หัวข้อ: The Lost World มหัศจรรย์ดินแดนสาบสูญ EP204 + ประกาศอัพเดต 23/05/2018

[jedi2]

Happy birth day krub.
Wish you a very happy and healthy life, krub.

[Umiko]

สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังจร้า....

 

[p_phai]

อวยพรวันเกิดย้อนหลัง ขอให้มีความสุขมากๆคับ สุขภาพกายใจแข็งแรง

[graywitch]

อาาา       เฟี๊ยตตตตตตตต   ไม่นะ 

นี่มันวิกฤตชัดๆ    รอค่ะร้อออออออ  คนเขียนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน   
.
.
.
รายงานตัวครั้งแรกค่ะ พึ่งสมัครสมาชิกได้ หลังจากที่ติดตามมานานแสนนาน เป็นกำลังใจให้งานเขียนดีๆและหายากแบบนี้ต่อไปค่ะ 

[hewlett]

สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะคะ ขอบคุณสำหรับความตั้งใจที่แต่งนิยายต่อ
คิดสิ่งใดขอให้สมปรารถนา

[lukkeng]

บทที่ 180 Stone

   “เฟี๊ยต!”

   เด็กหนุ่มเอ่ยเรียกร่างของชายในอ้อมกอดเสียงดัง ตาคู่นั้นแดงก่ำ สภาพของธันตอนนี้ดูจะไม่เหลือสติอยู่กับเนื้อกับตัวเสียแล้ว เสียงของเขาสั่นจนแทบควบคุมไม่ได้

   “ใจเย็นธัน” กันต์เดินเข้ามาทรุดตัวลงข้างๆ พร้อมกับบีบไหล่ธันเบาๆ อย่างให้สติ

   “เฟี๊ยต!” เด็กหนุ่มพยายามเขย่าร่างคนตรงหน้า ราวกับว่าการกระทำนั้นมันจะคืนเนื้อหนังมังสาคนตรงหน้าให้มาอย่างนั้น

   “ธัน อย่าให้เฟี๊ยตเคลื่อนไหว ร่างของเฟี๊ยตตอนนี้เป็นหิน ถ้ามันหักหรือบิ่นไปมันจะแก้ไขไม่ได้”

   กันต์จับไหล่ยึดให้ธันหยุดการกระทำนั้น พร้อมกับพูดอธิบายเหตุผลกับธัน หลังจากประโยคนั้น ธันก็ดูมีสติขึ้นมาก เด็กหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึกจนเต็มปอด ก่อนจะถอนหายใจยาวเหยียดออกมา

   
   “Treat RELEASE!”

   ธันหยิบการ์ดใบหนึ่งออกมาใช้หลังจากเงียบไปอึดใจหนึ่ง ไพ่ใบสีเขียวนั้นกลายสภาพไปเป็นลมขาวอ่อนพัดทั่วร่างของชายหนุ่มคนนั้น มันลอยอ้อยอิ่งอยู่ชั่วครู่หนึ่ง ก่อนจะจางหายไป ดูเหมือนว่าการรักษาด้วยการ์ดใบนั้นจะใช้ได้ผลไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก

   “กูว่ามันไม่น่าจะเป็นอาการเจ็บป่วยหวะ” เสียงของกันต์เสนอความคิดเห็นออกมา

   “แล้วต้องทำยังไงวะ”

   ธันหันมาถามกันต์อย่างคนที่ไม่เหลือแรงกำลังจะคิดตัดสินใจต่อไปแล้ว ในอ้อมแขนเขายังคงประคองเฟี๊ยตไว้อย่างนั้น ทั้งๆ ที่รู้ว่ามันคงจะช่วยอะไรไม่ได้ กันต์ได้แต่นิ่งสงบมองภาพนั้นอย่างครุ่นคิด

   “กูว่ามันน่าจะเป็นคำสาปอะไรสักอย่างหนึ่งมากกว่า ถ้าเราแก้คำสาปได้ เฟี๊ยตก็น่าจะหาย” กันต์พูด

   “กูว่ามันน่าจะเกี่ยวกับบึงน้ำนี่แหละ แต่กูไม่เข้าใจว่าทำไมกูทดสอบโยนก้อนหินลงไป กูถึงไม่เป็นอะไร แต่เฟี๊ยตลองใช้การ์ดเดินลงไป ถึงกลับกลายเป็นหินแบบนี้” ธันพูดวิเคราะห์ตามสถานการณ์

   “ถ้าพวกเราหาคำตอบได้ กูว่ามันก็น่าจะรักษาเฟี๊ยตได้หวะ” กันต์สำทับมาเป็นคำสุดท้าย ก่อนที่คนทั้งคู่จะเริ่มจมลงสู่ห้วงความคิดของแต่ละคนอีกครั้ง


   “มึงว่ามันจะเกี่ยวกับการที่กูโยนหินลงไป แต่เฟี๊ยตสั่งการ์ดลงไปเปล่าวะ บึงนี่อาจจะต่อต้านเฉพาะการ์ดก็ได้นะ” ธันพูดอย่างพยายามระดมความคิด

   “กูว่าไม่น่าเกี่ยวหวะ ของทุกอย่างบนโลกนี้เป็นการ์ดได้อยู่แล้ว ความจริงเราจะสั่งผนึกหินเป็นการ์ดก็ได้ กูว่ามันยังไม่น่าใช่ประเด็นหวะ” กันต์แย้งออกมาอย่างมีเหตุผล

   “เฟี๊ยต ถ้าเป็นมึง มึงจะแก้ปัญหานี้อย่างง่ายดายใช่เปล่าวะ”

   ธันพยักหน้ารับกับความคิดเห็นจากชายชุดดำ ก่อนจะหันไปรำพึงกับเพื่อนชายที่ยังอยู่ในอ้อมแขนของเขาในเวลานี้ ชายหนุ่มที่กลายสภาพเป็นหินไปในเวลานี้ไม่มีร่องรอยความรู้สึกใดๆ อยู่ในแววตาคู่นั้นเลย อาการล่าสุดของเฟี๊ยตคือการยกมือขึ้นมาปิดบริเวณปากไว้ สภาพของชายหนุ่มตอนนี้จึงเหมือนคนที่กำลังตกใจกลัวอะไรสักอย่างหนึ่งอยู่ ซึ่งธันก็ทำได้เพียงนั่งมองอยากจนปัญญาจะแก้ไข


   “มึงว่าเฟี๊ยตยังไม่ตายใช่เปล่าวะ” ธันถามกันต์ขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่หากจับสังเกตให้ดีแล้ว ประโยคนั้นเต็มไปด้วยความวูบไหวอยู่พอสมควร

   “ไม่เอาน่า มึงก็รู้ว่าถ้าผู้เล่นตาย ร่างกายจะหายไป แต่นี่ร่างกายก็ยังอยู่ ก็แปลว่าเฟี๊ยตไม่ตายไม่ใช่เหรอวะ” กันต์อธิบายโดยใช้เหตุผล

   “แล้วถ้ามันเป็นแค่หินที่เกิดจากคำสาปหละวะ แต่จริงๆ เฟี๊ยตหลุดออกไปจากเกมแล้วทำไงวะ” ธันเถียงขึ้นอย่างไม่มั่นใจ ระบบความคิดคัดกรองของเขาดูจะลดน้อยถอยลงไปตลอดเวลา

   “ถ้าอยากรู้ว่าเฟี๊ยตยังมีชีวิตอยู่ไหม มึงก็เพ่งดูชี่ของเฟี๊ยตสิวะว่ายังอยู่หรือเปล่า กูดูแล้ว กูก็เห็นว่ายังมีอยู่ทั้งชี่ ทั้งจิต ทั้งจักระ เหมือนแค่ขยับเขยื้อนไม่ได้เฉยๆ เสียมากกว่า” กันต์พูดตอบ

   “จริงเหรอวะ” ธันพูดขึ้นเบาๆ

   “ธัน กูว่าปรกติมึงเป็นคนที่แบกรับสถานการณ์กดดันได้ดีพอสมควรเลยนะ กูว่ามึงใจเย็นๆ ก่อนแล้วใช้สติมาช่วยกันแก้ปัญหาดีกว่า มันสมองของทีมน๊อกไปคนนึงแล้ว มึงอย่าน๊อกไปอีกคน ปรกติมึงไม่เป็นอย่างนี้ กูว่านะ”

   กันต์พูดเป็นนัยๆ ก่อนจะเดินออกไปไม่ห่างออกไปไกลนัก ทิ้งให้ธันนั่งทบทวนอะไรอยู่คนเดียวกับร่างที่กลายเป็นหินของเฟี๊ยตอยู่บริเวณนั้น เวลาดูเหมือนจะเดินผ่านไปอย่างเชื่องช้า กันต์ปลีกตัวเองออกมาเดินวนรอบบึงเล็กๆ นั่นอย่างพยายามตีปริศนานี้ให้ออก โดยละความสนใจไปจากคนคู่นั้นโดยสิ้นเชิง


   “มึง กูโอเคละ”

   เสียงของธันดังขึ้นเมื่อกันต์เดินวนรอบแอ่งน้ำจนครบรอบพอดี กันต์พบแต่เด็กหนุ่มที่ยืนอยู่เพียงคนเดียวเท่านั้น ไม่มีวี่แววของคนที่เคยอยู่ในอ้อมแขนของธันแม้แต่น้อย

   “เฟี๊ยตหละ” กันต์เอ่ยถามอย่างสงสัย

   ธันไม่ตอบรับคำใดออกมา นอกจากชี้ไปทางเนินหินที่สูงขึ้นไปสร้างร่มเงาอยู่ทางหนึ่ง ดูเหมือนว่าธันจะนำร่างเฟี๊ยตไปหลบใต้เงาหินให้พ้นแดดที่เริ่มจ้าขึ้นทุกทีในยามบ่ายเช่นนี้

   “เฮ้ยย มันจะปลอดภัยเหรอวะ”

   กันต์พูดขึ้นอย่างเป็นห่วง เพราะตอนนี้เฟี๊ยตไม่อาจปกป้องตัวเองได้แม้แต่น้อย ถ้ามีแขกไม่ได้รับเชิญมาเยี่ยมเยียน เห็นทีว่าจะเป็นเรื่องที่อันตรายอยู่มาก

   “ไม่ต้องห่วง กูกางบาเรียล่องหนป้องกันจากทุกทิศทางแล้ว ไม่มีอะไรเข้ามาทำร้ายเฟี๊ยตโดยที่กูไม่ยินยอมได้แน่นอน!”

   คำพูดนั้นดูกร้าวและเต็มไปด้วยความมั่นใจเมื่อเทียบกับไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้มาก ดูเหมือนว่าธันที่สงบลงได้ในเวลานี้จะเพิ่มความสุขุมและรอบคอบเป็นเท่าตัว กันต์ชำเลืองไปมองทางร่างนั้นก็พบว่าเฟี๊ยตตัวลอยจากพื้นเล็กน้อย นั่นหมายความว่า แม้แต่อันตรายจากทางใต้ดิน ธันก็ป้องกันไว้อย่างรอบคอบ นั่นทำให้กันต์คลี่ยิ้มมาอย่างอารมณ์ดี ดูเหมือนเด็กหนุ่มคนนี้จะพึ่งพาได้มากกว่าที่คิด


   “มึงสังเกตไหมว่าบึงนี้แปลกๆ” กันต์เกริ่นเริ่มเรื่องอย่างมีนัยยะ

   “กูก็คิด อันที่จริง ภูมิประเทศแถบนี้แปลกตากว่าพื้นที่โดยรอบอยู่พอสมควร” ธันตอบ

   “แปลกมากที่พื้นที่แถบนี้ไม่มีต้นไม้อยู่เลย” กันต์พูดถึงประเด็นที่ตนต้องการจะสื่อ

   “ใช่ อันที่จริงไม่ใช่เฉพาะต้นไม้ พูดให้ถูกคือบริเวณนี้ไม่มีอะไรนอกจาก หิน ดิน ทราย แล้วก็บ่อน้ำนี้ต่างหาก ราวกับว่ามันไม่อนุญาตให้สิ่งมีชีวิตไหนก็ตามเติบโตขึ้นมาได้” ธันพูดขยายความลงไปอีก

   “ยกเว้นเต่าตัวนั้น” กันต์พูด

   “หรือไม่เต่าตัวนั้นก็อาจจะนับเป็นหิน ดิน ทรายก็ได้นะ” ธันพูดพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก

   “กูว่าพวกเราคิดเหมือนกันหวะ” กันต์พูดขึ้นเบาๆ

   “เหลือแค่ว่าเราจะพิสูจน์ข้อสันนิษฐานกันยังไง”

ธันพูดขึ้น พร้อมกับกวาดสายตาไปยังบึงขนาดไม่กว้างมากนั้น ผิวน้ำที่ใสสนิทราวกับกระจกเผยให้เห็นเจ้าเต่าตัวนั้นที่ยังนอนนิ่งสงบอยู่บริเวณใจกลางของบ่อน้ำนั่น


“ขงเบ้ง RELEASE!”

กันต์พูดพร้อมกับจับไปที่สร้อยข้อมือของตน อักขระสีทองอร่ามส่องประกายขึ้นจากพื้นอีกครั้ง กงล้อวงเวทย์ที่ธันเริ่มจะคุ้นเคยนั้นสาดแสงสว่างอยู่ชั่วอึดใจหนึ่งก่อนจะจางหายไปในที่สุด ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ชายชุดดำคนนั้นลืมตาขึ้น หลังจากหลับตาไปเมื่อตอนที่เริ่มสังการใช้การ์ดใบนั้น


“เราต้องแตะตัวเจ้าเต่านั่นให้ได้ เพื่อที่จะผนึกมันให้กลายเป็นการ์ด” เสียงของกันต์เอ่ยขึ้น พร้อมกับกวาดสายตาไปยังเจ้าสัตว์ตัวนั้นอย่างมุ่งมั่น ดูเหมือนทางออกจะค่อยๆ คลี่คลายไปทีละน้อย

“แต่พวกเราจะจับตัวมันได้ยังไง ในเมื่อไม่มีอะไรลงไปในแอ่งน้ำนั่นได้ ตราบใดที่พวกเรายังไม่ใช่หิน”

ธันขัดขึ้น จากข้อสันนิษฐานของคนทั้งคู่แล้ว ดูเหมือนพวกเขาจะเข้าใจตรงกันว่าสิ่งเดียวที่จะลงไปในน้ำนั้นได้คือก้อนหินเท่านั้น และนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมก้อนหินที่ธันปาลงไปไม่ทำให้ความผิดปรกติใดๆ ขึ้นทั้งสิ้น แต่การ์ดทหารไม้ของเฟี๊ยตที่ย่ำลงไปนั้นกลับสร้างอันตรายกับผู้เป็นนายอย่างร้ายแรง


“กูเลยต้องกลายร่างเป็นหินก่อนไง ฮ่าฮ่า”

“The Defensive Golem RELEASE!”

“The Rock Creature RELEASE!”

“กลยุทธ์หุ่นเชิดก้อนหินนักฆ่า ประกอบค่ายกล!”

สิ้นเสียงสั่งการเหล่านั้น โกเลมทรายที่ปรากฏกายขึ้นใหม่ก็สลายร่างกลายเป็นมวลทรายที่พัดแตกออกจากกัน ก่อนจะแพร่กระจายไปประกอบร่างขึ้นใหม่อยู่บนร่างกายของชายดำคนนั้น ขณะที่สัตว์สี่เท้าอะไรสักอย่างที่มีร่างกายที่สร้างขึ้นด้วยก้อนหินมาต่อกันอย่างระเกะระกะนั้นก็แยกออกจากกันทันทีเช่นกัน ก้อนหินและฝุ่นทรายพัดกระจายไปมาอย่างบ้าระห่ำรอบบริเวณนั้น พร้อมกับค่อยๆ ไปสะสมอยู่ตามร่างกายของกันต์ จนชายหนุ่มเปลี่ยนสภาพไปจนจำเค้าเดิมไม่ได้ ชั่วไม่กี่นาทีผ่านมา ทนายความหนุ่มคนนั้นก็กลายสภาพเป็นตุ๊กตาหินขนาดยักษ์เสียแล้ว เรื่องราวทั้งหมดมาเฉลยตรงนี้เองว่าเหตุใดกันต์ถึงมั่นใจนักหนาว่าจะสามารถลงไปสัมผัสร่างกายของเจ้าสัตว์มีกระดองนั่นได้

เพราะร่างกายของชายหนุ่มนั้นสามารถสร้างได้จากอิฐ หิน ดิน และทรายได้นั่นเอง!

[lukkeng]

ติดตามข่าวสาร : www.facebook.com/allornonetheauthor

จากผู้แต่ง : แอบหนีไปทำบุญวันเกิดที่พม่ามาครับ แหะๆ ร่วมอนุโมทนาบุญกันครับ ผมขอโทษที่ช่วงนี้อาจจะลงช้าหรือไม่สม่ำเสมอ แต่ผมก็พยายามจะทำให้ดีที่สุดนะครับ ขอโทษไว้ ณ โอกาสนี้ด้วยครับผม

ขอบคุณทุกคำอวยพรมากเลยครับ เข้ามาอ่านแล้วยิ้มจนแก้มปริมาก ขอบคุณทุกคนจริงๆ ครับผม วันเกิดปีนี้เป็นวันเกิดที่ดีมากจริงๆ ขอบคุณสุดสุดสุดสุดสุดสุดสุด เลยครับผม

[igaga]

คริ คริ คนเขียนมาแย้วๆๆ

[aiyuki]

สาธุด้วยจ้าาา
เข้ามาเอาใจช่วย 2 หนุ่ม ให้ลงไปจับเต่าให้ได้นะ แล้วก็ต้องช่วยเฟี๊ยตด้วยน้าาา เป็นห่วงเฟี๊ยตอ่าาา กลายเป็นหินอย่างนี้แย่เลยย

[konjingjai]

 เป็นเรื่องที่อ่านแล้วานุกมาก  เรื่องราวเป็นแนวที่ไม่เหมือนใครดี  อ่านแบ้วหยุดอ่านไม่ได้เลย

[IsDeer]

สาธุ 

เดี๋ยวนี้พอเป็นเรื่องของเฟี๊ยต ธันนี่ร้อนรนเลยนะ 
วิธีของกันต์จะได้ผลมั้ยนะ เพราะยังไงทรายกับหินมันก็มีช่องว่างให้น้ำซึมเช้า กันต์ก็น่าจะกลายเป็นหินไปด้วย
ถึงจะกางกำแพงล่องหนช่วยได้ ก็ไม่จำเป็นต้องใช้วิธีนี้ แหวกน้ำออกแบบโมเสสไปเลยหมดเรื่อง 

[korinasai]

สู้ๆจ้า 

[yong]

กลับจากทำบุญที่พม่า คงสุขกายสบายใจกระเป๋าเบา ขออนุโมทนาด้วยครับ

[shikyu3211]

อยากให้ธันโชว์ฝีมือบ้างจัง

[Umiko]

เฟี๊ยตเป็นหินไปแล้ว...ช่วยเฟี๊ยตให้ได้น่า....T_T

[sunshinesunrise]

นับว่า กันต์กับธันแก้ปัญหาได้ดีพอสมควรเลยนะเนี่ย บางที เฟี๊ยตอาจจะกำลังยิ้มอยู่ก็ได้ น่าติดตามๆ

[Niinuii]

มาต่อได้แล้วๆๆๆๆ

[lukkeng]

บทที่ 181 Rock And Lake


   จ๋อมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

   ขาขวาของตุ๊กตาหินที่มีร่างกายของกันต์เป็นใจกลางนั่นล่วงลงไปในแอ่งน้ำใสโดยสวัสดิภาพ ชั่ววินาทีแรกที่ร่างของเพื่อนสัมผัสกับของเหลวอันตรายนั้น ธันแทบจะลืมหายใจไปเลยทีเดียว ก่อนที่เขาจะถอนหายใจยาวเหยียดออกมาอีกครั้ง หลังจากที่เพื่อนของเขาหันมาเล็กน้อยพร้อมพยักหน้าเป็นสัญญาณว่าทุกอย่างปรกติดี และร่วมก้าวลึกลงไปในแอ่งน้ำนั้นตามลำดับ

   ธันตัดสินใจเดินถอยออกมาระยะหนึ่ง ให้ตัวเขาเองสามารถเห็นมุมกว้างของสระน้ำนั้นได้อย่างชัดเจน เขารับหน้าที่เป็นหน่วยระแวงภัยของปฏิบัติการนี้อย่างไม่ต้องสงสัย ชายหนุ่มกวาดตามองไปรอบบริเวณพร้อมกับดาบคู่ใจที่กระชับแน่นอยู่ในมือ เขาจะไม่ปล่อยให้อะไรผิดพลาดขึ้นซ้ำสองอีกเป็นอันขาด


   ชายหนุ่มผู้เป็นผู้บังคับบัญชาอยู่ยังศูนย์กลางของเจ้าตุ๊กตาหินนั้นค่อยๆ เดินลงไปในแอ่งน้ำนั้นอย่างระมัดระวัง ถ้าเทียบจากตัวของเขา ณ ขณะนี้ แอ่งน้ำนี้จะดูเล็กไปถนัดตา แถมความลึกก็ดูจะเหนือระดับศีรษะไปไม่เท่าไหร่นัก กันต์สำรวจความรู้สึกของตนเองอยู่ตลอดเวลาที่เคลื่อนไหวไปในของเหลวมรณะนั้น แต่เขายังคงมีสติสัมปชัญญะและอำนาจอยู่เหนือร่างกายของตัวเขาเองอย่างสมบูรณ์ ดูเหมือนว่าสมมติฐานของพวกเขาจะถูก เจ้าของเหลวนี่มีคำสาปอยู่เหนือสิ่งที่ไม่ได้ประกอบขึ้นด้วยหินเท่านั้น

   ลึกลงไปๆ ในแหล่งน้ำนั่นตามลำดับ ทุกอย่างนิ่งเงียบสงบจนน่าเคลือบแคลงและสงสัย การที่เขาที่อยู่ในร่างตุ๊กตาจำแลงนั้นเคลื่อนที่ลงไปในแอ่งน้ำนี่ก็ใช่ว่าจะเงียบสงบจนจับสัญญาณไม่ได้ ทุกย่างก้าวที่ผ่านไปก่อให้เกิดกระแสคลื่นน้ำที่จะต้องส่งไปกระทบเจ้าเต่านั่นไม่มากก็น้อย แต่อย่างไรก็ตาม ทุกอย่างยังคงนิ่งสงบ และไม่มีทีท่าการเคลื่อนไหวใดๆ มาจากเจ้าไพ่สูงสุดเจ้าปัญญาใบนั้นทั้งสิ้น ราวกับว่ามันจะกลายสภาพไปเป็นภาพแกะสลักที่สร้างขึ้นจากธาตุศิลาอย่างแท้จริงไปเสียแล้ว


   ร่างของกันต์ค่อยๆ จมลงไปในน้ำที่ใสราวกับกระจกนั่นเรื่อยๆ ดูเหมือนว่าระยะจริงของมันแล้วก็ลึกและกว้างอยู่ไม่ใช่น้อย แต่อาจจะเป็นเพราะการหักเหของแสงที่หลอกให้สายตาเข้าใจผิดไป กันต์ตั้งสติอย่างแน่วแน่ต่อเป้าหมายตรงหน้านั่น เขาเชื่อมั่นเป็นอย่างยิ่งว่าเพื่อนอีกคนที่อยู่บนฝั่งนั้นจะต้องระวังหลังให้เขาเป็นอย่างดี

   
   ยิ่งลึกลงไป ใจของเขายิ่งหวั่นไปตามลำดับ บึงที่ดูเหมือนจะเล็กเมื่อมองจากด้านบนนั้น แท้จริงแล้วดูจะกว้างใหญ่ไพศาลมากเมื่อได้ลงมาสัมผัสจริงๆ ห้วงวินาทีนั้นเขานึกขึ้นได้เลยว่าเขาเองพลาดไปสนิทใจ การเดินลงมาหาเจ้าเต่านี่ดูจะเป็นการเดินเข้าหากับดักชัดๆ เขาเองไม่มีการ์ดอะไรลงต่อกรเลยนอกจากการ์ดที่ประกอบขึ้นเป็นร่างของเขาเท่านั้น เจ้าสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำนี่ได้เปรียบด้านภูมิศาสตร์อย่างสิ้นเชิง เพราะไม่มีการ์ดใดที่มาจะต่อกรกับมันใต้ผิวน้ำนี้ยกเว้นไพ่หินเท่านั้น ยิ่งดูก็ยิ่งจะเห็นถึงความอันตรายที่แฝงอยู่ในสถานการณ์ที่แสนจะเงียบสงบนี้


   ในขณะที่ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งดำดิ่งลงไปในห้วงแห่งผิวน้ำที่แสนจะอันตรายนั้น ชายหนุ่มอีกคนก็ตกลงไปในห้วงแห่งความรู้สึกที่ไร้ขอบเขตด้วยเช่นกัน ธันรู้สึกได้เลยว่าคำพูดของกันต์นั้นแฝงนัยยะบางอย่างไว้ที่เขาก็ไม่อยากจะยอมรับออกมาให้ชัดเจนนัก และข้อเท็จจริงที่กันต์เอ่ยถึงนั้นทำเอาธันหนักใจอยู่พอสมควร ขนาดเพียงเพื่อนใหม่ที่รู้จักกันไม่ถึงสัปดาห์คนนั้นยังตีความความรู้สึกที่เขาเผลอแสดงออกมาได้อย่างแทบหมดสิ้น คนอีกคนที่เป็นเจ้าของเรื่องราวเหล่านั้นจะพิจารณาถึงเรื่องบ้างไม่ได้เลยหรือ เมื่อคิดได้ดังนั้นสายตาของธันก็ทอดมองไปทางชายคนหนึ่งที่กลายสภาพเป็นเพียงก้อนหินที่ไม่อาจขยับเขยื้อนร่างกายได้อย่างอิสระเสียแล้ว มือที่กำดาบแน่นของธันบดขยี้อาวุธที่อยู่ในมือนั้นอย่างขัดใจ ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรได้ดั่งใจเขา ไม่มีอะไรเป็นใจให้เขาสักอย่างเลย

   ธันทิ้งตัวลงนั่งลงบนพื้นด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยายได้ เขาเองไม่รู้ว่าเขาเดินมาถูกทางหรือไม่ สิ่งเหล่านี้ที่เกิดขึ้นจะนำมาซึ่งปัญหาอะไรในภายภาคหน้าหรือเปล่า เขารู้แต่เพียงว่า เขาก็แค่ทำไปตามสันชาตญาณหัวใจของเขาเท่านั้นเอง

   
   ซุ่วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว

   เสียงหนึ่งดังขึ้นจากร่างกายของชายหนุ่มที่อยู่ภายในตุ๊กตาหินที่อยู่ลึกลงไปในแอ่งน้ำนั้น กันต์ทดลองสั่งให้ทรายที่ยึดอยู่ตามร่างเขากระจายตัวออกไปส่วนหนึ่งเพื่อสร้างกระแสน้ำไหลให้เกิดในความนิ่งสงบนั้น เขาต้องการทดสอบปฏิกิริยาของเจ้าเต่านั่นที่มีต่อสภาวะภายนอก

   มวลทรายที่เคลื่อนไหวของเขาก่อให้เกิดคลื่นน้ำเข้าไปกระทบกับเจ้าเต่านั่นโดยตรง ไพ่สูงสุดที่นิ่งสนิทอยู่ห่างจากเขาไปไม่เกิน 10 เมตรนั้นไม่แสดงทีท่าตอบสนองต่อความเคลื่อนไหวนั้นแม้แต่น้อย ราวกับว่ามันได้กลายสภาพเป็นเพียงก้อนหินไร้ชีวิตก้อนหนึ่งที่มีไว้เพื่อประดับสถานที่แห่งนี้เท่านั้น


   เมื่อเห็นดังนั้น ร่างของกันต์จึงกระเถิบเข้าไปใกล้เจ้าสัตว์เลือดเย็นนั่นอีกอย่างระมัดระวัง ใจเขาลุ้นระทึกอยู่ทุกขณะจิต ยากที่จะคาดเดาเหลือเกินว่าเจ้าสัตว์กระดองแข็งตรงหน้าจะมีลูกเล่นอะไรอีก หลังจากจัดการมันสมองของทีมให้แน่นิ่งกลายเป็นหินไปแล้วหนึ่งคน


   เขาค่อยๆ คืบใกล้เข้าไปเจ้าสัตว์เลื้อยคลานตัวนั้นเรื่อยๆ ความรู้สึกของเขาตอนนี้ตึงเครียดไปจนยากจะดับอารมณ์ให้สงบลงได้ ณ ขณะนี้ตัวเขาอยู่ห่างจากเจ้าสัตว์หินนั่นไม่ถึง 2 เมตรเสียแล้ว แต่มันก็ยังคงนิ่งเป็นดุษณีอยู่เหมือนเดิม หัวและรยางค์ของมันเก็บอยู่อย่างมิดชิดภายในกระดองที่เป็นรูปทรงเหมือนหินก้อนยักษ์นั่น นี่ถ้าเขาไม่ได้จับสังเกตตั้งแต่มันเคลื่อนตัวลงไปจากบนผืนดินแล้ว เขาอาจจะแยกมันไม่ออกเลยด้วยซ้ำว่ามันเป็นสิ่งมีชีวิต


   กันต์ยื่นมือที่ถูกหุ้มไว้ด้วยหินที่ตะปุ่มตะป่ำไปเบื้องหน้าภายใต้ผืนน้ำที่นิ่งสงบนั่น มือของเขาค่อยๆ เอื้อมเข้าไปใกล้ก้อนหินยักษ์นั่นเรื่อยๆ จนแตะลงบนผิวกระดองของมันในที่สุด ในห้วงขณะจิตนั้น หัวใจของเขาแทบจะหยุดเต้นไปด้วยความตื่นเต้นเสียแล้ว แต่เมื่อสำรวจตัวเองอีกครั้ง สภาพร่างกายของเขายังคงเป็นปรกติดี สติสัมปชัญญะยังคงดี และไม่ได้กลายเป็นหินอย่างเช่นเพื่อนร่วมทีมของเขาแต่อย่างใด

   “SEAL!”

   กันต์เอ่ยคำพูดนั้นออกมาในที่สุด มือของเขาแตะลงบนเจ้าสัตว์ตัวนั้นตามที่เงื่อนไขไส้ตะเกียงของขงเบ้งบอกไว้ทุกประการ

   หากแต่ทุกอย่างก็ยังนิ่งสงบอยู่อย่างนั้น เจ้าเต่านั่นยังคงนอนนิ่งและไม่แสดงอาการตอบโต้ใดๆ ออกมาทั้งสิ้น กันต์หรี่ตาลงเล็กน้อยอย่างสงสัย ก่อนจะถอนมือของเขาออกมาจากกระดองหินนั่นอีกครั้ง


   สมองของเขาประมวลผลอย่างเร่งรีบถึงขีดสุด เขากลั้นจิตเพื่อกลั้นหายใจได้อีกไม่นานเท่านั้น จังหวะลมหายใจไหลเข้ากับไหลออกของเขาเริ่มไม่สมดุลแล้ว เขาต้องรีบจัดการเจ้าเต่านี้ให้เร็วที่สุด เขาไม่กล้าที่จะวางใจที่จะขึ้นไปบนผิวน้ำ ก่อนจะลงมาจัดการมันอีกครั้ง


   “โกเลมทราย!”

   เขาตัดสินใจสั่งคำสั่งที่ตัดสินใจมาแล้วในที่สุด ทรายในร่างกายเขาพุ่งกระจายออกไปอย่างรวดเร็วจนตุ๊กตาหินมีขนาดเล็กลงมากเพราะเหลือเพียงชั้นทรายที่หุ้มตัวเขาไว้เพียงบางๆ เท่านั้น ทรายปริมาณที่ไหลออกไปจากร่างกายเขานั้น กลายสภาพไปเป็นเจ้าสัตว์ประหลาดทรายยักษ์ที่แสนคุ้นเคยอีกครั้ง

   เจ้าปีศาจทรายนั่นใช้มือข้างซ้ายเข้ามาประคองตัวเขาไว้ในอุ้งมือ พร้อมกับใช้มือข้างขวาจับไปบนกระดองเจ้าเต่านั้น ก่อนจะพุ่งตัวลอยขึ้นไปเหนือผืนน้ำต้องคำสาปนั่น โกเลมยักษ์ใช้เวลาเพียงชั่วอึดใจเดียวในการพาตัวเจ้านายและศัตรูกลับมาเป็นอิสระเหนือแอ่งน้ำนั่น มันทรงตัวอยู่บนบึงเล็กๆ นั่นโดยที่ยังประคองตุ๊กตาหินผู้เป็นนายและเจ้าเต่าหินไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง


   “SEAL!”

   เสียงประกาศของกันต์ดังลั่นพร้อมกับเหล่าก้อนหินที่เคยประกอบขึ้นเป็นร่างกายของเขาได้สลายหายไปจากคลองจักษุอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงแต่ทรายปริมาณไม่มากที่ห่อหุ้มตัวเขาอยู่ ซึ่งก็แตกกระจายออกไปรวมร่างกับเจ้าโกเลมในเวลาไล่เลี่ยกัน

   ชายในชุดดำสนิทนั่นคืนสภาพกลับมาเป็นคนธรรมดาอีกครั้งในจังหวะเดียวกันกับที่โกเลมของเขาค่อยๆ เคลื่อนมือที่ประคองเขาอยู่เข้าไปหาเจ้าเต่าที่ยังนิ่งสงบไม่แสดงอาการใดๆ ออกมา


   มือของเขาแตะลงบนกระดองของเจ้าเต่าหินนั้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เป็นกายเนื้อของเขาที่สัมผัสกับร่างกายของมันอย่างแท้จริง ลักษณะสัมผัสของมันไม่ต่างกับก้อนหินธรรมดาๆ แม้แต่นิดเดียว


   “SEAL!”

   ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ

   วงเวทย์สีทองสดปรากฏขึ้นกลางอากาศในช่วงวินาทีนั้นเอง ก่อนที่เส้นลายอักขระจะแตกกระจายกลายเป็นสภาพเส้นสายจำนวนมากเข้าห่อหุ้มเจ้าเต่าที่ยังหลบอยู่ที่ในกระดองนั่น ไม่กี่อึดใจที่วงเวทย์ของเขาเข้าล้อมรอบเจ้าหินยักษ์นั่น ร่างของมันก็เปล่งแสงก่อนจะกลายไปเป็นการ์ดใบหนึ่งที่พุ่งเข้าสู่มือของเขาในที่สุด



   ชื่อ The Rocky Tortoise (ปีศาจก้อนหินวิญญาณเต่า) ประเภท PC (ไพ่สูงสุด) ลำดับที่ 93 ความสามารถ ใช้ในการต่อสู้และผลิตเครื่องรางต้องคำสาป


   “ธัน จับเจ้าเต่านั่นได้แล้ว เฟี๊ยตเป็นไงบ้าง”

   กันต์ที่ทรงตัวอยู่บนโกเลมนั้นเคลื่อนที่กลับมาบริเวณที่ชายหนุ่มทั้งสองคนอยู่อย่างรวดเร็วด้วยโดยสารเจ้าสมุนร่างยักษ์นั่น เสียงของกันต์ดังขึ้นอย่างร่าเริงเมื่อเข้าใกล้จนอยู่ในระยะที่สื่อสารกันด้วยเสียงได้


   “ยังเลยหวะ เฟี๊ยตยังตัวแข็งเป็นหินเหมือนอย่างเดิมเลยหวะมึง”

   เสียงของธันดังขึ้นตอบทั้งๆ ที่ยังก้มหน้ามองเพื่อนร่วมทีมอีกคนอยู่อย่างนั้น กันต์มั่นใจว่าหูของเขาไม่ฝาด ปลายเสียงของเด็กหนุ่มคนนั่นสั่นเครืออย่างรู้สึกได้ ซึ่งใจความและอวัจนภาษานั่นก็ทำเอาใจของเขาสั่นเครือไปด้วยความรู้สึกไม่อาจจะบรรยายได้อย่างชัดเจนเช่นกัน ดูเหมือนว่าคำสาปที่ทำร้ายเพื่อนร่วมทีมของพวกเขาในครั้งนี้จะหนักหนาสาหัสและยากเกินจะเยียวยาเสียแล้ว


   ติดตามข่าวสารอย่างใกล้ชิด www.facebook.com/allornonetheauthor

 

[lukkeng]

   จากผู้แต่ง : ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาว่างเลยครับ มีงานหลัก แถมยังมีงานเสริมอีก 3 งาน ทำงานจนหัวหมุนเลยครับ แถมกำลังลงคอร์สเรียนเพิ่มอีก พยายามหาเวลามาแต่งให้ได้มากที่สุด แต่พอมาแต่งจริงๆ ก็เหนื่อยมาก ฝืดๆ คิดอะไรไม่ค่อยออก จะพยายามลงให้ได้มากที่สุดนะครับ ผ่านช่วงนี้ไปคงชินและลงได้มากขึ้น ขอบคุณและขอโทษคนอ่านด้วยครับ

 

[korinasai]

  ทำไงต่อดีล่ะ ยังไม่หายเป็นหินเลย

[aiyuki]

ยกโทษให้จ้าา...สู้ๆนะ ยิ่งอ่านยิ่งลุ้น ทำไมกันน้าา ผนึกการ์ดได้แล้ว ทำไมเฟี๊ยตยังไม่หายอ่าา รอคนเขียนมาต่อนะคะ เป็นกำลังใจให้ ทั้งเรื่อง งาน เรื่องเรียน แล้วก็นิยายเรื่องนี้ด้วยน้าา

[IsDeer]

แอบสงสัยว่าน้ำไม่ซึมเข้าช่องว่างระหว่างหินกับทรายเหรอ

ส่วนเฟี๊ยตนี่กลายเป็นหินด้วยความตั้งใจของตัวเองส่วนหนึ่งแล้วก็คำสาปอีกส่วนหนึ่งนี่
อาจจะต้องรอเวลาผ่านไปแป๊ปนึงก็ได้
แล้วคำสาปที่เกิดจากบึงอาจจะไม่เกี่ยวอะไรกับเต่านี่ก็ได้

อาจจะต้องหาอะไรมาแก้จากการเป็นหิน เช่นการ์ดเวทย์มนต์ ไม่ก็ยาป่ะ

ลองกระเทาะออกสิ เสื้ออาจจะหลุดเป็นชิ้น เหลือแต่ตัวเปล่าๆ ถูกใจธันแน่ๆ 

[shikyu3211]

งานนี้ทำให้กันต์ได้เป็นฮีโร่เลยอ่ะ เดี๋ยวเฟียตก็ต้องปลื้มอกปลื้มใจจนลืมธันอีกแน่

[ghostreader]

ยังสนุกเหมือนเดิมทุกตอนนะครับ รอลุ้นให้เฟี๊ยตหายจากการกลายเป็นหินครับ

[Buppha]

  เมื่อไหร่จะได้เจอ :mew2:กันนอกเกมน๊าาาาา

[lukkeng]

บทที่ 182 Sunday

   “อ๊าว”

   เสียงของกันต์ดังขึ้นอย่างสับสนปนประหลาดใจ รอยยิ้มกว้างของเขาเริ่มหุบลงทีละน้อย เขาก้มมองดูการ์ดในมืออีกครั้งเพื่อความมั่นใจ และเขาก็พบว่ามันน่าจะเกี่ยวข้องกับหินซึ่งควรจะเป็นที่มาของคำสาปที่เฟี๊ยตกำลังเผชิญอยู่ในเวลานี้

   “กูไม่รู้”

   เสียงของธันตอบขึ้นอย่างไม่มั่นคงนัก กันต์จับกระแสความเศร้าในน้ำเสียงนั้นได้ ธันอาจจะกำลังมองเห็นเหมือนเขา ชี่ของเฟี๊ยตจางลงไปทุกที

   “เอาไงดีวะ หรือจะซื้อข่าวดี แต่ไม่รู้ว่าข่าวที่ซื้อได้จะเกี่ยวข้องกับอาการของเฟี๊ยตไหม”

   กันต์แนะนำออกมาอย่างจนปัญญา การซื้อข่าวคือการซื้อคำใบ้จากเกม ซึ่งส่วนใหญ่จะเกี่ยวข้องกับเบาะแสของไพ่สูงสุดมากกว่าจะเกี่ยวกับอาการเจ็บป่วยแบบนี้

   “ไม่ต้องหรอก ข่าวแบบนั้นไม่น่าจะเกี่ยวกับเรื่องนี้หรอก หาคนที่น่าจะรู้คำตอบมาตอบคำถามดีกว่า”

   ธันตอบออกมาด้วยน้ำเสียงที่ชัดขึ้นกว่าเดิม ดูเหมือนว่าเด็กหนุ่มจะควบคุมอารมณ์ได้ขึ้นมาอีกหนึ่งระดับแล้ว และนั่นทำให้กันต์โล่งใจขึ้นมาก อย่างน้อย ธันก็น่าจะเข้าใจและแก้ปัญหาเรื่องเฟี๊ยตได้ดีกว่าเขาที่เป็นเพื่อนร่วมทีมใหม่เท่านั้น


   “Fire RELEASE!”

   ธันหยิบการ์ดเวทมนตร์ใบหนึ่งขึ้นมาสั่งการ กองไฟเล็กๆ กองหนึ่งลุกโชติช่วงขึ้นในบริเวณนั้นทันที ลักษณะของมันดูจะเป็นเหมือนกองไฟในค่ายพักแรมทั่วไปเท่านั้น ไม่น่าจะมีวาระซ่อนเร้นอะไรที่จะช่วยแก้ปัญหาของพวกเขาได้ แต่กันต์ก็ทำแค่เพียงเลือกที่จะนิ่งสงบไว้เท่านั้น

   เด็กหนุ่มอีกคนที่ขณะนี้ดูจะสงบขึ้นมากเปิดสมุดการ์ดต่อไปอย่างใจเย็น ก่อนจะเลือกหยิบไพ่สีเขียวสักใบที่กันต์เองก็เห็นไม่ชัดนักขึ้นมา แล้วจึงโยนมันลงไปในกองไฟด้วยสีหน้านิ่งสนิท ไพ่แข็งใบนั้นค่อยๆ หงิกงออย่างช้าๆ และเริ่มกลายสภาพเป็นสีดำในที่สุด

   
   อ๊อดดดดดดดดดดดดด อ๊อดดดดดดดดดดดดด อ๊อดดดดดดดดดดดดด

   เสียงสัญญาณที่มีลักษณะเหมือนกริ่งเตือนดังขึ้นก้องกังวานในบริเวณนั้นไปหมด ลักษณะของมันเหมือนเสียงเตือนถึงอันตรายอะไรบางอย่าง กันต์หันไปมาอย่างจับสังเกต แต่ก็ไม่เข้าใจอะไรมากนัก ในขณะที่ธันยังคงแต่ยืนเงียบสงบอยู่อย่างนั้น ราวกับว่าเสียงที่กำลังแผดลั่นอยู่นั้นไม่มีความน่าสนใจใดๆ ทั้งสิ้น


   “ฉันคิดว่าฉันมองคุณผิดไปจริงๆ นะ บางที คุณอาจจะร้ายกาจกว่าเพื่อนคุณที่กำลังนอนแข็งเป็นหินอยู่ตรงนั้นหลายเท่าตัวนัก”

   เสียงผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมาจากทางด้านหลังของชายทั้งสองคนนัก กันต์หันไปตามเสียงนั่นก็ต้องตกใจไม่น้อย ผู้หญิงคนหนึ่งปรากฏกายขึ้นโดยที่เขาไม่รู้สึกตัวเลย นี่ถ้าเป็นศัตรู เขาคงถูกลอบสังหารตายไปเสียแล้ว จากประโยคนั้น กันต์พอจะทำนายได้คร่าวๆ ว่าคนทั้งสามน่าจะรู้จักกันมาก่อนแล้ว

   “แต่ผมคิดว่าผมน่าจะคิดถูกที่เชิญคุณมา และคุณน่าจะมีเมตตาพอที่จะช่วยเหลือคนๆ หนึ่งซึ่งครั้งหนึ่งเขาเคยเสี่ยงชีวิตตัวเองเพื่อช่วยน้องสาวของคุณไว้”

   ธันหันมาพูดอย่างเรียบๆ ดวงตานั้นดูเฉียบคมและยากที่จะเดาได้ว่าเจ้าของมันกำลังคิดเห็นสิ่งใดอยู่ เด็กหนุ่มไม่มีทีท่าตื่นเต้นแม้แต่น้อยกับการปรากฏกายขึ้นของเด็กสาวตรงหน้า

   “ด้วยวิธีการทำผิดกติกาของเกมจนระบบต้องดึงฉันมาที่นี่เนี่ยนะ”

   เด็กหญิงตัวไม่สูงมากคนนั้นเอียงคอถามพร้อมกับรอยยิ้มมุมปากน้อยๆ เครื่องแบบของเธอยังคงความโปร่งและสูงศักดิ์ไว้ตามยศถาและถิ่นกำเนิดของตัวเธอเองนั้น

   “ในบางจังหวะ วิธีการอาจไม่สำคัญเท่าผลลัพธ์” ธันตอบด้วยรอยยิ้มที่ดูจะไม่ร่าเริงเท่าไหร่นัก

   “คุณรู้ว่าการเผาการ์ดเป็นการผิดกติการ้ายแรงซึ่งจะเรียกเกมมาสเตอร์มายังจุดเกิดเหตุในทันที มันเป็น bug ของเกมที่ผู้สร้างยังแก้ไม่ได้ ซึ่งแน่นอนว่ามันเป็นยิ่งกว่าความลับของความลับเสียอีก ฉันเริ่มสงสัยแล้วว่าคุณเป็นใครกันแน่ Son of Zeus ฉันว่าฉันประเมินตัวคุณไว้น้อยกว่าที่ควรจะเป็นมากทีเดียว” หญิงสาวคนนั้นเดินเข้ามาใกล้กับเด็กหนุ่มและเฟี๊ยตที่ยังคงนอนแข็งเป็นก้อนหินตามลำดับ


   “เฟี๊ยตแข็งเป็นหินเพราะเจ้าเต่านั่น และพวกเราจัดการผนึกมันได้เรียบร้อยแล้ว แต่เฟี๊ยตยังคงแข็งเป็นหินอยู่เหมือนเดิม ผมต้องการคำตอบว่าผมจะทำให้เฟี๊ยตกลับมาปรกติได้อย่างไร” ธันพูดขึ้นเรียบๆ โดยเลือกที่จะตัดบทในเรื่องที่อีกฝ่ายเพิ่งจะกล่าวถึงไป

   “ปรกติ คุณขอร้องคนด้วยน้ำเสียงแบบนี้หรือ คุณอัศนิกร” เด็กสาวพูดขึ้นด้วยท่าทียั่วเย้า และไม่ตอบคำถามนั้นโดยตรง

   “ผมกำลังเป็นห่วงเพื่อน และผมรู้ว่าคุณใจกว้างพอที่จะไม่ถือสากับเรื่องแค่นี้หรอก คุณโจแอนนา” ธันตอบด้วยน้ำเสียงเหมือนเดิม


   “คุณคิดไม่ผิดในเรื่องที่ว่าฉันจะไม่ถือสาน้ำเสียงที่ดูจะไม่ใกล้เคียงกับประโยคขอร้องนั่นเลย แต่...” เด็กหญิงจงใจทอดเสียงยาวในคำเชื่อมตรงสิ้นสุดประโยค

   “แต่?” เด็กหนุ่มพูดขึ้นอย่างต้องการเร่งให้อีกฝ่ายต่อประโยคนั้นให้จบ

   “แต่คุณกำลังคิดผิดในเรื่องที่ว่าฉันจะช่วยเหลือเฟี๊ยตได้ คำสาปนั่นไม่ได้เกิดจากตัวฉัน และฉันจะถอนคำสาปให้คุณได้อย่างไร” เด็กสาวพูดต่ออย่างมีเหตุผล

   “ผมไม่ได้ต้องการให้คุณถอนคำสาปให้ ผมแค่ต้องการให้คุณชี้แนวทางว่าผมควรจะแก้ไขปัญหานี้อย่างไร มันไม่ยากเกินไปสำหรับคนที่เป็นหนึ่งในผู้รังสรรค์เกมนี้ขึ้นไม่ใช่เหรอ” เด็กหนุ่มตอบกลับมาด้วยเหตุผลเช่นกัน

   “คุณก็รู้ว่ามันเกินวิสัยที่ฉันจะทำได้ ถ้าคุณรู้แม้กระทั่งว่า bug ที่เป็นจุดอ่อนของเกมนี้เป็นอะไร ฉันคงไม่ต้องบอกคุณหรอกมั้งว่าการช่วยเหลือผู้เล่นโดยไร้เหตุผลก็ถือว่าเป็นการผิดกติกาอย่างหนึ่งเช่นกัน” โจแอนนาพูดขึ้นพร้อมด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ ตรงท้ายประโยค

   “กฎบางอย่างที่ไม่ค่อยสมเหตุสมผล เราก็อาจจะต้องมองข้ามไปบ้างในสถานการณ์คับขัน” ธันกล่าวเรียบๆ

   “เกรงว่าจะเป็นอย่างนั้นไม่ได้ ผู้คุมกฎแหกกฎซะเอง ดูจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่” โจแอนนาค้าน

   “งั้นจงยื่นเงื่อนไขมา ภารกิจอะไรก็ได้ที่ง่ายและรวดเร็วที่จะทันการณ์ต่ออาการของเฟี๊ยต” ธันยื่นข้อเสนอสุดท้าย

   “มันคงไม่มีอะไรง่ายขนาดนั้น คุณก็รู้ว่าภารกิจแต่ละอย่างมันยากเย็นและใช้เวลานานทั้งนั้น คงไม่มีอะไรสำเร็จลุล่วงได้ในสิบยี่สิบนาทีหรอก” โจแอนนาปฏิเสธ

   “บางทีมันอาจจะมี แต่คุณเลือกที่จะมองไม่เห็นมันมากกว่า” ธันพูด


   “ความจริงก็มีอยู่ภารกิจหนึ่งนะ ที่ดูจะใช้เวลาไม่มากนัก” โจแอนนาเปรยขึ้น

   “ว่ามา” ธันพูดอย่างแน่วแน่

   “แต่ท่าทางว่ามันจะยากสำหรับคุณอยู่สักหน่อยนะ” โจแอนนาพูดพร้อมรอยยิ้ม

   “ว่ามา!”

   “เอาชนะฉันให้ได้ หากคุณสามารถดูเอลชนะโซดิแอคได้ นั่นจะเป็นการชนะภารกิจระดับซันเดย์เลยนะ แน่นอนว่าถึงตอนนั้น ฉันจะช่วยอะไรคุณก็ได้ ถ้าคุณสามารถชนะฉันได้หละนะ” โจแอนนาพูดพร้อมกับรอยยิ้มมุมปากที่ยิ่งมองยิ่งชวนให้รู้สึกว่ามันไม่ต่างจากคำเหยียดหยามสักเท่าไหร่เลย


   “ผู้เล่น Son of Zeus ท้าประลองการต่อสู้กับท่าน ท่านจะตอบรับหรือไม่”

   เสียงในระบบดังกังวานก้องขึ้นหลังจากคำตอบของโจแอนนาจบลงไม่นานนัก สีหน้าของเด็กสาวคนนั้นเปลี่ยนไปเล็กน้อย ราวกับว่าเธอไม่เชื่อว่าผู้เล่นตรงหน้าที่มีระดับโนเนมจะกล้าท้าสู้กับเธอที่เป็นหนึ่งในขั้วอำนาจสำคัญของเกมอย่างนั้น

   “ผู้เล่น Son of Zeus ท้าประลองการต่อสู้กับท่าน ท่านจะตอบรับหรือไม่”

   ประโยคดังกล่าวดังขึ้นอีกครั้ง แต่รอบนี้หาได้มาจากเสียงของระบบไม่ แต่กลับมาจากการทวนความช้าๆ ของเจ้าของคำท้านั่นเอง สีหน้าของธันเต็มไปด้วยความแน่วแน่ต่อภารกิจสูงสุดที่น่าจะกำลังจะเกิดขึ้นในไม่กี่ชั่วอึดใจข้างหน้านี้

   “ด้วยความยินดีค่ะ” โจแอนนาตอบพร้อมยกมุมปากขึ้นน้อยๆ

   “กรุณาเลือกจำนวนการ์ดที่จะใช้ประลอง” ระบบเอ่ยคำถามต่อไปเมื่อการประลองได้รับการตอบรับเป็นที่เรียบร้อย

   “2 ครับ” ธันตอบอย่างตัดสินใจไว้ก่อนแล้ว

   “กรุณาเลือกการ์ดที่จะเดิมพันค่ะ”

   หญิงสาวเลือกหยิบการ์ดสีทองใบหนึ่งซึ่งเขาเองไม่สามารถรู้ได้เลยว่าเป็นการ์ดอะไรใส่ลงในช่องสุดท้ายของสมุดการ์ดของเธอ และเมื่อธันว่าคู่ประลองของตนทำการเดิมพันการ์ด เขาจึงเลือกหยิบการ์ดใบหนึ่งมาเดิมพันเช่นกัน เขาเลือกการ์ดที่ไม่ได้มีระดับสูงอะไรมากนัก เขามองว่าการ์ดที่โจแอนนาเดิมพัน คงจะเป็นการ์ดที่สามารถรักษาอาการของเฟี๊ยตได้ แต่ถ้าเขาแพ้ เขาคิดว่าเขาไม่น่าจะเสียการ์ดอะไร เพราะโซดิแอคคงไม่น่ายั้งมือแน่ๆ ถึงเวลานั้น เขาอาจจะไปโผล่อยู่นอกเกมโดยที่เขาไม่รู้สึกตัวก็เป็นได้


   “กรุณาเลือกการ์ดที่จะใช้ต่อสู้ใส่ลงในช่องการ์ดท้ายสมุด”

   ธันเลือกการ์ดสองใบที่เขามั่นใจว่าเขาน่าจะควบคุมมันได้ดีที่สุดลงไปในการประลองนั้น เขาตัดสินใจไว้ตั้งแต่เรียกสั่งท้าประลองแล้ว

   “กรุณายืนยันการเลือกการ์ด”

   “ยืนยัน” เขาตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นในเวลาที่ไล่เลี่ยกับเด็กหญิงอีกคนนั้น

   “DUEL!”


   “Come on!”

   ธันพูดพร้อมกับหยิบการ์ดทั้งสองใบโยนไปบนอากาศอย่างมั่นใจ นี่อาจจะเป็นการเดิมพันที่บ้าบิ่นที่สุด แต่เพื่อเฟี๊ยตแล้ว มันก็คุ้มค่าถ้าจะต้องสูญเสียอะไรไป

   “Welcome to the nightmare HAHAHA!”

   เสียงหญิงสาวคนนั้นก้องไปมาดังลั่น พร้อมกับชั่วเสี้ยววินาทีที่โลกทั้งหมดดำมืดสนิทไปอย่างรวดเร็ว เสียงหัวเราะของโจแอนนาดังยั่วเย้าไปมาอย่างหลอกหลอน โซดิแอคหายตัวไปในความมืดมิดนั้นเสียแล้ว ภูมิทัศน์ภายนอกก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยเช่นกัน อันที่จริงในเวลานี้ เด็กหนุ่มไม่สามารถมองเห็นสิ่งใดได้อีกแล้ว โลกอันมืดสนิทนี้มีแต่เพียงตัวเขาเพียงลำพังเท่านั้น เหงื่อจำนวนไม่น้อยค่อยๆ ซึมออกมาจากไรผมอย่างวิตกกังวล ช่วงวินาทีดับจิตนั้นเอง สายตาของธันก็ค้นพบว่าตัวเขาเองไม่สามารถมองเห็นร่างกายตัวเองได้อีกต่อไปแล้ว จักษุทัศน์ของเขามืดบอดสนิทไปแล้วโดยสมบูรณ์
   

   “รอกูก่อนนะ เฟี๊ยต!”

   ติดตามข่าวสารแบบเรียลไทม์มากๆ www.facebook.com/allornonetheauthor

   จากผู้แต่ง : ร้องเพลงสุขสันต์วันเกิดกันหน่อยเร็ววววววว วันนี้วันครบรอบหนึ่งปีนับจากวันที่ลงนิยายวันแรก เดินทางมาหนึ่งปีแล้วนะครับ นิยายของผม ลุ่มๆ ดอนๆ ไปบ้าง แต่ก็ถือได้ว่ามาได้ไกลพอสมควร นี่ถ้าเป็นเด็กก็กำลังจะหย่านมแม่แล้วนะ ห้าห้า อย่าอาลัยอาวรณ์กันเลยนะครับ

   ไหนๆ ก็เป็นโอกาสดีที่ครบรอบนิยายหนึ่งปี (มีใครยินดีกับผมบ้างไหมเนี่ย 555) ผมจะเปิดเผยความลับเล็กๆ ที่เกี่ยวข้องกับนิยายเรื่องนี้ดีกว่า แถ่น แถน แท๊นนนนนนนนนนนนน ธันเป็นตัวละครที่เกิดจากการผสมผสานกันระหว่างคนในอดีตของผมสามคนเข้าด้วยกันครับ (มีใครสนใจไหม ผมอย่างเล่า 555) คนแรกคือชื่อและความกวนส้นตีนครับ 555 คนที่สองเป็นรูปร่างหน้าตาและความไม่มั่นใจในตัวเองเล็กๆ ในบางครั้ง และคนที่สามเป็นความหวานของธัน ที่จะค่อยๆ มาในอนาคต 555 ผมอยากเล่าเพราะว่าวันที่ผมลงตอนที่ 182 ในวันนี้ คนทั้งสามได้หายจากชีวิตผมไปเรียบร้อยแล้ว เหลือไว้เพียงความทรงจำดีๆ ที่ยังอบอวลอยู่ในความรู้สึกผมในเวลานี้ ผมหลงรักธันมากเลยนะ เพราะทุกครั้งที่ผมต้องเขียนตัวละครตัวนี้ ผมจะต้องจินตนาการอยู่เสมอว่าถ้าเขาเจอสถานการณ์แบบนั้น เขาจะทำอย่างไร เขาจะพูดอย่างไร นั่นทำให้ผมรู้สึกตกหลุมรักคนในความทรงจำผมได้เสมอๆ เพราะทุกเหตุการณ์ที่ผ่านมายังถูกรื้อฟื้นอยู่เสมอๆ เพื่อถ่ายทอดมาเป็นตัวละครตัวนี้ (ผมจะเริ่มต้นกับใครใหม่ได้ไหมเนี่ย จมอยู่กับอดีตเหลือเกิน 555)

   ผมรักคนอ่านทุกคนมาก เพราะคนอ่านทุกคนทำให้ความฝันของผมเป็นจริง ผมได้เป็นนักเขียนแล้ว ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่นักเขียนโนเนมคนหนึ่งที่ไม่มีใครรู้จัก แต่แค่มีคนๆ หนึ่งเข้ามาอ่านนิยายผมและมีความสุข ผมก็มีความสุขมากแล้ว

   หลังๆ มาผมสารภาพว่าผมลงถี่น้อยลงมาก ผมยอมรับว่าไฟมันมอดไปพอสมควร แต่มันยังไม่ดับนะครับ งานเขียนเป็นความฝันหนึ่งของผม และผมยังมีอีกหลายความฝันที่ต้องรับผิดชอบ ผมต้องทำงาน ผมไปเรียนกีฬาเพิ่ม ผมไปเรียนภาษาที่สาม ผมเขียนหนังสือ ผมสอนพิเศษ ผมวางแผนจะไปเที่ยวรอบโลก ผมรู้สึกว่าทุกอย่างสำคัญหมด ผมไม่อยากทิ้งอะไรไปสักอย่าง ดังนั้น ถ้าผมลงนิยายน้อยลงคงต้องขอโทษด้วยนะครับ อาจจะได้อาทิตย์ละตอนถึงสองตอน มากสุดสามตอน แต่ก็อย่าลืมเม้นให้ผมบ้างนะ ถึงแม้ว่าจะลงไม่บ่อยมาก แต่หลายครั้งที่ผมกลับถึงบ้านอย่างหมดสภาพ แต่ผมก็ยังฝืนแต่งนิยายออกมา เพราะอยากจะให้คนอ่านได้อ่านนะครับ ให้กำลังใจกันบ้างน้า แค่คอนเม้นเดียวมันทำให้ผมมีแรงก้าวต่อไปอีกมากเลยครับ (เม้นในเด็กดีก็ได้น้า ไม่ต้องล๊อคอิน)

   สุดท้ายนี้ ผมอยากบอกว่า ผมไปสัมภาษณ์ทุนมา ซึ่งผมไม่มีความมั่นใจเลย ผมอยากขอกำลังใจจากคนอ่าน ไม่รู้ว่าคนอ่านจะให้ผมได้ไหม (นี่กำลังอ้อนนะเนี่ย รู้ตัวไหมเนี่ย 55555) ขอกำลังใจหน่อยนะ อวยพรผมหน่อย ผมลุ้นคนเดียวเหนื่อยใจมาก ช่วยกันลุ้นหน่อยนะ ถือว่าเป็นของขวัญวันเกิดในนิยายเรื่องนี้ (เอ๊ะ ยังไง 555)


   ผมอาจจะเป็นนักเขียนที่ไม่ได้แต่งเก่ง ไม่ได้ลงบ่อย ไม่ได้มีฉาก nc มาเซอวิส หรือไม่ได้ตอบทุกคำถาม แต่ผมรักคนอ่านทุกคนจากใจเลยนะ พวกคุณทุกคนเป็นหนึ่งในความฝันของผม


   AON

   

[korinasai]

คนเขียนสู้ๆ
ธันก็สู้ๆ 

[hoshinokoe]

สสวก ค่าาาาาาาา      ตอนนี้ยาวมากเพราะ มีคนเขียนมา talk ด้วย 55555

ธันคือ หนุ่ม 3 in 1 นี่เอง (กาแฟ??)   น่า๊ร๊ากกกกกอ่ะ     ชอบนะคะ ที่คนเขียนมา talk เยอะๆ อิๆ ชอบอ่าน   ขอให้เจอกับรักครั้งใหม่ที่ดีๆนะคะ

ส่วนเรื่องทุน ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ     ^_^  ขอให้ได้ ขอให้โดนค่าาาาาาาาาาา(?)

[igaga]

HBD จร้า นิยายเรื่องนี้จร้า
เป็นกำลังใจให้คนเขียนต่อไปจร้า
มาลงอีกเร็วๆน้า
>>เดาว่า การปะลองในครั้งนี้ ต้องใช้จักกระ จิตสัมผัสแน่ๆเลย อิอิ ถึงจะรู้ไปว่า อีกฝ่ายอยู่ตรงไหน ยิ่งตื่นเต้นยิ่งไม่รู้ แต่ถ้ามีสติก็จะรู้ได้  อันนี้เฟียตยิ่งคุมสติตัวเองได้ยากๆๆอยู่ด้วย เหมือนกับที่นางบอกว่าเฟียตจะชนะได้รึป่าว 555555
>>ตื่นเต้นๆแล้วนะ เอาอีกๆๆๆๆๆๆ
 
 
 

[savada]

ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงง    อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย