Special โกรธ
[Pipe x Pluster][Pipe]“มึง ช่วงนี้เมียมึงนี่อัพโซเชียลแคมบ๊อยบ่อย” ไอ้ภูมิที่นั่งเล่นไอโฟนอยู่ตรงข้ามผมพูดจุดประเด็นขึ้น
“ทำไม มันทำอะไรอีกอ่ะ?” ผมถามกลับด้วยอารมณ์หงุดหงิด ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเวลาไปไหน ทำอะไร ต้องคอยอัพ คอยถ่ายลง
โซเชียล แม่งไม่รู้รึไงว่ากูหวง
“นี่ไง” ไอ้ภูมิพูดก่อนจะยื่นไอโฟนของมันมาให้ผม
หน้าจอขึ้นเป็นคลิปของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียผมกำลังนั่งกินเหล้าอยู่ในผับ
//พลัสเตอร์ พูดอะไรหน่อยเร็ว// เพื่อนผู้หญิงในกลุ่มพูดขึ้น
//เอ่อ คือ คิคิ จะให้พูดอะไรอ่ะ// พลัสหันไปถามเพื่อนก่อนจะหัวเราะออกมาแล้วช้อนตาขึ้นมองกล้อง สัดเดี๋ยวกูจิ้มตาบอดเลย
แม่งชอบยั่วชาวบ้านเค้าไปทั่ว
//พูดอะไรก็ได้ เร็วๆ จะจบคลิปแล้ว//
//อืมมมม เอาเป็นว่า พลัสเตอร์รักทุกคนคร้าบบบ จุ๊บ// แล้วคลิปก็จบลงที่ปากชมพูๆของมันจุ๊บที่หน้ากล้อง
นี่สินะคือสาเหตุที่เมื่อคืนไม่รับสายกู
ผมกำไอโฟนไอ้ภูมิแน่น
“เฮ้ยไปป์ คืนไอโฟนกูมาก่อนไอ้เหี้ย บีบจนจะแหลกคามือแล้วนั่นน่ะ” ไอ้ภูมิพูดพร้อมกับแกะไอโฟนมันออกจากมือของผม
“แม่ง!!” ผมตะโกนออกมาเสียงดังอย่างหัวเสีย
“เหี้ย คางคกแดกกล้วย!! อะไรของมึงวะไปป์ ตกใจหมด” ไอ้นายที่นั่งหลับอยู่สะดุ้งจนสุดตัวก่อนจะอุทานอะไรแปลกๆออกมา
ตามภาษามัน
“แม่ง” ผมยังคงพูดอยู่คำเดียว เพราะตอนนี้แม่งพูดไม่ออกจริงๆ
“มึงพูดคำอื่นบางก็ได้มั้ง” ไอ้ภูมิพูดพร้อมกับทำเสียงเล็กเสียงน้อย
“เหี้ย!!”
“ขอบคุณไอ้สัด” ไอ้ภูมิทำหน้าปลงๆก่อนจะก้มลงไปเล่นไอโฟนของมันต่อ
“แล้วนี่คุณท่านจะทำเยี่ยงไรดี เล่าครับ” ไอ้นายที่เพิ่งตื่นก็พูดกวนตีนผมทันที
“ฆ่าแม่งเลย!” ไอ้ป๊อนซ์ที่นั่งเงียบมานานพูดยุขึ้น อย่ายุไอ้สัด เดี๋ยวกูทำจริง
“ป๊อนซ์ปากมึงนี่นะ” โจพูดปรามขึ้นพร้อมกับหยิกที่เอวป๊อนซ์เบาๆ
“ไม่ต้องเลย กูพูดจริง ถ้ามึงเป็นแบบนั้นกูก็ฆ่ามึงเหมือนกันแหละ” ป๊อนซ์พูดกลับไปพร้อมกับจ้องหน้าโจอย่างจริงจัง เดี๋ยวนะนี่
มึงจะทะเลาะกันเพราะเรื่องของกูเนี่ยนะ ควายจริง
“เออใช่ดิ กูแม่งไม่สำคัญอยู่แล้วนี่” แล้วมันสองคนก็บ่นกระปอดกระแปดกันอยู่เบาๆ
“มึงลองโทรไปหาน้องเขาก่อนดิ ป่านนี้คงสร่างเมาแล้วล่ะ” ไอ้พีเจพูดขึ้นมานิ่งๆพร้อมกับส่งยิ้มที่ดูเหมือนจะเยาะเย้ยมาให้ผม
“เออ ลองโทรไปดูก่อน พูดกันดีๆ” ไอ้ลิ้มที่เพิ่งจะตื่นก็พูดเสริมขึ้นด้วยเหมือนกัน
“อืม” ผมพยักหน้ารับก่อนจะ สงบสติอารมณ์อยู่พักใหญ่ๆแล้วจึงตัดสินใจโทรออก
(ตื้ดดดด ตื้ดดด) ยิ่งรอสายนานผมก็ยิ่งเริ่มอารมณ์เสียขึ้นมาอีกครั้ง
“เป็นไงรับมั้ย?” ไอ้นายถามอย่างลุ้นๆ
“..” ผมส่ายหน้าช้าๆพร้อมกับกำไอโฟนในมือแน่น
(ฮัลโหล) แล้วก็มีคนรับแต่มันก็ทำให้อารมณ์โกรธของผมเดือดพุ่งถึงขีดสุดเมื่อคนปลายสายไม่ใช่พลัสเตอร์ แต่เป็นเสียงผู้ชายที่
ผมไม่คุ้น
“เมียกูอยู่ไหน??!!” ผมตะคอกกลับไปปลายสาย
กอ่นจะเหลือบมองคนอื่นๆที่นั่งมองผมเป็นตาเดียว
(เอ่อ คือ..จะพูดกับใครครับ) ปลายสายยังคงถามผมกลับ อ๋ออ นี่กูพูดไม่เคลียร์ใช่มั้ย
“กู ถาม ว่า เมีย กู อยู่ ไหน !!!!” ผมตะคอกกลับไปด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม
พวกเพื่อนๆที่นั่งข้างๆเริ่มจะส่งซิกกันว่า พลัสเตอร์ตายแน่ ...
(แล้วเมียคุณนี่ใครเหรอครับ) ไอ้เวรนี่แม่งกวนตีน
“เจ้าของโทรศัพท์ที่มึงคุยอยู่อ่ะ เมียกู แล้วตอนนี้มันอยู่ไหน!!”
(อ๋อ รอแป๊ปนึงนะครับ) ปลายสายบอกก่อนจะเงียบไป
(พลัสตื่นๆๆ) เสียงปลายสายไปปลุกไอ้ตัวดีให้ผม
(อื้มมม อะไรอ่ะ) เสียงงัวเงียของพลัสเตอร์ เรียกอารมร์โกรธจากผมได้ไม่น้อย
(มีคนโทรมาแล้วบอกว่าเป็นผัวมึง)
(ห๊ะ!! เวรแล้วว เต้เอาขาออกหน่อยดิ เราลุกไม่ได้ //ไรของมึงเนี่ย//) เอาขาออกงั้นเหรอ นี่มึงนอนกันท่าไหนวะ
ผมกำไอโฟนแน่นก่อนจะปาไอโฟนในมือไปกระทบกับผนังตึกก่อนจะร่วงลงมาเป็นเศษกระจายอยู่ที่พื้น
“เฮ้ยยย!!!” เสียงทุกคนที่นั่งอยู่รอบข้างผมอุทานขึ้นพร้อมกันอย่างมิได้นัดหมาย
แต่ก็ไม่มีใครจะถามอะไรต่อเพราะรู้ว่ามันคงถึงขีดสุดของผมเพราะถึงผมจะเป็นคนอารมณ์ร้อนแต่ผมก็ไม่เคยปรี๊ดแตกขนาด
ทำร้ายข้าวของมาก่อน
Rrr
เสียงเรียกข้าวของไอ้ภูมิดังขึ้น
ผมหันไปมองนิดๆก่อนจะหันกลับมาแล้วหยิบไอพอดในกระเป๋าออกมาเปิดเพลงฟังให้อารมณ์เย็นลง
“เอ่อ ไปป์” ไอ้ภูมิสะกิดผมพร้อมกับยื่นไอโฟนของมันมาให้
“..” ผมมองมันด้วยสายตานิ่งๆ
“คุยเหอะ แต่อย่าปาของกูแล้วกันนะ ถ้าพังนี่กูได้ใช้ซัมซุงฮีโร่เลยนะมึง” ภูมิพูดก่อนจะยัดไอโฟนมันใส่มือผม
ผมสูดหายใจเข้าลึกพร้อมกับถอดหูฟังออกก่อนจะยกไอโฟนขึ้นมาแนบหู
“มีอะไร?” ผมถามไปนิ่งๆ
(ฮึก พี่ไปป์ ทำไม่พลัสโทรเข้าเครื่องพี่ไปป์ไม่ได้อ่ะ) พลัสเตอร์ถามผมด้วยน้ำเสียงเครือๆ
“กูเพิ่งปาทิ้งไปเมื่อกี๊”
(ฮืออ มันไม่ใช่แบบที่พี่ไปป์คิดเลยนะ)
“มึงรู้ได้ไงว่ากูคิดอะไร!!” ผมตะคอกกลับไปเสียงดัง เรียกเสียงสะอื้นจากปลายสายขึ้นได้อีก
(พลัสกับเต้ไม่ได้มีอะไรกันนะ เราแค่นอนด้วยกันเฉยๆ)
“หึ!!”
(จริงๆนะ ฮึก เชื่อพลัสนะ)
“หึ กูเชื่อมึงมากี่ครั้งแล้ว เหตุการณ์แบบนี้มันเกิดขึ้นกี่ครั้งแล้ว พอที มึงจะไปได้กับใครก็เรื่องของมึง ไม่เกี่ยวกับกูแล้ว” ผมพูด
ออกมายาวเหยียดก่อนจะกดตัดสายแล้วยื่นคืนให้ภูมิ
“ไปป์ มึงคิดดีแล้วเหรอวะ?” ไอ้ภูมิถามพร้อมกับรับไอโฟนกลับไปใส่กระเป๋า
“กูเหนื่อยแล้วภูมิ มึงก็เห็นว่ามันแคร์เพื่อนแคร์คนที่ฟอลโล่โซเชียวแคมมันอยู่มากกว่ากูเป็นไหนๆ งั้นก็ให้มันอยู่กับไอ้คนพวกนั้น
แหละ เพราะกูคงไม่มีความสำคัญพอให้มันแคร์หรอก” ผมพูดออกมาเองก็เจ็บเอง ก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้นแล้วตรงไปที่รถ
ทันที
ผมขับรถออกมาเรื่อยๆไม่รู้ว่าจะไปหยุดที่ไหน
และแล้วผมก็จอดรถที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งที่ไม่เคยมา ก่อนจะลงไปนั่งที่เก้าอี้ นั่งอยู่นิ่งๆแบบนั้น จนเวลาผ่านไปสองชั่วโมง
สามชั่วโมงผมก็ยังไม่ลุกไปไหน
“พี่คะ ช่วยซื้อดอกไม่หน่อยได้มั้ยคะ” เด็กผู้หญิงคนหนึ่งแต่งตัวมอมแมมเดินเข้ามาหาผมก่อนจะยื่นช่อดอกไม้ให้ดู
“ขายยังไงคะ?” ผมถามกลับพร้อมกับก้มลงดูดอกกุหลาบเหี่ยวๆในมือของน้องเขา
“ดอกละสิบบาทค่ะ” เด็กคนนั้นตอบพร้อมกับยิ้มกว้างมาให้ผม
“พี่เอาหมดเลยแล้วกัน เราจะได้กลับบ้านนะ” ผมพูดพร้อมกับยื่นมือไปรับดอกไม้ประมาณสิบกว่าดอกมาไว้ในมือ
“ขอบคุณนะคะ” เด็กผู้หญิงคนนั้นยกมือขึ้นไหว้ผมพร้อมกับยิ้มด้วยความดีใจ
“อ่ะนี่เงินนะ” ผมยื่นแบงค์พันไปให้น้องเขา ก่อนลูบหัวน้องเขาสองสามทีแล้วเดินออกมา
ไม่ใช่ผมจะอวดร่ำอวดรวยอะไรหรอกนะ แต่บางทีถ้ามีอะไรที่ผมพอจะช่วยเพื่อนมนุษย์ด้วยกันได้ผมก็ยินดีจะช่วย แต่การช่วยนั้น
ก็ต้องไม่ทำให้ผมเองเดือดร้อนด้วย
ผมเดินถือดอกกุหลาบกำนั้นไว้ในมือก่อนจะเดินกลับไปที่รถเพื่อที่จะขับรถกลับคอนโด
“น้องคะๆ” ผู้หญิงวัยกลางคน คนนึงวิ่งตามผมมาพร้อมกับเด็กผู้หญิงคนเมื่อกี๊ที่อยู่ด้านหลัง
“มีอะไรเหรอครับ?” ผมถามพร้อมกับเลิกคิ้วด้วยความสงสัย
“น้องให้แบงค์ผิดรึเปล่าคะ?” ผู้หญิงคนนั้นพูดพร้อมกับยื่นแบงค์พันที่ผมเพิ่งให้เด็กผู้หญิงคนนั้นไปเมื่อกี๊
“อ๋ออ ไม่หรอกครับ ถูกแล้ว นี่ก็ค่ำมากแล้วพี่พาน้องกลับไปที่บ้านเถอะครับ อย่ามาขายของอยู่ดึกๆดื่นๆ มันอันตราย” ผมพูด
พร้อมกับลูบหัวเด็กผู้หญิงคนนั้นเบาๆ
“ขอบคุณมากนะคะ ขอบคุณมากจริงๆ” ผู้หญิงคนนั้นยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณผมพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอาบแก้ม
“ไม่เป็นไรครับ อย่าไหว้ผมเลย”
“ขอบคุณจริงๆนะคะ”
“ครับ”
“งั้นพี่กลับก่อนนะคะ ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองคนดีๆอย่างน้องตลอดไปนะคะ” พี่ผู้หญิงคนนั้นอวยพรก่อนจะเดินจูงเด็กผู้หญิงคน
นั้นกลับไป
“หึ ผมน่ะเหรอคนดี” ผมพึมพำกับตัวเองก่อนจะเปิดประตูรถข้างคนขับแล้ววางกุหลาบทั้งหมดไว้ก่อนจะปิดประตูและเดินอ้อมไป
นั่งประจำที่คนขับแล้วออกรถช้าๆ
ผมเดินหอบดอกไม้เดินขึ้นไปบนคอนโดแล้วก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นว่าหน้าคอนโดมีกลุ่มเด็กวัยรุ่นกำลังแกล้งใครสักคนอยู่
“มาทำอะไรแถวนี้ล่ะน้อง” หนึ่งในกลุ่มนั้นถามขึ้น ผมพยายามมองเข้าไปว่าใครเป็นคนที่โดนแกล้งแต่เขาก็ตัวเตี้ยเกินไปที่ผมจะ
มองเห็น
“คือ ผะ..ผม มาหาพี่ครับ” เสียงที่ตอบกลับไปนั้นทำให้ผมรีบสืบเท้าเข้าไปหาทันที
“พี่น้องชื่ออะไรเหรอ เผื่อพวกพี่รู้จักจะได้พาไปหา”
“คือ...”
“พลัสเตอร์!” ผมเรียกชื่อของคนที่ยืนอยู่กลางวงล้อมนั้นเสียงดัง
“อ้าวเฮียไปป์ สวัสดีครับ” เมื่อพวกวัยรุ่นพวกนั้นหันมาก็พากันยกมือขึ้นไหว้ผม เพราะพวกมันเป็นเด็กที่สนามแข่งรถที่ผมกับไอ้
ป๊อนซ์แล้วก็ไอ้ลิ้มไปแข่งกันบ่อยๆ
“พวกมึงมายุ่งอะไรกับมันเนี่ย” ผมถามพวกมันด้วยเสียงนิ่งๆแต่สายตากับจ้องไปที่พลัสเตอร์ที่ตอนนี้กลัวจนตัวสั่นไปหมดแล้ว
“เอ่อ นี่เด็กพี่เหรอครับ” หนึ่งในพวกนั้นถามขึ้นด้วยน้ำเสียงกลัวๆ
“เปล่า นี่น้องกู เอาไปกูให้” ผมพูดนิ่งพร้อมกับมองไปที่พลัสเตอร์ที่ตอนนี้น้ำตาไหลเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก่อนจะยื่นดอกไม้เหี่ยวๆ
ในมือไปให้พลัส
“อ๋ออ พวกผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะเฮีย ก็แค่จะพาน้องเขาไปหาพี่ แต่นี่ก็เจอแล้วพวกผมไปก่อนนะครับ” แล้วพวกมันก็ยกมือขึ้น
ไหว้ผมก่อนจะสลายตัวไปอย่างรวดเร็ว
“มาทำอะไรแถวนี้ดึกๆดื่นๆ” ผมถามทั้งๆที่รู้ว่ามันมาทำไม
“มาหาพี่ไปป์”
“จะมาทำไม?” ผมถามกลับไปเสียงนิ่งๆ
“คือ..คือ...พลัส...” พลัสเตอร์อ้ำๆอึ้งพร้อมกับบีบมือเข้ามาหากันจนแน่น
“....” ผมจ้องไปที่พลัสเตอร์เขม็งเพื่อรอคำตอบ
“คือ...พลัสอยากมาขอโทษพี่ไปป์อ่ะครับ”
“ไม่เป็นไร! ไม่ต้องมาขอโทษกู!” ผมพูดใส่อารมณ์นิดๆก่อนจะเดินหันหลังขึ้นคอนโดไป แต่พลัสเตอร์ก็ไม่เลิกล้มความพยายาม
เพราะมันก็เดินตามหลังผมขึ้นมาติดๆเหมือนกันๆ
ผมเปิดประตูเดินเข้าห้องมาก่อนจะปิดทันที ก่อนที่พลัสจะได้เดินตามเข้ามา แล้วผมก็ทำกิจวัตรประจำวันของผมไป
ผมเดินออกมาพร้อมกับเบียร์เย็นๆหนึ่งกระป๋องในมือ ก่อนจะนั่งลงหน้าทีวีจอยักษ์แล้วเปิดดูฟุตบอลที่ถ่ายทอดสดอยู่ตอนนี้
ตีสองแล้วสินะ...
มันจะไปรึยัง?...
จู่ๆความคิดที่ไม่น่าจะเป็นความจริงไปได้ของผมก็ผุดขึ้นมาในหัว
ผมวางกระป๋องเบียร์ลงบนโต๊ะก่อนจะเดินตรงไปที่ประตู
ใครมันจะไปทนนั่งหน้าห้องได้ตั้งหลายชั่วโมงวะ กูนี่ท่าจะบ้า...
ผมคิดในใจแต่ก็ยังเดินตรงไปที่ประตูและเปิดออก
“เฮ้ยยยย!” ผมอุทานออกมาเสียงดังเมื่อเห็นพลัสเตอร์ที่นั่งฟุบอยู่ข้างๆประตูห้องพร้อมกับกอดดอกไม้ที่ผมให้ เอาไว้ในมือแน่น
โง่จริง ทำไมไม่กลับไปวะ
“พลัสเตอร์ๆๆ ตื่น มาหลับอะไรตรงนี้วะ!” ผมนั่งลงกับพื้นก่อนจะเขย่าตัวมันเบาๆ
“...” นิ่ง
“พลัสเตอร์!” ผมตะคอกออกไปเสียงดังก่อนจะจับหน้าพลัสเตอร์ให้เงยขึ้นมาแล้วก็ต้องพบว่า ตอนนี้ตาของมันช้ำจนแดง แก้มทั้ง
สองข้างก็เปรอะไปด้วยน้ำตา ผมมองใบหน้าหวานนั้นนิ่งๆด้วยอารมณ์ที่สับสนไปหมด
“กูคงทิ้งมึงไม่ได้จริงๆ” ผมพึมพำกับตัวเองก่อนจะช้อนตัวมันขึ้นแล้วอุ้มเดินเข้าไปวางบนโซฟาในห้อง
ผมลุกขึ้นยืนยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่อยู่บนหน้าออกก่อนจะมองหน้ามันนิ่งๆ
“เบื่อตัวเองจริง แม่ง!!” ผมสบถออกมาอย่างอารมณ์เสียก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วเอากะละมังเล็กๆใส่น้ำออกมาพร้อมกับ
ผ้าผืนนึง
“ภาระกูตลอด” ผมบ่นพึมพำไปตลอดระหว่างที่เช็ดตัวให้พลัสเตอร์
หลังจากที่เช็ดตัวจนเสร็จผมก็ไปเอาเสื้อผ้าของผมเองซึ่งก็เลือกชุดที่ใส่สบายๆอย่างเสื้อบาสกับกางเกงบ็อกเซอร์มาเปลี่ยนให้
มันใส่เพราะถ้ายังใส่ชุดเดิมต่อมันก็คงไม่ได้สบายตัวขึ้น
หลังจากที่ใส่เสื้อผ้าให้เสร็จผมก็นั่งลงบนโซฟาข้างๆมันก่อนจะยกหัวมันให้มาหนุนบนตักผม
“เฮ้อออ นี่กูเช็ดตัวเปลี่ยนผ้าให้จนเสร็จแล้วยังไม่รู้ตัวอีก ถ้าโดนปล้ำนี่มึงจะรู้สึกตัวมั้ยเนี่ย” ผมพูดกับมันพร้อมกับลูบผมมันเบาๆ
อย่างเพลินมือ[Pluster]“อื้มมมม” ผมส่งเสียงครางในลำคอก่อนจะพลิกตัวนอนหงาย
เอ๊ะ นอนหงาย!!
ผมลืมตาโพลงขึ้นมาทันทีเพราะเมื่อคืนที่จำได้คือผมนั่งรอพี่ไปป์อยู่หน้าห้องนี่นา
“อ้าว อุ๊บ!” ผมอุทานออกมาเสียงดังก่อนจะรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเองเมื่อเห็นว่าพี่ไปป์ยังนั่งหลับอยู่โดยที่มีผมนอนหนุนอยู่บน
ตัก
ย้ำ นั่งหลับ!!
ผมค่อยๆลุกให้เบาที่สุดก่อนจะประคองให้พี่ไปป์นอนเหยียดบนโซฟาด้วยท่าที่สบายที่สุดแล้วจึงเอาผ้าห่มมาห่มให้พี่ไปป์แล้วยืน
มองอยู่แบบนั้น
ก่อนจะหันไปปิดทีวีที่ฉายรายการข้าวเช้าวันใหม่อยู่แล้วจึงเดินไปที่กินน้ำในครัวพร้อมกับเหลือบมองนาฬิกาที่ผนัง
เอิ่มมม ตี 5 เนี่ยนะ
แล้วผมจะทำอะไรดีล่ะเนี่ย อีกนานเลยกว่าจะเช้า
ผมเดินเข้าไปดูในห้องพี่ไปป์ก็เห็นว่ามันเป็นอะไรที่ โคตรรก!!
ผมเลยหางานให้ตัวเองโดยการจัดห้องของพี่ไปป์ให้เป็นระเบียบ เริ่มจากจัดเตียง จัดพับเสื้อผ้าที่แม่บ้านเอามาส่งให้ จนไปถึงจัด
ข้าวของเครื่องใช้ในห้องน้ำ ซึ่งกว่าจะทำเสร็จก็ปาไปหกโมงกว่าแล้ว
หลังจากจัดห้องเสร็จผมก็เดินมาเปิดตู้เย็นดูว่ามีอะไรที่พอจะทำให้พี่ไปป์กินเป็นอาหารเช้าได้บ้าง
แล้วก็พบว่ามีของสดเหลือติดตู้อยู่นิดหน่อย น่าจะเป็นแม่พี่ไปป์ที่คอยซื้อมาให้อยู่เรื่อยๆ
ผมจึงหยิบของสดออกมาพร้อมกับลงมือทำกับข้าวง่ายๆสองสามอย่างเพื่อให้พอกินกับคนสองคน
“อ๊ะ!” ผมอุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่อมีมือปริศนามากอดเข้าที่เอวของผมก่อนจะซุกหน้าลงกับคอผมพร้อมกับสูดหายใจเข้า
อย่างแรง
“ทำอะไร” พี่ไปป์ถามอู้อี้อยู่กับหลังคอของผม
“เอ่อ ทำข้าวเช้าครับ” ผมตอบตะกุกตะกักเนื่องจากรู้สึกสยิวยังไงบอกไม่ถูก
“อืมม” พี่ไปป์ขานรับในลำคอก่อนจะค่อยๆดูดเม้มที่หลังคอของผมเบาๆ
เคร้ง!!
มีดที่อยู่ในมือของผมร่วงลงไปบนโต๊ะ
“เอ่อ..พะ..พี่ไปป์ครับ คือพลัส..”
“ทำไม หืมม” พี่ไปป์เงยหน้าขึ้นมาถามก่อนจะก้มลงไปเล่นกับคอของผมต่อ
“พี่ไปป์ ไม่โกรธพลัสแล้วเหรอ?”
“โกรธ” พี่ไปป์ชะงักการกระทำนิดนึงก่อนจะตอบออกมาเสียงห้วนๆ
“พลัสขอโทษ” ผมพูดพร้อมกับก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด
“ไม่ให้อภัย!” พี่ไปป์พูดเสียงแข็งก่อนจะก้มลงกัดแรงๆที่คอของผม
“แล้วจะให้พลัสทำยังไง?”
“ให้กูลงโทษมึงซะดีๆ” พี่ไปป์พูดก่อนจะพลิกตัวผมให้หันไปประจันหน้า
ผมก้มลงหลบสายตาที่เร่าร้อนของพี่ไปป์พร้อมกับกำมือเข้าหากันจนแน่น
“หึ” พี่ไปป์หัวเราะในลำคอก่อนจะอุ้มผมขึ้นทำให้ผมผวาเข้ากอดพี่แกเพราะกลัวจะตกลงบนพื้น
ก่อนที่พี่ไปป์จะวางผมลงบนโต๊ะที่ผมใช้ทำอาหารเมื่อกี๊แล้วจัดการกวาดข้าวของที่อยู่บนโต๊ะลงบนพื้นจนหมด นี่ดีนะที่ผมตั้ง
อาหารไว้อีกโต๊ะนึงไม่งั้นอดกินแน่
“เอ่อ พี่ไปป์” ผมเอามือดันพี่ไปป์ที่กำลังเข้ามาจนชิดตัวผมที่นั่งอยู่บนโต๊ะ
“อย่าขัด!” พี่ไปป์ขู่เสียงดุทำให้ผมเอามือที่ดันอยู่ลงไว้บนตักพร้อมกับบีบที่ขาอย่างแรงด้วยความประหม่า
พี่ไปป์เดินเข้ามาหาผมก่อนจะรั้งคอผมให้ลงไปประกบปากกับพี่ไปป์ที่ยืนอยู่ด้านล่าง
“อื้มมมม” ผมเผลอครางออกมาเสียงดังเมื่อพี่ไปป์เริ่มที่จะไล่ต้อนผมอย่างมีชั้นเชิง
“ตัวสั่นทำไม หึ!” พี่ไปป์ละริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่งก่อนจะถามขึ้นอย่างล้อๆ
“พี่ไปป์อ่ะ อ๊ะ อย่าจับ” ผมค้อนออกมานิดๆก่อนจะรีบเอามือไปจับมือพี่ไปป์ที่ตอนนี้กำลังพยายามปลุกเร้าแก่นกายของผมผ่าน
ทางกางเกงบ็อกเซอร์ตัวบางๆอยู่
“หึ” พี่ไปป์ยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจก่อนจะเร่งจังหวะมือให้เร็วขึ้นจนผมส่ายสะโพกตามอย่างห้ามไม่ได้
“อ๊ะ!! พี่ไปป์ พลัสไม่ไหวแล้ว” ผมตะโกนออกมาเสียงดังพร้อมกับแอ่นตัวขึ้นด้วยความเสียวซ่าน
แต่...
พี่ไปป์กลับหยุดการกระทำนั้นลง แล้วถอยห่างออกไปจากโต๊ะก่อนจะส่งยิ้มร้ายกาจมาให้ผม
“พี่ไปป์” ผมเรียกพี่ไปป์เสียงพร่าเนื่องจากอารมณ์ที่ค้างเติ่งอยู่
“ทำเองดิ” พี่ไปป์พูดก่อนจะยิ้มล้อๆ ทำให้ผมรู้สึกหน้าร้อนขึ้นมากระทันหันแต่เนื่องจากความต้องการที่ตอนนี้มีมากจนผมทนไม่
ไหวต้องเริ่มขยับแก่นกายของผมด้วยตัวเองต่อหน้าพี่ไปป์ที่ยืนกอดอกมองนิ่งๆ
“อ๊ะๆๆ อื้มมม” ผมครางออกมาเสียงหลงเมื่อใกล้จะปลดปล่อย
แต่...
พี่ไปป์ก็เดดินมาจับมือของผมเอาไว้ก่อนจะดึงออกจากแก่นกายที่ชูชันอยู่ตรงหน้า
“พี่ไปป์อ่ะ อย่าแกล้งได้มั้ยย” ผมพูดเสียงหวานพร้อมกับส่งสายตาเยิ้มๆเนื่องจากอารมณ์ในไปให้พี่ไปป์
“ก็กูบอกว่าจะลงโทษมึง” พี่ไปป์พูดยิ้มๆก่อนจะเดินไปยิ้มผ้าผืนเล็กๆในครัวมาผืนนึงก่อนจะจับมือผมไขว้ไว้ด้านหลังแล้วลงมือ
มัดอย่างแน่นหนา
“พี่ไปป์” ผมเรียกพี่ไปป์เสียงหวานพร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอนไปให้
“หึ จะเริ่มบทลงโทษแล้วนะ” พี่ไปป์พูดพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างชั่วร้ายก่อนจะเดินตรงเข้ามาถอดกางเกงของผมออกพร้อมกับ
จับให้ผมนอนคว่ำลงไปกับโต๊ะโดยที่ส่วนของสะโพกนั้นลอยเด่นอยู่หน้าพี่ไปป์
ความเย็นของพื้นโต๊ะหินอ่อนทำให้ผมเกิดอารมณ์มากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า
“อ๊ะ อ๊า!!” ผมครางออกมาเสียงหลงเมื่อพี่ไปป์ใช้นิ้วค่อยๆแตะลงไปรอบๆทางเข้าด้านหลังเบาๆและวนไปรอบๆ
“รอแป๊ปนึงนะไปหาตัวช่วยก่อน” พี่ไปป์พูดเสียงติดตลกก่อนจะเดินออกไปจากห้องทิ้งให้ผมนอนอยู่ในท่านั้นคนเดียว เงา
สะท้อนจากกระจกที่อยู่ด้านข้างของโต๊ะทำให้ผมหน้าแดงและต้องเมินหน้าหนีทันที
“มาแล้ว” พี่ไปป์พูดก่อนจะบีบเจลใส่มือแล้วละเลงลงจนชุ่มที่ทางเข้าด้านหลัง
ก่อนที่จะค่อยๆสอดนิ้วเข้ามาช้าๆ
“อื้มมม อย่าตอดถี่แบบนั้นดิพลัสเตอร์ เดี๋ยวกูก็อดใจไม่ไหวหรอก” พี่ไปป์พูดออกมาก่อนจะดันนิ้วเข้าไปจนสุดได้โดยง่ายดาย
เนื่องจากมีตัวช่วยอยู่แล้ว
“อ๊า ตรงนั้นแหละพี่ไปป์” ผมพูดพร้อมกับส่ายสะโพกไปมาด้วยความเสียวซ่านแต่มันทรมานตรงที่มือโดนมัดอยู่เลยจะจับจะขยับ
อะไรก็ไม่ได้เลย
“หึ ตรงนี้เหรอ?” พี่ไปป์ถามล้อๆก่อนจะเพิ่มจำนวนเป็นสามนิ้วในคราวเดียว
“อ๊ะ เจ็บ” ผมอุทานทันทีที่มีนิ้วเข้ามาอยู่ด้านในตัวผมถึงสามนิ้ว
“เจ็บจริงเหรอ? รู้สึกอย่างอื่นนอกจากเจ็บอีกมั้ย?” พี่ไปป์ถามพร้อมกับขยับนิ้วเข้าออกอย่างช้าๆและเน้นๆตรงจุดที่เป็นจุดเสียว
ของผม
“อ๊ะ อื้มมม” ผมพยายามเม้มปากเพื่อเก็บเสียงครางที่น่ารังเกียจของตัวเอง
“หืมมม ว่าไง ทำไมไม่ตอบล่ะ?” พี่ไปป์ถามพร้อมกับเร่งความเร็วของนิ้วให้เพิ่มมากขึ้นจนผมตัวสั่นไปทั้งตัวด้วยความเสียวซ่าน
“สะ..เสียวว” ผมตอบออกไปเสียงสั่นๆพร้อมกับขมิบสิ่งแปลกปลอมที่เข้ามาอยู่ในตัวผมอย่างอดไม่ได้
“หึ เดี๋ยวพี่จะทำให้เสียวถึงใจกว่านี้เอง” พี่ไปป์พูดก่อนจะเอานิ้วออกจนผมรู้สึกโล่งๆที่ช่องทางด้านหลัง ก่อนจะอุ้มผมลงมาให้ยืน
บนพื้นแล้วกดหน้าลงให้แนบกับโต๊ะ
ก่อนที่พี่ไปป์จะเอาแก่นกายของตัวเองออกมาแล้วขยับนิดหน่อยเพื่อให้พร้อมกับกิจกรรมที่จะทำต่อไป
“อื้มมมมม รู้สึกดีมั้ย?” พี่ไปป์ถามพร้อมกับเอาแก่นกายถูไปมาตรงทางเข้าอย่างยั่วยวนแต่ก็ไม่ยอมใส่เข้ามาสักที
“อ๊ะ พี่ไปป์อย่าแกล้ง” ผมพูดออกมาอย่างขัดอารมณ์
“แล้วจะให้ทำไง?”
“ใส่มันเข้ามาในตัวพลัสหน่อยนะ พลัสไม่ไหวแล้ว” ผมพูดอ้อนวอนด้วยเสียงที่แหบพร่า
“หึ ตามบัญชาเลยที่รัก” พี่ไปป์พูดก่อนจะค่อยๆดันแก่นกายเข้ามาเรื่อยๆ
“อย่าเกร็งดิ เดี๋ยวก็เจ็บหรอก” พี่ไปป์พูดพร้อมกับค่อยๆดันแก่นกายเข้ามาเรื่อยๆจนสุดแล้วจึงแช่ไว้แบบนั้นให้ผมชินกับมันก่อน
ในระหว่างนั้นพี่ไปป์ก็เลิกเสื้อบาสของผมขึ้นก่อนจะก้มลงดูดเม้มแผ่นหลังเปลือยเปล่าของผมจนเกิดร่องรอยไปทั่วทั้งหลัง
“พร้อมยัง?”
“อืมมม” ผมครางในลำคอกลับไปแทนคำตอบ
พี่ไปป์พยักหน้ารับก่อนจะเริ่มขยับแก่นกายจากจังหวะช้าๆก่อนจะเร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆจนผมตัวโยน
“อ๊า อื้มมมม เร็วอีก” ผมพูดสั่งออกมาอย่างลืมตัว แต่พี่ไปป์ก็ไม่ได้ว่าอะไรแถมยังทำตามที่ผมบอกอย่างว่าง่าย
“อื้มมมม อ๊า อ๊า อ๊ะ ไม่ไหวแล้ว จะออกแล้วว” ผมหวีดออกมาสุดเสียงพร้อมจะปลดปล่อยโดยที่พี่ไปป์ไม่ได้แตะต้องแก่นกาย
ของผมเลยแม้แต่น้อย แต่พี่ไปป์ก็กลับลดจังหวะลงจนหลายเป็นเชื่องช้าแต่เน้นๆลงไปที่จุดเสียวของผม
“พี่ไปป์”
“วันหลังจะทำอีกมั้ย?”
“ห๊ะ?”
“กูถามว่าวันหลังมึงจะไปกินเหล้าแล้วนอนกับผู้ชายแบบนั้นอีกมั้ย?”
“พลัสไม่ได้นอนกับผู้ชาย” ผมเถียงกลับไปเสียงแข็งแล้วผลที่ได้คือพี่ไปป์กระแทกเข้ามาอย่างแรงจนผมถึงกับจุกไปเลย
“กูไม่ได้ให้แก้ตัว กูถามมึง”
“ไม่ทำแล้ว” ผมตัวกลับไปเสียงสั่นๆเนื่องจากเสียวซ่านจากจังหวะที่เนิบนาบของพี่ไปป์
“แน่ใจนะ”
“แน่ใจครับ แต่ตอนนี้ อ๊ะ ช่วยเร็วกว่านี้หน่อยได้มั้ย อย่าแกล้งพลัสเลย” ผมพูดออกมาอย่างอ้อนวอน
“ได้” พี่ไปป์ตอบก่อนจะเร่งจังหวะซอยถี่และแรงจนผมตัวโยนก่อนที่ผมจะกระตุกแรงๆสองสามทีแล้วพี่ไปป์ก็ปลดปล่อยเข้ามาใน
ตัวผม จนเอ่อล้นไหลออกมาตามขาของผมเต็มไปหมด
“อื้มมมมมมม ยังฟิตเหมือนเดิมเลยนะ” พี่ไปป์พูดก่อนจะกัดลงเบาๆที่คอของผม
“พี่ไปป์บ้า” ผมค้อนกลับไปแบบเขินๆ
“ถ้ากูบ้า มึงก็เสียตัวให้คนบ้า แล้วก็ได้คนบ้าเป็นผัวแล้วล่ะ” พี่ไปป์พูดติดตลก ทำให้ผมรู้สึกร้อนหน้าทันที
“เอ่อ พี่ไปป์ เอาออกได้แล้ว พลัสจะไปล้างตัว” ผมรีบพูดดักเอาไว้เมื่อรู้สึกถึงความแข็งขืนของสิ่งที่ยังอยู่ในตัวผม
“มึงก็รู้ คนอย่างกูรอบเดียวไม่เคยพอ” พี่ไปป์พูดก่อนจะเริ่มบรรเลงอีกครั้ง
“อ๊ะ!! อ๊า” กว่าผมจะโดนลงโทษเสร็จ นี่ผมต้องเสียไปกี่น้ำล่ะเนี่ย.............................................................TBC...................................................................
มาอัพให้แล้วน้าาาาาาาาา
ขอโทษนะที่หายไปน้านนนนนานนนน
พอดีเค้าเตรียมตัวไปสอบวันอาทิตย์นี้ (ใครไปกันบ้างเผื่อเจอ 555 )
แล้วเค้าไม่ได้หายไปเฉยๆนะ เค้าบอกไปแล้วนเฟส 5555
ขอโทษนะ คราวหลังจะมาบอกในนี้ด้วยเน้อออ
เสพกันให้เต็มที่แล้วรอ เสพต่อกับคู่หลักที่กำลังจะเปลี่ยนแนวววว
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์เด้อออออ
แล้วก็ขอโทษอีกครั้งที่หายไปนานนะ
หวังว่าจะยังติดตามกันนะ
รักคนอ่าน & รักตัวละครนะ 
KATIEZZ
โพลล์
หัวข้อ: [Pontz x Joe]Forgotten Love รักที่ถูกลืม II:ฝากนิยายเรื่องใหม่หน่อยค่า:15/05/20 (อ่าน 151799 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก