พร้อม+เฉิน พิเศษใส่ไข่
เฉินนั่งมองพร้อมแล้วตัดสินทำสิ่งที่สำคัญที่สุด
"พร้อม...คือผมจะไปฮ่องกงพรุ่งนี้...."
"อ้าว...ทำไมละ...ไหนว่าไปอีกทีวันศุกร์ไง"
"ก็พอดีธุระด่วนมากเลย"
"อ่อ...งั้นก็ไม่เป็นไรครับ" เฉินรู้ว่าพร้อมคงเซ็ง เพราะพรุ่งนี้วันเกิดเฉิน
"ทำงานหนักจังครับช่วงนี้"
"อื้ม...ขยายโรงแรมน่ะ...เลยต้องไปพบลูกค้าบ่อยขึ้น พร้อมเข้าใจใช่มั๊ย"
"อื้ม..." พร้อมตอบรับ
แต่อดนึกถึงพวกลูกค้าที่เฉินต้องไปคุยด้วยไมได้
เพราะแต่ละคนมีลูกสาวและพยายามยัดเยียดให้คนตัวสูงข้างๆนี่ทั้งนั้น
แม่สายพวกนั้นก็ทั้งสวยทั้งวางตังดี
"ไปก่อนะพร้อม...ผมจะรีบกลับ"
เฉินจูบหน้าผากพร้อมที่นอนหลับ พร้อมส่งเสียงอืออารับครับแล้วนอนต่อ
"..." เฉินยิ้มกับภาพนั้นแล้วเดินออกจากห้องไป
ทันทีที่ประตูปิดลงพร้อมกระเด้งตัวขึ้นนั่งวิ่งไปที่หน้าต่างมองรถเบ็นซ์ที่วนออกจากบ้านไปแล้วนิ่งงัน
แอบถามเลขาแล้วเฉินเคลียร์งานทุกอย่างที่ไทยแล้วจองตั๋วไปฮ่องกงโดยไม่กำหนดการล่วงหน้าแต่อย่างใดเลย
พร้อมมองโทรศัพท์ที่ขึ้นเตือนว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเฉินแล้วถอนใจ
"เอาไว้กลับมาก่อนก็ได้เนอะ"
พร้อมนั่งดูโทรทัศน์อย่างเบื่อๆเพราะโทรไปชวนพีไปเที่ยวแต่คนนั้นไว่างเพราะต้องตามทัศนะไปภูเก็ต
ส่วนพร้อมจะไปหาแม่ก็ไม่ได้เพราะทางนั้นก็พากับไปเที่ยวเชียงใหม่กันตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วยังไม่กลับ
แล้วอยู่โทรศัพท์ก็กรีดร้องเสียจนพร้อมสะดุ้ง
"ว่าไงเพิร์ล" พร้อมทักซุปเปอร์สตาร์เอเชียอย่างเนือยๆ
"ทำไมทำเสียงแบบนั้น..."
"ก็เบื่อๆ"
"แล้วทำไมไม่ตามมาคุมสามี..."
"ก็เขาไม่ได้บอกให้ไปด้วย"
"อ่อ...เลยปล่อยให้ยืนจูบกับผู้หญิงที่ฮ่องกงว่างั้น.."
"อื้ม...เดี๋ยวนะ...ใครจูบใคร" พร้อมขมวดคิ้วแน่น
"สามีพร้อมไง...เพิร์ลเห็นจูบกับนางแบบอยู่ที่สนามบิน"
"เขาไปทำงานอย่างมาอำ..."
"งั้นแปบนะ" สักครู่รูปเฉินที่กำลังจูบกับผู้หญิงสี่ห้าภาพก็ถูกส่งมาอย่างรวดเร็ว
"...ไงอย่าเงียบ...ไปสนามบินเลยนะ แล้วบินตามมาเลย"
"ไม่เอาอ่ะ...พร้อมไม่อยากไปมีเรื่องด้วย" ถึงจะทำเป็นยอมๆไปแต่น้ำตาไหลเป็นทาง
"เออ...ตามใจ"
เพิร์ลวางสายแล้วหันมาข้างๆ
"ไม่มาอ่ะ..ยุไม่ขึ้น" ทั้งคนพูดคนฟังถอนใจเฮือก
"พร้อมต้องร้องไห้แน่ๆเลย"
"ก็คงงั้น...แล้วนี่จะเอาไงต่อ"
"ก็ตั้งใจว่าถามตามมาจะพาไปกินข้าวแล้วเซอร์ไพรส์"
"แผนสำรองไม่มีเหรอ"
"ก็....คิดว่าน่าจะตามมาแน่ๆ..."
"ตอนแรกเพิร์ลก็คิดงั้นนะ"
สักพักทั้งคู่นั่งจิบกาแฟกับช่วยกันคิดแผนต่อ
"..." พร้อมเดินกลับขึ้นมาบนห้อง...
นั่งครุ่นคิดอยู่สักพักก็หยิบโทรศัพท์มากดข้อความ
ถึงรึยังครับ...
เฉินคว้ามือถือมาดูเมื่อเห็นข้อความเขาก็ยิ้มแก้มแทบปริ
"ไหนๆเอามานี่ๆ" เพิร์ลแย่งโทรศัพท์ไปถือแล้วหันมา
"เดี๋ยวจัดการเอง...รับรองว่าตามมาแน่ๆ"
".... "เฉินเลยได้แต่อ้าปากมองเพิร์ลพิมยุกยิก
ถึงแล้วผมคุยงานอยู่
พร้อมอ่านแล้ววูบๆในหัวใจกลั้นใจพิมพ์ส่งไปอีก
คุณมีอะไรที่อยากจะบอกกับผมมั๊ย?
เพิร์ลกอพิมพ์ข้อความส่งเสร็จปิดแล้วส่งมือถือให้คุณเฉิน
"แคนเซิลทุกอย่างที่แล้วพรุ่งนี้คุณกลับไปเซอร์ไพรส์พร้อมที่ไทยได้เลย..."เฉินได้มองมือถือ
เพิร์ลก็ย้ำว่า
"ครั้งนี้มันเป็นแผนขอแต่งงานเลยอนุโลมเรื่องพร้อมร้องไห้...ถ้าคราวหน้าละก็..."
เฉินบอกตัวเองเพิร์ลน่ากลัวกว่าทุกคนที่เคยเจอมาและสาบานเลยว่าเขาก็จะไม่ทำให้พร้อมร้องไห้เสียใจอีกเด็ดขาด
"ผมไม่จำเป็นต้องบอกพร้อมทุกเรื่อง"
และพร้อมก็ตอบกลับมา
"งั้นผมจะอยู่ที่นี่รอจนคุณกลับมาบอกว่ารูปถ่ายนี่คืออะไร"
รูปเฉินจูบกับผู้หญิงที่แนบมาทำให้พอจะเดาได้ว่าพร้อมอยู่ในอารมณ์ไหน
เย็นของอีกวันเฉินเดินเข้าบ้านมา
ทั้งบ้านเงียบเชียบ แม่บ้านรายงานว่าพร้อมอยู่บนห้องและไม่ลงมาอีกเลยตั้งแต่วันที่เขาไปฮ่องกง
"ทานข้าวมั๊ย"
"ทานค่ะ แต่น้อยมาก" เฉินโบกมือให้แม่บ้านออกไป
เขาบิดประตูเข้ามาในห้องนอน เห็นคนรักนั่งอ่านหนังสืออยู่
"กลับมาแล้ว..." เฉินรู้สึกเหมือนทำผิดสุดๆทั้งที่ทั้งหมดมันคือการแสดง
"ครับ..." พร้อมรับคำแต่ก็ยังคงอ่านหนังสือต่อ
"เหนื่อยจังเลย..."
"ผมยังรอคำตอบอยู่นะครับ" พร้อมพูดน้ำเสียงราบเรียบ
เฉินกลืนน้ำลายเบาๆทั้งห้องเงียบกริบ
มีเพียงเสียงเปิดหนังสือเบาๆ และเสียงลมหายใจของเขาสองคน
"เป็นลูกค้า..."
"ผมไม่จูบกับลูกค้า"
"นั่นมันแค่ทักททาย"
"แฟรชคิสกับลูกค้าคือการทักทายรึ?"
"ไม่มีอะไร...จริงๆ"
"แล้ว?...." เฉินสาบานกับตัวเองว่าจะไม่ขอเจอพร้อมโหมดนี้อีก
สายตาพร้อมว่างเปล่า มองเขาเหมือนคนไม่รู้จัก
"ผม..."
"ผมเกลียดคนนอกใจ...คุณจะจน...จะเลวสักกี่เรื่องก็ตาม...ผมจะอภัยให้..."
เฉินคอแห้งผากเหมือนกลืนทรายก็ไม่ปาน
"แต่เรื่องนี้ผมขอคำอธิบาย...ประกอบการตัดสินใจ" นั่น...ประกอบการตัดสินใจด้วย....
"พร้อม..." เฉินเรียกเสียงอ่อน
"จูบตรงไหนบ้างครับ...ปาก...ลำคอ...เนินอก..."
"ไม่มี...แค่ปากเท่านั้น"
"...จูบกันดูดดื่มขนาดนั้นผมว่ามันต่อมีสานต่อกันบ้าง"
"ไม่มีต่อเลยครับ แค่นั้นจริงๆ"
"ผมเช็คกับเลขาคุณแล้วว่าคุณว่าง...คุณบินฮ่องกงเมื่อวานแบบไม่มีนัดคุยงาน แล้วบอนกลับมาด้วยท่าทางหมดแรง...ผมจะพยายามไม่คิดว่าคุณไปทำอไรกับใครที่ไหนมา" พร้อมวางหนังสือลงกับโต๊ะแล้วเดินมาตรงหน้าเฉินที่นั่งอยู่บนเตียง
"คุณรู้ว่าผม...รักคุณมากขนาดไหน..."
"ผมรักคุณ" เฉินรีบบอกเขาไม่อยากให้พร้อมเป็นแบบนี้แล้ว
"ผมรู้ครับ..."
"พร้อม...เรา...ตะ...." เฉินพยายามจะพูดมันออกไปพร้อมกลับสะบัดหน้าไปอีกทาง
"ผมจะกลับบ้านสักพัก..." พร้อมเดินเลี่ยงไปอีกทาง เฉินลุกขึ้นมาคว้าข้อมมือ
"อย่าแตะ..."พร้อมสะบัดมืออย่างแรง
และนั่นแหละเฉินถึงเห็นว่าพร้อมร้องไห้
"ผมรักพร้อมจริงๆ...นั่นมันแค่ทักทาย ผมจะไปมีคนอื่นได้ไงในเมื่อผมรักพร้อม"
"...คุณโกหกผมทำไม" พร้อมมองตาเขา
"ถ้าผมบอกคุณสัญญากับผมก่อนว่าคุณจะไม่โวยวาย"
"คุณไม่มีสิทธิ์ต่อรอง"
"เฮ้อ...พร้อม...อย่าดื้อ" เฉินคว้าเอวพร้อมเข้ามากอด
"เอ๊ะ...ผมไม่ใช่เด็กๆนะ"
"นี่แหละยิ่งกว่าเด็กอีก...ฟังผมนะ"
"เออ...ฟังก็ได้ปล่อย" พร้อมดิ้นเมื่อเฉินรักแน่นกว่าเดิม
"ไม่ปล่อย" เฉินตัดสินใจเหวี่ยงคนรักลงบนเตียงแล้วตามากดแขนกับฟูก
"ปล่อยสิโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย" พร้อมดิ้นไปมา ทั้งขาทั้งมือเหวี่ยงเปะปะ
"เพี๊ยะ" เพราะคว้าไม่ทัน เพราะพร้อมสะบัดหลุด
เพราะหลับหูหลับตาเหวี่ยง
เพราะเฉินหลบไม่ทัน
"...." เหมือนถูกปุ่มสต๊อป...ทุกย่างคล้ายหยุดนิ่ง
"ขอ..." เฉินกดจูบที่รุนแรงลงบนริมฝีปากของพร้อม
กัดเม้มเบาๆให้รู้ว่าเขาเองก็เริ่มโกรธบ้างเหมือนกัน
พร้อมทั้งน้อยใจทั้งตกใจ
"ผมรักพร้อม...คนเดียว"
ปากบอกว่ารักเขาแต่ดูที่ทำสิ...ไหนบอกว่ารักเขาแล้วไปจูบกับคนอื่นทำไม
"...ฮึก..." พร้อมร้องไห้ แต่ก็พยายามกลั้นสะอื้นไว้สุดพลัง
มีต่ออีกนะคะเดี๋ยวมา
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
