หัวข้อ: [Pontz x Joe]Forgotten Love รักที่ถูกลืม II:ฝากนิยายเรื่องใหม่หน่อยค่า:15/05/20

[katiezz]

ตอนที่ 22

[Pontz x Joe]







[Joe]







“แล้วพวกมึงจะไปกันกี่วันอ่ะ?”  ไอ้ภูมิถามขึ้นขณะที่ผมกำลังวุ่นวายอยู่กับการจัดกระเป๋า

“ก็ยาวเลยอ่ะ กลับวันรัฐธรรมนูญทีเดียวเลย” ผมตะโกนตอบไปแต่มือก็ยังคงจัดกระเป๋าอยู่อย่างขมักเขม่น

“อืมมม ไปกันดีๆล่ะ มึงก็อย่าไปก่อเรื่องอีกแล้วกัน” ไอ้ภูมิเดินเข้ามาตบไหล่ผมสองสามทีก่อนจะนั่งลงบนเตียง

“หึ! อย่างกูจะทำอะไรได้วะมึง” ผมยิ้มออกมานิดๆก่อนจะหันกลับไปถามมันที่นั่งทำหน้าปลงตกกันอยู่

“หลายอย่างเลยล่ะ” มันตอบพร้อมกับผลักหัวผมนิดๆ

“หึๆๆ คอยดูแล้วกัน” ผมยิ้มแสยะก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ  สนุกแน่งานนี้!!!



“ของครบแล้วนะโจ” ป๊อนซ์หันมาถามผมเพื่อความแน่ใจเป็นรอบที่ร้อย

“ถ้ามึงถามกูอีกครั้งนึง กูจะลงจากรถละ” ผมทำหน้าหน่ายๆก่อนจะหยิบไอโฟนขึ้นมาเล่น ส่วนไอ้ป๊อนซ์ก็ส่ายหน้าเบาๆก่อนออก
รถทันที



“หึๆ” ผมยิ้มเบาๆกับบทสนทนาของผมกับพี่ฮอร์น

P’Horn: ทำไมไปไม่บอกกันเลยยยยย  งอนอ่า T3T

Joe:ก็มันกะทันหัน

P’Horn:ไม่รู้ล่ะ กลับมาต้องพาพี่ไปเลี้ยงข้าว *0*

Joe:อืม ได้

ผมตอบกลับไปแบบสั้นๆตามสไตล์ของผม 

P’Horn:อยากสไกป์อ่ะ

Joe:ไม่เอา หน้าโคตรเน่าเลย

P’Horn:นิดนึง นะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

Joe:รูปนิ่งได้มั้ย?

P’Horn:ก็ยังดี >o<”

ผมหัวเราะนิดๆกับอีโมของพี่แกก่อนจะเปิด 360 องศา แล้วจัดท่าทันที

“ทำไรอ่ะ?” ป๊อนซ์ที่เห็นผมกำลังทำท่าแปลกๆก็หันมาถาม

“ถ่ายรูป”  ผมตอบสั้นๆแต่สายตาก็ยังโฟกัสหาตำแหน่งที่แสงสวยๆอยู่

“ถ่ายทำไม?”

“พี่ฮอร์นบอก”

“หึ!! ทีกูอ้อนวอนไม่ทำตาม แต่ไอ้เหี้ยนั่น แค่ขอมึงก็ทำให้แล้วเหรอ?!” ป๊อนซ์ตะคอกออกมพร้อมกับทุบพวงมาลัยรถอย่างแรง

“เรื่องของกู” ผมหันไปพูดเน้นเสียงกับมันทีละคำ ทำให้มันดูยั๊วะขึ้นกว่าเดิมอีกเป็นร้อยเท่า

“อยากถ่ายให้ได้ใช่มั้ยรูปอ่ะ?!”

“อืม”

“ได้ งั้นเดี๋ยวกูช่วย” พูดจบมันก็แย่งไอโฟนผมไปถือไว้ก่อนจะแวะจอดข้างทางแล้วยกไอโฟนขึ้นมาอีกครั้ง

“ทำไรอ่ะ?” ผมถามงงๆเมื่อเห็นมันปลดสายเบลท์

“ถ่ายรูปไง” พูดจบมันก็ดึงผมเข้าไปประกบปากก่อนจะค่อยๆบดขยี้อย่างรุนแรงจนผมยังอดรู้สึกวาบหวามกับสัมผัสที่ดุดันของมัน
ไม่ได้

แชะ!

เสียงชัตเตอร์ดังขึ้นก่อนที่มันจะค่อยๆละริมฝีปากออกช้าๆ

“ไง ได้รูปแล้ว เดี๋ยวกูส่งให้” มันพูดก่อนจะส่งรูปตอนที่ผมกับมันกำลังจูบกันไปให้พี่ฮอร์นทางไลน์

ผมที่ยังมึนงงอยู่กับรสจูบก็ได้แต่เอ่ยปากห้ามซึ่งก็รู้อยู่ว่ามันไม่ทันแล้ว

“อ่ะคืน” มันพูดพร้อมกับส่งไอโฟนมาให้ผมแล้วออกรถทันที

ตึ๊ง!!!


เสียงเตือนไลน์เข้าดังขึ้น  ไม่ต้องเปิดดูก็รู้ว่าเป็นของใคร

P’Horn: ม่ายยยยยยยยยยย!!!!!!!

P’Horn:นี่มันโหดร้ายมากนะ !!!!

Joe:เอ่อ..

P’Horn:ผู้ชายคนนี้กำลังหมดแรง TTT0TTT

Joe:คือ...

“ไอ้เหี้ยป๊อนซ์!” ผมไม่รู้จะแก้ตัวกับพี่ฮอร์นว่าอะไร อีกอย่างคือผมอายมากที่มันส่งรูปนี้ไป

“ทำไม?” มันถามกลับพร้อมกับยักคิ้วกวนๆ

“มึงทำแบบนี้ทำไม?” ผมพยายามข่มอารมณ์โกรธและอายของตัวเองไว้แล้วถามมันกลับด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

“เรื่องของกู” มันตอบกลับมาเหมือนกับที่ผมเคยตอบมัน ก่อนจะหันมาส่งจูบให้หนึ่งที

“เหี้ย!!”

“คนครับ เหี้ยที่ไหนหล่อขนาดนี้” ด้านมากมึง  ผมทนไมไหวแล้ว ขอสักป้าบเหอะ

“โอ๊ยยย!!” แล้วเสียงร้องของผมก็ดังขึ้นลั่นรถ

“โจ!! ทำอะไรน่ะ เจ็บตัวเลยเห็นมั้ย?!” มันหันมาตะคอกผมก่อนจะหันกลับไปมองถนนต่อ ควายชิบหายกู แขนเจ็บอยู่แล้วยังเอา
ไปตีมันอีก

ตึ๊ง!!

มาอีกแล้วว

“โอ๊ยย ปวดหัวโว้ยย” ผมตะโกนออกมาลั่นรถก่อนจะเปิดไลน์ดู

P’Horn:เหมือนผู้ชายคนนี้ กำลังหมดแรงงงงง

Joe:พี่ฮอร์น คือ..

P’Horn:อย่าร้อนตัวถ้าไม่ได้ทำ ถ้าใจยังดีอยู่จริง

Joe:ฟังผมก่อนพี่

P’Horn:เธออาจมีร้อยเหตุผลที่เธอจะไป~

Joe:....

ผมเริ่มจะเหนื่อยกับไอ้เหี้ยนี่แล้วนะ

P’Horn:มีดของเธอนั้นหักคาหัวใจฉัน มันยิ่งบาดลึกลงไปอยู่ทุกวันนน มันช่างทรมาน หากว่าเธอต้องการจะทิ่มแทงให้ยับแค่ไหน
ฉึก ฉึก ฉึก ~

Joe:เป็นเหี้ยไรของมึงนักหนาครัช  ไปตายซะ!!!

ผมตอบไปยาวกว่าที่คุยปกติก่อนจะปิดเครื่องแล้วเปิดวิทยุในรถฟังเพลงแทน

“เป็นอะไร?” ป๊อนซ์หันมาถามเมื่อเห็นว่าผมกดปุ่มในรถมันจนปุ่มจะหลุดติดมือผมไปอยู่แล้ว

“เสือก!” มันหันไปตะคอกอย่างอารมณ์เสียก่อนจะเลื่อนคลื่นวิทยุต่อ

‘เอาล่ะค่ะ วันนี้ พี่อ้อย พี่ฉอดก็มาพบกับทุกคนอีกแล้วนะค่ะ’

‘เรามารับสายแรกกันเลยดีกว่าค่ะ’

ผมหยุดเลื่อนก่อนจะเอนเบาะเพื่อฟังรายการโปรดของผมอย่างสบายอารมณ์

“ชอบอะไรประมาณนี้ด้วยเหรอมึงอ่ะ?”

“เสือก!” คำเดิมอีกครั้ง

“อ้าวไอ้นี่ กูพูดดีๆนะ ทำมะ..”

“เงียบซะที หนวกหู!” ผมหันไปตวาดไอ้ป๊อนซ์ที่กำลังบ่นกระปอดกระแปดอยู่

“เออ แม่งง” มันหันมาตะคอกใส่ผมก่อนจะหันกลับไปขับรถต่อ

‘สายแรกของเราวันนี้ สวัสดีค่ะ คุณอะไรค่ะ?’

/เอ่อ สวัสดีครับ/ เอ๊ะ เสียงคุ้นมาก จนน่าตกใจ

‘ชื่อคุณอะไรค่ะ?’

/เอ่อ ชื่อฮอร์นครับ/

“หา!!!!” นี่พี่แกคิดจะทำเหี้ยไรเนี่ย

‘อ๋อ คุณฮอร์นะค่ะ มีเรื่องอะไรมาเล่าให้พวกเราฟังค่ะวันนี้’

/คือ ผมเพิ่งจะโดนคนที่ผมแอบชอบทำร้ายจิตใจมาน่ะครับ/

“ไอ้ควายเอ๊ยยย ไรของมึงเนี่ยยย” ผมสบถออกมาอย่างอารมณ์เสีย ไอ้ป๊อนซ์ที่ขับรถอย่ก็หันมามองพร้อมกับทำหน้างงๆ

“เป็นไรโจ?”

‘ไหนลองเล่าเรื่องแบบคร่าวๆ ให้พี่ฟังหน่อยได้มั้ยค่ะคุณฮอร์น’

“ฮอร์น? อย่าบอกนะว่า..”

“เออ ไอ้ฮอร์นที่มึงเพิ่งจะส่งรูปไปให้มันเนี่ยแหละ” ผมพูดพร้อมกับยกมือขึ้นขยี้ผมสีแสบตาจนยุ่งไปทั้งหัว

“เหี้ยไรของมันน่ะ?”

“กูก็ไม่รู้” ผมส่ายหน้าไปมาอย่างปลงๆ

/ครับ คือเมื่อกี๊ผมกำลังคุยไลน์กับ เอ่อ ขอใช้ชื่อสมมตินะครับ/

‘ได้ค่ะๆ’

/ครับ ผมกำลังคุยไลน์กับโจ../

“สมมติพ่องมึงดิไอ้ฮอร์น!!!” นาทีนี้ไม่คำนึงถึงแม่ม รุ่นพี่รุ่นน้อง

/คือเค้าไปเที่ยวกับแฟนเก่าเค้าน่ะครับ โดยที่ไม่บอกผมสักคำ ทั้งๆที่ตอนนี้เราก็คุยกันอยู่/

“กูคุยกับทุกคนแหละ!” ผมตวาดออกมาอย่างอารมณ์เสีย

“แฟนเก่าที่ไหน กูเป็นผัวมันเลยนะเว้ย!” ตามด้วยไอ้ป๊อนซ์อีกคน

“ใช่เวลามั้ย?” ผมหันไปมองหน้ามันแบบเหวี่ยงๆก่อนจะเอาหูไปแนบลำโพงต่อ

‘ว้า แย่จังเลยนะค่ะ’

/ครับ แต่นั่นยังไม่เท่าไหร่ครับ ผมพอจะเข้าใจว่า เอ่อ แฟนเก่าโจมันชื่อป๊อนซ์นะครับ เรียนหมอปีสองที่ ม.A/

“ไม่บอกที่อยู่กูด้วยเลยล่ะสัด!” ไอ้ป๊อนซ์สบถออกมาพร้อมกับชี้ไปที่วิทยุ

/อยู่คอนโดตรงถนน S อ่ะครับ/

“ขอบคุณมาก ที่ทำตามที่กูบอก” ไอ้ป๊อนซ์ส่ายหน้าปลงๆก่อนจะหันไปสนใจถนนต่อ

‘ค่ะ แล้วไงต่อค่ะ?’

/ครับ ผมก็บอกโจว่าให้สไกป์ แต่โจบอกว่าไม่พร้อม แล้วบอกว่าจะส่งรูปมาแทน ผมก็โอเคนะครับ แต่พี่รู้มั้ยครับ เค้าส่งรูปอะไร
มา/

‘รูปอะไรค่ะ?’ เสียงพี่อ้อยหรือพี่ฉอดสักคนนี่แหละ ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

/รูปโจ กับ ไอ้ป๊อนซ์ กำลังจูบกัน !!! พี่คิดดูซิครับ ว่าผมจะช้ำขนาดไหน/

‘หืออออ ไม่ไหวเลยนะค่ะ นี่มันโหดร้ายเกนไปแล้ว ทั้งน้องป๊อนซ์แล้วก็น้องโจเลย’

“กูก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน!” ผมตะโกนออกมาพร้อมกับเอามือทุบไปที่วิทยุอย่างแรงจนมันดับ ก็ไม่รู้ว่าไปโดนปุ่มปิดพอดีหรือมัน
พังอ่ะนะ

“เฮ้ยย ใจเย็นดิโจ รถกู” ป๊อนซ์ตกใจกับการกระทำของผม เหยียบเบรกจนหัวผมโหม่งกับกระจกหน่ารถเลยทีเดียว

“โอ๊ยย ป๊อนซ์!” ผมหันไปตวาดใส่มันพร้อมกับยกมือขึ้นลูบหัวปอยๆ

“โทษๆๆๆ”

“เพิ่งสำนึกรึไง โธ่เว้ยย กูจะบ้าตาย!” ผมกัดฟันพร้อมกับสบถลอดไรฟันออกมาเบาๆ

“เอ่อ กูว่ามึงนอนก่อนก็ได้นะ แล้วถ้าถึงกูค่อยปลุก” ป๊อนซ์หันมาบอกพร้อมกับเอาเสื้แจ็กเก็ตที่พาดอยู่บนเบาะมันมาให้ผมห่ม

“ถึงเซเว่นแล้วปลุกกูด้วย หิว!” ผมไม่ตอบแต่กลับสั่งมันเพิ่มขึ้นไปอีก

“อืม”

แล้วการเดินทางของผมก็กลับเข้าสู่ความสงบซะที



“โจ” ป๊อนซ์เรียกชื่อผมก่อนจะเขย่าตัวของผมเบาๆ

“อะไร?!” ผมตวาดออกไปอย่างอารมณ์เสียทั้งๆที่ยังไม่ลืมตาขึ้นด้วยซ้ำ

“ถึงเซเว่นแล้ว” ป๊อนซ์เอามือออกจากตัวผมก่อนจะพูดออกมา

“เบอริโต้แฮมชีส 2 อัน โค้กแก้วใหญ่ มะม่วงดอง ปีกไก่ ฟุตลองแฮมชีส แล้วก็ น้ำเปล่า” ผมพูดสั่งออกมาทั้ๆที่ก็ยังไม่ลืมตา ก่อน
จะซุกหน้าลงกับเสื้อมันต่อ

“โห ลงไปซื้อเองมั้ย?” ป๊อนซ์บ่นกระปอดกระแปดเบาๆ

“ได้!” ผมลุกขึ้นพร้อมกับแสดงอาการเหวี่ยงให้มันเห็น แล้วทำท่าหมือนจะลงจากรถ

“ไม่ต้องๆ นอนไปเหอะ ล็อครถด้วย เดี๋ยวกูมา” ป๊อนซ์พูดทิ้งท้ายก่อนจะลงจากรถไป ผมก็ลุกขึ้นล็อคประตูรถก่อนจะนอนต่อ
อย่างสบายอารมณ์



ก๊อกๆๆๆๆๆ

เสียงเคาะกระจกดังขึ้นทำให้ผมที่หลับอยู่เด้งตัวขึ้นมาก่อนจะปลดล็อคให้มัน

“อ่ะของ อย่าให้หกนะ” ป๊อนซ์ยื่นของมาให้ผมก่อนจะออกรถทันที

“กูไม่ใช่เด็กๆ ไม่ต้องมาพูดแบบนั้น” ผมพูดเสียงแข็งนิดๆให้มันรู้ว่าไม่พอใจอยู่

“ครับๆ ขอโทษครับ กินไปเหอะครับ กูซื้อของมาครบสิ้นทุกอย่างแล้วครับ”

“อืมๆ” ผมพยักหน้ารับก่อนจะลงมือกินอย่างมีความสุข



และแน่นอนกินเสร็จก็ต้องนอนต่อสิ ผมอยู่ในวัยกำลังโตนี่นา



หลังจากนั้นผมก็หลับตลอดทางจนมารู้สึกตัวอีกทีตอนที่ป๊อนซ์ปลุก



“โจ ถึงแล้ว” ป๊อนซ์เรียกก่อนจะเปิดประตูไปเอาของที่ท้ายรถ

“หืมม” ผมลืมตาขึ้นช้าๆ แล้วก็พบว่าด้านหน้าของผมเป็นบ้านที่ผมไม่ได้เห็นมาเป็นเวลาหลายปี



ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม...


อุปกรณ์แต่งสวนทุกอย่างดูมีระเบียบเหมือนเคย....



แต่สิ่งที่ผมไม่มั่นใจว่าจะเหมือนเดิมรึเปล่าก็คือ...คนในบ้าน




.......................................................................TBC.......................................................................................

ขอโทษนะที่หายไปนาน 

ตอนแรกเค้าวุ่นๆอยู่กับเรื่องสอบ gat pat อ่ะ

แต่ดันเลื่อนเฉย 

เอาเป็นว่าตอนนี้เป็นตอนพักผ่อนสมองกันหน่อยแล้วกันนะ 

พักทั้งคนแต่ง คนอ่านเลย 

ส่วนโมเม้นต์ขอติดไว้ก่อนนะเพราะตนนี้ใช้คอมแม่พิมพ์ แล้วมันไม่คุ้นมือเลยอ่ะ 

ไว้ได้อยู่กับคอมตัวเองแล้วจะเล่าใ้ห้เด้อ 






ขอบคุณทุกเม้นต์ ทุกบวกนะ 






รักคนอ่านนะจ๊ะ 






KATIEZZ

[GimNgek]

ติดตามค่ะ

[senty]

อ่านตอนนี้แล้วขำ. 
คือเข้าใจโจนะ คือมันก็น่ารำคาญจริงๆ แหละ

[loveaaa_somsak]

เข้ามารอทุกวันครับ แต่ช่วงนี้เนื้อเรื่องเนือยๆ ไปหน่อย

ขอแบบซาดิสต์หน่อยครับ

[PNJB]

นะครัชชชช 555 รีบอัพน้า รออยู่จ้า ตั้งใจสอบด้วยน้าา สู้ๆค่ะ ><'

[punchnaja]

5555555555555พี่ฮอร์นอย่างฮา น่าหาคู่ให้สักคน

[บูมเบส]

ตอนนี้ ฮาดีอ่ะ

[Azakura_Hibari]

ตั้งแต่อ่านเรื่องนี้มา
ตอนนี้เป็นตอนที่ทำให้หัวเราะได้เต็มเสียงมากๆ
ต้องขอบคุณพี่ฮอร์น ที่มาช่วยเบรกความดราม่าของเรื่องนี้
รักพี่ฮอร์นว่ะ เลิฟๆ ฮ่าาาาาาาาาาาาาาา

[katiezz]

ตอนที่ 23  50%

[Pontz x Joe]







[Joe]








“อ้าวป๊อนซ์ ทำไมไม่โทรมาบอกม๊าก่อนล่ะ จะได้นั่งเครื่องมาแล้วเดี๋ยวม๊าให้คนไปรับ ขับรถมาแบบนี้เหนื่อยแย่เลยลูก” ผมนั่งมองแม่ป๊อนซ์ที่รีบวิ่งลงมากอดลูกชายสุดที่รักของเขาเอาไว้

“ไม่เป็นไรหรอกครับ อีกอย่างผมไม่ได้มาคนเดียวด้วย” ป๊อนซ์พูดยิ้มๆพร้อมกับพยักเพยิดมาในรถ

“หืมม พาใครมาน่ะ?? อ๋อ หรือว่าหนูแจงเหรอลูก งั้นก็ดีเลยเพราะม๊าก็คิดถึงหนูแจงอยู่พอดี” แม่ไอ้ป๊อนซ์พูดก่อนจะรีบวิ่งมาที่รถ
และด้วยความที่รถไอ้ป๊อนซ์ติดฟิล์มดำทั้งคันเลยทำให้คนข้างนอกมองไม่เห็นคนด้านใน

“สวัสดีครับ คุณแม่!” ผมกระแทกเสียงสั่นทีที่ประตูเปิดออก

“...!!” แม่ไอ้ป๊อนซ์นิ่งไปพร้อมกับแสดงสีหน้าประหลาดใจออกมาอย่างไม่ปิดบัง

“คิดถึงจังเลยครับ” ผมพูดพร้อมกับยิ้มออกมาด้วยความตอแหลเต็มที่ หันไปมองไอ้ป๊อนซ์มันก็กำลังมอมพร้อมกับแสดงสีหน้า
สบายใจที่เห็นผมดูไม่โกรธไม่เคืองแม่มัน

“เอ่อ...หนูโจ” แม่ไอ้ป๊อนซ์ผละออกจากอ้อมกอดผมช้าๆก่อนจะเรียกชื่อผมด้วยเสียงสั่นๆ

“ครับ เป็นไงไม่เจอกันนานคิดถึงผมบ้างรึเปล่า?!” ผมถามออกมาด้วยเสียงลอดไรฟันก่อนจะส่งยิ้มจิกๆไปให้

“สองคนนั้นน่ะ เข้าบ้านก่อนมั้ย ไปคุยกันบ้านดีกว่านะ ตรงนี้มันร้อน” ป๊อนซ์ตะโกนออกมาจากตัวบ้านด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ มี
ความสุขเหลือเกินนะมึง

“ไปกันเถอะครับคุณแม่ เรามีเวลาคุยกันอีกนานเลย เพราะผมจะมาอยู่ที่นี่ 8 วัน!” พูดจบผมก็เอาเสื้อแจ็กเก็ตของป๊อนซ์มาคลุม
หัวเอาไว้ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านโดยไม่หันมามองแม่ป๊อนซ์เลยแม้แต่น้อย

ต้องขอโทษด้วยนะครับคุณแม่ ที่ผมต้องทำแบบนี้ แต่ก็ช่วยไม่ได้ ก็เพราะคุณแม่เองไม่ใช่เหรอที่เป็นคนเอาแจงเข้ามาแล้วอ้าง
ว่าแจงคือคนรักของป๊อนซ์ เพราะอย่างนี้ไงเพื่อนๆทุกคนเลยไม่สามารถที่จะช่วยพูดอะไรได้เลย นี่ผมคงโง่ไปอีกนานถ้าพีเจไม่ได้
บอกผมเรื่องนี้   อ๋อแล้วไหนจะยังเรื่องที่คุณแม่แสร้งทำเป็นรับเรื่องของผมได้มาตั้งนาน  เล่นละครเก่งไม่เบาเลยนะครับ!



“ไง ร้อนเหรอ เหงื่อเยอะเลย” ป๊อนซ์เอาเสื้อออกพร้อมกับยื่นผ้าผืนเล็กๆมาให้ผม

“ร้อนดิ หงุดหงิดด้วยเนี่ย” ผมพูดพร้อมกับเอาผ้าผืนนั้นเช็ดหน้าก่อนจะเลยไปเช็ผมด้วยซะเลย

“เออ กูว่าไปย้อมผมกลับดีมั้ย แบบนี้มันดู ยังไงก็ไม่รู้..” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับทำสีหน้าหงอยๆ

“อืมม ก็ได้ งั้นเดี๋ยวเย็นนี้พากูไปร้านตัดผมหน่อยจะไปตัดออกด้วยพอดี” ได้เวลาเปลี่ยนสีใหม่แล้วล่ะ

“โอเค เดี๋ยวเก็บของเสร็จ อาบน้ำให้สบายตัวแล้วค่อยพาออกไปละกัน”

“อืม” ผมพยักหนารับก่อนจะส่งผ้าผืนเล็กที่ป๊อนซ์ให้มาคืนไป

พูดจบผมก็เดินขึ้นไปที่ห้องป๊อนซ์ด้วยความคุ้นเคย

“ป๊อนซ์แล้วหนูแจงล่ะลูก?” เสียงสั่นๆของแม่ป๊อนซ์ทำให้ผมชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวขึ้นบันไดไว้ก่อน

“หึ! มีผัวใหม่ไปแล้ว เอ๊ะ! ไม่สิ ต้องใช้คำว่ากลับไปอยู่กับผัวมันแล้วต่างหาก” ผมพูดเสียงดังก่อนจะเดินต่อไปยังห้องของป๊อนซ์
ทันที

กึก ๆ ๆ

ผมลดมือที่กำลังจะบิดลูกบิดลงพร้อมกับก้าวถอยหลังห่างออกจากประตูนั้น

นั่น มันเสียงอะไรน่ะ?!

“มีอะไรโจ?” ป๊อนซ์ถามพร้อมกับขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

“อะไรอยู่ในห้องมึงอ่ะ?” ผมถามพร้อมกับเดินไปยืนหลังป๊อนซ์ก่อนจะดันป๊อนซ์ออกปที่ประตูอย่างแรง

“โอ๊ยย!! โจ มีอะไรที่ไหนล่ะ” ป๊อนซ์ร้องออกมาเสียงดังก่อนจะพูดเหวี่ยงออกมานิดหน่อย

ป๊อนซ์ส่ายหัวนิดๆกับการกระทำของผมก่อนจะเปิดประตูออกแล้วก็ต้องพบกับ...

“โป!!!” ผมร้องออกมาเสียงดังแตไม่มีทีท่าว่าไอ้โปจะตกใจเลแม้แต่น้อย  มันกลับวิ่งเข้ามาก่อนจะนั่งทับลงบนเท้าของผม

“ไหนบอกอยากเจอไม่ไช่เหรอ?” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับยิ้มออกมานิดๆ ก่อนจะก้มลงอุ้มโปขึ้นมา

ผมจ้องหน้าพร้อมกับพิจารณาความเปลี่ยนแปลงของมัน  ตาก็ยังใสแป๋วเหมือนเดิม ขนยังฟูฟ่องน่าซุกเหมือนเดิม จะแปลกไปก็
ตรงที่ มันตัวอ้วนขึ้นเยอะมากกกก

“คิดถึงโจมั้ย?” ผมถามพร้อมกับจ้องไปทีมัน

“มากๆครับ” ไอ้ป๊อนซ์ตอบพร้อมกับยิ้มออกมาน้อยๆ

“ไม่ใช่มึง!” ผมหันไปเหวี่ยงใส่มันก่อนแย่งโปมาอุ้มไว้เอง

“ไงโป คิดถึงโจมั้ย จุ๊บๆๆๆๆ” ผมถามก่อนจะซูกหน้าลงกับขนมัน

“ดื้อระวังขนเข้าจมูก” ป๊อนซ์ดุเบาๆ

“เรื่องของกู” ผมหันไปเหวี่ยงใส่มันอีกรอบพร้อมกับกอดไอ้โปไว้แล้วหันหลังให้ป๊อนซ์

“เออ กูไม่กวนแล้วครับ แต่ขึ้นมาอีกทีมึงต้องอาบน้ำแล้วนะครับ” ป๊อนซ์ขยี้หัวผมเบาๆก่อนจะเดินออกจากห้องไป

“ชอบเล่นหัวกูจังเลย ผมกูยาวแล้วมันยุ่ง ไม่รู้รึไง” ผมบ่นกระปอดกระแปดอยู่คนเดียวก่อนจะอุ้มโปไปนอนบนเตียงแล้วฟัดเต็ม
แรง

คิดถึงมึงจังเลยยยยยยย!



“โจ เสร็จยัง” ป๊อนซ์เปิดประตูเข้ามาในขณะที่ผมเพิ่งจะใส่กางเกงเสร็จ ส่วนท่อนบนยังเปลือยเปล่าโชว์ลายสักอยู่เลย

“จะเสร็จละ” ผมตอบโดยไม่ได้หันไปมองมันเพราะกำลังจะทากันแดดอยู่

“ยั่ว?” ป๊อนซ์เดินมาปะชิดตัวผมจากด้านหลังก่อนจะกอดไว้แน่น

“เปล่า” ผมปฏิเสธเสียงนิ่งก่อนจะพลิกตัวหันไปประจันหน้ากับมัน

ป๊อนซ์ผงะตกใจกับการกระทำของผมเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาอย่างมีชั้นเชิง

“เมื่อกี๊อ่ะอาจจะไม่ใช่ แต่ตอนนี้มันชัดๆเลยนะ” ป๊อนซ์พูดก่อนจะก้มลงมาหอมแก้มผมเบาๆ

“หึ แล้วจะทำไม” ผแสยะยิ้มก่อนจะผลักมันออกแล้วเดินไปหยิบเสื้อกล้ามสีเทาบางๆมาใส่ทันที

“ไม่ต้องใส่ก็ได้มั้ง ถ้าจะใส่แบนี้” ป๊อนซ์พูดประชดพร้อมกับเอานิ้วมาเกี่ยวเสื้อผมไว้แล้วยกชายขึ้น

“เหรอ?” ผมตีหน้าซื่อก่อนจะเอามือไขว้กันด้านหน้าแล้วทำท่าเหมือนจะถอดเสื้อออก

“พอเลยๆ ใส่ไปเหอะ เพราะกูว่าตัวนี้มิดชิดสุดละ” ป๊อนซ์พูดก่อนจะส่ายหน้านิดๆ  ก็นะมันเป็นเสื้อกล้ามแบบที่แขนมันเว้าลงไป

ถึงประมาณเอว ประมาณนั้น แล้วด้านข้างก็คือเปลือยเปล่าโปร่งโล่งสบาย ก็ที่ผมชอบใส่กเพราะมันไม่ร้อนแล้วอีกอย่างคือเวลา
ลมพัดแล้วมันสามารถโชว์รอยสักของผมได้ด้วย

“เดี๋ยว เอาโปไปด้วย”ผมพูดพร้อมกับก้มลงอุ้มโปขึ้นแล้วเดินไปกระแทกไหล่ป๊อนซ์แล้วเดินออกจากห้องไป

“จะไปไหนกันเหรอลูก” แม่ป๊อนซ์เดินมาดักตรงตีนบันไดก่อนจะถามขึ้น

“ไปทำผมครับ คุณแม่” ผมตอบก่อนจะส่งยิ้มหวานหยดไปให้ แล้วเดินหลีกออกมาทันที



“เดี๋ยวทำเสร็จแล้วโทรบอกนะ กูจะได้มารับ” ป๊อนซ์เดินมาส่งผมหน้าร้านก่อนจะยื่นโปมาให้ผมอุ้ม

“อ้าว จะไปไหนอ่ะ?”

“ก็ม๊าบอกให้ไปทำธุระนิดหน่อยอ่ะ อยู่ได้นะ” ป๊อนซ์ถามพร้อมกับทำสีหน้าลำบากใจ แหม คุณแม่นี่กันทุกทางเลยนะครับ!

“อืม ไปเหอะ” ผมพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเดินอุ้มโปเข้าไปในร้าน

หึ! ไม่อยู่เฝ้าก็ดี กูจะได้ ทำอะไรสะดวกๆหน่อย

“สวัสดีค่ะ คุณน้องง จะทำอะไรดีค่ะ” พี่กระเทยหน้าสวยวิ่งเข้ามาประชิดตัวผมก่อนจะถามออกมาด้วยน้ำเสียงปรี๊ดแก้วหูมาก

“อืมมม ซอยออกให้สั้นกว่านี้หน่อยอ่ะครับ แล้วก็ทำสี...”



หลังจากที่ผมได้ตัดแต่งและทำสีผม ‘จนสาแก่ใจ’ แล้ว  ผมก็ยืนหมุนดูความเรียบร้อยหน้ากระจกก่อนจะยิ้มเหยียดออกมา

หึ!! เรียบร้อย

ผมหยิบไอโฟนออกมาจากกระเป๋ากางเกงก่อนจะกดโทรออกหาป๊อนซ์ทันที

“ฮัลโหล”

(ว่าไงดื้อ)

“ธุระเสร็จยัง?” ผมถามพร้อมกับลูบหัวโปเล่นเบาๆ

(เสร็จแล้ว นี่กูมานั่งกินกาแฟรออยู่)

“สบายเลยนะ มารับได้แล้ว ร้อน!” ผมทำเสียงเหวี่ยงใส่ก่อนจะกดตัดสายทันที

ผมยัดไอโฟนกลับลงไปในกระเป๋าก่อนจะยกโปขึ้นมาแล้วเอาหน้าซุกลงกับพุงนุ่มๆของมันแล้วส่ายหน้าไปมา

“น่ารัก”

“...” ผมหยุดการกระทำแล้วเงยหน้าขึ้นมองไปทางต้นเสียงทันที

“ขอโทษครับ ผมคงจะคิดดังไปหน่อย” ผู้ชายคนนั้นยิ้มเก้อๆ พร้อมกับยกมือขึ้นเกาหัวนิดๆ

“เหอะๆ” ผมหัวเราะออกมาแห้งๆก่อนจะก้มลงไปเล่นกับโปต่อ

“ชื่ออะไรเหรอครับ?” ยังไม่หยุดนะมึง

“หมายถึงใคร?” ผมถามกลับไปเสียงห้วน

“ก็คุณไง”

“ชื่อโจ มีผัวแล้ว อยากรู้อะไรอีกมั้ยครับ” ผมพูดออกมาเสียงห้วนก่อนจะยิ้มส่งท้ายไปให้เป็นการตัดบทสนทนา

“เอ่อ ครับ” ไง เอ๋อแดกเลยมึง ผมก้มหัวพร้อมกับยิ้มน้อยก่อนจะเดินหนีมายืนหน้าร้าน

แต่ยืนรอเป็นสิบนาทีแล้วไอ้ป๊อนซ์ก็ยังมาไม่ถึงร้านซะที ผมเลยงัดไอโฟนออกมาโทรหาไอ้ป๊อนซ์อีกรอบ

“เมื่อไหร่จะถึงอ่ะ ร้อนจะตายอยู่แล้ว?!” ทันทีที่มันรับผมก็ไม่เปิดโอกาสให้มันได้พูดอะไรทั้งสิ้นครับ ใส่เต็มไม่อั้นเลย

(รถติด แล้วทำไมไม่รอในร้าน?)

“เบื่อ มีคนมามอง มาคุยด้วย รำคาญ!”

(ผู้หญิง ผู้ชาย?)

“ชาย” ผมตอบกลับไปสั้นๆพร้อมกับหันเข้าไปมองไอ้หน้าอ่อนที่ยังนั่งมองมาทางผมอยู่

(ทนร้อนหน่อยจะถึงหน้าร้านแล้ว เออ อย่าเพิ่งวางด้วย) ป๊อนซ์พูดเสียงดุทันทีที่ผมบอกว่าเป็นผู้ชาย

“เปลืองตังค์กู”

(เดี๋ยวกูจ่ายค่าโทรศัพท์เดือนนี้ให้)

“ก็ได้” ผมจึงยอมรับคำไปไม่งั้นมันก็พูดจิกอยู่นั่นล่ะ



(โอเคๆ ถึงหน้าร้านแล้ว เห็นรถยัง) ป๊อนซ์พูดขึ้นมาหลังจากที่เงียบไปนาน

“อืมมมม อ่า เห็นละๆ” ผมมองหาอยู่ครู่นึง และเมื่อพบเป้าหมาย ผมก็กดวางสายแล้วเดินตรงไปทันที

“ครับม๊า ครับๆ” ผมเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าป๊อนซ์กำลังคุยกับแม่อยู่เลยเลือกที่จะขึ้นไปนั่งเงียบๆอยู่ก่อน

“ครับๆ สวัสดีครับ” ป๊อนซ์กดวางสายก่อนจะหันมามองหน้าผม แล้วก็ต้องอ้าปากค้างทันที

“ทำไม?” ผมถามเมื่อเห็นว่ามันทำหน้าประหลาดอย่างหนัก

“ไหนบอกไปย้อมกลับไง?” มันพูดพร้อมกับชี้มาที่หัวของผม

“ก็นี่ไงไปย้อมมาใหม่ ตัดใหม่ด้วย” ผมพูดพร้อมกับขยี้ผมของตัวเองให้ฟูๆ เพราะว่าตอนนี้มันสั่นลงกว่าเดิมมาก



“สีเขียวมะนาวเนี่ยนะ!!”



..............................................................................TBC....................................................................................

มาอัพต่ออย่างรวดเร็ว 

ด้วยความว่าง !!!

ตอนนี้ขอเก็บพี่ฮอร์นไว้ก่อนนะ คนเีเต่งหวง    5555555

วันนี้มีของแถม!!!!


Moment!!!!

ครั้งนี้คนแต่งไม่ได้เจอกับตัวแต่มีทีมงานบอกมา 5555

เป็นเรื่องของน้องท็อปเทลน้อยนั่นเอง 

เรื่องมีอยู่ว่า ประมาณอาทิตย์ที่แล้วมีอยู่วันนึงที่โรงเรียนเค้ามีประชุมรวมทั้งโรงเรียนบนหอประชุม แล้วบังเอิญเพื่อนคนเเต่ง ชื่อAละกันนะ คือAเนี่ยลงมาเข้าห้องน้ำ ซึ่งลงมาพร้อมกับ ลิ้ม ป๊อนซ์ แล้วก็พีเจ แล้วตอนที่ A (ผู้หญิงนะ) กำลังจะเดินเข้าห้องน้ำ ก็เห็นท็อปเทลเดินออกมาพอดี ซึ่งมันสวนกับ ลิ้ม ป๊อนซ์ แล้วก็พีเจ แล้วพอตอนเดินสวนกันเนี่ย ท็อปเทลก็โดนกอดไล่ตั้งแต่ลิ้มคนแรก ป๊อนซ์ แล้วก็พีเจนี่ไม่มั่นใจว่ากอดรึเปล่านะ แต่นั่นแหละ น้องเทลโดนกระทำ    ฟินตัวปริกันเลยทีเดียว







ขอบคุณทุกบวกแล้วก็ทุกเท้นต์นะ 







รักคนอ่านนะจ๊ะ 







KATIEZZ











   

[senty]

แม่ป๊อนซ์ร้ายมาก   
แกล้งทำเป็นเนียนมาตั้งนาน
ตั้งแต่ภาคที่แล้วคือเชื่อสนิทใจ
ไม่น่าเลย   

[AMINOKOONG]

รบกวนจัดการอีแม่ผัวตัวดีเอาหนักๆเลย

ขอแบบกระอักเลือดเลยยิ่งดี หึๆๆ 

[Blackpearl]

ฟินท็อปเทล จุง 
อยากอ่าน special ลิ้ม ท็อปเทลจังเลยค่ะ

[sudchick_z]

จะสอบและ5555 แวะมาเสพฟิคก่อน ถูกใจจุงเบยยยยยยยยยยยย
เอาอีกเอาแรงๆ ชอบข่าาาาาาาาาาาาาาา 

[loveaaa_somsak]

8 วันจะเกิดอะไรขึ้นบ้างที่บ้านของปอนซ์

โจ v.s. แม่ปอนซ์

[peppier]

พี่ฮอร์นตอนที่แล้วน่ารักอ่ะ คิคิ
โหวตโพลพี่ฮอร์นแล้วน้าาาา

ปล.เราเซ็งกับแกทแพทมากกกกก

[katiezz]

Special  เจมส์จิเป็นเหตุ

Limp x Toptell







[Toptell]








“ผู้ชายดีๆ ถ้าไม่บวชเป็นพระก็ต้องวิศวะอย่างพี่”

“ไม่โออ่ะ มันดูหลังรถสิบล้อไป” ผมออกควมเห็นพร้อมกับส่ายหัวไปมาอย่างรุนแรง

“อืม งั้นก็ๆๆ  อย่ามองวิศวะว่าเถื่อน ให้มองพวกเราเป็นเพื่อนคนนึง” พี่ลิ้มเลื่อนไอแพดหาอยู่ครู่นึงก่อนจะพูดออกมาอีก

“มันดูไม่ค่อยจะโดดเด่นอ่ะ เอาอันอื่นดิๆๆ” ผมส่ายหน้าอีกครั้งก่อนจะละสายตาจากพี่ลิ้มมาดูทีวีต่อ

/ผมไม่ไช่เด็กแว๊นซ์ แต่ผมแข่งรถเอาจริงเอาจังนะ/ เสียงเจมส์จิกับบทบาทแบดบอยมันกระชากอารมณ์ผมสุดๆ

หมอนอยู่ไหนๆๆๆๆๆ เอามากัดหน่อยยย!!!

“พี่ลิ้ม ขายมินิซื้อบิ๊กไบท์เหอะ” ผมพูดออกมาลอยๆพร้อมกับกอดหมอนข้างไว้แน่น

“หิวเหรอ เอาบิ๊กไบท์หรือบิ๊กชีสไบท์อ่ะ” พี่ลิ้มตอบกลับมาพร้อมกับทำท่าเดินไปหยิบกระเป๋าตังค์เพื่อไปเซเว่น

“ไม่ใช่ไส้กรอก!! ผมหมายถึงรถบิ๊กไบท์อ่ะ นี่ๆๆ ไอ้ที่พี่เจมส์ขี่อ่ะ เท่ห์สุดๆ”ผมเอาหมอนข้างฟาดพี่ลิ้มไปสองสามทีก่อนจะชี้ให้ดู
พี่เจมส์ที่กำลังโชว์ลีลาขี่บิ๊กไบท์อยู่ในทีวี

“โหยยย เรียกพี่เจมส์ด้วย!” พี่ลิ้มวางกระเป๋าตังค์ลงก่อนจะเดินมากระแทกตัวนั่งลงข้างๆผม

“อ้าว ก็พี่เค้าอายุมากกว่าเทลอ่ะ” ผมเถียงกลับไปก่อนจะนั่งทำแก้มป่องกดหมอนข้างอย่างงอนๆ

“เชอะ!” พี่ลิ้มสะบัดหน้าหนีก่อนจะเดินสยายตูดเข้าห้องนอนไป  เดี๋ยวค่อยง้อแล้วกันนะ ขอดูพี่เจมส์ก่อน >..<//




หลังจากที่ดูละครจนจบผมก็เดินไปปิดไฟห้องนั่งเล่นกับห้องครัวก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนพร้อมกับน้ำเปล่าหนึ่งแก้ว

“หลับรึยังนะ?” ผมแกล้งเป็นถามเมื่อเห็นว่าพี่ลิ้มนอนอ่านชีทเตรียมเทสครั้งหน้าอยู่

“หลับแล้ว” พี่ลิ้มตะโกนกลับมาก่อนจะปิดไฟที่หัวเตียงแล้วเอาไอโฟนขึ้นมาเปิดแอพไฟฉายอ่านแทน

ถามคำเดียว...เพื่อ???

“เปิดไฟอ่านดีๆก็ได้เทลยังไม่นอน” ผมพูดพร้อมกับเดินไปนั่งอีกฝั่งนึงของเตียงแล้วหยิบไอโฟนขึ้นมาเล่นทวิต

“หึ!” พี่ลิ้มยังคงส่งเสียงโวยวายอยู่เบาๆแต่ก็ยอมเปิดไฟหัวเตียงอ่านหนังสือเหมือนเดิม

“เฮ้ยยย!!!” ผมอุทานออกมาเสียงดังเมื่อเห็นว่าพี่เจมส์มารีทวิต ทวิตที่ผมโพสต์ให้พี่แกว่า...

ตอนนี้นั่งมินิอยู่ แต่พอดูหนังพี่แล้วผมอยากนั่งมอไซค์เลย 555+

พี่ลิ้มที่นอนนิ่งอยู่นานก็หันกลับมามองผมก่อนจะแย่งไอโฟนไปถือไว้แล้วเลื่อนดูในทวิตของผม

“ท็อปเทล!!” พี่ลิ้มหันมาตะคอกผมเสียงดังซึ่งนั่นก็ไม่แปลกหรอก

“ผมโพสท์เล่นๆเอง” ผมพูดพร้อมกับกระเถิบตัวเข้าไปกอดแขนพี่ลิ้มเอาไว้

“...” เงียบแบบนี้คงไม่ใช่แค่งอนแล้วล่ะ มันคงพัฒนาเป็นความโกรธไปละ

“ต้องทำยังไงเธอจึงจะยอมหายโกรธ” ผมร้องเพลงออกมาเบาๆพร้อมกับซุกลงที่อกของพี่ลิ้ม

“....” ยังเงียบเว้ยเฮ้ย

“ต้องทำยังไงเธอจึงจะยกโทษให้ฉัน” ผมร้องต่อพร้อมกับยื่นหน้าไปจุ๊บเบาๆที่ปลายคางพี่ลิ้ม

“อย่า..” พี่ลิ้มพูดลอดไรฟันพร้อมกับดันตัวผมออก

“อย่าทรมานโดยการไม่มองหน้ากัน นึกว่าสงสารคนรักกัน ฉันขอโทษ~” ร้องจบผมก็นอนลงบนแขนของพี่ลิ้มพร้อมกับกอดเอวพี่
ลิ้มไว้หลวมๆ

“อยู่นี่แหละ กูจะไปนอนโซฟด้านนอก” พี่ลิ้มพูดจบก็ลุกขึ้นพร้อมกับผลักตัวผมออกแล้วเดินหอบหมอนกับผ้าห่มออกไปด้านนอก

ผมถึงกับอึ้งเพราะพี่ลิ้มเลิกพูดกูมึงกับผมมาตั้งนานแล้ว  และถึงจะโกรธขนาดไหนก็ไม่เคยเงียบแล้วก็หนีไปนอนด้านนอกแบบนี้

ผมนั่งงงอยู่พักใหญ่ๆก่อนจะหยิบไอโฟนมาแล้วไลน์หาคนที่ดูจะมีประสบการณ์ตรงกับเหตุการณ์แบบนี้มากที่สุด

ToPTelL”: พี่พลัส ว่างอยู่ป่าว??

หลังจากส่งไปผมก็นั่งมองออกไปด้านนอกก็เห็นว่าพี่ลิ้มยังนอนอ่านหนังสืออยู่

ตึ๊ง!!

PLusTeR+:ว่างอยู่ ว่าไงทีมงาน??

ToPTelL”:พี่ลิ้มโกรธเทลอ่ะ T0T

PLusTeR+:แล้วไปทำอะไรให้พี่แกโกรธล่ะ?

ToPTelL”:เทลทวิตหาพี่เจมส์จิว่า อยากเปลี่ยนจากนั่งมินิไปนั่งมอไซค์ แล้วพี่ลิ้มมาเห็นเลยโกรธ T3T

PLusTeR+:งามแล้วมั้ยล่ะ  เป็นพี่ พี่ก็โกรธ

ToPTelL”:ฮือๆๆๆ ทำไงดีอ่ะ  โกรธมากเลยล่ะครั้งเนี่ย

PLusTeR+:คิดว่าตัวเองมีอะไรที่ง้อเค้าได้บ้างอ่ะ?

ToPTelL”:ไม่รู้ๆๆ แล้วเวลาพี่ไปป์โกรธพี่ทำไงอ่ะ?

PLusTeR+:เอ่อ มันก็พูดยากนะ ///>..<///

ToPTelL”:ไม่นะ!!

PLusTeR+:แต่มันได้ผลนะเว้ย 100% เลยอ่ะ

ผมวางไอโฟนลงก่อนจะย่องไปดูพี่ลิ้มที่นอนอยู่บนโซฟา แต่...ไม่มี!

“ทำอะไร?”เสียงพี่ลิ้มดังขึ้นด้านหลังของผม จนผมตกใจสะดุ้งถอยหลังไปยืนติดประตู

“เอ่อ แล้วนี่พี่ลิ้มจะไปไหนอ่ะ?” ผมถามเมื่อเห็นว่าพี่ลิ้มกำลังติดกระดุมเสื้อเชิ้ตอยู่ส่วนท่อนล่างก็ใส่กางเกงยีนส์สีซีด

“กูจะไปกินเหล้ากับเพื่อน ไม่ต้องรอ อาจจะกลับเช้า” พี่ลิ้มพูดห้วนๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองผมแล้วเดินออกจาห้องนอนไปทันที

“เทลไม่ให้ไป!”ผมไปยืนขวางด้านหน้าพร้อมกับกางแขนออกจนสุด

“กู จะ ไป !” พี่ลิ้มพูดเน้นทีละคำก่อนจะเดินกระแทกไหล่ผมออกจากห้องไป

แต่มีหรือผมจะยอม  ผมก็รีบใส่รองเท้าที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดก่อนจะรีบวิ่งตามออกมาทันที





“หยุดนะ!” ผมเอามือจับประตูรถมินิคู่ใจของพี่ลิ้มเอาไว้พร้อมกับตะโกนปนหอบออกมาเสียงดัง

“ถอย” พี่ลิ้มพูดกลับมาเสียงเรียบ

“ไปด้วย” ผมตะคอกกลับพร้อมกับเอาตัวไปพิงประตูไว้แทนเพราะเห็นว่าแค่แรงมือคงจะไม่พอ

“ชุดนี้?” พี่ลิ้มถามพร้อมกับยกมือขึ้นกอดอกแล้วมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า

ทำไม? ผมก้มลงมองตัวเองที่ตอนนี้อยู่ในชุดนอนสีชมพูลายพิกเล็ตกับรองเท้าสลิปเปอร์สีชมพูหัวพิกเล็ต ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมอง
พี่ลิ้มแล้วยกมือขึ้นกอดอกอย่างมั่นใจ

“ทำไม แปลกตรงไหน?”

“จะไปก็เชิญ” พี่ลิ้มพูดพร้อมพยักเพยิดไปทางประตูรถอีกฝั่ง



“พี่ลิ้ม” ผมจับมือพี่ลิ้มเอาไว้พร้อมกับส่งสายตาปิ๊งๆ

“ทำไมอีก?”

“อย่าไปเลย” ผมกอดแขนพี่ลิ้มเอาไว้ก่อนจะคลานขึ้นไปนั่งบนตักพี่ลิ้มบังทางซะเลย

“??” พี่ลิ้มไม่พูดอะไร แต่ยกมือขึ้นกอดอกพร้อมกับขมวดคิ้วและมองมาที่ผมบบสงสัย

“เทลขอ นะครับ” ผมพูดก่อนจะก้มลงค่อยๆประทับริมฝีปากลงเบาๆและค่อยๆรุกไปเรื่อยๆ

จนสุดท้ายผมก็ทำตามที่พี่พลัสบอกทุกอย่าง ==’



“ท๊อปเทล ตื่นรึยัง?”เสียงใสมาเลยนะไอ้ตัวดี

“ตื่นแล้วครับ” ผมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

“ดูนี่” พี่ลิ้มพูดพร้อมกับยกแผ่นสติ๊กเกอร์อะไรสักอย่างขึ้นมา

“อะไรอ่ะ?” ผมค่อยๆยันตัวขึ้นนั่งก่อนจะหยิบแผ่นสติ๊กเกอร์นั้นขึ้นมาอ่าน

“อะไรของพี่เนี่ย!!” อ่านจบผมก็ฟาดลงกลางหลังพี่ลิ้มเต็มแรง

“โอ๊ยยย ก็มันจริงป่ะล่ะ หรือจะเถียง” พี่ลิ้มพูดอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับยกสติ๊กเกอร์ขึ้นมองอย่างภาคภูมิใจ

“ชิ!!” ผมสะบัดหน้าใส่พี่ลิ้มก่อนจะซุกหน้าลงกับหมอนเพื่อหนีความจริง

ก็สติ๊กเกอร์มันล่อแหลมซะ!!

-อย่าเสียวบนมอไซค์ไปหาเจมส์จิ  อยากเสียวบนมินิมากับพี่!-

[/color]



ความจริงของเรื่องนี้....



[Limp]

“มันจะได้ผลเหรอไอ้ไปป์?”

(แน่นอน กูก็ใช้แผนนี้มาทุกทีอ่ะ)

“มิน่าละ น้องแกดูซูบๆ”

(อ่ะนะ ก็บอกว่าแผนมันได้ผล)

“หึ! เสร็จพี่ล่ะ น้องเทล”



................................................................................END...................................................................................
มาอัพตามคำขอแล้วนะ (ช่วงนี้ขออะไรให้หมด 555) 

ใครอยากอ่่านตอนพิเศษ ย้ำ!! ตอนพิเศษ  ก็มาบอกได้นะ (ตอนหลักอัพตามปกติเน้อออ) 

ส่วนตัวเค้าชอบคู่นี้นะ เพราะว่า น้องเทลน่ารัก   







ขอบคุณทุกบวกทุกเม้นต์นะจ๊ะ 







รักคนอ่านนะจ๊ะ







KATIEZZ

[GimNgek]

ฟินเว่อร์อ่ะ

[broke-back]

หลังๆมานี่..โจเหวี่ยงบ่อยเกินไป
ดูแล้วไม่แมนเลย

ยิ่งคำพูดนี้ด้วยแล้ว
“หึ! มีผัวใหม่ไปแล้ว เอ๊ะ! ไม่สิ ต้องใช้คำว่ากลับไปอยู่กับผัวมันแล้วต่างหาก”
ทำให้โจ..สาวแตกไปเลย

ติเพื่อก่อ..นะจ๊ะ น้องกระต่าย

เพราะว่า ป๊อนซและโจ ในพาร์ทแรกอ่ะ
แมนเว่อออออออออออร์

คาแรคเตอร์ในพาร์ทแรก..ดูดีกว่านะ

  ให้กำลังใจ..คนแต่ง บวกเป็ด +1

[katiezz]

ตอนที่ 23   100%

[Pontz x Joe]








[Joe]








“สีเขียวมะนาวเนี่ยนะ!!” ป๊อนซ์พูดตวาดออกมาเสียงดัง

“อืม” ผมพยักหน้ารับก่อนจะคาดเบลท์แล้วซุกหน้ากับขนไอ้โปต่อ

“กูจะบ้า”

“ทำไม?!” ผมพูดขึ้นเสียงจนโปสะดุ้งตกใจ

“เฮ้ออ ช่างเหอะ” ป๊อนซ์ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะหันไปขับรถเพื่อตัดปัญหา เพราะถ้าต่อความยาวไปก็พาลจะ
ทะเลาะกันเปล่าๆ





“ม๊า หวัดดีครับ” ป๊อนซ์เดินเข้าไปไหว้แม่มันที่ยินอึ้งกับสีผมของผมอยู่ที่ประตูหน้าบ้าน

“อืม แล้วนั่นน้องโจไปทำผมใหม่มาเหรอลูก?” แม่ไอ้ป๊อนซ์รับไหว้ก่อนจะหันมาถามผมพร้อมกับส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

“ก็เห็นนี่ครับ” ผมไม่ตอบ แต่ประชดกลับไปเบาๆก่อนจะเดินลูบหัวไอ้โปเข้าไปในบ้าน

“ขอโทษแทนโจด้วยนะครับม๊า” ป๊อนซ์ส่ายหัวกับท่าทีของผมก่อนจะหันไปขอโทษแม่มันแทนผม

“ไม่เป็นไรหรอกลูก ม๊าเข้าใจ” ก็ควรจะเข้าใจล่ะครับ ทำเรื่องไว้เยอะเลยนี่ จะมาสำนึกผิดให้ผมยกโทษให้ตอนนี้ มันจะไม่ง่ายไป
เหรอกับสิ่งที่ผมต้องผมเจอมาตลอดสามปีที่ผ่านมา

ผมเลือกที่จะทำเป็นไม่ได้ยินบทสนทนาของสองแม่ลูกนั้น แล้วเดินขึ้นห้องไปแบบเงียบๆ



Rrr

เสียงสั่นของไอโฟนในกระเป๋ากางเกงผมดังขึ้น ผมเลยวางโปลงบนเตียงก่อนจะหยิบออกมาดูสายที่โทรเข้า

-P’Horn-

โทรมาก็ดี ก็จะด่าให้ยับเลย!

(ฮัลโหล..)

“โทรมาทำไม? ไม่โทรไปหาพี่อ้อยพี่ฉอดล่ะ?!” ผมตวาดไปทันทีที่รับสาย

(โอ๊ย พี่ขอโทษ ก็ตอนนั้นมันโกรธนี่) พี่ฮอร์นพูดแก้ตัวเสียงอ้อน แต่มีเหรอที่ผมจะใจอ่อนตาม

“ผมก็โกรธ!” ผมตอบกลับไปด้วยความเร็วแสง

(เอาน่าๆ อย่าเพิ่งทะเลาะกันเลย อุตส่าห์โทรมาหานะคุยกันดีๆก่อนดิ)

“ถ้าอุตส่าห์ก็ไม่ต้องโทรก็ได้ ไม่ได้บังคับ”

แอดดดด

ป๊อนซ์เปิดประตูออกแต่ไม่เดินเข้ามาในห้องกลับยืนกอดอกฟังผมคุยโทรศัพท์อยู่หน้าประตูแทน

ผมเหลือบสายตาไปมองแวบนึงก่อนจะหันกลับมาสนใจกับคนในสายต่อ

(หายโกรธเหอะนะๆๆๆๆ)

“ไม่ แค่นี้ก่อนนะ ง่วง!” ผมพูดตัดบทเพราะเบื่อที่จะต้องคุยกับพี่แกเต็มที และต่อไปนี้ถ้าไม่ใช่เรื่องที่สนามแข่งผมก็คิดไว้ว่าจะ
พยายามไม่ติดต่อกับพี่แกแล้ว

(เฮ้ย เดี๋ยวดิ)

“อะไรอีก?” ผมถามกลับไปอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าวขึ้น

“มานี่คุยเอง” ป๊อนซ์เดินเข้ามาก่อนจะแย่งไอโฟนจากมือผมไปคุยซะเอง

“ฮัลโหล อะไรของมึงนักหนาเนี่ย?” ป๊อนซ์กรอกเสียงไปทันทีที่แย่งไปได้

“ป๊อนซ์ เอาคืนมา!” ผมตวาดป๊อนซ์เสียงดังพร้อมกับเดินไปพยายามจะแย่งไอโฟนคืนมา แต่เพราะความสูงที่แตกต่างกันมากทำ
ให้ผมไม่สามารถแย่งคืนมาได้

“มึงเสือกไรวะไอ้ฮอร์น กูจะอยู่กับเมียกูแบบมีความสุข มึงจะโทรมาขัดทำเหี้ยไร” ไอ้ป๊อนซ์ไม่ฟังคำพูดผมแม้แต่น้อย แถมเอา
มือขึ้นมาดันหัวผมไม่ให้เข้าไปใกล้

“ป๊อนซ์!” ผมที่โดนขัดใจก็รู้สึโกรธขึ้นเรื่อยๆเลยตวาดออกมาเสียงดังจนป๊อนซ์ชะงักแล้วหันมาจ้องหน้าผมเขม็ง

“มานี่เลยดื้อ ให้กูคุยกับไอ้หน้ายาวนี่เสร็จก่อนมึงค่อยออกมา” ป๊อนซ์ตะคอกก่อนจะลากผมเข้ามาขังไว้ในห้องน้ำแล้วยืนดันอยู่ที่
หน้าประตู

ปึงๆๆๆๆๆๆๆ

“ป๊อนซ์ เปิดประตูเลยนะ!”  ผมทุบประตูพร้อมกับตะโกนจนสุดเสียงเพราะตอนนี้ห้องน้ำทั้งห้องมืดสนิทแล้วสวิตช์เปิดก็อยู่ด้าน
นอกด้วย

ผมได้ยินเสียงป๊อนซ์ดังแว่วมาจากด้านนอก แต่ไม่มีทีท่าว่ามันจะเปิดประตูให้ผมออกไป

“ป๊อนซ์!!! ฮืออออ เปิดประตู!!” ผมเริ่มจะกลัวจนต้องร้องไห้ออกมาพร้อมกับทุบประตูไปด้วยอย่างรุนแรงโดยไม่กลัวเจ็บมือแล้ว
ตอนนี้

ปึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

“ฮืออออ!!” ผมร้องไห้ออกมาเสียงดังอีกครั้งก่อนจะทรุดลงนั่งกอดเข่ากับพื้นห้องน้ำอย่างหมดแรง

แกร๊กก

เสียงเปิดประตูพร้อมกับแสงสว่างที่ลอดเข้ามาทำให้ผมเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับสภาพการมองเห็น

“เฮ้ยโจ!!!” ป๊อนซ์โยนไอโฟนผมไปบนเตียงก่อนที่จะรีบเข้ามากอดผมไว้จนแน่น

“ป๊อนซ์ ฮึกกก กูกลัว” นาทีนี้ไม่มีทิฐิเหลืออยู่แล้ว ผมรีบโผเข้ากอดตอบป๊อนซ์อย่างโหยหาทันที

“กูขอโทษโจ กูลืมว่ามึงกลัวที่มืด” ป๊อนซ์กระซิบเสียงเบาแสดงให้เห็นถึงความรู้สึกผิดอย่างชัดเจน ก่อนที่มันจะประคองผมให้ลุก
ขึ้นแล้วพาเดินไปนั่งที่เตียง

“ฮึก ฮือออ” ผมยังคงสะอื้นออกมาอย่างต่อเนื่องพร้อมกับซบไปที่คอของป๊อนซ์ที่ตอนนี้นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นตรงหน้าผม

“ป๊อนซ์ขอโทษดื้อ ป๊อนซ์ขอโทษ” ป๊อนซ์ลูบหัวผมอย่างเบามือพร้อมกับปากที่เอาแต่พร่ำคำขอโทษจนผมนับครั้งไม่ถ้วน

“......” ผมค่อยๆพยายามหยุดสะอื้น และผละออกจากคอของป๊อนซ์ช้าๆ

“ดื้อ กู...” ผมยกมือขึ้นปิดปากป๊อนซ์เอาไว้ก่อนจะก้มลงจูบเบาๆบนหลังมือของตัวเอง

“พอแล้ว รู้ตัวรึเปล่าว่าตอนนี้มึงพูดคำว่าขอโทษกับกูเป็นล้านครั้งแล้วมั้ง” ผมพูดพร้อมกับยิ้มออกมาตอนท้ายประโยค จากท่า
ทางของป๊อนซ์เมื่อครู่ก็ทำให้ผมรับรู้ได้ว่ามันเป็นห่วงผมจริงๆจากใจ ไม่มีการเสแสร้งแฝงอยู่ในการกระทำเหล่านั้น

“หายโกรธกูแล้วเหรอ?” ป๊อนซ์จับมือผมขึ้นมากุมไว้ก่อนจะบีบเบาๆ

“อืม กูรู้ว่ามึงไม่ได้ตั้งใจขังกูไว้” ผมพูดอธิบายตามเหตุผลอย่างใจเย็น

“เปล่า กูหมายถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา มึงยกโทษให้กูแล้วใช่มั้ย?”


................................................................................TBC.................................................................................

อัพแล้วนะ ! 

เดี๋ยวจะคลานมาอัพ 






ขอบคุณทุกเม้นต์ ทุกบวก น้าาาาา 









รักคนอ่านนะจ๊ะ 







KATIEZZ

[senty]

ป๊อนซ์รุกหนัก. พี่ฮอร์นยอมเหอะ หลังๆ มาชักเยอะละ

รอตอนต่อไปนะคะ. 

[chanipanokyoong]

ตกลงไอ้พี่ฮอร์นอยากบอกอะไรอ่าาา

[saradino1]

อยากอ่านพาร์ท คุณแม่ของป๊อนซ์แล้ว จะมาบีบน้ำตามั้ย555555

[loveaaa_somsak]

อยากรู้ความคิดของแม่ปอนซ์เช่นกัน

[Azakura_Hibari]

อยากรู้ว่าแม่ป๊อนซ์จะทำไงต่อไป  แต่ขอให้โจอย่าใจอ่อนนะ  เพราะเจ็บมาเยอะ เจ็บมานาน
มันต้องเอาให้สาสม จะได้รู้สำนึก
แล้วถ้าแม่ป๊อนซ์จะมาบอกว่า รับโจที่เป็นแบบตอนนี้ไม่ได้ ก็คงต้องโทษตัวเองนะ
เพราะที่โจต้องมาเป็นแบบนี้ ก็เพราะเธอสองแม่ลูกนั่นแหละ  หึหึหึ

[katiezz]

Special

[Pipe x Pluster]










[Pluster]









“พี่ไปป์ครับ นอนก่อนมั้ย?” ผมเดินเอาแก้วน้ำอุ่นไปวางไว้บนโต๊ะอ่านหนังสือที่ตอนนี้พี่ไปป์กำลังตะบี้ตะบันอ่านอย่างไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อยติดต่อมาสองวันแล้ว

“ไม่อ่ะ มึงไปนอนก่อนเหอะ” พี่ไปป์ส่ายหัวนิดๆก่อนจะออกปากไล่ให้ผมไปนอน

“ยังไงก็พักผ่อนบ้างนะครับ” ผมบอกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินเข้าห้องนอนมานอน  นี่ผมนอนคนเดียวเป็นคืนที่สองแล้วนะที่ผม
ต้องนอนคนเดียวบนเตียงขนาดคิงไซส์นี้

บางครั้งผมก็รู้สึกอยากจะเอาโคมไฟทุบลงที่ท้ายทอยพี่ไปป์ให้สลบแล้วลากเข้ามานอนด้วยกันเหมือนกันนะ



Rrr

เสียงสั่นของนาฬิกาปลุกบอกเวลา 6 โมงเช้า ผมกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงอยู่พักใหญ่ก่อนจะเอื้อมมือไปปิดนาฬิกาปลุกแล้วเดิน
ออกมาที่ห้องนั่งเล่น

พี่ไปป์ยังนั่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหนตั้งแต่เมื่อคืน

“เฮ้ออ..” ผมถอนหายใจออกมานิดๆก่อนจะเดินไปนวดเบาๆที่ไหล่ของพี่ไปป์

“เป็นหมอนี่ต้องอ่านหนังสือหนักขนาดนี้เลยเหรอ?” ผมถามขึ้นมาลอยๆหลังจากที่นวดไปได้พักใหญ่

“หึ” พี่ไปป์ไม่ตอบแต่กลับหัวเราะในลำคอมาแทน

“ไม่ง่วงเหรอ?” ผมถามขึ้นอีกครั้ง

“ง่วง” พี่ไปป์ตอบกลับมาสั้นๆ พร้อมกับยกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

“ก็ไปนอนซิครับ” ผมพูดก่อนจะเอื้อมมือไปปิดโคมไฟ

“หึๆ กูยังอ่านไม่จบเลย จะนอนได้ไง” พี่ไปป์พูดกลั้วหัวเราะออกมานิดๆก่อนจะเปิดโคมไฟขึ้นอีกครั้ง

“ดื้อจริงๆเลย งั้นก็อ่านต่อไปเหอะครับ” ผมพูดติดงอนนิดๆก่อนจะเดินหนีออกมา

“งอนเหรอ หืม??” พี่ไปป์กระชากแขนผมอย่างแรงจนผมเซลงไปนั่งอยู่บนตักพี่ไปป์

“เปล่าซะหน่อย” ผมหันหน้าหนีก่อนจะทำแก้มป่องแล้วส่ายหน้าไปมาช้าๆ

“เหรออออ” พี่ไปป์พูดลากเสียงยาวก่อนจะก้มลงมาหอมที่แก้มผมสุดแรง

“พี่ไปป์!” ผมพูดเสียงเข้มพร้อมกับยกมือขึ้นฟาดที่ไหล่พี่ไปป์อย่างไม่ได้ตั้งใจ

“......” พี่ไปป์ละจมูกออกจากหน้าของผมก่อนจะจ้องหน้าผมด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดาความคิด

“ผมขอโทษ” ผมพูดออกมาเสียงแผ่วพร้อมกับก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด ก็นะ ฟาดลงไปซะเต็มแรงเลยนี่

“ไม่ให้อภัย” พี่ไปป์พูดเสียงนิ่งพร้อมกับจับผมให้นั่งคร่อมหันหน้าเข้าหาพี่ไปป์

“ก็...” ผมพยายามคิดหาข้อแก้ตัวแต่ก็ต้องชะงักคำพูดเอาไว้ เมื่อพี่ไปป์ค่อยๆเชยคางผมขึ้นไปให้สบตากับพี่แก ก่อนจะประทับ
ริมฝีปากลงมาเบาๆ

“อย่าดิ้น เดี๋ยวน้องกูตื่น แล้วจะเจ็บหนัก” พี่ไปป์พูดขู่เบาๆหลังจากที่ผมพยายามดิ้นเพื่อหนีริมฝีปากที่แสนซุกซนนั้น ผมจึงได้แต่
นั่งตัวแข็งทื่อตามคำสั่งของพี่ไปป์

“อื้ออ” ผมหลุดเสียงครางออกมาเบาๆเมื่อพี่ไปป์เริ่มที่จะพยายามใช้ลิ้นร้อนๆนั้นรุกล้ำเข้ามาภายในโพรงปากของผม

แต่ผมก็ขัดขืนอยู่ได้ไม่นานเพราะด้วยลีลาและชั้นเชิงของพี่ไปป์ทำให้ใช้เวลาแค่ไม่นานพี่ไปป์ก็สามารถรุกล้ำเข้ามากวาดชิม
ความหวานในปากผมจนทั่วทุกอณาบริเวณ

“แฮ่กๆๆ” ผมหอบหายใจออกมาทันทีที่พี่ไปป์ปล่อยให้เป็นอิสระ

“หึ หิวแล้วอ่ะ” พี่ไปป์หลุดเสียงหัวเราะในลำคอออกมานิดๆก่อนจะพูดขึ้นมาลอยๆแล้วเอามือโอบรอบเอวของผมไว้

“เดี๋ยวพลัสไปทำอะไรให้กิน” ผมพูดก่อนจะใช้มือดันตักพี่ไปป์เพื่อจะลุกขึ้นยืน แต่มือดันไปโดนกับบางสิ่งบางอย่างที่มันกำลัง
ขยายตัวขึ้นอยู่

“หึๆ ไปเหอะกูจัดการเองได้ เอ๊ะ หรือมึงอยากช่วย” พี่ไปป์พูดติดตลกพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองผมอย่างล้อเลียน

“บ้า!” ผมพูดเสียงดังก่อนจะพาหน้าร้อนฉ่าของตัวเองออกมาจากบริเวณห้องนั่งเล่นอย่างรวดเร็ว เพราะขืนอยู่นานกว่านี้มีหวังผม
คงไม่ได้ทำกับข้าวแต่อาจจะกลายเป็นอาหารซะเองในเช้านี้




ผมเดินเข้ามาในห้องครัวก่อนจะเปิดตู้เย็นเพื่อดูของสดที่ยังพอมีเหลืออยู่ว่าจะทำอะไรได้บ้าง

“กินกับข้าวสักสองสามอย่างได้มั้ยครับพี่ไปป์?” ผมตะโกนถามเมื่อเห็นเห็นวัตถุดิบในตู้เย็น

“ได้” พี่ไปป์ตะโกนกลับมาทำให้ผมเริ่มลงมือทำอาหารเช้าทันที

“พี่ไปป์ครับ ไปกินข้าวได้แล้ว” ผมเดินไปปิดหนังสือพี่ไปป์ก่อนจะจูงมือให้เดินตามผมเข้ามาในครัว

พี่ไปป์ก็หัวเราะออกมานิดๆก่อนจะเดินตามผมมาอย่างว่าง่าย

“เยอะไปรึเปล่าเนี่ย?” พี่ไปป์ถามขึ้นเมื่อเห็นกับข้าวบนโต๊ะ

“ไม่นะครับ” ผมส่ายหัวพร้อมกับหันไปมองหน้าพี่ไปป์อย่างแปลกใจ กับข้าววันนี้มีแค่ไข่เจียวหมูสับ แกงจืดเต้าหู้ไข่ แล้วก็ผัด
พริกแกงหมูเท่านั้นเอง

“จะขุนกันรึไง?” พี่ไปป์พูดติดตลกก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ ส่วนผมก็เดินไปตักข้าวพร้อมกับหยิบน้ำในตู้เย็นติดมือมาด้วย

“ต้องขุนสิครับ ก็พี่เล่นอ่านหนังสือหามรุ่งหามค่ำขนาดนี้ ไม่สบายขึ้นมาจะทำไง” ผมพูดบ่นออกมายาวเหยียดก่อนจะนั่งลงตรง
ข้ามพี่ไปป์

“ไปหาหมอดิ” พี่ไปป์ตอบกลับกวนๆพร้อมกับยักคิ้วมาให้ผม เดี๋ยวเอาไฟมาเผาขนคิ้วซะเลย

“กวนตลอด” ผมพูดงอนๆก่อนจะเริ่มลงมือกินอาหารอย่างเงียบๆกับพี่ไปป์สองคน อย่างมีความสุขเพราะอย่างน้อยๆวันนี้ผมก็ได้
พูดกับพี่ไปป์มากกว่าสองวันที่แล้วมาก




“พี่ไปป์ไปอาบน้ำเหอะ เดี๋ยวพลัสเอาจานไปล้างก่อน” ผมพูดก่อนจะลุกขึ้นยืนและเก็บกวาดเศษอาหารที่เหลือบนโต๊ะ

“เดี๋ยวช่วย” พี่ไปป์พูดขึ้นนิ่งๆก่อนจะหยิบจานบางส่วนไปกวาดกากอาหารซะเอง ซึ่งดูเป็นการกระทำที่เก้ๆกังๆจนดูแล้วอดขำไม่
ได้

“ยิ้มอะไร?” พี่ไปป์หันมาถามเสียงห้วนเมื่อเห็นผมยืนมองการกระทำของพี่แกพร้อมกับยิ้มน้อยๆ

“เปล่าซะหน่อย” ผมแก้ตัว ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะเอาจานทั้งหมดไปใส่ในอ่างล้างจานแล้วลงมือล้างอย่างใจเย็น

“มาเดี๋ยวช่วย” พี่ไปป์เดินเข้ามายืนขนาบข้างๆผมก่อนจะพยายามยื้อจานในมือไปล้างเอง

“ผมล้างเอง เดี๋ยวจานก็แตกหรอกพี่ไปป์” ผมแย่งกลับมาก่อนจะหันไปดุใส่นิดๆ

“เออ คนอุตส่าห์จะช่วย” พี่ไปป์เปิดน้ำเพื่อล้างฟองออกจากมือก่อนจะเดินไปยืนพิงประตูห้องครัวแล้วมองผมล้างจานจนเสร็จ





“อ่า เสร็จซะที” ผมสะบัดมือสองสามทีก่อนจะเดินไปเช็ดมือที่ผ้าจนแห้งสนิท

“ไปกันเหอะ” พี่ไปป์รีบเดินเข้ามาจูงมือผมแล้วลากออกจากห้องครัวทันที

“หืม? ไปไหน??” ผมถามขึ้นอย่างสงสัยเมื่อเห็นท่าทีรีบร้อนของพี่ไปป์

“เอากัน” พี่ไปป์พูดอย่างเริงร่าก่อนจะจูงมือผมที่สติหลุดกับคำพูดตรงๆของพี่แก เข้าไปในนห้องนอน

“เดี๋ยวพี่ไปป์ ทำไมจู่ๆถึง..” ผมถามขึ้นมาด้วยความสงสัยพร้อมกับเอามือดันไหล่ของพี่ไปป์เอาไว้ก่อนจะเข้ามาประชิดตัวของผม

“กูเครียด ให้กูผ่อนคลายหน่อยนะ” พี่ไปป์พูดพร้อมกับทำสีหน้าอ้อนวอนแบบที่หาดูได้ยากมาก

“เอ่อออ ก็ได้ครับ” ผมพยักหน้ารับอย่างจำยอม เพราะเมื่อเห็นว่าพี่แกเครียดขนาดนี้ มีอะไรที่ผมพอจะช่วยได้ผมก็อยากจะช่วย
(แม้มันจะทำให้ผมเจ็บก็ตาม ><///)



“อื้อออ” ผมเม้มปากกลั้นเสียงครางของตัวเองเอาไว้เมื่อพี่ไปป์เริ่มที่จะบรรเลงบทรักอย่างเร่าร้อนและเชี่ยวชาญ

“ร้องออกมาให้กูได้ยินได้มั้ย?” พี่ไปป์ก้มลงกระซิบที่ข้างหูผมด้วยน้ำเสียงกระเซ่าก่อนจะขบเบาๆที่ใบหูของผม ซึ่งนั่นมันก็ช่วยกระตุ้นอารมณ์ของผมได้เป็นอย่างดี

“อ๊า อ๊ะ พี่ไปป์~” ผมครางออกมาจนสุดเสียงเมื่อพี่ไปป์เริ่มใช้มือกอบกุมที่แก่นกายของผมก่อนจะขยับขึ้นลงช้าๆ

“รู้สึกดีมั้ย พลัสเตอร์?” พี่ไปป์ยิ้มบางๆเมื่อเห็นท่าทางกระสับกระส่ายของผมก่อนจะถามเพื่อหยอกเย้าให้ผมได้อายเล่น

“อื้อออ อ๊า~” ผมไม่ตอบแต่กลับครางออกมาเป็นคำตอบแทน ซึ่งพี่ไปป์ก็ดูจะพอใจกับคำตอบนี้อยู่ไม่น้อย

“ไม่คิดจะช่วยพี่บ้างเหรอ?” พูดเพราะขึ้นมาเชียวนะ ทีปกติละมึงกูตลอด

“จะให้พลัส ช่วย อ๊ะ ยังไง?” ผมถามพร้อมกับขมวดคิ้วจนเป็นปม

“แบบนี้ไง” พี่ไปป์พูดยิ้มๆก่อนจะเอามือผมไปจับที่แก่นกายที่กำลังขยายขนาดขึ้นอย่างน่ากลัวพร้อมกับเร่งจังหวะให้ผมขยับมือ

ขึ้นลงช้าบ้างเร็วบ้างสลับกันไป

“ซี๊ดดดด อ๊า เก่งเหมือนกันนะเนี่ย” พี่ไปป์ครางออกมาเสียงดังก่อนจะเอ่ยปากชมกับการกระทำของผม

“อ๊ะ พลัส ไม่ ไหว อ๊า แล้ววว” ผมครางออกมาเสียงดัง ก่อนจะกระตุกอยู่สองสามครั้ง แล้วจึงปลดปล่อยออกมาจนหมด

“หึ คิดจะสบายตัวคนเดียวรึไง?” พี่ไปป์ถามพร้อมกับพลิกผมให้นอนว่ำก่อนจะรั้งให้สั่วนของบั้นท้ายลอยเด่นอยู่ตรงหน้าพี่ไป
ป์พอดิบพอดี

“อ๊ะ พี่ไปป์ อ๊า” ผมครางเรียกชื่อพี่ไปป์ไม่หยุด เมื่อพี่แกเริ่มจะส่งนิ้วมาทักทายที่ช่องทางด้านหลังของผมอย่างมีชั้นเชิง

“หึ ไหนขอเตรียมความพร้อมหน่อยสิ” พี่ไปป์พูดก่อนจะส่งนิ้วเรียวยาวนั้นเข้าไปด้านในจนสุดด้วยความยากลำบาก

“อื้อออ พลัสเจ็บอ่ะ” ผมกัดริมฝีปากล่างของตัวเองจนได้รสคาวเลือดก่อนที่นิ้วนั้นจะเข้ามาจนสุด

พี่ไปป์แช่นิ้วนิ่งไว้แบบนั้นสักพักเพื่อปรับความพร้อม นะหว่างนั้นก็คอยฝากรอยแดงจางๆไว้จนทั่วแผ่นหลังขาวเนียนของผม

“พี่ขยับแล้วนะ” พี่ไปป์ก้มลงมากระซิบข้างหูและไม่ลืมที่จะหอมแก้มเพื่อเป็นการปลอบประโลมก่อนจะค่อยๆขยับนิ้วเข้าออกช้าๆ

“อ๊ะ อ๊ะ พี่ไปป์ อ๊า เร็วหน่อย” ผมพูดเร่งเสียงดังตามอารมณ์ที่ค่อยๆก่อตัวขึ้นทีละน้อย

พี่ไปป์ทำตามผมอย่างว่าง่าย ค่อยๆเพิ่มจังหวะนิ้วให้เร้วขึ้นกว่าเดิม จนผมถึงกับต้องส่ายตัวไปมาด้วยความเสียวซ่าน

“อ๊ะ เจ็บอ่ะ” พี่ไปป์อาศัยจังหวะที่ผมกำลังเคลิ้มเพิ่มจำนวนนิ้วเข้ามาเป็นสามนิ้ว ทำให้ผมอึดอัดขึ้นจนรู้สึกได้

“ยังเจ็บอยู่รึเปล่า?” พี่ไปป์ถามเสียงหวานพร้อมกับเร่งจังหวะนิ้วทั้งสามให้เร็วและแรงขึ้นจนตัวผมต้องโยกสวนทางกับ
แรงกระแทกเพื่อที่จะได้ระบายความเสียวซ่านที่เกิดขึ้นออกมาบ้าง

“พร้อมแล้วล่ะสิ” พี่ไปป์พูดขึ้นมาลอยๆก่อนจะถอดนิ้วทั้งสามออกจนผมรู้สึกโหวงๆแล้วจึงใส่สิ่งใหม่ที่ใหญ่กว่าหลายเท่าเข้ามา
แทนที่

“อึกกก อ๊า เจ็บบบบ” ผมรู้สึกอึดอัดปนเจ็บจนน้ำตาไหลออกมานิดๆ

“อย่าเกร็งนะ ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ” พี่ไปป์พูดปลอบก่อนจะเอี้ยวตัวมาจูบปากแลกลิ้นกับผมจนผมลืมเจ็บไปเลยทีเดียว

“อ๊า อ๊ะๆๆๆ” ผมครางเสียงสั่นพร้อมกับตัวที่คลอนไปตามแรงกระแทก

“อืมมมมม แน่นดีจริงๆ” พี่ไปป์ครางออกมาในลำคอก่อนจะกระแทกถี่ๆแล้วสลับเป็นจังหวะช้าๆ ทำอยู่แบบนั้นจนผมรู้สึกเสียวซ่าน
แทบขาดใจ

“ไม่ไหวแล้วพี่ไปป์ อ๊า พลัส อ๊ะ อ๊า” ผมพูดออกมาไม่เป็นภาษาเมื่อรู้ตัวว่าใกล้จะเสร็จอีกรอบทั้งๆที่ ยังไม่ได้โดนแก่นกายเลย
ด้วยซ้ำ

“ซี๊ดดด ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน อื้มมม” พี่ไปป์ครางในลำคอก่อนจะกระแทกเข้ามาถี่ๆจนรู้สึกได้ถึงแรงกระตุกของตัวพี่ไปป์ก่อนที่
พี่ไปป์จะลดจังหวะลงเป็นกระแทกเข้ามาช้าๆแต่เน้นๆสองสามที ก่อนจะปลดปล่อยเข้ามาในตัวของผมจนรู้สึกอุ่นวาบไปทั้งช่อง
ทางด้านหลังเลยทีเดียว

“อืมมมม หายเครียดไปเยอะเลย” พี่ไปป์ซบลงบนหลังผมก่อนจะดูดสร้างรอยไว้อีกพร้อมกับพูดพึมพำออกมา

“เสร็จแล้วก็เอาออกไปได้แล้วมั้ง พลัสเหนียวตัวอยากไปล้างตัว” ผมหันไปพูดประชดใส่พี่ไปป์ที่นอนอยู่บนหลัง  พี่ไปป์ยิ้มนิดๆ
ก่อนจะถอดแก่นกายออกจากช่องทางด้านหลัง จนผมรู้สึกว่ามีน้ำรักไหลออกมาจนเปรอะขาผมเป็นจำนวนมาก

“ไป เดี๋ยวล้างให้” พี่ไปป์ลุกขึ้นไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันช่วงล่างไว้ก่อนจะเดินมาประคองผมที่เปลือยเปล่าให้เดินเข้าห้องน้ำอย่าง
ทุลักทุเลเพราะยังรู้สึกเจ็บเสียดๆที่ช่องทางด้านหลัง





“พลัสเตอร์ตื่นมากินยาก่อน เดี๋ยวกูต้องออกไปเทสต์ย่อยแล้ว ส่วนมึงวันนี้หยุดเรียนแล้วกัน” พี่ไปป์พูดออกมายาวเหยียดผิดวิสัย
ปกติของพี่แก พร้อมกับพยุงให้ผมนั่งเพื่อกินข้าวต้มและกินยา โดยมีพี่ไปป์ป้อนให้จนหมด

“อยู่ได้นะ” พี่ไปป์ถามเพื่อวามแน่ใจอีกครั้ง

“ได้” ผมตอบสียงแหบเพราะพิษไข้ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาซุกไว้ที่ใต้คอ

“เดี๋ยวบ่ายๆกลับมานะ” พี่ไปป์พูดพร้อมกับลูบหัวผมเบาๆและก้มลงมาจูบที่หน้าผากของผมก่อนจะลุกออกไป






“พลัสเตอร์ หายปวดหัวรึยัง?” เสียงพี่ไปป์ดังปลุกผมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ผมรู้สึกดีขึ้นเยอะมากๆ อาการปวดหัวก็ไม่ค่อยจะเหลือแล้ว
จะมีก็แต่มึนๆนิดหน่อยเพราะเพิ่งตื่นจากนอน

“หายแล้วครับ” ผมตอบพร้อมกับพยักหน้ารัวๆ

“อืม ดีแล้ว” พี่ไปป์ตอบกลับพร้อมกับกระชับผ้าห่มให้ผม

“สอบเป็นไงบ้างครับ” ผมลืมตาขึ้นอีกครั้งพร้อมกับหันไปถามพี่ไปป์ที่ตอนนี้ขึ้นมานั่งพิงหัวเตียงให้ผมซุกตักอยู่

“ก็ดี อ่านไปเยอะไง เลยโอเค”

“อืมม ดีแล้วล่ะครับ” ผมยิ้มพร้อมกับหลับตาลงช้าๆ

“แล้วที่สำคัญได้เอาน้ำออกก่อนไปสอบ หัวเลยโล่ง อารมณ์ดี ทำข้อสอบได้ไงล่ะ” พี่ไปป์ตอบเสียงกลั้วหัวเราะ

“พี่ไปป์อ่ะ!” ผมแหวขึ้นเสียงดังพร้อมกับตีที่ต้นขาพี่ไปป์เบาๆ

“ทำร้ายร่างกายกูได้แปลว่าหายดีแล้วดิ งั้นมาฉลองสอบเสร็จให้กูหน่อยแล้วกันนะ” พี่ไปป์พูดพร้อมกับยกตัวผมขึ้นให้นั่งบนตัก


“อื้ออ ผมยังไม่หายยยยยยย!!!!!!!!”




............................................................................END.....................................................................................

มาอัพคู่นี้บ้างหลังจากห่างหายไปนาน 


ส่วนตอนหลัก แม่น้องป๊อนซ์จะโดนมิใช่น้อยแน่นอน ! 

ขอบคุณสำหรับ ทุกบวก ทุกเม้นต์นะจ๊ะ 






รักคนอ่านนะจ๊ะ 








KATIEZZ

[senty]

พลัสน่ารัก  ไปป์หื่นอ่ะ   
เลือดท่วมนะตอนนี้.   

[juneloveme]

   

ไปป์หื่นไปป่ะ อิอิ แต่ชอบมากก

[sappa24]

อยากอ่านสเปชียลเมกแน็ต ^0^ เอาแบบมุ้งมิ้งน้าาา 5555

[katiezz]

ตอนที่ 24  50%

[Pontz x Joe]










[Joe]










                                     
“.....” ผมใช้ความเงียบแทนคำตอบก่อนจะถอนหายใจออกมานิดๆ

ป๊อนซ์มองท่าทางอึดอัดของผมนิ่งๆก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบหัวผมเบาๆ

“ไม่ตอบตอนนี้ก็ไม่เป็นไร” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับส่งยิ้มที่ทำให้ผมรู้สึกอุ่นวาบในใจมาให้

“อืม” ผมพยักหน้าพร้อมกับรับคำในลำคอ

แอดดด

เสียงเปิดประตูดังขึ้นเรียกความสนใจของผมกับป๊อนซ์ได้เป็นอย่างดี

“เอ่อ คือม๊าจะมาตามไปกินข้าวน่ะ” แม่ไอ้ป๊อนซ์พูดตะกุกตะกักหลังจากมองมาที่เราสองคน

“ครับ เดี๋ยวผมตามลงไป” ป๊อนซ์หันไปพยักหน้ารับพร้อมกับพูดตอบ แม่มันก็ยิ้มกลับมาให้ก่อนจะปิดประตูไว้ตามเดิม

“โจ”

“หืม??”

“กูอยากจะขออะไรมึงอีกอย่างนึง?” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับกุมมือของผมไว้ก่อนจะลูบเล่นเบาๆ

“อะไร?”

“ยกโทษให้แม่กูได้มั้ย?” ป๊อนซ์เงยหน้าขึ้นมาสอบตากับผม ผมจ้องกลับไปในตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกที่บ่งบอกถึงการขอ
ร้องอย่างชัดเจน

“.....” ผมนิ่งไม่ตอบ แต่ก็ยังคงจ้องตากับมันอยู่เหมือนเดิม

“โจ กูขอร้อง” ป๊อนซ์พูดอ้อนวอนอีกครั้งพร้อมกับก้มหน้าลงซุกกับตักของผม

ผมมองการกระทำนั้นนิ่งๆก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

“ไม่ได้จริงๆว่ะป๊อนซ์”





“กินนี้มั้ย?” ป๊อนซ์หันมาถามผมพร้อมกับตักผัดผักขึ้นมา

“ไม่เอาอ่ะ” ผมตอบกลับนิ่งๆพร้อมกับส่ายหน้าไปมานิดๆ

หลังจากเหตุการณ์บนห้องเมื่อกี๊ผมกับป๊อนซ์ก็เดินลงมาด้านล่างโดยไม่มีใครพูดอะไร ต่างฝ่ายต่างเงียบและจมอยู่กับความคิด
ของตัวเอง และนี่ก็เป็นบทสนทนาแรกหลังจากเหตุการณ์นั้น

“หนูโจ ชอบอันนี้ไม่ใช่เหรอลูก?” แม่ป๊อนซ์พูดพร้อมกับเลื่อนจานทอดมันกุ้งมาให้ผม

“ขอบคุณครับ แต่ถ้าผมอยากกินผมหยิบเองได้” ผมตอบกลับไปนิ่งๆแต่ก็ยอมหยิบจานทอดมันกุ้งนั้นขึ้นมาตักใส่จานของตัวเอง
ชิ้นนึงเพื่อดูไม่เป็นการเสียมารยาทจนเกินไป

“....” โต๊ะอาหารโดนปกคลุมไปด้วยความเงียบอีกครั้ง หลังจากที่ผมพูดประโยคเมื่อกี๊ออกไป

“ว่าไงบ้างครอบครัว?!!! มีไรกินบ้างวันนี้” พ่อไอ้ป๊อนซ์ที่เพิ่งกลับจากทำงานก็ยื่นสูทในมือไปให้แม่บ้านก่อนจะนั่งลงประจำที่หัว
โต๊ะ

“กับข้าวเยอะแยะเลยป๊า” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับยิ้มๆกับท่าทางสบายๆของพ่อมัน

“ไอ้ลูกชาย ไม่เจอกันนานเป็นไงบ้าง?? เฮ้ยยย นั่นเมียมึงนี่หว่า” พ่อไอ้ป๊อนซ์พูดทักทายไอ้ป๊อนซ์ตามประสาพ่อลูกก่อนจะ
แสดงอาการตกใจทันทีที่หันมาเจอผม

“สวัสดีครับ” ผมยกมือขึ้นไหว้พร้อมกับกล่าวทักทายไปพร้อมรอยยิ้ม เพราะเท่าที่รู้มาพ่อไอ้ป๊อนซ์ไม่มีส่วนรู้เห็นกับเรื่องที่แม่ของ
มันทำ เพราะฉะนั้นผมเลยไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องพาลและโกรธกับคนที่ไม่เกี่ยวข้อง

“ไปไหนมาตั้งนาน ดูแปลกตาไปเยอะเลย ไม่มาหากันบ้าง” พ่อมันพูดพร้อมกับยิ้มออกมาจนกว้าง

“อุปสรรคมันเยอะน่ะครับ” ผมตอบเสียงกลั้วหัวเราะโดยไม่ลืมที่จะหันไปเหลือบมองแม่ป๊อนซ์ที่ตอนนี้นั่งเงียบจนเหมือนไม่มีตัว
ตน

“ฮ่าๆๆๆๆ งั้นเหรอ เอ้ ทำไมวันนี้เมียกูเงียบจังเลย” หลังจากหัวเราะกับผมเสร็จก็หันไปพูดกับแม่ป๊อนซ์พร้อมกับเอื้อมมือไปกุมมือ
แม่ป๊อนซ์เอาไว้

“กินข้าวเถอะคุณ เสียงดังเป็นเด็กๆ” แม่ป๊อนซ์แกล้งดุพ่อมันนิดๆก่อนจะลงมือกินข้าวต่อ

“วันนี้โต๊ะกินข้าวเราคึกคักดีเว้ยย เจริญอาหารแน่กู” พ่อป๊อนซ์พูดออกมาเสียงดังก่อนจะลงมือกินข้าวแล้วโต๊ะอาหารที่ครึกครื้นอยู่
เมื่อครู่ก็เงียบลงอีกครั้ง





“ไปอาบน้ำก่อนเลยโจ” ป๊อนซ์พูดหลังจากเปิดประตูเข้ามาในห้องนอน

“ไม่เอาอ่ะอิ่มอยู่” ผมพูดพร้อมกับหยิบไอโฟนขึ้นมาเช็คเฟสบุ๊ค ทวิตเตอร์ ไอจี หลังจากที่ไม่ได้เล่นมาพักใหญ่ๆ

“งั้นกูอาบก่อนนะ”

“อืม” ผมตอบรับคำป๊อนซ์ในลำคอแต่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นสนใจป๊อนซ์แต่อย่างใด

ตึ๊ง!!

เสียงไลน์ดังขึ้น ถ้าผมทายไม่ผิดล่ะก็....

P’Horn:เกลียดแฟนโจว่ะ =3=’

ผมอ่านจบก็ต้องขมวดคิ้วกับคำพูดของพี่แก

Joe:คือ?

P’Horn:ก็แฟนโจด่าพี่อ่ะ !!

ผมยิ้มมุมปากออกมานิดๆกับนิสัยเด็กๆของพี่แก

Joe:สม

ผมตอบกลับไปอีกครั้งก่อนจะปิดเครื่องไปเพราะขี้เกียจจะต่อความยาวสาวความยืดกับพี่แก

“โจไปอาบน้ำได้แล้ว” ป๊อนซ์พูดหลังจากที่เดินพันผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเปลือยท่อนบนออกมาจากห้องน้ำ

“อืมๆ” ผมพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำ

“โจ กูอยาก” ป๊อนซ์จับแขนผมจังหวะที่เดินสวนกันเข้าห้องน้ำ แล้วดึงเข้าหาตัวเองจนผมเซไปปะทะกับแผ่นอกเปลือยเปล่าของ
มัน

“อยากอะไร?” ผมตีหน้ามึนทั้งๆที่รู้ความหมายที่มันต้องการจะสื่ออยู่แก่ใจ พร้อมกับก้มหน้าหลบสายตาอ้อนวอนของมัน แต่ผมก็
ต้องเผลอยิ้มออกมาเมื่อเห็นรอยสักที่เหนืออกข้างซ้าย

-Love J Forever-

ผมยกมือขึ้นลูบรอยนั้นเบาๆอย่างเหม่อลอย  นานเท่าไหร่แล้วนะ ที่ผมไม่ได้เห็นรอยสักรอยนี้

“รักโจตลอดไป” ป๊อนซ์พูดขึ้นมาเบาๆขณะที่ผมกำลังลูบรอบสักนั้นอยู่ทำให้มือที่กำลังลูบหยุดชะงักลง

“โกหก” ผมพูดเบาๆพร้อมกับหันตัวหนีอ้อมกอดของป๊อนซ์

“โจ..” ป๊อนซ์เรียกผมเสียงอ่อนพร้อมกับดึงมือผมเอาไว้

“กูอยากอาบน้ำ ปล่อยเหอะ” ผมถอนหายใจออกมานิดๆก่อนจะหันกลับไปมองหน้ามัน

“อืม” ป๊อนซ์พยักหน้ารับอย่างจำใจพร้อมกับปล่อยมือผมออกช้าๆ

ผมรีบเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวก่อนจะเข้าไปในห้องน้ำทันที

ผมใช้เวลาในห้องน้ำนานมากกว่าปกติเพราะต้องปรับอารมณ์ก่อนจะออกมาจากห้องน้ำ

“ทำไมอาบน้ำนานจัง?” ป๊อนซ์เงยหน้าขึ้นจากหน้าจอไอแพดพร้อมกับถามขึ้นทันทีที่ผมเปิดประตูห้องน้ำออกมา

“กูขี้อยู่ด้วย” ผมตอบติดตลกเพื่อให้บรรยากาศระหว่างเราดีขึ้น

“ฮ่าๆๆ บ้าเหรอ ว่าทำไมเปิดประตูห้องน้ำแล้วกลิ่นโชยเชียว” ป๊อนซ์หัวเราะออกมาเสียงดังพร้อมกับยกมือขึ้นทำท่าปิดจมูก

“บ้า” ผมหันไปดุมันแบบเล่นๆก่อนจะยืนเช็ดตัวอยู่บนพรมเช็ดเท้าหน้าห้องน้ำ

“อยากไปไหนมั้ย?” จู่ๆป๊อนซ์ก็ถามขึ้นมาซะเฉยๆ

“หืม ตอนนี้อ่ะนะ?” ผมชะงักมือที่กำลังเช็ดผมอยู่แล้วเงยหน้าขึ้นมองมันที่นอนมองผมอยู่บนเตียง

“อืม” มันพยักหน้าตอบกลับ

“อยากดิ จะพาไปเที่ยวเหรอ” ผมตะโกนออกมาเสียงดังพร้อมกับยิ้มกว้างออกมา

“ใช่ ผับLet’s Go!! ไปมั้ย?” ป๊อนซ์ลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินมาที่ตู้เพื่อจะเปลี่ยนเสื้อผ้า

“ไป!!” ผมตอบเสียงดังพร้อมกับพยักหน้ารัวๆ

“งั้นก็แต่งตัวนะ เดี๋ยวกูลงไปรอด้านล่าง” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับหยิบเสื้อเชิ้ตพับแขนถึงศอกสีดำกับเดฟขาดๆสีซีดออกมาใส่ ก่อนจะ
เดินไปหยิบกุญแจที่หัวเตียงแล้วเดินลงไปรอผมด้านล่าง

เย้!!! เอาให้สุดชีวิตไปเลยกู ห่างผับมานานละ !~

ผมเช็ดตัวด้วยความเร็วสูงก่อนจะยืนเลือกชุดอยู่พักใหญ่ๆ

“ใส่อะไรดีวะ?” ผมพึมพำกับตัวเองพร้อมกับเลือกชุดไปด้วย

ผมตัดสินใจเลือกชุดที่กลางๆไม่อะไรมากมายเพราะขี้เกียจเสียเวลาถ้าไอ้ป๊อนซ์มันจะไล่ขึ้นมาเปลี่ยนอีก

ผมหยิบเสื้อกล้ามสีขาวมาใส่ก่อนจะสวมทับด้วยเสื้อถักบางๆสีน้ำตาลอ่อน กับกางเกงสีขาวยาวถึงเข่า ก่อนจะเติมความมั่นใจด้วย
การจัดทรงผมที่เพิ่งตัดมาสั้นด้วยเยลเพื่อให้ผมที่ปรกหน้าทำให้ดูเหมือนเด็กเนิร์ดให้กลายเป็นผมตั้งๆเพิ่มความเท่ห์ให้กับตัวเอง




“ป๊อนซไปกันเหอะ” ผมวิ่งลงจากห้องนอนพร้อมกับตะโกนเรียกป๊อนซ์ที่นั่งอยู่บนโซฟากลางห้องโถงใหญ่

“ไป” ป๊อนซ์หันมามองผมก่อนจะยกยิ้มขึ้นนิดๆ แล้วเดินนำออกจากบ้านไป

“ยิ้มอะไร?” ผมถามขึ้นเพื่อต้องการคำตอบมาคลายข้อสงสัย

“เปล่า ก็แค่วันนี้มึงแต่งตัวน่ารักดี” ป๊อนซ์ส่ายหัวนิดๆก่อนจะก้มลงมาหอมแก้มผมแล้ววิ่งหนีออกไปนอกบ้านทันที

“ไอ้เหี้ยป๊อนซ์!” ผมตะโกนด่าเสียงดังเพื่อกลบความรู้สึกบางอย่างของตัวเอง

“เอ่อ หนูโจ” แม่ป๊อนซ์เดินมาดักตรงประตูก่อนที่ผมจะได้ก้าวออกจากบ้าน

“ครับ?” ผมหยุดวิ่งพร้อมกับหันไปตอบ ทำหน้านิ่งราวกับเมื่อกี๊ผมไม่ได้อารมณ์ดีอยู่

“อย่ากลับดึกมากนะลูก” แม่ป๊อนซ์พูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความรู้สึกเป็นห่วง

“จะพยายามครับ” ผมตอบนิ่งๆก่อนจะเดินเลี่ยงออกมาด้านนอก ก่อนจะเดินตรงไปที่รถที่จอดรออยู่หน้าประตูรั้ว





“โจมานั่งพักก่อน” ป๊อนซ์เดินมาลากผมที่กำลังเต้นอย่างเมามันส์ให้กลับไปนั่งประจำที่โต๊ะ

“อืมๆ” ผมพยักหน้าพร้อมกับเดินตามหลังป๊อนซ์กลับโต๊ะอย่างว่าง่าย

“อ่ะ คอกเทลเบาๆ” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับเลื่อนแก้วคอกเทลสีสวยมาให้ผม

“ไม่เอาอ่ะ จะกินเหล้า” ผมส่ายหน้าพร้อมกับดันแก้วคอกเทลนั้นคืน

“โจ” ป๊อนซ์เรียกชื่อผมเสียงนิ่งพร้อมกับมองด้วยแววตาดุๆ

“ขอเหอะ แล้วจะกลัวอะไร มึงก็อยู่ด้วย”ผมพูดพร้อมกับยกคำที่มันชอบพูดบ่อยๆมาอ้าง

“หึ ก็ได้ๆ” ป๊อนซ์ยอมพยักหน้าก่อนจะยื่นเหล้าแบบไม่แรงมาให้ผมตามคำขอ





“วู้ ฮู~” ผมลุกขึ้นเต้นที่โต๊ะ พร้อมกับความรู้สึกมึนนิดๆ

“เมายัง?” ป๊อนซ์ถามพร้อมยิ้มและหัวเราะเบาๆกับท่าทางของผม

“ยัง ซะหน่อย” ผมหันไปตอบพร้อมกับเต้นต่ออย่างไม่สนใจใคร

Rrr

เสียงไอโฟนของป๊อนซ์สั่นดังขึ้น

“ไอ้ไปป์เหรอ โจเดี๋ยวกูมานะ อย่าไปไหน กูไปรับสายด้านนอกแป๊ปเดียว” ป๊อนซ์ยกหน้าจอไอโฟนขึ้นมาดูก่อนจะพูดสั่งผมยาว
เป็นหางว่าว

“อืมๆ” ผมพยักหน้ารับพร้อมกับโบกมือไล่ให้มันไปรับสายด้านนอก

“แฮลโล โว้ โว โฮ~  เยสเซ่อ วันออฟอะคายยย เย๊เย!!~” ผมร้องเพลงออกมาเสียงดังเมื่อดีเจเปิดเพลง one of a kind ของ
G-dragon เพลงโปรดของผม

ผมเต้นจนจบเพลงก่อนจะนั่งลงแล้วกระดกเหล้าขึ้นดื่มแก้กระหาย พร้อมกับชะเง้อคอมองหาไอ้ป๊อนซ์ที่หายไปสักพักใหญ่ๆแล้ว

“ปวดฉี่ว่ะ” ผมพึมพำกับตัวเองก่อนจะตัดสินใจขัดคำสั่งป๊อนซ์ ลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำคนเดียว เพราะผมไปแป๊ปเดียวเอง เผลอๆผม
ฉี่เสร็จกลับมานั่งที่โต๊ะแล้วไอ้ป๊อนซ์ก็ยังอาจจะไม่กลับมาก็ได้





“ขอโทษ” ผมพูดขอโทษพร้อมกับยกมือขึ้นโบกไปมาแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปโดยไม่ได้สนใจว่าเดินไปชนใครเข้า

หลังจากฉี่เสร็จผมก็เดินมาล้างมืออยู่หน้ากระจกพร้อมกับยกมือขึ้นจัดทรงผมตัวเองให้มันดูดีเหมือนเดิม

“ชนแล้วหนีเหรอ?” ผู้ชายคนนึงมายืนซ้อนด้านหลังผมก่อนจะพูดขึ้น ผมก็สบตาเขาผ่านกระจกแต่ก็พบว่าเป็นใครไม่รู้ที่ผมไม่เคย
เห็นหน้า

“กูไปชนมึงตอนไหน?” ผมสะบัดน้ำในมือออกก่อนจะหันหลังไปประจันหน้ากับมัน

“ก็ก่อนเข้าห้องน้ำไง” มันยังพูดต่อพร้อมกับมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า

“อ๋ออ ก็กูขอโทษไปแล้วไง” ผมอุทานออกมาเสียงดังก่อนจะตอบกลับไปแบบงงๆ ขอโทษแล้วจะเอาอะไรอีกวะ

“แล้วมันหายมั้ยล่ะ?” มันพูดพร้อมกับเดินเข้ามาประชิดตัวผมมากยิ่งขึ้น และเมื่อเทียบขนาดตัวกันแล้ว ผมตัวเล็กกว่ามันเยอะ แต่
มันก็ยังตัวเล็กกว่าไอ้ป๊อนซ์อยู่ดี

“แล้วจะให้ทำไง!” อาการมึนๆเมื่อกี๊หายไปในพริบตา พร้อมกับอาการโมโหที่เข้ามาแทนที่ทันที

“ชดใช้หน่อยเป็นไง” พูดจบมันก็รั้งคอผมเข้าไปก่อนจะกดจูบลงมาอย่างรุนแรง

“อื้อออ!” ผมเม้มปากแน่นพร้อมกับยกมือขึ้นทุบที่หน้าอกมันไม่ยั้ง

“ฤทธิ์มากนักนะ” มันผละออกก่อนจะหยิบอะไรบางอย่างในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาใส่ในปากแล้วอาศัยจังหวะที่ผมกำลังเผลอกด
จูบลงมาอีกครั้ง แต่พร้อมกับพยายามที่จะแทรกลิ้นเข้ามาในปากของผม

“อื้อ!” ผมพยายามหันหน้าหนีแต่มันก็เอามืออีกข้างขึ้นมาบีบที่คางของผมอย่างแรงจนผมต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บและมันก็
อาศัยจังหวะนั้นสอดลิ้นเข้ามากวาดไปจนทั่วทุกอณูในโพรงปากของผม

“อื้อออ” ผมยังคงดิ้นขัดขืนไม่มีอารมณ์โอนอ่อนตามแต่อย่างใด

ผมร้องไห้ออกมาเพราะรู้สึกรังเกียจสัมผัสที่มันมอบให้จนไม่รู้จะระบายออกยังไง จนผมต้องขมวดคิ้วทันทีเมื่อมันใช้ลิ้นดันเม็ด
อะไรบางอย่างเข้ามาในปากของผม

“อื้อออๆๆ!” ผมพยายามขัดขืนและไม่กลืนเม็ดที่น่าจะเป็นยาอะไรสักอย่างนั้นลงไป แต่มันก็รู้ทันยกมือขึ้นปิดจมูกของผมทำให้
ผมหายใจไม่ออกจนต้องกลืนเม็ดยานั้นลงไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ มันจึงปล่อยให้ผมได้เป็นอิสระ

“ไอ้เหี้ย!” ผมตะโกนออกมาทั้งน้ำตาพร้อมกับประเคนหมัดให้มันไปหนึ่งที

“หึ! ด่าไปเถอะ เพราะอีกไม่นานมึงก็คงจะเปลี่ยนจากคำด่าเป็นเสียงครางแทน!” มันตะคอกใส่หน้าผมพร้อมกับถุยน้ำลายปน
เลือดออกมา

“เชี่ย” ผมพึมพำกับตัวเองเมื่อพอจะรู้ว่ายาเม็ดนั้นคือยาอะไรก่อนที่จะพยายามหนีออกมาจากห้องน้ำที่ปราศจากคนในตอนนี้ทันที

“จะไปไหน” มันถามผมเสียงนิ่งพร้อมกับดึงแขนผมแล้วเหวี่ยงกลับเข้ามาในห้องน้ำ ก่อนเดินไปแขวนป้ายกำลังทำความสะอาด
ไว้หน้าห้องน้ำแล้วจึงค่อยๆเดินเข้ามาหาผมช้าๆ

“อย่าเข้ามานะ!” ผมประกาศกร้าวเสียงแข็งพร้อมกับเดินถอยหลังไปเรื่อยๆจนหลังชนกับผนังห้องน้ำ ถอยไปไหนไม่ได้อีกแล้ว

“หึ! เดี๋ยวมึงก็จะเป็นคนเรียกร้องให้กูเข้าไปหาเอง” มันพูดพร้อมกับยกมือขึ้นกอดอกด้วยท่าทางสบายๆ

ผมพยายามคิดหาทางหนีแต่ก็ไม่มีเลยแม้แต่วิธีเดียว แล้วจู่ๆร่างกายของผมมันก็เริ่มจะตอบสนองต่อยาชนิดนั้นอย่างห้ามไม่ได้

“อื้มมมม” ผมครางในลำคอนิดๆก่อนจะตัดสินใจพยุงร่างอ่อนแรงของตัวเองเพื่อเข้าไปในห้องน้ำและกำลังจะปิดประตูแต่ก็ต้อง
เสียหลักล้มนั่งลงบนฝาชักโครกเมื่อผู้ชายคนนั้นเอามือดันประตูไว้แล้วเดินแทรกตัวเข้ามาในห้องน้ำด้วยก่อนจะลงกลอนทันที

“ไหวรึเปล่า?” มันถามผมด้วยน้ำเสียงล้อเลียนก่อนจะลูบเบาๆที่ต้นคอของผม

“อื้มมมม” ผมครางรับอย่างปฏิเสธไม่ได้

“หึๆ ก็บอกแล้วว่าเดี๋ยวมึงจะเปลี่ยนจากคำด่าเป็นเสียงครางแทน” พูดจบมันก็ก้มลงมาจูบแลกลิ้นกับผมที่นั่งเกร็งเพราะฤทธิ์ยาอยู่
บนฝาชักโครก

“อ๊า~” ผมครางออกมาเบาๆพร้อมกับเอื้อมมือขึ้นโอบรอบคอของผู้ชายคนนั้นแล้วดันหัวของมันให้ซุกลงกับหน้าอกของผม

“หึ” มันหัวเราะในลำคอนิดหน่อยก่อนจะค่อยๆลากลิ้นจากหน้าอกขึ้นไปยังไหปลาร้าแล้วขบเม้มจนเกิดรอยขึ้นหลายแห่ง

“ยกมือหน่อยดิ” มันพูดก่อนจะพยายามถอดเสื้อของผมออกซึ่งผมก็ยกมือให้ความร่วมมือกับมันเป็นอย่างดี บ้าจริง! ทำไมผมขัด
อะไรมันไม่ได้เลยนะ

“อืมม ขาวน่ากินดี” มันพูพึมพำก่อนจะค่อยลากลิ้นลงมาตั้งแต่หน้าอกจนถึงสะดือก่อนจะละขึ้นไปดูดเม้มที่ยอดอกของผมทั้งสอง
ข้าง

“อื้อออ อ๊า แรงๆหน่อย” ผมกดหัวมันลงกับหน้าอกของผมพร้อมกับเชิดหน้าครางออกมาเสียงดัง

ตอนนี้สติผมเริ่มจะเลือนหายไปเต็มทีแล้ว

“อืมม หวานไปซะทุกส่วนจริงๆ” มันพูดพึมพำกับตัวเองอีกครั้งก่อนจะละจากยอดอกขึ้นมาแลกลิ้นกับผมต่อพร้อมกับส่งมือลงไป
เล่นกับแก่นกายของผมผ่านกางเกงอย่างชำนาญ

“อ๊า อ๊าาาาาาาาาาา~” ผมเชิดหน้าครางเสียงดังพร้อมกับสูดปากเพื่อระบายความเสียวที่เกิดขึ้น

“ไม่ไหวแล้วกูขอเถอะ!” มันพูดพร้อมกับจับให้ผมยืนแล้วดึงกางเกงของผมออกก่อนที่มันจะนั่งลงบนชักโครกแทนผมแล้วให้ผมที่ตอนนี้ไม่เหลือผ้าบนตัวแม้แต่ชิ้นเดียวนั่งคร่อมบนตักของมัน

“ไหนของดูหน่อยดิ ว่าจะฟิตขนาดไหน” มันพูดเสียงกลั้วหัวเราะพร้อมกับส่งนิ้วไปไล่วนตรงทางเข้าช่องทางด้านหลัง

ไม่ได้นะ!! จะปล่อยให้มันทำอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว!!!!

แต่นั่นก็เป็นแค่เสียงของจิตใต้สำนึกที่ดังมาแผ่วเบา จะมาสู้อะไรกับแรงอารมณ์ที่กำลังพุ่งถึงขีดสุดอยู่ตอนนี้

“อ๊ะ!” ผมผวาเข้ากอดคอมันทันที่เมื่อมันพยายามที่จะดันนิ้วเข้ามาในช่องทางด้านหลังของผม



..................................................................................TBC...............................................................................

อัพนะจ๊ะ!!! 


เฮ้ยยยยยยยยย เคะของเรา เหวยยยยยยยย ! 


ติดตามนะจ๊ะว่าจะรอดไม่รอด 


ขอบคุณทุกเม้นต์ ทุกบวกนะจ๊ะ

ขอบคุณที่ติดตามกันเด้ออออ 







รักคนอ่านนะจ๊ะ








KATIEZZ

[loveaaa_somsak]

คิดว่าไม่น่ารอด ปอนซ์เข้ามาเจอ 3p สวิงกิ้ง

สุดๆ ไปเลยโจ