ตอนที่ 2 จูบ ...
ปุณณ์ทำธุระของตัวไปด้วยความเคือง! เกิดมายังไม่เคยถูกใครกระชากลากถูแล้วเหวี่ยงเข้าห้องน้ำมาก่อน ไอ้บ้าเอ้ย!
หลังจากเสร็จธุระล้างจัดทรงผมหน้ากระจกให้ดูดีเรียบร้อย ก็เปิดประตูห้องน้ำออกมาเจอหน้าพิชอีกครั้ง แต่ไม่มีใครขยับ พิชยืนพิงกำแพงอีกฝั่ง ส่วนปุณณ์ก็ยืนอยู่ตรงกรอบประตูห้องน้ำสองสายตาจ้องกันวาวโรจน์
“นี่คุณ ชอบดมกลิ่นห้องน้ำหรือไง รีบออกมาได้แล้ว ผมจะได้ไปทำอย่างอื่นต่อ”
“นายรีบ? ฉันไม่รีบ มีอะไรมั้ยล่ะ?”
ปุณณ์ยืดกอดอกพิงกรอบประตูยักคิ้วกวนตีนใส่พิช
“เฮ้อ … โตแต่ตัวจริงๆเลยคุณ”
พิชเดินเข้าไปดึงแขนปุณณ์อีกครั้ง เจ้าตัวก็รีบยึดขอบประตูห้องน้ำทันที อย่าหวังว่าจะยอมให้มึงลากเป็นครั้งที่สองนะโว้ย!
“เร็วๆคุณ ทำไมต้องสร้างภาระให้ผมด้วยครับ?”
“นี่! ใครขอให้นายมายุ่งกับฉันล่ะ จะไปไหนก็ไปเซ่”
เกิดมายังไม่เคยมีใครหาว่าเขาเป็นภาระเลยนะ! ขนาดพ่อที่ไล่เขาออกจากบ้านยังไม่พูดอะไรทำร้ายจิตใจขนาดนี้เลย ไอ้เด็กเวรนี่ชักไม่อยากตายดีๆ อยากโดนกระทืบใช่มั้ย!
“เฮ้ยระวัง !”
“หะ …”
ปุณณ์ดึงแขนกลับหมุนพิชให้เข้ามาในห้องน้ำ ก่อนจะกดหัวของพิชให้ลงมาซบไหล่ตัวเอง แล้วใช้แผ่นหลังรับโต๊ะที่หล่นลงมาจากนิสิตคนหนึ่งที่แบกโต๊ะไว้สูงเกินตัวจนจังหวะเดินผ่านพวกเขามันหล่นลงมา
พลั่ก!
“ซี้ด …..”
ปุณณ์ซี้ดปากด้วยความเจ็บ พิชที่ยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นรีบผละออกจากอ้อมแขนปุณณ์ จนกระทั่งเห็นโต๊ะตัวหนึ่งล้มลงบนพื้นกับปุณณ์ที่ขมวดคิ้วเม้มปาก
“ทำไมเกิดเรื่องแบบนี้ได้?”
พิชขมวดคิ้วใช้เสียงเรียบเย็นถามรุ่นน้องที่แบกโต๊ะ
“คือ … พวกผมรีบไปกั้นทางตามที่พี่พิชสั่ง … แต่กลัวไม่ทัน ….ครับ …… เห็นพี่พิชบอกว่ารีบ”
รุ่นน้องอึกอักตอบ ถ้าหล่นเฉยๆคงไม่เป็นไรแต่นี่ดูเหมือนจะไปหล่นใส่คุณปุณณ์เข้า ทำโต๊ะหล่นกระแทกหลังนักร้อง แถมยังต่อหน้าพี่พิช … ซวย!
“รีบน่ะใช่ แต่ไม่ใช่ประมาทแบบนี้ ถ้าคุณปุณณ์เจ็บหนักเข้าโรงบาลใครจะรับผิดชอบ! หรือถ้าตายห่าตรงนี้พวกคุณจะทำยังไง?”
คนถูกแช่งไม่ได้ตั้งตัวสะดุ้งหายเจ็บหลังไปชั่วขณะ
“เอ่อ … ผมยังไม่ตาย ไม่เป็นไรครับ น้องๆไปทำหน้าที่ต่อเถอะครับ คราวหลังระมัดระวังมากกว่านี้นะครับ”
“นี่คุณ …”
ปุณณ์ดึงแขนพิชไว้ก่อนจะรีบพูดกับรุ่นน้องที่ตกใจจนหน้าซีดเผือดต่อ
“ชู่วว … ไปเร็ว พี่พิชเขาไม่โกรธหรอกครับ แค่อยากให้ระวังน่ะ”
“ครับ … ขอโทษด้วยนะครับคุณปุณณ์ ขอโทษด้วยครับพี่พิช”
จนกระทั่งรุ่นน้องแบกโต๊ะออกไปจนหมด พิชถึงหันมามองปุณณ์ตาเขียว แล้วยิ่งเห็นปุณณ์ยังซี้ดปากอยู่ก็ยิ่งขัดใจ! ใครให้มารับแทน!
“นี่คุณ รับบทพระเอกหรือไง? เอาตัวเองมารับแทนคนอื่นจนเจ็บตัวเองนี่นึกว่าหล่อเรอะ?”
“หล่ออะไรล่ะ เจ็บจะตาย … แม่งปวดหลังว่ะ นี่! ถ้าพูดขอบคุณไม่เป็นก็ไม่ต้องมาโวยวายใส่ แสบแก้วหูชะมัด”
“ก็ใครใช้ให้คุณทำแบบนี้ล่ะครับ แล้วจะร้องเพลงไหวมั้ย?”
“ก็ไม่ได้อยากทำหรอก มันเป็นสัญชาตญาณพี่ชายหรอก”
“อะไรนะ?”
พิชขมวดคิ้วไม่เข้าใจ มารับแทนนี่เกี่ยวอะไรกับสัญชาตญาณพี่ชาย?
“ก็คนเป็นพี่ ก็ต้องยอมเจ็บแทนน้องไง เรื่องแค่นี้ไม่เข้าใจเรอะ? แล้วไปดุเด็กมัน แค่นี้มันก็ตกใจพอแล้ว อ้อ … แล้วที่บอกตายห่าอะไรนั่น ยังไม่ตาย! อูย ….”
“คุณนี่ … เฮ้อ … เอาเถอะ เดินไหวมั้ยครับ?”
“ไหวดิ แค่นี้เอง”
ปุณณ์ก้าวเท้าเดินอีกครั้ง แม้จะช้าอยู่ก็ตาม เดินทีก็สะเทือนหลังที สงสัยจะช้ำ พิชเห็นลักษณะหน้าปุณณ์ยังคิ้วขมวดก็รู้ทันทีว่าไม่ไหวแน่ๆ แต่ที่ทนอยู่นี่คือฝืน!
“หยุด เอาแบบนี้แล้วกันครับคุณ”
พิชเขยิบไปยืนข้างหน้าแล้วย่อตัวลงข้างหน้าปุณณ์
“หือ?”
“ขี่หลังผมไง กลับห้องก่อนแล้วเดี๋ยวผมเอาพวกยามาให้”
“เฮ้ยไม่ต้องก็ได้”
“เถอะน่า เร็วๆครับ”
“ตัวก็เท่ากันนายจะแบกไหวได้ยังไง”
“ดูถูกว่ะ … ผมเป็นนักบอล แข็งแรงนะจะบอกให้ มาเร็วคุณ ย่อนานๆมันเมื่อย”
ปุณณ์จึงเดินเข้าไปขี่หลังพิช กอดคออีกฝ่ายแน่นก่อนจะปล่อยให้แบกไปตามทางเดิน
“ก้มหน้าไว้นะคุณ … ให้คนอื่นเห็นคุณเจ็บมันไม่ดีใช่มั้ยล่ะ เป็นคนดังเดี๋ยวเป็นข่าว”
ปุณณ์รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเป็นห่วงด้วย จึงอดยิ้มออกมาไม่ได้ ไอ้เด็กนี่มันก็น่ารักดีว่ะ ถึงจะปากจัดไปหน่อยก็เหอะ
“ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ”
“เปล่า …ถ้ามีหน้าคุณลงข่าวมันจะมีหน้าผมด้วย ขี้เกียจมีนักข่าวมาสัมภาษณ์ ยังไม่อยากดังชั่วข้ามคืน ยิ่งหล่อๆแบบผมคงมีคนมาติดต่อไปเป็นดาราเยอะแยะ … อื้อหือทีนี้ล่ะดังกว่าคุณแน่นอน”
ไอ้เด็กเวร! ที่พูดมาตอนแรกเขาขอถอนคำพูดทั้งหมด! ไอ้บ้าเอ้ย!
พิชแบกปุณณ์จนมาถึงห้องก็ดันปุณณ์เข้าไปในห้องเรียบร้อยก็รีบเรียกรุ่นน้องสตาฟที่เดินเอาเอกสารมาให้เขาให้ไปเอากล่องยามาให้ แล้วไปหาคนมาเฝ้าประตูด้วย
“ทำไมต้องเฝ้าประตูด้วย? เวอร์ชะมัด”
พิชปิดประตูล็อคห้องเรียบร้อยก็หันมามองนักร้องดังที่ไม่ได้รู้เรื่องว่าตัวเองจะถูกรุมเคาะประตูห้องไม่รู้ตัว ที่ยังหลับสบายจนสลึมสลือมาให้พาไปห้องน้ำได้น่ะ ผ่านมารตรการบอดี้การ์ดหน้าห้องเกือบตายเพราะโดนรุม
“เฮ้อ … ช่างมันเถอะ ไหนถอดเสื้อสิครับ ผมขอดูหลังคุณหน่อย”
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวก็หาย”
“มาเถอะน่าเร็วๆ”
พิชเดินเข้าไปใกล้ ปุณณ์ก็เริ่มเขยิบหนี
“จะหนีไปไหนคุณ แค่ดูหลังแค่นื้ ถอดเสื้อเร็วๆ!”
“นี่ จะให้ถอดอะไรเนี่ย บ้าเรอะ จะปล้ำกันรึไง”
ปุณณ์เริ่มขยับหนีไปเรื่อยๆ จนถึงอีกฝั่งหนึ่งของห้อง พิชก็ยังเดินขมวดคิ้วเข้ามาใกล้ จนกระทั่งแผ่นหลังของปุณณ์ชิดกำแพงในที่สุด พิชจึงแสยะยิ้มทาบแขนสองข้างกับกำแพงกักตัวปุณณ์ไว้ในอ้อมแขน พลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้
“ผมไม่ได้พิศวาสคุณหรอกน่า! แล้วถึงผมจะมีอารมณ์ขนาดไหน ผมก็ไม่เลือกคุณหรอก แถมข้าวสารห้ากระสอบก็ไม่เอา ถอดดเสื้อมาให้ผมดูหลังคุณเร็วๆ หวงตัวไปได้ทีเมื่อคืนก่อนยังให้ผมเช็ดหลังให้อยู่เลยไม่ใช่รึไงคุณ?”
ประโยคหลังไม่ได้ฟัง เพราะอารมณ์โกรธพุ่งปริ๊ดตั้งแต่มันบอกว่าไม่เลือกเขา ทำไม! เขาไม่ดีตรงไหน หล่อก็หล่อ รวยก็รวย เพอร์เฟคขนาดนี้ไอ้บ้านี่บอกว่าไม่เอา!
“รังเกียจนักใช่มะ?”
“หะ? รังเกียจอะไรคุณ อุ้บ!”
ปุณณ์ยกแขนรั้งคอพิชเข้าหาแล้วบดขยี้ปากตัวเองลงไปกับปากพิช เป็นจูบที่ดุดันไม่มีการสอดลิ้นหรืออะไรที่ควรจะเป็น ทำเพียงแค่ขยี้ ขยี้ และ ขยี้ปากลงไปเท่านั้นล่ะ! รังเกียจมากก็เอาแบบนี้ล่ะ ขาดใจตายไปเลยสิมึง!
จนกระทั่งตัวเองเริ่มหายใจไม่ออกบ้างแล้วปุณณ์จึงผละออกมายืนพิงกำแพงเหมือนเดิม พลางยกมือเช็ดปากตัวเองไปมา ก่อนจะตกใจเมื่อคราวนี้สีหน้าพิชวาวโรจน์ไม่มีแววขำขัน …
“เอ่อ …คือ …”
“ถ้าจะมัวแต่จูบนี่ห่วงตัวเองก่อนเถอะครับ !”
“เฮ้ยทำอะไรน่ะ… ปล่อยยยย”
พิชกระชากแขนปุณณ์อย่างแรงพร้อมกับดึงเสื้อปุณณ์ไปด้วย ปุณณ์ก็ไม่ยอมกระชากกลับจนพิชถลาจนตัวเซเข้าไปหาปุณณ์
จุ้บ!
พิชเบิกตากว้างเมื่อแก้มตัวเองปะทะกับริมฝีปากปุณณ์พอดิบพอดี
“นี่! คุณลวนลามผมอีกแล้วนะ เป็นศิลปินอะไรเนี่ยชอบลวนลามคนอื่น เดี๋ยวก็จูบเดี๋ยวก็หอม ถ้าผมอยู่นานกว่านี้คุณไม่ปล้ำผมเลยเรอะ! โรคจิตหรอครับคุณ?”
ปุณณ์เสยผมตัวเองเซ็งๆ นี่ทำไมเขาต้องมาโดนไอ้เด็กบ้านี่ด่าครั้งแล้วครั้งเล่า ไอ้จูบน่ะมันตั้งใจ แต่ไอ้หอมนี่อุบัติเหตุโว้ย! แล้วจะปล้ำน่ะยังไม่ได้อยู่ในสารบบความคิดสักหน่อย!
“แค่ถอดเสื้อใช่มั้ย?”
ปุณณ์ยอมถอยในที่สุด คืนยื้อไปยื้อมาจากโรคจิตคงเป็นกิ้งกือไส้เดือนพยาธิอะมีบ้าแบคทีเรียสักอย่างชัวร์!
“ใช่ครับ แค่หันหลังคุณมาให้ผมดู”
“เออ !”
ปุณณ์ยอมหันหลังให้พิชแล้วแกะกระดุมเสื้อออกจากนั้นก็สะบัดเสื้อลงกับพื้นด้วยความเซ็ง ศิลปินแนวหน้าระดับเขาไปกี่งานทีมงานก็มีแต่วิ่งมาเอาใจ จะให้เปลี่ยนเสื้อผ้าก็พูดดีทุกคำ แล้วไอ้เวรนี่เป็นใคร! มาขึ้นเสียง กระชากลากถูเขาอยู่ได้ เหอะ!
“คุณ …. คราวหลังไม่ต้องทำตัวเป็นพระเอกแล้วนะครับ ผมไม่ใช่ผู้หญิงบอบบาง หลังคุณช้ำจนเห็นชัดเลย… เจ็บมากมั้ยครับ”
ปุณณ์รู้สึกหวามไหวจนใจเต้นแรงเมื่อรู้สึกถึงแรงสัมผัสบางเบากลางแผ่นหลัง … ปลายนิ้วของพิชลากไปตามรอยช้ำบนหลังของเขา
“อ่ะ … มะ … ไม่เป็น ใส่เสื้อได้ยัง?”
“ครับ คลุมไว้เฉยๆก็พอ เดี๋ยวน้องเขาเอายามาให้แล้วผมจะทายาให้”
“เฮ้ยไม่ต้อง แค่นี้เองสองสามวันก็หาย”
ปุณณ์ก้มหยิบเสื้อขึ้นมาจะใส่ แต่พิชกับกระชากเสื้อยึดไว้
“อย่าดื้อสิคุณ ช้ำจนม่วงขนาดนั้น เดี๋ยวผมทายาให้น่ะ ฟรีๆไม่คิดตังค์”
“บอกว่าไม่ต้องไง เอาเสื้อคืนมาเร็ว!”
“ไม่ให้!”
พิชหันหลังเดินหนีไปหน้าห้อง ปุณณ์ก็รีบเดินตามถึงเสื้อพิชไว้ไม่ยอมปล่อย ยื้อกันไปยื้อกันมาจนกระทั่งกระดุมเสื้อพิชหลุดไปสองเม็ด
ก๊อกๆๆๆ
“พี่พิชคะ กล่องยาได้แล้วค่ะ”
พิชกับปุณณ์หันมามองหน้ากันก่อนพิชจะไหวตัวเร็วกว่าโถมตัวสุดแรงวิ่งไปทางประตู ปุณณ์ที่ไม่ทันตั้งตัวก็ถลาตามมาติดๆ พอพิชเปิดประตูได้ปุณณ์ก็กระแทกหลังพิชพอดี ดันพิชออกนอกห้องไปพร้อมกับกระดุมเสื้อเม็ดที่สามของพิชหลุดออกมาคอเสื้อแบะออกจนเห็นลาดไหล่และแผ่นอกสีแทน ….
แต่พิชก็ไหวตัวทันในจังหวะที่ปุณณ์กำลังจะหลุดออกมาจากห้องเช่นกัน รีบพลิกตัวยกขาข้างหนึ่งหงายฝ่าเท้าภายใต้รองเท้าเบอร์ 42 กระแทกตัวปุณณ์ให้กระเด็นเข้าไปทางเดิม
“เอ่อพี่พิชคะ ….”
“ขอบคุณสำหรับกล่องยา พอดีทีมงานเตรียมของสำหรับคืนนี้อยู่ ไปทำหน้าที่ตัวเองต่อไป”
“ค่ะๆๆ”
รุ่นน้องรีบรับคำแม้จะสงสัยว่าผู้ชายอีกคนที่โดนพี่พิชถีบสุดแรงจะเป็นใคร สงสัยจะเป็นกลุ่มเพื่อนพี่พิช … คงไม่ใช่นักร้องที่มาร้องหรอกน่า…
พิชปิดประตูล็อคห้องอีกครั้ง หันกลับมาก็เจอปุณณ์ที่ลงไปนอนแผ่หลากับพื้น กลางลำตัวมีลอยบาทาประทับอยู่ชัดเจน!
“ตายหรือยังคุณ ผมขอโทษ … กลัวคุณหลุดตามไปแล้วเป็นข่าว”
“แฮ่กๆ …. ไอ้ … เวร … อูยยยยย”
ปุณณ์เริ่มคู้งอตัวเพราะความจุกปนปวดแผ่ขยายไปทั่วร่าง แต่ด้วยความแค้นประสมความโกรธก็พยายามจนคว้ารองเท้าตัวเองมาถอดเขวี้ยงใส่พิชแรงๆ ด้วยความแม่นยำทำให้รองเท้ายี่ห้อดังปะทะกับหัวพิชดังพลั่ก!
“หนอย …. ถีบมาได้ไงหา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! คนนะไม่ใช่กระสอบทราย !!!”
“นี่คุณมาปาร้องเท้าใส่หัวผมได้ยังไงเนี่ย! ผมช่วยชีวิตคุณไว้นะ !”
“ช่วยบ้าช่วยบออะไรหา !!!!!!!!!! จะตายห่าอยู่แล้วเนี่ย อูยยยยย”
“คุณก็แค่เจ็บตัว แต่ถ้าคุณหลุดไปสภาพเปลือยครึ่งตัวแฟนคลับคุณคงถ่ายรูปกันหมด คราวนี้ข่าวฉาวคุณคงแผ่หลาไปทั่วประเทศ
เอาน่าคุณเจ็บตัวแค่นี้คุ้มนะครับ คิดซะว่าซ้อมบทละครเผื่อต่อไปได้เป็นพระเอกหนังเล่นบท ถีบ จูบ ถีบ จูบ ไง ไม่ดีหรอ ดังนะคุณ”
“ไอ้ …..”
“อ๊ะๆ อย่าพึ่งด่า คุณต้องขอบคุณผมนะครับ นี่ผมเสียสละเล่นบทนางเอกให้เลยนะ คุณจูบผมถีบ พอดีผมไม่ใช่ผู้หญิงจะตบก็ไม่ไหว ถีบนี่ล่ะคุณ ผมเป็นคนดีใช่มั้ยครับ?”
“ดีกับผีมึงน่ะเซ่ ไอ้ช่างเวรเอ้ย !!!!!!!!!!!!! ไม่ฆ่าฉันไปเลยล่ะ ไอ้บ้า!!!!”
- --------------------------------------------------------------------- -
น้องพิชช่างรุนแรงกับพี่ปุณณ์เหลือเกิน .... ไม่ได้หวั่นไหวอะไรกับพี่ปุณณ์เลยนะ TT
ปล. ไม่อัพ 1 อาทิตย์นะคะ ติดสอบค่ะ จุ้บจุ้บ ขออนุญาตไม่ตอบเม้นนะคะ รีบไปอ่านหนังสือต่อแง้ TT
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
