หัวข้อ: [Pontz x Joe]Forgotten Love รักที่ถูกลืม II:ฝากนิยายเรื่องใหม่หน่อยค่า:15/05/20

[katiezz]

ตอนที่ 15

[Pontz x Joe]






[Joe]






ผมนั่งร้องไห้จนน้ำตาแห้งเหือดไปหมด ยกนาฬิกาขึ้นมาดูก็เป็นเวลาตีสองกว่าๆ คนสองคนบนเตียงที่เพิ่งจะผ่านศึกหนักมาก็นอนกอดกันหลับอย่างมีความสุข

แน่สิ ตอนนี้ทุกคนก็ต้องกำลังหลับอย่างมีความสุขกันอยู่แล้ว จะมีใครมานั่งทุกข์ใจ นั่งร้องไห้เหมือนผม

เมื่อผมมั่นใจว่าจะไม่มีใครตื่นมาเห็นผมในตอนนี้แล้ว ผมค่อยๆเปิดตู้เสื้อผ้าก่อนจะก้าวเบาๆออกจากห้องนั้น แล้วมายืนนิ่งอยู่ใน
ห้องนั่งเล่น

ผมควรจะไปไหนดี ผมรู้แค่ว่า ผมไม่สามารถทนอยู่ที่นี่ และ สู้หน้าป๊อนซ์ตอนเช้าได้

แต่ผมจะโทรหาใครได้บ้างในเวลานี้ คนที่พร้อมจะช่วยผมเสมอ...

ผมตัดสินใจกดเบอร์โทรออก รอสายไม่กี่วินาทีปลายสายก็รับสายตามที่ผมคิดไว้

(ฮัลโหล มีอะไรรึเปล่า ถึงได้โทรมาตอนนี้)

“พีเจ มารับกูหน่อย” ผมพูดขอร้องออกไปก่อนจะทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง

(เป็นอะไรโจ บอกกูมาดิใรทำอะไรมึง?) พีเจถามผมด้วยน้ำเสียงร้อนรน

“อย่าเพิ่ง ฮึก ถามอะไรได้มั้ย?” ผมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงปนสะอื้น มืออีกข้างที่ว่างอยู่ก็ต้องคอยยกขึ้นปาดน้ำตาที่มันไหล
ออกมาอีกครั้ง

(โอเคๆ ให้กูไปรับที่ไหน)

“คอนโดป๊อนซ์”



ผมรอเพียงไม่ถึงครึ่งชั่วโมงพีเจก็มารับที่หน้าห้องพร้อมกับดลที่ยืนงัวเงียอยู่ข้างๆ

“มันอยู่ไหน?” พีเจถามอย่างเอาเรื่องแต่ผมทำได้เพียงยิ้มและส่ายหน้าน้อยๆ

“ไปกันเหอะ กูไม่อยากอยูที่นี่แล้ว”

“ไปกันเหอะพี่พีเจ ใจเย็นๆนะพี่โจ” ดลที่เห็นอาการของผมก็แทบจะหายงัวเงียในทันที ก่อนจะเดินเข้ามาประคองผมให้เดินไปที่
ลิฟท์

“อืม ค่อยว่ากันอีกทีตอนเช้าแล้วกัน” พีเจพยักหน้ารับอย่างจำยอมก่อนจะเดินนำเข้าไปในลิฟท์

แล้วพีเจกับดลก็พาผมมานอนที่ห้องส่วนทั้งสองคนก็ไม่ได้หลับอีกเลยเพราะมัวแต่คอยดูแลผม ทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดกับ
ดลจนผมทนไม่ไหวเลยต้องถามออกมาตรงๆ

“เอ่อ พีเจ”

“หืม ว่าไง” พีเจที่กำลังวุ่นวายกับการหาชุดนอนให้ผมอยู่ก็ชะงักมือก่อนจะหันมามองผม

“คือ กูถามตรงๆเลยนะ ดลได้ยินอยู่ใช่มั้ย?”

“ครับ”

“มึงไม่ได้คิดกับกูแค่เพื่อนใช่มั้ยวะ?” คำถามของผมทำให้เกิดความตึงเครียดและความเงียบปกคลุมทั่วทั้งห้อง

“หึ ใช่” พีเจตอบออกมาง่ายๆ ทำให้ดลที่ยืนรอฟังอยู่ถึงกับน้ำตาไหลออกมาเลยทีเดียว

“ดล..” ผมเรียกดลพร้อมกับจะเดินไปหา แต่พีเจก็ห้ามไว้

“เมื่อก่อนน่ะใช่ แต่ตอนนี้ไม่แล้ว” พีเจตอบออกมายิ้มๆก่อนจะเดินไปเช็ดน้ำตาให้ดลที่ยืนร้องไห้ตัวสั่นอยู่

“ยังไง?” ผมยังคงถามต่อไป

“บอกตามตรงก่อนหน้านี้กูเข้าหาดลเพราะหวังจะใช้เป็นสะพานเชื่อมให้กูไปหามึง ชู่วว อย่าเพิ่งร้องสิดลฟังให้จบก่อน” พีเจพูด
อธิบายก่อนจะดึงดลที่ร้องไห้หนักขึ้นไปอีกเมื่อได้ฟัง เข้ามากอด

“แล้ว?”

“แต่แล้วใครจะไปคิดวะ ว่ากูหลงรักสะพานเชื่อมอย่างดลจนถอนตัวไม่ขึ้น ตอนนี้มึงสบายใจได้เลยเพราะกูมีตัวจริงของกูแล้ว กูไม่
มีทางไปคิดเกาะแกะกับมึงแน่นอน” พูดจบพีเจก็ก้มลงจูบเบาๆที่หน้าผากของดลเป็นการตอกย้ำคำพูดทั้งหมดเมื่อครู่

“เหอะ มึงนี่เลวเนอะ” ผมพูดขึ้นมาอย่างขำๆ

“เมื่อก่อนน่ะใช่แต่ตอนนี้ ก็ไม่แล้วอีกเหมือนกัน”

“ดีนะที่เรื่องราวเลวๆของมึงมันเป็นแค่อดีต” ผมพูดขึ้นมาลอยๆก่อนจะเงียบเพื่อคิดอะไรกับตัวเองเรื่อยเปื่อย

“ไม่เอา ฮึก อย่าคิด ฮึก มากดิพี่โจ นอนก่อน” ดลผละออกจากอ้อมกอดของพีเจก่อนจะเดินมานั่งข้างๆผมบนเตียง

“หยุดร้องให้ได้ก่อนมั้ยดล” ผมพูดพร้อมกับลูบหัวดลด้วยความเอ็นดู

“เออ งั้นมีไรไว้คุยพรุ่งนี้เช้า พรุ่งนี้มึงมีเรียนมั้ย?” พีเจถามขึ้นมาหลังจากเงียบไปนาน

“ไม่มี”ผมตอบก่อนจะมองหน้ามันด้วยความสงสัย

“ดลอ่ะ?” มันหันไปถามดลต่อ

“ไม่มีครับ”

“งั้นดี พรุ่งนี้เราจะมาช่วยไอ้โจสะสางปัญหากัน” พีเจพูดยิ้มๆแต่แฝงไปด้วยความจริงจังก่อนจะเดินออกไปจากห้องทิ้งให้ผมได้
นั่งเงียบๆคนเดียวทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นและเอามานั่งคิดว่าผมควรจะทำอย่างไรต่อไปดี





“โอ๊ย ร้อนอ่ะ น้ำมันกระเด็น” ผมมองดลที่กำลังเอาฝาหม้อมาทำเป็นกำบังก่อนจะพยายามยื่นตะหลิวไปพลิกปลาในกระทะ

“ไหนดูดิ มาพี่ทำเอง” พีเจดูแผลที่แขนดลก่อนจะแย่งตะหลิวในมือดลมาถือไว้ซะเอง

“ง่ะ แล้วดลจะทำอะไรล่ะ” ดลพูดพร้อมกับเดินไปเดินมาในครัว

“อยู่เฉยๆ” ผมกับพีเจพูดออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

“ก็ได้ๆ” ดลที่ดูเหมือนจะงอนก็เดินไปนั่งแก้มป่องจุ้มปุ๊กดูการ์ตูนอยู่หน้าทีวี

“ไม่ง้อเหรอ?” ผมหันไปถามพีเจที่กำลังพลิกปลาอยู่

“ทำกับข้าวเสร็จค่อยง้อ” พีเจพูดด้วยท่าทีสบายๆก่อนจะเริ่มทำกับข้าวอย่างอื่นต่อ

ออดดดดดด

“ใครมาอ่ะดล ไปดูให้พี่หน่อย” พีเจตะโกนไปบอกดลที่นั่งดูทีวีอยู่ ดลที่งอนอยู่ก็ลุกไปเปิดประตูอย่างว่าง่าย

“โหยของกินเต็มเลย” ผมร้องอุทานออกมาเมื่อเห็นของกินในมือดล

“เนอะ มีแต่ของอร่อยๆทั้งนั้น” ดลพูดออกมาอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับยิ้มจนตาปิด

“เห็นของกินเป็นไม่ได้เลยนะ” พีเจพูดดักคอทำให้ดลหน้าหงอยลงไปนิดนึง

“มึงนี่” ผมหันไปดุพีเจเบาๆก่อนจะหันมายิ้มกับดลต่อ

“ไฮ เพื่อนฝูง อ้าววว โจ อยู่นี่ได้ไง” ไอ้ภูมิที่เดินกินอมยิ้มเข้ามาก็แสดงสีหน้าตกใจเมื่อเห็นผมยืนทำกับข้าวอยู่ในครัวพีเจ

“เอ่อ..คือ...” ผมทำได้เพียงอ้ำอึ้ง ไม่รู้จะตอบคำถามของไอ้ภูมิยังไงดี

“เอาของมาตั้งบนโต๊ะนี่ ไอ้ภูมิ แล้วมึงก็ช่วยไปนั่งดูการ์ตูนเป็นเพื่อนดลหน่อยไป” พีเจเปลี่ยนเรื่องกะทันหันก่อนจะเอาเท้าดันก้น
ไอ้ภูมิให้ออกไปนอกครัว

“อะไรของมึงวะ อย่าบอกว่าดลงอนมึงอยู่อีกแล้ว”

“เออ ง้อให้หน่อย” พีเจพูดออกมาด้วยอาการสบายๆ

“ตลอดอ่ะ เดี๋ยวกูก็จับเมียมึงมาทำเมียกูซะเองหรอก” ไอ้ภูมิพูดติดตลกก่อนจะยักคิ้วกวนๆมาให้พีเจ

“ถ้ามันยอมมึงก็เชิญ” พีเจตอบกลับอย่างเหนือกว่าก่อนจะยักไหล่ด้วยท่าทางสบายๆเหมือนเดิม

“จ้า หมั่นไส้เหลือเกิน” ไอ้ภูมิทำหน้าแหยงๆใส่พีเจก่อนจะเดินสะบัดตูดไปนั่งดูการ์ตูนกับดลตามที่พีเจบอก




“ดล ไอ้ภูมิ มากินข้าวได้แล้ว” พีเจตักกับข้าวอย่างสุดท้ายใส่จานก่อนจะเดินออกไปตามสองหน่อที่นั่งทำหน้าฟินกับเบ็นเท็นอยู่หน้าทีวี

“ครับ” ดลกดปิดทีวีก่อนจะรีบวิ่งเข้ามาในครัว ซะไม่รู้เลยนะไอ้น้องว่ามึงหิวเนี่ย

“ข้าวเสร็จแล้วรึอีเย็น” ไอ้ภูมิแม่งคงจะหิวมาก

“เสร็จแล้วเจ้าคะ คุณท่าน” ผมเลยเล่นกับมันซะเลย

“อืมมมม ฝีมือใครล่ะเนี่ย?” มันยังเล่นไม่หยุด

“ฝีมือผัวไอ้ดลเจ้าคะ” ผมตอบก่อนจะเหลือบไปมองดลนิดๆ

“พี่โจอ่ะ” ดลค้อนผมก่อนจะมุดหน้าลงกับไหล่พีเจ

“แน่ะ ติดนิสัยพี่มารึเปล่าดล อายแล้วซุกผัวเนี่ย” ไอ้ภูมิพูดออกมาเรียกความเงียบได้อีกครั้ง

“มึงมานี่กะกูมาภูมิ” พีเจลุกขึ้นพร้อมกับลากไอ้ภูมิออกไปจากห้อง

“.....” เงียบจนได้ยินเสียงการบีบตีวของหลอดอาหารกันเลยทีเดียว

“เอ่อ..กินข้าวกันเหอะครับ” ดลที่ดูจะได้สติก่อนใครเพื่อนก็พูดเปลี่ยนเรื่อง

“โจ กูขอโทษ” ไอ้ภูมิที่เดินกลับเข้ามาพร้อมพีเจพูดขึ้น

“อืม กูไม่ได้ว่าอะไรนี่” ผมตอบกลับไปพร้อมกับยิ้มไปให้เพื่อลดความรู้สึกผิดของมัน แสดงว่าที่พีเจพาออกไปนี่คงจะไปบอก
เรื่องของผมซินะ

ออดดดดดดดดด ออดดดด ออด ออดดดดดดด

“โอ๊ย ใครแม่งกดวะ พ่อมึงตายรึไง รีบจังเลยไอ้สัด” ไอ้ภูมิบ่นกระปอดกระแปดก่อนจะเดินออกไปเปิดประตู

“เฮีย เฮียเห็นโจบ้างมั้ย?” เสียงร้อนรนของไอ้แน็ตที่หน้าประตูดังเข้ามาจนถึงโต๊ะกินข้าวที่พวกผมนั่งอยู่

“ทำไมวะ?” ไอ้ภูมิไม่ตอบแต่ถามกลับด้วยความสงสัย

“ก็เฮียป๊อนซ์ดิ โทรมาปลุกผมตั้งแต่ตีห้า บอกว่าโจหาย”ไอ้แน็ตตอบกลับก่อจะเดินแทรกผ่านประตูเข้ามาในห้อง

“อ้าวโจ อยู่นี่เอง” ไอ้แน็ตตะโกนออกมาเสียงดังพร้อมกับชี้มาที่ผม

“อืม” ผมทำเพียงตอบกลับไปสั้นๆก่อนจะก้มหน้าลงกินข้าวต่อ

“ทำไรอ่ะแน็ต” ไอ้พีเจถามเสียงเรียบพร้อมกับจ้องไอ้แน็ตเขม็ง

“แป๊ปนะเฮียพีเจ โหล เฮียป๊อนซ์เหรอ เออ แน็ตเจอโจแล้ว” ผมวางช้อนในมือลงทันทีที่ได้ยินว่าแน็ตโทรหาใคร

“ไอ้แน็ต!”ไอ้ภูมิตะคอกแน็ตเสียงดัง

“โอ๊ยย เฮียภูมิอย่าเสียงดังดิ ฮัลโหล ครับๆ อยู่คอนโดเฮียพีเจครับ ครับผม” พูดจบมันก็กดตัดสายก่อนจะเดินมาหยิบขนมบนโต๊ะ
ไปกิน

“ไอ้ควายแน็ต” ไอ้ภูมิสบถออกมาก่อนจะตบหัวแน็ตจนเกือบจิ้มพื้น

“โอ๊ยย อะไรอ่ะ” แน็ตเกาหัวเบาๆพร้อมกับมองพวกเราบนโต๊ะที่จมอยู่กับความเงียบ

“เอาไงมึง” พีเจหันมาถามผมด้วยน้ำเสียงห่วงใย

“ไม่ไง” ผมตอบกลับไปสั้นๆ

“อืม” พีเจก็ไม่เซ้าซี้ต่อให้มากความ มันลงมือกินข้าวต่อ และเหตุการณ์ก็ดำเนินต่อไปปกติ



ออดดดดด  ออดดดด

“เฮียป๊อนซ์แน่เลย เดี๋ยวแน็ตไปดูให้” มันพูดด้วยน้ำเสียงดีใจก่อนจะวิ่งตรงไปที่ประตู

“อ่ะ เฮียป๊อนซ์จริงด้วย เข้ามาเลยครับ เข้ามาเลย คนอยู่กันเต็มเลย”

“โอ๊ย กูจะบ้าตายกับมัน” ไอ้ภูมิพูดพึมพำเบาๆพร้อมกับยกมือขึ้นกุมขมับ

“โจ” ป๊อนซ์เดินตรงเข้ามาหาผมก่อนจะจับที่ไหล่ของผมเบาๆ

“หืม ว่าไง?” ผมถามกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่ไม่ได้หันกลับไปมองมันแต่อย่างใด ไม่ใช่ผมเกลียดมันหรอกนะเพราะถึงยังไง
ผมก็ไม่มีวันเกลียดมันได้อยู่แล้ว แต่ผมแค่ไม่ต้องการจะร้องไห้ตอนนี้ก็เท่านั้นเอง

“เมื่อคืนไปไหน?” น้ำเสียงอ่อนโยนของป๊อนซ์ทำให้ขอบตาของผมร้อนผ่าวขึ้นอย่างห้ามไม่ได้

“ไม่ได้ไปไหนนี่” ผมพูดออกมาด้วยความยากลำบากเพราะต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้ด้วย

“พี่โจ” ดลเรียกชื่อผมเบาๆพร้อมกับเอามือมาบีบมือผมเพื่อเป็นการให้กำลังใจ

“...” ผมไม่ตอบเพียงแต่ยิ้มบางๆไปให้

“แล้วทำไมมึงมาอยู่ห้องพีเจอ่ะ?” ป๊อนซ์ยังคงถามต่อด้วยน้ำเสียงเดิม

“กูเพิ่งมาเมื่อเช้าเอง” ผมตอบก่อนจะก้มหน้าลงให้ต่ำกว่าเดิมเมื่อไม่สามารถจะกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป

“เฮ้ยย พี่โจร้องทำไมอ่ะ?” ไอ้แน็ตพูดออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าน้ำตาผมอาบเต็มสองแก้ม

“โอ๊ยยย มึงมานี่กะกูมา” ไอ้ภูมิลุกขึ้นยืนก่อนจะลากไอ้แน็ตออกไปนอกห้อง

“โจ กูกับดลไปข้างนอกนะ มีอะไรก็เรียกได้นะ”พีเจจับมือดลก่อนจะจูงให้เดินตามหลังออกไปโดยไม่ลืมที่จะแวะมาบีบไหล่ผม
เบาๆเป็นการให้กำลังใจ

“อืม” ผมตอบรับในลำคอเบาๆ

กลายเป็นว่าตอนนี้เหลือเพียงผมกับป๊อนซ์สองคนในห้องครัว

“มึงเป็นอะไรอ่ะโจ ร้องไห้ทำไม?” ป๊อนซ์หันเก้าอี้ของผมให้ไปประจันหน้ากับมันก่อนที่มันจะนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าผม

“ฮึก กูไม่ได้เป็นอะไรนี่” ผมตอบกับไปด้วยคำพูดที่กลั้วไปด้วยเสียงสะอื้น

“โจ” ป๊อนซ์เรียกผมด้วยเสียงที่แผ่วลงกว่าเดิมก่อนจะค่อยๆยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาออกจากหน้าของผมให้อย่างเบามือ

อย่าทำแบบนี้ได้มั้ยป๊อนซ์  อย่าทำเหมือนมึงไม่ได้ทำอะไรผิด

“ฮึก ไหนอ่ะ ฮึกก มึงมารับกูกลับไม่ใช่เหรอ ฮึกก ไปกันเหอะ” ผมพูดพร้อมกับยิ้มไปให้ป๊อนซ์ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกมา
จากห้องครัว

แต่.....

ป๊อนซ์กอดผมจากด้านหลังก่อนจะซุกหน้าลงกับคอของผมนิ่ง

“ฮึกก ฮือออออ” ครั้งนี้ผมปล่อยโฮออกมาเสียงดังพร้อมกับร่างกายที่สั่นอย่างรุนแรงจนคาดว่าแม้แต่ป๊อนซ์ก็คงจะรับรู้ได้

“กูขอโทษโจ กูขอโทษ” ป๊อนซ์พูดเสียงเบาราวกับเสียงกระซิบอยู่กับคอของผม

“ฮึก ฮึก ฮือออ” ผมไม่ตอบอะไรกลับไปเพราะตอนนี้ผมพูดไม่ออกจริงๆ

“กูเห็นแล้วนะที่มึงทำให้กูในตู้อ่ะ กูขอบคุณนะโจ ขอบคุณมาก”

“ฮึก อืมม ฮึก ไม่เป็นไร” ผมพยายามแค่นคำพูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก

“เมื่อคืนมึงเห็นใช่มั้ย?”ในที่สุดป๊อนซ์ก็พูดเข้าประเด็นสักที

“อืม” ผมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“มึงอยู่ตรงไหน?”

“ฮึก ในตู้” ผมตอบก่อนจะปล่อยโฮออกมาอย่างหนักอีกรอบก่อนจะทิ้งน้ำหนักไปด้านหลังพิงกับอกของป๊อนซ์

เราสองคนยืนชิดกันจนผมได้ยินเสียงเต้นของหัวใจของป๊อนซ์เลยทีเดียว

“กูแม่งโคตรเลวเลยว่ะ” ป๊อนซ์พูดออกมาเบาๆก่อนจะก้มหน้าลงซุกกับคอผมทำให้ผมรู้สึกได้ถึงความเปียกชื้นที่หลังคอของตัว
เอง

“ป๊อนซ์”

“กูเมา กูสาบานได้” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างหนักแต่เป็นการร้องไห้ที่ต่างจากผมเพราะป๊อนซ์ร้องไห้โดยที่ไม่หลุด
สะอื้นออกมาเลยแม้แต่นิดเดียวแต่น้ำตายังคงไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง

“กูรู้ เพราะถ้ามึงไม่ได้เมา มึงคงไม่ทำแบบนั้นหรอก”

“....” ป๊อนซ์เงียบจนผมรู้สึกวูบโหวงในใจ

“ใช่มั้ย?”ผมถามย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่มั่นใจ

“อืม”ป๊อนซ์ตอบกลับมาอย่างแผ่วเบา แต่นั่นก็สามารถทำให้ผมใจชื้นขึ้นเยอะเลย

“กูรักมึงนะป๊อนซ์”

“กูรู้”

“มึงอย่าใช้ความรักที่กูมีให้มึง มาทำร้ายกูเลยนะ”

“....”

“กูขอร้อง” ผมพูดขอร้องออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า

“อืม กูสัญญา” ป๊อนซ์พูดรับคำเบาๆก่อนจะจับผมให้หันไปประจันหน้ากับมัน ทำให้ผมได้เห็นใบหน้าของมันที่เต็มไปด้วยคราบ
น้ำตา

“อย่าทำให้กูเจ็บบ่อยนักนะป๊อนซ์”

“อืมม”

“กูกลัว”

“.....”

“กลัวว่าจะเจ็บจนทนไม่ได้ แล้วกูอาจจะหายไปจากมึงเอง กูไม่อยากทำแบบนั้น เพราะกูคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีมึง” ผมพูดก่อนจะซุก
หน้าลงกับอกของป๊อนซ์

“กูก็คงจะทนไม่ได้เหมือนกัน” ป๊อนซ์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจังก่อนจะค่อยๆก้มลงมาประทับริมฝีปากลงบนปากผมด้วยความ
อ่อนโยนจนผมรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของมันทั้งหมด


“ไง?”พีเจทักขึ้นสั้นๆเมื่อเห็นผมกับป๊อนซ์เดินออกมาจากห้องครัว

“โอเคแล้ว” ผมตอบพร้อมกับยิ้มบางๆไปให้พีเจแล้วก็คนอื่นๆที่ยืนอยู่ในห้อง

“แล้วนั่นจะกลับห้องเลยใช่มั้ย?”ไอ้ภูมิถามขึ้นบ้าง

“อืม”ป๊อนซ์ตอบกลับสั้นๆ

“อืม งั้นไอ้ป๊อนซ์มึงขับรถดีๆล่ะ” ไอ้ภูมิพูดพร้อมกับเดินมาตบไหล่ป๊อนซ์ ไอ้ป๊อนซ์ก็พยักหน้ารับเบาๆก่อนจะเดินจูงมือผมออก
จากห้องของพีเจ

“กูรู้ว่ามึงรักมันแล้วล่ะ สารภาพไปเถอะ ไอ้ที่มึงทำอยู่น่ะ แล้วก็เลิกทำซะ กูเตือนด้วยความเป็นห่วง” ไอ้พีเจพูดขึ้นมาลอยๆใน
ขณะที่ผมกับป๊อนซ์กำลังเดินผ่านหน้ามัน

“อืม” ป๊อนซ์พูดรับในลำคอเบาๆก่อนจะรีบจูงผมที่ยืนนิ่งเพราะงงกับคำพูดของพีเจอยู่ให้เดินตามหลังมันออกไป



หลังจากที่กลับมาถึงห้องกันต่างคนก็ต่างทำธุระของตัวเองไปเรื่อยๆ โดยไม่ได้พูดกันเลยแม้แต่คำเดียวจนมืดค่ำ

“โจ” ป๊อนซ์ที่ใส่เสื้อกล้ามกับกางเกงนอนเดินเข้ามาหาผมที่โต๊ะอ่านหนังสือ

“หืมม?”

“โทรหาไอ้พวกเพื่อนๆเรามากินเหล้าที่ห้องเอามั้ย?”

“ทำไมอ่ะ?”

“เผื่อมึงยังอึดอัดที่ต้องอยู่กับกูสองคน” ป๊อนซ์พูดก่อนจะก้มหน้าลงมองพื้น

“กูไม่ได้อึดอัดแต่กูไม่รู้จะพูดอะไร” ผมพูดออกไปตามความเป็นจริง

“งั้นเหรอ แล้วตกลงจะโทรชวนพวกมันมาดีมั้ย?” น้ำเสียงป๊อนซ์ฟังดูดีขึ้น

“ก็ดีนะ มากินกันเล็กๆน้อยๆ อาทิตย์นี้ยังไม่ได้สังสรรค์เลย” ผมตอบพร้อมกับยิ้มบางๆไปให้ป๊อนซ์เพื่อเป็นการลดความตึงเครียด
ระหว่างเราสองคน

“โอเคงั้นเดี๋ยวกูไปโทรให้” ป๊อนซ์แสดงสีหน้าดีใจออกมาเมื่อเห็นว่าผมยิ้มได้ ก่อนจะวิ่งออกไปนอกห้องเพื่อโทรตามคนอื่นๆ

พอป๊อนซ์เดินออกจากห้องไปผมก็หุบยิ้มก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

“ทำไมกูเป็นแบบนี้วะ ทำไมกูถึงไม่เคยโกรธ ไม่เคยเกลียดมึงได้เลย ทำไมกูต้องให้อภัยมึงอยู่เรื่อยวะป๊อนซ์”



..............................................................................TBC.................................................................................

มาอัพต่อแล้ววววววว

น้องโจเข้มแข็งขึ้นแล้วนะ

หลายๆสิ่ง หลายๆอย่าง กำลังจะเฉลยออกมา

คนที่คุณคิดว่าดีอาจจะเลว คนที่คุณเกลียดนักเกลียดหนาอาจจะเป็นคนดีก็ได้

#ว๊ายยยยยยย พูดอะไรมีลับลมคมใน

หนีตรีนก่อนดีกว่า 555+ 

ฝันดีนักคนอ่าน 



รักคนอ่านนะ






KATIEZZ

[คุณชายลูกหมู]

  ไหนคนเขียนบอกว่า อักษร น จะโดนกินอ่ะ
ทำไม่ภูมิไม่จัดการแน็ตสักทีละครับ
แล้วแฟนนาย ต้องเป็นผู้ชายดิครับ ไม่ใช้ผู้หญิง

[katiezz]

ไหนคนเขียนบอกว่า อักษร น จะโดนกินอ่ะ
ทำไม่ภูมิไม่จัดการแน็ตสักทีละครับ
แล้วแฟนนาย ต้องเป็นผู้ชายดิครับ ไม่ใช้ผู้หญิง

แน็ตโดนจัดไปแล้ว เพิ่งอัพก่อนหน้าอันนี้เอง (ไม่ใช่พี่ภูมิด้วยยย) 

[Nus@nT@R@]

โอ๊ยยยย เป็นคนดีไปไหนเนี่ยโจ
น่าจะเลิกๆกับป๊อนซ์ไปได้แล้ว สงสารโจ ทนเจ็บมากี่รอบแล่วเนี่ย
เห้ออออแ

[fuku]

ป๊อนซ์ ชั้นว่าแกเลวเกินมาตราฐานพระเอกไปหน่อยนะ

ไอ้ที่ทำเนี่ย.... เดาได้เลยว่าตอแหล
ที่ทำเนี่ย ทำไปเพื่ออะไรฟระ????

พอคิดหาคำตอบก็ได้มาแต่คำตอบที่เฟลแทนโจ
อยากจะเชียร์ให้โจตัดใจได้ซักที

[full69]

 

[senty]

ไม่ชอบป๊อนซ์ คือพอเดาได้แล้วแหละว่าอะไรยังไง แต่ก็ไม่ชอบอยู่ดี   

[anuruk97]

ความจริงอะไร  โจต้องเตรียมรับมือนะ ส่วนการอภัยไม่ใช่ว่าเราจะอภัยให้ทุกเรื่องเสมอไป เขาต้องได้รับบทเรียนบ้าง ตอนนี้โจก็ถือได้ว่าเข้มแข็งขึ้นมากแล้ว แต่ก็อย่าปล่อยให้เขามาทำร้ายตัวเองเสมอไปนะสู้ๆๆ

[cross]

ก็ยังสงสารโจ อยู่ดีอ่ะ

หมายความว่าที่ป๊อนซ์บอกจำได้แล้วคือแ๊อ๊บใช่ป่ะ ???

โจแข็งเข้มเข้าไว้นะ ถ้าไม่ไหวก็หยุดเถอะไม่อยากให้เจ็บไปกว่านี้แล้ว T^T

โจอยู่โดยรับรู้ว่าป๊อนซ์ตายไปแล้วเหมือน 3 ปีก่อน ดีกว่ายังป๊อนซ์อยู่แล้วโจเจ็บแบบตายทั้งเป็น


ปล.เป็นเรื่องแรกที่ไม่อยากให้ตัวเอกคบกัน T^T อินจัดสงสารโจ

[nari]

ถึงจะรักคนอื่นมากแค่ไหน แต่ก็ต้องรักตัวและหัวใจของเราเองให้มากกว่า
เข้มแข็งไว้โจ

[loveaaa_somsak]

มาไวทันใจจริงๆ ขอบคุณมากครับ


โจให้อภัยง่ายไปไหม ไม่ขอฟังเหตุผลบ้างเลย ระวังปอนซ์จะเคยตัว ทำผิดซ้ำซากมากกว่าเดิม

ปอนซ์แสดงท่าทางเหมือนมีอะไรปิดบังอยู่ตลอด อยากรู้มากมายมันคืออะไร คนเขียนจัดมาไวๆ นะครับ



  ยังเกลียดปอนซ์เหมือนเดิม 

[blanchet]

โกรธอยู่ดี ป๊อนด์โชคดีนะที่โจใจดีมากอ่ะ
ถ้ายังทำให้โจเสียใจอีกทีจะไม่ให้โจมาหาแล้วว

[Blackpearl]

  ไอป๊อนซ์ แกต้องตายยยยย แกทำร้ายโจ

[katiezz]

Intro เรียกน้ำย่อย

[Pontz x Joe]





[Joe]



“โจ ออกไปด้านนอกมั้ย? ไอ้ลิ้มกับไอ้ไปป์มาแล้ว” ป๊อนซ์เปิดประตูแล้วพูดอยู่หน้าห้องไม่กล้าเดินเข้ามารบกวนผม

“อืมๆ” ผมพยักหน้ารับก่อนจะเก็บหนังสือแล้วเดินตามป๊อนซ์ออกไปด้านนอก

“ไงมึง หายโกรธมันยัง?” ไอ้ไปป์ถามนิ่งๆก่อนจะยักคิ้วกวนๆมาให้ผมหนึ่งที

“กูไม่เคยโกรธมันได้หรอก” ผมตอบกลับไปนิ่งๆก่อนจะเดินไปนั่งบนโซฟาข้างๆไอ้ลิ้ม

“เฮ้ยๆๆๆ อย่าพูดอะไรเครียดๆดิ มาๆๆๆแดกกันดีกว่า” ไอ้ลิ้มพูดพร้อมกับตบไหล่ผมสองสามทีก่อนจะคว้าแก้วเหล้าที่ป๊อนซ์เพิ่ง
ชงให้ขึ้นมากระดกจนหมด

“แล้วนี่ทำไมไม่พาพลัสเตอร์กับท็อปเทลมาด้วยวะ?” ผมถามขึ้นก่อนจะหันไปมองหน้าไอ้ลิ้มกับไอ้ไปป์

“เทลมันเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัยอยู่ กูไม่อยากพามันไปไหนมาไหนบ่อยๆ”ไอ้ลิ้มตอบยิ้มๆ

“แล้วพลัสเตอร์อ่ะ?” ผมหันไปถามไอ้ไปป์

“อยู่ห้อง” ไปป์ตอบกลับมานิ่งๆ

“แล้วทำไมไม่พามาด้วยวะ?”

“ลุกไม่ไหว” แม่มมม ไอ้หื่น

“เหยดๆๆๆๆ ไม่ไหวเลยนะมึง”ไอ้ลิ้มล้อก่อนจะกระแทกตัวผมแรงๆ

“ลิ้มมึงอย่าทำงั้นดิ โดนไอ้โจ” ไอ้ป๊อนซ์พูดขึ้นดุๆก่อนจะจ้องหน้าลิ้มเขม็ง

“แหม หวงจัง เออๆ งั้นมึงมานั่งนี่เลยมา” ไอ้ลิ้มพูดงอนๆก่อนจะลุกขึ้นไปนั่งที่ป๊อนซ์แล้วผลักป๊อนซ์ให้มานั่งข้างผม

“กินเหล้ามั้ยโจ?” ป๊อนซ์ถามเบาๆพร้อมกับหันมามองหน้าผม

“อืม” ผมตอบรับช้าๆ ป๊อนซ์จึงรีบชงเหล้าก่อนจะยื่นมาให้ผม

“ขอบใจ” ผมพูดเบาๆก่อนจะจิบนิดนึงเพื่อไม่ให้มันเสียน้ำใจ



และบรรยากาศก็อึมครึมอยู่แบบนี้จนปาร์ตี้จบ ผมก็ยังคงนั่งนิ่งๆเหมือนไม่มีสติ ทั้งๆที่ผมแทบจะไม่ได้แตะเหล้าเลยด้วยซ้ำ

“ทำไม ไอ้แน็ตไม่มาวะ แปลกจัง” ป๊อนซ์บ่นพึมพำระหว่างเก็บแก้วไปไว้ในครัว

ผมมองตามแผ่นหลังมันด้วยความรู้สึกมากมายในหัว

ใจหนึ่ง คิดจะเชื่อมัน และทุ่มเทใจให้มันอีกครั้ง

แต่อีกใจก็รู้สึกเหนื่อยและอยากพักเต็มที นี่ผมต้องทำยังไง ? ผมควรทำยังไงดี?



“อื้ออ” ผมครางอู้อี้ในลำคอพร้อมกับยกมือขึ้นปัด เมื่อรู้สึกถูกรบกวนในเวลานอน

“เช็ดตัวหน่อยนะโจ นอนทั้งแบบนี้เดี๋ยวไม่สบายตัว” ป๊อนซ์พูดก่อนจะจับมือผมเอาไว้แล้วค่อยๆเช็ดตัวผมต่อ

“เอ่อ ไม่ต้องก็ได้ เดี๋ยวกูไปอาบน้ำเองดีกว่า” ผมสะบัดหัวไปมาเรียกสติก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินเข้าห้องมา โดยไม่หันกลับไป
มองไอ้ป๊อนซ์ที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่ข้างโซฟาแบบนั้น

หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็เดินมาทาครีมทาโลชั่นหน้ากระจก แล้วก็ต้องเอะใจเมื่อเห็นว่า ดึกป่านนี้แล้วป๊อนซ์ยังไม่เข้ามานอนใน
ห้อง

เพื่อที่จะไขข้อสงสัยผมเลยเดินออกมาจากห้องนอน แล้วก็ต้องพบกับ...

ป๊อนซ์ที่นอนอยู่บนโซฟาที่มีวามยาวพอดีตัวมัน พร้อมกับห่มผ้าห่มผืนบางๆผืนนึงเพราะผ้าห่มนวมผืนใหญ่อยู่ในห้อง

“ป๊อนซ์” ผมตัดสินใจเดินไปปลุกป๊อนซ์ที่นอนหลับอยู่บนโซฟา

“อืออ หืมมม ว่าไงโจ จะเอาอะไร?” ป๊อนซ์งัวเงีย แต่เมื่อเห็นว่าเป็นผมก็รีบลุกขึ้นมานั่งพร้อมกับถามออกมาทันที

“เปล่า กูจะมาบอกให้เข้าไปนอนในห้อง” ผมพูดนิ่งๆก่อนจะก้มลงหยิบหมอนที่มันเอาออกมาพร้อมกับม้วนๆผ้าห่มผืนบางๆนั้น
แล้วเดินถือเข้ามาในห้องนอน

“เอ่อ คือ..ถ้ามึงไม่สะดวก..”

“กูไม่ได้ไม่สะดวก” ผมพูดดักก่อนที่ป๊อนซ์จะได้พล่ามอะไรออกมา

“แล้วก็นอนซะ อย่าพูดให้มากความ” ผมพูดพร้อมกับจ้องหน้ามันนิ่งๆจนมันต้องหลบสายตา

“อืม ฝันดีนะมึง” ป๊อนซ์เดินไปปิดไฟก่อนจะเดินกลับมาที่เตียงแล้วล้มตัวลงนอนเบาๆโดยที่มันหันหน้ามาทางผมซึ่งหันหน้าออก
อีกทาง ทำให้กลายเป็นว่ามันนอนมองแผ่นหลังผมอยู่

“อืม ฝันดีเหมือนกันนะ” ผมตอบกลับก่อนจะหลับตาลงช้าๆ

แต่ผมกลับหลับไม่ลง เพราะตอนนี้มีเรื่องให้ต้องคิดเยอะมาก จนปวดหัว เลยทำได้แค่นอนหลับตานิ่งๆเป็นการพักผ่อน

“กูขอโทษโจ” เสียงพูดของป๊อนซ์ดังมาอย่างแผ่วเบา

“....” ผมเงียบ ไม่พูดตอบอะไร ทำเหมือนกับว่าผมหลับไปแล้ว

“ตอนนี้กูรู้แล้ว ว่ากูรักมึงขนาดไหน” ป๊อนซ์ยังคงพูดต่อเพราะคิดว่าผมคงไม่ได้ยินแล้ว

“....” ผมพยายามกลั้นน้ำตาขณะที่นอนฟังอยู่

“ถ้ากูขอโอกาสให้คนเลวๆอย่างกูอีกสักครั้งจะได้มั้ยโจ ได้มั้ย ฮึกก” ป๊อนซ์พูดด้วยเสียงปนสะอื้นก่อนจะเงียบไป เหลือไว้เพียง
เสียงสะอื้นเบาๆ ที่เรียกน้ำตาจากผมได้ไม่ยากเลย

“ได้ซิ” ผมพูดตอบกลับไปแผ่วเบาราวกับเป็นเสียงกระซิบ

“....” ป๊อนซ์เงียบไป ไม่เหลือแม้แต่เสียงสะอื้น

“แต่กูจะบอกมึงว่า..” ผมพูดก่อนจะเว้นวรรเงียบไป

“.....” ป๊อนซ์ก็ยังคงเงียบเพื่อรอฟังคำพูดของผม

“ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วจริงๆที่กูจะยอมทน ยอมโง่ ยอมเจ็บซ้ำซาก”

“โจ..”

“ถ้ามีครั้งต่อไปอีก กูจะหายไปจากชีวิตมึงเอง” พูดจบผมก็ค่อยๆปิดตาลงเพื่อกลั้นน้ำตาเอาไว้

“มันจะไม่มีอีกแล้วโจ กูสัญญา” ป๊อนซ์พูดเสียงจริงจัง ก่อนจะเอื้อมมือมาลูบหัวผมเบาๆแล้วจึงหลับตาลงเพื่อนอนพักผ่อนจาก
เหตุการณ์ทีต้องเผชิญมาทั้งวัน



กูจะเชื่อมึงได้มั้ยป๊อนซ์



กูจะเชื่อคนที่ทำให้กูเจ็บจนนับครั้งไม่ถ้วน



กูจะเชื่อคนที่ทำให้ใครหลายๆคนมองว่ากูโง่ที่ยอมให้อภัยมึง



กูจะเชื่อคนที่กูรักหมดใจอย่างมึงได้รึเปล่า




..........................................................................TBC................................................................................

เอามาเสิร์ฟกันแบบสั้นๆ ไปก่อนเน้ออออ 

สำหรับแม่ยกน้องโจ >>> ไม่ต้องห่วงนะ น้องโจกำลังจะคิดได้แล้วล่ะ (เมื่อไหร่ 5555+) 

ตอนเต็มอาจจะย่องมาคืนนี้ดึกๆหรือไม่ก็ พรุ่งนี้สายๆ เน้อออออ 





ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์น้าาาาา  อ่านแล้วอยากจะแคปไปให้โจกับป๊อนซ์อ่านมากมาย 555+



รักคนอ่านนะจ๊ะ    








KATIEZZ

[hotladyanyavee]

หายไปนานเลย มาตอสามตอนรวด อ่านไปเราก็สงสารโจไปทำไมโจต้องเจ็บซ้ำๆแบบนี้ด้วย
เลดี้ว่าแล้วการจำได้ของป๊อนซ์คราวนี้มีเลศนัย มันง่ายจนน่าตกใจ สุดท้ายก็เป็นดั่งคิด แค่แผน
และแผนนี้ก็ทำให้โจเจ็บ แต่ก็ทำให้โจเข้มแข็งขึ้นมากๆ ทำให้โจคงพร้อมจะทิ้งป๊อนซ์ไปได้แล้ว
ทำให้โจของเรา คงลืมคนที่เลวร้ายแบบนี้ไปได้สักที ถึงวันนั้นเราอยากเห็นป๊อนซ์เจ็บปางตาย
เจ็บที่ทำร้ายคนที่รักตัวเองที่สุด คนที่พร้อมจะให้อภัยเสมอยามที่เจ็บ อยากให้ป๊อนซ์เจ็บเจียนตาย
กว่าโจหลายร้อยเท่า อยากรู้ความจริง ใครเลวร้ายที่สุดในเรื่องนี้ ป๊อนซ์ หรือคนที่อยู่เบื้องหลัง
 เราลืมความรักสดใสของป๊อนซ์โจในภาคแรกไปเลย และยังจำได้ตอนที่ป๊อนซ์คิดนอกใจโจครั้งแรกได้ อารมณ์
เกลียดป๊อนซ์ไม่ต่างจากตอนนั้นเลย แต่ตอนนี้มากมายหลายล้านเท่าเลย สงสารโจมาก หากเรื่องที่คลี่คลายเป็นว่า
ป๊อนซ์หลอกโจอีก ขอให้โจหายไปเลย
ลืมทุกอย่างให้หมด เริ่มต้นใหม่สักที เลิกรักผู้ชายใจโลเล และเลวๆคนนี้สักที

ปล.อินสุดๆ อ่านสามตอนเราน้ำตาไหลทุกที สงสารโจสุดๆ โจไม่ได้โง่นะ
แต่เพราะรักทำให้คนเรายอมทุกอย่าง แต่สุดท้าย มันก็มีจุดสิ้นสุด หากใจเรามันเจ็บจนชา
และมีตัวละครใหม่มาอีกคนแล้ว ขอให้นายคนนี้คือคนเปลี่ยนโจ และอยากรู้ใครกันที่เป็นคนที่เราไม่เกลียด
แล้วเลวที่สุด แล้วใครที่เราเกลียดอาจไม่เป็นเช่นนั้น รอเฉลย

[loveaaa_somsak]

ช่วงนี้ตามเรื่องนี้อยู่เรื่องเดียว เข้ามาเช็คตลอดเลย คนแต่งขยันอัพ คนอ่านก็สุขใจ

เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้น ปวดตับที่สุด แต่ก็ดีใจที่โจคิดได้บ้างแล้ว

ควรให้อภัยแก่คนผิดที่รู้จักผิด และไม่ทำผิดซ้ำซาก



  ดึกๆ จะเข้ามารอตอนใหม่นะครับ 

[hotladyanyavee]

ช่วงนี้ตามเรื่องนี้อยู่เรื่องเดียว เข้ามาเช็คตลอดเลย คนแต่งขยันอัพ คนอ่านก็สุขใจ

เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้น ปวดตับที่สุด แต่ก็ดีใจที่โจคิดได้บ้างแล้ว

ควรให้อภัยแก่คนผิดที่รู้จักผิด และไม่ทำผิดซ้ำซาก



  ดึกๆ จะเข้ามารอตอนใหม่นะครับ 

เราเหมือนกันติดเรื่องนี้เหมือนกัน อ่านเรื่องเดียวเลยในบอร์ด มาอีกทีอัพไวมากๆสามตอน
เราที่ติดงาน เลยเพิ่งมาอ่าน อ่นไปน้ำตาไหล สงสารโจไป



 

[blanchet]

อยากอ่านเต็มๆแย้วอิอิ ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายจริงๆนะ ถ้ามีอีกป๊อนซ์โดนแน่

[hotladyanyavee]

บวกเป็ดให้ทุกตอนที่ไม่ได้อ่าน และกดบวก1ให้คนเขียนค่ะ
ตอนใหม่มาอ่านพรุ่งนี้นะ วันนี้ไปนอนก่อน

[Yunatsu]

โอ้ยยย ทำไมเรื่องใน introเหมือนป๊อนส์จะกลับตัว
แต่ชื่อตอนมันไม่ใช่อะ แง้ๆๆๆ

[katiezz]

*****คำแนะนำ : เปิดเพลง "เรื่องจริงยิ่งกว่านิยาย" ของพี่อ๊อฟไปด้วยนะจ๊ะ ****


http://www.youtube.com/watch?v=x3tCDHgHfVo

ตอนที่ 16

[Pontz x Joe]






[Joe]






“สู้ๆมึง หายใจเข้าลึกๆ หายใจออกยาวๆ” ไอ้ภูมิพูดให้กำลังใจผมพร้อมกับที่ไอ้นายก็นั่งลูบหลังผมไปด้วย

“อืม” ผมตอบรับคำในลำคอเบาๆก่อนจะทำตามที่มันสองคนบอก

“พี่โจชนะชัวร์อ่ะ เนอะพี่พลัสเนอะ” ท็อปเทลที่วันนี้ลงทุนหยุดเรียนหนึ่งวันเพื่อที่จะมาดูและให้กำลังใจผมข้างๆเวที

ใช่ครับ ผมกำลังจะขึ้นร้องเพลงประกวด ที่เป็นต้นเหตุให้ผมกับป๊อนซ์ทะเลาะกันครั้งก่อน

“ช่ายยย พลัสเห็นพี่ป๊อนซ์ไปเหมาลูกโป่งมาช่อใหญ่เลย” พลัสเตอร์ก็บอกออกมาอย่างตื่นเต้น

“แล้วนี่มึงจะไม่บอกพวกกูหน่อยเหรอว่าร้องเพลงอะไร” ไอ้ลิ้มเดินถือลูกโป่งมาประมาณสิบกว่าลูก

“เออ นั่นดิเผื่อพวกกูช่วยร้องได้” ไอ้ไปป์พูดขำก่อนๆจะยกมือขึ้นมากอดคอพลัสอย่างหวงๆ

“เซอร์ไพรส์ละกัน” ผมพูดยิ้มๆก่อนจะจัดเครื่องแต่งกายให้เรียบร้อย

วันนี้ผมไม่ได้แต่งตัวอะไรมากมาย ก็แค่เสื้อเชิ้ตสีน้ำตาลเข้มเรียบๆพับถึงศอก กับกางเกงเดฟสีขาวไม่มีลวดลาย แล้วก็รองเท้าไน
กี้เก่าๆคู่นึง

“จบไปแล้วนะครับสำหรับ น้องไนน์ กับเพลงขอใจเธอแลกเบอร์โทร ฮ่าๆๆๆ เต้นกันมันส์เลยล่ะสิ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เรา
มาพบกับผู้เข้าแข่งขันคนสุดท้ายกันเลย” พี่หมีที่เป็นพิธีกรในงานพูดขึ้นเมื่อไนน์เพื่อนร่วมคณะของผมที่ลงประกวดร้องเพลงจบ

“เฮ้ย พร้อมนะมึง สู้ๆ”

“สู้ๆนะพี่โจ”

“เดี๋ยวพวกกูไปยืนรอหน้าเวที”

“อืม ขอบใจนะเว้ย” ผมพูดก่อนจะโบกมือลาทุกคนแล้วเดินไปสแตนบายหลังเวที

“เดี๋ยวโจ เดี๋ยว!!” เสียงป๊อนซ์ตะโกนดังจนผมต้องหันกลับไปมอง

“มีอะไร?” ผมถามงงๆกับท่าทีของมัน

“สู้ๆนะมึง ทำให้ดีที่สุดนะ กูอยู่หน้าเวที” มันพูดพร้อมกับยืนหอบไปด้วย

“อืมม ขอบใจ มึงไปยืนหน้าเวทีได้แล้ว เดี๋ยวกูมองลงไปแล้วไม่เห็นมึง” ผมพูดพร้อมกับยิ้มบางๆไปให้มัน

“เออๆ งั้นกูไปก่อนนะ สู้ๆ” มันพูดส่งท้ายก่อนจะรีบวิ่งกลับไปประจำหน้าเวทีชนิดที่แทบจะขึ้นมาอยู่บนเวทีกับผมแล้ว

“ขอเสียงปรบมือให้น้องโจด้วยคร้าบบบ” พี่หมีพูดจบก็เดินเข้ามาตบไหล่ผมเบาๆก่อนจะเดินเข้าเวทีไป

ผมสูดลมหายใจเข้าไปจนสุดก่อนจะผ่อนออกมายาวๆเพื่อเรียกความมั่นใจ ก่อนจะก้าวออกไปยืนหน้าเวที ที่มีแสงสปอร์ตไลท์
ส่องจนตาพร่าไปหมด

นั่นมัน !! แจงนี่

ผมเบิกตากว้างก่อนจะเอามือขึ้นมาขยี้ตาเพื่อให้หายพร่า แต่เมื่อเงยขึ้นมามองอีกครั้งก็ต้องงงเพราะตรงที่เมื่อกี๊ที่ผมเห็นแจงยืน
อยู่กลับไม่มีใครยืนอยู่เลย

ท่าจะบ้าแล้วกู

ผมสะบัดหัวเรียกสติก่อนจะหลับตาลงเพื่อรวบรวมสติอีกครั้ง

“อ๊ากกกกกกกกกกกกก น้องโจ อ๊ายยยยยยย น่ารักกกก”

“เอวบางอ่ะแก ผู้หญิงอย่างเราเกิดมาทำไมเนี่ยยย”

“กรี๊ดดดด แกดูน้องป๊อนซ์ดิ มายืนติดขอบเวทีกับลูกโป่งช่อโตอ่ะ ไม่ไหวนะ”

“ก็เขารักของเขาอ่ะแก อ๊ายยยย”

เสียงกรี๊ดกร๊าดโวยวายเงียบลง พร้อมกับดนตรีอินโทรของเพลงดังขึ้น

ทั้งฮอลล์เงียบจนผมได้ยินเสียงหายใจของตัวเอง ผมค่อยๆยกไมค์ขึ้นมาจรดที่ปากพร้อมกับมองไปที่ป๊อนซ์ที่กำลังมองมาที่ผม
เหมือนกัน

“สุขก็เพราะรัก เศร้าก็เพราะรัก

เจ็บก็ต้องจาก ได้อยู่ก็ฝืนใจ”



ผมร้องเริ่มร้องเพลงออกมาเบาๆพร้อมกับจ้องไปที่ป๊อนซ์อย่างต้องการสื่อความหมาย



“ห่างกันแสนไกล โกรธยังฝังใจ

แต่ไม่รู้ทำไมตอนจบได้รักกัน”



นั่นสิป๊อนซ์ ทำไมมันต้องจบที่กูยอมมึง กูหายโกรธมึงทุกที

ป๊อนซ์มองผมกลับด้วยสายตาที่ยากจะสื่อความหมาย แต่ถ้าผมไม่ได้ตาฝาด เหมือนผมจะเห็นน้ำคลอๆอยู่ในตาคู่นั้น ตาของคนที่
ผมรัก



“เรื่องราวจบลงด้วยดีอยู่ในนิยายเรื่องเก่า

เรื่องจริงจบลงอย่างไรใครจะรู้”



ไม่มีใครรู้หรอกยกเว้นตัวมึงเองป๊อนซ์



“ก็ขึ้นชื่อว่าความรัก

ความรักในชีวิตจริงไม่มีอะไรแน่นอน

ใจมันอ่อนแอแพ้ความรัก

เพึ่งรู้ว่ารักในชีวิตจริงมันยิ่งกว่าในนิยาย



ใครจะบอกได้ว่าเราควรหยุดพักหรือไปต่อ

อย่าท้อถ้าเธอทำดีที่สุดแล้ว

คงมีสักวันที่ความรักนั้นจะเป็นของเธอ”



ไม่มีใครรู้ว่าเราควรจะหยุดพักหรือไปต่อตอนไหน แต่ผมรู้แค่ว่าผมคงจะไม่ยอมเจ็บซ้ำซากอีกแน่ เพราะฉะนั้นคนที่จะบอกได้ไม่
ใช่ผม แต่เป็นป๊อนซ์ และการกระทำของป๊อนซ์เท่านั้น


“เรื่องราวจบลงด้วยดีอยู่ในนิยายเรื่องเก่า

เรื่องจริงจบลงอย่างไรใครจะรู้



ก็ขึ้นชื่อว่าความรัก

ความรักในชีวิตจริงไม่มีอะไรแน่นอน

ใจมันอ่อนแอแพ้ความรัก

เพิ่งรู้ว่ารักในชีวิตจริงมันยิ่งกว่าในนิยาย



ใครจะบอกได้ว่าเราควรหยุดพักหรือไปต่อ

อย่าท้อถ้าเธอทำดีที่สุดแล้ว

คงมีสักวันที่ความรักนั้นจะเป็นของเธอ



ก็ขึ้นชื่อว่าความรัก

ความรักที่แท้จริงไม่มีอะไรแน่นอน

ใจมันอ่อนแอแพ้ความรัก

ความรักที่แท้จริงมันยิ่งกว่าในนิยายของเธอ”



ผมหลับตาลงช้าๆพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาเบาๆอย่างห้ามไม่ได้ ก่อนที่เสียงปรบมือจะดังขึ้นก้องไปทั่วทั้งฮอลล์

ผมลืมตาขึ้นโดยไม่คิดที่ปาดน้ำตาออก ก่อนจะก้มและยิ้มน้อยๆให้กับทุกๆคนในฮอลล์ก่อนจะหยุดที่ป๊อนซ์เป็นคนสุดท้าย

ป๊อนซ์ยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาออกจากหน้าตัวเองช้าๆก่อนจะพูดออกมาโดยที่ผมไม่ได้ยินเสียง แต่ผมก็พอจะเดาปากมันออก

“กูรักมึงนะ” ป๊อนซ์พูดเบาๆก่อนจะส่งยิ้มมาให้ผม

“โห สุดยอดเลยครับ สุดยอด ขอเสียงปรบมือให้น้องโจอกีครั้งด้วยครับ” พี่หมีเดินมาหยุดอยู่ข้างผมก่อนจะยิ้มให้เบาๆ

“เอาล่ะครับๆ เวลานี้พี่ก็ขอเชิญน้องๆคนอื่นๆที่ร้องเพลงทั้งหมด ขึ้นมาบนเวทีด้วยครับ” พี่หมีพูดพร้อมกับเดินถอยลงไปเพื่อให้
คนอื่นๆที่เข้าประกวดมายืนเรียงกันหน้าเวที

“พี่จะให้เวลา 5 นาทีนะครับ เอาลูกโป่งมาให้น้องๆที่เขาประกวดกันได้เลยครับ” สิ้นเสียงพี่หมีก็เกิดความชุลมุนขึ้นทันที

“น้องโจขา พี่ให้” พี่ผู้หญิงคนนึงเดินเอาลูกโป่งมาให้ผม

“ขอบคุณครับ” ผมพูดขอบคุณพร้อมกับยิ้มไปให้พี่แก

“พี่โจ น้ำตาไหลเลยอ่ะ” ท็อปเทลพูดพร้อมกับเกาะแขนผมแล้วเขย่าไปมา

“อย่าทำแบบนั้นเทล ฮึกก เดี๋ยวพี่โจก็ตกลงจากเวทีหรอก” พลัสเตอร์ก็พูดพร้อมกับยกมือขึ้นปาดน้ำตาไปด้วย

“หึๆ พูดไม่ออกเลยว่ะ” ไปป์พูดพร้อมกับส่งยิ้มกวนๆมาให้ตามสไตล์ของมัน

“กูฟังยังเจ็บอ่ะ แล้วไอ้ป๊อนซ์ก็แม่งไม่รู้หายไปไหนแล้วด้วย” ลิ้มพูดพร้อมกับยื่นลูกโป่งโคตรเยอะในมือมันมาให้

“อ่ะ ของพวกกูทุกคน ไม่นับไอ้ป๊อนซ์ ฮ่าๆๆ”

“อืมม ขอบใจเว้ย” ผมพูดกลับพร้อมกับยิ้มกว้างออกมาแต่ในใจกูรู้สึกแปลกๆตั้งแต่ที่ลิ้มบอกว่าป๊อนซ์หายไป

“แล้วนี่ไอ้ภูมิ ไอ้นาย ไอ้แน็ต ดล แล้วก็ไอ้พีเจ ไปไหนวะ?” ผมถามออกมาด้วยความสงสัย

“ไม่รู้ว่ะ ไอ้แน็ตเห็นอยู่เมื่อเช้ามาซื้อลูกโป่งให้มึงแล้วก็เอามาฝากพวกกู แล้วแม่งหายหัว” ไอ้ลิ้มตอบกลับมายาวเหยียด

“แล้วคนอื่นๆอ่ะ”

“ไม่รู้แม่ง” ไปป์ตอบกลับอย่างไม่สนใจ

ก่อนที่พวกมันจะถอยออกไปเพื่อให้คนอื่นๆเข้ามาให้ลูกโป่งผมต่อ





“เอาล่ะครับ เรามานับถอยหลังกัน ห้า สี่ สาม สอง...” พี่หมีถือไมค์ออกมายืนด้านหน้าเพื่อที่จะนับถอยหลังเวลาในการให้ลูกโป่ง

เวลาใกล้จะหมดลงเต็มที แต่ผมก็ยังไม่เห็นวี่แววของป๊อนซ์

“เดี๋ยว!!!” เสียงตะโกนดังขึ้นจากด้านหลังสุดของฮอลล์ก่อนที่ผมจะเห็นช่อลูกโป่งช่อใหญ่มากที่มีลูกโป่งอยู่ไม่ต่ำกว่าร้อยลูก

ป๊อนซ์วิ่งกระหืดกระหอบมาหยุดตรงหน้าเวทีก่อนจะยื่นช่อลูกโป่งนั้นมาให้ผม

“โทษทีที่มาช้า พอดีกูไปนั่งเขียนมันอยู่อ่ะ” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับส่งยิ้มบางๆมาให้ผม

ผมทำหน้างงก่อนจะมองไปที่ลูกโป่งที่อยู่ในมือของตัวเองตอนนี้ ทุกลูกที่ได้รับมาจากป๊อนซ์ล้วนแต่มำว่า ‘Sorry’ เขียนอยู่ และ
ตัวอักษรทุกตัวล้วนแต่เป็นลายมือของป๊อนซ์

“ขอบใจนะป๊อนซ์” ผมพูดก่อนจะนั่งลงที่ขอบเวที

“อืม กูรักมึงนะ”

“รักกู ก็อย่าทำให้กูเจ็บบ่อยดิป๊อนซ์”ผมพูดอู้อี้อยู่กับอกป๊อนซ์

“อืม กูขอโทษ” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับก้มลงมาจูบบนหัวผมเบาๆ

“เอ่อ น้องโจครับ ขึ้นมานับคะแนนก่อนมั้ยครับ?” พี่หมีพูดใส่ไมค์ก่อนที่ทั้งฮอลล์ดังจะก้องไปด้วยเสียงโห่เสียงแซว จนผมอาย
ต้องซุกหน้าลงกับอกป๊อนซ์อย่างเลี่ยงไม่ได้

“ไอ้ภูมิ มึงขึ้นไปถือลูกโป่งแทนเมียกูหน่อยดิ” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับพยุงผมให้กระโดดลงมาจากเวทีและเดินตามมันออกไปด้าน
นอก

“กูตลอด กูตลอด หวัดดีครับ ภูมินะครับ” ไอ้ภูมิพอได้ขึ้นเวทีก็ทำตัวอัธยาศัยดีขึ้นมาทันที



“ป๊อนซ์จะพาไปไหน?” ผมถามหลังจากที่เดินตามหลังมันออกมาสักพักใหญ่ๆแล้ว

“ไปที่รถ” ป๊อนซ์ตอบกลับสั้นๆก่อนจะกระชับมือที่จับกับมือผมอยู่ให้แน่นขึ้น

พอมาถึงรถมันก็กดปลดล็อคก่อนจะดันให้ผมเข้าไปนั่งเบาะหลังก่อนที่มันจะเข้าตามมาแล้วกดล็อคทันที

“มีอะไร?” ผมถามอย่างงงๆกับท่าทีของมัน

“.....” มันส่ายหน้าตอบแต่ไม่พูดอะไรออกมาก่อนจะนั่งจ้องหน้าผมนิ่ง

“ป๊อนซ์ จะพูดไม่พูด” ผมขู่ป๊อนซ์เสียงแข็ง

“ใจเย็นๆก่อนดิ อย่าเพิ่งโมโหขึ้นมาอีก” ป๊อนซ์พูดเสียงอ่อนพร้อมกับยกมือขึ้นมาปิดปากผมก่อนจะจุ๊บลงเบาๆที่หลังมือของมัน
เอง

“....” ผมรู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

“เฮ้อออ คือกูมีอะไรจะสารภาพ” มันเอามือที่ปิดปากผมออกก่อนจะพูดเกริ่นขึ้นมาเบาๆ

“อะไร?” ผมถามกลับไปทั้งๆที่ในใจก็ไม่ได้อยากรู้เลยเพราะกลัวจะเจ็บซ้ำอีก

“เรื่องที่พีเจพยายามจะบอกมึง” ป๊อนซ์ตอบกลับโดยไม่มองหน้าผม

“.....” ผมเงียบเพื่อรอฟังคำสารภาพจากปากมัน

“กูรู้ว่ากูเลวมากที่ทำกับมึงแบบนี้”

“.....”

“แต่ตอนนั้นกูไม่คิดเลยว่าพอเวลาผ่านไปนานเข้าแล้วกูจะรู้สึกกับมึงแบบนี้”

“มึงพูดอะไรป๊อนซ์ ฮึกก มึงต้องการจะบอกอะไร !!!” ผมเผลอตวาดออกมาอย่างห้ามไม่ได้

ตอนนี้ผมอยากจะเดินหนีออกไปจากตรงนี้มาก ผมไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว ผมรู้สึกว่าผมเจ็บจนมากพอแล้ว

“คือ กู....” ป๊อนซ์จับข้อมือผมที่กำลังทุบตีมันอย่างหนักเอาไว้

“ป๊อนซ์คะ” เสียงเรียกชื่อป๊อนซ์พร้อมกับแรงประตุที่เปิดออกทำให้ผมแทบจะหงายหลังลงไปกับพื้น

“แจง!!” ป๊อนซ์อุทานชื่อของคนที่เปิดประตูออกมาเสียงดังก่อนจะจับมือผมไว้แน่นยิ่งกว่าเดิม

“แจง งั้นเหรอ?” ผมถามอย่างเลื่อนลอยก่อนจะหันกลับไปมองตามสายตาของป๊อนซ์

แล้วก็ต้องพบกับผู้หญิงที่ผมคุ้นหน้าเป็นอย่างดี ผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนของป๊อนซ์

“ก็เออซิ พูดกันเสร็จรึยังคะป๊อนซ์ เราจะได้ไปกันสักที”แจงหันมาจิกตาใส่ผมก่อนจะมองเลยไปที่ป๊อนซ์

“คือ...” ป๊อนซ์ทำหน้าอึ้งๆพร้อมกับส่ายหน้าไปมาเป็นเชิงขอร้องให้ผมฟังเขาพูด แต่ผมยังต้องฟังอะไรอีก ในเมื่อแฟนเขาก็มา
ประกาศซะขนาดนี้

“ฮึก ฮ่าๆๆๆๆ ฮึกกก กูนี่โง่เนอะ ฮึกกก โคตรควายเลยสัด” ผมพูดออกมาเสียงดังราวกับขาดสติพร้อมกับหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา

“โจ” ป๊อนซ์เรียกผมเสียงอ่อนพร้อมกับบีบมือผมเบาๆเป็นการเรียกสติผม

“ฮืออออ ทำไมกูถึงโง่แบบนี้วะป๊อนซ์ ฮึกกก ทำไมวะ” ผมสะบัดมือมันออกก่อนจะจับที่ไหล่มันทั้งสองข้างแล้วเขย่าอย่างแรง

“โจ ฟังกูก่อน ตั้งสติแล้วฟังกู” ป๊อนซ์ยกมือขึ้นมาโอบที่แก้มผมอย่างทะนุถนอม

“ฮ่าๆๆๆ ฮึกกก กูไปก่อนนะ มึง ฮึกกก ไปกับแฟนมึงเถอะ เดี๋ยวกูไปอยู่กับไอ้พวกที่เหลือดีกว่า” ผมพูดออกมายาวเหยียดก่อนจะ
ยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาออกแล้วยิ้มให้ป๊อนซ์เป็นครั้งสุดท้าย



ครั้งสุดท้าย.....





ใครจะบอกได้ว่าเราควรหยุดพักหรือไปต่อ

อย่าท้อถ้าเธอทำดีที่สุดแล้ว



ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าผมควรจะหยุดพักหรือไปต่อ


ผมยิ้มให้กำลังใจกับตัวเองพร้อมกับยกมือขึ้นจับที่อกข้างซ้าย ที่ตอนนี้รู้สึกเจ็บจนแทบจะเดินไม่ไหวอยู่แล้ว


ลาก่อนป๊อนซ์



ลาก่อนคนที่ผมรัก



ลาก่อนความโง่ของตัวเอง



.........................................................................TBC.......................................................................................


เฮ้ออออ เหนื่อย ย ย ย ย ย   


เอาเป็นว่าน้องโจหายโง่ละ


ต้องดูกันต่อไป 

เฮ้ออออออ เสียพลังงานเยอะมากในการแต่งตอนนี้ #ร้องไปแต่งไป 


หลังจากนี้จะเป็นพาร์ทของน้องป๊อนซ์เน้ออออ  >>> ความจริงถูกเปิดเผย 


คอมเม้นต์กันเยอะๆน้าาาา เค้าชอบอ่าน 5555+


รักคนอ่านนะ







KATIEZZ

[♠DekDoy♠]

ทำไมไม่ฟังให้จบ ๆ ไปจะได้เจ็บทีเดียว เท่ากับยังไม่หายโง่ทั้งหมดนะ

[GimNgek]

เป็นกำลังใจให้โจนะ 

[cross]

เข้มแข็งนะโจ สงสารแกว่ะ
  

[Yunatsu]

ไม่ค่อยอยากฟังความจริงจากป๊อนส์เท่าไหร่เลยอะ
ถ้ารู้แล้วจะสงสารหรอ
ความจริงใจที่โจให้ไปหละ ไม่น่าสงสารกว่าหรอ

ป๊อนส์แม่งงงง

เหลือใครนะ ภูมิช่ายมะ งั้นให้โจคู่ภูมิละกัน

ป๊อนส์แม่งยังไม่ได้เจ็บเลย จบไม่ได้หรอก

[broke-back]

หลับในฝัน พลังรัก มักบรรเจิด
ตกใจตื่น ลืมตาเปิด เตลิดหนี
ความชั่วร้าย กายทดท้อ พอกันที
กระชากใจ เลือดไหลปรี่ นี่ความจริง

การกระทำ ซ้ำซาก มากร้ายนัก
มีเจตนา หมายพุ่งปัก หักใจทิ้ง
ทั้งเลือดเย็น เค้นใจดำ ขย้ำจริง
ไหลเชี่ยวกลิ้ง น้ำนิ่งใส ไหลลึกวน

เจ็บซ้ำซ้ำ ปวดย้ำย้ำ จำเอาไว้
รักษาใจ ไม่ให้เจ็บ ปวดหลายหน
ทั้งตัวเขา ทั้งตัวมึง กูก็คน
รู้ความจริง ไม่ขอทน จนเป็นควาย
 
ไอ่ป๊อนซ์..ไอ่เหี้ยยยยยยยย
กระทืบๆๆๆๆๆๆๆ แม่งสัด

+1 กระต่าย..ปรบมือให้ดังๆ เลย
ใจร้าย กระชากอารมณ์คนอ่านซะกระเจิงรุย
แปะ..แปะ

[poohdim]

คนเขียนมาเร็วเคลมเร็วเราชอบน่ะ

เศร้าโคตรอ่ะ ...!!! 

แต่คุณพระ

.
.
.
.
.
.

ค้างคาสุดๆ ได้โปรดช่วยมาต่ออย่างเร็วไว

ไม่ไหวแล้ว อ่านเสร็จใจจะขาด

อยากอ่านต่อโดยทันที 

[Nunun_B2UTY]

อยากจะกระโดดถีบหน้าป๊อนซ์ กับอิป้าแจง

รีบมาต่อไวไวนะค่ะ รักคนเขียนค่ะ ม๊วฟ 

[full69]

 

[พลอยสวย]

  :katai1:อารายนี่