หัวข้อ: The Lost World มหัศจรรย์ดินแดนสาบสูญ EP204 + ประกาศอัพเดต 23/05/2018

[MaRiTt_TCL]

สนุกค่ะสนุกชมด้วยใจจริงไม่แสร้งแส เอ๊ยแสแสร้ง (มุขนี้อย่างแป๊กแต่อยากเล่น55)
นึกว่าแชมพูจะได้ไปด้วยกัน ^^
เฮียเตรียมออกเดินทางแล้ววว เก็บเกี่ยวประสบการณ์ สู้ๆนะฮ้าา >< ก๊ากๆ
คนแต่งสู้ๆรอตามอ่านอยู่เสมอมิเสื่อมคลาย

[lukkeng]

ตอนที่ 27 Training Time

   เมื่อคืนที่ผ่านมาหลังจากที่เขาได้นั่งกินข้าวเย็นและคุยเล่นจิปาถะกับเพื่อนใหม่เกมนั้น เขาก็ได้แต่กลับมาครุ่นคิดถึงคำพูดที่บอกไปกับเด็กชายคนนั้นไว้

   “อีกอย่างนะ ถ้าน้องยังเดินตามทางรอยเท้าคนอื่นไปเรื่อยๆ อะนะ น้องไม่มีวันเป็นที่หนึ่งได้หรอก พี่ไม่รู้หรอกว่าน้องมาเล่นเกมนี้เพราะอะไร แต่พี่มาเล่นเกมนี้เพราะพี่อยากชนะ พี่อยากเป็นที่หนึ่ง ถ้าน้องไม่คิดจะแตกต่าง น้องก็ก้าวข้ามผ่านผู้เล่นคนอื่นไปไม่ได้หรอก”

   แล้วตัวเขาเองหละ ตัวเขาเองเก่งพอหรือยัง ถึงแม้ว่าเขาจะวัดระดับได้นักสู้ระดับ 5 ก็จริง แต่มันก็เป็นเพียงแค่ระดับตรงกลางจาก 10 อันดับเท่านั้น เขาไม่รู้อนาคตข้างหน้าเลยว่าจะต้องเจออะไรบ้าง ผู้เล่นที่เก่งกว่านี้ มอนสเตอร์ระดับที่สูงกว่านี้ ภารกิจที่ยากกว่านี้ ถึงวันนั้นเขาจะทำยังไง?

   คำตอบของคำถามนี้ง่ายดายมาก คือ เขาต้องฝึกฝนเพิ่มนั่นเอง เขาจะไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองกลายเป็นปลาตายที่ลอยอยู่กับที่รอเวลาให้สายน้ำพัดให้พ่ายแพ้ไป เขาฝึกฝนได้ คนอื่นก็ฝึกฝนได้ แปลว่าถ้าเขาหยุดเมื่อไหร่ เขาก็กำลังเดินถอยหลังเท่านั้น เฟี๊ยตลุกขึ้นมาจัดตารางการฝึกฝนใหม่ทั้งหมด โดยตัดสินใจใช้เวลาช่วงสุดท้ายก่อนออกเดินทางในการฝึกฝนพัฒนาฝีมือให้ดียิ่งขึ้น โดยตั้งใจว่าจะใช้เวลาประมาณ 2 – 5 วัน แล้วแต่สถานการณ์ การฝึกของเขาแบ่งออกเป็น 3 อย่างหลักๆ คือ การฝึกทางร่างกาย การฝึกทางจิตใจ และการฝึกวิชาปรุงยา

เขาเรียกใช้การ์ด Promp Gym of Madam Yelli แทบตลอดทั้งวัน เขาเรียนรู้การพัฒนาศักยภาพกล้ามเนื้อแบบต่างๆ โดยเน้นไปที่การวิ่งเพื่อพัฒนาศักยภาพของปอดและหัวใจ ให้ระบบภายในทำงานได้ดียิ่งขึ้น อดทนยิ่งขึ้น ต่อสู้ได้นานมากขึ้น รวมไปถึงการฝึกเวทเทรนนิ่งเพื่อสร้างความแข็งแรงให้กล้ามเนื้อทั่วร่างกาย ชีวิตเขาตอนนี้มีแต่ฝึก ฝึก ฝึก และฝึก แขนเขาแทบจะด้านชาไปหมด เขาต่อยกระสอบทราย เตะกระสอบทราย ทำแบบเดิมซ้ำๆ ซ้ำๆ ให้ร่างกายเกิดการปรับตัว เกิดสันชาติญาณการต่อสู้ที่มากขึ้น เขารู้ดีว่าเขาเป็นคนที่ไม่มีความสามารถทางด้านกีฬาเลย แต่เขาก็มั่นใจว่า ตราบใดที่เขาไม่ยอมแพ้ เขาจะต้องเก่งขึ้นอย่างแน่นอน

   Promp Trainers of Madam Yelli สอนเทคนิคการต่อยมวยต่างๆ ให้เขามากมาย แต่เขาบอกได้เลยว่า เทรนเนอร์ในเกมนี้สู้พี่หมูไม่ได้สักนิด ทักษะประสบการณ์ในการต่อสู้อ่อนด้วยกว่าอาจารย์คนเดิมของเขาอยู่มาก ตอนนี้จึงน่าจะทำได้ดีในฐานะคู่ซ้อมของเขามากกว่า แต่อย่างไรก็ตาม การฝึกต่อสู้เป็นเวลาหลายชั่วโมงต่อวันก็ทำให้ทักษะเขาพัฒนาอย่างเห็นได้ชัด เขาได้แต่อดทน อดทน และอดทน เขาใช้เวลาฝึกไม่ต่ำกว่า 8 ชั่วโมงต่อวัน ทุกครั้งที่เวลาเดินมาถึงช่วงท้ายของชั่วโมง เขารู้สึกได้ว่าร่างกายของเขาแทบจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ทุกครั้ง ถ้าด้วยแรงกายเพียงอย่างเดียวเขาคงจะเอาชนะการฝึกมหาโหดนี้ไม่ได้แน่ เขาซื้อ Promp Tonic of Madam Yelli (เครื่องดื่มชูกำลังของมาดามเยลหลี) มากินเพื่อฟื้นฟูแรงกายตลอดเวลาของการฝึก จากวันแรกที่เขาต้องกินมันทุกชั่วโมงๆ ก็ค่อยๆ ลดลงไปเรื่อยๆ ตามสมรรถภาพร่างกายที่แกร่งขึ้น ความสามารถทางกายและความสามารถทางจิตของผู้เล่นจะเพิ่มขึ้นสิบเท่าจากชีวิตจริง นั่นแปลว่า ผลของการฝึกฝนใดๆ จะส่งผลมากกว่าความเป็นจริงเมื่อนำมาใช้ในเกมเสมอ จนเมื่อเวลาเดินมาถึงวันสุดท้ายของการฝึก เขาก็ใช้เครื่องดื่มชูกำลังเพียง 2 ขวดเท่านั้นเพื่อชดเชยพลังงานของการฝึกฝนร่างกายตลอดทั้งวัน ร่างกายของเขาที่เข้ารูปอยู่แล้วด้วยขยันเข้าฟิตเนสอยู่ตลอด บัดนี้เริ่มเห็นเค้าโครงของมัดกล้ามเนื้อ เขากินอาหารเน้นโปรตีนตลอดเวลาที่เข้าโปรแกรมการฝึก ผลของความพยายามเริ่มเห็นเค้ารางขึ้นแล้ว

   เฟี๊ยตยังใช้เวลาช่วงหัวค่ำจนเกือบล่วงเข้าวันใหม่ในการฝึกฝนสมาธิ และจิตใจอย่างเข้มงวด เขาศึกษาการนั่งสมาธิ และการกำหนดจิตอย่างจริงจัง ชายหนุ่มเรียนรู้การกำหนดจิตไปที่บริเวณใดบริเวณหนึ่งของร่างกาย ทั้งนี้เพื่อเป็นการรวบรวมจิตให้ไปอยู่ที่นั้นๆ เพื่อใช้ในการต่อสู้ ไม่ว่าจะเป็นการโจมตี หรือการป้องกันอันตรายที่อาจจะเกิดขึ้น

   จากที่เคยนั่งสมาธิได้เพียงครึ่งชั่วโมงกว่าๆ ตอนนี้เฟี๊ยตก็ฝึกสมาธิจนสามารถนั่งกำหนดสติและลมหายใจเลยเวลาหนึ่งชั่วโมงไปได้ไกลโข เขาพยายามกำหนดรู้เท่าทันจิตตัวเองอยู่เสมอในการใช้ชีวิต เวลากิน ก็กำหนดจิตอยู่ที่ปาก อยู่ที่ลิ้น ให้รู้ว่าเรากินอะไรลงไป เวลาเดิน ก็กำหนดจิตอยู่ที่เท้า ให้รู้ว่าเรากำลังเหยียบลงบนอะไร เขาสามารถติดตามความเป็นไปของร่างกายส่วนต่างๆ ได้อย่างรวดเร็วมากขึ้น จนนำมาประยุกต์ใช้ในการต่อสู้ได้เป็นอย่างมาก เมื่อจะต่อย จิตต้องรวมไว้ที่หมัด เมื่อจะถีบ จิตต้องรวมไว้ที่เท้า รูปแบบการต่อสู้ที่คิดเอง ลองเอง ทำเอง พยายามเอง ประยุกต์เองเหล่านี้ ไม่มีบอกเขาได้ว่าสุดท้ายแล้วมันจะใช่หนทางที่ถูกหรือไม่ แต่เขาคิดว่า อย่างน้อย เขาก็ควรจะลองพยายามดู

   เฟี๊ยตแบ่งเวลาในแต่ละช่วงของวันเพื่อแวะไปหาอาจารย์ย้งของเขา ปรึกษาถึงการปรุงยาตำรับต่างๆ เก็บไว้ โดยเน้นหลักๆ ไปที่การใช้ประโยชน์สำหรับเดินทาง รวมไปถึงการใช้ประโยชน์สำหรับต่อสู้ แต่ที่เน้นหนักที่สุดคงเป็นที่การปรุงยาสำหรับรักษาโรคต่างๆ ที่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องเจอภยันอันตรายใดๆ ผ่านเข้ามาบ้าง

   ชายหนุ่มปรุง Dispersive Tetrodotoxin เก็บไว้ปริมาณมาก เพื่อใช้ในการเดินทางในเขตที่เขาคิดว่าอันตรายมาก เขาอาจจะป้องกันมอนสเตอร์ที่จะเข้ามาโจมตีไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็ช่วยยื้อเวลาให้มันเป็นอัมพาตไปสักช่วงหนึ่ง ให้ตัวเขาเองมีเวลาพอจะคิดแผนรับมือ และจัดการมันลงให้สำเร็จ อีกตำรับหนึ่งที่เฟี๊ยตไม่ลืมที่จะเตรียมไปก่อนเหมือนกันคือ Citronella Oil ที่มีฤทธิ์ในการส่งกลิ่นรบกวนที่สัตว์ร้ายต่างๆ มักจะไม่ชอบและหนีไปจากทางเดินของเขาเสีย ถึงแม้ว่าเกมนี้จะต้องเจอกับมอนสเตอร์จนเป็นเรื่องปกติ แต่การกรองคู่ต่อสู้ออกไปบ้างก็คงจะดีไม่ใช่น้อย ในเวลานี้เขายังเดินทางคนเดียว การต่อสู้มากๆ ทำให้พลังกายพลังใจเขาถดทอย เขาอาจจะเพลี่ยงพล้ำได้ง่ายๆ กันไว้ดีกว่าแก้อาจจะเป็นหนทางที่ดีที่สุด เมื่อเวลาที่เขารู้สึกอยากเป็นฝ่าย “ล่า” ขึ้นมาบ้าง ถึงเวลานั้นค่อยว่ากันอีกครั้งแล้วกัน

   ช่วงสุดท้ายก่อนการเดินทางจริงของเขานี้ ลุงย้งได้ถ่ายทอดความรู้ต่างๆ เกี่ยวกับการเดินป่าต่างๆ มากมายให้เขาอย่างไม่ปิดบัง โดยเฉพาะสันชาติญาณการเอาชีวิตรอดในป่าที่ถือได้ว่า เขายังอ่อนด้อยอยู่มากนัก อีกสิ่งหนึ่งที่อาจารย์ของเขาย้ำนักย้ำหนาให้เขาจำใส่ใจคือ "จงเอาชนะอุปสรรคด้วยปัญญา" ลุงย้งบอกกับเขาเสมอว่า ไม่มีอะไรในเกมนี้ที่ไม่มีจุดอ่อน ขอเพียงให้หามันให้เจอ และจัดการมันให้ตรงจุดเท่านั้น อย่าสู้อย่างไร้สมอง เพราะนั่นไม่ต่างอะไรกับการเอาแรงกายแรงใจไปโยนทิ้งอย่างเปล่าประโยชน์

   ชีวิตของเขาในช่วงนี้วนเวียนซ้ำไปซ้ำมาอย่างดูน่าเบื่อ แต่แปลกที่ตัวเขาเองนั้นไม่ได้รู้สึกเบื่อสักนิด เขารู้สึกได้ว่า เขากำลังพัฒนาศักยภาพอย่างค่อยเป็นค่อยไป เขาแข็งแรงขึ้น อดทนขึ้น รวบรวมจิตได้ดีขึ้น จับจักระได้ไวขึ้น และยังมีตำรับยาเก็บไว้ในกระเป๋าอีกมากมาย เขาไม่รู้หรอกว่าผู้เล่นคนอื่นอยากจะเอาชนะเกมนี้ด้วยวิธีแบบไหน แต่ตัวเขาเองเลือกแล้วที่จะดำเนินเกมไปอย่างช้าๆ แต่ต้องมีประสิทธิภาพสูงสุด เขาอาจจะเป็นผู้เล่นที่โง่ที่สุดในเกมนี้ก็ได้ ที่มัวแต่เอาเวลามาฝึกวิชา ฝึกร่างกาย ฝึกจิตใจ ทั้งๆ ที่เกมก็บอกอยู่ว่าไม่มีความจำเป็นเลยสักนิด แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ นี่เป็นหนทางที่เขาเชื่อ และถึงมันจะโง่ มันก็เป็นความ “โง่” ที่เขาเลือกเอง


   5 วันของการฝึกหนักราวกับอยู่ในค่ายนรกของเขาผ่านพ้นไป ไม่มีใครบังคับ ไม่มีใครกดดันเขาทั้งสิ้น ทุกอย่างเขาทำเอง เขาจะต้องผ่านมันไปได้ด้วยตัวเอง ตั้งแต่วินาทีที่เขาบอกกับแชมพูว่า คนเราถ้าอยากเป็นที่หนึ่ง ก็ต้องรู้จักเลือกเส้นทางที่แตกต่างจากคนอื่นเขา วินาทีนั้นเองเสียงดังกล่าวก็ดังเข้าไปในใจของเขาด้วยว่า ไม่ว่าบทสรุปของเกมนี้จะเป็นอย่างไร เขาต้องพยายามให้ถึงที่สุด อย่างน้อย เขาจะได้ไม่ต้องหวนกลับมานั่งเสียใจเมื่อเวลาที่ตอนอวสานมาถึง


   เวลา 09.00 น. ของวันที่ 14 ของการเล่นเกม The Lost World มหัศจรรย์ดินแดนสาบสูญ

   ชายหนุ่มกำลังยืนอยู่หน้าป่าทิวสนที่เขาเคยมาที่นี่นับครั้งไม่ถ้วน เขาเคยมาที่นี่ และเดินย้อนกลับออกไปตลอด แต่วันนี้ เขาจะมาที่นี่ เพื่อพิชิตอีกฟากหนึ่งของผืนป่าแห่งนี้

   “รอก่อนนะ เมือง February ทุ่งสนแห่งความหวัง เดี๋ยวเฟี๊ยตคนนี้จะตามเก็บไพ่ให้ครบทั้งเมืองเลย!”  ชายหนุ่มพูดกับตัวเองหนึ่งครั้งเป็นการเรียกกำลังใจ ก่อนจะหยิบเข็มทิศขึ้นมามองหาทิศที่จะมุ่งหน้าไปสู่เป้าหมายต่อไปตามปฏิทิน

   ‘นี่เป็นการเดินป่าคนเดียวครั้งแรกของเขา และมันจะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายแน่นอน!’



จากผู้แต่ง : ตอนสุดท้ายของเมืองนี้แล้วครับ ตอนหน้าออกเดินทางแล้ว อิอิ พรุ่งนี้ไปผจญภัยกับเฟี๊ยตกันนะครับ แอบมาลงให้ก่อน เดี๋ยวจะไปประชุมนอกสถานที่ กลัวไม่มีเวลา เจอกันอีกทีพรุ่งนี้ดึกๆเลยค๊าบผม ^ ^

[saruttaya]

ออกเดินทางแล้ว เฮ่

เชื่อว่าตัวละครคนต่อไปต้องรออยู่ในป่า 55

[mildmint0]

  แอบตามอ่านตอนลงได้ 24 ตอน แล้วตอนนี้ก็ติดงอมแงม นึกว่าตัวเองเล่นแรคนาร็อคอยู่ มันใช่ม้ายยยยย 5555 ชอบมากๆเลย อยากให้มาต่อทุกวันจริงๆนะ แม้พลอตเรื่องอาจะยังไม่ตีตลาด แต่ผมจะมาอ่านทุกครั้งที่ลงเลย อยากเจอพระเอกแล้วสิ พระเอกน่าจะเป็นคนชอบสู้ด้วยรึปล่าวน้าาา

[Zelsy]

เคะน้อยยยย ออกเดินทางละเย้
ฝึกไปๆ เฟี๊ยตเริ่มโหดดุละเว้ยยย

[sinyou]

เย้ เข้ามาตอนเช้าไม่คิดว่าคนเขียนจะอัพ โชคดีจริงๆ เฟี๊ยตฝึกหนักขึ้น เตรียมพร้อมเข้าเมืองต่อไปแล้ว ต่อจากนี้ต้องเข้มข้นขึ้นมากแน่ๆ คนอ่านคิดผิดใช่มั๊ยเนี่ยที่คิดว่าเฟี๊ยตเริ่มปลงลงกับการเป็นที่หนึ่งของเกมส์ มาบทนี้ที่ฝึกหนักก็เพราะเตรียมพร้อมรับมือกับอุปสรรค์ต่างๆให้ได้ อย่างที่อาจารย์ย้งบอก "จงเอาชนะอุปสรรคด้วยปัญญา" แต่เฟี๊ยตเป็นคนฉลาดคิด รอบคอบจริงๆนั่นแหละ ชอบจังค่ะประโยคนี้ " เขาอาจจะเป็นผู้เล่นที่โง่ที่สุดในเกมนี้ก็ได้ ที่มัวแต่เอาเวลามาฝึกวิชา ฝึกร่างกาย ฝึกจิตใจ ทั้งๆ ที่เกมก็บอกอยู่ว่าไม่มีความจำเป็นเลยสักนิด แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ นี่เป็นหนทางที่เขาเชื่อ และถึงมันจะโง่ มันก็เป็นความ “โง่” ที่เขาเลือกเอง"
#สู้ๆต่อไปนะค่ะ (:

[august_may]

การเดินทางกำลังจะเริื่มต้นขึ้นแล้ว ดีใจที่เฟี๊ยตไม่หยุดนิ่ง มุ่งมั้นพัฒนาตนเอง เยี่ยมเลย

[patchylove]

เฟี๊ยต สู้ๆ นะ 

[nemesis]

พึ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้สนุกมากกกกกกเป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคับสู้ๆ

[BBellza]

ความคิดเฟี๊ยต สุดยอดไปเลย นี่ถ้าเป็นคนอื่นต้องหน้ามืดตามัวตามหาการ์ดอย่างเดียว
ไม่มีเวลามาคิดเรื่องฝึกฝนตัวเองเป็นแน่แท้ คงต้องใช้แต่การ์ดไม่คิดฝึกฝนตัวเองเพราะคิดว่าเป็นแค่เกม
เฟี๊ยต คิดรอบคอมดี มีการวางแผนในหลายๆ เรื่องไม่ว่าจะ เครื่องมือ ต่างๆ การนอน การกิน อุปกรณ์ต่างๆ ที่ขาดไม่ได้เลยก็เรื่อง ยารักษาโรค ต่างๆเรียกได้ว่าครบครันเลยทีเดียว
ว่าแต่ว่าเฟี๊ยตอยู่ในเกมครบ ห้าวันแล้วไม่ใช่หรอ(ที่ใช้ในการฝึกตัวเองอ่ะ) ตามหลักแล้วต้องกลับมาสู่โลกตวามเป็นจริง #ตามความเข้าใจ
จะเข้าป่าแล้ว #รอมานาน อิอิ
คงมีเรื่องประทุบใจอีกมากเลย ชิมิๆๆ

ก่อนจากกันวันนี้ ของฝากดวงใจอันน้อยๆ ไปให้
.
.
.
.
เอ้ยยยยย กำลังใจ จากหัวใจดวงน้อยๆ ส่งไปให้คนเขียน
เพื่อรวมเป็นแรงใจเขียนงานดีๆ ออกมาให้คนอ่านได้อ่านกัน

เจอกันใหม่ตอนหน้า    ไปแล้ว ฮิปๆๆ

[BBellza]

^
^
^
^
 **เรื่องน่าประทับใจนะคับ***

บ่แม่น ประทุบใจ       **ยิ้มเขิลๆ**

[naneku]

สนุกอ่าาาา


รู้สึกอยากเป็นตัวละครในเกมบ้าง ดูท่าน่าสนุก 555555


ถ้าพี่คนเขียนทำเกมนี้อย่าลืมเรียกนะคะ


บวกเป็ดค่าาา

[tutankamen]

เอ้า.....หน้าเดิน....เจอไร+แหลก

[nemesis]

มารออ่านน

[aoihimeko]

ออกเดินทางแล้ว เฟี๊ยตสู้ๆ

เฟี๊ยตนี่เป็นคนที่มีแผนการดีจริงๆ ทำอะไรคิดไว้ก่อนล่วงหน้า

รีบๆมาต่อน้า



ปล.ตอนนี้แอบสั้นง่ะ

[FiZZ]

ในที่สุดก็จะได้ไปผจญภัยเค้าบ้างแล้ว ดีใจจัง 
แอบชอบชื่อน้องแชมพู 555 ตอนแรกนึกว่าจะมาเป็นพระเอกซะอีก(แบบว่าปลื้มเด็กกางเกงน้ำเงิน คริๆ)
ว่าแต่เฟี้ยตจะเพาะกล้ามไปรุกคนอื่นหรอ? ไม่ได้นะ เฟี้ยตต้องไปตามล่าหาพระเอกสิ!!! 
เรายังลุ้นให้เฟี้ยตโดนจีบอยู่นะเออ 

ปล. เรา 26 แล้วค่ะ แก่แล้ว  ยังรุ่นเดียวกันอยู่มั้ยคะ?
แต่หน้ายังพอแอ๊บเด็กได้อยู่นะ อยู่อังกฤษไปเที่ยวไหนก็ยังเนียนจ่ายราคาเด็กได้อยู่ โฮะๆ 

[sukaz]

ออกเดินทางไวไว เผื่อจะเจอเนื้อคู่ หล่นกลางป่าก็ได้น่ะ

 

[BBellza]

มาเช็คชื่อรอก่อนเลยจ้า....

[mildmint0]

มารออ่านนนนน เข้ามากดดูตลอดเบยว่าจะมาต่อเมื่อไหร่ จนแอบย้อนไปอ่านตอน 27 รอบที่ 3 จนแอบขัดใจที่ ตอนที่ 27 เหมือนจะสั้นกว่าตอนอื่นๆ 

[lukkeng]

ตอนที่ 28 Flock of The Wolfs

   เฟี๊ยตเดินตรงเข้าสู่ป่าทิวสนอย่างมุ่งมั่น มือขวากำเข็มทิศที่เล็งทิศทางไปทางทิศตะวันตกไว้อย่างดี ความตั้งใจของเขาคือ ใช้เวลาประมาณสามถึงห้าวันในการผ่านผืนป่านี้ไปให้ได้ เขาเลือกใช้การ์ด Culex Mosquito ในการออกลาดตระเวนไปรอบทิศ เพื่อจับเรดาห์ถึงสิ่งมีชีวิตที่ผ่านไปมา เขาจงใจต่อสู้กับมอนสเตอร์ที่ค่อนข้างเก่งเท่านั้น ด้วยความคิดที่ว่าการต่อสู้กับสัตว์ไปเรื่อยเปื่อยจะทำให้เปลืองพลังงานโดยใช่เหตุ การเดินทางในช่วงเช้าของวันนี้จึงค่อนข้างผ่านไปอย่างรวดเร็ว เพราะเขาเน้นการเดิน เดิน เดิน และเดิน เขตรอบๆ ชายป่านั้นยังไม่มีสัตว์ใดน่าสนใจโผล่มาให้เขาเห็นนัก อีกทั้งกำลังวังชาของเขาที่ค่อนข้างอยู่ตัว จึงทำให้ไม่ต้องหยุดพักบ่อย การเดินทางจึงรุดหน้าไปอย่างรวดเร็ว

   ป่าทิวสนเป็นป่าไม้ที่อากาศไม่ร้อนอบอ้าวมากนัก ค่อนไปทางอบอุ่นไปถึงเย็นสบายมากกว่า ทิวทัศน์รอบด้านประกอบไปด้วยต้นสนสูงลิบลิ่ว สลับกับต้นหญ้าที่เรียงปกคลุมไปตามพื้น นานๆ เขาถึงจะเห็นต้นไม้ชนิดอื่นเข้ามาอยู่ในสายตาบ้าง การเดินทางเป็นไปอย่างค่อนข้างสบาย ด้วยอากาศที่ไม่ร้อนอย่างที่คิด ประกอบกับพื้นที่ซึ่งปกคลุมด้วยหญ้าต้นเล็กๆ ไม่มีต้นไม้รกระเกะระกะที่จะมาขัดขวางการเดินทาง การกำหนดทิศทางเป็นไปอย่างง่ายมากสำหรับการเดินทางในระยะนี้ เพราะเขายังไม่เจอสิ่งกีดขวางหรืออุปสรรคใดที่จะทำให้เขาต้องเบี่ยงเบนไปจากเข็มที่ตั้งไว้เลย เขาเพียงแต่มุ่งหน้าตรงไปทางทิศตะวันตกตามที่วางแผนไว้เท่านั้น หนทางเป็นไปอย่างเรียบง่ายกว่าที่เขาคิดไว้มากนัก

   Citronella Oil ที่เขาฉีดไว้เพื่อป้องกันสัตว์ป่าจะเข้ามาทักทายนั้นออกฤทธิ์ดีเกินคาด เขาเจอแขกไม่ได้รับเชิญน้อยมากจนเหมือนว่าเดินอยู่ในเมืองมากกว่าในป่าเสียอีก แต่ก็มีบางครั้งที่เขาบังเอิญพบกับสัตว์ป่าอยู่บ้าง ซึ่งส่วนใหญ่จะเกิดจากเหตุที่ว่าเขาเดินย้อนไปทางใต้ลม ทำให้สัตว์เหล่านั้นไม่ได้ได้กลิ่นน้ำยาที่เข้าฉีดพรมไว้ อย่างไรก็ตาม การต่อสู้ก็ไม่ได้เกิดขึ้น เพราะเขาพบเพียงแต่กระต่ายป่าสองสามตัวกับกวางป่าอีกตัวเท่านั้น ชายหนุ่มได้แต่ปล่อยให้มันเหล่านั้นวิ่งหนีไป ดูจากท่าทางแล้วถ้าเก็บเป็นการ์ดคงได้ไม่เกินระดับ 3 เฟี๊ยตจึงที่จะให้มันอยู่ประดับธรรมชาติอย่างนี้ต่อไป ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงธรรมชาติในเกมก็ตาม


   “The Portable Kitchen of Chef Trainee RELEASE”

   เฟี๊ยตเรียกใช้การ์ดห้องครัวสำเร็จรูปออกมา หลังจากมานั่งพักบริเวณโขหินแห่งหนึ่งที่อยู่ในลานกว้างที่ค่อนข้างเปิดโล่งทิ้งตัวห่างจากต้นสนที่สูงตระหง่านออกไปราว 10 เมตร

   เฟี๊ยตเลือกใช้เนื้อหมูสันคอสดสำหรับเป็นเมนคอร์สสำหรับมื้อนี้ เขาตัดสินใจเลือกทำอาหารเองในมื้อที่ไม่ได้เร่งรีบอะไร หลังจากที่เขาพบว่าของสำเร็จรูปที่ขายและสามารถเก็บเป็นการ์ดมีราคาแพงกว่าเหตุ เขาจึงไปดูราคาของสดที่ขายทั่วไป เฟี๊ยตถึงกับต้องกวาดซื้อมาอย่างมันมือ เพราะราคานั้นถูกกว่ากันมาก ชายหนุ่มที่ต้องอยู่หอคนเดียวมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว การทำอาหารเล็กๆน้อยๆกินนั้นถือเป็นเรื่องธรรมดามาก อีกอย่าง เขาคิดว่าการผัดๆ ทอดๆ หยิบจับอะไรในครัวไปเรื่อยเปื่อยก็ทำให้เขาอารมณ์ผ่อนคลายขึ้น

   เขาหั่นหมูชิ้นหนาให้บางลงพอประมาณ กะน้ำหนักประมาณ 150 กรัม โดยใช้ชุดมีดและเขียงที่มีอยู่ในชุด ก่อนจะใช้ครกเล็กๆ มาตำพริกไทยดำให้แตกละเอียด ผสมกับอีกสองสหายที่เหลือ ได้แก่กระเทียมและรากผักชีที่เตรียมไว้ เฟี๊ยตทำอาหารไปก็ฮัมเพลงไปอย่างอารมณ์ดี หลังจากคลุกเคล้าเนื้อหมูกับเครื่องหมักพร้อมทั้งโรยซอสปรุงรสแล้ว ชายหนุ่มก็หันมาทำน้ำซอสสำหรับราดสเต๊กหมูของเขา โดยเลือกทำเป็นซอสพริกไทยดำสูตรเด็ดของเขา น้ำมันมะกอกเล็กน้อย ผสมกับน้ำสต๊อกหมู ซีอิ๊วขาว และซอสปรุงรส ชิมรสชาติจนพอดี โดยเผื่อให้เข้มกว่าที่ต้องการสักนิด ผสมแป้งข้าวโพดที่กระจายในน้ำเป็นที่เรียบร้อย ตั้งไฟจนแป้งเหลวใส ทำให้ซอสเข้มข้นขึ้น ดูหนืดขึ้นพอน่ากิน (ใช้แป้งข้าวโพดแค่นิดเดียวเท่านั้น ไม่งั้นเดี๋ยวจะหนืดเป็นราดหน้า ไม่อร่อย)

   เตรียมเครื่องทุกอย่างเรียบร้อยก็นำเนื้อหมูลงย่างกับเตาย่างที่มีอยู่ในเครื่องครัวนั้นจนผิวดูกรอบและไหม้นิดหน่อยตามสไตล์ที่เขาชอบ จึงยกขึ้นจากเตา ราดน้ำซอสที่เตรียมไว้ เขาทำไปก็กลืนน้ำลายดังเอื้อกๆ ตามไปด้วย ทำเองยังอย่างกินเอง เก่งไม่ใช่เล่นนะเราเนี่ย ฮ่าฮ่า

   สเต๊กสันคอหมูพริกไทยดำง่ายๆ แต่หรูหราในสไตล์ของเฟี๊ยต ถูกจัดขึ้นโต๊ะในภัตตาคารกลางป่า สตาร์ทเตอร์ ซุป สลัด ไม่มีสำหรับมื้อนี้ มีเพียงเมนคอร์สเป็นสเต๊กหนึ่งชิ้นที่เสิร์ฟพร้อมข้าวกล้องเหนียวนุ่ม ตบท้ายมื้อด้วยเลมอนญี่ปุ่นเป็นของหวาน หลังจากจัดการฟาดเรียบอาหารกลางวันฝีมือตัวเองเป็นที่เรียบร้อย เฟี๊ยตก็เอนตัวลงกับโขดหินในอยู่บริเวณนั้น ปิดตาลง ก่อนจะเอามือลูบท้องด้วยความสุขใจ

   
   เขาเผลอหลับไปนานเท่าไหร่ไม่ทราบ แต่รู้สึกตัวอีกครั้งก็เพราะว่าได้ยินเสียงดังน่ารำคาญอยู่แถวๆ หู เขายกมือขึ้นปัดป้องตามสัญชาติญาณ ก่อนจะลืมตาตื่นขึ้นอย่างงัวเงีย เวลาผ่านไปเพียงชั่วอึดใจเดียว เขาก็ตั้งสติได้ แล้วพบว่าต้นตอของเสียงอู้อี้นั้นคือ เจ้ายุงรำคาญ ที่เขาส่งออกไปลาดตระเวนนั่นเอง เขาเริ่มรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล และเริ่มจับสังเกตในสิ่งที่เจ้าแมลงของเขาพยายามจะสื่อสารออกมาช้าๆ

   ยุงเป็นสัตว์ที่มีความสามารถในการตรวจจับสิ่งมีชีวิต เนื่องจากยุงมีอวัยวะคู่หนึ่งเรียกว่า maxillary palps ซึ่งเป็นรยางค์ต่อออกมาจากบริเวณศีรษะที่มีความสามารถในการตรวจจับแก๊สคาร์บอนไดออกไซด์ซึ่งเป็นสารที่จะถูกขับทิ้งมาทางลมหายใจของสิ่งมีชีวิต ในขณะนี้ เจ้ายุงรำคาญของเขากำลังบินไปอย่างช้าๆ ตรงหน้าเขา แต่ทันทีที่มันเคลื่อนที่นั้น เกิดมีลักษณะเหมือนออร่าอ่อนๆ ลากไปตามการเคลื่อนที่ของมันด้วย คล้ายกับกำลังมองรอยปากกาที่เกิดจากการเขียนปากกาที่ไม่มีหมึกลงบนกระดาษฉะนั้น

   “Twelve enemies are around here.” ตัวอักษรลากไปอย่างช้าๆ แต่เนื้อความข้างในกลับทำให้ใจเขาสั่นเร็วขึ้นอย่างหยุดไม่อยู่

   “ศัตรูเป็นสัตว์ประเภทไหน”

   “Wolfs”

   ยังไม่ทันที่เขาจะอ่านคำตอบของลูกสมุนเขาจบดี เขาก็รู้สึกถึงจิตสังหารที่แผ่มาจากรอบทิศทาง ดูเหมือนคำตอบจะไม่จำเป็นแล้ว เพราะตอนนี้ แขกที่ไม่ได้รับเชิญต่างพาตัวเองออกจากบริเวณต้นสนที่อยู่ห่างออกไปมาเสนอหน้ากันเต็มไปหมด เสียงขู่กรรโชกดังขึ้นไม่น้อยอย่างคุกคาม

   ตรงหน้าของชายหนุ่มปรากฏสุนัขตัวขนาดใหญ่ประมาณลูกม้าตัวย่อมๆ นี่คงเป็นหมาตัวที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตที่เขาเคยเห็น มิหนำซ้ำอาจจะใหญ่กว่าเสือบางตัวตามสวนสัตว์ที่เขาเคยเห็นซะอีก ลำตัวถูกย้อมไปด้วยสีน้ำตาลแดง ใบหูตั้งตรงขึ้น พวงหางยาวเรี่ยพื้นมีสีน้ำตาลผสมดำเช่นเดียวกับบริเวณลำตัว ส่วนลูกฝูงตัวอื่นต่างมีลักษณะเผ่าพันธุ์เช่นเดียวกัน เพียงแต่มีขนาดลดหลั่นกันไปตามลำดับ ความจริงภาพที่อยู่ในสายตาเขาตอนนี้จะเรียกได้ว่าเป็นภาพที่งดงามอยู่ไม่น้อย เพราะเจ้าสัตว์น่าขนที่ยืนอวดโฉมอยู่ตอนนี้มีความงามน่าหลงใหลอยู่ไม่ใช่เล่น ติดอยู่อย่างเดียวก็ตรงที่ว่า เจ้าภาพศิลปะเดินได้นี้กำลังแยกเขี้ยวโชว์ฟันขาวค่อนไปทางเหลือง จ้องมาทางเขาราวกับว่าเขาเป็นอาหารเที่ยงที่แสนโอชะฉะนั้น!

   เขามีเวลาวางแผนไม่มาก คู่ต่อสู้เหล่านี้จะดูไม่น่ากริ่งเกรงเลย หากมีแค่เพียงหนึ่งหรือสองชีวิต แต่นี่พวกมันมีถึงสิบสอง นั่นแปลว่า ในขณะที่เขากำลังรับมือกับเจ้าตัวแรกที่พุ่งเข้ามา เขาก็จะเปิดช่องว่างให้กับคมเขี้ยวของตัวที่เหลือในฝูง ซึ่งเขาไม่อยากคิดเลย ถึงแม้จะเป็นแค่ความฝัน แต่การที่ร่างกายโดยฉีกเป็นชิ้นๆ ทั้งๆ ที่ยังมีชีวิตอยู่คงจะดูไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่

   จากรูปการแล้วเหตุการณ์คับขันนี่คงไม่ใช่ความบังเอิญเป็นแน่ เพราะเขาได้ฉีดสเปรย์ขับไล่สิ่งมีชีวิตไว้โดยรอบ นั่นหมายความว่า ถ้าพวกมันบังเอิญผ่านมาทางใต้ลม รูปขบวนควรจะมาเป็นกลุ่มในทิศทางเดียวกัน ไม่ใช่ล้อมรอบเขาอยู่เช่นอย่างนี้ เกมออนไลน์นี้ชักจะเหมือนจริงจนน่ากลัว ความจริงแล้วผู้เล่นไม่ได้มีความสามารถหรืออิทธิฤทธิ์อะไรยิ่งใหญ่ไปกว่าความสามารถของการ์ดเลย นั่นแปลว่า ถ้าในช่วงวินาทีชีวิตนั้น ผู้เล่นเรียกไพ่ออกมาไม่ทันการแล้ว ความตายก็อยู่ใกล้แค่นิดเดียว

   เจ้าจ่าฝูงที่มีขนาดมหึมานั้นย่อลำตัวด้านหน้าลงเรื่อยไปกับพื้น ดวงตาดุดันคู่นั้นเจ้ามาที่เขาอย่างไม่ละสายตา ลูกน้องของมันที่อยู่ข้างๆ ย่อลงตามผู้เป็นหัวหน้า และเขาคิดว่าเจ้าพวกที่เหลือที่ล้อมรอบเขาอยู่ทางด้านข้างและหลังก็คงปฏิบัติไม่ต่างกัน ท่าทางแบบนี้ ใครก็ดูออกว่ามันกำลังจะพุ่งเข้ามาหมายจะเอาชีวิตเขาเป็นแน่ และเพียงชั่วอึดใจนั้น มัจจุราชหน้าขนก็สปริงตัวลอยขึ้นเหนือพื้นพุ่งตรงเข้ามาที่เขายืนอยู่อย่างรวดเร็ว คมเขี้ยวทั้งสิบสองมาดหมายจะขย้ำชายหนุ่มให้กลายเป็นมื้อเที่ยงนี้ให้จงได้!



จากผู้แต่ง : ตั้งแต่อาทิตย์หน้า อาจจะมาลงทุกวันเหมือนเดิมไม่ได้แล้วนะครับ งานยุ่งมากเลย แต่งไม่ทันแล้ว ที่ตุนไว้ก็จะหมดแล้วครับ ขอโทษด้วยครับ T^T

ปล. ใครใจดีช่วยเมนท์หน่อย ใครใจดีช่วยเมนท์หน่อย อิอิ

ปูลู. ทำไมดูเหมือนหลายๆคนจะคิดว่าเฟี๊ยตเป็นเคะ พฤติกรรมมันบอกหรอครับ ไม่คิดว่าเฟี๊ยตเป็นเมะบ้างหรอ อิอิ

[lukkeng]

ถึงคุณ mesomeo2 : เฟี๊ยตออกเดินทางแล้ว อ่านเร็วๆๆๆๆ เฟี๊ยตจะบู๊ละะะ ว่าแต่เฟี๊ยตดูเหมือนเคะหรอ ห้าห้า

ถึงคุณ helpmiiz : ไปตื่นเต้นกับเฟี๊ยตเร็วๆๆๆ

ถึงคุณ sinyou : อ่านคอมเมนท์ยาวๆทีไรแล้วมีความสุขท๊วกทีๆๆๆ ตามลุ้นไปกับเฟี๊ยตนะครับ

ถึงคุณ manassawee : มาแล้วครับ มาต่อแล้ว มาอ่านเร็ว อิอิ

ถึงคุณ saruttaya : ลุ้นๆๆ ว่าเฟี๊ยตจะเจอครายย

ถึงคุณ mildmint0 : รอพระเอกไปก่อนน้าา อิอิ ผมงานยุ่งมากอ่ะ แต่พยายามจะลงให้ได้ทุกวันนะครับ ฮือ

ถึงคุณ august_may : ตอนต่อไปมาแล้ววววววววว

ถึงคุณ patchylove : เฟี๊ยตสู้วสู้ววววว

ถึงคุณ nemesis : ติดตามกันต่อไปเรื่อยๆน้าาาาาา

ถึงคุณ bbellza : ปกติการนอนประมาณ 6 ชั่วโมงจะเข้า REM sleep ประมาณ 5 ครั้งครับ แต่วันนี้เฟี๊ยตตั้งใจจะนอนยาว 12 ชม.เลย จึงเข้า REM ประมาณ 10 ครั้ง ทำให้เวลาในเกมยาวนานเป็นสิบวันครับบบบ ลองกลับไปดูตอนที่เฟี๊ยตนอนได้นะครับ ผมแอบบอกไว้แล้วว่านอนยาว อิอิ

ถึงคุณ naneku : โหยยยยยยยยยยยยย จะดีหรอครับ เกมนี้ผมก็อยากเล่นอะ ให้ผมเล่นก่อน ห้าหา

ถึงคุณ  tutankamen : จะได้บวกแล้วววววว

ถึงคุณ aoihemiko : ไม่สั้นนะ อิอิ ผมนับจำนวนคำทุกบทอ่ะ ใกล้ๆกัน อิอิ

ถึงคุณ fizz : เฟี๊ยตเหมือนเคะขนาดนั้นเลยหรอออออออ เฟี๊ยตอาจจะเป็นเมะกล้ามปูก็ได้นะ ห้าห้า ยี่สิบหกเอง ห่างกันแค่สามปีเองง

ถึงคุณ sukaz : เนื้อคู่อยู่หนายยยยย ตามหาๆๆ






ผมนับคำทุกตอนนะ อิอิ แต่ละตอนจะยาวใกล้ๆกัน อุอิ

เสบียงที่ตุนไว้จะหมดแล้ววววว ห้าห้า จะรีบแต่งตุนเพิ่ม

แต่ตอนนี้ป่วย เลยยังไม่ได้แต่งเพิ่มเลย เจ็บคอจะระเบิด ขอพักก่อนนะฮ๊าฟฟฟฟฟ

 

[dragonassist]

ประเดนคือเฟี้ยตมันเก่ง
เลยอยากให้มีหนุ่มเก่งกว่ามาสยบ 

[Zelsy]

ตายแล้ว หมาป่าสิบสองตัวจะขย้ำเฟี๊ยตแล้ว
#ขอให้มีคนมาช่วยทัน
#ไม่งั้นก็กลายเป็นคร่อมแล้วเลียหน้าสะบัดหางประหนึ่งหมาบ้านเชื่องๆ

มันถูกกำหนดโดยคนอ่านไว้แล้วครับพี่ เฟี๊ยตต้องเคะะะ (แอคโค่)

[กฤษณ์]

ยังเก็บรายละเอียดดีเหมือนเคยนะคะเนี่ย  เอาเป็ดไปเลย #ปา(?)

ตัดได้ค้างเบาๆแหะ T T #จิ้นว่าหมาจะโดดใส่ละมีพระเอกมาห้ามทั้งฝูง #ห๊ะ  #โดนเตะ

[milky way]

จบแบบค้างมากเลย
แล้วเฟี๊ยตจะเอาการ์ดตัวไหนมารับมือ
หรือว่าพระเอกจะออกมาช่วย

[BBellza]

  

ค้างไหม  ค้างนะ  เหมือนตอนพระเอก กับนางเอกในละครกำลังจะได้กันอ่ะ
คนดูกำลังลุ้น ในที่นี้ คนอ่านกำลังลุ้นสุดชีวิต  แล้วๆๆๆๆๆ  ก็ ตัดเข้าโฆษณา  ติดตามชมตอนต่อไปวันพรุ้งนี้

อ๊ากกกกกกก   ค้างงงๆๆๆๆ  ให้ต่อสู้กับหมาป่าก่อนก็ไม่ได้ แอบงอล    555

ว่าแต่ว่าจะมีใครเข้ามาช่วยต่อสู้กับหมาป่าครั้งนี้ไหมน้อ แอบลุ้นอีกเหมือนกันนะ
หรือว่าการต่อสู้ครั้งนี้เฟี๊ยตจะลุยเดี่ยว    ฮี่ๆๆๆ

ได้ข้าวผ่านคนแต่งไม่ค่อยสบาย ยังไงก็รักษาสุขภาพ ด้วยนะคร๊าบบบ

โอม เรื่องยุ่งๆ จงผ่านพ้นไป    จะได้มีเวลามานั่งเขียนตุนไว้เยอะๆ     ฮี่ๆๆๆ

[MaRiTt_TCL]

เฟี๊ยตต้องเคะสิแม่บ้านแม่เรือน55 ผิด
สู้กับหมาป่าให้ได้เน้อเฟี๊ยตต

[heangsure]

สวัสดีค่ะ น้องนักเขียนที่น่ารัก

อยากจะบอกว่า สไตล์นิยายเกมแนวๆนี้ ต้องมาประมาณนี้แหละค่ะ

คือค่อยๆปูเรื่อง ปูให้คนอ่านได้เห็นภาพ ได้เห็นโลกในเกมของน้องว่า ระบบการเล่นเป็นอย่างไร และเป้าหมายของเกมคืออะไร

แล้วค่อยมาขยายเนื้อเรื่องในแง่ความสัมพันธ์ของตัวละครใหม่ๆ เพื่อคนอ่านจะได้ไม่งงในเนื้อเรื่องที่จะดำเนินต่อไปในอนาคต

ถ้าถามก็บอกได้คำเดียวว่า ยอดมากเลยค่ะ และเนื้อหาก็ไม่ซ้ำกับใครด้วย (ต่อเนื่องด้วย ซี่งพี่เองยังทำไม่ได้เลย)



ว่ากันเรื่องภาษา และสำนวน การบรรยายทำได้ดี การสะกดคำ ดีมาก เท่าที่ผ่านมายังไม่สังเกตเห็นคำผิดนะ (อาจมีอ่านพลาดได้ เรื่องคำผิดต้องหลายๆตา จะดีสุด)

ก็ขอเป็นกำลังใจค่ะ เรื่องนี้แนวดี เพราะปกติเข้าบอร์ดนี้มา เรื่องส่วนใหญ่ ก็ไม่พ้นเรื่องเรทนั่นแหละ แต่เรื่องนี้มาแหวกแนว และปูเรื่องเริ่มต้นมาได้ดี

อยากจะบอกว่า นิยายวาย ไม่จำเป็นต้องเรทเสมอไป  (แต่มีมาให้ชุ่มฉ่ำหัวใจ ไม่จำเป็นต้องชัดเจนเห็นภาพ เหลือพื้นที่ให้คนอ่านได้จินตนาการต่อ จะเริดกว่าเขียนบรรยายเป็นฉากๆเหมือนอยู่บนเตียงนะนั่น)

แล้วจะรอติดตามผลงานนะคะ

[tutankamen]

สู้ๆ

[august_may]

หมาป่าบุกซะแระ ถ้าไม่ใช่เรื่องบังเอิญแล้วใครเป็นคนส่งมาล่ะ? โอ๊ยยเฟี๊ยตสู้ๆนะ