-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
อันดับแรกข้อชี้แจงก่อนเลยนะคะ ว่า...
นิยายเรื่องนี้ เป็นภาคต่อของเรื่อง "Friends รักคุณเข้าแล้ว"
คนเขียนขอแนะนำให้คนที่ยังไม่อ่านภาคแรก ไปอ่านภาคแรกกันก่อนเน้ออ เพราะมันอาจจะทำให้ไม่เข้าใจในเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นมาในภาคนี้ ^^
(ลิ้งค์ภาคแรกจ้าา >>> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36076.0 )
*นิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของคนแต่ง อาจจะมีบางการกระทำหรือคำพูดบางประโยคที่เกิดขึ้นจริง ส่วนตัวละครทุกตัวล้วนมีตัวตนทุกคนค่ะ *
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Chapter 1
[Pontz x Joe]
[Joe]
“โจ โจ ไอ้พี่โจ!!” เสียงเรียกของดลดังขึ้น พร้อมๆกับแรงเขย่าที่ทำให้สติของผมกลับมาครบถ้วน
“หืมม มีอะไรอ่ะ”
“เปล่าก็เห็นมานั่งอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เช้า แล้วนี่ก็เที่ยงแล้ว แม่ให้มาตามพี่ไปกินข้าว” ดลพ่นออกมาเป็นชุดก่อนจะหยุดชะงักลง พร้อม
กับทำสีหน้าแปลกๆ
“เป็นอะไรอ่ะ?” ผมถามพร้อมกับเอื้อมมือไปจับที่แขนของดล
“นี่พี่ร้องไห้อีกแล้วเหรอ” สิ้นคำพูดของดล ผมก็ยกมือขึ้นมาจับที่แก้มก็พบว่าเต็มไปด้วยน้ำตาของตัวผมเอง
“อ้าว เหรอ” ผมพูดออกไปนิ่งๆพร้อมกับปาดน้ำตาออกจนหมด
“พี่โจ เมื่อไหร่พี่จะกลับมาเป็นคนเดิมสักทีอ่ะ นี่พี่ก็เศร้ามาหลายปีแล้วนะ”
“อีกไม่นานหรอกดล พี่ขอเวลาอีกไม่นาน” ผมพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืนแล้วเดินกลับเข้าไปในบ้าน
ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ครั้งนั้นขึ้น ผมก็กลายเป็นอีกคนนึงไปเลย ผมไม่เคยยิ้มหรือหัวเราะอีกหลังจากวันนั้น แต่ตอนนี้ผมก็พยายาม
ทำให้ตัวเองกลับมาปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะผมไม่อยากให้คนรอบๆตัวผมต้องมากังวล
ก่อนหน้านี้ผมต้องเข้ารับการรักษาอยู่นานเป็นปีทำให้ต้องดร็อปเรียนไว้ก่อน และนั่นก็ทำให้ผมเรียนช้าไปปีนึงเต็มๆ แต่มันก็ไม่มี
ปัญหาอะไรเพราะมันทำให้ผมได้เรียนชั้นเดียวกับดล มันจึงสะดวกในหลายๆด้าน
“โจ ไม่หิวเหรอลูก เมื่อเช้าป้าเห็นหนูไม่ได้กินอะไรเลยสักนิด” ป้าน้อยถามขึ้นเมื่อผมเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร
“อ๋อ โจไม่ค่อยหิวน่ะครับ” ผมตอบกลับไปสั้นๆก่อนจะลงมือกินข้าวเงียบๆคนเดียว
“โจ อีกสองวันเราต้องไปรายงานตัวเข้ามหาลัยกันแล้วนะ เตรียมพร้อมรึยัง?” ดลถามขึ้นทำลายบรรยากาศเงียบๆบนโต๊ะอาหาร
“อืม เตรียมแล้ว”
“อืมม เดี๋ยวพรุ่งนี้ดลขับรถไปเองนะแม่ กว่าจะถึงก็เย็นพอดี” หลังจากคุยกับผมเสร็จดลก็หันไปคุยกับป้าน้อยต่อ
“เออ ดีเหมือนกันลูก จะได้สะดวกหน่อย”
“ครับ” ดลรับคำพร้อมกับยิ้มกว้างออกมา เฮ้ออ ผมอยากยิ้มแบบมีความสุขแบบนั้นบ้างจัง
หลังจากเก็บของที่โต๊ะกินข้าวเสร็จผมก็เดินขึ้นไปบนห้องแล้วหยิบไอโฟนตัวเองขึ้นมา
ผมนั่งมองหน้าจอนั้นนิ่งๆ พร้อมกับค่อยๆจูบลงเบาๆบนหน้าจอด้วยความรู้สึกโหยหา
“ฮึก ป๊อนซ์ กูคิดถึงมึงจัง” ผมพูดกับรูปบนหน้าจอนั้นพร้อมกับยิ้มบางๆไปให้
“...” และแน่นอนว่าสิ่งที่ผมได้กลับมานั้นเป็นเพียงความเงียบ
“อีกสองวันกูต้องไปมหาลัยแล้ว เป็นกำลังใจให้ด้วยนะ”
“...”
“ดื้อรักป๊อนซ์นะครับ” ผมกดจูบลงบนหน้าจออีกครั้งก่อนจะวางมันไว้บนโต๊ะอ่านหนังสือของตัวเองตามเดิม
ตอนเช้า ณ ม.AAA
การที่ผมต้องกลับมาเหยียบที่ที่เคยสร้างรอยแผลใหญ่ไว้ในชีวิตผมนี่มันเป็นอะไรที่ยากที่สุดเลย
“พี่โจรีบเดินหน่อยดิ ตอนนี้พี่ยังไม่รู้เลยนะเว้ยว่าคณะเราต้องรายงานตัวอะไรตรงไหน” ดลพูดเร่งขึ้นในขณะที่ผมกำลังงงๆกับการ
ตื่นเช้าอยู่ อะไรคือการที่เฟรชชี่ปีหนึ่งอย่างผมต้องมาเดินเคว้งคว้างกันอยู่สองคนไร้เงาผู้ปกครอง ==’
“อืมๆ ว่าแต่แกรู้แล้วเหรอว่าต้องรายงานตัวตรงไหน”
“รู้แล้วดิ อ่ะ! นี่ไงถึงแล้ว ไปก่อนนะพี่ ส่วนพี่ก็เดินไปตามแผนที่ที่ผมวาดให้แล้วกันนะ” ดลพูดรัวก่อนจะรีบวิ่งขึ้นตึกไป
แล้วไปตึกคณะนิติศาสตร์นี่มันต้องไปทางไหนวะเนี่ย
ผมมองแผนที่ในมือก่อนจะขยี้หัวอย่างงงๆ ถึงจะเคยอยู่จังหวัดนี้แต่ก็ไม่เคยเข้ามาในมหาลัยนี้มาก่อน เอาแล้วกู เดินไปทางไหนดี
ละเนี่ย
“เอ่อ..ขอโทษนะครับ คือจะถามว่าตึกคณะนิติศาสตร์นี่ไปทางไหนเหรอครับ” ผมถามคนคนนึงที่เดินผ่านมาเพราะท่าทางเค้าดูเป็น
มิตรที่สุดแล้วในบริเวณนั้น
“อ๋อ เราก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ แต่นายลงไปถามกลุ่มพี่ปี 2 ตรงนั้นนะ เพราะเราก็ไปถามพี่เค้ามาเหมือนกัน” ผู้ชายตัวเล็กคนนั้นตอบ
กลับผมอย่างเป็นมิตร
“ขอบคุณนะ”
“ไม่เป็นไรครับ”
หลังจากกล่าวขอบคุณกันเสร็จผมก็เดินไปยังโต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้ที่ชายคนนั้นบอกทันที
“ขอโทษนะครับ” ผมพูดขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ พร้อมกับก้มหน้าลงไม่กล้าสบตาพี่เค้า
“มีอะไรครับน้อง” เสียงที่หันหลับมาตอบทำเอาของที่อยู่ในมือของผมร่วงลงพื้นทันที
พีเจ!!!
“คือ..ไม่มีอะไรครับ” ผมยังไม่พร้อมและยังทำใจไม่ได้ที่จะเจอกับเพื่อนๆในกลุ่มตอนนี้เพราะสามปีที่ผมไปอยู่ที่เชียงใหม่นั้นผมไม่
ได้ติดต่อใครที่นี่เลย
“อ้าวว ซะงั้น”
“อึ่ก!” นี่ก็เสียงไอ้ภูมิสินะ ผมจำได้
“น้องคร้าบบบ ผมออกทองๆซะด้วยย ลูกครึ่งรึเรา??” ไอ้นายก็เดินเข้ามาพยายามที่จะให้ผมตอบกลับ
ตอนนี้กลายเป็นว่าผมกำลังก้มหัวลงจนเกือบจะมุดกับดิน เพราะไม่อยากให้ไอ้พวกนี้รู้ว่าผมคือใคร
“พวกมึงก็อย่าไปแกล้งน้องมันดิวะ” ไอ้ลิ้มสินะ
“เออ เป็นกูกูก็กลัว” เสียงนิ่งๆแบบนี้ก้คงเป็นไอ้ไปป์ล่ะสิ
“คือผมขอโทษครับ” ผมพยายามรีบพูดปัดๆก่อนจะรีบก้มลงเก็บของที่ตกอยู่กับพื้นจนหมด เหลือแค่แหวนที่ป๊อนซ์เคยให้ไว้ตอน
โน้นที่ยังอยู่ใต้ที่นั่งของอีกคนซึ่งผมไม่รู้ว่าเป็นใคร
“เอ่อ พี่ครับผมขอเก็บของหน่อยนะครับ” ผมพูดพร้อมกับพยายามจะก้มหัวลงไปใต้เก้าอี้
“สัด!! ยุ่งยาก วุ่นวาย!” ไม่ใช่ ใช่มั้ย บอกผมทีว่าไม่ใช่ ใช่มั้ย???
“เอา ของมึง!!” ผมรับแหวนมาด้วยมือที่สั่นเทาอย่างเห็นได้ชัด แต่ครั้งนี้ผมไม่ได้ก้มหน้าเหมือนกับคนอื่นๆที่ผผ่านมา ผมเงยหน้า
ขึ้นสบตากับเค้าแล้วก็ต้องตกใจจนน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด
“ป๊อนซ์!!” ผมตะโกนเรียกชื่อ ชื่อที่ผมไม่คิดว่าจะได้เรียกอีก ชื่อที่ผมไม่คิดฝันว่าจะได้เห็นเจ้าของชื่อมาอยู่ตรงหน้าผมแบบนี้
“เฮ้ย ไอ้โจ!!!” เสียงของคนอื่นๆในกลุ่มดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียง
“ฮือๆๆ ป๊อนซ์” ผมเรียกชื่อป๊อนซ์อีกครั้งก่อนจะเดินเข้าไปหาป๊อนซ์ช้าแล้วจับมือขึ้นมากุมเอาไว้
พลั่ก!!!
“อะไรของมึงเนี่ย?” ป๊อนซ์สบถออกมาอย่างอารมณ์เสีย ก่อนจะสะบัดมือผมออกแล้วผลักจนผมล้มลงไปกับพื้น
“ป๊อนซ์คะ นี่ใครอ่ะคะ” ผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างป๊อนซ์ลุกขึ้นมาจ้องหน้าผมอย่างเอาเรื่อง
“ใจเย็นๆกันก่อนนะ” พีเจที่ดูเหมือนจะมีสติสุดพยายามจะคงบคุมสถานการณ์เอาไว้
“ป๊อนซ์ กูคิดถึงมึง มากนะ ฮือๆๆๆ” ผมยังคงพร่ำบอกความรู้สึกที่มีในใจออกมาอย่างต่อเนื่อง
“โว๊ยยยยยยย!!! ใครก็ได้ช่วยบอกกูที ว่าไอ้เหี้ยนี่มันเป็นใคร????!!!!” ป๊อนซ์ตะวาดออกมาเสียงดังพร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
นี่มันอะไรกันแน่ มีใครบอกผมได้มั้ย ว่านี่มันเรื่องอะไร??
“เอ่ออ คือ ใจเย็นๆก่อนไอ้ป๊อนซ์ โจมึงเรียนที่นี่เหรอ ทำไมกูไม่เคยเห็นอ่ะ” พีเจช่วยพยุงผมให้ยืนขึ้นก่อนจะหันมาถามแบบงงๆ
“กู ฮึก เพิ่งเข้าปีหนึ่ง” ผมตอบไปพร้อมกับเสียงสะอื้น แต่สายตาก็ยังคงมองไปยังคนที่ผมคิดว่าจะไม่ได้เจออีกตลอดชีวิต
“เดี๋ยวนะ กูถามมีใครได้ยินบ้างมั้ย?? ว่าไอ้นี่มันเป็นใคร???” ป๊อนซ์ยังคงยืนยันคำถามเดิมพร้อมกับชี้มาทางผม
“เอาเป็นว่าค่อยคุยดีกว่า นี่มึงกำลังจะไปรายงานตัวใช่มั้ย??” พีเจพยายามเกลี้ยกล่อมสถานการณ์ก่อนจะหันมาถามผมอีกครั้ง
“อืม” ผมพยักหน้ารับน้อยๆ
“งั้นเดี๋ยวกูพาไป” พีเจช่วยเอาของในมือของผมไปถือ ก่อนจะพยุงให้ผมเดินไปทางที่รายงานตัว
“แล้วนี่มึงมาไงอ่ะ มากับใคร??” พีเจถามขึ้นระหว่างที่เรากำลังเดินไปยังตึกรับรายงานตัว
“มากับน้องกู มันขับรถมาจากเชียงใหม่” ผมตอบกลับไปเสียงเบา
“อืมม”
พลั่ก!!!
“เฮ้ยยย” ระหว่างที่ผมกำลังก้มหน้าก้มตาเดินอยู่นั้นก็มีคนเดินมาชนเข้ากับผมอย่างจัง พีเจที่เดินอยู่ข้างๆรีบรับตัวผมไว้ก่อนที่หน้า
ผมกำลังจะถึงพื้น
“เอ่อ ขอโทษครับ” ผู้ชายคนนั้นรีบพูดขอโทษผมเป็นพัลวัน
“เออ วันหลังเดินดีๆหน่อยแล้วกันนะน้อง” พีเจพูดเสียงเข้มพร้อมกับจ้องหน้าผู้ชายคนนั้นเขม็ง
“ครับๆ” ชายคนนั้นรีบรับคำก่อนจะเดินจากไปอย่างรวดเร็ว
“เป็นอะไรมั้ยโจ?” พีเจพยุงให้ผมยืนตรงตามเดิมพร้อมกับสำรวจดูรอบๆตัวผม
“เอ่อ ไม่อ่ะ กูไม่ได้เป็นอะไร” ผมตอบเสียงเบาก่อนจะกอดเอกสารของตัวเองไว้แน่นแล้วเดินก้มหน้าเดินตามหลังพีเจต่อไป
ผมกับพีเจเดินกันไปเรื่อยๆ ระหว่างทางก็มีเพียงความเงียบ ไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากปากเราทั้งสองคนเลยแม้แต่คำเดียว
“อ่ะ นี่ถึงแล้ว ไปรายงานตัว ลงทะเบียนให้เสร็จนะ เดี๋ยวกูนั่งรอตรงนั้น” พีเจพูดพร้อมกับชี้ไปที่โต๊ะหินอ่อนที่อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่
“อืม”ผมพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินเข้าไปในอาคารทันที
ผมเดินเข้าไปต่อแถวที่ยาวน้อยที่สุดพร้อมกับก้มลงตรวจเอกสารที่ตนเองเอามา
“อ๊ะ!!” ผมอุทานขึ้นทันที เมื่อเอกสารในมือร่วงกระจัดกระจายลงไปที่พื้น
ผมรีบก้มลงเก็บอย่างรวดเร็วแต่ตอนนั้นก็มีอีกคนที่ช่วยผมเก็บเอกสารบนพื้นขึ้นมาให้ผม
“อ่ะ นี่ของนาย” ผู้ชายคนนั้นยิ้มพร้อมกับยื่นเอกสารมาให้ผม
“เอ่อ ขอบคุณครับ” ผมรับเอกสารนั้นมาก่อนจะกล่าวขอบคุณพร้อมกับก้มหัวให้นิดๆ
“ไม่เป็นไรๆ ว่าแต่นายชื่ออะไรอ่ะ เราชื่อแน็ตนะ” แน็ตพูดพร้อมกับส่งยิ้มมาให้ผมอย่างเป็นมิตร
“อ๋อ เราชื่อโจนะ” ผมตอบกลับไปพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ อย่างน้อยๆผมก็มีเพื่อนกับเค้าคนนึงละ
“โจเหรอ ชื่อน่ารักดีนะ”
“อืมม ขอบคุณนะ”
แล้วเราก็เริ่มพูดขึ้นกันไปเรื่อยๆ ตั้งแต่เรื่องที่บ้านยันเหตุผลที่เรียนคณะนี้ ผมกับแน็ตค่อนข้างเข้ากันได้ดี อาจจะเป็นเพราะ
ลักษณะนิสัยของเราคล้ายๆกันด้วยละมั้ง
หลังจากรายงานตัวและลงทะเบียนเสร็จ ผมกับแน็ตก็เดินออกมาจากตึกพร้อมๆกัน
“เอ่อ เราต้องไปแล้วอ่ะแน็ต เพื่อนเรามารออยู่” ผมหันไปพูดกับแน็ตที่ยุ่งอยู่กับไอโฟนของตัวเอง
“อื้มมม ก่อนไปเอาเบอร์มาก่อนดิ จะได้ติดต่อกันได้” แน็ตพูดพร้อมกับเงยหน้าจากหน้าจอขึ้นมามองผม
“อ๋อ อืมๆ 08xxxxxxxx”
“โอเค เดี๋ยวยิงไปนะ ไปเหอะ โชคดีเว้ย” แน็ตพูดพร้อมกับโบกมือให้ผมนิดหน่อยแล้วเดินออกไป
ส่วนผมก็เดินตรงไปยังใต้ต้นไม้ที่พีเจบอกเอาไว้ แต่เมื่อเดินไปถึงก็ต้องพบว่าทุกคนยืนอยู่ตรงนั้นหมดรวมถึงป๊อนซ์ด้วย
“เอ่อ..คือ..” ผมยืนอ้ำอึ้งอยู่เพราะไม่รู้จะเริ่มบทสนทนาอย่างไรดี
“ไปกันเหอะ ไปกินข้าวกันดีกว่า มีเรื่องจะพูดกับมึงเยอะแยะเลย” ภูมิพูดขึ้นพร้อมกับเดินมากอดคอผม
“อืม แต่เรา เอ่อ กูขอโทรไปชวนน้องก่อนนะ” ผมพูดก่อนจะยกไอโฟนขึ้นมา เพื่อจะโทรออก ไอ้ภูมิที่เห็นรูปหน้าจอผมก็ออก
อาการอึ้งเล็กน้อยก่อนจะกลับมายิ้มแย้มเหมือนเดิม
“ฮัลโหลดล”
(เออ ผมกำลังจะโทรไปหาพอดีเลย พี่อยู่ไหนเนี่ย)
“พี่อยู่หน้าตึกนิติฯอ่ะ แกเดินมาได้มั้ย?”
(อืมๆ ได้ๆ รอแป๊ปนึง) ดลรับคำก่อนจะวางสายไป
“เอ่อ รอน้องกูแป๊ปนึงนะ” ผมเงยหน้าขึ้นไปมองทุกคนอย่างเกรงใจ
“ยุ่งยาก!” ป๊อนซ์พูดขึ้นเสียงดังก่อนจะกระแทกตัวลงนั่งอย่างแรงพร้อมกับหยิบไอโฟนขึ้นมาเล่น
“วันนี้มึงดูหงุดหงิดแปลกๆป่ะวะป๊อนซ์” ไอ้ลิ้มถามขึ้นพร้อมกับเดินไปนั่งข้างๆป๊อนซ์
“ก็มันมี ‘ตัวน่าหงุดหงิด’ อยู่นี่” ผมชะงักกึกกับคำพูดของป๊อนซ์
“เฮ้ย มึงพูดงี้ได้ไงวะป๊อนซ์ ไอ้โจมันเป็น..”
“เป็นอะไร?” ป๊อนซ์หันไปแค่นถามไอ้นายที่กำลังจะบอกถึงความสัมพันธ์ของผมกับป๊อนซ์
“เป็นเพื่อนเก่าของพวกเราไงล่ะ ใช่มั้ยพวกมึง” พีเจแก้สถานการณ์พร้อมกับหันไปหาแนวร่วมคนอื่นๆ
“เออ ใช่ๆ” คนอื่นๆก็พยักเพยิดไปกับพีเจ
“แล้วทำไมกูจำมันไม่ได้วะ” ป๊อนซ์ยังคงถามต่อด้วยความสงสัย
“ก็มึงรถคว่ำความจำเสื่อมอ่ะ ตอนนั้น” พีเจพูดตอบคำถามของป๊อนซ์
“ก็ใช่ แต่ทำไมกับมึง กับคนอื่นๆกูถึงจำได้ล่ะ?” ป๊อนซ์ถามพร้อมกับจ้องมาที่ผมเขม็งจนผมเริ่มจะทำตัวไม่ถูก
“เอ่อ..คือ..” ระหว่างที่พีเจกำลังหาคำตอบมาให้ป๊อนซ์อยู่นั้น ป๊อนซ์ก็พูดประโยคหนึ่งออกมาพร้อมกับแสดงสีหน้าที่ทำให้ผมเจ็บ
ปวดจนพูดไม่ถูก
“อ๋ออ มึงอาจจะไม่ได้สำคัญอะไรกับกูมากมายละมั้ง กูเลยจำมึงไม่ได้อยู่คนเดียว!”
.............................................................TBC.......................................................................
มาประเดิมกันแล้วกับตอนแรกนะคะ :katai2-1:
หวังว่าจะถูกใจกันเน้ออออ
แต่ขอรับรองเลยว่าตอนต่อๆไปน้องป๊อนซ์ของเราจะทวีความเลว เอ๊ยย ความร้ายกันขึ้นไปอีกมากกก
ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ :hao5:
อ่านจบแล้วเม้นท์&บวกเป็ดเป็นกำลังใจให้คนแต่งด้วยเน้อ
เม้นท์ทุกเม้นท์มีความหมายกับคนแต่งมากนะคะ :katai5:
เม้นท์กันเยอะกำลังใจที่จะแต่งเพิ่มมันก็มีเยอะตามไปเน้อออ :katai4:
KATIEZZ
-
Wow มาแล้ว ๆ รอมานาน อิอิ :mew1: :mew2: :mew2:
-
โอ้โห...... ได้ยินประโยคสุดท้ายที่ป๊อนซ์พูดแล้วจุกแทนโจ
ก็เข้าใจนะว่าความจำเสื่อม แต่ปากแบบนี้รับไม่ได้จริงๆ
-
เป็นเรื่องแรกที่เข้ามาอ่านตั้งแต่ตอนแรก เพราะมันค้างจากเรื่องเก่า
ชอบสนุกดี แต่อย่างมาม่ามากนะครับ สงสารโจ หลายปีมานี้คงทุกข์มามาก ไม่เหมือนปอนซ์ที่ลืมเรื่องราวทุกอย่าง มีความสุขอยู่คนเดียว
-
ว่าแล้วๆๆว่าความจำเสื่อมๆๆๆๆๆๆๆๆ งื่ออ ป๊อนซ์บ้าบอๆๆๆ จะโหดร้ายทารุณหรออออม่ายย
-
ฮือ ๆ เค๊าร้องให้แทนโจไปแล้วนะ
ป๊อน ไม่พูดก็ไม่มีใครว่าเป็นใบ้หรอก
แต่แปลก คนเคยรักกัน ถึงจะลืมกัน
แต่มันจะไม่เหลือความรู้สึกดี ๆ ไว้เลยเหรอ
-
ตามอ่านมาจากเรื่องก่อน ทำไมป๊อนถึงลืมได้ล่ะ!!! :ling1:
ทำไมเป็นแบบนี้ สงสารโจจัง
รออ่านตอนต่อไปนะคะ :mew1:
-
เดียวถ้าปอนยังจำไม่ได้เชียร์ให้โจรักกะคนอื่นสะหรอก
อย่าลืมหานายเอกให้สามแสบเรานะ พีเจ ภูมิ นาย
หรือจะให้ดลคู่พีเจ
ภูมิคู่แน็ต
ส่วนนายก็ปั่นนายเอกใหม่สักคนนะ คุณนักเขียน
-
อ๊าคคค !! เริ่มเกลียดป๊อน :o12: :o12: :angry2:
ทำไมถึงทำอย่างนี้ !!! (อินมาก = =')
มาต่อเร็ว ๆ เน้อ
-
ฉันร้องไห้เลยกับเรื่องใหม่ กับคำพูดของป๊อนซ์ ผู้ชายที่ลืมทุกอย่าง จำคนอื่นได้ แต่จำโจไม่ได้ ทำไมเป็นแบบนี้
สงสารโจนะ สงสารและเจ็บปวดแทนกับคำของป๊อนซ์ที่บอกว่า ที่จำโจไม่ได้ เพราะโจอาจไม่สำคัญกับเขา สงสารคนฟังอย่างโจ
เรารู้แล้วทำไมโจจึงเรียนช้า เพราะต้องรักษาตัวจากความเจ็บปวดที่เเสนเศร้า รอยยิ้มที่หายไป ทำไมผลของคนที่เจ็บปวดเจียนตาย จึงกลายเป็นการถูกลืมไปแบบนี้ สงสารโจ ทุกอย่างยังฝังใจ แต่มันกลับเจ็บปวด ร้องไห้
-
:serius2: เมื่อไหร่จะมาต่ออ๊าาา ขอร้องล่ะนะ มาเถอะนะ นะ นะ นะ :sad4:
-
ตอนที่ 2
[Pontz x Joe]
[Joe]
“พี่โจ!!” เสียงเรียกของดลช่วยเรียกสติของผมกลับมาอีกครั้งหลังจากที่มันวูบหายไปกับคำพูดของป๊อนซ์
“อ๋ออ มึงอาจจะไม่ได้สำคัญอะไรกับกูมากมายละมั้ง กูเลยจำมึงไม่ได้อยู่คนเดียว!”
“อ้าว ดล เอ่อ พวกมึงนี่ดลน้องกู ดลนี่เพื่อนพี่” ผมปรับสีหน้าให้เป็นปกติก่อนจะแนะนำทั้งสองฝ่ายอย่างคร่าวๆ
“ดล พี่ชื่อพีเจ นี่ไอ้นาย ไอ้ลิ้ม ไอ้ไปป์ ไอ้ภูมิ แล้วนั่นก็ไอ้ป๊อนซ์” พีเจแนะนำชื่อไปทีละคนจนหมด
“เฮ้ยยย!! พี่คนนี้ชื่อป๊อนซ์เหรอ?” ดลถามพร้อมกับเดินเข้าไปหาป๊อนซ์และจ้องหน้าอย่างพิจารณา
“เออ กูชื่อป๊อนซ์ ทำไมชื่อกูมันไปซ้ำกับใครรึไง?” ไอ้ป๊อนซ์ถามออกมาเหมือนจะเหวี่ยงนิดๆ
“พี่ชื่อเหมือนแฟนเก่าพี่โจเลย” ดลพูดขึ้น
“เอ่อ..” ความนิ่งเงียบเข้าครอบคลุมไปทั่วทั้งบริเวณ
“แฟนเก่าไอ้นี่น่ะเหรอ?” ป๊อนซ์ถามพร้อมกับชี้มาทางผม
“อืมม หน้าก็เหมือน” ดลยังคงพูดต่อไปหยุด
“หึ ที่แท้ก็เพราะกูหน้าเหมือนผัวเก่ามึงสินะ มึงถึงได้ร้องไห้ใส่กูซะขนาดนั้น” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับหันมาทำสีหน้าเหยียดหยามใส่ผม
“...” ผมก็ทำได้เพียงนิ่งเงียบ และกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้มันไหลออกมาตอนนี้
“แล้วผัวมึงไปไหนซะแล้วล่ะ หรือว่าเค้าทิ้งมึงไปแล้ว” ป๊อนซ์ยังคงพูดต่อแต่ครั้งนี้คำพูดทุกคำล้วนใส่น้ำเสียงเยาะเย้ยลงไปด้วย
“...” ผมก้มหน้านิ่งปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเป็นสาย
“ว่าไง!! ผัวมึงไปไหนล่ะ?!” ป๊อนซ์จับไหล่ผมทั้งสองข้างพร้อมกับเขย่าแรงๆอย่างคาดคั้น
“เขาไม่ได้ทิ้งกูไป! เขายังอยู่ในใจกูเสมอ! เขา ฮึก แต่เขาคนนั้น ฮึก ตายไปแล้ว” ผมตะโกนออกมาจนสุดเสียงอย่างควบคุมตัวเอง
ไม่ได้ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง
“เอ่อ..กู..” ป๊อนซ์เหมือนจะรู้สึกว่าพูดแรงไป
“ฮึก ป๊อนซ์ตายไปแล้ว ป๊อนซ์คนนั้นไม่ได้อยู่กับกูแล้ว!!!!!!!! อ๊ากกกกกกกกกก!!” ผมร้องออกมาอย่างหนักจนคนที่อยู่ในบริเวณ
นั้นเริ่มจะหันมามองกันจนเกือบหมด
“เฮ้ยโจ โจเป็นอะไร?” พีเจที่ดูเหมือนจะมีสติอยู่กับตัวที่สุดนั่งลงข้างๆผมที่ตอนนี้รู้สึกเกร็งไปทั้งตัวแล้ว
“พี่โจเป็นแบบนี้มาตลอด 3 ปี แต่ช่วงนี้พี่แกไม่ค่อยมีอะไรมาทำให้กระทบกระเทือนจิตใจได้ขนาดนี้มาเป็นปีแล้ว” ดลพูดใส่อารมณ์
พร้อมกับหันไปจ้องหน้าป๊อนซ์เขม็ง
“อึ่ก ฮึก ฮึก!” ผมเริ่มเกร็งมากขึ้นและหายใจลำบากก่อนสติจะดับวูบไป
[Pontz]
ผมยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นคนที่ชื่อโจชักและหมดสติไปต่อหน้าต่อตาของผม
“ป๊อนซ์มึงทำเหี้ยไรลงไปเนี่ย!” ไอ้ลิ้มเดินเข้ามากระชากคอเสื้อผมพร้อมกับตะคอกใส่หน้าผมเสียงดังมากๆ
“ไอ้ลิ้มใจเย็นก่อน กูว่าตอนนี้พาโจไปหาหมอก่อน” พีเจพูดพร้อมกับอุ้มโจขึ้นแล้วเดินไปยังรถของตัวเอง
“ไอ้ดลเดี๋ยวมึงไปกับกูก็ได้” ไอ้ภูมิหันมาพูดกับดลที่ยืนมองหน้าเอาเรื่องผมอยู่
“ทำไมผมต้องไปกับลุงอ่ะ” ไอ้ดลนั่นก็ตอบกลับไอ้ภูมิไปแบบกวนๆ
“เดี๋ยวกูตบกบาลหลุดเลย ใครลุงมึงห๊ะ?! มานี่เลยมึง” ไอ้ภูมิพูดพร้อมกับเดินเข้ามาลากคอเสื้อไอ้ดลให้ไปขึ้นรถด้วยกัน
“ไอ้ลิ้ม มึงไปกับพีเจก็ได้ เดี๋ยวกูไปกับป๊อนซ์เอง” ไปป์หันไปพูดกับลิ้มพร้อมกับตบที่บ่าเบาๆ
“อืม” ไอ้ลิ้มรับคำก่อนจะหันมามองหน้าผมนิดๆแล้วเดินไปหาพีเจทันที
“ไปกันเหอะไอ้ป๊อนซ์” ไอ้ไปป์ตบไหล่เรียกสติผมพร้อมกับเดินนำหน้าไปที่รถ
“เอารถมึงไป แต่เดี๋ยวกูขับเอง” ไอ้ไปป์พูดพร้อมกับยื่นมือมาขอกุญแจรถจากผม ผมก็ล้วงออกมาจากกระเป๋าแล้วส่งไปให้ไปป์
ก่อนจะขึ้นไปนั่งข้างคนขับ
ไปป์ขับรถออกมาจากมหาลัยตามหลังคันอื่นๆไปติดๆ
“ไปป์กูถามจริงๆเหอะ ไอ้โจนั่นมันเป็นใครกันแน่วะ?” ผมตัดสินใจถามคำถามที่ค้างคาอยู่ในใจผม เพราะปฏิกิริยาตอนที่เห็นไอ้โจนี่
คือทุกคนดูอึ้งและเป็นห่วงมันอย่างชัดเจน ผมจึงคิดว่ามันไม่น่าจะเป็นแค่เพื่อนเฉยๆ
“มึงอยากรู้จริงเหรอ?” ไอ้ไปป์ถามขึ้นเสียงนิ่งๆ
“เออดิ”
“ไอ้โจมันเป็น..”
Rrrr
เสียงเรียกเข้าไอโฟนผมดังขึ้นขัดจังหวะพอดี
“แป๊ปนึงนะไอ้ไปป์” ผมหันไปบอกไปป์ ไอ้ไปป์ก็พยักหน้ารับ ผมจึงรับสายที่โทรเข้ามา
-แจง-
“ฮัลโหลแจง มีอะไรรึเปล่า?”
(ป๊อนซ์หายไปไหนคะเนี่ย ที่โต๊ะหน้าตึกก็ไม่มี)
“อ๋ออ ป๊อนซ์ออกมาด้านนอกกับเพื่อนอ่ะ”
(ออกไปโดยไม่บอกแจงอ่ะนะ) เสียงของแจงดูเหวี่ยงขึ้นจากเดิมมาก
“มันกระทันหันอ่ะแจง เพื่อนป๊อนซ์ช็อคเข้าโรงพยาบาล”
(อ๋ออ งั้นก็แล้วไปค่ะ ไม่มีไรแล้วงั้นแค่นี้นะ)
“อืมๆ” ผมตอบกลับเบาๆก่อนจะกดวางสาย
แจงคือใคร ผมก็จำไม่ได้ แต่วันที่ผมได้สติเขาก็เดินเข้ามาแล้วบอกว่าเขาคือแฟนของผม ผมก็งงๆอ่ะนะเพราะผมจำเธอไม่ได้เลย
ในขณะที่จำเพื่อนๆคนอื่นได้หมด แต่เธอก็ยังยืนยันว่าเธอเป็นแฟนของผม แล้วเธอก็เอาหลักฐานมายืนยันซึ่งหลักฐานนั้นก็อยู่บนตัว
ของผมเอง
‘รอยสัก’ ที่มีอยู่เหนืออกด้านซ้ายของผม ที่เป็นคำว่า ‘Love J Forever’ มันก็ชัดเจนเลย เพราะตัว J นั้นคงจะหมายถึงแจง...
แล้วตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาแจงก็เป็นคนดูแลผมมาโดยตลอด จากที่ไม่ได้รู้สึกอะไรมันก็เริ่มจะรู้สึกเป็นความผูกพันธ์และผมคิดว่ามันคงมี
โอกาสจะกลายเป็นความรักในอีกไม่ช้า
“เออ ไอ้ไปป์ ไหนต่อจากเมื่อกี๊ดิ ตกลงโจเป็นใครกันแน่” ผมหันไปถามไปป์อีกครั้ง
“อ่ะ ถึงพอดีเลย ไว้ค่อยคุยกันอีกทีนะ” ไอ้ไปป์พูดพร้อมกับเอารถเข้าไปจอดในที่จอดรถ และเราก็ต่างไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้นอีก
ผมกับไปป์เดินมานั่งอยู่หน้าห้องฉุกเฉินที่มีเพื่อนคนอื่นๆนั่งอยู่ด้วยแล้ว
“เป็นไงบ้างวะลิ้ม” ไอ้ไปป์เดินเข้าไปถามลิ้มที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว
“ไม่รู้เหมือนกันว่ะ ไอ้โจเพิ่งเข้าไปเมื่อกี๊เอง” ลิ้มตอบออกมาลอยๆ
Rrr
เสียงเรียกข้าวของไปป์ดังขึ้น
“ฮัลโหล มีไร?”
“กูอยู่ข้างนอก”
“กูอยู่โรงพยาบาล” ไอ้ไปป์ตอบด้วยน้ำเสียงเข้มๆยิ่งขึ้น
“กูไม่ได้เป็นอะไร แต่ไอ้โจเป็น” ตอนที่มันพูดถึงโจมันก็เหลือบมามองผมนิดๆ
“อืมๆ จะมาก็มา”
“อืม เดี๋ยวกูบอกไอ้ลิ้มให้”
“อืมๆ” ไปป์พูดจบก็ตัดสายไปแล้วเดินไปหาไอ้ลิ้ม
“ลิ้ม เดี๋ยวพลัสมันจะมาโรงพยาบาลแล้วพาเมียมึงมาด้วย” ไอ้ไปป์บอกเสียงนิ่งๆตามสไตล์ของมัน
“มาทำไมวะ อยู่ม.6 เองนะเว้ย แม่งโดดเป็นว่าเล่น” ไอ้ลิ้มบ่นกระปอดกระแปดถึงเมียตัวเอง ก็นะน้องเทลเพิ่งจะอยู่แค่ม.6เอง ส่วน
พลัสเตอร์มันอยู่ปี1แล้วแต่คนละมหาลัยกับพวกผม
“เออน่า มันบอกว่ามันอยากมาหาไอ้โจ”
“อ๋ออ อืมๆ” ไอ้ลิ้มพยักหน้ารับก่อนจะหยิบไอโฟนของตัวเองขึ้นมากดเล่น
“เออ พวกมึงเดี๋ยวกูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ผมหันไปบอกคนอื่นๆ ที่ดูเหมือนยังโกรธๆผมอยู่ มีเพียงไอ้ไปป์เท่านั้นที่พยักหน้ารับคำ
ของผม
ผมเดินไปห้องน้ำด้วยอารมณ์ที่สับสนไปหมด
ผมยืนไปหยุดอยู่ที่หน้ากระจกในห้องน้ำ ก่อนจะวักน้ำขึ้นมาล้างหน้าเรียกวามสดชื่นให้กับตัวเอง ผมมองตัวเองในกระจก หน้าของ
ผมเต็มไปด้วยวามสงสัย
ผมต้องรู้ให้ได้ว่า โจ เป็นใคร
“มึงจะไม่บอกไอ้ป๊อนซ์เหรอวะ?” ผมที่กำลังจะเดินกลับไปนั่งที่หน้าห้องฉุกเฉินต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยิน เสียงของไอ้ภูมิ
“ถ้าบอกไปแล้วได้อะไรวะ?” เสียงของพีเจถามไอ้ภูมิกลับ
“อย่างน้อยๆมันก็จะได้รู้ว่าไอ้โจเคยเป็นใคร” คำพูดของไอ้นายยิ่งทวีความสงสัยของผมให้เพิ่มขึ้นจากเดิมไปอีก
“เคย ไง ไม่ใช่ตอนนี้ ตอนนี้มันไม่ใช่โจแล้ว มึงก็เห็น” พีเจยังคงพูดต่อไป
“อืมม กูก็ว่างั้นนะ บอกไปแล้วมีกี่คนที่ต้องเจ็บวะ” ไอ้ไปป์ที่เงียบอยู่นานก็พูดขึ้นมาบ้าง
“แล้วมึงจะปล่อยให้คนที่เจ็บมีแค่ไอ้โจคนเดียวงั้นเหรอ?” ไอ้ลิ้มถามพร้อมกับเดินออกมาจากบริเวณนั้น คนอื่นๆก็ต่างเงียบกันไป
หมด
ผมเลยทำเป็นเพิ่งเดินมาถึงและสวนกับไอ้ลิ้มพอดี
“อ้าวลิ้ม ไปไหนวะ?” ผมถามขึ้นเมื่อเดินสวนกับไอ้ลิ้ม
“ไปหาไรเย็นๆกินด้านล่าง” ลิ้มพูดพร้อมกับเดินผ่านผมไป
“กูไปด้วยดิ” แล้วผมก็ตัดสินใจเดินตามลิ้มไป เพราะมันดูเหมือนจะเป็นคนเดียวที่ต้องการบอกว่าไอ้โจเป็นใคร
ผมกับไอ้ลิ้มเดินออกมาจากโรงพยาบาลเพื่อนเข้าไปในร้านสะดวกซื้อแล้วซื้อเบียร์กันมาคนละกระป๋อง ก่อนจะเดินไปนั่งกันที่เก้าอี้
หน้าโรงพยาบาล
“เฮ้อออ” ไอ้ลิ้มถอนหายใจออกมายาวๆ
“เป็นไรวะ?” ผมหันไปถามมันก่อนจะหยิบเบียร์ขึ้นซด
“กูไม่รู้ว่าต้องทำไงดี” ไอ้ลิ้มพูดออกมาแต่ตามันเหม่อมองไปบนถนน
“เรื่อง?”
“ช่างมันเหอะ มันจะเป็นไงมันก็คงต้องเป็นแหละ ไม่มีใครไปกำหนดได้”
“อืมๆ” ผมรับคำนิ่งก่อนจะหลุดเข้าไปสู่โลกของความคิดของตัวเอง
Rrrr
เสียงเรียกข้าวของไอ้ลิ้มดังขึ้น
“อืม ว่าไง”
“เออๆ เดี๋ยวกูเข้าไป” ไอ้ลิ้มกดวางสายก่อนจะหันมามองหน้าผม
“เข้าไปด้านในกันเหอะ ไอ้โจฟื้นแล้ว” ลิ้มพูดพร้อมกับเดินเข้าไปในโรงพยาบาลโดยมีผมเดินตามหลังไปติดๆ
“โจ มึงเป็นไงบ้างวะ” ลิ้มถามขึ้นเมื่อไปยืนอยู่ข้างๆเตียงของโจ
“...” ไร้เสียงตอบรับจากโจ ตาของโจเหม่อลอยมองไปบนเพดานอย่างไร้สติ
“เอ่อ..คือ พี่โจเป็นแบบนี้แหละครับ อีกสักพักเดี๋ยวก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม” ดลพูดบอกก่อนจะยิ้มบางๆให้พวกเราทุกคน
“เอ่อ..คือ..” ผมเดินแทรกจนเข้าไปยืนอยู่ติดกับหัวเตียงของโจ ทุกคนต่างมองมาที่ผมว่าผมจะทำอะไรต่อไป
“กูขอโทษนะ กูไม่ได้ตั้งใจ ให้มึงเป็นแบบนี้ เอ่อ แล้วกูก็เสียใจด้วยนะเรื่องแฟนเก่ามึงอ่ะ” ผมพูดออกมายาวเหยียดก่อนจะยื่นมือ
ไปจับที่ไหล่โจเบาๆ
“...” ไร้เสียงตอบรับจากโจอีกเช่นเคย แต่คราวนี้น้ำตาของโจค่อยๆไหลออกมาช้าจนอาบไปทั่วทั้งแก้ม แต่ดูเหมือนว่าโจจะไม่รู้ตัว
ว่าตัวเองร้องอยู่
“โจ” พีเจเรียกโจเบาๆก่อนจะเอาผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับน้ำตาให้กับโจอย่างเบามือ
ผมไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆว่าทำไมผมต้องรู้สึกแปลกๆเมื่อเห็นว่าพีเจกำลังดูแลโจอย่างทะนุถนอม ผมรู้สึกเจ็บอยู่ลึกๆแต่ก็ไม่รู้ว่า
เป็นเพราะอะไร
ผมเดินออกมาจากบริเวณนั้นเงียบๆก่อนจะขับรถกลับบ้านโดยที่ไม่ได้ลาใครเลยสักคน
ระหว่างทางผมก็นั่งคิดไปตลอดว่า ทำไมโจ ถึงมีอิทธิพลกับความรู้สึกของผมขนาดนั้น ตั้งแต่ครั้งที่เจอกันตอนแรกเมื่อผมเห็นโจ
ร้องไห้ผมก็รู้สึกหงุดหงิดจนบอกไม่ถูกทำให้ผมอาละวาดใส่โจโดยที่ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้นเลยสักนิด แล้วไหนจะตอนที่
โจช็อคไปอีก ตอนนั้นผมกำลังจะถลาตัวไปอุ้มโจขึ้นมาแต่ผมก็ถึงตัวโจช้ากว่าพีเจ แล้วยิ่งเมื่อกี๊ตอนที่พีเจซับน้ำตาให้กับโจมันเป็น
ความรู้สึกที่เจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก ทำไมผมต้องรู้สึกมากมายขนาดนี้ด้วยนะ
และนั่นมันยิ่งทำให้ผมสงสัยเข้าไปอีกว่า...
โจเป็นใครกันแน่
...............................................................TBC.....................................................................
มาอัพตอนที่ 2 แล้วค่าาาาาา :impress2:
อย่าเพิ่งเกลียดน้องป๊อนซ์กันเลยนะ :sad4:
เพราะตอนหลังๆน้องป๊อนซ์จะเลวกว่านี้อีกร้อยเท่า :fire: เก็บไว้เกลียดตอนหลังๆดีกว่าเนอะ 5 5 5 + :hao6:
แล้วอีกอย่าง...ทนดราม่ากันไปอีกสักพักเน้อออ ไม่ต้องห่วงเลยหลังดราม่านี่หวานนแน่นอน :katai2-1:
สุดท้ายก็ ขอบคุณ @dr_tylenol @Nus@nT@R@ @oveaaa_somsak @ammamooty @snowboxs @MoonShin3 @เจ้าชายหมูตอน @cubcakes @hotladyanyavee @banabasz @น้องปลา(จากเฟส) สำหรับคอมเม้นท์เน้ออ :pig4: :pig4:
อ่านแล้วอย่าลืมเม้นท์เป็นกำลังใจให้ด้วยนะจ๊ะ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
KATIEZZ
แถมมม!!!!!
รูปน้องๆตัวละคร เป็นรูปโพลารอยด์จากตอนวันวาเลนไทน์ที่ผ่านมานะคะ....
(คนเขียนใส่ชื่อไว้ข้างๆแล้วเน้อออ ขออนุญาตน้องๆในรูปด้วยนะ o13 )
-
มาจิ้มนักเขียน และมาเป็นกำลังใจให้ค่ะ .... :L2:
-
สงสารโจ แล้วแจงโผล่มาจากไหนล่ะเนี่ย
-
ฮือ น้องโจจะเจ็บสักแค่ไหนนะ แม้ตอนหลังจะหวาน แต่นำ้ตาและความเสียใจจะเป็นอีกนานไหม
เราว่าตอนนี้ เราว่าไปป์จะเย็นชาไปแล้วนะ หากลองกลับกันพลัสลืมนาย นายจะทำอย่างไร
อ่านตอนนี้ เราว่าไปป์ทำเหมือนไม่แคร์มากไป สำหรับเราตอนนี้นอกจากเกลียดป๊อนซ์ เรายังเกลียดไปป์เพิ่มมานิดๆ
และพีเจ เหมือนจะมีอะไรในใจระหว่างป๊อนซ์นิด ที่ไม่ได้เฉลยในตอนภาคแรก เหมือนลึกซึ้งในคำว่าเพื่อน แต่แปลกๆนะ
ดล ภูมิอาจมีซัมติ้ง สาธุให้เป็นจริง :o12: :o12: :o12: :o12:
-
คู่อื่นไม่สนแล้ว ตอนนี้โฟกัสคู่ลุงภูมิกะน้องดล ฟินแล้ว
ชอบเรื่องกำลังแซ้บเลย เอาอีกๆๆมาไว้ๆนะครับ
-
เศร้าเบา ๆ TT^TT
เค้าอยากเห็นรูปอ่า ไหนอ่า ทำไมเค้าไม่เห็น ?? ><
-
โจต้องเสียใจกว่าเดิมอีก 100 เท่า อย่างนี้ตายไปเลยดีกว่า
สงสารโจ
รอวันที่โจจะมีความสุข
-
อ๊ากกกกก !!!! :katai1:
คนอ่านที่รักกกกก
รูปมันยังดูไม่ได้ใช่มั้ย???? :mew6:
ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะ คือ คนเขียนยังไม่ได้ลงเลย :mew2:
แต่เดี๋ยวเอามาลงให้แน่นอน สัญญา! :katai4: :katai4:
KATIEZZ
-
นี่เป็นรูปของน้องๆ ตอนวาเลนไทน์ที่ผ่านมานะคะ :katai2-1:
คนเขียนไปตามล่ามาได้เกือบจะครบทุกคนเลย :katai5:
3 คน นั้นคือ ป๊อนซ์ ไปป์ แล้วก็ โจ นะคะ (ใส่ชุดนักเรียนอ่ะไปป์เน้อออ)
ส่วนรูปคู่ทางซ้ายมือสุดที่เป็นชุดนักเรียน นั้นเป็น น้องลิ้มกับน้องท็อปเทลเน้อออ :]]" (อันนี้บากบั่น จนได้ถ่ายคู่) :ling1:
ที่เหลือก็เป็นรูปเดี่ยวของน้องโจ กับ น้องป๊อนซ์นะคะ
(ดูชื่อจากในรูปอีกทีได้เลยเน้อออ ....) :hao3:
ดูแล้วเม้นท์ให้กับความเสี่ยงตายของคนเขียนด้วยเน้ออออ :katai1:
(อยากได้รูปใครเพิ่มขอได้นะ แต่อาจจะส่งให้แบบลับหน่อยนะจ๊ะ อาจจะไม่มาโพสต์แบบนี้)
#ใครดูรูปไม่ได้ โพสท์ไว้ด้านล่างนะจ๊ะ (โพสต์ชื่อเฟสไว้ก็ได้ เดี๋ยวอินบ๊อกไปให้ดู) ^^"
[attachment deleted by admin]
-
><
-
:sad4: :sad4: :sad4:
รออ่านอยู่น้าาา รีบมาต่อไวๆ
-
กำลังรออยู่เลย
รีบมาต่อไวๆ นะคะ :mew2:
-
รอเช่นกันครับ รู้ว่าโจต้องเจ็บอีกมากมาย แต่ก็อยากอ่านต่อ
-
:beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: ป๊อนต้องเจอแบบนี่ หลายๆทีเลยนะ มาทำโจเสียใจเนี่ย :m16: :m16:
-
คำเดียว สั้นๆ เลดี้มองไม่เห็นค่ะ ส่งมาให้ดูประกอบการจิ้นด่วนค่ะสุดที่รัก
-
มาต่อไว ๆ นะ เป็รนกำลังใจให้ อยากอ่านมาก ๆ เลย
-
เลิกดราม่าซะทีเถ้อะ :z6: :z6: :z6:
-
ตอนที่3
[Pontz x Joe]
[Joe]
“ดล เอาน้ำให้พี่หน่อย” ผมพูดขึ้นหลังจากที่นอนเงียบๆมาราวสองชั่วโมงกว่าโดยตอนนี้มีเพียงผม ดล และพีเจที่ยังอยู่ในห้อง
“อ่ะโจ”พีเจที่นั่งอยู่ใกล้กว่า หยิบน้ำมาให้พร้อมกับจับหลอดให้ผมดูดได้ง่าย
“อืมม ขอบใจนะพีเจ” ผมพูดขอบคุณเบาๆก่อนจะเหม่อมองขึ้นไปบนเพดาน
“ ไม่เป็นไร” พีเจยิ้มบางๆกับคำขอบคุณของผมก่อนจะรับแก้วน้ำจากมือของผมไปเก็บไว้ที่เดิมแล้วเดินกลับมานั่งที่เก้าอี้ข้าง
เตียงของผม
“เอ่อ มึงกลับไปก่อนก็ได้นะพีเจกูอยู่กับดลสองคนได้” ผมหันไปบอกพีเจที่กำลังสนใจดูทีวีอยู่
“ไล่กูเหรอ?” พีเจหันมามองหน้าผมพร้อมกับแกล้งทำหน้าน้อยใจนิดๆ
“เปล่า กูก็แค่เกรงใจอ่ะ”
“เกรงจง เกรงใจไร เพื่อนกันทั้งนั้น”
“ขอบใจนะ”ผมพูดขอบคุณพีเจอีกครั้ง
“พูดบ่อยเกินไปแล้วนะคำนี้อ่ะทีเมื่อก่อนละไม่เคย”พีเจพูดติดตลกพร้อมกับเอามือมาขยี้หัวผมเล่นเบาๆ
“...” ผมเงียบไปก่อนจะเหม่อลอยอีกครั้ง
ถ้าป๊อนซ์พูดกับผมแบบเมื่อก่อน บ้างก็คงดี
“พีเจ พีเจ” ผมเขย่าแจนพีเจที่วางอยู่บนเตียงนิดๆเพื่อปลุกเจ้าตัว
“อืมม มีอะไรอ่ะ หิวน้ำอีกแล้วเหรอ?” พีเจบิดขี้เกียจพร้อมกับถามผมไปด้วย
“เอ่อ นี่สองทุ่มแล้วนะมึงไม่กลับบ้านเหรอ?”
“ไล่จ๊างงงง เออ กลับเลยก็ได้เดี๋ยวพรุ่งนี้กูแวะมาเยี่ยมนะ”พีเจพูดพร้อมกับหันไปเก็บของใส่กระเป๋า
“อืม กลับดีๆนะ”
“อืมๆๆ เจอกันกันพรุ่งนี้นะ” พีเจพูดพร้อมกับเดินออกไป
“ดลไปส่งพีเจหน่อย”ผมพูดบอกดลที่นั่งอ่านการ์ตูนอยู่ที่โซฟา
“อ่าๆ ได้”ดลวางหนังสือลงก่อนจะเปิดประตูเดินตามพีเจออกไป
ผมหลับตาลงช้าๆก่อนจะค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นทำอย่างนั้นอยู่หลายครั้งเพื่อเป็นการผ่อนคลายตัวเองให้ไม่เกิดอาการเกร็งหรือ
เครียดขึ้นมาอีก
“อ่ะพี่โจ ซื้อน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋มาฝาก” น้ำเสียงร่าเริงของดลทำให้สติผมกลับมาอีกครั้ง
“พีเจกลับแล้วใช่มั้ย?”ผมถามพร้อมกับยันตัวขึ้นนั่ง
“อืมม กลับแล้วนี่ไงไปซื้อปาท่องโก๋ด้วยกันก่อนกลับ”ดลพูดพร้อมกับจัดการเอาของใส่จานไปด้วย
“อืมๆ”ผมรับคำเบาๆ ก่อนจะลงมือกินของที่ดลซื้อมาให้จนหมด
“เออนี่ พี่โจ ดลถามไรหน่อยได้ป่ะ?” ดลพูดขึ้นมาหลังจากที่เงียบกันไปนาน
“อืม จะถามอะไรอ่ะ?”
“พี่ป๊อนซ์นี่คือแฟนพี่โจใช่มั้ย?”
“...”ผมนิ่งไปกับคำถามของดล
“ว่าไงพี่โจ?” ดลยังเค้นถามต่อ อย่างไม่ลดละ
“อืม”ผมตอบกลับไปเบาๆกับความรู้สึกเจ็บลึกๆ
“แล้วทำไม พี่ไม่บอกเขาอ่ะ?”
“บอกไปแล้วได้อะไรอ่ะดลป๊อนซ์เขาจำพี่ไม่ได้ อีกอย่างเขาก็มีแฟนใหม่ไปแล้ว”ผมพูดออกมายาวเหยียด
“อย่างน้อยๆพี่ป๊อนซ์ก็ควรจะได้รู้ป่ะล่ะ?”
“ไม่รู้สิพี่ว่าเป็นแบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว”ผมพูดก่อนจะค่อยๆล้มตัวลงนอนช้า ดลเมื่อเห็นอาการของผมก็รับรู้ได้ว่าผมคงไม่อยากให้
ถามต่อแล้วเลยเลิกถามก่อนจะหันไปสนใจทีวีต่อ
สองวันต่อมาผมก็ให้ดลไปติดต่อทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลให้ส่วนผมก็เก็บข้าวของในห้องรอไปพลางๆ
“เดี๋ยวเราออกจากโรงพยาบาลกันตอนบ่ายเลยใช่มั้ยดล” ผมถามดลที่กำลังเก็บของเตรียมตัวอยู่
“ใช่ๆ แต่เราจะกลับกันยังไงอ่ะ ดลไม่ได้เอารถมาซะด้วยสิ”
“กลับแท็กซี่ก็ได้” ผมพูดบอก
“เอ่อ โทรหาพี่พีเจดีกว่า” ดลพูดพร้อมกับเดินกดโทรศัพท์ออกไปนอกห้อง
“เฮ้ออออ รบกวนมันเกินไปรึเปล่าวะเนี่ย?” ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ
“อ่า เมื่อไหร่พี่พีเจจะมาอ่ะนี่เราก็มานั่งรอกันนานแล้วนะพี่โจ” ดลบ่นออกมาเป็นรอบที่ร้อยพร้อมกับเดินไปเดินมาจนผมเริ่มจะ
เวียนหัว
“รอไปก่อนเถอะ มันอาจจะยุ่งอยู่” วันนี้น่าจะเป็นวันเตรียมรับน้องของพวกรุ่นพี่เพราะว่าพรุ่งนี้จะมีการรับน้องเป็นวันแรก
ในระหว่างที่ผมกับดลกำลังพูดกันอยู่นั้นจู่ๆก็มีรถ BMW สีดำเงาคันหนึ่งมาจอดเทียบก่อนที่คนขับจะเปิดประตูลงมาจากรถ
“ป๊อนซ์”ผมเอ่ยชื่อเจ้าของรถคันนั้นออกมาเบาๆ
“พี่มาทำไมอ่ะ?” ไอ้ดลลุกขึ้นยืนดักป๊อนซ์เอาไว้ก่อนที่มันจะเดินมาถึงตัวผม
“ไอ้พีเจมันไม่ว่าง เลยให้กูมารับแทน” ป๊อนซ์พูดตอบคำถามดลแต่สายตากลับจ้องมองมาทางผม
“อ๋ออ แล้วไป งั้นไปกันเหอะพี่โจ”ไอ้ดลพูดก่อนจะหันกลับมาเรียกผมและช่วยถือของบางส่วนไปไว้หลังรถเหลือแค่กระเป๋า
เสื้อผ้าของผมกับของใช้อีกเล็กน้อย
ผมยกเป้ขึ้นสะพายบนหลังก่อนจะเดินไปยังรถแต่เนื่องจากผมเพิ่งได้ออกมาเจอกับอากาศภายนอกทำให้ผมรู้สึกวูบเหมือนจะ
เป็นลม
“เฮ้ย ไหวรึเปล่า?” ป๊อนซ์ถามขึ้นหลังจากที่ถลาตัวเข้ามารับผมที่กำลังจะลงไปกองที่พื้น
“เอ่อ ไหวๆ” ผมพูดพร้อมกับดันตัวป๊อนซ์ออกนิดๆป๊อนซ์ก็ยอมออกห่างแต่ก็ยังยืนดูอยู่ในระยะใกล้
“เอามานี่ เดี๋ยวกูเอาไปไว้เอง” ป๊อนซ์ที่ยืนดูอยู่ห่างๆเมื่อกี๊เดินเข้ามาดึงกระเป๋าเป้ออกจากหลังผมก่อนจะเดินเอาไปใส่ไว้หลังรถ
ให้เอง
ผมเดินขึ้นรถป๊อนซ์ไปด้วยอารมณ์อึดอัดไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไง
“มึงมานั่งหน้าก็ได้”ป๊อนซ์พูดขึ้นเมื่อเห็นว่าผมกำลังจะเปิดประตูขึ้นไปนั่งที่ด้านหลัง
“เอ่อ..คือ..”
“เดี๋ยวผมนั่งเองพี่โจไปนั่งด้านหลังเหอะจะได้สบายๆ” ดลที่เห็นสีหน้าลำบากใจของผมก็เดินเข้ามาแก้สถานการณ์ให้ก่อนจะเปิด
ประตูขึ้นไปนั่งข้างคนขับอย่างรวดเร็ว
ผมเปิดประตูเข้าไปนั่งด้านหลังที่นั่งของดล
“ไม่ลืมอะไรแล้วนะ?”ป๊อนซ์ถามผมโดยมองหน้าผมผ่านกระจกส่องหลัง
“ไม่ลืมฮะ”ดลตอบป๊อนซ์ออกไปในขณะที่ตาก็ยังจ้องอยุ่ที่ไอโฟนในมือของตัวเอง
ป๊อนซ์ถอนหายใจแรงๆก่อนจะขับรถออกมาจากโรงพยาบาลนั้น
“จะกินอะไรกันมั้ย?” ป๊อนซ์ถามขึ้นหลังจากที่ในรถเงียบมาสักพักใหญ่ๆ
“อืมม พี่โจหิวยัง?” ดลละสายตาจากไอโฟนแล้วชะโงกหน้ามาถามผม
“เอ่อ..คือ..”
“กินไรหน่อยมั้ย?”
“เอ่อออ..”
“จะกินไม่กินวะ อ้ำอึ้งอยู่นั่นแหละ!!” ป๊อนซ์ตวาดออกมาเมื่อเห็นสีหน้าลำบากใจของผม
“เบาๆดิพี่ เดี๋ยวพี่โจก็ช็อคไปอีกหรอก” ดลหันไปบอกป๊อนซ์เสียงแข็ง
“กูเกรงใจอ่ะ” ผมตัดสินใจพูดบอกออกไป
“....”ป๊อนซ์เงียบก่อนจ่ะค่อยๆเลี้ยวรถเข้าไปจอดในร้านอาหารช้าๆ
“ลงไปกินข้าวก่อนเดี๋ยวก็เป็นไรขึ้นมาอีก”ป๊อนซ์พูดก่อนจะเปิดประตูลงไปจากรถและยืนรอ
“เผด็จการชะมัดเลย” ดลบ่นอุบอิบก่อนจะเปิดประตูลงไปพร้อมๆกับผม
พวกเราทั้งสามคนเดินเข้าไปในร้านแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะที่พนักงานเป็นคนพาไป
“รับอะไรดีครับ” พนักงานชายคนนึงเดินเข้ามารับออร์เดอร์
“ผมเอาผัดพริกแกงปลากะพง ผัดพริกแกงคะน้าหมูกรอบแล้วก็ข้าวสวยสามจานครับ เอาอยากกินอะไรก็สั่ง”ป๊อนซ์สั่งเสร้จก็ยื่น
เมนูมาให้ผม
“ดลอยากกินอะไรมั้ย?” ผมหันไปถามดลที่นั่งอยู่ข้างๆ
“เอาไข่เจียวต้มยำปูครับ” ดลสั่งก่อนจะหันกลับไปสนใจไอโฟนตรงหน้าต่อ
“แล้วมึงอ่ะ?” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับทำปากยื่นๆมาทางผม
“แค่นี้ก็ได้ กูกินได้ทั้งนั้นแหละ” ผมพูดก่อนจะปิดเมนูและยื่นกลับไปให้พนักงานคนนั้น
“เฮ้อ!! เอาผัดผักรวมกับแกงจืดวุ้นเส้นเพิ่มด้วยครับ”ป๊อนซ์ถอนหายใจออกมาหนักๆก่อนจะสั่งอาหารเพิ่มไปอีก
“ครับ รอสักครู่นะครับ” พนักงานรับคำก่อนจะเดินออกไป
“กินเผ็ดไม่ได้สักอย่างยังจะบอกว่ากินได้อยู่นั่นแหละ” ป๊อนซ์พูดออกมานิ่งๆ แต่มันทำให้ผมชะงักกึกเพราะคำพูดของมันมันทำ
ราวกับมันจำผมได้แล้วไหนของที่สั่งยังเป็นของชอบผมทั้งนั้นเลยด้วย
ป๊อนซ์เหมือนจะได้สติและกำลังงงอยู่กับตัวเองมารู้ได้ยังไงแต่สักพักก็ส่ายหน้าไปมานิดๆเหมือนไล่อาการปวดหัว
“เอ่อ เป็นอะไรรึเปล่า” ผมถามออกไปเมื่อเห็นอาการของมัน
“เปล่า กูไปเข้าห้องน้ำนะ” มันพูดปัดก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปทางห้องน้ำ
ผมมองตามแผ่นหลังกว้างนั้นด้วยความเป็นห่วงแต่ก็ทำอะไรมากไม่ได้เพราะในความเข้าใจของมันตอนนี้ผมก็เป็นเพียงแค่เพื่อน
เก่าคนนึงเท่านั้น
พนักงานนำอาหารมาเสิร์ฟจนครบแต่ป๊อนซ์ก็ยังไม่กลับมาจากห้องน้ำสักที
“เอ่อ ดล”ผมสะกิดดลที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ไง?”ดลตอบกลับผมโดยที่ตายังคงจ้องอยู่ที่ไอโฟน
“พี่ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ เดี๋ยวมา”
“ให้ไปเป็นเพื่อนมั้ย?” ดลละสายตาจากไอโฟนขึ้นมามองผม
“ไม่เป็นไร หิวก็กินไปก่อนเลยนะ” ผมพูดพร้อมกับตบบ่ามันเบาๆก่อนจะเดินไปทางห้องน้ำ
ผมหยุดอยู่หน้าประตูทางเข้าก่อนจะเปิดเข้าไปช้าๆก็พบว่าป๊อนซ์ยืนก้มหน้าอยู่ที่อ่างล้างหน้าพร้อมด้วยใบหน้าที่เหยเหราวกับ
เจ็บปวดอย่างหนัก
“ปะ..ป๊อนซ์” ผมเรียกชื่อมันอย่างกล้าๆกลัวๆ
“...”ป๊อนซ์นิ่งเงียบก่อนจ่ะอยๆเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับเสยผมไปด้านหลังแล้วหันมาจ้องที่ผม
“เอ่อ..คือ..” พอโดนจ้องจังๆแบบนี้ ผมก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกันแฮะ
“มาทำไม?”ป๊อนซ์ถามผมนิ่งๆ พร้อมกับเดินเข้ามาจนประชิดตัวผม
“คือ..คือ..เห็นว่ามึงมานานแล้วเลยมาตามน่ะ” ผมตอบเสียงสั่นพร้อมกับถอยหลังจนติดกับอ่างล้างหน้า
“เป็นห่วงกูงั้นเหรอ?”ป๊อนซ์ถามเสียงพร่าพร้อมกับยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาท้าวกับผนังไว้ราวกับเป็นการขังผมไว้ในกรงยังไงยังงั้น
“อะ.เอ่อ...ก็ต้องห่วงสิพะ..เพื่อนกันทั้งนั้น”ผมตอบเสียงสั้นพร้อมกับยกมือขึ้นยันหน้าอกป๊อนซ์ที่กำลังจะก้าวเข้ามาอีก
ป๊อนซ์ไม่สะทกสะท้านกับแรงดันของผมแต่กลับโน้มหน้าลงมาจาประชิดกับหูของผมก่อนจะกระซิบเบาๆ
“โจ มึงเป็นใครกันแน่ทำไมความทรงจำของมึงถึงมีมากมายขนาดนั้น”ป๊อนซ์พูดก่อนจะซบหน้าลงกับไหล่ของผมอย่างอ่อนแรง
“....”ผมนิ่งกับคำถามนั้น
“บอกกูได้มั้ย ว่ามึงคือใคร?” ป๊อนซ์ผละออกมาก่อนจะมองผมด้วยสายตาอ้อนวอน
“เอ่อ..ก็..เพื่อนไง” ผมตอบกลับไปเบาๆโดยที่ไม่ได้สบตาป๊อนซ์เลยแม้แต่น้อย
“ได้ ในเมื่อมึงไม่บอกกู งั้นกูก็จะหาคำตอบด้วยวิธีของกูเอง” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับจ้องหน้าผมเขม็งก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไป
อย่างรวดเร็วทิ้งให้ผมยืนใจเต้นแรงกับคำพูดและการกระทำของมันอยู่คนเดียว
ผมยืนนิ่งอยู่ในห้องน้ำพักใหญ่ๆก่อนจะเดินออกมาเพื่อไปที่โต๊ะ
เมื่อมาถึงที่โต๊ะก็พบว่าป๊อนซ์กำลังนั่งกินข้าวอยู่นิ่งๆส่วนดลดูเหมือนจะกระวนกระวายแปลกๆ
“พี่โจ ไปไหนมาตั้งนาน!” ดลตะคอกเสียงดังจนคนโต๊ะข้างๆหันมามอง
“เบาๆไอ้ดล พี่ไปเข้าห้องน้ำมาไง” ผมตอบกลับนิ่งๆก่อนจะนั่งลงข้างๆมัน
“ทำไมไปนานอ่ะ?” ดลยังคงถามต่อ
“เอ่อ..”ผมอ้ำอึ้งไม่รู้จะตอบมันว่าอะไรดี
“รีบกินเหอะ อย่ามัวแต่ชวนกันคุยอยู่” ป๊อนซ์ที่นั่งเงียบๆอยู่ก็พูดขึ้นมาท ทำให้ดลหยุดถามผมและหันกลับไปกินตามเดิม
หลังจากการกินข้าวเสร็จป๊อนซ์ก็ขับรถไปส่งที่บ้านของผมกับดลที่ป้าน้อยเคยซื้อไว้จากแม่ของผมเพราะตอนนี้ทั้งพ่อและแม่ของ
ผมต่างก็ย้ายไปอยู่และทำงานที่อเมริกาทั้งคู่เหลือเพียงผมคนเดียวที่ยังอยู่ไทย แต่พอเรียนจบผมก็คงต้องไปอยู่ที่โน่นเหมือนกัน
“โจทีจริงวันนี้เป็นวันเข้าหอไม่ใช่เหรอ?”ดลถามขึ้นมาขณะที่นั่งอยู่ในรถของป๊อนซ์
“อืมม ค่อยเข้าพรุ่งนี้เลยก็ได้พรุ่งนี้เราต้องไปทำกิจกรรมที่มหาลัยอยู่แล้ว”ผมพูดออกมาอย่างเหนื่อยๆ เฮ้อออ นี่กว่าจะเรียนจบ
ผมไม่เหนื่อยตายไปก่อนเหรอเนี่ย
“อยู่หอไหนกันน่ะ?” ป๊อนซ์ถามพร้อมกับเหลือบมองผมผ่านกระจก
“อยู่หอFอ่ะพี่ป๊อนซ์” ดลตอบพร้อมกับหันไปมองทางป๊อนซ์
“อืมมมตอนกูเข้าปีหนึ่งกูก็อยู่หอนั้นเหมือนกัน”
“จริงดิ มันโอเคป่ะ?”ดลยังถามต่ออย่างสนใจ ส่วนผมก็กลายเป็นอากาศธาตุไปแล้วตอนนี้ฮ่าๆๆ
“ก็โอเคนะ ถ้ามึงไม่ติดหรูเกินไป”ป๊อนซ์ตอบกลับนิ่งๆโดยที่ตาก็ยังมองถนนสลับกับเหลือบมองผมเป็นครั้งๆ
“โอ๊ยยย ผมอยู่ง่ายจะตายเนอะพี่โจเนอะ” ดลพูดพร้อมกับหันมามองที่ผม
“อืมม”ผมตอบกลับไปสั้นๆก่อนจะก้มลงมองหน้าจอไอโฟนของตัวเอง
คนๆเดียวกันแต่กลับให้ความรู้สึกต่างกันโดยสิ้นเชิง
“กูว่าไปเข้าหอกันวันนี้เลยก็ได้นะ” ป๊อนซ์พูดพร้อมมองผมผ่านกระจกส่องหลังและรอคำตอบ
“พรุ่งนี้ก็ได้ วันนี้มันก็เย็นมากแล้วกูเกรงใจมึงอ่ะ” ผมพ่นยาวเป็นประโยคนี่เป็นครั้งแรกเลยละมั้งที่ผมพูดกับมันยาวขนาดนี้
“พรุ่งนี้เดี๋ยวมึงก็ต้องไปทำกิจกรรมของคณะต้องรีบไปด้วย กูว่าเข้าวันนี้เลยดีกว่า”ป๊อนซ์ยังคงพูดชี้แจงเหตุผลต่อไป
“เออพี่โจ ก็ดีเหมือนกันนะแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ได้ไปเอารถที่มหาลัยด้วย เพราะตอนนี้เราไม่มีรถกันเลย” ดลพูดออกมาพร้อมกับหัน
มามองทางผม
“อืมม งั้นก็ได้” ผมตอบกลับไปนิ่งๆก่อนจะหลับตาลงเพราะเหนื่อยมามากแล้วกับวันนี้
“พี่โจ พี่โจ!!” เสียงเรียกของดลดังเข้ามาในโสตประสาทของผมแต่ผมยังไม่อยากตื่นอ่ะ ยังง่วงอยู่เลย TT”
“เข้าไปเก็บของเหอะดล เดี๋ยวกูปลุกให้” เสียงป๊อนซ์ดังขึ้นก่อนจะเป็นเสียงฝีเท้าของดลที่ห่างออกไป
“โจ ไอ้โจตื่นไปเก็บของ”ป๊อนซ์เรียกพร้อมกับเขย่าตัวผมเพื่อปลุก
“...”ผมยังคงเงียบเพราะถ้าตื่นไปตอนนี้ไม่รู้ว่าผมต้องทำหน้ายังไง
“ทำไมปลุกยากแบบนี้วะ!! โจตื่น ตื่นๆๆๆๆ”ป๊อนซ์เขย่าผมแรงขึ้นจนผมที่ฝืนตัวอยู่ตกลงจากเบาะ
“โอ๊ยยยย!!”ผมร้องออกมาทันทีเมื่อสะโพกสัมผัสกับพื้นรถ
“นี่แกล้งหลับเหรอไอ้โจ?” ป๊อนซ์จ้องหน้าผมอย่างคาดคั้น
“แหะๆ กูไปเก็บของก่อนนะ” ผมยิ้มแห้งๆให้มัน ก่อนจะรีบวิ่งออกมาทันที
หลังจากที่เก็บของจนหมดผมกับดลก็ทยอยเอาของขึ้นรถป๊อนซ์อย่างทุลักทุเลอาจจะเป็นเพราะเราทั้งสองคนต่างก็ตัวเล็กมากทั้ง
คู่
“ตั้งไว้ตรงนั้นก็ได้ เดี๋ยวกูช่วยถือ” ไอ้ป๊อนซ์ที่ยืนพิงรถรออยู่ในตอนแรกก็เดินเข้ามาหาเราทั้งสองคน
“ผมสบายมาก ไปช่วยพี่โจเหอะหลังจะหักแล้วมั้งนั่น”ดลพูดพร้อมกับเดินผ่านป๊อนซ์ไปที่รถ ส่วนป๊อนซ์ก็เดินตรงเข้ามาหาผม
ก่อนจะเอาเป้ของผมไปสะพายไว้แล้วก็ดึงกระเป๋าถือในมือไปด้วยตอนนี้ผมเลยเหลือแค่กระเป๋าหนังสือใบเดียวที่ตัว
“ของครบแล้วนะ” ป๊อนซ์ถามหันไปทางดลก่อนจะหันหลังมาหาผม
“ครบแล้วครับผม” ดลตอบพร้อมกับทำท่าตะเบ๊ะ
“ครบๆ”ผมก็ตอบกลับไปเหมือนกันป๊อนซ์พยักหน้ารับนิดๆก่อนจะขับรถออกจากบ้านไปยังหอของF
“ไหนดูดิ ได้อยู่ห้องไหน?” ป๊อนซ์ถามผมกับดลที่เดินไปติดต่อเอากุญแจห้องพัก
“ผมได้ 321 อ่ะรูมเมทยังไม่มาด้วย พี่ช่วยพี่โจขนของไปห้องพี่โจเหอะ ของของผมนิดเดียวขนเองได้สบายมาก”ดลพูดออกมา
ยืดยาวก่อนจะโบกมือลาพวกผมแล้วเดินขึ้นไปบนหอ
“แล้วของมึงอ่ะ?” ป๊อนซ์ถามพร้อมกับเอากระเป๋าเป้ของผมไปสะพายไว้
“ 521”ผมตอบกลับไปสั้นๆแล้วเดินนำไปที่ลิฟต์
ผมมองไปที่ลิฟต์อย่างชั่งใจพร้อมกับหยุดเดินกะทันหัน
“เป็นอะไร?” ป๊อนซ์ถามขึ้นห้วนๆเมื่อเห็นผมยืนนิ่งอยู่หน้าลิฟต์
“เอ่อ...มึงขึ้นลิฟต์ไปก็ได้เดี๋ยวกูไปขึ้นทางบันไดดีกว่า”ผมพูดพร้อมกับเดินออกมาจากบริเวณหน้าลิฟต์ แต่ก็โดนป๊อนซ์ดึงมือไว้
ซะก่อน
“ทำไมอ่ะ มึงกลัวเหรอ?”
“อืม”ตั้งแต่ที่ผมมีอาการทางจิตจนต้องรักษาตัวนั้นหลังจากที่รักษาจนสามารถใช้ชีวิตประจำวันได้ผมก็เพิ่งรู้ว่าผมมีอาการกลัวที่
แคบกลัวที่มืดกลัวทุกๆอย่างทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ผมไม่เคยมีอาการแบบนี้เลยแม้แต่น้อย
“เข้ามาเหอะ กูอยู่ด้วยทั้งคน” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับเอามือที่ยังว่างอยู่มาจับมือของผมไว้กระชับให้แน่นก่อนจะเดินเข้าลิฟต์ไป
พร้อมๆกัน
แปลก...ที่ครั้งนี้ผมต้องทนยืนอยู่ในลิฟต์เป็นเวลานานกว่าลิฟต์จะถึงชั้นห้าแต่ผมก็ไม่ได้มีอาการกลัวเลยแม้แต่น้อย
หรือจะเป็นเพราะมืออุ่นๆนี่กันนะ....
............................................................................TBC.............................................................................
มาต่อแล้วจ้าาาาา :katai4:
ต้องขอโทษจริงๆที่มาช้า :hao5:
คือคอมคนเขียนเป็นอะไรก็ไม่รู้ เลยต้องรอมาอัพที่โรงเรียน :katai5:
อ๋อออ อย่าเพิ่งเกลียดน้องป๊อนซ์กันนะ (ทันมั้ยเนี่ยย 555+) :z3:
เดี๋ยวนางก็ได้รับบทเรียน แต่ตอนนี้ขออุบไว้ก่อน :katai3:
ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยก็ดูแลสุขภาพกันด้วยเน้อออ ตัวละครของเราก็ไม่สบายกันไปหลายคนแล้วว :ling3:
สุดท้ายก็ขอขอบคุณ @tulakom5644 @Nus@nT@R@ @hotladyanyavee @เจ้าชายหมูตอน @BBlabong @loveaaa_somsak @SourJeed @jum @banabasz @jiindae @Redz สำหรับคอมเม้นท์นะคะ :pig4:
อ่านแล้วอย่าลืมเม้นท์กัยด้วยเน้ออ คนเขียนจะได้รู้ว่าเกลียดน้องป๊อนซ์กันถึงขั้นไหนแล้ว 555+
KATIEZZ
-
นั่งอ่านไปฟินไป -....- มาอัพไวๆนะคะ ><~
-
ตอนนี้ อารมณ์แบบสบายๆ
-
โดนชะนีจอยสวมรอยโฮะๆๆๆๆ :laugh: :laugh: :laugh: :z6: :z6: :z6:
-
เฮ่อ กลัวใจน้องป๊อนซ์ในการหาคำตอบ กลัวว่าน้องจะร้ายใส่โจ
เพราะแค่นี้น้องโจก็เจ็บมากพอแล้ว หรือต้องเจ็บเจียนตายกันหว่า
เราสงสัยว่า ครอบครัวป๊อนซ์คงต้องเก็บทุกสิ่งที่เป็นของโจออกไป เพราะไม่งั้นต้องมีของที่ทำให้ป๊อนซ์จำโจได้ ในเมื่อโจไปหาป๊อนซ์บ้านบ่อย ค้างบ่อย สงสารน้องโจอะ เจ็บแทนอะ
ปล.มาอ่านช้า เพราะภูมิแพ้ขึ้นตา เพิ่งหายอะ คอก็แสบไปหมด เฮ่อ ชีวิตฉัน
-
มาต่อไวไวๆนะคับบบบบบ :katai2-1:
แต่แอบกลัวๆอยู่นะ เพราะเดี๋ยวก็ต้องมีแจงออกมาแย่งป๊อนด้วยแน่ๆเลยอะ เค้าสงสารโจ :hao5:
-
ชีสิตโจหลังจากไม่มีป๊อนซ์มันเศร้าแท้เหลา
-
อืมป๊อนซ์เริ่มสับสนแล้วซินะ
แต่ก็ไม่เท่าไรหรอก เพราะตอนนี้
ป๊อนซ์เองก็รู้สึกดีกับแจงไปแล้วนี่
เด๋วโจก็จะชิน และเริ่มทำใจได้เนอะ
-
มาอัพเร็วๆนะค่าาาาาาาาาาาาาาา
♥ คนเขียนมากมาย ติดตามตั้งแต่เรื่องแรกเลยนะจะบอก ฮี่ๆๆ
รอต่อไป ด้วยใจรัก
-
สงสารโจอ่า
ป็อนซ์จำได้ซะทีเถอะนะ
คนเขียนอย่าให้ป็อนซ์ทำอะไรโจมากนะ
:hao5:
-
มารอป๊อนซ์กะโจค่ะ อยากให้กลับมาหวานเหมือนเดิม
-
Special เหงา...
[Pontz x Joe]
[Joe]
บางครั้งการที่ต้องใช้ชีวิตโดยลำพังมันก็ทำให้ผมแอบเหงาเหมือนกันนะ..
สองสามวันมานี้ผมต้องเดินไปเรียนคนเดียว กินข้าวคนเดียว และแม้แต่นอนก็ยังนอนคนเดียว...
“โจ ไปเรียนได้แล้ว” เสียงเพื่อนในห้องบอกเมื่อเห็นว่าผมนั่งนิ่ง ทั้งๆที่จบคาบมาได้หลายนาทีแล้ว
“อืมๆ” ผมตอบรับนิ่งๆก่อนจะเก็บกระเป๋าและเดินไปหยิบรองเท้าแล้วเดินไปเรียนตามหลังคนอื่นๆ
เหตุผลที่ผมเป็นแบบนี้ ก็มีอยู่แค่อย่างเดียว....
.....ป๊อนซ์.....
เมื่อสามวันที่แล้ว
“อาทิตย์นี้กูไม่อยู่นะมึง” ป๊อนซ์พูดในขณะที่เรากำลังนั่งกินข้าวกันอยู่
“อ้าว ไปไหนอ่ะ?” ผมชะงักก่อนจะเงยหน้าขึ้นถามป๊อนซ์ด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
“กูต้องไปงานรับปริญญาพี่ป่วน” ป๊อนซ์ตอบเสียงเบา แต่จ้องผมกลับด้วยสายตาที่สื่อถึงความเป็นห่วงอย่างไม่ปิดบัง
“อืมม โชคดีล่ะ อย่าลืมซื้อขนมมาฝากกูด้วยนะ” ผมพูดทีเล่นทีจริงพร้อมกับส่งยิ้มบางๆไปให้ป๊อนซ์
“มึงอยู่ได้นะ” ป๊อนซ์ถามขึ้นมาอีกครั้ง
“ได้ดิ โห แค่นี้สบายๆเว้ย” ผมพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะแต่ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตาป๊อนซ์ตรงๆ
“แม่ง กูไม่ไปแล้วดีกว่า” ป๊อนซ์มองผมอย่างชั่งใจก่อนจะพูดออกมา
“เฮ้ยย บ้าเหรอมึง พี่มึงรับปริญญานะเว้ย” ผมพูดพร้อมกับดึงไอโฟนในมือมันมาเก็บไว้เพราะมันกำลังจะเอาไอโฟนขึ้นมาโทรหา
พี่ปิ๊ปพี่สาวของมัน
“แต่กูไม่สบายใจเลยอ่ะ” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับเอื้อมมือมาจับมือของผมข้างเดียวกับที่กุมไอโฟนเอาไว้
“กูอยู่ได้จริงๆ”
.......
อยู่ได้น่ะใช่
แต่ใครจะไปคิดว่ามันจะเหงาขนาดนี้...
Rrr
ไอโฟนในกระเป๋ากางเกงของผมสั่นขึ้น
-Pontz^^-
ผมกดรับสายแทบจะทันที
“ฮัลโหล”
(เป็นไงบ้าง?) เสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงของป๊อนซ์ถามมา
“ก็โอเคอ่ะ งานเยอะโคตรเลย แล้วแบบครูแม่งให้ใบงานอย่างเยอะอ่ะ กูถือกันจะไม่ไหวอยู่แล้ว แต่ก็นะ ใกล้สอบแล้วนี่หว่า มันก็
ต้องเป็นแบบนี้เป็นธรรมดาแหละเนอะ...” ผมพูดออกไปยาวเหยียดก่อนจะหยุดชะงัก เมื่อรู้ตัวว่ามันดูมากเกินไป
(....) ป๊อนซ์ยังเงียบเหมือนจะรอฟังคำพูดของผม
“เอ่อ..คือ..โทรมาอะไรรึเปล่าเนี่ย??” ผมตัดสินใจถามไปเมื่อเห็นว่าป๊อนซ์เงียบไปนาน
(โจ พรุ่งนี้กูจะกลับแล้วนะ) ป๊อนซ์พูดด้วยน้ำเสียงเครียดๆ
“อ้าว ทำไมรีบกลับจังอ่ะ ไม่อยู่เที่ยวต่อกับพี่ๆมึงอีกหน่อยวะ”
(กูคงไม่มีอารมณ์ไปเที่ยวอยู่หรอก ถ้ามึงอยู่แบบนี้) ป๊อนซ์พูดออกมานิ่งๆ ด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
“กูอยู่ได้” ผมพูดออกไปเบาๆ พร้อมกับพยายามกลอกตาไปไหนเพื่อกลั้นน้ำตาเอาไว้
(เหงามั้ยโจ?) ป๊อนซ์เหมือนจะไม่ได้สนใจคำพูดก่อนหน้านี้ของผมแม้แต่น้อย
“...” ผมไม่ได้ตอบ แต่กลับเม้มปากจนแน่น
(เหงามากมั้ย?)
“ป๊อนซ์..”
(กูไม่อยู่มึงเดินไปไหนมาไหนกับใคร?)
“เดินกับพวกในห้องไง เยอะแยะ” ผมพูดเสียงเครือๆพร้อมกับปล่อยให้น้ำตาที่กลั้นอยู่นานไหลออกมา
(ตอนนี้มึงอยู่กับใคร?)
“ฮึก..คนเดียว”
(‘ไอ้ป๊อนซ์มาถ่ายรูปเร็วว’) เสียงตะโกนของพี่ป่วนดังขึ้น
“มึงไปถ่ายรูปเหอะป๊อนซ์ แค่นี้ก่อนนะ กูต้องเข้าเรียนแล้วอ่ะ”
(ดะ..เดี๋ย..) ผมพูดออกมาอย่างรวดเร็วก่อนจะตัดสายมันทันที
เพราะถ้าผมได้ยินเสียงมันนานกว่านี้ผมคงจะทนไม่ได้แน่ๆ
“โจเย็นนี้พวกกูคงไม่ได้อยู่กินข้าวด้วยนะ” ไอ้ลิ้มพูดขึ้นในขณะที่เดินสวนกันตอนเปลี่ยนคาบเรียน
“อ้าว พวกมึงไปไหนกันอ่ะ??”
“วันนี้พวกกูไปแข่งบาสกันอ่ะ มึงจะไปมั้ย?? เดี๋ยวกูไปลงชื่อให้” ลิ้มถามพร้อมกับแสดงสีหน้าเป็นห่วง
“กูจะไปทำไม กูไม่ใช่พวกในทีมบาสซะหน่อย กูไม่ไปดีกว่า” ผมพูดก่อนจะยิ้มบางๆไปให้
“แน่ใจนะ?” ลิ้มถามผมอีกครั้ง
“แน่ดิ ไปเรียนได้แล้วไป” ผมตอบก่อนจะดันหลังลิ้มให้เดินไปเรียนอีกทางนึงที่ตรงข้ามกับทางที่ผมจะไป
นี่ดิ เหงาของจริงเลย ฮ่าๆๆ ...
Rrr
ไอโฟนของผมสั่นขึ้นข้างๆหูปลุกผมให้ตื่นขึ้นหลังจากที่ผมนอนตั้งแต่กลับมาจากโรงเรียน
อืมม นี่ก็หกโมงกว่าๆแล้ว
ก็ว่า ทำไมหิวจัง..
-Pontz^^-
ผมยิ้มบางๆให้กับสายที่เรียกเข้าก่อนจะกดรับแล้วยกขึ้นมาแนบหู
(ฮัลโหลทำไรอยู่?)
“เพิ่งตื่นตอนที่มึงโทรมาเนี่ยแหละ”
(อ้าว เพิ่งตื่นตอนนี้อ่ะนะ แล้วไปกินข้าวยังเนี่ย?)
“ยังๆ”
(แล้วไม่หิวรึไง?)
“หิวดิ เนี่ยว่าจะกินมาม่าสักคัพ กูซื้อมาตุนไว้เยอะ” ผมพูดกับป๊อนซ์ไป มือก็เลือกมาม่าคัพในตู้ไปด้วย
(ไปกินข้าวเลยโจ)
“ไม่เอาอ่ะ”
(โจ!)
“กินมาม่าก็ได้” ผมพูดเสียงค่อยๆก่อนจะเม้มปากอย่างขัดใจ
(ไปกินข้าว อย่าต้องให้พูดซ้ำนะ) ป๊อนซ์พูดขู่เสียงแข็ง
“ไม่ใช่ไม่อยากกิน แต่กูไม่รู้จะไปกินกับใคร เข้าใจมั้ย!!!??”
(โจ..)
“กูไปกินข้าวก็ได้” ผมพูดเสียงดังพร้อมกับกดตัดสายไปทันที
แล้วกูจะไปกินข้าวกับใครวะเนี่ยย??
ผมเดินงงๆเข้าไปในโรงอาหาร มองไปที่โต๊ะกินข้าวประจำของผมที่ไม่มีอะไรตั้งอย่บนโต๊ะเลย
“เอ่อ มึงๆ กูนั่งกินข้าวด้วยได้มั้ย?” ผมเดินไปสะกิดหลังเพื่อนร่วมสายชั้นที่จำชื่อไม่ได้ด้วยซ้ำ
“อ๋อ อืมๆๆ นั่งเลยๆ” คนอื่นๆที่นั่งอยู่ในโต๊ะต่างก็ขยับที่ทางให้ผมได้นั่ง
ผมนั่งกินข้าวนิ่งๆ ไม่สิ แทบจะไม่ได้กินเลยด้วยซ้ำ เพราะผมเอาแต่นั่งเขี่ยข้าวเล่นไปมาอย่างใจลอย
“เอ่อโจ กินเสร็จยัง??” เพื่อนคนนั้นถามผม เนื่องจากโรงเรียนของผมเวลากินข้าวเสร็จจะต้องรอเดินไปพร้อมกัน
“อ๋อๆๆ เสร็จแล้วๆ” ผมตอบพร้อมกับเก็บกวาดเศษอาหารในจานตัวเองที่มีอยู่เต็มจานเนื่องจากยังไม่ทันได้กินอะไรเลย
ผมเดินเอาจานไปเก็บก่อนจะแยกกับคนอื่นๆในโต๊ะเพื่อกลับหอคนเดียว
เมื่อเดินไปถึงที่เตียงผมก็เปิดโคมไฟที่โต๊ะอ่านหนังสือแล้วหยิบไอโฟนขึ้นมาเช็คดู
-Pontz 37-
มิสคอล 37 สาย
ใครตายรึเปล่าวะเนี่ย??
ผมรีบกดโทรกลับไปทันที
“ฮะ..”
(ไปไหนมา ทำไมไม่รับสายกู!)
“ไปกินข้าวไง”
(กับใคร?)
“ไม่รู้อ่ะ กูไม่รู้ว่าเค้าชื่ออะไร แต่ว่าอยู่ ม. เราเนี่ยแหละ”
(กูกำลังจะกลับแล้วนะ) ป๊อนซ์พูดออกมาโดยไม่สนใจประโยคก่อนหน้า
“อืมม”
(อยากได้อะไรมั้ย? เดี๋ยวซื้อไปฝาก)
“ไม่เอาอ่ะ มึงกลับมาก็พอแล้ว”
(แน่ใจเหรอ?)
“เออดิ” ผมพูดพร้อมกับยิ้มน้อยๆกับโทรศํพท์
(แล้วอันนี้ไม่เอาใช่มั้ย?) สิ้นเสียงพูดของป๊อนซ์ก็มีตุ๊กตากระต่ายตัวโตยื่นมาจากด้านหลังของผม
“เฮ้ยยยย!”
“ว่าไง จะเอามั้ย??” ป๊อนซ์พูดก่อนจะก้มลงกดจูบเบาๆตรงหลังคอของผม
“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?” ผมถามพร้อมกับดึงกระต่ายตัวโต ขนนุ่มนั้นมากอดเอาไว้
“ตอนกลางวัน” ป๊อนซ์ตอบกลับสั้นๆก่อนจะก้มลงซุกกับคอผมนิ่งๆ
“เป็นไรรึเปล่าเนี่ย?”ผมถามก่อนจะหันหลังไปนั่งประจันหน้ากับป๊อนซ์
“เปล่า”
“จริงอ่ะ?”
“ก็แค่คิดถึง” ป๊อนซ์พูดเสียงค่อยก่อนจะก้มตัวลงนอนหนุนตักของผม
“ก็เจอแล้วนี่ไง” ผมพูดพร้อมกับลูบหัวป๊อนซ์อย่างเบามือ
“มึงเหงามากมั้ย?” ป๊อนซ์ถามทั้งๆที่ตายังคงปิดอยู่
“มันก็มีบ้างแหละ” ผมพูดโกหกออกไปคำโต
“กูสัญญานะ ว่าจะไม่ทิ้งให้มึงอยู่คนเดียวอีก” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับดึงมือของผมที่กำลังลูบหัวมันอยู่ไปจูบเบาๆบนหลังมือก่อนจะ
เอาไปซุกที่คอของมันเองและกอดเอาไว้แบบนั้น
ผมยิ้มบางๆให้กับคำพูดของป๊อนซ์
คำสัญญา....ของผู้ชายคนนึง
ผมจะเชื่อหรือไม่เชื่อมันก็ได้..
แต่ผมเลือกที่จะเชื่อ... เชื่อในสิ่งที่เขาพูด..
และก็มีเพียงเหตุผลเดียวเท่านั้นที่ทำให้ผมเลือกที่จะเชื่อเขา
....นั่นก็เพราะ ผมรักเขา ไงล่ะ... ^_^”
................................................................................END.....................................................................
มาอัพแบบติดๆกันแบบนี้
หวังว่าจะไม่เบื่อขี้หน้ากันเน้ออออ :hao6:
แบบว่าวันนี้ เห็นน้องโจเดินคนเดียวตอนเย็น แล้วอารมณ์มันมา :hao5:
หลังจากอัพครั้งนี้อาจจะหายไป พักใหญ่ๆนะคะ
ไปซ่อมคอมให้กลับมาเป็นปกติ :katai1:
จะได้รัวเรื่องหลักต่อ :katai4:
อย่าเพิ่งทิ้งกันไปเน้อออ
ตอบคอมเม้นท์..
@SourJeed >>มาอัพทันใจมั้ยเอ่ยยยย?? 555+
@loveaaa_somsak >> อย่าได้ไว้วางใจกับนิยายเรื่องนี้ #เนื้อหาล้วนขึ้นอยู่กับอารมณ์คนแต่ง 555+
@Redz >>> นางมาแบบเงียบๆ :katai5:
@hotladyanyavee >>> โจน่าสงสารมากมาย น่าสงสารจริงๆ(บิ้วท์เต็มที่ 555+) #หายเร็วๆนะคะ :mew1: #อีกไม่นานก็จะได้หวานแล้วววว (รึเปล่า??)
@banabasz >>> แต่ก็นะ ของๆใครก็เป็นของคนนั้นอยู่วันยังค่ำแหละ (สปอยๆๆ)
@Nus@nT@R@ >>> แต่ตอนมีป๊อนซ์ก็หรรษาใช่ย่อยนะ :hao6:
@snowboxs >>> ไม่นะ!!! โจจะไม่ชินนนน อุ๊บบบ หลุดด o22
@sudchick_z >>> มาอัพแล้วเน้อออออ #รักคนอ่านเหมือนกันค่าา #ขอบคุณที่ติดตามนะคะ :pig4:
@ jum >>> นี่แค่เริ่มต้นนนน (ขู่ๆๆๆ) 5555+ #ทำใจอ่านป๊อนซ์ร้ายไปอีกสักพักนะ เดี๋ยวพอบทจะหวานก็หวานกันสุดๆเลยล่ะ :katai2-1:
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์เน้ออออ :pig4: :pig4:
ใครอยากรู้อะไร หรือขออะไรที่มันเอ็กคลูซีฟ ลองมาขอกันได้หลังไมค์นะ (ถ้าให้ได้ก็จะให้เน้อออ) :katai3:
KATIEZZ
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
โอ้ยย สงสารโจจจจ
ทำไม ทุกคนต้องหลอกป๊อนส์ด้วยอะ
ไม่เข้าใจ อยากรู้เรื่องตอนรถคว่ำอ่า
แง้ๆๆๆ
พ่อแม่ใจร้ายช่ายมะ
หรือเลือกเชียร์ป๊อนส์ แล้วไปเชียร์พีเจแทน
ือืมม โจเอาพีเจแทนละกัน
เย้
-
โจผู้น่าสงสาร :hao5:
รูมเมทโจคือใครหว่า แนท เหรอ :hao3:
ไม่เอาๆ ไม่อยากสปอยเองในหัว555555 รอคนเขียนซ่อมคอม :katai2-1:
ps.ผลกระทบของการอ่าน 2 เรื่องนี้ ชอบจิ้นไปต่างๆนานาเวลาเจอเจ้าตัว :-[
-
ทำไมต้อง 'ไอโฟน" เอาเป็น 'โทรศัพท์หรือมือถือ' ไม่ได้เหรอ :confuse:
-
น้ำตาฉันไหลอีกแล้ว จะมาม่าขนาดนี้ ฉันไม่ซื้อมาม่ามาดีกว่า(รอต้มน้ำรอดีกว่า เกี่ยวไหมหว่า)สงสารโจ คนคนหนึ่งมาก
วันนี้น้องคงเหงาน่าดู วันที่ไม่มีป๊อนซ์อยู่ข้างๆแบบที่เคยเป็น ไม่ได้ไปไหนไกลแล้วกลับมา แบบนั้นมันยังดีกว่าที่เหงาระยะสั้น
แต่วันนี้ มันหงาจนเจียนตาย เพราะไม่มีคนนั้นยืนข้างกาย แม้จะยืนได้ แต่ก็เจ็บและเหงากว่าเดิม เพราะสถานะเปลี่ยนไป
สงสารน้องโจนะ
-
ตอบคอมเม้นท์จ้าาาา :katai3:
@ Yunatsu. >>> ไม่แน่ อ๊ะๆๆๆๆ 5555+ :hao7:
@ sudchick_z. >>> ใครเนี่ยยยยย บอกมานะ??? #คนในโรงเรียนใช่มั้ยยยยย :katai1:
@ kasarus >>> คือเพื่อให้เห็นภาพค่าาาา เพราะว่าน้องเค้าใช้ไอโฟนกันทุกคนเลยยย #อีกอย่างมันพิทพ์สั้นกว่าด้วยเน้อออ :katai4:
@ hotladyanyavee >>> ต้มรอตอนหน้าไว้ด้วยเลยก็ดีนะคะ :hao5:
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นต์ทุกคอมเม้นต์นะคะ
อดใจรอตอนหน้าหน่อยเน้ออออออ
KATIEZZ
-
ตอนพิเศษยังเรียนกันอยู่เหรอ
งั้นอีกไม่นานป๊อนซ์จะจำโจได้ซิ
-
สงสารโจ เมื่อไหร่ป๊อนซ์จะจำน้องโจได้อ่ะเนี่ย
อ่านไปน้ำตาจะไหล จำน้องโจให้ได้นะป๊อนซ์
-
มาต่อเรื่องหลักเร็วๆน๊าาาาาาาาา ใจจะขาดแล้วเอยยยยยยยยยยยยยยยยย :ling1: :ling1: :ling1:
-
มารอตอนหลัก ให้น้องซ่อมคอมพืเสร็จเร็ว อยากรู้จะเป็นไงต่อ
ป๊อนซ์จะหึงทั้งที่จำไม่ได้ เพราะจิตใต้สำนึกมันสั่ง แล้วทำอะไรเลวร้ายใส่โจ
สงสารโจมากมาย
ปล.เลดี้รักน้องโจมากมาย
-
เป็นหนึ่งในโรงเรียนค่าาาาาาาา คนเขียนทายถูก o13
รักและรอต่อไป :impress2:
-
สเปเชี่ยลน่ารัก ></
อยากอ่านตอนหลักแล้ว มาอัพไวๆน้าาาาา <3
เห็นว่าจะมาอัพคืนนี้ใช่มั้ย -....-
-
มารอน้องค่ะ
-
พี่คนเขียนอัพคืนนี้ใช่ป่าววววววววววววววววววว :katai2-1:
เห็่นมาแว๊บๆ อย่าทำร้ายเค้าโดยการให้ความหวังเค้าน้าาาาา :o12:
รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ
-
:sad4: ภาค1ก็ร้องยังจะให้เค้าร้องภาค2อีกรึ
-
ตอนที่4
[Pontz x Joe]
[Joe]
ติ๊ง!!!
ลิฟต์หยุดนิดนึงก่อนจะเปิดออกเมื่อเรามาถึงกันที่ชั้น 5
“มึงอยู่ห้องไหนนะ?” ป๊อนซ์ถามขึ้นขณะที่เรากำลังเดินออกมาตามทางเดินของชั้นที่ 5
“521” ผมตอบกลับไปสั้นๆ แถมยังก้มมองแต่เท้าของตัวเองขณะที่เดินไป เพราะตอนนี้บอกตามตรงเลยว่าผมกลัวใจตัวเองที่สุด
แล้ว กลัว... กลัว...ว่าผมจะเข้าข้างตัวเองว่าเค้ากลับมาเป็นเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
“เฮ้ยระวัง!” ป๊อนซ์แหวขึ้นเสียงดังก่อนจะดึงแขนผมให้ไปอีกฝั่งหนึ่งของทางเดิน
“...” ผมได้แต่นิ่งแล้วก็หน้าร้อนผ่าวกับสัมผัสของป๊อนซ์
“ทำไมไม่ระวัง ห๊ะ!! มึงเดินยังไงจะขึ้นไปบนกระถางต้นไม้อยู่แล้ว” ป๊อนซ์ตะคอกพร้อมกับจับไหล่ผมทั้งสองข้างให้ไปประจัน
หน้ากับเค้า
“อ่ะ..เอ่อ...ขอโทษ” ผมพูดพร้อมกับขยับหนีการเกาะกุมของป๊อนซ์
“ขอโทษกูทำไม!!”
“ก็..ก็...”
“เออ ช่างแม่ง! พูดกับมึงแล้วปวดหัว รีบเดินตามมา” ป๊อนซ์บ่นออกมายาวเหยียดก่อนจะเดินนำผมไปก่อน
ผมก้มหน้าเม้มปากก่อนจะเดินตามหลังไปนิ่งๆ
ปึ่ก!!
“ไอ้โจ!!” ป๊อนซ์หันมาตะคอกเสียงดังเมื่อผมเดินไปชนกับหลังมันอย่างจัง
“อ่ะ..เอ่อ.. ขอโทษๆๆ” ผมรีบพูดพร้อมกับก้มหัวให้มันทันที
“มึงนี่มัน..”
“อ้าวว พี่ป๊อนซ์” มีเสียงหนึ่งดังขัดขึ้นมาเสียก่อนที่มันจะได้ด่าอะไรผมมากไปกว่านี้
“อ้าว ไอ้แน็ต อยู่หอนี้เหมือนกันเหรอมึง?” ห๊ะ แน็ตงั้นเหรอ?
“ใช่พี่ แล้วนี่พี่มาทำไมอ่ะ อ๊ะ!นั่นแน่ มาส่งเด็กเหรอพี่” เสียงมันแบบว่าคุ้นมาก ผมเลยค่อยๆชะโงกหน้าออกไปมองทีละนิด
“อ้าว แน็ต!!” เฮ้ยย นี่มันไอ้แน็ตที่ผมเจอที่ใต้ตึกคณะวันนั้นนี่
“เฮ้ยยย โจใช่มั้ย??” แน็ตพูดพร้อมกับชี้นิ้วมาทางผม
“อืม”
“นี่มึงรู้จักกันเหรอ?” ป๊อนซ์ถามพร้อมกับมองหน้าพวกผมสองคนสลับกันไปมา
“ใช่ๆ ผมเจอกันตอนไปลงทะเบียนที่ใต้ตึกอ่ะ แต่เอ๊ะ!อย่าบอกว่านี่เด็กพี่” ไอ้แน็ตพูดออกมายาวเหยียดก่อนจะหรี่ตามองผมกับ
ป๊อนซ์อย่างจับผิด
“อื้อๆๆ” ผมส่ายหัวรัวๆ
“บ้าเหรอ ไม่ใช่ นี่เพื่อนเก่ากู” ป๊อนซ์ก็รีบโผลงบอกออกมาไม่แพ้ผม แต่จะว่าไปการกระทำของป๊อนซ์ก็ทำให้ผมรู้สึกน้อยใจไม่
น้อย เฮ้ยยย แล้วผมมีสิทธิ์อะไรไปน้อยใจเขาล่ะเนี่ย
“แล้วทำไมเป็นเพื่อนเก่าอ่ะ?” แน็ตยังถามต่อออกมาอย่างไม่ลดละ
“มึงจะถามไรเยอะแยะวะ”
“แหมทำหงุดหงิดกลบเกลื่อนนะพี่ ไม่ใช่เด็กพี่ก็ดีแล้ว ไม่งั้นผมฟ้องเจ๊แจงแน่” แจงเหรอ? ใครวะ?
“เออๆ อ่ะ ถึงห้องมึงแล้วเอาของเข้าไปดิ” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับยื่นกระเป๋าใบโตที่ถือมาตลอดทางให้ผม
“เชี่ยยยย มึงอยู่ห้องนี้เหรอ??”
“อืมมม”
“ห้องเดียวกะกูเลยยย กอดทีดิมายรูมเมท” แน็ตพูดพร้อมกับโถมตัวเข้ามาหาผม
“....” O_o จะดีเหรอออ
“หยุดเลยมึง” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับเอามือดันหัวแน็ตเอาไว้
“โหยยย ไรอ่ะเฮียยย หวงอย่างกับเป็นเมีย” ไอ้แน็ตพูดพร้อมกับทำหน้าเซ็งๆ
“เดี๋ยวกูต่อยปากแตก เออ กูต้องไปแล้ว ไปก่อนนะ” ป๊อนซ์พูดก่อนจะหันมามองหน้าผม
“อืมม กลับดีๆนะ” ผมพูดก่อนจะเดินหันหลังเข้าห้องทันที
“ไป เดี๋ยวผมเดินไปส่ง” ไอ้แน็ตพูดบอกป๊อนซ์
“อืม” ป๊อนซ์รับคำในลำคอก่อนจะเดินไปพร้อมๆกัน
ผมเดินเข้ามาในห้องก่อนจะปิดประตูและวางของลงกับพื้น
อืมมมม ห้องก็โอเคเลยอ่ะ น่าอยู่ดี
แต่คือตอนนี้ไอ้แน็ต แม่งปิดม่านปิดห้องแบบสนิท ไม่ให้แสงอาทิตย์ลอดเข้ามาได้เลยแม้แต่นิดเดียว ตอนนี้ที่สว่างอยู่ก็มีแต่ไฟ
ในห้องเท่านั้นแหละ
นี่ผมไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าไฟดับขึ้นมา..
พรึ่บ!!!
“เชี่ยยยยย” ผมตะโกนออกมาสุดเสียงก่อนจะทรุดลงนั่งกับพื้น
“ฮึก อึ่กกก ฮือออ” ผมนั่งขดตัวกอดเข่าพร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
ตอนนี้ทั้งห้องมืดสนิท มองไม่เห็นอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว
“ฮือออ ช่วยด้วยย” ผมร้องออกไปทั้งๆที่ก็รู้ดีว่าไม่มีใครมาช่วยอยู่แล้ว มีทางเดียวคือต้องนั่งรอจนกว่าไอ้แน็ตจะกลับขึ้นมาซึ่งก็
ไม่รู้ว่าอีกนานเท่าไหร่
“อึ่ก อึ่กก ฮึกกก” ผมเริ่มมีอาการเกร็งขึ้นมาอย่างคุมร่างกายไม่อยู่
“โจ!!” เสียงป๊อนซ์ตะโกนเรียกผมพร้อมกับทุบประตูอย่างแรงดังขึ้น
“ฮึกกก ป๊อนซ์ อึ่กก ช่วยกูด้วยย” ผมพูดออกไปด้วยอาการใกล้หมดแรงเต็มที
“ไอ้แน็ต ไม่มีกุญแจเหรอวะ!?”
“มีๆเฮีย อ่ะนี่”
เสียงไขกุญแจดังขึ้นพร้อมๆกับสติของผมที่กำลังจะหายไปเต็มที
แกร่ก!!
ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับแสงสว่างจากด้านนอกที่เข้ามาข้างใน
“โจ!” ป๊อนซ์โผเข้ามาหาผมที่นั่งอยู่กับพื้นก่อนจะกอดเอาไว้แน่น
“ฮืออออ ป๊อนซ์ กูกลัว ฮึกก มันมืด ฮึกก มืดมากๆ” ผมพูดออกมาอย่างเลือนลอย
“ไม่ต้องกลัวนะ กูอยู่นี่แล้ว” ป๊อนซ์พูดด้วยโทนเสียงที่มันเคยใช่ปลอบผมเมื่อก่อน
“ฮึกกกก ฮือออออออ” ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย ทำไมป๊อนซ์ถึงจำผมไม่ได้แค่คนเดียว ทำไม?!!
[Pontz]
“แหมเฮียย แค่เพื่อนจริงอ่ะ?” ไอ้แน็ตยังคงถามผมอยู่ด้วยคำถามเดิมที่มันถามผมตั้งแต่ชั้น5จนตอนนี้ผมอยู่ที่ลานจอดรถแล้ว
“เออดิวะ!” ผมก็ตอบมันกลับไปแบบเดิมๆ เป็นร้อยครั้งแล้วมั้ง
“แม่งงง เซ็งเลยว่ะ กำลังตีดอทมันส์ๆ ไฟแม่งดับเฉย” เสียงนักศึกษาคนหนึ่งที่เดินตามหลังผมออกมาจากหอดังขึ้น
“น้องๆ” ผมหันไปสะกิดถามเด็กคนนั้นทันที
“ครับ?”
“ไฟดับเหรอ?”
“ใช่พี่ จู่ๆแม่งก็ดับ รู้สึกว่าจะดับทั้งหอเลยอ่ะ” เด็กคนนั้นตอบก่อนจะก้มหัวให้ผมนิดๆแล้วเดินออกไป
“ชิบหายละ!!” ผมอุทานออกมาเสียงดังก่อนจะรีบวิ่งกลับไปทางเดิมที่มาเมื่อกี๊
“อ้าววว เฮียยยย ไปไหนน??” ไอ้แน็ตที่ยังงงๆก็วิ่งตามผมมาด้วย
“ไอ้โจกลัวที่มืด” ผมพูดสั้นๆโดยไม่ได้หยุดหันไปมองหน้าไอ้แน็ตเลยแม้แต่น้อยเพราะตอนนี้ผมกำลังตั้งหน้าตั้งตาวิ่งขึ้นชั้น5ทาง
บันไดหนีไฟอยู่
“เวร ผมก็ปิดม่านซะสนิทเลยวันนี้” ไอ้แน็ตพูดออกมาลอยๆ แต่นั่นก็ทำให้ใจของผมเต้นไม่เป็นจังหวะ
‘อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะโจ’ ผมพูดกับตัวเองเบาๆพร้อมกับรีบสาวเท้าขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็ว
ปังๆๆ!!!
“โจ!!!” ผมตะโกนเรียกชื่อโจพร้อมกับทุบประตูจนมันเกือบจะหลุดติดมือไปอยู่แล้ว
“..” แต่มีเพียงความเงียบที่ตอบกลับผมมา และนั่นมันก็ยิ่งทำให้ผมกระวนกระวายมากขึ้นไปอีก
“ไอ้แน็ต ไม่มีกุญแจเหรอวะ??!!” ผมละมือจากประตูก่อนจะหันไปถามไอ้แน็ตที่ยืนกังวลอยู่ข้างๆผม
“มีเฮียย นี่อ่ะ” ไอ้แน็ตพูดพร้อมกับยื่นกุญแจห้องมาให้ผม
ผมรับกุญแจมาก่อนจะรีบไขเข้าไปในห้องทันที
ปึง!!
“โจ!” ผมผลักประตูให้เปิดอ้าออกจนสุด เสียงจากทางเดินทอดเข้าไปให้เห็นร่างของโจนั่งกอดเข่าขดตัวอยู่กลางห้อง
“ฮืออออ ป๊อนซ์ กูกลัว ฮึกก มันมืด ฮึกก มืดมากๆ” โจพูดออกมาเบาๆอย่างเลือนลอยพร้อมกับกอดผมไว้แน่น
“ไม่ต้องกลัวนะ กูอยู่นี่แล้ว” ผมพูดพร้อมกับกอดปลอบและลูบหัวมันเบาๆ
เอ๊ะ!! ทำไมผมถึงรู้สึกว่าการกระทำนี้เป็นอะไรที่คุ้นเยจังนะ??
“ฮึกกกก ฮือออออออ” โจยังคงร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
พรึ่บ!!
ไฟทั้งห้องติดขึ้นอย่างพร้อมเพรียง
“ไฟติดแล้วโจ ไม่ต้องกลัวแล้วนะ” ผมพูดเบาๆพร้อมกับค่อยๆจับไหล่มันให้มาประจันหน้าผม
“...” แต่โจกลับนิ่งไม่โต้ตอบอะไรผมเลย
“เฮ้ยย โจๆๆ” ผมเขย่าร่างของโจอีกครั้ง
“...” แต่ก็ยังไร้เสียงตอบ
“คงตกใจจนสลบไปแล้วแหละ เอามันไปนอนที่โซฟาตรงนั้นก่อนก็ได้” ไอ้แน็ตพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปยังโซฟาที่อยู่มุมห้อง
“อืมม” ผมพยักหน้ารับก่อนจะค่อยๆช้อนตัวโจขึ้นแล้วเดินไปวางลงเบาๆที่โซฟา
ทำไม มึงตัวเบาขนาดนี้วะโจ?? กินอะไรบ้างรึเปล่าเนี่ย??
[center] ‘ดื้อกินข้าว’
‘อื้ออ ไม่เอาไม่กิน’
‘อย่าให้กูพูดซ้ำนะดื้ออ’
‘ก็บอกว่าไม่กินไงเล่า’[/center]
ภาพหลายภาพไหลเข้ามาในหัวของผมอย่างต่อเนื่อง จนทำให้ผมต้องสะบัดหัวเพื่อไล่อาการปวดที่เกิดตามขึ้นมาด้วย
“เฮียย เป็นอะไรรึเปล่า?” ไอ้แน็ตถามพร้อมกับจับไหล่ผมแล้วบีบเบาๆอย่างเป็นห่วง
“อืมๆ ปวดหัวนิดหน่อยอ่ะ” ผมบอกพร้อมกับเอามือขึ้นมานวดที่ขมับเบาๆ
“งั้นไปนอนพักก่อนก็ได้พี่ ขับรถกลับไปตอนนี้เดี๋ยวอันตราย”
“อืม” ผมรับคำไอ้แน็ตเบาๆก่อนจะเดินตรงไปยที่เตียงและทิ้งตัวลงนอนพร้อมกับคำถามในหัวมากมาย
แค่เพื่อนจริงๆน่ะเหรอ???[/color]
[Joe]
“อืมมมม” ผมขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะเปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆ
“อ่ะ โจ เอ๊ยย พี่โจตื่นแล้วเหรอ?” แน็ตรีบเดินเข้ามาทันทีเมื่อเห็นว่าผมรู้สึกตัว
“เรียกเหมือนเดิมน่ะแหละดีแล้ว” ผมพูดพลางยันตัวขึ้นช้าๆ
“อ๋อ อืมๆๆ”
“แล้วนี่ป๊อนซ์กลับไปแล้วเหรอ?” ผมพูดพร้อมกับกวาดสายตาไปทั่วห้องแต่ก็ไม่เห็นป๊อนซ์
“อ๋ออ เฮียนอนอยู่บนเตียงอ่ะ เมื่อกี๊เหมือนจะปวดหัว ผมเลยไม่อยากให้ขับรถอ่ะ”
“ปวดหัวเหรอ??” ผมถามย้ำก่อนจะเดินเข้าไปหาป๊อนซ์ที่นอนหลับหันหลังให้ผมอยู่บนเตียงทันที
“ก็นิดหน่อยอ่ะ ไม่ได้ออกอาการมากนะ” แน็ตพูดพร้อมกับกลับไปจัดของในตู้ตัวเองต่อ
“...” ผมมองแผ่นหลังป๊อนซ์ด้วยเป็นห่วงอย่างเก็บไว้ไม่อยู่
“อื้อๆๆ” ป๊อนซ์ผลิกตัวนอนหงายก่อนจะดิ้นไปมาอย่างทุรนทุราย
“ป๊อนซ์ เป็นอะไรอ่ะ?” ผมยันตัวขึ้นนั่งก่อนรีบโผเข้าไปดูป๊อนซ์ใกล้ๆ
“โอ๊ยย!” ป๊อนซ์ร้องออกมาอีกครั้ง ก่อนจะคว้าตัวผมเข้าไปกอดจนทำให้ผมเซขึ้นไปทับอยู่บนป๊อนซ์เสียครึ่งตัวเลยทีเดียว
“ป๊อนซ์ๆๆ” ผมพยายามเขย่าตัวป๊อนซ์ให้ได้สติ แต่ป๊อนซ์ก็ยังคงไม่ได้สติอยู่ดี
“อื้ออ เฮ้ยยยย” ป๊อนซ์สะบัดหน้าไปมาอีกสองสามครั้งก่อนจะลืมตาโพลงขึ้นมา
“เป็นไงบ้าง?” ผมกระพริบตาปริบๆก่อนจะถามขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ
“มึงทำอะไรเนี่ย??!!!” ป๊อนซ์ถามขึ้นก่อนจะผลักผมออกอย่างแรงจนผมกระเด็นออกมาจากเตียงอย่างแรง
“ก็....ก็...” ผมตกใจจนน้ำตาคลอเบ้าทำอะไรไม่ถูก
“มึงคิดจะทำอะไรกู ห๊ะ!!”
“ก็มึงปวดหัว กะ..กู เลย..”
“เลยคิดจะฉวยโอกาส ปล้ำกูว่างั้น!!”
“เปล่านะ”
“เปล่างั้นเหรอ” ป๊อนซ์พูดด้วยเสียงเย็นๆพร้อมกับค่อยๆเดินเข้ามาหาผมก่อนจะย่อตัวลงนั่งประชิดด้านหน้าของผม
“...”
“เห็นกูดีด้วยแล้วได้ใจเหรอ??”
“....”
“ที่กูดีกับมึงก็เพราะกูสงสาร ไม่ได้คิดพิศวาสอะไรมึงเลย!!”
“ฮึกก ฮืออ” ผมปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอย่างเก็บไว้ไม่อยู่
“อีกอย่างนะ กูไม่ได้เป็นเกย์เหมือนมึง!!” ป๊อนซ์พูดตะคอกใส่หน้าผมเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกไปด้วยความหงุดหงิด
“ฮือออออ” ผมได้แต่นั่งก้มหน้าร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด ผมไม่ได้ทำอะไรเลย ไม่ได้ทำอะไรเลยจริงๆ มันไม่ใช่เหรอที่เป็นคน
ดึงผมเข้าไปน่ะ!!!
“เฮ้ยย โจ เป็นอะไรอ่ะ??” แน็ตรีบวิ่งเข้ามาทันทีเมื่อเห็นผมที่นั่งร้องไห้อยู่กับพื้น
“ฮืออออๆๆๆ” ผมร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิมพร้อมกับส่ายหน้าไปมาอย่างสับสน
“ใจเย็นๆก่อนนะ” แน็ตกอดผมเอาไว้เบาๆพร้อมกับตบบ่าเป็นการปลอบใจ
“ทำไมวะ!! กูทำอะไรผิด กูทำอะไรผิด???????!!!!!!”
............................................................................TBC............................................................................
กราบขอโทษแทบเท้าคนอ่านที่เคารพรักทุกท่าน :hao5:
ที่มาอัพช้ามากกกกก
แต่เค้าก็มาอัพแล้วนะ :katai5:
ตอนนี้คอมดีขึ้นแล้วเน้อออออ :hao6:
อ๋อออ จะแจ้งว่าตอนพิเศษจะไม่มีเนื้อหาเกี่ยวข้องกับตอนหลักนะจ๊ะ ตอนพิเศษจะเป็นตอนที่อ้างอิงเรื่องที่เกิดขึ้นจริงๆของน้องเค้าค่าาาา
เนื่องด้วยว่าคนเขียนมาอัพช้า เลยจะขอไถ่โทษด้วย...
โมเม้นต์ (ยกไปอยู่ตอนที่ 5 เน้ออออ)
KATIEZZ
-
มาม่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :hao5: :sad4: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
โจเอ้ย....เจ็บซ้ำซาก
-
ป๊อนส์ๆๆๆๆๆ มึงเปนบ้าอะไร
โจ เลิกเหอะ ป๊อนส์แม่งงงง ชิส์
พีเจ หรือแน๊ตก้ได้ 555
เลือกเลย 2 คนนี้แหละ
พอป๊อนส์จำได้ จะได้เจ็บบ้าง ชิส์
-
ป๊อนซ์นึกได้แล้วก็นึกต่ออีกหน่อยเซ่!!
โจน่าสงสาร :hao5:
-
สงสารโจ TT ป๊อนซ์ไมทำไงอ่ะ ?
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ป๊อนซ์เริ่มต้นเหมือนจะดี ทำไมจบอย่างงี้อ่ะเนี่ย
สงสารน้องโจ เดี๋ยวเชียร์ให้ได้กะน้องแน๊ตเลยวุ้ย
-
มาม่ามาชามโตเลย สงสารน้องโจอะ อยากให้ตอนที่ป๊อนซ์จำโจได้ เป็นตอนที่ป๊อนซ์ต้องเสียใจบ้าง
แล้วนังน้องแจงนี่เป็นใคร มาไง งงมาก คงกลับไปอ่านเรื่องแรกใหม่ เผื่อมีเบาะเเส :mew4: :mew6: :o12: :sad4:
-
ฉัน เกลียด หน้า มัน !!
:mew5: :mew5:
ไม่ได้ด่าใครน๊าา เเค่ไปดูโฆษณาเก่า ๆ มา :hao6: :hao6:
-
คือแบบว่า สงสารโจอ่ะ ทำไมต้องเป็นโจฝ่ายเดียวที่เจ็บซ้ำซาก แค่คนที่ตัวเองรักจำไม่ได้มันก็เจ็บจะแย่ เพื่อนโจ เพื่อนป๊อนซ์ ทำอะไรกันสักอย่างสิ เค้าสงสารน้องโจ
โจผิดอะไร โจผิดอะไร ฮืออออออออออๆๆ เค้าอิน
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
อ่านกี่ครั้งก็สงสารโจ อยากให้โจลืมป๊อนซ์บ้าง
-
สงสารโจอ่ะ ป๊อนซ์อ่ะทำไมเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย
-
เฮ้ย คนโดนลวนลามไม่ใช่ป๊อนป่าววะ :katai1: โจต่างหากที่โดน ป๊อนนี่น่าโดนมีดแทงมิดด้ามจังเลยนะ :angry2: :angry2: :fire:
-
โอ๊ย อยากโดดถีบยอดหน้าป๊อนซ์ :z6: :z6: :z6:
-
เฮ้ย คนโดนลวนลามไม่ใช่ป๊อนป่าววะ :katai1: โจต่างหากที่โดน ป๊อนนี่น่าโดนมีดแทงมิดด้ามจังเลยนะ :angry2: :angry2: :fire:
เราเห็นด้วย เอาให้ตายไปเลย ตายไปยังดีกว่าอยู่แล้วจำน้องโจไม่ได้อะ มันร้ายแรงไป
-
:katai2-1: มารอคนเขียนที่น่ารักต่อตอนใหม่ให้อยู่น๊าาาาาาา :hao3:
-
เราเห็นด้วย เอาให้ตายไปเลย ตายไปยังดีกว่าอยู่แล้วจำน้องโจไม่ได้อะ มันร้ายแรงไป
ร้ายขนาดไหนถ้า happy ending อันนี้เรายอมรับได้นะ แต่ถ้าร้ายด้วยแถมจบไม่สวยด้วยนี่ คนเขียนไม่รอดแน่ (อิอิ เค้าล้อเล่นน๊ะ o18)
-
ร้ายขนาดไหนถ้า happy ending อันนี้เรายอมรับได้นะ แต่ถ้าร้ายด้วยแถมจบไม่สวยด้วยนี่ คนเขียนไม่รอดแน่ (อิอิ เค้าล้อเล่นน๊ะ o18)
เอาตามนี้เลยค่ะ แต่คนเขียนไม่มาวันนี้ตายแทนป๊อนซ์แล้วกัน(ล้อเล่น ใครจะทำลง)
-
ตอบเม้นท์ตอนก่อนตอนที่ 4 จ้าาา.... :katai4:
@snowboxs >>> เนื้อหาของตอนพิเศษไม่เกี่ยวกับตอนหลักเน้อออ #ตอนพิเศษเป็นเรื่องอิงเหตุการณ์จริงนะจ๊ะ :hao6:
@○TeaCafé○ >>> อีกสักพักเน้อออออ #เดี๋ยวก็จำได้...มั้งงง 555+
@banabasz >>>> ต่อให้แล้วนะคะ (ตอบช้าเน้อ ซอรี่ๆๆ)
@hotladyanyavee >>> คอมอาการดีขึ้นแล้วจ้าาา อุปสรรคหายไปแล้ววว #มาอัพได้อย่างต่อเนื่อง :katai3:
@sudchick_z >>> ใครเนี่ยๆๆๆๆ ไปบอกในเฟสก็ยังดี นะๆๆๆ อยากรู้ :hao5:
@SourJeed >>> ต่อตอนหลักไปแล้วน้าาา (ขอโทษที่ตอบช้าเน้ออ)
@พลอยสวย >>> เอาทิชชู่มั้ยคะ :sad4: #ร้องไปอีกสักพักใหญ่ๆเลยล่ะ ทนหน่อยน้าาา
ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นท์เน้อออออ เพราะมันทำให้การอัพนิยายสนุกขึ้นเป็นกองเลยยย :hao3:
KATIEZZ
-
รอครับ
-
ตอนที่5
[Pontz x Joe]
[Joe]
ผมนั่งซึมอยู่พักใหญ่ๆหลังจากเหตุการณ์ที่ทำร้ายจิตใจผมอย่างหนักขนาดนั้น ส่วนไอ้แน็ตก็ช่วยผมได้เยอะนะมันก็คอยแวะเวียนมาปลอบบ้างกวนบ้างอย่างต่อเนื่องแต่นั่นมันก็ทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้นได้เยอะเลย
“โจกินข้าววววววว” เสียงแน็ตตะโกนเรียกผมดังจนของสั่นทั้งห้อง (เว่อร์ละ)
“แป๊ปนึงขอปูเตียงก่อน”ผมตะโกนกลับไปหาแน็ตที่ยังวุ่นวายอยู่ที่ระเบียงกับหม้อไหกะละมังต่างๆที่วางอยู่
..........................................
“เฮ้ย มึง” ถ้าจะทักกูแบบเป็นมิตรขนาดนี้
“มีไร” เอาล่ะครับ เหี้ยมาก็เหี้ยตอบ
“แค่นี้ก่อนนะม๊า ป๊อนซ์เจอเพื่อนแล้ว”มันวางสายแม่มันไปเรียบร้อยแล้ว แต่กูอยากจะถามมันมากว่า ใครเพื่อนมึงเหรอ
แล้วมันก็มองมาที่ผมอย่างมีเลศนัย
“มึงอ่ะ”
“...” ผมไม่ตอบครับ แม่งเริ่มรำคาญไอ้เหี้ยนี่แล้วคิดว่าตัวเองใหญ่มาจากไหนวะ
“มึงอ่ะ กูเรียกทำไมไม่ตอบ”
“กูไม่ได้ชื่อมึง” เริ่มมีน้ำโหแล้วนะแล้วนะ
“โอเคๆ ก็ควรจะทำความรู้จักเพื่อนใหม่อย่าเป็นทางการสินะ” มันพูดแล้วหยุดยิ้มก่อนจะพูดต่ออีกครั้ง
“เราชื่อป๊อนซ์นะ มาจากโรงเรียน..... แล้วนายล่ะชื่ออะไร” ไอ้เหี้ยนี่แม่งเริ่มน่ากลัวแล้วครับ เปลี่ยนโหมดอารมณ์โคตรเร็ว
“กูชื่อโจ” ผมตอบกลับไปสั้นๆ
“โอเค เอาเป็นว่าเรารู้จักกันและเป็นเพื่อนกันแล้วและเพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อน ดังนั้น มึงต้องช่วยกูปูเตียง”มันพูดไปยิ้มไปดูอารมณ์
ดีจนน่าหมั่นไส้
“ไม่”
“มึงต้องทำ”
“กู ไม่ ทำ” ผมพูดเน้นทีละคำเพราะเผื่อว่ามันจะไม่เข้าใจ
“มึงต้องทำ เพราะตอนนี้มึงเป็นเพื่อนกูแล้ว”เหตุผลมึงแม่งฟังขึ้นมากกกก
“กูก็มีเตียงของตัวเองให้ปูนะมึง”ผมลองพูดใช้เหตุผลกับมันดูรับ เผื่อว่าจะได้ผล
“ถ้างั้นก็เอางี้ดิ ไม่ต้องปูเตียงมึงปูแค่เตียงกูเตียงเดียวแล้วเราค่อยนอนด้วยกัน”มันพูดแล้วฉีกยิ้มกว้าง
.........................................................................
ผมนั่งยิ้มบางๆให้กับความทรงจำดีๆครั้งแรกที่เจอกันของผมกับป๊อนซ์
“มากินข้าวววววว ตัวเล็กจะตายอยู่ละ” แน็ตพูดเสียงยานพร้อมกับเดินถือตะเกียบเข้ามาหาผมที่กำลังปัดบนเตียงที่ปูจนตึงแล้ว
ให้เรียบร้อย
“เออ นี่ไง เสร็จแล้ว” ผมพูดก่อนจะเดินไป เขย่ง (??) แล้วเอามือตบหัวมันไปหนึ่งที
“พยายามขนาดนั้น เอาบันไดมั้ยพี่??” ไอ้แน็ตหันมาพูดพร้อมกับยักคิ้วกวนตีนหนึ่งทีแล้ววิ่งหนีไปนั่งที่ระเบียง
“กวนตีนแล้วไอ้แน็ต” ผมตะโกนด่าตามหลังมันก่อนจะเดินตามไปที่ระเบียง
ปังๆๆๆ!!
“ใครมาอ่ะ”ใครแม่งเคาะซะประตูจะหลุดขนาดนั้นวะ
“เดี๋ยวผมไปดูเอง พี่ช่วยไปปรุงรสให้มันอูมามิขึ้นหน่อยดิตอนนี้แม่งกระเดือกไม่ลงจริงๆอ่ะ”ไอ้แน็ตพูดพร้อมกับยืนตะเกียบกับ
ช้อนมาให้หนู
“เออๆ”ผมพูดพร้อมกับรับของมาจากมือมันแล้วเดินไปที่ระเบียงก็ต้องพบกับ...
อาหารที่แม่งพูดไว้ซะโอเว่อร์มันคือ...
บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่กำลังเดือดอยู่จนล้นหม้อกับซองนับสิบที่กำลังปลิวว่อนระเบียง
==’ ไอ้งามเอ๊ยยยย
“ไอ้แน็ต ไหนมึงบอกกูว่ากินข้าวไง ข้าวบ้านมึงนี่เส้นยาวดีนะ” ผมพูดบ่นพร้อมกับเดินกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง
“มึงเป็นใครเนี่ย”
“กูเป็นน้องเจ้าของห้องนี้ไงล่ะ” เสียงเหมือนแน็ตกำลังทะเลาะกับใครสักคนอยู่ที่หน้าประตู
“ก็กูนี่ไง เจ้าของห้องอย่ามาหลอกซะให้ยากเลยไอ้เปี๊ยก!!”
“เปี๊ยก พ่อมึงดิ”
“อ้าวไอ้เตี้ย ลามปามแล้วมึง ออกไปเลยไป”
“ไม่ไป!!”
“ตะโกนใส่หูกูทำไมวะเนี่ยย”
“เฮ้ยๆๆ เกิดอะไรขึ้นนน” ผมรีบวิ่งมาห้ามทัพอย่างรวดเร็ว
“พี่โจ!!!”ไอ้ดลวิ่งเข้ามากอดแขนผมทันที
“อ้าวดล มาได้ไง?”
“ลงลิฟต์มาตะกี๊”
“กวนละๆๆ”ผมพูดพร้อมกับเอามือลูบหัวมันเบาๆสองสามที
“เดี๋ยวๆๆนี่ตกลงไอ้เหี้ยที่ยืนแย่งอากาศมดหายใจอยู่นี่ น้องมึงเหรอ?”ไอ้แน็ตหันมาถามผมพร้อมกับเอานิ้วจิ้มที่หน้าผากไอ้ดลจน
หน้าหงาย
“โอ๊ยยย เจ็บนะ!!” ดลแหวแส่เสียงดังก่อนจะจ้องหน้าไอ้แน็ตอย่างหาเรื่อง
“โอ๊ย เดี๋ยวๆๆๆ อย่าเพิ่งทะเลาะกัน”ผมเข้าไปยืนกั้นตรงกลางระหว่างสองคนพร้อมกับกางมือขึ้นกั้นเอาไว้
“ตกลงมาหาพี่มีไรดล”
“ดลไม่มีข้าวกินน ตอนนี้หิวมากกกก”
“อ๋ออ งั้นก็ดีเลยมากินด้วยกันมาพี่กับไอ้แน็ตกำลังจะกินข้าวเย็นกันพอดี”ผมพูดก่อนจะเดินไปปิดประตูแล้วเดินนำออกไปที่
ระเบียงโดยมีดลกับแน็ตที่เดินทะเลาะกันตามหลังผมมา
“อ่ะ ไหนบอกข้าวเย็นอ่ะพี่โจมาม่าเนี่ยนะ”ไอ้ดลทำหน้างอพร้อมกับยกมือขึ้นกอดอกอย่างเอาใจ
นี่ล่ะครับอีกด้านหนึ่งของมัน
“เออดิเตี้ย เรื่องมากอ่ะ”ไอ้แน็ตพูดก่อนจะเดินกระแทกไหล่ดลไปนั่งขัดสมาธิลงข้างๆหม้อต้มมาม่า
“กินมั้ย เออแต่เราเป็นโรคเกี่ยวกับพวกอาหารของกินอยู่นี่เนอะ”ผมพูดเนื่องจากเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามันมีโรคประจำตัวเกี่ยวกับท้องกับ
ไส้อยู่
“ใช่ TT”ดลพูดพร้อมกับทำหน้าอยากร้องไห้
“เอาไงดีอ่ะ??” ผมพูดก่อนจะคิดอย่างหนัก
“อ๋ออออ แป๊ปนะ” ดลดีดนิ้วดังเปาะก่อนจะหยิบไอโฟนในกางเกงออกมาโทรออกหาใครสักคน
“ฮาโหลวววลุง” ผมกับแน็ตหันมามองหน้ากันก่อนจะจ้องไปที่ดลอย่างสนใจ
“มารับไปกินข้าวหน่อยดิ”
“ที่หอFอ่ะ”
“นะๆๆๆๆ พี่โจกินไปแล้วว”
“เย๊!!! ลุงแม่งน่ารั๊คอ่ะฮ่าๆๆๆ คร้าบบบ หวัดดีครับ”คุยเสร็จมันก็ยัดไอโฟนกลับเข้าไปในกระเป๋าก่อนจะหันมาฉีกยิ้มให้ผม
กกับแน็ตที่นั่งทำหน้างงแตกกันอยู่สองคน
“ลุงไหนอ่ะ??” ผมถามพร้อมกับแสดงสีหน้าสงสัยเต็มที่
“ก็ลุง..”
Rrrr
เสียงเรียกข้าวของไอโฟนดลดังขึ้นมาขัดจังหวะซะก่อน
“โหลววมีไรอ่ะลุง”
“ห๊ะ!!มาถึงแล้ว”
“เร็วไปป่ะ เพิ่งวางเมื่อกี๊เองนะ”
“อ๋อๆๆๆ เออแป๊ปๆ เนี่ยลงไปแล้วยืนรอไปอีกสักสองสามนาทีมันก็แก่ไปมากกว่าตอนนี้ไม่เท่าไหร่หรอกลุง” ดลพูดกวนก่อนจะ
วางสายไป
“ผมไปก่อนนะพี่โจ ไปแล้วนะไอ้หน้าตุ๊ด”ดลพูดลาผมก่อนจะหันไปพูดกับไอ้แน็ตพร้อมกับแลบลิ้นใส่แล้ววิ่งออกไปทันที
“ไอ้เวรนี่แม่งงง” ไอ้แน็ตตะโกนไล่หลังพร้อมกับเอาตะเกียบชี้ไปทางดล
“เอาน่าๆๆๆ กินๆๆๆ”ผมตบที่ไหล่แน็ตสองสามทีก่อนจะเริ่มลงมือกินมาม่าในหม้อด้วยความหิวเต็มที่
“เอิ๊กกกก”
“เชี่ยแน็ต!! สกปรกอ่ะ”ผมพูดแหวเสียงดังพร้อมกับเอามือปิดปากปิดจมูกตัวเอง แสดงท่าทางรังเกียจเต็มที่
“ฮ่าๆๆๆ เอาน่าพี่อยู่ด้วยกันเดี๋ยวก็ชิน”
“ชินไม่ลงจริงๆอ่ะ” ผมพูดพร้อมกับทำหน้าแหยงๆใส่ไอ้แน็ต
เอาจริงๆผมว่าหน้าอย่างมันควรจะพูดคะ ขา ด้วยซ้ำนะ แต่กิริยาที่ทำอยู่แม่งไม่เหมาะกับหน้าเลยเพราะหน้าแม่งหวานมากกกกก
ตานี่แบ๊วเชียว แต่แค่มันสูงไปหน่อยแค่นั้นเองไม่งั้นนะจับประเคนให้ใครสักคนให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
“อ๊ะๆๆ ทำหน้าแบบนั้นคิดไรชั่วๆอยู่ป่าวพี่”
“เปล๊า เก็บของเหอะยุงตอมขากูจนคันไปหมดแล้วเนี่ย” ผมพูดก่อนจะลงมือเก็บของไปล้างไปทิ้งโดยที่มีแน็ตคอยช่วยอยู่ไม่ห่าง
หลังจากเก็บของที่ระเบียงจนเสร็จผมกับแน็ตก็อาบน้ำกัน เอ่ออ หมายถึง ผมอาบก่อนแล้วแน็ตอาบทีหลังอ่ะนะไม่ได้อาบพร้อม
กัน ฮ่าๆๆ แล้วเราก็มานั่งจัดของที่จะเอาไปมหาลัยวันแรก อยู่ที่เตียงของแต่ละคน
“โจ”
“หื้มมม”ผมละมือจากของที่จัดอยู่แล้วเงยหน้าขึ้นมองแน็ต
“พี่ว่ากู เอ๊ยยย มึงว่าผม อั๊ยย๊ะยากอ่ะ!” มันขยี้หัวตัวเองอย่างสับสน
“เรียกสักอย่างเหอะ==”
“เออๆ พี่ว่าผมเอา PHP ไปดีป่ะ??” มันพูพร้อมกับยกphpขึ้นมาให้ผมดู
“เอาไปแล้วจะได้เล่นมั้ย??” ผมถามเสียงนิ่งๆพร้อมกับจัดของของตัวเองไปด้วย
“เออว่ะ ไม่เอาๆๆ” มันพูดพร้อมกับส่ายหัวไปมานิดหน่อยอย่างปลงๆ
แล้วมันก็นั่งพูดคนเดียวอยู่อีกพักใหญ่ๆก่อนที่ผมจะไล่มันไปนอนเพราะผมจะนอนแล้วแต่มันแม่งยังพูดกับข้าวของเครื่องใช้มันอยู่
เลย
“ไอ้แน็ตสายแล้ววววว” ผมตะโกนเสียงดังพร้อมกับใส่รองเท้าไปด้วยย
“ใส่เกงในอยู่ รอแป๊ปปป”
“เชี่ยยยยยย กางเกงมึงล่ะให้กูช่วยใส่มั้ย???”ผมพูดประชดออกไปพร้อมกับเอามือวางที่คัตเอาท์ตัดไฟของห้องเตรียมสับสวิตช์
เต็มที่แล้วเนี่ย
“ได้ก็ดีนะ” มันพูดพร้อมกับชะโงกหน้าออกมายักคิ้วให้ผม
“เดี๋ยวกูต่อยคิ้วหลุดเลยไอ้เหี้ย เร็ว!!”
“คร้าบๆๆๆๆ เสร็จแล้วๆๆๆ”มันพูดพร้อมกับวิ่งออกมาจากห้องน้ำโดยที่ไม่ลืมเอาตีนเกี่ยวผ้าเช็ดตัวออกมาด้วย ==’ กิริยางดงาม
แช่มช้อยยิ่งนัก
“ไปกันเหอะ” หลังจากเก็บของ หยิบกระเป๋าเสร็จมันก็เดินมายืนข้างๆผม
“เออ”ผมตะคอกใส่หน้ามันก่อนจะสับสวิตช์ลงแล้วล็อคห้องให้เรียบร้อย
ผมเดินลงบันไดมาเรื่อยๆเนื่องจากคิดแล้วว่ามันน่าจะเร็วกว่าลงลิฟต์
“สู้โว้ยยยย!” ไอ้แน็ตกำมือก่อนกับยกขึ้นสองข้างพร้อมกับตะโกนออกมา
“เฮ้ยย เป็นเหี้ยไร??”
“เรียกความฮึกเฮิมไง” มันตอบพร้อมกับส่งยิ้มกวนๆมาให้ผม
“แต่เดี๋ยวนะโจ เราจะไปมหาลัยกันยังไง??”
“อ๋อออ ไปกับดล เดี๋ยวกูโทรหาดลก่อนนะ” ผมหันไปตอบแน็ตก่อนจะล้วงหาไอโฟนในกระเป๋าแล้วเอามาโทรออก
(ฮะฮัลโหลพี่โจ) เสียงดลแหบๆแถมเหมือนกับพยายามพูดให้เบาอยู่
“เออดล อยู่ไหนเนี่ย ไม่เข้าไปที่ ม.เหรอ??”
(เอ่ออวันนี้ดลไม่ไปนะ)
“อ้าววทำไมอ่ะ?? วันนี้วันแรกนะเว้ยกิจกรรมก็เยอะ”
(เอ่ออคือ..ดลไม่ค่อยสบายอ่ะ)
“อ๋ออเหรออ แล้วนี่อยู่ไหน ให้ไปหามั้ย??”
(ไม่ต้องๆๆดลอยู่หอเพื่อน)
“อื้มมม แล้วนั่นดีขึ้นบ้างรึยัง?”
(ก็.... ‘คุยกับใครอ่ะ??!!’)มีอีกเสียงหนึ่งดังแทรกมาระหว่างที่ผมคุยกับดลและที่น่าแปลกคือเสียงนั้นเป็นเสียงที่ผมคุ้นมาก
“นั่นใครอ่ะ??”
(แค่นี้ก่อนนะพี่..)ดลรีบตัดบทก่อนจะวางสายไป
“อะไรของมันวะเนี่ยย” ผมพูดพร้อมกับสะบัดหัวไปมาอย่างอารมณ์เสีย
“ไมอ่ะ”แน็ตหันมาถามผมพร้อมกับเคี้ยวขนมปังอยู่เต็มปาก
“ดลไม่รู้อยู่ที่ไหนว่ะ??” ผมพูดพร้อมกับแสดงสีหน้าเป็นห่วงออกมาอย่างชัดเจน
“อ้าววว แล้วจะเข้า ม. ไงอ่ะ”
“ไม่รู้ดิ”ผมพูดเสียงเบาก่อนจะนั่งลงบนฟุตบาท
“เออ เอางี้เดี๋ยวผมโทรให้เฮียนายมารับดีกว่า”แน็ตพูดก่อนจะหยิบไอโฟนออกมาโทรออกทันที โดยที่ผมยังไม่ทันได้ห้าม
“เฮียย มารับหน่อย”
“เออๆ เนี่ยนั่งรออยู่หน้าหอ”
“อื้มมม พี่โจด้วย”
“โอเคคร้าบๆๆ” มันพูดอยู่สักพักก่อนจะเก็บไอโฟนเข้าที่
“เรียบร้อย เรามีรถไปเข้า ม. แล้ว” แน็ตพูดพร้อมกับหันมาฉีกยิ้มกว้างให้ผม
“อืมม”ผมพูดรับเบาๆก่อนจะเอาไอโฟนออกมาอีกรอบเพื่อฟังเพลงขณะที่นั่งรอ
เอาจริงๆผมก็ไม่ค่อยอยากให้ไอ้พวกนั้นมารับเท่าไหร่หรอกนะเพราะพูดกันตรงๆคือผมไม่ได้รู้สึกสนิทใจแบบเมื่อก่อนแล้ว และ
อีกอย่างที่สำคัญคือผมไม่รู้ว่า..ผู้ชายคนนั้น... จะมาด้วยรึเปล่า เพราะตอนนี้ผมยังไม่พร้อมที่จะสู้หน้ากับเขาจริงๆ...
...................................................................TBC........................................................................
มาอัพตอน 5 ต่อแล้ววววว :katai4:
ทันใจกันมั้ยเอ่ยยย??? (น่าจะไม่ 555+)
ทนกินมาม่ากันอีกหน่อยนะ....... ประมาณ.....
ก็ทั้งเรื่องอ่ะ (อ้าวววว???? 555+) :hao7:
อย่าเพิ่งลืมตัวละครหลักๆในภาคที่แล้วกันนะ เพราะเขากำลังจะกลับมาอย่างยิ่งใหญ่ (รึเปล่า???) :katai5:
โมเม้นต์ที่ยกมาจากตอนที่แล้วนะจ๊ะ....
Limp x Toptell
>>เรื่องมีอยู่ว่า คืนวันจันทร์ที่ผ่านมามีการประชุมรวมตอนกลางคืนบนหอประชุม และมันก็เกิดเหตุการณ์ที่ฟินมากจนตีลังกาม้วนหน้าได้ :z6: นั่นก็คือ....
น้องลิ้มของเราได้อัพ ig เป็นรูปเขียนของตัวเองที่มีรอยวาดอยู่ยาวตั้งแต่มือไปจนถึงศอก แล้วเขียนบรรยายใต้ภาพว่า...
tattoo by Toptell
[/size]
ตอนแรกคนเขียนก็สงสัยเพราะก็ไม่อยากจะจินตนาการไปเองมากมาย แต่พอไปถามจากคนวงในมาก็ได้ความว่านางวาดให้กันจริงๆจ้าาาา น่าร้ากมากกกก :ling1:
>>>อีกอันนึงก็คือ น้องท็อปเทลไปพูดกับเพื่อนว่า...
