ตอนที่ 21 100%
[Pontz x Joe]
[Joe]“โอ๊ยยย” ผมร้องออกมาเสียงดังเมื่อกระถางต้นไม้ที่หล่นลงมานั้นกำลังทับแขนผมอยู่เต็มๆ
“เฮ้ย โจ!!” ป๊อนซ์ที่นอนกองยู่ข้างเนื่องจากแรงผลักของผมก็รีบลุกขึ้นมาก่อนจะเอากระถางออกจากแขนผมทันที
“โอ๊ยยยยย เชี่ยยย อย่างเจ็บเลยสัด!!” ผมยังคงพูดระบายออกมาเรื่อยๆในขณะที่ป๊อนซ์ก็รีบพยุงผมให้ลุกขึ้นแล้วพาไปโรงพยาบาลทันที
[Pontz]
ผมนั่งรอโจหน้าห้องฉุกเฉิน ด้วยความรู้สึกผิดที่ถาโถมเข้าใส่อย่างบ้าคลั่ง
ทำไมโจต้องเอาตัวมาบังผมด้วย ถ้ามันไม่เข้ามาช่วยป่านนี้คนที่เจ็บก็คงจะเป็นผม และผมก็คงรู้สึกดีกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้เยอะ
“เป็นไงบ้างครับคุณหมอ?” ผมรีบถลาตัวเข้าไปหาหมอที่เพิ่งจะเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน
“เอ่อ หมอต้องเสียใจด้วยนะครับ”
“ห๊า!!!!” ผมแหวออกมาเสียงดังเมื่อสิ้นคำพูดของคุณหมอ
“คือ ทางเราพยายามจะยื้อไว้แล้ว แต่เราก็ช่วยเขาไว้ไม่ได้จริงๆ หมอขอตัวก่อนนะครับ” หมอพูดย้ำอีกครั้งก่อนจะตบไหล่ให้กำลังใจผมแล้วเดินจากไป
“ฮึกก กูขอโทษโจ กูขอโทษ!!!!” ผมทรุดลงนั่งกับพื้นก่อนจะตะโกนออกมาจนดังก้องไปทั่วทั้งทางเดิน
คนที่เดินผ่านไปผ่านมาหลายคนต่างก็หันมามองผมด้วยสายตาสงสัย
แต่ผมไม่สนใจอะไรอีกแล้วตอนนี้ เพราะนที่ผมให้ความสนใจและความสำคัญมากที่สุดได้จากไปแล้ว จากไปโดยที่ผมยังไม่ได้
รับคำยกโทษจากเค้าเลย
“ป๊อนซ์” เสียงใครเรียกชื่อผมสักคน แต่ผมก็ไม่ได้หันขึ้นไปมอง ตอนนี้ผมหมดแรงแล้วจริงๆ
“ฮืออๆๆๆ” ผมยังคงร้องไห้ออกมาต่ออย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงง่ายๆ
“ป๊อนซ์!” เสียงเรียกนั้นดูแฝงไปด้วยอารมณ์โมโหมากขึ้นกว่าเดิม
“อย่ามายุ่ง!” ผมตะคอกกลับไปโดยไม่ได้หันไปมองว่าคนที่มาพูดคือใคร
“เป็นเหี้ยไรเนี่ย ไปส่งกูที่ห้องหน่อย” เสียงเดิมดังขึ้นอีกครั้งแต่ครั้งนี้เขาคนนั้นถีบผมจนผมหน้าคว่ำลงไปกับพื้น
“โอ๊ยย แม่งงง เฮ้ยย โจ!!” ผมสบถออกมาก่อนจะหันกลับไปมองแล้วก็พบกับร่างของคนที่ผมเพิ่งรู่ข่าวว่าเค้าจากไปแล้วยืน
กอดอกทำสีหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ด้านหลัง
“เออ กูดิ” โจตอบกลับสั้นๆพร้อมกับพ่นลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย
“เฮ้ยย มึงจริงด้วย” ผมตะโกนออกมาอีกครั้งก่อนจะโถมเข้ากอดมันอย่างแรงจนเราทั้งสองคนเซไปด้านหลัง
“โอ๊ยย ป๊อนซ์ มึงเห็นมั้ยเนี่ย กูใส่เฝือกอยู่” โจแหวออกมาเสียงดังพร้อมกับผลักผมออก แต่ผมก็ยังคงยิ้ม แม้ว่าโจจะทำอย่างนั้น
ก็ตาม
“ไหนหมอบอกว่ามึงตายแล้วไง” ผมถามเพื่อความแน่ใจอีกรอบพร้อมกับจับโจหมุนไปมาเพื่อดูว่าเจ็บตรงไหนอีกรึเปล่า
“มึงจะบ้าเหรอ กูโดนกระถางแค่ที่แขนนะเว้ยจะตายได้ไง” โจถลึงตาใส่ผมก่อนจะพูดออกมายาวเหยียดแล้วเดินกระทืบเท้านำ
หน้าผมออกไปจากโรงพยาบาลทันที
“เออนั่นดิเนอะ” ผมพูดกับตัวเองก่อนจะวิ่งตามหลังมันออกมาติดๆ
“ขึ้นไปบนห้องกูก่อนมั้ย?” โจถามผมขณะที่กำลังเอามือข้างที่ไม่ได้ใส่เฝือกเอื้อมมาปลดเบลท์ออก
“ได้เหรอ?” ผมถามกลับพร้อมกับทำหน้าอึ้งๆ
“จะไปมั้ย?” โจไม่ตอบแต่ถามผมกลับด้วยประโยคเดิม
“ด้วยความยินดีครับ” ผมยิ้มพร้อมกับขับรถเข้าไปจอดหน้าคอนโดแล้วเดินขึ้นห้องไปพร้อมๆกับมัน
“เอาของไปตั้งไว้บนโต๊ะนั้นก่อน” โจพูดพร้อมกับชี้ไปที่โต๊ะที่ตั้งอยู่ติดริมหน้าต่าง
“อืมๆ” ผมรับคำก่อนจะเดินเอาของไปตั้งตามที่มันสั่ง ก่อนจะเดินกลับมายืนอยู่กลางห้องตามเดิม
ห้องของมันมีเคาเตอร์ครัวเล็กๆ 1 ห้องนอน 1 ห้องน้ำ เปิดประตูเข้ามาอย่างแรกที่จะเจอก็คือโซฟาตัวยาวกับทีวีจอใหญ่ที่ตั้งอยู่
กลางห้อง ถ้าเทียบความกว้างก็คงสู้ห้องผมไม่ได้ แต่ถ้าเทียบความสะดวกสบายก็น่าจะพอๆกัน
“อ่ะน้ำ ตามมารยาท” โจพูดพร้อมกับวางแก้วน้ำไว้บนโต๊ะ แล้วทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา
ผมมองตามก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆโจแล้วหยิบน้ำขึ้นมาจิบแค่นิดเดียวก่อนจะวางลงตามเดิม
“อยู่คนเดียวเหรอ?”
“มึงเห็นใครมั้ยล่ะ?” โจตอบกลับมากวนๆก่อนจะยกเท้าขึ้นมาวางพาดบนโต๊ะ ซึ่งเท้ามันเฉียดแก้วน้ำผมไปแค่นิดเดียว
“กูถามดีๆนะโจ” ผมพูดเสียงเข้ม
“อยู่คนเดียวดิวะ จะให้อยู่กับใคร” โจตอบกลับพร้อมกับส่งสายตาเหวี่ยงๆมาให้ผม
“แล้วไอ้พี่ฮอร์นนั่นล่ะ?”
“พี่ที่สนามแข่ง” โจตอบออกมาแบบสบายๆก่อนจะหยิบไอโฟนขึ้นมากดๆแล้วยิ้มหัวเราะคิกคักคนเดียว
“สนามแข่งอะไรอ่ะ?”
“แข่งรถ” โจตอบกลับมานิ่งๆ
“หา! รถอะไร?!”
“รถยนต์ดิ” โจตอบกลับแบบเหวี่ยงก่อนจะหันมามองหน้าผม ที่ตอนนี้เหวอมากก
เมียกูแมนขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ มันมองหน้าผมก่อนจะทำหน้าแบบประมาณว่า ตกใจอะไร?
ไม่ให้ตกใจได้ไง มึงแข่งรถนะเว้ย ไม่ได้แข่งเป่ากบกูจะได้ยิ้มรับให้มึงทำต่อไปได้
“อันตราย” ผมพูดออกมาเสียงแข็งและไม่หันไปมองหน้ามัน เพื่อแสดงให้เห็นว่าโกรธอยู่
“กูรอดมาได้ตั้งหลายเดือน” มันตอบกลับมาแทบจะทันที
“มึงอาจจะตายในการแข่งครั้งต่อไป” ผมพูดต่อนิ่งๆ
“มึงดิตาย!!!” โจหันมาตะคอกใส่ผมก่อนจะหันไปดูทีวีตามเดิม
กูเป็นห่วงมึงไม่ได้เลยรึไง??
“อืม แล้วไปมหาลัยยังไง” ผมถามต่อหลังจากที่ปล่อยให้ห้องเงียบมานาน
“ขับรถไป แต่ส่วนใหญ่ก็แท็กซี่”
“ซื้อรถนานรึยัง?”
“ก็ตั้งแต่ออกมาจากห้องมึงนั่นแหละ” โจตอบพร้อมกับส่งสายตาจิกๆมาให้ผม เออกูรู้ตัวครับว่าผิด อย่าตอกย้ำมากได้มั้ย
“อืม” ผมพยักหน้ารับก่อนจะหันไปสนใจรายการทีวีต่อ
“โจ” หลังจากที่เงียบกันไปนานผมก็ตัดสินใจพูดขึ้นอีกครั้ง
“หืม?” โจขานรับในลำคอแต่ตาก็ไม่ได้ละจากจอทีวีเลยแม้แต่น้อย
“ไปบ้านกูมั้ย?” ผมลองถามออกมา แม้จะไม่ได้หวังว่าผลจะออกมาตามที่หวังก็เถอะ
“ไป”
“หา!!!” ผมอุทานออกมาเสียงดัง ไหงเป็นงี้วะ
“ตกใจอะไร ก็กูบอกว่าไป หรือมึงจะไม่ให้ไปแล้ว” โจตวัดสายตามามองผมก่อนจะพูดออกมาแบบเหวี่ยงๆ
“ไปดิๆ ก็แค่แปลกใจ”
“หึ ไม่ต้องแปลกใจไปหรอก กูก็แค่อยากไปบ้านมึงหลังจากที่ไม่ได้ไปมานานก็แค่นั้น” โจตอบกลับผมพร้อมกับยกยิ้มที่มุมปาก
นิดๆ
หวังว่ามึงจะไม่คิดอะไรแผลงๆอยู่นะโจ......................................................................................TBC..............................................................................
มาอัพแล้วนะคะ ขอโทษที่หายไปนานนนนน
ขอบคุณทุกบวก แล้วก็ทุกเม้นต์น้าาาา
เป็นกำลังใจให้ได้มากเลยยยย
เดี๋ยวครั้งหน้าคนเขียนจะมาเล่าโมเม้นต์ให้ฟังละกันนะ
รักคนอ่านนะ 
KATIEZZ
โพลล์
หัวข้อ: [Pontz x Joe]Forgotten Love รักที่ถูกลืม II:ฝากนิยายเรื่องใหม่หน่อยค่า:15/05/20 (อ่าน 151633 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก