หมอ(โดน) ฟัน ตอนที่ 48
“แต่ชั้นอนุมัติวะเฮ้ย” เสียงทรงพลังดังขึ้นจากด้านหลัง ค่อยๆหันไปมองผมนี่ยิ้มกว้างตัวแทบจะลอยไปหา ต่างจากพี่คิลหน้าซีดนิดๆแต่พยายามเก๊กหน้านิ่งเข้าไว้
“แม่!!” ผมเรียกเสียงดังรีบถลาเข้าไปกอดซบที่อกนุ่มๆ มาแล้ววว ตัวช่วยผมมาแล้ววววว ‘เสร็จแน่’ ผมหันไปบอกพี่คิลแบบไม่มีเสียงพร้อมกับยิ้มเยาะให้ ได้เวลาเอาคืนแล้ว ‘นักฆ่า’ หรือจะสู้ ‘เจ้าแม่’ วะฮ่าๆๆๆ
“โอ๋ๆ ไม่ต้องร้องนะน้องเกล แม่มาแล้ว” แม่ปลอบผมลูบหัวเบาๆพร้อมกับส่งสายตาเหี้ยมไปให้พี่คิล
“มาได้ไง” พี่คิลถามนิ่งๆ กวาดตามองทุกคน
“ว้าปมา” แม่ตอบกวนๆยักคิ้วให้
“มาทำไม” ถามได้กวนบาทามาก
“มาเด็ดหัวแกนะซิ ไอ้ลูกพ่อแม่ไม่สั่งสอน!! หน๊อยยย” แม่ตวาดเสียงดังชี้หน้าพี่คิล เอิ่ม แม่ครับลืมไรไปอย่างป่ะ
“เอ่อ คุณ พ่อแม่มันก็เรานะ” พ่อสะกิดบอกแม่ยิ้มๆ
“เออเนอะ แฮ่ม ไอ้ลูกพ่อแม่สั่งสอนแต่ไม่จำ” แม่ชะงักไปนิด ตั้งสติได้แล้วเฉ่งต่อดันผมให้ซบพี่กิล ผมยิ้มนิดกับสีหน้าของพี่คิล แต่ขอบอก สะใจวะ
“แกคิดว่าแกเป็นใครฮะ พรากคนรักเค้าแบบนี้” แม่ก้าวสามขุมไปหาพี่คิลพร้อมกับเอานิ้วจิ้มหน้าผากพี่คิลจนหงายเงิบ ฮ่าๆๆๆ สุโก่ยย แม่ผมคร้าบบแม่ผม
“ก็ผมเป็นห่วงน้อง” พี่กิลตอบนิ่งๆแต่เสียงแอบสั่นนะ
“เป็นห่วงหรือจะแกล้งมัน ให้มันน้อยๆหน่อย นั่นลูกเขยชั้นนะ” แม่กอดอกจ้องพี่คิลเขม็ง
“แต่ผมไม่ยอมรับ” พี่คิลตอบเสียงสะบัด จ้องหน้าแม่กลับแต่แปบเดียวก็หลบสายตา
“เรื่องของแกซิ นี่ลูกชั้น ชั้นกับตาแก่นั้นร่วมมือช่วยกันทำมา และชั้นก็เบ่งมันออกมาไม่ใช่แก ชีวิตมันให้มันตัดสินใจเอง” แม่บอกเสีบงดีงชี้มาที่พ่อ ชี้มาที่ผม แล้วจิกตาใส่พี่คิล
“ตะ แต่..”
“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น อยากโดนบาทาพระ ‘มาร’ ดาทาบอกกับเอาปืนจ่อหัวไม๊ ห๊ะ หน๊อย พูดแล้วของขึ้น ปรี๊ดเลย เอาปืนมาซิ ปืนอยู่ไหนเอามาซิโว้ย ช่างบังอาจนักนะแก” แม่พูดอย่างโมโหหันซ้ายหันขวา ไม่รู้ว่าโชคดีของพี่คิลหรืออย่างไร คนของพี่คิลที่เฝ้ารอบๆอันตธานหายไปหมดเลย แม้แต่คนติดตามของพ่อกับแม่รวมทั้งของปู่ด้วย เอาซี้
“จะ ใจเย็นๆนะคุณ” พ่อเดินเข้ามาแตะแขนห้ามแม่ คือตอนนี้แต่ละคนก้าวออกจากแม่คนละ 3 ก้าวโดยมิได้นัดหมาย แม้แต่พี่คิล มีปู่คนเดียวที่นั่งขำ
“นี่ผมลูกแม่นะ ไอ้นั่นมันคนนอก จะเป็นเดือนเป็นร้อนแทนมันทำไม” พี่คิลพยายามค้านออกมา
“แล้วไง ไอ้คนนอกที่แกว่าลูกเขยชั้นโว้ยย เกิดแกนึกบ้าทำปืนลั่นขึ้นมา น้องเกลได้เป็นม่ายกันพอดี ทำไรหัดใช้สมองด้านดีคิดซะบ้าง ลูกเขยแซ่บๆ หล่อๆแบบนั้นหายากนะว้อย” แม่หยักไหล่แล้วเดินไปหาพี่คิลจิ้มซ้ำๆที่หัวพี่คิล
“อะ แฮ่ม” พ่อกระแอมนิดๆส่งสายตาวาวๆให้แม่ แต่หาได้สนใจไม่ยังคงส่งสายตาฟาดฟันให้พี่คิลอยู่ ถ้าพูดไม่เข้าหูมีก้านคอ
“แล้วไง” กำ ทำอะไรลงไปพี่คิล ผมมองเหวอๆ ผิดกับปู่และพี่กิลที่พากันขำ
“แล้วไงเหรอ หน๊อยกล้ายอกย้อนชั้นเหรอ ไอ้ฆ่าตกร!!” แม่ถลาเข้าไปหาพี่คิลฟาดขาซ้ายนำไป แต่พี่คิลหลบได้อย่างฉิวเฉียด แต่แม่ก็ไม่ยอมปล่อยหมัดรัวพร้อมกับเตะขวาไปที่คอพี่คิลแต่พี่คิลเอามือกันไว้ได้พอดีพร้อมกับกระโดดออกห่างจากแม่หลายเมตร
“ผมชื่อ คิลปกรณ์” บอกหน้าตาย เดี๋ยวก็ได้ตายจริงๆหรอก หลบบาทาแม่ได้เมื่อกี้ใช่ว่าจะรอดนะ
“กะ แก แฮ่กๆ โอ้ยเหนื่อย” แม่ชี้หน้าพี่คิลหอบๆ สงสัยไม่ได้ออกกำลังกายนาน ถึงหอบแฮ่กแบบนี้ ปกติไม่มี๊ ฟิตเปรี๊ยะฝุดๆ
“แก่แล้วก็งี้แหละ” พี่คิลกอดอกบอกเนือยๆ อุต๊ะ อกอีเกลจะแตก
“แก๊!! อยากตายจริงๆใช่ไม๊” จบคำก็ถลาเข้าใส่คราวนี้ไม่พลาด พี่คิลที่ขยับหนีไม่ทันก็นอนเอ้งเม้งมีแม่นั่งทับที่อก
“หึหึ เร็วไปไอ้หนู หลบหมัดหลบตีนชั้นได้แต่ความเร็วแกยังอ่อนด้อยนัก หึหึ เมื่อกี้แกว่าใครแก่นะ กิลเอาของมา” พี่กิลปล่อยผมทันทีวิ่งไปเปิดกระเป๋าหยิบของมาแล้วก้าวช้าๆไปหาพี่คิลที่หน้าแดงเพราะเริ่มหายใจไม่ออก พี่กิลแสยะยิ้มชั่วร้ายพร้อมกับยื่นของให้แม่
“มามะ เรามาทำศิลปะกันเถอะ” แม่บอกเสียงเหี้ยมแล้วลงมือละเลงทันทีสมทบด้วยพี่กิลที่ตอนนี้กำลังถอดเสื้อพี่คิล
“อ๊ากก อย่าทำผมนะ” พี่คิลร้องโวยวายดิ้นไปมาแต่ก็สู้แรงแม่ไม่ไหว
“ไม่ช่วยจะดีเหรอ” ผมถามปู่ที่นั่งมองนิ่งๆ ไม่ได้จะเดือนร้อนอะไรเลย
“ปล่อยไว้งั้นแหละ นานๆได้เห็นอะไรสนุกๆ” ปู่บอกนิ่งๆ
“แต่...” ผมจะค้าน
“คิดว่าถ้าอยู่กันพร้อมหน้าแบบนี้ พี่คิลหนูจะยัง ‘เหลือ’ มาดอยู่อีกเหรอ” ปู่บอกยิ้มๆลุกขึ้นกวักมือให้ผมเดินเข้าไปหา
“แหะๆ นั่นซิเนอะ เราเข้าบ้านกันดีกว่าปู่จ๋า เนอะ แล้วพ่อจะเข้าหรือจะอยู่ดู” ผมเดินมากอดเอวปู่ยิ้มแหะๆให้แล้วชวนปู่เข้าบ้าน ก่อนจะหันไปถามพ่อ
“ดูดีกว่า กี่ปีแล้วนะที่ไม่เห็น ‘สภาพ’ แบบนี้ของนักฆ่า พ่อถ่ายคลิปไว้ดีไม๊” พ่อตอบยิ้มๆเดินมาลูบหัวผมพร้อมกับจุ๊บหัวผม เป็นแบบนี้เสมอเวลาพ่อเจอหน้าผม
“อ๊าก อย่าถ่ายนะพ่อ!! โอ๊ย เจ็บบบบบบ” เสียงพี่คิลดังขึ้นตอนนี้ตาดำไปแล้วข้างหนึ่ง
“ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ” แล้วพ่อก็หยิบไอโฟนขึ้นมาถ่ายคลิป ผมส่งสายตาปริบๆให้พี่คิลที่ตอนนี้แทบจะหน้าใบหน้าที่แท้จริงไม่เจอ ทั้งหน้าทั้งตัวเต็มไปด้วยลิปสติกสีต่างๆ มัดจุกที่หัวมีที่คาดผมด้วยนะเออ น่ารักซะไม่มี กร๊ากกกก
“มองอะไร” ผมถามพี่คิลที่เอาแต่มองอย่างเคืองๆ ตอนนี้อาบน้ำล้างตัวเรียบร้อยแล้วหลังจากโดนแม่กับพี่กิลละเลงศิลเปรอะร่วม 3 ชั่วโมง หลังจากนั้นก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนมีแค่ผมกับพี่คิลที่นั่งดูทีวีด้วยกัน
“เหอะ ยุ่งไร” พี่คิลมองค้อนใส่กริยานี้นานๆจะได้เห็น เพราะถ้าอยู่รวมกันครบเมื่อไหร่พี่คิลคือบุคลที่หน้าแกล้งที่สุด
“ก็เป็นห่วง พี่ชายทั้งคนเนอะ” ผมบอกเสียงอ้อนกอดเอวซบไหล่พี่คิลที่ยังคงเก๊กนั่งนิ่งๆไม่สนใจผม จะใจแข็งได้นานแค่ไหนกันเชียว
“งอนจริงๆอะ” ผมเอาหัวดันไหล่พี่คิล แต่ก็ยังคงเงียบ
“เห งอนจริงแหะ ไรงะหนุ่มนักบริหารมาดเข้มสุขุมไฟแรง ฆ่าตกร เอ้ย นักฆ่าของตระกูล มีมุมงี้กับเข้าด้วย คู่ค้ารู้ขำตายเลย” ผมเย้าขำๆหวังให้พี่คิลขำตาม นอกจากจะไม่ขำแล้วยังส่งสายตาเหี้ยมๆมาให้ผมด้วย
“สนใจไง” พี่คิลสะบัดหน้าใส่ทำเป็นไม่สนใจ
“จริงอะ งั้นเอาคลิปลงยูตู้ปนะ”
“น้องเกล” พี่คิลเรียกเสียงเข้ม
“จ๋าาา อะล้อเล่งน้า หายงอนเกลเถอะ เกลไม่ได้ทำไรเลยนะ แม่กับพี่กิลทั้งน้าน อ้อ พ่อด้วย พี่คิลต้องงอนพวกเค้าซิไหงมางอนเกล” ผมบอกเสียงอ้อนเอาหัวถูกับไหล่พี่คิล นี่คือแบบฉบับที่ผมให้อ้อนพี่คิล
“เหอะ งอนไปก็ทำไรไม่ได้อยู่ดี ดีไม่ดีเจ็บตัวอีกรอบ” พี่คิลพูดอย่างเคืองๆ ก็จริงถึงจะงอนใส่แม่กับพี่กิลก็ไม่สนใจ เผลอๆมีซ้ำเติม
“เอาน่า เรื่องมันผ่านไปแล้วเนอะ ลืมๆ” ผมบอกพร้อมกับจุ๊บแก้มพี่คิลยิ้มแฉ่งให้ พี่คิลก็หลุดขำแล้วยีหัวผม
“หายงอนแล้วใช่ม้า เรื่องฟิก แบบว่า..” ผมถามเสียงแผ่ว เหลือบตามองนิดๆ มิกล้าสบตรงๆ
“พี่จะขัดพระ ‘มาร’ ดาได้ไงละ” พี่คิลตอบปลงๆเน้นอย่างชัดเจน
“ฮ่าๆๆ ว่าแม่ งั้นเกลไปหาฟิกได้แล้วซิ” ผมขำแล้วถามอย่างกระตือรือร้น แววตาเป็นประกาย
“อย่าหวัง ตราบใดที่พี่ยังอยู่ไม่มีทางไปหามันตามลำพังได้หรอก” พี่คิลหันมาตอบพร้อมจิ้มหน้าผากผมแรงๆ
“งั้นพี่คิลไปกะเกลซิ จะได้ไม่ตามลำพัง” ผมชวนพี่คิลทันทีอย่างนึกได้กับคำกำกวมที่พี่คิลพูด
“เรื่องไร” กวนตีน พี่ใครฟร่ะ
“ง่ะ” ผมหน้ามุ่ย
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ได้เจอ แม่เหมาแถวหน้าไว้เรียบร้อยแล้ว” พี่คิลหันมามองผมเลยสบตาอ้อนปริบๆ
“ก็อยากเจอวันนี้อ่ะ” ผมดื้อเพ่งก็อยากเจออ่ะ
“อย่าดื้อ” พี่ดันหัวผมให้หลบออกเพราะบังจอทีวีพี่ท่าน ผมก็พยายามจับหน้าพี่คิลให้มาสบตาแต่พี่ท่านก็บ่ายเบี่ยงตลอด ผมปล่อยพี่คิลนั่งๆทำหน้าหมาหงอยเงียบๆ
“น่ารำคัญ” งื้อ น้ำตาจะไหล ก่อนจะมีบางอย่างลอยมาตรองหน้า
“ขอบคุณซะซิ”
“ฮ่าๆๆ กราบขอบพระคุณคร้าบบบบ รักพี่คิลนะ จุ๊บๆ” ผมรีบหยิบไอโฟนตรงหน้ากลัวพี่คิลเปลี่ยนใจ กราบที่อกจุ๊บแก้มรัวๆยิ้มทะเล้นๆให้แล้วจรลีหนีออกมา เยสสสส
ตรู๊ดดดดดดด ตรู๊ดดดดดดดด
“ทำไมไม่รับฟร่ะ” ผมบ่นนิดๆก่อนจะโทรอีกรอบ
“ครับ” รับซะที ว่าแต่เสียงป่วยไปไหน
“ฟิก” ผมเรียกฟิกเสียงสั่น ระงับความตื่นเต้นแทบไม่อยู่
“หื้ม เกล?? เกลเหรอ” เสียงฟิกงงๆ ยังตื่นไม่เต็มที่
“คิดว่าใครละ” ผมถามเสียงใส คิดถึงเจ้าของเสียงจะตายอยู่แล้ว
“หึหึ ทำไมถึงโทรหาพี่ได้ นี่เบอร์เกลนี้แอบไปขโมยมาเหรอ” ฟิกถามผมงัวเงีย นี่ยังตื่นไม่เต็มที่อีกเหรอ
“ป่าว พี่คิลให้มาเอง” ผมบอกยิ้มๆ
“หื้ม??”
“แบบว่าวันนี้มีดาวตกที่บ้าน พี่คิลรับไปเต็มๆเบย” นึกถึงแล้วก็รู้สึกสะใจ แอบสงสารนิดๆ แต่สะใจมันมีมากกว่า
“หึหึ คงจะดวงใหญ่มากเลยเนอะ เกลถึงได้โทรศัพท์คืนแบบนี้” ฟิกถามขำๆ
“มากกกกกอ่ะ อิอิ” ผมบอกขำๆ แล้วก็งียบ
“คิดถึงนะ” อยู่ๆก็พูดพร้อมๆกัน แล้วก็หัวเราะ ท่าจะบ้า
“อยากไปหาฟิกจัง แต่พี่คิลห้ามให้ไปหาตามลำพัง ที่สำคัญ เกลรอฟิกมารับตามสัญญาดีกว่า” ผมบอกด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความหวัง แอปปี้ฝุดๆ
“หึหึ ครับ อีกไม่นานพี่จะไปรับเกล อื๊อ” ฟิกรับปากแล้วส่งเสียงแปลกๆออกมา
“อยู่ไหนอะ” ผมถามอย่างสงสัย
“บนรถ”
“หื้ม??”
“หึหึ รถนอนอะ ของไอ้เจเจมันเอามาไว้ได้ 2 คืนแล้ว” ฟิกเฉลยก่อนที่ผมจะคิดไกลไปมากกว่านี้
“อ่า ไม่ได้กลับห้องหลายวันแล้วซิ”
“อืม”
“เหนื่อยไม๊” ผมถามเสียงแผ่ว เหนื่อยของผมนี่รวมอะไรๆหลายๆอย่าง
“เหนื่อยเรื่องอะไร ถ้าละครเหนื่อยมาก แต่ได้ยินเสียงเกลแล้วมีแรงฮึดหายเหนื่อยทันที ถ้าเรื่องเกลพี่ไม่เหนื่อยเลย ไม่มีอะไรต้องเหนื่อย” ฟิกตอบให้ผมคลายกังวลถ้าอยู่ใกล้ๆนี่อยากจะกระโดดหอมแก้มสักสิบครั้ง
//เฮ้ยยย ตื่นหรือยังไง มึงหลับหรือตาย ลุกมารันรอบสุดท้ายได้แล้ว// เสียงพี่โจดังแทรกมา
“เออสัด” ฟิกตะโกนตอบ
“เฮ้อ ได้คุยนิดเดียวเอง ยังไม่หายคิดถึงเลย” ฟิกบอกเสียงหงอยๆ ได้ยินเสียงกุกกัก คงกำลังแต่งตัว
“เอาหน่า ไปทำหน้าที่ตัวเองก่อน พรุ่งนี้อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมเดี๋ยวเอาไปให้” ผมพยายามปลอบทั้งฟิกและตัวเอง
“อยากกินเกล” มิวายแอบหื่น คนอะไร๊
“หึหึ หลังจากจบเรื่องยุ่งๆนี้ก่อน เดี๋ยวฟูลคอส ฟูลออบชั่น จัดเต็มให้ไม่ต้องห่วง” หื่นมาหื่นตอบไม่มียอมอะ คิดว่าอยากคนเดียวหรือไง
“แน่นะ” ถามย้ำเพื่อความมั่นใจ
“อื้อ” ผมตอบยิ้มๆรู้สึกร้อนหน้านิดๆ
“ห้ามเหนื่อยชิ่งหลับไปก่อนนะ” มีการดักทางกันอีก
“อันนี้ก็ไม่รู้ซินะ” ผมยักไหล่ตอบขำๆ ก็มันตอบไม่ได้เนอะ
“หึหึ รักเกลนะ พรุ่งนี้เจอกัน” เขินจุงโดนผู้ชายบอกรัก
“อื้อ รักฟิกเหมือนกัน อย่าลืมมารับเกลนะ เกลจะรอ” ผมตอบกลับไปหน้าบานเป็นกระด้งแล้วมั้ง ยิ้มจนแก้มจะแตก
“ครับ” เราต่างเงียบไม่มีใครวางสาย จนเสียงตะโกนเรียกฟิกอีกรอบ ผมถึงบอกให้ฟิกไปและกดวางสาย
“เป็นเมียฟิกต้องอดทน ฮึบ” ปลอบใจตัวเองเล็กๆน้อบๆก่อนจะเดินไปที่โต๊ะอ่านหนังสือ ผมยิ้มนิดๆเมื่อเห็นแล็ปท็อปตัวเองวางไว้อยู่ ว่าแล้วก็เข้าสู่โลกโซเซียลสักหน่อย
“หือ เยอะไปไหนฟร่ะ” เข้าเฟสได้แจ้งเตือนก็เด้งรัวๆ ทวิตเตอร์ก็ไม่ต่างกัน
จะรอไม่ว่านานแค่ไหนก็จะรอ สัญญาแล้วนะ
ผมตั้งสเตตัสเสร็จก็เช็คเฟสไปเรื่อยๆก่อนจะยิ้มขำกับสเตตัสของอิปี
ผัวหรือกูกันแน่ที่แรด สาสสสสส
แท็กชื่อพี่ตามเสร็จสับ มีคอมเม้นมากมายส่วนมากจะเป็นนางกับพี่ตาม
กูว่าทั้งสอง ผมเม้นไปก่อนจะกดแจ้งเตือนที่เด้งขึ้นมา ฟิกกดไลค์ พร้อมกับเม้น
สัญญาครับ <3 <3 <3
>///< <3 <3 <3
ผมเม้นกลับอ่านซ้ำหลายๆรอบยิ้มอย่างกับคนบ้า
Truuuu Truuuuuu
“ครับ”
“กรี๊ดดดด อิเก้งง มึงได้โทรศัพท์คืนแล้วเหรอวะ” ยกห่างจากหูแทบไม่ทัน เสียงมึงวัดค่าไม่ได้
“เออซิ ทำไม” ผมตอบกลับแล้วเช็คเฟสต่อ
“ดอก กูจะได้เลิกส่งข้อความผ่านทางคนของพี่มึงซะที กูกะไอ้ตามตีกันจะตายอยู่แล้วหาว่ากูมีชู้ต่อหน้ามัน ปัญญาอ่อน” นางใส่มาทันทีพรั่งพรูไม่มีสะดุด
“ดีออก ตีกันทุกวันลูกดก คึคึ” ผมบอกมันขำๆ พูดไปแล้วก็คิดถึงเสียงแว้ดๆของนางเหมือนกัน ตั้งแต่พี่คิลมาไม่ได้ยังไม่ได้เม้ามอยกันแบบจริงๆจังๆสักที นางก็ยุ่งเรื่องพี่ตาม ผมก็หงอยกับเรื่องฟิก ส่วนชะนีสองตัวได้แต่ปลอบไปวันๆ
“ถ้ากูลูกดกมึงนี่คงล้นโลกอะ ดอกค่ะ ว่าแต่ไมถึงได้ของคืน” นางจิกกัดกลับมาอย่าได้ยอม
“หึหึ แม่กูมา” ผมตอบก่อนจะหัวเราะก๊ากกับรูปที่พี่กิลแท็มาแม้จะดูเบลอๆถ้าคนอยู่ในเหตุการณ์เห็นปุ๊บรู้ปั๊บ
“หัวเราะซะ ใครโดนเช็คบิลวะ” นางเหยียดผมนิดๆ หาได้แคร์
“มึงคิดว่าใครละ” ผมถามกลับเข้าเฟสฟิกดูรูปต่างๆที่โดนแท็กมา ส่วนมากจะเป็นคนๆเดียวแท็กมาตลอด มีน้องแก้มบ้างซึ่งยอดกดไลค์ต่างกันอย่างเห็นได้ชัด
“เหอะๆ สภาพเป็นไงวะ” นางถามเสียงสั่นๆคงจินตนาการไปเรียบร้อย นางรู้ฤทธิ์แม่ผมดี เคยประสบพบเจอมาแล้ว ที่ว่านางร้ายๆยังไม่ได้เสี้ยวของขุ่นแม่อิชั้นเลยนะฮ้า
“เละ”
“เสียดายกูไม่ได้ไปดู อะไร คุยกะอิเก้ง ชู้อะไร ใครกันแน่อย่ามาหาเรื่องกูนะ” นางบอกผมก่อนจะแว้ดให้อีกคนที่ได้ยินเสียงแทรกมาเป็นระยะๆ
“มึงไปทะเลาะกันก่อนก็ได้ค่อยมาคุยกับกู กูไม่รีบ” ผมบอกนางขำๆ อยากให้ฟิกมารับไวๆจัง อยากมีคนทะเทาะด้วยแบบนี้
“เพิ่งพักยก กูเหนื่อย อะไรกันหนักกันหนาทีตัวเองทำกูไม่เคยว่า” อิปีว่าเสียงเนื่อยๆ แต่ลึกๆนางมีความสุข
“แต่มึงทำเลยซินะ”
“เหอะ ให้อีนางแบบนมไม่มีนั่นออดอ้อนออเซาะสตอแหลใส่มันยังปล่อยให้เค้าทำเลย แล้วทำไมกูจะออกเดทไปกินข้าวกับนายแบบที่มาเกี้ยวกูบ้างไม่ได้ละ” นางว่าอย่างโมโห ป่านนี้นางแบบคนนั้นจะเป็นไงบ้างหายดีหรือยัง
“มึงก็ พี่เค้าก็บอกว่าไม่มีอะไรมึงก็เชื่อดิวะ” ผมพยายามปลอบให้มันใจเย็นๆ
“กูอะเชื่อ แต่มันอะดิหาเรื่องกูก่อนตลอดแม่ง กวนตีนกูบ่อยๆหาผัวใหม่แม่ง โอ๊ย กูเจ็บ //ก็หยิกให้เจ็บ ปากดีนักนะระวังเจอ K ตบปากตบตูดจนเดินไม่ได้นะครับ คุณเมีย//” แล้วก็มีเสียงอื่นๆตามมาอีกมากมาย คาดว่าเลือดสาดกระจาย
“กูว่ามึงไปเคลียร์กันก่อนเหอะ เออ อย่าลืมพรุ่งนี้นะว้อย ละครเวทีฟิก” ผมบอกนางและเตือนเรื่องละครฟิก เรานัดกัน 5 โมงครึ่ง
“เออ ไม่ลืมหรอก อุก เหี้ยกูเจ็บคิดจะใส่ก็ใส่หรือไง รูกูฉีกขึ้นมามึงจะเย็บให้กูคืนหรือไง” แล้วสายก็หลุดไป เหอะๆ มึงรักกันแรงดีเนอะ กูก็อยากบ้างอะ
**************************************
มาแบ้ววววววววววววววววว มิตรรักทั้งหลายยยยยยย
สอบเสร็จ กลับห้องหาข้าวกินแล้วแต่ให้เบยยยยยยยยยยยยยย
เพราะ..................
เค้าจะขอลาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ไปนอนให้เต็มคราบบบบ
สอบติดกัน 2 วันอ่านหนังสือสอดแจ้งตัลลอดดดดดดดดดดดดดดดด
ร่างกายเริ่มตายด้านนนนนนนน
กะจะนอนนาว 2 วันนน เอาให้คุ้มมมมมมม
ปล. ใกล้จะจบแบ้วนะ
ปล. 1 ยังค้างตามปี อีกบานเบอะ
ไปนอนแระ แต่งมาตั้งนานนนนนนน ฝันหวานจุ๊บๆ
ปล.อีกรอบ
ไหงอยากให้พี่คิลออก พอแแกไหง แอนตี้ตึมมมมมมมมมมมม
เค้ายังต้องหากินกะนักฆ่าอีกนะะะะะะะะะะะะะะะ
หัวข้อ: ช่วยด้วย...หมอ(โดน)ฟัน ตอนพิเศษ ภาคอนาคต P.62 (ลงต้ังแต่ 14/09/57 ลืมเปลี่ยนหัว) (อ่าน 797096 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก