หัวข้อ: The Lost World มหัศจรรย์ดินแดนสาบสูญ EP204 + ประกาศอัพเดต 23/05/2018

[rinny]

เฮ้ย~ มันส์สุดอะไรสุด เราหายไปแปปเดียว(หรอ?)เอง ตามอีกทีแทบไม่ทัน
55555 คิดถึงคนเขียนจัง รู้สึกอ่านฟิคเรื่องนี้แล้วไม่ได้เม้นยาวๆมันเหมือนไม่ได้อ่าน
กร๊ากๆๆๆ เฮ้ย ธันอย่างเท่ห์อ่ะ ท้าโซดิแอคดูเอล ตามืดบอดแต่ก็สวนได้ มีเล่ห์เหลี่ยมเอาชนะ
แถมยังเกือบจะชนะโจแอนนาได้แล้วนะเนี่ย เอาจริง เราสงสัยมาก ทำไมธันไม่ตายแต่เปลี่ยนร่าง?
ควันสีดำนี่หมายถึงไร? ปีศาสหรอ? แล้วไมธันเปลี่ยนร่างได้แบบนั้น แปลกมาก แปลกจริงๆ
ทำไมธันทำแบบนั้นได้ โกงเกมส์? การ์ด? เวทมนต์? คำสาป? งงนะเนี่ย แต่แอบสะใจจริงๆนะ สะใจมากเลย
ตอนที่โตแอนนาถามว่า "who are you?" แล้วธันตอบ "I'm the real Tun" ชอบอ้า~
เท่ห์สุดๆไปเลย เขินพี่ธันแปป รู้สึกพี่เฟี๊ยตเป็นหินนี่จะแก้ไม่ง่ายซะแล้ว แถมธันยังโดนหนักมาอีก
อยากรู้แล้วว่าจะต้องทำยังไงให้2คนนั้นฟื้น หัสดินเป็นใคร? ไมช่วยโจแอนนาได้? แล้วมาช่วยทำไม?
โอ๊ยๆๆ ดูดิๆ มีแต่คำถาม คำถามเต็มไปหมดเลย ฮือๆๆๆๆ อยากรู้แล้วนะ ; - ; อยากอ่านต่อง่ะ
มาอัพหน่อยสิ พี่คนเขียนเที่ยวอีกแล้ว อิจฉาได้ป่ะ? อยากเที่ยวบ้างอะไรบ้างอ่ะ เที่ยวให้สนุกนะ
สอบไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะ เอาใหม่ๆ ตั้งใจใหม่ ครั้งหน้าเอาให้ดีกว่าเดิมเลยนะ เอาคะแนนเต็มเลย สู้ๆๆๆๆๆ
ไปเที่ยวแล้วก็หาแรงบันดาลใจมาแต่งนิยายด้วยนะ ขอให้สนุก รักพี่คนเขียนมาก รักนิยายเรื่องนี้มากๆเลย

[lukkeng]

บทที่ 185 Underground

   กันต์เดินตามชายที่มีนามว่าหัสดินคนนั้นลงไปเรื่อยๆ ในทางใต้ดินที่ดูจะเต็มไปด้วยความลึกลับแห่งนั้น ลักษณะเหมือนมันเป็นทางเดินที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติมากกว่าจะเป็นการรังสรรค์ขึ้นด้วยฝีมือมนุษย์ แต่ก็มีลักษณะในบ้างช่วงบ้างตอนที่มีร่องรอยอารยธรรมของการก่อสร้างอยู่อย่างชัดเจน หรือไม่เช่นนั้น สถานที่ลึกลับแห่งนี้อาจจะเป็นที่อยู่ของมนุษย์มาก่อน และจึงเสื่อมสลายไปตามกาลเวลาก็เป็นได้

   จวบจนบัดนี้ กันต์ยังคงไม่เข้าใจเหตุการณ์ที่เกิดหลังจากการต่อสู้นั่นเท่าไหร่นัก เขาพยายามปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมด แต่ก็จับใจความได้เพียงแต่ว่า ธันมีลักษณะนิสัยในการต่อสู้เปลี่ยนไปมากในการประลองนั่น มากจนน่าจะเอาชนะโซดิแอคคนนั้นได้ แม้จะแทบเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลยก็ตาม หลังจากนั้น ชายคนที่กำลังแบกเพื่อนของเขาทั้งสองคนนี้ก็โผล่เข้ามาช่วยเด็กหญิงคนนั้นไว้ กว่าจะรู้สึกตัวอีกที ธันที่มีลักษณะแปลกๆ ไปนั้นก็ไปอยู่บนบ่าของชายที่ชื่อว่าหัสดินนั่นเสียแล้ว เขาไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง แต่เขาคิดว่ามันน่าจะกระจ่างชัดขึ้นอีกในไม่ช้านี้


   ชายผู้เป็นปริศนาคนนั้นเดินนำกันต์มาจนถึงห้องโถงขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กห้องหนึ่งที่แฝงตัวอยู่ใต้ผืนดินที่อยู่เบื้องบน ชายคนนั้นบรรจงวางร่างของเฟี๊ยตและธันลงบนเนินดินที่ยกตัวขึ้นจนมีลักษณะกึ่งโต๊ะกึ่งเตียงกลางห้องนั้นโดยเว้นระยะห่างระหว่างชายทั้งสองพอสมควร

   กันต์ทอดสายตามองไปที่เพื่อนทั้งสองของตนอย่างเต็มตาก็ถึงกับขมวดคิ้วด้วยความหวาดวิตกอยู่ไม่น้อย ร่างกายของธันในเวลานี้ดำสนิทจนผิดธรรมชาติไปหมด เหลือเพียงแต่บริเวณใบหน้าเท่านั้นที่ยังคงมีเค้ารอยของสีผิวตามธรรมชาติอยู่บ้าง แถมตามร่างกายของเด็กหนุ่มคนนั้นยังมีควันสีดำโชยออกมาน้อยๆ ตลอดเวลาอีกด้วย ในขณะที่ร่างกายของเฟี๊ยตในเวลานี้ก็น่าเป็นห่วงไม่แพ้กัน สภาพร่างกายของเฟี๊ยตขาวซีดไปทุกจังหวะจิตเมื่อเทียบกับตอนครั้งที่เห็นกันตอนริมแอ่งน้ำนั้น สีมันซีดจางคล้ายกับปูนซีเมนต์ที่ไร้ชีวิตอย่างใดอย่างนั้น ใบหน้าซีดเผือดไร้สีเลือดนั้นทำให้บุคคลสุดท้ายของทีม ณ ขณะนี้วิตกจริตไปได้ไกลไม่น้อยเลยทีเดียว


   หัสดินก้มลงไปใช้นิ้วมือจับชีพจรบริเวณต้นคอของคนทั้งครู่อีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะชันกายลุกขึ้นมายืนในบริเวณที่ถัดออกมา พร้อมกับส่งสัญญาณให้กันต์ซึ่งกำลังมองเพื่อนทั้งสองด้วยความเป็นห่วงนั้นถอยร่นออกมาด้วยเช่นกัน

   หัสดินยื่นมือทั้งสองข้างที่มีร่องรอยการสักลายอักขระมากมายอยู่บนนั้นขึ้น มือซ้ายชี้ตรงไปทางธัน ในขณะที่มือขวาชี้ไปยังเฟี๊ยต และส่งเสียงคำรามลั่นไปในห้องโถงทึบแคบๆ นั่นอย่างที่กันต์เองก็ไม่อาจเข้าใจความหมาย

   “ยกนัง เปิด!”

   “หทยัง เปิด!”

   “โลหิต เปิด!”

   “ปิตตะ เปิด!”

   “อังคมังคานุสารีวาตา เปิด!”

   “อัสสาสะปัสสาสะวาตา เปิด!”

   “ปรทัยหัคคี เปิด!”

   “สันตัปปัคคี เปิด!”

   หัสดินพูดคำสั่งที่กันต์ไม่อาจเข้าใจไปมาโดยกำกับโดยมือทั้งสองข้างที่ชี้ไปยังเพื่อนทั้งสองของเขานั้น ทุกครั้งหัสดินสั่งคำใดออกไป ร่างกายของเฟี๊ยตหรือธันคนใดคนหนึ่งจะมีการกระตุกน้อยๆ ราวกับเกิดการเปลี่ยนแปลงบางอย่างเพื่อตอบสนองต่อคำสั่งนั้น จวบจนสิ้นสุดคำสั่งทั้งหมดทั้งมวลนั้น ร่างกายของชายทั้งสองนั่นก็ลอยขึ้นเหนือจากพื้นราวกับไร้แรงโน้มถ่วง พร้อมกับพลังงานบางอย่างที่ค่อยๆ ถูกปลดปล่อยออกมาจากร่างทั้งสองนั้น ร่างของธันปลดปล่อยไอสีดำออกมาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับค่อยๆ แปรสภาพกลับไปเป็นผิวสีเนื้อตามปรกติทีละน้อย ในขณะที่ร่างของเฟี๊ยตก็ปลดปล่อยละอองสีขาวขุ่นออกมา โดยที่ร่างกายของชายหนุ่มค่อยๆ มีเลือดฝาดไปตามลำดับเช่นกัน สถานการณ์ในตอนนี้จึงเหมือนกับเพื่อนทั้งสองของกันต์กำลังอยู่ในพิธีกรรมอะไรสักอย่างที่ช่วยถอนพิษออกจากร่างกาย ซึ่งพิษที่ว่าคือสิ่งใด กันต์ก็จนปัญญาจะอธิบายได้เช่นกัน

   หัสดินถอยกลับออกมาทรุดตัวลงนั่งในบริเวณที่ไม่ห่างออกไปนัก ชายวัยกลางคนถอนหายใจยาวออกมาอย่างโล่งอก ชายคนนั้นดูอ่อนแรงกับการจัดการวิกฤตการณ์ตรงหน้านั้นมาก ขณะนี้ ดูเหมือนว่าเพื่อนทั้งสองของเขาจะอยู่ในภาวะที่ไม่น่าเป็นห่วงมากเสียแล้ว ร่างกายของชายทั้งคู่ลอยสูงขึ้นจากพื้นน้อยๆ พร้อมกับปลดปล่อยไอและละอองที่เขาเข้าใจว่าน่าจะเป็นพิษอะไรสักอย่างออกมา เขาคิดว่าเขาน่าจะได้เพื่อนทั้งสองของเขาคืน


   “สวัสดีครับลุง”

   กันต์ที่เห็นว่าชายคนนั้นน่าจะทำการรักษาเพื่อนทั้งสองจนเสร็จสิ้นแล้ว ถือโอกาสเดินเข้าไปแสดงความเคารพต่อคนที่มีพระคุณกับทีมของเขาคนนั้น

   “เออๆ สวัสดี เอ็งชื่ออะไรวะ” ชายวัยกลางคนค่อนไปทางปลายคนนั้นตอบออกมาอย่างไม่มีพิธีรีตอง

   “ผมชื่อกันต์ครับลุง” ชายหนุ่มตอบออกไปอย่างสุภาพ

   “เออๆ ไม่ต้องสุภาพกับข้ามากก็ได้ กระดากหู” หัสดินตอบกลับมาอย่างเป็นกันเอง


   “ลุง เพื่อนผมเป็นอะไรเหรอครับ” กันต์ตัดสินใจอยากถามสิ่งที่ตนอยากรู้ที่สุดออกไป

   “หึหึ เอ็งอยากฟังข่าวดีหรือข่าวร้ายก่อนหละ” ชายคนนั้นถามกลับ

   “ข่าวดีก็ได้ ลุง” กันต์กลั้นใจตอบออกไป


   “ไอ้หนุ่มคนนั้นมีคุณสมบัติที่หาได้ยากยิ่งบนโลกใบนี้” หัสดินพูดพร้อมกับชี้มือไปที่ธันที่บัดนี้ร่างกายเริ่มกลับไปสู่สภาพเดิมมากแล้ว

   “คุณสมบัติ?” กันต์ทวนอย่างสงสัย

   “ตามปรกติมนุษย์ประกอบขึ้นด้วยจตุรธาตุ หรือ ธาตุ 4 อันได้แก่ ดิน น้ำ ลม และไฟ โดยแต่ละคนจะมีความโดดเด่นของธาตุใดธาตุหนึ่งแตกต่างกัน อย่างเอ็งถือว่าเป็นมนุษย์ธาตุดิน ดังนั้น เวลาเอ็งใช้การ์ดที่มีพื้นฐานมาจากธาตุดิน เอ็งจะสามารถปลดปล่อยพลังออกมาได้มากกว่าปรกติ จักระก็จะทรงพลังมากขึ้นตามไปด้วย” ลุงคนนั้นพูด

   “ด้วยหลักการง่ายๆ นี่ เราจะสามารถแยกมนุษย์ออกได้ 4 ประเภท ตามลักษณะพื้นฐานธาตุจักระที่ต่างกันออกไป เช่น มนุษย์ไฟ มนุษย์น้ำ มนุษย์ลม มนุษย์ดิน ซึ่งยังมีคนอีกกลุ่มหนึ่งซึ่งหาได้ยากขึ้นไปอีก นั่นก็คือ คนที่มีพลังจักระโดดเด่นมากกว่าหนึ่งชนิด เช่น เด่นทั้งน้ำทั้งไฟ พลังจักระที่แสดงออกมาจะมีลักษณะผสมผสาน ไฟกับน้ำได้เป็นไอน้ำ ไฟกับลมได้เป็นไฟฟ้า ไฟกับดินได้เป็นลาวา น้ำกับลมได้เป็นน้ำแข็ง น้ำกับดินได้เป็นไม้ และลมกับดินได้เป็นโลหะ จึงเกิดมนุษย์ขึ้นอีก 6 ประเภท คือ มนุษย์ไอน้ำ มนุษย์ไฟฟ้า มนุษย์ลาวา มนุษย์น้ำแข็ง มนุษย์ไม้ และมนุษย์โลหะ ซึ่งคนเหล่านี้ถือได้ว่าเป็นคนที่เกิดมาพร้อมกับพรสวรรค์ที่หาได้ยาก ส่วนใหญ่หัวกะทิของเกมนี้ก็จะเป็นพวกหกประเภทนี้ทั้งนั้น” หัสดินพูดอธิบายหลักการเกี่ยวกับธาตุต่างๆ ของมนุษย์

   “ธันเป็นมนุษย์หกจำพวกนี้เหรอครับ” กันต์ถามออกมาอย่างตื่นเต้น

   “เปล่า ไอ้เด็กคนนั้นมีความพิเศษยิ่งกว่ามนุษย์พิเศษพวกนั้นเสียอีก พิเศษจนข้าคิดว่าข้าจะไม่มีโอกาสได้พบเจอคนประเภทนี้อีกแล้ว”

   ชายผู้มีพระคุณคนนั้นพูดเป็นเชิงรำพึงราวกับว่ากำลังนึกถึงใครสักคนหนึ่งที่มีความคล้ายคลึงกับเด็กชายสายฟ้าที่กำลังสำรอกพิษร้ายออกมาคนนั้น

   “เด็กคนนั้นเป็นมนุษย์แห่งธาตุที่ 5 อากาศธาตุหรือที่แปลได้อีกอย่างว่าความว่างเปล่านั่นเอง” ชายคนนั้นเว้นช่วงไปอึดใจหนึ่ง

   “ความเป็นจริงแล้ว มนุษย์ประกอบขึ้นด้วยธาตุ 5 คือ ดิน น้ำ ลม ไฟ และความว่างเปล่า ซึ่งมนุษย์ที่มีธาตุประจำตัวเป็นความว่างเปล่านั้นแทบจะหาไม่ได้บนโลกใบนี้ เพราะ ความว่างเปล่าเมื่ออยู่เพียงธาตุเดียวนั้น มันไม่มีชีวิต โดยปรกติ มนุษย์อากาศธาตุจึงตายตั้งแต่อยู่ในท้องแม่ เพราะไม่สามารถสร้างสมดุลจักระในร่างกายตนเองได้ แต่หากถ้ารอดมาได้แล้ว เชื่อกันว่ามนุษย์เหล่านี้จะเป็นมนุษย์สายพันธุ์ที่แข็งแกร่งที่สุด เพราะความว่างเปล่าไม่มีขีดจำกัด ความว่างเปล่าไม่มีขอบเขต เหมือนจะบดขยี้ดินก็ทำได้ จะดับไฟก็ทำได้ จะหยุดสายลมก็ทำได้ จะเผาน้ำให้แห้งไปก็ทำได้ แต่จะทำให้ความว่างเปล่าหายไป เห็นทีว่าจะทำไม่ได้ เพราะความว่างเปล่าไม่มีตัวตนตั้งแต่ต้น ความว่างเปล่าจึงอาจจะนับได้ว่าเป็นสิ่งที่เป็นยิ่งกว่าพรสวรรค์ที่พระเจ้าประทานมาให้เสียอีก” หัสดินพูดอธิบาย

   “อย่างนั้นก็แปลว่าธันจะเป็นผู้เล่นที่เก่งที่สุดในเกมนี้” กันต์พูดอย่างสนใจ

   “อาจจะเป็นไปได้ หรือเป็นไปไม่ได้ เพราะมนุษย์อากาศธาตุคือความว่างเปล่า ทันทีที่จิตเสียสมดุลในการควบคุมจักระไปแล้ว ร่างกายของคนเหล่านี้จะก่อสภาพว่างเปล่าขึ้นทันที ซึ่งความว่างเปล่าจะดูดซับสิ่งที่อยู่ภายนอกออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ ถ้าทำได้ มนุษย์เหล่านี้จะกลายเป็นยอดมนุษย์โดยปริยาย แต่ถ้าไม่ได้ มนุษย์เหล่านี้ก็อาจจะขาดสมดุลจักระตัวเองไปจนตายเพราะแพ้ภัยตัวเอง” ลุงคนนั้นตอบ

   “ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเด็กคนนี้ควบคุมตัวเองไม่ได้เลย มันปล่อยให้ความมืดเข้าครอบงำตัวเองจนหมดสิ้น ถ้าข้าไม่เข้ามาขวางเสียก่อน ข้าก็ตอบได้ยากว่าใครจะตายก่อนกัน ระหว่างโจแอนนาหรือไอ้เด็กคนนี้” หัสดินพูดพร้อมหันไปมองร่างของธันที่อยู่ไม่ห่างออกไปนัก

   
   “นี่คือข่าวร้ายที่ลุงหมายถึงใช่ไหมครับ” กันต์พูดออกมาพร้อมกับถอนหายใจยาว

   “หึ เรื่องแค่นี้ยังไม่นับเป็นข่าวร้ายหรอก” ลุงหัสดินพูดพร้อมยิ้มเหยียดที่มุมปากน้อยๆ

   “อ๊าว” กันต์พูดออกมาอย่างไม่เข้าใจ

   “ข่าวร้ายจริงๆ เป็นของเพื่อนเอ็งอีกคนที่นอนอยู่ตรงนั้นต่างหาก” ลุงหัสดินพูดพร้อมชี้นิ้วไปที่ร่างของเฟี๊ยตที่บัดนี้เริ่มต้นมีสีเลือดฝาดขึ้นตามลำดับ

   “เฟี๊ยต...”

   “ไอ้หนุ่มคนนั้นจะใช้จักระอีกไม่ได้ไปตลอดชีวิต!”

[lukkeng]

   กดไลค์หน่อยเร็วววว www.facebook.com/allornonetheauthor

   จากผู้แต่ง ตอนแรกว่าจะลงอีกทีวันอาทิตย์ แต่มีคนเม้นท์ยาว น่าร๊ากกกน่ารักกกก จึงมีอารมณ์แต่งมาลงต่อให้อ่านอีกตอนก่อนไปเที่ยวตจว. แรงบันดาลใจของคนเขียนก็หล่อเลี้ยงด้วยความคิดเห็นของคนอ่านรู้ไหม รู้แล้วก็เม้นท์สิ อิอิ

 

[korinasai]

!!!!!!!! ตะลึง
งั้นธันต้องเก่งขึ้นเพื่อปกป้องเฟี๊ยตสินะ กลัวเฟี๊ยตจะคิดว่าตัวเองเป็นภาระจัง 

[igaga]

สองคนนี้เค้าจะมุ้งมิ้งกันเร็วๆนี้หลอ กรีสๆๆๆๆ คนอ่านจิ้นแรงๆ

[igaga]

มันต้องมีทางฟื้นฟูให้เฟี๊ยตใจ้จักระได้สิ
เพราะการ์ดกับโน๊ตของตาลุงตอนตั๊กแตน ที่ให้เฟี๊ยตไว้ยังอยู่ ตาลุงและเพื่อนตาลุงนั่นต้องช่วยได้แน่ๆเลย
หรือเพื่อนตาลุงนั่นจะเป็นคนที่ช่วยไว้ในครั้งนี้นะ ตื่นเต้นๆๆๆๆๆๆ คนเขียนมาลงเร็วๆนะ ค่าอ่านค้างมากๆๆๆๆๆ

[shikyu3211]

อ่าวแล้วงี้เฟียตจะเป็นไงต่อไปล่ะเนี่ย

[IsDeer]

โฮกกกกกกกกกกกกกกกกก งั้นเฟี๊ยตต้องกลายร่างเป็นราชินีให้ธันผู้เก่งกาจปกป้องแล้วล่ะ 
ไม่ก็ต้องหาทางแก้ แต่ก่อนหน้านี้อาจจะดราม่านิดหน่อย
ฉันขอเชียร์ให้ธันถ่ายจักระโดยการรวมร่าง 
ในหนังจีนยังทำได้ นี่เป็นเกมส์ทำไมจะทำไม่ได้ 

ปอลิง: แอบคิดอยู่ว่า ถ้ามีธาตุว่างเปล่า ก็อาจจะมีธาตุทั้งมวล อยู่อีก
เห็นสองธาตุนี้ชอบสลับกันเป็นบอสใหญ่

ปอลิ่ง: ความจริงธาตุที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือธาตุวายต่างหาก มีพลังมากมายเช่น ท่ามโนไร้ขอบเขต
ทะเลเลือดแห่งเอ็นซี หยาดน้ำตาแห่งดราม่า พลังวีนไร้ที่สิ้นสุด ฯลฯ แถมยังมีพลังลับซ่อนอยู่อีกนะ
ฮ่าฮ่าฮ่า 

[mildmint0]

ต้องขอโทษจริงๆนะครับ ที่ไม่ได้เข้ามาเม้นต์ซะนานเลย
ช้วงนี้ไม่ค่อยว่างเลย แต่อยากมาเป็นกำลังใจให้ผู้แต่ง

ก่อนอื่นเลยที่ไปไล่อ่านมาหลายๆ ตอนมานี้
อยากจะขอชื่นชมผู้แต่งมากเลย ทั้งการบรรยาย
เกลาภาษา หรือหาอะไรที่แบบคนอ่านจะคาดไม่ถึงมาใส่ลงไป
แต่ละตอน ไอเราก็ลุ้นแทบแย่ มีแบบตัดฉับให้ลุ้นตอนต่อไปด้วยนะ
แล้วที่ผู้แต่งมาต่อทีละตอน สั้นๆ จริงๆตอนนี้มันเป็นเอกลักษณ์ของผู้แต่งไปแล้วนะ
แบบติดตามมาสักพักก็ชิน เป็นสไตล์ของผู้แต่งเองด้วย
อย่างช่วยที่เจอกันต์เข้ามาร่วมทีม มันมีอะไรแปลกใหม่เยอะ
คาดไม่ถึงเยอะ อย่างเต่า ว่าแล้วก็คิดถึงตอนธันสู้กับโจแอนนา
ไอเราก็ตกใจเพราะไม่คิดว่าจะสู้ได้ ที่ไหนได้
คุณพระ ธันไม่ได้เป็นเพียง มนุษย์ 6 ธาตุ แต่เป็นธาตุว่างเปล่า
อันนี้แบบ อึ้งไปแปป แต่ที่อึ้งกว่าคือเฟี๊ยตจะใช้จักระไม่ได้หรอ ??
หัสดินน่าจะมีทางช่วยสิ เพราะมีตาลุงเพื่อนของหัสดินติดหนี้เฟี๊ยตอยู่นะ
หวังให้เฟี๊ยตมาทวงบุญคุณไวๆ ฮ่าๆๆๆๆ
สู้ๆนะครับคนแต่ง รออ่านตอนต่อไปครับ

[aiyuki]

ไม่น้าาา ทำไงดีล่ะ ใช้ไม่ได้อีกตลอดชีวิต อย่างกรี๊ดดดอ่าาา มีวิธีแก่้มั้ยลุง

[Umiko]

เฟี๊ยต....จะมีทางแก้ไหมนี่...

[ghostreader]

สนุกเหมือนเดิมนะครับ อยากรู่เฟี๊ยตต้องรักษายังไง
ถ้ารักษาแบบเอี้ยก้วยกะเซียวเหล่งนึ่ง จะฟินมากนะ

[fanglest]

พออ่านจบ คำแรกที่ร้องออกมาคือ

"อ้าว!!"
???
??
???
??
???
??
เกิดคำถามตามมาอีกมากมาย
มีวิธีแก้มั้ย
แล้วถ้าจักระหายไป จะกลับมาได้เหมือนใน HXH รึเปล่า
ต้องเรียกกลับมาได้สิ เพราะจักระเป็นพลังงานชีวิตของมุษย์ทุกคน
==
อะนะ
??
 

[$VAN$]

ลุงหัสดินท่าทางจะมีส่วนช่วยซัพพอร์ททีมนี้อีกมาก ฝากด้วยนะลุงจ๋า
ธันเหมือนจะแกร่งขึ้นอีกถ้าผ่านวิกฤติครั้งนี้ไปได้
ส่วนเฟี๊ยต น่าเสียดายจักระ อุตส่าห์ฝึกมามากมาย แต่ไม่เป็นไร เฟี๊ยตเน้นใช้หมองอยู่แล้วนิ

เนื้อเรื่องช่วงนี้น่าติดตามมากๆ ผู้แต่งเก่งจริงๆจ้า^^
บวกๆจ้า

[annana]

 

[hewlett]

ธันเป็นอไรไปแล้วเนี่ย หัสดินต้องรู้อะไรแน่ๆ

[rinny]

ค้าง ค้างแปป ค้างสุดไรสุด จบตอนแบบนี้ต้องรับผิดชอบนะ
จบตอนค้างๆนี่ทำเราเกือบบ้า เฮ้ย~ ไมข่าวร้ายมันโหดขนาดนี้?
พี่เฟี๊ยตจะใช้จักระไม่ได้อีกจริงๆหรอ เฮ้ย~ ไม่เอานะ ไม่จริง~~~
ทั้ง2คนอุตส่าห์ฝึกกันตั้งมากมาย อยู่ๆเฟี๊ยตจะมาใช้จักระไม่ได้เนี่ยนะ?
โหดมากกก มันต้องมีวิธีแก้สิ ต้องมีๆๆ ต้องช่วยพี่เฟี๊ยตนะ ; ^ ;
แต่ข่าวดีนี่ก็เหลือเชื่อเลย จะว่าดีก็ดี ไม่ดีก็ไม่ดี ถ้าธันรู้ว่าตัวเองเป็นธาตุว่างเปล่า
แล้วสามารถควบคุมความว่าวเปล่าได้นี่ คงจะสุดยอดไปเลย มีพลังไม่จำกัด ได้เปรียบธาตุอื่นๆ
สู้กับโซดิแอคก็คงจะสามารถชนะได้เลยนะเนี่ย นอกเรื่องแปปนะ ตอนอ่านอธิบายเรื่องธาตุอ่ะ
มันเหมือนเกมส์ที่เราเคยเล่นเลย แบบมีมาให้จับผสมๆกัน จากธาตุหลักๆก็เกิดเป็นสิ่งใหม่ๆมากมาย
อ่านแล้วเห็นภาพเกมส์นั้นลอยมาในหัวเลย 5555555 หนุกดีๆ ชอบๆ ว่าแต่ลุงหัสก็เก่งนะเนี่ย
รักษา2คนในเวลาเดียวกันได้แถม2คนนั้นก็อาการหนักเอาการอีก โห~. ลุงแกเป็นใครน้า เป็นผู้สร้างเกมส์นี้ป่าว?
หรือเป็นโซดิแอค? อยากรู้แล้ว อยากอ่านต่อแล้ว รีบๆมาต่อเลยระ เที่ยวเสร็จ พักผ่อนเสร็จก็รีบมาต่อนะ
คิดถึงๆๆๆ อยากอ่านต่อมากมาย สู้ๆนะพี่คนเขียน รักนะ จุ๊บ >3<~~~~~~~~~~
me/เตรียมปูเสื่อจัดขนมนมเนยไว้กินรอตอนต่อไปมา ถ้าจะเครียด ก็ขอแบบเครียดเพียวไม่มีดราม่าผสมนะ อิอิ

[rayaiji]

นุ้งเฟี๊ยตของปร้าาาาาาา

[lukkeng]

บทที่ 186 The Key Keeper

   “ลุงว่าไงนะครับ!”

   กันต์เอ่ยออกมาอย่างตกใจ เขาจะกลั้นหายใจตอนที่ได้ยินประโยคนั้น การไม่มีจักระสำหรับผู้เล่นเกมก็คงเหมือนคนที่ไม่มีแขนไม่มีขา เฟี๊ยตจะอยู่ต่อไปได้อย่างไร


   “ไอ้หนุ่มนั่นถูกสาปให้กลายเป็นหินนานเกินไป ความจริงมันน่าจะตายไปตั้งแต่โดนคำสาปแล้ว แต่ดูเหมือนมันจะใช้เวทย์อะไรสักอย่างเปลี่ยนแปลงตัวเองให้เป็นหินไปเสียเอง มันเลยรอดชีวิตมาได้ เพราะคำสาปนั่นไม่สามารถสาปวัตถุที่มีสภาพเป็นหินอยู่ก่อนแล้ว ไอ้หนุ่มนี่คงฉลาดอยู่ไม่น้อย” หัสดินพูดออกมาพลางมองไปที่ร่างของเฟี๊ยตที่ยังคงไม่ได้สติอยู่ในขณะนี้

   “แต่เป็นโชคร้ายของมันที่ไพ่เวทย์มนต์ใบนั้นมันแรงมาก ดูเหมือนมันจะเป็นไพ่ที่เอาไว้สาปคนอื่นมากกว่าจะใช้สาปตัวเอง คำสาปนั่นทำให้สมดุลของธาตุทั้งสี่ในร่างกายมันผิดปรกติ ธาตุดินที่มหาศาลของมันจึงยังตรึงร่างของมันไว้ทั้งๆ ที่คำสาปหมดฤทธิ์ไปนานแล้ว” ชายวัยกลางคนคนนั้นเอ่ยต่อจนจบถ้อยความ

   
   “ลุงช่วยรักษาเพื่อนผมไม่ได้เหรอครับ ลุงน่าจะปรับสมดุลจักระได้” กันต์พูดขึ้นอย่างมีความหวัง ทั้งๆ ที่ในใจเขารู้ดีว่าความหวังที่มีมันริบหรี่เหลือเกิน

   “ข้าช่วยปรับสมดุลมันได้ ข้ามาที่นี่ก็เพื่อช่วยชีวิตมันนี่แหละ เอ็งคิดเหรอว่าถ้าข้าไม่ช่วย ไอ้หนุ่มสองคนนี้จะรอด ฮ่าฮ่า” ลุงหัสดินพูดพร้อมกับเสียงหัวเราะน้อยๆ

   “อ๊าว ถ้างั้นก็แปลว่าเพื่อนผมจะหายใช่ไหมครับ”

   “วันนี้ข้าปรับสมดุลจักระให้มันได้ แต่ข้าคงไม่อยู่คอยปรับให้มันตลอดไป วิธีที่ดีที่สุดคือปิดมันไว้ เพราะถ้าเปิดธาตุใช้จักระเมื่อไหร่ มันก็จะกลายสภาพเป็นอย่างที่เอ็งเห็นอยู่นี้” ลุงพูดเนิบๆ

   “ปิด?” กันต์เอ่ยเสียงสูงขึ้นอย่างไม่มั่นใจ

   “ใช่ ข้าจะปิดประตูจักระทั้งสิบของไอ้หนุ่มนี่เอาไว้ เพราะตอนนี้ระบบจักระในร่างกายมันรวนไปหมดแล้ว ถ้ามันยังใช้จักระอยู่อีก มันก็จะกลายสภาพเป็นหินอย่างที่เห็น” ลุงหัสดินพูดออกมาพร้อมกับชี้นิ้วไปทางไอสีซีเมนท์ที่แผ่ผุ่งออกมาตลอดเวลา ณ ขณะนี้

   “อย่างนี้ เพื่อนผมไม่เหมือนตายทั้งเป็นเลยเหรอครับ ไม่มีจักระแล้วจะเล่นเกมนี้ต่อไปได้ยังไง” กันต์พูดพึมพำ

   “เพื่อนเอ็งต้องเรียนรู้วิธีการใช้ประโยชน์จากการ์ด เพราะการ์ดนั้นสามารถใช้เพียงจิตควบคุม ไม่จำเป็นต้องใช้จักระเสมอไป ข้าจะสอนให้มันตลอดเวลาที่มันพักรักษาตัวอยู่ที่นี่ ที่เหลือหลังจากนั้นก็ขึ้นอยู่กับตัวมันเองแล้วหละ” หัสดินพูดพร้อมกับระบายลมหายใจออกมา

   “ข้าว่าไอ้เด็กหนุ่มคู่นี้ยังไปได้อีกไกล พวกมันมีคุณสมบัติพิเศษที่หาได้ยากในคนธรรมดาทั่วไป คนหนึ่งมีพลังจักระที่ไร้ขีดจำกัด ส่วนอีกคนก็มีพลังสติปัญญาที่ไม่เป็นรองใคร วันหนึ่งถ้าพวกมันดึงเอาพรสวรรค์เหล่านี้มาใช้ได้อย่างเต็มที่ สายตาจากทั้งโลกใบนี้จะจับจ้องมาที่พวกมันทั้งสองคน” กันต์ที่นิ่งฟังอยู่ขณะนั้นไม่ได้แสดงความรู้สึกผ่านคำพูดใดออกไป เขาเพียงแต่มองไปที่ร่างของชายทั้งสองอย่างครุ่นคิดเท่านั้น


   “เอ็งชื่อว่าอะไรนะ” ลุงคนนั้นเอ่ยขึ้นมาหลังจากตกไปในภวังค์ชั่วขณะหนึ่ง

   “กันต์ครับ” เขาตอบออกมาอย่างงงๆ

   “กันต์ เอ็งตั้งใจฟังข้าให้ดีนะ สิ่งที่ข้ากำลังใจพูดต่อไปนี้เป็นเรื่องสำคัญมาก มันเป็นเหมือนกุญแจที่จะปลดผนึกความไร้ขีดจำกัดของเพื่อนสองคนของเอ็ง ข้ายังไม่สามารถบอกกับพวกมันโดยตรงได้ในตอนนี้ เพราะมันยังไม่ถึงเวลาที่สมควร เร่งเวลาไปตอนนี้ก็จะมีแต่ผลเสียเปล่าๆ” กันต์แทบจะกลั้นลมหายใจเมื่อได้ยินประโยคฝากฝังนั่น

   “ตอนนี้ไอ้เด็กสีดำนั่นเหมือนเครื่องจักรทรงพลังขนาดยักษ์ เต็มไปด้วยพลังอำนาจและเรี่ยวแรง ส่วนไอ้เด็กสีขาวนั่นเป็นมันสมองของเครื่องจักรนั้น สมองกลที่จะขับเคลื่อนพลังที่ไร้เทียมทาน ส่วนเอ็ง เอ็งจะเป็นคนที่ถือกุญแจที่จะบังคับให้เครื่องจักรนั้นทำงานได้ พวกเอ็งสามคนต้องรวมกันเป็นหนึ่งเดียว ถึงจะก้าวข้ามขีดจำกัดที่พวกเอ็งกำลังถูกกีดกันนี้อยู่ได้”

   “ครับ!” กันต์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น


   หลังจากที่ถ่ายทอดคำสั่งเรียบร้อยหมดแล้ว ลุงหัสดินลุกเดินนำกันต์ไปที่แท่นตรงหน้าร่างของชายทั้งสองคนนั้นอีกครั้ง ก่อนจะใช้มือซ้ายและมือขวาควบคุมไอสีดำและฝุ่นผงสีขาวที่กระจายอยู่บนอากาศเหล่านั้น ขณะนี้ร่างกายของเพื่อนชายทั้งสองของกันต์ดูปรกติเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์แล้ว เค้าโครงใบหน้ากลับมามีสีเลือดตามปรกติ สภาพความดำมืดของธันหายไป และลักษณะแข็งทื่อเป็นหินของเฟี๊ยตก็หายไปเช่นกัน กันต์จ้องมองภาพตรงหน้าอย่างกึ่งดีใจกึ่งตื่นเต้น คาดเดาได้ยากเหลือเกินว่าเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อไปนั้นจะเป็นไปในรูปแบบใด

   ชายผู้ช่วยชีวิตพวกเขาไว้นั้นเริ่มวาดมือของตนไปบนอากาศเบื้องหน้า ไอสีดำและละอองสีขาวค่อยๆ เคลื่อนตัวไปมาราวกับมันเป็นโลหะที่เคลื่อนที่ไปตามแม่เหล็กอย่างใดอย่างนั้น สสารเหล่านั้นเคลื่อนที่ไปมาอย่างยากจะคาดเดาทิศทางได้ ขณะนั้นเอง ร่างกายของเฟี๊ยตและธันก็ปรากฏแสงสว่างวาบขึ้นเป็นรอยของเส้นอะไรสักอย่างหนึ่งเต็มไปทั่วทั้งร่างกาย ลักษณะของมันเหมือนจะเป็นเส้นจักระอะไรอย่างนั้นตามการเดาของกันต์ หลังจากนั้น ลุงหัสดินก็กวาดมือไปมาอีก พร้อมกับไอสีดำและฝุ่นผงสีขาวที่เคลื่อนที่ไปยังเส้นสายเรืองแสงเหล่านั้น พร้อมกับค่อยๆ ซึมหายไปในร่างกายของคนทั้งคู่ทีละช้าๆ ราวกับของเหลวที่ค่อยๆ ถูกซึมซับไปในเนื้อผ้าสะอาดอย่างนั้น

   ในตอนที่กันต์กำลังสนใจในร่างกายของเพื่อนทั้งสองคนตรงหน้าอยู่นั้น ลุงหัสดินก็หันมาและเริ่มอธิบายสิ่งที่เป็นความลับของเรื่องราวทั้งหมดนั้น ชายผู้นั้นควบคุมการเคลื่อนไหวของจักระของเฟี๊ยตและธันได้อย่างอิสระ โดยทยอยถ่ายทอดให้กันต์อย่างเป็นลำดับ ถึงแม้ว่าชายทั้งคู่นั้นจะเป็นวัตถุดิบชั้นเลิศแห่งการต่อสู้ แต่ดูเหมือนเฟี๊ยตและธันจะยังเป็นเพชรที่ยังไม่ผ่านการเจียระไน ชายทั้งสองยังต้องผ่านการฝึกฝนและรอคอยให้ถึงเวลาที่จะระเบิดความสามารถออกมาอย่างเต็มที่ และกันต์ได้รับหน้าที่ในการเฝ้ามองและถือกุญแจดอกสำคัญของเรื่องราวทั้งหมดนี้

   “ไอ้หนุ่ม เอ็งมีหน้าที่เปิดเผยความลับเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมเท่านั้น และถ้าเวลานั้นไม่มาถึง เอ็งก็ปล่อยให้ความลับนี้ตายไปพร้อมกับเอ็ง ตัวเอ็งมีความสำคัญไม่น้อยไปกว่าเพื่อนทั้งสองของเอ็งคู่นั้น ผิดเวลาไปแม้แต่น้อย พลังที่ยิ่งใหญ่เหล่านั้นจะกลับมาฆ่าไอ้หนุ่มสองคนนั้น จงทำตัวเป็นผู้รักษากุญแจให้ดีที่สุด เอาตัวรอดและรักษาชีวิตไว้จนถึงวันที่เหมาะสม เพราะถ้าเอ็งตายไปก่อน ความสามารถที่ยิ่งใหญ่เกินกว่าจะหาที่เปรียบเทียบนั้นก็จะตายไปพร้อมกับร่างกายของเอ็ง เอ็งจงจำคำข้าไว้ให้ดี”

   ลุงหัสดินหันมาสำทับกับกันต์อย่างหนักแน่น ลุงคนนั้นบีบไหล่เขาไว้อย่างฝากฝัง เรื่องราวทั้งหมดที่ได้รับการถ่ายทอดมานั้นห้ามจดบันทึกด้วยวิธีการใดทั้งปวง เพราะมันอาจจะรั่วไหลไปถึงผู้ประสงค์ร้ายได้ เขามีหน้าที่ใช้ความจำที่มีทั้งหมดอยู่ตอนนี้หล่อหลอมกุญแจของความสามารถลึกลับนั้นในเวลาที่จำกัด ความหวังของเฟี๊ยตและธันทั้งหมดทั้งมวลนั้นถูกเก็บงำไว้ในความทรงจำของเขา ณ เวลานั้นเอง

   
   “เฟี๊ยต”

   “หืมม”

   “มึงต้องไม่ตาย”

   “อืมม”

   “กูไม่ยอมให้มึงตาย”

   “อืออ”

   “เพราะ...”

   “เพราะ...”

   เหตุผลที่อยู่ท้ายประโยคนั้นกล่าวไว้ว่าอะไรก็ดูเหมือนจะเกินขอบเขตที่เภสัชกรหนุ่มจะรับรู้เสียแล้ว การรับรู้ของเขาล่องลอยและไม่พร้อมสักเท่าไหร่ตลอดเวลาที่ต้องคำสาปร้ายนั้น ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนตัวเองล่องลอยอยู่กลางอากาศ มันเบาบางและไม่อาจจับต้องได้ เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ เขาก็ไม่รู้ เรื่องราวดำเนินผ่านไปอย่างไร เขาก็ไม่รู้ สิ่งเดียวที่ยังเหลืออยู่อย่างเจือจางในความทรงจำของเขานั้น คือเสียงจากคนคนหนึ่งที่เขาแสนจะคุ้นเคย คุ้นเคยจนเขาไม่ได้แยกแยะหาสิ่งเท็จจริงใดที่ซ่อนอยู่ในคำพูดเหล่านั้น ราวกับว่ามันจะเคลื่อนไหวไปอย่างอ้อยอิ่งหยอกล้อไปกับอนุสติของเขาที่โบยบินไปอย่างไร้ทิศทาง

   
   ฮื่ออออ ฮื่ออออ ฮื่ออออ

   เสียงหายใจรัวแรงดังขึ้นในอรุณรุ่งของเช้าวันนั้น เฟี๊ยตดันกายตัวเองลุกขึ้นบนเตียงที่ผ้าปูที่นอนชุ่มไปด้วยเหงื่อตามรอยร่างกายของเขา ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่งตั้งสติก่อนจะค่อยๆ ปรับลมหายใจตัวเองให้ปรกติที่สุด ความทรงจำล่าสุดคือ เขากลายเป็นหินจากคำสาปของเจ้าเต่าตัวนั้น เรื่องราวหลังจากนั้นประติดประต่อกันเกินกว่าจะจับใจความได้ เขาไม่รู้ว่าเวลาเหล่านั้นผ่านมานานเท่าไหร่ และเรื่องราวในนั้นสิ้นสุดลง ณ จุดไหน เขาก้มลงมองนาฬิกาเรือนเดิมที่อยู่บนข้อมือ ก่อนจะถอนหายใจมาอย่างโล่งอก หน้าปัดของมันยังแสดงสถานะการเล่นเกมของเขาอยู่ นั่นหมายความว่า เขายังไม่ตายในเกมนี้แน่นอน


   เฟี๊ยตขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างปวดหัว เมื่อพยายามจะเค้นความทรงจำเพื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างที่เขากลายเป็นหิน แต่ก็จนปัญญา เขาจำอะไรไม่ได้เลยหลังจากนั้น


   ไม่สิ

   “กูไม่ยอมให้มึงตาย”

   นี่คือสิ่งเดียวที่เขาจำได้ ภายใต้ความเลือนรางเหล่านั้น

   

[lukkeng]

มามะมาจอยกันจอยกัน มาสิมามาเจอกันเจอกัน www.facebook.com/allornonetheauthor

   จากผู้แต่ง หายไปนานมากกกกกกกกกกกกกก ติดธุระร้อยแปดพันเก้า ตอนแรกก็เค้นมาได้หน่อยนึง แต่ก็ต้องลบทิ้งเพราะภาษาพังมาก เห็นใจข้าน้อยด้วย สติสตังไม่ค่อยจะสมประกอบเท่าไหร่ แหะๆ เอาตอนนี้ไปอ่านก่อนเน้อ รักกันต้องเม้นยาวๆ นะ อิอิอิอิอิอิ
   ปล. เยิฟเยิฟเยิฟ คุณ rinny มาก เม้นยาวน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก

 

[igaga]

มาแล้ว มาแล้ว ดีใจที่สุดเลย

[IsDeer]

  ลุงหัสดินยังบอกเป็นนัยๆเลยว่า ธันเป็นเครื่องจักร เฟี๊ยตเป็นหัวสมอง
ถ้าจะให้ทำงานได้ดี ต้องมีกันต์คอยช่วยให้ธันรวมร่างกับเฟี๊ยต  //มโน
แต่ทำไมเหมือนปูทางประมาณว่าซักพักกันต์อาจจะได้แยกทางกับพวกเฟี๊ยต ยังไงยังงั้น
แล้วค่อยกลับมาเจอกันตอนหลัง

คุณอ้นผูกปมเพิ่มอีกแล้ว นี่มันเยอะแยะไปหมดแล้วนะ 
คิดว่านิยายเรื่องนี้คงจะอีกไม่ต่ำกว่า 200 ตอนถึงจะจบได้
ขอให้คุณอ้น รีบๆพิมพ์เก็บไว้พร้อมจัดหน้าไปด้วย
จะได้เตรียมพิมพ์หลังจบทันที อิอิ (กลัวเหมือนอีกเรื่อง ที่ยาวมากอยากให้มีหนังสือแต่ดันไม่มี)

ปอลิง: เกมส์นี้ไม่มีรวมร่างเพื่อถ่ายโอนจักระเหรอ //หื่น

[shikyu3211]

ไม่ว่ายังไงก็ต้องมีกันต์พ่วงไปกับสองคนนี้ตลอดอีกสินะ กลายเป็นของแสลงของธันอีกละ

[aiyuki]

ขุ่นพระ!! เอาใจช่วยเลยจ้า ลุ้นมาก ยอกเลย เฟี๊ยตกลับจำเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ ซะด้วย แล้วยิ่งถ้ารู้ว่าตัวเองใช้จักระไม่ได้จะทำไงอ่ะ หูยยยย เชียร์ๆทั้งคุณอ้นและ สามหนุ่มด้วยน้า

[rayaiji]

นุ้งเฟี๊ต  นุ้งเฟี๊ยตของเค้าาา

[lukkeng]

ผมขอหยุดการแต่งนิยาย TLW ไว้อย่างไม่มีกำหนดครับ...

ขอโทษผู้อ่านทุกคนด้วยครับ แต่ผมทบทวนแล้ว ผมค้นพบว่าผมมีความสุขน้อยลงในการแต่งนิยายมาก งานที่มากขึ้น ภาระที่มากขึ้นทำให้ผมไม่ค่อยว่างเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

อีกอย่างหนึ่ง ผมไม่ค่อยมีแรงบันดาลใจในการแต่งเหมือนเมื่อก่อน ผมยอมรับว่าแต่ก่อนผมสนุกในการถ่ายทอดเรื่องราวมาก แต่ตอนนี้ คนอ่านน้อยลงเยอะ คนแต่งก็ไม่ค่อยมีความสุขเหมือนเดิมแล้ว

ผมรู้สึกเหมือนมันเป็นหน้าที่ บางครั้งทำแล้วมันเหนื่อยและท้อ ผมสารภาพว่าผมรู้สึกผิดเวลาผมลงช้า หรือลงน้อย ซึ่งผมว่ามันไม่ค่อยดีกับความรู้สึกผมเลย ผมคิดว่าผมควรจะรู้สึกผิดครั้งเดียวไปเลยจะดีกว่ารู้สึกผิดเรื้อรังแบบนี้ไปเรื่อยๆ

ขอโทษด้วยครับที่ไม่สามารถแต่งนิยายเรื่องนี้จนจบได้

แต่ผมคิดว่าตลอดหนึ่งปีกว่าๆ ที่ผ่านมา ผู้อ่านทุกคนคงจะรักและผูกพันกับตัวละครเหล่านี้ที่ผมสร้างขึ้นไม่มากก็น้อย

ผมก็รักเช่นกันครับ แต่ผมคิดว่าถ้าผมฝืนทำต่อไปแบบไม่มีคุณภาพ จะยิ่งเป็นการทำลายตัวละครที่ผมรักมากขึ้นไปกว่าเดิม

ตอนนี้ ผมขอไปทำหน้าที่อย่างอื่นของผมก่อนนะครับ วันหนึ่งถ้าทุกอย่างลงตัว เราอาจจะได้พบกันใหม่

ขอบคุณที่ให้โอกาสนักเขียนไร้ฝีมือคนหนึ่งได้ทำตามความฝันครับ

ผมรักคนอ่านทุกคน

AON

 

[igaga]

เป็นกำลังในให้คนเขียนต่อไป ถ้าพร้อมเมื่อไหร่คนเขียนมาลงต่ออีกน้า คนอ่ายจะยังติดตามต่อไปเรื่อยๆน้า

 
 

[aiyuki]

จะรอติดตามต่อไปค่ะ เข้าใจว่า คุณอ้นมีภารกิจเยอะขึ้น ยังไงก็ยังเป็นกำลังใจให้นะคะ กลับมามีความสุขกับการถ่ายทอดเรื่องราวสนุกๆแบบนี้ เมื่อไหร่ อย่าลืมคนอ่านเรื่องนี้นะคะ สู้ๆ

[rayaiji]

เป็นกำลังใจให้นะคะ  สะสางงานตัวเองให้เสร็จทำใจให้ดีๆก่อน  บางทีคนเราก็เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายแหล่ะค่ะ  เป็นปกติ  จะรออ่านค่ะ    สัญญาว่าจะตามอ่านและรอค่ะ

[nun.sj]

จะเป็นกำลังใจให้คนเขียนและจะรอเสมอค่ะ