"เนี่ยเขาเอาแน็ตเข้ามา จะให้คู่กับลิ้มแทนเราแหละ" ซึ่งนั่นไม่ใช่ความจริงเลยยยย จะไม่มีการเปลี่ยนคู่ใดๆทั้งสิ้น
เพราะเราจะมีแต่เพิ่มคูขึ้นเรื่อยๆ :hao3:
อ่านเสร็จอย่าลืมเม้นต์ให้ด้วยน้าาาาาา :pig4: :pig4:
KATIEZZ
-
เอิ่มมม ไม่เอามาม่าทั้งเรื่องนะค่ะ ตาบวมหมดแล้ว TT :sad4:
ปล.ที่บอกว่า ใส่กางเกงในอยู่ เห็นภาพเลย 55555
ปลล.สู้ๆๆๆๆค่ะ :กอด1:
-
ตอบคอมเม้นต์ค่าาา .... :katai4:
@sudchick_z >>> กำลังอร่อยเลยเนอะ :ling3:
@Nus@nT@R@ >>> รักก็เงี้ยแหละจ้าาา #เดี๋ยวนางอาจจะร้ายขึ้นมาก็ได้ใครจะไปรู้ :angry2:
@Yunatsu >>> ไม่ได้ๆๆ 2 คนนั้นมีเจ้าของแล้วว อุ๊บส์!! หลุด :hao6:
@Gongy B.Du >>> เป็นคนไม่ค่อยมีความรู้สึกนึกคิดเท่าไหร่หรอกกกก :heaven
@SourJeed >>> โจคือบุคคลที่น่าสงสารของจริงเลย :เฮ้อ:
@○TeaCafé○ >>> แน็ตเคะมากนะจะบอกให้ (ตัวจริงอ่ะนะ) :-[
@hotladyanyavee >>> ลองหาดูๆๆ เผื่อจะเจอ #น้ำที่ต้มรอพอมั้ยกะมาม่าชามนี้ :o12:
@cubcakes >>> แน่เร๊อออออ :hao3:
@cross >>> ตอนนี้คนเขียนก็เริ่มงงตัวเองว่าเกลียดอะไรโจส่วนตัวรึเปล่า (อ้าววว???) :katai1:
@loveaaa_somsak >>> ไม่ดีม๊างงงง 555 แต่มันก็ไม่แน่ :ruready
@Ouizzz >> ผีเข้าผีออก #เป็นช่วงวันน้านน ของเดือนนน :mew3:
@banabasz >>> ฝากมีดไปอีกด้ามได้มั้ยยย #อยากแทงเหมือนกัน :z6:
@Redz >>> เต็มที่เลยยย (ไม่มีคำว่าห่วงตัวละคร555) :z3:
KATIEZZ
-
อึดอัดแทนโจ ไม่อยากเห็นโจอยู่ในสภาพนี้เลย
พวกเพื่อนก็ไม่เห็นจะสนใจช่วยโจเลย ถ้าทำได้ก็หนีไปอีกครั้งเถอะ
ไม่ต้องกลับมาเจอพวกนี้อีกแล้ว ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ดีกว่า
-
ชีวิตโก็มาม่ามากอยู่แล้ว ยังจะกินมาม่าอีก ระวังท้องอืดนะ
-
ฮือๆๆ สงสารโจอีกแล้วอ่ะ
-
ดล!!!!!!!!!!ไปอยู่กับใครคะ??ไม่สบายนี่อย่าบอกนะว่า อะจึ๊ก อะจึ๊ก 555//ยังสงสารโจเหมือนเดิมถ้าวันไหนป๊อนจำได้ขอให้โจไม่คุยด้วยยย
-
นุ้งดล หนีไปนอนกะลุงรึ5555555 แน็ตจะคู่ใครหว่า
แต่ที่แน่ๆๆ ห้ามหาคู่ให้นุ้งโจสุดที่รักของเรานะ เราหวง 5555
อยู่เป็นโสดนี่แหละเนอะ โจ เนอะ 55
ปล. อย่ามาม่าเยอะนะท้องอืด ><"
-
น้องดลหายไปไหน อยู่กับใคร
อยากให้โจหายเศร้าไวๆ ทำตัวเริ่ดๆเชิดๆใ่ส่(อิ)ป๊อนซ์ได้ยิ่งดี
-
:call: ขอบคุณคนเขียนนะคับที่เอามาต่อให้แล้ว แต่....เค้าต้องการอีกกกกก :katai4: 5555 มันเสพติดไปแล้ว แถมตอนนี้ยังทิ้งปมไว้อีกนะว่าใครอยู่กะดล แสดงว่า จู้ฮุกกรูกันแล้วแน่เลย ถึงขนาดไม่ไปเรียนเนี่ยยย :heaven แหมๆๆๆ มาต่อเร็วๆนะเค้ารออยู่ ~~~~~~~~~~~~~~~ :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
สงสารโจจริง ๆ :mew2: โจสู้ๆ นะ o13
อยากอ่านตอนน้องดลกับลุง :impress2:
-
สงสารน้องโจเนอะ เพื่อนหลายคนก็ทำให้น้องโจเป็นคนนอกไป ห่วงแต่เฉพาะเพื่อนตัวเอง(ป๊อนซ์)
จนลืมคิดถึงเพื่อนอีกคน(โจ)ไปเลย เป็นเราคงไม่อยากสนิทใจด้วยหรอก เฮ่อเริ่มเกลียดทุกคนแหละ
ส่งใครมาที มาให้น้องโจ เลิกป๊อนซ์ไปเลย
ปล.มาม่าชามนี้น้ำที่ต้มไว้เหลือบาน เพราะมาม่าไม่เยอะ
-
ตอนแรกนึกว่าข่าวลือจะเป็นเรื่องจริง -......-
อยากอ่านต่อละ อัพตอนต่อไปไวๆนะค้าบบบ
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
แนตนิสัยไม่เข้ากับหน้าเล้ย ฮ่าๆๆ
เอ๊ะ...ดลหนีไปอยู่กับใครล่ะเนี่ย ให้เขาพาไปหาอะไรกินไม่ใช่หราาา :hao7:
-
ผ่านตอนห้า มารอเนียนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆของตอนหกค่ะ ว่าใครมารับแน็ตกะโจ
สาธุขอให้ถูกหวย เพราะเราว่าป๊อนซ์ชัวร์
-
ฮึ...ควสามจำกลับมาแล้วอย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกันถ้าโจมีคนอื่นไปแล้ว
-
พีเจ กับดล
ช่ายมะ
:hao6: :hao6: :hao6:
-
ตอนที่ 6
[Pontz x Joe]
[Joe]
ปี๊นๆๆๆๆ
“พี่โจๆ ไปกันเหอะ เฮียมารับแล้ว” แน็ตดึงหูฟังออกจากหูผมก่อนจะฉุดแขนให้ผมลุกขึ้นยืนตาม
“อืมๆๆ” ผมพยักหน้ารับก่อนจะเก็บไอโฟนกลับเข้าไปในกระเป๋า ก่อนจะลุกขึ้นเดินตามหลังแน็ตไปที่รถไอ้นาย
“หวัดดีเฮีย” แน็ตเปิดประตูก่อนจะยกมือไหว้นายแล้วเข้าไปนั่งในรถข้างคนขับ
“อืมๆ อ้าวไอ้โจขึ้นมาๆ” ไอ้นายรับคำแน็ตก่อนจะก้มลงชวนให้ผมขึ้นไปบนรถ
“อ๋อ อืมๆ” ผมพยักหน้าก่อนจะส่งยิ้มไปให้แล้วเปิดประตูขึ้นไปนั่งบนรถ
หลังจากที่ขึ้นไปนั่งบนรถเสร็จนายก็ขับรถออกจากหน้าหอผมช้าๆ
“กินไรกันยัง??” นายถามขึ้นพร้อมกับมองหน้าไอ้แน็ตและหันไปสบตากับผมผ่านทางกระจกมองหลัง
“แน็ตกินขนมปังแล้ว แต่พี่โจยังไม่ได้กินอะไรเลย” แน็ตพูดพร้อมกับหันมามองผม
“เฮ้ย ไม่เป็นไรๆ กูไม่ค่อยหิว อยู่ได้สบายมาก” ผมพูดก่อนจะส่งยิ้มบางๆไปให้ทั้งสองคน
“....” นายมองผมผ่านกระจกอีกครั้งก่อนจะตีไฟเลี้ยวเข้าข้างทางไปจอดหน้าเซเว่น
“ลงไปหาอะไรกินเหอะ มึงตัวเล็กลงเยอะนะโจโจ เดี๋ยวกูลงไปด้วยเพราะกูก็หิวเหมือนกันน” นายพูดพร้อมกับยิ้มโชว์ฟันทั้ง
สามสิบสองซี่มาให้ผมดู
“เออๆ งั้นก็ได้” ผมพูดด้วยเสียงกลั้วหัวเราะนิดๆพร้อมกับส่ายหัวนิดๆกับนิสัยเด็กของมัน
แม่งเหมือนเดิมไม่มีผิดเลย
“แน็ตเอาไรมั้ย เดี๋ยวเฮียซื้อมาให้” ไอ้นายหันมาถามแน็ตอีครั้งก่อนจะเปิดประตูลง
“เอานมจืดขวดใหญ่กับไส้กรอกอะไรก็ได้ถุงนึง” ไอ้แน็ตพูดก่อนจะหันลงไปเล่นไอโฟนต่อ
“อืมๆ เฝ้ารถดีๆนะเว้ย”
“คร้าบบบบ”
พูดจบไอ้นายกับผมก็เดินลงจากรถก่อนจะเดินหัวเราะเฮฮาเข้าเซเว่นกันไปสองคน
“โจ วันนี้กูเลี้ยง เต็มที่เลยเว้ย” ไอ้นายพูดพร้อมกับชูกระเป๋าตังค์ของตัวเองขึ้นมา
“แน่ใจนะเว้ย”
“แน่อยู่เลี้ยวววว ฮี่ๆๆๆๆ”
“งั้นกูไม่เกรงใจแล้วนะ” ผมพูดก่อนจะเดินไปหาของกินที่แถวๆตู้แช่
“อืมๆๆๆ กินไรดีวะ” ผมกอดอกยืนอยู่หน้าตู้พร้อมกับพึมพำกับตัวเองเบาๆ
“ไม่เอาอ่ะ ไม่กินได้มั้ย??”
“ไม่ได้นะ ตัวเตี้ยจะตายอยู่แล้วยังไม่ชอบกินนมอีก!!” เสียงคนกำลังเถียงกันใกล้ตัวผมเข้ามาเรื่อยๆ
“ไม่เคยจะตามใจอ่ะ อ๊ะ!!! พี่โจ!!!!!!!!” ท็อปเทลทำแก้มป่องใส่ไอ้ลิ้มที่เดินตามหลังมาก่อนจะหยุดชะงักแล้ววิ่งเข้ามาหาผมเมื่อ
หันมาเจอ
“อ้าวว มายังไงเนี่ย??” ไอ้ลิ้มหยิบนมจืดขวดใหญ่ในตู้มาถือไว้ก่อนจะเดินตามหลังมาประกบข้างๆท็อปเทล
“มากะไอ้นาย น่ารักขึ้นเยอะเลยนะท็อปเทล” ผมตอบไอ้แน็ตก่อนจะหันมาชมท็อปเทลที่กอดแขนผมจนแทบจะสิงร่างอยู่แล้ว
“ฮ่าๆๆๆ บ้าดิ” เทลหน้าแดงนิดๆก่อนจะตีแขนผมสองสามที
“แน่ะๆๆ อย่ามาจีบเมียกูนะโจ” ลิ้มพูดทีเล่นทีจริงพร้อมกับดึงคอเสื้อท็อปเทลให้ไปยืนข้างๆ
“พี่ลิ้มมมม”
“เรียกทำไม??”
“ชิ” เทลหันไปแลบลิ้นใส่ไอ้ลิ้มก่อนจะหันมายิ้มกว้างให้ผมต่อ
“ไหนโจได้ของยัง?” เสียงไอ้นายถามมาจากอีกล็อกหนึ่งก่อนจะเดินมาหาผม
“อ้าววว เชี่ยลิ้มมม ไหนเมื่อคืนบอกกูว่าจะมาช้าวะ” ไอ้นายหันไปทักไอ้ลิ้มที่ยืนถัดอยู่จากผมกับท็อปเทล
“ไอ้เด็กนี่อ่ะดิ กวนแต่เช้า” ลิ้มตอบยิ้มๆก่อนจะโยกหัวเทลไปมาเบาๆ
“อ๋ออ อืม แล้วตกลงได้ของยังโจ” ไอ้นายพยักหน้ากับลิ้มก่อนจะหันมาถามผมอีกครั้ง
“ได้แล้วๆ เอาอันนี้แล้วกัน แล้วเดี๋ยวกูไปหยิบน้ำส้มอีกอย่างนึง” ผมพูดก่อนจะหยิบแซนวิชครัวซองค์แฮมชีสออกมาแล้วยื่นไปให้
นาย
“อืมๆ โอเคๆ”นายพยักหน้ารับก่อนจะหันไปคุยกับไอ้ลิ้มต่อเรื่องที่ ม. ส่วนผมก็เดินแยกออกมาหยิบน้ำส้ม
“อ่ะนี่ จ่ายตังค์ด้วยๆ” ผมพูดพร้อมกับยื่นน้ำส้มไปให้นาย
“อืมๆ” นายพยักหน้ารับก่อนจะเดินนำผมไปที่เคาเตอร์จ่ายเงิน
“แล้วลิ้มกับเทลอ่ะ??” ผมถามขึ้นพร้อมกับมองไปรอบๆ
“อ๋อ ออกไปแล้ว ไอ้ลิ้มมันรีบไปส่งเทลที่โรงเรียนอ่ะ”
“อ๋ออ” ผมพยักหน้ารับเป็นเชิงว่าเข้าใจแล้ว
ผมกับนายเดินไปยืนรอจ่ายตังค์ที่เคาเตอร์ พอจ่ายเสร็จเราก็เดินออกมาจากเซเว่นกัน
“เออ มึงเป็นอะไรกับไอ้แน็ตวะ??” ผมถามในสิ่งที่นั่งสงสัยมาได้พักใหญ่แล้ว
“มึงคิดไรอยู่อ่ะ?” นายพูดพร้อมกับเอามือขึ้นมาปิดหน้าอกทำหน้าสะดีดสะดิ้ง
“บ้า อย่าทำงี้ดินาย อุจาดว่ะ” ผมพูดพร้อมกับเอามือขึ้นมาปิดปากกลั้นขำ
“เหี้ยแรงอ่ะ กูกับแน็ตก็เป็นเหมือนมึงกะดลนั่นแหละ ไอ้แน็ตมันเป็นลูกป้ากู” ไอ้นายตอบพร้อมกับยิ้มนิดๆ
“อ๋อ อย่างงี้นี่เอง” ผมพยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่มันพูด
เราสองคนเดินกันมาเรื่อยๆจนถึงรถที่จอดอยู่ ก็ขึ้นรถแจกจ่ายขนมกันกินก่อนที่ไอ้นายจะขับรถเข้าไปที่ ม. อย่างไม่เร่งรีบอะไร
มาก
วันแรกของการเรียนก็ทำให้ผมรู้สึกไม่อยากจะมาเรียนต่อมาก เพราะมันเหนื่อยโคตรๆอ่ะ
ผมกับแน็ตรีบเก็บของทันทีที่อาจารย์บอกเลิกคลาสสุดท้าย
“เรียนเหนื่อยชะมัดเลย”ไอ้แน็ตเดินบ่นพร้อมกับหอบสัมภาระของตัวเองออกมาจากห้องเรียนหลังจากจบคลาสสุดท้าย
“เออเนอะ ไม่เห็นจะเหมือนตอนมัธยมเลย” ผมพูดพร้อมกับทอดขาลงบันไดไปอย่างเหนื่อยๆ
“เออ” แล้วเราสองคนก็เดินโอดรวญกันมาเรื่อยๆจนถึงลานกิจกรรมหน้าตึกคณะ
“ให้ไวครับให้ไว!!!!” เสียงรุ่นพี่ปีสี่ที่ยืนอยู่หน้าปีหนึ่งที่กำลังนั่งกันอยู่หน้าลานดังขึ้น
“เชี่ยแล้ววว ไปเร็ว” ไอ้แน็ตพูดพร้อมกับวิ่งไปวางของที่บนโต๊ะหินอ่อนแล้ววิ่งไปเข้าแถวทันที
“แน็ตรอกูด้วย” ผมตะโกนพร้อมกับรีบวิ่งตามมันไปติด
พอวิ่งไปถึงผมก็ไม่รู้จะนั่งตรงไหนดี เลยยืนหมุนไปหมุนมาอยู่พักใหญ่ๆ
“เฮ้ย!! น้องคนนั้นอ่ะ เป็นอะไรครับ!!” พี่หน้าโหดคนนั้นหันมาถามผมด้วยเสียงที่ออกไปทางแนวตะคอกมากกว่า
“เอ่อ..คือ..” ผมยืนอ้ำอึ้งไม่รู้จะตอบอะไรดี
“ผมถาม คุณไม่ได้ยินเหรอ?” พี่คนนั้นถามซ้ำอีกครั้งพร้อมกับเดินตรงมาหาผม
“เอ่อ..ได้ยินครับ”
“แล้วทำไมไม่ตอบ??!!” พี่คนนั้นหยุดยืนตรงหน้าผมก่อนจะจ้องผมเขม็ง
“เอ่อ..คือ..”
“คุณชื่ออะไรพูดดังๆให้เพื่อนทุกคนได้ยิน!!” พี่เขาหันหลังเดินกลับไปก่อนจะพูดออกมาเสียงดัง
“ผมชื่อนายพงศกร ครับ!!” ผมตะโกนเสียงดังมาก จนรู้สึกได้ว่าคนที่อยู่รอบๆบริเวณนั้นหันมามอง
“ดี นั่งลง แล้วทีหลังผมถามอะไรให้ตอบไม่ใช่ยืนอ้ำอึ้ง เข้าใจมั้ย??!!”
“เข้าใจครับ!!” ผมตอบกลับไปเสียงดังก่อนจะยกมือขึ้นไหว้ทีนึงแล้วนั่งลง
“น้องคนนั้น”หลังจากที่ผมนั่งลงเสร็จ พี่เขาก็เรียกอีกคนนึงขึ้นทันที
“คะ??” ผู้หญิงคนนั้นลุกขึ้นยืน
“เพื่อนคนเมื่อกี๊ เขาชื่ออะไร??”
“เอ่อ..” เธอดูอ้ำๆอึ้งๆเพราะเมื่อกี๊ผมแอบเห็นว่าตอนผมกำลังแนะนำตัว เธอก็หันไปคุยกับเพื่อนข้างๆอยู่
“ว่าไงครับ??!!” พี่หน้าโหดถามย้ำอีกครั้ง
“มะ..ไม่ทราบคะ” ผู้หญิงคนนั้นตอบกลับมาแบบกลัวๆ
“หึ!! คุณทั้งสองคน ลุกขึ้นยืนครับ” พี่หน้าโหดชี้ผู้หญิงคนนั้นก่อนจะหันมาชี้ผม
“ไปวิ่งรอบสนามบาสตรงนั้น 10 รอบ ถือเป็นการทำโทษ” พี่หน้าโหดพูดพร้อมกับชี้มือไปทางสนาม
“น้องผู้ชายโดนทำโทษที่พูดเสียงไม่ดัง เพื่อนเลยไม่ได้ยิน!!” ผมพยักหน้ารับหลังจากสิ้นคำพูดของพี่เขา
“ส่วนน้องผู้หญิง คุณโดนทำโทษในฐานะที่ไม่สนใจเพื่อน มีอะไรสงสัยมั้ย??”
“ไม่มีครับ/ไม่มีค่ะ” ผมกับผู้หญิงคนนั้นตอบออกมาอย่างพร้อมเพรียง
“ดี งั้นปฏิบัติ!!” ผมกับผู้หญิงคนนั้นเดินออกมาจากแถวพร้อมกัน ก่อนจะเดินไปที่สนามบาสแล้วเริ่มวิ่งทันที
แดดตอนสามโมงกว่าๆนี่มันช่างโหดร้ายอะไรเช่นนี้ เผาจนตัวผมแทบจะไหม้แล้ว
ผมวิ่งไปได้สักพักก่อนจะสะบัดหัวสองสามทีเพื่อไล่อาการมึน เนื่องจากทั้งวันที่ผ่านมาผมได้กินแค่น้ำส้มกับแซนวิชเมื่อตอนเช้า
“นายๆ ไหวมั้ย??” ผมว่าคำถามนี้ ทีจริงผู้ชายต้องเป็นฝ่ายถามผู้หญิงไม่ใช่เหรอ??
“ไหวๆ” ผมตอบผู้หญิงคนนั้นกลับไปพร้อมกับส่งยิ้มบางๆไปให้
ผมวิ่งมาเรื่อยๆจนเข้ารอบที่ 5 ก็เริ่มรู้สึกเหมือนจะไม่ไหว
แวบนึงที่ผมมองเข้าไปในสนามบาส ผมก็หันไปสบตากับป๊อนซ์พอดี เมื่อกี๊ตอนเดินมาไม่ทันสังเกตแฮะว่าป๊อนซ์เล่นบาสอยู่ใน
สนามด้วย
แต่ผมก็หลบสายตากลับมามองพื้นก่อนจะวิ่งต่อไปเรื่อยๆ
แต่หลังจากวิ่งไปได้ประมาณครึ่งสนามผมก็ไม่ไหวจริงๆ สติของผมก็ดับวูบลงแค่ตรงนั้น
[Pontz]
ผมนั่งมองโจ ที่โดนสั่งให้มาวิ่งอยู่พักใหญ่ๆแล้ว แต่ดูเหมือนมันจะยังไม่ทันสังเกตเห็นว่าผมอยู่ในสนามนะ
โจเหมือนจะไม่ไหวอยู่นานแล้วแต่พยายามที่จะฝืนตัวเองอย่างมากที่จะวิ่งให้ครบ
‘ทำอะไรโง่ๆ ไม่ดูสภาพตัวเองเลย เดี๋ยวก็เป็นล้มขึ้นมาอีก’ ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะจ้องไปที่โจเขม็ง
โจก็เหมือนจะรู้ตัวว่าโดนจ้องเลยเงยหน้าขึ้นมามอง แล้วเราก็สบตากันแวบนึงก่อนที่โจจะก้มหน้าลงไปวิ่งต่อ
แต่หลังจากนั้นไม่นานโจก็เริ่มจะโงนเงนๆจนในที่สุดก็ล้มลงกับพื้น
ตอนนั้นผมก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไม ผมต้องรีบวิ่งพุ่งเข้าไปขนาดนั้น
ผมประคองโจขึ้นมาจากพื้นพร้อมกับเขย่าตัวเรียกสติ
“โจๆ ไอ้โจ” ผมตบแก้มมันสองสามที เพื่อเรียกสติ แต่พอมองหน้ามันดีๆก็ต้องชะงักเมื่อเห็นว่าหน้ามันตอนนี้ซีดจนแทบจะเป็นสี
เดียวกับเสื้อนักศึกษาแล้ว
“แม่งเอ๊ย!!” ผมสบถกับตัวเองอย่างอารมณ์เสีย ก็ไม่รู้หรอกนะว่าทำไม ผมต้องอารมณ์เสีย และตอนนี้ผมกำลังอารมณ์เสียเรื่อง
อะไร
“ป๊อนซ์ช่วยมั้ย??” เพื่อนในทีมบาสอีกคนของผมเดินเข้ามาหาหวังจะมาช่วย
“ไม่เป็นไรๆ มึงซ้อมกันไปต่อเหอะ เดี๋ยวกูพาน้องเขาไปห้องพยาบาลก่อน” ผมพูดกับเพื่อนคนนั้นก่อนจะเดินอุ้มโจออกมาจาก
สนามบาส
“พี่คะๆ” น้องผู้หญิงคนที่วิ่งกับโจเมื่อกี๊เดินเข้ามาหาผม
“ครับ?”
“เอ่อ..คือ..หนูต้องไปกับเพื่อนด้วยมั้ยคะ?”
“อ๋อ ไม่เป็นไรครับ แต่พี่ฝากน้องไปบอกพี่ที่คณะด้วยนะว่าโจมันเป็นล้มไปแล้ว” ผมพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“ได้ค่ะๆ” น้องผู้หญิงคนนั้นพยักหน้ารัวๆก่อนจะเดินกลับไปที่ลานหน้าตึกคณะ
ส่วนผมก็รีบจ้ำอ้าวตรงไปที่ห้องพยาบาลอย่างรวดเร็ว
“อาจารย์ครับ น้องเป็นลม” ผมใช้เท้าเปิดประตูห้องพยาบาลออกก่อนจะอุ้มโจเดินเข้าไปวางบนเตียงโดยไม่รอให้อาจารย์บอก
“ไหนดูสิ” อาจารย์พยาบาลรีบทิ้งงานที่โต๊ะก่อนจะเดินมาดูอาการของโจ
ผมมองหน้าโจแล้วความรู้สึกสับสนก็ถาโถมเข้ามาอีกครั้ง วันนั้นผมเพิ่งจะโกรธและรู้สึกรังเกียจมันไปหยกๆ แล้วทำไมวันนี้ผมถึง
ต้องช่วยมัน ต้องเป็นห่วงมันขนาดนี้ด้วยนะ
อารมณ์ของผมตอนนี้มันเหมือนเกิดขึ้นมาเอง แบบเป็นจิตใต้สำนึกหรืออะไรสักอย่าง เพราะผมทำลงไปโดยที่สมองยังไม่ได้สั่ง
ด้วยซ้ำ
“อืมม น้องคงจะเหนื่อยมากอ่ะจ้ะ เลยเป็นลมแดด แล้วอีกอย่างร่างกายก็ดูเพลียๆด้วย” อาจารย์พูดพร้อมกับส่งยิ้มบางๆมาให้ผม
“เอ่อ แล้วต้องทำไงอ่ะครับ?”
“ก็เดี๋ยวให้น้องนอนพักสักหน่อย ตื่นมาก็ให้กินข้าวกินยาแก้ไข้ก็น่าจะโอเคแล้วล่ะ”
“อ๋อครับ ๆขอบคุณอาจารย์มากนะครับ” ผมพูดพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้อาจารย์ส่วนอาจารย์ก็พยักหน้ารับนิดๆก่อนจะเดินไปนั่ง
ทำงานต่อที่โต๊ะ
ผมลากเก้าอี้มานั่งลงข้างๆกับเตียงของโจ
นั่งมองเสี้ยวหน้าที่ซีดเซียวนั้นด้วยความรู้สึกเป็นห่วงอย่างบอกไม่ถูก
ตอนนี้ผมเริ่มจะมั่นใจแล้วว่าผมกับมันน่าจะไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดาๆ
แต่เป็นอะไรกัน ผมก็ไม่รู้ รู้เพียงแค่ว่ามันคงจะสำคัญกับผม และผมคงจะสำคัญกับมันมาก
“ทำไมไม่มีใครบอกกูสักคนว่าเราเป็นอะไรกัน กันแน่” ผมพูดกับร่างที่ไร้สติของโจเบาๆ
ผมนั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงโจร่วมสองชั่วโมง นั่งมองใบหน้านั้นได้ตลอดเวลาอย่างไม่มีเบื่อ
“อ้าว เฮียป๊อนซ์” ไอ้แน็ตเดินเข้ามาในห้องพยาบาลก่อนจะมากล่าวทักทายผม
“อืม มาก็ดีแล้ว มาเฝ้าเพื่อนมึงต่อทีดิ กูจะกลับแล้ว” ผมพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืนและเดินออกมาห่างจากเตียงนั้น
“อ๋อครับๆ ขอบคุณมากนะครับที่ดูแลไอ้โจให้” แน็ตพูดพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างมาให้ผม
“อืมๆ แต่เดี๋ยวไม่ต้องบอกนะว่ากูช่วยมัน”
“อ้าวทำไมอ่ะเฮีย??”
“เอาเป็นว่าไม่ต้องบอกก็แล้วกัน” ผมไม่ตอบคำถามไอ้แน็ต แต่กลับพูดย้ำอีกครั้ง
“ก็ได้ครับ” แน็ตรับคำนิ่งๆก่อนจะเดินมาลงนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียงที่ผมนั่งเมื่อกี๊
ผมหันไปมองหน้าโจอีกครั้งก่อนจะเดินออกมาจากห้องพยาบาลนั้นอารมณ์เป็นห่วงไม่หาย
‘เฮ้อออ กูนี่ท่าจะบ้า’ ผมพูดพร้อมกับตำหนิตัวเองเบาๆที่นึกถึงแต่หน้าโจตลอดเวลา
หายเร็วๆนะ อย่าเป็นอะไรมากแล้วกัน....
[Joe]
“อ้าวแน็ต” ผมลืมตาขึ้นช้าๆก่อนจะเรียกชื่อคนที่นั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียง
“ฟื้นแล้วรึ??” ไอ้แน็ตถามโดยที่ไม่ได้ละสายตามาจากไอโฟนเลยแม้แต่น้อย
“เออดิ แล้วนี่กูมานอนอยู่นี่ได้ไงอ่ะ??”
“เอ่ออ...คือ....”
“ว่าไง??”
“พี่ที่คณะพามาอ่ะพี่ เออจะบอกว่าไอ้พี่หมี แม่งนินทาพี่ด้วย” ไอ้แน็ตตอบคำถามก่อนจะฟ้องผมกลับ
“หมีไหนวะ??”
“ก็พี่ที่หน้าโหดๆ ที่สั่งให้พี่ไปวิ่งไง พี่แกชื่อหมีเว้ย”
“อ๋อออออ นินทาว่าอะไรอ่ะ??”
“ก็บอกว่าเนี่ยเป็นผู้ชายซะเปล่าไม่อดทนเลย” ไอ้แน็ตได้ทีก็ฟ้องเต็มที่
“ช่างเหอะ ว่าแต่พี่คนไหนช่วยกูไว้วะ กูจะได้ไปขอบคุณ”
“ช่างเหอะ พี่เขาบอกไว้ว่าไม่เป็นไร ไม่ต้องไปขอบคุณเขา” ไอ้แน็ตพูดพร้อมกับแสดงอาการมีพิรุธ
“เออๆ แล้วนี่เราจะกลับหอกันไงอ่ะ” ผมถามแน็ตเนื่องจากนี่มันก็ค่ำมากแล้ว
“ไม่รู้อ่ะ พี่ลองโทรหาดลดิ” ไอ้แน็ตบอกผมพร้อมกับบุ้ยปากไปทางกระเป๋าของผมที่มีไอโฟนอยู่
“เออๆ” ผมพยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะล้วงไอโฟนออกมาจากกระเป๋าแล้วโทรออก
(ตื้ดดดดด ตื้ดด) ทำไมไม่รับเนี่ยย หรือว่ายังไม่หายไข้
(ฮัลโหล) ดลรับสายผมด้วยเสียงที่ฟังดูสดชื่นกว่าเมื่อเช้าเยอะ
“ไง ไม่สบายหายยัง?”
(ดีขึ้นเยออะแล้วนะ พี่มีอะไรรึเปปล่า)
“นั่นอยู่ไหนอ่ะ มารับพี่หน่อยได้มั้ย?”
(อยู่หอๆ แล้วพี่อยู่ไหนอ่ะ เดี๋ยวไปรับแล้วจะได้ไปกินข้าวกันด้วยเลย)
“พี่อยู่ที่ ม. อ่ะ มารับที่หน้าตึกคณะพี่ก็ได้”
(เคครับ รอแป๊ปนะ)
“อืมๆ”
“ว่าไง??” แน็ตรีบถามออกมาทันทีที่ผมวางสาย
“เดี๋ยวไอ้ดลมารับ ไปรอหน้าตึกคณะกัน” ผมพูดพร้อมกับเก็บข้าวของและก่อนออกไปก็ไม่ลืมที่จะไปกล่าวขอบคุณอาจารย์ห้อง
พยาบาลก่อนด้วย
ผมกับแน็ตเดินกันมาเรื่อยๆ จนตอนผ่านสนามบาสผมก็รู้สึกเหมือนมีคนมอง แล้วพอหันไปก็เจอกับสายตาคมกริบของป๊อนซ์ที่
กำลังจ้องมาที่ผมอย่างชัดเจน
“หลบอะไรอ่ะพี่” แน็ตถามขึ้นเมื่อผมเดินไปหลบอีกด้านนึงของมัน
“เปล่าๆ” ผมรีบปฏิเสธทันที ไอ้แน็ตก็ทำหน้าไม่ค่อยเชื่อก่อนจะหันไปมองที่สนามบาส
“อ้าวนั่นเฮียป๊อนซ์นี่ เฮียป๊อนซ์!!!” แน็ตตะโกนเสียงดังพร้อมกับโบกมือไปมาส่วนผมก็ได้แต่ก้มหน้างุดๆลงกับพื้น
ป๊อนซ์ก็โบกมือกลับนิดหน่อยก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาแน็ต
“กลับกันแล้วเหรอ?” ป๊อนซ์ถามแน็ตโดยไม่ได้มองมาที่ผมเลยแม้แต่น้อย
“ใช่ฮะ แล้วนี่เฮียซ้อมบาสเหรอ?”
“เออ กูก็เล่นเรื่อยๆแหละ คลายเครียด” ป๊อนซ์ตอบกลับก่อนจะยักไหล่ชิวๆ
“ไอ้ป๊อนซ์ระวังลูกบาส!!” เสียงตะโกนของคนในสนามดังขึ้นและเมื่อผมหันหลังไปก็ต้องพบกับลูกบาสที่พุ่งมาทางผมอย่างเร็ว
ผมหลับตาปี๋รอรับความเจ็บปวดแล้วผมก็ได้ยินเสียงลูกบาสกระทบกับอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่ผมเป็นแน่เพราะตอนนี้ผมไม่รู้สึก
เจ็บหรืออะไรเลย
“เล่นระวังหน่อยดิวะ” เสียงป๊อนซ์ดังขึ้นใกล้ๆกับหน้าผม และเมื่อผมลืมตาขึ้นมองก็ต้องพบกับหน้าอกของป๊อนซ์ที่อยู่ระดับ
สายตาพอดี
“เออๆ โทษทีเว้ย ลูกบาสมันเด้ง พวกกูไม่ได้ตั้งใจ” คนอื่นๆในสนามก็ขอโทษขอโพยกันเป็นการใหญ่
“เออๆ” ป๊อนซ์ตอบรับแบบปัดๆก่อนจะเดินกลับไปยืนข้างแน็ตเหมือนเดิม
“เฮียอย่างเร็วอ่ะ ถ้ามากับผมนะ ไอ้โจเสียเลือดไปแล้ว” ไอ้แน็ตพูดพร้อมกับมองป๊อนซ์ด้วยสายตาทึ่งๆ
“อืม แล้วนี่ไปกันไง” ป๊อนซ์หันไปถามแน็ตอีกครั้ง
“เดี๋ยวไอ้ดลมารับ”
“อ๋ออ อืมๆ” ป๊อนซ์พยักหน้ารับนิดๆ
“ป๊อนซ์คะ” แล้วจู่ๆก็มีผู้หญิงหน้าตาถือว่าเข้าขั้นสวยคนนึงเดินมาควงแขนป๊อนซ์เอาไว้พร้อมกับมองมาที่ผมกับแน็ตอย่างตั้ง
คำถาม
“อ้าว แจงไหนบอกว่ากลับไปแล้วไง” แจงเหรอ??
“กลับไปแล้วคะ แต่นี่ก็กลับมาอีกรอบเพราะป๊อนซ์ไม่ตามไปที่ร้านสักที” คนที่ชื่อแจงพูดพร้อมกับทำสีหน้าเง้างอนป๊อนซ์
“ขอโทษครับ ป๊อนซ์ก็กำลังจะไปนี่ไง” ผมสะอึกกับประโยคตอบกลับของป๊อนซ์ ก่อนจะมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นแล้วเหมือนเห็น
เป็นภาพของผมเองซ้อนทับอยู่
ผู้หญิงคนนั้น ยืนในที่ๆผมเคยได้ยืน...
“พูดงี้ทุกทีแหละ ไปกันเลยเหอะ แจงหิวจะแย่แล้ว” แจงพูดพร้อมกับกอดแขนป๊อนซ์ไว้แน่น
“อืมๆ กูไปก่อนนะ” ป๊อนซ์หันมาบอกลาผมกับแน็ต
“ฮะ เฮีย เดินทางดีๆนะ เจ๊แจงด้วย” แน็ตพูดพร้อมกับยิ้มให้อย่างสนิทสนม สงสัยคงจะคบกันมาได้พักใหญ่แล้วมั้ง
“จ้า ไปก่อนนะแน็ต” แจงหันมายิ้มให้แน็ตอีกครั้งก่อนจะหันกลับไป แต่เสี้ยววินาทีก่อนที่แจงจะหันกลับไปนั้นผมเหมือนสังเกตุ
เห็นแววตาไม่เป็นมิตรของเธอส่งมาให้ผม หรือผมอาจจะคิดไปเอง
“ไปกันเหอะพี่โจ” แน็ตจับที่แขนผมเบาๆก่อนจะเดินลากไป
“อืมๆ” ผมตอบเบาๆพร้อมกับก้มหน้า
“พี่เป็นอะไรรึเปล่า?” แน็ตถามพร้อมกับพยายามจะก้มลงมามองหน้าผม
“เปล่าๆ” ผมกรีบก้มหน้าหนีอีกรอบ ป๊อนซ์ที่เดินอยู่กับแจงข้างหน้าก็เหมือนจะชะงักนิดนึงแต่ก็ต้องเดินต่อเพราะแจงพยายามที่จะ
จูงไป
“เฮ้ย ร้องทำไมเนี่ย” จู่ๆแน็ตก็จับคางผมให้เงยขึ้น
“ปวดหัวอ่ะ” ผมพูดโกหกออกไปคำโต ตอนนี้ผมรู้สึกเจ็บ เจ็บมากๆ เจ็บอย่างบอกไม่ถูกเลยทีเดียวที่เห็นป๊อนซ์กับแจงเดินจับมือ
เดินหอมแก้มกัน คุยกันอย่างมีความสุข
“มึงเป็นอะไรรึเปล่า?” ป๊อนซ์หยุดพร้อมกับหันหลังมามองที่ผมแต่ผมก็ต้องหลบหน้าหนี เพราะว่าไม่พร้อมจะเผชิญหน้ากับมัน
จริงๆ
“ป๊อนซ์คะ แจงหิว” แจงพูดด้วยน้ำเสียงที่เหวี่ยงนิดๆ
“เอ่อ..แต่..” ในระหว่างที่ป๊อนซ์อ้ำอึ้งอยู่นั้น รถของดลก็มาจอดเทียบตรงฟุตบาทพอดี
“พี่โจ ไอ้แน็ต ไปกันเหอะ” ดลลดกระจกลงก่อนจะเรียกผมกับแน็ต
แน็ตที่ยังงงๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็ยืนนิ่งอยู่ส่วนผมนั้นแทบจะพุ่งขึ้นไปบนรถทันทีเพราะต้องการหนีจากบรรยากาศที่เจ็บปวด
ตรงนี้
“พี่โจเป็นอะไรอ่ะ?” ดลถามพร้อมกับหันมามองที่ผมแล้วก็ต้องชะงักนิดนึงเมื่อเห็นน้ำตาของผม
“เปล่า” ผมตอบกลับไปสั้นๆ แต่ดลเหมือนกับจะเชื่อ เลยมองผ่านกระจกมองข้างไปด้านหลังก็เห็นว่าป๊อนซ์กับแจงยืนอยู่ ดลจึง
เปิดประตูลงไปโดยที่ผมห้ามไม่ทัน
“ไอ้ตุ๊ดขึ้นรถได้แล้ว”
“เออ แม่ง เดี๋ยวกูต่อยคว่ำเลย ไปก่อนนะเฮีย เจ๊” ไอ้แน็ตต่อปากต่อคำกับดลเล็กน้อยก่อนจะหันไปลาป๊อนซ์กับแจงอีกครั้ง
ป๊อนซ์ก็พยักหน้ารับนิดๆพร้อมกับมองมาในรถ
“ทำไมแม่งชอบทำให้คนอื่นเสียใจนักวะ อย่าให้มีครั้งหน้าอีกนะ กูไม่ยอมแน่!!” ดลพูดเสียงดังขณะที่เดินกลับมาขึ้นรถ ป๊อนซ์ที่
ได้ยินก็เหมือนจะรู้ว่าดลหมายถึงตัวเองแต่ก็ไม่ได้แสดงออกมากมาย ทำเพียงหันหลังกลับและเดินต่อไปที่รถของตัวเอง
“อะไรของมึงวะ เปี๊ยก” แน็ตถามขึ้นอย่างสงสัย
“ไม่รู้สักเรื่องจะตายมั้ย ไอ้หน้าตุ๊ด” ดลตอบกลับก่อนจะหันไปล้อไอ้แน็ต แบบที่ไม่มีอารมณ์ฉุนเฉียวเหมือนเมื่อกี๊เหลืออยู่เลย
“แม่งงงง” แน็ตกระทืบเท้าตึงตังพร้อมกับส่ายหัวไปมาอย่างบ้าคลั่ง
“ฮ่าๆๆๆๆ” ดลดูเหมือนจะสะใจที่ปั่นหัวแน็ตได้สำเร็จ
“พี่โอเคนะ” หลังจากหัวเราะแน็ตเสร็จดลก็หันมาถามผมด้วยสีหน้าที่แสดงความเป็นห่วงอย่างชัดเจน
“อืมม พี่โอเค” ผมตอบกลับไปสั้นๆพร้อมกับส่งยิ้มเหนื่อยๆไปให้ดล
ไม่รู้สิ....บางทีคนเราก็มักจะพูดอะไรที่ไม่ตรงกับความเป็นจริงนะ...
......................................................................TBC......................................................................................
กราบขอโทษงามๆเลยนะคะ ที่มาอัพช้า :hao5:
ตอนแรกกะว่าจะอัพเมื่อวาน แต่ดันหลับตั้งแต่เย็นยันเที่ยงคืนเลย :mew2:
มาอัพให้วันนี้แทนเน้อออ :katai4:
อีกไม่กี่ตอนจะได้เอ็นซี ละ :haun4:
แต่อาจจะไม่ใช่เอ็นซีแบบหวานๆเหมือนที่เคยผ่านมานะ :katai1:
(สปอยเยอะไปป่าวเนี่ยยยยย 555) :katai5:
เอาเป็นว่าอ่านแล้วอะไรยังไงก็เม้นต์บอกไว้ได้เน้อ จะได้รู้ว่าเกลียดใครไปถึงไหนแล้ว 5555 o13
KATIEZZ
-
เกลียดป๊อน ! :katai1: :katai1:
สั้น ๆ ง่าย ๆ ได้ใจความ :hao3:
มาต่อเร็ว ๆ เน้ออ คนอ่านรออยู่ 555
-
ชอบค่ะ จัดมาหนักๆเลย ซาดิสม์ :hao6:
-
ตอบคอมเม้นต์จ้าาาา :katai4:
@loveaaa_somsak >> มาอัพแล้วนะคะ มาสูบได้เลยยย #2 ยาแก้ท้องอืดหน่อยมั้ย??? 555 :hao7:
@yozz >>> มาม่าไม่เยอะหรอก นี่ก็ใกล้จะเปลี่ยนโหมดเป็นอีโรติกแล้ว (เอ๊ะ??) #เห็นภาพเหมือนกัน ชอบๆๆ :ling3:
@kasarus >>> ไม่ต้องห่วงนะคะ ตอนหน้าเพื่อนๆก็จะเริ่มออกโรงกันละ o13
@jum >>> เป็นแม่ยกโจ ต้องอดทน ฮึบๆ #คนเขียนทำได้เพียงยื่นทิชชู่ให้ :katai3:
@Ouizzz >>> อ่ะจึ๊ก ๆๆๆๆ 555 คิดอะไรอยู่น่ะ :katai5: #ขอให้คำขอของท่านเป็นจริง
@ cross >>> คนเขียนก็หวงโจเหมือนกันนน 555 ไม่ต้องห่วง แน็ตอ่ะ รุกไม่ได้หรอก 5555 :hao7: #ยื่นยาแก้ท้องอืดให้ด้วยความเป็นห่วง
@Nus@nT@R@ >>> คนที่คุณก็รู้ว่าใคร 555 #โจเริ่ดๆก็คงจะเจ๋งไปอีกแบบ :hao6:
@banabasz >>> เอามาให้เสพต่อแล้วจ้าาา #เสพเข้าไปๆๆ *ร่ายมนต์ใส่* #น้องดลเจอดีเข้าให้แล้วววว :z2:
@่jjay >>> โจคือผู้น่าสงสารที่สุดแล้ววว #ดลอาจจะไม่ได้คู่ลุงก็ได้น้าาา :z13:
@hotladyanyavee >>> ใจเย็นนะเลดี้ อย่าเพิ่งเกลียดเด็กๆน้า เด็กๆคนอื่นน่ารักกก #ยกเว้นป๊อนซ์ #เก็บน้ำไว้อีกสักสองสามตอนนะ :heaven
@SourJeed >>> มาอัพแล้วค่าาาา #เสพได้ตามสบายเลยยยย :mew3:
@Gongy B.Du >>> ง่ะ เคยเห็นแน็ตแล้วรึ??? ใครอีกเนี่ยยยยยยย #พาไปกินกันเองแทนไง :katai2-1:
@hotladyanyavee >>> เอาตอนหกมาให้แล้วนะเลดี้ #เลดี้โดนหวยกินซะแล้ววว พี่นายของเรามารับซะแล้วรอบนี้ :hao3:
@freesia >>> เนอะๆ แม่ยกโจ จงเจริญ!! :really2:
@Yunatsu >>> ม่ายบอกกกกกก เพราะยังม่ายยคิด (อ้าวว??) :hao3:
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์น้าาาาาา เพราะมันทำให้คนเขียนได้รู้ว่าตอนนี้มีแต่แม่ยกโจ 555 o13
KATIEZZ
-
อยากให้คนมาจีบโจเยอะๆเลย ดูสิป๊อนซ์จะทำไง
อยากให้มีคนมาดูแล เอาใจใส่โจมั้งอ่าา สงสาร :ling1:
-
เบื่อป๊อนส์ เกลียดแจง สงสารโจ...เฮ้อ = =!
ชอบดลกับแน๊ตอ่ะ กัดกันไปจิกกันมา ฮาดี ฮ่าๆๆ
แอบกรี๊ดอ่ะ ตอนนี้มีท็อปเทลกะพี่ลิ้มโผล่มาด้วยหน่อย น่าร๊ากกกก :กอด1:
ปล. เอิ่ม โดนสปอยล์แบบชักจะได้กลิ่นมาม่าสเปเชี่ยลมาลางๆ ล่ะเหวยยย :katai1:
-
ป๊อนซ์เมื่อไหร่กันที่จะจำโจได้!!สงสารโจ
-
เหเอ....อิป๊อนซ์เมื่อไรจะจำได้ นังน้องแจงก็น่าเบื่อเนอะ
-
โอ้ยยยยสงสารโจ้ๆๆๆๆ
อยากให้ป๊อนส์จำได้เร็วๆอะ แต่ขอให้ตอนป๊อนส์จำได้ โจมีคนอื่นแล้ว
5555
ป๊อนส์จาได้เจ็บบ้าง
-
รังเกียจชะนีค่ะ ตอแหลได้อีก
เกลียดคนโกหกเป็นทุน อ่านเจอชะนีตอแหลทีไรของขึ้นทุกที
ป๊อนซ์ก็ง่าวได้อีก กลุ้มจายยยยยยย
(แต่อ่านต่อไป)
-
:z6: ฮึ่ยยยย
-
ขอบคุณคนเขียนนะคับที่เอามาต่อให้แล้ว ตอนต่อมาก็มาเร็วๆนะอยากเสพ NC ที่จะเอามาลงอะ :impress2: :impress2: แต่ตอนนี้เริ่มหมั่นไส้ใยคนชื่อแจงอะไรนั่นและ ดูท่าจะร้ายไม่เบา อย่างนี้มันต้องมีตบสั่งสอนกันบ้าง มาทำโจของเค้าเสียใจเนี่ย :beat: :beat: :beat: :beat: :m16:
-
รอตอนต่อไปอย่างจดจ่อ
สงสารโจอยู่ ฮือออออออออๆๆๆ
นุ้งโจจจจจจจจจจ มากอดๆๆๆๆ
เพื่อนๆๆไม่พยายามช่วยป๊อนซ์รึ
แบบเบื่อแจงอ่ะ โกหกคนอื่นอยู่ได้
-
สงสารโจ
-
ขอให้ตอน ป๊อนซ์มันจำโจได้ แล้วขอให้โจอย่ากลับไปคบด้วยง่ายๆเถอะ อยากให้ป๊อนซ์มันรู้ความเลวของตัวเอง :beat: :beat: :beat:
ช่วงนี้อ่านนิยายหลายเรื่องแล้วอยากโดดถีบหน้าพระเอกแม่งซะทุกคน ไม่เลวก็ขัดใจไปหมด 55555 :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
ไม่ชอบแจง ชุบมือเปิบ
ป๊อนซ์ก็ยังสับสนกันต่อไป
แต่ที่สปอยไว้ว่ามีเอ็นซี
เอ็นซีคู่ไหนนะ คู่หลักใช่ป่ะ
-
:katai1: แจงตือใคร ฮรือออออออ จะรอเอ็นซีนะงุงิ เอ็นซีใครกับใครหว่าาา :z2:
-
แจงออกมาไม่ได้ทำอะไรมาก แต่ก็รู้สึกถึงความน่าหมั่นไส้อ่ะ
ป๊อนซ์เมื่อไหร่จะจำได้อ่ะเนี่ย
-
เชอะชะนีแจงทำมาเป็นส่งสายตาไม่พอใจให้โจของฉัน
ทั้งที่ตัวเองมาแย่งของโจไปแท้ๆ หน้าด้าน
-
สงสารพี่โจ T^T เมื่อไหร่พี่ป็อนซ์จะจำพี่โจได้ซักทีนะ :sad4:
-
อินังน้องแจงมีเบื้องหลังแน่นอน แต่ป๊อนเริ่มจะหาคำตอบให้ตัวเองบ้างได้แล้ว แม้จะสับสนไปบ้าง
แต่เราก็ยังเกลียดนายอยู่ดี เพราะนายไม่สืบหาความจริงในส่วนลึกของใจนาย
ถามเพื่อนนายไปดิ เราเชื่อทุกคนพร้อมบอกนะ แต่หากพร้อมบอก มันคงบอกไปนานแล้ว
เฮ่อ สงสารน้องโจอะ เป็นนายเอกที่น่าสงสาร แม้ไม่ถูกทำร้ายกาย แต่ทำร้ายใจ มันใจดำมากไปแล้ว
ยังคงสนับสนุนให้น้องโจมีแฟนใหม่ และเพื่อนทุกคน แม้จะดูเป็นเพื่อน แต่เป็นเพื่อนได้ผิวเผิน คงคบได้ไม่สนิทใจ
เพราะทุกคนดูไร้จิตใจ มองเป็นมิติแล้งน้ำใจวะ ใครปิดปากเหรอ เลยไม่พูดเรื่องโจกับป๊อนซ์ ทั้งที่รู้ว่าอะไรเรื่องจริง
แต่ทำไมปิดบัง ให้อินังน้องแจงมาสวมรอย พวกนี้เหมือนฆาตรกรใจเย็น ยังไม่น่าให้อภัยมากๆๆๆๆๆๆ เพราะหากเป็นเพื่อน และรู้ว่ารู้ป๊อนซ์โจรักกันจริง ต้องคอยบอกความจริงมานานแล้ว ไม่ใช่ปล่อยเงียบไปเลย เหมือนว่าหากไม่เจอโจเรื่องก็คงเป็นแบบนี้เรื่อยๆ แต่พอเจอโจ มีรวนบ้าง แต่ก็ยังเงียบ ไม่ใช่เรื่องตัว สาธุ ขอให้คู่อิพวกนีิ้้ลืมมันบ้าง(รู้สึกฉันจะแค้นฝังหุ่นไปไหม)
แล้วเอ็นซีใครอะ ดลกะลุงภูมิใช่ไหม หรือป๊อนซ์โจ แต่สาเหตุละที่เป็นคู่หลัก เพราะหึงเหรอค่ะ
ปล.เลดี้เดือนนี้เรียกว่าเเจ็คพอตค่ะ แขกเชิดค่าห้องพักเกือบสองหมื่น ทิ้งแคบัตรเครดิตที่วงเงินเต็ม ทราเวลเช็คที่ขึ้นเงินไม่ได้ และพาสป๊อตที่เช็คแล้วเหมือนจะปลอม งานนี้ชด ลูกสาวจ๋า กินข้าวกะเกลือไปก่อนนะ มาม่าเครียด ปีนี้ดวงมันชง หรืออะไรหว่า บัดซบชีวิต
-
อยากกระชากหัวนังแจง เกิดความรู้สึกมั่นไส้ทั้งที่ออกมานิดเดียว 555
อิพี่หมีด้วย นินทาดีนัก
-
มารอป๊อนซ์โจค่ะ
-
:mew2: ทำไมคนเขียนยังไม่ยอมมาลงตอนใหม่อ๊าาา :mew6: ไม่สงสารกันเลยใช่มั๊ยเนี่ยย
-
รออ่านก่อนเข้ากลับ :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
คิดถึงพี่คนเขียนแล้วค้าบบบบบ
ช่วงนี้อ่านหนังหนักละสิ สู้ค้าบบบบบ :กอด1: :กอด1:
-
มาส่องอีกวัน คนเขียนหาย สงสัยเร่งอ่อานหนังสือแน่เลย
ไงรักษษาสุขภาพด้วยนะค่ะ เป็นห่วง
-
พรุ่งนี้น้าาาา
รอหน่อยเด้ออออออ
สัญญาเลยยย
#ถ้าผิดสัญญาเดี๋ยวส่งน้องๆไปหาถึงบ้านคนอ่านเลย 555
:katai4:
KATIEZZ
-
มารอพรุงนี้ ก็คือวันนี้ใช่มะ เพราะน้องโพสวันที่สิบแปด นับเวลารอ
-
ตอนที่ 7
[Pontz x Joe]
[Joe]
“กินอะไรกันดีอ่ะ??” ดลถามขึ้นอย่างอารมณ์ดี
“อะไรก็ได้” ผมตอบกลับไปแบบนิ่งๆ
“ตามใจเจ้าของรถเลยคร้าบบ” แน็ตพูดเสียงทะเล้น
“กินขี้มั้ยล่ะ??” ดลถามขึ้นพร้อมกับยักคิ้วให้แบบกวนๆ ส่วนผมก็ได้แต่นั่งยิ้มน้อยๆให้กับบทสนทนาของทั้งคู่
“เชิญมึงคนเดียวเลยเหอะ กูกลับไปกินมาม่าที่หอได้” แน็ตพูดพร้อมกับยู่ปากใส่ดล
“ไม่แน่นี่หว่าไอ้ตุ๊ดดด”
“ไอ้เตี้ยยยย”
และตลอดการเดินทางก็มีเสียงทะเลาะของสองคนนี้ดังอย่างสม่ำเสมอ ไม่มีลดละ
“ร้านนี้แล้วกันนะ” ดลพูดพร้อมกับตีไฟแล้วเข้าไปจอดในร้านที่ดูจะออกแนวแบบกึ่งผับหน่อยๆ
“เออ ได้อยู่นะ ชิวดี” แน็ตพูดพร้อมกับยิ้มแป้นออกมา
“พี่โจว่าไง?” ดลหันหน้ามาถามผมอีกครั้ง
“เข้ามาจอดรถซะขนาดนี้แล้วก็คงต้องกินแล้วล่ะ” ผมพูดติดตลกนิดๆก่อนจะตบหัวมันไปหนึ่งที
หลังจากเอารถเข้าจอดจนเสร็จเราสามคนก็เดินเข้ามาในร้านและมองหาที่นั่งที่เหมาะๆ
“อ้าว ไอ้โจ!!” เสียงของไอ้ภูมิดังขึ้นพร้อมกับแรงสะกิดที่ไหล่
“อ้าวภูมิ มาไง?” ผมทักกลับก่อนจะถามขึ้น
“มากับรถซิ ฮ่าๆๆๆ” ไอ้ภูมิตอบก่อนจะหัวเราะชอบใจ
“เอาดีๆดิ เดี๋ยวกูตบหัวทิ่มเลย” ผมพูดพร้อมกับยกมือขึ้นเตรียมพร้อม
“แหมมม โหดเกิ๊นนนน ก็มากินข้าวกับพวกนี้แหละ” พวกนี้ก็คงจะหมายถึงพีเจ นาย ไปป์ ลิ้ม ซินะ
“อ๋อๆๆ งั้นกูไปก่อนนะกูมากับน้อง” ผมพูดลาก่อนจะเดินกลับไปหาดล
“เฮ้ยย ไปกินด้วยกันหมดนี่แหละ นานๆจะมากันครบซะที” ภูมิเข้ามากอดไหล่ผมไว้ก่อนจะลากผมไปที่โต๊ะ ทำให้แน็ตกับดลต้องเดินตามมาด้วย
วันนี้ดลดูแปลกๆ เดี๋ยวก็หน้าแดง เดี๋ยวก็ยิ้ม แต่บางทีก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“ดลเป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย?? ดูแปลกๆ” ผมกระซิบถามดลที่เดินตามหลังมา
“อ้าวว ไอ้หนูเพิ่งเห็นว่ามาด้วย” ภูมิทักดลก่อนจะยื่นมือมากะจะขยี้หัวดลเล่นแต่ดลก็ดันหลบซะก่อน
“เป็นอะไรเนี่ย?” ไอ้ภูมิทำหน้างงเข้าไปใหญ่
“เปล่า” ดลพูดอ้อมแอ้มก่อนจะเดินหลีกภูมินำไปที่โต๊ะ
“สงสัยจะเรื่องเมื่อวาน” ภูมิพูดเหมือนจะเป็นการพึมพำกับตัวเอง
“ทำไมเหรอ??” ผมถามด้วยความสงสัย
“อ๋อเปล่าๆ ไม่มีอะไร ไปเหอะ รีบเดินๆๆ” ภูมิพูดปัดก่อนจะดันหลังผมให้เดินไปเร็วๆ
“สวัสดี เฟรนด์ ทั้งหลายย” ภูมิไปยืนที่หัวโต๊ะพร้อมกับเอาส้อมขึ้นมาทำเป็นไมค์
“เป็นเชี่ยไรภูมิ กูจะแดกแล้วเนี่ย” ไปป์พูดขึ้นมาพร้อมกับมองไปที่ภูมิแบบโมโหหิว
“กูมีเซอร์ไพรส์”
“อะไร???” ทุกคนในโต๊ะถามขึ้นแทบจะเป็นเสียงเดียวกัน
“แท่น แท๊นนนน” ภูมิทำซาวด์ก่อนจะผายมือออกมาด้านข้างและดึงตัวผมให้ไปยืนตรงนั้น
“เฮ้ย โจ!!!” ทุกคนในโต๊ะพูดขึ้นพร้อมกัน แถมยังทำสีหน้าแบบสุขสุดๆ
“หวะ..หวัดดี” สีหน้าของทุกคนบนโต๊ะตอนนี้มันทำให้ผมรู้สึกประหม่าขึ้นมาซะเฉยๆ
“เฮ้ยมาไง??” ไอ้ไปป์ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ยินดีแบบไม่มีคำว่าเสแสร้ง
“มากับไอ้แน็ตแล้วก็ดล” พูดจบแน็ตกับดลก็เดินออกมายืนแล้วก็ไหว้ไปรอบๆโต๊ะ
“งั้นมานั่งด้วยกันเลยมาๆๆ” ไอ้ลิ้มพูดพร้อมกับขยับขยายที่ให้นั่งได้ทุกคน
แน็ตเข้าไปนั่งข้างๆนาย ส่วนดลก็ไปนั่งตรงกลางระหว่างพีเจกับภูมิซึ่งว่างอยู่พอดี แต่หน้าดลค่อนข้างพะอืดพะอมอย่างบอกไม่
ถูก
“ดลมานั่งตรงนี้มั้ย?” ผมถามเมื่อเห็นสีหน้าลำบากใจของดล
“อ๋อ ไม่เป็นไรฮะ พี่โจนั่งตรงนั้นไปเหอะ นั่งตรงนี้ก็โอเคแล้วเนอะพี่พีเจเนอะ เนอะลุงเนอะ” ดลพูดออกมายาวเหยียดพร้อมกับ
หันไปถามคนที่นั่งขนาบอยู่ทั้งสองข้าง แต่ดูอย่างไรมันก็ดูออกมาเป็นการฝืนทำ
“อืม งั้นกูนั่งไหนได้บ้างล่ะเนี่ย??” ผมไม่อยากเซ้าซี้อะไรมากเลยไม่พยายามจะถามต่อ
“นั่งตรงนั้นเลยที่มันว่างอยู่สองตัวอ่ะ” ลิ้มพูดพร้อมกับชี้ไปที่นั่งที่มันว่างอยู่อีกแค่สองที่
“เอ่อ..มึง..แล้ว...” ไปป์เหมือนต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แล้วสีหน้าคนอื่นๆก็ดูลำบากใจกับการที่ผมจะนั่งตรงนั้น
“เอ่อ กูนั่งตรงอื่นก็ได้” ผมพูดพร้อมกับเดินออกมาจากเก้าอี้ตัวนั้น
“ไม่ต้อง!!” แล้วลิ้มก็พูดขึ้นมาเสียงดัง
“หืมม??” ผมส่งเสียงในลำคออย่างสงสัย
“มึงนั่งตรงนั้นไปเหอะ เพราะที่ตรงนั้นมันเป็นของมึงมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว และกูก็มั่นใจว่าไม่มีใครมาแทนที่ได้หรอก” ลิ้มพูด
ประโยคที่ดูเหมือนจะแฝงปริศนาอะไรไว้บางอย่าง แต่ผมก็ไม่รู้ว่าอะไร
คนอื่นๆในโต๊ะมีสีหน้าเปลี่ยนไปจากตอนแรกค่อนข้างเยอะ เพราะตอนนี้สีหน้าของทุกคนดูมีหวังหรืออะไรทำนองนี้ขึ้นมามาก
“เออ นั่งไปเลยๆ” ไอ้นายก็เชียร์เต็มที่
“จะดีเหรอมึง??” มีพีเจที่ดูเหมือนจะไม่อยากให้ผมนั่งเท่าไหร่
“ดีที่สุดแล้ว นั่งเลยไอ้โจ อย่าให้กูต้องเตะตัดขามึงให้นั่งลง” ลิ้มพูดขู่แต่ก็ติดตลกในตอนท้าย
“เออๆ ขู่กันจัง อะไรวะก็แค่ที่นั่งที่เดียว” ผมพูดพึมพำกับตัวเองก่อนจะนั่งลงได้เสียที
หลังจากที่เคลียร์เรื่องที่นั่งกันเสร็จเราก็เริ่มสั่งอาหารมากินกัน บรรยากาศเดิมๆก็เริ่มกลับมา จนผมรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของพวกเรา
เริ่มกลับมาจนเกือบจะเป็นเหมือนเดิม
“ก๊าบๆๆ กูอาบน้ำในคลอง” จู่ๆภูมิก็ร้องเพลงขึ้นมาพร้อมกับทำท่าประกอบ เรียกเสียงหัวเราะจากพวกเราทั้งโต๊ะได้เป็นอย่างดี
“อะไรของมึงเนี่ยเชี่ยยย กูสำลักเลย” ไอ้นายพูดพร้อมกับดึงทิชชู่มาปิดปากไว้
“กูมีความสุขอ่ะ เอางี้มั้ย กูว่าหาโอกาสไปเที่ยวกันสักครั้ง” ไอ้ภูมิเสนอหัวข้อขึ้นมาและดูเหมือนจะได้เสียงตอบรับที่ดีจากคนอื่นๆ
“อยากไปด้วยอ่ะ” ไอ้แน็ตที่นั่งเงียบอยู่นานก็โผลงขึ้นมาบ้าง
“เอาดิๆ” ไอ้ภูมิพูดพร้อมกับทำหน้ายินดี
“แล้วไอ้หนูอ่ะ จะไปมั้ย??” ภูมิถามพร้อมกับหันไปมองหน้าไอ้ดลที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ไปดิๆๆ” หน้าดลดูสดชื่นแล้วก็หายเกร็งขึ้นมาในระดับหนึ่ง
“งั้นดีเลย เรามานัดวัน แล้วก็วางแผนกันเลย” ไอ้ภูมิพูดอีกครั้งก่อนที่พวกเราจะเริ่มเปิดเน็ตเพื่อเสิร์ชหาที่เที่ยวดีๆ หนุกๆกัน
“โย้วว พวกมึงทำไรกันอยู่อ่ะ?” แล้วเสียงที่ผมคุ้นเคยที่สุดก็ดังขึ้นด้านหลังของผม
“อ้าวว เชี่ยป๊อนซ์ นั่งๆๆๆ กูนึกว่าจะไม่มาซะแล้ว” ไอ้ลิ้มพูพร้อมกับขยับเก้าอี้ว่างข้างๆตัวผมให้ป๊อนซ์นั่ง
“มาดิๆ กูไปส่งแจงมา อ้าว..” ป๊อนซ์ตอบคำถามลิ้มก่อนจะชะงักนิดนึงตอนหันมาเห็นผม
“นี่มึง พวกกูกำลังวางแผนไปเที่ยวกันอยู่เลย มาช่วยกันคิดหน่อยดิ ว่าไปที่ไหนดี?” ไอ้ภูมิแถลงไขเพื่อที่จะให้ป๊อนซ์มีส่วนร่วมใน
การวางทริปครั้งนี้ด้วย
“อ๋อ งั้นกูขอเสนอ.... ทะเลในรูปที่เราเคยไปกันตอนมัธยมอ่ะ กูอยากไปๆๆ เผื่อจะจำอะไรขึ้นได้เยอะกว่านี้” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับ
หันมาเหลือบมองผมเล็กน้อย
“เออ ดีเลยเผื่อมึงจะจำอะไรขึ้นได้บ้าง” ลิ้มพูดพร้อมกับหันมามองที่ผม
เฮ้อออ อย่าพยายามช่วยกูเลย เพราะยิ่งพวกมึงทำแบบนี้กูยิ่งรู้สึกสมเพชตัวเองยังไงก็ไม่รู้
“งั้นตกลงตามนี้ เราจะไปทะเลตอนนั้นกัน เดี๋ยวเรื่องเวลาค่อยมานัดแนะกันอีกทีเนอะ” ภูมิลุกขึ้นยืนก่อนจะพูดสรุป
“โอเค” ทุกคนในโต๊ะต่างก็ตอบพร้อมกันทั้งหมด
“เยี่ยม”
แล้วหลังจากนั้นพวกเราก็นั่งคุยกันหลายๆเรื่อง ตามประสาคนที่ไม่ได้เจอกันนาน จนเวลาล่วงเลยไปจนเกือบจะเที่ยงคืนถึงได้จ่าย
ตังค์แล้วก็แยกย้ายกลับ
แต่ก่อนกลับผมปวดฉี่เลยขอตัวออกมาเข้าห้องน้ำก่อน
ขณะที่ผมกำลังยืนล้างมืออยู่นั้นเมื่อผมเงยหน้าขึ้นก็ต้องพบกับป๊อนซ์ที่ยืนอยู่ด้านหลัง
“อ้าว ป๊อนซ์ มาเข้าห้องน้ำเหมือนกันเหรอ?” ผมถามป๊อนซ์ออกไปเพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี
“อืมม เอ่อ..โจ คือกูอยากขอโทษ” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับแสดงสีหน้ารู้สึกผิดออกมา
“เรื่องอะไร?” ผมถามกลับไปโดยที่ไม่สบตาป๊อนซ์เลยแม้แต่นิดเดียว
“ก็เรื่องวันนั้นที่หอมึงอ่ะ ที่กูตื่นขึ้นมาแล้วโวยวาย ด่ามึง เสียๆหายๆ กูขอโทษจริงๆนะ”
“ช่างเหอะ กูไม่โกรธหรอก” ผมพูดพร้อมกับส่งยิ้มบางๆไปให้คนที่กำลังยืนขอโทษผมอยู่ตรงหน้า
“ขอบคุณนะ”
“อย่ามาดราม่าดิ ไปๆๆ กลับออกไปได้แล้ว” ผมพูดเสียงร่าเริงบดบังความรู้สึกจริงๆของตัวเองก่อนจะดันหลังป๊อนซ์ให้เดินออกจากห้องน้ำไป
“มึงนี่นะ โกรธใครไม่เป็นเลยรึไง เป็นกูนะ กูด่าหงายเงิบไปละ” ป๊อนซ์พูดก่อนจะหัวเราะตอนท้ายอย่างขำๆ
กูโกรธคนที่กูรักไม่ลงหรอกป๊อนซ์....
“ไปไหนกันมาน่ะสองคนนี้” พอเดินกลับไปที่โต๊ะปั๊ป ไอ้ภูมิก็ถามขึ้นทันที
“ไปเคลียร์กันมา” ป๊อนซ์ตอบกลับไปยิ้มๆ แต่คนอื่นๆกลับนิ่งราวกับโดนกดpauseไว้
“จริงเหรอโจ” ลิ้มหันมาถามก็แบบอึ้งๆ
“ไม่ใช่แบบนั้น มันก็ขอโทษเรื่องที่ด่ากูไปวันก่อน” ผมพูดพร้อมกับส่งยิ้มเหนื่อยๆกลับให้เป็นคำตอบ ให้รู้ว่าผมเหนื่อยที่จะตอบ
คำถามเต็มที
“อ๋ออ พวกกูก็ตกใจหมด” ไอ้ลิ้มพูดพร้อมกับเอามือขึ้นมาทาบอก
“อะไรเหรอ?” ป๊อนซ์ถามพร้อมกับทำสีหน้าอยากรู้เต็มที่
“พวกกูไม่บอกเว้ย รอให้มึงระลึกได้เอง” ไอ้นายพูดยิ้มๆก่อนจะหันมามองที่ผมแบบให้กำลังใจ
“เออแม่ง” ป๊อนซ์สบถออกมาพร้อมกับทำเสียงงอนๆ
ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนกับว่าผมกับป๊อนซ์ลดขั้นลงมาเป็นแค่เพื่อนกันอีกครั้ง จะว่าไปอยู่แบบนี้มันก็ไม่เลวนะ..
หลังจากล่ำลากันเสร็จพวกเราก็แยกย้ายกันกลับหอกลับคอนโดของตัวเอง
พวกผมสามคน ผม ไอ้แน็ต แล้วก็ไอ้ดลก็นั่งรถกลับกันมาสามคน แต่บรรยากาศในรถมันกลับเงียบๆพิกล
“นี่ เป็นอะไรกันรึเปล่าเนี่ย ทำไมเงียบกันจัง??”
“คร่อกกก!!” เสียงกรนมาแทนคำตอบของไอ้แน็ตทำให้ผมรับรู้ได้ว่า มันคงจะหลับไปนานแล้วล่ะ กูก็ว่าทำไมเงียบจัง..
“หึ ไอ้เหี้ยนี่แม่งทำตัวน่าเกลียดได้ทั้งตอนหลับตอนตื่นเลย” ดลพูดเสียงติดตลกพร้อมกับส่ายหัวไปมาอย่างปลงๆ
“เออดล”
“ครับ?”
“ดลเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมช่วงนี้ดูแปลกๆ แล้วตกลงวันนั้นที่บอกไปนอนกับเพื่อนอ่ะเพื่อนคนไหนเหรอ พี่รู้จักมั้ย??” ผมถามออก
ไปยาวเหยียดมันอาจจะดูจุกจิกจู้จี้น่ารำคาญแต่นั่นมันก็เป็นเพราะผมห่วงมันล้วนๆเลย
“เอ่อ คือ..ดล..” ดลดูอ้ำอึ้งขึ้นมาพร้อมกับเกร็งมือที่จับพวงมาลัยอยู่จนแน่น
“ว่าไง บอกพี่ได้มั้ย??” ผมถามพร้อมกับแสดงสีหน้าเป็นห่วงออกมาอย่างชัดเจน
“....” ดลเงียบไม่ตอบพร้อมกับเม้มปากแน่น
“โอเค เอาเป็นว่าดลพร้อมเมื่อไหร่ ค่อยบอกพี่แล้วกัน” ผมถอนหายใจออกมานิ่งๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบผมดลเบาๆ
“ขอบคุณพี่โจนะ ที่เข้าใจดลอ่ะ” ดลพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูจะเหนื่อยๆพร้อมกับยิ้มบางๆมาให้ผม
หลังจากจบบทสนทนาลง ทั้งรถก็กลับเข้าสู่โหมดเงียบสนิทอีกครั้งและเป็นแบบนั้นไปตลอดทางจนถึงหอ
“ปีหนึ่งรวม!!! เร็วๆๆๆ!!” เสียงที่ได้ยินเป็นประจำทุกเย็นของพี่หมีเฮดว๊าก ดังขึ้นลั่นที่ลานหน้าคณะ
ผมกับแน็ตก็รีบวิ่งไปอย่างรวดเร็วเพราะหลังจากที่ผมโดนทำโทษวันนั้นก็ไม่กล้ามาช้าอีกเลยล่ะ
“ดี วันนี้มากันพร้อมเร็ว เพราะฉะนั้นผมจะปล่อยพวกคุณเร็วกว่าปกติ” พี่หมีพูดพร้อมกับกอดอกยิ้มๆ
“เย๊!!!” เสียงโห่ร้องของปีหนึ่งทุกคนดังขึ้นพร้อมกัน
“อ้าว เงียบๆๆๆ เดี๋ยววันนี้ผมมีงานจะมามอบหมายให้พวกคุณ” พี่หมีตะโกนแข่งกับเสียงเด็กปีหนึ่งทั้งหมดขึ้นมา ทำให้พวกเราทุก
คนต่างเงียบพร้อมกันเพราะอยากรู้ว่างานที่พี่หมีมอบหมายมาให้คืออะไร
“เอาล่ะ ฟังนะ... ผมจะให้พวกคุณไปล่าลายเซ็น” สิ้นเสียงพูดของพี่หมี ก็มีเสียงคุยเสียงปรึกษากันดังขึ้นระงมไปทั่ว
“เอาล่ะเงียบ!!” พี่หมีตวาดขึ้นอีกครั้ง
“...” กริบบ.. เงียบอย่างกับป่าช้า
“แค่นี้ทำได้มั้ย??”
“ได้ครับ/ค่ะ” ปีหนึ่งทั้งหมดตอบออกมาอย่างพร้อมเพรียงกัน
“ดี งั้นตอนนี้เรามาซ้อมเชียร์กันต่อจากเมื่อวานเลย” พูดจบพี่หมีก็เดินออกไป แล้วให้พี่อีกคนหนึ่งเข้ามาคุมแทน
“เอาล่ะครับ วันนี้พอแค่นี้ ขอบคุณพวกคุณมาก” พี่หมีเดินออกมาพูดขอบคุณพร้อมกับตบมือให้ปีหนึ่ง หลังจากที่พวกเราทำตาม
กันอย่างตั้งใจและว่าง่าย
“แยกย้ายได้ ขอบคุณครับ”
“ขอบคุณครับ/ค่ะ” พวกผมกล่าวขอบคุณกลับก่อนจะแยกย้ายกันกลับหอกลับบ้านของตัวเอง
“แน็ตๆ” ผมหันไปสะกิดแน็ตที่กำลังเก็บของใส่เป้อยู่
“มีไร?”
“ไปขอลายเซ็นพี่หมีกันมั้ย??”
“ห๊ะ!!! นี่มึงเล่นเฮดว้ากเลยเหรอ??” แน็ตถามพร้อมกับทำสีหน้าตกใจ
“เอาน่า พี่แกก็ไม่ได้ดูน่ากลัวมากนี่น่า” ผมพูดขยั้นขยอแน็ตให้ไปด้วยกัน
“เออๆ ไปเป็นเพื่อนก็ได้” แน็ตพูดออกมาแบบเหนื่อยๆก่อนจะเก็บของใส่กระเป๋าจนหมดแล้วยกขึ้นมาสะพายด้านข้าง
ผมกับแน็ตเดินเข้าไปหาพี่พี่หมีที่นั่งอยู่ท่ามกลางพี่คนอื่นๆด้วยอีกหลายคน
“เอ่อ พี่หมีครับ” ผมเดินเข้าไปคนเดียวโดยมีแน็ตยืนให้กำลังใจอยู่ไกลๆ รักกูมาก ==’
“อ้าว ว่าไงน้อง มีอะไร??” พี่แกหันมามองหน้าผมก่อนจะถามขึ้น
“คือ ผมจะมาขอลายเซ็นพี่อ่ะครับ” ผมพูดพร้อมกับยื่นสมุดเล่มเล็กๆที่ผมพกติดตัวเป็นประจำไปให้
“เออ กระตือรือร้นดี แต่ถ้ากูให้เลยมันจะง่ายไปป่ะวะ?” พี่แกเปลี่ยนสรรพนามทำให้อาการเกร็งของผมลดลงไปได้บ้าง
“เอ่อ แล้วพี่จะให้ผมทำไงอ่ะครับ??”
“อืมม เอางี้ มึงเดินไปหาผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างสนามบาสตรงนั้น แล้วบอกเขาว่า ..ของผมใหญ่ สนใจมั้ยครับพี่..” สาดดดหมี!!! ฆ่ากู
เถอะ
“เอ่อพี่หมี” ผมพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน
“จะเอามั้ย ลายเซ็นกูอ่ะ นี่กูไม่ได้ให้มึงทำอะไรยากๆเลยนะ” พี่หมีพูดเสียงเข้มขึ้นพร้อมกับจ้องมาที่ผมไม่วางตา
“เอ่อ ก็ได้ครับ” ผมตอบกลับพร้อมกับเดินคอตกไปหาผู้หญิงคนนั้น
“พี่ครับๆ” ผมเดินเข้าไปสะกิดพี่เขาจากด้านหลัง
“มีอะไรคะ??” พี่ผู้หญิงคนนั้น ถามกลับมาแต่ก็ยังไม่หันมามองที่ผม
“เอ่อ...ของผมใหญ่สนใจมั้ยครับพี่..” ผมหลับหูหลับตาแล้วตะโกนออกไป ตอนนี้ผมได้ยินเสียงหัวเราะดังมาจากโต๊ะที่พวกพี่หมี
นั่งอยู่ด้วย
“อะไรอ่ะ!!! อ๋ออออ แกนี่เองอ่ะ” เสียงพี่ผู้หญิงคนนั้นเหวี่ยงเหมือนจะโกรธๆพร้อมกับหันหน้ามาช้าๆ
...แจง....
“เอ่อ..คือ...” ผมอยากจะพูดขอโทษเขาแต่ก็พูดไม่ออก
“แกต้องการอะไรจากฉันมิทราบ!!” แจงลุกขึ้นยืนพร้อมกับเดินเข้ามาหาผม
“เอ่อ คือ ผมขอโทษครับ คือพี่เขาใช้ให้ผมมาพูด แล้ว..”
“หยุดพูดได้แล้ว น่ารำคาญ!!” แจงตวาดพร้อมกับผลักผมล้มลงกับพื้น
“โอ๊ยย” ผมร้องขึ้นเสียงดังเมื่อผมดันเอามือข้างนึงค้ำพื้นเอาไว้ตอนที่ล้มลงไป
“สำออย” แจงพูดขึ้นเบาๆพร้อมกับทำสีหน้ารำคาญ
“อ้าวโจ เป็นอะไรวะ ทำไมลงไปนั่งตรงนั้น” ป๊อนซ์ที่เพิ่งเดินเข้ามาเห็นสภาพของผมก็ถามขึ้น
“แจงขอโทษนะโจ คือแจงตกใจอ่ะคะที่โจโผล่มาด้านหลังเลยเผลอผลักโจจนล้มลงไป เจ็บมั้ยโจ มาเดี๋ยวแจงช่วย” แจงพูด
พร้อมกับยื่นมือออกมาให้ผมจับ
“เอ่อ..คือ..” ผมที่ยังงงเพราะเปลี่ยนอารมณ์ตามผู้หญิงคนนี้ไม่ทันก็ได้แต่นั่งนิ่ง ไม่ขยับเขยื้อนไปไหน
“มาเดี๋ยวป๊อนซ์ช่วยเองแจง แจงไม่มีแรงยกโจหรอก” ป๊อนซ์พูดยิ้มๆพร้อมกับเดินเข้ามาช่วยพยุงผมให้ลุกขึ้น
“อ่อย!” แจงพูดขึ้นพร้อมกับจ้องมาที่ผมเขม็ง
“อะไรนะแจง?” ป๊อนซ์หันไปถามแจงด้วยหน้าตางงๆ
“อ๋อ เปล่าคะ ไม่มีอะไร” แจงตอบพร้อมกับยิ้มหวานไปให้ป๊อนซ์
“เจ็บตรงไหนบ้างรึเปล่ามึง?” ป๊อนซ์ถามพร้อมกับจับตัวผมหมุนไปมา
“เอ่อ ไม่ๆๆ ไม่เจ็บ” ผมพูดโกหกออกไปคำโตเพราะตอนนี้ผมรู้สึกปวดที่ข้อมือมากจนมือขยับไม่ได้เลย
“อืมม ดีแล้วๆ งั้นกูไปก่อนนะ” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับยกมือขึ้นมาโบกลาผม
“อืมๆ” ผมพยักหน้ารับพร้อมกับยิ้มบางๆไปให้ป๊อนซ์
“แจงไปก่อนนะโจ” แจงพูดพร้อมกับเดินเข้ามาจับมือข้างที่เจ็บของผมแล้วบีบอย่างแรง
“โอ๊ยยยย!!” ผมร้องออกมาเสียงดังทำให้แจงปล่อยมือออกทันทีพร้อมกับป๊อนซ์ที่หันกลับมา
“เป็นอะไรอ่ะ??” ป๊อนซ์รีบเดินกลับเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็ว
“อ๋ออ ยุงกัดน่ะ ไม่มีอะไรหรอก มึงกลับไปได้แล้ว” ผมพูดพร้อมกับเอามือข้างที่ไม่เจ็บดันหลังป๊อนซ์ให้เดินไป
“เออๆ ไว้เจอกันนะ”
“อืมๆ” ผมบอกลาป๊อนซ์ก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้นแล้วกลับไปหาพี่หมีที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ
“ไงมึงบอกยัง?”
“บอกแล้วครับพี่” ผมพูดพร้อมกับเอามือข้างที่ไม่เจ็บมานวดเบาๆตรงข้อมือข้างที่เจ็บ
“เออ กูเชื่อ แม่งน้องผู้หญิงคนนั้นผลักมึงล้มลงซะขนาดนั้น น้องแกคงจะตกใจน่าดูอ่ะ ฮ่าๆๆๆ” พี่หมีพูดพร้อมกับหัวเราะออกมา
อย่างอารมณ์ดี
“....” ผมเงียบเพราะไม่รู้จะตอบพี่แกไปว่าอะไรดี
“เออๆ ผ่านๆ กูให้ลายเซ็นกูแลกกับการที่มึงต้องเจ็บตัว มาเอาสมุดมา” พี่หมีพูดพร้อมกับแบมือออกมาด้านหน้า
“นี่ครับ” ผมล้วงสมุดเล่มเล็กออกมาจากกางเกงนักศึกษาก่อนจะยื่นไปให้พี่แก
“อ่ะนี่ แล้วมึงต้องหาให้ครบตามที่กำหนดไว้ล่ะ” พี่หมีพูดกำชับผม ก่อนจะยื่นสมุดเล่มนั้นกลับมา
“ครับพี่ ผมกลับก่อนนะครับ” ผมพูดลาพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้พี่ๆที่นั่งอยู่ทุกคน
“เออๆ กลับดีๆนะมึง” ผมพยักหน้ารับคำของพี่แกก่อนจะเดินออกมา
“เป็นไงบ้าง ได้มาป่ะ” แน็ตที่เห็นผมเดินเข้าไปหาก็ลุกขึ้นยืนพร้อมกับถามด้วยความตื่นเต้น
“ได้ดิ” ผมพูดพร้อมกับยิ้มบางๆไปให้แน็ต
“ดีละ เออ แล้วนั่นมือเป็นอะไรอ่ะ?” แน็ตถามพร้อมกับชี้มือมาที่ข้อมือของผม
“อ๋ออ เมื่อกี๊ก็สะดุดล้มอ่ะ นิดหน่อยๆ สบายมาก” ผมพูดพร้อมกับทำนิ้วเป็นท่าโอเคไปให้แน็ต
“อ๋อ งั้นเดี๋ยวกลับไปห้องเดี๋ยวดูให้”
“อืมม แล้วนี่ดลมารึยังอ่ะ??” ผมพูดพร้อมกับชะโงกหน้ามองหารถของดล
“แน็ตโทรไปแล้ว แต่ไม่มีคนรับอ่ะ”
“เหรอ งั้นเดี๋ยวกูลองโทรอีกที” ผมพูดก่อนจะล้วงไอโฟนในเป้ออกมาแล้วกดโทรออกหาดล
(ตื้ดดดด ตื้ดดดด..) เป็นอะไรอีกแล้วเนี่ยยย
(ฮัลโหล)
“เออดล นี่อยู่ไหนอ่ะ?”
(อยู่กับ อึ่ก เพื่อน) ดลตอบผมมาด้วยเสียงที่ฟังดูแปลกๆ
“เป็นอะไรอ่ะ ทำไมเสียงเป็นแบบนั้น”
“ไอ้เตี้ยเป็นไรอ่ะโจ” แน็ตก็หันมาถามผมด้วยความสงสัย แต่ผมก็ได้ส่ายหัวกลับไปแทนคำตอบ
(อื้ออ ปะ..เปล่า อ๊ะ เดี๋ยวอย่าเพิ่ง อื้ออ) ไม่ใช่แล้ว อะไรเนี่ย
“ดล อยู่กับใคร??!!!” ผมถามเสียงดังเพราะผมพอจะรู้แล้วว่าดลเป็นอะไร
(ตอนนี้ดลมันไม่พร้อมจะคุยกับมึงหรอก อีกสักพักค่อยโทรมานะ ให้มันเสร็จก่อน) เสียงปริศนาที่ผมรู้สึกคุ้นมากๆ พูดก่อนจะตัด
สายไป
ผมได้แต่ยืนอึ้งๆกับคำพูดของคนคนนั้น
“เป็นไรพี่ ไอ้ดลเป็นอะไรอ่ะ??” แน็ตหันมาเขย่าแขนถามผมอย่างกระตือรือร้น
“มันทำงานอยู่ที่หอเพื่อนน่ะ มารับไม่ได้” ผมพูดโกหกออกมาเพราะยังไม่อยากบอกใครเกี่ยวกับเรื่องของดล
“ง่ะ แล้วไปกันไงละเนี่ยยยย เฮียนายก็ไม่ว่างด้วยวันนี้” ผมกับแน็ตยืนนิ่งกันอยู่ที่หน้าคณะ เพราะไม่รู้ว่าจะกลับหอกันยังไง
ปี๊นนนนน
เสียงแตรรถดังขึ้นพร้อมกับรถเบ๊นซ์สีดำสนิทที่มาจอดเทียบตรงหน้าผมกับแน็ต
รถติดฟิล์มดำจนผมมองไม่ออกว่าคนด้านในเป็นใคร
หลังจากจอดรถจนนิ่งสนิท กระจกก็เลื่อนลงช้าๆ
.....คราวนี้จะเป็นใครอีกล่ะเนี่ยย????............
........................................................................TBC...............................................................................
มาแล้ววววววววว :katai5:
หลังจากที่หายไปปีเศษ 555+
ช่วงนี้ยุ่งๆนิดนึง แต่ก็จะยังพยายามอัพสองวันครั้งนะ :katai4:
ตอนหน้าเตรียมตัวเปลี่ยนโหมดกันได้เลยยยยยยย :hao7:
เพราะเราจะเปลี่ยนจาก....
ดราม่า >>>>> อีโรติก :hao6:
จะพยายามให้เปลี่ยนโหมดภายในตอนหน้านะ :hao3:
อีกอย่างช่วงนี้ไม่รู้เป็นอะไร ตัวละครหลักของพวกเราเค้าดูมุ้งมิ้งกันจังเลย :ling1:
คนเขียนฟินจนอยากเอาหัวโขกกะผนัง :z3: ฟินจนลอยได้ :heaven
เดี๋ยวตอบคอมเม้นต์ด้านล่างเน้อออ :katai4:
อย่าลืมติดตามต่อตอนหน้าด้วยนะ
KATIEZZ
-
เป็นใครละ ต้องรออ่านตอนต่อไป มาไวไวนะ
-
ตอบกลับคอมเม้นต์จากคนอ่านสุดแสนจะน่ารัก...... :katai4:
@cubcakes >>> อย่าเพิ่งเกลียดนางเลยยย เก็บไว้เกลียดตอนหลังๆบ้างงง #มาต่อให้แล้วเน้อออ :katai3:
@Oranges >>> งั้นตอนหน้านี่ไม่ยั้งเลยนะ :katai1:
@shockoBB >>> มีแน่นอนจ้าาาา ไม่ต้องห่วงงง #แต่ป๊อนซ์หล่อสุด #เกี่ยวมั้ยเนี่ยยย 555 :hao7:
@Gongy B.Du >>> ท็อปเทลกะลิ้มน่ารักเนอะ คนเขียนชอบที่สุดละ มุ้งมิ้งดี :impress2:
@Ouizzz >>> อีกไม่นานเกินรอ #พูดงี้ทุกที 555 #รออีกนิดเดียวละ o13
@Nus@nT@R@ >>> ช่ายยยย ชะนีแจงน่าเบื่อสุดๆอ่ะ :katai1:
@Yunatsu >>> ป๊อนซ์เจ็บสมใจแน่นอนจ้าาาา :fire:
@fuku >>> ป๊อนซ์หล่อแต่โง่ (ด่าเข้าไป555) #ชะนีแจงนี่แบบสุดทนอ่ะ :m16:
@พลอยสวย >>> ฝากกระโดดทีบด้วยอีกทีนึงง :z6:
@banabasz >>> ค่าาา เอามาลงแล้วว เสพต่อเลยยย #มาร่วมมือกันสั่งสอนชะนีแจงดีกว่า #NCรออีกแค่อึดใจเดียวเท่านั้น
@cross >>> เพื่อนๆก็หล่อกันอย่างเดียวเลย #กอดโจด้วยคน โอ๋ๆๆๆ :man1:
@loveaaa_somsak >>> มากอดปลอบนางกัน :man1:
@Redz >>> ฮ่าๆๆๆ ถีบได้แฟนไม่รัก (เหมือนจะผิด 555) :z6: :z6:
@snowboxs >>> คู่หลักจ้าาาาาาาา :hao7:
@sudchick_z >>> แจงคือคนน้านนนนนน #เอ็นซีคู่หลักนะจ๊ะ :o8:
@○TeaCafé○ >>> แค่นางเป็นชะนี ก็น่าหมั่นไส้แล้วล่ะ #อีกไม่นานเกินรอนางก็จะจำได้แล้วล่ะ :really2:
@jum >>> ใจร่มๆน้าาาา #กระโดดถีบขาคู่เลยยย :z6:
@PNJB >>> อีกไม่นานละ #จำได้แล้วเดี๋ยวก็หวานเองง (เหรอ??) :z2:
@hotladyanyavee >>> อย่าแช่งคู่อื่นเลยน้าาาาาเลดี้ สงสารท็อปเทล(???) #ไม่เป็นไรนะเลดี้ เรื่องค่าห้องอ่ะ ถือว่าถึงคราวซวยพอดี :call:
@full69 >>> กระชากด้วยคนนน #พี่หมีน่รักนะ :katai5:
ขอบคุณที่เข้ามารอกันเน้ออออ ครั้งนี้ขอโทษน้าาาา ที่เลทไปหน่อยย :call: :call:
สัญญาว่าครั้งหน้าจะไม่เลทอีก :z2:
#ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์ที่ทำให้การอัพนิยายของคนเขียน สนุกขึ้นทุกวัน :mew1: #
#รักคนอ่านนนนนเน้อออ :L1: :L1: :pig4: :pig4: #
KATIEZZ
-
อยากให้ถึงทะเลไวๆ อยากรู้ว่าป๊อนซ์จะจำได้ไหม
มาต่อไวไวนะ
-
:z1: :z1:ดละไรกับใคร เอ๊ะ!ยังไงไรท์ค่ะขอแบบด่วนๆจะเป็นบุญคุณอย่างยิ่ง555
อยากรู้ๆๆๆๆ
....
..
..
.
.
สงสารโจอ่ะ อยากตบอีแจง(หมั่นไส้มานานล่ะ<<อินจัด) :serius2: :serius2:
-
อ่ะ น้องดลโดนลุงภูมิกินตับซะแล้วหรือป่าว
แล้วตอนกินข้าวพี่นายนั่งกะน้องแน็ตแล้วลุ่นคู่พี่นายให้กดน้องต่อจากคู่ลุงภูมิกะน้องดล อิอิ
ส่วนพีเจให้หาพระเอกให้สักคนโทษฐานที่สนิทกับโจ้ป้อนแล้วไม่ช่วยเพื่อนให้เพื่อน
สมควรให้โดนกดซะให้เคร็ดขอพระเอกเถื่อนๆมาจัดการพีเจด้วย
ส่วนพี่หมีเชียร์ให้จีบโจเลย
ส่วนปอนซ์ตัดห่างปล่อยโทษฐานทำร้ายน้องโจของเรา อิอิ
-
จะโง่ไปป่าวอ่ะ ระยะประชิดขนาดนี้ไม่ได้ยินนี่เป็นไปไม่ได้นะ
ตาบอด?รึไงย่ะป๊อนซ์
ส่วนดล.... จะซวยเกินไปป่าว?
-
นิสัยแจงนี่ นางร้ายช่องเจ็ดสมัยเค้าเด็กๆเลยนะเนี่ย โจก็แหมผีอีดาวพระศุกร์เข้าสิงหรือไง โอ้ยยยย อ่านแล้วคันมือ :katai1: ถ้าเป็นเรานะ แจงนอนวัดพื้น ไปแล้ว ฮึ่ย !!!!!! :beat: แต่ขอบคุณคนเขียนนะคับที่เอามาต่อให้เนี่ย น่ารักจังเลยยยยย :katai2-1: เค้าจะรอตอนต่อไป เอ้ออยากจะบอกว่า
เค้าชอบตอนนี้มากเลยอ่ะ รู้สึกว่าพอกลุ่มเพื่อนกลับมารวมตัวกันแล้วมันมีสีสันมีความสุขมากขึ้นไงไม่รู้นะ แต่ชอบๆ :mew1:
ไปเที่ยวทะเลคงสนุกน่าดู ------- ตอนนี้คือจดจ่อกับการเปิดเผยเสียงปริศนาที่อยู๋กับดลมากๆ อยากรู้ว่าคือใคร
และก็ แจงเนี่ยใครก็ยังสงสัย เค้าจติดตามต่อนะจ๊ะ มาไวๆนะ :3123: :3123: :3123: :3123: :3123:
-
ร้ายนะอิน้องแจง แกกล้าดีมาทำร้ายน้องโจได้อย่างไร แก :beat: :beat: :z6: :fire:สงสารน้องโจมากๆ
เมื่อไหร่ป๊อนจะจำได้นี่อะ
-
โจไม่น่ายอมแจงเลย
แต่...น้องดลคะ หนูไปทำอะไรกับใครที่ไหนเมื่อไรยังไงคะ
-
อ้าวววววววววว น้องดล ชั้นอุตส่าห์เล็งไว้ ใครขโมยน้องไปกินคะเนี่ย
ถ้าชายหนุ่มที่ขโมยน้องไปไม่ถูกใจ เดี๋ยวจะตามไปแย่งคืน ฮ่าๆๆๆๆ
นางแจงงงง เดี๋ยวแม่จะตบให้คว่ำ บังอาจมาทำร้ายโจ ส่นป๊อนซ์จำได้สักทีเถอะ รอจนเหนื่อยละค่าาา
-
โอ้ยยย อีแจนนน
:beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
อีชะนีชั่ว
อยากมีผัวจนตัวสั่นซินะ
แย่งเค้ามาตั้งนาน แล้วเค้าเคยรักไหม
โง่ ชั่ว
ขอให้มึงโดนอย่างสาสม
-
โอเคพี่หมีผ่านไม่ขุ่นเคือง แต่ นางแจงเดี๋ยวโดนรุม
ป๊อนขอตบกระโหลกทีดิเผือความจำกลับมา จะให้โจทำให้เจ็บเลยคอยดู
-
:z6: กระชากหัวอิแจงมาตบดีม่ะนี่
:hao3: ดล-ภูมินี่ยังไง มายังไง
-
เฮ้อสงสารโจเจ็บใจแล้วต้องมาเจ็บตัวเพราะผู้หญิงของป๊อนซ์อีก
ฟ้าน่าจะส่งพระรองมาดูแลมาคอยห่วงใยโจ ให้ป๊อนซ์ได้เดือดแบบไม่รู้ตัวบ้างนะ
แต่คู่น้องดลนี่ คิดว่าเราจับตัวลุงหื่นจอมกักตัวได้แล้วนะ จากข้อความนี้ อิอิ
“สงสัยจะเรื่องเมื่อวาน” ภูมิพูดเหมือนจะเป็นการพึมพำกับตัวเอง
-
o9 ไม่ยอมๆๆๆๆๆๆๆๆ // กระโดดถีบแจงสองที สงสารพี่โจ T^T
พี่ป็อนซ์จำพี่โจได้เมื่อไหร่หล่ะน่าดู คนเขียนจัดหนักเลยนะคะ 555
-
เอิ่ม...ผู้หญิงคนนั้นชีแบบว่าด้าน แรง แหล แอนด์ไร้ลอจิคไปมั๊ยอ่ะ มาทำกับโจแบบนี้อย่าให้ป๊อนส์รู้นะ ฮึ่ม... :katai1:
รีบๆ ไปเที่ยวทะเลกันเลยนะ เผื่อป๊อนส์จะจำโจได้สักที จะได้รู้ว่าตำแหน่งของโจตอนนี้มีชะนีหน้าด้านมาสวมรอย!!
...
โอ๊ะ ดล...กำลังจะเสร็จกับใครหรอจ๊ะ :hao7:
พอจะเดาได้อยู่แต่ยังไม่อยากฟันธง...เพราะมันยังมีอีกคนที่น่าจะเข้าข่ายอยู่ หุหุ o18
-
เชียร์พี่นายกะน้องแน็ต ให้ได้กันออุ๊บให้คบกัน
และอยากให้นักเขียนลงโทษพีเจโทษฐานที่ไม่เล้าอะไรให้ปอนซ์ฟัง
ทังที่พีเจชนิทกับโจปอนซ์ที่สุด วิธีการลงโทษให้พี่เจโดนพระเอกเถื่อนๆกดเลยตามนี้นะครับ
-
พระเอก นายเอก
1.ปอนซ์,พี่หมี 1.โจ้
2.ไปป์ 2.น้องพลัส
3. ลิ้ม 3. น้องเทล
4.ลุงภูมิ 4.น้องดล
5. นาย 5. น้องแน็ต
6. พระเอกเถื่อน ตบจูย 6. พีเจ
เหตุผล
1. ทียังให้โอกาสปอนซ์เพราะปอนซ์เคยทำตัวหน้ารักกับโจ แต่ถ้าปอนซ์งี่เง้าผมจะเชียร์พี่หมีเต็มกำลัง
2.ที่ตอนแรกอยากให้พีเจเป็นพระเอกกับคนอื่นบ้างแต่เมื่อพีเจไม่ยอมเล้าเรื่องโจให้ปอนซ์ฟังพีเจสมควรโดน
ลงโทษโดยการพีเจโดนกดจะได้รับรู้ความรู้สึกของโจว่าเป็นอย่างไร
การหาพระเอกให้พีเจขอเป็นคณะเกษตรนะครับเพราะพระเอกส่วนใหญ่เรียนวิศวะกับสถาปัตเลยอยากได้คณะเกษตรบ้างคับ
ขอตามนี้นะคับคุณนักเขียนที่รักเพราะจะได้ครบคู่ไปเที่ยวทะเลจะได้หนุกๆคับ
-
มารอตอนแปด ตอนเปลี่ยนโหมดจากมาม่าชามโต
-
ก็ไม่รู้สินะว่าไอแจงนี่ใคร (ถึงกับขึ้นไอ้ขึ้นอี :katai2-1: ) แต่แบบเกลียดมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :katai1: รออีโรติกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สมองมืดมิดหลังจากสอบ :o12: ต้องใช้นิยายเอ็นซีเป็นยากล่อม o13 ขอบคุณเอ็นซีล่วงหน้าค่าาาาา :pig4:
-
**เนื้อหาของตอนนี้ไม่เกี่ยวข้องกับตอนหลักเน้ออออ**
Special ยาปลุก???
[Limp x Toptell]
[Limp]
“พี่ลิ้ม ทำไมต้องมากินที่ร้านด้วยอ่ะ ชวนเพื่อนๆพี่ไปกินที่คอนโดไม่ได้เหรอ??” เสียงท็อปเทลถามขึ้นเมื่อผมลากน้องขึ้นรถมาพร้อมกับบอกว่าจะไปกินเหล้ากับเพื่อน
“ทำไมอ่ะ??” ผมเลิกคิ้วด้วยความสงสัย
“ก็ถ้าเมาแล้วอย่างน้อยๆก็นอนได้เลยไง ไม่ต้องมาขับรถอยู่อีก มันอันตราย” ท็อปเทลพูดต่อด้วยเสียงหงอยๆแต่ผมก็รู้สึกได้ถึง
ความเป็นห่วงที่ส่งผ่านมาทางคำพูดนั้น
“หึๆ เอานา พี่ไม่เมาหรอกเพราะว่าพี่มีอีกชีวิตนึงที่ต้องดูแล” ผมพูดยิ้มๆพร้อมกับละสายตาจากถนนหันไปมองเสี้ยงหน้าท็อปเทล
ที่ตอนนี้กลายเป็นสีแดงระเรื่อไปแล้ว
“...” ท็อปเทลนิ่งเงียบ พร้อมกับเม้มปากเข้าหากันจนแน่น
“อย่าเม้มปากอย่างนั้นดิ เดี๋ยวก็เป็นรอยหรอก” ผมพูดพร้อมกับใช้หัวแม่มือไปแตะเบาๆที่ริมฝีปากท็อปเทลก่อนจะลูบไปมาช้าๆ
เพื่อให้ท็อปเทลเลิกเม้มปาก
“พี่ลิ้มอ่ะ” น้องเขินจนหน้าแดงจัด เลยหันมาระบายความเขินด้วยการตีแขนผมอย่างแรง
“โอ๊ยยย!!! อย่าตีแรงดิ พี่เจ็บนะ” ผมพูดพร้อมกับแกล้งทำหน้าว่าเจ็บเสียเต็มที่
“เอ่อออ เทลขอโทษนะ เจ็บมากมั้ย?” น้องมีสีหน้ากังวลขึ้นมาทันที พร้อมกับเอามือทั้งสองข้างมาจับไว้ที่แขนผมเบาๆ
“ก็นิดนึงอ่ะ” ผมยังแกล้งตีหน้านิ่ง เล่นละครหลอกน้องต่อไป
“ทำไงดีอ่ะ??” สีหน้าเทลเริ่มเป็นกังวลมากขึ้น
“นวดดิ” ผมตอบกลับไปสั้นๆโดยที่ไม่ได้หันไปมองหน้าท็อปเทลเลยแม้แต่น้อย
“ได้ครับๆ” น้องรีบพยักหน้ารับคำก่อนจะเริ่มลงน้ำหนักมือที่แขนผมและนวดช้าๆ
ผมแอบหันไปมองก็เห็นว่าน้องกำลังขะมักเขม้นอยู่กับการนวดเป็นอย่างมาก น่ารักจริง
ผมเลยแกล้งก้มลงไปจุ๊บบนหัวเทลเบาๆก่อนจะหันหน้ามองถนนต่อเหมือนไม่ได้เกิดอะไรขึ้น
น้องชะงักมือนิดนึงก่อนจะค่อยๆเริ่มนวดต่ออีกครั้งเมื่อได้สติ
ก็ท็อปเทลเป็นแบบนี้ไงผมเลยรักจนโงหัวไม่ขึ้นขนาดนี้...
“ลิ้มกูว่าผู้หญิงโต๊ะนั้นแม่งมองมึงอยู่นะ” ป๊อนซ์สะกิดผมให้มองผู้หญิงที่นั่งอยู่อีกโต๊ะนึงที่กำลังส่งสายตามาให้ผมอย่างไม่ปกปิด
“ป๊อนซ์ มึงก็นะ ดูเทลทำหน้าก่อน” โจตีแขนป๊อนซ์เบาๆก่อนจะหันไปมองหน้าท็อปเทลที่ตอนนี้ก้มหน้าลงแบบงอนๆ พร้อมกับ
เอื้อมมือไปหยิบแก้วที่ใส่เหล้าไว้มากิน
“หยุดเลยนะ” ผมรีบแย่งแก้วในมือท็อปเทลมากินเองจนหมดก่อนจะยื่นแก้วโค้กที่ท็อปเทลกินค้างไว้ไปให้
“ทำไมเทลกินไม่ได้อ่ะ” ท็อปเทลถามขึ้นเสียงแข็งแสดงออกอย่างชัดเจนว่าโกรธอยู่
“อย่าดื้อนะท็อปเทล” ผมพูดเสียงนิ่งพร้อมกับจ้องหน้าท็อปเทลเขม็ง
“ก็ได้” น้องกระแทกเสียงรับคำพูดของผมก่อนจะ ทำแก้มป่องอย่างงอนๆ
“เทลนี่ว่าง่ายจัง” ไปป์พูดพร้อมกับมองไปที่ท็อปเทล
“น้องพลัสเตอร์มึงไม่ว่าง่ายกว่าเหรอสัด มึงแค่ส่งสายตาก็ทำตามทุกอย่างแล้วอ่ะ” ภูมิพูดขึ้นแบบล้อๆพร้อมกับยิ้มไปให้ไปป์
“หึ” ไอ้ไปป์ก็ยิ้มรับคำของภูมิด้วยความภูมิใจที่กำราบเมียอยู่ก่อนจะยกแก้วขึ้นกระดกจนหมด
“ขอโทษนะคะ” ผู้หญิงคนเมื่อกี๊เดินเข้ามายืนแทรกตรงกลางระหว่างผมกับท็อปเทล
“ครับ?” ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงสงสัยพร้อมกับมองขึ้นไปที่ผู้หญิงคนนั้นอย่างพิจารณา
เธอเป็นผู้หญิงที่จัดว่าสวยจัดเลยล่ะ ใส่สายเดี่ยวกับกระโปรงสั้นกุดสีดำ ทำให้เพิ่มความเซ็กซี่ดึงดูดให้กับเธอขึ้นเป็นกอง
“คือเราชอบเธออ่ะ ขอเบอร์ได้ป่ะ?” ตรงมากจนน่าตกใจเลยนะ ผู้หญิงสมัยนี้อ่ะ
ผมเหลือบไปมองหน้าท็อปเทลที่ตอนนี้ใกล้จะร้องไห้เต็มที
“คือผมมีแฟนแล้ว ขอโทษด้วยนะครับ” ผมตอบกลับไปอย่างสุภาพพร้อมกับยิ้มบางๆไปให้เธอ
ผมแอบเห็นท็อปเทลเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมแบบอึ้งๆ ด้วยแหละ
“อ๋อ เหรอค่ะ แหมเสียดายจังเลย งั้นฉันขอเลี้ยงคุณแก้วนึง เป็นการขอโทษแล้วกันนะ” เธอพูดพร้อมกับยื่นแก้วเครื่องดื่มในมือที่
เธอถือมาจากโต๊ะมาให้ผม
“อ๋อ ครับๆ” ผมรับเครื่องดื่มนั้นมาก่อนจะดื่มจนหมด แล้วส่งยิ้มไปให้เธอเป็นการขอบคุณ
“งั้นฉันไปก่อนนะคะ” แล้วเธอก็เดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง
“แมนไปไหนวะเพื่อนกู” นายพูดพร้อมกับมองที่ผมอย่างทึ่งๆ
“เออนั่นดิ” ภูมิก็เห็นด้วยเลยพูดออกมาพร้อมกับยกนิ้วโป้งให้อย่างยกย่อง
“แม่ง กูว่าถ้าไม่พาเทลมาด้วยนี่คงจะลากไปฟาดที่ไหนสักที่แล้วล่ะ” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับยักคิ้วอย่างกวนๆ
“ปากมึงนะป๊อนซ์” โจหยิกเข้าที่เอวป๊อนซ์พร้อมกับพูดเสียงดุๆ
“อยากให้กูหยุดพูดก็จูบปิดปากกูดิ” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปหาโจ
“พ่องตาย!” ไอ้โจก็ด่ากลับพร้อมกับดันหน้าป๊อนซ์ออก ป๊อนซ์มันเลยนั่งงอนไปเลย เดือดร้อนโจเองต้องนั่งง้อมันอีก
“จะไปไหนอ่ะ?” ผมถามขึ้นเมื่อเห็นว่าท็อปเทลลุกขึ้นจากเก้าอี้
“เทลจะไปห้องน้ำ” ท็อปเทลตอบกลับพร้อมกับมองมาที่ผมตาแป๋ว
ผมมองท็อปเทลกลับ มองไล่ตั้งแต่หัวจรดเท้า
วันนี้น้องใส่เสื้อคอกว้างย้วยๆลายทางขาวสลับชมพูแขนยาวกับกางเกงขาสั้นเหนือเข่าขึ้นไปนิดหน่อย ทำให้น้องดูน่ารักน่าล่อลวง
(???) มากก ใครจะปล่อยให้ไปคนเดียวล่ะครับ
“พี่ลิ้มไปด้วย” ผมพูดพร้อมกับลุกขึ้นเดินเอามือพาดไหล่เทลไปห้องน้ำกันสองคน
ผมก็เดินไปยืนรอเทลที่หน้ากระจกส่วนน้องก็เข้าไปในห้องน้ำสักพักก็เดินมาล้างมือที่กระจกข้างๆกับผม
“กลับไปที่โต๊ะกันเหอะครับ” เทลพูดพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างมาให้ผม
ผมเลยขยี้หัวน้องเบาๆ โทษฐานน่ารักเกินไป ก่อนที่เราจะเดินกันออกมาจากห้องน้ำ กลับไปที่โต๊ะ
หลังจากกลับมาจากห้องน้ำผมก็มานั่งดื่มอีกนิดหน่อย ไม่กล้าดื่มมากเพราะเดี๋ยวต้องขับรถกลับคอนโดเองด้วย
“กลับแล้วนะมึง” ผมพูดขึ้นเมื่อหันไปเห็นเทลที่กำลังนั่งสัปหงกอยู่ข้างๆ
“อืมๆๆ พาน้องไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้มีเรียนรึเปล่าเนี่ย” โจพยักหน้ารับพร้อมกับถามผมด้วยความเป็นห่วง
“พรุ่งนี้โรงเรียนเทลปิด แล้วกูก็ไม่ต้องเข้า ม. เลยกะว่าจะนอนตื่นสายๆอ่ะ”
“อ๋ออ อืมๆ งั้นก็เดินทางดีๆล่ะ”
“อืมๆ” ผมพยักหน้ารับคำโจก่อนจะสะกิดปลุกท็อปเทลให้กลับด้วยกัน
น้องก็ลุกขึ้นยืนแบบงงๆก่อนจะยกมือขึ้นไหว้ลาไอ้พวกที่เหลือแล้วเดินตามผมมาแบบคนสติหลุด
ผมเปิดประตูรถให้ท็อปเทลกาอนจะดันน้องเข้าไปนั่งเบาๆ ก่อนจะเดินวนไปเปิดประตูด้านคนขับแล้วนั่งประจำที่พร้อมกับออกรถ
ไปทันที
ขับรถไปได้สักพักผมก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ รู้สึกร้อนๆ จนต้องเอื้อมมือไปเพิ่มแอร์ให้หนาวขึ้นกว่าเดิมแต่ก็ดูเหมือนจะไม่ช่วยอะไรได้
เลย
“อื้มม” ตอนนี้ผมพอจะรู้ตัวแล้วว่าเป็นอะไร ผมเลยต้องพยายามระงับอารมณ์ตัวเองเต็มที่ ให้ถึงคอนโดก่อน
“พี่ลิ้มม” น้องเรียกชื่อผมเสียงหวาน หรือ ไม่สิ น้องอาจจะเรียกผมด้วยเสียงปกติแต่อารมณ์ของผมตอนนี้มันทำให้เสียงของน้อง
ฟังแล้วหวานหูเป็นที่สุด
“ว่าไงครับ” ผมตอบกลับไปแบบนิ่งๆพร้อมกับสายตาที่ไม่หันไปมองน้องเลยแม้แต่นิดเดียวเพราะกลัวจะอดใจไม่ไหว
“เทลหนาวอ่ะ” เทลพูดพร้อมกับยกมือขึ้นมากอดตัวเอง
“เดี๋ยวพี่เบาแอร์ให้นะ” ผมพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปเบาแอร์ให้น้อง
น้องก็เลยหลับไปอีกรอบ แต่ผมนี่สิจะไม่ไหวแล้วนะ
เอี๊ยดดดด!!!
ผมเหยียบเบรกกะทันหันเนื่องจากตอนนี้สติผมแทบจะหายไปจนหมดอยู่แล้ว ถ้าผมยังฝืนขับต่อไปมีหวังไม่ถึงคอนโดแน่
“เป็นอะไรอ่ะพี่ลิ้ม” เทลสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับมองมาที่ผมด้วยสีหน้าตกใจ
“เทลหยิบน้ำให้พี่หน่อย” ผมหลับตาข่มความรู้สึกตัวเอง
“อ่ะนี่ครับ” เทลหันหลังไปหยิบน้ำก่อนจะมายื่นให้ผม
“...” ผมรับน้ำมาก่อนจะรีบยกขึ้นกินอย่างบ้าคลั่ง แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรขึ้นได้เลย
“พี่ลิ้ม” เทลเรียกผมเบาๆพร้อมกับยื่นมือมาจับมือผมเอาไว้
“อย่าจับ!” ผมตะคอกเสียงดังลั่นรถจนเทลสะดุ้ง
“ทำไมอ่ะ?” เทลถามพร้อมกับขมวดคิ้วอย่างสงสัย
“พี่โดนยา”
“ยาอะไร??”
“ยาปลุก” ผมตอบพร้อมกับช้อนตาขึ้นมองเทลช้าๆ ภาพที่ผมเห็นทำเอาหัวใจแทบจะหยุดเต้น
เทลนั่งขัดสมาธิอยู่บนเบาะทำให้กางเกงที่สั้นอยู่เดิมแล้วร่นขึ้นไปอีก แถมเสื้อคอย้วยตอนนี้ก็ไหล่ตกลงไปข้างนึงแล้ว แหมมม
เอามีดมาแทงผมทีเหอะ
“เอ่อ.. เทลช่วยอะไรได้บ้างมั้ย??”
“ไม่เป็นไรพี่โอเค” ผมพูดพร้อมกับฝืนยิ้มไปให้เทล
“พี่ลิ้มมม” เทลเรียกผมพร้อมกับทำหน้าตาคิดหนัก
“ขอพักอีกแป๊ปนึงนะ” ผมพูดพร้อมกับหลับตาลงแล้วเอนเบาะลงนอนช้าๆ
“....” เทลเงียบไป ก่อนจะค่อยๆเลื่อนมือมาโอบรอบเอวผม
“เทล” ผมเรียกชื่อน้องด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าอย่างห้ามไม่อยู่
“...” น้องไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาตอบโต้ผมแต่อย่างใด แต่การที่น้องเข้ามาใกล้ผมมากขนาดนี้ บางทีผมก็ห้ามตัวเองไม่อยู่เหมือนกัน
นะ
ผมดึงตัวเทลขึ้นมาพร้อมกับกดจูบลงไปอย่างหนักหน่วง น้องดูตกใจกับปฏิกิริยาของผมมากพอสมควรเพราะก่อนหน้านี้อย่างมา
ผมก็แค่คิสเบาๆแบบปากชนปาก ไม่เคยจะดีฟคิสเลยสักครั้ง
“อื้อออ” เทลพยายามจะดันตัวผมออก แต่มีเหรอน้องตัวเล็กแค่นั้นจะสู้แรงผมได้
“อิ้มมม” ผมเริ่มจะคลายความรุนแรงลงด้วยการไล่ขบเม้มริมฝีปากของเทลช้าๆอย่างอ้อยอิ่งไม่เร่งรีบ ส่วนเทลตอนนี้ดูเหมือนจะ
สติหลุดไปแล้วเหมือนกันเพราะมือที่ดันอกผมอยู่ตอนแรกตอนนี้กลับโอบไว้ที่รอบคอของผมพร้อมกับรั้งให้เข้าหาจนเราแนบชิด
แทบจะเป็นคนๆเดียวกัน
“เทล พี่ไม่ไหวแล้ว พี่ขอโทษที่ทำแบบนี้” ผมละริมฝีปากออกมาพร้อมกับมองใบหน้าหวานที่ตอนนี้ขึ้นสีแดงระเรื่อ
“พี่ลิ้ม คือ อื้มม ยะ..อย่า” เทลพูดไม่ทันจบประโยคผมก็ก้มลงประกบปากกับน้องอีกครั้งก่อนจะถอนออกมาอย่างรวดเร็วและ
เปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นที่คอขาวผ่องของน้องแทน
“พี่ลิ้ม เทลเจ็บอ่ะ” เทลพูดพร้อมกับเอามือดันหัวผมออกเมื่อผมเผลอกัดลงไปที่คอของท็อปเทลด้วยความหมั่นไส้จนมีเลือดไหล
ออกมานิดๆ
“พี่ขอโทษ” ผมกล่าวขอโทษที่ข้างหูน้องเบาๆก่อนจะก้มลงไปเลียจนปากแผลนั้น สร้างความปั่นป่วนให้ท็อปเทลได้เป็นอย่างดี
“อ่า พี่ลิ้ม เทลอึดอัด” น้องพูดพร้อมกับนอนบิดไปมาบนเบาะด้วยอารมณ์เสียวซ่านที่เพิ่มขึ้นมากเรื่อยๆ
“..” ผมไม่พูดพร่ำทำเพลงใดๆทั้งสิ้น รีบปลดกางเกงน้องออกอย่างรวดเร็วก่อนจะข้ามจากเบาะคนขับไปนั่งบนเบาะของน้องแล้ว
อุ้มน้องขึ้นมานั่งคร่อมบนตักหันหน้าเข้าหาผมแทน
แสงไฟจากข้างทางที่สาดส่องเข้ามาทำให้ผมเห็นร่องรอยสีแดงจางๆที่ผมฝากไว้จนทั่วลำคอของน้อง
“พี่ขอนะ” ผมพูดยิ้มๆพร้อมกับรั้งคอน้องให้ลงมาประกบปากกับผมแล้วค่อยๆสอดลิ้นเข้าไปไล่ต้อนลิ้นเล็กของน้องด้วยความ
ชำนาญ ทำให้น้องที่ไม่ประสีประสาด้านนี้เลยเกิดอาการเงอะๆงะๆขึ้น
“อ๊า พี่ลิ้ม เทลหายใจไม่ทันแล้ว” เทลรีบเงยหน้าขึ้นสูดอากาศทันทีที่ผมปล่อยให้ปากน้องเป็นอิสระ แต่นั่นก็เป็นการเปิดโอกาส
ให้ผมได้เล่นกับช่วงคอของน้องต่อจากเมื่อกี๊
ผมค่อยๆเลื่อนมือเข้าไปในเสื้อน้องทางด้านหลัง ลูบไล้แผ่นหลังเปลือยเปล่าที่ลื่นมือนั่นช้าๆก่อนจะวนมาด้านหน้า สร้างความ
เสียวซ่านและเรียกเสียงครางจากน้องได้ไม่น้อย
ก่อนจะค่อยๆเลื่อนมือลงไปช้าๆแล้วหยุดที่สะโพกก่อนจะบีบเค้นเบาๆอย่างมันส์มือ
“อื้มมม ทำไมถึงได้หอมหวานไปทั้งตัวอย่างนี้นะท็อปเทล” ผมพูดออกมาลอยๆพร้อมกับสอดมือเข้าไปในกางเกงในของน้องแล้ว
บีบเค้นสะโพกบางช้าๆ
“ลุกขึ้นยืนหน่อยท็อปเทล” ผมพูดก่อนที่น้องจะลุกขึ้นยืนอย่างว่าง่าย ผมจึงได้โอกาสถอดกางเกงในซึ่งเป็นปราการชิ้นสุดท้าย
ของน้องออกก่อนที่จะรูดซิปกางเกงของตัวเองออกเล็กน้อยแล้วล้วงเอาแก่นกายที่พร้อมรบเต็มที่ออกมา
เทลมองแก่นกายของผมด้วยแววตาสั่นระริกด้วยความกลัวพร้อมกับส่ายหน้าไปมา
“ไม่เอาๆ”
“ไม่เป็นไรนะ นั่งลงก่อน” ผมพูดกล่อมพร้อมกับจับร่างบางที่ช่วงล่างเปลือยให้นั่งทับลงบนแก่นกายของผมและนั่นก็สร้างความ
เสียวซ่านให้ผมได้ไม่น้อย
“อืมม เป็นไงรู้สึกดีมั้ย” ผมถามพร้อมกับลูบไล้ไปตามร่องบั้นท้ายของท็อปเทลช้าๆ
“อ๊ะ พี่ลิ้ม อย่าลูบตรงนั้น” เทลพูดเสียงสั่นจับมือของผมเอาไว้พร้อมกับแอ่นตัวไปด้านหน้า
“หึ ทำไมล่ะ ลูบตรงนี้ไม่ได้เหรอ??” ผมถามพร้อมกับลงน้ำหนักให้แรงขึ้น
“อ๊ะ อย่านะ” เทลบิดตัวไม่มาบนตัวผมด้วยวามเสียงซ่านและนั่นก็ทำให้แก่นกายของเราสองคนสีกันไปมาอย่างหนีไม่ได้
“อ๊า เทลล อย่าดิ้นสิ พี่จะไม่ไหวแล้วนะ” ผมพูดขู้เบาๆก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักในรถหยิบเจลออกมาชโลมจนทั่วนิ้วแล้ว
ค่อยๆสอดใส่เข้าไปทางด้านหลังของเทล
“อ๊า พี่ลิ้ม” ความเย็นของเจลทำให้ท็อปเทลที่ไม่เคยมีใครเคยรุกล้ำด้านหลังมาก่อนเกิดอาการตัวสั่นอย่างห้ามไม่อยู่
“ใจเย็นๆนะ ไม่ต้องกลัว แล้วก็อย่าเกร็งด้วย” ผมพูดกำชับพร้อมกับค่อยๆดันนิ้วเข้าไปทีละนิด
“อ๊ะ อึดอัดอ่ะ ไม่เอาแล้ว” เทลพูดพร้อมกับพยายามจะดันข้อมือของผมออกทำให้ผมรีบดันนิ้วเข้าไปในคราวเดียวจนมิด
“อ๊า ทำไมด้านในของเทลมันตอดรัดนิ้วพี่แบบนั้นล่ะ หื้มม??” ผมถามพร้อมกับเริ่มจะขยับนิ้วทีละนิด
“อ๊า อย่ากดลงไปตรงนั้นนะ เทล อ๊ะ ไม่ไหวแล้ววว” เทลส่ายสะโพกไปมาด้วยความเสียงซ่านพร้อมกับแอ่นตัวไปด้านหน้าเพื่อ
ระบายความเสียวที่มีอยู่
ผมยิ้มบางๆให้กับท่าทางที่ไร้เดียงสาของน้องก่อนจะค่อยๆเร่งจังหวะของนิ้วให้เร็วขึ้น
“อ๊ะ อ๊ะ เทลลล อ๊ะ ไม่ไหวแล้วว” เทลตะโกนออกมาอย่างสุดเสียงก่อนจะปลดปล่อยออกมาจนเลอะไปทั่วหน้าท้องของผม
หลังจากปลดปล่อยออกมาจนหมดเทลก็ฟุบหน้าลงกับไหล่ของผมอย่างหมดแรง
“สบายตัวแล้วล่ะสิ ขอพี่บ้างนะ” ผมยกตัวท็อปเทลที่ตอนนี้อ่อนปวกเปียกขึ้นเล็กน้อยก่อนจะจับแก่นกายของตัวเองจ่อไปที่ช่อง
ทางสีหวานของท็อปเทล
“อ๊า ไม่เอานะพี่ลิ้ม ไม่ไหวอ่ะ”
“ไหวสิเชื่อพี่” ผมพูดบอก่อนจะกดจูบบนปากท็อปเทลหนักๆแล้วจับตัวท็อปเทลให้กดทับลงมาบนแก่นกายของผม
“อ๊า เจ็บอ่ะ” เทลร้องออกมาเสียงดังก่อนจะส่ายหน้าไปมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลซึมอยู่ที่หางตา ทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะจูบซับมัน
ด้วยความอ่อนโยน
“อย่าเกร็งนะคนดีของพี่” ผมค่อยๆจับตัวท็อปเทลกดลงมาจนในที่สุดก็มิด
“โอเครึยัง??” ผมแช่ไว้อย่างนั้นให้ภายในของท็อปเทลปรับสภาพได้ก่อนจึงจะเริ่มเกมส์รักขึ้นเร่งจังหวะจากช้าก่อนจะเร็วจนน้อง
ตัวโยน
“อืมมมมมมมมมมมมม” น้องพยักหน้ารับช้า ผมจึงจับเข้าที่เอวน้องและจับน้องให้โยกขึ้นลงตาที่ต้องการ
“อ๊ะ พี่ลิ้ม เทลจุกอ่ะ” เทลพูดพร้อมกับทำหน้ายู่เมื่อผมสวนขึ้นไปในขณะที่น้องก็กำลังลดตัวลงมา
“หึๆ แต่ก็ลึกดีใช่มั้ยล่ะ??” ผมถามก่อนจะรั้งคอท็อปเทลลงมาประกบปากจูบอีกครั้ง
“อื้ออออ”
“อย่าตอดรัดพี่แบบนั้นท็อปเทล พี่จะไม่ไหวแล้วนะ” ผมพูดพร้อมกับกัดฟันกรอดๆอย่างอดกลั้น
“เทลไม่ไหวแล้ว”
“งั้นพร้อมกันนะที่รัก” ผมพูดพร้อมจะเร่งจังหวะจนเทลครางออกมาไม่เป็นภาษา ก่อนที่เราทั้งสอคนจะปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน
“อืมมม” ผมครางเสียงต่ำให้กับภายในของท็อปเทลที่ยังตอดรัดผม ตุบๆ
“เทลเหนื่อยอ่ะ” เทลพูดพร้อมกับส่ายหน้าไปมาอยู่ที่คอผม
ผมจูบลงเบาๆที่ขมับของท็อปเทลก่อนจะหยิบทิชชู่ในรถมาเช็ดทำความสะอาดเราทั้งสองคน
หลังจากทำความสะอาดจนเสร็จผมก็รูดซิปจัดกางเกงให้เรียบก่อนจะปีนกลับมานั่งที่เบาะคนขับอีกครั้ง
ส่วนท็อปเทลที่นอนหมดสภาพอยู่เบาะข้างๆผมก็ตัดสินใจไม่ใส่กางเกงให้แต่เอื้อมมือไปเสื้อแจ็กเก็ตที่เบาะหลังมาคลุมช่วงล่าง
เปลือยเปล่าของน้องไว้ ก่อนจะสตาร์ทรถและออกตัวช้าๆ
“พี่ลิ้มม”
“ครับ?” ผมละสายตาจากถนนมามองหน้าน้องที่นอนมองผมอยู่ตาแป๋ว
“เอ่ออ เทลใส่กางเกงได้มั้ย??”
“อย่าเลย” ผมพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปลูบหัวเทลเบาๆ
“ทำไมอ่ะ??”
“เดี๋ยวไปถึงคอนโดก็ต้องถอดอีก เสียเวลา” ผมพูดด้วยน้ำเสียงนิ่มๆก่อนจะหันกลับมามองถนนต่อ
“ห๊ะ!! O_o” เทลทำหน้าเหวอหวาก่อนจะหน้าแดงจนลามไปถึงคอ
น่ารักแบบนี้แล้วผมจะไปรักใครนอกจากน้องได้อีกมั้ยล่ะเนี่ยยย???
......................................................................END.................................................................................
มาอัพสเปเชียลคั่นอารมณ์ดราม่าของตอนหลักก่อนน้าาาา :katai4:
แบบว่าส่วนตัวคนเขียนชอบคู่นี้ เพราะ แบบ น่ารักดี :katai3:
แต่ก็อย่าลืมติดตามตอนหลักนะ เพราะ มัน แซ่บ มากกกก :katai1:
KATIEZZ
-
ตอบคอมเม้นต์ของคนอ่านสุดที่รักกก :katai4:
@loveaaa_somsak >>> นั่นสิ เป็นใครกันหนอ??? :hao3:
@jum >>> จ้าาาา ตอนนี้ก็เสพสเปเชียลไปก่อนน้าาา :katai3:
@exoplanet >>> ไม่บอกกกก #ตบอีแจงด้วยคน :z6:
@เจ้าชายหมูตอน >>> อย่าน้าาาา สงสารพีเจ #น้องแกน่ารักนะ :o8:
@fuku >>> งี้แหละ ความโง่มันบังตา :z2:
@banabasz >>> เป็นคนรุนแรงนะเนี่ยยยยย #เพื่อนๆเฟรนด์กลับมาเข้ากลุ่มกันอีกครั้ง :z2:
@hotladyanyavee >>> รอป๊อนซ์ก่อนนะเลดี้ :hao7:
@Nus@nT@R@ >>> หนูดลไม่รู้ หนูดลมาววววววว 5555 :z10:
@○TeaCafé○ >>> อ่าาาา กลัวไม่ถูกใจจังเลยย #แต่น่าจะถูกใจแหละนะ :mc4:
@Yunatsu >>> ใจเย็นนนนน #นางโดนอย่างสาสมแน่นอนนน :ling1:
@full69 >>> ฝากตบด้วยสองที โทษฐานโง่ไม่เลิก :ruready
@พลอยสวย >>> เต็มที่จ้าาา #มายังงั้นแหละ :ling3:
@ snowboxs >>> ไม่ต้องห่วงนะ คนเขียนจะไม่ปล่อยให้ป๊อนซ์ลอยนวลแน่นอนนน #ดลน่ารักกก :impress2:
@PNJB >>> จัดหนักแน่นอน ไม่ต้องห่วงเลยยย #ช่วยกันกระโดดถีบนางคนละทีสองที :z6:
@Gongy B.Du >>>ทะเล๊ทะเล... #อย่าเดานะเดี๋ยวถูก (ดล) :ling3:
@เจ้าชายหมูตอน >>> แต่นายกะแน็ตเป็นพี่น้องกันน้าาาา #นายมีคู่เตรียมไว้ให้แล้วจ้าาา #วิธีแก้เผ็ดพีเจนี่น่าสนใจมากก :fire:
@sudchick_z >>> จ้าาาาา เอาไปเสพเลยยยย #อ่านนิยายหลังสอบนี่ฟินมากกกก :really2:
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์น้าาาาาา เนื้อหาในเรื่องมันส์ขึ้นก็เพราะคอมเม้นต์เนี่ยแหละ 5555+
KATIEZZ
-
:m25: :m25: :m25:
กรี๊ดดด กรี๊ดดด กรี๊ดดด...
(//ลิ้มเทล FC -///-)
-
:pighaun: :haun4: :jul1: :z1:เลือดกระฉูดเลยตอนนี้ น้องสาวอธิบายเลือดแทบพุ่งจากปาก
เอ่อน้องเทลจ๋าลูก ยอมง่ายมาก อีตาลิ้มร้อนแรงอะ เมื่อไหร่โจป๊อนซ์จะกลับมาร้อนแรงบ้างอะ
รอจนน้ำตาขังเป็นปี๊บแล้วอะ
-
:hao5: มันฟินแบบเลือดกระฉูดออกทางจมูกสองลิตรในทีเดียวเลยอะ :pighaun: ขอบคุณคนเขียนนะคับที่อัพตอนนี้ด้วย
ที่คนเขียนบอกว่าเค้าแรงเนี่ย เค้าเปล่านะ o18 เค้าเป็นคนนิ่งๆ
เค้าเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าเทลยังไม่เคยเนี่ย หรือว่ามีบอกไว้ตอนอื่น แล้วเค้าลืมก็ไม่รู้แฮะ :z1:
แล้วก็ อย่าลืมมาอัพตอนหลักเร็วๆน๊า รออยู่ๆ :katai2-1: กำลังรอการเปิดตัวของดล ฮิฮิ :-[
-
ลิ้ม-เทล ก็ยังน่ารักเหมือนเดิม
:katai2-1:
-
รอคู่หลักอยู่ค่ะ
-
:jul1: :jul1:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
ท๊อปเทลลลลลลลลลล
ทำดีมากนู๋ อิอิ
อยากให้ป๊อนส์โดนยาบ้างงงง
-
ThankS
-
ท็อปเทลแทบไม่ต้องใช้ยาเลยด้วย
:heaven
บวกและเป็ด
-
สงสารโจอะ อยากได้หวานๆบ้างอ่ะ
-
เอ่อ แบบว่าขออึ้งสัก 3 วินะคะ
ทำไมน้องเทลของพี่ลิ้มน่ารักเยี่ยงนี้
-
ฟินนนนนนนนนนนน :hao6:
อยากให้ป๊อนซ์โดนยาปลุกบ้างอะไรบ้างงงงง
อยากอ่านฟิค ไปป์-พลัสอีกสักครั้ง5555 คู่นี้เริ่มเลือนลาง -3-
รอตอนต่อไปค้้าบ :}
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
น้องเทลน่ารักแบบนี้ พี่ลิ้มจะไปไหนรอด
-
:hao6:
-
มาร่วมรอโจ เพราะน้องสาว บอกจะมาลงพรุ่งนี้ เราตั้งตารอ
-
รออ่านนนนนนนนนน
:hao7: :hao7: :hao7:
-
:pighaun:
-
:pighaun: :pighaun:
-
psp
-
ตอนที่ 8
[Pontz x Joe]
[Joe]
หลังจากลดกระจกลงจนสุด คนในรถก็ชะโงกหน้าออกมา
“โจ ทำไมยังอยู่นี่อ่ะ??” ไปป์ถามขึ้นเมื่อเห็นว่าสองทุ่มแล้วผมกับแน็ตยังยืนเอ๋อกันอยู่หน้าคณะ
“เอ่อ..คือ พวกกูไม่รู้จะกลับหอกันไงดีอ่ะ” ผมตอบพร้อมกับส่งยิ้มเหนื่อยๆไปให้ไปป์
“อ้าวว ไมไม่โทรหากูวะ ยืนรออยู่แบบนี้ถ้ากูไม่วนรถมาเจอ มึงจะได้กลับหอกันมั้ยเนี่ย??” ไปป์ถามพร้อมกับส่ายหน้าปลงๆ
“เฮ่อๆๆๆ” ผมก็ทำได้เพียงแค่หัวเราะแห้งกลับไปแค่นั้น
“ขึ้นมาๆ เดี๋ยวกูไปส่งที่หอ” ไปป์พูดพร้อมกับกวักมือเรียกผมกับแน็ต
ผมพยักหน้ารับรัวๆก่อนจะเดินขึ้นไปนั่งในรถ
“โห หล่อแล้วยังใจดีอีกอ่ะเฮีย” ส่วนแน็ตเดินเข้าไปนวดแขนไปป์พร้อมกับพูดสรรเสริญเต็มที่ ก่อนจะเปิดประตูขึ้นมานั่งเบาะหลัง
ข้างๆผม
“อ๊ะ พี่โจ สวัสดีครับ”
“อ้าววว พลัสเตอร์!!” ผมทักกลับอย่างตื่นเต้นเมื่อเห็นว่าคนที่นั่งด้านหน้าคู่กับไปป์คือน้องพลัส
“เป็นไงบ้างอ่ะพี่โจ ไม่ได้เจอกันซะนาน ผอมลงเยอะนะเนี่ย” พลัสเตอร์หันมาพูดกับผมยาวเหยียดสักพักก่อนจะหยุดพูดเมื่อเห็น
สีหน้ารำคาญของไปป์ นี่มันยังตีบทโหดอยู่อีกเหรอ
“มึงอย่าโหดใส่น้องดิไปป์ พี่สบายดีครับ” ผมดุไปป์ก่อนจะหันมาพูดตอบน้องพลัส
“อ๋อครับๆ” พลัสเตอร์พยักหน้ารับคำพูดของผมนิดๆก่อนจะหันกลับไปนั่งเรียบร้อยเหมือนเดิม
แล้วรถทั้งคันก็เงียบลงจนกระทั่งถึงหอพักของผม
“ขอบใจนะไปป์” ผมจับเป้ขึ้นสะพายหลังก่อนจะขอบคุณไปป์สั้นๆ
“อืม ไม่เป็นไรๆ คราวหลังถ้าเป็นงี้อีกก็โทรหากูละกัน”
“อืมๆ พี่ไปก่อนนะพลัสเตอร์” ผมพยักหน้ารับคำไปป์ก่อนจะหันไปบอกลาพลัสเตอร์
“ครับ แล้วเจอกันอีกนะพี่โจ”
“ครับ” ผมตอบกลับพร้อมกับส่งยิ้มบางๆไปให้พลัสเตอร์
“เฮียไปป์ขับรถดีๆนะ พลัสเตอร์บ๊ายบายยย” หลังจากเก็บของลงมาจากรถเสร็จแน็ตก็มาพูดลาทั้งสองคนนั้นเหมือนกัน
“อืมๆ กูไปละ” ไปป์พยักหน้ารับนิดๆก่อนจะเลื่อนกระจกขึ้น
“บ๊ายบายแน็ต” ส่วนพลัสเตอร์ก็ชะโงกหน้ามาบอกลาแน็ตอย่างร่าเริง
หลังจากที่ลงจากรถของไอ้ไปป์ ผมกับแน็ตก็ขึ้นไปบนห้องด้วยความเหน็ดเหนื่อยเต็มที่ แบบแต่ละคน ไม่พูดอะไรกันเลยสักคำ
เดียว
“เหนื่อยยยยที่สุด” แน็ตโยนกระเป๋าลงกับพื้นก่อนจะกระโดดขึ้นไปนอนคว่ำหน้าบนเตียง
“เกิดเป็นคนต้องสู้เว้ยมึง” ผมพูดให้กำลังใจมันก่อนจะเดินเอาของของตัวเองไปตั้งที่โต๊ะแล้วเปิดโคมไฟ
“พักก่อนเหอะพี่โจ กลับมาเหนื่อยๆนี่มึงจะอ่านหนังสือแล้วเหรอ??” แน็ตถามด้วยน้ำเสียงกระแทกแดกดัน
“เปล่า ก็แค่จะจัดของเฉยๆ” ผมพูดพร้อมกับหันไปปาขวดน้ำใส่มันทีนึงด้วยความหมั่นไส้
แล้วผมก็นั่งเปิดดูในกระเป๋าว่าเอาของกลับมาครบรึเปล่า เพราะผมเป็นคนที่ค่อนข้างขี้ลืม และก็มีหลายครั้งที่ผมลืมของไว้ที่ ม.
แล้วพอจะกลับไปเอามันก็หายไปแล้ว
Rrrr
ไอโฟนของผมสั่นขึ้น
“ใครวะ??” ผมพึมพำกับตัวเองก่อนจะหยิบมันขึ้นมาดูแต่ก็กลับไม่ใช่เบอร์ที่รู้จัก
“ฮัลโหล” ผมกดรับก่อนจะพูดทักทายออกไป
(สวัสดีนะ ไอ้เกย์!!) เสียงอีกฝ่ายตะโกนกลับมา ทำเอาผมงงไปเลย
“เอ่อ ขอโทษนะครับ ต้องการอะไรไม่ทราบ” ผมพยายามข่มอารมณ์โกรธของตัวเองไว้ก่อนจะกรอกเสียงเข้มๆตอบกลับไป
(แหม พูดแค่นี้ทำเป็นขู่เสียงเข้มเลยเหรอย่ะ??) ปลายสายยังคงพูดยั่วยุอารมณ์โกรธของผมต่อไป
“ผมถามว่าต้องการอะไร??” ผมถามย้ำคำเดิมกลับไปอีกครั้ง
(แหมๆๆ ฉันก็แจะโทรมาบอกว่า อย่าพยายามจะมาแย่งของของคนอื่นเลย เพราะอย่างแกน่ะ เป็นได้แค่ของเก่าที่เขาไม่เอาแล้ว
แค่นั้นแหละ) ผมกัดฟันกับคำพูดของปลายสาย และด้วยประโยคที่เขาพูดออกมาก็ทำให้เดาได้ไม่ยากเลยว่าเขาเป็นใคร
“คุณแน่ใจเหรอครับ ว่านั่นเป็นของของคุณ” ผมพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ก่อนจะตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน
(แน่สิย่ะ)
“แล้วแน่ใจเหรอครับว่าเขาจะไม่เอาผมแล้ว” ผมพูดต่อไปอย่างเหลืออด หมดเวลาที่กูจะดีกับมึงแล้ว เตรียมตัวเจอกับโหมดดาร์ก
ของกูได้เลย
(กรี๊ดดดดดดด แกมันน่าไม่อาย) เสียงปลายสาย พูดมาสั่นๆอย่างสติแตก
“ไม่หรอก นี่อายแล้วนะ เพราะถ้าไม่อายนี่กูเอากันกลางลานหน้าคณะไปนานแล้ว”
(กรี๊ดดดดดดดดดดดด)
“หยุดกรี๊ดสักที กูรำคาญ อ๋อ อีกอย่างไปบอกผัวมึงเองเหอะ มาบอกกูฝ่ายเดียวมันก็ไม่มีประโยชน์หรอกนะ ถ้าผัวมึงเป็นฝ่าย
เข้าหากูก่อนอ่ะ” ผมกระแทกเสียงใส่ไปในสายยาวเหยียดก่อนจะกดตัดสายทันทีเพราะขี้เกียจทนฟังเสียงกรี๊ดของแจง
“ใครวะโจ ทำไมดูเมามันส์” แน็ตผงกหัวขึ้นมาจากเตียงพร้อมกับมองมาที่ผมตาแป๋ว
“คนบ้าอ่ะ โทรมาพูดอะไรไม่รู้กูเลยด่ากลับไปซะเลย”ผมโกหกออกไปก่อนจะหันหน้ากลับมาจัดของต่อ
เฮ้ออออ พอได้ด่า ได้ระบายออกไปบ้าง ก็รู้สึกดีจัง...
“โจจจจจจ” แน็ตเรียกชื่อผมเสียงยาว
“มีอะไร??” ผมหันไปถามงงๆ เพราะเมื่อกี๊มันยังนั่งอ่านหนังสือนิ่งๆอยู่เลย แต่ตอนนี้มันกลับลงไปนอนชักดิ้นชักงออยูที่พื้นซะงั้น
“กินเหล้ากัน”
“ที่ไหน?”
“แถวๆนี้แหละ นะๆๆๆ ไปเหอะนะ กูอ่านหนังสือแล้วเครียดอ่ะ” แน็ตพูดพร้อมกับทำหน้ามุ่ย แก้มป่องใส่ผม
“ก็ได้ แต่รีบไปรีบกลับนะ” ผมพูดพร้อมกับปิดหนังสือลงก่อนจะเอื้อมมือไปกดปิดสวิตช์โคมไฟด้วย
“เย๊!!!” แน็ตตะโกนออกมาเสียงดังพร้อมกับลุกขึ้นเปลี่ยนชุดจากเสื้อนักศึกษากับกางเกงบ๊อกเซอร์เป็นเสื้อคอวีสีชมพูกับกางเกง
ขาเดฟสีดำสนิท การแต่งตัวของมันเสริมให้หน้าที่หวานอยู่แล้วยิ่งหวานเพิ่มขึ้นไปอีก
ส่วนผมก็ไปเปลียนเป็นเสื้อคอวีสีขาวธรรมดาๆกับกางเกงยีนส์ขาเดฟสีควันบุหรี่
“ไปกันเลยพี่น้องง” แน็ตตะโกนออกมาพร้อมกับยกมือขึ้นมาทำท่าคาราบาว
“ร่าเริงเหลือเกินนะมึง” ผมตบหัวมันเบาๆหนึ่งทีพร้อมกับขยี้เล่นจนฟู
“อย่าดิ หมดหล่อเลย” แน็ทพูดพร้อมกับพยายามจะแกะมือผมออก
“เคยหล่อด้วยรึมีงอ่ะ??” ผมถามพร้อมกับทำหน้าตาสงสัยแบบที่คิดว่าทำแล้วน่าหมั่นไส้ที่สุดก่อนจะเดินนำมันไป
ผมกับแน็ตเดินกันจากหอไปถึงร้าน ใช้เวลาประมาณ 5 นาที สาเหตุที่ผมเลือกจะพามันเดินเพราะว่าผมยังไม่อยากจะโทรไป
รบกวนมากเพราะมันคงต้องการพักผ่อนก่อน
“ทำไมคนเยอะจังอ่ะ” แน็ตบ่นกระปอดกระแปดหลังจากที่เราเข้ากันไปร้านแล้วพบว่าไม่มีที่จะให้เดินด้วยซ้ำ
“มึงจะมาเองนะ” ผมพูดพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ
“เฮ้อออ แม่ง” แน็ตสบถออกมาอย่างหัวเสียก่อนจะเดินแทรกคนเข้าไปด้านใน
“นั่งกันตรงนี้ก็แล้วกัน” ผมดึงแน็ตไว้เมื่อเห็นว่ามันกำลังจะเดินผ่านเก้าอี้บาร์ที่ว่างอยู่สามตัว
“อืมๆ ก็ได้ๆ” แน็ตพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะเดินมานั่งตรงเก้าอี้ตัวที่ว่างข้างๆผม
หลังจากนั่งเสร็จพวกเราก็สั่งเครื่องดื่มมากินกันเรื่อยๆ แต่ผมจะไม่ค่อยดื่มหนักเท่าไหร่เพราะเห็นว่าแน็ตดื่มหนักมากแล้ว ถ้าผมดื่ม
หนักด้วยคงไม่มีใครพากลับหอ
“พี่โจ กูไปเต้นนะ” แน็ตหันมาบอกผมก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินเซๆเข้าไปเต้นกับคนอื่นๆที่เต้นอยุ่ก่อนหน้าแล้ว
พอแน็ตไปผมก็นั่งดื่มอยู่คนเดียวสักพักก่อนที่เก้าอี้ข้างๆผมจะถูกใครคนนึงมานั่งลง
“ไงจ๊ะ?” แจงทักผมพร้อมกับยิ้มหวานมาให้
“ต้องการอะไร?” ผมจ้องหน้าแจงเขม็งพร้อมกับจ้องหน้ากลับอย่าเอาเรื่อง
“ก็แค่มาทักทายอ่ะ ไม่เห็นต้องทำหน้าแบบนั้นเลย” แจงพูดพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมแล้วเอานิ้วมาเขี่ยที่คางผมเล่นเบาๆ
“อย่ามาจับตัวกู!” ผมตวาดเสียงดังพร้อมกับปัดมือแจงออก
“โถ เดี๋ยวนี้โดนผู้หญิงก็ขยะแขยงแล้วเหรอไอ้เกย์!!” แจงพูดออกมาเสียงดังพร้อมกับเน้นเสียงตรงท้ายประโยค
“อ้าวเจ๊!!” แน็ตเดินเข้ามาพร้อมกับกล่าวทักทายและยกมือขึ้นไหว้แจง
“อ้าวแน็ต มากับใครอ่ะ??”
“มากับพี่โจฮะ” แน็ตตอบพร้อมกับชี้มาที่ผม
“ระวังนะแน็ต”
“ระวังอะไรเหรอครับ??”
“ก็ระวังจะติดเชื้อเกย์น่ะสิ ฮ่าๆๆ พี่ไปก่อนนะ” แจงพูดทิ้งท้ายไว้ก่อนจะหันมาหัวเราะใส่หน้าผมแล้วเดินออกไป
“อะไรของเจ๊แกเนี่ย สงสัยจะเมา พี่โจอย่าไปถือสาเลยนะ”แน็ตหันมาพูดกับผมก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิม
“อืม ช่างเหอะ” ผมรับคำแน็ตพร้อมกับพยักหน้านิดๆ
“จะกลับยังอ่ะพี่โจ” แน็ตถามขึ้นหลังจากที่กระดกเครื่องดื่มที่สั่งมาจนหมดแก้วในคราวเดียว
“แล้วแต่มึงอ่ะ” ผมพูดลอยๆพร้อมกับหยิบเครื่องดื่มของตัวเองขึ้นมาจิบนิดๆ
“เหรอออ งั้นกลับกันเลยมั้ย แน็ตเริ่มง่วงๆแล้วอ่ะ”
“ก็ได้” ผมตอบกลับก่อนจะเคลียร์ค่าเครื่องดื่มทั้งหมดแล้วลุกกันออกมาจากผับนั้น
ผมกับแน็ตเดินกันมาตามทางเรื่อยๆจนออกมาถึงหน้าผับ
“พี่โจ กูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ รออยู่ข้างหน้าก็ได้”
“มึงไปคนเดียวได้นะ?” ผมถามเพื่อความแน่ใจ
“ได้ๆ สบายมาก” แน็ตหันมาตอบก่อนจะเดินกลับเข้าไปในผับ
พลั่ก!!!
แรงผลักจากด้านหลังทำให้ผมเซไปด้านหน้าจนเกือบจะตกลงไปในถนนที่มีรถกำลังวิ่งไปมาด้วยความเร็วสูง
“เฮ้ย!!” ผมโผเข้ากอดเสาที่ใกล้มือที่สุดพร้อมกับตะโกนออกมาด้วยความตกใจ
“มือไวดีนี่” เสียงของแจงดังขึ้นด้านหลังของผม และเมื่อผมหันไปมองก็พบกับแจงที่ยืนกอดอกมองผมอยู่
“นี่เธอทำบ้าอะไรของเธอน่ะ!!” ผมตะโกนกลับไปด้วยความโกรธที่พุ่งทยานถึงขีดสุด
“ก็พยายามกำจัดเสี้ยนหนามในชีวิตอยู่ไง” แจงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่งๆเหมือนเรื่องที่เธอคิดจะทำมันไม่ได้มีความผิดอะไร
มากมาย
“เธอบ้าไปแล้วรึไง!!!”
“เออ!! ฉันบ้าไปแล้ว บ้าตั้งแต่ที่แกกลับมา บ้าตั้งแต่ที่ป๊อนซ์เริ่มจะพูดถึงแกตลอดเวลาตอนที่อยู่กับฉัน บ้าตั้งแต่ที่ป๊อนซ์ถามฉัน
ว่าเขากับแกเป็นอะไรกัน!!” แจงตวาดออกมาอย่างเหลืออดทำให้
“...” ผมนิ่งอึ้งไปกับคำพูดของแจง นี่ป๊อนซ์ทำอย่างนั้นจริงเหรอ??
“ไงล่ะ ชอบล่ะสิ มีความหวังขึ้นมาล่ะสิ”
“เปล่า ไม่ใช่นะ” บอกตรงๆว่าตอนนี้ผมกลัวผู้หญิงคนนี้เหลือเกิน เพราะตอนนี้เขาดูเหมือนจะเสียสติไปแล้ว
“หึ!! อย่าอยู่เลยนะโจ ตายๆไปซะเถอะ” แจงพูดด้วยน้ำเสียงเนิบๆ ก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาและออกแรงผลักผมเต็มแรง
เอี๊ยดดด!!! โครม!!!!
“เฮ้ย มีคนโดนรถชน”
.......................................................................TBC........................................................................
มาแบบสั้นๆ เพราะเหตุผลเดิมๆ
ไม่สั้นก็ไม่ค้างไง :katai3:
แล้วคนเีขียนก็ต้องขอโทษที่บอกไว้ว่าจะอัพเมื่อวานแล้วไม่ได้อัพ เพราะ หลับตั้งแต่เย็นเลยแล้วตื่นมาอีกทีก็เช้าแล้ว :mew2:
ต้อองขอโทษด้วยน้าาาา เพราะมีหลายๆคนมารอกัน :hao5:
เอาเป็นว่าเดี๋ยวลงตอนหน้าพร้อมสเปเชียล Pipe x Pluster เป็นการไถ่โทษละกันนะ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์แล้วก็ทุกบวกเน้อออ :pig4: :pig4:
KATIEZZ
-
ตอบคอมเม้นต์จ้าาาาา :katai4:
@Gongy B.Du >>> ลิ้มเทลจงเจริญ :mew3:
@hotladyanyavee >>> โจป๊อนซ์จะร้อนแรงตอนหน้าจ้าาาาา #สัญญาเลยว่าจะร้อนแรงกว่าลิ้มเทล :hao6:
@banabasz >>> เป็นคนนิ่งๆจริงเร้อออออ #น้องเทลไม่เคยยยยย :ling1: #ดลต้องรอก่อนนะ บอกไปตอนนี้เดี๋ยวจะเกลียดคนนั้นมากกว่าป๊อนซ์ 55+
@jum >>> ที่สุดดดด :hao6:
@GimNgek >>> NC คู่หลักตอนหน้านะจ๊ะ :katai1:
@พลอยสวย >>> ส่งเครื่องสูบน้ำไปสูบเลือดด่วน o13
@Yunatsu >>> อย่างป๊อนซ์ไม่ต้องพึ่งยา อารมณ์ล้วนๆๆๆ :katai3:
@IöLIKE >>> :call:
@puppyluv >>> เทลไม่ได่เมายาแต่เมาลิ้ม :jul1:
@krit24 >>> หวานๆเหรอออ :heaven
@snowboxs >>> ที่สุดอ่ะ #น้องเทลใสๆ :ling1:
@sudchick_z >>> ป๊อนซ์มาด้วยอารมณ์ไม่ต้องพึ่งยาปลุก #ตอนหน้าแถมไปป์พลัส สเปเชียลจ้าาา :mew3:
@fay 13 >>> :pig4:
@Nus@nT@R@ >>> พี่ลิ้มทิ้งน้องเทลนี่คือ คนเขียนกระโดดตะครุบเลยนะ :hao6:
@Maytbb >>> เป็นอีโมที่หื่นมากกก 55+ :hao6:
@hotladyanyavee >>> ขอโทษนะพี่สาวที่มาต่อช้าอ่ะ :hao5:
@SourJeed >>> อัพแล้ววว สูบเลยจ้าาาา
@ยัยหมูตัวกลม >>> ทิชชู่มั้ยยยยย??? :haun4:
@honey honey drop>>> รับทิชชู่สักม้วนมั้ยคะ??? :katai5:ฃ
@Guill>>> :pig4:
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์เน้อออ เม้นต์เยอะแบบนี้คนเขียนก็มีกำลังใจขึ้นเป็นกองเลยย :katai4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
KATIEZZ
-
กูเกลียดอิแจง กูขอให้คนที่โดนรถชนเป็นอีนี่นะ เกลียดอย่างแรงอะ
แต่ถ้าเป็นน้องโจกู กูฆ่ามันแน่ แต่เป็นอินางแจง เดี๋ยวไอไร้สติป๊อนซ์
ผู้เป็นบัฟจะมาทำร้ายโจ เพราะเชื่อการจูงจมูกของอินังแจง
เฮ่อน้องโจ เจ๊ขอโหมดดาร์มากนะ และดาร์กกับป๊อนซ์ไปเลย
และขอแบบร้ายมากด้วย ป๊อนซ์มันจะได้ความจำกลับมาซักที เลิกโง่ดักดาน
ปล.อินไปหน่อย
-
:sad4: อย่าทำกับพี่โจแบบนี้!!!
#พี่โจจะความจะเสื่อมแทนพี่ป็อนซ์มั้ยน้าา :hao5:
-
:hao7: :mew2: ว๊ากกกก ใครจะโดนรถชนอ่ะ
ตอนหน้า nc คู่หลักใช่ม๊ายยยย อย่าบอกนะว่า อินังแจงโดนรถชนแทนโจ แล้วอิป๊อนซ์ก็
เข้าใจผิด ว่าน้องโจผู้น่าสงสารเป็นคนทำ ( ดูการเรียกชื่อลำเอียงโคตร 55 )
แล้วก็มาทารุณกรรมน้องโจผู้น่าสงสารของชั้น โดยการ...... แอร๊ยยย
มาเร็ว ๆ นะคะ คุณน้องคนเขียน
-
โอ้ยค้างอย่างแรง :katai1:
เฮ้อเมื่อไรโจจะหมดเคราะห์กรรมสักที
อย่าบอกนะว่าคนที่พลาดโดนรถชนจะเป็นยายแจงบ้าน่ะ
-
เอ้อ แจงนี่มันร้ายขึ้นเรื่อยๆเลยอ่ะ ดีๆ แล้วก็ โจร้ายกว่านี้อีกโจ o22 ชอบโจตอนนี้มาก ร้ายขึ้นแล้วนะ ร้ายกันมันให้หมด ทั้งแจงทั้งป๊อนซ์ นางเอกแสนดีจงหายไปซะ สู้คนซะบ้างนะโจ :angry2: :angry2: ขอบคุณคนเขียนนะจ๊ะ ที่เอามาลง ว่าแต่ที่บอกว่าจะเกลียดคนนั้นมากกว่าป๊อนซ์หมายความว่าไงบอกมานะ เค้างง :hao5: :hao5:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
แจงแกล้งพี่โจทำไม~ อยากได้ประวัติแจงจัง เป็นบุคคลนิรนามมากอ่ะ มาปุ๊ปเกลียดปั๊ป -3-
รอเอ็นซีอย่างบ้าคลั่ง
-
ค้างงงงงงงงงงงงอย่างแรงงงงงงงงงงง :hao7: :hao7:
คือแบบ จะโจหรือแจงโดนชน คนซวยก็ยังเป็นโจ สินะ
เมื่อไหร่โจจะมีความสุขเหมือนคนอื่นซะทีง่ะ สงสารนุ้งโจ :sad4:
-
:m31: โจสู้แจงหน่อย รอncโจป๊อนซ์ :katai1: แก้แค้นแจงได้แล้ว อัพเร็วๆน้า รออยู่ค่า
-
นังแจงงงงงงง บังอาจมาทำร้ายโจ
ตอนนี้ป๊อนซ์ไปอยู่ไหนเนี่ย มาช่วยโจสิคะ ตอนอยากให้อยู่ไม่อยู่นะป๊อนซ์
โจต้องกลับมาเอาคืนนะ อย่าปล่อยไว้นังผู้หญิงแบบนี้
-
(นัง)แจงเธอไร้เหตุผลสิ้นดี
-
ตอนหน้าของเปน สเปชเชี่ยว กับ ตอนหลักด้วยได้มะ
ใครโดนระชนเนี่ยยย ถ้าเปน โจ ขอให้ป๊อนส์เห็นพอดี ว่าอีแจงเปนคนทำ
อีชะนีชั่วๆๆๆ
แม่งเปนบ้าแน่เลย
อยากรู้จิงๆ แจงเปนใคร มาจากไหน
ทำไมพ่อแม่ปีอนส์ถึงยอมให้ลูกคบกับคนเลวๆแบบนี้
-
สงสารโจอ่ะ ทำไมเจอแต่คนทำร้ายไม่ร่างกายก็จิตใจตลอดเลย
-
ไม่ใช่ไม่อยากอ่านสเปเชี่ยลไปป์พลัสเตอร์นะ...
...แต่ช่วยมาต่อที่ตอนหลักก่อนเถอะ ค้างงงงง :ling1:
-
ง่ะ ค้างงงง :katai1:
ตกลงโจโดนรถชนจิงเด่ะะะะะะ :z3:
รอนะฮะ :')
-
มาสั้นๆแบบค้างๆ แหม่ :m31: :m31: :laugh: :laugh:
-
:beat: :beat: อิห่าแจง เฮีย(เสียงสูง)เอ๊ยยย
-
แจงกลับตัว กลับใจเถอะ
-
มารอตอนร้อนแรงและการร้อนแรงคราวนี้ของโจป๊อนซ์จะร้อนแรงเพราะอะไร
ขออย่าร้อนแรง แบบที่น้องโจต้องเจ็บอีกนะ ไม่อย่ากินมาม่าแล้ว อืดท้องมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
มาอัพไวๆน้า อยากอ่านแล้ววววววววว ></
-
มารอพี่คนเขียนที่หน้าเฟสและเว็บนี้ทุกวันเลยนะ T^T
พี่คนเตรียมตัวไปสอบแน่เลย โชคดีนะคะ ^ ^
-
ไปหน้าเพจมาสงสัยไปสอบ ไงสู้ๆๆๆๆๆค่ะ ขอให้สอบผ่าน จะได้มาต่อไวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
และคงรอถึงวันอาทิตย์แน่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
คนเขียนที่น่ารักของเค้าหายไปไหนอ่าาา เค้ามาส่องหลายวันแล้วน๊าา ไม่ยอมมาต่อซักที :sad4: :sad4: เค้าคิดถึงคนเขียนนะ มาเร็วๆน๊าาาาาาาา :mew4:
-
กรี๊ด ตายแล้ว! หนูโจ!!
ยัยนั่นบ้าไปแล้วหรือไง ชีวิตๆหนึ่งเชียวนะ ให้ตายสิ(แอบอิน)
เรายังรออยู่เสมอนะ มาเปิดดูเป็นช่วงๆ ♥
-
เย็นนี้นะ
So Sorry ที่หายไปเน้ออ :hao5:
-
+1มารอค่ะ ไม่มาเย็นนี้มีตามไปฆ่าในเฟส5555555555555555
-
มารอเย็นนี้ค่ะ
-
มานั่งรอยามเย็นอันแสนสุข ^^
-
ยังไม่มาอีกเหรอ :ling1: :katai1: :fire: :m16: :angry2:
-
โอเค้ รอก็ได้ บู่ๆๆ :m21:
-
รออยู่นะ :mew6:
-
:call: :call: :call:
-
มารอน้องโจ มาเร็วๆๆน๊า :mew2:
-
:z6: :z6: :beat: :beat: :katai1: :mew5:หลอกกันได้ไงอะ ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ตอนที่ 9
[Pontz x Joe]
[Joe]
“มาช่วยกันหน่อยเร็ว!! มีคนโดนรถชน” เสียงโหวกเหวกโวยวายรอบข้างที่ดังกระหึ่มก็ยังไม่สามารถทำให้สติของผมกลับมาได้เลย
“เกิดอะไรขึ้นอ่ะพี่โจ” แน็ตแตะที่ไหล่ผมพร้อมกับถามขึ้นด้วยความสงสัย
“เอ่อ..” ผมได้แต่ยืนอึ้งนิ่งๆอยู่กับเหตุการณ์เมื่อครู่ สายตามองทอดไปยังร่างของแจงที่เต็มไปด้วยเลือดที่นอนแน่นิ่งอยู่กลางถนน
“เฮ้ย เจ๊!!!” แน็ตตะโกนขึ้นเสียงดังทันทีที่เห็นว่าคนที่นอนนิ่งอยู่กลางถนนเป็นใคร
“...” ผมได้แต่ยืนนิ่งๆ จับเสาต้นนั้น เสาที่ช่วยชีวิตผมไว้แน่น จนมือเริ่มจะชื้นเหงื่อ
“โทรหาเฮียรึยังโจ??”
“ยัง” ผมตอบกลับไปลอยๆพร้อมกับเหม่อมองไปด้านหน้า
ถ้าคนๆนั้นเป็นผมล่ะ ถ้าผมเป็นคนที่นอนจมกองเลือดอยู่กลางถนนแบบนั้นมันจะเป็นยังไงนะ??
“ฮัลโหลเฮีย” เสียงแน็ตกำลังคุยกับใครสักคนทางโทรศัพท์ดังอยู่ข้างๆผม
“คือ เฮียทำใจดีๆก่อนนะ” แน็ตพยายามเกลี่ยกล่อมกับปลายสายให้ทำใจก่อนที่แน็ตจะบอกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไป
“เฮีย เจ๊แจงโดนรถชน น่าจะเจ็บหนักอ่ะ แต่ตอนนี้รถพยาบาลมารับไปที่ รพ.AA แล้ว”
“ครับๆ เดี๋ยวผมตามไป” คุยเสร็จแน็ตก็เก็บไอโฟนไว้ในกระเป๋าตามเดิม
“โจไป รพ. กัน” แน็ตเรียกพร้อมกับพยายามจะแกะมือผมออกจากเสาต้นนั้น
“อย่า!! กลัวแล้วอย่าทำอะไรผมเลย” ผมสะดุ้งก่อนจะทรุดลงไปนั่งกับพื้นแล้วร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
[Natt]
ผมปล่อยมือออกจากพี่โจแล้วมองตามร่างบางที่ทรุดลงนั่งพร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
หรือจะเป็นเพราะพี่โจเห็นเหตุการณ์เมื่อกี๊แล้วมันไปกระทบกระเทือนจิตใจของพี่แกล่ะเนี่ย??
“เอ่อ พี่โจ” ผมพยายามเขย่าแขนเพื่อเรียกสติของพี่โจแต่มันก็ดูเหมือนจะไม่ได้ผล
“ฮือๆๆ กลัวแล้วๆ” พี่โจยังคงนั่งเหม่อกอดเสาร้องไห้ไม่ได้สติ
“พี่จะ..”
“แน็ต โจเป็นอะไร?” แรงสะกิดและเสียงเรียกจากด้านหลังทำให้ผมหันกลับไปมอง
“อ้าวเฮียพีเจ” ผมลุกขึ้นยืนก่อนจะยกมือไหว้ทักทายพี่พีเจที่ยืนทำหน้าเครียดอยู่ข้างๆ
“โจเป็นอะไร?”พี่พีเจถามย้ำอีกรอบ
“พี่โจคงจะช็อคที่เห็นเหตุการณ์รถชนต่อหน้าต่อตาเมื่อกี๊น่ะครับ” ผมตอบออกไปตามความคิดของตัวเองพร้อมกับมองไปที่พี่โจ
ด้วยแววตาที่บอกถึงความสงสารอย่างไม่ปิดบัง
“อืม งั้นเดี๋ยวพี่จะพาโจไป รพ.” พี่พีเจพูดพร้อมกับนั่งยองๆลงข้างๆพี่โจ
“โจ”
“ฮึก ฮืออ” พี่โจยังคงสะอื้นพร้อมกับเหม่อมองออกไปข้างหน้า
“โจ ไปกับกูนะ” พี่พีเจพูพร้อมกับค่อยๆแกะมือพี่โจออกจนสำเร็จจึงอุ้มพี่โจขึ้นแล้วพาเดินตรงไปที่รถ
“เฮีย ผมไปด้วย” ผมตะโกนบอกพร้อมกับวิ่งตามหลังไปติดๆ
“ขึ้นไปนั่งด้านหลังเลยนะ” พี่พีเจพูดพร้อมกับพยักเพยิดบอกให้ผมไปนั่งด้านหลังคนขับ
“ครับ” ผมพยักหน้ารับก่อนจะเปิดประตูออกอย่างรวดเร็ว
“อ้าวเฮ้ยยย ไอ้เปี๊ยก!!!” ผมอุทานออกมาด้วยความตกแจเมื่อเห็นดลนั่งอยู่ที่เบาะหลังของรถ
“ขึ้นมาเร็วๆเหอะไอ้หน้าตุ๊ด เราจะได้พาพี่โจไปหาหมอสักที” ก่อนที่ผมจะได้ถามอะไรต่อ ไอ้ดลก็เร่งให้ผมขึ้นไปนั่งก่อนที่พี่พีเจ
จะขับรถออกมาจากตรงนั้นทันที
ผม ไอ้ดล แล้วก็พี่พีเจ นั่งรอกันหน้าห้องตรวจมาได้สักพักใหญ่ๆแล้ว แต่หมอก็ยังไม่ออกมาสักที
“พี่โจจะเป็นอะไรมากป่ะ??” ผมถามขึ้นมาลอยๆพร้อมกับมองไปที่ประตูห้องตรวจอย่างใจจดใจจ่อ
“ไม่หรอก แต่อาจจะต้องให้พี่แกพักผ่อนให้สบายใจไปสักระยะนึงก่อนอ่ะ” ดลตอบกลับแต-สายตาก็ยังคงมองไปที่ประตูห้อง
ตรวจเหมือนกัน
“เออ ว่าแต่มึงมากับเฮียพีเจได้ไงวะ?” ผมถามในสิ่งที่ข้องใจมานาน
“เอ่อ คือ..”ดลอ้ำอึ้งไม่ยอมตอบ
“พีเจ!!” พี่ป๊อนซ์วิ่งกระหืดกระหอบมาก่อนจะจับไหล่พี่พีเจให้หันไปประจันหน้าตรงๆ
“มีไรวะ?” พี่พีเจถามกลับไปด้วยอาการงงๆเพราะอยู่ดีๆก็โดนเขย่าซะตัวโยน
เอ๊ะ หรือจะเป็นเรื่องเจ๊แจง
“โจอยู่ไหน?”พี่ป๊อนซ์ถามกลับสั้นๆ
“มึงจะถามหาโจทำไมตอนนี้?” พี่พีเจถามกลับด้วยโทนเสียงที่เข้มขึ้นพร้อมกับปัดมือพี่ป๊อนซ์ออกอย่างแรง
“โจเป็นคนที่อยู่คนเหตุการณ์ แล้วก็เป็นคนที่แจงคุยด้วยคนสุดท้ายก่อนจะเกิดเรื่อง กูเลยอยากรู้ว่าแจงคุยอะไรกับโจ แล้วโจบอก
อะไรแจงรึเปล่า” พี่ป๊อนซ์ถามออกมายาวเหยียดพร้อมกับแสดงสีหน้ากังวลออกมาอย่างไม่ปิดบัง
“โจ คงจะไม่สะดวกคุยตอนนี้”
“ไม่ใช่ตอนนี้แล้วจะเป็นตอนไหนวะ?!” พี่ป๊อนซ์ถามพี่พีเจกลับด้วยน้ำเสียงกระชาก
“มึงอย่าเพิ่งมาโวยวายอะไรตอนนี้ได้มั้ย เพราะตอนนี้ทุกคนก็แย่กันหมดแล้ว”
“ไอ้โจมันจะเป็นอะไร มันไม่ได้โดนอะไรสักหน่อย”
“มึงพูดเหี้ยๆแบบนี้ได้ไงวะ?!” พี่พีเจตะคอกกลับพร้อมกับผลักพี่ป๊อนซ์จนผงะออกมานิดนึง
“ก็กูพูดความจริงอ่ะ ไอ้โจไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย มีแต่แจงแฟนกูนี่แหละที่เจ็บสาหัส แล้วกูก็อยากจะรู้เรื่อง รู้สาเหตุว่ามัน
เกี่ยวข้องอะไรกับไอ้โจรึเปล่า” พี่ป๊อนซ์พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดเป็นเชิงขอความเห็นใจ
“เฮ้ออ เอาเป็นว่าเดี๋ยวถ้าโจอาการดีขึ้นแล้วกูจะถามให้”พี่พีเจตอบกลับพร้อมกลับเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ตามเดิม
“แต่...”
“ไม่มีแต่ป๊อนซ์ ถ้ามึงอยากได้ข้อมูลจากโจ มึงต้องรอ” พี่พีเจพูดเสียงดังและเน้นย้ำอย่างชัดเจนทำให้พี่ป๊อนซ์ที่กำลังจะถามต่อ
ต้องจำยอมพยักหน้าอย่างจำใจก่อนจะเดินคอตกกลับไปที่ห้องฉุกเฉิน
ทำไมพี่พีเจต้องหวงพี่โจขนาดนั้นด้วยนะ นี่เป็นสิ่งที่ผมไม่เข้าใจจริงๆ...
[Pontz]
รอ รองั้นเหรอ
ทำไมผมต้องรอด้วย
ตอนนี้ผมอยากรู้และผมก็ต้องรู้ให้ได้เดี๋ยวนี้
ผมตัดสินใจเดินกลับไปที่หน้าห้องตรวจที่มีพีเจ ดล แล้วก็ไอ้แน็ตนั่งอยู่ก่อนจะถือโอกาสช่วงที่ไอ้พีเจหันไปคุยกับไอ้ดลกับไอ้
แน็ตเดินเข้าไปแนห้องตรวจที่โจอยู่
“ขอโทษครับคุณหมอ” ผมยกมือขึ้นไหว้คุณหมอที่ตรวจอาการของโจอยู่ตามมารยาทที่ควรจะทำ
“เอ่อ ครับ แล้วนี่คุณเป็นใคร เข้ามาได้ไง?” หมอมองผมด้วยสายตาสงสัย
“เอ่อ .. คือผมมาดูอาการแฟนน่ะครับ ว่าเป็นไงบ้าง” ผมพูดโกหกออกไปคำโต
“หื้มมม คนนี้แฟนคุณเหรอ?” คุณหมอเลิกคิ้วเป็นเชิงสงสัยพร้อมกับชี้ไปที่โจที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง
“ใช่ครับ” ผมตอบกลับอย่างหนักแน่น
“อืมม ก็คงไม่เป็นไรมากแล้วล่ะ ก็แค่ให้เขาพักผ่อนมากๆ แล้วก็อย่าพูดถึงเหตุการณ์ที่กระทบกระเทือนจิตใจของเขาก็พอ” หมอ
พูดอธิบายพร้อมกับยิ้มน้อยๆมาให้ผม ผมก็ยิ้มตอบกลับตามมารยาท แต่ใครจะไปสนกันล่ะกับคำที่หมอพูด
ผมต้องถามเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้ ผมต้องรู้ให้ได้..
“เอ่อ คุณหมอครับผมพาแฟนกลับเลยได้มั้ยครับ?”
“อืม ได้ๆ”
“งั้นขอบคุณ คุณหมอมากนะครับ”
“อืมม ไม่เป็นไร”
“เอ่ออ ว่าแต่คุณหมอมีทางออกอื่นที่ไม่แช่ทางด้านหน้ามั้ยครับ?”
“อ้าววว ทำไมล่ะ?”
“คือผมไม่อยากอุ้มแฟนผมผ่านคนเยอะๆน่ะครับ เขาไม่ค่อยชอบให้ผมจับเนื้อต้องตัวต่อหน้าผู้คนเท่าไหร่” ผมก็ยังคงแถเพื่อหา
ช่องทางที่จะพาโจออกไปโดยไม่ผ่านทางที่มีพีเจ ดล แล้วก็แน็ตนั่งอยู่
“อ๋อ อืมๆ งั้นออกทางประตูนี้ก็ได้ ออกไปแล้วก็เดินไปตามทางเรื่อยๆก็จะไปออกที่ลานจอดรถหลังตึก” หมออธิบายวิธีทางออก
อย่างละเอียด
“ขอบคุณมากครับคุณหมอ” ผมพูดพร้อมกับก้มหัวเป็นเชิงขอบคุณก่อนจะอุ้มโจขึ้นจากเตียงแล้วพาออกไปทางประตูหลัง เพื่อ
สืบหาความจริงที่มีโจคนเดียวที่รู้....
[PJ]
“นี่มันนานไปแล้วรึเปล่าวะ?” ผมสบถออกมาอย่างหัวเสีย
“เออนั่นดิเฮีย” ไอ้แน็ตพยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดของผม
“ลองเข้าไปดูกันมั้ย?” ดลพูดแสดงความคิดเห็นสิ่งมันก็เป็นทางที่ดีที่สุดที่จะทำได้ในตอนนี้
“อืมม ไปกันเหอะ” ผมเดินนำไปหน้าประตูห้องตรวงก่อนจะเคาะประตูช้าๆ
“ใครน่ะ?” เสียงคนที่อยู่อีกด้านนึงของประตูพูดกลับออกมา
“ญาติคนไข้ครับ”
“อ้าวว งั้นก็เข้ามาก่อนๆ” เสียงเชื้อเชิญจากด้านในทำให้พวกผมไม่รอช้า รีบเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปทันที
ผมกวาดสายตาจนทั่วทั้งห้องแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของโจ
“หมอครับ โจล่ะครับ” ผมถามออกมาด้วยความสงสัย
“อ๋ออ แฟนเขาเพิ่งพาไปเมื่อกี๊นี่เอง”
“หา!! แฟน!!” พวกผมสามคนตะโกนออกมาพร้อมกัดด้วยความตกใจ
“ใช่ ก็คนที่ขาวๆสูงๆหล่อๆน่ะ เขาเพิ่งอุ้มคนไข้ออกไปเมื่อกี๊” หมอตอบกลับมายิ้มๆก่อนจะก้มลงไปทำงานต่อ
“ออกไปทางไหนครับ ทำไมพวกผมไม่เห็น?”
“ก็ออกไปทางด้านหลังนี้ไงล่ะ เห็นเขาบอกว่าแฟนเขาไม่ค่อยชอบให้คนเห็น” เวรแล้วโจ ไอ้ป๊อนซ์จะพามึงไปไหนวะเนี่ย
“แล้วประตูนี้มันจะไปทะลุที่ไหนเหรอครับ?”
“อ๋อ ไปออกตรงลานจอดรถด้านหลัง รพ.น่ะ”
“ขอบคุณมากครับคุณหมอ ลาก่อนนะครับ”
“ไปก่อนนะครับ/โชคดีนะหมอ” พวกผมพูดลาหมอก่อนจะออกมาจากห้องตรวจและรีบตรงไปยังลานจอดรถทันที
แต่ดูเหมือนจะไม่ทันแล้วเพราะเมื่อผมวิ่งไปถึงลานจอดรถป๊อนซ์ก็ขับรถออกไปแล้ว
“เอาไงดีอ่ะ พี่พีเจ” ดลที่วิ่งตามผมมาติดๆ ก็มาเขย่าแขนผม
“..” ผมนิ่งไม่ตอบเพราะกำลังใช้ความคิดว่าควรจะตามไปที่ไหนดี เพราะผมไม่สามารถเดาได้เลยว่าป๊อนซ์จะพาโจไปที่ไหน
“ว่าไงอ่ะพี่พีเจ” ดลยังคงเขย่าแขนผมและคาดคั้นเอาคำตอบ
“กูไม่รู้!!” ผมหันไปตวาดพร้อมกับสะบัดดลออกอย่างแรง
“เฮ้ย เฮียใจเย็นๆ”แน็ตวื่งมาจับแขนผมพร้อมกับพยายามรั้งไม่ให้ผมเข้าไปหาดล
ดลมองผมอย่างอึ้งๆก่อนจะค่อยๆก้มหน้าลงแล้วยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาช้าๆ
“เอ่อ..” แน็ตที่เป็นคนกลางดูเหมือนจะพะอืดพะอมทำอะไรไม่ถูก
“แน็ต มึงกลับเองได้มั้ย?”ผมหันไปถามแน็ตที่ยืนปลอบดลอยู่
“ห๊ะ อ๋อ ได้ครับ” แน็ตตอบกลับอย่างรวดเร็ว
“เดี๋ยวเฮียไปส่งดลเอง” ผมพูดบอกก่อนจะเดินไปจูงแขนดลให้ขึ้นรถโดยที่มีแน็ตมองตามอย่างงงๆ
ผมเปิดประตูฝั่งข้างคนขับออกก่อนจะดันให้ดลลงไปนั่งแล้วปิดประตูเบาๆก่อนจะเดินอ้อมรถมานั่งประจำที่คนขับแล้วขับออกไป
ทันที
หลังจากที่ผมขับรถออกมานอกเมืองได้สักพักผมก็ชะลอรถก่อนจะจอดที่ข้างทางแล้วหันไปมองคนที่นั่งก้มหน้าอยู่ข้างๆตอนนี้
“ดล” ผมเรียกพร้อมกับเอื้อมมือไปจับไหล่ของดลทั้งสองข้างให้มาประจันหน้ากับผม
“...” ดลยอมหันมาแต่โดยดี แต่ก็ยังไม่เงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมเลยแม้แต่น้อย
“ดล พี่ขอโทษ” ผมพูดคำที่คิดว่าสมควรที่จะพูดที่สุดในตอนนี้
ก็ตอนนั้นผมไม่ได้ตั้งใจจะพูดตวาดใส่ดลเลย แต่ตอนนั้นอารมณ์ห่วงโจมันมาเหนือทุกอย่าง
“ฮึก ฮืออ” ดลหลุดสะอื้นออกมานิดนึงก่อนจะปล่อยโฮออกมาอย่างหนัก ผมเลยรั้งคอดลเข้ามาก่อนจะประกบริมฝีปากเพื่อจะดูด
ซับเสียงสะอื้นของดลเอาไว้
“อึก” ดลยกแขนขึ้นมาดันหน้าอกของผมไว้พร้อมกับตีเบาๆ
ผมเอามือข้างนึงรั้งท้ายทอยของดลเอาไว้ส่วนอีกข้างก็เอามารวบมือของดลให้อยู่นิ่งๆ
ผมจูบพร้อมกับขบเม้มริมฝีปากของดลอย่างหยอกล้อก่อนจะค่อยๆถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง
“หายโกรธพี่รึยัง?” ผมถามพร้อมกับเอานิ้วโป้งลูบที่ริมฝีปากของดลที่ตอนนี้บวมแดงจากการกระทำของผมเมื่อกี๊
“อืมๆ” ดลพยักหน้ารัวๆแต่ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมตรงๆ
“อืม งั้นเดี๋ยวพี่พาไปส่งนะ” ผมพูดพร้อมกับลูบหัวดลเบาๆก่อนจะขับรถกลับไปส่งดลที่หอทันที
เฮ้ออ ผมไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าผมทำแบบนี้กับดลทำไม ทั้งๆที่ในใจของผมจริงๆไม่ได้รักดลเลย แต่อาจจะเป็นเพราะเหตุการณ์
วันนั้นที่ทำให้ความสัมพันธ์ของเราสองคนเปลี่ยนไป และก็เป็นแบบนั้นเรื่อยมา
และจริงๆแล้ว คนที่ผมรักคือ โจ
โจต่างหาก แล้วที่ผมทำกับดลตอนนี้มันเกิดจากอะไร
หรือจะเป็นแค่การหลอกใช้....
แต่ถ้าเหตุการณ์วันนั้นไม่เกิดผมกับดลก็คงไม่ได้เป็นแบบนี้
...................................................................................................
(นะ ไอ้พีเจ มึงไปรับไอ้หนูให้กูที กูรับปากกับมันไว้ว่าจะพาไปกินข้าวแต่แม่กูโทรมาตามให้กูกลับไปบ้านกะทันหันว่ะ) ไอ้ภูมิพูด
ออกมายาวเหยียดเพื่อที่จะให้ผมไปรับดลและพาไปกินข้าว
“ทำไมต้องเป็นกูวะ” ผมถามกลับไปอย่างหงุดหงิด
(เอาน่า ก็มีแค่มึงอ่ะที่ว่าง)
“เออ ก็ได้ๆ แล้วกูต้องไปรับที่ไหน?”
(หอFอ่ะ เดี๋ยวกูโทรบอกให้มันลงมารอมึงเลย)
“อืมๆได้” ผมตกปากรับคำก่อนจะเดินไปคว้ากุญแจรถบนโต๊ะแล้วเดินออกไปจากห้องทันที
ผมขับรถมาจอดเทียบข้างฟุตบาทที่ดลยืนอยู่ก่อนจะลงกระจกรถแล้วตะโกนเรียก
“ดลๆ”
“ห๊ะ ครับๆ” ดลทำหน้างงๆก่อนจะวิ่งมาหาผมแล้วเกาะที่ประตูรถ
“ไอ้ภูมิมันบอกให้พี่มารับเราไปกินข้าว”
“อ้าวว แล้วทำไมลุงไม่มาเองอ่ะ” ดลถามพร้อมกับกอดอกอย่างเอาใจ
“มันติดธุระ แม่มันเรียกกลับบ้านด่วน” ผมอธิบายพร้อมกับมองการกระทำของดลอย่างเพลิดเพลิน
แต่ผมจะหลงไปกับท่าทางน่ารักๆของดลไม่ได้ เพราะผมมีคนที่ผมชอบอยู่แล้ว นั่นก็คือโจ
“เอ่อ แล้วผมรบกวนพี่พีเจรึเปล่า?”ดลถามพร้อมกับทำสีหน้าคิดหนัก
“ก็ออกมาแล้วนี่ ไปเหอะอย่าคิดมาก” ผมบอกก่อนจะปลดล็อคประตูให้ดลขึ้นมานั่ง
ผมขับรถพาดลไปกินอาหารที่ร้านประจำของผมกับเพื่อนๆ มันเป็นร้านแบบถึ่งๆบาร์หน่อย มีขายเหล้าขายเบียร์ด้วย
“โห” ดลเดินเข้ามาพร้อมกับกวาดตาไปรอบๆร้านอย่างตื่นเต้น
“ไม่เคยมาอะไรแบบนี้เหรอ?”
“ไม่เคยครับ” ดลตอบผมแต่ยังคงตื่นตาตื่นใจกับบรรยากาศรอบๆ
“อย่ามัวแต่เงยหน้ามองด้านบนแบบนั้น เดี๋ยวก็เดินไปชนใครเข้าหรอก มานี่” ผมพูดพร้อมกับรั้งเอวดลให้มาเดินหน้าผม ทำไมเอว
บางแบบนี้นะ
ดลเกร็งตัวเล็กน้อยก่อนจะแกะมือผมออกแล้วเดินนำไปลิ่วๆ ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะๆนึงซึ่งอยู่ค่อนข้างไกลกับผู้คน
ผมยิ้มน้อยๆก่อนจะเดินไปนั่งตรงข้ามกับดล
“สั่งเลย พี่เลี้ยงเอง”
“จริงดิ” อาการเขินเมื่อกี๊หายไปจนหมด เหลือแต่อาการดีใจที่จะได้กินของฟรี
“อืม”
“งั้น เอา...” แล้วดลก็นั่งร่ายยาวเป็นหางว่าวไปเป็นสิบอย่างก่อนจะหยุดชะงักแล้วเหลือบตาขึ้นมามองผม
“มีอะไร?”
“คือ ดลสั่งเหล้าได้มั้ย?” ดลถามพร้อมกับแสดงสีหน้ากลัวๆ เด็กน้อยเกินไปแล้วนะ
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ” ผมตอบพร้อมกับส่งยิ้มบางๆไปให้ดล
“จริงดิ งั้นเอา..” แล้วดลก็สั่งไปตามที่ตัวเองอยากกิน
“ดลพอก่อนมั้ย เมาแล้วนะเนี่ย” ผมพูดพร้อมกับแย่งแก้วเหล้าในมือดลมาถือไว้
“อื้มมม ทำไมต้องขัดใจด้วยอ่ะ” ดลพูดค้อนพร้อมกับมองผมด้วยสายตาหงุดหงิด ไม่ยักกะรู้ว่าเมาแล้วจะเป็นแบบนี้
“แล้วเดี๋ยวพี่จะไปบอกโจยังไงล่ะเนี่ย” ผมพูดก่อนจะกระดกเหล้าในแก้วจนหมดในคราวเดียว ถึงว่าทำไมเมาเร็วนัก นี่มันกินแบบ
เพียวเลยนี่หว่า
“ไม่รู้ แล้วนั่นจะกินของดลทำไมล่ะ เฮ้ออ!!” ดลพูดออกมาเสียงดังก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
“ดล”
“...” เงียบ ไร้ซึ่งปฏิกิริยาตอบกลับ
“ดล” ผมเรียกพร้อมกับเขย่าแขนดลไปด้วย
“อะไรเล่า อย่าคิดว่าผมชอบแล้วจะมากวนตอนหลับได้นะ” ดลเงยหน้าขึ้นมาพูดก่อนจะฟุบลงไปอีกครั้ง
แต่เอ๊ะ เดี๋ยวนะ.. เมื่อกี๊ดลพูดว่าชอบงั้นเหรอ??
“ดล ลุกขึ้นมาก่อน”
“อะไรอีกอ่ะ?”
“เมื่อกี๊พูดว่าอะไร”
“ก็ดลถามว่า อะไรอีกอ่ะ”
“ไม่ใช่ๆ ก่อหน้านี้”
“อ๋ออ ดลบอกว่าอย่าคิดว่าพี่เป็นคนที่ดลชอบแล้วจะมากวนดลตอนหลับได้นะ” ดลตอบพร้อมกับยิ้มกว้างออกมา
เขาว่ากันว่าคนเมานี่จะชอบหลุดพูดความจริงออกมาไม่รู้ตัวใช่มั้ย
“หึ” ผมยิ้มบางๆพร้อมกับขยี้หัวดลเบาๆ
ชอบผม ชอบผมงั้นเหรอ
แต่ผมคงชอบดลไม่ได้เพราะผมมีคนที่ผมรักอยู่แล้ว
แต่เดี๋ยวนะ..ผมรักโจ แล้วถ้าผมสนิทกับดลล่ะ
ผมจะได้เข้าไปใกล้โจมากกว่านี้มั้ย...
แล้วความคิดชั่วๆก็ผุดขึ้นมาในความคิดของผม..
ขอโทษนะดล แต่นี่เป็นวิธีการที่จะทำให้พี่ได้เข้าใกล้โจได้มากขึ้นโดยที่เพื่อนๆของพี่จะได้ไม่มีข้อสงสัย...
......................................................TBC......................................................................
กราบขอโทษหัวมุดดิน TT"
ต้องขอโทษจริงๆนะคนอ่านทุกคน
เมื่อวานคนเขียนกลับมาหอแล้วนอนตายทันที เพราะแบบว่าไม่ค่อยสบายด้วย ตื่นมาอีกทีก็ดึกแล้ว :hao5:
รู้สึกผิดมากจริงๆ
อีกอย่างช่วงนี้ที่ไม่ค่อยได้เข้ามาดูทั้งในนี้ แล้วก็ในเฟสเพราะอีกอาทิตย์นึงคนเขียนก็กำลังจะสอบตรงเข้าวิศวะฯ บางมดอ่ะ
แล้วแบบเครียดนิดนึง
ก็ไม่ได้หวังจะเอาหรอกนะแต่มันเป็นการสอบที่แรกเลยเครียดนิดนึง อาจจะได้เข้ามานานๆครั้งเน้ออออ
เข้าใจกันนะ :hao5:
เป็นไงน้องดลของเรา เสร็จพีเจจ้าาาา เป็นไปตามคาดของใครบางเอ่ยยยย ไม่อยากจะเชื่อว่ามีหลายคนตกหลุมพรางของคนเขียนนะเนี่ยยย พี่ภูมิของเรากลายเป็นแพะรับดลเฉยเลย 555+
สเปเชียลไปป์พลัสก็ค้างไว้ก่อนนะ :mew2:
ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นต์เด้ออออออ o13
รักคนอ่านนะ อย่าเพิ่งเกลียดเค้ากันล่ะ ที่หายไปบ่อยๆ แบบว่ามันสำคัญและจำเป็นจริงๆ :ling3:
KATIEZZ
-
มาแล้ว แต่มาแบบน้อยนิด ไม่น่าจะตอนหลัก เพราะน้อยไป แต่น่าบอกเสปเชียลดลพีจี
งานนี้ ทุกคนหวยกินเรียบ หลงทายเป็นตาภูมิตั้งนาน ตาภูมิเลยเป็นแพะไป งานนี้หลุดโผ
พีเจดลซะงั้น งั้นมาเชียร์แน็ตนายก็ได้ แต่ไม่หลุดโผเป็นภูมิแน็ตนะ แต่ที่เลดี้ทายถูก คือ
พีเจรักโจมากกว่าเพื่อน และตอนแรกที่ไม่พยายามช่วยป๊อนซ์จำโจได้ คงมาจาก
เหตุผลส่วนตัวที่คิดว่า เป็นแบบนี้ดีแล้ว เพราะตนจะได้โจมาครอบครอง แต่ตอนนี้ที่น่าเจ็บใจ
คือ อิป๊อนซ์เอาอีกแล้วอะ สงสัยเอ็นซีเป็นดังคาด แก้แค้นโจให้อิแจง แต่สมน้ำหน้าที่อิแจงโดนรถชน
ไมงใช่โจ สมดั่งที่เขาว่า ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว อยากบอกแอบโรคจิตว่าสะใจมาก
แต่ตอนหน้าคงมาม่าชามโตแน่นอนเรา ต้มน้ำไว้รอค่ะ เฮ่ออยากถึงตอนโจเอาคืนบ้างจัง เอาให้อิป๊อนซ์หายเงิบไปเลย
-
หรือผู้ชายดีๆ จะมีแค่ในนิยาย
-
:hao5: รีบมาอัพน้า เมื่อไหร่ป้อนจะรักกับโจ พี่พีเจต้องทำให้พ่ป้อนหึงนะ แจงอย่าเลวมากนะ :katai1:
-
ชั้นว่าแล้ว ดลเอ๊ย...ดีที่ไม่ได้ฟันธง เหอๆๆ แต่อีแบบนี้...จะไมรักหลายเศร้าอีกใช่มะ =_=;; (//แค่นี้ก็มาม่าเต็มพุงละ orz|||)
เฮ่ย ป๊อนส์! จะพาโจไปไหนเว๊ย! ถ้าทำอะไรโจอีกงานนี้แม่ไม่ปล่อยไว้(?) จริงๆ แล้วนะ :m16:
-
ถ้าน้องดลเสร็จพีเจแล้วก็ให้ลุงภูมิคู่กะน้องแน็ตก็ได้
-
บอกแล้ววว ว่าพีเจ
ป๊อนส์ๆๆๆๆๆ มึงแม่งง เหี้ยยยย
แล้วงี้ทำไง พีเจได้ก่าดลไปแล้วววว
แล้วทำไง โจ จะแก้แค้นยังไงงงง
ป๊อนส์แม่งงง เหี้ยยยยย หื่ยยยย
-
เราค้างนะ มาต่อเร็วๆน้า
-
ขอบคุณนะคับที่มาไขข้อข้องใจเรื่องดล แต่ ป้อนเอาโจเค้าไปไหนเนี่ยย ฆ่าหมกป่าไปรึยังงงงงงงง เค้าเป็นห่วงโจอ๊ะะะ ชอบมาทิ้งปมไว้งี้แล้วก็หายไปนานๆมาที มันน่าโมโหจริงๆเชียว :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
พีเจไม่รักดลก็อย่าทำแบบนี้เลยนะเข้าหาดลเพราะอยากอยู่ใกล้โจถ้าดลรู้เขาจะเสียใจขนาดไหนพีเจคิดดูดิ//ป๊อนซ์จะทำไรโจอ่ะ รีบๆมาต่อนะคะ
-
นั่งฮามาม่าเต็มพุง
หลอนอีแจง จะพลักเขาดันร่วงเองซะงั้น :เฮ้อ:
ป๊อนส์นี่ก็อะไรกัน! ไม่เชื่อใจโจเลย! หมั่นใส้!!!
พี่ดลแอบคิดร้ายกาจนะเนี่ย ระวังถ้าน้องรู้ จะโดนโจตบเอาไม่รู้ด้วยนะ
-
:z6: :beat: อ่ะชั้นให้แก อิป๊อนซ์ ฮึ่ยยย ว่าแล้วเชียว จะทำให้โจของชั้นช้ำไปถึงไหน
คิดไปคิดมา ถึงเพื่อน ๆ บอกป๊อนซ์ว่าโจเป็นใคร ในเมื่อมันยังจำไม่ได้ มันก็ไม่เชื่อหรอก แล้วมันจะพาลโกรธน้องโจไปใหญ่
-
เฮ้ยยยย ป๊อนซ์นายจะใจร้ายไปแล้วนะ ขนาดโจยังไม่ฟื้นนายยังกล้า
ฉันอยากจะรู้นักว่าถ้าโจสติหลุดขึ้นมา นายจะจัดการกับโจอย่างไรต่อไป
ว่าแล้วเชียวว่าเรื่องนี้ยัยแจงจะต้อเจ็บเพื่อกระตุ้นอารมณ์โกรธของป๊อนซ์ที่มีต่อโจ
พีเจ-ดล ก็นะ สักพักก็คงหลงในความน่ารักของดลน่ะแหล่ะ
-
:katai1: คนดีแท้ๆไม่มีอยู่จริงหรอก มีแต่ดีบ้างเลวบ้าง
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
วุ่นวายอิรุงตุงนัง บางทีก็เหนื่อยแทนโจ เจ็บซ้ำไปซ้ำมา
พีเจ-ดล แอบสงสารดลที่พีเจแอบใช้เป็นทางเชื่อมให้ใกล้โจ หวังว่าพีเจ จะเห็นความน่ารักของดลเร็วๆ
ไม่อยากให้ใครเจ็บไปกว่านี้
Ps. แฮ่ๆๆๆ ตอนนี้ท้องอืดมาม่า อย่างหนัก :serius2:
-
เฮ่อเบื่อเซ็งปอนซ์วะ เมือไหร่จะหายโง่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อยากให้โจตัดใจจากปอนซ์
-
:mew2: คนเขียนกลับมาไวๆน๊า เค้าคิดถึงงงงงงง
-
Pontz พา Joe ไปไหนมาต่อเร็วๆอยากรู้ๆๆๆๆๆ :ling1:
-
คงไม่มาแล้วสินะ :seng2ped:
-
อยากรู้อะ เกิดอะไรกับโจ ฉันอยากฆ่าแกวะป๊อนซ์
จะโง่ไปไหน ยังบอกคำเดิม รอวันที่นายจำโจได้
แต่ตอนนั้นเป็นตอนที่นายต้องมาคุกเข่า แล้วเจ็บแบบที่โจเจ็บ
ปล.น้องสาวคนสวยกลับมาเถอะทางเล้าให้อภัย กลับมาต่อด่วย อย่าใจร้ยหายไปนานแบบไม่ส่งข่าว
-
Special โกรธ
[Pipe x Pluster]
[Pipe]
“มึง ช่วงนี้เมียมึงนี่อัพโซเชียลแคมบ๊อยบ่อย” ไอ้ภูมิที่นั่งเล่นไอโฟนอยู่ตรงข้ามผมพูดจุดประเด็นขึ้น
“ทำไม มันทำอะไรอีกอ่ะ?” ผมถามกลับด้วยอารมณ์หงุดหงิด ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเวลาไปไหน ทำอะไร ต้องคอยอัพ คอยถ่ายลง
โซเชียล แม่งไม่รู้รึไงว่ากูหวง
“นี่ไง” ไอ้ภูมิพูดก่อนจะยื่นไอโฟนของมันมาให้ผม
หน้าจอขึ้นเป็นคลิปของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียผมกำลังนั่งกินเหล้าอยู่ในผับ
//พลัสเตอร์ พูดอะไรหน่อยเร็ว// เพื่อนผู้หญิงในกลุ่มพูดขึ้น
//เอ่อ คือ คิคิ จะให้พูดอะไรอ่ะ// พลัสหันไปถามเพื่อนก่อนจะหัวเราะออกมาแล้วช้อนตาขึ้นมองกล้อง สัดเดี๋ยวกูจิ้มตาบอดเลย
แม่งชอบยั่วชาวบ้านเค้าไปทั่ว
//พูดอะไรก็ได้ เร็วๆ จะจบคลิปแล้ว//
//อืมมมม เอาเป็นว่า พลัสเตอร์รักทุกคนคร้าบบบ จุ๊บ// แล้วคลิปก็จบลงที่ปากชมพูๆของมันจุ๊บที่หน้ากล้อง
นี่สินะคือสาเหตุที่เมื่อคืนไม่รับสายกู
ผมกำไอโฟนไอ้ภูมิแน่น
“เฮ้ยไปป์ คืนไอโฟนกูมาก่อนไอ้เหี้ย บีบจนจะแหลกคามือแล้วนั่นน่ะ” ไอ้ภูมิพูดพร้อมกับแกะไอโฟนมันออกจากมือของผม
“แม่ง!!” ผมตะโกนออกมาเสียงดังอย่างหัวเสีย
“เหี้ย คางคกแดกกล้วย!! อะไรของมึงวะไปป์ ตกใจหมด” ไอ้นายที่นั่งหลับอยู่สะดุ้งจนสุดตัวก่อนจะอุทานอะไรแปลกๆออกมา
ตามภาษามัน
“แม่ง” ผมยังคงพูดอยู่คำเดียว เพราะตอนนี้แม่งพูดไม่ออกจริงๆ
“มึงพูดคำอื่นบางก็ได้มั้ง” ไอ้ภูมิพูดพร้อมกับทำเสียงเล็กเสียงน้อย
“เหี้ย!!”
“ขอบคุณไอ้สัด” ไอ้ภูมิทำหน้าปลงๆก่อนจะก้มลงไปเล่นไอโฟนของมันต่อ
“แล้วนี่คุณท่านจะทำเยี่ยงไรดี เล่าครับ” ไอ้นายที่เพิ่งตื่นก็พูดกวนตีนผมทันที
“ฆ่าแม่งเลย!” ไอ้ป๊อนซ์ที่นั่งเงียบมานานพูดยุขึ้น อย่ายุไอ้สัด เดี๋ยวกูทำจริง
“ป๊อนซ์ปากมึงนี่นะ” โจพูดปรามขึ้นพร้อมกับหยิกที่เอวป๊อนซ์เบาๆ
“ไม่ต้องเลย กูพูดจริง ถ้ามึงเป็นแบบนั้นกูก็ฆ่ามึงเหมือนกันแหละ” ป๊อนซ์พูดกลับไปพร้อมกับจ้องหน้าโจอย่างจริงจัง เดี๋ยวนะนี่
มึงจะทะเลาะกันเพราะเรื่องของกูเนี่ยนะ ควายจริง
“เออใช่ดิ กูแม่งไม่สำคัญอยู่แล้วนี่” แล้วมันสองคนก็บ่นกระปอดกระแปดกันอยู่เบาๆ
“มึงลองโทรไปหาน้องเขาก่อนดิ ป่านนี้คงสร่างเมาแล้วล่ะ” ไอ้พีเจพูดขึ้นมานิ่งๆพร้อมกับส่งยิ้มที่ดูเหมือนจะเยาะเย้ยมาให้ผม
“เออ ลองโทรไปดูก่อน พูดกันดีๆ” ไอ้ลิ้มที่เพิ่งจะตื่นก็พูดเสริมขึ้นด้วยเหมือนกัน
“อืม” ผมพยักหน้ารับก่อนจะ สงบสติอารมณ์อยู่พักใหญ่ๆแล้วจึงตัดสินใจโทรออก
(ตื้ดดดด ตื้ดดด) ยิ่งรอสายนานผมก็ยิ่งเริ่มอารมณ์เสียขึ้นมาอีกครั้ง
“เป็นไงรับมั้ย?” ไอ้นายถามอย่างลุ้นๆ
“..” ผมส่ายหน้าช้าๆพร้อมกับกำไอโฟนในมือแน่น
(ฮัลโหล) แล้วก็มีคนรับแต่มันก็ทำให้อารมณ์โกรธของผมเดือดพุ่งถึงขีดสุดเมื่อคนปลายสายไม่ใช่พลัสเตอร์ แต่เป็นเสียงผู้ชายที่
ผมไม่คุ้น
“เมียกูอยู่ไหน??!!” ผมตะคอกกลับไปปลายสาย
กอ่นจะเหลือบมองคนอื่นๆที่นั่งมองผมเป็นตาเดียว
(เอ่อ คือ..จะพูดกับใครครับ) ปลายสายยังคงถามผมกลับ อ๋ออ นี่กูพูดไม่เคลียร์ใช่มั้ย
“กู ถาม ว่า เมีย กู อยู่ ไหน !!!!” ผมตะคอกกลับไปด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม
พวกเพื่อนๆที่นั่งข้างๆเริ่มจะส่งซิกกันว่า พลัสเตอร์ตายแน่ ...
(แล้วเมียคุณนี่ใครเหรอครับ) ไอ้เวรนี่แม่งกวนตีน
“เจ้าของโทรศัพท์ที่มึงคุยอยู่อ่ะ เมียกู แล้วตอนนี้มันอยู่ไหน!!”
(อ๋อ รอแป๊ปนึงนะครับ) ปลายสายบอกก่อนจะเงียบไป
(พลัสตื่นๆๆ) เสียงปลายสายไปปลุกไอ้ตัวดีให้ผม
(อื้มมม อะไรอ่ะ) เสียงงัวเงียของพลัสเตอร์ เรียกอารมร์โกรธจากผมได้ไม่น้อย
(มีคนโทรมาแล้วบอกว่าเป็นผัวมึง)
(ห๊ะ!! เวรแล้วว เต้เอาขาออกหน่อยดิ เราลุกไม่ได้ //ไรของมึงเนี่ย//) เอาขาออกงั้นเหรอ นี่มึงนอนกันท่าไหนวะ
ผมกำไอโฟนแน่นก่อนจะปาไอโฟนในมือไปกระทบกับผนังตึกก่อนจะร่วงลงมาเป็นเศษกระจายอยู่ที่พื้น
“เฮ้ยยย!!!” เสียงทุกคนที่นั่งอยู่รอบข้างผมอุทานขึ้นพร้อมกันอย่างมิได้นัดหมาย
แต่ก็ไม่มีใครจะถามอะไรต่อเพราะรู้ว่ามันคงถึงขีดสุดของผมเพราะถึงผมจะเป็นคนอารมณ์ร้อนแต่ผมก็ไม่เคยปรี๊ดแตกขนาด
ทำร้ายข้าวของมาก่อน
Rrr
เสียงเรียกข้าวของไอ้ภูมิดังขึ้น
ผมหันไปมองนิดๆก่อนจะหันกลับมาแล้วหยิบไอพอดในกระเป๋าออกมาเปิดเพลงฟังให้อารมณ์เย็นลง
“เอ่อ ไปป์” ไอ้ภูมิสะกิดผมพร้อมกับยื่นไอโฟนของมันมาให้
“..” ผมมองมันด้วยสายตานิ่งๆ
“คุยเหอะ แต่อย่าปาของกูแล้วกันนะ ถ้าพังนี่กูได้ใช้ซัมซุงฮีโร่เลยนะมึง” ภูมิพูดก่อนจะยัดไอโฟนมันใส่มือผม
ผมสูดหายใจเข้าลึกพร้อมกับถอดหูฟังออกก่อนจะยกไอโฟนขึ้นมาแนบหู
“มีอะไร?” ผมถามไปนิ่งๆ
(ฮึก พี่ไปป์ ทำไม่พลัสโทรเข้าเครื่องพี่ไปป์ไม่ได้อ่ะ) พลัสเตอร์ถามผมด้วยน้ำเสียงเครือๆ
“กูเพิ่งปาทิ้งไปเมื่อกี๊”
(ฮืออ มันไม่ใช่แบบที่พี่ไปป์คิดเลยนะ)
“มึงรู้ได้ไงว่ากูคิดอะไร!!” ผมตะคอกกลับไปเสียงดัง เรียกเสียงสะอื้นจากปลายสายขึ้นได้อีก
(พลัสกับเต้ไม่ได้มีอะไรกันนะ เราแค่นอนด้วยกันเฉยๆ)
“หึ!!”
(จริงๆนะ ฮึก เชื่อพลัสนะ)
“หึ กูเชื่อมึงมากี่ครั้งแล้ว เหตุการณ์แบบนี้มันเกิดขึ้นกี่ครั้งแล้ว พอที มึงจะไปได้กับใครก็เรื่องของมึง ไม่เกี่ยวกับกูแล้ว” ผมพูด
ออกมายาวเหยียดก่อนจะกดตัดสายแล้วยื่นคืนให้ภูมิ
“ไปป์ มึงคิดดีแล้วเหรอวะ?” ไอ้ภูมิถามพร้อมกับรับไอโฟนกลับไปใส่กระเป๋า
“กูเหนื่อยแล้วภูมิ มึงก็เห็นว่ามันแคร์เพื่อนแคร์คนที่ฟอลโล่โซเชียวแคมมันอยู่มากกว่ากูเป็นไหนๆ งั้นก็ให้มันอยู่กับไอ้คนพวกนั้น
แหละ เพราะกูคงไม่มีความสำคัญพอให้มันแคร์หรอก” ผมพูดออกมาเองก็เจ็บเอง ก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้นแล้วตรงไปที่รถ
ทันที
ผมขับรถออกมาเรื่อยๆไม่รู้ว่าจะไปหยุดที่ไหน
และแล้วผมก็จอดรถที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งที่ไม่เคยมา ก่อนจะลงไปนั่งที่เก้าอี้ นั่งอยู่นิ่งๆแบบนั้น จนเวลาผ่านไปสองชั่วโมง
สามชั่วโมงผมก็ยังไม่ลุกไปไหน
“พี่คะ ช่วยซื้อดอกไม่หน่อยได้มั้ยคะ” เด็กผู้หญิงคนหนึ่งแต่งตัวมอมแมมเดินเข้ามาหาผมก่อนจะยื่นช่อดอกไม้ให้ดู
“ขายยังไงคะ?” ผมถามกลับพร้อมกับก้มลงดูดอกกุหลาบเหี่ยวๆในมือของน้องเขา
“ดอกละสิบบาทค่ะ” เด็กคนนั้นตอบพร้อมกับยิ้มกว้างมาให้ผม
“พี่เอาหมดเลยแล้วกัน เราจะได้กลับบ้านนะ” ผมพูดพร้อมกับยื่นมือไปรับดอกไม้ประมาณสิบกว่าดอกมาไว้ในมือ
“ขอบคุณนะคะ” เด็กผู้หญิงคนนั้นยกมือขึ้นไหว้ผมพร้อมกับยิ้มด้วยความดีใจ
“อ่ะนี่เงินนะ” ผมยื่นแบงค์พันไปให้น้องเขา ก่อนลูบหัวน้องเขาสองสามทีแล้วเดินออกมา
ไม่ใช่ผมจะอวดร่ำอวดรวยอะไรหรอกนะ แต่บางทีถ้ามีอะไรที่ผมพอจะช่วยเพื่อนมนุษย์ด้วยกันได้ผมก็ยินดีจะช่วย แต่การช่วยนั้น
ก็ต้องไม่ทำให้ผมเองเดือดร้อนด้วย
ผมเดินถือดอกกุหลาบกำนั้นไว้ในมือก่อนจะเดินกลับไปที่รถเพื่อที่จะขับรถกลับคอนโด
“น้องคะๆ” ผู้หญิงวัยกลางคน คนนึงวิ่งตามผมมาพร้อมกับเด็กผู้หญิงคนเมื่อกี๊ที่อยู่ด้านหลัง
“มีอะไรเหรอครับ?” ผมถามพร้อมกับเลิกคิ้วด้วยความสงสัย
“น้องให้แบงค์ผิดรึเปล่าคะ?” ผู้หญิงคนนั้นพูดพร้อมกับยื่นแบงค์พันที่ผมเพิ่งให้เด็กผู้หญิงคนนั้นไปเมื่อกี๊
“อ๋ออ ไม่หรอกครับ ถูกแล้ว นี่ก็ค่ำมากแล้วพี่พาน้องกลับไปที่บ้านเถอะครับ อย่ามาขายของอยู่ดึกๆดื่นๆ มันอันตราย” ผมพูด
พร้อมกับลูบหัวเด็กผู้หญิงคนนั้นเบาๆ
“ขอบคุณมากนะคะ ขอบคุณมากจริงๆ” ผู้หญิงคนนั้นยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณผมพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอาบแก้ม
“ไม่เป็นไรครับ อย่าไหว้ผมเลย”
“ขอบคุณจริงๆนะคะ”
“ครับ”
“งั้นพี่กลับก่อนนะคะ ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองคนดีๆอย่างน้องตลอดไปนะคะ” พี่ผู้หญิงคนนั้นอวยพรก่อนจะเดินจูงเด็กผู้หญิงคน
นั้นกลับไป
“หึ ผมน่ะเหรอคนดี” ผมพึมพำกับตัวเองก่อนจะเปิดประตูรถข้างคนขับแล้ววางกุหลาบทั้งหมดไว้ก่อนจะปิดประตูและเดินอ้อมไป
นั่งประจำที่คนขับแล้วออกรถช้าๆ
ผมเดินหอบดอกไม้เดินขึ้นไปบนคอนโดแล้วก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นว่าหน้าคอนโดมีกลุ่มเด็กวัยรุ่นกำลังแกล้งใครสักคนอยู่
“มาทำอะไรแถวนี้ล่ะน้อง” หนึ่งในกลุ่มนั้นถามขึ้น ผมพยายามมองเข้าไปว่าใครเป็นคนที่โดนแกล้งแต่เขาก็ตัวเตี้ยเกินไปที่ผมจะ
มองเห็น
“คือ ผะ..ผม มาหาพี่ครับ” เสียงที่ตอบกลับไปนั้นทำให้ผมรีบสืบเท้าเข้าไปหาทันที
“พี่น้องชื่ออะไรเหรอ เผื่อพวกพี่รู้จักจะได้พาไปหา”
“คือ...”
“พลัสเตอร์!” ผมเรียกชื่อของคนที่ยืนอยู่กลางวงล้อมนั้นเสียงดัง
“อ้าวเฮียไปป์ สวัสดีครับ” เมื่อพวกวัยรุ่นพวกนั้นหันมาก็พากันยกมือขึ้นไหว้ผม เพราะพวกมันเป็นเด็กที่สนามแข่งรถที่ผมกับไอ้
ป๊อนซ์แล้วก็ไอ้ลิ้มไปแข่งกันบ่อยๆ
“พวกมึงมายุ่งอะไรกับมันเนี่ย” ผมถามพวกมันด้วยเสียงนิ่งๆแต่สายตากับจ้องไปที่พลัสเตอร์ที่ตอนนี้กลัวจนตัวสั่นไปหมดแล้ว
“เอ่อ นี่เด็กพี่เหรอครับ” หนึ่งในพวกนั้นถามขึ้นด้วยน้ำเสียงกลัวๆ
“เปล่า นี่น้องกู เอาไปกูให้” ผมพูดนิ่งพร้อมกับมองไปที่พลัสเตอร์ที่ตอนนี้น้ำตาไหลเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก่อนจะยื่นดอกไม้เหี่ยวๆ
ในมือไปให้พลัส
“อ๋ออ พวกผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะเฮีย ก็แค่จะพาน้องเขาไปหาพี่ แต่นี่ก็เจอแล้วพวกผมไปก่อนนะครับ” แล้วพวกมันก็ยกมือขึ้น
ไหว้ผมก่อนจะสลายตัวไปอย่างรวดเร็ว
“มาทำอะไรแถวนี้ดึกๆดื่นๆ” ผมถามทั้งๆที่รู้ว่ามันมาทำไม
“มาหาพี่ไปป์”
“จะมาทำไม?” ผมถามกลับไปเสียงนิ่งๆ
“คือ..คือ...พลัส...” พลัสเตอร์อ้ำๆอึ้งพร้อมกับบีบมือเข้ามาหากันจนแน่น
“....” ผมจ้องไปที่พลัสเตอร์เขม็งเพื่อรอคำตอบ
“คือ...พลัสอยากมาขอโทษพี่ไปป์อ่ะครับ”
“ไม่เป็นไร! ไม่ต้องมาขอโทษกู!” ผมพูดใส่อารมณ์นิดๆก่อนจะเดินหันหลังขึ้นคอนโดไป แต่พลัสเตอร์ก็ไม่เลิกล้มความพยายาม
เพราะมันก็เดินตามหลังผมขึ้นมาติดๆเหมือนกันๆ
ผมเปิดประตูเดินเข้าห้องมาก่อนจะปิดทันที ก่อนที่พลัสจะได้เดินตามเข้ามา แล้วผมก็ทำกิจวัตรประจำวันของผมไป
ผมเดินออกมาพร้อมกับเบียร์เย็นๆหนึ่งกระป๋องในมือ ก่อนจะนั่งลงหน้าทีวีจอยักษ์แล้วเปิดดูฟุตบอลที่ถ่ายทอดสดอยู่ตอนนี้
ตีสองแล้วสินะ...
มันจะไปรึยัง?...
จู่ๆความคิดที่ไม่น่าจะเป็นความจริงไปได้ของผมก็ผุดขึ้นมาในหัว
ผมวางกระป๋องเบียร์ลงบนโต๊ะก่อนจะเดินตรงไปที่ประตู
ใครมันจะไปทนนั่งหน้าห้องได้ตั้งหลายชั่วโมงวะ กูนี่ท่าจะบ้า...
ผมคิดในใจแต่ก็ยังเดินตรงไปที่ประตูและเปิดออก
“เฮ้ยยยย!” ผมอุทานออกมาเสียงดังเมื่อเห็นพลัสเตอร์ที่นั่งฟุบอยู่ข้างๆประตูห้องพร้อมกับกอดดอกไม้ที่ผมให้ เอาไว้ในมือแน่น
โง่จริง ทำไมไม่กลับไปวะ
“พลัสเตอร์ๆๆ ตื่น มาหลับอะไรตรงนี้วะ!” ผมนั่งลงกับพื้นก่อนจะเขย่าตัวมันเบาๆ
“...” นิ่ง
“พลัสเตอร์!” ผมตะคอกออกไปเสียงดังก่อนจะจับหน้าพลัสเตอร์ให้เงยขึ้นมาแล้วก็ต้องพบว่า ตอนนี้ตาของมันช้ำจนแดง แก้มทั้ง
สองข้างก็เปรอะไปด้วยน้ำตา ผมมองใบหน้าหวานนั้นนิ่งๆด้วยอารมณ์ที่สับสนไปหมด
“กูคงทิ้งมึงไม่ได้จริงๆ” ผมพึมพำกับตัวเองก่อนจะช้อนตัวมันขึ้นแล้วอุ้มเดินเข้าไปวางบนโซฟาในห้อง
ผมลุกขึ้นยืนยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่อยู่บนหน้าออกก่อนจะมองหน้ามันนิ่งๆ
“เบื่อตัวเองจริง แม่ง!!” ผมสบถออกมาอย่างอารมณ์เสียก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วเอากะละมังเล็กๆใส่น้ำออกมาพร้อมกับ
ผ้าผืนนึง
“ภาระกูตลอด” ผมบ่นพึมพำไปตลอดระหว่างที่เช็ดตัวให้พลัสเตอร์
หลังจากที่เช็ดตัวจนเสร็จผมก็ไปเอาเสื้อผ้าของผมเองซึ่งก็เลือกชุดที่ใส่สบายๆอย่างเสื้อบาสกับกางเกงบ็อกเซอร์มาเปลี่ยนให้
มันใส่เพราะถ้ายังใส่ชุดเดิมต่อมันก็คงไม่ได้สบายตัวขึ้น
หลังจากที่ใส่เสื้อผ้าให้เสร็จผมก็นั่งลงบนโซฟาข้างๆมันก่อนจะยกหัวมันให้มาหนุนบนตักผม
“เฮ้อออ นี่กูเช็ดตัวเปลี่ยนผ้าให้จนเสร็จแล้วยังไม่รู้ตัวอีก ถ้าโดนปล้ำนี่มึงจะรู้สึกตัวมั้ยเนี่ย” ผมพูดกับมันพร้อมกับลูบผมมันเบาๆ
อย่างเพลินมือ
[Pluster]
“อื้มมมม” ผมส่งเสียงครางในลำคอก่อนจะพลิกตัวนอนหงาย
เอ๊ะ นอนหงาย!!
ผมลืมตาโพลงขึ้นมาทันทีเพราะเมื่อคืนที่จำได้คือผมนั่งรอพี่ไปป์อยู่หน้าห้องนี่นา
“อ้าว อุ๊บ!” ผมอุทานออกมาเสียงดังก่อนจะรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเองเมื่อเห็นว่าพี่ไปป์ยังนั่งหลับอยู่โดยที่มีผมนอนหนุนอยู่บน
ตัก
ย้ำ นั่งหลับ!!
ผมค่อยๆลุกให้เบาที่สุดก่อนจะประคองให้พี่ไปป์นอนเหยียดบนโซฟาด้วยท่าที่สบายที่สุดแล้วจึงเอาผ้าห่มมาห่มให้พี่ไปป์แล้วยืน
มองอยู่แบบนั้น
ก่อนจะหันไปปิดทีวีที่ฉายรายการข้าวเช้าวันใหม่อยู่แล้วจึงเดินไปที่กินน้ำในครัวพร้อมกับเหลือบมองนาฬิกาที่ผนัง
เอิ่มมม ตี 5 เนี่ยนะ
แล้วผมจะทำอะไรดีล่ะเนี่ย อีกนานเลยกว่าจะเช้า
ผมเดินเข้าไปดูในห้องพี่ไปป์ก็เห็นว่ามันเป็นอะไรที่ โคตรรก!!
ผมเลยหางานให้ตัวเองโดยการจัดห้องของพี่ไปป์ให้เป็นระเบียบ เริ่มจากจัดเตียง จัดพับเสื้อผ้าที่แม่บ้านเอามาส่งให้ จนไปถึงจัด
ข้าวของเครื่องใช้ในห้องน้ำ ซึ่งกว่าจะทำเสร็จก็ปาไปหกโมงกว่าแล้ว
หลังจากจัดห้องเสร็จผมก็เดินมาเปิดตู้เย็นดูว่ามีอะไรที่พอจะทำให้พี่ไปป์กินเป็นอาหารเช้าได้บ้าง
แล้วก็พบว่ามีของสดเหลือติดตู้อยู่นิดหน่อย น่าจะเป็นแม่พี่ไปป์ที่คอยซื้อมาให้อยู่เรื่อยๆ
ผมจึงหยิบของสดออกมาพร้อมกับลงมือทำกับข้าวง่ายๆสองสามอย่างเพื่อให้พอกินกับคนสองคน
“อ๊ะ!” ผมอุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่อมีมือปริศนามากอดเข้าที่เอวของผมก่อนจะซุกหน้าลงกับคอผมพร้อมกับสูดหายใจเข้า
อย่างแรง
“ทำอะไร” พี่ไปป์ถามอู้อี้อยู่กับหลังคอของผม
“เอ่อ ทำข้าวเช้าครับ” ผมตอบตะกุกตะกักเนื่องจากรู้สึกสยิวยังไงบอกไม่ถูก
“อืมม” พี่ไปป์ขานรับในลำคอก่อนจะค่อยๆดูดเม้มที่หลังคอของผมเบาๆ
เคร้ง!!
มีดที่อยู่ในมือของผมร่วงลงไปบนโต๊ะ
“เอ่อ..พะ..พี่ไปป์ครับ คือพลัส..”
“ทำไม หืมม” พี่ไปป์เงยหน้าขึ้นมาถามก่อนจะก้มลงไปเล่นกับคอของผมต่อ
“พี่ไปป์ ไม่โกรธพลัสแล้วเหรอ?”
“โกรธ” พี่ไปป์ชะงักการกระทำนิดนึงก่อนจะตอบออกมาเสียงห้วนๆ
“พลัสขอโทษ” ผมพูดพร้อมกับก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด
“ไม่ให้อภัย!” พี่ไปป์พูดเสียงแข็งก่อนจะก้มลงกัดแรงๆที่คอของผม
“แล้วจะให้พลัสทำยังไง?”
“ให้กูลงโทษมึงซะดีๆ” พี่ไปป์พูดก่อนจะพลิกตัวผมให้หันไปประจันหน้า
ผมก้มลงหลบสายตาที่เร่าร้อนของพี่ไปป์พร้อมกับกำมือเข้าหากันจนแน่น
“หึ” พี่ไปป์หัวเราะในลำคอก่อนจะอุ้มผมขึ้นทำให้ผมผวาเข้ากอดพี่แกเพราะกลัวจะตกลงบนพื้น
ก่อนที่พี่ไปป์จะวางผมลงบนโต๊ะที่ผมใช้ทำอาหารเมื่อกี๊แล้วจัดการกวาดข้าวของที่อยู่บนโต๊ะลงบนพื้นจนหมด นี่ดีนะที่ผมตั้ง
อาหารไว้อีกโต๊ะนึงไม่งั้นอดกินแน่
“เอ่อ พี่ไปป์” ผมเอามือดันพี่ไปป์ที่กำลังเข้ามาจนชิดตัวผมที่นั่งอยู่บนโต๊ะ
“อย่าขัด!” พี่ไปป์ขู่เสียงดุทำให้ผมเอามือที่ดันอยู่ลงไว้บนตักพร้อมกับบีบที่ขาอย่างแรงด้วยความประหม่า
พี่ไปป์เดินเข้ามาหาผมก่อนจะรั้งคอผมให้ลงไปประกบปากกับพี่ไปป์ที่ยืนอยู่ด้านล่าง
“อื้มมมม” ผมเผลอครางออกมาเสียงดังเมื่อพี่ไปป์เริ่มที่จะไล่ต้อนผมอย่างมีชั้นเชิง
“ตัวสั่นทำไม หึ!” พี่ไปป์ละริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่งก่อนจะถามขึ้นอย่างล้อๆ
“พี่ไปป์อ่ะ อ๊ะ อย่าจับ” ผมค้อนออกมานิดๆก่อนจะรีบเอามือไปจับมือพี่ไปป์ที่ตอนนี้กำลังพยายามปลุกเร้าแก่นกายของผมผ่าน
ทางกางเกงบ็อกเซอร์ตัวบางๆอยู่
“หึ” พี่ไปป์ยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจก่อนจะเร่งจังหวะมือให้เร็วขึ้นจนผมส่ายสะโพกตามอย่างห้ามไม่ได้
“อ๊ะ!! พี่ไปป์ พลัสไม่ไหวแล้ว” ผมตะโกนออกมาเสียงดังพร้อมกับแอ่นตัวขึ้นด้วยความเสียวซ่าน
แต่...
พี่ไปป์กลับหยุดการกระทำนั้นลง แล้วถอยห่างออกไปจากโต๊ะก่อนจะส่งยิ้มร้ายกาจมาให้ผม
“พี่ไปป์” ผมเรียกพี่ไปป์เสียงพร่าเนื่องจากอารมณ์ที่ค้างเติ่งอยู่
“ทำเองดิ” พี่ไปป์พูดก่อนจะยิ้มล้อๆ ทำให้ผมรู้สึกหน้าร้อนขึ้นมากระทันหันแต่เนื่องจากความต้องการที่ตอนนี้มีมากจนผมทนไม่
ไหวต้องเริ่มขยับแก่นกายของผมด้วยตัวเองต่อหน้าพี่ไปป์ที่ยืนกอดอกมองนิ่งๆ
“อ๊ะๆๆ อื้มมม” ผมครางออกมาเสียงหลงเมื่อใกล้จะปลดปล่อย
แต่...
พี่ไปป์ก็เดดินมาจับมือของผมเอาไว้ก่อนจะดึงออกจากแก่นกายที่ชูชันอยู่ตรงหน้า
“พี่ไปป์อ่ะ อย่าแกล้งได้มั้ยย” ผมพูดเสียงหวานพร้อมกับส่งสายตาเยิ้มๆเนื่องจากอารมณ์ในไปให้พี่ไปป์
“ก็กูบอกว่าจะลงโทษมึง” พี่ไปป์พูดยิ้มๆก่อนจะเดินไปยิ้มผ้าผืนเล็กๆในครัวมาผืนนึงก่อนจะจับมือผมไขว้ไว้ด้านหลังแล้วลงมือ
มัดอย่างแน่นหนา
“พี่ไปป์” ผมเรียกพี่ไปป์เสียงหวานพร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอนไปให้
“หึ จะเริ่มบทลงโทษแล้วนะ” พี่ไปป์พูดพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างชั่วร้ายก่อนจะเดินตรงเข้ามาถอดกางเกงของผมออกพร้อมกับ
จับให้ผมนอนคว่ำลงไปกับโต๊ะโดยที่ส่วนของสะโพกนั้นลอยเด่นอยู่หน้าพี่ไปป์
ความเย็นของพื้นโต๊ะหินอ่อนทำให้ผมเกิดอารมณ์มากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า
“อ๊ะ อ๊า!!” ผมครางออกมาเสียงหลงเมื่อพี่ไปป์ใช้นิ้วค่อยๆแตะลงไปรอบๆทางเข้าด้านหลังเบาๆและวนไปรอบๆ
“รอแป๊ปนึงนะไปหาตัวช่วยก่อน” พี่ไปป์พูดเสียงติดตลกก่อนจะเดินออกไปจากห้องทิ้งให้ผมนอนอยู่ในท่านั้นคนเดียว เงา
สะท้อนจากกระจกที่อยู่ด้านข้างของโต๊ะทำให้ผมหน้าแดงและต้องเมินหน้าหนีทันที
“มาแล้ว” พี่ไปป์พูดก่อนจะบีบเจลใส่มือแล้วละเลงลงจนชุ่มที่ทางเข้าด้านหลัง
ก่อนที่จะค่อยๆสอดนิ้วเข้ามาช้าๆ
“อื้มมม อย่าตอดถี่แบบนั้นดิพลัสเตอร์ เดี๋ยวกูก็อดใจไม่ไหวหรอก” พี่ไปป์พูดออกมาก่อนจะดันนิ้วเข้าไปจนสุดได้โดยง่ายดาย
เนื่องจากมีตัวช่วยอยู่แล้ว
“อ๊า ตรงนั้นแหละพี่ไปป์” ผมพูดพร้อมกับส่ายสะโพกไปมาด้วยความเสียวซ่านแต่มันทรมานตรงที่มือโดนมัดอยู่เลยจะจับจะขยับ
อะไรก็ไม่ได้เลย
“หึ ตรงนี้เหรอ?” พี่ไปป์ถามล้อๆก่อนจะเพิ่มจำนวนเป็นสามนิ้วในคราวเดียว
“อ๊ะ เจ็บ” ผมอุทานทันทีที่มีนิ้วเข้ามาอยู่ด้านในตัวผมถึงสามนิ้ว
“เจ็บจริงเหรอ? รู้สึกอย่างอื่นนอกจากเจ็บอีกมั้ย?” พี่ไปป์ถามพร้อมกับขยับนิ้วเข้าออกอย่างช้าๆและเน้นๆตรงจุดที่เป็นจุดเสียว
ของผม
“อ๊ะ อื้มมม” ผมพยายามเม้มปากเพื่อเก็บเสียงครางที่น่ารังเกียจของตัวเอง
“หืมมม ว่าไง ทำไมไม่ตอบล่ะ?” พี่ไปป์ถามพร้อมกับเร่งความเร็วของนิ้วให้เพิ่มมากขึ้นจนผมตัวสั่นไปทั้งตัวด้วยความเสียวซ่าน
“สะ..เสียวว” ผมตอบออกไปเสียงสั่นๆพร้อมกับขมิบสิ่งแปลกปลอมที่เข้ามาอยู่ในตัวผมอย่างอดไม่ได้
“หึ เดี๋ยวพี่จะทำให้เสียวถึงใจกว่านี้เอง” พี่ไปป์พูดก่อนจะเอานิ้วออกจนผมรู้สึกโล่งๆที่ช่องทางด้านหลัง ก่อนจะอุ้มผมลงมาให้ยืน
บนพื้นแล้วกดหน้าลงให้แนบกับโต๊ะ
ก่อนที่พี่ไปป์จะเอาแก่นกายของตัวเองออกมาแล้วขยับนิดหน่อยเพื่อให้พร้อมกับกิจกรรมที่จะทำต่อไป
“อื้มมมมม รู้สึกดีมั้ย?” พี่ไปป์ถามพร้อมกับเอาแก่นกายถูไปมาตรงทางเข้าอย่างยั่วยวนแต่ก็ไม่ยอมใส่เข้ามาสักที
“อ๊ะ พี่ไปป์อย่าแกล้ง” ผมพูดออกมาอย่างขัดอารมณ์
“แล้วจะให้ทำไง?”
“ใส่มันเข้ามาในตัวพลัสหน่อยนะ พลัสไม่ไหวแล้ว” ผมพูดอ้อนวอนด้วยเสียงที่แหบพร่า
“หึ ตามบัญชาเลยที่รัก” พี่ไปป์พูดก่อนจะค่อยๆดันแก่นกายเข้ามาเรื่อยๆ
“อย่าเกร็งดิ เดี๋ยวก็เจ็บหรอก” พี่ไปป์พูดพร้อมกับค่อยๆดันแก่นกายเข้ามาเรื่อยๆจนสุดแล้วจึงแช่ไว้แบบนั้นให้ผมชินกับมันก่อน
ในระหว่างนั้นพี่ไปป์ก็เลิกเสื้อบาสของผมขึ้นก่อนจะก้มลงดูดเม้มแผ่นหลังเปลือยเปล่าของผมจนเกิดร่องรอยไปทั่วทั้งหลัง
“พร้อมยัง?”
“อืมมม” ผมครางในลำคอกลับไปแทนคำตอบ
พี่ไปป์พยักหน้ารับก่อนจะเริ่มขยับแก่นกายจากจังหวะช้าๆก่อนจะเร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆจนผมตัวโยน
“อ๊า อื้มมมม เร็วอีก” ผมพูดสั่งออกมาอย่างลืมตัว แต่พี่ไปป์ก็ไม่ได้ว่าอะไรแถมยังทำตามที่ผมบอกอย่างว่าง่าย
“อื้มมมม อ๊า อ๊า อ๊ะ ไม่ไหวแล้ว จะออกแล้วว” ผมหวีดออกมาสุดเสียงพร้อมจะปลดปล่อยโดยที่พี่ไปป์ไม่ได้แตะต้องแก่นกาย
ของผมเลยแม้แต่น้อย แต่พี่ไปป์ก็กลับลดจังหวะลงจนหลายเป็นเชื่องช้าแต่เน้นๆลงไปที่จุดเสียวของผม
“พี่ไปป์”
“วันหลังจะทำอีกมั้ย?”
“ห๊ะ?”
“กูถามว่าวันหลังมึงจะไปกินเหล้าแล้วนอนกับผู้ชายแบบนั้นอีกมั้ย?”
“พลัสไม่ได้นอนกับผู้ชาย” ผมเถียงกลับไปเสียงแข็งแล้วผลที่ได้คือพี่ไปป์กระแทกเข้ามาอย่างแรงจนผมถึงกับจุกไปเลย
“กูไม่ได้ให้แก้ตัว กูถามมึง”
“ไม่ทำแล้ว” ผมตัวกลับไปเสียงสั่นๆเนื่องจากเสียวซ่านจากจังหวะที่เนิบนาบของพี่ไปป์
“แน่ใจนะ”
“แน่ใจครับ แต่ตอนนี้ อ๊ะ ช่วยเร็วกว่านี้หน่อยได้มั้ย อย่าแกล้งพลัสเลย” ผมพูดออกมาอย่างอ้อนวอน
“ได้” พี่ไปป์ตอบก่อนจะเร่งจังหวะซอยถี่และแรงจนผมตัวโยนก่อนที่ผมจะกระตุกแรงๆสองสามทีแล้วพี่ไปป์ก็ปลดปล่อยเข้ามาใน
ตัวผม จนเอ่อล้นไหลออกมาตามขาของผมเต็มไปหมด
“อื้มมมมมมม ยังฟิตเหมือนเดิมเลยนะ” พี่ไปป์พูดก่อนจะกัดลงเบาๆที่คอของผม
“พี่ไปป์บ้า” ผมค้อนกลับไปแบบเขินๆ
“ถ้ากูบ้า มึงก็เสียตัวให้คนบ้า แล้วก็ได้คนบ้าเป็นผัวแล้วล่ะ” พี่ไปป์พูดติดตลก ทำให้ผมรู้สึกร้อนหน้าทันที
“เอ่อ พี่ไปป์ เอาออกได้แล้ว พลัสจะไปล้างตัว” ผมรีบพูดดักเอาไว้เมื่อรู้สึกถึงความแข็งขืนของสิ่งที่ยังอยู่ในตัวผม
“มึงก็รู้ คนอย่างกูรอบเดียวไม่เคยพอ” พี่ไปป์พูดก่อนจะเริ่มบรรเลงอีกครั้ง
“อ๊ะ!! อ๊า” กว่าผมจะโดนลงโทษเสร็จ นี่ผมต้องเสียไปกี่น้ำล่ะเนี่ย
.............................................................TBC...................................................................
มาอัพให้แล้วน้าาาาาาาาา :katai4:
ขอโทษนะที่หายไปน้านนนนนานนนน :katai5:
พอดีเค้าเตรียมตัวไปสอบวันอาทิตย์นี้ (ใครไปกันบ้างเผื่อเจอ 555 )
แล้วเค้าไม่ได้หายไปเฉยๆนะ เค้าบอกไปแล้วนเฟส 5555
ขอโทษนะ คราวหลังจะมาบอกในนี้ด้วยเน้อออ :hao5:
เสพกันให้เต็มที่แล้วรอ เสพต่อกับคู่หลักที่กำลังจะเปลี่ยนแนวววว :hao6:
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์เด้อออออ :pig4: :pig4:
แล้วก็ขอโทษอีกครั้งที่หายไปนานนะ :z3:
หวังว่าจะยังติดตามกันนะ :sad4:
รักคนอ่าน & รักตัวละครนะ :hao7: :katai5:
KATIEZZ
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: ขอบคุณค่าาาาาาาา o13
แต่จะรอคู่หลักนะเอ้อนะ ห่างหายไปแสนนาน NC คู่หลัก เค้าคิดถึ๊งงงงง คิดถึง o22 o22 o22
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: ในที่สุดก็กลับมาแล้วววววว น่ารักมากกก สู้ๆนะ ทำข้อสอบให้ได้เยอะๆนะครับ :mc4: :mc4:
-
เหนื่อยแทนพระนายนแต่ละคู่ น้องโจน่าสงสารสุด
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ไปป์อ่อนลงไปเยอะเลยนะนี่
ถ้าเป็นเมื่อก่อน คงจะน่วมกว่านี้นะ
-
เฮ่ออ่านมา รู้สึกพระเอกเรื่องนี้จะแพ้นายเอกนะ รักยากถอน
ร้ายแต่ยอม เฮ่อพลัสจ๋าอย่าหาเรื่องมากลูก
-
เค้าว่าร้องเพลงในห้องครัวจะได้แฟนแก่
แล้วถ้าครางในห้องครัวล่ะ จะได้อะไร???
ตอบ.....ได้ความเสียวไง เอิ้กๆๆ
-
อยากอ่านคู่หลักแล้ว
-
ป๊อนซ์แกจะทำอะไรรรรรรร :hao7:
รอตอนต่อไปฮะ :')
-
รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
โกรธไม่จริงนี่หว่า >3<
รอคู่หลักอยู่นะจ๊ะ
-
สวัสดี ท่านผู้อ่านที่รักทุกท่านนนนนนน :ling1:
จะเข้ามาบอกว่าจะอัพตอนหลักอาทิตย์หน้านะจ๊ะ :katai4:
ขอกลับไปจากสอบก่อน เพราะตอนนี้เดินสายสอบทุกอาทิตย์เลย :hao5:
รอกันหน่อยนะ :mew2:
KATIEZZ
-
สู้ค่ะน้องสาว รออ่านเสมอ
-
รอค่ะ :z2:
-
สู้ๆนะค่ะ รอตอนต่อไปอยู่ค่ะ :impress2:
-
:katai4: รับทราบคร่าา
-
สู้สู้นะคะ ขอให้สอบผ่านดังที่หวัง
และจะรอเรื่องหลักต่อไปค่ะ
-
โชคดีเรื่องการสอบ
แล้วก็รอตอนต่อไปอยู่นะคะ :mew2:
-
ฮือ ๆสงสารโจจัง :mew4:
-
สวัสดี คนอ่านที่รักทั้งหลายยยยยย :katai5:
คือเค้าจะมาบอกว่า.....
เค้าติดวิศวะแล้วน้าาาาาาา เพราะฉะนั้น หลังจากนี้ไปก็จะกลับมาอัพเป็นปกติอีกครั้งแล้วว :katai4:
ฝากติดตามกันด้วยน้าาาาา :katai2-1:
Intro ตอนที่ 10
"อย่าทับได้มั้ยดื้อ"
"ดื้องั้นเหรอ??"
"ก็ใช่น่ะสิ มึงไง ดื้อ"
................TBC................
KATIEZZ
-
:katai2-1: ยินดีดวยนะ แล้วมาต่อเรื่อย ๆ นะรออ่านอยู่ ไม่ค่อยได้เม้นเพราะ เม้นไม่เก่งอะ :L2:
-
:mc4: :mc4: เย้ๆยินดีด้วยจร้าา
-
ฮือออออพี่ไปป์โหดอ่ะ
-
ยินดีด้วยที่สอบติดนะ
ป๊อนเรียกโจว่าดื้อ อย่าบอกนะว่าจำได้แล้ว
รอตอนต่อไปครับ
-
ยินดีกับคนแต่งด้วยนะคะที่สอบได้อย่างที่หวัง
อ่านจาก intro ก็ดีใจกับดื้อด้วยนะนี่ เหมือนว่าป๊อนซ์จะกลับมาแล้ว
-
รอครับรอ ถ้าได้อ่านตอนใหม่ทุกวันน่าจะดีนะ
-
ปอนด์!!!!~ นายจำได้แล้วหรอ??? :hao5: :hao5:
นั่งกุมหัว ลุ้นๆๆๆ มาไวไวน่ะ
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
ปล. ยินดีที่สอบติดน่ะจ๊ะ
ฉลองๆๆ ลงตอนต่อๆไปอย่างต่อเนื่อง 555+
-
มานั่งรอ ยินดีด้วยนะค่ะ ติดวิศวะแล้ว ^^
มานั่งตื่นเต้นกับความว่า "ดื้อ" ต่อ
-
ยินดีด้วยๆๆๆ มีที่เรียนจะแล้วจะได้สบายใจๆ มาอัพไวไวนะ รออยู่ๆๆๆๆๆ :katai2-1: :impress2:
-
ยินดีกับน้องสาวที่ติอวิดวะ แต่เราอยากรู้ต่ออิตาป๊อนซ์จำน้องโจได้แล้วใช่ไหม
เพราะดื้อ ป๊อนซ์เรียกโจเท่านั้น กลับมาแล้ว หรือแค่แกล้งกัน ขออย่าให้มีอะไรอีกนะ
-
โหยยยยย ไรเตอร์เก่งอ่าาาา >O< :impress2: :impress2: o18
มาอัพแค่อินโทรงี้ค้างคานาาาาา ต่อด่วนนนน :ling1: :ling1: :ling1: :z3: :z3: :z3: :hao5: :hao5:
-
รอเธอมานานแสนนาน วิญญาณฉันท้อหนักหนา เมื่อไหร่จะพบตอนหน้า
พบวันของป๊อนซ์กับดื้ออะ
-
รออยู่เน้ออออออ รีบมาต่อน้าอยากดูโจต่อแว๊ว :katai2-1:
-
รอเธอมานานแสนนาน วิญญาณฉันท้อหนักหนา เมื่อไหร่จะพบตอนหน้า
พบวันของป๊อนซ์กับดื้ออะ
ยังคงยืนยันคำเดิม เมื่อไหร่จะมา :mew2: :z3: :z13: :hao4: :katai4:
-
ตอนที่ 10
[Pontz x Joe]
[Pontz]
ผมขับรถมาเรื่อยๆแบบไม่รีบเร่งอะไรราวกับคนไม่ได้ทำความผิด
ก็แหงล่ะสิ....ผมไม่ได้ทำอะไรผิด....
หลังจากที่ขับมาราวๆชั่วโมงกว่าๆผมก็เลี้ยวรถเข้าไปจอดใต้คอนโดที่จัดได้ว่าหรูหราที่สุดในเมืองนี้
คอนโดนี้เป็นคอนโดที่ผมแอบซื้อเอาไว้สักพักแล้ว แต่ยังไม่เคยมีใครมาเลยสักครั้ง แม้แต่พ่อแม่หรือเพื่อนๆก็ตาม เพราะฉะนั้นผม
จึงเลือกที่นี่เป็นที่ที่จะใช้รีดข้อมูลจากโจ..
“โจ โจ” ผมเดินอ้อมประตูรถมาอีกฝั่งก่อนจะเปิดออกแล้วเขย่าร่างบางเบาๆเพื่อเรียกสติของคนที่หลับไม่ได้สติอยู่ตอนนี้
“...” แต่ก็มีเพียงความเงียบเท่านั้นที่ตอบกลับผมมา
ผมมองหน้าโจนิ่งๆก่อนจะตัดสินใจอุ้มโจออกมาแล้วเดินตรงไปยังลิฟท์ทันที
ลิฟท์เลื่อนขึ้นมาเรื่อยๆก่อนจะหยุดที่ชั้นที่ผมกดเอาไว้ตอนแรก
ชั้นที่ 15
ผมค่อยๆเอาโจมาประคองไว้ข้างๆกาย ก่อนจะจัดการเปิดประตูแล้วประองโจให้เดินเข้าไปด้วยกันอย่างทุลักทุเล
“เฮ้อ เหนื่อยเป็นบ้า” ผมวางโจลงบนโซฟาเบาๆก่อนจะ ปาดเหงื่อออกจากใบหน้า
“อื้มมม” โจครางออกมาเสียงเบาพร้อมกับบิดตัวไปมาบนโซฟานิดหน่อย
“ตื่นแล้วเหรอ?” ผมกอดอกพร้อมกับถามออกมาด้วยเสียงนิ่งๆ
“เฮ้ยย นี่กูมาอยู่ที่นี่ได้ไง?” โจถามออกมาหลังจากได้สติพร้อมกับหันไปมองรอบๆห้องอย่างหวาดระแวง
“กูพามา” ผมตอบกลับไปแบบสั้นๆแต่ได้ใจความ
“พามาทำไม?”
“กูอยากรู้?”
“ว่า??” โจถามพร้อมกับแสดงสีหน้าอยากรู้ออกมาเต็มที่
“แจงได้พูดอะไรกับมึงก่อนจะตกลงไปในถนนบางรึเปล่า?” ผมถามออกมาด้วยน้ำเสียงเน้นๆพร้อมกับจ้องไปที่โจอย่างคาดคั้น
“เอ่อ...” โจแสดงสีหน้าเลิ่กลั่กออกมาทันที และนั่นมันก็ยิ่งทำให้ผมอยากรู้เข้าใหญ่
“ว่าไง?”
“กูบอกไปแล้ว มึงจะเชื่อเหรอ?” โจถามพร้อมกับหลุบตาลงต่ำ เพื่อที่จะหลบสายตาของผม
“มึงก็พูดออกมาก่อนดิ”
“คือ...ก่อนหน้านี้กูกับมึงเคยเป็น..” โจพูดก่อนจะหยุดเอาไว้
“เป็นอะไร?”
“เป็นแฟนกัน” หา!!! มันพูดอะไรของมันเนี่ย มันคิดว่าผมจะหัวเราะตลกกับมุกห่วยๆแบบนี้รึไง
“แล้วไง?” แต่ผมก็ยังคงถามต่อไป เพราะอยากจะรู้ว่าคนคนนี้จะแต่งเรื่องอะไรมาหลอกผมอีก
“แล้วแจงก็มาขู่กู เค้ากลัวว่ากูจะแย่งมึงกลับมาจากเค้า แล้วอันที่จริงวันนี้เค้าตั้งใจจะฆ่ากู แต่กูหลบทันเลยกลายเป็นเค้าที่ต้องโดน
รถชนเสียเอง” พูดจบโจก็มองหน้าผมด้วยสายตาสั่นๆ
“เหรอ??” ผมถามลากเสียงยาว
“กูพูดจริงนะป๊อนซ์ มึงไม่เชื่อกูเหรอ” โจพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆเหมือนจะร้องไห้
“หึ!! เรื่องที่มึงแต่งมาก็สนุกดีหรอกนะ แต่กูไม่อยากฟังเรื่องแต่ง กูอยากฟังเรื่องจริงมากกว่า เข้าใจมั้ย????!!!!!!!” ผมเดินเข้าไป
ใกล้โจพร้อมกับพูดด้วยเสียงที่ดังขึ้นเรื่อยๆจนสุดท้ายก็กลายเป็นเสียงตวาด
“ฮึก กูไม่ได้โกหกนะป๊อนซ์ ฮึก กูพูดความจริง ปล่อยกูไปเถอะนะ” โจพูดอ้อนวอนพร้อมกับวิ่งมาเกาะแขนของผมเอาไว้
“เอาไว้ มึงพูดความจริงเมื่อไหร่กูค่อยปล่อยมึงแล้วกันนะ” ผมพูดก่อนจะยิ้มเย็นๆไปให้พร้อมกับสะบัดมือของโจออกอย่างไร้เยื่อ
ใยแล้วจึงเดินออกมาจากห้องนอนห้องเล็กนั้นแล้วปิดประตูลง
ตุบๆๆ พลั่ก ปังๆๆ
“เปิดประตูนะป๊อนซ์ ฮือออออ ปล่อยกูออกไปเหอะนะ ที่กูพูดทุกอย่างเป็นเรื่องจริงนะป๊อนซ์” โจพยายามจะทุบประตูห้องนอน
พร้อมกับตะโกนออกมาเสียงดังเพื่อที่จะให้ผมปล่อยมันออกไป แต่ผมก็บอกไปแล้วไงว่าผมจะปล่อยมันก็ต่อเมื่อมันพูดความจริง
กับผมเท่านั้น
ผมหยิบไอพอดในกระเป๋าออกมาก่อนจะเสียบมันเข้าที่หูแล้วเปิดเพลงจนดังกลบเสียงร้องเรียกของโจจนสนิท
Rrrr
แรงสั่นจากกระเป๋ากางเกงของผมทำให้ผมต้องถอดหูฟังออกก่อนจะหยิบมันออกมาดู
-PJ-
หึ รู้เร็วดีนี่
“ฮัลโหล” ผมพูดทักทายไปด้วยน้ำเสียงสบายๆ
(โจอยู่ไหน?!) เสียงพีเจดูร้อนรนจนดูเป็นการห่วงเกินเพื่อน
“แล้วถามกูทำไมวะ กูกับมันไม่ได้ตัวติดกันซะหน่อย” ผมพูดกลับไปด้วยน้ำเสียงที่สบายๆเช่นเคย
(มึงเป็นคนพาโจออกไป อย่ามาเล่นลิ้นนะไอ้ป๊อนซ์!) ดูเหมือนคำตอบของผมจะทำให้อารมณ์โกรธของพีเจเดือดขึ้นอีก
“กูไม่ได้เล่นลิ้น อีกอย่างกูก็บอกไปแล้วว่ากูกับมันไม่ได้ตัวติดกัน เพราะฉะนั้นมึงก็ไม่ต้องโทรมาตามหามันกับกูอีก” ผมพูดเหวี่ยงๆ
ก่อนจะกดตัดสายและปิดเครื่องในทันที
แล้วนี่ทำไมผมต้องอารมณ์เสียด้วยล่ะเนี่ย ผมนี่ท่าจะบ้า
ผมหยิบรีโมทขึ้นมากดเปิดทีวีก่อนจะเหลือบไปมองที่ห้องนอนห้องเล็ก
“ทำไมเงียบไปแล้ววะ?” ผมถามกับตัวเองเบาๆ และเพื่อที่จะไม่ให้มันเป็นปัญหาค้างคาในใจผมเลยตัดสินใจเดินไปเปิดประตูดูคนที่
อยู่ด้านใน
ภาพที่ผมเห็นคือ โจนั่งหลับพิงผนังที่ติดกับประตูอยู่โดยที่ใบหน้าหวานเปรอเปื้อนไปด้วยรอยน้ำตา อีกทั้งมือทั้งสองข้างของมันยัง
แดงจนช้ำเลือดอีกด้วย
ผมค่อยๆนั่งลงข้างๆมันช้าๆก่อนจะลูบหัวมันเบาๆ
“กูก็ไม่ได้อยากจะทรมานมึงหรอกนะโจ แต่มึงก็ช่วยบอกความจริงกับกูมาสักทีเถอะ” พูดจบผมก็ลุกขึ้นยืนก่อนจะออกไปจากห้อง
และไม่ลืมที่จะล็อกห้องจากด้านนอกด้วย
หลังจากที่ผมออกมาจากห้องที่โจอยู่ผมก็จัดแจงเอาหนังสือกับชีทที่เกี่ยวข้องกับเรื่องที่ผมต้องเทสย่อยในอีกไม่กี่วันข้างหน้าออก
มาอ่าน เรียนหมอมันก็เหนื่อยแล้วก็หนักแบบนี้แหละ ผมก็โทษใครไม่ได้ในเมื่อมันเป็นสิ่งที่ผมเลือกเอง
ผมนั่งอ่านหนังสือเพลินจนเมื่อเริ่มรู้สึกว่าเป็นเวลาค่ำมากแล้วผมจึงยกข้อมือขึ้นมาดูเวลา
‘19.45น.’
โห นี่ผมอ่านหนังสือไปกี่ชั่วโมงเนี่ย แล้วดึกขนาดนี้โจมันจะหิวรึยัง??
ผมเลยเก็บหนังสือและชีทที่เกลื่อนกลาดอยู่บนโต๊ะให้เรียบร้อยก่อนจะโทรศัพท์ไปสั่งอาหารให้เข้ามาส่งที่คอนโด
รอประมาณครึ่งชั่วโมงอาหารที่สั่งไว้ก็มาส่งครบถ้วน ผมรับอาหารเหล่านั้นเข้ามาก่อนจะนำไปจัดใส่จานให้เรียบร้อยแล้วจึงเดินไป
ตามโจที่อยู่ในห้อง
ก๊อกๆๆ
“โจ”
“....”
“โจ” ผมเรียกอีกครั้งพร้อมกับเคาะประตูดังขึ้น
“...” แต่ผลที่ได้กลับมาก็ยังเป็นเหมือนเดิม คือ ความเงียบ
“เป็นอะไรรึเปล่าวะ?” ผมถามขึ้นอย่างร้อนรนก่อนจะเปิดประตูเข้าไปดู
ก็พบกับโจที่นั่งจ้องมาที่ผมตาแป๋ว
“โจ!! ทำไมกูเรียกแล้วมึงไม่ตอบ ห๊ะ!!” ผมตวาดพร้อมกับเดินเข้าไปประชิดตัวโจอย่างรวดเร็ว
“ก็...” โจพูดออกมาก่อนจะทำสีหน้าครุ่นคิด
“ก็อะไร!”
“ก็ไม่รู้จะตอบว่าอะไรดี” ไอ้โจตอบออกมาหน้าตาย ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ มันเป็นเหี้ยไรของมันเนี่ย
“เป็นเหี้ยไรของมึงเนี่ย?!” ผมตวาดพร้อมกับเดินไปเขย่าแขนของมันอย่างแรง
“ทำไมต้องทำรุนแรงกันด้วย ป๊อนซ์เมื่อก่อนไม่เห็นจะเป็นแบบนี้เลย” โจพูดอย่างเลื่อนลอยพร้อมกับเอานิ้วมาจิ้มที่แก้มผมเบาๆ
“...” ผมนิ่งเงียบไปกับอาการของโจ ก่อนจะตัดสินใจหยิบไอโฟนขึ้นมาแล้วกดเบอร์โทรออกหาดล
(ตื้ดดดดดด ตื้ด... ฮัลโหล)
“ดล นี่พี่ป๊อนซ์นะ”
(อ้าว พี่ป๊อนซ์ พี่โทรมาทำไม แล้วนั่นพี่เอาพี่โจไปไว้ที่ไหน)
“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน แต่พี่อยากรู้ว่า ทำไมโจมันถึงดูอารมณ์ดีผิดปกติ”
(ห๊ะ!! ยังไงอ่ะ?)
“ก็แบบ หัวเราะ ร่าเริง ยิ้มลอยๆ ไรเงี้ย”
(เป็นแบบนั้นอีกแล้วเหรอ) ดลพูดแต่เหมือนจะเป็นการพูดกับตัวเองมากกว่าการพูดโต้ตอบกับผม
“หมายความว่าไง?”
(ก็เวลาพี่โจ เสียใจ หรือไม่ก็ตกใจ หรือกลัว มากๆ พี่โจก็จะสลบไป แล้วพอฟื้นมาก็จะกลายเป็นแบบนั้นแหละ)
“แล้วมันมีวิธีแก้มั้ย?” ผมถามออกไปอย่างร้อนรน
(ไม่มีอ่ะ ปล่อยไว้สักพักเดี๋ยวก็ปกติเองแหละ)
“นานมั้ย กว่าจะกลับมาปกติ?”
(ไม่นานมากหรอก)
“อืมม”
(เอ้อ พี่ป๊อนซ์)
“หืมม?”
(คือ..พี่บอกผมได้มั้ยว่าพี่พาพี่โจไปอยู่ที่ไหน) ดลถามออกมาด้วยเสียงเบาๆ
“พี่ขอไม่บอกแล้วกันนะ แต่พี่รับรองว่าพี่จะไม่ทำร้ายโจถ้าไม่จำเป็น”
(ครับ ฝากพี่ดูแลพี่โจด้วยนะครับ)
“อืมม” ผมรับคำก่อนจะตัดสายดลไปแล้วหันกลับมาสนใจคนตรงหน้า
“เฮ้ออ ทำไมมึงถึงกลายเป็นคนน่าสงสารแบบนี้วะโจ” ผมถามออกมาเบาๆพร้อมกับยื่นมือไปลูบหัวโจที่นั่งยิ้มอยู่กับตัวเอง
“ป๊อนซ์” เสียงเรียกของโจเรียกให้สติของผมกลับมา
“ว่าไง?”
“ป๊อนซ์กลับมารักดื้อเหมือนเมื่อก่อนได้มั้ย?” โจถามออกมาเสียงสั่นๆพร้อมกับน้ำตาที่คลอๆอยู่ในตา
“ดื้องั้นเหรอ??” ผมพูดทวนคำก่อนที่จะมีภาพและเสียงต่างๆไหลผ่านเข้ามาในหัวผมอย่างรวดเร็ว
“ป๊อนซ์รักดื้อนะครับ”
“ป๊อนซ์สัญญาว่าจะไม่ทำให้ดื้อเจ็บอีก”
“อย่าดื้อได้มั้ยโจ กูบอกให้กินข้าว”
“โอ๊ยยย” ผมร้องออกมาเสียงดังพร้อมกับเอามือกุมหัวเอาไว้
“ป๊อนซ์เป็นอะไรอ่ะ?” โจที่ตกใจกับอาการของผมก็รีบคลานเข้ามาใกล้ๆก่อนจะจับมือผมเอาไว้
“โจ..” ผมเรียกโจด้วยน้ำเสียงสั่นๆเนื่องจากอาการปวดหัวที่ยังคงมีอยู่
“กูไม่ถามแล้ว กูไม่ถามอะไรอีกแล้ว ฮึกก มึงอย่าเป็นอะไรไปอีกนะ” และนี่เป็นประโยคสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนที่สติของผมจะดับ
วูบไป
“ฮืออออออ ฮือออๆๆๆ” เสียงร้องไห้ของใครสักคนดังขึ้นรบกวนการพักผ่อนของผมมาก
“อืมม” ผมครางออกมาเบาๆด้วยความรำคาญก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ
“อ๊ะ ป๊อนซ์ ฮึก มึงฟื้นแล้วเหรอ?” โจที่นั่งอยู่ข้างๆในตอนแรกรีบถลาตัวเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็ว
“โอ๊ยย ดื้อ อย่าทับดิ มันเจ็บ” ผมพูดพร้อมกับผลักโจออกเบาๆ
“หืมม?? ดื้อ งั้นเหรอ?” โจพูดพร้อมกับทำสีหน้าอึ้งๆ
“เออดิ มึงจะงงอะไรวะโจ ก็มึงไง ดื้อ!!!” ผมพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปที่หน้าของโจ
...
[Joe]
“...” ผมนิ่งไปกับคำพูดของป๊อนซ์
‘ดื้องั้นเหรอ??’
“โจ มึงเป็นอะไรเนี่ย?” ป๊อนซ์ดูงงๆกับอาการนิ่งเงียบไปอย่างผิดปกติของผมก่อนจะลุกขึ้นมานั่งแล้วจับที่ไหล่ของผมเบาๆ
“ป๊อนซ์” ผมเรียกชื่อมันด้วยเสียงที่แผ่วเบาจนราวกับจะกลายเป็นเสียงกระซิบ
“ว่าไง?” ป๊อนซ์ถามกลับด้วยน้ำเสียงสบายๆแต่แฝงไปด้วยความเป็นห่วงอยู่ในนั้นจนผมรู้สึกได้ เป็นคำพูดแบบที่ผมไม่ได้ยินจาก
ปากมันมานานแล้ว
ประมาณ 3 ปี ได้มั้ง....
“มึง ฮึกก มึงจำได้แล้วเหรอ?” ผมถามพร้อมกับเอามือไปจับที่หน้ามันเบาๆราวกับเป็นสิ่งของที่พร้อมจะเปราะแตกอยู่ตลอดเวลา
“จำอะไรวะ เออว่ะนี่กูจำได้แล้วเหรอเนี่ยย เฮ้ยๆๆทำไมทำหน้าแบบนั้นไม่สบายรึเปล่า?” ป๊อนซ์พูดกับตัวเองแบบงงๆ ก่อนจะหันมา
ถามผมพร้อมกับยกหลังมือขึ้นมาแตะที่หน้าผากผมเบาๆ
“เปล่า ฮึก กู ฮึก สบายดี ฮึกก สบายมากด้วยย” ผมพูดพร้อมกับปล่อยโฮออกมาอย่างหนัก
“เฮ้ยย แล้วนี่จะร้องทำไมเนี่ยยย อย่าร้องดิ ดื้อของป๊อนซ์เป็นคนเก่งไม่ใช่เหรอ??” ป๊อนซ์พูดออกมายาวเหยียดพร้อมกับยื่นมือทั้ง
สองข้างมาประคองหน้าผมเอาไว้
“ป๊อนซ์ กูรักมึงนะ” ผมพูดก่อนจะโผเข้ากอดมันเต็มแรง
“โอ๊ยยย อะไรเนี่ย ทำไมอยู่ๆก็มาอ้อนแบบนี้ หืมม?” ป๊อนซ์เซไปด้านหลังนิดนึงก่อนจะกลับมาทรงตัวได้และกอดตอบผมพร้อมกับ
ลูบหลังผมเบาๆ
“อย่าหนีกูไปไหนอีกนะป๊อนซ์” ผมพูดอู้อี้อยู่กับไหล่ของป๊อนซ์ที่ตอนนี้เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาของผม
“กูจะหนีมึงไปไหนได้” ป๊อนซ์พูดด้วยเสียงกลั้วหัวเราะนิดๆพร้อมกับขยี้หัวผมเบาๆ
“เอ่ออ....แล้ว....” ผมดันตัวออกจากป๊อนซ์เบาๆก่อนจะนั่งจ้องหน้ากับมัน
“แล้ว??”
“แจงอ่ะ?” ผมถามด้วยเสียงที่แผ่วเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน
“แจง....”ป๊อนซ์พูดทวนคำพูดของผม
“อืมม”
“อ๋อ ฟังนะโจ กูขอให้มึงลืมช่วงเวลาก่อนหน้านี้ที่กูจำมึงไม่ได้ ได้มั้ย??” ป๊อนซ์ยกมือของผมขึ้นมากุมไว้หลวมๆทั้งสองข้าง ก่อน
จะพูดออกมาพร้อมกับจ้องหน้าผมนิ่งๆ
“เอ่ออ...” ผมพูดอะไรไม่ออกเพราะตอนนี้รู้สึกสับสนไปหมดกับเรื่องที่เกิดขึ้น
“เรามาเริ่มต้นกันใหม่ได้มั้ย?? กูสัญญาว่ากูจะไม่ทำให้มึงเสียใจอีกแล้ว”
“ป๊อนซ์”
“ต่อไปนี้ขอให้มึงเชื่อใจกูเหมือนเดิม เหมือนเมื่อก่อน ได้มั้ย??” ป๊อนซ์พูดก่อนจะก้มลงไปจูบเบาๆที่หลังมือของผม
“มึงไม่ได้หลอกกูใช่มั้ยป๊อนซ์?” ผมถามมันอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“ไม่อย่างแน่นอน!” ป๊อนซ์พูดตอบกลับผมด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูแล้วหนักแน่นน่าเชื่อถือ
“งั้นก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่กูจะต้องปฏิเสธคำขอของมึง” ผมพูดพร้อมกับยิ้มบางๆไปให้มัน
“กูดีใจนะโจ ที่มึงยอมให้โอกาสกูอีกครั้ง” ป๊อนซ์พูดออกมาอย่างดีใจพร้อมกับดึงผมเข้าไปกอดจนแน่น
“แล้วแจงอ่ะป๊อนซ์” ผมยังคงกังวลเรื่องของแจงไม่หาย
“กูจะไปเคลียร์กับเค้าเอง มึงไม่ต้องห่วงนะ ก็ในเมื่อเค้ามาหลอกกูในตอนที่กูจำอะไรไม่ได้เค้าก็ควรที่จะได้รับโทษจากการกระทำ
ของตัวเค้าเอง” ป๊อนซ์พูดออกมายาวเหยียดพร้อมกับส่งยิ้มบางๆมาให้ผม
“อืม” ผมพยักหน้ารับช้าๆก่อนจะโผเข้ากอดป๊อนซ์อีกครั้ง
ผมไม่รู้ว่ารักครั้งนี้จะเป็นอย่างไร แต่ผมก็จะขอรักผู้ชายคนนี้เป็นครั้งที่สองในชีวิต...
“กูรักมึงนะป๊อนซ์”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 11
[Pontz x Joe]
[Joe]
“เดี๋ยวกูโทรไปหาไอ้พวกที่เหลือดีกว่า ว่าคืนนี้เราจะไปกินเหล้ากัน” ป๊อนซ์พูดออกมาอย่างร่าเริงพร้อมกับหยิบไอโฟนออกมาจากกระเป๋ากางเกง
“โหล ไอ้ไปป์เหรอ มึงอยู่ไหน?”
“เออ อย่าเพิ่งถามเอาเป็นว่าคืนนี้เราไปกินกันที่คอนโดกูที่แถวๆ ม. อ่ะ”
“เออๆ เอาน่า เอาเป็นว่ากูมีเรื่องน่ายินดีจะบอก”
“เออๆ ฝากโทรตามคนอื่นด้วย เออๆ” ป๊อนซ์พูดจบก็กดตัดสายก่อนจะเดินผิวปากเข้าไปในห้องนอนอย่างอารมณ์ดี
เฮ้อออ ทำไมผมถึงมีความสุขได้ขนาดนี้ล่ะเนี่ยย ผมไม่ได้ยิ้มจนแก้มแทบจะปริแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้ว
“โจ”
“...”
“โจ!!”
“หา!!” ผมหันไปตอบป๊อนซ์ด้วยความตกใจ
“เป็นอะไรอ่ะ หรือมึงอาการกำเริบอีก” ป๊อนซ์มองมาที่ผมด้วยสีหน้าไม่ไว้ใจก่อนจะเดินเข้ามาหาผมช้าๆ
“ทำไมมึงคิดงั้นอ่ะ?”
“ก็กูเห็นมึงยืนยิ้ม ยืนหัวเราะอยู่คนเดียว มึงโอเคแน่นะ”
“ฮ่าๆๆๆ คิดมากว่ะป๊อนซ์ก็อารมณ์ดีบ้างไม่ได้รึไง” ผมพูดก่อนจะเดินผลักอกป๊อนซ์เบาๆแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
“ป๊อนซ์นี่เราจะออกกันไปกี่โมงอ่ะ?” ผมถามพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปหาป๊อนซ์ที่นั่งใส่แว่นอ่านหนังสือมาได้สักพักนึงแล้ว
“อืมม มึงจะไปเปลี่ยนชุดก่อนมั้ย ลองหาเสื้อกับกางเกงตัวเล็กๆของกูดู” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับชี้ในห้องนอนโดยที่ไม่ได้ละสายตา
จากหนังสือตรงหน้าเลยแม้แต่นิดเดียว
“อืมๆ” ผมพยักหน้ารับก่อนจะเดินเข้าไปค้นหาเสื้อผ้าที่มันบอก แล้วก็พบว่า...
เสื้อตัวที่เล็กที่สุดของมันที่ผมใส่ได้คือ...เสื้อกล้ามสีดำ
ส่วนกางเกงก็เป็นกางเกงขาเดฟที่มันเคยใส่ได้เมื่อตอนมัธยม หึ กูโตช้าหรือมึงโตเร็ววะป๊อนซ์
“เสร็จแล้ว” หลังจากแต่งตัวเสร็จผมก็เดินออกมาจากห้องแล้วยืนหมุนอยู่ตรงหน้าป๊อนซ์
“อืมม เฮ้ย!!” ป๊อนซ์พยักหน้ารับก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาแล้วอุทานออกมาเสียงดัง
“อะไร?”
“ไปเปลี่ยนเสื้อเลย” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับชี้นิ้วไปทางห้องนอนที่ผมเพิ่งจะออกมาเมื่อกี๊
“ทำไมอ่ะ ก็นี่มันตัวเล็กที่สุดที่กูจะใส่ได้แล้วนะมึง” ผมพูดพร้อมกับดึงเสื้อเพื่อให้เห็นว่าตัวที่เล็กที่สุดของมันก็ยังใหญ่สำหรับผม
อยู่ดี
“โจ” ป๊อนซ์เรียกผมด้งยเสียงแข็งๆพร้อมกับยังคงชี้นิ้วไปที่ห้องนอน
“ก็ได้” ผมรับคำแบบปลงๆก่อนจะเดินคอตกเข้าห้องไป
“ไป เสร็จแล้ว” ผมเดินออกมาสะกิดไหล่ป๊อนซ์ที่ตอนนี้เปลี่ยนชุดเป็นเสื้อยืดบางๆสีขาวแบบพอดีตัวกับเดฟขาดๆสีควันบุหรี่
เรียบร้อยแล้ว
“อืมม เฮ้ยย!!”
“อะไรอีกก?!”
“อยากตายใช่มั้ยโจ?” ป๊อนซ์ยืนขึ้นเต็มความสูงก่อนจะก้มลงมาถามผมด้วยเสียงนิ่งๆ
“กูก็ไปใส่เสื้อมาอีกตัวแล้วนะ” ผมเถียงออกไปทันทีพร้อมกับทำแก้มป่องให้มันรู้ว่าผมไม่พอใจอย่างหนัก
“มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย” ป๊อนซ์พูดก่อนจะเอามือขึ้นเสยผมที่ลงมาปรกหน้าแบบเซ็งๆ
ผมก้มลงมองตัวเองตอนนี้มันก็ไม่ได้อะไรเลยนะ เพราะตอนนี้ผมใส่เสื้อกล้ามสีดำตัวเมื่อกี๊กับเสื้อถักสีขาวด้านนอกแต่เสื้อถักไอ้
ป๊อนซ์มันตัวใหญ่ไปนิดนึงไหล่มันเลยตกลงมาข้างนึง ส่วนกางเกงก็ยังเป็นเดฟสีดำตัวเมื่อกี๊อยู่
“กูไปเปลี่ยนก็ได้” ผมพูดพร้อมกับเดินก้มหน้ากลับไปทางเดิม
“ไม่ต้องแล้ว มันช้า”
“หืมม” ผมเงยหน้าขึ้นมองมันช้าๆ
“แล้วอีกอย่างกูก็ไปด้วย ใครจะมาทำอะไรมึงได้” ป๊อนซ์พูดก่อนจะบีบจมูกผมอย่างหมั่นเขี้ยว
“.....” เออเร่อ เออเร่อ เออเร่อ..... หน้าแดงหูแดงไปหมดแล้วกู
ป๊อนซ์ก็ บ้าจริงพี่ชาย !!!
“เดี๋ยวมึงเข้าไปในครัวนะ แล้วจัดของพวกนี้ใส่จานให้หมดเลย” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับยื่นถุงกับแกล้มที่มันเพิ่งจะแวะซื้อที่ร้านประจำ
ของมันก่อนจะถึงคอนโด
“อืมๆ ได้” ผมพยักหน้าพร้อมกับรับถุงทั้งหมดมาแล้วเดินเข้าไปในครัว
ออดดดดด
“ป๊อนซ์ ใครมาอ่ะ” ผมหยุดงานในมือก่อนจะชะเง้อหน้าไปถามป๊อนซ์ที่กำลังวุ่นวายกับเครื่องดื่มมากมายบนโต๊ะ
“เดี๋ยวกูไปดูเอง” ป๊อนซ์พูดก่อนจะวางของในมือแล้วเดินไปที่หน้าประตู
“สาดดป๊อนซ์ มีเชี่ยไร รู้มั้ยพวกกูสละเวลาอ่านหนังสือกันมาเลยนะครับไอ้คุณหมอ” เสียงไอ้ลิ้มทักทายขึ้นมาคนแรกก่อนจะตาม
ด้วยเสียงคนอื่นๆอีกมากมาย
“พลัสเตอร์ กูหิวน้ำว่ะ ไปเอาน้ำในครัวให้หน่อยดิ”
“ครับพี่ไปป์” พลัสรับคำก่อนจะเดินเข้ามาในครัว
“อ้าวพี่โจ!!!” พลัสเตอร์อุทานออกมาเสียงดังเมื่อเดินเข้ามาในครัวแล้วเจอผมกำลังจัดของอยู่
“ไงพลัสเตอร์” ผมทักกลับไปแบบยิ้มๆ
“เฮ้ยยยยย เชี่ยโจ!!!!!!!” ไอ้นายเป็นคนแรกที่วิ่งมาเกาะขอบประตูอยู่ล่างสุด
“สาดดดด โจโจ ของกูวว!!” ตามมาด้วยไอ้ภูมิที่เอาคางวางต่อขึ้นไปจากหัวไอ้นาย
“เฮ้ยยยย ได้ไงวะเนี่ยย” ตามด้วยไอ้ลิ้มเป็นหัวที่สาม
“มาไงมึง” ตามด้วยไอ้ไปป์ที่มายืนอีกฝั่งนึงของประตู
“อ้าวโจ” แล้วก็พีเจที่มีสีหน้าอึ้งๆหน่อย
“พี่โจ!!!!!!!!!!!!” และสุดท้ายคือเสียงที่เกิดจากการประสานของไอ้แน็ต ไอ้ดล แล้วก็ท็อปเทล
“เอ่ออ ...” ผมตกใจกับอาการของทุกๆคนที่มายืนกองอยู่ที่ประตูตอนนี้มาก
“นี่แหละ ข่าวดีที่กูจะบอก” แล้วป๊อนซ์ก็เดินแทรกเข้ามาตรงกลางที่ว่างของประตูก่อนจะยืนโอบไหล่ของผมเอาไว้
“หืมม?”
“ก็กูจะบอกว่า กูจำได้แล้ว แล้วกูก็กลับมาคบกับโจแล้วด้วย”
“หา!!!” เสียงอุทานดังอื้ออึงขึ้นมาอีกครั้ง
“เอ่ออ...ตามนั้น” ผมพูดพร้อมกับเกาหัวไปด้วย
“ให้ตายเถอะ ถึงว่าวันนี้แต่งตัวแรดเชียว” ไอ้ภูมิพูดก่อนจะเดินเข้ามาดึงเสื้อถักลงจนไหล่โผล่ออกมาทั้งสองข้าง
“สัด!!” ผมด่ามันกลับไปขำๆก่อนจะดึงเสื้อให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม
“อ่า ไม่เคยเห็นโจแต่งตัวน่ารักแบบนี้เลย มาจุ๊บทีดิ” แน็ตพูดพร้อมกับทำปากยื่นมาทางผม
ป้าบบบ
“โอ๊ยยยย เฮียยยยยย” แน็ตโอดครวญขึ้นเสียงดังเมื่อป๊อนซ์ยื่นมือไปตีที่ปากมันอย่างแรง
“อย่ารุ่มร่ามนะสัด เดี๋ยวกูยิงไส้แตก” ป๊อนซ์ขู่เสียงนิ่งพร้อมกับดึงผมให้ไปยืนด้านหลังของมัน
“แหมม หวงเหลือเกินนะ” ไอ้ลิ้มที่เงียบอยู่นานก็แซวขึ้นมาบ้าง
“ธรรมดา” ป๊อนซ์พูดยิ้มๆก่อนจะขยี้หัวผมเบาๆ
“ป๊อนซ์หัวยุ่งหมดแล้ว” ผมหันไปแหวใส่ป๊อนซ์เสียงดังพร้อมกับพยายามจัดผมให้เข้าทรง
“เอ่อ กูว่าเราออกไปนั่งรอด้านนอกกันดีกว่า ปล่อยให้สาวๆเค้าจัดของกันไป” ไอ้นายพูดพร้อมกับเดินไปต้อนไอ้ป๊อนซ์ ลิ้ม ไปป์ พี
เจ แล้วก็ไอ้ภูมิให้ออกไปด้านนอก
“สาวพ่อง!!” ผมตะโกนด่าไล่หลังไปอย่างขัดใจในขณะที่ท็อปเทล พลัสแตอร์ แล้วก็ดลกำลังแข่งกันเขินอย่างเอาเป็นเอาตาย
“หน้าแดงทำไมดล ป้าน้อยรู้ยังเนี่ย??” ผมหันไปแซวดลที่ยืนแกะถุงกับแกล้มอยู่ตรงกันข้าม
“อ่ะ เอ่อออ ยังเลย” ดลตอบกลับด้วยท่าทีเขินๆอย่างเห็นได้ชัด
“หึ พี่ไม่บอกหรอกไม่ต้องกลัว แกพร้อมเมื่อไหร่ก็ไปบอกเองแล้วกัน”
“อืมม” ดลพยักหน้ารับพร้อมกับแกะของในมือต่อ
“เอ๊ะเดี๋ยวนะ!!” จู่ๆแน็ตที่ยืนเงียบมานานก็พูดขึ้น
“เป็นเชี่ยไรแน็ต เสียงดัง” ผมหันไปด่าไอ้แน็ตโทษฐานทำให้ตกใจ
“ก็ตรงนี้มีแต่สาวๆ แต่ผมไม่ใช่นะเว้ย”แน็ตพูดพร้อมกับทำหน้าเป็นสาวโดนเปิดซิง
“เหรอออออ” พวกเราทั้งสี่คนพูดออกมาพร้อมกัน
“เออดิ” แน็ตพูดออกมาอย่างหนักแน่น
“เอาเหอะจัดของไป ของแบบนี้มันฝึกกันได้เว้ยแน็ต ค่อยเป็นค่อยไปแล้วกัน” ผมพูดออกมายาวเหยียดก่อนจะหันไปทำหน้าล้อ
เลียนแน็ต หลังจากนั้นมันก็บ่นไม่หยุดปากตลอดการจัดของ
“อ๊ะ แดกซะ” ผมพูดก่อนจะวางอาหารที่จัดใส่จานเรียบร้อยแล้ว
“โหยของเยอะอ่ะ” ไอ้ภูมิที่เห็นของกินก็ตาลุกวาวขึ้นมาทันที
“มีในครัวที่น้องๆมันยังไม่ยกออกมาอีกเยอะ” ผมพูดพร้อมกับนั่งลงข้างป๊อนซ์ที่ว่างอยู่
Rrr
ไอโฟนที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงป๊อนซ์สั่นขึ้น
“ใครโทรมาอ่ะป๊อนซ์” ผมถามพร้อมกับหันไปมองป๊อนซ์อย่างจับผิด
“แม่”ป๊อนซ์ก็ตอบกลับมาหน้าตาย
“แน่ใจ?”
“แน่ครับ” ป๊อนซ์พูดก่อนจะยื่นหน้าจอมาให้ดู
-Mama+-
“เชื่อยัง?” ป๊อนซ์ถามก่อนจะกดรับแล้วเดินออกไปคุยด้านนอกเพราะตรงนี้ค่อนข้างจะเสียงดังโหวกเหวกโวยวาย
หลังจากที่ป๊อนซ์เดินออกไป ห้องทั้งห้องก็เงียบลงทันทีพร้อมกับสายตาทุกคู่ที่จับจ้องมายังผม
“มองกูแบบนั้นต้องการอะไร?” ผมถามพร้อมกับมองไปรอบๆวง
“ดีกันยังไง?” ลิ้มเริ่มถามเป็นคนแรก
“ดีกันท่าไหน?” ไอ้นายเป็นคนที่สอง
“ได้กันยังหลังจากดีกัน?” คำถามสุดสร้างสรรค์จากไอ้ภูมิ
“มีความสุขอ่ะดิ” คำถามดีๆจากไปป์
“แน่ใจแล้วเหรอ?” คำถามแปลกๆจากพีเจ
“พี่เคยเป็นอะไรกันเหรอ?” คำถามอึนๆจากไอ้แน็ต
“บอกแม่ยัง?” คำถามงงๆจากดล
“ดีใจอ่ะ”
“น่ารักเว่อร์ๆ” แล้วก็ปิดท้ายด้วยสองแสบสองสหายอย่างท็อปเทลกับพลัสเตอร์
“เอ่อออ มึงคิดว่ากูจะจำคำถามทั้งหมดของพวกมึงได้เหรอ??” ผมถามกลับไปบ้างพร้อมกับทำหน้าปลงๆออกไป
“ไหน ใครสงสัยอะไรถามกูนี่” ป๊อนซ์พูดขึ้นก่อนจะเดินกลับมานั่งที่เดิมและวางแขนพาดบนโซฟาโอบหลังของผมเอาไว้
...........................................................................................TBC...
หลังจากที่สัญญาไว้ว่าจะมาอัพตั้งนานแล้วแต่ไม่ได้มา :hao5:
เค้าขอไถ่โทษด้วยการอัพสองตอนรวดไปเลย (หวังว่าพอจะไถ่โทษได้นะ :mew2: )
ตัวละครของเรากลับมาอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาอีกครั้ง จะเป็นแบบนี้ไปได้อีกนาน (มั้ย??) :katai5:
หลังจากซดมาม่าจนท้องอืดกันมานานเราก็มาซดของหวานกันบ้างเนอะ 555+
ปล.ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์เน้อออ ทำให้เค้าได้รู้ว่ายังมีคนรออยู่ (นึกว่าจะลืมกันไปหมดแล้ว 555)
ติดตามกันต่อไปเด้ออออ (อย่าไว้ใจคนเขียน ????) :hao3:
KATIEZZ
-
สองตอนรวด ใจดีจัง ><'
...................................................
ก่อนอื่นต้องบอกว่าดีใจกับโจด้วยนะที่ได้ป๊อนคนเดิมกลับมาแล้ว
แต่ยังเคืองป๊อนไม่หายที่ทำร้ายจิตใจโจก่อนหน้านี้
เพราะฉะนั้นต้องจัดฉากป๊อนง้อโจแบบหวานๆ มาเยอะๆ เลยนะ
แต่แอบจิตตกกับประโยคนี้ "ตัวละครของเรากลับมาอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาอีกครั้ง จะเป็นแบบนี้ไปได้อีกนาน (มั้ย??)"
ทำไมต้องมี มั้ย?? ด้วยล่ะ ยังจะมีมาม่ามาเสิร์ฟอีกเหรอเนี่ย
-
Oh... จำได้แล้ว ดีใจด้วยนะโจ
-
ดีใจกะนุงโจ มีความสุขแล้ว ขอให้ความสุขอยู่กะโจป๊อนซ์นานๆ
ส่วนถ้าจะมีมาม่า ขอคู่อื่นนะ โจกะป๊อนซ์พอแล้ว
-
ปอนซ์จำได้จริงหรือเปล่า หรือมีแผนการอะไร ดูมันง่ายเกินไป ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ สงสารโจมากๆๆๆๆๆ
-
จะหวานตลอดไปรึเปล่าน๊ออออ :katai2-1:
-
ยังรู้สึกอึมครึมอยู่นะนี่
ทำไมมันดูง่ายดายขนาดนี้ล่ะ
หรือจะเป็นแผนของป๊อนซ์กันแน่นะ
-
เรากลัวมาม่าอีกชามที่จะจัดเสริฟตามมา มันสะดุด มันเหมือนเร็วไป ป๊อนซ์จำได้เร็วไป
เหมือนขัดๆกัน เรากลัวมันคือละครบางฉากที่จัดขึ้น กลัวมันเป็นฉากของป๊อนซ์ เพราะที่ผ่านมา
ป๊อนซ์ทำโจเจ็บมาเยอะ แต่ทำไมตอนจะจำ จำง่ายเชียว กลัวป๊อนซ์พยายามไปตามเกมส์ เพื่ออะไรบางอย่าง
แต่ที่โจให้อภัย และให้โอกาสป๊อนซ์เร็ว ไม่ใช่เรื่องผิดแปลก เพราะความรักทำให้คนเรายอมได้เสมอ ยอมลืมความเจ็บปวด
ยอมทุกอย่าง ยอมลืมเรื่องเลวร้ายที่คนที่รักเคยทำ เราลืมได้หมด เพราะรักคำเดียว แต่ที่แปลกใจ คือเรื่องเลวร้ายทั้งหมดเกิดจากใคร เรากลัว หากป๊อนซ์จำได้จริงๆไม่ใช่โกหก ก็ดีใจกับโจ แต่ถ้าไม่ใช่ ก็คงมีอุปสรรคใหม่อีกแน่ และอุปสรรคนั้นคงมาจากคนที่ทำให้ทุกเรื่องแย่ และเราเดาไว้สองคน แม่ป๊อนซ์ พ่อแม่โจ :mew1: :เฮ้อ: :katai2-1: :mew4:
ปล.ถามจุใจไหม คำตอบยังค่ะ
-
มันคงไม่มีมาม่าอีกนะ :ruready :ruready
-
ดีกัน มันก็ดีหรอกนะ แต่ทำไมจำได้ง่ายจังเนี่ย เล่นซะไม่น่าไว้ใจเลย :hao4: ไม่น่าไว้ใจทั้งคนเขียนและป๊อน :hao3:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
ดีใจจริ๊ง~~~ ป๊อนซ์จำได้แล้ว
จะได้ไม่ต้องเห็นโจแบบคนถูกรังแกอีก
ยังหลอนแจงไม่หาย ถ้าคนที่ตกลงไปไม่ใช่แจงแต่เป็นโจ
คราวนี้คงความจำเสื่อมกันทั้งคู่อ่ะ =w=
ป๊อนซ์ก็จำง่ายซะ คงไม่มีมาม่าอีกนะ :mew2:
-
กลับมาดีกันแล้ว
แต่ยังแอบรู้สึกไม่ไว้ใจป๊อนส์อยู่ดี
เง้ออออ
-
ความรู้สึกเหมือนไม่อยากเชื่อว่าป๊อนซ์กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว ยังไงก็ไม่รู้ :katai1:
ไม่อยากให้โจเจ็บอีก แต่ความรู้สึกมันบอกว่า ครั้งนี้โจปางตายกว่าครั้งก่อนแน่ :monkeysad:
ป๊อนซ์!!!!!!!!! ขอให้แกเจ็บยิ่งกว่าที่โจเจ็บ!!!!!! ชั้นเกลียดแก๊!!!!!!!!! :angry2:
-
เมื่อไรจะอัพค้าาา รอนานแล้วนะค่ะ อยากอ่านต่อออออ :katai1:
-
เนาะ หายไปเลย :m16:
-
คนแต่งหายยยยยยไปไหนอ่ะ :m15: :m15: :m15:
-
ตอนที่ 12
[Pontz x Joe]
[Joe]
หลังจากที่ผมกับไอ้ป๊อนซ์ต้องนั่งตอบคำถามของไอ้พวกขี้สงสัยนี้จนรอบวง ใช้เวลาไปกว่าครึ่งชั่วโมง เราทั้งหมดก็ลงมือสังสรรค์กันแบบเรื่อยๆ
“โจ อย่ากินเยอะ” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับจับแก้วเหล้าที่ผมกำลังจะเอาเข้าปากเอาไว้
“อืม ไม่เยอะหรอก นานๆกินที ให้กูกินเหอะนะ” ผมพูดพร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอนไปให้ป๊อนซ์
“หึๆ อ้อนเหรอ?? แต่ก็ได้ผลนะ กินไปเหอะ กูอยู่ตรงนี้ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับก้มลงมาจูบที่หน้าผากของผมเบาๆ
ทำเอาคนโดนกระทำ(?)อย่างผมเขินจนม้วนเป็นแยมโรลไปเลย
“แหม แรดเชียววว” เสียงสัมพเวสีอย่างไอ้ภูมิดังขึ้น
“เออ เห็นหน้าหงิมๆ ใครจะไปคิดล่ะเธอ” ไอ้นายคู่หูไอ้ภูมิก็รับมุกได้อย่างรวดเร็ว ให้ตายเถอะผมเกลียดสองคนนี้ที่สุดเลย
“พอๆสัด พวกมึงก็ชอบแซะมันจังเลย แดกไปๆ” ไอ้ป๊อนซ์ที่นั่งเงียบอยู่นานก็พูดห้ามขึ้นมาแต่ไม่ได้มีอารมณ์โกรธหรืออย่างใด
“พี่ไปป์ พลัสรู้สึกเหมือนบ้านหมุน ติ้วววววว ติ้วววว” พลัสเตอร์ที่ไม่ค่อยจะได้จับแอลกอฮอล์เท่าไหร่โดนไปไม่กี่แก้วก็เริ่มออก
อาการให้เห็นแล้ว น่ารักจริงๆ ><
“หมุนอะไรของมึง นั่งดีๆพลัสเตอร์ อย่าให้กูโมโห!” ไอ้ไปป์ก็ปั้นหน้าโหดขึ้นมาทันที แหมสัด ชอบทำให้น้องเค้ากลัว โรคจิต
เชี่ยๆเลยเพื่อนผมคนนี้
“จะโมโหเหรอ พลัสไม่กลัวหรอก”
“พลัสเตอร์!”
“เอาน่าไปป์ น้องแม่งเมา” ผมจับไหล่ไปป์ไว้แล้วส่งยิ้มบางๆไปให้
“ภาระกูตลอด งั้นกูกลับก่อนนะพวกมึง อยู่ต่อมีหวังกูได้ฆ่าไอ้เด็กนี่ตายคาคอนโดมึงแน่” ไปป์พูดพร้อมกับเก็บของของพลัสและ
ของมันใส่กระเป๋าแล้วพยุงพลัสเตอร์เดินออกนอกประตูไป
“ให้ถึงคอนโดนะมึง อย่าจอดรถข้างทางหลวงกันอีก” ไอ้ลิ้มที่นั่งอยู่นิ่งๆก็ตะโกนไล่หลังไอ้ไปป์ไปอย่างขำๆ
“แล้วเทลไม่เมาเหรอ?” ผมถามพร้อมกับแสดงสีหน้าสงสัยออกมาเพราะตอนนี้ท็อปเทลไม่มีอาการมึนเลยแม้แต่นิดเดียวทั้งๆที่ก็
นั่งกินมาได้พักใหญ่ๆแล้ว
“จะเมาได้ไงอ่ะพี่โจ เทลได้กินแต่โค้ก” เทลพูดพร้อมกับทำแก้มป่องๆแล้วเลื่อนแก้วดค้กไปมาบนโต๊ะ
“เอาน่า ถ้าอยากกินเดี๋ยวค่อยแวะซื้อก่อนขึ้นคอนโดก็ได้ ไปกินกับพี่สองคน โอเคมั้ย?” ลิ้มพูดพร้อมกับเอามือลูบหัวเทลเบาๆ
“ก็ได้” เทลตอบรับอย่างจำยอม ก็นะ เด็กมันน่ารัก จะหวงกันมันก็เป็นเรื่องธรรมดา
ออดดดดด ออดดดด
“ใครมาวะ?” ป๊อนซ์พูดออกมาพร้อมกับชะเง้อมองไปที่ประตู
“เดี๋ยวดลไปดูให้ครับ” ดลที่นั่งอยู่ใกล้ประตูสุดก็ลุกขึ้นอาสาไปเปิดประตูให้
“มึงนัดใครไว้รึเปล่าป๊อนซ์” พีเจถามก่อนจะกระดกเหล้าในแก้วเข้าปากจนหมด
“ไม่นะ ตกลงใครมาอ่ะดล” ป๊อนซ์ตอบพีเจก่อนจะหันไปตะโกนถามดลที่อยู่หน้าประตู
“เอ่อ คือ..พี่เค้าบอกว่า..”
“ไอ้เหี้ยนาย!!!!!!” ไม่ทันทีดลจะพูดจบก็มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังแทรกเข้ามาเสียก่อน
“เฮ้ยยยยย มาได้ไง!!??” ไอ้นายที่กำลังจะกระดกเหล้าเข้าปากก็ถึงกับสำลักเมื่อเห็นผู้หญิงคนนี้เข้า
หน้าตาจัดได้ว่าสวยในระดับหนึ่ง ส่วนหุ่นถึงจะไม่ได้ผอมมากแต่ก็ไม่ได้อ้วน ดูแล้วเหมือนเสริมให้เขามีอิทธิพลยังไงก็ไม่รู้
“เดินมามั้ง ไอ้ควาย!!” เอ่อ ใจเย็นก่อนนะครับ ==”
“อย่ากวนตีนดิป้า ถามว่ามาไง” ไอ้นายทำหน้าสบายๆก่อนจะนั่งกอดอกแล้วถามกลับไปอีกครั้ง
“กูพี่แม่มึงเหรอ ถึงเรียกกูว่าป้าอ่ะไอ้สัด! มานี่เลยมึง!!” พูดจบผู้หญิงคนนั้นก็เดินเข้ามากระชากคอเสื้อไอ้นายให้เดินตามออกไป
ด้านนอก
“ไม่ไป ใจเย็นดิ พวกมึงช่วยกูด้วยยย” หลังจากไอ้นายลับสายตาไปก็มีเสียงโหยหวนของมันออกมาเป็นระยะๆ พวกผมทุกคน
ก็ได้แต่นั่งทำหน้าอึ้งๆพร้อมกับโบกมือลามันแบบงงๆ
“ใครวะมึง?” ไอ้ลิ้มถามพร้อมกับทำหน้าตาสะพรึงอย่างไม่ปิดบัง
“ไม่รู้อ่ะ แต่น่ากลัวเหี้ยเลย” ไอ้พีเจก็พูดออกมาแบบลอยๆ
“กิ๊กไอ้นาย” แล้วไอ้ภูมิที่นั่งกอดอกยิ้มกริ่มอยู่นานก็พูดออกมาแบบสบายๆ
“หา!!!!!” พวกผมที่เหลือทั้งหมดอุทานออกมาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
“เหมาะกันสุดๆ” ไอ้ภูมิยังคงแสดงสีหน้าสบายๆพร้อมกับยกแก้วเหล้าขึ้นจิบแบบชิวๆ
“น่ากลัวเว่อร์อ่ะ” ผมพูดแสดงความคิดเห็นออกไปบ้าง
“เอาน่า เขารักกันมั้ง ฮ่าๆๆๆ” กูควรเป็นห่วงเพื่อนกูมั้ยเนี่ยยยยยย
“พวกกูกลับกันก่อนนะมึง เดี๋ยวว่างๆแล้วมานัดสังสรรค์กันใหม่” ไอ้ลิ้มพูดพร้อมกับยกมือขึ้นพาดคอท็อปเทลแบบสบายๆ
“เทลไปก่อนนะครับ หวัดดีครับ” เทลยกมือไหว้ผมกับป๊อนซ์เราสองคนก็ยิ้มรับนิดๆแล้วสองคนั้นก็เดินกอดคอกันออกไป
“ดลไปก่อนนะ พี่โจโทรหาแม่ด้วยนะ”
“อืม กลับดีๆล่ะ พีเจพาน้องกูกลับดีๆนะ” ผมรับคำดลก่อนจะหันไปกำชับกับพีเจ
“มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว พวกมึงก็ดูแลกันดีๆนะ” ผมกับป๊อนซ์พยักหน้ารับเบาๆก่อนที่พีเจจะเดินจูงมือดลออกไป
“มึงเข้าไปเก็บของพลางๆเลยโจ เดี๋ยวลงไปซื้อของสดที่ร้านข้างล่างมาไว้ทำกับข้าวตอนเช้าหน่อย” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับหยิบ
รองเท้ามาใส่แล้วเดินมาขยี้หัวผมเบาๆ
“อืมๆ เอาเป๋าตังค์ไปแล้วเหรอ”
“เอาแล้วๆ อยู่ในห้องไปนะโจ ใครมากดออดก็ไม่ต้องเปิดนะถ้าไม่ใช่กู”
“คร้าบบบบบบ ไปได้แล้ว” ผมพูดพร้อมกับโบกมือขึ้นบ๊ายบ่ายเบาๆก่อนจะปิดประตูลง
ผมเดินกลับเข้ามาในห้องพร้อมกับผิวปากอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะลงมือเก็บของที่เพื่อนๆที่รักทั้งหลายทำกระจัดกระจายไว้เต็ม
บริเวณ
Rrrr
แรงสั่นของไอโฟนที่ผมเสียบหูฟังเปิดเพลงฟังหลังจากทำความสะอาดเสร็จดังขึ้น
-Pontz ><-
“อ้าวว ป๊อนซ์ว่าไง” ผมพูดออกไปอย่างอารมณ์ดี
(โจ!! เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมกูกดออดแล้วมึงไม่เปิดประตู) ป๊อนซ์พูดออกกมาด้วยน้ำเสียงร้อนรนอย่างเห็นได้ชัด
“กูไม่ได้เป็นอะไร กูใส่หูฟังอยู่” ผมพูดออกไปอย่างรู้สึกผิด
(อ๋ออ แล้วไป มาเปิดประตูให้กูหน่อยดิ กูถือของโคตรหนักอ่ะ) ป๊อนซ์มีทีท่าผ่อนคลายลง พร้อมกับมีการพูดอ้อนๆตอนท้าย
ประโยค
“คร้าบ รอแป๊ปนึงนะ” ผมพูดตอบกลับก่อนจะวางสายไปแล้วจึงรีบเดินออกไปเปิดประตูให้คนที่ยืนรออยู่ด้านนอก
“นึกว่าเป็นอะไรขึ้นมาอีก รู้มั้ยว่ากูตกใจมาก” พอเจอหน้าปั๊ปก็เริ่มสวดทันทีเลยล่ะครับ
“ขอโทษคร้าบบบ กูสัญญาว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก” ผมพูดพร้อมกับยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าป๊อนซ์
ป๊อนซ์ยิ้มนิดๆก่อนจะเดินไปวางของในครัวแล้วเดินกลับมายืนตรงหน้าผมที่ยังชูนิ้วก้อยพร้อมกับกระดิกไปมาอยู่
“อย่าลืมสัญญาล่ะ” ป๊อนซ์พูดก่อนจะก้มลงมาจูบที่ปลายนิ้วผมเบาๆแล้วยกนิ้วก้อยของมันขึ้นมาเกี่ยวกับนิ้วของผมไว้
“.........” เออเร่ออออ เออเร่อออ ไม่ได้แล้วะป๊อนซ์ ถ้ามึงยังทำแบบนี้อีกสักวันก็คงหัวใจวายตายย
“เออนี่” เสียงเรียกของป๊อนซ์ทำให้สติของผมกลับมาได้กึ่งหนึ่ง
“เอ่อ อืมม ว่าไง”
“มีใครเคยบอกป่ะ?” ป๊อนซ์พูดก่อนจะหยุดไว้แค่นั้น สร้างความสงสัยให้ผมอย่างมาก
“ว่า?”
“เวลามึงเขินอ่ะ โคตรน่ารักเลย” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับเดินมาบิดจมูกของผมเบาๆก่อนจะเดินผิวปากเข้าไปในครัวอย่างอารมณ์ดี
//><// เหี้ยป๊อนซ์!!!!!
Rrr
เสียงสั่นของไอโฟนป๊อนซ์ดังขึ้น
“ป๊อนซ์ มีคนโทรมา” ผมตะโกนเรียกป๊อนซ์ที่กำลังอาบน้ำอยู่ในห้อง
“ใครอ่ะ ดูให้หน่อยดิ” ป๊อนซ์ปิดน้ำก่อนจะตะโกนกลับมา
“อืมม แป๊ปนึงนะ” ผมวางถุงขนมในมือลงพร้อมกับเอาขาที่พาดไว้ลงจากโต๊ะก่อนจะเดินไปดูไอโฟนป๊อนซ์ที่ตั้งอยู่ข้างทีวี
-Mama+-
“ม๊ามึงอ่ะป๊อนซ์” ผมหยิบไอโฟนขึ้นมาดูก่อนจะตะโกนกลับไป
“เออๆแป๊ปๆ เดี๋ยวกูออกไปรับเอง” ป๊อนซ์ตะโกนกลับออกมาก่อนจะเงียบไปสักพักแล้วเปิดประตูห้องออกมาด้วยสภาพพัน
ผ้าเช็ดตัวไว้หมิ่นเหม่ที่ช่วงล่าง
“เอิ่มม” ผมหน้าร้อนทันทีที่เห็นกล้ามหน้าท้องขาวๆของป๊อนซ์ที่เต็มไปด้วยหยดน้ำ
“ขอบคุณครับ” ป๊อนซ์กล่าวขอบคุณก่อนจะยิ้มทะเล้นมาให้ผมที่ยืนสตั๊นกับรูปร่างราวรูปปั้นหินสลักของมันอยู่
“อย่าทำหน้าแบบนี้บ่อยนะ เดี๋ยวกูห้ามใจไม่ไหว” ป๊อนซ์ยังไม่วายแกล้งผมด้วยการกระซิบถ้อยคำหยอกล้อก่อนจะขโมยหอม
แก้มผมเบาๆหนึ่งทีแล้วเดินออกไปรับสายที่ระเบียงอย่างอารมณ์ดี
เปรี้ยง!!!!
เสียงฟ้าผ่าดังขึ้น ผมวิ่งตรงไปที่ระเบียงแทบจะทันที
“ป๊อนซ์!!” ผมเปิดประตูระเบียงออกพร้อมกับตะโกนเรียกชื่อป๊อนซ์จนสุดเสียงด้วยความตกใจ
“หื้มม มีไรอ่ะโจ” ป๊อนซ์เอาอโฟนออกห่างหูนิดนึงก่อนจะหันมาถามผม
“...” ผมไม่ได้ตอบกลับอะไรทั้งสิ้น แต่กลับดึงป๊อนซ์เข้ามาในห้องก่อนจะปิดประตูทันที
“เป็นอะไรเนี่ยโจ เกิดอะไรขึ้น?!” ป๊อนซ์ถามผมอีกครั้งแต่คราวนี้กลับมีความโมโหแฝงอยู่ในคำพูดนั้นด้วย
“มึงไปยืนแบบนั้นก็ไม่ต่างอะไรกับไปยืนเป็นสายล่อฟ้านั่นแหละ ทำอะไรอ่ะคิดบ้าง ถ้ามึงเป็นอะไรไปอีกแล้วกูจะอยู่ยังไง?” ผม
พูดออกมายาวเหยียดก่อนจะยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมา แต่มือของผมก็ช้ากว่าป๊อนซ์ เพราะป๊อนซ์ได้ยกมือข้างที่
ไม่ได้ถือไอโฟนขึ้นมาเกลี่ยเช็ดน้ำตาของผมออกก่อนแล้ว
“ขอโทษโจ กูสัญญาว่าวันหลังกูจะไม่ทำแบบนี้อีก ขอบคุณที่เป็นห่วงกู”
“อืมม” ผมไม่พูดอะไรแต่กลับโผเข้ากอดป๊อนซ์เต็มแรงก่อนจะซุกหน้าลงกับอกอุ่นๆนั้นทันที
“แล้วอีกอย่าง..” ป๊อนซ์พูดก่อนจะเว้นวรรไป
“...”
“ขอบคุณที่ยังรักกู” ป๊อนซ์พูดก่อนจะก้มหน้าลงมาจูบเบาๆบนหัวของผม
“กูก็ต้องขอบคุณมึงเหมือนกัน” ผมพูดตอบกลัด้วยน้ำเสียงปนสะอื้น
“หื้มม?”
“ที่มึงกลับมาให้กูได้รักอีกครั้ง” ผมพูดก่อนจะเงยหน้าขึ้นพร้อมกับเขย่งเท้าขึ้นเพื่อจูบเบาๆที่ริมฝีปากของป๊อนซ์เป็นการขอบคุณ
“หึ ยั่วแบบนี้เห็นทีจะปล่อยไว้ไม่ได้แล้วนะ” หลังจากที่พูดจบป๊อนซ์ก็ทาบริมฝีปากลงมาอย่างนุ่มนวลแต่มันกลับแฝงไปด้วย
ความร้อนแรงและความปรารถนาจนผมรู้สึกได้
สัมผัมอันนุ่มนวลแต่เต็มไปด้วยความร้อนแรงของป๊อนซ์ยากเหลือเกินที่จะต้านทานไว้ได้
แล้วผมจะทำไงได้ล่ะ นอกจากโอนอ่อนไปตามสัมผัมที่ป๊อนซ์มอบให้อย่างเต็มใจ
...............................................TBC......................................................
กราบขอโทษ เอาหัวโขกพื้นสิบล้านครั้ง :hao5: :z3:
ก็ยังไม่สาสมกับโทษของข้าพเจ้า :mew6:
ต้องขอโทษแล้วขอโทษอีกที่หายไปเป็นเดือนแบบนี้ เพราะคนเขียนต้องเดินทางตลอดเวลา ขึ้นเครื่องจนแทบจะเป็นแอร์ได้แล้ว เลยไม่สะดวกที่จะพกคอมไปด้วย แต่ตอนนี้กลับมาอยู่ภาคพื้นดินแล้ว เพราะฉะนั้น อัพๆๆๆๆๆๆๆๆ รัวๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณหลายๆคนที่ยังเข้ามาแวะเวียนดู ส่วนคนที่ไม่มาแล้วก็กลับมาเถอะนะ 55555+
เดี๋ยวคนเขียนไปซักผ้าให้แม่ก่อน ซักเสร็จแล้วจะมาอัพตอน 13 ให้นะ :katai4:
คราวนี้มีตัวละครใหม่โผล่มาจะใช่คู่จริงๆของพี่นายรึเปล่าก็ต้องคอยติดตามกัน :hao6:
รักคนอ่านนะ :mew1:
KATIEZZ
-
Special Halloween
[Pontz x Joe]
[Joe]
“วันนี้ นอนกับกูไม่ได้เหรอป๊อนซ์” ผมวิ่งมายืนดักหน้าป๊อนซ์พร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอนสุดชีวิต
“พรุ่งนี้กูมีเทสย่อยนะโจ ขืนอยู่กับมึงกูคงไม่ได้อ่านหนังสือแน่” ป๊อนซ์ส่ายหน้าน้อยๆพร้อมกับดึงดันที่จะเดินออกไปจากห้องเต็ม
ที่
“ง่า แต่วันนี้วันฮาโลวีนนะมึง” คราวนี้ไม่พูดเปล่าผมกระโดดเกาะหมับเข้าที่เอวป๊อนซ์อย่างแน่นหนาชนิดที่ว่าเอาช้างมาฉุดก็ไม่
หลุดแน่นอน
“อย่าคิดมากดิมึง ผีแม่งไม่มีในโลกหรอก” ป๊อนซ์เถียงพร้อมกับพยายามเกาะตัวลิงลมอย่างผมออกจากเอว
“ไม่รู้ล่ะ กูไม่ให้มึงไป” ผมยังคงดื้อดึงส่ายหน้าไปมากับอกป๊อนซ์อย่างเอาใจ
“โอเคๆ ไหนขอดูหน้าคนขี้กลัวหน่อยสิ” ป๊อนซ์มีท่าทีอ่อนลงก่อนจะจับหน้าผมให้ไปสบตากับมัน
“กูกลัวจริงๆนะมึง” ผมพูดอ้อนบวกกับน้ำตาที่คลอๆอยู่ในตาตอนนี้มันอยู่กับผมชัวร์ ฮ่าๆๆๆๆ
“อืมมม งั้นเอานี่นะ” มันแกะผมออกก่อนจะค้นหาอะไรบางอย่างในกระเป๋า
“อะไรเหรอ?” ผมพยายามชะเง้อมองอย่างสนใจแต่ก็ไม่เห็น
“อ่ะเจอแล้ว นี่ไง” มันกำสิ่งนั้นไว้ในมือก่อนจะดึงมือผมออกมารับของจากมือมัน
“อะไรอ่ะ?” ผมยังคงถามต่อด้วยความสงสัย
“หลวงพ่อที่กูนับถือ อ่ะกูให้มึงไว้เป็นที่พึ่งทางใจ มึงอย่าโกรธกูเลยนะที่รัก กูจำเป็นจริงๆ กูรักมึงนะ” ป๊อนซ์วางพระในมือผมก่อน
จะพร่ำออกมายาวเหยียดแล้วก้มลงมาจุ๊บเบาๆที่ปากผมหนึ่งทีก่อนจะวิ่งพุ่งออกไปจากห้องในขณะที่ผมกำลังมึนกับคำพูดของมัน
อยู่
“เหี้ยป๊อนซ์ ไอ้เลว!!!!!!!” ผมตะโกนไล่หลังไป แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ทันแล้ว ผมเลยทำได้แค่ปิดประตูปิดหน้าต่างให้มิดชิดก่อนจะ
กระโดดไปนั่งแปะอยู่กับโซฟา
Rrrr
“พ่องตาย!” ผมอุทานออกมาเสียงดังเมื่อได้ยินเสียงสั่นของไอโฟนของผมเอง
“ตั้งสติหน่อยโจ นี่เพิ่งจะห้าโมงเย็นเองนะ” ผมพูดกับตัวเองเบาๆก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบไอโฟนมาดูสายเรียกเข้าที่หน้าจอ
-Pontz^^-
ไอ้สันขวาน ดีเลยที่มึงโทรมา กูจะด่าให้หายแค้นเลยไอ้สัด
(ฮะ...)
“โทรมาทำห่าไร ไอ้เหี้ยป๊อนซ์ ไอ้สันเขื่อน ไอ้สันขวาน ไอ้ห่านจิก ไอ้ลูกพ่อแม่เก็บมาเลี้ยง ไอ้เก่ง ไอ้หมอ ไอ้เวร ไอ้...”
(หยุด!) ป๊อนซ์ตะคอกมาตามสายทำให้ผมรีบเอามือปิดปากทันที
“.....” เอิ่ม ด่าเพลินไปหน่อย
(เงียบได้รึยัง?)
“ก็กูพูดอะไรรึยังล่ะ?”
(อย่ากวนตีน)
“แล้วโทรมามีอะไร?”
(เออ กูจะบอกว่าฝากดูกะโหลกที่กูเอากลับไปท่องส่วนประกอบให้ทีดิว่ามันอยู่บนเตียงในห้องนอนรึเปล่า)
“หา!!!!!! มึงพูดว่าอะไรนะ” ไอ้เหี้ยป๊อนซ์นี่มึงทิ้งกูไว้คนเดียวไม่พอ มึงยังทิ้งชิ้นส่วนที่มึงเอากลับมาจากคณะให้กูดูต่างหน้าอีก
เหรอ
(ก็ตามที่พูดนั่นแหละ ไปดูให้หน่อยดิ นะๆๆๆๆๆ)
“ไม่!!”
(นะที่รัก)
“กูบอกว่าไม่!!”
(พลีสสสส)
“ม่ายยยยยยย!!!!!!”
“มันอยู่ส่วนไหนของห้องวะ?”ผมถามปลายสายด้วยอารมณ์หงุดหงิด
แล้วผมมายืนอยู่ในห้องนอนได้ไงเนี่ย เมื่อกี๊ได้ข่าวว่ายังเถียงจนคอแข็งอยู่เลยว่าให้ตายยังไงก็ไม่ แต่พอมันบอกจะซื้อเกมส์ที่
เพิ่งออกใหม่ให้เท่านั้นแหละ เดินตัวปลิวลืมกลัวเข้าห้องมาเลยกู เจริญจริงๆ
(กูจำได้ว่ากูตั้งไว้บนเตียงนะ) ผมเดินไปยืนข้างเตียงก่อนจะกวาดตาดูจนทั่ว
“ไม่มีอ่ะ มึงจะผิดที่รึเปล่า?” ผมถามพร้อมกับค่อยๆรื้อผ้าปูเตียงขึ้นแล้วดูจนทั่วเตียง
(เออ ไม่นะ กูจำได้อ่ะ กูวางไว้บนเตียงจริงๆ)
“ก็มันไม่มีอ่ะ มึงจะให้กูไปหาจากไหน?”
ออดดดดดดด
เสียงออดหน้าห้องดังขึ้นทำให้ผมต้องผละจากห้องนอนออกมาเพื่อเปิดประตู
“ใครมาวะ?” ผมตะโกนผ่านประตูออกไปแบบเหวี่ยงๆ
“พวกกูเองงงง ภูมิคนหล่อกับนายคนน่ารัก เองคร้าบบบบ เปิดดอร์หน่อยดิ”
“ดอพ่อง” ผมตะโกนด่ากลับก่อนจะเปิดประตูให้พวกมันเข้ามา
“โหยยย เป็นไรวะมึงดูอารมณ์ไม่ค่อยดี” ไอ้นายทักขึ้นเมื่อเห็นผมออกอาการเหวี่ยงๆ
“ไอ้เวรป๊อนซ์ดิ”
(พูดถึงกูดีๆหน่อยคร้าบบบ) ไอ้ตัวปัญหาที่ยังอยู่ในสายแหวกับมา
“หุบปากไปเลยสัด” ผมตะคอกใส่ป๊อนซ์ก่อนจะหันมามองไอ้สองตัวนี้ที่หอบเหล้าหอบกับแกล้มมาเต็มไปหมด
“ทำไมมากินกันที่นี้วะ” ผมถามพร้อมกับหยิบกับแกล้มขึ้นมาเคี้ยวเล่น
“กูไปมาหมดแล้วทุกห้อง แต่แม่งไล่กูหมด บอกว่าพรุ่งนี้มีเทสย่อย” ไอ้ภูมิบ่นออกมาอย่างอารมณ์เสีย
“แล้วพวกมึงอ่ะ?”
“ไม่มี” ไอ้นายหันมาตอบยิ้มๆ
“ด้อนเฮฟ” ไอ้ภูมิก็หันมาตอบผมด้วยคำพูดกระแดะๆตามสไตล์มันก่อนจะหันกลับไปจัดกับแกล้มต่อ
“เออ กูล่ะเบื่อพวกมีเทสต์”
(ดื้ออ หาเจอยังล่ะนั่น)
“เออ ลืมเลย มึงๆ มาช่วยกูหาของในห้องนอนหน่อยดิ” ผมลากคอเสื้อไอ้นายกับไอ้ภูมิให้เดินตามเข้าไปในห้อง
“หาอะไรวะ?” ไอ้ภูมิยืนกอดอกก่อนจะถามขึ้น
“กะโหลก” ผมหันไปตอบแบบเซ็งๆ
“เหยดโด้โคอาล่า ให้พวกกูมาหากะโหลกเนี่ยนะ” ไอ้นายอุทานขึ้นก่อนจะถอยไปยืนหน้าประตู
“เออ เพื่อนมึงเลยๆ” ผมพูดออกมาอย่างอารมณ์เสียก่อนจะเดินเอาไอโฟนไปวางที่หัวเตียงแล้วเปิดลำโพง
(ว่าไงพวกมึง หาเจอกันยัง)
“ให้พวกกูหาแต่ของดีๆนะมึง” ไอ้นายบ่นพึมพำขึ้นมาเบาๆ
“เออ นั่นดิมึง ถ้าเกิดหาไม่เจอเพราะเจ้าของเค้ามาเอาคืนล่ะวะ” ไอ้ภูมิพูดจุดประเด็นขึ้นก่อนที่ไฟในห้องจะดับลง
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ผมสามคนกระโดดขึ้นนั่งกอดกันกลมบนเตียง
(เกิดอะไรขึ้นวะ?) ไอ้ป๊อนซ์ถามแหวกความมืดมาด้วยน้ำเสียงร้อนรน
“ไฟดับอ่ะ ป๊อนซ์ ฮืออออออ ดับทั้งห้องเลย” ผมตะโกนกลับไปบอกป๊อนซ์
“ไอ้นายอย่าเอาหัวมึงมาเกยบนไหล่กูดิ กูขนลุก” ไอ้ภูมิแหวขึ้นมาท่ามกลางความมืด
“พ่องดิ กูยังไม่ได้เอาหัวไปเกยไหล่มึงเลยสัด!” ไอ้นายตอบกลับก่อนจะมุดหัวลงกับหัวผม
“งั้นก็มึงไอ้โจ”
“กูที่ไหนล่ะภูมิ กูก็กอดกะไอ้นายอยู่เนี่ย”
“ถ้าไม่ใช่มึงสองคน งั้นใครวะ?” สิ้นเสียงคำถามของไอ้ภูมิไฟทั้งห้องก็ติดขึ้นมาทันที
พรึ่บ!!!
“ภะ..ภะ..ภูมิ”
“หืมมม ว่าไง” ภูมิหันมามองพวกผมสองคนที่กอดกันกลมอยู่ที่อีกฝากนึงของเตียง
“ทะ..ทะ..ทะ...ที่..คะ..คอ มึง” ผมพูดพร้อมกับชี้นิ้วสั่นๆของตัวเองไปที่คอไปภูมิ
“อะไรวะ” ไอ้ภูมิหันหน้าไปทางด้านขวาของไหล่ตัวเองก็ต้องพบกับกะโหลกที่ป๊อนซ์กำลังตามหาอยู่
“ป๊อนซ์” ภูมิเรียกป๊อนซ์เสียงเครือ
(ว่าไง เป็นไงกันบ้าง)
“กูว่ากูเจอของที่มึงกำลังตามหาแล้วว่ะ” ไอ้ภูมิบอกพร้อมกับยกมือขึ้นไวห้ก่อนจะยกหัวกะโหลกนั้นลงมาจากไหล่ของตัวเอง
(เฮ้ย จริงดิ เจอที่ไหนๆๆ)
“ใกล้ๆกูนี่ล่ะ”
(เหรอ เป็นไงบ้าง ยังอยู่ในสภาพดีมั้ย?)
ไอ้ภูมิยกมือขึ้นปาดน้ำตาก่อนจะตอบกลับ
“ก็ดีนะ เค้าดูอารมณ์ดีอ่ะ” ไอ้ภูมิพูดด้วยน้ำเสียงปนสะอื้น
“มึงรู้ได้ไงวะ?”
“เออ นั่นดิ”
(อารมณ์ดีไงวะ?) ผม ไอ้นาย แล้วก็ป๊อนซ์ถามออกมาด้วยวามสงสัย
“ก็เค้ายิ้มให้กูอ่ะ” ไอ้ภูมิตอบก่อนจะเป็นลมล้มพับไปกับเตียง
“ว่าไงนะ!” เสียงของพวกผมสามคนที่เหลืออยู่ดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกัน
กึกๆๆๆๆ
กะโหลกอันนั้นค่อยๆหันมาทางพวกผม
ก่อนจะค่อยๆเปล่งเสียงออกมาเบาๆว่า
“Happy Holloween Day”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ผมกับไอ้นายวิ่งหนีกันออกมาจากห้องอย่างไม่คิดชีวิต
แล้วพวกคุณล่ะ เตรียมใจไว้สำหรับคืนวันฮาโลวีน คืนนี้หรือยัง?
................................................................End of Special part.....................................................................
มาเสิร์ฟสเปเชียลของคู่หลักให้แล้ว้วเน้ออออออออออ
หวังว่าจะชอบกันนะจ๊ะ
ส่วนตอนหลัก เป็นพรุ่งนี้แล้วกันนะ
:katai3: :katai3:
KATIEZZ
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
เย้ๆๆๆๆ มาต่อแล้ว รอตอนต่อไปนะค่ะ :hao6: :hao6: :mew1: :mew1:
-
:a5:
-Mama+-
ชื่อนี้..มีปัญหา
ดูๆแล้ว เหมือนมันจะเป็นรหัสลับ อะไรซักอย่างนี่ล่ะ
ลับลมคมใน มั่กๆ
แล้วคนที่กลับมาหาโจ ป๊อนตัวจริงหรือตัวปลอม ก็ยังไม่แน่ใจ แต่ออกแนวมีกลิ่น ตุๆ
:angry2:
ตามมาจากเรื่อง Friend อ่านแล้วติดใจชอบมาก เลยตามมาอ่านพาร์ทนี้ต่อ
:L2:
เหมือนว่าป๊อนจะได้ความทรงจำเดิมกลับมาง่ายไป--ง่ายไปมั้ยป๊อน หุหุ
ทำไมมาพร้อมๆกับ แฟนสาวโดนรถชนสาหัส บังเอิญเกินไปหรือเปล่า
บอกตรง..ไม่ไว้ใจป๊อน อย่างแรง กลัวเสแสร้งแกล้งทำเพื่อมาล้างแค้นโจมากกว่า
บวกเป็ด +1 ให้นะ..คนแต่ง หนุกมั่ก
-
เราเริ่มสงสัยในตัวป๊อนซ์อีกแล้วอะ มันมีอะไรที่เรียกว่าจำง่ายไป
และ Mama คือใคร หมายถึงแม่ไหม หรือคนที่อยู่เบื้องหลังของการทำให้ป๊อนซ์จำโจได้
หรือคนที่วางแผนทั้งหมดในการทำร้ายโจครั้งนี้ ความทรงจำที่กลับมาอาจป้อนมาจากความจริง
แต่อาจตีไข่ใส่สีไปมากๆ จนทำให้ป๊อนซ์แกล้งโจในครั้งนี้ กลัวว่าครั้งนี้หากโจเจ็บอีกครั้งคงสาหัสกว่าทุกครั้ง
และนั่นอาจทำให้ป๊อนซ์ต้องเสียโจไปจริงๆ และตลอดไป
หากเป็นแบบนั้น ทุกอย่างคงน่าสงสารสำหรับโจ แต่จะคือบทเรียนและความเจ็บปวดไปตลอดกาลของป๊อนซ์
แต่ขอให้ทั้งหมดเรามโนไปเอง อยากให้รอยยิ้มจากหัวใจโจกลับมา และชีวิตแห่งความสุขของโจ
ฟื้นอีกครั้ง เหมือนดอกไม้ที่แห้งเหี่ยว แล้วได้น้ำมารดให้ใจชุ่มฉ่ำ ไม่อยากเห็นโจร้องไห้อีกแล้ว
แค่นี้ก็ทรมานโจมากพอแล้ว
ตอนพิเศษอยากบอกอย่างฮา ขำจนน้ำตาไหลเลย
-
แล้วคืนนี้จะได้อ่านมั้ย
:katai1:
อยากมาก
-
ขออ่านอีกทีตอนจบเลยได้มั๊ย แบบว่าเราเกลียดพระเอกแบบป๊อนมากอะ :mew2:
-
ประกาศ!!![สำคัญฝุดๆ]
ใครที่เป็นเพื่อนจะเค้าในเฟส คงจะเห็นแล้วว่า...
ตอนนี้ คอมซึ่งเปรียบเสมือนไหดองนิยายของเค้า ได้ถูกส่งตัวเข้า ICU เพื่อดูาการเป็นที่เรียบร้อยแล้ว :katai5:
เพราะฉะนั้นระหว่างนี้ ForgottenLove อาจจะมีอัพสเปเชียลสั้นๆบ้าง
แต่เค้าจะไม่แตะต้องตอนหลักเนื่องจากแต่งไว้แล้ว :katai4:
แจ้งเพื่อทราบนะ o13 o13
ส่วนใครที่กำลังหานิยายสั้นๆผ่อนคลายสมอง เค้าขอแนะนำ>>> Tutor ติวนี้มีรัก
ผลงานการประพันธ์โดย เค้าเอง!!!! 55555+
ในระหว่างที่คอมซ่อมเค้าก็จะอัพช็อตเรื่องนี้แก้เบื่อไปพลางๆเน้อ ใครสนใจก็เข้าไปพูดคุย ติชมกันได้ :z10:
รักคนอ่านนะ :mew1: :mew1:
KATIEZZ
-
ตอนที่ 13
[Pontz x Joe]
[Joe]
“อื้อออ” ผมแอ่นตัวขึ้นรับสัมผัสจากป๊อนซ์
“หึๆ ครางออกมาเยอะๆเลย กูชอบฟังเสียงของมึงนะโจ” ป๊อนซ์ก้มลงมากระซิบข้างหูของผมก่อนจะกระแทกเข้ามาแบบเน้นๆจน
ผมถึงกับผวาเข้ากอดป๊อนซ์อย่างห้ามไม่ได้
“ปะ..ป๊อนซ์”ผมจิกเล็บลงกับแผ่นหลังของป๊อนซ์ แต่เจ้าของแผ่นหลังนั้นก็ไม่ได้ว่าอะไรแถมยังดูเหมือนกับจะชอบใจกับท่าที
ของผมซะด้วยซ้ำ
“เป็นอะไรเหรอ ไหนบอกป๊อนซ์มาซิว่าตอนนี้โจรู้สึกยังไง?” ป๊อนซ์พูดพร้อมกลับขยับร่างกายอย่างเชื่องช้า
“สะ..” ผมตอบออกไปเบาๆก่อนจะเอาหน้าซุกกับอกแกร่งของป๊อนซ์ด้วยความอาย
“หื้มมม ว่าไงนะ เมื่อกี๊ป๊อนซ์ไม่เห็นจะได้ยินอะไรเลย” ป๊อนซ์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงยียวนชวนให้โมโหก่อนจะหยุดการกระทำทั้ง
หมดแล้วดึงผมมาประจันหน้าอย่างต้องการคำตอบ
“อื้มมม บอกว่าเสียวไงเล่า!!” ผมหลับตาตะโกนใส่หน้าป๊อนซ์ไปเสียงดัง ไม่ใช่อะไรหรอกครับ ก็คนมันอายอ่ะ
“ครับๆ เข้าใจละ” ป๊อนซ์รับคำด้วยเสียงกลั้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดีก่อนจะเริ่มขยับกายขึ้นอีกครั้ง
“อ๊ะ ป๊อนซ์ เร็วอีกกก” ผมพูดออกมาอย่างเอาใจพร้อมกับส่ายหน้าไปมาจนเส้นผมสยายกระจายทั่วหมอนใบโต
“โจ”
“อืมมมม”
“โจ”
“หืมมมม”
“ไอ้โจ!!!” เสียงเรียกพร้อมกับแรงสะกิด เอ๊ะ อย่าใช้คำว่าสะกิดเลย ใช้คำว่าผลักจะเหมาะกว่า ทำให้ผมต้องลืมตาขึ้นแต่ก็ต้อง
หลับตาลงอีกครั้งเพราะแสงแดดยามเช้าที่เข้ามาทางหน้าต่าง
เอ๊ะ เดี๋ยวนะ!! ลืมตา ตอนเช้างั้นเหรอ???
ผมรีบยันตัวขึ้นนั่งพร้อมกับหันไปมองรอบๆตัวทันที
“เป็นอะไรอ่ะโจ กูเรียกอยู่ตั้งนานก็ไม่ยอมตื่น” ป๊อนซ์ถามก่อนจะยัดแก้วน้ำอุ่นใส่มือผม ไอ้ผมที่เพิ่งตื่นก็รับมาแบบงงๆ
ใช่แล้วครับ เพิ่งตื่น แสดงว่าเหตุการณ์อันแสนจะเร้าร้อนที่เกิดขึ้นเมื่อกี๊มันก็เป็นความฝันน่ะสิ
เฮ้ยยยยยย กูหมกหมุ่นขนาดเก็บเอามาฝันเลยเหรอเนี่ย กรรม!!!!
แต่ก็คงไม่แปลกหรอกครับ มันคงจะเป็นผลข้างเคียงมาจากเหตุการณ์เมื่อคืน
...
“อื้มมมม” ผมตอบการรุกล้ำที่มีชั้นเชิงของป๊อนซ์จนแทบจะลืมหายใจกันไปเลยทีเดียว
“อ่า น่ารักจังเลย แต่คืนนี้เอาไว้แค่นี้ก่อนแล้วกันนะ ฝันดีครับที่รัก” ป๊อนซ์ค่อยๆละริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่งก่อนจะพูดออกมา
ยาวเหยียดจนคนที่กำลังเมารสจูบอย่างผมฟังแทบไม่ทันกันเลยทีเดียว แต่รู้ตัวอีกทีไอ้ตัวดีก็เดินผิวปากเข้าไปในห้องนอนเรียบ
ร้อยแล้ว ปล่อยให้ผมยืนอารมณ์ข้างเติ่งอยู่ในห้องนั่งเล่นเพียงคนเดียว
...
“อ๊ากกกกกกกกกก” ผมอายจนไม่รู้จะทำไง เลยตะโกนออกมาแม่งเลย
“เป็นอะไรโจ” ป๊อนซ์ที่เพิ่งจะก้าวออกจกห้องไปได้ไม่นานก็รีบพุ่งกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง
“ฮึ้ยยยยยย!!!!!!” ผมทำหน้าเหวี่ยงใส่ป๊อนซ์ก่อนจะกระแทกแก้วน้ำอุ่นตั้งไว้บนโต๊ะข้างเตียงแล้วมุดกลับเข้าไปอยู่ในผ้าห่มอีก
ครั้ง
“ไหนบอกกูดิ ว่าโมโหเรื่องอะไร?” ป๊อนซ์ก้มลงมากอดผมที่นอนขดตัวเป็นหนอนอยู่ใต้ผ้าห่มพร้อมกับดระซิบถามอย่างใจเย็น
“เรื่องของกู” ผมตอบกลับไปด้วยอารมณ์โมโห
“ดื้อ!!!” ป๊อนซ์ลุกขึ้นนั่งพร้อมกับตะคอกออกมาเสียงดัง ว่ากูเหรออ
“มึงว่าใคร?” ผมเปิดผ้าห่มออกมาพร้อมกับถลึงตาใส่ป๊อนซ์อย่างเอาเรื่อง
“ว่ามึง” ป๊อนซ์ตอบกลับมาหน้าตาย
“ป๊อนซ์!!”
“ก็มันจริงมั้ยล่ะ? อยู่กับมึงนี่บางทีก็เหมือนอยู่กับพระ แต่บางทีก็เหมือนอยู่กับเด็ก 2 ขวบ ช่วยอารมณ์คงที่หน่อยได้มั้ยดื้อ”
“.......” ผมไม่ตอบ แต่นั่งกอดอกแล้วหันหน้าไปอีกทางอย่างเอาใจ
“เฮ้อออ แล้วทำไมเราต้องมาทะเลาะกันตอนเช้าด้วยล่ะเนี่ย ไปกินข้าวกันเหอะ” ป๊อนซ์ส่ายหัวอย่างปลงๆก่อนจะเอื้อมมือมาจับ
มือผมแล้วกระตุกเบาๆเป็นเชิงบอกให้ลงไปพร้อมกัน
“......”แต่มีเหรอผมจะไป ไม่แน่นอน
“โอเคๆ กูง้อครับ กูง้อ” มันพูดพร้อมกับเอาหัวลงมุดที่ตักของผมก่อนจะส่ายหัวไปมาแบบอ้อนๆ
“ไปกินข้าวกันเหอะ หิวข้าวแล้ว” ผมพูดออกมาอย่างอารมณ์ดีก่อนจะยกหัวป๊อนซ์ขึ้นแล้วเดินไปกินข้าวพร้อมๆกัน
“โจ อย่ากินเนื้อเยอะดิ กินผักบ้าง” ป๊อนซ์ที่นั่งดูผมแทะซี่โครงหมูมาพักใหญ่ๆพูดขึ้น
“อืมๆ” ผมพยักหน้ารับส่งๆก่อนจะหยิบถั่วงอกขึ้นมาต้นนึงแล้วเคี้ยวอย่างรวดเร็วก่อนจะกลืนลงคอไป ยี๊ เหม็นเขียวสุดๆอ่ะ
“กวนตีนเหรอ” ป๊อนซ์วางช้อนลงก่อนจะจ้องหน้าผมอย่างโกรธๆ
“ก็กินแล้วไง” ผมพูดก่อนจะหยิบซี่โครงหมูอีกชิ้นขึ้นมาแทะต่อ
“ดื้อ!!!” ป๊อนซ์ตะโกนใส่หน้าผมก่อนจะหยิบชามใส่กระดูกหมูไปเก็บไว้ในตู้
“ป๊อนซ์อ่า”
“หยุดเลย พอแล้ว” ป๊อนซ์ชี้หน้าผมเป็นเชิงสั่งก่อนจะกลับมานั่งกินตรงข้ามผมเหมือนเดิม
ผมก็ทำไงได้ล่ะครับ ก็ต้องนั่งเล็มผักเล็มหญ้าที่เหลือไปเรื่อยๆ
Rrrr
“โจใครโทรมา” ป๊อนซ์ตะโกนออกมาจากในห้องนอน
“ดูให้หน่อยดิ” ผมตะโกนกลับไปเพราะกำลังติดลมอยู่กับหนังตรงหน้า
“พีเจโทรมา” ป๊อนซ์ตะโกนกลับมาอีกที
“รับให้หน่อยดิ” ผมตะโกนกลับไปแบบไม่ค่อยใส่ใจสักเท่าไหร่
เสียงป๊อนซ์เงียบไปทำให้บรรยากาศในการดูหนังของผมกลับมาอีกครั้ง
“อ่ะ มันบอกจะคุยกับมึง” ป๊อนซ์ยื่นไปโฟนมาเกือบจะทิ่มหน้าผมก่อนจะเดินกระทืบเท้าตึงตังออกไป เป็นห่านไรของมึงเนี่ย
“ว่าไงพีเจ” ผมเอาไปโฟนหนีบไว้กับไหล่เพราะมือกำลังล่วงขนมกินอยู่
(ทำไรอยู่อ่ะ?) เสียงพีเจตอบกลับมาด้วยท่าทีสบายๆ
“ดูหนัง แล้วมึงมีอะไรรึเปล่าถึงได้โทรมาเนี่ย”
(มันก็มีนิดหน่อย)
“ว่า?”
(ช่วงนี้ไอ้ป๊อนซ์มันมีท่าทางแปลกๆบ้างป่ะ?)
“ก็ไม่นะ ทำไมวะ?” ผมวางขนมในมือลงก่อนจะถือไอโฟนของตัวเองด้วยท่าทางที่จริงจังขึ้น
(คือ กูสงสัยว่า..) ไม่ทันทีพีเจจะได้พูดออกมาก็มีมือปริศนามาแย่งไอโฟนไปจากหูผมซะก่อน
“มึงจะคุยอะไรกับเมียกูนักหนา” ป๊อนซ์กรอกเสียงใส่ไอโฟนอย่างอารมณ์เสีย
“เหี้ยไรเนี่ยป๊อนซ์” ผมลุกขึ้นยืนกิ่นจะพยายามแย่งไอโฟนกลับมา
“อยู่นิ่งๆโจ แล้วมึงนะพีเจ อย่าคิดว่ากูไม่รู้นะว่ามึงคิดอะไรอยู่” ป๊อนซ์พูดกับพีเจแต่กลับเหลือบมองมาที่ผม เอ่อ มีอะไรที่เกี่ยว
กับกูแล้วกูยังไม่ทราบรึเปล่าครับท่าน
“เรื่องของกู กูว่ากูกับมึงก็เลวไม่ต่างกันหรอก”
“มึงพูดเรื่องอะไรกันอยูวะ” ผมตะโกนแทรกขึ้นมาแต่ก็ต้องหยุดพูดเมื่อป๊อนซ์ผลักผมนอนลงกับโซฟาก่อนจะขึ้นมาทับท้องผมไว้
และเอามืออีกข้างหนึ่งที่วางอยู่มาปิดปากผมไว้ด้วย
“อื้ออ ไอ่ เอี้ยย”
“จะทำอะไรมันก็เรื่องของกู กูขอเตือนมึงเป็นครั้งสุดท้ายนะ อย่ามายุ่งเรื่องของพวกกูอีก” ป๊อนซ์ตะคอกใส่ไอโฟนเป็นครั้งสุด
ท้ายก่อนจะปามันลงข้างๆกับตัวผมบนโซฟา
“มึงก็อีกคน” ป๊อนซ์เอามือข้างที่ถือไอโฟนอยู่เมื่อกี๊มาชี้หน้าผม
“อึง อัน เอี้ยยย” ผมตะโกนออกมาพร้อมกับพยายามสะบัดตัวให้หลุดออกจากการเกาะกุมของป๊อนซ์
“ฮึ้ย!!!” ป๊อนซ์สบถออกมาอย่างอารมณ์เสียก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินกลับเข้าห้องไป
“ไอ้เหี้ย!!!!!!!!” ผมตะโกนไล่หลังพร้อมกับปาหมอนใบใหญ่ตามหลังมันไปอย่างเคืองๆ
แล้วสรุปพีเจจะบอกผมเรื่งอะไรผมก็ไม่รู้กันเลยซิเนี่ย เฮ้ออออ
ผมก้มลงหยิบไอโฟนขึ้นมาจะกดโทรออกหาพีเจเพื่อพูดให้รู้เรื่อง
“ทำอะไร?” ป๊อนซ์เดินกลับออกมาก่อนจะแย่งไอโฟนในมือของผมไป
“โทรหาพีเจ” ผมตอบออกไปตามวามจริง
“โจ!!” ป๊อนซ์ตะคอกใส่หน้าผมเสียงดัง
“เออ กูรู้ว่ากูชื่อโจ ไม่ต้องย้ำ!”
“อย่ามากวนตีน”
“กูพูดจริง” ผมยังต่อปากต่อคำมันกลับไปอย่างไม่เกรงกลัว
“อย่าให้กูรู้ว่ามึงติดต่อกับมันอีกนะ” ป๊อนซ์พูดพลางชี้หน้าผมเป็นเชิงออกคำสั่ง
“ทำไม มันก็เพื่อนกูนะ” ผมปัดมือมันลงก่อนจะตอบกลับไป
“แต่มันไม่ได้คิดกับมึงแค่เพื่อนไง!” ป๊อนซ์ตอบกลับเสียงดังก่อนจะหันตัวกลับเดินเข้าห้องไปโดยไม่ลืมที่จะเอาไอโฟนของผม
ไปด้วย
“......” ไม่ได้คิดกับผมแค่เพื่อนงั้นเหรอ เป็นไปได้ยังไง แล้วดลล่ะ ดลมันคบกับพีเจอยู่ไม่ใช่เหรอ แล้วพีเจจะมาคิดแบบนั้นกับ
ผมได้ไง
ทำไมทุกสิ่งทุกอย่างมันดูเป็นปริศนาไปหมดเลยในตอนนี้
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องพีเจกับดล
เรื่องพีเจกับผม
หรือแม้แต่....
เรื่องที่พีเจพยายามจะบอกผมเกี่ยวกับป๊อนซ์
ผมต้องรู้เรื่องทุกอย่างให้ได้!!
............................................................................TBC...................................................................
มาอัพแล้วเด้อออออ ได้ึคอมกลับมาแล้ววววววว :katai4:
ดีใจสุดๆ
เตรียมตัวไว้ดราม่านิดนึงจะคนอ่านที่รัก :hao5:
รักคนอ่านนะ :mew1:
KATIEZZ
-
เย้เห้มาสักทีรอนานล่ะ ว่าแต่ป๊อนซ์แกจะทำไรอ่ะ
เราต้องเตรียมทิชชู่เอาไว้มั้ยเหมือนจะได้กินมาม่าอีกแล้ววว :o12: :o12:
-
หรือปอนซ์แกล้งว่าจำโจได้ หรือคบ 2 คนซ้อน
-
ป๊อนซ์อย่าหลอกโจเลยนะ ไม่อยากเห็นโจ เสียใจแล้ว TT
ตอนนี้มองพีเจเปลี่ยนไปเลยอ่ะจากตอนแรก :sad4:
อัพบ่อยๆนะค๊าาาาาาา รออยู่เน้อออออ :mew1:
-
ตอนที่ 14
[Pontz x Joe]
[Joe]
“ทำไมมานั่งทำหน้าเป็นหมาหงอยแบบนี้ล่ะตัวเธอ” ไอ้ภูมิทักขึ้นเมื่อเห็นว่าผมนั่งเหม่ออยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าคณะป๊อนซ์มาพักใหญ่ๆแล้ว
“เฮ้ออออ” ผมไม่ตอบแต่ถอนหายใจยาวๆออกมาแทน
“แน่ะ หรือว่าผัวไม่ยอมทำการบ้าน” ไอ้นายที่เพิ่งจะเรียนเสร็จก็เดินมาสมทบร่วมกันเห่าหอนกับไอ้ภูมิทันที
“ประมาณนั้นแหละเฮีย โอ๊ย!! โจ เจ็บนะ” ไอ้แน็ตที่เริ่มจะปากหมาเป็นก็หัดเห่าทันทีแต่ด้วยความที่มันอยู่ใกล้มือผมเกินไปจึงไม่
รอดจากการเจ็บตัว
“ปากมึงนะ” ผมหันไปทำหน้าดุใส่แน็ตก่อนจะหันกลับมานั่งถอนหายใจตามเดิม
“แล้วนี่มึงมานั่งทำอะไรตรงนี้ล่ะเนี่ย เรียนเสร็จทำไมไม่นั่งหน้าคณะตัวเองจ๊ะ” ไอ้ลิ้มที่แม่งเพิ่งเรียนเสร็จก็หอบข้าวของหอบเสื้อ
ช็อปมากองไว้บนโต๊ะเหมือนกัน
“แล้วมึงอ่ะ” ผมถามย้อนกลับแบบเหวี่ยงๆ
“กูมารอเพื่อนกู” มันตอบหน้าตายพร้อมกับหันไปยักคิ้วให้ไอ้นายกับไอ้ภูมิที่นั่งกินขนมอยู่
“กูก็มารอเพื่อน” ผมตอบกลับไปแบบส่งๆ
“เหรออออ” ทุกๆคนบนโต๊ะไม่เว้นแม้แต่ดลก็เห่าหอนขึ้นอีกครั้ง
“จะอะไรนักหนาวะแม่งงง” ผมหันไปเหวี่ยงใส่จนทุกคนบนโต๊ะเริ่มรับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตของผม
“เล่นด้วยนิดเดียว โมโหเป็นหมาแม่ลูกอ่อนไปได้ ไอ้โจมารอเพื่อนแล้วน้องดลล่ะครับมารอใคร” ไอ้ภูมิที่เห็นว่าเล่นกับผมเริ่มจะ
ไม่สนุกก็เปลี่ยนเป้าหมายไปเป็นดลแทน
“เอ่อ..คือ...” ดลก็ได้แต่หน้าแดงอ้ำๆอึ้งไปตามสไตล์แหละครับ ท่าทางของน้องก็เรียกเสียงโห่เสียงแซวจากหมาๆได้เป็นอย่างดี
“มารอกูนี่ไง” พีเจที่เพิ่งจะเรียนเสร็จก็เดินลงมาโอบไหล่ดลก่อนจะนั่งลงข้างๆอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ
“น้อยๆหน่อยพีเจ นั่นน้องกูนะ” ผมพูดแซะเพราะแบบว่าหมั่นไส้กับท่าทางของมันเหลือเกิน
“อืมน้องมึง แต่เมียกู” พีเจพูดออกมาหน้าตายพร้อมกับยักคิ้วไปให้ไอ้พวกที่เหลือในโต๊ะ
“เหยดดดดดด แมนมากเพื่อนกู” ไอ้ลิ้มที่นั่งลงไปแล้วถึงกับลงทุนลุกขึ้นยืนแล้วก้มหัวให้ไอ้พีเจกับความนิ่งและหน้าด้านของมัน
“รู้ตัวก็ดีว่าอะไรเป็นยังไง อย่ามายุ่มย่ามกับของคนอื่นแล้วกัน” ไอ้หมอป๊อนซ์ที่เพิ่งเดินลงมาจากตึกพร้อมๆไอ้ไปป์ก็แหวมาแต่
ไกล
“หึ พูดให้ดีไปเหอะ อย่าเผลอแล้วกัน ความชั่วที่ปิดอยู่มันจะกระจายฟุ้งออกมา” ไอ้พีเจที่นั่งยิ้มๆอยู่ตอนแรกก็พูดขึ้นมาเสียงแข็ง
เรียกความแปลกใจจากคนอื่นๆในโต๊ะได้ไม่น้อย
“อะไรของพวกมึงวะเนี่ย” ไอ้นายพูดขึ้นมาเป็นตัวแทนของทุกคนบนโต๊ะ
“เปล่า กูเพิ่งเรียนเสร็จเครียดๆ กูก็พูดอะไรไปเรื่อยแหละ” ป๊อนซ์พูดแก้ยิ้มๆก่อนจะนั่งลงข้างๆผมเหมือนไม่ได้เกิดเหตุการณ์ตึง
เครียดเมื่อกี๊ขึ้น
“อ่ะ” ผมเปิดกระป๋องชากูซ่าก่อนจะยื่นไปให้ป๊อนซ์ที่นั่งข้างๆ
“แต๊งกิ้วครับ” มันหันมาขอบคุณเสียงหวานก่อนจะรับไปกินอย่างกระหาย
“เย็นนี้ไปกินไหนกันดี?” ไอ้นายนักเที่ยวประจำกลุ่มพูดชวนขึ้นมา
“มึงไม่กลัวป้าที่บ้านมึงเค้าตามมากระชากหัวมึงเหมือนวันนั้นอีกเหรอวะ?” ไอ้ลิ้มถามล้อแบบขำๆ
“โอ๊ยยย ระดับกูแล้ว กลับไปบ้านนี่แทบจะคลานเข่าเข้าหา” ไอ้นายลุกขึ้นยืนพร้อมกับพูดออกมาเสียงดัง
Rrr
เสียงสั่นของไอโฟนในกางเกงสีดำของมันดังขึ้น
“อุ๊ย ฮัลโหล สวัสดีครับ” ไอ้นายรีบกดรับทันทีที่เห็นเบอร์โทรเข้าก่อนจะพูดด้วยโทนเสียงราวกับกำลังถวายสังฆทานให้พระอยู่
“ครับๆ วันนี้กลับเลยครับ ไม่เหลวไหลแน่นอน ครับ ครับ สวัสดีครับ” พูดเสร็จไอ้นายก็กดตัดสายก่อนจะถอนหายใจออกมายาวๆ
หนึ่งที
“แหม หงอเชียวสัด” ไอ้ไปป์พูดล้อก่อนจะยกไอโฟนขึ้นโทรเช็คเมียมันทันที
“คลานเข่าๆ มึงดิคลานไม่ใช่เจ้แกคลาน” ไอ้ภูมิคู่หูก็ทับถมซ้ำเข้าไปอีกคน
“เออๆ อย่าให้มึงมีบ้างนะภูมิกูจะซ้ำให้จมดินเลย” ไอ้นายพูดงอนๆก่อนจะสะบัดหน้าหนี ร้อนถึงไอ้ภูมิที่ต้องตามไปง้อกันต่ออีก นี่
ถ้าไม่ติดว่าไอ้นายมีแฟนแล้วนี่ผมคงคิดว่ามันกินกันเองซะแล้วนะเนี่ย
“เป็นไงเรียนเหนื่อยมั้ยวันนี้” ไอ้ป๊อนซ์ที่นั่งเงียบเอามือเล่นผมของผมอยู่นานก็พูดขึ้น
“ก็เรื่อยๆอ่ะ” ผมตอบกลับพร้อมกับเอาหัวซุกลงที่ไหล่ของมันแล้วหลับตาลงช้าๆ
“อืม พักก่อนเหอะ เดี๋ยวถ้าจะไปไหนกันแล้วกูค่อยปลุก” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับลูบหัวผมเบาๆ
“อืม” ผมทำได้เพียงรับคำเบาๆในลำคอก่อนจะผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยที่สะสมมาทั้งวัน
“ป๊อนซ์” ผมค่อยๆยันตัวขึ้นนั่งก่อนจะยกมือขยี้ตาแล้วมองไปรอบๆ อ้าวว ไม่มีใครอยู่แล้วสักคน
“ไม่ต้องห่วงนะป๊อนซ์กำลังหาวิธีอยู่” เสียงของป๊อนซ์ที่กำลังโต้ตอบกับใครสักนที่ด้านหลังต้นไม้ดังขึ้น
“....” ผมทำได้เพียงเงียบและแอบฟังต่อไป
“อืม ดูแลตัวเองให้ดีด้วยล่ะ ป๊อนซ์ระ..”
แกร๊กก
คำพูดของป๊อนซ์ชะงักไว้แค่นั้นเมื่อได้ยินเสียงใบไม้แห้งใต้เท้าของผม
“อ้าวโจ อืม งั้นแค่นี้ก่อนนะ” ป๊อนซ์หันมาทักทายผมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนจะบอกลาคนในสายแล้วตัดสายไป
“ตื่นนานยัง?” ผมได้เพียงเงียบกับท่าทีของป๊อนซ์
“เพิ่งตื่น เมื่อกี๊คุยกับใครอ่ะ?” ผมตัดสินใจถามออกไปตรงๆดีกว่าที่จะมาเก็บไว้ทุกข์อยู่คนเดียวเหมือนที่ผ่านๆมา
“อ๋ออ คุยกับเพื่อนอ่ะ มันไม่ค่อยสบาย” ป๊อนซ์พูดตอบกลับด้วยท่าทีลื่นไหลแบบไม่มีพิรุธ จนทำให้ผมรู้สึกวางใจขึ้นมาบ้าง
“อ๋ออ” ผมตอบรับคำก่อนจะพยักหน้ารับช้าๆ
“อะไรอ่ะ หึงเหรอ?” ป๊อนซ์ถามพร้อมกับเอามือมาบีบจมูกของผมเบาๆ
“เปล่าซะหน่อย” ผมแก้ตัวไปก่อนจะเดินมาหยิบของที่โต๊ะ
“หึ คร้าบๆๆ โจไม่ได้จับผิด โจไม่ได้หึงเลยย” ป๊อนซ์พูดอย่างล้อก่อนจะแย่งเอาของในมึงของผมและของที่เหลือบนโต๊ะทั้งหมด
เอาไว้ซะเอง
“แล้วไอ้พวกที่เหลือไปไหนหมดอ่ะ?” ผมถามขณะที่เดินตามหลังป๊อนซ์ไปขึ้นรถ
“วันนี้แยกย้ายบ้านใครบ้านมัน ไอ้นายก็มีป้าเรียกตัวกลับด่วน ไอ้ภูมิพาไอ้แน็ตไปเหล่สาว ไอ้ไปป์มันได้ข่าวว่าพลัสเตอร์มีชู้เลย
ท่าจะเคลียร์กันยาว ไอ้ลิ้มก็พาเมียไปกกต่อที่คอนโด” ไอ้ป๊อนซ์ร่ายยาวออกมาก่อนจะเปิดรถเพื่อเอาของเก็บด้านหลัง
“แล้วพีเจอ่ะ?”
ตึง!!
เสียงปิดประตูดังสนั่นหลังสิ้นำถามของผม
“ทำไม?” ป๊อนซ์นิ่งก่อนจะถามขึ้นโดยไม่ได้หันมามองหน้าผม
“ก็แค่ถามดู ก็มึงบอกของทุกคนยกเว้นของพีเจ” ผมตอบออกไปตามความจริง
“หึ พีเจมันก็กลับไปกับดลดิ หรือมึงจะให้มันอยู่รอมึงตื่นแล้วกลับพร้อมกูล่ะ” ป๊อนซ์พูดประชดออกมาก่อนจะเปิดประตูรถแล้วขึ้น
ไปนั่งประจำที่คนขับ
“เฮ้อออ” ผมทำได้แค่ถอนหายใจยาวๆออกมาแล้วขึ้นไปนั่งข้างคนขับ ก่อนที่ป๊อนซ์จะขับรถออกมาจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว
“ป๊อนซ์” ผมเรียกชื่อมันเป็นครั้งที่ล้านแล้วมั้งตั้งแต่อยู่บนรถจนตอนนี้กำลังจะขึ้นลิฟท์แล้ว
“......” เงียบ
“ป๊อนซ์” ผมยังคงเรียกต่อไปอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย กูจะเรียกอยู่แบบนี้แหละป๊อนซ์มึงทนรำคาญได้ก็ทนไป
“......” เงียบ เงียบได้เงียบไป
ตึ๊ง!
ทันทีที่ลิฟท์เปิดออกป๊อนซ์ก็รีบพุ่งตัวเข้าไปอย่างรวดเร็ว ไม่ได้หันมาจูงมือผมเข้าไปในลิฟท์เหมือนทุกที
“ป๊อนซ์” ผมยังเรียกต่อไป ตั้งแต่ไม่ขึ้นลิฟท์ยันลิฟท์ปิด
“....”
“ป๊อนซ์หันหน้ามานี่” ผมพูดพร้อมกับจับหน้าที่โคตรจะบึ้งของป๊อนซ์ให้หันมาทางผม
“.....” มันยังนิ่งครับ มันมองหน้าผมแบบขู่ๆ
“อย่าโมโหดิ โมโหแล้วไม่น่ารักเลย” ผมพูดพร้อมกับมองเข้าไปในตามันแบบต้องการจะสื่อความหมาย
“ก็ไม่ต้องมารัก ไปรักไอ้พะ..อุ๊บบ” ผมไม่รอให้ป๊อนซ์พูดจนจบประโยคผมก็รีบเขย่งเท้าพร้อมกับใช้มือทั้งสองข้างดึงคอเสื้อของ
มันจนหน้าโน้มลงมาแล้วริมฝีปากของเราทั้งสองคนก็ทาบกันสนิทพอดี
เป็นเวลาเพียงไม่นาน เป็นสัมผัสที่ไม่มีการรุกล้ำใดๆ แต่มันก็ทำให้อุ่นวาบในหัวใจได้ไม่น้อย ผมค่อยๆหลับตาลงเพื่อถ่ายทอด
ความรู้สึกทั้งหมดผ่านทางจูบนี้
ตึ๊ง!
เสียงเปิดของลิฟท์เรียกสติผมให้กลับมา ผมรีบผละออกจากป๊อนซ์ทันที
“เอ่อ..คือ.” น้องผู้ชายอายุประมาณ 17 ปีคนหนึ่งอยู่อยู่หน้าลิฟท์ พร้อมกับทำสีหน้าอึ้งๆ
“เข้ามาเลยครับน้อง” ไอ้ป๊อนซ์พูดเชิญชวนน้องเค้าอย่างอารมณ์ดี
“เอ่อๆ ครับๆ” น้องเค้าก็ทำตามมันอย่างงงๆ ก่อนลิฟท์จะปิดลงอีกครั้ง
“ไปชั้นไหนครับน้อง?”
“ชั้น14ครับ” น้องหันมาตอบก่อนจะกดเลขแล้วยืนชิดประตูจนแทบจะสิงกับลิฟท์อยู่แล้ว
“ถอยหลังมาอีกก็ได้ พวกพี่ไม่กัดหรอก”
“ครับๆ” น้องเขาถอยลงมาอย่างว่าง่าย จะว่าไปน้องแกสูงเกือบจะเท่าไอ้ป๊อนซ์เลยนะเนี่ย สูงกว่าผมอีกอ่ะ
“มองอะไรโจ” นั่น เสียงแข็งขึ้นมาอีกแล้ว
“กูกำลังดูว่าน้องเขาสูงเกือบจะเท่ามึงเลยอ่ะ” ผมพูดออกมาตามวามจริงพร้อมกับหันไปมองหน้าน้องแกที่ตอนนี้แดงจนเห็นได้ชัด
“มองทำไม มองกูนี่” ป๊อนซ์พูดก่อนจะหันตัวผมให้หันเข้าหามันแล้วกอดไว้แน่น จนทำให้หน้าของผมซุกลงกับอกของมันอย่าง
เลี่ยงไม่ได้
ตึ๊ง!
ลิฟท์หยุดที่ชั้น 14
“ขอบคุณครับพี่” น้องเดินออกไปจากลิฟท์แต่ยังไม่ลืมที่จะหันมาขอบคุณพวกผม
“ครับ ไม่เป็นไร” ไอ้ป๊อนซ์ตอบก่อนจะรีบกด close รัวๆ
ตึ๊ง!
ถึงชั้นเราซะที เมื่อลิฟท์เปิดออก ป๊อนซ์ก็ปล่อยให้หน้าของผมได้สัมผัสกับอากาศภายนอก
“มองจังเลยกับผู้ชายอ่ะ”
“เหี้ยเหอะ กูก็ผู้ชาย” ผมหันไปมองมันเหวี่ยงๆก่อนจะพูดออกมาอย่างอารมณ์เสีย
“กูก็ไม่ได้บอกว่ามึงเป็นผู้หญิง” ป๊อนซ์พูดก่อนจะยักไหล่แล้วเดินเข้าห้องไป หนอยยย กวนตีนรึมึง
“กวนตีนเหรอมึง เดี๋ยวก็โดนตีนหรอก” ผมพูดออกมาก่อนจะเดินไปกระแทกไหล่มันแล้วเดินแซงเข้าห้องนอนไป
“อืมมม กวนตีน โดนตีน งั้นถ้ากูกวนปาก กูจะโดนปากมึงป่ะ” ป๊อนซ์ถามพร้อมกับเดินเข้ามาประชิดตัวผมทางด้านหลังก่อนจะก้ม
ลงจูบเบาๆที่ไหล่ที่โผล่ออกมาจาเสื้อนักศึกษา
“เชี่ยป๊อนซ์!” ผมตะคอกด่ามันเสียงดังก่อนจะเอามือฟาดลงไปเต็มแรงที่กลางกบาลมัน
“โอ๊ยยยย มาโซเหรอโจ ชอบทำกูเจ็บอยู่เรื่อย” ป๊อนซ์ร้องออกมาเสียงดังพร้อมกับเอามือจับหัวส่วนที่ผมเพิ่งจะลงน้ำหนักไป
“หึ” ผมส่งเสียงในลำคอก่อนจะเดินเข้าห้องไป
“อย่าให้กูทำมึงเจ็บบ้างนะโจ มึงจะเจ็บจนลุกไม่ขึ้นเลยล่ะ” ป๊อนซ์พูดขู่ก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดัง
“เหรอ เร็วๆนะ กูรอจนของกูมันหย่อนยานหมดละ” ผมเปิดประตูก่อนจะโผล่หัวออกไปพูดโต้ตอบกับมันแล้วรีบเอาหัวกลับเข้ามา
แล้วปิดประตูทันที
อ่ะนะ อย่างมึงต้องโดนแบบนี้แหละป๊อนซ์ ปากเก่งเกิ๊นนนนน
แต่เอาจริงๆไอ้ประโยคสุดท้ายที่พูดน่ะ ผมแอบคิดจริงนะ TT”
“ป๊อนซ์ตื่นเร็ว เดี๋ยวเข้าคลาสไม่ทันนะมึง” ผมยืนเป่าผมอยู่หน้ากระจกพร้อมกับตะโกนเรียกไอ้ตัวขี้เกียจที่ยังนอนอุตุอยู่บนเตียง
“อื้มมมม ขออีก 10 นาที” ป๊อนซ์โผล่หัวออกมาจากผ้าห่มก่อนจะตะโกนต่อรอง
“ไอ้หมอป๊อนซ์ วันนี้มึงเรียนกี่โมง”
“9 โมงงงงง”
“มึงแหกตาตี่ๆของมึงดูนาฬิกาหน่อยว่านี่มันกี่โมงแล้ว” ผมปิดไดร์เป่าผมก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำ ตอนนี้ผมเสื้อกับกางเกง
เรียบร้อยแล้ว เหลือแค่เข็มขัดกับไทก์ก็เป็นอันเสร็จพิธี
“หืมม ไหนดูดิ เพิ่ง 8 โมง 20 เอง หา!!! เหี้ยแล้ว” ป๊อนซ์ที่เพิ่งจะรับรู้ได้ถึงนรกก็วิ่งลงจากเตียงสะดุดหัวคะมำไปตลอดทาง กว่า
จะถึงห้องน้ำก็ได้ไปหลายแผลเลยในเช้านี้
“กูจะเวฟข้าว มึงจะกินอะไร?” ผมตะโกนไปถามมันในห้องน้ำ ในขณะที่กำลังเปิดตู้เย็นเลือกข้าวกล่องซีพีที่มีอยู่เต็มตู้
“เอาหมูกระโจ๊ก” ไอ้ป๊อนซ์ตะโกนกลับมาพร้อมกับเสียงหัวเราะกวนๆที่ท้ายประโยค แต่เช้าเลยนะมึง
“พ่องง กูถามดีๆ จะสายอยู่แล้วนะมึง ยังมีเวลาเอาหัวไปคิดห่าไรหื่นๆอีก” ผมตะโกนด่ากลับไปอย่างอารมณ์เสียกับความทะเล้น
ไม่ดูเวลาของมัน
“ขอโทษคร้าบบบ กูเอาหมี่ไก่เทอริยากิ”
“อื้มมมม อาบน้ำเร็วๆล่ะมึง” ผมหยิบหมี่ไก่ออกมาใส่เวฟไปพร้อมกับสปาเก็ตตี้คาโบนาร่าของผม
ก่อนจะเดินไปหยิบจานมานั่งรอ
ตึ๊ง!
อาหารเช้าเสร็จละ
ผมรีบเปิดเวฟก่อนจะรีบยื่นมือเข้าไปหยิบโดยลืมไปว่า
“โอ๊ยยย!!” ผมรีบปล่อยมือจากถุงหมี่ไก่ไอ้ป๊อนซ์ทันที
“เป็นอะไรอ่ะโจ?!” ป๊อนซ์ที่แต่งตัวอยู่ รีบวิ่งออกมาในสภาพที่ใส่กางเกงเรียบร้อยส่วนเสื้อนั้นยังไม่ได้ติดกระดุมแม้แต่เม็ดเดียว
ทำให้เปิดให้เห็นหน้าท้องสุขภาพดีของมันอีกครั้ง
“เอ่อ..คือ..เปล่าหรอก กูลืมใส่ถุงมือก่อนหยิบของในเวฟอ่ะ” ผมพูดก่อนจะเอามือข้างที่โดนความร้อนเมื่อกี๊ไปล้างน้ำเพื่อบรรเทา
อาการแสบร้อนทันที
“ไหนดูดิ” ป๊อนซ์จับมือของผมขึ้นไปดูก่อนจะเปาเบาๆอย่างทะนุถนอม
“เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกจะสายแล้วนะมึง” ผมพูดขัดก่อนจะดึงมือกลับแต่ป๊อนซ์ก็ขืนเอาไว้
“ไปนั่งเลย เดี๋ยวกูเอาใส่จานเอง” ป๊อนซ์ปล่อยมือผมลงแล้วจัดการเอาหมี่ไก่ของมันกับสปาเก็ตตี้ของผมใส่จานก่อนจะยกมาตั้ง
ไว้ที่โต๊ะส่วนมันกลับเดินเข้าห้องนอนไป
“ป๊อนซ์ไปไหนทำไมไม่กินก่อน” ผมตะโกนตามหลังไป แต่ป๊อนซ์ก็ไม่สนใจ หายเข้าไปในห้องพักใหญ่ก่อนจะเดินออกมาพร้อม
กับยาหลอดหนึ่งในมือ
“เอามือมา” ป๊อนซ์แบมือออกมาตรงหน้า ผมเลยยื่นมือของผมไปวางหงายบนมือของมันอีกที
“พองเลยอ่ะ” มันพึมพำเบาก่อนจะบีบยาออกจากหลอดแล้วทาจนทั่วบริเวณแผลของผม
“....” ผมมองการกระทำนั้นด้วยอารมณ์อธิบายไม่ถูก มันดูใส่ใจ ห่วงใย และทะนุถนอมอย่างมาก
“อ่ะ เสร็จแล้ว หายเร็วๆนะ” ทาเสร็จ ป๊อนซ์ก็เปาที่แผลผมเบาๆหนึ่งที
น่าแปลกที่ลมอุ่นๆที่กระทบปลายนิ้วของผมมันสามารถส่งผลไปถึงการเต้นของหัวใจของผมได้อย่างไม่น่าเชื่อ ผมรีบชักมือกลับ
ก่อนที่หัวใจของผมจะเต้นแรงจนอาจจะหลุดออกมาได้
“โจ ส่งงานยัง?” เพื่อนที่นั่งใกล้ๆชะเง้อคอมาถามผม เมื่อครูเริ่มถามถึงงานกลุ่มที่ให้มาเมื่อ 2 อาทิตย์ที่แล้ว
“ส่งแล้ว” ผมตอบกลับไปพร้อมกับเก็บของใส่กระเป๋าจนเสร็จแล้วลุกขึ้นเตรียมออกจากห้อง
“เดี๋ยวนะเพื่อนๆ อย่าเพิ่งออกไปกัน ทางกระผมนายปะกิตและเพื่อนๆอีกหลายคนได้ลงความเห็นกันว่า...”
“หา!!! อะไรนะ คณะมึงจะเปิดคอนเสิร์ตการกุศลโดยให้มึงร่วมแสดงด้วย” ไอ้ภูมิตะโกนออกมาเสียงดัง พร้อมกับยกมือขึ้นกุมหัว
อย่างคนเสียสติ
“อืม กูจะปฏิเสธ แม่งก็ไม่ทันแล้ว เพราะทุกคนแม่งลงความเห็นกันหมดแล้ว” ผมพูดก่อนจะวางกระเป๋าลงบนโต๊ะประจำ
แล้วกระแทกตัวลงนั่งอย่างหมดแรง
“มึงต้องร้องกี่เพลง?” ไอ้ไปป์วางไก่ย่างในมือก่อนจะถามขึ้น
“เพลงเดียว ร้องคนสุดท้ายของงาน แล้วเค้าจะตัดสินด้วยจำนวนลูกโป่งที่ได้รับ” ผมตอบพร้อมกับปิดตาลงช้าๆด้วยความเหนื่อย
“เหยดดด เพื่อนกูเด่นสาดเลย ร้องปิดงานด้วยนะ” ไอ้นายที่ดูจะตื่นเต้นที่สุดก็ลุกขึ้นยืนก่อนจะพูดออกมาซะเสียงดัง
“ดังหาอะไรวะมึง?” ผมยกเปลือกตาขึ้นนิดหน่อยเพื่อนจะจ้องหน้าด่าไอ้นายก่อนจะปิดตาลงเหมือนเดิม
“แล้วมึงจะร้องเพลงอะไรวะ?” ไอ้ลิ้มที่หลับอยู่ก็ตื่นขึ้นมาร่วมวงสนทนาด้วยอีกคน
“ไม่รู้วะ” ผมพูดพร้อมกับส่ายหน้าไปมาอย่างปลงๆ
“เอะอะก็โป๊ เอะอะ เอะอะก็โป๊ ของดีมีโชว์จะเก็บไว้ทำไมค๊า!” ไอ้แน็ตที่นั่งเงียบมานานก็ลุกขึ้นยืนร้องเพลงพร้อมกับเต้นออกมา
อย่างไม่แคร์สื่อ
“เออ สาดดด เพลงนี้ก็แจ่มอยู่นะมึง ฮ่าๆๆๆ” ไอ้ปากหมาภูมิได้ทีก็อวยพวกเดียวกันเข้าไปใหญ่
“เก็บไว้ร้องโชว์ผัวมึงเหอะแน็ต” ผมพูดก่อนจะยกเท้าขึ้นประทับที่ก้นของมันแล้วออกแรงถีบไปแรงๆหนึ่งที
“โอ๊ยยย โจ ใครจะมีผัว เดี๋ยวต่อยปากแตก” ไอ้แน็ตที่เซถลาไกลออกไปเพราะแรงเตะของผมก็เดินกลับเข้ามาประชิดตัวหวังจะ
เอาคืน
“ใครจะต่อยเมียกู เดี๋ยวได้ตายก่อนบวช” ไอ้หมอป๊อนซ์ที่เพิ่งเดินลงมาจากคุยกับอาจารย์ก็จับคอเสื้อไอ้แน็ตไว้ก่อนจะเหวี่ยง
ออกไปทันที
“แหมโหดเหลือเกินนะเฮียยยย เค้าล้อเล่นนิดเดียวเอง” ไอ้แน็ตที่เปรี้ยวๆอยู่เมื่อกี๊แทบจะลงไปคุกเข่ากราบตีนเมื่อเห็นท่าทีของ
ป๊อนซ์
“เข่าอ่อนเชียวนะมึง” ผมลุกขึ้นนั่งก่อนจะหันไปพูดกับไอ้แน็ตที่นั่งเกาะขาป๊อนซ์อยู่
“เมื่อกี๊คุยอะไรกันอยู่เสียงดังลั่นไปถึงข้างบน” ป๊อนซ์นั่งลงก่อนจะเอาแขนยกขึ้นพาดพนักพิงที่ผมนั่งอยู่
“มีงานเข้า มีงานเข้า มีงานข๊าวววววว” ไอ้ภูมิ ไอ้นาย แล้วก็ไอ้แน็ตลุกขึ้นยืนก่อนจะเต้นพร้อมกัน
“ห่าไรเนี่ย ว่าไงดื้อมีอะไรเหรอ?” ป๊อนซ์หันไปด่าไอ้สามคนนั้นแบบขำๆก่อนจะหันมาถามผมที่นั่งคิดหนักอยู่
“คือคณะกูจะจัดคอนการกุศล”
“แล้ว?”
“เค้าลงความเห็นว่าให้กูเป็นหนึ่งในคนที่ร้องเพลงประกวด”
“.....” เกิดความเงียบขึ้นครอบคลุมทั่วทั้งบริเวณทันทีที่ผมเอ่ยคำสุดท้ายออกมา
“เอ่อ..คือ..” ผมพยายามจะพูดเพื่อให้ป๊อนซ์ยอมให้ทำ ไม่ใช่เพราะผมอยากทำมากมายหรอกนะแต่แค่อยากมีส่วนร่วมกับงาน
ของทางคณะเท่านั้นเอง
“ไปบอก cancle ซะ” ป๊อนซ์พูดเสียงแข็งก่อนจะล้วงบุหรี่ในกระเป๋าออกมา
“ป๊อนซ์อย่านี่ในมหาลัย” ผมพูดพร้อมกับเอามือไปจับมือของป๊อนซ์ข้างที่กำลังจะหยิบบุหรี่ออกมาเอาไว้ ป๊อนซ์ก็เก็บบุหรี่ไว้ที่
เดิมอย่างว่าง่าย
“กูพูดอีกครั้งนะ ไปยกเลิกซะ”
“ไม่ได้ กูรับปากไปแล้ว”
“รับปากโดยที่ไม่ถามกูอ่ะนะ!”ป๊อนซ์ตะคอกใส่หน้าผมก่อนจะลุกขึ้นยืน
“ป๊อนซ์ ฟังเหตุผลกูก่อน” ผมลุกขึ้นยืนก่อนจะคว้าแขนป๊อนซ์เอาไว้
“หึ เชิญมึงทำอะไรก็แล้วแต่ ที่มึงอยากจะทำไปเหอะโจ” ป๊อนซ์พูดทิ้งท้ายก่อนจะสะบัดแขนของผมออกแล้วเดินออกไป
“ป๊อนซ์” ผมรีบเก็บของเตรียมจะวิ่งตามป๊อนซ์ไป
“อย่าเพิ่งเลยโจ ปล่อยให้หายบ้าก่อน ไปคุยตอนนี้ก็ไม่ได้ช่วยอะไรขึ้นมาหรอกเชื่อกูเถอะ” ไอ้ไปป์คว้าแขนผมไว้ก่อนจะดึงให้
นั่งลง
“เออ กูก็ว่างั้นแหละ กูว่ามึงรอให้ป๊อนซ์มันเย็นลงแล้วค่อยคุยดีกว่า ระหว่างนี้มึงก็คิดคำพูดคิดวิธีที่จะทำให้มันยอมฟังมึงดีๆ ดีกว่า
นะ” ไอ้ลิ้มก็ช่วยพูดขึ้นมาอีกแรงทำให้ผมได้แต่พยักหน้าแล้วนั่งลงตามที่เพื่อนๆขอ
“มึงว่าทำงี้แล้วมันจะยอมฟังมึงเหรอ” ไอ้ภูมิที่กำลังช่วยผมติดกระดาษโพสท์อิทกับตุ๊กตาตัวเล็กๆในตู้เสื้อผ้าเพื่อที่จะเซอร์ไพรส์
ป๊อนซ์ ถามขึ้น
“ไอ้ป๊อนซ์ชอบเซอร์ไพรส์จะตายไป” ผมหันไปพูดกับไอ้ภูมิก่อนจะหันกลับมาเขียนข้อความใส่โพสท์อิทต่อ
“เออๆ งั้นก็ดีจะได้ไม่ต้องมีอะไรยุ่งยากมากมาย” ไอ้ภูมิก็บ่นเป็นหมีกินผึ้งไปเรื่อยๆแต่ถึงมันจะบ่นมันก็ยังช่วยผมทำอยู่ตลอดจน
เสร็จ
“อ่า เสร็จละ น่ารักเว่อร์” ผมพูดพร้อมกับถอยหลังออกมายืนดูผลงานของตัวเอง
ตอนนี้ตู้เสื้อผ้าในห้องนอนของผมได้ถูกเนรมิตเป็นคล้ายๆกับกล่องของขวัญใบใหญ่เพราะในตู้ตอนนี้ไม่มีเสื้อผ้าแม้แต่ตัวเดียว มี
แต่ตุ๊กตาหมีตัวเล็กตัวน้อยแขวนห้อยเต็มไปหมด แล้วไหนจะโพสท์อิทหลากหลายสีสันที่ติดจนไม่เห้นสีน้ำตาลซึ่งเป็นสีเดิมของตู้เลย
“กูว่าหวานจนน่าอ้วกเลย” ไอ้ภูมิที่ยืนอยู่ข้างๆผมไม่ได้แสดงอาการแบบเดียวกับผมเลยแม้แต่น้อย
“เอาน่ามึง เสร็จละขอบคุณมึงมากนะ ได้ผลยังไงเดี๋ยวโทรไปบอก”
“ถ้าโทรไหวนะมึง ถ้าจุดจุดจุดกันจนเช้าก็ไม่เป็นไรกูเข้าใจว่าคงจะเสียงแหบเสียงแห้งกันเลยทีเดียว”
“เหี้ยยย” ผมตะโกนด่าพร้อมกับฟาดมือไปกลางกบาลมันเต็มๆ
“เออ ว่าแต่มึงกลัวที่แคบไม่ใช่เหรอ มึงจะเข้าไปอยู่ในตู้ได้แน่นะ” ไอ้ภูมิถามขึ้น เพราะแผนของผมคือเดี๋ยวผมจะแอบอยู่ในตู้
แล้วพอป๊อนซ์เข้ามาในห้องผมก็จะ Tadah!!! ออกไปเซอร์ไพรส์มัน หึๆ หลักแหลมสุดๆอ่ะ
“ก็คงอยู่ไม่นานหรอกแล้วอีกอย่าง มันไม่ได้ปิดสนิทซะหน่อย”
“เออๆงั้นก็ดี งั้นกูไปก่อนนะ”
“อืม ขับรถดีๆล่ะมึง” ผมพูดลาพร้อมกับเดินไปส่งไอ้ภูมิที่หน้าประตู
เอาล่ะ ตอนนี้ก็เหลือแค่รอให้ป๊อนซ์กลับมาเพียงอย่างเดียวแล้ว
กึก กุก กัก ๆๆ
เสียงกุกกักจากหน้าประตูเป็นสัญญาณว่าป๊อนซ์กำลังจะเข้ามาแล้ว
ผมรีบวิ่งจากบนเตียงเข้าไปซ่อนตัวในตู้ทันที โดยแอบดูด้านนอกผ่านซี่ระหว่างไม้ของตู้เสื้อผ้า
“โอ๊ย ชนๆๆๆ” เสียงกลั้วหัวเราะของป๊อนซ์ดังเข้ามาจนทำให้ผมอดที่จะยิ้มตามไม่ได้ แต่ดูจากน้ำเสียงแล้วเมามาชัวร์
“ระวังซิคะ” แต่เสียงที่ดังตามมาอีกเสียงหนึ่งทำให้ผมต้องขมวดคิ้วทันที
“โอ๊ยๆๆๆ เซอีกละ” เสียงกลั้วหัวเราะของป๊อนซ์ดังขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันไม่สามารถที่จะเรียกรอยยิ้มจากผมได้เหมือนครั้งก่อน
“ป๊อนซ์อ่ะทะลึ่งแล้วนะ เซแล้วทำไมต้องมาหอมแก้มกันด้วยล่ะคะ” เสียงพูดจีบปากจีบคออย่างมีจริตจก้านอธิบายเหตุการณ์
ด้านนอกโดยที่ผมไม่ต้องดูก็สามารถที่จะนึกภาพตามได้
“เมื่อกี๊ไม่เรียกหอม หอมต้องแบบนี้”ป๊อนซ์ที่ยืนหยุดอยู่ตรงหน้าตู้เสื้อผ้ากระชากผู้หญิงคนนั้นมาหอมที่แก้มเต็มแรงต่อหน้าต่อตา
ผม
“ป๊อนซ์อ่ะบ้า เดี๋ยวมีคนเห็น” ผู้หญิงคนนั้นยอมให้หอมแต่โดยดีก่อนจะเอียงหลบเล็กน้อยอย่างมีมารยา
“ฮ่าๆๆ ใครจะมาเห็นล่ะครับ ป๊อนซ์อยู่ที่นี่คนเดียว” ป๊อนซ์พูดเสียงดังจนผมสะอึก
“เหรอคะ ถ้าป๊อนซ์อยู่คนเดียวงั้นเราก็มา..” ผู้หญิงคนนั้นพูดก่อนจะหยุดไว้แค่นั้นแล้วผลักป๊อนซ์ให้นอนลงกับเตียงก่อนจะขึ้น
คร่อมด้านบนแล้วเริ่มปรนเปรอป๊อนซ์จนสุขสมกันทั้งสองฝ่าย เสียงดังระงมไปทั่วทั้งห้อง
ผมที่นั่งอยู่ในตู้ก็ทำได้แค่เอามือขึ้นมาปิดตาและปิดหูพร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างบ้าคลั่งแต่ต้องคอยระวังไม่ให้เสียงสะอื้นของ
ผมดังออกไปขัดจังหวะความสุขของเขาทั้งสองคนด้านนอกด้วย
นี่สินะความทรมาน เจ็บแบบนี้จนเกือบจะชินอยู่แล้ว
ผมก็ได้แต่ถามตัวเองว่าทำไมต้องกลับมา ทำไมยังต้องให้โอกาสเขาอยู่ทุกครั้ง
คำตอบมีอยู่คำตอบเดียว ไม่สามารถหาคำอื่นมาแทนคำนี้ได้อีกแล้ว
.....คำว่า “รัก” .......
...................................................................TBC...........................................................................
อัพไปเลยแล้วกัน กลัวเก็บไว้นานๆแล้วจะบูด 555+
ดราม่านิดหน่อยก่อนเนอะ (หรือไม่เลยอ่ะ??555+)
ป๊อนซ์เริ่มเผยตัวละ อุ๊บบบบ บอกได้แค่นี้ !!!!!
ตอนหน้า NC เด้อออออออ
ใบ้ว่าเป็น NC ของ ตัวละครที่มีตัว น. นำหน้าชื่อ
ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ใครหว่า :katai3:
ทายกันมาละกันเนอะ :katai2-1:
รักคนอ่านนะ :mew1:
KATIEZZ
-
เอาจริงๆนะ เราสงสารโจ ดูเหมือนว่าป๊อนซ์ไม่ได้รักโจเลย ที่บอกว่าจำได้
แล้วคืออะไรยังไง มันเหมือนมีอะไรมากกว่านั้น พอเถอะเราสงสารโจ
โจเจ็บมาเยอะเกินไปแล้ว ถ้าเจ็บอีกรอบนี้โจจะเป็นยังไง สุดท้ายคนที่เสียใจ
ก็คือโจอยู่ดี เป็นไปได้อยากให้โจลืมทุกอย่าง ความจำเสื่อมไปเลย
แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ ไปเลย
:sad4: :sad4: เราอินเกินไปม่ะ แต่เราสงสารโจจริงๆนะ T^T
-
เชี่ยเหมือนเดิมหรือมากกว่าเดิมอีก
จะรักคนเชี่ยๆ แบบนี้เหรอเนี่ย
เราว่ามันน่าจะเป็นเวลาที่โจต้องตั้งสติดีๆแล้วตัดใจได้แล้วล่ะ
ทำไมป๊อนซ์มันถึงได้เลวขนาดนี้ล่ะคะคนแต่ง
-
ป๊อนซ์...ชั่วมาก
-
ให้ปป๊อนซ์เจ็บบ้างง TT
-
มาต้มมาม่าโชว์ ขนาดนี้ มาต่อด่วน ใจจะขาดแย้วววว :katai1: :katai1:
-
กะไวแล้วว่าป๊อนซ์ต้องมีแผนตัวเงินตัวทองสักอย่าง
อยู่ดีๆ ก็มาทำดีกับโจ มันต้องวางแผนกับเมียสาวมันแน่
สงสารโจมาก ทำไมต้องเจ็บปวดและดราม่า วนเวียน ซ้าไป ซ้ำมา อยู่คนเดียว
อยากให้หลังจากเหตุการณ์นี้ ขอให้โจคิดได้สักที อย่าลืม แต่ขอให้ความรักของโจที่มีต่อปอนซ์หมดไปเรื่อยๆ
เปิดใจกับคนใหม่บ้าง หันมากินเด็กบ้างก็ดี (คนที่เจอในลิฟท์หรือเปล่า)
ความปรารถนาของผมอยากให้ดรามากับปอนซ์บ้าง โจเจ็บมามากพอแล้ว
ขอให้ปอนซ์คิดได้ตอนที่มันสายไปแล้ว โจมีคนใหม่ สวนปอน์ซเป็นคนที่โจหมดรัก ไม่เหลือใคร แม้กระทั้งเพื่อน
คนเขียนเก่งมากทำให้ผมอินกับเรื่องนี้อย่างแรง ติดตามมาตั้งแต่ภาคแรก จนถึงตอนล่าสุดของภาค 2 ขอบอกว่าเนื้อเรื่องสนุกมากๆ น่าติดตาม และได้ปวดตับเป็นระยะๆ
มาต่อไวๆ นะ รอดูปอนซ์ดราม่าบ้าง
-
อ่านแล้วเป็นแบบนี้เลยอ่ะ :sad4: อยากให้โจกลับไปอยู่กับพ่อ แม่จัง ทั้ง 2 ท่านคือคนที่รักโจจริงๆ
-
ถ้าเรื่องนี้จบไม่สมหวังจะไม่เสียใจเลย
อยากให้ป๊อนซ์เจ็บมากกว่าที่โจเคยเจ็บเป็นล้านๆ เท่า
อ่านแล้วยิ่งโมโห ถึงจะความจำเสื่อมแต่ทำแบบนี้ก็ไม่ไหวจริงๆ
-
สงสารโจ ขอให้คราวนี้ป๊อนด์โดนทิ้งแบบโจไม่เหลียวแล
ป๊อนด์ทำหวงไม่ให้โจแสดง แต่พาสาวมาทำแบบนี้เนี่ยนะ
มีเหตุผลอะไรต้องทำแบบนี้ หาพระเอกใหม่ให้โจดีกว่า
อินสุด โจอย่าไปสนน
-
ภาคแรกกับภาคสองมันต่างกันมากกกกกก
ถ้าโจยอมโง่ก็คงไม่มีอะไรจะพูด เปลี่ยนพระเอกก็สมเหตุสมผลเพราะปูว่าชั่วมาขนาดนี้
-
***เนื่องจากตอนนี้ คนเขียนรู้สึกว่าคนอ่านที่รักทั้งหลาย อารมณ์พุ่งพล่านกันมาก :fire: เลยเอา Special ไม่สั้นไม่ยาวนี้มาเบรคอารมณ์กันสักนิดนึงก่อน ไม่งั้นป๊อนซ์คงจามทั้งวันแน่ :angry2: ***
Special
[Natt]
Rrr
“โหลเฮียป๊อนซ์ว่าไง?” ผมหยิบไอโฟนขึ้นมาหนีบไว้ที่คอพร้อมกับก้มลงรูดซิปเดฟสีดำที่ขาดตั้งแต่ข้อเท้ายันขาอ่อนตัวโปรดของผมเอง
(มากินเหล้าที่ห้องกูมั้ย?)
“ฟรีป่ะ?” ผมถามกลับไปแบบทีเล่นทีจริง
(สัด!! ฟรีดิ ฮ่าๆๆๆ)
“งั้นไป ฮ่าๆๆๆ รอก่อนนะเฮีย อย่าเพิ่งกินกันหมดล่ะ”
(เออสัด มาเร็วๆนะมึง) เฮียป๊อนซ์พูดก่อนจะวางสายไป
เย้!!!!!!! ตอนแรกกะจะออกไปผับ คงจะเสียไม่ต่ำกว่าพัน แต่นี่ฟรีครับพี่น้อง ไปอย่างเร็วเลย
ผมยัดไอโฟนลงในกระเป๋าเป้สีดำสนิทก่อนจะยกขึ้นสะพายหลังและไม่ลืมที่จะหยิบกุญแจฟีโน่คู่ใจของผมด้วยก่อนจะออกจาก
ห้อง
ผมจอดรถก่อนจะเดินเหวี่ยงกุญแจเดินไปที่ลิฟท์อย่างอารมณ์ดี
แต่เดี๋ยวก่อน เฮียป๊อนซ์แม่งอยู่ชั้นไหนวะ??
ผมหยิบไอโฟนออกมาจากกระเป๋าก่อนจะกดโทรออกหาเฮียป๊อนซ์ทันที
(ตื้ดดดดดด ตื้ดดดดด....)
แต่กลับไม่มีคนรับ แม่งเริ่มกินกันแล้วแน่เลย
ผมเก็บไอโฟนลงในกระเปาตามเดิมก่อนจะยืนตัดสินใจอยู่หน้าลิฟท์
ถ้าจำไม่ผิดเฮียบอกว่าอยู่ชั้นบนสุดนี่หว่า!!
ผมรีบกดเปิดลิฟท์ก่อนจะเดินเข้าไปยืนด้านในทันที
บนสุด บนสุด บนสุด อ๊ะ นี่ไง ชั้น 14 !!! ผมกดเลือกชั้น 14 ก่อนจะผิวปากอย่างอารมณ์ดีรอกินของฟรี โดยที่ผมไม่รู้เลยว่าลิฟท์ตัวข้างๆตัวที่ผมใช้มันไม่ได้มีถึงแค่ชั้น 14 แต่มันมีถึงชั้น 15 ชั้นที่เฮียป๊อนซ์อยู่
ตึ๊ง!!
ลิฟท์หยุดก่อนจะเปิดออก ด้วยความที่คอนโดนี่เป็นอะไรที่หรูจนผมแทบจะถอดรองเท้าเดิน มันจึงมีห้องน้อยมากชั้นละประมาณ
สามถึงสี่ห้อง แต่ตั้งแต่ชั้น 10 ขึ้นไปจะมีแค่ชั้นละห้องเดียว
แม่ง รวย!!!!
ผมเดินออกมาจากลิฟท์แล้วก็ยืนกดออดอยู่หน้าห้อง
ออดดดดดดดด ออดดดดดด
“เปิดเข้ามาเลยครับ” เสียงตะโกนมาจากข้างในทำให้ผมเปิดเข้าไปทันที โดยที่ไม่ได้มองเลยว่าด้านหน้าเป็นไงเพราะมัวแต่กด
ตอบไลน์กับเด็กๆในสต็อกอยู่
“ไหนอ่ะเฮีย เหล้าหมดยัง?” ผมพูดพร้อมกับถอดรองเท้าออกโดยที่สายตาไม่ได้ละไปจากหน้าจอไอโฟนเลยแม้แต่น้อย
“ใครมาวะมึง?”
“สงสัยเด็กที่ไอ้เฟียสบอกว่าจะส่งมาให้มาถึงแล้วว่ะ”
“เหรอวะ กูอยากเห็นอ่ะๆๆๆ”
เสียงเอะอะโวยวายจากห้องนั่งเล่นทำให้ผมเก็บไอโฟนลงกระเป๋าก่อนจะเดินมุ่งตรงไปทันที
“เฮ้ย!!! ใครวะ?!” ผมอุทานออกมาเสียงดังเมื่อเห็นว่ากลุ่มคนที่นั่งอยู่ไม่ได้เป็นพวกเฮียๆแต่เป็นเด็กม.ปลายกางเกงน้ำเงินของ
โรงเรียนเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่งกำลังนั่งกินเหล้ากันอยู่ โดยที่ทุกคนล้วนแต่ใส่กางเกงนักเรียนกับเสื้อกล้ามหรืออย่างบางคนก็ไม่
ใส่เสื้อเลย
“เฮ้ยย น่ารักดีนี่หว่า”เสียงหนึ่งในนั้นพูดขึ้น มันหมายถึงใครวะ ผมคิดในใจก่อนจะหันมองไปด้านหลัง ก็มีแต่กูนี่หว่าที่ยืนอยู่
“จัดว่าแจ่ม” อีกคนหนึ่งพูดขึ้นก่อนจะหยิบเหล้าขึ้นมากระดกจนหมด
“เป็นอะไรวะเมฆ เงียบเลยมึง” ไอ้คนที่ชมผม(?) ว่าน่ารักมันหันไปถามคนที่ตัวสูงที่สุดในกลุ่มที่นั่งเปลือยท่อนบนอวดซิกแพ็ค
งามๆอยู่
“น่าฟัดชิบ” ไอ้เมฆ(เรียกเหมือนสนิท) มองผมราวกับจะให้ตัวผมทะลุก่อนจะพูดออกมาเบาๆ
“เหยดเข้ แม่งกูก็ว่าทำไมเงียบ หื่นอยู่นี่เอง”
“งั้นพวกกูกลับก่อนแล้วกันนะ ขี้เกียจอยู่เป็นก้างมึงกับเด็กนี่” พูดจบเพื่อนมันสองคนก็ลุกขึ้นยืนก่อนจะเก็บข้าวของใส่เป้นักเรียน
โดยข้าวของที่ว่าก็มีสมุดเล่มสองเล่มกับบุหรี่แล้วก็อบายมุขอีกมากมาย ให้ตายเถอะเด็กสมัยนี้
“ไปก่อนนะ เด็ดยังไงมาเล่าให้ฟังด้วย พี่ไปก่อนนะ” มันพูดกับไอ้หุ่นดี(ไอ้เมฆนั่นแหละ) ก่อนจะหันมาพูดกับผมโดยที่เรียกแทน
ตัวเองว่าพี่ มึงบ้าเหรอ???
“อย่าทำตาขวางแบบนั้นดิน้อง ไอ้เมฆเพื่อนพี่มันยิ่งชอบอะไรที่พยศๆอยู่ด้วย” ในระหว่างที่ผมกำลังงงกับคำพูดของเพื่อนเบอร์
หนึ่ง เพื่อนเบอร์สองของไอ้เมฆนั่นก็เดินเข้ามาพูดกับผมพร้อมกับลูบแก้มผมเบาๆ ทำให้ผมปัดออกแทบไม่ทัน
ปัง!!
สิ้นเสียงประตูปิด ทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบทันที
ผมยืนนิ่งมองไอ้เมฆที่ยืนกอดอกมองผมมานิ่งๆเกือบสิบนาทีแล้ว
“มองเหี้ยไร?” ผมตัดสินใจถามเพื่อทำลายความเงียบในห้อง
“น่ารักดีว่ะ” มันพูดลอยๆก่อนจะเดินเข้ามาหาผม
“หยุดอยู่ตรงนั้นเลยมึง มึงเป็นใครแล้วกูเข้าห้องมึงมาทำไม?”
“ผมเป็นใครเหรอ? ผมชื่อเมฆ เรียนโรงเรียน XX อยู่ม.5 ส่วนที่ถามว่าคุณเข้ามาทำไมเนี่ยผมว่าคุณก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจนะ”
“ม.5” บ้าไปแล้วพี่น้อง เด็กม.5 เหี้ยไรสูงขนาดนี้วะเนี่ย เพื่อนมันตะกี๊ก็สูงกว่าผมทั้งนั้นแล้วยิ่งมันนี่สูงสุดเลย สูงเกือบเท่าเฮียป๊อนซ์แน่ะ
“อืม” มันตอบกลับพร้อมกับกอดอกด้วยท่าทีสบายๆ
“แล้วทำไมเพื่อนมึงถึงเรียกกูว่าน้องวะ?”
“อ้าว ก็ไหนไอ้เฟียสบอกมาว่าน้องอยู่ม.4 ล่ะครับ”มันพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มๆชวนเคลิ้มก่อนจะเดินเข้ามาประชิดตัวผมอย่างรวดเร็ว
“ตลกป่ะ กูอยู่ปีหนึ่งแล้วเหอะ แล้วไอ้เฟียสห่านั่นใครวะ?”ผมถามออกมาด้วยความสงสัย
“หึ ปีหนึ่งงั้นเหรอ? แล้วทำไมสูงแค่อกผมเองล่ะครับ พี่ปีหนึ่ง” มันถามด้วยน้ำเสียงนุ่มๆแต่แฝงไปด้วยความกวนตีนก่อนจะ
กระชากตัวผมอย่างแรงจนเซไปชนกับอกของมัน
“โอ๊ยย กระชากกูทำเหี้ยไรเนี่ย แล้วนี่เนื้อหรือหินวะ แข็งเกิ๊นน” ผมโวยวายพร้อมกับเคาะที่อกมันสองสามทีพิสูจน์ความแข็ง
“หึ เดี๋ยวงั้นรอผมโทรถามไอ้เฟียสแป๊ป” มันพูดนิ่งๆก่อนจะเดินไปหยิบไอโฟนขึ้นมากดโทรออก
“เฟียส เด็กที่มึงส่งมาให้กูมาถึงยัง?”
“อ้าวเหรอ อืมม ไม่เป็นไร คืนนี้ก็มีละ น้องที่มึงเตรียมมาไม่ต้องแล้วก็ได้”
“ไม่รู้ว่ะ จู่ๆก็หลงเข้ามาในห้องกู” นั่นมึงหมายถึงกูรึเปล่าวะ
“อืมๆ เออแค่นี้นะ” พูดจบมันก็วางไอโฟนลงตามเดิมก่อนจะหันหน้ามามองผม
“ว้า พี่ไม่ใช่เด็กที่ไอ้เฟียสส่งมาจริงๆด้วย” มันพูดด้วยน้ำเสียงเสียดายนิดๆ
“ก็กูบอกแล้ว”
“แล้วพี่จะไปไหนอ่ะ?”
“กูจะมาหาพี่ๆกับเพื่อนกู เค้าอยู่คอนโดนี้กันเหมือนกันนะเว้ย แต่กูไม่รู้ว่าอยู่ชั้นไหน สงสัยกูคงจำผิดชั้นล่ะมั้ง”
“แล้วพี่จะมาหาพี่ๆเค้าทำไมอ่ะ?”
“กินเหล้า” ผมตอบกลับไปสั้นๆก่อนจะเดินไปใส่รองเท้าเพื่อกลับห้อง ถือว่าวันนี้ชวดของฟรีไปแล้วกัน
“จะรังเกียจมั้ย ถ้าผมจะชวนพี่กินเหล้าด้วยกัน” มันพูดพร้อมกับยิ้มแบบหล่อๆ(แรดแล้วแน็ต)
“ฟรีป่ะล่ะ?”
“แน่นอน ก็ตอนแรกผมจะกินกับเพื่อนแต่ตอนนี้เพื่อนผมก็กลับไปหมดแล้ว กินคนเดียวคงไม่หมดแน่” มันพูดพร้อมกับชี้ไปบนโต๊ะ
ที่มีเหล้าที่ยังไม่ได้เปิดเกือบสิบขวด
“งั้นก็ได้ นี่เพราะเห็นใจหรอกนะ ไม่ได้เห็นแก่ของฟรี”
“ครับๆๆ” มันยิ้มๆก่อนจะจัดที่จัดทางให้นั่งบนโซฟาข้างๆมัน
[Mek]
“ว่าแต่พี่ชื่ออะไรอ่ะ?” ผมถามพร้อมกับกระดกเหล้าแบบเพียวๆเข้าปาก
“กูชื่อแน็ต มึงชื่อเมฆใช่ป่ะ?” แม่งชื่อยังน่ารักเลยสัด
“ครับ” ผมพยักหน้ารับก่อนจะชงเหล้าให้พี่แน็ต หึ เอาแบบเข้มๆไปเลยแล้วกันนะพี่ ผมไม่ค่อยชอบรอ
“อ่ะนี่ครับ”ผมยื่นแก้วเหล้าที่เพิ่งจะชงเสร็จไปให้พี่แน็ต
“อืม ขอบใจเว้ย” พี่แกรับไปก่อนจะกระดกทีเดียวเกือบหมด
“สัด อย่างเข้มอ่ะมึง” พี่แกทำหน้าเหยเกนิดหน่อยก่อนจะวางแก้วลง แม่งปากน่าจูบ
“พี่เรียนไรอ่ะ?” ผมเริ่มชวนพี่แกคุยแบบสบายๆมากขึ้น
“กูเรียนนิติ ม.AA”
“อืมม เก่งนี่” ผมชมก่อนจะเลื่อนมือไปจับแขนพี่แกแบบเนียนๆ แม่งแขนอย่างเล็กอ่ะ
“แน่นอนเว้ย บรื๋อออ หนาวอ่ะ เปิดแอร์อย่างกับอยู่ขั้วโลกเลยนะมึง แล้วมึงถอดเสื้อแบบนี้ไม่หนาวเหรอวะ?” พี่แน็ตพูดพร้อมกับ
ห่อตัวลงนิดหน่อยด้วยความ นี่ขนาดพี่แกใส่เสื้อฮู้ดแขนยาวแล้วนะ แต่อาจจะหนาวเพราะกางเกงล่ะมั้ง แม่งขาดซะแทบไม่มีเนื้อ
ผ้าแล้ว
“ไม่อ่ะพี่ ผมชิน” ผมตอบกลับไปสั้นๆก่อนจะเปลี่ยนจากเหล้าเป็นวอดก้าแบบแรงๆแทน
“วอดก้าหน่อยมั้ยพี่?”
“ไม่เคยกินว่ะ แต่ลองก็ได้” ผมยิ้มรับก่อนจะเทวอดก้าที่แรงที่สุดที่มีลงในแก้วให้พี่แก
“อ่ะ ลองดูพี่ ถ้าติดใจก็กินได้อีกเยอะ ผมมีเก็บไว้เยอะเลยอันนี้”
“อืมๆ อื้อหือออ สัดบาดคอได้ใจ รสชาติโอเคเลยมึง” ผมยิ้มน้อยๆกับอาการของพี่แน็ตตอนนี้ แก้มเริ่มจะขึ้นเป็นริ้วสีแดงจางๆให้
เห็นบวกกับคำพูดที่ฟังดูจะยานขึ้นเรื่อยๆก็คาดว่าผมคงต้องรออีกไม่นานแล้วล่ะ
“มึงงงงง รู้ ม้ายยยย”
“อะไรครับ?” ผมยิ้มน้อยๆกับอาการของนตัวเล็กที่ตอนนี้เริ่มจะเลื้อยไปจนทั่วโซฟาแล้ว
“ว่า มี คน ชอบบบ บอก ว่ากู น่าร้าก”
“ก็มันจริง” ผมตอบกลับไปสั้นๆ
“เมิง ว่า ราย น้า” พี่แน็ตตะกุยโซฟาก่อนจะขึ้นมานั่งประจันหน้ากับผม
“ผมบอกว่าพี่น่ารัก” ผมตอบก่อนจะขโมยหอมแก้มพี่แกไปหนึ่งที คนไรวะตัวโคตรหอมเลย
“ตรง หนาย วะ??” พี่แกยังคงถามต่อ พร้อมกับเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นกว่าเดิม
“จูบผมก่อนดิ เดี๋ยวบอก” ผมพูดออกมาอย่างเหนือกว่าพร้อมกับยกมือขึ้นกอดอก
“ก็ ด้ายยยยย แต่ เมิง ต้อง บอกก กู นะเว้ยยย”
“แน่นอน” ผมตอบพร้อมกับยักไหล่น้อยๆ
พี่แน็ตจับหน้าผมด้วยมือสองข้างของพี่แกก่อนที่จะโน้มหน้าลงมาจนผมได้กลิ่นของลมหายใจที่กลั้วไปด้วยแอลกอฮอล์ของพี่แก
พี่แน็ตค่อยๆทาบริมฝีปากลงมาช้าๆก่อนจะแช่อยู่แบบนั้นพักใหญ่ๆ ผมก็ทำเพียงนั่งกอดอกไม่ได้รุกล้ำแต่อย่างใด พอพี่แกพอใจ
แล้วจึงผละออก
“อ่ะ กู จูบบ มึง ละ ที นี้ เมิง ก็ บอก กู ด้าย แล้ว” พี่แน็ตถอยหน้าออกห่างผมเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้น
“ขู่อย่างกับแมวเลยนะ”
“เมิง ว่า กู เหรอออ”
“เปล่าซะหน่อย” ผมพูดแก้ตัวก่อนจะรั้งเอวบางๆของพี่แน็ตมาจนแนบสนิทชิดกับตัวของผม
“อ่ะ ทำ ราย วะ”
“ก็กำลังจะบอกไงว่าน่ารักตรงไหนบ้าง”
“อ่ะ บอก มา เด”
“ก็น่ารักตรงนี้” ผมพูดก่อนจะจูบลงเบาๆที่หน้าผากของพี่แน็ต
“คิกๆๆ จั๊กจี้”
“หึ”
“แล้ว ตรง หนายย อีกก”
“ตรงนี้” ผมพูดก่อนจะกดจูบลงที่แก้มเบาๆ
“ตรง หนาย อีกก”
“ตรงนี้” ผมพูดก่อนจะกดจูบลงที่ซอกคอขาวๆนั่น พร้อมกับฝากรอยไว้เบาๆ
“โอ๊ยยย เจ็บน้า”
“ขอโทษครับ”
“มี ที่ อื่น อีกมั้ย??” พี่แน็ตยังคงถามต่อ
“มี”
“ตรงหนายยยย??”
“ก็ตรงนี้ไง” ผมพูดก่อนจะบดจูบลงกับปากของพี่แน็ตอย่างรวดเร็วและร้อนแรง
ผมค่อยๆไล่ต้อนพี่แน็ตไปเรื่อยๆอย่างมีชั้นเชิง พี่แน็ตก็คอยจะหลบหลีกสัมผัสจากผมจนสุดท้ายหนีไปไหนไม่ได้เลยต้องลงเอย
ตรงที่ยอมให้ผมดูดดึงลิ้นเล็กนั้นจนพอใจ
“แฮ่กๆๆ” พี่แน็ตหอบหายใจแรงทันทีที่ผมปล่อยให้เป็นอิสระ
“ผมชอบพี่มากเลย” ผมพูดพร้อมกับเอามือข้างหนึ่งรั้งหลังบางเอาไว้ ส่วนอีกข้างที่ยังว่างก็เลื้อยเข้าไปใต้เสื้อฮู้ดช้าๆ
“อื้อออ” พี่แน็ตครางออกมาแผ่วเบาพร้อมกับแอ่นตัวขึ้นมารับสัมผัสที่ผมมอบให้
“ยกมือหน่อยเร็วแน็ต” ผมเริ่มเรียกพี่แกแบบไม่มีคำว่าพี่นำหน้า ก็นะ ผมไม่ได้อยากได้เค้าเป็นพี่นี่หน่า
“อือออ” แน็ตทำตามอย่างว่าง่าย ผมจึงรีบถอดเสื้อฮู้ดตัวหน้าออกเผยให้เห็นผิวขาวเนียนทันที
“น่ารักไปทั้งตัวเลยนะเนี่ย” ผมพูดก่อนจะก้มลงใช้ลิ้นหยอกล้อกับหน้าอกเนียนอย่างมีชั้นเชิง
“อ๊ะ อ๊า อย่ากัด อื้มมมม” แน็ตสอดมือเข้ามาใต้เส้นผมของผมก่อนจะขยำอย่างแรงเพื่อระบายความเสียวซ่านที่ผมมอบให้
“ทำไมถึงได้อร่อยไปทั้งตัวแบบนี้” ผมละปากจากอกสวยก่อนจะผงกหัวขึ้นมามองหน้าแน็ตที่ตอนนี้ปากแดงเจ่อกำลังเผยอออก
นิดๆราวกับเชิญชวน ส่วนตาก็ช้ำเยิ้มไปด้วยแรงปรารถนา
“อย่ายั่วผมแบบนั้นซิ” ผมส่ายหน้าเบาๆก่อนจะบดจูบลงบนปากแดงนั้นอีกครั้งโดยที่มือก็ยังคงหยอกล้อกับอกเนียนอยู่ไม่ห่าง
“อ๊ะ เมฆ พอ ก่อนน” แน็ตเอามือขึ้นมาดันอกผมไว้เบาๆ
“ทำไมล่ะครับ” ผมก้มลงกระซิบเบาๆที่ข้างๆหูของแน็ตก่อนจะกดจูบลงเน้นๆ
“กะ..ก็...อื้มมมม” ไม่ทันที่ปากเล็กจะได้พูดอะไรออกมามากกว่านี่ผมก็รีบก้มลงดูดดึงด้วยความโหยหาซะก่อน
“อึดอัดมั้ย??”
“อืมมม” แน็ตพยักหน้ารับรัวๆ
“งั้นเดี๋ยวเมฆถอดกางเกงให้นะ” ผมพูดก่อนจะก้มลงดูดดึงที่หน้าท้องแบนราบพร้อมกับใช้มือปลดตะขอกับซิปออกไปด้วย
“อ๊ะ อื้มมม” แน็ตยังคงครางออกมาอย่างต่อเนื่องและนั่นก็ช่วยปลุกอารมณ์ของผมได้ไม่น้อยเลย
“ยกสะโพกขึ้นหน่อยนะคนดี” ผมพูดเสียงนุ่มแน็ตจึงยกสะโพกตามอย่างว่าง่าย ผมค่อยๆดึงกางเกงเดฟนั้นออกอย่างง่ายดายตาม
ด้วยบ็อกเซอร์ก่อนจะโยนมันไปด้านหลังอย่างไม่ใส่ใจ
ผมลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะมองร่างที่นอนเปลือยอยู่บนโซฟาด้วยสายตาที่เร่าร้อน
“น่าฟัด ขาว น่ากินไปหมด” พูดจบผมก็ก้มลงดูดเม้ม สร้างร่องรอยไว้ตามร่างขาวอย่างหยุดไม่ได้
“อื้มมมมม อย่ากัดดิ” แน็ตพูดเสียงแข็งเมื่อผมเผลอกัดลงที่ท้องแบนราบ
“ขอโทษครับ” ผมพูดขอโทษก่อนจะก้มลงจุ๊บเบาๆที่ปาก
“ร้อนมั้ย??”
“อืมมม”
“งั้นไปห้องน้ำกัน” ผมอุ้มร่างบางของแน็ตขึ้นจากโซฟา แน็ตก็ผวาโอบรอบคอพร้อมกับซุกลงที่อกของผมทันที
เมื่อมาถึงห้องน้ำผมก็ค่อยๆวางแน็ตลงก่อนจะดันจนหลังแน็ตไปชนกับผนัง ก่อนจะเปิดฝักเบาที่อยู่ด้านบนเราสองคนให้ไหลเบาๆ
“หายร้อนรึยัง?” ผมพูดข้างหูก่อนจะกดเน้นลงที่แก่นกายของคนตัวเล็ก
“อ๊า อ๊ะ อย่าจับตรงนั้น” แน็ตครางออกมาะพร้อมกับโผเข้ามาซุกกับอกผมอย่างหมดแรง
“ทำไมเหรอ?” ผมถามกลับกวนๆพร้อมกับเพิ่มแรงที่กดลงไปอีก
“สะ..เสียว อ๊ะ อ๊า อ๊า...” แน็ตครางออกมาจนเสียงดังก้องไปทั่วห้องน้ำ
“อยากเสียวกว่านี้มั้ย เดี๋ยวผมสอนให้” ผมพูดก่อนจะก้มลงถอดกางเกงนักเรียนกับบ็อกเซอร์ออก โดยที่มีแน็ตที่ยืนพิงผนังอย่าง
หมดแรงมองอยู่ตลอด
หลังจากถอดเสร็จผมก็ทาบตัวเข้ากับตัวแน็ตทันที จนกลายเป็นว่าตอนนี้เนื้อของเราทั้งสองคนแนบจนสนิทกันทุกส่วน สายน้ำจาก
ฝักบัวก็ไม่สามารถช่วยดับไฟในตัวของเราได้เลย
“อย่าเกร็งนะคนดี” ผมพูดปลอบเบาๆก่อนจะค่อยๆส่งนิ้วไปนวดคลึงเบาๆที่ช่องทางด้านหลัง
“อ๊ะ อ๊า...” แน็ตเกร็งตัวพร้อมกับจิกเล็บลงบนหลังผมอย่างแรง
“อย่างเกร็งซิ” ผมพูดเบาๆก่อนจะก้มลงจูบอย่างดูดดื่มอีกครั้งพร้อมกับค่อยๆส่งนิ้วเข้าไปด้านในช่องทางด้านหลังด้วย
“อ๊า ทำไมมันแน่นแบบนี้ล่ะ” ผมกัดฟันคำรามออกมาเมื่อผมใส่นิ้วเข้าไปจนสุดทางและนิ้วของผมก็โดนบีบรัดอย่างรุนแรง
“อ๊า อะไรอ่ะ เจ็บอ่ะ” แน็ตเงยหน้าขึ้นมองผมน้ำตาไหลลงเบาๆที่หางตาพร้อมกับส่ายหน้าไปมาอย่างสับสน
“เจ็บเหรอ แล้วถ้าแบบนี้ล่ะ” ผมถามก่อนจะเริ่มขยับนิ้วเข้าออกช้าๆ
“อ๊า อ๊ะ อ๊ะ อย่าขยับ อ๊า...” แน็ตครางออกมาอย่างหนักพร้อมกับกอดผมแน่นขึ้นเพื่อพยุงร่างกายที่อ่อนเปลี้ยของตัวเองไม่ให้ร่วง
ลงไปกับพื้น
“หึ” ผมหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนจะเพิ่มจำนวนนิ้วเป็นสองและสามนิ้วตามลำดับ
“อ๊า อ๊ะ อึดอัดอ่ะ อ๊า ไม่ไหวแล้ว” แน็ตพูดพร้อมกับเอามือข้างที่ว่างไปขยับแก่นกายของตัวเองด้วยอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้น จนในที่
สุดก็ปลดปล่อยออกมา
“อ๊า” แน็ตกระตุกสองสามทีก่อนจะปลดปล่อยออกมาจนเลอะเต็มขาไปหมด
“ชิงเสร็จคนเดียวได้ไง” ผมจับแน็ตให้หันหน้าเขาหาผนังก่อนจะป้ายน้ำรักของแน็ตเองไปที่ช่องทางด้านหลังแล้วจึงจับแก่นกาย
ของผมถูไปมาช้าๆ
“อ๊า อื้มมมม จะใส่เข้าไปแล้วนะ” ผมพูดเบาๆก่อนจะค่อยๆดันแก่นกายเข้าไปในทางรักของแน็ต
“อ๊ะ เจ็บอ่ะ” แน็ตพยายามจะถดตัวหนีแต่ผมก็รีบจับไว้พร้อมกับบีบแค่นสะโพกเล็กไปด้วย
“อ๊า ใกล้สุดแล้ว” ผมคำรามออกมาช้าๆก่อนจะทนไม่ไหว กดลงไปทีเดียวจนมิด ทำให้คนตัวเล็กด้านหน้าถึงกับขาสั่นเลยทีเดียว
“อ๊า จุกอ่ะ”
“จุกแต่ก็เสียวใช่มั้ยล่ะ” ผมถามอย่างหยอกล้อก่อนจะเริ่มขยับกายช้าๆ
“อ๊ะ อ๊ะ เมฆ เร็วๆหน่อย เร็วอีกก” แน็ตพูดสั่งผมอย่างเอาใจ
“ตามบัญชาครับผม” ผมตอบรับก่อนจะเร่งจังหวะจนแน็ตตัวสั่นด้วยความเสียวซ่าน
“จะเสร็จแล้ว อ๊ะ ไม่ไหวแล้ว อ๊า” แน็ตร้องออกมาเสียงดังก่อนจะปลดปล่อยออกมาเป็นครั้งที่สอง
“ทำไมเสร็จบ่อยจัง ขอผมเสร็จบ้างนะ” พูดจบผมก็เร่งจังหวะอย่างเร็วจนแน็ตครางออกมาไม่เป็นภาษาก่อนที่ผมจะเกร็งและ
กระตุกสองสามทีก่อนจะปลดปล่อยใส่ในช่องทางด้านหลังของแน็ตจนหมด
“อ๊า มันส์ชะมัดเลย ขออีกรอบนะพี่” ผมไม่รอฟังคำตอบค่อยๆเริ่มขยับอีกครั้งและเร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆ
และกว่าจะเสร็จกิจกรรมกันก็ปาไปเกือบเช้า อันที่จริงผมยังไม่อิ่มเลยนะ แต่คนตัวเล็กผู้ถูกกระทำของผมน่ะสิ ไม่ไหวหลับไปซะ
ก่อนผมเลยต้องหยุดกิจกรรมไว้
เอาเป็นว่าฟื้นเมื่อไหร่เราค่อยมาต่อกันอีกทีละกัน
............................................................End of Special Part.....................................................................
อ่านะ :hao6:
ใครที่เชียร์น้องโจกะอีเด็ก 17 คนนี้อยู่ก็ เสียใจด้วยเน้อออ 5555+ :z2: เพราะน้องแน็ตของเราได้คาบไปกินเรียบร้อยแล้ว
หวังว่ามันคงจะเบรคอารมณ์ขุ่นมัวจากคู่หลักได้บ้างน้าาา :m31: :m16:
ส่วนคู่หลักเดี๋ยวจะคลานมาอัพและรีบจรลีออกไปอย่างรวดเร็ว (ไม่งั้นมีตาย :z10:)
ปล.อย่าเกลียดผู้หญิงคนนั้นเลย เพราะผู้หญิงคนนั้นอ่ะ คนเีขียนเองแหละ (อ๊ากกก กระโดดหลบรองเท้า :z6:)
ปล2.อันบนนั่นล้อเล่นนะ (ถึงจะแอบคิดจริง :a5:)
รักคนอ่านนะ :mew1:
KATIEZZ
-
:m25: :m25: :m25: :m25: :m25:
-
รอตอนน้องโจนะ เสียดายน้องเมฆเรียบร้อยไปแล้ว
-
โอ้ยยยยยยยย แน็ตตตต ได้สามีซะและหึหึ
ของด่าป๊อนส์ก่อนได้มะ เลวมากกกกกก
พีเจ จัดการเลย โจ เลิกกก เลิกเลย
ป๊อนส์แม่ง เลวเหมือนเดิมมม
-
:hao6:
-
ตอนที่ 15
[Pontz x Joe]
[Joe]
ผมนั่งร้องไห้จนน้ำตาแห้งเหือดไปหมด ยกนาฬิกาขึ้นมาดูก็เป็นเวลาตีสองกว่าๆ คนสองคนบนเตียงที่เพิ่งจะผ่านศึกหนักมาก็นอนกอดกันหลับอย่างมีความสุข
แน่สิ ตอนนี้ทุกคนก็ต้องกำลังหลับอย่างมีความสุขกันอยู่แล้ว จะมีใครมานั่งทุกข์ใจ นั่งร้องไห้เหมือนผม
เมื่อผมมั่นใจว่าจะไม่มีใครตื่นมาเห็นผมในตอนนี้แล้ว ผมค่อยๆเปิดตู้เสื้อผ้าก่อนจะก้าวเบาๆออกจากห้องนั้น แล้วมายืนนิ่งอยู่ใน
ห้องนั่งเล่น
ผมควรจะไปไหนดี ผมรู้แค่ว่า ผมไม่สามารถทนอยู่ที่นี่ และ สู้หน้าป๊อนซ์ตอนเช้าได้
แต่ผมจะโทรหาใครได้บ้างในเวลานี้ คนที่พร้อมจะช่วยผมเสมอ...
ผมตัดสินใจกดเบอร์โทรออก รอสายไม่กี่วินาทีปลายสายก็รับสายตามที่ผมคิดไว้
(ฮัลโหล มีอะไรรึเปล่า ถึงได้โทรมาตอนนี้)
“พีเจ มารับกูหน่อย” ผมพูดขอร้องออกไปก่อนจะทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง
(เป็นอะไรโจ บอกกูมาดิใรทำอะไรมึง?) พีเจถามผมด้วยน้ำเสียงร้อนรน
“อย่าเพิ่ง ฮึก ถามอะไรได้มั้ย?” ผมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงปนสะอื้น มืออีกข้างที่ว่างอยู่ก็ต้องคอยยกขึ้นปาดน้ำตาที่มันไหล
ออกมาอีกครั้ง
(โอเคๆ ให้กูไปรับที่ไหน)
“คอนโดป๊อนซ์”
ผมรอเพียงไม่ถึงครึ่งชั่วโมงพีเจก็มารับที่หน้าห้องพร้อมกับดลที่ยืนงัวเงียอยู่ข้างๆ
“มันอยู่ไหน?” พีเจถามอย่างเอาเรื่องแต่ผมทำได้เพียงยิ้มและส่ายหน้าน้อยๆ
“ไปกันเหอะ กูไม่อยากอยูที่นี่แล้ว”
“ไปกันเหอะพี่พีเจ ใจเย็นๆนะพี่โจ” ดลที่เห็นอาการของผมก็แทบจะหายงัวเงียในทันที ก่อนจะเดินเข้ามาประคองผมให้เดินไปที่
ลิฟท์
“อืม ค่อยว่ากันอีกทีตอนเช้าแล้วกัน” พีเจพยักหน้ารับอย่างจำยอมก่อนจะเดินนำเข้าไปในลิฟท์
แล้วพีเจกับดลก็พาผมมานอนที่ห้องส่วนทั้งสองคนก็ไม่ได้หลับอีกเลยเพราะมัวแต่คอยดูแลผม ทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดกับ
ดลจนผมทนไม่ไหวเลยต้องถามออกมาตรงๆ
“เอ่อ พีเจ”
“หืม ว่าไง” พีเจที่กำลังวุ่นวายกับการหาชุดนอนให้ผมอยู่ก็ชะงักมือก่อนจะหันมามองผม
“คือ กูถามตรงๆเลยนะ ดลได้ยินอยู่ใช่มั้ย?”
“ครับ”
“มึงไม่ได้คิดกับกูแค่เพื่อนใช่มั้ยวะ?” คำถามของผมทำให้เกิดความตึงเครียดและความเงียบปกคลุมทั่วทั้งห้อง
“หึ ใช่” พีเจตอบออกมาง่ายๆ ทำให้ดลที่ยืนรอฟังอยู่ถึงกับน้ำตาไหลออกมาเลยทีเดียว
“ดล..” ผมเรียกดลพร้อมกับจะเดินไปหา แต่พีเจก็ห้ามไว้
“เมื่อก่อนน่ะใช่ แต่ตอนนี้ไม่แล้ว” พีเจตอบออกมายิ้มๆก่อนจะเดินไปเช็ดน้ำตาให้ดลที่ยืนร้องไห้ตัวสั่นอยู่
“ยังไง?” ผมยังคงถามต่อไป
“บอกตามตรงก่อนหน้านี้กูเข้าหาดลเพราะหวังจะใช้เป็นสะพานเชื่อมให้กูไปหามึง ชู่วว อย่าเพิ่งร้องสิดลฟังให้จบก่อน” พีเจพูด
อธิบายก่อนจะดึงดลที่ร้องไห้หนักขึ้นไปอีกเมื่อได้ฟัง เข้ามากอด
“แล้ว?”
“แต่แล้วใครจะไปคิดวะ ว่ากูหลงรักสะพานเชื่อมอย่างดลจนถอนตัวไม่ขึ้น ตอนนี้มึงสบายใจได้เลยเพราะกูมีตัวจริงของกูแล้ว กูไม่
มีทางไปคิดเกาะแกะกับมึงแน่นอน” พูดจบพีเจก็ก้มลงจูบเบาๆที่หน้าผากของดลเป็นการตอกย้ำคำพูดทั้งหมดเมื่อครู่
“เหอะ มึงนี่เลวเนอะ” ผมพูดขึ้นมาอย่างขำๆ
“เมื่อก่อนน่ะใช่แต่ตอนนี้ ก็ไม่แล้วอีกเหมือนกัน”
“ดีนะที่เรื่องราวเลวๆของมึงมันเป็นแค่อดีต” ผมพูดขึ้นมาลอยๆก่อนจะเงียบเพื่อคิดอะไรกับตัวเองเรื่อยเปื่อย
“ไม่เอา ฮึก อย่าคิด ฮึก มากดิพี่โจ นอนก่อน” ดลผละออกจากอ้อมกอดของพีเจก่อนจะเดินมานั่งข้างๆผมบนเตียง
“หยุดร้องให้ได้ก่อนมั้ยดล” ผมพูดพร้อมกับลูบหัวดลด้วยความเอ็นดู
“เออ งั้นมีไรไว้คุยพรุ่งนี้เช้า พรุ่งนี้มึงมีเรียนมั้ย?” พีเจถามขึ้นมาหลังจากเงียบไปนาน
“ไม่มี”ผมตอบก่อนจะมองหน้ามันด้วยความสงสัย
“ดลอ่ะ?” มันหันไปถามดลต่อ
“ไม่มีครับ”
“งั้นดี พรุ่งนี้เราจะมาช่วยไอ้โจสะสางปัญหากัน” พีเจพูดยิ้มๆแต่แฝงไปด้วยความจริงจังก่อนจะเดินออกไปจากห้องทิ้งให้ผมได้
นั่งเงียบๆคนเดียวทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นและเอามานั่งคิดว่าผมควรจะทำอย่างไรต่อไปดี
“โอ๊ย ร้อนอ่ะ น้ำมันกระเด็น” ผมมองดลที่กำลังเอาฝาหม้อมาทำเป็นกำบังก่อนจะพยายามยื่นตะหลิวไปพลิกปลาในกระทะ
“ไหนดูดิ มาพี่ทำเอง” พีเจดูแผลที่แขนดลก่อนจะแย่งตะหลิวในมือดลมาถือไว้ซะเอง
“ง่ะ แล้วดลจะทำอะไรล่ะ” ดลพูดพร้อมกับเดินไปเดินมาในครัว
“อยู่เฉยๆ” ผมกับพีเจพูดออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
“ก็ได้ๆ” ดลที่ดูเหมือนจะงอนก็เดินไปนั่งแก้มป่องจุ้มปุ๊กดูการ์ตูนอยู่หน้าทีวี
“ไม่ง้อเหรอ?” ผมหันไปถามพีเจที่กำลังพลิกปลาอยู่
“ทำกับข้าวเสร็จค่อยง้อ” พีเจพูดด้วยท่าทีสบายๆก่อนจะเริ่มทำกับข้าวอย่างอื่นต่อ
ออดดดดดด
“ใครมาอ่ะดล ไปดูให้พี่หน่อย” พีเจตะโกนไปบอกดลที่นั่งดูทีวีอยู่ ดลที่งอนอยู่ก็ลุกไปเปิดประตูอย่างว่าง่าย
“โหยของกินเต็มเลย” ผมร้องอุทานออกมาเมื่อเห็นของกินในมือดล
“เนอะ มีแต่ของอร่อยๆทั้งนั้น” ดลพูดออกมาอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับยิ้มจนตาปิด
“เห็นของกินเป็นไม่ได้เลยนะ” พีเจพูดดักคอทำให้ดลหน้าหงอยลงไปนิดนึง
“มึงนี่” ผมหันไปดุพีเจเบาๆก่อนจะหันมายิ้มกับดลต่อ
“ไฮ เพื่อนฝูง อ้าววว โจ อยู่นี่ได้ไง” ไอ้ภูมิที่เดินกินอมยิ้มเข้ามาก็แสดงสีหน้าตกใจเมื่อเห็นผมยืนทำกับข้าวอยู่ในครัวพีเจ
“เอ่อ..คือ...” ผมทำได้เพียงอ้ำอึ้ง ไม่รู้จะตอบคำถามของไอ้ภูมิยังไงดี
“เอาของมาตั้งบนโต๊ะนี่ ไอ้ภูมิ แล้วมึงก็ช่วยไปนั่งดูการ์ตูนเป็นเพื่อนดลหน่อยไป” พีเจเปลี่ยนเรื่องกะทันหันก่อนจะเอาเท้าดันก้น
ไอ้ภูมิให้ออกไปนอกครัว
“อะไรของมึงวะ อย่าบอกว่าดลงอนมึงอยู่อีกแล้ว”
“เออ ง้อให้หน่อย” พีเจพูดออกมาด้วยอาการสบายๆ
“ตลอดอ่ะ เดี๋ยวกูก็จับเมียมึงมาทำเมียกูซะเองหรอก” ไอ้ภูมิพูดติดตลกก่อนจะยักคิ้วกวนๆมาให้พีเจ
“ถ้ามันยอมมึงก็เชิญ” พีเจตอบกลับอย่างเหนือกว่าก่อนจะยักไหล่ด้วยท่าทางสบายๆเหมือนเดิม
“จ้า หมั่นไส้เหลือเกิน” ไอ้ภูมิทำหน้าแหยงๆใส่พีเจก่อนจะเดินสะบัดตูดไปนั่งดูการ์ตูนกับดลตามที่พีเจบอก
“ดล ไอ้ภูมิ มากินข้าวได้แล้ว” พีเจตักกับข้าวอย่างสุดท้ายใส่จานก่อนจะเดินออกไปตามสองหน่อที่นั่งทำหน้าฟินกับเบ็นเท็นอยู่หน้าทีวี
“ครับ” ดลกดปิดทีวีก่อนจะรีบวิ่งเข้ามาในครัว ซะไม่รู้เลยนะไอ้น้องว่ามึงหิวเนี่ย
“ข้าวเสร็จแล้วรึอีเย็น” ไอ้ภูมิแม่งคงจะหิวมาก
“เสร็จแล้วเจ้าคะ คุณท่าน” ผมเลยเล่นกับมันซะเลย
“อืมมมม ฝีมือใครล่ะเนี่ย?” มันยังเล่นไม่หยุด
“ฝีมือผัวไอ้ดลเจ้าคะ” ผมตอบก่อนจะเหลือบไปมองดลนิดๆ
“พี่โจอ่ะ” ดลค้อนผมก่อนจะมุดหน้าลงกับไหล่พีเจ
“แน่ะ ติดนิสัยพี่มารึเปล่าดล อายแล้วซุกผัวเนี่ย” ไอ้ภูมิพูดออกมาเรียกความเงียบได้อีกครั้ง
“มึงมานี่กะกูมาภูมิ” พีเจลุกขึ้นพร้อมกับลากไอ้ภูมิออกไปจากห้อง
“.....” เงียบจนได้ยินเสียงการบีบตีวของหลอดอาหารกันเลยทีเดียว
“เอ่อ..กินข้าวกันเหอะครับ” ดลที่ดูจะได้สติก่อนใครเพื่อนก็พูดเปลี่ยนเรื่อง
“โจ กูขอโทษ” ไอ้ภูมิที่เดินกลับเข้ามาพร้อมพีเจพูดขึ้น
“อืม กูไม่ได้ว่าอะไรนี่” ผมตอบกลับไปพร้อมกับยิ้มไปให้เพื่อลดความรู้สึกผิดของมัน แสดงว่าที่พีเจพาออกไปนี่คงจะไปบอก
เรื่องของผมซินะ
ออดดดดดดดดด ออดดดด ออด ออดดดดดดด
“โอ๊ย ใครแม่งกดวะ พ่อมึงตายรึไง รีบจังเลยไอ้สัด” ไอ้ภูมิบ่นกระปอดกระแปดก่อนจะเดินออกไปเปิดประตู
“เฮีย เฮียเห็นโจบ้างมั้ย?” เสียงร้อนรนของไอ้แน็ตที่หน้าประตูดังเข้ามาจนถึงโต๊ะกินข้าวที่พวกผมนั่งอยู่
“ทำไมวะ?” ไอ้ภูมิไม่ตอบแต่ถามกลับด้วยความสงสัย
“ก็เฮียป๊อนซ์ดิ โทรมาปลุกผมตั้งแต่ตีห้า บอกว่าโจหาย”ไอ้แน็ตตอบกลับก่อจะเดินแทรกผ่านประตูเข้ามาในห้อง
“อ้าวโจ อยู่นี่เอง” ไอ้แน็ตตะโกนออกมาเสียงดังพร้อมกับชี้มาที่ผม
“อืม” ผมทำเพียงตอบกลับไปสั้นๆก่อนจะก้มหน้าลงกินข้าวต่อ
“ทำไรอ่ะแน็ต” ไอ้พีเจถามเสียงเรียบพร้อมกับจ้องไอ้แน็ตเขม็ง
“แป๊ปนะเฮียพีเจ โหล เฮียป๊อนซ์เหรอ เออ แน็ตเจอโจแล้ว” ผมวางช้อนในมือลงทันทีที่ได้ยินว่าแน็ตโทรหาใคร
“ไอ้แน็ต!”ไอ้ภูมิตะคอกแน็ตเสียงดัง
“โอ๊ยย เฮียภูมิอย่าเสียงดังดิ ฮัลโหล ครับๆ อยู่คอนโดเฮียพีเจครับ ครับผม” พูดจบมันก็กดตัดสายก่อนจะเดินมาหยิบขนมบนโต๊ะ
ไปกิน
“ไอ้ควายแน็ต” ไอ้ภูมิสบถออกมาก่อนจะตบหัวแน็ตจนเกือบจิ้มพื้น
“โอ๊ยย อะไรอ่ะ” แน็ตเกาหัวเบาๆพร้อมกับมองพวกเราบนโต๊ะที่จมอยู่กับความเงียบ
“เอาไงมึง” พีเจหันมาถามผมด้วยน้ำเสียงห่วงใย
“ไม่ไง” ผมตอบกลับไปสั้นๆ
“อืม” พีเจก็ไม่เซ้าซี้ต่อให้มากความ มันลงมือกินข้าวต่อ และเหตุการณ์ก็ดำเนินต่อไปปกติ
ออดดดดด ออดดดด
“เฮียป๊อนซ์แน่เลย เดี๋ยวแน็ตไปดูให้” มันพูดด้วยน้ำเสียงดีใจก่อนจะวิ่งตรงไปที่ประตู
“อ่ะ เฮียป๊อนซ์จริงด้วย เข้ามาเลยครับ เข้ามาเลย คนอยู่กันเต็มเลย”
“โอ๊ย กูจะบ้าตายกับมัน” ไอ้ภูมิพูดพึมพำเบาๆพร้อมกับยกมือขึ้นกุมขมับ
“โจ” ป๊อนซ์เดินตรงเข้ามาหาผมก่อนจะจับที่ไหล่ของผมเบาๆ
“หืม ว่าไง?” ผมถามกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่ไม่ได้หันกลับไปมองมันแต่อย่างใด ไม่ใช่ผมเกลียดมันหรอกนะเพราะถึงยังไง
ผมก็ไม่มีวันเกลียดมันได้อยู่แล้ว แต่ผมแค่ไม่ต้องการจะร้องไห้ตอนนี้ก็เท่านั้นเอง
“เมื่อคืนไปไหน?” น้ำเสียงอ่อนโยนของป๊อนซ์ทำให้ขอบตาของผมร้อนผ่าวขึ้นอย่างห้ามไม่ได้
“ไม่ได้ไปไหนนี่” ผมพูดออกมาด้วยความยากลำบากเพราะต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้ด้วย
“พี่โจ” ดลเรียกชื่อผมเบาๆพร้อมกับเอามือมาบีบมือผมเพื่อเป็นการให้กำลังใจ
“...” ผมไม่ตอบเพียงแต่ยิ้มบางๆไปให้
“แล้วทำไมมึงมาอยู่ห้องพีเจอ่ะ?” ป๊อนซ์ยังคงถามต่อด้วยน้ำเสียงเดิม
“กูเพิ่งมาเมื่อเช้าเอง” ผมตอบก่อนจะก้มหน้าลงให้ต่ำกว่าเดิมเมื่อไม่สามารถจะกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป
“เฮ้ยย พี่โจร้องทำไมอ่ะ?” ไอ้แน็ตพูดออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าน้ำตาผมอาบเต็มสองแก้ม
“โอ๊ยยย มึงมานี่กะกูมา” ไอ้ภูมิลุกขึ้นยืนก่อนจะลากไอ้แน็ตออกไปนอกห้อง
“โจ กูกับดลไปข้างนอกนะ มีอะไรก็เรียกได้นะ”พีเจจับมือดลก่อนจะจูงให้เดินตามหลังออกไปโดยไม่ลืมที่จะแวะมาบีบไหล่ผม
เบาๆเป็นการให้กำลังใจ
“อืม” ผมตอบรับในลำคอเบาๆ
กลายเป็นว่าตอนนี้เหลือเพียงผมกับป๊อนซ์สองคนในห้องครัว
“มึงเป็นอะไรอ่ะโจ ร้องไห้ทำไม?” ป๊อนซ์หันเก้าอี้ของผมให้ไปประจันหน้ากับมันก่อนที่มันจะนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าผม
“ฮึก กูไม่ได้เป็นอะไรนี่” ผมตอบกับไปด้วยคำพูดที่กลั้วไปด้วยเสียงสะอื้น
“โจ” ป๊อนซ์เรียกผมด้วยเสียงที่แผ่วลงกว่าเดิมก่อนจะค่อยๆยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาออกจากหน้าของผมให้อย่างเบามือ
อย่าทำแบบนี้ได้มั้ยป๊อนซ์ อย่าทำเหมือนมึงไม่ได้ทำอะไรผิด
“ฮึก ไหนอ่ะ ฮึกก มึงมารับกูกลับไม่ใช่เหรอ ฮึกก ไปกันเหอะ” ผมพูดพร้อมกับยิ้มไปให้ป๊อนซ์ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกมา
จากห้องครัว
แต่.....
ป๊อนซ์กอดผมจากด้านหลังก่อนจะซุกหน้าลงกับคอของผมนิ่ง
“ฮึกก ฮือออออ” ครั้งนี้ผมปล่อยโฮออกมาเสียงดังพร้อมกับร่างกายที่สั่นอย่างรุนแรงจนคาดว่าแม้แต่ป๊อนซ์ก็คงจะรับรู้ได้
“กูขอโทษโจ กูขอโทษ” ป๊อนซ์พูดเสียงเบาราวกับเสียงกระซิบอยู่กับคอของผม
“ฮึก ฮึก ฮือออ” ผมไม่ตอบอะไรกลับไปเพราะตอนนี้ผมพูดไม่ออกจริงๆ
“กูเห็นแล้วนะที่มึงทำให้กูในตู้อ่ะ กูขอบคุณนะโจ ขอบคุณมาก”
“ฮึก อืมม ฮึก ไม่เป็นไร” ผมพยายามแค่นคำพูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก
“เมื่อคืนมึงเห็นใช่มั้ย?”ในที่สุดป๊อนซ์ก็พูดเข้าประเด็นสักที
“อืม” ผมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“มึงอยู่ตรงไหน?”
“ฮึก ในตู้” ผมตอบก่อนจะปล่อยโฮออกมาอย่างหนักอีกรอบก่อนจะทิ้งน้ำหนักไปด้านหลังพิงกับอกของป๊อนซ์
เราสองคนยืนชิดกันจนผมได้ยินเสียงเต้นของหัวใจของป๊อนซ์เลยทีเดียว
“กูแม่งโคตรเลวเลยว่ะ” ป๊อนซ์พูดออกมาเบาๆก่อนจะก้มหน้าลงซุกกับคอผมทำให้ผมรู้สึกได้ถึงความเปียกชื้นที่หลังคอของตัว
เอง
“ป๊อนซ์”
“กูเมา กูสาบานได้” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างหนักแต่เป็นการร้องไห้ที่ต่างจากผมเพราะป๊อนซ์ร้องไห้โดยที่ไม่หลุด
สะอื้นออกมาเลยแม้แต่นิดเดียวแต่น้ำตายังคงไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง
“กูรู้ เพราะถ้ามึงไม่ได้เมา มึงคงไม่ทำแบบนั้นหรอก”
“....” ป๊อนซ์เงียบจนผมรู้สึกวูบโหวงในใจ
“ใช่มั้ย?”ผมถามย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่มั่นใจ
“อืม”ป๊อนซ์ตอบกลับมาอย่างแผ่วเบา แต่นั่นก็สามารถทำให้ผมใจชื้นขึ้นเยอะเลย
“กูรักมึงนะป๊อนซ์”
“กูรู้”
“มึงอย่าใช้ความรักที่กูมีให้มึง มาทำร้ายกูเลยนะ”
“....”
“กูขอร้อง” ผมพูดขอร้องออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า
“อืม กูสัญญา” ป๊อนซ์พูดรับคำเบาๆก่อนจะจับผมให้หันไปประจันหน้ากับมัน ทำให้ผมได้เห็นใบหน้าของมันที่เต็มไปด้วยคราบ
น้ำตา
“อย่าทำให้กูเจ็บบ่อยนักนะป๊อนซ์”
“อืมม”
“กูกลัว”
“.....”
“กลัวว่าจะเจ็บจนทนไม่ได้ แล้วกูอาจจะหายไปจากมึงเอง กูไม่อยากทำแบบนั้น เพราะกูคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีมึง” ผมพูดก่อนจะซุก
หน้าลงกับอกของป๊อนซ์
“กูก็คงจะทนไม่ได้เหมือนกัน” ป๊อนซ์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจังก่อนจะค่อยๆก้มลงมาประทับริมฝีปากลงบนปากผมด้วยความ
อ่อนโยนจนผมรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของมันทั้งหมด
“ไง?”พีเจทักขึ้นสั้นๆเมื่อเห็นผมกับป๊อนซ์เดินออกมาจากห้องครัว
“โอเคแล้ว” ผมตอบพร้อมกับยิ้มบางๆไปให้พีเจแล้วก็คนอื่นๆที่ยืนอยู่ในห้อง
“แล้วนั่นจะกลับห้องเลยใช่มั้ย?”ไอ้ภูมิถามขึ้นบ้าง
“อืม”ป๊อนซ์ตอบกลับสั้นๆ
“อืม งั้นไอ้ป๊อนซ์มึงขับรถดีๆล่ะ” ไอ้ภูมิพูดพร้อมกับเดินมาตบไหล่ป๊อนซ์ ไอ้ป๊อนซ์ก็พยักหน้ารับเบาๆก่อนจะเดินจูงมือผมออก
จากห้องของพีเจ
“กูรู้ว่ามึงรักมันแล้วล่ะ สารภาพไปเถอะ ไอ้ที่มึงทำอยู่น่ะ แล้วก็เลิกทำซะ กูเตือนด้วยความเป็นห่วง” ไอ้พีเจพูดขึ้นมาลอยๆใน
ขณะที่ผมกับป๊อนซ์กำลังเดินผ่านหน้ามัน
“อืม” ป๊อนซ์พูดรับในลำคอเบาๆก่อนจะรีบจูงผมที่ยืนนิ่งเพราะงงกับคำพูดของพีเจอยู่ให้เดินตามหลังมันออกไป
หลังจากที่กลับมาถึงห้องกันต่างคนก็ต่างทำธุระของตัวเองไปเรื่อยๆ โดยไม่ได้พูดกันเลยแม้แต่คำเดียวจนมืดค่ำ
“โจ” ป๊อนซ์ที่ใส่เสื้อกล้ามกับกางเกงนอนเดินเข้ามาหาผมที่โต๊ะอ่านหนังสือ
“หืมม?”
“โทรหาไอ้พวกเพื่อนๆเรามากินเหล้าที่ห้องเอามั้ย?”
“ทำไมอ่ะ?”
“เผื่อมึงยังอึดอัดที่ต้องอยู่กับกูสองคน” ป๊อนซ์พูดก่อนจะก้มหน้าลงมองพื้น
“กูไม่ได้อึดอัดแต่กูไม่รู้จะพูดอะไร” ผมพูดออกไปตามความเป็นจริง
“งั้นเหรอ แล้วตกลงจะโทรชวนพวกมันมาดีมั้ย?” น้ำเสียงป๊อนซ์ฟังดูดีขึ้น
“ก็ดีนะ มากินกันเล็กๆน้อยๆ อาทิตย์นี้ยังไม่ได้สังสรรค์เลย” ผมตอบพร้อมกับยิ้มบางๆไปให้ป๊อนซ์เพื่อเป็นการลดความตึงเครียด
ระหว่างเราสองคน
“โอเคงั้นเดี๋ยวกูไปโทรให้” ป๊อนซ์แสดงสีหน้าดีใจออกมาเมื่อเห็นว่าผมยิ้มได้ ก่อนจะวิ่งออกไปนอกห้องเพื่อโทรตามคนอื่นๆ
พอป๊อนซ์เดินออกจากห้องไปผมก็หุบยิ้มก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“ทำไมกูเป็นแบบนี้วะ ทำไมกูถึงไม่เคยโกรธ ไม่เคยเกลียดมึงได้เลย ทำไมกูต้องให้อภัยมึงอยู่เรื่อยวะป๊อนซ์”
..............................................................................TBC.................................................................................
มาอัพต่อแล้ววววววว
น้องโจเข้มแข็งขึ้นแล้วนะ
หลายๆสิ่ง หลายๆอย่าง กำลังจะเฉลยออกมา
คนที่คุณคิดว่าดีอาจจะเลว คนที่คุณเกลียดนักเกลียดหนาอาจจะเป็นคนดีก็ได้
#ว๊ายยยยยยย พูดอะไรมีลับลมคมใน
หนีตรีนก่อนดีกว่า 555+ :katai5: :katai5:
ฝันดีนักคนอ่าน :katai3:
รักคนอ่านนะ :mew1:
KATIEZZ
-
:mew5: ไหนคนเขียนบอกว่า อักษร น จะโดนกินอ่ะ
ทำไม่ภูมิไม่จัดการแน็ตสักทีละครับ
แล้วแฟนนาย ต้องเป็นผู้ชายดิครับ ไม่ใช้ผู้หญิง
-
:mew5: ไหนคนเขียนบอกว่า อักษร น จะโดนกินอ่ะ
ทำไม่ภูมิไม่จัดการแน็ตสักทีละครับ
แล้วแฟนนาย ต้องเป็นผู้ชายดิครับ ไม่ใช้ผู้หญิง
แน็ตโดนจัดไปแล้ว เพิ่งอัพก่อนหน้าอันนี้เอง (ไม่ใช่พี่ภูมิด้วยยย) o13
-
โอ๊ยยยย เป็นคนดีไปไหนเนี่ยโจ
น่าจะเลิกๆกับป๊อนซ์ไปได้แล้ว สงสารโจ ทนเจ็บมากี่รอบแล่วเนี่ย
เห้ออออแ
-
ป๊อนซ์ ชั้นว่าแกเลวเกินมาตราฐานพระเอกไปหน่อยนะ
ไอ้ที่ทำเนี่ย.... เดาได้เลยว่าตอแหล
ที่ทำเนี่ย ทำไปเพื่ออะไรฟระ????
พอคิดหาคำตอบก็ได้มาแต่คำตอบที่เฟลแทนโจ
อยากจะเชียร์ให้โจตัดใจได้ซักที
-
:hao5:
-
ไม่ชอบป๊อนซ์ คือพอเดาได้แล้วแหละว่าอะไรยังไง แต่ก็ไม่ชอบอยู่ดี :m16:
-
ความจริงอะไร โจต้องเตรียมรับมือนะ ส่วนการอภัยไม่ใช่ว่าเราจะอภัยให้ทุกเรื่องเสมอไป เขาต้องได้รับบทเรียนบ้าง ตอนนี้โจก็ถือได้ว่าเข้มแข็งขึ้นมากแล้ว แต่ก็อย่าปล่อยให้เขามาทำร้ายตัวเองเสมอไปนะสู้ๆๆ
-
ก็ยังสงสารโจ อยู่ดีอ่ะ
หมายความว่าที่ป๊อนซ์บอกจำได้แล้วคือแ๊อ๊บใช่ป่ะ ???
โจแข็งเข้มเข้าไว้นะ ถ้าไม่ไหวก็หยุดเถอะไม่อยากให้เจ็บไปกว่านี้แล้ว T^T
โจอยู่โดยรับรู้ว่าป๊อนซ์ตายไปแล้วเหมือน 3 ปีก่อน ดีกว่ายังป๊อนซ์อยู่แล้วโจเจ็บแบบตายทั้งเป็น
ปล.เป็นเรื่องแรกที่ไม่อยากให้ตัวเอกคบกัน T^T อินจัดสงสารโจ
-
ถึงจะรักคนอื่นมากแค่ไหน แต่ก็ต้องรักตัวและหัวใจของเราเองให้มากกว่า
เข้มแข็งไว้โจ :กอด1:
-
มาไวทันใจจริงๆ ขอบคุณมากครับ
โจให้อภัยง่ายไปไหม ไม่ขอฟังเหตุผลบ้างเลย ระวังปอนซ์จะเคยตัว ทำผิดซ้ำซากมากกว่าเดิม
ปอนซ์แสดงท่าทางเหมือนมีอะไรปิดบังอยู่ตลอด อยากรู้มากมายมันคืออะไร คนเขียนจัดมาไวๆ นะครับ
:fire: ยังเกลียดปอนซ์เหมือนเดิม :fire:
-
โกรธอยู่ดี :m16: ป๊อนด์โชคดีนะที่โจใจดีมากอ่ะ
ถ้ายังทำให้โจเสียใจอีกทีจะไม่ให้โจมาหาแล้วว
-
:angry2: ไอป๊อนซ์ แกต้องตายยยยย แกทำร้ายโจ :z6:
-
Intro เรียกน้ำย่อย
:hao5:
[Pontz x Joe]
[Joe]
“โจ ออกไปด้านนอกมั้ย? ไอ้ลิ้มกับไอ้ไปป์มาแล้ว” ป๊อนซ์เปิดประตูแล้วพูดอยู่หน้าห้องไม่กล้าเดินเข้ามารบกวนผม
“อืมๆ” ผมพยักหน้ารับก่อนจะเก็บหนังสือแล้วเดินตามป๊อนซ์ออกไปด้านนอก
“ไงมึง หายโกรธมันยัง?” ไอ้ไปป์ถามนิ่งๆก่อนจะยักคิ้วกวนๆมาให้ผมหนึ่งที
“กูไม่เคยโกรธมันได้หรอก” ผมตอบกลับไปนิ่งๆก่อนจะเดินไปนั่งบนโซฟาข้างๆไอ้ลิ้ม
“เฮ้ยๆๆๆ อย่าพูดอะไรเครียดๆดิ มาๆๆๆแดกกันดีกว่า” ไอ้ลิ้มพูดพร้อมกับตบไหล่ผมสองสามทีก่อนจะคว้าแก้วเหล้าที่ป๊อนซ์เพิ่ง
ชงให้ขึ้นมากระดกจนหมด
“แล้วนี่ทำไมไม่พาพลัสเตอร์กับท็อปเทลมาด้วยวะ?” ผมถามขึ้นก่อนจะหันไปมองหน้าไอ้ลิ้มกับไอ้ไปป์
“เทลมันเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัยอยู่ กูไม่อยากพามันไปไหนมาไหนบ่อยๆ”ไอ้ลิ้มตอบยิ้มๆ
“แล้วพลัสเตอร์อ่ะ?” ผมหันไปถามไอ้ไปป์
“อยู่ห้อง” ไปป์ตอบกลับมานิ่งๆ
“แล้วทำไมไม่พามาด้วยวะ?”
“ลุกไม่ไหว” แม่มมม ไอ้หื่น
“เหยดๆๆๆๆ ไม่ไหวเลยนะมึง”ไอ้ลิ้มล้อก่อนจะกระแทกตัวผมแรงๆ
“ลิ้มมึงอย่าทำงั้นดิ โดนไอ้โจ” ไอ้ป๊อนซ์พูดขึ้นดุๆก่อนจะจ้องหน้าลิ้มเขม็ง
“แหม หวงจัง เออๆ งั้นมึงมานั่งนี่เลยมา” ไอ้ลิ้มพูดงอนๆก่อนจะลุกขึ้นไปนั่งที่ป๊อนซ์แล้วผลักป๊อนซ์ให้มานั่งข้างผม
“กินเหล้ามั้ยโจ?” ป๊อนซ์ถามเบาๆพร้อมกับหันมามองหน้าผม
“อืม” ผมตอบรับช้าๆ ป๊อนซ์จึงรีบชงเหล้าก่อนจะยื่นมาให้ผม
“ขอบใจ” ผมพูดเบาๆก่อนจะจิบนิดนึงเพื่อไม่ให้มันเสียน้ำใจ
และบรรยากาศก็อึมครึมอยู่แบบนี้จนปาร์ตี้จบ ผมก็ยังคงนั่งนิ่งๆเหมือนไม่มีสติ ทั้งๆที่ผมแทบจะไม่ได้แตะเหล้าเลยด้วยซ้ำ
“ทำไม ไอ้แน็ตไม่มาวะ แปลกจัง” ป๊อนซ์บ่นพึมพำระหว่างเก็บแก้วไปไว้ในครัว
ผมมองตามแผ่นหลังมันด้วยความรู้สึกมากมายในหัว
ใจหนึ่ง คิดจะเชื่อมัน และทุ่มเทใจให้มันอีกครั้ง
แต่อีกใจก็รู้สึกเหนื่อยและอยากพักเต็มที นี่ผมต้องทำยังไง ? ผมควรทำยังไงดี?
“อื้ออ” ผมครางอู้อี้ในลำคอพร้อมกับยกมือขึ้นปัด เมื่อรู้สึกถูกรบกวนในเวลานอน
“เช็ดตัวหน่อยนะโจ นอนทั้งแบบนี้เดี๋ยวไม่สบายตัว” ป๊อนซ์พูดก่อนจะจับมือผมเอาไว้แล้วค่อยๆเช็ดตัวผมต่อ
“เอ่อ ไม่ต้องก็ได้ เดี๋ยวกูไปอาบน้ำเองดีกว่า” ผมสะบัดหัวไปมาเรียกสติก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินเข้าห้องมา โดยไม่หันกลับไป
มองไอ้ป๊อนซ์ที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่ข้างโซฟาแบบนั้น
หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็เดินมาทาครีมทาโลชั่นหน้ากระจก แล้วก็ต้องเอะใจเมื่อเห็นว่า ดึกป่านนี้แล้วป๊อนซ์ยังไม่เข้ามานอนใน
ห้อง
เพื่อที่จะไขข้อสงสัยผมเลยเดินออกมาจากห้องนอน แล้วก็ต้องพบกับ...
ป๊อนซ์ที่นอนอยู่บนโซฟาที่มีวามยาวพอดีตัวมัน พร้อมกับห่มผ้าห่มผืนบางๆผืนนึงเพราะผ้าห่มนวมผืนใหญ่อยู่ในห้อง
“ป๊อนซ์” ผมตัดสินใจเดินไปปลุกป๊อนซ์ที่นอนหลับอยู่บนโซฟา
“อืออ หืมมม ว่าไงโจ จะเอาอะไร?” ป๊อนซ์งัวเงีย แต่เมื่อเห็นว่าเป็นผมก็รีบลุกขึ้นมานั่งพร้อมกับถามออกมาทันที
“เปล่า กูจะมาบอกให้เข้าไปนอนในห้อง” ผมพูดนิ่งๆก่อนจะก้มลงหยิบหมอนที่มันเอาออกมาพร้อมกับม้วนๆผ้าห่มผืนบางๆนั้น
แล้วเดินถือเข้ามาในห้องนอน
“เอ่อ คือ..ถ้ามึงไม่สะดวก..”
“กูไม่ได้ไม่สะดวก” ผมพูดดักก่อนที่ป๊อนซ์จะได้พล่ามอะไรออกมา
“แล้วก็นอนซะ อย่าพูดให้มากความ” ผมพูดพร้อมกับจ้องหน้ามันนิ่งๆจนมันต้องหลบสายตา
“อืม ฝันดีนะมึง” ป๊อนซ์เดินไปปิดไฟก่อนจะเดินกลับมาที่เตียงแล้วล้มตัวลงนอนเบาๆโดยที่มันหันหน้ามาทางผมซึ่งหันหน้าออก
อีกทาง ทำให้กลายเป็นว่ามันนอนมองแผ่นหลังผมอยู่
“อืม ฝันดีเหมือนกันนะ” ผมตอบกลับก่อนจะหลับตาลงช้าๆ
แต่ผมกลับหลับไม่ลง เพราะตอนนี้มีเรื่องให้ต้องคิดเยอะมาก จนปวดหัว เลยทำได้แค่นอนหลับตานิ่งๆเป็นการพักผ่อน
“กูขอโทษโจ” เสียงพูดของป๊อนซ์ดังมาอย่างแผ่วเบา
“....” ผมเงียบ ไม่พูดตอบอะไร ทำเหมือนกับว่าผมหลับไปแล้ว
“ตอนนี้กูรู้แล้ว ว่ากูรักมึงขนาดไหน” ป๊อนซ์ยังคงพูดต่อเพราะคิดว่าผมคงไม่ได้ยินแล้ว
“....” ผมพยายามกลั้นน้ำตาขณะที่นอนฟังอยู่
“ถ้ากูขอโอกาสให้คนเลวๆอย่างกูอีกสักครั้งจะได้มั้ยโจ ได้มั้ย ฮึกก” ป๊อนซ์พูดด้วยเสียงปนสะอื้นก่อนจะเงียบไป เหลือไว้เพียง
เสียงสะอื้นเบาๆ ที่เรียกน้ำตาจากผมได้ไม่ยากเลย
“ได้ซิ” ผมพูดตอบกลับไปแผ่วเบาราวกับเป็นเสียงกระซิบ
“....” ป๊อนซ์เงียบไป ไม่เหลือแม้แต่เสียงสะอื้น
“แต่กูจะบอกมึงว่า..” ผมพูดก่อนจะเว้นวรรเงียบไป
“.....” ป๊อนซ์ก็ยังคงเงียบเพื่อรอฟังคำพูดของผม
“ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วจริงๆที่กูจะยอมทน ยอมโง่ ยอมเจ็บซ้ำซาก”
“โจ..”
“ถ้ามีครั้งต่อไปอีก กูจะหายไปจากชีวิตมึงเอง” พูดจบผมก็ค่อยๆปิดตาลงเพื่อกลั้นน้ำตาเอาไว้
“มันจะไม่มีอีกแล้วโจ กูสัญญา” ป๊อนซ์พูดเสียงจริงจัง ก่อนจะเอื้อมมือมาลูบหัวผมเบาๆแล้วจึงหลับตาลงเพื่อนอนพักผ่อนจาก
เหตุการณ์ทีต้องเผชิญมาทั้งวัน
กูจะเชื่อมึงได้มั้ยป๊อนซ์
กูจะเชื่อคนที่ทำให้กูเจ็บจนนับครั้งไม่ถ้วน
กูจะเชื่อคนที่ทำให้ใครหลายๆคนมองว่ากูโง่ที่ยอมให้อภัยมึง
กูจะเชื่อคนที่กูรักหมดใจอย่างมึงได้รึเปล่า
..........................................................................TBC................................................................................
เอามาเสิร์ฟกันแบบสั้นๆ ไปก่อนเน้ออออ :katai4:
สำหรับแม่ยกน้องโจ >>> ไม่ต้องห่วงนะ น้องโจกำลังจะคิดได้แล้วล่ะ (เมื่อไหร่ 5555+) :hao7:
ตอนเต็มอาจจะย่องมาคืนนี้ดึกๆหรือไม่ก็ พรุ่งนี้สายๆ เน้อออออ :katai4:
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์น้าาาาา อ่านแล้วอยากจะแคปไปให้โจกับป๊อนซ์อ่านมากมาย 555+
รักคนอ่านนะจ๊ะ :mew1:
KATIEZZ
-
หายไปนานเลย มาตอสามตอนรวด อ่านไปเราก็สงสารโจไปทำไมโจต้องเจ็บซ้ำๆแบบนี้ด้วย
เลดี้ว่าแล้วการจำได้ของป๊อนซ์คราวนี้มีเลศนัย มันง่ายจนน่าตกใจ สุดท้ายก็เป็นดั่งคิด แค่แผน
และแผนนี้ก็ทำให้โจเจ็บ แต่ก็ทำให้โจเข้มแข็งขึ้นมากๆ ทำให้โจคงพร้อมจะทิ้งป๊อนซ์ไปได้แล้ว
ทำให้โจของเรา คงลืมคนที่เลวร้ายแบบนี้ไปได้สักที ถึงวันนั้นเราอยากเห็นป๊อนซ์เจ็บปางตาย
เจ็บที่ทำร้ายคนที่รักตัวเองที่สุด คนที่พร้อมจะให้อภัยเสมอยามที่เจ็บ อยากให้ป๊อนซ์เจ็บเจียนตาย
กว่าโจหลายร้อยเท่า อยากรู้ความจริง ใครเลวร้ายที่สุดในเรื่องนี้ ป๊อนซ์ หรือคนที่อยู่เบื้องหลัง
เราลืมความรักสดใสของป๊อนซ์โจในภาคแรกไปเลย และยังจำได้ตอนที่ป๊อนซ์คิดนอกใจโจครั้งแรกได้ อารมณ์
เกลียดป๊อนซ์ไม่ต่างจากตอนนั้นเลย แต่ตอนนี้มากมายหลายล้านเท่าเลย สงสารโจมาก หากเรื่องที่คลี่คลายเป็นว่า
ป๊อนซ์หลอกโจอีก ขอให้โจหายไปเลย
ลืมทุกอย่างให้หมด เริ่มต้นใหม่สักที เลิกรักผู้ชายใจโลเล และเลวๆคนนี้สักที
ปล.อินสุดๆ อ่านสามตอนเราน้ำตาไหลทุกที สงสารโจสุดๆ โจไม่ได้โง่นะ
แต่เพราะรักทำให้คนเรายอมทุกอย่าง แต่สุดท้าย มันก็มีจุดสิ้นสุด หากใจเรามันเจ็บจนชา
และมีตัวละครใหม่มาอีกคนแล้ว ขอให้นายคนนี้คือคนเปลี่ยนโจ และอยากรู้ใครกันที่เป็นคนที่เราไม่เกลียด
แล้วเลวที่สุด แล้วใครที่เราเกลียดอาจไม่เป็นเช่นนั้น รอเฉลย
-
ช่วงนี้ตามเรื่องนี้อยู่เรื่องเดียว เข้ามาเช็คตลอดเลย คนแต่งขยันอัพ คนอ่านก็สุขใจ
เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้น ปวดตับที่สุด แต่ก็ดีใจที่โจคิดได้บ้างแล้ว
ควรให้อภัยแก่คนผิดที่รู้จักผิด และไม่ทำผิดซ้ำซาก
:hao5: ดึกๆ จะเข้ามารอตอนใหม่นะครับ :hao5:
-
ช่วงนี้ตามเรื่องนี้อยู่เรื่องเดียว เข้ามาเช็คตลอดเลย คนแต่งขยันอัพ คนอ่านก็สุขใจ
เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้น ปวดตับที่สุด แต่ก็ดีใจที่โจคิดได้บ้างแล้ว
ควรให้อภัยแก่คนผิดที่รู้จักผิด และไม่ทำผิดซ้ำซาก
:hao5: ดึกๆ จะเข้ามารอตอนใหม่นะครับ :hao5:
เราเหมือนกันติดเรื่องนี้เหมือนกัน อ่านเรื่องเดียวเลยในบอร์ด มาอีกทีอัพไวมากๆสามตอน
เราที่ติดงาน เลยเพิ่งมาอ่าน อ่นไปน้ำตาไหล สงสารโจไป
-
อยากอ่านเต็มๆแย้วอิอิ ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายจริงๆนะ ถ้ามีอีกป๊อนซ์โดนแน่ :z6:
-
บวกเป็ดให้ทุกตอนที่ไม่ได้อ่าน และกดบวก1ให้คนเขียนค่ะ
ตอนใหม่มาอ่านพรุ่งนี้นะ วันนี้ไปนอนก่อน
-
โอ้ยยย ทำไมเรื่องใน introเหมือนป๊อนส์จะกลับตัว
แต่ชื่อตอนมันไม่ใช่อะ แง้ๆๆๆ
-
*****คำแนะนำ : เปิดเพลง "เรื่องจริงยิ่งกว่านิยาย" ของพี่อ๊อฟไปด้วยนะจ๊ะ ****
http://www.youtube.com/watch?v=x3tCDHgHfVo
ตอนที่ 16
[Pontz x Joe]
[Joe]
“สู้ๆมึง หายใจเข้าลึกๆ หายใจออกยาวๆ” ไอ้ภูมิพูดให้กำลังใจผมพร้อมกับที่ไอ้นายก็นั่งลูบหลังผมไปด้วย
“อืม” ผมตอบรับคำในลำคอเบาๆก่อนจะทำตามที่มันสองคนบอก
“พี่โจชนะชัวร์อ่ะ เนอะพี่พลัสเนอะ” ท็อปเทลที่วันนี้ลงทุนหยุดเรียนหนึ่งวันเพื่อที่จะมาดูและให้กำลังใจผมข้างๆเวที
ใช่ครับ ผมกำลังจะขึ้นร้องเพลงประกวด ที่เป็นต้นเหตุให้ผมกับป๊อนซ์ทะเลาะกันครั้งก่อน
“ช่ายยย พลัสเห็นพี่ป๊อนซ์ไปเหมาลูกโป่งมาช่อใหญ่เลย” พลัสเตอร์ก็บอกออกมาอย่างตื่นเต้น
“แล้วนี่มึงจะไม่บอกพวกกูหน่อยเหรอว่าร้องเพลงอะไร” ไอ้ลิ้มเดินถือลูกโป่งมาประมาณสิบกว่าลูก
“เออ นั่นดิเผื่อพวกกูช่วยร้องได้” ไอ้ไปป์พูดขำก่อนๆจะยกมือขึ้นมากอดคอพลัสอย่างหวงๆ
“เซอร์ไพรส์ละกัน” ผมพูดยิ้มๆก่อนจะจัดเครื่องแต่งกายให้เรียบร้อย
วันนี้ผมไม่ได้แต่งตัวอะไรมากมาย ก็แค่เสื้อเชิ้ตสีน้ำตาลเข้มเรียบๆพับถึงศอก กับกางเกงเดฟสีขาวไม่มีลวดลาย แล้วก็รองเท้าไน
กี้เก่าๆคู่นึง
“จบไปแล้วนะครับสำหรับ น้องไนน์ กับเพลงขอใจเธอแลกเบอร์โทร ฮ่าๆๆๆ เต้นกันมันส์เลยล่ะสิ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เรา
มาพบกับผู้เข้าแข่งขันคนสุดท้ายกันเลย” พี่หมีที่เป็นพิธีกรในงานพูดขึ้นเมื่อไนน์เพื่อนร่วมคณะของผมที่ลงประกวดร้องเพลงจบ
“เฮ้ย พร้อมนะมึง สู้ๆ”
“สู้ๆนะพี่โจ”
“เดี๋ยวพวกกูไปยืนรอหน้าเวที”
“อืม ขอบใจนะเว้ย” ผมพูดก่อนจะโบกมือลาทุกคนแล้วเดินไปสแตนบายหลังเวที
“เดี๋ยวโจ เดี๋ยว!!” เสียงป๊อนซ์ตะโกนดังจนผมต้องหันกลับไปมอง
“มีอะไร?” ผมถามงงๆกับท่าทีของมัน
“สู้ๆนะมึง ทำให้ดีที่สุดนะ กูอยู่หน้าเวที” มันพูดพร้อมกับยืนหอบไปด้วย
“อืมม ขอบใจ มึงไปยืนหน้าเวทีได้แล้ว เดี๋ยวกูมองลงไปแล้วไม่เห็นมึง” ผมพูดพร้อมกับยิ้มบางๆไปให้มัน
“เออๆ งั้นกูไปก่อนนะ สู้ๆ” มันพูดส่งท้ายก่อนจะรีบวิ่งกลับไปประจำหน้าเวทีชนิดที่แทบจะขึ้นมาอยู่บนเวทีกับผมแล้ว
“ขอเสียงปรบมือให้น้องโจด้วยคร้าบบบ” พี่หมีพูดจบก็เดินเข้ามาตบไหล่ผมเบาๆก่อนจะเดินเข้าเวทีไป
ผมสูดลมหายใจเข้าไปจนสุดก่อนจะผ่อนออกมายาวๆเพื่อเรียกความมั่นใจ ก่อนจะก้าวออกไปยืนหน้าเวที ที่มีแสงสปอร์ตไลท์
ส่องจนตาพร่าไปหมด
นั่นมัน !! แจงนี่
ผมเบิกตากว้างก่อนจะเอามือขึ้นมาขยี้ตาเพื่อให้หายพร่า แต่เมื่อเงยขึ้นมามองอีกครั้งก็ต้องงงเพราะตรงที่เมื่อกี๊ที่ผมเห็นแจงยืน
อยู่กลับไม่มีใครยืนอยู่เลย
ท่าจะบ้าแล้วกู
ผมสะบัดหัวเรียกสติก่อนจะหลับตาลงเพื่อรวบรวมสติอีกครั้ง
“อ๊ากกกกกกกกกกกกก น้องโจ อ๊ายยยยยยย น่ารักกกก”
“เอวบางอ่ะแก ผู้หญิงอย่างเราเกิดมาทำไมเนี่ยยย”
“กรี๊ดดดด แกดูน้องป๊อนซ์ดิ มายืนติดขอบเวทีกับลูกโป่งช่อโตอ่ะ ไม่ไหวนะ”
“ก็เขารักของเขาอ่ะแก อ๊ายยยย”
เสียงกรี๊ดกร๊าดโวยวายเงียบลง พร้อมกับดนตรีอินโทรของเพลงดังขึ้น
ทั้งฮอลล์เงียบจนผมได้ยินเสียงหายใจของตัวเอง ผมค่อยๆยกไมค์ขึ้นมาจรดที่ปากพร้อมกับมองไปที่ป๊อนซ์ที่กำลังมองมาที่ผม
เหมือนกัน
“สุขก็เพราะรัก เศร้าก็เพราะรัก
เจ็บก็ต้องจาก ได้อยู่ก็ฝืนใจ”
ผมร้องเริ่มร้องเพลงออกมาเบาๆพร้อมกับจ้องไปที่ป๊อนซ์อย่างต้องการสื่อความหมาย
“ห่างกันแสนไกล โกรธยังฝังใจ
แต่ไม่รู้ทำไมตอนจบได้รักกัน”
นั่นสิป๊อนซ์ ทำไมมันต้องจบที่กูยอมมึง กูหายโกรธมึงทุกที
ป๊อนซ์มองผมกลับด้วยสายตาที่ยากจะสื่อความหมาย แต่ถ้าผมไม่ได้ตาฝาด เหมือนผมจะเห็นน้ำคลอๆอยู่ในตาคู่นั้น ตาของคนที่
ผมรัก
“เรื่องราวจบลงด้วยดีอยู่ในนิยายเรื่องเก่า
เรื่องจริงจบลงอย่างไรใครจะรู้”
ไม่มีใครรู้หรอกยกเว้นตัวมึงเองป๊อนซ์
“ก็ขึ้นชื่อว่าความรัก
ความรักในชีวิตจริงไม่มีอะไรแน่นอน
ใจมันอ่อนแอแพ้ความรัก
เพึ่งรู้ว่ารักในชีวิตจริงมันยิ่งกว่าในนิยาย
ใครจะบอกได้ว่าเราควรหยุดพักหรือไปต่อ
อย่าท้อถ้าเธอทำดีที่สุดแล้ว
คงมีสักวันที่ความรักนั้นจะเป็นของเธอ”
ไม่มีใครรู้ว่าเราควรจะหยุดพักหรือไปต่อตอนไหน แต่ผมรู้แค่ว่าผมคงจะไม่ยอมเจ็บซ้ำซากอีกแน่ เพราะฉะนั้นคนที่จะบอกได้ไม่
ใช่ผม แต่เป็นป๊อนซ์ และการกระทำของป๊อนซ์เท่านั้น
“เรื่องราวจบลงด้วยดีอยู่ในนิยายเรื่องเก่า
เรื่องจริงจบลงอย่างไรใครจะรู้
ก็ขึ้นชื่อว่าความรัก
ความรักในชีวิตจริงไม่มีอะไรแน่นอน
ใจมันอ่อนแอแพ้ความรัก
เพิ่งรู้ว่ารักในชีวิตจริงมันยิ่งกว่าในนิยาย
ใครจะบอกได้ว่าเราควรหยุดพักหรือไปต่อ
อย่าท้อถ้าเธอทำดีที่สุดแล้ว
คงมีสักวันที่ความรักนั้นจะเป็นของเธอ
ก็ขึ้นชื่อว่าความรัก
ความรักที่แท้จริงไม่มีอะไรแน่นอน
ใจมันอ่อนแอแพ้ความรัก
ความรักที่แท้จริงมันยิ่งกว่าในนิยายของเธอ”
ผมหลับตาลงช้าๆพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาเบาๆอย่างห้ามไม่ได้ ก่อนที่เสียงปรบมือจะดังขึ้นก้องไปทั่วทั้งฮอลล์
ผมลืมตาขึ้นโดยไม่คิดที่ปาดน้ำตาออก ก่อนจะก้มและยิ้มน้อยๆให้กับทุกๆคนในฮอลล์ก่อนจะหยุดที่ป๊อนซ์เป็นคนสุดท้าย
ป๊อนซ์ยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาออกจากหน้าตัวเองช้าๆก่อนจะพูดออกมาโดยที่ผมไม่ได้ยินเสียง แต่ผมก็พอจะเดาปากมันออก
“กูรักมึงนะ” ป๊อนซ์พูดเบาๆก่อนจะส่งยิ้มมาให้ผม
“โห สุดยอดเลยครับ สุดยอด ขอเสียงปรบมือให้น้องโจอกีครั้งด้วยครับ” พี่หมีเดินมาหยุดอยู่ข้างผมก่อนจะยิ้มให้เบาๆ
“เอาล่ะครับๆ เวลานี้พี่ก็ขอเชิญน้องๆคนอื่นๆที่ร้องเพลงทั้งหมด ขึ้นมาบนเวทีด้วยครับ” พี่หมีพูดพร้อมกับเดินถอยลงไปเพื่อให้
คนอื่นๆที่เข้าประกวดมายืนเรียงกันหน้าเวที
“พี่จะให้เวลา 5 นาทีนะครับ เอาลูกโป่งมาให้น้องๆที่เขาประกวดกันได้เลยครับ” สิ้นเสียงพี่หมีก็เกิดความชุลมุนขึ้นทันที
“น้องโจขา พี่ให้” พี่ผู้หญิงคนนึงเดินเอาลูกโป่งมาให้ผม
“ขอบคุณครับ” ผมพูดขอบคุณพร้อมกับยิ้มไปให้พี่แก
“พี่โจ น้ำตาไหลเลยอ่ะ” ท็อปเทลพูดพร้อมกับเกาะแขนผมแล้วเขย่าไปมา
“อย่าทำแบบนั้นเทล ฮึกก เดี๋ยวพี่โจก็ตกลงจากเวทีหรอก” พลัสเตอร์ก็พูดพร้อมกับยกมือขึ้นปาดน้ำตาไปด้วย
“หึๆ พูดไม่ออกเลยว่ะ” ไปป์พูดพร้อมกับส่งยิ้มกวนๆมาให้ตามสไตล์ของมัน
“กูฟังยังเจ็บอ่ะ แล้วไอ้ป๊อนซ์ก็แม่งไม่รู้หายไปไหนแล้วด้วย” ลิ้มพูดพร้อมกับยื่นลูกโป่งโคตรเยอะในมือมันมาให้
“อ่ะ ของพวกกูทุกคน ไม่นับไอ้ป๊อนซ์ ฮ่าๆๆ”
“อืมม ขอบใจเว้ย” ผมพูดกลับพร้อมกับยิ้มกว้างออกมาแต่ในใจกูรู้สึกแปลกๆตั้งแต่ที่ลิ้มบอกว่าป๊อนซ์หายไป
“แล้วนี่ไอ้ภูมิ ไอ้นาย ไอ้แน็ต ดล แล้วก็ไอ้พีเจ ไปไหนวะ?” ผมถามออกมาด้วยความสงสัย
“ไม่รู้ว่ะ ไอ้แน็ตเห็นอยู่เมื่อเช้ามาซื้อลูกโป่งให้มึงแล้วก็เอามาฝากพวกกู แล้วแม่งหายหัว” ไอ้ลิ้มตอบกลับมายาวเหยียด
“แล้วคนอื่นๆอ่ะ”
“ไม่รู้แม่ง” ไปป์ตอบกลับอย่างไม่สนใจ
ก่อนที่พวกมันจะถอยออกไปเพื่อให้คนอื่นๆเข้ามาให้ลูกโป่งผมต่อ
“เอาล่ะครับ เรามานับถอยหลังกัน ห้า สี่ สาม สอง...” พี่หมีถือไมค์ออกมายืนด้านหน้าเพื่อที่จะนับถอยหลังเวลาในการให้ลูกโป่ง
เวลาใกล้จะหมดลงเต็มที แต่ผมก็ยังไม่เห็นวี่แววของป๊อนซ์
“เดี๋ยว!!!” เสียงตะโกนดังขึ้นจากด้านหลังสุดของฮอลล์ก่อนที่ผมจะเห็นช่อลูกโป่งช่อใหญ่มากที่มีลูกโป่งอยู่ไม่ต่ำกว่าร้อยลูก
ป๊อนซ์วิ่งกระหืดกระหอบมาหยุดตรงหน้าเวทีก่อนจะยื่นช่อลูกโป่งนั้นมาให้ผม
“โทษทีที่มาช้า พอดีกูไปนั่งเขียนมันอยู่อ่ะ” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับส่งยิ้มบางๆมาให้ผม
ผมทำหน้างงก่อนจะมองไปที่ลูกโป่งที่อยู่ในมือของตัวเองตอนนี้ ทุกลูกที่ได้รับมาจากป๊อนซ์ล้วนแต่มำว่า ‘Sorry’ เขียนอยู่ และ
ตัวอักษรทุกตัวล้วนแต่เป็นลายมือของป๊อนซ์
“ขอบใจนะป๊อนซ์” ผมพูดก่อนจะนั่งลงที่ขอบเวที
“อืม กูรักมึงนะ”
“รักกู ก็อย่าทำให้กูเจ็บบ่อยดิป๊อนซ์”ผมพูดอู้อี้อยู่กับอกป๊อนซ์
“อืม กูขอโทษ” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับก้มลงมาจูบบนหัวผมเบาๆ
“เอ่อ น้องโจครับ ขึ้นมานับคะแนนก่อนมั้ยครับ?” พี่หมีพูดใส่ไมค์ก่อนที่ทั้งฮอลล์ดังจะก้องไปด้วยเสียงโห่เสียงแซว จนผมอาย
ต้องซุกหน้าลงกับอกป๊อนซ์อย่างเลี่ยงไม่ได้
“ไอ้ภูมิ มึงขึ้นไปถือลูกโป่งแทนเมียกูหน่อยดิ” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับพยุงผมให้กระโดดลงมาจากเวทีและเดินตามมันออกไปด้าน
นอก
“กูตลอด กูตลอด หวัดดีครับ ภูมินะครับ” ไอ้ภูมิพอได้ขึ้นเวทีก็ทำตัวอัธยาศัยดีขึ้นมาทันที
“ป๊อนซ์จะพาไปไหน?” ผมถามหลังจากที่เดินตามหลังมันออกมาสักพักใหญ่ๆแล้ว
“ไปที่รถ” ป๊อนซ์ตอบกลับสั้นๆก่อนจะกระชับมือที่จับกับมือผมอยู่ให้แน่นขึ้น
พอมาถึงรถมันก็กดปลดล็อคก่อนจะดันให้ผมเข้าไปนั่งเบาะหลังก่อนที่มันจะเข้าตามมาแล้วกดล็อคทันที
“มีอะไร?” ผมถามอย่างงงๆกับท่าทีของมัน
“.....” มันส่ายหน้าตอบแต่ไม่พูดอะไรออกมาก่อนจะนั่งจ้องหน้าผมนิ่ง
“ป๊อนซ์ จะพูดไม่พูด” ผมขู่ป๊อนซ์เสียงแข็ง
“ใจเย็นๆก่อนดิ อย่าเพิ่งโมโหขึ้นมาอีก” ป๊อนซ์พูดเสียงอ่อนพร้อมกับยกมือขึ้นมาปิดปากผมก่อนจะจุ๊บลงเบาๆที่หลังมือของมัน
เอง
“....” ผมรู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้
“เฮ้อออ คือกูมีอะไรจะสารภาพ” มันเอามือที่ปิดปากผมออกก่อนจะพูดเกริ่นขึ้นมาเบาๆ
“อะไร?” ผมถามกลับไปทั้งๆที่ในใจก็ไม่ได้อยากรู้เลยเพราะกลัวจะเจ็บซ้ำอีก
“เรื่องที่พีเจพยายามจะบอกมึง” ป๊อนซ์ตอบกลับโดยไม่มองหน้าผม
“.....” ผมเงียบเพื่อรอฟังคำสารภาพจากปากมัน
“กูรู้ว่ากูเลวมากที่ทำกับมึงแบบนี้”
“.....”
“แต่ตอนนั้นกูไม่คิดเลยว่าพอเวลาผ่านไปนานเข้าแล้วกูจะรู้สึกกับมึงแบบนี้”
“มึงพูดอะไรป๊อนซ์ ฮึกก มึงต้องการจะบอกอะไร !!!” ผมเผลอตวาดออกมาอย่างห้ามไม่ได้
ตอนนี้ผมอยากจะเดินหนีออกไปจากตรงนี้มาก ผมไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว ผมรู้สึกว่าผมเจ็บจนมากพอแล้ว
“คือ กู....” ป๊อนซ์จับข้อมือผมที่กำลังทุบตีมันอย่างหนักเอาไว้
“ป๊อนซ์คะ” เสียงเรียกชื่อป๊อนซ์พร้อมกับแรงประตุที่เปิดออกทำให้ผมแทบจะหงายหลังลงไปกับพื้น
“แจง!!” ป๊อนซ์อุทานชื่อของคนที่เปิดประตูออกมาเสียงดังก่อนจะจับมือผมไว้แน่นยิ่งกว่าเดิม
“แจง งั้นเหรอ?” ผมถามอย่างเลื่อนลอยก่อนจะหันกลับไปมองตามสายตาของป๊อนซ์
แล้วก็ต้องพบกับผู้หญิงที่ผมคุ้นหน้าเป็นอย่างดี ผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนของป๊อนซ์
“ก็เออซิ พูดกันเสร็จรึยังคะป๊อนซ์ เราจะได้ไปกันสักที”แจงหันมาจิกตาใส่ผมก่อนจะมองเลยไปที่ป๊อนซ์
“คือ...” ป๊อนซ์ทำหน้าอึ้งๆพร้อมกับส่ายหน้าไปมาเป็นเชิงขอร้องให้ผมฟังเขาพูด แต่ผมยังต้องฟังอะไรอีก ในเมื่อแฟนเขาก็มา
ประกาศซะขนาดนี้
“ฮึก ฮ่าๆๆๆๆ ฮึกกก กูนี่โง่เนอะ ฮึกกก โคตรควายเลยสัด” ผมพูดออกมาเสียงดังราวกับขาดสติพร้อมกับหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา
“โจ” ป๊อนซ์เรียกผมเสียงอ่อนพร้อมกับบีบมือผมเบาๆเป็นการเรียกสติผม
“ฮืออออ ทำไมกูถึงโง่แบบนี้วะป๊อนซ์ ฮึกกก ทำไมวะ” ผมสะบัดมือมันออกก่อนจะจับที่ไหล่มันทั้งสองข้างแล้วเขย่าอย่างแรง
“โจ ฟังกูก่อน ตั้งสติแล้วฟังกู” ป๊อนซ์ยกมือขึ้นมาโอบที่แก้มผมอย่างทะนุถนอม
“ฮ่าๆๆๆ ฮึกกก กูไปก่อนนะ มึง ฮึกกก ไปกับแฟนมึงเถอะ เดี๋ยวกูไปอยู่กับไอ้พวกที่เหลือดีกว่า” ผมพูดออกมายาวเหยียดก่อนจะ
ยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาออกแล้วยิ้มให้ป๊อนซ์เป็นครั้งสุดท้าย
ครั้งสุดท้าย.....
ใครจะบอกได้ว่าเราควรหยุดพักหรือไปต่อ
อย่าท้อถ้าเธอทำดีที่สุดแล้ว
ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าผมควรจะหยุดพักหรือไปต่อ
ผมยิ้มให้กำลังใจกับตัวเองพร้อมกับยกมือขึ้นจับที่อกข้างซ้าย ที่ตอนนี้รู้สึกเจ็บจนแทบจะเดินไม่ไหวอยู่แล้ว
ลาก่อนป๊อนซ์
ลาก่อนคนที่ผมรัก
ลาก่อนความโง่ของตัวเอง
.........................................................................TBC.......................................................................................
เฮ้ออออ เหนื่อย ย ย ย ย ย :hao7:
เอาเป็นว่าน้องโจหายโง่ละ
ต้องดูกันต่อไป :z10:
เฮ้ออออออ เสียพลังงานเยอะมากในการแต่งตอนนี้ #ร้องไปแต่งไป :hao5:
หลังจากนี้จะเป็นพาร์ทของน้องป๊อนซ์เน้ออออ >>> ความจริงถูกเปิดเผย :katai1:
คอมเม้นต์กันเยอะๆน้าาาา เค้าชอบอ่าน 5555+
รักคนอ่านนะ :mew1:
KATIEZZ
-
ทำไมไม่ฟังให้จบ ๆ ไปจะได้เจ็บทีเดียว เท่ากับยังไม่หายโง่ทั้งหมดนะ
-
เป็นกำลังใจให้โจนะ :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
-
เข้มแข็งนะโจ สงสารแกว่ะ
:sad4: :sad4:
-
ไม่ค่อยอยากฟังความจริงจากป๊อนส์เท่าไหร่เลยอะ
ถ้ารู้แล้วจะสงสารหรอ
ความจริงใจที่โจให้ไปหละ ไม่น่าสงสารกว่าหรอ
ป๊อนส์แม่งงงง
เหลือใครนะ ภูมิช่ายมะ งั้นให้โจคู่ภูมิละกัน
ป๊อนส์แม่งยังไม่ได้เจ็บเลย จบไม่ได้หรอก
-
หลับในฝัน พลังรัก มักบรรเจิด
ตกใจตื่น ลืมตาเปิด เตลิดหนี
ความชั่วร้าย กายทดท้อ พอกันที
กระชากใจ เลือดไหลปรี่ นี่ความจริง
การกระทำ ซ้ำซาก มากร้ายนัก
มีเจตนา หมายพุ่งปัก หักใจทิ้ง
ทั้งเลือดเย็น เค้นใจดำ ขย้ำจริง
ไหลเชี่ยวกลิ้ง น้ำนิ่งใส ไหลลึกวน
เจ็บซ้ำซ้ำ ปวดย้ำย้ำ จำเอาไว้
รักษาใจ ไม่ให้เจ็บ ปวดหลายหน
ทั้งตัวเขา ทั้งตัวมึง กูก็คน
รู้ความจริง ไม่ขอทน จนเป็นควาย
ไอ่ป๊อนซ์..ไอ่เหี้ยยยยยยยย
กระทืบๆๆๆๆๆๆๆ แม่งสัด
+1 กระต่าย..ปรบมือให้ดังๆ เลย
ใจร้าย กระชากอารมณ์คนอ่านซะกระเจิงรุย
แปะ..แปะ
-
คนเขียนมาเร็วเคลมเร็วเราชอบน่ะ
เศร้าโคตรอ่ะ ...!!! :sad4: :sad4:
แต่คุณพระ
.
.
.
.
.
.
ค้างคาสุดๆ ได้โปรดช่วยมาต่ออย่างเร็วไว
ไม่ไหวแล้ว อ่านเสร็จใจจะขาด
อยากอ่านต่อโดยทันที :katai4: :katai4:
-
อยากจะกระโดดถีบหน้าป๊อนซ์ กับอิป้าแจง :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
รีบมาต่อไวไวนะค่ะ รักคนเขียนค่ะ ม๊วฟ :impress2:
-
:hao5: :hao5:
-
:katai1: :katai1:อารายนี่
-
หมดสิ้นกันซะทีความทุกข์ ทรมาน :เฮ้อ: ......ดีใจด้วย โจ o22
ปล.คนเขียนอย่ามาสับขาหลอกอะไรอีกนะ o18 ไม่งั้นโดนหักคอแน่ !!!!! :beat: :beat:
-
ป๊อนซ์ นายคงต้องเจ็บบ้างแล้วหล่ะ
คงรู้แล้วสินะ ว่าไม่ควรทำร้ายคนที่เรารักอีก :hao5:
-
จะไม่สงสารป๊อนซ์ ก็รู้อยู่ว่าโจรักยังเอาความรู้สึกคนอื่นมาเล่น
ไม่ว่าจะมีเหตุผลอะไรก็ไม่ควรอยู่ดี ขอให้ป๊อนซ์เจ็บหนักๆๆๆๆๆ :m16:
-
:sad11: สงสารโจจับจิตจับใจเลยค่ะ
ถ้าครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย แล้วมีตอนพิเศษมาได้ไงอ่ะ
ตกลงป๊อนซ์หลงรักโจอีกครั้ง ทั้ง ๆ ที่แกล้งทำเป็นจำได้ใช่ป่ะ
แล้วมาต่ออีกนะคะ
-
กะไวแล้วต้องเป็นแผนของปอนซ์ กับแจง ที่จะทำให้โจเสียใจ
ดีใจด้วยนะที่ทั้งคู่ทำสำเร็จ
โจ้เจ็บแล้วต้องจำ อย่าไปยุ่งกับมันทั้งคู่เลย ปล่อยทั้งคู่ไปสู่ประตูนรกเถอะ
ตอนต่อไปเป็นดราม่าของปอนซ์ คนแต่งขอแบบว่า เอาให้ปอนซ์ทุกข์ทรมานทั้งร่างกายและจิตใจ ร้อยเท่าทวีคูณ
ขอให้โจได้แฟนใหม่หรือทิ้งมันไป และเพื่อนก็ไม่คบ สมน้ำหน้าคิดได้เมื่อสายไปแล้ว (อินไปหน่อย)
รอตอนต่อไปถึงเวลาของโจแล้วซิ ปอนซ์โดนจัดหนักแน่ๆ
-
พาร์ทต่อไปของป๊อนซ์เหรอ
ไม่อยากอ่านว่ะ เหมือนพาร์ทแก้ตัว
เล่นกับความรู้สึกคนอื่นแบบนี้ โครตเกลียดเลย
-
เรื่องไหนมีชะนี นายเอกมักปวดใจ เกลียด อิป๊อนซ์
-
รักคนเขียนจังช่วงนี้ขยันต่อมากๆ ชอบๆ:mew1:
ก็ไม่ได้แค้นอะไรนะแค่...อยากให้Pontzเจ็บนานน๊านนานได้ม้ายยย :hao7:
-
สงสารโจอะ เจ็บซ้ำๆ อยากให้มีคนมาปลอบใจ
ส่วนป๊อนซ์ไม่ไหวเลยเล่นกับความรู้สึกคนแบบนี้
อยากให้เจ็บกว่าที่โจเคยเจ็บ
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ววววววววววว
มันค้างมากกกกกกกกกกก
+1ไปเลยบีบคั้นดีจัง
อยากให้โจมีความสุขสะที
อยากห้ป๊อนรู้ว่าโจมีความทุกข์ขนาดไหน
ขณะที่แกมีความสุข เศร้า
ทำไมๆๆๆๆๆๆๆ
-
ชี้แจงเด้อออ เรื่องยังไม่จบนะจ๊ะ แต่แค่จะแสดงให้เห็นถึงความคิดของป๊อนซ์เฉยๆ
#ป๊อนซ์ยังไม่เจ็บเลยจะจบได้ไง :katai1:
เรื่องหลังจากตอนนี้ไปจะย้อนกลับไปตอนแจงถูกรถชนนะจ๊ะ :m29:
Intro....
[Pontz's part]
“แจง” ผมหลุดอุทานออกมาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเดินตรงไปที่เตียงที่มีร่างของผู้หญิงที่ผมรักนอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่
ผมค่อยๆทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงช้าๆ ก่อนจะเหม่อมองไปที่แจงด้วยสายตาปวดร้าว
ในเมื่อคนที่ผมรักต้องเจ็บ คนที่เป็นตัวต้นเหตุก็ต้องเจ็บยิ่งกว่า !!!
.............................................................................TBC................................................................................
อ่ะ มาต่อให้แล้ว พอให้เดือดปุดๆกัน
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์เลยเด้ออออออ #อ่านแล้วมันส์เว่อร์!!! o13
รักคนอ่านนะจ๊ะ :mew1:
KATIEZZ
-
แจงโดนรถชนแค่บาดเจ็บใช่ไหม งั้นอยากให้โจโดนรถชนแล้วตายไปเลย
แบบป๊อนซ์มารู้ความจริงที่หลังให้ทรมานจนกระอักเลือดตายตามไป หมั้นไส้ป๊อนซ์มากๆ
..............................................
กำ อินไปหน่อย 555
-
:ling1: เกลียดเข้าตับอ่ะป๊อนซ์...ถ้าเลือกให้ใครเสียความทรงจำอยากให้โจเสียความทรงจำเรื่องป๊อนไปเลยเอาให้ป๊อนเจ็บจนวันตายเลยยยย :beat: :beat:
-
น้ำตาคนอ่านไหลเลย นั่งหน้าคอมพ์น้ำตาไหล โชคดีที่ลูกค้าไม่เยอะ ไม่นั้นได้อายกันแน่
สงสารน้องโจ ทำไมน้องน่าสงสารแบบนี้ ที่แท้ทุกอย่างป๊อนซ์ก็หลอกน้องโจอีกแล้ว ทำไม
นายไม่รู้เหรอว่าน้องโจรักนายแค่ไหน ความรักที่นายมีให้โจไปไหนหมด สงสารน้องมากๆ
แต่ก็ดีแล้วที่น้องจะได้เข้มแข็ง ถึงเวลาที่นายต้องชดใช้ให้กับน้ำตาของน้องโจ
ปล.บวกเป็ด
-
:m15:
-
มาต่อไวๆ นะ อยากอ่านตอนต่อไปจนใจจะขาด
-
อีแจงนี่น่าจิกหัวกดกับพื้นแล้วลากเนอะ คุงสนุกไม่เบา :z1:
-
:m15:
http://www.youtube.com/v/YkGEnRBOXMA
I don't wanna talk about it, how you broke my heart!
:กอด1: Joe
-
Pontz's part
“แจง” ผมหลุดอุทานออกมาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเดินตรงไปที่เตียงที่มีร่างของผู้หญิงที่ผมรักนอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่
ผมค่อยๆทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงช้าๆ ก่อนจะเหม่อมองไปที่แจงด้วยสายตาปวดร้าว
ในเมื่อคนที่ผมรักต้องเจ็บ คนที่เป็นตัวต้นเหตุก็ต้องเจ็บยิ่งกว่า !!!
และในที่สุดผมก็ตัดสินใจทำมันลงไปโดยที่ไม่รู้เลยว่า สิ่งที่ผมทำลงไปเพื่อให้เขาเจ็บปวดนั้นมันจะย้อนมาทำร้ายตัวผมเอง
“โอ๊ยย ดื้อ อย่าทับดิ มันเจ็บ” ผมพูดพร้อมกับผลักโจออกเบาๆ
“หืมม?? ดื้อ งั้นเหรอ?” โจพูดพร้อมกับทำสีหน้าอึ้งๆ
“เออดิ มึงจะงงอะไรวะโจ ก็มึงไง ดื้อ!!!” ผมพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปที่หน้าของโจ
“...” โจนิ่งไปกับคำพูดของผม
“โจ มึงเป็นอะไรเนี่ย?” ผมแกล้งทำเป็นงงๆก่อนจะถามมันออกไป
“ป๊อนซ์” มันเรียกชื่อผมด้วยน้ำเสียงเบาราวกับเสียงกระซิบ หึ อะไรมันจะง่ายขนาดนี้ !
“ว่าไง?” ผมยังคงตีหน้าซื่อถามต่อไป
“มึง ฮึกก มึงจำได้แล้วเหรอ?” โจพูดพร้อมกับสะอื้นออกมาก่อนจะยกมือขึ้นมาจับหน้าผมอย่างแผ่วเบาราวกับกลัวว่าผมจะเป็นแค่
ภาพในจินตานาการของมัน
“จำอะไรวะ เออว่ะนี่กูจำได้แล้วเหรอเนี่ยย เฮ้ยๆๆทำไมทำหน้าแบบนั้นไม่สบายรึเปล่า?” ผมแกล้งทำเป็นตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
ก่อนจะยกมือขึ้นแตะหน้าผากโจเมื่อเห็นว่าโจมีสีหน้าแปลกๆ
“เปล่า ฮึก กู ฮึก สบายดี ฮึกก สบายมากด้วยย” โจตอบก่อนจะปล่อยโฮออกมาอย่างหนัก จนผมเกือบจะเก็บอาการตกใจไว้ไม่
อยู่
“เฮ้ยย แล้วนี่จะร้องทำไมเนี่ยยย อย่าร้องดิ ดื้อของป๊อนซ์เป็นคนเก่งไม่ใช่เหรอ??” ผมพูดพร้อมกับยิ้มบางๆไปให้ ก่อนจะยกมือ
ขึ้นมาประคองหน้ามันเอาไว้
“ป๊อนซ์ กูรักมึงนะ” โจพูดก่อนจะโผเขากอดผมเต็มแรง บอกตรงๆนะว่ารู้สึกแปลกๆที่โดนผู้ชายด้วยกันโถมกอดแบบเต็มรักขนาด
นี้
“โอ๊ยยย อะไรเนี่ย ทำไมอยู่ๆก็มาอ้อนแบบนี้ หืมม?” ผมเซไปด้านหลังเล็กน้อยกับแรงที่โจโถมใส่
“อย่าหนีกูไปไหนอีกนะป๊อนซ์” โจพูดอู้อี้อยู่กับไหล่ของผม
“กูจะหนีมึงไปไหนได้” ผมพูดด้วยเสียงกลั้วหัวเราะนิดๆ หึ กูยังไม่ไปหรอก มันยังไม่ถึงเวลา
“เอ่ออ....แล้ว....” โจดันตัวออกจากผมก่อนจะจ้องหน้าผมแล้วเอ่ยขึ้น
“แล้ว??”
“แจงอ่ะ?” โจถามผมด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาเอามากๆจนผมเกือบจะไม่ได้ยิน
“แจง....”ผมพูดทวนคำพูดของโจอย่าง งงๆ เกี่ยวอะไรกับแจงล่ะเนี่ย?
“อืมม” โจรับคำในลำคอ
“อ๋อ ฟังนะโจ กูขอให้มึงลืมช่วงเวลาก่อนหน้านี้ที่กูจำมึงไม่ได้ ได้มั้ย??” ผมยกมือของโจขึ้นมากุมไว้พร้อมกับจ้องหน้ามันอย่าง
แน่วแน่
“เอ่ออ...” โจมองหน้าผมแบบไม่ค่อยจะมั่นใจในคำพูดของผมซักเท่าไหร่
“เรามาเริ่มต้นกันใหม่ได้มั้ย?? กูสัญญาว่ากูจะไม่ทำให้มึงเสียใจอีกแล้ว” ผมเลยพูดย้ำลงไปอีก เพื่อให้คำพูดของผมเองดูหนัก
แน่นขึ้น
“ป๊อนซ์”
“ต่อไปนี้ขอให้มึงเชื่อใจกูเหมือนเดิม เหมือนเมื่อก่อน ได้มั้ย??” ผมพูดก่อนจะก้มลงไปจูบเบาๆที่หลังมือของโจ พูดตรงๆนะให้
จูบส่วนอื่นผมคงทำใจไม่ได้อ่ะ ขยะแขยง !!
“มึงไม่ได้หลอกกูใช่มั้ยป๊อนซ์?” โจยังคงแสดงความไม่มั่นใจออกมา อย่าเพิ่งมาฉลาดเอาตอนนี้ได้มั้ยวะ
“ไม่อย่างแน่นอน!”ผมพูดตอบกลับดวยน้ำเสียงจริงจังและหนักแน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้
“งั้นก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่กูจะต้องปฏิเสธคำขอของมึง” โจตอบก่อนจะยิ้มบางๆมาให้ผม หึ ก็แค่นั้น จะซักไซร้อะไรให้มันมากความ
วะ
“กูดีใจนะโจ ที่มึงยอมให้โอกาสกูอีกครั้ง” ผมแสดงว่าดีใจสุดขีดก่อนจะดึงโจเข้ามากอดไว้แน่น
“แล้วแจงอ่ะป๊อนซ์” โจยังคงถามไม่หยุด สัด!! จะถามไรนักหนาวะ รำคาญ
“กูจะไปเคลียร์กับเค้าเอง มึงไม่ต้องห่วงนะ ก็ในเมื่อเค้ามาหลอกกูในตอนที่กูจำอะไรไม่ได้เค้าก็ควรที่จะได้รับโทษจากการ
กระทำของตัวเค้าเอง” ผมตอบกลับไปพร้อมกับส่งยิ้มบางๆไปให้
“อืม” โจพยักหน้ารับก่อนจะโผเข้ากอดผมอีกครั้ง
“กูรักมึงนะป๊อนซ์” โจกระซิบเบาๆที่ข้างหูของผมก่อนจะซุกหน้าลงกับไหล่ผมอย่างไว้ใจ
กูก็ต้องการแบบนั้นอยู่แล้วล่ะ ขอบคุณนะที่ทำให้แผนกูไม่ยุ่งยากเกินไป !
.......................................................................TBC..................................................................................
มาอัพให้แค่นี้ก่อนนะจ๊ะ :katai4:
เพราะว่าจะมาแบบว่าเป็นเหตุการณ์ๆ ไป (เข้าใจกันน้าาาา) :ling2:
ส่วนคนที่รอความ shift หาย ของป๊อนซ์อยู่ก็ .... อีกไม่นานแล้วล่ะ :katai1:
รักคนอ่านนะ :mew1:
KATIEZZ
-
ป๊อนซ์เลววววววว. รอนะคะ รอให้ป๊อนซ์เจ็บ รอสมน้ำหน้าอยู่ :katai1:
-
ช่ะ ไอ้เราก็นึกว่า โดยต้มซะเปื่อยเลย ฮึ่ม!
-
มอบรางวัลตัวร้ายยอดนิยมฝ่ายชายสำหรับนายปอนซ์
อ่านแล้วของขึ้นตลอด
ปอนซ์ใกล้ถึงเวลาของนายแล้ว
-
:m31:
ทำกูเจ็บ เอาคืนมึง ถึงสองเท่า
กูปวดร้าว ถึงคราวมึง หยั่งลึกถึง
กูเจ็บสิบ คืนกลับร้อย น้อยไปมึง
ต้องแด่วดิ้น สิ้นใจถึง มึงทำกู
Get the best for last!
หึหึ :mew1:
-
ไม่ได้เร่งนะ แต่มาเร็วๆน๊าาาาาา คนเขียน เค้าอยากเห็นความพินาศของป๊อนซ์ โอ้ยย แซบบบ รอมานานว่ามันจะพินาศตอนไหน :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ไม่อ่านภาคป๊อนส์ได้ไหม
ขออ่านความ ชิฟหายยย ของมันเลย
เหอะ เลวจิงๆ
ขอให้อีแจนที่มึงรักนักเนี่ยแหละ หักหลังมึง แล้วให้โจทิ้งอีก
-
อิป๊อนซ์!!!! สันดานจริงๆ ให้ตาย :z6: :beat: :z6: :beat:
ถึงเวลาตัวเองเจ็บเอาแบบให้มันจี๊ดๆ ร่ำๆ อยากตายเลยก็ดีนะ สะใจคนอ่านดี โฮะๆๆๆๆ
-
มอบรางวัลตัวร้ายยอดนิยมฝ่ายชายสำหรับนายปอนซ์
อ่านแล้วของขึ้นตลอด
ปอนซ์ใกล้ถึงเวลาของนายแล้ว
มันเป็นพระเอกนะตัวเธอ :laugh:
-
ถึงเวลาแล้วป๊อนซ์ จงเจ็บให้มากกว่าที่โจเคยเจ็บ
จงรับกรรมในสิ่งที่ตัวเองทำ
-
เหวยๆๆๆอ่านอิป๊อนแล้วอึดอัด :katai1:(เสมือนหนึ่งว่าเป็นโจ555) :hao7:
-
:katai5: พี่หมีพี่ว๊ากสุดหล่อมาดามใจน้องโจด่วนเลย
เชียร์พี่หมีเต็มกำลัง :ling1: :ling1:
-
พระรองโผล่มาได้ละ ขึ้นแท่นแทนไอ้เคี้ยป๊อนซ์ สันดานไอ้ชั่ว โมโหแทนโจอ่า :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้จนติดงอมแงงเลย :hao7:
กำลังรอวันที่พระเอกของเราจะไม่ต้องมีนายเอกอีกต่อไป :fire:
เลวมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :katai1:
-
:z6: เปลี่ยนพระเอกเหอะ
-
นั่นไง ๆ ป๊อนซ์นายนี่มันตอแหลได้โล่
เอาความรักความไว้ใจที่โจมีให้มาเหยียบย่ำ
หึหึ ฉันจะรอดูวันที่นายได้แค่สำนึกผิด แต่ไม่สามารถ
ดูแล หรือแสดงความรักที่มีต่อโจไม่ได้ ในวันที่นายจำได้แล้ว หึหึ
-
ตอนที่ 17
[Pontz x Joe]
[Joe]
ผมเดินออกมาจากตรงนั้น ก่อนจะไปเรียกแท็กซี่แล้วตรงไปที่คอนโดของป๊อนซ์ทันที
ผมเดินเข้าไปในคอนโดด้วยอาการเลื่อนลอย และยังรู้สึกช็อคกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่หาย
“อ้าวพี่ สวัสดีครับ” ขณะที่ลิฟท์กำลังจะปิดก็มีคนเดินเข้ามาซะก่อน พร้อมกับทักผมขึ้น
“หืม?” ผมเงยหน้าขึ้นมองคนที่มาทัก อ๋ออ น้องคนที่อยู่ชั้น 14 นั่นเอง
“อ๋อ น้องเองเหรอ หวัดดีครับ” ผมทักทายกลับพร้อมกับส่งรอยยิ้มบางๆไปให้
ลิฟท์เคลื่อนตัวขึ้นไปเรื่อยๆเหมือนสติของผมที่ใกล้จะหายไปเต็มที
“พี่ไหวนะครับ ให้ผมไปส่งมั้ย?” น้องถามขึ้นเมื่อเห็นท่าทางของผม
“ไม่เป็นไรครับขอบคุณมาก” ผมตอบกลับ ก่อนที่ลิฟท์จะหยุดที่ชั้น 14 น้องเขาจึงเดินออกไป เหลือเพียงผมคนเดียวในลิฟท์
ผมเปิดประตูเดินเข้ามาในห้องก่อนจะเดินตรงไปยังห้องนอนแล้วลงมือเก็บข้าวของ เสื้อผ้าทุกอย่างใส่กระเป๋าเดินทางก่อนจะเดิน
ออกมายืนนิ่งอยู่ในห้องนั่งเล่น แล้วมองไปรอบๆ ก่อนจะยิ้มออกมาเบาๆ
ที่แห่งนี้....
ที่ที่เคยมีเสียงหัวเราะและความสุขของผมกับป๊อนซ์ .. ไม่สิ.. ของผมคนเดียวต่างหาก
พอคิดแบบนั้นน้ำตาผมก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ นี่ผมเสียน้ำตาให้กับผู้ชายคนนี้กี่ครั้งแล้ว กี่ครั้งแล้วที่ผมต้องเจ็บ...
พอกันที่ความโง่งมทั้งหลายที่เคยมีเคยเป็น !
มันทำอะไรกับผมไว้ มันต้องได้สิ่งนั้นกลับคืน !
....
....
....
....
“นั่นใครวะมึง?” ภูมิสะกิดถามรุ่นน้องที่เดินผ่านมา
“ครับ?” รุ่นน้องคนนั้นถามภูมิกลับแบบงงๆ
“กูถามว่าไอ้เหี้ยนั่นน่ะใคร?” ภูมิถามซ้ำพร้อมกับชี้ไปที่นักศึกษาผู้ชายคนนึงที่ยืนหันหลังให้อยู่ แต่ด้วยสีผมสีแดงสุดร้อนแรง
ซอยสั้นระต้นคอ และการแต่งตัวที่เรียกได้ว่าผิดระเบียบตั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่ว่าจะเป็นเสื้อนักศึกษาที่พับแขนขึ้นถึงศอก แถมยัง
ปล่อยชายออกมาจนหมด กางเกงเดฟสีควันบุหรี่ที่ขาดจนแทบไม่มีเนื้อผ้า และสุดท้ายรอยสักลายมังกรที่พาดอยู่บนไหล่ซ้ายที่
ทะลุผ่านเสื้อนักศึกษาที่แสนจะบางนั้นออกมา ทำให้มันดูโดนเด่นขึ้นมาได้อย่างไม่ต้องสงสัย
“อ๋อ ก็พี่โจไงครับ”
“หืมม โจไหน??” ภูมิถามซ้ำอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“โจ นิติไง ที่เป็นเพื่อนกับพวกพี่อ่ะ”
.............................................................................TBC.....................................................................................
มาอัพให้แล้วนะจ๊ะ
ตอนของป๊อนซ์มาแค่นั้นก่อนแล้วกัน เอาแค่พอรู้ถึงความเหี้ยของมันก็พอ :m31:
ส่วนน้องโจลุคใหม่นี้รับรองว่า แจ่ม !!! o13
ป๊อนซ์เจ็บหนักแน่ !!
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นต์ทุกคอมเม้นต์น้าาาาาา :pig4:
อ่านแล้วสุขที่สุด 5555+
รักคนอ่านนะจ๊ะ :mew1:
KATIEZZ
-
:ling1:โอ้ยอยากจะบ้าตายมาแบบสั้นๆแล้วก็ค้างๆขอแบบยาวๆมันๆสะใจได้ไหมอ่ะ :katai1:
-
:ling1:โอ้ยอยากจะบ้าตายมาแบบสั้นๆแล้วก็ค้างๆขอแบบยาวๆมันๆสะใจได้ไหมอ่ะ :katai1:
รอหน่อยน้าาาา 555+ #อยากให้คนอ่านตื่นเต้น :ling3:
-
ค้างง่าาาาา โจลุคใหม่เหมือนจะไฉไลกว่าเดิมนะ เอาคืนหนักๆ เน้นๆ ไปเลยนะตัวเธ๊อ~
อร๊าย! ลุ้นสุด >_<
-
ท่าทางป๊อนเจ็บแน่แต่อยากให้ชะนีแจงเจ็บกว่าอิป๊อน5555(เจ้าคิดเจ้าแค้นเจงๆเรา) :laugh:
-
ต่อเถอะได้โปรด อยากอ่านแล้ว~
-
มาต่อเถอะ พลีสสสสส
-
รออ่านอย่างใจจดใจจ่อค่าาา :katai5:
โจลุคใหม่ต้องแซ่บกว่าเดิมแน่เลยย หุหุ
-
รอนะคะ คนแต่ง ใจจะขาดแล้วววววววว :katai1: :katai1:
-
มาต่อเถอะค่ะ :sad4: :sad4: :sad4:
-
ไรต์มาอัพต่อเร็วๆๆๆ อยากอ่านจจะขาดแล้ว พี่โจลุ๊คใหม่ อยากเห็นนน ส้ๆน่ะง้าบไรต์ o13[size=18pt o7[/color][/size]
-
มาทีไร ก็มาให้เราลุ้นทุกที มาพอให้อยากแล้วก็จากไปอย่างเงียบ ๆๆๆ ส่วนคนอ่านพอได้อ่านแล้วก็เหมือนไฟลุกจนนั่งไม่ติดแล้วก็หักดิบเอาดื้อๆๆน่าจับผู้เขียนมาตีให้ก้นลายจังเลย
-
เอาคืนให้หนักนะโจ แค้นนนนนน
-
เชียร์โจเต็มที่ เอาคืนให้สาสม! รอจ้าาา
-
เชียร์โจเต็มที่ ลุคใหม่ปล่าวหว่า แต่รอวันอิเชี่ยป๊อนซ์ กะอิเลวแจงกระอักเลือด
ถึงคราวถูกเอาคืนแล้วนะป๊อนซ์ ถึงเวลาต้องชดใช้ให้น้ำตาน้องโจที่เสียมาตลอดให้กับนาย
ชดใช้กับความรักที่น้องทุ่มเทไป แต่นายกลับลืมมันซะ เอาให้สาใจเลยโจ
-
+1บวกเป็ดให้ พร้อมมารอ
-
:ped151:
อ่ะ..ไอ่ป๊อนซ์
:ped149:
โจ..สู้สู้
-
พี่คนเขียนมาอัพอีกกกกกกกกกกกก อัพแบบรัวๆ :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
อยากอ่านใจจะขาด ขอคืนนี้เลยนะครับ
แค่อินโทรตอนใหม่ อ่านแล้วยิ้มมุมปากได้นิดๆแล้ว
-
อื้อหือ brand new Joe ท่าจะแซ่บ
-
กรี๊ดเลยกรี๊ดเลย
โจคนใหม่ แค่ลักษณะภายนอกก็แซ่บเว่อแล้ว
โอ๊ยยยยย คุณขา.... นั่งรอ นั่งเฝ้าอยู่หน้าจอนี้ล่ะค่ะ
ไม่ไปไหนล่ะ รออ่านโจนิวลุคว่าจะแซ่บเหมือนภายนอกมั้ย
555+ :interest: :interest:
-
แอบสมน้ำหน้าป๊อนซ์555 ส่วนแจง ได้ข่าวว่าบาดเจ็บสาหัส หายแล้วเหรอน่ะ
-
โดยหาพี่คนเขียนมาก ข่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :hao7: :hao7: :hao7: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ไอ้ป๊อนซ์ตายซะเหอะเมิง
-
+1 o13 o13 o13
-
มารอป๊อนซ์โดนเอาคืน ขอให้คราวนี้ความจำนายกลับมาด้วย
จะได้สะใจ
-
คนแต่งหายยยยยย :sad4: :sad4: :sad4: o22 o22
-
ตอนที่ 17
[Pontz x Joe]
[Pontz]
“ป๊อนซ์ ไปเรียนเหอะ” ไอ้ไปป์เก็บของบนโต๊ะก่อนจะหันมาเรียกผมให้เดินตามมันไป
“ถ้ากูไป แล้วไอ้โจมาพอดีอ่ะ” ผมพูดโดยไม่ได้ละสายตาจากบันไดทางขึ้นตึกนิติฯเลยแม้แต่น้อย
“มึงมานั่งแบบนี้ 3 เดือนแล้วนะเว้ย กูก็ยังไม่เห็นว่ามึงจะเจอมันสักวัน” ไปป์พูดออกมาแบบเหนื่อยๆ
ใช่ ตั้งแต่วันนั้น วันที่แผนที่ผมเคยวางไว้กับแจงแตกโจก็หายไปจากชีวิตผมตามที่เคยบอกจริงๆ
แต่มันน่าแปลกตรงที่ไอ้แน็ตก็ยังเจอโจในคลาสทุกวัน แต่พอเลิกคลาสปุ๊ป โจก็จะหายไปอย่างไร้ร่องรอยทุกที
“เฮ้ออ ไปก็ได้วะ” ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะเก็บหนังสือที่เอามาอ่านฆ่าเวลาทุกครั้งที่มานั่งรอโจหน้าตึก แล้วเดิน
ตามหลังไปป์ไป
“ป๊อนซ์ เย็นนี้ไปเที่ยวกัน” แจงพูดพร้อมกับเดินมากอดแขนผมไว้อย่างอ้อนๆ
“ไม่ว่างอ่ะ” ทันทีที่อาจารย์บอกเลิกคลาสผมก็รีบเดินออกมาทันทีเพื่อที่จะไปนั่งที่เดิม ‘หน้าตึกคณะโจ’
“ทำอะไร ถึงไม่ว่างคะ?” แจงไม่ยอมปล่อนก่อนจะดึงผมให้หันไปประจันหน้ากับเธอ
“ก็บอกว่าไม่ว่างไง” ผมพูดปัดก่อนจะเดินหนีออกมาทันที ตอนนี้ผมมมั่นใจว่าความสัมพันธ์ระหว่างผมกับแจงเรียกว่าอะไร ผมรู้
เพียงแต่ว่าความรู้สึกดีๆที่เคยมีมันค่อยๆหายไปเรื่อยๆจนตอนนี้มันเหลืออยู่น้อยเต็มที
ผมเดินไปเรื่อยๆ จนถึงโต๊ะประจำที่ผมมานั่งทุกวัน ก่อนจะวางข้าวของแล้วเอาหนังสือออกมาอ่านตามเคย
“เฮียป๊อนซ์” ไอ้แน็ตตะโกนเรียกผมจากบนตึกก่อนจะรีบวิ่งลงมาหาผมทันที
“มานั่งรอโจเหรอ?” แน็ตถามก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับผม
“อืม” ผมตอบกลับในลำคอ
“ไอ้โจเพิ่งไปตะกี๊เอง” แน็ตพูดก่อนจะหยิบของออกมาจากกระเป๋า
“หา!! ว่าไงนะ?!” ผมอุทานออกมาเสียงดังก่อนจะลุกขึ้นยืนทันที
“บอกว่าโจเพิ่งออกไปเมื่อกี๊เอง คงไปเอารถมั้ง”
“ลานจอดรถอยู่ไหน?”
“ตรงไปเลี้ยวซ้ายครับ” เมื่อได้คำตอบแล้ว ผมก็ไม่รอช้ารีบพุ่งตรงไปยังลานจอดรถของคณะมันทันที
แต่เหมือนจะสายไปแล้วเพราะเมื่อผมไปถึงก็ไม่เห็นวี่แววของโจเลยแม้แต่น้อย
ผมเดินคอตกกลับมาที่โต๊ะก่อนจะนั่งลงเงียบๆ
“ไม่ทันเหรอเฮีย?” ไอ้แน็ตถามพร้อมกับแสดงอาการเห็นใจออกมาอย่างไม่ปิดบัง
“อืม”
“ขอโทษจริงๆนะเฮีย แต่โจมันขู่แน็ตไว้ แน็ตเลยไม่กล้าขัดเพราะตอนนี้ไอ้โจมันเปลี่ยนไปเยอะเลย” แน็ตพูดออกมายาวเหยียด
ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“เปลี่ยนไปงั้นเหรอ?” ผมพึมพำกับตัวเองก่อนจะจมดิ่งลงสู่ห้วงความคิดของตัวเอง
“ป๊อนซ์เที่ยวกันมึง” ไอ้ภูมิโยนกระเป๋าเฉียดหัวผมไปก่อนจะรีบไถลมานั่งลงข้างๆผมทันที
“ไปไหน?” ผมถามออกมาสั้นๆ ช่วงนี้ผมงงดเที่ยวมาได้สักพักนึงแล้วเพราะต้องมานั่งเฝ้ารอโจหน้าตึกคณะมันแบบนี้ทุกวัน
“demo” ไอ้ภูมิตอบก่อนจะยักคิ้วเป็นเชิงชักชวน
“ขี้เกียจอ่ะ อยากนอน” ผมพยายามพูดบ่ายเบี่ยงก่อนจะรีบเก็บของเพื่อจะกลับไปที่ห้องเผื่อโจจะวกกลับมาเอาอะไรที่ห้องของ
ผมอีก แต่ถึงผมจะคิดแบบนี้อยู่ตลอดสามเดือนที่ผ่านมามันก็ไม่เคยมีแม้แต่ครั้งเดียวที่ความคิดของผมจะเป็นจริง
“ไปเหอะมึง พวกกูเห็นมึงเป็นแบบนี้ พวกกูก็ไม่สบายใจ” ไอ้ภูมิสารภาพความจริงออกมาก่อนจะมองที่ผมด้วยสายตาเป็นห่วง
“อืม งั้นเดี๋ยวกูกลับไปเปลี่ยนชุดก่อนแล้วเดี๋ยวไปเจอกันหน้า demo “ ผมจำเป็นต้องรับคำไปเพื่อไม่ให้เพื่อนๆรู้สึกเป็นห่วงไป
มากกว่านี้
“ฮัลโหล พวกมึงอยู่ไหนกันแล้ววะ?” ผมโทรหาไอ้ภูมิ หลังจากที่มายืนรออยู่ที่หน้าdemoได้เกือบจะครึ่งชั่วโมงแล้ว
(ถึงละๆ พวกกูหาที่จอดรถอยู่)
“อ๋อ อืมๆ” ผมรับคำในลำคอก่อนจะวางสายไป
“อ่ะ อย่าเล่นซิคะ” เสียงผู้หญิงดังขึ้นในซอกมืดๆข้างทางเข้า
“หึๆ” ตามด้วยเสียงผู้ชายหัวเราะแบบถูกใจ กูแนะนำเปิดโรงแรมเหอะสัด แม่งจะล่อกันข้างทางเข้าเลยรึไงวะ
“ไปที่ห้องพี่ได้มั้ยคะ?”เสียงผู้หญิงคนเดิมถามขึ้น
“ก็ได้” ผมสะดุ้งก่อนจะหันไปทางซอกนั้น เสียงนี้มันคุ้น คุ้นมากเสียจนน่าตกใจ
ผมยืนมองจนกระทั่งชายหญิงคู่นั้นพากันเดินออกมา และก็ต้องพบว่า..
“โจ!!” ผมตะโกนสุดเสียงเมื่อเห็นว่าผู้ชายคนที่เสียงคุ้นเมื่อกี๊คือโจ
“.....” โจมองมาที่ผมก่อนจะเลิกคิ้วเป็นเชิงสงสัย
สภาพโจตอนนี้เปลี่ยนไปมากอย่างที่แน็ตบอก..
ผมสีแดงเพลิงที่ซอยประบ่ากับรอยสักลายมังกรที่ไหล่ข้างซ้าย แล้วไหนจะจิวที่คิ้วของมัน ทำให้ตอนนี้มันไม่เหลือเค้าเดิมอยู่
เลย มันกลายเป็นผู้ชายแบดๆคนนึง ที่ดูท่าทางโชกโชนและแพรวพราวแฝงไปด้วยแรงดึงดูดอย่างบอกไม่ถูก
อีกทั้งการแต่งตัวของมันที่ใส่เสื้อแขนสีขาวยาวคอปาดลงไปลึกมากๆตัวใหญ่จนไหล่ข้างนึงโผล่โชว์รอยสักกับกางเกงเดฟสีดำ
สนิทที่ขาดเป็นช่วงๆพอที่จะได้โชว์บ้างเล็กๆน้อยๆ ซึ่งมันก็ดูแมทกับรองเท้าไนกี้สีแดงของมันออย่างมาก
“จะไปไหน?” ผมรีบเดินไปขวางไว้เมื่อเห็นว่ามันเดินกอดคอผู้หญิงคนนั้นเลี่ยงไปอีกทาง
“เอา” มันหันมาตอบสั้นๆก่อนจะยักคิ้วให้ผมแบบกวนๆแล้วเดินต่อไป
“โจ อย่าเพิ่งไปคุยกันก่อน” แต่ผมก็ยังไม่ยอมเลิกตาม เดินตามมันไปจนถึงที่จอดรถ ก็ต้องพบว่ามันซื้อรถใหม่เป็นมินิฯแต่งแนว
เท่ห์สีแดงดำ
“โหย เหี้ยไรนักหนาวะ กูเงี่ยนจะตายห่าแล้ว กูจะไปเอาหญิง!” โจหันมามองผมก่อนจะตะคอกออกมาเสียงดังจนผมถึงกับอึ้งไป
กับคำพูดของมัน
“คุยกับกูก่อน” ผมไม่สนใจคำพูดของมัน ก่อนจะพูดออกมาเสียงนิ่งๆ
“ได้ งั้นคุยไปเอาไปก็ได้” มันพูดก่อนจะดันตัวผู้หญิงคนนั้นให้ติดกับรถก่อนจะเริ่มลงมือซุกไซร้ไปตามซอกคอขาวๆส่วนมือก็ไม่
ได้ละไปจากอกตู้มๆนั้นเลย
“....” ผมถึงกับอึ้งกับการกระทำของมัน มันเปลี่ยนไปมากจริงๆ ทั้งบุคลิกภายในแล้วก็นิสัยด้วย
“อื้มม ไหนมึงจะพูดอะไรก็พูดดิ” มันก้มลงไปจูบแลกลิ้นอย่างเมามันส์กับผู้หญิงคนนั้นก่อนจะละออกแล้วหันมาถามผม
“ไปกับกู” ผมตัดสินใจ ผลักผู้หญิงคนนั้นออกแล้วดึงโจให้เดินตามหลังมา
“ว๊ายยย อะไรคะเนี่ยยย พี่โจคะ จะไปไหน?” เสียงโวยวายของคู่ขามันดังไล่หลังมา แต่ผมก็นิ่งไม่สนใจ บอกไม่ถูกนะว่าตอนนี้
รู้สึกยังไง มันสับสนไปหมด
หึง? หวง? โกรธ? ดีใจที่เจอ? มันรู้สึกผสมผสานปนเปไปหมด
“สัด ปล่อยกูดิไอ้เหี้ย” โจโวยวายพร้อมกับพยายามสะบัดมือออกแต่มันก็ยังสู้แรงผมไม่ได้อยู่ดี
“....” ผมเดินเงียบมาจนถึงรถที่จอดอยู่ก่อนจะกดปลดล็อคแล้วเปิดประตูยัดโจเข้าไปด้านใน
“ทำเหี้ยไรของมึงวะ?!” โจถามออกมาแบบเหวี่ยงๆแต่ผมก็ไม่สนใจรีบอ้อมไปนั่งด้านคนขับแล้วกดล็อคทันที
“ไหนมึงบอกกูมาดิ ว่ามึงไปทำอะไรมา ทำไมเปลี่ยนไปขนาดนี้” ผมถามพร้อมกับจ้องมันอย่างจริงจัง
“กูก็แค่รู้สึกว่าเกิดมาไม่คุ้มเลยใช้ชีวิตแบบมีความสุขแบบนี้ไง” มันตอบกลับมาสบายๆไม่ได้มีทีท่าอะไรทั้งสิ้นกับการที่ผมพามัน
มาแบบนี้
และนั่นก็ทำให้ผมใจกระตุกวูบ......หรือว่ามันจะไม่ได้รักผมเหมือนที่เคยบอกไว้แล้ว
“มึงยังรักกูอยู่มั้ย?” ผมตัดสินใจถามคำถามคาใจออกไป
“หึ” มันไม่ตอบแต่กลับหยิบบุหรี่ในกระเป๋าขึ้นมาจุดก่อนจะสูบด้วยท่าทีนิ่งๆ
“อย่าสูบบุหรี่ในรถ”ผมพูดก่อนจะรีบเปิดกระจกทันที
“รักเหรอ?” มันพูดขึ้นมาลอยๆก่อนจะอัดควันเข้าปอดอีกรอบ
“.....”ผมนิ่งและรอฟังคำตอบจากมันอย่างใจจดใจจ่อ
“นานมาแล้วว่ะ ที่กูเคยรู้สึกแบบนั้น” มะนตอบออกมานิ่งก่อนจะหันมามองหน้าผมแบบยิ้มๆชิวๆ
“แล้วถ้ากูทำให้มึงรักกูได้อีกครั้งล่ะ?” ผมถามมันกลับไปแบบจริงจัง
“หึ ฮ่าๆๆๆๆๆ” มันปล่อยหัวเราะออกมาจนลั่นรถ
“หัวเราะอะไร” ผมถามออกมาแบบเคืองๆ นี่เห็นเป็นเรื่องตลกรึไง ผมจริงจังนะ
“คนเราจะรักคนๆนึงเป็นครั้งที่สองของชีวิตได้ไง” มันพูดออกมาพร้อมกับเหม่อมองออกไปนอกรถ
“ได้ดิ ก็กูนี่ไง” ผมพูดออกมาตรงๆ ผมไม่รู้หรอกว่าก่อนที่ผมจะความจำเสื่อมมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ตอนนี้เหมือนผมจะตกหลุม
รักโจอีกแล้ว และนั่นก็แปลว่าผมตกหลุมรักคนๆเดียวถึงสองครั้งในชีวิต
“หึๆ แล้วเมียมึงล่ะ” มันพูดยิ้มๆ
“กูไม่ได้รักเค้าแล้ว” ผมสารภาพออกมาตรงๆเพราะตั้งแต่วันที่ดจหายไปผมก็รู้สึกเหมือนชีวิตขาดอะไรไปบางอย่าง และเหมือน
สิ่งนั้นจะสำคัญซะด้วย
“พูดง่ายนะ การที่มึงจะรักใครหรือเลิกรักใครนี่ง่ายเนอะ!” มันพูดประชดออกมา ถ้าผมไม่ได้ตาฝาดเมื่อกี๊ผมเหมือนจะเห็นว่า
นัยน์ตาไหววูบของมัน แต่แค่แวบเดียวเท่านั้นก็กลับมาแข้งกร้าวเหมือนเดิม
“โจ” ผมเรียกชื่อมันเสียงอ่อน
“งั้นมึงก็ลองทำดูแล้วกัน” จู่ๆมันก็พูดขึ้นมา
“ทำอะไร?”
“ทำให้กูรักมึงเป็นครั้งที่สอง”
“จริงนะ มึงให้โอกาสกูแล้วใช่มั้ย?” ผมพูดพร้อมกับเอามือของมันขึ้นมาจับไว้ด้วยความดีใจ
“อืม แต่มึงต้องทำตามข้อตกลงของกู” มันพูดพร้อมกับมองมาที่ผมแล้วแสยะยิ้มออกมา
“ได้เลย” ผมรีบตอบรับทันที
“อย่างแรกมึงต้องห้ามมาวุ่นวายกับชีวิตกู กูจะไปไหนไปเอากับใครยังไงมึงก็ไม่มีสิทธิ์มาห้ามหรือขัดขวางอย่างวันนี้”
“โจ”
“ข้อสอง มึงต้องห้ามไปยุ่งกับใครในระหว่างนี้เด็ดขาด ถ้ามึงไปยุ่งกับคนอื่นโอกาสของมึงครั้งสุดท้ายครั้งนี้ก็จะหายไปทันที”
“.....”
“ข้อสาม มึงต้องมาทันทีที่กูโทรตาม ไม่ว่าจะทำอะไรอยู่ อ่ะๆ แต่ถ้ามึงเรียนอยู่กูอนุโลมก็แล้วกัน”
“.....” ผมยังคงนิ่งและฟังมันพูดต่อไป
“ข้อสุดท้าย ห้ามมาแสดงความเป็นเจ้าของหรือหึงหวงกูจนกูรำคาญไม่เช่นนั้น กูจะหายไปจากมึงอีก และครั้งนี้กูจะไม่มีวันให้มึง
ได้เจออีกจริงๆ”
“......” ผมเงียบพร้อมพยักหน้าออกมาช้าๆกับคำพูดของมัน
“ว่าไง มึงโอเคกับข้อตกลงของกูรึเปล่า?” มันถามพร้อมกับแสยะยิ้มมาให้
“อืม” ผมตอบรับคำในลำคอ
“ดี งั้นก็สู้ๆนะ ขอให้มึงทำให้กูรักมึงจนชนะความเกลียดที่กูมีให้มึงอยู่ตอนนี้แล้วกัน” โจพูดก่อนจะเปิดประตูแล้วเดินลงไปจากรถ
แบบสบายๆ
นี่ผมกำลังทำอะไรอยู่ ครั้งนี้ผมทำไปเพราะความรักจริงๆใช่มั้ย?
......................................................................................TBC..........................................................................
มาอัพให้แล้วน้าาาาาา :katai4:
ขอโทษด้วยนะที่เมื่อวานไม่ได้เข้ามาอัพ แล่วก็ไม่ได้บอกไว้ก่อนนน :hao5:
คือเมื่อวานเค้าไปสอบอ่ะ กลับถึงหอพักก็เย็นมากๆๆๆๆแล้ว เลยไม่ได้อัพ :z10:
น้องโจเราจะไม่ยอมใครอีกต่อไปค่าาาา o13
ตายแน่ปอนป๊อนซ์ :katai1:
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์และทุกๆบวกเด้อออออ :pig4:
รักคนอ่านนะจ๊ะ :mew1:
KATIEZZ
-
โจเปลี่ยนไปมากจริง :sad4: :sad4: :sad4:
-
ดี ให้ป๊อนซ์ทรมานซะบ้าง รอดูความเจ็บปวดหึๆๆ
-
ถึงตาป๊อนซ์ตามโจบ้างแล้ว หึหึ
-
นี่สินะเคะราชินี มาดนางพญามากอ่ะหนูโจ แร๊ง แรงงงงงง :m20:
เอาคืนมาจากมันเยอะๆ เลยนะโจ ทำเราไว้แสบมาก รอดูอยู่เด้อ ฮ่าๆๆๆ
-
นี่ละที่อยากเห็น โจในแบบที่เข้มแข็งที่เรารอคอย และขอให้โจเป็นมาตลอด
ตั้งแต่เริ่มเรื่อง และพบว่าป๊อนซ์มันเชี่ย เอาให้ตายไปเลยโจ ชอบ ป๊อนซ์มันโดนซะบ้าง
และยิ่งทำให้จำได้ และรู้ว่าตัวเองทำหลังจากความจำสื่อม มันเลวร้ายแค่ไหน
-
+1 และบวกเป็ด สะใจมากๆที่ป๊อนซ์โดนเอาคืน
-
โอ้วววว กระอักแทนป๊อนซ์
แต่ก็สมควรแล้ว
ปล. ไม่อยากให้โจมั่วอ่า
-
เย้ๆๆๆ โจทำดีมากกกก
สุดยอด เอาให้ป๊อนส์มันตายไปเลย เย้ๆๆๆ
:mc4: :mc4: :mc4:
-
เมื่อถึงวัน..ที่เราเลิกเจ็บ
คนคนนั้น..ก็จะไม่มีอิทธิพลใดใดกับเราอีก
ยังดี..ไม่รักแต่เกลียด
แสดงว่ายังมีอารมณ์ต่อกันอยู่
แต่ถ้าเมื่อใด..ไม่รักและไม่เกลียด
วันนั้น..ป๊อนซ์ก็หมดความหมายสุดๆ
ตายสนิท
ฮ่าฮ่า
-
ขออนุญาติ พูดหยาบนะ ครัช นักเขียน สมน้ำมึงนะไอ้เคี้ยยยป๊อนซ์ :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
อืมม ได้เวลาเอาคืนแล้ว
แต่ไม่รู้สึกดีใจเท่าไรเลย
เพราะโจไปมีอะไรๆ กับคนอื่น
-
สมน้ำหน้าป็อนซ์ แต่ลึกๆก็แอบสงสารอ่ะ :sad4:
-
:laugh: :z13:ยัง ยัง ยังแซ็บไม่พอต้องรวมยัยแจงด้วยขอแบบแรงๆๆๆ
-
สมควรโดนอ่ะนะ
แต่จริงๆก็ยังไม่หายโง่นี่หว่า ก็ยังไม่คิดหาความจริงที่ตัวเองลืมไป แล้วทำอะไรเอาไว้
ของเก่ายังไม่เคลียร์ ก็เป็นได้แค่....ให้คนอื่นจูงจมูก
-
โจสุดยอด ต้องให้ได้แบบนี้สิ. ถูกใจเจ้!!!
-
รู้สึก สะใจ อย่างบอกไม่ถูก
-
ที่ผ่านมา ใครนอกใจ ไปกี่ครั้ง
ที่ผ่านมา ใครพลาดพลั้ง ยั้งไม่ไหว
ที่ผ่านมา ใครทำผิด คิดอื่นไกล
ที่ผ่านมา ใครทำใคร ให้คิดดู
ลองมาแลก บทบาทดู ให้รู้ไหม
เจ็บที่ใจ ใช้อดกลั้น ยันอดสู
ถูกคนรัก คิดผลักไส ไชทุกรู
เต็มสองตา เต็มสองหู รู้ซะที
:hao7:
ตั้งแต่พาร์ทแรกยันพาร์ทนี้ ทำร้ายจิตใจโจไว้เยอะ
โดนซะมั่งเหอะ
สมน้ำหน้าเมิงยิ่งนัก..ไอ่ป๊อนซ
-
ปอนซ์เหมือนยังคิดไม่ได้ เลิกคนนู่นมาคบคนนี้แบบง่ายไปไหม
อยากให้ปอนซ์เจ็บทั้งตัวและใจแบบกระอักเลือดไปเลย
โจดีแล้วที่คิดได้ แต่ไม่น่าไปเกลียดปอนซ์ น่าลืมๆ ไปเลย แบบนี้ปอนซ์น่าจะเจ็บกว่า
ชอบลุกส์ใหม่ของโจดูแบบดาร์คดีๆ ปล่อยตัว เต็มที่กับชีวิต ให้สุดๆ ไปเลย สักช่วงหนึ่งของชีวิต
รอตอนต่อไป มาไวๆ นะครับ
-
:katai2-1: กรี๊ดกร๊าดดโจมาก ชอบๆๆขอหนักๆนะโจอย่าเพิ่งใจอ่อนนะ
-
:impress2: สะใจอ่ะ โจลุกนี้ แต่อย่าให้สิ่งที่ทำไปวันนี้ ย้อนกลับมาทำร้าย และทำลายตัวเองล่ะโจ :bye2:
ป.ล. +1 ด้วยคน
-
มาดัน พร้อมรอสะใจ
-
+ เป็ด
เพราะชอบที่โจเปลี่ยนแปลงตัวเอง o13
-
Special
Loy Kratong
[All]
[Phum]
“เอาล่ะครับ วันนี้ งานลอยกระทงของเราก็ดำเนินมาถึงช่วงสุดท้ายของงานกันแล้ว” ผมกวาดตามองแผ่นสคริปต์ในมือก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาพูดอย่างเป็นธรรมชาติ
ใช่แล้วครับ ผมคือพิธีกรในงานลอยกระทงคืนนี้ ก็นะ หน้าตาดี บุคลิกภาพภายนอกดูเจิด มันจะเป็นใครไปได้อีกถ้าไม่ใช่ผม
“ใช่แล้วครับ แล้วในช่วงสุดท้ายนี้เราจะมีกิจกรรมมาให้ร่วมสนุกกันใช่มั้ยครับ พี่ภูมิ” ภพ พิธีกรคู่ผมในงานวันนี้ก็พูดรับจากผม
ก่อนจะส่งกลับมาให้ผมอย่างมืออาชีพ ก็งี้แหละ ไอ้นี่มันค่อนข้างเก่งด้านการพูดการจา อันนี้ก็ต้องยอมรับกันไปนะครับ
“ใช่แล้วล่ะครับ เอาเป็นว่าก่อนอื่นเราขออาสาสมัครครับ ขึ้นมาเลยครับเป็นคู่ๆ จะเป็นคู่พี่คู่น้อง คู่แฟน คู่เพื่อน คู่กิ๊ก คู่ชู้ หรือแม้
แต่คู่ขา ก็ขึ้นมาได้เลยครับ” ผมพูดออกมาอย่างคล่องแคล่ว ก็นะ ผมมันมืออาชีพ
ไม่ถึงอึดใจไอ้ป๊อนซ์ก็วิ่งลากโจขึ้นมาบนเวที รีบเชียวสัด ไอ้นี่มันชอบแสดงออกครับ
“เอามาแล้วคู่แรก มายืนตรงนี้ก่อนเลยครับ” พูดใส่ไมค์เลยต้องสุภาพนิดนึง ผมพูดก่อนจะชี้ให้มันไปยืนกันที่ริมขอบเวที
“เอาล่ะครับขึ้นมาอีกเลยครับ ขึ้นมากันเยอะๆ จะบอกว่าวันนี้ใครชนะจะได้รางวัลติดไม้ติดมือกลับบ้านไปด้วยนะครับ” ภพพูดโน้ม
น้าวก่อนจะยิ้มกว้างออกมา ฮึ้ยยยยยย น่ารัก ><”
สิ้นเสียงพูดของภพผมก็เห็นพลัสเตอร์วิ่งจูงแขนไอ้ไปป์ขึ้นมาบนเวทีเกือบจะทันที
นี่เพื่อนกูกะจะเล่นกันหมดเลยหรือไงเนี่ยยย
“มาอีกหนึ่งคู่แล้วครับ ขออีกครับ ขออีก” ผมพยายามช่วยภพพูดโน้มน้าวคนให้ขึ้นมาร่วมกิจกรรมบนเวที
แล้วผมก็เห็นลิ้มกับท็อปเทลเดินมาจากไกลๆด้านหลังก่อนจะขึ้นมาบนเวทีด้วยอาการร่าเริงทั้งคู่ มึงอยากได้ของรางวัลกันล่ะสิ
“ไปยืนชิดด้านโน้นเลยครับ” ภพพูดพร้อมกับเดินไปจัดให้ทั้งสามคู่ยืนกันดีๆ เพราะตอนนี้มันเริ่มจะเล่นกันจนเวทีผมใกล้พังเต็ม
ทนละ
“เอาล่ะครับ ขออีกประมาณ 2 คู่แล้วกันนะ”
“ทำไมไม่มีผู้หญิงขึ้นมากันเลยล่ะ” ภพถามพร้อมกับส่งสายตาอ้อนๆไปทางฝั่งที่พวกผู้หญิงนั่งอยู่
“อาจจะเป็นเพราะว่าผู้ชาย กล้าและน่าสนใจกว่าก็ได้นะครับภพ” ผมพูดรับต่อจากภพอย่างเป็นธรรมชาติ ภพก็อึ้งๆก่อนจะหันมา
มองผมช้าๆ
อั๊ยย๊ะ น่ารักอ่ะ!
“เร็วครับเร็ว เร็วววว” ผมพูดกระตุ้นคนจนสุดท้ายก็ยอมลุกขึ้นมาอีกสองคู่
และก็ไม่ใช่ใครอื่นไกลครับ ไอ้พีเจกะดล แล้วก็น้องเมฆกะไอ้แน็ต คู่สุดท้ายนี่ข้าวใหม่ปลามันเลยทีเดียว
“เอาล่ะครับ ตอนนี้เราก็ได้ผู้ร่วมสนุกกันครบและ เรามาสัมภาษณ์กันดีกว่าครับภูมิ” ภพพูดส่งมาให้ผมก่อนจะเดินไปจนสุดขอบ
เวที ข้างๆคู่โจป๊อนซ์
“ดีเลยครับ” ผมพูดพร้อมกับยิ้มๆ แต่ในใจนื่อระอาพวกมันมากกกก นี่แม่งขึ้นมายกกลุ่มเลย เหลือก็แต่ไอ้นายที่ไปสวีทกับคุณป้า
ของมันสองคน
“เอาล่ะครับคู่แรกของเรา แนะนำตัวกันก่อนเลยครับ” ภพพูดก่อนจะส่งไมค์ไปให้ไอ้ป๊อนซ์
“สวัสดีครับป๊อนซ์ครับ” ไอ้ป๊อนซ์พูดยิ้มๆก่อนจะส่งไมค์ต่อให้โจ
“สวัสดีครับชื่อโจนะครับ” โจพูดก่อนจะยิ้มแบบอายๆที่ต้องขึ้นมาทำกิจกรรม
“แล้วคุณสองคนไม่ทราบว่าเป็นอะไรกันฮะ?” ผมถามกวนมันไป ก่อนที่โจจะสมนาคุณผมด้วยนิ้วกลางเต็มหน้า
“ผัวเมียครับ” ป๊อนซ์แย่งไมค์จากมือโจไปก่อนจะตอบออกมาเสียงดังฟังชัด ก่อนที่จะโดนไอ้โจฟาดเต็มแรง แต่คำพูดและการ
กระทำของมันก็เรียกเสียงกรี๊ดจากผู้ชมได้ไม่น้อยเลยทีเดียว
“เอ่อ เชิญทะเลาะกันต่อไปเลยนะ เราไปกันที่คู่ต่อไปกันดีกว่าครับภพ”
“ได้เลยครับภูมิ คู่นี้แนะนำตัวเลยครับชื่ออะไร แล้วก็ที่ขึ้นมาคู่กันเนี่ยเป็นอะไรกัน” พูดจบภพก็ยืนไมค์ไปให้ไปป์
“ชื่อไปป์” สั้นๆก่อนจะยื่นไมค์ต่อให้พลัสเตอร์ หน้าตามึงพร้อมจะมีส่วรร่วมกับเกมส์กูมากไปป์ ==
“สวัสดีครับชื่อพลัสเตอร์ครับ” พลัสเตอร์พูดพร้อมกับส่งยิ้มใสๆไปให้คนหน้าเวที เดี๋ยวคนข้างๆก็ของขึ้นหรอกครับน้องงง
“แล้วเป็นอะไรกันครับ” ผมถามต่อ
“เอ่อ คือ... อ๋อๆๆ ผมเป็นตัวภาระของเขาอ่ะครับ” พลัสเตอร์พูดพร้อมกับยื่นไมค์คืนส่วนไอ้ไปป์ก็ไม่ได้พูดอะไร เอาแต่ยืนยิ้มอยู่
คนเดียว (กูว่ามันบ้านะ)
“ตัวภาระ หรือ ตัวพารัก ครับ” ผมแซวจนไอ้ไปป์หันมามองหน้า เลยต้องเดินมายังคู่ถัดมา
“เอาแนะนำตัวเลยครับ” ผมพูดก่อนที่ภพจะยื่นไมค์ไปให้ไอ้ลิ้ม
“สวัสดีครับ ลิ้มนะครับ”
“สวัสดีครับ ท็อปเทลครับ” เทลตอบก่อนจะยิ้มกว้างจนตาปิดเรียกเสียงกรี๊ดจากป้าๆผู้ชอบดูเด็กๆใสๆน่ารักๆได้มากเลยทีเดียว
“เป็นอะไรกันครับ?”ผมยังถามต่อ
“แฟนครับ” ท็อปเทลพูดออกมาแบบเขินๆ
“เฮ้ยยๆๆๆ แค่แฟนได้ไง วันนั้นพี่ได้เทลแล้วนะ” ไอ้ลิ้มแม้ว่าจะไม่ได้ถือไมค์แต่มันก็ตะโกนจนดังเข้าไปในไมค์ที่ท็อปเทลถืออยู่
“เอ่อ ใจเย็นครับๆ ไปเคลียร์กันที่ห้องนะครับ” ภพรีบเอาไมค์คืนก่อนจะเดินถัดมายังคู่ที่4
“เอาเลยๆ” ภพพูดไม่ใส่ไมค์ก่อนจะยิ้มให้กำลังใจทั้งคู่
“สวัสดีครับ ชื่อพีเจนะครับ”
“สวัสดีครับชื่อดลครับ”
“เป็นแฟนกันครับ”ไอ้พีเจแย่งตอบก่อนที่ผมจะถาม เหรอสาดดดด ได้กันจนพรุนแล้วมั้งพวกมึงอ่ะ
“เปิดเผยดีจริงๆ ผมชอบนะครับแบบนี้ อบอุ่นดี” ผมพูดก่อนจะหันไปมองที่ภพ
ภพยกมือขึ้นมาเกาหน้าแบบเขินๆก่อนจะเดินต่อไปที่คู่สุดท้าย
“เอาล่ะ คู่สุดท้ายของเรา แนะนำตัวหน่อยครับ” ภพพูดก่อนจะยื่นไมค์ไปให้น้องเมฆ
“สวัสดีครับ ชื่อเมฆครับ”
“แน็ตครับ” ไอ้แน็ตดึงไมค์มาจากปากเมฆก่อนจะรีบตอบๆอย่างรวดเร็ว ไม่ต้องอายแล้วแน็ต เค้ารู้กันหมดแล้วว่ามึงได้เด็กเป็นผัว
“เป็นพี่น้องกันครับ” ก่อนที่ทุกคนจะได้พูดอะไรต่อแน็ตก็รีบบอกความสัมพันธ์ทันที
“ใช่ครับพี่น้อง” ไอ้เมฆพูดเสียงเข้มพร้อมกับหันไปมองแน็ต
“อืมมม” แน็ตยิ้มพอใจกับคำพูดของเมฆโดยไม่รู้เลยว่า...
“แต่เป็นพี่น้อง ท้องชนหลังนะครับ” มันตอบหน้าด้านๆก่อนจะยิ้มหวานให้คนฟัง
“อ๊ายยยยยยยยย” เสียงกรี๊ด เสียงโห่แซวดังก้องไปทั่วบริเวณ ส่วนไอ้แน็ตก็ถึงกับขาอ่อนยืนไม่อยู่กันเลยทีเดียว
“เอาล่ะครับ ตอนนี้เราก็รู้ชื่อรู้ความสัมพันธ์ของทุกคู่กันแล้ว ต่อไปครับ ให้แบ่งกันว่าในสองคนใครจะมาเป็นคนเล่นเกมส์ของเรา
ครับ” สิ้นคำพูดของภพก้เกิดความวุ่นวายขึ้นทันที
“กูเป็นรุก กูเป็นผัวมึง กูจะเล่น” ไอ้ป๊อนซ์พูดรวบรัดก่อนจะดันโจให้ไปยืนหลังมันแล้วมันมายืนด้านหน้า
“เดี๋ยวพลัสเล่นให้ก็ได้ครับ พลัสรู้ว่าพี่ไปป์ ไม่ค่อยชอบเล่นอะไรแบบนี้” พลัสเตอร์พูดออกมากลัวๆก่อนจะก้มหน้ามองพื้น
“อืม ตามใจ” ไอ้ไปป์พยักหน้าก่อนจะเดินไปยืนด้านหลังเพื่อให้พลัสเตอร์คนที่เล่นเกมส์มายืนด้านหน้า
“เทลจะเล่น ให้เทลเล่นเหอะนะ” ท็อปเทลพูดอ้อนพร้อมกับจับมือลิ้มขึ้นมากุมเอาไว้
“ก็ได้ ไม่รักไม่ยอมนะเนี่ย” ไอ้ลิ้มหยอดก่อนจะเดินไปยืนด้านหลังแล้วคุยกับไอ้ไปป์เบาๆ
“ดลจะเล่นมั้ยครับ?” พีเจถามก่อนจะก้มหน้าลงมองดล
“แล้วแต่พี่พีเจเลยครับ” โอ๊ยยยยย สุภาพเกิ๊นนนนนคู่นี้
“อืมม งั้นดลเล่นแล้วกันเนอะ”
“ได้ครับ” ดลยิ้มกว้างก่อนจะออกมายืนซ้อนด้านหน้าพีเจ
“มึงเล่นเลยสัด” แน็ตพูดพร้อมกับผลักเมฆให้มายืนด้านหน้า
“หึ” เมฆหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนจะออกมายืนด้านหน้าอย่างว่าง่าย
“เอาล่ะครับ ตอนนี้เราก็ได้คนเล่นเกมส์แล้วนั่นก็คือ คนที่ยืนอยู่ด้านหน้า ส่วนคนที่ยืนซ้อนด้านหลังห้ามพูด ห้ามใบ้ แต่ส่งกำลังใจ
ให้กันได้นะครับ” ภพพูดก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆกับความวุ่นวายของไอ้พวกห่านี่
“กติกาของเกมส์เราก็คือ เราจะมีกล่องคำถามอยู่ ให้คนเล่นหยิบสลากออกมาหนึ่งใบแล้วต้องตอบให้ถูก ถ้าตอบได้ก็รับรางวัลไป
เลยครับ ง่ายๆ ถ้าตอบถูกทุกคนก็จะได้รางวัลกันทุกคน” ผมพูดอธิบายกติกาทั้งหมดก่อนจะหยิบกล่องใส่สลากคำถามขึ้นมา
“เอาล่ะครับ เริ่มที่คนแรกกันก่อนเลย ป๊อนซ์หยิบ” ผมพูดก่อนจะเขย่าๆกล่องคำถามแล้วส่งให้ป๊อนซ์หยิบ
ไอ้ป๊อนซ์ก็แม่งคว้านจากล่างสุดขึ้นมา คนอยู่นานก่อนจะตัดสินใจหยิบขึ้นมาหนึ่งใบ
“คำถามคืออะไรครับภพ” ผมพูดส่งบทให้ภพ
“คำถามก็คือคู่ของคุณชอบอะไรไม่ชอบอะไร?” ภพถามก่อนจะยื่นไมค์ไปให้ไอ้ป๊อนซ์ที่ยืนยิ้มกระหยิ่มอ้าแขนรับของรางวัลอยู่
“ง่ายมากครับ ของที่โจชอบก็คือ ผม” ถุยยย ไอ้สัด กล้ามากมึงงง
“ส่วนของที่โจไม่ชอบคือ ผู้หญิงที่มายุ่งกับผมครับ” มันตอบเสร็จก็ยิ้มก่อนจะส่งไมค์คืนให้ภพ
“เอาล่ะครับ เราจะมาดูกันว่าที่ป๊อนซ์ตอบมานั้นถูกรึเปล่า ว่าไงครับโจ” ภพพูดจบก็ส่งไมค์ไปให้โจก่อน
“เอ่อ จริงครับ” โจยิ้มเขินๆก่อนจะตอบออกมาเสียงค่อย
“อ๊ายยยยย หวานอ่ะ”
“แบบว่า น่ารักฝุดๆเบยยยยยย”
“แก ฉันอบากได้แบบนี้บ้างงงงงงงงงงงง” เสียงโอดครวญต่างๆนาๆดังระงมทันทีที่โจตอบเสร็จ
“แปลว่าป๊อนซ์ตอบถูกนะครับ ดังนั้นรับไปเลย ของรางวัลของเรา ตุ๊กตาคู่รัก แล้วก็เชิญลงจากเวทีไปได้เลยครับ” ผมพูดกวนๆ
ก่อนจะหยิบตุ๊กตาหมีคู่รักมาให้มันสองคน
“อ๊ากกกก น่ารักอ่ะมึง” ป๊อนซ์รับตุ๊กตาหมีไปก่อนจะกอดรัดฟัดเหวี่ยงเดินลงจากเวที โดยมีโจเดินตามหลังพร้อมกับทำหน้าปลงๆ
“คู่ถัดมาเลยครับ หยิบคำถามครับหยิบ” ผมพูดก่อนจะยกกล่องขึ้นเขย่าแล้วยื่นให้พลัสเตอร์จับ
“ได้มาแล้วนะครับ คำถามคืออะไรครับภพ”
“คำถามนะครับ คุ่ของคุณชอบกินอะไร?” ภพถามก่อนจะส่งไมค์ไปให้พลัสเตอร์ที่ยืนขมวดคิ้วอยู่ตอนนี้ ก็นะ ไอ้ไปป์แม่งก็กินได้
หมดอ่ะ
“อืมมม เอ่อออ อ๋อๆๆๆ ผมรู้แล้วๆ พี่ไปป์ชอบกินผม” พลัสเตอร์รีบโผลงออกมาทันทีที่นึกคำตอบได้ โดยไม่ทันคิดว่าตอบอะไร
ออกมา
“อ๊ากกกกกกกกกกกก ออกตัวแรงงง”
“ตรงดีหนู ป้าชอบบบบบบบบบบบ”
เสียงโหวกเหวกโวยวายดังระงมขึ้นอีกครั้ง
“หึๆ ว่าไงครับไปป์ คำตอบที่พลัสเตอร์ตอบมาถูกรึเปล่าครับ” ภพกลั้นขำก่อนจะยื่นไมค์ไปให้ไปป์
“จริงที่สุดครับ” ไอ้ไปป์ตอบออกมาเสียงนิ่งๆก่อนจะจับตัวพลัสเตอร์ให้ไปซุกอกมันเพราะมันคงจะรู้ว่าตอนนี้น้องคงจะอายมากๆ
จนทำอะไรไม่ถูก
“แหม ยืนยันคำตอบจังเลยนะครับ นี่ครับของรางวัล แล้วก็เชิญลงไปกินกันต่อด้านล่างเลยครับ” ผมพูดแซวก่อนจะยืนตุ๊กตาหมีให้
ไปป์สองตัว ไอ้ไปป์ก็ยิ้มนิ่งๆมาให้ผมก่อนจะเดินประคองพลัสเตอร์ที่ตอนนี้แข้งขาอ่อนปวกเปียกลงจากเวที
“คู่ต่อมาครับ จับคำถามเลยครับ” ผมพูดรวบรัดก่อนจะยื่นกล่องคำถามไปหน้าท็อปเทล
เทลคนอยู่พักใหญ่ๆก่อนจะตัดสินใจหยิบขึ้นมาแล้วยื่นให้ภพ
“ว่าไงครับภพ?”
“อืม คำถามนะครับ คู่ของคุณชอบคุณเวลาคุณทำอะไรครับ?” เทลนิ่งไป เมื่อได้ฟังคำถามก่อนจะหน้าแดงขึ้นมากะทันหัน
“เอ่อ คือ ตอนเมา มั้งครับ” ตอบคำถามเสร็จเทลก็ยื่นไมค์กลับให้ภพ
“อืมม ทำไมน้า?? เรามาฟังกันดีกว่าครับว่าจะใช่คำตอบที่ถูกต้องรึเปล่า” ภพพูดก่อนจะยื่นไมค์ให้ไอ้ลิ้มที่ยืนยิ้มหื่นอยู่ด้านหลัง
“ก็ถูกนะครับ แต่บางทีผมก็ชอบเวลาไม่เมาเหมือนกันนะ ได้อารมณ์ไปอีกแบบ” ไอ้ลิ้มตอบออกมาก่อนจะดึงเทลมากอดจนแน่น
เทลก็ยืนตัวแข็งทื่อพูดไม่ออกกับคำตอบของลิ้ม
“หื่นเกินไปแล้วครับ นี่ครับรางวัล” ผมพูดก่อนจะหยิบตุ๊กตาหมีมาให้ไอ้ลิ้มสองตัว ก่อนที่มันจะเดินมาเย้ยผมแล้วลงจากเวทีไป
อย่าให้กูมีบ้างนะมึง
“คู่ต่อมาครับ หยิบเลยครับ” ผมพูดก่อนจะยื่นกล่องสลากไปให้ดล
“ได้แล้วครับ” ดลหยิบขึ้นมาอันนึงแล้วยื่นกลับไปให้ภพ
“อืมมมมม คำถามนะครับ คู่ของคุณเอารูปอะไรขึ้นหน้าจอมือถือครับ” ภพถามจบก็ยื่นไมค์ให้ดล
“เอ่อออ รูปคู่ของผมกับพี่พีเจครับ” ดลตอบออกมาเขินๆก่อนจะยื่นไมค์กลับทันที
“ว่าไงครับพีเจ?” ภพถามก่อนจะยื่นไมค์ต่อไปให้พีเจ
“หึๆ ครับ รูปตอนกำลังจูบกันซะด้วย” มันพูดออกมานิ่ง แต่ก็เรียกเสียงกรี๊ดดดจากผู้ชมได้ไม่น้อย
“ไม่ต้องบอกก็ได้มั้งครับ อ่ะนี่ครับของรางวัล” ผมแซวมันก่อนจะยื่นตุ๊กตาหมีไปให้
“แล้วเราก็เดินทางมาถึง คู่สุดท้ายกันแล้วครับ จับเลยครับ” ผมพูดก่อนจะยื่นกล่องไปให้เมฆ
“อ่า ได้มาแล้วครับ เรามาดูคำถามกันดีกว่าครับภูมิ”
“ตื่นเต้นจังเลยภพ เปิดเลยๆๆๆ”
“อืมมม คำถามนี้เด็ดมากครับ รู้สึกว่าภุมิจะเป็นคนเขียนใส่ลงไปนะครับเนี่ยยย”
“อ๋อออ หึๆๆ” ผมหัวเราะออกมาเบาๆ โดนแน่ไอ้แน็ตมึงงงง
“คู่ของคุณใส่กางเกงชั้นในสีอะไรมางานในวันนี้ครับ?” สิ้นเสียงคำถามของภพ ไอ้แน็ตก้ทำหน้าเหมือนโลกกำลังจะแตกในอีกไม่
กี่นาทีข้างหน้า
“หึ สีขาวครับ” ไอ้เมฆตอบนิ่งๆก่อนจะยื่นไมค์คืน
“จริงรึเปล่าครับแน็ต” ภพถามก่อนจะยื่นไมค์ไปให้แน็ต
“...” แน็ตไม่ตอบ แต่พยักหน้าเบาๆพร้อมกับแสดงสีหน้าวิญญาณหลุดออกมา
“แต่ผมสงสัยอยู่อย่างนึงครับภูมิ?”
“อะไรครับภพ?”
“เมฆรู้สีกางเกงชั้นในของแน็ตได้ไงครับ?” ภพถามก่อนจะยื่นไมค์ไปให้เมฆ
“อย่านะมึงงงง” ไอ้แน็ตโผเข้าจะแย่งไมค์จากมือเมฆแต่ผมก็รั้งตัวมันไว้ก่อน
“ก็ง่ายๆครับ ผมใส่ให้เค้าเอง” เมฆตอบออกมาก่อนที่ไอ้แน็ตจะหมดแรงนั่งแผละลงกับพื้นเวที
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“แกกกกกกกกกกกกกกกกกก เข้าใส่ให้กันได้ด้วยเหรออออออ”
“อ๊ากกก ฉันฟินตัวแตกแล้วแกกก”
“เอาล่ะครับ ขอบคุณมากที่ขึ้นมาร่วมกิจกรรมของเราครับ” ผมยื่ตุ๊กตาไปให้เมฆที่ตอนนี้มืออีกข้างนึงกำลังพยุงไอ้แน็ตที่หมดเรี่ยว
แรงไว้ข้างลำตัว
“เอาล่ะครับภพ ตอนนี้กิจกรรมของเราก็เสร็จสิ้นลงแล้ว”
“ใช่แล้วครับ ต่อไปก็จะเป็นช่วงเวลาที่จะได้ไปลอยกระทงกันแล้วนะครับ เชิญทุกคนทยอยกันเดินไปที่ท่าน้ำด้านซ้ายมือเลย
ครับ” ภพพูดอธิบายก่อนจะชี้มือไปที่ท่าน้ำของมหาลัย
“ว้า อิจฉาคนมีคู่เหมือนกันนะครับ” ผมพูดตัดพ้อออกมาก่อนจะหันหน้าไปมองภพ
“เอ่อ ไม่เห็นจะแปลกนี่ครับ ลอยคนเดียวก็ได้ ผมเองยังลอยคนเดียวมาตั้งเกือบยี่สิบปีเลย” ภพพูดพร้อมกับแสดงสีหน้าให้กำลัง
ใจผม อย่านะ อย่าทำแบบนั้น กูเขินน ><”
“อ๋ออ เหรอครับ งั้นปีนี้สนใจจะลอยคู่ผมมั้ยล่ะครับ” ผมพูดพร้อมกับจ้องภพจนภพทำตัวไม่ถูก
“เอ่อ คือ...” ภพหน้าแดงลามจนถึงหู ก่อนจะยกมือขึ้นลูบที่ท้ายทอยเบาๆเป็นการแก้เขิน
“โหยยยยยยยยยยยยยยยยยย” เสียงโวยวายจากสัมภเวสีด้านล่างดังกระหึ่มขึ้นมาอีกครั้ง
“ทำงี้กูว่า หอมแก้มดีกว่า หอมเลยๆๆๆๆๆๆๆ” ไอ้ป๊อนซ์ชูนิ้วกลางใส่ผมก่อนจะพูดปลุกระดมคนอื่นๆในงานให้ช่วยกันส่งเสียง
“หอมเลยๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เป็นห่าอะไรกันคะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
“เอ่อ อยู่ในความสงบก่อนนะครับ” ภพพยายามจะควบคุมสถานการณ์ แต่มีรึคนอย่างภพจะคุมไอ้พวกลิงพวกค่างนี่อยู่
“เงียบๆๆๆ เรื่องอะไรผมต้องมาหอมโชว์ตรงนี้ล่ะครับ เราไปหอมกันในที่ลับตาคนดีกว่า” พูดจบผมก็วางไมค์ลงบนเก้าอี้ใกล้ๆก่อน
จะดึงมือภพให้เดินตามหลังผมลงจากเวที โดยไม่สนใจเสียงโหวกเหวกโวยวายของไอ้พวกนั้นอีก
“ตกลงไปลอยกระทงกะภูมิป่ะ?” ผมถามภพอีกครั้ง เมื่อบรรยากาศรอบข้างเงียบพอที่จะได้ยิน
“เอ่อ กะ..ก็ได้นะ” ภพพูดออกมาเขินๆก่อนจะยกมือขึ้นมาปิดหน้าทั้งสองข้าง ฮึ้ยยยย น่ารัก!
“งั้นไปกันเหอะ” พูดจบผมก็จับมือภพไว้แน่นแล้วพากันเดินไปที่ท่าน้ำ
เฮ้อออ ในที่สุดผมก็มีคู่ลอยกระทงกับเค้าซะที
ไอ้ภูมิไม่เหงาแล้วโว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ภพภูมิ ><”
..................................................................End of Special part..........................................................................
ขอโทษน้าาา ที่มาอัพช้ากว่าลอยกระทงไปวันนึง :hao5:
แบบว่าเมื่อวานัวแต่เก็บโมเม้นต์ & รายละเอียดตัวละครอยู่ตอนงานลอยกระทง เลยได้ มาแต่งตอนเช้าวันนี้แล้ว :katai4:
ตอนนี้อาจจะป่วงๆหน่อย เพราะคนแต่ง ก็สภาพป่วยๆ 555+ :z2:
อีกอย่างจ้องจะหาคู่ให้ภูมิอยู่นานแล้ว วันนี้ก็ได้ซะที (ขอโทษนะน้องภูมิ 555) :ling3:
ภพ น่ารักดี เป็นคนค่อนข้างกล้าแสดงออก เล่นกีต้าร์ ร้องเพลง ได้ :hao6:
เมื่อวานนางเป็นพิธีกรคู่กัน เลยจัดให้ซะเลย (พาฟินนัก)
ส่วนตอนหลัก พรุ่งนี้นะจ๊ะ :katai2-1:
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ ทุกบวกเป็ดด้วยนะ มีกำลังใจในการแต่งขึ้นเยอะเลย แบบว่าอ่านคอมเม้นต์แล้วอินไปด้วย เลยจัดแบบแรงๆให้เลย :katai1:
Moment!!!!!!!!
กรี๊ดแตกกันเลยทีเดียวค่าาาาาาา กับคู่ใหม่ของเรา "ภพภูมิ"
เพราะเมื่อกี๊หลังอัพเสร็จ คนเขียนก็เข้าไปตรวจตราเฟส แล้วก็พบว่า.........
น้องภูมิของเราเปลี่ยนรูปดิสเป็นรูปคู่กะน้องภพ แบบว่ากระซิบอะไรกันไรเงี้ยยย
เห็นแล้วฟินตัวบิดเลยยยยยยยยยยย :ling1:
รักคนอ่านนะ :mew1:
KATIEZZ
-
แต่ละคู่. :haun4:
-
:-[ วันนี้เห็น ภพภูมิอ่ะ ฟินมากกกก >____<
-
ภพภูมิอ้าย มาอีกคู่แล้วอะ เขาชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แต่ขอตอนหลัก รอป๊อนซ์กระอักเลือด พร้อมเรามาซ้ำ
-
รอเหยียบปอนซ์ครับ
-
ตอนที่ 18
[Pontz x Joe]
[Joe]
“ขอนั่งด้วยคนนะคะ” ผู้หญิงหุ่นเอ็กซ์คนนึงเดินมายืนอยู่ด้านหลังของผมก่อนจะก้มลงมากระซิบที่ข้างหูพร้อมกับจงใจให้หน้าอกที่เกินขนาดของเธอมาถูกับหลังผมเบาๆ
“หึ เชิญครับ” ผมแสยะยิ้มออกมานิดๆก่อนจะเอ่ยปากชวนให้เธอนั่งร่วมโต๊ะด้วยกัน
“ชื่ออะไรอ่ะคะ?” ผู้หญิงคนนั้นเริ่มเข้าหาผมก่อนอย่างมีจริตจก้าน
“โจครับ แล้วนี่คุณ...”
“พิมค่ะ”
“อ๋อ พิมมาเที่ยวคนเดียวเหรอครับ?” ผมถามต่อพร้อมกับ่อยๆเอามือไปลูบแถวๆขาอ่อนอวบอัดของพิม
“ค่ะ อยู่ห้องเบื่อๆเลยออกมาหาอะไรสนุกๆทำ” เธอพูดพร้อมกับขยับตัวเข้ามาชิดจนสัมผัสลมหายใจของอีกฝ่ายได้เลย
“แล้วได้สนุกรึยังครับ?” ผมพูดก่อนจะค่อยๆไล้มือไปตามซอกคอของเธออย่างแผ่วเบา
“ยังค่ะ” พิมตอบก่อนจะเลียริมฝีปากเบาๆเพื่อเป็นการยั่วยวน แต่มันก็ได้ผลนะ เพราะผมรู้สึกอยากจะฟัดคนตรงหน้าเต็มแก่แล้ว
“งั้นเราไปหาอะไรสนุกๆทำกันมั้ยครับ” ผมพูดพร้อมกับไล้มือมาหยุดบนเนินอกของพิมก่อนจะลากลงมาช้าๆ
“ยินดีค่ะ” พิมยิ้มตอบ ผมเลยเรียกเช็คบิลก่อนจะเดินประคองพิมออกมาจากผับอย่างทุลักทุเล เพราะพิมบอกว่ารู้สึกมึนๆ เดี๋ยวได้
ตาสว่างแน่
“โจ” เสียงเรียกชื่อผมดังขึ้นพร้อมกับแรงกระชากที่มือ จนมือผมหลุดจากเอวของพิม
“ใครวะ?!” ผมตวาดออกไปอย่างอารมณ์เสียก่อนจะหันกลับไปมองที่ต้นเสียง
“กลับห้องเหอะ เดี๋ยวกูไปส่ง” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับดึงมือผมเบาๆ
“ไม่! กูจะไปกับพิม” ผมพูดก่อนจะหันหลังกลับมาเดินไปที่รถตามเดิม
“กลับห้อง” ป๊อนซ์พูดด้วยเสียงเรียบๆ ทำให้ผมชะงักนิดนึงอย่างลืมตัว ก่อนจะคิดขึ้นได้ว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว จึงได้ออก
เดินต่อ
“ใครคะโจ?”
“คนรู้จักอ่ะครับ ไม่สนิทด้วยหรอก อย่าไปสนใจเลย” ผมพูดก่อนจะหวนนึกถึงเหตุการณ์ที่ผมเคยเจอ
“ป๊อนซ์คะ นี่ใครอ่ะคะ” ผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างป๊อนซ์ลุกขึ้นมาจ้องหน้าผมอย่างเอาเรื่อง
“อ๋ออ มึงอาจจะไม่ได้สำคัญอะไรกับกูมากมายละมั้ง กูเลยจำมึงไม่ได้อยู่คนเดียว!”
โดนบ้างรู้สึกยังไงป๊อนซ์??
ผมหันกลับไปมองหน้ามันนิดๆก็เห็นว่ามันกำลังแสดงสีหน้ารู้สึกผิดอยู่ จำได้ด้วยเหรอว่าทำเหี้ยอะไรไว้ นึกว่าจะลืมไปแล้วซะ
อีก !!!
“เชิญครับ” ผมเปิดประตูก่อนจะเชิญพิมเข้าไปนั่งในรถ
“ขอบคุณค่ะ” พิมกล่าวขอบคุณพร้อมกับส่งยิ้มมาให้ผม ผมก็ยิ้มกลับน้อยๆก่อนจะปิดประตูและเดินอ้อมไปด้านหน้าของรถเพื่อ
ไปยังฝั่งคนขับ
“โจ” ก่อนที่ผมจะได้เปิดประตูก็มีมือมาดันประตูไว้ซะก่อน
“เหี้ยไรนักหนาวะแม่งง!!” ผมตวาดออกมาอย่างอารมณ์เสีย ก่อนจะผลักไปที่อกมันอย่างแรง
“โอ๊ยย” ป๊อนซ์ที่ไม่ได้ทันจะปกป้องหรือตั้งตัวก็เซไปด้านหลังก่อนจะล้มลง
“...” ผมเดินเข้าไปดูก่อนจะยกมือมันขึ้นมาดู ก็พบว่าเลือดไหลออกมานิดๆ
“เป็นห่วงกูด้วยเหรอโจ” ป๊อนซ์ถามออกมาด้วยน้ำเสียงดีใจพร้อมกับยิ้มกว้าง
“หึ” ผมแสยะยิ้มออกมาก่อนจะปล่อยมือมันลง
“กูแค่จะมาบอกมึงว่า อย่าลืมข้อตกลงที่เราตกลงกันไว้ดิ ว่ามึงไม่มีสิทธิ์มายุ่งวุ่นวายกับชีวิตกู กูจะไปเอากับใครก็เรื่องของกู
เดี๋ยวโอกาสสุดท้ายของมึงก็หมดไปหรอก” ผมยิ้มส่งท้ายก่อนจะเดินหันหลังกลับไปที่รถโดยไม่สนใจมันอีก เจ็บแค่นี้ ไม่ได้ครึ่ง
นึงของกูหรอกป๊อนซ์!
ผมนอนพักหลังจากเสร็จกิจกรรมอันแสนร้อนแรงกับพิม ก่อนจะตื่นขึ้นมาตอนประมาณแปดโมงเช้า
สัด ได้นอน 3 ชม. เรียนเต็มวันด้วยวันนี้ เชี่ยแล้วไอ้โจ
“พิมครับ” หลังจากที่ผมลุกขึ้นไปจิบเบียร์เย็นๆเพื่ออารมณ์ที่ดีในตอนเช้าผมก็เข้ามาเพื่อจะปลุกพิมให้กลับบ้านไป เพราะผมจะ
ได้อาบน้ำไปเรียน
“อื้มมม อะไรค่ะ?” พิมพลิกตัวหันหน้ามาทางผมก่อนจะถามขึ้นทั้งๆที่ตายังไม่เปิด
“กลับบ้านได้แล้วนะครับ เดี๋ยวผมต้องออกไปเรียน” ผมพูดด้วยน้ำเสียงแข็งๆ เมื่อเห้นว่าพิมยังคงนอนโดยไม่คิดจะลุกขึ้น กู
เกลียดการพาหญิงมากินที่ห้องก็ตรงนี้แหละ
“เดี๋ยว พิมค่อยออกไปได้ป่ะคะ เดี๋ยวล็อคห้องให้” พิมพูดก่อนจะเอาผ้าห่มขึ้นมาคลุมหน้าเอาไว้
“พิม” ผมเรียกชื่อพิมเสียงห้วนๆ จนพิมถึงกับสะดุ้งและยอมลุกขึ้นมาแต่งตัว
“ผมคงไม่ได้ไปส่งนะ มีเรียนเช้า” ผมพูดปัด เรียนเช้าที่ไหนล่ะ กูเรียน 10 โมงโน่นนน
“ไม่เป็นไรค่ะ พิมกลับแองได้ ไว้วันหลังเรามาสนุกกันอีกนะคะ” พิมยิ้มก่อนจะเดินเข้ามาจุ๊บเบาๆที่แก้มผม
“หึ ครับ” ผมพูดตอบรับ
พิมโบกมือลาก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
“ผมยังพูดไม่จบนะ ผมจะบอกว่าผมไม่ชอบกินซ้ำซาก” ผมยิ้มออกมากับตัวเองก่อนจะเดินไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปเรียน
ผมเดินถือหนังสือลงมาที่ลานจอดรถก่อนจะกดปลดล็อคแล้วเข้าไปนั่งประจำที่คนขับ วางหนังสือไว้ตรงที่นั่งข้างๆ ก่อนจะสตาร์ท
รถ
.....
เงียบบบบ เชี่ยยยย รถกูเป็นอะไรวะ
ผมลองสตาร์ทอีกที แต่ผมก็เป็นเหมือนเดิม คือไม่มีทีท่าว่าเครื่องยนต์จะเริ่มทำงาน
ชิบหายแล้วไง แล้วกูจะไปเรียนไงวะ แถวนี้ก็ไม่ค่อยมีแท็กซี่ รถเมล์ก็ไม่ผ่านด้วย
ผมหยิบหนังสือก่อนจะโทรเรียกช่างมาดูรถ ส่วนผมก็เดินออกมาจนถึงบริเวณถนนใหญ่
“เอาไงดีวะ?” ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆก่อนจะนึกทางที่จะเข้ามหาลัยได้
ผมหยิบไอโฟนออกมาจากกระเป๋าก่อนจะกดโทรออกทันที
(ฮัลโหล) เสียงปลายสายรับท่ามกลางเสียงดังโหวกเหวกโวยวาย
“มารับกูหน่อย”
(เอ่อ คือ...)
“มารับกูเดี๋ยวนี้” ผมพูดเน้นทีละคำ
(เอ่อ งั้นได้ๆ ให้ไปที่ไหน)
“ซอย AA” ผมพูดบอกก่อนจะยกมือขึ้นมากอดอก
(อืม รอแป๊ป เดี๋ยวกูออกไป) พูดจบมันก็ตัดสายส่วนผมก็เดินไปนั่งรอที่เก้าอี้ที่สวนสาธารณะใกล้ๆกับถนน
Rrr
-Pontz^^-
ผมกดรับทันที ก่อนจะเหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมือ
“ว่าไง”
(มึงอยู่ไหนเนี่ยกูมาถึงแล้ว)
“อืมๆ เดี๋ยวกูเดินไป” ผมตัดสายก่อนจะเดินไปยังปากซอยที่บอกมันไว้
ทันทีที่เห็นหน้ามัน
“ช้า!” ผมด่าก่อนจะเปิดประตูรถแล้วกระแทกตัวลงนั่งฝั่งคนขับ
มันยืนอยู่ด้านนอกครู่นึงก่อนจะเข้ามานั่งประจำที่คนขับแล้วค่อยๆเคลื่อนรถออกช้าๆ
“โทษที กูเรียนอยู่อ่ะ เลยหาโอกาสออกมายาก ตะกี๊ทำแล็ปอยู่ด้วย” มันพูดขอโทษก่อนจะพูดต่อออกมายาวเหยียด
“อ้าว แล้วทำไมไม่บอกกูวะ” ผมตวัดสายตาไปมองมัน
“ไม่เป็นไรหรอกกูทำเสร็จแล้ว เลยฝากงานไอ้ไปป์ไว้” มันพูดก่อนจะยิ้มออกมาเบาๆ
“หึ งั้นก็เรื่องของมึง” ผมพูดก่อนจะหยิบไอพอดออกมาจากกระเป๋าแล้วเสียบหูฟัง ตัดรำคาญเผื่อมันจะชวนผมพูด
“ตั้งใจเรียนนะโจ” มันพูดขึ้นก่อนที่ผมจะได้ก้าวขาออกจากรถ
“หึ เรื่องของกู” ผมแสยะยิ้มก่อนจะเดินลงมาจากรถแล้วตรงเข้าตึกทันที แต่หางตาก็เหลือบไปเห็น แจง ยืนอยู่ใต้ต้นไม้หน้าคณะ
พร้อมกับกำมือแน่น หึ ไม่ต้องห่วงหรอก มึงน่ะคิวต่อไป!
“ไปกินข้าวด้วยกันมั้ยโจ?” ไอ้แน็ตถามผมพร้อมกับเก็บของใส่กระเป๋า
“มึงไปกินที่ไหนอ่ะ?”
“ร้านข้างมออ่ะ”
“ไปก็ได้” ผมตอบก่อนจะหยิบหนังสือสองสามเล่มที่เอามาเรียนขึ้นมาถือไว้
“เยี่ยม ไปกันเหอะ” ไอ้แน็ตพูดออกมาเสียงดังก่อนจะเดินนำออกไปนอกห้อง
“เออ มึงกูจะถามนานแล้ว มึงคิดไงทำผมสีนี้วะ?” ไอ้แน็ตถามพร้อมกับมองมาที่ผมของผม
“สวยดี” ผมตอบกลับไปสั้นๆ ก็นะ ตอนนั้นอยากทำสีผมอยู่พอดี พี่ที่ร้านเขาก็แนะนำสีนี้มา ผมก็คิดว่ามันก็โอเคเลยตกลงทำแม่ง
เลย
“เจ๋งอ่ะ แล้วรอยสักนี่ด้วย” มันพูดพร้อมกับจิ้มๆมาที่ไหล่ที่เป็นรอยสักของผม
“อืม” ผมรับคำในลำคอสั้นๆ
“เฮ้ยๆๆๆ นี่มึงไปใส่จิวมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ?” มันพูดพร้อมกับชี้มาที่จิวอันใหม่สองอันที่ผมเพิ่งไปเจาะมาที่หู
“สองสามวันก่อนอ่ะ”
“เท่ห์สาดดเลย” มันพูดพร้อมกับยกนิ้วโป้งให้ผมอย่างชื่นชม
“หึ คงไม่เท่าเด็ก ม.5 หน้าโหดคนนั้นมั้งงงง” ผมพดแซวก่อนจะผิวปากออกมาอย่างอารมณ์ดี
“เหี้ยยยย อย่าพูดดิ” มันด่าออกมาก่อนจะเดินหน้าแดงนำหน้าผมไปเลย ต้องใช้วิธีสินะแน็ต มึงถึงจะหยุดพูดได้ ==’
“อ่ะ สั่งเลยมึง เดี๋ยวพวกเฮียๆ คงจะตามมา” แน็ตพูดก่อนจะส่งเมนูให้ผม
“อ้าวว เดี๋ยวไอ้พวกนั้นมากินด้วยเหรอ??”
“อืมใช่ มึงโอเคมั้ย?” แน็ตชะงักก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาจากเมนูเพื่อมองผม
“ก็ดี กินกันหลายคนคงจะสนุก” ผมพูดพร้อมกับแสยะยิ้มออกมา สนุกแน่
“ไงแน็ต พาเพื่อนมากินด้วยเหรอ ชื่อไรอ่ะมึง?” เสียงไอ้นายถามขึ้น
“โจ” ผมตอบก่อนจะหันไปมองหน้ามัน
“เฮ้ยยยยย เหี้ยยยยยย ไมมึงเจิดงี้วะโจ สัด สีผมโตรเจ็บเลยมึง” มันแสดงสีหน้าตกใจสุดขีดก่อนจะเดินมานั่งลงข้างๆผม
“ขอบใจที่ชม” ผมพูดติดตลก
“สั่งเลยเฮีย ผมกะโจสั่งแล้ว” ไอ้แน็ตยื่นเมนูให้ไอ้ภูมิ ไอ้ไปป์ ไอ้ลิ้ม ที่เพิ่งจะมาถึง
“โจเหรอ??” ทุกคนส่งเสียงร้องออกมาพร้อมๆกัน
“ไงพวกมึง” ผมหันไปทักทาย
“เชี่ยยยยย เพื่อนกู” ไอ้ลิ้มถลาเข้ามากอดผมเต็มแรง
“กล้ามากมึง กูนับถือ เด่นสัดๆเลย” ไอ้ไปป์เดินมาจับมือกับผม ขอบคุณไปป์ที่พูดชมกูซะยาวเลย
“ก็เพิ่งเห็นชัดๆ วันนั้นก็เห็นมึงครั้งนึงละ เด่นเชี่ยๆ” ไอ้ภูมิพูดก่อนจะนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับผม
“หึๆ” ผมไม่ตอบอะไร
“สวัสดีทุกคน” เสียงแจงดังแปดหลอดมาแต่ไกลก่อนจะนั่งลงหัวโต๊ะ
“อ้าวโจ มากินข้าวด้วยก็ไม่บอกก่อน” ป๊อนซ์ที่โดนแจงดึงให้นั่งลงข้างๆก็ตกใจเมื่อเห็นว่าผมมานั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วย
“ทำไม กูบอกแล้ว มึงจะทำอะไรได้” ผมหันไปมองมันกับแจงด้วยสายตาเหยียดๆพร้อมกับพูดออกมา
หึ ไหนบอกว่าไม่ได้รักกันแล้ว กอดกันแน่นเชียว แต่ก็ดีแล้วล่ะ แบบนี้สิ ถึงจะเป็นไปตามที่คาดไว้!
“โจๆ ตักแกงจืดให้กูหน่อยดิ” ไอ้ภูมิพูดพร้อมกับยืนถ้วยแกงจืดเล็กๆของมันมาให้ผมตักจากในหม้อไฟให้
“อืมได้” ผมพยักหน้าพร้อมกับรับถ้วยมาจากมันแล้วเดินอ้อมไปตักแกงจืดที่อยู่ใกล้ๆกับหัวโต๊ะให้มัน
“โอ๊ะ โทษนะ มือลื่นอ่ะ” น้ำในแก้วของแจงหกรดเสื้อผมจนเปียกเกือบครึ่งตัว ก่อนที่นางจะเอ่ยขอโทษออกมาพร้อมกับทำสีหน้า
ตอแหลเต็มกำลัง
“....” ทุกคนในโต๊ะ เงียบพร้อมกับหันหน้าไปมองหน้ากัน
“อ๋อ ไม่เป็นไรครับ” ผมพูดก่อนจะยิ้มไปให้ นางก็ทำสีหน้าแปลกใจ และเหวี่ยงๆที่ผมไม่โกรธตามที่นางคิดเอาไว้
“เอาเยอะมากมั้ยไอ้ภูมิ” ผมตะโกนไปถามไอ้ภูมิที่นั่งกินอย่างไม่สนใจเหตุการณ์มาคุที่กำลังเกิดขึ้นบนโต๊ะ
“ปริ่มๆเลยมึง จะได้ไม่ต้องเดินหลายครั้ง”
“ได้” ผมยิ้มก่อนจะตักแกงจืดร้อนๆจนน้ำเอ่อขึ้นมาถึงขอบถ้วย
ฉ่า!!!!!!!!!!!!!!!!!
“อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!” แจงเด้งตัวขึ้นยืนก่อนจะกรี๊ดออกมาเสียงดังจนคนทั้งร้านหันมามอง เมื่อผมสาดแกงจืด
ร้อนๆที่เต็มถ้วยของไอ้ภูมิไปใส่แจงจนเกลี้ยง
“โอ๊ะ ขอโทษทีนะ มือมันลื่นอ่ะ ^^”
................................................................................TBC................................................................................
มาอัพให้แล้วนะคะ :katai4:
ช่วงนี้เป็นคนมีวินัย 5555+ (จะได้นานสักแค่ไหน ต้องคอยดูกัน :katai5:)
น้องโจจะค่อยๆแสบ และ แซ่บ ขึ้นเรื่อยๆน้าาาาาาา o13
ส่วนนังน้องแจง ก็ไม่ต้องห่วง ที่โดนไปนี่ แค่เสี้ยวเศษ ของสิ่งที่กำลังจะโดน :katai1:
ติดตามกันต่อไปเด้อว่าจะเป็นยังไง :z2:
Moment!!!!!!!!
วันนี้ตอนเย็น คนเีขียนแอบเห็นน้องโจกับน้องป๊อนซ์เดินกลับหอไปพร้อมกันตอนเย็น (สองคนนี้อยู่หอในนะคะ) แต่สักพักใหญ่ๆ ทั้งสองคนก็เดินมาที่รถดรงเรียนแล้วน้องโจก็เดินขึ้นรถโรงเรียนไปคนเดียว ส่วนน้องป๊อนซ์ก็ยืนรอจนน้องโจขึ้นรถถึงจะไป
แบบว่า ... อุตส่าห์เดินมาส่งกันนะเคอะ :ling1:
นี่สิ เรื่องจริงยิ่งกว่านิยาย 5555+
ขอบคุณคอมเม้นต์ทุกอันเลยนะ :katai2-1:
รักคนอ่านนะจ๊ะ :mew1:
KATIEZZ
-
อ้ากกก เห็นเหมือนกันเลย น่ารักน้ออออ :-[
ปล.ขอแบบเจ็บหนักๆทั้งป็อนซ์ทั้งแจงเลยนะค้าบ :hao7:
-
สุดยอดโจ แรงมาก็แรงมากกว่าไป
โดนกระทำมาทั้งเรื่องแล้ว
ช่วงหนึ่งของชีวิตสุดๆ ไปเลย
ขอแบบนี้หลายๆ ตอนนะ
(คนอ่านเริ่มจิตนิดๆแล้ว)
-
โจแรงได้อีกนะนั่น
-
อิแจงงงงงง สะใจ. *กรี๊ดรัวๆ*
โจแบบนายเจ๋งมาก. สุดยอด :laugh:
-
แจง >> นี่หน้าทำด้วยไททาเนี่ยมบริสุทธิ์เหรอยะ เบาแต่ทนแรงกระแทก
ป๊อนซ์ >> ในหัวยังมีสมองอยู่มั้ย คาดว่าไม่น่ามีเหมือนที่ไม่มีสามัญสำนึกนั่นแหละ
แล้วข้อตกลง
“ข้อสอง มึงต้องห้ามไปยุ่งกับใครในระหว่างนี้เด็ดขาด ถ้ามึงไปยุ่งกับคนอื่นโอกาสของมึงครั้งสุดท้ายครั้งนี้ก็จะหายไปทันที”
ทำแบบนี้ก็ถือว่าผิดข้อตกลงสิ เชือดมันเลยค่ะโจ
-
:laugh: :laugh: :laugh:ไม่น่าเป็นแกงจืด น่าจะเป็นต้มยำ
-
ชอบมากค่ะน้องโจขาแบดบอยไปเลยอะ เลดี้ปลื้มมากมาย เอาให้กระอัก เอาให้ป๊อนซ์ความจำกลับมายิ่งดี
ส่วนนังน้องแจงร้องยังกะควายโดนนเชือด ชอบๆ ทำไมไม่สาดใส่ปอนซ์ด้วยอะ จะได้รู้ความเจ็บปวด
เอาคืนเยอะๆคะน้องโจ แค่นี้น้อยไป เล่นแรงๆไปเลย ตาต่อตาฟันต่อฟันค่ะ แล้วขอแบบนี้อีกหลายตอนค่ะ
ขอน้องเอาคืนบ้าง เจ็บมาเยอะ
ปล.บวกหนึ่งให้นะค่ะ พร้อมบวกเป็ดค่ะ
-
บวกเป็ดให้เลยตอนนี้ ชอบมากมายอ่ะ o13
มันต้องตาต่อตาฟันต่อฟันมันถึงจะสนุก :laugh:
-
ต้องย่างนั้น โดนซะมั้งนังแจง ผกามาศ
-
ขอให้มีวินัยแบบนี้ไปเรื่อยๆๆๆๆ อิอิ
โอ้ยยย แซ่บบบมากกกกกกโจ สุดยอด
แต่ขอหนักกว่านี้ แน่นๆอีกกก
สวดยวด
-
เลิศเวอร์ๆ
-
เจ็บแค่นี้เพียงน้อยนิด
จิ๊ดเดียวเอง..ป๊อนซ
เทียบไม่ได้เลยกับที่เคยทำไว้กับโจ
เพียงแค่เดาได้ว่า..โจชวนพิม ไปนอนค้างที่ห้อง แล้วน่าจะได้สแครชกัน
ถึงกับจะแดดิ้นสิ้นชีวาแล้วเหรอ ป๊อนซ
แล้วที่โจ..ทั้งได้เห็นได้ยินว่าเมิงสมสู่ เริงรักกันบนเตียง
แบบชัดเจน แจ่มชัดทั้งภาพและเสียง ไม่กระอักเลือดตายไปแล้วเหรอ
เชียร์โจ..ยังจัดหนักได้อีก
เยอะะะะะ
นะจ๊ะ ป๊อนซ
กร๊ากกกก
-
ขอแรงๆเลยได้มั๊ยเนี่ย
จัดเต็มๆ จัดหนักๆ ทั้งคู่เลยน่ะค่ะ
o13 o13
-
โจมาดใหม่ถูกใจแม่ยกมากๆเลย
หรือจะเชียร์ให้โจกดป๊อนด์ดีหว่า :hao6:
-
มารอต่อ อยากให้น้องโจเอาคืนเยอะ ช่วงนี้คนอ่านจิตมาก
ชอบเห็นพระเอกเจ็บปวดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
แหม น่าจะเป็นแกงที่มันเผ็ดๆ o13 แต่แกงจืดก็โอเค 5555 คงร้อนถึงใจอีแจงเค้าดีอยู่ :laugh: :laugh: :laugh:
-
o13 เริส!!
-
ตอนที่ 19
[Pontz x Joe]
[Joe]
“โอ๊ะ ขอโทษทีนะ มือมันลื่นอ่ะ ^^” ผมพูดออกมายิ้มๆก่อนจะก้มลงตักแกงจืดใหม่แล้ว เดินเอามาให้ไอ้ภูมิราวกับไม่เคยเกิด
อะไรขึ้น
“แก ไอ้เกย์!!!” แจงลุกขึ้นยืนก่อนจะชี้หน้าผมอย่างโกรธแค้น
“มึงว่าใคร?” ผมถามกลับเสียงเย็นจนไอ้ภูมิ บีบที่ศอกผมเบาๆ
“ก็ว่าแกไง อีกเกย์ อีร่าน!!” แจงยังไม่หยุดทั้งยังด่าผมออกมาอีก นี่มึงคงไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วซินะ
“หึ ใช่กูเป็นเกย์ แต่ก็เป็นกะผัวมึงไงล่ะ!” ผมแสยะยิ้มออกมาก่อนจะพูดออกมาเสียงดังจนโต๊ะข้างๆเริ่มจะหันมามอง
“อ๊ายยยยยยยยยยย หยุดพูดเลยนะ”
“มึงนั่นแหละหยุด ก่อนที่กูจะหมดความอดทน” ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าแจงพร้อมกับจ้องไปด้วยแววตาที่ใครเห็นก็ต้องรู้สึกถึง
ความเกลียดได้ทันที
“โจ” ป๊อนซ์เรียกผมด้วยน้ำเสียงปรามๆแต่ไม่ใช่ดุ เหมือนจะออกไปทางเกรงใจมากกว่าล
“เรียกกูทำไม ห้ามเมียมึงโน่น กรี๊ดจนลิ้นไก่จะหลุดออกมาอยู่แล้ว” ผมตอบกลับเสียงแข็งพร้อมกับตวัดตาไปมองอย่างไม่พอใจ
“แจง นั่งลงก่อน” สิ้นเสียงผม ป๊อนซ์ก็หันไปดึงแขนแจงให้นั่งลงตามเดิม
“ได้ยังไงคะป๊อนซ์ แจงแสบแล้วก็ร้อนไปหมด” แจงพูดพร้อมกับเบะปากอย่างไม่พอใจ น่ารักตายล่ะ!
“เดี๋ยวป๊อนซ์พาไปหาหมอแล้วกัน” ป๊อนซ์ส่ายหัวนิดๆก่อนจะเตรียมกระเป๋าตังค์เพื่อจะพาชะนีแปดหลอดไปหาหมอ แต่...
“หยุดตรงนั้นเลย!” ผมตวาดออกมาเสียงดังพร้อมกับยกมือขึ้นกอดอกอย่างเอาใจ
“หืมม?” ป๊อนซ์ที่กำลังจะประคองแจงไปหาหมอก็ชะงักก่อนจะหันกลับมามองที่ผม
“มึงต้องอยู่กับกูที่นี่!” ผมพูดอย่างเอาใจ
“โจ” ป๊อนซ์ทำหน้าขอร้องพร้อมกับเรียกผมเสียงอ่อน
“ทำไม! เรียกกูแบบนั้นทำไม จะไปกับมันเหรอ ไปดิไปเลย แต่อย่าหวังจะได้เจอกูอีก!!” ผมพูดประกาศลั่นก่อนจะรอดูปฏิกิริยา
ของมัน
“เฮ้ออ ภูมิกูฝากพาแจงไปหาหมอหน่อย” ป๊อนซ์ยื่นกุญแจรถไปให้ภูมิก่อนจะนั่งลงที่เดิม
“ป๊อนซ์คะ!!” แจงแหวขึ้นมาเสียงดังเมื่อเห็นว่าป๊อนซ์ทำตามที่ผมพูดอย่างว่าง่าย ช่วยไม่ได้
“ไปเหอะแจง อย่าให้มันมีปัญหามากกว่านี้เลย” ภูมิพูดเสียงเบาพร้อมกับดึงแจงให้เดินตามไป โดยไม่สนท่าทางของแจงแม้แต่
น้อย
“หึ” ผมแสยะยิ้มก่อนจะลงมือกินข้าวต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ป๊อนซ์มองหน้าผมนิ่งๆก่อนจะเดินมานั่งแทนที่ไอ้ภูมิ
“มานั่งตรงนี้ทำไม อึดอัด” ผมพูดก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ออกห่างมัน
“ก็ไหนบอกว่ากูต้องอยู่กับมึง นี่ไงอยู่ข้างๆเลย” ป๊อนซ์พูดประชดออกมาก่อนจะดึงเก้าอี้กลับที่เดิม
“ฮึ้ยย” ผมสบถออกมาอย่างอารมณ์เสีย ก่อนจะลงมือกินข้าวต่อโดยยมีไอ้ป๊อนซ์คอยตัดโน่นตักนี่ให้กิน บอกตรงๆรำคาญว่ะ
“ขึ้นไปเรียนเหอะแน็ต” หลังจากกินข้าวเสร็จผมก็ก้มดูเวลาก่อนจะลุกขึ้น
“อืม ไปๆ” แน็ตเก็บของใส่กระเป๋าก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินตามผมออกมา ส่วนค่าอาหารของผม หึ ก็ต้องเป็นหน้าที่ของป๊อนซ์อยู่แล้ว
“น้องโจครับ”เสียงเรียกดังขึ้นข้างหลังของผม
“ครับ?” ผมขานรับก่อนจะหันหลังกลับไป
“จำพี่ได้รึเปล่า?” ใครวะ
“เอ่อ ขอโทษนะครับ คือผมจำไม่ได้อ่ะครับ” ผมตอบกลับพร้อมกับยกมือขึ้นมาขยี้หัวเบาๆ
“อ๋อ ไม่เป็นไรครับ วันนั้นน้องโจเมามาก คงไม่แปลกที่จะจำไม่ได้ คืองี้ครับน้องโจลืมเสื้อเชิ้ตไว้ที่ห้องพี่อ่ะครับ”
“อุต๊ะ!!” หลังจากพี่แกพูดจบไอ้แน็ตก็อุทานออกมาพร้อมกับเอามือทาบอก
“อ๋อ ขอบคุณครับ แล้วพี่ชื่ออะไรอ่ะครับ”
“ฮอร์น ถาปัตย์ครับ” พี่แกตอบพร้อมกับยิ้มโชว์ลักยิ้ม น่ารักอ่ะ ><”
“อ๋อครับ งั้นผมไปก่อนนะครับพี่ฮอร์น” ผมยิ้มไปให้นิดๆก่อนจะบอกลา
“ครับ” พี่แกก็ยิ้มตอบแล้วโบกมือก่อนจะหันหลังเดินกลับไป สูงกว่าไอ้ป๊อนซ์เยอะเลยแฮะ
“ใครวะมึง?” ไอ้แน็ตถามพร้อมกับมองตามหลังพี่แกไป
“อ๋อ พี่เค้าอ่ะ พอดีกูเคยไปเล่นกีฬากับพี่แกเลยรู้จักกัน แต่พักหลังมานี้ไม่ค่อยได้ไปแล้ว กูก็เลยจำหน้าพี่แกไม่ค่อยได้ อีกอย่าง
พี่แกก็เปลี่ยนไปเยอะเหมือนกัน” ผมพูดตอบก่อนจะก้มลงมองเสื้อในถุง แต่หางตาก็เหลือบเห็นการ์ดสีชมพูแผ่นนึงเข้าซะก่อน
“เอ๊ะ!” ผมอุทานออกมาก่อนจะหยิบการ์ดขึ้นมาอ่าน
‘พี่ซักให้แล้วนะครับ วันหลังไปเที่ยวกันอีกนะ วันนั้นพี่สนุกมากเลย ^^
-ฮอร์น- ’
“หึ” ผมหัวเราะในลำคอก่อนจะยิ้มออกมานิดๆ
“มานี่กับกูหน่อย” ไอ้ป๊อนซ์ที่เดินมาจากไหนไม่รู้ก็ดึงแขนผมให้เดินตามมันไป
“อะไรของมึงเนี่ย กูจะไปเรียน” ผมพูดพร้อมกับพยายามสะบัดมือออก
“ไอ้แน็ตกูฝากของไอ้โจขึ้นไปก่อนนะ” ป๊อนซ์ดึงหนังสือจากมือผมก่อนจะยื่นไปให้ไอ้แน็ต
“เหี้ยไรเนี่ย ปล่อยกูนะ!!!” ผมโวยวาย ขัดขืนไปตลอดทางแต่ก็ไม่มีทีท่าว่ามันจะปล่อย จนกระทั่งมาถึงรถของมัน
“เข้าไป!” มันตวาดพร้อมกับผลักผมเข้าไปจนสุดด้านในของเบาะหลัง ก่อนจะตามเข้ามาแล้วกดล็อคประตู
“อะไรของมึงวะ!” ผมตวาดถามออกมาอย่างอารมณ์เสีย
“ไอ้เหี้ยเมื่อกี๊มันเป็นใคร?” ป๊อนซ์ถามออกมาเสียงต่ำ
“เรื่องของกู” ผมตอบกลับก่อนจะหันไปเปิดประตู
“กูถามว่ามันเป็นใคร!!” ป๊อนซ์ดึงผมกลับก่อนจะกดไหล่ผมอย่างแรงแล้วตวาดใส่หน้าผมจนผมถึงกับผงะตกใจกับอาการของมัน
“เอ่อ พี่ฮอร์น ถาปัตย์” ผมตอบชื่อพี่แกออกไปอัตโนมัติ เมื่อเห็นท่าทางน่ากลัวของมัน
“แล้วมันมาพูดกับมึงทำไม” ป๊อนซ์ยังคงถามต่อด้วยน้ำเสียงคาดคั้นเหมือนเดิม
“เอาเสื้อมาคืน” ผมตอบออกไป เพราะดูจากสถานการณ์แล้ว ผมค่อนข้างเป็นรองดังนั้นผมจึงจำใจต้องตอบออกไป
“แล้วทำไมเสื้อมึงถึงไปอยู่ที่มันได้วะ!!” ป๊อนซ์ตวาดออกมาอีกครั้งพร้อมกับเขย่าไหล่ผมอย่างแรง
“ป๊อนซ์ มึงกำลังละเมิดข้อตกลงอยู่นะ!”
“ช่างหัวมัน!! กูถามว่าเสื้อมึงไปอยู่ที่มันได้ไง!!”
“กูไปลืมไว้” ผมตอบกลับเสียงนิ่งๆ
“โธ่เว้ย!!!” ป๊อนซ์สบถออกมาก่อนจะชกไปที่เบาะรถอย่างแรง
“.....” ผมนั่งนิ่งมองการกระทำนั้น
“มึงคงจะติดใจมันซินะ” ป๊อนซ์กัดฟันกรอดก่อนจะหันมามองหน้าผมด้วยสายตานิ่งๆ
“หึ ช่วยไม่ได้ ลีลาพี่เค้าเด็ดกว่ามึงเยอะ!” ผมตะคอกใส่หน้ามันก่อนจะหันไปเปิดประตู
“มึงยังจำสัมผัสจากกูได้เหรอ กูว่ามึงอาจจะลืม เอาเป็นว่ากูทบทวนให้มึงก่อนแล้วมึงค่อยคิดอีกทีว่าใครเด็ดกว่าดีมั้ย?” ป๊อนซ์พูด
เสียงต่ำก่อนจะดึงผมกลับเข้ามาก่อนจะผลักผมนอนลงกับเบาะรถ
“มึงจะทำอะไรวะ ปล่อยกู!!!” ผมพยายามดิ้นหนีอย่างสุดกำลังแต่ก็สู้แรงของป๊อนซ์ไม่ได้
“.....” ป๊อนซ์ไม่ตอบแต่กลับขึ้นมานั่งทับช่วงขาของผมก่อนจะกระชากเสื้อนักศึกษาของผมอย่างแรงจนกระดุมขาดออกทุกเม็ด
“ป๊อนซ์อย่า!” ผมเอามือดันอกมันเอาไว้
“มึงเป็นของกู” มันพูดก่อนจะสะบัดมือของผมออกอย่างแรงแล้วก้มลงมาซุกไซร้ที่คอของผมอย่างแรง
สัมผัสจากมันไม่ได้มีความอ่อนโยนอยู่เลยแต่มันกลับแข็งกระด้างและรุนแรงจนผมสามารถรับรู้ได้ว่าตอนนี้มันรู้สึกโกรธมากขนาด
ไหน
“ป๊อนซ์หยุด” ผมพยายามพูดห้ามด้วยสติที่เหลือน้อยเต็มที
“กูรักมึงนะ” ป๊อนซ์พูดก่อนจะก้มลงกัดที่อผมจนรู้สึกเจ็บก่อนจ่ะอยๆดูดซับตรงรอยกัดนั้นซ้ำๆจนผมยังแอบหวั่นไหวกับสัมผัสนี้
อย่างห้ามไม่ได้
“ไปเรียน เดี๋ยวกูไปส่ง” ป๊อนซ์ผละออกช้าๆก่อนจะพูดแล้วกดปลดล็อครถ
ผมเดินออกมาจากรถลอยๆก่อนจะเดินนำมันไปแบบไม่ได้สนใจว่ามันจะเดินตามมาหรือไม่
“โจ” ป๊อนซ์เรียกพร้อมกับจับมือผมไว้แล้วดึงให้หันกลับ
“หืม?” ผมส่งเสียงถามในลำคอพร้อมกับสะบัดมือมันออก
“เดี๋ยวตอนเย็นมารับ” ป๊อนซ์มองหน้าผมนิดๆที่สะบัดมือมันออกก่อนจะพูดสั่งแล้วเดินลงจากอาคารไป
“โจเย็นนี้ไปไหนมั้ย?” ไอ้แน็ตถามขณะที่เรากำลังเก็บของหลังจากที่อาจารย์เพิ่งจะเดินออกจากคลาสไป
“ยังไม่รู้อ่ะ” ผมตอบกลับไปก่อนจะยกหนังสือสองสามเล่มขึ้นมาแนบอกแล้วเดินออกจากห้องมา
Rrr
-P’Horn-
ผมดูชื่อก่อนจะยิ้มออกมานิดๆ
“สวัสดีครับ”
(น้องโจ เรียนเสร็จรึยัง? พี่โทรมากวนรึเปล่า?)
“เปล่าครับเรียนเสร็จแล้ว ไอ้แน็ตกูลงไปรอหน้าตึกนะ” ผมพูดกับพี่แกก่อนจะหันไปตะโกนบอกแน็ตที่ยังนัดแนะงานกับเพื่อนไม่
เสร็จ
“เออๆ”
(อ๋อครับ แล้วนี่จะไปไหนรึเปล่า?)
“ยังไม่คิดเลยครับ”
(ไปสนามแข่งกับพี่มั้ย?)
“เออก็ดีเหมือนกันนะ โจไม่ได้เข้าไปหลายวันแล้ว” ผมพูดขึ้นมาเมื่อนึกขึ้นได้ว่าหลายวันมานี้ ผมมัวแต่ยุ่งๆอยู่กับเรื่องไอ้ป๊อนซ์
(ดีเลย แล้วนี่ น้องโจเอารถมารึเปล่า?)
“ไม่ได้เอามาอ่ะ”
(งั้นเดี๋ยวพี่ไปรับนะ)
“เดี๋ยวตอนเย็นมารับ”
“เอ่อ คือ..”
(ทำไมครับ มีอะไรรึเปล่า?)
“เปล่าครับ ผมไปกับพี่เลยดีกว่า”
(โอเคครับ งั้นน้องโจก็เดินมาหน้าตึกน้องโจเลย)
“หืม??” ผมส่งเสียงในคออย่างสงสัย
แต่ก็ต้องหายสงสัยทันทีเมื่อเห็น รถเปิดประทุนสีดำเงางามจอดอยู่พร้อมกับในรถที่มีพี่ฮอร์นนั่งใส่แว่นตาดำพร้อมกับโบกมือข้าง
ที่ถือโทรศัพท์มาทางผม
“หึ” ผมหัวเราะออกมาเบาๆกับความเอาใจใส่ของพี่เค้าก่อนจะเดินตรงไปที่รถคันนั้น
“ไง ทำไมมำหน้าแบบนั้นล่ะ?” พี่ฮอร์นถามพร้อมกับทำหน้าสงสัย
“ก็แค่กำลังคิดว่า ถ้าผมไม่ได้ตกลงจะนั่งรถไปกับพี่นี่พี่จะทำไงอ่ะ?”
“ก็คงจะขับรถกลับแบบหงอยๆ คอตก แล้วก็อาจจะไปตกสะพานที่ไหนสักที่นึง” พี่แกพูดออกมาพร้อมกับทำสีหน้าออดอ้อน
“หึๆ งั้นวันนี้ผมคงได้บุญมากเลยใช่ป่ะ ได้ช่วยชีวิตพี่เอาไว้เนี่ย” ผมพูดประชดออกมานิดๆพร้อมกับหัวเราะขึ้นเบาๆ
“โจ ไปไหนวะ?” ไอ้แน็ตที่เพิ่งลงมาจากตึกก็รีบวิ่งมาเกาะกระจกรถทันที
“เออ วันนี้กูไปทำธุระกับพี่เค้านะ”
“เออๆ กลับถึงห้องแล้วก็โมรหากูด้วยแล้วกัน”
“อืมได้ๆ” ผมพูดรับคำก่อนจะดบกมือลาไอ้แน็ต
พี่ฮอร์นเคลื่อนรถออกช้าๆซึ่งสวนกับรถของไอ้ป๊อนซ์พอดี
ผมมองหน้ามันก่อนจะยิ้มออกมานิดๆแล้วหันหน้ากลับมาพูดกับพี่ฮอร์นต่อ โดยไม่สนใจป๊อนซ์ที่เพิ่งจะสวนไปเมื่อกี๊
Rrr
เดาได้ไม่ยากเลยว่าคนที่โทรมาเป็นใคร
-Pontz^^-
หึ กูว่าแล้ว
“ฮัลโหล” ผมกดรับก่อนจะตอบไปเสียงเรียบ
(ไปไหน?) มันถามกลับมาเสียงต่ำ
“ไปทำธุระ”
(กับใคร?)
“พี่ฮอร์นที่เอาของมาให้ตอนกลางวันอ่ะ”
(....) ป๊อนซ์เงียบไป
“มีอะไรรึเปล่า?”
(ถ้ากูขอให้มึงลงจากรถคันนั้น มึงจะทำตามมั้ย?) มันถามกลับมาด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปจากเดิม มันถามด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนปน
ขอร้อง
“หึ! ทำไมกูต้องทำตามที่มึงขออ่ะ”
(กูรักมึง) มันตอบกลับทันทีจนผมตกใจ
“กูต้องไปทำธุระจริงๆ” ผมเลยต้องยอมอธิบายมันด้วยเหตุผล
(ธุระอะไร?)
“เอามานี่ดิ” พี่ฮอร์นยิ้มก่อนจะดึงไอโฟนไปจากมือของผม
“หวัดดีครับน้อง พี่ชื่ฮอร์น ถาปัตย์ปีสี่นะ”
“หึๆ คิดว่าทำรอยไว้แล้ว พี่จะไม่กล้าทำทับหรือครับน้อง” ทำรอยเหรอ?? อ๋อออ ตอนเที่ยงสินะ ผมนึกขึ้นได้ก็ยกมือขึ้นแตะที่คอ
เบาๆ
“หึ แค่นี้ก่อนนะครับ พี่ต้องขับรถ” พี่ฮอร์นเอาไอโฟนออกจากหูก่อนจะกดตัดสายแล้วโยนมันไปไว้ที่เบาะด้านหลัง
“พี่ฮอร์น”
“เรียกพี่ทำไมครับ?” พี่แกหันมาพร้อมกับยิ้มเบาๆ
“กวนว่ะ” ผมประชุดก่อนจะนั่งกอดอกหน้างอ
“ฮ่าๆๆๆ เอาน่าๆๆ เดี๋ยวเลี้ยงข้าว” พี่ฮอร์นพูดก่อนจะเอามือข้างนึงออกจากพวงมาลัยแล้วมาลูบที่หัวของผมเบาๆ
ตึ๊ง!
เสียงไลน์เข้าดังขึ้นจากเบาะหลัง
ผมจึงเอื้อมมือไปหยิบก่อนจะมาเปิดดู
Pontz:โจ กูขอร้องอะไรมึงหน่อยได้มั้ย
Joe:?
Pontz:อย่ามีอะไรเกินเลยกับมันได้มั้ย
Joe:ทำไม?
Pontz:กูรักมึง
Joe:ใช้เปลืองเหลือเกินนะคำว่ารักเนี่ย
Pontz:กับมึงคนเดียว
“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไหนเอามาดูดิ” พี่ฮอร์นพูดก่อนจะแย่งไอโฟนผมไปอีกครั้ง
“พี่ฮอร์น” ผมเรียกพี่แกเสียงเรียบ
“โอเคๆ คืนแล้ว ทำเสียงดุไปได้” พี่แกพูดขำๆก่อนจะส่งไอโฟนคืนมาให้ผม
Pontz:ทำไมเงียบ?
Joe:พี่ฮอร์นเอาไปอ่าน
ผมตอบไปตามความจริง
Pontz:เอาเป็นว่า กูขอมึงแค่อย่างเดียวแล้วกัน ไม่ถือว่าเป็นการผิดข้อตกลงใช่มั้ย
Joe:อืม จะพยายาม
ผมตอบกลับไปก่อนจะเก็บไอโฟนกลับใส่กระเป๋าไปตามเคย
“เลิกทำหน้าคิดมากแบบนั้นได้แล้ว ไปสนุกกับพี่ดีกว่า”
................................................................................TBC..............................................................................
มาอัพแล้วน้าาาาา :katai4:
ต้องขอโทษจริงๆที่เมื่อวานไม่ได้อัพ พอดี หลับลืม :z10:
เลยมาอัพวันนี้แทน คงไม่ว่าอะไรกันนะ
ขอพูดถึงตอนที่แล้วนิสสสนึง >> คือแบบแต่ละคน ว้อนท์ให้แกงจืดนั่นกลายเป็นต้มยำ แกงเผ็ดกันมาก เลยนะ 555+ :katai1:
ขอบคุณสำหรับการติดตาม แล้วก็ค้อมเม้นต์มันส์ๆนะ อ่านแล้วไม่เหงา 5555 :really2:
รักคนอ่านนะ :mew1:
KATIEZZ
-
หึง สมชื่อตอนเลย
-
ตกลงโจเปลี่ยนไปหน่อยเดียวเอง แต่ก็ดีแล้วค่ะ
ส่วนป๊อนซ์ ตกลงเมิงรัก?? แล้วชะนีตนนั้นไม่คิดจะจัดการอะไรให้เรียบร้อย
ความจริงที่ลืมไปก็ไม่คิดจะหา
WTF?
-
โจตัดปอนซ์ไมได้จริงๆ ระวังปอนซ์คิดว่าง่าย แล้วปัญหาเดิมๆก็จะกลับมา
-
สะใจ แค่นี้ยังน้อยไปนะป๊อนซ์ ต้องเจ็บปางตาย ไปรักกับ ผกาแจงไป๊ :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
พี่ฮอร์นรู้หรออออ
ดีๆๆๆ
เอาพี่ฮอร์นเนี่ยแหละ ช่วยแก้แค้น
อิอิ
ป๊อนส์ ยังเจ็บไม่พอหรอก อีแจนด้วย
โจเอามากกว่านี้อีกนะ
-
เหมือนโจจะใจอ่อนให้ป๊อนซแล้ว
ทำได้แค่นี้เองเหรอโจ
ไม่คุ้มกับที่เคยโดนทำให้เจ็บเลย
ขาดทุนป่นปี้ ปิดกิจการล้างแค้นไปเหอะ
ป๊อนซลงทุนแค่เอ่ยคำว่ารักเพียงคำเดียว
ก็ชนะทุกสิ่ง ไปซะแล้ว
หุหุ
-
ยังไงดีละ เราอยากให้โจ ทำให้ป๊อนซ์เจ็บมากๆๆๆๆ
แต่ก็ไม่อยากให้โจดึงคนอื่นโดยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ
ยกเว้นแจง 555555 ส่วนคนอื่นกลัวว่าเค้าจะทำร้ายโจ
คิดเยอะไปป่ะว่ะตรู 555555 เอาใจช่วยโจทำให้ป๊อนซ์เจ็บต่อไป
-
ถ้าจะมีอะไๆกับพี่ฮอร์นก้โอนะ คึๆ เท่ห์กว่าพระเอก
-
อย่าเพิ่งเข้าใจผิดน้าาาาาาาาาาา
โจยังไม่กลับมาดีหรอกกกกกกกก
ยังมีบทลงโทษอีกเยอะ :katai1:
แต่ตอนนี้แค่กลับมาแบ๊วบ้างงงงงงงง
-
พี่หมีพี่ว๊ากสุดหล่อเค้าละ จะเอาพี่หมี
ขอบทให้พี่หมีบ้างครับ
-
:mew1: :mew1: ยกป้ายไฟเชียร์พี่ฮอร์นนน เท่่
-
ป๊อนซ์จะต้องเจ็บหนักกว่านี้. แค่นี้ไม่พอ. :ling1:
-
อืมมมม คิดทบทวนไปทบทวนมา รู้ืสึกว่าโจร้ายกว่าป๊อนซ์เยอะเลยอ่ะ
ตอนป๊อนทำ เพราะป๊อนซ์จำโจไม่ได้ จำความสัมพันธ์เก่าก่อนไม่ได้เลย
และป๊อนก็รับรู้ว่าแจงเป็นแฟน คิดดูซิถ้าเราฝังใจเชื่อไปว่าใครทำร้ายแฟนของตัวเอง
จนต้องเข้าโรงพยาบาล ใครบ้างจะไม่แค้น ตอนนั้นป๊อนซ์หลอกโจเพราะว่าอยากแก้แค้น
แก้แค้นโดยไม่รู้ เพราะโดยนิสัยป๊อนซ์ไม่ค่อยแคร์ใครที่ตนไม่รักอยู่แล้ว
พอรู้ตัวอีกทีก็เพิ่งจะรู้ตัวว่าได้ทำร้ายคนที่ตัวเองได้หลงรักไปแล้ว (ความจำเสื่อมอยู่)
ส่วนกับแจงก็คงแค่รู้สึกว่าไม่รักแล้ว แต่ก็ยังคงดูแลในฐานะแฟน เพราะตอนนี้แจงยังเป็นแฟนป๊อนซ์
และก็ยังไม่มีความผิดอะไร ป๊อนซ์ก็คงรู้ืสึกผิดกับแจงด้วย ที่ไปหลงรักโจ ก็เลยยังไม่ตัดแจงออกไป
ถ้าจะมีคนผิดเพิ่ม ขอคิดแบบเห็นแก่ตัวว่า เพื่อนจองป๊อนซ์กับโจแหล่ะที่มีส่วนผิดด้วย ตอนป๊อนซ์ถามเรื่องโจ
ทำไมไม่บอกไปตามความจริง จะพยายามปิดบังกันเพื่ออะไร 555 คนอ่านเพ้อเจ้อ แต่ก็อยากมองอีกมุมอ่ะ
-
เรามีความรู้สึกว่าในตอนแรกคืออยากแค่ให้โจแก้แค้นป๊อนซ์ แต่พอนั่งทบวนไปทบทวนมา
ป๊อนซ์ทำทุกอย่างไม่ได้ร้ายมากเหมือนที่โจทำ ที่ทำเพราะจำไมไ่ด้ แต่โจทำไป มันเกินกว่าที่เรารับได้
โจไม่ได้ทำลายแจง หรือทำลายป๊อนซ์อย่างจินตนาการเรา เพราะเราคิดว่าโจคงต้องเข้าไปพัวพันกับปอนซ์แบบให้แจงเจ็บ
เพราะต้นเรื่องมาจากแจง แต่ในคราวเดียวป๊อนซ์ก็เจ็บไปด้วย โดยใช้ความเหินห่างเย็นชา แต่คงความเป็นโจ หรือหาใครสักคน
แต่ไม่ใช่แรงแบบ เหมือนเอาตัวเข้าแลกมากกกว่า และตอนนี้เค้าของดื้อ(โจ) มันหายไปหมดเลย หายจนไม่ใช่โจอะ เหมือนจะทำให้ป๊อนซ์เจ็บ แต่ค่าของโจเหมือนจะหมดไปด้วย เราว่ายิ่งทำ โจก็เหมือนเดินตกลงในที่มืดเรื่อยๆ
เหมือนสุดท้ายคนที่เจ็บเป็นโจอยู่ดี :m15:
-
เจ็บมาก
หรือ
เจ็บน้อย
มันก็เรียกว่า..เจ็บ
ตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ
ถ้าเจ็บ..มันก็คือเจ็บ
เหมือนกัน
มีสติหรือเสียสติ
ถ้าทำผิด ยังงี้ กม.ยอมละเว้นให้คนเสียสติ
ตอนนี้โจมีสติ..ตอนนั้นป๊อนซก็มีสติ
ไม่ใช่เหรอ
แล้วยังไงถึงจะบอกได้ว่า..คนไหนตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ
เพราะจริงๆแล้ว..มันก็คือเจ็บ
ในทำนองเดียวกัน
อิอิ..ขออนุญาตเม้นท์..ในโหมดดาร์ก บ้างเหอะ
นานๆๆๆที
:-[
-
เพิ่งตามอ่านมาถึงตอนปัจุบันค่ะ
อ่านตอนนี้แล้ว เราไม่อยากให้โจร้ายสุดโต่งเลยความแค้นมีแต่ทำให้ทุกข์ และท้ายที่สุดคนที่จะเสียใจก็เป็นเราเอง
ชีวิตเรามีคุณค่ามากกว่านั้นนะ โจโจ้...
-
อ่านถึงตอนที่12แล้ว
นายเอกของเราไม่เข็มแข็ง จมอยู่กับความรักเดิมๆ
อ่อนแอ จนน่าหมั่นไส้ อ๊าากก ไม่ได้ดั่งใจ แต่ก็ชอบ อิอิ
-
ตอนที่ 20
[Pontz x Joe]
[Joe]
“หวัดดีไอ้โจ หายไปไหนหลายวัน” พี่หมี พี่ว๊ากสุดโหดทักขึ้นทันทีที่ผมเดินไปนั่งข้างๆพี่แก
“จัดการอะไรนิดหน่อยอ่ะพี่” ผมตอบพร้อมกับหันมองรถสองคันที่กำลังขับเคี่ยวกับอย่างเมามันส์ในระยะทางโค้งสุดท้าย
“วันนี้ จัดซักหน่อยมั้ยล่ะ?” พี่หมีถามพร้อมกับมองหน้าผม
“ขอดูสถานการณ์ก่อนแล้วกันพี่” ผมตอบก่อนจะยิ้มออกมานิดๆ เมื่อเห็นลีลาการแข่งของเด็กใหม่ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
“พี่หมี ไอ้รถคันนั้น เพิ่งมาใหม่เหรอ?” ผมถามพร้อมกับชี้ไปยังรถคันที่ชนะ
“ช่ายยย แต่ฝีมือนี่ ถือว่าระดับสูงเลย” พี่ฮอร์นที่เพิ่งจะเดินออกมาก็ตอบผมก่อนจะนั่งลงข้างๆผม
คือ ผมรู้จักกับพี่ฮอร์นที่สนามแข่งนี่แหละ เพราะว่าวันนั้นผมรู้สึกหมดแล้วทุกสิ่งทุกอย่าง เลยกะว่าจะมาแข่งสักครั้ง เอาให้ตายไป
เลยก็ดี แล้วก็มาเจอกับพี่หมีซึ่งเป็นเจ้าของสนามพี่แกเลยช่วยให้ผมลงแข่งได้ ทั้งๆที่ไม่มีประวัติการแข่งมาก่อน แต่ผลสรุป
กลายเป็นผมเป็นฝ่ายชนะเฉยเลย วันนั้นเราเลยฉลองกันจนเละ แล้ว คืนนั้นผมเลยต้องไปนอนบ้านพี่ฮอร์น ก็เลยลืมเสื้อไว้ตั้งแต่
ตอนนั้น ผมก็เลยสนิทกับพี่หมีและพี่ฮอร์นไปโดยปริยาย
“อืมมมมมม” ผมครางรับคำในลำคอ ก่อนจะหยิบบุหรี่ออกมาจากกระเป๋าแล้วจุดไฟก่อนจะยกขึ้นสูบควันเข้าเต็มปอด ก่อนจะพ่น
ออกมาช้าๆ
“เด็กนิสัยไม่ดี สูบบุหรี่เยอะ” พี่ฮอร์นพูดแซะผมก่อนจะยกมือขึ้นปิดจมูก
“โหย ฮอร์น มึงอย่ามากระแดะได้ป่ะ มึงก็เพิ่งจะเลิกได้ไม่ใช่เหรอ” พี่หมีชะโงกหน้ามาพูดแขวะพี่ฮอร์นก่อนจะกลับไปนั่งพิง
เก้าอี้เหมือนเดิม
“หึๆ” ผมหัวเราะในลำคอก่อนจะ ต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าคนที่ผมค่อนข้างจะคุ้นเคยมาเดินอยู่ข้างๆสนาม
“ผู้หญิงคนนี้เข้ามาในสนามได้ไงอ่ะพี่หมี” ผมพูดพร้อมกับชี้ไปที่ แจง ที่กำลังเดินอยู่ข้างสนาม
“อ๋อออ น้องเขาเป็นแฟนกะไอ้เด็กใหม่ ที่แข่งชนะไปเมื่อกี๊อ่ะ” แฟนงั้นเหรอ??? แล้วไอ้ป๊อนซ์ล่ะ
ผมพยักหน้ารับช้าๆก่อนจะมองตามร่างของแจงที่ตอนนี้ใส่แค่เดรสสั้นเหนือเข่าสีแดงเพลิงกับบูทสีดำมันวาว ดูแล้วยั่วยวนไม่น้อย
เลยทีเดียว
“พี่หมี ผมอยากแข่งแล้วว่ะ” ผมพูดก่อนจะโยนบุหรี่ลงกับพื้นแล้วใช่เท้าขยี้ให้ดับ
“กับใคร?”
“ไอ้เด็กใหม่นั่นไง” ผมพูดพร้อมกับพยักเพยิดไปทางเด็กใหม่ที่กอดเอวแจงไว้หลวมๆ
หึๆ มีอะไรสนุกๆให้เล่นแล้วซิ
“ตกลงของเดิมพันกันเองนะ” พี่หมีไปเรียกไอ้เด็กใหม่คนนั้นมาก่อนจะตกลงเรื่องการแข่งว่าเราจะแข่งกันแค่สองรอบ ไม่มีกติกาใดๆทั้งสิ้น
“อืมมม กูขอแสนห้า” ไอ้เด็กใหม่นั่นยื่นข้อเสนอ ผมพยักหน้ารับก่อนจะแสยะยิ้มออกมา
“ได้”
“แล้วมึงจะเอาอะไร?”
“กูอยากได้แฟนมึง” ผมพูดก่อนจะมองหน้ามัน
“หา!” มันอุทานออกมาเสียงดัง
“ทำไม ไม่ได้เหรอ?”
“เปล่า ไม่มีปัญหา ถ้ากูชนะเอามาแสนห้า ถ้ามึงชนะก็เอาแจงไป”
“อืม” ผมพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปเตรียมความพร้อมสำหรับการแข่ง
“โจ เล่นอะไรเนี่ย?” พี่ฮอร์นเกาะอยู่ที่กระจกรถพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาถาม
“เอาน่าพี่ หนุกๆ ถ้าผมชนะผมให้พี่เอาป่าว ผู้หญิงคนนั้นอ่ะ?”
“เหอะ ไม่เอาอ่ะ ไม่ใช่สเป็ค” พี่แกเบะปากก่อนจะส่ายหัวไปมา
“กลับไปนั่งรอดูชัยชนะผมได้แล้ว” ผมพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดไว้ ส่วนเครื่องป้องกันอย่างอื่น ผมไม่มีเลย
เพราะวันนี้ไม่ได้ตั้งใจจะมาแข่งเลยไม่ได้เตรียมมา
“เออ โชคดี” พี่ฮอร์นอวยพรก่อนจะจุ๊บบนหัวของผมหนึ่งทีแล้วเอามือขยี้เบาๆ
“เหอะ” ผมยิ้มก่อนจะขึ้นกระจกรถและเร่งเครื่องพร้อมออกตัว
เดี๋ยวเจอกันนะแจง!!
ผมเปิดประตูรถก่อนจะเดินลงมาด้วยท่าทีสบายๆ ไอ้เด็กนี่ ไม่ได้เก่งมากมาย แต่แค่บ้าบิ่น มันเลยชนะมาได้หลายคน แต่ความ
บ้าบิ่นของมันก็ไม่สามารถเอาชนะไหวพริบของผมได้
“ไงไอ้น้อง” พี่หมีทักพร้อมกับตบที่ไหล่ของผมเบาๆ ตอนนี้ทั้งสนามดังก้องไปด้วยเสียงโห่ร้องของผู้ชมหลังจากการแข่งขันของ
ผมเพิ่งจะจบไป
“หึ” ผมยิ้มออกมานิดๆก่อนจะเดินไปหาไอ้เด็กใหม่ที่ยืนหงุดหงิดเพราะเสียหน้าอยู่ข้างๆรถของตัวเอง
“ไหนล่ะ ของเดิมพัน” ผมพูดพร้อมกับเอามือล้วงกระเป๋าแบบสบายๆ
“นี่ไง เอาไปดิ” มันพูดก่อนจะผลักแจงมาให้ผม
“หึ ไง?” ผมรับร่างของแจงไว้ก่อนจะเอ่ยทักทายพร้อมกับแสยะยิ้มไปให้เบาๆ
“โจ” แจงเรียกชื่อผมด้วยน้ำเสียงสั่นๆก่อนจะพยายามดิ้นออกจากอ้อมแขนของผมซึ่งผมก็ปล่อยทันที ทำให้ร่างของแจงล้มลงไป
กับพื้น
“โอ๊ยยย” แจงร้องออกมาเมื่อล้มลงบนพื้นถนนสากๆแข็งๆ
“หึ เอาเป็นว่าเรียบร้อย เดินตามกูมาแล้วกัน” ผมหันไปพูดกับไอ้เด็กใหม่ก่อนจะพูดบอกแจง แล้วเดินหันหลังออกมาทันที
แจงพยายามลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล หึ! แค่นี้มันไม่สมกับที่กูเคยโดนหรอก
“ไงได้ของมาแล้วเหรอ?” พี่หมีถามพร้อมกับมองแจงที่ยืนอยู่หลังผม
“ครับ แต่ยังไม่รู้เลยว่าจะเอาไปทำอะไรดี” ผมตอบก่อนจะเหลือบไปมองแจงนิดๆ ตอนนี้ตามแขนตามขาของแจงก็มีร่องรอย
ถลอกนิดๆ
“หึ” ผมแค่นเสียงออกมาจากลำคอก่อนจะส่งสายตาสมเพชไปให้แล้วจึงหันกลับมาพูดกับพี่หมีต่อ
“พี่เอาป่ะ?” ผมถามพร้อมกับยิ้มออกมานิดๆ
“ไม่เป็นไรว่ะ ไหนๆมึงก็ได้มาแล้วก็ทำเหมือนทุกๆทีที่ได้มาดิวะ” พี่หมีพูดก่อนจะยิ้มแบบสื่อความหมายมาให้ผม
“หึ ก็ดีเหมือนกัน” ผมยกยิ้มมุมปากก่อนจะดึงแจงให้เดินตามไปขึ้นรถ
“กลับไปได้แล้ว ต้องให้ไปส่งมั้ย?” ผมหยิบเสื้อแขนยาวสีขาวมาใส่ก่อนจะเหลือบไปมองแจงที่นอนกึ่งเปลือยอยู่บนเตียง หึ ถ้าไอ้ป๊อนซ์รู้จะเป็นไงเนี่ย สนุกแน่
“มะ..ไม่ต้อง” แจงรับตอบออกมาแบบตะกุกตะกักก่อนจะหยิบเสื้อผ้าที่หล่นอยู่ข้างเตียงขึ้นมาใส่อย่างทุลักทุเลก่อนจะหยิบ
กระเป๋าและเดินออกไปจากห้อง
“หึ” ผมเดินไปหยิบเบียร์ในตู้เย็นก่อนจะจิบทีละนิดเพื่อผ่อนคลายอารมณ์
มึงจะเจ็บได้เท่ากูรึเปล่านะป๊อนซ์??
Rrr
ผมเดินไปหยิบไอโฟนที่อยู่ข้างทีวีมาดูสายที่โทรเข้า
-PJ-
“ว่าไงพีเจ”
(โจ มึงอยู่ไหน?)
“อยู่ห้อง ทำไม?”
(เดี๋ยวไปหา) พีเจพูดจบก็ตัดสายทันที
อะไรของมันวะเนี่ย ผมสายหัวอย่างงงๆก่อนจะเดินไปนั่งบนโซฟาตามเดิม
ระหว่างที่นั่งดูทีวีไป รายการที่ฉายอยู่นั้นไม่ได้เข้าในหัวผมเลยแม้แต่น้อย มันก็เป็นแค่ภาพที่ผ่านตาไปอย่างเดียวเท่านั้น
ออดดดดด
เสียงกดออดดังขึ้นทำให้ผมต้องลุกไปเปิดประตูเพื่อดูว่าใครมา
“มีอะไรวะ?” ผมถามขึ้นเมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่หน้าประตูคือพีเจกับดล
“พี่โจ” ดลเรียกชื่อผมอย่างเลื่อนลอยเมื่อเห็นว่าผมเปลี่ยนไปจากครั้งสุดท้ายที่เจอกันเยอะมาก
“เข้ามาก่อนดิ” ผมไม่ตอบอะไร แต่เปิดประตุให้กว้างขึ้นก่อนจะเอ่ยปากชวนทั้งสองนให้เข้ามาในห้อง
“ว่าไง ตกลงมีอะไร?” ผมถามพร้อมกับหยิบเบียร์กระป๋องเมื่อกี๊ขึ้นมาจิบต่อ
“กูจะถามว่า มึงได้ไปทำอะไรไว้รึเปล่า?” พีเจถามพร้อมกับจ้องผมเขม็ง
“มึงหมายถึงอะไรล่ะ?” ผมถามกลับด้วยท่าทางสบายๆ ถ้าทายไม่ผิดก็คงมีอยู่แค่เรื่องเดียว
“แจง”
“หึ” กูกะแล้ว ผมแสยะยิ้มก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
“พี่โจ” ดลเรียกชื่อผมพร้อมกับจับมือผมเอาไว้
“ทำไมล่ะ มันไปบอกอะไรพวกมึง?” ผมจับมือดลทับไปอีกทีก่อนจะหันไปถามพีเจ
“เปล่า เค้าไม่ได้พูดอะไร แค่เดินมาหาป๊อนซ์แล้วก็มาบอกเลิกซะงั้น พวกกูเลยสงสัยกันว่ามันน่าจะมีสาเหตุ” พีเจพูดออกมายาว
เหยียดพร้อมกับจ้องหน้าผมอย่างจับผิด
“แล้วทำไมมึงถึงคิดว่าเป็นกูล่ะ?”
“ก็ไม่รู้สินะ เซ้นส์กูบอกแบบนั้น”
“หึ เซ้นส์มึงดีเนอะ” ผมวางกระป๋องเบียร์ลงบนโต๊ะก่อนจะเอนหลังพิงกับโซฟา
“โจ กูว่าหยุดเถอะ” พีเจพูดด้วยน้ำเสียงขอร้อง
“หึ กูก็ไม่เห็นว่ากูจะทำอะไรนี่ กูก็อยู่ของกูเฉยๆ”
“โจ ทำแบบนี้มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรได้เลยนะ กลับไปคุยกันดีๆดีกว่ามั้ย?”
“กูเบื่อกับการให้โอกาสเต็มทีแล้วพีเจ หวังว่ามึงจะเข้าใจ” ผมพูดยิ้มๆก่อนจะก้มหน้าลงช้าๆ
“อืมมม เอาเป็นว่ากูขอให้มึงไปคิดทบทวนดูอีกทีแล้วกัน”
“อืมม”
“พี่โจโทรหาแม่บ้างยัง?” ดลที่นั่งเงียบอยู่นานก็ถามขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง
“เพิ่งโทรเมื่อวาน ไม่ต้องห่วงหรอกพี่ดูแลตัวเองได้” ผมพูดก่อนจะลูบหัวดลเบาๆ
“อืม งั้นพวกกูกลับก่อนแล้วกัน มีอะไรก็โทรหากูได้ตลอดนะ”
“อืม ขอบใจมากนะ” ผมพูดขอบคุณก่อนจะเดินไปส่งพีเจกับดลที่หน้าประตูก่อนจะเดินกลับเข้ามานั่งที่เดิม
ความเงียบทำให้ผมได้อยู่กับตัวเอง และคิดทบทวนในสิ่งที่ทำไปทั้งหมด
ไม่รู้สินะ ผมว่าผมก็ไม่ได้ผิด ^^
“โจ” ป๊อนซ์เดินมาดักหน้าผมในระหว่างที่ผมกำลังจะเดินขึ้นตึกคณะ
“มีอะไร?” ผมถามนิ่งๆ
“เป็นไงบ้าง” ป๊อนซ์ถามพร้อมกับแสดงสีหน้าเป็นห่วง
“ปกติ แล้วมึงล่ะ ได้ข่าวว่าเมียมึงไปบอกเลิกนี่ หายเฮิร์ทรึยัง?”
“อืม ก็แปลกใจเหมือนกัน แต่กูก็คิดกับแจงเพื่อนมาสักพักแล้วแหละ แต่ไม่ได้บอก” ป๊อนซ์พูดออกมาเบาๆพร้อมกับมองหน้าผม
“อืม งั้นก็ดีเลยไม่ใช่เหรอ มึงจะได้ไม่ต้องบอกเลิกเค้าไง”
“อืมม แต่แจงดูแปลกๆ นี่เพื่อนเค้าเพิ่งมาบอกกูว่าเค้าดร็อปเรียนแล้วไปต่างประเทศ” หนักเอาการเลยนะนั่น
“อืม กูขึ้นไปเรียนก่อนนะ” ผมพูดตัดบทก่อนจะเดินขึ้นตึกเรียน
“เดี๋ยวตอนเที่ยงมารับไปกินข้าว อย่าไปกับคนอื่นอีกนะ”
“จะพยายาม” ผมตอบโดยไม่ได้หันหลังกลับไปมองป๊อนซ์เลย
หน้าตา น้ำเสียง ท่าทีของป๊อนซ์มันทำให้ผมรู้สึกผิดขึ้นมาเฉยๆ
หรือว่าที่ผมทำไปทั้งหมดนี่มันเกินไปกับสิ่งที่ผมโดนกันนะ
........................................................................................TBC.........................................................................
มาอัพแล้วนะจ๊ะ :katai4:
คาดว่าอัพตอนนี้ไปแม่ยกน้องโจคงอกแตกตายกันไปบ้างล่ะ :z3:
ก็ต้องเข้าใจนะ ว่าบางทีโจนางก็เจ็บมาเยอะจนอาจจะ เรียกได้ว่า เจ็บจนชา :hao5:
ตอนนี้เลยแสดงดาร์กไซด์ออกมาซะเลย :katai1:
แม่ยกป๊อนซ์เพิ่มขึ้นบ้างรึยังนะ???? (เค้านึงแหละที่เป้นมาตั้งแต่แรกแล้ว 5555 :hao7: )
หลังจากอ่านคอมเม้นต์ก็เห็นได้ว่าคนอ่านมีความคิดที่หลากหลายมากกกก อ่านแล้วก็ แบบ เออเนอะ ทำให้มองเรื่องไปได่ในต่างมุมมองมากขึ้น
ขอบคุณคอมเม้นต์ทุกคอมเม้นต์เน้อออออ :pig4:
อย่าเพิ่งวิ่งหนีน้องโจกันไปหมดน้าาาา
รักคนอ่านนะจ๊ะ :mew1:
KATIEZZ
-
ยังรักโจเหมือนเดิม :mew1: :mew1:
-
o13 ชอบโจภาคนี้นะไม่ได้เลวมาแต่สันดานแต่อย่างว่าป๊อนซ์ก็ทำโจไว้เยอะแค่นี้ยังน้อยไปในความคิดเรา(ตกลงเรามาโซดิสเปล่าหว่า55+) แต่คิดอีกทีเราหมดใจกะป๊อนซ์ตั้งนานล่ะอยากให้โจเจอคนดีๆซะที ###โดนตบจากแม่ยกป๊อนซ์
-
ยังชูป้ายไฟเชียร์โจเหมือนเดิม โจเคยเจ็บยิ่งกว่านี้อีกตั้งไม่รู้กี่เท่า
ป๊อนซ์โดนแค่นี้อย่ามาทำเป็นทนไม่ได้ :m16:
-
นี่แหละที่เขาว่า ความเชื่อใจมีให้ได้แค่ครั้งเดียว การจะสร้างขึ้นมาใหม่มันยากเหมือนสร้างกำแพงเมืองจีน
ก็แอบหวังว่าเจ้าป๊อนซ์จะเอาความจริงใจและความอดทนเข้าสู้จนถึงที่สุด อย่าใช้ความรุนแรงแบบปล้ำเอาดื้อนะ(แม้เจ้จะนิยมก็เถอะ 555)
เพราะช่วงนี้คุณปวีณารณรงค์ไม่ให้ใช้ความรุนแรงในครอบครัวนะจ้ะ
เอาใจช่วยพระเอกให้สู้ชีวิต
-
อืมมม สุดท้ายแจงก็ยอมแพ้ซินะ
โจนี่บทจะร้ายก็ใช่ย่อยเลยนะนั่น
แต่อย่างว่าอยากทำไรก็ทำไปเถอะ
ถ้าทำแล้วทำให้ตัวเองรู้สึกดีอ่ะนะ
-
ที่แจงไปต่างประเทศ ไม่ใช่ว่าหลบไปวางแผนอะไรนะ ส่วนโจถ้าสนองกรรมเขาจนพอใจแล้วก็หยุดเถอะนะ :bye2:
-
ยังรู้สึกเฉยๆไม่สะใจเลย อยากให้ป๊อนซ์ได้รับความรู้สึกเจ็บใจที่โดนแจงสวมเขา คืออุตส่าห์ทำเรื่องเลวระยำเพื่ออีแจงยอมเสียคนที่รักตัวเองมากๆไปแต่สุดท้ายอีแจงกลับสวมเขายังเงี๊ยะให้มันอกแตกตายไปเลย สิ่งที่ป๊อนซ์ทำมันเกินกว่าจะกลับมารู้สึกดีได้ ความรู้สึกมันเสียไปแล้วอ่ะ เกลียดมันจนไม่อยากเห็นมันมีคามสุข แต่ตอนจบก็อยากให้ได้คู่กันนะเพียงแต่ขอให้มันเจ็บจนเกือบตายก่อน และก็ไม่อยากให้โจรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำเลยมันอ่อนแอ แค่นี้เองยังไม่เท่ากับสิ่งที่พวกมันทำกับโจเลย
-
ยังน้อยไป ลากนังผกาแจง มาชำระความแค้นก่อน โดยเฉพาะไอ้ป๊อนซ์ แสแสร้ง หายความจำเสื่อมมาหลอกโจ ยังน้อยไปๆๆๆๆ แค้นๆๆๆๆๆ อินจัด 55555 :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
ขอเม้นต์บ้างงงง (เป็นนักอ่านเงามาตั้งนาน แต่ตอนนี้ทนไม่ไหวละ แหะๆ)
บอกตรงๆชอบโจเวอร์ชั่นนี้มากอ่ะ สะใจดี เชียร์ให้โจเอาคืนให้มันสาสมกับที่โจเคยได้รับ ตอนนี้ที่โจทำเราว่ามันยังน้อยไปด้วยซ้ำ
ไม่ว่ากี่ครั้งป๊อนซ์ทำให้โจเสียใจ โจก็ไม่เคยโกรธไม่เคยเกลียดเลย มีแต่ให้อภัยจนเรายังรู้สึกเลยว่าโจโง่มาก ที่ยอมทนกับคนคนนี้
ส่วนป๊อนซ์ปากก็บอกว่ารักๆ แต่ทำไมชอบทำให้โจเสียใจ นี่หรอ?คนรักกัน ตั้งแต่สมัยที่ไปเจอกับน้องพลัสเตอร์ละ
ครั้งนั้นถ้าน้องพลัสเตอร์ไม่ได้เสียกับไปป์ไปซะก่อน คิดว่าเรื่องมันจบมั้ย หรือคิดว่าเรื่องมันจะจบแบบไหน ทั้งหมดเป็นเพราะป๊อนซ์คนเดียว
แล้วพอมาตอนนี้ โอเค ป๊อนซ์ความจำเสื่อมอันนี้เข้าใจ แล้วตัวโจเองก็เข้าใจด้วยว่าป๊อนซ์จำตัวเองไม่ได้ โจเองก็ไม่ได้เรียกร้องอะไร พยายามอยู่ห่างๆ
แต่แล้วก็ไม่สงบสุขเพราะสองผัวเมียป๊อนซ์กับแจงก็ยังพยายามเข้ามายุ่งวุ่นวายอยู่ในชีวิตโจ ทั้งๆทีโจก็อยู่เฉยๆ แต่ก็ยังหาเรื่องโจกันอยู่ได้
ป๊อนซ์อาจจะอยากหาคำตอบว่าตัวเองเคยเป็นอะไรกับโจ แต่แจงนี่สิ คิดจะฆ่า เราว่าที่โจทำกับแจงมันน้อยไปมากๆกับที่แจงทำ
แล้วป๊อนซ์นะ ก็รู้อยู่ว่าโจมีปัญหา โจมีอาการป่วยอยู่แล้วก็รู้ด้วยว่าโจป่วยเป็นอะไรเพราะอะไร แต่ทำไมต้องเอาความรักมาใช้มาทำกับโจแบบนี้
ไม่รู้สึกสงสารโจบ้างเลยหรอ? หรือว่าต้องให้โจเป็นบ้าจนต้องอยู่แต่ในโรงพยาบาลเลยใช่มั้ยถึงจะพอใจ แต่ก็ดีแล้วที่โจไม่เป็นอะไรจนต้องเข้าโรงพยาบาล
แล้วพอโจเปลี่ยนแปลงตัวเอง ขอบอกเลยเราถูกใจมาก ในที่สุดโจก็เลิกโง่ได้ซะที ตอนแรกก็ไม่หวังว่าโจต้องแก้แค้นสองคนนั้นหรอก
เราอยากให้แค่โจเลิกงมงายกับป๊อนซ์ได้แล้ว อยากให้โจไปเจอคนใหม่ที่ดีกว่าด้วยซ้ำ
แล้วก็ขอบอกว่าเบื่อมาก กับคำว่าขอโอกาสของป๊อนซ์ ขอมากี่ครั้งแล้ว แล้วทุกครั้งก็ตอบแทนด้วยความเสียใจงั้นหรอ
ถึงตอนนี้หลายๆคนอาจจะสงสารป๊อนซ์บ้างแล้ว แต่เราคนนึงล่ะ ที่สงสารไม่ลงจริงๆ เพราะโจเจ็บมาเยอะเกินกว่าที่ป๊อนซ์จะมาขอโอกาสกันได้ง่ายๆ
แล้วก็อยากให้ป๊อนซ์รู้จริงๆว่าตัวเองก็โง่โดนชะนีสวมเขา โถ่ๆๆๆๆ คิดมาแก้แค้นโจ เพราะโจทำคนที่ตัวเองรักเจ็บ อยากจะรู้จริงๆว่าถ้าป๊อนซ์รู้ว่าแจงสวมเขาให้จะทำหน้ายังไง หึ ถึงตอนนี้จะบอกว่าไม่ได้รักแจงแล้วก็เถอะ แล้วก็นะไม่เข้าใจป๊อนซ์ ที่บอกว่าไม่ได้รักแจงแล้ว แต่ทำไมไม่บอกเลิกล่ะ จะเก็บมันไว้ทำไม เพราะสงสารหรอ? ทีกับโจไม่เห็นสงสารอย่างนี้เลย แต่ก็ช่างเถอะ เพราะยังไงตอนนี้ชะนีแจงก็มาบอกเลิกป๊อนซ์แล้ว ก็แค่สงสัยอ่ะนะ
เม้นต์เยอะมาก อินจัด ต้องขอโทษด้วยที่ผ่านมาไม่เคยเม้นต์ ที่ไม่เม้นต์เพราะมันอึดอัดจนเม้นต์ไม่ถูก ไม่รู้จะเริ่มด่าป๊อนซ์จากตรงไหนก่อน ฮ่าๆๆๆ
ยังไงก็อย่าคิดมากกับคอมเม้นต์ของเรานะคะ มันเป็นแค่ความคิดเห็นส่วนตัวน่ะ แค่อยากระบายบ้างเท่านั้นเอง ฮ่าๆๆๆ
รอติดตามต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
โจเปลี่ยนไปมาก จนไม่เหลือเค้าโจคนเดิม เปลี่ยนบุคคลิกไปจนเรียกว่าเยอะจัด
จนไม่สมกับควาอ่อนโยนน่ารักที่ผ่านมา จนทำให้ตอนนี้เราพอชั่งใจ เอาความผิดป๊อนซ์มา
หาค่า เราว่าที่ป๊อนซ์ผิดคงผิดที่จำโจไม่ได้ แต่เมื่อจำได้ รักได้แล้วอย่างที่โจต้องการ ทำไม
โจจึงไม่ให้อภัย รู้ว่าเจ็บ แต่ความเจ็บทั้งหมด โทษเป็นความผิดใครไม่ได้หรอก หากจำเป็นจริง
คงไม่มีใครจะลืมคนรักหรอก หากไม่จำเป็น แต่พอมานึกตอนนี้เราว่า โจอาจจะร้ายและน่ากลัวไปสำหรับเรา
ภาพตอนนี้ของโจลบภาพโจ ดื้อคนเก่าของป๊อนซ์ไปหมด เราว่าโจกลับมาเป็นแบบเดิมดีกว่า ลองมา
เย็นชาเราว่าน่ารัดกว่าลุ๊คนี้อะ
ปล.แต่ไงก็รักโจเหมือนเดิม คงเจ็บเหมือนตายทั้งเป็นมานาน โจเลยเปลี่ยนทีซะสุดขั้ว
-
+1 บวกเป็ดจ๊ะ
-
ขอบคุณสำหรับนิยาย ดีๆ ค๊า :mew1: :mew1:
-
:laugh:
อ่านตอนนี้แล้ว รู้อีกอย่างนึงเลย
อิแจง..เป็นผีเน่า
ที่ไปเลือกเช่า
ไอ่ป๊อนซ..เป็นโลงผุ
แค่ชั่วคราว
:laugh5:
สะใจโว้ยยยยย
-
Special
[PJ x Dol]
[Dol]
“ดล ไปดูหนังกันมั้ย?” พี่พีเจที่นั่งอ่านหนังสืออยู่หันมาถามผม
“พี่พีเจอ่านหนังสือเสร็จแล้วเหรอครับ?” ผมวางการ์ตูนในมือลงก่อนจะหันหน้าไปมองพี่พีเจที่ตอนนี้ดูซูบเซียวลงไปเยอะเนื่อง
จากต้องโหมอ่านหนังสือหนักเพื่อการสอบไฟนอลที่กำลังจะมาถึง ผมเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าบัญชีเค้าเรียนกันหนักขนาดนี้เลย
“ก็พี่เห็นดลดูเบื่อๆนี่ ก็เลยว่าจะพาออกไปข้างนอก”พี่พีเจตอบกลับพร้อมกับส่งยิ้มละมุนมาให้
“ไม่เป็นไรครับพี่พีเจอ่านไปเหอะ ดลไม่ได้เบื่ออะไร” ผมตอบพร้อมกับยิ้มกว้างออกมาเพื่อแสดงให้เห็นว่าผมโอเค แต่เอาจริงๆ
ผมก็เบื่อนะครับ ต้องมานั่งๆนอนๆอยุ่ในห้องแบบนี้
“แน่นะ” พี่พีเจถามอีกครั้ง
“ครับ”
“งั้นขอพี่อ่านเรื่องที่จะสอบเสร็จก่อนแล้วกัน เดี๋ยวพาไปดูฮังเกอร์เกมส์”
“เฮ้ยยย จริงนะ ดลอยากดูอยู่พอดีเลย” ผมกระโดดอยู่บนโซฟาด้วยความดีใจ
“ครับ แต่ตอนนี้ก็รอก่อนนะ”
“ครับผม” ผมพยักหน้ารับรัวๆก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไปหาหนังสือการ์ตูนเล่มอื่นมาอ่านฆ่าเวลาต่อ
“ดล”
“อืมมมม” ผมครางออกมาในลำคอก่อนจะผลิกตัวหนีการรบกวนนั้น
“ดลครับ ไปล้างหน้าล้างตาได้แล้ว เดี๋ยวพี่พาไปดูฮังเกอร์เกมส์” ทันทีที่ได้ยินคำว่าฮังเกอร์เกมส์ผมก็เด้งตัวลุกขึ้นนั่งทันที ทั้งๆที่
ตายังไม่เปิดด้วยซ้ำ
“รอดลแป๊ปนึงนะ” ผมพูดก่อนจะเดินโซเซเข้าไปในห้องน้ำแล้วเปลี่ยนชุดก่อนจะเดินออกมา
“ไปกันเหอะครับ” ผมพูดพร้อมกับเดินไปสะกิดบอกพี่พีเจที่ตอนนี้หยิบหนังสือขึ้นมาอ่านอีกแล้ว
“โอเคครับ นี่ตื่นรึยังเนี่ย?”พี่พีเจถามพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนผมที่กำลังง่วงๆอยู่ถึงกับหายง่วงเป็นปลิดทิ้งเลย
“ตื่นแล้วซิครับ ไม่ตื่นจะเดินยังไง” ผมรีบพูดแก้เขินออกมาก่อนจะเดินนำหน้าออกจากห้องมาทันที
“โห คนเยอะมากอ่ะ” ผมมองไปที่เคาเตอร์ซื้อตั๋วที่ตอนนี้เต็มไปด้วยผู้คนที่มาต่อแถว
“ไม่เป็นไรพี่ซื้อไว้แล้ว” พี่พีเจพูดก่อนจะหยิบตั๋วหนุงในกระเป๋าตังค์ออกมา
“เฮ้ยยย ซื้อเมื่อไหร่เนี่ย??” ผมถามพร้อมกับทำตาโตด้วยความแปลกใจ
“จะพาแฟนมาเที่ยวทั้งที ก็ต้องมีกรวางแผนล่วงหน้ากันหน่อยซิ” พี่พีเจพูดพร้อมกับยกมือขึ้นลูบหัวผมเบาๆ
“พี่พีเจอ่ะ” ผมหลบหนีสัมผัสก่อนจะเอามือขึ้นมาทาบที่หน้าเพื่อปิดสีแดงเรื่อที่เริ่มจะลามไปจนทั่วหน้า
“เขินเหรอเนี่ย” พี่พีเจพูดก่อนจะก้มหน้าลงมามองหน้าผม
“เปล่าซะหน่อย” ผมเถียงออกไปก่อนจะยืดตัวขึ้นมาแล้วเดินนำออกมาจากตรงนั้นทันที
“เราดูรอบกี่โมงอ่ะ?”ผมถามพร้อมกับหันไปมองพี่พีเจที่เดินตามหลังผมอยู่
“ทุ่มยี่สิบครับ”
“อืมมม นี่ก็หกโมงครึ่ง อีกตั้งนานแน่ะ” ผมก้มลงมองนาฬิกาก่อนจะเงยหน้าขึ้นบอกพี่พีเจ
“พูดแบบนี้ หิวล่ะซิ”
“ง่า รู้ได้ไงอ่ะ”
“ทำไมจะไม่รู้ล่ะ งั้นไปหาอะไรกินกันก่อนก็ได้” พี่พีเจพูดก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือของผมไว้ แล้วเดินจูงไปยังร้านซูกิชิบุฟเฟ่ต์
ร้านโปรดของผม
“พี่พีเจ ดลอยากกินวุ้นเส้น” ผมพูดพร้อมกับชี้ไปที่จานวุ้นเส้นที่กำลังเลื่อนมาเรื่อยๆตามสายพาน
“อ่ะ” พี่พีเจเอื้อมมือไปหยิบก่อนจะยื่นมาให้ผม
“ขอบคุณครับ” ผมพูดขอบคุณก่อนจะยิ้มกว้างไปให้
“กินยังไงเนี่ยเรา” พี่พีเจพูดพร้อมกับส่ายหน้าหน่อยๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบทิชชู่แล้วซับตรงมุมปากของผม
“อ๊ะ ผมเช็ดเองก็ได้” ผมพูดพร้อมกับแย่งทิชชู่จากมือพี่พีเจมาเช็ดเอง
“หึๆ” พี่พีเจหัวเราะเบาๆก่อนจะนั่งมองผมกินต่อ
“ไม่กินเหรอครับ?” ผมถามเมื่อเห็นว่าในจานของพี่พีเจมีเพียงซูชิไม่กี่ชิ้น กับผักแค่นิดหน่อย ส่วนของในหม้อต้ม ผมเป็นคนกิน
เองเกือบทั้งหมด
“กินไปเหอะ” พี่พีเจพูดก่อนจะพยักเพยิดให้ผมกินต่อ
“ไม่อ่ะ” ผมวางตะเกียบก่อนจะยกมือขึ้นกอดอก พร้อมกับทำแก้มป่องๆอย่าเอาใจ
“เป็นอะไรไปอีกล่ะครับ?”
“ก็พี่พีเจไม่กินอ่ะ”
“ซะงั้น อ่ะนี่พี่กินแล้วก็ได้” พี่พีเจส่ายหัวเบาๆก่อนจะตักหมูตักกุ้งในหม้อไปกิน
“ให้มันได้อย่างนี้สิ เด็กดี” ผมพูดก่อนจะยื่นมือไปลูบหัวพี่พีเจเบาๆ
“ลามปามละ” พี่พีเจพูดเสียงกลั้วหัวเราะก่อนจะก้มลงกินต่อ
“แกดูผู้ชายสองคนนั้นดิ ไม่อายเลยเนอะ” ผมสะอึกกับคำพูดของโต๊ะข้างๆก่อนจะวางตะเกียบลงแล้วหยิบน้ำมาจิบนิดๆ
“เออนั่นดิ คนตัวสูงก็หล่อดีนะ ไม่น่ามาเอาผู้ชายเลย”
“แค่กๆ” ผมสำลักออกมานิดๆเมื่ออีกคนหนึ่งพูดตอบ
นั่นดิ พี่พีเจเพอร์เฟ็กขนาดนี้ ถ้าเป็นแฟนกับผู้หญิงคงจะมีคนต้องอิจฉากันไม่น้อยเลยทีเดียว
พอคิดได้แบบนั้นขอบตามันก็ร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ ผมต้องพยายามก้มหน้าลงแล้วแกล้งทำเป็นหยิบไอโฟนออกมา
จากกระเป๋าแล้วกดนั่นกดนี่เพราะไม่อยากเงยหน้าขึ้นไปมองพี่พีเจที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม
พี่พีเจถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกจากโต๊ะไป หึๆ ไม่แปลกหรอก พี่แกก็คงจะอายนั่นแหละ เป็นผม ผมก็
อายเหมือนกัน
ผมยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาออกแต่ปาดออกมาเท่าไหร่มันก็ยิ่งไหลออกมามากเท่านั้น บ้าจริงๆเลย เราต้องหยุดร้องก่อนที่พี่พีเจจะ
กลับมานะ
“ขอโทษนะครับ” เสียงของพี่พีเจดังขึ้นที่โต๊ะข้างๆทำให้ผมต้องหันไปมอง
“คะ?” ผู้หญิงโต๊ะนั้นทำหน้างง
“คือผมคิดว่าพวกคุณไม่มีสิทธิ์มาพูดเกี่ยวกับพวกผมแบบนั้นนะครับ เพราะมันไม่ใช่เรื่องอะไรของพวกคุณเลย” พี่พีเจพูดออกมา
ยาวเหยียดก่อนจะจ้องมองสองคนนั้นด้วยสายตาที่เย็นชาจนผมเองยังอดรู้สึกกลัวไม่ได้
“เอ่อ..” ผู้หญิงสองคนนั้นหน้าเสียลงอย่างเห็นได้ชัด
“อีกอย่างที่ผม ‘ไม่เอา’ ผู้หญิงก็เพราะผู้หญิงมีคนแบบพวกคุณอยู่นี่แหละ”
“.....”
“เพราะงั้น อย่ามาพูดวิจารณ์ผมกับแฟนผมแบบนั้นอีก หวังว่าพวกคุณจะเข้าใจ” พี่พีเจพูดด้วยน้ำเสียงกระชากเล็กน้อยก่อจะเดิน
กลับมานั่งตามเดิมแล้วยิ้มให้ผมเบาๆ
“ร้องทำไม?” พี่พีเจเอ่ยถามผมด้วยเสียงนุ่มๆก่อนจะยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้ผมอย่างอ่อนโยน
“อื้อๆๆๆ” ผมส่ายหัวไปมาพร้อมกับร้องไห้ออกมาอีก
“อิ่มรึยังครับ?”
“อืออๆๆๆ” ผมพยักหน้ารัวๆ
“งั้นไปกันเลยแล้วกัน” พี่พีเจเดินอ้อมโต๊ะมาถือกระเป๋าให้ผมก่อนจะพยุงให้ผมลุกขึ้นแล้วจับมือผมไว้แน่นก่อนจะเดินนำออกไป
หลังจากจ่ายตังค์เสร็จเราสองคนก็เดินเล่นไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีจุดหมาย เพราะนี่ก็เพิ่งจะทุ่มเดียวเอง
“นั่งรอตรงนี้ก่อนได้มั้ยครับ เดี๋ยวพี่ไปซื้อของก่อน”พี่พีเจพูดพร้อมกับลูบหัวผมเบาๆ
“ครับ”ผมพยักหน้าพร้อมกับรับคำสั้นๆแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ยาวที่ทางห้างจัดไว้ให้
พี่พีเจหายไปพักใหญ่ๆจนผมเริ่มจะกระวนกระวายเพราะอีกแค่ห้านาทีหนังก็จะเริ่มแล้วด้วย
“อ่ะ” เสียงพูดพร้อมกับตุ๊กตาหมีตัวเล็กๆตัวหนึ่งยื่นมาตรงหน้าของผม
“หืม??” ผมส่งเสียงในลำคอก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองพี่พีเจที่กำลังยืนยิ้มอยุ่
“ก็เห็นอารมณ์ไม่ค่อยดี เลยไปหาอะไรมาปลอบใจ” พี่พีเจพูดพร้อมกับเขย่าตุ๊กตาหมีตัวนั้นไปมา
“ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ” ผมพูดติดงอนๆก่อนจะรับตุ๊กตาตัวนั้นมากอดไว้แล้วเดินนำไปที่โรงหนัง
“ที่ทำอยู่นี่ไม่ใช่เด็กรึไง”
“อย่าคิดว่าไม่ได้ยินนะ” ผมหันมาแหวใส่พี่พีเจอีกครั้งก่อนจะเดินหน้างอเข้าโรงหนังไป
“หนาวมั้ย?”พี่พีเจกระซิบถามผมหลังจากที่เราดูหนังกันมาได้ประมาณครึ่งชั่วโมงแล้ว
“นิดหน่อยครับ” ผมหันไปตอบเสียงเบาก่อนจะหันกลับมาสนใจกับหนังต่อ
“อ่ะ” พี่พีเจถอดเสื้อเจ๊กเก็ตออกแล้วเอามาคลุมให้ผม
“แล้วพี่ไม่หนาวเหรอ?”
“ไม่เท่าไหร่ คลุมไว้อ่ะดีแล้ว เดี๋ยวไม่สบายอีก” พี่พีเจพูดพร้อมกับยกมือขึ้นลูบหัวผมเบาๆ
“พี่พีเจ ตัวนั้นมันเป็นตัวแทนจากเขตไหนอ่ะ?” ผมสะกิดพี่พีเจพร้อมกับถามถึงตัวละครที่ผมจำไม่ได้ว่ามันมาจากไหน
“....” เงียบ นี่คือคำตอบเหรอ
แต่เมื่อผมหันไปมองก็ต้องยิ้มออกมานิดๆเมื่อเห็นว่าพี่พีเจนั่งหลับไปแล้ว คงจะเพลียจากการอ่านหนังสือล่ะมั้ง ผมเลยปล่อยให้พี่
แกพักผ่อนไปโดยไม่รบกวนเพราะเดี๋ยวพี่แกก็ต้องขับรถกลับคอนโดอีก ให้พักบ้างดีกว่า
“พี่พีเจครับ ตื่นได้แล้ว” ผมเขย่าตัวพี่พีเจเบาๆเมื่อหนังจบลง
“หืมม?? อ้าวจบแล้วเหรอ”
“ครับ ไปกันเถอะ” ผมพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืนแล้วเอาตุ๊กตาหมีมากอดไว้
“อืม” พี่พีเจรับคำเบาๆก่อนจะเอาเจ๊กเก็ตไปถือไว้เองแล้วเดินตามหลังผมออกมา
“กลับบ้านกันเถอะพีดี” ผมก้มลงพูดกับตุ๊กตาหมีก่อนจะจุ๊บเบาๆลงบนหัวของมัน
“หืมม ใครคือพีดี?” พี่พีเจถามพร้อมกับขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“นี่ไง” ผมยื่นตุ๊กตาหมีไปตรงหน้าพี่พีเจก่อนจะเอากลับมากอดไว้ตามเดิม
“อะไรคือพีดีอ่ะ?”
“ก็พีเจ กับ ดล ไง” ผมตอบพร้อมกับยิ้มออกมานิดๆ
“หึๆ”
“หัวเราะอะไรอ่ะ?” ผมหันไปถามเสียงแข็งเมื่อเห็นว่าพี่พีเจกำลังขำกับท่าทางของผม
“เปล่านะ พี่ไม่ได้หัวเราะ” พี่พีเจพูดพร้อมกับยกมือขึ้นมาปิดปากเอาไว้
“โกหก ก็เห็นอยูว่าหัวเราะ” ผมพูดก่อนจะเดินหนีพี่พีเจออกมาด้านนอก
ปี๊นนนนนนนนนนนน
เสียงบีบแตรดังไปทั่วบริเวณลานจอดรถ ส่วนผมก็หลับตาปี๋เพราะทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห้นว่ามีรถเก๋งคันนึงกำลังวิ่งตรงมาด้วยความเร็วค่อนข้างสูง
ตุ๊บ!!
เสียงคนกระทบพื้นดังขึ้น แต่ทำไมผมไม่เจ็บเลยล่ะ
ผมค่อยๆลืมตาก็พบว่าตอนนี้ผมกำลังนอนอยู่ในอ้อมกอดของพี่พีเจที่ตอนนี้แขนข้างซ้ายถลอกจนเลือดไหลออกมาไม่หยุดเลย
“เป็นอะไรมั้ยครับ” คนขับรถคันเมื่อกี๊รีบเดินลงมาดูอาการของพี่พีเจทันที
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมากที่เป็นห่วง”พี่พีเจตอบพร้อมกับลุกขึ้นยืนโดยมีผมช่วยประคองอยุ่ข้างๆ
“อ๋อครับๆ” คนขับรถคันนั้นรับคำก่อนจะเดินจากไป
“เดินระวังหน่อยสิดล” พี่พีเจดุผมเบาๆพร้อมกับจับผมหมุนซ้ายหมุนขวาเพื่อจะดูว่ามีร่องรอยบาดเจ็บอะไรรึเปล่า
“....” ผมเงียบเพราะยังคงตกใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่
“อืมม ไม่เป็นอะไรเลย งั้นกลับคอนโดกันเหอะ” พี่พีเจพูดพร้อมกับประคองผมไปที่รถ
“เอ่อ แต่แขนพี่..”
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวค่อยไปทำแผลที่คอนโดก็ได้”พี่พีเจพูดพร้อมกับยิ้มให้ผมนิดๆ
“ครับ”ผมรับคำอย่างว่าง่ายก่อนจะเดินตรงไปขึ้นรถเพื่อจะกลับคอนโด
“อันนี้แสบนะครับ” ผมพูดก่อนจะราดแอลกอฮอล์ลงบนแผลของพี่พีเจ ไม่รู้ว่าทำแบบนี้ถูกรึเปล่า ก็ผมไม่เคยทำแผลให้ใครมา
ก่อนเลย
“โอ๊ยยยยย” พี่พีเจร้องออกมาทันทีที่แอลกอฮอล์ราดลงบนแผล
“อ่า ทำไงดีๆๆๆ” ผมลุกขึ้นก่อนจะวิ่งไปทั่วห้องก่อนจะหันไปเจอพีดี
“อ่ะ พี่พีเจกอดพีดีไปด้วยแล้วกัน” ผมพูดพร้อมกับยื่นพีดีไปให้ พี่แกก็ยอมรับไปกอดไว้โดยดี
หลังจากนั้นผมก็ใส่ยาโน่นยานี่จนหมดแล้วปิดท้ายด้วยการปิดผ้าก็อตเอาไว้
“เสร็จแล้วครับ” ผมพูดก่อนจะเอาอุปกรณ์ทำแผลไปเก็บตามเดิม
“อืมขอบคุณนะ” พี่พีเจก้มมองที่แผลก่อนจะเอ่ยขอบคุณผม
“ดลดิต้องขอบคุณพี่” ผมพูดพร้อมกับกลับมานั่งลงข้างพี่พีเจตามเดิม
“พี่เต็มใจทำน่า ไม่ต้องขอบคุณหรอก”
ผมเงยหน้าขึ้นมองพี่พีเจก่อนจะดึงพีดีออกมาจากแขนพี่แกแล้วเอามันไปจุ๊บที่แก้มของพี่พีเจเบาๆ
“แทนคำขอบคุณนะครับ”
“อยากได้จากดลมากกว่าอ่ะ พีดีมันขนเยอะพี่จั๊กจี้” พี่พีเจพูดพร้อมกับหัวเราะออกมานิดๆ
“ไม่ต้องมาพูดเลย ได้โอกาสแล้วชอบหื่นตลอด คืนนี้นอนกับพีดีไปเลย” ผมพูดแก้เขินก่อนจะเดินหันหลังเข้าห้องนอนไป
“ไม่เอาอ่ะ กอดพีดีไม่อุ่นเหมือนกอดดลอ่ะ” พี่พีเจพูดพร้อมกับมากอดผมไว้จากด้านหลัง
ผมยิ้มออกมานิดๆก่อนจะกอดแขนพี่แกตอบ
“อีกอย่างพีดีมันให้พี่ ‘กอด’ ไม่ได้ด้วย และพี่ก็คงดูวิปริตไปหน่อย ถ้าจะ ‘กอด’ กับตุ๊กตา”
“ทะลึ่ง!!!!” ผมพูดก่อนจะตีไปที่แขนของพี่แกเบาๆ
แต่ถึงจะทะลึ่งยังไง ผมก็รักอยู่ดี คนๆนี้แหละคือคนที่ใช่สำหรับผม ไม่ว่าใครจะมองยังไง ไม่สำคัญ เพราะความรักมันขึ้นอยู่กับคนแค่สองคนเท่านั้น ...
...............................................................EndOfSpecialPart........................................................................
มาอัพสเปเชียลคั่นอารมณ์จากตอนหลักกันก่อนน้าาา :katai4:
อีกอย่างคือวันนี้คนเขียนเพิ่งไปดูฮังเกอร์เกมส์มา สนุกมากกกกกกกก :hao7:
และที่สำคัญตอนกลับเข้าดรงเรียนดันเจอดลกับพีเจอยู่ด้วยกัน ฟินเลยยยยยยยย :ling1:
ก็เลยต้องมาระบายออกด้วยวิธีนี้แหละ :katai5:
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์นะคะ :pig4:
คิดผิดแฮะนึกว่าจะมีคนไม่ชอบโจ กลับชอบกันเฉยเลย :really2:
เอาเป็นว่าต้องรอดูกันต่อไปว่าคู่หลักของเราจะเป็นอย่างไรต่อไป :a5:
รักคนอ่านนะจ๊ะ :mew1:
KATIEZZ
-
ดลให้รางวัลตอบแทนพี่พีเจ
ซะดีดี
:oo1:
ต้องงี้ๆๆๆ ดีนะ
อิอิ
-
ว่ะ ฮะ ฮะ สะใจโว๊ย ชอบโจลุคนี้มากอ่ะ แอบชอบพี่ฮอร์นแฮะ =_=
-
ดลน่ารักงี้ พีเจหลงตาย. :-[
-
55555 :mew3: ชื่อตุ๊กตาหมีน่ารักเลยอ่ะ :-[
-
ตอนที่ 20 (100%)
[Pontz x Joe]
[Joe]
Rrr
เสียงสั่นเตือนข้อความดังขึ้นขณะที่ผมกำลังจกเลกเชอร์อยู่
“แน็ต จดดีๆนะมึง กูดูมือถือแปป” ผมวางปากกาแล้วหันไปบอกไอ้แน็ตที่นั่งจดอยู่ข้างๆก่อนจะหยิบไอโฟนออกมาจากกระเป๋า
Pontz:กูรออยู่หน้าคณะแล้วนะ
รีบเหลือเกินนะมึง กลัวกูจะไปกับใครล่ะ
Rrr
ไอโฟนของผมสั่นขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เป็นไลน์จากพี่ฮอร์น
P’Horn:กินข้าวกับพี่มั้ย??? *0*
ผมยิ้มขำๆกับอีโมของพี่แกก่อนจะพิมพ์ตอบไป
Joe:มีนัดแล้ว
P’Horn:ว้า มาช้าตลอดเบยย YY”
Joe:ครั้งหน้าแล้วกันพี่
P’Horn:จะไม่พลาดแล้ววว \(^^)/
ผมอ่านก่อนจะกดล็อคหน้าจอแล้วยัดไอโฟนกลับเข้าไปในกระเป๋าตามเดิม
“คุยกะใคร ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่” ไอ้แน็ตถามผมโดยที่ตาไม่ได้ละมาจากสมุดเลยแม้แต่น้อย
“พี่ฮอร์น” ผมตอบสั้นๆก่อนจะจดต่อ
“ผัวใหม่เหรอ?”
ไวกว่าความคิด มือผมก็ฟาดลงไปเต็มๆกลางกบาลของไอ้แน็ต
“โอ๊ยยยย เชี่ย!!!” ไอ้แน็ตเผลออุทานออกมาเสียงดัง
“นักศึกษาตรงนั้นมีปัญหาอะไรรึเปล่าคะ?” อาจารย์ที่ยืนปิ้งสไลด์อยู่หน้าห้องชะงักก่อนจะหันมาถามไอ้แน็ตพร้อมกับจิดตามอง
ลอดแว่นออกมา
“เอ่อ ขอโทษครับอาจารย์”ไอ้แน็ตยกมือขึ้นไหว้ท่วมหัวก่อนจะก้มลงจดต่อ
อาจารย์ถอนหายใจออกมาเสียงดังก่อนจะก้มลงไปปิ้งสไลด์ต่อด้วยความเร็วมากกว่าเดิม
จารย์คร้าบบบบ โกรธไอ้แน็ตก็อย่ามาลงกับนักศึกษาคนอื่นๆแบบนี้สิครับ
“ไปกินข้าว” ผมเดินไปสะกิดไหล่ไอ้ป๊อนซ์ที่มานั่งรอผมพร้อมกับหนังสือกองโตที่เอามาอ่านระหว่างรอ
“อ่ะ อืมมม เรียนเสร็จแล้วเหรอ?” ป๊อนซ์หันมาถามผมก่อนจะก้มลงไปเก็บของแล้วเอามาถือไว้
“โจไปกินข้าวเหรอ?” ไอ้แน็ตที่เพิ่งจะเก็บของเสร็จของวิ่งถลาลงมาจากตึกจนหน้าเกือบคว่ำลงจูบบันได
“เออ” ผมหันไปตอบสั้นๆก่อนจะเดินตามหลังป๊อนซ์ไปต่อ
“กูอ่ะ” มันพูดพร้อมกับชี้เข้าหาตัวเอง
“ผัวมึงโดดเรียนมารออยู่ใต้ต้นไม้โน่นนน” ผมพูดพร้อมกับชี้ไปยังเมฆที่มาจอดรถยืนรออยู่ได้พักใหญ่ๆแล้ว
“ห๊ะ!! ไอ้ชิบหายเอ๊ยยย” ไอ้แน็ตโวยวายออกมาก่อนจะเดินตรงไปหาเมฆที่ยังคงยืนหน้านิ่งอยู่ ไม่รู้จะเก๊กเหี้ยไรนักหนา
“จะกินอะไรอ่ะ?” ป๊อนซ์เปิดประตูเอาหนังสือวางเบาะหลังก่อนจะเงยขึ้นมาถามผม
“ตอนบ่ายมีเรียนป่ะ?” ผมไม่ตอบแต่ถามกลับไปแทน
“ไม่มี” มันตอบกลับมาสั้นๆพร้อมกับขมวดคิ้วเป็นเชิงสงสัย
“งั้นไปร้าน XXX แล้วกัน มันอยู่นอกเมืองหน่อยอ่ะ รู้จักป่ะ?”
“อืมรู้จักๆ เคยไปสองสามครั้งละ”
“งั้นก็ดี กูจะได้ไม่ต้องบอกทาง” พูดจบผมก็เปิดประตูแล้วนั่งลงตรงเบาะข้างคนขับทันที
ป๊อนซ์ขับรถเรื่อยๆ ไม่ได้เร่งรีบอะไรเพราะตอนบ่ายเราสองคนไม่มีเรียนอยู่แล้ว
“มึงจะกินไรอ่ะ?” ป๊อนซ์มองเมนูผ่านๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาถามผม
“อยากกินกุ้งเผา” ผมดูเมนูก่อนจะเงยหน้าขึ้นตอบ
“สั่งดิ กูกินด้วย” มันพูดพร้อมกับยิ้มออกมานิดๆ
“อืม งั้นเอากุ้งเผาครับ” ผมหันไปสั่งพนักงานที่ยืนรออยู่ข้างๆ
“ครับ” พนักงานพยักหน้ารับคำก่อนจะก้มลงจดรายการที่ผมสั่งไป
“เอาไรอีกอ่ะ?”
“เอ่อ แล้วก็...” ผมพูดเกริ่นออกมาก่อนจะทำหน้าคิดหนัก กินไรดีวะกู
“เอาข้าวสวย 2 จาน แกงจืดเต้าหู้ไข่ หมึกนึ่งมะนาว ทอดมันกุ้ง ยำรวมมิตร ครับ” ป๊อนซ์เงยหน้าขึ้นสั่งก่อนจะหันมายิ้มให้ผม
ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงแปลกใจ ทำไมของที่มันสั่งไป แม่งของชอบผมทั้งนั้นเลยล่ะ??
“จะเอาอะไรอีกมั้ย?” ป๊อนซ์หันมาถามผมก่อนจะปิดเมนูและยื่นกลับไปให้พนักงาน
“ไม่อ่ะ แค่นี้ก่อนก็ได้” ผมส่ายหน้านิดๆก่อนจะปิดเมนูแล้วส่งคืนให้พนักงานเช่นกัน
พนักงานรับเมนูก่อนจะก้มให้นิดๆแล้วเดินเข้าครัวไป
“ไม่ได้มากินกันแบบนี้นานแล้วเนอะ” จู่ๆป๊อนซ์ที่นั่งเงียบมานานก็พูดขึ้นมา
“หึ! พูดอย่างกับจำได้แล้ว” ผมหัวเราะออกมานิดๆก่อนจะพูดประชดมันไป
“แล้วถ้ากูบอกว่าใช่ล่ะ” ป๊อนซ์พูดเสียงนิ่งพร้อมกับแสดงสีหน้าจริงจังออกมาจนผมอดคิดไม่ได้ว่ามันจะพูดความจริง
“กูไม่เชื่อ!” ผมพูดออกมาชัดเจนก่อนจะก้มลงเล่นไอโฟนโดยไม่ได้สนใจคนตรงหน้าว่าจะแสดงสีหน้าอย่างไรออกมา
“เดี๋ยวกูแกะให้” ป๊อนซ์นั่งมองผมเอาส้อมจิ้มๆกุ้งตัวโตในจานก่อนจะยกไปแกะซะเอง
“กูแกะได้” ผมพูดเสียงแข็งพร้อมกับพยายามจะเอากุ้งคืน
“อย่าดื้อได้มั้ย?” ป๊อนซ์พูดเสียงเหนื่อยๆก่อนจะลงมือแกะกุ้งโดยไม่สนใจคำท้วงติงของผม
“อ่ะ กินซะ” หลังจากแกะกุ้งจนเหลือแต่เนื้อ มันก็ยกมาใส่ในจานของผม
“ก็บอกว่าแกะได้ๆ” ผมยังคงพึมพำต่ออย่างไม่พอใจ มันทำอย่างกับผมไม่มีมือจะทำเองงั้นแหละ
“แต่กูอยากแกะให้ จบนะ” มันนิ่งก่อนจะพูดตอบกลับมาแล้วก็เริ่มเอากุ้งตัวที่สองไปแกะต่อ
“แก แกว่าสองคนนั้นเป็นอะไรกันป่ะ?” เสียงซุบซิบนินทาจากผู้หญิงโต๊ะข้างๆดังขึ้น
“เป็นแฟนดิแก ดูแลกันขนาดนั้น”
“หึๆ” ป๊อนซ์ที่น่าจะได้ยินบทสนทนานั้นเหมือนกันก็หัวเราะออกมาเบาๆ
“หัวเราะอะไรของมึง?” ผมถามมันเสียงขุ่น
“เอาน่า ช่างเขาเหอะ อย่าอารมณ์เสียดิ” มันพูดพร้อมกับยกกุ้งตัวที่สองมาใส่ในจานของผม
“กินเองบ้างเหอะ” ผมแหวออกมาพร้อมกับยกกุ้งตัวนั้นกลับไปใส่จานของมัน
“มึงกินไปเหอะ กูเห็นมึงกินกูก็อิ่มแล้ว” มันพูดพร้อมกับส่งยิ้มมาให้ผม และยกกุ้งตัวนั้นกลับมาใส่จานผมอีกครั้ง
“เหอะ! โชว์แมนเรียกเรตติ้งรึไง?” ผมพูดออกมาอย่างหงุดหงิดก่อนจะลงมือกินโดยไม่สนใจมันที่กำลังตัดโน่นตักนี่ให้อยู่เรื่อย
“แก เค้างอนกันน่ารักเนอะ” มาอีกละ โอ๊ยยยยย ให้กูได้กินแบบสงบๆเถอะขอร้อง
“เออ พี่อีกคนก็ดูแคร์จังเลยเนอะ ตักนั่นตักนี่ให้กินตลอดเลย”
“รำคาญ!!” สิ้นเสียงของผู้หญิงคนที่สองผมก็พูดออกมาเสียงดังจนหลายๆโต๊ะหันมามอง
“โจ” ป๊อนซ์พูดปรามผมพร้อมกับเอามือมาวางบนหลังมือผมแล้วบีบเบาๆ
“...” ผมไม่พูดอะไรแต่ตวัดสายตาไปมองป๊อนซ์แบบโกรธๆ
“กูขอ” ป๊อนซ์พูดเสียงอ่อนก่อนจะลูบบนหลังมือผมเบาๆ
“แต่กูไม่ชอบ!” ผมพูดพร้อมกับตวัดตาไปมองที่โต๊ะนั้น ทำให้ผู้หญิงสองคนนั้นถึงกับหน้าซีดจนเห็นได้ชัด
“เดี๋ยวกูไปพูดให้” ป๊อนซ์บอกผมก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปที่โต๊ะนั้นโดยมีสายตาของผมจับจ้องอยู่ตลอด
มันก้มลงพูดอะไรกับสองคนนั้นก็ไม่รู้ เพราะมันพูดเสียงเบามาก อาจจะเป็นเพราะเกรงใจโต๊ะอื่นๆ พูดจบสองคนนั้นก็กรี๊ดกร๊าด
ออกมาเล็กน้อยก่อนจะหันมายิ้มและก้มหัวให้ผมนิดหน่อยเป็นเชิงขอโทษ
“มึงไปพูดอะไร?” ผมถามทันทีที่ป๊อนซ์เดินกลับมาถึงโต๊ะ
“ก็แค่บอกว่ามึงไม่ชอบให้มอง” มันตอบก่อนจะก้มลงแกะกุ้งต่อ
“ไม่เชื่อ! พูดแค่นั้นแล้วทำไมต้องยิ้มกรี๊กกร๊าดกันด้วย” ผมยังไม่พอใจในคำตอบของมัน เลยเริ่มทำการแค่นต่อ
“แล้วกูก็บอกไปว่ากูกำลังง้อมึงอยู่ กูพูดอะไรไปมึงก็ไม่เชื่อ น้องเค้าเลยกรี๊ดแล้วก็พูดให้กำลังใจกูมา” ป๊อนซ์พูดด้วยน้ำเสียงตัด
พ้อก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองผม
“ก็มึงชอบโกหกกู” ผมพูดออกไปตามความจริง
“นั่นมันเมื่อก่อนโจ ตอนนี้ไม่แล้ว” ป๊อนซ์พูดด้วยน้ำเสียงขอร้อง
“หยุดพูดเรื่อยเปื่อยแล้วทำให้กูเห็นดีกว่า” ผมมองหน้ามันพร้อมกับพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจังก่อนจะก้มลงกินต่อโดยมีมันนั่ง
ยิ้มและมองตามการกระทำของผมตลอดเวลา
“จะไปกินอะไรอีกมั้ย?” ป๊อนซ์ถามหลังจากที่จ่ายตังค์แล้วเดินออกมาจากร้านเมื่อกี๊
“เดี๋ยวขับไปเรื่อยๆแล้วแวะร้านก๋วยเตี๋ยวให้กูหน่อย” ผมพูดก่อนจะเดินขึ้นไปนั่งประจำที่
“ไม่อิ่มเหรอ?” ป๊อนซ์เปิดประตูแล้วนั่งลงประจำที่คนขับก่อนจะถามผมกลับด้วยสีหน้าแสดงความเป็นห่วง
“ก็แค่อยากกิน” ผมตอบกลับก่อนจะหยิบการ์ตูนในกระเป๋าขึ้นมาอ่าน
“โจ กูขอโทษทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา ตอนนี้กูจำทุกอย่างได้แล้วจริงๆ กูไม่รู้จะทำไงให้มึงเชื่อ”จู่ๆป๊อนซ์ก็พูดขึ้นพร้อมกับหันมา
มองหน้าผมนิดๆ
“มึงก็แค่ทำออกมาด้วยความจริงใจเท่านั้นก็พอ”ผมพูดตอบก่อนจะเอนเบาะแล้วหลับตาลง
“ถึงร้านก๋วยเตี๋ยวแล้วปลุกกูด้วย” ผมหันไปสั่งเป็นครั้งสุดท้าย ป๊อนซ์ก็พยักหน้ารับคำ ก่อนที่ผมจะหลับไป
“พรุ่งนี้เดี๋ยวมารับนะ” ป๊อนซ์พูดขณะที่มาจอดส่งผมหน้าคอนโด
“อืม ถ้าช้าแม้แต่นาทีเดียวกูจะไปเอง” ผมพยักหน้ารับก่อนจะหันไปบอก
“ครับ” มันรับคำก่อนจะช่วยหยิบของๆผมจากเบาะหลังแล้วยื่นมาให้
“โจ” หลังจากเอาของมาถือไว้จนหมดมันก็เรียกผมไว้
“หืม??” ผมส่งเสียงในลำคอด้วยความสงสัย
“กลับไปอยู่หอในกะไอ้แน็ตได้มั้ย อยู่แบบนี้กูเป็นห่วง” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับจับที่ไหล่ของผม
“กูอยู่มาได้ตั้งหลายเดือนแล้ว อยู่ต่อไปอีกก็คงไม่เป็นไรหรอก”
“แต่...”
“กูบอกว่ากูอยู่ได้” ป๊อนซ์กำลังจะแย้งต่อ แต่ผมก็รีบพูดขัดมันไว้เสียก่อน
“อืม งั้นก็ดูแลตัวเองดีๆแล้วกัน” ป๊อนซ์ปล่อยมือจากไหล่ของผมก่อนจะพูดออกมาเบาๆ
“อ่ะ” ผมยื่นถุงก๋วยเตี๋ยวที่เพิ่งแวะซื้อไปให้มัน
“หืม??”
“เอาดิ กูให้” ผมพูดร้อมกับยัดถุงก๋วยเตี๋ยวใส่มือมัน
“ให้กูทำไม ก็ไหนมึงบอกว่าอยากกินไง” ป๊อนซ์ถามพร้อมกับพยายามคืนให้กับผม
“กูจะซื้อให้มึงนั่นแหละ เมื่อกี๊ตอนอยู่ที่ร้านมึงก็ไม่ค่อยได้กินอะไรเท่าไหร่?” ผมพูดพร้อมกับเปิดประตูเพื่อจะลงจากรถ
“เอ่อ ขอบใจนะ” ป๊อนซ์ทำหน้าอึ้งๆก่อนจะพูดขอบคุณออกมา
“อืม” ผมรับคำในลำคอก่อนจะเดินลงจากรถและขึ้นห้องไป
Rrr
แรงสั่นในกระเป๋าทำให้ผมต้องหยุดเดินก่อนจะหยิบมันออกมาดู
ไลน์จากป๊อนซ์
Pontz:ขอบใจนะที่เป็นห่วงกู กูไม่รู้หรอกว่ามึงทำเพราะเป็นห่วงรึเปล่า แต่กูก็จะคิดเข้าข้างตัวเองว่ามันใช่แล้วกันนะ
ผมอ่านจนจบนิ่งไปนิดนึงก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไป
Joe:อืม
ในเมื่อมึงบอกว่าจำได้แล้ว กูก็มีวิธีทดสอบในแบบของกู และถ้าครั้งนี้มึงโกหกกูอีก มึงก็อย่าหวังว่าจะได้เจอกูอีกเลย!
..............................................................................TBC...................................................................................
มาต่อให้ครบร้อยเปอร์แล้วนะจ๊ะ :katai4:
หลังจากเพิ่งอัพคู่ พีดี ระบายอารมณ์ไปวันก่อน :hao7:
วันนี้ก็มาต่อคู่หลักกันต่อออออออ :ling1:
อ๋อ จะบอกว่าให้โจกลับมาน่ารักใสๆเหมือนเดิมคงไม่ได้แล้วน้าาาา แต่อาจจะน่ารักแบบทื่อๆตามสไตล์ไป o13
ต้องติดตามดูกันต่อไปว่าโจจะเอาคืนป๊อนซ์ด้วยวิธีไหนอีก (ฤทธิ์น้องโจยังมีอีกเหลือล้น :z6: )
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์เด้ออออออ
#อ่าน&บวก1 ให้ทุกเม้นต์เลยยย :3123:
รักคนอ่านนะจ๊ะ :mew1:
KATIEZZ
-
อยากไดัคืนก็ทนล่ะนะ. รอบททดสอบๆ อยากรู้ว่าโจจะจัดอะไรให้อีก :katai5:
-
จัดให้ป๊อนซ์แกหน่อยสิ
-
o13 ใช่เราคิดว่าโจคงกลับมาใสๆไม่ได้แล้วล่ะ
-
หันมาให้กำลังใจป๊อยซ์ดีกว่า
เพระาตอนนี้ป๊อนซ์บอกว่าจำโจได้แล้ว
-
มาแนวนี้แหละดีแล้วโจ อย่ากลับไปเป็นแบบเดิมเลย มันดูโง่เกินไป แบบนี้แหละอย่างน้อยป๊อนซ์จะได้เกรงๆหน่อย
แล้วต่อให้ป๊อนซ์จะบอกว่าจำได้แล้ว ก็อย่าเพิ่งไปให้อภัย เพราะมันจะดูเหมือนเราง่าย
แค่บอกว่ารัก บอกว่าจำได้แล้วจะให้เรายอม เหอๆ ง่ายไป๊
ทดสอบต่อไปๆ อยากเห็นเหมือนกันความจริงใจของป๊อนซ์ว่ามันจะมีมากแค่ไหน เพราะที่ผ่านมาไม่ค่อยจะเจอเลย
แล้วก็นะ “ก็มึงชอบโกหกกู” ประโยคนี้มันโดนใจเจ้ว่ะน้องโจ ฮ่าๆๆๆๆ
-
วันนี้ประกาศเปลี่ยนข้างอย่างถาวร เอาเป็นข้างโจป๊อนซ์ที่รักมากๆในแบบภาคแรกอะ
ไม่เอาโจในแบบที่เยอะจัดแบบนี้ และไม่เอาป๊อนซ์ที่ความจำเสื่อมแบบนี้
มันทำให้ให้อารมณ์ล้างผลาญไปมา มันดูแล้วเครียดแทนมากๆ อารมณ์หู่ตามอะ
เอาเป็นว่าหนูโจลองกลับมาเชื่อใจอีกครั้งเถอะ แบบนี้หน่ายใจแทน เพลียการกระทำหนูมากๆๆ
ตอนนี้อ่านไป หนูชักเยอะอะ พอลองย้อนอ่านป๊อนซ์ใหม่ การกระทำป๊อนซ์ ก็แค่คนความจำเสื่อมที่จำเราไม่ได้
แม้เราทบทวนเขาให้จำเราให้ได้ หากเขาจำไม่ได้ ยังไงก็จำไม่ได้อะ เฮ่อ เจ้เพลียหนูอะ
ตัวหนูบุคคลิกเพลียๆอะโจ เจ้ว่าลองไปโรงบาลสักครั้งไหม อาการจะได้ดีขึ้น เพราะหนูเตลิดเกินไปแล้วโจ
-
หวังว่าแจงคงไม่กลับมาวุ่นอีกนะ
สำหรับป๊อสน์ ทำไมยังรู้สึกว่ามันไม่ค่อยเจ็บเลย
มันยังเจ็บไม่เท่าโจเลยป่าวหวะ
ไม่รู้งะ
แต่รู้สึกอยากให้มันโดนมากกว่านี้
แต่ถ้าทำไปโจคงเจ็บเอง เพราะยังรักป๊อนส์อยู่นินะ
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
เขาเจ็บ..เราก็เจ็บ
แต่ยังไงก็ขออีกนิดนึงแล้วกัน
อดทนอีกหน่อยนะ ป๊อนซ
จะได้ยืนยันว่า ตัวจริงเสียงจริงกลับมาแล้ว
ป๊อนซคนเดิม จริงๆ
กลัวโจจะเจ็บอีกง่ะ
-
อยากให้โจกับปอนซ์กลับมาเป็นเหมือนเดิมเหมือนภาคแรกอ่ะ
ภาคนี้โจร้ายเกินไปอ่าาา :impress2: :impress2: :sad4: :sad4:
-
ตอนที่ 21 50%
[Pontz x Joe]
[Joe]
(ตื้ดดดดด ตื้ดดดดดดดด) เสียงรอสายดังขึ้น และมันก็นานพอที่จะทำให้ผมอารมณ์เสีขึ้นมาได้
“.....” ผมยกมือขึ้นมากอดอกก่อนจะเริ่มเดินไปเดินมาวนอยู่หน้าคอนโด
(ฮัลโหล มีอะไร?)
“มารับหน่อย” ผมพูดตอบกลับไปทันทีที่มันรับสาย
(ที่ไหน คอนโดเหรอ?)
“อืม อีกนานป่ะ?” ผมถามพร้อมกับก้มลงมองนาฬิกา
(10 นาทีนะ)
“อืม” ผมรับคำในลำคอก่อนจะกดวางสาย
ตึ๊ง!!
ทันทีที่ผมวางสายจากป๊อนซ์ไลน์ก็เด้งขึ้นมาทันที
P’Horn:เที่ยวกันๆ วันนี้วันหยุด
Joe:มีนัดแล้ว
P’Horn:อีกแล้ว YY”
Joe:ช้าไปนะ
P’Horn:ตลอดเลยยยยย ไม่ยอมๆๆๆ
Joe:=..=
ผมส่งอีโมเบื่อๆไปให้เป็นการปิดท้ายก่อนจะเก็บไอโฟนลงในกระเป๋าตามเดิม
ปี๊นนนนนน
ผมหันไปตามเสียงแตรก็พบกับรถบีเอ็มสีดำสนิทกำลังจอดเทียบข้างๆฟุตบาทที่ผมยืนอยู่
“ร้อน” ผมเปิดประตูเข้าไปนั่งก่อนจะบ่นออกมาลอยๆ
“ขอโทษ รถมันติดอ่ะ” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับยื่นขวดน้ำมาให้
ผมมองมันด้วยหางตานิดๆเพื่อจะสื่อว่าไม่ค่อยพอใจ แต่มือก็รับน้ำมาดื่มด้วยความกระหาย
“จะไปไหนอ่ะ?” ป๊อนซ์ถามขณะที่กำลังนำรถกลับเข้าสู่ถนนสายหลัก
“ร้าน AA” พูดจบมันก็หันมามองหน้าผมทันที
“ไปทำไม?” มันขมวดคิ้วก่อนจะตามออกมาด้วยความสงสัย
“เดี๋ยวก็รู้เองแหละ” ผมพูดปัดก่อนจะหยิบไอโฟนออกมาเล่นเกมส์แก้เบื่อ
มันกำลังจะเริ่มขึ้นแล้วนะป๊อนซ์.....
แบบทดสอบสำหรับมึง !
ร้าน AA
ผมเปิดประตูเข้ามาในร้านก่อนจะเดินตรงไปยังที่ที่ผมเคยมากับมัน
“ขอดูกระต่ายตัวนั้นหน่อยครับ” ผมหันไปพูดกับเจ้าของร้านพร้อมกับชี้ไปที่กระต่ายตัวนึงที่กำลังมองมาทางผมด้วยตาใสแป๋ว
“ได้ครับ” เจ้าของร้านพยักหน้ารับก่อนจะอุ้มกระต่ายตัวนั้นขึ้นมาให้ผมดู
“น่ารักจัง” ผมมองมันพร้อมกับพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว ความน่ารักของมันทำให้ผมไม่สามารถละสายตามาจากมันได้เลย
“ทำไมอ่ะโจ?” เสียงของป๊อนซ์เรียกสติของผมกลับมา
“กูชอบอ่ะ” ผมพูดพร้อมกับหันไปเกาะแขนมันแล้วเขย่าไปมา
“อยากได้เหรอ?” มันถามพร้อมกับมองมาที่ผม หึ! ไหนบอกว่าจำได้ไงป๊อนซ์ ถ้ามึงจำได้แล้วมึงก็คงมาซื้อให้กูหรอกเพราะเราก็
มีไอ้โปอยู่ตัวนึงแล้ว
“อืม” ผมพยักหน้ารับรัวๆก่อนจะแสร้งทำเป็นจ้องไปที่กระต่ายตัวนั้นแล้วแสดงสีหน้าอยากได้มากๆออกมา
“อืมมมมม เอาไงดี” ป๊อนซ์พึมพำออกมาเบาๆพร้อมกับยกมือขึ้นลูบคางอย่างครุ่นคิด
หวังว่ามึงจะไม่โกหกกูนะ!
“อยากเลี้ยงกระต่ายเหรอ?” มันหันมาถามย้ำกับผมอีกครั้ง
“อืม” ผมตอบพร้อมกับพยักหน้าอีก
“งั้นไปเลี้ยงไอ้โปที่บ้านกูก็ได้ มึงไม่ได้เจอมันนานแล้วนี่” ป๊อนซ์พูดออกมาก่อนจะยิ้มบางๆมาให้ผม
“อ๋ออ อืมม งั้นก็ได้” ผมรับคำมันงงๆก่อนจะเดินตามมันออกมาจากร้านแบบลอยๆ
นี่มึงจำได้แล้วจริงๆเหรอ???
“จะไปไหนอีกมั้ย??” ป๊อนซ์หันมาถามผมหลังจากที่เดินออกจากร้านมาได้พักใหญ่ๆแล้ว
“เอ่ออ ไปร้าน BB” ผมคิดนิดนึงก่อนจะหันไปตอบแล้วเดินนำหน้ามันไป
แค่นี้มันยังไม่ทำให้กูเชื่อมึงได้หรอกนะ
ร้านBB
“สวัสดีค่ะ ต้องการอะไรเป็นพิเศษรึเปล่าคะ?” พนักงานต้อนรับเดินออกมาทักทายพวกเราทันทีที่เดินเข้ามาในร้าน
“ขอเดินดูก่อนนะครับ” ผมหันไปตอบพนักงานคนนั้นก่อนจะเดินดูรอบๆร้าน
“เอ่อ พี่ครับ” ผมหยุดยืนอยู่หน้าตู้แหวนก่อนจะหันไปเรียกพี่พนักงาน
“คะ?” พี่พนักงานคนนั้นขานรับก่อนจะเดินมาที่ผมทันที
“ผมขอดูแหวนคู่สองวงนั้นหน่อยครับ” ผมพูดพร้อมกับชี้ไปที่แหวนคู่ที่เป็นแหวนเกลี้ยงแบบเดียวกับที่มันเคยทำให้ผมเมื่อสามปี
ก่อน ซึ่งตอนนี้แหวนวงนั้นผมก็ยังคงเก็บไว้อย่างดี
“สักครู่นะคะ” พี่พนักงานพยักหน้ารับก่อนจะเดินอ้อมเข้าไปด้านในและหยิบแหวนคู่นั้นออกมา
“ป๊อนซ์สวยอ่ะ” ผมหันไปบอกป๊อนซ์ที่กำลังยืนดูสร้อยข้อมืออยู่
“หืมม?” ป๊อนซ์ขานรับก่อนจะเดินมาหาผม
“สวยอ่ะ อยากได้” ผมพูดคะยั้นคะยอต่อพร้อมกับแสดงท่าทางเหมือนกับตอนที่อยู่ที่ร้าน AA เมื่อกี๊
“ไหนดูดิ” ป๊อนซ์มองผมแบบงงๆก่อนจะก้มลงไปมองแหวนคู่ที่ตั้งอยู่
“ขอสลักชื่อด้วยนะ สลักเป็น P love J ส่วนอีกวงก็ J love P แล้วกันเนอะ” ผมพูดพร้อมกับแสดงท่าทางร่าเริงเกินเหตุออกมา ก็
นะ ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรนี่
“แล้วที่กูเคยให้อ่ะ” มันถามพร้อมกับหรี่ตาลงมองผมอย่างจับผิด
“อ่ะ เอ่ออ อยู่ที่บ้าน” ผมตอบออกมาอย่างตะกุกตะกักจนป๊อนซ์สามารถจับพิรุธ
“กูถามจริงๆ มึงกำลังทำอะไร?” ป๊อนซ์จ้องผมนิ่งก่อนจะถามออกมา
ผมถึงกับสะอึกกับคำถามของมัน
“เปล่าซะหน่อย ก็แค่อยากได้ ทำไม?? กูอยากได้นี่มันผิดมากใช่มั้ย??” ผมแกล้งโมโหกลบเกลื่อนก่อนจะเดินจ้ำอ้าวออกมา
จากร้านนั้นโดยไม่รอมันที่วิ่งตามมาด้านหลังเลย
“โจ หยุดก่อน” ป๊อนซ์วิ่งมาดักด้านหน้าผมไว้
“...” ผมนิ่ง ก่อนจะจ้องหน้ามันแบบโกรธๆ ตอนนี้โกรธจริงแล้วนะ ทำไมต้องเซ้าซี้ด้วย
“มึงกำลังทดสอบกูอยู่งั้นเหรอ?” ป๊อนซ์ถามก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงรอคำตอบจากผม
“แล้วจะทำไม?! กูทำไม่ได้เหรอ?!” ผมตะโกนออกมาอย่างอัดอั้นจนคนที่เดินผ่านไปผ่านมาเริ่มจะหันมามองกันมากขึ้นเรื่อยๆ
“ไม่ใช่อย่างนั้น คือ..”
“กูพูดตรงๆนะป๊อนซ์ มึงโกหกกูมากเกินไป มากเกินกว่าที่กูจะกลับมาเชื่อในสิ่งที่มึงพูดออกมาได้อย่างสนิทใจเหมือนเดิม” ไม่
ทันที่ป๊อนซ์จะพูดจบ ผมก็ชิงพูดตัดขึ้นมาก่อน
“....” ป๊อนซ์ชะงักก่อนจะนิ่งและจ้องมาที่ผมด้วยสายตาที่ยากจะเข้าใจ
“.....” ผมหยุดหอบหายใจจากการพูดอย่างยาวเหยียดเมื่อครู่พร้อมกับจ้องหน้าป๊อนซ์ไปด้วย
กลายเป็นว่าตอนนี้เรากำลังยืนจ้องกันอยู่ กลางทางเดินโดยไม่มีใครคิดที่จะพูดหรืออธิบายอะไรต่อ
ปึ่ก!!!
เสียงเข่ากระทบพื้นดังขึ้นจนผมกลัวว่าเข่านั้นจะแตกหรือช้ำเอาได้
ผมก้มมองป๊อนซ์ที่กำลังคุกเข่าอยู่ตรงหน้าอย่างอึ้งๆ
“โจ..” ป๊อนซ์ก้มหน้าไม่สบตาผม พร้อมกับพูดออกมาเสียงเบา
“....” ผมนิ่งเพื่อรอดูการกระทำของมัน
“กูขอโทษ” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับก้มหัวลงจนหน้าเกือบชิดกับพื้น
ผมตกใจกับการกระทำของมันจนทำให้ก้าวถอยหลังมาหนึ่งก้าวโดยอัตโนมัติ
คนที่เดินผ่านไปผ่านมาเริ่มจะให้ความสนใจกับเรามากขึ้นเรื่อยๆ บางคนก็คิดว่านี่เป็นการถ่ายละครหรือถ่ายหนังอะไรสักอย่าง
แต่ขอโทษนะ....ผมอยากจะบอกว่า..
นี่คือชีวิตจริง!!
“มึงพูดคำนี้มากี่ครั้งแล้วป๊อนซ์” ผมแสยะยิ้มพร้อมกับพยายามสะกดกลั้นอารมณ์และพูดออกมาช้าๆ
“กูรู้ว่ากูผิด แต่กูไม่รู้จะทำไงแล้วโจ”
“....” ผมนิ่งพร้อมกับคิดตามคำพูดของมัน
“ให้โอกาสกูอีกสักครั้งได้มั้ย ครั้งสุดท้าย” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมามองผม
สายตาที่มองมานั้นคลอไปด้วยน้ำตาจนทำให้ผมอดรู้สึกใจหายไม่ได้
“กู...” ผมพูดไม่ออกเพราะตอนนี้ข้างในมันตีกันมั่วไปหมด ส่วนหนึ่งบอกให้พอสักทีที่ผ่านมายังเจ็บไม่พอรึไง แต่อีกส่วนหนึ่ง
กลับบอกให้ให้โอกาสมันไปอีกครั้งเพราะยังไงมันก็คือคนที่ผมรักมากที่สุด
“โจ..” ป๊อนซ์เรียกผมอีกครั้งด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนจนผมรู้สึกได้ว่าตอนนี้มันไม่คำนึงถึงศักดิ์ศรีของมันอีกแล้ว มันยอมที่จะคุกเข่า
และก้มหัวเพื่อที่จะขอโอกาสจากผม
“ระวัง!!!” เสียงตะโกนจากด้านบนของร้านแห่งหนึ่งทำให้ผมเงยขึ้นไปมองแล้วก็ต้องพบกับกระถางต้นไม้ใบใหญ่ที่กำลังตกลงมา
ในตำแหน่งที่ป๊อนซ์นั่งอยู่
“ป๊อนซ์!!” ผมตะโกนเรียกป๊อนซ์เสียงดัง
ปึ่ก!!!!!
.............................................................................TBC..................................................................................
มาอัพต่อแล้วนะคะ :katai4:
ขอโทษเด้อที่หายไปหลายวัน :katai5:
แบบว่าช่วงนี้เครียดๆ แล้วก็ยุ่งๆ :katai1:
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะ
ขอบคุณคอมเม้นต์ทุกอัน
รักคนอ่านนะ :hao7:
KATIEZZ
-
แหม่......ตัดฉับ
-
อยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
-
ถ้าจะตัดขนาดนี้. :ling1:
-
ถ้าคิดจะตัดแบบนี้ลง100%ทีเดียวเลยได้ป่ะรอได้ :katai1: :katai1:
คนเขียนแกล้งงงงงงงอ่ะ :ling1: :ling1: :ling1:
-
ป๊อนซ์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
:z3: โจรับแทน!!
-
ชีวิตคนมันสั้นกว่าที่เราคด รู้สึกสะใจกะตอนนี้เบาๆ
-
โจรับแทนแน่เลยแล้วความจำเสื่อม เห้ออ เกือบได้ดีกันแล้วแท้ๆ :sad4:
-
ไม่จิงๆๆๆ ไม่อยากจะคิดตาม
กลัวจะเศร้า :katai1:
-
หรือคือเหตุให้โจความจำเสื่อมบ้าง ก็ดีนะ คราวนี้ก็ลองปรับมุมมอง
เปลี่ยนมุมคิด ให้บทเรียนไปเลยทั้งสองคน
-
อย่าบอกนะว่าคราวนี้เป็นโจที่บาดเจ็บ
-
ค้างสุดๆ :z3: :z3: :z3: :z3:
-
:pig4 :pig4: :pig4:
-
สิ่งที่อยากให้เกิดคือ.......ปึ๊ก !!!! โจเอาตัวเข้าบัง ทำให้ความจำเสื่อม จำป๊อนไม่ได้ :ruready เอ่อ แรงไปมั๊ยคนเขียน ฮิฮิ หรือว่าใช่ ????
-
ตอนที่ 21 100%
[Pontz x Joe]
[Joe]
“โอ๊ยยย” ผมร้องออกมาเสียงดังเมื่อกระถางต้นไม้ที่หล่นลงมานั้นกำลังทับแขนผมอยู่เต็มๆ
“เฮ้ย โจ!!” ป๊อนซ์ที่นอนกองยู่ข้างเนื่องจากแรงผลักของผมก็รีบลุกขึ้นมาก่อนจะเอากระถางออกจากแขนผมทันที
“โอ๊ยยยยย เชี่ยยย อย่างเจ็บเลยสัด!!” ผมยังคงพูดระบายออกมาเรื่อยๆในขณะที่ป๊อนซ์ก็รีบพยุงผมให้ลุกขึ้นแล้วพาไปโรงพยาบาลทันที
[Pontz]
ผมนั่งรอโจหน้าห้องฉุกเฉิน ด้วยความรู้สึกผิดที่ถาโถมเข้าใส่อย่างบ้าคลั่ง
ทำไมโจต้องเอาตัวมาบังผมด้วย ถ้ามันไม่เข้ามาช่วยป่านนี้คนที่เจ็บก็คงจะเป็นผม และผมก็คงรู้สึกดีกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้เยอะ
“เป็นไงบ้างครับคุณหมอ?” ผมรีบถลาตัวเข้าไปหาหมอที่เพิ่งจะเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน
“เอ่อ หมอต้องเสียใจด้วยนะครับ”
“ห๊า!!!!” ผมแหวออกมาเสียงดังเมื่อสิ้นคำพูดของคุณหมอ
“คือ ทางเราพยายามจะยื้อไว้แล้ว แต่เราก็ช่วยเขาไว้ไม่ได้จริงๆ หมอขอตัวก่อนนะครับ” หมอพูดย้ำอีกครั้งก่อนจะตบไหล่ให้กำลังใจผมแล้วเดินจากไป
“ฮึกก กูขอโทษโจ กูขอโทษ!!!!” ผมทรุดลงนั่งกับพื้นก่อนจะตะโกนออกมาจนดังก้องไปทั่วทั้งทางเดิน
คนที่เดินผ่านไปผ่านมาหลายคนต่างก็หันมามองผมด้วยสายตาสงสัย
แต่ผมไม่สนใจอะไรอีกแล้วตอนนี้ เพราะนที่ผมให้ความสนใจและความสำคัญมากที่สุดได้จากไปแล้ว จากไปโดยที่ผมยังไม่ได้
รับคำยกโทษจากเค้าเลย
“ป๊อนซ์” เสียงใครเรียกชื่อผมสักคน แต่ผมก็ไม่ได้หันขึ้นไปมอง ตอนนี้ผมหมดแรงแล้วจริงๆ
“ฮืออๆๆๆ” ผมยังคงร้องไห้ออกมาต่ออย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงง่ายๆ
“ป๊อนซ์!” เสียงเรียกนั้นดูแฝงไปด้วยอารมณ์โมโหมากขึ้นกว่าเดิม
“อย่ามายุ่ง!” ผมตะคอกกลับไปโดยไม่ได้หันไปมองว่าคนที่มาพูดคือใคร
“เป็นเหี้ยไรเนี่ย ไปส่งกูที่ห้องหน่อย” เสียงเดิมดังขึ้นอีกครั้งแต่ครั้งนี้เขาคนนั้นถีบผมจนผมหน้าคว่ำลงไปกับพื้น
“โอ๊ยย แม่งงง เฮ้ยย โจ!!” ผมสบถออกมาก่อนจะหันกลับไปมองแล้วก็พบกับร่างของคนที่ผมเพิ่งรู่ข่าวว่าเค้าจากไปแล้วยืน
กอดอกทำสีหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ด้านหลัง
“เออ กูดิ” โจตอบกลับสั้นๆพร้อมกับพ่นลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย
“เฮ้ยย มึงจริงด้วย” ผมตะโกนออกมาอีกครั้งก่อนจะโถมเข้ากอดมันอย่างแรงจนเราทั้งสองคนเซไปด้านหลัง
“โอ๊ยย ป๊อนซ์ มึงเห็นมั้ยเนี่ย กูใส่เฝือกอยู่” โจแหวออกมาเสียงดังพร้อมกับผลักผมออก แต่ผมก็ยังคงยิ้ม แม้ว่าโจจะทำอย่างนั้น
ก็ตาม
“ไหนหมอบอกว่ามึงตายแล้วไง” ผมถามเพื่อความแน่ใจอีกรอบพร้อมกับจับโจหมุนไปมาเพื่อดูว่าเจ็บตรงไหนอีกรึเปล่า
“มึงจะบ้าเหรอ กูโดนกระถางแค่ที่แขนนะเว้ยจะตายได้ไง” โจถลึงตาใส่ผมก่อนจะพูดออกมายาวเหยียดแล้วเดินกระทืบเท้านำ
หน้าผมออกไปจากโรงพยาบาลทันที
“เออนั่นดิเนอะ” ผมพูดกับตัวเองก่อนจะวิ่งตามหลังมันออกมาติดๆ
“ขึ้นไปบนห้องกูก่อนมั้ย?” โจถามผมขณะที่กำลังเอามือข้างที่ไม่ได้ใส่เฝือกเอื้อมมาปลดเบลท์ออก
“ได้เหรอ?” ผมถามกลับพร้อมกับทำหน้าอึ้งๆ
“จะไปมั้ย?” โจไม่ตอบแต่ถามผมกลับด้วยประโยคเดิม
“ด้วยความยินดีครับ” ผมยิ้มพร้อมกับขับรถเข้าไปจอดหน้าคอนโดแล้วเดินขึ้นห้องไปพร้อมๆกับมัน
“เอาของไปตั้งไว้บนโต๊ะนั้นก่อน” โจพูดพร้อมกับชี้ไปที่โต๊ะที่ตั้งอยู่ติดริมหน้าต่าง
“อืมๆ” ผมรับคำก่อนจะเดินเอาของไปตั้งตามที่มันสั่ง ก่อนจะเดินกลับมายืนอยู่กลางห้องตามเดิม
ห้องของมันมีเคาเตอร์ครัวเล็กๆ 1 ห้องนอน 1 ห้องน้ำ เปิดประตูเข้ามาอย่างแรกที่จะเจอก็คือโซฟาตัวยาวกับทีวีจอใหญ่ที่ตั้งอยู่
กลางห้อง ถ้าเทียบความกว้างก็คงสู้ห้องผมไม่ได้ แต่ถ้าเทียบความสะดวกสบายก็น่าจะพอๆกัน
“อ่ะน้ำ ตามมารยาท” โจพูดพร้อมกับวางแก้วน้ำไว้บนโต๊ะ แล้วทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา
ผมมองตามก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆโจแล้วหยิบน้ำขึ้นมาจิบแค่นิดเดียวก่อนจะวางลงตามเดิม
“อยู่คนเดียวเหรอ?”
“มึงเห็นใครมั้ยล่ะ?” โจตอบกลับมากวนๆก่อนจะยกเท้าขึ้นมาวางพาดบนโต๊ะ ซึ่งเท้ามันเฉียดแก้วน้ำผมไปแค่นิดเดียว
“กูถามดีๆนะโจ” ผมพูดเสียงเข้ม
“อยู่คนเดียวดิวะ จะให้อยู่กับใคร” โจตอบกลับพร้อมกับส่งสายตาเหวี่ยงๆมาให้ผม
“แล้วไอ้พี่ฮอร์นนั่นล่ะ?”
“พี่ที่สนามแข่ง” โจตอบออกมาแบบสบายๆก่อนจะหยิบไอโฟนขึ้นมากดๆแล้วยิ้มหัวเราะคิกคักคนเดียว
“สนามแข่งอะไรอ่ะ?”
“แข่งรถ” โจตอบกลับมานิ่งๆ
“หา! รถอะไร?!”
“รถยนต์ดิ” โจตอบกลับแบบเหวี่ยงก่อนจะหันมามองหน้าผม ที่ตอนนี้เหวอมากก
เมียกูแมนขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ มันมองหน้าผมก่อนจะทำหน้าแบบประมาณว่า ตกใจอะไร?
ไม่ให้ตกใจได้ไง มึงแข่งรถนะเว้ย ไม่ได้แข่งเป่ากบกูจะได้ยิ้มรับให้มึงทำต่อไปได้
“อันตราย” ผมพูดออกมาเสียงแข็งและไม่หันไปมองหน้ามัน เพื่อแสดงให้เห็นว่าโกรธอยู่
“กูรอดมาได้ตั้งหลายเดือน” มันตอบกลับมาแทบจะทันที
“มึงอาจจะตายในการแข่งครั้งต่อไป” ผมพูดต่อนิ่งๆ
“มึงดิตาย!!!” โจหันมาตะคอกใส่ผมก่อนจะหันไปดูทีวีตามเดิม
กูเป็นห่วงมึงไม่ได้เลยรึไง??
“อืม แล้วไปมหาลัยยังไง” ผมถามต่อหลังจากที่ปล่อยให้ห้องเงียบมานาน
“ขับรถไป แต่ส่วนใหญ่ก็แท็กซี่”
“ซื้อรถนานรึยัง?”
“ก็ตั้งแต่ออกมาจากห้องมึงนั่นแหละ” โจตอบพร้อมกับส่งสายตาจิกๆมาให้ผม เออกูรู้ตัวครับว่าผิด อย่าตอกย้ำมากได้มั้ย
“อืม” ผมพยักหน้ารับก่อนจะหันไปสนใจรายการทีวีต่อ
“โจ” หลังจากที่เงียบกันไปนานผมก็ตัดสินใจพูดขึ้นอีกครั้ง
“หืม?” โจขานรับในลำคอแต่ตาก็ไม่ได้ละจากจอทีวีเลยแม้แต่น้อย
“ไปบ้านกูมั้ย?” ผมลองถามออกมา แม้จะไม่ได้หวังว่าผลจะออกมาตามที่หวังก็เถอะ
“ไป”
“หา!!!” ผมอุทานออกมาเสียงดัง ไหงเป็นงี้วะ
“ตกใจอะไร ก็กูบอกว่าไป หรือมึงจะไม่ให้ไปแล้ว” โจตวัดสายตามามองผมก่อนจะพูดออกมาแบบเหวี่ยงๆ
“ไปดิๆ ก็แค่แปลกใจ”
“หึ ไม่ต้องแปลกใจไปหรอก กูก็แค่อยากไปบ้านมึงหลังจากที่ไม่ได้ไปมานานก็แค่นั้น” โจตอบกลับผมพร้อมกับยกยิ้มที่มุมปาก
นิดๆ
หวังว่ามึงจะไม่คิดอะไรแผลงๆอยู่นะโจ...
...................................................................................TBC..............................................................................
มาอัพแล้วนะคะ ขอโทษที่หายไปนานนนนน :katai4:
ขอบคุณทุกบวก แล้วก็ทุกเม้นต์น้าาาา :katai3:
เป็นกำลังใจให้ได้มากเลยยยย :really2:
เดี๋ยวครั้งหน้าคนเขียนจะมาเล่าโมเม้นต์ให้ฟังละกันนะ :impress2:
รักคนอ่านนะ :mew1:
KATIEZZ
-
โจยังไม่ได้แก้แค้นแม่ป๊อนส์ซินะ
หึหึ
-
มาต่อเร็วๆ เหตุใดโจยอมไปง่ายแท้ มันต้องมีอะไรแน่เลย. :hao4:
-
เฮ่อเค้าลางดีแล้ว ป๊อนซ์โจจะมารักกันดีๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆแล้ว
-
โจสุดยอด o13
-
แล้วเมื่อไหร่ป๊อนซจะได้จึ๊กกกๆๆๆๆโจ
ได้ซักทีล่ะ รออ่านอยู่
หรือจะให้โจจึ๊กกกๆๆๆป๊อนซ
มั่งก็ได้
..จะไม่ว่ากัน..
555555
-
รัก นักเขียนๆๆๆๆ มาต่อแล้วววว คือแบบว่า ใกล้อินเลิฟแล่วใช่มะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
โจจะทำอะไร
-
เพิ่งตามอ่านครับ ชอบอ่ะ น่ารักดี
ปล.มีพี่ฮอร์น ถาปัตย์ด้วยอ่ะ ชอบบบบบบ
+1 คร้าบ
-
มาต่อเร็วๆๆนะ คิดถึงแล้วค่ะ :impress2:
-
รอไปบ้านป๊อนซ์พร้อมโจ หึหึ
-
ตอนที่ 22
[Pontz x Joe]
[Joe]
“แล้วพวกมึงจะไปกันกี่วันอ่ะ?” ไอ้ภูมิถามขึ้นขณะที่ผมกำลังวุ่นวายอยู่กับการจัดกระเป๋า
“ก็ยาวเลยอ่ะ กลับวันรัฐธรรมนูญทีเดียวเลย” ผมตะโกนตอบไปแต่มือก็ยังคงจัดกระเป๋าอยู่อย่างขมักเขม่น
“อืมมม ไปกันดีๆล่ะ มึงก็อย่าไปก่อเรื่องอีกแล้วกัน” ไอ้ภูมิเดินเข้ามาตบไหล่ผมสองสามทีก่อนจะนั่งลงบนเตียง
“หึ! อย่างกูจะทำอะไรได้วะมึง” ผมยิ้มออกมานิดๆก่อนจะหันกลับไปถามมันที่นั่งทำหน้าปลงตกกันอยู่
“หลายอย่างเลยล่ะ” มันตอบพร้อมกับผลักหัวผมนิดๆ
“หึๆๆ คอยดูแล้วกัน” ผมยิ้มแสยะก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ สนุกแน่งานนี้!!!
“ของครบแล้วนะโจ” ป๊อนซ์หันมาถามผมเพื่อความแน่ใจเป็นรอบที่ร้อย
“ถ้ามึงถามกูอีกครั้งนึง กูจะลงจากรถละ” ผมทำหน้าหน่ายๆก่อนจะหยิบไอโฟนขึ้นมาเล่น ส่วนไอ้ป๊อนซ์ก็ส่ายหน้าเบาๆก่อนออก
รถทันที
“หึๆ” ผมยิ้มเบาๆกับบทสนทนาของผมกับพี่ฮอร์น
P’Horn: ทำไมไปไม่บอกกันเลยยยยย งอนอ่า T3T
Joe:ก็มันกะทันหัน
P’Horn:ไม่รู้ล่ะ กลับมาต้องพาพี่ไปเลี้ยงข้าว *0*
Joe:อืม ได้
ผมตอบกลับไปแบบสั้นๆตามสไตล์ของผม
P’Horn:อยากสไกป์อ่ะ
Joe:ไม่เอา หน้าโคตรเน่าเลย
P’Horn:นิดนึง นะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
Joe:รูปนิ่งได้มั้ย?
P’Horn:ก็ยังดี >o<”
ผมหัวเราะนิดๆกับอีโมของพี่แกก่อนจะเปิด 360 องศา แล้วจัดท่าทันที
“ทำไรอ่ะ?” ป๊อนซ์ที่เห็นผมกำลังทำท่าแปลกๆก็หันมาถาม
“ถ่ายรูป” ผมตอบสั้นๆแต่สายตาก็ยังโฟกัสหาตำแหน่งที่แสงสวยๆอยู่
“ถ่ายทำไม?”
“พี่ฮอร์นบอก”
“หึ!! ทีกูอ้อนวอนไม่ทำตาม แต่ไอ้เหี้ยนั่น แค่ขอมึงก็ทำให้แล้วเหรอ?!” ป๊อนซ์ตะคอกออกมพร้อมกับทุบพวงมาลัยรถอย่างแรง
“เรื่องของกู” ผมหันไปพูดเน้นเสียงกับมันทีละคำ ทำให้มันดูยั๊วะขึ้นกว่าเดิมอีกเป็นร้อยเท่า
“อยากถ่ายให้ได้ใช่มั้ยรูปอ่ะ?!”
“อืม”
“ได้ งั้นเดี๋ยวกูช่วย” พูดจบมันก็แย่งไอโฟนผมไปถือไว้ก่อนจะแวะจอดข้างทางแล้วยกไอโฟนขึ้นมาอีกครั้ง
“ทำไรอ่ะ?” ผมถามงงๆเมื่อเห็นมันปลดสายเบลท์
“ถ่ายรูปไง” พูดจบมันก็ดึงผมเข้าไปประกบปากก่อนจะค่อยๆบดขยี้อย่างรุนแรงจนผมยังอดรู้สึกวาบหวามกับสัมผัสที่ดุดันของมัน
ไม่ได้
แชะ!
เสียงชัตเตอร์ดังขึ้นก่อนที่มันจะค่อยๆละริมฝีปากออกช้าๆ
“ไง ได้รูปแล้ว เดี๋ยวกูส่งให้” มันพูดก่อนจะส่งรูปตอนที่ผมกับมันกำลังจูบกันไปให้พี่ฮอร์นทางไลน์
ผมที่ยังมึนงงอยู่กับรสจูบก็ได้แต่เอ่ยปากห้ามซึ่งก็รู้อยู่ว่ามันไม่ทันแล้ว
“อ่ะคืน” มันพูดพร้อมกับส่งไอโฟนมาให้ผมแล้วออกรถทันที
ตึ๊ง!!!
เสียงเตือนไลน์เข้าดังขึ้น ไม่ต้องเปิดดูก็รู้ว่าเป็นของใคร
P’Horn: ม่ายยยยยยยยยยย!!!!!!!
P’Horn:นี่มันโหดร้ายมากนะ !!!!
Joe:เอ่อ..
P’Horn:ผู้ชายคนนี้กำลังหมดแรง TTT0TTT
Joe:คือ...
“ไอ้เหี้ยป๊อนซ์!” ผมไม่รู้จะแก้ตัวกับพี่ฮอร์นว่าอะไร อีกอย่างคือผมอายมากที่มันส่งรูปนี้ไป
“ทำไม?” มันถามกลับพร้อมกับยักคิ้วกวนๆ
“มึงทำแบบนี้ทำไม?” ผมพยายามข่มอารมณ์โกรธและอายของตัวเองไว้แล้วถามมันกลับด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
“เรื่องของกู” มันตอบกลับมาเหมือนกับที่ผมเคยตอบมัน ก่อนจะหันมาส่งจูบให้หนึ่งที
“เหี้ย!!”
“คนครับ เหี้ยที่ไหนหล่อขนาดนี้” ด้านมากมึง ผมทนไมไหวแล้ว ขอสักป้าบเหอะ
“โอ๊ยยย!!” แล้วเสียงร้องของผมก็ดังขึ้นลั่นรถ
“โจ!! ทำอะไรน่ะ เจ็บตัวเลยเห็นมั้ย?!” มันหันมาตะคอกผมก่อนจะหันกลับไปมองถนนต่อ ควายชิบหายกู แขนเจ็บอยู่แล้วยังเอา
ไปตีมันอีก
ตึ๊ง!!
มาอีกแล้วว
“โอ๊ยย ปวดหัวโว้ยย” ผมตะโกนออกมาลั่นรถก่อนจะเปิดไลน์ดู
P’Horn:เหมือนผู้ชายคนนี้ กำลังหมดแรงงงงง
Joe:พี่ฮอร์น คือ..
P’Horn:อย่าร้อนตัวถ้าไม่ได้ทำ ถ้าใจยังดีอยู่จริง
Joe:ฟังผมก่อนพี่
P’Horn:เธออาจมีร้อยเหตุผลที่เธอจะไป~
Joe:....
ผมเริ่มจะเหนื่อยกับไอ้เหี้ยนี่แล้วนะ
P’Horn:มีดของเธอนั้นหักคาหัวใจฉัน มันยิ่งบาดลึกลงไปอยู่ทุกวันนน มันช่างทรมาน หากว่าเธอต้องการจะทิ่มแทงให้ยับแค่ไหน
ฉึก ฉึก ฉึก ~
Joe:เป็นเหี้ยไรของมึงนักหนาครัช ไปตายซะ!!!
ผมตอบไปยาวกว่าที่คุยปกติก่อนจะปิดเครื่องแล้วเปิดวิทยุในรถฟังเพลงแทน
“เป็นอะไร?” ป๊อนซ์หันมาถามเมื่อเห็นว่าผมกดปุ่มในรถมันจนปุ่มจะหลุดติดมือผมไปอยู่แล้ว
“เสือก!” มันหันไปตะคอกอย่างอารมณ์เสียก่อนจะเลื่อนคลื่นวิทยุต่อ
‘เอาล่ะค่ะ วันนี้ พี่อ้อย พี่ฉอดก็มาพบกับทุกคนอีกแล้วนะค่ะ’
‘เรามารับสายแรกกันเลยดีกว่าค่ะ’
ผมหยุดเลื่อนก่อนจะเอนเบาะเพื่อฟังรายการโปรดของผมอย่างสบายอารมณ์
“ชอบอะไรประมาณนี้ด้วยเหรอมึงอ่ะ?”
“เสือก!” คำเดิมอีกครั้ง
“อ้าวไอ้นี่ กูพูดดีๆนะ ทำมะ..”
“เงียบซะที หนวกหู!” ผมหันไปตวาดไอ้ป๊อนซ์ที่กำลังบ่นกระปอดกระแปดอยู่
“เออ แม่งง” มันหันมาตะคอกใส่ผมก่อนจะหันกลับไปขับรถต่อ
‘สายแรกของเราวันนี้ สวัสดีค่ะ คุณอะไรค่ะ?’
/เอ่อ สวัสดีครับ/ เอ๊ะ เสียงคุ้นมาก จนน่าตกใจ
‘ชื่อคุณอะไรค่ะ?’
/เอ่อ ชื่อฮอร์นครับ/
“หา!!!!” นี่พี่แกคิดจะทำเหี้ยไรเนี่ย
‘อ๋อ คุณฮอร์นะค่ะ มีเรื่องอะไรมาเล่าให้พวกเราฟังค่ะวันนี้’
/คือ ผมเพิ่งจะโดนคนที่ผมแอบชอบทำร้ายจิตใจมาน่ะครับ/
“ไอ้ควายเอ๊ยยย ไรของมึงเนี่ยยย” ผมสบถออกมาอย่างอารมณ์เสีย ไอ้ป๊อนซ์ที่ขับรถอย่ก็หันมามองพร้อมกับทำหน้างงๆ
“เป็นไรโจ?”
‘ไหนลองเล่าเรื่องแบบคร่าวๆ ให้พี่ฟังหน่อยได้มั้ยค่ะคุณฮอร์น’
“ฮอร์น? อย่าบอกนะว่า..”
“เออ ไอ้ฮอร์นที่มึงเพิ่งจะส่งรูปไปให้มันเนี่ยแหละ” ผมพูดพร้อมกับยกมือขึ้นขยี้ผมสีแสบตาจนยุ่งไปทั้งหัว
“เหี้ยไรของมันน่ะ?”
“กูก็ไม่รู้” ผมส่ายหน้าไปมาอย่างปลงๆ
/ครับ คือเมื่อกี๊ผมกำลังคุยไลน์กับ เอ่อ ขอใช้ชื่อสมมตินะครับ/
‘ได้ค่ะๆ’
/ครับ ผมกำลังคุยไลน์กับโจ../
“สมมติพ่องมึงดิไอ้ฮอร์น!!!” นาทีนี้ไม่คำนึงถึงแม่ม รุ่นพี่รุ่นน้อง
/คือเค้าไปเที่ยวกับแฟนเก่าเค้าน่ะครับ โดยที่ไม่บอกผมสักคำ ทั้งๆที่ตอนนี้เราก็คุยกันอยู่/
“กูคุยกับทุกคนแหละ!” ผมตวาดออกมาอย่างอารมณ์เสีย
“แฟนเก่าที่ไหน กูเป็นผัวมันเลยนะเว้ย!” ตามด้วยไอ้ป๊อนซ์อีกคน
“ใช่เวลามั้ย?” ผมหันไปมองหน้ามันแบบเหวี่ยงๆก่อนจะเอาหูไปแนบลำโพงต่อ
‘ว้า แย่จังเลยนะค่ะ’
/ครับ แต่นั่นยังไม่เท่าไหร่ครับ ผมพอจะเข้าใจว่า เอ่อ แฟนเก่าโจมันชื่อป๊อนซ์นะครับ เรียนหมอปีสองที่ ม.A/
“ไม่บอกที่อยู่กูด้วยเลยล่ะสัด!” ไอ้ป๊อนซ์สบถออกมาพร้อมกับชี้ไปที่วิทยุ
/อยู่คอนโดตรงถนน S อ่ะครับ/
“ขอบคุณมาก ที่ทำตามที่กูบอก” ไอ้ป๊อนซ์ส่ายหน้าปลงๆก่อนจะหันไปสนใจถนนต่อ
‘ค่ะ แล้วไงต่อค่ะ?’
/ครับ ผมก็บอกโจว่าให้สไกป์ แต่โจบอกว่าไม่พร้อม แล้วบอกว่าจะส่งรูปมาแทน ผมก็โอเคนะครับ แต่พี่รู้มั้ยครับ เค้าส่งรูปอะไร
มา/
‘รูปอะไรค่ะ?’ เสียงพี่อ้อยหรือพี่ฉอดสักคนนี่แหละ ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
/รูปโจ กับ ไอ้ป๊อนซ์ กำลังจูบกัน !!! พี่คิดดูซิครับ ว่าผมจะช้ำขนาดไหน/
‘หืออออ ไม่ไหวเลยนะค่ะ นี่มันโหดร้ายเกนไปแล้ว ทั้งน้องป๊อนซ์แล้วก็น้องโจเลย’
“กูก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน!” ผมตะโกนออกมาพร้อมกับเอามือทุบไปที่วิทยุอย่างแรงจนมันดับ ก็ไม่รู้ว่าไปโดนปุ่มปิดพอดีหรือมัน
พังอ่ะนะ
“เฮ้ยย ใจเย็นดิโจ รถกู” ป๊อนซ์ตกใจกับการกระทำของผม เหยียบเบรกจนหัวผมโหม่งกับกระจกหน่ารถเลยทีเดียว
“โอ๊ยย ป๊อนซ์!” ผมหันไปตวาดใส่มันพร้อมกับยกมือขึ้นลูบหัวปอยๆ
“โทษๆๆๆ”
“เพิ่งสำนึกรึไง โธ่เว้ยย กูจะบ้าตาย!” ผมกัดฟันพร้อมกับสบถลอดไรฟันออกมาเบาๆ
“เอ่อ กูว่ามึงนอนก่อนก็ได้นะ แล้วถ้าถึงกูค่อยปลุก” ป๊อนซ์หันมาบอกพร้อมกับเอาเสื้แจ็กเก็ตที่พาดอยู่บนเบาะมันมาให้ผมห่ม
“ถึงเซเว่นแล้วปลุกกูด้วย หิว!” ผมไม่ตอบแต่กลับสั่งมันเพิ่มขึ้นไปอีก
“อืม”
แล้วการเดินทางของผมก็กลับเข้าสู่ความสงบซะที
“โจ” ป๊อนซ์เรียกชื่อผมก่อนจะเขย่าตัวของผมเบาๆ
“อะไร?!” ผมตวาดออกไปอย่างอารมณ์เสียทั้งๆที่ยังไม่ลืมตาขึ้นด้วยซ้ำ
“ถึงเซเว่นแล้ว” ป๊อนซ์เอามือออกจากตัวผมก่อนจะพูดออกมา
“เบอริโต้แฮมชีส 2 อัน โค้กแก้วใหญ่ มะม่วงดอง ปีกไก่ ฟุตลองแฮมชีส แล้วก็ น้ำเปล่า” ผมพูดสั่งออกมาทั้ๆที่ก็ยังไม่ลืมตา ก่อน
จะซุกหน้าลงกับเสื้อมันต่อ
“โห ลงไปซื้อเองมั้ย?” ป๊อนซ์บ่นกระปอดกระแปดเบาๆ
“ได้!” ผมลุกขึ้นพร้อมกับแสดงอาการเหวี่ยงให้มันเห็น แล้วทำท่าหมือนจะลงจากรถ
“ไม่ต้องๆ นอนไปเหอะ ล็อครถด้วย เดี๋ยวกูมา” ป๊อนซ์พูดทิ้งท้ายก่อนจะลงจากรถไป ผมก็ลุกขึ้นล็อคประตูรถก่อนจะนอนต่อ
อย่างสบายอารมณ์
ก๊อกๆๆๆๆๆ
เสียงเคาะกระจกดังขึ้นทำให้ผมที่หลับอยู่เด้งตัวขึ้นมาก่อนจะปลดล็อคให้มัน
“อ่ะของ อย่าให้หกนะ” ป๊อนซ์ยื่นของมาให้ผมก่อนจะออกรถทันที
“กูไม่ใช่เด็กๆ ไม่ต้องมาพูดแบบนั้น” ผมพูดเสียงแข็งนิดๆให้มันรู้ว่าไม่พอใจอยู่
“ครับๆ ขอโทษครับ กินไปเหอะครับ กูซื้อของมาครบสิ้นทุกอย่างแล้วครับ”
“อืมๆ” ผมพยักหน้ารับก่อนจะลงมือกินอย่างมีความสุข
และแน่นอนกินเสร็จก็ต้องนอนต่อสิ ผมอยู่ในวัยกำลังโตนี่นา
หลังจากนั้นผมก็หลับตลอดทางจนมารู้สึกตัวอีกทีตอนที่ป๊อนซ์ปลุก
“โจ ถึงแล้ว” ป๊อนซ์เรียกก่อนจะเปิดประตูไปเอาของที่ท้ายรถ
“หืมม” ผมลืมตาขึ้นช้าๆ แล้วก็พบว่าด้านหน้าของผมเป็นบ้านที่ผมไม่ได้เห็นมาเป็นเวลาหลายปี
ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม...
อุปกรณ์แต่งสวนทุกอย่างดูมีระเบียบเหมือนเคย....
แต่สิ่งที่ผมไม่มั่นใจว่าจะเหมือนเดิมรึเปล่าก็คือ...คนในบ้าน
.......................................................................TBC.......................................................................................
ขอโทษนะที่หายไปนาน :katai5:
ตอนแรกเค้าวุ่นๆอยู่กับเรื่องสอบ gat pat อ่ะ
แต่ดันเลื่อนเฉย :katai2-1:
เอาเป็นว่าตอนนี้เป็นตอนพักผ่อนสมองกันหน่อยแล้วกันนะ :t3:
พักทั้งคนแต่ง คนอ่านเลย :heaven
ส่วนโมเม้นต์ขอติดไว้ก่อนนะเพราะตนนี้ใช้คอมแม่พิมพ์ แล้วมันไม่คุ้นมือเลยอ่ะ :ling1:
ไว้ได้อยู่กับคอมตัวเองแล้วจะเล่าใ้ห้เด้อ o13
ขอบคุณทุกเม้นต์ ทุกบวกนะ :pig4: :pig4:
รักคนอ่านนะจ๊ะ :mew1:
KATIEZZ
-
ติดตามค่ะ
-
อ่านตอนนี้แล้วขำ. :laugh:
คือเข้าใจโจนะ คือมันก็น่ารำคาญจริงๆ แหละ
-
เข้ามารอทุกวันครับ แต่ช่วงนี้เนื้อเรื่องเนือยๆ ไปหน่อย
ขอแบบซาดิสต์หน่อยครับ
-
นะครัชชชช 555 รีบอัพน้า รออยู่จ้า ตั้งใจสอบด้วยน้าา สู้ๆค่ะ ><' :-[
-
5555555555555พี่ฮอร์นอย่างฮา น่าหาคู่ให้สักคน
-
ตอนนี้ ฮาดีอ่ะ
-
ตั้งแต่อ่านเรื่องนี้มา
ตอนนี้เป็นตอนที่ทำให้หัวเราะได้เต็มเสียงมากๆ
ต้องขอบคุณพี่ฮอร์น ที่มาช่วยเบรกความดราม่าของเรื่องนี้
รักพี่ฮอร์นว่ะ เลิฟๆ ฮ่าาาาาาาาาาาาาาา
-
ตอนที่ 23 50%
[Pontz x Joe]
[Joe]
“อ้าวป๊อนซ์ ทำไมไม่โทรมาบอกม๊าก่อนล่ะ จะได้นั่งเครื่องมาแล้วเดี๋ยวม๊าให้คนไปรับ ขับรถมาแบบนี้เหนื่อยแย่เลยลูก” ผมนั่งมองแม่ป๊อนซ์ที่รีบวิ่งลงมากอดลูกชายสุดที่รักของเขาเอาไว้
“ไม่เป็นไรหรอกครับ อีกอย่างผมไม่ได้มาคนเดียวด้วย” ป๊อนซ์พูดยิ้มๆพร้อมกับพยักเพยิดมาในรถ
“หืมม พาใครมาน่ะ?? อ๋อ หรือว่าหนูแจงเหรอลูก งั้นก็ดีเลยเพราะม๊าก็คิดถึงหนูแจงอยู่พอดี” แม่ไอ้ป๊อนซ์พูดก่อนจะรีบวิ่งมาที่รถ
และด้วยความที่รถไอ้ป๊อนซ์ติดฟิล์มดำทั้งคันเลยทำให้คนข้างนอกมองไม่เห็นคนด้านใน
“สวัสดีครับ คุณแม่!” ผมกระแทกเสียงสั่นทีที่ประตูเปิดออก
“...!!” แม่ไอ้ป๊อนซ์นิ่งไปพร้อมกับแสดงสีหน้าประหลาดใจออกมาอย่างไม่ปิดบัง
“คิดถึงจังเลยครับ” ผมพูดพร้อมกับยิ้มออกมาด้วยความตอแหลเต็มที่ หันไปมองไอ้ป๊อนซ์มันก็กำลังมอมพร้อมกับแสดงสีหน้า
สบายใจที่เห็นผมดูไม่โกรธไม่เคืองแม่มัน
“เอ่อ...หนูโจ” แม่ไอ้ป๊อนซ์ผละออกจากอ้อมกอดผมช้าๆก่อนจะเรียกชื่อผมด้วยเสียงสั่นๆ
“ครับ เป็นไงไม่เจอกันนานคิดถึงผมบ้างรึเปล่า?!” ผมถามออกมาด้วยเสียงลอดไรฟันก่อนจะส่งยิ้มจิกๆไปให้
“สองคนนั้นน่ะ เข้าบ้านก่อนมั้ย ไปคุยกันบ้านดีกว่านะ ตรงนี้มันร้อน” ป๊อนซ์ตะโกนออกมาจากตัวบ้านด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ มี
ความสุขเหลือเกินนะมึง
“ไปกันเถอะครับคุณแม่ เรามีเวลาคุยกันอีกนานเลย เพราะผมจะมาอยู่ที่นี่ 8 วัน!” พูดจบผมก็เอาเสื้อแจ็กเก็ตของป๊อนซ์มาคลุม
หัวเอาไว้ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านโดยไม่หันมามองแม่ป๊อนซ์เลยแม้แต่น้อย
ต้องขอโทษด้วยนะครับคุณแม่ ที่ผมต้องทำแบบนี้ แต่ก็ช่วยไม่ได้ ก็เพราะคุณแม่เองไม่ใช่เหรอที่เป็นคนเอาแจงเข้ามาแล้วอ้าง
ว่าแจงคือคนรักของป๊อนซ์ เพราะอย่างนี้ไงเพื่อนๆทุกคนเลยไม่สามารถที่จะช่วยพูดอะไรได้เลย นี่ผมคงโง่ไปอีกนานถ้าพีเจไม่ได้
บอกผมเรื่องนี้ อ๋อแล้วไหนจะยังเรื่องที่คุณแม่แสร้งทำเป็นรับเรื่องของผมได้มาตั้งนาน เล่นละครเก่งไม่เบาเลยนะครับ!
“ไง ร้อนเหรอ เหงื่อเยอะเลย” ป๊อนซ์เอาเสื้อออกพร้อมกับยื่นผ้าผืนเล็กๆมาให้ผม
“ร้อนดิ หงุดหงิดด้วยเนี่ย” ผมพูดพร้อมกับเอาผ้าผืนนั้นเช็ดหน้าก่อนจะเลยไปเช็ผมด้วยซะเลย
“เออ กูว่าไปย้อมผมกลับดีมั้ย แบบนี้มันดู ยังไงก็ไม่รู้..” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับทำสีหน้าหงอยๆ
“อืมม ก็ได้ งั้นเดี๋ยวเย็นนี้พากูไปร้านตัดผมหน่อยจะไปตัดออกด้วยพอดี” ได้เวลาเปลี่ยนสีใหม่แล้วล่ะ
“โอเค เดี๋ยวเก็บของเสร็จ อาบน้ำให้สบายตัวแล้วค่อยพาออกไปละกัน”
“อืม” ผมพยักหนารับก่อนจะส่งผ้าผืนเล็กที่ป๊อนซ์ให้มาคืนไป
พูดจบผมก็เดินขึ้นไปที่ห้องป๊อนซ์ด้วยความคุ้นเคย
“ป๊อนซ์แล้วหนูแจงล่ะลูก?” เสียงสั่นๆของแม่ป๊อนซ์ทำให้ผมชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวขึ้นบันไดไว้ก่อน
“หึ! มีผัวใหม่ไปแล้ว เอ๊ะ! ไม่สิ ต้องใช้คำว่ากลับไปอยู่กับผัวมันแล้วต่างหาก” ผมพูดเสียงดังก่อนจะเดินต่อไปยังห้องของป๊อนซ์
ทันที
กึก ๆ ๆ
ผมลดมือที่กำลังจะบิดลูกบิดลงพร้อมกับก้าวถอยหลังห่างออกจากประตูนั้น
นั่น มันเสียงอะไรน่ะ?!
“มีอะไรโจ?” ป๊อนซ์ถามพร้อมกับขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“อะไรอยู่ในห้องมึงอ่ะ?” ผมถามพร้อมกับเดินไปยืนหลังป๊อนซ์ก่อนจะดันป๊อนซ์ออกปที่ประตูอย่างแรง
“โอ๊ยย!! โจ มีอะไรที่ไหนล่ะ” ป๊อนซ์ร้องออกมาเสียงดังก่อนจะพูดเหวี่ยงออกมานิดหน่อย
ป๊อนซ์ส่ายหัวนิดๆกับการกระทำของผมก่อนจะเปิดประตูออกแล้วก็ต้องพบกับ...
“โป!!!” ผมร้องออกมาเสียงดังแตไม่มีทีท่าว่าไอ้โปจะตกใจเลแม้แต่น้อย มันกลับวิ่งเข้ามาก่อนจะนั่งทับลงบนเท้าของผม
“ไหนบอกอยากเจอไม่ไช่เหรอ?” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับยิ้มออกมานิดๆ ก่อนจะก้มลงอุ้มโปขึ้นมา
ผมจ้องหน้าพร้อมกับพิจารณาความเปลี่ยนแปลงของมัน ตาก็ยังใสแป๋วเหมือนเดิม ขนยังฟูฟ่องน่าซุกเหมือนเดิม จะแปลกไปก็
ตรงที่ มันตัวอ้วนขึ้นเยอะมากกกก
“คิดถึงโจมั้ย?” ผมถามพร้อมกับจ้องไปทีมัน
“มากๆครับ” ไอ้ป๊อนซ์ตอบพร้อมกับยิ้มออกมาน้อยๆ
“ไม่ใช่มึง!” ผมหันไปเหวี่ยงใส่มันก่อนแย่งโปมาอุ้มไว้เอง
“ไงโป คิดถึงโจมั้ย จุ๊บๆๆๆๆ” ผมถามก่อนจะซูกหน้าลงกับขนมัน
“ดื้อระวังขนเข้าจมูก” ป๊อนซ์ดุเบาๆ
“เรื่องของกู” ผมหันไปเหวี่ยงใส่มันอีกรอบพร้อมกับกอดไอ้โปไว้แล้วหันหลังให้ป๊อนซ์
“เออ กูไม่กวนแล้วครับ แต่ขึ้นมาอีกทีมึงต้องอาบน้ำแล้วนะครับ” ป๊อนซ์ขยี้หัวผมเบาๆก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“ชอบเล่นหัวกูจังเลย ผมกูยาวแล้วมันยุ่ง ไม่รู้รึไง” ผมบ่นกระปอดกระแปดอยู่คนเดียวก่อนจะอุ้มโปไปนอนบนเตียงแล้วฟัดเต็ม
แรง
คิดถึงมึงจังเลยยยยยยย!
“โจ เสร็จยัง” ป๊อนซ์เปิดประตูเข้ามาในขณะที่ผมเพิ่งจะใส่กางเกงเสร็จ ส่วนท่อนบนยังเปลือยเปล่าโชว์ลายสักอยู่เลย
“จะเสร็จละ” ผมตอบโดยไม่ได้หันไปมองมันเพราะกำลังจะทากันแดดอยู่
“ยั่ว?” ป๊อนซ์เดินมาปะชิดตัวผมจากด้านหลังก่อนจะกอดไว้แน่น
“เปล่า” ผมปฏิเสธเสียงนิ่งก่อนจะพลิกตัวหันไปประจันหน้ากับมัน
ป๊อนซ์ผงะตกใจกับการกระทำของผมเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาอย่างมีชั้นเชิง
“เมื่อกี๊อ่ะอาจจะไม่ใช่ แต่ตอนนี้มันชัดๆเลยนะ” ป๊อนซ์พูดก่อนจะก้มลงมาหอมแก้มผมเบาๆ
“หึ แล้วจะทำไม” ผแสยะยิ้มก่อนจะผลักมันออกแล้วเดินไปหยิบเสื้อกล้ามสีเทาบางๆมาใส่ทันที
“ไม่ต้องใส่ก็ได้มั้ง ถ้าจะใส่แบนี้” ป๊อนซ์พูดประชดพร้อมกับเอานิ้วมาเกี่ยวเสื้อผมไว้แล้วยกชายขึ้น
“เหรอ?” ผมตีหน้าซื่อก่อนจะเอามือไขว้กันด้านหน้าแล้วทำท่าเหมือนจะถอดเสื้อออก
“พอเลยๆ ใส่ไปเหอะ เพราะกูว่าตัวนี้มิดชิดสุดละ” ป๊อนซ์พูดก่อนจะส่ายหน้านิดๆ ก็นะมันเป็นเสื้อกล้ามแบบที่แขนมันเว้าลงไป
ถึงประมาณเอว ประมาณนั้น แล้วด้านข้างก็คือเปลือยเปล่าโปร่งโล่งสบาย ก็ที่ผมชอบใส่กเพราะมันไม่ร้อนแล้วอีกอย่างคือเวลา
ลมพัดแล้วมันสามารถโชว์รอยสักของผมได้ด้วย
“เดี๋ยว เอาโปไปด้วย”ผมพูดพร้อมกับก้มลงอุ้มโปขึ้นแล้วเดินไปกระแทกไหล่ป๊อนซ์แล้วเดินออกจากห้องไป
“จะไปไหนกันเหรอลูก” แม่ป๊อนซ์เดินมาดักตรงตีนบันไดก่อนจะถามขึ้น
“ไปทำผมครับ คุณแม่” ผมตอบก่อนจะส่งยิ้มหวานหยดไปให้ แล้วเดินหลีกออกมาทันที
“เดี๋ยวทำเสร็จแล้วโทรบอกนะ กูจะได้มารับ” ป๊อนซ์เดินมาส่งผมหน้าร้านก่อนจะยื่นโปมาให้ผมอุ้ม
“อ้าว จะไปไหนอ่ะ?”
“ก็ม๊าบอกให้ไปทำธุระนิดหน่อยอ่ะ อยู่ได้นะ” ป๊อนซ์ถามพร้อมกับทำสีหน้าลำบากใจ แหม คุณแม่นี่กันทุกทางเลยนะครับ!
“อืม ไปเหอะ” ผมพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเดินอุ้มโปเข้าไปในร้าน
หึ! ไม่อยู่เฝ้าก็ดี กูจะได้ ทำอะไรสะดวกๆหน่อย
“สวัสดีค่ะ คุณน้องง จะทำอะไรดีค่ะ” พี่กระเทยหน้าสวยวิ่งเข้ามาประชิดตัวผมก่อนจะถามออกมาด้วยน้ำเสียงปรี๊ดแก้วหูมาก
“อืมมม ซอยออกให้สั้นกว่านี้หน่อยอ่ะครับ แล้วก็ทำสี...”
หลังจากที่ผมได้ตัดแต่งและทำสีผม ‘จนสาแก่ใจ’ แล้ว ผมก็ยืนหมุนดูความเรียบร้อยหน้ากระจกก่อนจะยิ้มเหยียดออกมา
หึ!! เรียบร้อย
ผมหยิบไอโฟนออกมาจากกระเป๋ากางเกงก่อนจะกดโทรออกหาป๊อนซ์ทันที
“ฮัลโหล”
(ว่าไงดื้อ)
“ธุระเสร็จยัง?” ผมถามพร้อมกับลูบหัวโปเล่นเบาๆ
(เสร็จแล้ว นี่กูมานั่งกินกาแฟรออยู่)
“สบายเลยนะ มารับได้แล้ว ร้อน!” ผมทำเสียงเหวี่ยงใส่ก่อนจะกดตัดสายทันที
ผมยัดไอโฟนกลับลงไปในกระเป๋าก่อนจะยกโปขึ้นมาแล้วเอาหน้าซุกลงกับพุงนุ่มๆของมันแล้วส่ายหน้าไปมา
“น่ารัก”
“...” ผมหยุดการกระทำแล้วเงยหน้าขึ้นมองไปทางต้นเสียงทันที
“ขอโทษครับ ผมคงจะคิดดังไปหน่อย” ผู้ชายคนนั้นยิ้มเก้อๆ พร้อมกับยกมือขึ้นเกาหัวนิดๆ
“เหอะๆ” ผมหัวเราะออกมาแห้งๆก่อนจะก้มลงไปเล่นกับโปต่อ
“ชื่ออะไรเหรอครับ?” ยังไม่หยุดนะมึง
“หมายถึงใคร?” ผมถามกลับไปเสียงห้วน
“ก็คุณไง”
“ชื่อโจ มีผัวแล้ว อยากรู้อะไรอีกมั้ยครับ” ผมพูดออกมาเสียงห้วนก่อนจะยิ้มส่งท้ายไปให้เป็นการตัดบทสนทนา
“เอ่อ ครับ” ไง เอ๋อแดกเลยมึง ผมก้มหัวพร้อมกับยิ้มน้อยก่อนจะเดินหนีมายืนหน้าร้าน
แต่ยืนรอเป็นสิบนาทีแล้วไอ้ป๊อนซ์ก็ยังมาไม่ถึงร้านซะที ผมเลยงัดไอโฟนออกมาโทรหาไอ้ป๊อนซ์อีกรอบ
“เมื่อไหร่จะถึงอ่ะ ร้อนจะตายอยู่แล้ว?!” ทันทีที่มันรับผมก็ไม่เปิดโอกาสให้มันได้พูดอะไรทั้งสิ้นครับ ใส่เต็มไม่อั้นเลย
(รถติด แล้วทำไมไม่รอในร้าน?)
“เบื่อ มีคนมามอง มาคุยด้วย รำคาญ!”
(ผู้หญิง ผู้ชาย?)
“ชาย” ผมตอบกลับไปสั้นๆพร้อมกับหันเข้าไปมองไอ้หน้าอ่อนที่ยังนั่งมองมาทางผมอยู่
(ทนร้อนหน่อยจะถึงหน้าร้านแล้ว เออ อย่าเพิ่งวางด้วย) ป๊อนซ์พูดเสียงดุทันทีที่ผมบอกว่าเป็นผู้ชาย
“เปลืองตังค์กู”
(เดี๋ยวกูจ่ายค่าโทรศัพท์เดือนนี้ให้)
“ก็ได้” ผมจึงยอมรับคำไปไม่งั้นมันก็พูดจิกอยู่นั่นล่ะ
(โอเคๆ ถึงหน้าร้านแล้ว เห็นรถยัง) ป๊อนซ์พูดขึ้นมาหลังจากที่เงียบไปนาน
“อืมมมม อ่า เห็นละๆ” ผมมองหาอยู่ครู่นึง และเมื่อพบเป้าหมาย ผมก็กดวางสายแล้วเดินตรงไปทันที
“ครับม๊า ครับๆ” ผมเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าป๊อนซ์กำลังคุยกับแม่อยู่เลยเลือกที่จะขึ้นไปนั่งเงียบๆอยู่ก่อน
“ครับๆ สวัสดีครับ” ป๊อนซ์กดวางสายก่อนจะหันมามองหน้าผม แล้วก็ต้องอ้าปากค้างทันที
“ทำไม?” ผมถามเมื่อเห็นว่ามันทำหน้าประหลาดอย่างหนัก
“ไหนบอกไปย้อมกลับไง?” มันพูดพร้อมกับชี้มาที่หัวของผม
“ก็นี่ไงไปย้อมมาใหม่ ตัดใหม่ด้วย” ผมพูดพร้อมกับขยี้ผมของตัวเองให้ฟูๆ เพราะว่าตอนนี้มันสั่นลงกว่าเดิมมาก
“สีเขียวมะนาวเนี่ยนะ!!”
..............................................................................TBC....................................................................................
มาอัพต่ออย่างรวดเร็ว :katai4:
ด้วยความว่าง !!!
ตอนนี้ขอเก็บพี่ฮอร์นไว้ก่อนนะ คนเีเต่งหวง :katai1: 5555555
วันนี้มีของแถม!!!!
Moment!!!!
ครั้งนี้คนแต่งไม่ได้เจอกับตัวแต่มีทีมงานบอกมา 5555
เป็นเรื่องของน้องท็อปเทลน้อยนั่นเอง :impress2:
เรื่องมีอยู่ว่า ประมาณอาทิตย์ที่แล้วมีอยู่วันนึงที่โรงเรียนเค้ามีประชุมรวมทั้งโรงเรียนบนหอประชุม แล้วบังเอิญเพื่อนคนเเต่ง ชื่อAละกันนะ คือAเนี่ยลงมาเข้าห้องน้ำ ซึ่งลงมาพร้อมกับ ลิ้ม ป๊อนซ์ แล้วก็พีเจ แล้วตอนที่ A (ผู้หญิงนะ) กำลังจะเดินเข้าห้องน้ำ ก็เห็นท็อปเทลเดินออกมาพอดี ซึ่งมันสวนกับ ลิ้ม ป๊อนซ์ แล้วก็พีเจ แล้วพอตอนเดินสวนกันเนี่ย ท็อปเทลก็โดนกอดไล่ตั้งแต่ลิ้มคนแรก ป๊อนซ์ แล้วก็พีเจนี่ไม่มั่นใจว่ากอดรึเปล่านะ แต่นั่นแหละ น้องเทลโดนกระทำ :-[ ฟินตัวปริกันเลยทีเดียว
ขอบคุณทุกบวกแล้วก็ทุกเท้นต์นะ :katai5:
รักคนอ่านนะจ๊ะ :mew1:
KATIEZZ
-
แม่ป๊อนซ์ร้ายมาก :katai1:
แกล้งทำเป็นเนียนมาตั้งนาน
ตั้งแต่ภาคที่แล้วคือเชื่อสนิทใจ
ไม่น่าเลย :mew5:
-
รบกวนจัดการอีแม่ผัวตัวดีเอาหนักๆเลย
ขอแบบกระอักเลือดเลยยิ่งดี หึๆๆ :z6:
-
ฟินท็อปเทล จุง :hao6:
อยากอ่าน special ลิ้ม ท็อปเทลจังเลยค่ะ
-
จะสอบและ5555 แวะมาเสพฟิคก่อน ถูกใจจุงเบยยยยยยยยยยยย :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
เอาอีกเอาแรงๆ ชอบข่าาาาาาาาาาาาาาา o13
-
8 วันจะเกิดอะไรขึ้นบ้างที่บ้านของปอนซ์
โจ v.s. แม่ปอนซ์
-
พี่ฮอร์นตอนที่แล้วน่ารักอ่ะ คิคิ
โหวตโพลพี่ฮอร์นแล้วน้าาาา
ปล.เราเซ็งกับแกทแพทมากกกกก
-
Special เจมส์จิเป็นเหตุ
Limp x Toptell
[Toptell]
“ผู้ชายดีๆ ถ้าไม่บวชเป็นพระก็ต้องวิศวะอย่างพี่”
“ไม่โออ่ะ มันดูหลังรถสิบล้อไป” ผมออกควมเห็นพร้อมกับส่ายหัวไปมาอย่างรุนแรง
“อืม งั้นก็ๆๆ อย่ามองวิศวะว่าเถื่อน ให้มองพวกเราเป็นเพื่อนคนนึง” พี่ลิ้มเลื่อนไอแพดหาอยู่ครู่นึงก่อนจะพูดออกมาอีก
“มันดูไม่ค่อยจะโดดเด่นอ่ะ เอาอันอื่นดิๆๆ” ผมส่ายหน้าอีกครั้งก่อนจะละสายตาจากพี่ลิ้มมาดูทีวีต่อ
/ผมไม่ไช่เด็กแว๊นซ์ แต่ผมแข่งรถเอาจริงเอาจังนะ/ เสียงเจมส์จิกับบทบาทแบดบอยมันกระชากอารมณ์ผมสุดๆ
หมอนอยู่ไหนๆๆๆๆๆ เอามากัดหน่อยยย!!!
“พี่ลิ้ม ขายมินิซื้อบิ๊กไบท์เหอะ” ผมพูดออกมาลอยๆพร้อมกับกอดหมอนข้างไว้แน่น
“หิวเหรอ เอาบิ๊กไบท์หรือบิ๊กชีสไบท์อ่ะ” พี่ลิ้มตอบกลับมาพร้อมกับทำท่าเดินไปหยิบกระเป๋าตังค์เพื่อไปเซเว่น
“ไม่ใช่ไส้กรอก!! ผมหมายถึงรถบิ๊กไบท์อ่ะ นี่ๆๆ ไอ้ที่พี่เจมส์ขี่อ่ะ เท่ห์สุดๆ”ผมเอาหมอนข้างฟาดพี่ลิ้มไปสองสามทีก่อนจะชี้ให้ดู
พี่เจมส์ที่กำลังโชว์ลีลาขี่บิ๊กไบท์อยู่ในทีวี
“โหยยย เรียกพี่เจมส์ด้วย!” พี่ลิ้มวางกระเป๋าตังค์ลงก่อนจะเดินมากระแทกตัวนั่งลงข้างๆผม
“อ้าว ก็พี่เค้าอายุมากกว่าเทลอ่ะ” ผมเถียงกลับไปก่อนจะนั่งทำแก้มป่องกดหมอนข้างอย่างงอนๆ
“เชอะ!” พี่ลิ้มสะบัดหน้าหนีก่อนจะเดินสยายตูดเข้าห้องนอนไป เดี๋ยวค่อยง้อแล้วกันนะ ขอดูพี่เจมส์ก่อน >..<//
หลังจากที่ดูละครจนจบผมก็เดินไปปิดไฟห้องนั่งเล่นกับห้องครัวก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนพร้อมกับน้ำเปล่าหนึ่งแก้ว
“หลับรึยังนะ?” ผมแกล้งเป็นถามเมื่อเห็นว่าพี่ลิ้มนอนอ่านชีทเตรียมเทสครั้งหน้าอยู่
“หลับแล้ว” พี่ลิ้มตะโกนกลับมาก่อนจะปิดไฟที่หัวเตียงแล้วเอาไอโฟนขึ้นมาเปิดแอพไฟฉายอ่านแทน
ถามคำเดียว...เพื่อ???
“เปิดไฟอ่านดีๆก็ได้เทลยังไม่นอน” ผมพูดพร้อมกับเดินไปนั่งอีกฝั่งนึงของเตียงแล้วหยิบไอโฟนขึ้นมาเล่นทวิต
“หึ!” พี่ลิ้มยังคงส่งเสียงโวยวายอยู่เบาๆแต่ก็ยอมเปิดไฟหัวเตียงอ่านหนังสือเหมือนเดิม
“เฮ้ยยย!!!” ผมอุทานออกมาเสียงดังเมื่อเห็นว่าพี่เจมส์มารีทวิต ทวิตที่ผมโพสต์ให้พี่แกว่า...
ตอนนี้นั่งมินิอยู่ แต่พอดูหนังพี่แล้วผมอยากนั่งมอไซค์เลย 555+
พี่ลิ้มที่นอนนิ่งอยู่นานก็หันกลับมามองผมก่อนจะแย่งไอโฟนไปถือไว้แล้วเลื่อนดูในทวิตของผม
“ท็อปเทล!!” พี่ลิ้มหันมาตะคอกผมเสียงดังซึ่งนั่นก็ไม่แปลกหรอก
“ผมโพสท์เล่นๆเอง” ผมพูดพร้อมกับกระเถิบตัวเข้าไปกอดแขนพี่ลิ้มเอาไว้
“...” เงียบแบบนี้คงไม่ใช่แค่งอนแล้วล่ะ มันคงพัฒนาเป็นความโกรธไปละ
“ต้องทำยังไงเธอจึงจะยอมหายโกรธ” ผมร้องเพลงออกมาเบาๆพร้อมกับซุกลงที่อกของพี่ลิ้ม
“....” ยังเงียบเว้ยเฮ้ย
“ต้องทำยังไงเธอจึงจะยกโทษให้ฉัน” ผมร้องต่อพร้อมกับยื่นหน้าไปจุ๊บเบาๆที่ปลายคางพี่ลิ้ม
“อย่า..” พี่ลิ้มพูดลอดไรฟันพร้อมกับดันตัวผมออก
“อย่าทรมานโดยการไม่มองหน้ากัน นึกว่าสงสารคนรักกัน ฉันขอโทษ~” ร้องจบผมก็นอนลงบนแขนของพี่ลิ้มพร้อมกับกอดเอวพี่
ลิ้มไว้หลวมๆ
“อยู่นี่แหละ กูจะไปนอนโซฟด้านนอก” พี่ลิ้มพูดจบก็ลุกขึ้นพร้อมกับผลักตัวผมออกแล้วเดินหอบหมอนกับผ้าห่มออกไปด้านนอก
ผมถึงกับอึ้งเพราะพี่ลิ้มเลิกพูดกูมึงกับผมมาตั้งนานแล้ว และถึงจะโกรธขนาดไหนก็ไม่เคยเงียบแล้วก็หนีไปนอนด้านนอกแบบนี้
ผมนั่งงงอยู่พักใหญ่ๆก่อนจะหยิบไอโฟนมาแล้วไลน์หาคนที่ดูจะมีประสบการณ์ตรงกับเหตุการณ์แบบนี้มากที่สุด
ToPTelL”: พี่พลัส ว่างอยู่ป่าว??
หลังจากส่งไปผมก็นั่งมองออกไปด้านนอกก็เห็นว่าพี่ลิ้มยังนอนอ่านหนังสืออยู่
ตึ๊ง!!
PLusTeR+:ว่างอยู่ ว่าไงทีมงาน??
ToPTelL”:พี่ลิ้มโกรธเทลอ่ะ T0T
PLusTeR+:แล้วไปทำอะไรให้พี่แกโกรธล่ะ?
ToPTelL”:เทลทวิตหาพี่เจมส์จิว่า อยากเปลี่ยนจากนั่งมินิไปนั่งมอไซค์ แล้วพี่ลิ้มมาเห็นเลยโกรธ T3T
PLusTeR+:งามแล้วมั้ยล่ะ เป็นพี่ พี่ก็โกรธ
ToPTelL”:ฮือๆๆๆ ทำไงดีอ่ะ โกรธมากเลยล่ะครั้งเนี่ย
PLusTeR+:คิดว่าตัวเองมีอะไรที่ง้อเค้าได้บ้างอ่ะ?
ToPTelL”:ไม่รู้ๆๆ แล้วเวลาพี่ไปป์โกรธพี่ทำไงอ่ะ?
PLusTeR+:เอ่อ มันก็พูดยากนะ ///>..<///
ToPTelL”:ไม่นะ!!
PLusTeR+:แต่มันได้ผลนะเว้ย 100% เลยอ่ะ
ผมวางไอโฟนลงก่อนจะย่องไปดูพี่ลิ้มที่นอนอยู่บนโซฟา แต่...ไม่มี!
“ทำอะไร?”เสียงพี่ลิ้มดังขึ้นด้านหลังของผม จนผมตกใจสะดุ้งถอยหลังไปยืนติดประตู
“เอ่อ แล้วนี่พี่ลิ้มจะไปไหนอ่ะ?” ผมถามเมื่อเห็นว่าพี่ลิ้มกำลังติดกระดุมเสื้อเชิ้ตอยู่ส่วนท่อนล่างก็ใส่กางเกงยีนส์สีซีด
“กูจะไปกินเหล้ากับเพื่อน ไม่ต้องรอ อาจจะกลับเช้า” พี่ลิ้มพูดห้วนๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองผมแล้วเดินออกจาห้องนอนไปทันที
“เทลไม่ให้ไป!”ผมไปยืนขวางด้านหน้าพร้อมกับกางแขนออกจนสุด
“กู จะ ไป !” พี่ลิ้มพูดเน้นทีละคำก่อนจะเดินกระแทกไหล่ผมออกจากห้องไป
แต่มีหรือผมจะยอม ผมก็รีบใส่รองเท้าที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดก่อนจะรีบวิ่งตามออกมาทันที
“หยุดนะ!” ผมเอามือจับประตูรถมินิคู่ใจของพี่ลิ้มเอาไว้พร้อมกับตะโกนปนหอบออกมาเสียงดัง
“ถอย” พี่ลิ้มพูดกลับมาเสียงเรียบ
“ไปด้วย” ผมตะคอกกลับพร้อมกับเอาตัวไปพิงประตูไว้แทนเพราะเห็นว่าแค่แรงมือคงจะไม่พอ
“ชุดนี้?” พี่ลิ้มถามพร้อมกับยกมือขึ้นกอดอกแล้วมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
ทำไม? ผมก้มลงมองตัวเองที่ตอนนี้อยู่ในชุดนอนสีชมพูลายพิกเล็ตกับรองเท้าสลิปเปอร์สีชมพูหัวพิกเล็ต ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมอง
พี่ลิ้มแล้วยกมือขึ้นกอดอกอย่างมั่นใจ
“ทำไม แปลกตรงไหน?”
“จะไปก็เชิญ” พี่ลิ้มพูดพร้อมพยักเพยิดไปทางประตูรถอีกฝั่ง
“พี่ลิ้ม” ผมจับมือพี่ลิ้มเอาไว้พร้อมกับส่งสายตาปิ๊งๆ
“ทำไมอีก?”
“อย่าไปเลย” ผมกอดแขนพี่ลิ้มเอาไว้ก่อนจะคลานขึ้นไปนั่งบนตักพี่ลิ้มบังทางซะเลย
“??” พี่ลิ้มไม่พูดอะไร แต่ยกมือขึ้นกอดอกพร้อมกับขมวดคิ้วและมองมาที่ผมบบสงสัย
“เทลขอ นะครับ” ผมพูดก่อนจะก้มลงค่อยๆประทับริมฝีปากลงเบาๆและค่อยๆรุกไปเรื่อยๆ
จนสุดท้ายผมก็ทำตามที่พี่พลัสบอกทุกอย่าง ==’
“ท๊อปเทล ตื่นรึยัง?”เสียงใสมาเลยนะไอ้ตัวดี
“ตื่นแล้วครับ” ผมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง
“ดูนี่” พี่ลิ้มพูดพร้อมกับยกแผ่นสติ๊กเกอร์อะไรสักอย่างขึ้นมา
“อะไรอ่ะ?” ผมค่อยๆยันตัวขึ้นนั่งก่อนจะหยิบแผ่นสติ๊กเกอร์นั้นขึ้นมาอ่าน
“อะไรของพี่เนี่ย!!” อ่านจบผมก็ฟาดลงกลางหลังพี่ลิ้มเต็มแรง
“โอ๊ยยย ก็มันจริงป่ะล่ะ หรือจะเถียง” พี่ลิ้มพูดอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับยกสติ๊กเกอร์ขึ้นมองอย่างภาคภูมิใจ
“ชิ!!” ผมสะบัดหน้าใส่พี่ลิ้มก่อนจะซุกหน้าลงกับหมอนเพื่อหนีความจริง
ก็สติ๊กเกอร์มันล่อแหลมซะ!!
-อย่าเสียวบนมอไซค์ไปหาเจมส์จิ อยากเสียวบนมินิมากับพี่!-
[/color]
ความจริงของเรื่องนี้....
[Limp]
“มันจะได้ผลเหรอไอ้ไปป์?”
(แน่นอน กูก็ใช้แผนนี้มาทุกทีอ่ะ)
“มิน่าละ น้องแกดูซูบๆ”
(อ่ะนะ ก็บอกว่าแผนมันได้ผล)
“หึ! เสร็จพี่ล่ะ น้องเทล”
................................................................................END...................................................................................
มาอัพตามคำขอแล้วนะ (ช่วงนี้ขออะไรให้หมด 555) :katai4:
ใครอยากอ่่านตอนพิเศษ ย้ำ!! ตอนพิเศษ ก็มาบอกได้นะ (ตอนหลักอัพตามปกติเน้อออ) :katai5:
ส่วนตัวเค้าชอบคู่นี้นะ เพราะว่า น้องเทลน่ารัก :katai1:
ขอบคุณทุกบวกทุกเม้นต์นะจ๊ะ :katai2-1:
รักคนอ่านนะจ๊ะ :mew1:
KATIEZZ
-
ฟินเว่อร์อ่ะ :mew1:
-
หลังๆมานี่..โจเหวี่ยงบ่อยเกินไป
ดูแล้วไม่แมนเลย
ยิ่งคำพูดนี้ด้วยแล้ว
“หึ! มีผัวใหม่ไปแล้ว เอ๊ะ! ไม่สิ ต้องใช้คำว่ากลับไปอยู่กับผัวมันแล้วต่างหาก”
ทำให้โจ..สาวแตกไปเลย
ติเพื่อก่อ..นะจ๊ะ น้องกระต่าย
เพราะว่า ป๊อนซและโจ ในพาร์ทแรกอ่ะ
แมนเว่อออออออออออร์
คาแรคเตอร์ในพาร์ทแรก..ดูดีกว่านะ
:L2: ให้กำลังใจ..คนแต่ง บวกเป็ด +1
-
ตอนที่ 23 100%
[Pontz x Joe]
[Joe]
“สีเขียวมะนาวเนี่ยนะ!!” ป๊อนซ์พูดตวาดออกมาเสียงดัง
“อืม” ผมพยักหน้ารับก่อนจะคาดเบลท์แล้วซุกหน้ากับขนไอ้โปต่อ
“กูจะบ้า”
“ทำไม?!” ผมพูดขึ้นเสียงจนโปสะดุ้งตกใจ
“เฮ้ออ ช่างเหอะ” ป๊อนซ์ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะหันไปขับรถเพื่อตัดปัญหา เพราะถ้าต่อความยาวไปก็พาลจะ
ทะเลาะกันเปล่าๆ
“ม๊า หวัดดีครับ” ป๊อนซ์เดินเข้าไปไหว้แม่มันที่ยินอึ้งกับสีผมของผมอยู่ที่ประตูหน้าบ้าน
“อืม แล้วนั่นน้องโจไปทำผมใหม่มาเหรอลูก?” แม่ไอ้ป๊อนซ์รับไหว้ก่อนจะหันมาถามผมพร้อมกับส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“ก็เห็นนี่ครับ” ผมไม่ตอบ แต่ประชดกลับไปเบาๆก่อนจะเดินลูบหัวไอ้โปเข้าไปในบ้าน
“ขอโทษแทนโจด้วยนะครับม๊า” ป๊อนซ์ส่ายหัวกับท่าทีของผมก่อนจะหันไปขอโทษแม่มันแทนผม
“ไม่เป็นไรหรอกลูก ม๊าเข้าใจ” ก็ควรจะเข้าใจล่ะครับ ทำเรื่องไว้เยอะเลยนี่ จะมาสำนึกผิดให้ผมยกโทษให้ตอนนี้ มันจะไม่ง่ายไป
เหรอกับสิ่งที่ผมต้องผมเจอมาตลอดสามปีที่ผ่านมา
ผมเลือกที่จะทำเป็นไม่ได้ยินบทสนทนาของสองแม่ลูกนั้น แล้วเดินขึ้นห้องไปแบบเงียบๆ
Rrr
เสียงสั่นของไอโฟนในกระเป๋ากางเกงผมดังขึ้น ผมเลยวางโปลงบนเตียงก่อนจะหยิบออกมาดูสายที่โทรเข้า
-P’Horn-
โทรมาก็ดี ก็จะด่าให้ยับเลย!
(ฮัลโหล..)
“โทรมาทำไม? ไม่โทรไปหาพี่อ้อยพี่ฉอดล่ะ?!” ผมตวาดไปทันทีที่รับสาย
(โอ๊ย พี่ขอโทษ ก็ตอนนั้นมันโกรธนี่) พี่ฮอร์นพูดแก้ตัวเสียงอ้อน แต่มีเหรอที่ผมจะใจอ่อนตาม
“ผมก็โกรธ!” ผมตอบกลับไปด้วยความเร็วแสง
(เอาน่าๆ อย่าเพิ่งทะเลาะกันเลย อุตส่าห์โทรมาหานะคุยกันดีๆก่อนดิ)
“ถ้าอุตส่าห์ก็ไม่ต้องโทรก็ได้ ไม่ได้บังคับ”
แอดดดด
ป๊อนซ์เปิดประตูออกแต่ไม่เดินเข้ามาในห้องกลับยืนกอดอกฟังผมคุยโทรศัพท์อยู่หน้าประตูแทน
ผมเหลือบสายตาไปมองแวบนึงก่อนจะหันกลับมาสนใจกับคนในสายต่อ
(หายโกรธเหอะนะๆๆๆๆ)
“ไม่ แค่นี้ก่อนนะ ง่วง!” ผมพูดตัดบทเพราะเบื่อที่จะต้องคุยกับพี่แกเต็มที และต่อไปนี้ถ้าไม่ใช่เรื่องที่สนามแข่งผมก็คิดไว้ว่าจะ
พยายามไม่ติดต่อกับพี่แกแล้ว
(เฮ้ย เดี๋ยวดิ)
“อะไรอีก?” ผมถามกลับไปอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าวขึ้น
“มานี่คุยเอง” ป๊อนซ์เดินเข้ามาก่อนจะแย่งไอโฟนจากมือผมไปคุยซะเอง
“ฮัลโหล อะไรของมึงนักหนาเนี่ย?” ป๊อนซ์กรอกเสียงไปทันทีที่แย่งไปได้
“ป๊อนซ์ เอาคืนมา!” ผมตวาดป๊อนซ์เสียงดังพร้อมกับเดินไปพยายามจะแย่งไอโฟนคืนมา แต่เพราะความสูงที่แตกต่างกันมากทำ
ให้ผมไม่สามารถแย่งคืนมาได้
“มึงเสือกไรวะไอ้ฮอร์น กูจะอยู่กับเมียกูแบบมีความสุข มึงจะโทรมาขัดทำเหี้ยไร” ไอ้ป๊อนซ์ไม่ฟังคำพูดผมแม้แต่น้อย แถมเอา
มือขึ้นมาดันหัวผมไม่ให้เข้าไปใกล้
“ป๊อนซ์!” ผมที่โดนขัดใจก็รู้สึโกรธขึ้นเรื่อยๆเลยตวาดออกมาเสียงดังจนป๊อนซ์ชะงักแล้วหันมาจ้องหน้าผมเขม็ง
“มานี่เลยดื้อ ให้กูคุยกับไอ้หน้ายาวนี่เสร็จก่อนมึงค่อยออกมา” ป๊อนซ์ตะคอกก่อนจะลากผมเข้ามาขังไว้ในห้องน้ำแล้วยืนดันอยู่ที่
หน้าประตู
ปึงๆๆๆๆๆๆๆ
“ป๊อนซ์ เปิดประตูเลยนะ!” ผมทุบประตูพร้อมกับตะโกนจนสุดเสียงเพราะตอนนี้ห้องน้ำทั้งห้องมืดสนิทแล้วสวิตช์เปิดก็อยู่ด้าน
นอกด้วย
ผมได้ยินเสียงป๊อนซ์ดังแว่วมาจากด้านนอก แต่ไม่มีทีท่าว่ามันจะเปิดประตูให้ผมออกไป
“ป๊อนซ์!!! ฮืออออ เปิดประตู!!” ผมเริ่มจะกลัวจนต้องร้องไห้ออกมาพร้อมกับทุบประตูไปด้วยอย่างรุนแรงโดยไม่กลัวเจ็บมือแล้ว
ตอนนี้
ปึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“ฮืออออ!!” ผมร้องไห้ออกมาเสียงดังอีกครั้งก่อนจะทรุดลงนั่งกอดเข่ากับพื้นห้องน้ำอย่างหมดแรง
แกร๊กก
เสียงเปิดประตูพร้อมกับแสงสว่างที่ลอดเข้ามาทำให้ผมเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับสภาพการมองเห็น
“เฮ้ยโจ!!!” ป๊อนซ์โยนไอโฟนผมไปบนเตียงก่อนที่จะรีบเข้ามากอดผมไว้จนแน่น
“ป๊อนซ์ ฮึกกก กูกลัว” นาทีนี้ไม่มีทิฐิเหลืออยู่แล้ว ผมรีบโผเข้ากอดตอบป๊อนซ์อย่างโหยหาทันที
“กูขอโทษโจ กูลืมว่ามึงกลัวที่มืด” ป๊อนซ์กระซิบเสียงเบาแสดงให้เห็นถึงความรู้สึกผิดอย่างชัดเจน ก่อนที่มันจะประคองผมให้ลุก
ขึ้นแล้วพาเดินไปนั่งที่เตียง
“ฮึก ฮือออ” ผมยังคงสะอื้นออกมาอย่างต่อเนื่องพร้อมกับซบไปที่คอของป๊อนซ์ที่ตอนนี้นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นตรงหน้าผม
“ป๊อนซ์ขอโทษดื้อ ป๊อนซ์ขอโทษ” ป๊อนซ์ลูบหัวผมอย่างเบามือพร้อมกับปากที่เอาแต่พร่ำคำขอโทษจนผมนับครั้งไม่ถ้วน
“......” ผมค่อยๆพยายามหยุดสะอื้น และผละออกจากคอของป๊อนซ์ช้าๆ
“ดื้อ กู...” ผมยกมือขึ้นปิดปากป๊อนซ์เอาไว้ก่อนจะก้มลงจูบเบาๆบนหลังมือของตัวเอง
“พอแล้ว รู้ตัวรึเปล่าว่าตอนนี้มึงพูดคำว่าขอโทษกับกูเป็นล้านครั้งแล้วมั้ง” ผมพูดพร้อมกับยิ้มออกมาตอนท้ายประโยค จากท่า
ทางของป๊อนซ์เมื่อครู่ก็ทำให้ผมรับรู้ได้ว่ามันเป็นห่วงผมจริงๆจากใจ ไม่มีการเสแสร้งแฝงอยู่ในการกระทำเหล่านั้น
“หายโกรธกูแล้วเหรอ?” ป๊อนซ์จับมือผมขึ้นมากุมไว้ก่อนจะบีบเบาๆ
“อืม กูรู้ว่ามึงไม่ได้ตั้งใจขังกูไว้” ผมพูดอธิบายตามเหตุผลอย่างใจเย็น
“เปล่า กูหมายถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา มึงยกโทษให้กูแล้วใช่มั้ย?”
................................................................................TBC.................................................................................
อัพแล้วนะ ! :katai4:
เดี๋ยวจะคลานมาอัพ :katai5:
ขอบคุณทุกเม้นต์ ทุกบวก น้าาาาา :ling1:
รักคนอ่านนะจ๊ะ :mew1:
KATIEZZ
-
ป๊อนซ์รุกหนัก. พี่ฮอร์นยอมเหอะ หลังๆ มาชักเยอะละ
รอตอนต่อไปนะคะ. :impress2:
-
ตกลงไอ้พี่ฮอร์นอยากบอกอะไรอ่าาา :serius2: :serius2:
-
อยากอ่านพาร์ท คุณแม่ของป๊อนซ์แล้ว จะมาบีบน้ำตามั้ย555555 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อยากรู้ความคิดของแม่ปอนซ์เช่นกัน
-
อยากรู้ว่าแม่ป๊อนซ์จะทำไงต่อไป แต่ขอให้โจอย่าใจอ่อนนะ เพราะเจ็บมาเยอะ เจ็บมานาน
มันต้องเอาให้สาสม จะได้รู้สำนึก
แล้วถ้าแม่ป๊อนซ์จะมาบอกว่า รับโจที่เป็นแบบตอนนี้ไม่ได้ ก็คงต้องโทษตัวเองนะ
เพราะที่โจต้องมาเป็นแบบนี้ ก็เพราะเธอสองแม่ลูกนั่นแหละ หึหึหึ
-
Special
[Pipe x Pluster]
[Pluster]
“พี่ไปป์ครับ นอนก่อนมั้ย?” ผมเดินเอาแก้วน้ำอุ่นไปวางไว้บนโต๊ะอ่านหนังสือที่ตอนนี้พี่ไปป์กำลังตะบี้ตะบันอ่านอย่างไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อยติดต่อมาสองวันแล้ว
“ไม่อ่ะ มึงไปนอนก่อนเหอะ” พี่ไปป์ส่ายหัวนิดๆก่อนจะออกปากไล่ให้ผมไปนอน
“ยังไงก็พักผ่อนบ้างนะครับ” ผมบอกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินเข้าห้องนอนมานอน นี่ผมนอนคนเดียวเป็นคืนที่สองแล้วนะที่ผม
ต้องนอนคนเดียวบนเตียงขนาดคิงไซส์นี้
บางครั้งผมก็รู้สึกอยากจะเอาโคมไฟทุบลงที่ท้ายทอยพี่ไปป์ให้สลบแล้วลากเข้ามานอนด้วยกันเหมือนกันนะ
Rrr
เสียงสั่นของนาฬิกาปลุกบอกเวลา 6 โมงเช้า ผมกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงอยู่พักใหญ่ก่อนจะเอื้อมมือไปปิดนาฬิกาปลุกแล้วเดิน
ออกมาที่ห้องนั่งเล่น
พี่ไปป์ยังนั่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหนตั้งแต่เมื่อคืน
“เฮ้ออ..” ผมถอนหายใจออกมานิดๆก่อนจะเดินไปนวดเบาๆที่ไหล่ของพี่ไปป์
“เป็นหมอนี่ต้องอ่านหนังสือหนักขนาดนี้เลยเหรอ?” ผมถามขึ้นมาลอยๆหลังจากที่นวดไปได้พักใหญ่
“หึ” พี่ไปป์ไม่ตอบแต่กลับหัวเราะในลำคอมาแทน
“ไม่ง่วงเหรอ?” ผมถามขึ้นอีกครั้ง
“ง่วง” พี่ไปป์ตอบกลับมาสั้นๆ พร้อมกับยกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย
“ก็ไปนอนซิครับ” ผมพูดก่อนจะเอื้อมมือไปปิดโคมไฟ
“หึๆ กูยังอ่านไม่จบเลย จะนอนได้ไง” พี่ไปป์พูดกลั้วหัวเราะออกมานิดๆก่อนจะเปิดโคมไฟขึ้นอีกครั้ง
“ดื้อจริงๆเลย งั้นก็อ่านต่อไปเหอะครับ” ผมพูดติดงอนนิดๆก่อนจะเดินหนีออกมา
“งอนเหรอ หืม??” พี่ไปป์กระชากแขนผมอย่างแรงจนผมเซลงไปนั่งอยู่บนตักพี่ไปป์
“เปล่าซะหน่อย” ผมหันหน้าหนีก่อนจะทำแก้มป่องแล้วส่ายหน้าไปมาช้าๆ
“เหรออออ” พี่ไปป์พูดลากเสียงยาวก่อนจะก้มลงมาหอมที่แก้มผมสุดแรง
“พี่ไปป์!” ผมพูดเสียงเข้มพร้อมกับยกมือขึ้นฟาดที่ไหล่พี่ไปป์อย่างไม่ได้ตั้งใจ
“......” พี่ไปป์ละจมูกออกจากหน้าของผมก่อนจะจ้องหน้าผมด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดาความคิด
“ผมขอโทษ” ผมพูดออกมาเสียงแผ่วพร้อมกับก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด ก็นะ ฟาดลงไปซะเต็มแรงเลยนี่
“ไม่ให้อภัย” พี่ไปป์พูดเสียงนิ่งพร้อมกับจับผมให้นั่งคร่อมหันหน้าเข้าหาพี่ไปป์
“ก็...” ผมพยายามคิดหาข้อแก้ตัวแต่ก็ต้องชะงักคำพูดเอาไว้ เมื่อพี่ไปป์ค่อยๆเชยคางผมขึ้นไปให้สบตากับพี่แก ก่อนจะประทับ
ริมฝีปากลงมาเบาๆ
“อย่าดิ้น เดี๋ยวน้องกูตื่น แล้วจะเจ็บหนัก” พี่ไปป์พูดขู่เบาๆหลังจากที่ผมพยายามดิ้นเพื่อหนีริมฝีปากที่แสนซุกซนนั้น ผมจึงได้แต่
นั่งตัวแข็งทื่อตามคำสั่งของพี่ไปป์
“อื้ออ” ผมหลุดเสียงครางออกมาเบาๆเมื่อพี่ไปป์เริ่มที่จะพยายามใช้ลิ้นร้อนๆนั้นรุกล้ำเข้ามาภายในโพรงปากของผม
แต่ผมก็ขัดขืนอยู่ได้ไม่นานเพราะด้วยลีลาและชั้นเชิงของพี่ไปป์ทำให้ใช้เวลาแค่ไม่นานพี่ไปป์ก็สามารถรุกล้ำเข้ามากวาดชิม
ความหวานในปากผมจนทั่วทุกอณาบริเวณ
“แฮ่กๆๆ” ผมหอบหายใจออกมาทันทีที่พี่ไปป์ปล่อยให้เป็นอิสระ
“หึ หิวแล้วอ่ะ” พี่ไปป์หลุดเสียงหัวเราะในลำคอออกมานิดๆก่อนจะพูดขึ้นมาลอยๆแล้วเอามือโอบรอบเอวของผมไว้
“เดี๋ยวพลัสไปทำอะไรให้กิน” ผมพูดก่อนจะใช้มือดันตักพี่ไปป์เพื่อจะลุกขึ้นยืน แต่มือดันไปโดนกับบางสิ่งบางอย่างที่มันกำลัง
ขยายตัวขึ้นอยู่
“หึๆ ไปเหอะกูจัดการเองได้ เอ๊ะ หรือมึงอยากช่วย” พี่ไปป์พูดติดตลกพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองผมอย่างล้อเลียน
“บ้า!” ผมพูดเสียงดังก่อนจะพาหน้าร้อนฉ่าของตัวเองออกมาจากบริเวณห้องนั่งเล่นอย่างรวดเร็ว เพราะขืนอยู่นานกว่านี้มีหวังผม
คงไม่ได้ทำกับข้าวแต่อาจจะกลายเป็นอาหารซะเองในเช้านี้
ผมเดินเข้ามาในห้องครัวก่อนจะเปิดตู้เย็นเพื่อดูของสดที่ยังพอมีเหลืออยู่ว่าจะทำอะไรได้บ้าง
“กินกับข้าวสักสองสามอย่างได้มั้ยครับพี่ไปป์?” ผมตะโกนถามเมื่อเห็นเห็นวัตถุดิบในตู้เย็น
“ได้” พี่ไปป์ตะโกนกลับมาทำให้ผมเริ่มลงมือทำอาหารเช้าทันที
“พี่ไปป์ครับ ไปกินข้าวได้แล้ว” ผมเดินไปปิดหนังสือพี่ไปป์ก่อนจะจูงมือให้เดินตามผมเข้ามาในครัว
พี่ไปป์ก็หัวเราะออกมานิดๆก่อนจะเดินตามผมมาอย่างว่าง่าย
“เยอะไปรึเปล่าเนี่ย?” พี่ไปป์ถามขึ้นเมื่อเห็นกับข้าวบนโต๊ะ
“ไม่นะครับ” ผมส่ายหัวพร้อมกับหันไปมองหน้าพี่ไปป์อย่างแปลกใจ กับข้าววันนี้มีแค่ไข่เจียวหมูสับ แกงจืดเต้าหู้ไข่ แล้วก็ผัด
พริกแกงหมูเท่านั้นเอง
“จะขุนกันรึไง?” พี่ไปป์พูดติดตลกก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ ส่วนผมก็เดินไปตักข้าวพร้อมกับหยิบน้ำในตู้เย็นติดมือมาด้วย
“ต้องขุนสิครับ ก็พี่เล่นอ่านหนังสือหามรุ่งหามค่ำขนาดนี้ ไม่สบายขึ้นมาจะทำไง” ผมพูดบ่นออกมายาวเหยียดก่อนจะนั่งลงตรง
ข้ามพี่ไปป์
“ไปหาหมอดิ” พี่ไปป์ตอบกลับกวนๆพร้อมกับยักคิ้วมาให้ผม เดี๋ยวเอาไฟมาเผาขนคิ้วซะเลย
“กวนตลอด” ผมพูดงอนๆก่อนจะเริ่มลงมือกินอาหารอย่างเงียบๆกับพี่ไปป์สองคน อย่างมีความสุขเพราะอย่างน้อยๆวันนี้ผมก็ได้
พูดกับพี่ไปป์มากกว่าสองวันที่แล้วมาก
“พี่ไปป์ไปอาบน้ำเหอะ เดี๋ยวพลัสเอาจานไปล้างก่อน” ผมพูดก่อนจะลุกขึ้นยืนและเก็บกวาดเศษอาหารที่เหลือบนโต๊ะ
“เดี๋ยวช่วย” พี่ไปป์พูดขึ้นนิ่งๆก่อนจะหยิบจานบางส่วนไปกวาดกากอาหารซะเอง ซึ่งดูเป็นการกระทำที่เก้ๆกังๆจนดูแล้วอดขำไม่
ได้
“ยิ้มอะไร?” พี่ไปป์หันมาถามเสียงห้วนเมื่อเห็นผมยืนมองการกระทำของพี่แกพร้อมกับยิ้มน้อยๆ
“เปล่าซะหน่อย” ผมแก้ตัว ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะเอาจานทั้งหมดไปใส่ในอ่างล้างจานแล้วลงมือล้างอย่างใจเย็น
“มาเดี๋ยวช่วย” พี่ไปป์เดินเข้ามายืนขนาบข้างๆผมก่อนจะพยายามยื้อจานในมือไปล้างเอง
“ผมล้างเอง เดี๋ยวจานก็แตกหรอกพี่ไปป์” ผมแย่งกลับมาก่อนจะหันไปดุใส่นิดๆ
“เออ คนอุตส่าห์จะช่วย” พี่ไปป์เปิดน้ำเพื่อล้างฟองออกจากมือก่อนจะเดินไปยืนพิงประตูห้องครัวแล้วมองผมล้างจานจนเสร็จ
“อ่า เสร็จซะที” ผมสะบัดมือสองสามทีก่อนจะเดินไปเช็ดมือที่ผ้าจนแห้งสนิท
“ไปกันเหอะ” พี่ไปป์รีบเดินเข้ามาจูงมือผมแล้วลากออกจากห้องครัวทันที
“หืม? ไปไหน??” ผมถามขึ้นอย่างสงสัยเมื่อเห็นท่าทีรีบร้อนของพี่ไปป์
“เอากัน” พี่ไปป์พูดอย่างเริงร่าก่อนจะจูงมือผมที่สติหลุดกับคำพูดตรงๆของพี่แก เข้าไปในนห้องนอน
“เดี๋ยวพี่ไปป์ ทำไมจู่ๆถึง..” ผมถามขึ้นมาด้วยความสงสัยพร้อมกับเอามือดันไหล่ของพี่ไปป์เอาไว้ก่อนจะเข้ามาประชิดตัวของผม
“กูเครียด ให้กูผ่อนคลายหน่อยนะ” พี่ไปป์พูดพร้อมกับทำสีหน้าอ้อนวอนแบบที่หาดูได้ยากมาก
“เอ่อออ ก็ได้ครับ” ผมพยักหน้ารับอย่างจำยอม เพราะเมื่อเห็นว่าพี่แกเครียดขนาดนี้ มีอะไรที่ผมพอจะช่วยได้ผมก็อยากจะช่วย
(แม้มันจะทำให้ผมเจ็บก็ตาม ><///)
“อื้อออ” ผมเม้มปากกลั้นเสียงครางของตัวเองเอาไว้เมื่อพี่ไปป์เริ่มที่จะบรรเลงบทรักอย่างเร่าร้อนและเชี่ยวชาญ
“ร้องออกมาให้กูได้ยินได้มั้ย?” พี่ไปป์ก้มลงกระซิบที่ข้างหูผมด้วยน้ำเสียงกระเซ่าก่อนจะขบเบาๆที่ใบหูของผม ซึ่งนั่นมันก็ช่วยกระตุ้นอารมณ์ของผมได้เป็นอย่างดี
“อ๊า อ๊ะ พี่ไปป์~” ผมครางออกมาจนสุดเสียงเมื่อพี่ไปป์เริ่มใช้มือกอบกุมที่แก่นกายของผมก่อนจะขยับขึ้นลงช้าๆ
“รู้สึกดีมั้ย พลัสเตอร์?” พี่ไปป์ยิ้มบางๆเมื่อเห็นท่าทางกระสับกระส่ายของผมก่อนจะถามเพื่อหยอกเย้าให้ผมได้อายเล่น
“อื้อออ อ๊า~” ผมไม่ตอบแต่กลับครางออกมาเป็นคำตอบแทน ซึ่งพี่ไปป์ก็ดูจะพอใจกับคำตอบนี้อยู่ไม่น้อย
“ไม่คิดจะช่วยพี่บ้างเหรอ?” พูดเพราะขึ้นมาเชียวนะ ทีปกติละมึงกูตลอด
“จะให้พลัส ช่วย อ๊ะ ยังไง?” ผมถามพร้อมกับขมวดคิ้วจนเป็นปม
“แบบนี้ไง” พี่ไปป์พูดยิ้มๆก่อนจะเอามือผมไปจับที่แก่นกายที่กำลังขยายขนาดขึ้นอย่างน่ากลัวพร้อมกับเร่งจังหวะให้ผมขยับมือ
ขึ้นลงช้าบ้างเร็วบ้างสลับกันไป
“ซี๊ดดดด อ๊า เก่งเหมือนกันนะเนี่ย” พี่ไปป์ครางออกมาเสียงดังก่อนจะเอ่ยปากชมกับการกระทำของผม
“อ๊ะ พลัส ไม่ ไหว อ๊า แล้ววว” ผมครางออกมาเสียงดัง ก่อนจะกระตุกอยู่สองสามครั้ง แล้วจึงปลดปล่อยออกมาจนหมด
“หึ คิดจะสบายตัวคนเดียวรึไง?” พี่ไปป์ถามพร้อมกับพลิกผมให้นอนว่ำก่อนจะรั้งให้สั่วนของบั้นท้ายลอยเด่นอยู่ตรงหน้าพี่ไป
ป์พอดิบพอดี
“อ๊ะ พี่ไปป์ อ๊า” ผมครางเรียกชื่อพี่ไปป์ไม่หยุด เมื่อพี่แกเริ่มจะส่งนิ้วมาทักทายที่ช่องทางด้านหลังของผมอย่างมีชั้นเชิง
“หึ ไหนขอเตรียมความพร้อมหน่อยสิ” พี่ไปป์พูดก่อนจะส่งนิ้วเรียวยาวนั้นเข้าไปด้านในจนสุดด้วยความยากลำบาก
“อื้อออ พลัสเจ็บอ่ะ” ผมกัดริมฝีปากล่างของตัวเองจนได้รสคาวเลือดก่อนที่นิ้วนั้นจะเข้ามาจนสุด
พี่ไปป์แช่นิ้วนิ่งไว้แบบนั้นสักพักเพื่อปรับความพร้อม นะหว่างนั้นก็คอยฝากรอยแดงจางๆไว้จนทั่วแผ่นหลังขาวเนียนของผม
“พี่ขยับแล้วนะ” พี่ไปป์ก้มลงมากระซิบข้างหูและไม่ลืมที่จะหอมแก้มเพื่อเป็นการปลอบประโลมก่อนจะค่อยๆขยับนิ้วเข้าออกช้าๆ
“อ๊ะ อ๊ะ พี่ไปป์ อ๊า เร็วหน่อย” ผมพูดเร่งเสียงดังตามอารมณ์ที่ค่อยๆก่อตัวขึ้นทีละน้อย
พี่ไปป์ทำตามผมอย่างว่าง่าย ค่อยๆเพิ่มจังหวะนิ้วให้เร้วขึ้นกว่าเดิม จนผมถึงกับต้องส่ายตัวไปมาด้วยความเสียวซ่าน
“อ๊ะ เจ็บอ่ะ” พี่ไปป์อาศัยจังหวะที่ผมกำลังเคลิ้มเพิ่มจำนวนนิ้วเข้ามาเป็นสามนิ้ว ทำให้ผมอึดอัดขึ้นจนรู้สึกได้
“ยังเจ็บอยู่รึเปล่า?” พี่ไปป์ถามเสียงหวานพร้อมกับเร่งจังหวะนิ้วทั้งสามให้เร็วและแรงขึ้นจนตัวผมต้องโยกสวนทางกับ
แรงกระแทกเพื่อที่จะได้ระบายความเสียวซ่านที่เกิดขึ้นออกมาบ้าง
“พร้อมแล้วล่ะสิ” พี่ไปป์พูดขึ้นมาลอยๆก่อนจะถอดนิ้วทั้งสามออกจนผมรู้สึกโหวงๆแล้วจึงใส่สิ่งใหม่ที่ใหญ่กว่าหลายเท่าเข้ามา
แทนที่
“อึกกก อ๊า เจ็บบบบ” ผมรู้สึกอึดอัดปนเจ็บจนน้ำตาไหลออกมานิดๆ
“อย่าเกร็งนะ ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ” พี่ไปป์พูดปลอบก่อนจะเอี้ยวตัวมาจูบปากแลกลิ้นกับผมจนผมลืมเจ็บไปเลยทีเดียว
“อ๊า อ๊ะๆๆๆ” ผมครางเสียงสั่นพร้อมกับตัวที่คลอนไปตามแรงกระแทก
“อืมมมมม แน่นดีจริงๆ” พี่ไปป์ครางออกมาในลำคอก่อนจะกระแทกถี่ๆแล้วสลับเป็นจังหวะช้าๆ ทำอยู่แบบนั้นจนผมรู้สึกเสียวซ่าน
แทบขาดใจ
“ไม่ไหวแล้วพี่ไปป์ อ๊า พลัส อ๊ะ อ๊า” ผมพูดออกมาไม่เป็นภาษาเมื่อรู้ตัวว่าใกล้จะเสร็จอีกรอบทั้งๆที่ ยังไม่ได้โดนแก่นกายเลย
ด้วยซ้ำ
“ซี๊ดดด ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน อื้มมม” พี่ไปป์ครางในลำคอก่อนจะกระแทกเข้ามาถี่ๆจนรู้สึกได้ถึงแรงกระตุกของตัวพี่ไปป์ก่อนที่
พี่ไปป์จะลดจังหวะลงเป็นกระแทกเข้ามาช้าๆแต่เน้นๆสองสามที ก่อนจะปลดปล่อยเข้ามาในตัวของผมจนรู้สึกอุ่นวาบไปทั้งช่อง
ทางด้านหลังเลยทีเดียว
“อืมมมม หายเครียดไปเยอะเลย” พี่ไปป์ซบลงบนหลังผมก่อนจะดูดสร้างรอยไว้อีกพร้อมกับพูดพึมพำออกมา
“เสร็จแล้วก็เอาออกไปได้แล้วมั้ง พลัสเหนียวตัวอยากไปล้างตัว” ผมหันไปพูดประชดใส่พี่ไปป์ที่นอนอยู่บนหลัง พี่ไปป์ยิ้มนิดๆ
ก่อนจะถอดแก่นกายออกจากช่องทางด้านหลัง จนผมรู้สึกว่ามีน้ำรักไหลออกมาจนเปรอะขาผมเป็นจำนวนมาก
“ไป เดี๋ยวล้างให้” พี่ไปป์ลุกขึ้นไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันช่วงล่างไว้ก่อนจะเดินมาประคองผมที่เปลือยเปล่าให้เดินเข้าห้องน้ำอย่าง
ทุลักทุเลเพราะยังรู้สึกเจ็บเสียดๆที่ช่องทางด้านหลัง
“พลัสเตอร์ตื่นมากินยาก่อน เดี๋ยวกูต้องออกไปเทสต์ย่อยแล้ว ส่วนมึงวันนี้หยุดเรียนแล้วกัน” พี่ไปป์พูดออกมายาวเหยียดผิดวิสัย
ปกติของพี่แก พร้อมกับพยุงให้ผมนั่งเพื่อกินข้าวต้มและกินยา โดยมีพี่ไปป์ป้อนให้จนหมด
“อยู่ได้นะ” พี่ไปป์ถามเพื่อวามแน่ใจอีกครั้ง
“ได้” ผมตอบสียงแหบเพราะพิษไข้ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาซุกไว้ที่ใต้คอ
“เดี๋ยวบ่ายๆกลับมานะ” พี่ไปป์พูดพร้อมกับลูบหัวผมเบาๆและก้มลงมาจูบที่หน้าผากของผมก่อนจะลุกออกไป
“พลัสเตอร์ หายปวดหัวรึยัง?” เสียงพี่ไปป์ดังปลุกผมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ผมรู้สึกดีขึ้นเยอะมากๆ อาการปวดหัวก็ไม่ค่อยจะเหลือแล้ว
จะมีก็แต่มึนๆนิดหน่อยเพราะเพิ่งตื่นจากนอน
“หายแล้วครับ” ผมตอบพร้อมกับพยักหน้ารัวๆ
“อืม ดีแล้ว” พี่ไปป์ตอบกลับพร้อมกับกระชับผ้าห่มให้ผม
“สอบเป็นไงบ้างครับ” ผมลืมตาขึ้นอีกครั้งพร้อมกับหันไปถามพี่ไปป์ที่ตอนนี้ขึ้นมานั่งพิงหัวเตียงให้ผมซุกตักอยู่
“ก็ดี อ่านไปเยอะไง เลยโอเค”
“อืมม ดีแล้วล่ะครับ” ผมยิ้มพร้อมกับหลับตาลงช้าๆ
“แล้วที่สำคัญได้เอาน้ำออกก่อนไปสอบ หัวเลยโล่ง อารมณ์ดี ทำข้อสอบได้ไงล่ะ” พี่ไปป์ตอบเสียงกลั้วหัวเราะ
“พี่ไปป์อ่ะ!” ผมแหวขึ้นเสียงดังพร้อมกับตีที่ต้นขาพี่ไปป์เบาๆ
“ทำร้ายร่างกายกูได้แปลว่าหายดีแล้วดิ งั้นมาฉลองสอบเสร็จให้กูหน่อยแล้วกันนะ” พี่ไปป์พูดพร้อมกับยกตัวผมขึ้นให้นั่งบนตัก
“อื้ออ ผมยังไม่หายยยยยยย!!!!!!!!”
............................................................................END.....................................................................................
มาอัพคู่นี้บ้างหลังจากห่างหายไปนาน :katai4:
ส่วนตอนหลัก แม่น้องป๊อนซ์จะโดนมิใช่น้อยแน่นอน ! o13
ขอบคุณสำหรับ ทุกบวก ทุกเม้นต์นะจ๊ะ :pig4:
รักคนอ่านนะจ๊ะ :mew1:
KATIEZZ
-
พลัสน่ารัก ไปป์หื่นอ่ะ :impress2:
เลือดท่วมนะตอนนี้. :haun4:
-
:haun4: :haun4:
ไปป์หื่นไปป่ะ อิอิ แต่ชอบมากก :katai2-1:
-
อยากอ่านสเปชียลเมกแน็ต ^0^ เอาแบบมุ้งมิ้งน้าาา 5555
-
ตอนที่ 24 50%
[Pontz x Joe]
[Joe]
“.....” ผมใช้ความเงียบแทนคำตอบก่อนจะถอนหายใจออกมานิดๆ
ป๊อนซ์มองท่าทางอึดอัดของผมนิ่งๆก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบหัวผมเบาๆ
“ไม่ตอบตอนนี้ก็ไม่เป็นไร” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับส่งยิ้มที่ทำให้ผมรู้สึกอุ่นวาบในใจมาให้
“อืม” ผมพยักหน้าพร้อมกับรับคำในลำคอ
แอดดด
เสียงเปิดประตูดังขึ้นเรียกความสนใจของผมกับป๊อนซ์ได้เป็นอย่างดี
“เอ่อ คือม๊าจะมาตามไปกินข้าวน่ะ” แม่ไอ้ป๊อนซ์พูดตะกุกตะกักหลังจากมองมาที่เราสองคน
“ครับ เดี๋ยวผมตามลงไป” ป๊อนซ์หันไปพยักหน้ารับพร้อมกับพูดตอบ แม่มันก็ยิ้มกลับมาให้ก่อนจะปิดประตูไว้ตามเดิม
“โจ”
“หืม??”
“กูอยากจะขออะไรมึงอีกอย่างนึง?” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับกุมมือของผมไว้ก่อนจะลูบเล่นเบาๆ
“อะไร?”
“ยกโทษให้แม่กูได้มั้ย?” ป๊อนซ์เงยหน้าขึ้นมาสอบตากับผม ผมจ้องกลับไปในตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกที่บ่งบอกถึงการขอ
ร้องอย่างชัดเจน
“.....” ผมนิ่งไม่ตอบ แต่ก็ยังคงจ้องตากับมันอยู่เหมือนเดิม
“โจ กูขอร้อง” ป๊อนซ์พูดอ้อนวอนอีกครั้งพร้อมกับก้มหน้าลงซุกกับตักของผม
ผมมองการกระทำนั้นนิ่งๆก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
“ไม่ได้จริงๆว่ะป๊อนซ์”
“กินนี้มั้ย?” ป๊อนซ์หันมาถามผมพร้อมกับตักผัดผักขึ้นมา
“ไม่เอาอ่ะ” ผมตอบกลับนิ่งๆพร้อมกับส่ายหน้าไปมานิดๆ
หลังจากเหตุการณ์บนห้องเมื่อกี๊ผมกับป๊อนซ์ก็เดินลงมาด้านล่างโดยไม่มีใครพูดอะไร ต่างฝ่ายต่างเงียบและจมอยู่กับความคิด
ของตัวเอง และนี่ก็เป็นบทสนทนาแรกหลังจากเหตุการณ์นั้น
“หนูโจ ชอบอันนี้ไม่ใช่เหรอลูก?” แม่ป๊อนซ์พูดพร้อมกับเลื่อนจานทอดมันกุ้งมาให้ผม
“ขอบคุณครับ แต่ถ้าผมอยากกินผมหยิบเองได้” ผมตอบกลับไปนิ่งๆแต่ก็ยอมหยิบจานทอดมันกุ้งนั้นขึ้นมาตักใส่จานของตัวเอง
ชิ้นนึงเพื่อดูไม่เป็นการเสียมารยาทจนเกินไป
“....” โต๊ะอาหารโดนปกคลุมไปด้วยความเงียบอีกครั้ง หลังจากที่ผมพูดประโยคเมื่อกี๊ออกไป
“ว่าไงบ้างครอบครัว?!!! มีไรกินบ้างวันนี้” พ่อไอ้ป๊อนซ์ที่เพิ่งกลับจากทำงานก็ยื่นสูทในมือไปให้แม่บ้านก่อนจะนั่งลงประจำที่หัว
โต๊ะ
“กับข้าวเยอะแยะเลยป๊า” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับยิ้มๆกับท่าทางสบายๆของพ่อมัน
“ไอ้ลูกชาย ไม่เจอกันนานเป็นไงบ้าง?? เฮ้ยยย นั่นเมียมึงนี่หว่า” พ่อไอ้ป๊อนซ์พูดทักทายไอ้ป๊อนซ์ตามประสาพ่อลูกก่อนจะ
แสดงอาการตกใจทันทีที่หันมาเจอผม
“สวัสดีครับ” ผมยกมือขึ้นไหว้พร้อมกับกล่าวทักทายไปพร้อมรอยยิ้ม เพราะเท่าที่รู้มาพ่อไอ้ป๊อนซ์ไม่มีส่วนรู้เห็นกับเรื่องที่แม่ของ
มันทำ เพราะฉะนั้นผมเลยไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องพาลและโกรธกับคนที่ไม่เกี่ยวข้อง
“ไปไหนมาตั้งนาน ดูแปลกตาไปเยอะเลย ไม่มาหากันบ้าง” พ่อมันพูดพร้อมกับยิ้มออกมาจนกว้าง
“อุปสรรคมันเยอะน่ะครับ” ผมตอบเสียงกลั้วหัวเราะโดยไม่ลืมที่จะหันไปเหลือบมองแม่ป๊อนซ์ที่ตอนนี้นั่งเงียบจนเหมือนไม่มีตัว
ตน
“ฮ่าๆๆๆๆ งั้นเหรอ เอ้ ทำไมวันนี้เมียกูเงียบจังเลย” หลังจากหัวเราะกับผมเสร็จก็หันไปพูดกับแม่ป๊อนซ์พร้อมกับเอื้อมมือไปกุมมือ
แม่ป๊อนซ์เอาไว้
“กินข้าวเถอะคุณ เสียงดังเป็นเด็กๆ” แม่ป๊อนซ์แกล้งดุพ่อมันนิดๆก่อนจะลงมือกินข้าวต่อ
“วันนี้โต๊ะกินข้าวเราคึกคักดีเว้ยย เจริญอาหารแน่กู” พ่อป๊อนซ์พูดออกมาเสียงดังก่อนจะลงมือกินข้าวแล้วโต๊ะอาหารที่ครึกครื้นอยู่
เมื่อครู่ก็เงียบลงอีกครั้ง
“ไปอาบน้ำก่อนเลยโจ” ป๊อนซ์พูดหลังจากเปิดประตูเข้ามาในห้องนอน
“ไม่เอาอ่ะอิ่มอยู่” ผมพูดพร้อมกับหยิบไอโฟนขึ้นมาเช็คเฟสบุ๊ค ทวิตเตอร์ ไอจี หลังจากที่ไม่ได้เล่นมาพักใหญ่ๆ
“งั้นกูอาบก่อนนะ”
“อืม” ผมตอบรับคำป๊อนซ์ในลำคอแต่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นสนใจป๊อนซ์แต่อย่างใด
ตึ๊ง!!
เสียงไลน์ดังขึ้น ถ้าผมทายไม่ผิดล่ะก็....
P’Horn:เกลียดแฟนโจว่ะ =3=’
ผมอ่านจบก็ต้องขมวดคิ้วกับคำพูดของพี่แก
Joe:คือ?
P’Horn:ก็แฟนโจด่าพี่อ่ะ !!
ผมยิ้มมุมปากออกมานิดๆกับนิสัยเด็กๆของพี่แก
Joe:สม
ผมตอบกลับไปอีกครั้งก่อนจะปิดเครื่องไปเพราะขี้เกียจจะต่อความยาวสาวความยืดกับพี่แก
“โจไปอาบน้ำได้แล้ว” ป๊อนซ์พูดหลังจากที่เดินพันผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเปลือยท่อนบนออกมาจากห้องน้ำ
“อืมๆ” ผมพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำ
“โจ กูอยาก” ป๊อนซ์จับแขนผมจังหวะที่เดินสวนกันเข้าห้องน้ำ แล้วดึงเข้าหาตัวเองจนผมเซไปปะทะกับแผ่นอกเปลือยเปล่าของ
มัน
“อยากอะไร?” ผมตีหน้ามึนทั้งๆที่รู้ความหมายที่มันต้องการจะสื่ออยู่แก่ใจ พร้อมกับก้มหน้าหลบสายตาอ้อนวอนของมัน แต่ผมก็
ต้องเผลอยิ้มออกมาเมื่อเห็นรอยสักที่เหนืออกข้างซ้าย
-Love J Forever-
ผมยกมือขึ้นลูบรอยนั้นเบาๆอย่างเหม่อลอย นานเท่าไหร่แล้วนะ ที่ผมไม่ได้เห็นรอยสักรอยนี้
“รักโจตลอดไป” ป๊อนซ์พูดขึ้นมาเบาๆขณะที่ผมกำลังลูบรอบสักนั้นอยู่ทำให้มือที่กำลังลูบหยุดชะงักลง
“โกหก” ผมพูดเบาๆพร้อมกับหันตัวหนีอ้อมกอดของป๊อนซ์
“โจ..” ป๊อนซ์เรียกผมเสียงอ่อนพร้อมกับดึงมือผมเอาไว้
“กูอยากอาบน้ำ ปล่อยเหอะ” ผมถอนหายใจออกมานิดๆก่อนจะหันกลับไปมองหน้ามัน
“อืม” ป๊อนซ์พยักหน้ารับอย่างจำใจพร้อมกับปล่อยมือผมออกช้าๆ
ผมรีบเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวก่อนจะเข้าไปในห้องน้ำทันที
ผมใช้เวลาในห้องน้ำนานมากกว่าปกติเพราะต้องปรับอารมณ์ก่อนจะออกมาจากห้องน้ำ
“ทำไมอาบน้ำนานจัง?” ป๊อนซ์เงยหน้าขึ้นจากหน้าจอไอแพดพร้อมกับถามขึ้นทันทีที่ผมเปิดประตูห้องน้ำออกมา
“กูขี้อยู่ด้วย” ผมตอบติดตลกเพื่อให้บรรยากาศระหว่างเราดีขึ้น
“ฮ่าๆๆ บ้าเหรอ ว่าทำไมเปิดประตูห้องน้ำแล้วกลิ่นโชยเชียว” ป๊อนซ์หัวเราะออกมาเสียงดังพร้อมกับยกมือขึ้นทำท่าปิดจมูก
“บ้า” ผมหันไปดุมันแบบเล่นๆก่อนจะยืนเช็ดตัวอยู่บนพรมเช็ดเท้าหน้าห้องน้ำ
“อยากไปไหนมั้ย?” จู่ๆป๊อนซ์ก็ถามขึ้นมาซะเฉยๆ
“หืม ตอนนี้อ่ะนะ?” ผมชะงักมือที่กำลังเช็ดผมอยู่แล้วเงยหน้าขึ้นมองมันที่นอนมองผมอยู่บนเตียง
“อืม” มันพยักหน้าตอบกลับ
“อยากดิ จะพาไปเที่ยวเหรอ” ผมตะโกนออกมาเสียงดังพร้อมกับยิ้มกว้างออกมา
“ใช่ ผับLet’s Go!! ไปมั้ย?” ป๊อนซ์ลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินมาที่ตู้เพื่อจะเปลี่ยนเสื้อผ้า
“ไป!!” ผมตอบเสียงดังพร้อมกับพยักหน้ารัวๆ
“งั้นก็แต่งตัวนะ เดี๋ยวกูลงไปรอด้านล่าง” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับหยิบเสื้อเชิ้ตพับแขนถึงศอกสีดำกับเดฟขาดๆสีซีดออกมาใส่ ก่อนจะ
เดินไปหยิบกุญแจที่หัวเตียงแล้วเดินลงไปรอผมด้านล่าง
เย้!!! เอาให้สุดชีวิตไปเลยกู ห่างผับมานานละ !~
ผมเช็ดตัวด้วยความเร็วสูงก่อนจะยืนเลือกชุดอยู่พักใหญ่ๆ
“ใส่อะไรดีวะ?” ผมพึมพำกับตัวเองพร้อมกับเลือกชุดไปด้วย
ผมตัดสินใจเลือกชุดที่กลางๆไม่อะไรมากมายเพราะขี้เกียจเสียเวลาถ้าไอ้ป๊อนซ์มันจะไล่ขึ้นมาเปลี่ยนอีก
ผมหยิบเสื้อกล้ามสีขาวมาใส่ก่อนจะสวมทับด้วยเสื้อถักบางๆสีน้ำตาลอ่อน กับกางเกงสีขาวยาวถึงเข่า ก่อนจะเติมความมั่นใจด้วย
การจัดทรงผมที่เพิ่งตัดมาสั้นด้วยเยลเพื่อให้ผมที่ปรกหน้าทำให้ดูเหมือนเด็กเนิร์ดให้กลายเป็นผมตั้งๆเพิ่มความเท่ห์ให้กับตัวเอง
“ป๊อนซไปกันเหอะ” ผมวิ่งลงจากห้องนอนพร้อมกับตะโกนเรียกป๊อนซ์ที่นั่งอยู่บนโซฟากลางห้องโถงใหญ่
“ไป” ป๊อนซ์หันมามองผมก่อนจะยกยิ้มขึ้นนิดๆ แล้วเดินนำออกจากบ้านไป
“ยิ้มอะไร?” ผมถามขึ้นเพื่อต้องการคำตอบมาคลายข้อสงสัย
“เปล่า ก็แค่วันนี้มึงแต่งตัวน่ารักดี” ป๊อนซ์ส่ายหัวนิดๆก่อนจะก้มลงมาหอมแก้มผมแล้ววิ่งหนีออกไปนอกบ้านทันที
“ไอ้เหี้ยป๊อนซ์!” ผมตะโกนด่าเสียงดังเพื่อกลบความรู้สึกบางอย่างของตัวเอง
“เอ่อ หนูโจ” แม่ป๊อนซ์เดินมาดักตรงประตูก่อนที่ผมจะได้ก้าวออกจากบ้าน
“ครับ?” ผมหยุดวิ่งพร้อมกับหันไปตอบ ทำหน้านิ่งราวกับเมื่อกี๊ผมไม่ได้อารมณ์ดีอยู่
“อย่ากลับดึกมากนะลูก” แม่ป๊อนซ์พูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความรู้สึกเป็นห่วง
“จะพยายามครับ” ผมตอบนิ่งๆก่อนจะเดินเลี่ยงออกมาด้านนอก ก่อนจะเดินตรงไปที่รถที่จอดรออยู่หน้าประตูรั้ว
“โจมานั่งพักก่อน” ป๊อนซ์เดินมาลากผมที่กำลังเต้นอย่างเมามันส์ให้กลับไปนั่งประจำที่โต๊ะ
“อืมๆ” ผมพยักหน้าพร้อมกับเดินตามหลังป๊อนซ์กลับโต๊ะอย่างว่าง่าย
“อ่ะ คอกเทลเบาๆ” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับเลื่อนแก้วคอกเทลสีสวยมาให้ผม
“ไม่เอาอ่ะ จะกินเหล้า” ผมส่ายหน้าพร้อมกับดันแก้วคอกเทลนั้นคืน
“โจ” ป๊อนซ์เรียกชื่อผมเสียงนิ่งพร้อมกับมองด้วยแววตาดุๆ
“ขอเหอะ แล้วจะกลัวอะไร มึงก็อยู่ด้วย”ผมพูดพร้อมกับยกคำที่มันชอบพูดบ่อยๆมาอ้าง
“หึ ก็ได้ๆ” ป๊อนซ์ยอมพยักหน้าก่อนจะยื่นเหล้าแบบไม่แรงมาให้ผมตามคำขอ
“วู้ ฮู~” ผมลุกขึ้นเต้นที่โต๊ะ พร้อมกับความรู้สึกมึนนิดๆ
“เมายัง?” ป๊อนซ์ถามพร้อมยิ้มและหัวเราะเบาๆกับท่าทางของผม
“ยัง ซะหน่อย” ผมหันไปตอบพร้อมกับเต้นต่ออย่างไม่สนใจใคร
Rrr
เสียงไอโฟนของป๊อนซ์สั่นดังขึ้น
“ไอ้ไปป์เหรอ โจเดี๋ยวกูมานะ อย่าไปไหน กูไปรับสายด้านนอกแป๊ปเดียว” ป๊อนซ์ยกหน้าจอไอโฟนขึ้นมาดูก่อนจะพูดสั่งผมยาว
เป็นหางว่าว
“อืมๆ” ผมพยักหน้ารับพร้อมกับโบกมือไล่ให้มันไปรับสายด้านนอก
“แฮลโล โว้ โว โฮ~ เยสเซ่อ วันออฟอะคายยย เย๊เย!!~” ผมร้องเพลงออกมาเสียงดังเมื่อดีเจเปิดเพลง one of a kind ของ
G-dragon เพลงโปรดของผม
ผมเต้นจนจบเพลงก่อนจะนั่งลงแล้วกระดกเหล้าขึ้นดื่มแก้กระหาย พร้อมกับชะเง้อคอมองหาไอ้ป๊อนซ์ที่หายไปสักพักใหญ่ๆแล้ว
“ปวดฉี่ว่ะ” ผมพึมพำกับตัวเองก่อนจะตัดสินใจขัดคำสั่งป๊อนซ์ ลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำคนเดียว เพราะผมไปแป๊ปเดียวเอง เผลอๆผม
ฉี่เสร็จกลับมานั่งที่โต๊ะแล้วไอ้ป๊อนซ์ก็ยังอาจจะไม่กลับมาก็ได้
“ขอโทษ” ผมพูดขอโทษพร้อมกับยกมือขึ้นโบกไปมาแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปโดยไม่ได้สนใจว่าเดินไปชนใครเข้า
หลังจากฉี่เสร็จผมก็เดินมาล้างมืออยู่หน้ากระจกพร้อมกับยกมือขึ้นจัดทรงผมตัวเองให้มันดูดีเหมือนเดิม
“ชนแล้วหนีเหรอ?” ผู้ชายคนนึงมายืนซ้อนด้านหลังผมก่อนจะพูดขึ้น ผมก็สบตาเขาผ่านกระจกแต่ก็พบว่าเป็นใครไม่รู้ที่ผมไม่เคย
เห็นหน้า
“กูไปชนมึงตอนไหน?” ผมสะบัดน้ำในมือออกก่อนจะหันหลังไปประจันหน้ากับมัน
“ก็ก่อนเข้าห้องน้ำไง” มันยังพูดต่อพร้อมกับมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
“อ๋ออ ก็กูขอโทษไปแล้วไง” ผมอุทานออกมาเสียงดังก่อนจะตอบกลับไปแบบงงๆ ขอโทษแล้วจะเอาอะไรอีกวะ
“แล้วมันหายมั้ยล่ะ?” มันพูดพร้อมกับเดินเข้ามาประชิดตัวผมมากยิ่งขึ้น และเมื่อเทียบขนาดตัวกันแล้ว ผมตัวเล็กกว่ามันเยอะ แต่
มันก็ยังตัวเล็กกว่าไอ้ป๊อนซ์อยู่ดี
“แล้วจะให้ทำไง!” อาการมึนๆเมื่อกี๊หายไปในพริบตา พร้อมกับอาการโมโหที่เข้ามาแทนที่ทันที
“ชดใช้หน่อยเป็นไง” พูดจบมันก็รั้งคอผมเข้าไปก่อนจะกดจูบลงมาอย่างรุนแรง
“อื้อออ!” ผมเม้มปากแน่นพร้อมกับยกมือขึ้นทุบที่หน้าอกมันไม่ยั้ง
“ฤทธิ์มากนักนะ” มันผละออกก่อนจะหยิบอะไรบางอย่างในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาใส่ในปากแล้วอาศัยจังหวะที่ผมกำลังเผลอกด
จูบลงมาอีกครั้ง แต่พร้อมกับพยายามที่จะแทรกลิ้นเข้ามาในปากของผม
“อื้อ!” ผมพยายามหันหน้าหนีแต่มันก็เอามืออีกข้างขึ้นมาบีบที่คางของผมอย่างแรงจนผมต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บและมันก็
อาศัยจังหวะนั้นสอดลิ้นเข้ามากวาดไปจนทั่วทุกอณูในโพรงปากของผม
“อื้อออ” ผมยังคงดิ้นขัดขืนไม่มีอารมณ์โอนอ่อนตามแต่อย่างใด
ผมร้องไห้ออกมาเพราะรู้สึกรังเกียจสัมผัสที่มันมอบให้จนไม่รู้จะระบายออกยังไง จนผมต้องขมวดคิ้วทันทีเมื่อมันใช้ลิ้นดันเม็ด
อะไรบางอย่างเข้ามาในปากของผม
“อื้อออๆๆ!” ผมพยายามขัดขืนและไม่กลืนเม็ดที่น่าจะเป็นยาอะไรสักอย่างนั้นลงไป แต่มันก็รู้ทันยกมือขึ้นปิดจมูกของผมทำให้
ผมหายใจไม่ออกจนต้องกลืนเม็ดยานั้นลงไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ มันจึงปล่อยให้ผมได้เป็นอิสระ
“ไอ้เหี้ย!” ผมตะโกนออกมาทั้งน้ำตาพร้อมกับประเคนหมัดให้มันไปหนึ่งที
“หึ! ด่าไปเถอะ เพราะอีกไม่นานมึงก็คงจะเปลี่ยนจากคำด่าเป็นเสียงครางแทน!” มันตะคอกใส่หน้าผมพร้อมกับถุยน้ำลายปน
เลือดออกมา
“เชี่ย” ผมพึมพำกับตัวเองเมื่อพอจะรู้ว่ายาเม็ดนั้นคือยาอะไรก่อนที่จะพยายามหนีออกมาจากห้องน้ำที่ปราศจากคนในตอนนี้ทันที
“จะไปไหน” มันถามผมเสียงนิ่งพร้อมกับดึงแขนผมแล้วเหวี่ยงกลับเข้ามาในห้องน้ำ ก่อนเดินไปแขวนป้ายกำลังทำความสะอาด
ไว้หน้าห้องน้ำแล้วจึงค่อยๆเดินเข้ามาหาผมช้าๆ
“อย่าเข้ามานะ!” ผมประกาศกร้าวเสียงแข็งพร้อมกับเดินถอยหลังไปเรื่อยๆจนหลังชนกับผนังห้องน้ำ ถอยไปไหนไม่ได้อีกแล้ว
“หึ! เดี๋ยวมึงก็จะเป็นคนเรียกร้องให้กูเข้าไปหาเอง” มันพูดพร้อมกับยกมือขึ้นกอดอกด้วยท่าทางสบายๆ
ผมพยายามคิดหาทางหนีแต่ก็ไม่มีเลยแม้แต่วิธีเดียว แล้วจู่ๆร่างกายของผมมันก็เริ่มจะตอบสนองต่อยาชนิดนั้นอย่างห้ามไม่ได้
“อื้มมมม” ผมครางในลำคอนิดๆก่อนจะตัดสินใจพยุงร่างอ่อนแรงของตัวเองเพื่อเข้าไปในห้องน้ำและกำลังจะปิดประตูแต่ก็ต้อง
เสียหลักล้มนั่งลงบนฝาชักโครกเมื่อผู้ชายคนนั้นเอามือดันประตูไว้แล้วเดินแทรกตัวเข้ามาในห้องน้ำด้วยก่อนจะลงกลอนทันที
“ไหวรึเปล่า?” มันถามผมด้วยน้ำเสียงล้อเลียนก่อนจะลูบเบาๆที่ต้นคอของผม
“อื้มมมม” ผมครางรับอย่างปฏิเสธไม่ได้
“หึๆ ก็บอกแล้วว่าเดี๋ยวมึงจะเปลี่ยนจากคำด่าเป็นเสียงครางแทน” พูดจบมันก็ก้มลงมาจูบแลกลิ้นกับผมที่นั่งเกร็งเพราะฤทธิ์ยาอยู่
บนฝาชักโครก
“อ๊า~” ผมครางออกมาเบาๆพร้อมกับเอื้อมมือขึ้นโอบรอบคอของผู้ชายคนนั้นแล้วดันหัวของมันให้ซุกลงกับหน้าอกของผม
“หึ” มันหัวเราะในลำคอนิดหน่อยก่อนจะค่อยๆลากลิ้นจากหน้าอกขึ้นไปยังไหปลาร้าแล้วขบเม้มจนเกิดรอยขึ้นหลายแห่ง
“ยกมือหน่อยดิ” มันพูดก่อนจะพยายามถอดเสื้อของผมออกซึ่งผมก็ยกมือให้ความร่วมมือกับมันเป็นอย่างดี บ้าจริง! ทำไมผมขัด
อะไรมันไม่ได้เลยนะ
“อืมม ขาวน่ากินดี” มันพูพึมพำก่อนจะค่อยลากลิ้นลงมาตั้งแต่หน้าอกจนถึงสะดือก่อนจะละขึ้นไปดูดเม้มที่ยอดอกของผมทั้งสอง
ข้าง
“อื้อออ อ๊า แรงๆหน่อย” ผมกดหัวมันลงกับหน้าอกของผมพร้อมกับเชิดหน้าครางออกมาเสียงดัง
ตอนนี้สติผมเริ่มจะเลือนหายไปเต็มทีแล้ว
“อืมม หวานไปซะทุกส่วนจริงๆ” มันพูดพึมพำกับตัวเองอีกครั้งก่อนจะละจากยอดอกขึ้นมาแลกลิ้นกับผมต่อพร้อมกับส่งมือลงไป
เล่นกับแก่นกายของผมผ่านกางเกงอย่างชำนาญ
“อ๊า อ๊าาาาาาาาาาา~” ผมเชิดหน้าครางเสียงดังพร้อมกับสูดปากเพื่อระบายความเสียวที่เกิดขึ้น
“ไม่ไหวแล้วกูขอเถอะ!” มันพูดพร้อมกับจับให้ผมยืนแล้วดึงกางเกงของผมออกก่อนที่มันจะนั่งลงบนชักโครกแทนผมแล้วให้ผมที่ตอนนี้ไม่เหลือผ้าบนตัวแม้แต่ชิ้นเดียวนั่งคร่อมบนตักของมัน
“ไหนของดูหน่อยดิ ว่าจะฟิตขนาดไหน” มันพูดเสียงกลั้วหัวเราะพร้อมกับส่งนิ้วไปไล่วนตรงทางเข้าช่องทางด้านหลัง
ไม่ได้นะ!! จะปล่อยให้มันทำอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว!!!!
แต่นั่นก็เป็นแค่เสียงของจิตใต้สำนึกที่ดังมาแผ่วเบา จะมาสู้อะไรกับแรงอารมณ์ที่กำลังพุ่งถึงขีดสุดอยู่ตอนนี้
“อ๊ะ!” ผมผวาเข้ากอดคอมันทันที่เมื่อมันพยายามที่จะดันนิ้วเข้ามาในช่องทางด้านหลังของผม
..................................................................................TBC...............................................................................
อัพนะจ๊ะ!!! :katai4:
เฮ้ยยยยยยยยย เคะของเรา เหวยยยยยยยย ! :a5:
ติดตามนะจ๊ะว่าจะรอดไม่รอด o22
ขอบคุณทุกเม้นต์ ทุกบวกนะจ๊ะ
ขอบคุณที่ติดตามกันเด้ออออ :pig4: :pig4:
รักคนอ่านนะจ๊ะ :mew1:
KATIEZZ
-
คิดว่าไม่น่ารอด ปอนซ์เข้ามาเจอ 3p สวิงกิ้ง
สุดๆ ไปเลยโจ
-
น้องโจ!!!!~ ไมน่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
:m31: :m31: :m31: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
อาจจะรอดล่ะม้างงงงง แต่ถ้าไม่รอดก็ดีนะ ป๊อนซ์รู้จะได้ยิ่งเจ็บ สุดท้ายอาจจะเจ็บทั้งคู่
ฟินนนนน~
//ท่าจะซาดิสต์แฮะเรา 55555
-
ช่วยโจให้ทันนะป๊อนซ์
อย่าเข้าใจโจผิดด้วยยย
-
ป๊อนส์ มึงโครตพลาด ที่ทิ้งโจไว้
เหอะ
ถ้ามาไม่ทัน ก้ขอโทษโจ และโทษจัวเองไปเถอะ ฟาดดดดด
-
เราเห็นโพลล์แล้วพี่หมีก็ติด1 ในพระเอก
ส่วนคนที่ต้องเป็นนายเอกให้พี่หมีกดคือนายใช่ปะ
-
อยากอ่านสเปชียลเมกแน็ต ^0^ เอาแบบมุ้งมิ้งน้าาา 5555
เดี๋ยวมาอัพให้พร้อมกับ chapter 24 100% นะคะ o13
-
ตอนที่ 24 100%
[Pontz x Joe]
[Pontz]
“ว่าไงไอ้ไปป์” ผมกรอกเสียงลงไปทันทีที่เดินออกมาจนพ้นจากบริเวณที่มีเสียงดัง
(มึงอยู่ไหนวะ?)
“กูกลับมาบ้าน พาไอ้โจมาด้วย”
(อ๋ออ กูแค่จะโทรมาบอกเรื่องแลปอ่ะ ว่ากูพิมพ์รายงานเสร็จแล้ว)
“เอองั้น เดี๋ยวถ้ามึงได้เข้า ม. มึงก็ส่งเลยก็ได้”
(อืม โอเคๆ แล้วนี่ไปเที่ยวกันเหรอ?)
“อืม”
(งั้นแค่นี้แหละ กลับเข้าไปดูไอ้โจเหอะ ทิ้งไว้คนเดียวแบบนั้นอันตรายนะมึง หึๆ) ไอ้ไปป์พูดพร้อมกับกลั้วหัวเราะในตอนท้าย
“กูก็คิดอยู่ เอองั้นแค่นี้นะ” พูดจบผมก็เก็บไอโฟนลงไปในกระเป๋ากางเกงตามเดิมก่อนจะเดินกลับเข้าไปด้านใน
แต่ก็ต้องพบแต่ความว่างเปล่า เมื่อที่โต๊ะตอนนี้ไม่มีโจนั่งอยู่
“พูดไม่เคยฟังเลย แม่ง!!” ผมสบทออกมาพร้อมกับยกมือขึ้นขยี้หัวอย่างอารมณ์เสีย ก่อนจะหยิบไอโฟนขึ้นมาโทรออกมาโจ
Rrr
ผมหันไปมองที่ต้นเสียงก็ต้องพบว่าไอโฟนของไอ้โจตั้งสั่นอยู่บนโต๊ะ นี่มันไปไหน ทำไมไม่เอามือถือไปด้วย แล้วจะติดต่อยังไง
ล่ะเนี่ย!
“น้องครับ” ผมดบกมือเรียกพนักงานเสิร์ฟเข้ามาหา
“ครับพี่?” พนักงานคนนั้นเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับก้มหัวให้นิดๆ
“น้องเห็นผู้ชายน่ารักๆ หัวเขียวๆ ที่มากับพี่ ที่นั่งอยู่โต๊ะนี้บ้างป่ะ?”
“อ๋ออ เห็นครับ เดินไปทางนั้น ผมว่าน่าจะไปห้องน้ำนะครับ”
“อืม ขอบคุณมากไอ้น้อง” ผมพูดขอบคุณก่อนจะยื่นแบงค์ร้อยไปให้เพื่อเป็นการตอบแทนก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องน้ำทันที
-กำลังทำความสะอาด-
ผมหยุดยืนหน้าห้องน้ำก่อนจะมองไปที่ป้าย
“อ้าว แล้วไอ้โจไปไหนวะเนี่ย!” ผมสบถออกมาเสียงดังก่อนจะวิ่งกลับออกมาทางเดิมเพื่อไปถามพนักงานคนนั้นอีกที
“น้องๆ”
“ในห้องน้ำไม่มีเหรอครับพี่?”
“ไม่น่าจะมีนะ เพราะมันแขวนป้ายกำลังทำความสะอาดอยู่” ผมพูดออกมาด้วยอารมณ์ที่ร้อนระอุจนเต็มที่ ตอนนี้มันรู้สึกกระวน
กระวายไปหมด เป็นห่วงก็เป็นห่วง แต่ในใจมันก็มีบางครั้งที่รู้สึกระแวงขึ้นมาซะเฉยๆ
“ไม่น่าจะใช่นะครับพี่ เพราะพี่พนักงานทำความสะอาดห้องน้ำกลับไปเมื่อกี๊เอง” สิ้นคำพูดของพนักงานเสิร์ฟ ผมก็เริ่มจะนึกอะไร
ได้ทันที
“ชิบหายแล้ว!!” ผมสบถออกมาเสียงดังจนหลายๆคนหันมามอง แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาอายหรือสนใจกับสิ่งนี้แล้วเพราะตอนนี้
มีอีกสิ่งหนึ่งที่ผมควรจะเป็นห่วงและกังวลมากกว่า
ปัง!
ผมถีบเข้าที่ประตูห้องน้ำเต็มแรงก่อนจะวิ่งตรงเข้าไปแล้วกวาดตามองหาโจทันที
“อ๊ะ!!” เสียงครางหลุดออกมาจากห้องริมด้านในสุดของห้องน้ำ ผมไม่รอช้ารีบวิ่งเข้าไปตามต้นเสียงทันที เพราะเสียงนี้ผมจำได้
ดี มันเป็นเสียงของคนที่ผมรัก
ปัง!
ผมถีบอย่างแรงเข้าที่ประตูบานนั้น แต่มันก็ยังคงล็อคอยู่เหมือนเดิม
“ใครวะ?!” เสียงคนด้านในตะโกนถามสวนออกมา
“อย่าทำอะไรเมียกูนะไอ้สัด!” ผมตะโกนกลับไปพร้อมกับถีบเข้าที่ประตูอีกหลายครั้ง
“หึ! ช่วยไม่ได้ว่ะ เมียมึงแม่งโคตรน่าเอาเลย” มันตะโกนสวนกลับออกมาพร้อมกับกลั้วหัวเราะนิดๆ
“อื้อออ อ๊ะ อ๊า~” เสียงครางอย่างมีความสุขของโจทำให้สติของผมขาดผึง
ผมตัดสินใจเอื้อมมือไปจับบานประตูด้านบนก่อนจะออกแรงดึงสุดแรง
“มึงจะทำอะไรวะ!” ไอ้เหี้ยนั่นตะโกนถามออกมาเมื่อเห็นว่าผมกับลังใช้มือดึงบานประตูออก โดยไม่สนใจเลยว่าตอนนี้เลือดจะ
ไหลจนอาบเต็มมือผมแล้วก็ตาม
ปึง!
เสียงบานประตูหลุดออกเผยให้เห็นคนด้านใน
สีหน้าตกใจสุดขีดของไอ้เวรนั่นที่มีโจนั่งคร่อมอยู่บนตักมันโดยที่ไม่มีเสื้อผ้าเลยสักชิ้น
“ตายซะมึง!” ผมตะโกนออกมาลั่นเมื่อเห็นว่านิ้วของมันกำลังสอดอยู่ในช่องทางด้านหลังของเมียผม
ไม่รอช้า ผมรีบพุ่งเข้าไปดึงตัวโจออกมาทันที
“อ๊า~” โจครางเสียงหลงทันทีที่นิ้วหลุดออก ผมกัดฟันมองอาการของโจก็รู้เลยว่าโดนยาขนานหนักเข้าแล้ว
“อยู่ในนี้ก่อนนะดื้อ เดี๋ยวกูมา” ผมวางโจลงบนฝาชักโครอย่างทนุถนอมก่อนจะถอดเสื้อเชิ้ตที่ใส่อยู่ออกแล้วใส่ให้โจแทน
“จะไปไหน?” ทันทีที่ผมเปิดประตูออกมาก็เห็นไอ้จัญไรที่เกือบจะข่มขืนโจเมื่อกี๊กำลังใส่เสื้อผ้าเตรียมหนี
“......” มันไม่ตอบพร้อมกับก้มหน้าลงหลบสายตาของผม
“ป๊อนซ์~ ช่วยกูด้วยย อื้อออ” เสียงของโจที่ดังออกมาจากในห้องน้ำทำให้ผมปล่อยหมัดไปเต็มๆหน้าของไอ้เหี้ยนั่นโดย
อัตโนมัติ
“มึงรู้มั้ย กูรักมันมากขนาดไหน แล้วมึงมาทำกับคนที่กุรักแบบนี้ได้ไง!!!” ผมตวาดเสียงดังก่อนจะต่อยเข้าที่หน้ามันไม่ยั้ง
ผมผลักมันลงกับพื้นก่อนจะกระทืบอย่างแรงลงที่ท้องของมัน
“มึงเจ็บมากมั้ย?” ผมเอาเท้าไปเตะๆที่หน้ามันที่ตอนนี้ดูใกล้จะหมดสติเต็มที
“....” มันลืมตาขึ้นมามองผมช้าๆ ผมจึงแสยะยิ้มกลับไปให้ก่อนจะจัดการเป็นครั้งสุดท้าย
“แต่ก็อยากจะบอกว่าเจ็บแค่นี้มันยังน้อยไปสำหรับมึง!” พูดจบผมก็เตะเข้าตรงที่หน้าของมันจนสุดแรง เลือดทะลักออกมาราวกับ
ท่อประปาแตก ก่อนที่ผมจะได้จัดการมันอีกครั้งก็มีคนเปิดประตูเข้ามาซะก่อน
“เฮ้ยย! พี่ครับ พอแล้วครับพี่ เดี๋ยวผมจัดการให้ครับ” พนักงานเด็กเสิร์ฟคนเมื่อกี๊เข้ามาดึงแขนผมไว้พร้อมกับเรียกเพื่อนอีกคนที่
ยืนอยู่หน้าประตูมาช่วยกันพยุงร่างโชกเลือดของไอ้สัดนรกนี่ออกไป
“ป๊อนซ์~” โจเรียกชื่อผมเสียงแผ่ว ทำให้ผมได้สติว่ายังมีโจอยู่ด้วย
ผมรีบไปเก็บเสื้อผ้าของโจที่เกลื่อนอยู่บนพื้นก่อนจะเดินไปนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าโจทันที
“โจ” ผมเรียกมันเสียงแผ่วพร้อมกับส่งสายตาสงสารให้กับอาการทรมานของโจ
“ป๊อนซ์ ฮึกก กูอึกอัดอ่ะ” โจเริ่มจะร้องไห้ออกมาพร้อมกับส่ายหัวไปมาอย่างทนไม่ไหว
“โจ มีสติหน่อย” ผมเอามือไปประคองหน้าโจไม่พร้อมกับเขย่าเบาๆ
โจส่ายหน้าไปมาพร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างหนักก่อนที่จะตัดสินใจสอดนิ้วเข้าไปในช่องทางด้านหลังของตัวเอง
“โจ” ผมขยับถอยห่างออกมาเพราะไม่ต้องการที่จะทำร้ายโจตอนนี้
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊า ป๊อนซ์ ป๊อนซ์~” โจขยับนิ้วเร็วขึ้นพร้อมกับเชิดคางส่งเสียงครางจนสุดเสียงโดยที่เรียกชื่อผมอยู่ตลอด
ผมเบือนหน้าหนีการกระทำนั้น พร้อมกับกำมือข่มใจตัวเองไว้แน่น
“อ๊า~” โจปลดปล่อยออกมาเยอะมากจนตัวสั่น
“อืมมม ป๊อนซ์ ฮึกก มันยังไม่หายอ่ะ กูยังต้องการอีก กูทำไงดี” หลังจากปลดปล่อยเสร็จ โจก็มีความรู้สึกขึ้นอีกครั้ง
“มึงจะไม่โกรธกูใช่มั้ย?” ผมกระซิบแผ่วเบาก่อนจะโน้มตัวลงไปประกบปากกับโจแล้วค่อยๆสอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวกระวัดกับลิ้นของ
โจอย่างเร่าร้อน
มือข้างที่ว่างอยู่ของผมก็เอื้อมลงไปกำรอบแก่นกายของโจพร้อมกับขยับขึ้นลงเป็นจังหวะ
“อ๊า อ๊า แรงอีกป๊อนซ์ เร็วอีก!” โจผละริมฝีปากออกก่อนจะร้องสั่งออกมาเสียงดังพร้อมกับแยกขาออกกว้างโดยอัตดนมัติ
ผมขยับเร่งจังหวะขึ้นตามคำสั่งของโจก่อนจะหยุดลงกะทันหัน
“ป๊อนซ์!” โจตวาดผมเสียงดังพร้อมกับกัดลงมาไหล่ผมจนจมเขี้ยว
“ไม่อยากทำมากกว่านี้เหรอ” ผมพูดพร้อมกับถอดกางเกงออกแล้วจับโจให้ยืนหันหน้าซบกับฝาผนังแล้วหันหลังมาทางผม
“อื้มมม” โจครางในลำคอเบาๆเมื่อผมเอาแก่นกายถูไปมาตรงทางเข้านั้นอย่างยั่วยวน
“กูจะเข้าไปแล้วนะ” ผมกระซิบที่ข้างหูของโจก่อนจะค่อยๆดันส่วนหัวเข้าไปอย่างยากลำบาก
“ซี๊ดด แน่นชิบ!” ผมคำรามในลำคอเบาๆเมื่อส่วนหัวไม่ยอมเข้าไปสักที
“อื้มมม อ๊า” โจเหมือนจะทนรอไม่ไหวเด้งสะโพกสวนกลับมาทำให้ผมเข้าไปได้จนมิดด้าม
“เจ็บมั้ยนั่นน่ะ” ผมแกล้งหยอกโจก่อนจะเริ่มขยับช้าๆแต่กดลงไปแบบเน้นๆ
โจตัวสั่นสะท้านจนผมรู้สึกได้ นี่จุดเสียวมึงซินะ
ผมดึงแก่นกายออกจนเกือบจะหลุดออกมาก่อนจะดันเข้าไปแบบเต็มแรง
“อ๊า~” โจครางออกมาเสียงดังพร้อมกับส่ายสะโพกไปมาเพื่อระบายความเสียวที่มี
ผมจับโจพลิกให้หันหน้ามาหาผมก่อนจะช้อนตัวโจขึ้นดันจนขาลอยขึ้นจากพื้นแล้วจัดการซอยแบบไม่ยั้งทันที
“ซี๊ดดด อ๊า อ๊ะ อ๊า อ๊า” โจครางออกมาไม่เป็นภาษาพร้อมกับเอาขาตวัดรัดรอบเอวผมเอาไว้
ผมกดลงไปแบบเน้นๆอีกสองสามครั้งก่อนจะกระตุกถี่ๆแล้วปล่อยออกมาจนหมด
น้ำรักเอ่อล้นออกมาไหล่ลงไปตามขาของโจ
ผมพักเหนื่อยไม่นานก็เริ่มบรรเลงต่อทันที กว่าจะสาสมใจ(ของผมเอง) ก็ปาไป 4 ยก ขาเปลี้ยกันเลยทีเดียว
“อืมมมม” โจซบหน้าลงไปคอของผมก่อนจะกัดลงมาจนฝังเขี้ยว
“โอ๊ยย กัดทำไม?”
“....” โจไม่ตอบแต่ค่อยๆเลียรอยกัดนั้นอย่างทนุถนอม
“หวงเหรอ?” ผมถามพร้อมกับเอามือลูบหัวมันเบาๆ
“มาก” มันตอบก่อนจะดึงผมเข้าไปจูบต่อจนมันเป็นฝ่ายขาอ่อนจนยืนไม่อยู่ไปเอง
“หายยัง?” ผมถามพร้อมกับช่วยทำความสะอาดด้านในให้โจ
“ก็มีรู้สึกบ้าง แต่ก็พอจะควบคุมได้แล้วล่ะ” โจพูดพร้อมกับล้วงน้ำรักที่ค้างอยู่ด้านในออกมา
“ว้า นึกว่ายังมีอารมณ์อยู่อีก จะได้จัดซะหน่อย” ผมพูดหยอกล้อพร้อมกับเอาเสื้อเชิ้ตของผมเช็ดขาให้โจ แล้วหยิบเสื้อกับกางเกงของมันมาช่วยใส่
“แล้วมึงจะเดินเปลือยท่อนบนออกไปแบบนี้อ่ะนะ” โจพูดพร้อมกับจิ้มๆมาที่หน้าอกของผม
“ก็ให้ทำไงอ่ะ เสื้อกูก็เช็ดให้มึงแล้ว” ผมพูดแบบไม่สนอะไร พร้อมกับพาดเสื้อไว้บนบ่า
“หึๆ กูเพิ่งเห็น” โจพูดพร้อมกับชี้มาที่ช่วงไหล่ของผม
“เฮ้ยย!!” ผมร้องอุทานออกมาทันทีที่เห็นรอยยาวตั้งแต่ไหล่พาดมาจนถึงหน้าท้อง โดยที่รอยนั้นยังมีเลือดซิบๆอยู่เลย
“ตอนไหนวะ?” ผมถามพร้อมกับลูบรอยนั้นอย่างเบามือ
“ไม่รู้เหมือนกัน” โจตอบพร้อมกับแลบลิ้นใส่ผม
“ซ่าไปเหอะ เดี๋ยวกลับไปบ้านก็จะจัดให้เดินไม่ได้เลยคอยดู”ผมขู่พร้อมกับดึงมันมาจูบลงบนหัวเบาๆ
“ดีเลย พอดียังไม่หายอยาก” โจพูดพร้อมกับขยิบตาให้ผม แล้วเดินนำออกจากห้องน้ำไปทันที
“เดี๋ยวกูจิ้มตาบอดเลย!”
...................................................................................TBC...............................................................................
อัพๆๆๆๆ :katai4:
ช่วงนี้ติดสอบนิดหน่อยน้าาาา
อาจจะมาช้าบ้าง :katai5:
Special [Mek x Natt] ติดไว้ก่อนนะจ๊ะ :ling2:
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ทุกบวกนะ :pig4:
รักคนอ่านนะจ๊ะ :mew1:
KATIEZZ
-
เร้าร้อน :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ดีกันแล้วใช่มั้ยเนี่ย น่ารักมากกก >< เครียดเรื่องแม่ป๊อนซ์อ่ะ 55555
-
อยากอ่านตอนต่อไปจัง :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
อยากรู้เรื่องคุณแม่จัง คาดว่าน่าจะมีเหตุผลอะไรซักอย่างสิน่า
-
Special
[Mek x Natt]
[Natt]
“เฮียไปป์ ทำไมไม่เอาพลัสเตอร์มาด้วยอ่ะ” ผมพูดพร้อมกับยกมือขึ้นกอดอก
“เรื่องไรก็ต้องพามาให้หมามันดู” เฮียไปป์มองหน้าผมด้วยหางตาก่อนจะตอกกลับมาจนผมเจ็บไปถึงไส้ตรง
“เหอะ ใจร้ายว่ะ! ก็เหงาอ่ะ ไอ้โจไม่อยู่” ผมบ่นงึมงำออกมาตามประสาคนโดนทิ้ง ก็ไอ้โจดิ แม่งไปเที่ยวกับเฮียป๊อนซ์เฉยเลย
ทิ้งผมไว้คนเดียว
“หึ! แล้วไอ้นั่นไม่ช่วยให้มึงหายเหงาเหรอ?” พี่ลิ้มพูดพร้อมกับพยักเพยิดไปทางด้านหลังของผม
ผมขมวดคิ้วอย่างงงๆก่อนจะหันกลับไปดู
เยดเข้!!!! ไอ้เด็กเวรนั่นนี่หว่า
“ไปก่อนนะเฮีย” ผมรีบเก็บของพร้อมกับบอกลาเฮียๆด้วยความเร็วสูงก่อนจะพุ่งตัวออกไปทันที
“แฮ่กๆๆ” ผมก้มลงเอามือค้ำกับเข่าเอาไว้พร้อมกับหอบหายใจออกมาอย่างหนัก ก็นะเล่นวิ่งใส่เกียร์หมาซะขนาดนั้น
“อ่ะ” มีแรงกระแทกที่ไหล่เบาๆ ผมหันไปมองก็เป็นน้ำเปล่าเย็นขวดนึง เลยรับมากินโดยไม่ได้สนใจว่าใครเป็นคนให้
“อึ่กๆๆ” ผมซดน้ำเข้าไปจนครึ่งขวดก่อนจะปิดฝาและส่งคืน
“ขอบใจนะ เฮ้ยยย!!” ไม่ทันที่ผมจะกล่าวขอบคุณจบก็ต้องอุทานออกมาเสียงดังเมื่อเห็นว่าเจ้าของน้ำก็คือไอ้เด็กหน้านิ่งที่ผม
เพิ่งจะวิ่งหนีมันมานั่นเอง
“ตกใจอะไร?” มันถามผมกลับหน้าตายพร้อมกับยกน้ำขึ้นกินต่อจากผม รอยปากกูนะนั่น ==’
“มึงมาที่นี่ทำไม?” ผมถามพร้อมกับหันซ้ายหันขวาดูว่ามีคนแอบมองอยู่รึเปล่า เพราะวันนี้มันมากับชุดนักเรียนมันเลย กางเกง
น้ำเงิน ปล่อยชายเสื้อออกพร้อมกับเป้ประจำโรงเรียน มึงมั่นมากขอบอก!
“มาหา” มันตอบก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดน้ำที่ไหลลงมาตามลำคอออก เซ็กซี่สุดๆ ><”
“จะมาหาทำไม?” ผมยังคงถามต่อและไม่หยุดที่จะระแวงว่ามีใครมองอยู่รึเปล่า
“.....” มันมองหน้าผม พร้อมกับแสดงสีหน้ารำคาญออกมาจนรู้สึกได้ ก่อนจะดึงมือผมให้เดินตามมันไป
“จะพากูไปไหนว่ะ?! ปล่อยๆๆๆๆ” ผมโวยวายพร้อมกับพยายามสะบัดมือให้หลุดแต่มันแม่งจับแน่นยิ่งกว่าคีมเหล็กซะอีก
“อย่าเสียงดังดิ คนมองเต็มเลยเห็นมั้ย” มันหยุดเดินก่อนจะก้มลงมาพูดกับผมเบาๆ ผมหันไปมองรอบๆก็เห็นว่ามีหลายคนกำลัง
จ้องมาจริงๆ และมันคงเป็นภาพที่ไม่น่ามองนัก กับการที่เด็กม.ปลายกางเกงน้ำเงินสูงราวเสาไฟฟ้าแรงสูงกำลังพยายาม
ฉุดกระชากลากถูเด็กมหาลัยที่ตัวแคระติดดิน
ผมจึงจำต้องยอมหยุดขัดขืนและเดินตามมันไปแบบเงียบๆอย่างเสียไม่ได้
Rrr
เสียงสั่นจากกระเป๋ากางเกงของเมฆดังขึ้น มันจึงปล่อยมือผมออกก่อนจะชี้หน้าเป็นเชิงว่าอย่าคิดหนี ก่อนจะกดรับสายที่โทรเข้า
มา
“ว่าไง?”
“ไม่ว่ะเฟียส วันนี้กูเรียนพิเศษ” อ้าวเหรอ?? แล้วนี่มันจะพากูไปนั่งเรียนข้างๆมันรึไงวะ
“มึงนี่รู้ทันตลอด” มันพูดพร้อมกับหัวเราะออกมานิดๆ
“เออๆ เดี๋ยวเสร็จแล้วกูค่อยโทรกลับแล้วกัน” พูดจบมันก็กดวางสายก่อนจะเอามือมาจับมือผมไว้ตามเดิม
“มึงเรียนพิเศษเหรอ?” ผมชะโงกหน้าไปถามมันที่เดินมองตรงซึ่งผมไม่ได้อยู่ในระดับสายตาของมันเลย
“เปล่า” มันตอบกลับหน้าตาย
“อ้าวว ไหนมึงบอกเพื่อนว่า..”
“ผมโกหก” มันพูดขัดขึ้นมาก่อนที่ผมจะได้พูดจบ
“แล้วนี่เราจะไปไหน?” ผมถามขึ้นมาอีกครั้งโดยไม่กลัวที่จะโดนมันรำคาญ
“ไปซื้อเกมส์” มันหันมาตอบพร้อมกับดึงมือผมให้เดินขึ้นบันไดเลื่อนบีทีเอสไปกะมัน
“โอ๊ะ!” ผมอุทานออกมานิดหน่อยเมื่อโดนเบียดจากด้านหลังทำให้ผมเกือบจะล้มไปด้านหน้า ถ้าไม่ได้เมฆจับเอาไว้
“มายืนนี่มา” เมฆพูดพร้อมกับรั้งผมให้ไปยืนซ้อนด้านหน้ามัน แล้วมันก็จับห่วงไว้มือนึง ส่วนอีกมือก็กอดรอบเอวผมไว้
“เฮ้ย!” ผมอุทานออกมาเสียงดังพร้อมกับตีไปที่มือมันทันทีที่มันวางมือบนเอวของผม
“เดี๋ยวล้ม ยืนดีๆ” มันพูดเสียงเข้มพร้อมกับรั้งตัวผมให้ยืนชิดกับมันเข้าไปอีก ผมเลยทำได้แค่ยืนก้มหน้าหลบสายตาคนอื่นๆที่
กำลังมองมา ไอ้เหี้ยนี่แม่งหน้าด้านมากอ่ะมึง
“อุ๊ย!ขอโทษค่ะ” ผู้หญิงคนนึงพูดขึ้นเมื่อเซมาชนกับเมฆอย่างแรงจากด้านขวา
“ไม่เป็นไรครับ” ไอ้เมฆก็หันไปตอบตามมารยาทพร้อมกับทำหน้านิ่งๆ แล้วหันกลับมาตามเดิม แต่ดูเหมือนผู้หญิงคนนั้นจะตะลึง
ในหน้าตาของมันมาก จนผมยังรู้สึกได้
“เมฆ หิวน้ำ!” ผมจ้องไปที่ผู้หญิงคนนั้นพร้อมกับจิกตาใส่นิดๆ
“หืมม กินตอนนี้เลยเหรอ?” เมฆทำเสียงสงสัยพร้อมกับก้มลงมาถามผม
“เออ!” ผมกระแทกเสียงใส่อย่างหงุดหงิดเพราะผู้หญิงคนนั้นยังคงมองที่ไอ้เมฆและพยายามส่งสายตาให้หลายครั้ง กูเห็นนะ!
“เกาะแขนผมไว้เดี๋ยวล้ม” ผมเอามือทั้งสองข้างไปเกาะที่แขนเมฆไว้แน่น ส่วนไอ้เมฆก็เอามือข้างที่กอดเอวผมไว้ดึงน้ำออกมา
จากกระเป๋า พร้อมกับเปิดฝาและดึงหลอดออกมาให้ดูดได้
“อ่ะ” มันจ่อหลอดมาที่ปากของผม ผมก็งับหลอดพร้อมกับดูดน้ำเข้าไปนิดเดียว เพราะที่จริงก็ไม่ได้กระหายเหี้ยไรเลย
ผู้หญิงคนนั้นมองการกระทำของเราสองคนพร้อมกับทำหน้าเหวอๆ ก่อนจะหันไปอีกทาง
“อิ่มละ” ผมพูดพร้อมกับปล่อยหลอดออกจากปาก ไอ้เมฆก็เอาขวดน้ำไปปิดฝาและยัดใส่กระเป๋าไปตามเดิม
“อย่าคิดว่าไม่รู้นะ ว่าทำอะไรอยู่” มันรั้งผมเข้าจนชิดตัวก่อนจะก้มลงมากระซิบเสียงเบาข้างๆหู
“กูไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย” ผมเถียงเสียงแข็งพร้อมกับก้มหน้าลงปกปิดอาการหน้าร้อนของตัวเอง
“หิวยัง แวะกินไรก่อนมั้ย?” เมฆถามทันทีที่ลงจากบีทีเอสและกำลังจะเดินต่อไปที่ร้านเกมส์ที่มันจะไป
“หิว อยากกินซาลาเปาหมูสับ” ผมพยักหน้าพร้อมกับตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว
“งั้นรอตรงนี้ก่อน เดี๋ยวเข้าไปซื้อให้ ฝากกระเป๋าด้วย” มันถอดเป้ออกมาให้ผมถือให้ก่อนจะเดินเข้าเซเว่นไป ทิ้งให้ผมยืนอยู่หน้า
เซเว่นคนเดียว
“เฮ้ยๆๆๆ ลูกแมวหลงทางรึเปล่าวะ?” เสียงผู้ชายคนนึงดังขึ้น ผมหันไปก็พบว่าเป็นเด็กม.ปลายกางเกงน้ำเงิน ตราโรงเรียนเดียว
กับไอ้เมฆ ยืนล้วงกระเป๋าทำท่าหาเรื่องกันอยู่สามสี่คน
ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร แต่เลือกที่จะหันหลังให้แทนเพราะไม่อยากมีเรื่อง
“น่าจะใช่ว่ะ น่ารักดี” เสียงอีกคนพูดขึ้นพร้อมกับยื่นมือมาสะกิดที่ไหล่ของผม
“มีอะไร?!” ผมหันไปตอบเสียงแข็งพร้อมกับจ้องมันกลับเขม็ง ส่วนสูงมันน้อยกว่าไอ้เมฆเยอะ แต่ก็ยังมากกว่าผมอยู่ดี
“โหยๆๆ โหดซะด้วย ขู่ฟ่อๆเชียว” มันพูดพร้อมกับหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
“ไปกับพวกเรามั้ยครับพี่ ไปหาอะไรทำสนุกๆกัน” หนึ่งในสี่คนนั้นพูดพร้อมกับยื่นมือมาจับแก้มผม ซึ่งผมก็ปัดออกทันที
“ถ้าเงี่ยนนักก็ไปชักว่าวซะไปไอ้สัด!” ผมตะคอกออกมาเสียงดังพร้อมกับผลักมันออกไป
“เฮ้ยยย ปากดีไปแล้วนะมึง”มันพูดพร้อมกับบีบเข้าที่คางผมอย่างแรง ก่อนจะเงื้อมือขึ้นเตรียมจะต่อยลงมาบนหน้าของผม
ผลัวะ!!!!
เสียงกำปั้นกระทบกับใบหน้าดังขึ้นสนั่น แต่ผมดันไม่เจ็บซะงั้น
ผมจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมาดูก็พบว่า ไอ้คนที่เงื้อมือจะต่อยผมเมื่อกี๊ลงไปนอนพงาบๆ อยู่กับพื้นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และเมื่อมองเลย
ไปอีกนิดก็จะพบกับไอ้เมฆที่ยืนถือถุงเซเว่นพร้อมกับกำลังนวดข้อมืออยู่
“เป็นอะไรรึเปล่า?” มันละสายตาจากไอ้พวกนั้นก่อนจะหันมาสำราวจความผิดปกติของผม
“ไม่ๆ” ผมพูดพร้อมกับส่ายหน้าไปมา ตอนนี้สีหน้าของไอ้เมฆดูน่ากลัวขึ้นจากปกติเป็นร้อยเท่า และมันกำลังจะเดินไปซ้ำไอ้ตัวที่
นอนอยู่บนพื้นอีกรอบ
“พอแล้วมึง” ผมรีบรั้งแขนเมฆไว้พร้อมกับกระตุกเบาๆ
เมฆหยุดตามคำขอของผมแต่ยกมือขึ้นมาชี้หน้าไอ้พวกนั้นทุกคนก่อนจะพูดขู่ออกมาเสียงดัง
“มึงเตรียมตัวไว้ได้เลยไอ้คิม พรุ่งนี้กูไม่เอามึงไว้แน่!!” มันตะคอกพร้อมกับลากผมให้เดินฝ่าวงไอ้พวกนั้นที่ยืนก้มหน้าก้มตากัน
ออกมา
“มึงรู้จักไอ้พวกนั้นเหรอ?” ผมถามด้วยความสงสัย เพราะเมื่อกี๊มันเรียกไอ้คนที่โดนต่อยว่าไอ้คิม
“อืม รุ่นน้องที่โรงเรียนอ่ะ แม่งปล่อยให้กร่างมานานแล้ว ถึงเวลาสะสางซะที” มันพูดเสียงนิ่งจนผมเองยังอดรู้สึกขนลุกไม่ได้
“เอ่อ แล้ว...”
“....” มันหันมามองหน้าผมเป็นเชิงสงสัย
“ซาลาเปากูอ่ะ” ผมพูดพร้อมกับแบมือข้างที่ไม่ได้จับกับมันอยู่ ยื่นไปด้านหน้ามัน
“หึ” มันหัวเราะออกมานิดๆก่อนจะยื่นถุงซาลาเปามาให้ผม
“เอากระเป๋ามา เดี๋ยวถือเองแน็ตกินไปเหอะ” หลังจากยื่นถุงซาลาเปามาให้มันก็ดึงเป้ที่ผมกอดอยู่ไปสะพายไว้เอง ปล่อยให้ผม
ได้ดื่มด่ำกับซาลาเปาอย่างมีความสุข
“เสร็จยังงงง?” ผมถามลากหางเสียงยานๆ พร้อมกับเอนตัวลงนอนบนโซฟาของร้าน
“เสร็จละๆ จ่ายตังค์แป๊ปนึง” มันหันมาตอบพร้อมกับชูเกมส์ให้ดูก่อนจะยื่นไปให้พนักงานคิดเงิน
“เด็กติดเกมส์” ผมพูดขึ้นมาลอยๆพร้อมกับลุกขึ้นยืนเตรียมออกจากร้าน
“หึ” มันไม่พูดอะไรแต่กลับหัวเราะออกมานิดๆก่อนจะเดินมาขยี้หัวของผมจนยุ่งแล้วเดินแทรกตัวออกจากประตูร้านไป
“เฮ้ย รอแป๊ปนึงๆๆ” ผมดึงแขนมันไว้ก่อนจะวิ่งเข้าไปในร้านขายสายห้อยโทรศัพท์ร้านนึง
“พี่ครับ อันนี้เท่าไหร่อ่ะ?” ผมถามพร้อมกับหยิบสายห้อยโทรศัพท์ที่เป็นแบบเดียวกับที่พระเอกซีรี่ย์เรื่องนึงใช้ แบบ หามานาน
มากแล้วอ่ะ ><”
“250 ครับน้อง”
“งั้นผมเอาอันนี้ครับ” ผมพูดพร้อมกับส่งที่ห้อยมือถือไปให้พี่เค้าก่อนจะหยิบตังค์ออกมา
“พี่ขายเป็นคู่นะน้อง” พี่เค้าพูดขึ้นมาขณะที่ผมกำลังล้วงหาตังค์อยู่
“เอ่อ แต่ผมอยากได้อันเดียวอ่ะครับ” ผมพูดย้ำอีกครั้ง ผมอยากได้แบบของพระเอกอย่างเดียวนี่ ของนางเอกสีชมพูดูแต๋วเกินไป
ที่จะใช้
“ไม่ได้จริงๆน้อง พี่ต้องขายเป็นคู่” พี่เค้าตอบกลับพร้อมกับทำสีหน้าขอความเห็นใจจากผม
“เอ่ออ งั้นก็ได้ครับ” และแล้วผมก็ตอบตกลงไปจนได้ เอาวะ!! เพื่อพระเอกของกู
ผมยื่นตังค์ไปให้พี่เค้าพร้อมกับรับสายห้อยโทรศัพท์สองอันนั้นมาแล้วหยิบอันที่ผมชอบใส่เข้ากับไอโฟนของผมทันที
“เฮ้ยยย สวยอ่ะ” ผมพูดพร้อมกับชูไอโฟนที่มีที่ห้อยอันนั้นแขวนอยู่แล้วหมุนไปมา
“ฮ่าๆๆ เอาครับน้องตังค์ทอน” พี่เค้าหัวเราะก่อนจะยื่นตังค์ทอนมาให้ผม ผมก็ยิ้มๆตอบรับเงินนั้นแล้วเดินออกมาจากร้าน
“ซื้ออะไรอ่ะ?” เมฆถามขึ้นเสียงนิ่งๆ
“สายห้อยโทรศัพท์ ดูดีป่ะ?” ผมตอบพร้อมกับยื่นไอโฟนให้มันดู
“ก็ดี” มันตอบกลับมาสั้นๆ ก่อนจะเดินเอามือล้วงกระเป๋า
“เออนี่ อ่ะ กูให้” ผมนึกขึ้นได้ว่ามีอีกอันนึง ไม่รู้จะให้ใคร ให้มันเลยแล้วกัน
“หืมม?” มันมองสายห้อยมือถือแต๋วๆอันนั้นก่อนจะขมวดคิ้วแล้วหันมาจ้องหน้าผมอย่างต้องการคำอธิบาย
“ก็ตอนกูซื้อเค้าขายเป็นคู่ แต่ก็ชอบอันที่กูใส่อยู่อันเดียว อันนี้กูเลยให้มึง” ผมพูดอธิบายก่อนจะยัดสายห้อยโทรศัพท์นั้นใส่ในมือ
ของมัน
“หึๆ แต๋วไปป่ะ?” มันหัวเราะนิดๆ
“จะเอาป่ะ?” ผมทำท่าเหมือนจะเก็บกลับลงในกระเป๋าแต่มันก็ดึงมือผมเอาไว้ก่อน
“เอาดิ” มันพูดหน้านิ่งพร้อมกับแย่งสายห้อยนั้นไปจากมือผมแล้วแขวนเข้ากับไอโฟนของมันทันที
“มันเป็นคู่เหรอ?” มันพลิกไอโฟนไปมาก่อนจะหันมาถามผมอีกครั้ง
“อืม ใช่ๆ มันเป็นของที่พระเอกให้นางเอง ในซีรี่ย์ที่กูดูอ่ะ”
“เด็กติดละคร” มันพูดเสียงนิ่งๆก่อนจะเก็บไอโฟนไว้ในกระเป๋า
“ซีรี่ย์เว้ยยยย ไม่ใช่ละคร!” ผมหันไปเถียงเสียงแข็ง
“หึ แล้วนี่ผมต้องเป็นนางเอกเหรอ?”
“ช่ายยย กูเป็นพระเอก” ผมตอบพร้อมกับยกมือขึ้นมากอดอกอย่างวางมาด
“หึ แล้วทำไมพระเอกถึงโดนนางเอกกดล่ะครับพี่แน็ต” มันหัวเราะก่อนจะก้มลงมาถามผมเสียงเบาก่อนจะเดินนำหน้าไปทันที
“ไอ้เด็กเวร!!!!! อย่าให้เผลอนะมึง กูจะกดให้ลืมไปเลยว่าเคยเป็นรุก เลยไอ้สัด!!!”
...............................................................................END...................................................................................
มาอัพสเปเชียลตามคำขอ :katai4:
(ที่ขอมานานแล้ว 555)
ตอนหลักรอก่อนเด้อออออ :t3:
รักคนอ่านะจ๊ะ :mew1:
KATIEZZ
-
o13 o13
-
กิ๊วก๊าว :hao7:
-
ชอบเมฆ อิอิ
-
โอ้นนน แน๊ตน่ารักเว่อร์ๆๆๆ
เขินเลยยย อิอิ
-
:z3: เอาคู่นี้อีกๆๆ มันค้างๆๆ โหวตๆๆ
-
Special
[Horn]
“เกิดมาไม่เคยเจอใครเหมือนโจวววววว ~ หลับฝันละเมอภาพโจคอยหลอนทุกคืน โอ้วว เยยยย!!” ผมเปิดคาราโอเกะในห้องนั่งเล่นที่คอนโดร้องอย่างบ้าคลั่งมากว่าสามชั่วโมงแล้ว เพื่อระบายความเจ็บ บอกตรงๆ แมนๆ เลยว่าเจ็บเหี้ยๆ!
“ฮอร์น” เสียงเรียกพร้อมกับแรงสะกิดที่ไหล่ทำให้ผมต้องเอาไมค์ออกห่างจากปากก่อนจะหันไปดู
“ไงฮาว” ผมยิ้มพร้อมกับขยี้หัวน้องชายสุดรักสุดหวงคนเดียวของผม
ฮาวห่างกับผม 3 ปี เรียนม.6 โรงเรียนสาธิตมหาลัยที่ผมเรียนอยู่ตอนนี้ แม่เลยให้ผมซื้อคอนโดที่สุดจะแพงแต่แสนจะใกล้กับ
มหาลัยของผมและโรงเรียนของน้อง เพื่อความสะดวกของเราทั้งสองคน และตอนนี้ฮาวกำลังเตรียมตัวเอ็นท์อยู่ ดูเครียดมากก
จนพี่ชายแสนดีอย่างผมอดเป็นห่วงไม่ได้
ผมมองหน้าฮาวที่ตอนนี้หม่นจนน่าเป็นห่วง กำลังกอดหมอนข้างคิตตี้ พร้อมกับใส่ชุดนอนขายาวสีฟ้า ยืนอยู่หลังโซฟาที่ผมนั่ง
“เป็นอะไรฮาวมานั่งข้างฮอร์นดิ” ผมขมวดคิ้วแสดงอาการเครียดออกมาทันที ก่อนจะกดหยุดคาราโอเกะที่กำลังดังจนห้อง
สะเทือน
ฮาวซุกหน้ากับคิตตี้ก่อนจะเดินอ้อมโซฟามาแล้วนั่งลงข้างๆผม
“ว่าไง เป็นอะไรไหนบอกฮอร์นดิ?”ผมพูดเสียงเบาพร้อมกับลูบหัวฮาวอย่างอ่อนโยน ผมรู้ว่าฮาวไม่ชอบเสียงดังๆ
“ฮาวเครียด ฮาวต้องไม่ติดแน่เลย” ฮาวพูดออกมาลอยๆพร้อมกับเอามือเกลี่ยหมอนข้างเบาๆ
“ไม่เอาๆๆ อย่าคิดแบบนี้ดิ ฮาวเก่งจะตาย ฮาวเป็นน้องฮอร์นนะ” ผมพูดพร้อมกับแสดงท่าทางตลกๆออกมาให้ฮาวหายเครียด
“ฮ่าๆๆ เกี่ยวอะไรล่ะ” ฮาวหัวเราะออกมานิดๆ ก่อนจะเอนตัวลงพิงโซฟาอย่างผ่อนคลาย
“ฮอร์นเชื่อนะว่าฮาวต้องทำได้ ไฟติ้งท์!!” ผมพูดพร้อมกับชูมือขึ้นมาราวกับประกาศอิสรภาพให้กับแผ่นดิน
“ขอบคุณนะ” ฮาวยิ้มก่อนจะเขย่งตัวขึ้นจุ๊บปากผมเบาๆ
“หึๆ น่ารักตลอด” ผมยิ้มออกมานิดๆก่อนจะยื่นมือไปขยี้หัวฮาวจนยุ่ง
“ฮอร์นหยุดร้องเพลงก่อนได้มั้ยอ่ะ เสียงมันดัง แล้ว...แล้ว..ฮาว เอ่อ...” ฮาวพูดออกมาเบาๆพร้อมกับก้มหน้าลงราวกับทำอะไร
ผิด
“ไม่มีสมาธิใช่ป่ะ?”
“ครับ” ฮาวพยักหน้ารับรัวๆ ผมยิ้มกับท่าทางแบบนั้น น้องผมเป็นคนดีและน่ารักมากๆ และถ้ามีไอ้เหี้ยตัวไหนมาทำให้ฮาวเจ็บ ผม
บอกได้เลยว่ามันไม่ตายดีแน่!!
“งั้นเดี๋ยวฮอร์นออกไปข้างนอกดีกว่า” ผมพูดก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋าตังค์กับกุญแจรถ
“อ่า ไม่ไปได้มั้ย ฮาวไม่อยากให้ฮอร์นออกไปเลยอ่ะ” ฮาวทิ้งหมอนข้างก่อนจะรีบวิ่งมาเกาะแขนผมเอาไว้ทันที อ้อนจังเลยยย
“ฮอร์นออกไปห้องเพื่อน ไม่ได้ไปเที่ยวผับ ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวถ้าสี่ทุ่มยังไม่กลับ ฮอร์นจะโทรมาหา โอเคมั้ย?” ผมพูดพร้อมกับทำ
ท่าทางแรดๆออกมา จนฮาวยิ้มออกอีกครั้ง
“ก็ได้ งั้นถ้าสี่ทุ่มฮอร์นยังไม่กลับหรือไม่โทรกลับมาฮาวจะออกไปตามเอง” ฮาวพูดพร้อมกับยกมือขึ้นกอดอกอย่างเอาใจ
“ครับผม ไปก่อนนะ อยู่บ้านดีๆล่ะ ถ้าใครมาเคาะมากดออกก็ไม่ต้องเปิด ถ้ารำคาญเสียงที่มันเคาะก็ใส่หูฟังซะเลย” ผมพูดสั่ง
ออกมาอีกเป็นชุด
“ครับผม” ฮาวยิ้มพร้อมกับพยักหน้ารับอย่างเชื่อฟัง
“รักฮาวนะ อยู่บ้านดีๆล่ะเด็กน้อย” ผมพูดลาก่อนจะก้มลงจุ๊บที่ปากฮาวเบาๆแล้วเดินออกจากห้องมา
..................................................................................END..............................................................................
มาแบบสั้นๆ เพราะพรุ่งนี้เค้าสอบ :hao5:
ตอนนี้มันจะเป็นประมาณว่า อินโทรของเรื่องนี้อ่ะนะ
ส่วนเรื่องหลักอีกประมาณ 4-5 ตอนก็น่าจะจบละ
เดี๋ยวกะว่าจะอัพทีเดียวไปเลยแล้วกัน :katai4:
ฮืออออ กำลังจะปิดฉาก Pontz Joe อย่างสมบูรณ์แล้วววว :z3:
เรื่องต่อไปกำลังคิดอยู่ว่าจะยกคู่ไหนขึ้นมาดี
ช่วยโหวตหน่อยนะจ๊ะ จะได้เป็นตัวช่วยตัดสินใจ o13
รักคนอ่านนะจ๊ะ :mew1:
KATIEZZ
-
เสียใจที่จะจบละ เอาเมกแน็ต 5555 #ขอให้ไรต์สอบติดนะค่ะ เดกรร.นี้เก่งทุกคนอยู่แล้ว ^ ^
-
อ๊ายยยยยยยยๆๆ จะจบเเล้วอ่อค่ะ :hao5: :mew2:
คนเเต่งสู้ๆนะค่ะ พุ่งนี้จะสอบเเล้ว สู้ๆๆนะ :กอด1:
อยากอ่าน P&P อ่ะๆๆนะๆๆๆ :hao7:
-
น่ารักกก :katai3: :katai3: :katai3:
-
ว้ายๆ ฮาวน่ารักขี้อ้อนจังเลย
แล้วงี้ใครจะเป็นคนโชคดีได้ฮาวไปครอง
-
:mc4: :mc4: โหวตMaxx&Natt
-
อยากอ่าน เมฆแนท แต่ชีวิตจริงฟินท๊อปเทลค้า แต่ก็เสียดายภูมินะคะ ขำดี :hao6:
-
Special
Joe’s Birthday
:mc4:
[Joe]
“ฮัลโหลป๊อนซ์” ผมพูดพร้อมกับกลิ้งตัวนอนคว่ำบนโซฟา
(ไงดื้อ คิดถึงเค้าอ่ะดิ) ป๊อนซ์พูดล้อๆก่อนจะหัวเราะออกมานิดๆ
“อืมมม แล้ววันนี้จะได้กลับมาฉลองวันเกิดกะกูรึเปล่า?” ผมถามเสียงหม่น ก็ตั้งแต่ป๊อนซ์เริ่มทำงานในโรงพยาบาล ป๊อนซ์ก็จะมี
เวลามาหาผมแค่อาทิตย์ละครั้ง หรือบางอาทิตย์ก็ไม่ได้เจอกันเลย
(อืมม เดี๋ยวกูโทรไปบอกตอนเที่ยงได้มั้ย?) ป๊อนซ์ทำเสียงคิดหนักก่อนจะตอบกลับมาด้วยเสียงค่อยๆ
“อืมมม งั้นไม่กวนละ แค่นี้นะ” ผมบอกลาก่อนจะตัดสายแล้ววางไอโฟนคู่ใจไว้ข้างๆตัว
เฮ้อออออ เป็นหมอนี่แทบจะไม่มีเวลาว่างหายใจกันเลยเนอะ
ผมยันตัวขึ้นจากโซฟาช้าๆก่อนจะเดินลอยๆเข้าไปในห้องครัว แล้วลงมือทำอะไรเล็กๆน้อยๆกินให้พอหายหิว เพราะวันนี้ตั้งแต่เช้า
ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย
Rrr
เสียงสั่นของไอโฟนที่วางอยู่บนโซฟาดังขึ้น ทำให้ผมต้องวางมือจากกับข้าวที่ทำอยู่แล้วไปรับสายเสียก่อน
-Pontz-
ผมขมวดคิ้วเมื่อเห็นสายที่โทรเข้า
ป๊อนซ์จะโทรมาอีกทำไมเนี่ย???
“ว่าไง?” ผมถามพร้อมกับเอาไอโฟนหนีบไว้ที่หูก่อนจะกรอกเสียงพูดถามไป
(เอ่อ นี่ใช่คุณโจรึเปล่าครับ?) เสียงปลายสายถามขึ้น นั่นใคร?? ไม่ใช่ป๊อนซ์นี่
“เอ่อ ครับ แล้วนั่นใครอ่ะครับ?” ผมถามกลับไปด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยยความสงสัย
(คือผมเป็นเจ้าหน้าที่ที่โรงพยาบาลอ่ะครับ คือตอนนี้เจ้าของมือถือเค้าประสบอุบัติเหตุอยู่ในห้อง ICU น่ะครับ แล้วผมก็เห็นว่า
เบอร์นี้เป็นเบอร์โทรออกล่าสุดน่ะครับเลยโทรมา) เสียงพูดยาวเหยียดของอีกฝ่ายไม่ได้ดังเข้าไปในโสตประสาทของผมเลยแม้
แต่น้อย
‘ป๊อนซ์อยู่ ICU’
เสียงนี้ดังก้องอยู่ในหัวของผม ผมไม่คิดจะพูดอะไรต่อ ผมกดตัดสายก่อนจะรีบวิ่งไปคว้ากุญแจรถที่ตั้งอยู่บนหัวเตียงแล้วพุ่งออก
จากห้องไปทันที
“ขอโทษนะครับคนไข้ที่เพิ่งประสบอุบัติเหตุรถชนอยู่ที่ไหนเหรอครับ?” ผมถามพยาบาลที่เคาเตอร์ด้วยน้ำเสียงรีบร้อน ปนสะอื้น
‘อย่าเป็นอะไรนะป๊อนซ์ อย่าเป็นอะไรนะ!!’
ผมตะโกนก้องอยู่ในหัวพร้อมกับเคาะเคาเตอร์ไปมาอย่างร้อนรน
“เอ่อ ใช่คุณหมอป๊อนซ์รึเปล่าคะ?” พยาบาลสาวเงยหน้าขึ้นมาถามผมอีกครั้ง
“ฮึกก ครับ” ผมสะอื้นก่อนจะพยักหน้าตอบรัวๆ
“เอ่อ อยู่ห้อง ICU ค่ะ ด้านนั้นเลยค่ะ” พยาบาลสาวอึ้งกับท่าทางของผมเล็กน้อย ก่อนจะรีบบอกทางให้ทันที
“ขอบคุณครับ” ผมปาดน้ำตาออก และไม่ลืมที่จะขอบคุณพยาบาลคนนั้นก่อนจะรีบวิ่งตรงไปตามทางที่เค้าบอกทันที
ผมหยุดยืนมองป้ายห้องฉุกเฉินก่อนจะถอยหลังกลับมาก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้อย่างหมดแรง
‘ทำไมมันต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นในวันเกิดของผม?? ทำไม?!!!!’
“คุณหมอครับ แฟนผมเป็นไงบ้าง?” ผมรีบพุ่งเข้าไปหาคุณหมอที่เดินออกมาจากห้องฉุกเฉินพร้อมกับละล่ำละลักถามออกมาทันที
“เอ่อ คือหมอเสียใจด้วยนะครับ คุณป๊อนซ์ทนพิษบาดแผลไม่ไหว ผมช่วยเค้าไว้ไม่ได้จริงๆ ขอตัวก่อนนะครับ” สิ้นเสียงพูดของ
คุณหมอที่เพิ่งออกมาจากห้องฉุกเฉิน ผมรู้สึกเหมือนทุกอย่างหยุดนิ่ง คุณหมอเดินผ่านผมไป ทิ้งให้ผมยืนเคว้งอยู่หน้าห้องฉุก
เฉินคนเดียว
ป๊อนซ์ตายแล้ว... ไม่จริงใช่มั้ย?? มันไม่จริงใช่มั้ย??!!!!
ผมหยุดตั้งสติก่อนจะลูบน้ำตาออกจากแก้มจนหมด สูดลมหายใจเข้าเพื่อเรียกพลังแล้วค่อยๆเปิดประตูเข้าไปในห้องนั้นทันที
ผมจ้องมองไปยังเตียงที่ตั้งอยู่กลางห้องที่บัดนี้มีร่างไร้วิญญาณของป๊อนซ์นอนิ่งไม่ขยับเขยื้อนอยู่พร้อมกับผ้าสีขาวที่คลุมขึ้นมา
จนถึงคอ
ผมเดินเข้าไปช้าๆก่อนจะพิจารณารอยบาดแผลบนหน้าของป๊อนซ์ แล้วลูบช้าๆอย่างแผ่วเชาราวกับกลัวว่าป๊อนซ์จะตื่นขึ้นมา
ซึ่ง.....มันคงเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว
ผมปล่อยน้ำตาให้มันไหลออกมาเรื่อยๆอย่างไม่คิดจะห้าม ผมต้องการจะปล่อย ... ปล่อยความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่ตอนนี้ออกมาให้
หมด
“ป๊อนซ์” ผมเรียกชื่อป๊อนซ์ด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
“มึงทิ้งกูไปแบบนี้ได้ยังไง?” ผมถามอีกครั้งแต่คำตอบที่ได้ก็มีเพียงความเงียบเท่านั้น
“.....”
“มึง ฮึกก ไม่รักกูแล้วเหรอ??” ผมถามเสียงเครือแต่ก็เช่นเคย ผมได้รับความเงียบเป็นคำตอบอีกครั้ง
“.......”
ผมก้มลงจูบตรงขมับป๊อนซ์เบาๆก่อนจะปล่อยให้น้ำตาหยดลงบนขมับของป๊อนซ์ช้าๆ
“ฮืออๆๆ ป๊อนซ์ ฮืออออ กูจะอยู่ยังไง ฮึกก กูจะใช้ชีวิตยังไงถ้าไม่มีมึง??” ผมถามอู้อี้อยู่กับหน้าผากของป๊อนซ์ก่อนจะยกมือขึ้น
มากอดร่างของป๊อนซ์เอาไว้นิ่ง
“เอ่อ ขอโทษนะคะ” เสียงหนึ่งดังขึ้น ทำให้ผมต้องจำใจผละจากร่างของป๊อนซ์แล้วหันไปมอง
“ครับ?”
“คือ เราพบนี่ในรถของหมอป๊อนซ์นะคะ” พยาบาลร่างเล็กพูดเสียงค่อยพร้อมกับยื่นกล่องอะไรบางอย่างกับถุงของห้างสรรพสินค้าชื่อดังมาให้ผม
“ขอบคุณครับ” ผมพูดพร้อมกับก้มหัวนิดๆเพื่อเป็นการขอบคุณ
พยาบาลคนนั้นยิ้มให้กำลังใจผมก่อนจะเดินออกไปทิ้งให้ผมได้อยู่กับป๊อนซ์ตามลำพัง
ผมเอากล่องกับถุงที่ได้มาไปตั้งบนโต๊ะข้างเตียงของป๊อนซ์ก่อนจะเปิดกล่องนั้นออกช้าๆ
-Happy Birthday นะดื้อ
ป๊อนซ์รักดื้อนะครับ :)))-
“ฮือออออ” ผมวางกล่องนั้นไว้บนโต๊ะก่อนจะยกมือขึ้นมาปิดหน้าพร้อมกับสะอื้นออกมาอย่างหนักทันที
ผมปาดน้ำตาที่ไหลออกมาราวกับเขื่อนแตกออกช้าๆก่อนจะเปิดถุงอีกอันที่เหลือ
ตุ๊กตากระต่ายตัวขนาดกลางปรากฏแก่สายตาผมทันที
ตุ๊กตาตัวนั้นยิ้มให้ผมราวกับเป็นการปลอบใจ ผมกอดมันไว้แนบอกก่อนจะซุกหน้าลงร้องไห้กับกระต่ายน้อยตัวนั้น
เวลาผ่านไปเท่าไหร่ไม่รู้ ที่ผมยืนกอดตุ๊กตากระต่ายตัวนี้แน่นโดยไม่ได้ขยับเขยื้อนไปไหน แต่น่าแปลกที่ผมไม่รู้สึกเหน็บชาเลย
สักนิด มันอาจจะเป็นเพราะผมชาที่หัวใจจนหมดความรู้สึกไปแล้วก็ได้
ผมตัดสินใจวางตุ๊กตานั้นลงข้างๆป๊อนซ์ก่อนจะเปิดกล่องเค้กออกแล้วลงมือตัดเค้กออกมาหนึ่งชิ้นทันที
“มากินเค้กฉลองกันมั้ยป๊อนซ์” ผมพูดพร้อมกับยิ้มออกมาทั้งน้ำตา
“.....” ความนิ่งคือคำตอบ
“เค้กรสนี้มึงก็ชอบไม่ใช่เหรอ??”
“........”
“ทำไมไม่ตื่นมากินด้วยกันล่ะป๊อนซ์ ฮึกกกก ทำไม??!!!!” ผมตวาดจนเสียงก้องไปทั่วห้องเล็กๆนี้
“.............” ตอบอะไรก็บ้างสิป๊อนซ์ อย่าปล่อยให้กูพูดอยู่คนเดียวแบบนี้
“เดี๋ยวก็เจ็บคอหรอก” เสียงที่ผมคิดว่าชีวิตนี้จะไม่ได้ยินอีกแล้วก็ดังขึ้น
“.......” ผมเงยหน้าขึ้นช้าๆก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาอย่างหนักอีกครั้ง
“ร้องไห้ทำไม ก็กูตื่นแล้วนี่ไง” ป๊อนซ์พูดเพื่อเป็นการตอกย้ำความจริงกับผมอีกครั้งพร้อมกับยิ้มบางๆมาให้ผม
“ทำไม?” ผมพูดออกมาแผ่วเบา พร้อมกับลุกขึ้นแล้วเดินก้าวถอยหลังช้าๆ
“หืมม?” ป๊อนซ์ยันกายขึ้นเผยให้เห็นว่ามันไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนบนตัวของมัน
“มึงทำแบบนี้ทำไมป๊อนซ์???!!” ผมตะโกนออกมาอย่างเสียสติพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพรากออกมาอย่างหนัก
“โจ..คือกู....” ป๊อนซ์อึ้งเมื่อเห็นท่าทางของผม
“มึงสนุกเหรอ?”
“โจ กูไม่...”
“กูถามว่ามึงสนุกเหรอป๊อนซ์!!! หา!! ตอบกูมาสิ ฮืออออออ ตอบกูมา!!!!!!” ผมตะโกนจนสุดเสียงอีกครั้ง ทำให้มีคนที่อยู่ด้าน
นอกเปิดประตูเข้ามาแต่ป๊อนซ์ก็โบกมือว่าไม่มีอะไรแล้วประตูก็ปิดลงอีกครั้ง
“โจ..” ป๊อนซ์ลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินเข้ามาหาผม มันใส่เพียงกางเกงโรงพยาบาลตัวเดียวเท่านั้น
“ฮือออออ” ผมส่ายหน้าไปมาอย่างบ้าคลั่งพร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างหนักจนทรุดลงไปนั่งกับพื้น
“กูขอโทษ กูแค่อย่างเซอร์ไพรส์มึงเฉยๆ” ป๊อนซ์พูดเสียงแผ่วก่อนจะเดินมานั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าผม
“มึงไม่คิดบ้างเหรอป๊อนซ์ว่ากูจะรู้สึกยังไง?? กูจะเสียใจแค่ไหน??” ผมช้อนตาขึ้นมองมันพร้อมกับถามออกไปด้วยน้ำสงสัย
“กูขอโทษโจ” ป๊อนซ์พูดเสียงแผ่วเบาก่อนจะยกมือขึ้นเกลี่ยน้ำตาของผมออกจากแก้มช้าๆ
“ถ้ากูทำแบบนี้บ้างมึงจะรู้สึกยังไง ถ้ากูตายบ้างมึงจะรู้สึกยังไงป๊อนซ์”
“กูคงไม่อยากมีชีวติอยู่ต่อไปแล้วโจ อย่าทิ้งกูไป ขอร้อง” ป๊อนซ์พูดอ้อนวอนก่อนจะดึงผมเข้าไปกอดเอาไว้แน่น
“ฮือออ ไม่เอาแล้วนะป๊อนซ์ ไม่เอาแบบนี้แล้ว” ผมพูดซ้ำไปซ้ำมาอยู่กับไหล่แกร่งของป๊อนซ์
“ไม่ทำอีกแล้วโจ กูสัญญา” ป๊อนซ์พูดเสียงจริงจังก่อนจะกอดผมแน่นขึ้น
“ฮือออออ” แล้วผมก็นั่งซบไหล่ป๊อนซ์ร้องไห้อยู่อีกพักใหญ่ๆ
ป๊อนซ์ยังไม่ได้ไปไหน ป๊อนซ์ยังคงอยู่กับผม....
“โอ๊ยโจ พอแล้ว” ป๊อนซ์พูดห้ามพร้อมกับพยายามยกมือขึ้นบังหน้าตัวเองเอาไว้
“มึงมันเหี้ยไอ้ป๊อนซ์ มึงมันเลว!!!!” หลังจากที่ร้องไห้เสร็จ ผมก็ลงมือทำร้ายร่างกายมันทันที
“พอเถอะครับที่รัก กูจะตายจริงๆแล้วเนี่ย”
“เรื่องของมึง!!” ผมตะคอกใส่หน้าป๊อนซ์ก่อนจะลงมือจัดการมันต่อทันที
“บอกว่าให้หยุดไง” ป๊อนซ์พูดเสียงกรุ้มกริ่มก่อนจะรวบแขนผมทั้งสองข้างเอาไว้อย่างง่ายดาย
“.......” ผมเม้มปากเงียบ พร้อมกับก้มหน้าลงมองพื้น
“รักมึงนะที่รัก มีความสุขมากๆนะ อยู่กับกูตลอดไป” ป๊อนซ์นิ่งไปนิดนึงก่อนจะพูดอวยพรผมออกมาด้วยน้ำเสียงชวนเคลิ้ม
“...” ผมนิ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองมันแบบลอยๆ
รู้ตัวอีกทีริมฝีปากของผมก็ถูกครอบครองโดยคนตัวโตเรียบร้อยแล้ว
“อื้มมม” ผมครางในลำคอช้าๆพร้อมกับปัดป่ายไปทั่วหน้าอกเปลือยเปล่าของป๊อนซ์
“อ่ะ พอแค่นี้ก่อนเนอะ ไปต่อกันที่ห้องดีกว่า” ป๊อนซ์ผละริมฝีปากออกก่อนจะยิ้มบางๆมาให้ผม
“.....” ผมนิ่งด้วยความอายกอ่นจะก้มหน้าลงเพื่อปกปิดใบหน้าแดงๆของตัวเอง
“อ่า มีความสุขจัง แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะแฟนป๊อนซ์”
....................................................................................END.............................................................................
มาอัพสเปเชียลก่อนน้าาาาา :katai5:
วันนี้วันเกิดนู๋โจ :L1:
จำได้ว่าเคยแต่งสเปเชียลวันเกิดโจมาครั้งนึงแล้ว
นี่ปีนึงแล้วเหรอ วู้ววววว เย้!!!!!~ :hao7:
เป็นนิยายที่ข้ามปีมากกก 5555555 :ling1:
รักคนอ่านน้าาาาา :mew1:
ตอนหลักรอเค้าสอบมิดเทอมก่อนเด้อออออ :heaven
KATIEZZ
-
ใจหายหมดนึกว่าป๊อนซ์ตายจริงๆๆแหมมมมมม :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ปอนซ์เล่นแรงไป โจตกใจช็อครับผิดชอบไหวไหม
-
ชอบบบบ สนุกกก อ่านภาคแรกมาไม่ได้เม้น ขอเม้นภาคสอง ภาคแรกน่ารักฝุดๆ ภาคสองดร่ามาปวดใจจจจ ฮรึก
-
ชอบบบ แต่ปอนซ์เล่นแรงไปนะ ไม่น่ารักเลย
ชอบค่ะ แต่งต่อไปเรื่อยๆนะ :-[ :-[ :-[
-
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40583.0
ฝากเมฆแน็ตไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะจ๊ะ คนอ่านที่รักทั้งหลายยยย
ส่วนป๊อนซ์โจที่รักนี้ ก็ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ กำลังบีบเค้นตอนจบอยู่
ขอเวลาหน่อยเด้อออ
รักคนอ่านนะจ๊ะ :mew1:
KATIEZZ
-
รออ่านอยู่เสมอ และจะตามไปอ่านเรื่องใหม่ครับ
-
ปีใหม่นี้...
ขอให้คนอ่านทุกคน สุขท่วมท้น ~
คิดอะไรก็ขอให้ได้แบบนั้น :katai5:
รักคนอ่านนะจ๊ะ :mew1:
*Special พรุ่งนี้เน้อออออ :katai2-1:*
KATIEZZ
-
ตามอ่นตั้งแต่ภาคแรกแล้วชอบโจมากๆ o18
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: คนเเต่งหายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :o12: :o12:
เค้ารออ่านอยู่น้าาาาาา :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
ปีใหม่ผ่านแล้ว
.......คนเขียนคะ ถ้าว่างแล้วมาต่อด้วยน้าาาา
สุขสันต์ปีใหม่คะ (แรมต่ำ ช้าไปนิด 555)
-
รีบมาต่อนะครับ :z3: :m15: :hao5:
-
อยากอ่านต่อ :katai1: :call:
-
:m1: รอติดตามอยู่นะคร่าาาา
-
ว๊ายยย มาติดตามใหม่คะ สนุกๆ
-
ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะคะ ที่หายไปร่วมเดือนขนาดนี้ :hao5:
แบบว่า รอบนี้ คอมอาการหนักมาก เลยตัดสินใจว่า ซ่อมให้มันดีเริ่ดไปเลย ซ่อมทุกอย่างที่ซ่อมได้ :katai4:
มันก็เลยกินเวลามากกกกกกก (จนเริ่มสงสัยว่ายังมีซากอยู่มั้ยย??)
แต่สัญญาว่าถ้าได้คอมคืน จะรีบอัพทันทีนะคะ :katai5:
KATIEZZ
-
จะรออ่าน้าาาาาาา :call: :call:
-
เข้ามาแปะป้าบ อันที่จริงตอนไม่มียูสก็อ่านภาค 1 ไปเรียบร้อย เดี๋ยวเขากลับไปอ่านใหม่ก่อน เอาตอนที่หวานกันหนักๆ
ภาคนี้จะได้เกลียดพระเอกแบบหนักๆ โฮ่ๆๆ
-
The End
[Pontz x Joe]
[Joe]
"โจ ถึงแล้ว" ป๊อนซ์สะกิดไหล่ผมเบาๆก่อนที่รถจะจอดนิ่งสนิทที่หน้าประตูกลางของบ้าน
“อ๋ออ อือๆ" ผมพยักหน้ารับก่อนจะเอากระเป๋าตังค์กับไอโฟนมาถือไว้แล้วเอื้อมมือไปเปิดประตู แต่กลับโดนอีกมือหนึ่งรั้งเอาไว้พร้อมกับกระชากเข้าไปจนใกล้
“เดินไหวมั้ยครับ? ให้ป๊อนซ์อุ้มมั้ย?” ป๊อนซ์กระซิบถามเบาๆพร้อมกับยกยิ้มที่มุมปาก
“พ่อมึง!” ผมตอบกลับสั้นๆก่อนจะสะบัดแขนออกแล้วเดินลงจากรถอย่างรวดเร็ว
“เชี่ยป๊อนซ์ แม่งง" ผมเดินจับแก้มพร้อมกับพึมพำออกมาเบาๆอย่างอารมณ์เสีย
“อ้าว หนูโจ" แม่ไอ้ป๊อนซ์ที่เดินออกมาจากห้องครัว วางแก้วน้ำลงบนโต๊ะข้างๆบันไดก่อนจะทักขึ้น
“....” ผมนิ่งก่อนจะหันกลับไปมองหน้าแม่ไอ้ป๊อนซ์แล้วเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
“ทำไมเพิ่งกลับมาล่ะ?” แม่ป๊อนซ์ชะงักไปกับท่าทีของผมนิดนึงก่อนจะปรับอารมณ์ให้เหมือนเดิมแล้วถามต่อทันที
“เพิ่งเสร็จ"ผมตอบกลับไปสั้นๆ ให้สื่อความหมายกำกวมเล็กๆก่อนจะหันกลับและเดินไปยังห้องโดยไม่สนใจแม่ไอ้ป๊อนซ์ที่เดินหน้าเหวออยู่ด้านหลัง
“ไปพูดอะไรกับแม่กูมาอีกล่ะครับ ไอ้ดื้ออ" ป๊อนซ์เดินเข้ามาก่อนจะนั่งลงบนเตียงช้าๆ
“แม่มึงบอกอะไรมาอีกล่ะ?” ผมเอาหน้าซุกหมอนหนีก่อนจะตอบกลับไปเบาๆ
“เปล่าซะหน่อย" ป๊อนซ์ตอบกลับด้วยเสียงกลั้วหัวเราะนิดๆก่อนจะเอื้อมมือมาลูบหัวผมเบาๆ
“ป๊อนซ์มึงโกรธกูมั้ย?” ผมพลิกตัวกลับมาหาป๊อนซ์ก่อนจะยันตัวขึ้นไปนอนหนุนตักมัน
“เรื่อง?” ป๊อนซ์ชะงักมือก่อนจะถามขึ้น
“ก็กูกับแม่มึงไง" ผมตอบกลับไปเบาๆก่อนจะหันหน้าเข้าซุกกับท้องของป๊อนซ์
“หึๆ จะโกรธทำไม อย่าคิดมาก" ป๊อนซ์หัวเราะนิดๆกับคำถามของผมก่อนจะตอบกลับมาพร้อมกับจูบบนหัวผมเบาๆ
“ป๊อนซ์รักกูมั้ย?” ผมพลิกตัวกลับมาจ้องตาไอ้ป๊อนซ์ก่อนจะถามขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ไม่" รอยยิ้มบนหน้าป๊อนซ์ค่อยๆหายไปก่อนจะเปลี่ยนเป็นความเย็นชามาแทนที่ สีหน้าที่ผมได้รับมาตลอดหลังจากที่ป๊อนซ์ความ
จำเสื่อม แถมยังมีคำตอบที่เป็นคำพูดสั้นๆที่สามารถทำให้น้ำตาผมไหลออกมาได้อย่างง่ายดาย
ผั่วะ!
ผมเอื้อมมือไปต่อยหน้าป๊อนซ์อย่างแรงก่อนจะลุกขึ้นทันที
“เฮ้ยย ดื้อ จะไปไหน?” ป๊อนซ์ที่เหมือนจะเพิ่งได้สติรีบคว้าข้อมือผมเอาไว้ก่อนที่ผมจะเดินไปถึงประตู
“ปล่อย!” ผมตะโกนออกมาเสียงดังพร้อมกับพยายามะบัดมือออก แต่ก็กลับสู้แรงของอีกฝ่ายไม่ไหว
“โจ คือ กู.....”
“กู บอก ให้ ปล่อยย ! ฮึกก ปล่อยดิวะ ปล่อยยยยย!” ผมตะโกนออกมาเสียงดัง พร้อมกับดิ้นหนีสัมผัสของป๊อนซ์อย่างบ้าคลั่ง
“โจ โจ ตั้งสติหน่อย ดื้ออออ" ป๊อนซ์ดึงผมเข้าไปกอดไว้แน่นจนผมไม่สามารถจะขยับตัวได้ ก่อนจะพูดคำปลอบใจผมเบาๆ
“ฮือออ ไม่ ฮึกก อย่า อย่าไม่รักกู ฮืออออ" ผมซุกหน้าลงกับไหล่ป๊อนซ์อย่างหมดแรง
“กูแค่ล้อเล่นเองโจ" ป๊อนซ์ดึงตัวผมออกก่อนจะพูดกลับมาเสียงงงๆ
ผั่วะ!
“มันใช่เรื่องเล่นมั้ย?” ผมต่อยมันไปจนหน้าหันก่อนจะตะคอกด่าไปอีกหนึ่งที แม่งเชี่ยป๊อนซ์!
“โอ๊ยยย ต่อยกูสองครั้งแล้วนะดื้อ" ป๊อนซ์เอามือจับแก้มข้างที่เพิ่งจะโดนต่อยไปก่อนจะช้อนตาขึ้นมองผมอย่างงอนๆ
“กูกำลังจะต่อยเป็นครั้งที่สาม ถ้ามึงยังทำหน้าแบบนั้นอยู่" ผมพูดขู่ก่อนจะกระแทกตัวลงนั่งบนเตียงแรงๆแสดงให้เห็นว่าอารมณ์
โกรธยังไม่หายไป
“โอ๋ๆๆๆ ไม่งอนๆ นี่ก็จะเช้าแล้วนะดื้อ ไปอาบน้ำแล้วมานอนดีกว่าเนอะ" ป๊อนซ์เช็ดน้ำตาที่แก้มของผมออกอย่างนุ่มนวล เปลี่ยนเรื่องนี่เก่งนักนะมึง
“อืมๆ แต่กูขอร้องอย่าล้อเล่นแบบนี้อีก กูไม่ชอบ" ผมพูดเสียงนิ่งๆก่อนจะเดินไปคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
“วันนี้ไปเที่ยวไหนกันดี?” ป๊อนซ์ยื่นหน้าข้ามชามข้าวต้มมาถามผมจนเกือบจะติดกับจมูกผมอยู่ละ
“ใกล้ไป" ผมพูดเสียงนิ่งๆก่อนจะเอามือดันหัวมันออก
“อื้ออ ตกลงไปไหนดี??” ป๊อนซ์ทำสีหน้าขัดใจออกมานิดๆก่อนจะถามคำถามเดิมซ้ำอีกรอบ
“ทะเล" ผมตอบกลับไปสั้นๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเพื่อรอคำตอบ
“ได้ๆ อยากไปอยู่เหมือนกัน งั้นเดี๋ยวกินข้าวกันเสร็จก็ไปกันเลย" ป๊อนซ์ตอบกลับด้วยความกระตือรือร้น เรียกรอยยิ้มจากผมได้ไม่
น้อย
“แล้วไม่ต้องจัดของจัดอะไรเลยเหรอ?”
“ไม่ต้อง เพราะกูจัดไว้ตั้งแต่เมื่อวานละ" ป๊อนซ์ตอบพร้อมกับฉีกยิ้มจนกว้างก่อนจะชี้ไปด้านหลังของผม
ผมหันตามนิ้วของป๊อนซ์ไปก็เจอกับกระเป๋าเดินทางสองใบกับกระเป๋าผ้าเล็กๆอีกสองสามใบตั้งอยู่ข้างๆกัน
“เฮ้ยย ตอนไหน?” ผมแสดงสีหน้าแปลกใจออกมาอย่างไม่ปิดบัง
“จะรู้ไปทำไม กินข้าวไปๆ" ป๊อนซ์ยิ้มกลับมาแทนคำตอบ
มึงนี่ก็มีมุมน่ารักๆกับคนอื่นเค้าเหมือนกันนี่
“ป๊อนซ์มีน้ำยัง?” ผมถามขึ้นหลังจากนั่งรถออกมาจากบ้านได้พักใหญ่ๆ
“เออว่ะ ลืม" ป๊อนซ์ตอบกลับมางงๆ
“งั้นเดี๋ยว แวะเซเว่นที่ปั๊มด้านหน้าตรงนั้นละกัน" ผมพูดเสนอความเห็นเพราะถ้าจำไม่ผิด เลยจากปั๊มนี้ไป ก็จะไม่มีปั๊มละ
“อ่าๆ ครับผมมม"
“โจมึงไปซื้อน้ำนะ เดี๋ยวกูไปเข้าห้องน้ำก่อน" ป๊อนซ์สะกิดบอกผมก่อนจะยืนบิดไปบิดมา
“ก็ไปดิ มายืนบิดแบบนี้น่าเกลียด" ผมรีบออกปากไล่มันไปทันทีที่เห็นท่าทางอุจาดๆของมัน
“ฮ่าๆๆ" ป๊อนซ์หัวเราะออกมาเสียงดังกับท่าทางของผมก่อนจะรีบวิ่งไปทางห้องน้ำทันที
ผมส่ายหัวกับท่าทางเด็กๆของมันก่อนจะเดินเข้าเซเว่นเพื่อไปซื้อของที่จำเป็นต้องใช้
“อันนี้ใช้ อันนี้ไม่ต้องก็ได้ อืมมม เอาอันนี้ด้วยดีกว่า...” ผมพึมพำกับตัวเองระหว่างที่กำลังเลือกของอย่างมีความสุข ก่อนจะเดินแบกตะกร้าที่หนักราวกับใส่หินไว้ไปตั้งบนเคาท์เตอร์เพื่อคิดเงิน
“ทั้งหมด หนึ่งพันสามร้อยยี่สิบเจ็ดบาทค่่ะ"
“อ่ะ นี่ครับ" ผมยื่นแบงค์พันไปให้สองใบก่อนจะหยิบของมาถือเอาไว้
“รับมาสองพันบาทนะคะ นี่ค่ะเงินทอน"
“ขอบคุณครับ" ผมรับตังค์ทอนมาใส่กระเป๋าก่อนจะเดินหิ้วของพะรุงพะรังออกมานั่งรอไอ้ป๊อนซ์ที่ม้าหินอ่อนหน้าเซเว่น
“ไอ้หนุ่ม" เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้ผมต้องหันกลับไปมองด้วยความสงสัย
“ครับ?” เมื่อหันกลับไป ผมก็พบกับคุณลุงอายุประมาณ 70 ปีคนนึงกำลังยืนมองผมอยู่
“ลุงดูดวงให้เอามั้ย?” ลุงแกพูดพร้อมกับส่งยิ้มเป็นมิตรมาให้ผม
“ไม่เป็นไรครับ" ผมตอบกลับไปแบบเกรงใจนิดๆ เพราะว่าผมเป็นคนที่ไม่ค่อยจะเชื่อเรื่องโชคเรื่องดวงสักเท่าไหร่
“อ๋อ งั้นก็ไม่เป็นไร โชคดีนะไอ้หนุ่ม" ลุงแกยกมือขึ้นเป็นเชิงว่าไม่เป็นไรก่อนจะหันหลังแล้วเดินออกไป
ตุบ!!
“เฮ้ยย ลุง" จู่ๆลุงแกก็ล้มลงนอนบนพื้นข้างๆโต๊ะม้าหินอ่อนที่ผมนั่งอยู่
ผมรีบลุกขึ้นไปพยุงแกให้ขึ้นมานั่งบนเก้าอี้แล้วเอาหนังสือที่จะซื้อไปอ่านเล่นมาพัดให้ลุงแกก่อน
“เป็นอะไรรึเปล่าลุง?” ผมถามเมื่อเห็นว่าลุงดูอาการดีขึ้น
“ลุงหน้ามืดนิดหน่อย พอดีว่าลุงไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวานแล้ว" ทันทีที่สิ้นคำพูดของคุณลุงคนนั้นผมก็รู้สึกเหมือนขอบตาร้อนๆ
ขึ้นมาทันที
“เอ่อ งั้นเดี๋ยวลุงรอผมแป๊ปนึงนะ" ผมบอกลุงก่อนจะลุกขึ้นเพื่อเดินไปซื้อข้าวที่อยู่ใกล้ๆใส่กล่องมาหนึ่งกล่อง
“อ่ะนี่ครับลุง" ผมยื่นกล่องข้าวพร้อมกับน้ำอีกหนึ่งขวดไปให้
“ขอบใจมากนะพ่อหนุ่ม" ลุงยกมือขึ้นไหว้ผมท่วมหัวจนผมต้องรีบบอกให้แกเลิกทำเพราะมันเป็นสิ่งที่ไม่ควรเลย
“ไม่เป็นไรครับลุง" ผมพูดพร้อมกับส่งยิ้มบางๆไปให้
“โจ นั่นใครอ่ะ?” ป๊อนซ์เดินเข้ามาโอบไหล่ผมเอาไว้พร้อมกับจ้องไปที่ลุงคนนั้นอย่างเอาเรื่อง
“เชี่ยป๊อนซ์ ลุงแกไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เมื่อวานแล้ว กูเลยไปซื้อข้าวมาให้" ผมฟาดไหล่มันเบาๆก่อนจะหันไปกระซิบบอกมัน
“อ๋อ แล้วไงเสร็จยัง? ไปได้แล้ววว" ป๊อนซ์ทำท่าอ้อนจนผมรู้สึกอายลุง แต่พอหันไปก็พบว่าลุงแกก็กำลังยิ้มกับท่าทางของไอ้
ป๊อนซ์อยู่เหมือนกัน
“ลุงครับ ผมต้องไปแล้ว งั้นเดี๋ยวผมให้ตังค์ลุงไว้ด้วยแล้วกันนะ อ่ะนี่ครับ" ผมพูดพร้อมกับยื่นตังค์ไปให้ลุงแกพันนึง
“โอ๊ยย ลุงรับไว้ไม่ได้หรอกพ่อหนุ่ม แต่ถ้าจะแลกกับการที่ลุงดูดวงให้ลุงก็โอเคนะ" ลุงแกยกมือขึ้นปฏิเสธ ผมจึงหันไปหาป๊อนซ์
เพื่อขอคำปรึกษา
“ก็ให้ลุงแกดูไปเหอะ ดูเลยลุง ให้แม่นนะ" ป๊อนซ์จับมือผมยื่นไปให้ลุงคนนั้นก่อนจะกอดอกแล้วนั่งมองการดูดวงของลุงเงียบๆ
“อืมม ช่วงนี้ไม่ควรไปยุ่งในที่ที่เกี่ยวกับน้ำ มันจะเป็นอันตราย อาจถึงชีวิต" ผมหันไปมองป๊อนซ์ทันทีที่สิ้นคำพูดของคุณลุงคนนั้น
“ป๊อนซ์..” ผมเรียกชื่อมันเบาๆแต่มันก็บีบไหล่ผมกลับเพื่อเป็นการให้กำลังใจ
ถึงผมจะไม่ค่อยเชื่อเรื่องแบบนี้ แต่พอลุงแกมาทักเอาวันที่ผมกำลังจะไปทะเลแบบนี้ผมก็เอดกลัวไม่ได้เหมือนกัน
“แล้วไงต่อลุง?” ป๊อนซ์ถามต่อเสียงนิ่ง
“อืมมม เรื่องอื่นก็ดีหมดเลยนะ" ลุงพูดพร้อมกับส่งยิ้มมาให้ผม
“งั้นขอบคุณมากนะลุง ไปละ" ป๊อนซ์หยิบของทั้งหมดไปถือไว้เองก่อนจะดึงมือผมให้เดินตามไปที่รถ
“ป๊อนซ์" ผมเรียกชื่อมันเบาๆ
“หมอดู คู่กับหมอเดาโจ ทำใจให้สบาย แล้วก็คิดว่ามันไม่จริง" ป๊อนซ์หยุดเดินก่อนจะหันกลับมาพูดกับผมแล้วก้มลงหอมแก้มให้
กำลังใจผมเบาๆ
“อืม" กูพยายามจะคิดว่ามันไม่จริงแล้วกันนะป๊อนซ์
“โหววว ทะเลสวยว่ะ" ผมลดกระจกลงก่อนจะยื่นหน้าออกไปรับลม
“ทำท่าแบบนั้น แม่งเหมือนหมาเลยโจ" ป๊อนซ์พูดพร้อมกับลดความเร็วของรถให้ช้าลงเพื่อจะได้ไม่เป็นอันตรายกับผม
“ปากนะมึง" ผมหันไปดึงหูมันหนึ่งทีก่อนจะหันกลับมาดื่มด่ำกับธรรมชาติต่อ
“ชอบอ่ะดิ"
“อืมมม ชอบมากกกกกก" ผมพูดร้อมกับยื่นแขนออกไปรับลมด้านนอก
“กูก็ชอบนะ"
“อืมมม" ผมครางรับในลำคอก่อนจะหลับตาลงช้าๆ
“กูชอบมึง" ผมลืมตาโพลงก่อนจะหันกลับไปหาป๊อนซ์ทันที
“อะไรของมึงเนี่ย?”
“ก็แค่อยากบอก เห็นบรรยากาศแม่งได้"
“เหอะ" ผมย่นจมูกใส่มันไปก่อนจะเอาหน้าออกไปรับลมต่อ
“โจอย่ายื่นหน้าออกไปมากนักนะ ดูรถด้วย" ป๊อนซ์พูดเตือนเมื่อเห็นว่าผมออกไปจากรถครึ่งตัวแล้ว
“คร้าบบบบบบบ" ฮ้าาา มีความสุขจัง
ความสุขแบบนี้จะอยู่กับเราไปได้นานแค่ไหนนะ??
“ป๊อนซ์จะไปไหน?” ผมตะโกนถามเมื่อเห็นว่ามันรีบโยนของลงกับพื้นก่อนจะวิ่งออกไปหน้าบ้าน
บ้านที่เรามาพักนี้เป็นบ้านพักตากอากาศของบ้านไอ้ป๊อนซ์ เป็นบ้านหลังเล็กๆ มีสองชั้น เป็นกระจกเกือบทั้งหลัง ดูทันสมัยและเรียบง่ายไปในหลังเดียวกัน
“เล่นน้ำกัน" ป๊อนซ์หันกลับมาฉีกยิ้มกว้างให้ผม
“ชุดนั้นอ่ะนะ?” ผมถามพร้อมกับชี้ไปที่มัน ซึ่งตอนนี้อยู่ในชุดที่ไม่เหมาะแก่การเล่นน้ำเลย เสื้อไหมพรมถักสีขาวบางๆกับกางเกง
ยีนส์เดฟขาดๆสีดำ
“เออลืม งั้นเปลี่ยนชุดก่อนละกัน มึงก็ด้วย" ป๊อนซ์พูดก่อนจะหันมาสั่งผม
“อืมๆ" ผมพยักหน้ารับก่อนจะเปิดกระเป๋าเพื่อหาชุดที่เหมาะจะใส่เล่นน้ำ
เสื้อกล้าม กางเกงบอลนี่แหละ
“ไปกันเหอะ" ผมวิ่งถือห่วงยางลงมาจากชั้นบนอย่างร่าเริง
“นานซะ" ป๊อนซ์เงยหน้าขึ้นจากไอโฟนก่อนจะบ่นเสียงดัง
“ก็กูหาห่วงยางอยู่ แล้วนั่นคุยกับสาวที่ไหนอ่ะ?” ผมพูดพร้อมกับหรี่ตามองป๊อนซ์อย่างจับผิด
“คุยกะไอ้ไปป์" ป๊อนซ์ตอบพร้อมกับย่ืนไอโฟนมาตรงหน้าผม
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ ไปกันเหอะ" ผมกวาดตามองหน้าจอไอโฟนอย่างละเอียดก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุยทันที
“อืมมม" ป๊อนซ์เอาไอโฟนตั้งไว้บนโต๊ะก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับผม
“วันนี้แต่งตัวหล่อเว้ยยย" ผมหันไปแซวป๊อนซ์ที่วันนี้ ใส่เสื้อกล้ามสีดำไว้ด้านในและทับด้วยเชิ้ตขาวบางๆพับแขนครึ่งศอกด้าน
นอก กับกางเกงสีครีมสั้นประมาณเข่า รวมๆแล้ว แม่งคุณชายมากอ่ะ
“ของมันแน่ แต่กูว่ากูไม่ใส่อะไรเลย โอเคสุด หรือมึงจะเถียง?”
“ไอ้หื่นนนนน ป๊อนซ์" ผมวิ่งไล่ไอ้ปากเสียที่แม่งพูดอะไรไม่เคยจะสร้างสรรค์ไปเรื่อยๆตามแนวยาวของหาด
“แน่จริงก็ตามมาให้ทันดิ" ป๊อนซ์หันกลับมาตะโกนท้าผมก่อนจะวิ่งลงน้ำไป
“ฮ่าๆๆๆ ได้คิดว่าแค่นี้จะหนีพ้นเหรอ?” ผมเอาห่วงยางใส่ไว้ที่เอวก่อนจะจับไว้แน่นแล้ววิ่งพุ่งลงทะเลตามไอ้ป๊อนซ์ไปทันที
“อืมม ช่วงนี้ไม่ควรไปยุ่งในที่ที่เกี่ยวกับน้ำ มันจะเป็นอันตราย อาจถึงชีวิต"
คำพูดของลุงดังลอยเข้ามาในโสตประสาทของผมทำให้ผมชะงักเท้าที่กำลังจะแตะน้ำเอาไว้ก่อนจะถอยกลับช้าๆ
“ตามมาดิ! ตามมาดะ.. โจ" ป๊อนซ์หันกลับมาเรียกผมเสียงดัง ก่อนจะชะงักไปเมื่อเห็นท่าทางของผม
“ป๊อนซ์ กู...” ผมมองป๊อนซ์พร้อมกับส่ายหน้าไปมาเป็นสิ่งที่บ่งบอกว่าผมจะไม่ลงไปในน้ำเด็ดขาด
“โจ...” ป๊อนซ์วิ่งกลับมาหาผมอย่างรวดเร็วก่อนจะดึงผมที่ยืนตัวเกร็งเข้าไปกอดจนแน่น
“ป๊อนซ์ กูจะตายเหมือนที่ลุงแกบอกมั้ย?” ผมถามพร้อมกับมองทอดไปยังทะเลด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“ไม่เด็ดขาด! ไม่มีวัน!” ป๊อนซ์กอดผมแน่นขึ้นกว่าเดิมก่อนจะดันตัวผมออกแล้วจ้องเข้ามาในตาของผม
“....” ผมจ้องไม่กลับด้วยสายตาสั่นๆ
“กูรักมึง และนั่นคือเหตุผลที่กูจะปกป้องมึงด้วยชีวิต" ป๊อนซ์พูดก่อนจะก้มลงมาประทับริมฝีปากลงบนปากของผมด้วยความแผ่ว
เบา ก่อนจะค่อยๆเปลี่ยนเป็นรุนแรงและแนบแน่นขึ้นเหมือนจะเป็นการย้ำคำพูดของป๊อนซ์เอง
“อื้ออออ" ผมบีบไหล่ป๊อนซ์เพราะถ้านานกว่านี้ไปอีกนาทีผมคงได้ตายเพราะจูบแทนตายเพราะน้ำแน่ๆ ><”
“อ่าาา หวานจริงๆ แฟนใครก็ไม่รู้" ป๊อนซ์ผละออกก่อนจะพูดล้อเลียนพร้อมกับยกนิ้วขึ้นมาเขี่ยเล่นที่แก้มของผม
“บ้า...เฮ้ยย!!!” ผมตีแขนมันเบาๆก่อน จะแหกปากออกมาเสียงดังเพราะตอนนี้ผมลงมายืนในทะเลที่น้ำประมาณเอวของผม กูลง
มาได้ไงว่ะ??
“ก็กูบอกแล้ว ตราบใดที่กูยังอยู่ กูก็จะปกป้องมึงเอง" ป๊อนซ์พูดเสียงหวานจนหน้าของผมร้อนขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้
“น้ำเย็นจัง" ผมเปลี่ยนเรื่องก่อนจะวักน้ำขึ้นมาสาดใส่ป๊อนซ์
“โอ๊ยย ดื้อ เปียกกก" ป๊อนซ์พูดก่อนจะเอามือขึ้นปาดน้ำบนหน้าออก
“โหวว กางเกงมึงเปียกหมดแล้วเหอะ" ผมบอกพร้อมกับบุ้ยปากไปที่กางเกงของมัน
“เออว่ะ ฮ่าๆๆๆๆ" ป๊อนซ์ก้มลงมองกางเกงก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดัง
ผมมองรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของป๊อนซ์แล้วอดที่จะยิ้มตามไม่ได้ มันเป็นรอยยิ้มที่สดใสเหมือนดอกไม้ที่ได้รับแสงอาทิตย์และ
ได้เบ่งบานอย่างเต็มที่
“ยิ้มไรอ่ะ มองเค้าแล้วยิ้มแบบนั้น เค้าคิดนะเว้ยยย" ป๊อนซ์ทำท่าดัดจริตเต็มกำลังก่อนจะผลักผมนิดๆ
“คิดไร คิดไปเองอ่ะดิ" ผมตอกกลับก่อนจะผลักไอ้ป๊อนซ์เต็มแรง
ตู้ม!!!!
เสียงป๊อนซ์กระแทกน้ำดังสนั่น พร้อมกับละอองน้ำที่กระเซ็นออกมาจนผมต้องหันหน้าหลบ
“.....” นิ่ง เงียบ ทุกสิ่งทุกอย่างดูเงียบสงบเกินไป
“ป๊อนซ์...” ผมเรียกป๊อนซ์อย่างเลื่อนลอย
“.....” แต่ทุกสิ่งทุกอย่างก็ยังเงียบเหมือนเดิม ไม่มีเสียงตอบจากป๊อนซ์เลยแม้แต่น้อย
“ป๊อนซ์!!” ผมตะโกนเรียกป๊อนซ์สุดเสียงจนได้เสียงสะท้อนก้องดังไปทั่วทั้งบริเวณ
“......” มีเพียงเสียงคลื่นเป็นคำตอบให้กับผม
“ฮึกก ป๊อนซ์ ไอ้ป๊อนซ์ ฮือออออ" ผมเริ่มเดินไปเดินมาอย่างกระวนกระวาย ก่อนจะยกมือขึ้นขยี้หัวอย่างเสียสติ
บุ๋งๆๆๆ
เสียงฟองอากาศผุดขึ้นข้างๆตัวผม ผมยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาก่อนจะหันไปมองนิ่งๆ
“อ้าาาา จะเอ๋!! โอ๊ยยย เกือบหายใจไม่ออก" ป๊อนซ์ผุดขึ้นมาจากตรงนั้นก่อนจะหอบหายใจเข้าอย่างแรง ก่อนจะเอามือค้ำไหล่ผม
เอาไว้
เพี๊ยะ!
ผมปัดมือของป๊อนซ์ออกก่อนจะเดินหนีขึ้นฝั่งไป
“เฮ้ยย ดื้ออออ" ป๊อนซ์เรียกผมเสียงดังพร้อมกับวิ่งตามมาคว้ามือผมเอาไว้
“...” ผมเม้มปากเพื่อกลั้นน้ำตาเอาไว้ก่อนจะหันไปมองหน้ามันนิ่งๆ
“เป็นอะไรไปดื้ออ ร้องไห้ทำไม?” ป๊อนซ์ถามผมด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตกใจ
“กูบอกแล้วใช่มั้ย?” ผมถามออกไป พยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่นแต่มันก็ยากเหลือเกิน
“คือ...”
“ว่าอย่าเล่นแบบนี้อีก..”
“โจ...” ป๊อนซ์จะดึงผมเข้าไปกอดแต่ผมขืนตัวเอาไว้ก่อนจะผลักจนมันเสียหลักลงไปนั่งกับพื้น
“กูบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าเล่นกับความรู้สึกกูอีก กูบอกมึงแล้วใช่มั้ยย กูบอกมึงแล้วใช่มั้ย !!!!” ผมแผดเสียงออกมาจนดังลั่นไปทั่วบริเวณก่อนจะวิ่งหนีไปตามแนวหาด
“โจ กูขอโทษ" ป๊อนซ์วิ่งตามมาพร้อมกับตะโกนแข่งกับเสียงคลื่นที่กำลังสาดเข้าหาฝั่งอย่างบ้าคลั่ง
“อย่ามาขอโทษ ถ้ามึงยังไม่สำนึก!” ผมตะโกนกลับไป ก่อนจะเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น
“โจ กู.. โอ๊ย!” เสียงร้องของป๊อนซ์ทำให้เท้าของผมหยุดก้าวโดยอัตโนมัติ
“ป๊อนซ์...” ผมเรียกมันเสียงแผ่วพร้อมกับหันหลังกลับไปดู
ภาพที่ผมเห็นคือป๊อนซ์ล้มลงนั่งอยู่กับพื้น ที่เท้ามีเลือดอาบอยู่จนชุ่ม
“ป๊อนซ์!” ผมรีบวิ่งกลับไปหาป๊อนซ์ก่อนจะทรุดลงนั่งกับพื้นทันที
“โจ กูไม่เป็นไร" ป๊อนซ์บอกพร้อมกับส่งยิ้มมาให้ผม
“ไม่เป็นไรแล้วทำไมเลือดไหลเยอะแบบนี้" ผมถอดเสื้อเชิ้ตของป๊อนซ์ออกก่อนจะเอามาเช็ดเลือดออกอย่างเบามือ
“นิดหน่อยนาา อย่าเถียงกูดิ กูเป็นหมอนะ" ป๊อนซ์จับมือผมเอาไว้ก่อนจะยิ้มบางๆมาให้ผม
“มึงยังไม่จบเลย มึงยังไม่ใช่หมอ มึงยังเป็นนักศึกษาแพทย์อยู่เลย" ผมพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอาบแก้ม
“ฮ่าๆๆๆ กลับห้องกันก่อนดีกว่ามั้ย ที่บ้านมีกล่องปฐมพยาบาล" ป๊อนซ์พูดเตือนสติผมพร้อมกับบีบที่ไหล่เบาๆ
“เออๆๆ กลับบ้านกลับบ้าน" ผมพยักหน้ารัวๆ ก่อนจะช่วยพยุงให้ป๊อนซ์ลุกขึ้นยืน แล้วเอาแขนมันมากอดไว้ที่คอ ช่วยพยุ่งให้มัน
เดินต่อ
“ฮ่าๆๆ เหตุการณ์มันคุ้นๆนะ ว่ามั้ย?” ป๊อนซ์หัวเราะเบาๆก่อนจะก้มลงมาถามผม
“หืมม??” ผมหยุดเดินก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองมันแบบงงๆ
“ก็ตอน ม.4 ไง ที่กูพามึงมากินอาหารทะเลแล้วมึงโดนแก้วบาดไง" ป๊อนซ์พูดพร้อมกับยิ้มออกมาบางๆ
“อ๋ออ มึงยังจำได้อีกเหรอ?” ผมหันไปถามมันด้วยสีหน้างงๆ
“จำได้ดิ ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับมึงกูก็ได้หมดแหละ" ป๊อนซ์พูดเสียงเบา ก่อนจะก้มลงมาจุ๊บบนหน้าผากของผมเบาๆ
“เอ่ออ .. อะไรของมึงเนี่ย เดี๋ยวเลือดก็หมดตัวหรอก รีบๆเดินได้แล้ว" ผมแกล้งโวยวายออกมาเพื่อกลบเกลื่อนอาการเขินของตัว
เอง เก่งจังนะ เรื่องทำให้คนอื่นเขินเนี่ย!
“แสบมั้ย?” ผมเช็ดแอลกอฮอล์รอบๆปากแผลอย่างเบามือ ก่อนจะเงยขึ้นมองหน้าป๊อนซ์แบบกลัวๆ
“ไม่ มือเบาจัง" ป๊อนซ์ส่ายหน้านิดๆพร้อมกับยิ้มให้กำลังใจผม
“แน่นะ แล้วทำไงต่ออ่ะ?” ผมทิ้งสำลีก้อนนั้นลงในถุงก่อนจะเงยหน้าขึ้นอีกครั้งเพื่อถามป๊อนซ์
“ก็เอาเบตาดีนเช็ดแผลก็โอเคแล้วล่ะ เพราะแผลก็ไม่ได้ลึกอะไรมากมาย"
“อ๋อ อันนี้ใช่มั้ย?” ผมยกขวดยาขึ้นถาม
“ใช่ๆ"
“อืมๆ" ผมพยักหน้าก่อนจะเอาสำลีอันใหม่มาจุ่มลงในขวดยานั้น แล้วเช็ดแผลให้ป๊อนซ์อย่างเบามืออีกครั้ง
“พอแล้วล่ะ" ป๊อนซ์จับมือผมไว้ก่อนจะพยักหน้าให้เป็นเชิงว่าพอแล้ว
“อ๋อ อืมๆ" ผมพยักหน้ารับอีกครั้งก่อนจะทิ้งสำลีนั้นลงในถุง แล้วเอาอุปกรณ์เก็บไว้ที่เดิมจนเรียบร้อย
“โจ หิวน้ำอ่ะ" ป๊อนซ์ตะโกนเข้ามาในห้องขณะที่ผมเอากล่องปฐมพยาบาลเข้ามาเก็บ
“อ่าๆ ได้ เดี๋ยวเอาให้ รอแป๊ปนึงนะ" ผมตะโกนกลับออกไปก่อนจะรีบเดินเข้าไปในห้องครัวเพื่อเปิดตู้เย็นเอาน้ำให้ป๊อนซ์ แต่...
กล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินที่เปิดอยู่ ดึงดูดสายตาได้เป็นอย่างดี เนื่องจากตรงกลางมี สร้อยเส้นสีเงินสองเส้น คล้องกันอยู่ เส้นแรกมีจี้
เป็นตัวอักษรตัว P และแน่นอน อีกเส้นนึงมีจี้เป็นตัวอักษรตัว J
“ป๊อนซ์..” ผมตะโกนเรียกชื่อป๊อนซ์
“หืมม ว่าไง?” ความอบอุ่นแผ่ซ่านมาจากอ้อมกอดด้านหลัง ก่อนจะกระซิบตอบกลับที่ข้างหูของผมเบาๆ
“ของมึงเหรอ?” ผมถามพร้อมกับชี้ไปที่กล่องกำมะหยี่นั้น
“อืมม ของคนข้างบ้านมั้ง"
“กวนตีน" ผมตอบกลับอย่างเหวี่ยงๆ
“มา เดี๋ยวใส่ให้" ป๊อนซ์ปล่อยผมออกจากอ้อมกอดก่อนจะเดินมาหยิบกล่องนั้นออกไปตั้งบนโต๊ะ
“ไปซื้อมาตอนไหน?” ผมถามกลับไป แต่สายตาไม่ได้ละจากสร้อยเส้นนั้นเลย
“สั่งทำมาพักใหญ่ๆละ เพิ่งได้" ป๊อนซ์หยิบสร้อยที่มีจี้เป็นตัว J ขึ้นมา
“ช่วงนี้มีเรื่องเซอร์ไพรส์บ่อยนะ" ผมยิ้มที่มุมปากก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองมัน
“ก็ต้องมีกันบ้าง ความรักของเราจะได้มีสีสัน อ่ะ หันหลังเดี๋ยวใส่ให้" ป๊อนซ์พูดก่อนจะทำปากจู๋เป็นเชิงให้ผมหันหลัง
“ไม่ ไม่ใส่เส้นนี้" ผมพูดพร้อมกับยกมือขึ้นกอดอกและส่ายหน้าไปมา
“อ้าวว ทำไมอ่ะ??” ป๊อนซ์ลดมือที่ถือสร้อยลง ก่อนจะถามผมกลับด้วยสีหน้างงๆ
“เราต่างรู้อยู่แล้วว่าเราเป็นใคร ถูกมั้ย?”
“อืม" ป๊อนซ์พยักหน้าตามผมแบบงงๆ
“และเราจะไม่ลืมกันแน่นอนว่าเราเป็นใคร ถูกมั้ย?” ผมถามไปอีกครั้ง
“อ่า อืมๆ" ป๊อนซ์คิดตามก่อนจะพยักหน้าอีกครั้ง
“แต่เราอาจจะลืมกันได้ว่า 'เราเป็นของใคร' เพราะฉะนั้นสลับกันใส่ดีกว่า จะได้เอาไว้เตือนใจว่าเรามีเจ้าของแล้ว เข้าใจที่กูพูดมั้ย?”
“อื้มมมมม ลึกซึ้ง อันที่จริง มึงบอกว่าอยากใส่ ตัวย่อชื่อกูก็บอกมาดีๆก็ได้ ไม่เห็นต้องอ้างเหตุผลเลย" ป๊อนซ์พูดพร้อมกับหยิก
ไหล่ผมแกล้งเบาๆ
“เดี๋ยวต่อยคว่ำเลย" ผมพูดพร้อมกับกำหมัดขึ้นขู่
“ฮ่าๆๆ ล้อเล่นเองที่รัก มาเค้าใส่ให้" ป๊อนซ์ยกมือขึ้นโบกไปมาก่อนจะหยิบสร้อยอีกเส้นขึ้นมาใส่ให้แทน
“โอ๊ยยย!” ทันทีที่ป๊อนซ์ใส่สร้อยให้เสร็จ ผมก็ร้องออกมาทันที
“เป็นอะไร?”
“สัด สร้อยแม่งเย็นชิบหาย" ผมรีบยกสร้อยออกไม่ให้มันสัมผัสคอทันที
“ฮ่าๆๆ ก็กูใส่ตู้เย็นไว้ตั้งแต่ตอนที่มาถึงแล้ว"
“จะซึ้งดีมั้ยเนี่ยยยย?” ผมส่ายหน้ากับการกระทำของป๊อนซ์นิดๆ เฮ้อออออ อยู่กับมึงนี่ปวดหัวที่สุดเลย
แต่ถ้าไม่มีมึง....กูก็คงปวดใจเจียนตายเลยล่ะ
มีต่อด้านล่างจ้าาา >>>
-
“ป๊อนซ์ เย็นนี้กินไรกันดีอ่ะ?” ผมถามก่อนจะยกนมขึ้นดื่ม
“นี่กี่โมงแล้วอ่ะ?” ไม่ตอบคำถามก็เหรอ ทำหูทวนลมเหรอออออ
“ทุ่มนึง มึงยังไม่ตอบคำถามกูเลยนะ!” ผมกระแทกแก้วนมลงบนโต๊ะอย่างแรงก่อนจะเดินพุ่งไปหามันทันที
“อ่าา ถึงเวลาพอดี" มันทำสีหน้าแปลกใจก่อนจะเก็บไอโฟนใส่กระเป๋า แล้วลุกขึ้นไปเปลี่ยนชุดเป็นเสื้อเชิ้ตสีดำกับกางเกงขาสั้น
ถึงเข่าสีน้ำตาล โดยที่ทำเหมือนผมไม่มีตัวตน ไม่ยอมมม
“ป๊อนซ์!” ผมตวาดเรียกมันเสียงดัง
“ครับ เมียยย"
“มึงยังไม่ตอบคำถามกูเลย" ผมยกมือขึ้นกอดอกก่อนจะทำแก้มป่องอย่างขัดใจ
“โอ๋ๆๆๆ ก็กำลังจะพาไปอยู่นี่ไง ทำไมงอนบ่อยจัง วันนั้นของเดือนเหรอ?”
“พ่องงงงง!” ผมตวาดใส่มันไปอีกครั้ง ก่อนจะยกมือขึ้นเตรียมฟาดใส่หลังมัน
“อย่าทำร้ายร่างกายเรานะ" แต่มันกลับจับมือผมเอาไว้อย่างรู้ทันก่อนจะก้มลงมาขโมยหอมแก้มผมแล้วเดินผิวปากอารมณ์ดีออก
ไป
“ไอ้หมาป๊อนซ์!!!!!!!!!”
“แดกไรอีกดี?” ป๊อนซ์หันมาถามผมที่เพิ่งจะฟาดส้มตำปูม้าหมดไปเพียงไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้
“อยากกิน กุ้งเผา ปลาเผา หมึกย่าง ปูเผา" ผมดึงทิชชู่มาเช็ดปากก่อนจะสั่งออกมายาวเป็นหางว่าว
“ได้ครับที่รัก" มันรับคำ ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างออกมาจนผมอดไม่ได้ที่จะหยิกแก้มมันอย่างหมั่นเขี้ยว
“น้องๆ ทางนี้" มันโบกมือเรียกพนักงานที่กำลังจดออร์เดอร์ของอีกโต๊ะนึงอยู่
“ป๊อนซ์ทำไมต้องมากินบนเรือวะ?” ผมถามเนื่องจากตอนนี้ผมกำลังนั่งแทะเศษปูม้าอยู่บนเรือที่แม่งโคตรจะโคลงเคลงเลย
“ได้บรรยากาศดีออก นี่กูต้องโทรจองเลยนะเว้ย"
“เออ วางแผนดีตลอดดดดด"
“แน่นอน" มันยกมือขึ้นมาเสยผมเท่ห์ก่อนจะทำท่ายิงมาทางผมจบท้ายด้วยการส่งจูบพร้อมกับขยิบตามาให้
“โหยยย เสี่ยวสัด!” ผมยกมือขึ้นปิดตา รับไม่ได้กับท่าทางของมัน
“อะไรนะ เสียวสัด"
“เสี่ยวเหอะ โอ๊ยยย คุยกับมึงละปวดหัว กูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ" ผมพูดก่อนจะลุกขึ้นเดินไปทางห้องน้ำ
“เดินระวังๆนะ" ป๊อนซ์ตะโกนไล่หลัง
“เออ รู้แล้ว" ผมหันกลับไปบอก แต่โดนตอบกลับด้วยคำที่อยากจะยกตีนขึ้นนาบหน้ามันมาก
“ไม่ใช่ กูไม่ได้บอกให้มึงระวังตัวเอง แต่กูจะบอกว่าระวังเหยียบหัวใจก็นะ กูทำหล่นไว้เมื่อกี๊" ป๊อนซ์พูดก่อนจะกัดปากแล้วทำมือ
เป็นรูปหัวใจมาให้ผม
“ถุย! ไปตายซะไอ้ควายยยย" ผมตะโกนกลับไป โดยไม่นึกเกรงใจใครทั้งนั้น ก่อนจะรีบเดินหนีออกมาทันที
จะบ้าตายวันละหลายครั้งงงงง ใครก็ได้ฆ่ากูที.....
“อ๊ะ ขอโทษครับ" ผมก้มหัวพร้อมกับพูดพร่ำขอโทษเมื่อเดินไปชนคนหนึ่งเข้า
“อ่าๆ ไม่เป็นไรครับ อะไรนะเมฆ มันบอกว่าจะมาหากูเหรอ? บอกมันไปเลยว่าไปตายซะ!” ผู้ชายคนนั้นหันมารับคำผม ก่อนจะกลับ
ไปคุยโทรศัพท์ต่อ
ผมพยายามนึกว่าเคยเห็นผู้ชายคนนี้ที่ไหน แต่ก็นึกไม่ออกสักที เลยยอมแพ้ เดินไปเข้าห้องน้ำแทน
“อ่าาา สดชื่นจัง" ผมวักน้ำขึ้นล้างหน้าที่ตอนนี้เหนียวเหนอะหนะเพราะลมทะเลก่อนจะเช็ดด้วยแขนเสื้อจนแห้งแล้วจึงเดินออกมา
จากห้องน้ำ
“เออ ไม่ต้องมาคุยกันแล้ว เลิกกันไปเลย!” เอาอีกแล้ววว กูเจออะไรอีกล่ะเนี่ย
“มึงมีคนอื่นใช่มั้ย?? ถึงพูดกับกูแบบนี้ ตอบกูมาดิ ตอบกูมาดิ !” เออ ขอโทษครับพี่ ให้ผมเดินหน่อยได้มั้ยครับ
ผมพยายามเดินเลียบไปกับราวจับของเรือเพราะว่าไม่อยากจะขัดจังหวะคนกำลังทะเลาะกัน
“เออ กูมีคนอื่น พอใจมึงแล้วใช่มั้ย?!” ให้กูเดินไปก่อนได้มั้ย
“ไอ้เหี้ย แม่งงงง" แล้วผู้ชายคนนั้นก็ผลักผู้ชายอีกคนจนสุดแรง
พลั่ก!!!!
ผมที่กำลังยืนอยู่ในตำแหน่งหลังผู้ชายคนที่ถูกผลักพอดีจึงโดนลูกหลงเต็มๆอย่างไม่ต้องสงสัย
“เฮ้ยยยยย!!!!!” ผมตะโกนออกมาจนสุดเสียงเมื่อรู้สึกถึงความโล่งและว่างเปล่า ขณะที่กำลังลอยคว้างอยู่กลางอากาศ
ตู้มมม!!!
เสียงน้ำดังสนั่นทันทีที่แผ่นหลังของผมกระแทกกับผืนน้ำ
“อุ่กก" ผมจุกจนรู้สึกเหมือนร่างกายกำลังจะแยกออกเป็นส่วนๆ
ความมืดค่อยๆคืบคลานและดึงผมให้ดำดิ่งลงสู่ความหนาวเย็นด้านล่าง แสงจากเรือค่อยๆห่างออกไปจนกลายเป็นจุดเล็กๆ
“อืมม ช่วงนี้ไม่ควรไปยุ่งในที่ที่เกี่ยวกับน้ำ มันจะเป็นอันตราย อาจถึงชีวิต"
คำพูดของลุงคนนั้นดังก้องขึ้นอีกครั้งในหัวของผม
บางทีบางเรื่องถึงเราจะไม่เชื่อก็ใช่ว่ามันจะไม่เกิดขึ้นจริงๆว่ามั้ย??
ผมหลับตาเพื่อรอรับโชคชะตาที่ได้โดนกำหนดไว้แล้ว
ลาก่อนพ่อแม่
ลาก่อนเพื่อนๆ
ลาก่อนคนที่ผมรัก
รอยยิ้มที่มุมปากปรากฏขึ้นช้าๆพร้อมกับสติที่เหลือน้อยลงเต็มที
ลาก่อนป๊อนซ์ที่รักของผม
...........................................................................TheEnd............................................................................
และแล้วก็จบเนอะ 2 ปี
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ
น้ำตาจะไหล เช็ดน้ำตาแป๊ป :hao5:
รักคนอ่านนะจ๊ะ :mew1:
KATIEZZ
-
บทส่งท้าย
[Pontz]
เรือลำใหญ่จอดนิ่งกลางทะเลที่คลื่นลมสงบจนอดที่จะรู้สึกวังเวงไม่ได้
“ป๊อนซ์ เอารูปโจมา เดี๋ยวกูถือให้" ไปป์พูดก่อนจะรับกรอบรูปสีทองที่มีโจยิ้มอยู่ในนั้นไปถือเอาไว้
“ขอบใจพวกมึงมากนะ ที่มากับกูวันนี้" ผมยิ้มออกมาน้อยๆก่อนจะหันมองทุกคนที่ยืนอยู่บนเรือ
“อืมม ไม่เป็นไรหรอกมึง ไอ้โจก็เพื่อนพวกเราเหมือนกัน" ไอ้ลิ้มพูดพร้อมกับบีบไหล่ผมเบาๆ
“อืมมม" ผมพยักหน้ารับก่อนจะก้มหน้าลงมองท้องทะเลที่สงบราวกับกำลังร่วมไว้อาลัยให้กับการจากไปของโจ
“มึงเอาเถ้าออกมาลอยอังคารได้แล้ว เดี๋ยวจะเสียฤกษ์" ไอ้ภูมิพูดเตือนสติผม ก่อนจะหันไปสะกิดให้ไอ้นายส่งห่อผ้าดิบสีขาวที่ใส่
เถ้าอยู่ในนั้น
“อืม" ผมพยักหน้ารับก่อนจะรับห่อผ้านั้นมา
“มากูช่วยถือให้" พีเจเดินมารับห่อผ้านั้นไปถือไว้ก่อนจะแกะห่อออกแล้วยื่นมาให้ผม
“ขอบใจนะ" ผมพูดขอบคุณนิ่งๆ ก่อนจะกำเถ้านั้นไว้ในมือแล้วค่อยๆปล่อยลงในน้ำอย่างช้าๆ
เถ้าสีขาวที่บางส่วนละลายไปกับน้ำ และบางส่วนก็ลอยขึ้นในอากาศ กลายเป็นควันสีขาวจางๆ แล้วจึงค่อยๆหายไป แต่อยากจะให้
โจรู้เอาไว้ว่า โจจะไม่มีวันหายไปจากใจของผมแน่นอน
หลังจากลอยอังคารเสร็จ ทุกคนก็ปล่อยให้ผมนั่งอยู่คนเดียวโดยไม่มีใครรบกวน เพราะทุกคนก็คงจะรู้ว่าผมต้องการเวลาอยู่กับตัวเองเพื่อทบทวนสิ่งต่างๆอย่างช้าๆ
“ป๊อนซ์ใกล้มืดแล้ว กลับเข้าฝั่งกันดีกว่า" ไอ้ไปป์เดินมาแตะที่ไหล่ผมเบาๆ
“อืมๆ" ผมพยักหน้ารับก่อนจะลุกขึ้นตามมันเดินไปนั่งสมทบกับคนอื่นๆ
“เอาน่ามึง กลับเข้าฝั่งแล้วค่อยเริ่มใหม่ เชื่อกู ทุกอย่างจะดีขึ้นเอง" ไอ้ลิ้มพูดขึ้นทันทีที่เห็นสีหน้าของผม
“กูก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นเหมือนกัน" ผมพูดก่อนจะหยิบสร้อยที่มีจี้เป็นรูปตัว J ขึ้นมามองก่อนจะกดจูบลงไปเบาๆ
กูรักมึง โจ กูรักมึงมาก และไม่มีวันที่จะหมดรักด้วย...
“เฮ้อออ หิวๆๆๆ" ไอ้นายบ่นโวยวาย ก่อนจะเดินนำเข้าไปในบ้านพักตากอากาศของผม
“เหี้ยคิดแต่เรื่องแดกเหอะมึงอ่ะ" ไอ้ภูมิเดินไปตบหัวไอ้นายหนึ่งทีก่อนที่พวกมันจะวิ่งไล่เตะกันจนรอบบ้าน
“มีอะไรกินบ้างป่ะป๊อนซ์?” พีเจถามพร้อมกับยกมือขึ้นลูบท้องแสดงความหิว
“น่าจะมีมั้ง โจ ไอ้โจ!!!” ผมตะโกนเรียกชื่อโจจนดังก้องไปทั้งบ้าน
“เฮ้ยป๊อนซ์" ไอ้ไปป์เดินมาจับไหล่ผมก่อนจะบีบเบาๆ
“.....” เงียบ ไร้การตอบกลับใดๆทั้งสิ้น ก็แน่ล่ะสิ
“ไอ้โจ ไอ้ดื้ออออออ พวกกูหิวข้าว!!!” ผมยังคงตะโกนต่อไปโดยไม่ได้สนใจไอ้ลิ้มกับไอ้ไปป์ที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ป๊อนซ์ ใจเย็นดิวะ ตั้งสติหน่อย" ไอ้ลิ้มพูดพร้อมกับจับแขนผมเอาไว้
“ไอ้โจ!!!!!” ผมเรียกชื่อโจอีกครั้ง
“เรียกทำห่าไรนักหนา หิวก็หาแดกเองดิ ทำใส่ตู้กับข้าวไว้แล้ว!!!” โจตะโกนกลับมาพร้อมกับเดินออกมายกมือขึ้นเท้าสะเอวเอาไว้ อย่างอารมณ์เสีย
“ก็กูเรียกทำไมไม่ตอบอ่ะ" ผมตอบกลับอย่างไม่เกรงกลัว
“กูขี้อยู่จบมั้ย??” โจตอบเสียงกวน ก่อนจะเดินกระแทกไหล่ผมไปนั่งบนโซฟา แล้วยกขาขึ้นตั้งบนโต๊ะ
“กวนตีน" ผมตะคอกออกมาเสียงดังพร้อมกับจ้องไปที่โจ
“โอ๊ยยยย เลิกทะเลาะกันซะที กูปวดหัว" ไอ้นายเดินมายืนตรงกลางก่อนจะยกมือขึ้นห้ามทั้งสองฝ่าย
“มึงไม่เกี่ยว/มึงไม่เกี่ยว!!” สองเสียงดังประสานกันโดยไม่ได้นัดหมาย
“เออ ใช่สิ กูมันคนนอก ไปหาไรแดกกันเหอะภูมิเพื่อนกู" ไอ้นายทำหน้างอนก่อนจะเดินไปกอดไหล่ไอ้ภูมิแล้วลากเข้าห้องครัวไป
“เออ พวกกูก็ไปตั้งโต๊ะก่อนนะ ทะเลาะกันเสร็จแล้วก็ตามเข้าไปกินละกิน" ไอ้ไปป์ก็เดินมาผ่ากลางระหว่างผมกับโจก่อนจะเดิน
เข้าครัวไปโดยที่มีพลัสเตอร์ เดินตามไปติดๆ ก่อนจะตามด้วยไอ้ลิ้มกับท็อปเทลที่ดูเหมือนจะกำลังมีปัญหาอยู่เหมือนกัน และปิด
ท้ายด้วยพีเจดับดลที่งุ้งงิ้งกันเข้าไปในครัว
“โจ คุยกันดีๆดิ" ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างๆโจ
“ก็มึงขึ้นเสียงใส่กูก่อนอ่ะ" โจยกมือขึ้นกอดอกก่อนจะหันหนีไปอีกทาง
“ก็กูกลัวว่ามึงจะหายไปไหนอีก" ผมพูดเสียงแผ่วก่อนจะซบหน้าลงบนหลังของโจอย่างเหนื่อยล้า
“กูจะไปไหนได้" โจพูดเสียงแผ่วก่อนจะเงียบไป
“ครั้งที่แล้วบนเรือมึงยังเกือบจะทิ้งกูไปเลย" พูดจบผมก็ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาช้าๆ โดยไม่มีเสียงสะอื้นหลุดออกจากปากเลย
แม้แต่น้อย
“ป๊อนซ์มึงร้องไห้เหรอ??” โจพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแปลกใจก่อนจะพยายามหันหลังกลับมาหาผม
“ขอกูกอดมึงหน่อย อยู่นิ่งๆให้กูกอดหน่อยได้มั้ย ให้กูมั่นใจว่ามึงยังอยู่กับกูจริงๆ"ผมพูดออกมายาวเหยียดก่อนจะฝังหน้าลงกับ
หลังของโจนิ่งๆ
...
ตู้มมมม!!!!
เสียงน้ำแตกกระจายดังสนั่นจนทำให้คนทั้งเรือตกใจกันไปหมด
“มีคนตกน้ำ ช่วยด้วยครับ มีคนตกน้ำ" หัวใจของผมตกวูบลงทันทีที่ได้ยิน
ไม่ใช่ ขอให้มันไม่ใช่ หวังว่าจะไม่ใช่ ภาวนา สวดอ้อนวอนให้มันไม่ใช่
ผมค่อยๆลุกขึ้นแล้วเดินกะเผลกๆไปดูที่เกิดเหตุอย่างช้าๆ ราวกับต้องการยืดระยะเวลาที่จะรู้ความจริงเอาไว้
“ใครตกลงไปเหรอค่ะ??” ลูกค้ารายหนึ่งที่เดินมาถึงก่อนเอ่ยถามเจ้าหน้าที่
“อ๋อ เป็นผู้ชายสูงประมาณ 170 กว่าๆ ตัวเล็กๆ ขาวๆ อ่ะครับ ตกลงไปตรงน้ี" ลักษณะคล้ายมาก คล้ายแฟนของผมมากจนน่า
ใจหาย
ผมยกไอโฟนขึ้นมาเพื่อโทรเข้าหาโจ แต่...
Rrrr
เสียงสั่นนั่นกลับดังอยู่ที่เท้าของผม ตรงบริเวณที่เกิดเหตุ
ผมนิ่งราวกับมีใครกดหยุดเวลาเอาไว้...
“โจ!!!!!!!!” ผมตะโกนออกมาอย่างเสียสติ พร้อมกับพยายามที่จะปีนรั้วเหล็กนั้นเพื่อกระโดดลงไป
“อย่าครับคุณ ใจเย็นๆครับ" เจ้าหน้าที่ของเรือสองคนรีบพุ่งเข้ามาจับตัวผมเอาไว้แน่น
“แต่นั่นแฟนผม แฟนผมตกลงไปในนั้น!!!!” ผมยังคงตะโกนออกมาเสียงดัง พร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบหน้าจนภาพทุกอย่างมันพร่า
เลือกไปหมด
“ไม่ต้องห่วงครับ เราส่งเจ้าหน้าที่ลงไปแล้ว แฟนคุณต้องไม่เป็นอะไร" เจ้าหน้าที่พยายามพูดปลอบผม แต่กลับไม่ได้ช่วยให้ผม
สบายใจขึ้นได้เลย โจจะเป็นอย่างไรบ้าง??? ผมได้แต่ถามคำถามนี้ซ้ำไปซ้ำมาในใจ
“อ่า ว่าไง จริงเหรอ โอเคๆ" เจ้าหน้าที่คนนึงรับโทรศัพท์ก่อนจะยิ้มออกมา
“คุณครับ แฟนคุณปลอดภัยแล้วครับ" น้ำตาลูกผู้ชายของผมไหลออกมาพร้อมกับรอยยิ้มที่กลั้นไว้ไม่อยู่
“ขอบคุณครับ ขอบคุณพวกพี่มากจริงๆ" ผมยกมือขึ้นไหว้พี่เจ้าหน้าที่จนแทบจะกลายเป็นการกราบก่อนจะรีบเดินลงไปด้านล่าง
ของเรือเพื่อไปหาคนที่ผมรักสุดหัวใจ ที่เขายังไม่ได้ไปจากผม
ผมนั่งลงข้างร่างที่เปียกโชกของโจช้าๆ
“โจ..” ผมเรียกชื่อคนตรงหน้าอย่างแผ่วเบาราวกับกลัวที่เขาจะตื่น
“อือออ ป๊อนซ์ ป๊อนซ์...” โจส่ายหน้าไปมาอย่างทุรนทุรายก่อนจะเรียกชื่อผม
“กูอยู่นี่โจ กูอยู่ตรงนี้" ผมพูดก่อนจะก้มลงกอดร่างของโจเอาไว้แน่น
“ทางเราได้ปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้จนเขาสำลักน้ำออกและได้สติแล้ว แต่เมื่อกี๊คงจะเพลียเลยเผลอหลับไปอีกรอบน่ะครับ" ผม
หันไปพยักหน้ารับคำบอกของเจ้าหน้าที่ก่อนจะหันกลับมาสนใจคนตรงหน้าต่อ
“ป๊อนซ์..” โจลืมตาขึ้นก่อนจะเรียกชื่อผมเบาๆ
“ว่าไง?” ผมถามกลับพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ
“ฮึกก กูนึกว่ากูจะตายไปแล้ว ฮืออออ กูกลัวว เมื่อกี๊ มันหนาวแล้วก็มืดมากด้วย ฮือออ" โจโผเข้ากอดผมเต็มแรงจนผมเซไปด้าน
หลังพร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
“ไม่ต้องกลัวนะ ก็กูบอกมึงแล้วไง ว่ากูไม่มีวันปล่อยให้มึงตายหรอก กูจะปกป้องมึงด้วยชีวิต" ผมพูดก่อนจะกดจูบลงบนหัวของโจ
เบาๆ
“ฮืออออ" โจยังคงร้องไห้ไม่หยุดกับเหตุการณ์ที่เพิ่งจะเกิดขึ้น
“กูอยู่ตรงนี้ กูคอยปกป้องมึงอยู่ตรงนี้ กูส่งความรักให้มึงจากตรงนี้เสมอ" ผมพูดปลอบพร้อมกับลูบหัวโจอย่างเบามือ
หลังจากเหตุการณ์นั้น ผมก็ไปขอคำปรึกษากับพระอาจารย์ที่รู้จัก ท่านก็บอกว่าให้แก้เคล็ดด้วยการทำบุญและจัดพิธีศพให้กับโจเหมือนโจได้ตายไปแล้ว
นี่ขนาดเป็นแค่พิธีปลอมๆผมยังรู้สึกขนาดนี้ ถ้าเรื่องมันเกิดขึ้นจริงผมคงจะอยู่ต่อไปอีกไม่ได้แน่ๆ
...
“ป๊อนซ์..” โจเรียกผมเบาๆ
“หืม??”
“คือ..กูหิว"
“หึๆ อืม งั้นไปกินของในครัวกัน" ผมหัวเราะนิดๆกับความน่ารักของโจก่อนจะลุกขึ้นยืนและจูงมือโจให้เดินไปในครัว
“เดี๋ยว" โจดึงมือผมเอาไว้ ก่อนจะค่อยๆเช็ดน้ำตาออกจากแก้มให้ผมอย่างเบามือ
“....” ผมยิ้มบางๆกับการกระทำดังกล่าว
“อย่าขี้แยดิ ร้องไห้แล้วไม่หล่อเลยนะรู้มั้ย?”
“จริงดิ?” ผมแกล้งถามกลับพร้อมกับทำสีหน้าตกใจ
“แต่ถึงไม่หล่อก็รักอยู่ดีอ่ะ ใครจะไม่รักแฟนตัวเองล่ะ เนอะ" โจพูดอีกครั้งพร้อมกับฉีกย้ิมกว้างจนตาหยี
“หึๆ น่ารักเกินไปแล้วนะ" ผมพูดพร้อมกับขยี้หัวโจเบาๆ
“น่ารักก็รักมากๆละกัน ไม่งั้นโจทิ้งไปหาคนอื่นแน่" โจพูดพร้อมกับยกนิ้วขึ้นมาชี้หน้าผมเป็นการขู่
“เรียกชื่อตัวเองก็น่ารักดีนี่ น่าฟังกว่ากูมึงตั้งเยอะ"
“น่ารักก็รักมากๆนะ"
“อืมมม อยู่แล้ว"
“อย่าลืมนะ พูดแล้วน่ะ"
“ใครจะไปกล้าลืม" ผมพูดพร้อมกับรั้งเอวโจเข้ามาหาตัว
“แต่ป๊อนซ์เคยลืมไปแล้วครั้งนึงนะ"
“มันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว" ผมพูดก่อนจะก้มลงจุ๊บแก้มโจเบาๆ
“รักที่ถูกลืมของโจ" โจพูดก่อนจะก้มหน้าลงมองพื้น
“ไม่มี ไม่มีอีกแล้ว ไม่มีรักที่ถูกลืมอีกแล้ว ต่อไปนี้ จะมีแต่รักที่มั่นคง รักที่ยาวนาน และรักที่เป็นของโจเท่านั้น" พูดจบผมก็ก้มลง
จุ๊บที่ปากของโจเบาๆก่อนจะผละออกมาจ้องหน้าแดงจัดนั้นใกล้ๆ
“โจรักป๊อนซ์นะ"
“ป๊อนซ์ก็รักโจเหมือนกันครับ"
รักของเราจะเป็นแบบนี้ตลอดไป
รักของเราจะกลายเป็นตำนานที่ไม่มีวันลืม
รักของเราจะอยู่ในความทรงจำของกันและกันตลอดไป...
The End
-
จบแบบเศร้าสินะ :sad11:
-
หลอกให้ตกใจ รีเฟรชหน้าจอใหม่อีกที เฮ้ยยยยยยยย
พิธีสะเดาะเคราะห์ บ้าจริงงงง
:a5: :a5: :a5:
ตามอ่านมานานแล้วค่ะ เพิ่งสมัครได้
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ชอบมากๆ ชอบตั้งแต่ภาคก่อน
ป๊อนซ์โจบันไซ !!
:katai2-1:
-
Happy ending ดีใจด้วยนัาาาโจ ป็อนซ์^^
-
:m31: :m31: ก๊าซซซซซซซซ์
อ่านแรกน่ารักดี อยู่ดราม่าซะงั้น สุดท้ายโดนคนเขียนหลอก
ตอนจบได้อยู่ด้วยกัน จน happy ending เราก็มีความสุขอ่ะ
อยากได้ตอนพิเศษษษษษษษษษษษษ
คนเขียน อยากได้พาร์ทป๊อนช่วงที่ป๊อนมันจำโจได้อ่ะ
เรายังสงสัยอยู่เลยว่าทำไมป๊อนจำโจได้แล้วถึงไม่รีบไปบอกโจ แล้วป๊อนจำเรื่องได้ยังไง
เรื่องยังมีปมอยู่บ้างนะ แม่โจจะยอมรับได้เหรอ คือมันยัง happy ending ไม่สุดอ่ะในความคิดเรานะ
มีอีกอย่าง เราอ่านพาร์ทโจแล้วรู้สึกว่าบรรยายดีนะ แต่พอเป็นป๊อนเหมือนความรู้สึกที่สื่อออกมามันดรอปลงไปเยอะอ่ะ
พอจะเข้าใจว่าป๊อนมันแมนกว่าโจ แต่ในเรื่อง เมฆ แน็ต มันแลดูสื่อฟีลลิ่งของตัวละครสองตัวได้ดีเทียบเคียงเลยทีเดียว
ขอบคุณคนเขียนมากนะที่ แต่งเรื่องสนุกๆยังงี้มาให้อ่าน
ว่าแต่ไม่มีเหตุการณ์จริงมาให้จิ้นแล้วเหรอ อยากได้อ่ะ
-
:hao5: ดีจังที่เป็นแค่พิธีสะเดาะเคราะห์ (ที่เหมือนจริงมาก)
จบแล้วอุปสรรคทั้งหลาย ขอให้มีความสุขนะ
-
:a5: :a5: เกือบจะร้องแล้วนะนั่น
-
เย้จบแบบสุขสันต์ หลังจากดราม่า และหน่วง เป็นช่วงๆ มาตลอดทั้งเรื่องๆ
เก่งมากครับคนแต่ง นับถือๆ
รอติดตามผลงานเรื่องต่อไปครับ
-
:m15:
:o12:
เป็นไปได้ๆๆๆๆๆๆ
-
ThankS
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ฝากเรื่องใหม่ด้วยเด้อออออ เรื่องนี้ไม่ใช่ตัวละครใน Friend นะ
ตัวละครอื่นนนน
The Best Memory
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41457.0
ฝากด้วยน้าาาาาาา
KATIEZZ
-
คุณนักเขียนที่รักค่ะ คืออิฉันอยากจะบอกว่า....
ติดตามมาตั้งแต่ภาคแรก บอกเลยว่าได้รสชาติมากเลยเรื่องนี้
ทั้งสนุก ตลก เศร้า เฮฮา หลากหลายอารมณ์ แต่ที่อยากจะบอกสุดๆ ว่ามันไม่แฟร์กับโจเลยนะคะ
ทำไมถึงต้องเป็นโจคนเดียวที่เจ็บเจียนตาย ฮือๆ
ถ้าเป็นไปไปได้ ก็อยากจะให้ไอ้ป๊อนซ์เจ็บให้หนักและนานกว่านี้
แล้วก็อยากจะให้โจเคลียร์กับแม่ของป๊อนซ์ด้วย
ตอนแรก คิดว่าแจงที่โดนโจทำแบบนั้นจะหันมาชอบโจแทน อะไรประมาณนี้ แล้วก็ให้ป๊อนซ์ต่อสู้กับแจงกันเอง
ที่ไหนได้ว่าคิดผิด... มันไม่ใช่แบบน้านนนนน
แบบว่านิยายเรื่องนี้ทำเอาป่วงจิตมากเลยคะนักเขียนที่รัก
อ่านไปด็ด่าป๊อนซ์ไป ถ้ามีลูกชายจะไม่ตั้งว่าชื่อนี้เด็ดขาด ฮ่าๆ
สนุกมากๆ ค่ะ
จะติดตามตลอดไปนะคะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
Special สงกรานต์
[Pontz x Joe]
[Joe]
“ป๊อนซ์ สงกรานต์ไปไหนดี?” ผมตะโกนถามไอ้ป๊อนซ์ที่นั่งกดรีโมททีวีเล่นอยู่ในห้องรับแขก
“อยู่ห้อง”
“อะไรนะ?!” ผมตวาดเสียงลั่นก่อนจะรีบเดินออกมาพิงกรอบประตูแล้วจ้องมันอย่างเอาเรื่อง
“จะเสียงดังทำไมดื้อ ก็กูบอกว่าจะอยู่ห้อง” ไอ้ป๊อนซ์ละสายตาจากทีวีมามองผมแว๊บนึงก่อนจะหันไปจ้องทีวีต่อ
“ข้าวสาร” ผมเริ่มเสนอทางเลือกให้มัน
“ไม่เอาคนเยอะ”
“สยาม”
“ไม่เอาอ่ะ วัยรุ่นเยอะ”
“นี่ขอโทษนะ มึงพูดอย่างกะมึงสัก 60 แล้วนะเชี่ยป๊อนซ์”
“.....” ส่งสายตาพิฆาตมามองอีกเช่นเคย
“หน้าเซนเวิลด์”
“อื้ออ ไม่เอาอ่ะ เด็กเยอะ”
“สีลม”
“ไม่เอาอ่ะ เกย์เยอะ” สต๊อป!! เดี๋ยวนะ..
“แล้วมึงไม่ใช่?” ผมเดินไปนั่งลงบนโซฟาข้างๆมันก่อนจะถามขึ้น
“กูไม่ใช่เกย์” ป๊อนซ์โยนรีโมทลงบนโต๊ะก่อนจะหันมาพูดใส่หน้าผมช้าๆชัดๆ
“อ้าวว แต่กูไม่ใช่ผู้หญิงนะ”
“แล้วไง?” มันถามกลับ พร้อมกับยกมือขึ้นกอดอก
“ก็มึงเป็นแฟนกูอ่ะ แล้วกูก็เป็นผู้ชาย มึงเป็นแฟนกะผู้ชาย มึงไม่ใช่เกย์เหรอ?” ผมพูดเรียบเรียงอย่างช้าๆก่อนจะถามมันกลับ
ไป
“โจ กูไม่ได้ไปเอาผู้ชายได้ทุกคน โอเคป่ะ? กูเอาแต่มึง เพราะงั้นกูไม่ใช่เกย์ กูก็เป็นแค่ผู้ชายคนนึงที่รักมึง” ไอ้ป๊อนซ์พูด
อธิบายยาวเหยียดก่อนจะเอามือมาเชยคางผมเมื่อพูดจบ
“บ้า มึงก็.. พูดอะไร มะ..”
“มีกระโถนมั้ยนาย กูแม่งรู้สึกคลื่นไส้ว่ะเพื่อน” เสียงนรกๆของไอ้ภูมิดังขึ้นทำลายบรรยากาศชมพูอมม่วงในห้องให้มลายหายไป
ทันที
“ถุงก่อนนะเพื่อน กระโถนคงไม่ทัน” ไอ้นายก็รับมุขได้ทันที แหมเข้าคู่กันดีเหลือเกินนะ
“ใครจุดธูปเรียกพวกมึงมา?” ผมหันหลังกลับไปถามมันแบบกวนๆ
“อ๋ออ พอดีไอ้ป๊อนซ์เพื่อนกูแม่งไลน์ตามมาว่ะ จุดธูปมันเก่าไปแล้วเพื่อน” ไอ้ภูมิตอบก่อนจะเดินมานั่งอีกด้านนึงของโซฟาแล้ว
เอาเท้าขึ้นตั้งบนโต๊ะราวกับนี่เป็นบ้านของมันเอง
“ป๊อนซ์ มึงไลน์ตามพวกเหี้ยนี่มาทำไส้แมวอะไรวะ?” ผมหันไปเขย่าแขนถามไอ้ป๊อนซ์อย่างเคืองๆ
“ก็จะไลน์มาชวนไปเล่นน้ำไง สงกรานต์ทั้งที”
“อ้าวว ก็ไหนมึงบอกว่าจะอยู่ห้องไง”
“กูล้อมึงเล่นน่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ” ไอ้ป๊อนซ์ตอบหน้าตายก่อนจะหัวเราะจนตีนชี้ฟ้า นี่มึงตลกมากใช่มะไอ้สันเขื่อน??
“ไอ้เหี้ยยยย!!!!!!” ผมตะโกนออกมาจนลั่นก่อนจะกระโดดขึ้นไปนั่งทับบนคอมันแล้วทึ้งหัวมันอย่างแรง
“โอ๊ยยยย ดื้อลงจากคอกูเดี๋ยวนี้เลย เจ็บ ไอ้สัดลง!!!!” ไอ้ป๊อนซ์ส่ายหัวไปมาก่อนจะสะบัดผมลงบนโซฟา แล้วขึ้นมาคร่อม
ขังผมเอาไว้
“ไอ้นาย ไอ้ภูมิ กูขอเวลาสามนาที” ไอ้ป๊อนซ์หันไปบอกไอ้นายกับไอ้ภูมิก่อนจะหันมาจ้องผมเขม็ง
“ไปไอ้นาย ผัวเมียเค้าจะ สะหยึมกรึ๋ม กัน” ไอ้ภูมิเอาเท้าลงจากโต๊ะ ก่อนจะดึงคอไอ้นายให้เดินไปในห้องครัวด้วยกัน
“ลงไปเลย เชี่ยป๊อนซ์!!” ผมตะคอกใส่หน้ามันพร้อมกับเอามือดันมันให้ออกไปจากตัวผม แต่แม่งก็หนักเหลือเกิน
“ไม่ !!!”
“แล้วจะอยู่แบบนี้ทำไม กูอึดอัด” ผมพูดพร้อมกับบิดตัวไปมาอย่างขัดใจ
“ก็มึงพูดไม่รู้เรื่อง” ป๊อนซ์พูดเสียงนิ่ง พร้อมกับก้มลงมาใกล้ผมช้าๆ จนจมูกเราเริ่มจะชนกัน
“ป๊อนซ์ ออกไปหน่อย กูหายใจไม่ออก” ผมหันหน้าหนีอย่างสุดความสามารถแต่ก็นะ จะหันได้สักแค่ไหนเชียว
“ดื้อแบบนี้ ต้องโดนซะบ้าง” มันพูดพร้อมกับยิ้มกรุ่มกริ่มเบาๆ แล้วค่อยก้มลงมาอีกอย่างช้าๆ
“เก๊งงง!!! หมดเวลาครับเพื่อน แยกๆๆๆๆๆ” ในขณะที่ปากกำลังจะชนกันอยู่แล้ว ไอ้ภูมิก็เดินออกมาจากห้องครัวก่อนจะใช้ให้
ไอ้นายมาดึงคอไอ้ป๊อนซ์ออกไป
“อะไรวะเนี่ย!! มึงออกมาช้ากว่านี่สักสิบวิ ก็คงไม่ตายมั้งสัด!!” ไอ้ป๊อนซ์ลุกขึ้นยืนก่อนจะหันไปด่าไอ้สองหมานั่นอย่างอารมณ์
เสีย
“แหม ป๊อนซ์ ไว้เอากันกลางคืนก็ได้มั้ง ตอนนี้ ไหนๆก็เรียกกูมาแล้วก็ช่วยคุยกะกูหน่อยเหอะ” ไอ้นายพูดลอยๆก่อนจะเดินมา
นั่งลงข้างๆหัวของผม
“โจ หยุดทำหน้าอยากได้แล้ว” ไอ้ภูมิพูดก่อนจะใช้เท้าสะกิดผมให้ลุกขึ้นนั่ง
“หา?? อะไรนะ” ผมพูดงงๆก่อนจะลุกขึ้นมานั่งแบบผมเผ้ากระเซิงเสื้อยับ อย่างกับถูกข่มขืนเสร็จใหม่ๆ
“โอ๊ยยย เมียมึงแม่งมึนแล้วสัด” ไอ้ภูมิผลักหัวผมเบาๆหนึ่งทีก่อนที่ป๊อนซ์จะนั่งแทรกลงมาตรงกลางระหว่างผมกับไอ้ภูมิ
“โอเคมั้ยดื้อ?”
“สะ...สบายมาก” ผมยกนิ้วขึ้นทำเป็นสัญลักษณ์โอเคแบบงงๆ
“ปล่อยไปเหอะ แล้วตกลงว่าไง ไปเล่นไหน?” ไอ้นายมองหน้าผมแบบปลงๆก่อนจะคุยเข้าเรื่องทันที
“ไอ้ไปป์เพิ่งไลน์มาบอกว่า เทลกะลิ้มจะไปเล่นที่ชายหาดแถวระยองอ่ะ” ไอ้ภูมิมองไอโฟนในมือก่อนจะเงยขึ้นมาบอก
“อืมม น่าสนว่ะ พวกมึงว่าไง?” ไอ้นายพูดขึ้นก่อนจะหันมาถามความเห็นคนอื่นๆในวง
“ก็โอนะมึง เล่นสงกรานต์เสร็จจะได้เล่นน้ำทะเลต่อ” ไอ้ภูมิก็เห็นด้วยกับทะเลระยองที่ไอ้ลิ้มเสนอ
“เอออ กูก็ว่าโอว่ะ มึงว่าไงดื้อ?” ไอ้ป๊อนซ์ลงความเห็นก่อนจะหันมาถามผมเป็นคนสุดท้าย
“เอาดิ กูอยากเที่ยวทะเล” ผมพยักหน้ารัวๆ
ทะเล ทะเล๊ ทะเล..................
“โอ้ทะเลแสนงาม..” ผมยื่นหัวออกไปนอกรถก่อนจะตะโกนร้องเพลงออกมาลั่นเมื่อรถเริ่มแล่นเข้าเขตถนนเลียบชายหาด
“ทะเลแสนง๊าม ทะเลแสนงาม” และก็มีลูกคู่อย่างพลัสเตอร์กะท็อปเทลร้องรับอย่างพร้อมเพรียง
วันนี้เราเดินทางกันด้วยรถตู้เพราะว่าคงจะสนุกกว่าเอารถมาคนละคัน แต่มันก็มีข้อเสียอย่างนึงคือในรถจะวุ่นวายมากกก
“ฟ้าสีครามสดใส....”
“สดส๊ายยย สดสายยยย”
“เงียบทีเหอะ กูง่วง” ไอ้ป๊อนซ์เป็นคนแรกที่ออกปากบ่นออกมา
“เออ กูก็ทนมานานละ” ไอ้ลิ้มยกหนังสือที่ปิดหน้าออกก่อนจะบ่นออกมางึมงำ
“เงียบเลย พี่ลิ้มนอนต่อไปเหอะ!” ท็อปเทลที่นั่งอยู่ติดกันแหวใส่ก่อนจะเอาหนังสือวางลงไปบนหน้ามันตามเดิม
“เอ่อ พี่ไปป์ จะนอนมั้ย?” พลัสเตอร์หันไปถามไอ้ไปป์ที่นั่งเล่นไอโฟนอยู่เงียบๆไม่โวยวายเหมือนคนอื่นๆ
“ไม่อ่ะ มึงร้องไปเหอะ” ไอ้ไปป์ที่วันนี้ดูอารมณ์ดีผิดปกติก็ลูบหัวพลัสเตอร์เบาๆก่อนจะหันไปเล่นไอโฟนต่อ
“โอ๊ยยยย นาย กูรู้สึกเหมือนแม่งเป็นส่วนเกินว่ะ” ไอ้ภูมิที่รับหน้าที่ขับรถก็บ่นขึ้นเสียงดังอย่างแซวๆ
“แหมใช่ว่าจะมีแค่มึงคนเดียว กูก็ด้วย” ไอ้นายก็ทำเสียงหงอยๆพร้อมกับหันมาเหล่มองพวกผมที่เบาะหลัง
“ก็พวกมึงไม่พาเมียกันมาเอง!” ผมตะโกนด่าพร้อมกับปากล่องทิชชู่ไปด้วย
“อีป้ากูแม่ง นอนอืดอยู่บ้านบอกขี้เกียจเดินทาง” ไอ้นายก้มเก็บกล่องทิชชู่ก่อนจะดึงทิชชู่ออกมาทำท่าเหมือนเช็ดน้ำตา
“กูไม่มีเมีย” ไอ้ภูมิพูดพร้อมกับสบตากับพวกผมทางกระจกมองหลัง
“เหรอ??!!” คนทั้งรถตอบกลับพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
“แม่งรุมจังงงงงง”
“กูกะป๊อนซ์นอนห้องแรก ลิ้มกับเทลนอนห้องถัดไป ไอ้ไปป์กะพลัสเตอร์นอนห้องสุดท้าย ส่วนมึงสองคนก็โซฟาตรงนี้เลย” ผมยืน
ชี้แจงเรื่องที่นอนหลังจากที่คนกระเป๋าลงมาจากรถทั้งหมดแล้ว
“อะไรวะ?”
“เออนั่นดิ”
ไอ้นายกะไอ้ภูมิยืนบ่นกระปอดกระแปดก่อนจะวางกระเป๋าลงกับพื้นอย่างหมดแรง
ตึ่ง ตึ๊งงง
ผมล้วงกระเป๋าหยิบไอโฟนออกมาทันทีที่ได้ยินเสียงไลน์เข้า
PJ:ถึงยัง??
ผมยิ้มกับคำถามของมันเบาๆก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว
Joe:ถึงแล้วววว มึงกะดลอ่ะถึงไหนแล้ว??
“ทำไรอ่ะ??” ไอ้ป๊อนซ์ถามเสียงแข็งก่อนจะเดินเข้ามาชะโงกดูหน้าจอไอโฟนของผม
“อ่ะ ไม่ให้ดู ไปจัดของเลยมึง” ผมรีบคว่ำหน้าจอลงก่อนจะเดินหนีไปนั่งบนโซฟา
ตึ่ง ตึ๊งงง
ผมยิ้มก่อนจะหงายหน้าจอขึ้นมาอ่าน
PJ:ถึงไหนอะไรวะ ?? ทะลึ่งป่าวมึง 555+
“ฮ่าๆๆๆๆ เชี่ยไรของมึงเนี่ยยย” ผมหัวเราะออกมาเสียงดังก่อนจะพิมพ์ข้อความตอบกลับไป
Joe:เหี้ยละมึงงง ตอบมาดีๆดิ
PJ: 555+ กูถึงสมุยแล้วตอนนี้ ห้องแม่งอย่างสวยอ่ะ
Joe: เชี่ยยยย แอบพาน้องกูหนีไปซะไกลเลยนะมึง
“โจ หิว!” ไอ้ป๊อนซ์เดินมากระแทกตัวนั่งลงบนที่ว่างบนโซฟาข้างๆผม
“ตู้เย็นมี” ผมตอบกลับมันไปโดยที่ไม่ได้หันไปมองหน้ามันเลยแม้แต่น้อย
ตึ่ง ตึ๊งง
PJ: มีบ้างดิวะ เออ เดี๋ยวกูออกไปหาไรกินกันก่อน เย็นๆเดี๋ยวค่อยไลน์ไปหานะ
Joe: อืมๆ
“โจ มึงคุยกะใครอ่ะ?” ไอ้นายเดินมาถามผมด้วยสีหน้างงๆ
“มึงจะถามทำไมวะ??” ผมก็ถามมันกลับแบบงงๆ
“ไอ้ป๊อนซ์ให้กูถาม” ไอ้นายพูดพร้อมกับชี้ไปที่ไอ้ป๊อนซ์ที่นั่งหน้างออยู่ข้างๆผม
“กูคุยกะพีเจ” ผมถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะตอบมันไป
“ไม่จริงอ่ะ” ไอ้ป๊อนซ์ตอบกลับทันทีพร้อมกับยกมือขึ้นกอดอกอย่างเอาใจ
“จริง!” ผมหันหน้าไปนั่งจ้องมันที่ทำเป็นเขี่ยเล็บเล่นไม่สนใจอยู่ข้างๆ บทจะงี่เง่าก็แม่งอยากจะถีบให้ปากจูบพื้น
“ไม่เชื่อ!” มันหันมาตะคอกใส่หน้าผมก่อนจะหันกลับไปนั่งเหมือนเดิม
“โอ๊ยยยยยย กูปวดหัว เชี่ยภูมิเพื่อนมึงทะเลาะกันอีกแล้ว” ไอ้นายขยี้หัวอย่างแรงก่อนจะเดินกระทืบเท้าเข้าห้องครัวไปอย่างเห
วี่ยงๆ
“เพื่อนมึงแหละ ด๊อนท์ ดิสเทิบ กูขี้อยู่!!” ไอ้ภูมิตะโกนตอบกลับมาจากในห้องน้ำเสียงดังลั่น
“อ่ะ ดู” ผมยื่นไอโฟนของผมไปให้มันดู
“...” มันเงียบ ก่อนจะหยิบไอโฟนของผมไปเปิดดู
“แล้วไปดิ” มันยื่นไอโฟนคืนผมก่อนจะเดินผิวปากอารมณ์ดีไปหน้บ้าน
“ส้นตีน!!!” ผมตะโกนตามหลังมันออกไปก่อนจะเดินไปเปลี่ยนเสื้อในห้องเพื่อที่จะเตรียมตัวเล่นน้ำ
วู้ววววว สงกรานต์!!!!!!!!
“ซองกันน้ำพร้อม?” ผมชูซองกันน้ำขึ้นมาก่อนจะตะโกนถาม
“พร้อมมม!!!” พลัสเตอร์กับท็อปเทลทำตามผมพร้อมกับตะโกนตอบ
“ปืนพร้อม?” ผมถามขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ชูปืนฉีดน้ำขึ้นแทน
“พร้อมมมม!!”
“งั้นลุย!!!!!!” ผมวิ่งนำท็อปเทลกะพลัสเตอร์ออกไปบนถนนที่คนมากมายกำลังสาดน้ำกันอย่างสนุกสนาน
“โจ อย่าวิ่ง เดี๋ยวลื่น!!” ไอ้ป๊อนซ์ตะโกนตามหลังมาเสียงดัง
“ไม่หรอก เฮ้ยยย!!!!” ผมหันไปตอบกลับแต่จังหวะนั้นเองที่ผมสะดุดกับขาของใครก็ไม่รู้เข้า
“โจ!!!” ไอ้ป๊อนซ์รีบวิ่งเข้ามาหา แต่ผมดูจากระยะทางแล้วก็คงจะไม่ทัน เลยหลับตารอความเจ็บอย่างปลงๆ
“เอ่ออ โทษครับน้อง เป็นอะไรรึเปล่า??”
“หือออ??” ผมลืมตาขึ้นช้าๆก็ต้องผมว่ามีผู้ชายคนนึงรับผมเอาไว้ได้ทัน
“พี่ถามว่าน้องเป็นอะไรรึเปล่า??” เค้าถามผมซ้ำด้วยคำถามเดิม
“อ๋อออ ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมากครับ” ผมรีบพยุงตัวขึ้นมาทรงตัวยืนก่อนจะก้มหัวขอบคุณพี่เค้าเป็นการใหญ่
“โจ โอเคมั้ย?” ป๊อนซ์ดึงผมเข้าไปใกล้ก่อนจะจับผมหมุนไปหมุนมาจนเวียนหัว
“จะไม่โอเคกะมึงเนี่ยแหละ” ผมตีแขนมันเบาๆมันจึงยอมปล่อยผมให้ยืนตามปกติ
“ไม่เป็นไรก็ดีละ ขอบคุณมากนะครับ” ไอ้ป๊อนซ์หันไปขอบคุณพี่คนนั้นอีกครั้งกอ่นจะพาผมออกมาจากบริเวณนั้น
“มานี่เลยดื้อ ทำไมซุ่มซ่ามแบบนี้ ก็บอกอยู่ว่าให้ระวัง” ทันทีที่ออกมาในที่ที่คนไม่แน่นมากมันก็เริ่มเทศน์ผมทันที
“ก็มันเป็นอุบัติเหตุ” ผมก้มหน้ารับผิดก่อนจะตอบกลับไปเสียงอ่อน
“ก็เข้าใจ แต่อย่าให้มีอีกนะ”
“ครับบบบ” ผมเงยหน้าขึ้นยิ้มก่อนจะเดินกลับเข้าไปในฝูงชนอีกครั้ง
“พี่ครับบบบ” เสียงเรียกพร้อมกับแรงสะกิดจากด้านหลังทำให้ผมต้องหันกลับไปมอง
“หืมม??”
“ขอปะแป้งหน่อยนะคร้าบบบบบ” มึงดูเมามากอ่ะบอกตามตรง
“อ่ะๆๆ ได้ๆๆๆ” ผมตอบตกลงก่อนจะเอียงแก้มไปให้มันปะแป้ง
“ขอบคุณคร้าบบบ นี่ๆๆๆๆ แก้มนุ่มจังเลยครับพี่” มันปะแป้งเบาๆก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนเกือบจะแนบกันอยู่แล้ว
“เหรอออ ส้นตีนกูนุ่มกว่าแก้มอีกนะ ลองมั้ย??”
“ไม่ล่ะคร้าบบบบบบ แม่งน่ารักแต่ดุชิบหาย” พวกมันบ่นงึมงำกัน ก่อนจะเดินจากไป
“เก็บเขี้ยว เก็บเล็บบ้างก็ดีนะดื้อ” ไอ้ป๊อนซ์เดินเข้ามายืนข้างๆผม
.........................................................TBC................................................................
อาจจะมาช้าไปมากนะคะ 555555
-
:hao3: งานเข้าอ่ะป่าว
-
Special สงกรานต์
[Pontz x Joe]
[Joe]
“ก็มึงดู พวกแม่งโคตรกวนตีนเลย กูไม่เอาส้นตีนนาบหน้ามันไปก็บุญแล้วสัด!” ผมยังคงบ่นออกมาต่ออย่างอารมณ์เสีย
“ฮ่าๆๆๆๆ เอาน่า ไปๆ เดี๋ยวกูเดินไปข้างมึงด้วยเลย” ไอ้ป๊อนซ์โยกหัวผมไปมาก่อนจะดึงแขนผมให้เดินไปข้างๆกัน
“หล่อจังเลย ขอปะแป้งหน่อยนะคะ!!” ผู้หญิงกลุ่มใหญ่วิ่งพุ่งเข้าใส่ไอ้ป๊อนซ์และเบียดผมออกจากมันทันที
“ครับๆๆ ขอบคุณครับๆๆ ฮ่าๆๆๆ ครับๆๆๆ” สุขเหลือเกิน สุขมากมั้ยสัด!!!
ผมเดินไปตรงข้างทางที่เข้าตั้งขายน้ำแบบเติมกันเป็นถังใหญ่ๆ
“ป้าครับ น้ำถังนี้ทั้งถังเท่าไหร่ครับ?” ผมชี้ไปที่ถังที่ใหญ่ที่สุดที่ตั้งอยู่บริเวณนั้น
“สามร้อยจ้า”
“ขอคนแบกด้วยได้มั้ยครับ?”
“ได้เลยจ้า เด็กๆในร้านออกมาตรงนี้สักสามสี่คนดิ มาช่วยน้องเค้าแบกถังน้ำนี่ไปหน่อย” ป้าคนขายตะโกนเรียกลูกจ้างในร้านให้
ช่วยกันแบกถังน้ำนั้นออกมาจากหน้าร้าน
“พี่เห็นกลุ่มคนตรงนั้นป่ะครับ?” ผมถามพร้อมกับชี้ไปทางที่ผู้หญิงกำลังยืนล้อมไอ้ป๊อนซ์อยู่เป็นสิบคน
“อ๋อครับๆ”
“สาดเลยครับพี่” ผมบอกพร้อมกับแสยะยิ้มออกมาเบาๆ
“เฮ้ยจะดีเหรอน้อง??”
“เอาเลย ตรงกลางนั่นเพื่อนผม”
“อ๋ออ งั้นก็ได้” แล้วพี่เค้าก็เดินแบกถังน้ำดุ่มๆตรงไปหาไอ้ป๊อนซ์
ห้า..
“ฮ่าๆๆๆ อย่าปะแป้งบนเสื้อซิครับ”
สี่...
“ขอน้ำหน่อยครับ แป้งเข้าตา”
สาม...
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
สอง....
“โอ๊ยยย จั๊กกะจี้อ่ะ ฮ่าๆๆๆ”
หนึ่ง...
ตู้ม!!!!!!
“อร๊ายยยยย!!” เสียงกรี๊ดดังระงมไปทั่วทั้งบริเวณจน
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ” ผมยืนหัวเราะตัวงอดูเหตุการณ์อยู่ไกลๆ
“อะไรครับเนี่ย?!” ไอ้ป๊อนซ์ดูเหมือนจะยั๊วะนิดๆ เลยหันไปถามพี่ที่เอาน้ำไปสาดแบบเหวี่ยงๆ
“ก็น้องคนนั้นบอกว่าให้พี่เอามาสาดอ่ะครับ” โอ๊ยยย พี่จะชี้มาที่ผมทำไมเนี่ยยย
“โจ!!!” ไอ้ป๊อนซ์ตะโกนเรียกชื่อผมเสียงดัง
“เชี่ยละ!” ผมอุทานออกมาเบาๆก่อนจะเริ่มออกตัววิ่งทันที
“หยุดเลยไอ้โจ!”
“หยุดทำเตี่ยไรล่ะ!!”
คือตอนนี้ผมก็วิ่งหนีมันสุดชีวิต มันก็วิ่งตามผมสุดชีวิตเหมือนกัน จะโกรธอะไรนักหนาวะ
“เออ งั้นแม่งก็วิ่งไปเลยกูไม่ตามแล้ว!!” มันตวาดลั่นก่อนจะหันหลังเดินไปอีกทาง
“เออ ไปเลยสัด แกล้งนิดแกล้งหน่อยทำเป็นโกรธ แม่งง ไปเลยย!!!” ผมหยุดเดินก่อนจะหันกลับมาตะโกนไล่หลังมันไปสุด
เสียง
โด่วว โกรธก็โกรธดิ กูไม่ง้อ.....
“พวกมึงงงงงงงงงงงงง ช่วยกูง้อไอ้ป๊อนซ์หน่อยดิ” ผมแหกปากโวยวายพร้อมกับสะบัดตัวไปมาอย่างเอาใจ
“ทีตอนกลางวันล่ะทำเก่ง” ไอ้ไปป์พูดออกมาลอยๆก่อนจะยกเบียร์ขึ้นจิบแบบชิลๆ
“ก็กูไม่คิดว่ามันจะโกรธจริงจังขนาดนี้นี่”
“เป็นกู กูก็โกรธ” ไอ้ลิ้มเห็นผมกำลังเฟลก็รีบซ้ำเติมเข้ามาอีก ได้โอกาสทีล่ะเอาใหญ่เลยนะมึง
“พี่ลิ้ม ไม่พูดก็ไม่มีใครว่าป่ะ?”
“รักท็อปเทลลลล” ผมพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปลูบหัวท็อปเทลเบาๆ
“คือกูว่า มึงลองไปคุยกะมันอีกทีป่ะ” ไอ้นายทำหน้าใช้ความคิดแป๊ปนึง ก่อนจะพูดออกมา
“อืออ ลองดูก่อน ถ้าไม่ได้ยังไง ค่อยมาคิดอีกที” ไอ้ภูมิเดินมานั่งบนพนักพิงโซฟาก่อนจะตบไหล่ให้กำลังใจผมเบาๆ
10 นาที ผ่านไป.......
“พวกมึงงงงงงงงงงง” ผมวิ่งถลาออกมาจากห้องนอนก่อนจะทรุดตัวลงบนโซฟาอย่างหมดแรง
“ไม่ได้ผล?” ไอ้ภูมิเป็นคนเดียวที่ละสายตาจากทีวีมาหาผม
“อืออออออ” ผมตอบเสียงแผ่วพร้อมกับพยักหน้าช้าๆอย่างเศร้าๆ
“มันว่าไงบ้างอ่ะ?” ไอ้ไปป์หันมาถามผมอีกคน ขอบคุณที่ยังเห็นกูน่าสนใจกว่ารายการ dance your fat off
...
ก๊อก ๆ ๆ
ผมเคาะประตูเบาๆก่อนจะเอาหูแนบเพื่อรอฟังการตอบกลับ
“.....” เงียบจนได้ยินเสียงปลวกกินประตู
“เอ่อออ ป๊อนซ์ กูเข้าไปได้มั้ย??” ผมถามไปก่อนจะเอาหูแนบประตูอีกครั้ง
“......” คิดว่ามันจะตอบรึ เงียบอีกตามเคยแหละ
“งั้นกูเข้าไปนะ” ผมพูดแสดงอาการอารมณ์ดีเต็มที่ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปช้าๆ
แอ๊ดดดดดดดด
ไม้ไม่ค่อยดีเลยนะ ส่งเสียงซะกูเสียวสันหลังเลย
“ปะ...” ผมปิดประตูลงก่อนจะหันกลับมาเพื่อนเรียกป๊อนซ์ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมองไปที่เตียงก็เห็นมันนั่งจ้องอยู่แล้ว
“เข้ามาทำไม?”
“คือ...” ปากจะมาหนักอะไรตอนนี้เล่า พูดซิโจ พูดดดดดด
“ว่าไง?!” อย่าเสียงดัง กูเป็นคนขี้กลัว
“ก็....” ตะคริวกินริมฝีปากกูแล้วครัช จะเกร็งทำไมเนี่ยยย
“ออกไป!”
“ห๊ะ??!” อะไรนะ มันพูดว่าอะไรนะเมื่อกี๊
“กูบอกว่า ออก ไป !!” มันพูดย้ำเสียงดัง ก่อนจะก้มหน้าลงไปเล่นไอโฟนในมือต่อ
“ป๊อนซ์ กู...”
“กูจะไม่พูดซ้ำอีก”
“...........” ผมยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูกเพราะมันไม่ได้เป็นแบบนี้บ่อยๆ เลยไม่รู้จะรับมือมันด้วยวิธีไหนดี
“............” ทั้งห้องเงียบลงทันที มันก็เงียบ ผมก็เงียบ ผมเลยตัดสินใจเดินออกมาจากความอึดอัดนั่นเสียดีกว่าที่จะยืนทนอยู่
โดยไม่มีอะไรดีขึ้น
...
“ฮืออออ เอาไงดีมึงงง???” ผมโอดครวญพร้อมกับยกหมอนขึ้นมาตีหัวตัวเองอย่างบ้าคลั่ง
“อืมมม ก็ง้อแบบที่มึงถนัดดิ” ไอ้ภูมิดีดนิ้วเปาะก่อนจะพูดออกมาอย่างตื่นเต้น
“ยังไงวะ?” ผมถนัดทำอะไรเนี่ยยย
“ก็....”
“พวกมึง กูหิวข้าวว่ะ ไปหาไรกินกันเหอะ” ไม่ทันที่ไอ้ภูมิจะได้พูดอะไรออกมา ไอ้ตัวปัญหาก็เดินออกมาก่อนจะพูดขึ้นเสียง
นิ่งๆ
ก๊า ก๊า ก๊า ๆ ๆ ๆ
บรรยากาศทั้งห้องเงียบ เหมือนมีกาดำบินผ่าน
“เอออ กูก็หิว ท้องร้องเจี๊ยก เอ๊ยย จ๊อกก เลย” ไอ้ลิ้มที่ดึงสติกลับมาได้เร็วที่สุดพูดขึ้นทำลายความเงียบก่อนจะกระโดดข้าม
โซฟาไปกอดคอไอ้ป๊อนซ์และเดินพากันออกไปด้านนอก
ก่อนที่คนอื่นๆจะทยอยลุกขึ้น และเดินตามไปอย่างงงๆ
“เอานา มันรักมึงจะตาย งอนแค่เนี้ย ง้อสบายย” ไอ้นายเป็นคนสุดท้ายที่ลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินมากอดคอพาผมที่สติหลุดไหล
ไปไกลแสนไกล ออกไปสมทบกับคนอื่นๆ
“อ้าว ไอ้ป๊อนซ์ ทำไมมานั่งนี่วะ?” ไอ้นายถามขึ้นเมื่อเปิดประตูรถแล้วไอ้ป๊อนซ์ไปนั่งคู่กับคนขับที่ต้องเป็นที่มัน
“อยาก” ป๊อนซ์เงยหน้าขึ้นตอบสั้นๆก่อนจะก้มหน้าลงเล่นไอโฟนต่อ
ไอ้นายส่ายหัวเบาๆ เดินขึ้นมานั่งข้างผมแบบงงๆ
“อะไรของแม่งวะ?” มันบ่นอุบอิบก่อนจะหยิบไอโฟนขึ้นมาเล่นแก้เซ็ง
ผมรู้สึกว่าขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้
“อย่าร้อง เดี๋ยวมันก็หายโกรธ” ไอ้ไปป์กระซิบผมจากเบาะหลังที่มันนั่งก่อนจะพิงตัวลงไปนอนตามเดิม
ผมกัดริมฝีปากจนเริ่มจะชา แต่จะปล่อยก็ไม่ได้กลัวว่าน้ำตาจะร่วงเอา
“ฮัลโหล ครับ อ๋อ จำได้ครับ ว่าไงจะไปกินข้าวเหมือนกันเหรอ ที่ร้านQ ใช่ป่ะครับๆเดี๋ยวเจอกัน” ไอ้ป๊อนซ์รับสายใครบางคน
พร้อมกับพูดจาเสียงหวานจนผมอดสงสัยไม่ได้
“ใครวะ?” ไอ้ภูมิเป็นคนถามขึ้นแทนผมที่อยากรู้แต่ก็ไม่กล้าถาม
“คนที่เจอตอนเล่นน้ำวันนี้อ่ะ”
“เฮ้ยย แล้วได้เบอร์มาได้ไง?” ไอ้ลิ้มที่นั่งเบาะหลังสุดเด้งตัวขึ้นก่อนจะตะโกนถามมาด้านหน้า
“ก็เค้าให้ กูก็ไม่ปฏิเสธ” ไอ้ป๊อนซ์พูดติดขำ แต่ทำไมผมถึงไม่ได้รู้สึกขำไปกับมันด้วยเลยสักนิด
“ป๊อนซ์” ไอ้ไปป์เรียกไอ้ป๊อนซ์เสียงนิ่ง ไอ้ป๊อนซ์ก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรแค่หันกลับมามองไอ้ไปป์นิดหน่อยก่อนจะหันกลับไปตาม
เดิม
ผมหยิบไอโฟนออกมาจากกระเป๋าก่อนจะไลน์ไปหาพีเจทันที
Joe:พีเจ กูไม่ชอบแบบนี้เลย
หลังจากพิมพ์ส่งไปเสร็จผมก็กำไอโฟนเอาไว้ก่อนจะพิงหัวกับเบาะแล้วหลับตาลงเบาๆ
ตึ๊งง
ผมยกไอโฟนขึ้นมาก่อนจะสไลด์ปลดล็อคอย่างเลื่อนลอย
PJ:ไอ้นายบอกกูแล้ว
ผมหันไปมองไอ้นายที่นั่งเล่นไลน์อยู่เหมือนกัน เร็วจริงนะมึง
Joe: กูไม่เข้าใจว่ามันโกรธอะไรกูนักหนา
PJ:มันอาจจะโกรธที่มึงทำมันเสียหน้าต่อหน้าคนเยอะๆรึเปล่า?
Joe:แต่มันต้องทำขนาดนี้เลยเหรอวะ?
PJ:ใจเย็นๆโจ
Joe:มันทำเหมือนกูไม่มีตัวตน มันทำเหมือนกูกับมันไม่ได้เป็นอะไรกัน..
PJ: หยุดคิดเลย เดี๋ยวกูโทรหา
ผมวางไอโฟนในมือลงบนตักอย่างหมดแรง สาเหตุมันแค่เรื่องเล็กน้อย แต่ทำไมป๊อนซ์ต้องทำให้มันแย่ขนาดนี้ด้วย
Rrrr
ผมกดรับโดยไม่ได้มองเบอร์เลยด้วยซ้ำ เพราะก็มีอยู่คนเดียวแหละที่จะโทรมาหาตอนนี้
(มึงโอเคมั้ย?) น้ำเสียงเป็นห่วงของพีเจทำให้ผมรู้สึกเศร้าเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่า
ในขณะที่คนอื่นๆรอบตัวผม เพื่อนๆผมกำลังช่วยกันพยายามทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น แล้วป๊อนซ์ล่ะ?? มันทำอะไรอยู่??
“ไม่” ผมตอบเสียงเบาเพราะต้องพยายามคุมเสียงไม่ให้สั่นเกินไปและก็ไม่อยากให้ไอ้ป๊อนซ์ได้ยินด้วย
(ไหนให้กูคุยกะไอ้ป๊อนซ์หน่อยดิ)
“มึงก็โทรหามันเองดิ” ผมเผลอพูดเสียงดังจนทุกคนในรถหันมามอง
“พีเจ?” ไอ้นายถามผมเบาๆ
“อือ” ผมพยักหน้าตอบช้าๆ
(แล้วมึงจะทำไงต่อ ?)
“ถ้ามันเป็นแบบนี้กูก็คงไม่ง้อว่ะ” ผมพูดออกมาอย่างเลื่อนลอย ก่อนจะบังเอิญสบตากับไอ้ป๊อนซ์ผ่านทางกระจก
(โจ มึงเย็นหน่อยดิวะ) ในขณะที่พีเจพูดเพื่อพยายามที่จะปลอบผม แต่ผมกลับรู้สึกเหมือนกับว่ามันกำลังเข้าข้างไอ้ป๊อนซ์มัน
กำลังบอกให้ผมทน
“ทำไมมึงต้องให้กูเป็นฝ่ายทนตลอดวะ??!!!” ผมรู้สึกเหมือนความอดทนที่มีอยู่หมดลง ก่อนจะตวาดออกมาจนลั่นรถ
“โจ” ไอ้ไปป์เอื้อมมือมาบีบไหล่ผมเบาๆ
(....) พีเจเงียบไปเหมือนจะไม่อยากขัดผมในตอนนี้
“คือทุกครั้ง ตลอดมาตั้งแต่เมื่อก่อน กู..ต้องเป็นฝ่ายทน กู...ต้องเป็นฝ่ายตามง้อ และกู..อีกนั่นแหละที่ต้องเป็นคนเศร้าอยู่ฝ่าย
เดียวตลอด!”
“โจ มึง...” ไอ้นายเห็นสถานการณ์ไม่ค่อยดีแล้วมันก็เป็นคนที่ใกล้ตัวผมที่สุดในตอนนี้ มันเลยเป็นคนที่หันมาปลอบผม
(อยากพูดอะไร พูดออกมาเลยโจ) สิ้นเสียงของพีเจ น้ำตาที่ผมพยายามกลั้นเอาไว้ก่อนหน้านี้ก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
“ฮึกกก ทำไมต้องเป็นกูตลอด มึงคิดว่ามึงไม่ผิดเลยรึไง!!!”
“แล้วกูผิดอะไรล่ะ ??!!” ไอ้ป๊อนซ์ที่นั่งเงียบมานานก็หันมาตอบกลับอย่างฉุนเฉียวจนผมตกใจ
“เชี่ยป๊อนซ์เงียบก่อน” ไอ้ภูมิที่ขับรถอยู่ต้องใช้มือที่ไม่ได้บังคับพวงมาลัยดึงไอ้ป๊อนซ์ให้หันหน้ากลับไปตามเดิม
“ฮึ้ยย!!” ไอ้ป๊อนซ์สะบัดมือไอ้ภูมิออกอย่างฉุนเฉียวก่อนจะหันกลับไปนั่งหันหน้าทางเดิม
(......) พีเจยังคงเงียบเพื่อฟังในสิ่งที่ผมจะพูด
“ป๊อนซ์กูสงสัยว่ามึงโกรธอะไรกูนักหนา ฮึกกก มึงบอกกูได้มั้ย?” ผมถามมันเสียงอ่อน
“มึงทำกูขายหน้าต่อหน้าคนทั้งถนน หลายคนหันมาหัวเราะกู!!”
“เหตุผลของมึงมีแค่นั้น??” ผมถามกลับไปทันทีที่มันพูดจบ
“มึงมาเป็นกูมั้ยล่ะ??!!”
“กูสิต้องถามประโยคนั้น!! กูถามมึงหน่อยว่าถ้าวันนี้ กูเป็นคนที่ไปยืนอยู่กลางวงล้อมแบบนั้นมึงจะทำไง???!! มึงอาจจะทำ
มากกว่าที่กูทำก็ได้ และที่กูทำกูไม่ได้มีเจตนาจะให้มึงขายหน้าหรืออะไรเลย แต่กูแค่อยากจะเตือนให้มึงรู้ว่ากูยังมีตัวตน กูยัง
ยืนหายใจอยู่ตรงนั้น!!!!!!!!!!!!!” ผมระบายออกมายาวเหยียด ก่อนจะก้มหน้าลงร้องไห้กับฝ่ามืออย่างบ้าคลั่ง
“........”รถทั้งคันตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ไม่มีใครปริปากพูดอะไรออกมาแม้แต่น้อย
(มึงพูดหมดรึยัง?) พีเจถามขึ้นหลังจากที่เงียบมาพักใหญ่
“อืออ” ผมตอบกลับไปเบาๆ
(งั้นก็โอเค เชื่อกู เดี๋ยวทุกอย่างจะดีเอง)
“ขอบใจมึงมากนะ ที่คอยให้กำลังใจกู”
(หึ กูก็แค่ทำในสิ่งที่อยากทำ)
“อืมม งั้น...”
(เดี๋ยวๆๆ ดลจะคุยด้วย) พีเจพูดดักขึ้นก่อนที่ผมจะกดตัดสาย
“อืมม”
(พี่โจ) เสียงดลดูเป็นกังวลจนผมสัมผัสได้
“กูโอเคแล้ว” ผมพูดพร้อมกับยิ้มออกมาเบาๆหลังจากที่ระบายทุกอย่างในใจออกไปจนหมด
(อือออ มีอะไรก็โทรหรือไลน์มาอีกนะ)
“อือออ ไปนอนได้แล้ว เสียงมึงดูง่วงมากอ่ะ”
(ครับบๆ) ดลรับคำก่อนจะวางสายไป
“เอ่ออ กูว่าตอนนี้เราลงไปกินข้าวกันก่อน แล้วเดี๋ยวยังไงค่อยไปเคลียร์กันต่อที่ห้อง” ไอ้ไปป์ที่ดูจะคุมสถานการณ์ได้ดีสุดพูดขึ้น
“เออๆๆ กูหิวมากตอนนี้ ไปเทล” ไอ้ลิ้มก็ตะโกนตอบมาจากด้านหลังก่อนจะรีบแทรกตัวกระโดดลงจากรถเป็นคนแรก โดยที่ไม่ลืมเรียกท็อปเทลที่ดูยังอึ้งๆกับเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่หาย
“กูขอโทษ” เสียงเบาๆของไอ้ป๊อนซ์แว่วมาจากด้านหน้า
“......” ผมเลือกที่จะเงียบก่อนจะเดินลงจากรถต่อจากไอ้นาย
บางทีการที่เราเลือกที่จะเงียบก็เป็นวิธีแก้ปัญหาที่ดีได้เหมือนกัน
“ให้กูตักก่อนได้มั้ยนาย??!”
“แต่ก็คิดจะตักก่อนมึง!”
“มึงรู้ได้ไงสัด มึงเข้ามาส่องความคิดกูดูเหรอ?”
“เอออ กูแม่งนาย จู๋สัมผัส!”
“เชี่ยกูชอบมุกมึง ฮ่าๆๆๆๆ” อ้าววเมื่อกี๊มึงยังทะเลาะกับมันอยู่เลยไม่ใช่เหรอภูมิ
“จริงดิ กูคิดนานเลย คุ้มๆๆๆ”
“งั้นกูให้เกียรติมึงตักก่อนเลย” ไอ้ภูมิพูดพร้อมกับปล่อยมืออกจากช้อนที่เพิ่งจะแย่งกันอยู่เมื่อกี๊
“เฮ้ยยย ได้ไง มึงอุตส่าห์ชอบมุกกู มึงก่อนเลย”
“เฮ้ยย ไรวะนาย นี่มึงกวนตีนกูป่ะ?!”
“อ้าวเฮ้ยย ไอ้ภูมิ นี่มึงชวนทะเลาะนี่หว่า”
“มึงแหละ!”
“มึงเลย!”
แล้วมันก็ยังไม่ได้กินต้มยำนั่นสักที ปล่อยพวกมันไปสักพักคงจะดีขึ้น
“อ่ะ” ไอ้ป๊อนซ์วางเนื้อปูที่แกะเปลือกออกจนหมดลงในจานของผม
“....” ผมนิ่งก่อนจะหยิบปูอันใหม่มาแกะเอง
ไม่ใช่จะเล่นตัวหรืออะไรหรอกนะ แต่ผมก็มีจิตใจนะ จะมาดีบ้างร้ายบ้าง ผมก็ไม่ไหวเหมือนกัน
เมื่อกี๊มันก็นั่งพร่ำขอโทษผมมาพักใหญ่ๆแล้ว แต่ผมก็มีเพียงความเงียบที่เป็นคำตอบให้กับมัน
“เทล นั่นแก้วพี่!” ไอ้ลิ้มดึงแก้วกลับจากมือท็อปเทลก่อนจะยกขึ้นกระดกจนหมดแล้วจึงวางแก้วลงตามเดิม
“ได้กินแต่โค้ก” ท็อปเทลบ่นอุบอิบก่อนจะเอาแก้วของตัวเองมาหมุนเล่นไปมา
“งั้นเอานี่เลย est เอาไปผสมกับโค้กในแก้ว”
“พี่ลิ้ม!!!” เออ ดีเนอะ นี่ก็ทะเลาะกันอีกแล้ว ช่วยนั่งกินกันนิ่งๆเงียบๆเหมือนไอ้ไปป์กะพลัสเตอร์ได้มั้ยเนี่ย
ผมดึงทิชชู่มาเช็ดมือก่อนจะลุกขึ้นเดินออกมาจากโต๊ะ ก่อนจะเดินตรงไปยังระเบียงของร้านที่ทอดลงไปยังชายหาด และมีการจัด
สวนตกแต่งไว้นิดหน่อยพอให้มานั่งผ่อนคลายได้
ผมเดินไปนั่งบนชิงช้าก่อนจะแกว่งมันเบาๆ
“ทะเลตอนกลางคืนน่ากลัวว่ามั้ย?” ป๊อนซ์เดินออกมาจากร้านก่อนจะมานั่งลงบนราวระเบียงแล้วเห่อมองไปที่ทะเล
“.........” ผมมองหน้ามันอย่างไม่เข้าใจ
“มันดูมืดมน ดูน่ากลัว”
“.........”
“แต่เดี๋ยวตอนพรุ่งนี้เช้ามันก็กลับมาสดใสเหมือนเดิม”
“.............” ผมยังคงไม่เข้าใจในสิง่ที่มันต้องการจะสื่อ
“กูหวังว่ามึงจะเป็นเหมือนทะเลนะ ผ่านช่วงเวลาที่มืดมนแล้วกับมาสดใสร่าเริงเหมือนเดิม”
“.........”
“และถ้ากูเป็นสาเหตุที่ทำให้มึงเป็นทะเลที่มืดมิด กูก็ยินดีที่จะทำทุกอย่างให้มึงกลับมาสดใสกลับมาเป็นทะเลกลางวันของกู
เหมือนเดิม” มันยิ้มบางๆก่อนจะเดินกลับเข้าไปในร้าน ทิ้งให้ผมนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยคนเดียว
“ไปไหนมาวะ?” ไอ้นายถามเมื่อเห็นผมเดินมานั่งตามเดิม
“ดูทะเลมา”ผมตอบสั้นๆก่อนจะลงมือกินบรรดาสัตว์ทะเลที่นอนตายอยู่ในจาน
“กลางคืนเนี่ยนะ??”
“อืมม ทะเลกลางคืนก็ดูมีเสน่ห์ไปอีกแบบ” ผมตอบออกมาลอยๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นเพื่อมองไอ้ป๊อนซ์ แต่...
มันหาย!
“เอ่ออ...” จะถามใคร และถามยังไงดี???
“ไอ้ป๊อนซ์ไปห้องน้ำ” ไอ้ไปป์เห็นท่าทางของผมเลยตอบในสิ่งที่ผมอยากรู้โดยที่ผมไม่ต้องปริปากถาม
“อืม” ผมพยักหน้ารับนิดๆ ก่อนจะลงมือกินต่อ
พรึ่บบ!!
จู่ๆไฟทั้งร้านก็ดับลง
“กูกลัวอ่ะภูมิ”
“ไม่มีอะไรน่ากลัวไปกว่ามึงแล้วนาย-_-“
ก่อนที่สปอร์ตไลท์จะส่องลงมาข้างๆที่นั่งของผมพร้อมกับไอ้ป๊อนซ์ที่ยืนถือกีต้าร์อยู่
‘บอกตรงๆว่าฉันก็เสียใจ
ที่ทำให้เราต้องทะเลาะกัน
ไม่ว่าด้วยเหตุผลนั้นคืออะไร’
เสียงกีต้าร์เบาๆคลอไปกับเสียงร้องของป๊อนซ์ทำให้ผมรู้สึกเขินขึ้นมากะทันหัน
คืออันที่จริงผมหายโกรธมันตั้งแต่ที่มันไปพูดเรื่องทะเลกับผมที่ระเบียงแล้วแหละ
‘คนผิดคือฉัน ..... ไม่ใช่เธอ’
อันที่จริงผมก็มีส่วนผิดที่ให้คนไปสาดน้ำใส่มัน -_-
‘อย่าร้อง..... อย่าร้องไห้เลยเธอ
หันหน้ามาคุยกันก่อนดีไหม?’
มันเดินเข้ามาใกล้ผมยิ่งกว่าเดิมก่อนจะหยุดยืนอยู่อย่างนั้น
‘ต้องทำยังไงเธอจึงจะยอมหายโกรธ
ต้องทำยังไงเธอจึงจะยกโทษให้ฉัน...
อย่าทรมานโดยการไม่มองหน้ากัน....นึกว่าสงสาร คนรักกัน.....’
มันเงียบไปก่อนจะหันไปฝากกีต้าร์ไว้กับพนักงานของร้าน แล้วหันกลับมานั่งคุกเข่าลงตรงหน้าผม
‘ฉันขอโทษ’
ทันทีที่มันร้องจบ ไฟทั้งร้านก็กลับมาสว่างตามเดิม พนักงานก็เดินเอากีต้าร์ไปเก็บบนที่ของมันบนเวที
ผมยิ้มออกมาช้าๆ ก่อนจะโน้มตัวลงไปกอดมันจนแน่น
“กูหายโกรธมึงตั้งแต่ที่ระเบียงแล้วเชี่ย!!”
“อ้าวว เหรอ??!” มันผละออกก่อนจะบีบจมูกผมเบาๆ
“เออดิ ตรรกะมึงเรื่องทะเลอะไรนั่นทำกูงงๆ แล้วรู้ตัวอีกทีก็หายโกรธมึงไปแล้ว” ผมยกมือขึ้นกอดอกก่อนจะขำออกมานิดๆ
“หึๆ ไหงจากตอนแรกมึงง้อกู สุดท้ายกลายเป็นกูต้องง้อมึงวะ??” ป๊อนซ์ลุกขึ้นยืนก่อนจะขยี้หัวผมเล่นเบาๆ
“กูไม่ได้บังคับมึงนี่”
“ไม่ต้องบังคับหรอก กูรู้ตัวเองดี”
“เยี่ยมมม!”
ไอ้ป๊อนซ์ยิ้มก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่ของตัวเองและลงมือกินต่อ
“เดี๋ยว!!”ผมดึงจานข้าวของมันมาก่อนที่มันจะได้ตักอะไรกิน
“อะไร??” ไอ้ป๊อนซ์ที่จับได้แค่ช้อนกับส้อมไปก็นั่งเอ๋อ ทำหน้างงแตกไปตามระเบียบ
“แล้วไอ้ที่มึงรับสายในรถอ่ะ!”
“อ๋อออ กูทำไปงั้นแหละ ไม่มีเบอร์ ฮ่าๆๆๆ” ไอ้ป๊อนซ์หัวเราะออกมาเสียงดังก่อนจะดึงจานตัวเองกลับ
“เชี่ยป๊อนซ์!!!”
“รักมึงหรอกถึงทำอ่ะ ไม่รักไม่งอนหรอกนะจะบอกให้” ไอ้ป๊อนซ์พูดพร้อมกับทำมือเป็นรูปปืนแล้วยิงมาทางผม
“ไม่รักไม่ต้องมาแคร์ไม่ต้องมาดีกับฉัน....” ไอ้ภูมิกับไอ้นายประสานเสียงกันร้องออกมาพร้อมกับลุกขึ้นยืนทำท่าด้วย
“แดกไป!” ผมหันไปตะคอกใส่มัน
“เมียโหดอ่ะ” ไอ้ภูมิทำท่าดัดจริตก่อนจะหันไปสะกิดบอกไอ้ป๊อนซ์ที่นั่งแดกอยู่ข้างๆ
ไอ้ป๊อนซ์วางช้อนในมือก่อนจะลุกขึ้นยืนและตะโกนออกมาจนลั่นร้าน
“ก็บอกว่าเมียไม่มี๊!!!”
“สาวกก้านคอคลับเหรอมึง เดี๋ยวกูช่วยสงเคราะห์ก้านคอพับเอามั้ย??!!”
ความรักไม่ได้มีเพียงด้านที่สว่างสดใสเพียงด้านเดียว
มันย่อมต้องมีด้านมืดเป็นของที่คู่กันมาด้วย
มันก็อยู่ที่คุณว่าคุณจะใช้ช่วงเวลาที่มีกับด้านใดมากกว่าเท่านั้นเอง
ต่อ Bonus ด้านล่าง>>>>
-
BONUS
[Limp x Toptell]
[Toptell]
“เทลไปข้างนอกกับพี่หน่อยดิ” จู่ๆพี่ลิ้มก็หันมากระซิบผมก่อนจะดึงมือให้ลุกขึ้น
“อ่าๆๆๆ” ผมดึงทิชชู่ออกมาเช็ดปากก่อนจะเดินตามพี่ลิ้มออกไป
หลังจากเดินออกมาจนถึงหาดด้านนอกพี่ลิ้มก็หยุดเดินและไม่ยอมหันหน้ามาหาผม
“ว่าไง?? พาออกมาด้านนอกทำไมอ่ะ?” ผมถามขึ้นเมื่อเห็นพี่แกเงียบไปนาน
พี่ลิ้มหันหลังกลับมาก่อนจะยิ้มกว้างจนเห็นฟันทุกซี่
“เฮ้ยย อย่ายิ้มแบบนี้ดิ กลัวนะ” ผมถอยหลังโดยอัตโนมัติก้าวนึงทันที
“ก็เห็นไอ้ป๊อนซ์ร้องเพลงเลยอยากร้องบ้าง” โอ๊ยยย ม้วนแล้วพี่
“อะไรมันจะเขินขนาดนั้น”
“เอาน่า ฟังๆๆๆ”
“อ่ะๆๆๆ” ผมพยักหน้าก่อนจะยกมือขึ้นกอดอกหลวมๆรอฟัง
‘ท้องทะเลท้องฟ้ามีเพียงแค่เรา
ท่ามกลางหาดทรายขาว
แสงดวงดาวพร่างพราว ประกายสวยงาม’
ผมยิ้มออกมาช้าๆกับท่าทางที่โคตรจะเข้ากับชื่อเพลงของพี่แก
ตอนนี้บอกเลยว่าหน้าแดงจนลามไปถึงหูละ
‘ดั่งบนสวรรค์เปิดทาง ให้คนอ้างว้างอย่างฉัน
บอกความในใจให้เธอได้ฟัง
โอกาสอย่างนี้ ต้องพูดไป’
“น่ารักดีอ่ะ” ผมพูดออกมาพร้อมกับยื่นมือไปดึงแก้มพี่ลิ้มเบาๆ
‘ว่าทั้งหัวใจ มีแต่เธอนั้น
อยากให้เชื่อกัน พยานคือฟ้าที่เฝ้าดู
แล้วเธอคิดอย่างไรเมื่อได้รู้บอกที
อยากฟังจากปากเธอ’
ผมที่ตอนแรกเฉยๆก็เริ่มจะรู้สึกเขินขึ้นมาบ้างแล้วเหมือนกันแฮะ
‘หากเธอก็รัก เธอก็รู้สึกดีๆ เหมือนกัน
แต่เธอก็เขินอายอย่างนั้น ที่จะต้องพูดมา
แค่ร้องว่าอ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา ก็พอ’
พี่ลิ้มหยุดไปก่อนจะเดินเข้ามากอดและซบลงตรงไหล่ของผม ก่อนจะร้องเพลงออกมาต่อ
‘และฉันจะขอเป็นคนนั้นที่ดูแลหัวใจ
ไม่เคยบอกรักใครคนไหนเพิ่งจะมีแค่เธอ
และฉันก็อ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา เหมือนเธอ
แค่เพียงเท่านี้เป็นอันเข้าใจ’
“หึๆๆๆ รักพี่ลิ้มนะ” ผมพูดพร้อมกับกอดพี่แกให้แน่นขึ้น
“รักเหมือนกันนนน” พี่ลิ้มพูดพร้อมกับโยกตัวผมไปมาเล็กน้อย
“จะรักไปอีกนานแค่ไหนอ่ะ??”
“รักจนกว่าจะไม่หายใจเลยยย”
นิยามความรักของผมคือความสุข แล้วของคุณล่ะ???
..................................................................................END..............................................................................
อาจจะชาไปมาก แต่ก็มาอัพเด้ออออ
คิดถึงตัวละครของเรื่องนี้มากกกกก
รักคนอ่านนะจ๊ะ :mew1:
KATIEZZ
-
มาทีเดียวยาวเลย อ่านจุใจมากๆ
-
มาทีเดียวยาวเลย อ่านจุใจมากๆ
นานๆมาที ต้องสุดๆไปเลย 55555 :katai4:
-
พออ่านแล้วอยากให้มีต่ออีกหลายๆตอนอ่ะ :katai4:
-
จุจัยมากอ่าาาาาา :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
มาต่ออีกนาาาาา :mew2: :mew2: :mew2:
-
มีอีกมั้ย มีอีกมั้ย มีอีกมั้ย มีอีกตอนมั้ยเธอ
อยากให้มีอีกเยอะๆ
-
เพิ่งอ่าน Friend จบไปแหมบๆ
ไอ้เราก็ไม่รู้เล้ยยย ว่าเค้ามีภาค2
นั่งส่องไปส่องมา ไมมันคุ้นๆว๊าาา "Pontz x Joe"
แบบว่ากรี๊ดดดเลย ดีใจจะได้อ่านต่อ
งั้นขอไปตามอ่านให้ทันก่อนนะคะ
:hao7:
-
เพิ่งอ่าน Friend จบไปแหมบๆ
ไอ้เราก็ไม่รู้เล้ยยย ว่าเค้ามีภาค2
นั่งส่องไปส่องมา ไมมันคุ้นๆว๊าาา "Pontz x Joe"
แบบว่ากรี๊ดดดเลย ดีใจจะได้อ่านต่อ
งั้นขอไปตามอ่านให้ทันก่อนนะคะ
:hao7:
ค่าาาาา 55555 #มีภาคต่อจนจบละเนี่ยยยย :katai5:
-
อุ๊ยตาย เขินจัง อิอิ :o8:
-
ภาคนี้ดราม่ามาเต็มจัง
-
ดันจ้า
อึ้บๆ
-
ดราม่าๆๆๆ แต่จบแฮปปี้ สงสารโจมว้ากกกกก
อยากอ่านคู่แน็ตเมฆต่อ เมะอายุน้อยกว่า ชอบๆๆ
จริงๆอยากอ่านต่อทุกคู่เลย คู่หลักด้วย เหมือนเรื่อง
ของแม่ปอนซ์กับพ่อแม่โจจะยังไม่เคลียร์ ไหนจะถ้าโต
เรียนจบต้องไปอยู่อเมริกากับพ่อแม่ไหมด้วย
ขอบคุณคนเขียนน้า แล้วมาต่อตอนพิเศษอีกน้า
-
Forgotten Love กลับมาแล้วนะจ๊ะ!!!!!! :katai5:
ใครที่เคยอ่านแค่ Friend (ภาคแรก) แล้วหา ภาค 2 อ่านต่อไม่เจอ
ตอนนี้มีให้อ่านละน้าาาาาา
ถึงเรื่องจะเก่าแล้วแต่ก็ฝากอ่านฝากเม้นต์ให้กำลังใจกันด้วยนะ
เค้ายังเข้ามาอ่านตลอด :katai2-1: :katai2-1:
KATIEZZ
-
:z2:
-
ในที่สุดก็ได้อ่าน :sad4: ขอบคุณนะคะ
อ่านไปร้องไห้ไปเศร้ามาก ยิ่งตอนสุดท้ายนี่ใจหายคนแต่งทำกันได้นะคะมันน่าตีจริงๆ แต่ก็ดีใจนะไม่ว่าความรักจะมีอุปสรรคสักเเค่ไหนทั้งคู่ก็ผ่านกันมาได้ :hao5:
-
กลับมาอ่านอีกครั้ง
เศร้าจังเนอะ
แต่ในที่สุดก็จบด้วยดี ^^
-
:-[ :-[
เครียดตลอดดด
:mew1: :mew1:แต่ก็นุก
-
บอกๆไปก็หมดเรื่อง เฮ้อออออ
-
:pig4:
-
:pig4:
-
:m15:กลับมาอ่านอีกรอบ ก็ยังน้ำตาไหล
-
เรื่องนี้มาม่าเยอะจัง แต่เนื้อหาก็สนุกดีนะคับ
ขอบคุณนะคับ
-
ฝากนิยายเรื่องใหม่ค่ะ
ช่างรัก [..... x วา] (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71178.0)
เคยอัพไปแล้วครั้งนึง แต่ช่วงนั้นยุ่งมากกกกกก เลยโดนลบกระทู้ไปตามระเบียบ
แต่ตอนนี้ว่างแล้ว 5555 พร้อมมาก ฝากด้วยจ้าา :katai4:
-KATEL-
-
:pig4:
-
ขออนุญาตฝากนิยายเรื่องใหม่นะคะ
real (safe) zone #ผมเจอเขาในแอคหลุม
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71939.0 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71939.0)
:katai5: :katai5:
-
“ไม่แน่นี่หว่าไอ้ตุ๊ดดด”
ทำไมดลปากเสียขนาดนี้ พูดไม่ให้เกียรติคนเลย ไม่ชอบเด็กคนนี้เลย
-
(อยู่กับ อึ่ก เพื่อน) ดลตอบผมมาด้วยเสียงที่ฟังดูแปลกๆ
“เป็นอะไรอ่ะ ทำไมเสียงเป็นแบบนั้น”
“ไอ้เตี้ยเป็นไรอ่ะโจ” แน็ตก็หันมาถามผมด้วยความสงสัย แต่ผมก็ได้ส่ายหัวกลับไปแทนคำตอบ
(อื้ออ ปะ..เปล่า อ๊ะ เดี๋ยวอย่าเพิ่ง อื้ออ) ไม่ใช่แล้ว อะไรเนี่ย
“ดล อยู่กับใคร??!!!” ผมถามเสียงดังเพราะผมพอจะรู้แล้วว่าดลเป็นอะไร
(ตอนนี้ดลมันไม่พร้อมจะคุยกับมึงหรอก อีกสักพักค่อยโทรมานะ ให้มันเสร็จก่อน) เสียงปริศนาที่ผมรู้สึกคุ้นมากๆ พูดก่อนจะตัด
สายไป
ด่าแน็ตว่าหน้าตุ๊ด เข้าตัวเองหมดเลย :ling1:
-
“อ๋ออ ดลบอกว่าอย่าคิดว่าพี่เป็นคนที่ดลชอบแล้วจะมากวนดลตอนหลับได้นะ” ดลตอบพร้อมกับยิ้มกว้างออกมา
โถถถถถ เด็กตุ๊ด ไปเรียกคนอื่นว่าหน้าตุ๊ด ไม่ดูตัวเองเลยว่าใจตุ๊ด
-
“ไปกันเถอะครับคุณแม่ เรามีเวลาคุยกันอีกนานเลย เพราะผมจะมาอยู่ที่นี่ 8 วัน!” พูดจบผมก็เอาเสื้อแจ็กเก็ตของป๊อนซ์มาคลุม
หัวเอาไว้ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านโดยไม่หันมามองแม่ป๊อนซ์เลยแม้แต่น้อย
ต้องขอโทษด้วยนะครับคุณแม่ ที่ผมต้องทำแบบนี้ แต่ก็ช่วยไม่ได้ ก็เพราะคุณแม่เองไม่ใช่เหรอที่เป็นคนเอาแจงเข้ามาแล้วอ้าง
ว่าแจงคือคนรักของป๊อนซ์ เพราะอย่างนี้ไงเพื่อนๆทุกคนเลยไม่สามารถที่จะช่วยพูดอะไรได้เลย นี่ผมคงโง่ไปอีกนานถ้าพีเจไม่ได้
บอกผมเรื่องนี้ อ๋อแล้วไหนจะยังเรื่องที่คุณแม่แสร้งทำเป็นรับเรื่องของผมได้มาตั้งนาน เล่นละครเก่งไม่เบาเลยนะครับ!
เดาไว้แต่แรกแล้วว่าแม่แน่ๆ ไหนจะกุข่าวว่าปอนซ์ตายอีก
ได้เวลาถอนหงอกแล้วโจ :ling1: