หัวข้อ: The Lost World มหัศจรรย์ดินแดนสาบสูญ EP204 + ประกาศอัพเดต 23/05/2018

[lukkeng]

บทที่ 61 Tan

 

            “เอาไงดีเฟี๊ยต” เสียงของแทนดังขึ้นพร้อมกับสายตาที่จับจ้องไปยังหีบสมบัตินั่นอย่างสงสัยใคร่รู้ แทนสันนิษฐานว่าวัตถุชิ้นนั้นต้องบรรจุไว้ซึ่งไพ่สูงสุดที่เป็นรางวัลของการพิชิตวิหารนี่เป็นแน่แท้ คิดเพียงเท่านี้เขาก็ตื่นเต้นจะแย่อยู่แล้ว ลำบากลำบนจนแทบกระอักเป็นเลือดมาก็ไม่น้อย พอมาเห็นของรางวัลวางยั่วใจอยู่ตรงหน้าแบบนี้ ใครเล่ามันจะไปอดใจไหว

 

            “ไว้ก่อนเถอะแทน เดี๋ยวเกิดถ้าเป็นกับดักจะเตลิดไปไกลกว่านี้อีก แค่นี้ต้องแยกกับปันนี่ก็ลำบากจะแย่อยู่แล้ว” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นอย่างคิดไว้อยู่ก่อนแล้ว ตัวเขาเองเป็นห่วงความรู้สึกของปันในเวลานี้ที่ต้องแยกออกไปจากเพื่อนทั้งสองคน ก่อนหน้านี้ปันก็ดูแย่ๆ อย่างบอกไม่ถูก เขาไม่อยากให้เพื่อนของเขารู้สึกไม่ดีไปมากกว่านี้ ยิ่งถ้าหีบสมบัติตรงหน้าพาเขาและแทนไปยังที่อื่นต่อไปเหมือนกับประตูทางเข้าของห้องลับนี่อีก เพื่อนอีกคนในทีมคงรู้สึกแย่อยู่ไม่น้อยเลย

 

            “แล้วถ้าตื่นมาพรุ่งนี้แล้วมันหายไปจะทำไงหละเฟี๊ยต หมดโอกาสเลยนะ” แทนเถียงขึ้นน้อยๆ อย่างจะเข้าไปเปิดกล่องสมบัติข้างหน้านี่เต็มทน อันที่จริงในใจของเขาก็ไม่ได้คิดว่ามันจะหายไปหรอก แต่เป็นความอยากรู้อยากเห็นมากกว่าที่ทำให้เขาพูดประโยคนั้นออกไป

 

            “เกรงใจปันนะแทน แค่นี้เราก็ต้องแยกกับปันคืนนึงแล้ว รอปันเถอะ ทำอะไรพร้อมๆ กันดีกว่า ถ้ามันจะหายก็ปล่อยให้มันหายไปเถอะ เราว่าความรู้สึกของปันสำคัญกว่าไอ้กล่องนี่นะ” เฟี๊ยตพูดพร้อมกับเดินไปจัดที่พักในคืนนี้อย่างหมดความสนใจในวัตถุลึกลับนั่น ในความคิดเขา ถึงแม้ว่ามันจะเป็นไพ่สูงสุดที่หายากแค่ไหนก็ตาม แต่ถ้ามันต้องแลกมาด้วยความกังวลใจของปันแล้ว มันก็ถือว่าไม่คุ้มค่าเลย และเมื่อได้ยินดังนั้น แทนก็ได้แต่มองอย่างตาละห้อย ก่อนจะถอนหายใจหนึ่งครั้งอย่างตัดใจและเดินไปช่วยเฟี๊ยตจัดการกับที่นอนในคืนนี้

 

 

            ในตอนแรกเฟี๊ยตตั้งใจจะทำอาหารกินเองในค่ำคืนนั้น ด้วยอารมณ์ที่เหน็ดเหนื่อยและเมื่อยล้ามาตลอดเวลาสองวัน เขาอยากจะทำอะไรสักอย่างที่ค่อยๆ ใช้เวลาให้ผ่านไปอย่างช้าๆ การทำอาหารจัดได้ว่าเป็นวิธีการคลายเครียดอย่างหนึ่งของเฟี๊ยตที่เขาชอบอยู่ไม่น้อย แต่เขาก็ต้องตัดใจเปลี่ยนมากินอาหารสำเร็จรูปจากการ์ด เมื่อเพื่อนผิวเข้มท้วงติงมาถึงเรื่องการระบายอากาศของห้องดังกล่าวที่ไม่รู้ว่าดีแค่ไหน การก่อไฟจะเป็นการใช้ออกซิเจนที่ไม่ทราบว่ามีอยู่ปริมาณเท่าใดในอากาศดังกล่าว เพื่อความปลอดภัย แผนการการทำอาหารของชายหนุ่มจึงถูกล้มเลิกไปก่อนในค่ำคืนนั้น ชายทั้งสองจัดการเติมอาหารลงกระเพาะตัวเองอย่างรวดเร็ว ความจริงเฟี๊ยตตั้งใจจะค่อยๆ กินอย่างพิถีพิถัน แต่ด้วยความรู้สึกหิวที่ถูกกดไว้เป็นเวลานาน อาหารทั้งจานของเขาก็หมดไปอย่างรวดเร็ว

 

 

            “แทนมาเล่นเกมนี้เพราะอะไรหรอ” เฟี๊ยตหันไปถามเพื่อนที่นอนอยู่ติดกันในเต็นท์แคบๆ นั่น สถานการณ์ในห้องลับยังไม่น่าไว้ใจนัก พวกเขาตกลงใจกันที่จะนอนอยู่ใกล้ๆ กัน เผื่อเวลาฉุกเฉิน จะได้ช่วยเหลือกันได้ บรรยากาศภายในห้องนี่ก็เรียกได้ว่าน่าวังเวงอยู่ไม่น้อย สถานที่ที่ราวกับหลุดมาจากโบราณสถานเก่าแก่ทำให้เฟี๊ยตหายใจไม่ทั่วท้องอย่างบอกไม่ถูก หลายต่อหลายครั้งเขารู้สึกว่าผู้คนในอิริยาบถต่างๆ ที่เป็นลวดลายสลักอยู่บนฝาผนังนั่นกำลังจับจ้องมาที่พวกเขา

 

            “แทนได้รับเชิญเป็นผู้เล่นนำร่องหนะ เฟี๊ยตก็ได้บัตรเชิญเหมือนกันใช่ไหม” แทนหันมามองที่เพื่อนใหม่แวบหนึ่ง ก่อนจะตอบประโยคนั้นออกมา เขารู้ว่าเฟี๊ยตเองก็รู้เรื่องราวที่มาที่ไปของการเล่นเกมของเขาดี แต่ที่เอ่ยขึ้นแบบนี้คงเป็นการชวนคุยเสียมากกว่า เฟี๊ยตคงคิดเหมือนเขา ค่ำคืนนี้ดูจะเป็นคืนที่หลับยากอีกคืนหนึ่ง บรรยากาศทึบๆ อับๆ ในวิหารนี้ไม่เอื้อต่อการมีสุนทรียภาพในการพักผ่อนเลย

 

            “อืม คนเชิญนี่ก็เก่งนะ เหมือนจะรู้ว่าเฟี๊ยตกำลังตกงาน ถ้าเฟี๊ยตมีงานนะ เฟี๊ยตก็คงไม่รับเล่นหรอก ตอนแรกๆ เฟี๊ยตคิดว่ามัน เอ่อ ไร้สาระพอสมควร” เฟี๊ยตเล่ามาอย่างเปิดใจเหมือนกัน เขาเว้นระยะเวลาชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยคำสุดท้ายออกมา ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าเพื่อนข้างๆ เขาคนนี้รู้สึกอย่างไรกับเกมนี้บ้าง ส่วนตัวเขาเองนั้นมีอคติต่อเกมออนไลน์มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่ด้วยความอยากเอาชนะคำเดียวแท้ๆ ที่ผลักดันให้ตัวเขาลงมาเล่นในสมรภูมินี่จนได้ กว่าจะรู้ตัวอีกที เขาก็ “อิน” จนถอนตัวไม่ขึ้นเสียแล้ว

 

            “ฮ่าฮ่า ไม่ต่างกันเลยเฟี๊ยต เราก็กำลังต้องการเงิน ถึงแม้ว่าเราจะได้เงินอัดฉีดมาจากการเป็นตัวแทนทีมชาติมาบ้าง แต่มันก็ไม่ค่อยยั่งยืนเลยในระยะยาวเท่าไหร่ อีกไม่นานก็จะต้องมีนักกีฬาใหม่ๆ มาแทนที่ ซีเกมส์ครั้งหน้า เราก็คงไม่ได้ไปแล้ว พูดไปพูดมาก็คิดถึงคำพูดพ่อแม่นะ ว่าอาชีพนักกีฬามันฟู่ฟ่า แต่มันก็ดูจะไม่ค่อยยั่งยืนเลย” แทนบ่นออกมาจากก้นบึ้งเช่นกัน วันเวลาเพียงไม่กี่วันได้หล่อหลอมให้คนสองคนนี่สนิทกันอย่างไม่รู้ตัว ปัญหาเรื่องงานก็เป็นอีกปัญหาหนึ่งที่แทนกำลังเครียดอยู่ไม่น้อย ตัวเขาเองยังจินตนาการภาพไม่ออกเลยว่าถ้าวันที่คลื่นลูกใหม่ซัดมากระทบคลื่นลูกเก่าไปแล้ว เขาจะไปทำอาชีพอะไรต่อไปดี

 

            “แทนตั้งใจจะไปทำงานอะไรต่อหรอ หลังจากที่แขวนนวมแล้ว” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นอย่างสนใจ เพราะเขาเองก็ไม่เคยรู้มาก่อนว่านักกีฬาระดับชาติจะผันตัวไปทำอะไรต่อหลังจากหยุดแข่งขันกีฬาแล้ว

 

            “ส่วนใหญ่นักกีฬาก็จะเปลี่ยนแปลงตัวเองไปเป็นครูฝึกเสียมากกว่า แต่แทนไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ ระบบเส้นสายในสมาคมมันเยอะจนน่าปวดหัว การเมืองจ๋าเลย เฮ้ออ” ชายผิวเข้มถอนหายใจออกมายาวเหยียด บทสนทนาดังกล่าวเหมือนจะไปสะกิดโดนความเครียดที่ถูกเก็บไว้ของแทนอยู่พอดิบพอดี

 

            “นอกจากโค้ชแล้วไปทางอื่นไม่ได้เลยหรอ” เฟี๊ยตเอ่ยถามอีกอย่างสนใจ

 

“หรือไม่อีกทางหนึ่ง นักกีฬายิงปืนเก่งๆ จะผันตัวไปเป็นบอดี้การ์ดคนใหญ่คนโตหนะเฟี๊ยต เพื่อนเราคนนึงตอนนี้ไปเป็นมือปืนคุ้มกันของนักการเมืองซะแล้ว เงินดีนะ เรียกว่าดีมากๆ เลยดีกว่า แต่มันไม่ใช่ทางของเราสักเท่าไหร่ เราไม่ได้หัดยิงปืนมาเพื่อลอบฆ่าใครสักหน่อย เราเป็นนักกีฬานะ ไม่ใช่นักลอบสังหาร” แทนพูดพลางเอามือไพล่ไว้ตรงศีรษะและทอดสายตาออกไปอย่างไร้จุดหมาย

 

            “จริงอ่ะ เฮ้ยย เพิ่งรู้เลยนะเนี่ย มีอย่างนี้ด้วยหรอ” เฟี๊ยตถึงกับอุทานเมื่อได้ยินข้อเท็จจริงดังกล่าว บอดี้การ์ดนักการเมืองนี่ถึงขั้นต้องเป็นมือปืนทีมชาติเลยหรอเนี่ย

 

            “มีคนเคยยื่นข้อเสนอให้เราด้วยนะ รายได้งามเลยหละ แต่เราปฏิเสธไปแล้ว โง่ชะมัด ฮ่าฮ่า” แทนเอ่ยเล่าพลางหัวเราะ ถึงแม้ว่าคำพูดเหล่านั้นจะดูเสียดายในยอดเงินนั่นอยู่บ้าง แต่น้ำเสียงของชายหนุ่มกลับไม่มีความเสียดายแอบแฝงอยู่เลย

 

“แล้วแทนคิดจะไปทำอะไรหรอ ถ้าไม่ไปเป็นโค้ช ไม่ไปเป็นมือปืน” เฟี๊ยตถามต่ออย่างสนุก ช่วงเวลาสั้นๆ นี่หล่อหลอมให้คนทั้งคู่รู้สึกเหมือนรู้สึกกันมานานแสนนาน

 

            “เราอยากเปิดโรงเรียนสอนยิงปืนเล็กๆ หนะเฟี๊ยต แต่ทุนมันสูงมาก กีฬายิงปืนไม่เหมือนกีฬาอย่างอื่น ต้นทุนมันแพงไปซะทุกอย่าง แค่กระสุนอย่างเดียว เรายังไม่รู้จะเอาเงินที่ไหนมาหมุนเลย” สายตาคู่นั้นหรี่ลงท่ามกลางความมืดมิดนั้น แต่เฟี๊ยตก็หาได้จับอาการได้ไม่ แสงสลัวๆ นั่นปกปิดทุกอย่างไว้อย่างแนบเนียน

 

            “สิบล้านนี้เพื่อโรงเรียนสอนยิงปืนใช่ไหมแทน” เฟี๊ยตเอ่ยพลางฉีกยิ้มกว้าง เขารู้สึกว่าการที่ใครสักคนมีความฝันอันยิ่งใหญ่ มันดูน่าหลงใหลชะมัด เขารู้สึกได้ว่าแทนในเวลานี้ดูดีขึ้นอีกเป็นกอง แต่ตัวเขาเองนี่สิ เขาฝันอยากจะใช้ชีวิตแบบไหนกันแน่หนอ

 

            “สามล้านสามแสนเฟี๊ยต ไม่ใช่สิบล้านแล้ว สิบล้านของทีมมายา ต้องหารสามก่อนจึงเป็นของเรา อย่าลืมสิ เราเป็นทีมเดียวกันนะ” แทนยิ้มออกมาเช่นกันเมื่อพูดถึงตัวเลขดังกล่าว เขาไม่เคยเสียใจเลยที่ส่วนแบ่งจะต้องน้อยลง หากมันแลกมาด้วยมิตรภาพดีๆ ที่กำลังนอนอยู่ข้างๆ เขาตอนนี้ ต่อให้ต้องจ่ายมากกว่านี้ เขาก็คิดว่ามันคุ้ม

 

            “จะพอหรอแทน เดี๋ยวนี้ค่าที่ดิน ค่าก่อสร้างไม่ใช่ถูกๆ นะ ไหนจะสายป่านที่ต้องมาคอยต่อยอด คอยเป็นเงินหมุนเวียนในธุรกิจอีก” เฟี๊ยตถามต่ออย่างสงสัย เขาเองก็มีความรู้ด้านธุรกิจมาก็ไม่น้อย ตัวเลขสามจุดสามล้านดูจะน้อยไปด้วยซ้ำที่จะใช้เริ่มต้นธุรกิจขนาดเล็กในยุคข้าวยากหมากแพงแบบนี้

 

            “โหยย ยังไม่ทันชนะเลยเฟี๊ยต ใครจะกล้าคิดไปไกลขนาดนั้น ฮ่าฮ่า แต่ไม่เป็นไร ถ้าไม่พอ ก็ชวนเฟี๊ยตมาร่วมหุ้นไง เผื่อจะเจ๊ง เราจะได้ไม่เจ๊งคนเดียว ฮ่าฮ่าฮ่า” มือหนานั้นเอื้อมมาโอบไหล่เขาอย่างถือสนิท สภาพการณ์ตอนนี้จึงเหมือนว่าเฟี๊ยตกำลังนอนอยู่ในอ้อมกอดแทนอย่างใดอย่างนั้น

 

            เภสัชกรหนุ่มวาดภาพความฝันตามคำพูดของเพื่อนของตนไปเสียไกลแล้ว ความคิดของเขาล่องลอยไปท่ามกลางบรรยากาศแห่งความวังเวงที่แสนจะเป็นใจนั่น ที่ไหล่ของเขามีแขนข้างหนึ่งที่พาดเอาไว้อย่างหลวมๆ แต่มันช่างแสนจะหนักแน่น ราวกับวงแขนนั่นจะบอกกับเขาว่า แทนผู้นี้จะเป็นคนปกป้องเขาจากภยันอันตรายที่บังอาจคิดจะเข้ามากร้ำกรายเพื่อนที่ชื่อว่าเฟี๊ยตคนนี้ในค่ำคืนอันแสนจะเงียบเหงาในวิหารแห่งความว่างเปล่านี้เอง



จากผู้แต่ง : วันนี้งานเยอะมากเลย หัวเป็นเกลียวตัวเป็นขน เย้ยยยย ห้าห้า แวบมาแต่งนิยายไม่ได้เลย หกสิบกว่าตอนแล้วเนอะ เร็วจัง

[lukkeng]

ใครใจดีช่วยมาเม้นกันหน่อยเร็ววววววววววว

อยากถึงหน้า 30 ใจจะขาดรอนรอนแล้วววว

ช่วงปลายสัปดาห์นี้จะไปเที่ยวตจว

คงขอโอกาสหายไปตามหาแรงบันดาลใจไปในตัวเลยนะฮ๊าฟ นักอ่านที่รักทุกคน

 

[nemesis]

ปั่นอยาคิดมากนะ รุ้สึกอะไรก้พูดออกมาเหอะเก็บไว้คนเดียวอึดอัดแย่เลย

[jungjiyoo]

ดข้ามาดันนนนน  ให้แล้วเน้อออออ
แลกกับการที่เฟี๊ยตน่าร๊าาาาาากกกกกกกกก
คิดถึงใจปัน น่ารักมาก
ทำไมดูๆไปเหมือนแทนไม่ค่อยแคร์ปันยังไงไม่รุแฮะ
ระวังหนุ่มหล่อปาาาาาาดไปนะเธ๊อออออออ-
คุณคนเขียนเที่ยวมห้สนุกนะ เลาจะลอ    . .. คิก~
ปล.ยังไม่เช้าอี๊กกกก!!!!

[fuku]

ง่ะ แบบนี้สงสัยว่าจะเป็นวังวนเราสามคนยังไงไม่รู้แฮะ

อย่าใช่เลยเหอะ

[patchylove]

  ม่ายยน้าา ไม่เอารักสามเศร้านะ   

[zylph_z]

ต่างคนก็ต่างความฝันกันไป แต่มีจุดมุ่งหมายเดียวกันคือชนะเกมนี้ แทนนี่แลเป็นคนดีนะ มองเห็นความสัมพันธ์เพื่อนมาก่อนเงินรางวัลที่คิดว่าจะได้อีก เป็นคนอื่นนะต้องอยากได้เงินสิบล้านเต็ทๆ ไม่มาแบ่งหารสามอย่างนี้หรอก ส่วนเฟี๊ยตก็คิดถูกแล้วนะที่ยังไม่ไปเปิดหีบสมบัตินั่น เดี๋ยวปันจะยิ่งนอยด์เข้าไปใหญ่อีก

ปอลอ.ถ้าแทนไม่รู้จะไปเป็นอะไรหลังแขวนนวมแล้ว สนใจมาเป็นสามีเฟี๊ยตหรือเปล่าจ๊ะ >///< 555+
ปอลอ2.กลับมาแล้วขอแบบจุใจเลยนะคนแต่ง รอติดตามตอนต่อไปจ้า ^^

[ิbenejeng]

ไม่อยากให้แทนคู่เฟี๊ยตเลยอ่ะ สงสารปัน

[milky way]

แทนอยากจะทำธุรกิจ ชวนปันเลยน่ะ
เฟี๊ยตไม่ค่อยจะว่างเท่าไหร่
ต้องดูแลแฟนในอนาคต
แอบหวงเฟี๊ยตเบาๆ

[aoihimeko]

เฟี๊ยตห่วงความรู้สึกปันตลอดเลย หวังว่าเช้าตื่นมาปันคงไม่มาเห็นแล้วเข้าใจผิดอีกนะ   ปล.เที่ยวให้สนุกนะจ๊ะแล้วกลับมาต่อเราเป็นกำลังใจให้

[Zelsy]

เมื่อไรคืนนี้จะเช้า~ ปันจะอกแตกตายแล้ว

[naneku]

นี่ยังไม่ทันไร



วางแผนชีวิตในอนาคตร่วมกันกับแทนซะแล้ว 555555



ใช่แทนไหมพระเอก 5555

[kingdaemon]

ยิ่งอ่านยิ่งลุ้นแหะว่าใครพระเอก 555+

[sukaz]

อ่ะเด๊ะ!!!!

ยังไงแล้วหว่า

[cheyp]

ฝั่งหนึ่งบรรยากาศของมิตรภาพ
ส่วนอีกฝั่ง...

[เกเร]

รู้สึกคนเเต่งนิจะอวยคู่แทนเฟี๊ยตเยอะไปป่าว เอ๊ะหรือเราคิดไปเอง เฮ่อ :เฮ้อ:น้องปันๆน่าสงสาร ตอนนี้ไม่มีปันๆโผล่มาเลย ปล่อยให้สองคนนี้เค้าสวีทกันซะ มีโอบๆๆๆ โดดถีบ :z6:เปรี้ยง

[$VAN$]

แทนนี่ก็มีความฝันที่ดีนะ แต่อย่าลืมเอาปันไปร่วมฝันด้วยล่ะ
เฟี๊ยตมีความยับยั้งชั่งใจสูงมาก เป็นเราคงรีบเปิดกล่องทันทีด้วยความอยากรู้

[lukkeng]

บทที่ 62 This Night

 

            ณ ห้องลับแห่งวิหารที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อเลียนแบบต้นไม้ใหญ่ ดวงไฟดวงน้อยดวงหนึ่งลอยสว่างไสวตรงใจกลางเปล่งแสงอย่างอ้อยอิ่งอยู่อย่างนั้น พื้นผนังโดยรอบนั้นประกอบขึ้นด้วยลายที่มีลักษณะเหมือนการแกะสลักนูนต่ำไล่ลำดับไปโดยรอบ ผู้คนมากมายที่ไร้ชีวิตนั้นบอกเล่าเรื่องราวของปุถุชนคนเดินดินราวกับว่าที่นี่เป็นห้องของเทพเจ้าบนสรวงสวรรค์ที่จะเฝ้ามองดูความเป็นไปของมนุษย์โลกฉะนั้น ทางมุมซ้ายของห้องมีภาพของการสู้รบของกองทัพที่บรรจุไว้ด้วยปืนผาหน้าไม้และสรรพาวุธต่างๆ มากมาย ไล่ลำดับไปมีภาพการใช้ชีวิตของผู้คนตามชนบท เรื่องราวของพิธีกรรมทางศาสนาของผู้ที่ล่วงลับไปแล้ว นอกจากนี้ยังมีงานเฉลิมฉลองของการเริ่มต้นชีวิตใหม่อีกด้วย บรรยากาศดังกล่าวอบอวลไปด้วยความเก่าแก่แต่เคร่งขรึมอย่างบอกไม่ถูก และในพื้นที่นั้นเอง ยังมีชายหนุ่มสองคนที่ต่างแลกเปลี่ยนทัศนคติกันอย่างสนุกสนานราวกับว่ากำลังนอนคุยกันอยู่ในบ้านที่แสนอบอุ่นก็ไม่ปาน

 

 

            “น่าสนุกดีแฮะ ทำสปอร์ตคลับด้วยนะแทน เฟี๊ยตอยากเล่นฟิตเนสฟรี จะขอสมัครสมาชิกแบบฟรีตลอดชีพ ห้ามคิดตัง ฮ่าฮ่า” เฟี๊ยตตะแคงข้างไปคุยกับเพื่อนอย่างตื่นเต้นหลังจากเงียบคิดตามอยู่สักพัก

 

             เฟี๊ยตคิดภาพไปถึงการสร้างสปอร์ตคลับขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กแถบชานเมือง ภายในบรรจุสนามกีฬาต่างๆ เอาไว้อย่างหลากหลาย สำหรับคนที่ไม่ต้องการมาเพื่อยิงปืนเพียงอย่างเดียว นอกจากนี้ อาจจะมีส่วนของฟิตเนสเสริมเข้าไปอีกด้วย เพราะส่วนนี้น่าจะเจาะกลุ่มลูกค้าได้กว้างกว่ากีฬายิงปืนที่ค่อนข้างไปในกลุ่มเฉพาะทาง เฟี๊ยตวาดภาพไปในจินตนาการอย่างสนุกสนาน การมีความฝันมันก็ดีอย่างนี้นี่เอง ยิ่งคิดยิ่งสนุก ไม่รู้ว่าจะเป็นจริงได้ไหม ได้พูดได้เพ้อไปก่อน ก็ชอบเสียแล้ว

 

            “แล้วเฟี๊ยตหละ ถ้าได้เงินรางวัลจะเอาไปทำอะไร” แทนเอ่ยขึ้นถามเพื่อนของตนบ้าง หลังจากที่เล่าเรื่องราวความฝันตัวเองเสียยืดยาว

 

“ยังไม่รู้เลยแทน เราเป็นมนุษย์ไม่มีความฝัน เรายังไม่รู้เลยว่าเราอยากจะให้ชีวิตเราไปจบลงตรงไหน ความจริงเราอยากบินกลับไปอยู่กับแม่ที่เชียงใหม่นะ เราว่ามันสงบดี อาจจะเปิดร้านยา หรือไม่ก็หาธุรกิจเล็กๆ ทำ เอาแค่พอเลี้ยงปากเลี้ยงท้องก็พอ” เฟี๊ยตพูดเล่าแผนการการใช้ชีวิตของตนคร่าวๆ เพราะเขาเองก็ไม่รู้จะหารายละเอียดที่ลึกกว่านี้มาจากไหน เพราะตัวเขาเองก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เหมือนกัน

 

“อะไรว๊า หลอกให้เล่าตั้งนาน พอถึงคราวตัวเองตัดจบสะงั้น ฮ่าฮ่า ฮ๊าวว” ชายผิวเข้มยังบ่นไม่ทันจบประโยคดี ก็ต้องดึงมือข้างขวาของตนกลับไป ก่อนจะเอามือกุมปากพร้อมกับหาวออกมาฟอดใหญ่

 

            “ฮ่าฮ่า นอนเถอะ เก็บแรงไว้ผจญภัยกันต่อ” เฟี๊ยตหันไปยิ้มกว้างให้กับเพื่อนผิวเข้มของตน ก่อนจะกลับมานอนหงายเพื่อเตรียมเข้าสู่นิทราสวัสดิ์

 

            “ฝันดีเว่ย เฟี๊ยต ยินดีที่ได้เป็นเพื่อนกัน” แทนเอื้อมมือออกมาขยี้หัวเขาอย่างเป็นกันเองพร้อมกับหัวเราะดังลั่น เมื่อเห็นเขาพยายามจัดผมให้เข้าทรงเหมือนเดิม

 

            “กวนนะ ขอให้ฝันร้ายละกันนะ คืนนี้ ฮ่าฮ่า” เฟี๊ยตบ่นอย่างไม่จริงจังกับแทนเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาเสมออก และปล่อยใจให้ล่องลอยไปในความมืดที่หาที่สิ้นสุดไม่ได้นั้น

 

 

            “เฮ้ยย!” เฟี๊ยตอุทานขึ้นเบาๆ อย่างตกใจ เขาสะดุ้งตื่นจากห้วงความฝันอย่างกะทันหัน เมื่อรู้สึกว่ามีวัตถุหนักก้อนหนึ่งทับลงบนร่างกายเขา ตอนแรกเขาประหวั่นไปถึงว่าจะเป็นงูพิษที่หลบซ่อนอยู่ในคูหาที่ลึกเข้าไปจะเข้ามาจู่โจมเขา มือเขากุมไปที่เกมคอนโทรลเลอร์เพื่อเตรียมเรียกการ์ดออกมาต่อสู้ตามสันชาตญาน แต่เมื่อตั้งสติและพิจารณาดีๆ แล้วก็พบว่ามันคือท่อนแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของเพื่อนที่กำลังนอนหลับอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่ข้างๆ เขานี่เอง ชายหนุ่มถึงกับหลุดหัวเราะมาเบาๆ เมื่อรู้สึกว่าเกมออนไลน์สั่นประสาทนี่มันเกือบจะทำให้เขากลายเป็นคนวิตกจริตขี้หวาดกลัวไปเสียแล้ว

 

            “แทน ตื่น แทน เอาแขนออกไป หนัก!” เฟี๊ยตพยายามบ่นด้วยเสียงไม่เบานัก พร้อมใช้มือดันแขนที่พาดทับหน้าอกตนนั้นอยู่ให้ออกไปพ้นกาย ดูเหมือนว่าเพื่อนก้ามปูของเขาจะไม่ได้แค่วางแขนไว้เฉยๆ แต่เขารู้สึกถึงแรงที่กดทับลงมาด้วย เขาถึงกับมีเหงื่อซึมๆ ออกมาตามไรผมกว่าจะยกท่อนแขนอันหนักอึ้งนั่นออกไปได้สำเร็จ

 

            “เฮ้ยย” และแล้วเฟี๊ยตก็ต้องร้องอุทานขึ้นอีกครั้ง เมื่อแขนท่อนที่หลุดออกจากร่างกายเขาไปได้ไม่ถึงนาทีนั้น มันกลับมาอยู่บนตัวเขาอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ใช่แค่วางเฉยๆ อย่างรอบแรกเสียแล้ว แต่มันแทบจะเรียกได้ว่ารัดเลยก็ได้ เพราะเพื่อนขี้เซาของเขาได้รวบตัวเขาไปอยู่ในอ้อมกอดอย่างสมบูรณ์เสียแล้ว เฟี๊ยตเบิกตาโพลงอย่างตกใจ ก่อนจะพยายามดึงแขนที่เหนียวหนึบนั่นออกจากตัวเองให้ได้

 

            “ไอ้แทน ไอ้กาก ไอ้ขี้เซา เอาออกปายยย” เฟี๊ยตพยายามดึงแขนหนาทั้งสองข้างของแทนออกจากร่างกายให้ได้ เขารู้สึกประดักประเดิดอย่างไรก็ไม่รู้ที่ถูกผู้ชายหุ่นกล้ามปูแบบแทนกอดเขาไว้แบบนี้ แต่พยายามแค่ไหนก็ดูเหมือนเขาจะแค่ดิ้นขยุกขยิกอยู่ในอ้อมกอดนั้นเท่านั้น วงแขนที่เต็มไปด้วยลอนคลื่นแห่งมัดกล้ามนั่นแข็งแรงเกินไป เสียงสบถดังขึ้นในลำคอเขาอย่างหงุดหงิดกับเหตุการณ์ไม่ได้ดั่งใจตรงหน้านี่

 

            แต่ราวกับว่ายิ่งห้ามจะเหมือนเป็นการยิ่งยุการกระทำให้หนักหน่วงขึ้นอย่างใดอย่างนั้น เฟี๊ยตรู้สึกว่ายิ่งเขาดิ้นเท่าไหร่ อ้อมกอดก็ยิ่งโอบรัดเขามากขึ้นเท่านั้น หน้าของเฟี๊ยตที่ขาวอย่างเป็นธรรมชาติบัดนี้ฝาดไปด้วยสีแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัด ใจของเขาเต้นแรงอย่างที่เขาก็หาเหตุผลให้ตัวเองไม่ได้เหมือนกัน

 

            “ทำไมใจเต้นแรงอย่างงี้วะ อาจจะเป็นเพราะออกแรงเยอะมั้ง ไอ้แทน กูร้อน กูบอกให้มึงออกปายยย” เฟี๊ยตถึงกับต้องพักเพื่อเอามือกุมหน้าอกอย่างแปลกใจในอัตราการเต้นของหัวใจตัวเอง ก่อนจะตัดสินว่ามันเป็นเพราะว่าเขากำลังใช้แรงต่อสู้กับไอ้เพื่อนขี้เซานั่น แต่คำพูดโวยวายมากมายเหล่านั้นก็ไม่อาจส่งไปถึงอีกคนที่กำลังหลับสนิทนั่นแม้แต่น้อย ชายหนุ่มผิวเข้มยังคงกอดรัดเฟี๊ยตราวกับว่าเป็นหมอนข้างของตนอย่างใดอย่างนั้น หน้าของแทนซุกลงบนซอกคอของเฟี๊ยตอย่างถนัดถนี่ ก่อนจะวางคางยาวลงตรงไหปลาร้าของชายหนุ่มนั้น ราวกับว่ากำลังโหยหาความอบอุ่นท่ามกลางค่ำคืนที่เหน็บหนาวในคืนนี้

 

            “ไอ้แทน กูจั๊กจี๊ มึงเป็นคนหรือเป็นงูเหลือมเนี่ย กระดูกกูจะป่นปี้อยู่แล้ว กูบอกให้มึงออกปายยย” เฟี๊ยตใช้มือข้างขวาของตนดันหัวของแทนออกไปจากซอกคอของเขานั้น ยิ่งนานเท่าไหร่ แก้มของเขาก็ระเรื่อไปด้วยความร้อนมากเท่านั้น ทำไมอากาศคืนนี้มันร้อนอย่างนี้วะ!

 

 

            “แม่ แม่อย่าทิ้งแทนไปนะ แม่อย่าทิ้งแทนไปเหมือนพ่อที่ทิ้งแทนไปอีกคน” ทันทีที่ได้ฟังประโยคไม่สั้นไม่ยาวที่ดังขึ้นด้วยเสียงที่ราวจะออดอ้อนของความเห็นใจดังกล่าว แขนของเฟี๊ยตที่กำลังพยายามแกะมือเหนียวหนึบนั่นออกไปก็หยุดความพยายามลง เสียงนั่นสะกดอาการเคลื่อนไหวเขาได้ชะงัดนัก เขาเองไม่รู้ว่าคนตรงหน้าของเขานี่มีที่มาที่ไปเรื่องครอบครัวอย่างไร แต่จากการฟังจากเสียงที่ละเมอออกมาเมื่อครู่นี่นั้น มันคงจะไม่สวยงามเท่าไหร่นัก อยู่ดีๆ ความรู้สึกเขาก็สงบลงอย่างประหลาด เมื่อมองไปบนเค้าโครงหน้าคมเข้มที่บัดนี้เบะปากออกน้อยๆ ราวกับว่ากำลังอ้อนคนเป็นแม่อยู่ฉะนั้น ถึงแม้ว่าเขาจะเกิดมาในครอบครัวที่สมบูรณ์พร้อมด้วยพ่อและแม่ แต่เขาก็รู้ดีว่าการที่จะต้องขาดคนที่สำคัญเป็นอันดับต้นๆ ในชีวิตนั้นไปคงน่าสะเทือนใจอยู่ไม่น้อย ไม่ว่าเหตุผลในการขาดจะมาจากสาเหตุใดก็ตาม

 

            “เออๆ รู้แล้วน่า ไม่ต้องมาเบะปากเรียกร้องความสนใจเลย ไอ้เด็กขี้แย รับจ้างเป็นแม่ให้คืนหนึ่งก็ได้วะ แต่อย่ามาขอกินนมนะเว้ย กูไม่มีให้ ฮ่าฮ่า ปันนี่นอนด้วยทุกคืนไปได้ไงวะ สงสัยโดนละเมอกอดจนระบมแน่เลย ฮ่าฮ่า” เฟี๊ยตพูดออกมาอย่างติดตลก ก่อนจะตัดสินใจหยุดความพยายามที่จะหนีจะอ้อมกอดของคนที่ต้องการความรู้สึกอะไรสักอย่างไปเติมเต็มนั่น และแล้วเฟี๊ยตก็ค่อยๆ เผลอล่วงเข้าสู่นิทรารมณ์ไปในอ้อมกอดของแทนในที่สุด

 

            ‘อุ่นดีเหมือนกันนะ...’


จากผู้แต่ง : วันนี้มาในคติ มาน้อย ยังดีกว่าไม่มา อิอิ ถึงแม้ดูน้อย แต่จำนวนคำก็เท่าเดิมนะฮ๊าฟฟฟ

[lukkeng]

พรุ่งนี้จะเป็นตอนสุดท้ายก่อนเวลาที่ผมจะขอหนีไปพักสักประมาณห้าวันนะครับ

ใครใจดีช่วยเม้นหน่อย

อยากหนีไปเที่ยวแบบว่าถึงหน้าสามสิบพอดี อิอิ

รักคนอ่านทุกคนเลยครับ

 

[maew189870]

อย่าทำอย่างนี้เลยฮะ...ได้โปรดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ผมไม่อยากให้มันเป็นอย่างนี้อ่ะ  นะนะนะ

[mildmint0]

  แทนแกล้งละเมอหรืออัลไลเนี่ยยยย เดี๋ยวปันเข้าใจผิดไปใหญ่เลย ถ้าปันเข้ามาห้องนี้ได้ 
ปล.มาเป็นกำลังใจให้คนแต่งคร้าบบบบบบ

[ิbenejeng]

ไม่เอาๆๆๆๆ เราไม่ให้แทนคู่กับเฟี๊ยต
โป้งคนเขียนจริงๆด้วย

[naneku]

กลัวว่าพอแสงมา ประตูเปิด แทนเฟี๊ยตกอดกันกลม





ปันเข้ามา .....





บู้มมมมมมมมมม  โกโก้ครั้นช์

[hotoil]

เราก็อยากเม้นถึงหน้าสามสิบนะ ฮ่าๆ แต่เราเม้นได้น้อยอ่ะ

แทนนายทำอย่างนั้นไม่ได้นะ ปันจะเจ็บหนักเพราะแกอีกแล้ว
เข้าใจความรู้กันสักทีปัน แทน ... เฟี๊ยตถูกดึงเข้าไปในวงโคจรของสองคนนี้ซะแล้ว
แทนกับเฟี๊ยตจะออกจากห้องนี้ได้ไหมเนี่ย แล้วปันจะเข้ามายังไง?

ปล.ไปแล้วอย่าลืมกลับมาน้าาา เขารออยู่ ><
ปล.2 ถ้ามันตันแล้วอย่าฝืนค่ะ นิยายมันจะอ่านแล้วไม่สนุก เพราะคนแต่งเครียด
ปล.3 รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ ฝนตกบ่อย (น้ำท่วมอีก)

[KIMKUNG]

 :haun4:น่ารักๆๆ

[$VAN$]

เฟี๊ยตอย่าหวั่นไหวๆ
แทนไม่มีปันในหัวใจเลยหรือ

[nemesis]

อย่าหนีนะ ง่าสส

[Zelsy]

คนเขียนชักจะอวยคู่นี้มากไปละนะครับ สงสารปันบ้าง

ปันเค้าจะ แล้วววว

[cheyp]

อืมนะ
เฟี๊ยตเหมือนจะหวั่นไหว

รออ่านตอนต่อไปคร่าาา 

[aoihimeko]

เราไม่อยากให้เฟี๊ยตลงเอยกับแทนหรอกนะ ไม่ได้อคติ ไม่ได้อะไร แต่มันแบบ...แทนยังไม่ใช่อ่ะ

อีกอย่างเราคงทนเห็นปันเกลียดเฟี๊ยตไม่ได้  แต่จะว่าไปเรื่องนี้คนเล่นเขาจำกันได้เฉพาะในเกมส์นี่นะ

พออยู่นอกเกมส์ก็จำกันไม่ได้ มันก็มีสิทธิ์ที่จะจับคู่เฟี๊ยต-แทน แต่่(อีกแล้ว) เราอยากให้เฟี๊ยตคู่กับหมอที่เฟี๊ยต

จะไปทำงานด้วยมากกว่า (ซึ่งเราคิดเองว่าคงเป็นพระเอกแถมยังไม่โผล่มาอีกต่างหาก )

ตอนนี้ก็ชิวๆไปก่อนยังไม่มีอะไร  แต่ตอนหน้าคงมีอะไรๆให้ได้ใชัปัญญากันใช่ไหม

ปล.ไปเที่ยวให้สนุกนะจ๊ะ แล้วกลับมาแบบสดชื่นๆ จะได้มาอัพนิยายต่อ  อิอิ

ปล.2 เรายังมารอเป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมนะ