หัวข้อ: [Pontz x Joe]Forgotten Love รักที่ถูกลืม II:ฝากนิยายเรื่องใหม่หน่อยค่า:15/05/20

[poohdim]

น้องโจ!!!!~ ไมน่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

      

[Mancha KHIRI]

อาจจะรอดล่ะม้างงงงง แต่ถ้าไม่รอดก็ดีนะ ป๊อนซ์รู้จะได้ยิ่งเจ็บ สุดท้ายอาจจะเจ็บทั้งคู่


ฟินนนนน~


//ท่าจะซาดิสต์แฮะเรา 55555

[peppier]

ช่วยโจให้ทันนะป๊อนซ์
อย่าเข้าใจโจผิดด้วยยย

[Yunatsu]

ป๊อนส์ มึงโครตพลาด ที่ทิ้งโจไว้
เหอะ

ถ้ามาไม่ทัน ก้ขอโทษโจ และโทษจัวเองไปเถอะ ฟาดดดดด

[คุณชายลูกหมู]

เราเห็นโพลล์แล้วพี่หมีก็ติด1 ในพระเอก
ส่วนคนที่ต้องเป็นนายเอกให้พี่หมีกดคือนายใช่ปะ

[katiezz]

อยากอ่านสเปชียลเมกแน็ต ^0^ เอาแบบมุ้งมิ้งน้าาา 5555

เดี๋ยวมาอัพให้พร้อมกับ chapter 24  100% นะคะ 

[katiezz]

ตอนที่ 24 100%

[Pontz x Joe]








[Pontz]






“ว่าไงไอ้ไปป์” ผมกรอกเสียงลงไปทันทีที่เดินออกมาจนพ้นจากบริเวณที่มีเสียงดัง

(มึงอยู่ไหนวะ?)

“กูกลับมาบ้าน พาไอ้โจมาด้วย”

(อ๋ออ กูแค่จะโทรมาบอกเรื่องแลปอ่ะ ว่ากูพิมพ์รายงานเสร็จแล้ว)

“เอองั้น เดี๋ยวถ้ามึงได้เข้า ม. มึงก็ส่งเลยก็ได้”

(อืม โอเคๆ แล้วนี่ไปเที่ยวกันเหรอ?)

“อืม”

(งั้นแค่นี้แหละ กลับเข้าไปดูไอ้โจเหอะ ทิ้งไว้คนเดียวแบบนั้นอันตรายนะมึง หึๆ) ไอ้ไปป์พูดพร้อมกับกลั้วหัวเราะในตอนท้าย

“กูก็คิดอยู่ เอองั้นแค่นี้นะ” พูดจบผมก็เก็บไอโฟนลงไปในกระเป๋ากางเกงตามเดิมก่อนจะเดินกลับเข้าไปด้านใน



แต่ก็ต้องพบแต่ความว่างเปล่า เมื่อที่โต๊ะตอนนี้ไม่มีโจนั่งอยู่

“พูดไม่เคยฟังเลย แม่ง!!” ผมสบทออกมาพร้อมกับยกมือขึ้นขยี้หัวอย่างอารมณ์เสีย ก่อนจะหยิบไอโฟนขึ้นมาโทรออกมาโจ

Rrr

ผมหันไปมองที่ต้นเสียงก็ต้องพบว่าไอโฟนของไอ้โจตั้งสั่นอยู่บนโต๊ะ นี่มันไปไหน ทำไมไม่เอามือถือไปด้วย แล้วจะติดต่อยังไง
ล่ะเนี่ย!

“น้องครับ” ผมดบกมือเรียกพนักงานเสิร์ฟเข้ามาหา

“ครับพี่?” พนักงานคนนั้นเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับก้มหัวให้นิดๆ

“น้องเห็นผู้ชายน่ารักๆ หัวเขียวๆ ที่มากับพี่ ที่นั่งอยู่โต๊ะนี้บ้างป่ะ?”

“อ๋ออ เห็นครับ เดินไปทางนั้น ผมว่าน่าจะไปห้องน้ำนะครับ”

“อืม ขอบคุณมากไอ้น้อง” ผมพูดขอบคุณก่อนจะยื่นแบงค์ร้อยไปให้เพื่อเป็นการตอบแทนก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องน้ำทันที



-กำลังทำความสะอาด-



ผมหยุดยืนหน้าห้องน้ำก่อนจะมองไปที่ป้าย

“อ้าว แล้วไอ้โจไปไหนวะเนี่ย!” ผมสบถออกมาเสียงดังก่อนจะวิ่งกลับออกมาทางเดิมเพื่อไปถามพนักงานคนนั้นอีกที

“น้องๆ”

“ในห้องน้ำไม่มีเหรอครับพี่?”

“ไม่น่าจะมีนะ เพราะมันแขวนป้ายกำลังทำความสะอาดอยู่” ผมพูดออกมาด้วยอารมณ์ที่ร้อนระอุจนเต็มที่ ตอนนี้มันรู้สึกกระวน
กระวายไปหมด เป็นห่วงก็เป็นห่วง แต่ในใจมันก็มีบางครั้งที่รู้สึกระแวงขึ้นมาซะเฉยๆ

“ไม่น่าจะใช่นะครับพี่ เพราะพี่พนักงานทำความสะอาดห้องน้ำกลับไปเมื่อกี๊เอง” สิ้นคำพูดของพนักงานเสิร์ฟ ผมก็เริ่มจะนึกอะไร
ได้ทันที

“ชิบหายแล้ว!!” ผมสบถออกมาเสียงดังจนหลายๆคนหันมามอง แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาอายหรือสนใจกับสิ่งนี้แล้วเพราะตอนนี้
มีอีกสิ่งหนึ่งที่ผมควรจะเป็นห่วงและกังวลมากกว่า

ปัง!

ผมถีบเข้าที่ประตูห้องน้ำเต็มแรงก่อนจะวิ่งตรงเข้าไปแล้วกวาดตามองหาโจทันที

“อ๊ะ!!” เสียงครางหลุดออกมาจากห้องริมด้านในสุดของห้องน้ำ ผมไม่รอช้ารีบวิ่งเข้าไปตามต้นเสียงทันที เพราะเสียงนี้ผมจำได้
ดี มันเป็นเสียงของคนที่ผมรัก

ปัง!

ผมถีบอย่างแรงเข้าที่ประตูบานนั้น แต่มันก็ยังคงล็อคอยู่เหมือนเดิม

“ใครวะ?!” เสียงคนด้านในตะโกนถามสวนออกมา

“อย่าทำอะไรเมียกูนะไอ้สัด!” ผมตะโกนกลับไปพร้อมกับถีบเข้าที่ประตูอีกหลายครั้ง

“หึ! ช่วยไม่ได้ว่ะ เมียมึงแม่งโคตรน่าเอาเลย” มันตะโกนสวนกลับออกมาพร้อมกับกลั้วหัวเราะนิดๆ

“อื้อออ อ๊ะ อ๊า~” เสียงครางอย่างมีความสุขของโจทำให้สติของผมขาดผึง

ผมตัดสินใจเอื้อมมือไปจับบานประตูด้านบนก่อนจะออกแรงดึงสุดแรง

“มึงจะทำอะไรวะ!” ไอ้เหี้ยนั่นตะโกนถามออกมาเมื่อเห็นว่าผมกับลังใช้มือดึงบานประตูออก โดยไม่สนใจเลยว่าตอนนี้เลือดจะ
ไหลจนอาบเต็มมือผมแล้วก็ตาม

ปึง!

เสียงบานประตูหลุดออกเผยให้เห็นคนด้านใน

สีหน้าตกใจสุดขีดของไอ้เวรนั่นที่มีโจนั่งคร่อมอยู่บนตักมันโดยที่ไม่มีเสื้อผ้าเลยสักชิ้น

“ตายซะมึง!” ผมตะโกนออกมาลั่นเมื่อเห็นว่านิ้วของมันกำลังสอดอยู่ในช่องทางด้านหลังของเมียผม

ไม่รอช้า ผมรีบพุ่งเข้าไปดึงตัวโจออกมาทันที

“อ๊า~” โจครางเสียงหลงทันทีที่นิ้วหลุดออก ผมกัดฟันมองอาการของโจก็รู้เลยว่าโดนยาขนานหนักเข้าแล้ว

“อยู่ในนี้ก่อนนะดื้อ เดี๋ยวกูมา” ผมวางโจลงบนฝาชักโครอย่างทนุถนอมก่อนจะถอดเสื้อเชิ้ตที่ใส่อยู่ออกแล้วใส่ให้โจแทน

“จะไปไหน?” ทันทีที่ผมเปิดประตูออกมาก็เห็นไอ้จัญไรที่เกือบจะข่มขืนโจเมื่อกี๊กำลังใส่เสื้อผ้าเตรียมหนี

“......” มันไม่ตอบพร้อมกับก้มหน้าลงหลบสายตาของผม

“ป๊อนซ์~ ช่วยกูด้วยย อื้อออ” เสียงของโจที่ดังออกมาจากในห้องน้ำทำให้ผมปล่อยหมัดไปเต็มๆหน้าของไอ้เหี้ยนั่นโดย
อัตโนมัติ

“มึงรู้มั้ย กูรักมันมากขนาดไหน แล้วมึงมาทำกับคนที่กุรักแบบนี้ได้ไง!!!” ผมตวาดเสียงดังก่อนจะต่อยเข้าที่หน้ามันไม่ยั้ง

ผมผลักมันลงกับพื้นก่อนจะกระทืบอย่างแรงลงที่ท้องของมัน

“มึงเจ็บมากมั้ย?” ผมเอาเท้าไปเตะๆที่หน้ามันที่ตอนนี้ดูใกล้จะหมดสติเต็มที

“....” มันลืมตาขึ้นมามองผมช้าๆ ผมจึงแสยะยิ้มกลับไปให้ก่อนจะจัดการเป็นครั้งสุดท้าย

“แต่ก็อยากจะบอกว่าเจ็บแค่นี้มันยังน้อยไปสำหรับมึง!” พูดจบผมก็เตะเข้าตรงที่หน้าของมันจนสุดแรง เลือดทะลักออกมาราวกับ
ท่อประปาแตก ก่อนที่ผมจะได้จัดการมันอีกครั้งก็มีคนเปิดประตูเข้ามาซะก่อน

“เฮ้ยย! พี่ครับ พอแล้วครับพี่ เดี๋ยวผมจัดการให้ครับ” พนักงานเด็กเสิร์ฟคนเมื่อกี๊เข้ามาดึงแขนผมไว้พร้อมกับเรียกเพื่อนอีกคนที่
ยืนอยู่หน้าประตูมาช่วยกันพยุงร่างโชกเลือดของไอ้สัดนรกนี่ออกไป

“ป๊อนซ์~” โจเรียกชื่อผมเสียงแผ่ว ทำให้ผมได้สติว่ายังมีโจอยู่ด้วย

ผมรีบไปเก็บเสื้อผ้าของโจที่เกลื่อนอยู่บนพื้นก่อนจะเดินไปนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าโจทันที

“โจ” ผมเรียกมันเสียงแผ่วพร้อมกับส่งสายตาสงสารให้กับอาการทรมานของโจ

“ป๊อนซ์ ฮึกก กูอึกอัดอ่ะ” โจเริ่มจะร้องไห้ออกมาพร้อมกับส่ายหัวไปมาอย่างทนไม่ไหว

“โจ มีสติหน่อย” ผมเอามือไปประคองหน้าโจไม่พร้อมกับเขย่าเบาๆ

โจส่ายหน้าไปมาพร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างหนักก่อนที่จะตัดสินใจสอดนิ้วเข้าไปในช่องทางด้านหลังของตัวเอง

“โจ” ผมขยับถอยห่างออกมาเพราะไม่ต้องการที่จะทำร้ายโจตอนนี้

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊า ป๊อนซ์ ป๊อนซ์~” โจขยับนิ้วเร็วขึ้นพร้อมกับเชิดคางส่งเสียงครางจนสุดเสียงโดยที่เรียกชื่อผมอยู่ตลอด

ผมเบือนหน้าหนีการกระทำนั้น พร้อมกับกำมือข่มใจตัวเองไว้แน่น

“อ๊า~” โจปลดปล่อยออกมาเยอะมากจนตัวสั่น

“อืมมม ป๊อนซ์ ฮึกก มันยังไม่หายอ่ะ กูยังต้องการอีก กูทำไงดี” หลังจากปลดปล่อยเสร็จ โจก็มีความรู้สึกขึ้นอีกครั้ง

“มึงจะไม่โกรธกูใช่มั้ย?” ผมกระซิบแผ่วเบาก่อนจะโน้มตัวลงไปประกบปากกับโจแล้วค่อยๆสอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวกระวัดกับลิ้นของ
โจอย่างเร่าร้อน

มือข้างที่ว่างอยู่ของผมก็เอื้อมลงไปกำรอบแก่นกายของโจพร้อมกับขยับขึ้นลงเป็นจังหวะ

“อ๊า อ๊า แรงอีกป๊อนซ์ เร็วอีก!” โจผละริมฝีปากออกก่อนจะร้องสั่งออกมาเสียงดังพร้อมกับแยกขาออกกว้างโดยอัตดนมัติ

ผมขยับเร่งจังหวะขึ้นตามคำสั่งของโจก่อนจะหยุดลงกะทันหัน

“ป๊อนซ์!” โจตวาดผมเสียงดังพร้อมกับกัดลงมาไหล่ผมจนจมเขี้ยว

“ไม่อยากทำมากกว่านี้เหรอ” ผมพูดพร้อมกับถอดกางเกงออกแล้วจับโจให้ยืนหันหน้าซบกับฝาผนังแล้วหันหลังมาทางผม

“อื้มมม” โจครางในลำคอเบาๆเมื่อผมเอาแก่นกายถูไปมาตรงทางเข้านั้นอย่างยั่วยวน

“กูจะเข้าไปแล้วนะ” ผมกระซิบที่ข้างหูของโจก่อนจะค่อยๆดันส่วนหัวเข้าไปอย่างยากลำบาก

“ซี๊ดด แน่นชิบ!” ผมคำรามในลำคอเบาๆเมื่อส่วนหัวไม่ยอมเข้าไปสักที

“อื้มมม อ๊า” โจเหมือนจะทนรอไม่ไหวเด้งสะโพกสวนกลับมาทำให้ผมเข้าไปได้จนมิดด้าม

“เจ็บมั้ยนั่นน่ะ” ผมแกล้งหยอกโจก่อนจะเริ่มขยับช้าๆแต่กดลงไปแบบเน้นๆ

โจตัวสั่นสะท้านจนผมรู้สึกได้ นี่จุดเสียวมึงซินะ

ผมดึงแก่นกายออกจนเกือบจะหลุดออกมาก่อนจะดันเข้าไปแบบเต็มแรง

“อ๊า~” โจครางออกมาเสียงดังพร้อมกับส่ายสะโพกไปมาเพื่อระบายความเสียวที่มี

ผมจับโจพลิกให้หันหน้ามาหาผมก่อนจะช้อนตัวโจขึ้นดันจนขาลอยขึ้นจากพื้นแล้วจัดการซอยแบบไม่ยั้งทันที

“ซี๊ดดด อ๊า อ๊ะ อ๊า อ๊า” โจครางออกมาไม่เป็นภาษาพร้อมกับเอาขาตวัดรัดรอบเอวผมเอาไว้

ผมกดลงไปแบบเน้นๆอีกสองสามครั้งก่อนจะกระตุกถี่ๆแล้วปล่อยออกมาจนหมด

น้ำรักเอ่อล้นออกมาไหล่ลงไปตามขาของโจ

ผมพักเหนื่อยไม่นานก็เริ่มบรรเลงต่อทันที กว่าจะสาสมใจ(ของผมเอง) ก็ปาไป 4 ยก ขาเปลี้ยกันเลยทีเดียว



“อืมมมม” โจซบหน้าลงไปคอของผมก่อนจะกัดลงมาจนฝังเขี้ยว

“โอ๊ยย กัดทำไม?”

“....” โจไม่ตอบแต่ค่อยๆเลียรอยกัดนั้นอย่างทนุถนอม

“หวงเหรอ?” ผมถามพร้อมกับเอามือลูบหัวมันเบาๆ

“มาก” มันตอบก่อนจะดึงผมเข้าไปจูบต่อจนมันเป็นฝ่ายขาอ่อนจนยืนไม่อยู่ไปเอง

“หายยัง?” ผมถามพร้อมกับช่วยทำความสะอาดด้านในให้โจ

“ก็มีรู้สึกบ้าง แต่ก็พอจะควบคุมได้แล้วล่ะ” โจพูดพร้อมกับล้วงน้ำรักที่ค้างอยู่ด้านในออกมา

“ว้า นึกว่ายังมีอารมณ์อยู่อีก จะได้จัดซะหน่อย” ผมพูดหยอกล้อพร้อมกับเอาเสื้อเชิ้ตของผมเช็ดขาให้โจ แล้วหยิบเสื้อกับกางเกงของมันมาช่วยใส่

“แล้วมึงจะเดินเปลือยท่อนบนออกไปแบบนี้อ่ะนะ” โจพูดพร้อมกับจิ้มๆมาที่หน้าอกของผม

“ก็ให้ทำไงอ่ะ เสื้อกูก็เช็ดให้มึงแล้ว” ผมพูดแบบไม่สนอะไร พร้อมกับพาดเสื้อไว้บนบ่า

“หึๆ กูเพิ่งเห็น” โจพูดพร้อมกับชี้มาที่ช่วงไหล่ของผม

“เฮ้ยย!!” ผมร้องอุทานออกมาทันทีที่เห็นรอยยาวตั้งแต่ไหล่พาดมาจนถึงหน้าท้อง โดยที่รอยนั้นยังมีเลือดซิบๆอยู่เลย

“ตอนไหนวะ?” ผมถามพร้อมกับลูบรอยนั้นอย่างเบามือ

“ไม่รู้เหมือนกัน” โจตอบพร้อมกับแลบลิ้นใส่ผม

“ซ่าไปเหอะ เดี๋ยวกลับไปบ้านก็จะจัดให้เดินไม่ได้เลยคอยดู”ผมขู่พร้อมกับดึงมันมาจูบลงบนหัวเบาๆ

“ดีเลย พอดียังไม่หายอยาก” โจพูดพร้อมกับขยิบตาให้ผม แล้วเดินนำออกจากห้องน้ำไปทันที

“เดี๋ยวกูจิ้มตาบอดเลย!”


...................................................................................TBC...............................................................................

อัพๆๆๆๆ 

ช่วงนี้ติดสอบนิดหน่อยน้าาาา

อาจจะมาช้าบ้าง

Special  [Mek x Natt] ติดไว้ก่อนนะจ๊ะ

ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ทุกบวกนะ








รักคนอ่านนะจ๊ะ 








KATIEZZ

[saradino1]

เร้าร้อน

[sappa24]

ดีกันแล้วใช่มั้ยเนี่ย น่ารักมากกก >< เครียดเรื่องแม่ป๊อนซ์อ่ะ 55555

[Nunun_B2UTY]

อยากอ่านตอนต่อไปจัง 

[punchnaja]

อยากรู้เรื่องคุณแม่จัง คาดว่าน่าจะมีเหตุผลอะไรซักอย่างสิน่า

[katiezz]

Special

[Mek x Natt]










[Natt]










“เฮียไปป์ ทำไมไม่เอาพลัสเตอร์มาด้วยอ่ะ” ผมพูดพร้อมกับยกมือขึ้นกอดอก

“เรื่องไรก็ต้องพามาให้หมามันดู” เฮียไปป์มองหน้าผมด้วยหางตาก่อนจะตอกกลับมาจนผมเจ็บไปถึงไส้ตรง

“เหอะ ใจร้ายว่ะ! ก็เหงาอ่ะ ไอ้โจไม่อยู่” ผมบ่นงึมงำออกมาตามประสาคนโดนทิ้ง ก็ไอ้โจดิ แม่งไปเที่ยวกับเฮียป๊อนซ์เฉยเลย
ทิ้งผมไว้คนเดียว

“หึ! แล้วไอ้นั่นไม่ช่วยให้มึงหายเหงาเหรอ?” พี่ลิ้มพูดพร้อมกับพยักเพยิดไปทางด้านหลังของผม

ผมขมวดคิ้วอย่างงงๆก่อนจะหันกลับไปดู

เยดเข้!!!! ไอ้เด็กเวรนั่นนี่หว่า

“ไปก่อนนะเฮีย” ผมรีบเก็บของพร้อมกับบอกลาเฮียๆด้วยความเร็วสูงก่อนจะพุ่งตัวออกไปทันที




“แฮ่กๆๆ” ผมก้มลงเอามือค้ำกับเข่าเอาไว้พร้อมกับหอบหายใจออกมาอย่างหนัก ก็นะเล่นวิ่งใส่เกียร์หมาซะขนาดนั้น

“อ่ะ” มีแรงกระแทกที่ไหล่เบาๆ ผมหันไปมองก็เป็นน้ำเปล่าเย็นขวดนึง เลยรับมากินโดยไม่ได้สนใจว่าใครเป็นคนให้

“อึ่กๆๆ” ผมซดน้ำเข้าไปจนครึ่งขวดก่อนจะปิดฝาและส่งคืน

“ขอบใจนะ เฮ้ยยย!!” ไม่ทันที่ผมจะกล่าวขอบคุณจบก็ต้องอุทานออกมาเสียงดังเมื่อเห็นว่าเจ้าของน้ำก็คือไอ้เด็กหน้านิ่งที่ผม
เพิ่งจะวิ่งหนีมันมานั่นเอง

“ตกใจอะไร?” มันถามผมกลับหน้าตายพร้อมกับยกน้ำขึ้นกินต่อจากผม รอยปากกูนะนั่น ==’

“มึงมาที่นี่ทำไม?” ผมถามพร้อมกับหันซ้ายหันขวาดูว่ามีคนแอบมองอยู่รึเปล่า เพราะวันนี้มันมากับชุดนักเรียนมันเลย กางเกง
น้ำเงิน ปล่อยชายเสื้อออกพร้อมกับเป้ประจำโรงเรียน มึงมั่นมากขอบอก!

“มาหา” มันตอบก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดน้ำที่ไหลลงมาตามลำคอออก เซ็กซี่สุดๆ ><”

“จะมาหาทำไม?” ผมยังคงถามต่อและไม่หยุดที่จะระแวงว่ามีใครมองอยู่รึเปล่า

“.....” มันมองหน้าผม พร้อมกับแสดงสีหน้ารำคาญออกมาจนรู้สึกได้ ก่อนจะดึงมือผมให้เดินตามมันไป

“จะพากูไปไหนว่ะ?! ปล่อยๆๆๆๆ” ผมโวยวายพร้อมกับพยายามสะบัดมือให้หลุดแต่มันแม่งจับแน่นยิ่งกว่าคีมเหล็กซะอีก

“อย่าเสียงดังดิ คนมองเต็มเลยเห็นมั้ย” มันหยุดเดินก่อนจะก้มลงมาพูดกับผมเบาๆ ผมหันไปมองรอบๆก็เห็นว่ามีหลายคนกำลัง
จ้องมาจริงๆ และมันคงเป็นภาพที่ไม่น่ามองนัก กับการที่เด็กม.ปลายกางเกงน้ำเงินสูงราวเสาไฟฟ้าแรงสูงกำลังพยายาม
ฉุดกระชากลากถูเด็กมหาลัยที่ตัวแคระติดดิน

ผมจึงจำต้องยอมหยุดขัดขืนและเดินตามมันไปแบบเงียบๆอย่างเสียไม่ได้

Rrr

เสียงสั่นจากกระเป๋ากางเกงของเมฆดังขึ้น มันจึงปล่อยมือผมออกก่อนจะชี้หน้าเป็นเชิงว่าอย่าคิดหนี ก่อนจะกดรับสายที่โทรเข้า
มา

“ว่าไง?”

“ไม่ว่ะเฟียส วันนี้กูเรียนพิเศษ” อ้าวเหรอ?? แล้วนี่มันจะพากูไปนั่งเรียนข้างๆมันรึไงวะ

“มึงนี่รู้ทันตลอด” มันพูดพร้อมกับหัวเราะออกมานิดๆ

“เออๆ เดี๋ยวเสร็จแล้วกูค่อยโทรกลับแล้วกัน” พูดจบมันก็กดวางสายก่อนจะเอามือมาจับมือผมไว้ตามเดิม

“มึงเรียนพิเศษเหรอ?” ผมชะโงกหน้าไปถามมันที่เดินมองตรงซึ่งผมไม่ได้อยู่ในระดับสายตาของมันเลย

“เปล่า” มันตอบกลับหน้าตาย

“อ้าวว ไหนมึงบอกเพื่อนว่า..”

“ผมโกหก” มันพูดขัดขึ้นมาก่อนที่ผมจะได้พูดจบ

“แล้วนี่เราจะไปไหน?” ผมถามขึ้นมาอีกครั้งโดยไม่กลัวที่จะโดนมันรำคาญ

“ไปซื้อเกมส์” มันหันมาตอบพร้อมกับดึงมือผมให้เดินขึ้นบันไดเลื่อนบีทีเอสไปกะมัน





“โอ๊ะ!” ผมอุทานออกมานิดหน่อยเมื่อโดนเบียดจากด้านหลังทำให้ผมเกือบจะล้มไปด้านหน้า ถ้าไม่ได้เมฆจับเอาไว้

“มายืนนี่มา” เมฆพูดพร้อมกับรั้งผมให้ไปยืนซ้อนด้านหน้ามัน แล้วมันก็จับห่วงไว้มือนึง ส่วนอีกมือก็กอดรอบเอวผมไว้

“เฮ้ย!” ผมอุทานออกมาเสียงดังพร้อมกับตีไปที่มือมันทันทีที่มันวางมือบนเอวของผม

“เดี๋ยวล้ม ยืนดีๆ” มันพูดเสียงเข้มพร้อมกับรั้งตัวผมให้ยืนชิดกับมันเข้าไปอีก ผมเลยทำได้แค่ยืนก้มหน้าหลบสายตาคนอื่นๆที่
กำลังมองมา ไอ้เหี้ยนี่แม่งหน้าด้านมากอ่ะมึง

“อุ๊ย!ขอโทษค่ะ” ผู้หญิงคนนึงพูดขึ้นเมื่อเซมาชนกับเมฆอย่างแรงจากด้านขวา

“ไม่เป็นไรครับ” ไอ้เมฆก็หันไปตอบตามมารยาทพร้อมกับทำหน้านิ่งๆ แล้วหันกลับมาตามเดิม แต่ดูเหมือนผู้หญิงคนนั้นจะตะลึง
ในหน้าตาของมันมาก จนผมยังรู้สึกได้

“เมฆ หิวน้ำ!” ผมจ้องไปที่ผู้หญิงคนนั้นพร้อมกับจิกตาใส่นิดๆ

“หืมม กินตอนนี้เลยเหรอ?” เมฆทำเสียงสงสัยพร้อมกับก้มลงมาถามผม

“เออ!” ผมกระแทกเสียงใส่อย่างหงุดหงิดเพราะผู้หญิงคนนั้นยังคงมองที่ไอ้เมฆและพยายามส่งสายตาให้หลายครั้ง กูเห็นนะ!

“เกาะแขนผมไว้เดี๋ยวล้ม” ผมเอามือทั้งสองข้างไปเกาะที่แขนเมฆไว้แน่น ส่วนไอ้เมฆก็เอามือข้างที่กอดเอวผมไว้ดึงน้ำออกมา
จากกระเป๋า พร้อมกับเปิดฝาและดึงหลอดออกมาให้ดูดได้

“อ่ะ” มันจ่อหลอดมาที่ปากของผม ผมก็งับหลอดพร้อมกับดูดน้ำเข้าไปนิดเดียว เพราะที่จริงก็ไม่ได้กระหายเหี้ยไรเลย

ผู้หญิงคนนั้นมองการกระทำของเราสองคนพร้อมกับทำหน้าเหวอๆ ก่อนจะหันไปอีกทาง

“อิ่มละ” ผมพูดพร้อมกับปล่อยหลอดออกจากปาก ไอ้เมฆก็เอาขวดน้ำไปปิดฝาและยัดใส่กระเป๋าไปตามเดิม

“อย่าคิดว่าไม่รู้นะ ว่าทำอะไรอยู่” มันรั้งผมเข้าจนชิดตัวก่อนจะก้มลงมากระซิบเสียงเบาข้างๆหู

“กูไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย” ผมเถียงเสียงแข็งพร้อมกับก้มหน้าลงปกปิดอาการหน้าร้อนของตัวเอง





“หิวยัง แวะกินไรก่อนมั้ย?” เมฆถามทันทีที่ลงจากบีทีเอสและกำลังจะเดินต่อไปที่ร้านเกมส์ที่มันจะไป

“หิว อยากกินซาลาเปาหมูสับ” ผมพยักหน้าพร้อมกับตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว

“งั้นรอตรงนี้ก่อน เดี๋ยวเข้าไปซื้อให้ ฝากกระเป๋าด้วย” มันถอดเป้ออกมาให้ผมถือให้ก่อนจะเดินเข้าเซเว่นไป ทิ้งให้ผมยืนอยู่หน้า
เซเว่นคนเดียว

“เฮ้ยๆๆๆ ลูกแมวหลงทางรึเปล่าวะ?” เสียงผู้ชายคนนึงดังขึ้น ผมหันไปก็พบว่าเป็นเด็กม.ปลายกางเกงน้ำเงิน ตราโรงเรียนเดียว
กับไอ้เมฆ ยืนล้วงกระเป๋าทำท่าหาเรื่องกันอยู่สามสี่คน

ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร แต่เลือกที่จะหันหลังให้แทนเพราะไม่อยากมีเรื่อง

“น่าจะใช่ว่ะ น่ารักดี” เสียงอีกคนพูดขึ้นพร้อมกับยื่นมือมาสะกิดที่ไหล่ของผม

“มีอะไร?!” ผมหันไปตอบเสียงแข็งพร้อมกับจ้องมันกลับเขม็ง ส่วนสูงมันน้อยกว่าไอ้เมฆเยอะ แต่ก็ยังมากกว่าผมอยู่ดี

“โหยๆๆ โหดซะด้วย ขู่ฟ่อๆเชียว” มันพูดพร้อมกับหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน

“ไปกับพวกเรามั้ยครับพี่ ไปหาอะไรทำสนุกๆกัน” หนึ่งในสี่คนนั้นพูดพร้อมกับยื่นมือมาจับแก้มผม ซึ่งผมก็ปัดออกทันที

“ถ้าเงี่ยนนักก็ไปชักว่าวซะไปไอ้สัด!” ผมตะคอกออกมาเสียงดังพร้อมกับผลักมันออกไป

“เฮ้ยยย ปากดีไปแล้วนะมึง”มันพูดพร้อมกับบีบเข้าที่คางผมอย่างแรง ก่อนจะเงื้อมือขึ้นเตรียมจะต่อยลงมาบนหน้าของผม

ผลัวะ!!!!

เสียงกำปั้นกระทบกับใบหน้าดังขึ้นสนั่น แต่ผมดันไม่เจ็บซะงั้น

ผมจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมาดูก็พบว่า ไอ้คนที่เงื้อมือจะต่อยผมเมื่อกี๊ลงไปนอนพงาบๆ อยู่กับพื้นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และเมื่อมองเลย
ไปอีกนิดก็จะพบกับไอ้เมฆที่ยืนถือถุงเซเว่นพร้อมกับกำลังนวดข้อมืออยู่ 

“เป็นอะไรรึเปล่า?” มันละสายตาจากไอ้พวกนั้นก่อนจะหันมาสำราวจความผิดปกติของผม

“ไม่ๆ” ผมพูดพร้อมกับส่ายหน้าไปมา ตอนนี้สีหน้าของไอ้เมฆดูน่ากลัวขึ้นจากปกติเป็นร้อยเท่า และมันกำลังจะเดินไปซ้ำไอ้ตัวที่
นอนอยู่บนพื้นอีกรอบ

“พอแล้วมึง” ผมรีบรั้งแขนเมฆไว้พร้อมกับกระตุกเบาๆ

เมฆหยุดตามคำขอของผมแต่ยกมือขึ้นมาชี้หน้าไอ้พวกนั้นทุกคนก่อนจะพูดขู่ออกมาเสียงดัง

“มึงเตรียมตัวไว้ได้เลยไอ้คิม พรุ่งนี้กูไม่เอามึงไว้แน่!!” มันตะคอกพร้อมกับลากผมให้เดินฝ่าวงไอ้พวกนั้นที่ยืนก้มหน้าก้มตากัน
ออกมา

“มึงรู้จักไอ้พวกนั้นเหรอ?” ผมถามด้วยความสงสัย เพราะเมื่อกี๊มันเรียกไอ้คนที่โดนต่อยว่าไอ้คิม

“อืม รุ่นน้องที่โรงเรียนอ่ะ แม่งปล่อยให้กร่างมานานแล้ว ถึงเวลาสะสางซะที” มันพูดเสียงนิ่งจนผมเองยังอดรู้สึกขนลุกไม่ได้

“เอ่อ แล้ว...”

“....” มันหันมามองหน้าผมเป็นเชิงสงสัย

“ซาลาเปากูอ่ะ” ผมพูดพร้อมกับแบมือข้างที่ไม่ได้จับกับมันอยู่ ยื่นไปด้านหน้ามัน

“หึ” มันหัวเราะออกมานิดๆก่อนจะยื่นถุงซาลาเปามาให้ผม

“เอากระเป๋ามา เดี๋ยวถือเองแน็ตกินไปเหอะ” หลังจากยื่นถุงซาลาเปามาให้มันก็ดึงเป้ที่ผมกอดอยู่ไปสะพายไว้เอง ปล่อยให้ผม
ได้ดื่มด่ำกับซาลาเปาอย่างมีความสุข





“เสร็จยังงงง?” ผมถามลากหางเสียงยานๆ พร้อมกับเอนตัวลงนอนบนโซฟาของร้าน

“เสร็จละๆ จ่ายตังค์แป๊ปนึง” มันหันมาตอบพร้อมกับชูเกมส์ให้ดูก่อนจะยื่นไปให้พนักงานคิดเงิน

“เด็กติดเกมส์” ผมพูดขึ้นมาลอยๆพร้อมกับลุกขึ้นยืนเตรียมออกจากร้าน

“หึ” มันไม่พูดอะไรแต่กลับหัวเราะออกมานิดๆก่อนจะเดินมาขยี้หัวของผมจนยุ่งแล้วเดินแทรกตัวออกจากประตูร้านไป



“เฮ้ย รอแป๊ปนึงๆๆ” ผมดึงแขนมันไว้ก่อนจะวิ่งเข้าไปในร้านขายสายห้อยโทรศัพท์ร้านนึง

“พี่ครับ อันนี้เท่าไหร่อ่ะ?” ผมถามพร้อมกับหยิบสายห้อยโทรศัพท์ที่เป็นแบบเดียวกับที่พระเอกซีรี่ย์เรื่องนึงใช้ แบบ หามานาน
มากแล้วอ่ะ ><”

“250 ครับน้อง”

“งั้นผมเอาอันนี้ครับ” ผมพูดพร้อมกับส่งที่ห้อยมือถือไปให้พี่เค้าก่อนจะหยิบตังค์ออกมา

“พี่ขายเป็นคู่นะน้อง” พี่เค้าพูดขึ้นมาขณะที่ผมกำลังล้วงหาตังค์อยู่

“เอ่อ แต่ผมอยากได้อันเดียวอ่ะครับ” ผมพูดย้ำอีกครั้ง ผมอยากได้แบบของพระเอกอย่างเดียวนี่ ของนางเอกสีชมพูดูแต๋วเกินไป
ที่จะใช้

“ไม่ได้จริงๆน้อง พี่ต้องขายเป็นคู่” พี่เค้าตอบกลับพร้อมกับทำสีหน้าขอความเห็นใจจากผม

“เอ่ออ งั้นก็ได้ครับ” และแล้วผมก็ตอบตกลงไปจนได้ เอาวะ!! เพื่อพระเอกของกู

ผมยื่นตังค์ไปให้พี่เค้าพร้อมกับรับสายห้อยโทรศัพท์สองอันนั้นมาแล้วหยิบอันที่ผมชอบใส่เข้ากับไอโฟนของผมทันที

“เฮ้ยยย สวยอ่ะ” ผมพูดพร้อมกับชูไอโฟนที่มีที่ห้อยอันนั้นแขวนอยู่แล้วหมุนไปมา

“ฮ่าๆๆ เอาครับน้องตังค์ทอน” พี่เค้าหัวเราะก่อนจะยื่นตังค์ทอนมาให้ผม ผมก็ยิ้มๆตอบรับเงินนั้นแล้วเดินออกมาจากร้าน

“ซื้ออะไรอ่ะ?” เมฆถามขึ้นเสียงนิ่งๆ

“สายห้อยโทรศัพท์ ดูดีป่ะ?” ผมตอบพร้อมกับยื่นไอโฟนให้มันดู

“ก็ดี” มันตอบกลับมาสั้นๆ ก่อนจะเดินเอามือล้วงกระเป๋า

“เออนี่ อ่ะ กูให้” ผมนึกขึ้นได้ว่ามีอีกอันนึง ไม่รู้จะให้ใคร ให้มันเลยแล้วกัน

“หืมม?” มันมองสายห้อยมือถือแต๋วๆอันนั้นก่อนจะขมวดคิ้วแล้วหันมาจ้องหน้าผมอย่างต้องการคำอธิบาย

“ก็ตอนกูซื้อเค้าขายเป็นคู่ แต่ก็ชอบอันที่กูใส่อยู่อันเดียว อันนี้กูเลยให้มึง” ผมพูดอธิบายก่อนจะยัดสายห้อยโทรศัพท์นั้นใส่ในมือ
ของมัน

“หึๆ แต๋วไปป่ะ?” มันหัวเราะนิดๆ

“จะเอาป่ะ?” ผมทำท่าเหมือนจะเก็บกลับลงในกระเป๋าแต่มันก็ดึงมือผมเอาไว้ก่อน

“เอาดิ” มันพูดหน้านิ่งพร้อมกับแย่งสายห้อยนั้นไปจากมือผมแล้วแขวนเข้ากับไอโฟนของมันทันที

“มันเป็นคู่เหรอ?” มันพลิกไอโฟนไปมาก่อนจะหันมาถามผมอีกครั้ง

“อืม ใช่ๆ มันเป็นของที่พระเอกให้นางเอง ในซีรี่ย์ที่กูดูอ่ะ”

“เด็กติดละคร” มันพูดเสียงนิ่งๆก่อนจะเก็บไอโฟนไว้ในกระเป๋า

“ซีรี่ย์เว้ยยยย ไม่ใช่ละคร!” ผมหันไปเถียงเสียงแข็ง

“หึ แล้วนี่ผมต้องเป็นนางเอกเหรอ?”

“ช่ายยย กูเป็นพระเอก” ผมตอบพร้อมกับยกมือขึ้นมากอดอกอย่างวางมาด

“หึ แล้วทำไมพระเอกถึงโดนนางเอกกดล่ะครับพี่แน็ต” มันหัวเราะก่อนจะก้มลงมาถามผมเสียงเบาก่อนจะเดินนำหน้าไปทันที

“ไอ้เด็กเวร!!!!! อย่าให้เผลอนะมึง  กูจะกดให้ลืมไปเลยว่าเคยเป็นรุก  เลยไอ้สัด!!!”

                                                                                                                                                                       
...............................................................................END...................................................................................

มาอัพสเปเชียลตามคำขอ 

(ที่ขอมานานแล้ว 555)

ตอนหลักรอก่อนเด้อออออ 







รักคนอ่านะจ๊ะ 








KATIEZZ                                                                                                                             

[full69]

 

[kondee_tysut]

กิ๊วก๊าว 

[Nus@nT@R@]

ชอบเมฆ อิอิ

[Yunatsu]

โอ้นนน แน๊ตน่ารักเว่อร์ๆๆๆ
เขินเลยยย อิอิ

[พลอยสวย]

  เอาคู่นี้อีกๆๆ มันค้างๆๆ โหวตๆๆ

[katiezz]

Special

[Horn]









“เกิดมาไม่เคยเจอใครเหมือนโจวววววว ~  หลับฝันละเมอภาพโจคอยหลอนทุกคืน โอ้วว เยยยย!!” ผมเปิดคาราโอเกะในห้องนั่งเล่นที่คอนโดร้องอย่างบ้าคลั่งมากว่าสามชั่วโมงแล้ว เพื่อระบายความเจ็บ บอกตรงๆ แมนๆ เลยว่าเจ็บเหี้ยๆ!

“ฮอร์น” เสียงเรียกพร้อมกับแรงสะกิดที่ไหล่ทำให้ผมต้องเอาไมค์ออกห่างจากปากก่อนจะหันไปดู

“ไงฮาว” ผมยิ้มพร้อมกับขยี้หัวน้องชายสุดรักสุดหวงคนเดียวของผม 

ฮาวห่างกับผม 3 ปี เรียนม.6 โรงเรียนสาธิตมหาลัยที่ผมเรียนอยู่ตอนนี้ แม่เลยให้ผมซื้อคอนโดที่สุดจะแพงแต่แสนจะใกล้กับ
มหาลัยของผมและโรงเรียนของน้อง เพื่อความสะดวกของเราทั้งสองคน  และตอนนี้ฮาวกำลังเตรียมตัวเอ็นท์อยู่ ดูเครียดมากก
จนพี่ชายแสนดีอย่างผมอดเป็นห่วงไม่ได้

ผมมองหน้าฮาวที่ตอนนี้หม่นจนน่าเป็นห่วง กำลังกอดหมอนข้างคิตตี้ พร้อมกับใส่ชุดนอนขายาวสีฟ้า ยืนอยู่หลังโซฟาที่ผมนั่ง

“เป็นอะไรฮาวมานั่งข้างฮอร์นดิ” ผมขมวดคิ้วแสดงอาการเครียดออกมาทันที ก่อนจะกดหยุดคาราโอเกะที่กำลังดังจนห้อง
สะเทือน

ฮาวซุกหน้ากับคิตตี้ก่อนจะเดินอ้อมโซฟามาแล้วนั่งลงข้างๆผม

“ว่าไง เป็นอะไรไหนบอกฮอร์นดิ?”ผมพูดเสียงเบาพร้อมกับลูบหัวฮาวอย่างอ่อนโยน  ผมรู้ว่าฮาวไม่ชอบเสียงดังๆ

“ฮาวเครียด ฮาวต้องไม่ติดแน่เลย” ฮาวพูดออกมาลอยๆพร้อมกับเอามือเกลี่ยหมอนข้างเบาๆ

“ไม่เอาๆๆ อย่าคิดแบบนี้ดิ ฮาวเก่งจะตาย ฮาวเป็นน้องฮอร์นนะ” ผมพูดพร้อมกับแสดงท่าทางตลกๆออกมาให้ฮาวหายเครียด

“ฮ่าๆๆ เกี่ยวอะไรล่ะ” ฮาวหัวเราะออกมานิดๆ ก่อนจะเอนตัวลงพิงโซฟาอย่างผ่อนคลาย

“ฮอร์นเชื่อนะว่าฮาวต้องทำได้ ไฟติ้งท์!!” ผมพูดพร้อมกับชูมือขึ้นมาราวกับประกาศอิสรภาพให้กับแผ่นดิน

“ขอบคุณนะ” ฮาวยิ้มก่อนจะเขย่งตัวขึ้นจุ๊บปากผมเบาๆ

“หึๆ น่ารักตลอด” ผมยิ้มออกมานิดๆก่อนจะยื่นมือไปขยี้หัวฮาวจนยุ่ง

“ฮอร์นหยุดร้องเพลงก่อนได้มั้ยอ่ะ เสียงมันดัง แล้ว...แล้ว..ฮาว เอ่อ...” ฮาวพูดออกมาเบาๆพร้อมกับก้มหน้าลงราวกับทำอะไร
ผิด

“ไม่มีสมาธิใช่ป่ะ?”

“ครับ” ฮาวพยักหน้ารับรัวๆ ผมยิ้มกับท่าทางแบบนั้น น้องผมเป็นคนดีและน่ารักมากๆ และถ้ามีไอ้เหี้ยตัวไหนมาทำให้ฮาวเจ็บ ผม
บอกได้เลยว่ามันไม่ตายดีแน่!!

“งั้นเดี๋ยวฮอร์นออกไปข้างนอกดีกว่า” ผมพูดก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋าตังค์กับกุญแจรถ

“อ่า ไม่ไปได้มั้ย ฮาวไม่อยากให้ฮอร์นออกไปเลยอ่ะ” ฮาวทิ้งหมอนข้างก่อนจะรีบวิ่งมาเกาะแขนผมเอาไว้ทันที อ้อนจังเลยยย

“ฮอร์นออกไปห้องเพื่อน ไม่ได้ไปเที่ยวผับ ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวถ้าสี่ทุ่มยังไม่กลับ ฮอร์นจะโทรมาหา โอเคมั้ย?” ผมพูดพร้อมกับทำ
ท่าทางแรดๆออกมา จนฮาวยิ้มออกอีกครั้ง

“ก็ได้ งั้นถ้าสี่ทุ่มฮอร์นยังไม่กลับหรือไม่โทรกลับมาฮาวจะออกไปตามเอง” ฮาวพูดพร้อมกับยกมือขึ้นกอดอกอย่างเอาใจ

“ครับผม ไปก่อนนะ อยู่บ้านดีๆล่ะ ถ้าใครมาเคาะมากดออกก็ไม่ต้องเปิด ถ้ารำคาญเสียงที่มันเคาะก็ใส่หูฟังซะเลย” ผมพูดสั่ง
ออกมาอีกเป็นชุด

“ครับผม” ฮาวยิ้มพร้อมกับพยักหน้ารับอย่างเชื่อฟัง

“รักฮาวนะ อยู่บ้านดีๆล่ะเด็กน้อย” ผมพูดลาก่อนจะก้มลงจุ๊บที่ปากฮาวเบาๆแล้วเดินออกจากห้องมา

..................................................................................END..............................................................................

มาแบบสั้นๆ เพราะพรุ่งนี้เค้าสอบ 

ตอนนี้มันจะเป็นประมาณว่า อินโทรของเรื่องนี้อ่ะนะ

ส่วนเรื่องหลักอีกประมาณ 4-5 ตอนก็น่าจะจบละ

เดี๋ยวกะว่าจะอัพทีเดียวไปเลยแล้วกัน 

ฮืออออ กำลังจะปิดฉาก Pontz Joe อย่างสมบูรณ์แล้วววว 

เรื่องต่อไปกำลังคิดอยู่ว่าจะยกคู่ไหนขึ้นมาดี

ช่วยโหวตหน่อยนะจ๊ะ จะได้เป็นตัวช่วยตัดสินใจ 







รักคนอ่านนะจ๊ะ












KATIEZZ

[sappa24]

เสียใจที่จะจบละ เอาเมกแน็ต 5555 #ขอให้ไรต์สอบติดนะค่ะ เดกรร.นี้เก่งทุกคนอยู่แล้ว ^ ^

[spiz_zews]

อ๊ายยยยยยยยๆๆ จะจบเเล้วอ่อค่ะ   
คนเเต่งสู้ๆนะค่ะ พุ่งนี้จะสอบเเล้ว สู้ๆๆนะ
อยากอ่าน P&P อ่ะๆๆนะๆๆๆ

[saradino1]

น่ารักกก

[snowboxs]

ว้ายๆ ฮาวน่ารักขี้อ้อนจังเลย
แล้วงี้ใครจะเป็นคนโชคดีได้ฮาวไปครอง

[พลอยสวย]

  โหวตMaxx&Natt

[Blackpearl]

อยากอ่าน เมฆแนท แต่ชีวิตจริงฟินท๊อปเทลค้า แต่ก็เสียดายภูมินะคะ ขำดี

[katiezz]

Special

Joe’s Birthday

 










[Joe]









“ฮัลโหลป๊อนซ์” ผมพูดพร้อมกับกลิ้งตัวนอนคว่ำบนโซฟา

(ไงดื้อ คิดถึงเค้าอ่ะดิ) ป๊อนซ์พูดล้อๆก่อนจะหัวเราะออกมานิดๆ

“อืมมม แล้ววันนี้จะได้กลับมาฉลองวันเกิดกะกูรึเปล่า?” ผมถามเสียงหม่น ก็ตั้งแต่ป๊อนซ์เริ่มทำงานในโรงพยาบาล ป๊อนซ์ก็จะมี
เวลามาหาผมแค่อาทิตย์ละครั้ง หรือบางอาทิตย์ก็ไม่ได้เจอกันเลย

(อืมม เดี๋ยวกูโทรไปบอกตอนเที่ยงได้มั้ย?) ป๊อนซ์ทำเสียงคิดหนักก่อนจะตอบกลับมาด้วยเสียงค่อยๆ

“อืมมม งั้นไม่กวนละ แค่นี้นะ” ผมบอกลาก่อนจะตัดสายแล้ววางไอโฟนคู่ใจไว้ข้างๆตัว

เฮ้อออออ เป็นหมอนี่แทบจะไม่มีเวลาว่างหายใจกันเลยเนอะ

ผมยันตัวขึ้นจากโซฟาช้าๆก่อนจะเดินลอยๆเข้าไปในห้องครัว แล้วลงมือทำอะไรเล็กๆน้อยๆกินให้พอหายหิว เพราะวันนี้ตั้งแต่เช้า
ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย

Rrr

เสียงสั่นของไอโฟนที่วางอยู่บนโซฟาดังขึ้น ทำให้ผมต้องวางมือจากกับข้าวที่ทำอยู่แล้วไปรับสายเสียก่อน

-Pontz-

ผมขมวดคิ้วเมื่อเห็นสายที่โทรเข้า

ป๊อนซ์จะโทรมาอีกทำไมเนี่ย???

“ว่าไง?” ผมถามพร้อมกับเอาไอโฟนหนีบไว้ที่หูก่อนจะกรอกเสียงพูดถามไป

(เอ่อ นี่ใช่คุณโจรึเปล่าครับ?) เสียงปลายสายถามขึ้น นั่นใคร?? ไม่ใช่ป๊อนซ์นี่

“เอ่อ ครับ แล้วนั่นใครอ่ะครับ?” ผมถามกลับไปด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยยความสงสัย

(คือผมเป็นเจ้าหน้าที่ที่โรงพยาบาลอ่ะครับ คือตอนนี้เจ้าของมือถือเค้าประสบอุบัติเหตุอยู่ในห้อง ICU น่ะครับ แล้วผมก็เห็นว่า
เบอร์นี้เป็นเบอร์โทรออกล่าสุดน่ะครับเลยโทรมา) เสียงพูดยาวเหยียดของอีกฝ่ายไม่ได้ดังเข้าไปในโสตประสาทของผมเลยแม้
แต่น้อย

‘ป๊อนซ์อยู่ ICU’

เสียงนี้ดังก้องอยู่ในหัวของผม ผมไม่คิดจะพูดอะไรต่อ ผมกดตัดสายก่อนจะรีบวิ่งไปคว้ากุญแจรถที่ตั้งอยู่บนหัวเตียงแล้วพุ่งออก
จากห้องไปทันที




“ขอโทษนะครับคนไข้ที่เพิ่งประสบอุบัติเหตุรถชนอยู่ที่ไหนเหรอครับ?” ผมถามพยาบาลที่เคาเตอร์ด้วยน้ำเสียงรีบร้อน ปนสะอื้น

‘อย่าเป็นอะไรนะป๊อนซ์ อย่าเป็นอะไรนะ!!’

ผมตะโกนก้องอยู่ในหัวพร้อมกับเคาะเคาเตอร์ไปมาอย่างร้อนรน

“เอ่อ ใช่คุณหมอป๊อนซ์รึเปล่าคะ?” พยาบาลสาวเงยหน้าขึ้นมาถามผมอีกครั้ง

“ฮึกก ครับ” ผมสะอื้นก่อนจะพยักหน้าตอบรัวๆ

“เอ่อ อยู่ห้อง ICU ค่ะ ด้านนั้นเลยค่ะ” พยาบาลสาวอึ้งกับท่าทางของผมเล็กน้อย ก่อนจะรีบบอกทางให้ทันที

“ขอบคุณครับ” ผมปาดน้ำตาออก และไม่ลืมที่จะขอบคุณพยาบาลคนนั้นก่อนจะรีบวิ่งตรงไปตามทางที่เค้าบอกทันที

ผมหยุดยืนมองป้ายห้องฉุกเฉินก่อนจะถอยหลังกลับมาก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้อย่างหมดแรง

‘ทำไมมันต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นในวันเกิดของผม?? ทำไม?!!!!’




“คุณหมอครับ แฟนผมเป็นไงบ้าง?” ผมรีบพุ่งเข้าไปหาคุณหมอที่เดินออกมาจากห้องฉุกเฉินพร้อมกับละล่ำละลักถามออกมาทันที

“เอ่อ คือหมอเสียใจด้วยนะครับ คุณป๊อนซ์ทนพิษบาดแผลไม่ไหว ผมช่วยเค้าไว้ไม่ได้จริงๆ ขอตัวก่อนนะครับ” สิ้นเสียงพูดของ
คุณหมอที่เพิ่งออกมาจากห้องฉุกเฉิน ผมรู้สึกเหมือนทุกอย่างหยุดนิ่ง คุณหมอเดินผ่านผมไป ทิ้งให้ผมยืนเคว้งอยู่หน้าห้องฉุก
เฉินคนเดียว

ป๊อนซ์ตายแล้ว... ไม่จริงใช่มั้ย?? มันไม่จริงใช่มั้ย??!!!!

ผมหยุดตั้งสติก่อนจะลูบน้ำตาออกจากแก้มจนหมด สูดลมหายใจเข้าเพื่อเรียกพลังแล้วค่อยๆเปิดประตูเข้าไปในห้องนั้นทันที

ผมจ้องมองไปยังเตียงที่ตั้งอยู่กลางห้องที่บัดนี้มีร่างไร้วิญญาณของป๊อนซ์นอนิ่งไม่ขยับเขยื้อนอยู่พร้อมกับผ้าสีขาวที่คลุมขึ้นมา
จนถึงคอ

ผมเดินเข้าไปช้าๆก่อนจะพิจารณารอยบาดแผลบนหน้าของป๊อนซ์ แล้วลูบช้าๆอย่างแผ่วเชาราวกับกลัวว่าป๊อนซ์จะตื่นขึ้นมา
ซึ่ง.....มันคงเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว

ผมปล่อยน้ำตาให้มันไหลออกมาเรื่อยๆอย่างไม่คิดจะห้าม ผมต้องการจะปล่อย ... ปล่อยความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่ตอนนี้ออกมาให้
หมด

“ป๊อนซ์” ผมเรียกชื่อป๊อนซ์ด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

“มึงทิ้งกูไปแบบนี้ได้ยังไง?” ผมถามอีกครั้งแต่คำตอบที่ได้ก็มีเพียงความเงียบเท่านั้น

“.....”

“มึง ฮึกก ไม่รักกูแล้วเหรอ??” ผมถามเสียงเครือแต่ก็เช่นเคย ผมได้รับความเงียบเป็นคำตอบอีกครั้ง

“.......”

ผมก้มลงจูบตรงขมับป๊อนซ์เบาๆก่อนจะปล่อยให้น้ำตาหยดลงบนขมับของป๊อนซ์ช้าๆ

“ฮืออๆๆ ป๊อนซ์ ฮืออออ กูจะอยู่ยังไง ฮึกก กูจะใช้ชีวิตยังไงถ้าไม่มีมึง??” ผมถามอู้อี้อยู่กับหน้าผากของป๊อนซ์ก่อนจะยกมือขึ้น
มากอดร่างของป๊อนซ์เอาไว้นิ่ง

“เอ่อ ขอโทษนะคะ” เสียงหนึ่งดังขึ้น ทำให้ผมต้องจำใจผละจากร่างของป๊อนซ์แล้วหันไปมอง

“ครับ?”

“คือ เราพบนี่ในรถของหมอป๊อนซ์นะคะ” พยาบาลร่างเล็กพูดเสียงค่อยพร้อมกับยื่นกล่องอะไรบางอย่างกับถุงของห้างสรรพสินค้าชื่อดังมาให้ผม

“ขอบคุณครับ” ผมพูดพร้อมกับก้มหัวนิดๆเพื่อเป็นการขอบคุณ

พยาบาลคนนั้นยิ้มให้กำลังใจผมก่อนจะเดินออกไปทิ้งให้ผมได้อยู่กับป๊อนซ์ตามลำพัง

ผมเอากล่องกับถุงที่ได้มาไปตั้งบนโต๊ะข้างเตียงของป๊อนซ์ก่อนจะเปิดกล่องนั้นออกช้าๆ



-Happy Birthday นะดื้อ

               

            ป๊อนซ์รักดื้อนะครับ ))-



“ฮือออออ” ผมวางกล่องนั้นไว้บนโต๊ะก่อนจะยกมือขึ้นมาปิดหน้าพร้อมกับสะอื้นออกมาอย่างหนักทันที

ผมปาดน้ำตาที่ไหลออกมาราวกับเขื่อนแตกออกช้าๆก่อนจะเปิดถุงอีกอันที่เหลือ

ตุ๊กตากระต่ายตัวขนาดกลางปรากฏแก่สายตาผมทันที

ตุ๊กตาตัวนั้นยิ้มให้ผมราวกับเป็นการปลอบใจ  ผมกอดมันไว้แนบอกก่อนจะซุกหน้าลงร้องไห้กับกระต่ายน้อยตัวนั้น

เวลาผ่านไปเท่าไหร่ไม่รู้ ที่ผมยืนกอดตุ๊กตากระต่ายตัวนี้แน่นโดยไม่ได้ขยับเขยื้อนไปไหน แต่น่าแปลกที่ผมไม่รู้สึกเหน็บชาเลย
สักนิด มันอาจจะเป็นเพราะผมชาที่หัวใจจนหมดความรู้สึกไปแล้วก็ได้

ผมตัดสินใจวางตุ๊กตานั้นลงข้างๆป๊อนซ์ก่อนจะเปิดกล่องเค้กออกแล้วลงมือตัดเค้กออกมาหนึ่งชิ้นทันที

“มากินเค้กฉลองกันมั้ยป๊อนซ์” ผมพูดพร้อมกับยิ้มออกมาทั้งน้ำตา

“.....” ความนิ่งคือคำตอบ

“เค้กรสนี้มึงก็ชอบไม่ใช่เหรอ??”

“........”

“ทำไมไม่ตื่นมากินด้วยกันล่ะป๊อนซ์ ฮึกกกก ทำไม??!!!!” ผมตวาดจนเสียงก้องไปทั่วห้องเล็กๆนี้

“.............” ตอบอะไรก็บ้างสิป๊อนซ์ อย่าปล่อยให้กูพูดอยู่คนเดียวแบบนี้

“เดี๋ยวก็เจ็บคอหรอก” เสียงที่ผมคิดว่าชีวิตนี้จะไม่ได้ยินอีกแล้วก็ดังขึ้น

“.......” ผมเงยหน้าขึ้นช้าๆก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาอย่างหนักอีกครั้ง

“ร้องไห้ทำไม ก็กูตื่นแล้วนี่ไง” ป๊อนซ์พูดเพื่อเป็นการตอกย้ำความจริงกับผมอีกครั้งพร้อมกับยิ้มบางๆมาให้ผม

“ทำไม?” ผมพูดออกมาแผ่วเบา พร้อมกับลุกขึ้นแล้วเดินก้าวถอยหลังช้าๆ

“หืมม?” ป๊อนซ์ยันกายขึ้นเผยให้เห็นว่ามันไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนบนตัวของมัน

“มึงทำแบบนี้ทำไมป๊อนซ์???!!” ผมตะโกนออกมาอย่างเสียสติพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพรากออกมาอย่างหนัก

“โจ..คือกู....” ป๊อนซ์อึ้งเมื่อเห็นท่าทางของผม

“มึงสนุกเหรอ?”

“โจ กูไม่...”

“กูถามว่ามึงสนุกเหรอป๊อนซ์!!! หา!! ตอบกูมาสิ ฮืออออออ ตอบกูมา!!!!!!” ผมตะโกนจนสุดเสียงอีกครั้ง ทำให้มีคนที่อยู่ด้าน
นอกเปิดประตูเข้ามาแต่ป๊อนซ์ก็โบกมือว่าไม่มีอะไรแล้วประตูก็ปิดลงอีกครั้ง

“โจ..” ป๊อนซ์ลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินเข้ามาหาผม มันใส่เพียงกางเกงโรงพยาบาลตัวเดียวเท่านั้น

“ฮือออออ” ผมส่ายหน้าไปมาอย่างบ้าคลั่งพร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างหนักจนทรุดลงไปนั่งกับพื้น

“กูขอโทษ กูแค่อย่างเซอร์ไพรส์มึงเฉยๆ” ป๊อนซ์พูดเสียงแผ่วก่อนจะเดินมานั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าผม

“มึงไม่คิดบ้างเหรอป๊อนซ์ว่ากูจะรู้สึกยังไง?? กูจะเสียใจแค่ไหน??” ผมช้อนตาขึ้นมองมันพร้อมกับถามออกไปด้วยน้ำสงสัย

“กูขอโทษโจ” ป๊อนซ์พูดเสียงแผ่วเบาก่อนจะยกมือขึ้นเกลี่ยน้ำตาของผมออกจากแก้มช้าๆ

“ถ้ากูทำแบบนี้บ้างมึงจะรู้สึกยังไง ถ้ากูตายบ้างมึงจะรู้สึกยังไงป๊อนซ์”

“กูคงไม่อยากมีชีวติอยู่ต่อไปแล้วโจ อย่าทิ้งกูไป ขอร้อง” ป๊อนซ์พูดอ้อนวอนก่อนจะดึงผมเข้าไปกอดเอาไว้แน่น

“ฮือออ ไม่เอาแล้วนะป๊อนซ์ ไม่เอาแบบนี้แล้ว” ผมพูดซ้ำไปซ้ำมาอยู่กับไหล่แกร่งของป๊อนซ์

“ไม่ทำอีกแล้วโจ กูสัญญา” ป๊อนซ์พูดเสียงจริงจังก่อนจะกอดผมแน่นขึ้น

“ฮือออออ” แล้วผมก็นั่งซบไหล่ป๊อนซ์ร้องไห้อยู่อีกพักใหญ่ๆ

ป๊อนซ์ยังไม่ได้ไปไหน ป๊อนซ์ยังคงอยู่กับผม....





“โอ๊ยโจ พอแล้ว” ป๊อนซ์พูดห้ามพร้อมกับพยายามยกมือขึ้นบังหน้าตัวเองเอาไว้

“มึงมันเหี้ยไอ้ป๊อนซ์ มึงมันเลว!!!!” หลังจากที่ร้องไห้เสร็จ ผมก็ลงมือทำร้ายร่างกายมันทันที

“พอเถอะครับที่รัก กูจะตายจริงๆแล้วเนี่ย”

“เรื่องของมึง!!” ผมตะคอกใส่หน้าป๊อนซ์ก่อนจะลงมือจัดการมันต่อทันที

“บอกว่าให้หยุดไง” ป๊อนซ์พูดเสียงกรุ้มกริ่มก่อนจะรวบแขนผมทั้งสองข้างเอาไว้อย่างง่ายดาย

“.......” ผมเม้มปากเงียบ พร้อมกับก้มหน้าลงมองพื้น

“รักมึงนะที่รัก มีความสุขมากๆนะ อยู่กับกูตลอดไป” ป๊อนซ์นิ่งไปนิดนึงก่อนจะพูดอวยพรผมออกมาด้วยน้ำเสียงชวนเคลิ้ม

“...” ผมนิ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองมันแบบลอยๆ

รู้ตัวอีกทีริมฝีปากของผมก็ถูกครอบครองโดยคนตัวโตเรียบร้อยแล้ว

“อื้มมม” ผมครางในลำคอช้าๆพร้อมกับปัดป่ายไปทั่วหน้าอกเปลือยเปล่าของป๊อนซ์

“อ่ะ พอแค่นี้ก่อนเนอะ ไปต่อกันที่ห้องดีกว่า” ป๊อนซ์ผละริมฝีปากออกก่อนจะยิ้มบางๆมาให้ผม

“.....” ผมนิ่งด้วยความอายกอ่นจะก้มหน้าลงเพื่อปกปิดใบหน้าแดงๆของตัวเอง

“อ่า มีความสุขจัง แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะแฟนป๊อนซ์”


....................................................................................END.............................................................................

มาอัพสเปเชียลก่อนน้าาาาา 


วันนี้วันเกิดนู๋โจ 

จำได้ว่าเคยแต่งสเปเชียลวันเกิดโจมาครั้งนึงแล้ว


นี่ปีนึงแล้วเหรอ วู้ววววว เย้!!!!!~ 



เป็นนิยายที่ข้ามปีมากกก 5555555 






รักคนอ่านน้าาาาา 







ตอนหลักรอเค้าสอบมิดเทอมก่อนเด้อออออ 








KATIEZZ

[saradino1]

ใจหายหมดนึกว่าป๊อนซ์ตายจริงๆๆแหมมมมมม

[loveaaa_somsak]

ปอนซ์เล่นแรงไป โจตกใจช็อครับผิดชอบไหวไหม

[Flowerrice13]

ชอบบบบ สนุกกก อ่านภาคแรกมาไม่ได้เม้น ขอเม้นภาคสอง ภาคแรกน่ารักฝุดๆ ภาคสองดร่ามาปวดใจจจจ ฮรึก

[Nunun_B2UTY]

ชอบบบ แต่ปอนซ์เล่นแรงไปนะ ไม่น่ารักเลย

ชอบค่ะ แต่งต่อไปเรื่อยๆนะ 

[katiezz]

http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40583.0

ฝากเมฆแน็ตไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะจ๊ะ คนอ่านที่รักทั้งหลายยยย

ส่วนป๊อนซ์โจที่รักนี้ ก็ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ กำลังบีบเค้นตอนจบอยู่

ขอเวลาหน่อยเด้อออ








รักคนอ่านนะจ๊ะ 








KATIEZZ