-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
...................................................
ภาคต่อขอเรื่อผู้จัดการฝ่ายหัวใจ
นายโย่งววุ่นวายกับหนุ่มม้ายลูกติด (ชื่อใสใสมากกกก ฮ่าๆ)
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38922.msg2462296#msg2462296
-
นิยายของมือใหม่นะคะ
เรื่องมันเกิดจากการเข้าทำงานที่ใหม่ แล้วบังเอิญไปเผลอคิดอะไรบางอย่างออกไป....
ฮ่า
mu part
ว่ากันว่า....ความรัก...มันมีทั้งสุขและทุกข์เสมอ
ความรักของผมคือการแอบรัก
"น้องพี.....สวัสดีคับ" ผมนั่งยองๆตรงหน้าเด็กชายวัยขวบแปดเดือน ใบหน้าที่ละม้ายทั้งพ่อและแม่
"......แอ๊......"เด็กชายโบกมือให้ผม
"มุ เด็กที่รับมาใหม่เป็นไงบ้าง และนี่ ติดต่อ แก้วได้รึยัง"
"....คุณแมนจะเอาเรื่องไหนก่อน....ถ้าเด็กใหม่ก็ดี ส่วนแแก้วนี่ผมยังติดต่อไม่ได้"
"เออ...." เจ้านายของผมนั่งอยู่ในห้องทำงานที่รกไปด้วยเอกสารมากมาย ใบหน้าของเขาดูกวนๆ พูดจาเหมือนมะนาวไม่มีน้ำ
"เดี๋ยว เรียกก้องมาด้วยนะ" ผมพยักหน้าแล้วเดินผ่านห้องเขาไป
ผมเป็นผู้จัดการฝ่ายบุคคล
เขาเป็นลูกชายเจ้าของบริษัท
เป็นผู้จัดการการตลาด
เป็นพ่อของเด็กชายคนนั้น
และเป็นคนที่ผมแอบรัก
"มุ...." ผมหันกลับไปมองเห็นใครบางคนที่ทำเอาหมดอารมณ์จะทำงาน
"สวัสดีครับ คุณอนุรักษ์" ผมพนมมือไหว้ คนตรงหน้าไหวไหล่
"ไหว้ผมแต่มือ สวัสดีผมแต่ปาก" เขายืนตรงหน้าผม ส่วนสูงที่มากกว่าผมเกือบห้าเซนฯมันก็ไม่ได้มากขนาดที่เวลาพูด จะต้องโน้มหน้าเข้ามาหาผม
"....มีอะไร....ครับ" ผมเสริมคำท้ายไปเพื่อความสุภาพ
"หึ....." เขายิ้มมุมปาก สาบานได้ว่าผมเกลียดคนตรงหน้านี่่ที่สุด ในโรงงาน ในออฟฟิส ในประเทศ ในทวีป ในโลกนี้เลย
"โอ๊ะ.....ว่าไง เอิร์น จะไปหาตาแมนเหรอ"
"อ้าว...คุณอาสวัสดีค่ะ ตาพีอยู่ที่ออฟฟิสน่ะค่ะ วันนี้คุณแม่ไม่อยู่ เอิร์นเลยเข้ามาดูบัญชีแทนค่ะ" สาวสวยผิวขาวนี่คือภรรยาของคุณแมน
"ดีจังนะ....เจอกันทั้งวัน อย่างนี้ตาแมนหลงแย่ ขนาดมีลูกตั้งคนนึงแล้ว เอ๊ะ หรือนี่จะมีอีกคน"
"อุ๊ย...คุณอานี่ ไม่หรอกค่ะ"คุณเอิร์นยิมเขินๆ ขนาดผมที่ชอบผู้ชายยังอดมองไม่ได้
"มุ จะไปไหนเหรอ..."
"เข้าไปในโรงงานน่ะครับ...ขอตัวนะครับ" ผมยิ้มในเธอก่อนเลี่ยงออกมา
rak part
เขาเดินจากไปละ ผู้จัดการฝ่ายบุคคลของผม....ฮ่าๆ
เจ้าบ้านั่นเพิ่งอายุแค่สามสิบเท่านั้นเอง ทำตัวยังกับอายุสี่สิบ
ทั้งที่ก่อนหน้านี้เจ้านั้นดูร่าเริงดีแท้ๆ พอนานวันเข้าไอ้ตำแหน่งหน้าที่ที่เจ้าหลานชายของเขายัดเยียดให้มันทำให้ มุธา ค่อยๆเปลี่ยนไป
ว่าแต่ว่ายิ่งเจ้านั้นทำท่าเป็นผู้ใหญ่เท่าไหร่ มันยิ่งน่าแกล้ง ผมเป็นอาของแมน เป็นลูกชายคนเล็กของบ้าน และเป็นน้องชายคนเดียวของเจ้าบริษัทผลิตยานี่
ผมทำงานที่นี่มาเกินยี่สิบปีแล้ว ตอนนี้ก็อายุเข้าเลขสี่กลางๆไปแล้วด้วยซ้ำ
แต่การทำงานของผมมันเพิ่งจะมาสนุกเมื่อเจ็ดปีก่อน
มุธา เปลี่ยนจังหวะชีวิตของผมอีกครั้ง
.
.
.
.
แต่สิ่งหนึ่งที่ผมรับรู้ และพยายามทำเป็นลืมๆมันไป
.
.
.
มุธารักแมน....
.
.
.
ไม่ใช่แค่ลูกน้องกับเจ้านาย
.
.
.
ไม่ใช่เพื่อนที่รักเพื่อน
.
.
.
แต่ทุกอย่างที่ทำมันเกิดจากความรักของเจ้านั้นที่มีให้หลานชายของเขา
มาใส่ให้ว่าใครเป็นใครช่วงไหน
ขอบคุณค่ะที่ติชม
-
คุณอาเล็งเพื่อนของหลานชายสินะ
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบ :mew6:
จัดมาอีกตอนนน
-
โห รักของรุ่นใหญ่ซะด้วย แต่เรื่องความรักจะเด็กจะแก่ก็รักกันได้เนอะ
รอติดตามจ้าว่าคุณอาจะหาทางแกล้ง(เพราะรัก) เพื่อนหลานชายยังไง :pig2:
-
ดีๆ เล็งกันหลายทอดหลายต่อดี เป้าประสงค์ชัดเจน แถมมีอายุซะด้วย น่าติดตาม รออ่านนะคะ
-
โอ๊ย รักรุ่นใหญ่นี่มันโดนใจจริงๆ หนุ่มเลขสี่นี่เนอะ
-
อยากสารภาพว่าเราอ่านตอนนี้3รอบ เพราะงงตัวละคร
แต่โอเคแล้ว
มุธาเป็น ผู้จัดการฝ่ายบุคคล แอบชอบแมน
แมนเป็น ผู้จัดหารฝ่ายการตลาดมีภรรยาชื่อเอิร์นมีลูกชื่อพี
อนุรักษ์เป็นอาของแมน และรู้ว่ามุธาแอบชอบแมน
เราเข้าใจถูกไหม ช่วงนี้ชีวิตสับสน
-
ตอนที่ 1
mu part
บริษัทนี้ ตอนเช้าเข้างานแปดโมงตรงเลิกงานห้าโมงตรง
ผมยืนมองพนักงานเดินทยอยกันกลับบ้าน.....
เด็กใหม่ที่ผมรับมาเป็นผู้ช่วยทำงานได้ดีพอสมควร
"พี่มุ หนูกลับละนะ..." ผมพยักหน้าน้องก็ยกมือไหว้แล้วเดินออกจากห้องไป
ออฟฟิสนี้มีคนอยู่น้อย ที่ที่คนมากคือในโรงงาน ผมเป็นผู้จัดการฝ่ายบุคคล มีลูกน้องในบังคับบัญชาหนึ่งคนเท่านั้น
rak part
ยังไม่กลับอีก.....
คุณอนุรักษ์โยนลูกบอลในเจ้ายิ้มแย้ม มะหมาลาบาดอร์สีดำ มันวิ่งไปมา เขาหัวเราะร่า
คนอะไรทั้งที่เป็นถึงกรรมการบริษัท แต่ชอบทำตัวเหมือนวัยรุ่น เหมือนเด็กไม่รู้จักโต
ในสายตาขงผมเขาไม่ได้น่าเคารพอย่างที่ใครพูดเลย
เขามักจะทำเรื่องแปลกๆเสมอ
อย่าเมื่อสามปีก่อนเขาซื้อรถมอเตอร์ไซร์บิ๊กไบค์ราคาเกือบสองล้านมา
ชอบใส่ยีนส์ ในแว่นตาเรย์แบรนด์
.
.
.
ถึงแม้ว่าทั้งหมดที่ว่ามานี่มันจะทำให้เขาดูอายุน้อยกว่าเดิมเป็นสิบปี
บวกกับร่างกายที่สมส่วนมีกล้ามเนื้อสวยงามแต่ไม่ได้เทอะทะ รอยยิ้มที่มีอยู่เสมอ
.
.
.
ทั้งหมดนี่ ผมไม่อยากยอมรับว่ามันดูดี และหมาะกับเขามากก็เถอะ
.
.
.
ผมก็เกลียดเขาอยู่ดี
rak part
ถ้าผมจะไม่เป็นห่วงคนในห้องฝ่ายบุคคลละก็.....
ไฟยังเปิดอยู่เลย เจ้านั่นทำงานหนักเกินไปแล้วนะ
ผมอยากจะเดินเข้าไปในห้องนั่น แล้วจับร่างผอมๆนั่นเขย่าสักสองสามที
"อา....เป็นอะไรนั่งหน้ายู่เชียว" แมนเดินมาหย่อนตัวนั่งลงที่เก้าอี้อีกฝั่ง
ผมเอนตัวลงกับพนักเก้าอี้ เสสายตาไปอีกทาง
"ตรงนี้....มองเห็นทั้งโรงงาน ทั้งออฟฟิสเลย" เจ้าแมนเปรยออกมานิ่ง
"ผมเห็นอามานั่งตรงนี้นานละ อาไม่เบื่อมั้งรึไง"
"ไม่อะ มันมีอะไรให้มองมากกว่าที่แกคิด"
"ผมว่าอามอง.....อยู่แค่ห้องบุคคล"
.
.
.
"ผมรู้ว่าอาคิดอะไร...." ผมไม่ได้แสดงอาการลุกลี้ลุกลนแม้แต่น้อย ผมกับแมนสนิทกันมากอาจมากกว่าเพื่อนในก๊วนบางคน
"........" ผมมองนิ่งไปห้องที่เงาของคนนั้นยังเดินไปมา
"แล้วไง....." แมนยิ้มมุมปาก.....เขายิ้มราวกับมีแผนอะไร
"อาไม่อยากมีใครเหรอ......" แมนเดินไปพิขอบประตู ผมมองเลยเข้าไปข้างใน
"เวลาอาเหนื่อยอาจะมีคนคอยให้อาหนุนตัก.... มีรอยยิ้มให้กำลังใจอานะ อาไม่อยากมีเหรอ" ผมเห็นเอิร์นหันมาทางเรา อุ้มเจ้าพีเอาไว้บนตัก
".............." ผมคิดตามที่แมนบอก เพราะเคยคิดจะมี เคยรักใครบางคนเมื่อนานมาแล้ว แต่เพราะความรักอิสระ มันทำให้เขายอมเดินลำพังจนกระทั่ง....
"อาอย่ามัวแต่แหย่ไป แหย่มาอยู่เลย.....ผมว่าถ้าอาไม่รีบ...อาอดแน่ๆ" แมนพยักหน้าไปทางหน้าประตู
รถซีวิคสีขาวที่จอดเทียบฟุตบาทกับมุธาที่ยิ้มแย้มแจ่มใสอย่างที่เขาไม่มีทางได้เห็นในเวลาปกติแน่ๆ
และนั่นมันทำให้ผมตัดสินใจอะไรบางอย่าง
mu part
"ขอบคุณมาก.....คราวหน้าพี่จะทำแกงส้มฝากมิ้นไปนะ แล้วก็ขับรถดีๆนะทั้งสองคน"
"ครับ....พี่มุกลับบ้านดีๆนะ "
"บายนะพี่มุ ถึงบ้านแล้วเดี๋ยวจะโทรหานะ" ญาติผู้น้องของผมโบกมือให้ก่อนรถจะแล่นออไป
สองคนนั้นเป็นสามีภรรยาคู่ข้าวใหม่ปลามันที่ขยันไปฮันนีมูนกันสุดๆ
ผมอดถอนหายใจไม่ได้ แล้วไอ้สายตาเจ้ากรรมของผมมันดันมองไปที่ระเบียงบ้านสไตล์โมเดิร์นมี่ปลูกอยู่ใกล้ เจ้านายของผมกำลังอุ้มลูกชายและหยอกล้อกับภรรยา
และกว่าที่ผมจะรู้สึกตัวว่ามองพวกเขาอยู่ ผมก็โดนกระชากแขนอย่างแรง
.
.
.
"มัวแต่แอบมองสามีชาวบ้าน....."เสียงแข็งที่่ดังข้างหูผมทำเอาผมแทบดิ้น
".......ปากเสีย" ผมเผลอตะคอกกลับ
"หรือไม่จริง" เขาจ้องหน้าผม สีหน้าไม่ได้แสดงอาการหยอกล้อแม้แต่นิดเดียว
"แต่ก็นะ บางทีนายอาจจะมีจุดหมายใหม่แล้วก็ได้" .....สายตาแบบนั้นมัน.....
มองผมหมือนกับมองอากาศ
มองเหมือนผมไม่มีตัวตน
มองเหมือนผมไม่ค่าพอจะมองห็น
".........หึ.....บางที....ถ้านายต้องการฉันอาจจะสนองได้....จะถือว่าสงเคราะห์ให้แล้วกัน"
".......คุณอนุรักษ์ คุณจะทำอะไร"กว่าผมจะหาเสียงตัวเองเจอ ผมก็ถูกลากไปยัดเข้าในรถฟอร์จูนเนอร์สีดำของเขาเรียบร้อยแล้ว
-
อ๊ายยยยยยย คุณอาจะทำอะไรมุ!!
เอาเลยค่ะ เอาเลย! :a14:
-
เนื้อเรื่องน่าสนใจมากค่ะ ความซับซ้อนของคนสูงวัย XD
แต่ให้ดีแก้เรื่องสรรพนามซักนิด มันแยกระหว่างคุณอา กับเพื่อนหลานยากไปหน่อยค่ะ
-
เอ่อ เวลาอ่านแล้วงงเล็กน้อยจริง ๆ ค่ะ ว่าผมนี่หมายถึงใคร
คุณอานี่ก็นะ แอบรักเค้า แต่ก็ทำตัวร้าย ๆใส่เค้าตลอด
อย่างนี้เมื่อไหร่น้องมุ จะเลิกหมั่นใส้คุณอาได้ล่ะ
รอติดตามค๊า :mew1: เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไป
-
แมนรู้ไหมว่ามุชอบ
-
:t3:
เอ่อ เวลาอ่านแล้วงงเล็กน้อยจริง ๆ ค่ะ ว่าผมนี่หมายถึงใคร
คุณอานี่ก็นะ แอบรักเค้า แต่ก็ทำตัวร้าย ๆใส่เค้าตลอด
อย่างนี้เมื่อไหร่น้องมุ จะเลิกหมั่นใส้คุณอาได้ล่ะ
รอติดตามค๊า :mew1: เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไป
เห็นด้วยครับ
-
ตอนที่2
rak part
แมนยัดยาเม็ดเล็กสีน้ำตาลให้ผม
"ถ้ามันจะทำให้อาเบาแรงลงบ้าง......มันก็ช่วยได้ แต่อาจะ"เหนื่อย"นานขึ้นอีกสักหน่อยนะ...." แมนยิ้ม ไอ้รอยยิ้มแบบนี้มันเหมือนตอนที่คิดอะไรสนุกๆขึ้นมาได้
"........"ผมมองยาในมือ ที่แมนบรรจงห่อกระดาษทิชชู่ให้
"ผมอยากให้อามีใครสักคน.....เชื่อผมเถอะว่ามุน่ะ....เหมาะกับอาที่สุด" หลานชายของผมมันแสบตั้งแต่เด็กยันจนวันนี้ที่มันเป็นพ่อคนเลยทีเดียว
".................................." ผมไม่ได้ว่าอะไร.....แต่ก็ยัดไอ้ยาเม็ดนั้นใส่กระเป๋า
mu part
"คุณจะพาผมไปไหน......จอด ผมจะกลับบ้าน" ผมเลือกทที่จะนิ่ง และพูกเสียงนิ่งกลบเกลื่อนความกลัวเอาไว้
"นี่ไงผมก็จะกลับบ้านเหมือนกัน....แต่บ้านผมนะ" เขาหันมาพูด หน้ายังนิ่ง ไม่มีแววล้อเล่นอย่างก่อน
"ผมจะกลับบ้านของผม"ผมเอ่ยเสียงนิ่งๆติดจะแข็งอีกหน่อย
"............" เขาจอดรถริมถนน แล้วเหมือนว่าผมจะซวยตรงที่ถนนสายนี้มันทั้งเงียบทั้งเปลี่ยวเลย
"...........เห้ย........" เขาโน้มหน้าเข้ามาใกล้ผมจนน่าตกใจ
".......อย่า......อ๊ะ" ก่อนที่ผมจะเอ่ยพูดอะรให้มากกว่าคำว่าอย่า เขาก็บีบปากของผมและยัดเม็ดเล็กๆเข้ามาให้ปากแล้วตามด้วยจูบ
จูบที่รุนแรงเร้าร้อน มันเว้าวอนอยู่ในนั้น ผมหลับตาลงแรงหายไปดื้อ แต่เอ๊ะ.....
"หลับตาพริ้มขนาดนี้ถ้าบอกว่าไม่ชอบนี่ โกหกชัดๆ" ผมสาบานได้ว่าการเห็นรอยยิ้มของเขาระยะประชิดขนาดนี้มันแกว่งหัวใจผมซะดื้อๆ ยิ่งไอ่ความชื้นที่ยังทิ้งสัมผัสไว้
มันยิ่งปั่นป่วนหัวใจผม
"คุณ.....เอาอะไรให้ผมกิน"
"ยาปลุกเซ็กซ์น่ะ"
rak part
ตาโตเป็นไข่ห่านเลย ผมกลั้นยิ้มทำหน้าเฉยๆ
"ก็แค่จะได้ไม่ต้องเสียเวลาปลุกอารมณ์....." ยิ่งผมแหย่เขายิ่งถลึงตา ปกติตาตี่จะแย่ พอถลึงตาอย่างนี้มันยิ่งน่าแกล้ง
"คุณ........"
"อ๊ะ.....ตาจะหลุดออกมาจากเบ้าแล้วน่ะ...หน้าแดงเชียวนี่มันออกฤทธิ์แล้วเหรอเนี่ย" ยิ่งผมพูด....เขายิ่งตาโต หน้าแดง
".........." เขาทำท่าจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็หุบปากฉับเสียดื้อๆ
"............หึ" ผมเร่งขับรถกลับบ้านให้เร็วขึ้น
พอรถจอดผมก็หันไปมองเขา
ใบหน้าเขาแดงกล่ำ มือไม้กำแน่แต่ก็ม่ได้แสดงท่าทางอะไรมากไปกว่านั้น
แต่พอผมเอื้อมมือไปแตะตัวมุธาก็ขยับตัวไปชิดประตูอีกฝั่ง
"..........อย่า..........." ทันที่ที่เขาเอ่ยเสียงออกมา น้ำเสียงแผ่วเบาติดจะหวาน ฟังดูกระเซ้าหู
ใบหน้าแดงจัด ตาเริ่มเยิ้ม แน่ละ ถ้าคุณมาเป็นไอ้ส่วนกลางมันก็เริ่มตื่นตัว
"มุ......มานี่....." ผมเอ่ยสั่งเบาๆ เขาส่ายหน้าแต่ยิ่งเขาทำท่าอย่างนั้นมันยิ่ง.......ยั่วอารมณ์
"ผมสัญญาว่าถ้ามุไม่อยากทำ....ผมจะไม่ทำ" เอาเถอะอย่างน้อยก็เอ่ยปากไปแล้ว ไม่ทำก็ไม่ทำ แต่ถ้าเขาเอ่ยปากหรือคล้อยตามมันก็อีกเรื่องนะฮ่าๆ
"คุณเกลียดผม......" อยู่มุก็พูดออกมา
".....ใครบอกมุว่าผมเกลียดมุ"
"........ก็คุณชอบกวนโมโหผมนี่นา......อีกอย่างคุณชอบแกล้งผม"ใครสั่งใครสอนให้พูดประโยคน่ารักๆแบบนี้ แล้วยังจะทำหน้าเหมือนจะร้องไห้นั่นอีก
.
.
.
.
.
"เข้าบ้านกันเถอะมุ.....คุยกันดีๆ บางทีมุอาจจะมองผมใหม่ก็ได้.....แต่ที่แน่ๆ....ผมไม่วนเวียนอยู่ใกล้ๆคนที่ผมเกลียดหรอก"
mu part
ผมใจเต้นแรงขึ้นอย่างไม่รู้สาเหตุ.....หรือว่าจะเป็นเพราะยาที่เขายัดเข้ามาก็รู้ นอกจากจะหัวใจเต้นแรงขึ้นแล้ว ผมยังตาพร่าเวลามองคุณอนุรักษ์ด้วย
หูของผมก็เหมือนจะฝาดด้วยซ้ำ เขาพูดจาแปลกๆ ด้วยน้ำเสียงชวนฟัง แล้วจูบของเขาก็ปั่นป่วนหัวใจผมที่สุด
ยิ่งเขายิ้มมุมปาก ผมบอกเลยว่ามันดูดีมากจริงๆ ผมกุมอกตัวเองพยายามหลับตาแล้วคิด เมื่อเขาชวนเข้าบ้าน เขาไม่ได้ดูกวนโมโหเหมือนดิม
กลับใจเย็น แล้วก็ดูอบอุ่นบอกไม่ถูก
.
.
.
.
.
แล้วยังมาพูดอะไรให้ผมสับสนอีก
.
.
.
ไม่ได้เกลียดผมแล้วมาวนเวียนกวนประสาทผมอยู่ทำไม
ปกติเจอหน้าพูดจากวนตีนตลอดเวลา ชวนให้โมโหจนไม่เป็นอันทำงาน
.
.
.
บ้านของเขาเป็นบ้านสองชั้นมีสวนเล็กๆหน้าบ้าน มีรถจอดอยู่แล้วคันหนึ่ง เป็นบีเอ็มดับเบิลยู ซีรี่ย์ห้า
เขาดินนำเข้าไปในบ้าน โดยไม่ได้หันมามองผมเลย เขาไม่กลัวผมหนีเหรอ ว่าแต่ตอนนี้ผมก็มานั่งแหมะอยู่บนโซฟาสีน้ำเงินนี้เรียนร้อยแล้ว
ผมมองรอบๆ เขาอยู่บ้านคนเดียวรึไง ไม่มีผู้หญิง หรือแฟน หรือภรรยาเลย รอบๆตัวไม่มีของใช้ผู้หญิง แต่ก็ไม่แน่ ตรงนี้มันห้องรับแขก
ถ้าขึ้นห้องนอนไปผมอาจเจอรีมของพวกผู้หญิงของเขาก็ได้
.
.
.
เดี๋ยวสิ.....นี่ผมคิดถึงขั้นจะขึ้นห้องนอนกับเขาเลยเหรอ มันต้องเป็นเพราะฤทธิ์ยาแน่ๆ
rak part
ผมปล่อยให้เขานั่งคิดอะไรไปคนเดียว.....ดูสิเขาก้มหน้ายกมือมาแตะปาก แล้วก็เอามือลง นั่งนิ่งสักแปบก็มองรอบๆห้อง แล้วยังจะหน้าแดงอีก
ผมกัดฟันแน่น....ไม่รู้ตัวเลยว่าหลงชอบคนนี้มากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
มุธาน่าแกล้งเสมอสำหรับผม......อย่างที่เจ้าแมนมันว่า อายุของผมไม่ได้ทำให้ผมโตในเรื่องความรักเลย
.
.
.
"นี่.....น้ำเปล่า" ผมยื่นน้ำเย็นให้เขา
"..............."แน่ะ ยังไม่รับอีก
"ไม่มีอะไรหรอก นี่น้ำเปล่า แทนจากขวดเลยนะ.....สะอาดมาก เดี๋ยวผมกินก่อนก็ได้" พอผมทำท่าจะกระดกน้ำ เขาก็มองตาแบ๋ว
"........นี่คิดว่าใส่ยาจริงๆเหรอเนี่ย....... ผมว่าแค่ที่คุณกลืนลงไปน่ะ มันก็มากพอแล้ว" เท่านั้นแหละ เขาคว้าน้ำไปกระดกสามอึกแล้ววางมันลง
"ก็แค่นั้นเอง.....ผมว่ามุนี่ ระแวงผมเกินไปนะ"
"นี่ขนาดระแวงยังโดนคุณ............" พูดเองหน้าแดงเอง......น่ารักไปแล้วนะมุธา
"ผมชอบคุณ.....มันก็แค่นั่น" ผมกระดกวิสกี้ในมือ เขามองผมตาโต
"ชอบผม ..... มิน่าวันนี้ ฟ้าครึ้มทั้งวัน......" มุทำท่าตกใจ ผมรู้ว่าเขาไม่เชื่อหรอก นาฬิกาบอกผมว่าตอนนี้ยาเริ่มออกฤทธิ์แล้ว มันจะทำให้เขาใจเต้นแรงกว่าช่วงแรกที่คิดว่ามันเร็วและแรง
.
.
.
"ผมชอบคุณจริงๆ แต่ถ้าคุณจะบอกให้ผมเลิกชอบ คงจะยากนะ"มุธาหน้าแดงหนักกว่าเดิม
"อย่ามาล้อผมเล่นคุณอนุรักษ์ อายุอานามก็พอสมควรกันแล้ว....."
mu part
"อย่ามาล้อผมเล่นคุณอนุรักษ์ อายุอานามก็พอสมควรกันแล้ว....."
"...............คุณว่าตัวเองแก่ก็ตามสบายเถอะ สี่สิบห้าสำหรับผมมันมั่งคงพอที่ผมจะบอกชอบใครสักคน ยิ่งคนๆเป็นคุณ ผมต้องใช้เวลาขนาดไหน เชื่อเถอะ นี่ขนาดผมพูดกับคุณดีๆแล้วก็ตรงๆ"
"คุณจะบอกว่าคุณชอบผมจริงๆ แล้วกวนตีนผมตามประสาเด็กผู้ชายวันเจริญพันธุ์งั้นเหรอ"ผมย้อนเขา
"ผมอาจจะดูไม่เป็นโล้เป็นพาย แต่ผมก็ไม่ได้ทำตัวเสียหายอะไร คุณเห็นผมทำงานไม่ดีพองั้นเหรอ หรือคุณเห็นว่าการที่ผมเป็นตัวผม มันการเล่นสนุกไปวันๆเท่านั้น"
"ก็คุณ....น่ะ ไม่ได้สนใจคนรอบข้างเลย......" เอ๊ะ....แต่เขาก็เป็นที่รักของคนรอบตัวดีนี่นา
"ผมไม่สนใจไม่ใส่ใจตอนไหน....." ผมพยายามคิดตามที่เขาพูด ก็จริง คุณอนุรักษ์ เป็นผู้ใหญ่ที่มีสไตล์ แล้วก็ยิ้มแย้มแจ่มใสเสมอ
"........ก็ คุณน่ะ ไม่ใส่ใจว่าคนอื่นที่เขาทำงานไม่ได้เพราะถูกคุณกวนประสาทน่ะ.....มัน.....มันแย่ขนาาดไหน" เห้ยยยยย อย่าเพิ่งติดอ่างสิฟร่ะ
"ผมชอบคุณ.....แต่ เอ.....คุณถึงกับไม่มีสมาธิกับงานเลยเหรอมุ" เดี๋ยว.....มานั่งโซฟาเดียวกันตั้งแต่เมื่อไหร่ อย่าเอาหน้ามาใกล้ผมสิ
"ผม......อื้....อ" นั่นไง ผลักเขาออกไปนะ มุ อย่าให้จูบเป็นครั้งที่สอง เหมือนสติสุดทายของผมจะบอกอย่างนั้น
แต่มันก็พ่ายแพ้แล้วครับ เขาจูบผม ไม่ใช่การบังคับ แต่มันคือการเรียกร้องอย่างอ่อนหวาน จูบของเขามันออดอ้อนผม บอกให้ผมเปิดปากรับลิ้นของเขา
จูบมันบอกผม.......ว่าอีกไม่นานเขาจะเข้ามาให้ใจของผม......หรือว่า.....มันกำลังบอกกับผมว่า.......ผู้ชายคนนี้อยู่ในใจของผมมาตลอดกันแน่
-
อ่านแล้วไม่รู้จะเห็นใจคุณอา หรือมุ ดี :เฮ้อ:
ถึงจะคิดว่ามุเหมาะกะคุณอา แต่แมนเล่นใช้ยาช่วยนี่จริง ๆ มันก็ไม่ใช่เรื่องถูกนะเนี่ย
ถ้าจริง ๆ มุ ไม่เคยสนใจคุณอาเลย ก็กลายเป็นใช้ยาบังคับขืนใจเลยนะนั่น
แต่ก็นะเรื่องนี้คุณอาเป็นพระเอกนี่ ยังไงนางเอกอย่างมุก็ต้องหลงรักพระเอกจนได้
เค้าว่าไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องเอาด้วยกล รักจริงหวังแต่งก็คงต้องให้อภัยอะเนอะ
เพราะยังไง แมนก็ไม่มีทางสนใจมุอยู่แล้วด้วย
รอติดตามจ้า เริ่มเขียนอาจจะตะกุกตะกักบ้างแต่เป็นกำลังใจให้ต่อไปค๊า :L2:
ปล.ผู้เขียนยังไม่ได้เปลี่ยนชื่อตอนนะ อย่างนี้คนก็ไม่รู้สิว่าอัพ ตอน 2 แล้ว :bye2:
-
บทที่3
rak part
ผมว่าบางทีมุธาอาจเปนยาเสพติดก็ได้ ยิ่งจูบเท่าไหร่ ยิ่งต้องการ ผมจูบย้ำลงไปเขาตอบรับผมอย่างเผลอไผล
"......มุ...." ผมกดปากลงไปที่มุมปากก่อนจะขยับไล่ไปที่แก้ม เรื่อยไปที่คอ
"คุณอนุรักษ์......."คำที่เรียกผมยังเหมือนเดิม แต่มันชวนฟังเหลือเกิน
"มุ.....เรียกผมว่ารักษ์" แววตาฉ่ำๆนั่น มองตอบกลับมาที่ผม
"คุณรักษ์.........อ่ะ....." เขาผวาตัวขึ้นเมื่อผมแตะที่เป้า.....
"มัน....ตื่นตัวแล้ว....." ผมสูดกลิ่นน้ำหอมอ่อนที่เคยแอบดมจากเขาบ่อยๆ
"ผม......อะ.....อย่าครับ" ผมปลดกางเกงแสล็คออกไปและสัมผัสมันผ่านชั้นใจสีดำของเขา
"ผมหยุดได้นะ.......ถ้าคุณบอกว่าให้ผมหยุด" ผมกระซิบชิดริมฝีปากเขา
".......อะ......อื้ม" ผมอาจจะขี้โกง เพราะเมื่อเค้าอ้าปากจะพูด.....ผมก็จูบเขาอีก....ทำแบบนี้ซ้ำไปมาจนมุนอนหอบหมดแรง
"ว่าไง.......หยุดมั๊ย....." เขาจ้องหน้าผมแล้วสะบัดหน้าหนีอย่าแง่งอน.....
"................." เขาไม่ตอบอะไรผม.....แต่ผมอยากแกล้ง
"งั้นผมจะไม่ฝืนใจคุณแล้ว.....ดูสิ คุณไม่ยอมมองหน้าผมเลย" ผมแกล้งจิ้มนิ้วลงบนแก้มใสๆนั่น
"อ่ะ....."ผมกะระยะให้เมื่อเข้าหันกลับมาปากเราจะแตะกัน มันอาจเป็นความน้ำเน่าในก้นบึ้งของหัวใจผมแต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าทำแล้วมันรู้สึกดี
"ผมจะถามคุณ.....อีกครั้งนะมุ.....ถ้าคุณตอบว่าหยุด.....ผมจะหยุดจริงๆ"
mu part
"ผมจะถามคุณ.....อีกครั้งนะมุ.....ถ้าคุณตอบว่าหยุด.....ผมจะหยุดจริงๆ" .......บ้าไปแล้ว
ผมไม่ได้บอกให้หยุดสักหน่อย มาถึงขั้นนี้แล้วนี่นา
.
.
.
.
.
อันที่จริงต้องบอกว่ารู้สึกดีชะมัด...
.
.
.
"................."เขาต้องแกล้งผมแน่ๆ แต่ถือว่าสำเร็จแหละ เพราะผมรั้งเสื้อเขาลงจูบ....
"ผมได้พูดคำว่าหยุด....สักหนเลยนะ...."
.
.
.
ผมถูกดึงให้ลุกขึ้นแรงฉุดนั้น....ลากผมมาถึงชั้นสอง และเพียงขณะเดียวหลังของผมก็แตะลงบนที่นอน
เสื้อผ้าเราหลุดออกจากร่างกายทั้งที่ไฟสว่างจ้า......ตาของผมพร่าเลือน....
.
.
.
.
แสงมันจ้าเกินไป......หรืออย่างอื่นนะ.....
rak part
ร่างกายของผู้ชายมันไม่ได้มีส่วนโค้งเว้า หรือซับซ้อนอย่างของผู้หญิง
แรงดึงดูดจากมุ มันมากมายมหาศาลสำหรับผม.....
ผิวของมุขาวแต่ก็ไม่ซีดเซียว......
ร่างกายผอมแต่ก็ไม่ได้บอบบางอะไรนัก
ผมสีอ่อนของเขาชื้นเหงื่อ
เสียงลมหายใจกระชั้น
หน้าอกสะท้อนขึ้นลงด้วยแรงอารมณ์
.
.
.
"มุ....."
"คุณรักษ์......"ผมถอดทุกอย่างออกไปหมดแล้ว
นี่เป็นครั้งแรกสำหรับการมีเซ็กซ์กับผู้ชาย
ผมไม่มีตัวช่วยอะไรเลย.......
ความกังวลแทรกตัวเข้ามาแล้ว ผมงยหน้ามองมุที่หลับตาพริ้มอยู่ ส่วนกลางลำตัวโดนผมขยับขึ้นลงจวนเจียนจะปล่อยออกมาอยู่รอมร่อ
"อ๊ะ.....อ่ะ....."น้ำสีขาวขุ่นถูกปล่อยออกมาเต็มมือผม.....เจ้าของที่เพิ่งร้องคราง หน้าแดงเข้มลามไปถึงหน้าอกและใบหู
".........เต็มมือเลย" ผมหัวเราะเบาๆกับสีหน้าเขินอายของเขา
"แล้ว......"เขามอเลยมาที่รักษ์น้อยของผม....
.
.
.
"เจ็บมั๊ย.....ตอนที่ทำ....แบบนั้น" เสียงสั่นๆของมุ ทำไมน่าเอ็นดูแบบนี้นะ ผมต้องอดทน....ไม่รีบร้อน
"เจ็บ....แต่จะพยายามทำเบาๆนะ.....ถ้าไม่ไหว.....ก็....."
"ผมไหว.....คุณรักษ์จะทำก็ทำเถอะ"เด็กบ้านี่....ใครใช้พูดนี้ตอนเวลาอย่างนี้
พอกันที.......
ผมเดินไปหยิบเบบี้ออย์ลมาชโลมส่วนกลางลำตัว แล้วก็ป้าวาสลีนลงช่องท้องที่แน่นนั่น
"อ่ะ......"มุบิดตัว ซุกหน้าลงกับหมอน ข้างในแน่นมาก....
พอเพิ่มนิ้วที่สองเข้าไป......มุเริ่มส่งเสียงอู็อี้ พอสาม ผมเริ่มขยับเสียงครางแผ่วเริ่มหลุดออกจากปากมุมากขึ้นเรื่อยๆ
"มุ......"ผมจับใบหน้าของเขาหันกลับมาจูบเบาๆ
"ผมพร้อมแล้ว".......
...........................................................................
ขอบคุณทุกคนที่ติชมนะคะ เอาจริงๆเราอัพไม่เป็นค่ะ
ไม่ทราบว่าจะต้องทำยังไง
ส่วนเรื่องเขียนนี่มือใหม่มากกกกกกกกก
ต้องขอฝากเรื่องนี้เอาไว้ในอ้อมใจทุกท่านจริงๆค่ะ(สวัสดีสวยๆหนึ่งที)
ต้องไปเปลี่ยนชื่อกระทู้ใช่มั๊ยคะ?
:hao4:
-
พล็อตเรื่องน่าสนใจมากเลยอ่ะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ
ใหม่ๆก็แบบนี้แหละเดี๋ยวก็คล่องไปเอง
+ 1 + เป็ดจ้า
-
ตัดตอนได้(อารมณ์)ค้างใจมากกกกกกกก :ling1:
-
จบตอนได้ค้างสุดยอด :katai1: :z3:
มาต่อไว ๆน๊า :mew2:
-
ใช้ยาจริงอ่ะ เลวนะ
-
เสร็จคุณรักษ์จนได้
หนุ่มเลขสี่นี่สุดยอดที่สุดเลยยยย
(ต้องเปลี่ยนชื่อกระทู้ด้วยขอรับบบ)
-
บทที่ 4
mu part
เจ็บมากกกกกกกกกกกกกกก
"ฮ้า...............อ่ะ......" ผมหายใจทางปาก มันทั้งอึดอัด คับแน่น แล้วก็เสียวด้วย
สิ่งแปลกปลอมที่ขยับเข้าออกมันสร้างความรู้สึกแปลกประหลาดให้ผม
นี่เป็นเซ็กซ์ครั้งแรก.........ตั้งแต่เกิดมา
เขากอดผมจากข้างหลัง กระซิบเรียกชื่อผม
เสียงครางในลำคอ แสดงถึงความรู้สึกสุข พึงพอใจ......
"มุ.....อืม.......มุ......" เขากดจูบที่ด้านหลังของคอ และแผ่นหลัง จูบซ้ำๆ
"คุณรักษ์......." ยิ่งเร่งจังหวะให้กระชั้นเหมือนกำลังจะทะยานขึ้นผ่านเมฆ.......
"อ๊า......"เราสอดประสานจังหวะจนสุดท้าย........
.
.
.
และจังหวะใหม่ก็เกิดขึ้นอีกครั้ง และอีกครั้ง........ผมเหมือนถูกเติมเต็ม และเป็นคนเติมเต็ม
ภาพสุดท้ายของคืนคือ เขาจูบหน้าผากผม และรอยยิ้มพร่างพราย
หัวใจผมตะโกนออกมาว่า
.
.
.
.
"ผมชอบคุณรักษ์"
rak part
"ผมชอบคุณรักษ์"........
มุธาพูดราวกับละเมอก่อนที่จะหลับไป.......
"ผมก็รักมุเหมือนกัน......"
ผมเช็ดตัวให้เขา นั่งมองผู้ชายที่นอนขดตัวขมวดคิ้ว อดไม่ได้ที่จะนวดหว่างคิ้วของเขา
"ในฝันยังจะเครียดอีกรึไง.....หืม....." ผมจูบแก้มเขา
ปวดแก้มไปหมดเลย.....ผมยิ้มกว้าง......กว้างที่สุดในรอบสิบปีเลยมั้ง
สารภาพตรงๆเลยว่าไอ้เม็ดสีน้ำตาลของเจ้าแมนไม่นอนอยู่ก้นถังขยะหน้าบ้านเจ้าแมนนั่นแหละ......
ส่วนเม็ดเล็กๆนั่นมันแค่ยากระตุ้นหัวใจอ่อนๆ อาจมีอาการใจเต้นเร็ว เลือดสูบฉีดบ้าง
แต่เรื่องบนเตียงสามครั้งเมื่อสักพักนั่น.....
.
.
.
.
เรื่องของความรู้สึกล้วนๆ
.
.
.
ผมรู้ว่าเขาอาจจะไม่ได้ชื่นชมผมสักเท่าไหร่ แต่ถ้าจะไม่รู้สึกอะไรเลยคงไม่ใช่
.
.
.
ยอมรับว่าผมหลงตัวเองก็ได้
แอบคิดเองอยู่บ่อยๆว่ามุ....ก็สนใจผมอยู่เหมือนกัน......
เพราะถ้าเขาไม่สน เขาจะเขินเวลาผมแกล้งแหย่เขาทำไม.....
ถ้าเกลียดผมมากนัก....เขาคงไม่แอบยิ้มเวลาผมหยอก
mu part
แสงแดด....ก่อนนอนผมปิดม่านไปแล้วนี่นา
"......มุ.....คุณโอเคมั๊ย" เงาใครบางคนวูบๆไปมา
".....อื้มมมมมมมมมมมมม" โอยยยยยยย ปวดตัว.........ปวดหัวด้วย
"มุ.....คุณมีไข้นะ....." เสียงใครมาเรียกมุๆๆ อยู่นั่น
"เย็น......ไม่เอา" ผมปัดมือที่พยายามจะเอาผ้าเปียกๆเย็นๆมาเช็ดตัวของผม
"ผมขอโทษ...แต่คุณไข้ขึ้นนะ...." พอได้ยินอะไรอย่างนี้.....แล้วปรับสายตาดีๆ.....
"คุณรักษ์......"
"อื้ม.....เจ็บอะไรตรงไหนอีกมั๊ย....ผมตรวจเบื้องต้นให้แล้ว.....ไม่ได้มีแผลอะไรหนักหนา....ผมออกไปซื้อยามาให้ แล้วก็นี่ข้าวต้ม"
"..........อ่ะ......."ผมย่นคอหลบผ้าอีกหน
"อยู่เฉยๆสิมุ....คุณจะหลบไปหลบมาทำไม"
"ไม่เอาผมเย็น......" ผมปัดมือที่ถือผ้านั่น
"อะไร....อายุสามสิบกว่าแล้วนะ เป็นตั้งผู้จัดการฝ่ายบุคคลจะงอแงไม่เช็ดตัวเหรอ...." เขายิ้มกวน ยักคิ้วข้างเดียวใส่ผมอีกต่างหาก
"เพราะคุณกับยาบ้าๆของคุณ....." ผมกัดฟันโพล่งออกไป
เหมือนผมเห็นแววตาบางอย่างไหววูบ
.
.
.
.
เหมือนผมห็นว่ายิ้มกวนๆนั่นหม่นลงทันที
.
.
.
"โอเค....งั้นก็แล้วแต่....ไม่เช็ดก็ได้....งั้นคุณก็ทานข้าว ทานยานะ" เขาหยิบอางน้ำแล้วลุกเดินเข้าห้องน้ำไป
"แล้วคุณจะไปทำงาน?"
"อื้อ....วันนี้มีตัวแทนเข้าพบน่ะ....."
"ผมก็ต้องไปทำงาน....." ผมขยับตัวเขาก็หันมาอีก
"ถ้าคุณจะอยากโชว์.....ว่ามีรอบจูจุ๊บของผมมากมายมหาศาลขนาดไหนจะไปทำงานก็ได้นะ......ผมโอเค"
...
ไม่ถนัดช็อตบนเตียง.....ฮ่าๆ
ฝากด้วยค่ะทุกท่าน
ขอบคุณสำหรับคำติชมค่ะ
:mew5:
-
รู้สึกภูมิใจ สมแล้วที่รักษ์ผ่านประสบการณ์มาเยอะ เลือกที่จะให้ความรู้สึกเป็นตัวนำพาความรัก :heaven
กรี๊ดดดดดด!!!! คนเขียน +1 เลย แต่ว่า...หัวกระทู้น่ะ บอกแค่ตอนที่อัพอย่างเดียวก็ได้ เดี๋ยวม้นล้น :z1:
-
มุปากแข็งจัง
เกร็งมากไป นอนยังขมวดคิ้วแบบนี้ ต้องละลายพฤติกรรมบ่อยๆ นะคะ คุณอา
-
นึกว่าจะใช้ยาจริงๆซะแล้ว~
-
สุดท้ายคุณรักษ์ก็ไม่ได้ใช่ยาอย่างนี้ค่อยได้ใจขึ้นนิดส์นึง
เพราะยังไงก็ยังเหมือนหลอกให้มุเข้าใจว่าโดนยาอยู่
แต่มุก็เริ่มยอมรับว่าชอบคุณอาแล้ว
รอติดตามจ้าว่าหลังจากนี้จะหวานขึ้นบ้างไหมน๊า
1+ สำหรับผู้เขียนคนขยันจ้า :mew1:
-
โอ้ รอดไปนะคุณรักษ์ที่ไม่ได้ใช้ยากับมุ แต่มุเข้าใจผิดและปากแข็ง ก็อย่าเพิ่งน้อยอกน้อยใจและยอมแพ้ง่าย ๆ หล่ะ ไหน ๆ ก็ได้ไปและ 55
-
มุค่อดยั่วอ่ะ!!!
-
รักษ์ไม่ได้ใช้ยาก็ดีแล้ว
-
บทที่5
mu part
ผมอยากแหกปากให้ลั่นบ้านนี้เลย
รอยจูบเต็มหลังผมลามมายันคอคออีกสามสี่จุด
"ผม.....จะฆ่าคุณ" ผมกรอกเสียงในโทรศัพท์ทันทีที่เห็นหลังตัวเองในกระจก
"ฮ่าๆ......"เสียงหัวเราะระรื่นมาเชียว
"ทำอะไรไม่คิดเลยนะ.....แล้วอย่างนี้ผมจะไปทำงานยังไง"
"ก็นั่งรถผมมาสิ...."
"คุณมันบ้า....คุณรักษ์.....ผมบ้าไปกับคุณไม่ได้หรอกนะ"
"ผมบ้ารักนะเอ้า......รักแค่มุคนเดียวด้วย...โทษใครไม่ได้นะเนี่ย"
ยังจะมายียวยอีก.....ผมขยี้หัวตัวเองแรงๆ
"หุบปากนะ เดียวใครมาได้ยิน....." ผมเตือน พอนึกขึ้นได้ว่าที่ออฟฟิสบรรยากาศเป็นยังไง
ห้องทำงานคุณรักษ์จะเปิดประตูทิ้งไว้ตลอดเวลา คนเดินผ่านเยอะแยะ
"ผมอยู่ข้านอกกำลังขับรถอยู่...."เสียงเขาดูนิ่งขึ้นนิดหน่อย
"อ่อ....อย่าพูดเรื่องไร้สาระบ่อยหนัก แล้วเรื่องนี้ก็ไม่ควรพูดพร่ำเพรื่อ"
"เข้าใจแล้ว.......เอาไว้พูดกันสองคน ผมกับมุ บนเตียงของเรา" อ๊ากกกกกกกกกกกกก
"คุณ................." เขาหัวเราะแล้วตัดสายไปทิ้งผมให้นั่งทึ้งผมตัวเองอยู่คนเเดียว
rak part
แกล้งมุสนุกที่สุด......ฮ่าๆ
ผมยิ้มกว้างๆคนเดียวในรถ เปิดเพลงฟังเพลงรักที่คลื่นเปิด
ผมมองถนนที่เต็มไปด้วยรถมากมาย.....รถติดจังเลยน้า......
แต่ทำไมกัน ผมถึงอารมณ์ดีขนาดนี้กัน
.
.
.
.
"อ่ะ....นี่เอกสารที่ให้ไปรับให้" แมนเงยหน้ามองผม
"มุโทรมาลางาน.....ลาป่วย" แมนวางปากกาตั้งหน้าตั้งตาจ้องผม
"เออ.....แล้วไง"
"ฝีมืออาสินะ.....พ่อหนุ่มวัยรุ่นริรัก"
"ไอ้แมนเดี๋ยวจะโดน....."
"นั่งก่อนมั๊ยอา.....แปบๆนะ"มันรีบบอกให้ผมนั่งแล้วหยิบหูโทศัพท์
"ชมพู่.....ผมไม่ว่างนะ....ตัดสายนอกส่วนคนอื่นรอก่อน....."
"ค่ะ"เสียงแจ๋วๆของอีกฝ่ายดังทะลุโทรศัพท์ออกมา
"อาละ....เมื่อคืนใช้ยารึเปล่า......"
"ใช้......แต่ไม่ใช่ยากระตุ้นของแกหรอก"
"อ้าว....โหย.....แล้วใช้ยาอะไรอ่ะอา"
"ยากระตุ้นหัวใจตัวที่อ่อนที่สุดน่ะ....ที่เหลือ......ก็นะ"
"โหยยยยยยยยย........." เจ้าแมนทำท่าเหมือนโดนผมกระชากเสื้อ.....มันกวนตีนผมเต็มที่
แต่ไม่เป็นไร ผมอารมณ์ดีสุดๆ
"เอ้อ....ไปละ.....แกเอาแต่กวนตีน....."
"เดี๋ยวๆ......อา" เจ้าแมนเรียกผมเสียงดัง
"แต่มุลาครึ่งวันนะ....ช่วงบ่ายๆจะมาทำงาน".........
.
.
.
mu part
ผมเดินเข้าประตูออฟฟิสมาด้วยความปวดร้าว
ความรู้สึกแรกหลังจากวางโทรศํพท์ ผมอยากจะต่อยหน้าคนที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้
ผมอาบน้ำแต่งตัวใส่ชุดเดิมเมื่อคืนนั่นแหละ กลับออกมาจากบ้านเขาแล้วไปนอนต่อที่บ้านสักพัก
ก่อนจะแซะตัวเองออกจากที่นอนมาโผล่ที่ทำงานนี่แน่นอน.....ว่าผมทำใจไว้แล้วว่าวันนี้จะหลีกเลี่ยงการเจอหน้าของเจ้าของรอยบนหลังผม
.
.
.
"สวัสดีค่ะ พี่มุ.....ไหวมั๊ยคะน่ะ" ชมพู่ทักผมเป็นแรก เธอเป็นสาวที่ตีมึนได้เก่งที่สุด แต่ก็ช่างสังเกตแบบสุดๆ
"ไม่เป็นไร....ขอบใจนะ"......ผมลากตัวเองเดินมาได้สองก้าวเจ้านายผมก็โผล่มายืนพิงประตูห้องทำงานตัวเอง
"บอกแล้วว่าถ้าไม่ไหวไม่ต้องมา....ขยันเกินไปแล้วนะเว้ย"
"ก็มีงานค้างนี่ครับ"
"งานอะไรให้เจ้าหนิงช่วยโน่น....มีลูกน้องก็หัดใช้บ้าง"
"ครับ...."ผมไม่ได้ต่อปากต่อคำกับคุณแมนต่อ.....
"มุ......เมื่อคืนเราโทรเข้าบ้านนาย....นายไม่รับ...." ผมตกใจมากนะที่อยู่ๆก็เจอคำถามนี้
"เอ่อ..........."
"ไปเที่ยวไหนมาละสิ....ไปกะสาวเหรอวะ....."คุณแมนเดินมาจับไหล่ผมก่อนกระซิบประโยคที่ผมไม่อยากฟังที่สุดในวันนี้ออกมา
"รอยที่คอนี่....เมื่อคืนดุเดือดเลือดสาดมากสิ" อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
.
.
.
.
.
ผมจะต้องฆ่าคุณอนุรักษ์.....................
.
.
.
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
.
.
.
.
แล้วผมก็เดินลากสังขารขึ้นชั้นสองอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
.........................................................
ต่อให้ก่อนไปทำงาน
เก็บช็อตมาให้ฟินต่อ
-
มุมาทำงานไหวได้ไงเนี่ย
คุณรักษ์ไปส่งมุกลับด้วยนะ
-
คุณรักษ์ต้องรีบมาดูแลด้วยนะ มุก็ขยันเกินยังอุตส่าห์มาทำงานอีก
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
แอร๊ย เขินแทนมุ คุณรักษ์รับผิดชอบด่วนค่ะ หลักฐานเต็มตัวแล้ว :o8:
-
ยังจะมาไหวเนอะ
แต่คุณรักษ์นี่ก็กวนจริงๆนะ
-
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ
มาปูเสื่อรอตอนต่อไปนะ
-
บทที่6
rak part
ผมเดินออกจากห้องประชุมตอนบ่ายสอง....
ข้าวยังไม่ได้กิน....แต่โชคยังดีที่ชมพู่ชงกาแฟให้
ไม่งั้นตายคาห้องประชุมแน่ๆ แล้วเรื่องที่จะขยายโรงงานไปจังหวัดระยองยิ่งเหนื่อย
พอเดินพ้นมาถึงหน้าเคาน์เตอร์....อารมณ์หิวบวกกับความหวงมันคงพุ่งขึ้นสูง
"แล้วผมจะติดต่อไปอีกทีนะครับ...."นั่น....ผู้จัดฝ่ายบุคคลคนเก่งยืนจับมือกับผู้ชายหน้าตาดี
"ผมก็หวังว่าคุณมุจะติดต่อมานะครับ....ยินดีที่ได้พบครับ"
มุเปิดประตูให้เขาเดินออกไป......ผู้ชายคนนั้นจ้องมุธาจากด้วนนอกกระจก...รอยยิ้มหวานหยดนั่น
"ไม่สบายทำไมไม่หยุด....." มุชะงักไปนิดก่อนจะยกมือไหว้ผมราวกับว่าเมื่อเช้าเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน
"ผมมีนัดสัมภาษณ์....." เขาเดินมาที่หน้าเคาน์เตอร์
"ชมพู่....เดี๋ยวผมไปในโรงงาน....ถ้าหนิงมาบอกว่าให้ตามผมเข้าไปได้เลยนะ"
"ค่ะ....พี่มุ" ชมพู่รับคำ สาวหน้ามึนก้มหน้าทำงานต่อไม่ได้สนใจอะไรอีก
........
"คุณอนุรักษ์คะ....พี่มุยังไม่ได้ทานข้าวเหมือนคุณอนุรักษ์เลยค่ะ พอดีชมพู่เอาขนมปังที่หัดทำเมื่อวานมาให้ลองชิม.....ถ้าไม่รังเกียจก็หยิบไปทานได้นะคะ"
"............."ผมเหล่ชมพู่ที่เงยหน้ามาอมยิ้มให้ผม
"อ่อ.....เมื่อกี้นี้ ชมพู่ไปจัดตู้ยาข้างหลังมาเจอยาลดไข้กับยาแก้อักเสบค่ะ ถ้าคุณอนุรักษ์จะหยิบไปเผื่อใครก็ตามสบายนะคะ ชมพู่เช็คแล้วยังโอเคอยู่"
.
.
.
"............................................." ผมจ้องหน้าชมพู่อีกครั้ง
".........แหะๆ.....บอกเฉยๆค่ะ" ชมพูแลบลิ้นทะเล้นก่อนจะหอบแฟ้มเข้าไปฝ่ายบัญชี
.
.
.
เอาน่ะ......อย่างน้อยก็ถือว่าเข้าทาง
ไอ้ครั้นจะชวนไปกินข้าวด้วยคงยาก.....เอาตามที่สาวหน้ามึนนี่บอกละกัน
.
.
.
ว่าแต่ชมพู่มันรู้มั๊ยว่าผมกับมุ........
mu part
ผมเดินจ้ำๆออกจากโรงงาน......
บางทีการบังคับมันก็เหนื่อยแสนเหนื่อย ผมไม่ได้อยากถูกเกลียดขี้หน้าหรอกนะ
เพราะมันเป็นหน้าที่
.
.
.
ถ้าไม่มีใครบอกพวกเขาว่าทำผิด
.
.
.
ถ้าไม่มีใครตักเตือนว่าไม่ควรทำ
.
.
.
ถ้าไม่มีการลงโทษเลย
.
.
.
.
...
โรงงานแห่งนี้คงวุ่นวายน่าดู
"พี่เอาแต่พูดว่าพวกผมทำไม่ถูกต้องนั่นนี่ พวกผมต้องทำงานนะพี่ไม่ได้สบายเหมือนพวกในออฟฟิส"
"ผมว่าเราน่าจะเข้าใจตั้งแต่ตอนที่ผมรับคุณเข้างานแล้วนะว่าต่างคนต่างทำงานในส่วนของตัวเอง"
"................" คนตรงหน้าผมสะบัดหน้าไปอีกทาง แสดงอาการไม่พอใจอย่างชัดเจน
"พรุ่งนี้ผมจะมาดูใหม่.....ถ้าพรุ่งนี้ยังเป็นอย่างนี้คุณคงไม่ขัดข้องถ้าต้องโดนทัณฑ์บน"
ผมหมุนตัวเดินออกมา
.
.
.
"มุ....."เสียงที่ผมไม่อยากได้ยินเลย
".................."ผมหันไปเขายืนอยู่ตรงมุมตึก ตรงนี้ในเวลางานไม่มีใครเดินมาสักคน
"กินขนมปังกัน......"ผู้ชายที่ใส่โปโลกับกางเกงยีนส์ และยิ้มกวนๆของเขา
"ผมไม่หิว....." ผมเดินต่อแต่เขาก็รั้งผมเอาไว้.....
"ตัวยังรุ่มๆอยู่เลย....." เหมือนตอนที่ลมพัดผ่านไป ผมเผลอให้เขาสัมผัสหน้าผากผมด้วยหน้าผากของเขา
"........" ผมทำหน้าแบบไหนกันนะ....
ผมยิ้มรึเปล่า.....หรือทำหน้าตาเหรอหรา
"ถ้ามุกินขนมปังกับยานี่ ผมจะไม่กวนใจมุอีกตลอดวันเลย" เขายื่นขนมปังกับยาสามเม็ดมาให้
"พูดแล้วนะ....."ผมอดย้ำออกไปไม่ได้
"กินเลยๆ ไปนั่งกินบนห้องบุคคลก็ได้ เดี๋ยวผมจะต้องออกไปกับอาซ้อต่อ....." เขาพูดต่อรวดเร็ว
"นะนะ...กินๆเข้าไป.....อ่ะนี่อีกชิ้น เผื่อไม่อิ่ม" สรุปขนมปังสองชิ้นกับยาสามเม็ดมาอยู่ในมือผมเรียบร้อย
"แล้ว....ของคุณ" ผมถามออกไปเพราะเขาก็ยังไม่น่าจะทานอะไรเพราะเพิ่งออกมาจากห้องประชุม
"อิ่มแล้วครับ" ผมขมวดคิ้ว....
"อิ่มใจแล้ว......."คราวนี้อยากปาขนมปังใส่หน้าเลยครับ แต่ต้นเหตุเดินลิ่วไปแล้ว
.
.
.
"ขอบคุณ" ผมพูดเบาๆ.......
..........................................................................
วะเหวย......
ฝนตกทั้งวันเลย.....
วันนี้แอบเจอช็อตน่าคิดมากๆมา.......
.
.
.
.
.
อยากให้เขาหึงกันหน่อยเผื่อว่าจะพาไปกดกันอีก
..... :hao7: (คิดอะไรออกไป) วะว้ายๆๆๆๆๆ
ฮ่าๆ.....
ขอบคุณสำหรับคำติชมค่ะ
-
ชมพู่รู้อารายมาาาาาา อิอิ
-
เขิน :mew3:
-
แมนนี่ยังไงเนี่ย
-
บทที่7
mu part
"น้องพี.....ไม่เอาครับ" พี่เลี้ยงไล่จับเด็กชายเดินเต๊าะแต่ะไปมา
"ว่าไง......" ผมจับเด็กน้อยที่กำลังเดินหนีพี่เลี้ยงได้ทัน
"แอ๊.........มาาาาาาา" เด็กชายส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าว
"นั่น....พูดอะไรห๊ะ....กู๊ดบอย......สไมล์"มุฉีกยิ้มกว้างๆ เด็กชายยิ้มตาม
"เอิ๊กๆ......."เด็กชายเดินไปหาพี่เลี้ยง....
"นิ่ม คุณแมนกับคุณเอิร์นละ....."
"ไปธุระกันค่ะ...."
"นิ่ม....คุณแมนให้ไปเตรียมของที่บอกไว้น่ะ" น่ะ......ยิ่งหนียิ่งเจอรึไงฟร่ะ
"ค่ะ......งั้นหนูฝากคุณพีกับคุณรักษ์ก่อนนะคะ"
"อื้อ....เดี๋ยวเอาเข้าไปนอนบนออฟฟิส......นิ่มไปเอาของน้องมาไว้ที่ออฟฟิสละกัน"
"ค่ะคุณรักษ์" ผมมองเขาอุ้มเด็กชายเดินเข้าออฟฟิสไป
"ชมพู่......เดี๋ยวเจ้าพีจะนอนที่นี่นะ...."
"ค่ะ.....แล้วน้องมีนมแล้วเหรอคะ" ชมพู่ขยับแว่น
"เดี๋ยวนิ่มเอามาให้......ไหน พีจะไปไหนครับ เดินขึ้นบันไดมั๊ย" ผมยืนมองเด็กชายที่ค่อยๆเดินขึ้นบันไดแต่ก็เหมือนบางจังหวะมีกลัวบ้างเลยหันมาจับคุณปู่(?)
"พีเดินขึ้นไปเอง....ถ้าจะขึ้นต้องจับราวบันไดด้วย" เขาจับมือเด็กชายจับราวไว้ แต่ก็คอยประคองไว้ไม่ห่าง
"เก่งมาก..." เขาชมหลานชายอย่างรักใคร่
ผ่านไปสักพักผมเห็นเด็กชายที่ถูกอุ้มไปมาเมื่อสักครู่หลับคาไหล่คุณปู่เสียแล้ว
"ชมพู่ๆ .....ช่วยจัดที่นอนให้น้องที" ชมพู่ดันมีสายเข้ามาพาดี กลายเป็นผมต้องช่วยจัดที่นอนให้เด็กน้อยแถมต้องคอยประคอมตอนที่เขาวางน้องพีลง
"......ดูสิหลับซะแล้ว....." เขาเปรยยิ้มๆ.....แววตาอบอุ่นมองไปยังเด็กชายแฝงแววรักใคร่
"...................................." เด็กชายพีที่วิ่งเล่นเมื่อครู่หลับปุ๋ยบนโซฟารับแขกเสียแล้ว
ฝนข้าวนอกตกกระหน่ำลงมาแล้ว......
ผมมองสายฝนข้างนอก.....อากาศดีๆแบบนี้คงนอนได้ตื่นใหญ่ๆ
"........มุๆ ฝากดูแปบสิ.....ชมพู่ไม่ว่าง ผมจะไปเข้าห้องน้ำ
"ครับ....."ผมเหลือบมองชมพู่ที่รับสายลูกค้าแต่พยายามพูดเสียงเบาลง
เขาเดินไปทำธุระส่วนตัว
ผมนั่งลงริมโซฟาข้างๆเด็กชาย
ใบหน้าละม้ายทั้งพ่อและแม่ น่าเอ็นดูที่สุด
ผมอมยิ้ม โน้มตัวไปหอมแก้มเด็กชายเบาๆ
แชะ!!!
"เอาหน้าลงมาทำไมเนี่ย......หลบหน่อยสิมุ" เขาทำท่าเซ็ง ก่อนจะบอกให้ผมขยับหลบ
"เจ้าแมนไม่เชื่อว่าน้องพีมานอนที่ออฟฟิส.....บอกว่ายาก น้องพีไม่ชอบนอนแปลกที่....แต่ขอโทษนะเว้ย.....ฮ่า"
เข้ากดถ่ายรูปก่อนส่งยืนยันกับพ่อแม่เด็กน้อย
"........ผมของตัวไปทำงาน......."
"มุดูตาพีอยู่นี่ก่อน....ผมต้องคุยกับชมพู่เรื่องยาที่ขาด.....ฝากตาพีก่อน"
rak part
ชมพู่เดินถือแฟ้มยาค้างเข้ามาข้างในห้องผม
"มีตัวไหนเร่งบ้าง..."
"เร่งทุกตัวค่ะ....."ชมพู่เปิดแฟ้มคร่าวแล้วเงยหน้าขึ้นมาตอบ
"เอาตัวที่เร่งที่สุด......."
"ก็ตัวยาน้ำ....... แบบ 125 ดราย ไซรัปค่ะ" ชมพู่ตอบผม
"อื้ม.....พรุ่งนี้ลง ส่วนยาที่คุณแมนบอกผมเร่งหมอให้แล้ว.....ในสัปดาห์นี้ก็คงได้ส่งออกบ้าง" ผมพลิกกระดาษในแฟ้มที่แล็ปส่งมาให้
"ค่ะ......" ชมพู่พยักหน้าจ้องผมตาแป๋ว
"หืม...มีอะไร" ผมวางปากกาและแฟ้มลง
"ไม่มีอะไรค่ะ....." ชมพู่หันตัวกลับ....
ผมเปิดรูปที่ถ่ายเอาไว้เมื่อครู่ เด็กชายตัวน้อยกับมุ ผมอมยิ้มคนเดียว เหมือนคนบ้าและ....
ก๊อกๆ
"ขออนุญาตค่ะ" ชมพู่เดินเข้ามาพร้อมกับถาดกาแฟ
"แก้วที่สองแล้วชมพู่" เธอยิ้มตอบผม
"ไม่ใช่กาแฟค่ะ น้ำชา ทานกับทาร์ต อันนี้พี่มุซื้อมา.....เห็นบ่นว่ามีคนยังไม่ทานข้าว"
"หืม...."ผมสบตาสาวแว่นหน้ามึน
"ชมพู่ว่าขนมปังของชมพู่คงถูกปากพี่มุมากๆ....เห็นซัดเรียบเลยค่ะ"
.
.
.
.
.
ชมพู่......................................................................
อะไรคือก้มหน้าก้มตาพูด แต่คำพูดกระแทกตรงจุดอย่างนี้
"รู้อะไรมั๊ย......" ผมเกริ่น.....
"ชมพู่ไม่รู้หรอกค่ะ........." แว่บนึงผมเห็นเธอยิ้ม และสุดท้ายผมก็ไม่ได้ถาม
"คุณแมนเห็นมั๊ย ชมพู่บอกแล้วว่าเขารักกัน....แต่เป็นพวกแสดงออกไม่เป็น"
"เออ....ว่าแต่น้องพีหลับแล้วเหรอ"
"ค่ะ.....ชมพูถ่ายช็อตเด็ดมาเดี๋ยวจะส่งให้ดู"
ภาพสามชายสามคน หนึ่งคนวัยเด็ก สองวัยกลางคนที่บุคคลิกแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง.....ทั้งสามกำลังยิ้มร่า.....
อย่าถามว่าเขาหัวเราะอะไรกัน.....เพราะมันก็แค่ที่คุณรักษ์ร้องเพลงโปรดของหลานชายแล้วเด็กชายพีก็ยิ้มจนตาหยี
ส่วนอีกคนที่มองไปทั้งคู่.......เขาไม่รู้หรอกว่าสายตามันอ่อนโยนแค่ไหน ไม่ใช่แค่เวลาทอดมองเด็กชาย......
.
.
.
.
แม้แต่ยามมองเลยไปอีกคน.......ทอดแววหวาน.....
.
.
.
บางครั้ง.....มันทอดประกายรัก.......
.
.
.
ชมพูยิ้มเมื่อเจ้าส่งรูปภาพประมาณว่าตกใจสุดขีดมาให้
.
.
.
คุณแมนต้องเปลี่ยนคอมฯให้ชมพู่แล้วหล่ะ.......
.
.
.
คุณแมนแพ้พนัน.
.
.
.
บอกแล้วว่าคนจะรักกัน.....อะไรมันก็ห้ามไม่ได้
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
............................................................................
ใช่มั๊ยคะทุกท่าน
ขอบคุณสำหรับคำติชมค่ะ
-
ชมพู่น่ารักอ่ะ. แมนอย่าพนันกับชมพู่เลยเซ้นท์ผู้หญิงเค้าแรงนะเออ 55
-
5555555555 เนื้อเรื่องน่ารักดีค่ะ
-
555 น้องชมพู่ร้ายที่สุดสิเนี่ย แล้ว2 หนุ่มจะรู้ไหมเนี่ยว่าฉากหวานของ2หนุ่มเป็นประโยชน์กะน้องชมพู่นะเนี่ย
มีแอบเป็นห่วงเป็นใยกันซะด้วย :mew3: แมนก็เป็นหลานที่ดีจริงตามลุ้นให้อารักษ์ตลอด
แล้วมุจ๋าอย่ายิ้มหวานให้ชายอื่นบ่อยนะ ระวังจะถูกอารักษ์ทำโทษน๊า :hao7:
รอติดตามจ้า :L2: ให้ผู้เขียนคนขยัน อัพไวดีจังถึงจะเม้นต์ไม่ทันแต่ตามอ่านทุกตอนน๊า :mew1:
-
ชมพู่ ชั้นรักเธอจัง ความหวังของชั้น อยู่ในมือเธอนะ 55555
:mew1:
-
อย่างกะครอบครัวสุขสันต์
-
ชมพู่นี่สุดยอดจริง ๆ
-
หวานมาก คนจะรักกันอะไรมันก็ห้ามไม่ได้
-
บทที่ 8
เช้าวันนี้ฝนตกหนักมาก.........
rak part
หลังจากคืนนั้นผมก็คิดถึงมุหนักขึ้นเรื่อยๆ
เจ้าตัวอาจไม่ค่อยรู้ว่าผมพยายามไม่กวนประสาทเขา
บางทีที่เราเดินสวนกันบนทางเดินผมต้องทำเป็นเฉย พยายามไม่หันไปมองตาม
.
.
.
แปบๆก็ผ่านไปสี่วันแล้ว......หัวใจผมเหมือนจะหมดแรง
เห็นหน้า คุยบ้างผิวเผิน เรื่องหัวใจตัดทิ้งไปเลย....เขาไม่สนใจจะสบตาผมด้วยซ้ำโทรไปก็ไม่รับ
ยิ่งกว่านั้นเรื่องงานผมกับมุนี่ไม่ต้องพูดเลย ทำคนละทางเลยทีเดียว
.
.
.
คิดถึงโว้ยยยยยยยยยยยยย
.
.
.
ผมเดินเข้าออฟฟิสมาตอนเกือบเที่ยงหลังจากนอนกลิ้งบนเตียง
คิดถึงมุ......ต้องไปเจอหน้าสักหน่อย
โชคร้ายตรงที่.......
.
.
.
"อา.....มาพอดี นี่พี่กุ้งเขาจะมาเสนอเครื่องจักรตัวใหม่" เจ้าแมนปรี่มาหาเลย
"เออ.....ฟังไปดิ่วะ" ผมเดินหลบมาอีกฝั่ง
"เห้ยยยยย ไม่ได้.....อาแหละมาช่วยกันเลย นี่มันเครื่องทำยาเม็ดนะอา"
"......มึงจะดูเองไม่รึไงฟร่ะ......แม่ง...." ผมกัดฟันพูดกับไอ้แสบ
"นั่น พี่กุ้งมาพอดีเลย" เวรกรรม
"สวัสดีค่ะ....คุณอนุรักษ์"
"สวัสดีครับคุณกุ้ง"ถ้าเป็นเมื่อก่อนละก็.....ฟังผู้หญิงสวยๆพูดนานแค่ไหนก็ไม่เบื่อ.....
.
.
.
ตอนนี้ขี้เกียจฟัง
.
.
.
คิดถึงมุ
"คุณอนุรักษ์คะ......."คุณกุ้งเรียกผมซ้ำอีกครั้ง
"เชิญคุณกุ้งที่ห้องประชุมก่อนเลยครับเดี๋ยวผมตามเข้าไป"......ผมมองเธอเดินเข้าห้องประชุม ก่อนจะหันมาทันที่จะเห็นว่าเจ้าแมนกับชมพู่กำลังคุยอะไรกันอยู่
"คุณรักษ์.....คอมฯชมพู่สวยมั๊ย"
"คอมใหม่?"
"ช่ายยยยยยย คุณแมนให้ไอทีมาเปลี่ยนให้เมื่อเช้านี้เองค่ะ......"
"เยอะจริงๆ......." เจ้าแมนทำท่าหมั่นไส้ลูกน้องหน้ามึน
"เดี๋ยวจะฟ้องอาเฮียของแกว่า แกน่ะกิ๊กกะเจ้ามุ"
"ว้ายยยยยยยยยยยยย คุณแมนพูดอะไรยังงั้นละ.......ชมพูไม่อยากตกนรกนะ" ท่าทางนิ่งๆขัดน้ำเสียงเป็นที่สุด
"เหอะ....น่ะๆ.....มุๆ มานี่ๆ ตกลงมุเป็นกิ๊กกะชมพู่ใช่มั๊ย"
".................."ผมหันไปรอคำตอบบ้าง.......เขามองหน้าเจ้าแมนแล้วพยักหน้า.....
"ก็ชมพู่น่ารัก....." สาวหน้ามึนทำท่าเขินอาย แล้วก็หัวเราะ
"พี่มุพูดงี้ เดี๋ยวชมพู่ถอนหมั้นมาแต่งงานด้วยเลยดีมั๊ย"
"ไม่ได้!!!" ชิบ.....ผมหลุดปาก
"......หืม?" ชมพู่ขยับแว่นเล็กน้อย เจ้าแมนจ้องผมอย่างสงสัย
.
.
.
ส่วนมุธา........หน้าแดงไปยันหู
.
.
.
"เอ่อ.....ก็ชมพู่จะทิ้งอาเฮียมากิ๊กกะพี่ได้ไง.....เจ้าของพี่มุ....ดุยังกะ.........มะ....เสือ"
.
.
.
จบประโยคชมพู่ก็หอบแฟ้มเดินเข้าห้องบัญชีไป
.
.
.
"เอ่อ.....เดี๋ยวผมไปรอในห้องประชุมนะอา....."
เจ้าแมนจ้ำอ้าวตามหลังชมพู่ไปไม่เหลียวมามองผมกับมุเลย
.
.
.
"ผมขอตัวก่อนมีงานต้องทำ"
.
.
.
"เอ่อ........"ใบ้กินเลยผม เล่นวางระเบิดไว้งี้ได้ไง
.
.
.
"มุ........"
.
.
.
"ครับ"
.
.
.
"ผมคิดถึง......คุณ"
mu part
โอ๊ย......
ผมทิ้ง้ตัวลงนั่บนเก้าอี้อย่างหมดแรง
"ผมคิดถึง......คุณ"
.
.
.
พอเขาพูดจบผมก็อึ้ง.......
เขายิ้มกวนๆก่อนจะเดินผ่านผมไป.....
.
.
.
พูดจริงๆ หรือหยอกตามประสา
.
.
.
"พี่มุ......มีคนมารอสัมภาษณ์งานค่ะ"
ผมพยักหน้า......
สติๆๆๆๆๆๆ
กลับมานะเว้ย
.
.
.
ประตูห้องประชุมไม่เปิดออกเลยตั้งแต่เที่ยงที่ทั้งสามคนนั้นเข้าไป
"พี่มุกลับบ้านละ.....สุขสันต์วันหยุดนะพี่"
"หยุดวันเดียวทำยังก็หยุดยาวสามวัน" ผมอดเหน็บลูกน้องไม่ได้
"โหยยยยย พี่มุน่ะ หาแฟนแล้วใช้วันหยุดด้วยกันดิ่พี่......สุขขีฟุดๆ" เจ้าหนิงทำท่าเคลิ้ม
"เป็นสาวเป็นนาง ดูทำท่าเข้าสิ"
"หนูไปละ.....หวัดดีนะพี่" มันยกมือไหว้ก่อนเดินแน่บไปซ้อนท้ายรถมอไซร์หนุ่มที่มารอหน้าโรงงาน
แฟนเฟินอะไร......ไม่มีสักคน
.
.
.
ถึงจะพูดกับตัวเองอย่างนั้น แต่ผมอดนึกถึงสัมผัสคืนนั้นไม่ได้
.
.
.
"ผมคิดถึง......คุณ" เสียงของเขาเหมือนดังขึ้นอีก
"ผมคิดถึง......คุณ"
"ผมคิดถึง......คุณ"
"ผมคิดถึง......คุณ"
"ผมคิดถึง......คุณ"
"ผมคิดถึง......คุณ"
.
.
.
"โอ๊ย......ผมก็คิดถึง"
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
..............................................
ดึกๆจะมาหาเรื่องพามุไปกดนะ......
ขอบคุณสำหรับคำติชมค่ะ
-
คิดถึงมุด้วยคน อิอิ
-
คิดถึงมุๆๆ :-[
-
บทที่9
rak part
วันเสาร์ตอนเย็นแบบนี้ทุกคนจะรีบกลับบ้านสุดๆ....
ผมเดินมาที่รถมอไซร์ของผม....ไม่ได้ขี่มันมาพักนึงละ....ต้องพามันไปเที่ยวสักหน่อย
ตอนผมถอยเจ้านี่มาใหม่ๆ
คุณสายพิณผู้จัดการฝ่ายบัญชีถามผม
"ทำไมคุณรักษ์ไม่เก็บเงินเป็นล้านนี่ไปขอเมีย.....เอาเงินไปซื้อรถเฉยเลย"
".......เอ้า.....พิณรู้ไรมั๊ย.....รถเนี่ยเราจะขี่เมื่อไหร่ก็ได้......ส่วนเมียเนี่ยนะ......" ผมหลิ่วตาคุณพิณก็ต่อว่า
"จะขี่ทีต้องขอ.......ฮ่าๆๆๆๆๆ" เสียงหัวเราะนั่นดังพอที่จะทำให้พนักงานหัวเราะตาม
ผมอดหัวเราะกับเรื่องนี้ไม่ได้ เวลาจะขี่มอไซร์คันนี้ก็นึกถึงทุกที
"........"ผมสตาร์ทรถขี่ออกจากโรงงานมาเรื่อยๆ.....
วันนี้อาจจะซวยตอนเที่ยง.....แต่หัวค่ำโชคดีเป็นของผม
"ขึ้นรถมา....." ผมจอดแล้วเปิดกระจกหมวกกันน็อกออก
"........................" เขามองผมนิ่งๆไม่ตอบและไม่ขยับตัว
"ฝนจะตกอีกรอบแล้ว......ขึ้นมาเถอะ" มุพยักหน้าแล้วขึ้นรถผม.....
.
.
.
ผมขี่รถมาที่ทาวน์เฮ้าส์สองชั้น
ต้นไม้ขึ้นครึ้มไปหมด
มีต้นมะม่วงอยู่หน้าบ้าน
.
.
.
มีตู้จดหมายสีครีมอยู่หน้าบ้าน.....
มีรถจักรยานสีเทาจอดอยู่
.
.
.
"ขอบคุณที่มาส่ง"
"อื้ม......" เห้ยเดี๋ยวนะ.....ไม่ชวนเข้าบ้านหน่อยเหรอ
"........กลับไปได้แล้ว......."มุไล่ผม ..... โบกมือไล่ด้วยอีกต่างหาก
"ฝนตก....." ผมพูด...เอาน่ะ....ตกเลยๆ
"ไหน......ยัง ม่ะ......เห้ยยยยยยยยยยยยยยย"
ซู่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
โชคเข้าข้างผมสุดนะเนี่ย.......
ฮ่าๆ......
ฝนตกหนักยังกะสั่งได้
mu part
อะไรกัน....อยู่ๆฝนก็ตก.....บ้าไปแล้ว
ผมต้องให้เขาเอารถมาจอดในบ้านแถมเอาผ้าใบคลุมให้อีกด้วยแน่ะ
"รออยู่นี่....เดี๋ยวผมลงมา......"ผมวิ่งปรู๊ดไปชั้นสอง
.
.
.
คว้าผ้าเช็ดตัวผืนเล็กไปให้
"พอฝนตก.....เราก็ไล่เขากลับ"
ผมคิดแผน......
"แล้วเขาจะกลับยังไง.....ขี่รถกลับกลางคืนมันอันตรายนะ"
"บ้า เขาขี่ได้หรอก.....บ้านเขาขี่แปบเดียวไม่ถึงยี่สิบนาทีเลยมั้ง"
"แล้วถ้าเกิดอะไรขึ้น......." ไม่ๆๆๆๆๆๆ
ผมสะบัดหัวไปมาแรงๆ
"ช่างๆ "
"ช่างอะไรเหรอ......"ผมะดุ้งสุดตัวเลยหล่ะ.....
"เอ้ย....."เขาเดินเข้ามาใกล้ๆแล้วรวบตัวเข้าไปกอด
"คิดถึงมุ" ผมตัวแข็งทื่อไปแล้ว เขาเล่นมากอดจากข้างหลังแล้วกอดหน้าพูดเสียงอู้อี้บนไหล่ของผม
".........คุณรักษ์" ผมมองเงาสะท้อนในกระจก....
"ผมจูบคุณได้มั๊ย......"
"คุณจะ......อื้ม"ผมตั้งท่าจะว่าเขาก็ถูกเขาจับหน้าล็อกแล้วจูบ
ไหนบอกว่าขอไง...ยังไม่ทันอนุญาตเลย.....
.
.
.
"มุคิดถึงผมมั๊ย"เขาถามผมอีกเมื่อถอนจูบออก
"........."ผมเลือกที่จะเงียบ.....แล้วจ้องกระดุมเสื้อโปโลเขาแทน
"นี่........" เขายิ้มทะเล้นๆ
"คิดถึงใช่มั๊ย.....ไม่พูดนี่ยอมรับนะครับ"
"บ้าเหรอ....ใรจะคิดถึงคนอย่างคุณ"
"คนอย่างผม?....."เขายกคิ้ว...ใบหน้าสงสัย......กวนตีนใช่มั๊ย
"ใช่.....ทำไมผมต้องคิดถึงคนอย่างคุณ"
"เพราะคุณรักผมไง......."เขาตอบเอาเองดื้อๆ
"ผมไม่ได้รักคุณ"
.
.
.
"อื้ม......เหรอ...."เขาลากเสียง....มันฟังดูยียวนชะมัด
".....เอ๊ะ......อย่ากวนอารมณ์น่ะคุณรักษ์" ผมฟาดผั๊วะเข้าที่ต้นแขนเขา
"โอ๊ะ...กวนอารมณ์อะไรเหรอ....." นั่น มันโยงเขาเรื่องบนเตียงใช่มั๊ยน่ะ
"ผมไม่มีอารมณ์อย่างนั้นหรก"
"อารมณ์ยังไงเหรอ"
"ก็........"ผมรู้สึกร้อนวูบๆที่หน้าไม่ได้ เมื่อคิดถึงเรื่องคืนนั้น
"ที่เรามีอะไรกันน่ะเหรอ"
"นั่นมันเพราะยาของคุณ" ใช่ๆ เพราะยานั่นแท้ๆ....
.
.
.
rak part
"ยาของผม.....ถ้าผมใช้ยา....คุณคิดว่ามันจะจบแค่สามรอบเหรอ...."
"คุณรักษ์......อย่ามาพูดอะไรบ้าๆน่ะ"
"ครับ...."ผมรับคำมันน่าสนุกจะตาย.....มุโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยง
".........ปล่อยผมนะ"
"ไม่.....ผมไม่อยากปล่อย" จะว่าผมกวนตีนก็ช่าง.....
"คุณตัวเปียกนะ.....เช็ดตัวเถอะ....เดี๋ยวไม่สบาย"
"เป็นห่วง?" เขาชชะงัก....ก่อนจ้องหน้าผม......
เขาจะรู้มั๊ยว่าหน้าเขาน่ะมันฟังออกมาทุกอย่าง
ดวงตานี่ไม่เคยปิดอะไรเลย
.
.
.
กับคนอื่นเขาดูนิ่ง
ดูเฉยเสียจนเหมือนเย็นชา
.
.
.
แต่ผมเห็นความน่ารักในตัวเขา....
เมื่อแรกๆที่ผมกลับมาจากไปลาว....เจอผู้จัดการคนนี้เดินอยู่ผมก็แค่คิดว่า
ทำไมต้องทำเหมือนเครียดขนาดนั้น
.
.
.
แต่พอรูว่าเป็นฝ่ายบุคคลก็เข้าใจ เพราะมันต้องทำตัวให้น่านับถือ.....
แต่มันน่าแกล้งเหลือเกิน
.
.
.
เวลาโดนแกล้งเขาจะมองผมเมินๆ
แต่นานๆไป
เขาด่าผมทางสายตาเรียบร้อยเลยหล่ะ
.
.
.
นอกจาก เฮีย กับซ้อและเจ้าแมน....อย่านับชมพู่
ก็มีคนนี้แหละที่มักจะโต้ตอบความกวนของผม
.
.
.
"งั้น.......ช่วยเช็ดให้ผมได้มั๊ย"
.....................................................................
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
วันนี้ประชุมครับพี่น้องครับ......
พยายามตั้งใจทำงานมากๆเลย.....
สู้ๆนะ(บอกตัวเองฮ่าๆ)
ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่เข้ามาอ่าน
มาติชม......
.
.
.
:pig4:
-
เขิ๊นเขิน รออ่านฉากสวีทของคู่นี้ต่อ :-[
-
มุน่ารัก
-
:pig4:
-
น่ารักจัง
-
เป็นห่วงก็บอกเขาไปสิมุ~ :impress2:
-
กร๊าก ยั่งงี้เรียกจบให้ค้างปะเนี่ย 555
ยิ่งอ่านยิ่งเริ่มหวานแล้ว อารักษ์นี่เป็นเอามากเลย
ทั้งรักทั้งหลงมุเอามากกก จนเพ้อแล้วอะ
มุเองก็หวั่นไหวเอามาก ๆ แต่ก็ยังพยามปฏิเสธอยู่นั่น
จนอารักษ์ถึงขั้นบุกเข้าหาซะแล้ว มุจ๋าไม่รอดแน่ :hao6:
รอติดตามจ้า ลุ้นให้ยอมตกลงปลงใจกันไว ๆ
:L2: เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปจ้า :bye2:
-
ไม่รอด :hao7:
-
บทที่ 10
mu part
"ผม......"......ผมมองตาชั้นเดียวที่จ้องผม
"............หืม........" เขาส่งเสียงในลำคอ......โน้มหน้าเขามาใกล้เรื่อยๆ
"............ฝนหยุดแล้ว......." ผมยันอกเขาไว้.....ใจเต้นแรงเหลือเกิน.....น่ากลัวจริง
กลัวเขาจะได้ยินเสียงของมัน
.
.
.
"...........อื้ม........"เขาถอนใจเบาๆ....แล้วถอยตัวออกไปหนึ่งก้าว เว้นช่วงระวังร่างกายของเรา
"..........ขอบคุณมาก" เขาเอ่ยขอบคุณ.....ขอบคุณอะไร
"ที่อย่างน้อยคุณก็ไม่ได้เกลียดผม" คุณรักษ์.....ส่งสายอย่างที่ผมอดร้อนไปทั้หน้าไม่ได้
.
.
.
"ถึงวันนี้คุณบอกว่าคุณไม่ชอบ......แต่แค่คุณยอมให้ผมอยู่ใกล้ๆวันนี้....."
.
.
."ผมก็มีกำลังใจจะรักคุณต่อไป......." เขาก้มหัวลงเล็กน้อย.....รอยยิ้มที่ไม่มีแววทะเล้นอย่างเคย
".......ไปละ....อย่าลืมล็อกประตูด้วย"
.
.
.
เขาหมุนตัวเดินออกจากห้องและลงบันไดไป
สักครู่ผมได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซด์ดังและไกลออกไป.......
.
.
.
.
ผมไม่รู้ว่า.....ความรู้สึกที่มีต่อคนนั้นๆเรียกว่าอะไร
แต่.
.
.
ถ้าการที่ผมทำแบบนี้คือการอนุญาตให้เขารักผมต่อไป
ผมอนุญาต.....แต่มีข้อแม้ว่า......เขาจะทำอย่างนี้ตลอดไป
.
.
.
ผมหันไปมองภาพถ่ายที่หัวเตียง
.
.
.
เด็กม.ปลายสองคนที่กอดคอกันในรูปคือผมกับแมน......
.
.
.
มันผ่านมาตั้งสิบสามปีแล้วนะ
.
.
.
ผมนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียง หยิบรูปนั้นขึ้นมา......
หรือตลอดเวลาที่ผ่านมา......ที่ผมคิดว่ารัก.......อาจจะไม่ใช่แมนก็ได้
.
.
.
rak part
ผมเดินเข้าบ้านมา......แม่นมวัยหกสิบหกขวบที่กลับมาจากทัวร์ไหว้พระชเวดากอง นั่งอยู่บนพื้นดูละครที่เพิ่งมาฉากแรก.....
"ทานข้าวเลยมั๊ยคะ...."นมจิตหันมาถามผม
"บอกกี่ทีแล้วให้นมมานั่งข้างบน......" ผมบนบอกไปหลายทีแล้วแท้ๆ
"ไม่ชอบค่ะ....เสมอนาย" แม่นมผมบอกแถมส่ายหน้าจนแก้มส่ายไปมา
"เฮ้อ.......ไม่ทานครับ.....เดี๋ยวจะออกไปข้างนอกเอารถมาเก็บเฉยๆ"
"เอ้า.....ทิ้งนมอยู่บ้านคนเดียวอีกละ" นมจิตทำท่างอนใส่ผม
"..........โธ่นม.......ผมก็ไปสังสรรมั้งสิ"
"เมื่อไรจะแต่งงาน.....หาคนมาทำให้อยู่ติดบ้านคะ" นมจิตถึงกับจับขาผมเลยทีเดียว
"ก็เจอแล้ว.......แต่เขาไม่รัก....นมจะไปขอให้มั๊ยละ"ผมถดตัวลงไปนั่งข้างๆ ซบแขนอวบๆของนมจิต
"ขอ......ขอให้คนนั้นรักคุณรักษ์จริงๆ นมจะสู่ขอมาให้เลย"
"จริงเหรอ.....เดี๋ยวพอนมเห็นว่าเป็นใครนมลมจับพอดี"
"........เชื่อนมเถอะ.....นมผ่านโลกมาเยอะ....ในทีวีก็มีอะไรแปลกให้เห็นเยอะแยะ....ยิ่งทัวร์ที่คุณรักษ์บังคับให้ไปนะ....โอ้โห.....มันมหัสจรรย์"
"ชอบละสิ.....ปีหน้าไปไหนดีครับ....." นมจิตยิ้มกอดผมลูบไหล่ลูบหัว
"นมอยากอยู่ดูแลคุณรักษ์.....ไม่อยากไปไกลๆ.....เป็นห่วงค่ะ"
"ขอบคุณครับ......." ปีนี้ผมเต็มสี่สิบห้าแล้วนะ.......ผมยังชอบนอนตักนมจิต
แม่เสียตอนคลอดผม.....พ่อกับพี่ชายผมเลี้ยงผมมาตามประสาผู้ชาย....
นมจิตที่ครอบครัวประสบอุบัติเหตุ....ลูกและสามีเสียชีวิตในเหตุการณ์นั้น เลยถูกจ้างมาเลี้ยงผม
.
.
.
"พรุ่งนี้.....ผมจะพาคนที่ผมรักมาทานข้าวเย็นด้วย....."
นมจิตยิ้มอ่อนโยน
"คืนนี้ไม่ต้องไปเที่ยวหรอกเนอะ.......พักผ่อนเถอะค่ะ......"
".......ครับ"
เช้าวันอาทิตย์อันสดชื่นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาตอนเก้าโมงเช้า ทำธุระส่วนตัวเสร็จก็ปาไปเกือสิบโมงครึ่ง
.
.
.
ผมพาร่างกายตัวเองมายืนอยู่หน้าบ้านที่มีตู้จดหมายสีครีม จักรยานสีเทา และต้นมะม่วงสูงใหญ่
.
.
.
กดกริ่งสองที.......
รอประมาณห้านาที
.
.
.
คุณต้องไม่เชื่อว่าผมเห็นอะไร
มุในชุดนอนสีน้ำตาล ใส่แว่นตาเดินผมชี้โด่เด่.....หน้าตาสะลึมสะลือสุดๆ
มองผ่านๆนี่มันเด็กมหาลัยชัดๆ
.
.
.
"...............ใครครับ"....มุยืนมองผมจากหน้าบ้าน
"ผมเอง......." เห็นเดินขยี้ผมมา.....แต่พอจะเปิดประตูให้ผมเท่านั้นแหละ.....
"เห้ย.............มาไงเนี่ย"
mu part
ผมตกใจแว่นแทบหลุด
อิตาผู้ชายวันสี่สิบนี่น่ากลัวชะมัด
โผล่มาทำไมเนี่ยยยยยยยยย
"จะเที่ยงแล้วนะ...." เขาทำท่ายกนาฬิกาขึ้นดู
"แล้วไง......นี่มันวันหยุดของผม"
"อื้ม....จะชวนไปเที่ยว....ตอนเย็นจะชวนไปกินข้าว" ผมขยี้ตา พอมองคนตรงหน้าชัด
ใส่เสื้อโปโลอีกละ......เกงขาสั้นด้วย รองเท้าผ้าใบอีกต่างหาก
มองผ่านๆนี่สามสิบยังไม่ถึงเลย
คงจริงอย่างเขาว่ากัน
.
.
.
ผู้ชายแก่ยาก.....
.
.
.
คนนี้แหละตัวอย่างที่เห็นชัดที่สุด
แถมยังดูดีมากๆอีก......ปฏิเสธไม่ได้เลยจริง
"งั้นเข้ามาก่อน......ผมขอเวลาอาบน้ำก่อน"
..........................................................
ฝนตกอีกแล้ว.......
ดูแลสุขภาพด้วยค่ทุกท่าน
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและติชมค่ะ
-
บุกถึงบ้านเลย
-
นมคงรักรักมากนะนั่น
-
มุเริ่มรู้ใจตัวเองแล้วสินะ จะได้ไปอยู่กับคุณรักษ์ไวๆ อิอิ
-
อ่านรวดเดียวเลย
:impress2:
-
รุกได้น่ารักมากๆเลยค่ะ คุณรักษ์
-
ตอนพิเศษ
วันนี้ชมพูเดินเข้ามาในประตูโรงงานด้วยเสื้อปักลายสีชมพูอ่อนกับประโปรงยีนส์....ใบหน้าที่ไม่แต่งแต้มอะไรมากไปกว่าแป้งฝุ่นกับลิปกลอสบางๆ
ชมพู่ตระหนักเสมอว่าตัวเองไม่ได้มีหุ่นที่เพอร์เฟ็คอย่างนางแบบ ติดจะอวบไปด้วยซ้ำ วันนี้สาวหน้ามึนที่ปกติจะทักทายตั้งแต่ยามหน้าประตูยันแม่บ้าน
วันนี้ดินนิ่งๆเข้าไปนั่งที่โต๊ะตัวเองเงียบๆ
.
.
.
"อ้าว.....ชมพู่มาไวเชียววันนี้"
"ค่ะ...."ชมพู่พยักหน้าแล้วหันกลับไปเปิดคอมฯ
"ทำไมวันนี้ใส่แว่น?....ปกติไม่เห็นใส่นี่นา"
"ชมพู่ตาบวมใส่คอนแท็คไม่ได้" ชมพู่ตอบแล้วหันมามองมุธา
"พี่มุมาแต่เช้าเลย.....นี่ สงสัยว่ามาเช้าหรือไม่ได้กลับบ้านเนี่ย" ชมพู่ทำท่าฟุดฟิด
"กลิ่นน้ำหอมใหม่.....คุ้นๆนะคะ" มุธาตาเหลือก
"บ้าเหรอ.....คุ้นเคิ้นอะไรละ"
"หน้าแดงทำไมอ่ะ......ไม่ได้ว่าอะไรเลย......" ชมพู่ยู่หน้า
"เอ้า......." ชมพู่สะบัดหน้าไปเจอ(อดีต)อริมุธา
"คุณรักษ์สวัสดีค่ะ" ชมพู่เบิกตากว้าง
"ว่าไงชมพู่.....วันนี้มาหวานอมเปรี้ยว.....แอบเนิร์ดด้วยนะเรา"
"ค่ะ......มิน่านะคะ" ชมพู่มองมุธาแว่บหนึ่งก่อนจะหันไปมองด้านนอกหน้าต่าง
"มิน่าอะไร......." คุณรักษ์ถามอย่างฉงน
"ฝนจะตกคุณรักษ์มาไว๊ไว....."
.
.
.
"หรือเมื่อวานไม่ได้กลับบ้านคะ?" ชมพู่ถามประโยคที่มุธาตาโตเป็นสองเท่าที่ได้ยิน ทั้งที่เมื่อกี้เล่นมุกนี้ไปแล้วแท้ๆ
แต่มุธาไม่มีทางรู้ว่า การเล่นมุกกับคนหลายคนมันให้ปฏิกริยาต่างกัน
.
.
.
ประโยคนี้ก็เช่นกัน
.
.
.
"ฮ่าๆ.....เมื่อคืนนอนที่ออฟฟิสนี่แหละ.....มีเรื่องให้ 'เคลียร์' น่ะ" คนตอบหลิ่วตาให้อย่างหยอกเย้า...
ชมพู่แกล้งทำเป็นไม่เห็น.....
.
.
.
.
"ชมพู่ก็เรื่องให้เคลียร์......อยากเคลียร์บ้างจังเลยพี่มุขา"
ชมพู่เอนหัวไปซบ.....ไหล่มุธา ส่งสายตาปิ๊งๆ
.
.
.
ชมพู่เหล่มองคุณรักษ์นิดนึง.....
"คือชมพู่งอนกับเฮีย.....แล้วอยากเคลียร์มั้งอ่ะ...."
"เอ้า.......ก็ไปสิ....."
"หยุดงานนะ"
"เออ.....เดี๋ยวบอกเจ้าแมนให้"
"พี่มุว่าไง......" มุธาพยักหน้าตอบ
"แล้วใครจะทำงานแทนชมพู่อ่ะ"
"พี่เอง....จะทำแทนให้....แค่รับโทรศัพท์ไม่ใช่เหรอ" ถ้ามีเรื่องข้องใจ ก็ต้องไปเคลียร์ให้รู้เรื่องกันไป....ยิ่งเป็น"แฟน"กันยิ่งแล้วใหญ่
.
.
.
แต่จะ เคลียร์ แบบไหนก็แล้วแต่คน......
"คิดงั้นก็คงไม่ยาก......วันนี้ลากิจ.....สวัสดีค่ะ"
แล้วมุธาก็รู้ว่าชมพู่เป็นมนุษย์ลักษณะพิเศษ ที่สามารถอยู่กับโทรศัพท์สามเครื่องได้ แถมสามารถจัดการปัญหาที่มาจากโทรศัพท์ได้ทุกอย่าง
คุณรักษ์ก็รู้แล้วว่าต่อไปจะไม่ให้มุธาทำงานแท้ชมพู่เด็ดขาด เพราะตกเย็นที่เขามารับไปกินข้าวแล้วก็ดูทีวีบ้าน.....
หวังจะ'นอน'คุยกันมีอันต้องพับเก็บไป..... เพราะมุเหนื่อยจนหลับกลางอากาศเรียบร้อยก่อนที่เขาจะอาบน้ำเสร็จเสียอีก
.
.
.
ท้งสองคนไม่รู็หรอกว่าตอนนี้ชมพู่กำลังนั่งกินบุฟเฟ่ต์เนื้อย่างพรีเมียมร์กับหวานใจ
.
.
.
อภินันทนาการจาก "คุณแมน"
........................
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
ฮ่าๆ.......
แฟนคลับชมพู่ยกป้ายเชียร์......
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและติชมค่ะ
-
ชมพู่ชนะเลิศค่ะ 555
-
:-[
-
ชมพู่ นางเป็นรน เป๊ะ !!! นี่พุดเลย
:laugh:
-
ชมพู่ทำไมทำอย่างนั้นกับมุ
-
บทที่ 11
rak part
ผมไม่ได้พามุไปไหนไกลเลย
การขับรถตรงดิ่งไปที่บ้านทำให้มุอารมณ์เสียใส่ผมทันที
"ไหนว่าจะพาผมไปเที่ยว....." ผมถอดหมวกกันน็อกส่งคืนให้ผม
"ก็มาเที่ยวบ้านผมไง....เที่ยวได้ตลอดชีวิตด้วย.....ฟรี"
"เหอะ......" มุทำท่าพ่นลมใส่........
.
.
rak part
.
"มากันแล้ว......" นมจิตเดินเร็วมารับพวกเราถึงที่
"ครับมาแล้ว......นมนี่ มุ...." นมจิตรับไหว้มุ รอยยิ้มรู้ทันของนมทำให้มุหันมามองหน้าผม
"อ่า.....นี่นมจิต.....แม่นมของผม"
"โถ...... คิดว่าจะเป็นคนอื่นคนไกล".....นมกระแซะผม....
"คุณมุ....จำนมได้มั๊ยคะ" นมจิตยิ้ม มุทำท่าคิดก่อนจะทำตาโต
"อ่อ........คุณป้า......"
"เรียกนมอย่างที่คุณรักษ์เรียกเถอะค่ะ" อะไรกันเหรอ.....ผมมองหน้ามุทีหน้านมจิตที
"ก็คุณมุน่ะ....."
"เอ่อ......ผมว่าเราเข้าบ้านกันเถอะครับ"มุเดินไปจับแขนมเดินจูงกันไป.....
ถึงจะสงสัยแต่ก็ดีแล้วที่นมไม่ได้ขัดข้องอะไร
ผมนั่งมองมุที่ช่วยนมจิตหั่นผักทำสปาเก็ตตี้สำหรับมื้อเที่ยง
อะไรที่จะทำให้ผมเห็นภาพแบบนี้ตลอดไป.....
.
.
.
ผมจะทำ
mu part
ผมตกใจนิดหน่อยที่คนที่ เขาเรียกว่านมจิต.... คือคุณจิตตราที่มอบทุนให้ผมตอนเรียนมหาลัย
ผมจะได้พบคุณจิตตราปีละสองครั้งเท่านั้นเอง
เพียงแต่เวลาที่ผมเจอ....คุณจิตตรา.....นมจิตจะมาในรูปแบบของคุณป้าจิตใจดี
ในเสื้อผ้าเรียบง่ายในวันที่มาจ่ายค่าเทอมให้ผม
.
.
.
เพราะเป็นเด็กกำพร้าที่เรียนดี ด้วยความประพฤติเรียบร้อยของผม อาจารย์สมัยม.ปลายจึงให้ผมร่างจดหมายถึงผู้อนุเคราะห์
และตั้งแต่นั้นผมก็มีคุณป้าจิตคอยช่วยเหลือในเรื่องค่าเทอม....และบ่อยๆครั้งที่ท่านโอนเงินค่าใช้จ่ายมาให้
ทั้งที่เราเจอหน้ากันปีละสองครั้ง.....แต่บ่อยครั้งที่ท่านโทรมา....เพื่อถามว่าเรียนหนักหรือเปล่า.....
ท่านมักจะย้ำเรื่องสุขภาพบางครั้งก็ส่งอาหารเสริมมาให้เสมอๆ
.
.
.
ท่านยิ้มแย้มเสมอ จนวันนี้ท่านก็ยังเหมือนเดิม
ท่านยิ้มเวลาพูดถึงคุณรักษ์....เหมือนกับว่าผู้ชายอายุสี่สิบห้าคนนั้นเป็ฯเด็กชายวัยรุ่น
แววรักใคร อาทรณ์ ผูกพัน ทอประกายออกมา
"ยังไงนมก็ฝากด้วยนะคะ......ถ้านมเป็นอะไรไป.....นมจะได้สบายใจว่าอย่างน้อยคุณรักษ์ก็ยังมีมุอยู่"
".......อย่าพูดอย่างนั้นสิครับ....มุไม่ได้เป็นอะไรกับคุณรักษ์สักหน่อย"
"ตอนนี้ยังไม่ได้เป็นอะไร......แต่ต่อไปไม่แน่เนอะ......" นมจิตหัวเราะร่า......
ผมดีใจที่ไดเจอกับท่านอีกครับ.....
หลังจากทานข้าวเสร็จ ผมนั่งดูทีวี....นมจิตขอตัวไปพักผ่อน....ส่วนคุณรักษ์นั่งทำงาน....
งานที่ผมไม่เคยคิดว่าเขาจะมีความรับผิดชอบเลย
.
.
.
เขานั่งดูแฟ้มหนาๆ กับหน้าจอคอมฯ...... ผู้ชายคนนั้นใส่แว่นตากรอบดำ
หน้าเครียดเหมือนวลาที่เรียกเภสัชเข้าไปพบที่ห้อง.....
.
.
.
ไหนบอกว่าให้มาเที่ยวไม่เห็นจะมีอะไรเลย.....
rak part
ผมเงยหน้าจากแฟ้มงานอีกทีมุก็นอนหลับอยู่บนโซฟา
พอเดินเข้าไปมองใกล้ๆ ผมอดใจไม่ได้ที่จะหอมแก้มเขาเลย
มันอยากจะหอม
จะกอด
จะจูบ
จะสัมผัส
.
.
.
พอผมนั่งลงข้างๆ.....จับเข้ามาซบที่ไหล่
เจ้าตัวก็ไถลมานอนตักผมเลย.......
.
.
.
วันนี้อากาศดี.....
ไม่ร้อนอบอ้าว......
แดดก็ไม่เจ้า
ลมโชยๆ
ผมอยู่กับมุธา......ที่ผมรัก
ผมยิ้มกว้างมาก........
สุขหัวใจบอกไม่ถูก
.
.
.
หยุดเวลาตรงนี้เอาไว้ได้มั๊ย......
.
.
.
"คืนนี้นอนด้วยกันนะมุ......." ผมกระซิบที่ข้างหู
"อืม............"ถือว่าตกลงตามนี้
...........................................
วันศุกร์แล้ว.......
สู้ต่อไปนะทุกท่าน.....
ข้าน้อยเรื่อยๆพรุ่งก็ทำอีก.......
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและติชมค่ะ
-
เย้ วันนี้ได้เม้นท์คนแรก หลังจากเม้นท์ไม่ทันมาหลายตอน
อารักษ์นี่มีตัวช่วยเยอะนะเนี่ย แล้วมุจะหนีไปไหนได้
ตอนนี้เข้าหาแบบเปิดเผย ไม่มียียวนให้มุหมั่นไส้เลย
มีแต่ทำมุใจสั่นทุกตอนเลย น่ารักอะ
รอติดตามและเป็นกำลังใจเหมือนเดิมค๊า :mew1:
-
:z2:
เข้าทาง
-
ถามตอนนอน เราก็ตอบตกลงนะเออ 555
-
ที่แท้มุคนคุ้นเคยกันมาก่อน
-
นมจิตร ช่วยคุณรักษ์อีกแรง :mew1: :mew3:
-
มีที่มาอย่างนี้นี่เอง คนกันเองทั้งนั้น
มุมาช่วยคุณนมดูแลคุณรักษ์ไหมคะ คุณนมจะได้ไม่เหนื่อยไง อิอิ
-
ทางผู้ใหญ่ก็ผ่านแล้ว เหลือแต่มุนี่แหละ o18
-
บทที่12
ปกติถ้าคุณรักษ์มาทำงานเราจะได้ยินเสียงเพลงดังอยู่ในห้องบัญชี และแผนกวางแผน.....
แต่เนื่องจากภารกิจด่วนมากๆๆๆๆๆๆๆ
ทำให้คุณรักษ์ต้องไปงานศพของพ่อของคู่ค้าที่ลาว......
ซึ่งต้องพ่วงเอาคุณแมนไปด้วย....
สามวัน
.
.
.
เช้านี้มุธามาทำงานตามปกติ......
ยืนอยู่ด้านหน้าโรงงานมองพนักงานที่ทยอยเดินเข้าโรงงาน.....
ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาหลังจากที่เกิดเรื่องขึ้น......
คุณรักษ์มาทำงานเช้า.....
แต่ว่า......
วันนี้รถมอไซร์ถูกคลุมไว้ด้วยผ้าคลุม
แถมห้องก็ยังเงียบ.....
.
.
.
วันจันทร์ผ่านไปช้าๆ......มุธาบอกกับตัวเองว่ามันไม่ใช่เพราะคนคนนั้นไม่อยู่แต่เพราะวันจันทร์นี้ไม่มีใครมาสมัครงาน เลยทำให้ไม่ต้องวิ่งวุ่นสัมภาษณ์
ช่วงก่อนเลิกงานเขาเดินลงมานั่งที่โซฟาหน้าเคาน์เตอร์
"ไง....พี่มุ....ทำไมหงอยๆคะ" ชมพู่ชะโงกหน้ามาถามเขา
".......เปล่านี่"
"เหรอ....คิดว่าเป็นเพราะคิดถึงคุณรักษ์ซะอีก"
"เฮ้ย......." มุธาลุกพรวดขึ้นเพราะตกใจ
"อะไรคะ....."
"เอ่อ.....เปล่า......แล้วทำไมชมพู่ถึงคิดว่าพี่.....ต้องคิดถึงคนอย่างนั้น" มุธาถามทั้งที่หน้าแดงระเรื่อ....
"ก็.......พี่มุน่ะ.....เถียงกับคุณรักษ์ตลอดเลยนี่นา......เนี่ย....ชมพู่ยังคิดถึงคุณแมนเลย....จะไม่เจอไปสามวันเลยนะ"
"อ้าว.....แล้วเขาไปไหนกันละ" คนถามไม่ได้รู้ตัวเลยว่าขยับมายืนใกล้ๆเคาน์เตอร์โดยไม่รู้ตัว
"ก็.....คุณป้าให้ไปลาวค่ะ...งานศพพ่อพี่เป้น่ะ....เลยต้องไปกันทั้งคู่ เฮ้อ.....ว่าแต่ถึงชมพู่จะคิดถึงคุณแมนก็น้อยกว่าน้องพีนะคะ"
".......เอ่อ.......อื้ม" มุธาย้ายตัวเองไปยืนข้างๆหน้าต่างแทน
"อุ๊ยเพลงนี้เพราะ....."ชมพู่เพิ่มเสียงขึ้น.....เพลงดังแว่วเข้าหูเขา
.
.
.
.
"เสียงเพลงก็ไม่ช่วยเลยทั้งที่เคยชอบฟัง
หนังโปรดกี่เรื่องก็ดูมันทั้งวันก็เหมือนเดิม
เหมือนใจมันอยู่นอกตัว ควบคุมไม่ได้เลย
หันมองทางไหนได้แต่คิดถึงเธอ แล้วก็คิด............"
ชมพู่แอบมองคนที่ยืนเหม่อๆคนเดียว.....
ช่วงเย็นฟ้าครึ้มทุกวัน
ยิ่งเหงาเขาไปใหญ่
"คิดว่าเธอจะคิดถึงฉันบ้างไหม ยิ่งคิดก็ยิ่งแย่
กินไม่ได้นอนไม่ได้เลย ฉันแย่เลยรู้หรือเปล่า........
ให้ทายว่าในวันนี้ฉันจะต้องตาย
กี่ครั้งแล้วรู้ไหมที่เธอไม่อยู่
ความคิดถึงมันทำงานทั้งวัน
หนึ่งวันมีหนึ่งพันสี่ร้อยสี่สิบนาที
ฉันคิดถึงเธอทุกทุกวินาที
เธอคิดดูก็แล้วกัน กว่าจะพ้นหนึ่งวัน
รู้ไหมว่ามันเหนื่อยยากแค่ไหน
เมื่อไม่มีเธอ"
มุธาอมยิ้มกับเพลง.....คิดถึงไม่ตายหรอกน่า.....
แต่ก็ทำเอาแย่เหมือนกันนะเนี่ย.......
ไม่อยากยอมรับเลยว่ามีความคิดหนึ่งแว่บเข้ามาในหัว
"รีบๆกลับนะครับ.......ผมคิดถึง"
.
.
.
ชมพู่กดชัตเตอร์เก็บรูปก่อนส่งไปให้ใครบางคน
"เอาความคิดถึงมาฝากค่ะ"
.
.
ชมพู่อมยิ้มกับตัวองก็จะฮัมเพลงเบาๆ......
วันแรกยังขนาดนี้พรุ่งนี้มะรืนนี้จะขนาดไหน
ชมพู่ชอบค่ะเห็นคนเขารักกัน.........
.
.
.
ถึงตอนนี้จะไม่ยอมรับ......แต่คนเราน่ะรักแล้วหนีหัใจตัวเองไม่พ้นหรอก
.
.
.
ว่าแล้วสาวมึนก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาแฟนตัวอ้วน
.
.
.
"เฮียวันนี้ไปกินชาบูกันมั๊ย.................."
.
.
.
"เค้าคิดถึงตัวเองน่ะ"
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
................................
โฉบมาสั้นๆ......พอกรุบกิบ....เอิ๊กๆ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและติชมค่ะ
-
โบนัสปลายปี คุณรักษ์และแมนต้องมีนอกรอบให้ชมพู่เลยนะ อิอิ
-
ทางรักสดใสจังนะคุณรัก
-
ชมพู่สาวแสบ :m24: แต่ก็เป็นกามเทพสื่อรักให้คุณรักษ์เลยนะเนี่ย :kikkik:
-
ชั้นรักสาวชมพู่จริงๆนะ :mew1:
-
ชมพู่ยังทำหน้าที่ได้ดีเหมือนเดิม
-
วันที่สอง
rak part
ผมตื่นนอนตอนเช้าไปวิ่งจ๊อกกิ้งคนเดียว.....
ส่วนเจ้าแมนนอนอืดเรียกไม่ยอมลุก....ปลุกไม่ยอมตื่น
.
.
.
อากาศที่หลวงพระบางดีมาก
ผมวิ่งมาไกลสักพักท้องเริ่มประท้วง
แวะกินโจ๊กง่ายๆริมทาง.....
.
.
.
แล้วหัวใจของผมก็เริ่มบีบรัดตัวเองอีกครั้ง......
ผมคิดถึงมุ......
.
.
.
เฮ้อ...........
.
.
.
เมื่อเย็นชมพู่ส่งรูปคนน่ารักของผมมา.....
ความคิดถึงของผมวัดระดับไม่ได้เลเพราะมันกำลังตะโกนก้องหัวใจของผมว่า
"กลับไทยเถอะ.....คิดถึงมุ...อยากกอดมุที่สุดเลย"
รูปมุยืนเหม่อๆ สายตามองออกไปอีกทาง.....เหมือนกำลังเหงา
.
.
.
"เอาความคิดถึงมาฝากค่ะ"
.
.
.
ชมพู่........................เธอน่ารักมากกกกกกกกกกกกก
น้อยกว่ามุนะ......
ผมมองรูปนั้นอีกครั้ง......
เอาหล่ะ.....ผมจะรีบทำงานแล้วรีบกลับไปนะ
.
.
.
ป่านนี้คงตื่นแล้วแหละ.....
.
.
.
"ตัวผมไม่อยู่.....แต่ใจผมอยู่ที่คุณนะ
ที่นี่อากาศดี.....คิดถึงมุที่สุด"
.
.
.
กดส่งข้อความโดยที่ไม่ได้คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะอ่านหรือไม่อ่าน
ไม่ส่งไลน์
ไม่ส่งวอทแอป
แต่เลือกจะส่งข้อความ
.
.
.
เพราะมันไม่ได้หมายความเขาไม่ตามกระแส
แต่อยากแตกต่าง......
.
.
.
mu part
ผมชะงักมือที่กำลังจะปิดประตูรั้ว
ติ๊ดดดดดด.....
.
.
.
ผมหยิบโทรศํพท์ขึ้นมาดู
ปกติผมจะไม่ค่อยได้ยินเสียง"ข้อความ"
ส่วนใหญ่เป็นไลน์บ้าง....วอทแอปบ้าง
.
"ตัวผมไม่อยู่.....แต่ใจผมอยู่ที่คุณนะ
ที่นี่อากาศดี.....คิดถึงมุที่สุด"
.
.
.
.
/////////////////////////////////////
.
.
.
ผมใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก
คนคนนั้น.....ทำบ้าอะไรเนี่ย.....
ผมร้อนผ่าวไปทั้งหน้า.....
อะไรกันฟร่ะ
จะไปไม่บอก......แล้วอยู่ๆก็หายไป....
โทรศัพท์ก็มีโทรบอกสิโทรบอก
แค่บอกกับผมด้วยเสียงน่ะจะเป็นอะไรมั๊ย..........
ผมบ่นงึมงำ.....รู้ตัวว่าหน้าคงจะแดง
แต่ว่า.......
ที่ผมคิดอะไรงี่เง่านี่มันหมายถึงอะไรกัน......
.
.
.
ตอนพักเที่ยงผมเดินออกมาจากออฟฟิสทางประตูด้านข้างแล้ว.....
เสียงคนงานทะเลาะกัน.....
ผมวิ่งเข้าไปหวังจะห้าม.....
แต่ผมก็ไม่ใช่คนตัวโตอะไร....ถึงจะสูงร้อยเจ็ดสี่แต่มันก็สู้แรงคนในไลน์ผลิตไม่ได้
".......ผลั่ก......"
"ว้าย....พี่มุ" ชมพู่วิ่งมาหาผมที่โดนหมัดจากใครสักคนในสองคน
"............." ทั้งหมดหยุดชะงัก
"เป็นอะไรมั๊ยคะ" ชมพู่ถามผมที่โดนซัดเข้าครึ่งปากครึ่งจมูก
".......ผมโอเคดี" ผมยืนขึ้น ความเจ็บเริ่มแผ่เข้ามาแล้ว.....ตะกี้แค่มึน.....
"คนอื่นๆไปทานข้าว.....ส่วนคุณสองคน เดี๋ยวตามไปพบผมที่ห้องบุคคล"
.
.
.
ตอนนี้ชมพู่ที่ปกติหน้ามึน....ยืนหน้าซีดอยู่ข้างๆ
"ตายแน่ๆ......พี่มุเลือดทะลักเยอะเลย......ทำไงดีๆๆๆๆๆ" ชมพู่เอาผมเช็ดหน้ามาอุดปากอุดจมูกผม
"โอ๊ย....ชมพู่....พี่จะตายเพราะเราอุดปากอุดจมูกพี่นี่แหละ"
"ก็พี่เอาหน้าไปรับหมัดเขาทำไมเนี่ย......"
.
.
.
ผมนั่งให้เจ้าหน้าที่ห้องพยาบาลทำแผลให้......ชมพูขอตัวไปทำงาน
ผมนั่งสะสางปัญหาตามหน้าที่
.
.
.
ผมเจ็บแผลตามเรื่องตามราว....
จมูกเริ่มบวม.....ปากนี่ไม่ต้องพูด.....เพราะพูดแล้วเจ็บมากกกกกกกกกกกกกกก
.
.
.
ก่อนเลิกงานผมบอกเจ้าหนิงว่าพรุ่งนี้ผมหยุด
แจ้งคุณป้าว่าผมลา.....
คุณป้าเห็นด้วยเพราะว่าชมพู่สาธยายให้ท่านฟังเรียบร้อยว่าผมทุ่มเทร่างกาย(?)เพื่องานขนาดไหน
.
.
.
พอถึงบ้านผมก็อาบน้ำลากสังขารไปกินยาแก้ไข้ดักไว้ก่อน......
หลังจากนั้นไม่ถึงชั่วโมง....ก่อนละครหลังข่าวจะมาผมก็เผลอหลับตรงหน้าทีวีนั่นแหละ
.
.
.
man part
ทุกท่านอาจตกใจที่อยู่ๆมาเจอผม
ใช่แล้วผมเอง.....เจ้าแมนของอารักษ์
ตอนบ่ายชมพูส่งไลน์มาบอกว่ามุโดนลูกหลงของคนงานที่ทะเลาะกันเพราะเอาตัวเข้าไปห้าม
รูปถ่ายที่ส่งมา ทำให้ผมเห็นได้ว่าจมูกมุบวมขึ้น และแดง
"ไม่หักนะคะ.....แต่ครึ่งปากครึ่งจมูกเลยค่ะ....
เลือดทะลัก....ชมพู่ละตกใจ"
.
.
.
"พรุ่งนี้คุณป้าให้พี่มุหยุดค่ะ....."
.
.
.
"อา.....กลับก่อนมั๊ย" ผมถามอาที่นั่งพักหลังจากคุยธุระกับคู่ค้าเสร็จแล้ว เรื่องงานศพก็เรียบร้อยตั้งแต่เมื่อคืน
"ไม่เป็นไร....กลับพร้อมแกก็ได้....ทำไม" อารักษ์หันมาถามผม
"ผมจองตั๋วให้แล้ว......ไม่ต้องเรื่องมาก เดี๋ยวเลขาพี่เป้จะอาตั๋วของอามาให้....แล้วก็รีบไปบ้านมุนะ.....น่ากลัวคืนนี้จะไข้ขึ้น"
".....มุเป็นอะไร....." เรื่องมุนี่ทำให้อาตื่นเต้นได้เสมอเลยแหะ
"มุ.......ไม่รู้อ่ะ....เอาไปดูเอง"
ผมยืนกอดอกมองอารักษ์......เห็นเขาทำท่าโกรธเคือง
"ใคร!!!!!!!!!! ใครทำ"
"...........ผมว่าอาไม่ควรจะโมโหตอนนี้....อาควรรีบกลับไทยไปดูแลมุก่อน....."
"ขอบใจมาก" อารักษ์เดินไปเก็บของใส่กระเป๋า ตอนนี้บ่ายครึ่งอีกสองชม.เครื่องออก.....
สบายใจเลยผม....อย่างน้อยอาของผมก็รักมุจริงๆ
.
.
.
และอย่างน้อยที่สุดมุแค่ยังไม่พูดว่ารักอารักษ์ก็เท่านั้นเอง
rak part
ผมยืนอยู่หน้าบ้านมุตอนเกือบสี่ทุ่ม
ไม่มีกุญแจบ้าน....
มองซ้ายมองขวา....
"คุณ....เพื่อนมุนี่นา"
"อ่ะ......ครับ"
"...................แล้วลองกดกริ่งรึยังคะ"
"ยังครับ....เพิ่งมาถึงนี่เอง....."
"เดี๋ยวนะคะ....."ผู้หญิงคนนั้นเดินออกมาชะโงกหน้ามอง.....ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปโดยง่ายดาย
"ประตูไม่ได้ล็อกค่ะ.....ที่นี่เรามียาม แล้วก็ไม่มีขโมยกับโจรค่ะ.....อีกอย่างฉันเคยเห็นคุณมารับส่งมุบ่อยๆแล้วก็......"
"เอิ่ม....ขอบคุณครับ"
"ฉันชื่อปานเป็นเพื่อนมุค่ะ....."
"ครับ ผมรักษ์ครับ"
"มุ น่าจะดูทีวีอยู่เห็นแสงแว๊บๆน่ะค่ะ"
...
.
.
เธอเดินเข้าบ้านเธอไป ส่วนผมเดินเข้าบ้านมุ ลงกลอนประตูรั้ว
แล้วพอเข้ามาถึงด้านใน
ไฟชั้นล่างยังเปิดอยู่ ประตูไม่ได้ล็อก.....ขณะหนึ่งผมนึกโมโห....ถึงจะมีโจร ขโมย
แต่ทำไมถึงไม่ระวังตัวขนาดนี้นะ.....
.
.
.
ผมผลักประตูเข้าไปเห็นมุนอนหลับอยู่บนโซฟา
ผมวางกระเป๋าหลบไว้อย่างเบามือ....
นั่งลงที่พื้นข้างๆโซฟา
มุนอนหลับเหมือนเด็กๆ..ซุกตัวกับหมอน....จมูกแดงช้ำ....ปากเจ่อนิดๆ
ผมแตะปากที่บวมเจ่อของมุ
เขาครางเบาๆ......จับมือผมแล้วเอาไปกอด
โอ๊ย....มุผมจะบ้านะ.....ผมรักคุณมาก มากจนไม่รู้จะบรรยายยังไงแล้ว
แค่วันนี้ตอนที่ผมเห็นภาพที่ชมพู่ส่งให้แมนผมก็แทบบ้า อยากกระชากไอ่คนที่ทำมาฆ่าให้ตาย
ผมลูบใบหน้านั้นเบาๆ
ลูบแก้มของมุก่อนจูบแก้มใสๆนั่น
"........กลับมาแล้วครับ"
.
.
.
mu part
ผมรู้สึกตัวเบาๆ....ก่อนที่หลับจะแตะลงกับที่นอน.....
"หืม......" ผมขยี้ตา....
"อย่าขยี้ตา....เดี๋ยวเจ็บตานะ" เสียงคุ้นๆ
"คุณรักษ์.....มาได้ไง...".....ผมขยับตัวไม่ได้....เขาเกยทับตัวผมมาครึ่งตัว
"คิดถึงมุน่ะ.....เห็นว่าปากเจ่อเลยกลับมาดู"
"อื้ม....อุบัติเหตุน่ะ....แล้วนี่ทิ้งคุณแมนกลับมาอย่างนี้เสียงานรึเปล่าครับ"
"ไม่หรอก....แมนจัดการให้น่ะ....คิดถึงผมมั๊ย......" เขาทอดเสียง.....น่าแปลกที่ผมกลับตาสว่าง...นาฬิกาบอกเวลาห้าทุ่ม....
"......คำถามนี้ต้องตอบเหรอครับ...."
"ไม่ตอบให้ชื่นใจหน่อยเหรอ......." เขาซบกับอกของผม.....มองมุมนี้เห็นขนตาเขาด้วย....ขนตายาวเชียว
"......อื้ม........"...........คิดถึง.......
"มากมั๊ย......."
"อื้ม........"......มาก...............
เหมือนผมจะเห็นว่าเขายิ้ม....
หน้าเขาแดง......
.
.
.
เขาเขิน..............
"คุณรักษ์......." เขาเงยหน้าขึ้น
"หืม?"
"ขอบคุณ......"
"เรื่อง.....?"
"ที่กลับมาวันนี้"ผมยิ้มให้เขา.......
เขายิ้มอ่อนโยนก่อนที่เราจะจูบกัน...............
-
:pig4:
-
สุดท้ายมุก็ยอมบอกว่าคิดถึงอารักษ์ซะที นี่ขนาดพึ่งวันที่สองนะ
ใจตรงกันแบบนี้ใกล้มีเฮแน่นอน :hao6:
รอตอนต่อไปจะมาคืนนี้เลยไหมน๊า
ลงไวถุกใจคนอ่านม๊ากมาก :mew1:
-
น่ารักจัง คุณรักษ์พาไปอยู่บ้านเลย
-
คุณรักษ์น่ารักมากที่รีบกลับมาดูแลมุ
งานนี้ต้องขอบคุณชมพู่
-
รักกันหวานชื่น
ต้องขอบคุณสาวชมพู่ที่เชียร์สุดใจนะเนี้ยะ :mew4:
-
น่ารักไม่ไหวแล้ว จริงอย่างที่คุณแมนบอก อารักษ์รักมุ เพียงแค่ตอนนี้มุยังไม่ได้บอกเท่านั้น แต่ใจเขาตรงกันนานแล้ววววววววว :-[
-
แอร้ยยยยยยย
:katai5:
-
ตอนที่ 13
.
.
ผมกอดเขาเอาไว้จมูกโด่งๆนั่นซุกไปตามแก้มและซอกคอของผม......
เขากดปากลงครั้งแล้วครั้งเล่า
.
.
.
พึมพำชื่อของผมราวกับว่า......โหยหา
ผมไม่รู้ว่าเอามือโอบคอของเขาแล้วโน้มลงมาจูบเองตั้งแต่เมื่อไหร่
แต่เหมือนกับว่าจูบนี้เราต่างเรียกร้องไม่ยอมกัน
มือไม้ต่างช่วยกันปลดเสื้อผ้าออก
คุณรักษ์ลูบใบหน้าของผม.
.
.
.
เขายิ้มแล้วกะซิบอีกครั้งว่ารัก
"ผมรักมุ......"หัวใจผมเต้นแรงใบหน้าของคุณรักษ์ห่างออกไป
แล้วก่อนที่ผมจะเอ่ยปากอะไรออกไปความเสียวก็แว่บเขามา.....
"อ๊า........"
เขาใช้ปากกับ.....ของผม......
"......คุณรักษ์........อื้อ......"
ผมจิ๊กผ้าปูที่นอนระบายความรู้สึกบางอย่าง....
มันเริ่มรุนแรงมากขึ้นเรื่อย จนกระทั่ง......
"พอแล้ว.....คุณรักษ์......อย่า....." ผมห้ามเขาไม่ให้กลืน.....สิ่งที่เขารับมันเอาไว้
"ผมรักมุ......"
.
.
.
ประโยคนี้ดังซ้ำวนเวียนไปมา
จนเกือบตีสาม.......
นั่นคือครั้งสุดท้ายที่ผมมองนาฬิกา.....
rak part
ผมเช็ดตัวให้มุ.....ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างๆ.....
ผิวมุนิ่มเหมือนผิวเด็ก......
ยิ่งจับยิงสัมผัส.......
อะไรกัน......ผมรู้สึก....อยากทำอีกแล้ว.....
เฮ้อ......ยังกับวัยรุ่นสมัยเริ่มหัดลอง
"........." ผมกอดมุเอาไว้หลวมๆ....แล้ว
"ผมรักมุ......." ผมอยากจะบออย่างนี้....บอกรักเขาทุกวินาที
บอกให้เขารู้ว่าความรักของผมมันมากมายขนาดไหน....
มันลอยอยู่ในอากาศ
.
.
.
มหาศาลกว่าเม็ดทราย
.
.
.
ตราบเท่าที่ผมยังหายใจ
.
.
.
ความรักของผมจะมากขึ้นเรื่อยๆ....ทุกนาที....ทุกวินาที
.
.
ผมตื่นมาตอนเช้า.....พอลืมตาขยุกขยิก....ปรับสายตาดีๆ
ผมเห็นใบหน้าของมุ.........เขาตื่นแล้ว.....จ้องผมตาแป๋ว
"ว่าไง....นอนสบายบนเตียงของคนอื่นเลยนะ....."
"หืม......" ผมดึงมุเข้ากอด.....
รู้สึกดีจังเลย.......
"วันนี้ไปทำงานมั๊ย......."
"............."
"อย่าบอกว่าเกเร......" ปกติผมเป็นคนลมเพลมพัด....
เข้าสายเป็นประจำ.....
บางครั้งก็หายไปหลายวัน
แต่ตั้งแต่มีมุ.....ผมไปทำงานแต่เช้า.....ไปทุกวัน
เพราะคนนี้อยู่ที่ทำงาน....
"ไป......." ผมตอบ.....แต่ผมพยายามไม่คิดเข้าข้างตัวเองว่า.....มุหน้าหงอยไปนิดหน่อย
".....อื้อ....เดี๋ยวสายนะ...." มุบอกผม.....
"อื้ม.....กอดแฟนแปบ...."
"ขี้ตู่นะคุณ....."
"ยอม.....หรือจะบอกว่าไม่ใช่แฟน....ไม่ใช่แฟนแล้วอะไร......เมีย?"
"คุณรักษ์........"มุเสียงดัง ตาโต แก้มแดง.....
.
.
.
ตื่นมาเห็นมุตอนช้านี่มันรู้สึกดีจริงๆ
.
.
.
ถ้าเป็นแบบนี้ทุกวันจะดีขนาดไหน
.....................................................
.
.
.
เมีย.....เลยหราาาาาาาาาาาาาา
:hao6: :hao7: :hao6: :hao7: :hao6: :hao7:
-
แหนะๆ มีเขินๆ :-[
-
แหมคุณรักษ์ ความรักทำให้ดูเด็กลงไปนิดนึงท่าจะจริง
-
เย้ ๆ :mc4: มุยอมใจอ่อนให้คุณรักษ์แล้ว
ก็แหมทั้งรัก ทั้งหลง พร่ำเพ้อ ถึงแต่มุขนาดนี้
มุไม่รักตอบก็ใจร้ายเกินไปละ
อย่างนี้ต่อไปจะเรียกกันว่าอะไร
ระวังชมพู่สาวแสบแอบรู้น๊า เขินแทน อิอิ :o8:
-
เป็นแฟนหรือเป็นเมียดีมุ คริคริ
หวานมากคุณรักษ์
:o8: :-[
-
แอร๊ยยยยย มันมุมิงุงิ จริงวุ๊ยยยยย
-
กล้าเรียกแล้วใช่ไหม ไอ้คำว่าเมียเนี่ย
-
อั้ยย่ะ หวานกันจริงหวานกันจัง :mew1:
-
โอ้ย หวานมดไต่สุดๆ เขินนะเนี่ย
เรียกเมียต้องแต่งเข้าบ้านด่วนนะคะคุณรักษ์
-
โอยยยยยยย :serius2: ชอบที่สุด น่ารักที่สุด :ling1:
-
บทที่ 14
rak part
ผมเซ็นต์เอกสารด่วนทั้งหมด....ลงคิวยาเม็ด....และแล่นกลับบ้าน
เอาของไปเก็บ
นมล้อผมว่า ความรักทำให้ผมเหมือนเด็กวัยรุ่น
ผมยอมรับ.....นมหัวเราะ แล้วฝากขนมตาลมาให้มุ
.
.
.
คุณอาจจะคิดว่ากลับไปแล้วผมอาจจะเจอมุลุกขึ้นมาทำงานบ้าน....
หรือไม่ก็นอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียง.....
แต่เปล่าเลย....
มุยืนคุยกับสาวข้างบ้าน......
หัวเราะต่อกระซิกเชียวละ
.
.
.
ไม่ได้หึงหรอก(......แต่หมันไส้)
.
.
.
ผมเดินเข้ารั้วไปสาวคนนั้นหันมาทักทายผม....
ผมยิ้มรับแล้วเดินหิ้วของเข้าบ้านมาปละไม่หันกลับไปมองอีก
.......
..
..
.
บ่านสองมุมเดินเข้ามาบ้านมาพร้อมกับถ้วยแกงเขียวหวานไก่
"ทำไมกลับไวละครับ....."
"ทำงานเสร็จไวเลยรีบกลับ"
"แล้วทำไมไม่กลับบ้าน......." เออ.....เขาว่าความรัก.....ทำให้คนคิดเล็กคิดน้อย
"แล้วมาหาไม่ดี?"
".............ไม่ใช่ไม่ดี....."
"แล้วไง......ผมคิดถึงมุ ผมก็มาหามุ.....ผมรักมุผมก็อยากอยู่กับมุ....."
"แล้วถ้าวันนึงไม่ได้รัก....."
"ทำไมถามอะไรยังงั้น...."
"ก็วันนี้รัก....วันนึงอาจไม่รัก....."ทำไม.....
"เปลี่ยนจากวันนี้ผมรักมุ....พรุ่งนี้ผมรักมุ.....วันต่อๆไปกี่วันกี่สิบกี่ร้อยวันผมก็รักมุอย่างนี้ไม่ดีกว่าเหรอ....."
"แต่ผม........"ผมรีบยกมือขึ้นกลางอากาศ ผมฟังคำว่าเกลียด....จากปากมุมามากจนขยาด....
ฟังคำว่าไม่รักมามากจนกลัว......
"ถึงวันนี้มุจะยังไม่แน่ใจ....ผมก็ยังยืนยันว่า ผมรักมุ....และมันไม่ใช่แค่เดือนสองเดือนแน่นอน ถ้ามุกลัวและไม่แน่ใจ ถ้าวันนึงผมนอกใจ....หรือว่ามีใคร
.
.
.
มุฆ่าผมได้เลย"
.
.
.
ผมวางขนมตาลลงกับโต๊ะ.....แล้วเดินไปที่ประตู
.
.
.
"ผมรู้ว่ามุรักผม.....แต่เพราะความไม่แน่ใจ และภาพที่คุณเห็น....มันทำให้คุณลืมมองความรู้สึกของผมไป....ผมจะลองถอยออกมาคุณจะได้ไม่อึดอัด"
.
.
.
mu part
ผมงี่เง่าเหมือนผู้หญิง.......
แล้วคุณรักษ์ก็ดันเป็นคนแก่ขี้น้อยใจ
"ผมรู้ว่ามุรักผม.....แต่เพราะความไม่แน่ใจ และภาพที่คุณเห็น....มันทำให้คุณลืมมองความรู้สึกของผมไป....ผมจะลองถอยออกมาคุณจะได้ไม่อึดอัด"
อะไร.....ไหนว่ารักไง...แค่นี้ถอยแล้วเหรอ.....เฮ้ย....ทำหน้าเศร้าขนาดนั้นแล้วเดินออกจากบ้านไปได้ไง
"อย่าไป....." ผมพูด.....แต่มันเบาเกินไป.....เขาไม่ได้ยินเสียงสตาร์ทเครื่องรถขึ้น......และห่างออกไป.....
ผมมองขนมตาลที่วางอยู่บนโต๊ะ....มองเลยไปที่เคาน์เตอร์ห้องครัวมีถ้วยข้าวต้มหมู.....หน้าตาธรรมดา.....
แต่พอผมชิมแล้ว.....น้ำใสๆมันไหลออกจากตาไม่หยุดเลย.....
.
.
.
"มุๆ......ช่วยกินหน่อย.....อารักษ์ทำข้าวต้มหมูมา" แมนแหกปากตั้งแต่หน้าห้องตัวเองที่ถัดออกไปสี่ห้องมาจนถึงห้องผม
"เอามาดิ่....."ผมได้ข้าวต้มอุ่นๆไม่สิต้องบอกว่าเกือบเย็นแล้วต่างหาก
"อารักษ์ทำมาให้...."ผมมองหน้าแมน
"ญาติแกว่างเหรอวะ.....จากบ้านแกมานี่ก็ไกลอยู่นะ...."
"ก็ข้าบอกเขา.......ว่าเจ็บคอ กับเป็นร้อนใน"
"แค่นี้อ่ะนะ.....โห....อาแกโคตรลงทุนเลย.....แล้วนี่เขาอุตส่าห์ทำมาฝากเลยเหรอ...." ความอิจฉาตีตื้นเข้ามาใจผม...
"ก็......บนโลกใบนี้ถ้าตัดพ่อกับแม่.....แล้วก็พี่สาวข้า....ก็มีแต่ผู้ชายคนนี้แหละที่เป็นครอบครัว" แมนผู้เพียบพร้อม.....มีทั้งพ่อ ทั้งแม่ พี่สาว....แล้วก็ญาติดีๆที่ไม่แย่งสมบัติกัน
"เอ้า.....แล้วเขาไม่มีครอบครัวของเขาเหรอ....."
"ไม่มีหว่ะ.....แม่ข้าว่าอารักษ์เหมือนลมก็เหมือน ชอบพัดไปพัดมา.....ฉลาดแต่ขี้เกียจ"
"ฮ่าๆ......งั้นแกก็นิสัยเหมือนญาติแกเลยดิ่"
"ฮ่าๆ.....สงสัย" แมนหัวเราะ...
รสชาติเดียวกัน......เขาจำได้ดี....
เพราะมันอร่อยและมีความใส่ใจจนผมอิจฉาแมน.....
.
.
.
เพราะคนที่ตั้งใจทำแม้แต่แครอทยังบรรจงหั่นเสียเท่ากัน
หมูก็เป็นหมูที่สับเองเพราะมันไม่ได้ละเอียดหมือนที่เขาขายทั่วไป
เม็ดข้าวนุ่มๆไม่ใช่สักแต่ว่าต้มๆไปจนเละ......
.
.
วันนี้ข้าวต้มหมูแห่งความใส่ใจเป็นของผม......
บนเตามีหม้อวางอยู่เป็นหลักฐานว่าเขาเป็นคนทำเองจริงๆ
ผมได้แต่คิดว่า เขาโลเลไม่เป็นโล้ไม่เป็นพาย
ทั้งที่แมนบอกมาตลอดว่าเขาเป็นคนคิดและวางแผนเรื่องการผลิต
ทั้งที่เขาหอบงานไปทำที่บ้านในวันหยุด
.
.
ทั้งที่ผมเป็นคนที่คิดว่าเขาเป็นคนไม่เห็นค่าของใคร
แต่ภาพที่เขาสวมกอดแม่นมวัยหกสิบ.....
ภาพที่เขาเดินนำหน้าพนักงานเข้าไปซ่อมเครื่องเมื่อสี่ปีก่อน
ภาพที่เขามองหน้าผมวันที่ผมคิดว่าเขาอยู่ที่ลาวแต่เขากลับมา
.
.
.
บางที......ผมก็ยึดเอาความคิดตัวเอง.....เป็นใหญ่จนลืมไปว่าผมไม่ชอบเขาเพราะอะไร
.
.
.
เพราะว่าเขากวนประสาทเสียจนผมเสียงาน
.
.
.
เพราะเขามักจะโผล่มาเห็นตอนที่ผมเสียความเป็นตัวของตัวเอง.....
.
.
.
เพราะว่าเขารู้ว่าผมไม่ได้เข้มแข็งอย่างที่ทุกคนเห็นกันแน่
.............................................................................
:hao4: :hao4: :hao4: :hao4: :hao4: :hao4:
ช่วงเวลาห่งความอ่อนไหวไม่แน่ใจ......ของมุ
.
.
.
และความขี้ใจน้อยของคุณรักษ์.......
-
แปะไว้อ่าน
-
ค้างคาเลย คุณมุทำไมพูดอย่างนั้นคนแก่ขี้ใจน้อย :m20: :m20:
-
คนสูงอายุก็คิดมากเหมือนกันนะ
รีบๆ ง้อเถอะ
-
มุรีบไปง้อคนแก่ได้แล้ว เดี๋ยวน้อยใจคิดว่ามุไม่สนใจ
-
ดีที่มุงี่เง่าตอนนี้ตั้งแต่เริ่มต้น ถ้าผ่านตรงนี้ไปได้มุจะได้มั่นใจคุณรักษ์เต็มร้อย แล้วจากนี้ก็หวานนนนนน
-
ได้เวลาง้อคนแก่แล้วค่ะมุ อนาคตเป็นเรื่องไม่แน่นอนก็จริง แต่หากมุลังเลตั้งแต่วันนี้ ก็เจ็บตั้งแต่ปัจจุบันเลยนะคะ
-
:เศร้า2: มุอะเผลอทำร้ายจิตใจอารักษ์อีกแล้ว อารักษ์ทั้งรัก ทั้งคิดถึงแต่มุแท้ ๆ
ถึงมุจะไม่ได้ตั้งใจ และนึกเสียใจ แต่ก็ต้องรีบไปง้ออารักษ์นะ
เป็นกำลังใจให้อารักษ์กะมุดีกันไว ๆ จ้า :กอด1:
-
โถถถถ อารักษ์อย่างเพิ่งน้อยใจสิ เป็นคนแก่ขี้ใจน้อยไปได้
ให้เวลามุนิดนึง :mew2:
-
คนแก่ขี้น้อยใจมันโมเอ้ซะไม่มี :z2: :z2:
-
น่ารักมากอ่ะคู่นี้ เอาใจช่วยให้ใจตรงกันเร็วๆนะคะ ^^
-
บทที่ 15
นมจิตเดินวนเวียนอยู่ในบ้าน....มองไปที่สระว่ายน้ำมาสักพักละ
คุณรักษ์จอดรถ...แล้วเดินลิ่วๆไปหยิบไวน์มานั่งกินตั้งแต่เย็น.....
นมจิตเห็นคุณรักษ์ คุยโทรศํพท์ สักพักก็วาง....แต่ก็ไม่วางแก้วไวน์ที่มือเลย
.
.
.
แต่พอนมจิตทำท่าดีใจที่คุณรักษ์โบกมือเรียก....ก็ต้องตกใจเมื่อคุณรักษ์ให้จัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋าสำหรับไปอินเดีย สองสัปดาห์
"ไปทำอะไรคะ...."
"ไปทำงาน....."
"ไปกับใครคะ....."
"ไปคนเดียว....."
"นมไปด้วย...."
"ไปทำงานครับนม....."
.
.
.
นมจิตเดินห่อเหี่ยวออกมา
เพิ่งหน้าระรื่นกลับมาจากลาว.....
นี่อะไรหน้าระห้อยระเหี่ยไปอินเดีย.....
.
.
.
rak part
ผมนั่งทบทนตัวเอง....ห่างกันสักสองอาทิตย์ให้มุไตร่ตรองอะไรให้ถ้วนถี่....
ตัวเขาเองน่ะ คิดดีแล้ว..... ว่าจะรักแต่มุ
แต่สำหรับมุ.....มันอาจเป็นแค่อารมณ์อ่อนไหวก็ได้ใครจะรู้....เขารักเจ้าแมนมาตั้งสิบกว่าปี
แล้วผมที่มาวุ่นวายกับเขาไม่เท่าไหร่ มันคงเทียบกันไม่ได้......
.
.
.
ผมนอนจิบไวน์ที่สระว่ายน้ำ
โทรศัพท์จากเฮียว่าให้ไปดูงานที่อินเดีย....
อันที่จริงมันไม่ได้ยาวนานถึงสองอาทิตย์แต่เพราะเฮียฝากให้ผมไปทำธุระต่อ....
ผมเห็นนมจิตเดินมามองหลายหน พอบอกว่าให้จัดกระเป๋า....หน้าอวบๆของนมจิตก็ห่อเหี่ยวลง
.
.
.
อีกสามวัน......
ผมไม่รู้ว่าจะบอกมุดีมั๊ย....
หรือจะไปเฉยๆ
ควรจะโทรหาบ่อยๆ
หรือปล่อยให้หัวใจโหยหากันดี
.
.
.
แล้วไอ้ที่ว่าหัวใจโหยหาน่ะ.....มันหัวใจของผมคนเดียวรึเปล่านี่สิ
.
.
.
เช้าวันใหม่ผมเข้างานสายอย่างที่ผมเคยทำตอนก่อนหน้านี้
วันนี้ฝนตกหนักเอาเรื่องครับ...
"ชมพู่เจ้าแมนยังไม่เข้ามาอีกเหรอ....."
"ยังค่ะ....พี่มุไปรับก่อนคุณรักษ์มาแปบเดียว......อุ๊ย....มาแล้วค่ะ" ชมพู่ชี้มือไปที่ด้านนอก
.
.
.
บอกตัวเองว่าอย่าหวั่นไหว.....
.
.
.
มุกางร่มเดินมากับเจ้าแมน.....
เพราะร่มคันไม่ได้ใหญ่นัก ทั้งสองคนเลยต้องเดินเบียดกัน....
จนเจ้าแมนต้องเอามือโอบเอวมุ.....
.
.
.
เขาอาจคุยเรื่องตลกกัน.....
ทั้งสองคนนั้นเลยยิ้มและหัวเราะด้วยกัน...
.
.
.
"อ่อ....."
"สวัสดีค่ะคุณแมน"
"สวัสดีชมพู่....อ่ะ อา....สวัสดีครับ" เจ้าแมนทักทายผมตามปกติ
"อื้อ....." ผมพยักหน้ารับ
"สวัสดีครับคุณักษ์......" มุหันมาไหว้ผม
"สวัสดี...." ผมรับไหว้...
"เดี๋ยวอาเอาเอกสารมาให้ดู....แพลนยาตัวที่แกรีเควสเอาไว้.....แต่เคมีมันยังไม่มา....ยังไงแกก็ลองดูกับหมอก่อนก็ได้"
"เหรอ....." เจ้าแมนพยักหน้า แล้วเหล่มาที่ผมกับมุ
"มุ......" เจ้าแมนอ้าปากจะเรียก.....
"งั้นไปทำงานก่อน ....ไม่เข้าใจตรงไหนรีบบอกนะเว้ย"
"ครับๆๆๆๆ" เจ้าแมนรับคำรัวๆ
ผมรีบเดินเข้าห้องก่อนที่จะอดใจไม่ไหว....
ก็มุเล่นมองผมเหมือนตัดพ้อ.....
.
.
.
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
.
.
.
รักมุโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ผมนั่งลงแล้วหมุนเก้าอี้หันหลังทันที......
หลับตาลงแล้วนั่งนิ่งๆ
"คุณรักษ์......." เสียงมุ.....นี่ผมหูฝาด....หรือผมคิดถึงมุจนหลอน.....
"..............."มันอาจเป็นภาพลวงตา....มุยืนตรงหน้าโต๊ะ.....มองมาที่ผม
"อ่ะแฮ่ม...ว่าไง" ผมกระแอมไล่สิ่งที่จุกอยู่ในคอ
"คุณแมนฝากมาให้ครับ....เซ็นต์ด่วน"
"อื้ม.....ต้องเอากลับไปเลยเหรอ...."
"ครับ..."
.
.
.
"เอกสารว่าด้วยการอนุมัติความรัก......"จั่วมาได้.......เจ้าแมน.....
"..........หืม?.....อะไรครับ" ผมแทบจะโยนแฟ้มทิ้ง...แต่พอวางมันลงแล้วทำท่าฮึดฮัด....มุก็ชะโงกหน้ามาถาม
"....เปล่า...." เปิดไปอีกหน้าถึงได้เห็นว่าเป็นเอกสารแจ้งเรื่องเคมี....
ผมตวัดเซ้นต์แล้วส่งคืนให้มุไป....ก่อนจะหมุนเก้าอี้หันหลังเหมือนเดิม
.
.
.
ตรงช่องเซ็นต์ของเอกสารที่เจ้าแมนแนบมา
"เอกสารว่าด้วยการอนุมัติความรัก......"
ว่าด้วยเรื่องความรักมันจุกออก....ถ้าอาจะกรุณาลดความเป็นคนขี้น้อยใจของอาลง
และรักมุให้มากๆ....ง้อมันมากๆหน่อย....หรือถ้ามันขี้งอนนัก....ก็กดมันเลย...."
.
.
.
มันบ้า.....เจ้าแมนมันเพี้ยน
.
.
.
แต่ผมคงจะยิ่งกว่า.....
เพราะผม.....
.
.
.
เซ้นต์อนุมัติ
:z13:
................................................
เค้ารู้นะตัวคิดอะไรน่ะ..... :ruready :ruready :ruready
-
มุไม่ง้อคนแก่หน่อยเหรอ
-
อ่านจบฮาก๊ากก อนุมัติแล้วยังจะหนีไปอินเดียอยู่รึเปล่าคะ
-
เอาเลยคุณรักษ์
จับกดเลยยยยยย
มุมะง้อจิงๆหรอออออออออ
เด๋วก้คิดถึงตายหรอก
-
สำหรับมุคนดื้อ วิธีจับกดเวิร์คที่สุด ลุยเลยอารักษ์
เอ๊ หรือจะแกล้งห่างเหินให้ทรมานใจดี
อันไหนมุจะหวั่นไหวกว่ากันน๊า อารักษ์สู้ ๆ :a2:
-
อ๊อยยยยย บอกเลยว่าฟินนนนน งั้งงงงงงง อยากให้ใจตรงกัน ก็นะ....
กดเลยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หึหึ :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วยิ้มตาม
อย่าดราม่านะ ไม่งั้นไม่ยอม อิอิ
-
เซนต์ชื่ออนุมัติไปแล้ว ยังจะไปอินเดียอีกหรือเปล่าเนี้ยะ :z1:
-
:m20: :m20: :m20:
-
รักษ์น่ารัก แมนคิดได้ไงเนี่ย
-
บทที่ 16
mu part
เช้าวันศุกร์...อากาศสดใสมาก......
แดดจ้า....ลมโชยๆ
ผมยืนอยู่ด้านโรงงานมองคนงานเดินเข้าไปแสกนเนิ้ว
.
.
.
เช้าผ่านไป.....ผมมีนัดสัมภาษณ์เจ้าหน้าที่แล็ปสองสามคนก่อนจะส่งต่อให้หัวหน้าแล็ปสัมภาษณ์ต่อ
นาฬิกาปาเข้าไปจวนเที่ยงแล้ว.....รถของคนคนนั้นยังไม่มา
เมื่อวันก่อนเขาโทรมาก่อนผมจะเข้านอน
"นอนหรือยัง....."
"ยัง...."
"ทำงานทั้งวันเหนื่อยมั๊ยมุ....."
"เหนื่อยครับ"
"....อืม....ดูแลตัวเองบ้างนะ"
.
.
.
คนอะไร.....โทรมาพูดแค่นี้เอง.....
.
.
.
ตอนบ่ายผมถึงรู้ความจริงว่า.....เขาไปอินเดีย
.
.
.
เขาไม่พูดเรื่องนี้กับผมสักคำ......
จงใจ?
หรือลืม?
.
.
.
เอ๊ะ...นี่ผมไม่มีค่าขนาดให้จำเลยเหรอ?
.
.
.
ผมพยามทำงานต่อไป.....ไม่สนใจเรื่องของเขาอีก
ตอนเย็นที่เดินกลับบ้าน......
มันเงียบมาก....
ทั้งที่มีคนมากๆมุ่งหน้าเดินกลับบ้านเหมือนกันแท้ๆ
แต่กว่าผมจะรู้ตัวผมก็มาอยู่ที่หน้าบ้านเขา
"เอ้า....คุณมุ....มาค่ะ...เข้ามาข้างในก่อนเร็ว"
.
.
.
นมจิตรีบมาจูงมือผมเข้าบ้าน
"แหม....คิดว่าวันนี้ต้องกินข้าวคนเดียวซะแล้ว"
"อ่อ....ครับ"
"ดีจังเลยค่ะ....คุณรักษ์ไม่อยูแต่ก็ยังแวะมาหา....." ผมไม่ทันได้พูดอะไรนมจิตก็ชวนทานข้าว.....
พอทานเสร็จฝนก็เทลงมา.....
"นอนนี่เถอะค่ะ....อย่าทิ้งให้นมอยู่คนเดียวเลย.....นมแก่แล้ว"
จนปัญญา....เถียงยังไงก็แพ้ครับ
"นอนห้องคุณรักษ์เลยค่ะ.....เดี๋ยวนมจะเตรียมของให้"....
.
.
.
หลายๆครั้งที่มานอนในห้องนี้.....
ผมกลับไม่เคยใส่ใจรายละเอียดอะไรเลย
ห้องโทนสีน้ำตาลครีมและเทา
มันอบอุ่นและเย็นชาในเวลาเดียวกัน
เฟอร์นิเจอร์แบบบิวด์อินทั้งหมด แม้แต่เตียงนอนก็เลื่อนเก็บในผนังได้.....มีโซฟาตัวยาวกับสเตอริโอแบบฟูลออฟชั่น
มีโต๊ะทำงาน
มีผนังที่เต็มไปด้วนรูป
ทั้งรูปครอบครัว......
รูปคุณแมน
รูปนมจิต
รูปคุณรักษ์
และมันบังเอิญหรือไร ....ตรงกลางที่มีรูปรายล้อมอยู่....จนถ้ามองผ่านไปอาจไม่ทันสังเกตุ
รูปของผม.....ตอนที่เล่นกันเจ้ายิ้มแย้ม......เป็นรูปเดียว.....
.
.
.
หากแต่ถ้าเลื่อนสายตาไปที่ตรงหัวนอนมีรูปของเขากับคุณรักษ์อีกใบหนึ่ง
รูปผมที่กำลังหลับและคุณรักษ์ยิ้มให้กล้อง....
.
.
.
.
อะไรกัน.....ขี้โกง
มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
.
.
.
ผม.......
.
.
.
ใครๆอาจไม่เชื่อว่าเวลาทั้งหมดของผมนอกจากจะทำงานให้หมดวันไปแล้ว.....
ผมยังต้องผจญกับชมพู่ด้วย
.
.
.
"พี่มุ.....ยืนนิ่งอีกละ.....เมื่อวานนะ....ชมพู่คุยไลน์กับคุณรักษ์....โห....คนอะไรทำงานหนักจนเป็นไข้เลยอ่ะ"
"........แล้วไง" ผมพยายามทำเป็นไม่สนใจ
"เล่าให้ฟัง......ไม่สนจริงดิ่พี่"
"ชมพู่.....ทำงานเลย"
"ก็ได้....."แล้วชมพู่ก็ทำงานต่อ.....
"กลับบ้านๆๆๆๆ....เค้าจะกินเนื้อย่างกับเฮีย"
"อ้วน....." ผมแอบแหย่ชมพู่
"ชมพู่จะอ้วนอย่างมีความสุขและมีคนรัก.....แน่นอน ชมพู่จะไม่ปากแข็งด้วย"
".......เกี่ยวอะไร"
"บอกเฉยๆ.....ว่าปากแข็งไปก็เท่านั้น....เวลารู้สึกรักต้องรีบบอก"
"..........."
"ว่าแต่ป่านนี้คนป่วยจะเป็นยังไงมั้งเนี่ย...."
.
.
.
ผมอยากกัดลิ้นตาย.....สุดท้ายเลยเดินเข้าไปทำเนียนๆ
"คุณแมนยังไม่กลับบ้านอีกเหรอครับ"
"อื้อ.....รอเมล์อารักษ์ก่อน....จะส่งสเปคเครื่องมาให้"
"เหรอครับ...."
ผมนั่งลงที่โซฟารับแขก
"เห็นว่าทางโน้นเรื่องมากพอตัวเลย....งานก็หนัก.....เวลากินข้าวยังพูดเรื่องงาน"
"............"ผมนึกภาพตาม......
"แล้วนี่ไปเจออาหารเป็นพิษ....พาลไข้กิน....."
"แล้วเป็นไงมั้งครับ"
"ก็ป่วยตามระเบียบ.....เข้าไปนอนให้หมอจิ้มน้ำเกลือมาเมื่อคืนก่อน"
"ถึงขนาดเข้าโรงพยาบาลเลยเหรอครับ"
"................ตื่นเต้นอะไรมุ....."
ผมชะงักค้างไปนิด
...
"ก็เห็นคุณรักษ์.....ปกติแข็งแรงจะตาย"
"นั่นแหละ....ฌวลาเครียดแล้วอะไรมาสะกิดนิดหน่อยก็ได้เรื่องแล้ว....."
"อ่อ.....ครับ"
.
.
.
จะบอกกับหัวใจยังไงวะ......
.
.
.
ว่าอย่าเป็นห่วง.....
ก็มันเป็นห่วงมากขนาดนี้นี่หว่า......
"แต่เห็นว่าอาจจะเลื่อนวันกลับออกไป......"
"ห๊ะ.........."ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำหน้าแบบไหน
"เออ.....ตกใจอะไรเนี่ย....."
"เปล่าครับเปล่า...."ผมส่ายหน้า
"คืนนี้เห็นว่าเขาจะพาไปเอ็นเตอร์เทน....เพราะทำงานหนักมากมาหลายวัน"เห็นคนพูดยิ้มเจ้าเล่ห์
"..................." ผมมองหน้าเขา.......เจ้านายผมเลยเฉลย
"สาวๆที่อินเดีย.....สวยมากกกกกกกก......เคยไปครั้งนึง....."
"แล้ว......."ผมพยายามไม่คิดมาก.....แต่ยิ่งฟังที่เขาพูดยิ่งนึกภาพตาม
.
.
.
"คราวที่แล้วอารักษ์จัดหนักเลยหล่ะ"
.
.
.
ภาพคุณรักษือยู่กับสาวๆใส่ส่าหรีสีสันสวยงาม.....หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส
กำลังมีความสุขกับสาวๆที่ร่ายรำ รายล้อม.....
.
.
.
"เชิญตามสบายเลย"
"อะไรเหรอมุ......เชิญอะไรตามสบาย...."
"เอ่อ.......เชิญคุณแมนตามสบายเลยครับ.......ผมขอตัว"
สาบานว่าไม่ได้คิดอะไรมากเลย
ไม่ได้โมโหสักติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
.
.
.
มุธาไม่มีทางรู้ว่าเมื่อตัวเองเดินออกจากห้อง.....เจ้าของห้องถึงกับทิ้งตัวพิงเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ปล่อยก๊ากเต็มที่
"ไอ้มุเอ้ย....." แมนส่ายหัวแล้วกดโทรศํพท์
"ชมพู่.....แผนสองด้วยนะ" เสียงอีกฝั่งหัวเราะคิกคักมาตามสาย
"โอเคค่ะท่าน......"
o18 o18 o18 o18 o18 o18 o18 o18 o18 o18 o18
.......................................................................................
มุเอ้ย.....ชีวิตก็ยังงี้ละ.....ฮ่าๆ
มันต้องมีคนบิ้ว......เอิ๊กๆ......
ช่วงนี้รังแกมุไปก่อนนะคะ
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านและติชมค่ะ
ขอบคุณมากๆเลยค่ะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
อิอิ แอบสะใจ แมนกะชมพู่สุดยอด o13
แต่ เอ่อ มุคงไม่โกรธจนอารักษ์ซวยละกันนะ
แมนชมพู่จัดหนัก ๆ ให้มุคิดได้ซะทีนะ :m4:
-
เขาทำงานกันเป็นทีม ช่วยกันดีจริงๆ
ส่วนมุคงได้เลิกปากแข็งก็คราวนี้ ออกอาการสุดๆ
-
สุดยอดจริงๆ ทีมนี้ เข้าทำงานกันดีจริงๆ
คุณรักษ์ต้องตบรางวัลให้อย่างงามเลยนะ
แหมๆ มุ ห่วงก็บอกว่าห่วง คิดถึงก็บอกคิดถึง สิ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
มุโดนแล้ว :hao7: :hao7: :hao7:
-
ทำงานกันเป็นทีมเชียว
-
อารักษ์นี่มีผู้ช่วยเยอะนะ
แต่ละวังนะยุมากไป เกิดมุคิดมาก
จนน้อยใจไปสงสัยอารักษ์ต้องกลับมาง้อหนักกว่าเก่านะนี่
-
อร๊ายยย เรื่องนี้น่ารักมากๆ :katai2-1: :L2:
-
แมนเจ้าแผนการ
-
อย่าแกล้งมุเลย มันไม่ดี แกล้งรักษ์ดีกว่าเยอะอะ
-
นั่นละ จัดหนักๆ ปากแข็งดีนัก!!!
-
คนปากแข็งก็ต้องโดนอย่างนี้แหละ o18
-
บทที่ 17
mu part
เจ้ายิ้มแย้มวิ่งสะบัดหางมาหาผม.....
"โฮ่ง......" มันเห่าเรียกแล้ววิ่งไปที่ประตู.....
"อะไร.....จะมานั่งรอใคร....."
"โฮ่งๆ" มันเห่าตอบ....ทั้งยังหันกลับไปจ้องประตูรั้วด้านหนัาบริษัท
"ยังไม่กลับ.....เขายังไม่มาหรอก"
"หงิง......" มันทิ้งตัวลงนอนกับพื้น ตาละห้อย
"ลืมแก....ลืมที่นี่....." ลืมฉันไปแล้ว
"..........หงึ.............." เจ้ายิ้มแย้มส่งเสียงคราง.......และเหมือนกับมันเข้าใจมันลุกขึ้นนั่ง....
"....อะไร" ผมจ้องมัน....
"...................แผล่บ....."
ทั้งที่คิดว่าจะนั่งลูบมันเฉยๆ....เจ้ายิ้มแย้มดันเลียแก้มซะได้.....
โชคดีที่ตอนนี้มันเป็นเวลาที่ทุกคนกลับบ้านไปแล้ว
.
.
.
เขาไปเกือบสิบวันแล้วนะ......
ไม่มีข้อความเหมือนตอนไปลาว
ไม่มีโทรหา
ไม่มีวี่แววใดๆเลย
.
.
.
เขาคง.......ไม่คิดถึงผม......
.
.
.
"ผมคิดถึงคุณ......"
.
.
.
"มากมั๊ย......"
"มากสิถามได้......" ผมตอบแล้วพอหันไปมองแล้วเหมือนโลกหยุดหมุน
"แล้ว..........." ทำไมหน้าคุณรักษ์มันเลือนๆ พร่าๆนะ
"แล้วไง....." ผมถามเขา ไม่รู้ตัวเลยว่าน้ำตามันไหล......รู้อีกที่ตอนที่เขาเอื้อมมือมาเช็ดให้
"แล้ว......ผมก็คิดถึงคุณ" เขากระซิบเบาๆที่ข้างหู....เขากอดผมเอาไว้.....ผมลืมตัวกอดกลับ....กอดแน่นมากเสียด้วย
"ผมรักมุ......คิดถึงชะมัด.....ถึงมุจะไม่รักผม......." ตาแก่นี่บ่นงึมงำข้างๆหูผม
"ใครบอกว่าไม่รัก......." .
.
.
.
"............................." ทำคนแก่ตาค้างนี่.....มันบาปกรรมมั๊ยนะ
.
.
.
"ผมรักคุณรักษ์.......รักรักษ์....ที่สุด"
.
.
.
ยามเย็นกลิ่นหอมของดอกโมกหน้าบ้านคุณแมน.....โชยมาตามลม......
แสงสีแดงของพระอาทิตย์ที่มุมตึก.....
...
..
.
กับตาแก่ที่หน้าแดงเหมือนกินไวน์ไปสิบขวด.....
.
.
.
"ผมรักคุณ......."
............................................................................................
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
ปริ่มเบาๆ
-
ตอนพิเศษ 2
ในช่วงที่ความหวานของคู่รักสูงวัยไปได้สวย.....
ครอบครัวเจ้านายก็อบอุ่น.....
.
.
.
ชมพู่กำลังผจญกับการกลับมาของแฟนเก่า.....
และเฮียที่ไม่ยอมทำอย่างอื่นนอกจับมือ
.
.
.
"วันเสาร์นี้ผมไปรับนะ......"
"ไม่ว่าง......"
"ผมจะไปรอ"
"..............."ชมพู่ไม่ได้โต้ตอบอะไร
.
.
.
วันอันแสนอึมครึมได้เริ่มขึ้นแล้ว
.
.
.
งานแรกชมพู่เดินเอาแฟ้มยาค้างที่คุณแมนต้องการเข้าไปให้
แต่คุณแมนเรียกไว้เพื่อถามเรื่องการส่งยาประมูล ชมพู่รู้สึกเหมือนฉายหนังซ้ำ....เพราะเคยทำรายงานเรื่องนี้ส่งให้คุณแมนไปแล้วแต่เจ้านายไม่ได้อ่าน
แล้วดันลืมไว้ที่บ้าน
.
.
.
งานสองชมพู่เอาลิสรายชื่อผู้แทนและยอดรายเดือนไปส่งคุณป้า ดันมีประเด็นของผู้แทนรายนึงที่ลาออกไปแล้วมีอีกคนมาทำแทน ยอดตีกันมั่ว...
ชมพู่นั่งทำรายงานใหม่กือบสองชั่วโมง
.
.
.
งานที่สามโรงพยาบาลประจำจังหวัดแห่งหนึ่งทางภาคใต้ตีของกลับมาที่บริษัทเพราะสัญญาประมูลยาเขตออกผลคือชมพู่ต้องแจ้งเรียกยาคืน ซึ่งต้องทำจดหมายอีกสามฉบับ
.
.
.
ก่อนเลิกงานครึ่งชั่วโมงเฮียคนดีโทรมาขอโทษขอโพยที่ต้องยกเลิกนัดกระทันหันเพราะต้องไปธุระกับที่บ้าน
ชมพู่ได้แต่บอกว่าไม่เป็นไรค่ะ......
.
.
.
ชั่วโมงสุดท้ายของการทำงาน.....ชมพู่ต้องปวดหัวกับการโทรแจ้งยาขาดกับสามโรงพยาบาลที่ขึ้นชื่อว่าคุยยากกกกกกกกกกกก
จบการทำงาน ชมพู่เดินไปแสกนนิ้วแล้วคิดว่าจะชิ่งกลับโดยไม่สนใจคนที่บอกว่าจะมารอ
.
.
.
"มาแล้วเหรอ....." ชมพู่หน้าหงิกเพราะถ้าไม่มาจะเห็นเหรอ
"อื้ม....."
"ไปหาอะไรอร่อยๆทานกัน....." เขาเดินไปเปิดประตูรถให้
ชมพู่เห็นพี่ที่รู้จักมองมาแล้วหันไปคุยกัน
ที่สำคัญถ้าตาไม่ฝาดทะเบียนฟอร์จูนเนอร์ที่ขับตามมามันคุ้นตาบอกไม่ถูก
.
.
"......................"โทรศัพท์ชมพู่สั่นแรงมาก....
"ว่าไงคะ......." เฮียโทรมา
"ขึ้นรถใครคะ....." เสียงนิ่งแต่สัมผัสได้ว่าหมีกรุ่นๆ
"แฟนเก่าค่ะ" ตอบเรื่องจริง.....
"........จะลงจากรถหรือว่าให้พี่อุ้มลงมา......."
แม่เจ้ากลางสี่แยกไฟแดงเลยนะคะพี่น้องคะ
"..................." ไม่รู้จะตอบยังไง.....
"โอเคค่ะ......" ชมพู่เห็นหนุ่มหุ่นหมีที่น่ากอดที่สุดในโลกเดินมาเคาะประตูรถ
"ลงมา....." ประโยคแรกที่ได้ยินก่อนที่จะถูกจับพาดบ่า..... ชมพู่ไม่ได้ขัดขืนเลย.....ทำตัวเบาให้เฮียอุ้มถนัดๆ
".....ชมพู่....." เสียงผู้ชายคนนั้นเรียกเสียงหลง
"..........บายนะ.....แฟนชมพู่มารับแล้ว" นั่นคือความหมายของสายตา และอากาโบกมือน้อยของชมพู่
.
.
.
ชมพู่นั่งนิ่ง.....เฮียไม่ได้พาไปกินบุฟเฟ่....
ไม่ได้พาไปกินชาบู.....
นางขับรถตรงดิ่งไประยอง
.
.
.
ชมพู่นั่งตีหน้าอึนไม่ได้ร้องโวยวายหรืออะไรแม้แต่แอ่ะเดียว
"มีคำถาม......" เฮียที่คงถึงขีดสุดแล้วจอดรถหน้าบ้านพักหลังหนึ่งแล้วถาม
"ทำไมชมพู่ขึ้นรถไปกับไอ้เวรนั่น"
".......ก็เขาเปิดประตูให้อ่ะ"
"ชมพู่!!!! นี่ถ้าใครเปิดประตูให้ก็ขึ้นเหรอ????" หน้าเฮียเครียดถึงขีดสุด
"เปล่า......" ชมพู่ยักไหล่เบาๆ
"แล้วไง......" เฮียจ้องตาเขม็ง
"ก็ไม่รู้นี่....แค่กินข้าวเฉยๆ" ชมพู่ยังตอบเรื่อย ไม่ได้แสดงท่าทางโมโห โกรธ กลัว
"ไม่ยอม....กินข้าวเฉยๆก็ไม่เอา" เฮียเสียอีก....โมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยง
"เฮียหึงเหรอ?"ชมพู่ถามแล้วเอียงคอยิ้มๆ
"อือ.....หึงมาก....."
"ก็เท่านั้นเอง.....มาๆจุ๊บเหม่งที" ชมพูโน้มหน้าผากของแฟนหนุ่มาจุมพิตเบาๆ
.
.
.
"ถึงไม่บอกคำนั้น.....แต่เฮียก็รู้ใช่มั๊ย....." ชมพู่ถามหน้าเริ่มร้อนวูบวาบ
"เฮียอยากได้ยิน......" ชมพู่สบตาเฮีย....
.
.
.
ชมพู่ไม่เคยเจอเฮียเว่อร์ชั่นนี้มาก่อน เพราะปกติความสุภาพอ่อนโยนของเฮียทำให้ชมพู่คิดว่าเฮียอาจจะไม่เคยโกรธใครเลยด้วยซ้ำ.....
ชมพู่คบกับเฮียมาเข้าปีที่สอง....จากวันแรกจนวันนี้เฮียไม่เคยเจ้าชู้ หรือทำอะไรให้ไม่สบายใจเลยสักครั้ง
ชมพู่เองก็ทำตัวดี.....(?)
"เฮียน่ะ......."
"ชมพู่จะบอกเฮียดี....หรือจะให้เฮีย........"
"เฮีย......." เสียชมพู่แผ่วลงเรื่อยๆ......
.
.
.
เช้าวันใหม่
.
.
.
"ทำไมอาอารมณ์ดีจังเมื่อวานทำการบ้านมาอ่ะดิ่......."
"เออ.....นอกจากจะทำการบ้านของบ้านตัวเองแล้ว.....ยังทำให้บ้านอื่นเขาได้ฤกษ์ทำการบ้านกันด้วย"
"ยังไงครับ....." คุณแมนทำหน้าสงสัย
"ก็เมื่อวานนี้พอดีอาเจอช็อตเด็ดๆในโทรศัพท์ชมพู่เลนส่งไปให้เฮีย...แฟนชมพู่น่ะ"
"แล้วไง.....ช็อตอะไรหวะอา"
"ไอ้วอกแฟนเก่าชมพู่มันมาป้วนเปี้ยนหน้าบริษัทหลายวันแล้ว เมื่อวันก่อนมุก็บอกแล้วเห็นในไลน์ว่าาจะไปกินข้าวไรงี้...."
"อ่อ....."
"อาเลยส่งไปกระตุ้นต่อมหึงบ้าง แล้วแนะนำไปว่าให้พาไปทะเล แล้วก็ต้องทำให้สาวมึนอย่าชมพู่บอกรักให้ได้....."
"เหรอ......โหอาสุดยอด....."
"แต่แกเชื่อเถอะ คนที่สุดยอดกว่าคือลูกน้องแก....."
"มันรู้ตัวเหรอ....."
"เออดิ่.....มันบอกว่ารอจังหวะแบบนี้นานละ....เพราะเฮียมันไม่ทำอะไรอย่างอื่นนอกจากจับมือ...."
"ฮ่าๆ.....มันเลยจะปล้ำเขา"
"เฮ้ย.....แผนมันสูงกว่านั้นเว้ย....."
"ยังไง......."
"มันก็ปล่อยตามน้ำไง.....ให้เฮียมันหึงจนตาลายหน้ามืด.....เดียวเขาก็จะให้บอกรัก....แล้วมันก็จะ......"
"เห้ยยยยยยยยยยย.........."
.
.
.
"เป็นผู้หญิงนี่คะ....จะจับผู้ชายกดได้ไง....ไม่งาม ไม่ใช่คุณรักษ์กับพี่มุนี่นา.....เดือนหน้าแจกการ์ดนะคะ.....ชมพู่จะแต่งงาน"
ชมพู่กล่าวก่อนที่จะเดินไปแสกนนิ้วแล้วเดินขึ้นรถแฟนเก่าไป.... แน่นอน...ทุกอย่างตามแผนเป๊ะ
.
.
.
..................................................................
ชมพู่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
o18 o18 o18
-
o13 o13 o13
-
เรื่องนี้ที่สุดคือชมพู่!!!!!
-
ฮาชมพู่อะ นางแรงตามสะพานโค้งมากค่ะ
-
แรงได้น่ารักมากนะค่ะชมพู่
ร้ายยยยยยยยยยยยยย แต่เกลียดไม่ลงหรอก ^^
-
ถ้าผู้หญิงไม่มีมารยา คงไม่ใช่ ผู้หญิง ฮ่าๆๆๆๆ สุดยอดเลยเจ๊ชมพู่!!!! :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
บางทีคนที่เจ้าเล่ห์และน่ากลัวที่สุดก็คือชมพู่
แผนสูงมั๊กมั๊ก
-
ใครจะแซ่บเท่าชมพู่ ไม่มีอีกแล้ววววววว กดไลค์ o13
-
555 จะมีใครเอาชนะชมพู่ได้บ้างไหมเนี่ย
มุกะอารักษ์ก็น่ารักเหมือนเดิมบอกรักกันด้วย
รอตอนต่อไปจ้า :mew1:
-
ชมพู่วววววววววววว เริ่ดอ่ะ ชั้นปลื้มเธอ ยกให้เป็นไอดอลเลย :katai2-1:
และแล้วมุก็รู้ตัวซักที อิอิ
-
ชมพู่สุดยอดมาก ซุปเปอร์วูแมนสุดสุด
-
:mew6:ชมพู่งานเยอะไปนะ
-
ชมพู่นี่เจ้าแผนการที่สุด
-
เพิ่งได้มาอ่าน น่ารักมากเลยอ่า...........รอติดตามนะคะ :mew1:
-
บทพิเศษของสองเรา 1
ตั้งแต่คบกับคุณรักษ์......บ้านของผมก็เปลี่ยนไป
บ้านที่มีต้นไม้ขึ้นรกหน้าบ้าน วันอาทิตย์ก็มีคนมาช่วยถางหญ้า พรวนดิน ปลูกต้นไม้คลุมดิน
.
.
.
โรงจอดรถมีรถฟอร์จูนเนอร์เนอะสีดำจอดอยู่บ้าง บางทีก็มีมอเตอร์ไซร์คันโตจอดอยู่
.
.
.
บางวันจะมีนมจิตมาช่วยทำขนม.....ทำกับข้าว
บ้านเหมือนบ้านมากขึ้น......
แต่บ้านที่เป็นบ้านบางทีมันก็กลายเป็น "รังรัก" (คุณรักษ์พูดนะ)
.
.
.
วันนี้นมจิตไปเที่ยวกับเพื่อนสมัยเรียน(ลองปีด้วยการนับนิ้ว....มือไม่พอหันไปยืมมือคุณรักษ์มานับ....)
ผมกับคุรรักษ์นมจิตขึ้นรถตู้ไปกับเพื่อนๆแล้วก็ขับรถกลับมาที่บ้านผม
วันนี้จะทำอะไรดี......
จะทำกับข้าวผัดง่ายกินตอนเที่ยงดีมั๊ยนะ......
แล้วตอนเย็นชวนไปว่ายน้ำที่สโมสรตรงทางเข้าหมู่บ้าน
.
.
.
แล้วกลับมาจะนอนหลับสบายๆตัว.....จบวันอาทิตย์
คิดแล้วสุข......
rak part
แฟนผมนั่งยิ้ม.....อารมณ์ดีอะไรขนาดนั้น
วันนี้ผมมีแผนจะออกไปเที่ยวห้างกับมุบ้าง
ตนเย็นหวานชื่นกันสองคน จบลงด้วยการฮันนีมูนในบ้าน
.
.
.
แค่คิดก็สุขแล้ว.......
ออกจากมโนของทั้งคู่สู่ความจริงกันค่ะ
หลังจากที่ส่งนมจิตแล้วลิ่งที่เกิดขึ้นคือ.....
"ไปซื้อกับข้าวกลับไปทำข้าวผัดกันนะครับ"
"ไม่อ่ะ ผมอยากเดินซื้อเสื้อผ้าให้มุ...."
"แต่ผมไม่อยากนี่นา....."
.........
การแถียงสิ้นสุดลง......เมื่อคุณรักษ์จอดลงที่หน้าบ้านของมุ....
"ยอม....." คุณรักษ์ชูมือยอมแพ้เดินตามมุไปเงียบๆ
..........
หากแต่เสือย่อมไม่ทิ้งลาย.....
.
.
.
เมื่อกินข้าวผัดเสร็จคุณรักษ์ทำทีรับโทรศัพท์.....บ่นว่ามีงานด่วนต้องทำก่อนเดินเข้าห้องไปเปิดคอมเงียบๆ
ส่วนมุหน้างอนิดหน่อย....แต่ก็เปิดหนังดู.....จนเผลอหลับไปบนโซฟา.....
.
.
.
"...........มุ....มุ.....หลับแล้วเหรอ.....หืม"
"อื้อ........"มุซุกหน้าลงกับหมอน......
"มุครับ......ผมรักมุนะ....."
"อื้ม"
"มุรักผมมากเลยใช่มั๊ย......"
"อื้ม"
"ผมจูบมุได้มั๊ย......"
"อื้อออออออ"
มุขยับตัวพลิกไปอีกทาง
"มุ.....เราไม่ได้ทำ.....เรื่องบนเตียงกันเลยอ่ะ.....คืนนี้ทำนะครับ"
"อื้ม......" มุธาเอย.......เสร็จโจร.....
.
.
.
"กว่าจะมืดมันนานอ่ะ......ทำเลยแล้วกันนะ"
"อื้ม......"
.
.
.
.
เสียงอื้อ อื้ม.....ของมุธากลายเป็นเสียงครางเบาๆ......ก่อนเสียงลมหายใจจะสอดประสาน
ตั้งแต่บ่ายสอง......
.
.
.
.
.
จนสองทุ่ม
.
.
.
"อ้า......คุณรักษ์พอเถอะ....."
"ยัง......มุ......อ่ะ"
"อื้อ.....ผม.....อ่ะ.....ไม่ไหวแล้ว"
"ก็มุตกลงแล้วนี่นา........หืม...." ยิ่งคุณมุร้องคุณรักษ์ยิ่งเพิ่มแรง
.
.
.
"ถ้าทำรอบนี้ถูกใจ......ผมจะหยุด...ให้มุพัก"
"อื้อ......" มุธาบิดตัวเมื่อแรงที่ดันเข้ามาเพิ่มกำลังขึ้นแทรกตัวเข้ามาครั้งแล้วครั้งเล่า
"งั้น......" คุรรักษ์ถอนตัวออกนิดหน่อยก่อนจะพลิกตัวลงไปนอนด้านล่างให้มุที่ยังกลืนส่วนกลางลำตัวอยู่ด้านบน
เพราะไม่ทันตั้งตัวน้ำหนักตัวของตัวเองจึงทิ้งลงไปที่ส่วนนั้นให้ยิ่งลึกเข้าไปอีก
"อ่ะ....."
"ถ้าถูกใจจะให้พักนะ".......
.
.
.
ให้พัก......แต่ไม่ใช่คืนนี้จะพอเท่านี้
.
.
.
คุณรักษ์อ่อนโยน.....
พลางพูดในใจ.....
.
.
.
"มุอาจจะเคยได้ยิน......แต่วันนี้ผมจะให้มุรู้จักกับคำที่ว่า .... ราตรีนี้ยังอีกไกล ....ให้"ลึก" กว่าเดิม"
.
.
.
หากแต่เมื่อมุธาได้หลับตา.......
เสียงทุ้มๆก็ดังขึ้นที่ข้างหู.....
.
.
.
"มุครับ.....คราวหน้าเราทำกันอีกนะ...."
"อื้ม......"
.
.
.
มุกเก่าที่คุณรักษ์จะเล่นไปจนเด็กชายพีโตเป็นหนุ่มเลยหล่ะ
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
..........................................
ขอบคุณที่เข้าอ่านและติชมค่ะ
-
คุณรักษ์เจ้าเล่ห์!!!!
-
อิอิ ครอบครัวสุขสันต์รักกันดีจัง แต่ก็ยังต้องมีการปรับตัวกันบ้างอะเนอะ
ตอนนี้ มุพูดน้อยจังตอบอารักษ์แค่ "อื้อ........" คำเดียว :z1:
เป็นตอนพิเศษที่น่ารักมากค๊า รอ รอ ตอนต่อไปจ้า :mew1:
-
เจ้าเล่ห์จริงๆคุณรักษ์ ไปถามคนกำลังนอนก็สมใจล่ะซิ
อย่าให้ไปรวมกับแมน ชมพู่ มุไม่มีทางทัน3คนนี้หรอก
-
หวานซะ!!!!!!!!
-
o13 o13
-
คนแก่ลามก!! :hao5:
-
คุณรักษ์นับวันยิ่งเจ้าเล่ห์นะเนี่ย อิอิ
-
คุณรักษ์เจ้าเล่ห์ และหื่นสุด ๆ อะ
-
:o8: :o8: :o8: :-[ :-[ :-[
-
มุโทรมแน่ ๆ
-
บทพิเศษของสองเรา 2
บางอย่างต้องเฉยเอาไว้ก่อน
ทั้งที่คบกันแล้ว....
เป็นแฟนกันแล้ว
ทั้งสองคนไม่เฟสบุ๊คของกันและกัน.....
คุณรักษ์ที่มีเฟสบุ๊คเอาไว้ให้ชาวบ้านแท็คๆๆๆๆๆ ไม่ค่อยอัพเดทสเตตัสให้ชาวบ้านเขาดูสักเท่าไหร่
ส่วนมุไม่ค่อยเล่นเฟสบุ๊ค
.
.
แต่!!!
"อุ๊ย.....คุณรักษ์" มุธาหันไปมองชมพู่ที่นั่งจิ้มจอโทรศัพท์
"หืม?....อะไรเหรอ"
"เอิ่ม.....ไม่มีอะไรค่ะ......."ชมพู่กดปิดหน้าจอลง.....
"อ่อ....." สักพักเจ้าหนิงวิ่งปรู๊ดมา
"เจ้....เห็นรูปคุณรักษ์กับมิสเตอร์สุรชัยมั๊ย......."
"ห๊ะ...." ชมพู่ตาโต......
"ไอ้หนิงหุบปาก......."
"หุบไม่ลงดิ่พี่.....นี่เลย....สาวอกบึ้มกระดุมปริข้างๆคุณรักษ์นี่....ป้าๆในคลังว่าแต่ก่อนนี้เป็นกิ๊กคุณรักษ์มาก่อน....." ชมพู่เหล่มองเจ้าหนิง
"ยัง.........."
"ยังไม่จบพี่.....แล้วเนี่ยเขาบอกว่าที่ไปเซ็นต์สัญญาที่เยเมนกับมิสเตอร์สุรชัยเนี่ย.....แม่สาวอกตู๊มนี่ก็ไป.....อุบ๊ะ....เขาไม่อะอึ๊ยอุ๊ยๆกันเหรอ...."
"........เอ่อ......"
"เออ....นี่ว่าแต่เจ้มานั่งกินข้าวกับพี่มุงี้แล้ววันนี้เจ้านายไม่มาว่างั้น"
"ไม่มา......." ชมพู่ส่ายหน้าประกอบ
"นั่นไง.....ป้าแต๋วพูดไม่ผิด.....เมื่อวันก่อนคุณป้าบอกว่าท่าทางไฟเก่าจะคุ......" แล้ว.....
"เดี๋ยวพี่.....ไปทำงานต่อก่อนนะ......" มุธาที่นั่งฟังเริ่มคิดอะไรฟุ้งซ่านมาขึ้นทุกที
"เฮ้ย....เดี๋ยวดิ่พี่มุ.....ฟังก่อนๆ"
"..........................." มุตีหน้านิ่งนั่งลงตาแรงฉุดของเจ้าหนิง
"เนี่ย........เมื่อคืนนะ.....พี่ที่ป้อมยามน่ะ เห็นคุณรักษ์ขับรถออกจากบ้านคุณแมน...มีแม่สาวเนี่ยออกไปด้วยกัน....."
"...................................." มุธาเงียบนึกย้อนไปเมื่อคืน
.
.
.
"นอนแล้วเหรอมุ....."คุณรักษ์เปิดประตูห้องนอนเข้ามาโน้มตัวมองจากอีกฝั่ง
".........." เขาทำเป็นหลับทั้งที่นอนรอ..... เหล่นาฬิกาก่อนเขาจะเข้ามานี่มันตีหนึ่งแล้วนะ
"......................." คุรรักษ์ไม่ได้พูดอะไรต่อ....แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
"........."มุธาลืมตาขึ้น.....กลิ่นน้ำหอมแปลกๆโชยเข้าตมูกตอนที่เขาโน้มตัวมามอง....
มุพยายามคิดว่ากลิ่นอาจจะติดมาจากการเดินชนกับคนอื่นๆ
.
.
.
ตอนเช้าคุณรักษ์ก็ออกจากบ้านไปแต่เช้าก่อนเข้าจะตื่น.....
.
.
.
จนนี่มันจะบ่ายอยู่แล้วยังไม่เข้าออฟฟิสเลย
ชมพู่เหล่มองมุธาเล็กน้อยพอเห็นมุนิ่งไปก็เปิดปากถามประโยคเด็ดออกไป
"แกว่าเขาไปนอนด้วยกันงั้นเหรอ......."
สองคนที่นั่งร่วมโต๊ะตาโตเป็นไข่ห่าน.....แต่ความคิดคนละทิศกันเลย
"ป้าด.....เจ้ก็จะเหลือเหรออออออออออ" เจ้าหนิงหัวเราคิกคัก
"..........................."มุธานิ่งหนักกว่าเดิม........
"อาจจะ......"ชมพู่ลากเสียงแผ่วๆ....
"อาจจะจะแต่งงานกัน!!!!"
แม่เจ้าชมพู่ตบหน้าผากตัวเองเบาๆ......
ไอ้หนิงมันปากพาคุณรักษ์ซวยสุดๆ
.
.
.
แต่ก่อนจะแยกกัน.....
"พี่มุ.......อย่าคิดมาก.....คนเราจะรักกันอุปสรรคมันแค่เครื่องวัดใจ"
".......แต่เขารักกันมาก่อน"
"เมื่อก่อนเขาอาจ....จะเคยรักกัน...วันนี้เขาบอกเหรอว่ารัก"
"......................"
"เชื่อในตัวเอง......พี่กุม(กล่อง)ดวงใจคุณรักษ์อยู่ทั้งดวง"
".........ถ้ามันไม่ใช่ก็คือไม่ใช่......"
"อะไรไม่ใช่?"
"ก็พี่ไง......ถ้าเกิดเขาไม่ได้รัก......."
"พี่มุนี่คิดมากเนอะ......."
"หืม....." มุธาหันมองชมพู่
"คิดน้อยๆเถอะ.....คนเราน่ะ ถ้าหยุดรักกันง่ายปานนั้น งั้นแค่เดินสะดุดหินก็คงลืมกันง่ายๆ.... ถ้าไม่เชื่อในตัวคุณรักษ์ ก็ขอให้เชื่อในความรัก เพราะถ้าความรัหไม่ใช่ของเขา....ก็ของ"เรา"นะพี่...."
"..............................."
.
.
.
บทนี้ชมพู่ของเป็นนางเอกนะ......
.
.
.
จนแล้วจนรอดคุณรักษ์ก็ไม่ได้เข้าออฟฟิส.....
มุกลับบ้านมากับชมพูและเฮียที่รักของชมพู่
ทั้งสองคนไม่ใช่คู่รักหวานแหวอย่างที่ใครๆคิด
ชมพู่ไม่ได้ขี้อ้อน....ไม่ได้อ่อนหวาน
แต่ฝ่ายที่พะเน้าพะนอกลับเป็นอาเฮีย
.
.
.
มุธานั่งมองเฮียทัดผมให้ชมพู่
"เหนื่อยมั๊ย....."เฮียถาม
"เหนื่อย......" ชมพู่ทำหน้ายู่
"มาจุ๊บเหม่งมั๊ย" เฮียหัวเราะ
"เดี๋ยวค่อยจุ๊บ" ผลักหน้าแฟนไปทางอื่น
"จ่ะ"
.
.
.
นึกถึงตอนที่นั่งรถกับคุณรักษ์ ขานั้นชอบจับมือ เอะอะก็จับเอาไว้ก่อน
ถอนใจเฮือก.....ทำไมไม่โทรมาบ้างนะ
.
.
.
พอเดินเข้าบ้านมาก็เงียบเชียบ......
ซักผ้าดีกว่า.....
.
.
.
มุนั่งแยกผ้า
.
.
เสื้อคุณรักษ์ตัวเมื่อวานมันยั่วให้เขาคลี่ออกมาดู.....
.
.
หารอยลิปสติก
.
.
.
เสียงรถจอดทำให้มุธาเลี่ยงเดินออกไปข้างๆบ้านเพื่อตากผ้า.....
"ตากผ้าตอนทุ่มครึ่งเหรอ......"
"............" มุธาไม่ได้ตอบอะไร.....เพียงแต่ตากผ้าต่อไปเงียบๆ
.
.
"มุเป็นอะไร" คุณรักษ์เดินมากอดจากทางด้านหลัง
"...................."มุไม่ได้ตอบ.....พอหนักเขาคุณรักษ์จับหันไปเขาก็ยืนก้มหน้า
"งอนเหรอ....ขอโทษนะ....ผมเหฯมุหลับเลยไม่อยากกวน....แล้วก็ลืมโทรศํพท์ไว้ในรถเลยไม่ได้โทรหาเลย"
"..............ฮึก" อ่อนไหวจนน่ารังกียจ......มุธาปาดน้ำตา
"มุร้องไห้ทำไม"
"................."
"อย่าร้องไห้สิ......ตัวสั่นใหญ่เลย"
".......ฮึก......."ยิ่งเขาปลอบประโลมน้ำตายิ่งไหลออกมา
"........เป็นอะไรไป....."
"อย่า............." มุกำเสื้อของคุณรักษ์เอาไว้
"อย่าทิ้งผมไป........ต่อให้ผมงี่เง่า.....หรือเอาแต่ใจ....หรือนิสัยแย่....อย่าทิ้งผมไป.....ผมรักคุณ"
.
.
.
"ไม่มีทาง.........ผมไม่มีทางทิ้งมุไปไหนหรอก....." คุณรักษ์จูบซับน้ำตา....
.
.
.
ไลน์ของชมพู่
"วันนี้พี่มุหวั่นไหว....กองทัพอ่อนแอสามารถเผด็จศึกได้.....
กลับบ้านไปอย่าลืมง้อ.....แล้วก็.....ฝากยินดีกับคุณอุไรเรื่องที่จะมีเจ้าตัวเล็กคนที่สองด้วยนะคะ"
.
.
.
...................................................................
:serius2: มุฟุ้งซ่าน.......
ขอบคุณที่เข้าอ่านและติชมค่ะ
รักษาสุขภาพด้วยนะคะทุกท่าน
-
:ling1: :ling1: :ling1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
หมันไส้อีตารักษ์ขึ้นมาทันที มาแกล้งมุได้ไง!!!! มุแกล้งกลับเลย หึ!!!!
ชมพู่ นางร้ายมากนะ55555555
-
ตอนต้นกะตอนท้ายคนละอารมณ์กันเลยนะ
คนอื่นตัวประกอบ เรื่องนี้ชมพู่เป็นนางเอก
สุดยอดแล้วแม่นาง
-
:katai5: :katai5:
คุณลุงรักษ์ของเราร้ายตลอดดดดดดดดดดดดดดดดด
แกล้งอามุได้ลงคอ ชิส์ๆๆๆๆๆ
ถือป้ายไฟเชียร์พี่ชมพู 555 :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
แง นู๋มุของเราน่าสงสารมากอะ ฟังไปคิดฟุ้งซ่านไปคนเดียว
อารักษ์ก็สบายเลยซิ ไม่ต้องทำอะไร มุก็อ้อนเองซะงั้น
ชมพู่สายสืบรายงานความเคลื่อนไหวตลอดจริง ๆ o13
เหมือนแอบแกล้งมุนิด ๆ เลยอะ รู้ความจริงแล้วก็ไม่บอก
ส่งต่อให้อารักษ์ปลอบซะงั้น รอติดตามตอนน่ารัก ๆ ต่อจ้า :mew1:
-
โอ๊ยยยย มุโดนแกล้งตลอดเลย
แม่สาวชมพู่เรื่องนี้เธอน่ากลัวที่สุด ฮ่าาาาาาา
-
:m3: :m3: :m3:
-
อย่างนี้ต้องตอกย้ำว่ารักมากกกกกกก คืนนี้จัดไปนะคุณรักษ์
-
บทพิเศษของสอง ตอนวันเกิด
วันเกิดมุ.....อายุครบสามสิบสอง......
เผลอแปบๆรักมาปีกว่าละ......
ปีที่แล้วอายุครบสามสิบเอ็ดไม่บอกใครสักคำ.....
แอบหนีไปเที่ยวกับน้องสาว....
ส่วนเจ้าแมนกับชมพู่ก็เก็บเงียบแอบไปซื้อของขวัญให้คนละชิ้น.....
ส่วนคุณรักษ์....ถูกส่งไปลาวในช่วงนั้น...แถมทำโทรศัพท์ตกน้ำอีก....ขาดการติดต่อ
กลับมาถึงไทยมุก็อายุสามสิบเอ็ดปีกับสี่วันเรียบร้อย......
.
.
.
ปีนี้ขอลาล่วงหน้าไว้แล้ว.....
ปีนี้จะอยู่ด้วกันสองคน......
.
.
.
เช้าวันเกิดมุ.......
mu part
ผมตื่นตอนเช้ามาควานมือไปจะคว้ามุมากอด......
โล่ง.....
พอลุกขึ้นนั่งมองไปรอบๆ......
ไม่มีมุ.....เดินไปดูในห้องน้ำก่อนอย่างแรก.....
พื้นยังไม่แห้งแสดงว่าเพิ่งอาบเสร็จไปไม่นาน
ผมวิ่งลงไปชั้นล่าง....
มุยืนอยู่หน้าบ้าน.....
"อ้าว......ตื่นแล้วเหรอ....." ผมเห็นมุในเสื้อสีฟ้ากางกงสีครีม
"อื้อ.....ทำไมไม่ปลุก...." เขายิ้มก่อนตอบ
"ก็เห็น......กำลังหลับสบายเลย...."
"ใส่บาตรเหรอ...." เขาพยักหน้า.....
"อีกสิบนาทีพระจะมานะ.....ไปล้างหน้าแล้วมาใส่ด้วยกันนะครับ"
"อื้ม...." ผมรู้สึกเหมือนตอนที่ใส่บาตรกับนมจิตช่วงแรกๆ
.
.
.
"......................"พระไปแล้ว.......ผมยืนมองมุเก็บข้าวของ
"มุ........ผมดีใจมากที่โลกใบนี้มีคุณ"
"ผมก็ดีใจครับ.....ที่คุณรักผม"
.
.
.
ตกเย็นที่ผมคิดว่าจะไปดินเนอร์คือไม่ได้ไปครับ....
ฝนตกกระหน่้ำเลย........
แล้วอยู่ๆไฟก็ดับพรึ่บเลย.....
มุอยู่ในห้องครัวรู้สึกว่าจะหาอะไรทำให้ผมทานอยู่
ผมพุ่งตัววิ่งเข้าไปหามุ
.
.
.
"ช่วยอวยพรให้ผมไดมั๊ย......." มุในเสื้อเชิ้ตสีขาว......ตัวเดียว
"มุ........."ผมครางออกไปแทบไม่รู้ตัว
"อวยพรผม.....แล้วให้ของขวัญผมด้วยนะ......"
"........ขอให้......" เขาจ้องผมตาแป๋ว......
"มุกับผมรักกันไปนานๆ......อยู่กันอย่างมีความสุข....มุสมหวังทุกประการ สุขภาพแข็งแรง"
"...............ขอบคุณครับ" รอยยิ้มแบบนี้ที่ผมจะยอมแลกทุกอย่างเพื่อให้มีมันไปตลอดชีวิต
"แฮปปี้เดย์ที่รัก"
.
.
.
สองเสียงที่หอบหายใจประสานกันไป
"อ่ะ......อีก.....คุณรักษ์".....มุธากรีดร้องเมื่อ "คนรัก" กระแทกกายเร็วขึ้น...
"อื้ม.....มุ....มุ...." คุณรักษ์กระซิบเรียกครั้งแล้วครั้งเล่า
"อ่ะ.......ผมจะไปแล้ว....." มุธาเอ่ยปากออกมาอย่างสุดกลั้น
"อย่าเพิ่ง....มุ.....อ่ะ....." คุณรักษ์ขยับตัวเร็วและแรงขึ้นอีก
"ไม่ไหว......อ่ะ....." คราบสีขาวเปื้อนผ้าปูอีกครั้งแม้ว่าคุณรักษ์จะยังไม่ทันได้ช่วยเหลือเลย
"อ๊า.....มุ....." มุธาอุ่นไปทั้งช่องทาง.....เสียวซ่านไปหมด....
.
.
.
"ผมรักคุณ......."มุธาแตะมือซ้ายที่มีแหวนทองคำขาวฝังเพชรเม็ดเล็กๆแตะกับใบหน้าของคุณรักษ์
"ผมก็รักมุ....." มุธายิ้ม....คุณรักษ์ก็ยิ้ม....ริมฝีปากประกบกันอีกครั้ง.....
แต่มันไม่ใช่เพื่อเซ็กซ์....เพื่อความสัมพันธ์ทางกาย เพื่อการตอบสนองธรรมชาติ....
.
.
.
แต่เพื่อถ่ายทอดทุกอย่าง...ทุกอย่างในหัวใจว่าความรักของเขามันมากมายเช่นไร
แม้จะจูบกันสักเท่าไหร่ก็ไม่อาจทดแทนทุกอย่างออกมาหมด.....แต่แววตาเปี่ยมรักที่มองกันคือคำตอบทุกอย่าง
.
.
.
"ความรักจะยืนยาวไม่ใช่แค่เรารอเขามาเซอร์ไพร์ส
แต่หากเมื่อเราเซอร์ไพร์ส
ปฏิกริยาจากความรักจะเซอร์ไพรส์เรายิ่งกว่า
..............................................ชมพู่"
มุธานอนยิ้มอย่างสุขใจในอ้อมกอดของคุณรักษ์พลางคิดในใจไปว่า
แม้ว่าจะเคยฉลองวันเกิดกันน้องสาว....กับเพื่อนฝูง
แต่ปีนี้การอยู่กับคนรักในวันเกิด
มันทำให้เขาเป็นสุข....และขอบคุณพ่อกับแม่ที่มีเขาขึ้นมา
แล้วยังขอบคุณพ่อแม่ของคนคนนี้ที่ทำให้เขาเกิดมา
ขอบคุณโลกใบนี้ที่หมุนให้เรามาเจอกัน
ของคุณทุกคนที่ทำให้เราได้ลงเอยมารักกัน
.
.
.
ขอบคุณมากๆ
..............................
หวานหยดมดขึ้นเลยทีเดียว
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและติชมค่ะ
-
หวานจนน่าอิดฉาคุณรักษ์ มุอิ๊อ๊ะก่อนเลย
-
โอ๊ย มดกัด มันช่างหวานเกินบรรยาย :-[
รัก รักกัน มีความสุขแทนเลย
แต่จริง ๆ อิจฉามากกว่านะ :katai1:
-
หวานจริงๆคู่นี้ :L1:
ช่วงนี้ชมพู่หล่อนมีเอี่ยวทุกตอน
ก็นางเป็นนางเอก 555
-
มดไต่ๆๆ :z13:
-
:-[ :-[ :-[
-
:bye2: :bye2: :bye2:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
หวานปานน้ำผึ้งเดือนห้า
-
บทพิเศษ.....งานแต่งงาน
.
.
.
ชมพู่เดินเข้าออฟฟิสมาสีหน้านิ่งสนิท
"สวัสดีค่ะพี่มุ......" ยกมือไหว้ทั้งที่หน้ายังนิ่ง
"อ้าว....หน้าอึนแต่เช้า.....เป็นอะไร"
"อ๊ะ.....ชมพู่ให้" ชมพู่ยื่นการ์ดสีสมอ่อนให้
"เฮ้ย......จริงดิ่"
"อยากให้เป็นเรื่องโกหกที่สุด"
.
.
.
การ์ดแต่งงาน
นางสาว ชลัทวรา....กับ นายสุธากร
.
.
.
ชมพู่กับเฮีย
.
.
.
"อ้าว......."
"ชมพู่ยังไม่อยากแต่งนี่นา....."
"ทำไมอ่ะ.....ดีออกได้งานกับคนที่รักน่ะ"
"ก็ดี.....แต่ชมพู่ยังไม่พร้อมนะพี่มุ"
"อื้ม.....แล้วไม่เลื่อนออกไปละ"
"เฮียกะพ่อแม่ไม่ยอม"
"แล้วทำไมถึงบอกว่ายังไม่พร้อมละ"
"ชมพู่อยากท้องก่อนแต่ง......" แม่นางงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
.
.
.
คิดอะไรแต่ละอย่าง........
.
.
.
ตอนบ่ายคุณรักษ์กับคุณแมนเรียกชมพู่เข้าไปคุยหน้าเครียด....
ชมพู่เดินหน้ามึนออกมา
"มีอะไรรึเปล่าครับ....." พี่มุเดินเข้ามาถามคุณแมนที่นั่งอยู่ในห้อง
"ชมพู่จะแต่งงานแล้วทางบ้านอยากให้ลาออก"
"แต่ชมพู่ไม่ได้อยากลาออกนี่คะ"
"คุณป้าบอกมาอ่ะ พี่จะทำอะไรได้"
"พี่?"
"เออ.....เนี่ยรุ่นน้องที่มหาลัย" คุณแมนหันไปโยกหัวชมพู่เบาๆ
"......แล้วถ้าชมพู่แต่งงานไปแล้วเกิดท้อง.....งานที่ทำมันหนักมากนะ"
"ชมพู่ทำได้ค่ะ"
"ยังไงก็ไม่ได้.....ขัดคุณป้าไม่ได้จริงๆ"
"โอ๊ย.....ชมพู่ไม่ได้อยากแต่งนะพี่แมน.....บอกไปแล้วว่ารออีกสักหน่อย"
"ชมพู่....."
"..........................." ชมพู่หุบปากฉับ......
.
.
"พี่ให้ลาหยุดสองวัน......ไปคิดให้ดีๆ....พี่ไม่ขัดถ้าจะลาออก และถ้าทางครอบครัวเราเขาตกลงให้ทำต่อไปก็ดีใจ"
"............................."ชมพู่เดินออกจากห้องคุณแมนไป.....
ทิ้งสามหนุ่มมานั่งถกปัญหาของชมพู่
.
.
.
สุดท้ายแผนการฝากชมพูกับหนุ่มหุ่นหมีก็บังเกิด
"มันเคยหึงมั๊ยวะ.....หรือมันดีแต่ตีมึน"
"เอาง่ายๆนะ ตั้งแต่ฟังมาเฮียของมันก็ไม่เคยนอกลู่นอกทางเลยนะ"
"มันต้องมีจุดเปลี่ยนเว้ย......"
.
.
.
.
"จองโรงแรมเดิมที่สังขละเอาไว้....." ชมพู่บอกกับเจ้านาย
"ไปคนเดียวบอกพ่อกับแม่รึเปล่า" เจ้านายที่พ่วงตำแหน่งรุ่นพี่คนสนิทอดถามไม่ได้
"เปล่า.......อยากคิดอะไรเงียบๆคนเดียว......" ชมพู่สาวติสยังคงโลกส่วนตัวสูงเหมือนเดิม
.
.
.
"โทรบอกเฮียมันไปละ......มันจะได้ผลเหรอวะ"
"ได้สิอา.....มันจะได้สมใจทั้งสองฝ่ายนะ"
"เอาเข้าไป.....เจ้าสุมันก็นะ รักชมพู่แต่ก็ยังกลัวๆอยู่
"เออ....มันรักก็ดีแล้ว....."
สองคนอาหลานวางแผนเรียบร้อย
ชมพู่พวกพี่อยากให้เรามีความสุขนะเว้ย
แล้วจะบอกว่าพี่มุขอเราน่ะ คนคิดเลยหล่ะ
มุธาเป็นคนโทรเช็คโรงแรม แล้วโทรไปบอกเรื่องนี้กับอาเฮียของชมพู่
รวมถึงแจ้งความจำนงของนางสาวชวัลวราด้วย
"ไหนๆก็จะแต่งแล้ว.....ท้องก่อนแต่งก็ดี พี่เคยได้ยินชมพู่บอกว่าอยากมีลูก.....เรื่องท้องก่อนแต่งมันไม่ได้แคร์เลย แล้วเนี่ยจะแต่งกันอยู่แล้ว...."
.
.
.
"ท้องก่อนแต่งสักเดือนสองเดือนชมพู่มันคงสมใจ"
.
.
.
ชมพู่นั่งทมองพระอาทิตย์ตกที่ระเบียงห้องพัก จากมุมนี้มองเห็นสะพานไม้ทอดยาวจากฝั่งไทยไปถึงฝั่งมอญ
จิบเบียร์เย็นๆนั่งคิดอะไรเรื่อยๆ ข้างๆมีบุหี่ยี่ห้อที่เคยโปรดปรานมากวางอยู่
.
.
.
"แต่งงานกันนะ....." เฮียวางกล่องแหวนลงข้างๆมือของชมพู่ตอนที่กำลังนั่งหม่ำชาบู
"หืม.....แต่ง?" ชมพู่เลิกคิ้วสงสัย
"เราแต่งงานกันเถอะ....."ชมพู่หันไปคีบหมูในหม้อให้เฮีย
มองหน้าเขาตรงๆอีกครั้ง.....
"เฮียอยากอยู่กับชมพู่"
"............"ชมพู่ยังเงียบไม่ได้ตอบอะไร
"............................." เฮียเริ่มกังวลเพราะชมพู่เอาแต่เงียบอย่างเดียว
"แต่ง" ชมพู่หันกลับไปกินหมูต่อเงียบๆ
เฮียนั่งยิ้มหน้าบาน....
"พี่รักชมพู่ค่ะ"
.
.
.
ชมพู่กระดกเบียร์อีสองอึกแล้วโยนกระป๋องเบียร์กระป๋องที่สี่ลงถัง
"ก๊อกๆๆ"
"................."ชมพู่เดินไปส่องตาแมวหน้าห้อง
"...............เฮีย" ผู้ชายหุ่นหมีคนนั้นยืนอยู่หน้าห้องพร้อมกับกล่องในมือ
"มาทำไมคะ....." ชมพู่เปิดประตูทั้งที่ยังคล้องโซ่อยู่
ชมพู่นั่งลงข้างๆประตู เฮียเห็นงั้นเลยนั่งลงตาม
"กล่องอะไร....."
"กล่องไดอารี่ที่เฮียเขียนมาสามปี"
"................"ชมพู่จุดไฟแช็กที่บุหรี่แล้วอัดเข้าปอด
"เฮียรู้ว่าชมพู่ไม่ได้อยากแต่งงานกับเฮีย"
"..............." สาวเจ้าพ่นควันกลิ่นมิ้นออกไม่มีทีท่าอะไร
"เฮียแค่อยากจะบอกชมพู่น่ะ...ว่าถึงวันนั้นชมพู่จะบอกว่าไม่แต่งเฮียก็ไม่ถอดใจนะ....เฮียรักแล้วไม่คิดเปลี่ยนใจเลย"
"............."ชมพู่ไม่หันมองเขาเลยสักนิด
"เฮียไม่ใช่คนที่ดีที่สุด......แต่เฮียก็มั่นใจว่ารักชมพู่ที่สุด"
"เฮียรักแล้วเฮียเข้าใจรึเปล่า......"
"เข้าใจ......."
"เข้าใจว่า......"
"เข็มนาฬิกายังเดินไปข้างหน้า พระอาทิตย์ก็ไม่เคยตกทางทิศตะวันออก วันนี้ชมพู่อาจรู้สึกว่าไม่ได้รักเฮียมากขนาดที่จะอยู่ด้วยตลอดชีวิต....แต่ชมพู่ก็รักเฮียอยู่ดี"
"ทำไมเฮียถึงมั่นใจ"
"ลูกกะตาชมพู่มันฟ้องหมดทุกอย่าง....." ชมพู่ที่สบตาเฮียเห็นแววระริกอย่างที่ไม่ค่อยได้เห็นมาก่อน
"อย่ามั่นใจให้มาก....."
"เปิดประตูสิ.....จะทำให้มั่นใจ"
"..............."สาบานได้ว่าไม่ได้คิดจะเปิดประตูให้เฮียเลยสักนิด แต่มือก็ปลดโซ่สะเฉยๆ
"............นี่เป็นของขวัญที่พี่อยากให้......" เฮียดันชมพู่ให้ไปนั่งลงบนเตียง แล้วดึงบุหรีไปขยี้ทิ้ง
"แหวนวงนี้.....ไม่ใช่แหวนหมั้นของเรา ไม่ใช่แหวนแต่งงาน แต่มันเป็นแหวนที่เฮียตั้งใจจะให้ชมพู่สองปีที่แล้ว"
"................."ชมพู่น้ำตาคลอ
.
.
สองปีที่แล้วเฮียบอกรักแล้วจะให้ของขวัญชมพู่ไม่ได้รับแล้วทำป็นเฉยเมยไป....
เพราะความไม่มั่นใจว่าจะมีใครรักจริง
"ถึงจะสวมมันช้าไปสักสองปี......แต่เฮียจะสวมให้นะ"
"..............เค้ารักเฮียนะ" ชมพู่พูด เฮียยิ้มอ่อนโยนแตะใบหน้าชมพู่เบาๆ
"เฮียจูบนะ....." ชมพู่ไม่ได้ตอบแต่บรรจงจูบเฮียอย่างหวานซึ้ง
"ชมพู่อยากมีลูกใช่มั๊ย....." ชมพู่พยักหน้า
"ที่เฮียกับพ่อแล้วก็แม่อยากให้ชมพู่ลาออกจากงานเพราะว่าเฮียไม่อยากให้ชมพู่เครียด....ถ้าเกิดคนท้องคนไส้เครียดมันจะส่งผลต่อลูกของเรานะ"
"แต่เค้ายังไม่ท้องสักหน่อย....."
นี่ไง.....เฮียจะเล่นกลเสกเด็กเข้าท้องให้"
"เฮีย....พูดอะไรน่ะ" ชมพู่ฟาดผั่วะเข้าที่ไหล่
"ไหนกินเบียร์ไปตั้งสามกระป๋องเชียว"
"สี่ต่างหาก....."
"ชมพู่.....เรามาสร้างครอบครัวของเรากันนะ"
.
.
.
อยากงอนเยอะๆให้เฮียง้อมากๆ
อยากบอกเฮียว่าอยากมีลูกสาวกับลูกชายอย่างละคน
อยากเลี้ยงลูกเอง
อยากบอกกับลูกๆว่าพ่อของลูกน่ารักมากๆ
.
.
แต่เฮียไม่ปล่อยโอกาสให้เล่าหรือพูดอะไรอีกเมื่อหลังสัมผัสเตียงชมพู่ถึงได้รู้ว่า เฮียที่ชมพู่คิดว่าเรียบร้อยแสนดี
ที่จริงช่างขี้แกล้งและเอาแต่ใจสุดๆ
.
.
.
"ปานนี้สร้างผลผลิตกันอยู่ละมั้ง" คุณรักษ์เดินมากิดเอวมุธาจากด้านหลัง
"อื้ม....." มุธา ลากเสียงเมื่อคุณรักษ์เริ่มจูบหนักๆที่ต้นคอด้านหลัง
"ถึงเราจะมีลูกไม่ได้ แต่เราจะมีกันอย่างนี้ไปตลอดนะ"
"สัญญารักเหรอครับ"
"สัญญารักด้วย.....สัญญาใจด้วย"
.
.
.
คู่บ่าวสาวยืนบนเวที พิธีกรให้เจ้าสาวกล่าวอะไรกับเจ้าบ่าวบ้างเพราะตลอดทั้งงานเจ้าบ่าวที่ปกติพูดน้อยวันนี้พูดเยอะเหลือเกิน ส่วนเจ้าสาวก็เอาแต่ยิ้ม
"ก็.....ขอบคุณพ่อกับแม่ค่ะ.....ที่ดูแลหนูอย่างดี ขอบคุณป๊ากับม้าที่เลี้ยงเฮียมาอย่างดี
ขอบคุณเฮียที่รักเค้ามาตลอด....ถึงแม้ว่าเค้าจะคิดอะไรไม่เหมือนคนอื่น แล้วก็ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองเท่าไหร่
เวลาอยู่กับเฮีย ชอบทำเหมือนไม่สนใจ แล้วก็เอาแต่ใจมาก...." ชมพู่ยิ้มทั้งน้ำตา
"เค้าจะไม่สัญญาว่าจะแสนดีไปตลอด....แต่สัญญาว่าจะเป็นภรรยาที่น่ารักของเฮีย....เค้ารักเฮียค่ะ"
.
.
.
แขกด้านล่างเชียร์ในหอมแก้ม แต่ใครจะรู้ว่าแม่สาวชมพู่จับเฮียคนดีประกบปากจูบโชว์
ท่ามกลางเสียงกรี๊ดกร๊าดของเหล่าแขกเหรื่อ(และคุณเอิร์นภรรยาคุณแมน) เด็กชายพีตบมือแปะๆชอบใจ
สายตาสามคู่มองทั้งสองคนบนเวทีด้วยสายตายินดี
.
.
.
ชมพู่เป็นกามเทพมาตลอด...
และผู้ชายคนนั้นคนที่สาบานกับ คุณแมน คุณรักษ์ และมุธาว่า
"ถ้าผมหมดรักชมพู่ หรือว่าทำให้ชมพู่เสียใจ พวกพี่ไม่ต้องลังเลที่จะฆ่าผมให้ตายนะ"
.
.
.
"จนวันสุดท้าย วินาทีสุดท้าย ลมหายใจสุดท้าย ผมจะรักชมพู่แค่คนเดียวครับ"
.....................................................
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณเข้ามาอ่านและติชมค่ะ
-
ชมพู่นี่คิดอะไรไม่เคยเหมือน และไม่เหมือนคนอื่น
มีความตั้งมั่นว่าจะท้องก่อนแต่งซะด้วย แรงจริง ๆ
-
ชมพู่สาวแสบได้แต่งงานแล้ว :mc4:
ฮากะชมพู่ อยากท้องก่อนแต่งสงสัยกลัวไม่อินเทรดละมั่ง
มุกะอารักษ์ก็มีความสุข หวานแววแบบไม่ต้องแต่งงานก็ได้เนอะ
รอติดตามบทพิเศษน่ารัก ๆ ต่อไปจ้า :mew1:
-
ตอนนี้ชมพู่นางเป็นนางเอกจริงๆ
เป็นเจ้าสาวโชว์จูบเจ้าบ่าวก่อนด้วย
สมเป็นนางจริงๆ :ling1:
-
:katai2-1: แด่ชมพู่
-
ชมพู่ ผู้ติสมากกกกกกกกกก
ความคิดไม่เคยเหมือนคนอื่นเลย 5555555
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ชมพู่สูบบุหรี่ด้วย นึกภาพไม่ออกต้องมั่นใจมากๆๆๆๆๆๆๆ แต่กลับไม่มั่นใจเมื่ออยู่กับเฮีย จะมีลูกแล้วเลิกสูบป่ะเนี่ย 555555555
-
บทพิเศษ ติ่งน้อยๆ
.
.
.
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วเสมอ
สี่ปีกับหกเดือน
คุณรักษ์กับพี่มุยังคงทำงานกันไปแหย่กันไปเหมือนเดิม
คุณแมนยังหาเรื่องป่วนทั้งสองคน
เด็กชายพีปีนี้อายุห้าขวบเข้าไปละแน่นอนว่ากำลังเข้าเรียนโรงเรียนเอกชนชื่อดังใกล้ๆบ้าน
และตอนนี้คุณเอิร์นท้องลูกชายคนที่สองมีกำหนดคลอดเดือนหน้านี้
ส่วนชมพู่มีลูกชายฝาแฝด และเริ่มกลับมาทำงานเมื่อต้นปีที่ผ่านมา
.
.
.
เรื่องราวมันอาจจะจบแบบแฮปปี้แอนดิ้ง....
แต่มันก็แฮปปี้นะ...
.
.
.
"อาชมพู่สวัสดีครับ" เด็กชายพูทักทายชมพู่ที่อยู่ในชุดเอี๋ยมยีนส์ขายาว
"อ้าว......น้องพีสวัสดีครับ"
"เห็นปู่รักษ์มั๊ยครับ....."
"ไม่เห็นครับ....น้องพีมีอะไรเหรอ"
"คุณย่าให้มาเรียกไปทานข้าวกลางวันด้วยกันครับ"
"ครับ....เดี๋ยวอาไปเรียกให้ครับน้องพีอยู่นี่ก่อนนะ"
.
.
.
ชมพู่เดินเข้าไปที่ห้องทำงานคุณรักษ์ ห้องเงียบไม่มีคน
เลยคิดว่าน่าจะอยู่ห้องบุคคล......
ห้องบุคคลอยู่ชั้นสองกระจกปิดฟิม์ทึบชมพูเปิดประตูเข้าไปเงียบๆ
แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่เจอ
.
.
.
แต่เสียงบางอย่างทำให้เข้าใจและไม่คิดจะส่งเสียงขัดอะไรด้วยเพียงแต่ทิ้งโน้ตเอาไว้ที่ตรงกระเป๋าตังค์กับมือถือของคนที่ตามหาบนโต๊ะทำงานของมุธา
"คุณป้าเชิญทานข้าวค่ะ
แต่ชมพู่จะบอกว่าคุณรักษ์ออกไปข้างนอกแล้ว"
.
.
.
ห้องบุคคลมีประตูที่เปิดต่อเข้าไปห้องยูนิฟอร์ม คนไม่ค่อยเข้าไป
และแน่นอนช่วงพักกลางวันไม่ต้องพูดถึง
ชั้นสองจะเงียบมาก......
ก่อนเดินออกจากห้องไปชมพู่ล็อกห้องให้เรียบร้อย
.
.
.
"คุณรักษ์.....อ๊ะ......"
"...................." คุณรักษ์ที่ปากไม่ว่าง.....ไม่ขานตอบแต่เลือกจะสัมผัสต่อไป
"ผมไม่ไหวแล้ว......." เสียงหอบหายใจของมุยิ่งทำให้คุณเร่งจังหวะ
"งั้น......มุทำให้ผมด้วยนะ"
"อื้อ........"มุผลักเขาเข้ากับกองผ้า แล้วถอดกางเกงให้อย่างรีบร้อน
"มุใจเย็นๆ" มุธาเล่นกดสะโพกลงมาทีเดียว
"คุณรักษ์"มุธาจูบแก้มเขาเบาๆก่อนจะขยับตัว
.
.
.
ครั้งแรกในที่ทำงาน
ทั้งตื่นเต้น
ทั้งแปลกใหม่
.
.
.
มุธาดูเร่าร้อนกว่าทุกครั้ง.....
และแน่นอนคุณรักษ์ชอบที่สุด
.
.
.
"น้องพีครับ....อาหาปู่รักษ์ไม่เจอเลยสงสัยจะออกไปข้างนอก....และว่าลืมเอามือถือไป.....เดี๋ยวพอกลับมาก็คงโทรหาคุณย่าเองนะครับ"
"เหรอครับ....."
"น้องพีกลับไปทานข้าวก่อนเลยดีกว่า....วันนี้ตอนเย็นแฝดมาจะได้เล่นด้วยกัน"
"ครับ"
.
.
.
ชมพู่มองขึ้นไปชั้นสองแล้วอดหัวเราะไม่ได้
ทั้งสองคนมีเรื่องให้แกล้ง ให้ล้อตลอดจริงๆ
.
.
.
"ไม่เอาแบบนี้แล้วนะคุณรักษ์"
"ทำไมอ่ะ....ตื่นเต้นชะมัดเลย"
"ไม่เอา....เดี๋ยวใครมาเห็น"
"ก็อย่าทำให้เห็น.......โอเคเอาไว้ทำที่บ้าน"
มุธาส่งสายตาประหนึ่งมีดคมให้ คุณรักษ์ได้แต่รับคำ....และเรื่องอะไรจะบอกว่าเขาวางแผนว่าจะทำแบบนี้กับมุ
บนรถ
ที่ระเบียง
.
.
.
ตรงไหนอีกดีนะ......
"......................"มุธายื่นโน้ตลายมือคุ้นตามาให้
"โอ่ะ......"คุณรักษ์ยิ้มแหะๆไม่ได้โต้เถียงอะไร
แต่ฉีกโน้ตใบน้อยนั่นเสียละเอียด
.
.
.
"เดี๋ยวโทรหาอาซ้อก่อนนะ"
มุธามองตามด้วยสายตาคาดโทษ
งดสักสองอาทิตย์ไม่ต้องทงต้องทำมันละ.....
อายมั๊ยละถึงชมพู่ไม่เอาไปพูดกับใครหรอกแต่เขาน่ะอายมากกกกกกกกกก
..................................................
:ruready :ruready :ruready :ruready :ruready :ruready :ruready
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เฮียน่ารักแย่งซีนพระเอกอย่างคุณรักษ์มาก ฮ่าๆๆๆ
ตอนต่อมาคุณรักษ์เลยจัดฉากตื่นเต้นให้ซะเลย อิอิ ชอบคุณมุร้อนแรงนะคะ สงสัยเพราะเปลี่ยนที่เลยได้ความรู้สึกแปลกใหม่
-
ชมพู่ก็ยังเป็นชมพู่อยู่วันยังค่ำ
ยังยืนยันคำเดิม "ชมพู่ ชั้นรักเธอจัง" :mew1:
-
มุคงอายชมพู่ไปอีกนาน แหมแอบมาร้อนแรงกะสุดที่รักในที่ทำงาน
:ling2: :ling2: :ling1: :ling1:
-
อารักษ์กะมุเนี่ยหวานแววอีกแล้ว
คราวนี้ไม่เว้นแม้แต่ที่ทำงานด้วยอะ
ดีนะที่เป็นชมพู่ถ้าเป็นคนอื่นมาได้ยิน
มุของเราคงได้อายกว่านี้แน่ อิอิ
แถมคุณรักษ์ยังเจ้าเล่ห์วางแผนไว้อีกเพียบ
สู้ ๆนะจ๊ะมุจ๋า :mew1:
-
:hao6: :hao6: :hao6: ชอบคุณรักษ์จัง 555 ชัดเจนดี :hao6: :hao6: :hao6:
-
ถามจริงคุณรักษ์กินยาดองไปกี่ขวด :hao3:
-
ชมพูนางคือไอดอลช๊านนนนนนนนนนน
อยากไปเจอบรรยากาศแบบชมพูจัง ฮ่าๆๆ
:hao7: :hao7: :hao7:
-
"ถ้าผมหมดรักชมพู่ หรือว่าทำให้ชมพู่เสียใจ พวกพี่ไม่ต้องลังเลที่จะฆ่าผมให้ตายนะ"
.
.
.
"จนวันสุดท้าย วินาทีสุดท้าย ลมหายใจสุดท้าย ผมจะรักชมพู่แค่คนเดียวครับ"
ขนลุกเมื่ออ่านถึงบรรทัดนี้ค่ะ
ไม่ว่าจะผ่านไปอีกกี่ปีคุณรักษ์ก็ยังคงความหื่นตลอดไม่มีลดลง 555 ถึงจะไม่มีลูกแต่ก็มีหลาน ๆ ให้เลี้ยงให้ปวดหัวตั้ง 4 คนนะ ^^
-
บทพิเศษ
ภาพถ่าย......
คุณรักษ์เดินถือกล้องเข้ามาในห้องนอน.....
มุธาเดินเช็ดผมออกจาห้องน้ำหันมามอง
"ซ่อมแล้วเหรอครับ....."
"มุ.....ยิ้มหน่อย"
"...................." มุธาไม่ได้ยิ้มแต่ส่งจุ๊บแล้วขยิบตา ก่อนจะหัวเราะ
"ฮ่าๆ....." มุธาหัวเราก่อนเดินไปตากผ้า.....
.
.
.
"ลองกล้องดีฟ่าเนอะ"......คุณรักษ์ยิ้มกับตัวเองคนเดียว
เช้าวันอาทิตย์ที่แสนสดใส....มุธาตื่นสายโด่ง......
คุณรักษ์ เดินวนรอบๆเตียงๆที่มุธานอนหลับสนิทไร้เสื้อผ้า
ยังดีที่ผ้าห่มยังคลุมเอาไว้บ้าง แต่หากพลิกตัว มันก็หมิ่นเหม่เต็มที
"มุครับ......."สะกิดเรียกทั้งที่รู้ว่าคนรักจะยังไม่มีทางตื่น
"....................."
เสียงชัตเตอร์ดังขึ้น.....ต่อเนื่องและยาวนาน
.
.
.
มุธาตื่นมาอีกเกือบเที่ยง........
"ตื่นแล้วเหรอมานี่ๆ....มาทานราดหน้านี่มา"
"อื้ม..........ทำไมอารมณ์ดีผิดปกติ"
"เหรอ......"
"มีอะไรเหรอ" มุธาถามทั้งที่ไม่ได้รู้เรื่อง ส่วนคนรู้เรื่องยืนยิ้มเฉยๆ
"ก็วันหยุดดีๆแบบนี้ผมได้อยู่กับมุก็ต้องอารมณ์ดีสิ"
"อื้อ........"เหยื่อแสนหวาน......เหยื่อแสนน่ารัก....น่ารักที่สุด.....
"เดี๋ยวผมขึ้นไปทำงานก่อนนะ"
.
.
.
MT
เป็นโฟลเดอรืที่ภายในมีแต่รูปมุทั้งหมดและ.....ล่าสุดมีโฟลเดอร์ย่อยออกมา
"MTX"
.
.
.
rak part
ผ่านไปสองสัปดาห์วันนี้มีนัดกินข้าวกันที่บ้านผม
นมจิตดีใจที่เด็กจะแวะมาเยี่ยมเลยทำกับข้าวไว้เยอะแยะไปหมด
ฝาแฝดลูกของชมพู่
ชื่อ พี่พร้อม กับน้องเพิร์ล
น่าตาละม้ายทั้งพ่อและแม่
วันนี้อาเฮียของชมพู่มาส่งเด็กกับชมพู่ที่บ้านผมแล้วจะมารับหลังจากทานข้าวเสร็จ เพราะต้องไปธุระ
แมนกับเอิร์นจูงมือน้องพีเข้าบ้านมา เด็กชายวิ่งถลาไปหาฝาแฝด
.
.
.
เราพวกผู้ใหญ่นั่งคุยกันตามประสา
ชมพู่ยังแหย่ผมกับมุเหมือนเดิม......
แมนเองก็อวดเรื่องลูกคนที่สอง(เจ้าตัวอยากลุ้นเลยไม่อัลตร้าซาวด์เพศ)
ส่วนมุก็เอาแต่ยิ้มและหัวเราะ
เขามีความสุข ผมก็มีความสุข
.
.
.
แต่ความสุขของผมก็เดินมาทางมาถึง......จุดนี้
"ปู่ครับ....รูปอามุในเครื่องปู่ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้า"
"................หื้ม?" มุหันขวับไปที่โน้ตบุ๊คที่เปิดค้างอยู่
"พีเห็นตะกี้......." หลานรักไม่เอานะ......อยากพูดลูก.....
ผมกระโดดปพับหน้าจอลง......
ทุกคนหันมามอง....
"เดี๋ยวขอตัวเอาของไปเก็บก่อนนะ...."ผมเดินจ้ำขึ้นชั้นสอง
"............................."จัดการเปลี่ยนรหัสก่อนดีกว่า......
ผมเคาะล็อกโฟลเดอร์และซ่อนในมิดชิดกว่าเดิม
.
.
.
ฟ้าคงลงโทษผมละ......
"ทำอะไรอยู่ครับ"
"เปล่าครับ" ทำไมต้องรู้สึกผิดฟร่ะ.....ไม่สิ.....ผมไม่ใช่เด็กชายวัยห้าขวบเหมือนพีนะ
ผมไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าพายุกำลังจะเข้า......
ก่อบังกอร์ไม่ทันละ....
มุเดินเปิดประตูเข้าในห้องทำงานผม
"ไปอาบน้ำเถอะครับ.....เดี๋ยวผมถูหลังให้นะ......"
"...............ดีจังเลย" มุจุ๊บแก้มผมเบาๆ
"ผมทำน้ำอุ่นกับเตรียมของไว้แล้ว.....คุณรักษ์เข้าไปเลยนะครับเดี๋ยวผมตามไป"
"อื้ม"
.
.
.
และเมื่อผมยืนถอดกระดุมเสื้อประตูก็เปิดผั๊วะเข้า
"ผมทำน้ำหกใส่โน๊ตบุ๊คคุณ....." ผมเห็นมุทำหน้านิ่งตอนที่บอก.....
"อ๊ะ....."ผมตั้งท่าจะวิ่งออกไปดู
"แต่ไม่เป็นไรผมจัดการทิ้งซากมันไปเรียบร้อยแล้ว" มุคว้าข้อมือผมไว้ สายตาเป็นประกาย...ประกายเปรี๊ยะๆ
"เอ่อ......จ่ะ" ผมยืนนิ่งๆ มุถอดเสื้อให้ผม สายตาเร่าร้อนและเชิญชวนสุดฤทธิ์
"มุ......เอ่อ....."
"ชู่......."มุแตะนิ้วลงบนริมฝีปากของผม
".....................อื้ม......."
ผมเผลอปล่อยเสียงครางออกมาเมื่อมือลูบๆคล้ำที่เป้าของผม
"คุณรักษ์.....ถ่ายรูปผมไว้เหรอครับ....."
"ก็.....มุ.....น่ารักนี่นา"
"ผมน่ารักมากเลยเหรอ"
"มากที่สุด......"
"งั้น.........." มุหยุดการกระทำทุกอย่างเดินไปหยิบอะไรบางอย่างมา
"งั้น.....อยู่กับรูปของผมไปแล้วกัน"
.
.
.
"ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย" มุวางรูปที่ผมแอบไปล้างที่ร้านเพื่อนมาวางไว้
ผมแหกปากลั่นเมื่อมุจัดการปิดประตูและล็อกจากด้านนอก
"นอนในนั้นสักคืนเถอะครับ" มุทำโทษครับ.....
.
.
.
ลูกชายของผมตื่น
และมันยังไม่ได้รับการช่วยเหลือจากมุ
.
.
.
ผมได้ยินเสียงดังเหมือนอะไร(ทุ่ม)ตกพื้นแตกกระจาย
"บ๊าบบาย.....พ่อจะถอยมาใหม่นะ" ยืนไว้อาลัยให้โน็ตบุ๊ค
.
.
.
เอาวะขั้นแรก ทำให้ลูกชายสงบก่อน
ยังดีที่มีรูปมาโยนไว้ให้ แหม่นี่มันรูปใหม่ที่เพิ่งถ่ายเมื่อสองวันก่อน
.
.
.
เฮ้อ....ต้องเอาไฟล์สำรองไปเก็บให้ดีๆหน่อยละ.....
เดี๋ยวมุเห็นแล้วจะได้มานอนกอดชักโครกอย่างนี้อีก
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
:mew5: :mew5: :mew5: :mew5: :mew5: :mew5:
.
.
................................................................
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและติชมค่ะ
-
คุณรักษ์นี่ขนาดโดนทำโทษยังไม่เข็ดอีก
-
เหมือนจะสิ้นฤทธิ์นะคุณรักษ์ แต่มันไม่ใช่ :serius2:
สมเป็นหมาป่าจอมเจ้าเล่ห์จริงๆ แอบมีสำรอง
แค่มุขังคุณรักษ์ไว้กับชักโครกคงไม่เข็ด งั้นให้อดสักเดือนท่าจะดีนะมุ :hao3:
-
5555 จริงๆเลยคุณรักษ์
-
:m20:
แค่นอนในห้องน้ำคุณรักษ์ไม่รู้สึกหรอกค่ะ มันต้องอดกอดมุคืนเดียวก็พล่านแล้วจ้าาา
-
ตอนพิเศ๊ษพิเศษ
พี่พร้อมจะเป็นพี่ของพี
.
.
.
"น้องพร้อมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม"
เสียงเรียกของพี่ชายวัยสิบเอ็ดทำให้พร้อมถึงกับอารมณ์เสีย
"ไม่เอาสิ.....พี่พร้อมเป็นพี่พร้อมนะไม่ใช่น้องพร้อม"เด็กชายพร้อมหันขวับมาเอ็ดพี่พี
"อ้าว.....ก็น้องพร้อมเป็นน้องพร้อม"
"ไม่ๆๆๆๆ พี่พร้อมเป็นพี่ของเพิร์ลแล้ว.....ก็ต้องเป็นพี่ของพี่พีด้วย"
"เอาเหรอ.....แต่พี่พีเป็นพี่นะ....เกิดก่อน"
"พี่พพีต้องเรียกว่าพี่พร้อมเหมือนป๊ากะแม่"
"เอิ่ม......น้อง....เอ้ยพี่พร้อม"
"อย่างงี้สิไอ้น้อง......" ท่าทางของเด็กชายวัยเจ็ดขวบทำให้ให้พีหัวเราะออกมา
"พวกผู้ใหญ่กำลังคุญเรื่องอะไรอ่ะฮะ" พี่พร้อมถามพี่ชาย
"ก็เรื่องของพวกผู้ใหญ่น่ะ......แล้วนี่น้องเพิร์ลล่ะ.....ไม่มาเหรอ"
"มา......ไปเล่นกับน้องพิม" พี่พร้อมพูดถึงน้องสาวตัวน้อยของพี่พี
"หิวขนมยัง....." หยิบขนมที่ซื้อมาให้น้องอย่างไม่ลังเล
"พี่พีไม่กินเหรอ...."
"ไม่ครับ.....พี่พร้อมทานเถอะ พี่ซื้อมาฝาก....."
"เอาเหม่งมาจุ๊บทีดิ่" พี่พร้อมขวักมือป้อมๆประกอบ
"หื้ม.......จุ๊บเหม่ง?"
"ช่าย.....แม่ชอบทำกับป๊า....เอาเหม่งมาจุ๊บเดี๋ยวนี้" เด็กชายพร้อมทำท่าเท้าเอว
"อื้ม......" พี่พียอตัวลง
"จุ๊บ......"
"ขอบคุณฮะ"
.
.
.
".................................."เป็นพี่พีของน้องพร้อมอยู่เมื่อวานวันนี้
กลายมาเป็น พี่พีของพี่พร้อม.......
.
.
.
เด็กชายพียิ้มกว้างงงงงงงงงง
พี่พร้อมน่ารักที่สุดดดดดดดดดดดดดดด
...................................................
ขอแนะนำลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น เด็กชายพร้อมลูกแม่ชมพู่
น่ารักใสๆ........สะเก็ดดาว......ฮ่าๆ
ขอบคุณที่เข้าอ่านและติชมค่ะ
-
พี่พร้อมนี่ท่าทางจะแสบสันน่าดู :laugh:
-
ชมพู่เป็นสาวแซ่บมาก ฮ๋าๆๆ และเด็กๆเรื่องนี้ก็กรุบกริบน่ารักจริงๆ ชอบๆๆๆ
-
พี่พร้อมสมลูกแม่ชมพู่ แสบแต่เด็กเลย
:pig4: :pig4:
-
ตอนภาพถ่าย แอบสมน้ำหน้าอารักษ์นิดนึง รู้อยู่ถ้ามุรู้เป็นเรื่องแน่ยังทำ
เลยได้ไว้อาลัยให้โน๊คบุ๊คในห้องน้ำทั้งคืนซะเลยนะอารักษ์ :เหอะ1:
ตอนพิเศ๊ษ พิเศษก็น่ารักกับความคิดของเด็ก ๆ พี่พร้อมสมเป็นทายาทของชมพู่สาวแสบ
รอติดตามบทพิเศษอื่น ๆจ้าน่ารักทุกตอนเลย :mew1:
-
น่าหยิกจังลูกกก
-
เขาเรียกว่าเจ้าเล่ห์ได้แม่เต็ม ๆ
-
น้องพร้อมท่าทางจะได้ยีนส์เด่นมาจากคุณแม่
-
อิอิ พี่พีกับน้อง เอ๊ยพี่พร้อม
นี่แหละน้าา ลูกชมพู่
-
บทที่1
P&P
คุณปู่ยืนมองหลานชายนั่งอ่านหนังสือและหลานสาวที่นั่งเล่นเกมส์แล้วก็อมยิ้ม
พีอายุย่างเข้าสิบห้าแล้ว......ส่วนน้องพิมก็สิบเอ็ดขวบแล้ว
ทั้งสองคนมักจะมาเที่ยวบ้านคุณปู่ทุกๆอาทิตย์
อีกทั้งบางครั้งจะมีฝาแฝดมาเล่นด้วย
คู่นั้นปีนี้ย่างสิบสอง
แสบเหมือนแม่..........
.
.
.
"คุณปู่ขาน้องพิมอยากทานไอติมกับอามุค่ะ"
"เอาสิลูก......เอ่อ.....แต่เดี๋ยวฝาแฝดจะมาแล้วนะ น้องพิมไม่รอพี่พร้อมกับพี่เพิร์ลก่อนเหรอ"
"เหรอคะ.....น้องพิมรอพี่เพิร์ลค่ะ" เด็กหญิงหันกลับไปเล่นเกมส์เงียบๆ
ถ้าเขาไม่ตาฝาด ตอนที่พูดถึงฝาแฝด เด็กชายพีละสายตาจากหนังสือมาชำเลืองมอง
.
.
.
"พี......อ่านหนังสือเสร็จแล้วเหรอ"
"ครับ........"
"มองอะไรอยู่น่ะพี......"
"แฝดมาแล้วเหรอครับ"
"ใช่......เพิร์ลไปกินไอติมกับน้องพิมแล้ว.....ส่วนพร้อมกำลังคุยกับแม่เขาอยู่น่ะ"
.
.
.
พีเดินออกมามองที่หน้าบ้านเห็นรถจอดอยู่
"แม่.....ชอบบอกให้พร้อมตั้งใจเรียนอยู่เรื่อย.....พร้อมหัวไม่ดีเหมือนพีนี่นา"
"พี่พี"
"พีเฉยๆ"พร้อมยืนพิงรถคุยกับแม่
"เออ....ตามใจ.....แม่บอกว่าให้ตั้งใจเรียนแล้วก็เลิกต่อยกับเพื่อน" ชมพู่ไม่ได้โมโหแต่ก็ไม่ได้อารมณ์ดี
"ยายบอกว่าตอนเด็กๆแม่ก็ต่อยกับเพื่อน"
"แล้วต้องทำตามแม่?"
"ก็แม่เท่อ่ะ....." พร้อมหันไปหลิ่วตา
"พร้อม......เฮียไม่ต้องหัวเราะ" ชมพู่เอ็ดสามีที่ปิดปากหัวเราะ
"ช่างเถอะ....พร้อมจะไม่ตั้งใจเรียนแม่ก็ไม่ได้ว่า....จะต่อยกับเพื่อนมาให้ป๊าทำแผลแม่ก็จะไม่ดุ....เพราะถึงดุไปพร้อมก็ไม่ฟัง"
"ฟังอยู่นี่ไงแม่.....นี่งอนเหรอ"
"เออ....งอน...."
"แม่งอนพร้อมทำไมอ่ะ ทีเพิร์ลแกล้งเพื่อนจนร้องไห้แม่ยังไม่ว่าไม่งอนเพิร์ลเลย"
"เพิร์ลไม่ได้ทำเพื่อนปากแตกนี่ลูก"
.
.
.
ชมพู่"จุ๊บเหม่ง"สามีก่อนเดินเข้ามาในบ้านของคุณรักษ์
"เอ้า.....พีครับมมายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้"
"สวัสดีครับอาชมพู่"
"นั่น.....พร้อมมาแล้วน่ะ......" ชมพู่เดินเข้าบ้านไปสวัสดีนมจิตแล้วจูงมือกันเข้าไปหลังบ้าน
.
.
.
"สะใจเลยดิ่....."
"สะใจอะไร....."
"พี่พร้อมโดนแม่ดุไง......พีสะใจละสิ อยากหัวเราะมั๊ย"
"ไม่อยาก....ทำไมพี่ต้องหัวเราะเยาะพร้อมด้วย"
"............"เด็กชายพร้อมทำท่าฟึดฟัดเดินชนไหล่คนที่สูงกว่านิดหน่อยเข้าบ้านไป
พร้อมเด็กชายที่มักจะเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับพี่พีตลอด
เพราะเรียนโรงเรียนเดียวกันมาตลอด
ทั้งเรื่องเรียน
เรื่องเล่น
เรื่องส่วนสูงนี่ก็อีก.....
.
.
.
เขาอยู่สูงกว่าพี....
ไม่อยากเตี๊ยแบบนี้.....
.
.
.
"แล้วไปต่อยปากเพื่อนทำไม"
"ก็มันบอกว่า............." จะให้เล่าได้ยังไงว่าไอ้เวรนั่นเล่าให้เขาฟังว่าพวกป.หกน่ะ ชอบพี เพราะพีน่ารัก ตัวก็เล็ก
แล้วยังพูดว่าอยากหอมแก้มพีอีก
"ทำไมพีไม่ไปเรียนต่อม.ต้นที่อื่น".....พร้อมพูดเสียงหงุดหงิด
ก็พีน่ะอยู่ม.สามแล้ว....ตอนจบป.หกก็คิดว่าจะไปเรียนต่อที่โรงเรียนอื่นแล้วแท้ๆ
"เอ้า.....แล้วทำไมพีต้องไปเรียนที่อื่นละ"
"ก็เพราะพีน่ะ......พีน่ะน่ารำคาญไง.....อะไรก็พี...ใครก็เรียกหาแต่พี"
เงียบ..................................................
.
.
.
"รำคาญมากรึไงที่พี่อยู่ตรงนี้นะ.....พี่ไม่ได้ไปยุ่งกับพร้อมสักหน่อย"
"ก็พีน่ะ เกะกะสายตาจะตายไป" มองไปทางไหนก็มีแต่พีๆๆๆๆๆ
"อะไรของพร้อม....ไม่เห็นมีเหตุผล.....พูดจาเป็นเด็กไม่รู้จักโต"
.
.
.
"แล้วพีละ....โตแล้วเหรอ...."
"พร้อม.....รำคาญมากใช่มั๊ย" อยู่ๆพีก็โพล่งออกมา
"มากที่สุด" พร้อมไม่ยอมแพ้
"ได้ปีหน้าพี่จะไปต่อม.ปลายที่โรงเรียนอื่น.....ไปไกลๆ พร้อมจะได้ไม่รำคาญ" พร้อมแอบตกใจแต่มาถึงขั้นนี้แล้ว....
"เออดี......พีไปไกลๆเลยนะ....พร้อมรำคาญจะแย่"
แหงละ เช้าพีก็จะมายืนรอหน้าโรงเรียนเวลาป๊ากับแม่ไปส่ง
เวลาเที่ยงจะมาชวนไปกินข้าวด้วย ถึงจะไม่ไปแต่ก็มาชวนอยู่บ่อยๆไม่สิทุกวันเลยต่างหาก
ตอนเย็น ป๊ามาช้า พีก็มานั่งอ่านหนังสือดูเขาเตะบอลกับเพื่อน
.
.
.
รำคาญมากกกกกกกกกกกก
.
.
.
จริงๆ
....................................................................
รุ่นใหญ่ไปรุ่นเล็กมา.....รอบหน้าจะเปลี่ยนไปชื่อเป็น
ละมุนรัก P&P :hao3:
-
โฮะโฮะถ้าเขาไปจริงๆแล้วจะรู้ หึเด็กน้อย
-
ปากไม่ตรงกับใจเลยนะหนูพร้อม หึหึ :hao6:
-
พร้อมหวงพี่พี แต่ปากพูดไปอีกอย่าง
พาลแล้วนะคนเรา :serius2:
-
P&P
บทที่ 2
"พี.....เหม่ออะไรครับ"
"ก็.....พีคิดเรื่องเรื่องต่อครับพ่อ" คุณแมนนั่งเก้าอี้อีกฝั่งมองพิมกับเพิร์ลวิ่งเล่นกัน
"ก็...พีคิดว่าจะลองไปสอบโรงเรียน.......ดูครับ"
"อื้อ......เอาสิลูก.....แล้วแต่เลย"
"พีว่าจะอยากเรียนวิทย์แล้วต่อเภสัช.....หรือไม่ก็เคมีครับ"
"โห......ดีแลย พีจะได้มาช่วยที่โรงงาน....นี่พ่อบู๊กับพวกเภสัชบนแล็ปจนจะบ้าตายละ"
"แต่ว่าน้องพิม........"
"ไม่ต้องห่วงหรอกลูก.....น้องพิมนะติดเพิร์ลมากเลย....แล้วเพิร์ลเองก็ดูแลน้องอยู่แล้ว"
"ครับ"
"ส่วนพร้อม......ขานั้นใครมาแกล้งน้องนะโดนแหงๆ" คุณแมนขยีหัวลูกชาย
"พ่อครับ......พ่อว่าถ้าเราคิดถึงอยากเจอหน้า อยากอยู่ใกล้ๆจะเรียกว่ารักหรือว่าชอบได้มั๊ย"
"ว้าว....ลูกพูดจากเหมือนกับว่าไปตกหลุมรักใครเข้าแล้วนะ"
"สงสัยฮะ"
"ลูกชายพ่อโตเป็นหนุ่มแล้วนี่นะเรื่องสาวๆมันก็ต้องมีกันบ้าง"
"......................" พีเถียงพ่อขาดใจ.....เรื่องสาวๆที่ไหนกัน
เขารู้สึกแบบนี้ก็เด็กผู้ชายเกเรๆที่ชื่อพร้อมต่างหาก
.
.
.
ช่วงสอบไล่พร้อมไม่เห็นพีเลย
พีไม่ไปเที่ยวบ้านคุณรักษ์เลย
เว้นแต่เวลาไปหาแม่ที่ทำงาน.....เขาจะเห็นพีอยู่ในบ้าน
บางทีก็เดินออกมาหน้าบ้านบ้างแต่ก็นานๆที
.
.
.
"ชะเง้ออะไร.......พร้อม" เพิร์ลเดินมากระทุ้งแขนใส่แฝด
"ไม่มีอะไร......." ปากพูดอย่างนั้นแต่ก็ยังไม่เลิกมองหา
"อย่าโกหกนี่มองหาพี่พีอ่ะดิ่"
"เออ.....รู้แล้วยังจะถามอีก"
"ก็ปากตัวไม่ดี.....เป็นเค้านะก็วิ่งหนีเหมือนกัน"
"อะไร.....เค้าไปปากไม่ดีใส่ตัวเมื่อไหร่"
"เปล่าปากไม่ดีใส่เค้า.....ปากไม่ดีใส่พี่พี....."
พร้อมหันขวับมามองหน้าเพิร์ล......
"............................"
"โด่เอ้ย.....พร้อม....ตัวเองติดพี่พีจะตาย.....แต่เต๊ะท่าทำไมไม่รู้"
พร้อมเดินไปนั่งที่โซฟารับแขกด้านหน้าเคาน์เตอร์.....มองแม่ที่กำลังคุยงานกับลูกน้อง
"พร้อม......ตัวน่ะ....ถ้าพี่พีสอบติดโรงเรียนนั้นจริงๆละจะทำยังไง"
"ไม่ติดหรอก"
"ติด.....พี่พีเก่งนะ" เพิร์ลยังย้ำ
"เออ....ติดก็ช่างสิ....ใครจะสน"
"ตัวไม่สนเหรอ....."
.
.
.
"สนสิ" โกหกแฝดตัวเองไม่ได้สักที
.
.
.
เพิร์ลพูดถูกพี่พี่สอบติด.......
พร้อมนั่งเงียบๆคนเดียวเมื่อน้องพิมโทรมาหาเพิร์ลแล้วแจ้งว่าพี่ชายตัวเองสอบติด
"แม่.....เขามีสอบรอบสองมั๊ยโรงเรียนที่พีไปสอบอ่ะ"
"มี.......อีกรอบนึง..."
"แม่พาไปสอบหน่อยดิ่"
"อยากสอบ?" แม่วางหนังสือนิยายลงหันมามอง
"ใช่.....พร้อมจะไปสอบ"
"ไม่ใช่รอบโควต้าแล้วนะ....รอบนี้สอบพร้อมกันหมด...."
"อื้อ"
"คนเยอะด้วย"
"พร้อมอยากไปสอบ"
"แต่อากาศมันร้อนนะลูก" ชมพู่ย่นจมูก....
"แม่พร้อมไปสอบนะ.....ไม่ได้ไปเที่ยว"
ชมพู่ยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ลูกชาย.......
"เสือพร้อมคิดว่าแม่ไม่รู้เหรอว่าเพราะอะไรเราถึงจากจะไปสอบบ้าง"
"......"ไม่เถียงไม่เข้าเนื้อ.....ไม่เจ็บใจ
"อยากไปหลีหญิงโรงเรียนนั้นละสิ"
.
.
.
พร้อมส่ายหัวให้แม่ตัวเอง......
.
.
."แม่..........."
.
.
.
เพิร์ลหัวเราะตอนที่แม่บอกว่าพร้อมจะไปสอบโรงรียนเดียวกับพี
"โอ๊ย.....พร้อมนี่ปากแข็งเหมือนใครน่ะป๊า"เพิร์ลถามป๊าที่นั่งหัวโต๊ะ
"เหมือนแม่....."
"เหรอ.....เค้าปากแข็งเฮียไม่ได้มานั่งเป็นป๊าของไอ้แฝดสองคนนี่หรอก" ชมพู่เหล่มองสามี
"ฮ่าๆ......ครับๆ....ปากนุ่มนิ่มจะตายไป"
"..........................แหวะ" สองเสียงฝาแฝดแหวะพร้อมๆกัน
"ฮ่าๆ"เฮียของชมพู่หัวเราะร่วน
.
.
.
"ถ้าพร้อมสอบติดจะได้อยู่กับพี่พีอีกสามปีเลยนะ......ฮ่าๆ"
เพิร์ลยักคิ้วให้พร้อมที่นั่งอยู่ข้างๆ
.
.
ถ้าคิดว่าพร้อมเหมือนแม่.......
น้องเพิร์ลนี่เคาะกันมาชัดๆ
..............................................................................
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและติชมค่ะ
ฝากรุ่นเล็กไว้ในอ้อมใจด้วยค่ะทุกท่าน
-
เปลี่ยนรุ่น เห็นแววว่าน้องเพิร์ลจะต้องทำหน้าที่เหมือนที่แม่ชมพู่เคยทำมาซะแล้วสิ ฮ่าๆๆๆ
-
หลงผู้ใหญ่มาแล้ว คราวนี้มาหลอกให้หลงเด็กนะคะเนี่ย :-[
-
สุดท้ายพร้อมก็จะตามไปเฝ้าพี่พี
ขอให้สอบติด แต่จะตามไปเฝ้าดีๆ
หรือตามกวนโมโหพี่พีกันแน่
บ้านนี้เขารู้ใจกันทั้งบ้าน
ชอบเพิล์ลอ่ะ เป็นชมพู่2
-
เย้ มีรุ่นเล็กมาให้กุ๊กกิ๊ก ๆ อีกแล้ว น่ารัก ทั้งสอง P เลย
พี่พร้อมท่าจะแสบเหมือนแม่ หวงพี่พีซะด้วย
ไล่เค้าเองสุดท้ายจะตามไปให้พี่พีดูแลที่ร.ร. ใหม่ซะงั้น
รอติดตามความน่ารักของรุ่นเล็กจ้าแต่ก็แอบคิดถึงรุ่นใหญ่อยู่น๊า :mew1:
-
พี่พร้อมปากไม่ดีระวังเถอะเดี๋ยวพี่พีโกรธจริงจะยุ่งนะ
-
แหม น่ารักทุกคู่เลย
พี่พร้อมอย่าปากแข็งมากนะจ้ะ หึหึ
ขอให้พี่พร้อมสอบติดได้อยู่กับพี่พีด้วยเน้อ~
-
บทที่ 3
.
.
โรงเรียนใหม่.....
พีเดินเข้าในโรงเรียนที่ใหม่
ไม่มีคนต้องมายืนรอเหมือนตอนอยู่โรงเรียนเก่า
"อ้าว......พี" พีจำไม่ได้หรอกว่าใครที่มายืนอยู่ตรงหน้า
"เราก๊อป...."
"ก๊อป......อ่อ......ก๊อป" พีรู้สึกดีนิดหน่อยที่เจอเพื่อนโรงเรียนเก่าแม้ว่าจะคนละห้องแต่ก็ยังดีที่มีคนรู้จักบ้าง
อย่างน้อยจะได้ไม่ต้องเคว้งอยู่คนเดียว
.
.
.
การเปิดเรียนวันแรกค่อนข้างวุ่นวายพอสมควรเลย
พีนั่งที่นั่งริมหน้าต่างในห้องโฮมรูม และก๊อปก็นั่งอยู่คู่กับเขา
.
.
.
"พิมโทรไปบอกพี่เพิร์ลมาค่ะ พี่เพิร์ลดีใจใหญ่เลย"
"เหรอ.....แล้ว.....พร้อมละ"
"พี่เพิร์ลไม่ได้ว่าไงค่ะ....สงสัยพี่พร้อมไม่อยู่บ้าน"
"เหรอ......"จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่ได้คุยกับพร้อมเลยสักคำ
"พี่พีเป็นอะไรคะ ไม่ต้องห่วงนะ น้องพิมอยู่กะพี่เพิร์ลได้ สบายมาก"
"จ้า.....นี่รักเพิร์ลมากกว่าพี่แล้วเนี่ย"
"ฮ่าๆ.....คนขี้อิจฉาๆๆๆๆ"
"........................ไพีคิดในใจว่าเขาไม่ได้อิจฉาที่พิมได้รับความสนใจจากเพิร์ลหรอก
เขาต้องการแค่ให้พร้อมสนใจเขาเท่านั้นเอง
.
.
.
ตลอดเดือนแรกที่เข้าเรียนที่ใหม่
เขาได้เพื่อนมาอีกสามสี่คน
พอจะเข้ากลุ่มได้
.
.
.
ส่วนพร้อมนี่เขาไม่เจอเลยวันนี้ต้องเดินไปออฟฟิสพ่อสักหน่อย
.
.
.
"สวัสดีครับอาชมพู่....."
"สวัสดีครับ..." ชมพู่รัวคีย์รัวๆพร้อมกับบ่นผู้แทน
"......................."พีมองไปรอบๆ หันซ้ายหันขวาจนชมพู่ที่เพิ่งวางสายต้องเอ่ยปาก
"หาพร้อมเหรอ....."
"ครับ"
"อ้าว.....เรียนโรงเรียนเดียวกันไม่เจอกันเหรอครับ"
"หื้ม????????????"
"อ้าวนี่พร้อมไม่ได้ไปทักเหรอ" พีทำหน้าเหรอหรากว่าเดิม
"ครับ?"
"ก็พร้อมน่ะ.....สอบติดที่เดียวกับพีเลยนะ.....สอบรอบสองน่ะ ติดห้องหนึ่งด้วย อาล่ะ ตกใจ"
"ติดด้วยเหรอครับ.....อยู่ห้องหนึ่งใช่มั๊ยครับ" ถามย้ำอีกที
"ใช่ครับ....อาคิดว่าพ่อหรือน้องพิมเล่าให้เราฟังแล้วซะอีก....เป็นไปได้ไงเนี่ยที่พี่พีไม่รู้ว่าพี่พร้อมสอบติด"
"ไม่มีใครบอกเลยครับ...." พีทำหน้างงๆ
"เหรอพรุ่งนี้ลองไปทักดูสิ" ชมพู่แนะนำก่อนโทรศัพท์จะดังขึ้นอีก.....
"................................." พีวิ่งกึ่งเดินกลับบ้านไป
.
.
.
"ฮัลโหล......" พร้อมรับโทรศํพท์ที่ดังอยู่ทั้งที่เพิ่งเดินเข้าบ้านมา
"พร้อม..... สอบติดทำไมไม่บอก" เสียงจากปลายสายทำให้ตัวเย็นเฉียขึ้นมาทันที
"ก็รำคาญไง....เลยไม่บอก"
"รำคาญแล้ว.....ทำไม"
"โอ๊ย.....พี.....พีไม่ได้สำคัญขนาดนั้นหรอก"
".................อื้ม.....เข้าใจแล้ว"
"ตรู๊ดๆๆๆ" ชิบ.......พร้อมยืนนิ่งๆ.....
ปากเสียๆๆๆๆๆ......พร้อมอยากเอาหัวโขกกำแพงให้รู้แล้วรู้รอดไป
.
.
.
"โอ๊ย.....พี.....พีไม่ได้สำคัญขนาดนั้นหรอก"
พีเดินขึ้นห้องไปได้สนใจเสียงเรียกของแม่กับนิ่มี่เรียก
"................................" พีทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงนอน
.
.
.
ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่พีไม่ใช่คนที่สำคัญ
ทั้งที่เมื่อก่อนพร้อมไม่เคยปล่อยมือจากพีเลย
ไปเรียนก็มีพีพาไปส่งห้องเรียน
วันนี้มาพูดว่าเขาไม่สำคัญ
"........................" พีหลับตาลง เขาหลั่งน้ำตาโดยที่รู้ว่าเป็นเพราะว่าเขารู้สึกน้อยใจพร้อม หรือเพียงเพราะเขารู้สึกเหมือน
.
.
.
เขารักพร้อมข้างเดียว
.
.
.
"ปากเสียๆๆๆๆ พร้อมนี่" เพิร์ลจิ้มๆๆๆๆๆ ไหล่พร้อม
"โอ๊ย.....ก็มันโมโหนี่นา.....มาถามเอาตอนนี้เนี่ยะนะ.....แล้วเวลาอยู่โรงเรียนนะขวาคนซ้ายคน"
"อะไรขวาคนซ้ายคน"
"ก็เพื่อนไง.....เต็มไปหมด พร้อมไม่ทักหรอก"
"แล้วน้อยใจทำไม"
"ใครน้อยใจ"
"พร้อมไง....ตัวมันขี้น้อยใจ"
"ไม่ใใช่....."
"ขี้น้อยใจ เรียกร้องความสนใจ เกเร ไม่มีเหตุผล"
"เออ....แล้วไง"
"พร้อมนิสัยไม่ดี เค้าสมน้ำหน้า"
"แล้วตัวสมน้ำหน้าเค้าอีกนานมั๊ย"
"เอาจูปาจู๊บมาให้เค้าก่อนแล้วจะช่วย"
"ช่วยยังไง"
"ไปหยิบมาก่อน......."เพิร์ลเหล่มองพี่ชาย
"อ๊ะๆ....เอาไปเลย"
"เอามือถืตัวมา"
"เอาไปทำไม"
"เอามา.....จะให้ช่วยมั๊ยละ"
"เออๆๆ......."
.
.
.
เพิร์ลกดโทรศัพท์ส่งข้อความเสร็จส่งคืนพร้อม
"พร้อมขอโทษ
พรุ่งนี้ไปกินข้าวที่โรงเรียนด้วยกันนะ"
.
.
"แค่เนี่ยะ"
"เห้ย......เพิร์ล.....ทำไมทำงี้อ่ะ"
"ถ้าอยากให้พี่พีหายโกรธตัวก็ไปตาที่บอก......ถ้าไม่อยากก็ไม่ต้องไป เค้าไม่บังคับ"
.
.
.
เช้าตรู่วันศุกร์ที่แสนสุขใจ
พร้อมยืนอยู่หน้าประตูโรงเรียน
"เพิร์ลนะเพิร์ลอย่าให้ถึงทีเค้าบ้างนะ"............
อาฆาตฝาแฝดด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นพีเดินมา......
.
.
"ไปกินข้าวได้แล้ว.....หิวจะตาย"
พูดเสียงห้วนแต่ทั้งตาทั้งปากมันยิ้มอย่างมีความสุข
:ruready :ruready :ruready :ruready :ruready :ruready :ruready
...........................................
แฮ่ะๆ.....ชอบให้เด็กๆเขาเลิฟๆกัน.... :hao7: :hao7: :hao7:
......
...
..
.
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและติชมค่ะ
-
พร้อมอย่าซึนมากสิ พี่พีเค้าน้อยใจน๊า
-
มีลูกแฝดก็ดีงี้แหละนะ คนนึงเหมือนพ่อ คนนึงเหมือนแม่ 555 :laugh:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
น่ารักกกกกกกกกกกก
-
พี่พร้อมน๊าปากไม่ตรงกะใจ แอบน้อยใจพี่พีมีเพื่อนเยอะแยะ
หวงพี่พีอ๊ะดิ ดีนะได้น้องเพิร์ลช่วย พี่พร้อมต้องทำตัวดี ๆ นะ อุตสาห์สอบเข้าตามพี่พีแล้ว
เดี๋ยวพี่พีโกรธจริงคราวนี้ต้องง้อกันยาวนะ
บวก1 สำหรับผู้เขียนคนขยันจ้า :กอด1:
-
พร้อมน้อยใจพี่พี แล้วพาลนะ
ต้องให้เพิล์ลช่วยตลอด
-
โถๆๆๆๆ พี่พร้อมนะพี่พร้อม ปากแข็ง ปากเสียได้ตลอด ฮึ่ยยย :katai1:
สงสารพี่พีจัง แอบน้อยใจพี่พร้อม
-
สงสารเด็ก :hao7:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
คู่เด็กๆนี่เขาน่ารักกรุบกริบจริงๆ
น้องเพิร์ลนี่ได้คุณแม่มาเต็มๆ ศิราณี 5555555555555
-
บทที่4
พร้อมนั่งดูซีรี่ย์เกาหลีกับแม่.....
พอเพิร์ลเดินเข้ามากับพิมเลยหันไปมอง
"อ้าวน้องพิม......"
"สวัสดีค่ะอาชมพู่ พี่พร้อม"
"จ้า.....น้องพิม" ชมพู่หันมา
"มานอนนี่เหรอลูก....."
"ค่ะ....พรุ่งนี้พี่พีจะมารับค่ะ"
"เหรอ.....สบายเลยค่ะ" แล้วก็หันไปดูซีรี่ย์ต่อ
"พร้อมไปดูน้องไป....ให้พี่จ้าเอาขนมไปให้ด้วยไป"
"........ครับ"
.
.
.
พร้อมเดินเข้าครัวไปเอาขนมกับน้ำส้มไปให้น้องที่ห้อง....
เคาะประตูอยู่สองสามครั้งได้ยินเสียงเดินเร็วมาเปิด.....
"อ้าว.....ขอบคุณมากเค้าว่าจะลงไปเอาอยู่พอดี......." ทั้งที่พูดอย่างนั้นแต่สีหน้าเพิร์ลดูแปลกๆ
"อยู่ด้วยดิ่....แม่ดูซีรี่ย์ขี้เกียจลงไปอยู่ด้วย"
"เฮ้ย.....แปบๆ......"เพิร์ลปิดประตูลงได้ยินเสียงกุกกักแล้วเปิดออก......
"เข้ามาๆ....."
"อะไรทำเหมือนเค้าไม่เคยเข้าห้องตัวงั้นแหละ" บ่นเพิร์ลแต่เดินเข้ามาถึงได้เข้าใจ.....
น้องพิมนั่งตาแป๋วมองมาทางเขา ถ้ามองผ่านๆแบบไม่สังเกต.....ผมว่าพิมหัวยุ่งนิดๆ.....เพิร์ลนี่ชอบขยี้หัวน้องพิมมาตั้งนานละ.....
"พี่พร้อมไปโรงเรียนใหม่เป็นไงบ้างคะ....."
"ก็ดี....สนุกดี"
"ดีจังเลย....ไว้พี่เพิร์ลเปลี่ยนที่เรียนแล้วพิมจะตามไปด้วย"
"ให้จริงเถอะ.........." เพิร์ลงึมงำ.....
เสียงโทรศัพท์ดังตอนสามทุ่ม.....
"ว่าไงพี....."
"เปล่าว่าไง......"
"อ้าว......โทรผิดเหรอ"
"ไม่ได้ผิดตั้งใจโทร........"
"แล้วมีอะไร....."
"โทรหาไม่ได้รึไง......พิมไปนอนที่บ้านเป็นไงมั้ง"
"ก็ไม่เป็นไง...จะคุยมั๊ยเดี๋ยวเดินไปให้"
"ไม่ๆๆๆ....จะคุยกับพร้อม"..............
"ก็เท่านั้นแหละ......"
"แล้วนี่ทำอะไรอยู่......."
"นั่งชมจันทร์......." ตอบไปงั้นแหละ.....ผ้าม่านยังปิดอยู่เลย....
"เหมือนกันเลย...วันนี้พระจันทร์ดวงใหญ่"...เสียงปลายสายเริ่มแหบ....เสียงไอค่อกแค่ก
"อื้ม.....สวยดี" เสียงเหมือนไม่สนใจ แต่ไม่วายเดินไปเปิดผ้าม่าน....ร่วม"ชมจันทร์"ผ่านโทรศัพท์
"เสียงพี่แตกแหละ....คงโทรมากวนไม่ได้อีกพักใหญ่"
"เหรอ...."
"เสียงแตกรอบสองแล้วนะ......มันน่าจะพอได้แล้วสิ"
"ฮ่าๆ.....เสียงพีเป็นเป็ดเลย" พูดไปทั้งที่ข้างในรู้สึกว่าพีนำหน้าเขาไปอีกแล้ว
"เดี๋ยวก็เป็น...ทำหัวเราะไปเถอะ"
"อยากเป็นตอนนี้เลย.....จะได้ตามพีให้ทัน"
"........พร้อมทันพี่แล้ว.....พร้อมจะทำไมเหรอ....."
"ก็ไม่ทำไม......." ก็จะได้รู้สึกว่าเท่าเทียมกัน....ไม่ต้องเดินตาม...ไม่ต้องเป็นน้อง....จะได้เป็นพร้อมกับพีจริงๆ
เขาเห็นปู่รักษ์กับลุงมุจับมือแล้วยิ้มให้กันเสมอ.....
เขาเห็นสองคนนั้นอยู่ด้วยกัน ตั้งแต่เด็กๆ
สองคนนั้นเวลาอยู่ด้วยกันมันดูแปลกๆ แปลกในทางที่ดี....มันบอกไม่ถูกมันดูมีความสุขเขาอยากเป็นแบบนั้น
.
.
.
"พร้อม.....เงียบเชียว"
"เปล่าคิดเรื่องอะไรอยู่น่ะ"
"วันอาทิตย์ไปบ้านปู่รึเปล่า"
"ไปสิ.....อามุชวนไปกินสปาเก็ตตี้ที่บ้าน"
"อื้ม.......พี....ลุงมุกับปู่มีความสุขเนอะ"
"อื้ม......ทำไมเหรอ"
ถ้าเขาเป็นเด็กม.หนึ่งที่แก่แดดกว่านี้ เขาอยากจะบอกพีว่า เขาอยากเป็นปู่รักษ์ แล้วให้พีมาเป็นลุงมุ
แต่พร้อมคือพร้อม
"ไม่มีไร...."
.
.
โอ๊ย......พร้อม.....เกือบจะพูดอะไรออกไป แค่ที่ตามพีไปเรียนที่โรงเรียนใหม่ก็เด็กจะแย่อยู่ละ.....
ปลายสายฟังแล้วอมยิ้ม....พร้อมน่ารักเสมอเลยสำหรับเขา
เจ็บคอเป็นบ้า.....ต้องไปจิบน้ำอุ่นหน่อยละ.........
..
...................................................
แก่แดดแก่ลมนะหนูพร้อม.......ฮ่าๆ :hao3: :hao3: :hao3:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: น่ารักตลอด :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ดีแล้วพี่พร้อมมุ่งมั่นแต่เด็ก ถ้าปู่รักษ์รู้คงดีใจที่หลานห็นตัวเองเป็นไอดอลแต่ลุงมุนี่สิอย่าให้รู้นะเดี๋ยวงานจะเข้าปู่รักษ์ 5555
-
อิอิ เจ้าพร้อมมมม
ว่าแต่พิมเพิร์ลนี่ชักจะยังไงๆหน่าาาา
-
พร้อมนี่ปากไม่ตรงกับใจเล้ย!
บอกชอบพี่พีเขาไปเร็วๆสิ
:impress2:
-
มุ่งมันไปให้ถึงจุดหมาย จุดหมายเขาก็รอพร้อมอยู่นะ
กล้าๆหน่อย เอ๊ะ! เราเชียร์เด็กให้แก่แดดอยู่รึป่าว 555
แล้วอีกคู่มันอะไรรรรรรรรรรรรร
-
บทพิเศษรุ่นใหญ่.....อามุเมา
.
.
.
รักกันมาจะเข้าปีที่สิบสามละ.....มุยังน่ารักเหมือนเดิม
น่ารักขึ้นเรื่อยๆด้วย
ว่าแต่วันนี้มีเลี้ยงรุ่น......แต่ผมดันต้องไปคุยงานที่โรงงานใหม่กับเฮีย
ส่วนมุเลยต้องไปกับเจ้าแมน(เขาศิษย์โรงเรียนเดียวกัน)
.
.
.
"ฮัลโหล.....กลับรึยังมุ....."
"ยางงงงงงง......."นั่นประไร
"ไปต่อกันเหรอ ของสายแมนหน่อย"
"แมนรีบกลับบ้านนนนนนน.....คุณเอิร์นโทรมาบอกว่ากำลังจะมีน้องคนที่สามมมมมมม"
"เหรอออออ......ดีจัง...เอ้ย.....แล้วนี่อยู่ไหน....อยู่กับใครเนี่ย"
"อยู่กับเพื่อนนนนนนนนนนน เดี๋ยวก็กลับบบบบบบบบ"
อยู่กันมานานจนลืมไปว่ามุธาเนี่ยดื่มบ้าง....แต่คออ่อนมากกกกก
.
.
.
.
รถมาจอดตรงหน้าประตูรั้วตอนตีสามพอดี.....
ผู้ชายร่างสูงผมบลอนด์เดินประคองมุลงมาจากรถ......สภาพคือไม่ได้สติเลย
"สวัสดีครับ....ผมเป็นเพื่อนมุกับแมนครับ"
"มุเมา?"
"ครับ....." ผมเห็นภรรยา(?)ของผมกอดคอมัน แล้วหัวเราะกับเสื้อเชิ้ตของมัน
"หอมๆๆๆ ครีสสสสสสส ชอบหว่ะ....น้ำหอมหอมอ่ะ....." นั่นๆๆๆๆ มุ............ดมๆซอกคอมัน....
"มานี่เลย....."ผมดึงมุมาโอบเอาไว้
"ว้าว....ดาร์ลิ่ง......ทำไมยังไม่นอนอีก......." ดาร์ลิ่งอะไรละ.....
ไอ้เวรนั่นขอตัวกลับผมพามุเข้าบ้านมา.......
.
.
.
"คุณรักษ์.......นอนๆ....."นั่นไง พอล้มแผละบนที่นอนก็ตบที่นอนข้างๆ
"ไม่นอน....เมาขนาดนี้ได้ยังไง เกิดใครพาไปไหนจะทำไง"
"ก็มาอยู่นี่แล้วไง....อยู่ข้างๆเนี่ย....." ไม่ต้องมาทำตาเยิ้มเลย
ผมเช็ดๆตัวเช็ดหน้า มุยิ้มเจ้าเหล่(หายากมากกกกโมเม้นนี้)
"มุ.............."ผมทำท่าตกใจ(แต่จริงๆชอบ...ฮ่าๆ)
มุค่อยๆถอดเสื้ออกแล้วเลื่อนตัวมาคร่อมผม
".........อื้อ......."น่ะ.....เมาแล้วยั่วอย่างนี้ มอมทุกวันเลยดีมั๊ยเนี่ย
.
.
.
เดี๋ยวขอปรับทุกข์หน่อย
คือช่วงหลังๆเนี่ยมุไม่ค่อยไม่ให้ผมทำภารกิจบนเตียงเลย
ขอเป็นในห้องน้ำ
บนโซฟา
ระเบียง
ในครัว
บนรถของเรา
ไม่เอาตลอดเลยอ่ะ.....ผมนะต้องอดทนมากเลย
อ่ะๆ....มันก็มีบ้างที่ผมน่ะ ใจร้อน ก็มุน่น่ารักตลอดเลยนี่นา
.
.
.
แต่นี่เป็นครั้งแรกในรอบสองปีมานี่ที่มุเริ่มก่อนเลยนะ
เจ้าตัวที่อยู่ในสภาวะโงนเงนพยายามถอดกางเกงของผม(ซึ่งผมร่วมมืออย่างดี)
ไม่ถึงห้านาทีมุก็พร้อมที่จะใส่ผมเข้าไป
.
.
.
แน่นอนเจ้าตัวจัดการเอง......ตั้งแต่ต้นจนจบ
ผมละชอบบบบบบบบบบบ
.
.
.
ครั้งที่สองจบลงมุทิ้งตัวลงมากอดแล้วก็จูบผม.....
.
.
.
"คุณปู่รักษ์.......ผมรักคุณนะ.....รักมากๆ......รักรักษ์ที่สุด.....รักคนเดียว"
.
.
.
จบประเด็นครับ....ผมตายคาที่ไม่ไหนไม่รอด......
จะยังไงคนคนนี้ก็น่ารักที่สุด......
.
.
.
ว่าแต่คราวหน้าลองให้กินที่บ้านบ้าง....วันไหนดีหว่า....
หยุดยาวครั้งต่อไปดีกว่า.....จะได้มีเวลาเยอะๆ.....
...........................................
หายคิดถึงรึยัง....... :mew1:
แต่คุณรักษ์นี่.......ยังคงที่เลยเรื่องความหื่น :hao7: :hao6: :hao7: :hao6: :hao7: :hao6: :hao7: :hao6: :hao7:
-
55555 เมาแล้วน่ารักนะมุ
-
ตอนของรุ่นเล็กพี่พร้อมยังคงปากแข็งเหมือนเดิม อยากบอกอยากพูดอะไรก็มัวแต่อำ้อึ้งตลอด
อย่างนี้พี่พีน่าสงสารแย่ อุตสาห์หาเรื่องโทรหาพี่พร้อมทั้งที
แต่มีแอบหวานอยากเดินไปกะพีอย่างเท่าเทียมด้วย โอ๊ย เด็กสมัยนี้คิดถึงอนาคตกันแล้วอะ แถมมีรุ่นใหญ่เป็นไอดอลซะด้วย น่ารักมาก ๆ
ตอนของรุ่นใหญ่ตอนนี้อารักษ์ได้เปรียบจริง ๆ มุเมาแล้วยั่วตลอด
อย่างงี้มีสิทธิ์โดนอารักษ์มอมให้เมาตลอดนะจ๊ะ
รุ่นใหญ่มาให้หายคิดถึงแต่ยิ่งอ่านยิ่งคิดถึงจังน๊า แอบมาบ่อย ๆน๊า มากี่ทีก็หวานได้อีกอะ :mew1:
-
แหม คุณรักษ์นี่คงเส้นคงวาเรื่องนี้จริงๆ
o18
-
โถถถถ มุเมา อิอิ
สงสัยคุณรักษ์ต้องมอมบ่อยๆซะแล้ว
-
เห็นด้วยคุณรักษ์หื่นเสมอ คิดจะมอมเหล้ามุด้วย
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เมาแล้วเป็ฯแบบนี้จะจับมอมซะให้เข็ด 5555555
-
มุเมาแล้วน่ารักจัง เรียกดาร์ลิ้งด้วยอ่า คุณรักษ์คงมอมเหล้าทุกวันหยุดแหงมๆ
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
13 ปีแล้ววว มุยังน่ารักเหมือนเดิมเลยน่าาาาา
-
คุณรักษ์ยังคงความหื่นคงเส้นคงวาเสมอออ อิอิ
-
อามุเมาอย่างนี้ก็เข้าทางปู่รักษ์ที่สุด เล่นออนทอปอีกต่างหาก
:hao6: :hao6: :-[ :-[
-
พร้อมพีน่ารักมาก ๆ แต่พร้อมอย่าปากแข็งมากนักสิ สงสารพี รักษ์มุก็น่ารัก
-
น่าร๊ากกกกกก><
-
:o8: :o8: :o8:
-
บทที่ 5
ช่วงคาบก่อนพักเที่ยงพร้อมเดินเข้าห้องเรียนกับเพื่อนอีกสองคน
เรียนวิชาภาษาอังกฤษไปสักพักก็เห็นพีเดินผ่านมา
พร้อมนั่งติดริมประตูหลัง ค่อยๆก้มตัวลงแล้วมุดหายออกมาจากห้องโดยที่อาจาร์ยไม่ทันสนใจด้วยซ้ำ
คาบนี้มันน่าเบื่อ
"พี......" พีหันมาตามเสียงเรียก
"อ้าวทำไม......"
"ชู่........" พร้อมจุ๊ปากแล้วจูงมือพีเดินออกห่างจากห้องไป
"ทำไมยังเดินอยู่ตรงนี้"
"ก็.....คาบนี้ว่าง....."
"เหรอ.....งั้นมานี่" พร้อมเดินจูงมือพีผ่านห้องต่างๆแล้วเดินขึ้นสู่ดาดฟ้า
"พีเรียนอะไรเนี่ย.....ทำไมว่าง....."
"วิทย์น่ะ....อาจารย์ไม่มาแต่ก็มีงาน พอดีทำเสร็จเร็วเลยว่าจะไปซื้อน้ำ"
"เหรอ.....อยู่นี่แหละ....."
"อ้าวพร้อมไม่เรียนเหรอ....."
"ไม่อ่ะ.....น่าเบื่อ"
"โหดูวิวนี่สิ....สวยสู้ที่โรงเรียนโน่นไม่ได้ แต่ก็พอถูไถเนอะ" พีมองไปรอบๆ วันนี้อากาศสบายๆไม่มีแดดและฟ้าก็ไม่ได้ครึ้มจนเกินไป
"อยากดูวิวเหรอ......"
"ไม่อ่ะ ก็ขึ้นมาดาดฟ้าก็ต้องดูวิวสักหน่อยสิ"
"พร้อมเห็นพีตื่นเต้นตลอดอ่ะ"
"ก็มากะพร้อมก็ต้องตื่นเต้นสิ......."
"ขอให้เป็นอย่างนั้นตลอดไป......" พรนั้นสมหวัง พีบอกกับพร้อมในใจ
"นี่ๆ.....พียืนเฉยๆนะ" พร้อมเดินไปใกล้ๆ พีแอบใจเต้นแรงเพราะพร้อมเล่นเดินตรงมาแถมสายตาก็จ้องเขม็งมาที่เขา
"อ่ะ....สูงขึ้นเหรอ" พีตาโตมองพร้อมที่ก่อนหน้าสูงแต่หูเขาตอนนี้จะเท่าคิ้วเขาแล้ว
"อื้ม....ขยับใกล้เข้าไปอีกหน่อยละ"พร้อมงึมงำ
"หืม.....อะไรเหรอพร้อม"
"โอ๊ย....พีมานี่เลย"พร้อมจูงมือพีมาดันเข้ากับกำแพงก่อนจะโน้มตัวเข้าหา
"ก็สูงขึ้นแล้วไง....อีกหน่อยพร้อมจะสูงกว่าพี...แล้วทีนี้............."ทีนี้พร้อมก็จะเสมอกับพี ว่าแต่ถ้าสูงเท่าพีเวลาจ้องตาพร้อมจะได้ไม่ต้องก้มหน้า
".........." พีหน้าแดงขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุ....
ก็พร้อมเล่นจ้องตาในระยะที่เขามองปากน้องได้ชัดแจ๋ว แถมสายตายังมีแววบางอย่างแฝงมาด้วยนี่นา
พีขอให้มันมีความหมายเดียวกันกับสายตาพีพยามซ่อนมันเอาไว้
"พร้อมยังเด็ก...อยู่แค่ม.หนึ่งเอง...เดี๋ยวก็สูงขึ้นไปอีก"
"อื้ม....รับรองว่าต้องสูงกว่าพี ตัวใหญ่กว่าพีแน่ๆ...."
.
.
.
"ถึวันนั้นแล้วพร้อมจะดูแลพีเอง......." พร้อมพูดเบาๆเหมือนจะกระซิบกับตัวเอง
แต่ใครไหนเลยจะรู้ว่าเจ้าตัวรู้ดีว่าพีก็ได้ยิน
...........................................................
โดดเรียนมาจีบกันนะย่ะ..... :ruready
อิจฉาๆๆๆ :katai1: :katai1:
เดี๋ยวฉันจะฟ้องพ่อแม่พวกเธอ.......เชอะๆ
(กลบเกลื่อนๆ เพราะมาสั้นเกิ๊น)
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านแล้วติชมค่ะ :pig4:
-
แน่ะ....โดดเรียนมาจีบกัน เดี๋ยวฟ้องครูเลยนี่ 555
-
พี่พร้อมมมมมมมมมฟินจ้าาาาาาาเขินแทนพี่พีเบา ๆ 555
-
:mew2: :mew2: :mew2:
-
โดดเรียนมาจีบกัน แหม แต่เด็กเลยพร้อม
รออีกไม่นานพร้อมจะสูงกว่าพี
-
อริ้วววว เขินรุ่นเล็กมากๆ
แต่แอบงงบทสนทนาบางอันว่าประโยคนั้นใครพูด แหะๆ
-
อร๊ายยย เด็กน้อยโดนเรียนมาจีบกันมุ้งมิ้งๆอยู่บนดาดฟ้า
:mew3:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
พร้อมโดดเรียนมาหวานใส่พีหรือเนี่ย >//////<
-
กริ๊ด พร้อมพี น่ารักมาก ๆอะ ไม่มีเถียงกันให้น้อยใจด้วยอะตอนนี้
พี่พร้อมกำลังพยามทำตัวเองให้คู่ควรที่จะปกป้อง ดูแลพี่พีที่รักสินะ
รอติดตามจ้า หวานกันขนาดนี้จะแซงหน้าคู่ใหญ่ไหมเนี่ย :-[
-
บทที่ 6
เพื่อนของพี
เวลาที่พี่ม.สี่จะเดินคู่กับน้องม.หนึ่งจะทำให้เป็oจุดสนใจขนาดนี้
พี่พีกับน้องพร้อมเดินคู่กันเข้าโรงเรียนมาตอนเช้าตั้งแต่เดินเข้าโรงเรียนมาพียังไม่เห็นว่าทุกคนจะหยุดมองเลย
"เขามองอะไรกันอ่ะพี"
"ไม่รู้อ่ะ...." จนเพื่อนของพีวิ่งมาหา
"พี.....ทำวิชาของวิภาเสร็จยัง เอามาลอกหน่อยดิ่"
ถ้าสมมติว่ามันวิ่งมายืนตรงหน้าแล้วพูดพร้อมจะยังเฉยๆ
แต่.....มันวิ่งมากอดคอ แถมลากๆพีไป
"เดี๋ยวๆ......เดี๋ยวหยิบให้"
"..........................."พร้อมขมวดคิ้วจนแทบกลายเป็นโบ
"ขอบใจๆ........" ก่อนไปมันยังอุตส่าจับหัวพี
"......................................." พร้อมเดินผ่านหน้าพีไปไม่มีคำลา
"พร้อม........พร้อม" พีเรียกน้อง ทั้งที่เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลยแท้ๆ พีเกาหัวตัวเองอย่าไม่เข้าใจ
.
.
.
"เพื่อนกันทำไมต้องกอดคอ.....ต้องจับหัวลูบหัววะ" พร้อมบ่นกับเพื่อนในกลุ่ม
"อ้าว.....ธรรมดานะพร้อม.....พี่เราก็ทำ"ป้อมตัวเล็กประจำกลุ่มบอกกับพร้อม
"เออ.....แล้วไง....พีต้องทำ?" พร้อมยังแย้ง
"มึงหวงพี่พีหว่ะ" เจหัวเราะเบาๆ
"เออ......หวงเว้ย"พร้อมยอมรับ ไม่จำเป็นต้องปิด
"พี่พีน่ะน่ารักจะตาย......ใครๆก็ชอบ นี่พวกพี่ๆม.ห้ากรี๊ดกันใหญ่"
"ป้อมก็เลยกรี๊ดบ้าง?" เจแซวเพื่อน
"อื้อ.....เห้ย....ไม่สิเจ" พร้อมนั่งหน้าบูดฟังเพื่อนสองคนแหย่กันไปมา
.
.
.
วันเสาร์เพิร์ลวิ่งเข้าในห้องเขา
"พร้อมมมมมมมมมมมมม"
"อะไร"
"เค้าจะบอกว่า ตะกี้น้องพิมโทรมาบอกว่า........พี่พี......." เพิร์ลแกล้วทำท่าหอบเหมือนเหนื่อยเสียเต็มที่ทั้งเพิ่งเริ่มวิ่งตึงตังเมื่อเดินช้าๆมาถึงหน้าบันได
"พีทำไม........" พร้อมหมุนเก้าอี้มามองหน้าสนใจสุดๆ
"พี่พีพาเพื่อนมาบ้าน......ชื่อก็อป" มันอีกแล้ว......พร้อมหน้าบึ้งทันทีที่ได้ยินชื่อ
"แล้ว?......." พร้อมนิ่งไปก่อนจะหันไปมองหน้าเพิร์ล
"ก็ไม่แล้วไง.....น้องพิมบอกว่าหายเข้าห้องไปเงียบเชียว........"
"................." อยากไปโผล่บ้านพีซะตอนนี้เลย
"โทรหาพี่พีมั๊ย......" เพิร์ลเสนอแล้วคว้ามือถือส่งให้พร้อม
"ไม่โทร" พร้อมเมินแล้วหมุนตัวกลับไปมองหน้าจอ.....
"ตามใจ" เพิร์ลทำทีเดินออกจากห้องไป แต่ก็แอบมองพร้อมเงียบๆ
"....................." พร้อมเหล่มองโทรศัพท์อย่างชั่งใจ.....
ไม่โทร.....ทำเป็นไม่รู้ดีกว่ามั้ง.....
"โอ๊ย.....คุณเอิร์น ดีแล้ว.....อื้ม.....ชมพู่จะแวะไปรับพี่มุไปห้างค่ะ....ใช่ค่ะ....งั้นเดี๋ยวไปเดินดูของกันนะคะ...ค่ะ...ค่ะ"
"แม่.....จะไปไหน" พร้อมเดินมาเห็นแม่กำลังคุณโทรศัพท์กับแม่ของพี
"ไปซื้อของ.....ทำไม"
"ไปด้วย"
"อยากไป?"
"ไปช่วยถือของไง" พร้อมเกาะแขนแม่เขย่าไปมา
"หรือจะไปเรื่องอื่น.....???" ชมพู่จ้องหน้าพร้อมไม่ยิ้มไม่หน้าบึ้ง
.
.
.
"ไปเหล่สาวใช่มั๊ย.....สบายแล้วแม่" ชมพู่หัวเราะคิกเมื่อลูกชายอึ้งไป
"เฮ้อ.....พร้อมเอ้ย.....แค่อ้าปากก็เห็นยันกระเพาะปัสสวะแล้วลูก"......
จนแล้วจนรอดแม่ก็เดินหัวเราะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า.....
.
.
.
รู้ละเพิร์ลโคตรเหมือนแม่อ่ะ
.
.
.
แม่ขับรถมารับอามุที่บ้านแล้วเลยขับไปต่อที่บ้านพี
รับแม่ของพีแล้วก็พีขึ้นมา
"อ้าว.....น้องพีไม่เจอกันสองอาทิตย์หล่อขึ้นอีกละ" พร้อมชำเลืองมองพีผ่านกระจกมองหลัง
"ขอบคุณครับ....อาชมพู่ก็สวยขึ้นนะครับ"
"เหรอออออออออ" ชมพู่ลากเสียงยาววววว ทำเอาทั้้งรถฮา
คุณเอิร์น ชมพู่ แล้วก็อามุ เข้าร้านทำผม(?)
อามุโดนทั้งชมพู่แล้วก็คุณเอิร์นบอกเชิงบังคับให้ตัดผมที่เริ่มยาวละต้นคอออกบ้างแล้วแอบบอกช่างให้เปลี่ยนสีผมให้สว่างขึ้นนิดหน่อย
ส่วนแม่ๆก็นั่งทำเล็บรอกันไปไม่ได้อนาทรร้อนใจใดๆ
"พีกับพร้อมไปเดินดูของอะไรก่อนก็ได้นะ...."
"เอางั้นเหรอ....." พร้อมถามแม่ตัวเอง
"เอางั้นเถอะ เดี๋ยวจะเบื่อกันซะก่อน....แล้วสักสามโมงค่อยไปทานข้าวกัน"
พร้อมเดินออกจากร้านทำผมมายืนตรงร้านหนังสือ
"ดูหนังสือเหรอพร้อม"
"อยู่หน้าร้านหนังสือต้องอยากดูอุปกรณ์ไอทีแน่ๆ"
"เป็นอะไร....ตั้งแต่ขึ้นรถละ......"
"ไม่ได้เป็น....." พร้อมทำท่าทีเมินๆอีกฝ่ายอย่างชัดเจน
"ทำตัวเป็นเด็กๆ" พีขมวดคิ้วใส่พร้อม แต่ด้วยน้ำเสียงและท่าทางของพีทำเอาพร้อมต้องหงุดหงิด
"อีกละ....ทำไมพีต้องทำเหมือนว่าเป็นผู้ใหญ่นัก"
"ก็พร้อมน่ะ......." แล้วพีก็หุบปากฉับเมื่อพร้อมเดินเข้ามาใกล้แล้วจ้องหน้า โดยไม่แคร์ว่าทั้งคู่อยู่ตรงไหน และรอบตัวคนเยอะขนาดไหน
.
.
.
"ผู้ใหญ่อะไร........" พร้อมยิ้มมุมปากอย่างที่พีไม่เคยเห็นมาก่อน
"อะไร......" พีเอ่ยถามอย่างเกร็งๆ
"ไม่มีอะไร.....มาสิ...เข้าร้านหนังสือก่อน" พร้อมถือโอกาสนั้นจับมือพีมากุมแล้วเดินเข้าร้านหนังสือไป
.
.
.
ไม่รู้หรอกว่าทำไม....แต่ใจพีเต้นแรงมากเลย
ชมพู่นั่งทำเล็บกับคุณเอิร์น มุธานั่งสัปหงกทำสีผม
"ชมพู่ว่าถ้าเราส่งพีไปเรียนที่เชียงใหม่จะดีมั๊ย....เพราะพีอยากเรียนเคมี หรือไม่ก็เภสัช"
"ก็ดีนะคะ.....น้องพีดีจังเลยอ่ะ รู้แล้วว่าอยากเรียนอะไร จะได้ไม่ต้องมานั่งเครียดช่วงใกล้ๆจบ"
"อื้ม....นี่พอท้อง....พีกับพิมก็เห่อกันใหญ่เลย นี่ถ้าน้องพิมไม่ได้ไปเรียนว่ายน้ำกับเพิร์ลก็คงตามมาด้วย"
"ดีจังนะ.....แล้วอย่างนี้คุณแมนไม่เห่อแย่เหรอคะ"
"สุดๆเลยค่ะ....คนนั้น เช้ากลางวันเย็นไม่เป็นอันทำงาน ชมพู่ก็เห็น"
"ค่ะ.....เช้าสาย บ่ายหาย เย็นแว่บ....." ชมพู่หัวเราะคุณเอิร์นก็ขำไปด้วย
.
.
.
"โห.....เด็กลงเยอะอ่ะพี่มุ" ชมพู่ชื่นชมผลงานตัวเองกับคุณฌอิร์น
"ใช่ๆ มุน่ารักมากอ่ะ"
"คุณเอิร์นเปลี่ยนเป็นดูดีได้มั๊ย.....น่ารักมันใช้กับผู้หญิง"
"ฮ่าๆ.....ดูดีมาก" คุณเอิร์นรีบเปลี่ยนคำ
"ไปกินข้าวกัน....." มุธาที่เขินๆกับคำพูดของสองสาวเดินนำลิ่วไป
"เดี๋ยวชมพู่โทรบอกพร้อมให้ไปเจอที่ร้านเลยแล้วกันเนอะจะได้ไม่ต้องรอกัน"
"อื้ม"
.
.
.
ตอนที่พีกับพร้อมเดินเข้ามาเห็นอามุนี่แทบจำไม่ได้
ผู้ชายตรงหน้าอายุเข้าเลขสี่กลางๆไปแล้วแต่พอตัดผมทำสี หน้าเขาดูเหมือนไม่ถึงสามสิบด้วยซ้ำ
แต่มันไม่ได้ให้อารมณ์ว่าเท่........แต่มันดูดีมากๆ
.
.
.
"ดูดีจังเลยอามุ......" พีเดินเข้าไปจับแขนมุธาเขย่า
"ใช่ๆดูดีมากเลย....แม่อามุน่ารักเนอะ" พร้อมหันไปขอเสียงสนับสนุน
"ใช่ๆๆๆ" สองแม่พยักหน้ารัวๆ
"อื้มๆๆๆๆ......ทานข้าวเถอะ พอละ.....เขิน"มุธาทำเมินแล้วสั่งอาหาร
.
.
.
มุธาขอตัวแยกออกไปเพราะคุณรักษ์จะมารับที่ห้างเลยเพราะมีนัดไปสังสรรค์กับเพื่อนๆเก่า
"งั้นเดี๋ยวชมพู่ไปส่งที่บ้านนะคะ....."ชมพู่ขับรถมาส่งคุณฌอิร์นและพีลงจากรถ
ความเงียบระวังทาทำให้พร้อมรู้ว่าแม่มีบางอย่างจะพูดกับเขา
"แม่จะพูดอะไรป่ะเนี่ย"
"อ่อ....."
"อ่ออะไร.....สำคัญแหงเลย"
"ก็นะ......อยากรู้เลยเหรอ"
"ก็บอกสิ......พร้อมจะฟัง"
"คือแม่กำลังคิดเรื่องที่ส่งเรากับเพิร์ลไปเรียนที่เซี่ยงไฮ้"
"อ่อ......เห้ย" พร้อมร้องเสียงหลงแม่หัวเราะเบาๆอย่างที่ไม่ปกติ
"ฮ่าๆ.....ตกใจอ่ะดิ่"
"...........เพิร์ลละรู้ยัง?"
"ยังอ่ะ.....จะส่งไปตอนเรียนม.ต้นจบ....แม่กำลังทำใจอยู่"
"ทำใจ?"
"เห็นอย่างนี้แม่ติดลูกนะเว้ย"
"ห๊ะ?......." พร้อมทำตาโตตื่นเต้น
"มันยากมากเลยนะพร้อม....คุณย่าพูดเรื่องนี้ตั้งแต่ลูกจบป.หกแล้วแม่ก็ไม่ยอม"
"แล้วแม่จะยอมแล้วเหรอ....."ถ้าไปเซี่ยงไฮ้เขาจะไม่ได้อยู่กับพี
"บางอย่างบอกแม่ว่าควรจะส่งไป......ส่งแฝดของแม่ไปเรียนหนังสือ ไปผจญโลกก้วาง....." แม่พูดเหมือนเล่านิทาน แต่พร้อมรู้ว่าแม่รู้สึกไม่มั่นคง
"แม่.........." พร้อมเอื้อมมือไปจับมือแม่เบาๆ
"หืม?"
"พร้อมกับเพิร์ลอยู่ตรงไหนของโลกก็เป็นลูกของแม่อยู่ดี........" พร้อมเอ่ยน้ำเสียงเหมือนผู้ใหญ่
"อื้ม......เสียงแตกแล้ว......." แม่เปลี่ยนเรื่อง....พร้อมเห็นแม่น้ำตาคลอๆ
"เอาไว้แม่คุยกับป๊าอีกทีก่อนแล้วกัน.......แล้วค่อยว่ากันอีกที"
ถ้าไปเรียนต่ออย่างที่แม่ว่าเขาต้องห่างจากพี พีจะมีเพื่อนสนิท เพื่อนที่กอดคอพี แล้วจับหัวพีได้
พีก็จะสนิทกับพวกนั้น จนอาจจะลืมเขาก็ได้มั้ง.....
ไม่หรอกพีจะไม่ลืม.....
ทำไมมันรู้สึกวุ่นวายใจขนาดนี้ว้า........
พร้อมขมวดคิ้วแล้วหลับตาลง
นอนไม่หลับเพราะเอาแต่คิดว่าจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน
.
.
.
พีรู้นะอายแย่เลย
..............................................................
เอาละสิ.....ไม่มาม่านะไม่มาม่า
ตอนหน้าเรามาดูผลตอบรับของทรงผมมุกัน
คุคิๆ
-
:katai2-1: :katai2-1:
ถ้าพร้อมไปเรียนต่อที่นู่น
ต้องเป็นกังวลเรื่องพีแน่นอนอ่ะ
รอลุ้น
-
บทพิสูจน์รักเริ่มแล้ว ( เอ๊ะ หรือยัง? )
-
ก็ไม่พูดพี่พีจะรู้ไหมว่าพร้อมคิดอะไร
ถ้าต้องห่างกันก็ถือเป็นบทพิสูจน์ทั้งคู่
รอตอนอามุกะปู่รักษ์ ท่าจะแซ่บ
-
:z1: :z1: :z1: :z1: ผลตอบรับเรื่องทรงผมคงจะดีเกินคาด กิกิกิ :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
มาแล้วสินะตัวแปร ที่จะทำให้แน่ใจในความรู้สึก
ลุ้นๆ พี่มุ
-
โถ พร้อมต้องห่างกับพีเหรอเนี่ย ห่วงแย่เลยนะ
-
แง จะให้พีไปเชียงใหม่ พร้อมไปเซียงไฮ้ โอวคนละทิศทางเลยอะ
จะไม่มาม่าจริง ๆใช่มั้ยน่ะ หรือคุณแม่ชมพู่สุดแสบเตรียมวางแผนอะไรป่าวน๊า
รอติดตามจ้า ว่าผมทรงใหม่ของมุจะทำอารักษ์ใจสั่นแค่ไหน :z1:
-
พี่พร้อมจะห่างจากพี่พีเหรอ ไม่น๊าาาา
-
บทพิเศษ
ทรงผมกระชากวัย......กระชากใจ
rak part
ผมขับรถวนมาจอดตรงหน้าห้าง
"ถึงแล้วมุอยู่ไหน........" ผมมองหามุไปทั่วๆ ไม่เห็นเลย..... จะมีก็แต่เด็กหนุ่มที่ยืนยื้อยุดมือผู้ชายที่ใส่เสื้อโปโลกัน.....
ผมเกือบจะขับรถไปวนกลับมาอีกรอบอยู่แล้วถ้าไม่มองที่กระจกหลังซะก่อน
"มุ........................." ผู้ชายที่ใส่เสื้อโปโลสีชมพูอ่อนกับกางเกงสามส่วนนั่นคือมุ
.
.
.
"ปล่อยนะโว้ย......." ผมไม่รู้ตัวหรอกว่าลงจากรถไปกระชากมันแล้วซัดหน้ามันเมื่อไหร่.....
รู้อีกทีมุมานั่งตาแดงๆที่เบาะข้างคนขับบนรถเรียบร้อยแล้ว
"ทำไมหัวกลายเป็นแบบนั้น......"ผมพยายามไม่มองมุ
.
.
.
สาบานว่าใจเต้นชะมัด
ใครให้ตัดผมแล้วดูเด็กขนาดนี้....
หน้าใสขึ้นทุกวัน
เมื่อก่อนผอมเดี๋ยวนี้มีเนื้อมีหนังขึ้น ไม่ได้อ้วนแต่กอดแล้วรู้สึกดี
ผมสีสว่างทำเอาหน้าไบรท์ขึ้นอีก
โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
.
.
.
ตกหลุม.....รัก
ปิ๊ง
มันแบบใจเต้นแรง.....ร้อนผ่าวไปทั้งหน้า
.
.
.
"ไม่ชอบ?..............."
"..............."ยิ่งผมเงียบมุก็ยิ่งหน้าเสีย
"ไม่ต้องไปแล้วกินเลี้ยงอะไรน่ะ......."
"ทำไม....."
"ไม่อยากไป"
.
.
.
mu part
ผมเดินเข้ามาในบ้านตามหลังคุณรักษ์ที่เดินจ้ำพรวดๆขึ้นห้องไป
อยู่เขาก็ยกเลิกการไปทานข้าวกับเพื่อนๆแล้วก็ขับรถตรงดิ่งกลับบ้านโดยที่ไม่บอกอะไร
.
.
.
เรื่องที่ลานจอดคือ
เด็กผู้ชายคนนั้นเดินมาทักแล้วพยายามขอเบอร์หรืออีเมล์อะไรก็ตามเพื่อจะติดต่อผม
แม้ว่าผมจะบอกว่าปีนี้ผมสี่สิบกว่าแล้วเขาก็ยังพยายามจะดื้อดึง
พอผมจะเดินหนีก็เป็นอย่างที่คุณรักษ์เห็น
ไอ้เด็กเวรนนั่นกระชากซะแขนผมแทบหลุด
ผมตกใจแทบแย่แม้ว่าจะพยายามดึงมืออกมาแล้วแต่ไอ้เด็กนั่นก็ไม่ปล่อย
แล้วคุณรักษ์ก็โผล่มา
ผมดีใจมากที่คนที่เข้ามาชกหน้าไอ้เด็กนั่นเป็นเขา
แต่อะไรคือเขาไม่มองหน้าผม
แถมแสดงออกว่าไม่ชอบทรงผมใหม่ของผม
ทั้งที่ทุกคนเองก็บอกว่าดูดี(ถึงแม้ว่าตัวผมเองจะไม่ค่อยมั่นใจนักก็เถอะ)
"อาบน้ำมั๊ยครับผมจะทำน้ำอุ่นให้"
"อื้ม....."เขานั่งนิ่งๆดูหนังต่อไปเรื่อยๆ
"คุณรักษ์....." ผมเดินเข้าไปสะกิด
"อะไร"
"โมโหเหรอ.....วันหลังผมจะไม่ตัดผมแบบนี้ ทำสีแบบนี้อีก"
"........................" เขาไม่แม้แต่จะหันมามองเลย......
ผมกำลังจะเดินออกจากห้องนอน
เขาก็มาคว้ามือเอาไว้
.
.
.
"ขอโทษนะ....แต่ผมมองหน้าคุณตอนนี้ไม่ได้"
".............." ผมไม่เข้าใจ ทำไมมองหน้าไม่ได้ แล้วเจ้าตัวยังจะเมินไปทางอื่นอีก
"ผมหวงมุน่ะ....มันรู้สึกใจเต้นเร็วมากเลยตอนที่เห็นมุ....ก็มุดูดีแล้วก็น่ารัก....น่า........"
"คุณรักษ์......."ผมหน้าแดง แต่คงน้อยกว่าคุณรักษ์ที่ตอนนี้แดงยันใบหู
"ผมกลัวว่าถ้าใครมาเห็นมุพวกนั้นจะต้องชอบแล้วก็หลงรัก"
"............"
"แค่มองผ่านๆ........ผมยังแทบห้ามใจไม่ได้" พอสบตาตรงๆผมแทบละลาย
"ผมอยากจูบมุ......อยากสัมผัสทั้งหมด.....กลัวด้วยว่าถ้ามันจะรุนแรงแล้ว.........มุจะ..."
"ผมยอม........"
.
.
.
การกระแทกตัวแรงๆของคุณรักษ์ทำให้ผมแทบหายใจไม่ออก
"อ่ะ.....อ่ะ....."
"อื้ม......."เขาบีบตามตัวผมจนแทบแหลกคามือ จูบหนักๆและรุนแรงจนผมแทบจะเสร็จ
"มุ......" ครางชื่อผมเมื่อจับผมคว่ำหน้าแล้วขยับตัวที่ด้านหลัง......
ผมกระตุกครั้งแล้วครั้งเล่า......มันสุขสมจนผมแทบสลบเลย
รอยจูบตาหน้าอกและลำคอของผม
กับจูบที่เร้าร้อนที่ผมตอบสนองเขาไป
คุณรักษ์เหมือนเด็กหนุ่ม.....รุนแรง....ร้อนแรง....แผดเผา
.
.
ซึ่งผมยอม
rak part
ผมมองตามหน้าอกและลำคอของมุ
ผมลืมตัว บอกได้คำเดียวว่า......ยิ่งทำยิ่งกระหายจะทำ
"ผมรักคุณ........"
"ผมก็รักคุณ........" เขาตอบกลับมาทั้งที่ตาแทบจะปิด
"เจ็บมั๊ย......."ไม่ควรถามเลย ทั้งที่รุนแรงขนาดนั้นแต่มุก็ยิ้ม
"ขอหลับเอาแรงหน่อยนะ......." มุลูบแก้มผมเบาๆ
แล้วพลิกตัวหันหลังแต่เขยิบแผ่นหลังมาติดอกผม
"ชอบนอนอย่างนี้....คุณจะได้กอดผมตลอดคืน"......
.
.
.
น่ารักใช่มั๊ยมุธาของผม
...
.........................................................................................
ทฤษฏีของเค้าเองนะ.....
.
.
.
"คนเราจะตกหลุมรักคนเดิมได้มากกว่าหนึ่งครั้งมันเป็นเรื่องจริง......เพราะฉัน...ตกหลุมรักคุณทุกวัน"
.
.
.
แหม่....... :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
เขินนนนนนนนนนนนนนน
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและติชมค่ะ
-
แง่งงงงงงงงง คุณรักษ์น่ารักเกินไปแล้ว
ฮืออออออออออ แต่ก็อิจฉาด้วยนะ มุคงน่าฟัดจริงๆนั่นแหละ
-
ช่างเป็นตอนที่...ทำซุ่มแตก ^^"
แอบตามอ่านมาหลายตอน
ต้องระบายอาการซุ่มบ้าง
เพราะมุธา...ช่างน่ารัก!!
คุณรักษ์เลยตกหลุมรักอยู่ทุกบ่อยๆ เนอะ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
เขียนได้น่ารักมากๆเลยค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ :call:
-
แค่สบตาก็จะละลาย เลยเหรออารักษ์ หวานได้ตลอดจริง ๆ :m3: นี่ขนาดอยู่ด้วยกันเป็นสิบปีแล้วนะเนี่ย
รักกันไม่มีเบื่อ แถมอารักษ์ตกหลุมรักมุรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ รึมุจะทำเสน่ห์ใส่อารักษ์นะ
ทั้งรัก ทั้งหลง ถึงขนาดหวงกลัวคนเห็นแล้วมาหลงรักมุด้วย อารักษ์เริ่มคิดเยอะละ แต่น่ารักมากกกอะ
รอติดตามความหวานของ 2 รุ่นจ้า :mew1:
-
"คนเราจะตกหลุมรักคนเดิมได้มากกว่าหนึ่งครั้งมันเป็นเรื่องจริง......เพราะฉัน...ตกหลุมรักคุณทุกวัน"
คมจริง ๆ อ่านตอนนี้แล้วมีความรู้สึกว่าคู่นี้น่ารักมาก
-
น่ารักมากกกกกก เขินแทนมุ วี๊ดวิ๊ววว
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
รุ่นใหญ่เขาหวานกันมากมาย น้ำตาลเรียกพี่
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
"คนเราจะตกหลุมรักคนเดิมได้มากกว่าหนึ่งครั้งมันเป็นเรื่องจริง......เพราะฉัน...ตกหลุมรักคุณทุกวัน"
ใช่เลย :mew1:
-
:m25: :m25: :m25: :m25: :m25: อามุ น่ารักตลอดๆๆ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
น่ารักกันอีกแล้ววว! :-[ :-[
-
รุ่นใหญ่ร้อนแรงฝุดๆ รุ่นเล็กยังจ้องตากันอยู่เลยอ่า
-
อ๊ายยย
ตกหลุมรักทุกวัน
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
โอ๊ยยย ชอบ!!!! น่ารัก!!!!!
ชอบทุกตัวละคร ทุกตัวมีบทบาทของตัวเองที่ส่งให้เรื่องราวไหลไปอย่างละมุน
รักเลยดีกว่าสำหรับเรื่องนี้ ดีใจที่ได้เข้ามาอ่าน ขอบคุณคนเขียนมากเลยจ้า :กอด1:
-
บทที่ 7
.
.
.
ป๊านั่งกอดแม่ดูทีวีอยู่ตรงโซฟา
ประเดี๋ยวหอมแก้ม....หอมมือ
"ป๊าพร้อมนั่งอยู่นะ"
"เหรอ......" ป๊าหันมายิ้มใส่
"จะสวีทกันทำไมเนี่ย"
"เอ้า.....จะให้ป๊าไปสวีทกะใครละลูก.....ป๊ารักแม่นี่"
"ไม่ใช่ให้ป๊าไปสวีทกับคนอื่น......ให้หยุดสวีทหน่อยเถอะ"
"ฮ่าๆ....เสือพร้อม.....เดี๋ยวพอโตขึ้นนะ....ลูกจะรู้ว่าการหยุดรักมันยากขนาดไหน....ฮ่าๆ...เนอะ ชมพู่"
"เฮีย....ชมพู่จะดูซีรี่ย์" ป๊ากลับมานังจับมือแม่นิ่งๆได้อีกครั้ง
.
.
พร้อมส่ายหัว.....
ป๊ามักจะหวานกับแม่เสมอ.....
สองคนงุงงิงกันได้ตลอดจนเขาหมั่นไส้
แต่ข้างในลึกๆ....ยอมรับว่าอิจฉา
เมื่อโตขึ้น....เขาจะมีใครสักคนที่นั่งกุมมือดูทีวีแบบป๊ากับแม่มั๊ย......
พีเดินมาหยุดที่ข้างๆสนามบอล
"พร้อมพี่พีมาหว่ะ....." เจบอกเมื่อเห็นร่างสูงโปร่งของรุ่นพี่สุดป๊อบเดินมา
"....อื้อ.....กลับละ" พร้อมเตะบอลให้เพื่อน
"เห้ย.....แม่ง....ทิ้งตลอด"
"ไปละมึง"พร้อมยกมือลาเพื่อนก่อนเดินไปหยิบกระเป๋าเดินนำพีไป
"เล่นบอลเหงื่อชุ่มเลย"
"อื้อ.....ทำอะไรอยู่ตั้งนาน"
"ติวข้อสอบน่ะ"
"ติวให้เพื่อน?"
"อื้ม......พร้อมเหนื่อยมั๊ย"
"อื้อ......"ปาดเหงื่อที่หน้าผากลวกๆ
"อ่ะ......." พียื่นผ้าเช็ดหน้าให้....พร้อมมองก่อนจะยื่นหน้าแล้วหลับตาลง
"เช็ดให้หน่อย"
"..........................."พีนิ่งสักครู่ก่อนบรรจงซับเหงื่อบนหน้าน้อง......
"............."พร้อมเผลอลืมตาขึ้นมอง พีที่กำลังตั้งใจเช็ดถึงกับชะงัก
"ขอบคุณ"
"ไม่เป็นไร" พีเก็บผ้าเช็ดหน้าใส่กระเป๋าแล้วเดินนำหน้าไป
.
.
.
หน้าร้อนผ่าวขนาดนี้มันต้องแดงมากแน่ๆ
.
.
.
พร้อมมองมือที่ถือกระเป๋าของพี
"วันนึงอยากเป็นคนที่เอากระเป๋านั่นไปถือแล้วกุมมือข้างนั้นเอาไว้
ฝาแฝดถูกส่งไไปเรียนภาษจีนเงียบไปๆไม่มีการแจ้งล่วงหน้า
เพิร์ลก็เรียนไปโดยไม่คิดถามอะไร
พร้อมเองก็เริ่มหนักใจเพราะนี่คือการยืนยันว่าป๊าก็เห็ฯด้วยการไปเรียนที่เซี่ยงไฮ้
"เพิร์ล.....ไม่คิดจะถามอะไรเหรอ"
"ไม่อ่ะ.....เพิร์ลเห็นแม่กับป๊าคุยกับคุณย่าแล้ว....."
"เหรอ......."
"เชื่อเถอะคนที่เครียดกว่าเราคือสองคนนั้น"
...........
"มีเวลาให้เพิร์ลอยู่กับน้องพิมอีกตั้งสองปี......." เพิร์ลยิ้มจางๆให้พร้อม
"พร้อมเองถ้าเลิกเก๊กนะ.....ป่านนี้ไม่ต้องมายืนขมวดคิ้วอยู่อย่างนี้หรอก"
"เดี๋ยวจะโดน"พร้อมโยกหัวเพิร์ลเบาๆ
ไม่ได้อยากจะทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้เลย........
แต่ไม่กล้าจริงๆ เพราะพร้อมยังไม่โตพอจะปกป้องพีเลย
"ถ้าวันนึงพร้อมโตพอ.....เพิร์ลเชื่อว่าพร้อมจะไม่มีทางลังเลเรื่องพี่พีเลย"
.
.
."ช่วงนี้ฝาแฝดไม่ค่อยมาเลยเนอะ......."คุณแมนหันไปถามน้องพิม
"พี่เขาต้องเรียนภาษจีนค่ะ.....ช่วงนี้เลยไม่ว่างเลย"
"เหรอ....แล้วน้องพิมเจอเพิร์ลบ้างมั๊ยลูก......"คุณเอิร์นลูบหัวลูกสาว
"เจอ....ที่โรงเรียนค่ะ ก็ปกติไม่มีอะไร......"
"สงสัยจะจริงน่ะค่ะ" คุณหันไปพูดกับสามี
"หืม?....." คุณแมนหันไปสนใจภรรยาและท้องนูนๆ
".........................." ทั้งพี่พีและน้องพิมต่างก็เริ่มเงียบเพื่อฟัง
"เห็นชมพู่บอกว่าแม่ของคุณสุจะให้ไปเรียนที่เซี่ยงไฮ้น่ะค่ะ....."
"เหรอ.....อื้ม" คุณแมนพยักหน้า
ทั้งคุณพ่อและคุณแม่ได้มองเลยว่าสองคนพี่น้องหน้าหมองไปเกือบจะทันที
.
.
.
"พี่พี.......ถ้าพี่เพิร์ลพี่พร้อมไปเรียนต่อแล้วพิมกับพี่พีละ"
ต้อวงพีเองรู้หน้าที่ว่าต้องสอบแล้วก็ไปเรียนต่อมหาลัยที่เชียงใหม่
แต่น้องพิมต้องอยู่ที่นี่คนเดียวคงจะเหงาน่าดู
"น้องพิม......รู้ใช่มั๊ยว่าทุกคนมีหน้าที่"
"ค่ะ น้องพิมรู้"
"สองคนนั้นมีหน้าที่ต้องไปเรียน พี่เองก็ต้องเรียน น้องพิมเองก็ด้วย"
"ค่ะ......"น้องพิมเริ่มตาแดงๆ น้ำตาคลอหน่วย
"แล้วเราจะไปทำให้สองคนนั้นกังวลเหรอ....สู้อดทนแล้วรอดีกว่า"
"พี่พี....." น้องพิมคนดีซบไหล่พี่ชายสะอื้นเบาๆ
"ไม่เป็นไรนะ......."คนเป็นน้องได้พยักหน้าทั้งน้ำตา
เงียบบ้านเงียบมากเลย
ทั้งฝาแฝดทั้งแม่
แม่ไม่ดูซีรี่ย์แต่นั่งนิ่งๆเปิดนิตยสารไปเรื่อยๆ
"แม่......เราอยากกินข้าวผัด"สองแฝดมายืนข้างๆโซฟา
"ให้พี่จ้าผัดดิ่......." แม่ไม่เงยหน้ามองฝาแฝดด้วยซ้ำ
"แม่ขา......นะนะ.....เพิร์ลอยากหม่ำฝีมือแม่"
"นั่นสิ...."
"อื้ม......" แม่ปิดนิตยสารเดินเข้าครัวไป
พร้อมกับเพิร์ลเดินตามเข้ามาเห็นแม่ไล่พี่จ้าออกจากครัวไป.....แล้วตัวเองก็เริ่มทำข้าวผัด......
เพิร์ลแอบเห็นแม่เช็ดน้ำตา......เลยอดวูบๆในใจไม่ได้
"แม่พร้อมเพิร์ลจไม่ได้ไปพรุ่งนี้นะ......."
"เปล่า......แม่ไม่ได้เศร้าเรื่องลูก......"
"อ้าว......แล้ว?"
"แม่เสียดายที่ไม่ได้ไปเที่ยวฮ่องกง" เพิร์ลถอนใจเฮือก......
อื้ม........แม่นะแม่
.
.
.
"พี่พี.....วันนี้พิมจะไปที่บ้านพี่เพิร์ล"
"เหรอ....." น้องพิมเอีงหน้ามองพี่ชาย
"ไปด้วยกันเถอะ.....ไปนอนบ้านอาชมพู่เลย"
"ไม่เอาอ่ะ เกรงใจ"
"งั้นไปส่งหน่อยนะ" น้อมพิมแกว่งแขนพี่ชายไปมา
"ก็ได้ๆ"
อาจเพราะเวลาหมุนไวไปนะ พี่พีหัดขับรถเรียบร้อยละ.....ขับเก่งจนสามารถขับไปข้างนอกได้โดยไม่ต้องมีคนคุม
"สวัสดีครับ" พียกมือไหว้อาสุที่ดินออกมารับ
"ครับๆ....มาๆเข้าบ้านก่อน มาเยี่ยมพร้อมเหรอ"
"เยี่ยม?" คนที่ตั้งท่าจะขอตัวกลับชะงัก
"พร้อมไม่สบายเหรอครับ....."วันศุกร์ยังเห็นดีๆอยู่ๆเลย
"อ่อ.....น้องเป็นไข้น่ะ.....ไปหาหมอแล้ว เสียงแตกรอบสองแล้วก็ร่างกายมันเปลี่ยนน่ะ.....เป็นทีเดียวหมดเลย"
"ยังไงเหรอครับ" เสียงแตกรอบสองในหนึ่งปีเนี่ยนะ เขายังทิ้งช่วงตั้งเกือบสองปีแล้วเข้าจริงๆแตกครั้งแรกก็ปาเข้าไปสิบสี่แล้ว
แต่พร้อมเพิ่งสิบสองเท่านั้นเอง
"หมอบอกว่าเป็นช่วงยืดตัวน่ะ แบบสูงขึ้นไวเกินไป นมแตกพาน แล้วก็เสียงแตก.....มันพอดีกับที่เจ้าตัวหักโหมอ่านหนังสือสอบน่ะเลยเป็นไข้ร่วมด้วย"
"อื้มครับ.....ขออนุญาตนะครับ"
.........
....
...
.
.
ตอนที่เปิดประตูเข้าไปเจอว่าน้องพร้อมกำลังนอนหลับโดยมีอาชมพู่นั่งอยู่ใกล้ๆ เพิร์ลที่นั่งอ่านหนังสือสะกิดแม่เบาๆ
"แม่คะ....น้องพิมกับพี่พีมาเยี่ยมพร้อม"
"อ้าวว่าไงลูก........."อาชมพู่ทักทายใบหน้ายิ้มแย้ม
"สวัสดีครับ/ค่ะ"
"มาเยี่ยมเหรอ ดีเลยเดี๋ยวเย็นนี้ทานข้าวด้วยกัน"
"พี่พร้อมเป็นไงมั้ง......"น้องพิมเดินเข้าไปนั่งข้างๆเพิร์ล
"อื้ม......" พร้อมยิ้มก่อนจะรับคำ เสียงแตกแล้วจริงๆ เหมือนเป็ดอย่างที่พร้อมเคยว่าเขาไว้
"บอกแล้วว่าเดี๋ยวก็เป็นบ้าง......." พอพีพูดพร้อมกลับทำเฉยเหมือนกับว่าเขาไม่ได้อยู่ในห้อง
"เอ้อ.....พิมพี่มีอะไรจะให้ดู....ไปห้องกัน เอ่อ.....พี่พีคะ ฝากพร้อมด้วยนะเดี๋ยวมาค่ะ" เพิร์ลจับมือพิมวิ่งปรู๊ดออกไปไม่ได้สนใจว่าคนบนเตียงจะทำท่าอย่างไร
"..............."เงียบ พร้อมไม่ได้หันไปทักทาย พีเองก็แค่เดินมาที่ข้างเตียง
แต่เพียงช่วงวินาทีที่พียืนอยู่พร้อมตบที่ว่างข้างตัวเบาๆ
"............" พีนั่งลง มือร้อนผ่าวของพร้อมกับสัมผัสมือเขาเบาๆ
ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น......แค่นั้น ไม่ต้องบรรยายออกมา
"ปวดหัว" ไร้เสียงใดๆเมื่อพร้อมเอามือ "พี่พี"ไปวางที่หัว
"เจ็บคอ...." มือของพีถูกเลื่อนมาที่ลำคอ
"คิดถึง........"มันดันมีเสียงแหบๆของพร้อมดังประกอบตอนที่มือเลื่อนไปวางอยู่ที่อกซ้าย
พีพยายามถอนสายตาจากใบหน้าของพร้อม
น้องพร้อมที่ตอนนี้เหมือนจะสูงขึ้นอีกแล้ว ใบหน้าที่มีเค้าโครงว่าเมื่อเป็นเด็กน่ารักน่าหยิกขนาดไหน
ตอนนี้มันเริ่มมีเค้าความหล่อ
ดวงตาที่เคยโตกว่านี้ตอนนี้มันบ่งบอกเชื้อสายทางฝั่งพ่อ มันเรียวแต่ก็ไม่ได้ตี่เล็ก
จมูกก็เริ่มเห็นชัดว่าเป็นสันรับหน้าผาก
แต่ทำไมนะ ริมฝีปากสีชมพูของพร้อมมันเหมือนเลื่อนเข้ามาใกล้......เหมือนกับอีกนิดเดียวก็จะสัมผัสกันแล้ว
.
.
.
"พร้อมมมมมมมมม"เสียงแม่เรียกมาก่อนตัวทำให้พร้อมกลับไปนั่งพิงหัวเตียง เช่นเดียวกับที่พีลุกไปยืนอยู่ข้างเตียงเหมือนตอนแรก
"อ้าว.....นี่ แม่เอายาก่อนอาหารมาให้ แล้วเดี๋ยวทานข้าวต้มหมูนะ......" แม่ส่งยาให้
พร้อมไม่กล้าสบตาแม่ได้แต่รับเอายากับน้ำมาถือเอาไว้
"ทานยาก่อนนะพร้อม" แม่บอกเพราะคิดว่าเจ้าตัวไม่อยากกิน
พร้อมเอากังวลว่าตัวเองจะหน้าหรือเปล่า แต่พีนี่คงซ่อนอะไรไม่มิดเพราะเจ้าตัวหันขวับไปรั้งผ้าม่านเฉไฉหันหลังไปเฉยๆ
.
.
.
...
...
หายไปหลายวันเพราะมามันทับจนกระดิกมาอัพไม่ได้(ข้ออ้างๆ) :mew5:
คุณคิดว่าชมพู่เห็นหรือไป.........(ถามให้คิด......)
.
.
.
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและติชมค่ะ ขอบคุณมากๆๆๆๆ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เห็นชัวร์ ตะโกนเรียกซะโอเวอร์ขนาดนั้น
ตอนนี้เริ่มจะเศร้าซะแล้วถ้าสองแฝดต้องไปเซียงไฮ้
แล้วพร้อมกะพีต้องแยกกันจริง ๆเหรอ
แล้วแม่ชมพู่ก็นะ เรียกให้ช้ากว่านี้นิดนึงก็ไม่ได้
เขินแทนพี่พีเลยอะต้องหันหน้าหาผ้าม่านซะ :-[
รอติดตาม และเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนเหมือนเดิมจ้า :mew1:
-
เหอๆๆๆ ชมพู่เอ้ยยย ต้องเฝ้าดูแฝดอย่างใกล้ชิดแล้วล่ะ อิอิ
-
เห็นชัวร์ๆๆ :-[
-
ถึงชมพู่จะเห็น แต่ชมพู่ก็คงจะทำใจ o18
-
มันคงยังไม่ถึงเวลาให้พัฒนาไกลกว่านี้มั้ง เพราะยังเด็กเหลือเกินแล้วยังต้องจากกันอีก ชมพู่คงอยากให้เด็ก ๆ กลับมาก่อน
-
คิดว่าเห็น เพราะเซนส์นางแรงตั้งกะมุอารักษ์ละ :hao6:
-
ชมพู่ผู้หยั่งรู้ รู้ไปหมด
ใกล้เวลาที่ต้องห่างกันแล้ว
-
บทที่8
กระทันหัน
ผ่านไปเดือนกว่าๆสำหรับการสอบเลื่อนชั้นของทุกคนประเด็นสำคัญอยู่ที่......
คุณย่ามาที่บ้าน......
.
.
.
และประกาศว่าอยากให้สองหน่อกลับไปด้วย
ป๊านั่งเงียบๆ แม่นั่งตาแดง ส่วนแฝดแอบมองผู้ใหญ่คุยกัน
"อยากให้อยู่ต่อสักพักน่ะค่ะ.....มันเร็วเกินไป" แม่พูดตาแดงๆ
"แม่เข้าใจชมพู่นะ.....แต่เท่าที่ดูถ้าเรายังรีๆรอๆ พอถึงเวลาชมพู่อาจจะต้องใจอ่อนให้แฝดแน่ๆ" คุณย่าบอก
"แต่แม่จะให้แฝดไปเมื่อไหร่ครับ"
"ตอนแรกที่คิดอยากให้กลับไปด้วยกัน แต่แม่เห็นใจชมพู่ว่าอยู่ๆจะมาเอาลูกเขาไปเลยก็ใจร้าย"
"ขอบคุณค่ะ......"สองแฝดต้องตกใจเพราะไม่เคยเห็นแม่ร้องไห้มาก่อน แม้จะไม่ได้ฟูมฟายแต่หยดน้ำจากตาแม่มันชัดเหลือเกิน
"เอาเป็นว่าไปจัดการเรื่องโรงเรียนซะนะชมพู่ ส่วนเรื่องอื่นจะมีเลขาของคุณพ่อม่จัดการให้ แม่ไม่ได้อยากให้ปุ๊บปั๊บหรอก แต่ก็ขัดคุณพ่อไม่ได้จริงๆ"
"ผมจะลองคุยกับคุณพ่อดู......."
"สุ.....ถ้าแม่จะพยายามก่อนหน้านี้.....แม่จะไม่ห้ามลูกเลย" คุณย่าบอกกับพ่อ ส่วนแม่ได้แต่ก้มหน้าเงีบยบๆ
คุณย่าไปธุระกับเลขาไปตั้งแต่คุยเสร็จบอกวพรุ่งนี้จะมาทานข้าวด้วย
"แม่........." พร้อมกับเพิร์ลเดินเข้ามาในห้องนอน......แม่นอนหลับตานิ่งๆไม่ได้ขยับตัว แต่สองพี่น้องรู้ดีว่าแม่ไม่ได้หลับ
"เราอยู่ได้ สัญญาว่าจะไม่เกเรเลย จะรีบเรียนให้จบ" พร้อมบอกกับแม่
"แล้วจะโทรมาหาบ่อยๆ จะคุยจนสายไหม้เลยค่ะ....แม่จะได้ไเหงา"
"........................" ใจหายวาบเมื่อน้ำตาหยดเล็กๆกลิ้งจากหัวตาแม่ผ่านลงหมอนไป
"แม่ขาเพิร์ลรักแม่นะคะ.....อย่าเงียบอย่างนี้สิคะ" เพิร์ลนั่งลงกอดแม่
".........." พร้อมคุกเข่าลงที่พื้น
"ขอแม่อยู่เงียบๆคนเดียว........นะลูก" แม่กลืนสะอื้นลงคอแล้วเอ่ยเรียบๆโดยที่ไม่แม้แต่จะลืมตา
.
.
.
ป๊าเดินกลับเข้าบ้านหลังจากไปทำงาน
"อ้าว.....แฝดมานั่งรอป๊าเหรอลูก....."
"แม่นอนตั้งแต่บ่ายไม่ยอมลุกมาเลย"
"อ่อ......ไปซื้อของกับป๊ามั๊ย......" ป๊าไม่ได้รอคำตอบแต่หมุนตัวออกไปรอที่รถ
.
.
.
"คุณย่าบอกว่าอันที่จริงแล้วคุณปู่จะให้ลูกไปตั้งแต่จบป.หกแล้ว แต่เพราะแม่บินไปที่เซี่ยงไฮ้เมื่อปีที่แล้วลูกเลยอยู่นี่มาจนวันนี้แหละ....."
"แต่เพราะว่าตอนนี้ที่นั่นมีโรงเรียนเปิดใหม่ที่ปู่เป็นหุ้นส่วน....เลยอยากให้เราไปเรียนที่นั่นเป็นรุ่นแรก....."
"แล้วคุณปู่เลยให้คุณย่ามารับ......"
เพิร์ลพยักหน้ารับรู้ แม้จะอดใจหายไม่ได้ แต่คุณปู่ไม่ใช่คนใจร้ายอะไร ออกจะใจดีด้วยซ้ำ
"แม่ยื่นข้อแลกเปลี่ยนว่าตลอดเวลาที่ไปช่วงปิดเทอมลูกต้องกลับบ้านที่นี่" พร้อมพยายามนึกหน้าแม่ตอนที่ต่อรองกับคุณปู่
"......อีกอย่างหนึ่งเมื่อปี่แล้วคุณปู่ไปตรวจเจอว่าเป็นมะเร็งแน่นอนว่าแม่กับป๊าต้องยอม"
.
.
.
"อีกสองเดือนเจอกันที่เซี่ยงไฮ้นะลูก........"ย่าบอกกับสองหน่อ แล้วเดินไปจับมือแม่
"แล้วเจอกันนะลูก" คุณย่ากอดแม่แน่นๆรอยยิ้มอ่อนโยนแล้วลาป๊าก่อนเดินจากไป
"กินอะไรดีน้า.......ไปกินชาบูมั๊ยตรงสุขุมวิทมีเนื้อพรีเมียร์มนะเฮีย" แม่ที่ตอนนี้ยิ้มร่าเริงบอกกับป๊า
"แฝดอย่าหม่ำอะไรมั๊ยลูก......"แม่หันมาที่สองคนด้านหลัง
"อยากกินไก่น้ำแดงฝีมื้อแม่" เพิร์ลบอก
"ต้มจืดเต้าหู้ผักกาดข้าวหมูสับ" พร้อมตอบแล้วทั้งสองคนก็พร้อมใจกันเมินออกไปนอกหน้าต่าง
"อ่า........เฮียว่าเราทำกับข้าวกินกันที่บ้านดีกว่าเนอะ"
.
.
.
"แต่แม่จะกินชาบู" แม่เอ่ยเสียงเรียบ.....มันราบเรียบอย่างประหลาด
"โอเค ชาบู" สามเสียงสามัคคีเปล่งออกมา
แม่ไม่ได้เงียบอย่างวันนั้น แต่ก็ร่าเริงตามปกติ....อาจมีบ้างบางวันที่นึกครึ้มกลับบ้านมาทำกับข้าวรอ
สองแฝดไม่ได้เอ่ยปากบอกใครที่บ้านคุณแมนเลย
แม้แต่ที่ทำงาน แม่ก็ไม่ได้บอกอามุ
.
.
.
แต่ข่าวการลาออกของพร้อมมันแว่วไปเข้าหูพี่พี
สองวันหลังเปิดเทอมน้องพิมโยเยจะมานอนที่บ้านกับเพิร์ล และที่มากกว่านั้น พี่ชายคนดีของพิมเกิดอยากจะค้างด้วย
.
.
.
"ทำไมถึงลาออกจากโรเรียนละ อุตส่าแอบไปสอบจนติด"
"ก็.........มีเรื่องนิดหน่อย"
"เรื่องอะไร" พีเดินเข้ามานั่งใกล้ๆ
"อีกสองอาทิตย์จะไปเซี่ยงไฮ้แล้ว......" พร้อมมองไปที่กระเป๋าที่แอบเอาไว้ข้างๆตู้
"...........................ไหนว่าจบม.สามถึงไป"
"ก็ต้องไปแล้ว.......บอกแล้วว่ามีเรื่อง"
".................บอกได้มั๊ย"
"ปู่อยากให้ไป......"พร้อมมองพระจันทร์ข้างนอกก่อนจะหันมามองพี
สูงเท่ากันแล้ว.......ปีหน้าจะต้องสูงกว่านี้ และก็ถ้าเจอกันอีกทีต้องสูงอย่าพี แล้วก็......
"พระจันทร์สวยเนอะ......"พีมองพระจันทร์ดวงโตที่หน้าต่าง.....
"อื้ม....."พร้อมพยักหน้า
"................" พีสะดุ้งเมื่อสัมผัสอุ่นๆครอบครองมือเอาไว้
"..........................." อย่างน้อยคนเขียนก็ไม่ต้องมานั่งนึกคำพูด....เอาแค่สองคนนั่งยิ้มกับพระจันทร์....ช่วงเวลานี้ทั้งสองคนคิดเหมือนกัน
.
.
.
"พระจันทร์ครับ....ขอให้ช่วงเวลาแบบนี้ยืดออกไปนานเท่านาน"
เช้าวันเสาร์เป็นวันทำงานแม่เพราะมีประชุมผู้แทน ส่วนป๊าไปเที่ยวกับก๊วน
สองพี่น้องยังไม่ออกจากห้องทั้งคู่
ใครจะรูว่าเตียงตั้งกว่าทำไมพีถึงมาซุกอยู่กับอกพร้อม.....
นี่มันเด็กม.สองนะ เขาอยู่ม.ห้าแล้วเป็นพี่เขาอีกต่างหาก มานอนซุกอกน้องมันแปลกๆยังไงไม่รู้
"จุ๊บ....."ก่อนที่พีจะรู้ตัวพร้อมขยับตัวมาจุ๊บเบาๆหน้าผากแล้วรั้งตัวเขามากอด
"เห้ยยยยยย" พีผลักพร้อมจนแทบตกเตียง
"อะไรของพีเนี่ย"
"ก็.....พร้อม......พร้อมน่ะ......." หน้าแดงไปยันใบหู
"อะไรของพี........"พร้อมตีหน้ายุ่ง.....กระแอมสองสามทีแล้วก็คว้าผ้าห่มมาคลุมช่วงล่าง
"ก็......." พีหน้าแดงหนักขึ้นอีก....เมื่อมองเลยที่ส่วนล่างที่พร้อมดึงผ้าไปปิด
.
.
.
ลืมไปว่าพร้อมโตแล้ว
.........................................................................
โตแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆ
โฮ....... :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
พี่พร้อมนี่โตไวเนอะ
เฮ้อ :เฮ้อ: แต่ต้องจากกันแล้วนี่สิ
-
โฮ ไปเรียนนานกี่ปีล่ะเนี่ย :katai1:
-
แง ต้องจากกันจริง ๆเหรอเนี่ย น่าสงสารแม่ชมพู่
กลับมาอีกที พร้อมก็คงโตมากขึ้น ถึงตอนนี้พีจะรู้ว่าพร้อมโตแล้วก็เถอะ :z1:
-
โฮ ไปเรียนนานกี่ปีล่ะเนี่ย :katai1:
-
โตไวทันใช้ หึหึ ไม่สั่งลากันหน่อยหรอ? อุอุ :hao6:
-
อะไรของพร้อมโตเหรอพี ฮ่าๆๆๆๆ
-
ใช้เวลาที่เหลืออยู่ให้คุ้มค่า อีกไม่นานต้องแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเอง
รอเวลากลับมาหากัน สงสารแม่ชมพู่ต้องห่างลูก
-
น่ารักจัง~
แต่ไม่น่าจะต้องห่างกันเลยอ่ะ :hao5:
-
โตเร็วๆเหอะ สงสารเด็กง่ะ :ling1: :ling1:
-
แหมๆ...ทิ้งท้ายให้คิดนะเนี่ย :z1:
-
:really2: :really2: :really2: :really2:
พร้อมพีหรออออ มะช่ายพีพร้อมหรอออ
ไม่เอาาา อยากได้พีพร้อมมมมมม
กลับมาจากเซี่ยงไฮ้เร็วๆนะ
-
บทที่ 9
"พีไม่เป็นรึไง?" พร้อมหน้ายุ่ง
"ไม่ขนาดนี้......"พีตวัดขาจะลงจากเตียงแต่ถูกคว้าเอวลากขึ้นมาอยู่กลางเตียง
"แล้วขนาดไหน......." พีตาโต พยายามบอกว่าพร้อมชอบแกล้งเขาประจำอยู่แล้ว.....ครั้งนี้ก็แค่แกล้งเล่น
"พร้อม........"เหมือนโลกหมุนคว้างยังไงแปลก.......
"พีเคยจูบกับใครมั๊ย......"พีหลับตาลงคิดก่อนตอบแผ่วๆ
"ไม่เคย......." พอลืมตาแล้วเห็นน้องยิ้มพีเหมือนลืมไปแล้วว่าพร้อมคร่อมตัวเขาไปไว้
"พี......พร้อมขอจูบแรกได้มั๊ย......แลกกับจูบแรกของพร้อม"
".........อ......" ไม่มีคำตอบ มีแค่สัมผัสแผ่วๆกับความชื้นที่เหมือนฝัน
"รู้มั๊ย......ว่าเพราะอะไร พร้อมถึงจูบ......" สายตาคนถูกจูบเหมือนยังมึนงง
"ไม่รู้......." พีตอบแผ่วๆเสียงเบา.......
"เพราะพร้อมน่ะ.....ระ...."
"พร้อมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม"เสียงสองสาวตะโกนเรียกก่อนประตูจะเปิดผั๊วะเข้ามา.......
"...................." พีเห็นว่าเพิร์ลมองานิ่งๆก่อนจะถอยหลังออกไป
ได้ยินเสียงเพิร์ลบอกกับน้องพิมเบาๆ
"ยังไม่ตื่นเลย....เราลงไปดูการ์ตูนกันดีกว่า"แล้วเสียงนั่นเงียบหายไป
.
.
.
"หน้ามุ่ยเลย......งอนอะไรเค้า" เพิร์ลกระซิบถามตอนที่นั่งกินข้าวกลางวัน
"............"พร้อมทำเมินๆก่อนจะหยิบขนมปังเข้าปาก
"อ๋อ......งอนที่ขัดจังหวะเหรอ" สาบานว่าเพิร์ลไม่ได้แกล้งพูดเสียงดังขึ้นนิดหน่อยพอให้พีที่นั่งอีกฝั่งได้ยิน
"แค่กๆ......." พีสำลักคาบาโบนาล่าฝีมือพี่จ้าทันที
"เอ้า......เพิร์ลพูดจาอะไรระวังหน่อยสิ"
"พี่เพิร์ลพูดอะไรเหรอคะ......."น้องพิมที่ต้องแรกไม่รู้เรื่องเริ่มสนใจบ้าง
"ก็พูดว่า......."
"พอเลย.....น้องพิมทานเข้าเถอะ....เดี๋ยวต้องให้พี่เพิร์ลติวคณิตไม่ใช่เหรอ"
"ค่ะ.......พี่พีระวังหน่อยนะคะ...." พีพยักหน้าให้นอกน้องแต่ก็แอบเหล่มาทางแฝด
.
.
น้องพิมเกาะหนึบเพิร์ลจนเรียกได้ว่าเป็นส่วนหนึ่งของเพิร์ลเลย ทั้งสองคนเลือกจะติวหนังสือกันในห้องนั่งเล่น
พร้อมเห็นเพิร์ลยิ้มเกือบตลอดเวลาที่ติวหนังสือน้อง
พีเงยหน้ามองพร้อมที่สะกิดเขาเบาๆ
"ข้างบน......" พร้อมทำปากและชี้มือแบบไม่ออกเสียง
พร้อมเดินออกไปก่อนแล้วพีก็เดินตามออกไป
เพิร์ลเห็นทั้งสองคนตั้งแต่พร้อมสะกิด
ได้แต่บกกับตัวเองในใจว่า
ปล่อยให้เขามีเวลาอยู่ด้วยกันบ้างเถอะ......
.
.
.
แล้วเพิร์ลก็ลูบผมน้องพิมที่ก้มหน้าอ่านโจทย์คณิตให้ฟัง
"น้องพิม.....คิดถึงพี่ด้วยนะ"
".......ค่ะ" น้องพิมเอียงคอมองพี่เพิร์ลที่ยิ้มให้ตัวเอง....แต่ทำไมยิ้มแบบนั้นละคะ
"อย่าทำหน้าอย่างนั้นค่ะ.....มันเหมือนพี่เพิร์ลกำลังร้องไห้" น้องแตะมือนุ่มนิ่มที่แก้มเบาๆ
เพิร์ลกุมมือน้องเอาไว้.....สายตารักใครที่ถ้าใครไม่รู้คงคิดว่ารักน้องสาวคนนี้ที่สุด
รักน่ะรัก
.
.
.
แต่แบบไหนเพิร์ลอยากเก็บเอาไว้ในใจ......ให้รู้คนเดียว
.
.
"อ่านอยู่ได้......"พร้อมเริ่มจิ๊ปากเมื่อพีที่เดินตามขึ้นมายังถือหนังสือในมือมานั่งอ่านในห้องนอนด้วย
"ก็ยังไม่จบนี่......" พีผงะเมื่อใบหน้าของพร้อมอยู่ใกล้จนสัมผัสถึงลมหายใจ
"พร้อม......"
"อย่าลืมว่าต้องคิดถึงพร้อม
"จะไม่ลืม......"
"จะไม่ได้นะ......ต้องพูดว่าคิดถึงแน่นอน" พร้อมนอนลงบนตัก
"หมอนก็มี......." พีท้วงหน้าระเรื่อ
"ไม่เหมือนกันนี่นา....ตักพีรู้สึกดีกว่าเยอะ"
"............."พีลูบหัวพร้อมเบาๆ
"ไม่นอนละ.....เอาละพี" พร้อมลุกขึ้นนั่งทำท่าขึงขัง
"พร้อมจะบอกพีละ......"พร้อมสูดลมหายใจเข้าออกแรงๆก่อนจะทำท่าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้
"โอ๊ะ.....ของสิบวิ...."แล้วเจ้าตัวก็วิ่งปรู๊ดไปล็กห้อง
"............................"พีนั่งมองท่าทางเหล่านั้นแล้วยิ้ม
"เป็นอะไร......ลุกลี้ลุกลน"
"เปล่าแค่จะบอกรัก...อุ๊บ" พร้อมปิดปากตัวเอง ก่อนจะหันข้างไม่มองหน้าพีอีก
"ก็เมื่อเช้าจะบอกรักพี.....แต่เพิร์ลดันเข้ามาอ่ะ" พร้อมไม่ได้หันมามองด้วยซ้ำว่าพีหน้าแดงกว่าตัวเอง
"หันมาพูด......."พีพูดเสียงเบาและสั่น
"หืม?....."พร้อมหันมาเห็นพีงึมงำกับมือตัวเอง
"พูดแล้วมองหน้าพีได้มั๊ย"
"อื้ม........" พร้อมเดินมานั่งข้างๆพีที่ขอบเตียง เด็กชายเอามือแตะแก้มพีที่ร้อนผ่าวให้เงยขึ้น
"พีรักพร้อมใช่มั๊ย........"
"ใช่.....เอ๊ย.....พร้อมอ่ะ" พีตาโตเมื่อถูกคนอายุน้องกว่าเล่นงาน
"พร้อมรักพี ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่....แต่คิดว่าน่าจะเกิดมาแล้วรักเลย" พร้อมพูดสายตาที่ซื่อตรง จ้องมองพี
"......."พีหลับตาลงรับสัมผัสที่ทำเอาใจสั่นระรัวที่ริมฝีปาก
จูบครั้งนี้ไม่ได้ตื่นเต้นเท่าเมื่อเช้า แต่มันอ่อนโยน และจริงใจ
"พร้อมจะคิดถึงพี....จะรักพี รักไปตลอด พีเองก็ด้วยรึเปล่า"
"แน่นอน....ที่สุด" ไม่รู้อีกกี่ครั้งที่จูบกัน......
จูบสัญญา.......
ว่าเราจะรักและคิดถึงกัน.....จะอดทนรอคอยที่เจอกันอีกครั้ง
สนามบินคนเยอะมากกกกกกกกก
แม่นั่งนิ่งไม่พูดไม่จา ป๊านั่งข้างๆกุมมือเอาไว้ไม่ปล่อย
หลังจากคุยกันแล้วแฝดบอกกับแม่ว่าจะไปเอง...เพราะคุณปู่คุณย่าจะมารับที่สนามบินที่โน่น
แม่เงียบแต่ก็ยอม.........
แฝดยอมให้แม่งอนเพราะรู้ว่าถ้าแม่ไปส่งที่เซี่ยงไฮ้ต้องไม่ยอมกลับแน่ๆถ้าพวกเขาไม่กลับมาด้วย
ปู่รักษ์กับอามุมาส่งด้วย
คุณแมนกับคุณเอิร์นและพีกับน้องพิมมาถึงช้าเพราะเกิดอุบัติเหตุบนถนนสายที่ต้องใช้เดินทาวมา
คนที่ต้องเดินทางชะเง้อหน้าแล้วชะเง้อหน้าอีก
"เอาน่าไอ้เสือ.....เดี๋ยวก็มา....ใกล้ถึงแล้วใช่มั๊ยมุ" ปู่รักษ์โยกหัวพร้อมเบาๆ
"อื้ม.....นั่นไงๆมาแล้ว"
"...................."พร้อมใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก.....เขาเห็นพีเดินกึ่งวิ่งนำมากับน้องพิม
"มาช้า........"พร้อมพูดเสียงเรียบ ความโกรธที่มีมันหายไปหมดตั้งแต่เห็นหน้า
"ขอโทษ....."พีเอ่ยกับพร้อมส่วนน้องพิมเดินไปกอดเพิร์ลแล้วร้องไห้
"ไม่เอาแบบนี้ค่ะ......ไม่เอาแบบนี้" เด็กหญิงพูดเสียงอู้อี้
"น้องพิม......"เพิร์ลเสียงสั่น....มันเหมือนกับว่าที่ตั้งใจมาทั้งหมดเหมือนจะยุติเพราะคำนี้
"พิมจะไม่ดื้อนะพี่เพิร์ล......พี่เพิร์ลอย่าไปเลยนะนะ.....นะคะ" น้องพิมกอดเอวเพิร์ลแน่ไม่ปล่อย
เจ้าตัวเองหันไปยิ้มแหยๆให้ปู่รักษ์ที่โอบเอวอามุที่ตาแดงๆ
"น้องพิมมานี่นะ" เพิร์ลจูงน้องมานั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆแม่
"พี่พิมจะไปเรียน....จะตั้งใจเรียนแล้วกลับมาบ้าน.....บ้านของเรา" เพิร์ลยิ้มให้แม่ที่ปิดปากตาแดง
"พี่จะโทรมาหา....จะทำทุกอย่างที่จะบอกให้รู้ว่าคิดถึงที่นี่ คิดถึงทุกๆคน.....คิดถึง...น้องพิมของพี่"
เพิร์ลมองน้องด้วยแววตาที่ไม่คิดปิดบังอะไรอีกแล้ว แม่จะรู้ก็ช่างแต่มันทนไม่ไหวแล้ว
"พร้อมต้องดูแลตัวเองดีๆ ทานข้าวให้ตรงเวลา อย่าเอาแต่เล่นคอมฯนะ"
"อื้ม.....ถ้าหนาวก็ต้องทำให้ร่างกายอบอุ่น ใส่เสื้อผ้าหนาๆ .....แล้วก็....แล้ว......."เสียงพูดเหมือนจะขาดหายไป....พีกลืนก้อนที่มันจุกลำคอไป
"พี........." พร้อมครางชื่อพีเบาๆ
"พร้อม.......พีขอโทษนะ......" พีพูดแล้วก้มหน้าลงซบกับไหล่น้อง
"..........พี........"พร้อมอึ้งไปเมื่อพีร้องไห้กับไหล่เขา
"อย่าร้องไห้.......สัญญาว่าจะโทรมาหาบ่อยๆ จะคิดถึงด้วย....จะรีบเรียนแล้วรีบกลับมา"
"พร้อมรักพีนะ........"เสียงกระซิบแผ่วที่ได้ยินกันสองคนทำให้พีร้องไห้หนักกว่าเดิม
"พร้อมไปเถอะ......."เพิร์ลเดินมาเรียกแฝด
"ไฟนอลคอลแล้ว......." พีปล่อยพร้อมแล้วปาดน้ำตา
"อื้ม......จะไปเดี๋ยวนี้" พร้อมเดินจูมือพีมาที่เก้าอี้ตรงแม่
"แม่ครับ....พร้อมจะรีบกลับ แม่ทนเหงาสักหน่อยนะ สัญญาลูกผู้ชายเลยว่าจะรีบกลับ" แม่ปิดหน้าร้องไห้ก่อนจะกอดแน่นๆ
"........................................"ตั้งแต่เกิดมาพร้อมกับเพิร์ลอาจได้กอดจากแม่และป๊ามานับครั้งไม่ถ้วนแต่ครั้งนี้มันทั้งอบอุ่นอ่อนโยนและเปี่ยมไปด้วยรัก...
"ตั้งใจเรียนนะไอ้เสือ" ป๊าโยกหัวแฝดทั้งตู่
"โทรกลับมาหาแม่ด้วยนะ......."ทั้งคู่พยักหน้า....
"ป๊าก็หวานกับแม่บ่อยๆนะจะได้ไม่เหงา" พร้อมพูดไปยิ้มไป
"ใช่ๆ ดูซีรี่ย์กับแม่นะ....อบอุ่นๆ" เพิร์ลกระเซ้าป๊า
.
.
.
สองคนพี่น้องเดินตามกันหายลับตาไป........
หายไปพร้อมกับหัวใจของใครบางคน........(หรือสองคน)
แม่ที่มองทุกอย่างทะลุปรุโปร่งหันกลับมามองสองพี่น้องที่เหลือ
ถ้ากลับมาแล้วยัง"รัก"กันเหมือนเดิม.....แม่ก็จะไม่ขวาง........
แต่ถ้าใครฝ่ายหนึ่งไม่ได้เป็นอย่างที่คิด....
แม่ก็จนใจ
.........................................................................................
:mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
ไปแล้วๆ......สงสารนะเนี่ย
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านแล้วติชมค่ะ
twitter จ้า @murinmimeow มีอะไรจะไปนำเสนอทักทาย หรือติชมได้นะคะ :pig4: :pig4:
-
:monkeysad: พร้อมกะเพิร์ลไปซะแล้วอะ แล้วจะไปนานไหมค่ะเนี่ย
พร้อมกับพียอมเปิดใจ บอกรักกันซะที แลกจูบแรกกันด้วย ซึ้งจัง
คู่น้องเพิร์ลกะน้องพิมก็น่าสงสาร แล้วยังหัวอกคนเป็นแม่อย่างชมพู่ คงคิดถึงลูกมากเลย
แต่อย่างที่ว่าถึงไกลก็ติดต่อกันได้ ขอแค่ยังรักกัน ตอนนี้ต้องอดทนเพื่อรอวันที่จะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้งนะ
รอติดตามให้วันนั้นมาถึงไว ๆค๊า แต่แม่ชมพู่ให้กลับได้ทุกปิดเทอมนิี่นะ (รึป่าว) :mew6:
-
บอกรักกันแล้ว..และจากกัน(ชั่วคราว)แล้ว.. เศร้าอ่ะ โทรหากันบ่อยๆนะ จะรออ่าน :sad4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
งือ... :katai4: :katai4:ยังเด็กกันอยู่เลย...เครียด กลัวลืมกันเหมือนอย่างในชีวิตจริง :katai1:
-
หวานกันแล้วก็เศร้าเลย :m15:
-
บอกแล้วว่าชมพู่รู้ การไปครั้งนี้มีทั้งดีและร้ายเนอะ
ดีคือถ้ากลับมาแล้วรักกันชมพู่คงสนับสนุนรักทั้งคู่
เสียคือ เวลา การจากลา
-
บอกรักกันสักที มีจูบสัญญาด้วย
รอพร้อมกับเพิล์ลกลับมาหาพีกับพิม
ชมพู่สุดยอดคุณแม่จริงๆ
-
ชมพู่รู้จริง ๆ สินะนั่น
-
ชมพูเซ้นต์ดีจัง แอร๊ยยยยยยยยยยย
รอนะรอชอบอ่านพร้อมพีมากๆ
-
อ่านแล้วเห็นความผูกพันของทุกคน
ปู่ย่าที่เซี่ยงไฮ้จะรู้มั้ยเนี่ยว่าเขารู้สึกยังไง
สงสารชมพู่ที่สุด...ลูกวัยรุ่นต้องการพ่อแม่มากกว่าคนอื่น
และ...แม่...อยากอยู่ในทุกวันของลูกเสมอ ให้เขาเติบโตในสายตาเรา
อยู่ต่างบ้านจะเป็นยังไงหนอ...
-
บทที่ 10
ถ้าว่าตอนนี้เป็นยังไงเหงาสุดหัวใจรึเปล่า
พีตอบได้ว่าไม่เลย.......มันอาจเป็นเพราะเขาต้องเรียนอย่างหนัก และต้องไปกลับเชียงใหม่กรุงเพทฯบ่อยๆ
คนที่บอกว่าจะโทรหาก็หาจริงๆแต่มันอาทิตย์ละครั้ง
มีอีเมลล์บ้างบางทีซึ่งมันทำให้หายคิดถึงบ้าง
น่าแปลกที่พีไม่ได้รู้สึกโหยหาพร้อมมากเท่าตอนที่อยู่ใกล้กัน
พีย้ายมาเรียนที่เชียงใหม่จนปีสามแล้ว
.
.
.
เจอผู้คนมากมายและมีเพื่อนเพิ่มขึ้นอีกเยอะแยะ
เขาเกือบจะมองพร้อมเป็นแค่น้องชาย......
...
..
.
บางครั้งเขาอยู่เชียงใหม่ในวันที่พร้อมและเพิร์ลกลับมาไทย ซึ่งมันเป็นช่วงสั้นๆ
เพราะสองคนนั้นเรียกได้ว่าอัดเรียนทุกอย่าง ทั้งซัมเมอร์ทั้งเรียนพิเศษ และไหนจะสิ่งที่ปู่และย่าของทั้งคู่ให้เรียน
อาชมพู่ไม่ได้ร้อนใจมาเท่าตอนแรกและกลับมาร่าเริงถึงจะไม่เท่าเดิม)
แต่เพราะการที่ได้คุยกันและเจอหน้ากัน
คนเป็นแม่ค่อยๆปรับตัวและเข้าใจ
พ่อเขาบอกว่าบางครั้งอาชมพู่ก็บินไปหาแฝดพร้อมอาสุ
.
.
.
น้องพิมเริ่มมีคนมาจีบ
และเขาเองก็ไม่ได้เป็นพี่ชายจอมหวง
เลยยอมๆบ้าง
น้องพิมเลยมี "เพื่อนสนิท" บ้าง......
.
.
.
ผ่านไปเกือบหกปี....บอกตรงๆเลยว่าเขาเกือบลืมแววตาของพร้อมที่มองเขาที่สนามบินไปแล้ว
เนื้อความในอีเมลล์มันเหมือนที่พี่น้อง เพื่อนสนิททั่วไปเขียนหากัน
การโทรคุยกันอาทิตย์ละสามทีของเขาสองคนมันก็ไม่ได้ทำให้ซึมซับอารมณเท่าช่วงแรก
ที่คุยกันนานนานๆ แต่ผ่านไปก็เหมือนเขาเองก็ไม่ค่อยมีเวลา
.
.
.
ถ้าอีกฝ่ายกลับมา......เขาอาจจะกลับไปเป็นพีคนเดิมก็ได้.......
.
.
.
"พีไปกันเถอะ......" เสียงหลิน เรียก
"หืม......" พีชะงักเมื่อหญิงสาวเดินเข้ามากอดจากด้านหลัง
"คิดอะไร.....เรียกหลายทีแล้ว"
"คิด.........อะไรเรื่อยเปื่อย"........
.
.
.
คนทางนี้เรียกได้ว่าเปลี่ยนไปจนแทบไม่เหมือนเดิม.........
ถ้าคนที่โน่นรู้คงเจ็บจนแทบระบม
...
ตีสองที่เซี่ยงไฮ้
เพราะผลสอบของพร้อมอยู่ในเกณฑ์ที่ดีดารสอบเลื่อนชั้นจากที่จะเข้าเรียนม.ต้น เลยกลายเป็นเรียนม.ปลาย
ส่วนเพิร์ลเลือกจะเรียนตามเกณฑ์ปกติ
พร้อมกัดฟันอดทนและเรียน...เรียน...เรียน
รูปถ่ายของใครบางคนที่คิดถึงทำให้เขามีแรงที่จะอ่านหนังสือต่อไป
พร้อมไม่ยอมกลับไทยเลยนับตั้งแต่มาเซี่ยงไฮ้
เด็กชายคนนั้นโทรกลับไปบอกกับแม่ว่า
"แม่....พร้อมจะเรียนที่นี่จนจบปริญญาตรี....ให้เร็วที่สุด....ถ้าแม่คิดถึงแม่โทรมาหาพร้อมนะ"
แม่รู้ว่าสิ่งที่พร้อมหวังคืออะไร
การจากไกลเป็นเวลานาน การอดทนต่อความคิดถึง มันจะสอนอะไรให้พร้อมมากมาย
"ถ้าพร้อมคิดว่าทนได้ก็ทน แต่แม่ไม่ทน ถ้าคิดถึงมากๆ แม่จะบินไปเยี่ยมนะ"
เพิร์ลสักอีกเด็กหญิงหัวดีและหน้าตาสะสวยน่ารัก ความสูงร้อยเจ็ดสิบหกเตะตาโมเดลลิ่งที่ไต้หวันเข้าอย่างจัง
เพิร์ลได้เป็นนางแบบและนักร้องแน่นอนงานหนักเรียนหนักจนน่าเป็นห่วง
แต่ใครจะรู้ว่าทุกครั้งที่ได้บินกลับไปไทย เพิร์ลแอบขับรถไปมองบ้านของใครบางคนที่เอาแต่วนเวียนในหัว
แอบมองคนนั้นยืนที่ระเบียง.......
น้องพิม.......
ไม่มีใครรู้ว่าพร้อมต้องเก็บความคิดถึงไว้ขนาดไหน
และไม่มีใครรู้ว่าเพิร์ลต้องพยายามเท่าไหร่ที่จะไม่เดินไปกดออดบ้านน้องพิม
.
.
.
...
ต่อให้อีกนิด......... :bye2:
:katai4: :katai4: :katai4:
-
ชักจะอึมครึม
หลินเป็นไรกับพี
พร้อมกับเพิล์ลเรียนหนักเพื่อกลับมา
คนทางนี้จะเปลี่ยนใจไปหรือยัง
-
พีเปลี่ยนไปแล้วเหรอ?
พร้อมยังอดทนรอเพื่อพีนะ
:mew2:
-
เข้าใจกาลเวลา :ling3:
-
รออีเมล์ตอบกลับมาจะสองเดือนแล้ว
กำหนดกลับไทยปลายเดือนเลื่อนมาเป็นอาทิตย์หน้า
พร้อมบอกกับปู่ว่าเขาทนไม่ไหวแล้ว แม้สักวินาทีก็ไม่อยากทน
หน้าที่ของเขาจบลงแล้ว
ปู่พยักหน้าเข้าใจ ย่าไม่ได้ทักท้วงอะไร
เพิร์ลนั่งบิดรูบิกส์ไปมา
"เพิร์ลจะกลับพร้อมกันเลยหรือว่า......"
"โอ๊ย.....พร้อมกลับไปก่อนเลยเถอะ.....เพิร์ลไปหาแม่บ่อยกว่าพร้อมเยอะ....เดี๋ยวเสร็จงานก่อนจะตามไป"
"เอางั้นก็ตามใจ"
พร้อมเดินออกมาตามทางเดิน
ป๊ากับแม่ยืนรออยู่ตรงนนั้น....ไม่ได้โบกมือทักทายอะไรกันเท่าไหร่
แต่เมื่อกลับถึงบ้านพร้อมก็รู้ว่าแม่ตื่นเต้นมาขนาดไหน อาหารเย็นฝีมือแม่หกอย่าง
แม่ทำกับข้าวอร่อยเหมือนเดิม เค้าทานข้าวได้เยอะอย่างที่ไม่ได้ทำมาก่อนในรอบหกปีมานี่
"ผอมไปเยอะนะพร้อม.......แม่ไปคราวที่แล้วยังมีแก้มบ้าง เครียดเหรอลูก"
"ก็เครียดครับ......." แม่เลิกคิ้วสงสัย
"เครียดเรื่องหัวใจเหรอไอ้เสือ......" ป๊าแหย่ แต่พร้อมเห็นแม่เหล่มองแว่บหนึ่ง
แค่นั้นแม่ก็หันไปตักข้าวให้ป๊าเพิ่ม
"พี่พีก็เรียนจะจบแล้ว นี่กลับมาฝึกงานที่โรงงาน เป็นเภสัชเดินหล่ออยู่บนแล็ป.....หนีบสาวมาจากเชียงใหม่คนนึง"
"............อ่อ.....ป๊าเห็นนะ....สวยๆผมลอนๆใช่มั๊ย"
"...............ใช่.......แม่ฟันธงว่าไม่ใช่แค่เพื่อน"
แม่ไม่เงยหน้ามามองด้วยซ้ำว่าลูกชายหน้าเสียขนาดไหน
.
.
.
"ไม่โทรไปหาหน่อยละ....กลับมาทั้งที" แม่ยื่นโทรศํพท์ให้
"ไม่อ่ะแม่....พร้อมอยากพัก"
"อื้อ....ตามใจ" แม่เดินไปที่บันได
"แม่......รู้ใช่มั๊ยว่าพร้อมรู้สึกยังไง"
"ราตรีสวสัดิ์นะลูก.....ฝันถึงความทรงจำที่สวยงาม...เพราะเรื่องจริงมันเจ็บปวดจนแม่เป็นห่วง"
-
โอ๊ยยยย สงสาพร้อม :sad4: :sad4: :sad4:
-
สงสารพร้อม กลับมาแบบไม่ตั้งรับเรื่องของพีที่เปลี่ยนไป
ชมพู่สุดยอดคุณแม่
มันค้างๆคาๆ มาต่อเร็วๆนะ
-
สงสารพร้อมอ่ะ ทำไมพีถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้นะ
-
เฮ้ยยยพี่พีทำไมทำร้ายพี่พร้อมได้หล่ะ
-
อินจนโมโห :z6: พี
-
อยากให้เจอกันแแล้วอะ อยากรู้ว่า พีจะทำยังไง
พร้อมสู้ๆนะ
-
แง ไหง่กลายเป็นพีพิมที่เปลี่ยนไป แต่พร้อมเพิร์ลยังมั่นคงอยู่ล่ะเนี่ย :serius2:
อ่านแล้วจิ๊ดเลยอะ ขนาดยังติดต่อกัน ไม่ได้ขาดไปไหน แต่พอตัวไกลใจมันก็เปลี่ยนเหรอ
สงสารพร้อมอะอุตสาห์รีบกลับมา แต่ต้องเจอกับความจริงว่าพีอาจจะมีคนอื่นไปซะแล้ว
โอ๊ย สงสารลูกแม่ชมพู่จังเลย รอติดตามจ้า ถ้าเจอกันมันจะเป็นยังไงน๊า แค่คิดก็เศร้าละ :hao5:
สู้ ๆ นะพร้อมเพิร์ล แย่งพีพิมกลับมาให้ได้เลย คิดว่าผู้เขียนคงไม่โหดร้ายน๊า :impress:
-
ไม่นะพีอย่าทำกับพร้อมแบบนี้ดิ :ling1:
-
สงสารพร้อมจังเลย
-
บทที่ 10/2 เสียใจ
ถ้าเช้าวันนี้มันจะมีฝนตกปรอยๆจนอากาศน่านอนขนาดที่เก้าโมงแล้วพร้อมจะยังไม่ตื่นอย่างนี้
พีไม่รู้ตัวเลยว่าพอตัวเองแล่นมาถึงที่นี่ แล้วขึ้นมานั่งมองหน้าพร้อมตั้งแต่แปดโมงเพราะอะไร
"สวัสดีครับอาชมพู่....มาเร็วจังวันนี้"
"สวัสดีครับ พอดีเมื่อเช้าตื่นมาทำกับข้าวไว้ให้พร้อมน่ะ"
"พร้อม?....."
"พร้อมกลับมาเมื่อวานนี้ อาเลยให้เขาพักผ่อน"
"งั้นผมก็ไปหาพร้อมนะครับ......" ไม่ทันที่จะฟังคำตอบด้วยซ้ำ พีรู้สึกตัวอีกที่ก็ตอนที่หย่อนตัวนั่งมองคนตรงหน้านี้แล้ว
"...................." เปลี่ยนไปเยอะเลย แต่ก่อนพร้อมไม่สูงขนาดนี้.....นะ
มองเอาคร่าวๆพร้อมน่าจะสูงพอสมควรเลย แนวสันกรามชัด ใบหน้าขาวแต่เครื่องหน้ารับกันดูดี
".............."พีตระหนักได้เลยว่าคิดถึงคนคนนี้มากขนาดไหน
โทรศัพท์ในกระเป๋าสั่นทำให้เขาต้องเดินเลี่ยงมาอีกทางเพื่อรับสาย
"หลินวันนี้พีติดธุระ.....คงเข้าช้าหรืออาจไม่เข้าเลย......อื้ม.....ครับๆ" พีวางสายแล้วเหล่มองว่าคนบนเตียงตื่นหรือไป
"..........พร้อม........" พีเรียกเบาๆ.....คนบนเตียงไม่ได้ลืมตาแต่พลิกตัวหนีไปอีกทาง
"พร้อม............ไม่ตื่นจริงๆเหรอ" พีตามมานั่งที่ขอบเตียง
"ไม่กล้าตื่น......อยากฝันไปเรื่อยๆ" พร้อมพูดทั้งที่ยังหลับตาและหันหลังอยู่อย่างนั้น
"พร้อมหันมาก่อนสิ........." พีพยายามรั้งแขน
"ไม่.......ทำไมไม่ตอบเมล์ ไม่รับโทรศัพท์....." พร้อมเงียบเพื่อฟังคำตอบ....แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีคำตอบอะไร
"มันเปลี่ยนไปหมดแล้วสินะ........"
พร้อมมานั่งกินข้าวอยู่ที่หน้าทีวีโดยที่พีก็นั่งอยู่โซฟาฝั่งตรงข้าม
"อาชมพู่บอกว่ากลับมาแล้ว.....พีเลยมาหา"
"พร้อมกลับมาแล้ว.....แล้วพีของพร้อมละ.....กลับมาด้วยรึเปล่า" พร้อมตวัดสายตากลับมามองหน้าพีอีกครั้ง
"พร้อม........." พีครางชื่อ
พร้อมยืนขึ้น บอกได้คำเดียงว่าคนตรงหน้าเปลี่ยนไปหมดทั้งรูปร่างหน้าตา
ตัวโตขึ้นสูงกว่าเขาอย่างที่เขากลัว ร่างกายหนาอย่างนั้นน่าจะเพราะออกกำลังกาย
แต่จะโทษใครได้มันเป็นเพราะพร้อมเอาแต่เรียน....ไม่ออกกำลังกายและดื่มนมน้อยลง
ตัวเลยทั้งเล็กทั้งบางทั้งผอม....พร้อมยกหลังมือปาดจมูกตัวเองที่มันเริ่มแดง
"พีดูหล่อมากกว่าตอนนั้น มันก็ควรแล้วที่พีจะมีผู้หญิง......มาเป็นแฟน"
"หลินไม่ใช่แฟนพีนะ".......พีจับมือพร้อม เขามองข้อมือที่เล็กกว่าเขา
"ไม่ใช่แฟนแล้วเขาเป็นใคร........." พีตอบพร้อมไม่ได้.........พร้อมตะโกนเรียกคน
"พีจ้า......พี่จ้า.....มาเก็บจานด้วย พร้อมอยากนอนต่ออีกสักพัก....." พร้อมดึงมือพีออกเบาๆ
"ส่วนพี...พร้อมเข้าใจแล้ว.....พีคิดว่าพร้อมกลับยืนตรงนี้ตอนนี้เพื่ออะไร.....ต่อให้เรา.....ไม่สิ พีไม่รักพร้อมอย่างเมื่อหกปีก่อน ก็ไม่เป็นไร"
.
.
.
พร้อมดินขึ้นบันไดไป...พีรู้สึกได้ว่าพร้อมไม่อยากพูดอะไรอีก.....เขาต้องให้เวลา
พีทิ้งตัวลงกับโซฟาอีกครั้ง....
เขาคิดว่าเมื่อพร้อมกลับมาเาจะรู้สึกกับพร้อมเหมือนพีน้องกัน แต่เปล่าเลย
ทั้งที่ตอนที่พร้อมไม่อยู่พีไม่ได้คิดถึงสักเท่าไหร่.......
แต่ทำไมกัน.....ตอนนี้มายืนอยู่ตรงหน้าเขาอยากจะจับมากอดให้แน่นๆ....
".................."
"ไม่ใช่แฟนแล้วเขาเป็นใคร" หลินไม่ใช่แฟน.....พีไม่เคยเรียกว่าแฟน
แค่ถูกใจเรื่องนิสัยใจคอมากกว่าคนอื่น แล้วก็เรื่องบนเตียงที่ไม่เคยบกพร่อง และไม่ได้เรียกร้องอะไรมากมายจนน่ารำคาญอย่างคนอื่นๆ
ก่อนนอนพร้อมคุยกับเพิร์ลถามแฝดตัวเองตรงๆว่าพีเปลี่ยนไปแล้วใช่มั๊ย
"อันที่จริงก็รู้อยู่มั้ง.....เพราะเวลาที่กลับมาไทยแม่ก็พูดเรื่องพี่พีนะ เขาหล่อมากนี่นา แล้วสาวๆจะพลาดได้ไงเนอะ" เพิร์ล พยายามกลบเกลื่อน
ยิ่งพร้อมเงียบเพิร์ลยิ่งหน่วงๆในอารมณ์
"เขาเป็นเดือนมหาลัย.....เป็นนักกีฬานะพร้อม มันดูดีและเพอร์เฟคสุดๆ....แต่ที่สำคัญ เขามีแฟนนะ....แม่ยังรู้เลย"
กว่าจะหลับปาไปตีสี่....พร้อมเฝ้าถามตัวเองว่าทำไมพีถึงเปลี่ยนไป ทั้งที่เขาติดต่อทั้งอีเมล์ ทั้งโทรหา แล้วอีกฝ่ายก็ตอบเขาตามปกติ
เพียงแต่ช่วงสองเดือก่อนจะกลับที่เงียบหายไป
"พร้อม โอเคใช่มั๊ย......"
"ไม่......ไม่โอเคเลย" พร้อมตอบเพิร์ลไป น้ำตาไหลจากตา
เขานอนได้...มันไม่ใช่อารมณ์ฟูมฟายแต่มันเสียใจ.......
.
.
.
พร้อมเสียใจ..........ที่สุด
-
พร้อมกลับเซี่ยงไฮ้ดีกว่า อยู่ไทยไปก็เสียใจเปล่า ๆ
พีโลเล ไม่มีความมั่นคงเลย :katai1:
-
ไม่เข้าใจพี่พี
-
สงสารพร้อมมากๆ เสียใจให้พอแล้วกลับมาเข้มแข็งใหม่นะ
สู้สู้ ส่วนพีปล่อยให้เขาคิดเรื่องของตัวเองไปเถอะ
เหมือนกำลังปลอบใจตัวเองยังไงไม่รู้ เหอ เหอ
-
น้ำตาไหลเลยค่ะ สงสารพร้อมมาก ไม่ใช่แฟนแล้วอะไร สิ่งที่พีทำกับหลินน่ะ คู่ขาเหรอ เสียใจจริงๆนะ
-
อ่านแล้วฟิน อ่ะ ฟินมากๆ
โถ่พร้อม พีเขาแค่ โตขึ้นนะลูก
ตกลงใครจะรุกใครจะรับแหม๋ ลุ้นจริ๊ง จริง
-
"หลินไม่ใช่แฟน แต่เรื่องบนเตียงไม่เคยบกพร่อง" โอ๊ย เจอประโยคนี้แล้วมันจิ๊ดมาก ๆ :monkeysad:
สงสารพร้อมสุด ๆ ทำไมพีเปลี่ยนไปขนาดนี้ ตัวก็ใหญ่กว่าพร้อมซะอีก
แล้วที่พร้อมคิดว่าต่อไปจะคอยปกป้องพีล่ะ ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมดเลยอะ
ถึงพีจะรู้สึกถึงความคิดถึงที่มีต่อพร้อมแต่มันจะยังไม่สายเกินไปใช่มั้ย
เศร้าจัง มาต่อไว ๆ นะคะ :hao5:
-
เหตุผลของผู้ชายไม่ได้ความ...
-
เอิ่ม พี ขอความชัดเจนด่วนๆ ค้าาาาาาา
-
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
อยากจะทำกับพี่แบบอีโมข้างบนจัง
สงสารพร้อมมมมมมมมม ฮื่อออ มาต่อไวๆนะตัว เขาอึดอัด :katai1:
-
เคลียร์ชีวิตนะพี :เฮ้อ:
-
สงสารพร้อม พีทำไมเป็นคนแบบนี้
-
บทที่ 11 ก้าวใหม่
พียืนที่ระเบียงให้ลมโกรก.......อากาศโล่งๆอาจลดความอึดอัดในใจลงบ้าง
"พี.......เป็นอะไร" หลินกอดเขาจากข้างหลัง
"มีเรื่องให้คิด......."
"เรื่องอะไรคะ........"พีอยากจะปัดมือที่กอดเขาออก.....
"........................." พีหันกลับมามองผู้หญิงที่นอนด้วยมาตลอดสามปี
บางขณะเขาคิดว่าคนนี้แหละที่จะแต่งงานด้วย
มันแค่ชั่ววูบ.....
เขาไม่ใช่พวกใช้ผู้หญิงเปลือง......
แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะมีแค่คนตรงหน้าคนเดียว.....
พีจับหลินเข้ามาจูบ......จูบหนักๆและรุนแรง.....มันทำให้หลินแทบละลาย
"......พี......"
"พร้อม......"
"หืม......อะไรเหรอพี....."หญิงสาวที่กำลังมึนงงกับจูบร้อนแรงถามเขาที่หลับตาแน่น.....
เขาอยากให้คนที่ถูกจูบตรงหน้าเป็นพร้อม.........
.
.
.
"กลับมารอบนี้.......ดูน่ารักมากอ่ะพร้อม......"
"หุบปากไปพวกมึง....." พร้อมกระดกเบียร์เข้าปากสามอึกใหญ่เรียกสีเลือกบนแดงให้แดงขึ้น
"กูนึกว่ามึงจะกดพี่พี......เห็นอย่างนี้รู้เลยว่าใครจะโดน.....ฮ่าๆ" เจล้อเพื่อนอย่างไม่กลัวกำปั้น
"มึงจะพูดถึงทำไมเนี่ย....." พร้อมเสียอารมณ์เพราะเจดันพูดถึงคนที่เขาอยากให้หายไปจากห้วงความคิด.....
"คนเรามันเปลี่ยนง่ายขนาดไหนวะ......กูทนมาหกทนได้....รีบเรียนแทบตาย....กลับมาพีดันมีคนอื่น....โลกแม่งไม่ยุติธรรม"
"มึงก็.....ผู็ชายมันต้องมีบ้างดิ่วะ....อย่าบอกว่าอยู่โน่น....ไม่โดนสักสองสามคน" เจเหล่ๆพร้อม
"โดนอะไรวะ......"
"เอ้า.....ไอ้นี่.....มึงไม่เก็ทภาษาไทยเหรอ....ภาษาอังกฤษมั๊ย"
"ไอ้เจพูดอะไร.....ป้อม?" พร้อมหันไปถามป้อม
"พร้อมไม่เคยมีเซ็กซ์กับผู้หญิงคนไหนเลยสินะ" ป้อมอมยิ้มเมื่อพร้อมหน้าแดงหนักกว่า
"เคยยยยยยยยยยยยยยย" โกหก.......
"แม่งไม่เนียน......ฮ่าๆ" เจหัวเราะ.....
แหงละ.......พร้อมกระดกเหล้าแก้เก้อ จะให้เอาเวลาที่ไหนไปมีแค่เรียนก็หมดเวลาละ แถมพวกที่เรียนรุ่นเดียวกันเห็นเขาเป็นน้องใครๆก็พาลเอ็นดูไปซะหมด
"เดี๋ยว เพื่อนอีกคนจะมา.....พูดไทยได้ กูสอนเองกะมือ" พร้อมบอกกับเจและป้อม
"แล้วทำไมไม่ให้มันสอนเรื่องใช้มือบ้างวะ" เจยังลากเขาเรื่องเดิม
"ไอ้เชี่ยเจ!!!!!!!!!!!!"
โทรศํพท์สั่นสงสัยเพื่อนจะมาถึงแล้ว เพราะไม่ทันมองหน้าจอ
"อยู่ไหนแล้ว....เข้ามาร้าน......นะ" พร้อมตะโกนแข่งกับเสียงเพลง
"อื้ม........"ปลายสายตอบมาสั้นๆแล้วตัดสายไป
"อะไรวะ......"พร้อมไม่ได้สนใจมือถืออีก
"พร้อม......นั่นเพื่อนมึงใช่มั๊ย" พร้อมหันไปมองตามเจ
"ฟ่งงงงงงงงงงงง ทางนี้" พร้อมโบกมือให้
หนุ่มร่างสูงเดินตรงมา
"ลูกแมวหนีเที่ยว......" ฟ่งขี้หัวพร้อมเบาๆแล้วหันไปมองเพื่อนๆ
"นี่ฟ่ง...เพื่อนกู.....นี่ป้อมกับเจ" ทั้งสามพยักหน้าให้กัน
"กูว่าแม่งไม่ได้หญิง แต่ก็ยังดีหิ้วเขยกลับบ้าน" เจยังกระเซ้า
"แม่ง....หุบปากไปมึง......"พร้อมทำท่ายกขา
"เต้นเถอะมึง.....เพลงมันขนาดนี้" เจเปลี่ยนเรื่องเมื่อสายตาปะทะอะไรบางอย่าง
แน่นอนสนุกกว่าที่ใครจะคิด
ทั้งสี่คนเต้นไปตามเพลงจังหวะเร็วที่ดีเจเปิด แต่พอเป็นเพลงช้าเจก็เริ่มหันไปเหล่สาวโต๊ะใกล้ๆส่วนป้อมขอตัวไปห้องน้ำเหลือแค่ฟ่งกับพร้อม
".......เจอหัวใจรึยังลูกแมวน้อย"
"เรียกแบบนี้ทั้งปี............" พร้อมย่นจมูกให้
"เอ้า.....ตัวเล็กยังกะลูกแมว แถมชอบขู่ฟ่อๆ" ฟ่งกระซิบบอกเพื่อนตัวเล็กของเขา
"ขอโทษที่ตัวเล็กกว่า" พร้อมเขย่งขึ้นไปจ้องหน้าในระยะประชิด.....ฟ่งจ้องลงไปในดวงตาที่เริ่มช่ำเพราะแอลกฮอล์
"..............................................." ฟ่งไม่รู้เลยว่าตัวเองโน้มตัวลงไปใกล้หน้าพร้อมขนาดไหน
"พร้อม........" เสียงเรียกเบาๆแต่คุ้นหูทำให้พร้อมหันไปมอง
พอดีกับที่เจเดินกลับมาที่โต๊ะ
"อ้าว....พี่พีสวัสดีครับ....ไม่เจอกันนานเลยนะครับเนี่ย"
"อื้ม" พีหันไปพยักหน้าให้
"นี่มายังไงครับ......."
"อาชมพู่ให้มารับพร้อม" เจเหล่พีนิดนึงก่อนจะหัวเราะ
"เหรออออออครับ แหม่......พอดีเลย.....พร้อมเมาแล้ว" เจบอกกับพี
"ไม่ได้เมาเว้ย......" พร้อมหันไปดุเพื่อน
"พร้อมเมาแล้ว....เชื่อเรา....กลับบ้านได้แล้ว"ป้อมดันหลังเพื่อนเบาๆ
"ไม่เอา......กลับกับฟ่ง" พร้อมหันไปมองเพื่อนชาวจีนที่ยืนมองทางโน่นที่ทางนี้ที
"เห้ย.....ฟ่งดริ้งต่อกับกูมึงไปได้แล้ว......เชี่ยนี่เมาแล้วเลื้อย" เจดึงมือพร้อมออกแล้วส่งให้พี
"ราตรีสวัสดิ์นะลูกแมวน้อย......" ฟ่งยิ้มให้......พร้อมยิ้มตอบก่อนจะหันไปมองหน้าพี
"ถ้ามันเป็นหน้าที่ก็ทำซะ......" พร้อมเดินออกจากร้านหน้าพีไป
"ทำไมถึงทำอย่างนั้น......." พีรู้สึกว่าตัวเองโมโหโอเว่อร์มากที่เห็นพร้อมหัวเราะต่อกระซฺกกับคนอื่นที่ไม่ใช่เขา
"ทำยังไงอีกละ......แล้วอารมณ์อะไร" พร้อมกระชากแขนตัวเองกลับแต่ก็ทำไม่ได้
"จะจูบกับไอ้หน้าวอกนั้นไง"
"พี.....นั่นเพื่อนพร้อม.....แล้วพี่เป็นอะไรหวงก้างเหรอ" พร้อมดึงแขนตัวเองกลับอีกครั้งแรงๆ มือเขาหลุดออกมา
".........ใช่หวง...หวงมาก"
"เมื่อก่อนพีมีสิทธิ์ตอนนี้พีไม่!!!!"
"พีมีสิทธิ์......พร้อมรักพี.....พีรักพร้อม....แล้วพีไม่มีสิทธิ์ตรงไหน......." พีกระชากพร้อมเข้าใกล้จ้องหน้าที่แดงเพราะฤทธิ์เหล้า
"พีไม่มีสิทธิ์ตั้งแต่วันที่พีมีคนอื่นแล้ว........" พร้อมพูดเบาๆน้ำตาคลอสองตามันพร้อมจะไหลออกมา
"ไม่......แต่พีรักพร้อมนะ....พีไม่เคยรักใครนอกจากพร้อม"
".............พร้อมเคยคิดว่าพีจะมั่นคงกว่านี้" พีเงียบ
".............."
"พี......พร้อมรักพีมากนะ รักมากจนแทบบ้าตอนที่พีไม่ตอบอีเมล์ไม่รับโทรศํพท์พร้อม......ถ้าพีบอกพร้อมก่อนหน้านี้ว่าพีมีใครพร้อมอาจไม่รู้สึกแย่แบบนี้นะ"
"พีรักพร้อม...พียังยืนยันคำเดิม"
"พร้อมก็รัก.....แต่พร้อมไม่เชื่อพีอีกแล้ว......"
พร้อมยืนตรงหน้าประตูรถพีได้แต่เดินตามมาเปิดประตูให้ พร้อมกระชากประตูปิดแรงเสียจนมันจะพัง
"พาพร้อมกลับบ้าน....." พร้อมตะแคงตัวคู้กับเบาะไม่หันมามองพีอีก
"ไม่......" พีไม่สนใจเขากระชากรถออกจากลานจอด
.......................................
มันจะไปกันใหญ่แล้ววววววววววววว
:mew5: :mew5: :mew5: :mew5: :mew5:
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นค่ะ..... :pig4:
-
สงสารพร้อมนะ
ก็อย่างที่พร้อมบอก...ถ้าบอกก่อนคงไม่เสียใจขนาดนี้
ชอบที่ว่า สิทธิ์หมดไปเมื่อมีคนอื่น...มันจริงมาก
และมันทำให้ความเชื่อใจหมดไปได้ง่ายๆ เหมือนกัน
รอดูว่าพีจะทำยังไงต่อไป...เมื่อความเชื่อใจหายไป มันฟื้นได้ไม่ง่ายนักหรอก
-
หวงก้างนั่นแหละ
ผู้ชายมักมาก เชอะ จ้องจะเอาเปรียบชัดๆ
ถ้าพร้อมไม่กลับมา ก็แต่งกับคนอื่นไปสินะ
-
พีทำอะไร
บอกรักตอนนี้มันเสียความรู้สึก
ตัวพีเองยังไม่เคลียร์ มาหึงน้องมันทำไม
หวงก้างชัดๆ
แล้วจะลากน้องพร้อมไปไหน
-
บีบหัวใจ :mew6:
-
แปลกนิด ๆ ที่พี่พีจะกดพี่พร้อมแต่ก็นะสรีระมันเปลี่ยนไป
พี่พีใจร้ายมากไปชัดเจนกับหลินก่อนดีกว่ามั้ย แล้วค่อยมาหวงก้างน้อง
-
โอ๊ย :m31: ยิ่งอ่านยิ่งจิ๊ด ถ้าพีมั่นใจว่ารักพร้อมก็เลิกกะหลินเลยเซ่
นี่ยังจูบกะหลินอยู่แท้ ๆ ยังมาทำหวงก้าง ทวงสิทธิ์อีก
ใช่แล้วล่ะ พีไม่มีสิทธิ์นั้นตั้งแต่วันที่พีมีคนอื่นแล้ว
แล้วนี่พีจะทำอะไร พาพร้อมไปไหนล่ะเนี่ย คงไม่พาไปทำมิดีมิร้ายที่ไหนนะ
แต่ชอบอะสนุกมากเลย (สงสัยจะเป็นพวก SM)
อย่างงี้ต้องให้พร้อมยั่วพีให้หัวปั่นไปเลยนะ
อย่ายอมใจอ่อนง่าย ๆ นะพร้อม
รอติดตามค่ะ มาต่อไว ๆ น๊าค๊า :impress:
-
:mew2: :mew2: :mew2:
-
พีจะอะไรนักหนา
แค่นี่พร้อมก้จะเกลียดแล้วนะ
รีบไปเคลียร์ตัวเองดิ อย่างงี้ พร้อมรู้สึกแย่นะโว้ย
-
เอ่อ,,ไม่ชอบพีที่เป็นแบบนี้เลย ตอนเด็กน่ารักกว่านี้หลายเท่า
เชียร์ฟ่งดีกว่า
-
พีอยากโดนดีหรอ สงสารพร้อมอ่ะ
-
ตามอ่านทันแล้วค่ะ
ชอบอามุมากกกกก
พอมาคู่พีพร้อม คืออยากให้คู่นี้กลับไปเป็นเด็ก
สงสารพร้อมมมมมมม พีทำงี้ไม่ดีอ่ะจริง ๆ ไม่ควรหวงด้วยอารมณ์เลยเหอะะ
-
ภาษาปากคุยกันไมไ่ด้
ใช้ภาษากายสื่อสารไปก่อนนะคะ เอาแบบนิ่มนวล น้องไม่เคยผ่านมือใครมาก่อน
ก๊ากกกกกกกกกกกก :hao7:
ได้ข่าวว่าซีเรียส เครียดอยู่นะเธอ
ปล.รู้ละใครกดใคร แอแอ :katai3:
-
พร้อมไปฟ้องอามุเลย :hao5:
-
พีเอาแต่ใจนะนั่น
-
บทที่ 12
พร้อมดิ้นสุดชีวิตเมื่อพีเลี้ยวเข้าโรมแรมม่านรูดใกล้ๆ
"ทำบ้าอะไร....พีปล่อย" พร้อมทั้งดิ้นทั้งเตะทั้งต่อย
"หยุด!!!!" พร้อมชะงัก แววตาของพีเหมือนคนขาดสติ....ในขณะที่แววตาของพร้อมแสดงถึงความไม่ไว้ใจ
"ถ้าพร้อมไม่หยุด......พีจะทำแน่ๆ"
"จะทำอะไร........"พร้อมเสียงสั่น......เพราะพีในความทรงจำช่างต่างจากตอนนี้ฟ้ากับเหว
"พร้อมรู้ว่าพีจะทำอะไร......ถ้าพร้อมยังโวยวายไม่รู้เรื่อง.....พีจะทำแน่ๆ....แต่ถ้าหยุด....ก็อาจจะไม่ทำ"
"........................."พร้อมพยักหน้า.....พียิ้มก่อนจะจูงมือพร้อมเข้าไปในห้อง
"อยากถามอะไรพีถามมาเลย....พีจะตอบแบบไม่ปิดบัง"
"ทำไมต้องถาม.....เห็นๆกันอยู่"
"ต้องถาม.......พีอยากตอบ"
"ก็ไม่ถะ...............อื้ม" พร้อมโดนจู่โจมอย่างรวดเร็วเมื่ออ้าปากจะต่อว่าพี
จำจูบที่ตัวเองเป็นคนรุกไล่ครั้งก่อนได้ แต่ครั้งนี้ต่าง......ออกไป
โดนจูบแบบนี้มันขม......มันไม่หวานอย่างครั้งนั้น
ครั้งนี้จูบจากพีดุดันเร้าร้อน......ร่ำร้อง....และเจ็บปวด
เจ็บตรงที่ริมฝีปากนี้เคยสัมผัสใครต่อใครมา.......
มันไม่ใช่ของพร้อมอีกแล้ว
.
.
.
"......................." พีถอนจูบออก เพราะจูบเมื่อครู่มีรสชาติเปร่งของน้ำตา.......
พร้อมร้องไห้.......เจ้าตัวเช็ดหน้าและขยี้ตาแรงๆจนเขาต้องเอื้อมมือไปรั้งไม่ให้ถูต่อ
"อย่า....แดงหมดแล้วพร้อม" พีกลับมาเป็นคนอบอุ่นคนเดิมใช่มั๊ย.....พร้อมหลั่งน้ำตาเงียบๆ
"พี.........อย่าทำอย่างนี้เลย......ขอร้องละ.....พอแล้ว"
"................"พีทำหน้าไม่ถูกเมื่อพร้อมก้มหน้าหลบเขาและพูดแบบนี้
"พร้อมไม่รู้ว่าพีทำแบบนี้เพราะอะไร......อาจจะเสียหน้าหรือว่าอะไรก็ตาม.....แต่เห็นแก่......"เจ้าตัวส่วนส่ายหน้าจนผมปลิว
"ไม่.....ไม่เห็นแก่อะไรทั้งนั้น....พร้อม....ฟัง....มองหน้าพีสิ" พีจับใบหน้าขาวซีดมาจ้องตา
"เห็นอะไรในตาพีมั๊ย......." พร้อมอดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่าในแววตานั้นมันมีแต่เขา....เขาคนนี้
"อื้ม......"
"แล้วพร้อมเชื่อมั๊ยว่าพีรักพร้อม....."
"................" พร้อมไม่ได้ตอบอะไร.......
"เขาเป็นใคร........" คำถามแรก
"เป็นเพื่อน.....พีไม่เคยพูดว่าเขาเป็นแฟนนะ"
"มีอะไรกับเขาใช่มั๊ย......" คำถามที่สอง
"ใช่......" คำตอบที่ทำเอาพร้อมจุกไปทั้งใจ
"ไม่รัก.....แล้วมีอะไรกับเขาทำไม" คำถามที่สาม
"...................." ความเงียบคือคำตอบที่ดีที่สุดพร้อมยืนขึ้น
"จบเกมส์แล้วพี......เรากลับบ้านกันเถอะ"
กลับไปนอนร้องไห้ให้พอ......ร้องให้น้ำตามันผลิตไม่ทันกันไปเลย
ทั้งคือพร้อมต้องนั่งรับกับความจริงที่ว่าพีไม่ใช่คนที่ดี
พีมีใครต่อใครมากมายขนาดไหนจากเจที่มีเพื่อนเรียนที่เดียวกับพี
"กูเจ็บกว่าที่พวกมึงรู้.....กูทนคิดถึงมาหกปี......แต่มันเทียบไม่ได้กับเรื่องจริงที่ว่ากูอาจจะรักพีมาตั้งกูเกิดเลยก็ได้"
พีนอนไม่หลับ......
ตอนที่ไปส่งพร้อมที่บ้านเขาดึงดันจะไปส่งที่หน้าห้องนอน
"พี.......ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง...."
"ไม่เป็นไร......"
แผ่นหลังของพร้อมที่เดินเข้าบ้านไปมันบอกรางๆว่าพร้อมเป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถครองเอาไว้ได้อีกแล้ว........
โทษใครไม่ได้......
โทษตัวเองที่ทำตัวให้เป็นอย่างนี้......
"อากาศหนาวจนตัวสั่น....ฟันกระทบกันดังกึกๆเลย.......คิดถึง จากพร้อม"
"โรงเรียนคนเยอะมากพร้อมสอบเทียบได้เข้าม.สี่เลยอ่ะ......ดีๆจะได้เรียนจบไวๆกลับบ้านไว.....เนอะพีเนอะ"
"ซาลาเปาร้านที่ย่าซื้อมาอร่อยมากอ่ะจนพร้อมกินสองลูกแน่ะ ลูกใหญ่มาก อร่อยจนอยากให้ทุกคนได้ชิม....."
"ไม่สบายหวัดลงคอ......โทรหาไม่ได้แต่โทรไปแล้วช่วยพูดอะไรก็ได้หน่อยนะ....อยากฟังเสียง"
"คิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึง.......มันเทียบไม่ได้กับความรู้สึกตอนนี้เลย"
.
.
.
"เป็นอะไรไป....ไม่ค่อยตอบเมล์เลย......เรียนหนักเหรอ......ระวังสุขภาพด้วยนะ"
"พี..........พร้อมคิดถึงนะ"
.
.
.
คนที่ใส่ใจเขาขนาดนี้......
เวลาที่เขาตอบอีเมล์ช้าคือเขาเรียนหนัก ตอบไปอย่างนั้นที่จริงแล้วมันก็แค่ข้ออ้าง
รู้ทั้งรู้ด้วยซ้ำว่าพร้อมซะอีกที่ต้องเรียนหนักกว่าขนาดไหน
รู้ทั้งรู้ว่าทางโน้นรอคอยตลอด...
เขาทำเป็นลืมๆ..........
แต่พอรู้ว่ากลับมาเดือดเนื้อร้อนใจแทบบ้า......
นี่แหละมั้งที่ว่า ของมีค่าตอนไม่เห็นค่าก็ปัดทิ้ง......
.................................................................................................
มีแผนจะเอาไปไว้ใกล้ๆ......
ไม่ใครก็ใครเจ็บจนตายไปข้างหนึ่ง.....
เฮ้ย....ได้ข่าวว่าเขียนนิยายกุ๊กกิ๊กนะ.... :mew5:
-
พาพร้อมหนีกลับเมืองจีนไปเลยดีกว่า
สมน้ำหน้าพีอ่ะ :katai1: :katai1:
-
ทำตัวเองทั้งนั้นนายพี
-
แง ตอนนี้เศร้ามากมายทำเอาน้ำตาไหลกันไปเลย
แล้วต่อไปจะเป็นยังไง ต่างคนต่างไปเลยดีไหม
สงสารพร้อมมากกกกก พีนิสัยไม่ดี
รอ รอ นะคะ :mew1:
-
ตอนแรกแอบสงสารตาพีนะ คิดว่าแค่.....
แต่มาอ่านประโยคแค่แกล้งทำเป้นลืมๆไป
เออดี สมน้ำหน้า
-
ต้องเอาให้หนัก :z6: พีแม่มเลวอ่ะเห็นแก่ตัวสุดๆ :katai1:
-
น้ำตาจะไหลตอนอ่านข้อความที่พร้อมส่งให้พี
คนให้ทั้งใส่ใจและพยายาม...ต่างกับคนรับจนมองข้ามทุกอย่างที่เขาทำ
มันก็สมควรแล้วที่คนให้จะหยุด...ความรักยังมีอยู่ แต่การถอยออกมาเพื่อรักษาตัวเองนั้นดีกว่ามาก
เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ง่าย...ใครก็ต้องถอยแบบนี้
เพราะพีทำตัวเอง...ถ้ายังรักเขาก็คงต้องคิดและลงมือเอากลับมาด้วยตัวเอง
-
อ่านแล้วเหนื่อยใจกับพี ทำตัวเองแท้ๆ
ปล่อยพร้อมไป ให้เจ็บทีเดียว หรือมีทางออกอื่น
สงสารพร้อม ชมพู่ไปไหน ออกมาด่วน
-
พีทำตัวเองหล่ะ
-
เฮ้อ พีเป็นคนทำอย่างนี้เองนะ
ต้องรับผิดชอบกับการกระทำของตัวเอง
เศร้าอะ :m15:
-
วะฮะฮ่า รู้สึกมีความสุข :hao5:
-
ถึงไม่กุ๊กกิ๊กก็รับได้ (หน่วงมากเดี๋ยวย้อนอ่านอามุยาใจได้)
เพราะคนที่ไม่มั่นคง ไม่เห็นคุณค่าความรักของคนอื่น ไม่ควรได้สิ่งที่ดีตอบแทน
ปล.อยากให้พร้อมมีรักใหม่เข้ามา พร้อมควรได้สิ่งที่ดีมากกว่าได้คนมักง่าย
ปล2. ฝากถึงพี "ไอ้บ้ากาม" :z6:
-
พร้อม มีคนใหม่เลย
:fire: :fire: :fire: :fire:
เกลีดพีแล้ววะ ชิส์
-
พร้อมให้พีมากเกินไป จนพีคงรู้สึกว่าไม่ว่าพีจะเป็นยังไงพร้อมก็คงพร้อมใจให้เสมอใช่ไหมเนี่ย พีถึงทำแบบนี้กับพร้อม สงสารพร้อม
-
สมน้ำหน้าไอ้พี่พี
สงสารพร้อมมาก
-
ทำตัวเองนิ สมน้ำหน้าพี
-
บทที่ 13 มาเล่นกันเถอะ
ตอนสายเขาเดินเข้ามาหาพ่อที่ออฟฟิส.......
เขาตกใจเมื่อพร้อมายืนอยู่ตรงหน้าเคานเตอร์......แล้วเดินไปในห้องของพ่อเขา
"อ้าว.....คุณพี" หนิงเดินลงมายกมือไหว้
"สวัสดีครับ......พร้อมมาทำอะไรที่นี่"
"อ่อ.....คุณแมนท่านเรียกมาคุยน่ะคะ.....อยากให้มาช่วยเรื่องวางผนตลาดที่จีน"
"ช่วย?"
"ค่ะ.....เห็นว่าจะให้เข้ามาทำงานตำแหน่งการตลาดฝ่ายต่างประเทศค่ะ...."
"...................."
"ลุงแมนก็ว่าไป.....พร้อมอายุเพิ่งเต็มยี่สิบเองนะครับ จะให้รีบเข้ามทำงานอย่างนี้ป๊าผมร้องไห้แย่เลย"
"โอ๊ย....มันไม่ว่าหรอก.....มาช่วยลุงก่อน.....สักปีสองปีมีประสบการณ์จะได้ไปช่วยพ่อเขาได้"
"คุยอะไรกันเหรอครับ.....ผมเคาะประตูไม่มีใครได้ยินเลย" พีเดินล้วงกระเป๋าเข้ามาในห้อง
"ก็พร้อมจะมาช่วยงานเราสักพักใหญ่ๆ.....ทีนี้จะได้ผ่อนแรงแม่เราไปด้วย"คุณแมนหันไปยิ้มให้พร้อม
"พร้อม........"พีเดินตามารั้งแขน
"ครับคุณพี.........."
"คุณพี?"
"มีอะไรรึเปล่าครับ........" พร้อมไม่สนใจว่าพีจะทำสีหน้าแบบไหนกับสรรพนามที่เรียก
"อยากคุยด้วย......" พร้อมสบตาพี ก่อนที่จะเห็นผู้หญิงคนนึงเดินเข้ามาจับแขน.......
"พี.....หลินเดินหาตั้งนาน" พร้อมไม่รู้ว่าตัวเองเผลอดึงแขนออกจากพี ไม่รู้ว่าตัวเองเผลอยิ้มให้
"สวสัดีครับ.....ได้ยินแต่ชื่อเจอ"ตัวจริง"สักที" พร้อมก้าวเข้าไปหาหลิน
"คะ......." หลินเอียงคออย่างหน้ารัก
"ผมพร้อมครับ.......ยินดีที่ได้รู้จัก" มือที่ยื่นออกมาสัมผัสของพร้อมเย็นชืด
"ค่ะ......นี่เหรอคะพร้อมที่พีพูดว่าเป็นลูกพี่ลูกน้อง"
"เหรอครับ......" ลูกพี่ลูกน้อง........
"ผมเพิ่งกลับมาจากจีน ต่อไปคงได้เจอกันบ่อยๆ เพราะผมอาจจะเข้ามาที่นี่บ่อยๆ"
"ยินดีค่ะ" หลินยิ้มหวานก่อนหันไปกระตุกมือพี
"ผมขอตัวนะครับ.....ต้องขึ้นคุยงานต่อ....." พร้อมเดินหันหลังจากมา
ผู้หญิงคนนั้น.....ไม่ผิดอะไรเลย.......
แล้วพร้อมละผิดอะไร.......
.
.
.
ช่วงค่ำรถแท็กซี่เลี้ยวเข้ามาจอดในบ้านสามชั้นของฝาแฝด
"ฟ่ง........." พร้อมวิ่งออกมาหาเพื่อน
"ค้างด้วยสิ......อยู่ห้องแล้วเหงา......."
"ดีเลยวันนี้พ่อกับแม่ไม่กลับไปค้างที่หัวหิน" พร้อมรับถุงขนมกับเครื่องดื่มเข้าบ้าน
"แล้วไง......เหงา?...ไม่หิ้วใครมานอนเหมือนตอนอยู่โน่นละ"
"ก็...อยากหิ้ว แต่เขาไม่ให้หิ้วไปด้วย เลยต้องหิ้วตัวเองมาหาแทน"
"พูดอะไร.........ไร้สาระ"
"ลูกแมวน้อย.....ร้องไห้จนเหนื่อยพอรึยัง......"ฟ่งแตะแก้มที่ซีดเซียว
"..............................."พร้อมก้มหน้านิ่ง
"ก็เหนื่อย............" พร้อมพูด.....แต่มันคล้ายกับพูดกับตัวเองมากกว่า
".............พักซักหน่อย......." ฟ่งเดินเข้ามาโน้มตัวเพื่อนเขาไปอิงกับอกเบาๆ
"พักตรงนี้นะ.......ตรงนี้มีที่ให้พร้อมพักเสมอ"
"ขอบคุณมาก"
.
.
.
อะไรบางอย่างแว่บเข้าในหัว......
"ถ้ายอมให้หิ้ว......จะทำจริงเหรอ" พร้อมช้อนตามองฟ่ง........
"..........ฮ่าๆ.......คิดอะไรอยู่บอกได้เลยว่าควรจะหยุด......" พร้อมสัมผัสได้ว่าข้างในอกซ้ายของฟ่งเร่งจังหวะเร็วขึ้น
"ทำไมละ........." พร้อมแตะริมฝีปากกับแก้มของฟ่งเบาๆ
"ลองทำอย่างที่ใจอยากทำดูสักครั้งสิ........"
"พร้อม.....อย่าเล่นแบบนี้......"
"มาเล่นกัน........เล่นเกมนี้ด้วยกัน......" ฟ่งมองแววตาที่เคยแน่วแน่และไร้เดียงสาของพร้อม
"แล้วจะได้อะไร ถ้าเล่นเกมนี้แล้วพร้อมชนะ......"
"พร้อมไม่อยากรักพีแล้ว.......สักนิดก็ไม่อยาก ฟ่งทำให้ลืม เขี่ยเขาออกไป......แล้วให้เหลือแค่เรา"
...
ให้ตายสิฟ่ง.........
สัมผัสจากเพื่อนตัวเล็กที่เขาหลงรักมาสามปีมันทำเอาเขานอนไม่หลับเลยทีเดียว
"พร้อม........" เขาแทบจะจับคนตัวเล็กกว่ามาจูบแล้ว........เฮ้อ
"............"สิ่งที่อยู่ใต้กางเกงนอนมัพองตัวแสดงอำนาจของมันอย่างที่เขาไม่สามารถปรามมันลงได้เลย
"อื้ม......" พร้อมที่นอนหลับอยู่ข้างๆ......บนเตียงเดียวกัน ในห้องนอนที่บ้านไม่มีใครนอกจากเขาสองคน
"..............."เขาอาจจะลุกจากที่นอนไปช่วยตัวเองแล้วถ้ามจู่ๆพร้อมไม่พลิกมากอดเขา.......
"อุตส่านอนอ่อยแล้วนะ.........." พร้อมหลับตาพูด.....ฟ่งใจเต้นแรง
"พร้อม......." ฟ่งอยากจะฟาดก้นพร้อมถ้าอีกฝ่ายเป็นเด็กหกขวบ
"อย่าเล่นแบบนี้.........." ฟ่งบอกพร้อมที่นอนเกาะเขาไม่ปล่อย
"ไม่ได้เล่น......ฟ่งสอนได้มั๊ย.......เรื่องบนเตียงน่ะ" พร้อมพูดทั้งที่ตัวเองหน้าแดง
พร้อมไม่เคยรู้ตัวเลยว่าไอ้ความตรงของตัวเองมันทำเอาจุกมาหลายครั้งแล้ว
ทั้งคำพูดที่ตรงไปตรงมา สีหน้าที่ไร้เดียงสาและเปลี่ยนไปมาตามอารมณ์
"....................................ถ้าสอนแล้วจะมาร้องบอกว่าหยุดไม่ได้นะพร้อม" ฟ่งขยับตัวพลิกมาทาบท่อนบนเกยพร้อมไว้
.
.
.
"อื้ม.............." พร้อมพยักหน้า........
ก่อนจะถูกเชยคางรับจุมพิตที่ไม่เหมือนของพีแม้แต่นิดเดียว
.....................
อะไรคือเขียนเองช้ำเอง........
โฮ..............ทำร้ายตัวละครทำไม.....
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
:ling2: :ling2: :ling2: :ling2:
:hao4: :hao4: :hao4: :hao4:
-
นี่สิ ชีวิตจริง :katai3:
-
:undecided:
-
:dont2: ม่ายยยย เศร้าหนักเลย โคม่าแล้ว :sad2:
-
เอ่อ o22 ไปกันใหญ่แล้วววว!
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
เค้าลากพีไปฆ่าหมกป่าตอนนี้ใครจะว่าเค้าไหมอ่ะ โมโหๆๆๆ
-
ไอ้พีมันสารเลว ให้ฟ่งเป็นพระเอกเถอะรับไอ้พีไม่ได้อ่ะ ให้พร้อมซั่มกับฟ่งแล้วไอ้พีมาเห็นทีเถอะ แบบซั่มไปแล้วอ่ะนะ เกลียดมัน น่าขยะแขยง เห็นชื่อก็อยากอ๊วกแล้ว ไม่ต้องคืนดีกันหรอก แล้วก็ให้ชีวิตมันไม่เจอคนที่จริงใจให้มีแต่คนหักหลังมัน สะใจดี
-
พร้อมคิดว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่ดีจริง ๆ หรือ
-
กรรม จะกลายเป็นฟ่งพร้อมละ ไม่ใช่พีพร้อม
-
อั๊ก... มาตอนแร๊งงงง... ค้างสุดไรสุด (อะไรล่ะ)
-
รู้ว่าคงต้องหน่วงแต่ก็ยินดีที่เรื่องราวดำเนินไปในทิศทางนี้มาก
สมจริงดี ชอบมากจ้า
-
ถ้าฟ่งจะช่วยให้พร้อมลืมพีได้จริง ๆ มันก็ดี แต่ถ้ายังลืมไม่ได้ก็อย่าทำอะไรให้มันเกินเลย
-
13/2
จูบที่เหมือนจะบอกเขาว่า....อีกฝ่ายกำลังรูสึกยังไง
ฟ่งบอกว่า........จะ
อ่อนโยน.........
ทนุถนอม.......
พร้อมหลับตาลงช้าๆเมื่อฟ่งจูบ......ยิ่งเขาถือบางจังหวะที่พร้อมเผลอแทรกลิ้นเขามามันเหมือนเขาเปิดลิ้นชักบางลิ้นชักที่มันวางเปล่าออกมา
แล้วใส่บางอย่างลงไปแทนความวางเปล่าเหล่านั้น
เค้าลูบแก้มที่เริ่มขึ้นสีเพราะความอาย......
รอยยิ้มอบอุ่นของฟ่ง เหมือนจะบอกเขาว่าเขาเองก็เขินเหมือนกัน
ฟ่งจูบไล่ลงไปตาแนวสันกราม คอไหล่....ไล่เรื่อยลงมา
ตอนที่เสื้อหลุดออกจากตัวพร้อมรู้แค่มันแทนที่กอด
กอดจากด้านหลังพร้อมเหมือนมมึนงงกับสัมผัส
แต่สุดท้ายฟ่งกลับหยุดทุกอย่างลง
.
.
.
เมื่อโทรศัพท์ดัง
มันกรีดร้องราวกับจะร้องห้าม ปรามว่าอย่าทำ......อย่าทำอย่างนี้เลย
ฟ่งชะงักเมื่อเห็นหน้าจอ........
"เขาโทรมา........" ฟ่งกระซิบเบาๆที่ใบหู.......
ก่อนเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์แล้วกดรับพร้อมกับเปิดลำโพง
"......ฮัลโหลพร้อม........ยังไม่หลับใช่มั๊ย.......วันนี้งานคงยุ่งสินะ เหนื่อยแย่เลย
พีแค่จะโทรมาบอกราตรีสวัสดิ์.......แล้วก็.....พระจันทร์ดวงโตมากเลยวันนี้.......
พีอยากให้พร้อมมองพระจันทร์เหมือนตอนนั้นที่เราดูพระจันทร์ดวงเดียวกัน"
.........
.....
....
..
.
เหมือนได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นรัว............
ไม่ใช่จากสัมผัสจากคนที่กอดอยู่ด้านหลัง........
แต่มันเป็นเพราะ............
"พีรู้ว่ามันแย่..........แล้วพร้อมก็อาจจะไม่อยากฟัง.........
แต่พีรักพร้อมนะ.........." ปลายสายเงียบไปสักครู่ก่อนที่จะพูดประโยคที่ทำให้พร้อมหลั่งน้ำตา
"พระจันทร์ครับ......ถ้าเลือกได้ผมขอให้เราย้อนเวลากลับไปวันนั้น.......วันที่ผมกับพร้อมดูพระจันทร์ด้วยกัน"
พร้อมยกมือขึ้นมาปิดหน้าแล้วพลิกตัวหันหาฟ่ง
"ราตรีสวัสดิ์นะพร้อม........." ปลายสายตัดไปแล้ว.......
ฟ่งมองเด็กน้อยตรงหน้า..............
"เจ็บเหรอ............."พร้อมพยักหน้าเมื่อฟ่งเอ่ยถาม
"เจ็บที่รักเขา........หรือเจ็บที่พยายามลบเขาออกไป" พร้อมมองฟ่งที่จ้องมองมา
แววตาฟ่งเหมือนทุกครั้ง.....มันอบอุ่นและน่าพักพิง
"อกหักครั้งที่เท่าไหร่ไปรู้ในสามปี.........เพราะต่อให้ทำยังไงพร้อมก็รักแต่เขา......ไม่เป็นไร......แค่อยู่ข้างๆก็พอ"
อ้อมแขนที่พร้อมไม่ปฎิเสธว่ามันอบอุ่นเหลือเกิน ปลอดภัยจนไม่อยากถอยออกมา มันโอบกอดเขาเอาไว้
"ขอบคุณจริง.........ขอบคุณมาก" พร้อมกอดตอบเพื่อน.........
ฟ่งถอนใจ
เขาอยากใจร้าย
อยากเป็นคนไม่ดีบ้างจัง
เขามองดูพร้อมเจ็บปวดจากคนคนนั้น
แต่......เขาก็รู้ว่าต่อให้เจ็บปวด......เจียนตาย
รักมันก็ไม่มีทางลบเลือนหายไป..........
ดูอย่างเขาสิ......รู้ทั้งรู้ว่าพร้อมไม่มีวันรักเขา......เขายังรักลูกแมวน้อยตรงหน้านี้เลย
.
.
.
พร้อมตื่นเช้ามาก็ไม่เห็นฟ่งแล้ว
ฟ่งทิ้งโน้ตเอาไว้ว่าต้องไปธุระด่วนมาก พร้อมยิ้มให้ตัวการ์ตูนรูปลาที่ฟ่งวาดไว้ตรงท้าย
พร้อมโทรศัพท์ยังวางอยู่ที่เดิมพร้อมเลือกจะหยิบแล้วกดโทรหาเพิร์ล
"ไง.....ตื่นเร็วนะ"ปลายสายแว่วเสียงดัง สงสัยพักกองอยู่
"อื้ม.......เมื่อไหร่จะมา"
"ถ่ายซีรี่ย์เรื่องนี้จบก่อน อีกสามวันจะตามไป......มีอะไรเหรอ...."
"นี่ต้องมีอะไรถึงถามได้เหรอ......"พร้อมแหย่กลับ
"ได้ข่าวว่าเมื่อวานแม่กับป๊าไม่อยู่พาหนุ่มเข้าบ้านเหรอ......." ฟ่งคงโทรบอก....พร้อมหัวเราะเบาๆเดินเข้าไปในห้องน้ำ
"ก็ตามนั้น......ฮ่าๆ" คุยกันอีกนิดหน่อย....พร้อมก็วางเพราะอีกฝ่ายต้องไปทำงานแล้ว
"..................."พร้อมเห็นตัวเองในกระจก.......
ผู้ชายตัวขาวหน้าซีด.....ผอมไม่ค่อยมีกล้ามเนื้อ
กับรอยจูบเล็กๆที่คอสองรอย.......
พร้อมถอนหายใจ......ฟ่งเป็นคนดี.....เขาหยุดตัวเองแล้วนอนกอด....ลูบหลังปลอบโยนจนพร้อมหลับไป
เหมือนเพื่อน.....ไม่สิฟ่งเป็นเพื่อน แต่ด้วยอายุที่มากกว่าและนิสัยที่อบอุ่น.......มันเลยทำให้ได้ความรู้สึกเหมือนเป็นน้องชาย
.....................................
"พร้อมมารึยัง......."พีเดินตรงมาที่แผนกบุคคล.....
"อ่อ......มาแล้วค่ะ.....เข้าไปดูผลิตภัณฑ์กับหมอชีค่ะ.......คุณพีจะให้........"หนิงยังไม่ทันพูดจบพีก็เดินพุ่งไปทางที่หนิงชี้บอก
"อะไรของเขา.........." หนิงเกาหัวงงๆ
"พร้อม........." พีเปิดประตูห้องเก็บผลิตภัณฑ์ตัวอย่างเข้ามาเห็นหมอชีกำลังยิ้มอบอุ่นให้พร้อมที่ทำหน้าตาน่ารัก
"สวัสดีครับคุณพี......." หมอชีทัก ก่อนที่พีจะเดินผ่านไปคว้ามือพร้อมดึงลิ่วๆจากไป
"..........................เอิ่ม......." หมอชีอธิบายไปได้ถึงสายตาที่คุณพีทิ้งไว้ให้ก่อนจะเดินออกไป
มันเหมือนเข้าไปเอาลูกชิ้นจากชามเล็กแห้งหมูพิเศษของแกไป!!!! o22
.
.
.
"เจ็บ......."พร้อมบ่นเบาๆ....
"ขอโทษ............เจ็บมากมั๊ย......"พีลูบเบาๆที่ข้อมือที่เริ่มมีสีแดงเป็นรอย
"มาก......." พร้อมจ้องหน้าพี.....
"พีขอโทษ........." พร้อมไม่รู้ว่าพีขอโทษเรื่องไหน
เรื่องที่ลากเขาออกมาหรือเรื่องอื่น
".......พระจันทร์สวยดีนะเมื่อคืน......."พียิ้ม......แต่พร้อมก็ทำเอาพีต้องยิ้มเก้อ
"ไม่ได้ไปดูหรอกเมื่อคืนนอนไว......."
"เหรอ.......ไม่สบายรึเปล่า.....หืม?" พีเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากเบาๆ พร้อมยืนเฉยให้สัมผัส
"เปล่า............." พร้อมมองคนตรงหน้าต้องทำหน้ายังไง....แววตาที่มองคนคนนี้ต้องเป็นแบบไหน
"...................เมื่อคืนอยู่กับใคร" พีจ้องที่คอ คงจะเห็นรอยที่โผล่พ้นเสื้ออกมา
"ก็........เพื่อนน่ะ.....พีมีอะไรรึเปล่า" เจ็บมั๊ย.....หรือแค่รู้สึกแย่
"เพื่อนคนไหน.......ทำไมปล่อยให้มันทำ........" พีกระชากไหล่น้องเข้ามาใกล้....แววตาพีเหมือนมีกองไฟสุมอยู่
"ก็ปกติ......เซ็กซ์.......ถูกใจใครก็มีกับคนนั้น......." พร้อมสะบัดไหล่จากมือนั้นก่อนจะถอยออกมายืนห่างจากเขาอีกนิดหน่อย
"พีก็มีเซ็กซ์...............พีก็รู้ว่ามันรู้สึกดีขนาดไหน" พร้อมยิ้ม.......รอยยิ้มที่คล้ายจะบอกว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา
"พร้อม........"
"ต่อไปเราก็ก็เป็นพี่เป็นน้องกันเหมือนเดิมนะ......พีเองก็มีคนของพีไป.......พร้อมก็มีของพร้อม.....แต่เราก็ยังเป็นเพื่อนเป็นพี่เป็นน้องกันนะ"
.
.
.
สาบานกับตัวเองว่าดีแล้วที่ช่วยซ้อมบทกับเพิร์ลบ้าง......เทคนิคการแสดงที่ดีอย่าไปคิดว่าเราจะเจ็บ.....ถึงเจ็บก็ต้องเก็บเอาไว้ในลึกที่สุด
......................................................................
เอามาวางไว้ใกล้ตา......เอาให้บ้ากันไปเลย
คนหวงก้าง......เชอะๆ...... :angry2:
นี่ยิ่งเขียนยิ่งเกลียดพี ยิ่งสงสารพร้อม.....
ฟ่งเขามีเซอร์ไพร์สของเขานะ...... :hao3:
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นและทุกท่านที่เข้ามาอ่านค่ะ
-
อ่านตอนนี้แล้วยิ้มได้ สะใจดีจัง สมน้ำหน้าพี
พร้อมสุดยอดมาก ๆ หรือควรเอาดีด้านการแสดงไปเลยนะเนี่ย
ฟ่งเป็นคนดีจริง ๆ แล้วเซอร์ไพร์สของฟ่งคืออะไร กับใครน๊า อิอิ
รอติดตามจ้า เป็นกำลังใจให้กันเหมือนเดิม :pig4: :mew1:
ปล. ฮามากเลย พร้อมเป็นลูกชิ้นในชามเล็กแห้งหมูพิเศษ ของพีไปซะแล้ว
-
เอาให้กระอักกันไปข้างเลย :z3:
ปล.รักพร้อมเชียร์พร้อม
-
สะใจแต่เจ็บเหลือเกิน
-
อ๊ากกกกกก สะใจสุดๆ กับตอนนี้
แล้วก็สงสารพร้อม เมื่อไหร่จะตัดออกจากใจได้ซะที
-
หมั่นไส้พี่พีโคตรๆๆ :katai1:
เป็นแฟนคลับฟ่งก็แล้วกัน คริคริ :hao7:
-
สมน้ำหน้าดี เต้นเร่าๆ เมื่อก่อนน้อง รักษาคำพูดไว้แทบเป็นแทบตายตัวเองกลับทำเป็นลืม โดนซะมั้ง
-
สมน้ำหน้าพี
ขอบฟ่งมากกก พร้อมรักฟ่งเหอะ
-
แล้วจะเป็นไงต่อไป
รอพร้อมตัดสินใจ
-
คนเราเจ็บแล้วจำเว้ยพี
-
:sad4: :sad4: :sad4:
-
โอ้ยยยย พีแม่ง หวงก้าาาางงงงงงง
เลวมากกกก ไปเคลียร์ตัวเองก่อนไหมยังไง แล้วค่อยมาทำแบบนี้
-
ฟ่งเป็นเพื่อนที่ดีมาก ๆ ยิ่งไม่ควรเกินเลยกะพี่พร้อมเป็นเพื่อนแบบนี้แหละดีแล้ว เพื่อนที่อยู่ข้าง ๆ กัน ไม่ทำให้กันและกันเสียใจ เพราะอิพี่พีมันต้องทำให้พี่พร้อมเสียใจอีกแน่ ๆ
-
พีจะทำอะไรก็จัดการเรื่องตัวเองที่คั่งค้างไว้ก่อนดีไหม
-
บทที่ 14 คนเป็นแม่
หน่วงหัวใจ
.......พร้อมมองภาพหลอนเกี่ยวแขนเดินออกจากประตูโรงงานไปกับพีแล้วมันวูบโหวงเสียจนเหมือนใครเอามีดมาคว้านท้องไส้
"................................พร้อม" แม่เดินเข้ามาในห้องทำงานเขา
"ไม่ไปทานข้าวเหรอลูก.....ไปกับแม่" ชมพู่ลูบหัวลูกชาย
"ขอโทษ พร้อมกำลังคิดอะไรอยู่น่ะแม่"
"แม่รู้ว่าคิดอะไร.......วันนี้เราไปเที่ยวกันมั๊ย......ไปคิดอะไรเงียบๆ"
.
.
.
แม่ขับรถวนมาที่คอนโดฯแห่งหนึ่ง
พาไปกดลิฟต์ไปชั้นสิบเก้า
ยื่นกุญแจให้........... เปิดเข้าไปห้องสีน้ำเงิน
"ห้องของพร้อมน่ะ.....คิดว่าถ้ากลับมาแล้วจะพามาดูตกแต่งเสร็จเมื่อปีที่แล้ว"
"แม่ให้พร้อมเหรอ......." แม่พยักหน้า.....
"มันจะได้เป็นที่ส่วนตัวของลูก......บ้านเป็นที่ที่ลูกจะปลอดภัยที่สุด.....และที่นี่มันจะเป็นแหล่งกบดานของลูก....มันเป็นที่ส่วนตัว....."
"ส่วนตัว......" พร้อมมองหน้าแม่
"ใช่ส่วนตัว.........วันนี้แม่อยากจะพูดกับลูก....เรื่องส่วนตัวของลูกชายของแม่"
"......................" พร้อมนั่งลงเมื่อแม่จูงมานั่งที่โซฟา
"เด็กชายพร้อม......ลูกชายของแม่โตแล้วนะ......ตัวสูงกว่าแม่อีก.....เรียนก็เก่งจนแม่อดตกใจไม่ได้"
"แม่ก็......"พร้อมยิ้มเขินๆ
"ลูกชายคนเก่ง.....ลูกกำลังเศร้านะ.....แม่เห็น" แม่จับแก้มเขาเบาๆ
"เรื่องความรักที่ลูกกำลังเผชิญมันต่างจากที่คิดมากมั๊ย......." พร้อมพยักหน้า น้ำตาคลอแต่ก็ไม่หลบตาแม่
"ลูกเล่าให้แม่ฟังได้นะ......ถ้าอยากจะเล่า"
".............พร้อมขอโทษนะ.......พร้อมรักพี" พร้อมกอดแม่แน่นๆ....ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา
"แม่รู้ลูก....แม่รู้......."
"แต่เขามีคนอื่นไปแล้วแม่......เขาไม่ได้รักพร้อมอย่างที่เขาบอก.......เขาผิดสัญญา เขาลืมมันไปหมดแล้ว"
".................อื้ม......."แม่ลูบหลังลูบไหล่
"พร้อมขอโทษนะครับบที่ไม่ใช่ลูกชายที่ดีอย่างที่แม่หวัง"
"พร้อม...มันไม่ผิดลูก......เรื่องความรักไม่มีอะไรผิด"
"พร้อมเจ็บจังเลยแม่......หายใจยังเจ็บ" พร้อมซบลงกับไหล่ของแม่ มีอ้อมแขนอุ่นๆปลอบประโลม
"อย่าคิดอย่างนั้นลูก.......พร้อมรัก....พร้อมไม่ผิด แต่ถ้ารักแล้วเจ็บ รักแล้วทุกข์มากกว่าสุข.......ก็ตัดมันออกไป"
"พร้อมยังมีแม่มีป๊า มีเพิร์ล....มีเพื่อนๆอีก......"
"พร้อมไม่รู้...." พร้อมหลับตาแน่น......
คนเป็นแม่เจ็บไปทั้งอก.....รู้ทั้งรู้ว่าลูกรักเขา......รู้ทั้งรู้ว่าลูกจะกลับมาเจ็บ.....แต่ก็อยากให้กลับมาอยู่ใกล้ๆ....
"แม่ผิดมั๊ยที่อยากให้พร้อมกลับบ้านมาอยู่กับแม่"
"ไม่ครับ.....พร้อมคิดถึงแม่"
"แล้วพร้อมก็คิดถึงคนอื่นด้วย........"
"แม่......."พร้อมคราง
"โตแล้ว........คิดเองว่าจะทำยังไง........แม่ไม่เคยสอนให้แย่งของใครนะ....."แม่บีบจมูกที่แดงจัดของพร้อมเบาๆ
"ไอ้เสือพร้อมของป๊ากับแม่เก่งกว่าที่ใครๆรู้.....แม่รู้ว่ามันจะผ่านไป......แต่จะผ่านยังไงขึ้นอยู่กับพร้อมแล้วลูก"
"ขอบคุณครับแม่..........พร้อมรักแม่นะครับ"
"แฝดเป็นทั้งหัวใจ ทั้งชีวิตของแม่เลย.....ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น.....รักตัวเองให้มากๆ......เพื่อแม่นะพร้อม"
"....................." พร้อมรู้สึกเหมือนกลับไปเป็นเด็ก....นอนตักแม่จนพล่อยหลับไป......
.
.
.
"พร้อม......ตอนนี้ลูกแค่ไม่ทันตั้งตัว.....แต่ถ้าสติลูกกลับมาแม่เชื่อว่าลูกต้องแก้ปัญหาทุกอย่างได้"
คนเป็นแม่ไม่ยอมให้ลูกชายเสียน้ำตา เสียใจฟรีๆหรอก
"ฮัลโหล......คุณพี.....พอดีว่าอากับพร้อมมีนัดกินข้าวกับเพื่อนของพร้อมน่ะ......ใช่ๆ.....คงไม่เข้าออฟฟิสแล้วฝากบอกคุณพ่อด้วยนะ...."
ชมพู่ยิ้มเย็นๆเมื่ออีกฝ่ายเงียบไป
"ฟ่งน่ะ....เหมือนเขาจะสนิทกับพร้อมมากอาเลยอยากรู้จักไว้......ยังไงก็ฝากด้วยนะ"
.
.
.
ไม่ว่าใครทำลูกแม่เจ็บ.......ก็ต้องรับผลของการกระทำด้วย....... :a14:
.........................
ออกแนวลูกข้าเจ็บเอ็งเจ็บร้อยเท่า......
:katai4: :katai4: :katai4:
-
o13 ชมพู่เธอเริ่ดมาก
นั่นแหละ ใครมาทำลูกเจ็บมีหรือที่คนเป็นแม่จะยอมได้
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
กริ๊ด ชมพู่ Come back งานนี้พีเตรียมตัวเตรียมใจไว้ได้เลย
ชูป้ายไฟ เชียร์คุณแม่ชมพู่ของลูกพร้อม สู้ ๆ จ้า :mew1:
-
ต้องให้มันได้อย่างนี้สิ!
เอาให้กระอักเลือดตายกันไปข้างหนึ่งเลย!
-
คุณชมพู่คะ เมื่อสมัยสาวเป็นไอดอลของคู่อา สมัยนี้เป็นไอดอลของลุกๆจริงคะ จิ้ม+ให้เพื่อคุณชมพู่เลย
กอดคนแต่ง :กอด1:
-
บทที่ 14/2 คุณแม่!!!!!
ตอนเย็นคนเต็มห้างไปหมด แต่ชมพู่ก็มานั่งทานข้าวเย็นกับพร้อมและฟ่ง
ทั้งหมดทั้งมวลเป็นความตั้งใจเสียเหลือเกินที่จะทานข้าวในห้างที่ใกล้กับที่ทำงาน
และเลือกร้านที่เป็นกระจกใสริมนอก
เอาจุดที่ถ้ามีใครเดินผ่าต้องเห็นแน่ๆ
จงใจให้ลูกชายไปนั่งคู่กับฟ่ง
ทั้งคู่ไม่ได้สนใจอะไรนัก และนั่งทานไปเรื่อยๆไม่มีปัญหาอะไร
และแน่นอน......โทรศัพท์ดัง เบอร์ที่โทรมาก็ไม่ใช่ใครเลย
"อาชมพู่ครับ เดี๋ยวพีเอาเอกสารไปให้นะครับ เห็นคุณพ่อว่าอาต้องเซ็นด่วน" ชมพู่ปิดปากหัวเราะในใจ
"อ่อ.....เหรอ....งั้นคุณพีเอามาให้อาที่ร้าน......"
"ครับๆ.....ผมอยู่ใกล้ห้างพอดีเดี๋ยวจะขึ้นไปหานะครับ"
ชมพู่วางสายไป......พอหันไปสบตาลูกชายแว่บหนึ่งใจอ่อนขึ้นมา
ไม่ได้.....มันต้อง"ดัดสันดาน"
.
.
.
"เดี๋ยวพีจะขึ้นมาเอาเอกสารมาให้แม่เซ็น.....พร้อมว่าไงลูก......"
"ก็แล้วแต่แม่....."พร้อมคีบหมูเข้าปากไม่สบตาแม่และฟ่งที่นั่งข้างๆ
"นั่น.....มาละ" แม่โบกมือให้ พีเดินตรงมาทางโต๊ะเขา
"นี่ครับเอกสาร..."พียื่นแฟ้มให้
"ทานอะไรก่อนสิพี.....ทานด้วยกัน....." พียิ้มแล้วก็นั่งลงฝั่งชมพู่
"ทานอะไรเพิ่มดี......"
"แล้วแต่ครับ....." พียิ้มให้อาชมพู่ แล้วหันไปมองอีกสองคนฝั่งตรงข้าม
"พร้อมว่าฟ่งมาทำงานที่ไทยอย่างนี้ก็สบายเลยสิ เจอกันบ่อยๆ" ชมพู่หันมาคุยต่อ.....
".................." พีก็หันมามองพร้อมที่ก้มหน้ากินซาเซมิ
"ครับ.....พร้อมขี้เหงาครับอยู่โน่นไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไหร่"
"เหรอ....นั่นสิ.....อยู่นี่ก็เพื่อนน้อย....แต่เพื่อนเขารักกันดีนะ....เห็นใครนะลูก....เจใช่มั๊ย....ขานั้นรู้อะไรมาบอกพร้อมหมดแหละเนอะ"
ชมพู่ปิดปากหัวเราะน้อยๆ พร้อมได้แต่พยักหน้า
"ดีแล้ว.....เพื่อนไม่อยากให้เราโง่ ให้เราไม่รู้...บางเรื่องเราฟังแต่ไม่เชื่อ ต้องเจอด้วยตาใช่มั๊ยพร้อม"พร้อมสบตาแม่ก่อนจะเสไปมองแก้วชาเขียว
"พีทานสิ นี่แซลม่อน....." ชมพู่วางชิ้นปลาสีส้มให้
"ขอบคุณครับ" พีคีบเข้าปาก
"ถ้าว่างๆไปเที่ยวที่บ้านได้นะ.....ใครรักลูกแม่แม่ยินดีต้อนรับ......" ประโยคหลังทำเอาพีสำลักวาซาบิ
"ใจเย็นๆพี....สำลักตาหูแดงหมด" รินน้ำชาส่งให้
"เอ้ย....ช่วงนี้ไม่ค่อยไปบ้านอาเลยเนอะ.....สงสัยจะติดธุระ....." ธุระ....พีสบตาชมพู่นิดนึงก่อนจะกลืนชาลงคอ
"เอ่อ....ครับ"
"ว่าแล้วเชียว......พร้อมก็ชวนฟ่งมาบ่อยๆละ แม่ว่าคนเยอะๆก็สนุกดี พีก็พาหลินมาได้นะ....." พียิ้มรับแหยๆ
"พร้อมเคยเจอแฟนพีแล้วสินะ......."
"ไม่........ไม่ใช่แฟนครับ" พีเอ่ยปฎิเสธเบาๆ ทำเอาทั้งโต๊ะหันไปมอง
"เหรอ.....อ่อ....งั้นก็ไม่ใช่สินะ.....แหมแว่วข่าวจากฝ่ายแล็ปว่าพีจะแต่งงาน....เห็นควงกันเช้าเย็น อานึกว่าจะได้ไปงานพีเร็วๆนี้ซะอีก"
ไม่พูดเปล่าหัวเราะร่วนอยู่คนเดียว ทั้งที่ทุกคนยิ้มเจื่อนๆ
"......................................" กริบทั้งโต๊ะ
เด็กก็คือเด็ก......
แต่ถ้าเป็นผู้ชาย.....ทำอะไรผิดต้องยอมรับ ถึงจะเป็นลูกผู้ชาย
นี่โตๆกันแล้ว.....ทำอะไรไว้ต้องยอมรับผลของการกระทำตัวเอง
"แม่ว่าถ้าพร้อมไม่โอเคกับที่นี่จะลองกลับไปทำงานกับคุณปู่ก่อนก็ได้นะ....." พร้อมเลยหน้ามองแม่ก่อนจะเผลอมองไปที่พี
"ก็............." ฟ่งกุมมือพีเอาไว้เบาๆ
"แม่เห็นว่าพีไปเรียนที่โน่นมาตั้งหกปี.....อยู่ได้....อยู่ได้ดี....มาอยู่ไทยไม่กี่อาทิตย์....ดูเครียดๆ....บางทีพร้อมอาจจะยังไม่ชิน"
"เอ่อ....." พีเริ่มขยับตัวลำบาก
"พร้อมก็......เข้ากับที่ทำงานได้ดีนี่ครับ....หรือว่ามีปัญหาอะไรตรงไหน" พีจ้องพร้อมที่ไม่ยอมหันมามองเขา
"เรื่องงานพร้อมสู้ได้อยู่แล้ว....แต่อาว่า.....อาจจะเป็นภาวะเครียดน่ะ....อยู่กับสภาวะแย่ๆ เจออะไรที่แย่ก็มีส่วนนะ"
ยิ่งย้ำคำว่าแย่พียิ่งหน้าเสีย
"เจอคนไม่ดีก็ถือเป็นสภาวะแย่แล้วหล่ะพี.....อาก็เลยไม่อยากให้พร้อมต้องมาเจออะไรแย่ๆอย่างนั้น อาเลี้ยงมาอย่างดี นิดนึงก็ไม่ให้เสียใจ
แล้วถ้าอะไร หรือใครมาทำให้ลูกอาเสียน้ำตา หรือเครียด อาคงไม่ยอม"
ชมพู่พูดพร้อมกับตบโต๊ะด้วยอารมณ์ในระดับหนึ่ง
"เอ๊ะ....อาใส่อารมณ์ทำไม....ฮ่ะฮ่าๆๆๆๆๆ " เสียงหัวเราะของชมพู่ไม่ได้ทำให้พีรู้สึกดีขึ้นเลย
รู้แล้วว่าด่าเขาเต็มๆ.......
"พีก็ด้วยนะ......เห็นกันมาแต่เล็กแต่น้อย......ยังไงก็คนกันเอง"
ไอ้คำเนี่ยมันน่ากลัว......."คนกันเอง"
.....................................................................
คุณค่าที่พี่พีคู่ควรค่ะ........ :katai2-1:
-
อิอิ คนอ่านก็ปิดปากหัวเราะเหมือนกัน
งานนี้พีเดินมาให้ชมพู่เชือดเองแท้ ๆ
นั่นสิเนอะ ไอ้คนกันเองนี่แหละร้ายที่สุดล่ะ
-
เอาอีกค่ะ ชมพู่ จัดให้เต็มให้อิพี่พีดิ้นพล่านไปเลย หมั่นไส้
-
แอร๊ยยยย ชั้นรักแม่ชมพู่!!
กรีดปาดคอชนะเลิศศศศ
ตายแน่แก...ตาพี!! หึหึ
ก็ต้องให้มันรู้มั่งว่า...
คนไม่พูดไม่ใช่ไม่รู้...เขาแค่ให้เกียรติ
แต่ถ้าเธอไม่รู้จักรักษาไว้...-กันเอง-แค่ไหน เขาก็ไม่เอา
ลำบากเข้าขั้นแล้วตาพี...ทำตัวเองแท้ๆ หึหึ
-
โดนมาก สะใจสุดๆอ่ะ
-
มันต้องอย่างนี้คุณแม่
อย่างพีนิสัยไม่ดี ต้องโดนซะบ้างง :katai4:
-
สะใจ!!!!!!! o13
-
กระโดดกอดชมพู่ สุดยอดคุณแม่ ต้องอย่างนี้สิคะ ใครทำลูกชั้นเจ็บชั้นจะเอาคืน โฮะๆๆ
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ชอบชมพู่ที่สุด
-
ชมพู่มาแล้วววววววววววว
-
พีจะทำอะไรก็จัดการเรื่องที่วุ่นวายให้เรียบร้อยก่อนเถอะ ไม่ใช่อย่างนี้
-
ฟ่งน่ารักกว่านะ เปลี่ยน พระเอกด่วน
-
คุณแม่ชมพู่นี่สุดๆ ไปเลย
-
จัดหนัก จัดเต็มไปเลยค่ะ คุณแม่ชมพู่
ยกป้ายเชียร์คุณแม่!!!
-
คุณชมพู่จัดแบบหนักๆไปเลยค่ะ (แอบมาโซนิด คึค) :beat:
เศร้าเพราะน้องพร้อมทุกข์ใจ และปวดใจกับพี่พี :hao5: :hao5:
-
*ยืนขึ้นตบมือ*
เลิศมากกกกชมพู่ๆๆๆๆๆ
เยี่ยมไปเลยยยย
เปนไงหละพี
ชมพูต้องไปบอกอามุให้มาช่วยแล้้วแหละ เชื่อเรา 5555
-
ชมพู่คือยอดมัม นางมีหลายร่าง บางครั้งเป็นแม่สื่อ บางครั้งเป็นแม่เสือ .... สนุกสนานแน่ค่ะ ไอ้พี่พี สมน้ำหน้า...มักง่ายใจง่าย ดีนัก หึหึ
ฟ่ง... โชว์หน่อยดิ เอาสักทีสองที ให้ไอ้พีน้ำตาตกในไปเลย :laugh:
-
สะใจเจงๆ :z2: o18 o18
-
พูดจริงๆนะ ไอ้พีมันไม่มั่นคงไม่คู่ควรกับพร้อม ให้ฟ่งได้ดูแลพร้อมเถอะ อย่าไปเสี่ยงกับคนเลวๆอย่างมันเลย เกลียด ไอ้ขยะโสโครกเอ๊ย ! :angry2:
-
ว่าด้วยเซอร์ไพรส์ของฟ่ง....
หมอชีเดินจูงมือเด็กหญิงแต้ววัยห้าขวบมาซื้อของ
"น้องแต้วทานอะไรดี......"
"แครอท......" น้องแต้วชี้มือ.....
"อะไรอีก......" พ่อถามซ้ำ
"ปลาค่ะ....."เด็กหญิงชี้ปลา
"............................." สองพ่อลูกเดินกระหนุงกระหนิงกันมาซื้อของสำหรับทำกับข้าว
"โอ๊ย....."แรงกระแทกไม่ได้เบาเลย หมอชีแทบจะหันไปด่ากราดเพราะอีกฝ่ายเหยียบมาเต็มๆเท้าเขา
"ซอรี่......เอิ่ม...ขอโทษครับ" คนอะไรสูงเกิ๊น....เด็กๆซัดนมแทนน้ำใช่มั๊ย....
"ครับ....."ปากบอกไม่เป็นไรแต่หน้าไม่รับแขกเอาซะเลย
"พ่อขา.....เจ็บมั๊ยคะ"
"เจ็บค่ะ" หมอชีกระซิบบอกลูกสาว
"ผมขอโทษนะครับ....ไม่ทันระวัง"
"ไม่เป็นไร....."จูงมือลูกเดินหนี แถมไม่วายสอนลูก
"คนแปลกหน้าแต้วอย่าไปยุ่งนะลูก"
"ค่ะ" เด็กหญิงพยักหน้า
ฟ่งมองตามไปแล้วส่ายหัว.....คนอะไร.....ดูมองโลกในแง่ร้ายชะมัด
เดินไปเดินมาเลี้ยวไปเลี้ยวมาก็เจอกันอยู่ดี........
ฟ่งหัวเราะออกมาเพราะทุกครั้งที่เจอกันคุณพ่อกับลูกสาวต้องมีอาการเดินหนีเขาทุกที
"เดินหนีผมทำไม......." หมอชีเอาลูกสาวหลบด้านหลัง
"แล้วคุณเดินตามทำไม......" หมอชีพูดพลางทำหน้าสงสัย
คนตัวสูงมองแล้วหัวเราะ
"ซุปเปอร์มาเก็ตนี่ไม่ได้กว้างสามร้อยเอเคอร์นะ....ยังไงก็ต้องเดินวนมาเจอ" ฟ่งหรี่ตามอง.....
"แล้วคุณต้องกลัวผมด้วยเหรอ......หรือว่าคุณสนใจผม"
"บ้า......สมองคุณไม่ปกติรึไง....ประสาท" หมอชีอุ้มลูกสาวเข้าเอวแล้วถือตะกร้าไปจ่ายเงิน
"พ่อขา........" แต้วสะกิดพ่อ
"พี่เขาตามมา......" เท่านั้นเอง....จังหวะเดียวกับที่เจ้าหน้าที่บอกราคาแล้วจ่ายเงิน
"อ่ะ........" หมอชีลืมเรื่องกระเป๋าตังเสียสนิท.....
"ทั้งหมดสี่ร้อยสามสิบหกบาทค่ะ......." พนักงานหน้านิ่งบอกราคาอีกรอบ
"นี่ครับคิดรวมกันเลย......" ฟ่งยื่นขวดน้ำกับอาหารกึ่งสำเร็จรูปรวมไปแล้วยื่นการ์ดให้
"...............ขอบคุณค่ะ......"ฟ่งดันหลังคนที่ยื่นหน้าบูดอุ้มลูกให้เดินออกจากเคาเตอร์
"พ่อขาๆ......พี่คนแปลกหน้าเขาจ่ายเงินให้เราค่ะ"
"..........................."เงียบเท่านั้นที่หมอชีจะทำได้
"นี่ของๆคุณ.....ถือว่าผมขอโทษเรื่องที่เหยียบเท้าคุณอย่างแรงละกัน"
"เอาสมองตรงไหนคิด........ว่าเหยียบเท้าผมแล้วจะขอโทษกันด้วยวิธีนี้น่ะ....."
"เอ้า....ก็ผม......"
"ผมคงรับไว้ไม่ได้" หมอชีวางลูกสาวลงและหมุนตัวเดินกลับทันที
"แต้วไปเถอะลูก.....ไปเอากระเป๋าตังที่รถกัน"
"งั้น.........เอางี้.....คุณก็เดินไปหยิบเงินมาจ่ายผมก็หมดเรื่อง......" เออ.....เนอะ....หมอชียิ้มมุมปาก....แล้วหุบฉับ
"ก็ได้......." ฟ่งมองตามคู่พ่อลูกที่คุยกระหนุงกระหนิงไป
"..............................."
ตอนกลับมาทำกับข้าวเรื่องเมื่อบ่ายก็แว่บเข้ามาในสมอง
เอาเถอะถ้าจะนั่งไม่ติดขนาดนี้
"เป็นอะไรไปครับคุณพี......." หมอชีผู้ไม่รู้เรื่องราวถามอย่างสงสัย
"เปล่า......."เจ้าตัวสะบัดเสียงใส่
"เห็นเดินวนไปมา......หรือว่า ตัววิตบีแซด ฟิวไม่ผ่านครับ......." นั่น.....หมอชียังเดาสุ่ม
"ไม่ใช่......" พีส่ายหัว
"เอ้า.....แล้วเรื่องหมูหมากระเพราไก่อะไรละครับ......" หมอชีเริ่มยกมือมาเกาหัว
"หมอว่าถ้าสมมติหมอเป็นแม่แล้วรู้ว่าเพื่อนของลูกคิดอะไรมากว่าเพื่อนกับลูกตัวเอง...แล้วยังนัดทานข้าวกันอีก มันหมายความว่ายังไง"
"ขอเป็นพ่อได้มั๊ยครับ....."หมอชียกมือขอออกความเห็น
"เออ....ได้....."
"สงสัยจะมาบอกว่าคุณพ่อครับผมขอลูกสาวคุณพ่อครับ....." หมอชีทำท่าทางซีเรียสตอนตอบ
".............ไม่...." พีแทบดิ้น หมอชียิ่งงงเป็นนกฮูกตาโต
"ไม่ก็ไม่ครับ......" หมอชีหันกลับมาดูตารางยาล็อตหน้าที่เคมีจะเข้า
"มีเรื่องอะไรที่ทำให้คนเราเลิกกัน......" พีพึมพำกับตัวเองด้วยเสียงที่ไม่ได้เบาเท่าไหร่นัก
"ก็หลายอย่างครับ.....อย่างเช่น มีคนอื่น ไม่รักกันแล้ว....หรือไม่ก็เรื่องเงิน" หมอชีตอบฉะฉาน
"แล้วหมอเคยโดนเรื่องไหนมา....." จุกจนลิ้นจะพุ่งออกมาจากปากทั้งยวงเงิบไปเลยทีเดียว
"ก็........" หมอชีหน้าเหวอเมื่อโดนคำถามจี้จุด......
ใครๆก็รู้ว่าภรรยาเขามีชู้......แล้วชู้ก็ไม่ใช่ใครเลยพระเอกลิเกในตลาดใกล้บ้าน ทิ้งลูกสาววัยห้าขวบไว้ดูต่างหน้า
"ขอโทษๆ ผมเสียมารยาทเอง......" พียกมือโบกไปมา
"...................................." หมอชีนั่งบ่นงึมงำ....เข้าโหมดชัตดาวน์เรียบร้อย
ก็ใช่สิเป็นใครจะรับได้ ...........
หมอชีได้แต่คิดแล้วหม่นอยู่คนเดียว :mew5: :mew5: :mew5:
............................
เห็นหลายๆคนพยายามยัดเยียด(?) พร้อมให้ฟ่ง
และผลักไสพีออกจากชีวิตพร้อม(!!!!!!)
คือแม้จะแอบเห็นด้วยแต่ชีวิตก็งี้แหละ......
ฮ่าๆ เรื่องมันซับซ้อนซ่อนดาร์กเหลือเกิน :z3: :katai1: :ling1: :ling3:
-
รู้สึกดีที่ได้รู้ว่าฟ่งก็จะได้มีคนในครอบครองเป็นของตัวเอง
แต่จะต้องใช้เวลาแค่ไหน...คนเราใช้เวลาในการทบทวนบทเรียนที่ผ่านมาไม่เท่ากัน
ต่างคนต่างผ่านเหตุการณ์ต่างกันมา...วิธีการมองและเข้าหาคนต่างต้องใช้เวลาด้วยกัน
เพราะเหตุบังเอิญ...ไม่ได้เกิดได้ทุกวันเสมอไป ^^ เอาใจช่วยฟ่งแฮะ
-
ก่อนที่ฟ่งจะมีคนของฟ่ง ช่วยดัดสันดานอีพี่พีให้พี่พร้อมก่อนได้ป่าว หมั่นไส้เหลือเกิน
-
:m4: คนอ่านก็เซอร์ไพร์สนะเนี่ย ฟ่งเจอคู่แล้ว คนใกล้ตัวนี่เอง
อย่างงี้ต้องให้ฟ่งมาทำงานที่นี่ด้วยสิ จะได้เจอกันบ่อย ๆ
ตอนนี้พร้อมหายไปเลย ปล่อยพี่พีฟุ้งซ่านคนเดียว (เอ๊ มีหมอชีด้วยนิ)
รอติดตามตอนต่อไปจ้า :mew1:
-
อาจจะดีก็ได้ที่ฟ่งจะได้เจอรักจริง ๆ ซักที
-
รอตอนต่อไป ว่าจะมีอะไรแวบเข้ามาให้ตื่นเต้นอีก
5555
-
เค้าไมไ่ด้ผลักไสพร้อมนะ แค่หมั่นใส้และ หงุดหงิด(มาก)หน่อย
ทำไรไม่คิดถึงใจนองเลยก็แค่นั้น อิอิ :katai3:
-
หมอชีน่ารักดีค่ะ
-
ฟ่งชีสินะ
-
คู่ของฟ่ง มาแล้วสินะ คึๆๆๆ :katai5: :katai5: :katai5:
-
ฟ่งอย่าเพิ่งไปสิ จัดการพีก่อน กลับมาาาา
-
หมอชีน่ารัก
เชียร์ฟ่ง อิอิ :katai2-1:
แอบสมน้ำหน้าพี เครียดเลยดิ หึหึ
-
บทที่ 15
พร้อมนั่งยิ้มให้กับคู่ค้า
"ขอบคุณนะครับที่สนใจโปรเจคของเรา....ยินดีมากๆที่จะได้ร่วมงาน"
"ผมสิครับ.....ยินดี....ได้ร่วมงานกับเด็กรุ่นใหม่" คุณเฉินจับมือกับพร้อม
"ช่วงค่ำว่างมั๊ยครับ....ผมอยากทานข้าวด้วย" คุณเฉินเอ่ยปากถามเขาโดยเลือกจะให้ภาษาจีน แทนภาษาอังกฤษ
"เอ่อ.....ได้ครับ....." พร้อมจำเป็นต้องรับ
"เดี๋ยวผมจะให้รถมารับ......หกโมงเย็นนะครับ" พร้อมตอบรับรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้หญิง
"........................" รถบีเอ็มดับเบิ้ลยูแล่นออกจากโรงงานไป
พร้อมหันมาเผชิญหน้ากับคนที่อยากหนีไปให้ไกลที่สุด
"เก่งนะ.....แค่ยิ้มก็ได้เซ็นโปรเจคละ"
"ถ้าแค่ยิ้มก็ได้งาน....ผมคงทำได้มากกว่านี้"
"หึ......" พีทำเสียงขึ้นจมูกใส่
"............." พร้อมเดินเลี่ยงไปอีกทาง แต่เพราะมันใกล้เลิกงานแล้ว พนักงานบางส่วนเริ่มทยอยเดินออกมาจากโรงผลิตและกลับบ้าน
"..........." พร้อมกลับมาที่โต๊ะทำงาน....นั่งมองคนที่เดินออกจากโรงงานไป หลับตาลงนิ่งๆ
เสียงเปิดประตูพร้อมคิดว่าเป็นแม่.....
"ไหนว่ากลับก่อนไงครับ...." พร้อมพูดทั้งที่ยังหลับตา
"................" ทั้งที่คิดว่าแม่จะตอบอะไรกลับมาบ้าง พร้อมเลยหมุนตัวกลับมา
"..................พี" พร้อมขมวดคิ้วที่ตัวปัญหาสำหรับเขามานั่งเท้าโต๊ะอยู่
"...........ก็พีน่ะสิ....คิดว่าใคร" เจ้าตัวขยับมาเท้ามือกับเก้าอี้
"..........." พร้อมใจเต้นแรงอย่างช่วยไม่ได้ที่อยู่ๆก็ต้องมาอยู่ในภาวะใกล้ชิดอย่างนี้
ยิ่งเวลาเลิกงานอย่างนี้ไม่มีคนเดินมาที่ชั้นสองแน่ๆ และแม่ที่กลับไปก่อนเพราะเพิร์ลจะกลับบ้านวันนี้ก็ไม่ต้องหวัง
"จูบนะ......" พีเอ่ยสั้นๆก่อนจะจู่โจม
ริมฝีปากของพร้อมที่กำลังเผยอทำให้มันง่ายต่อการแทรกเข้าไป
"อื้ม......."พร้อมทั้งตกใจและ.............ใจสั่น
"....................."จูบที่เหมือนกลืนเอาทุกสรรพสิ่งเข้าไป.....พร้อมเหมือนหมุนคว้าง
"...........อ่ะ......"พร้อมไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าพีรูดเนคไทที่คอลงไปตอนไหน แถมยังปลดกระดุมสามเม็ดบนออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่
"................พี........."พร้อมเรียกเสียงสั่นตอนที่พีอุ้มเขาลอยมานั่งบนโต๊ะทำงาน.....
"................." สายตาที่พีมองมาเหมือนเมื่อก่อน.....อบอุ่นอ่อนโยน น่าหลงใหล
"พร้อม........."ราวถูกสะกด พร้อมเงยหน้ารับจูบของพีอย่างเต็มใจ
.
.
.
ลืมแล้วเหรอพร้อม.....คนคนนี้ที่ลืมสัญญา
.
.
.
ลืมว่ามีเรา....แล้วเขาก็มีคนใหม่
.
.
.
ลืมว่าต้องร้องไห้เท่าไหร่........
.
.
.
ลืมแล้วเหรอว่าหัวใจตัวเองเจ็บขนาดไหน....
.
.
.
น้ำตาพร้อมไหลจากหางตา......
บทเรียนสอนหัวใจ......
เจ็บแล้วต้องจำนะพร้อม
"พอเถอะ........"สติสุดท้ายเกือบหลุดลอยพร้อมกัดปากตัวเองจนเลือด
"พร้อม....ทำอะไรน่ะ.....เจ็บมั๊ย......." พีกดปากย้ำไปที่ริมฝีปากที่เป็นแผลของพร้อม
สีหน้าตกใจของพี แววตาห่วงใย พร้อมเกือบเชื่อ.....
"เจ็บสิ......พร้อมเจ็บ......."พร้อมรวบเลื้อเข้าหากันแล้วดันตัวพีออก.....
"รสชาติเลือดของพร้อมมันเป็นยังไงบ้างพี.....มันทำให้พีรู้บ้างมั๊ย......ว่าพร้อมเจ็บขนาดไหน"
"พร้อม.....ไม่ๆ....อย่าทำอย่างนี้" ยิ่งหลบยิ่งโดนไซร้ตามช่วงคอและไหล่
"อย่าทำ......ขอร้องพี.....พร้อมไม่ไหวแล้ว....." พร้อมร้องไห้โฮ.....ปล่อยเสียงสะอื้นและน้ำตาออกมาอย่างไม่อาย
ทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นสะอื้นจนตัวโยน
"มันเจ็บไปหมดแล้ว.....ไม่รู้ว่าทำยังไงถึงหาย..... พร้อมทนไม่ไหวแล้วมันเหมือนจะตาย......"
"................."พียืนมองคนที่โยกตัวไปมาราวจะปลอบตัวเอง......
"อย่าทำให้พร้อมรักพีอีกเลยนะ.....พร้อมรักมามาก....มากเกินไปแล้ว.....ขอร้องจริงๆนะ....ถ้ายังอยากเห็นหน้ากัน....."
"พร้อม......." พีคราง ยิ่งอีกฝ่ายพูดไปร้องไห้ไปใจเขาวูบโหวง เหมือนหัวใจเจ็บหน่วงๆ ปวดแปลกๆ
"พีได้หัวใจไปแล้วพีไม่ดูแล แล้ววันนี้พีจะอยากได้อะไร ตัวของพร้อมเหรอ?....เซ็กซ์?....หรือจะหลอกอะไรอีก"
"ฮึก.......ฮือ........" พร้อมกอดตัวเอง......ร้องไห้ราวกับเด็กน้อยที่หมดเรี่ยวแรง
"พีขอโทษ.........." พีนั่งลงข้างๆพร้อม.....ลูบหัวพร้อมเหมือนเมื่อก่อนตอนเด็กๆ
"น้องพร้อม.......พี่พีขอโทษนะ.......ขอโทษจริงๆ" พีก้มหัว....ก้มหัวยอมรับผิด.....สำนึกทั้งที่รู้ว่าสายไป
"......อึ๊ก.......ฮึก".....แววตาที่มองมาเหมือนวันสุดท้ายที่เห็นที่สนามบิน แววที่บอกว่าเขาทำอะไรให้พร้อมไม่ได้เลย
"จะให้ทำยังไง.........." พีถามอย่างจนใจ เขาเสียใจ.....แต่โทษใครไม่ได้ ผิดที่เขาทั้งนั้น.....
"กลับไปเป็นอย่างเดิม.....ไปเป็นพี่พีกับพร้อม......ที่ไม่ใช่อย่างนี้ เป็นพี่น้อง....เป็นเพื่อน" พร้อมเอ่ยออกไปอย่างยากเย็น
รู้ทั้งรู้ว่าไม่เคยคิดอย่างนั้นเลย......มันรักตั้งแต่เมื่อไหร่....ตั้งแต่จำความได้....ตั้งแต่เริ่มจำได้ ก็มีแต่คนคนนี้
".............................พร้อม.....พี........." อยากกระชากมากอดแล้วบอกว่าไม่.....เขาทำไม่ได้.....
"ถ้าอยากเห็นหน้ากัน........ก็ขอให้เป็นตามนี้" พร้อมปาดน้ำตาออกจากแก้มแรงๆ
ท่าทางเหมือนอดทนสุดๆ....เข้มแข็งมากๆ...เหมือนเมื่อตอนพร้อมยังเด็ก พีเบือนหน้าออกจากภาพนั้น
ภาพที่ซ้อนทับว่าเขานั่งปลอบน้องจนน้องหลับไป......
แต่ทำไมวันนี้เขาถึงเป็นคนทำร้ายใจน้องให้น้องร้องไห้
"...........ขอกอดได้มั๊ย.....จะไม่ทำอะไรอีก.....ขอกอดเฉยๆ" พีที่นั่งข้างๆโน้มตัวน้องมากอดไม่รอคำตอบอะไรจากน้อง......
กอดแน่ๆ......กอดที่กลั้นน้ำตาตัวเองไม่ได้
กอดที่เขาบอกว่าจะพยายามทำตามที่พร้อมขอ......
กอดน้องพร้อมของพี่พี.........
พร้อมร้องไห้อย่างหนักอีกครั้ง
น้ำตาที่แห้งเมื่อครู่ไหลอีกครั้ง.....
.
.
.
"โอ๋ๆ.....น้องพร้อม......" พี่พีโอบน้องพร้อมวัยหกขวบเอาไว้.....
"เจ็บตรงไหนพี่จะเป่าให้......" พีประคองหน้ากลมๆของพร้อมเอาไว้ด้วยสองมืออย่างทะนุถนอม
"ตรงนี้......." น้องพร้อมชี้มือที่หัว.....รอบแดงจากการกระแทกขอบบันไดแดงเป็นปื้น
".......โอ๋ๆ......เพี้ยงนะ....หายๆ......." พี่พีคนดีของน้องบรรจงเป่าเบาๆ แล้วจุมพิต.......
น้องพร้อมปาดน้ำตาแรงๆจากดวงตาและแก้ม......
"................" น้องพร้อมไดยินพี่พีร้องเพลงเบาๆ แล้วสุดท้ายก็หลับไปกับไหล่พี่ชาย
"............"พี่พีเองก็ซบหัวกับน้องนอนหลับไปบนโซฟา......
.
.
.
จำได้ว่ามีภาพนี้ในอัลบั้มรูปที่แม่ชมพู่เป็นคนถ่าย...........
ภาพซีดๆที่เปิดดูเมื่อไหร่ก็อุ่นหัวใจทุกที
แล้ววันนี้ถ้ากลับไปดูยังอุ่นหัวใจอยู่มั๊ย........
.................
ร้องไห้ทำไม......
น้ำตาไหลลงคีย์บอร์ด......
:o12: :o12: :o12: :o12:
น้องพร้อมพี่ขอโทษ....... :sad4:
-
:mew4:
-
พี่พีพลาดเอง แล้วทำไมไม่ทำให้อะไรมันชัดเจน หรือว่ารักหลิน?มากงั้นหรือ จนยอมให้พี่พร้อมร้องไห้แบบนี้อ่ะ
-
โอ๊ย :เศร้า2: ยิ่งอ่านน้ำตาจะท่วมบ้านแล้ว คนอ่านจะเป็นโรคหัวใจหน่วงหนักแล้วอะ (ตั้งชื่อโรคเอง)
ในเมื่อมันทุกข์ขนาดนี้ แล้วจะทนรักทนเป็นพี่เป็นเพื่อนกันได้อีกเหรอ
เหมือนมันควรจะจบแล้วเลยอะ สำหรับคู่พร้อมพี เศร้าเลย :hao5:
แต่ไม่ได้นะยังไงพร้อมก็ต้องคู่กะพีนะ แต่จะทำยังไงกับปัญหาที่มีอยู่ล่ะ เครียดอะ :katai1:
น้องเพิร์ลกำลังจะกลับมาแล้ว แล้วน้องเพิร์ลจะช่วยอะไรพร้อมได้ไหม
หรือเพิร์ลก็ต้องเจอกับเรื่องของพิมเหมือนกันน๊า กลัวเศร้าซ้ำซ้อนจัง
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนนะคะ มาต่อไว ๆ น๊า
-
ช่วงมาม่าเฟสติเวล :hao5: กลับมาได้ไม่นาน ทุกเรื่องมีให้เช็ดน้ำตาตลอดดดด
-
:mew2: มาม่ายาวเลย อยากให้พร้อมคู่กับพีอะ เมืีอไหร่จะแฮปปี้น้า :sad4:
-
เจ็บนี้มันลึก :ling2:
-
ติดไว้ก่อน ขอทำใจก่อนอ่า
-
ไม่เข้าใจพี เหมือนรักพร้อมมากแต่ไม่ยอมเคลียร์ตัวเองสักที จะจับปลาสองมือรึไง :katai4:
-
:mew6:
-
ถ้าพีรักพร้อม
พี่ก็ต้องทำตัวให้พร้อม ที่จะรักจริงๆสิ ไม่ใช่ไม่เลือก ไม่ลงมือทำไรเลย
-
ฉันอยากกระโดดถีบคนเขียน :z6:
:m31: :m15: :m31: :m15: :m31: :m15: :m31: :m15:
-
เศร้ามากเลยอ่ะ เรื่องมันจะลงเอยแบบไหนอ่ะ ฟงก็มีคู่แล้วเป็นหมอชีแต่คู่พีกับพร้อมเนี่ยซิจะเป็นยังไงอ่ะเนี่ย เดายากมากเลย
-
พีเคลียร์ตัวเองสักทีเหอะ สงสารพร้อมว่ะบอกตรงๆ :z3:
-
พีทำร้ายพร้อมเกินไปแล้ว :katai1:
-
พีทำแบบนั้นกับพร้อมสู้จัดการอะไรที่คั่งค้างไว้ไม่ดีหรือ
-
:pig4: :pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เปลี่ยนพระเอก
เพราะเราอ่านแล้วเจ็บเหลือเกิน :hao5:
-
สนุกจัง
-
ขอสามคำให้ไอ้พี :angry2: สา-ระ-เลว
-
บทที่ 16
พร้อมนั่งอยู่บนดาดฟ้าโรงแรมหรูใจกลางเมือง
คุณเฉินเป็นผู้ชายวันสามสิบที่หน้าตาดีและภูมิฐาน.....
"ผมอยากได้คุณพร้อมมาทำงานด้วยกัน........"
"ผมก็อยากร่วมมากับคุณเฉิน....แต่ในฐานะคู่ค้านี่ก็ไม่แย่นะครับ....." ปฏิเสธไปแล้ว......พร้อมยิ้ม
"..........อายุน้อยแต่ไหวพริบเป็นเลิศ สมแล้วที่เป็นหลานของอาหู่" พร้อมสบตาคนตรงหน้า
"คุณปู่ของคุณเป็นผู้มีพระคุณของผม........" พร้อมขมวดคิ้วแน่น
"..............."แววตาเอาเรื่องของพร้อมทำให้คุณเฉินหัวเราะน้อยๆ
"แต่ผมเซ็นต์สัญญาเมื่อบ่ายเพราะโปรดักส์ของบรริษัท และการต่อรองของคุณ ไม่ใช่เพราะคุณเป็นหลานของอาหู่"
"ขอบคุณครับ" พร้อมยิ้มดีใจอย่างลืมตัว......
"คุณ.....เด็กเหลือเกิน......" คุณเฉินยิ้มอ่อนโยน แล้วเพียงคุยเรื่องสรรเพเหระเท่านั้นไม่ได้คุยเรื่องงานอีก.....
.
.
.
"ดวงตาของคุณ.....บางครั้งเหม่อลอยเหลือเกิน.....ถ้ามีเรื่องเศร้าอยากระบาย.....คุณคุยกับผมได้.....คุณทำให้ผมรู้สึกเหมือนเห็นน้องชายตัวเองอีกครั้ง"
"..........น้องชายของคุณ........" พร้อมสงสัยเหลือเกิน.....เพราะคุณเฉินมีท่าทางใจดีกับเขาเกินกว่าจะชื่นชมในการทำงาน
"นี่น้องชายของผม....เขาเสียไปสามปีแล้ว......" คุณเฉินส่งกระเป๋าเงินให้ดู......
"เสียใจด้วยครับ"
"ขอบคุณมาก....ผมดีใจที่ได้ร่วมทานข้าวด้วย.....ขอบคุณที่มา" คุณฌฉินเดินห่างออกไป....
แผ่นหลังนั่นเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนนะ.....
คุ้นตาเหลือเกิน......
.
.
.
เสียงเคาะประตูห้อง......ตอนเที่ยงคืน
ฟ่งเดินออกจากห้องน้ำมาเปิดประตู.....
ฟ่งยิ้มเมื่อเห็นว่าคนที่ยืนตรงหน้าห้องเป็นพร้อม.....
"ว่าไง...." สภาพพร้อมตอนนี้มันเรียกได้ว่าเมา.......มาก
"งายยยย......หอมฟุ้งเลย....." พร้อมเดินโซเซเข้ามาในห้อง....ถอดรองเท้าไว้ส่งๆ
เจ้าของห้องต้องเดินตามาหยิบขึ้นขั้นให้อย่างไม่รังเกียจ
"ไปเมามาจากไหนพร้อม......."ฟ่งชะโงกหน้ามาถามคนที่นอนพักที่โซฟาตัวยาว
"เมามาจากหนายยยยยย.....เมาอารายยยยยยยยย......กรึ่มๆต่างหาก"
"เมาแล้วลูกแมวน้อย....."ลูบหัวเบาๆ...คนเมานิ่งไปเสียเฉยๆ
"ร้องไห้เหรอ......" พร้อมกระพริบตาสองสามที
"อื้ม......." พร้อมยิ้มทั้งน้ำตา....ยิ้มแหยๆ
"มีเรื่องจะขอร้อง........" พร้อมนั่งตัวตรง....สบตากับฟ่ง.....
"ขอร้องละ......ช่วยทำ........ช่วยเป็นคนแรกให้ทีเถอะ" ฟ่งตาค้าง.....ดูลูกแมวน้อยพูดเข้าสิ
"ทำไมละ.....อยู่ๆก็มาพูดจาแบบนี้......." ฟ่งยิ่งตกใจหนักเมื่อพีกระชากเขามานั่งแล้วคร่อมทับเอาไว้
จูบที่มีกลิ่นอายของแอลกฮอล์.......
มือไม้ซุกซนปลดผ้าขนหนูที่เอวเขาไปแล้ว......
เขาเองก็ไม่รู้ว่ามือมันถอดเสื้อเจ้าตัวยุ่งนี้ออกเมื่อไหร่
พร้อมถูกพลิกตัวลงกางเกงถูกถอดออกอย่างง่ายได้
"................"เหมือนแว่บหนึ่งเขาเหมือนได้ยินเสียงเรียกของใครบางคน......ฟ่งชะงัก.....ก่อนจะส่ายหัวเบาๆ
คนตรงหน้านี่ต่างหากที่เขารัก.....
รอยยิ้ม......ของบางคนแทรกผ่านเข้ามา......ฟ่งจูบพร้อมอีกครั้ง รุนแรงและเรียกร้องจนอีกฝ่ายคราง
".......................ฟ่ง......." พร้อมกระซิบเรียกชื่อเขา แต่ทำไมเหมือนได้ยินอีกเสียงที่เรียกเขา
"...........ขอโทษนะพร้อม......." ฟ่งถอยออกมา.....ทุกอย่างหยุดกลางคันอีกครั้ง
คราวนี้เป็นเค้าเองที่มำไม่ได้
"อื้ม......"พร้อมเสยผมตัวเอง....
"...........เหมือนจะรักคนอื่นแล้วสินะ" พร้อมยิ้มมุมปาก
"อื้ม..............." พร้อมติดกระดุมตัวเอง
"......ลูกแมวน้อย........" ฟ่งนั่งลงข้างๆและติดกระดุมให้......
"ขอโทษนะ.......ที่........."
"อะไร......เราต้องขอโทษไม่ใช่ฟ่งขอโทษ"
"คืนนี้นอนนี่แหละ.....เราจะกอดพร้อมทั้งคืน"ฟ่งรั้งเอวเพื่อนเข้ามากอด
"เสียใจรึเปล่า......."ฟ่งกระซฺบถามที่ข้างหู
"ไม่เสียใจ....แต่เสียเซลฟ์.....ฮึๆ" ฟ่งกดจมูกลงที่ข้างแก้มพร้อม......
"เอาน่ะ.....จะเป็นเพื่อนอยู่อย่างนี้ตลอดไป........" พร้ออิงหลังกับอกฟ่ง
"คืนนี้จะเป็นลูกแมวน้อยของฟ่งเป็นคืนสุดท้ายแล้วสิ.....ตั้งแต่นี้ก็มีลูกแมวน้อยตัวใหม่"
"บ้าเหรอ.....พร้อมจะเป็นลูกแมวน้อย......ส่วนคนนั้นน่ะ......พ่อกระต่ายต่างหาก....."
"ห่ะ.......ฮ่าๆ" พร้อมหัวเราะ......
เป็นอย่างนี้ก็ไม่เลวนักหรอก...........
พร้อมบอกกับตัวเอง.........
ฟ่งควรเจออะไรที่ดี........
"ขอบคุณ....."พร้อมบอกกับฟ่ง.......อีกครั้ง
"เด็กไม่ดี......หนีไปซุกอกหนุ่มที่ไหนมา" เพิร์ลถามพร้อมที่เดินเข้าบ้านมาตอนเก้าโมงเช้า
"โอ๊ะ.....ดารา.....ดาราสาวหน้าหมวยนี่นา" พร้อมทำท่าเป็นแฟนคลับ
"อย่ามากลบเกลื่อน......" เพิร์ลเหล่มอง....
"ก็นิดหน่อย......มาถึงกี่โมง....."
"สี่ทุ่ม.....รอพร้อมถึงตีหนึ่ง....โทรหาก็ไม่ติด......"
"แบตหมดน่ะ........." พร้อมชูโทรศํพท์ให้ดู
"รู้แล้ว......โน่นต้องโทรฟ่งโน่น....." นั่นประไร......ฮ่าๆ
".........นอนด้วยกันแล้ว?"
"อื้ม.........." พร้อมพยักหน้า
"เห้ย.........ทำเรื่องนั่นด้วย?"
"บ้าเรอะ.....ฟ่งมีคนที่ชอบแล้ว"
"ก็พร้อมไง......."
"ไม่ใช่พร้อม.....คนใหม่ครับคุณเพิร์ล"เพิร์ลตาโต
"แล้วใครอ่ะ.....พร้อมรู้มั๊ย....." เพิร์ลหน้างอเมื่อฝาแฝดส่ายหน้า
".................." พร้อมอยากรู้.......แต่ฟ่งก็คือฟ่ง.....ไม่เล่าก็ไม่มีหลุดจากปาก......
พีเปิดประตูเข้าในคอนโด.....หลินยังไม่กลับจากข้างนอก
"..................." มันไม่หงุดหงิด เพราะอยู่คนเดียวก็ดี....ไม่ต้องรำคาญใจ
"............................................."แต่เสียงแว่วดังจากห้องนอน.....ทำให้เขาต้องเดินตาม........
ภาพผู้ชายคนนึงที่เขาจำได้ว่าเห็นในโรงงาน....น่าจะเป็นช่างซ่อมเครื่องหรืออะไรซักอย่าง
"อ่ะ......แรงอีก......"เจ้าของเสียงเร้าไม่ใช่คนอื่นเลย.....ผู้หญิงที่เขานอนด้วยอยู่ทุกวัน.....
"............................" ทั้งคู่ชะงักเมื่อประตูห้องเปิดออก.......
"พี.........." ฝ่ายหญฺงลนลานคลานลงจากเตียงมา.....
"ออกไป......" พีพูดเสียงเรียบสีหน้านิ่งเฉย
"........พี....ฟัง"
"ออกไป......ออกไปให้หมด........"
ข้างทาง.....พียิ้มมุมปาก....ทั้งสองคนรีบหยิบเสื้อผ้าใส่แล้วออกจากคอนโดไป
"คุณอาเล็กช่วยขายคอนโดฯผมทิ้งแล้วโอนเงินเขาบัญชี.......ให้ผมที....." นั่นแหละ...ขายให้เร็วที่สุด....กำจัดออกไปให้พ้นทาง
".................." พีไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องเห็นแก่ตัวขนาดนี้
"........พร้อม........." ........
พอจะรู้ว่านานแล้วว่หลินมีคนอื่นแต่การกระตุ้นให้มันไวขึ้น.......
แค่ไม่ต้องวิ่งไล่ไปไหนไกล.......
แค่จ่ายเงินนิดหน่อยเพื่อกระตุ้นให้เกิดไวขึ้น
เลี้ยงหลินไว้....เพียงเพราะแก้เหงา....
เพื่อนสนิทเขา....ด่าเขาทุกครั้งที่เจอหน้า.....
เขาไม่ชอบเปลี่ยนผู้หญิงบ่อยๆ....หลินไม่น่ารำคาญ.....
แค่นั้นที่ถูกใจ....แต่หลังๆเพราะเขาเริ่มไม่ใส่หลินเริ่มถูกใจคนอื่น
แต่น่าเสียดายหัวหน้าฝ่ายช่างหรือใครก็ตาม......พรุ่งนี้ก็ต้องโดนเด้งทั้งคู่.......
ไม่ต้องถามว่าเขาดีใจมั๊ย.....มันเหมือนมีคนมาถางทางไว้ให้
สบายใจจนต้องออกไปจิ๊บเบียร์เย็นๆที่ระเบียง.....
"แม่ง.....มึงมันเลวไง ไอ้เชี่ยพี" ก๊อปด่าเพื่อน......
"มึงต้องดีใจกับกูที่ไม่ต้องทำอะไรก็สบาย"
"กูไม่ได้แช่งนะไอ้พี.....มึงน่ะไม่ได้หรอก....พร้อมต้องได้กับคนดีๆเว้ย....มึงมันเหี้ย"
"มึงคอยดู......."
"พี....กูถามึงจริงๆนะ......"
"มึงรักพร้อมหรือมึง.....หวงก้างวะ"
"บอกมึง.......มึงเชื่อกูมั๊ย......"
"ไอ้สาดดดดด........มึงรักพร้อมเหรอวะ......เหี้ยแล้วไง...แล้วไอ้หกปีที่มึงระเริงกับแสงสีและหญิงสาวนี่คืออะไรวะ"
"...............ไม่รู้.....กูรู้แค่เห็นน้องร้องไห้แล้ว.....มันปวดๆข้างใน....ยิ่งตอนที่บอกให้กูหยุด...ให้กูเป็นพี่เป็นเพื่อนอย่างเมื่อก่อน....."
"มึงรักแบบไหนวะ....รักได้ชั่วมาก....ตอนเขาไม่อยู่เสือกหานมาแทน....พอเขาไม่เอาแล้วจะมานั่งหวง...นั่งเศร้า"
"..........................กูรักพร้อม"
"จำคำพูดของมึงไว้นะพี.......จำความรู้สึกที่อยากจะได้ของมึงเอาไว้.....มึงว่ามึงเจ็บน้องเจ็บกว่ามึงตอนนี้....และกูเชื่ออย่างที่สุดเลยเพื่อนว่าอีกไม่นานมึงจะเจ็บแทบขาดใจเลยหล่ะ"
พีกดตัดสายเพื่อน......ทอดสายตาออกไปชมวิวแสงไฟใจกลางเมือง
"กูรักพร้อม...กูไม่ยอมเสียไปหรอก"
.
.
.
"ไอ้พีเอ้ย......มึงมันหวงก้าง...รักเหี้ยอะไร...." ก๊อปส่ายหัวกับโทรศัพท์
"แล้วมึงจะรู้......" ก๊อปมองไปที่กลางฟอร์ล......ร่างที่กำลังโยกย้ายตัวไปมาตรงนั้น......
พร้อม.....มาที่นี่สามวันติดๆกัน กับเพื่อนตัวสูง....ที่ไม่ยอมห่าง....
และวันนี้มองดีๆมีแขกวีไอพีมานั่งเฝ้าเสียด้วย
"ท่านเฉิน......."
ผู้ชายน่าค้นหา......รวยล้นฟ้าและแบล็กกราวน์ดที่ไม่น่าเข้าใกล้
สายตาที่มองพร้อมมันมีความหมาย........
ความหมายที่ไม่มีใครมองออก
พร้อมส่งยิ้มกลับมาให้เมื่อเหนว่าใครมองมา.....
"............." เขาเห็นพร้อมยิ้มเขินอาย....
เหมือนเงาของใครบางคนซ้อนทับ....
.
.
.
"เฝ้าคุณพร้อมไว้....ตามดูจนกว่าจะถึงบ้าน"
คนติดตามพยักหน้ารับคำสั่งก่อนคนเป็นนายจะเดินออกจาร้านไป
.
.
.
..........................................
.................เรียกน้ำย่อย..........
เฉินคือจุดเปลี่ยน.....
"อย่า.....ปล่อยมือผมได้มั๊ย" เฉินอมยิ้มเมื่อพร้อมอิงตัวมาซบไหล่
"ผมอยากลืมเขา....อยากไปไกลๆ...พาผมไปหน่อยได้มั๊ย....."
"ถ้าผมพาไป.....แล้วของตอบแทนคิออะไร......"
"ตัวผม......."
"ขอหัวใจด้วยจะโลภไปมั๊ย....." พร้อมยิ้มขำที่คุฯเฉินทำตัวเหมือนเด็กวัยรุ่น
"คุณได้แน่ๆถ้าคุณลบเขาออกไปได้....." พร้อมประคองใบหน้านั้นเข้ามาใกล้
"เริ่มจากตรงไหนดี......"
"ตรงนี้สิ" พร้อมกระชิบเบาชิดริมฝีปาก
...
เรามาเตรียมสมน้ำหน้า....เอ้ย....สงสารพีกันเถอะ.....
ก่อนจะลงเอย...มันต้องเจ็บให้คุ้มกับที่พร้อมเจ็บ......
เอ๊ะ......เราอาฆาตพีราวกับมันมาเตะหมาที่บ้าน.....
:katai3:
-
อ๊ากกกกก ไม่เอาแบบนี้
-
เริ่ดดดดดดดดดดดค่ะคนแต่ง o13 o13
เราไม่สนับสนุนการประชดด้วยการเสียตัวให้คนอื่น
แต่การหาคนอื่นที่รักเรา และเรารักบางทีมันก็ผ่านเรื่องบนเตียงเท่านั้นเอง
ขอแค่พร้อมไม่เสียใจที่ได้ลองหาความรักใหม่ ก็พอแล้ว
-
มันอาจจะทำให้คิดอะไรๆมากขึ้นได้... ถ้ามีสติละก็นะ...
-
ดีคะ อิอิ อุ้ยอ่านไปยิ้มไป
ตอนเด็กๆ ก็น่ารักดี โตมนี่น่าตีให้ตาย
-
ตบเข่าฉาด มันต้องอย่างนี้สิจ๊ะคนเขียนที่รัก o13
-
โอ๊ย ความสัมพันธ์เริ่มซับซ้อนคุณเฉินคือจุดเปลี่ยนตลอดไปหรือชั่วคราว
แล้วพีจะเป็นคนที่ใช่ไหม เริ่มไม่แน่ใจ ถึงพีจะต้องเจ็บแต่ก็จะได้คู่พร้อมใช่ไหมคะ
เพราะถึงพีจะไม่ดีพอที่จะคู่กับพร้อมแต่พีก็เป็นรักแรก ที่ไม่น่าจะมีใครแทนได้
พีเหมือนอยู่ในจิตใต้สำนึกของพร้อม คนอื่นก็แค่ผ่านเข้ามา
แถมเฉินก็มีอะไรบ้างอย่างที่เป็นปริศนา ฟ่งก็กำลังจะมีคนที่ใช่
เรื่องหลิน ถึงหลินจะแย่อยู่แล้วจริงแต่ในเมื่อพีจงใจสร้างเรื่องขึ้นมันก็ดูคาใจอยู่ดี
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ อ่านแล้วหน่วงในใจทุกที แต่ก็รออ่านทุกวันเลยค่ะ :pig4: :mew1:
-
ไม่ใช่ฟ่งก็ได้ จะได้เป็นเพื่อนต่อไไปไม่ลำบากเพื่อนที่อยู่ข้าง ๆ
เป็นคุณเฉินสินะตัวกระตุ้นและจุดเปลี่ยน สิ่งที่พร้อมจะทำพร้อมจะไม่เสียใจใช่มั้ย?
-
สนับสนุนกับการที่บอกว่า...
ไม่ควรประชดด้วยการเสียตัวให้ใคร
เพราะมันจะทำให้คุณค่าที่เรามีอยู่ลดลง
แถมมันเสี่ยงต่อการ...สลัดแล้วไม่หลุดอีกด้วย
ถึงตอนนั้น...ใครก็ช่วยเราไม่ได้...อย่าซ้ำเติมตัวเอง
และชีวิตนี้...คิดให้ดีว่าใครสำคัญที่สุด...พ่อแม่ไม่ใช่เหรอ
รักพ่อแม่ให้มากกว่าตัวเอง...การลุกขึ้นยืนต้องมาจากตัวเองก่อน << อินไปไหนเนี่ย ^^"
-
พร้อมทำไมทำตัวแบบนั้นกันนะนั่น
-
เตรียมปูเสื่อรอสมน้ำหน้าไอ้พี่พีค่ะ จัดหนักๆๆเลย :katai3:
-
ตอนเปนฟ่ง รู้สึกรับได้
แต่พอเปนคุณเฉิน รู้สึกไม่ใช่อะ :serius2: :serius2:
-
น่าจะคิดให้มาก ๆ ก่อนทำนะ
การประชดหรือหาคนอื่นมาแทนไม่น่าจะจบที่เซ็กส์เสมอไป
-
รู้สึกดีที่รู้ว่าคนแรกของพร้อมไม่ใช่พี!!!
-
รักตัวเองก่อนดีกว่านะพร้อม
-
บทที่ 17
พีไม่ได้ทำท่าทางคุกคามหรือยุ่มย่ามอีก
พร้อมทำงานอย่างสบายใจแม้จะมีข่าวแว่วมาว่าหลินลาออกไปแล้ว และพร้อมเองก็ม่ได้เจอหลินอีก
"พร้อม.....คุณเฉินในสายนะลูก......" แม่กดโอนสายมาที่โต๊ะเขา
"ครับคุณเฉิน"
"ผมแค่อยากโทรชวนไปทานข้าวกลางวัน......"
"เอ่อ....ได้ครับที่ไหนครับ....."
มันไม่ใช่ครั้งแรกหรอก.....มันนับไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
สัปดาห์ละหลายๆครั้ง
โทรมาหาชวนทานข้าว ไปส่งบ้าน
บางทีไม่ว่างก็ส่งข้อความมาให้
พร้อมรู้ว่าเขาจงใจจีบ......
พร้อมเหมือนกับลืมไปว่าตัวเองเพิ่งเสียใจกับเรื่องพี
คุณเฉินมาถูกเวลา....พร้อมบอกกับตัวเอง
เขาเข้ามาในวันที่ฟ่งมีคนรักและไม่ค่อยมีเวลาให้เขาเอย่างเมื่อก่อน
พีเองก็รักษาระยะได้อย่างดี.....
พร้อมเดินลงจากรถ.....ตรงที่จอดรถ....
คุณเฉินรั้งแขนพร้อมเอาไว้........
"ผมคิดว่าพร้อม......รู้ว่าผม........"
"รู้ครับ......."พร้อมแลบลิ้นท่าทางทะเล้น
"งั้นแสดงว่า............."
"ก็ดีครับ..........." พร้อมเสไปมองอีกทางเมื่อเขาเริ่มถามคาดคั้น
"...............ก็ดีเฉยๆ......." พร้อมมองหน้าเขา.....รอยยิ้มมุมปากของเขาดูดี.....
"ค่อยๆเป็นค่อยไป....." ค่อยๆลบใครบางคนออกไป
".........." พร้อมลงจากรถ.....ยืนมองจนรถของคุณเฉินลับสายตาไป
ไม่รู้หรอกว่าใครบางคนแอบมองอยู่........
อยากเข้าไปกระชากออกจากรถขนาดไหนก็ต้องอดทน
"......................"พีเข้าใจเวลาพร้อมมองตามเขากับหลินตอนอยู่ด้วยกันแล้ว.....
เจ็บหน่วงๆในหัวใจ
มันเป็นอย่างนี้เอง......
.
.
.
แต่พีเชื่อพร้อมรักเขา....และไม่มีวันที่จะเลิกรักแน่นอน
"พียังไม่กลับบ้านอีกเหรอ......" พร้อมเดินผ่านโถงทางเดินเห็นพีนั่งพิงเก้าอี้หลับตาอยู่
"เอ่อ......พีนั่งพักน่ะ......พร้อมละยังไม่กลับบ้านเหรอ"
"กำลังจะกลับน่ะ....." พร้อมชูกุญแจรถให้พีดู
"หน้าพีแดงจัง......." พร้อมเอื้อมมือไปแตะหน้าผาก
"ตัวร้อนนี่พี.....ป่วยเหรอ....." พร้อมจับแขนพีเกือบทันทีและนั่นทำให้พีต้องแอบยิ้ม
"อื้ม....สงสัยเป็นไข้"
"ทำงานหนักไปนะ....." พร้อมอดไม่ได้จริงๆ.....อดห่วงใยไม่ได้.....
"ไม่หรอก....เดี๋ยวกินยาก็หาย"
"งั้นมา....เดี๋ยวพร้อมขับรถไปส่งที่บ้าน...." พร้อมจับมือพี....
พีมองมือนั่น....รอยยิ้มของพร้อมยังสดใสเหมือนเดิม.....
"อื้ม......." พีลุกขึ้นเดินตามพร้อมไปเงียบๆ
.
.
.
ภาพมันซ้อนทับวันเวลาเก่าๆ.....
พี่พีเดินตามน้องพร้อมไปเงียบๆ
สองคนรู้แค่ว่ามีหัวใจที่คุยกัน......
มันยังเหมือนเดิมมั๊ย.....
พียังร้องถามทั้งที่เริ่มไม่แน่ใจ
.
.
.
พร้อมไม่รู้หรอกว่าจอดรถแล้วเผลอแอบมองคนข้างๆอยู่นานเท่าไหร่
"............................" อยากสัมผัสแก้มนั้นอีก......
ไรหนวดสีเขียวเริ่มขึ้นจางๆ
กลิ่นน้ำหอมที่จางลงผสมกับกลิ่นตัวของพี
........
ริมฝีปากเอาแต่ใจนั่น
พร้อมใจเต้นแรง......
ยังจำได้ว่ามันรู้สึกยังไง.....
ยังวู่วาบในใจเสมอ
"พี.....ถึงบ้านแล้ว"
".....อื้ม......." พีขยับตัว พอปรับโฟกัสสายตาแล้วเห็นแววตาของพร้อม......
"..........ตัวร้อนอยู่เลยนะ.....ทานข้าวทานยาแล้วนอนนะ"
"อื้ม................" พีพยักหน้า.......ลงจากรถไปเงียบๆ
"พี..........." พร้อมไม่รู้ตัวว่าเรียกออกไปเมื่อไหร่
"ครับ........" พี่พีหันกลับมามอง.....
"หายไวๆ" พร้อมบอกพร้อมกับเลื่อนกระจกขึ้น แล้วออกรถด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าว
ทิ้งให้คน(แกล้งป่วย)ยืนยิ้มอยู่หน้าบ้านตัวเอง
.
.
.
"น้องพร้อมน่ารัก......"
...
คนที่ส่งไปเฝ้าพร้อมโทรรายงานว่าพร้อมไปส่งพีที่บ้าน
และแน่นอนว่าคุณเฉินกดตัดสายไปด้วยอารมณ์ระดับหนึ่ง
"พร้อม........" ไม่รู้ตัวว่ากดเบอร์พร้อมเมื่อไหร่
"ผมอยู่ที่คอนโด.......มาเจอได้มั๊ย......" พร้อมรู้ตัวดีว่ากำลังทำอะไร
........การทอดสะพานให้คนที่รักเรา.....
การปกป้องตัวเอง
เพราถูกคนที่เรารัก....ใช้ความรักของเราทำร้ายมันทำให้พร้อมกลัว....
ตอนที่เดินเข้าไปในห้อง.......พร้อมจูงมืองเขาไปนั่งลงที่โซฟา
มีววีฉายภาพหนังเรื่องฟิตตี้เฟิร์สเดต
พร้อมยิ้มเขินๆ
"ผมไม่เคยดูหนังกับคุณเลย....ถ้าจะไปดูที่โรงผมก็ไม่ชอบมันวุ่นวาย"
"อื้ม....งั้นเราดูด้วยกัน"
"................."พร้อมพยักหน้าแล้วเลื่อนตัวลงมานั่งที่พื้น.....
"........................." คุณเฉินนั่งลงข้างๆ
คนอายุมากกว่าไม่รู้เลยว่าเขามองภาพของพร้อมเปลี่ยนไปมากขนาดไหน
ตลอดสองเดือนที่ผ่านมาเข้าเทียวไปมาหาสู่
บอกตรงว่าถูกใจ.....คนคนนี้เหมือนเด็กที่เฉลียวฉลาด แต่บางครั้งก็ยังหวาดระแวงและกลัว
"ผมชอบเรื่องนี้นะ......ทั้งที่นางเอกเป็นโรคความจำเสื่อมแท้ๆ....แต่ไม่รู้ทำไมถึงได้ยังมีความทรงจำของที่มีพระเอกอยู่"
"เพราะความรักไง......." พร้อมหันไปมองหน้าคนข้างตัว
"เพราะความรักมันถึงทำให้เราจดจำทุกอย่างได้นะ....เราจะอยากจำคนที่รักไปตลอด...."
"แต่บางครั้งจำแล้วเจ็บ........"พร้อมแย้ง
"เจ็บก็เพราะรัก....บางครั้งความรักมันไม่ได้สวยงามนี่นา....ความรักที่หอมหวาน มันเหมือนเคลือบยาพิษเอาไว้
บางครั้งเมื่อรักของเราขมเราอาจจะร้ว่าหวานของเราคือเมื่อไหร่......." พร้อมมองมือคุณเฉินที่เอื้อมมากุมเอาไว้.....
.....
...
..
.
"อย่า.....ปล่อยมือผมได้มั๊ย" เฉินอมยิ้มเมื่อพร้อมอิงตัวมาซบไหล่
"ผมอยากลืมเขา....อยากไปไกลๆ...พาผมไปหน่อยได้มั๊ย....."
"ถ้าผมพาไป.....แล้วของตอบแทนคิออะไร......"
"ตัวผม......."
"ขอหัวใจด้วยจะโลภไปมั๊ย....." พร้อมยิ้มขำที่คุณเฉินทำตัวเหมือนเด็กวัยรุ่น
"คุณได้แน่ๆถ้าคุณลบเขาออกไปได้....." พร้อมประคองใบหน้านั้นเข้ามาใกล้
"เริ่มจากตรงไหนดี......"
"ตรงนี้สิ" พร้อมกระชิบเบาชิดริมฝีปาก
จูบแรกระหว่างเขา......
จูบที่ดึงดูดคนสองคนเข้าหา.....ไม่ยอมแพ้ ไม่ถอยห่าง
เสื้อผ้าที่ถูกดึงหลุดกองลงกับพื้น
ถ้าผ่านคืนนี้ไปพร้อมจะเป็นคนใหม่..........พร้อมบอกกับตัวเอง......
"ผมรักคุณ......." แววตานั้นไม่โกหก.....เขาไม่โกหกพร้อม
"ถึงแม้ว่าวันนี้คุณยังยังไม่รัก........"
"สักวันผมจะรักคุณ......."พร้อมบอก....
"ผมจะรอนะ......"รอยจูบเล็กๆเกิดข้นตลอดแนวที่เขาจูบไซร้ไปตามลำคอ
พร้อมนอนอยู่ข้างใต้รู้สึกเกร็งแปลกๆ
เพราะมันยังไม่ค่อยคุ้นเคย
มันไม่ใช่สัมผัสที่โหยหา.....
พร้อมหลับตาลงเมื่อเขาค่อยๆแทรกตัวเข้ามา
"เจ็บ......."พร้อมร้องบอก......
"อย่าเกร็ง......มองตาผม....." พร้อมลืมตามอง......
แววตาซื่อตรงที่มองมาก
แววตาที่อ่อนโยนซ่อนหวาน.....มองตรงมาที่เขา
พร้อมเห็นเงาตัวเองในดวงตาคู่นี้
"ผมมองแค่คุณ......" พร้อมพยักหน้า....เมื่อมันค่อยยังชั่ว
ความรู้สึกแปลกใหม่ที่เกิดขึ้น.....ทำให้พร้อมหลงลืมใครบางคนไป.....
.....
...
..
.
ลืมเศ้รา........ลืมรัก.......พี
เช้าวันใหม่พร้อมตื่นนอนในอ้อมแขนของคุณเฉิน......
เขาใจดีอ่อนโยนมากอย่างน่าตกใจ
ทุกครั้งที่พร้อมเจ็บเขาจะจูบอ่อนโยน ไถ่ถามว่าหยุดมั๊ย....ไหวมั๊ย
พร้อมยิ้มจางๆ......อย่างน้อยคนนี้ก็เห็นค่าในตัวเขา
"..........................."พร้อมซุกตัวกับอ้อมแขนของเขาอีกครั้ง
"หื้ม......" คุณเฉินรัดพร้อมแน่นขึ้นอีก.....
"ดีใจที่ตื่นมาแล้วเห็นคุณเป็นแรก......." พร้อมอุ่นวาบไปทั้งใจกับประโยคเรียบง่าย
"............"พร้อมพักหน้า.....
"......ผมรักคุณ........." เฉินกระซิบเบาๆ.....เขากอดพร้อมเอาไว้....."ไม่ปล่อยไปไหน....
"ขอบคุณ........." พร้อมจูบเขาเบาๆ
"ผมยินดี......." เพียงคำพูดง่ายๆ....ประโยคธรรมดาที่ค่อยๆซึมลงกลางใจ
อาหารเช้าตอนสิบโมงไม่แย่เท่าไหร่ เพราะคนทำขุดเอาทุกอย่างที่มีในตู้มาทำ
มีอาหารเช้าง่ายๆอย่างข้าวผัดกับน้ำผมไม้กล่องที่แม่ซื้อมาใส่เอาไว้ให้เมื่อตอนที่แวะมาเยี่ยม
คุณเฉินกอดพร้อมจากด้านหลัง
คุยกันเสียงเบา.....
บรรยากาศเหมือนอบอวลไปด้วยสีจางๆ
พร้อมมีความสุข.........
ความสุขของพร้อมถูกเสียงโทรศัพท์ที่แผดเสียง.....ขัด
"พี"
หน้าจอที่แสดงชื่อของคนคนนั้น
"ฮัลโหล........" คิดว่าจะไม่รักแต่มือก็ดันกดรับ
"แค่กๆ......พร้อม.....วันนี้ไปทำงานรึเปล่า....." พีไอเสียงเนือยๆ
"ก็คิดว่าอาจจะไม่ไป......."
"อ่อ.....ฮื้ม....พอดีว่าวันนี้พีไปทำงานไม่ไหว....แล้วก็ไม่มีใครอยู่บ้านเลย........" พีทำเสียงอ่อนละโหย
"แล้ว........" พร้อมเหลือบตามองคนที่ยืนอยู่ไม่ไกล
"พีมึนหัวแล้วไม่รู็จะโทรหาใคร......."
"โอเค......อยู่บ้านใช่มั๊ย......." พร้อมบอกกับตัวเองแล้วแท้ว่าอย่าใจอ่อน.....
"อื้ม......พีจะรอนะ" สัญญาณตัดไปพร้อมมองโทรศัพท์ด้วยความรู้สึกหลากหลาย
"เพื่อนโทรมาเหรอ......" พร้อมไม่ได้มองหน้าเฉินรู้แค่ตัวเองพยักหน้า.....
"วันนี้ผมมีธุระต้องไป.....ตอนค่ำๆจะมาหาได้มั๊ย......." เฉินกระแอมกระไอไล่ความเขิน หน้าเขาแดงระเรื่อนิด เพราะตั้งแต่เกิดมากับคู่ควงทุกคนที่ผ่านมาเขาไม่เคยต้องขอนุญาต
"ได้ครับ......" พร้อมยิ้มน้อยๆ...เมื่อเห็นอาการของคนตรงหน้า
"ผมรักคุณ......."พร้อมตาโตก่อนจะหัวเราะ.....
"..........อื้ม" พร้อมย่นคอเมื่อเขาจูบหนักที่ลำคอ.....
".........." อยากวางพร้อมไว้ข้างๆในฐานะคนที่เขารัก....และเขารอวันที่พร้อมจะรักเขา......
ดวงตาที่มองมามันหวานซึ้งจนพร้อมอดไม่ได้ที่จะไล้แก้มสากๆของเฉิน
"ผมรู้.........."
..........................................................
เห้ยๆๆๆๆๆ
พร้อมเสียซิงไปแล้ววววววววว
ไม่ใช่พีก็ดี
บางทีเราจะมีค่าเพราะคนที่มองมาเห็นค่า :z2:
.
.
.
:pig4:
ขอบคุณที่เขามาอ่อานและติชมค่ะ
-
แอร๊กก... ไม่รู้จะดีใจรึเสียใจดี แต่สะใจ ในอีกแง่ ถ้าสุดท้ายเฉินต้องมาเสียใจเพราะพร้อม ก็ไม่ดี หาคู่ให้เฉินทีเถ๊อะะะะะะ
-
แง :monkeysad: อย่างนี้ดีแล้วใช่มั้ย พร้อมจะเผลอใจไปกับคุณเฉินรึเปล่า
ถึงคุณเฉินจะดูดีแล้วก็คงรักพร้อมจริง แล้วพีก็ยังคงมีเล่ห์เหลี่ยม
แต่ทำไมก็ยังรู้สึกว่ามันไม่ใช่อะ ตอนนี้อาจจะทำให้พีได้เจ็บปวด
แล้วต่อไปมันจะเป็นยังไง ระหว่างคุณเฉินกะพีใครจะเป็นคนที่ต้องเจ็บปวดอย่างแท้จริง
เมื่อพร้อมรู้ใจตัวเอง หรือพร้อมจะต้องเจ็บปวดมากกว่าเดิมต่อไป
คนอ่านก็คงอยากให้พร้อมได้คู่กับพีมาก จนอยู่ในจิตใต้สำนึกเหมือนกันมั่ง ขนาดพีนิสัยไม่ดีขนาดนั้น :hao5:
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมคะ :mew1:
-
พร้อมดูมีความสุข พร้อมจะคู่ใครก็ได้ขอแค่มีความสุขอย่าเสียใจอีกพร้อมเจ็บมาพอแล้ว โดนคนรักเอาเวลามาเขวี้ยงทิ้งแบบนี้มันเจ็บ
-
คือ.......อะไรเนี่ย!!!!
เสร็จคุณเฉินซะงั้น แต่ก็ดีแล้วท่าทางคุณเฉินรักพร้อมมาก ขอให้พร้อมลืมพีไวๆ จะได้รักคุณเฉินแบบเต็มๆสักที
-
เป็นอย่างนี้ดีแล้วจริงเหรอ
ผลสงท้ายจะกลับมาดีกันคงยาก
หรือถ้ากลับมาก็อาจทำให้คนที่รักเราต้องเสียใจ :mew2:
-
สมใจมากค่ะ
คนอย่างพี่พี ..... :katai1:
-
มันต้องอย่างนี้!!! อยากบอกว่าไม่มีซักติ่งนึงที่สงสารพีเลย
แหม่ะ ไปเวฟป็อบคอร์นรอชมดราม่ากระอักเลือดของพีรอดีกว่า :katai3:
-
รู้แค่ว่ามันกำลังจะเจ็บ เพราะพีไม่เหมือนแต่ก่อน ไงไม่รู้เฮ้อ
-
ดีที่เป็นคนที่รักเรา...และรู้ตัวว่าไม่ได้ประชด
พยายามเปลี่ยนก็ดีเหมือนกัน...มันต้องใช้เวลา
การได้รับความรักที่ดีจะช่วยให้แผลที่เราอยากแก้หายเร็วขึ้น
นั่นแหละ พร้อมมีความสุขก็ดีแล้ว...ส่วนอีกคนก็ช่างเถอะ แค่จะเริ่มใหม่ยังใช้วิธีโกหก เฮ้ออออ
-
พี สำออย เจ้าเล่ห์ เพทุบาย
-
โอ้ยยยยยยยย
ไม่อยากสงสารพี แต่ก้สงสารก้ได้
หรือเปลี่ยนพระเอกไปเลย จะได้ไม่สงสารและ
วุ้ย
พี ทนเจ็บไปนะ พร้อมทนได้ตั้ง 6 ปี
-
รู้สึกว่ายังไงพร้อมก็ตัดพีไม่ได้ แต่พีจะได้รู้สักทีว่าคนที่ทำให้พร้อมเปลี่ยนไปคือพีเอง
-
ไม่อยากให้คุณเฉินเสียใจ กันคนไม่มั่นคงแบบพีไม่ควรจะได้เจอรักแท้หรอก ดีใจที่พร้อมเสียตัวให้คนอื่น ทีพียังมีอะไรกับคนอื่นได้พร้อมก็ต้องมีได้ดิ จริงๆแล้วไม่อยากให้พร้อมไปสนใจพีนะจะตายก็ช่างมันดิ สารเลวเองใครจะมาจริงใจด้วย ไม่มีความรู้สึกสงสารมันเลย อยากให้พร้อมเห็นคุณเฉินสำคัญกว่ามัน อยากให้แม่พร้อมขัดขวางไอ้พีด้วยคนที่นอกใจลูกเชื่อใจไม่ได้หรอก
-
อะไรก๊านนนน
-
คุณเฉินมีมีอะไรบางอย่างที่ยังไม่เปิดเผยนะ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
โอ๊ยยยยยยยยยยยย น้องโดนคุณเฉินจิ้มไปแล้วง่ะ ทำไมเป็นงี้ล่ะ
พี่จะทำไงต่อไปเนี่ย ลุ้นจังเลย
-
บทที่ 17/2
เสียงรถแล่นเข้าจอหน้าบ้าน พีรีบกระโดดขึ้นเตียง
"............." พีนอนซุกตัวในผ้า ทำท่าเหมือนหลับ
".........พี" เสียงพร้อมเรียกเมื่อเขาเปิดประตูเข้ามา
"..............." พีทำเป็นหลับทั้งที่เขาดีใจแทบแย่ที่พร้อมยอมมา
".........ตัวไม่ร้อนนี่นา"พร้อมสัมผัสเบาที่หน้าผาก
"เครียดไปรึเปล่านะ......บอกแล้วว่าอย่าเครียดให้มาก......อย่าหักโหม...." พร้อมนั่งลงเบาๆที่ขอบเตียง
มองคนที่หลับตานิ่ง......
จะรู้มั๊ยว่าเขาไม่ใช่คนเดิมแล้ว.....
ร่างกายนี่ไม่ใช่ของที่พีจะทำตามใจได้อีกแล้ว
"พี........พร้อมมีคนอื่นแล้วนะ......" พร้อมพูดเบาๆ......เหมือนรำพึงกับตัวเอง
"................................." พีนอนนิ่งๆฟังประโยคนั้น.....หัวใจอยู่ๆก็เหมือนตกจากที่สูง
"............พร้อม........คงจะรักพีไม่ได้แล้ว" บอกว่ารักไม่ได้แล้วแต่ไม่ใช่ว่าจะหยุดรักได้ง่ายๆ
........นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้นั่งมองพีอย่างนี้
และวันนี้ที่มานั่งตรงนี้.......มองพีแบบนี้.....แต่ทุกอย่างกลับเปลี่ยนไปหมด
.
.
.
พีขยับเปลือกตาเบาๆ
พร้อมนั่งหันข้างมองออกไปนอกหน้าตา.....
ผิวขาวๆนั่นเหมือนจะเรืองแสง.....
"น้องพร้อม........"เหมือนจิตใต้สำนึก......ร้องเรียก
"ว่าไง ตื่นแล้วเหรอ....." เหมือนพีเห็นพร้อมกลับไปเป็นพร้อมเมื่อหกปีก่อน
"คิดถึงจัง......."พีคว้าเอวมากอดหลวมๆ
"อย่ามาเกเรน่า......"พร้อมหัวเราะแล้วจับแขนพีออก
"ลงไปทานข้าวเถอะจะเที่ยงแล้ว....." พีบิดตัวไปมาแต่ก็ยังจับมือน้องเอาไว้
"จับไว้ก่อน.....เดี๋ยวหาย" พร้อมหัวเราะ....รอยยิ้มที่เหมือนจะสดใส หากแต่มองเข้าไปในดวงตามันขัดแย้ง....
เศ้รา.....เหลือเกิน
.
.
.
"น้องพร้อม......น้องพร้อมคนดีของพี" พีบอกกับตัวเอง......
มือน้องยังน่ากุมน่าถนอมเอาไว้........
ไม่รู้ทำไมเขาถึงหลงลืม.....
ไม่รู้ทำไมเขาถึงใจร้าย ทำลายหัวใจคนตรงหน้านี้ได้ลงคอ....
.
.
.
พร้อมมองพี....แววตาที่พีมองเขามันเหมือนวันเก่าๆ.....
พร้อมถอนใจเบาๆ....ยิ้มเศ้ราๆก่อนจะค่อยๆดึงมือออกมา
"พี.....พร้อมไปรอข้างล่างนะ......"
"............"
น้องปฏิเสธเขา........
แววตาน้องวันนี้มันบอกเขาว่า........
"กลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้........".
อาหารรสชาติอร่อยแต่ผิดกับความรู้สึกของพีตอนนี้
"............................" อยากตาบอดก็ตอนที่เห็นรอยสีกุหลาบบนคอน้องนี่หล่ะ
"..........."มันเหมือนกับใครเอาไฟมาสุมเอาไว้
"เมื่อคืนไม่ได้กลับบ้านเหรอ........." ทอดเสียงและข่มอารมณ์
"อื้ม..........."พร้อมรับคำ.....ทำไมไม่ปฏิเสธนะ.......พีกลืนข้าวต้มลงคออย่างฝืนๆ
"แล้ว......ไปไหนมาเหรอ......" ยิ่งพูดเหมือนยิ่งฉุดอารมณ์ของตัวเองให้ดิ่งลง
"ก็คอนโดฯน่ะ..........." พร้อมมองหน้าพี
"คอนโด?" ไม่เห็นเคยรู้เลย.......
"เอ่อ.....แม่ซื้อให้น่ะ......." พร้อมเสไปยกแก้วน้ำดื่ม....แต่ไม่รู้ตัวว่ายิ่งขยับหันหนี รอยจูบอีกสี่จุดมันโผล่ออกมาจากปกเสื้อ
"...............พร้อม......" พีอดใจไม่ได้จริงๆ
"หืม?.........." พร้อมหันหาแต่พอเจอสายตาของพีแล้วอยากหันกลับ แต่ให้ตายสิพีเหมือนมีน้ำใสๆคลออยู่ในดวงตาคู่นั้น
"รอยจูบ.....ที่คอนั่น...." พีมองพร้อมที่รวบปกเสื้อของตัวเองด้วยสีหน้าตกใจ
"อ่ะ.....โทษทีนะ.....พร้อม......พีมึนหัวมากขอนอนก่อนแล้วกัน" บอกน้องแล้วหันไปจิบน้ำก่อนลุกขึ้น
"อ่ะ....อื้ม" พร้อมมองพีที่เดินเร็วๆขึ้นบันไดไป......
พร้อมถอนใจกลืนก้อนสะอื้นลงคอ.....
เจ็บทำไมละพร้อม.....มันดีแล้วนะที่พีเจ็บบ้าง
พร้อมจะรู้สึกผิดทำไม......คุณเฉินไม่ผิด.....พร้อมก็ไม่ผิดนะ.....
.
.
.
แต่แววตาเมื่อกี้ของพี.....ที่มองมา.....
ทำไมนะ.....
.
.
.
ทำไมปวดหน่วงไปทั้งใจอย่างนี้
.............................................
:ling2: :ling2: :ling2:
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์ค่ะ
-
แล้วก็หน่วงใจต่อไป ฮือๆๆๆ
-
แง มันหน่วงไปทั้งใจจริง ๆ
ไม่รู้จะบรรยายว่ายังไง เศร้าจัง ทำใจไม่ได้อะ
:m15: :monkeysad: :hao5: :เศร้า2:
-
ทำเองเจ็บเองสิน่ะ :mew5:
-
เพลีย :hao7: เชียร์ไม่ถูกเลย
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
บทที่ 18 "เจ็บ......."
พีนอนนิ่งๆ....กลืนน้ำตาลงคอ.....พยายามไม่ให้มันไหลออกมา
เสียงรถของพร้อมที่หน้าบ้านดังไกลออกไป
เขาไปแล้ว.....
พร้อมของเขาหลุดลอยหายไปแล้ว
พีมองเพดาน......
มันเป็นอย่างนี้เพราะเขา
ทั้งหมดเกิดเพราะเขา
หลินหายไปแล้วแต่พร้อมก็ไม่กลับมา
พร้อม.....มีคนอื่นไปแล้ว
แต่พีจะต้องไม่ยอมแพ้.....
วันนี้อาจจะยังทำใจยอมรับไม่ได้
และพร้อมอาจจะยังไม่ให้อภัยเขา
แต่สุดท้ายแล้ว....
.
.
.
พีเชื่อว่าพร้อมจะต้องกลับมา
พีเดินเข้าออฟฟิสมาในตอนเช้า
พร้อมยืนอยู่กับคุณเฉิน
เขามาที่นี่ในฐานะลูกค้า......แต่แววตาที่เขามองพร้อมและท่าทางนั่นมันบอกเขาว่า
.
.
.
เขามาในฐานะเจ้าของพร้อม
.
.
.
พีมองแล้วอดหงุดหงิดไม่ได้
แต่มันก็จำเป็นต้องทักทายเมื่อคนกลางอย่างพร้อมหันมาโบกมือให้
"พี.......หายแล้วเหรอ"
"อื้ม......สวัสดีครับคุณเฉิน"
"สวัสดีครับ....."คุณเฉินทักทายกลับสายตาบางอย่างทำให้พีอยากกระโจมไปต่อยหน้า
"ผมว่าถ้ายังไงคุณเฉินจะไปธุระก่อนก็ได้ เอกสารนี่เดี๋ยวผมเอาไปให้เอง" พร้อมเอียงคอมองคุณเฉิน
"ก็ดี.....ตอนเย็นเจอกันที่ห้องนะ....." ประโยคบอกลาของเฉินกับรอยยิ้มพิมพ์ใจของพร้อม......ทำให้พีเหมือนเป็นคนนอกไปโดยปริยาย
"คนนี้เหรอ?"
"หืม?......"พร้อมหันมามองพี
"เปล่า.......มาแต่เช้าเชียว......" พีถามเปลี่ยนประเด็น
"อื้ม....พีละ...เพิ่งหายนี่นา...." พร้อมมองพี อย่างสำรวจ
ทั้งสีหน้าท่าทางน่าจะหายป่วยแล้ว
"อื้ม.....สงสัยพักผ่อนไม่เพียงพอน่ะ"
"เหรอ......งั้นพร้อมไปก่อนนะ......" พร้อมหมุนตัวจะเดินไปห้องบัญชี
"เดี๋ยวพร้อม......." พีดึงเสื้อพร้อมเอาไว้ก่อนจะจับเจ้าตัวหมุนกลับมา
"เนคไทเบี้ยวครับ......." พีขยับเนคไทให้....ด้วยความสูงที่มากกว่ากันเกือยสิบเซ็นทำเอาพร้อมเหมือโดยพีคร่อมตัวเองไว้
"............ขอบคุณ" พร้อมบอกเสียงอุบอิบ
"หือ....พูดว่าอะไรพีไม่ค่อยได้ยิน" พีเอียงหน้าเข้าไปหาทั้งที่ก็ได้ยินว่าพร้อมพูดอะไร พอพูดแหย่อย่างนั้นเจ้าตัวเลยเงยหน้าขึ้นมาจมูกโด่งๆถึงชนเข้ากับแกมของพี
".........เอ่อ........." พร้อมหน้าแดง.....ทั้งแดงทั้งวูบวาบบนใบหน้า
"..................."พร้อมเดินเลี่ยงออกไปเกือบจะทันที.....ต้องเดินออกมาให้ไกล....
.
.
.
"น้องพร้อม........."พียมองแผ่นหลังนั้นเดินจากไป รอยยิ้มร้ายๆผุดขึ้นมาบนใบหน้า
.
.
.
ดูก็รู้ว่าพร้อมน่ะ ไปแต่ตัวใจยังอยู่ที่เขา
คุณเฉินนั่งอยู่ในรถยนต์.....
"ฮัลโหล......." กรอกเสียงโทรศัพท์อย่างไม่สบอารมณ์ ไอ้เดกเวรนั่น....หมาหวงก้างชัดๆ
"นายครับ เรื่องของที่ส่งเข้ามาน่ะครับ....เรียบร้อยแล้ว อีกสามชั่วโมงจะส่งไปที่โกดังนะครับ"
"อื้ม...จัดการให้เรียบร้อยด้วย"
คุณเฉินที่พร้อมรู้จักคือนักธุรกิจไฟแรง
แต่พร้อมไม่รู้ว่าธุรกิจที่เฉินทำมันมีทั้งดำและขาว.......
.
.
.
ธุรกิจพวกเคมี....ยารักษาโรคมันก็แค่ส่วนหนึ่ง....
แต่อีกส่วนหนึ่งในเซี่ยงไฮ้.....ก็ค้าอาวุธเถื่อน....
ขายให้พวกมาเฟียและผู้ก่อการ้ายในตะวันออกกลาง
บางเรื่องไม่ถาม.....เขาก็เลือกจะไม่พูด
.
.
.
แต่สักวันนึง.....เขาจะบอกพร้อม....บอกทุกอย่างที่เขาเป็น
.
.
.
แม้ว่าไม่อยากเชื่อ แต่เรื่องจริง......หัวใจเขามีแต่พร้อม
พีนั่งลงที่โต๊ะ.....มองผ่านกระจกออกไปด้านนอกพวกนักเคมีและภสัชกำลังง่วนกับการรีเช็คยาก่อนบรรจุ
"หมอชีกำลังเดินลิ่วๆมาหาเขา.....
"ว่าไงหมอ......"
"ไม่ว่าไงครับ.....ก็เห็นว่าหยุด....ป่วยมา....แต่คิดว่าหายแล้วเลยไม่ถามดีกว่า"
"เออครับ....หายแล้วครับ" พีมองหน้าที่ถูกปิดไปกว่าค่อน
"............หมอชี........." พีเหมือนเห็นอะไรบางอย่าง
"โดนอะไรกัดมา?......หรือโดนสาระอะไรรึเปล่า" ว่าแล้วก็เกี่ยวปกเสื้อด้านหลังลงมาหน่อย
"อ่ะ........เปล่าน่ครับ....สงสัยจะโดนมดกัด........"
"มดคงกัดตอนหลับ......ละมั้ง....."พีหันกลับมามองคนข้างนอกต่อ......." ไม่สนสักนิดว่าทิ้งระเบิดให้ใครต้องคิดและ
"ไอ้โย่ง......" หมอชีกัดฟันรำพึงกับตัวเอง
ตกเย็นพร้อมกลับมาที่ห้อง......นอนดูทีวีจนหลับไป.....
รู้สึกตัวอีกที่ก็ตอนที่มีคนมาหอมแก้ม....
"กลับมาเมื่อไหร่ครับ......" พร้อมยิ้มอ่อนๆ....
"เมื่อกี้ครับ......เหนื่อยมั๊ย" พร้อมส่ายหน้า คุณเฉินยิ้มอ่อนโยน
"คุณเหนื่อยมั๊ย....."
"ครับ......." พร้อมค่อยๆรูดเนคไทเขาออกจากคอ.....
"อาบน้ำมั๊ยครับ....."
"อาบพร้อมกันเลยได้มั๊ย.....ผมอยากอาบน้ำกับคุณ"
"อื้ม......" พร้อมเงยหน้ารับจูบจากคุณเฉิน
เหมือนทุกอย่างจะมีความสุข.....ลงเอยแล้ว.....พร้อมคิดอย่างนั้น
พร้อมนั่งอิงกับแผ่นอกของคุณเฉิน......อ่างน้ำดูแคบไปถนัดตาเมื่อมีร่างใหญ่โตของคุณเฉินกับหุ่นเก้งก้างของพร้อมมานั่งในอ่างแบบนี้
"อบอุ่นจัง....." พร้อมหัวเราะ
"อย่างนี้แหละดีแล้ว....." คุณเฉินจูบขมับ......
เขาไม่ใช่คนที่เอาแต่ได้เลยพร้อมยิ้มให้กับตัวเอง
คุณเฉินกอดพร้อมเอาไว้......มันอ่อนโยนและเปี่ยมไปด้วยความรัก
"พร้อม.......ผมรักคุณ" ทุกครั้งที่ได้ยินแม้มันจะอุ่นไปทั้งใจ......
แต่พร้อมอดรู้สึกผิดไม่ได้
"อื้ม......."พร้อมรับคำเบาๆ.....
ในขณะที่พร้อมอยู่ในอ้อมกอดของคุณเฉิน.....
พีพยายามบอกตัวเองว่าพร้อมนอนอยู่ที่บ้าน.......
นี่เพิ่งสามทุ่ม.....ยังไม่หลับแน่ๆ.....
เขาควรจะโทรไปคุย......
คุยเรื่องอะไรดี......
เรื่องหนังดีมั๊ย......
เอ......หรือจะเรื่องเพลง
ไม่ๆ......พร้อมชอบดูรายงานวาไรตี้.....
โอเคๆ....คุยเรื่องพื้นๆไปก่อน......
.
.
ตื้ด
.
.
.
ตื้ด
.
.
.
"............ฮัลโหล" พีพยายามจะทำเสียงไม่ให้ดีใจจนเกินไป
.
.
.
"ฮ่ะ........อ่ะ......." เสียงที่ตอบกลับมามันคือเสียงของพร้อมก็จริง....แต่เขากลับรู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างในหัวใจมันตกแตกเสียงดัง
"เด็กดี.......อ่ะ......ดีมาก......" เสียงห้าวๆที่ร้องสั่งเขาจำได้ว่ามันคือเสียงเฉิน.....
"ผม......อ่ะ.....เฉิน......" เสียงหอบกระชั้นดังถี่ขึ้นก่อนที่พร้อมจะร้องบอกออีกครั้ง
"ผมไม่ไหวแล้ว........" พร้อมกรีดร้อง.....พีกำโทรศัพท์ในมือแน่นจนมันแทบแหลก.....
เจ็บ
.
.
.
ปวดจนดวงตาแดงกล่ำ.....
และมันก็หลั่งน้ำใสๆออกมา
ไหนว่ารักกัน
พีปาโทรศัพท์สุดแรงไปกระทบฝาผนัง.....กระจาย
เศษซากโทรศัพท์กระจายไปคนละทิศทาง
.
.
.
เหมือนหัวใจของพี
.
.
.
สมน้ำหน้าตัวเองมั๊ยละไอ้พี.......
แต่ก่อนไม่เห็นค่า.....
มาเห็นตอนที่เขาเป็นของคนอื่นไปแล้ว
พร้อมหลับไปแล้ว......คุณเฉินหันมามองที่โทรศัพท์.......
ไม่ได้ตังใจหรอก.....แค่มือไปโดน.....
แค่จะเอามันหลบจากสายตาของคนคนนี้.....
ก็เพราะชื่อที่คนโทรที่โชว์หราบนหน้าจอมันจะดึงความสนใจของพร้อมไป......
.
.
.
เขาเองแค่ไม่อยากให้พร้อมเจ็บอีกแล้ว.....
.................................................................
:z2: เอามาลงเป็นพักๆ.... :z2:
-
เจ็บ....จริง
-
คุณเฉินจะเป็นอะไรมั๊ย อ่านไปก็รู้สึกว่าคุณเฉินดีกับพร้อมนะ อย่าเกิดอะไรขึ้นเลย :katai1:
ส่วนพี่พี ช่างมัน สมน้ำหน้า :katai2-1:
-
โห..เฉินร้ายมาก ก็อยากให้พีได้รับบทเรียนนะแต่แบบนี้มันก็โหดร้ายจริงๆ
-
เจ็บบ พี :mew4: :mew4:
-
เจ็บจริง ๆ อ่านแล้วอยากร้องไห้
ในเมื่อพร้อมมีคุณเฉินขนาดนี้แล้ว
เริ่มอยากให้พีกับพร้อมจบกันซะทีเหมือนกัน
แงงงงงงงงงงง ทั้งเจ็บ ทั้งเศร้า
รอติดตามคะ อย่าหายไปนานน๊า :monkeysad:
หน่วงจนจะเก็บไปฝันแล้วเนี่ย :hao5:
-
ตายกันไปข้างเลย เจ็บจุกจนกระอัก (เว่อร์เนอะ)
-
แอบรู้สึกดีที่รู้ว่าเฉินค้าของเถื่อน
แปลว่าไม่ได้เปนคนดีขนาดนั้น
เพราะงั้น ก้โอเครรรร ถ้าพร้อมจะกลับไปซบอกพีเหมือนเดิม
แต่ขอให้พีมันเจ็บกว่านี้ก่อนละกัน
แต่ๆๆๆๆๆ พีเจ็บ ใช่ว่าพร้อมไม่เจ็บนิ
-
สะใจจริงๆเลยฮะ แหม่ :katai3: นอนสมน้ำหน้าต่อไป
-
แบบจะทำอาชีพไหน แต่ถ้าดีกับพร้อมมากพอก็โอเคล่ะนะ
ทำได้ก็เลิกได้
ส่วนอิคนดี แต่ทำร้ายพร้อมก็ไปไกลๆ ก่อน
ไอ้ที่ว่าเป็นของใครก่อนคนนั้นเป็นพระเอก มันไม่ใช่นะ ถ้ามันเลวก็ไม่ต้องทนหรอก
เชียร์ใครก็ได้ที่รักพร้อม และพร้อมรักมากกว่า
-
สมน้ำหน้า :laugh: ทำตัวเอง
-
เจ็บ!!!
-
หน่วงเว้ยยยยยย :hao5:
-
เห็นชื่อตอนแล้ว...
ขอแปะไว้ก่อนนะ ให้ตอนดราม่าผ่านไปก่อน
ช่วงนี้ยังไม่อยากกินมาม่า
:mew2:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
รู้สึกว่าดีแล้วที่เป็นแบบนี้...ยังไงเขาก็รักพร้อม
และพร้อมจะเป็นคนดีเพื่อพร้อม...งงมั้ย?? ^^
คนมั่นคงและซื่อสัตย์ต่อกันมีภาษีดีกว่าคนโลเลเสมอ
เมื่อเลือกแล้วก็ต้องดีต่อกันให้ถึงที่สุด...จนกว่าจะมีจุดเปลี่ยน
แต่ก็นั่นแหละ...คนทำตัวเองจะทำอะไรได้
คิดช้า ทำช้า ก็แบบนี้...เจ็บซะบ้าง จะได้รู้ว่า-ความรัก-มีค่า
-
บทที่ 19
ทั้งที่ทำงานที่เดียวกันแต่ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมาพร้อมไม่เห็นพีแม้แต่เงา
...
..
.
พร้อมเดินลงที่ลานจอดรถ......รถของพีจอดอยู่....
นาฬิกาบอกเวลาว่าจวนจะสองทุ่ม....
พร้อมตัดสินใจเดินขึ้นไปที่แล็ป......
.
.
.
พีนั่งเอนหลังหลับตาอยู่ที่โต๊ะ ไรหนวดเขียวครึ้ม... ดวงตาโหล
เหมือนจะซูบลง......
......
....
...
"พี.......พี......."พร้อมสะกิดเบาๆ พีสะดุ้งนิดหน่อยๆ
"อ่ะ.........." พีตกใจเมื่อลืมตามาเจอคนที่เขาพยายามหลบหน้ามาตลอดอาทิตย์นี้
"..........กลับบ้านเถอะ.....สองทุ่มแล้ว" พร้อมบอกพร้อมกับขยับตัวถอยหลัง
"อ่อ.....อื้มๆ.....พร้อมกลับก่อนเลย...เดี๋ยวพีอยู่ต่ออีกหน่อย" พีหันกลับไปทางตู้เอกสาร
"เดี๋ยวป่วยอีก.....กลับบ้านเถอะ....เดินไปด้วยกัน" พร้อมยอมรับเลยว่ากลัว ไม่รู้ว่าเดินมาได้ยังไง....
ทางที่เดินมาทั้งมืดทั้งเงียบ
.
.
.
พีหัวเราะเหมือนนึกขึ้นได้ว่าพร้อมค่อนข้างกลัวเรื่องลี้ลับพอสมควร
แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ที่ลืมตามาเห็นพร้อม.....เพราะทางเดินมาที่แล็ปทั้งมืดและเงียบชวนนึกถึงหนังผี
"กลัวละสิ......" พร้อมเงียบ.......พีหัวเราะในคอเบาๆ
พอหันกลับไปเห็นพร้อมพิงกำแพงรอเขาแล้วใจมันเต้นแรง
เขารักพร้อม....ตลอดอาทิตย์ที่หลบหน้าบอกกับตัวเองว่าทุกอย่างจบแล้ว
แต่มันไม่ง่ายเลย.....
เขาคิดถึงพร้อมมากกว่าตอนที่แยกกันไปเรียนเสียอีก
"แฟนไม่มารับรึไง....." พีถามโดยที่ไม่มองหน้า
"อื้ม......เขาไปทำงานน่ะ....." พร้อมตอบสายตาจ้องไปที่ปลายเท้า.....
ทั้งตึกเหลือแค่สองคนละมั้ง.....
แล้วก็เหลือพี่ยามที่ป้อมอีกสองคน
"...........เอ้ย" พร้อมตกใจที่อยู่ๆไฟก็ดับ....
"หึๆ เป็นไร...จะกลับบ้านมันก็ต้องปิดไฟ" พีหัวเราะ
"เหอ....แกล้งเหอะ" พร้อมสะบัดเสียงใส่ พียิ้มแล้วเดินไปจับกระเป๋าของพร้อมมาถือ
"มานี่.....ไม่ยอมเดินแน่ๆ......"พีดึงกระเป๋าออกไปแล้วสอดมือเข้ามาประสานเอาไว้แท้
".............."พร้อมสัมผัสมือเย็นเฉียบกับมือที่อุ่นจนเกือบร้อนของคนข้างๆ
.
.
.
ดีใจเหรอ......หัวใจรัวขนาดนี้
เพราะกลัวเหรอ.......
แต่มันก็รู้ว่าหายกลัวเพราะมือที่ถูกกุมนี่
.
.
.
พร้อมเดินตามไปเงียบๆ
พีเองก็ไม่ได้พูดอะไร และในขณะเดียวกันก็พยายามไม่คิดด้วยว่าตัวเองดีใจขนาดไหน....
คิดถึงคนๆนี้......
รักคนคนนี้..........
.
.
.
พอเริ่มนึก.....เหตุการณ์ที่ทำให้หัวใจเขาแหลกสลายก็แว่บเข้ามาในหัว
พีรู้สึกได้ว่าตัวเองจับมือน้องแน่นขึ้น
"พี......เจ็บ" พร้อมท้วงเมื่อพีเหมือนบีบมือแรงขึ้น.....
"โทษๆ....."พีคลายมืออกมากุมไว้หลวม
"............."พร้อมเดินตามพีไป.....จนพ้นช่วงตึกมืดๆ
"ขอบคุณ" พร้อมบอกเบาๆ
"อื้ม......" พีมองพร้อมที่เดินข้างๆ.....
พร้อม...เหมือนเดิมเลยนะ......
ทุกอย่างเหมืนเดิม.....
แต่ไม่ใช่ของพีเหมือนเดิม....
"ขับกลับดีๆ......" พีปิดประตูรถให้น้องและมองตามท้ายรถจนลับตาไป.......
"คุณพีครับ....กลับบ้านแล้วเหรอครับ...." รปภ.หน้าประตูร้องถาม
"ยังไม่อยากครับ......เดี๋ยวมานั่งคุยด้วย" พีเดินไปร้านขายของชำไม่ไกล.....
"เลี้ยง......"พียื่นเบียร์ในทั้งสองคน
"เอาน่าไม่เป็นไร.....ป๋องเดียว.....ผมรับผิดชอบเอง" พียัดเบียร์ใส่มือทั้งคู่
"อย่างน้อยก็นั่งเป็นเพื่อนผม....."พีเปิดเบียร์กระดก
"ชื่นใจ.....ดื่มเถอะ.....ผมอนุญาต" ทั้งคู่ถึงได้เริ่มดื่ม
"งานหนักเหรอครับ...."พงษ์สิทธิ์ถามเจ้านาย
"ก็นิดหน่อย......" พียิ้มก่อนจะตอบ
"คุณพีมีเรื่องอะไรรึปล่าครับ....."
"ก็.....นิดหน่อย"
"ถ้าเรื่องหัวใจบอกผมได้นะ....." เทพเสนอตัว
"ผมโดนเมียทิ้งมาสามคนละ.....ฮ่าๆชาตินี้คงต้องแก่ตายคนเดียวเพราะไม่มีใครเอา"
"ก็มึงมันเจ้าชู้......."พงษ์สิทธิ์ว่ารุ่นน้องแล้วก็หัวเราะ......
พีได้แต่มองแล้วเงียบ.............กระดกเบียร์ในมือไป......
"คุณพร้อมคุณพีกลับมาแล้วเห็นสนิทกันเหมือนแต่ก่อนผมก็ดีใจนะครับ........" พงษ์สิทธิ์ยิ้มกว้าง
"อ่อ......อื้ม" พีพยักหน้า
"เมื่อก่อนนะครับ.....ผมเห็นพวกคุณสี่คนวิ่งเล่นอยู่ในโรงงาน.....มันเหมือนผ่านมาไม่นานนี้เอง......ยิ่งช่วงนี้คุณกลับมากันแล้ว อาวุโสในโรงงานดีใจกันใหญ่"
"งั้นเชียวเหรอครับ....." พีหัวเราะ ฟัง"ลุงพงษ์"เล่าไปเรื่อย
"ใช่ๆผมมาทีหลังพี่เขาแต่ก็ทันเห็นตอนคุณอยู่โรงเรียนข้างในนี่นะครับ.....เหมือนพี่น้องกัน...."พีนึกย้อนไปตอนนั้น
จะไปไหนก็ไปด้วยกัน จะเล่นอะไรก็เล่นด้วยกันตลอดเลยนี่นา
"พอโตขึ้นอะไรๆก็เปลี่ยนไป........" พีเอ่ยประโยคนี้ออกมาอย่างยากเย็น
"อะไรๆนั่นมันอาจเป็นสิ่งรอบๆตัวนะครับ....." ลุงพงษ์มองพีอีกครั้ง
จากเด็กชายกลายมาเป็นหนุ่ม เขายอมรับว่าตัวเขาเริ่มแก่แล้ว อยู่มาตั้งแต่สมัยคุณท่าน(คุณย่าของพี)
เห็นอะไรมากมาย......ทั้งเรื่องคุณแมน....เรื่องคุณรักษ์....จนถึงเรื่องคุณพี
"ผมอยากอยู่ที่นี้จนแก่.....แล้วผมก็ดีใจที่วันนั้นผมได้เข้ามาเป็นยามที่นี่ครับ"
".............." เทพพยักหน้าเห็นด้วย
"แต่เหมือนช่วงนี้คุณพีจะมีปัญหา........." เขามองเด็กหนุ่มที่เป็นเจ้านาย
"ปัญหาทุกอย่างถ้าเราสร้างเราต้องแก้เอง....มันเป็นสัจจะธรรมครับ.....แล้วเราต้องยอมรับผลของมัน"
พีไม่ได้เมาเเบียร์กระป๋องสองกระป๋องไม่ได้ทำให้สติเขาลดน้อยลง
เขาขับรถออกมาจากโรงงานสายมองไปเรื่อยๆ
มันเหมือนไร้จุดหมาย
สุดท้ายก็ขับกลับมาที่บ้าน........ตีหนึ่งแล้ว
พีเดินเข้าบ้านด้วยอารมณ์ที่ไม่มั่นคงนัก
มันเหมือนมีเรื่องทีอยากจะทำแต่ยังทำไม่ได้.....
.
.
.
พอทิ้งตัวลงบนเตียงเขาก็หันกลับไปมองโทรศัพท์ที่เพิ่งให้คนเอาไปเปลี่ยนมา
ถ้าวันนี้ลองกดอีกสักครั้ง..........
ตื้ด......
.
.
.
ตื้ด....
.
.
.
"...........ครับ" พีได้ยินเสียงงัวเงียของพร้อม......
"นอนแล้วเหรอ......" พีไม่รู้ตัวว่าทำเสียงยังไงตอนที่พูดแต่มันรู้สึกดีใจ......ที่พร้อมรับโทรศัพท์
"อื้ม......" พร้อมลากเสียงนิดๆ.....
"ตื่นมาหน่อยสิ........พีมีเรื่องอยากคุยด้วย"......พียิ้มเมื่อได้ยินพร้อมทำเสียงขึ้นจมูก
"หืม......ตีหนึ่งแล้วนะ......" พร้อมก็ขยับตัวมานั่งคุยกับพีอยู่ดี
"เมื่อกี้ตอนที่นอนฝันรึเปล่า......."
"ไม่อะ....." พร้อมเอื้อมมือไปเปิดไฟหัวเตียง
"ตอนที่เรียนที่นั่น.....เหนื่อยมากมั๊ย........" คนเป็นพีทอดเสียงอ่อน......
"อื้ม......" พร้อมนิ่งไป......
"ขอโทษนะที่ผิดสัญญา......ไม่โทรหาบ่อยๆ......เล่าให้ฟังหน่อยสิว่าตอนที่เรียนที่นั่นเป็นยังไง......พี่พีอยากฟัง"
.
.
.
"พร้อมก็..................." อยากเล่ามากๆเลย.....
"อ่านในเมล์เอาเถอะ.....เล่าให้ฟังแล้ว"
"อื้ม.....งั้นเหรอ.....แล้ววันนี้อยู่คนเดียวไม่เหงา?....."
"ก็เหงา.....แต่เหงากว่านี้ก็เคยมาแล้ว....." พร้อมชันขาแล้วกอดเงียบๆ
"ตอนที่เหงามากๆ...... พร้อมทำอะไร......."พีถามหลับตาฟังคำตอบ
"ก็ร้องไห้.............คนเดียว" พร้อมตอบเสียงเบาหวิว.....
"หรือไม่ก็โทรหาเพิร์ล หรือไม่ก็....ไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างบางที"
"อื้ม..........พรุ่งนี้วันหยุด......มีหนังน่าดูหลายเรื่องไปมั๊ย......" พีชวน.....แล้วได้แต่ลุ้นคำตอบ
".........."
"ช่วงบ่ายจะไปรับที่บ้าน.......ตกลงนะ" พีรวบรัดตัดความเสียเอง.....
"อื้ม........" พร้อมรับคำ
"งั้นนอนหลับฝันดีนะครับน้องพร้อม"
...
พร้อมตื่นเกือบเก้าโมง.......
"เฉิน" โทรศัพท์แผดเสียงจนต้งอตื่น
"อรุณสวัสดิ์......" เฉินทักทายมา
"ครับ.....อรุณสวัสดิ์....." พร้อมบิดตัวน้อยๆ.....แล้วหดเท้าเข้ามาให้ผ้าห่มทั้งที่ยังหลับตาอยู่
"คนขี้เซา.....ตื่นเถอะ.....สายแล้วนะ....."พร้อมหัวเราะออกกมาก.....อีกฝ่ายรู้ว่าเข้ายังไม่ลืมตาด้วยซ้ำ
".........วันหยุดนะ......" พร้อมแย้งเสียงอู้อี้
"ผมคิดถึงคุณ......." คุณเฉินมักจะทะลุกลางปล้องอย่างนี้เสมอ....
"อื้ม......ทำงานเหนื่อยมั๊ยครับ...."
"นิดหน่อยได้ยินเสียงคุณผมก็หายเหนื่อย"
"ฮ่าๆ......ใครจะเชื่อ" พร้อมยิ้ม......สดใสจังเลย.....แสงจากข้างนอกสาดเข้ามาทักทาย
"ดีจังที่ได้ยินเสียงคุณแบบนี้.........." พร้อมอมยิ้มกับตัวเอง คิดในใจว่าถ้าเขาอยู่พร้อมคงนอนกอดกับเขาบนเตียง
"ตื่นแล้วอย่าลืมทานข้าวเช้านะ........"
"รู้แล้วครับ.....คุณก็ด้วย อย่าหักโหมนะ" พร้อมมองรูปถ่ายที่เฉินเอามาวางไว้ก่อนจะไปทำงาน
"ผมรักคุณ..........."ปลายสายบอกรัก
"อื้ม......ผมรู้"พร้อมได้แต่รับคำ.....
.
.
.
ยิ้มน้อยๆให้กับรูปถ่ายคู่กับที่หัวเตียง........
...................................................................................................
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
เฮ้อ พีถ้าคิดว่าสายเกินไปแล้วก็อย่าพยายามอีกเลย
ปล่อยให้พร้อมไปอยู่ในที่ที่พร้อมเลือกเถอะ :hao5:
เหมือนพีจะทำใจได้บ้างแล้ว สำนึกกับสิ่งที่ผิดพลาด
แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยวางนะเนี่ย
เดี๋ยวก็เจ็บกันทั้งสองฝ่ายอีกหรอกเมื่อคุณเฉินกลับมาน่ะ
รอติดตามด้วยหัวใจที่หน่วงหนักต่อไป(คนอ่านก็ไม่ปล่อยวางเหมือนกัน 555) :pig4: :mew1:
-
:hao5: ตอนนี้รู้สึกเหมือนเราเป็นนางเอกนิยาย ที่ยิ้มทั้งๆที่ร้องไห้ :mew2:
-
กลับมาอ่านอีกที รู้สึกเศร้ามากเลย แล้วธุรกิจของเฉินจะทำให้เกิดอะไรรึเปล่าเนี่ย
-
ทำไมน๊าพรายมากระิบข้างๆว่า มันกำลังมีบางอย่างที่พร้อมจะเสียใจ (อีกแล้ว)
-
รู้สึกสงสารเฉินอ่ะ พร้อมทำเหมือนจะคบทั้งสองคนเลย ไม่ยอมตัดพีให้ขาดแต่ก็เก็บเฉินไว้เพื่อเวลาที่ไม่มีใคร มันเห็นแก่ตัวนะ ไม่ต่างจากพีทำเลย คุณเฉินคงไม่ตายใช่ไหมอ่ะรู้สึกกลัวยัไงไม่รู้ :katai1:
-
ไปกันใหญ่ อีรุงตุงนัง... มีคำแนะนำดีๆมาเสนอ ถ้าเลือกใครแล้วต้องจบ ทำไมไม่สามพี? ฮ่าๆๆๆๆ กร๊ากกกกกกกกกกกก
เค้าล้อเล่นแน้้้ :hao6: :laugh:
-
มาคิดได้เมื่อสายอิพี่พีนี่จะทำอะไรทีต้องให้พร้อมเสียใจเสมอเลยนะ ใช้ไม่ได้
-
มันหน่วงๆอึนๆยังไงไม่รุ้ สงสารพีอะ :mew4:
-
แอบอ่าน...แอบบวกเป็ด :mew1:
จะผิดไหมที่คิดว่า...อยากให้เฉินได้หัวใจของน้องพร้อม!! ฮ่าๆๆ
พี่พีสมควรอดทั้งหัวใจและร่างกายน้องพร้อมไปเลยตลอดกาลลลล >,.<
รอตามอ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ :hao5:
-
บทที่ 19/2 (18/8/56)
แม่ที่นั่งดูทีวีหันมามองพร้อม
"กลับมาแล้วเหรอครับ.....พร้อมนึกว่าแม่จะย้ายไปอยู่ฮ่องกง"
"บ้าเหรอ....แม่ไม่ชอบถ้าไปฝรั่งเศสค่อยมาชวน....."
"แล้วป๊าละครับ......" พร้อมนั่งแหมะลงข้างๆ
"ก็อยู่ห้องนอน.....แล้วนี่เพิ่งเข้ามาวันนี้จะนอนบ้านมั๊ยลูก....."
"อื้ม......"พร้อมเอนตังลงนอนที่ตักแม่.....
"แม่.....พร้อมเป็นแฟนกับคุณเฉินนะ"
"รู้แล้ว........" แม่ไม่ได้ว่าอะไรแค่ลูบหัวเบาๆ
"อย่าทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบก็พอ"
"เปล่าชั่ววูบ......" พร้อมซุกหน้ากับท้องแม่
"เขารักพร้อม........" ลูกชายตอบออกมา นเป็นแม่ยิ้มอบอุ่นให้
"แล้วพร้อมละลูก......รักเข้ามั๊ย....."
"..........." ตอบแม่ไม่ได้.......ตอบหัวใจตัวเองไม่ได้เหมือนกัน
"อายุยี่สิบเอ็ด......โตแล้ว.....คิดเอง..."แม่หัวเราะเบาๆ.....พร้อมมองหน้าแม่.....ยังไงแม่ก็รู็ใจพร้อมที่สุด....ไม่ต้องถามคาดคั้น แต่ก็รู้ว่าคิดอะไร
พีวนรถเข้ามาในบ้านพร้อมตอนบ่ายโมงพอดี พร้อมสบตาแม่นิดนึง หน้าแดงอย่างห้ามไม่ได้
"พีมารับเหรอ...." แม่ลูบแก้มลูกชายเบาๆ
"รักตัวเองให้มากๆ........" แม่พูดแค่นั้น พีเดินเข้ามายกมือไหว้แม่ทักทายพีเองก็นั่งคุยสักครู่
กว่าจะได้ดูหนังก็ปาเข้าไปรอบสี่โมงเย็น เลือกเอาเอนิเมชั่นน่ารักๆสักเรื่อง
ช่วงเวลาที่นั่งอยู่ในโรงหนังพร้อมจดจ่ออยู่กับภาพบนจอ....ในขณะที่พีกลับจดจ่ออยู่กับใบหน้าคนข้างๆ
เนิ่นนานเท่านาน.....พร้อมยิ้มและหัวเราะ
พียิ้มกับพร้อมยิ้มที่พร้อมยิ้มตอบ
พร้อมลืมเรื่องที่ผ่านมาแล้ว
"สนุกมั๊ย......" พีถามพร้อมพยักหน้ารัวๆ
"สนุกมาก....ไม่ได้ดูหนังมากี่ปีแล้วเนี่ย.....ฮู้.....สนุกแฮะ"
"คราวหน้ามาอีกมั๊ย......"พีขยี้หัวพร้อม....คนตัวเล็กชะงักไปก่อนจะยิ้ม.....
"เอาไว้คราวหน้าพี่พีพาน้องพิมนะ.....พร้อมจะชวนเพิร์ลมาด้วย เอาน้องพุ่มมาด้วยสิ....สนุกแน่ๆ" พียิ้มกับสรรพนามที่พร้อมเรียก
"แล้วมากันสองคนไม่ได้เหรอ......."
"ได้สิ.....ก็พี่พีเป็นพี่ชายพร้อมยังไงก็ได้อยู่แล้ว".........พร้อมยิ้มอ่อนโยน ลูบไหล่คนเป็นพี่เบาๆ
.
.
.
พร้อมตัดใจแล้วพี........
.
.
.
พีก็หยุดเถอะนะ
ตอนที่ขึ้นมาบนรถหลังจากดูหลังเสร็จมันเหมือนมีไอหม่นๆจางล้อมทั้งสองคนเอาไว้
"แล้ว.......แฟนพร้อมจะกลับมาเมื่อไหร่......"
"น่าจะอีกสองสามวัน........." พร้อมขยับดึงเข็มขัดมาคาด
"ติด......" แต่มันติดอะไรสักอย่างทำให้ดึงออกมาไม่ได้ พีเลยตต้องเอื้อมมือมาจับ
พร้อมมองหน้าของพี......จ้องมองเต็มๆตาเป็นครั้งสุดท้าย......จะมองพีอย่างนี้วันนี้อีกวัน.......
"จะไม่ถามว่าอภัยรึยัง......ไม่ขอร้องให้กลับมารักพีเหมือนเดิม....."พีโนมตัวเข้าหาน้องมองดวงตาเรียวๆของน้องจ้องลงไปราวกับจะให้หัวใจได้คุยกัน
"แต่จะบอกให้รู้เอาไว้.........."พีจูบที่หน้าผาก พร้อมนิ่งอึ้งไป
"มันอาจจะสาย......และพร้อมก็ไม่อยากได้ยิน แต่สุดท้ายแล้วจริงๆที่จะพูด.....พีรักพร้อม....." ไม่รู็ทำไมเหมือนทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหว....
พร้อมยิ่งทำอะไรไม่ได้เมื่อพีกดริมฝีปากลงมา.......ที่มุมปากเขา
รสชาติเปร่งปร่าของน้ำตา.....ที่ไม่ใช่ของพร้อม
.
.
.
พีร้องไห้......
พร้อมอดใจไม่ไหวแม้จะหักห้ามหัวใจอย่างถึงที่สุด
รักคนคนนี้มากเท่าไหร่ไม่รู้.....แต่อยากจะหยุดยั้งทุกอย่างเอาไว้
"แค่ตอนนี้ช่วยรักพีอย่างที่พร้อมเคยรักได้มั๊ย........."
.
.
.
ใจเอยใจ......
อ่อนไหวอะไรอย่างนี้.......
พร้อมพยักหน้าพีจูบอีกครั้งอีกครั้งและอีกครั้ง.......
ตราบเท่าฟ้าจะยังอยู่ด้านบนและคนยังเดินอยู่บนดิน
พีตอบตัวเองไม่ได้เลยว่าจะหยุดได้ยังไง.......
.
.
.
แม่บอกพร้อมว่าให้รักตัวเองให้มาก......
ทั้งที่รู้ว่าเจ็บแสนเจ็บปวดแสนปวดทำไมถึงยังอยากจะสัมผัสมันอีก......
พร้อมหลับตาลงช้าๆ.......
.
.
.
ขออีกวัน.....
พรุ่งนี้พร้อมเป็นแฟนของคุณเฉิน......แค่คนเดียว
..........................................................................
เรื่องรักว่าพูดยาก.....ห้ามยาก....
เรื่องหยุดรักยิ่งยาก....ลำบากกว่า
เรื่องอยู่ใกล้แล้วใจไม่ไหวไม่หวั่น
เรื่องหัวใจของใคร....ก็ใจมัน
รักแรกเชียวนะ.........ตัดยากแท้ๆ.........
แต่รักนิรันดร์........คือขอให้รักกันจนวันตาย.....
คนเขียนมันร้องไห้.....กลับมาอ่านแล้วอิน......
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและติดตามค่ะ
ชื่นใจจริงๆ
-
สิ่งที่พีไม่ได้ทำและคิดจะทำคือเป็นพี่ที่ดีหรือเปล่า
จึงหันมาสนใจเรื่องอดีต :mew2:
-
เออ...... น้องพร้อม ถ้าจะพลาดซะแหละ!!
ขออีกวัน.... ถ้าจะตัดมันต้องตัดเลยเดี๋ยวนั้นน้าาา เชื่อสิ มีประสบการณ์มากก่อน T^T
-
คงเป็นความพยายามครั้งสุดท้ายซะที ที่พีจะเปลี่ยนใจพร้อมให้กลับมาเหมือนเดิม
ถ้าพรุ่งนี้พร้อมเลือกจะมีคุณเฉินแค่คนเดียว ก็อยากให้พีเลิกพยายามซะที
แต่จุดเปลี่ยนจะเป็นคุณเฉินรึเปล่า หรือจะเป็นใจพร้อมที่ยังรักพีคนเดียว
ถึงตอนนั้นพร้อมก็คงเลือกเองว่าจะให้อภัยในสิ่งที่พีทำหรือจะมีอนาคตที่คิดว่าดีกับคุณเฉิน
เขียนซะงงเลย 555 รอติดตามตอนต่อไปนะคะ :pig4: เศร้าจัง :hao5:
-
ระวังเฉินจับได้แล้วจะวิบัติกันไปหมดเน้อ
-
บทสรุป.....
เฉินเดินออกจากทางออกผู้โดยสารขาเข้า
รอยยิ้มกว่าพิมพ์ใจของคนรักทำเอาหายเหนื่อย
"..................."คว้าคนตัวบางเข้ามากอดโดยไม่สนใจคนรอบข้าง
"เฉิน.........." พร้อมอุทาน......กอดแน่นเสียใจพร้อมหัวเราะ
"..............คิดถึงจังเลย" พร้อมยิ้มกับท่าทางคนพูด.....เขากระซิบ.....
"คิดถึงเหมือนกัน........." พร้อมเอ่ยตอบใบหน้าแดงซ่าน......เขินแปลกๆ
"..............."เฉินมองหน้าคนพูดที่เสไปมองทางอื่นอย่างเขินๆ เขายิ้ม รู้สึกอารมณ์ดีมากจนน่าตกใจ
ทั้งที่คนของเขารายงานว่าพร้อมกับพีจูบกันในรถ........เมื่อสองวันก่อน
ใจเขาเหมือนเผาไหม้.......ร้อนจนอยากกลับมาหาคนๆนี้ที่สุด
"คุณเฉิน......ผมมีอะไรจะบอก......." พร้อมประคองใบหน้าของคนตัวสูงเอาไว้
"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้......ผมจะมีแค่คุณ......คนเดียว"
.
.
.
คนของเขาบอกต่ออีกว่าหลังจากจูบกันพร้อมเพียงแค่ลงจากรถคันนั้นแล้วขึ้นรถแท็กซี่กลับบ้าน.....
โดยที่มีเด็กหวงก้างนั่นมองตาเฉยๆ.....
เขาไม่อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นตอนที่เขาไม่อยู่
เขาไม่สนใจอะไรอีกแล้ว......
.
.
.
"ผมไม่แคร์......เรื่องก่อนหน้านี้จะเป็นยังไง.....ช่างมัน.....ผมรักคุณ....มันสำคัญที่สุดและถ้าโชคเข้าช้างผม.....คุณก็รักผม......"
"งั้นโชคคงเข้าข้างคุณ........" พร้อมบอกเขา สายตาที่มองตรงแน่วมาหาทำให้เฉินนิ่งงัน
"ผมรักคุณ.....ตอนที่ผมจูบกับพีผมคิดถึงคุณ" พร้อมไม่รู้หรอกว่าประโยคนั้นสร้างความรู้สึกแบบไหนในจิตใจของหลี่ เฉิน
"....................." พร้อมแทบจะรัวคำพูดออกมาเมื่อเห็นเขามองมานิ่งๆ
"ผมจูบกับเขาก็จริง.......แต่ผมเจ็บไปทั้งใจ แล้วหน้าคุณก็โผล่เข้ามา......แล้วผมก็เผลอเรียกชื่อคุณ......."พร้อมกลั้นใจ.....กังวลว่าคนคนนี้จะโมโห
แต่.......
.
.
.
เฉินหัวเราะ......เขาหัวเราะเสียงดังกลางสนามบิน......
พร้อมทั้งตกใจทั้งอาย.......
"เฮ้.......หยุดหหัวเราะได้แล้วคนมอง...." พร้อมฟาดแขนเขา
"ผมรักคุณ......ขอบคุณ"
"...................." พร้อมซุกหน้ากับอกเขา.....
อย่างนี้สินะ......ความสุข......
...
หมอชีนั่งมองเจ้านายที่เอาแต่เหม่อ.....
"คุณพี......"
"อ่ะ......ว่า?"
"พักกลางวันแล้ว......"
"อื้มๆๆ.....ไปก่อนเลย" พีโบกมือให้แล้วก้มหน้ามองเอกสาร เกินกว่าที่หมอชีจะคิด
หยาดน้ำตาก็หยอดแหมะลงบนเอกสารที่อยู่ตรงหน้า
.
.
"คุณพีครับ......เอ่อ......." หมอชีชี้ที่ตาของเขา พีแตะที่ใบหน้าตัวเองเบาๆ
สัมผัสเปียกชื้น......
เขาร้องไห้เหรอ......
"ผม......."
"ไม่เป็นไรครับ..........." หมอชีตบบ่าเจ้านายอย่างไม่รู้จะทำยังไง
.
.
.
หลังจากจูบกัน......พร้อมเผลอเรียกชื่อใครบางคนออกมา
นั่นทำให้ทุกอย่างหยุดลง
"เฉิน....." ทั้งที่มันแสนเบา.....แต่กลับดังก้องไปทั้งโสตประสาท
พร้อมเอ่ยขอโทษเขาเบาๆ
ก่อนจะขอตัวกลับเอง...........
พีไม่รู้จะทำอะไรต่อ เขาได้แค่มองน้องเดินขึ้นรถแท็กซี่ไป.....
เหมือนเสียงของพร้อมจะเป็นสิ่งเดียวที่ดังในหัว
แต่กลั[เป็นเสีย'พร้อมที่เรียกคนอื่น.....
........
......
....
...
.
.
พียกมือมาปิดหน้าตัวเองแล้วร้องไห้อย่างผู้ชายใจสลายคนนึง
บอกกับตัวเองว่าสมควรแล้ว
มันดีแล้วที่เขาเจ็บเพราะพร้อม
ตอนนี้พร้อมมีคนที่รักพร้อมไปแล้ว
พร้อมเองก็รักคนๆนั้น
เขาได้รับแล้ว.....ผลของการกระทำ
แต่.......มันเจ็บสุดทนจริงๆ
"ต่อจากนี้เป็นพี่พีของพร้อมนะ......" ประโยคสุดท้ายที่ได้ยิน
"พี่จะพยายาม.............." พีพร่ำพูดกับตัวเอง......
.........................................
พร้อมนั่งกินขนมไปอ่านหนังสือที่หิ้วมาจากบ้านไปด้วย
"พร้อม.....ผมมีเรื่องจะบอก......"
"ครับ......" พร้อมพยักหน้าและตายังมองหนังสือ
"อันที่จริงผมทำอาชีพไม่ค่อยสุจริตเท่าไหร่......"
"อ่อ.....ผมรู้แล้ว......"
"ห๊ะ..." กลายเป็นเฉินที่ทำตาโตเสียเอง
"ก็คุณปู่.......บอก.....ไม่หรอกผมไปเค้นถามปู่มาน่ะ.....ก็พอจะรู้มาบ้าง.....แต่ผมไม่ได้สนใจเท่าที่คุณรักผม.....และผมก็รักคุณ"
"..................."หัวใจพองโตเป็นลูกบอลลูน......
"จับมือผมไว้เร็ว......." พร้อมเอื้อมมือมาจับตาที่คนตัวสูงกว่าร้องบอก และสงสัยมากว่าเดิมเมื่อเขาจับมือพร้อมเอาไว้เสียแน่น
"เป็นอะไรไป......" พร้อมขมวดคิ้ว สงสัยจนต้องลุกเดินมากอดเอาไว้
"กอดไว้อย่างนี้ดีเลย....." พร้อมยิ่งสงสัยหนักเข้าไปอีก
"ทำไม......"
"ก็หัวใจในอกซ้ายมันเหมือนจะลอยออกนอกโลกเลย....ถ้าเป็นงั้นพร้อมต้องจับผมไว้....."
"..........ฮ่าๆ.......เพี้ยน......" พร้อมหัวเราะแล้วกอดคนตัวโตแน่นขึ้นอีกนิด
ผมมีความสุข.....อย่างที่ผมไม่ต้องไขว่คว้า ไม่ต้องไล่ตาม....ไม่ต้องรอคอย
.........................................
เช้าวันเสาร์ที่พร้อมต้องไปทำงาน.......
"พร้อม...."เฉินเดินมาปลุกคนรักที่นอนซุกหมอนอยู่
"อื้มมมมมมมมม" พร้อมพลิกตัวหนี
ทุกเช้าต้องปลุก.......เป็นกิจวัตรสำคัญมากๆ เฉินชอบที่สุด
พร้อมตื่นยาก.......และงอแงที่สุดเวลาปลุก
"ไม่ตื่นจูบนะ......." เฉินยิ้มเจ้าเล่ห์....
"อื้ม......" พร้อมโดนกดจูบ...จูบจริงๆจัง....คนที่จูบเองยังไม่ได้สวมเสื้อด้วยซ้ำ....ยิ่งไม่ต้องกลัวว่าเสื้อจะยับ
"อื้อ......พอแล้ว" พร้อมหายใจหอบ.....ราวกับวิ่งไกลๆมา
"ตื่นรึยัง.....ตื่นแล้วนี่นา...." เฉินสัมผัสเบาๆ
"อย่า.....อ่ะ" พร้อมกำเสื้อกล้ามของเฉินเอาไว้แน่น หลับตาปี๋
"...........อ่ะ....ฮ่ะ....." ยิ่งเห็นคนน่ารักทำท่าน่าแกล้งเฉินยิ่งเร่งจังหวะแถมกดส่วนปลายเบาให้เจ้าตัวสะดุ้ง
"........เร็วอีกนิดนะ......" เสียงงัวเงียกลายเป็นเสียงอ้อนๆ
".....หืม....." แกล้งทำช้าลงเจ้าตัวถึงกับจะเอื้อมมือไปทำเอง.....
"ไม่ได้นะ........." เฉินรวบมือสองข้างของคนงอแงไปจับเอาไว้ด้วยมือข้างเดียว
"อื้อ......." ยิ่งดิ้นยิ่งจะอ้าปากโวยวาย....กลายเป็นโดนปิดปากไปด้วยจูบ
".........พร้อมรักเฉิน........" ทันทีที่ปากเป็นอิสระ......
".............ผมก็รักคุณ........." จบการทำงานสัปดาห์นี้ของทั้งคู่.....
เพราะวันนั้นทั้งวันพร้อมไม่ได้เข้าออฟฟิส......
ส่วนคุณเฉินยืนผิวปากทำอาหารเช้าที่ต้องทานช่วงบ่ายอย่างอารมณ์ดี
...............................................................................
แม่กับป๊านั่งจ้องเฉิน.......พร้อมได้แต่นั่งจิบน้ำทำหน้าไม่ค่อยถูก
"เอาไงก็เอาลูกแม่รักนี่นา......แค่ถ้าแม่รู้ว่าทำลูกแม่ร้องไห้.....แม่จะไปเอาลูกแม่คืน...." แม่พูดยิ้มๆ
"...........ครับ.....ผมจะไม่ทำให้พร้อมร้องไห้ครับ" คุณเฉินก้มหัวให้แม่อย่างเคารพ
"ป๊าก็ฝากเสือพร้อมด้วยนะ......" ป๊ายิ้มให้นิดหน่อยแล้วหันไปคีบเนื้อเป็ดใส่จานแม่
"..................ขอโทษที......เพิร์ลมาช้า" พร้อมหันขวับไปทางประตู.....
เห็นฝาแฝดวิ่งพรวดเข้ามา
"เพิร์ล......." พร้อมตะลึงเมือ่เพิร์ลถอดหมวกออกจากหัว
"ตัดผมตั้งแต่เมื่อไหร่........" เพิร์ลยิ้มแหยๆ
"ก็เมื่อสามชั่วโมงก่อน........" เจ้าตัวลูบหัวตัวเองเขิน
.
.
.
จากผมยางถึงเอวกลายเป็นผมซอยสั้นเกือบติดหนังหัว
"สวยละสิ.........." เพิร์ลหัวเราะ
"พูดไม่ออกเลยหล่ะ"
"อกหักก็ต้องตัดผมสิ......" พร้อมมองหน้าฝาแฝดนิดนึง.....
"........?????????"
"กินข้าวได้แล้ว........."แม่จบบทสนทนาระหว่างพี่น้องฝาแฝด(แม้ว่าสายตาทั้งแม่และป๊าจะจ้องหัวเพิร์ลอยู่ก็ตาม)
"........................" เพิร์ลเดินมานั่งข้างๆพร้อมและกระซิบเบาๆ
"ตัวไปหักอกพี่ชายเขาไม่ใช่เหรอ เค้าโดนน้องสาวหักอก....เอาเป็นว่าหายกัน"
.
.
.
.....................................................
จบตอนของพร้อมพี
ต่อไปก็หมอชีกับฟ่ง
นายโย่งววุ่นวายหนุ่มม้ายลูกติดสนับสนุนโดย.....ยาฆ่าเชื้อตรา นอร์ซิน แม่จอร์จ
อย่าเอาปืนมาไล่ยิงกันเลยนะ.....
:mew5: ขอบคุณทุกคนมากๆค่ะที่เข้ามาอ่านแล้วก็คอมเม้นท์
มาติดตามอ่าน
แม้เราจะร่วมกันประนามพี่พีขนาดไหนก็ตาม
แม่ยกพี(มีด้วยเหรอ?) อย่าเพิ่งเสียอกเสียใจไป
อย่าเพิ่งรีบตีอกชกตหัวกัน เซอร์ไพรส์มันมีมาเรื่อยๆแหละ.....
....
..
.
อบอุ่นมากๆครอบครัวเป็ด(ยกมือสวัสดีราวนางสาวศรีสยาม)
ยินดีมากที่ได้มาพิมพ์นิยาให้อ่านกัน
:pig4:
-
รักนิรันดร์
มันไม่มีจริงหรอกค่ะ :o12: :o12: :o12: :o12:
-
เป็นเรื่องแรกที่อ่านแล้ว นายเอกไปคู่กับคนที่น่าจะเป็นพระเอก แต่ชอบแบบนี้มากเลย
รุู้สึกมันให้ความรู้สึกถึงความเป็นจริงดี จะติดตามต่อไปครับ :L2:
-
หา สามี ให้พีได้ป่ะะะะ :katai2-1: :katai2-1:
-
มันคือบทสรุปจริง ๆใช่มั้ย แล้วบทสรุปของพีล่ะ
คือต้องเสียใจแม้ว่าจะสำนึกได้แล้วงั้นเหรอ
ฮือ ทำใจไม่ได้อะ แล้วจะมีตอนต่ออีกไหมอะ
รอนะคะ :hao5: :monkeysad:
-
จบได้ดีคับ สารภาพว่าไม่กล้าอ่านต่อหลังจากที่เด็กๆโตขึ้นแล้วพีเปลี่ยนไป กลัวมาม่าจริงๆ เพิ่งข้ามมาอ่านตอนจบเลย เลยมีงงๆนิดๆว่าคุณเฉินมายังไง (ถ้าทำใจได้จะกลับไปอ่านต่อ) แต่ดีใจที่พร้อมคู่กับคุณเฉินแล้วมีความสุขนะคับ ภาคนี้อารมณ์ต่างจากตอนคุณปู่รักษ์เลย คู่นั้นออกจะหวานๆกันมาก รอภาคต่อไปคับ แอบอยากให้พีเป็นเคะจริงๆนะ แบบว่าภาพลักษณ์ตอนเด็กๆมันติดตา หาคนมากดพีทีเถอะ ถือว่าเป็นการลงโทษที่ทำพร้อมเสียใจก็ได้ ๕๕๕ :katai2-1:
-
รักครั้งแรกใช่ว่าจะเป็นคู่กันเสมอไปใช่ไหมเนี้ยะ :mew4:
รอตอนของหมอชี น่าจะสนุก ดับอารมณ์ดราม่านะ
-
รักนิรันดิ์ มันหายากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทรเจอแล้วหล่นไปอีกแล้วหาเจอคะ T^T
น้องพร้อมขอให้มีความสุขมากนะคะ อิพี่พี่ เจ๊สไลด์คิกให้
ปล.แต่ก็ให้เป็นดับเบิ้ลPนะคะ
-
สงสารพียังไงไม่รู้
-
เราชอบเฉินนะ อบอุ่น สุภาพ รักเราหมายถึงรักพร้อมอ่ะ แต่บทน้อยไปหน่อย ถ้าบทฮีมาเยอะกว่านี้จะฟินมากกกก o18
-
เป็นตอนจบที่...โคตรน่ารักอ่ะ
มันดีแล้วจริงๆ ที่เลือกคนที่รักกัน
ความรักมีค่าเมื่อให้กับคนที่เห็นค่า
อยากอ่านหมอชีกะฟ่งแระ...น่าลุ้นๆ
-
จบได้ดีค่ะ
สงสารพี่พีนิดหน่อย อิอิ :katai5:
-
เราว่าจบได้สมเป็นเรื่องจริงๆ
เอาตามความจริง ถึงอภัยให้ได้ แต่การจะกลับไปยอมรับได้ รักกันเหมือนเดิม
ด้วยบริบทของพี มันเป็นไปไม่ได้ เพราะพีหักหลักพร้อมมากและนานเกินไป
ส่วนที่บอกว่าแก้ตัว กลับตัวได้ มันก้ำกึ่ง ออกแนวรู้ตัวเมื่อสาย
พร้อมอาจทำตัวไม่ถูกตามขนบนิยายที่ฝ่ายนาง(นาย)เอกต้องรักเดียวใจเดียว
แต่ในความจริงๆ ของคนไม่มีใครทนได้หรอกค่ะ
แล้วพร้อมเองก็ไม่ใช่ไก่กา เป็นคนดีพอที่มีคนอีกมากเห็นค่า และรักถนอมพร้อม
ดีใจที่เฉินรักพร้อม แล้วรักนั้นมากพอที่จะรอให้พร้อมลืมแผลเก่า
ขอบคุณสำหรับตอนจบแบบนี้นะคะ
-
หาสามีให้พีเถอะนะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พร้อมในความคิดของเราเป็นคนที่มั่นคงและเด็ดขาด
ดังนั้นใครที่ได้เป็นคนรักของพร้อมเราถึงคิดว่าช่างเป็นคนที่โชคดีเหลือเกิน
ที่ได้ครอบครองความรักที่แสนมั่นคงนี้ ซึ่งคุณเฉินนั้นคู่ควร
ฉะนั้นอ่านจนถึงบทสรุป เราก็ยังขอยืนยันที่จะสมน้ำหน้าพีต่อไป :katai3:
ขอบคุณนักเขียนที่รักที่มอบบทสรุปที่สมจริงบทนี้มาให้อ่านจริงๆ :กอด1:
มันตรงใจกับอุปนิสัยพร้อมที่เราสัมผัสได้ว่าเข้มแข็งพอที่จะก้าวต่อไปเพื่อเริ่มต้นใหม่
"คนเลวที่สำนึกได้...อภัยได้ แต่ไม่ได้มีโอกาสเสมอไป"
-
ไม่รู้จะสมน้ำหน้าหรือสงสารพีดี :o12:
แต่ถ้าเราเป็นพร้อม ก้อคงตัดสินใจแบบพร้อม แบบว่าเป็นพวกเจ็บแล้วจำ แถมแค้นด้วย :m16:
-
นี่เป็นบทสรุปของพร้อมคนเดียวใช่ไหมเนี่ย แล้วพีจะมีคนมาดามใจใช่รึเปล่า ไม่อยากให้พีเศร้าอยู่อย่างนี้เลยอ่ะ
-
ช่วงแรกก็น่ารักน่าหยิกดี
อ่านไปอ่ายมา ทำไมยิ่งปวดใจล่ะ
แล้วก็อยากจะลุ้นดูว่า เรื่องราวของคู่ต่อไป มันจะเป็นแบบไหน
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ชอบที่จบแบบนี้ มัน real ดี พีไม่ต้องมีคู่ก็ได้ม๊างงงงง
ให้ได้มีครอบครัวไว้สืบสกุลบ้างก็ได้นะ
เพราะน้องก็เป็นทอมไปแล้วนี่
-
บอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไงอ่ะนะกับความรักของคนสองสามคนนี้
เอาเป็นว่า
รอลุ้นคู่หมอชีกับฟ่งดีกว่า ฮ่าาาาา
-
:mew6: ถึงจะเกลียดไอ้พีมาก แต่ก็อดสงสารมันไม่ได้ เฮ้อ :เฮ้อ: ตอนแรกเราเข้าใจว่ายังไงสุดท้ายพร้อมก็ต้องลงเอยกับพีเลยอยากให้เอาคืนให้สาสมก่อนไม่นึกว่ากลายเป็นเฉินไปได้ คงเพราะเฉินออกมาน้อยเลยยึดติดอยู่กับพีจนคิดว่ามันเป็นพระเอก แต่ในความเป็นจริงความรักไม่ได้อยู่ที่เวลาที่พบกันนี่เนอะ พีก็รับกรรมที่ตัวเองก่อไว้ไป
-
โห เรียลมากอ่ะ ชีวิตจริงคนที่เรารักมากๆไม่จำเป็นต้องเป็นคนรักของเรา แต่บทเฉินน้อยจนไม่คิดว่าจะมารับบทคนที่ได้รับความรักของพร้อมไปจริงๆ
-
ร้องไห้น้ำตาเป็ฯเผาเต่าเลย
สงสารพี อยากให้คู่กันมากกว่า T^T
-
จบแบบเจ็บเจ็บ เจ็บม๊ากมาก อ่านแล้วสตั๊นไปสองชั่วโมง ค่อยกลับมาเม้นท์ TT..TT
คือไม่ได้เตรียมใจไว้ คิดว่ายังไงน้องพร้อมต้องคู่พี่พีหลังจากให้พี่พีรับกรรมที่ทำไว้แล้ว แต่พอจบจากหมั่นใส้พี่พี กลายเป็นน้ำตาไหลเลย
นึกถึงคำพูดน้องพร้อม ที่บอกว่ารักพีพีตั่งแต่เกิดแล้วมันหน่วงอ่ะ เศร้าขนาด ยังหวังว่าน้องพร้อมจะกลับมารักพี่พีได้อีกครั้ง แต่คงเป็นไปไม่ได้แล้วชิป่ะ :mew6: :mew6:
-
ดีใจที่น้องพร้อมมีคนรักที่จริงใจอย่างคุณเฉิน
-
มีแผนจะรวมเล่มสำหรับเรื่องผู้จัดการหัวใจ (ปู่รักษ์กับอามุ) กับทาง In Heaven Books
แต่กำลังปั่นฟ่งมาให้อ่านอยู่นะคะ.....^^
ถ้าใครสนใจก็ทักทายเข้ามาได้
ขอบคุณค่ะ
-
รวมเล่นมีครบทุกคู่ป่าวคะ อิอิ อยากอุดหนุน :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
เรื่องจริง ยิ่งกว่านิยาย
พี่อ๊อฟ ปองศักดิ์ ได้กล่าวไว้ :ruready
:pig4:
-
พิเศษ ***
พร้อมเดินออกจากห้องน้ำมาก็เห็นคุณเฉินนั่งเอนๆอยู่บนที่นอน.....
"อาบน้ำเถอะครับ....." พร้อมเดินมาแตะนี่แก้มคนรักเบาๆ
"อื้ม....." ใบหน้าที่ล้าๆยิ้มให้พร้อม
"เหนื่อยมากเหรอครับ......" คำตอบคือการพยักหน้าน้อยๆ
"อื้ม....งั้นไปอาบน้ำมาก่อนเดี๋ยวพร้อมนวดให้......" การแทนชื่อตัวเองบางเวลา(ที่อยากเอาใจ)
คือความน่ารักของที่สุดกถึงที่สุดของพร้อม
"ครับ......"จูบปากพร้อมเบาๆก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
พร้อมคือคนรักที่ดีที่สุด คุณเฉินบอกกับตัวเอง
เป็นทั้งคนที่น่ารักและเป็นคนที่ใส่ใจรายละเอียดมากๆ
แปรงสีฟันถูกบีบยาใส่วางไว้
พอเขาอาบน้ำเสร็จคนน่ารักก็เดินมาช่วยเช็ดผมให้
ยิ้มอ่อนหวานชวนคุยโน่นนี่ไปเรื่อยๆ
พาเขาไปนอนคว่ำบนที่นอน... จัดแจงบีบนวดจนเกือบจะเคลิ้มหลับ
แต่โทรศัพท์ดังเสียก่อน
พร้อมมองเขานิดนึงก่อนจะเดินไปคุยโทรศัพท์ที่ระเบียง
คุณเฉินลืมตาขึ้นมองแต่ก็ไม่ทำอะไรให้พร้อมรู้ว่าเขายังไม่หลับ
"เหรอ.....นี่ก็กำลังจะนอน ฟ่งก็นอนได้แล้วนะ" เขาได้ยินแว่วๆจากตอนที่พร้อมเดินผ่านไปหยิบแก้วน้ำกระดก
แล้วกดวาง...
เสี้ยนหนามหัวใจ เล็กๆ คุณเฉินไม่ค่อยถูกโลกกับฟ่งเป็นการส่วนตัวซึ่งก็ไม่ได้บอกกับพร้อมว่าเพราะอะไร
แต่ไม่รู้ทำไมเวลาเผชิญหน้กันต้องมีอันทะเลาะกันทุกที
แล้วพ่อคนดุที่นอนคว่ำหน้านี่ก็นึกจะเอาปืนมาเป่าขมับเสียทุกครั้งไป
พร้อมไม่รู้หรอกว่าฟ่งกวนประสาทเปฯที่หนึ่ง
เวลาพร้อมอยู่กับฟ่งก็มักจะกลายเป็นลูกแมวตัวน้อยไปโดยปริยาย
(พร้อมบอกกับฟ่งว่ามันเหมือนมีพี่ชายมาค่อยดูแลเอาใจ... )
ยิ่งเวลาคนน่ารักของคุณเฉินเกิดอยากจะอ้อนเจ้าโย่งนั่นขึ้นมาละก็...
ต่อให้สิบเฉินก็ทำอะไรไม่ได้
พร้อมเล่นเกาะแข้งเกาะขาฟ่งไม่ไปไหน
"..........." หันมาเจอคุณเฉินมองมาหน้ามุ่ย
"เป็นอะไรไป.....ยังไม่หลับอีกเหรอ"
"ผมหึง... เวลาคุณคุยกับเจ้า... เอ้ย ฟ่งน่ะ" พร้อมอมยิ้มรู้อยู่หรอกว่าหึง...
"เป็นเพื่อนกันเฉยๆ"
"เป็นเพื่อนเฉยๆแล้วจะอ้อนมันทำไม..."
"ก็เป็นเพื่อนสนิทมากๆๆๆๆ คนเดียวของพร้อมนี่นา"
"........" ไม่รู้จะพูดยังไง พูดกี่ทีก็ตอบมาอย่างนี้
".....นี่ อย่าหึงเลย... พร้อมรักคุณเฉินคนเดียวนะ" พร้อมกอดคนขี้หึงจากด้านหลัง
"........." เงียบ....พร้อมค่อยๆดึงคนตัวโตขี้ใจน้อยให้หันกลับมา
"นี่... เราเป็นแฟนกันนะ" พร้อมประคองหน้ามุ่ยๆนั้นเอาไว้กันการหันหนี
"ผมรักคุณ... หวงคุณ... ไม่อยากให้อยู่ใกล้ๆใคร หรือทำตัวหน้ารักๆกับใครเลย"
"ผมขอโทษนะ... ผมรักคุณ มันเทียบไม่ได้อยู่แล้ว คุณชนะเลิศ" พร้อมทำท่าน่ารักเอียงคอเวลาพูด(บวกสิบ)
ยิ้มอ่อนโยน(บวกสิบ) สัมผัสเบาๆที่แก้ม(บวกยี่สิบ) ซบหน้ากับแผงอก(บวกยี่สิบ) แอบลูบเบาๆ(บวกสามสิบ)
ยอมให้จูบ(บวกร้อย) คะแนนพุ่งปรี๊ด!!!!!
"นี่... ผมสำคัญที่หนึ่งจริงๆนะ"
"แน่นอน... "
"งั้นต้องพิสูจน์" พร้อมไม่ทันตั้งตัว เมื่อคนที่ดูท่าทางเหนื่อยอ่อนเมื่อสักพักที่แล้วจะพลิกตัวเขามาไว้ด้านล่างก่อนจูบหนักๆ แล้วเปลี่ยนเป็นเร้าร้อน
"........." พร้อมหัวเราะเบาๆ
"ผมรักคุณ"พร้อมแตะใบหน้านั้นเบาๆ
"ผมรักคุณที่สุด...."คุณเฉินค่อยๆโน้มไปจูบอีกครั้ง อีกครั้งและอีกครั้ง
........................................
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ฮิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :hao7: :hao7: :hao7:
-
มีตอนพิเศษมา.... ทำไม่เจ๊เพิ่งได้อ่านนนนน... :mew6:
อิจฉาเฉินซะแล้วซิ!! ฮ่าๆๆ แล้วจะไปหึงฟ่งเพื่อ??? ฮ่าๆๆ ได้กินน้องพร้อมตั้งแต่ตัวยันหัวใจ!! -.,-
ปล.เพิ่งเห็นลิ้งค์ของฟ่ง เดี๋ยวไปอ่านต่อ...
-
หวานกันจริง ๆ คู่นี้
-
มีความสุขซักทีนะพร้อม
หวานตลอดๆ
-
อาจเป็นเพราะในเรื่องมีความทรงจำเกี่ยวกับน้องพร้อมพี่พีมาเกือบทั้งเรื่อง แต่พอมาเจอคุณเฉินแบบว่าแค่แปปเดียว แล้วคุณเฉินก็เป็นพระเอกไป
.
.
.
มันหน่วงแปลกๆT^T ตอนแรกก็ไม่ชอบพีนะ แต่ตอนนี้สงสารพี อยากให้มีน้องพร้อมก๊อปปี้ไว้อีกคน พีจะได้ไม่เสียใจ
แต่เป็นแบบนี้ก็ดีไปอีกอย่าง ชอบที่ดูเป็นธรรมชาติดี ไม่ใช่นายเอกต้องคู่กับพระเอกเสมอไป
คือแอบคิดว่าคุณเฉินตอนเริ่มมีบทบาทมีรูปลักษณ์ที่สูงวัย พุงพลุ้ยอ่ะ มันเลย เอิ่ม..อ่านแล้วรู้สึกแปลกๆเบาๆ :m26: :m26: :m26:
อย่าว่ากันนะคนเขียน -.-
นิยายเรื่องนี้ทำให้เราเสียน้ำตา และเราจะจดจำตลอดไป จะติดตามหมอชีกับฟ่งนะ
-
นิยายเรื่องนี้เริ่มต้นมาแบบน่ารัก ๆ อ่านไปยิ้มไป :o8:
แต่เริ่มมาดราม่าที่รุ่นเล็กเนี่ยแหละ :mew5:
แปลกใจกับนิสัยของพีมาก ๆ ทั้งที่ตอนเด็ก ก็น่ารัก
และติดพร้อม แบบในความรู้สึกของเรา ที่เห็นพีมาแต่เด็ก
(เหมือนแก่มากเลยแฮะตรู) เป็นเด็กน่ารักอ่ะนะ
แถมยังโดนพร้อมข่มเอาด้วยซ้ำ แต่แค่พร้อมไปเรียนนอก
ก็เปลี่ยนไปทันที งงอ่ะ กับ นิสัยที่เติบโตมาสิบกว่าปี
กลับเปลี่ยนไปง่าย ๆ เงี๊ยอ่ะนะ แต่ก็สนุกมาก ๆ ค่ะ
ทำเค้าเสียน้ำตาเลย แต่ชอบชมพู่มาก ๆ ค่ะ
เธอเป็นไอดอลของช้านนนนนนน :กอด1:
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุก ๆ ค่ะ :L2:
-
สำหรับคู่แรก อ่านได้เรื่อย ๆ หวาน ๆ
พอมาคู่สอง แอบดราม่า
แต่ชอบที่จบแบบนี้
ขอบคุณมากนะคะ^^
-
ว๊ายยยย
มีตอนพิเศษมาเมื่อไร มิรู้เลยยยยย
หวานๆกันอีกแล้ว แต่สั้นไปนะ ขออีกได้ป่าวจ๊ะ :hao3:
-
ยอมรับเลยว่าอ่านมาถึงตอนจบของ พี่พร้อม
มันหน่วงที่ใจยังไงไม่รู้สิ
อาจเป็นเพราะเนื้อเรื่องดำเนินมาที่ พี่กับพร้อม เป็นหลัก
เฉิน มาที่หลังจะบทน้อย แต่เป็นพระเอก มันเลยยังค้างๆ อยู่เวลาอ่านอ่ะ
แต่ไม่เป็นไร จบแบบนี้ก็ดีแล้ว เราชอบการเขียนแบบนี้นะมันให้อารมณ์ดี อ่านแล้วรู้สึกไปกับตัวละคร
ชอบค่ะ บวกเป็ด
-
ชอบคู่มุกับคุณรักษ์แต่ผิดหวังกับคู่ของพีและพร้อมมากๆๆๆ
-
อ่านคู่แรก ก็น่ารักดี พอมาตอน P&P เป่าปี่เลย ตาบวม เจ็บแทน และสุดท้ายดีใจที่ พร้อม เจอรักที่พร้อมจะให้จาก คุณเฉิน มาเติมเต็มสักที
-
"ลองชิมดูสิอร่อยนะ...."
คุณเฉินหันไปสบตาคนรัก
พร้อมหัดทำกับข้าวหลายอย่างมากช่วงนี้ ติดก็แต่พักนี้พร้อมลองทำ เสี่ยวหลงเปา (ห้าครั้งแล้วในรอบสัปดาห์)
"อ้ามมม" นั่นมีป้อนให้ชิม เฉินอมยิ้มแล้วรับมันเข้าปาก รสชาติดีขึ้นกว่าเมื่อวันก่อน อื้ม อร่อยแล้วนะ
"อร่อย"
"จริงเหรอ....เอ๊ะ เมื่อวานก็พูดว่าอร่อย"
"อร่อยกว่าเมื่อวาน"
"จริงเหรอ...." เฉินเห็นพร้อมยิ้มกว้างแล้วก็ยิ้มตาม
"จริง... เก่งจังหัดทำไม่นานทำได้รสชาติดีขนาดนี้"
"....." พร้อมเดินๆไปที่ห้องนอนหยิบสมุดเล่มหนึ่งมา
"เพราะผมไม่่อยรู้อะไรมากเกี่ยวกับคุณ วันก่อนแอบถามเลขาคุณ เห็นว่าคุณชอบ ผมเลยอยากทำให้กิน"
อย่างนี้เอง...เฉินรั้งเอวคนตัวเล็กที่ยืนก้มหน้าเขินๆเข้ามากอด
"น่ารักเกินไปแล้วพร้อม ผมหลงคุณ รักคุณ จนแทบบ้าแล้ว"
"........." พร้อมเขินหนักกว่าเดิม เฉินมักจะพูดแบบนี้ พูดอย่างจริงจัง และประกอบกับแววตาที่ไม่โกหกนั่น
.
.
.
"ผมรักคุณ" พร้อมเอาหน้าผากแตะกับหน้าผากเขา สบตาเรียวๆนั่น
"......." กลายเป็นพ่อคนพูดตรงที่หน้าแดง เมื่อคนรักทำท่าทางโรแมนติกใส่
.
.
.
"อะแฮ่ม..." เสียงที่หน้าประตูดังขึ้นทำเอาพร้อมแทบจะลุกหนีไป
แต่คุณเฉินกลับรั้งเอาไว้จนชิดกว่าตอนแรก
"เพิร์ล"
"เออ....หายมานานเลยมาดู...เห็นบอกเอาเปามาให้ชิม ทีไหนได้ ขึ้นมาโดนเขาชิม"
"เพิร์ล!!!!!!!!!!"
"กลับบ้านละ....เซ็ง" พร้อมอายเพิร์ลจนใบหน้าแดงลามไปยันใบหู....
ทันทีที่ประตูปิดลง(ด้วยความรู้ว่าคนในห้องอยู่ในภาวะไหนเพิร์ลจงใจกดล็อกให้ด้วย)
.
.
.
พร้อมสบตาคนตัวโตที่นั่งจ้องหน้าเขาอีกครั้ง
"พร้อม...มีอีกอย่างที่ผมชอบกิน"
....
ด้วยความไม่รู้พร้อมหันไปอ้าปากถาม
"อะไรเหรอครับ....อื้มมมม" คำตอบเป็นจูบเร้าอารมณ์ ให้ร้อนวูบไปทั้งตัว
.
.
.
สายตาหวานฉ่ำที่มองพร้อมเมื่อผละจูบออก กับกระดุมเสื้อเชิ้ตที่ถูกปลดจนเผยยอดอกสีอ่อน
ผิวขาวๆที่เริ่มแดงระเรื่อด้วยความต้องการ...เฉินแทบยั้งมือที่เฟ้นไปทั้งตัวไม่อยู่ เอื้อมมือไปบีบสะโพกเบาๆแล้วจับมาคร่อมตัวเขาเอาไว้
พร้อมเองก็ลืมตัว ขยับเอาสะโพกสีเบาๆ ยิ่งเร้าอารมณ์ให้ทะยานสู.ขึ้น
"อื้มมมมมม....อ๊า" พร้อมกรีดร้องเบาๆเมื่อคนข้างล่างขบเน้นที่ปานสีสวยนั้น
"ดูสิ..." พร้อมหลับตาลงเมื่อเฉินสัมผัสส่วนกลางลำตัว อีกทั้งมืออุ่นๆขยับขึ้นลงเบาๆ
"อย่าแกล้ง...."
"เหนื่อยจังเลยวันนี้"...เหมือนยิ่งพร้อมร้องขอมือนั้นยิ่งเนิบนาบขยับช้าลง
"ไปที่โซฟาได้มั๊ย" ....
ทั้งสีหน้าและแววตา... มันเย้ายวนจนอยากทำรุนแรง
.
.
.
เสียงคราง เสียงเนื้อกระทบกันดังเป็นจังหวะ
พร้อมขยับร่างกายเข้าหาร่างคนรัก
.
.
.
ในขณะที่ร่างด้านล่างก็กระแทกสวนกลับขึ้นมา
ลึกแน่น เร็วรัว
จุกแต่เสียว...
.
.
.
พร้อมแทบขาดใจกับรักอุ่นที่ๆที่ถูกปลดปล่อยออกมาจนมันไหลออกมาตามขาอ่อนเมื่อขยับออก
ไม่รู้ตัวสักนิดว่าภาพที่ตัวเองคุกเข่าแล้วช่องทางแดงฉ่ามันมีคราบรักที่เพิ่งปลดปล่อยเมื่อครู่ไหลเป็นหยาดลงมา
มันเร้าให้ส่วนกลางของเฉินตื่นตัวอีกครั้ง
"พร้อม..."ไม่รู้เลยว่าพร้อมจะยั่วเขาทางอ้อมอย่างนี้
"พร้อมไม่ไหวแล้ว...ใช้ปากนะ"
ไม่รู้ว่าพร้อมจะเลียเบาๆที่ส่วนปลายเบาๆเหมือนลูกแมว...
น้ำตาคลอหน่วยเพราะตัวเองก็ต้องช่วยขยับมือลดความต้องการที่ด้านหน้า
"มานี่..." ร่างเบาลอยหวือมาประทะอกจูบรุนแรงเริ่มต้นอีกครั้งก่อนพร้อมจะถูกจับหงายและสอดใส่อีกครั้ง คราวนี้ง่ายขึ้นเพราะคราบขาวช่วยให้สอดใส่ได้ง่าย
แค่กดทีเดียวมันเข้าไปทั้งหมดพร้อมผวาเฮือก...
"แน่น...อ๊ะ" พร้อมปล่อยเสียงครางอีกครั้งเมื่อเฉินจับขาพาดไหล่และเริ่มขยับอีกครั้ง...
แม้จะผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ตาม....พร้อมหอมหวาน เย้ายวน และน่าหลงใหลเสมอ...
ผมรักคุณ...
กระซิบเบาๆให้พร้อมที่หลับตาพริ้มเพราะฝันดีหรือหมดแรง...
ผ้าขนหนูนุ่มๆถูกถูไปตามเรียวขาอย่างแผ่วเบา
เพราะหทดแรงจนหลับกลางอากาศ แม้ว่าจะสอดนิ้วเข้าไปทำความสะอาด พร้อมเพียงครางเบาๆ...
คนรักที่แสนน่ารัก
คนรักที่แสนอ่อนหวาน
คนรักที่แสนละมุมละไม
ไม่มีทางใครมาทำร้ายแน่นอน...
รอยยิ้มอบอุ่นที่คนนอกไม่ค่อยเห็นแต่คุณเฉินมอบให้คนตัวเล็กนี่คนเดียว
กอดแน่นๆอีกครั้งก่อนหลับไปด้วยกัน...
พร้อมขยับตัวเบาซุกร่างเข้าหาคนตัวโต...
ขอบคุณครับ...
พร้อมบอกกับคุณเฉินในใจ
เสี่ยวหลงเปาอร่อยแค่ไหนก็ไม่สู้พร้อมหรอก....
อร่อยและกลมกล่อมไปทั้งตัว
***********************************
เสี่ยวหลงเปาเป็นหมัน :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
แวะมาแก้คิดถึง....
มีตอนพิเศษ(กว่านี้)อีกมากมาย....
สวัสดี :3123: :3123:
-
หวานกันจริง ๆ
-
那么很甜。 >< finaleeeeeeeeeeeeeeeeeeeee เขิลลลลล :katai1: :hao7:
-
เอาอีก :hao6: :hao6: :hao6:
-
คู่พร้อมกะคุณเฉินก็หวานกันได้ตลอดจริง ๆ น่าอิจฉา :pig4: :L2:
-
ตามมาอ่านตอนพิเศษค่าาา
คุณเฉินหันมาชิมพร้อมแทน อิอิ >.<
ขอบคุณนะคะ +1 ^^
-
:pighaun: สุดยอด
อยาอ่านของรักษ์กับมุจัง
-
เป็นเรื่องแรกที่อ่านแล้วโครตสะใจเลย คือถ้าพร้อมจะกลับมาหาพีมันไม่ใช่!!หาคนใหม่ดีกว่า..xกว่า..เฉินไม่ทำให้ผิดหวังเลยคือ..รัก และให้ความสำคัญในตัวพร้อมมาก..นี่คือที่สุดของชีวิตคนแล้ว ที่มีคนรักและดูแลเราได้
จะรออ่านตอนหื่นๆ เอ๊ย!ไม่ใช่ล่ะ..ตอนหวานๆของพร้อมกับเฉินนะ :mew1:
-
สวัสดีค่ะทุกคน...
เนื่องจากตั้งแต่เขียน คุณรักษ์และมุมาตลอดจนสองหน่อมันโตมาหักอกกันไปแล้ว
เรายังไม่เคยคุยกันเป็นเรื่องเป็นราวเลยเนอะ
อย่างแรกเลยขอบคุณทุกคนเลยค่ะที่ทำให้เรื่องผู้จัดการฝ่ายหัวใจมาจนถึงวันนี้
มีทั้งแฟนคลับพระเอกนายเอกและนางเอกอย่างชมพู่
ขอบคุณกูเกิ้ลที่ทำให้เหมี่ยวได้เจอเล้าเป็ดที่แสนอบอุ่น
ขอบคุณทุกข้อติชมทุกวิวที่เข้ามาอ่านบอกตามตรงว่าดีใจทุกครั้งที่ตัวเลขขยับ
จนวันที่สำนักพิมพ์มาติดต่อขอรวมเล่ม ก็ดีใจมาก
จนวันนี้ที่ทุกคนยังคิดถึงปู่รักษ์และอามุกัน
มันยังมีอีกหลายๆตอนที่จะพยายามเอามาเพิ่มให้ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องของพร้อมแล้วก็คุณเฉิน
ส่วนตอนพิเศษของปู่รักษ์อามุต้องอุ๊บเอาไว้ก่อน เพราะมันรวมพิเศษอยู่ในเล่มแล้ว
ปล.มันอาจมีหลุดออกมาบ้างแต่มันก็จะอยู่ในเล่ม และที่สำคัญมันสเปเชี่ยลนะคะ
ที่มาบอกข่าววันี้ อยากขอบคุณทุกคนมากๆ
ขอบคุณเจ้านาย ขอบคุณฝ่ายบุคคล ขอบคุณตัวเองที่เป็นอิมเมจให้ตัวละคร ขอบคุณค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณเช่นกันค่ะ หักความคดไปสักนิด เพราะคิดว่าพี่พีต้องคู่กันน้องพร้อม แต่พอไปอ่านพี่พีกะพี่ทัดแล้วก็คิดได้ว่าดีแล้วที่ไม่ตีฉิ่งกันเอง //-_-// รักคนแต่งน๊า
:-[
-
ประกาศค่ะ เรื่องการร่วมเล่มและการโอน
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39621.0
ตามกระทู้นี้เลยค่ะ
ขอบคุณทุกท่านที่ให้การสนับสนุนเรื่อยมา....
:pig4:
-
แอบมาติดประกาศ ใครที่เป็นแฟนคลับเรื่องนี้ ช่วยอุดหนุนด้วยนะค้าาา ส่วนเรื่องน้องพร้อมกับเฉินก็รอเขียนจบเมื่อไหร่ ก็รอรวมเล่มเลยเช่นกันจ้าา >.<
เปิด "สั่งจอง" และ "โอนเงิน"
นิยาย เรื่อง "ผู้จัดการหัวใจ...รักษ์ & มุ"
(https://fbcdn-sphotos-e-a.akamaihd.net/hphotos-ak-frc3/1378562_249907168491723_1526472341_n.jpg)
รายละเอียด รูปเล่มต่างๆ
สั่งจอง โอนเงิน ได้ตั้งแต่วันนี้ ถึง 31 มีนาคม 2557
- เรื่อง ผู้จัดการหัวใจ
- ผู้แต่ง MuRin
- ขนาด A5
- จำนวนหน้า 220+ หน้า
- ราคา 350 บาท (รวมค่าจัดส่งแบบลงทะเบียน)
*รายละเอียดรูปเล่ม
ภายนอก - ปกหน้า+ปกหลัง ใช้กระดาษอาร์ตการ์ด 260 g.
- ปกหน้า+ปกหลัง พิมพ์ 4 สี
- ปกหน้า+ปกหลัง เคลือบด้าน (หากมีออเดอร์สั่งเข้ามาเยอะทางเรายิงสปอตยูวีค่ะ)
- เข้าเล่มสันกาว
ภายใน - เนื้อในพิมพ์หน้าสี 4 สี 2 หน้า (ภาพประกอบในเล่ม)
- เนื้อพิมพ์ขาวดำ กระดาษถนอมสายตา 80 g.
- เนื้อหา ตอนปกติ ที่ลงในเล้าเป็ด 17 ตอน
- เนื้อหา ตอนพิเศษ ที่ลงในเล้าเป็ด 7 ตอน
# บทพิเศษของสองเรา 1
# บทพิเศษของสองเรา 2
# บทพิเศษของสองเรา ตอนวันเกิด
# บทพิเศษ ติ่งน้อยๆ
# บทพิเศษ ภาพถ่าย
# บทพิเศษรุ่นใหญ่... อามุเมา
# บทพิเศษ ทรงผมกระชากวัย.. กระชากใจ
- เนื้อหา ตอนพิเศษ ที่ยังไม่เคยลงที่ไหนมาก่อน มีเฉพาะในหนังสือ 7 ตอน
+ ตอนพิเศษ ชมพู่
+ ตอนพิเศษ ชมพู่ 2
+ บทพิเศษ..."งานแต่งงาน"
+ หลังจากรัก
+ ตลบหลัง
+ ใครสักคนที่เกิดมาเพื่อผูกพัน
+ ยิ้มแย้ม
*สามารถเข้าไปอ่านตอนที่ลงในเล้าเป็ดได้ตามลิ้งค์นี้เลยจ้า ^^
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38446.570
**ของพรีเมี่ยม แถม *เฉพาะรอบจอง เท่านั้น!!
- ที่คั้นหนังสือ 2 ลาย
- โปสการ์ด ขนาด 4x6 นิ้ว 2 ลาย
- เข็มกลัด สี่เหลี่ยมผืนผ้า ขนาด 4x6 cm 1 อัน
**ขอแถมพิเศษ มากๆๆ >0<
- โอนเงิน 10 คนแรก แถมลายเซ็นนักเขียนด้วยน้าา
- โอนเงิน 50 คนแรก พวงกุญแจ วงกลม ขอบเงินหรูสุดๆ ใส่ภาพได้ 2 ด้าน ขนาด 3.2 cm 1 ชิ้น
สั่งจอง โอนเงิน ทาง E-mail : inheaven-books[แอด]hotmail.com
*สามารถสั่งกับทางเว็บหน้าร้านได้แล้วนะคะ
ติดต่อสอบถามได้ทั้ง E-mail และ inbox หรือเบอร์โทร. 083-4956603 นะค่าาา >3<
แฟนเพจ >>> https://www.facebook.com/inheavenbooks
เว็บหน้าร้าน >>> http://www.inheaven-books.com/
ขอบคุณค่าาา :mew1:
(https://fbcdn-sphotos-b-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/q92/1176296_229683813847392_2116787303_n.jpg)
-
รักาืกับมุก็หวานไม่เกรงใจใครเลยอ่ะ
เรื่องนี้โดนชมพู่ตัดหน้าไปครั้งเลยนะ
เป็นผู้หญิงที่สุดๆเลย
ชอบที่อยากท้องก่อนแต่ง
จนตัวเอกต้องวางแผนให้เฮียเผด็จศึก
ส่วนคุณเฉินน่ารักมากๆๆๆๆๆ
ดีแล้วแหละที่พร้อมรักกับคุณเฉิน
แต่อยากรู้เหมือนกันว่าพีจะคู่กับใคร
-
ชี้แจง *ขออนุญาตเปลี่ยนแปลงชื่อเรื่องนิดหน่อยนะคะ :mew2:
ผู้จัดการฝ่ายหัวใจ เป็น ผู้จัดการหัวใจ :mew1:
ส่วนนี้เป็นภาพหน้าปกนิยายจ้า :L2:
(https://fbcdn-sphotos-e-a.akamaihd.net/hphotos-ak-frc3/1378562_249907168491723_1526472341_n.jpg)
ติดตามการอัพเดตข่าวสารได้ในเพจ https://www.facebook.com/inheavenbooks
-
คุณเฉินเป็นถึงเจ้าของโรงแรมขนาดใหญ่และคาสิโน่ ก่อนหน้าที่จะมารักกับพร้อมคุณเฉินมีคนรักคนนึง
ว่ากันว่าเป็นน้องชายสายเลือดเดียวกัน
น้องชายที่คุณเฉินทนุถนอมอย่างที่สุด ก่อนที่จะจากไปด้วยโรคทางกรรมพันธุ์
พร้อมพยายามไม่ใส่ใจ
ช่วงฤดูหนาวของทุกปี คุณเฉินจะบินไปที่อังกฤษ
พร้อมคิดว่าเขาไปเพื่อทำงาน แต่เมื่อสองวันก่อนพร้อมได้ยินเต็มสองหู
"ปีนี้ผมให้คนปลูกกุหลาบขาวไว้ที่รอบๆสุสานคุณจิ้งหยูแล้วครับ"
"ใส่ปุ๋ยแล้วก็ดูแลให้ดีๆ...อย่าลืมปีเตรียมดอกกุหลาบสีน้ำเงินไว้ด้วย"
"ครับ"
"แล้วคุณพร้อมละครับ"
"พร้อมจะไปเซี่ยงไฮ้กับครอบครัว...แล้วฉันจะตามไปทีหลัง"
อะไรก็ตามี่เฉินปิดบังมันกระตุ้นต่อมอยากรู้ของพร้อมเป็นที่สุด
ห้องทำงานของเฉินมีกรอบรูปสีมะฮอกกานีอันเล็กๆอยู่ในลิ้มชัก พร้อมเคยเห็น
บางครั้งเฉินก็มักจะเผลอจับดอกกุหลาบที่ใส่แจกันเอาไว้ในห้องทำงาน
ใบหน้าหล่อเหลานั้นนิ่งงันเหมือนระลึกถึงบางอย่างที่สึกซึ้ง
"ปีนี้พร้อมไม่ไปกะแม่นะ"
"อื้ม..." คุณเฉินเปิดหนังสือนิยายสืบสวนในมือเรื่อยๆไม่มีทีท่าจะตื่นเต้นลุกลี้ลุกลนแต่อย่างใด
"นี่...ผมเป็นตัวแทนของใครรึเปล่า"
"ทำไมพูดอย่างนั้น" พร้อมไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าดวงตาคุณเฉินลั่นระริก เหมือนมีความกลัวแฝงอยู่
"บางครั้งเหมือนคุณกำลังมองผมแต่มันก็เมือนคุณไม่ได้มองผม"
"ยังไง...."
"ดวงตาของคุณ ในแววตาผมเห็นตัวเองอยู่ในนั้น แต่คุณไม่ได้เห็นผมเป็นผม...ไม่รู้ว่าคนที่คุณโหยหาลึกๆคือใคร...แต่ผมเป็นผมไม่ได้เป็นตัวแทนของใคร"
พร้อมร้อนผ่าวไปทั้งอกมือแววตาของเฉินไม่สบอย่างเคย เขาหันหน้าหนี ไม่มองจ้องกลับอย่างทุกครั้ง
"ผมจะกลับบ้าน" พร้อมลุกขึ้นหยิบกระเป๋าและกุญแจรถเดินออกจากห้องไป
น่าเจ็บใจที่คนบ้าตัวโตไม่แม้แต่จะขยับตาม
"เฉินบ้า"
"ก็เลยหนีกลับบ้าน" เพิร์ลนั่งลงบนเตียงพลางเช็ดผม
"พร้อมโตๆกันแล้วนะ คิดดูสิถ้าเขาไม่รักพร้อมเขาจะไปๆมาๆฮ่องกง เซี่ยงไฮ้ กรุงเทพทำไม"
"เพราะเขาเห็นพร้อมแทนที่น้องของเขา น้องชายที่เป็นคนรักของเขา"
"เหลวไหลพร้อม...ถ้าพร้อมยังเอาอดีตของเขามานั่งต้องป้อมสร้างกำแพงสูงว่าตัวเองมาแทนใคร เพิร์ลว่าพร้อมไม่ได้ดีกว่าคุณเฉินหรอก"
"ยังไง"
"อย่าบอกว่าแรกๆไม่เห็นเขามาแทนพี่พี....ตัวเองเอาฟ่ง เอาคุณเฉินมาแทนพี่พี แล้วพอวันนี้ตัวรู้ว่าคนรักของตัวเองมีอดีตคนรักที่รักมากๆแล้วดันละม้ายตัวเอง
ก็เลยงอนเป็นต้นหอมแช่น้ำเย็นอย่างนี้ พร้อมก็ไม่ต่างกัน" เพิร์ลพูดไปสังเกตท่าทางงอนๆของฝาแฝดไป
"เพิร์ลตัวเป็นน้องเค้านะ..."
"น้องแล้วไง เค้าจะบอกให้นะพร้อม สเปกไง...บางคนชอบคนผอม ตัวสูง ตาโต ก็แล้วแต่เถอะ ถ้าชอบมันจะทำให้เราสะดุดตา"
"......." พร้อมเงียบ...รู้ตัวว่าเพิร์ลพูดถูก
"แต่มันผ่านมาแล้วนะ ตอนนี้พร้อมรักคุณเฉิน...แล้วก็ไม่ได้มองเขาเพื่อแทนที่ใคร"
หลี่ เฉินมองภาพถ่ายในกรอบรูปอันเล็กในมือ
"หยู.... พี่ขอโษนะ" ภาพถ่ายที่น้องยิ้มให้กล้องเป็นภาพสุดท้ายก่อนที่โรคร้ายจะพรากน้องไปจากเขา
น้องชายคนละสายเลือด น้องชายที่เขาเฝ้าดูแล
เด็กผู้ชายที่แม่กับพ่อของเขาเฝ้ารอ
ส่วนเขาแค่กาฝากของบ้าน....
ทำใจห้ามใจไม่ให้รักเด็กคนนี้ ไม่ให้มากเกินกว่าพี่
ทุกครั้งที่มองภาพถ่ายใจจะสั่นและเจ็บปวด แต่ยิ่งนานวันเหมือนอะไรบางอย่างทำให้มันเจือจาง
พร้อมเข้ามาเติมเต็ม จากที่ต้องไปบ้านที่อังกฤษทุกเดือนก็ค่อยๆห่างออกไปจนตอนนี้เป็นปีละครั้ง
และนี่ก็จะเป็นปีสุดท้ายที่เขาจะไปที่นั่นเพื่อพบหยู
เฉินบอกกับตัวเองว่าครั้งแรกที่เห็นพร้อม ภาพของหยูซ้อนทับเข้สมามันจริง....เขาเห็นหยูในตัวพร้อม
แต่เวลาที่ผ่านมาให้รู้ว่าเขารักพร้อมที่พร้อมเป็นพร้อม ไม่ใช่เพราะพร้อมเหมือนหยู
ที่นิ่งเงียบไม่ตามไปไม่ใช่ว่าเขาไม่เป็นห่วง
"คุณพร้อมออกไปทานกลางวันกับคุณพีครับ"
"อื้ม...ขอรูปด้วย"
"....."รูปถ่ายถูกส่งมา ก่อนที่คิ้วของคุณเฉินจะขมวดเป็นปม
"..............." เลขาคนสนิทถึงกับยืนเกร็ง เมื่อเห็นเจ้านายโยนโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ
"นายครับ... "
"เอารถออก..." คนเป็นเลขาถึงกลับรีบปฏิบัติตาม
"เด็กน้อยจะเล่นแรงไปแล้วนะ"
"พร้อมจะกลับออฟฟิสเลยมั๊ย"
"ยังอ่ะ...เบื่อๆ..." พีมองท่าทาง่ายหน้าของพร้อมแล้วอมยิ้ม
"เบื่อพีหรือบื่อไอ้นักเลงหน้าอึน..."
"ชิ...เบื่อทั้งคู่อ่ะ"
"อ้าว..." พีเกาหัวงง...พร้อมหันไปหันมาเห็นใครบางคนเดินตรงปรี่เข้ามาอย่างไว แถมฉุดข้อมือพร้อมไปบีบเสียแรง
"กลับบ้าน" เสียงนุ่มๆแต่แววตานี่ไม่ได้นุ่นนิ่มอบอุ่นเหมือนน้ำเสียง
"ไม่เอา" พร้อมดึงมือกลับ
"กลับ" ยังคงน้ำเสียงสุภาพโทนเดิม
"เห้ย....เดี๋ยวๆ....พร้อมไม่อยากกลับไง" พีดึงแขนน้องเอาไว้อีกข้าง
"นี่...เดี๋ยวคนของคุณก็จะโผล่มา เตรียมตัวหาคำพูดไว้ให้ดีแล้วกัน" พีจ้องหน้าคนตัวใหญ่กว่างงๆ ก่อนจะถึงบางอ้อเมื่อเสียงกรี๊ดดังขั้น
"พี..." ทัศนะคว้าหมับเข้าที่ข้อมือคนรัก
"เฮ้ย"
"จบเรื่องของเขาแล้วเรากลับบ้านกัน" พร้อมไม่รู้ว่าคำว่ากลับบ้านเรามันจะมีอิทธิพลขนาดนี้ สาบานเลยอ่ะ
"..." แม้จะอยากเล่นตัวขนาดไหนก็ตามแต่แววตาที่คมกริบของเฉินทำเอาพร้อมเดินตามไปเงียบๆ
"จูบกับพี?????" พร้อมถูกจับไหล่ให้หันมาสบตาเมื่อถูกยัดขึ้นรถตู้มาเรียบร้อย
"ไม่ได้จูบ เอามาจากไหนว่าจูบ"
"นี่ไง...หลักฐาน"
"บ้า!!!!!!!!!!!!!!!!!" ภาพมันเหมือนก็จริงจริง แต่รื่องของเรื่องพร้อมแค่ก้มไปดึงด้ายที่รุ่ยตรงคอเสื้อพีก็เท่านั้น
"มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ" พร้อมรีบลนลานบอก แต่คนตัวโตจับกดลงกับเบาะ
"แล้วยังไง...โกรธกันก็ต้องคุยกันสิ หนีกลับบ้านแล้วยังจะไปกับพีอีก"
"ก็ผมน้อยใจคุณ อันที่จริงผมไม่ควรไปอยู่ตรงนั้น ผมไม่อยากเป็นตัวแทนของใคร" พร้อมเสหลบสายตาที่เหมือนจะมองทะลุปรุโปร่ง
"ผมรักคุณที่คุณ คือพร้อม" พร้อมเงยหน้ามองหน้าคนตรงหน้า
"ผมอาจจะมองคุณเพราะคุณเหน้าเหมือนหยู ละม้ายจนผมตกใจ แต่เปล่าเลย คุณแตกต่างจากหยู คุณคือคุณ แน่นอนผมรักที่คุณเป็นคุณ"
"ผม..." พร้อมน้ำตาคลอซุกหน้าลงกับอก
"แล้ว...ทีนี้ตอบผมว่าคุณจูบกับพีทำไม"
"ผมปะ...." พร้อมไม่รู้ตัวเลยว่าเฉินยังคงปั้นหน้านิ่งเพื่อล้วงเอาสิ่งที่พร้อมคิดออกมาให้หมด
"ผมเปล่านะ...ผมจะจบกับพีได้ยังไงละ"
"งั้นรึ" เฉินก้มลงไปประกบปากยาวนาน...นานจนเหมือนอากาศทั้งปอดของพร้อมหมดแล้วเขาจึงถอนปากออกแล้วกดลงไปอีกครั้ง
"...........พอเถอะ" พร้อมหน้าแดงซ่านมือไม้ออ่อนเปลี้ย เฉินเร่าร้อนอยู่แล้วในเวลาปกติ แต่ในเวลานี้ที่ความหึงมันยังมีอยู่และสายตาที่มองมาก็คล้ายจะเอาแต่ใจ
"ผมจะแสดงให้คุณเห็นว่าคุณคือสิ่งที่มีค่าขนาดไหน...ผมไม่ยอมให้อะไรมาทำให้คุณเจ็บปวดหัวใจอีกแล้วพร้อม ผมรักคุณ...รักคุณคนเดียว"
หน้าหลุมศพ
ดอกกุหลาบสีขาวที่เลขาคนดีมาจัดการปลูกเอาไว้จนทั่วสุสาน
พร้อมกุมมือคนตัวโตข้างๆที่คล้ายเขาจะหม่นลงไป หากตัดรูปลักษณ์ร่างกายใหญ่โตนี่ออกไป เฉินเหมือนเด็กชายที่พร้อมจะร้องไห้ตลอดเวลา
"หยู ไม่สบายเหมือนแม่...พอแม่ตายหยูก็พยายามฆ่าตัวตาย ผมเป็นแค่เด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยง ได้แต่มองภาพของพวกเขาที่ค่อยๆหายไป"
"....."
"หยูเกลียดผม...เกลียดที่ผมแข็งแรง เกลียดที่ผมไม่เป็นอะไรเลย ผมเป็นพี่ชายที่เอาแต่คอยถามว่าเป็นไง...เจ็บตรงไหนปวดไหน ทั้งที่รู้ว่าถึงจะกินยาเข้าไปหมดทั้งโลก เขาก็ไม่หาย"
"......" พร้อมเห็นน้ำใสๆที่คลอดวงตาเขา
"จนครั้งสุดท้าย ที่เขากินยาเพื่อจะหนีจากมันไป......" พร้อมร้องไห้ มันทั้งเศร้าและแฝงไปด้วยความรู้สึกผิด...ผิดหวังในตัวเอง
"ผมได้แต่ยืนมองหมอกับพยาบาล.......รุมรอบเตียงน้องโดยที่ผมทำอะไรไม่ได้เลย"
อย่างที่แม่กับปาเคยว่าไว้....ต่อให้มีเงินล้นฟ้าก็หนีหายจากความทุกข์ไม่ได้ พร้อมมองเหน คนที่รวยล้นฟ้าแต่โศกกว่าขอทาน หรือชาวบ้านยากจน
"ไม่เป็นไร พร้อมว่าหยูต้องเข้าใจ" กอดจากร่างผอมบางถูกกระชับคล้ายจะให้โอบอุ้มดวงใจที่เคยแหลกสลายเอาไว้
หากหนึ่งคนที่ช้ำเพราะรัก...ที่ผิดหวัง
คนนั้นก็เพียงแค่คนที่จมอยู่กับอดีต...
มาเจอกันเพื่อเติมให้เต็ม....
อบอุ่น....
อ่อนหวาน
ด้วยความรัก
พร้อมนั่งอ่านหนังสือเรื่องการรักษาแผนโบราณ บนตักมีหัวทุยๆของคนตัวโตหนุนอยู่
"อีกสิบห้านาทีต้องไปประชุมนะ...เดี๋ยวคุณอี๋จะเข้ามาเรียก"
"ไม่อยากไปเลย" พร้อมหัวเราะแผ่วๆ สอดมือเข้าไปในผมเส้นหนาแต่นุ่มนิ่มนั่น
"กลับมาพร้อมจะทำอาหารเย็นไว้ที่คอนโดฯ แล้วเจอกันนะ" พร้อมประทับจุมพิตอ่อนโยนเข้าที่หน้าผาก....
เฉินจ้องใบหน้าของพร้อมก่อนจะยิ้มกว้าง
"คุณคือของขวัญของผม...เอาเงิน เอาสิ่งมีค่าไหนมาเทียบไม่ได้เลย"
*****************************************
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ หวาน ๆ ตบท้าย พร้อมน่ารักที่สุด
-
หวานมาก
-
หวานกันจริง ๆ คู่นี้
-
ทำไมอ่านแล้วไม่อินกับคุณเฉิน ไม่เขิน ไม่ซึ้งเวลาคู่นี้เขารักกันก็ไม่รู้
ทั้งที่เฉินคือตัวเลือกที่ดีที่สุด
ไม่ใช่หรือ??
-
แอบมาติดประกาศอีกครั้ง!! ใครที่เป็นแฟนคลับเรื่องนี้ ช่วยอุดหนุนด้วยนะค้าาา ส่วนเรื่องน้องพร้อมกับเฉินก็รอเขียนจบเมื่อไหร่ ก็รอรวมเล่มเลยเช่นกันจ้าา >.<
เปิด "สั่งจอง" และ "โอนเงิน"
นิยาย เรื่อง "ผู้จัดการหัวใจ...รักษ์ & มุ"
(https://fbcdn-sphotos-e-a.akamaihd.net/hphotos-ak-frc3/1378562_249907168491723_1526472341_n.jpg)
รายละเอียด รูปเล่มต่างๆ
สั่งจอง โอนเงิน ได้ตั้งแต่วันนี้ ถึง 31 มีนาคม 2557
- เรื่อง ผู้จัดการหัวใจ
- ผู้แต่ง MuRin
- ขนาด A5
- จำนวนหน้า 220+ หน้า
- ราคา 350 บาท (รวมค่าจัดส่งแบบลงทะเบียน)
*รายละเอียดรูปเล่ม
ภายนอก - ปกหน้า+ปกหลัง ใช้กระดาษอาร์ตการ์ด 260 g.
- ปกหน้า+ปกหลัง พิมพ์ 4 สี
- ปกหน้า+ปกหลัง เคลือบด้าน (หากมีออเดอร์สั่งเข้ามาเยอะทางเรายิงสปอตยูวีค่ะ)
- เข้าเล่มสันกาว
ภายใน - เนื้อในพิมพ์หน้าสี 4 สี 2 หน้า (ภาพประกอบในเล่ม)
- เนื้อพิมพ์ขาวดำ กระดาษถนอมสายตา 80 g.
- เนื้อหา ตอนปกติ ที่ลงในเล้าเป็ด 17 ตอน
- เนื้อหา ตอนพิเศษ ที่ลงในเล้าเป็ด 7 ตอน
# บทพิเศษของสองเรา 1
# บทพิเศษของสองเรา 2
# บทพิเศษของสองเรา ตอนวันเกิด
# บทพิเศษ ติ่งน้อยๆ
# บทพิเศษ ภาพถ่าย
# บทพิเศษรุ่นใหญ่... อามุเมา
# บทพิเศษ ทรงผมกระชากวัย.. กระชากใจ
- เนื้อหา ตอนพิเศษ ที่ยังไม่เคยลงที่ไหนมาก่อน มีเฉพาะในหนังสือ 7 ตอน
+ ตอนพิเศษ ชมพู่
+ ตอนพิเศษ ชมพู่ 2
+ บทพิเศษ..."งานแต่งงาน"
+ หลังจากรัก
+ ตลบหลัง
+ ใครสักคนที่เกิดมาเพื่อผูกพัน
+ ยิ้มแย้ม
*สามารถเข้าไปอ่านตอนที่ลงในเล้าเป็ดได้ตามลิ้งค์นี้เลยจ้า ^^
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38446.570
**ของพรีเมี่ยม แถม *เฉพาะรอบจอง เท่านั้น!!
- ที่คั้นหนังสือ 2 ลาย
- โปสการ์ด ขนาด 4x6 นิ้ว 2 ลาย
- เข็มกลัด สี่เหลี่ยมผืนผ้า ขนาด 4x6 cm 1 อัน
**ขอแถมพิเศษ มากๆๆ >0<
- โอนเงิน 10 คนแรก แถมลายเซ็นนักเขียนด้วยน้าา
- โอนเงิน 50 คนแรก พวงกุญแจ วงกลม ขอบเงินหรูสุดๆ ใส่ภาพได้ 2 ด้าน ขนาด 3.2 cm 1 ชิ้น
สั่งจอง โอนเงิน ทาง E-mail : inheaven-books[แอด]hotmail.com
*สามารถสั่งกับทางเว็บหน้าร้านได้แล้วนะคะ
ติดต่อสอบถามได้ทั้ง E-mail และ inbox หรือเบอร์โทร. 083-4956603 นะค่าาา >3<
แฟนเพจ >>> https://www.facebook.com/inheavenbooks
เว็บหน้าร้าน >>> http://www.inheaven-books.com/
ขอบคุณค่าาา :mew1:
(https://fbcdn-sphotos-b-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/q92/1176296_229683813847392_2116787303_n.jpg)
-
:pig4: ><
สั่งจองไปแล้วนะคะ
อิอิ
-
คู่รักษ์กับมุน่ารักมาก กว่าจะเข้าใจก็ลุ้นแทบแย่
ตอนแรกอยากให้พร้อมคู่พีแต่ก็นะรักมากแค่ไหนพอเจอแบบนั้นเข้าไป ก็หยุดได้เหมือนกัน นี่แหละเรื่องจริง
มันไม่มีทางที่จะจบแบบแฮปปี้ได้แล้ว เพราะความเชื่อใจหมดไป
พอมาคู่กับเฉินก็ดี แต่ไม่ค่อยอิน ทำไมไม่รู้ แปลกๆ
ว่าแต่แฟนพีใครกันอยากรู้ ผช.หรือ ผญ.?
แล้วเพิร์ลกับพิมอ่ะ ว่าไงสองคนนี้ ?
-
เป็นนิยายที่ประทับใจมากถึงมากที่สุดเรื่องนึง
เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลที่สุดเท่าที่เคยอ่านมา
การที่พร้อมเสียใจจนอยากมีใครหรือมีอะไรกับใคร
เรามองว่าก็ไม่ใช่เรื่องผิด เพราะอย่างน้อยพร้อมก็เลือกจะมีกับคนที่ไว้ใจได้
ไม่ใช่ไปฉกเอาคนในผับในบาร์หรือซื้อบริการมั่วซั่วซักหน่อย
อีกอย่างที่ชอบมากๆเลยคือการที่พร้อมไม่ยอมจบปรักกับคนแย่ๆอย่างไอ้พีมัน
คือทุกวันนี้อ่านแต่ล่ะเรื่องมีแต่นายเอกโง่่ๆทั้งนั้น รู้ว่าเจ็บแต่ก็ฝืนที่จะรัก
ไม่ยอมมองความเป็นจริง หรือไม่ก็ยกโทษให้ง่ายจนตัวเองไร้ค่า
เราเลยไม่ค่อยปลื้มทั้งพระเอกและนายเอกเหล่านั้น
แต่เรื่องนี้โดยเฉพาะคู่เฉินกับพร้อม เรามองว่าน่าอิจฉามาก
อย่างน้อยๆพร้อมก็เจอคนที่ซื่อสัตย์ มั่นคงอย่างคุณเฉิน
ทั้งๆที่ไปต่างประเทศบ่อยๆอาจเจอคนสวยๆน่ารักๆเยอะแยะ
แต่คุณเฉินก็ยังมั่นคงไม่อยากทำให้พร้อมเสียใจเหมือนครั้งก่อน
นี่สิเค้าเรียกว่ารักจริง ไม่เหมือนไอ้พีสมน้ำหน้ามันมากที่ต้องเจ็บปวด
และที่ชอบอีกอย่างในเรื่องคือคนที่ทำกรรมอะไรไว้ก็ได้รับกรรมนั้นตอบอย่างสาสม
ในเมื่อพีนอกใจนอกกายพร้อม สุดท้ายพีก็เจ็บปวดเมื่อเห็นพร้อมหมดรักตน
และไม่เหลือใครเคียงข้างและจริงจังด้วยทั้งหลินทั้งพร้อม พีนอกใจพร้อมไปมีอะไรกับคนอื่น
พีก็โดนหลินไปมีอะไรกับคนอื่นเหมือนกัน เรามองว่ามันเรียลดี
นี่แหละนิยายที่สอนอะไรคนอ่านอย่างแท้จริง ถึงแม้จะเป็นเพียงนิยายแต่ก็ไม่ดูถูกคนอ่าน
ที่สักแต่เขียนไม่คำนึงว่าคนอ่านจะได้อะไร แต่เรื่องนี้ได้ให้อะไรกับคนอ่านมากมายเลยล่ะ
-
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43185.0
ฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วค่ะ
-
เงิบเลย อ่านไปแอบหวังลึกๆว่าจะกลับมาคืนดีกับพี เฉินโผล่มากจากไหนเนี่ยยยย คาบปลาไปกินเฉยเลย
-
พร้อม+เฉิน พิเศษใส่ไข่
เฉินนั่งมองพร้อมแล้วตัดสินทำสิ่งที่สำคัญที่สุด
"พร้อม...คือผมจะไปฮ่องกงพรุ่งนี้...."
"อ้าว...ทำไมละ...ไหนว่าไปอีกทีวันศุกร์ไง"
"ก็พอดีธุระด่วนมากเลย"
"อ่อ...งั้นก็ไม่เป็นไรครับ" เฉินรู้ว่าพร้อมคงเซ็ง เพราะพรุ่งนี้วันเกิดเฉิน
"ทำงานหนักจังครับช่วงนี้"
"อื้ม...ขยายโรงแรมน่ะ...เลยต้องไปพบลูกค้าบ่อยขึ้น พร้อมเข้าใจใช่มั๊ย"
"อื้ม..." พร้อมตอบรับ
แต่อดนึกถึงพวกลูกค้าที่เฉินต้องไปคุยด้วยไมได้
เพราะแต่ละคนมีลูกสาวและพยายามยัดเยียดให้คนตัวสูงข้างๆนี่ทั้งนั้น
แม่สายพวกนั้นก็ทั้งสวยทั้งวางตังดี
"ไปก่อนะพร้อม...ผมจะรีบกลับ"
เฉินจูบหน้าผากพร้อมที่นอนหลับ พร้อมส่งเสียงอืออารับครับแล้วนอนต่อ
"..." เฉินยิ้มกับภาพนั้นแล้วเดินออกจากห้องไป
ทันทีที่ประตูปิดลงพร้อมกระเด้งตัวขึ้นนั่งวิ่งไปที่หน้าต่างมองรถเบ็นซ์ที่วนออกจากบ้านไปแล้วนิ่งงัน
แอบถามเลขาแล้วเฉินเคลียร์งานทุกอย่างที่ไทยแล้วจองตั๋วไปฮ่องกงโดยไม่กำหนดการล่วงหน้าแต่อย่างใดเลย
พร้อมมองโทรศัพท์ที่ขึ้นเตือนว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเฉินแล้วถอนใจ
"เอาไว้กลับมาก่อนก็ได้เนอะ"
พร้อมนั่งดูโทรทัศน์อย่างเบื่อๆเพราะโทรไปชวนพีไปเที่ยวแต่คนนั้นไว่างเพราะต้องตามทัศนะไปภูเก็ต
ส่วนพร้อมจะไปหาแม่ก็ไม่ได้เพราะทางนั้นก็พากับไปเที่ยวเชียงใหม่กันตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วยังไม่กลับ
แล้วอยู่โทรศัพท์ก็กรีดร้องเสียจนพร้อมสะดุ้ง
"ว่าไงเพิร์ล" พร้อมทักซุปเปอร์สตาร์เอเชียอย่างเนือยๆ
"ทำไมทำเสียงแบบนั้น..."
"ก็เบื่อๆ"
"แล้วทำไมไม่ตามมาคุมสามี..."
"ก็เขาไม่ได้บอกให้ไปด้วย"
"อ่อ...เลยปล่อยให้ยืนจูบกับผู้หญิงที่ฮ่องกงว่างั้น.."
"อื้ม...เดี๋ยวนะ...ใครจูบใคร" พร้อมขมวดคิ้วแน่น
"สามีพร้อมไง...เพิร์ลเห็นจูบกับนางแบบอยู่ที่สนามบิน"
"เขาไปทำงานอย่างมาอำ..."
"งั้นแปบนะ" สักครู่รูปเฉินที่กำลังจูบกับผู้หญิงสี่ห้าภาพก็ถูกส่งมาอย่างรวดเร็ว
"...ไงอย่าเงียบ...ไปสนามบินเลยนะ แล้วบินตามมาเลย"
"ไม่เอาอ่ะ...พร้อมไม่อยากไปมีเรื่องด้วย" ถึงจะทำเป็นยอมๆไปแต่น้ำตาไหลเป็นทาง
"เออ...ตามใจ"
เพิร์ลวางสายแล้วหันมาข้างๆ
"ไม่มาอ่ะ..ยุไม่ขึ้น" ทั้งคนพูดคนฟังถอนใจเฮือก
"พร้อมต้องร้องไห้แน่ๆเลย"
"ก็คงงั้น...แล้วนี่จะเอาไงต่อ"
"ก็ตั้งใจว่าถามตามมาจะพาไปกินข้าวแล้วเซอร์ไพรส์"
"แผนสำรองไม่มีเหรอ"
"ก็....คิดว่าน่าจะตามมาแน่ๆ..."
"ตอนแรกเพิร์ลก็คิดงั้นนะ"
สักพักทั้งคู่นั่งจิบกาแฟกับช่วยกันคิดแผนต่อ
"..." พร้อมเดินกลับขึ้นมาบนห้อง...
นั่งครุ่นคิดอยู่สักพักก็หยิบโทรศัพท์มากดข้อความ
ถึงรึยังครับ...
เฉินคว้ามือถือมาดูเมื่อเห็นข้อความเขาก็ยิ้มแก้มแทบปริ
"ไหนๆเอามานี่ๆ" เพิร์ลแย่งโทรศัพท์ไปถือแล้วหันมา
"เดี๋ยวจัดการเอง...รับรองว่าตามมาแน่ๆ"
".... "เฉินเลยได้แต่อ้าปากมองเพิร์ลพิมยุกยิก
ถึงแล้วผมคุยงานอยู่
พร้อมอ่านแล้ววูบๆในหัวใจกลั้นใจพิมพ์ส่งไปอีก
คุณมีอะไรที่อยากจะบอกกับผมมั๊ย?
เพิร์ลกอพิมพ์ข้อความส่งเสร็จปิดแล้วส่งมือถือให้คุณเฉิน
"แคนเซิลทุกอย่างที่แล้วพรุ่งนี้คุณกลับไปเซอร์ไพรส์พร้อมที่ไทยได้เลย..."เฉินได้มองมือถือ
เพิร์ลก็ย้ำว่า
"ครั้งนี้มันเป็นแผนขอแต่งงานเลยอนุโลมเรื่องพร้อมร้องไห้...ถ้าคราวหน้าละก็..."
เฉินบอกตัวเองเพิร์ลน่ากลัวกว่าทุกคนที่เคยเจอมาและสาบานเลยว่าเขาก็จะไม่ทำให้พร้อมร้องไห้เสียใจอีกเด็ดขาด
"ผมไม่จำเป็นต้องบอกพร้อมทุกเรื่อง"
และพร้อมก็ตอบกลับมา
"งั้นผมจะอยู่ที่นี่รอจนคุณกลับมาบอกว่ารูปถ่ายนี่คืออะไร"
รูปเฉินจูบกับผู้หญิงที่แนบมาทำให้พอจะเดาได้ว่าพร้อมอยู่ในอารมณ์ไหน
เย็นของอีกวันเฉินเดินเข้าบ้านมา
ทั้งบ้านเงียบเชียบ แม่บ้านรายงานว่าพร้อมอยู่บนห้องและไม่ลงมาอีกเลยตั้งแต่วันที่เขาไปฮ่องกง
"ทานข้าวมั๊ย"
"ทานค่ะ แต่น้อยมาก" เฉินโบกมือให้แม่บ้านออกไป
เขาบิดประตูเข้ามาในห้องนอน เห็นคนรักนั่งอ่านหนังสืออยู่
"กลับมาแล้ว..." เฉินรู้สึกเหมือนทำผิดสุดๆทั้งที่ทั้งหมดมันคือการแสดง
"ครับ..." พร้อมรับคำแต่ก็ยังคงอ่านหนังสือต่อ
"เหนื่อยจังเลย..."
"ผมยังรอคำตอบอยู่นะครับ" พร้อมพูดน้ำเสียงราบเรียบ
เฉินกลืนน้ำลายเบาๆทั้งห้องเงียบกริบ
มีเพียงเสียงเปิดหนังสือเบาๆ และเสียงลมหายใจของเขาสองคน
"เป็นลูกค้า..."
"ผมไม่จูบกับลูกค้า"
"นั่นมันแค่ทักททาย"
"แฟรชคิสกับลูกค้าคือการทักทายรึ?"
"ไม่มีอะไร...จริงๆ"
"แล้ว?...." เฉินสาบานกับตัวเองว่าจะไม่ขอเจอพร้อมโหมดนี้อีก
สายตาพร้อมว่างเปล่า มองเขาเหมือนคนไม่รู้จัก
"ผม..."
"ผมเกลียดคนนอกใจ...คุณจะจน...จะเลวสักกี่เรื่องก็ตาม...ผมจะอภัยให้..."
เฉินคอแห้งผากเหมือนกลืนทรายก็ไม่ปาน
"แต่เรื่องนี้ผมขอคำอธิบาย...ประกอบการตัดสินใจ" นั่น...ประกอบการตัดสินใจด้วย....
"พร้อม..." เฉินเรียกเสียงอ่อน
"จูบตรงไหนบ้างครับ...ปาก...ลำคอ...เนินอก..."
"ไม่มี...แค่ปากเท่านั้น"
"...จูบกันดูดดื่มขนาดนั้นผมว่ามันต่อมีสานต่อกันบ้าง"
"ไม่มีต่อเลยครับ แค่นั้นจริงๆ"
"ผมเช็คกับเลขาคุณแล้วว่าคุณว่าง...คุณบินฮ่องกงเมื่อวานแบบไม่มีนัดคุยงาน แล้วบอนกลับมาด้วยท่าทางหมดแรง...ผมจะพยายามไม่คิดว่าคุณไปทำอไรกับใครที่ไหนมา" พร้อมวางหนังสือลงกับโต๊ะแล้วเดินมาตรงหน้าเฉินที่นั่งอยู่บนเตียง
"คุณรู้ว่าผม...รักคุณมากขนาดไหน..."
"ผมรักคุณ" เฉินรีบบอกเขาไม่อยากให้พร้อมเป็นแบบนี้แล้ว
"ผมรู้ครับ..."
"พร้อม...เรา...ตะ...." เฉินพยายามจะพูดมันออกไปพร้อมกลับสะบัดหน้าไปอีกทาง
"ผมจะกลับบ้านสักพัก..." พร้อมเดินเลี่ยงไปอีกทาง เฉินลุกขึ้นมาคว้าข้อมมือ
"อย่าแตะ..."พร้อมสะบัดมืออย่างแรง
และนั่นแหละเฉินถึงเห็นว่าพร้อมร้องไห้
"ผมรักพร้อมจริงๆ...นั่นมันแค่ทักทาย ผมจะไปมีคนอื่นได้ไงในเมื่อผมรักพร้อม"
"...คุณโกหกผมทำไม" พร้อมมองตาเขา
"ถ้าผมบอกคุณสัญญากับผมก่อนว่าคุณจะไม่โวยวาย"
"คุณไม่มีสิทธิ์ต่อรอง"
"เฮ้อ...พร้อม...อย่าดื้อ" เฉินคว้าเอวพร้อมเข้ามากอด
"เอ๊ะ...ผมไม่ใช่เด็กๆนะ"
"นี่แหละยิ่งกว่าเด็กอีก...ฟังผมนะ"
"เออ...ฟังก็ได้ปล่อย" พร้อมดิ้นเมื่อเฉินรักแน่นกว่าเดิม
"ไม่ปล่อย" เฉินตัดสินใจเหวี่ยงคนรักลงบนเตียงแล้วตามากดแขนกับฟูก
"ปล่อยสิโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย" พร้อมดิ้นไปมา ทั้งขาทั้งมือเหวี่ยงเปะปะ
"เพี๊ยะ" เพราะคว้าไม่ทัน เพราะพร้อมสะบัดหลุด
เพราะหลับหูหลับตาเหวี่ยง
เพราะเฉินหลบไม่ทัน
"...." เหมือนถูกปุ่มสต๊อป...ทุกย่างคล้ายหยุดนิ่ง
"ขอ..." เฉินกดจูบที่รุนแรงลงบนริมฝีปากของพร้อม
กัดเม้มเบาๆให้รู้ว่าเขาเองก็เริ่มโกรธบ้างเหมือนกัน
พร้อมทั้งน้อยใจทั้งตกใจ
"ผมรักพร้อม...คนเดียว"
ปากบอกว่ารักเขาแต่ดูที่ทำสิ...ไหนบอกว่ารักเขาแล้วไปจูบกับคนอื่นทำไม
"...ฮึก..." พร้อมร้องไห้ แต่ก็พยายามกลั้นสะอื้นไว้สุดพลัง
มีต่ออีกนะคะเดี๋ยวมา
-
พร้อมเผลอหลับไป...ทั้งที่กำลังทะเลาะกันกับเฉิน
ทำเอาอีกฝ่ายถึงกับส่ายหัวอย่างเอ็นดู
"ผมรักคุณจะตายพร้อม...ไม่รู้จะเอาความรักของผมที่มีให้คุณไปไว้ที่ไหนแล้ว"
เฉินก้มจูบหน้าผากพร้อมหนักๆแล้วจัดท่านอนให้พร้อมนอนให้สบายๆ
"พรุ่งนี้มีเซอร์ไพรส์นะที่รัก"....
เช้าวันใหม่พร้อมตื่นขึ้นมาอย่างปวดตาและเศร้าสร้อย
เพราะเช้านี้เขาตื่นมาคนเดียทั้งที่แอบหวังลึกๆว่าเฉินจะง้อเขาด้วยการปลุกเข้าให้ตื่นขึ้นมาในอ้อมแขนก็ตามที
พร้อมหันไปที่ข้างเตียงเห็นโน๊ตของเฉินทิ้งเอาไว้
"ที่รักรอผมที่บ้านนะ ผมมีธุระด่วนมากต้องไปทำ"
"เชอะ...ธุระด่วนคงไม่แคล้วไปยืนจูบใครที่ไหนอีกละสิ" โหมดแค้มฝังหุ่นในใจยังคุกรุ่นอยู่
พร้อมตัดสินใจเดินไปอาบน้ำล้างหน้าเก็บเสื้อผ้าใส่เป้ไปสองสามชุด
แล้วหลบออกจากบ้านไปทางประตูเล็ก โดยที่ไม่มีคนเห็น
"ไม่รักกันก็บอกสิไม่ใช่ทำแบบนี้" พร้อมพูดกับลมกับฟ้า
"หายไป...พร้อมหายไปไหน" เฉินถึงกับตะคอกคนสนิท
"ผมคิดว่ายังหลับ..."
"แค่คนคนเดียวทำไมดูไม่ได้...ให้ดูแลพร้อมแล้วยังทำพลาด ถ้าพร้อมเป็นอะไรไปสักนิดนะพวกแกเตรียมตัวไว้ได้เลย"
บรรดาลูกน้องต่างสบตากัน เพราะน้อยครั้งที่นายจะออกอาการโมโหขนาดนี้
พร้อมมายืนหันซ้ายหันขวาอยู่หน้าบ้านฟ่ง
บ้านเงียบเชียบสงสัยไปไหนกับหมอชี
พร้อมตั้งท่าจะเดินกลับแต่ก็ได้ยินเสียงแตรรถดัง
"ทะเลาะกันมาว่างั้นเถอะ"
"เออ...ทะเลาะ...."
"ทำไมไม่ฟังกันมั้งละวะ เขาคงมีเหตุผล"
"เหตุผลอะไรที่จะจูบกับคนอื่น..." พร้อมตวัดสายตามองเพื่อนสนิท
"เห้ยยยยย....อะไรของพร้อมวะ...อย่ามาอารมณ์เสียใส่กันงี้ดิ่" ฟ่งกระโดดไปกอดไหล่เพื่อน
"เอาน่ะๆ...ผู้ชายมันก็มีเผลอไผลบ้าง"
"ฉันก็ผู้ชาย..." พร้อมยังเถียง
"ก็ใช่...แต่คิดดูนะ...เฉินน่ะ เป็นคนที่น่าเข้าหาขนาดไหน เขามีคนล้อมรอบเลยนะพร้อม
งานเขาก็เอื้อให้พวกผู้หญิงเข้าหา"
"....." พอเห็นพร้อมตั้งใจฟ้งฟ่งเลยร่ายต่อ พลางเอามืออีกข้างกดโทรศัพท์หาเจ้าพ่อฮ่องกง
"แล้วดูสินี่เขาอยู่กับพร้อมมาตั้งนานนะ...เขาดูแลพร้อมรักพร้อมคนเดียว เขาเลิกทำหลายๆกิจการเพราะพร้อมไม่ใช่เหรอ" พร้อมปาดน้ำตาพยักหน้าหงึกหงัก
"ไหนพร้อมอธิบายซิว่าคนคนนี้ไม่รักพร้อมตรงไหน" ฟ่งยิงคำถามเค้าคนตัวเล็กก็นั่งก้มหน้าคางชิดอก
"พร้อมแค่กลัวเขาจะเหมือนพีตอนนั้น..." ฟ่งเลิกคิ้วมอง..อ่อ พีตอนที่นิสัยไม่ดีหยิ่งๆน่ะเหรอ...(ฟ่งคิดอีกทีตอนนี้พี่ก็หยิ่งอยู่ดี)
"...พร้อมก็แค่รู้สึกว่าจะโดนทิ้งอีกแล้ว...จะถูกหลอกอีกแล้วใช่มั๊ย...มันก็ปวดใจมากเลยนะ"
"แค่คิดว่าเขาจะทิ้ง จะไปมีคนอื่น...มันก็อยากจะร้องไห้..." พร้อมร้องไห้...
"พอจับได้ว่าโกหก...มันก็เหมือนใครผลักลงเหว...เหมือนตกจากที่สูง เขาไปจูบกับคนอื่น เขาอาจจะสานต่อกัน วันนึงถ้าเขารักคนนั้นมากกว่าละ ต่อให้แกล้งโง่ทำเป็นไม่รู้ก็ต้องโดนทิ้งอยู่ดี ก็ไม่ได้อยากจะทะเลาะด้วยหรอกนะ แต่ว่าไม่อยากเป็นคนที่เจ็บที่สุดนี่นา พร้อมอยากมีคุณเฉินตลอดไป เข้าใจมั๊ย" พร้อมปิดหน้าร้องไห้ มันผิดนักรึไงที่กลัวว่าจะซ้ำรอยเดิท กลัวว่าจะกลายเป็นเขาที่โง่อยู่คนเดียว รักอยู่คนเดียว กลายเป็นความรักที่ไม่มีใครต้องการ
ฟ่งกดตัดสายไปแล้ว
เฉินมานั่งอมยิ้มหัวใจฟูฟ่องอยู่คนเดียว
พร้อมรักเขา
รักมากๆ
พร้อมหึงเขา
พร้อมอยากมีเขาตลอดไป
เฉินแทยจะวิ่งไปหาซะเดี๋ยวนี้จะกอดปลอบใจให้หายเศ้รา จะบอกทุกเช้าเย็นเลยว่าเขารักพร้อมมากขนาดไหน
"พร้อมน่ารักเกินไปแล้วนะ
ฟ่งคุยโทรศัพท์กับเฉินว่าจะขอให้พร้อมอยู่ที่นี่ก่อนสักคืนเพราะดูท่าเจ้าตัวจะอ่อนไหวมากๆตอนนี้
"พรุ่งนี้เช้าละกันนะ...ให้นอนพักที่นี่ก่อน"
"ผมอยากให้พร้อมกลับบ้านวันนี้" เน้นเสียงคำว่าบ้านแสดงความสำคัญเต็มที่
"เออๆ...แต่อย่ามาทะเลาะกันที่นี่นะเว้ย"
เฉินมาถึงบ้านฟ่งเดินเข้ามาในบ้าน เจ้าของบ้านยืนต้อนรับที่น่าบันได
"หัดถอดรองเท้าบ้างสิโว้ย...เดี๋ยวหมอชีกลับจากสัมมนาแล้วว่าเหวี่ยงใส่ผม"
ฟ่งชี้ที่รองเท้าราคาแพงของเฉิน อีกฝ่ายจำใจต้องถอดเพราะถึงว่าติดหนี้ครั้งใหญ่กับฟ่ง
"เออ....ให้รู้ซะบ้าง...แล้วอย่ามาใช้ห้องนอนผมเป็นเรือนหอนะเว้ย...เตียงนั้นไม่ได้นะ"
"รู้แล้ว...เรื่องมากจริง" เฉินเดินถอดรองเท้าขึ้นไปชั้นสอง ห้องนอนฟ่งเปิดประตูเอาไว้ เขาเดินเข้าไปด้วยฝีเท้าที่เบาที่สุด
พร้อมนอนหลับอยู่บนเตียงในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นของฟ่ง(เฉินบอกกับตัวเองไม่ให้กระชากชุดออกเพราะไม่ชอบให้พร้อมใส่เสื้อผ้าของผู้ชายคนอื่น)
"กลับบ้านเรากันนะครับ" เฉินกระซิบเบาๆ พร้อมพยักหน้าน้อยๆอย่างไม่รู้เรื่องราว ถูกอุ้มขึ้นมาอยู่กับอกโดยที่ยังหลับตาพริ้มอยู่
"ขอบคุณมาก..."
"เออ..." ฟ่งพยักหน้าแล้วเดินมาปิดประตูเมื่อทั้งโขยงออกจากบ้านเขาไปแล้ว
"ถ้าโทรหาหมอชีตอนนี้จะโดนบ่นมั๊ยว้า...คิดถึงจังเลย" ฟ่งเดินไปหยิบโทรศัพท์กดเบอร์คนสำคัญ
"หลับรึยังครับ...คิดถึงจังเลย"
เฉินนั่งรอเวลา พร้อมยังไม่ตื่นเขาเองก็ยังอยู่ในชุดนอน
เมื่อคืนอาบน้ำแล้วก็ยังไม่กล้าหลับกลัวว่าพร้อมตื่นขึ้นมาแล้วจะหนีไปอีก
เฉินตื่นเต้นที่สุดในชีวิตก็ว่าได้
เขาหยิบดอกไม้ขึ้นมาถือไว้ในมือแล้วเริ่มซักซ้อมพูดเบาๆ
"พร้อมถึงผมจะไม่ใช่คนที่ดีมากๆมากทีสุดในโลกแต่ผมรักคุณที่สุดในโลกนะ...แต่งงานกันเถอะ.." แล้วยังทำท่าหยิบแหวนทำเป็นสวมกับอากาศเสียอีก
"ทำอะไร..." เสียงทักที่เอาเจ้าพ่อใหญ่สะดุ้งสุดตัวเอาดอกไม้แอบข้างหลังแทบไม่ทัน
"ก็....ก็...."
"จะขอใครแต่งงาน"
"ขอ...ขอพร้อม"
"พร้อมไม่แต่ง" เหมือนตกจากที่สูง เรี่ยวแรงหายไปหมดไม่เหลือ
"พร้อม..." เฉินครางชื่อคนรักอย่างตกใจ
"อยู่กันมาตั้งนานจะมาขอแต่งงานอะไรตอนนี้..."
"...หื้ม" เฉินชะงักคล้ายไม่เข้าใจ
"ก็พร้อมอยู่กับคุณเฉินมาตั้งนานแล้ว...เรื่องแต่งงานมันไม่สำคัญเลย...แค่อย่าหายไปอย่าทิ้งกัน...เข้าใจมั๊ย..." พร้อมประคองใบหน้างวยงงของเฉินเอาไว้แล้วจุ๊บที่ปากเบาๆ
"อ่ะ...สวมแหวน" ยื่นมือให้ คนสวมก็สวมงงๆ
"สวมแล้วพร้อมจะไม่ถอด ถ้าถอดคือวันที่พร้อมตายนะรู้มั๊ย"
หมายความว่า.....
"..." จะอยู่ด้วยกันจนกว่าจะตาย....
อยู่ด้วยกันตลอดไป
หลังจากเหตุการณ์นั้น
พร้อมนั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างๆ เฉินที่ดูตารางหุ้นในไอแพด บนไฟลท์บินไปสิงคโปร์
ตารางงานทุกอย่างถูกส่งเข้าอีเมล์คุณเฉิน และCC:พร้อม ทุกฉบับจากคุณเลขา
พร้อมยังคงอ่านหนังสือต่อไป แต่พอเผลอก็โดนคนข้างๆจับมมือไปจูบตลอด
"พอแล้วมั้ง"
"ไม่พอ..."
"เฮ้อ..." ทุกครั้งที่เฉินต้องไปต่างประเทศเขาจะชวนพร้อม
หากถ้าพร้อมว่างพร้อมก็ไปด้วยเสมอ
สวนบอดี้การ์ดถูกลงโทษด้วยการจักไปล้างห้องน้ำที่วัดใกล้บ้าน
เนื่องจากในบ้านมีหลายจุดที่คุณเฉินคิดว่ามันเป็นมุมอับจึงมีการณืเพิ่มกล้องเข้าไปอีหลายตัว
พร้อมถูกจับมานั่งทำสัญญาใจว่า
หากงอนในรออยู่ที่บ้านเพื่อที่คุณเฉินจะได้กลับมาง้อ
(คุณเฉินสารภาพว่าภาพที่เหตุคือเพื่อนของเพิร์ลที่จ้างมา แล้วเพิร์ลคือคนวางแผนการทุกอย่าง
ส่วนเพิร์ลลอยตัวเพราะอยู่ไกล แต่ก็ยังโดนคาดโทษว่ากลับไทยเมื่อไหร่เจอดี
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: พร้อมน่ารักขั้นสุด
-
เรื่องที่ทำให้เสียหลัก
เรื่องที่ทำให้โลกดับ
เรื่องที่ทำลายหัวใจให้สลาย
คือไม่มีพิมอยู่บนโลกใบนี้
เพิร์ลนั่งเงียบๆคนเดียวในห้องมาสองวันแล้ว...
เหมือนทุกอย่างภายในห้องผ่านไปอย่างเชื่องช้า
เมื่อพร้อมโทรมาจากไทย
"เพิร์ล..."
"มีอะไรรึเปล่าเสียงเครียดเชียว"
"เพิร์ล...พิมตายแล้ว" แล้วพร้อมก็ร้องไห้โฮมาตามสาย
"พิมรถคว่ำเมื่อคืนแล้วก็...." เพิร์ลกดตัดสายไป...
ไม่รู้ตัวหรอกว่าคนรอบข้างอื้ออึงขนาดไหนที่อยู่เพิร์ลก็ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ทั้งที่ในมือกำโทรศัพท์แน่น
"เพิร์ลเป็นอะไร..." ผู้จัดการส่วนตัววิ่งเข้ามาประคอง
เพิร์ลโบกมือให้ก่อนลุกขึ้นยืนโงเงน
"เพิร์ลขอตัวกลับก่อนนะคะ" งานเสร็จพอดีทีมงานจึงไม่ได้มีปัญหาอะไร
เพราะเพิร์ลเองก็ทำงานอย่างดีไม่เคยทำตัวเป็นปัญหา
เจ้าของงานเดินมาส่งเพิร์ลที่รถอย่างเป็นห่วง
"คุณโอเคใช่มั๊ยหน้าคุณซีดมากนะ"
"แค่ปวดหัวนิดหน่อย...ขอตัวนะคะ" เพิร์ลขับรถออกมาจากกอง สักครู่มันคล้ายมีก้อนแข็งที่ติดแน่นในอก
"ฮึก..." เพิร์ลสะอึกหนักๆ ก่อนที่น้ำตาหยดแรกจะไหลออกมา
ภาพของพิมในความทรงจำฉายวาบเข้ามาภาพแล้วภาพเล่า
ก่อนมันจะมาหยุดตรงภาพสุดท้ายที่พิมยังเป็นพิมที่เพิร์ลรัก
พิมในชุดเจ้าสาวสีขาวนวลตา กับรอยยิ้มที่เปื้อนน้ำตา
"พี่เพิร์ล..." เด็กผู้หญิงที่น่ารักในความทรงจำ
เพิร์ลร้องไห้...ครั้งแรกหลังจากที่พิมแต่งงานไป...
ห้าปีแล้วที่หัวใจไม่เคยไหวหวั่นไปกับอะไร
ห้าปีที่เพิร์ลบอกกับตัวเองเสมอว่าพิมมีความสุขดี
ห้าปีที่เพิร์ลมองพิมอยู่ห่างๆตรงนี้
จากวันที่มีกันจนมันห่างเหินไป
แต่แม้จะห่างกันเพียงใดเพิร์ลยังเหมือนเดิม
พร้อมมองหาเพิร์ล ในงานศพของพิม
แม่บอกว่าเพิร์ลมาถึงแล้ว แต่ไม่ได้เข้าบ้านเลย อาจจะไปทำธุระที่ไหน
"สำหรับเพิร์ลไม่มีธุระไหนจะสำคัญเท่าพิม..." พร้อมบอกกับแม่
เพิร์ลเดินเข้ามาในศาลา
"เพิร์ล..." พร้อมเดินเข้าไปหา
"อื้ม..." เพิร์ลแค่พยักหน้าให้แล้วหามุมนั่งเงียบๆ
"โอเครึเปล่า..." คำตอบคือการส่ายหน้าน้อยๆ
"....."
"เห็นแม่พิมมั๊ยคะ" สาบานว่าเพิร์ลหันไปแค่เพียงนิดเดียว
แต่เป็นช่วงเวลาที่เหมือนย้อนกลับไปในอดีต เด็กตรงหน้าเหมือนพิมราวกับคนเดียวกัน
"น้องพิม" เพิร์ลมองเด็กน้อยที่จับชายเสื้อกระตุกอีกครั้ง
"เห็นแม่พิมมั๊ยคะ" เด็กน้อยแบะปากและเริ่มร้องไห้
พี่เลี้ยงเดินเข้ามาอุ้มหวังจะพาออกไปนอกศาลา
"ไม่เห็น..." เพิร์ลตอบ เด็กน้อยหยุดร้องไห้จ้อวหน้าเพิร์ลตาไม่กระพริบ
"พายก็ไม่เห็น..." พร้อมจับไหล่เด็กน้อย
"น้องพาย..." พร้อมเรียกหลานที่ตลอดงานมานี่เอาแต่เดินถามว่าใครเห็นแม่บ้าง
"พ่อไปไหน..." เพิร์ลถามกลับ
"คุณพ่ออยู่ตรงนั้น" เด็กหญิงชีนิ้วป้อมๆไปอีกทาง
"ไปหาพ่อไป..." เพิร์ลมองหน้าน้องพายนิ่งๆ แล้วดึงมือเล็กนั้นออกจากชายเสื้อ
"แต่พายจะหาแม่..." น้องพายเริ่มร้องไห้อีกครั้ง
"แม่พิมไม่อยู่แล้ว..." พร้อมสะกิดเพิร์ลเพราะน้องพายเริ่มร้องไห้เสียงดัง แต่เพิร์ลก็ย้ำประโยคเดิม พร้อมมองหน้าเพิร์ล ครั้งนี้พร้อมไม่แน่ใจว่าเพิร์ลพูดกับน้องพายหรือย้ำกับตัวเอง
"จะหาแม่..."
"เงียบเถอะ...ร้องไห้แม่พิมก็ไม่มาหรอก" เพิร์ลตะเบ็งเสียงดังขึ้นอย่างยากลำบากแต่นั่นก็ทำให้เด็กน้อยสะดุ้ง
"...อึก..."
"จะร้องไห้จนตาบอดแม่ก็ไม่กลับมาหรอก" ไม่รู้ทำไม...คนที่พูดถึงร้องไห้ออกมา น้ำตาไหลไม่ขาดสาย
"จะลงไปนอนชักดิ้นชักงอ คร่ำครวญขนาดไหน แม่พิมก็ไม่กลับมาหรอก" เพิร์ลร้องไห้ ร้องอย่างสุกจะกลั้น
"...เพิร์ล" พร้อมได้แต่ยืนอยู่ข้างๆ มองคนร้องไห้ปานนจะขาดใจตรงหน้าอย่างเข้าใจ
คนคนนี้ไม่เคยโกรธเคืองน้องพิมเลยสักครั้ง
จะเอาแต่ใจ
จะงอแงแค่ไหน
พี่เพิร์ลก็โอ๋อยู่ไม่ห่าง
จะวันไหนก็อยู่ใกล้กัน
แม้จะถึงวันที่ต้องเปลี่ยนไปหัวใจพี่เพิร์ลก็เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน
จะต้องเฝ้ามองห่างๆ
ต้องอยู่ไกลสายตา แต่ดวงตาทั้งสองก็ยังมองหา
ทุกภาพยังติดอยู่ในความทรงจำ
ยังมีพี่เพิร์ลน้องพิมอยู่ทุกๆอณูของความรู้สึก
ทุกครั้งที่เพิร์ลแอบบินกลับมาเพิร์ลต้องแอบไปมองพิมที่บ้านทุกครั้งไป
ไปยืนมองไกลๆ
ไม่เข้าไปวุ่นวาย
ตามที่น้องบอกเอาไว้
เพิร์ลจอดรถตรงหน้าบ้านของพิม...
บ้านที่เมื่อครั้งก่อนพิมมักจะนั่งอยู่ตรงระเบียง
มันเหมือนทุกอย่างเพิ่งเกิดขึ้น
.
.
.
เหม่อมองไกล ไปถึงดาว
ที่เคยจองเป็นดาวของเรา
ก็ยังคงอยู่ที่เดิมให้พบเจอ
อยู่ตรงนี้มองเห็นดาว
และดวงดาวคงมองเห็นเธอ
อย่างน้อยเราอยู่ใต้ดาวดวงเก่าเดียวกัน
.
.
.
หวังว่าเธอคงสุขดี
อยู่ตรงนั้นเจอสิ่งดีดี
ฉันคงมีเพียงสิ่งเดียวทุกวัน
มีแต่คิดถึง มีแต่คิดถึง
อยู่ทุกครั้งที่มองดาว
มีแต่คิดถึง มีแต่คิดถึง
เรื่องวันวานและฝันของเรา
มีแต่คิดถึง มีแต่คิดถึง
และบ่อยครั้งก็ทำให้เหงา
คิดถึงเธอ....คิดถึงเธอ
หวังว่าเธอคงสุขดี
อยู่ตรงนั้นเจอสิ่งดีดี
ฉันคงมีเพียงสิ่งเดียวทุกวัน
มีแต่คิดถึง มีแต่คิดถึง
อยู่ทุกครั้งที่มองดาว
มีแต่คิดถึง มีแต่คิดถึง
เรื่องวันวานและฝันของเรา
มีแต่คิดถึง มีแต่คิดถึง
และบ่อยครั้งก็ทำให้เหงา
คิดถึงเธอ....คิดถึงเธอ
เฝ้าแต่คิดถึง ได้แต่คิดถึง
สิ่งที่สองเราเคยมี
เฝ้าแต่คิดถึง ได้แต่คิดถึง
นึกทีไรก็ยิ้มทุกที
มีแต่คิดถึง มีแต่คิดถึง
อยากให้เธอได้อยู่ตรงนี้
คิดถึงเธอ....คิดถึงเธอ
คิดถึงเธอ....คิดถึงเธอ
หกปีต่อมา
เพิร์ลลงจากสนามบินตอนตีสอง...
เช่นเคยเธอให้คนขับรถมาทิ้งไว้ที่สนามบิน
ทั้งที่เหนื่อยแสนเหนื่อยจากการทำงาน
แต่เพิร์ลก็ยังขับรถมาจอดตรงริมรั้วบ้านหลังเดิม...
จ้องมองไปที่ระเบียงเดิม...ที่ห้องนอนห้องเดิม
ผ่านมาหกปีแล้ว
.
.
.
"น้องพิม..."
ลมเย็นโชยผ่านตัวไป...
อยู่ในใจตลอดกาล...
"มีแต่คิดถึง....เผ้าแต่คิดถึง...อยากให้เธอได้อยู่ตรงนี้...
คิดถึงเธอ...คิดถึง...เธอ"
***
“ป้าเพิร์ล....” เสียงเรียกจากระเบียง และเจ้าหญิงน้อยยืนอยู่ตรงนั้น
“....” เพิร์ลโบกมือตอบสักครู่ร่างน้อยนั้นก็วิ่งผลุบหายไปก่อนจะมาโผล่ตรงรั้วบ้าน
“ตีสามแล้วทำไมมาอยู่ตรงนี้” คนถูกถามยิ้มอ่อนโยน
“ตอนเช้ามีไปทัศนะศึกษาที่สวนสัตว์” น้องพายยิ้มเขินๆ
“อ่อ...ตื่นเต้นว่างั้น...แล้วพี่เลี้ยงไปไหน” เด็กหญิงพายส่ายหัวจนผมกระเซิง
“แปบนะ...” เพิร์ลกดโทรศัพท์เข้าเครื่องพี
“อยู่บ้านรึเปล่า...เออ...พอดีขับรถผ่านมา...เออ...พายอาร์นั่งอยู่ตรงรั้วเนี่ย”
คนปลายสายแหกปากว่าหลานหลับแล้ว
“ลงมาดูเลยพี...หลานนั่งอยู่ตรงนี้” ครู่เดียวลุงพีวิ่งกระหืดกระหอบลงมา
“น้องพายทำไมมาอยู่ตรงนี้ละ”
“พายนอนไม่หลับค่ะ พอดีน้องพายเห็นป้าเพิร์ลอยู่ตรงนี้” น้องพายชี้มาที่นอกรั้ว เพิร์ลยิ้มให้กับหลาน
“โอย...น้องพายสวัสดีป้าเพิร์ลเลย แล้วไปนอนได้แล้วมาเลยๆ” พีดึงมือหลานก่อนจะหันมาไล่คนนอกรั้ว
“มาดึกแล้วยังจะทำตัวเหมือนพวกลักขโมยเด็กอีก...กลับไปนอนได้แล้วเพิร์ล”
“รู้แล้วๆ เดี๋ยวๆ” เพิร์ลกวักมือเรียก
“อันนี้เห็นมันน่ารักดีเลยเอามาฝาก” เพิร์ลหย่อนกล่องน้อยๆเข้าไปให้ทางช่องประตู
“อ้าว...ไมไม่ให้เปิดประตูดีๆวะ”
“เออๆ...กลับละ...บาย” เพิร์ลโบกมือให้แล้วเดินขึ้นรถไป
“ลุงพีๆ...ป้าเพิร์ลให้ไอ้นี่”
แหวนคริสตัลสีม่วงอ่อนที่มันมีต้นแบบจากแหวนของเล่นของแม่น้องพิม พีมองแล้วก็ทำได้แค่นิ่งไป
“...” พีส่ายหัวแล้วจูงหลานขึ้นห้องนอน
-
มาต่อไวๆนะคะ o13 o13
-
อ่านจนจบ ขอบอกว่าขอบคุณคะ ขอบคุณที่ไม่ทำร้ายคุณเฉิน ขอบคุณ ที่ทำให้พร้อมได้รักคนที่ดี คนแบบพี เลวเกินไป เลวเกินกว่าคำว่ารักของพร้อม ขอบอกว่าตอนจบเราดีใจมาก สะเทือนใจร้องไห้ ตอนที่พร้อมรักพี ดีใจนะ ที่พร้อมรักเฉิน รักคนที่คู่ควร ถจะมืดดำ แต่ดีกว่าคนสว่างแต่ไม่เห็นค่าพร้อม
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: สงสารเพิร์ล
-
เสียงแซคดังขึ้นเรียกเสียงกรี้ดกร๊าดของสาวๆในร้านได้มาก เพราะเพลงสุดท้ายที่ทัศจะร้องในคืนนี้
คุณเฉินเกับพร้อมนั่งอยู่ที่เคาเตอร์โซนด้านในของร้าน
พร้อมจิบไวน์ในมืออิงกายกับแขนของคนรัก มันเป็นความรู้สึกอยากกอดที่คุณเฉินเองก็ห้ามไม่ได้ แต่พร้อมบอกว่าช่วงนี้คุณเฉินมือไวเสียจนพร้อมรู้สึกเขินๆ โดยที่อีกฝ่ายรู้สึกว่าช่วงนี้พร้อมดูเซ็กซี่ผิดหูผิดตา เพราะงานทั้งสองคนเยอะขึ้นจนจะหาเวลามาดินเนอร์นั่งฟังเพลง สร้างบรรยากาศหวานๆแบบนี้แทบไม่ได้
“เพลงเพราะเนอะ วันก่อนพร้อมเพิ่มฟังไป...” ตาพร้อมเริ่มหวานเพราะฤทธิ์ไวน์
“ดีจังที่คุณชอบ” คุณเฉินกระซิบข้างหูเบาๆ เผลองับใบหูที่เริ่มเป็นสีชมพูเข้มนั่นอย่างลืมตัว
“ไม่เอาครับ” พร้อมตวัดตามองค้อนๆ คุณเฉินมองพร้อมด้วยสายตาที่โหยหาจนพร้อมต้องใจสั่น
“คิดถึงคุณจัง” พร้อมตาโตก่อนจะยิ้มหวาน
“ผมก็คิดถึงคุณ” พร้อมตอบอย่างอ่อนหวานก่อนจะอิงหัวกับไหล่ของคนข้างๆ
พร้อมถอนใจเมื่อหลุดจากการถูกจูบ คุณเฉินแทบจะกลืนเขา อยากจับไหล่นั่นกดลงบนที่นอน
พร้อมโอบมือรอบตัว กระซิบข้างหูคุณเฉิน
“พร้อมรักคุณ”
กอดที่หล่อหลอมใจทั้งสอง
มันเหมือนจะทำลายทุกอย่างที่ขวางกั้น
พร้อมแทบกระชากสูทเนื้อดีของเขาออก ความรู้สึกตื่นตัวภายในรุนแรงจนอยากจะฉีกเสื้อผ้านี่ทิ้ง
แต่เหมือนเฉินจะพยายามดึงทุกอย่างให้ช้าลง ทั้งที่พร้อมเห็นแววตานั่นเหมือนจะมีไฟจุดอยู่
“อยากจะกินผมเหรอพร้อม” พร้อมหน้าแดงกว่าเดิม เพราะไม่ค่อยได้รู้สึกว่ามันรุนแรงแบบนี้
เสื้อเชิ้ตถูกถอดแต่เหมือนเฉินจะแกล้งให้พร้อมดิ้นพล่านด้วยการรั้งมันไปผูกข้อมือพร้อมไว้ด้านหลัง
อีกมือก็ลูบไปถึงกางเกงแสล็ก ค่อยๆลูดซิปแล้วสัมผัสตัวตนอีกฝ่ายผ่านเนื้อผ้า
“..” พร้อมบอกไม่ถูกว่าตัวเองทำสีหน้าแบบไหน
“คิดถึงแค่ไหนเหรอพร้อมอธิบายให้ฟังหน่อยสิครับ”
“...” พร้อมสบตาเมื่อเขาถอดชิ้นล่าสงของพร้อมออกไปทั้งหมด แล้วก็ตามตด้วยการถอดกางเกงของเขา
“อธิบายให้เข้าใจหน่อยรับคนดี”
“...คิดถึง...มากครับ” พร้อมบอกกับเขาด้วยเสียงไม่มั่นคง เพราะ เมื่อพร้อมขยับคุณเฉินก็ดูจะไม่ยอมให้เขาเขยื้อนไปไหน
“ยังไงครับ” มือหนาลูบไปตามแผ่นหลังก่อนจะช้อนตัวพร้อมขึ้นคร่อมตัวเองจงใจให้ช่องทางหวานตรงกับใจกลางตัวเอง
“ทำให้ผมรู้ว่าคุณคิดถึงไม่น้อยไปกว่าผม” พร้อมเอียงคอจูบที่ข้างแก้มเอ่ยเสียงอ้อนๆ
“ปล่อยก่อนแล้วจะทำให้ดู” คุณเฉินกระตุกเสื้อหลุด เมื่อข้อมูลหลุดออกจากการพันธนาการ พร้อมโอบรอบคอก่อนจะโน้มตัวไปงับหูเบาๆ
“พร้อมคิดถึงคุณทุกนาที ทุกวินาทีที่มองไม่เห็นคุณ” ร่างที่ผอมกว่าขยับตัวยกขึ้นก่อนจะค่อยๆ ไล้เนื้อนิ่มไปมาให้ช่องทางสีกับส่วนกลางอย่างจงใจ
“คิดถึงจนหัวใจ...” มือเล็กกว่าจับมือคุณฌฉินมาสัมผัสที่อดขวาก่อนจะเลื่อนลงมาถึงยอดอก
“มันสั่น”
“คิดถึงจน...”มืออีกข้างของคุรเฉินพร้อมก็จับมาลูบไล้ลำคอเรื่อยมาจนถึงริมฝีปาก ขบเม้มเบาๆ อย่างหยอกเหย้า
“อยากจูบคุณ”
เสียงครางคุณเฉินบอกพร้อมว่าพร้อมเริ่มพังประตูของคุณเฉินได้มากกว่าครึ่งและ เขากำลังขาดการควบคุมตัวเอง
มือที่บีบยอดอกถูกลากลงไปช้าๆจนถึงส่วนอ่อนโยนของพร้อม คุณเฉินค่อยๆขยับมือช้าๆ
“ผมอยากจะมองคุณทุกนาที ไม่อยากละสายตาไปไหนเลยครับ” มือหนาลูบแก้มพร้อมเบาๆ
“อึก...”พร้อมขยับตัวรับความแข็งแรงนั้น
“งั้นคุณมองพร้อมนะครับ”
คุณเฉินบอกตัวเองว่าเขาจะ “มอง” พร้อมไปทั้งคืนและทุกๆคืนด้วยความรักในหัวใจเขา
“ผมมองแค่คุณ มองแต่คุณ คิดถึงแต่คุณ”
พร้อมบอกตัวเองว่าสายตาร้อนแรงที่มองพร้อมตลอดเวลา มองพร้อมทั่วทั้งร่างกายไปทุกส่วนนั้นเหมือนกันว่าจะเก็บพร้อมเอาไว้ตลอดไป สายตานั้นอ่อนโยนจนพร้อมระทวย
“รุนแรงกับพร้อมอย่างที่อยากทำก็ได้นะ...” คุณเฉินมองตาคนรัก
“พร้อม...” พร้อมมองแผงอกคนรักแล้วตัวดสินใจมองหน้าเขา
“พร้อมชอบตอนที่คุณ...ควบคุมตัวเองไม่ได้” ถ้าพร้อมตั้งใจฟังเสียง พร้อมใจได้ยินทั้งเสียงหัวใจเต้นแรง และเสียงกลืนน้ำลายของคุณฌฉิน
“มันทำให้พร้อมรู้สึกว่าคุณกำลังจะคลั่งเพราะพร้อม” พร้อมคนดีอาจจะไม่ทันคิด แต่ในสมองคุณเฉินมันเหมือนโดนหมัดน็อก
พร้อมคนดีของเขาน่ารักจนเขาอยากจะฟัดให้แดงไปทั้งตัว จับข้อมือขาวไปนั่นกดไปกับที่นอนและทำรักให้แรงจนพร้อมครวญคราง
“รู้ตัวมั้ยพร้อมว่าคุณพูดอะไรออกมา” คุณเฉินไล้จมูกไปตามสันกรามไล่มาถึงไหล่ก่อนจะขยับตัวรุนแรงจนพร้อมผวากอดเขา
“รุนแรงแบบไหนครับ” เสียงพร่าถามทั้งที่พร้อมจวนจะถึง
“อ่า...แบบ นี้ครับ” พร้อมตอบกระท่อนกระแท่น
“พร้อม...” คุณเฉินกอดพร้อมเอาไว้เมื่อร่างเล็กกว่าปล่อยหยาดรักออกมา
ทั้งที่ตัวเองยังไม่เสร็จ แต่เขาชอบเวลาที่เห็นพร้อมมีความสุข
“คุณยังไม่เสร็จ”
“ผมอยากมองหน้าคุณตอนนี้”
“ทำต่อได้มั้ย...ทำตามใจคุณ ทำอย่างที่คุณอยากทำ”
.
.
.
คุณเฉินจูบพร้อมเบาๆ แล้วค่อยๆหนัก จูบเน้นๆแรงๆ ก่อนจะเลื่อนตัวไปจูฐพรมไปทั้งตัวจนพร้อมมีรอยแดงประปราย
เขาจูฐไปถึงกลางลำตัว สัมผัสและรุกเร้าจนพร้อมแทบจะขาดใจก่อนจะแทรกตัวเข้ามาครั้งแลวครั้งเล่า พร้อมได้ยินเสียงบอกรักครั้งแล้วครั้งเล่า มือทั้งคู่ประสานกันไว้ตลอดเวลา
พร้อมบอกตัวเองว่าโชคดีเหลือเกิน
ถึงจะบอกให้ตามใจตัวเอง
ให้รุนแรง
แต่คุณเฉินของพร้อมก็สังเกตว่าตรงไหนที่พร้อมจะร็สึก เขาจะเน้นจนพร้อมครางจนแทบร้อง
พร้อมแทบไม่รู้ว่าเขาเอาแต่ใจตัวเอง
เขาตามใจพร้อม
เพียงแต่การร่วมรักคืนนี้มันรุนแรงกว่าเคย ลึกซึ้งกว่าครั้งไหน
.
.
.
“สวัสดีค่ะ คุณพร้อมไม่เข้าค่ะ” หากวันนี้ใครโทรมาหา หรือว่าติดต่อพร้อม เลขาพร้อมจะให้คำตอบนี้ตลอดทั้งวัน
เพราะเสียงห้าวๆของคุณเฉินโทรมาเป็นสายแรกของวันและแจ้งกับเธอว่าคุณพร้อมจะไม่เข้าออฟฟิสวันนี้
ร่างขาวๆมี่รอยแดงประปราบตั้งแต่หน้าอกไหล่ หน้าท้อง จนขาอ่อน ยังหลับไม่รู้เรื่องราวตั้งแต่เมื่อคืน
“ผมรักคุณ”
รักคุณ
รักคุณ
รักคุณ
จนหัวใจของผมไม่มีที่ว่างเลย
.................................................
สวัสดีค่ะ
หายไปนานมากๆๆๆๆๆ เลยค่ะ
มีเรื่องมากมายเกิดขึ้นในตอนที่หายไปค่ะ
มีคนที่เราเจอแล้วเขาดีกับเรา
มีคนที่ทำร้ายเราจนเราไม่อยากพบเจอ
จนต้องหนีหน้า
จนตอนนี้เราเดินจากตรงนั้นมาแล้วและคิดว่าทุกอย่างจะดีขึ้นแล้วค่ะ
แต่ทุกอย่างมันก็ไม่ดีขึ้นเลยค่ะ
ยังไงก็ตามค่ะ
ต่อไปจะพยายามทำงานของตัวเองให้ดี
แต่ก็จะมีทิ้งความฝันของตัวเอง
ตอนพิเศษนี้
เป็นตอนสั้นๆที่เขียนเอาไว้สักพักแล้วค่ะ
คิดถึงทุกคนเลยเอามาลงค่ะ
ติชมกันได้ค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
พร้อมกับคุณเฉินก็ยังรักกันแนบแน่นเหมือนเดิม
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ นะคะ
-
:L2: :L1: :pig4: