หัวข้อ: Re: Brother Next Door แจ้งรวมเล่ม Home The Series P.17

[wargroup]

ชนะสมชื่อ เหนือกว่าชััดๆ และคุกคามเห็นๆ
แล้วจะรับไหวมั้ยล่ะเจ้าก้อง...

[Maree]

เดาไม่ถูกเลยว่าจะไปทางไหน
ลุ้นๆๆๆๆๆๆ

แต่ชอบ อ.วิน จังเลย 

ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ ค่ะ

[fullmoonny]

กรี้ดดด เป็นคนเดียวกันจริงๆซินะเนี่ย
ว่าแต่ๆพี่วินจะไปคุยอะไรกันแน่

[u_cosmos]

เพราะพี่วินเขาหน้าตาดีมั้งก้อง >////<
เปิดตัวกันเร็วดี จะได้ไม่ต้องคาใจกันนาน

มารอฉากสองชั่วโมงให้หลังอีกคน

[✿PIERRE]

พี่วินหลอกน้องก้องแน่ๆ 555555

แต่เปิดตัวตอนแรกมาอย่างกับก้องเป็นพระเอกเลยแน่ะ

ชอบๆๆๆๆๆ อาจารย์ นักเรียน

มาต่อไวๆนะคะ

 

[ExecutioneR]

ตอนที่ 5


สรุปผมก็ไม่ได้ไปหาเขาที่ห้องอย่างที่เขาบอกหรอก ผมนั่งเล่นเกมอยู่จนดึกแล้วก็เข้านอนเลย ถ้าเขาคิดว่าผมกลัวเขาจนไม่กล้าขัดคำสั่ง... ก็ลองดูสักตั้งสิวะ เขาจะทำอะไรผมได้ อยากรู้นัก เพราะผมก็ไม่ใช่เด็กๆ ที่เขาจะแกล้งได้อีกแล้วด้วย

แต่พอตอนอยู่โรงเรียนเท่านั้นแหละ ผมรู้เลยว่าผมคิดผิด เพราะในชั่วโมงเรียนของเขา ผมโดนเขาเรียกให้ตอบคำถามอยู่แทบคนเดียวตลอดทั้งคาบ ทำเอาพอหมดชั่วโมง ผมถึงกับต้องฟุบลงบนโต๊ะด้วยความเหนื่อยอ่อน

“เฮ้ย ไอ้ก้อง ทำไมอาจารย์อัคเค้าดูตั้งแง่กับมึงจังวะ” ไอ้เอิร์ธลากเก้าอี้มานั่งคุยกับผม

“กูก็ไม่รู้...” ผมหันไปหามัน “ปกติมันเป็นยังไงวะ ไอ้อาจารย์คนเนี้ย”

“ก็ดุๆ แบบนี้แหละว่ะ ถึงจะเห็นมันหน้าตาแบบนั้นก็เหอะ แต่เสือกเสียงดัง ตัวใหญ่ ใครก็กลัวมันกันทั้งนั้นอะ ที่จริงกูว่าปกติแม่งก็ไม่ค่อยด่าใครนะ เพราะแค่มองหน้ามึงก็ทำเอามึงก็หัวหดได้แล้วอะ” ไอ้บอมที่นั่งอยู่ข้างหน้าผมหันมาตอบ “แต่บางทีแม่งก็ตบหัวมึงคว่ำเหมือนกัน ถ้ามึงคุยเสียงดังหรือแอบทำอย่างอื่นในเวลาเรียนอะ”

“เรื่องนั้นกูไม่สงสัยหรอก...” ผมพูดขึ้นลอยๆ พลางนึกถึงสิ่งที่เขาเคยทำกับผมเมื่อตอนเด็ก “ไม่แปลกเลยด้วยซ้ำ”

“เหอ ยังไงวะ ไอ้ก้อง” ไอ้เอิร์ธถาม

“ไม่มีอะไร” ผมหันหน้าไปอีกทาง จากนั้นบทสนทนาของเราก็จบลงเมื่ออาจารย์ของวิชาต่อไปเดินเข้ามาในห้อง

หลังจากนั้นก็ผ่านไปอีกสามวัน ผมไม่ได้เจอกับเขาบ่อยมากนัก แต่ทุกครั้งที่เจอกันในโรงเรียน เขาก็จะส่งยิ้มแบบมีเลศนัยให้ผมแทบทุกครั้ง แต่ถ้าผมไม่ได้ทำอะไรผิด เขาก็เล่นงานอะไรผมไม่ได้อยู่แล้ว มีอยู่ครั้งหนึ่งที่เขาหยุดคุยกับผมและถามว่าผมเป็นยังไงบ้าง ปรับตัวได้รึยัง เขาบอกว่าถ้าต้องการความช่วยเลืออะไรก็ให้บอก ไม่ว่าจะนอกหรือในโรงเรียนก็ตาม ซึ่งการที่เขาพูดแบบนั้นก็ทำให้ผมแปลกใจไปนิดหน่อยเหมือนกัน แต่ในขณะเดียวกันมันก็ทำให้ผมรู้สึกดีที่เขาเป็นห่วงผม และเมื่อเพื่อนของผมเดินมาเจอและบังเอิญได้ยินว่าเรากำลังคุยกันอยู่ เขาก็ขอตัวเดินจากไป ทำเอาพวกมันสงสัยกันใหญ่ว่าทำไมเขาถึงมาคุยกับผม ในเมื่อเวลาอยู่ในห้องเรียน ผมดูจะถูกเขาเพ่งเล็งมากที่สุด แต่อย่าว่าแต่พวกมันเลยที่สงสัย เพราะผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเขาคิดอะไรอยู่กันแน่

วันเสาร์ ผมจำเป็นต้องตื่นมาแต่เช้าเพราะว่าแม่โทรมาหาตั้งแต่ยังไม่เก้าโมงดี ผมโดนแม่จิกนิดหน่อยที่เมื่อคืนไม่ยอมโทรไปหา จากนั้นก็เล่าให้แม่ฟังว่าผมเริ่มปรับตัวได้แล้ว และก็บอกไปตรงๆ ด้วยว่าสายวิทย์มันยากกว่าที่ผมคิดเยอะ ผมเองก็ไม่แน่ใจว่าจะเรียนได้สักเท่าไหร่ แต่สิ่งหนึ่งที่ผมยังไม่ได้พูดให้แม่ฟังก็คือเรื่องที่อาจารย์ฝ่ายปกครองคนที่โทรหาแม่คือพี่วิน คนที่แม่คิดว่าเป็นต้นเหตุให้ผมกลายเป็นแบบนี้นั่นแหละ ถ้าหากแม่รู้ขึ้นมา แม่จะมีปฏิกิริยายังไงวะ จะให้ผมลาออกไปอยู่โรงเรียนอื่นเลยมั้ยเนี่ย
หลังจากวางสายไป ผมก็นอนพลิกไปพลิกมาอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็หลับลงไปอีกครั้ง...

“พี่วินนนน! ไอ้ป๋องมันไม่ยอมคืนของเล่นของก้องอะ!” ผมเดินเข้าไปหาพี่วินทั้งที่น้ำตาคลอเบ้า “แม่เพิ่งซื้อมาให้ก้องด้วย ฮึกก...”

พี่วินที่ดูหน้าตาไม่ได้ต่างไปจากตอนนี้เท่าไหร่ นอกจากผมที่สั้นเกรียน หันมามองผม “เป็นลูกผู้ชายรึเปล่าวะ ไอ้ก้อง หยุดร้องไห้เลย!!”

ผมสะดุ้งและรีบกลั้นน้ำตาทันที จากนั้นเขาก็ลุกออกจากม้านั่งที่มีเพื่อนคนอื่นๆ ยืนอยู่ล้อมรอบและเดินตรงเข้ามาหาผม

“พี่เคยสอนเราต่อยคนแล้วไม่ใช่เหรอวะ ของของตัวเอง ก็ไปจัดการเอาคืนเองสิเว้ย”

“แต่... แต่แม่บอกก้องว่าทะเลาะกับคนอื่นมันไม่ดีนี่...”

พี่วินชูกำปั้นขึ้นแล้วจากนั้นก็โขกลงบนหัวของผมอย่างแรง... ไม่เจ็บแฮะ

“กูไม่ได้ให้มึงไปชวนมันทะเลาะ! แต่ถ้ามึงทำตัวอ่อนแอแบบนี้แล้วยังไง จะปล่อยให้มันรังแกมึงต่อไปเรื่อยๆ เหรอวะ! เป็นลูกผู้ชายมันต้องหัดดูแลตัวเองและปกป้องคนอื่นได้สิเว้ย!”

จากนั้นภาพและเหตุการณ์ต่างๆ ก็สับสนปนเปกันไปหมด ผมเห็นภาพของเด็กคนหนึ่งที่ตัวใหญ่กว่าผม ล้มลงไปกองอยู่บนพื้นเพราะถูกผมเตะเข้าที่กลางลำตัว เห็นพี่วินยืนยิ้มอยู่ไม่ไกล เขาพาผมขี่คอเดินเล่นอยู่ริมแม่น้ำ จากนั้นก็เห็นตัวเองกำลังนั่งตักเขาดูทีวีและเล่นเกมด้วยกันในบ้าน และสุดท้ายก็เป็นภาพของผมในวัยเด็กที่กำลังปีนต้นไม้อยู่กับเพื่อนๆ แต่แล้วจู่ๆ เท้าของผมก็เหยียบพลาด กิ่งไม้ใต้เท้าของผมหักลง ความรู้สึกตกจากที่สูงทำให้ผมสะดุ้งตื่นอย่างสุดตัว

ผมลืมตาขึ้นพร้อมกับเหงื่อที่ไหลออกมาจนท่วม ผมยกมือขึ้นจับหน้าอกตัวเองเพื่อพิสูจน์ว่านี่เป็นความจริง ไม่ใช่ว่าผมยังคงอยู่ในความฝัน ผมมองไปรอบๆ ห้องแล้วถึงนึกออกว่าตัวเองอยู่ที่ไหน สิ่งที่ผมฝันเห็นมันอาจจะไม่ปะติดปะต่อ แต่ผมก็ค่อนข้างมั่นใจว่ามันคือเสี้ยวหนึ่งของความทรงจำที่ผมลืมเลือนไปแล้ว

ผมยกมือขึ้นแตะลงบนแผลเป็นที่หลังหัวของตัวเอง ผมเชื่อว่าเด็กผู้ชายแทบทุกคนต่างก็ต้องมีรอยแผลเป็นอยู่บนหัวกันทั้งนั้น ผมเองก็เช่นกัน แต่ผมจำไม่ได้หรอกว่าได้แผลนี้มาเมื่อไหร่ ผมรู้แต่ว่ามันเกิดขึ้นหลังจากที่ผมตกจากต้นมะขามต้นใหญ่แถวบ้าน ซึ่งแม่บอกว่ามันทำเอาผมหลับไป 2-3 วันเลยทีเดียวกว่าจะฟื้น

แล้วเรื่องของพี่วินล่ะ... ผมคิดว่าผมพอนึกออกแล้วว่าทำไมผมถึงเคยรักเขามาก มันคงเป็นเพราะแบบนั้นนี่เอง

ผมเดินไปอาบน้ำแล้วจากนั้นก็ลงไปหาอะไรกินที่เซเว่น ในหัวก็นึกถึงความฝันเมื่อก่อนหน้านี้ตลอด ใช่ ผมจำได้แล้วว่าพี่วินคือคนที่ทำให้ผมรู้จักสู้กับคนอื่นเป็นจริงๆ เวลาอยู่ต่อหน้าเพื่อนๆ เขาจะค่อนข้างดุและเข้มงวดกับผมมาก แต่เวลาเราอยู่กันสองคนแล้ว เขาจะรักและเอ็นดูผมราวกับผมเป็นน้องชายแท้ๆ เสมอ อย่างเมื่อตอนที่เขาเคยแกล้งผมเรื่องตุ๊กแก หลังจากนั้นเขาก็มาง้อผม มาขอโทษ ซื้อขนมให้กิน และพาผมไปขี่รถเล่น หรืออย่างความฝันที่ผมเห็นเขาพาผมขี่คอเดินเล่นนั่นก็เหมือนกัน

แค่นึกขึ้นมาผมก็รู้สึกหวิวๆ ในใจแปลกๆ ชอบกลแล้วแฮะ

ผมเริ่มนึกถึงเหตุการณ์อย่างอื่นออกอีกหลายอย่าง ผมจำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าสมัยก่อน ผมมักจะชอบไปเล่นที่บ้านเขา บางทีก็นอนค้างคืนกับเขา และพี่วินก็มักจะกอดผม เล่นหัวกับผมอย่างสนิทสนม ถึงบางครั้งเขาจะดุ แต่หลายๆ ครั้งเขาก็ใจดีและอ่อนโยนกับผมมากเช่นกัน ผมถึงได้รักและติดเขามาก ที่จริงแม้แต่อาบน้ำด้วยกันเราก็ยังเคยทำมาแล้วด้วยซ้ำ

เมื่อนึกถึงเรื่องนั้นขึ้นมาได้ ผมก็รู้สึกเขินขึ้นทันที ถึงผมจะจำ ‘รายละเอียด’ ไม่ได้ แต่ผมก็ค่อนข้างมั่นใจว่าเราเคยทำแบบนั้นกันมาก่อนจริงๆ พอมาคิดๆ ดูแล้ว ความรู้สึกดีๆ เหล่านั้นในวัยเด็กคงเป็นสิ่งที่ทำให้ผมยังคงรู้สึกผูกพันกับเขามาจนถึงทุกวันนี้ ถึงแม้ว่าผมจะจำหน้าเขาหรือเรื่องราวหลายๆ อย่างไม่ได้ก็ตาม นอกจากนั้น ผมชักยังสงสัยแล้วด้วยว่าเขานั่นแหละที่คงเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมชอบผู้ชาย... ไม่สิ หรือเผลอๆ แล้วเขานั่นแหละ จะเป็นรักแรกที่ฝังใจของผม แต่ผมกลับไม่เคยรู้สึกตัวเลย

“เฮ้ยยย! ไม่มั้งงง!” ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ ในขณะที่กำลังหยิบข้าวกล่องลงตะกร้า

“ไม่มั้งอะไร”

เสียงที่จู่ๆ ดังขึ้นใกล้ๆ หูทำเอาผมสะดุ้งจนสุดตัว

“เฮ้ยย!!” ผมรีบหันกลับไปมองด้านหลังของตัวเองทันที “พี่วิน! เอ๊ย! อาจารย์!!”

เขายิ้มให้ผมน้อยๆ “เรียกพี่วินก็ได้ ไม่ได้อยู่ในโรงเรียน”

“พี่มาทำอะไร! แล้วจู่ๆ มาอยู่ข้างหลังผมได้ไง!”

“อ้าว พี่ก็มาซื้อของน่ะสิ” เขาชูถุงพลาสติกในมือขึ้น “ตอนจ่ายเงินเมื่อกี้ก็หันมาเห็นว่าก้องกำลังทำหน้าเครียดอะไรอยู่ถึงขนาดไม่สังเกตเห็นพี่ที่เคาน์เตอร์ พอเดินเข้ามาจะทักก็ได้ยินเราบ่นพึมพำๆ  ใช่ไม่ใช่อะไรสักอย่าง”

นี่ผมคงไม่ได้เผลอหลุดพูดอะไรแปลกๆ ไปใช่มั้ยวะเนี่ย!

“ตกลงว่าทำไมวันนั้นถึงไม่ไปหาที่ห้อง คียการ์ดก็ให้ไปแล้ว” ในที่สุดเขาก็ถามเรื่องนั้นขึ้นจนได้ หลังจากที่ผ่านมาหลายวัน

“ไม่ได้ทำไมอะ แค่ไม่รู้จะไปทำไม” ผมเริ่มออกเดินหาของกินอย่างอื่นต่อ

“ทีตอนเด็กๆ ยังมาหาพี่ที่บ้านประจำ”

คำพูดของเขายิ่งช่วยตอกย้ำสิ่งที่ผมเพิ่งนึกออกเข้าไปใหญ่

“แต่ตอนนี้ผมไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะเว้ย” ผมพูด “...ครับ”

“ดูก็รู้แล้วล่ะน่า” เขาตอบกลับ “แล้วนี่อะไรวะ ซื้อข้าวกล่องอีกแล้ว กินแต่อะไรแบบนี้มันจะไปดีแต่สุขภาพได้ยังไง”

“ช่างผมเหอะน่า ไม่ได้กินทุกวันสักหน่อย”

“พอๆ กินแต่ข้าวกล่องกับขนมอยู่ได้” เขาหยิบถุงมันฝรั่งที่ผมเพิ่งหยิบลงตะกล้าขึ้นไปเก็บบนชั้น จากนั้นก็หยิบข้าวกล่องออกด้วย

“อ้าว! พี่จะทำอะไรอะ!!” ผมโวยขึ้น

“ไม่ต้องเสียงดัง ตามมานี่” เขาดึงตะกร้าไปจากมือของผมแล้วเดินไปเก็บมันลงที่ จากนั้นก็หันมาหาผม “จะพาไปกินข้าว เดี๋ยวเลี้ยงเอง”

“เฮ้ย เอาจริงอะ”

“เออ จริงดิ พี่เคยโกหกเรารึไง”

“ไม่รู้ จำไม่ได้...” ผมตอบ

“อย่ามาทำกวน” เขายิ้มมุมปาก แต่เมื่อเห็นสีหน้าของผม รอยยิ้มของเขาก็จางหายไป “เฮ้ย จำไม่ได้จริงๆ เรอะ”

ผมพยักหน้า

เขาขยับเขามาหาผม จากนั้นก็จับหัวของผมให้หันไปด้านข้าง ผมรู้สึกว่าเขาใช้นิ้วแตะลงบนแผลเป็นของผมเบาๆ “นี่แปลว่าแผลนี้มันทำให้ลืมไปจริงๆ เหรอเนี่ย งั้นตอนแรกที่จำพี่ไม่ได้ก็เป็นเพราะไอ้นี่จริงๆ ไม่ใช่แค่ไม่ได้เจอกันนานสินะ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เหมือนครุ่นคิดเล็กน้อย

“นี่พี่รู้อะไรบ้างเนี่ย” ผมสะบัดหัวออกจากมือของเขา “ดูเหมือนพี่จะรู้เรื่องของผมมากกว่าตัวผมเองอีกนะ”

“ก็บอกให้ไปหาที่ห้องก็ไม่เสือกไป!” เขาตบหัวผมเบาๆ ทำเอาผมแทบคะมำเพราะตั้งหลักไม่ทัน “ตามมาได้แล้ว จะได้ไปคุยกันตอนกินข้าว”

“เฮ้ย เดี๋ยวๆ ที่ไหนเนี่ย พี่จะพาผมไปกินข้าวที่ไหน” ผมเดินตามเขา

“ที่ห้องพี่ไง ถามได้”

เมื่อเราเดินไปถึงหน้าห้องของเขา ใจของผมก็เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเขาไขกุญแจห้องและเปิดประตูออกแล้ว เขาก็เขยิบตัวหลบให้ผมได้เดินเข้าไปข้างใน ผมมองไปรอบๆ แล้วก็เห็นว่าถึงหน้าตาห้องจะคล้ายๆ กับห้องของผม แต่ด้วยเฟอร์นิเจอร์ การตบแต่ง และทุกๆ อย่าง ก็ทำให้มันดูแตกต่างเยอะอยู่เหมือนกัน

เขาบอกให้ผมนั่งรอที่โซฟาแล้วเดินไปเปิดตู้เย็น “มีอะไรมาทำกินได้มั่งวะเนี่ย...”

“อ้าว ที่ชวนมากินข้าวเนี่ย ไม่ได้มีของกินอยู่แล้วเหรอ แล้วพี่ทำกับข้าวเป็นด้วยรึไง”

เขาหันมามองหน้าผมแล้วเลิกคิ้วขึ้น “คิดว่าพี่เป็นใครกันวะ คิดว่าพี่อยู่คนเดียวมากี่ปีแล้ว กะไอ้แค่ทำกับข้าว”

“ทำเป็นใช่มั้ย”

“ไม่เป็นสักนิด”

“เอ๊า! ไอ้...!!”

“ไอ้อะไร”

“...เปล่าครับ”

“ถ้ามากเรื่องนักก็เรานั่นแหละ มาทำ ลองมาดูซิว่าของที่มีอยู่ทำอะไรกินได้มั่ง”

“ทำบ้าไรเล่า ต้มมาม่าผมยังไม่ได้เรื่องเลยเหอะ”

“ทุเรศจริงๆ เลยว่ะ แกนี่” เขาส่ายหน้า “งั้นก็นั่งรอไป เดี๋ยวทำให้กินเอง” เขากลับไปค้นดูของในตู้เย็นต่อ จากนั้นก็เดินเข้าไปในครัว

“สรุปพี่จะทำอะไรกินน่ะ” ผมถาม “ไหนบอกทำไม่เป็นไง”

“เดี๋ยวก็รู้”

อีก 15 นาทีถัดมา เขาก็เดินออกมาจากครัวพร้อมกับอาหารหน้าตาประหลาดๆ จานหนึ่ง มันดูเหมือน... อืมม... ผัดวุ้นเส้นที่เละๆ มีน้ำซอสสีส้มๆ แดงๆ กับสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นไข่หรืออะไรสักอย่างปนอยู่ด้วย

“เอ่ออ... นี่คือ...”

“สุกี้แห้งไง กินซะตอนร้อนๆ หน้าตาอาจจะดูไม่ดี แต่อร่อยนะเว้ย”

“แล้วพี่ล่ะ”

“เดี๋ยวค่อยกิน”

“โอเคๆ” ผมตักคำแรกเข้าปากอย่างไม่มั่นใจเท่าไหร่นัก แต่ก็เชื่อที่เขาพูด อีกอย่างกะไอ้แค่สุกี้แห้ง มันจะแย่ได้สักขนาดไหนเชียววะ...

“เป็นไง” เขาถามด้วยสีหน้าลุ้นๆ

ผมเคี้ยวไปได้แค่เพียงสองครั้งก็ถึงกับต้องชะงัก จากนั้นก็จำต้องบ้วนมันกลับลงในช้อนเหมือนเดิม “หวานเว้ยยยยย!! หวานเกินไปแล้ววว! แถมยังมีรสเปรี้ยวอีกต่างหาก! นี่น้ำจิ้มสุกี้พี่เสียรึเปล่าเนี่ย!!”

“ไม่เสียเว้ย! เพิ่งซื้อ! ก็แค่ปรุงรสมาให้เลยตอนผัด"

“แล้วเส้นมันเละไปมั้ยเนี่ย กินแล้วมันลื่นๆ เละๆ ชอบกลอะ”

“เกินไปแล้ว มันจะแย่ขนาดไหนเชียววะ เอามานี้” เขาพูดอย่างไม่ค่อยพอใจก่อนจะใช้ส้อมลองตักอาหารฝีมือตัวเองเข้าปาก แต่แล้วเขาก็นิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะกลืนมันลงคอ

เขาลุกออกจากเก้าอี้และเดินไปรินน้ำดื่ม จากนั้นก็หันมาหาผมพร้อมรอยยิ้ม “เอาเป็นว่าเรากินไปก็แล้วกัน พี่เสียสละให้ เมื่อกี้ก็ทำไปชิมไปจนอิ่มแล้วว่ะ”

“ตอแหล!!”

“ไม่ได้แหลเว้ย อิ่มแล้วจริงๆ!”

“มาช่วยกันกินเลย! ฝีมือตัวเองเนี่ย!”

“กินไม่ได้ก็ทิ้งไป แม่งงง! ไม่เห็นจะยากเลย” เขาเดินตรงเข้ามาหยิบจานขึ้นจากโต๊ะแล้วจากนั้นก็เดินไปที่ครัว

ผมเห็นสีหน้าของเขาแล้วก็เกิดรู้สึกสงสารขึ้นมาซะอย่างนั้น “เดี๋ยวๆๆ ไม่ต้องทิ้งหรอก เอามานี่”

เขาหันมามองหน้าผมงงๆ “ทำไม”

“อุตส่าห์ทำให้ เดี๋ยวผมกินเอง มันก็... ไม่ได้แย่ขนาดนั้นหรอก”

เขามองหน้าผมนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินกลับมาวางจานลงบนโต๊ะและนั่งลงข้างๆ ผม ผมจึงเริ่มลงมือกินสุกี้ที่รสชาติพิลึกที่สุดในโลกเท่าที่เคยกินมา กว่าจะหมดก็ล่อไปเกือบ 10 นาทีได้ จนกระทั่งเนื้อไก่ชิ้นสุดท้ายถูกผมกลืนลงคอแล้ว เขาก็ยื่นแก้วน้ำให้ผมพร้อมรอยยิ้ม

“อร่อยมั้ย” เขาถาม

ผมส่ายหน้า “ไม่อร่อยเลย...”

“แล้วกินทำไม”

“ก็เห็นอุตส่าห์ทำให้... สงสาร”

แทนที่จะโกรธ เขากลับยิ้มน้อยๆ ให้ผม “งั้นกินขนมอะไรล้างปากหน่อยมั้ย”

ผมรีบพยักหน้า “เอาๆ มีอะไรกินบ้าง”

“ไม่มี แต่เดี๋ยวไปทำอะไรให้กิน” เขาลุกขึ้นยืน

ผมรีบดึงชายเสื้อเขาไว้ทันที “ไม่ต้องเลย!!”

[Pumpkin]

พี่วินโยนของเสีย(?)ให้น้องเฉยเลยเว้ย แหม่ ขนาดคนทำยังทำใจกระเดือกไม่ลง
แต่น้องมันกินให้นี่รู้ไว้เลยนะน้องมันรักมากกก ไม่งั้นไม่กินให้หรอก 555



อดแปลกใจไม่ได้นะ ทำไมก้องถึงจำไม่ได้ขนาดนั้น เท่าที่อ่านมารู้สึกได้ว่าสองคนนี้สนิทกันมากตอนเด็กๆ ไม่น่าลืมได้ง่ายขนาดนั้นแถมยังลืมแบบสนิทเลยซะด้วย ต่อให้ไม่ได้เจอกันหลายปีก็ไม่น่าลืม

[netkung]

เย้ๆๆ มาต่อแล้ว  ชอบเรื่องขึ้นมาระดับนึงให้ 9 ระดับจากเต็ม 10 ระดับเลยเอ้า 5555

[Palmpalm]

ถ้าก้องท้องเสียวินต้องรับผิดชอบนะ

ดีใจจังมาต่อแล้ว ^_^

[Rafael]

 

ฮ่าๆๆ ไอพี่วินนน
แอบชอบน้องมันก็บอกมาเหอะ กร๊ากก

[maemix]

แผลนั้น คงเป็นเหตุที่ก้องลืมพี่วิน
พี่วินชอบแกล้งก้องอ่ะ

[malula]

โอ๊ะ ขนาดสุกี้ยังหวาน
ไม่ธรรมดาซะแล้วคู่นี้

[lizzii]

ท่าจะรักกันรุนแรงนะคู่นี้ 55555

[xeruoh]

อื้ออออ น่ารักมาก
เป็นฉากที่แอบน่ารักปนหวานนน 55 5
พี่วินก็นะ ! สงสารน้องมันบ้างเถอะะะ !

รอติดตามตอนต่อไปจ้า

[tamahomae]

เรียกความสนิทสนมกลับคืนมาเหมือนเดิมเนอะ พี่วิน

[thaitanoi]

สนิทกันตอนเด็กแต่ทำไมลืมกันได้ง่ายจัง

[josephine]

โห  หลอกอ่ะ   เราก็ว่าเพิ่งจะเจอกันจะหวานอะไรได้ไง
ที่แท้ก็หวานสุกี้นี่เอง 
ตกลงนี่มันเรื่องสั้นหรือยาวกันนี่

[toshika]

อิพี่วินแมร่งกวนนนนนนนนน


ฮ่าๆๆๆ เอาอะไรให้น้องกินเนี่ย  สงสารน้องก้อง 555

[TimelessOne]

อย่าไปยอมไอ้พี่ เอ้ยคุณครูวินมันครับบ 

[❁INDY_FAMILY❁]

หลอกพามากินอาหารรสชาดพิลึกนี่เอง

[EoBen]

ไอ้พี่วิน อารมณ์ไหนเนี้ย ว่าแต่คนอื่นตัวเองก็ทำไม่เป็นเหมือนกันอะแหละ

แล้วหยุดเลยนะไม่ต้องทำแล้ว สงสารน้องเถอะ 555555

[BeeRY]

เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ แหะๆ
วีรกรรมที่พี่วินทำกับน้องแต่ละอย่างนี้มัน
ถ้าไม่รักกันจริงนี่มี กันบ้างอะ แต่ละอย่างแสบๆทั้งนั้น แค่ตุ๊กแกตอนเด็กๆก็เกินจะทนแล้ว
รออ่านตอนต่อไปนะคะ

[=นีรนาคา=]

แอบน่ารักนะเนี่ย อิอิ

[loverken]

พี่วินขี้แกล้งอ่ะ

[ammamooty]

พี่วินขี้แกล้งจริงๆอ่ะ ฮ่าๆ

[karatop]

น่ารักอ่า....พี่วินชอบแกล้งน้องจัง ^^"

[p.spring]

คิดไปเองหรือเปล่าว่าก้องเหมือนมาฟูยุ ในเรื่อง ฉันนี้แหละอาจารย์
แล้ว พี่วินเหมือน ทาคาโอมิ  ไม่ใช่ไม่ชอบนะ แต่ชอบมากๆเลยต่างหากกก
เพราะว่าเราปิ๊งน้องตายแมนมานานมากเเล้ว  เวลามาอ่านเรื่องนี้มันให้ความรู้สึก
กรี๊ดดดดดดด    น้องต่ายแมน  ยังงี้ต้องมีฮายาซากะแฟนเรา(?) ด้วยดิ 

[ExecutioneR]

คิดไปเองหรือเปล่าว่าก้องเหมือนมาฟูยุ ในเรื่อง ฉันนี้แหละอาจารย์
แล้ว พี่วินเหมือน ทาคาโอมิ  ไม่ใช่ไม่ชอบนะ แต่ชอบมากๆเลยต่างหากกก
เพราะว่าเราปิ๊งน้องตายแมนมานานมากเเล้ว  เวลามาอ่านเรื่องนี้มันให้ความรู้สึก
กรี๊ดดดดดดด    น้องต่ายแมน  ยังงี้ต้องมีฮายาซากะแฟนเรา(?) ด้วยดิ 

ไม่รู้จักอะครับ แต่น่าจะใช่ เพราะจริงๆ แรงบันดาลใจมาจากเพื่อนมาเล่าเรื่องการ์ตูนอะไรบางอย่างที่มันเคยอ่านให้ฟัง ซึ่งมันเองก็จำไม่ได้ว่าเรื่องอะไร เนื้อเรื่องแบบไหน มันมาบ่นๆ ถามหาอยู่และเล่าตอนแรกๆ ให้ฟัง ก็เลยปิ๊งๆ น่าจับมาทำเรื่องสั้นแนวของเราเนอะ แต่คงคล้ายๆ แค่แรกๆ ครับ เพราะหลังจากนี้เนื้อเรื่องจะเป็นของก้องกับวินเลย ต้องขอโทษด้วยนะครับถ้าอ่านแล้วคิดว่ามันคล้ายเกินไป เพราะผมก็ไม่รู้เรื่องจริงๆ มันเป็นยังไง

[Damon]

วินหลอกน้อง ชิๆ สงสารก้อง ท้องเสียแน่ๆ

[threetanz]

แอร๊ยยยย พ่อครัวหัวป่า. ><

ครูวินน่ารักจังเลยนะ