บทที่ 17
พีไม่ได้ทำท่าทางคุกคามหรือยุ่มย่ามอีก
พร้อมทำงานอย่างสบายใจแม้จะมีข่าวแว่วมาว่าหลินลาออกไปแล้ว และพร้อมเองก็ม่ได้เจอหลินอีก
"พร้อม.....คุณเฉินในสายนะลูก......" แม่กดโอนสายมาที่โต๊ะเขา
"ครับคุณเฉิน"
"ผมแค่อยากโทรชวนไปทานข้าวกลางวัน......"
"เอ่อ....ได้ครับที่ไหนครับ....."
มันไม่ใช่ครั้งแรกหรอก.....มันนับไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
สัปดาห์ละหลายๆครั้ง
โทรมาหาชวนทานข้าว ไปส่งบ้าน
บางทีไม่ว่างก็ส่งข้อความมาให้
พร้อมรู้ว่าเขาจงใจจีบ......
พร้อมเหมือนกับลืมไปว่าตัวเองเพิ่งเสียใจกับเรื่องพี
คุณเฉินมาถูกเวลา....พร้อมบอกกับตัวเอง
เขาเข้ามาในวันที่ฟ่งมีคนรักและไม่ค่อยมีเวลาให้เขาเอย่างเมื่อก่อน
พีเองก็รักษาระยะได้อย่างดี.....
พร้อมเดินลงจากรถ.....ตรงที่จอดรถ....
คุณเฉินรั้งแขนพร้อมเอาไว้........
"ผมคิดว่าพร้อม......รู้ว่าผม........"
"รู้ครับ......."พร้อมแลบลิ้นท่าทางทะเล้น
"งั้นแสดงว่า............."
"ก็ดีครับ..........." พร้อมเสไปมองอีกทางเมื่อเขาเริ่มถามคาดคั้น
"...............ก็ดีเฉยๆ......." พร้อมมองหน้าเขา.....รอยยิ้มมุมปากของเขาดูดี.....
"ค่อยๆเป็นค่อยไป....." ค่อยๆลบใครบางคนออกไป
".........." พร้อมลงจากรถ.....ยืนมองจนรถของคุณเฉินลับสายตาไป
ไม่รู้หรอกว่าใครบางคนแอบมองอยู่........
อยากเข้าไปกระชากออกจากรถขนาดไหนก็ต้องอดทน
"......................"พีเข้าใจเวลาพร้อมมองตามเขากับหลินตอนอยู่ด้วยกันแล้ว.....
เจ็บหน่วงๆในหัวใจ
มันเป็นอย่างนี้เอง......
.
.
.
แต่พีเชื่อพร้อมรักเขา....และไม่มีวันที่จะเลิกรักแน่นอน
"พียังไม่กลับบ้านอีกเหรอ......" พร้อมเดินผ่านโถงทางเดินเห็นพีนั่งพิงเก้าอี้หลับตาอยู่
"เอ่อ......พีนั่งพักน่ะ......พร้อมละยังไม่กลับบ้านเหรอ"
"กำลังจะกลับน่ะ....." พร้อมชูกุญแจรถให้พีดู
"หน้าพีแดงจัง......." พร้อมเอื้อมมือไปแตะหน้าผาก
"ตัวร้อนนี่พี.....ป่วยเหรอ....." พร้อมจับแขนพีเกือบทันทีและนั่นทำให้พีต้องแอบยิ้ม
"อื้ม....สงสัยเป็นไข้"
"ทำงานหนักไปนะ....." พร้อมอดไม่ได้จริงๆ.....อดห่วงใยไม่ได้.....
"ไม่หรอก....เดี๋ยวกินยาก็หาย"
"งั้นมา....เดี๋ยวพร้อมขับรถไปส่งที่บ้าน...." พร้อมจับมือพี....
พีมองมือนั่น....รอยยิ้มของพร้อมยังสดใสเหมือนเดิม.....
"อื้ม......." พีลุกขึ้นเดินตามพร้อมไปเงียบๆ
.
.
.
ภาพมันซ้อนทับวันเวลาเก่าๆ.....
พี่พีเดินตามน้องพร้อมไปเงียบๆ
สองคนรู้แค่ว่ามีหัวใจที่คุยกัน......
มันยังเหมือนเดิมมั๊ย.....
พียังร้องถามทั้งที่เริ่มไม่แน่ใจ
.
.
.
พร้อมไม่รู้หรอกว่าจอดรถแล้วเผลอแอบมองคนข้างๆอยู่นานเท่าไหร่
"............................" อยากสัมผัสแก้มนั้นอีก......
ไรหนวดสีเขียวเริ่มขึ้นจางๆ
กลิ่นน้ำหอมที่จางลงผสมกับกลิ่นตัวของพี
........
ริมฝีปากเอาแต่ใจนั่น
พร้อมใจเต้นแรง......
ยังจำได้ว่ามันรู้สึกยังไง.....
ยังวู่วาบในใจเสมอ
"พี.....ถึงบ้านแล้ว"
".....อื้ม......." พีขยับตัว พอปรับโฟกัสสายตาแล้วเห็นแววตาของพร้อม......
"..........ตัวร้อนอยู่เลยนะ.....ทานข้าวทานยาแล้วนอนนะ"
"อื้ม................" พีพยักหน้า.......ลงจากรถไปเงียบๆ
"พี..........." พร้อมไม่รู้ตัวว่าเรียกออกไปเมื่อไหร่
"ครับ........" พี่พีหันกลับมามอง.....
"หายไวๆ" พร้อมบอกพร้อมกับเลื่อนกระจกขึ้น แล้วออกรถด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าว
ทิ้งให้คน(แกล้งป่วย)ยืนยิ้มอยู่หน้าบ้านตัวเอง
.
.
.
"น้องพร้อมน่ารัก......"
...
คนที่ส่งไปเฝ้าพร้อมโทรรายงานว่าพร้อมไปส่งพีที่บ้าน
และแน่นอนว่าคุณเฉินกดตัดสายไปด้วยอารมณ์ระดับหนึ่ง
"พร้อม........" ไม่รู้ตัวว่ากดเบอร์พร้อมเมื่อไหร่
"ผมอยู่ที่คอนโด.......มาเจอได้มั๊ย......" พร้อมรู้ตัวดีว่ากำลังทำอะไร
........การทอดสะพานให้คนที่รักเรา.....
การปกป้องตัวเอง
เพราถูกคนที่เรารัก....ใช้ความรักของเราทำร้ายมันทำให้พร้อมกลัว....
ตอนที่เดินเข้าไปในห้อง.......พร้อมจูงมืองเขาไปนั่งลงที่โซฟา
มีววีฉายภาพหนังเรื่องฟิตตี้เฟิร์สเดต
พร้อมยิ้มเขินๆ
"ผมไม่เคยดูหนังกับคุณเลย....ถ้าจะไปดูที่โรงผมก็ไม่ชอบมันวุ่นวาย"
"อื้ม....งั้นเราดูด้วยกัน"
"................."พร้อมพยักหน้าแล้วเลื่อนตัวลงมานั่งที่พื้น.....
"........................." คุณเฉินนั่งลงข้างๆ
คนอายุมากกว่าไม่รู้เลยว่าเขามองภาพของพร้อมเปลี่ยนไปมากขนาดไหน
ตลอดสองเดือนที่ผ่านมาเข้าเทียวไปมาหาสู่
บอกตรงว่าถูกใจ.....คนคนนี้เหมือนเด็กที่เฉลียวฉลาด แต่บางครั้งก็ยังหวาดระแวงและกลัว
"ผมชอบเรื่องนี้นะ......ทั้งที่นางเอกเป็นโรคความจำเสื่อมแท้ๆ....แต่ไม่รู้ทำไมถึงได้ยังมีความทรงจำของที่มีพระเอกอยู่"
"เพราะความรักไง......." พร้อมหันไปมองหน้าคนข้างตัว
"เพราะความรักมันถึงทำให้เราจดจำทุกอย่างได้นะ....เราจะอยากจำคนที่รักไปตลอด...."
"แต่บางครั้งจำแล้วเจ็บ........"พร้อมแย้ง
"เจ็บก็เพราะรัก....บางครั้งความรักมันไม่ได้สวยงามนี่นา....ความรักที่หอมหวาน มันเหมือนเคลือบยาพิษเอาไว้
บางครั้งเมื่อรักของเราขมเราอาจจะร้ว่าหวานของเราคือเมื่อไหร่......." พร้อมมองมือคุณเฉินที่เอื้อมมากุมเอาไว้.....
.....
...
..
.
"อย่า.....ปล่อยมือผมได้มั๊ย" เฉินอมยิ้มเมื่อพร้อมอิงตัวมาซบไหล่
"ผมอยากลืมเขา....อยากไปไกลๆ...พาผมไปหน่อยได้มั๊ย....."
"ถ้าผมพาไป.....แล้วของตอบแทนคิออะไร......"
"ตัวผม......."
"ขอหัวใจด้วยจะโลภไปมั๊ย....." พร้อมยิ้มขำที่คุณเฉินทำตัวเหมือนเด็กวัยรุ่น
"คุณได้แน่ๆถ้าคุณลบเขาออกไปได้....." พร้อมประคองใบหน้านั้นเข้ามาใกล้
"เริ่มจากตรงไหนดี......"
"ตรงนี้สิ" พร้อมกระชิบเบาชิดริมฝีปาก
จูบแรกระหว่างเขา......
จูบที่ดึงดูดคนสองคนเข้าหา.....ไม่ยอมแพ้ ไม่ถอยห่าง
เสื้อผ้าที่ถูกดึงหลุดกองลงกับพื้น
ถ้าผ่านคืนนี้ไปพร้อมจะเป็นคนใหม่..........พร้อมบอกกับตัวเอง......
"ผมรักคุณ......." แววตานั้นไม่โกหก.....เขาไม่โกหกพร้อม
"ถึงแม้ว่าวันนี้คุณยังยังไม่รัก........"
"สักวันผมจะรักคุณ......."พร้อมบอก....
"ผมจะรอนะ......"รอยจูบเล็กๆเกิดข้นตลอดแนวที่เขาจูบไซร้ไปตามลำคอ
พร้อมนอนอยู่ข้างใต้รู้สึกเกร็งแปลกๆ
เพราะมันยังไม่ค่อยคุ้นเคย
มันไม่ใช่สัมผัสที่โหยหา.....
พร้อมหลับตาลงเมื่อเขาค่อยๆแทรกตัวเข้ามา
"เจ็บ......."พร้อมร้องบอก......
"อย่าเกร็ง......มองตาผม....." พร้อมลืมตามอง......
แววตาซื่อตรงที่มองมาก
แววตาที่อ่อนโยนซ่อนหวาน.....มองตรงมาที่เขา
พร้อมเห็นเงาตัวเองในดวงตาคู่นี้
"ผมมองแค่คุณ......" พร้อมพยักหน้า....เมื่อมันค่อยยังชั่ว
ความรู้สึกแปลกใหม่ที่เกิดขึ้น.....ทำให้พร้อมหลงลืมใครบางคนไป.....
.....
...
..
.
ลืมเศ้รา........ลืมรัก.......พี
เช้าวันใหม่พร้อมตื่นนอนในอ้อมแขนของคุณเฉิน......
เขาใจดีอ่อนโยนมากอย่างน่าตกใจ
ทุกครั้งที่พร้อมเจ็บเขาจะจูบอ่อนโยน ไถ่ถามว่าหยุดมั๊ย....ไหวมั๊ย
พร้อมยิ้มจางๆ......อย่างน้อยคนนี้ก็เห็นค่าในตัวเขา
"..........................."พร้อมซุกตัวกับอ้อมแขนของเขาอีกครั้ง
"หื้ม......" คุณเฉินรัดพร้อมแน่นขึ้นอีก.....
"ดีใจที่ตื่นมาแล้วเห็นคุณเป็นแรก......." พร้อมอุ่นวาบไปทั้งใจกับประโยคเรียบง่าย
"............"พร้อมพักหน้า.....
"......ผมรักคุณ........." เฉินกระซิบเบาๆ.....เขากอดพร้อมเอาไว้....."ไม่ปล่อยไปไหน....
"ขอบคุณ........." พร้อมจูบเขาเบาๆ
"ผมยินดี......." เพียงคำพูดง่ายๆ....ประโยคธรรมดาที่ค่อยๆซึมลงกลางใจ
อาหารเช้าตอนสิบโมงไม่แย่เท่าไหร่ เพราะคนทำขุดเอาทุกอย่างที่มีในตู้มาทำ
มีอาหารเช้าง่ายๆอย่างข้าวผัดกับน้ำผมไม้กล่องที่แม่ซื้อมาใส่เอาไว้ให้เมื่อตอนที่แวะมาเยี่ยม
คุณเฉินกอดพร้อมจากด้านหลัง
คุยกันเสียงเบา.....
บรรยากาศเหมือนอบอวลไปด้วยสีจางๆ
พร้อมมีความสุข.........
ความสุขของพร้อมถูกเสียงโทรศัพท์ที่แผดเสียง.....ขัด
"พี"
หน้าจอที่แสดงชื่อของคนคนนั้น
"ฮัลโหล........" คิดว่าจะไม่รักแต่มือก็ดันกดรับ
"แค่กๆ......พร้อม.....วันนี้ไปทำงานรึเปล่า....." พีไอเสียงเนือยๆ
"ก็คิดว่าอาจจะไม่ไป......."
"อ่อ.....ฮื้ม....พอดีว่าวันนี้พีไปทำงานไม่ไหว....แล้วก็ไม่มีใครอยู่บ้านเลย........" พีทำเสียงอ่อนละโหย
"แล้ว........" พร้อมเหลือบตามองคนที่ยืนอยู่ไม่ไกล
"พีมึนหัวแล้วไม่รู็จะโทรหาใคร......."
"โอเค......อยู่บ้านใช่มั๊ย......." พร้อมบอกกับตัวเองแล้วแท้ว่าอย่าใจอ่อน.....
"อื้ม......พีจะรอนะ" สัญญาณตัดไปพร้อมมองโทรศัพท์ด้วยความรู้สึกหลากหลาย
"เพื่อนโทรมาเหรอ......" พร้อมไม่ได้มองหน้าเฉินรู้แค่ตัวเองพยักหน้า.....
"วันนี้ผมมีธุระต้องไป.....ตอนค่ำๆจะมาหาได้มั๊ย......." เฉินกระแอมกระไอไล่ความเขิน หน้าเขาแดงระเรื่อนิด เพราะตั้งแต่เกิดมากับคู่ควงทุกคนที่ผ่านมาเขาไม่เคยต้องขอนุญาต
"ได้ครับ......" พร้อมยิ้มน้อยๆ...เมื่อเห็นอาการของคนตรงหน้า
"ผมรักคุณ......."พร้อมตาโตก่อนจะหัวเราะ.....
"..........อื้ม" พร้อมย่นคอเมื่อเขาจูบหนักที่ลำคอ.....
".........." อยากวางพร้อมไว้ข้างๆในฐานะคนที่เขารัก....และเขารอวันที่พร้อมจะรักเขา......
ดวงตาที่มองมามันหวานซึ้งจนพร้อมอดไม่ได้ที่จะไล้แก้มสากๆของเฉิน
"ผมรู้.........."
..........................................................
เห้ยๆๆๆๆๆ
พร้อมเสียซิงไปแล้ววววววววว
ไม่ใช่พีก็ดี
บางทีเราจะมีค่าเพราะคนที่มองมาเห็นค่า
.
.
.
ขอบคุณที่เขามาอ่อานและติชมค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
