ตอนที่ 3
“ตกลงเมื่อคืนนอนดึกมั้ย แล้วได้กินข้าวกล่องที่ซื้อมารึเปล่า” เขาถามซ้ำอีกครั้ง
ผมส่ายหน้าเบาๆ “ไม่ดึก”
“แล้วกินข้าวล่ะ”
“กิน”
“พูดจากับผู้ใหญ่ให้มันสุภาพ”
“กิน... ครับ...” ผมพูดลอดผ่านไรฟัน
“ค่อยยังชั่ว” เขายิ้มออกมา แต่เหมือนเป็นรอยยิ้มที่ดูเย้ยๆ ผมชอบกล “ผมชื่ออาจารย์อัครวินท์นะครับ เป็นอาจารย์สอนเคมี แล้วก็เป็นอาจารย์ผู้ช่วยฝ่ายปกครองด้วย เพราะฉะนั้นผมจึงอยากจะเตือนคุณว่า การแสดงความรุนแรงหรือการกระทำใดๆ ก็ตามที่อาจก่อให้เกิดความรุนแรงขึ้นอย่างเช่นเมื่อคืนนี้ คือสิ่งที่ห้ามเกิดขึ้นภายในรั้วโรงเรียนนี้เด็ดขาด เข้าใจรึเปล่า”
“อ้าว!” ผมร้องขึ้น “แต่เมื่อคืนนี้กู...”
เขากระแอมเบาๆ
“ผมไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่มทำอะไรสักหน่อย” ผมรีบแก้สรรพนาม “อีกอย่างผมเป็นคนไปช่วยอาจารย์เอาไว้นะ”
“นอกจากการทะเลาะวิวาททุกชนิดจะถูกห้ามภายในบริเวณโรงเรียนแล้ว บทลงโทษที่สมควรก็ยังคงใช้ได้กับการใดๆ ก็ตามที่เกิดขึ้นนอกรั้วโรงเรียนด้วยเช่นกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าหากว่ามันสามารถส่งผลเสียต่อทางโรงเรียน...” เขาพูดต่อโดยไม่สนใจผม “ไม่ว่าเหตุการณ์เหล่านั้นจะเกิดขึ้นในช่วงเวลาใดของวันก็ตาม”
“แล้ว... อ้าว... เฮ้ยย อะไรวะ!” ผมโพล่งออกมาด้วยความหงุดหงิด
“ระวังภาษาด้วยครับ หรือคุณต้องการจะให้ผมลงโทษคุณตั้งแต่วันแรกของการมาเรียนเพื่อเป็นตัวอย่าง”
“...ขอโทษครับ” ผมก้มหน้า
อย่าให้ถึงทีกูนะมึง!
“ดีมาก คุณย้ายโรงเรียนมาแล้ว ก็อย่าให้มันเกิดเหตุการณ์ซ้ำรอยเดิมอีก ผมได้รายงานวีรกรรมของคุณมาเพียบ ดูท่าทางว่าที่ผ่านมาจะแสบไม่เบาเลยนี่ ตั้งแต่ประถมเลยด้วย” เขาหยิบกระดาษใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วคลี่มันออก “ตอนประถม มีเรื่องชกต่อยทั้งหมดหกครั้ง ในจำนวนนั้นสามครั้งเกิดขึ้นภายในโรงเรียน ตอนมัธยมต้นมีเรื่องวิวาททั้งหมดเก้าครั้ง สองครั้งเป็นเรื่องใหญ่ขนาดที่อีกฝ่ายต้องเข้าโรงพยาบาล แต่ครั้งสุดท้ายเกิดขึ้นนอกโรงเรียนจนทำให้ตัวเองได้รับบาดเจ็บที่หัวเข่า...” เมื่อพูดจบเขาก็ชำเลืองมองมาที่ขาของผม
“เดี๋ยวก่อนครับ” ผมขัดขึ้น “ผมก็ไม่รู้ว่าอาจารย์ไปเอาข้อมูลพวกนั้นมาจากไหนนะ แต่ผมไม่เคยนับหรอกนะว่ามันเกิดเรื่องกับชีวิตผมขึ้นกี่ครั้ง และผมก็ไม่เคยหาเรื่องใครก่อนด้วย โดยเฉพาะอย่างยิ่งไอ้ครั้งสุดท้ายที่อาจารย์บอกว่าเป็น ‘การวิวาท’ จนผมได้รับบาดเจ็บนั่นน่ะ ช่วยไปหาข้อมูลมาใหม่ดีๆ ด้วยครับ” ผมพยายามระงับความโกรธไว้อย่างเต็มที่ แต่ก็ไม่สามารถห้ามไม่ให้ร่างกายและเสียงสั่นได้จริงๆ “ถ้าอาจารย์ไม่มีธุระอะไรมากกว่านี้ ผมขอตัวกลับไปทำการบ้านก่อนล่ะครับ” ผมพูดพร้อมกับยืนขึ้น
“นั่งลง” เขาออกคำสั่งสั้นๆ แต่ผมก็ยังคงยืนมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายเขาจงยืนขึ้นประจันหน้ากับผม “ผมบอกให้นั่งลงไง!”
แววตา บวกกับน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำเด็ดขาดของเขา ทำให้ผมถึงกับต้องผงะไปเล็กน้อย ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงที่เดิม
“ดีมาก” เขาเองก็นั่งลงบนเก้าอี้ตามเดิม “ไม่เสียแรง...”
“ขอโทษครับ” ผมนิ่วหน้า “ไม่เสียแรงอะไร”
เขามองมาที่รอยเปื้อนบนเสื้อของผม “ไปเลอะอะไรมา”
“แค่ข้าวหกเฉยๆ”
เขากระแอมในลำคออีกครั้ง
“แค่ข้าวหกเฉยๆ ครับ...”
“วันนี้ผมคุยโทรศัพท์กับแม่ของคุณมา และแม่ของคุณบอกผมว่า บางทีต้นเหตุของการที่คุณเป็นคนชอบใช้ความรุนแรงเนี่ย น่าจะมาจากในวัยเด็กที่คุณเคยได้รับอิทธิพลจากคนอื่นมา คุณคิดว่าอย่างนั้นรึเปล่า”
ผมเกือบจะอ้าปากถามว่าเขาไปคุยกับแม่ของผมมาได้ยังไง แต่ก็รู้ดีว่ามันเป็นคำถามที่งี่เง่าเกินไป จึงตัดสินใจไม่ถาม แต่กลับเริ่มคิดถึงสิ่งที่เขาพูด ผมนึกย้อนไปเมื่อตอนผมยังเด็ก... ใช่ ผมเคยรู้จักกับพี่แถวบ้านคนหนึ่ง ผมจำได้ว่าผมเคยชื่นชมเขา เขาเป็นผู้ชายที่ตัวใหญ่ เสียงดัง โผงผาง เก่งเรื่องชกต่อยมาก เรียกว่าเป็นนักเลงประจำโรงเรียนและแถวละแวกบ้านเลยก็คงได้ แต่ผมจำได้ว่าถึงเขาจะเป็นแบบนั้น เขาก็เอ็นดูผมราวกับน้องชายแท้ๆ ของตัวเอง ผมจึงไปคลุกคลีกับอยู่กับเขาและเพื่อนๆ บ่อยๆ แต่ผมก็จำรายละเอียดไม่ได้มากนักหรอก เพราะมันก็หลายปีมาแล้ว และเขาก็อยู่แถวบ้านผมแค่ช่วงสั้นๆ ไม่กี่ปีเท่านั้นเอง
ผมเองก็ไม่ได้คิดถึงเขาคนนี้มานานมากแล้วนะ และผมก็ไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะเป็นคนที่มีอิทธิพลต่อผมจนทำให้ผมมีนิสัยแบบนี้ หน้าตาหรือชื่อของเขาเป็นยังไงผมก็ยังจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำ สิ่งที่ผมมีเหลืออยู่ก็แค่ความทรงจำลางๆ เกี่ยวกับเขาและความรู้สึกว่าเคยรู้จักคนแบบเขาอยู่ก็เท่านั้นเอง
“ผมว่าผมไม่เคยได้รับอิทธิพลอะไรจากใครทั้งนั้นแหละครับ ผมก็เป็นของผมแบบนี้เอง และผมก็ไม่ได้อยากจะหาเรื่องใครก่อนด้วย ผมบอกไปแล้วไง”
อาจารย์อัคมองหน้าผมอยู่ครู่หนึ่ง แต่คราวนี้เขามองผมเหมือนกับกำลังพยายามศึกษาผมอยู่ เหมือนกับว่ากำลังพยายามอ่านใจหรือจับผิดอะไรผมสักอย่าง
“โอเค” เขาพูดขึ้นในที่สุด “ถ้าคุณคิดแบบนั้นก็ดี ผมก็แค่ลองทดสอบคุณดูนิดหน่อยเท่านั้นแหละ”
“อาจารย์จะมาทดสอบผมทำไม”
“แค่อยากให้แน่ใจเฉยๆ”
“แน่ใจอะไรครับ”
เขายืนขึ้นแล้วเดินตรงไปยังประตู “คุณกลับบ้านได้แล้วครับ จะไปทำการบ้านอะไรก็ทำซะให้เรียบร้อย”
“เดี๋ยวครับ” ผมหยุดเขาก่อนที่เขาจะทันได้เปิดประตูออก “เมื่อคืนอาจารย์ไปทำอะไรในซอยนั้น แล้วทำไมถึงไปถูกเด็กพวกนั้นมันรุมเอาได้ พวกมันไม่รู้เหรอว่าอาจารย์เป็นอาจารย์สอนอยู่โรงเรียนนี้น่ะ”
เขาเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะเปิดประตูออก “เชิญครับ”
ผมคว้ากระเป๋าขึ้นจากพื้นห้องอย่างหัวเสียและเดินตรงไปยังประตู แต่ในตอนที่ผมกำลังจะเดินสวนเขาออกจากห้องไปนั้น เขาก็วางมือลงบนหัวไหล่เพื่อหยุดผมเอาไว้เสียก่อน
“คืนนี้ตอนทุ่มตรง มาหาผมที่ชั้นสี่ ตรงสระว่ายน้ำ มีเรื่องสำคัญจะพูดด้วย”
ผมไม่ตอบ
“ตอบรับสิ” เขาพูดเสียงหนักแน่น
“ครับ”
“ดีมาก เพราะไม่งั้น...”
ผมหยุดรอฟังสิ่งที่เขาจะพูด แต่เขาก็ไม่ยอมพูดต่อสักที
“...เหอ” ผมเลิกคิ้วขึ้น
“เปล่า ไม่มีอะไร”
น้ำเสียงของเขาทำให้ผมรู้สึกสงสัยขึ้นมา มันไม่ใช่น้ำเสียงที่แสดงถึงอำนาจ ไม่ได้ออกคำสั่ง และไม่ใช่การข่มขู่ แต่มันฟังดูแทบจะคล้ายกับ... การยอมถอดใจหรือการขอโทษอะไรสักอย่าง
คิดไปเองมั้ง
หลังออกจากโรงเรียน ผมก็ตรงดิ่งกลับบ้าน และเมื่อถึงห้องแล้วผมก็ล้มตัวนอนลงบนเตียงทันที วันเปิดเทอมวันแรกของผมเต็มไปด้วยเรื่องราวต่างๆ มากมาย ไหนจะจำชื่อเพื่อนใหม่ ไหนจะเรียน ไหนจะเรื่องพวกไอ้วีเมื่อตอนกลางวัน แถมยังเรื่องของไอ้อาจารย์อัคนั่นอีก แม่งงง! หออื่นคอนโดอื่นก็มีเยอะแยะดันไม่เลือกนะแม่ ดันต้องมาอยู่หอเดียวกับอาจารย์ของตัวเอง นี่ยังดีนะที่ไม่ได้อยู่ชั้นเดียวกันหรือห้องติดกัน ไม่งั้นคงซวยตายห่า แล้วนี่เขาเรียกผมไปเจอที่สระว่ายน้ำตอนทุ่มนึงนี่เพื่ออะไรอีกล่ะ มันมีอะไรที่คุยในโรงเรียนไม่ได้รึไงวะ
ผมนอนคิดถึงเรื่องนั้นเรื่องนี้จนกระทั่งเผลอหลับลงไป แต่นอนไปยังไม่ทันจะหลับสนิทดีก็ดันต้องสะดุ้งตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้น ผมกระเด้งลุกออกจากเตียงและควานหาโทรศัพท์อย่างหงุดหงิด เมื่อเจอก็สไลด์รับสายทันทีโดยไม่ได้แม้แต่มองว่าคนที่โทรเข้ามาคือใคร
“ฮัลโหล!” ผมเกาหัวแกรกๆ
“เป็นยังไงบ้าง ก้อง เปิดเทอมวันแรก” แม่ของผมถามขึ้น
“อ้าว แม่เองเหรอ...” ผมบิดขี้เกียจ “ก็ดีอะ ไม่มีอะไรมากหรอก”
“เหรอ แล้วเพื่อนๆ เป็นยังไงบ้าง เพื่อนดีมั้ย”
“ก็ดีครับ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่า ก้องไม่ได้ไปมีเรื่องกับใครตั้งแต่วันแรกอยู่แล้ว” ผมนึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนพักกลางวันขึ้นมา แต่ก็ตัดสินใจไม่เล่าให้แม่ฟังดีกว่า
“แบบนั้นก็ดี แล้วนี่ทำอะไรอยู่ กินข้าวกินปลารึยัง”
“โอ๊ยย ยังหรอกแม่ นี่ก้องเพิ่งกลับมาถึงห้องเอง กำลังทำการบ้านอยู่พอดี”
“ตอแหล แม่ว่าแกกำลังนอนอยู่มากกว่า”
“อ้าวแหม รู้ได้ไง”
แม่หัวเราะเบาๆ “งั้นแกจะทำอะไรก็ไปทำเถอะ ตั้งใจเรียนนะลูก ถ้ามีปัญหาอะไรก็โทรบอกแม่ทันทีเลยนะ เข้าใจรึเปล่า”
“คร้าบบบ” ผมรับคำ แต่แล้วก่อนที่แม่จะวางสายไป ผมก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “เฮ้ย! เดี๋ยว แม่!”
“อะไร”
“วันนี้มีอาจารย์จากโรงเรียนโทรไปหาแม่ด้วยเหรอ แม่คุยอะไรกับเค้าไปมั่งเนี่ย”
“เออใช่ มีโทรมาคนนึง แล้วก็โทรไปหาที่โรงเรียนเก่าแกด้วย เห็นว่าเป็นอาจารย์ฝ่ายปกครองรึไงนี่แหละ ตอนแรกแม่ก็ตกใจ นึกว่าแกไปก่อเรื่องอะไรไว้อีก แต่เค้าบอกว่าแค่โทรมาสอบถามประวัติดูเฉยๆ แม่ก็โล่งใจ เฮ้ออ ก็แกนะ ไอ้ก้อง ทำแม่ใจเสียมาไม่รู้กี่รอบละ แม่ก็อดห่วงไม่ได้ แถมยัง...”
“เดี๋ยวแม่ พอก่อน ขอเข้าประเด็นเลยได้ปะ” ผมรีบพูดขัดขึ้นก่อนแม่จะร่ายยาวไปมากกว่านี้ “แล้วแม่ไปบอกอะไรเค้า ทำไมไปพูดว่าก้องได้รับอิทธิพลไม่ดีมาจากคนอื่น”
“อ้าว หรือไม่จริงล่ะ ตอนเด็กๆ แกไปคลุกคลีอยู่กับเด็กที่โตกว่าประจำ จำไม่ได้เหรอ แถมยังเคยมาพูดกับแม่เลยว่าพอโตขึ้นแล้วอยากจะเป็นนักมวยบ้างล่ะ อยากจะเป็นนักเลงบ้างล่ะ แต่ยังดีหน่อยที่ไอ้วินมันก็ไม่ใช่เด็กนิสัยไม่ดีอะไร แม่ก็เลย...”
“เดี๋ยวๆๆ เดี๋ยวก่อนแม่ เมื่อกี้แม่บอกว่าใครไม่ใช่เด็กไม่ดีอะไรนะ” ผมรีบขัดขึ้น
“ก็เจ้าวินไง ลูกคนเล็กของป้าเนียรที่เคยอยู่แถวบ้านเรา อ้าว แกจำพี่เค้าไม่ได้เหรอ สมัยก่อนเห็นชื่นชมเชิดชูพี่เค้าจะเป็นจะตาย”
วิน... วิน... จะว่าไปก็คุ้นๆ อยู่เหมือนกันแฮะ แต่ผมจำชื่อเขาไม่ได้จริงๆ นะเนี่ย
“แต่ก้องจำชื่อกับหน้าเค้าไม่ได้ด้วยซ้ำนะ แม่ ก้องจะไปได้รับอิทธิพลอะไรมาจากเค้านักหนา ก้องก็เป็นของก้องแบบนี้เอง ไม่ได้ไปเลียนแบบใครอะไรสักหน่อย และแม่ก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าก้องไม่เคยไปหาเรื่องใครด้วยซ้ำ หลายๆ ครั้งก้องไปมีเรื่องก็เพราะไปช่วยคนอื่นนะ”
แม่ถอนหายใจ “จะยังไงแม่ก็ไม่อยากให้แกมีเรื่องอีกต่อไปแล้ว ก้อง แม่อยากให้แกตั้งใจเรียน โค้งสุดท้ายก่อนเข้ามหาวิทยาลัยแล้วนะ ไม่ต้องไปช่วยเหลือใครจนตัวเองต้องกลายเป็นคนไม่ดีอีกแล้ว”
“งั้นก้องไปทำการบ้านก่อนละครับ แค่นี้นะแม่”
หลังจากวางสาย ผมก็เดินไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำและยืนส่องกระจกมองหน้าตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง ชื่อ ‘วิน’ ที่แม่บอกมาเมื่อครู่มันคุ้นผมจริงๆ เรื่องคือถ้าแม่พูดมาถึงขนาดนั้นแล้ว ที่คนที่ผมเคยสนิทด้วยและชื่นชมเมื่อตอนเด็กๆ ก็ต้องชื่อวินแน่ๆ ล่ะ แต่ที่ผมบอกว่าคุ้นเนี่ย มันหมายถึงอย่างอื่นมากกว่า ผมเริ่มนึกได้ลางๆ ว่าเขาน่าจะเป็นคนที่เคยอยู่ในค่ายมวย หรือเคยเล่นเทควันโด หรือยูโด หรือคาราเต้ หรืออะไรสักอย่าง แล้วเขาก็เคยสอนผมนิดหน่อยด้วย ใช่แล้ว ผมเริ่มจำได้แล้วว่าเขาเคยสอนผมให้รู้จักป้องกันตัวเอง และฝึกให้ผมเป็นคนเข้มแข็งและอดทน หลังจากนั้นผมก็เลยอ้อนแม่ขอเรียนเทควันโดตั้งแต่เด็ก... แต่ผมข้องใจจริงๆ เลยว่ะ ว่าทำไมผมถึงจำรายละเอียดเกี่ยวกับเขาไม่ค่อยได้เลยวะ
“พี่วิน... พี่วิน...” ผมพยายามนึกหน้าของเขา แต่ก็นึกไม่ออกจริงๆ ผมจำได้แค่ว่าพี่เขาเป็นคนเสียงดังและเสียงดุ นอกจากนั้นก็ยังหน้าตาดีอีกต่างหาก แต่หน้าตาดีแบบไหนยังไงนี่หมดปัญญาจะนึกออกว่ะ
ใช่ ผมเป็นเกย์ ผมชอบผู้ชาย รู้ตัวมานานแล้วด้วย แต่แสดงออกไม่ได้ ไม่มีคนรู้ ผมจะให้พวกมันรู้ได้ยังไง ก็ผมอยู่ในสังคมแบบนั้น แถมยังเป็นคนแบบนี้อีก ขืนเพื่อนๆ หรือพวกแกงค์ของผมมันรู้เข้าก็ตายห่าพอดี นักเลงหัวโจกลูกน้องเป็น 10 แต่ดันชอบเพศเดียวกันเนี่ยนะ
ผมส่ายหน้า เอาวะ ไหนๆ ก็ย้ายมาอยู่ไกลจากพวกมันและจะเริ่มต้นชีวิตใหม่แล้ว ถ้ายังไงก็ลองค่อยๆ เปิดใจเปิดตัวดูซิว่าคนหน้าตาอย่างผมจะพอมีโอกาสได้มีแฟนคนแรกกับเขาบ้างสักทีรึเปล่า เรียนโรงเรียนชายล้วนทั้งที คนหน้าตาดีๆ ก็มีเยอะแยะ มันต้องมีสักคนล่ะวะที่จะมาสนใจผมบ้าง
ผมเดินกลับเข้าไปในห้องนอนและกระโดดขึ้นบนเตียง ชื่อวินที่แม่พูดยังคงสะกิดใจผมไม่หาย แต่เมื่อนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก หัวของผมมันก็เปลี่ยนไปนึกถึงเรื่องของไอ้เด็กที่ชื่อวีที่มาหาเรื่องผมเมื่อตอนกลางวันแทน ผมก็ไม่รู้ว่าแม่งมีปัญหาอะไรกับผมนะ แต่ท่าทางมันจะตั้งตัวหาเรื่องเป็นศัตรูกับผมไปเรียบร้อยแล้ว แม่งงง นี่ถ้าเป็นที่โรงเรียนเก่าล่ะก็นะ...
ไม่ๆๆ ผมจะกลับไปทำตัวแบบนั้นไม่ได้ ผมต้องใจเย็นมากกว่านี้ ต้องสวมบทบาทเด็กดีเอาไว้ให้นานๆ ต้องไม่สร้างปัญหา และถ้าปัญหามันเป็นฝ่ายตามมาหาเรื่องผม ก็ให้เดินหนีไปซะแบบเมื่อตอนกลางวันนั่นแหละ ดีแล้ว
ผมว่าผมคงเกิดมาซวยจริงๆ นั่นแหละ ถึงจะไม่ไปหาเรื่องใครก่อน แต่ก็มักจะเจอคนกวนตีนหรือมาหาเรื่องก่อนประจำ อย่างไอ้วีนั่นก็หนนึงละ แล้วไหนจะยังอาจารย์อัคนั่นอีก ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้ดูจะชอบหาเรื่องผมจังวะ แถมผมจะกวนตีนกลับก็ทำไม่ได้อีก เพราะอีกฝ่ายเป็นถึงอาจารย์ คิดไปคิดมา ไอ้รายนี้เนี่ยท่าทางจะรับมือยากยิ่งกว่าไอ้วีซะอีกมั้ง
เมื่อท้องเริ่มหิว ผมก็เลยลงไปข้างล่างเพื่อหาซื้ออะไรกลับขึ้นมากินบนห้อง เพราะผมยังคงไม่ชินกับการลงไปนั่งกินข้าวคนเดียวในร้านที่คนเยอะๆ สักเท่าไหร่ ไม่ได้เขินหรืออายอะไรหรอกนะ แต่มันแค่รู้สึกแปลกๆ ชอบกล บางทีผมอาจจะยังไม่ค่อยเคยชินกับการไปไหนมาไหนคนเดียวล่ะมั้ง
หลังจากที่ได้ข้าวผัดกะเพรามากล่องนึง ผมก็เดินกลับเข้ามาที่คอนโด และในตอนที่ผมกำลังล้วงหยิบเอากระเป๋าเงินออกมาเพื่อแตะบัตรนั้น ผมก็เหลือบไปเห็นอาจารย์อัคกำลังเดินตรงเข้ามาจากอีกทาง ด้วยความตกใจ ผมจึงชะงักฝีเท้าลงและรีบเดินไปหลบอยู่หลังต้นไม้ทันที
ก็ผมยังไม่ค่อยอยากเจอเขาในตอนนี้นี่หว่า
“สวัสดีครับ อาจารย์วิน! สบายดีมั้ยครับ!” ยามที่เฝ้าหน้าประตูกล่าวทักทายขึ้นเสียงดังพร้อมทำท่าตะเบ๊ะ
“สวัสดีครับพี่ แต่ผมบอกแล้วไงไม่ต้องเรียกผมว่าอาจารย์หรอก ผมไม่ได้อยู่ในโรงเรียน” เขาตอบ
“ครับ อาจารย์วิน เอ๊ย! คุณวิน!” ยามคนนั้นยังคงพูดด้วยน้ำเสียงหยอกล้ออย่างเป็นกันเอง
แต่เดี๋ยวก่อนนะ... นี่เขาก็ชื่อวินเหมือนกันอย่างนั้นเหรอ ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมาวิ่งชนหัวสมองก้อนน้อยๆ ของผมเข้าอย่างจัง
ผมรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรกลับไปหาแม่ทันที “แม่! ไอ้พี่วินที่แม่บอกก้องอะ แม่รู้ชื่อจริงมันรึเปล่า!”
“อะไรของแก้เนี่ย ตาก้อง แม่ไม่รู้หรอก แม่จะไปรู้ได้ยังไง”
“แล้วนามสกุลล่ะ เออใช่ นามสกุลก็ได้!”
“นามสกุลเหรอ... แม่ก็ไม่แน่ใจนะ แต่ป้าเนียรน่ะ รู้สึกว่าจะนามสกุล ‘แสงทอง’ ล่ะมั้ง”
“โอเค แค่นี้ก่อนนะแม่!”
“เดี๋ยว ก้อง ต...”
ผมตัดสายไปก่อนที่แม่จะทันพูดจบ จากนั้นก็ใช้มือถือเปิดเว็บไซท์ของโรงเรียน เสิร์ชหาชื่อของอาจารย์อัครวินท์ แต่ก็ไม่เจอ ผมจึงคลิกไปที่แผนกฝ่ายปกครองแล้วดูรายชื่ออาจารย์ประจำแผนก หัวหน้าฝ่ายปกครองคืออาจารย์ศุภกรณ์ ส่วนรองฯ คือ... นี่ไง ‘อาจารย์อัครวินท์ ธนภูตินนท์’
ผมดูรูปและอ่านชื่อกับนามสกุลของเขาซ้ำไปมาอีก 2-3 หนกว่าจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ไอ้ตอนแรกผมก็หลงคิดว่าเขาจะเป็นคนๆ เดียวกันไปซะแล้ว ถ้าเป็นแบบนั้นจริงมันก็จบังเอิญเกินไปหน่อยล่ะมั้ง แม่นะแม่ ไม่น่าพูดขึ้นมาให้ผมเข้าใจผิดเลยจริงๆ
ผมเดินออกมาจากที่ซ่อนและกลับขึ้นไปกินข้าวในห้องของตัวเอง จากนั้นก็นั่งดูทีวีอยู่ครู่หนึ่ง จนกระทั่งนาฬิกาที่วางอยู่บนชั้นวางหนังสือบอกเวลาหนึ่งทุ่มตรง
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
