หัวข้อ: ## บันทึกรักสีม่วง ## ตอนพิเศษสุดท้าย [ ๒๑ / ๐๑ / ๒๕๖๐ ]

[liza sarin]

พ่อลูกเหมือนกันไม่มีผิด

[ciaiwpot]

 
คณรพี

[ทั่วหล้า]

อ่านตอนนี้แล้วอยากเกิดเป็นปิงปอง

[Yara]

เค้าพ่อลูกกัน เหมือนกันคงไม่แปลกนะปิงปอง

[4559]

ขี้หวงจิงๆ

[TR]

ตามมาจากกระทู้แนะนำนิยาย
ปกติจะชอบอ่านแนวนายเอกแมนๆ ไม่ค่อยจะได้อ่านที่นายเอกยอมรับว่าเป็นกระเทยได้เต็มปาก
แต่เรื่องนี้ยอมรับเลย สนุกมากๆค่ะ ชอบมาก
มันให้ความรู้สึกอบอุ่น อดุลย์ให้ความรู้สึกอบอุ่นมาก เป็นคุณพ่อที่ดีสุดๆไปเลย
ไม่แปลกใจที่ทั้งพ่อทั้งลูกพากันหวง ห่วง หึง
รอตอนต่อไปคะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ^^

[minenat]

ขี้หวงทั้งพ่อทั้งลูก

[b2friend]

อิจฉาปิงปองจังเลย มีแต่คนรัก 

[Chichi Yuki]

คู่ลูกนี่ไม่เท่าไหร่ เคลียร์หมดแล้ว
แต่คู่พ่อนี่สิจะมีอะไรหรือเปล่าน๊าาาาาา

[โชติกา บุญเติม]

  พ่อ ลูก เหมือนกันจริงๆ

[่patsaporn]

มีแต่คนหวงพ่อปิงปอง พ่อซันขี้หึงนะคะ พ่อปิงปองก็น่ารักไป๊ แสนดีไป๊ ขี้อ้อนไป๊ น่าฟัดชะมัดเลยค่ะ
อีกหน่อยก็น่าจะหายแล้วเนอะ ตะได้ไปเที่ยวกันสองคน ฮิ้ววววว

ขอบคุณค่ะ

[Inwoสูs]

สำเนาถูกต้อง ทั้งหน้าตา และนิสัย 

[imissyou]

พ่อก็หวง ลูกก็หวง

แหม๊!! สายเลือดนี่มันเจ้มจ้นจริง ๆ 

[hormonesyj]

ขี้หวงงงงงงงงงงงงง
 

[yuyie]

น่ารักค่ะ 

[TinyB]

ขำ3ประโยคสุดท้าย ขี้หวงเหมือนกันซะจริง 5555

[PoPuAr]

อิจฉาปิงปอง มีแต่คนรุมรักรุมหวง นี่แหละผลตอบแทนของคนดี

[sb_ng]

พึ่งเข้ามาอ่านค่าาาา
เห็นมีคนแนะนำเยอะ เลยลองมาอ่านดู
สนุกดีค่าาา
แรกๆนี่หมันไส้คุณรพีมาก แต่หลังๆสงสารละ 555555
ตอนอัมพาตนี่น้ำตาจิไหล สงสาร T.T
ดีใจกับครอบครัวรพีที่เริ่มจะมีความสุขกันแบบครอบครัวแล้ว
ยกความดีความชอบให้พ่อปิงปองกับตะวัน
เชียร์ทานตะวันมาก 2ตะวันนี่น่าร๊ากกกกก

รอติดตามต่อนะคะ

[NONSENSE]

เหมือนกันจริงๆด้วยสิ  พ่อกับลูกคู่นี้ 555
ขี้หวงทั้งคู่เลย

[I-Icezz]

รพีกับตะวันนี่ถอดแบบกันออกมาทั้งหน้าตาแล้วก็นิสัยเลยใช่มั๊ย  5555
น่ารักซะจริง พ่อลูกคู่นี้

[NOPKAN]

คิดถึงปิงปองแล้วค่า~

[Moomus]

 :z3:นานไปแล้วน๊าาาาาา. คิดถึงตะวัน

[wargroup]

ยีนส์ขี้หวงนี่ถ่ายทอดได้ด้วยสินะ 5555
กับพ่อยังหวงขนาดนี้ อยากจะรู้ว่ากับเพื่อน ตะวันจะเป็นไปได้ขนาดไหน

ป.ล. หรือว่าคุณศูรกับการันจะ... //ก็ดีนะคะที่จริง คึคึ

[Veesi3]

  ง่อววว ว ว ว พอมาตอนหวานแล้วก็จากไปปป งือออ หนูรออ่านอยู่นะคะ มีแฟนๆ ตามติดเยอะน้า 

[Dezzerr]

คิดถึงพ่อปิงปอง กับพ่อซัน   

[Moomus]

หายไปนานเกินไปแล้วนะเนี่ย?  รออยู่ๆๆๆๆ [/size][/font][/color]

[Pz_ready]

# หายไปนานเลย ขอโทษจริงๆค่ะ ไม่มีคำแก้ตัวเพราะคนเขียนรู้สึกนอยด์และเบื่อในเรื่องบางเรื่องหวังว่าคนอ่านจะเข้าใจนะคะ ตอนนี้กลับมาต่อให้แล้ว เพราะจริงๆเรื่องนี้ตอนหน้าก็จบแล้ว ตอนแต่งก็ด่าตัวเองนะ จะหายไปตอนที่เรื่องใกล้จะจบทำไม? เพราะฉะนั้นอย่าด่าอย่าว่าคนเขียนเลยนะคะ เพราอีคนเขียนมาด่าตัวเองไปเยอะแล้วจริงๆ ฮ่าๆ #




ตอนที่39


เสียงโหร้องดีใจของคนจากบ้านเรืองรัตนโยดมดังขึ้นเมื่อเห็นคนที่นั่งรถเข็นกว่าหกเดือนเริ่มเดินได้ตัวเองทีละเล็กน้อย แม้จะต้องใช้walkerช่วยอยู่ก็ตามที แต่แค่นี้ทุกคนก็แทบจะหลั่งน้ำตาด้วยความยินดีออกมาอยู่แล้ว

แต่ก่อนหน้าที่จะมีใครร้องไห้ก็มีอดุลย์ที่ห้ามน้ำตาของความปิติไว้ไม่อยู่ มือบางคอยระวังกลัวว่าคนที่เริ่มเดินด้วยตัวเองจะพลาดพลั้งไปพลางสะอึกสะอื้นเบาๆข้างๆคนที่มีเหงือผุดอยู่ทั่วใบหน้าด้วยความเหนื่อยล้าจากการเกร็งตัวออกกำลังขา

ถ้าเป็นแต่ก่อนรพีคงจะมองตาขวางใส่ด้วยความรำคาญเสียงที่บอกถึงความอ่อนแอ แต่ตอนนี้เปล่าเลยชายวัยกลางคนนี้มองด้วยรอยยิ้มที่สุขยิ่งกว่าสิ่งใดเปรียบ น้ำตาเหล่าน้ำที่ไหลออกมาเพื่อตัวเขา เพื่อยินดีกับเขา ไม่ได้บอกว่าอ่อนแอ หากเป็นน้ำตาที่บอกถึงความห่วงใยที่อดุลย์มีให้กับตนมากขนาดไหน

รพียิ้มให้กับน้ำตาหยดโตนั้นด้วยปากที่กว้างกว่าครั้งใด

รู้สึก...ได้รับ...ความรัก...มันเป็นอย่างนี้เองซินะ

“เก่งมากเลยครับคุณรพี แค่ครั้งแรกก็ทำได้ดีมากขนาดนี้ อีกไม่นานรับรองว่าไม่ต้องพึ่งตัวชวยเดินแล้วครับ”ชายหนุ่มคนที่รับหน้าที่ดูแลร่างกายที่เจ็บป่วยของรพีมาตลอดหลายเดือนเอ่ยบอกด้วยความดีใจไม่แพ้กัน

“จะทันเดือนหน้าหรือเปล่า”รพีถามกลับ แม้รู้ว่าเรื่องแบบนี้มันคงจะเร่งรีบอะไรไม่ได้ ตลอดเวลาที่ป่วยเขาเข้าใจจนซึ้งเลยว่าทุกอย่างที่ทำมันต้องใช้เวลา ไม่มีทางรัดสู่ความสำเร็จที่หยั่งยืนอย่างที่เคยยึดมั่นเอาไว้

“ปรกติแล้วกว่าจะเดินได้ปรกติก็คงอีกหลายเดือนอยู่ครับ แต่ถ้าคุณรพีหมั่นกายภาพบ่อยๆอย่างที่เคยทำมาผมเชื่อว่าเดือนหน้าอย่างน้อยคุณต้องเดินเหินได้สะดวกกว่านี้แน่ๆครับ”รพีพยักหน้ารับคำ หันไปมองคนตัวบางข้างๆที่มองเขาอยู่เช่นกัน

“ได้ยินมั้ยปิงปอง ถึงเดือนหน้าชั้นจะยังไม่หายดีก็เถอะแต่ ชั้นต้องเดินได้คล่องกว่านี้แน่”อดุลย์พยักหน้า ยิ้มแย้มด้วยความดีใจ

“ผมจะคอยอยู่ช่วยคุณทำกายภาพทุกวันเหมือนเดิมครับ อีกไม่นานคุณต้องเดินได้เป็นปรกติแน่ๆ”

“ขอบใจนะ...ขอบใจทุกคนด้วยนะ”บอกกับคนข้างตัวก่อจะหันไปหาผู้ที่ร่วมยินดีรอบๆตัวอีกต่อ

“...แล้วยังไงเดือนหน้า...ไปเที่ยวทะเล ถือว่าชั้นตอบแทนแล้วกัน”น้ำเสียงของผู้พูดอ่อนโยนราวคนละคนกับแต่ก่อน ทุกคนมองมาที่รพีด้วยรอยยิ้มพร้อมพยักหน้าตกลงเรียกรอยยิ้มคืนจากคนที่เอ่ยชวน

สาเหตุที่รพีรีบร้อนที่จะไปท่องเที่ยวคงเพราะส่วนตัวเป็นคนที่ชอบที่จะหาที่เที่ยวสงบๆสวยๆไว้เก็บภาพเก็บความทรงจำเป็นประจำอยู่แล้ว และพลันคิดว่าอายุอานามตัวเองก็ไม่ใช่น้อยๆ เหตุการณ์ผ่านความตายก็พึ่งผ่านไปไม่นานทำให้ตระหนักได้ว่าเขากับอดุลย์มีความทรงจำดีๆร่วมกันน้อยเหลือเกิน

อยากจะสรรค์สร้างความทรงจำดีๆเอาไว้ให้มากที่สุดเท่าที่จะสามารถทำได้

ทุกคนแยกย้ายกับกลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง อดุลย์ช่วยคุณผู้ชายของบ้านกลับมาที่ห้องนอนชั่วคราวที่ชั้นแรกของตัวบ้าน ก่อนจะค่อยๆพยุงตัวของรพีลงกับเตียงนุ่มที่อยู่กลางห้อง เสียงถอนหายใจด้วยความเหนื่อยเกิดขึ้นเพราะตัวรพีหนักเกินไปสำหรับร่างกายบางๆของเขา แต่อดุลย์ก็ไม่เคยปริปากบ่นออกมา

“ทำไมถึงไปทะเลล่ะครับ?”เคยคุยกันว่าอยากไปจะเที่ยว แต่อดุลย์ไม่รู้ว่ารพีอยากจะไปเที่ยวทะเล เท่าที่ฟังมาจากทั้งคนอื่นและตัวคนตรงหน้าเข้าใจมาว่าเขาชอบเที่ยวแนวป่าแนวเขาซะมากกว่า

“ชั้นอยากถือโอกาสไปขออโหสิกับแม่ของตะวัน...ชลบุรีใช่มั้ย?”รพีบอกเสียงเรียบ เรื่องนี้คิดเอาไว้มานานแล้ว แต่เหมือนความคิดเขาจะทำให้คนตัวเล็กข้างหน้ามองมาที่เขาตาโตอย่างตะลึงนิดๆจนแอบจะต่อว่าไม่ได้

“ทำหน้าทำตาเหมือนแปลกใจหนักหนา ชั้นจะไปขออโหสิไม่ได้เลยเหรอ นี่เธอเห็นชั้นเป็นคนยังไงกันเนี่ย”พูดราวคนน้อยใจทำให้อดุลย์เลิกทำหน้าตื่นตะลึงแปรเปลี่ยนเป็นยิ้มเล็กๆเท่านั้น

“เปล่าครับ แค่นึกไม่ถึงเฉยๆ”

“จริงซินะ...ปิงปอง...ถ้าชั้นไปขอโทษเขาตอนนี้ เธอคิดว่าชั้นจะได้รับการอภัยหรือเปล่า”อดุลย์มองรพีด้วยความเข้าใจ ตอนนี้คนตรงหน้าก็แค่ผู้ชายที่ผิดพลาดคนหนึ่ง แย่หน่อยตรงที่เขาทำผิดมาเกือบทั้งชีวิต

และตอนนี้ผู้ชายที่ผิดพลาดคนนี้กำลังปรับปรุงตัวใหม่

“มีผู้หญิงคนหนึ่งเคยสอนผมไว้ครับ”อดุลย์เริ่มพูดเสียงอ่อนเสียงหวาน คนตาคมหันมาสบตาทันทีที่อดุลเริ่มพูด

“เธอสอนผมไว้ว่า เวลาที่เราขอโทษใคร มันไม่สำคัญว่าใครคนนั้นจะให้อภัยเราหรือเปล่า แต่มันสำคัญที่ว่าเรายอมรับความผิดนั้นจริงๆแล้วพร้อมจะเอ่ยปากมันออกมาหรือเปล่า...เธอคนนั้นบอกผมว่านั้นไม่ใช่คำขอโทษครับ”

“แต่เธอเรียกมันว่า...ความกล้าหาญ”

คนตาคมมองตากลมและปากอิ่มที่พอพูดก็ยกยิ้มขึ้นตามคำพูดของคนตรงหน้า...คนคนนี้มีแนวคิดที่มีประโยชน์ต่อเขาเหลือเกิน ทุกอย่างที่ออกมากจากความคิดของอดุลย์ช่างดูบริสุทธิ์ไร้พิษภัย

ต่างกับเขาจริงๆ...แต่เพราะแบบนั้นแหละที่ทำให้เขา...เริ่มรักคนคนนี้ และเริ่มจะซึมซับทุกๆอย่างของอดุลย์เข้ามาในตัวเอง

“ต้องเป็นคนที่ดีมากๆแน่ๆ ผู้หญิงคนนั้น”

“ครับ...แม่ผม...เป็นผู้หญิงที่ดีที่สุด”



••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••





แหล่งรวบรวมวัยรุ่นมากที่สุดในเมืองหลวง ร้านค้าต่างๆมากมายกำลังคึกคักเพราะเป็นเวลาเย็นย่ำที่ทั้งนักเรียนที่พึ่งเลิกเรียนและคนทำงานพึ่งเลิกงานจึงมีทั้งคนมากมายที่ทั้งใช้เป็นที่นี่เป็นทางผ่านในการเดินทางและใช้เป็นที่พักผ่อนหย่อนใจในยามเย็น

เด็กหนุ่มร่างโปร่งผิวขาวใสบวกกับใบหน้าคมดุที่ถ่ายทอดมาจากผู้เป็นพ่อทำให้ตัวเองกลายเป็นจุดเด่นของที่แห่งนี้ได้ไม่ยากกำลังยืนพิงราวเหล็กบันไดหน้าศูนย์การค้าใหญ่ ใบหน้างองุ่มเมื่อมองดูนาฬิกาข้อมือแล้วพบว่าเวลาที่นัดเพื่อนสนิทมันเลยมากว่าครึ่งชั่วโมงแต่เพื่อนก็ยังไม่มาเสียที

อีกครู่ใหญ่พอควรก็ปรากฏร่างของชายผิวเข้มยืนหอบหายใจจนตัวโยนอยู่ข้างหน้า หยดเหงื่อเม็ดใหญ่ทำให้ใครๆก็รู้ว่าคนตัวสูงนี่คงต้องรีบเร่งมากขนาดไหนเพื่อที่จะได้มาเจอคนตรงหน้า

“โทษที รุ่นพี่เรียกตัวไปคุยเรื่องกีฬาสี”

“โทรศัพท์มึงมีมั้ย?”พูดจาเอาแต่ใจตามเคยทั้งๆที่ก็เห็นว่าเขาเหนื่อยหอบขนาดนี้ แต่...ก็นี่แหละตะวัน

“เออๆน่า โทษที มันวุ่นๆพวกพี่เขาจะให้กูไปถือป้าย กูบอกว่ากูลงกีฬาก็หาเรื่องให้กูถอนตัว”ทานตะวันบอกเล่าเรื่องราวเช่นเดิมอย่างที่เคยทำพลางหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ยืดตัวเต็มความสูง เตรียมพร้อมจะออกตัวไปกับเพื่อนสนิทผิวใส

“หมั่นไส้จริงๆ”ตะวันทำหน้าเบ้ใส่ อารมณ์ที่เสียเพราะรอมานานเริ่มดีขึ้นมานิดหน่อย ในใจได้แต่คิดว่าก็เหมาะสมแล้วที่เพื่อนเขาถูกแย่งตัวไปทำกิจกรรมที่ใช้รูปร่างหน้าตาแบบนั้น เพราะทานตะวันทั้งสูงทั้งล่ำเนื่องจากกีฬาโปรดของเจ้าตัว ซ้ำยังไม่ใช่คนที่ขี้ริ้วขี้เหล่อะไรมากมาย ถึงจะพูดได้ไม่เต็มปากว่าหล่อเหลาราวดารา แต่ตะวันก็คิดมาเสมอว่าไอ้ดำของเขาดูมีเสน่ห์แบบที่ผู้ชายมี

“ช่วยคิดหน่อยว่าจะซื้ออะไรให้พ่อดี”

“หือ?”ทานตะวันทำหน้างงใส่ เพื่อนสนิทเลยอธิบายว่าที่เรียกตัวมาวันนี้เพราะอยากจะหาของขวัญให้พ่อซันเนื่องในโอกาสที่อาการของพ่อดีขึ้นจนใกล้จะหายแล้ว

เมื่อตอนกลางวันพ่อปิงปองโทรมารายงานให้เขาฟังว่าวันนี้พ่อซันลุกขึ้นเดินเองได้แล้วแม้จะใช้เครื่องมือช่วยเดินก็ตามที น้ำเสียงของพ่อปิงปองที่โทรมาบอกทั้งกระตือรือร้นทั้งซ่อนความยินดีเอาไว้ไม่มิด ตะวันเองก็ไม่ใช่เด็กไม่รู้เรื่องราว เพราะเขาเองก็ดีใจเหมือนกันที่พ่อแท้ๆของเขาใกล้จะหายดี

ทุกวันนี้แม้จะยอมรับความรู้สึกของพ่อทั้งสองคนได้ก็จริง แต่บางครั้งก็รู้สึกขัดแย้งอยู่ในใจ ยิ่งเวลาเห็นพ่อซันชอบที่จะมาออดอ้อนและเบียดเบียนเวลาของพ่อปิงปองที่ควรจะทุ่มเทให้กับเขาตะวันก็ยิ่งไม่ชอบใจเข้าไปกันใหญ่

พอราวให้เพื่อนสนิทฟังรายนั้นก็หัวเราะร่าพร้อมบอกว่าตะวันน่ะ...ลูกแหง่

“แล้วจะซื้ออะไรว่ะ...พ่อซันมึงชอบอะไรอ่ะ?”ทานตะวันถามไปเดินไป สายตาก็มองเข้าไปในร้านข้างทางต่างๆ

“กูก็ไม่รู้ คิดไม่ออกแต่ก็อยากหาอะไรให้เขาบ้าง”ตะวันบอกตามความคิด

“ที่จริงกูว่าพ่อมึงเขาก็ไม่ต้องการอะไรหรอกนะ”

“แต่กูอยากให้”คำพูดเอาแต่ใจทำเอาเพื่อนผิวเข้มส่ายหน้ายิ้มๆ

“งั้นซื้อพวกของที่ใช้เกี่ยวกับเรื่องกายภาพมั้ยล่ะ”ทานตะวันเสนอมา ส่วนตัวเขารู้เรื่องราวด้านสุขภาพมานิดๆหน่อยๆ ด้านความสนใจส่วนตัวบวกกับได้อ่านบทความเกี่ยวกับเรื่องนี้ทางอินเตอร์เน็ตมาบ้าง

“พวกไม้เท้าช่วยเดินชิ้นเล็กๆน่าจะมีขายนะ”ตะวันดูมีประกายในแววตาบ่งบอกเต็มที่ว่าเห็นด้วย แต่เพียงครู่เดียวก็ทำหน้าหงอยราวคนละคน

“มันต้องแพงแน่เลยว่ะ ตังเก็บกูมีไม่พอหรอก”ไม่น่าจะใช้คำพูดของทายาทจากตระกูลธุรกิจที่มีมูลค่าหลายพันล้าน แต่ความจริงที่คนใกล้ตัวรู้คือตะวันไม่ใช้เงินจากบัตรเครดิตที่ทั้งพ่อแท้ๆและปู่ยัดเยียดมาให้ จะมีก็แค่เงินสดที่ได้ถือติดตัวไม่กี่พันบาทเท่านั้น

“ราคาไม่แพงเท่าไรหรอกน่าเชื่อกูสิ ป่ะไปหาดูกัน”คนที่รู้ข้อมูลบอกพร้อมกับลากข้อมือคนที่ตัวเล็กกว่าตรงไปที่ห้างสรรพสินค้าที่คิดว่าน่าจะมีของที่ต้องการ



••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••





เสียงรถเก๋งคันใหม่ของที่บ้านเคลื่อนตัวเข้ามาจอดภายในบ้านหลงใหญ่หลังจากท้องฟ้ากลายเป็นสีดำมืดไปหลายชั่วโมง อดุลย์มองดูรถของลูกชายที่จอดสนิทก่อนจะเดินออกมาหาด้วยเสื้อเชิ๊ตกับกางเกงผ้าขายาวที่เป็นชุดนอนตัวเก่งของตัวเอง

วันนี้ตะวันโทรมาบอกแล้วว่าจะออกไปซื้อของกับเพื่อนสนิทอย่างน้องทานและจะแวะทานข้าวมาจากนอกบ้านเลยแต่คนเป็นพ่อก็อดที่จะรอลูกชายที่เป็นที่รักกลับมาบ้านไม่ได้

“กินข้าวมาหรือยังตะวัน”ทันทีที่ลูกชายเดินลงมาจากรถอดุลย์ก็เอ่ยถามทันที เด็กชายมองมาที่พ่อยิ้มแย้มพร้อมพยักหน้าแล้วพูดต่อเสียงใส

“กินแล้วครับ นี่ตะวันซื้อขนมมาฝากพ่อปิงปองด้วยนะ”ตะวันชูขนมที่มีถุงตราของยี่ห้อที่เขาเองก็รู้จักเพราะเป็นแบรนด์ดัง

“พอดีเลย เดี๋ยวพ่อเอาไว้กินกับกาแฟพรุ่งนี้”อดุลย์บอกเล่าง่ายๆ พลางช่วยลูกถือของลงจากรถ เรื่องรถนี่ก็อีกเรื่องที่ทำให้เขาเป็นห่วง ปรกติเขาไม่ยอมหรอกที่จะให้ตะวันขับรถเองแบบนี้ แต่ถ้าวันไหนลูกมีธุระพิเศษเขาถึงจะยอมอ่อนข้อให้ตะวันขับเอง

เพราะตั้งแต่ลูกชายมีรถขับและขับคล่องขึ้นมาก ดูท่าทางตะวันจะเริ่มชื่นชอบที่จะขับเองอยู่เรื่อยไป เขาก็ได้แต่แสดงความห่วงใยโดนการอะไรที่ห้ามได้ก็ห้ามแบบนี้นี่แหละ

“แล้วพ่อซันนอนหรือยังอ่ะครับพ่อ”ตะวันถามเมื่อเดินเข้ามาถึงในตัวบ้าน เหลือมองเห็นพี่ป่านที่โผล่หน้าออกมาดูว่าใครมาในบ้านก่อนจะผุบกลับเข้าไปในครัวตามเดิม...ตอนนี้คงกำลังนั่งดูละครหลังข่าวกันอยู่แน่ๆ

“น่าจะยังนะ มีอะไรหรือเปล่าลูก”

“อ้อ เปล่าครับ”ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ตะวันก็เดินตรงไปที่ห้องนอนของพ่อแท้ๆที่อยู่ไม่ใกล้จากหน้าบ้านมากเท่า เพียงแค่เดินถัดไปจากทางด้านขวาของตัวบ้านก็จะเจอห้องนอนที่แต่ก่อนเป็นห้องรับรองแขกของบ้านหลังนี้

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เคาะประตูเพียงแค่บอกว่ามีคนจะมาหาก่อนจะบิดลูกบิดประตูเปิดเข้าไปอย่างถือวิสาสะ เจ้าของห้องชั่วคราวและเจ้าของบ้านที่กำลังใส่แว่นสายตาอ่านหนังสืออ่านเล่นอยู่บนเตียงนอนหันไปมองตามเสียงที่พึ่งเกิดขึ้น คิ้วเข้มขมวดอย่างสงสัยเมื่อเห็นว่าคนที่เข้ามาเป็นลูกชายแท้ๆ ซ้อนหลังด้วยอดุลย์

“มีอะไรหรือเปล่าตะวัน แล้วพึ่งกลับมาถึงเหรอ ทานอะไรมาหรือยัง”รพีผละหน้าออกจากหนังสือตรงหน้าพับเก็บไว้ข้างๆตัวเอง

“เรียบร้อยแล้วครับ พ่อซันทำอะไรอยู่”ตะวันถามอย่างสนิทสนม หลายเดือนมานี่ทำให้พวกเขาพูดคุยกันมากขึ้น ตะวันเองเป็นเด็กอัธยาศัยดีเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งรพีพยายามปรับตัวเองพยายามหาเรื่องคุยกับลูกชายสร้างความผูกพันให้กับตัวเองยิ่งทำให้ทั้งสองสนิทกันอย่างรวดเร็ว

“อ่านหนังสือน่ะ”

“หนังสือ...เกี่ยวกับพวกภาพถ่าย งานศิลปะ ตะวันสนใจหรือเปล่า”ถ้าเป็นแต่ก่อนคงเป็นแค่คำตอบสั้นๆ ซะมากกว่าอธิบายอะไรยืดยาวแบบนี้

“ไม่น่าจะไหวมั้งครับ ศิลปะกับตะวันนี่ห่างไกลกันหลายปีแสงเลย”เด็กชายโอดครวญพร้อมกับเสียงหัวเราะเสียงใสของคนอีกคนในห้อง

“ใช่ครับ ตะวันน่ะนะขนาดคุณครูให้ระบายสียังระบายออกนอกกรอบทุกที ผสมสีก็มั่ว เคยพาไปนั่งซื้อตุ๊กตาเซรามิคที่สวนสาธารณะมาระบาย ทั้งชิ้นมีแต่สีเน่าๆทั้งนั้นเลย”คำบอกเล่าทำให้รพียิ้มเมื่อคิดตาม

เขาชอบที่สุดก็ตอบที่ได้ฟังเรื่องราวของลูกจากบอกของอดุลย์...รู้สึกถึงความเป็นครอบครัวอยู่ในประโยคเหล่านั้น

“โธ่ พ่อก็พ่อปิงปองเองก็ไม่ได้ดีกว่าตะวันเลยนะ ตะวันจำได้ว่าพ่อระบายสีปิกาจูเป็นสีเขียวทั้งตัว ทั้งๆที่ปิกาจูมันสีเหลืองต่างหาก”

“ไม่เกี่ยวกันเลยตะวัน พ่อไม่รู้ต่างหากว่าตัวนั้นมันสีเหลือง”

“ไม่รู้ล่ะเพราะพ่อปิงปองแหละ ตะวันเลยไม่มีเซ้นด้านนี้เลย”

“ฮ่าฮ่า ครับๆ พ่อผิดเอง”บทสนทนาที่ฟังเพลินทำเอาเจ้าของห้องยิ้มกว้าง วันนี้คงมีความสุขและฝันดีมากๆอีกวันแน่ๆ ก็เพราะก่อนนอนมีเรื่องให้ยิ้มได้มากขนาดนี้

“เออใช่...นี่ครับพ่อซันของขวัญยินดีที่พ่อเดินเองได้แล้ว”เดินชายยืนของที่อยู่ในถุงกระดาษใบใหญ่ที่อยู่ในมือให้

“ไอ้ดำมันแนะนำมาครับพ่อ ตะวันเองไม่รู้จะซื้ออะไรดีด้วย”เด็กชายพูดไปหน้าแดงเก้อเขินไปในขณะที่รพีแกะถุงดูของข้างใน พอเอามาดูก็พบว่าเป็นกล่องขนาดปานกลาง มีรูปภาพสำหรับโฆษณาที่สกรีนบนตัวกล่องทำให้รู้ว่าภายในคงจะเป็นไม้เท้าช่วยพยุงสำหรับคนอาการอย่างเขา

รพีอยากจะยิ้มกว้างกว่าที่จะเป็นอยู่ตอนนี้ทันที่ที่รู้ว่าตะวันซื้ออะไรมาให้ตัวเอง ทั้งๆที่จริงเขาเองก็มีอุปกรณ์ชิ้นนี้แล้ว เป็นของที่นักกายภาพประจำตัวจัดหามาให้เขา บอกสรรพคุณเสร็จสรรพเพราะฝ่ายนั้นหาของดีมีราคามาให้เพราะเขาบอกเองว่าเรื่องเงินไม่มีปัญหาแค่ทำให้เขาหายได้ไวที่สุดเป็นพอ

แต่ของตรงหน้าดูเป็นของพื้นๆที่ดูไม่มีความสามารถอะไรนอกจากช่วยพยุงเดินตามชื่อของมัน แต่กลับทำให้รพีรู้สึกอยากใช้มากว่าของเก่าหลายเท่าตัว

“ขอบคุณนะตะวัน...”น้ำตาที่ไหลมาจากตาคมไหลมาทั้งที่เจ้าของไม่ทันได้รู้ตัว อีกสองคนในห้องตาโตตกใจเมื่อได้เห็นรพีหลั่งน้ำตาแห่งความยินดีออกมา

ตะวันที่เห็นพ่อร้องไห้ก็อดที่จะเดินเข้ามานั่งเบาๆที่เตียงใหญ่ก่อนจะโผเข้ากอดร่างของพ่อแท้ๆเข้าเต็มๆ ถึงจะให้ความรู้สึกคนละแบบกับเวลากอดกับพ่อปิงปองก็เถอะ รายนั้นกอดแล้วเหมือนกอดกับหมอนข้างเล็กๆนุ่มๆ ส่วนคนนี้อย่างกับกอดเสาโรมันใหญ่ๆแข็งๆ

แต่ทั้งสองคนก็ให้ความอบอุ่นเหมือนกัน

“พ่อปิงปองก็เข้ามากอดด้วยกันสิ”เด็กชายร้องเรียกทำเอาคนที่ยืนยิ้มให้ความอบอุ่นของพ่อลูกตรงหน้าถึงกับหน้าขึ้นสี รพีมองไปที่อดุลย์ก่อนจะยิ้มเล็กๆแล้วพยักหน้าเรียกให้อดุลย์เข้ามากอดด้วยกันอีกคน

อดุลย์ที่ถึงจะเขินแต่ก็เดินเข้ามาทำตามที่ทั้งสองพ่อลูกต้องการอย่างง่ายดาย ถือโอกาสกอดลูกชายจากด้านหลังทำให้ตอนนี้คนตรงกลางหัวเราะคิกคักมีความสุขอยู่ตรงกลางระหว่างพ่อทั้งสองคน

“ขอบคุณที่เกิดมานะตะวัน”

“ขอบคุณที่ทำให้ตะวัน.... ′ได้′ เกิดมานะปิงปอง”

[B52]

ดีใจจริงๆที่มาต่อ นึกว่าตาฝาดไปซะแล้ว

[mukmaoY]

      สุขใจ

[Toon_TK]

มาต่อแล้วววววววววววว