูกัสไม่ได้ทำ...”
“...คุณพ่อ สั่งคนให้ไปฆ่าซอ...ซูกัสให้คนทำร้ายซอ...อะไรกัน...” พี่ซันพูดออกมาแผ่วเบา... แต่สายตาตัดพ้อระคนไม่เข้าใจกำลังส่งไปหาคนเป็นพ่อและน้องสาว....พี่ไซน์กับพี่โซก็มีอาการไม่ต่างกัน...
“..ฉัน ไม่ได้ทำ..เหลวไหล แกใส่ร้ายฉัน!!..”
“ ผมรู้ว่าผู้นำราชสีห์เกริกไกรมีวิธีที่จะหาความจริงในสิ่งที่ผมพูด...ที่ทำไปทั้งหมด ก็แค่การแก้เผ็ดเล็ก ๆ น้อย ๆ.... ผมเป็นลูกผู้ชายพอที่จะให้เกียรติคุณทั้งสามคน ซึ่งเป็นคนที่ซอรัก พอที่จะไม่ประณามน้องสาวและพ่อของพวกคุณ...ให้เสื่อมเสียไปทั้งราชสีห์เกริกไกร......รวมทั้งไม่ฆ่าทั้งคู่เพื่อให้สาสมกับสิ่งที่ทำกับคนที่ผมรัก!!...”
“......................”
“ ซอ คุณพ่อรอเราอยู่”
“ พี่โซ พี่ไซน์ พี่ซันครับ..ซอขอโทษ...แต่ซอทนมามากพอแล้ว...ไม่รักซอ ซอไม่ว่า...แต่เรื่องราวที่ผ่านมาทั้งในอดีตที่นาน และพึ่งผ่าน...มัน ฮึก ทำ ร้ายซอ มากจน ฮึก เกินไป...ซอเกลียดซูกัส!! ซอเกลียดเจ้าสัวศรันย์!!...เกลียดคนที่ทำร้ายคุณแม่ คนที่ทำร้ายซอ เกลียดคนที่ทำร้ายพ่อแท้ ๆ ของซอ!! ฮึก อืออ!!”
“..ซอ...” พี่โซพูดเหมือนกระซิบที่บนหัวผมหลังจากที่รั้งผมให้เข้าสู่อ้อมกอดทันทีที่ผมพูดจบ...ยิ่งได้รับความอบอุ่นจากอ้อม
กอดของพี่ชายผมก็ยิ่งสะอื้นจนตัวโยน...
“ พวกคุณคงไม่ว่าอะไร...ถ้าผมจะพาซอกลับ..พวกเราเสียเวลากับเรื่องพวกนี้มามากพอแล้ว...และหวังว่า ราชสีห์เกริกไกรกับพยัคฆราช จะไม่มีเรื่องหมองใจกันเพราะเรื่องอย่างนี้อีก…ส่วนน้องสาวคุณท้องกับใคร..อันนี้ผมไม่แน่ใจครับ คุณก็คงต้องไปสืบเอาเอง แต่ไม่ใช่ผม..”
“ พี่โอ!! อร้ายยยยยยยยยยยย!!!พี่โซดูสิคะ!!! พวกมัน!!”
“หุบปากแกไปซะซูกัส!!.......ไปเถอะ...ดวงใจของพี่...พี่ขอโทษ...ที่ไม่ได้ดูแลน้องให้ดี...พวกพี่จะไปขอโทษคุณแม่กับคุณอา...ที่ไม่สามารถดูแลดวงใจราชสีห์ได้...”
......................................
.....................................
คลื่นน้ำตรงหน้าปลิวระรอกตามแรงลม....กระชับเสื้อแขนยาวที่ใส่ให้มากขึ้น เพราะกระแสลมเย็น ๆ ไม่รู้ว่าตัวเองเหม่อมองสระน้ำกลางมหาลัยฯ นานแค่ไหน แต่มันก็คงจะนานพอที่จะทำให้พี่พิงต้องสะกิด..
“ คิดมากเรื่องเมื่อวานอยู่รึเปล่า”
“ครับ ดูท่าแล้วเจ้าสัวศรันย์กับซูกัสคงจะโกรธพี่โอไม่น้อย พวกพี่ๆ ก็คงจะเสียใจมาก ทุกอย่างเป็นเพราะซอคนเดียว”
“ เลิกโทษตัวเองเถอะ ไหนบอกว่าจะเข้มแข็งแล้วไง....ถึงสองพ่อลูกนั่นจะแค้นคุณโอแค่ไหน คิดเหรอว่าจะทำอะไรได้...”
“ครับ...ซอรู้...ก็พยายามไม่คิดอะไรแล้ว ทุกอย่างก็คงปล่อยให้เป็นไปตามสมควร….ว่าแต่...จะยืนอีกนานไหมครับพี่โฟน พี่ฟอย..” ผมบอกผู้ชายสองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังพี่พิงที่นั่งหันหน้าชนกับผมอยู่....ดูเหมือนว่าพี่พิงก็จะรู้ตัวแล้ว...แต่ทำเป็นไม่สนใจ...ไม่ใช่แค่สองคนเมื่อเพื่อนทั้งสองคน เด็กวิศวะกว่าสิบคนกำลังเดินเข้ามานั่งลงบริเวณเดียวกัน เกากีตาร์ไปมาเล่นๆ ส่วนพี่โฟนกับพี่ฟอยที่รู้สึกว่าพักนี้ผมจะเจอหน้าบ่อยเหลือเกิน ก็กำลังนั่งลงข้างๆ พวกผมอย่างถือวิสาสะ...
“ ทำอะไรกันอยู่ครับ”
“ พวกช้างแดงนี่โตแต่ตัวรึเปล่าครับ รึมองไม่ออกว่าพวกผมทำอะไรกันอยู่..” พี่พิงพูดโป้งขึ้นจนผมต้องแตะแขนเรียวไว้....
“ ว้า...เค้าแรงว่ะพี่...”
“ ทำใจเว้ย! ชอบเขาแล้วนิมึง กูก็ช่วยได้เท่านี้....ว่าแต่น้องซอครับ พี่ชายน้องซอที่ชื่อไซน์มีแฟนรึยัง”
“ ห๋า อะไร...พี่ไซน์..มีอะไรครับ...” ผมก็พอรู้ว่าพี่น้องคู่นี้เจ้าชู้แบบหาตัวจับยาก แต่ก็พึ่งจะรู้นี่แหละว่า...ได้ทั้งหญิงและ
ชาย...คงจะเจอกันเมื่อคืนล่ะสิ ...
“ เปล่า ก็ดูดีอ่ะ ดูดีทั้งบ้าน…โดยเฉพาะพี่ไซน์...”
“ พี่ก็เคยควงซูกัสนี่ครับ...” ..อดจะเหน็บแนมไม่ได้....
“ ก็แค่ควงอ่ะครับ...น้องสาวซออ่ะ ใครควงก็ได้ เพื่อนพี่มันก็ได้ควงกันทุกคนอ่ะ...”
“.................” ผมพูดอะไรไม่ออก เลยเลือกที่จะเงียบ....ก็ไม่รู้หรอกว่าซูกัสทำอะไรไว้บ้าง....เหลือบมองพี่พิงที่ยังนั่งขัดสมาธิ
อ่านหนังสืออย่างไม่สนใจอะไร ผิดกับช้างแดงคนน้องที่ถึงจะนิ่งเหมือนกัน แต่สายตาที่มองพี่พิงนี่สิ....ผมรู้สึกขัด ๆ เขินๆ แทน...พึ่งจะเคยเจอคนจีบกันต่อหน้า แล้วจีบใครไม่จีบ มาจีบนักบวชมือเปื้อนเลือดอย่างพี่พิง...
“ ผมไม่มีทางสนใจคนที่เคยทำร้ายเจ้าสัวหรอกครับ ออกไปกันซะเถอะ”
“ คนทำร้ายไม่ใช่พวกผมนี่คุณอย่าเหมารวมสิ....พวกผมยังเรียนอยู่เลย...” จริงสิ แกงค์คชสารแดงเคยส่งคนไปทำร้ายคุณพ่อ
ผมเกือบลืมไป ตวัดสายตามองทั้งสองคนเมื่อรู้สึกว่าเริ่มเคืองขึ้นมา....
“ ก็เหมือนกัน...พ่อลูกก็คงไม่ทิ้งลายหมาลอบกัดหรอก...”
“ อย่าให้มากนะพักพิง....อย่าพาลด่า ยังไงนั่นก็พ่อผม!...” คนเริ่มหันมองเมื่อจู่ ๆ พี่โฟนก็เสียงดังขึ้น....
“ ผมไม่สนใจหรอก!”
“ แต่ผมสน! อยากให้ประกาศไหมเรื่องของเรา!”
“เฮ้ย! ใจเย็นไอ้โฟน...แทนที่มึงจะได้ใจ มึงจะได้ตีนเขาแทน...ส่วนมึง... ถ้าไม่ติดที่น้องกูมันชอบนะ...โดนดีไปแล้ว....พวกกู
เหมือนจะเลว แต่ก็เลวว่ะ....นะครับน้องซอ...”
“..พรุ่งนี้ไปหาด้วย...”
“ ไม่ว่าง “ พี่พิงโต้ตอบคนที่จู่ ๆ ก็พูดขึ้นมาอีก...
“ จะให้บุกไปหาที่บ้านไหม!”
“.....................” พี่พิงตวัดสายตามองคนที่พูดหลังจากลุกขึ้นยืนพร้อมกับพี่ชายตัวเอง...พวกเพื่อน ๆ คนอี่นก็เริ่มยืนจนเป็นจุดเด่น แต่ความจริงก็ต้องบอกว่ามันเด่นตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว....
“ พักพิง...ทำไมชอบให้โมโห..เราเป็นแฟนกันก็ต้องเจอกันบ่อย ๆ สิ..”
“ใครเป็นแฟนแก ไอ้ประสาท!” เสียงกดต่ำๆ เพราะกลัวคนได้ยิน แต่ก็ยังกระแทกเสียงในลำคอกับคำด่า...ถ้าผมมองไม่ผิดรู้สึกว่า...พี่พิงกำลังไปไม่เป็น...
“ เอ๊า... ดูดิน้องซอ ดูดิพี่....แมร่งความจำเสื่อม จะหายาอะไรให้กินดีวะ...กูยังไม่อยากเป็นพ่อหม้าย เพราะมีแฟนความจำเสื่อมแล้วเดินตกน้ำตายนะโว้ย”
“ ไปตายไหนก็ไป!!! อย่าหวังว่าจะเจอกันอีก ซอ..ไปเรียน!!”
“ ไปครับ ไป...” ผมรีบกุลีกุจอลุกขึ้น….ส่งยิ้มแหย ๆ ให้คนที่นั่งอยู่แถวนั้น ที่หันมามองเพราะเสียงพี่พิง....ไม่เคยเห็นพี่พิงโกรธ
ใครได้ขนาดนี้ และที่สำคัญโกรธแล้วเดินหนี ถ้าเป็นทุกทีที่มีเรื่องไอ้พี่โฟนน็อคเอาท์แน่ๆ ถ้าดูจากเลเวลความโกรธ...
“ ฝากความคิดถึง ถึงพี่ไซน์ด้วยนะ เบอร์โทรที่ให้ไปโทรมาได้นะครับ.!!.”
“ พักพิง...อย่าให้ต้องตามก็แล้วกัน!!”
ผมรีบวิ่งตามพี่พิง ที่เดินไปเหมือนพายุหลังจากได้ยินเสียงตะโกนไล่หลัง... เสียงทุ้มนุ่ม ๆ บ่นพึมพำกับตัวเอง เหมือนกับกำลัง
ระงับอารมณ์โกรธ เลยได้แต่เดินตามเงียบ ๆ... แต่.....ไอ้พี่ฟอยที่ฝากบอกพี่ไซน์ว่าเบอร์โทรที่ให้ ให้โทรได้....หมายความว่าไง....คุยกันถึงขั้นไหนแล้วเนี่ย!!...ทำไมตอนนี้ผมถึงรู้สึกหวงพี่ชายขึ้นมาเอาดื้อ ๆ...พี่ฟอยเจ้าเล่ห์ เจ้าชู้ด้วย...ผมไม่ยกพี่ไซน์ให้เด็ดขาด.!!...
…………………………………
………………………………..
ฟอย + ไซน์
เสียงไลน์ดังไม่ขาดสาย หลังจากวันล่องเรือสำราญวันนั้น รู้สึกหงุดหงิดกับเจ้าเด็กปีนเกลียวนั่นไม่น้อย...ไลน์ที่ผมใช้เล่นกับเพื่อนสนิทกับถูกก่อกวนด้วยสติ๊กเกอร์รูปร่างแปลก ๆ ว่าจะไม่ใส่ใจแต่มันก็รบกวนจนต้องปิดเสียงไลน์ไป ตั้งแต่ได้เบอร์ที่ลงทุนจดใส่กระดาษทิชชู่มายัดใส่มือให้ผมก็เป็นอย่างนี้ตลอด ไม่ได้อยากได้ด้วยซ้ำแต่ก็รับมาตามมารยาท และไม่ได้ให้เบอร์กลับไปแต่ก็งงว่าไปหามาจากไหนถึงได้ส่งไลน์มากวนผมได้ตลอดอย่างนี้....แค่ลำพังเรื่องในครอบครัวพวกผมก็ปวดหัวจนแทบไม่เว้นวัน...ไหนจะคุณพ่อไหนจะซูกัส....เรื่องบัดสีบ้าบอทำให้ความตึงเครียดมีมากขึ้น....แต่อย่างน้อยพวกเราก็รู้สึกเบาใจที่ซออยู่ที่พยัคฆราช....ผู้ชายด้วยกันมองก็รู้ว่าผู้นำราชาเสือ.. จริงใจกับน้องพวกผมแค่ไหน...ถ้าไม่มีผู้ชายคนนั้นซอจะเป็นยังไง...แค่คิดก็รู้สึกโกรธพ่อและน้องสาวตัวเองจนไม่มีคำพูดไหนบรรยายได้...
ตึ้ง!
/ พี่ไซน์ว่างไหมครับ ผมอยากกินสุกี้ /
ถอนหายใจรอบที่ร้อยกับข้อความที่ขยันส่งมา ไม่เรียนหนังสือหรือยังไง....ไม่เข้าใจเจตนาไอ้เด็กแก่แดดนั่น....รูปร่างหน้าตาสองพี่น้องปุญไพรคชสารโดดเด่นไม่น้อย แต่ที่ไม่เข้าใจคือ...มาวุ่นวายอะไรกับผม...ตัดสินใจโทรกลับทางไลน์อยากจะคุยให้รู้เรื่องว่าผมไม่มีเวลาพอจะเล่นด้วยหรอก..
/ ครับที่รัก /
“ มีอะไรกับผมรึเปล่า...ผมทำงานอยู่ครับ ต้องการอะไรกันแน่ ผมไม่ชอบผู้ชาย ไม่สนใจจะมีน้องเพิ่ม” แค่เสียงปลายสายดังขึ้นก็ทำให้อารมณ์ผมเริ่มระอุ เพราะทำเรียกขานตอบโต้...รีบพูดสิ่งที่ข้องใจเพราะอยากให้มันจบเร็วๆ
/ ก็ผมไม่ได้อยากเป็นน้องพี่ครับ.. และผมก็ชอบพี่ /
“ ไม่ต้องส่งไลน์มาอีก ผมต้องทำงาน ไม่ว่างเล่นกับคุณ...” รู้สึกว่าคำพูดตรง ๆ นั่นทำให้ผมชะงัก...ห่ามเกินไป...ไอ้เด็กแกงค์นักเลง...ที่ยอมโทรหาก็เพราะอยากจะคุยกันด้วยดี ..จะได้ไม่หมาดหมางกันระหว่างตระกูล...
/ ผมจะไปรอหน้าบริษัทฯ เย็นนี้ ไปกินข้าวกัน /
“ ไม่ต้องมา เพราะผมไม่ไป ถ้ายังดื้อดึงผมจะให้การ์ดผมจับโยนคุณเข้ากรงสิงโตที่เลี้ยงไว้ แค่นี้นะ “ ตัดสินใจวางสายก่อนผม
จะปวดหัวมากกว่านี้ ขู่ไปขนาดนี้แล้วก็คงไม่กล้าหรอก...เด็ก ยังไงก็คือเด็กวันยันค่ำ...
ก้าวขึ้นรถก่อนจะถอนหายใจกับหุ้นที่ผันผวนอยู่ตลอดเวลา...บีบมือตัวเองเบา ๆ ที่จับปากกาเซ็นต์งานมากมายที่เข้ามากองจนเต็มโต๊ะ...หลับตาลงก่อนนะเอนหัวพิงเบาะรถ...พักสายตาซักนิดก่อนถึงบ้านก็ยังดี...
เอี๊ยดดด!!!
“ เกิดอะไรขึ้น!” รีบลืมตาเพราะแรงเบรกทำให้ตัวผมไถลไปแทบติดเบาะหน้า...
“ เดี๋ยวผมลงไปดูครับ มีคนยืนขวางหน้ารถ” พี่พิชัยการ์ดของผมกระชับปืนเหน็บเบา ๆ ก่อนจะก้าวลงจากรถหลังจากเป็นคนเบรกรถซะผมหน้าคว่ำ
“ผมมาหาพี่ไซน์!!”
“..ใครกัน...” ชื่อผมเล็ดรอดเข้ามาในรถ จนต้องย่อคอมอง...รู้สึกสังหรณ์ใจขึ้นมาเมื่อเห็นร่างสูงของผู้ชายในชุดนักศึกษา...หรือว่า...
ปึก ๆ ๆ
“ พี่ไซน์เปิดประตูหน่อย!!” ไอ้เด็กบ้า!!
“มีอะไร!!”
“ ก็ผมบอกว่าจะมาไงครับ” ผมยกมือให้พี่พิชัยขึ้นมานั่งที่ประจำคนขับเหมือนเดิมหลังจากที่แกดูหัวเสียเพราะจับตัวเด็กหัวรั้นนี่ไม่อยู่ ปล่อยให้มาทุบกระจกรถผมจนต้องเปิดไปคุย...
“ แล้วมีอะไร”
“ ก็แค่อยากเห็นหน้า” คำพูดที่โพล่งออกมาทำให้ผมต้องรีบหันหน้ามองพี่พิชัยที่หันกลับมามองเหมือนกัน...หน้าตึงขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัวกับคำพูดไม่รู้จักเด็ก ไม่รู้จักผู้ใหญ่...หนำซ้ำยังยืนเต๊ะท่าล้วงกระเป๋าทำเท่ห์จนน่าหมั่นไส้...
“ ถ้าแค่นี้ก็กลับไปได้แล้ว..ถอยไป!”
“ ก็ได้ ๆ พรุ่งนี้ผมจะมากินข้าวกลางวันด้วยนะครับ”
“..ออกรถครับพี่ชัย!..” ไม่รู้ว่าทำสีหน้าออกไปแบบไหน แต่คำพูดหน้าตายอย่างคนไม่รู้มารยาททำให้โกรธจนตวัดเสียงดังใส่การ์ด...ปกติอารมณ์ผมจะขึ้นชื่อว่าเสถียรและใจเย็นที่สุด...แต่ทำไมวันนี้ถึงอยากจะลงไปตั้นหน้าไอ้เด็กนั่น...
“ โอ๊ย!!”
“ อะไรของนาย!! จะกวนประสาทไปถึงไหน!! ผมบอกแล้วไงว่าไม่ชอบผู้ชาย!!” หมดแล้วอารมณ์ที่ยับยั้งไว้...ตวาดใส่คนที่ร้องเสียงดังเมื่อผมเลื่อนกระจกขึ้น.. จนต้องรีบเลื่อนลงเพราะอีกคนไม่ยอมเอามือออกเลยโดนหนีบ...
“ ผมไม่เป็นอะไร...พี่ไม่ชอบก็เรื่องของพี่..แต่ผมชอบพี่...และจะไม่ยอมแพ้...และไม่ยกให้ใครด้วย!...”
“.....................” คำพูดที่ได้ยินทำให้ผมอึ้ง...กระจกรถเลื่อนปิดและรถก็เคลื่อนออกจากหน้าบริษัทฯ จังหวะที่พูดไอ้เด็กบ้านั่นยกมือขึ้น ยังเห็นร่องรอยของกระจกหนีบ… แผลถลอกจนเลือดซิบดูแล้วก็เจ็บไม่น้อย แต่ก็ยังยิ้มและพูดอะไรให้ผมนิ่งได้...
....ไม่ได้กลัวคำขู่อะไรนั่น...แต่พรุ่งนี้...ไม่เข้าบริษัทฯ ดีกว่า...
*** ขอโทษที่หายไป...ยุ่งมาก ๆ เลยค่ะ ใกล้ปีใหม่ต้องรีบทำอะไรหลาย ๆ อย่าง...ปิดนั่นนี่ให้วุ่นวาย...หัวฟูกับงาน ไม่งั้นจะไม่ได้หยุด 555 เสร็จแล้วล่ะสบายใจได้...มีคู่ใหม่โผล่มาแล้ว หวังว่าจะชอบนะคะ...ตอนต่อไปก็เร็วๆ นี้ค่ะ
หัวข้อ: >>เชลยหงส์ กรงพยัคฆ์ << The End~ ความสุขของคนรักกัน _ 03/01/2557 P.52 (อ่าน 605572 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก