เพล้งงงงงงงงงงงงง
“มึงทำเหี้ยอะไร!!!!”
“ตาบอด??”
“ปากดี นั้นชุดจานที่กูอุส่าปั้นให้มึงนะ”
“แล้วไง??”
“เกล” ร่างสูงเดินเข้ามาบีบกรามผมเรียกผมเสียงต่ำ แต่อย่าคิดว่าผมจะสน เหอะ
“จะไปไหน??” ผมสะบัดตัวออกจากมันแล้วเดินหนีออกมา แต่มันก็เดินมาดักหน้าผมพร้อมกับฉุดแขนผมซะแรง
“กูเจ็บนะ สัส”
“แล้วเป็นบ้าอะไร ทำลายข้าวของแล้วก็เดินหนีกันแบบนี้ ไหนเป็นไรว่ามาดิ ผัวกลับมาเหนื่อยๆแทนที่จะเอาใจผัวนี่อะไร” มันถามผมหน้านิ่งดูก็รู้ว่าหงุดหงิดแค่ไหนมือก้ยิ่งบีบแขนผมหนักขึ้น
“.........”
“เออดี ถามแล้วเงียบ ให้มันได้อย่างนี้ซิวะ มีเมียกะเค้าทั้งทีเอาใจยากชิบหาย แม่ง น่าเบื่อ”
“ถ้าเบื่อนักมึงก็ไปเลย กลับมาทำไม ไปอยู่กะอีญี่ปุ่นนมโตนั่นไป ชอบนักนี่ เอาใจสารพัด ไปเซ่!!! เค้าประเคนให้มึงถึงที่แล้ว” กูก็โมโหเป็นเหมือนกันนะมึง เป็นครั้งแรกที่มันว่าผมน่าเบื่อ ใช่ซิมันได้ผมจนอิ่มแล้วอยากจะเปลี่ยนของใหม่บ้างซินะ
“อย่าเลอะเทอะ พูดให้ดีๆ บอกแล้วใช่ไหมมีอะไรให้พูด อมพะนำแบบนั้นใครจะไปรู้” มันเสยผมถอนหายใจมองหน้าผม
“......”
“นี่ก็เหมือนกัน จะเงียบไรนักหนา ที่ให้เงียบพูดอย่างกะผีเจาะปาก พอให้พูดนี้เงียบเหมือนเป่าสาก จะเอายังไง ห๊ะจะเอายังไง!!!”
“มึงตวาดกูอีกแล้วนะ ทั้งๆที่มึงไม่เคย” ผมก้มหน้าว่ามันสียงสั่น ไม่เคยเลยที่มันจะทำแบบนี้กับผม
“แล้วสมควรไหม พอเถอะเป็นไร มีอะไรรีบๆพูด อย่าเยอะ กูเหนื่อย อยากพัก” ได้ยินเสียงเส้นอะไรบางอย่างในตัวขาด นี่มึงว่ากุเยอะเหรอ
“เออ!! ถ้ากุเยอะก็เลิกกันไปเลย!! จะได้ไม่ต้องวุ่นวาย คอยตามเรื่องกู มึงจะได้มีเวลาพักมีเวลาเสวยสุข” ผมจ้องหน้ามัน รู้เลยว่าตัวสั่นแค่ไหน
“อย่าท้านะเกล” มันบีบคางผมพูดเสียงเข้ม
“คนอย่าง เกลวัติ ไม่มีเล่น”
“ปากดีจริง เลิกก็เลิก น่ารำคาญ” มันปล่อยมือที่คางผมแล้วผลักอย่างแรง ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าและขับรถออกไป
“คิดว่ากุจะง้อหรือไง ฮึก” ปากเก่งแบบนี้แหละผม สุดท้ายก็ต้องร้องไห้คนเดียว
“น้องเกลเป็นไรตาบวมๆ ร้องไห้หรือลูก” ปู่ถามพร้อมกับลูบหัวผม ตอนนี้หนีมากบด่านที่บ้านนอก มาเลียแผลใจ
“อย่าโกหก เกลรู้ว่ายังไงปู่ก็ไม่เชื่อ” ปู่ดักขึ้น เพราะยังไงผมก็คงจะบอกว่าไม่มีอะไร
“เกลเลิกกับฟิกแล้ว ฮือๆๆๆๆ” ผมบอกปู่พร้อมกับโผเขากอดร้องไห้ซบอกปู่
“นี่ซินะถึงได้วิ่งแจ้นกลับมาหาปู่ ไม่ร้องๆ ไหนเล่าซิว่าเรื่องมันเป็นยังไง” ปู่ลูบหัวผมพร้อมกับเช็ดน้ำตา
เริ่มต้นจากหลายวันผ่านมามันกลับบ้านดึกมากถึงมากที่สุด กลับมาก็มักจะได้กลิ่นน้ำหอมจากมันบ่อยๆ บางครั้งมันก็บอกว่ากินข้าวมาแล้วทั้งๆที่ผมบอกว่าจะทำอาหารรอ แต่ก่อนไปบริษัทมันได้เดี๋ยวนี้ไปไม่ได้ สั่งห้ามนู่นนี่นั้น จนน่าสงสัย เลยแอบตามมันไปที่บริษัท เต็มๆเลย แทบล้มทั้งยืน มันกับชะนียุ่นนั่งกินข้าวด้วยกันออดอ้อนออเซาะ แทบจะสิงเข้าท้องกัน ยัง ยังไม่พอ พอผมโทรไปก็บอกว่าติดประชุมไม่ว่างไปรับผมกินมื้อเที่ยง ตอนนั้นยอมรับว่าสติหลุดควันออกหู อยากจะเดินเข้าไปจับหัวแล้วชนกันเอาให้หายแค้น ให้หายเจ็บ แต่สติอันดีงามที่เหลือน้อยนิดสั่งให้ผมกลับบ้าน ไปนั่งสงบสติอารมณ์แล้วรอเคลียร์กับมัน และเรื่องก็ลงเอยอย่างที่เห็น
“แค่นี้” ปู่เลิกคิ้วถาม
“แค่นี้อะไร นี้มันมากแล้วนะ เข้าข่ายนอกใจมีชู้ต่อหน้า” ผมว่าอย่างงอนๆ ปู่นะปู่จะเข้าข้างมันทำเพื่อ
“เราด่วนตัดสินใจหรือเปล่า ถามฟิกเหรอยัง ตัวเองไม่พูดให้เคลียร์เองแล้วมาตีโพยตีพาย”
“ก็เห็นๆกันอยู่อะ นี่หลานสุดที่รักโดนสวมเขานะ ปู่ไม่คิดจะเข้าข้างหรือปลอบหรือไง”
“ก็ยังไม่เห็นมีเขาเลยหนิ”
“ปู่!!!!!!!!!!!!”
“เสียงดังไปแล้ว เอาเวลาที่อยู่ที่นี่แล้วนั่งคิดให้ดีให้รอบคอบ แล้วชั่งน้ำหนักเอาว่าจริงหรือไม่ ใครเป็นคนผิด” แล้วปู่ก็เดินออกไป ใช่ซี้ มีของรักชิ้นไหมแล้วนี้ เดี๋ยวเถอะจะเอายาฆ่าหญ้าให้ไอ้แมวตัวโตหน้าตาเหมือนเสือกิน
“เดี๋ยวปี จะไปไหนฟังกันก่อนดิ”
“กูไม่ฟัง!! ปล่อยกู จะไปกินหอยตกหอยที่ไหนก็เรื่องของมึง ของโปรดอยู่แล้วนี้ ของเคยๆ”
“เคยๆอะไร เลิกแล้ว ปีฟังก่อนซิ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด..”
“ผิดอะไร ที่กูเห็นมึงนอนคร่อมชะนีตัวล่อนจ้อนนี้คือกูเข้าใจผิด?? เหอะ กุไม่ได้หูหนวกตาบอดเป็นควายให้มึงหลอกนะ ปล่อยกู” ผมกระชากแขนออกมาแล้วเตะไปที่น้องชายมันก่อนจะเดินออกจากห้องที่ผมเข้ามาเจอช็อตเด็ดเข้า
“สัส!! คิดว่าทำกูแล้วจะไปง่ายๆหรือไง” มันจุกแปบเดี๋ยวก็รีบลุกมากระชากแขนผม
“กูเจ็บ!!”
“ก็บีบให้เจ็บ หัดฟังกูบ้าง ใช่ว่าเอะอะทำร้ายกุแล้วหนี นิสัยเสีย”
“มึงซินิสัยเสีย สันดานอย่ามาว่ากุนะ!!!!”
“ตะ ตาม” ผมหันขวับไปมองตามเสียงก่อนจะเบะปากตวัดมองอย่างเหยียดๆ
“ออกมาไรตอนนี้ฟร่ะ”
“หึหึ ไง หอยมึงมาตามแล้ว คงยังไม่ได้เสียเลยมาตามให้ไปเสียบจะได้เสียว” ผมว่าเยาะๆพยายามสะบัดมืออกจากมัน แต่แม่งเหนียวไปนะ
“ถ้ากุเสียบแล้วอย่าร้องนะมึง”
“ไม่เคย”
“ปากดี”
“ดีมาตั้งนานแล้ว นี่อีชะนีอยากได้กุยกให้ กุใช้คุ้มแล้วถึงเวลาเกษียณแม้จะเสียดายทั้งใหญ่ทั้งยาว แต่กุไม่นิยมใช้ของร่วมกับใคร เอาไปเลยกุยกให้”
เพี๊ยะ!!!!!!!!
“กูไม่ใช่สิ่งของที่มิ่งคิดจะยกให้ใครก้ได้ตามใจมึง” มันตบหน้าผมพร้อมกับบีบคอพูดใส่หน้าผม
“แค่ก ปะ ปล่อยกู อึก” ผมทุบมือมันแรงๆ ดูเหมือนว่าทุบไปก้เท่านั้น กุจะหมดลมอยู่แล้ววววว
“เฮือก!! แค่กๆๆ”
“สัส!! มึงตบ มึงบีบคอกุเลยหรอ ห๊ะ มึงทำแบบนี้กับกูได้ไง” กระโจนเข้าไปทุบทีมัน โมโห ต่อให้ทะเลาะกันขนาดไหนไม่เคยที่มันจะทำแบบนี้กับผม
“แล้วมึงจะยกกูให้คนอื่นทำไม กูไม่ใช่สิ่งของถ้ากูอยากจะไปกูไปเอง ไม่ต้องมาไล่” มันรวบแขนผมแล้วกระชากเข้าหาตัวพูดใส่หน้าผมอย่างโกรธ
“เออ!! งั้นมึงก็ไปเลย ไป!! กูไม่ต้องการมึงแล้ว ผัวเฮงซวย ไปกินหอยไป!!” ผมตะโกนใส่หน้ามัน หน้าที่โดนตบเจ็บจนชาแต่ไม่เท่ากับใจที่เจ็บจนแทบจะควักมันออกมาทิ้ง
“เออ งั้นเชิญมึงออกจากห้องไป กูจะได้กินหอยของเคยๆของกู” แล้วมันก็ดึงชะนีนางนั้นจูบต่อหน้าผม
“มึงมันเลว ฮึก เหี้ย!!” ผมถอดแหวนที่ครั้งหนึ่งมันเคยให้ผมและสัญญาต่อหน้าพ่อแม่มันว่าจะรักและดูแลผมตลอดไป เขวี้ยงใส่หน้ามันก่อนจะรีบออกจากห้องนี้ไป
“ฮืออออ ฮืออออ กูเจ็บนะไอ้หี้ย” ผมวิ่งออกมาไม่ได้สนใจว่าขามันวิ่งไปทางไหน แค่อยากออกไปจากที่ตรงนี้ ไปไกลๆ
จบแล้วซินะ ตลอด 10 ปีที่อยู่ด้วยกันมา จบแล้วซินะ ไหนมึงบอกจะดูแลกูไปตลอดชีวิต แล้วนี้อะไร มึงคงเบื่อ คงรำคาญและก็เอียนเต็มทนแล้วซินะ มึงถึงได้ไม่มีเยื่อใยอะไรให้กูเลย ที่ผ่านๆมามึงแค่หลงกูใช่ไหม มึงไม่เคยรักกูเลย
“ไอ้เหี้ยยยยย กูเจ็บ มึงได้ยินไหมว่ากูเจ็บ!!!!! ฮือๆๆๆๆๆ” ผมตะโกนลั่นระเบียงที่ยืนออกมาทำเป็นสวนให้พักผ่อน
“ฮึก ฮือๆ ไอ้เหี้ย ฮึก เลวๆๆๆ ฮืออ” ผมทรุดตัวลงนั่งตีโพยตีพายเป็นบ้าอยู่คนเดียว
“อืม ไม่คิดว่าที่สวนนี้จะมีคนน่ารักๆมานั่งร้องไห้” ผมเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะสะบัดหน้าหนี
“หยิ่งซะด้วย อย่าร้องเลยหน้าตาแบบนี้ไม่เหมาะกับน้ำตาหรอก” พูดแล้วก็เดินเข้ามานั่งยองๆเอื้อมมือจะเช็ดน้ำตาให้ผม
“อย่ามายุ่งกับกู” ผมปัดมือทิ้งจ้องหน้าอย่างโมโห กูกำลังอกหักอยู่เดี๋ยวเจอเหวี่ยงไปนอกโลก
“ดุจังแฮะ” มันไม่สนใจที่ผมปัดมือมันจับหน้าผมล็อคไว้แล้วจูบซับน้ำตาให้ผม
“อื๊อ มึงจะทำอะไร กูไม่ใช่คนแบบนั้นนะ” ผมแว๊ดมันออกมา บ้าหรือเปล่าเพิ่งเจอหน้ากันมาจูบซับน้ำตาให้
“แล้วใครบอกว่าใช่ หืม” มันว่ายิ้มๆ ทำให้เห็นเขี้ยวสองข้างของมันดูมีเสน่ห์
“งั้นก็บ่อยกูซิ”
“ว้า อะไรอะ อุส่าตามมาเพราะเป็นห่วงกะว่าจะมาปลอบนะนี่”
“ใช่เรื่อง กูกับมึงไม่เคยรู้จักกัน” ผมว่าแล้วเชิดใส่
“หึหึ เดี๋ยวก็รู้จักกัน ลุก” มันฉุดร่างผมให้ลุกและเดินตาม
“จะไปไหน” ผมถามงงๆ ตอนนี้กำลังเบลอได้ที
“ก็จะปลอบไง” มันยิ้มหล่อๆมาให้แล้วพาผมขึ้นลิฟท์ ถึงชั้นที่มันต้องการก็สอดการ์ดเปิดห้องๆหนึ่งแล้วดันตัวผมเข้าไป เอาเถอะกูเจอเรื่องร้ายๆมาเยอะ จะอะไรก็ทำ กูโสด กูไม่แคร์
***********************
“สัส ไม่ง้อกูเลย เหี้ย!!!” ผมนั่งบ่นนั่งด่ามันตลอดทั้งวัน เกือบอาทิตย์แล้วที่มันไม่สน ไม่ง้อ ไม่มาดูดำดูดีผม คือจะเลิกกันจริงๆใช่ป่ะ
“ฮื่มมม กูไปหาเองก็ได้” แล้วผมก็บึ่งรถจากบ้านปู่เข้า กทม. เอาให้รู้กันไปเลย แม่ง
เอี๊ยดดดดดดดดด
“ฟิกเกอร์อยู่ไหม” ถามผมอย่างหงุดหงิดนี่ก็เหยียดมิดตีนมาเลย
“ดะ ด้านในคะ ตะแต่...”
“ขอบใจ” ผมก้าวฉับออกมาทันที ใจร้อนรุ่มแปลกๆ เต้นรัวอย่างกะรัวกลอง
“ซี๊ดดดดดดดดดดดดด” มือที่กำลังจะเคาะประตูเป็นอันต้องชะงัก
“อ๊ะๆๆ อา เสียววววว แรงอีก แรงๆ ฟิก”
ฮึ่มมมมมมมมมมมมมมมมมม กุทนไม่ไหวแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
“ทำไร!!!”
“เหวอ ตกใจหมดไอ้บ้า แต่งนิยายอยู่”
“หืม???”
“ก็อิคนแต่งนางขี้เกียจบอกให้แต่งกันเอาเอง แต่งแบบสมมุติอยากแต่งไรก็แต่ง”
“ก็เลยแต่งคู่เรากะคู่นั้นเลิกกัน??”
“แล้วคิดได้ไงว่าฟิกกำลังจะเอาสาวยุ่น”
“ก็ตัวเองทำงานด้านนี้เนอะ คิดไม่ออกด้วย แหะๆ”
“แล้วคู่ไอ้ตามละ”
“อีปีนางส่งพล๊อตมาให้ บอกของตบกันเลือดสาด”
“เหอะ ไร้สาระ”
“อย่ามาว่านิยายเกลนะ เดี๋ยวได้นอนนอกห้อง”
“นอกหรือในเดี๋ยวรู้ตอนนี้มาให้จัดสักดอก สองดอกซะดีๆ”
“อ๊ากกกกกก ม่ายยยยยย เพิ่งพักยกเองนะ อ๊าาาา”
ตื่อ ดึ่งงงงงงงงง
ไงตัวเธอเอพริวฟูลเดย์ชั้นถึงไหนแล้ว ให้ไว อย่าอู้ คนอ่านสาปแช่งชั้นถึงกระดูกดำแล้ว เข้าใจนะ ต้องช่วยกันทำมาหากิน ชั้นคนเดียวไม่ไหว สมองเบลอ เฮ้ยยยยยย ได้ยินหม้ายยยยยยย //อ๊ะๆๆๆๆ ซี๊ดดด แรงอีกฟิก แรงๆ อา // เอิ่มมมม //โอ้วเกล อา เกล แน่นชิบ ตอดค่ตมัน อูววว// ชัดแระ เอากันอยู่เสร็จแล้วส่งนิยายมาด้วย บายยยยยย
ชิ กูมีบ้างแม่งจะเอาโชว์เลย ไม่มีบ้างก็เลยไปแม่งงงง กุอิจฉา ว่าแต่ตามปีเป็นไงบ้างวะ วีดีโอคอลดีกว่าเผื่อฟลุ๊ค คึคึ
สวัสดีวันโกหก เย้ๆๆๆๆ
ขอตัวไปทำให้ครอบครัวเค้าร้าวฉานต่อ ฮ่าๆๆ
“ปี!!!!”
“อะไร”
“ทำไมทำแบบนั้น”
“ทำอะไร”
“ก็นิยายอะ ทำไมต้องแต่งให้ตัวเองไปนอนกับคนอื่นด้วยเล่า ปีเป็นของตามนะ ไหนจะถอดแหวนทิ้งอีก แหวนแต่งงานของเรานะ ตามไม่ยอม”
“น้อยๆหน่อย มันเรื่องสมมุติยะ แยกแยะหน่อย”
“ต่อให้นิยายก็ไม่ยอม ไปแก้ใหม่เลยนะ เอาดีๆซิ”
“เสียใจ อีเกลคงส่งให้อิคนแต่งแสนจะขี้เกียจนั้นแล้ว ป่านนี้ลงเว็ปเรียบร้อยโรงเรียนอิคนแต่ง”
“อะไร”
“งอนใส่กูอีก ตาม ไอ้ตาม เหวอ”
“จะทำ อะไร”
“เอามึงไง แม่ง ชอบนักชอบทำให้หงุดหงิด ไม่ถึงพรุ่งนี้เช้าไม่ต้องนอน กูจะจัดให้หนักเอาให้คลานเลย ฮึ่มมมม”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“มองอะไร ออกไปเลย เอากล้องออกไปด้วย ผมไม่ให้ถ่าย ชอบนักทำให้ครอบครัวเค้าร้าวฉาน มิน่าหาผัวไม่ได้ ปัง!!!!!”
เอิ่ม ถ้าจะด่ากูขนาดเน้เอามีดปาดคอกูเถอะ ไอ้พวกเวรรรร กูสร้างมึงมานะ มึงทำแบบนี้กับผู้มีพระคุณได้ไง เปิดประตู ชั้นยังต้องการฉากบนเตียงพวกแกน้า เปิดว้อยยยยยยยย ชั้นยังต้องทำมาหาเลี้ยงชีพอยู่น้า พลีสสสสสสสสสสส
เอาใจแด่แม่ยก ยายๆ ป้าๆ อาๆทั้งหลายยย ไม่มีฉากอัศจรรย์นะจ๊ะ บักตามมันงอนไม่ให้ถ่าย เอาแค่นี้ไปละกัน เนอะ
เซ่นสังเวยแล้วนะจ๊ะ จุ๊บๆๆๆๆ
หัวข้อ: ช่วยด้วย...หมอ(โดน)ฟัน ตอนพิเศษ ภาคอนาคต P.62 (ลงต้ังแต่ 14/09/57 ลืมเปลี่ยนหัว) (อ่าน 796866 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก