ตอนที่ 12
[Pontz x Joe][Joe]หลังจากที่ผมกับไอ้ป๊อนซ์ต้องนั่งตอบคำถามของไอ้พวกขี้สงสัยนี้จนรอบวง ใช้เวลาไปกว่าครึ่งชั่วโมง เราทั้งหมดก็ลงมือสังสรรค์กันแบบเรื่อยๆ
“โจ อย่ากินเยอะ” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับจับแก้วเหล้าที่ผมกำลังจะเอาเข้าปากเอาไว้
“อืม ไม่เยอะหรอก นานๆกินที ให้กูกินเหอะนะ” ผมพูดพร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอนไปให้ป๊อนซ์
“หึๆ อ้อนเหรอ?? แต่ก็ได้ผลนะ กินไปเหอะ กูอยู่ตรงนี้ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับก้มลงมาจูบที่หน้าผากของผมเบาๆ
ทำเอาคนโดนกระทำ(?)อย่างผมเขินจนม้วนเป็นแยมโรลไปเลย
“แหม แรดเชียววว” เสียงสัมพเวสีอย่างไอ้ภูมิดังขึ้น
“เออ เห็นหน้าหงิมๆ ใครจะไปคิดล่ะเธอ” ไอ้นายคู่หูไอ้ภูมิก็รับมุกได้อย่างรวดเร็ว ให้ตายเถอะผมเกลียดสองคนนี้ที่สุดเลย
“พอๆสัด พวกมึงก็ชอบแซะมันจังเลย แดกไปๆ” ไอ้ป๊อนซ์ที่นั่งเงียบอยู่นานก็พูดห้ามขึ้นมาแต่ไม่ได้มีอารมณ์โกรธหรืออย่างใด
“พี่ไปป์ พลัสรู้สึกเหมือนบ้านหมุน ติ้วววววว ติ้วววว” พลัสเตอร์ที่ไม่ค่อยจะได้จับแอลกอฮอล์เท่าไหร่โดนไปไม่กี่แก้วก็เริ่มออก
อาการให้เห็นแล้ว น่ารักจริงๆ ><
“หมุนอะไรของมึง นั่งดีๆพลัสเตอร์ อย่าให้กูโมโห!” ไอ้ไปป์ก็ปั้นหน้าโหดขึ้นมาทันที แหมสัด ชอบทำให้น้องเค้ากลัว โรคจิต
เชี่ยๆเลยเพื่อนผมคนนี้
“จะโมโหเหรอ พลัสไม่กลัวหรอก”
“พลัสเตอร์!”
“เอาน่าไปป์ น้องแม่งเมา” ผมจับไหล่ไปป์ไว้แล้วส่งยิ้มบางๆไปให้
“ภาระกูตลอด งั้นกูกลับก่อนนะพวกมึง อยู่ต่อมีหวังกูได้ฆ่าไอ้เด็กนี่ตายคาคอนโดมึงแน่” ไปป์พูดพร้อมกับเก็บของของพลัสและ
ของมันใส่กระเป๋าแล้วพยุงพลัสเตอร์เดินออกนอกประตูไป
“ให้ถึงคอนโดนะมึง อย่าจอดรถข้างทางหลวงกันอีก” ไอ้ลิ้มที่นั่งอยู่นิ่งๆก็ตะโกนไล่หลังไอ้ไปป์ไปอย่างขำๆ
“แล้วเทลไม่เมาเหรอ?” ผมถามพร้อมกับแสดงสีหน้าสงสัยออกมาเพราะตอนนี้ท็อปเทลไม่มีอาการมึนเลยแม้แต่นิดเดียวทั้งๆที่ก็
นั่งกินมาได้พักใหญ่ๆแล้ว
“จะเมาได้ไงอ่ะพี่โจ เทลได้กินแต่โค้ก” เทลพูดพร้อมกับทำแก้มป่องๆแล้วเลื่อนแก้วดค้กไปมาบนโต๊ะ
“เอาน่า ถ้าอยากกินเดี๋ยวค่อยแวะซื้อก่อนขึ้นคอนโดก็ได้ ไปกินกับพี่สองคน โอเคมั้ย?” ลิ้มพูดพร้อมกับเอามือลูบหัวเทลเบาๆ
“ก็ได้” เทลตอบรับอย่างจำยอม ก็นะ เด็กมันน่ารัก จะหวงกันมันก็เป็นเรื่องธรรมดา
ออดดดดด ออดดดด
“ใครมาวะ?” ป๊อนซ์พูดออกมาพร้อมกับชะเง้อมองไปที่ประตู
“เดี๋ยวดลไปดูให้ครับ” ดลที่นั่งอยู่ใกล้ประตูสุดก็ลุกขึ้นอาสาไปเปิดประตูให้
“มึงนัดใครไว้รึเปล่าป๊อนซ์” พีเจถามก่อนจะกระดกเหล้าในแก้วเข้าปากจนหมด
“ไม่นะ ตกลงใครมาอ่ะดล” ป๊อนซ์ตอบพีเจก่อนจะหันไปตะโกนถามดลที่อยู่หน้าประตู
“เอ่อ คือ..พี่เค้าบอกว่า..”
“ไอ้เหี้ยนาย!!!!!!” ไม่ทันทีดลจะพูดจบก็มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังแทรกเข้ามาเสียก่อน
“เฮ้ยยยยย มาได้ไง!!??” ไอ้นายที่กำลังจะกระดกเหล้าเข้าปากก็ถึงกับสำลักเมื่อเห็นผู้หญิงคนนี้เข้า
หน้าตาจัดได้ว่าสวยในระดับหนึ่ง ส่วนหุ่นถึงจะไม่ได้ผอมมากแต่ก็ไม่ได้อ้วน ดูแล้วเหมือนเสริมให้เขามีอิทธิพลยังไงก็ไม่รู้
“เดินมามั้ง ไอ้ควาย!!” เอ่อ ใจเย็นก่อนนะครับ ==”
“อย่ากวนตีนดิป้า ถามว่ามาไง” ไอ้นายทำหน้าสบายๆก่อนจะนั่งกอดอกแล้วถามกลับไปอีกครั้ง
“กูพี่แม่มึงเหรอ ถึงเรียกกูว่าป้าอ่ะไอ้สัด! มานี่เลยมึง!!” พูดจบผู้หญิงคนนั้นก็เดินเข้ามากระชากคอเสื้อไอ้นายให้เดินตามออกไป
ด้านนอก
“ไม่ไป ใจเย็นดิ พวกมึงช่วยกูด้วยยย” หลังจากไอ้นายลับสายตาไปก็มีเสียงโหยหวนของมันออกมาเป็นระยะๆ พวกผมทุกคน
ก็ได้แต่นั่งทำหน้าอึ้งๆพร้อมกับโบกมือลามันแบบงงๆ
“ใครวะมึง?” ไอ้ลิ้มถามพร้อมกับทำหน้าตาสะพรึงอย่างไม่ปิดบัง
“ไม่รู้อ่ะ แต่น่ากลัวเหี้ยเลย” ไอ้พีเจก็พูดออกมาแบบลอยๆ
“กิ๊กไอ้นาย” แล้วไอ้ภูมิที่นั่งกอดอกยิ้มกริ่มอยู่นานก็พูดออกมาแบบสบายๆ
“หา!!!!!” พวกผมที่เหลือทั้งหมดอุทานออกมาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
“เหมาะกันสุดๆ” ไอ้ภูมิยังคงแสดงสีหน้าสบายๆพร้อมกับยกแก้วเหล้าขึ้นจิบแบบชิวๆ
“น่ากลัวเว่อร์อ่ะ” ผมพูดแสดงความคิดเห็นออกไปบ้าง
“เอาน่า เขารักกันมั้ง ฮ่าๆๆๆ” กูควรเป็นห่วงเพื่อนกูมั้ยเนี่ยยยยยย
“พวกกูกลับกันก่อนนะมึง เดี๋ยวว่างๆแล้วมานัดสังสรรค์กันใหม่” ไอ้ลิ้มพูดพร้อมกับยกมือขึ้นพาดคอท็อปเทลแบบสบายๆ
“เทลไปก่อนนะครับ หวัดดีครับ” เทลยกมือไหว้ผมกับป๊อนซ์เราสองคนก็ยิ้มรับนิดๆแล้วสองคนั้นก็เดินกอดคอกันออกไป
“ดลไปก่อนนะ พี่โจโทรหาแม่ด้วยนะ”
“อืม กลับดีๆล่ะ พีเจพาน้องกูกลับดีๆนะ” ผมรับคำดลก่อนจะหันไปกำชับกับพีเจ
“มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว พวกมึงก็ดูแลกันดีๆนะ” ผมกับป๊อนซ์พยักหน้ารับเบาๆก่อนที่พีเจจะเดินจูงมือดลออกไป
“มึงเข้าไปเก็บของพลางๆเลยโจ เดี๋ยวลงไปซื้อของสดที่ร้านข้างล่างมาไว้ทำกับข้าวตอนเช้าหน่อย” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับหยิบ
รองเท้ามาใส่แล้วเดินมาขยี้หัวผมเบาๆ
“อืมๆ เอาเป๋าตังค์ไปแล้วเหรอ”
“เอาแล้วๆ อยู่ในห้องไปนะโจ ใครมากดออดก็ไม่ต้องเปิดนะถ้าไม่ใช่กู”
“คร้าบบบบบบ ไปได้แล้ว” ผมพูดพร้อมกับโบกมือขึ้นบ๊ายบ่ายเบาๆก่อนจะปิดประตูลง
ผมเดินกลับเข้ามาในห้องพร้อมกับผิวปากอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะลงมือเก็บของที่เพื่อนๆที่รักทั้งหลายทำกระจัดกระจายไว้เต็ม
บริเวณ
Rrrr
แรงสั่นของไอโฟนที่ผมเสียบหูฟังเปิดเพลงฟังหลังจากทำความสะอาดเสร็จดังขึ้น
-Pontz ><-
“อ้าวว ป๊อนซ์ว่าไง” ผมพูดออกไปอย่างอารมณ์ดี
(โจ!! เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมกูกดออดแล้วมึงไม่เปิดประตู) ป๊อนซ์พูดออกกมาด้วยน้ำเสียงร้อนรนอย่างเห็นได้ชัด
“กูไม่ได้เป็นอะไร กูใส่หูฟังอยู่” ผมพูดออกไปอย่างรู้สึกผิด
(อ๋ออ แล้วไป มาเปิดประตูให้กูหน่อยดิ กูถือของโคตรหนักอ่ะ) ป๊อนซ์มีทีท่าผ่อนคลายลง พร้อมกับมีการพูดอ้อนๆตอนท้าย
ประโยค
“คร้าบ รอแป๊ปนึงนะ” ผมพูดตอบกลับก่อนจะวางสายไปแล้วจึงรีบเดินออกไปเปิดประตูให้คนที่ยืนรออยู่ด้านนอก
“นึกว่าเป็นอะไรขึ้นมาอีก รู้มั้ยว่ากูตกใจมาก” พอเจอหน้าปั๊ปก็เริ่มสวดทันทีเลยล่ะครับ
“ขอโทษคร้าบบบ กูสัญญาว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก” ผมพูดพร้อมกับยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าป๊อนซ์
ป๊อนซ์ยิ้มนิดๆก่อนจะเดินไปวางของในครัวแล้วเดินกลับมายืนตรงหน้าผมที่ยังชูนิ้วก้อยพร้อมกับกระดิกไปมาอยู่
“อย่าลืมสัญญาล่ะ” ป๊อนซ์พูดก่อนจะก้มลงมาจูบที่ปลายนิ้วผมเบาๆแล้วยกนิ้วก้อยของมันขึ้นมาเกี่ยวกับนิ้วของผมไว้
“.........” เออเร่ออออ เออเร่อออ ไม่ได้แล้วะป๊อนซ์ ถ้ามึงยังทำแบบนี้อีกสักวันก็คงหัวใจวายตายย
“เออนี่” เสียงเรียกของป๊อนซ์ทำให้สติของผมกลับมาได้กึ่งหนึ่ง
“เอ่อ อืมม ว่าไง”
“มีใครเคยบอกป่ะ?” ป๊อนซ์พูดก่อนจะหยุดไว้แค่นั้น สร้างความสงสัยให้ผมอย่างมาก
“ว่า?”
“เวลามึงเขินอ่ะ โคตรน่ารักเลย” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับเดินมาบิดจมูกของผมเบาๆก่อนจะเดินผิวปากเข้าไปในครัวอย่างอารมณ์ดี
//><// เหี้ยป๊อนซ์!!!!!
Rrr
เสียงสั่นของไอโฟนป๊อนซ์ดังขึ้น
“ป๊อนซ์ มีคนโทรมา” ผมตะโกนเรียกป๊อนซ์ที่กำลังอาบน้ำอยู่ในห้อง
“ใครอ่ะ ดูให้หน่อยดิ” ป๊อนซ์ปิดน้ำก่อนจะตะโกนกลับมา
“อืมม แป๊ปนึงนะ” ผมวางถุงขนมในมือลงพร้อมกับเอาขาที่พาดไว้ลงจากโต๊ะก่อนจะเดินไปดูไอโฟนป๊อนซ์ที่ตั้งอยู่ข้างทีวี
-Mama+-
“ม๊ามึงอ่ะป๊อนซ์” ผมหยิบไอโฟนขึ้นมาดูก่อนจะตะโกนกลับไป
“เออๆแป๊ปๆ เดี๋ยวกูออกไปรับเอง” ป๊อนซ์ตะโกนกลับออกมาก่อนจะเงียบไปสักพักแล้วเปิดประตูห้องออกมาด้วยสภาพพัน
ผ้าเช็ดตัวไว้หมิ่นเหม่ที่ช่วงล่าง
“เอิ่มม” ผมหน้าร้อนทันทีที่เห็นกล้ามหน้าท้องขาวๆของป๊อนซ์ที่เต็มไปด้วยหยดน้ำ
“ขอบคุณครับ” ป๊อนซ์กล่าวขอบคุณก่อนจะยิ้มทะเล้นมาให้ผมที่ยืนสตั๊นกับรูปร่างราวรูปปั้นหินสลักของมันอยู่
“อย่าทำหน้าแบบนี้บ่อยนะ เดี๋ยวกูห้ามใจไม่ไหว” ป๊อนซ์ยังไม่วายแกล้งผมด้วยการกระซิบถ้อยคำหยอกล้อก่อนจะขโมยหอม
แก้มผมเบาๆหนึ่งทีแล้วเดินออกไปรับสายที่ระเบียงอย่างอารมณ์ดี
เปรี้ยง!!!!
เสียงฟ้าผ่าดังขึ้น ผมวิ่งตรงไปที่ระเบียงแทบจะทันที
“ป๊อนซ์!!” ผมเปิดประตูระเบียงออกพร้อมกับตะโกนเรียกชื่อป๊อนซ์จนสุดเสียงด้วยความตกใจ
“หื้มม มีไรอ่ะโจ” ป๊อนซ์เอาอโฟนออกห่างหูนิดนึงก่อนจะหันมาถามผม
“...” ผมไม่ได้ตอบกลับอะไรทั้งสิ้น แต่กลับดึงป๊อนซ์เข้ามาในห้องก่อนจะปิดประตูทันที
“เป็นอะไรเนี่ยโจ เกิดอะไรขึ้น?!” ป๊อนซ์ถามผมอีกครั้งแต่คราวนี้กลับมีความโมโหแฝงอยู่ในคำพูดนั้นด้วย
“มึงไปยืนแบบนั้นก็ไม่ต่างอะไรกับไปยืนเป็นสายล่อฟ้านั่นแหละ ทำอะไรอ่ะคิดบ้าง ถ้ามึงเป็นอะไรไปอีกแล้วกูจะอยู่ยังไง?” ผม
พูดออกมายาวเหยียดก่อนจะยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมา แต่มือของผมก็ช้ากว่าป๊อนซ์ เพราะป๊อนซ์ได้ยกมือข้างที่
ไม่ได้ถือไอโฟนขึ้นมาเกลี่ยเช็ดน้ำตาของผมออกก่อนแล้ว
“ขอโทษโจ กูสัญญาว่าวันหลังกูจะไม่ทำแบบนี้อีก ขอบคุณที่เป็นห่วงกู”
“อืมม” ผมไม่พูดอะไรแต่กลับโผเข้ากอดป๊อนซ์เต็มแรงก่อนจะซุกหน้าลงกับอกอุ่นๆนั้นทันที
“แล้วอีกอย่าง..” ป๊อนซ์พูดก่อนจะเว้นวรรไป
“...”
“ขอบคุณที่ยังรักกู” ป๊อนซ์พูดก่อนจะก้มหน้าลงมาจูบเบาๆบนหัวของผม
“กูก็ต้องขอบคุณมึงเหมือนกัน” ผมพูดตอบกลัด้วยน้ำเสียงปนสะอื้น
“หื้มม?”
“ที่มึงกลับมาให้กูได้รักอีกครั้ง” ผมพูดก่อนจะเงยหน้าขึ้นพร้อมกับเขย่งเท้าขึ้นเพื่อจูบเบาๆที่ริมฝีปากของป๊อนซ์เป็นการขอบคุณ
“หึ ยั่วแบบนี้เห็นทีจะปล่อยไว้ไม่ได้แล้วนะ” หลังจากที่พูดจบป๊อนซ์ก็ทาบริมฝีปากลงมาอย่างนุ่มนวลแต่มันกลับแฝงไปด้วย
ความร้อนแรงและความปรารถนาจนผมรู้สึกได้
สัมผัมอันนุ่มนวลแต่เต็มไปด้วยความร้อนแรงของป๊อนซ์ยากเหลือเกินที่จะต้านทานไว้ได้
แล้วผมจะทำไงได้ล่ะ นอกจากโอนอ่อนไปตามสัมผัมที่ป๊อนซ์มอบให้อย่างเต็มใจ...............................................TBC......................................................
กราบขอโทษ เอาหัวโขกพื้นสิบล้านครั้ง
ก็ยังไม่สาสมกับโทษของข้าพเจ้า
ต้องขอโทษแล้วขอโทษอีกที่หายไปเป็นเดือนแบบนี้ เพราะคนเขียนต้องเดินทางตลอดเวลา ขึ้นเครื่องจนแทบจะเป็นแอร์ได้แล้ว เลยไม่สะดวกที่จะพกคอมไปด้วย แต่ตอนนี้กลับมาอยู่ภาคพื้นดินแล้ว เพราะฉะนั้น อัพๆๆๆๆๆๆๆๆ รัวๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณหลายๆคนที่ยังเข้ามาแวะเวียนดู ส่วนคนที่ไม่มาแล้วก็กลับมาเถอะนะ 55555+
เดี๋ยวคนเขียนไปซักผ้าให้แม่ก่อน ซักเสร็จแล้วจะมาอัพตอน 13 ให้นะ
คราวนี้มีตัวละครใหม่โผล่มาจะใช่คู่จริงๆของพี่นายรึเปล่าก็ต้องคอยติดตามกัน
รักคนอ่านนะ KATIEZZ