Part End~
ไม่แน่ใจว่าใช้เวลานานแค่ไหนในการเดินตรงมาข้างหน้าเรื่อย ๆ ยิ่งเดินหมอกก็ยิ่งหนาขึ้น....แต่ก็ยังรู้สึกเหนื่อยพร้อมกับร่างกายที่หนักอึ้ง....เจ็บไปหมดทั้งร่างกาย...มองเลือดที่หัวไหล่ตัวเองที่ยังไหลซึมออกมาเรื่อย ๆ ....เป็นอะไรนะ...ผมเป็นอะไร...แล้วทุกคนหายไปไหน....เดินตรงมาเนิ่นนาน
....เพียงแค่รู้สึกว่าตรงหน้าจะได้เจอคนที่ผมรัก...แต่ตอนนี้ความกลัวและความหนาวเย็นกำลังเกาะกุมร่างกายและจิตใจของผมอยู่...แต่เสียงเรียกที่ได้ยินแว่ว ๆ มันทำให้ต้องรีบเดินไป...ผมจำได้ว่านั่นคือเสียง..คุณแม่...
“ ซอ!”
“ พี่พิง “
“ กลับกันเถอะ” พี่พิงในชุดสีขาวทั้งชุด ยืนอยู่ไม่ห่างจากผม...ดีใจที่ได้เจอ ใบหน้าสวยส่งยิ้มมาให้...พร้อมกับชักชวนผมให้กลับ...กลับไปบ้านเหรอ...แต่ซออยากไปหาคุณแม่ก่อน....
“ซอจะไปหาคุณแม่ก่อน...ซอได้ยินเสียงคุณแม่...”
“ กลับเถอะ ทุกคนรออยู่...”
“...เดี๋ยวซอกลับ...ซอจะไปหาคุณแม่...พี่พิงกลับไปเถอะ...ซอสัญญาว่าจะกลับไปหาพี่โอ..ซออยากเจอคุณแม่...อยากให้ท่านรู้ว่าซอมีความสุขแค่ไหน..”
ฟึบ!
“.........อะไร..............”
เพียงแค่กระพริบตาทุกอย่างรอบ ๆ ตัวก็เปลี่ยนไป....พี่พิงหายไปไหน...และที่นี่ที่ไหน....สวนสไตล์ยุโรป...หันมองซ้ายขวาก็เจอแต่สิ่งที่ไม่คุ้นเคย...บาดแผลที่ร่างกายและความเจ็บปวดจางหายไปเหมือนกับไม่เคยรู้สึกก่อนหน้านี้....
“ ฮ่าๆๆ อันนี้ลูกต้องชอบสิ..”
“..คุณก็...”
“ คุณแม่..” อุทานเรียกหนึ่งในสองคนที่ผมรู้จักและคิดถึงสุดหัวใจ...
“ อ้าวน้องซอ มานี่สิลูกไปยืนตากแดดทำไม เดี๋ยวก็ไม่สบาย”
“คุณแม่..ฮึก คิดถึง..”
“ เป็นอะไร เมื่อคืนฝันร้ายล่ะสิ ดูสิคะคุณลูกชายเรา งอแงเก่งจริง..” ...ลูกชาย...ผมเงยหน้ามองคนที่นั่งตรงข้ามคุณแม่หลังจากที่นั่งลงแล้วโผกอดผู้หญิงที่ผมรักที่สุดไว้....
“ ว่าไงลูก...ใครทำอะไร ทำไมทำหน้าอย่างนี้...”
“..คุณพ่อ...” ใช่รึเปล่า...ผู้ชายร่างสูงโปร่งนั่งตรงหน้าส่งยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน....ถึงภาพที่เห็นจะเลือนรางและเต็มไปด้วยฝ้าหมอกบดบัง...แต่น้ำเสียงและสัมผัสที่แก้มกลับอบอุ่น จนต้องยกมือขึ้นจับมือใหญ่ที่ลูบแก้มผมอย่างปลอบโยน...
“ มีอะไร...ใครทำอะไรลูกพ่อ...”
“ ไม่มี...ฮึก ไม่มีครับ..”
“ เลือดราชสีห์เกริกไกร ต้องแข็งแกร่งและอดทนเหมือนคุณปู่รู้ไหม...อย่าอ่อนแอเหมือนพ่อ...”
“.....ทำไมคุณพ่อ....” หลี่ตามองคนตรงหน้า แต่มองยังไงก็มองไม่ชัด....แต่สัมผัสนั่นยังคงอยู่....
“ มีคนรออยู่...กลับเข้าบ้านได้แล้วลูก...คนในบ้านดีกับลูกไหม...”
“ บ้าน...ครับ ทุกคนดีกับซอ...ซอมีความสุขมาก...”
“ ถ้ามีความสุขก็รีบกลับไปได้แล้ว...จะเที่ยงแล้วระหว่างทางแดดจะร้อน...พ่อกับแม่จะคอยดูซอนะ...”
“..ครับ...ซอจะกลับ...” ผมหันมองประตูรั้วสีขาวที่เปิดแง้มอยู่...ภาพตรงหน้าเป็นสีขาวโพลนทั้งหมด...แต่ก็สัมผัสได้ถึงไออุ่นที่อบอวลอยู่หลังรั้วนั้น...
“..รีบไปสิลูก..อย่าเถลไถลนะ....”
“....................” หันกลับมาอีกทีตามเสียงคุณพ่อที่ทุ้มก้องอยู่ในหัว แต่บนโต๊ะสีขาวนั่นกลับว่างเปล่า....หันมองซ้ายขวา สวนกว้างที่เห็นกลายเป็นฉากสีขาว มีกลุ่มควันลอยอ้อยอิ่งอยู่...แต่ประตูรั้วนั่นยังเด่นอยู่....
“ ซอจะคิดถึงคุณพ่อกับคุณแม่ครับ...”
พูดกับตัวเองก่อนจะหันหลัง แล้วก้าวเท้ายาว ๆ ไปหาประตูรั้วนั่น เหมือนกับว่ามันจะหายไปซะก่อน....ที่หลังประตูรั้วนั่นมีใครรอผมอยู่นะ....ต้องเยอะแน่เลย ความคิดถึงและห่วงใยที่สัมผัสได้เมื่อครู่ถึงได้มากมายอย่างนี้...
/ ซอ...ตื่นซะดีคนดี...พี่รอซออยู่นะ.../
...พี่โอ.....
..............................................
..............................................
P_O
ลืมตานอนมองเพดานในห้องผู้ป่วย....มองนาฬิกาก็เกือบสามทุ่ม...ผมไม่ได้นอนมากี่ชั่วโมงแล้ว...และตอนนี้ก็ไม่มีท่าทีว่าจะหลับลง...ห้องทั้งห้องเงียบกริบ ทุกคนกำลังพักผ่อน...ดูเหมือนว่าช้างแดงคนน้องจะผ่อนคลายลงเมื่อพิงฟื้น....มีเพียงคนที่นั่งมองน้องตัวเองอยู่บนโซฟาอีกตัวที่คงรู้สึกไม่ต่างกับผม....
“ ไปนอน “
“ ไม่ง่วง “
“ จะไปดี ๆ หรือจะให้ลากไป พี่ไม่ได้นอนเลยนะ...งั้นผมจะโทรให้พี่น้องพี่คนอื่นมาเปลี่ยน...”
“ พวกเขาไม่มีเวลาหรอก อย่าทำให้พวกเราปวดหัวไปมากกว่านี้เลย”
“ ไปนอนเถอะ ผมสัญญาถ้าซอฟื้น คุณจะได้เห็นน้องชายคุณทันที...เชื่อผม...” นอนมองคนสองคนคุยกัน...ช้างแดงคนพี่เดินออกมาจากห้องพักญาติเพื่อตามพี่ชายซอ...อีกฝ่ายนิ่งไปก่อนจะยอมเดินเข้าไปในห้องพักด้วยกับคนที่ออกมาตาม....
..ซอ...เด็กเหลวไหล...รู้บ้างไหมว่าใครต่อใคร...เขารอและคิดถึงแค่ไหน...รู้บ้างไหมว่าพี่ชายตัวเองไม่ได้นอนเลย....รู้บ้างไหมว่าพี่รออยู่...ดอกไม้ที่ปลูกไว้...มันสวยมาก...อยากจะพาไปดูแต่กลับไม่ได้ดู....
“...คุณนอนพักเถอะ ผมจะดูทั้งสองคนเอง...”
“...ขอบใจ...” แค่กล่าวขอบคุณคนที่ลุกจากโซฟาฝั่งพักพิงมายืนข้างเตียงคนที่หลับไปได้ไม่นาน....
“...ถ้าคุณไม่พัก...เวลาซอฟื้น...จะไม่ได้เห็นหน้าคุณคนแรกนะถ้าเป็นอะไรไป...”
“.....................” ผมยอมที่จะหลับตาลง...ขยับผ้าห่มที่บัวเอามาให้...หลังจากที่มองช้างแดงคนน้องที่พูดกับผมไปด้วยมือก็ขยับผ้าห่มห่มให้พักพิงให้เรียบร้อย...
....นอนพักบ้างก็ดี....ไม่ใช่ว่าอยากจะสนองตอบร่างกายตัวเอง...แต่เผื่อ...ผมจะเจอซอในฝัน...และพาตัวกลับมาซักที...
“......................”
“.....คุณโอคะ...ตื่นได้แล้วค่ะ....”
“ อืม!..” สะดุ้งตื่นขึ้น ก่อนจะลุกจากโซฟา....อย่างแรกที่ทำก็คงไม่พ้นมองไปที่เตียงคนป่วย....
“......ซอ..........”
“......................”
“ ซอล่ะ! ซอไปไหน!!” ลุกจากโซฟาก่อนจะวิ่งเข้าไปหาเตียงสีขาวที่ไม่มีร่างของคนที่เคยนอนอยู่....หันมองคนอื่น ๆ รวมทั้งพักพิงที่ดูสีหน้าตื่น ๆ ที่ผมเสียงดัง....
“ คือซอ...”
“ ซอทำไม!!!” หัวสมองผมมีแต่เรื่องร้าย ๆ อยู่เต็มไปหมด....เครื่องช่วยหายใจถูกถอดแขวนอยู่ตรงหัวเตียง....ผ้าห่มถูกพับเป็นระเบียบ ผ้าปูเตียงตึง....ตวาดขึ้นเสียงดังกับคนที่อ้ำอึ้งกับคำถามผม...
“..ซออยู่นี่...”
“..................”
“...เสียงดังจังเลย.....”....ชะงักนิ่ง....นิ่ง...นิ่งจนแทบลืมหายใจ....แรงโอบกอดจากด้านหลังทำให้เซเพียงเล็กน้อย....หัวใจเริ่มเต้นเร็วขึ้นและเร็วขึ้น...เสียงที่คุ้นเคย...ผมก้มมองแขนเล็กที่โอบกอดมาด้านหน้า มือขาวยังมีสายน้ำเกลือแปะอยู่....ก่อนจะยกมือที่สั่นน้อย ๆ ขึ้นมาจับ
“ ทำไมต้องเสียงดังด้วย...ซอตกใจนะ...”
“................” กลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก เพราะก้อนบางอย่างที่เคยกักเก็บและกลืนมันลงคอหลายต่อหลายครั้งกำลังจ่อจุก...และมีแรงผลักดันมากกว่าทุกที จนน้ำใส ๆ กำลังเอ่อคลอที่ดวงตาผม....
...ตื่นแล้วสินะ....มิน่าล่ะ ผมถึงไม่ฝันถึงซอเลย....ที่แท้ก็หนีกลับมาแล้ว....
“ คิดเหมือนผมสินะ ว่าถ้าพวกเขาสองคนจะตื่นตอนที่เราหลับ ผมกับคุณควรจะนอนตั้งแต่แรก”
“...................” ยกยิ้มกับคำพูดช้างแดงคนน้องที่เดินเข้ามายืนข้างเตียงพักพิงที่มองผมอยู่...นั่นสินะ...แอบตื่นตอนพวกผมหลับทั้งสองคน...
“...เด็กดื้อ...ไปเที่ยวไหนมา...”
“ ไปหาคุณแม่มา...”
“...แล้วไม่รู้เหรอว่าพี่รออยู่...” แกะมือเล็กออก ก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับคนที่ผมคิดถึงที่สุด...ดวงตากลมโตมองผมอย่างอ่อนโยน...พร้อมกับน้ำตาที่คลอดวงตาไม่แพ้ผม....
“ ฮึก รู้ครับ..”
“ รู้แล้วทำไมมาช้า ฮะ เด็กซน” รับแรงโผกอดจากอีกคน...บัวที่ยืนยิ้มอยู่รีบจับหลักน้ำเกลือไว้...โอบกอดร่างเล็กไว้ให้สมกับความคิดถึง และห่วงใย....ปล่อยให้น้ำตาหยดลงบนกลุ่มผมนุ่ม...ความตื้นตันและดีใจมันอ่อล้นจนเก็บไว้ไม่อยู่....
...กลับมาแล้ว....กลับมาสู่อ้อมกอดของผมแล้ว....ดวงใจของพยัคฆราช...
....ผลจากการตรวจสภาพร่างกายพักพิงแขนด้านขวาหัก ต้องใส่เฝือก...ต้องคอยระวัง...หัวแตกเป็นแผลกว้าง....ส่วนคนที่ตื่นทีหลังกลับไม่สาหัสมาก...ทั้งที่แผลด้านนอกร่างกายเยอะกว่า...ขาที่ดูเหมือนว่าจะเดินยังไม่ค่อยสะดวกตั้งมีคนประคอง....มีรอยแผลลึกตรงลำคอ...ที่หมอบอกว่าเฉียดเส้นเลือดและหลอดลมไปแค่นิดเดียว...ยังมีหัวไหล่ที่ถูกกระจกบาดเลือดยังซึมอยู่....แต่ก็ยังอุตส่าห์ลุกจากเตียงทันทีที่ตื่น...ผิดกับพักพิงที่ยังลุกเดินเองไม่ได้เพราะที่ขามีรอยร้าวของกระดูก.....ที่หลับไปนานกว่าเพราะสภาพร่างกายที่บอบบางกว่าพักพิง....แต่เพราะเสียเลือดจากบาดแผล... เลยต้องมีสายน้ำบำรุงต่าง ๆ ระโยงระยางอยู่ข้างเตียง....
“ ซอ!”
“ พี่โซ!”
“ ดีใจจัง..ดีใจที่สุดรู้ไหม...” ผมมองซออ้าแขนรับอ้อมกอดพี่ชายคนโตของราชสีห์เกริกไกร....ตอนนี้ในห้องเต็มไปด้วยผู้คนที่มาเพราะได้ข่าวว่าซอฟื้นแล้ว....
“ ซอ..”
“ พี่ซัน..” พี่ชายทั้งสองคนที่มาทีหลังโอบกอดน้องชาย...ท่าทางขึงขังที่ใคร ๆ เห็นกลับอ่อนโยนเมื่อยู่กับน้องชาย หน้าตามีแววกังวลฉายอยู่ คงเพราะเรื่องพ่อตัวเองที่ยากต่อการจัดการและตัดสินใจ....
...ความรู้สึกคงเหมือนตายทั้งเป็นสินะ...ที่พ่อแท้ ๆ ตั้งใจจะฆ่าน้องชายสุดที่รัก....แต่ทุกอย่างมันก็ขึ้นอยู่กับเวรกรรม...พ่อทำลูกรับ มันเป็นบ่วงกรรมที่มีมาช้านาน....
“ หมอบอกว่า...พักอีกสองวันก็กลับบ้านได้แล้วครับ ส่วนพักพิงต้องเข้าเฝือกแขนขา...”
“..อืม...คงต้องดอรปเรียนก่อนทั้งสองคนจะว่าไง เพราะอยากจะให้รักษาตัวกันก่อน” คุณพ่อพูดขึ้นหลังจากการ์ดคนสนิทเดินเข้ามารายงาน...เจ้าสัวพยัคฆราชตื่นเต้นกว่าใครหลังจากที่เข้าวัดไปไหว้กระดูกน้องสาวตัวเองเพื่อให้คุ้มครองหลานชาย....
“...อืม...แล้วต่อซอครับ...”
“ ซอก็แล้วแต่คุณพ่อครับ....แต่ซออยากไปพักผ่อนที่บ้านสวน...ได้ไหมครับ”
“ ได้สิ...ตามใจ...แล้วพักพิงล่ะ”
“..ผมก็จะไปกับซอครับ...”
“..ผมก็จะไปด้วย...”
“.........................” พักพิงเหล่ตามองคนที่ยืนอยู่ข้างกัน...แต่ก็ไม่พูดอะไร.
....ผมว่างานนี้บ้านสวนต้องแตกเพราะจำนวนคนแน่ ๆ...
........................................
........................................
P_ ซอ
ตอนนี้พวกเราอยู่ที่บ้านสวน โต๊ะไม้ยาวถูกจับจองไปด้วยบุคลากรที่ตามติดกันมาหลังจากที่ผมกับพี่พิงพักฟื้นที่โรงพยาบาลต่ออีกสี่วัน พวกพี่ก็วนเวียนมาเยี่ยมตลอด..เจ้าสัวศรันย์ถูกฝากขังและกำลังถูกดำเนินคดีโดยราชสีห์เกริกไกรไม่มีใครยื่นมือเข้าไปยุ่งปล่อยให้เป็นไปตามกฏหมายที่มีทั้งพยานและหลักฐาน...พี่โซบอกว่าซูกัสดูสงบลงและขอย้ายไปเรียนต่างประเทศตั้งแต่วันที่เจ้าสัวศรันย์ถูกจับ ......ถึงวันกำหนดต้องออกจากโรงพยาบาลทุกคนก็ไปรับ....นั่งรถยาวจากโรงพยาบาลมาบ้านสวนกันทุกคนเพราะดูเหมือนว่าจะเตรียมการณ์กันไว้แล้ว...เท่าที่เห็นตอนนี้ก็มี ผม..พี่โอ...และ..
... พี่พิงที่ยังมีเฝือกที่แขนอยู่ ....พี่โฟนที่นั่งไม่ห่างพี่พิง...ไม่อยากจะเชื่อว่าพี่พิงจะเปิดใจได้มากขนาดนี้ แต่เท่าที่บัวเล่าพี่โฟนก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร...ตอนนี้เอาใจซะจนพี่พิงเริ่มจะเขม่นเพราะรำคาญ….
...พี่ไซน์กับพี่ฟอยก็เดินไป ๆ มา ๆ แถวนี้เพราะพี่ชายผมก็ชื่นชมกล้วยไม้ไม่น้อย...ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองคนจะเริ่มจากเพื่อนกันก่อน...เพราะตลอดเวลาตั้งแต่เกิดเรื่องจนตอนนี้พี่ฟอยคอยอยู่ข้าง ๆ พี่ไซน์เสมอ
...ตอนนี้ราชสีห์เกริกไกรกำลังมีข่าวว่าอยู่ในยุคอับปาง...ตอนแรกก็ไม่สบายใจ....แต่พอได้คุยกับพี่ ๆ ถึงรู้ว่าทุกคนไม่ได้ซีเรียสอะไร...ผมคิดว่าต้องมีบ้างที่คิดแต่ทุกคนไม่อยากให้ผมไม่สบายใจ....แต่วันนี้ได้เห็นทุกคนยิ้มให้กัน...ถึงได้รู้ว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แค่มีใครซักคนหรือซักกลุ่มที่พร้อมจะอยู่เคียงข้าง แค่นี้เรื่องใหญ่โตก็เล็กลงได้....
“ อย่าเยอะได้ไหม”
“ใครเยอะ” อันนี้พี่โซกับพี่ว่าน...เอ็ดกันไว้เรื่องการดื่ม...เพราะพี่หมอว่านเป็นคนที่รักษาสุขภาพที่สุด...
“ ทานเยอะ ๆ นะอร่อยมาก..”
“เดี๋ยวปลาอ้วนนะ” อันนี้พี่ปลากับพี่ซันทั้งสองคนเลื่อนงานแต่งออกมาก่อนเพราะเรื่องวุ่นวายในบ้าน...มีกำหนดคืออีกสองเดือนข้างหน้า..
“..ครับเจ้าสัว...คุณอาทิตย์ฝีมือดีมากเลย...” เสียงคุณโต้คุยกับเจ้าสัวถึงคนที่กลับไปดูแลสวนตัวเองแล้วหลังจากที่จัดการเรื่องกล้วยไม้เสร็จ....
เยอะมากจริงๆ มันครึกครื้นซะจนข้าวปลาอาหารที่วางบนโต๊ะค่อย ๆ ลดลง...เสียงคุย เสียงประชดประชัน ดังอยู่ระเรื่อย....ความสุขที่มีมันอบอวลไปทั่วบริเวณ ไม่มีแบ่งแยกระหว่างตระกูล ไม่มีใครใหญ่กว่าใคร...มีแต่....คนรักกัน....
...ผมมีความสุขจัง....
“ สวยไหมครับ”
“สวยจัง” หันตัวตามแรงโอบกอดจากด้านหลัง หลังจากเฝ้ามองสวนกล้วยไม้จากระเบียงในห้อง...ทุกห้องในบ้านเต็มหมด...แม้กระทั่งโซฟาด้านล่างก็มีคนจับจอง...ก็คนสร้างบ้านหลังนี้ไม่คิดว่าวันนึงจะมีแขกเยอะแยะขนาดนี้....ดื่มกันจนเมาหมด....เมาเพราะความสุข และเมาเพื่อลืมบางสิ่งที่ยังค้างใจเมื่อตื่นขึ้นก็จะพบเจอแต่สิ่งดี ๆ...พวกพี่พิง พี่ไซน์ พี่ว่าน เลยจับจองห้องข้างบนกัน...ส่วนพวกที่เหลือก็ปล่อยให้นอนข้างล่างเพราะไม่มีใครแบกใครไหว...เหลือแค่พี่โอที่ไม่ค่อยดื่มเท่าไหร่....
“..ฟอด! รักนะครับ...รักมาก..”
“..................” จับแขนแข็งแรงที่กอดรอบเอวตัวเอง ก่อนจะเงยหน้าไปส่งยิ้มให้คนที่กระซิบคำหวานข้างหู พร้อมกับขโมยหอมแก้มผมไปฟอดใหญ่...
“ ...รักพี่ไหม....”
“...รักสิครับ...”
“ ชื่นใจจัง...ตอนที่ซอหลับอยู่...พี่กลัว...กลัวมากว่าว่าซอจะไม่ตื่น...คิดสารพัด...ว่าถ้าซอไม่ตื่นพี่จะทำยังไง...จะอยู่ต่อไปได้ยังไง..”
“..ต้องตื่นสิ...ซอไม่ตายหรอก...เพราะหัวใจซอ..ฝากไว้กับคน ๆ นี้...” ผมหันตัวไปเผชิญหน้ากับคนที่โอบกอด พร้อมกับยกมือขึ้นจิ้มที่อกข้างซ้ายของคนตรงหน้า....ไม่รู้หรอกว่ารักแค่ไหน...ก็แค่...รักที่สุด...
“..สัญญาสิ...ว่าจะไม่จากพี่ไปไหน...”
“..ไม่ครับ..ซอไม่สัญญา..”
“..ทำไมล่ะ...” ...พี่โอมองหน้าผมหลังจากที่ยกมือที่จิ้มอกตัวเองไปจูบเบา ๆ สีหน้าบ่งบอกว่าไม่เข้าใจที่พูด...
“...ทำไมต้องสัญญา...คำสัญญาไม่ได้หมายความว่าจะทำได้...แต่สำหรับซอ..แค่ทำทุก ๆ วันที่ยังหายใจให้ดีที่สุด...ถ้าตราบใดที่พี่โอยังต้องการซอ....ซอก็ไม่ไปไหนทั้งนั้น...”
“...ครับพี่ต้องการซอ...ต้องการตลอดไปจนกว่าพี่จะหมดลมหายใจ...”
คำรักแผ่วเบา กับสัมผัสจากริมฝีปากนุ่มที่หน้าผาก...แค่นี้ก็พอ...จากคนนึงที่ไม่มีใครอยากรัก...กลับกลายเป็นคนที่ถูกรัก...มันมีความสุขอย่างนี้นี่เอง...ยิ่งถ้าคนที่รักเรา เป็นคนที่เรารัก...มันจะมีอะไรสุขกว่านี้...ถึงแม้ว่าความรักจะทำให้เจอะเจออะไรมากมายแต่สุดท้าย ถ้ามั่นคงละซื่อสัตย์...มันก็ยากที่จะทุกข์...
ดวงจันทร์ดวงเป็นพยาน ดวงดาวเป็นสักขี ท้องฟ้าที่กว้างใหญ่เป็นดั่งร่มเงา...หิ่งห้อยแมลงน้อยใหญ่ที่ส่งเสียงเหมือนกำลังจะอวยพร...ทุกสรรพสิ่งศักดิ์สิทธิ....อวยพรให้คนที่รัก...มีรักที่ยั่งยืน...
ราชสีห์เคียงคู่พยัคฆา อสุรามอดม้วยดับสูญ
พฤกษาใหญ่กู่ร้องเกื้อกูล เทวาเพิ่มพูน เทพไท้อวยพร
แสงตะวันป่าใหญ่แดงฉาน ก่อเกิดกาลปรองดองสองแซ่
ดังสายธารไหลรวมเป็นสันแคว ทุกปวงภัยพ่ายแพ้แก่...รักจริง...
~End~
Talk…. จบแล้วค่ะ...ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันมาตลอด...จนกระทั่งจบ...ตอนพิเศษเป็นคู่ๆ น่าจะมีแต่ไม่การันตีว่าเมื่อไหร่...เพื่อสะดวกในการติดตามผลงานเรื่องต่อไป...หรือแม้แต่อัพเดทตอนพิเศษก็เชิญแอ๊ดกรุ๊ปกันเอาไว้ไม่เสียหลาย...ปีใหม่แล้วก็ขอให้ร่างกายแข็งแรงกันทุกคนนะคะ
…ผลงานเรื่องนี้...ถ้ามีข้อบกพร่องหรือขาดตอนยังไง ขออภัยด้วยเพราะคนเขียนก็ไม่ใช่มือโปร อาศัยแค่ความชอบ...หวังว่าทุกคนจะชอบนะคะ...ขอบคุณทุกเมนท์ ทุกบวก ทุกเป็ด ขอบคุณทุกข้อติติง และชมชอบ....เรื่องนี้จบได้เพราะกำลังใจจากทุกคนค่ะ...ฝากติดตามผลงานเรื่องต่อไปด้วยค่ะ ขอว่าง ๆ แล้วจะเริ่มคิดพล็อต...และหวังว่าทุกคนจะติดตามค่ะ...
หัวข้อ: >>เชลยหงส์ กรงพยัคฆ์ << The End~ ความสุขของคนรักกัน _ 03/01/2557 P.52 (อ่าน 552441 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก