บทที่1
[Namkang’s Part]
“See you again โลกหน้า^^;;”
ไอ้เพื่อนตัวดีโบกมือลาผมไปอย่างไม่เหลียวแล มึงนะมึง! ทำไมปล่อยกูให้ไปกับไอ้เถื่อนพวกนี้ล่ะ
โฮกกกกT^T
“ไอ้เชี่ยเซฟฟฟฟฟฟฟฟTOT!!”
ผมตะโกนด่ามันลั่นห้างก่อนที่ตัวผมจะถูกกระชากทะลุราวเสื้อกลับไปจุดเดิม ผมนอนหมอบราบกลับ
พื้นแล้วค่อยๆเงยหน้ามองผู้ชายผมน้ำตาลเหลือบทองที่ย่อตัวยิ้มโชว์ฟันขาวให้ผม ผมควรจะยิ้มกลับดีมั้ย เผื่อ
มันจะเห็นเป็นมิตรกันแล้วปล่อยผมไป
“กลับบ้านเรากันนะน้องกวางน้อย^^”
ผู้ชายหน้าใสที่คล้องกุญแจมือผมกับมือเขาบอก
“คะ..คือจะปล่อยผมกลับบ้านใช่มั้ยครับT^T” ผมถาม
“ป่าว~” หมอนั่นตอบ
“T^T”
งือ ผมจะร้องไห้แล้วนะ ถึงนายจะดูใจดีแต่ไอ้โหดกล้ามปูข้างหลังนายน่ากลัวมากเลย อย่าพาเราไป
ฆ่าเลยนะ เราฆ่าไม่สนุกหรอก แค่เห็นมีดก็ช็อกตายแล้วT^T
“อยะ..อย่า..ทำอะไรผมเลยนะ”
ผมอ้อนว้อนแทบจะกราบตีนมันเลย พวกเซนต์โฮม่าขึ้นชื่อเรื่องความโหดซะด้วย ฮือ กรรมของ
น้ำค้างจริงๆ เพราะไอ้รองเท้าเวรนี่แท้ๆเลย T^T
“ไม่ต้องกลัวนะ ฉันไม่ทำอะไรกวางน้อยน่ารักแบบนายหรอก^^”
“จริงนะTOT” ผมถามท้วน
“ไปกลับกันนะๆ^^”
“ขอบคุณครับT^T”
“กลับไปที่ฐานทัพของเรากันเถอะ^^”
ฐานทัพ!! ของเรา!! อย่าบอกนะว่า...ที่ซ่องซุมกำลังของพวกเซนต์โฮม่า-o-;; ไม่นะๆๆ ผมเอนตัว
ต้านแรงฉุดรั้งจากมือใหญ่ ไม่ไปอย่าพาผมไปเลยนะT^T
“คะ..คือ ผมจะกลับบ้าน ปล่อยผมไปเถอะT^T” ผมบอก
“ฉันจะพาไปหาผู้อุปการะเลี้ยงดูกวางน้อยไง^^” หมอนั่นบอกพร้อมคลายยิ้มขี้เล่น
“คะ..คือ ผมมีพ่อมีแม่แล้วนะครับT^T”
“พาไปหาผะ..! อ่า เจ้านายไง อย่าดื้อสิจ๊ะ^^”
“ไม่อาววววT^T”
ใบหน้าขี้เล่นสดใสตึงสนิท หมอนั่นหรี่ตาคมจ้องผมเขม็ง มือหนาบีบกำข้อมือผมจนเจ็บไปหมด
งือออ กระดูกผมร้าวหมดแล้ว อย่ารุนแรงนักสิTOT
“จะไปหรือจะตาย...เลือกเอา”
ใบหน้าใสตีหน้าโหดจ้องผมอย่างกลับจะกินเลือดกินเนื้อ ทำไมต้องบังคับกันด้วย!! ใจร้ายที่สุดคิด
หรอว่าผมน่ะ!! คนที่มีศักศรีดิ์อย่างผมน่ะจะ..!!
“ไปก็ไปครับT^T”
ฮืออออ โลกนี้มันช่างอยู่ยากจังเลย ทำไมคนอย่างผมต้องโดนเอาเปรียบเสมอเลย ไหนจะเดินสะดุด
ยอดหญ้า โดนหมาวิ่งไล่กัด ทำรองเท้าหลุดจนโดนฉุดมาแบบนี้ แถมเพื่อนยังมาทิ้งไปอีก ฮือออ สวรรค์กลั่น
แกล้งกันชัดๆ TOT
ผมโดนพาตัวมาอย่างจำ!ยอม ผมยืนมองหน้าตึกเก่าๆที่ตะไคร้น้ำเกาะหนาตื๊บ(ขูดออกมาทอดกิน
ได้มั้ย สาหร่ายแพง-o-) รอยแตกร้าวเป็นทางยาวตามผนังที่ถูกกลบด้วยสีเทาทืบๆ ประตูเหล็กสีฟ้าที่โดนสนิม
แทะไปทั้งบาน เอ่อ...ที่นี่มัน อะไรกันเนี่ย-o-!!
“โย่วไอ้เฟียส^O^”
นายหัวน้ำตาลทองโบกมือทักทายชายที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาหนังสีดำ คนถูกเรียกชื่อเงยหน้าขึ้นมา
มองแขกผู้มาเยือน นิ้วเรียวยาวเสยผมสีเงินวาบขึ้นไปให้พ้นใบหน้าคมอย่างลวกๆ ดวงตาคมหรี่ลงเล็กน้อย
เมือเห็นว่ามีคนแปลกหน้าอย่างผมเข้ามา
“..พาใครมาน่ะ..”
เสียงทุ้มเอ่ยถามราบเรียบ นายหน้าใสยักคิ้วเล็กน้อยก่อนจะล้วงกระเป๋าหยิบกุญแจขึ้นมาไขปลด
กุญแจมือออก ผมสะบัดข้อมือแดงๆของตัวเองไปมา เฮ้อ~ ค่อยรู้สึกโล่งแขนหน่อย
“นี่ๆ ฉันพาลูกกวางน้อยมาละ น่ารักมั้ยละ^^”
เจ้าของรอยยิ้มสดใสเอ่ยบอก มือใหญ่จับไหล่ผมแล้วดันตัวให้เดินไปหาคนผมสีเงินที่นั่งอยู่บนโซฟา
ผมพยายามขืนตัวไม่เดินเข้าไป ...ผมรู้สึกว่านายหัวเงินมันแผ่รังสีทะมึนๆแปลกๆ ไม่เอาเค้ากลัว><…
“ดูสิๆ ผิวขาวจั๊วะเลย ตัวก็เล็กพกพาง่าย แก้มก็นิ๊ม...นิ่ม ปากก็แดง ตาโตเหมือนลูกกวางเลย><”
นายหน้าใสบรรยายสรรพคุณผมพร้อมเอามือมาจิ้มแก้มเล่นเป็นอุนจิ นิ้วนายมีแต่กระดูกจิ้มแก้มผม
แรงๆแบบนี้ผมเจ็บนะT^T
“ที่นี่ห้ามพาคนนอกเข้ามา..จำไม่ได้หรือไง”
ดวงตาคมปาดมองมาทางผม ผมรีบเมินสายตาดุๆนั่น ละ..แล้วทำไมต้องมามองผมแบบนั้นละ ผมไม่ได้สะเหร่อเดินเข้ามาเองซะหน่อย เพื่อนนายพาผมมานะ-3-
“ฉันจับมาให้เป็น Pet แกไง”
Pet OoO!! ผมน่ะหรอ ไม่เอานะๆ ผมเงยหน้ามองนายหน้าใส ขอร้องเถอะปล่อยผมไปเถอะนะ
“ไปทำความคุ้นเคยกับเจ้านายซะไป^^”
มือหนาผลักตัวผมลอยละลิ่วพุ่งลงบนโซฟาสีดำอย่างเบามือ...(ซะหน่อยก็ดีT^T) ผมรีบลุกขึ้นพยุงตัว
จะลุกออกจากโซฟา แต่สายตาผมก็ไปอยู่ระดับเดียวกันกับดวงตาคมของนายผมเงินพอดี แถมหน้าห่างกันแค่
บรรทัดเดียวด้วย สภาพตอนนี้มันเหมือนหนังเรทอาร์ยังไงก็ไม่รู้ คือนายหัวเงินนั่งกางขาอยู่บนโซฟาส่วนผมก็ชั่นตัวยืดขึ้นอยู่ตรงหน้าขามัน มือก็ขนาบข้างคอหมอนี่อยู่
“อะ..เออ คือว่า...T////T”
ผมจ้องมองใบหน้าคมคายที่ตีหน้านิ่วคิ้วขมวดใส่ก็อดหวั่นใจไม่ได้...ว่าเขาจะควักปืนออกมายิงผมมั้ยไปคร่อม..แบบนั้น
...ดวงตาหมอนี่มันO.o…
ผมมองดวงตาสีน้ำตาลเข้มพลางกระพริบตาถี่ๆ เหมือนมันจะไม่ใช่สีน้ำตาลเลยอ่ะ ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้เพื่อจะดูสีตาของหมอนี่ชัดๆ แสงแดดยามเย็นที่ลอดผ่านบานหน้าต่างเข้ามากระทบยังดวงตาคม ทำให้
ผมรู้ว่าผู้ชายคนนี้มันตาสีแดง!! แดงเหมือนมีเลือดคลั่งอยู่ในตาดำเลย!! น่ากลัวววววTOT
ตุ้บ!
ตัวผมลอยลงไปหงายหลังอยู่บนพื้นด้วยฝีมือของนายหัวเงิน ผมกุมสะโพกตัวเองที่กระแทกกับพื้นจังๆ
กระดูกผมยิ่งเปาะๆอยู่ไม่ค่อยได้กินนม T^T
“ไอ้เฟียส!! ทำไมคุณมึงทำกับน้องกวางกูแบบนี้วะ>O<!”
นายหน้าใสเปลี่ยนสรรพนามเรียกเพื่อนตัวเองทันทีที่เห็นผมบินลงมาจากโซฟา มือใหญ่ประคองตัวผม
พลางลูบหัวปลอบขวัญผม แต่ตอนนี้ขวัญผมกระเจิงหมดแล้วTOT นอกจากจะทำตัวโหดร้ายแล้วยังทำตา
แดงใส่อีก ฮืออออ ไม่เอาแล้ว
“พาผมกลับบ้านเถอะนะTOT” ผมบอกพลางดึงเสื้อนายหน้าใส
“..ชื่ออะไร!!”
เฮือก! ผมสะดุ้งโหยงกับเสียงถามดังก้องจากชายที่เพิ่งผลักผมลงมาจากโซฟา ดวงตาแดงฉานจ้อง
มองผมนิ่งจนน่ากลัว ผมเกาะเสื้อนายหัวน้ำตาลทองเอาไว้แน่นแล้วค่อยๆเอี้ยวตัวหลบไปข้างหลัง
“ถามว่าชื่ออะไร!!”
นายหัวเงินตวาดถาม ทำไมต้องตวาดเค้าด้วยT^T
“..น้ำค้างครับ...” ผมตอบเสียงสั่นเครือ
“ไม่ได้ยิน!!”
“น้ำค้างครับ!” ผมตอบอีกรอบ
“รองเท้าติดคอหรือไงฉันช่วยเอามีดทะลวงให้มั้ยห๊ะ!!”
โอ้ย!! แล้วคุณมึงเป็นพี่ว้ากหรือไงครับ จะตะโกนทำไมอยู่กันแค่สามคนเนี่ย>O<!!
“น้ำค้างครับ!!!” ผมแหกปากตะโกนสุดเสียง
ตึง!!!
“นี่กล้าขึ้นเสียงกับฉันหรอ!!”
นายหัวเงินตวาดลั่นแล้วลุกขึ้นจากโซฟากะทันหัน ผมสะดุ้งตัวหลบหลังนายหน้าใสทันที ดวงตาคม
กริบลุกวาวราวกับโกรธเคืองผม กะ...ก็พูดเบาๆก็ไม่ได้ยินนี่ พอตะโกนก็หาว่าขึ้นเสียง ผะ...ผมกลัวนะ ทำไม
ต้องตวาดด้วยละ!
“ใจเย็นสิวะ คุณมึงหูตึงเองนะครับ อย่ามาโทษกวางน้อยสิ-o-” นายหัวน้ำตาลทองบอก
ผมพยักหน้าหงึกๆอย่างเห็นด้วย ใบหน้าหล่อกัดฟันกรอดๆจ้องมาทางผมจนผมต้องชิดในกลับไปข้าง
หลังนายหน้าใสเหมือนเดิม ฮือออ เค้าอยากกลับบ้านT^T
“..หิวน้ำ...”
นายหัวเงินบ่น ร่างสูงทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวเดิมพลางหรี่หางตามองผม อะไร-o-!
“ไปเอาน้ำมาสิ!!”
ห๊ะ! ใช้ผมหรอ อ้าว... น้ำๆ ผมหมุนซ้ายหมุนขวาเป็นตุ๊กตาไขลาน น้ำอยู่ตรงไหนอ่ะTOT
“เร็วๆ!!”
ผมหมุนวนรอบตัวเองสามรอบกว่าจะหาถังน้ำเจอ ผมวิ่งไปเปิดน้ำจากถึงสีเงินใสแก้วใบใสที่วางอยู่
บนโต๊ะด้านข้างแล้วรีบวิ่งสุดชีวิตไปให้นายโหดนั่น><
กึก!
ผมจะบอกความลับให้อย่างนึงนะ ผมมีความสามารถพิเศษที่ไม่มีมนุษย์คนไหนทำได้ แม้แต่ซุปเปอร์
แมนก็เหอะ
...ผมสามารถสะดุดอะตอมของไฮโดรเจนได้T^T…
ซ่า~
ผมอ้าปากค้างมองแก้วน้ำอันว่างเปล่าในมือ นายหน้าใสยืนกุมขมับพลางส่งยิ้มแห้งๆมาทางผม
..น้ำมันหายไปไหนหมดอ่ะT^T…
มือใหญ่ยกขึ้นปาดคราบน้ำที่เปียกชุ่มออกจากใบหน้าคม ดวงตาสีเลือดเหลือบจ้องมองผมอย่างคาด
โทษ ริมฝีปากหนาเหยียดแสยะออกจนเห็นเขี้ยวสีขาวแหลมคม ผมลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
สงสัยชีวิตผมคงมาได้แค่นี้สินะ
“ฮือๆอย่าทำอะไรผมเลยนะ ฮือๆ ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจTOT”
ผมทรุดตัวคุกเข่าร้องไห้โฮ จะว่าผมอ่อนแอขี้แยก็ได้ แต่ลองมาเจอพวกนักเลงที่ขึ้นชื่อว่าฆ่าคนได้
ซึ่งๆหน้าแบบผมดูสิ เป็นใครๆก็ต้องประหม่าและหวาดกลัวทั้งนั้นแหละ ตั้งแต่เกิดมานะผมไม่เคยเห็นใครโกรธ
ได้น่ากลัวขนาดนี้มาก่อนเลย
“กวางน้อย!”
นายหน้าใสปรี่เข้าจับไหล่ผม ผมชันเข่าลุกขึ้นจิกแขนเสื้อเขาไว้แน่นแล้วเขย่ารัวๆ
“กลับบ้าน! พาผมกลับบ้านนะ ฮือออ!!”
ผมจะกลับบ้าน ผมกลัว ถ้านายหัวเงินหยิบมีดมาแทงผมละ มันยิ่งโมโหผมอยู่ด้วย ผมไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว!!
“มึงใจเย็นๆไม่เป็นหรอวะ กูละสงสารกวางน้อยจริงๆ”
“..Pet อ่อนแอแบบนี้กูไม่เอาหรอก มึงเอามันกลับไปเลย!”
จบประโยคเสียงเท้าหนักๆก็เดินหายออกจากห้องไปทิ้งให้ผมอยู่กับนายหน้าใสแค่สองคน มือใหญ่จับหัวผมซบบ่ากว้างแล้วลูบปลอบประโลม ผมสวมกอดคนข้างหน้าแน่นๆ หวังให้คลายความกลัวออกไปได้บ้าง
ขออย่าได้พบได้เจอนายนั่นอีกเลย อย่าได้เกิดเหตุการณ์อย่างวันนี้อีก....
เมื่อคืนผมหลอนจัดถึงขั้นเก็บไปฝันเลยทีเดียว ผมฝันว่าผมกลายเป็นลูกกวางกำลังวิ่งหนีนักล่าอยู่แต่
ผมหนีไม่พ้นโดยไอ้นักล่านั่นฆ่าตาย แถมยังเอาเนื้อผมไปต้มน้ำปลากินอีก โหดร้ายT^T
“ร้อนชิบหาย ร้านนี้แม่งเปิดแอร์ป่าววะ-*-”
ไอ้เซฟแงะคอเสื้อเขย่าระบายลมเข้าไปด้านใน ผมสงสัยมาทั้งวันแล้วว่ามันจะติดกระดุมยันเม็ดบน
ทำไม แล้วก็มานั่งบ่นว่าร้อนๆ
“มึงก็ปลดกระดุมดิ-o-” ผมบอก
“ไม่เอาเว้ย!” ไอ้เซฟตอบ
“ทำไมกลัวโดนรุมตื๊บหรือไง-.-”
“กระทืบกูไม่กลัว แต่แม่งพากูไป..OoO!”
“ไป...-o-?”
“เสือก-*-!”
อ้าวไอ้เพื่อนเวร ไหงมาด่ากันแบบนี้วะ ผมขี้เกรียจต่อความยาวกับมันให้เปลืองน้ำลาย เก็บไว้ย่อย
แป้งทอดไก่นี่ดีกว่า งั่มๆ ผมอ้าปากงับข้าวยำไก่แซ่บ(+น้ำ)ราคา60กว่าบาทเข้าปากอยากหิวกระหาย ข้าว
โรงเรียนไม่ค่อยอร่อย เก็บตังค์มากินตอนเลิกเรียนดีกว่า
“มึงปลดกระดุมเหอะ เนิร์ดเกินรับไม่ได้หว่ะ-o-” ผมบอก
“ไม่เอา>O<” ไอ้เซฟว้าก
“มีอะไรที่ให้กูเห็นไม่ได้หรอ-.-”
“ป่าว”
“มึงนอกใจกูหรอ-o-”
“บ้านพี่มึงดิ>O<!”
“แกะๆเหอะ ร้อนแทน”
มือขาวๆเริ่มปลดกระดุมคอเสื้อตัวเองออก ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมองส่ายไปส่ายมาเหมือนคนระแวง
อะไรบางอย่าง ผมมองลำคอขาวสะอาดที่มีพลาสเตอร์แปะซ้อนกันสองแผ่นก่อนจะลากสายตาลงมามองสาย
ปลอกคอหนังสีดำที่มีโซ่เล็กๆห้อยโยง อะไรปลอกคอนี่มัน-o-!!
“โดนแล้วสินะ >O<” ผมบอก
“เงียบไปเลย!!”
ผมเคยได้ยินมาบ้างว่าวิธีทำสัญญาระหว่างPetกับเจ้านายมันเป็นยังไง แต่ก่อนคนที่จับPetมันเลือก
Petที่เป็นเพศตรงข้าม แต่เดี๋ยวนี้กลับเลือกพวกเพศเดียวกันไปใช้งาน ผมละไม่อยากจะนึกภาพตอนเพื่อนผม
เสียจูบสาบานสัญญาPetกับไอ้โหดโรงเรียนโน่นเลยT^T
“ว่าแต่เจ้านายมึงหล่อมั้ยวะ”ผมถาม
“หุบปากแล้วแดกข้าวไปเลย>O<!!”
“เลิกว้ากซะที เมื่อวานกูก็แทบจะหูดับแล้ว-.-”
ผมบ่น ไอ้เซฟเม้มปากอย่างขัดใจก่อนจะอ้าปากรับก้อนข้าวกองเท้าภูเขาเข้าปาก ดวงตาสีคาราเมลจับจ้องไปข้างหลังผม มือเล็กๆถอนช้อนสีเงินออกจากปากทั้งที่ตาก็ยังจับจ้องอะไรบ้างอย่างข้างหลังผม
“มีอะไรอ่ะ” ผมถาม
“ไอ้น้ำ! กูกลับก่อนนะOoO!!”
ไอ้เซฟคว้ากระเป๋าบนโต๊ะแล้ววิ่งออกไปจากร้านอย่างไว ผมจะตะโกนเรียกก็เรียกไม่ทัน เอาอีกแล้ว
มึงหนีอะไรละครับเนี่ย ทิ้งกูอีกแล้วT^T
ตึกๆๆ
เสียงรองเท้าลั่นกระทบพื้นดังไล่มาจากข้างหลัง ผมรีบหันหลังไปทางต้นเสียงก็เห็นผู้ชายตัวสูงใน
เครื่องแบบนักเรียนสีดำวิ่งไล่ตามไอ้เซฟไป นายคนนี้มัน...!! ที่เจอเมื่อวานหน้าห้างนี่หว่า!! ผมเก็บหนังสือยัดใส่กระเป๋าเตรียมวิ่งตามไอ้เซฟไป ..ไปเก็บศพครับ ไม่ได้ไปช่วยอย่าเข้าใจผิด><
ตึง!!
แกร๊ง~
จานสีขาวหม่นถูกกระแทกลงกลางโต๊ะผมเล่นเอาช้อนเชิ้นผมกระเด็นออกจากจาน แก้วน้ำก็เกือบล้มเลยดีนะที่ผมคว้าแก้วไว้ทัน ผมไล่สายตามองตามือใหญ่ขึ้นไปจนถึงใบหน้าคมสันคล้ายรูปปั้นกรีก แต่โครงหน้าเรียวยาวเหมือนคนเอเชีย ดวงตาเฉียบคมสีแดงสดถูกเส้นผมบดบังไว้เล็กน้อย แต่ผมก็พอจำได้ว่าเข้าคือใคร
“นั่งด้วย!”
ผมเบิกตากว้างราวกับคนเจอผีมานั่งร่วมโต๊ะ ร่างสูงไม่รอคำตอบจากผม เขากระแทกตัวนั่งลงตรงข้ามผมเฉยเลย ละ...แล้วทำไมต้องมาหลอกมาหลอนกันอีกเนี่ยT^T
“ผะ...ผมจะไปแล้ว” ผมบอก
“ข้าวยังเต็มจานอยู่เลย...” นายนั่นบอกพลางส่งสายตาจิกผม
ก็ผมไม่อยากนั่งกับคุณนี่ครับT^T มือใหญ่กระชับมีดหั่นไก่ในมือก่อนจะบรรจงแล่เนื้อไก่ออกอย่างเบามือ ผมเหลือบมองเนื้อไก่ที่เลาะออกมาจากกระดูกโล่งๆแล้วก็อดเสียวไส้ไม่ได้ เลาะเนื้อเก่งแบบนี้มันโปรเกินไปแล้วมั้ง-o-;;
“มองอะไร!!” เสียงใหญ่ตวาดถามผม
“ปะ..ปะ ป่าวครับ><”
ผมนั่งตัวเกร็งหนีบแขนไว้ซอกขาตัวเอง ผมรู้สึกว่าแผ่นดินมันไหวๆยังไงก็ไม่รู้ เก้าอี้ผมสั่นมากเลยT^T
“เฮ้ย!! มึงไม่รู้หรือไงว่าห้างนี่พวกกคุมน่ะห๊ะ!!!!”
เสียงประกาศลั่นมาจากปากทางเข้าร้าน นักเรียนชายชุดสีเดียวกับผมเดินตรงดิ่วเข้ามาหาเด็กเซนต์โฮม่าหนึ่งเดียวในร้านที่นั่งอยู่......โต๊ะผมTOT คนตัวสูงตีใบหน้านิ่งสนิทก่อนจะเหลือบหางตามองหัวโจกคนที่ตะโกนนำเข้ามา
“เซนต์ฟอเทียอยู่ใต้อำนาจโฮม่าแล้ว ยังกล้าอ้างสิทธิอีกหรอ” นายตาแดงพูดเรียงเรียบ
“ฟอเทียไม่ได้มีแก๊งค์เดียวเว้ย!! พวกกูไม่ยอมให้พวกมึงมาคุมโรงเรียนกูหรอก!!” นายหัวโจกประกาศ
“..มีหลายฝูงจริง ช่างเหอะมันก็เหมือนๆกันแหละ”
ร่างสูงยันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ เจ้าพวกเด็กโรงเรียนผมก้าวเท้าถอยหลังไปก้าวนึงอัตโนมัติเลย ดวงตา
คมเหลือบมองเจ้าพวกนั้นก่อนจะหยิบจานข้าวตรงหน้าผมปาใส่หน้าไอ้หัวโจก
“เฮ้ย!! มึงหาเรื่องพวกกูหรอ!!”
พวกกองกำลังสนับสนุนร้องฮือด่าหน้าเดินเข้ามาล้อมโต๊ะผม หนึ่งในนั้นพุ่งมาคว้าคอเสื้อร่างสูงข้างๆผมไว้ นายดวงตาปีศาจหรี่ตามองคนที่บังอาจมาคว้าคอเสื้อเขาอย่างไม่สบอารมณ์ มือใหญ่จับมือคนฉวบฉวยแล้วบิดข้อมือฝ่ายตรงข้ามแรงๆจนผมได้ยินเสียงลั่นกร๊อบๆของกระดูกเลย
“อ๊ากกก มือกูๆๆ!!!”
นายหน้าโหดปล่อยมือออกแล้วแสยะยิ้มน่ากลัวออกมา ผมก็เริ่มหวั่นๆแล้วอ่ะ ผมพยายามตีตัวออกไปจากวงล้อม แถวนี้มันเถื่อนเกินไปTOT
“Want มากใช่มั้ย เดี๋ยวกูจัดให้!!!”
นายหน้าโหดยกเท้ายันเด็กโรงเรียนผมเต็มแรงจนมันกระเด็นไปชนโต๊ะข้างๆเลย ผู้คนในร้านเริ่มแตกตื่น เริ่มกรีดร้องและพากันวิ่งหนีออกจากร้านกันอย่างจ้าละหวั่น ผมมองดูชายผู้หาญกล้าเผชิญหน้ากับคู่
อรินับสิบคนด้วยตัวคนเดียว นายจะเก่งไปไหนเนี่ย เด็กนักเรียนโรงเรียนผมค่อยๆล้มกันไปทีละคนสองคนใน
เวลาไม่กี่นาที ต่างกับนายผมเงินที่ตอนนี้ยังไม่มีแผลบนใบหน้าเลยแม้แต่นิดเดียว
โครม! เพล้ง!!
พวกที่เหลือเริ่มหันมาเล่นอาวุธหนักขึ้นโดยการหยิบมีดขึ้นมาต่อกรกับนายปีศาจตาแดง ร่างสูง
กระโดดเบี่ยงตัวหลบคมมีดที่พุ่งเข้ามา ฝ่ายโรงเรียนผมโหมยกโต๊ะและเก้าอี้ขึ้นปาใส่ร่างใหญ่เป็นจุดเดียว
รุมกันแบบนี้จะรอดหรอเนี่ย!!
“ฮืออออ พี่จ๋า พี่อยู่หน้ายยยย!!”
ผมหันควับไปทางซุ้มกระถางต้นไม้ที่กั้นไว้กึ่งกลางห้อง เด็กน้อยอนุบาลคนนึงกำลังหลับหูหลับตา
แหกปากร้องแข่งกับเสียงคนตีกันที่อยู่ไม่ไกล
“ไม่เป็นไรนะครับอย่าร้องไห้นะครับ!!”
ผมพูดรัวๆแล้วตะกองกอดร่างเล็กที่สั่นเทาด้วยความกลัวเอาไว้ อย่าว่าแต่น้องเลยผมเองก็กลัวเหมือนกัน มาเห็นคนตีกัน เห็นเลือดสดๆซึ่งๆหน้าแบบนี้ ...พะอืดพะอมจนอยากจะอ้วกอยู่แล้วกลิ่นเลือดเนี่ย..
ตึง!
เสียงทุบกระจกจากด้านนอกเรียกสายตาผมให้เงยหน้ามอง ผู้หญิงนักเรียนคนนึงกำลังทุบกระจกรัวๆ
สีหน้าเธอดูกระวนกระวายอย่างมาก เหมือนเธอพยายามจะเข้ามาแต่ถูกเพื่อนผู้หญิงของเธอดึงรั้งไว้
“เดี๋ยวพี่จะพาออกไปหาพี่สาวนะครับคนเก่ง อย่าร้องนะ” ผมบอก
เด็กน้อยพยักหน้าเบาๆ ผมมองหาช่องว่างพอทีจะพาน้องตัวน้อยออกไป แต่ไอ้พวกนี้มันตีกันเป็นวง
กว้างมาเลย ผมจูงมือน้องผู้ชายเดินก้มต่ำๆหลบสิ่งของที่มันขว้างปาใส่กัน
เพล้ง!
ถังใส่น้ำแสตนเลสขนาดให้ลอยทะลุออกไปนอกหน้าต่าง เศษแก้วสกระจายออกไปด้านนอก ผมมอง
ร่างเล็กที่สั่นเทาอย่างหนักผมก็ทำได้แค่เพียงลูบหัวปลอบใจเท่านั้น ผมพาน้องเขาลัดเลาะออกมาถึงหน้าประตู
ก่อนจะรีบพาน้องวิ่งไปส่งให้พี่สาวของน้องเขา
“ภูมิ!!”
“พี่เค้ก!!”
ร่างเล็กๆวิ่งกระโดดเข้าสู่อ้อมอกของพี่สาวที่มารอรับ
“ขอบคุณมากนะคะ...”
เธอพูดเสียงแหบพร่า
“ไม่เป็นไรครับ^^”
ผมบอกพลางส่งยิ้มให้ ผมยืนมองผู้หญิงคนนั้นพาน้องชายเธอออกไป ผมควรจะรีบๆออกไป
เหมือนกัน แต่...ผมเป็นห่วง นายคนน่ากลัวๆนั่น ถึงจะรู้ว่าหมอนั่นต้องชนะอยู่แล้ว แต่10รุม1 โอกาสมัน น้อยน่าดูเลยนะ ผมสูดลมหายใจเข้าก่อนจะวิ่งหันหลังกับไปที่ร้านอีกรอบ ความวุ่นวายในร้านเริ่มคลี่คลายลง
ผมมองร่างนักเรียนที่สะบักสะบอมซึ่งนอนระเนระนาดอยู่ตามพื้น ร่างสูงโปร่งยังคงสู้อย่างเมามันส์โดยไม่
สนใจสิ่งรอบข้าง ไม่สนใจว่าพวกนักเรียนฝั่งผมอาการปางตายแล้ว!!
“หยุดเถอะครับ!!”
ผมวิ่งเข้าไปรั้งหมัดหนักที่เตรียมประทับใบหน้านักเรียนโรงเรียนผม ดวงตาบวมช้ำปรือตามองผม
ผมมองผู้ชายที่ถูกมือใหญ่ขย้ำคอไว้ด้วยความสงสาร แค่ชนะก็น่าจะพอแล้วนี่นา...
“กล้าดียังไงมาห้ามฉันห๊ะ!!”
เสียงใหญ่คำรามใส่หน้าผม ผมสะดุ้งตัวหลับตาปี๋ด้วยความกลัวแต่ก็ไม่ยอมปล่อยแขนคนตัวใหญ่
“พะ...พอเถอะครับ พวกเขาไม่ไหวแล้ว..” ผมบอก
“อย่ามายุ่ง!!”
คนตัวใหญ่สะบัดตัวผมทิ้ง ผมล้มลงไปนั่งกองอยู่บนพื้นที่มีเศษแก้วกระจายอยู่เต็มไปหมด ผมยันตัว
ด้วยแขนสองข้างที่อ่อนแรงขึ้นแต่ก็ลื่นไถลไปกลับพื้นจนได้
...อึ้ก! จะ..เจ็บ..
ผมข่มเสียงร้องไว้ในลำคอก่อนจะหงายฝ่ามือโชกเลือดของตัวเองขึ้นดู แสงไฟในร้านที่กระทบฝ่ามือผมสะท้อนให้ผมเห็นเศษแก้วที่ระยิบระยับอยู่บนมือผม ความเจ็บแสบยิ่งแล่นพร่านเมื่อผมเห็นมือตัวเอง ผม
กัดริมฝีปากกลั้นสะอื้นไว้ข้างใน แต่มันเจ็บมากเลยผมเลยต้องร้องไห้ออกมา
ตุ้บ!
ร่างสูงโยนร่างสะบักสะบอมทิ้งลงพื้นอย่างไม่ใยดีก่อนสถบดังลั่น
“เวรเอ๊ย!! ทำไมมึงถึงโง่แบบนี้วะ!!”
มือหนาฉุดกระชากตัวผมให้ยืนขึ้น
“ฮือๆ ปล่อยผมนะ...ปล่อย ฮือ”
“เงียบปาก!! จะพาไปทำแผล!!”
“ฮือๆ”
“บอกให้เงียบไง จะเอาไว้มั้ยลิ้นไก่เนี่ย!!”
ผมเม้มปากแน่นจ้องใบหน้าแดงกร่ำเขม็ง ดวงตาสีแดงรุกกร้าวจ้องมองผมเหมือนรำคาญผมมาก
รำคาญมากก็เดินออกไปเลยสิ จะพาผมไปทำไม
“..ผมจะไปโรง’บาล ฮึก...”
“อย่ามากเรื่องตามมา!!”
มือใหญ่กระชากตัวผมจนเซหน้าเกือบทิ่มพื้น ผมเร่งเท้าเดินตามร่างสูงโปร่งไป มันเป็นทางเลือก
เดียว ผมไม่ได้อยากไปด้วยหรอกนะ แต่ผมทำอะไรไม่ได้ ก็หมอนี่มันน่ากลัว!! หมอนี่มันไม่ใช่คน!! ปีศาจ
ชัดๆ มีเรื่องกับคนเป็นสิบแล้วยังเดินสบายใจเชิบไม่สะทกสะท้านอะไรเลย จิตใจก็โหดร้ายทำได้แม้กระทั่ง
คนบาดเจ็บปางตาย!! ไม่มีคำเมตตาอยู่ในหัวบ้างหรือไง!!
(ยาวเกินไป ต่อข้างลงนะคะ)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
