หัวข้อ: Re: Brother Next Door แจ้งรวมเล่ม Home The Series P.17

[cocoaharry]

ชัวร์เลยว่าคนเดียวกัน แต่ครูกับนักเรียนต้องมีดราม่าแน่เลย

[whynotme]

หายเหนื่อยแล้วมาต่อสักตอนนะคะคุณนักเขียน ... รอค่ะรอ 

[ExecutioneR]

ตอนที่ 4


ที่ตึกของผม บนชั้นสี่จะเป็นชั้นที่มีสระว่ายน้ำ ฟิตเนส ตู้ซักผ้าหยอดเหรียญ และสวนหย่อมขนาดย่อมๆ อยู่ นั่นแปลว่านอกจากชั้นของตัวเองและชั้นล่างแล้ว คีย์การ์ดของทุกห้องจะสามารถใช้กดลิฟต์มาที่ชั้นสี่ และใช้เปิดประตูของชั้นนี้ได้

ผมจงใจรอจนเลยหนึ่งทุ่มไป 15 นาที ถึงได้เดินออกจากห้อง ตอนแรกก็ว่าจะไม่ไปหรอก แต่ผมกลัวจะโดนเขากวนตีนใส่หรือมีปัญหาทีหลังมากกว่า นึกๆ แล้วก็แปลกอยู่เหมือนกันนะ เพราะปกติผมแทบไม่เคยกลัวใครเลย อาจารย์ที่ผมเคยนับถือและยอมให้เมื่อตอนอยู่มัธยมต้นก็มีแค่ 2-3 คน นอกนั้นผมไม่เคยสนใจสักนิด แต่ไม่รู้ว่าทำไม พอนึกถึงน้ำเสียงของอาจารย์อัคคนนี้ขึ้นมาแล้ว ผมกลับรู้สึกว่าไม่อยากจะมีปัญหาหรือทำให้เขาไม่พอใจสักเท่าไหร่...

เออ พูดง่ายๆ คือกลัวนั่นแหละ แต่ไม่ค่อยอยากจะยอมรับ

พอผมลงไปถึงชั้นสี่ ผมก็ไม่รู้แล้วว่าควรจะไปเจอเขาตรงไหน ผมเดินพลางกวาดสายตามองไปยังห้องฟิตเนสทางซ้ายมือก็ดูเหมือนจะไม่มี มองไปทางขวาที่เป็นสวนหย่อมก็ไม่มี ผมจึงเดินตรงไปยังสระว่ายน้ำและนั่งลงบนม้านั่งตัวหนึ่ง มีคนกำลังอยู่ในสระห้าคน สามคนในนั้นกำลังจับกลุ่มคุยกันอยู่ที่ขอบสระ ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนอนลอยคออยู่บนห่วงยาง ส่วนผู้ชายอีกคนเป็นเพียงคนเดียวที่กำลังว่ายน้ำอยู่จริงๆ

ผมมองดูเวลาบนมือถือแล้วก็หันไปมองรอบๆ อีกครั้ง นี่ก็เลยเวลานัดมา 20 นาทีแล้ว สงสัยเขาจะไม่มาแล้วล่ะมั้ง เมื่อคิดอย่างนั้นผมก็ลุกขึ้นยืนเตรียมตัวจะเดินกลับขึ้นไปบนห้อง แต่แล้วก็ต้องชะงักฝีเท้าลงเมื่อได้ยินเสียงๆ หนึ่งเรียกให้หยุดเอาไว้

“จะรีบไปไหนล่ะ”

ผมหันไปมองด้านข้างแล้วก็เห็นว่าผู้ชายคนหนึ่งกำลังขึ้นมาจากสระ และเขาก็ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นอาจารย์ของผมนั่นเอง

“มาก็สายแล้วยังจะรีบกลับอีก” เขาเดินไปยังม้านั่งตัวถัดออกไปแล้วหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาเช็ดตัว

ผมมองร่างกายของเขาแล้วอ้าปากค้าง เขามีหุ่นแบบเดียวกับนายแบบตามนิตยสารไม่มีผิด ทั้งกล้ามท้องที่เป็นลอนชัดเจน กล้ามอกที่เป็นลูก และกล้ามแขนเป็นมัดๆ แถมเจ้าตัวยังใส่กางเกงว่ายน้ำแบบบิกินี่ที่รัดซะจนเห็นหมดว่าพาดอะไรเฉียงไปทางไหน แต่นี่ขนาดแสงไฟไม่ค่อยเยอะผมยังเห็นเค้าโครงเป็นลำชัดเจนขนาดนั้น ถ้าหากอยู่ในที่สว่างๆ แล้วจะเห็นขนาดไหนวะเนี่ย
เมื่อผมเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา เขาก็กำลังยิ้มมุมปากน้อยๆ รออยู่แล้ว

“กินข้าวรึยัง”

“กินแล้ว” ผมตอบ แต่เมื่อเห็นสีหน้าของเขา ก็เลยจำเป็นต้องเพิ่มหางเสียงต่อท้ายไป “...ครับ”

“อ้าวเหรอ ว่าจะชวนไปหาอะไรกินด้วยกันสักหน่อย”

ผมนิ่วหน้า “อาจารย์อยากเจอผมเนี่ย มีอะไรรึเปล่าครับ”

“ก็แค่อยากเจอเพื่อนบ้านเฉยๆ” เขายิ้มน้อยๆ “รออยู่ตรงนี้ก่อน ผมจะไปเปลี่ยนเสื้อ” เมื่อพูดจบ เขาก็หยิบสัมภาระเดินเข้าห้องน้ำไป ทิ้งให้ผมยืนรออยู่อย่างนั้น อีกราวๆ ห้านาทีถัดมา เขาก็เดินกลับมาในชุดเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขาสั้น

ผมมองหน้าเขาแล้วก็นึกถึงสิ่งที่ผมสงสัยเมื่อก่อนหน้านี้ขึ้นมา “นี่ อาจารย์ ผมถามอะไรหน่อยดิ”

“ว่ามา”

“อาจารย์เคยรู้จักกับผมมาก่อนรึเปล่า”

เขายิ้มกว้างพร้อมหัวเราะเบาๆ “ก็ใช่น่ะสิ เพิ่งจะนึกออกรึไง”

“อ้าว!! เดี๋ยวนะ... งั้นอาจารย์ก็คือพี่วินจริงๆ น่ะสิ แต่... เอ๊า! แล้วทำไมนามสกุลไม่ตรงกันอะ!” ผมโพล่งออกมาเสียงดัง

“หืมมม จำนามสกุลพี่ได้ด้วยเหรอ หรือว่าไปสืบมา” เขาเลิกคิ้วขึ้น

ผมรู้สึกเขินขึ้นมาจริงๆ เป็นครั้งแรก “ไม่ได้สืบเว้ย! แต่ตอบมาก่อนว่าทำไม ว่าแต่ใช่พี่วินแน่รึเปล่าเนี่ย แล้วถ้าใช่ทำไมไม่บอกผม และจะว่าไปพี่จำผมได้ตั้งแต่เมื่อไหร่!”

“ถ้าเรื่องนามสกุลน่ะ พอแม่พี่แต่งงานใหม่ พี่ก็เปลี่ยนนามสกุล จาก ‘แสงทอง’ เป็น ‘ธนภูตินันท์’ ตามนามสกุลของพ่อ ส่วนไอ้เรื่องจำได้เมื่อไหร่น่ะ ตอนแรกก็ไม่รู้หรอก ไม่ได้เจอตั้งหลายปี พอโตเป็นหนุ่มแล้วก็หน้าตาเปลี่ยนไปเยอะ แต่มาเอะใจประโยคนึงที่เราพูดตอนเจอกันครั้งแรกนั่นแหละ”

“ประโยคอะไร”

“ไม่บอก” เขายิ้มกวนๆ

“อ้าว แม่ง! กวนต...” ผมหยุดตัวเองลงได้ทันก่อนจะหลุดพูดคำนั้นออกไป “แล้วทำไมพี่ถึงไม่บอกผมตั้งแต่แรก!”

“ก็ตั้งใจจะบอกวันนี้ไง ถึงได้เรียกมาคุยน่ะ” เขาล้วงหยิบสิ่งๆ หนึ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วยื่นให้ผม “เอ้า”

“อะไร” ผมรับมันมาจากเขา “คีย์การ์ดเหรอ เอามาให้ผมทำไมวะ... ครับ”

“สำหรับขึ้นไปชั้น 17 เบอร์ห้องแปะอยู่หลังบัตร ถ้าอยากคุยต่อ คืนนี้ก็ตามขึ้นไปบนห้อง เดี๋ยวจะไปหาข้าวกินก่อน” เมื่อพูดจบ เขาก็หันหลังให้ผมแล้วออกเดินไป

“เฮ้ย! เดี๋ยวดิ พี่วิน!” ผมรีบเดินตามเขา “ผมไม่อยากขึ้นไปห้องพี่นะเว้ย จะคุยก็คุยกันตรงนี้ดิ”

“ยังไม่อยากคุยตอนนี้ หิว” เขาตอบห้วนๆ “อีกอย่าง ยังไงเดี๋ยวคืนนี้เราก็ต้องขึ้นไปแน่ๆ”

อ้าว พอแม่งพูดแบบนี้แล้วผมก็ยิ่งไม่อยากขึ้นไปหาเขาเข้าไปใหญ่ “ทำไมวะ ทำไมถึงคิดว่าผมจะต้องขึ้นไปด้วย”

“ก็เพราะเรากลัวพี่ไง” เขาหันมายิ้มให้ผม “อย่าบอกนะว่าลืมไปแล้ว”

“ลืมอะไร”

“ลืมว่าทำไมเมื่อก่อนเราถึงได้กลัวและไม่กล้าขัดใจพี่”

ผมยืนอึ้งไปสักพัก ก็ใช่ที่ว่าเมื่อกี้ผมยังเพิ่งสงสัยตัวเองอยู่เลยว่าทำไมผมถึงรู้สึกเหมือนจะกลัวเขา แต่ทำไมเขาถึงพูดแบบนั้นวะ ทำไมเขาถึงคิดว่าผมจะต้องกลัวเขา

หลังจากมองหน้าผมอยู่ครู่หนึ่ง สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเป็นประหลาดใจ “อ้าว นี่เราลืมไปแล้วจริงๆ เหรอเนี่ย”

“ลืมอะไร ผมลืมอะไรไปบ้าง” ผมถามกลับด้วยความสงสัย เพราะที่จริงผมก็ลืมเรื่องที่เกี่ยวกับเขาไปหลายอย่างแล้วจริงๆ นั่นแหละ ถ้าหากเขาจะบอกอะไรเพื่อให้ผมจำได้ขึ้นมาสักอย่างสองอย่าง ผมก็อยากจะรู้

“ยกตัวอย่างเช่นว่า ทำไมเราถึงกลัวตุ๊กแก หรือเรื่องที่เรากลัวผีมากจนฉี่ราดกางเกงมาแล้วเป็นต้น”

“เฮ้ย!! พี่รู้ดะ...” ผมชะงักไปทั้งที่ยังพูดไม่ทันจบประโยคด้วยซ้ำ

สมองของผมเริ่มทำงาน และผมก็เริ่มนึกออกทันที ตอนเด็กๆ ผมเคยถูกพี่คนหนึ่งกับเพื่อนๆ แกล้งด้วยการหลอกให้มุดเข้าไปอยู่ในลังกระดาษใบใหญ่ที่ข้างในมีตุ๊กแกอยู่สองตัว แล้วจากนั้นพวกเขาก็ปิดฝาเอาไว้ ทำให้ผมออกมาไม่ได้ ผมทั้งร้องและดิ้นด้วยความกลัวและขยะแขยง เพราะตุ๊กแกตัวหนึ่งมันกระโดดมาเกาะผมและมุดเข้าไปอยู่ในเสื้อ ส่วนอีกตัวก็ส่งเสียงขู่ผมและกัดผมเข้าให้อีก ผมร้องไห้จ้าด้วยความกลัวและพยายามเตะต่อยจนกระทั่งลังกระดาษเป็นรูและพยายามมุดหนีออกมาได้สำเร็จ แต่กว่าที่คนอื่นจะช่วยจับตุ๊กแกออกไปจากตัวผมได้ก็อีกหลายนาทีให้หลัง ทำเอาผมร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่เป็นภาษาคนไปเป็นชั่วโมง

พี่คนนั้นคือพี่วินนั่นเอง!

ส่วนเรื่องที่ผมกลัวผี ก็เป็นเพราะเขาเคยหลอกพาผมไปทิ้งไว้ในบ้านร้างแห่งหนึ่ง แล้วให้เพื่อนๆ ที่แกล้งซ่อนตัวอยู่ทำเป็นผีมาหลอกผม ผมพยายามจะวิ่งหนีออกจากบ้าน แต่ก็หาทางออกไม่เจอเพราะมันมืดมาก ผมที่ยังเด็กก็เลยกลัวจนยืนฉี่ราดร้องไห้จ้าอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งเขายอมกลับเข้ามาพาผมออกไป

สองเรื่องนี้คือสิ่งที่ผมไม่อยากจะจำจนหลงคิดว่าตัวเองลืมมันไปได้สำเร็จแล้ว มันเป็นความลับที่ผมไม่เคยบอกใครและให้ใครรู้ไม่ได้อย่างเด็ดขาด! เพื่อนๆ หรือแม้แต่แม่ของผมยังไม่รู้เลยว่าผมกลัวผีและเกลียตุ๊กแกมาก นี่ถ้าเขาไม่พูดขึ้นมาแบบนั้น ผมก็คงจะจำเรื่องพวกนั้นไม่ได้ด้วยซ้ำไป

“เฮ้ยยย..ยย...!!” ผมร้องออกมา สีหน้าบิดเบี้ยวเหยเกเพราะความทรงจำเลวร้ายเหล่านั้น

“ทำไม เริ่มนึกออกแล้วเหรอ” เขายิ้มเยาะ

ผมยืนตัวสั่น รู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหลอยู่รอมร่อ “เปล่า! นึกอะไรไม่ออกเลย ลืมไปหมดแล้ว!”

ถ้าเด็กที่โรงเรียนเก่าผมมันมาเห็นผมอยู่ในสภาพนี้ มันจะคิดว่ายังไงกันวะเนี่ย+

“ดีมาก” เขาพูดขึ้น

ฮะ อะไรดีมากวะ

“ถ้างั้นอีกไม่เกินสองชั่วโมงเจอกันข้างบนนะ” เขาพูดทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะเดินจากไป

ผมยืนรอจนกระทั่งเขาเดินลงลิฟต์ไปแล้ว ถึงได้สบถออกมาเสียงดังจนคนอื่นหันมามอง แต่ผมไม่แคร์ ผมเดินกระทืบเท้าออกจากสระว่ายน้ำ กดลิฟต์กลับขึ้นไปบนห้องของตัวเอง และตัดสินใจอาบน้ำทำหัวตัวเองให้ปลอดโปร่ง

“แล้วนี่กูเคยไปชื่นชมมันได้ยังไงวะเนี่ย!” ผมถามตัวเอง ในเมื่อสองสิ่งแรกเกี่ยวกับเขาที่นึกขึ้นมาได้ก็มีแต่เรื่องไม่ดีๆ ทั้งนั้นแล้ว แถมเมื่อมาคิดรวมกับว่าทำไมลึกๆ แล้วก่อนนี้ผมถึงยังรู้สึกกลัวเขาอยู่อีก ทั้งที่ยังจำเขาไม่ได้สักนิด นี่แปลว่าความกลัวที่ผมมีต่อเขามันฝังลึกลงไปในใจของผมถึงขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย

และถ้าหากว่าผมกลัวเขาถึงขนาดนั้น แต่ทำไมในขณะเดียวกันเมื่อครู่ผมถึงรู้สึกดีใจที่ได้เจอเขา และรู้สึกเหมือนอยากจะใช้เวลาอยู่กับเขาให้มากขึ้นแบบนี้ล่ะวะ ยิ่งตอนที่รู้ว่าเขาคือพี่วินคนนั้น ผมนี่แทบจะกระโดดกอดเขาเลยด้วยซ้ำ ความรู้สึกแบบนั้นมันคืออะไรและมาจากไหนวะ

ไหวมั้ยเนี่ยเฮ้ย ไอ้ก้อง!

[Redz]

เสียใจนึกว่าจะมีอีกคน 

[Palmpalm]

ตกลงใจยังไงละเนี้ยดีหรือร้ายอีตาพี่วินนน

ค้าง มาต่อด่วน

[lizzii]

โหยพี่วินแสบนะ

[❁INDY_FAMILY❁]

พี่วินมันจะเป็นคนดีหรือไม่ดีเนี่ย
แกล้งกันขนาดนี้หัวใจหยุดเต้นได้เลยนะนั้น

[whynotme]

นั่นสิ  มีแต่เรื่องน่ากลัว กับเรื่องกลั่นแกล้ง
ทำไมถึงได้ดีใจที่เห็นพี่วินในตอนแรก
แสดงว่า .. มันต้องมีเรื่องดีดี ประทับใจด้วยสิ ถึงได้รู้สึกดีใจ อิอิ ^^
แล้วทำไมก้องจำไรไม่ได้เลยว๊า!!!!! 
ทำไมพี่วินเค้าดู ดุดุ ชอบบังคับ แสดงความเหนือไงไม่รู้อะ   
ขอบคุณนะคะ ที่มาต่อให้พวกเราได้อ่านกัน .. หายคิดถึงก้องไปนิดนึง   

[tamahomae]

กรี๊ดดดดดกร๊าดดดดด ครูกับลูกศิษย์ อดีตพี่แถวบ้าน แล้วยังมาเป็นเพื่อนร่วมคอนโดเดียวกันอีก บุพเพค่า ^^

[xeruoh]

ลืมเยอะนะเนี่ยย ก้อง

[threetanz]

ใช่ ใช่ไหม เป็นคนเดียวกันจริงๆ ใช่ไหม

พี่วินของน้องก้องสมัยเด็กซินะ

[patek]

ในที่สุดก็เป็นวินเดียวกัน มาต่ออีกบ่อยๆๆนะคับ เรื่องกำลังน่าติดตามเชียว

[seaz]

น่าจะต่ออีกสักหน่อยนะครับ อิอิ

[Damon]

สงสารวินจัง เดี๋ยวครูฝ่ายปกครองโดนพิพาทข้อหาพรากผู้เยาว์แน่ๆ

[-west-]

แกล้งน้องแต่ละอย่าง!

[=นีรนาคา=]

รอดูว่าพี่วินจะทำไงต่อไป
อิอิ ชอบอ่ะ พี่วินชอบแกล้งน้อง

[EoBen]

แล้วพี่วินให้ขึ้นไปทำไรข้างบนเนี้ยยย

อยากรู้จังง

[Biwty...]

                     

[Ramika]

ปวดตับ จะมาแนวไหนเนี่ย

[GGyy]

อ๊ากกกก เดาไม่ถูกกกก

[Rafael]

พี่วินตั้งใจมาอ่อยน้องหรือเปล่า อิอิ

[♠DekDoy♠]

อิพี่วินแกล้งน้องจนฝังใจเลยนะ

[Pencil-case]

เพิ่งจะตามมาอ่าน น่ารักมากเลยครับ

ก้อง นายเท่ห์มาก 

[zeaza]

โอ้โห พี่วินร้ายไปป่ะเนี่ยย สงสารน้องก้อง

[Pumpkin]

พี่วิน เด็กแสบ แสบแต่เด็ก เฮอะ
เอาตรงๆนะ พี่วินแม่งกวนโอ๊ยอะ ถ้าเป็นเรานี่ยังไงก็ขอด่าย้อนหลังอะ 555

[little_munoi]

เฮ้ยยย ชอบพี่วินอ่ะ ไม่ไหวและ
กลับมาได้ม๊ายยยย กลับมาต่ออีกหน่อยก้อยังดี แง้วๆๆๆ

[maemix]

มันคืออะไรพี่วิน ทำไมก้องถึงลืมพี่วินนะ

[malula]

แกล้งเพราะน้องน่ารักน่าแกล้งละซี้
ก้องไม่ทันเล่ห์พี่วินหรอก

[★KVH™★]

พี่วิน 
จะงาบก้องอ่ะดิ๊ 
ติดตามฮะ   

[ammamooty]

เฮ่ๆๆ  ยังไงเนี่ยย รีบๆมาต่อน้าาารอเรื่องนี้ตั้งนานแล้ว T^T