หัวข้อ: The Lost World มหัศจรรย์ดินแดนสาบสูญ EP204 + ประกาศอัพเดต 23/05/2018

[lukkeng]

บทที่ 132 Ginseng

 

            สี่เท้าที่ประดิษฐ์ขึ้นด้วยไอน้ำควบตะบึงไปในความมืดในยามราตรีนั่น ถึงแม้ว่าเจ้าม้าหมอกนั่นจะตัวใหญ่โตเพียงใด แต่มันก็ไม่ได้สร้างเสียงดังใดๆ ขึ้นในความเงียบสงบในช่วงเวลาเกือบรุ่งเช้านี้เลย การเคลื่อนที่ของมันคล่องแคล่วว่องไวราวกับสายลมจางๆ ที่พัดเอาสายหมอกผ่านทิวป่าสนไปเพียงเท่านั้น เงียบ และไร้ร่องรอยให้ใครติดตาม การเดินทางของเขาคืบรุดหน้าไปอย่างรวดเร็ว

 

            เหตุที่เฟี๊ยตเลือกใช้การ์ดยูนิคอร์นที่เป็นการ์ดสูงสุดแทนที่จะเป็นม้ากลายร่างที่เป็นไพ่ตัวตนนั้นก็เป็นเพราะว่า ณ ขณะนี้ ตัวเขาเองเหลือพลังจิตอยู่น้อยมากจนแทบไม่เหลือเลย การจะเรียกใช้ไพ่ตัวตนที่จำเป็นต้องหน่วงจิตอยู่ตลอดเวลานั้น ท่าทางจะเป็นไปได้ยากเต็มทน ไพ่สูงสุดจึงเป็นทางเลือกที่ดีกว่าในเวลานี้ เพราะไพ่สูงสุดเป็นไพ่ที่มีพลังจักระในตนเอง ขอเพียงผู้ใช้ยังคงมีสติเชื่อมต่อไปยังการ์ดเท่านั้น มันก็จะยังคงสามารถทำงานได้ แต่เขาก็ต้องสูญเสียการ์ดสูงสุดนั้นไปเลยเช่นกัน เพราะไพ่สูงสุดเป็นไพ่ที่เมื่อเรียกออกมาเป็นความสามารถแล้วจะไม่สามารถผนึกกลับเป็นไพ่ได้อีก โชคดีที่เฟี๊ยตได้รับการ์ดแพนด้าก๊อปปี้มาจากหมู่บ้านลึกลับนั่น ทำให้โควต้าการใช้การ์ดสูงสุดของเขามากกว่าคนอื่นอยู่หนึ่งครั้ง หากเขาจะใช้ยูนิคอร์นในครั้งต่อไป นั่นหมายความว่า เขาจะต้องสูญเสียการ์ดใบนั้นไปจริงๆ

 

 

            เด็กหญิงคนนั้นหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อนเสียแล้ว ส่วนเด็กชายอีกคนหนึ่งไม่ต้องพูดถึง ธันเอาหัวซุกอยู่ที่อกเขาอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่ไหนเวลานี้ เผลอไปมองหน้าธันแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้บุญใดทำกรรมใดแต่งให้ได้มาผจญภัยกันมากมายถึงเพียงนี้ ฉิวเฉียดเกือบตายก็หลายครั้ง แต่ต่างฝ่ายต่างก็แข็งขันดึงดันกันจนรอดมาจนถึงที่สุด คิดไปคิดมาก็เกิดความผูกพันอันบอกได้ยากเหมือนกัน ใจของชายหนุ่มล่องลอยไปไกลในราตรีที่แสนฟุ้งซ่านนั่น เขาจินตนาการเด็กชายที่อยู่ในอ้อมกอดเขาในเวลานี้ในชุดนักศึกษาเซอร์ๆ ทรงผมก็น่าจะรกรุงรังตามสไตล์เด็กคณะนี้ ไหล่ขวาสะพายกระเป๋ามอๆ สีตุ่นอีกหนึ่งใบ มือขวาที่กระดานไม้แผ่นใหญ่ๆ ที่เด็กสายนี้เขาชอบถือกัน หากพวกเขาได้รู้จักกันในชีวิตจริงก็คงดี อย่างน้อย เขาคงจะได้น้องชายดีๆ เพิ่มมาอีกคน

 

 

            “Tonic Ginseng RELEASE!”

 

            เภสัชกรหนุ่มเรียกใช้ยาขนานหนึ่งที่มีอยู่ในคลังด้วยเสียงไม่ดังท่ามกลางความมืดที่แสนเงียบสงบนั่น ยาในขวดรูปชมพู่ขวดหนึ่งปรากฏขึ้นในมือเขาพร้อมกับควันน้อยๆ เขาเทน้ำสีแดงค่อนไปทางใสนั่นใส่ปากอย่างไม่ลังเล โสมเป็นสมุนไพรที่มีสรรพคุณในการเป็นยาอายุวัฒนะ หรืออีกนัยหนึ่ง มันเป็นยาบำรุงกำลังนั่นเอง เขากำลังเค้นจิตที่เหลืออยู่เพียงเล็กน้อยนี่ให้มันยืดยาวไปได้นานที่สุด อย่างน้อย เขาจะต้องไม่เผลอหลับไปกลางคันนี่ จีน่ายังคงต้องการการเดินทางที่มีสายลมพัดผ่านอยู่ตลอดเวลา พวกเขาจะต้องล่วงเข้าสู่เขตเมืองพฤษภาคมให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้ เฟี๊ยตวางเดินพันชีวิตทั้งสามไว้ภายใต้จักระที่เหลืออยู่เพียงเล็กน้อยนั่น เขาจะปกป้องจีน่าและธันให้ดีที่สุด อย่างน้อย ก็ในฐานะที่ผู้เป็นพี่ใหญ่ที่สุดในทีมพึงจะกระทำ

 

 

            “ไบเบิ้ล”

 

            “นายท่าน”

 

            “ด้วยอัตราเร็วเท่านี้ พวกเราจะไปถึงเมืองพฤษภาคมภายในเวลาเท่าไหร่”

 

            เสียงของเฟี๊ยตเอ่ยถามขึ้นท่ามกลางความเงียบเหงานั่น เขาไม่ใช้วิธีตั้งคำถามขึ้นในใจเหมือนแต่ก่อน หากแต่เลือกที่จะพูดสื่อสารออกมาโดยตรง อย่างน้อย มันก็ให้ความรู้สึกเหมือนเขากำลังมีเพื่อนอีกคนนั่งอยู่ข้างๆ เขาในเวลานี้ ถึงแม้ว่าเพื่อนคนนั้นจะเป็นเพียงตัวตนที่เกมนี้สร้างขึ้นมาก็ตาม

 

            “3 ชั่วโมง 40 นาที นายท่าน ขณะนี้เป็นเวลา 4 นาฬิกา 12 นาที นั่นหมายความว่า ท่านจะแตะขอบขัณฑสีมาของเมืองแห่งสายลมนั่นในเวลา 7 นาฬิกา 52 นาที”

 

            ไบเบิ้ลตอบออกมาอย่างรอบรู้ แถมยังคิดคำนวณเวลาถึงที่หมายให้เขาด้วย ราวกับว่าล่วงรู้ความคิดทุกอย่างในใจของเขาฉะนั้น

 

            “ไอ้นักบวชมืดนั่นยังตามมาอีกไหม ไบเบิ้ล”

 

            เขาเอ่ยถามต่ออย่างชวนคุย บรรยากาศตอนนี้ชวนง่วงเหลือเกิน ช่วงหัวค่ำนั่นเขาก็ได้นอนไปเพียงไม่นานนัก สมองที่มัวแต่ขบคิดแต่ปัญหาของเด็กสาวนั่นไม่ยอมให้เขาได้พักผ่อนสักเท่าไหร่เลย

 

            “ทันทีที่ไพ่สูงสุดใบนั้นถูกโจมตีจากเพื่อนร่วมทีมของท่าน มันก็กระเด็นไปไกลมากๆ และหากถ้ามันสามารถฟื้นคืนกลับมาได้อีกครั้ง แหวนของท่านจะต้องร้องเตือนท่านว่ามีการค้นพบไพ่สูงสุดอีกครั้ง”

 

            ไพ่คู่ใจของเขาตอบอยู่เป็นปริศนาอย่างนั้น ไบเบิ้ลเองอาจจะไม่มีความสามารถในการตอบปัญหาเหล่านี้ได้อย่างตรงไปตรงมา แต่การตอบแบบอ้อมค้อมอย่างนี้ก็ให้คำตอบกับเขาอย่างชัดเจนไม่แพ้กันเลย

 

 

            “เงินสิบล้านมากเพียงพอจะทำให้คนมากมายก้าวเข้ามาสู่เกมที่มีความเป็นความตายอย่างนี้เป็นเดิมพันเชียวเหรอ ไบเบิ้ล” เสียงของเฟี๊ยตเปรยขึ้นอีกครั้งหลังจากที่แสงสว่างจากดวงอาทิตย์เริ่มโผล่พ้นขอบฟ้าออกมาแล้ว เภสัชกรหนุ่มตกอยู่ในภวังค์ลึกของตัวเองมานานแสนนาน

 

            “เงินสิบล้านอาจจะดูไม่มาก หากแต่มันก็ไม่น้อยเลย น่ามหัศจรรย์ใจที่ว่า ท่านและเหล่าบรรดาผู้รังสรรค์เกมนี้มีความคิดเห็นตรงกันในข้อนี้ เรื่องนี้กำลังเป็นที่ถกเถียงอยู่ในหมู่เกมมาสเตอร์ว่า ปริมาณของเงินรางวัลมีค่ามากเพียงพอจะทำให้ผู้เล่นตัดสินใจลงเดิมพันในเกมที่ดูเสี่ยงภัยแบบนี้หรือไม่”

 

            “เกมมาสเตอร์ เหล่าโซดิแอคทั้งสิบสองเหรอ” เสียงของเฟี๊ยตถามต่อ

 

            “ใช่แล้ว นายท่าน ในเบื้องต้นนี้เกมนี้ไม่ได้ถูกพัฒนาให้ก้าวไกลมาถึงเพียงนี้ หากแต่ความซับซ้อนของผู้เล่นที่เข้ามาร่วมเกมก็ทำให้รูปแบบของเกมเปลี่ยนแปลงไป นายท่าน เกมนี้เป็นเกมออนไลน์แรกของโลกที่เรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้นในสมองของผู้เล่น ไม่ใช่คอมพิวเตอร์ ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นเป็นของจริง ไม่ใช่เพียงการจำลองขึ้นเท่านั้น”

 

            “บทสนทนาในคืนนี้น่าสนใจมาก”

 

            “อาจจะต้องยกความดีความชอบให้เหล่าเกมมาสเตอร์เหล่านั้นที่ไม่ปกปิดให้ข้อมูลเหล่านี้เป็นความลับ อาจจะเป็นเพราะว่ามีเพียงการ์ดไม่กี่ใบที่สามารถเจาะเข้าถึงข้อมูลเชิงลึกเหล่านี้ได้ ไบรอัน ผู้ที่สร้างความสามารถเหล่านั้นขึ้นมาจึงไม่ได้คิดที่จะปกปิดมัน”

 

            “ไบรอัน?”

 

            “ไบรอัน หรือโซดิแอค Gemini เป็นผู้ที่วางระบบคอมพิวเตอร์ทั้งหมดในเกมนี้ขึ้น การ์ดไบเบิ้ลเองก็ถือเป็นระบบปฏิบัติการหนึ่งที่ไบรอันสร้างขึ้นมาเพื่ออำนวยความสะดวกตัวเองในการทำงาน”

 

 

            “ที่บอกว่าเกมนี้ผิดไปจากแผนการที่วางไว้ของเกมมาสเตอร์นี่หมายความว่าอย่างไรหรือ ไบเบิ้ล” เฟี๊ยตวกกลับเข้ามาสู่ประเด็นที่ตนสงสัยอีกครั้ง

 

            “เหล่าโซดิแอคคิดมาตลอดว่า อำนาจทั้งหมดจะตกอยู่ในมือของเกมมาสเตอร์ที่เปรียบเสมือนเป็นผู้ควบคุมกฏของเกมนี้ หากแต่เมื่อเริ่มต้นบททดลองการใช้เกมแล้ว เรื่องราวทั้งหมดผิดไปถนัด เกิดการรวมตัวกันของขั้วอำนาจขึ้นมากมายอย่างไม่น่าเชื่อ ทั้งองค์กรลับต่างๆ มังกรทมิฬ ดวงตาวิหค ไหนจะสภาผู้เล่นฝ่ายธรรมะอีก เรื่องเหล่านี้ไม่เคยอยู่ในการคาดการณ์ของผู้สร้างมาก่อนเลย นั่นทำให้กระแสของเกมผันผวนเกินกว่าที่ตั้งใจไว้มาก ความรุนแรงของเกมก็เพิ่มขึ้นเป็นลำดับ จึงเป็นเหตุผลที่ทำให้โซดิแอคคิดว่าเงินสิบล้านอาจจะไม่เย้ายวนใจพอที่จะทำให้ผู้เล่นหน้าใหม่กล้าที่จะเข้ามาในลานประลองแห่งนี้”

 

            “เหล่าผู้สร้างจะเพิ่มเงินรางวัลให้กับเกมนี้ใช่ไหม”

 

            “ยังไม่มีบทสรุปนายท่าน ประเด็นอีกอย่างหนึ่งคือ ผู้เล่นแต่ละคนเข้าร่วมเกมด้วยข้อเสนอของการเป็นผู้ชนะที่ไม่เหมือนกัน นั่นแปลว่า การเพิ่มเงินรางวัลอาจจะไม่ยุติธรรมสำหรับผู้เล่นทุกๆ คน”

 

 

            “เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”

 

            หากแต่ไม่ทันที่เฟี๊ยตจะได้ตอบความใดๆ กับไบเบิ้ลไป ชายหนุ่มก็อุทานมาด้วยเสียงดังลั่น กระแสลมปริมาณมหาศาลพัดพุ่งเข้าสู่ตัวเขาอย่างรวดเร็ว อากาศปริมาณเหล่านั้นพัดเอาหมอกควันที่เคยอำพรางตัวเขาหลุดออกไปจนหมดสิ้น ร่างกายของพวกเขาปรากฏชัดอีกครั้ง เฟี๊ยตรีบแตะเกมคอนโทรลเลอร์เพื่อเรียกสมุดการ์ดอย่างร้อนใจ เขาไม่ได้เตรียมตัวมาเพื่อต่อสู้ในยามที่จิตเหลืออยู่เพียงน้อยนิดอย่างนี้เลย!

 

 

            “ไม่ต้องตกใจไป พวกเราไม่ใช่ศัตรูของพวกท่าน ขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือที่หาที่เปรียบไม่ได้นั่น บัดนี้ พวกท่านอยู่ในดินแดนแห่งความปลอดภัยแล้ว เราอยากจะขอตัวน้องสาวของเราคืน จีน่าควรจะได้รับการเยียวยาบาดแผลทางกายและทางใจอย่างเร่งด่วน”

 

            “ท่าน?”

 

            “เรามีนามว่าโจแอนนา จักรราศีแห่งพฤษภ หนึ่งในสิบสองผู้สรรสร้างเกมนี้ ขอยินดีต้อนรับพวกท่านทุกคนเข้าสู่เมืองพฤษภาคมแห่งสายลม!”





จากผู้แต่ง : มีใครไปดู HER มาแล้วบ้างครับ คือ ผมอยากบอกว่ามันสุดยอดมาก มันคือเฟี๊ยตกับไบเบิ้ลในจินตนาการผมเด๊ะๆ เลยครับ ดูแล้วยังตกใจ การพูด การใช้เครื่องมือ ความคิด โอ๊ยยยยยยยยยยยยย มีคนคิดเหมือนผมอยู่บนโลกด้วย ฮ่าฮ่า

[lukkeng]

เอาตรงๆ คือยังไม่หายป่วยเลยครับ นี่ก็ฝืนมาแต่งให้จนจบหนึ่งตอน กลัวผู้อ่านจะโกรธกันเสียก่อน แต่มันอาจจะดูขาดๆ เกินๆ ไปบ้าง เข้าใจคนป่วยหน่อยนะ ห้าห้า

 

[zylph_z]

ได้พบเจอพี่สาวของจีน่าแล้ว แถมยังได้รู้เรื่องราวของเหล่าโซดิแอคเพิ่มขึ้นอีกนิดนึง จะว่าไปแล้วก็น่าจะเพิ่มของรางวัลซะหน่อยนะ เป็นเกมที่อันตรายอยู่ไม่น้อยเลย จะได้ทีกำลังใจในการเล่นให้ชนะ

ปล.สุขสันต์วันมาฆบูชา & Happy Valentine Day จ้า ^^

[Zelsy]

ปลอดภัยซะที ว่าแต่จะได้ตะลุยวิหารอีกใช่ไหม

[yong]

ชอบไบเบิล น่ารักดี  หวังว่าผู้เขยนคงหยแข็งแรงเร็วๆๆ นะครับ  รับtonic ginseng ซักขวดซิครับ

[QSAR]

และแล้ว ความลับบางอย่างก็เริ่มคลี่คลาย เอิ๊กๆ


บอกตามตรงว่า ผมว่าตอนนี้น่าจะตั้งชื่อว่า "Bryan" มากกว่าอะครับ  คือ Climax ของตอนนี้ มันอยุู่ตรงแถวๆ ที่เฟี๊ยตคุยกับ Bible

มากกว่าตอนที่เฟี๊ยตหยิบ Tonic Ginseng มาเติมพลัง แหะๆ

เฮ้อ รอดเสียทีนะเฟี๊ยต ลุ้นให้รอดมาหลายสัปดาห์แล้ว 

เข้ามาดูห่างๆ อย่างห่วงๆ เอาใจช่วย จริงๆนะ แม้ว่าจะไม่ค่อยได้เข้ามา Comment มากมาย แต่รักเรื่องนี้เสมอแหละ

เฟี๊ยตโด๊ปโสมไปแล้ว ผู้แต่งก็ควรโด๊ปบ้างนะครับ จะได้มีแรง ปวดไมเกรน ก็จัดยาเองเลย ผมรู้ว่าคุณทำได้

หรืออีกตัวที่ควรดื่มคือ ของไทยๆเรานี่แหละ

Tonic Black Galingale (กระชายดํา) RELEASE

ขอให้หายดีนะ มีแรงมาแต่งต่อ อย่าให้รอเก้อ เป็นห่วงนะครับ  สุขสันต์วันแห่งความรัก คร้าบบบ 

 

[tutankamen]

ตัวตนของท่าน ใบเบิ้ลของท่าน....ในที่สุดก็ได้พบ GM

[nightsza]

ในที่สุดก็ได้เจอโซดิแอคสักที คุณพี่สาว คนแต่งรักษาสุขภาพด้วยน๊าา

[mildmint0]

โจแอนนา เธอโผล่มาแล้ว
หวังว่าเฟี๊ยตคงจะได้อะไรตอบแทนมั่งนะ
หรืออาจจะได้อะไรดีๆ จากโจแอนนา
เมืองแห่งสายลม ชื่อน่าฟังจังเลย
เมืองนี้คือเมืองต่อไปที่เฟี๊ยตจะผจญภัยสินะ
รอตอนต่อไป สู้ๆครับ คนแต่ง

[lukkeng]

บทที่ 133 May

 

            โจแอนนา หรือโซดิแอคแห่งราศีพฤษภนั้นแตกต่างไปจากที่เฟี๊ยตจินตนาการไว้มาก เขาเคยนึกภาพของผู้หญิงวัยรุ่นอายุสักประมาณ 25 ปีเป็นตัวแทนของพี่สาวของจีน่า เด็กสาวที่เขาได้ช่วยชีวิตไว้คนนั้น หากแต่แท้จริงแล้ว โจแอนนาน่าจะมีอายุห่างจากจีน่าไปไม่มากเลย โซดิแอคคนนี้สูงประมาณร้อยห้าสิบเซนติเมตรต้นๆ เท่านั้น ประมาณจากสายตาก็ไล่เลี่ยกับเด็กมัธยมต้นเท่านั้น อย่างไรก็ตาม เมื่อชายหนุ่มได้มองลึกลงไปในดวงตาคมคู่นั้น เขาก็พบถึงความแน่วแน่และเป็นผู้ใหญ่ที่ฉายชัดออกมาอย่างปิดไม่มิดเลย

 

            ‘แค่โซดิแอคคนแรกก็สร้างความแปลกใจให้ไม่น้อยเสียแล้ว’ ความคิดของเฟี๊ยตรำพึงขึ้นในใจเงียบๆ คนเดียวอย่างนั้น

 

 

            “เราจะรู้ได้อย่างไรว่าท่านเป็นโจแอนนา พี่สาวของจีน่าจริงๆ ไม่ใช่คนร้ายปลอมตัวมาเพื่อลักพาตัวเด็กหญิงคนนี้อีก”

 

            เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นอย่างกังวานและเป็นมิตร หากแต่เนื้อความนั้นอาจจะขัดหูคนฟังอยู่ไม่น้อย ส่วนลึกของเขาค่อนข้างมั่นใจว่าคนตรงหน้าคือโซดิแอคจริงๆ ไม่ผิดแน่ แต่เขาก็ยังอยากจะทดสอบหรือลองภูมิเด็กหญิงตัวน้อยที่มีแววตาเย้อหยิ่งตรงหน้านี้เสียหน่อย

 

            “ท่านอยากให้เราพิสูจน์อย่างใดก่อน ท่านนักวางยา พิสูจน์ว่าตัวเราเป็นโจแอนนาพี่สาวของจีน่า พิสูจน์ว่าตัวเราเป็นหนึ่งในโซดิแอคทั้งสิบสองผู้รังสรรค์เกมนี้ หรือจะพิสูจน์ว่าเด็กอายุสิบสองปีอย่างเราก็มีความสามารถไม่ยิ่งหย่อนกว่าท่านเลย”

 

            เด็กหญิงคนนั้นคลี่ยิ้มออกมาน้อยๆ บริเวณมุมปากบางนั่น ท่าทางของโจแอนนาไม่ได้มีทีท่าโกรธเคืองเขาเป็นพิเศษแต่อย่างใด ดูจะติดไปทางรู้ทันและนึกสนุกเสียมากกว่า

 

            “ท่านคิดมากไปหรือเปล่า เราแค่ต้องการมั่นใจเฉยๆ ว่าเราจะบรรลุภารกิจที่เราปฏิบัติมาอย่างยากลำบาก ถ้าท่านที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเราในขณะนี้เป็นผู้ร้ายปลอมตัวมา ความผิดพลาดที่เกิดขึ้นจะไม่สมควรได้รับการให้อภัยเลย อีกอย่างจีน่าก็หลับไม่ได้สติอยู่ในเวลานี้ หากถ้าจีน่ารู้ตัวอยู่ในขณะนี้ เราจะไม่ต้องพิสูจน์สิ่งใดให้ท่านขุ่นเคืองใจแม้เพียงสักนิดเลย”

 

            เฟี๊ยตพูดพร้อมกับหันหน้าไปทางจีน่าที่กำลังหลับอยู่ในการดูแลของเขาในเวลานี้ พวกเขาทั้งสามยังคงอยู่บนหลังเจ้ายูนิคอร์นอย่างนั้น ในขณะที่ โจแอนนาที่กำลังเจรจาอยู่กับเขานั้นอยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก ดูจากการแต่งกายแล้วให้ความรู้สึกถึงความมีอำนาจอยู่พอสมควร ชุดนั่นเป็นเกราะเบาสีทองราวกับเธอเป็นหน่อเนื้อเชื้อไขกษัตริย์ที่เตรียมพร้อมจะออกรบอย่างใดอย่างนั้น เบื้องหลังของเด็กสาวนั่นเป็นเหล่าพลทหารประมาณสามสิบคนได้ ทุกคนอยู่ในชุดเกราะเตรียมพร้อมกับการต่อสู้ ศีรษะสวมไว้ด้วยเกราะเหล็กที่ปิดบังหน้าตาไว้จนมิด มือขวาเหล่านั้นกระชับซึ่งอาวุธลักษณะหนึ่งที่มีลักษณะเป็นทรงกรวยตันยาวเกือบหนึ่งเมตรที่ต่อออกมาด้วยด้ามจับขนาดกระชับมือ

 

            ถึงแม้ว่าในใจของเขาจะรู้สึกได้ว่าคนตรงหน้านี้ไม่น่าจะเป็นอันตรายกับตัวเขาและคนในดูแลทั้งสองคนของเขาแม้แต่น้อย แต่เขาก็ยังตัดสินใจไม่ลงจากพาหนะนี้เด็ดขาด อย่างน้อย หากเกินเหตุฉุกเฉินขึ้นถึงขีดสุด ไพ่สูงสุดนี่กับสารพัดพิษที่นอนรอเขาอยู่ในอกเสื้อนี่ก็น่าจะรักษาชีวิตของพวกเขาไว้ได้ชั่วระยะเวลาหนึ่ง

 

 

            “โซดิแอคทุกคนจะมีลักษณะที่เหมือนกันคือ แสงอาทิตย์ไม่อาจทำให้พวกเราเกิดเงาได้ ท่านจงพิจารณาดูว่าตัวเราที่ยืนอยู่ใต้แสงอาทิตย์ในขณะนี้มีเงาทอดอยู่หรือไม่ แต่ถ้าท่านไม่มั่นใจ โปรดถามไพ่พรสวรรค์ที่ท่านได้มาเมื่อต้นเกมอีกครั้ง ว่าคำพูดของเราเป็นจริงเท็จอย่างไร”

 

            เด็กสาวคนนั้นพูดพร้อมกับก้มหน้าต่ำลงเล็กน้อยเป็นการแสดงถึงความผิดปรกติของเงาของตน แววตาคู่นั้นยั่วย้อและแฝงความรู้ทันอยู่ในที

 

 

            ‘จริงเหรอ ไบเบิ้ล’

 

            เขาแอบกระซิบถามคู่หูในใจทันทีที่เขาฟังประโยคบอกเล่านั้นจบ เมื่อพิจารณาก็พบว่าโจแอนนาตรงหน้าไม่มีเงาตามที่สมควรจะมีอยู่จริงๆ ในขณะที่ทหารที่อยู่รายรอบก็มีลักษณะตามปรกติธรรมดาอย่างนั้น

 

            “เป็นความจริงทุกประการ นายท่าน นอกจากเรื่องคุณสมบัติไร้เงาของโซดิแอคแล้ว อีกประการหนึ่งที่พิสูจน์ได้ว่าผู้หญิงตรงหน้านี้คือโซดิแอคพฤษภจริงคือปิ่นปักผมที่อยู่บนศีรษะของเธอนั่น เกมมาสเตอร์ทุกคนจะมีเครื่องประดับหนึ่งชิ้นเป็นเครื่องบ่งชี้ตัวตนเพื่อป้องกันการสวมรอยอยู่ เครื่องประดับแต่ละชิ้นของแต่ละคนจะมีลักษณะแตกต่างกันออกไป แต่เครื่องประดับเหล่านั้นจะมีลักษณะร่วมอย่างหนึ่งที่เหมือนกันคือ ใจกลางของมันจะประกอบขึ้นด้วยทองคำขาวบริสุทธิ์ ตามที่ท่านได้เห็นอยู่กับสายตาในเวลานี้”

 

            เมื่อได้ฟังคำอธิบายเหล่านั้นออกมาจากคนที่เชื่อถือได้ที่สุดแล้ว เฟี๊ยตก็คลี่ยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ ภารกิจที่แสนยาวนานและหนักหน่วงจบสิ้นลงแล้ว

 

            เภสัชกรหนุ่มสั่งการให้เจ้าม้ายักษ์นั่นกลายสภาพเป็นกลุ่มไอน้ำ ก่อนที่มวลแก๊สเหล่านั้นจะส่งตัวจีน่าคืนแก่พี่สาวของเธอ และนำตัวพวกเขาทั้งสองลงสู่พื้นโดยสวัสดิภาพ

 

            เสียงร้องไห้ออกมาจากเด็กสาวที่ดูแสนจะเย้อหยิ่งคนนั้นดังเข้ามากระทบหูเขาในทันทีที่น้องสาวของเธอเดินทางไปถึงอ้อมอกของเธอในเวลานี้

 

            หากแต่ตัวเขาในเวลานี้ก็หาได้สนใจเรื่องใดอื่นไม่ เขาปล่อยร่างกายให้นอนลงบนพื้นดินบริเวณที่ประกอบไปด้วยต้นหญ้าสั้นๆ นั่น ก่อนจะเผลอหลับไปอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวใดๆ อีกเลย หากคนตรงหน้าคือโจแอนนาพี่สาวของจีน่าจริง ก็คงจะไม่มีเรื่องใดให้ต้องกังวลอีกแล้ว การเดินทางอันแสนเหน็ดเหนื่อยของเขาจบสิ้นลงเสียที เขาดื่มด่ำกับช่วงนิทรารมณ์นั้นอย่างไม่รู้ลืม

 

 

            เฟี๊ยตรู้สึกตัวขึ้นอีกครั้งในเวลาเกือบค่ำของวันนั้น เขารู้สึกตัวเนื่องจากแสงอาทิตย์สุดท้ายสาดเข้ามาทางช่องว่างของผ้าม่านที่อยู่ในห้องรับรองนั่น เขางัวเงียลุกขึ้นจากเตียงนุ่ม ก่อนจะพบว่าตัวเองถูกพาตัวมาอยู่เขตแดนที่มีลักษณะเหมือนปราสาทที่เป็นศูนย์กลางของเมืองพฤษภาคมเสียแล้ว

 

            ชายหนุ่มลุกขึ้นอย่างเชื่องช้าไปเปิดผ้าม่านที่ขยับตัวอย่างอ้อยอิ่งเนื่องมาจากลมที่พัดลอดเข้ามาจากทางเบื้องนอกนั่น เฟี๊ยตก้าวออกไปจากตัวห้องเพื่อไปยืนอยู่ในส่วนที่เป็นระเบียงของห้องพักนั่น ก่อนจะกวาดสายตาออกไปสุดลูกหูลูกตา เรียกได้ว่าเมืองพฤษภาคมแทบจะทั้งเมืองในเวลานี้อยู่ลานสายตาของเขาทั้งหมดเลย

 

            เมืองพฤษภาคมเหมาะสมจะได้ชื่อว่าเมืองแห่งสายลมอย่างแท้จริง อาณาเขตของเมืองพฤษภาคมกว้างขวางกว่าเมืองกุมภาพันธ์ที่ผ่านมาแล้วมากนัก กวาดตามองลงไปยังพื้นที่เบื้องล่างนั่นจะพบว่าพื้นที่ของเมืองส่วนใหญ่ประกอบด้วยทุ่งหญ้าสั้นๆ ขนาดกว้างใหญ่ไพศาล โดยบ้านแต่ละหลังจะตั้งอยู่ห่างๆ กัน ขนาดบริเวณใกล้กับที่พักที่เขาอยู่ที่มีลักษณะคล้ายกลางใจเมืองนั่น บ้านเรือนต่างๆ ยังตั้งห่างจากกันจนรู้สึกได้ ภาพรวมดังกล่าวทำให้เมืองพฤษภาคมแห่งนี้ดูสงบและปราศจากความสับสนวุ่นวายโดยสิ้นเชิง

 

            ลักษณะสำคัญของเมืองนี้อีกอย่างหนึ่งที่แทบจะเรียกได้ว่าเป็นสัญลักษณ์ของเมืองนี้เลยก็ว่าได้ก็คือ กังหันลม บ้านทุกหลังในเมืองนี้จะมีกังหันลมขนาดเล็กควบคู่อยู่กับตัวบ้านอยู่ด้วยเสมอ ลักษณะดังกล่าวราวกับว่าจะเป็นสิ่งที่ตอกย้ำลงไปอีกว่าเมืองแห่งนี้เป็นเมืองแห่งสายลมอย่างแท้จริง แม้แต่กระทั่งอาคารสูงที่เปรียบเสมือนใจกลางของเมืองที่เขาอาศัยอยู่ในเวลานี้ก็มีลักษณะอาคารเลียนแบบมาจากกังหันลมอย่างไม่มีผิดเพี้ยน ติดอยู่ตรงที่ว่าส่วนของกังหันนั่นไม่สามารถหมุนได้จริงเท่านั้นเอง

 

            แสงสุดท้ายของวันสาดส่องไปทั่วบริเวณเมืองพฤษภาคมที่ห่างออกไปไกลสุดลูกหูลูกตานั่น แสงสีทองอร่ามยั่วล้อกับใบพัดของกังหันที่ต่างพัดไปในทิศทางเดียวกันอย่างนั้น บรรยากาศเบื้องหน้าของชายหนุ่มนี่ให้ความรู้สึกสงบอย่างประหลาด ภาพตรงหน้านี่มีรายละเอียดกว่าความเป็นเกมออนไลน์อยู่มาก ในช่วงจังหวะนั้นเอง เขาก็เริ่มเข้าใจถึงความหมายโดยนัยของชื่อเกมนี้ขึ้นมาถนัด the lost world อาจจะสื่อหมายถึงโลกอีกใบที่แอบซ่อนอยู่ในสมองของเรานั้นก็เป็นได้ อย่าว่าแต่การเข้ามา ณ ดินแดนสนธยาแห่งนี้เพื่อพิชิตเงินรางวัลเลย ต่อให้เขาต้องตีตั๋วเสียเงินเข้ามาเพื่อซึมซับบรรยากาศตรงหน้านี้ มันก็เรียกได้ว่าเป็นข้อเสนอที่คุ้มค่ามากทีเดียว

 

 

            ก๊อก ก๊อก ก๊อกก



จากผู้แต่ง : หลังๆ คอมเม้นน้อยมากเลยอ่า โดนคนใจร้ายหักอกมาจนน้ำตาท่วมแล้ว คนอ่านยังมาทำคนแต่งเสียใจอีก โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ เม้นให้เลยยยยยยยยย ไม่งั้นงอนนะ 555555555

[lukkeng]

ขออภัยทุกท่านด้วย หากตอนช่วงๆ นี้จะมึนๆ ตึงๆ เบลอๆ ไปบ้าง

ผมกำลังโดนโรครุมเร้าพร้อมกันสี่โรครวด โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ นี่ยังไม่นับไข้ใจที่สาหัสกว่าอาการทางกายมาก

ฝืนแต่งมาได้แต่ละตอนนี้ ร่างแทบระเบิด  5555555




อ้อนปะ ขอเม้นหน่อยจิ ยาวๆ นะ อิอิ

[igaga]

มาแย้วๆๆ

[patchylove]

โอ๋ๆๆๆ คนเขียนอย่าน้อยใจนะ
เรื่องสนุกมากๆเลย  พี่สาวของจีน่าน่าจะเก่งมากๆ แน่ๆ

[Zelsy]

โอ๋ๆ ถึงเราจะเม้นน้อยแต่ก็เม้นเกือบทุกตอนนะ
ปลอดภัยซะที

[yong]

รู้สึกเหมือนปลอดภัย แต่ไม่รู้จะมีอะไรให้ลุ้น เพราะผู้เขียนเป็นนักวางยาวางระเบิด  ได้แต่ขอให้หายเจ็บไข้เร็ววัน  สุขภาพดีต้องดูแลตัว ถ้าใจสบายสุขภาพจิดดี ไม่รังแกร่างกายมาก สุขภาพก็จะดี  อย่านอนดึก ทานอาหาร พักผ่อน นะครับ

[$VAN$]

ได้พักสักทีนะเฟี๊ยต ภารกิจคราวนี้เหนื่อยจริงๆ
ติดใจตรงที่ไบเบิ้ลบอกว่าไบรอันเป็นผู้สร้างไบเบิ้ล
แล้วงี้ไบรอันจะรู้ทุกย่างก้าวของเฟี๊ยต หรือสวมรอยมาคุยกับเฟี๊ยตแทนไบเบิ้ลบ้างหรือเปล่า
ไบรอันคงเป็นพวกศจ.ดร. หรืออะไรที่ฉลาดมากแน่ๆ

[nightsza]

ได้เจอคุณพี่สาวโซดิแอคสักที รู้สึกผิดคาดไปมากมาย คิดเหมือนเฟี๊ยตเลยตอนแรกนึกว่าจะอายุประมาณ 20 กว่าๆ ที่ไหนได้เป็นเด็กอายุ 12 เอง แต่ดูเป็นผู้ใหญ่ เฟี๊ยตดูเด็กไปเลย อยากให้มีตอนหวานๆระหว่างธันกับเฟี๊ยตอีกเยอะๆอ่า หลังจากผ่านมาหนักหนาสาหัส รักนะคนแต่ง จุ๊บๆ

[Umiko]

มาเป็นกำลังใจให้จร้า...

[VampirezBadz]

อย่าเพิ่งน้อยใจไปนะคนเขียน เดี๋ยวเจอเราอย่างเป็นทาการแน่ (?)
ในอีกมิช้านี้
 

[lukkeng]

บทที่ 134 Costume

 

            “เข้ามาได้เลยครับ ประตูไม่ได้ล๊อค”

 

            เสียงของเฟี๊ยตดังขึ้นอย่างไม่เบานัก เพื่อความมั่นใจที่ว่าเสียงดังกล่าวจะสื่อไปถึงคนด้านนอกได้อย่างชัดเจน เขาหันกลับน้อยๆ เพื่อที่จะมาพบกับเจ้าของเสียงนั่น

 

 

            “เป็นไงบ้าง เฟี๊ยต”

 

            ธันในเวลานี้เปลี่ยนการแต่งกายไปจนแทบจำไม่ได้เสียแล้ว จากชุดเดินทางที่เห็นกันจนคุ้นตา บัดนี้ เด็กหนุ่มกลับอยู่ในชุดที่มีลักษณะเดียวกับที่โจแอนนาสวมใส่อย่างใดอย่างนั้น เกราะเบาสีทองอร่ามให้ความรู้สึกราวกับว่าธันเป็นราชวงศ์ชั้นสูงในเมืองแห่งนี้ฉะนั้น ชุดเกราะเข้ารูปนั้นเผยให้เห็นความงามของร่างกายของเด็กชายตรงหน้านี้ขึ้นไปอีก เด็กหนุ่มที่แสนคุ้นเคยในเครื่องแต่งกายเต็มอิสริยศนั่น ใบหน้าที่ปราศจากรอยขมุกขมัวจากฝุ่นดินเหมือนวันก่อน ทรงผมที่ได้รับการจัดแต่งเป็นอย่างดีให้เปิดขึ้นไปด้านบนอย่างเป็นระเบียบ เผยให้เห็นโครงสร้างที่สมบูรณ์ด้วยทรงรูปไข่นั่น คิ้วเข้มๆ สอดรับกับจมูกที่โด่งเป็นสันอย่างมีมิติ ประกอบกับแสงสว่างที่ทองในยามเย็นที่ฉายสาดเข้ามาเป็นเบื้องหลังลอดมาทางประตูนั่น ธันในเวลานี้ราวกับหลุดมาจากนวนิยายโรมานซ์เหลือเกิน นี่มันชี๊คหนุ่มทายาทกษัตริย์จากกลางทะเลทรายอันเวิ้งว้างชัดๆ

 

            ณ ช่วงจังหวะเวลานั้น ราวกับเวลามันหยุดหมุนไปอย่างบอกไม่ถูกเลย บรรยากาศโดยรอบดูจะร้อนขึ้นอย่างไม่ทราบสาเหตุ หัวใจน้อยๆ ในอกข้างซ้ายของเฟี๊ยตเต้นอย่างไม่เป็นจังหวะ แต่ตัวเขาเองในเวลานั้นก็ตอบไม่ได้เลยว่าทำไม เขาบอกได้แต่เพียงว่า เขาไม่อาจละสายตาจากคนตรงหน้านี้ได้เลย

 

 

            “ตลกมากเลยเหรอ”

 

            หน้าของเจ้าเด็กกวนประสาทนั่นเรื่อขึ้นน้อยๆ พร้อมกับใช้มือข้างที่ถนัดลูบทรงผมใหม่ไปมาอย่างไม่มั่นใจสักนิด มือนั้นทำท่าจะยีทรงผมเรียบแปล้ที่จัดไว้เป็นอย่างดีให้ยุ่งเหยิงเหมือนเดิมเสียแล้ว แต่น้ำเสียงของเฟี๊ยตก็ดังออกไปห้ามความคิดนั่นไว้ทัน ความจริงแต่งแบบนี้ก็ดูดีไม่น้อยเลย

 

            “เปล่าๆๆ มันแค่ดู เอ่อ แปลกตาไปเฉยๆ หนะ”

 

            “พนักงานเขาบอกว่าทรงผมแบบนี้เป็นทรงผมแบบเป็นทางการของคนที่เมืองนี้ เห็นบอกว่าเมืองนี้เป็นเมืองที่มีลมพัดแรงตลอด ถ้าทำผมทรงทั่วไป เวลาโดนลมพัดอาจจะทำให้ทรงผมกระเซอะกระเซิงจนดูไม่ดีได้ ทรงผมเรียบแปล้ไม่กลัวลมแบบนี้จึงกลายมาเป็นทรงผมทางการไปโดยปริยาย”

 

            เสียงของธันพูดขึ้นอย่างรัวเร็ว สายตาคู่นั้นเบือนหลบจากสายตาเฟี๊ยตไปอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาของธันกวาดไปทั่วห้องนอนแคบๆ นั่น  ทั่วทุกที่ในห้องนั้นยกเว้นตัวของเฟี๊ยตในเวลานี้

 

            “อ๊าว มีพนักงานเข้ามาแต่งตัวให้ด้วยเหรอ”

 

            เฟี๊ยตเอ่ยถามแบบงงๆ เพราะตัวเขาเองเพิ่งตื่นขึ้นยังไม่ถึงสิบนาทีเท่านั้น เอาจริงๆ คือเขายังจำไม่ได้เลยว่าตัวเขาเองโผล่มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร จำได้แค่ว่าครั้งล่าสุด เขาทิ้งตัวลงนอนบนทุ่งหญ้าแถบชานเมืองแห่งนี้เท่านั้น

 

            “เข้ามาตั้งแต่ตอนประมาณเที่ยงๆ แล้ว พอตื่นนอนได้สักสิบห้านาทีก็มีพนักงานของที่นี่เข้ามาจัดการแต่งองค์ทรงเครื่องให้ เขาบอกว่าเฟี๊ยตยังสลบอยู่ไม่ตื่นเลย เราก็เลยออกทัวร์ใกล้ๆ แถวนี้มาก่อนระหว่างรอ จริงๆ ที่นี่จะเรียกว่าวังก็ได้นะ มีทั้งทหาร องครักษ์ แถมยังมีสาวๆ สวยๆ คอยบริการอีกด้วย เครื่องแต่งกายของคนในนี้ก็ดูพิถีพิถันมาก เหมือนว่าพวกเราจะได้จับพลัดจับผลูมารู้จักกับราชินีแห่งพฤษภาคมเสียแล้ว”

 

            เฟี๊ยตที่ยังอยู่ในชุดสีน้ำตาลตัวเดิมนั่นหันไปมองธันอย่างสนใจ เรื่องราวใหม่ที่ได้ยินจากปากเด็กหนุ่มนั่นน่าสนใจอยู่ไม่น้อย ไม่คิดเลยว่าชีวิตนี้จะมีโอกาสได้เป็นพระราชอาคันตุกะของกษัตริย์บ้านเมืองไหนสักครั้ง ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่เกมที่สมมติขึ้นก็เถอะ แต่มันก็คงจะสนุกอยู่ไม่น้อย

 

            “แล้วนี่มีอะไรหรือเปล่า”

 

            เฟี๊ยตย้อนกลับไปถามประโยคแรกที่ควรจะถามตั้งแต่ธันก้าวมาในห้องแห่งนี้ เขาเชื่อว่าเด็กหนุ่มที่ได้มีโอกาสสำรวจวังแห่งนี้มาพาสมควรแล้ว ไม่น่าจะเดินเข้ามาหาเขาถึงห้องอย่างไม่มีเหตุผล

 

 

            “ขอบคุณมากๆ นะเฟี๊ยต เราผิดเองแหละที่ปกป้องเฟี๊ยตไม่ได้เลย ทั้งๆ ที่เราเป็นฝ่ายจู่โจมของทีมแท้ๆ แถมยังปล่อยให้ตัวเองหมดสติให้เป็นภาระเฟี๊ยตอีก ขอบคุณและขอโทษจริงๆ นะ ถ้าไม่ได้เฟี๊ยต ป่านนี้เราคงจะเกมโอเวอร์ไปแล้ว”

 

            แววตาคู่นั้นของธันหันมาสบกับเฟี๊ยตอีกครั้ง เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ร่วมนอนกลางดินกินกลางทรายฝ่าฝันอันตรายมามากมายพร้อมกับเขา เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่จริงใจไปทั้งความรู้สึก น้ำเสียงและแววตานั้นสื่อความหมายออกมาอย่างชัดเจน

 

            “เฮ้ยย อย่าคิดมากดิ ผลัดๆ กันไป จำไม่ได้แล้วเหรอว่าเราโดนโจมตีจนเกือบตายหนะ ธันเองเป็นคนชุบชีวิตเรากลับมาได้แท้ๆ ต่างฝ่ายต่างต้องช่วยเหลือซึ่งกันและกันอยู่แล้ว อย่าคิดมากดิวะ ไอ้แขก ฮ่าฮ่าฮ่า”

 

            เฟี๊ยตพูดออกมาอย่างติดตลกและไม่คิดมาก เขาไม่อยากให้คนตรงหน้ามารู้สึกผิดหรือเป็นบุญคุณกับเขาใดๆ ทั้งสิ้น เขามองคนตรงหน้าตรงนี้เป็นเพื่อนที่สำคัญมากคนหนึ่ง และแน่นอน คนเป็นเพื่อนกันก็ต้องแบ่งปันทั้งความสุขและทุกข์เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว

 

            “ก็พูดไปงั้นแหละ จริงๆ ก็ไม่ได้รู้สึกไรหรอก ไอ้ตี๋ ฮ่าฮ่า”

 

            เสียงนั่นตอบกลับมาอย่างติดตลกเช่นกัน ใบหน้านั้นเปลี่ยนจากอารมณ์ซึ้งกินใจกลายเป็นสีหน้ายียวนกวนประสาทในทันที คิ้วเข้มนั่นยักขึ้นน้อยๆ พร้อมกับรอยยิ้มมุมปากที่ยกขึ้นน้อยๆ

 

            “กวนตีน กลับซาอุไปเลยไป๊” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นเบาๆ

 

            “ไม่ได้หรอกครับ พี่ต้องไปส่งน้องเฟี๊ยตให้ถึงเสินเจิ้นอย่างปลอดภัยก่อน พี่ถึงจะสบายใจ ฮ่าฮ่า”

 

            เด็กหนุ่มว่าที่สถาปนิกคนนั้นเอ่ยสวนออกมาราวกับรอจังหวะอยู่ก่อนแล้ว เสียงหัวเราะร่วนดังไปทั่วห้องแคบๆ นั่นอย่างน่าหมั่นไส้ที่สุด

 

 

            “ออกไปได้แล้วไป รำคาญ ไหนนางสนมที่จะมาขัดสีฉวีวรรณเนี่ย ทำไมช้าอย่างนี้ อยากโดนปรนนิบัติเหมือนเจ้าชายในหนังมาตั้งนานแล้วนะ”

 

            เฟี๊ยตเอ่ยปากไล่ธันอย่างไม่สนใจอะไรอีก ด้วยเห็นว่าเด็กหนุ่มนี่น่าจะหมดธุระใดๆ แล้ว แสงที่สาดมาจากหน้าต่างในเวลานี้หม่นลงเรื่อยๆ แล้ว นั่นเป็นสัญญาณว่านี่ก็คงจะเป็นเวลาใกล้ค่ำเต็มที เขาควรจะเตรียมอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยเพื่อที่จะได้ไปพบกับผู้ให้ที่พักอาศัยเขาในยามนี้

 

            “ไล่ไปหมดแล้ว บอกไปแล้วว่าเฟี๊ยตจัดการตัวเองได้ ไม่ต้องยุ่ง” ธันเอ่ยอย่างง่ายๆ พร้อมกับนั่งลงบนโซฟานุ่มไม่ไกลจากเตียงนอนนั่นนักอย่างถือวิสาสะ

 

            “เฮ้ยย หมายความว่าไง ตลกและ ทำไมทำแบบนี้” เฟี๊ยตโวยวายสวนขึ้นมาในทันที ถ้าไม่มีพี่เลี้ยง แล้วเขาจะแต่งกายได้ถูกต้องเหมาะสมกับเมืองนี้ได้เหมือนธันได้อย่างไร

 

            “จะบ้าเหรอเฟี๊ยต จะให้แก้ผ้าแล้วมีคนมาคอยถูหลังฟอกสบู่ให้เนี่ยนะ ตลก ก็แค่อาบน้ำ อาบเสร็จแล้วก็เรียกใช้การ์ดชุดเครื่องแต่งกาย กับการ์ดจัดแต่งทรงผมอัตโนมัติ แค่นี้ก็เสร็จแล้ว จะไปลำบากคนอื่นเขาทำไม” ธันเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าที่เรื่อขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

 

            “นี่แปลว่าไปแก้ผ้าให้เขาถูหลังมาแล้วใช่ไหม ถึงได้รู้ ตลกและ อย่ามาเอาเปรียบ มีสาวสวยมาคอยถูหลังให้นี่มันสวรรค์ชัดๆ จะกันซีนกันทำไมวะ” เฟี๊ยตพูดขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้ พร้อมกับชะโงกคอออกไปดูภายนอกห้องด้วยความหวังที่ว่าสาวงามตามคำพูดของเด็กหนุ่มคนนั้นจะยังคงยืนรออยู่

 

            “ผู้ไม่รู้ย่อมไม่ผิด แต่นี่คือรู้แล้วก็ห้ามทำ จะไปแก้ผ้าแก้ผ่อนต่อหน้าคนอื่นได้ยังไง บัดสีบัดเถลิง แล้วก็ไม่ต้องชะโงกหาแล้ว ไล่ไปหมดแล้ว และนานมากแล้วด้วย”

 

            ธันยังคงนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟานุ่มตัวนั้น เด็กหนุ่มกางมือออกพร้อมกับยักไหล่ขึ้นอย่างไม่สนใจท่าทีหงุดหงิดน้อยๆ ของเขาเลย

 

            “ไปตามมาเดี๋ยวนี้เลย อย่ามาเอาเปรียบ ไอ้แขกพาหุรัด”

 

เฟี๊ยตบ่นออกมาอย่างหัวเสียน้อยๆ การมีสาวสวยในชุดนุ่งน้อยห่มน้อยมาคอยเอาใจเหมือนในหนังนี่มันสวรรค์ของท่านชายชัดๆ ทำไมเขาจะต้องมาถูกขัดขวางความสุขโดยไอ้เด็กเมื่อวานซืนนี้ด้วยนะ

 

“อย่าต่อรองให้มากนัก ไอ้ตี๋เยาวราช รีบไปอาบน้ำและแต่งตัวซะ หนึ่งทุ่มตรงมีนัดร่วมโต๊ะอาหารเย็นกับคนใหญ่คนโตในวังนี้ เป็นเด็กเป็นเล็กอย่าหัดไปสายรู้เปล่า” ธันเอ่ยขึ้นราวกับว่าสิ่งที่เฟี๊ยตโวยวายอยู่นั้นเป็นเรื่องไร้สาระเสียเหลือเกิน

 

“งั้นก็แปลว่าเหลืออีกครึ่งชั่วโมงเองอะดิ แล้วทำไมเพิ่งบอกวะ หลบๆ จะไปไหนก็ไปเลยไป คนจะรีบ จะมานั่งเกะกะขวางทางทำไมวะ”

 

เฟี๊ยตออกปากไล่ธันทันทีหลังจากที่เหลือบไปดูนาฬิกาที่ประดับอยู่บนข้างฝาห้องนั่น และพบว่าเหลือเวลาอยู่เพียงสามสิบนาทีเท่านั้น

 

“ไม่ไป จะอยู่เฝ้าตรงนี้แหละ เดี๋ยวไปเรียกนางในมาทำอนาจาร จะนั่งเป็นก้างขวางคออยู่อย่างนี้แหละ ใครจะทำไม” ธันกระดิกเท้าที่ไขว่ห้างอยู่นั่นอย่างสบายใจ

 

“กวนตีน คนจะอาบน้ำแต่งตัว จะอยู่ทำไมวะ เกะกะ น่ารำคาญ” เฟี๊ยตบ่นงึมงำออกมาด้วยเสียงไม่ดังนัก แต่เท้าคู่นั้นก็เดินตรงไปยังห้องน้ำแต่โดยดี

 

“บ่นเป็นตาแก่ไปได้ เหลือยี่สิบเก้านาทีแล้ว เห็นไหม ชักช้าอืดอาด” ธันยังคงส่งสายตากวนประสาทมาอย่างสบายใจเช่นเดิม

 

“เออๆๆ รู้แล้วน่า เมาส่าหรีมาเหรอวะ แม่ง กวนตีนฉิบหาย”

 

“น้องเฟี๊ยตก็อย่าใส่กี่เพ้าออกมานะจ๊ะ”

 

“กี่เพ้า พ่องงง”

 

“ฮ่าฮ่าฮ่า”

 

เสียงหัวเราะอย่างมีความสุขเสียเต็มประดานั่นดังไล่หลังเฟี๊ยตมาเป็นจังหวะสุดท้าย ก่อนที่ชายหนุ่มจะปิดประตูห้องน้ำลง และเริ่มต้นทำความสะอาดร่างกายในเวลาที่มีอยู่อย่างจำกัดนี่

 

 

‘ขัดวาสนาจังวะ อุตส่าห์คิดฝันมาตั้งแต่เด็กว่าจะให้มีสนมสาวๆ สวยๆ มาคอยเอาใจเหมือนในละครบ้าง คอยดูเหอะ ขัดคอมากๆ เดี๋ยวพ่อจะแก้ผ้าเดินโชว์รอบห้องประชดแม่งเลย เจ้ากี้เจ้าการดีนัก!’




จากผู้แต่ง : โปรดอย่าด่าทอผมว่ามันสั้น คิคิ จำนวนคำมันถึงนะ แต่เนื้อเรื่องไปช้า เพราะมันเป็นสไตล์การแต่งของคนแต่งงิ 555 อย่าถือสาเอาความใดๆ เม้นให้ผมด้วยนะ หลังๆ เม้นน้อยมากเลย พูดแล้วน้ำตาตก โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ

[lukkeng]

คนอ่านจายร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

 

เม้นน้อยมากเลยอะ ฮืออออออออออออออออออออออออออออออออออออ

มาเม้นให้เลย นะๆๆๆๆๆ สงสารโหน่ยยยยยย ไม่เม้นเดี๋ยวผมอู้ไม่ลงบ้างนะ อิอิ

 

[Zelsy]

ผัวเมียทะเลาะกันเรอะ

[nightsza]

เหมือนธันจะหวงเฟี๊ยตนะ แน่ะๆ จะเก็บไว้ดูคนเดียวล่ะสิธัน ร้ายกาจนะเรา กลัวใครจะแย่งไปหรออออ

[$VAN$]

นั่นสิ ทำไมธันต้องกันท่าเฟี๊ยตด้วย แถมมีหน้าแดงๆอีก คิดไรป่ะเนี่ย หุๆๆ^^

[fahhee_zeze]

เม้นน้อย....แต่ทยอยเม้นจ้า!! ......อุคริอุคริ... กรั่กๆๆๆ...

[mildmint0]

กร๊ากกกกกกก
ขำธันว่าเฟี๊ยต ใส่กี่เพ้าเดินออกมา
กำลังจินตนาการตามอยู่
โอ้วววว ดูไม่จืดจริงๆ ฮ่าๆๆๆๆ
มาเป็นกำลังใจให้คนอ่านครับ
สู้ๆ น้าาาาา

[yong]

เป็นสี่โรค ดีกว่าเป็นโรคซี้  สี่โรคถ้าสี่บาทก็เป็นโรคละบาท ถ้าโรคโหล คิดสิบบาทไม่ต้องถอน  คงหายแล้วสิครับ โรคอ้อนคอมเม้นท์กลับมาแล้วนิครับ   อ่านเรื่องนี้เหมือนกินอาหารสังคม กินมารยาท ที่ละคำ ช้าๆๆ  10เคี้ยวแล้วค่อยกลืน เรียกกินละเมียด  ผู้เขียนก็บรรจงเขียน  คนอ่านต้องค่อยๆๆอ่าน ห้ามมูมมาม  หลังจากศึกพักรบ ก็มาศึกงอนต่อ 

[Noo_Patchy]

    อยากเห็นธันตะลึงตึงตึง ในตัวเฟี๊ยตมั่งอ่ะ

[zylph_z]

สงสัยธันคงจะแอบหวงเฟี๊ยตล่ะมั้งเลยไล่พวกนางสนมไปไม่ให้มาอาบน้ำให้เฟี๊ยตอ่ะ

ว่าแต่เฟี๊ยตจะแก้ผ้าเดินรอบห้องจริงๆเหรอ เกิดธันหน้ามืดหื่นขึ้นมาจะไปโทษใครไม่ได้นะ เฟี๊ยตทำตัวเอง

ปล.คิดถึงไบเบิ้ล ช่วงนี้มีบทน้อยเหลือเกิน

[keniji01]

 :mew4:แสดงว่าเริ่มหายดีแล้ว ทั้งใข้ใจ และใข้กาย  5555 ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างเลยไม่ได้เข้ามาเม้นต์ แต่ก็เป็นกำลังใจให้ครับ
     ใบละร่วงควงละลิ่วพลิ้วจากต้น      ลมละมุนหมุนใบให้ลิ่วร่อน
ลยเคว้งคว้างกลางอากาศขาดคนมอง  จากต้นต้องลอยละลิ่วพริ้วไปไกล