หัวข้อ: [Pontz x Joe]Forgotten Love รักที่ถูกลืม II:ฝากนิยายเรื่องใหม่หน่อยค่า:15/05/20

[katiezz]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้



1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[katiezz]

อันดับแรกข้อชี้แจงก่อนเลยนะคะ ว่า...

นิยายเรื่องนี้ เป็นภาคต่อของเรื่อง "Friends รักคุณเข้าแล้ว"

คนเขียนขอแนะนำให้คนที่ยังไม่อ่านภาคแรก ไปอ่านภาคแรกกันก่อนเน้ออ เพราะมันอาจจะทำให้ไม่เข้าใจในเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นมาในภาคนี้ ^^

(ลิ้งค์ภาคแรกจ้าา >>>  http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36076.0 )

*นิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของคนแต่ง อาจจะมีบางการกระทำหรือคำพูดบางประโยคที่เกิดขึ้นจริง ส่วนตัวละครทุกตัวล้วนมีตัวตนทุกคนค่ะ *


+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Chapter 1

[Pontz x Joe]





[Joe]





“โจ โจ ไอ้พี่โจ!!” เสียงเรียกของดลดังขึ้น พร้อมๆกับแรงเขย่าที่ทำให้สติของผมกลับมาครบถ้วน

“หืมม มีอะไรอ่ะ”

“เปล่าก็เห็นมานั่งอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เช้า แล้วนี่ก็เที่ยงแล้ว แม่ให้มาตามพี่ไปกินข้าว” ดลพ่นออกมาเป็นชุดก่อนจะหยุดชะงักลง พร้อม
กับทำสีหน้าแปลกๆ

“เป็นอะไรอ่ะ?” ผมถามพร้อมกับเอื้อมมือไปจับที่แขนของดล

“นี่พี่ร้องไห้อีกแล้วเหรอ” สิ้นคำพูดของดล ผมก็ยกมือขึ้นมาจับที่แก้มก็พบว่าเต็มไปด้วยน้ำตาของตัวผมเอง

“อ้าว เหรอ” ผมพูดออกไปนิ่งๆพร้อมกับปาดน้ำตาออกจนหมด

“พี่โจ เมื่อไหร่พี่จะกลับมาเป็นคนเดิมสักทีอ่ะ นี่พี่ก็เศร้ามาหลายปีแล้วนะ”

“อีกไม่นานหรอกดล พี่ขอเวลาอีกไม่นาน” ผมพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืนแล้วเดินกลับเข้าไปในบ้าน



ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ครั้งนั้นขึ้น ผมก็กลายเป็นอีกคนนึงไปเลย ผมไม่เคยยิ้มหรือหัวเราะอีกหลังจากวันนั้น แต่ตอนนี้ผมก็พยายาม
ทำให้ตัวเองกลับมาปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะผมไม่อยากให้คนรอบๆตัวผมต้องมากังวล

ก่อนหน้านี้ผมต้องเข้ารับการรักษาอยู่นานเป็นปีทำให้ต้องดร็อปเรียนไว้ก่อน และนั่นก็ทำให้ผมเรียนช้าไปปีนึงเต็มๆ แต่มันก็ไม่มี
ปัญหาอะไรเพราะมันทำให้ผมได้เรียนชั้นเดียวกับดล มันจึงสะดวกในหลายๆด้าน



“โจ ไม่หิวเหรอลูก เมื่อเช้าป้าเห็นหนูไม่ได้กินอะไรเลยสักนิด” ป้าน้อยถามขึ้นเมื่อผมเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร

“อ๋อ โจไม่ค่อยหิวน่ะครับ” ผมตอบกลับไปสั้นๆก่อนจะลงมือกินข้าวเงียบๆคนเดียว



“โจ อีกสองวันเราต้องไปรายงานตัวเข้ามหาลัยกันแล้วนะ เตรียมพร้อมรึยัง?” ดลถามขึ้นทำลายบรรยากาศเงียบๆบนโต๊ะอาหาร

“อืม เตรียมแล้ว”

“อืมม เดี๋ยวพรุ่งนี้ดลขับรถไปเองนะแม่ กว่าจะถึงก็เย็นพอดี” หลังจากคุยกับผมเสร็จดลก็หันไปคุยกับป้าน้อยต่อ

“เออ ดีเหมือนกันลูก จะได้สะดวกหน่อย”

“ครับ” ดลรับคำพร้อมกับยิ้มกว้างออกมา เฮ้ออ ผมอยากยิ้มแบบมีความสุขแบบนั้นบ้างจัง



หลังจากเก็บของที่โต๊ะกินข้าวเสร็จผมก็เดินขึ้นไปบนห้องแล้วหยิบไอโฟนตัวเองขึ้นมา

ผมนั่งมองหน้าจอนั้นนิ่งๆ พร้อมกับค่อยๆจูบลงเบาๆบนหน้าจอด้วยความรู้สึกโหยหา

“ฮึก ป๊อนซ์ กูคิดถึงมึงจัง” ผมพูดกับรูปบนหน้าจอนั้นพร้อมกับยิ้มบางๆไปให้

“...” และแน่นอนว่าสิ่งที่ผมได้กลับมานั้นเป็นเพียงความเงียบ

“อีกสองวันกูต้องไปมหาลัยแล้ว เป็นกำลังใจให้ด้วยนะ”

“...”

“ดื้อรักป๊อนซ์นะครับ” ผมกดจูบลงบนหน้าจออีกครั้งก่อนจะวางมันไว้บนโต๊ะอ่านหนังสือของตัวเองตามเดิม





ตอนเช้า ณ ม.AAA

การที่ผมต้องกลับมาเหยียบที่ที่เคยสร้างรอยแผลใหญ่ไว้ในชีวิตผมนี่มันเป็นอะไรที่ยากที่สุดเลย

“พี่โจรีบเดินหน่อยดิ ตอนนี้พี่ยังไม่รู้เลยนะเว้ยว่าคณะเราต้องรายงานตัวอะไรตรงไหน” ดลพูดเร่งขึ้นในขณะที่ผมกำลังงงๆกับการ
ตื่นเช้าอยู่  อะไรคือการที่เฟรชชี่ปีหนึ่งอย่างผมต้องมาเดินเคว้งคว้างกันอยู่สองคนไร้เงาผู้ปกครอง ==’

“อืมๆ ว่าแต่แกรู้แล้วเหรอว่าต้องรายงานตัวตรงไหน”

“รู้แล้วดิ อ่ะ! นี่ไงถึงแล้ว ไปก่อนนะพี่ ส่วนพี่ก็เดินไปตามแผนที่ที่ผมวาดให้แล้วกันนะ” ดลพูดรัวก่อนจะรีบวิ่งขึ้นตึกไป

แล้วไปตึกคณะนิติศาสตร์นี่มันต้องไปทางไหนวะเนี่ย 

ผมมองแผนที่ในมือก่อนจะขยี้หัวอย่างงงๆ ถึงจะเคยอยู่จังหวัดนี้แต่ก็ไม่เคยเข้ามาในมหาลัยนี้มาก่อน เอาแล้วกู เดินไปทางไหนดี
ละเนี่ย

“เอ่อ..ขอโทษนะครับ คือจะถามว่าตึกคณะนิติศาสตร์นี่ไปทางไหนเหรอครับ”  ผมถามคนคนนึงที่เดินผ่านมาเพราะท่าทางเค้าดูเป็น
มิตรที่สุดแล้วในบริเวณนั้น

“อ๋อ เราก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ แต่นายลงไปถามกลุ่มพี่ปี 2 ตรงนั้นนะ เพราะเราก็ไปถามพี่เค้ามาเหมือนกัน” ผู้ชายตัวเล็กคนนั้นตอบ
กลับผมอย่างเป็นมิตร

“ขอบคุณนะ”

“ไม่เป็นไรครับ”

หลังจากกล่าวขอบคุณกันเสร็จผมก็เดินไปยังโต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้ที่ชายคนนั้นบอกทันที

“ขอโทษนะครับ” ผมพูดขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ พร้อมกับก้มหน้าลงไม่กล้าสบตาพี่เค้า

“มีอะไรครับน้อง” เสียงที่หันหลับมาตอบทำเอาของที่อยู่ในมือของผมร่วงลงพื้นทันที

พีเจ!!!

“คือ..ไม่มีอะไรครับ” ผมยังไม่พร้อมและยังทำใจไม่ได้ที่จะเจอกับเพื่อนๆในกลุ่มตอนนี้เพราะสามปีที่ผมไปอยู่ที่เชียงใหม่นั้นผมไม่
ได้ติดต่อใครที่นี่เลย

“อ้าวว ซะงั้น”

“อึ่ก!” นี่ก็เสียงไอ้ภูมิสินะ ผมจำได้

“น้องคร้าบบบ ผมออกทองๆซะด้วยย ลูกครึ่งรึเรา??” ไอ้นายก็เดินเข้ามาพยายามที่จะให้ผมตอบกลับ

ตอนนี้กลายเป็นว่าผมกำลังก้มหัวลงจนเกือบจะมุดกับดิน เพราะไม่อยากให้ไอ้พวกนี้รู้ว่าผมคือใคร

“พวกมึงก็อย่าไปแกล้งน้องมันดิวะ” ไอ้ลิ้มสินะ

“เออ เป็นกูกูก็กลัว” เสียงนิ่งๆแบบนี้ก้คงเป็นไอ้ไปป์ล่ะสิ

“คือผมขอโทษครับ” ผมพยายามรีบพูดปัดๆก่อนจะรีบก้มลงเก็บของที่ตกอยู่กับพื้นจนหมด เหลือแค่แหวนที่ป๊อนซ์เคยให้ไว้ตอน
โน้นที่ยังอยู่ใต้ที่นั่งของอีกคนซึ่งผมไม่รู้ว่าเป็นใคร

“เอ่อ พี่ครับผมขอเก็บของหน่อยนะครับ” ผมพูดพร้อมกับพยายามจะก้มหัวลงไปใต้เก้าอี้

“สัด!! ยุ่งยาก วุ่นวาย!” ไม่ใช่ ใช่มั้ย บอกผมทีว่าไม่ใช่ ใช่มั้ย???

“เอา ของมึง!!” ผมรับแหวนมาด้วยมือที่สั่นเทาอย่างเห็นได้ชัด แต่ครั้งนี้ผมไม่ได้ก้มหน้าเหมือนกับคนอื่นๆที่ผผ่านมา ผมเงยหน้า
ขึ้นสบตากับเค้าแล้วก็ต้องตกใจจนน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด

“ป๊อนซ์!!” ผมตะโกนเรียกชื่อ ชื่อที่ผมไม่คิดว่าจะได้เรียกอีก ชื่อที่ผมไม่คิดฝันว่าจะได้เห็นเจ้าของชื่อมาอยู่ตรงหน้าผมแบบนี้

“เฮ้ย ไอ้โจ!!!” เสียงของคนอื่นๆในกลุ่มดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียง

“ฮือๆๆ ป๊อนซ์” ผมเรียกชื่อป๊อนซ์อีกครั้งก่อนจะเดินเข้าไปหาป๊อนซ์ช้าแล้วจับมือขึ้นมากุมเอาไว้
พลั่ก!!!

“อะไรของมึงเนี่ย?” ป๊อนซ์สบถออกมาอย่างอารมณ์เสีย ก่อนจะสะบัดมือผมออกแล้วผลักจนผมล้มลงไปกับพื้น

“ป๊อนซ์คะ นี่ใครอ่ะคะ” ผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างป๊อนซ์ลุกขึ้นมาจ้องหน้าผมอย่างเอาเรื่อง

“ใจเย็นๆกันก่อนนะ” พีเจที่ดูเหมือนจะมีสติสุดพยายามจะคงบคุมสถานการณ์เอาไว้

“ป๊อนซ์ กูคิดถึงมึง มากนะ ฮือๆๆๆ” ผมยังคงพร่ำบอกความรู้สึกที่มีในใจออกมาอย่างต่อเนื่อง

“โว๊ยยยยยยย!!! ใครก็ได้ช่วยบอกกูที ว่าไอ้เหี้ยนี่มันเป็นใคร????!!!!” ป๊อนซ์ตะวาดออกมาเสียงดังพร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

นี่มันอะไรกันแน่ มีใครบอกผมได้มั้ย ว่านี่มันเรื่องอะไร??

“เอ่ออ คือ ใจเย็นๆก่อนไอ้ป๊อนซ์  โจมึงเรียนที่นี่เหรอ ทำไมกูไม่เคยเห็นอ่ะ” พีเจช่วยพยุงผมให้ยืนขึ้นก่อนจะหันมาถามแบบงงๆ

“กู ฮึก เพิ่งเข้าปีหนึ่ง” ผมตอบไปพร้อมกับเสียงสะอื้น แต่สายตาก็ยังคงมองไปยังคนที่ผมคิดว่าจะไม่ได้เจออีกตลอดชีวิต

“เดี๋ยวนะ กูถามมีใครได้ยินบ้างมั้ย?? ว่าไอ้นี่มันเป็นใคร???” ป๊อนซ์ยังคงยืนยันคำถามเดิมพร้อมกับชี้มาทางผม

“เอาเป็นว่าค่อยคุยดีกว่า นี่มึงกำลังจะไปรายงานตัวใช่มั้ย??” พีเจพยายามเกลี้ยกล่อมสถานการณ์ก่อนจะหันมาถามผมอีกครั้ง

“อืม” ผมพยักหน้ารับน้อยๆ

“งั้นเดี๋ยวกูพาไป” พีเจช่วยเอาของในมือของผมไปถือ ก่อนจะพยุงให้ผมเดินไปทางที่รายงานตัว



“แล้วนี่มึงมาไงอ่ะ มากับใคร??” พีเจถามขึ้นระหว่างที่เรากำลังเดินไปยังตึกรับรายงานตัว

“มากับน้องกู มันขับรถมาจากเชียงใหม่” ผมตอบกลับไปเสียงเบา

“อืมม”

พลั่ก!!!

“เฮ้ยยย” ระหว่างที่ผมกำลังก้มหน้าก้มตาเดินอยู่นั้นก็มีคนเดินมาชนเข้ากับผมอย่างจัง พีเจที่เดินอยู่ข้างๆรีบรับตัวผมไว้ก่อนที่หน้า
ผมกำลังจะถึงพื้น

“เอ่อ ขอโทษครับ” ผู้ชายคนนั้นรีบพูดขอโทษผมเป็นพัลวัน

“เออ วันหลังเดินดีๆหน่อยแล้วกันนะน้อง” พีเจพูดเสียงเข้มพร้อมกับจ้องหน้าผู้ชายคนนั้นเขม็ง

“ครับๆ” ชายคนนั้นรีบรับคำก่อนจะเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

“เป็นอะไรมั้ยโจ?” พีเจพยุงให้ผมยืนตรงตามเดิมพร้อมกับสำรวจดูรอบๆตัวผม

“เอ่อ ไม่อ่ะ กูไม่ได้เป็นอะไร” ผมตอบเสียงเบาก่อนจะกอดเอกสารของตัวเองไว้แน่นแล้วเดินก้มหน้าเดินตามหลังพีเจต่อไป

ผมกับพีเจเดินกันไปเรื่อยๆ ระหว่างทางก็มีเพียงความเงียบ ไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากปากเราทั้งสองคนเลยแม้แต่คำเดียว

“อ่ะ นี่ถึงแล้ว ไปรายงานตัว ลงทะเบียนให้เสร็จนะ เดี๋ยวกูนั่งรอตรงนั้น” พีเจพูดพร้อมกับชี้ไปที่โต๊ะหินอ่อนที่อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่

“อืม”ผมพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินเข้าไปในอาคารทันที



ผมเดินเข้าไปต่อแถวที่ยาวน้อยที่สุดพร้อมกับก้มลงตรวจเอกสารที่ตนเองเอามา

“อ๊ะ!!” ผมอุทานขึ้นทันที เมื่อเอกสารในมือร่วงกระจัดกระจายลงไปที่พื้น

ผมรีบก้มลงเก็บอย่างรวดเร็วแต่ตอนนั้นก็มีอีกคนที่ช่วยผมเก็บเอกสารบนพื้นขึ้นมาให้ผม

“อ่ะ นี่ของนาย” ผู้ชายคนนั้นยิ้มพร้อมกับยื่นเอกสารมาให้ผม

“เอ่อ ขอบคุณครับ” ผมรับเอกสารนั้นมาก่อนจะกล่าวขอบคุณพร้อมกับก้มหัวให้นิดๆ

“ไม่เป็นไรๆ ว่าแต่นายชื่ออะไรอ่ะ เราชื่อแน็ตนะ” แน็ตพูดพร้อมกับส่งยิ้มมาให้ผมอย่างเป็นมิตร

“อ๋อ เราชื่อโจนะ” ผมตอบกลับไปพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ อย่างน้อยๆผมก็มีเพื่อนกับเค้าคนนึงละ

“โจเหรอ ชื่อน่ารักดีนะ”

“อืมม ขอบคุณนะ”

แล้วเราก็เริ่มพูดขึ้นกันไปเรื่อยๆ ตั้งแต่เรื่องที่บ้านยันเหตุผลที่เรียนคณะนี้  ผมกับแน็ตค่อนข้างเข้ากันได้ดี อาจจะเป็นเพราะ
ลักษณะนิสัยของเราคล้ายๆกันด้วยละมั้ง

หลังจากรายงานตัวและลงทะเบียนเสร็จ ผมกับแน็ตก็เดินออกมาจากตึกพร้อมๆกัน

“เอ่อ เราต้องไปแล้วอ่ะแน็ต เพื่อนเรามารออยู่” ผมหันไปพูดกับแน็ตที่ยุ่งอยู่กับไอโฟนของตัวเอง

“อื้มมม ก่อนไปเอาเบอร์มาก่อนดิ จะได้ติดต่อกันได้” แน็ตพูดพร้อมกับเงยหน้าจากหน้าจอขึ้นมามองผม

“อ๋อ อืมๆ 08xxxxxxxx”

“โอเค เดี๋ยวยิงไปนะ ไปเหอะ โชคดีเว้ย” แน็ตพูดพร้อมกับโบกมือให้ผมนิดหน่อยแล้วเดินออกไป

ส่วนผมก็เดินตรงไปยังใต้ต้นไม้ที่พีเจบอกเอาไว้ แต่เมื่อเดินไปถึงก็ต้องพบว่าทุกคนยืนอยู่ตรงนั้นหมดรวมถึงป๊อนซ์ด้วย

“เอ่อ..คือ..” ผมยืนอ้ำอึ้งอยู่เพราะไม่รู้จะเริ่มบทสนทนาอย่างไรดี

“ไปกันเหอะ ไปกินข้าวกันดีกว่า มีเรื่องจะพูดกับมึงเยอะแยะเลย” ภูมิพูดขึ้นพร้อมกับเดินมากอดคอผม

“อืม แต่เรา เอ่อ กูขอโทรไปชวนน้องก่อนนะ” ผมพูดก่อนจะยกไอโฟนขึ้นมา เพื่อจะโทรออก  ไอ้ภูมิที่เห็นรูปหน้าจอผมก็ออก
อาการอึ้งเล็กน้อยก่อนจะกลับมายิ้มแย้มเหมือนเดิม

“ฮัลโหลดล”

(เออ ผมกำลังจะโทรไปหาพอดีเลย พี่อยู่ไหนเนี่ย)

“พี่อยู่หน้าตึกนิติฯอ่ะ แกเดินมาได้มั้ย?”

(อืมๆ ได้ๆ รอแป๊ปนึง) ดลรับคำก่อนจะวางสายไป

“เอ่อ รอน้องกูแป๊ปนึงนะ” ผมเงยหน้าขึ้นไปมองทุกคนอย่างเกรงใจ

“ยุ่งยาก!” ป๊อนซ์พูดขึ้นเสียงดังก่อนจะกระแทกตัวลงนั่งอย่างแรงพร้อมกับหยิบไอโฟนขึ้นมาเล่น

“วันนี้มึงดูหงุดหงิดแปลกๆป่ะวะป๊อนซ์” ไอ้ลิ้มถามขึ้นพร้อมกับเดินไปนั่งข้างๆป๊อนซ์

“ก็มันมี ‘ตัวน่าหงุดหงิด’ อยู่นี่” ผมชะงักกึกกับคำพูดของป๊อนซ์

“เฮ้ย มึงพูดงี้ได้ไงวะป๊อนซ์ ไอ้โจมันเป็น..”

“เป็นอะไร?” ป๊อนซ์หันไปแค่นถามไอ้นายที่กำลังจะบอกถึงความสัมพันธ์ของผมกับป๊อนซ์

“เป็นเพื่อนเก่าของพวกเราไงล่ะ ใช่มั้ยพวกมึง” พีเจแก้สถานการณ์พร้อมกับหันไปหาแนวร่วมคนอื่นๆ

“เออ ใช่ๆ” คนอื่นๆก็พยักเพยิดไปกับพีเจ

“แล้วทำไมกูจำมันไม่ได้วะ” ป๊อนซ์ยังคงถามต่อด้วยความสงสัย

“ก็มึงรถคว่ำความจำเสื่อมอ่ะ ตอนนั้น” พีเจพูดตอบคำถามของป๊อนซ์

“ก็ใช่ แต่ทำไมกับมึง กับคนอื่นๆกูถึงจำได้ล่ะ?” ป๊อนซ์ถามพร้อมกับจ้องมาที่ผมเขม็งจนผมเริ่มจะทำตัวไม่ถูก

“เอ่อ..คือ..” ระหว่างที่พีเจกำลังหาคำตอบมาให้ป๊อนซ์อยู่นั้น ป๊อนซ์ก็พูดประโยคหนึ่งออกมาพร้อมกับแสดงสีหน้าที่ทำให้ผมเจ็บ
ปวดจนพูดไม่ถูก


“อ๋ออ มึงอาจจะไม่ได้สำคัญอะไรกับกูมากมายละมั้ง กูเลยจำมึงไม่ได้อยู่คนเดียว!”


.............................................................TBC.......................................................................

มาประเดิมกันแล้วกับตอนแรกนะคะ 

หวังว่าจะถูกใจกันเน้ออออ

แต่ขอรับรองเลยว่าตอนต่อๆไปน้องป๊อนซ์ของเราจะทวีความเลว เอ๊ยย ความร้ายกันขึ้นไปอีกมากกก

ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ 

อ่านจบแล้วเม้นท์&บวกเป็ดเป็นกำลังใจให้คนแต่งด้วยเน้อ

เม้นท์ทุกเม้นท์มีความหมายกับคนแต่งมากนะคะ 

เม้นท์กันเยอะกำลังใจที่จะแต่งเพิ่มมันก็มีเยอะตามไปเน้อออ 





KATIEZZ

[dr_tylenol]

Wow  มาแล้ว ๆ รอมานาน  อิอิ

[Nus@nT@R@]

โอ้โห...... ได้ยินประโยคสุดท้ายที่ป๊อนซ์พูดแล้วจุกแทนโจ
ก็เข้าใจนะว่าความจำเสื่อม แต่ปากแบบนี้รับไม่ได้จริงๆ

[loveaaa_somsak]

เป็นเรื่องแรกที่เข้ามาอ่านตั้งแต่ตอนแรก เพราะมันค้างจากเรื่องเก่า

ชอบสนุกดี แต่อย่างมาม่ามากนะครับ สงสารโจ หลายปีมานี้คงทุกข์มามาก ไม่เหมือนปอนซ์ที่ลืมเรื่องราวทุกอย่าง มีความสุขอยู่คนเดียว

[ammamooty]

ว่าแล้วๆๆว่าความจำเสื่อมๆๆๆๆๆๆๆๆ งื่ออ ป๊อนซ์บ้าบอๆๆๆ จะโหดร้ายทารุณหรออออม่ายย

[snowboxs]

ฮือ ๆ เค๊าร้องให้แทนโจไปแล้วนะ
ป๊อน ไม่พูดก็ไม่มีใครว่าเป็นใบ้หรอก
แต่แปลก คนเคยรักกัน ถึงจะลืมกัน
แต่มันจะไม่เหลือความรู้สึกดี ๆ ไว้เลยเหรอ

[MoonShin3]

ตามอ่านมาจากเรื่องก่อน ทำไมป๊อนถึงลืมได้ล่ะ!!!
ทำไมเป็นแบบนี้ สงสารโจจัง

รออ่านตอนต่อไปนะคะ

[เจ้าชายหมูตอน]

เดียวถ้าปอนยังจำไม่ได้เชียร์ให้โจรักกะคนอื่นสะหรอก
อย่าลืมหานายเอกให้สามแสบเรานะ พีเจ ภูมิ นาย
หรือจะให้ดลคู่พีเจ
ภูมิคู่แน็ต
ส่วนนายก็ปั่นนายเอกใหม่สักคนนะ คุณนักเขียน

[cubcakes]

อ๊าคคค !!  เริ่มเกลียดป๊อน 

ทำไมถึงทำอย่างนี้ !!! (อินมาก = =')

มาต่อเร็ว ๆ เน้อ

[hotladyanyavee]

ฉันร้องไห้เลยกับเรื่องใหม่ กับคำพูดของป๊อนซ์ ผู้ชายที่ลืมทุกอย่าง จำคนอื่นได้ แต่จำโจไม่ได้ ทำไมเป็นแบบนี้
สงสารโจนะ สงสารและเจ็บปวดแทนกับคำของป๊อนซ์ที่บอกว่า ที่จำโจไม่ได้ เพราะโจอาจไม่สำคัญกับเขา สงสารคนฟังอย่างโจ
เรารู้แล้วทำไมโจจึงเรียนช้า เพราะต้องรักษาตัวจากความเจ็บปวดที่เเสนเศร้า รอยยิ้มที่หายไป ทำไมผลของคนที่เจ็บปวดเจียนตาย จึงกลายเป็นการถูกลืมไปแบบนี้ สงสารโจ ทุกอย่างยังฝังใจ แต่มันกลับเจ็บปวด ร้องไห้

[banabasz]

  เมื่อไหร่จะมาต่ออ๊าาา ขอร้องล่ะนะ มาเถอะนะ นะ นะ นะ

[katiezz]

ตอนที่ 2

[Pontz x Joe]





[Joe]






“พี่โจ!!” เสียงเรียกของดลช่วยเรียกสติของผมกลับมาอีกครั้งหลังจากที่มันวูบหายไปกับคำพูดของป๊อนซ์


“อ๋ออ มึงอาจจะไม่ได้สำคัญอะไรกับกูมากมายละมั้ง กูเลยจำมึงไม่ได้อยู่คนเดียว!”


“อ้าว ดล เอ่อ พวกมึงนี่ดลน้องกู ดลนี่เพื่อนพี่” ผมปรับสีหน้าให้เป็นปกติก่อนจะแนะนำทั้งสองฝ่ายอย่างคร่าวๆ

“ดล พี่ชื่อพีเจ นี่ไอ้นาย ไอ้ลิ้ม ไอ้ไปป์ ไอ้ภูมิ แล้วนั่นก็ไอ้ป๊อนซ์” พีเจแนะนำชื่อไปทีละคนจนหมด

“เฮ้ยยย!! พี่คนนี้ชื่อป๊อนซ์เหรอ?” ดลถามพร้อมกับเดินเข้าไปหาป๊อนซ์และจ้องหน้าอย่างพิจารณา

“เออ กูชื่อป๊อนซ์ ทำไมชื่อกูมันไปซ้ำกับใครรึไง?” ไอ้ป๊อนซ์ถามออกมาเหมือนจะเหวี่ยงนิดๆ

“พี่ชื่อเหมือนแฟนเก่าพี่โจเลย” ดลพูดขึ้น

“เอ่อ..” ความนิ่งเงียบเข้าครอบคลุมไปทั่วทั้งบริเวณ

“แฟนเก่าไอ้นี่น่ะเหรอ?” ป๊อนซ์ถามพร้อมกับชี้มาทางผม

“อืมม หน้าก็เหมือน” ดลยังคงพูดต่อไปหยุด

“หึ ที่แท้ก็เพราะกูหน้าเหมือนผัวเก่ามึงสินะ มึงถึงได้ร้องไห้ใส่กูซะขนาดนั้น” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับหันมาทำสีหน้าเหยียดหยามใส่ผม

“...” ผมก็ทำได้เพียงนิ่งเงียบ และกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้มันไหลออกมาตอนนี้

“แล้วผัวมึงไปไหนซะแล้วล่ะ หรือว่าเค้าทิ้งมึงไปแล้ว” ป๊อนซ์ยังคงพูดต่อแต่ครั้งนี้คำพูดทุกคำล้วนใส่น้ำเสียงเยาะเย้ยลงไปด้วย

“...” ผมก้มหน้านิ่งปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเป็นสาย

“ว่าไง!! ผัวมึงไปไหนล่ะ?!” ป๊อนซ์จับไหล่ผมทั้งสองข้างพร้อมกับเขย่าแรงๆอย่างคาดคั้น

“เขาไม่ได้ทิ้งกูไป! เขายังอยู่ในใจกูเสมอ! เขา ฮึก แต่เขาคนนั้น ฮึก ตายไปแล้ว” ผมตะโกนออกมาจนสุดเสียงอย่างควบคุมตัวเอง
ไม่ได้ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง

“เอ่อ..กู..” ป๊อนซ์เหมือนจะรู้สึกว่าพูดแรงไป

“ฮึก ป๊อนซ์ตายไปแล้ว ป๊อนซ์คนนั้นไม่ได้อยู่กับกูแล้ว!!!!!!!! อ๊ากกกกกกกกกก!!” ผมร้องออกมาอย่างหนักจนคนที่อยู่ในบริเวณ
นั้นเริ่มจะหันมามองกันจนเกือบหมด

“เฮ้ยโจ โจเป็นอะไร?” พีเจที่ดูเหมือนจะมีสติอยู่กับตัวที่สุดนั่งลงข้างๆผมที่ตอนนี้รู้สึกเกร็งไปทั้งตัวแล้ว

“พี่โจเป็นแบบนี้มาตลอด 3 ปี แต่ช่วงนี้พี่แกไม่ค่อยมีอะไรมาทำให้กระทบกระเทือนจิตใจได้ขนาดนี้มาเป็นปีแล้ว” ดลพูดใส่อารมณ์
พร้อมกับหันไปจ้องหน้าป๊อนซ์เขม็ง

“อึ่ก ฮึก ฮึก!” ผมเริ่มเกร็งมากขึ้นและหายใจลำบากก่อนสติจะดับวูบไป



[Pontz]



ผมยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นคนที่ชื่อโจชักและหมดสติไปต่อหน้าต่อตาของผม

“ป๊อนซ์มึงทำเหี้ยไรลงไปเนี่ย!” ไอ้ลิ้มเดินเข้ามากระชากคอเสื้อผมพร้อมกับตะคอกใส่หน้าผมเสียงดังมากๆ

“ไอ้ลิ้มใจเย็นก่อน กูว่าตอนนี้พาโจไปหาหมอก่อน” พีเจพูดพร้อมกับอุ้มโจขึ้นแล้วเดินไปยังรถของตัวเอง

“ไอ้ดลเดี๋ยวมึงไปกับกูก็ได้” ไอ้ภูมิหันมาพูดกับดลที่ยืนมองหน้าเอาเรื่องผมอยู่

“ทำไมผมต้องไปกับลุงอ่ะ” ไอ้ดลนั่นก็ตอบกลับไอ้ภูมิไปแบบกวนๆ

“เดี๋ยวกูตบกบาลหลุดเลย ใครลุงมึงห๊ะ?! มานี่เลยมึง” ไอ้ภูมิพูดพร้อมกับเดินเข้ามาลากคอเสื้อไอ้ดลให้ไปขึ้นรถด้วยกัน

“ไอ้ลิ้ม มึงไปกับพีเจก็ได้ เดี๋ยวกูไปกับป๊อนซ์เอง” ไปป์หันไปพูดกับลิ้มพร้อมกับตบที่บ่าเบาๆ

“อืม” ไอ้ลิ้มรับคำก่อนจะหันมามองหน้าผมนิดๆแล้วเดินไปหาพีเจทันที

“ไปกันเหอะไอ้ป๊อนซ์” ไอ้ไปป์ตบไหล่เรียกสติผมพร้อมกับเดินนำหน้าไปที่รถ

“เอารถมึงไป แต่เดี๋ยวกูขับเอง” ไอ้ไปป์พูดพร้อมกับยื่นมือมาขอกุญแจรถจากผม ผมก็ล้วงออกมาจากกระเป๋าแล้วส่งไปให้ไปป์
ก่อนจะขึ้นไปนั่งข้างคนขับ

 

ไปป์ขับรถออกมาจากมหาลัยตามหลังคันอื่นๆไปติดๆ

“ไปป์กูถามจริงๆเหอะ ไอ้โจนั่นมันเป็นใครกันแน่วะ?” ผมตัดสินใจถามคำถามที่ค้างคาอยู่ในใจผม เพราะปฏิกิริยาตอนที่เห็นไอ้โจนี่
คือทุกคนดูอึ้งและเป็นห่วงมันอย่างชัดเจน ผมจึงคิดว่ามันไม่น่าจะเป็นแค่เพื่อนเฉยๆ

“มึงอยากรู้จริงเหรอ?” ไอ้ไปป์ถามขึ้นเสียงนิ่งๆ

“เออดิ”

“ไอ้โจมันเป็น..”

Rrrr

เสียงเรียกเข้าไอโฟนผมดังขึ้นขัดจังหวะพอดี

“แป๊ปนึงนะไอ้ไปป์” ผมหันไปบอกไปป์ ไอ้ไปป์ก็พยักหน้ารับ ผมจึงรับสายที่โทรเข้ามา

-แจง-

“ฮัลโหลแจง มีอะไรรึเปล่า?”

(ป๊อนซ์หายไปไหนคะเนี่ย ที่โต๊ะหน้าตึกก็ไม่มี)

“อ๋ออ ป๊อนซ์ออกมาด้านนอกกับเพื่อนอ่ะ”

(ออกไปโดยไม่บอกแจงอ่ะนะ) เสียงของแจงดูเหวี่ยงขึ้นจากเดิมมาก

“มันกระทันหันอ่ะแจง เพื่อนป๊อนซ์ช็อคเข้าโรงพยาบาล”

(อ๋ออ งั้นก็แล้วไปค่ะ ไม่มีไรแล้วงั้นแค่นี้นะ)

“อืมๆ” ผมตอบกลับเบาๆก่อนจะกดวางสาย

แจงคือใคร  ผมก็จำไม่ได้ แต่วันที่ผมได้สติเขาก็เดินเข้ามาแล้วบอกว่าเขาคือแฟนของผม ผมก็งงๆอ่ะนะเพราะผมจำเธอไม่ได้เลย
ในขณะที่จำเพื่อนๆคนอื่นได้หมด แต่เธอก็ยังยืนยันว่าเธอเป็นแฟนของผม แล้วเธอก็เอาหลักฐานมายืนยันซึ่งหลักฐานนั้นก็อยู่บนตัว
ของผมเอง

‘รอยสัก’ ที่มีอยู่เหนืออกด้านซ้ายของผม ที่เป็นคำว่า ‘Love J Forever’ มันก็ชัดเจนเลย เพราะตัว J นั้นคงจะหมายถึงแจง...

แล้วตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาแจงก็เป็นคนดูแลผมมาโดยตลอด จากที่ไม่ได้รู้สึกอะไรมันก็เริ่มจะรู้สึกเป็นความผูกพันธ์และผมคิดว่ามันคงมี
โอกาสจะกลายเป็นความรักในอีกไม่ช้า

“เออ ไอ้ไปป์ ไหนต่อจากเมื่อกี๊ดิ ตกลงโจเป็นใครกันแน่” ผมหันไปถามไปป์อีกครั้ง

“อ่ะ ถึงพอดีเลย ไว้ค่อยคุยกันอีกทีนะ” ไอ้ไปป์พูดพร้อมกับเอารถเข้าไปจอดในที่จอดรถ และเราก็ต่างไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้นอีก
ผมกับไปป์เดินมานั่งอยู่หน้าห้องฉุกเฉินที่มีเพื่อนคนอื่นๆนั่งอยู่ด้วยแล้ว

“เป็นไงบ้างวะลิ้ม” ไอ้ไปป์เดินเข้าไปถามลิ้มที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว

“ไม่รู้เหมือนกันว่ะ ไอ้โจเพิ่งเข้าไปเมื่อกี๊เอง” ลิ้มตอบออกมาลอยๆ

Rrr

เสียงเรียกข้าวของไปป์ดังขึ้น

“ฮัลโหล มีไร?”

“กูอยู่ข้างนอก”

“กูอยู่โรงพยาบาล” ไอ้ไปป์ตอบด้วยน้ำเสียงเข้มๆยิ่งขึ้น

“กูไม่ได้เป็นอะไร แต่ไอ้โจเป็น” ตอนที่มันพูดถึงโจมันก็เหลือบมามองผมนิดๆ

“อืมๆ จะมาก็มา”

“อืม เดี๋ยวกูบอกไอ้ลิ้มให้”

“อืมๆ” ไปป์พูดจบก็ตัดสายไปแล้วเดินไปหาไอ้ลิ้ม

“ลิ้ม เดี๋ยวพลัสมันจะมาโรงพยาบาลแล้วพาเมียมึงมาด้วย” ไอ้ไปป์บอกเสียงนิ่งๆตามสไตล์ของมัน

“มาทำไมวะ อยู่ม.6 เองนะเว้ย แม่งโดดเป็นว่าเล่น” ไอ้ลิ้มบ่นกระปอดกระแปดถึงเมียตัวเอง ก็นะน้องเทลเพิ่งจะอยู่แค่ม.6เอง ส่วน
พลัสเตอร์มันอยู่ปี1แล้วแต่คนละมหาลัยกับพวกผม

“เออน่า มันบอกว่ามันอยากมาหาไอ้โจ”

“อ๋ออ อืมๆ” ไอ้ลิ้มพยักหน้ารับก่อนจะหยิบไอโฟนของตัวเองขึ้นมากดเล่น

“เออ พวกมึงเดี๋ยวกูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ผมหันไปบอกคนอื่นๆ ที่ดูเหมือนยังโกรธๆผมอยู่ มีเพียงไอ้ไปป์เท่านั้นที่พยักหน้ารับคำ
ของผม

ผมเดินไปห้องน้ำด้วยอารมณ์ที่สับสนไปหมด

ผมยืนไปหยุดอยู่ที่หน้ากระจกในห้องน้ำ ก่อนจะวักน้ำขึ้นมาล้างหน้าเรียกวามสดชื่นให้กับตัวเอง ผมมองตัวเองในกระจก หน้าของ
ผมเต็มไปด้วยวามสงสัย


ผมต้องรู้ให้ได้ว่า โจ เป็นใคร



“มึงจะไม่บอกไอ้ป๊อนซ์เหรอวะ?” ผมที่กำลังจะเดินกลับไปนั่งที่หน้าห้องฉุกเฉินต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยิน เสียงของไอ้ภูมิ

“ถ้าบอกไปแล้วได้อะไรวะ?” เสียงของพีเจถามไอ้ภูมิกลับ

“อย่างน้อยๆมันก็จะได้รู้ว่าไอ้โจเคยเป็นใคร” คำพูดของไอ้นายยิ่งทวีความสงสัยของผมให้เพิ่มขึ้นจากเดิมไปอีก

“เคย ไง ไม่ใช่ตอนนี้ ตอนนี้มันไม่ใช่โจแล้ว มึงก็เห็น” พีเจยังคงพูดต่อไป

“อืมม กูก็ว่างั้นนะ บอกไปแล้วมีกี่คนที่ต้องเจ็บวะ” ไอ้ไปป์ที่เงียบอยู่นานก็พูดขึ้นมาบ้าง

“แล้วมึงจะปล่อยให้คนที่เจ็บมีแค่ไอ้โจคนเดียวงั้นเหรอ?” ไอ้ลิ้มถามพร้อมกับเดินออกมาจากบริเวณนั้น คนอื่นๆก็ต่างเงียบกันไป
หมด

ผมเลยทำเป็นเพิ่งเดินมาถึงและสวนกับไอ้ลิ้มพอดี

“อ้าวลิ้ม ไปไหนวะ?” ผมถามขึ้นเมื่อเดินสวนกับไอ้ลิ้ม

“ไปหาไรเย็นๆกินด้านล่าง” ลิ้มพูดพร้อมกับเดินผ่านผมไป

“กูไปด้วยดิ” แล้วผมก็ตัดสินใจเดินตามลิ้มไป เพราะมันดูเหมือนจะเป็นคนเดียวที่ต้องการบอกว่าไอ้โจเป็นใคร

ผมกับไอ้ลิ้มเดินออกมาจากโรงพยาบาลเพื่อนเข้าไปในร้านสะดวกซื้อแล้วซื้อเบียร์กันมาคนละกระป๋อง ก่อนจะเดินไปนั่งกันที่เก้าอี้
หน้าโรงพยาบาล

“เฮ้อออ” ไอ้ลิ้มถอนหายใจออกมายาวๆ

“เป็นไรวะ?” ผมหันไปถามมันก่อนจะหยิบเบียร์ขึ้นซด

“กูไม่รู้ว่าต้องทำไงดี” ไอ้ลิ้มพูดออกมาแต่ตามันเหม่อมองไปบนถนน

“เรื่อง?”

“ช่างมันเหอะ มันจะเป็นไงมันก็คงต้องเป็นแหละ ไม่มีใครไปกำหนดได้”

“อืมๆ” ผมรับคำนิ่งก่อนจะหลุดเข้าไปสู่โลกของความคิดของตัวเอง



Rrrr

เสียงเรียกข้าวของไอ้ลิ้มดังขึ้น

“อืม ว่าไง”

“เออๆ เดี๋ยวกูเข้าไป” ไอ้ลิ้มกดวางสายก่อนจะหันมามองหน้าผม

“เข้าไปด้านในกันเหอะ ไอ้โจฟื้นแล้ว” ลิ้มพูดพร้อมกับเดินเข้าไปในโรงพยาบาลโดยมีผมเดินตามหลังไปติดๆ



“โจ มึงเป็นไงบ้างวะ” ลิ้มถามขึ้นเมื่อไปยืนอยู่ข้างๆเตียงของโจ

“...” ไร้เสียงตอบรับจากโจ ตาของโจเหม่อลอยมองไปบนเพดานอย่างไร้สติ

“เอ่อ..คือ พี่โจเป็นแบบนี้แหละครับ อีกสักพักเดี๋ยวก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม” ดลพูดบอกก่อนจะยิ้มบางๆให้พวกเราทุกคน

“เอ่อ..คือ..” ผมเดินแทรกจนเข้าไปยืนอยู่ติดกับหัวเตียงของโจ ทุกคนต่างมองมาที่ผมว่าผมจะทำอะไรต่อไป

“กูขอโทษนะ กูไม่ได้ตั้งใจ ให้มึงเป็นแบบนี้ เอ่อ แล้วกูก็เสียใจด้วยนะเรื่องแฟนเก่ามึงอ่ะ” ผมพูดออกมายาวเหยียดก่อนจะยื่นมือ
ไปจับที่ไหล่โจเบาๆ

“...” ไร้เสียงตอบรับจากโจอีกเช่นเคย แต่คราวนี้น้ำตาของโจค่อยๆไหลออกมาช้าจนอาบไปทั่วทั้งแก้ม แต่ดูเหมือนว่าโจจะไม่รู้ตัว
ว่าตัวเองร้องอยู่

“โจ” พีเจเรียกโจเบาๆก่อนจะเอาผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับน้ำตาให้กับโจอย่างเบามือ

ผมไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆว่าทำไมผมต้องรู้สึกแปลกๆเมื่อเห็นว่าพีเจกำลังดูแลโจอย่างทะนุถนอม ผมรู้สึกเจ็บอยู่ลึกๆแต่ก็ไม่รู้ว่า
เป็นเพราะอะไร

ผมเดินออกมาจากบริเวณนั้นเงียบๆก่อนจะขับรถกลับบ้านโดยที่ไม่ได้ลาใครเลยสักคน

ระหว่างทางผมก็นั่งคิดไปตลอดว่า ทำไมโจ ถึงมีอิทธิพลกับความรู้สึกของผมขนาดนั้น ตั้งแต่ครั้งที่เจอกันตอนแรกเมื่อผมเห็นโจ
ร้องไห้ผมก็รู้สึกหงุดหงิดจนบอกไม่ถูกทำให้ผมอาละวาดใส่โจโดยที่ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้นเลยสักนิด  แล้วไหนจะตอนที่
โจช็อคไปอีก ตอนนั้นผมกำลังจะถลาตัวไปอุ้มโจขึ้นมาแต่ผมก็ถึงตัวโจช้ากว่าพีเจ แล้วยิ่งเมื่อกี๊ตอนที่พีเจซับน้ำตาให้กับโจมันเป็น
ความรู้สึกที่เจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก ทำไมผมต้องรู้สึกมากมายขนาดนี้ด้วยนะ
และนั่นมันยิ่งทำให้ผมสงสัยเข้าไปอีกว่า...


โจเป็นใครกันแน่


...............................................................TBC.....................................................................

มาอัพตอนที่ 2 แล้วค่าาาาาา 

อย่าเพิ่งเกลียดน้องป๊อนซ์กันเลยนะ 

เพราะตอนหลังๆน้องป๊อนซ์จะเลวกว่านี้อีกร้อยเท่า  เก็บไว้เกลียดตอนหลังๆดีกว่าเนอะ 5 5 5 + 

แล้วอีกอย่าง...ทนดราม่ากันไปอีกสักพักเน้อออ ไม่ต้องห่วงเลยหลังดราม่านี่หวานนแน่นอน 

สุดท้ายก็ ขอบคุณ @dr_tylenol  @Nus@nT@R@  @oveaaa_somsak  @ammamooty  @snowboxs   @MoonShin3    @เจ้าชายหมูตอน   @cubcakes   @hotladyanyavee  @banabasz   @น้องปลา(จากเฟส)    สำหรับคอมเม้นท์เน้ออ 


อ่านแล้วอย่าลืมเม้นท์เป็นกำลังใจให้ด้วยนะจ๊ะ 



KATIEZZ




แถมมม!!!!!

รูปน้องๆตัวละคร เป็นรูปโพลารอยด์จากตอนวันวาเลนไทน์ที่ผ่านมานะคะ....

(คนเขียนใส่ชื่อไว้ข้างๆแล้วเน้อออ  ขออนุญาตน้องๆในรูปด้วยนะ  )

[tulakom5644]

มาจิ้มนักเขียน และมาเป็นกำลังใจให้ค่ะ ....   

[Nus@nT@R@]

สงสารโจ แล้วแจงโผล่มาจากไหนล่ะเนี่ย

[hotladyanyavee]

ฮือ น้องโจจะเจ็บสักแค่ไหนนะ แม้ตอนหลังจะหวาน แต่นำ้ตาและความเสียใจจะเป็นอีกนานไหม
เราว่าตอนนี้ เราว่าไปป์จะเย็นชาไปแล้วนะ หากลองกลับกันพลัสลืมนาย นายจะทำอย่างไร
อ่านตอนนี้ เราว่าไปป์ทำเหมือนไม่แคร์มากไป สำหรับเราตอนนี้นอกจากเกลียดป๊อนซ์ เรายังเกลียดไปป์เพิ่มมานิดๆ
และพีเจ เหมือนจะมีอะไรในใจระหว่างป๊อนซ์นิด ที่ไม่ได้เฉลยในตอนภาคแรก เหมือนลึกซึ้งในคำว่าเพื่อน แต่แปลกๆนะ
ดล ภูมิอาจมีซัมติ้ง สาธุให้เป็นจริง

[เจ้าชายหมูตอน]

คู่อื่นไม่สนแล้ว ตอนนี้โฟกัสคู่ลุงภูมิกะน้องดล ฟินแล้ว
ชอบเรื่องกำลังแซ้บเลย เอาอีกๆๆมาไว้ๆนะครับ

[BBlabong]

เศร้าเบา ๆ TT^TT

เค้าอยากเห็นรูปอ่า ไหนอ่า ทำไมเค้าไม่เห็น ?? ><

[loveaaa_somsak]

โจต้องเสียใจกว่าเดิมอีก 100 เท่า อย่างนี้ตายไปเลยดีกว่า

สงสารโจ

รอวันที่โจจะมีความสุข

[katiezz]

อ๊ากกกกก !!!! 

คนอ่านที่รักกกกก 

รูปมันยังดูไม่ได้ใช่มั้ย????

ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะ คือ คนเขียนยังไม่ได้ลงเลย 

แต่เดี๋ยวเอามาลงให้แน่นอน สัญญา! 




KATIEZZ

[katiezz]

นี่เป็นรูปของน้องๆ ตอนวาเลนไทน์ที่ผ่านมานะคะ   

คนเขียนไปตามล่ามาได้เกือบจะครบทุกคนเลย 

3 คน นั้นคือ ป๊อนซ์ ไปป์ แล้วก็ โจ นะคะ (ใส่ชุดนักเรียนอ่ะไปป์เน้อออ)

ส่วนรูปคู่ทางซ้ายมือสุดที่เป็นชุดนักเรียน นั้นเป็น น้องลิ้มกับน้องท็อปเทลเน้อออ :]]" (อันนี้บากบั่น จนได้ถ่ายคู่) 

ที่เหลือก็เป็นรูปเดี่ยวของน้องโจ กับ น้องป๊อนซ์นะคะ

(ดูชื่อจากในรูปอีกทีได้เลยเน้อออ ....) 

ดูแล้วเม้นท์ให้กับความเสี่ยงตายของคนเขียนด้วยเน้ออออ 

(อยากได้รูปใครเพิ่มขอได้นะ แต่อาจจะส่งให้แบบลับหน่อยนะจ๊ะ อาจจะไม่มาโพสต์แบบนี้)

#ใครดูรูปไม่ได้ โพสท์ไว้ด้านล่างนะจ๊ะ (โพสต์ชื่อเฟสไว้ก็ได้ เดี๋ยวอินบ๊อกไปให้ดู) ^^"

[attachment deleted by admin]

[BBlabong]

><

[SourJeed]

 
รออ่านอยู่น้าาา รีบมาต่อไวๆ

[jum]

 กำลังรออยู่เลย
รีบมาต่อไวๆ นะคะ

[loveaaa_somsak]

รอเช่นกันครับ รู้ว่าโจต้องเจ็บอีกมากมาย แต่ก็อยากอ่านต่อ

[banabasz]

  ป๊อนต้องเจอแบบนี่ หลายๆทีเลยนะ มาทำโจเสียใจเนี่ย

[hotladyanyavee]

คำเดียว สั้นๆ เลดี้มองไม่เห็นค่ะ ส่งมาให้ดูประกอบการจิ้นด่วนค่ะสุดที่รัก

[jiindae]

มาต่อไว ๆ นะ เป็รนกำลังใจให้ อยากอ่านมาก ๆ เลย

[Redz]

เลิกดราม่าซะทีเถ้อะ 

[katiezz]

ตอนที่3

[Pontz x Joe]



 
[Joe]




 
“ดล เอาน้ำให้พี่หน่อย” ผมพูดขึ้นหลังจากที่นอนเงียบๆมาราวสองชั่วโมงกว่าโดยตอนนี้มีเพียงผม ดล และพีเจที่ยังอยู่ในห้อง

“อ่ะโจ”พีเจที่นั่งอยู่ใกล้กว่า หยิบน้ำมาให้พร้อมกับจับหลอดให้ผมดูดได้ง่าย

“อืมม ขอบใจนะพีเจ” ผมพูดขอบคุณเบาๆก่อนจะเหม่อมองขึ้นไปบนเพดาน

“ ไม่เป็นไร” พีเจยิ้มบางๆกับคำขอบคุณของผมก่อนจะรับแก้วน้ำจากมือของผมไปเก็บไว้ที่เดิมแล้วเดินกลับมานั่งที่เก้าอี้ข้าง
เตียงของผม

“เอ่อ มึงกลับไปก่อนก็ได้นะพีเจกูอยู่กับดลสองคนได้” ผมหันไปบอกพีเจที่กำลังสนใจดูทีวีอยู่

“ไล่กูเหรอ?” พีเจหันมามองหน้าผมพร้อมกับแกล้งทำหน้าน้อยใจนิดๆ

“เปล่า กูก็แค่เกรงใจอ่ะ”

“เกรงจง เกรงใจไร เพื่อนกันทั้งนั้น”

“ขอบใจนะ”ผมพูดขอบคุณพีเจอีกครั้ง

“พูดบ่อยเกินไปแล้วนะคำนี้อ่ะทีเมื่อก่อนละไม่เคย”พีเจพูดติดตลกพร้อมกับเอามือมาขยี้หัวผมเล่นเบาๆ

“...” ผมเงียบไปก่อนจะเหม่อลอยอีกครั้ง

ถ้าป๊อนซ์พูดกับผมแบบเมื่อก่อน บ้างก็คงดี

 

“พีเจ พีเจ” ผมเขย่าแจนพีเจที่วางอยู่บนเตียงนิดๆเพื่อปลุกเจ้าตัว

“อืมม มีอะไรอ่ะ หิวน้ำอีกแล้วเหรอ?” พีเจบิดขี้เกียจพร้อมกับถามผมไปด้วย

“เอ่อ นี่สองทุ่มแล้วนะมึงไม่กลับบ้านเหรอ?”

“ไล่จ๊างงงง เออ กลับเลยก็ได้เดี๋ยวพรุ่งนี้กูแวะมาเยี่ยมนะ”พีเจพูดพร้อมกับหันไปเก็บของใส่กระเป๋า

“อืม กลับดีๆนะ”

“อืมๆๆ เจอกันกันพรุ่งนี้นะ” พีเจพูดพร้อมกับเดินออกไป

“ดลไปส่งพีเจหน่อย”ผมพูดบอกดลที่นั่งอ่านการ์ตูนอยู่ที่โซฟา

“อ่าๆ ได้”ดลวางหนังสือลงก่อนจะเปิดประตูเดินตามพีเจออกไป

ผมหลับตาลงช้าๆก่อนจะค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นทำอย่างนั้นอยู่หลายครั้งเพื่อเป็นการผ่อนคลายตัวเองให้ไม่เกิดอาการเกร็งหรือ
เครียดขึ้นมาอีก

“อ่ะพี่โจ ซื้อน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋มาฝาก” น้ำเสียงร่าเริงของดลทำให้สติผมกลับมาอีกครั้ง

“พีเจกลับแล้วใช่มั้ย?”ผมถามพร้อมกับยันตัวขึ้นนั่ง

“อืมม กลับแล้วนี่ไงไปซื้อปาท่องโก๋ด้วยกันก่อนกลับ”ดลพูดพร้อมกับจัดการเอาของใส่จานไปด้วย

“อืมๆ”ผมรับคำเบาๆ ก่อนจะลงมือกินของที่ดลซื้อมาให้จนหมด

 

“เออนี่ พี่โจ ดลถามไรหน่อยได้ป่ะ?” ดลพูดขึ้นมาหลังจากที่เงียบกันไปนาน

“อืม จะถามอะไรอ่ะ?”

“พี่ป๊อนซ์นี่คือแฟนพี่โจใช่มั้ย?”

“...”ผมนิ่งไปกับคำถามของดล

“ว่าไงพี่โจ?” ดลยังเค้นถามต่อ อย่างไม่ลดละ

“อืม”ผมตอบกลับไปเบาๆกับความรู้สึกเจ็บลึกๆ

“แล้วทำไม พี่ไม่บอกเขาอ่ะ?”

“บอกไปแล้วได้อะไรอ่ะดลป๊อนซ์เขาจำพี่ไม่ได้ อีกอย่างเขาก็มีแฟนใหม่ไปแล้ว”ผมพูดออกมายาวเหยียด

“อย่างน้อยๆพี่ป๊อนซ์ก็ควรจะได้รู้ป่ะล่ะ?”

“ไม่รู้สิพี่ว่าเป็นแบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว”ผมพูดก่อนจะค่อยๆล้มตัวลงนอนช้า ดลเมื่อเห็นอาการของผมก็รับรู้ได้ว่าผมคงไม่อยากให้
ถามต่อแล้วเลยเลิกถามก่อนจะหันไปสนใจทีวีต่อ

 

สองวันต่อมาผมก็ให้ดลไปติดต่อทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลให้ส่วนผมก็เก็บข้าวของในห้องรอไปพลางๆ

“เดี๋ยวเราออกจากโรงพยาบาลกันตอนบ่ายเลยใช่มั้ยดล” ผมถามดลที่กำลังเก็บของเตรียมตัวอยู่

“ใช่ๆ แต่เราจะกลับกันยังไงอ่ะ ดลไม่ได้เอารถมาซะด้วยสิ”

“กลับแท็กซี่ก็ได้” ผมพูดบอก

“เอ่อ โทรหาพี่พีเจดีกว่า” ดลพูดพร้อมกับเดินกดโทรศัพท์ออกไปนอกห้อง

“เฮ้ออออ รบกวนมันเกินไปรึเปล่าวะเนี่ย?” ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ

 

“อ่า เมื่อไหร่พี่พีเจจะมาอ่ะนี่เราก็มานั่งรอกันนานแล้วนะพี่โจ” ดลบ่นออกมาเป็นรอบที่ร้อยพร้อมกับเดินไปเดินมาจนผมเริ่มจะ
เวียนหัว

“รอไปก่อนเถอะ มันอาจจะยุ่งอยู่” วันนี้น่าจะเป็นวันเตรียมรับน้องของพวกรุ่นพี่เพราะว่าพรุ่งนี้จะมีการรับน้องเป็นวันแรก

ในระหว่างที่ผมกับดลกำลังพูดกันอยู่นั้นจู่ๆก็มีรถ BMW สีดำเงาคันหนึ่งมาจอดเทียบก่อนที่คนขับจะเปิดประตูลงมาจากรถ

“ป๊อนซ์”ผมเอ่ยชื่อเจ้าของรถคันนั้นออกมาเบาๆ

“พี่มาทำไมอ่ะ?” ไอ้ดลลุกขึ้นยืนดักป๊อนซ์เอาไว้ก่อนที่มันจะเดินมาถึงตัวผม

“ไอ้พีเจมันไม่ว่าง เลยให้กูมารับแทน” ป๊อนซ์พูดตอบคำถามดลแต่สายตากลับจ้องมองมาทางผม

“อ๋ออ แล้วไป งั้นไปกันเหอะพี่โจ”ไอ้ดลพูดก่อนจะหันกลับมาเรียกผมและช่วยถือของบางส่วนไปไว้หลังรถเหลือแค่กระเป๋า
เสื้อผ้าของผมกับของใช้อีกเล็กน้อย

ผมยกเป้ขึ้นสะพายบนหลังก่อนจะเดินไปยังรถแต่เนื่องจากผมเพิ่งได้ออกมาเจอกับอากาศภายนอกทำให้ผมรู้สึกวูบเหมือนจะ
เป็นลม

“เฮ้ย ไหวรึเปล่า?” ป๊อนซ์ถามขึ้นหลังจากที่ถลาตัวเข้ามารับผมที่กำลังจะลงไปกองที่พื้น

“เอ่อ ไหวๆ” ผมพูดพร้อมกับดันตัวป๊อนซ์ออกนิดๆป๊อนซ์ก็ยอมออกห่างแต่ก็ยังยืนดูอยู่ในระยะใกล้

“เอามานี่ เดี๋ยวกูเอาไปไว้เอง” ป๊อนซ์ที่ยืนดูอยู่ห่างๆเมื่อกี๊เดินเข้ามาดึงกระเป๋าเป้ออกจากหลังผมก่อนจะเดินเอาไปใส่ไว้หลังรถ
ให้เอง

ผมเดินขึ้นรถป๊อนซ์ไปด้วยอารมณ์อึดอัดไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไง

“มึงมานั่งหน้าก็ได้”ป๊อนซ์พูดขึ้นเมื่อเห็นว่าผมกำลังจะเปิดประตูขึ้นไปนั่งที่ด้านหลัง

“เอ่อ..คือ..”

“เดี๋ยวผมนั่งเองพี่โจไปนั่งด้านหลังเหอะจะได้สบายๆ” ดลที่เห็นสีหน้าลำบากใจของผมก็เดินเข้ามาแก้สถานการณ์ให้ก่อนจะเปิด
ประตูขึ้นไปนั่งข้างคนขับอย่างรวดเร็ว

ผมเปิดประตูเข้าไปนั่งด้านหลังที่นั่งของดล

“ไม่ลืมอะไรแล้วนะ?”ป๊อนซ์ถามผมโดยมองหน้าผมผ่านกระจกส่องหลัง

“ไม่ลืมฮะ”ดลตอบป๊อนซ์ออกไปในขณะที่ตาก็ยังจ้องอยุ่ที่ไอโฟนในมือของตัวเอง

ป๊อนซ์ถอนหายใจแรงๆก่อนจะขับรถออกมาจากโรงพยาบาลนั้น

 

“จะกินอะไรกันมั้ย?” ป๊อนซ์ถามขึ้นหลังจากที่ในรถเงียบมาสักพักใหญ่ๆ

“อืมม พี่โจหิวยัง?” ดลละสายตาจากไอโฟนแล้วชะโงกหน้ามาถามผม

“เอ่อ..คือ..”

“กินไรหน่อยมั้ย?”

“เอ่อออ..”

“จะกินไม่กินวะ อ้ำอึ้งอยู่นั่นแหละ!!” ป๊อนซ์ตวาดออกมาเมื่อเห็นสีหน้าลำบากใจของผม

“เบาๆดิพี่ เดี๋ยวพี่โจก็ช็อคไปอีกหรอก” ดลหันไปบอกป๊อนซ์เสียงแข็ง

“กูเกรงใจอ่ะ” ผมตัดสินใจพูดบอกออกไป

“....”ป๊อนซ์เงียบก่อนจ่ะค่อยๆเลี้ยวรถเข้าไปจอดในร้านอาหารช้าๆ

“ลงไปกินข้าวก่อนเดี๋ยวก็เป็นไรขึ้นมาอีก”ป๊อนซ์พูดก่อนจะเปิดประตูลงไปจากรถและยืนรอ

“เผด็จการชะมัดเลย” ดลบ่นอุบอิบก่อนจะเปิดประตูลงไปพร้อมๆกับผม

พวกเราทั้งสามคนเดินเข้าไปในร้านแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะที่พนักงานเป็นคนพาไป

“รับอะไรดีครับ” พนักงานชายคนนึงเดินเข้ามารับออร์เดอร์

“ผมเอาผัดพริกแกงปลากะพง ผัดพริกแกงคะน้าหมูกรอบแล้วก็ข้าวสวยสามจานครับ เอาอยากกินอะไรก็สั่ง”ป๊อนซ์สั่งเสร้จก็ยื่น
เมนูมาให้ผม

“ดลอยากกินอะไรมั้ย?” ผมหันไปถามดลที่นั่งอยู่ข้างๆ

“เอาไข่เจียวต้มยำปูครับ” ดลสั่งก่อนจะหันกลับไปสนใจไอโฟนตรงหน้าต่อ

“แล้วมึงอ่ะ?” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับทำปากยื่นๆมาทางผม

“แค่นี้ก็ได้ กูกินได้ทั้งนั้นแหละ” ผมพูดก่อนจะปิดเมนูและยื่นกลับไปให้พนักงานคนนั้น

“เฮ้อ!! เอาผัดผักรวมกับแกงจืดวุ้นเส้นเพิ่มด้วยครับ”ป๊อนซ์ถอนหายใจออกมาหนักๆก่อนจะสั่งอาหารเพิ่มไปอีก

“ครับ รอสักครู่นะครับ” พนักงานรับคำก่อนจะเดินออกไป

“กินเผ็ดไม่ได้สักอย่างยังจะบอกว่ากินได้อยู่นั่นแหละ” ป๊อนซ์พูดออกมานิ่งๆ แต่มันทำให้ผมชะงักกึกเพราะคำพูดของมันมันทำ
ราวกับมันจำผมได้แล้วไหนของที่สั่งยังเป็นของชอบผมทั้งนั้นเลยด้วย

ป๊อนซ์เหมือนจะได้สติและกำลังงงอยู่กับตัวเองมารู้ได้ยังไงแต่สักพักก็ส่ายหน้าไปมานิดๆเหมือนไล่อาการปวดหัว

“เอ่อ เป็นอะไรรึเปล่า” ผมถามออกไปเมื่อเห็นอาการของมัน

“เปล่า กูไปเข้าห้องน้ำนะ” มันพูดปัดก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปทางห้องน้ำ

ผมมองตามแผ่นหลังกว้างนั้นด้วยความเป็นห่วงแต่ก็ทำอะไรมากไม่ได้เพราะในความเข้าใจของมันตอนนี้ผมก็เป็นเพียงแค่เพื่อน
เก่าคนนึงเท่านั้น

 

พนักงานนำอาหารมาเสิร์ฟจนครบแต่ป๊อนซ์ก็ยังไม่กลับมาจากห้องน้ำสักที

“เอ่อ ดล”ผมสะกิดดลที่นั่งอยู่ข้างๆ

“ไง?”ดลตอบกลับผมโดยที่ตายังคงจ้องอยู่ที่ไอโฟน

“พี่ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ  เดี๋ยวมา”

“ให้ไปเป็นเพื่อนมั้ย?” ดลละสายตาจากไอโฟนขึ้นมามองผม

“ไม่เป็นไร หิวก็กินไปก่อนเลยนะ” ผมพูดพร้อมกับตบบ่ามันเบาๆก่อนจะเดินไปทางห้องน้ำ

ผมหยุดอยู่หน้าประตูทางเข้าก่อนจะเปิดเข้าไปช้าๆก็พบว่าป๊อนซ์ยืนก้มหน้าอยู่ที่อ่างล้างหน้าพร้อมด้วยใบหน้าที่เหยเหราวกับ
เจ็บปวดอย่างหนัก

“ปะ..ป๊อนซ์” ผมเรียกชื่อมันอย่างกล้าๆกลัวๆ

“...”ป๊อนซ์นิ่งเงียบก่อนจ่ะอยๆเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับเสยผมไปด้านหลังแล้วหันมาจ้องที่ผม

“เอ่อ..คือ..” พอโดนจ้องจังๆแบบนี้ ผมก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกันแฮะ

“มาทำไม?”ป๊อนซ์ถามผมนิ่งๆ พร้อมกับเดินเข้ามาจนประชิดตัวผม

“คือ..คือ..เห็นว่ามึงมานานแล้วเลยมาตามน่ะ” ผมตอบเสียงสั่นพร้อมกับถอยหลังจนติดกับอ่างล้างหน้า

“เป็นห่วงกูงั้นเหรอ?”ป๊อนซ์ถามเสียงพร่าพร้อมกับยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาท้าวกับผนังไว้ราวกับเป็นการขังผมไว้ในกรงยังไงยังงั้น

“อะ.เอ่อ...ก็ต้องห่วงสิพะ..เพื่อนกันทั้งนั้น”ผมตอบเสียงสั้นพร้อมกับยกมือขึ้นยันหน้าอกป๊อนซ์ที่กำลังจะก้าวเข้ามาอีก

ป๊อนซ์ไม่สะทกสะท้านกับแรงดันของผมแต่กลับโน้มหน้าลงมาจาประชิดกับหูของผมก่อนจะกระซิบเบาๆ

“โจ มึงเป็นใครกันแน่ทำไมความทรงจำของมึงถึงมีมากมายขนาดนั้น”ป๊อนซ์พูดก่อนจะซบหน้าลงกับไหล่ของผมอย่างอ่อนแรง

“....”ผมนิ่งกับคำถามนั้น

“บอกกูได้มั้ย ว่ามึงคือใคร?” ป๊อนซ์ผละออกมาก่อนจะมองผมด้วยสายตาอ้อนวอน

“เอ่อ..ก็..เพื่อนไง” ผมตอบกลับไปเบาๆโดยที่ไม่ได้สบตาป๊อนซ์เลยแม้แต่น้อย

“ได้ ในเมื่อมึงไม่บอกกู งั้นกูก็จะหาคำตอบด้วยวิธีของกูเอง” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับจ้องหน้าผมเขม็งก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไป
อย่างรวดเร็วทิ้งให้ผมยืนใจเต้นแรงกับคำพูดและการกระทำของมันอยู่คนเดียว

 

ผมยืนนิ่งอยู่ในห้องน้ำพักใหญ่ๆก่อนจะเดินออกมาเพื่อไปที่โต๊ะ

 

เมื่อมาถึงที่โต๊ะก็พบว่าป๊อนซ์กำลังนั่งกินข้าวอยู่นิ่งๆส่วนดลดูเหมือนจะกระวนกระวายแปลกๆ

“พี่โจ ไปไหนมาตั้งนาน!” ดลตะคอกเสียงดังจนคนโต๊ะข้างๆหันมามอง

“เบาๆไอ้ดล พี่ไปเข้าห้องน้ำมาไง” ผมตอบกลับนิ่งๆก่อนจะนั่งลงข้างๆมัน

“ทำไมไปนานอ่ะ?” ดลยังคงถามต่อ

“เอ่อ..”ผมอ้ำอึ้งไม่รู้จะตอบมันว่าอะไรดี

“รีบกินเหอะ อย่ามัวแต่ชวนกันคุยอยู่” ป๊อนซ์ที่นั่งเงียบๆอยู่ก็พูดขึ้นมาท ทำให้ดลหยุดถามผมและหันกลับไปกินตามเดิม

 

หลังจากการกินข้าวเสร็จป๊อนซ์ก็ขับรถไปส่งที่บ้านของผมกับดลที่ป้าน้อยเคยซื้อไว้จากแม่ของผมเพราะตอนนี้ทั้งพ่อและแม่ของ
ผมต่างก็ย้ายไปอยู่และทำงานที่อเมริกาทั้งคู่เหลือเพียงผมคนเดียวที่ยังอยู่ไทย แต่พอเรียนจบผมก็คงต้องไปอยู่ที่โน่นเหมือนกัน

 

“โจทีจริงวันนี้เป็นวันเข้าหอไม่ใช่เหรอ?”ดลถามขึ้นมาขณะที่นั่งอยู่ในรถของป๊อนซ์

“อืมม ค่อยเข้าพรุ่งนี้เลยก็ได้พรุ่งนี้เราต้องไปทำกิจกรรมที่มหาลัยอยู่แล้ว”ผมพูดออกมาอย่างเหนื่อยๆ เฮ้อออ นี่กว่าจะเรียนจบ
ผมไม่เหนื่อยตายไปก่อนเหรอเนี่ย

“อยู่หอไหนกันน่ะ?” ป๊อนซ์ถามพร้อมกับเหลือบมองผมผ่านกระจก

“อยู่หอFอ่ะพี่ป๊อนซ์” ดลตอบพร้อมกับหันไปมองทางป๊อนซ์

“อืมมมตอนกูเข้าปีหนึ่งกูก็อยู่หอนั้นเหมือนกัน”

“จริงดิ มันโอเคป่ะ?”ดลยังถามต่ออย่างสนใจ ส่วนผมก็กลายเป็นอากาศธาตุไปแล้วตอนนี้ฮ่าๆๆ

“ก็โอเคนะ ถ้ามึงไม่ติดหรูเกินไป”ป๊อนซ์ตอบกลับนิ่งๆโดยที่ตาก็ยังมองถนนสลับกับเหลือบมองผมเป็นครั้งๆ

“โอ๊ยยย ผมอยู่ง่ายจะตายเนอะพี่โจเนอะ” ดลพูดพร้อมกับหันมามองที่ผม

“อืมม”ผมตอบกลับไปสั้นๆก่อนจะก้มลงมองหน้าจอไอโฟนของตัวเอง

คนๆเดียวกันแต่กลับให้ความรู้สึกต่างกันโดยสิ้นเชิง

“กูว่าไปเข้าหอกันวันนี้เลยก็ได้นะ” ป๊อนซ์พูดพร้อมมองผมผ่านกระจกส่องหลังและรอคำตอบ

“พรุ่งนี้ก็ได้ วันนี้มันก็เย็นมากแล้วกูเกรงใจมึงอ่ะ” ผมพ่นยาวเป็นประโยคนี่เป็นครั้งแรกเลยละมั้งที่ผมพูดกับมันยาวขนาดนี้

“พรุ่งนี้เดี๋ยวมึงก็ต้องไปทำกิจกรรมของคณะต้องรีบไปด้วย กูว่าเข้าวันนี้เลยดีกว่า”ป๊อนซ์ยังคงพูดชี้แจงเหตุผลต่อไป

“เออพี่โจ ก็ดีเหมือนกันนะแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ได้ไปเอารถที่มหาลัยด้วย เพราะตอนนี้เราไม่มีรถกันเลย” ดลพูดออกมาพร้อมกับหัน
มามองทางผม

“อืมม งั้นก็ได้” ผมตอบกลับไปนิ่งๆก่อนจะหลับตาลงเพราะเหนื่อยมามากแล้วกับวันนี้

 

“พี่โจ พี่โจ!!” เสียงเรียกของดลดังเข้ามาในโสตประสาทของผมแต่ผมยังไม่อยากตื่นอ่ะ ยังง่วงอยู่เลย  TT”

“เข้าไปเก็บของเหอะดล เดี๋ยวกูปลุกให้” เสียงป๊อนซ์ดังขึ้นก่อนจะเป็นเสียงฝีเท้าของดลที่ห่างออกไป

“โจ ไอ้โจตื่นไปเก็บของ”ป๊อนซ์เรียกพร้อมกับเขย่าตัวผมเพื่อปลุก

“...”ผมยังคงเงียบเพราะถ้าตื่นไปตอนนี้ไม่รู้ว่าผมต้องทำหน้ายังไง

“ทำไมปลุกยากแบบนี้วะ!! โจตื่น ตื่นๆๆๆๆ”ป๊อนซ์เขย่าผมแรงขึ้นจนผมที่ฝืนตัวอยู่ตกลงจากเบาะ

“โอ๊ยยยย!!”ผมร้องออกมาทันทีเมื่อสะโพกสัมผัสกับพื้นรถ

“นี่แกล้งหลับเหรอไอ้โจ?” ป๊อนซ์จ้องหน้าผมอย่างคาดคั้น

“แหะๆ กูไปเก็บของก่อนนะ” ผมยิ้มแห้งๆให้มัน ก่อนจะรีบวิ่งออกมาทันที

 

หลังจากที่เก็บของจนหมดผมกับดลก็ทยอยเอาของขึ้นรถป๊อนซ์อย่างทุลักทุเลอาจจะเป็นเพราะเราทั้งสองคนต่างก็ตัวเล็กมากทั้ง
คู่

“ตั้งไว้ตรงนั้นก็ได้ เดี๋ยวกูช่วยถือ” ไอ้ป๊อนซ์ที่ยืนพิงรถรออยู่ในตอนแรกก็เดินเข้ามาหาเราทั้งสองคน

“ผมสบายมาก ไปช่วยพี่โจเหอะหลังจะหักแล้วมั้งนั่น”ดลพูดพร้อมกับเดินผ่านป๊อนซ์ไปที่รถ ส่วนป๊อนซ์ก็เดินตรงเข้ามาหาผม
ก่อนจะเอาเป้ของผมไปสะพายไว้แล้วก็ดึงกระเป๋าถือในมือไปด้วยตอนนี้ผมเลยเหลือแค่กระเป๋าหนังสือใบเดียวที่ตัว

 

“ของครบแล้วนะ” ป๊อนซ์ถามหันไปทางดลก่อนจะหันหลังมาหาผม

“ครบแล้วครับผม” ดลตอบพร้อมกับทำท่าตะเบ๊ะ

“ครบๆ”ผมก็ตอบกลับไปเหมือนกันป๊อนซ์พยักหน้ารับนิดๆก่อนจะขับรถออกจากบ้านไปยังหอของF

 

“ไหนดูดิ ได้อยู่ห้องไหน?” ป๊อนซ์ถามผมกับดลที่เดินไปติดต่อเอากุญแจห้องพัก

“ผมได้ 321 อ่ะรูมเมทยังไม่มาด้วย พี่ช่วยพี่โจขนของไปห้องพี่โจเหอะ ของของผมนิดเดียวขนเองได้สบายมาก”ดลพูดออกมา
ยืดยาวก่อนจะโบกมือลาพวกผมแล้วเดินขึ้นไปบนหอ

“แล้วของมึงอ่ะ?” ป๊อนซ์ถามพร้อมกับเอากระเป๋าเป้ของผมไปสะพายไว้

“ 521”ผมตอบกลับไปสั้นๆแล้วเดินนำไปที่ลิฟต์

ผมมองไปที่ลิฟต์อย่างชั่งใจพร้อมกับหยุดเดินกะทันหัน

“เป็นอะไร?” ป๊อนซ์ถามขึ้นห้วนๆเมื่อเห็นผมยืนนิ่งอยู่หน้าลิฟต์

“เอ่อ...มึงขึ้นลิฟต์ไปก็ได้เดี๋ยวกูไปขึ้นทางบันไดดีกว่า”ผมพูดพร้อมกับเดินออกมาจากบริเวณหน้าลิฟต์ แต่ก็โดนป๊อนซ์ดึงมือไว้
ซะก่อน

“ทำไมอ่ะ มึงกลัวเหรอ?”

“อืม”ตั้งแต่ที่ผมมีอาการทางจิตจนต้องรักษาตัวนั้นหลังจากที่รักษาจนสามารถใช้ชีวิตประจำวันได้ผมก็เพิ่งรู้ว่าผมมีอาการกลัวที่
แคบกลัวที่มืดกลัวทุกๆอย่างทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ผมไม่เคยมีอาการแบบนี้เลยแม้แต่น้อย

“เข้ามาเหอะ กูอยู่ด้วยทั้งคน” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับเอามือที่ยังว่างอยู่มาจับมือของผมไว้กระชับให้แน่นก่อนจะเดินเข้าลิฟต์ไป
พร้อมๆกัน

แปลก...ที่ครั้งนี้ผมต้องทนยืนอยู่ในลิฟต์เป็นเวลานานกว่าลิฟต์จะถึงชั้นห้าแต่ผมก็ไม่ได้มีอาการกลัวเลยแม้แต่น้อย

หรือจะเป็นเพราะมืออุ่นๆนี่กันนะ....



............................................................................TBC.............................................................................

มาต่อแล้วจ้าาาาา 

ต้องขอโทษจริงๆที่มาช้า 

คือคอมคนเขียนเป็นอะไรก็ไม่รู้ เลยต้องรอมาอัพที่โรงเรียน 

อ๋อออ  อย่าเพิ่งเกลียดน้องป๊อนซ์กันนะ (ทันมั้ยเนี่ยย 555+) 

เดี๋ยวนางก็ได้รับบทเรียน แต่ตอนนี้ขออุบไว้ก่อน 

ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยก็ดูแลสุขภาพกันด้วยเน้อออ  ตัวละครของเราก็ไม่สบายกันไปหลายคนแล้วว 

สุดท้ายก็ขอขอบคุณ @tulakom5644 @Nus@nT@R@  @hotladyanyavee  @เจ้าชายหมูตอน  @BBlabong  @loveaaa_somsak  @SourJeed  @jum  @banabasz  @jiindae @Redz  สำหรับคอมเม้นท์นะคะ 



อ่านแล้วอย่าลืมเม้นท์กัยด้วยเน้ออ คนเขียนจะได้รู้ว่าเกลียดน้องป๊อนซ์กันถึงขั้นไหนแล้ว 555+








KATIEZZ