หมอ(โดน) ฟัน ตอนที่ 47
ผ่านมา 3 วันแล้วที่ผมอยู่ภายใต้การควบคุมของพี่คิล ตลอดสามวันมานี้ผมไม่คุยกับพี่คิลสักคำ จะส่งผ่านข้อความผ่านทางริคตลอดเพราะริคเป็นคนตามผมและคอยรายงานความเคลื่อนไหวทุกอย่างของผมให้กัยพี่คิลฟัง ว่าผมทำอะไร ไปไหนกับใคร คุยกับใคร ผมโดนยึดทุกอย่างแม้แต่โทรศัพท์ถ้ามีเรื่องอะไรติดต่อผ่านริค โซเชียลก็เล่นไม่ได้เพรี่คิลสั่งบล็อกทุกทางที่ผมสามารถติดต่อกับฟิกได้ พูดถึงฟิกแล้วก็พาลน้ำตาจะไหล คิดถึง คิดถึงมาก คิดถึงที่สุด
“วันนี้คุณคิลมีนัดกับลูกค้าคนสำคัญ อาจจะกลับมาไม่ทันทานข้าวเย็น” เสียงริคดังขึ้น ผมที่นั่งเหม่อก็พยักหน้ารับนิ่งๆ รับรู้แต่ไม่สนใจ
“อาจจะกลับดึกมาก ไม่ก็เช้าพรุ่งนี้” ริคพูดขึ้นอีก ผมก็ยังคงนิ่ง วันนี้วันศุกร์ปกติผมต้องไปนั่งเฝ้าฟิกไม่ก็ฉายฝ่ายฉาก อีกไม่กี่วันละครเวทีก็จะทำการแสดงแล้ว ผมหวังลึกๆว่าจะได้ไปดูฟิก แต่เป็นแบบนี้ผมจะไปได้ไหม ติดต่อปู่กับแม่ไม่ได้เลย ตัวช่วยก็ไม่มี
“อย่าร้องคนดี” ริคเดินเข้ามากอด ผมร้องไห้ซบที่อกริค ไม่ไหวแล้วความเข้มแข็งที่ผมพยายามสร้างมาตลอด
“ฮือ ริค เกลคิดถึงฟิก อึก คิดถึงใจจะขาดแล้ว ฮือๆๆ” ผมพรั่งพรูความในใจออกมา สะอื้นไห้จนตัวโยน ริกได้แต่ยกมือลูบหัวผม
“ก็ไปหาซิ” ริคพูดขึ้น ผมชะงักไปนิด เงยหน้ามองริดแววตางุนงง
“หมายความว่าไง” ผมถามเสียงสั่นระรัว เช็ดน้ำตามีแสงสว่างนิดๆในโลกที่มืดมนของผม
“ทำตัวดีๆ คืนนี้อาจจมีเซอร์ไพรส์” ริคบอกยิ้มๆขยิบตาให้ผม
“จริงๆนะ ไม่หลอกเกลนะ” ผมพูดเสียงสั่น ระงับความดีใจแทบไม่อยู่
“พี่เคยหลอกเกลหรือไง บอกแล้วใช่ไหมว่าให้รอ เดี๋ยวโอกาสมันก็มา” พี่ริคลูบหัวผมบอกเสียงอ่อนโยน ผมนี้แทบจะกระโดดตัวลอยโลกผมสว่างว๊าบทันที
“รักริคที่สุด” ผมโผกอดริคยิ้มทั้งน้ำตา อย่าน้อยผมก็มีริคที่อยู่เคียงข้าง เพราะริคเคยป็นคนดูแลผมตอนที่เรียนอยู่ต่างประเทศ ก่อนจะโดนดึงตัวให้มาช่วยงานพี่คิล เรื่องฟิกก็คอยสืบให้ ว่าเป็นยังไงบ้าง แต่ริคห้ามให้ผมติดต่อกับฟิกฟังแค่ข่าวก็พอ ตอนแรกก็ดื้อไม่ยอมอยากจะส่งจดหมายให้ฟิก แต่ริคบอกว่าถ้าพี่คิลรู้ผมจะไม่เหลืออะไรเลย
“แล้วจะทำไง” ผมถามขึ้น สีหน้าหนักใจ แล้วผมจะออกไปยังไงหละ ถึงพี่คิลไม่อยู่ก็สั่งให้ลูกน้องจับตาดูผมอยู่ดี
“เชื่อมืออดีตพี่เลี้ยงคนนี้ซิ แต่ตอนนี้ทำตัวให้เหมือนเดิม อย่ามีพิรุษโดยเฉพาะแววตาดีใจระริกแบบนี้” ริคยิ้มล้อๆยีหัวผมจนยุ่งไปหมด
“เกลจะรอนะ” ผมพยักหน้ากุมมือริคแน่น แล้วริคก็เล่าเรื่องฟิกให้ฟังว่าวันนี้ทำอะไรบ้าง มีชะนีนางไหนมาฉวยโอกาสบ้างตอนที่ผมไม่อยู่ แต่ก็แปลกใจนิดๆที่ไม่มีข่าวว่าผมกับฟิกเลิกกัน
“วันนี้พี่มีนัดกับลูกค้า” พี่คิลพูดขึ้นเมื่อเห็นผมเดินลงมาจากห้องเพราะตั้งแต่มาอยู่บ้านนี้กลับจากม.ผมก็ขังตัวอยู่แต่ในห้องจะออกมาเฉพาะเวลาทานข้าว
“จะพาเกลไปด้วย” ผมชะงักขาที่จะก้าวเข้าครัว หัวตาร้อนผ่าว ไม่นะ
“ไม่ไป” ผมบังคับไม่ให้เสียงสั่นตอบกลับ
“ต้องไป” บอกนิ่งๆ ยกกาแฟขึ้นดื่มไม่ได้จะสนใจผมเลยว่ารู้สึกยังไง
“อย่ามาบังคับ” ผมดื้อเพ่ง ยังไงก็ไม่ยอม
“คำสั่งต่างหากละ” เงยหน้ามองผมนิ่งๆ สีหน้าเรียบเฉย ให้ตายเถอะ
“พี่คิล!!” ผมเรียกเสียงดัง หอบหายใจถี่ โกรธจนความคุมตัวเองไม่อยู่ ทำไมนะ ทำไมต้องทำแบบนี้จะกีดกันไปถึงเมื่อไหร่
“อย่าคิดมาสั่งเกลอีก ต่อให้เอาปืนมาจ่อหัวเกลก็ไม่ไป เกลยอมมามากพอแล้ว ต่อไปนี้อย่าหวัง” ผมบอกเสียงเข้มจ้องพี่คิลตาแดงก่ำ ก่อนจะสะบัดตัวเดินขึ้นห้องไป
“ฮือๆๆ ฮือๆๆๆ ใจจะขาดแล้ว” ผมทิ้งตัวลงที่นอนร้องให้น้ำตาแทบจะเป็นสายเลือด ความหวังพังทลาย ผมนอนร้องไห้จนกลับไป
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“อือ”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“จะนอน!!” ผมตะโกนบอกเอาผ้าห่มคลุมหัวไม่รับรู้สิ่งใดๆทั้งสิ้น
แอ๊ด กริ๊ก
“ถ้าจะมาบังคับออกคำสั่ง บอกเลยว่าไม่มีทาง ออกไปซะ” ผมบอกกำผ้าห่มแน่น กลัวอีกฝ่ายบังคับลากไป
“แต่พี่จะบังคับให้เกลออกจากผ้าห่ม” พร้อมกับแรงโถมตัวกอดผมแน่น ผมนิ่งค้าง ผมคงฝันไปแน่ๆ ไม่มีทางที่....
พรึ่บ
“ฮึก” ผมตวัดผ้าห่มออกพร้อมกับเผชิญหน้ากับคนตรงหน้า แค่ได้เห็นน้ำตาผมก็ไหล ผมถลาเข้ากอดทันที
“คิดถึงจัง” ฟิกกระซิบข้างหูพร้อมกับจูบเบาๆ
“ฮือๆๆ เกลก็คิดถึงพี่ ฮึก ฮือๆ” ผมบอกเสียงสะอื้น ทั้งดีใจ ทั้งอึ้ง ทั้งเสียใจ มันปนเปไปหมด
“เกลไม่ได้ฝันไปใช่ไหม” ผมจ้องหน้าฟิกถามอย่างเลื่อนลอย ถ้าเป็นฝันมันเป็นดีที่สุดที่เคยมีมา
“เหมือนฝันหรือเปล่า ตื่นได้แล้วคนดีของพี่ พี่อยู่ตรงนี้ไม่ใช่ฝันแน่นอน” ฟิกผละจูบจากผมถามยิ้มๆลูบแก้มเช็ดน้ำตาผม
“ฮืออออ ฟิก” ผมโผเข้ากอดอีกรอบ ดีใจ ดีใจที่สุด
“โอ๋ๆ อะไรกันไม่เจอหน้ากันไม่กี่วัน เมียพี่กลายเป็นคนขี้แยแล้วไง” ฟิกลูบหัวจูบขมับปลอบ แต่ผมก็ยิ่งแต่ร้องหนักขึ้น
“ก็ดีใจอะ ฮึก นึกว่าพี่จะทิ้งเกลแล้ว ไม่มาหาเกลที่เกลพูดไปแบบนั้น ฮือๆๆๆ” พูดไปก็อยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ขาดที่พูด ‘คำนั้น’ ออกมา
“ไม่หรอก ต่อให้เอาปืนมาจ่อหัวพี่อีกรอบพี่ก็จะไม่ทิ้งเกลและจะไม่พรากจากกัน” ฟิกดันผมสบแววตาจริงจัง
“จริงๆนะ สัญญา” ผมเช็ดน้ำตายื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้า
“ครับ สัญญา” ฟิกเกี่ยวก้อยพร้อมกับจูบที่หน้าผากผม ทุกครั้งที่สัญญาเราจะทำแบบนี้เสมอ
“เกลขอโทษนะที่..”
“ชู่...ช่างมันเถอะ” ฟิกยกนิ้วเตะปากผมส่ายหน้าไม่ต้องพูดถึงมันอีก ผมยิ้มให้ฟิกซบอกกอดเอวฟิก
“แล้วมาที่นี่ได้ไง” ผมถามอย่างนึกได้
“มีตัวช่วย”
“ริคเหรอ” ผมถามตาโต ฟิกพยักหน้ายิ้มๆ
“เขาอธิบายให้พี่ฟังทุกอย่างและบอกให้พี่ใจเย็นๆ อย่าบุ่มบ่าม รอจังหวะและโอกาส” ฟิกตอบสอดมือประสานกับผมแล้วบีบเบาๆ
“แล้วเราจะทำไงดี เกลไม่อยากแยกจากพี่นานๆ” ผมถามเสียงสั่นๆ นึกถึงว่าต้องอยู่ห่างกันใจก็เจ็บแปล๊บๆ
“ไม่ต้องทำอะไร อยู่เฉยๆ ไม่ต้องต่อต้านอะไรทั้งนั้น เดี๋ยวมันก็ดีเอง เชื่อพี่นะ” ฟิกลูบหัวผมเบาๆ
“ตะ แต่..”
“ชู่ ไม่ต้องกลัวครับ เกลได้ไปดูละครพี่แน่นอน และจะได้อยู่ด้วยกันอีกครั้งตลอดไปไม่มีแยกจากกันเป็นครั้งที่สอง พี่สัญญา” ผมเงยหหน้ามองฟิก จ้องหน้าฟิกอย่างค้นหาก่อนจะค่อยๆโน้มหน้าจูบฟิก ฟิกก็เปิดปากสอดลิ้นเข้ามาตอบรับผม เราจูบกันไม่รู้ว่านานแค่ไหน รู้แค่ว่ายิ่งจูบยิ่งรู้สึกโหยหา
“รออีกนิดนะ แล้วทุกอย่างจะดีขึ้น” ฟิกผละออกมาเมื่อเห็นว่าผมเริ่มหายใจไม่ทันและเช็ดที่มุมปากผม
“อือ เกลจะรอ แต่อย่าให้นานนะ เกลคิดถึงพี่” ผมพยักหน้าตาเยิ้มบอกเสียงอ้อน
“ครับ พี่ไม่ให้เมียพี่รอนานหรอก แค่ 3 วันไม่ได้กอดเกล จูบเกล รักเกล ใจจะขาดแล้ว ตรงนี้พี่จะระเบิดวันละหลายๆรอบ” ฟิกบอกหื่นๆพร้อมกับจับมือผมไปว่างที่ ‘ตรงนั้น’ แล้วบีบเบาๆ
“บ้า ทะลึ่ง” ผมว่าหน้าแดง ก้มหน้างุดแต่ตาก็แอบชำเลืองมองดู ‘ตรงนั้น’ อ๊ากก อารมณ์หื่นเข้าครอบครองงงง
“อ๊า อยากกอดเกลจัง” ฟิกบอกเสียงหื่นๆ เชยคางผมให้สบตาที่เต็มไปด้วยความต้องการ หื่นไม่แพ้กัน
“ก็...กะ กอดซิ” ผมบอกเสียงแผ่วโถมตัวเข้ากอดฟิก พูดเองอายเอง
“ถ้ามีเวลาเสร็จพี่ตั้งแต่โผล่หน้าออกจากผ้าห่มแล้ว” บอกแล้วขมติ่งหูผมเบาๆแล้วไซร้ลงมาเรื่อยๆ
“อย่าบอกว่าแอบหนีกองมา” ผมถามพร้อมกับเงยหน้าเปิดทางให้ฟิกเต็มที่ ไม่ค่อยจะสงวนตัวเลย
“ไม่เกินชั่วโมง บอกว่าจะขอสงบสติอารมณ์และทำอารมณ์ แล้วก็หนีมาที่นี่” ฟิกบอก ผลักผมลงที่เตียงเริ่มซุกไซร้ต่อ
“อ๊ะ อืม นิสัยไม่ดี อ๊า” ผมว่าฟิกก่อนจะโดนดูดที่ยอดอกแรงๆ
“ตั้งนานแล้วละ” ฟิกผละจะยอดอกผมเงยหน้าสบตาผม
“พี่รักเกลนะ รักมาก” ฟิกไล้นิ้วที่แก้มผมก่อนจะก้มลงมาจูบ เป็นจูบที่หวานอ่อนโยน ซาบซ่านบ่งบอกความรู้สึกฟิกทั้งหมดจากจูบนี้ ผมก็จูบกลับด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มี
“เกลก็รักฟิก รักมากที่สุดเหมือนกัน” ผมบอกเสียงสั่นเครือ ประคองหน้าฟิกเช็ดน้ำตาและยิ้มให้
“ไม่อยากจากเกลเลย” ฟิกบอกเสียงเศร้า บีบมือผมแน่น
“เหมือนกัน เวลาผ่านไปเร็วจังเนอะ” ผมบอกยิ้มๆ ฟิกคว้าผมจูบอีกครั้งแต่แค่เอาปากแตะกันเฉยๆไม่ได้รุกล้ำ
“เจอกันวันแสดงละครพี่นะ วันนั้นจะเป็นวันสุดท้ายที่เราอยู่ห่างกันแบบนี้” ฟิกบอกหนักแน่น ยิ้มอ่อนโยนมาให้
“อื๊อ อย่าลืมมารับเกลนะ” ผมก็ยิ้มตอบฟิก กลั้นน้ำตาอย่างเต็มที่ แม้จะจากกันแค่ชั่วคราวแต่ก็อยากจากกันด้วยรอยยิ้ม
“ครับ พี่สัญญา” ฟิกเกี่ยวก้อยและจูบที่หน้าผากผมอีกครั้ง ผมนั่งมองฟิกที่ค่อยๆเดินจากไปที่ประตูผมยิ้มให้และพยักหน้า ฟิกยิ้มให้อีกครั้งก่อนจะออกจากห้องผมไป
“ฮืออออ” ผมฟุ่บหน้ากับหมอนทันที แม้ใจจะอยากรั้งไว้สักแค่ไหนก็ต้องห้ามใจ ฟิกบอกให้รอก็จะรอ สักวันเราต้องได้อยู่ด้วยกัน
“เจอเขาแล้วทำไมยังร้องไห้ หื้ม” เสียงริคดังขึ้นพร้อมๆกับมือลูบหัวผมปลอบเบาๆ
“ฮึก ดีใจ” ผมบอกเสียงสะอื้น
“หือ?? ดีใจก็ต้องยิ้มซิ ร้องไห้ทำไม”
“ไม่รู้ อยู่ๆน้ำตามันก็ไหล พยายามแล้ว ยิ้มทั้งน้ำตาไง” ผมส่ายหน้าก่อนจะแหวใส่ริคที่แกล้งผม
“ฮ่าๆ ค่อยสมเป็นเกลคนเดิมหน่อย น้ำตาไม่เหมาะกับคนอย่างเกลหรอก” ริดบอกเช็กน้ำตาให้ผมส่งยิ้มมาให้
“ขอบคุณนะริค ขอบคุณจริงๆ” ผมโผกอดริคก็กอดตอบพร้อมกับโยกไปมาเวลาผมร้องไห้หรือเสียใจ ริคจะปลอบผมแบบนี้ตลอดเวลาอยู่กันสองคน ไม่มีคำว่าเจ้านายลูกน้อง มีแต่พี่กับน้อง
“แล้วริคพาฟิกมาได้ไง” ผมร้องไห้และกอดริดจนพอใจก็ถามเรื่องที่ข้องใจทันที ฟิกผ่านคนของพี่คิลมาได้ยังไง ถ้าปลอมตัวเข้ามาทำไมไม่มีใครสงสัย คนพี่คิลถูกฝึกมาดีๆทั้งนั้น หูตาไวเป็นเลิศ
“ความลับ” ริคบอกยิ้มๆ ส่ายหน้าไปมา
“ง่ะ” ผมย่นหน้างอนๆ
“เอ้า ลุกได้แล้ว ไปทานข้าวกัน เมื่อเย็นไม่ได้ทานไรเลยนี่ก็ดึกแล้วทานสักนิดจะได้มีแรงสู้กับนักฆ่า”
“ครับผม” ผมตะเบ๊ะท่ายิ้มทะเล้นๆ ริคส่ายหัวให้กับความบ้าบอของผมก่อนจะจูงมือผมไปกินข้าว พูดแล้วก็หิวขึ้นมาทันที
“ฮู้ มีแต่ของโปรดเกลทั้งนั้นเลย ริคทำเหรอ” ผมถามเมื่อเห็นอาหารบนโต๊ะที่เป็นของโปรดของผมทั้งหมด
“ส่วนหนึ่ง” ริคตอบพร้อมกับยกจานสเต็กมาให้ ผมคิ้วขมวดกับคำตอบ
“ทำแค่เสต็ก ที่เหลือคิดเอาเอง” ริคตอบนิ่งๆอย่างกลั้นขำ ผมนี่อึ้งไปแล้ว รีบชิมยำตรงหน้าทันที ตามด้วยสปาเก็ตตี้
“อิอิ จริงๆด้วย คิดถึงรสอาหารแบบนี้จัง” ผมยิ้มแฉ่งเมื่อชิมทุกอยากบนโต๊ะแล้ว ฟิกเป็นคนทำชัวร์ๆ ผมกินไปยิ้มไป มีความสุข ฮี่ๆ
“กินด้วยกันซิริค” ผมชวนริคที่เอาแต่ยืนมองผมนิ่งๆ รู้ว่าพยายามกลั้นขำแค่ไหน
“นึกว่าจะไม่ชวน อยากรู้เหมือนกันว่ากินแล้วจะยิ้มกว้างหน้าบานเป็นจานดาวเทียมไหม” ริคว่าขำๆ ปล่อยก๊ากทันที มิวายแซวอีก
“แซวนะริค เดี๋ยวไม่ให้กินซะหรอก” ผมว่าให้ แต่หน้านี่บานอย่างที่ริคว่าแหละ
“คนของเหมราชพูดคำไหนคำนั้น ไม่ใช่ไง” ริคเก๊กเสียงเข้ม แล้วย้อนถามผม
“ริค เชอะ” ผมค้อนให้ ก่อนจะลงมือกินทุกอย่างบนโต๊ะ เป็นมื้อแรกที่ผมไม่ต้องฝืนกิน กินอย่างมีความสุข มีเสียงหัวเราะ ไม่ซึมกะทื่อเหมือนกันก่อนๆ ผมกับริคกินไปคุยกันไปหยอกล้อกันบ้าง ห้องอาหารวันนี้มีแต่เสียงหัวเราะ ซึ้งผมก้หวังให้เป็นอย่างนี้ต่อๆไปและตลอดไป
***************************
“หน้าตาดูมีความสุขจริงนะ” พี่คิลถามขึ้น ผมคงจะมีความสุขจริงๆแหละผ่านมาหลายวันแล้วตั้งแต่ฟิกมาหาผมและไม่ได้ติดต่อกันอีก มีแค่ข้าวกล่องฝากมากับริคเป็นบางครั้งเท่านี้ผมก็ถือว่าดีที่สุดแล้ว อีกอย่างเพราะ ‘สัญญา’ ที่ฟิกไว้ให้ด้วยแหละผมถึงมีความสุขแบบนี้
“ไม่เกี่ยวกับพี่” ผมปรายตามองพี่คิดนิดๆแล้วอ่านหนังสือต่อ
“หึหึ” พี่คิลนั่งตรงข้ามมองผมนิ่งๆ
“วันนี้ไม่ออกไปไหนไง” วันนี้บ่ายผมว่างตอนแรกว่าจะแว่บไปหาฟิกแต่กลัวโดนจับได้แล้วพรุ่งนี้จะอดไปดูละครเวทีฟิกรอบแรก นัดกับริคเรียบร้อย ดังนั้นวันนี้ต้องทำตัวดีๆ ไม่ดื้อ ไม่ต่อต้าน น้องเกลจะเป็นเด็กดี
“ถ้าออกโดยไม่มีคนของพี่ตามเกลก็จะออก” ผมบอกนิ่งๆ ตามองที่หนังสือก็จริงแต่ไม่มีสมาธิเลย ใจมันวอกแว่กตลอดเวลา
“แล้วก็ไปหามัน” ถามเสียงเยาะ น้ำเสียงแบบนี้จะได้ยินเสมอเมื่ออีกฝ่ายคิดทำการบ้างอย่างแต่ไม่เป็นผลสำเร็จ
“ใช่”
“งั้นก็อยู่บ้านนี้หละ” พี่คิลเรียบๆบอกกอดอกเอนหลังสบายๆ
“เหอะ”ผมวางปากกาแรงๆจ้องหน้า พี่คิลเลิกคิ้ว
“เดี๋ยวพี่ให้คนไปรับเพื่อนเรามาอยู่เป็นเพื่อน แก้เบื่อ” พี่คิลถอนหายบอก ผมกรอกตาไปมาแล้วถอนหายใจบ้าง
“เพิ่งรู้ไงว่ามัน ‘น่าเบื่อ’ ” ผมเน้นหนักใส่แล้วก้มอ่านหนังสือต่อ ไม่ได้ๆ ห้ามโวยวายห้ามอาละวาด
“พี่อ่อนให้ ก็อย่าดื้อให้มันมากนัก” พี่คิลบอกเสียงเนือยๆยกมือยีหัวผมแต่ผมปัดออก ผมปิดหนังสือกอดอกจ้องหน้าพี่คิลตีหน้านิ่งๆ
“นี่อ่อนแล้ว เกลไม่เข้าใจพี่จะอะไรกับเกลนักหนา ชีวิตเกลนะเกลจะคบกับใครรักใครมันก็เรื่องของเกล เกลโตแล้วชีวิตเกลเกลตัดสินใจเอง” ผมถามเรียบๆจ้องพี่คิลเขม็ง ขอสู้สักหน่อยเถอะ
“เกลยังเด็กในสายพี่เสมอ ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีก็ตาม” พี่คิลสบตาผมแม้จะดูแข็งกร้าวแต่ก็แฝงความอ่อนโยน
“แต่เรื่องนี้มันอยู่ในการตัดสินใจของเกลนะ ขอร้องเถอะเกลรักฟิกจริงๆ พี่คิลไม่รู้หรอกว่าอยู่ห่างกับคนที่รักมันทรมานแค่ไหน” ผมพูดขอร้องแกมอ้อน หวังให้พี่คิลตกหลุมพรางที่ผมขุดไว้
“ทำไมพี่จะไม่รู้”
“อะไรนะ” ผมถามเมื่อได้ยินไม่ชัด พูดอะไรในลำคอใครจะไปรู้
“เปล่า” หยักไหล่สเหมือนไม่มีเรื่องอะไร ผมหรี่ตามอง
“เอาเป็นว่าพี่ยังไม่อนุมัติ จบนะน้องรัก” พี่คิลบอกพร้อมกับจิ้มหน้าผากจนผมหงายเงิบ
“แต่ชั้นอนุมัติวะเฮ้ย” อยู่ๆฟ้าก็ผ่ากลางแดดเปรี้ยงๆยามบ่ายแก่ๆ
*******************************
มาแล้วววววววววววววววววววววว
บอกเลยเขียนบทโศกกาไม่เป็น เพราะไม่ชอบอะไรที่ทำให้ตัวเองสะเทือนอารมณ์
นิยายเราใสๆ น่ารัก เบาสมองงงงง
อยากรู้ว่าฟ้ามันผ่ากลางวันแสกๆได้ด้วยเหรอ????
หัวข้อ: ช่วยด้วย...หมอ(โดน)ฟัน ตอนพิเศษ ภาคอนาคต P.62 (ลงต้ังแต่ 14/09/57 ลืมเปลี่ยนหัว) (อ่าน 797051 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก