บทที่ 15
พร้อมนั่งยิ้มให้กับคู่ค้า
"ขอบคุณนะครับที่สนใจโปรเจคของเรา....ยินดีมากๆที่จะได้ร่วมงาน"
"ผมสิครับ.....ยินดี....ได้ร่วมงานกับเด็กรุ่นใหม่" คุณเฉินจับมือกับพร้อม
"ช่วงค่ำว่างมั๊ยครับ....ผมอยากทานข้าวด้วย" คุณเฉินเอ่ยปากถามเขาโดยเลือกจะให้ภาษาจีน แทนภาษาอังกฤษ
"เอ่อ.....ได้ครับ....." พร้อมจำเป็นต้องรับ
"เดี๋ยวผมจะให้รถมารับ......หกโมงเย็นนะครับ" พร้อมตอบรับรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้หญิง
"........................" รถบีเอ็มดับเบิ้ลยูแล่นออกจากโรงงานไป
พร้อมหันมาเผชิญหน้ากับคนที่อยากหนีไปให้ไกลที่สุด
"เก่งนะ.....แค่ยิ้มก็ได้เซ็นโปรเจคละ"
"ถ้าแค่ยิ้มก็ได้งาน....ผมคงทำได้มากกว่านี้"
"หึ......" พีทำเสียงขึ้นจมูกใส่
"............." พร้อมเดินเลี่ยงไปอีกทาง แต่เพราะมันใกล้เลิกงานแล้ว พนักงานบางส่วนเริ่มทยอยเดินออกมาจากโรงผลิตและกลับบ้าน
"..........." พร้อมกลับมาที่โต๊ะทำงาน....นั่งมองคนที่เดินออกจากโรงงานไป หลับตาลงนิ่งๆ
เสียงเปิดประตูพร้อมคิดว่าเป็นแม่.....
"ไหนว่ากลับก่อนไงครับ...." พร้อมพูดทั้งที่ยังหลับตา
"................" ทั้งที่คิดว่าแม่จะตอบอะไรกลับมาบ้าง พร้อมเลยหมุนตัวกลับมา
"..................พี" พร้อมขมวดคิ้วที่ตัวปัญหาสำหรับเขามานั่งเท้าโต๊ะอยู่
"...........ก็พีน่ะสิ....คิดว่าใคร" เจ้าตัวขยับมาเท้ามือกับเก้าอี้
"..........." พร้อมใจเต้นแรงอย่างช่วยไม่ได้ที่อยู่ๆก็ต้องมาอยู่ในภาวะใกล้ชิดอย่างนี้
ยิ่งเวลาเลิกงานอย่างนี้ไม่มีคนเดินมาที่ชั้นสองแน่ๆ และแม่ที่กลับไปก่อนเพราะเพิร์ลจะกลับบ้านวันนี้ก็ไม่ต้องหวัง
"จูบนะ......" พีเอ่ยสั้นๆก่อนจะจู่โจม
ริมฝีปากของพร้อมที่กำลังเผยอทำให้มันง่ายต่อการแทรกเข้าไป
"อื้ม......."พร้อมทั้งตกใจและ.............ใจสั่น
"....................."จูบที่เหมือนกลืนเอาทุกสรรพสิ่งเข้าไป.....พร้อมเหมือนหมุนคว้าง
"...........อ่ะ......"พร้อมไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าพีรูดเนคไทที่คอลงไปตอนไหน แถมยังปลดกระดุมสามเม็ดบนออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่
"................พี........."พร้อมเรียกเสียงสั่นตอนที่พีอุ้มเขาลอยมานั่งบนโต๊ะทำงาน.....
"................." สายตาที่พีมองมาเหมือนเมื่อก่อน.....อบอุ่นอ่อนโยน น่าหลงใหล
"พร้อม........."ราวถูกสะกด พร้อมเงยหน้ารับจูบของพีอย่างเต็มใจ
.
.
.
ลืมแล้วเหรอพร้อม.....คนคนนี้ที่ลืมสัญญา
.
.
.
ลืมว่ามีเรา....แล้วเขาก็มีคนใหม่
.
.
.
ลืมว่าต้องร้องไห้เท่าไหร่........
.
.
.
ลืมแล้วเหรอว่าหัวใจตัวเองเจ็บขนาดไหน....
.
.
.
น้ำตาพร้อมไหลจากหางตา......
บทเรียนสอนหัวใจ......
เจ็บแล้วต้องจำนะพร้อม
"พอเถอะ........"สติสุดท้ายเกือบหลุดลอยพร้อมกัดปากตัวเองจนเลือด
"พร้อม....ทำอะไรน่ะ.....เจ็บมั๊ย......." พีกดปากย้ำไปที่ริมฝีปากที่เป็นแผลของพร้อม
สีหน้าตกใจของพี แววตาห่วงใย พร้อมเกือบเชื่อ.....
"เจ็บสิ......พร้อมเจ็บ......."พร้อมรวบเลื้อเข้าหากันแล้วดันตัวพีออก.....
"รสชาติเลือดของพร้อมมันเป็นยังไงบ้างพี.....มันทำให้พีรู้บ้างมั๊ย......ว่าพร้อมเจ็บขนาดไหน"
"พร้อม.....ไม่ๆ....อย่าทำอย่างนี้" ยิ่งหลบยิ่งโดนไซร้ตามช่วงคอและไหล่
"อย่าทำ......ขอร้องพี.....พร้อมไม่ไหวแล้ว....." พร้อมร้องไห้โฮ.....ปล่อยเสียงสะอื้นและน้ำตาออกมาอย่างไม่อาย
ทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นสะอื้นจนตัวโยน
"มันเจ็บไปหมดแล้ว.....ไม่รู้ว่าทำยังไงถึงหาย..... พร้อมทนไม่ไหวแล้วมันเหมือนจะตาย......"
"................."พียืนมองคนที่โยกตัวไปมาราวจะปลอบตัวเอง......
"อย่าทำให้พร้อมรักพีอีกเลยนะ.....พร้อมรักมามาก....มากเกินไปแล้ว.....ขอร้องจริงๆนะ....ถ้ายังอยากเห็นหน้ากัน....."
"พร้อม......." พีคราง ยิ่งอีกฝ่ายพูดไปร้องไห้ไปใจเขาวูบโหวง เหมือนหัวใจเจ็บหน่วงๆ ปวดแปลกๆ
"พีได้หัวใจไปแล้วพีไม่ดูแล แล้ววันนี้พีจะอยากได้อะไร ตัวของพร้อมเหรอ?....เซ็กซ์?....หรือจะหลอกอะไรอีก"
"ฮึก.......ฮือ........" พร้อมกอดตัวเอง......ร้องไห้ราวกับเด็กน้อยที่หมดเรี่ยวแรง
"พีขอโทษ.........." พีนั่งลงข้างๆพร้อม.....ลูบหัวพร้อมเหมือนเมื่อก่อนตอนเด็กๆ
"น้องพร้อม.......พี่พีขอโทษนะ.......ขอโทษจริงๆ" พีก้มหัว....ก้มหัวยอมรับผิด.....สำนึกทั้งที่รู้ว่าสายไป
"......อึ๊ก.......ฮึก".....แววตาที่มองมาเหมือนวันสุดท้ายที่เห็นที่สนามบิน แววที่บอกว่าเขาทำอะไรให้พร้อมไม่ได้เลย
"จะให้ทำยังไง.........." พีถามอย่างจนใจ เขาเสียใจ.....แต่โทษใครไม่ได้ ผิดที่เขาทั้งนั้น.....
"กลับไปเป็นอย่างเดิม.....ไปเป็นพี่พีกับพร้อม......ที่ไม่ใช่อย่างนี้ เป็นพี่น้อง....เป็นเพื่อน" พร้อมเอ่ยออกไปอย่างยากเย็น
รู้ทั้งรู้ว่าไม่เคยคิดอย่างนั้นเลย......มันรักตั้งแต่เมื่อไหร่....ตั้งแต่จำความได้....ตั้งแต่เริ่มจำได้ ก็มีแต่คนคนนี้
".............................พร้อม.....พี........." อยากกระชากมากอดแล้วบอกว่าไม่.....เขาทำไม่ได้.....
"ถ้าอยากเห็นหน้ากัน........ก็ขอให้เป็นตามนี้" พร้อมปาดน้ำตาออกจากแก้มแรงๆ
ท่าทางเหมือนอดทนสุดๆ....เข้มแข็งมากๆ...เหมือนเมื่อตอนพร้อมยังเด็ก พีเบือนหน้าออกจากภาพนั้น
ภาพที่ซ้อนทับว่าเขานั่งปลอบน้องจนน้องหลับไป......
แต่ทำไมวันนี้เขาถึงเป็นคนทำร้ายใจน้องให้น้องร้องไห้
"...........ขอกอดได้มั๊ย.....จะไม่ทำอะไรอีก.....ขอกอดเฉยๆ" พีที่นั่งข้างๆโน้มตัวน้องมากอดไม่รอคำตอบอะไรจากน้อง......
กอดแน่ๆ......กอดที่กลั้นน้ำตาตัวเองไม่ได้
กอดที่เขาบอกว่าจะพยายามทำตามที่พร้อมขอ......
กอดน้องพร้อมของพี่พี.........
พร้อมร้องไห้อย่างหนักอีกครั้ง
น้ำตาที่แห้งเมื่อครู่ไหลอีกครั้ง.....
.
.
.
"โอ๋ๆ.....น้องพร้อม......" พี่พีโอบน้องพร้อมวัยหกขวบเอาไว้.....
"เจ็บตรงไหนพี่จะเป่าให้......" พีประคองหน้ากลมๆของพร้อมเอาไว้ด้วยสองมืออย่างทะนุถนอม
"ตรงนี้......." น้องพร้อมชี้มือที่หัว.....รอบแดงจากการกระแทกขอบบันไดแดงเป็นปื้น
".......โอ๋ๆ......เพี้ยงนะ....หายๆ......." พี่พีคนดีของน้องบรรจงเป่าเบาๆ แล้วจุมพิต.......
น้องพร้อมปาดน้ำตาแรงๆจากดวงตาและแก้ม......
"................" น้องพร้อมไดยินพี่พีร้องเพลงเบาๆ แล้วสุดท้ายก็หลับไปกับไหล่พี่ชาย
"............"พี่พีเองก็ซบหัวกับน้องนอนหลับไปบนโซฟา......
.
.
.
จำได้ว่ามีภาพนี้ในอัลบั้มรูปที่แม่ชมพู่เป็นคนถ่าย...........
ภาพซีดๆที่เปิดดูเมื่อไหร่ก็อุ่นหัวใจทุกที
แล้ววันนี้ถ้ากลับไปดูยังอุ่นหัวใจอยู่มั๊ย........
.................
ร้องไห้ทำไม......
น้ำตาไหลลงคีย์บอร์ด......
น้องพร้อมพี่ขอโทษ.......
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
