ณ ไนต์คลับแห่งหนึ่ง
เสียงจ้อกแจ้กจอแจกดังพร้อมๆกับเสียงเพลงที่ดีเจสวมเฮดโฟนอันโตแนบหัวกำลังเล่นเพลงอย่างเมามัน รอบๆพื้นที่เต็มไปด้วยผู้คนหลายหลายเพศและหลายเชื้อชาติ ส่วนมากจะเป็นคนในประเทศนี้
“ไง” ร่างหนาของผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาทักผมพร้อมกับชนแก้วในมือผมและยกดื่มรวดเดียวก่อนจะนั่งลงข้างๆผม บริกรก็รินแก้วใหม่ให้ทันที
“ก็ดีครับ” ผมตอบกลับไปนิ่งๆตามสไตล์ผม
“หึ” เมื่อได้ยินคำตอบผมก็แค่แค่นเสียงออกมาพร้อมกับยิ้มมุมปากนิดๆ ถ้าสาวๆเห็นคงหลงรอยยิ้มแต่สำหรับผมมันคือรอยยิ้มอาบยาพิษดีๆนี่เอง ทำไมผมถึงรู้นะเหรอ เพราะเจอมาแล้วไง
“หวังว่าพี่คงไม่ทำอะไรรุนแรง” ผมพูดขึ้นตาจ้องน้ำสีอำพันที่อยู่ในมือ
“คนอย่างกู ‘ทำ’ เบาๆไม่เป็น” อีกฝ่ายตอบกลับเสียงนิ่งๆยังคงยิ้มที่มุมปากเช่นเดิม
“ผมรู้ แต่...”
“ยังอาลัยอาวรณ์อยู่อีกหรือไง” อีกฝ่ายก็แทรกขึ้นมาทันทีใบหน้าเรียบนิ่งผมเหลือบตามองนิดๆแล้วถอนหายใจ
“เปล่า แต่อย่างน้อยก็รู้จักกันมานาน ไม่อยากทำอะไรให้เข้าหน้ากันไม่ติด” ผมบอกตามความรู้สึกตอนนี้ ยังไงเสียก็รู้จักกันมานานก็ยังอด ‘ห่วง’ ไม่ได้ก็คนตรงหน้าธรรมดาซะทีไหนแล้วยังมีเรื่องนั้นอีก
“ยังจะอยากเข้าหน้ากันอีกเหรอ หมดสิทธิ์ตั้งแต่ทำ ‘สัญญา’ นั้นแล้ว” อีกฝ่ายตอบกลับมา ใช่ เรื่องนี้แหละที่ทำให้ผมหนักใจ
“ยังไงก็เพื่อนกัน แล้วอีกอย่าง ‘สัญญา’ นั่นผมก็ไม่ได้เป็นคนเริ่มก่อน อย่าลืมซิครับ” ผมตอบกลับนิ่งๆและเตือนความจำว่าใครกันแน่ที่เริ่ม ‘สัญญาข้อตกลง’ พิเรนๆนี้ก่อน ถ้าไม่ใช่คนตรงหน้านี้ที่เกิดถูกใจ ‘ของ’ บางอย่างเข้า
“หึหึ เออ กูเริ่มเอง” คนข้างๆก็รับแบบตรงๆไม่บิดพลิ้ว สมกับเป็นคนในตระกูลนี้ดี
“ตอนนี้ อยู่ที่ไหนครับ” ผมถามอีกครั้งเมื่อไม่เห็นอีกฝ่ายเล่าเรื่องอะไรหรือความคืบหน้าๆ ทั้งๆที่ได้ ‘ของ’ ไปครอบครองเป็นอาทิตย์แล้ว
“ชั้นบนสุดโรงแรมกู” ห้วนๆสั้นๆเช่นเคย
“เฮ้อ หวังว่าพี่คงไม่ทิ้งๆขว้างๆ” ผมพูดอย่างปลงๆ แต่น้ำเสียงไม่ได้ปลงตาม
“ยังหรอก ของกำลังสดใหม่ กูกำลังหลง อีกนาน กูว่า” ลากเสียงเล็กน้อยหันมายิ้มให้ผมแล้วยกของเหลวในแก้วอีกครั้งรวดเดียวเช่นเคย
“ที่ผมทำ สัญญา นั่นเพราะคิดว่าพี่จริงจังและมีความรับผิดชอบพอ” เอ่ยทำลายคงามเงียบอีกรอบ
“เอาไรมาวัด” น้ำเสียงถามกลับขำๆ แต่แววตานี่ไม่ขำเลย แอบบขนลุกแฮะ
“ผมว่าผมมองคนไม่ผิดและดูจากชื่อเสียงของวงศ์ตระกูลแล้ว นอกเสียจากว่าจะ จงใจ ทำมันเสียแดง” ผมตอบกลับนิ่งๆยิ้มให้อีกฝ่ายและยกแก้วขึ้นดื่มรวดเดียวเช่นเดียวกัน
“พูดได้ดี เจ็บถึงทรวง” พูดเรียบๆหมุนแก้วที่มีของเหลวเติมใหม่ ต่างคนก็ต่างเงียบจมอยู่ในความคิดตัวเอง
อาจจะสงสัยว่าผมคือใคร และ ‘อีกฝ่าย’ คือใคร เอาเป็นว่าคนที่นั่งอยู่ข้างๆผมก็แค่ผู้ชายธรรมดาที่ไม่ธรรมดาที่หมายปองของผู้หญิงทั่วๆไป ใครเสนอสนองให้ไม่มีขัด ตัดความสัมพันธ์ทันทีที่ก้าวลงจากเตียงแต่แปลกที่ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะตามตอแยหรืออาจจะมี รู้แค่นี้ก็พอแพร่งพรายมากไม่ได้มันผิด ‘สัญญา’ ส่วนผมไม่บอก ปล่อยให้งง กร๊ากกกกกก
ส่วนเรื่องสัดส่วนหน้าตา ก็เป็นผู้ชายที่เรียกว่าสมบูรณ์แบบคนหนึ่งก็ว่าได้ ผมว่าผมสมบูรณ์แบบเพอร์เฟ็กแล้วนะแต่เทียบกับคนๆนี้ผมยังอีกห่างเป็นหลายพันปีแสง หน้าตาคมเข้มร่างกายสูงใหญ่ผิวแทนต่างจากผมที่ขาวต่อให้ตากแดดยังไงสายพันธ์ผมที่เป็นคนขาวก็ขาวอยู่ดี หุ่นหนาปึกแบบคนออกกำลังกายประจำอกผ่ายไหล่ผึ่ง เพอร์เฟ็กแมนดีๆนี่เอง อย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้นและหยุดความคิดว่าผมจะคิดซัมติงกับคนข้างๆ ผมยังอยากกดคนอื่นอยู่ไม่โดนกดเสียเอง OK นะ
“ว่าแต่มึง เอาจริงใช่ไหม” หลังจากเงียบกันสักพัก อีกฝ่ายก็ถามออกมาตายังคงจ้องแก้วที่หมุนเล่นในมือ
“เอาจริง และผมจริงจัง” บอกนิ่งๆแต่หนักแน่น
“กูรักเขามาก มากกว่าชีวิตกู” หันมาจ้องหน้าผมนิ่งๆแววตาเปลี่ยนไปจากตอนแรก แววตาดุดันแข็งกร้าวพร้อมทำลายทุกอยากที่ทำให้สิ่งที่ ‘รัก’ บุบสลาย
“ครับ”
“สัญญากับกู”
“ถ้าทำให้ ‘ของ’ กูเสียใจ มึงจะเสียใจยิ่งกว่า ถ้าร้องไห้เพราะเรื่องมึงกูจะควักมึงออกมา ถ้าเจ็บตัวหรือมีรอยขีดข่วนจากของๆมึงหรืออะไรก็ตามที่เข้ามาหามึง กูสาบานว่าจะทำให้มึงเป็นและเจ็บยิ่งกว่า และมึงจะไม่เหลืออะไรเลย แม้แต่ยื่นอุทธรณ์มึงก็ไม่มี ‘โอกาส’ เพราะมันมีครั้งเดียวสำหรับ ‘ของ’ ที่กูรักยิ่งชีวิต” คนตรงหน้าพูดนิ่งๆสีหน้าเรียบเฉยแต่แววตาเอาจริงไม่มีเล่นและพร้อมจะทำตามที่พูด
“ครับ ผมสัญญา” ผมตอบเสียงหนักแน่นน้อมรับข้อตกลง
“ดี งั้นฉลอง คืนนี้กูต้องปราบ ‘ของรัก’ ชิ้นใหม่ซะหน่อย ดื้อกับกูเหลือเกิน” หลังจ้องกันสักครู่อีกฝ่ายก็ยิ้มนิดๆใบหน้าผ่อนคลายจากเมื่อครู่ พร้อมกับชนแก้วกับผม
“ผมก็มีข้อตกลงกับพี่” หลังซัดกันไปคนละหลายแก้วแต่ยังไม่มีใครดูท่าจะฟุ่บทั้งๆที่สิ่งกรอกปากเข้าไปดีกรีไม่ใช่น้อยๆ
“ถ้าพี่ไม่คิดจริงจัง คิดแค่อยากจะเอาชนะ ก็อย่ารั้งไว้นาน เพราะนั้นก็คือ ‘ของรัก’ ผมเช่นกัน ถึงแม้ของนั้นจะดูเข้มแข็งแต่ลึกๆข้างในอ่อนแอและเปราะบาง ผมไม่อยากให้ ‘ของรัก’ ผมเผลอไปกับพี่ และเมื่อถึงเวลาที่พี่เบื่อและส่งกลับคืนมาผมก็คงปล่อยให้พี่กลับไปหน้าใสๆไม่ได้เช่นเดียวกัน” ผมพูดบอกพร้อมกับจ้องหน้าสบสายตาบอกให้รู้ว่าผมก็เป็น ห่วง ‘ของรัก’ ผมเช่นเดียวกัน
“หึหึ” ผมคิดเสียว่านั้นคือเสียงตอบรับข้อตกลงผม เรานั่งดื่มกันไปเรื่อยๆ มีคนเข้ามาทักทายเราบ้างแต่ผมก็ไม่สนใจต่างจากอีกคนที่มีทั้งซ้ายและขวาจูบปากแลกลิ้นต่อหน้าผมเหมือนเคยๆที่ออกมาสังสรรค์กัน
Truuuuuuuu Truuuuuuuuuuuuuu
“ว่า” ผลักจากสองสาวรับโทรศัพท์และดันให้ทั้งสองคนออกห่างจากตัว
“ดูไว้เดี๋ยวชั้นกลับไปจัดการ ไม่ต้องปล่อยไว้แบบนั้นเงียบเมื่อไหร่ก็หยุดเอง” พูดจบก็ว่างสายใบหน้าเจ้าเล่ห์ยิ่งกว่าเดิมยิ่งยิ้มที่มุมปากแบบนั้นมันยิ่งทำให้ดูชั่วร้ายยิ่งขึ้น
“กูกลับแล้ว ของรัก มึงชาร์จแบตเต็มเรียบร้อย มีแรงพอที่จะสู้กับกูคืนนี้แล้ว” สะบัดมือไล่สองสาวที่ยังยืนอยู่ก่อนจะลุกขึ้นไม่มีเซจัดเสื้อผ้าให้เข้าที
“อ่อ ลงบิลกู้ไว้ไม่ต้องจ่ายคืนนี้กูเลี้ยง ไปละ” พูดบอกผมอีกรอบก่อนจะหันไปสั่งบริกรให้ดูแลผมแล้วหันกลับมาบอกลาผมอีกรอบ
“ครับ”
“อีกอย่างนะ” เดินได้สักสองก้าวก็พูดขึ้น ผมก็เลิกคิ้วงงๆ
“คนอย่างกู ไม่เคยต้องทำอะไรแบบนี้ ถ้าไม่สำคัญกับกับพอ แค่นี้หวังว่ามึงที่ไม่โง่คงพอเข้าใจ แล้วกูจะโทถามข่าวเป็นระยะๆ” พูดจบก็เดินออกไปอย่าเท่ๆ ผมก็ได้แต่ยิ้มกับตัวเอง ดูก็รู้ว่าคนอย่างนั้นไม่มีทางต้องลงทุนทำอะไรแบบนี้ให้ยุ่งยากแต่ก็ยอมทำ แม้จะมืดแต่ผมก็เห็นรอยกัดที่คอและกัดแบบเต็มแรงซะด้วย ท่าทางจะเจ็บตัวอีกนาน
ผมนั่งต่ออีกสักพักใหญ่ๆก่อนจะลุกขึ้นกลับห้องพักเซนิดๆแต่ก็ยังไม่เท่าไหร่
“โชคดีนะครับ” ผมหันไปมองก็เห็นเป็นบริกรที่ประเค้าเตอร์ที่ผมนั่งยิ้มให้ผมนิดๆพร้อมกับค้อมหัวให้ ผมยิ้มตอบและค้อมหัวกลับแล้วเดินเซกลับห้องพัก
อ่า อีกนิด ‘สิ่งนั้น’ก็จะเป็นของผมโดยสมบูรณ์รออีกนิด แค่คิดร่างกายก็ร้อนรุ่มขึ้นมาบางอย่างก็พองตัวซะอึดอัดจนต้องพิงผนังเพื่อเรียกสติ
“Hey U OK??” เสียงทักมาจากข้างหลังผมพร้อมกับสาวผมบลอนด์เดินเข้ามาช่วยประครองผมและเบียดอกไซส์สบึ้มเข้ากับแขนผมพร้อมกับยิ้มแบบมีจริตแต่ไม่น่าเกลียดให้กับ
อืมมม คืนนี้ผมคงไม่ต้องทนอึดอัดทรมานแล้วละ ถือว่าฉลองส่งท้ายละกัน
.
.
.
.
.
.
หรือเปล่านะ 
ขอหัวเราะดังๆ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
มาแบบอึนๆ และสั้นมากกกกกกก เป็นตอนพิเศษที่ไม่รู้ว่าใครกับใครคุยกัน แม้แต่อิคนแต่งก้ยังไม่รู้ว่า ฮี เป็นใคร
เออเนอะ แต่งไปได้แต่ไม่รู้ว่าใครเป็นใคร
เอาปมมาฝากกกกกกก ใครแก้ได้รับจุ๊บไปเลยยยยยยยยย
แว่บมาแต่งให้หลังจากคิดรายงายไม่ออก
แต่งเมื่อกี้เสร็จเร็วมากกกกกกกกกกก จับดูยังอุ่นๆอยู่เลยยยย
ตอนพิเศษแต่งง่ายเว่ออออออออออ ไม่ต้องมีพล๊อตอะไร อยากเริ่มตรงไหนกะเริ่ม อดีต ปัจจุบัน และอนาคต
พิเศษ 2 ตอนที่แต่งไว้เช่นกัน ยังไม่อขอลงเพื่อมีหวังงงง (ที่ริบหรี่) ได้รวมเล่มจะได้เอาเป็นตอนพิเศษในเล่มมม
ไม่ได้กั๊กนะ ถ้าไม่ได้รวมเล่มให้อ่านชัวร์ๆ
ปล.ใครเชื่อว่าคนแต่งไม่ว่าว่าฮีคือใคร ยกมือ (เค้าๆๆๆๆๆๆๆ)
ปล.1 ใกล้บ้าต้องเข้าใจ เนอะ
ม๊วฟๆ คาดว่ารายงานจบพรีเซ้นเสร็จ คงได้อ่านตามเดิม มั้งนะ แฮะๆ
หนึ่งแรงเม้นเท่ากับ กำลังใจ ให้คนแต่งเข้ามาอ่านเพื่อความกระชุ่มกระชวยในการปั้นรายงานให้จบ และกลับมาปั้นนิยายต่อ
เพี้ยงงงงง เม้นจงมาาาาา
อ่านไม่เม้นเจอตบ อ่านไม่จบก็ต้องเม้น (ขอลอกหมวดตี้มาหน่อยยยยยย แต่ไม่ต้องมาหาหนูนะ หนูกลัวสะสาร)
หัวข้อ: ช่วยด้วย...หมอ(โดน)ฟัน ตอนพิเศษ ภาคอนาคต P.62 (ลงต้ังแต่ 14/09/57 ลืมเปลี่ยนหัว) (อ่าน 797922 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก