-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.เมื่อนิยายจบแล้วให้แก้ไขหัวกระทู้ต่อท้ายว่าจบแล้ว
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Pet’ Chain พันธะนาการหัวใจนายจอมโหด
…คำเปรย…
สังคมสมัยนี้มันอะไร! นักเรียนยกพวกตีกันเป็นว่าเล่น
จริงๆใครจะเป็นจะตายผมก็ไม่อยากจะสนหรอกนะ
....แต่ตอนนี้คงต้องสน...
เพราะผมกลายเป็นPetของไอ้ป่าเถื่อนพวกนั้นไปแล้ว
ว้ากกกกกก!!!
...มุมเล็กๆของนักเขียน….
สวัสดีค่ะ เป็นเด็กใหม่แห่งเล้าเป็ด ฝากตัวด้วยจ้า>.<~
ชื่อ แตงโมหรือจะเรียกเอ็นก็ได้(พวกบอร์ด thesimsเรียกงี้)
เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกในเล้าเป็ด ไม่รู้ถูกใจใครหรือป่าวนะ-o-
เป็นพล็อตที่อยากเขียนเลยนะเนี่ยแต่ไม่รู้จะมีคนอ่านมั้ย-.-;
ชอบเขียนรักวัยเรียนมากเลย อยากใช้คำพ่อขุน!(ซะงั้น)
แต่เวลาเพื่อนพูดกันใครเขาพูดกันเธอ คุณ นาย กันละ
อยากได้ความสมจริงพวกผู้ชายมันไม่เรียกนายกันง่ะ><
กะจะเอาเรื่องที่แต่งแล้วมาลงนี่ตามที่ abcee บอก
แต่ขัดกับกฎง่ะ (คำหยาบมาเต็ม โฮกกกก NC โจ่งแจ้งเกิ๊น) อีกอย่างมันจบแล้วด้วยอ่า
เราเลยแต่งให้อ่านอีกเรื่องเลยแล้วกันนะตามสัญญาจ้า^^
เรื่องที่แต่งจบไป Sulfur Love ลองเข้าไปอ่านได้จ้า
ห้ามโพสลิงค์ภายนอกเพราะงั้นค้นหาในGoogleเอานะคะ กราบขออภัยค่ะ-/\-
สารบัญ
บทนำ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2425210#msg2425210
บทที่ 1
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.phptopic=38441.msg2428055#msg2428055 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.phptopic=38441.msg2428055#msg2428055)
บทที่ 2
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2437247#msg2437247 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2437247#msg2437247)
บทที่ 3
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2439560#msg2439560
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2443892#msg2443892
บทที่ 4
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2448367#msg2448367
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2449382#msg2449382
บทที่ 5
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2452556#msg2452556
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2453940#msg2453940
บทที่ 6
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2458260#msg2458260
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2460373#msg2460373
บทที่ 7
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2469573#msg2469573
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2471136#msg2471136
บทที่ 8
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2475448#msg2475448
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2485752#msg2485752
บทที่ 9
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2488241#msg2488241
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2489109#msg2489109
บทที่ 10
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2493235#msg2493235
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2497142#msg2497142
บทที่ 11
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2500190#msg2500190
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2504525#msg2504525
บทที่ 12
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2505635#msg2505635
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2507755#msg2507755
บทที่ 13
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2510011#msg2510011
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2513415#msg2513415
บทที่ 14
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2519524#msg2519524
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2522536#msg2522536
บทที่ 15
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2525912#msg2525912
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2531738#msg2531738
บทที่ 16
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2538803#msg2538803
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2545626#msg2545626
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2553825#msg2553825
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2564337#msg2564337
บทที่ 17
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2579329#msg2579329
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2728156#msg2728156
บทที่ 18
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2729137#msg2729137
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2729989#msg2729989
บทที่ 19
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2730783#msg2730783
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2732351#msg2732351
บทที่ 20
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2733385#msg2733385
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2734286#msg2734286
บทที่ 21
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2737846#msg2737846
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2741647#msg2741647
บทที่ 22
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2744778#msg2744778
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2746622#msg2746622
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2748625#msg2748625
บทที่ 23
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2751264#msg2751264
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2751993#msg2751993
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2755022#msg2755022
บทที่ 24 วันซวยๆของฟิล
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2755533#msg2755533
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2756369#msg2756369
บทที่ 25 เรื่องราวของหมีควายกับกวางน้อย
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2757592#msg2757592
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2758006#msg2758006
บทที่ 26 ร่วมชายคา
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2762799#msg2762799
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2763746#msg2763746
บทที่ 27 ใกล้เพียงรู้สึก
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2764413#msg2764413
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2765378#msg2765378
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2768171#msg2768171
บทที่ 28 ปฏิวัติ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2768627#msg2768627
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2769494#msg2769494
บทที่ 29 Beginning of PET’S GAME
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2770207#msg2770207
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2770874#msg2770874
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2773189#msg2773189
ตอนจบ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2773203#msg2773203
ตอนพิเศษ ลอยกระทง
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2546941#msg2546941
ตอนพิเศษ ...1 วันของฉันและเธอ ...
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2578695#msg2578695
ตอนพิเศษ วันเด็ก
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2591630#msg2591630
ตอนพิเศษ บันทึกของฮารุ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2737241#msg2737241
ตอนพิเศษ ช่องว่างของวัย(100%)
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2742524#msg2742524
การ์ตูนไก่เขี่ย
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2451758#msg2451758
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2464136#msg2464136
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38441.msg2579998#msg2579998
สถานะเรื่อง : จบแล้ว
บทนำ
.
.
…Pet…
คือ นักเรียนที่ถูกโรงเรียนฝ่ายตรงข้ามใส่ปลอกคอได้
...กฎของ Pet…
ต้องรับใช้เจ้านายไปตลอดจนกว่าจะได้รับการปลดพันธะนาการที่คอ
เมื่อเจ้าของตาย Pet จะได้ไปอยู่กับเจ้าของใหม่ซึ่งคือผู้ที่ฆ่าเจ้านาย
หรือ ตายตามเจ้าของไป
.
.
“แม่งมาแล้ว วิ่งเร็ว!!”
ผมยืนมองกลุ่มนักเรียนที่วิ่งไล่กันอย่างเมามันส์ด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก็มันเป็นเรื่องปกติทุกๆเย็นที่ผม
ต้องเจอนี่นา-.- ให้ตายเหอะโรงเรียนอยู่ใกล้กันแท้ๆแทนที่จะรักกันไว้ดันยกพวกไปตีกันได้ทุกวัน อันที่จริงผมก็
ไม่ได้อยากเรียนโรงเรียนกุ๊ยๆแบบนี้หรอกนะ แต่ยังเอิญว่าผมดันติ๊กช่องผิดตอนเลือกโรงเรียนที่จะเรียน
ผมควรจะได้อยู่โรงเรียนไฮโซอย่างเซนต์เนโรสิT^T
“ไอ้เซฟๆ มึงดูโน่นดิ OoO!!”
ไอ้น้ำค้างเขย่าบ่าผมแรงๆจนก้อนไอติมในมือผมจะหล่น ผมมองตามสายตามันไปก็เจอพวกนักเรียน
เซนต์โฮม่าที่ยืนจ้องผมสองคนมาจากอีกฝั่งของถนน บรรยากาศชักแปลกๆ ผมขอวิ่งไปยืมเนคไทด์กับกางเกงเซนต์เนโรมาใส่ก่อนได้มั้ย-o-; โรงเรียน4โรงเรียนละแวกหัวมุมถนนเจ้าของเป็นคนเดียวกันเครื่องแบบเลย
เหมือนกัน ต่างแค่สีเนคไทด์กับกางเกง ของโรงเรียนผมเนคไทด์เป็นสีแดง กางเกงลายสก็อตสีแดงดำตามชื่อ
โรงเรียนฟอเทียใรภาษากรีกที่แปลว่าไฟ
“เฮ้ยๆ เหมือนมันจะ...จะมาหาเราหว่ะOoO!!”
ไอ้น้ำโวยวายวายพลางชี้มือไปถนนฝั่งตรงข้าม รถยนต์บนถนนเริ่มชะลอตัวช้าๆเพราะการจราจร
ติดขัด นักเรียนเครื่องแบบดำนับสิบคนเริ่มเดินซิกแซกข้ามมาฝั่งผมก่อนที่จะมาหยุดอยู่หน้าห้างที่พวกผมยืน
เอ๋อกันอยู่
“มันคงไม่ทำไรเราหรอกน่า^^;” ผมบอก
“น่ะ..แน่ใจหรอ เซนต์โฮม่ามันมาตามล่านักเลงฝั่งโรงเรียนเรานะ-o-;;” ไอ้น้ำพูดต่อ
“เราไม่ใช่นักเลงซะหน่อยดูการแต่งตัวก็น่าจะรู้><”
“..เสื้อออกนอกกางเกง เนคไทด์โหลดต่ำ สะพายกระเป๋าผิดระเบียบ เจาะหู ย้อมผม-.-”
“ใครวะ-o-”
“มึงน่ะแหละ>O<!!”
มันความชอบส่วนตัวของกูนี่หว่า>< เจาะหูเท่ดีออก ผมเหลือบมองไอ้น้ำค้างที่แต่งตัวเรียบร้อยทุก
ระเบียบนิ้ว ต่างกันชะมัดเลย-o-
“ได้เวลาล่าเหยื่อแล้วสินะ^^”
ร่างสูงโปร่งแสยะยิ้มน่าสยองราวกับพวกหมาป่าเจอแกะย่าง ชายผมสีน้ำตาลเกือบทองยักคิ้วทำเหล่
ตาใส่ไอ้น้ำค้าง ผู้ชายผมสีดำที่ยืนหน้าตายพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะยกมือโบกไปข้างหน้าเป็นสัญญาณให้
เหล่าลูกน้อง..
...วิ่งไล่พวกผม!!!!!!!!...
“ไอ้น้ำวิ่ง!!!”
ผมตะโกนหลังวิ่งนำมันออกไปประมาณสามก้าว
“เชี่ย! เพราะมึงอ่ะ>O<!!” ไอ้น้ำค้างโบย
“กูทำไรผิดวะ! กูยังไม่ได้ไปทำไรมันเลยนะ>O<!!” ผม
“ผิดระเบียบไง!”
“มึงอยู่ฝ่ายปกครองหรอฟะ>O<!”
“ถ้ามึงไม่แต่งตัวหาเสี้ยนแบบนี้มึงไม่โดนไล่บี้หรอก ที่สำคัญทำไมกูต้องโดนด้วยฟะ>O<!!”
เพราะมึงมากับกูไง เวรกรรมของมึงแล้วละ ผมวิ่งทะลุเข้าไปในราวแขนเสื้อที่ติดอยู่กับกำแพงของโซน
ขายเสื้อผ้า มันเป็นทางลัดข้ามไปอีกโซนนึงได้โดยไม่ต้องวิ่งอ้อมกำแพงให้เหนื่อย
กึก!
ตัวผมถูกดึงไว้จนแทบหงายหลัง ผมหันไปมองไอ้น้ำที่ติดแหง็กอยู่ในราวเสื้อผ้าอย่างไม่สบอารมณ์ กู
ก็รีบๆอยู่มึงก็รั้งกูจ๊างงงง!!! เดียวก็ตายหมู่หรอก ถ้ากูรอดไปกูจะมารับ(ศพ)มึงที่หลังไง มึงก็นะT^T
“ช่วยด้วยT^T” ไอ้น้ำบอก มันเบะปากเหมือนจะร้องไห้แล้วด้วย
“รอดกลับไปรีบไปแดกหญ้าเลยนะมึง-*-”
“กูไม่ใช่กระต่ายT^T”
“ไอ้ควายยยยย>O<!!”
“งื้อT^T”
ผมกระชากตัวมันออกมาจากราวเสื้อด้วยความทุลักทุเล ไอ้น้ำค้างหมุนตัวกลับไปที่ราวอีกรอบเพื่อจะ
ไปหยิบรองเท้าที่ดันหลุดอยู่อีกฝั่งนึง
ซวบ!
รองเท้าผ้าใบสีดำถูกยื่นออกมาจากเสื้อผ้า มือเล็กๆของไอ้น้ำยื่นไปคว้ารองเท้าเอาไว้ก่อนที่เสียงทุ้ม
กังวานลอดออกมา ทำให้ไอ้น้ำค้าง ค้างงงงอยู่ท่านั้นเลย-o-;;
“อันนี้รองเท้านายใช่หรือป่าว”
“เอ่อ..คือว่า-o-;;”
ไอ้น้ำค้างอ้าปากพะงาบๆ มันหันมามองหน้าผมเหมือนจะขอความเห็นจากผม ประมาณว่าบีหนึ่งมึง
คิดเหมือนกูมั้ย ผมพยักคอกึกๆเป็นคำตอบ ไอ้น้ำเบะปากเล็กน้อยก่อนจะสูดลมหายใจเข้าเตรียมวิ่ง
“หรือว่าจะเป็นอันนี้กันนะ”
แกร๊บ!
กุญแจมือสีเงาวับถูกล็อกไว้กับข้อมือของไอ้น้ำค้างเพียงเสี้ยววินาที
“ฮือ ไอ้เซฟT^T”
ผมมองไอ้น้ำที่ทำหน้าเว้าวอนของความช่วยเหลือ เออ....
“See you again โลกหน้า^^;;”
ผมบอกพลางวิ่งออกมา
“ไอ้เชี่ยเซฟฟฟฟฟฟฟฟTOT!!”
ไอ้น้ำตะโกนด่าผมลั่นพยายามต้านแรงฉุดดึงจากคนอีกฝั่ง แต่ดูเหมือนไอ้คนที่ล็อกแขนมันจะตัวใหญ่
กว่าเลยกระชากตัวมันกลับไปอีกฝั่งได้ ลาก่อนเพื่อยากT^T กูขอโทษนะแต่กูทำอะไรไม่ได้จริงๆ กูจะไปตามคน
มาช่วยมึงเองนะ><
กริ๊ง~ แกร๊ง~
เสียงโซ่เหล็กสายเล็กๆกระทบกันเบาๆดังเข้ามาในโสตประสาทผม ผมมองหาต้นตอของเสียงกริ๊งๆน่า
รำคาญนั่นแต่ก็หาไม่เจอ ผมวิ่งเข้าไปหลบอยู่ในทางหนีไฟแล้วนั่งลงหายใจหอบอยู่ที่บันได โคตรเหนื่อยเลย
อย่างกลับวิ่งมาร้อยไมล์ได้ โฮกกกก
“...เจอตัวแล้ว....”
..ห๊ะ!!..
พรืด!
มือใหญ่กระชากข้อมือผมพรืดเดียวก็ดึงตัวผมขึ้นไปได้ทั้งตัว ร่างผมเซเข้าไปปะทะแผงอกที่อัดแน่นไป
ด้วยกล้ามเนื้อ มือใหญ่ประคองเอวผมก่อนจะอัดตัวผมเข้ากับกำแพง
“เจ็บนะ!!”
ผมตะโกนใส่ ใบหน้าเรียบนิ่งราวกับรูปปั้นมองผมลอยๆก่อนจะหยิบปลอกคอหนังสีดำที่ห้อยโซ่ยาวๆ
เชื่อมกับฝ่ามือใหญ่ออกมา
...นี่มัน!!...
“อย่านะ!! ฉันไม่ใช่พวกนักเลงนะ เอาไปก็ใช้การอะไรไม่ได้หรอก!!”
ผมบอกพลางดิ้นออก
ปึง!
ฝ่ามือใหญ่ตบกับกำแพงเสียงดังลั่นอยู่ข้างหูผม ผมหลับตาปี๋ด้วยความตกใจ น่ากลัวชิบ อย่าทำไร
กูเลยT^T
“..อยู่นิ่งๆซะ...”
เสียงเรียบเย็นบอกผม มือใหญ่แกะปลอกคอสวมทับที่คอผม ผมเบี่ยงคอหลบโลหะเย็นๆที่ไล้อยู่ข้าง
คอเป็นผลให้มือใหญ่บีบปลายคางผมแรงๆ
“เจ็บ..!”
ผมบอกเสียงลอดไรฟัน
“..อยู่เฉยๆสิ..”
ผมหลับตาปี๋ยืนกำหมัดแน่นด้วยความโมโห มันตัวใหญ่เกินไปดูท่าจะสูงเกือบๆ190 ส่วนผมน่ะหรอ
168ก็หรูแล้ว เฮ้อ~ ถ้าขืนไปบู๊กับมันผมต้องตายหยั่งเขียดแน่ๆเลย ไอ้ปลอกคอนี่ใส่แล้วค่อยถอดออกก็ได้
ผมรู้สึกว่าลมหายใจร้อนๆมันเป่าอยู่ที่ลำคอผม พอผมหรี่ตามองก็เห็นใบหน้าคมอยู่ใกล้คอผมมาก ถ้ามึงจะ
สายตาสั้นขนาดนี้...
จ๊วบ!
ริมฝีปากอุ่นๆดูดข้างคอผมเสียงดัง
“เฮ้ย!! ทำบ้าไรเนี่ยO////O!!”
ผมดันไอ้ยักษ์ข้างหน้าออก มือใหญ่กดไหล่ผมอัดกำแพงไม่ให้ผมขยับตัวได้ ผมรู้สึกเจ็บๆและวาบ
หวามแปลกๆ ทุกครั้งที่มันดูดกลืนเนื้อผมเข้าไปในโพรงปากหัวใจผมก็เต้นรัวแปลกๆ เขี้ยวคมๆค่อยฝังลงบนคอ
ขาวๆของผมอย่างหิวกระหาย เสียงดูดแรงๆสลับกับเสียงหายใจหอบๆของมันพาลทำผมหน้าแดงตัวชาวาบๆไป
ทั่วร่าง ปลายจมูกโด่งไซ้ดันหน้าผมให้เชิดขึ้นก่อนจะทำรอยไว้อีกรอยข้างๆ
“..หยะ..หยุดนะ”
ผมบอก มือก็จิกทึ้งดันร่างใหญ่ออกไป บ้าจริง! แม่งทำไรวะ!!
“...ฮา..”
ร่างสูงผ่อนลมหายใจเบาๆ ใบหน้าหล่อถอนออกไปจากคอผม ดวงตาสีดำสนิทจ้องมองผมเหมือนจะ
สะกดร่างผมให้หยุดนิ่ง
“..ชิ! น่าโมโหนัก!!”
ผมบ่นแล้วผลักร่างยักษ์ออก โอ้ย! มึงก็ตัวใหญ่จังวะกูผลักเท่าไหร่ก็ไม่ขยับเลย ขยับออกไปหน่อย
เถอะกูอึดอัด ร้อนมากกก>///<
“ต่อไปนี้ฉันเป็นเจ้านายของนาย” ไอ้หน้าตายบอก
“เหอะๆ”
ผมหัวเราะเบาๆ ก็แค่วันนี้แหละ เดี๋ยวผมก็จะหายไปซะ หาไม่เจอหรอก! เรื่องอะไรต้องมารับใช้ไอ้
พวกนักเลงที่วันๆไม่ทำอะไร ยกพวกไล่ฆ่าชาวบ้านไปทั่วด้วย!!
“...สัญญาขั้นสุดท้าย...”
“อะไร..อุ๊บ!!”
ผมอ้าปากพะงาบๆแต่ถูกปิดด้วยปากของคนตัวใหญ่
...อะไรอีกวะเนี่ยยยยยย!!!!....
ร่างสูงใหญ่เบียดตัวผมจนชิดติดกำแพง ท่อนขาใหญ่แทรกเข้ามาหว่างขาผม มือใหญ่จับคางผมเงย
ขึ้นรับจูบร้อนๆที่ถูกส่งมา ริมฝีปากหนาบดขยี้ปากผมจนรู้สึกเจ็บแสบไปหมด ผมเม้มปากต้านการรุกล้ำของ
ลิ้นเปียกชื้นแต่ก็ไม่สำเร็จ ผมย่นคอหลบจูบ ให้ตายสิ ผมไม่เคยจูบกับใครมาก่อนเลย แต่ไอ้หมอนี่มัน!!
“..แฮ่ก อย่า!”
ผมเบี่ยงหน้าหลบ มือใหญ่จับหน้าผมล็อกไว้กับที่ ใบหน้าหล่อเอียงข้างก่อนจะแทรกปลายลิ้นเข้ามา
โลมเลียลิ้นไม่ประสาของผม น้ำใสๆที่ไหลเข้ามาในปากผมเริ่มทำให้สติผมหลุดไปเรื่อยๆ ผมไม่มีแรงแม้จะ
ต่อต้านคนข้างหน้าได้แต่ปล่อยให้มันดูดกลืนความหอมหวานในปากผมไป เนิ่นนานจนผมเริ่มหายใจไม่ออก
พอมันเห็นว่าผมตัวอ่อนเต็มทีแทนที่มันจะปล่อยผม มันกลับรุกจูบหนักขึ้น จะฆ่ากันหรือไง!!
กึด!
ผมกัดปลายลิ้นของผู้บุกรุกแรงๆจนมันต้องถอยทัพออกไป ผมยืนจ้องหน้ามันเหมือนกับมันที่จ้องหน้า
ผม ไม่พอใจหรอ!! คิดว่ากูพอใจมากมั้ยละที่ต้องมาโดยผู้ชายจูบเนี่ย!!
“...เป็นPetที่พยศดีนี่...”
หมอนั่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ
วืด!
“..อ๊ะ!”
มือใหญ่กระตุกโซ่ในมือทำให้ผมถูกดึงตามแรงโซ่ไปด้วย ผมยกมือดึงปลอกคอให้คลายออกให้ผมมี
ช่องหายใจได้บ้าง แต่มันก็กระตุกแรงๆอีกรอบเหมือนจะแกล้งกัน เจ็บชิบ!! ไอ้ปลอกคอบ้านี่มันรัดคอผมซะ
แน่นเลย แถมยังบาดตอนกระตุกโซ่ด้วย
“..ต้องสั่งสอนอีกยาวเลยสินะ...”
ใบหน้ารูปสลักมองผมนิ่ง ผมยืนกัดฟันกรอดๆอย่างเดือดดาล จะปรี๊ดแล้ว แต่กลัวมันตบ!!
โธ่เว้ย!! เมื่อไหร่จะปล่อยกูไปซะทีเนี่ย กูจะเอาโซ่ออกแล้วหนีหลบมันไปให้พ้นๆ
“..อย่าได้คิดหนี..เพราะนายหนีฉันไม่พ้นหรอก...”
นี่ผมต้องเป็นทาสมันจริงๆหรอเนี่ย!!!
-
ความสัมพันธ์ต้องห้าม!!!วีธียืนยันขั้นสุดท้ายโดยใจสาววายมากฮ๊าาาาา
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: ต้อนรับเรื่องใหม่ ช๊อบ ชอบ แนวนี้ มาต่อบ่อยๆ นะค่ะ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
โอ๊ยชอบง่าาาาาาาาาาาาา
เอาอีกกกกกกกกกก ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ชอบๆๆๆๆๆๆๆ แอร๊ยยยยยยย :katai1: :ling1: :m3: :m3:
-
กรีดร้องด้วยความชอบใจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ
Pet พยศ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกรอตอนต่อไปปปปปปป อยากรู้ว่าพระเอกชื่อไรรรรรรรร
-
กรี๊ดดดด เนื้อเรื่องถูกใจมากค่ะ! มาต่อเร็วๆเลย ติดตามๆค่ะ!
:L2: :L2: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
สนุกดีอ่าาาาา
เค้าก็เล่นบอร์ดthesims นะ TTS3 น่ะ
-
เซฟกับน้ำจะเป็นไงต่อไปนะเนี่ย
-
ชอบอ่ะชอบชอบ^^
-
มารอแล้วจร้า
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:haun4: :haun4: :haun4: หื่นตั้งแต่ต้นเรื่องเรย ฮุฮุ :hao6: :hao6: :hao6:
-
ออกแนวโซ่-แส้-กุญแจมือ
แต่ก็ชอบนะ---โฮะๆๆ
+ 1 + เป็ดจ้า
-
บทที่1
[Namkang’s Part]
“See you again โลกหน้า^^;;”
ไอ้เพื่อนตัวดีโบกมือลาผมไปอย่างไม่เหลียวแล มึงนะมึง! ทำไมปล่อยกูให้ไปกับไอ้เถื่อนพวกนี้ล่ะ
โฮกกกกT^T
“ไอ้เชี่ยเซฟฟฟฟฟฟฟฟTOT!!”
ผมตะโกนด่ามันลั่นห้างก่อนที่ตัวผมจะถูกกระชากทะลุราวเสื้อกลับไปจุดเดิม ผมนอนหมอบราบกลับ
พื้นแล้วค่อยๆเงยหน้ามองผู้ชายผมน้ำตาลเหลือบทองที่ย่อตัวยิ้มโชว์ฟันขาวให้ผม ผมควรจะยิ้มกลับดีมั้ย เผื่อ
มันจะเห็นเป็นมิตรกันแล้วปล่อยผมไป
“กลับบ้านเรากันนะน้องกวางน้อย^^”
ผู้ชายหน้าใสที่คล้องกุญแจมือผมกับมือเขาบอก
“คะ..คือจะปล่อยผมกลับบ้านใช่มั้ยครับT^T” ผมถาม
“ป่าว~” หมอนั่นตอบ
“T^T”
งือ ผมจะร้องไห้แล้วนะ ถึงนายจะดูใจดีแต่ไอ้โหดกล้ามปูข้างหลังนายน่ากลัวมากเลย อย่าพาเราไป
ฆ่าเลยนะ เราฆ่าไม่สนุกหรอก แค่เห็นมีดก็ช็อกตายแล้วT^T
“อยะ..อย่า..ทำอะไรผมเลยนะ”
ผมอ้อนว้อนแทบจะกราบตีนมันเลย พวกเซนต์โฮม่าขึ้นชื่อเรื่องความโหดซะด้วย ฮือ กรรมของ
น้ำค้างจริงๆ เพราะไอ้รองเท้าเวรนี่แท้ๆเลย T^T
“ไม่ต้องกลัวนะ ฉันไม่ทำอะไรกวางน้อยน่ารักแบบนายหรอก^^”
“จริงนะTOT” ผมถามท้วน
“ไปกลับกันนะๆ^^”
“ขอบคุณครับT^T”
“กลับไปที่ฐานทัพของเรากันเถอะ^^”
ฐานทัพ!! ของเรา!! อย่าบอกนะว่า...ที่ซ่องซุมกำลังของพวกเซนต์โฮม่า-o-;; ไม่นะๆๆ ผมเอนตัว
ต้านแรงฉุดรั้งจากมือใหญ่ ไม่ไปอย่าพาผมไปเลยนะT^T
“คะ..คือ ผมจะกลับบ้าน ปล่อยผมไปเถอะT^T” ผมบอก
“ฉันจะพาไปหาผู้อุปการะเลี้ยงดูกวางน้อยไง^^” หมอนั่นบอกพร้อมคลายยิ้มขี้เล่น
“คะ..คือ ผมมีพ่อมีแม่แล้วนะครับT^T”
“พาไปหาผะ..! อ่า เจ้านายไง อย่าดื้อสิจ๊ะ^^”
“ไม่อาววววT^T”
ใบหน้าขี้เล่นสดใสตึงสนิท หมอนั่นหรี่ตาคมจ้องผมเขม็ง มือหนาบีบกำข้อมือผมจนเจ็บไปหมด
งือออ กระดูกผมร้าวหมดแล้ว อย่ารุนแรงนักสิTOT
“จะไปหรือจะตาย...เลือกเอา”
ใบหน้าใสตีหน้าโหดจ้องผมอย่างกลับจะกินเลือดกินเนื้อ ทำไมต้องบังคับกันด้วย!! ใจร้ายที่สุดคิด
หรอว่าผมน่ะ!! คนที่มีศักศรีดิ์อย่างผมน่ะจะ..!!
“ไปก็ไปครับT^T”
ฮืออออ โลกนี้มันช่างอยู่ยากจังเลย ทำไมคนอย่างผมต้องโดนเอาเปรียบเสมอเลย ไหนจะเดินสะดุด
ยอดหญ้า โดนหมาวิ่งไล่กัด ทำรองเท้าหลุดจนโดนฉุดมาแบบนี้ แถมเพื่อนยังมาทิ้งไปอีก ฮือออ สวรรค์กลั่น
แกล้งกันชัดๆ TOT
ผมโดนพาตัวมาอย่างจำ!ยอม ผมยืนมองหน้าตึกเก่าๆที่ตะไคร้น้ำเกาะหนาตื๊บ(ขูดออกมาทอดกิน
ได้มั้ย สาหร่ายแพง-o-) รอยแตกร้าวเป็นทางยาวตามผนังที่ถูกกลบด้วยสีเทาทืบๆ ประตูเหล็กสีฟ้าที่โดนสนิม
แทะไปทั้งบาน เอ่อ...ที่นี่มัน อะไรกันเนี่ย-o-!!
“โย่วไอ้เฟียส^O^”
นายหัวน้ำตาลทองโบกมือทักทายชายที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาหนังสีดำ คนถูกเรียกชื่อเงยหน้าขึ้นมา
มองแขกผู้มาเยือน นิ้วเรียวยาวเสยผมสีเงินวาบขึ้นไปให้พ้นใบหน้าคมอย่างลวกๆ ดวงตาคมหรี่ลงเล็กน้อย
เมือเห็นว่ามีคนแปลกหน้าอย่างผมเข้ามา
“..พาใครมาน่ะ..”
เสียงทุ้มเอ่ยถามราบเรียบ นายหน้าใสยักคิ้วเล็กน้อยก่อนจะล้วงกระเป๋าหยิบกุญแจขึ้นมาไขปลด
กุญแจมือออก ผมสะบัดข้อมือแดงๆของตัวเองไปมา เฮ้อ~ ค่อยรู้สึกโล่งแขนหน่อย
“นี่ๆ ฉันพาลูกกวางน้อยมาละ น่ารักมั้ยละ^^”
เจ้าของรอยยิ้มสดใสเอ่ยบอก มือใหญ่จับไหล่ผมแล้วดันตัวให้เดินไปหาคนผมสีเงินที่นั่งอยู่บนโซฟา
ผมพยายามขืนตัวไม่เดินเข้าไป ...ผมรู้สึกว่านายหัวเงินมันแผ่รังสีทะมึนๆแปลกๆ ไม่เอาเค้ากลัว><…
“ดูสิๆ ผิวขาวจั๊วะเลย ตัวก็เล็กพกพาง่าย แก้มก็นิ๊ม...นิ่ม ปากก็แดง ตาโตเหมือนลูกกวางเลย><”
นายหน้าใสบรรยายสรรพคุณผมพร้อมเอามือมาจิ้มแก้มเล่นเป็นอุนจิ นิ้วนายมีแต่กระดูกจิ้มแก้มผม
แรงๆแบบนี้ผมเจ็บนะT^T
“ที่นี่ห้ามพาคนนอกเข้ามา..จำไม่ได้หรือไง”
ดวงตาคมปาดมองมาทางผม ผมรีบเมินสายตาดุๆนั่น ละ..แล้วทำไมต้องมามองผมแบบนั้นละ ผมไม่ได้สะเหร่อเดินเข้ามาเองซะหน่อย เพื่อนนายพาผมมานะ-3-
“ฉันจับมาให้เป็น Pet แกไง”
Pet OoO!! ผมน่ะหรอ ไม่เอานะๆ ผมเงยหน้ามองนายหน้าใส ขอร้องเถอะปล่อยผมไปเถอะนะ
“ไปทำความคุ้นเคยกับเจ้านายซะไป^^”
มือหนาผลักตัวผมลอยละลิ่วพุ่งลงบนโซฟาสีดำอย่างเบามือ...(ซะหน่อยก็ดีT^T) ผมรีบลุกขึ้นพยุงตัว
จะลุกออกจากโซฟา แต่สายตาผมก็ไปอยู่ระดับเดียวกันกับดวงตาคมของนายผมเงินพอดี แถมหน้าห่างกันแค่
บรรทัดเดียวด้วย สภาพตอนนี้มันเหมือนหนังเรทอาร์ยังไงก็ไม่รู้ คือนายหัวเงินนั่งกางขาอยู่บนโซฟาส่วนผมก็ชั่นตัวยืดขึ้นอยู่ตรงหน้าขามัน มือก็ขนาบข้างคอหมอนี่อยู่
“อะ..เออ คือว่า...T////T”
ผมจ้องมองใบหน้าคมคายที่ตีหน้านิ่วคิ้วขมวดใส่ก็อดหวั่นใจไม่ได้...ว่าเขาจะควักปืนออกมายิงผมมั้ยไปคร่อม..แบบนั้น
...ดวงตาหมอนี่มันO.o…
ผมมองดวงตาสีน้ำตาลเข้มพลางกระพริบตาถี่ๆ เหมือนมันจะไม่ใช่สีน้ำตาลเลยอ่ะ ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้เพื่อจะดูสีตาของหมอนี่ชัดๆ แสงแดดยามเย็นที่ลอดผ่านบานหน้าต่างเข้ามากระทบยังดวงตาคม ทำให้
ผมรู้ว่าผู้ชายคนนี้มันตาสีแดง!! แดงเหมือนมีเลือดคลั่งอยู่ในตาดำเลย!! น่ากลัวววววTOT
ตุ้บ!
ตัวผมลอยลงไปหงายหลังอยู่บนพื้นด้วยฝีมือของนายหัวเงิน ผมกุมสะโพกตัวเองที่กระแทกกับพื้นจังๆ
กระดูกผมยิ่งเปาะๆอยู่ไม่ค่อยได้กินนม T^T
“ไอ้เฟียส!! ทำไมคุณมึงทำกับน้องกวางกูแบบนี้วะ>O<!”
นายหน้าใสเปลี่ยนสรรพนามเรียกเพื่อนตัวเองทันทีที่เห็นผมบินลงมาจากโซฟา มือใหญ่ประคองตัวผม
พลางลูบหัวปลอบขวัญผม แต่ตอนนี้ขวัญผมกระเจิงหมดแล้วTOT นอกจากจะทำตัวโหดร้ายแล้วยังทำตา
แดงใส่อีก ฮืออออ ไม่เอาแล้ว
“พาผมกลับบ้านเถอะนะTOT” ผมบอกพลางดึงเสื้อนายหน้าใส
“..ชื่ออะไร!!”
เฮือก! ผมสะดุ้งโหยงกับเสียงถามดังก้องจากชายที่เพิ่งผลักผมลงมาจากโซฟา ดวงตาแดงฉานจ้อง
มองผมนิ่งจนน่ากลัว ผมเกาะเสื้อนายหัวน้ำตาลทองเอาไว้แน่นแล้วค่อยๆเอี้ยวตัวหลบไปข้างหลัง
“ถามว่าชื่ออะไร!!”
นายหัวเงินตวาดถาม ทำไมต้องตวาดเค้าด้วยT^T
“..น้ำค้างครับ...” ผมตอบเสียงสั่นเครือ
“ไม่ได้ยิน!!”
“น้ำค้างครับ!” ผมตอบอีกรอบ
“รองเท้าติดคอหรือไงฉันช่วยเอามีดทะลวงให้มั้ยห๊ะ!!”
โอ้ย!! แล้วคุณมึงเป็นพี่ว้ากหรือไงครับ จะตะโกนทำไมอยู่กันแค่สามคนเนี่ย>O<!!
“น้ำค้างครับ!!!” ผมแหกปากตะโกนสุดเสียง
ตึง!!!
“นี่กล้าขึ้นเสียงกับฉันหรอ!!”
นายหัวเงินตวาดลั่นแล้วลุกขึ้นจากโซฟากะทันหัน ผมสะดุ้งตัวหลบหลังนายหน้าใสทันที ดวงตาคม
กริบลุกวาวราวกับโกรธเคืองผม กะ...ก็พูดเบาๆก็ไม่ได้ยินนี่ พอตะโกนก็หาว่าขึ้นเสียง ผะ...ผมกลัวนะ ทำไม
ต้องตวาดด้วยละ!
“ใจเย็นสิวะ คุณมึงหูตึงเองนะครับ อย่ามาโทษกวางน้อยสิ-o-” นายหัวน้ำตาลทองบอก
ผมพยักหน้าหงึกๆอย่างเห็นด้วย ใบหน้าหล่อกัดฟันกรอดๆจ้องมาทางผมจนผมต้องชิดในกลับไปข้าง
หลังนายหน้าใสเหมือนเดิม ฮือออ เค้าอยากกลับบ้านT^T
“..หิวน้ำ...”
นายหัวเงินบ่น ร่างสูงทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวเดิมพลางหรี่หางตามองผม อะไร-o-!
“ไปเอาน้ำมาสิ!!”
ห๊ะ! ใช้ผมหรอ อ้าว... น้ำๆ ผมหมุนซ้ายหมุนขวาเป็นตุ๊กตาไขลาน น้ำอยู่ตรงไหนอ่ะTOT
“เร็วๆ!!”
ผมหมุนวนรอบตัวเองสามรอบกว่าจะหาถังน้ำเจอ ผมวิ่งไปเปิดน้ำจากถึงสีเงินใสแก้วใบใสที่วางอยู่
บนโต๊ะด้านข้างแล้วรีบวิ่งสุดชีวิตไปให้นายโหดนั่น><
กึก!
ผมจะบอกความลับให้อย่างนึงนะ ผมมีความสามารถพิเศษที่ไม่มีมนุษย์คนไหนทำได้ แม้แต่ซุปเปอร์
แมนก็เหอะ
...ผมสามารถสะดุดอะตอมของไฮโดรเจนได้T^T…
ซ่า~
ผมอ้าปากค้างมองแก้วน้ำอันว่างเปล่าในมือ นายหน้าใสยืนกุมขมับพลางส่งยิ้มแห้งๆมาทางผม
..น้ำมันหายไปไหนหมดอ่ะT^T…
มือใหญ่ยกขึ้นปาดคราบน้ำที่เปียกชุ่มออกจากใบหน้าคม ดวงตาสีเลือดเหลือบจ้องมองผมอย่างคาด
โทษ ริมฝีปากหนาเหยียดแสยะออกจนเห็นเขี้ยวสีขาวแหลมคม ผมลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
สงสัยชีวิตผมคงมาได้แค่นี้สินะ
“ฮือๆอย่าทำอะไรผมเลยนะ ฮือๆ ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจTOT”
ผมทรุดตัวคุกเข่าร้องไห้โฮ จะว่าผมอ่อนแอขี้แยก็ได้ แต่ลองมาเจอพวกนักเลงที่ขึ้นชื่อว่าฆ่าคนได้
ซึ่งๆหน้าแบบผมดูสิ เป็นใครๆก็ต้องประหม่าและหวาดกลัวทั้งนั้นแหละ ตั้งแต่เกิดมานะผมไม่เคยเห็นใครโกรธ
ได้น่ากลัวขนาดนี้มาก่อนเลย
“กวางน้อย!”
นายหน้าใสปรี่เข้าจับไหล่ผม ผมชันเข่าลุกขึ้นจิกแขนเสื้อเขาไว้แน่นแล้วเขย่ารัวๆ
“กลับบ้าน! พาผมกลับบ้านนะ ฮือออ!!”
ผมจะกลับบ้าน ผมกลัว ถ้านายหัวเงินหยิบมีดมาแทงผมละ มันยิ่งโมโหผมอยู่ด้วย ผมไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว!!
“มึงใจเย็นๆไม่เป็นหรอวะ กูละสงสารกวางน้อยจริงๆ”
“..Pet อ่อนแอแบบนี้กูไม่เอาหรอก มึงเอามันกลับไปเลย!”
จบประโยคเสียงเท้าหนักๆก็เดินหายออกจากห้องไปทิ้งให้ผมอยู่กับนายหน้าใสแค่สองคน มือใหญ่จับหัวผมซบบ่ากว้างแล้วลูบปลอบประโลม ผมสวมกอดคนข้างหน้าแน่นๆ หวังให้คลายความกลัวออกไปได้บ้าง
ขออย่าได้พบได้เจอนายนั่นอีกเลย อย่าได้เกิดเหตุการณ์อย่างวันนี้อีก....
เมื่อคืนผมหลอนจัดถึงขั้นเก็บไปฝันเลยทีเดียว ผมฝันว่าผมกลายเป็นลูกกวางกำลังวิ่งหนีนักล่าอยู่แต่
ผมหนีไม่พ้นโดยไอ้นักล่านั่นฆ่าตาย แถมยังเอาเนื้อผมไปต้มน้ำปลากินอีก โหดร้ายT^T
“ร้อนชิบหาย ร้านนี้แม่งเปิดแอร์ป่าววะ-*-”
ไอ้เซฟแงะคอเสื้อเขย่าระบายลมเข้าไปด้านใน ผมสงสัยมาทั้งวันแล้วว่ามันจะติดกระดุมยันเม็ดบน
ทำไม แล้วก็มานั่งบ่นว่าร้อนๆ
“มึงก็ปลดกระดุมดิ-o-” ผมบอก
“ไม่เอาเว้ย!” ไอ้เซฟตอบ
“ทำไมกลัวโดนรุมตื๊บหรือไง-.-”
“กระทืบกูไม่กลัว แต่แม่งพากูไป..OoO!”
“ไป...-o-?”
“เสือก-*-!”
อ้าวไอ้เพื่อนเวร ไหงมาด่ากันแบบนี้วะ ผมขี้เกรียจต่อความยาวกับมันให้เปลืองน้ำลาย เก็บไว้ย่อย
แป้งทอดไก่นี่ดีกว่า งั่มๆ ผมอ้าปากงับข้าวยำไก่แซ่บ(+น้ำ)ราคา60กว่าบาทเข้าปากอยากหิวกระหาย ข้าว
โรงเรียนไม่ค่อยอร่อย เก็บตังค์มากินตอนเลิกเรียนดีกว่า
“มึงปลดกระดุมเหอะ เนิร์ดเกินรับไม่ได้หว่ะ-o-” ผมบอก
“ไม่เอา>O<” ไอ้เซฟว้าก
“มีอะไรที่ให้กูเห็นไม่ได้หรอ-.-”
“ป่าว”
“มึงนอกใจกูหรอ-o-”
“บ้านพี่มึงดิ>O<!”
“แกะๆเหอะ ร้อนแทน”
มือขาวๆเริ่มปลดกระดุมคอเสื้อตัวเองออก ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมองส่ายไปส่ายมาเหมือนคนระแวง
อะไรบางอย่าง ผมมองลำคอขาวสะอาดที่มีพลาสเตอร์แปะซ้อนกันสองแผ่นก่อนจะลากสายตาลงมามองสาย
ปลอกคอหนังสีดำที่มีโซ่เล็กๆห้อยโยง อะไรปลอกคอนี่มัน-o-!!
“โดนแล้วสินะ >O<” ผมบอก
“เงียบไปเลย!!”
ผมเคยได้ยินมาบ้างว่าวิธีทำสัญญาระหว่างPetกับเจ้านายมันเป็นยังไง แต่ก่อนคนที่จับPetมันเลือก
Petที่เป็นเพศตรงข้าม แต่เดี๋ยวนี้กลับเลือกพวกเพศเดียวกันไปใช้งาน ผมละไม่อยากจะนึกภาพตอนเพื่อนผม
เสียจูบสาบานสัญญาPetกับไอ้โหดโรงเรียนโน่นเลยT^T
“ว่าแต่เจ้านายมึงหล่อมั้ยวะ”ผมถาม
“หุบปากแล้วแดกข้าวไปเลย>O<!!”
“เลิกว้ากซะที เมื่อวานกูก็แทบจะหูดับแล้ว-.-”
ผมบ่น ไอ้เซฟเม้มปากอย่างขัดใจก่อนจะอ้าปากรับก้อนข้าวกองเท้าภูเขาเข้าปาก ดวงตาสีคาราเมลจับจ้องไปข้างหลังผม มือเล็กๆถอนช้อนสีเงินออกจากปากทั้งที่ตาก็ยังจับจ้องอะไรบ้างอย่างข้างหลังผม
“มีอะไรอ่ะ” ผมถาม
“ไอ้น้ำ! กูกลับก่อนนะOoO!!”
ไอ้เซฟคว้ากระเป๋าบนโต๊ะแล้ววิ่งออกไปจากร้านอย่างไว ผมจะตะโกนเรียกก็เรียกไม่ทัน เอาอีกแล้ว
มึงหนีอะไรละครับเนี่ย ทิ้งกูอีกแล้วT^T
ตึกๆๆ
เสียงรองเท้าลั่นกระทบพื้นดังไล่มาจากข้างหลัง ผมรีบหันหลังไปทางต้นเสียงก็เห็นผู้ชายตัวสูงใน
เครื่องแบบนักเรียนสีดำวิ่งไล่ตามไอ้เซฟไป นายคนนี้มัน...!! ที่เจอเมื่อวานหน้าห้างนี่หว่า!! ผมเก็บหนังสือยัดใส่กระเป๋าเตรียมวิ่งตามไอ้เซฟไป ..ไปเก็บศพครับ ไม่ได้ไปช่วยอย่าเข้าใจผิด><
ตึง!!
แกร๊ง~
จานสีขาวหม่นถูกกระแทกลงกลางโต๊ะผมเล่นเอาช้อนเชิ้นผมกระเด็นออกจากจาน แก้วน้ำก็เกือบล้มเลยดีนะที่ผมคว้าแก้วไว้ทัน ผมไล่สายตามองตามือใหญ่ขึ้นไปจนถึงใบหน้าคมสันคล้ายรูปปั้นกรีก แต่โครงหน้าเรียวยาวเหมือนคนเอเชีย ดวงตาเฉียบคมสีแดงสดถูกเส้นผมบดบังไว้เล็กน้อย แต่ผมก็พอจำได้ว่าเข้าคือใคร
“นั่งด้วย!”
ผมเบิกตากว้างราวกับคนเจอผีมานั่งร่วมโต๊ะ ร่างสูงไม่รอคำตอบจากผม เขากระแทกตัวนั่งลงตรงข้ามผมเฉยเลย ละ...แล้วทำไมต้องมาหลอกมาหลอนกันอีกเนี่ยT^T
“ผะ...ผมจะไปแล้ว” ผมบอก
“ข้าวยังเต็มจานอยู่เลย...” นายนั่นบอกพลางส่งสายตาจิกผม
ก็ผมไม่อยากนั่งกับคุณนี่ครับT^T มือใหญ่กระชับมีดหั่นไก่ในมือก่อนจะบรรจงแล่เนื้อไก่ออกอย่างเบามือ ผมเหลือบมองเนื้อไก่ที่เลาะออกมาจากกระดูกโล่งๆแล้วก็อดเสียวไส้ไม่ได้ เลาะเนื้อเก่งแบบนี้มันโปรเกินไปแล้วมั้ง-o-;;
“มองอะไร!!” เสียงใหญ่ตวาดถามผม
“ปะ..ปะ ป่าวครับ><”
ผมนั่งตัวเกร็งหนีบแขนไว้ซอกขาตัวเอง ผมรู้สึกว่าแผ่นดินมันไหวๆยังไงก็ไม่รู้ เก้าอี้ผมสั่นมากเลยT^T
“เฮ้ย!! มึงไม่รู้หรือไงว่าห้างนี่พวกกคุมน่ะห๊ะ!!!!”
เสียงประกาศลั่นมาจากปากทางเข้าร้าน นักเรียนชายชุดสีเดียวกับผมเดินตรงดิ่วเข้ามาหาเด็กเซนต์โฮม่าหนึ่งเดียวในร้านที่นั่งอยู่......โต๊ะผมTOT คนตัวสูงตีใบหน้านิ่งสนิทก่อนจะเหลือบหางตามองหัวโจกคนที่ตะโกนนำเข้ามา
“เซนต์ฟอเทียอยู่ใต้อำนาจโฮม่าแล้ว ยังกล้าอ้างสิทธิอีกหรอ” นายตาแดงพูดเรียงเรียบ
“ฟอเทียไม่ได้มีแก๊งค์เดียวเว้ย!! พวกกูไม่ยอมให้พวกมึงมาคุมโรงเรียนกูหรอก!!” นายหัวโจกประกาศ
“..มีหลายฝูงจริง ช่างเหอะมันก็เหมือนๆกันแหละ”
ร่างสูงยันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ เจ้าพวกเด็กโรงเรียนผมก้าวเท้าถอยหลังไปก้าวนึงอัตโนมัติเลย ดวงตา
คมเหลือบมองเจ้าพวกนั้นก่อนจะหยิบจานข้าวตรงหน้าผมปาใส่หน้าไอ้หัวโจก
“เฮ้ย!! มึงหาเรื่องพวกกูหรอ!!”
พวกกองกำลังสนับสนุนร้องฮือด่าหน้าเดินเข้ามาล้อมโต๊ะผม หนึ่งในนั้นพุ่งมาคว้าคอเสื้อร่างสูงข้างๆผมไว้ นายดวงตาปีศาจหรี่ตามองคนที่บังอาจมาคว้าคอเสื้อเขาอย่างไม่สบอารมณ์ มือใหญ่จับมือคนฉวบฉวยแล้วบิดข้อมือฝ่ายตรงข้ามแรงๆจนผมได้ยินเสียงลั่นกร๊อบๆของกระดูกเลย
“อ๊ากกก มือกูๆๆ!!!”
นายหน้าโหดปล่อยมือออกแล้วแสยะยิ้มน่ากลัวออกมา ผมก็เริ่มหวั่นๆแล้วอ่ะ ผมพยายามตีตัวออกไปจากวงล้อม แถวนี้มันเถื่อนเกินไปTOT
“Want มากใช่มั้ย เดี๋ยวกูจัดให้!!!”
นายหน้าโหดยกเท้ายันเด็กโรงเรียนผมเต็มแรงจนมันกระเด็นไปชนโต๊ะข้างๆเลย ผู้คนในร้านเริ่มแตกตื่น เริ่มกรีดร้องและพากันวิ่งหนีออกจากร้านกันอย่างจ้าละหวั่น ผมมองดูชายผู้หาญกล้าเผชิญหน้ากับคู่
อรินับสิบคนด้วยตัวคนเดียว นายจะเก่งไปไหนเนี่ย เด็กนักเรียนโรงเรียนผมค่อยๆล้มกันไปทีละคนสองคนใน
เวลาไม่กี่นาที ต่างกับนายผมเงินที่ตอนนี้ยังไม่มีแผลบนใบหน้าเลยแม้แต่นิดเดียว
โครม! เพล้ง!!
พวกที่เหลือเริ่มหันมาเล่นอาวุธหนักขึ้นโดยการหยิบมีดขึ้นมาต่อกรกับนายปีศาจตาแดง ร่างสูง
กระโดดเบี่ยงตัวหลบคมมีดที่พุ่งเข้ามา ฝ่ายโรงเรียนผมโหมยกโต๊ะและเก้าอี้ขึ้นปาใส่ร่างใหญ่เป็นจุดเดียว
รุมกันแบบนี้จะรอดหรอเนี่ย!!
“ฮืออออ พี่จ๋า พี่อยู่หน้ายยยย!!”
ผมหันควับไปทางซุ้มกระถางต้นไม้ที่กั้นไว้กึ่งกลางห้อง เด็กน้อยอนุบาลคนนึงกำลังหลับหูหลับตา
แหกปากร้องแข่งกับเสียงคนตีกันที่อยู่ไม่ไกล
“ไม่เป็นไรนะครับอย่าร้องไห้นะครับ!!”
ผมพูดรัวๆแล้วตะกองกอดร่างเล็กที่สั่นเทาด้วยความกลัวเอาไว้ อย่าว่าแต่น้องเลยผมเองก็กลัวเหมือนกัน มาเห็นคนตีกัน เห็นเลือดสดๆซึ่งๆหน้าแบบนี้ ...พะอืดพะอมจนอยากจะอ้วกอยู่แล้วกลิ่นเลือดเนี่ย..
ตึง!
เสียงทุบกระจกจากด้านนอกเรียกสายตาผมให้เงยหน้ามอง ผู้หญิงนักเรียนคนนึงกำลังทุบกระจกรัวๆ
สีหน้าเธอดูกระวนกระวายอย่างมาก เหมือนเธอพยายามจะเข้ามาแต่ถูกเพื่อนผู้หญิงของเธอดึงรั้งไว้
“เดี๋ยวพี่จะพาออกไปหาพี่สาวนะครับคนเก่ง อย่าร้องนะ” ผมบอก
เด็กน้อยพยักหน้าเบาๆ ผมมองหาช่องว่างพอทีจะพาน้องตัวน้อยออกไป แต่ไอ้พวกนี้มันตีกันเป็นวง
กว้างมาเลย ผมจูงมือน้องผู้ชายเดินก้มต่ำๆหลบสิ่งของที่มันขว้างปาใส่กัน
เพล้ง!
ถังใส่น้ำแสตนเลสขนาดให้ลอยทะลุออกไปนอกหน้าต่าง เศษแก้วสกระจายออกไปด้านนอก ผมมอง
ร่างเล็กที่สั่นเทาอย่างหนักผมก็ทำได้แค่เพียงลูบหัวปลอบใจเท่านั้น ผมพาน้องเขาลัดเลาะออกมาถึงหน้าประตู
ก่อนจะรีบพาน้องวิ่งไปส่งให้พี่สาวของน้องเขา
“ภูมิ!!”
“พี่เค้ก!!”
ร่างเล็กๆวิ่งกระโดดเข้าสู่อ้อมอกของพี่สาวที่มารอรับ
“ขอบคุณมากนะคะ...”
เธอพูดเสียงแหบพร่า
“ไม่เป็นไรครับ^^”
ผมบอกพลางส่งยิ้มให้ ผมยืนมองผู้หญิงคนนั้นพาน้องชายเธอออกไป ผมควรจะรีบๆออกไป
เหมือนกัน แต่...ผมเป็นห่วง นายคนน่ากลัวๆนั่น ถึงจะรู้ว่าหมอนั่นต้องชนะอยู่แล้ว แต่10รุม1 โอกาสมัน น้อยน่าดูเลยนะ ผมสูดลมหายใจเข้าก่อนจะวิ่งหันหลังกับไปที่ร้านอีกรอบ ความวุ่นวายในร้านเริ่มคลี่คลายลง
ผมมองร่างนักเรียนที่สะบักสะบอมซึ่งนอนระเนระนาดอยู่ตามพื้น ร่างสูงโปร่งยังคงสู้อย่างเมามันส์โดยไม่
สนใจสิ่งรอบข้าง ไม่สนใจว่าพวกนักเรียนฝั่งผมอาการปางตายแล้ว!!
“หยุดเถอะครับ!!”
ผมวิ่งเข้าไปรั้งหมัดหนักที่เตรียมประทับใบหน้านักเรียนโรงเรียนผม ดวงตาบวมช้ำปรือตามองผม
ผมมองผู้ชายที่ถูกมือใหญ่ขย้ำคอไว้ด้วยความสงสาร แค่ชนะก็น่าจะพอแล้วนี่นา...
“กล้าดียังไงมาห้ามฉันห๊ะ!!”
เสียงใหญ่คำรามใส่หน้าผม ผมสะดุ้งตัวหลับตาปี๋ด้วยความกลัวแต่ก็ไม่ยอมปล่อยแขนคนตัวใหญ่
“พะ...พอเถอะครับ พวกเขาไม่ไหวแล้ว..” ผมบอก
“อย่ามายุ่ง!!”
คนตัวใหญ่สะบัดตัวผมทิ้ง ผมล้มลงไปนั่งกองอยู่บนพื้นที่มีเศษแก้วกระจายอยู่เต็มไปหมด ผมยันตัว
ด้วยแขนสองข้างที่อ่อนแรงขึ้นแต่ก็ลื่นไถลไปกลับพื้นจนได้
...อึ้ก! จะ..เจ็บ..
ผมข่มเสียงร้องไว้ในลำคอก่อนจะหงายฝ่ามือโชกเลือดของตัวเองขึ้นดู แสงไฟในร้านที่กระทบฝ่ามือผมสะท้อนให้ผมเห็นเศษแก้วที่ระยิบระยับอยู่บนมือผม ความเจ็บแสบยิ่งแล่นพร่านเมื่อผมเห็นมือตัวเอง ผม
กัดริมฝีปากกลั้นสะอื้นไว้ข้างใน แต่มันเจ็บมากเลยผมเลยต้องร้องไห้ออกมา
ตุ้บ!
ร่างสูงโยนร่างสะบักสะบอมทิ้งลงพื้นอย่างไม่ใยดีก่อนสถบดังลั่น
“เวรเอ๊ย!! ทำไมมึงถึงโง่แบบนี้วะ!!”
มือหนาฉุดกระชากตัวผมให้ยืนขึ้น
“ฮือๆ ปล่อยผมนะ...ปล่อย ฮือ”
“เงียบปาก!! จะพาไปทำแผล!!”
“ฮือๆ”
“บอกให้เงียบไง จะเอาไว้มั้ยลิ้นไก่เนี่ย!!”
ผมเม้มปากแน่นจ้องใบหน้าแดงกร่ำเขม็ง ดวงตาสีแดงรุกกร้าวจ้องมองผมเหมือนรำคาญผมมาก
รำคาญมากก็เดินออกไปเลยสิ จะพาผมไปทำไม
“..ผมจะไปโรง’บาล ฮึก...”
“อย่ามากเรื่องตามมา!!”
มือใหญ่กระชากตัวผมจนเซหน้าเกือบทิ่มพื้น ผมเร่งเท้าเดินตามร่างสูงโปร่งไป มันเป็นทางเลือก
เดียว ผมไม่ได้อยากไปด้วยหรอกนะ แต่ผมทำอะไรไม่ได้ ก็หมอนี่มันน่ากลัว!! หมอนี่มันไม่ใช่คน!! ปีศาจ
ชัดๆ มีเรื่องกับคนเป็นสิบแล้วยังเดินสบายใจเชิบไม่สะทกสะท้านอะไรเลย จิตใจก็โหดร้ายทำได้แม้กระทั่ง
คนบาดเจ็บปางตาย!! ไม่มีคำเมตตาอยู่ในหัวบ้างหรือไง!!
(ยาวเกินไป ต่อข้างลงนะคะ)
-
“...ยื่นมือมา...”
ผมไม่กระดิกตัวทำตามคำสั่ง ผมเอามือตัวเองซ่อนไว้ในชายเสื้อ ให้คนที่ต่อยคนทีเดียวคว่ำแบบนี้
มาทำแผลให้มือผมคงไม่มีชิ้นดีแน่ๆ
“ผะ...ผมจะไปโรง’บาล” ผมบอก
“รู้มั้ยว่าที่โรง’บาลหมอเขายุ่งมากแค่ไหน!! แผลแค่เนี่ยทำเองที่บ้านเอาก็พอ!!”
ผมกระตุกตัวเกร็งเพราะเสียงตวาดโหดๆ มือหนาดึงมือผมออกไปแล้วกำล็อคไว้แน่น ผมก้มหน้า
พยายามดึงมือออกแต่ก็ไม่ยอมหลุดคนตรงหน้าก็ยิ่งกำข้อมือผมแน่นจนเจ็บแปล๊บๆ
“ฮือ...ปล่อยผมเถอะนะ ฮือๆ”
ผมร้องไห้โฮอีกรอบ ให้ผมอยู่กับมันสองคนในที่กลบดานมันแบบนี้ผมก็ยิ่งกลัว ดวงตาสีแดงฉาน
จ้องผมไม่วางตา มือใหญ่หยิบคีมค่อยๆหนีบเศษแก้วออกจากฝ่ามือผม
“เจ็บๆๆ พอเถอะ..” ผมบอก
แต่คนตัวสูงก็ยังก้มหน้าก้มตาทำต่อ พอมาถึงชิ้นที่ฝังลึกลงในไปมือผม นายปีศาจก็ออกแรงดึง
พร้อมขยับไปมาแรงๆ เพื่อจะเอามันออก
“เจ็บ!! พอๆๆ!! ฮือๆๆ พอแล้ว!”
จะช่วยทำแผลหรือจะฆ่ากันแน่!!
“เงียบได้มั้ยร้องอยู่ได้!!” นายนั่นตวาดผมอีก
ผมกัดริมฝีปากแน่นจนเลือดซิบ ผมไม่กล้าเงยหน้าสบดวงตาสีเพลิงที่จ้องมองผม ผมอยากจะ
หายไปจากตรงนี้จังเลย ผมยกมือสั่นๆปิดปากกลั้นเสียงร่ำไห้เอาไว้ อยากรู้นักว่าทำเบาๆมือไม่เป็นหรือไง
ถ้าจะทำแรงขนาดนี้เลิกทำเหอะ! เลือดผมไหลนองเต็มเสื้อแล้ว! ผมกัดปากพลางเหลือบมองใบหน้าหล่อ
อย่างโกรธเคือง
“มองหน้า!”
สรุปผมทำอะไรไม่ได้เลยสินะ ร่างใหญ่ละจากมือผมหันไปเปิดขวดน้ำยาฆ่าเชื้อน้ำสีฟ้าๆ มือใหญ่
ค่อยๆรินน้ำสีฟ้าใสลงบนสำลี แต่สำลีมันแผ่นบางแอลกอลฮอล์เลยถูกเททะลุลงมาลงที่มือผม
พรวด!!
“อ๊า!! แสบๆๆ!!”
ผมชักมือกลับเข้าแนบอกเอาพลางถอยไปสุดริมโซฟาตัวยาว ผมกอดมือตัวเองที่เพิ่งถูกน้ำอันตราย
นั่นราดใส่ โคตรแสบเลย!! ผมนั่งกอดเข่าเอามือซ่อนไว้ ผมไม่อยากให้เขาทำแผลให้ผมแล้ว
“เอามือมา”
ผมส่ายหัวไม่ยอม ผมได้ยินเขาถอนหายใจแรงๆ มือใหญ่คว้าหมับเข้าที่ต้นแขนผมก่อนจะกระชากตัว
ผมเข้าไปปะทะตัว
“ฮือๆ พอเถอะครับ..ผมขอ ฮือๆ”
เกิดมาไม่เคยเจออะไรที่น่าร้องไห้แบบนี้มาก่อนเลย มือผมยังเจ็บแสบไม่หายเลย
“จะพันแผล”
ผมเงยหน้าสบดวงตาคมเพื่อจะชั่งใจว่าผมควรจะส่งมือไปให้เขาทำอีกดีมั้ย นายหัวเงินตีสีหน้า
เรียบนิ่งแต่คิ้วก็ยังขมวดๆจ้องหน้าข่มผมอยู่ ผมค่อยๆยื่นมือออกไปวางบนฝ่ามือใหญ่ที่รอรับ ใบหน้ารูป
สลักก้มลงจัดแจงพันผ้าก็อตรอบมือผม ผมแอบมองใบหน้าเรียบเฉยไร้ซึ่งความน่ากลัว(กว่าเมื่อกี้) จะว่า
ไปหมอนี่ก็หล่อไม่เบา ร่างกายก็ดูกำยำแถมสูงเอาซะมากๆ น่าจะไปเป็นนายแบบมากกว่านักเลงนะ
“ขะ...ขอบคุณครับ”
ผมบอกพร้อมผงกหัวเบาก่อนจะดึงมือตัวเองกลับมาดูผลงาน
....มือหรือแบบหล่อปูนปาสเตอร์-o-…
“ถอดกางเกงซิ!”
หือO.O!! ผมสะดุ้งงงกับคำสั่ง ถะ...ถอดกางเกง!!
“ถะ...ถอดทำไม..ครับO///O”
“นั่งทับเศษแก้วไม่ใช่หรือไง?”
อ่า ก็จริง ตอนที่โดนสะบัดจนล้มโดนไปทั้งแถบเลยต้นขาผม แต่มันไม่เจ็บเท่าไหร่แก้วมันไม่ได้เข้าไป
ในเนื้อแค่จิ้มๆ
“ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องทำหรอก” ผมบอก
“ถอด!!”
ตวาดอีกแล้วT^T ผมผลุบตาลงต่ำค่อยขยับตัวหนีลงจากโซฟาแต่ก็ถือมือใหญ่คว้าข้อเท้าไว้แล้วดึง
พรืดจนผมนอนหงายเต็มโซฟา มือหนาดึงขาผมพาดบ่ากว้างไว้ก่อนที่จะโน้มร่างเข้ามาหาผม คะ...คะ..คือ
ท่ามันแบบว่า>////<
“จะให้ถอดให้ใช่มั้ย!!”
“ถอดๆๆแล้วครับ>///<”
แค่ถกขากางเกงก็พอแล้วมั้ง ผมค่อยๆดึงเข็มขัดออกตามมาด้วยรูดซิปกางเกงลง ทะ..ทำไมผมต้อง
มาทำอะไรแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นด้วยเนี่ย แล้วเวรกรรมของผม วันนี้ผมไม่ได้ใส่บ็อกเซอร์มา!! ผมเงยหน้าสบดวงตาสีเพลิงหวังให้เขาบอกให้ผมหยุดทำ แต่....พอรู้ตัวว่าถูกสายตาคู่นั้นมองท่อนขาว่างเปล่าของผม
ผมก็อดใจเต้นรัวไม่ได้ ทั้งที่รู้ว่าเขาไม่ได้คิดอะไรกับต้นขาตะเกียบของผมหรอก แต่มันอาย>///<
พรืด~
“ชักช้า”
มือใหญ่กระตุกดึงกางเกงนักเรียนผมโยนทิ้งแล้วขยับตัวผมเข้ามาใกล้อีก ผมนั่งทับขาพลางดึงชาย
เสื้อออกมาปิดบังหน้าขาจากสายตาคม ให้ตายเหอะทำไมหน้าผมมันร้อนขนาดนี้ หัวใจก็เต้นรัวแปลกๆ
ผมไม่อยากให้เขามองเลย>////<
“ผะ...ผมทำเองได้ครับ”
ร่างสูงไม่ฟังหันไปหยิบสำลีมาจุ่มแอลกอลฮอล์ก่อนจะเช็ดรอยๆรอยจุดแดงๆบนต้นขาผม
“อ๊ะ!...ฮือ.. คะ..คือว่า”
สำลีเย็นๆวนเช็ดรอบแผลผม แต่มันเสียวข้างในท้องแปลกๆ ผมเป็นอะไรมากมั้ยเนี่ย>///<
“อยู่เฉยๆ”
คนตัวสูงปรามเบาๆเมื่อเห็นผมขยุกขยิกบิดไปบิดมา มือใหญ่ช้อนขาผมขึ้นเพื่อให้ง่ายต่อการทำความ
สะอาดแผลแต่มันทำให้เสื้อผมร่นลงมาเยอะเลย อายจัง>////<
“อะ...อ๊า อื้ออออ จะ..เจ็บครับ>.-”
เคร้ง!
นายหัวเงินโยนสำลีลงบนถาดอย่างแรงจนของบนถาดส่งเสียงดังไปหมด ร่างสูงลุกขึ้นยืนพรวด
แล้วหันหลังเดินออกไป คะ..คือ ผมทำอะไรผิดหรอ ผมทำให้โกรธหรอ!! เขารำคาญเสียงผมแน่เลย
จะไปเอามีดมาตัดลิ้นไก่ผมหรอOoO!!
“จะไปทำอะไรมาให้กิน แต่ทำเป็นไข่เจียวนะ” นายหัวเงินบอก
“..คือ ผมจะกลับแล้ว” ผมบอก
“อย่าเรื่องมาก!!”
“ครับT^T”
ร่างสูงกระทืบลงส้นตึงๆเดินหายไปในห้องหลังกำแพง ผมไม่ได้เรื่องมากแต่ผมจะกลับแล้วจริงๆ
ขืนอยู่ต่อคงตายแหงมๆ ผมลงจากโซฟามองหากางเกง ..มันอยู่ไหน-o-!!
“ปาไปไหนเนี่ย”
ผมบ่นแล้วเดินหาข้างหลังตู้ ผมไม่ได้มองด้วยว่ามันปาไปทางไหน ผมใช้เวลาเดินวนอยู่หลาย
นาที เฮ้ย!! กางเกงไปไหนวะ ผมก้มลงเอาหน้าแนบพื้นส่องดูใต้โซฟาก็เจอขากางเกงของผม มันเขี่ย
เข้าไปข้างในหรอเนี่ย ผมพยายามดึงมันออกมา แต่ยิ่งดึงฝุ่นก็ยิ่งออก โก่งก้นนานก็ปวดเอวนะเนี่ยT^T
“ยังไม่ใส่กางเกงอีกหรอห๊ะ!!”
เสียงตวาดลั่นดังมาจากข้างหลังทำเอาผมวิ่งกลับไปนั่งท่าเดิมไม่ทัน
“ผมหากางเกงอยู่..-////-” ผมตอบ
“ชิ!!”
นายนั่นขบฟันก่อนจะหยิบกางเกงที่เต็มไปด้วยฝุ่นของผมขึ้นมา โห้ นี่มันผ้าขี้ริ้วชัดๆ ทำไมกางเกง
ผมถึงกลายเป็นแบบนี้T^T
เคร้ง!
ข้าวโบ๊ะไข่เจียวถูกกระแทกลงบนโต๊ะกาแฟหน้าผม
...ไข่เจียวจริงๆด้วย!! ไข่เจียวไหม้T^T…
“กินสิ!”
เสียงใหญ่เรียก ผมกลืนน้ำลายลงเอื้อกๆ กินก็ตายไม่กินก็ตาย ผมเลือกไม่ถูกแล้วนะเนี่ยT^T
มันเป็นอาหารที่ แม้แต่หมายังไม่แดกเลย....ก็มันแดกได้ซะที่ไหนละ ใบหน้าคมขมวดคิ้วจ้องผมที่ไม่
ยอมแตะอาหาร ไม่หยิบช้อนด้วย คือ...มือผมตอนนี้มัน งอได้แค่นิ้วโปงกับนิ้วชี้TOT
“ยุ่งยากจริง!”
มือใหญ่หยิบช้อนสับๆไข่เจียวเป็นชิ้นๆก่อนจะตักจ่อที่ปากผม ผมหดคอออกมาหลบอาหารในช้อน
หมับ!!
“จะ..จะทำอะไรครับ อย่า!!”
มือหนาจับคางผมไม่แน่นแล้วยัดช้อนเข้ามาในปากผม ผมทั้งดิ้นทั้งผลักคนข้างหน้า
“กินเข้าไป!!”
ผมเบี่ยงหน้าหลบช้อนที่แทงเข้ามาในปากผม ตอนนี้ปากผมก็เริ่มเลือดออกแล้วด้วย เล่นกระแทก
ช้อนเข้ามาแบบนั้น!!
“แค่กๆๆ อ่อก!”
ผมโก่งคอคายขาวที่เหลือออก ผมแสบคอไปหมดเลย น้ำตาผมหยดลงมาที่หางตาอีกรอบ
ผมตวัดตามองคนใจร้ายอย่างโกรธๆ ผมไปทำอะไรให้ ทำไมต้องทำแรงๆกับผมด้วย คนใจร้าย!!
“ฮืก…ฮือ..ผมเจ็บนะ ทำไมต้องทำกันรุนแรงแบบนี้ด้วย..”
“ร้องไห้ๆ นี่แกเป็นตุ๊ดหรือไงห๊ะ!!!”
เสียงตวาดลั่นยิ่งทำให้จิตใจที่หวาดกลัวของผมกระเจิงเข้าไปอีก ผมยกมือปิดหน้าร้องไห้
ไม่ฟังเสียงใครอีกแล้ว กูจะร้อง!! ถ้ากูไม่ได้ร้องกูจะต้องบ้าตายแน่ๆ!!
“ฮือออออ!!”
“โว้ย!! ร้องอยู่ได้รำคาญ!!”
“ฮือๆ ปล่อยผมไปเถอะ ฮือออออ”
“หุบปาก!!!”
“แงงงงงงงงง”
ผมอ้าปากร้องลั่น ยิ่งตวาดผมก็ยิ่งกลัว นี่ก็ตวาดผมจังเลย ฮือๆ ทำไมต้องขึ้นเสียงใส่ผมด้วย
ทำไมชอบมองผมด้วยสายตาน่ากลัวแบบนั้น ผมกลัว...
“จะพากลับบ้านแล้วเงียบๆ”
ผมเปิดเปลือกตาบอบช้ำออกมองคนตัวใหญ่ที่ออกอาการหน่ายจิตกับผม ผมเอื้อมมือไปดึง
ข้อมือใหญ่เบาๆพร้อมชะโงกหน้าไปถามเพื่อความแน่ใจ
“ฮึก! ฮือ..จะ..จะให้ผมกลับบ้าน...จริงๆนะ”
“เออ!! แค่พามาทำแผลแค่นี้โวยวายชิบหาย!!”
ผมยิ้มบางๆออกมาเมื่อได้ยินคำตอบ
“...ขะ..ขอบคุณสำหรับอาหาร(หมาไม่แดก)นะครับ”
ผมบอกอีกรอบ ถือว่ารักษาน้ำใจ ถึงแม้เขาจะไม่คิดรักษาหัวอกหัวใจผมเลย ผมจ้องมองดวงตา
สีแปลกประหลาด นัยน์ตาเขาเหมือนมีวงสีดำๆอยู่ในดวงตา เหมือนตาแมวเลย
หมับ
ผมสะดุ้งเล็กน้อย ร่างสูงใหญ่ค่อยๆเคลื่อนตัวเข้าหาผมมากเรื่อยๆ .... เรื่อยๆ ฝ่ามือร้อนๆทาบอยู่
บนต้นขาโล่งพ้นชายเสื้อของผมก่อนจะเลื่อนเข้ามาข้างในร่มผ้ามากขึ้นพร้อมกับกายสูงใหญ่ที่พาผมนอนราบ
ลงบนโซฟา ดวงตาสีเพลิงจ้องผมราวกับจะสะกดผมให้สยบนิ่ง ซึ่งมันก็เป็นแบบนั้น ร่างกายผมไม่สามารถ
ต่อต้านอะไรได้เลย ทุกอย่างมันหยุด เหลือเพียงแต่หัวใจที่มันเต้นรัวแทบระเบิดออกมา ดวงตาคมผลุบต่ำมองริมฝีปากผม ลมหายใจอุ่นๆเป่ารดอยู่ข้างแก้มร้อนของผม ผมค่อยๆหลับตาลงช้าๆ
~ And when the daylight come I’ll have to go~
ร่างใหญ่หยุดชะงักตัว มือใหญ่ล้วงเอามือถือเครื่องงามออกมาดูเบอร์ที่หน้าจอ เขาถอยตัว
ออกไปจากผมแล้วกรนด่าอย่างหัวเสีย
“เวรเอ๊ย!! โทรมามีเชี่ยไร!”
ผมลุกขึ้นหยิบกางเกงขึ้นมาใส่ ร่างผมสั่นเอามากๆเลย เมื่อกี้เราจะทำอะไรกันน่ะ ไม่ๆ
ไม่ได้จูบกันซะหน่อย แต่ว่า..ก็เกือบ หรือไม่ใช่ เขาแค่รำคาญผมเลยจะกัดลิ้นผมหรือป่าวนะ
ต้องเป็นงั้นแน่เลย ...ผมอดใจเต้นไม่ได้เลย เฮ้อ! หยุดเต้นซักทีสิ เต้นแรงไปแล้ว!! ผมยกมือทาบ
เนื้ออกด้านซ้ายที่เต้นไม่บันยะบันยัง ไม่เป็นใจกันบางเลยว่าตอนนี้ผมร้อนไปทั่วตัวแล้ว
“กลับยังจะไปส่ง” นายหัวเงินหันมาถามผม
“..คะ ครับๆ-///-”
ร่างสูงก้าวเดินนำออกไปนอกประตู
“เอ่อ...คุณชื่ออะไรครับ” ผมตะโกนถาม
“...ฉันจำเป็นต้องตอบนายด้วยหรอ...”
ผมยืนนิ่งอึ้งในคำตอบที่ได้รับ ผมขยุ้มเสื้อตัวเองเอาไว้ จริงสิ...เขาไม่มีความจำเป็นอะไรต้องตอบผม
เราแค่เจอกัน แค่วันนี้ วันต่อไปก็คงไม่เจออีกแล้ว ไม่จำเป็นต้องรู้ชื่อไปหรอก.....คิดอย่างนี้สินะ แล้วเมื่อกี้
ที่ทำแบบนั้น....
...แค่อารมณ์ชั่ววูบสินะ....
:mew1: นักเขียนอยากพูด :mew1:
ขอบคุณมากเลยนะคะที่เข้ามาอ่าน และก็บวกโน่นนี่ให้ด้วย ขอบคุณค่ะ><
ขอโทษทีนะคะที่มาต่อช้า เพิ่งสอบเสร็จอ่ะค่ะTOT
ปกติแล้วจะอัพนิยายสัปดาห์ละตอนนะคะ บอกไว้ก่อนเลย
เพราะต้องเผื่อเวลาไปทำการบ้านแล้วก็อ่านหนังสือด้วย ม.6แล้วT^T
-
ชอบอ่ะ พี่เอ็นคัฟผมอ่านในมือถือกดบวกไม่ได้ไม่ว่ากันนะคัฟ เราอยากกดบวกได้แต่มันทำได้แค่รีพลาย ^^
-
โหดแสรดดด เอาแอลกอฮอล์ราดแผล น้ำเกลือก็พอมั้งลูกเอ๊ยยย
ตอนทำแผลอยู่แล้วอยู่ดีๆก็โยนของบ๊งเบ๊งเนี่ย ทำโมโหกลบเกลื่อนอาการของขึ้นเหรอจ๊ะ พ่อหนุ่ม คึคึคึ
-
โอ๊ย ตบหน้าผากตัวเอง
น้องกวางน่ารักโฮก!!!!!!!!!!บ้าจริง ปกติไม่ชอบแบบนี้นะแต่นี่มันน่ารักมาก ขยับตัวยังน่ารัก อ๊าค!!! :katai1:
-
มองคู่หลักออก น่าจะเป็นคู่ของเซฟนะ PS.ชื่อหล่อมากกกกกกกกกกกกกกก
แต่ว่าาาาาาาาา มันไม่เด่นเลย รุ้สึกว่ามันง่ายไป ไม่ตื่นเต้น เปิดมาก็จูบเลย มันไม่เร้าจายยยย นายเซฟก็ดูจะเข้มเเข็งเหมาะสมกับตำแหน่ง
นายรองที่สู๊ดดดดดดด
ตอนนี้อยากให้คู่น้ำกับตาแดงเป็นคู่หลักนะ มันดูน่าสนใจกว่า พระเอกดูลึกลับกว่า นายเอกงอแงมากกก
บอบบาง บุ้บี้ มุมิ งุงิ มากกก ชอบบบบบ
o13 o13 o13
-
พ่อหนุ่มตาแดงอย่างโหดอ่ะ สงสารหนูน้ำค้าง :hao5: :hao5:
ปล.สู้ๆนะคนเขียน ตั้งใจอ่านหนังสือสอบ ทำการบ้านน้อ :mew1: :mew1:
-
ชอบคู่เเรกอ้ะ >~<
-
อีกนิดๆๆๆ
จะจูบกันล่ะ
ใครโทรมาเนี๊ยะ
:ling1: :ling1: :ling1:
-
:hao5:น่ากลัวจริงๆเลยยยย โหดไปแล้ววว :ling3:
-
นายโหดไม่ทราบชื่อ
ดูท่าก็ยังมีความสนใจลูกกวางน้อยอยู่
-
โดดถีบอิโหดดดดดดด :z6: :z6:
เอะอะด่า เอะอะตวาด เเกเป็นพี่ว๊ากจริงๆใช่ะ? 5555
-
เค้าเป็นมาโซเค้าอยากได้เจ้านายแบบนี้ :hao6:
-
สนุกมากเลยคร้าบบบ
รอติดตามนะครับ
-
บทที่ 2
[Save’s part]
ผมเงยหน้ามองข้ามหัวไหล่เล็กๆของไอ้น้ำไป ผมหรี่ตาปรับโฟกัสภาพให้ชัดขึ้นเพื่อให้มองคนโต๊ะหลังได้ชัดเจน ผู้ชายผมสีดำกำลังนั่งเท้าคางคุยกับผู้ชายร่างใหญ่พอๆกันที่มีผมสีเงิน ดวงตาสีคมเข้มจ้องกลับมายังผม มือใหญ่ลดต่ำลงจากใบหน้าหล่อเป็นยันโต๊ะเพื่อลุกขึ้น
“มีอะไรอ่ะ” ไอ้น้ำถามผม
ผู้ชายคนนั้นยืนขึ้นพร้อมก้าวขามุ่งตรงมาหาผมช้าๆ
“ไอ้น้ำ! กูกลับก่อนนะOoO!!”
ผมลุกพรวดดึงกระเป๋าเข้าแนบลำตัวแล้ววิ่งหนีออกไปเหมือนลูกหนี้เจอมาเฟียมาทวงตังค์
ตึกๆ
ผมได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆวิ่งไล่ตามผมมา ว้ากกก มึงวิ่งเร็วไปมั้ย>O<!! ผมก้มหน้าก้มตาวิ่งตรงไปข้างหน้าพยายามไม่เหลียวกลับไปมองข้างหลัง
ตึกๆๆ!
เสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆทำให้ผมยิ่งจิตตก ถ้าโดนมันจับได้ขึ้นมามันจะทำแบบเมื่อวานอีกมั้ย
คอผมยังไม่หายแดงเลยด้วย!! ผมทึ้งปลอกคอหนาออกแรงๆ เป็นรอบที่ร้อยของวันแล้วละที่ผมทำแบบนี้
แต่ปลอกคอมันก็ไม่มีท่าทีว่าจะหลุดออกจาคอผมเลยไม่ว่าจะแกะจะแงะยังไงก็เอาไม่ออก ให้ตายเหอะ
อึดอัดชะมัด!!
หมับ!
วืด~
ตึง!
ตัวผมถูกกระชากทางด้านหลังอย่างแรง มือใหญ่จับผมหมุนกลับมาหาร่างสูงใหญ่ก่อนจะกระแทกตัวผมเข้ากับกำแพงเสียงดังตึง! ผมยกมือประคองหัวตัวเองที่กระแทกกับกำแพงจังๆ โคตรมึนอ่ะครับ อย่างเบลอ ทำไมเพดานห้างมันมีดาวขึ้นวะ@o@
“เจ็บนะเว้ย!!!” ผมแหกปาก
มือหนาบีบคางผมแน่นแล้วจ้องมองด้วยสายตาดุๆ
“ตามมาทำไม!!” ผมถาม
“แล้ววิ่งหนีทำไม” เจ้าของดวงตาเข้มถามผม
“จะ..จะเข้าห้องน้ำไง-.-” ขอแถหน่อยเหอะ
“เดี๋ยวพาไป”
คนตัวใหญ่ลากข้อมือผมไปทางห้องน้ำ ผมขืนตัวเต็มแรง เข้าห้องน้ำเข้าคนเดียวได้เว้ย ไม่ต้องให้มีคนพาไปด้วย!
“ปล่อย!”
ผมบอกพลางจ้องหน้านายปลาตาย ไอ้หมอนั่นก็ตีหน้านิ่งเหมือนไม่เข้าใจที่ผมพูด ต้องแปลไทยเป็นไทยให้ฟังด้วยมั้ยเนี่ย-*-
“...อย่าดื้อ” นายปลาตายบอกเสียงเรียบ
“เลิกยุ่งกับฉันซะทีเหอะ จะกลับบ้านแล้ว>O<” ผมบอก
“เมื่อกี้บอกจะเข้าห้องน้ำ..”
“จะไปไหนก็เรื่องของฉันน่า! อย่ามายุ่งได้มั้ย>O<!”
“นายเป็น Pet ของฉัน...”
Pet ได้ยินแล้วเลือดมันสูบฉีด ผมกัดฟันกรอดๆแล้วสะบัดมือตัวเองออกจากการเกาะกุมของนายหน้าตาย
“ฉันไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของใครทั้งนั้น!!”
หมับ!
มือใหญ่ตะปบเข้าที่คอผม ดวงตาสีเข้มฉายแววนิ่งสนิทใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกค่อยๆเลื่อนเข้ามาใกล้ผม ผมถดตัวถอยติดกำแพงแล้วเบี่ยงหน้าหลบปลายจมูกโด่งที่อยู่ใกล้แก้มผมแค่ไม่กี่เซน ลมหายใจร้อนไล้เล็มข้าง
แก้มแดงสด มันค่อยๆไล้จมูกขึ้นไปอยู่แถวใบหูผม เสียงทุ่มต่ำกระซิบข้างหูผมอย่างเยือกเย็นเล่นเอาตัวผม
สั่นโดยไม่รู้ตัวเลย
“....ต้องสั่งสอน....”
ผมลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง สายลมแผ่วๆลอยปะทะร่างผม เส้นผมที่ถูกลมกระโชก
ปลิวสะบัดตีหน้าผมจนผมต้องก้มหน้าหลบ แสงอาทิตย์ยามเย็นที่ลอดผ่านช่องตึกเป็นภาพที่โรแมนติกเหมือนกับในหนัง ถ้ามีใครสักคนมาจับมือผมแล้วนั่งมองพระอาทิตย์ตกด้วยกันก็คงดีไม่น้อย
...มันใช่เวลามาคิดเรื่องโรแมนติกมั้ยเนี่ยยยย>O<!!...
“ปล่อยกูนะเว้ย>O<!!!”
ผมแหกปากตะโกนลั่นแข่งกับเสียงลมบนที่ตีเข้าหน้าพั่บๆ ผมขยับมือที่ถูกผูกไขว้หลังไว้กับเสา ตาก็หันกลับไปจ้องร่างสูงที่ยืนกอดอกมองผมอยู่
“ปล่อยนะ>O<!!”
ไอ้ปลาตายทำเป็นหูทวนลม มันเดินไปนั่งบนท่อเหล็กใกล้ประตูด่านฟ้าแล้วหยิบมือถือขึ้นมานั่งเล่นสบายอารมณ์ ทิ้งผมให้ยืน....
...เอื้อก!...
ยืนอยู่ตรงขอบตึก!!! ดูมันทำกับผมดิ>O<!! เอาผมมามัดไว้กับเสาบนด่านฟ้า แถมให้หันหน้าออกมองตึกรอบๆอีกด้วย เข้าใจความรู้สึกของสไปเดอร์แมนเลย มันไม่ง่ายเลยนะที่ยืนอยู่บนตึกสูงๆแล้วขาจะไม่สั่น-o-;; ผมว่าตอนนี้ไขมันที่ขาผมหายไป 70% แล้วละ ใครอยากลดต้นขาแนะนำให้ขึ้นมายืนตรงขอบตึกนะครับ อ่อ ตึกเดียวกับผมด้วยนะ ตึกที่สูงที่สุดในประเทศTOT
“แก้มัดเลยนะเว้ย!!”
ผมตะโกนบอก ไม่อยากมองพื้นเลย เผลอมองลงไปที่ไรใจผมงี้กระตุกวาบๆเลย ตึกแม่งก็จะสูงไปไหนก็ไม่รู้ ผมรู้สึกว่าตอนนี้ตัวผมเย็นมาก ปากงี้ชา ดวงตาก็พร่าเลือน จริงๆผมไม่ได้เป็นคนกลัวความสูงนะ แต่ยืนบนนี้แล้วโคตรเสียวอ่ะTOT
“..ไม่ปล่อยจนกว่าจะเชื่อง..” นายปลาตายบอก
“เชื่องแล้วๆ><” ผม
“เห่าซิ”
“พ่อมึงดิ>O<!!!”
“......ยืนต่อไปอีก5นาที”
“จะบ้าหรอ>O<!!”
จะฆ่ากันหรือไงวะ!! แค่นี้หัวใจผมก็จะวายตายแล้ว ขืนยืนต่ออีกนิดมีหวัง...-o-
“ปอดแหกชะมัด...”
ไอ้ตัวดีเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะลุกขึ้นมาแก้มัดให้ผม ไหนๆก็แก้ให้กูละประคองกูด้วยดิจะวูบแล้วเนี่ย
มือใหญ่ดึงข้อมือผมไว้แล้วออกแรงดึงตัวผมเข้าไปในอ้อมกอด ผมทรุดตัวเพราะแข้งขาอ่อนแรงอย่างช่วยไม่ได้
แต่ยังดีที่มันประคองหลังผมเอาไว้ผมเลยไม่ต้องลงไปนั่งบนพื้น
“จะเป็นลมหรือไง” นายนั่นเอ่ยเสียงเรียบ
“เป็นลมอะไรกันเล่าเป็นคนเว้ย! อ๊ากก!”
วืด~
ตัวผมถูกช้อนขึ้นมา ผมตกใจหน้าเหวอเมื่อจู่ๆมันก็อุ้มผม
“ทำบ้าอะไรวะปล่อย>///<!!”
“..ปล่อย?”
หมอนั่นถามเสียงสูง คิ้วสีเข้มยกขึ้น ขายาวๆจ้ำเดินไปที่ขอบตึก มันยื่นตัวผมออกไปกลางอากาศโล่งๆ
“เฮ้ยทำอะไรวะ ปล่อยยย>O<”
ผมตะเกียดตะกายจิกเสื้อผ้ามันเอาไว้ จะทำอะไรวะ>O<
“ปล่อยไง” มันบอก
“ไม่ใช่ปล่อยตรงนี้>O<!!”
มึงคิดว่ามึงทำอะไรอยู่ห๊ะ ปล่อยนกปล่อยปลาเอาบุญหรือไง ปล่อยกูลงไปนี่กูโมดิฟายหน้าใหม่ภายใน3วินาทีเลยนะเว้ย ผมยกตัวกอดคอมันแน่น ถ้ามึงปล่อยกูนะกูลากมึงลงไปด้วยแน่! ถ้ามึงปล่อยกูนะ
มึงตายยยยย>O<!!
“ทีหลังอย่าปากดี”
“กูคนอย่างนายมันไม่น่าพูดดีด้วยนี่-*-” ผมบอก
วืด~
ไอ้ปลาตายเหวี่ยงตัวผมไปข้างหน้า ผมตกใจเกร็งมือจิกหัวมันพร้อมแหกปากร้องลั่น
“ว้ากกกกกกก>O<!!!”
ตัวผมกลับมาอยู่ในอ้อมแขนมันอีกรอบ ร่างสูงยืนค้างนิ่งอุ้มผมไว้ท่าเดิม ผมเงยหน้ามองใบหน้าหล่ออย่างงงๆ
“หึ..”
มันเค้นเสียงในลำคอ อะไรขำกูหรอ ขำทำไมอ่ะ-*- มันอุ้มผมเดินไปทางท่อเหล็กที่มันนั่งแล้วมันก็
ตุ้บ!
ปล่อยผมลงบนพื้นเฉยเลย-o-!! ปล่อยแบบ.....ตามแรงโน้มถ่วงของเซอร์ไอแซค นิวตัน-*-
“ไอ้แซคเอ้ย>O<!!” ผมด่ามัน
“ปาก....”
ดวงตาคมปาดมองผมพลางจิกตาดุผม หือออ!! ไม่ให้ด่าได้ไง ปล่อยมาได้มันเจ็บนะเว้ย!
ผมพลิกตัวยืนพุ่งไปที่ประตูแต่ก็ถูกมือใหญ่กระตุกปลอกคอไว้จนผมล้มอีกรอบ ไปหมดแล้วเอวผม กระแทกขนาดนี้ -*-
“เจ็บนะเว้ย>O<!!”
วืด!
มือใหญ่ดึงปลอกคอผมอีกรอบ ใบหน้าผมเลยเข้าไปใกล้ใบหน้าหล่อระยะเผาขนจมูก
“...จะลองดีสินะ”
นายผมดำกดเสียงต่ำ ผมมองดวงตาเฉียบคมอย่างผวา สงสัยจะไม่รอด –o-;; ผมเบี่ยงหน้าหลับตาปี๋ จะโดนหมัดสวนหน้าตอนนี้ก็ทำใจแล้วละ เอาเลย! โลหะเย็นๆไล้อยู่ข้างมือผม ผมได้ยืนเสียงกริ๊กเบาๆ มันเหมือนเสียงอะไรบางอย่างเข้าล็อก มือใหญ่จับข้อมือผมพลิกไปมาก่อนจะเลื่อนมาตบข้างแก้มผมเบาๆเพื่อให้ผมลืมตาขึ้น
“..อะไรอ่ะ-o-”
ผมถามแล้วชูแขนตัวเองขึ้น มันเป็นแผ่นป้ายยาวๆทำจากโลหะ สลักชื่อไว้ด้วย อะไรละเนี่ยป้ายชื่อเด็กทารกหรือไง เออ คงไม่ใช่น่าจะเป็นป้ายชื่อเด็ก(ถูก)ทารุณซะมากกว่า-.-
“ห้ามถอด ห้ามหาย”
นายนั่นพูด ไอ้ที่คอกรุ๊งกริ๊งๆก็น่ารำคาญพอแล้วยังไปสรรหาโน่นนี่มาให้หนักข้อมือผมอีกนะ-*- ดูมันทำ ผมอ่านตัวอักษรภาษาอังกฤษที่สลักอยู่บนแผ่นโลหะสีเข้มแล้วก็อดงงๆไม่ได้
...Owner : Kira…
ผมเงยหน้ามองไอ้ปลาตายสลับกับมองชื่อที่แผ่นโลหะ ชื่อซะเจแปนแดนปลาดิบเลย หน้ามันก็ดูญี่ปุ่นอยู่หรอกนะ คิ้วเข้มๆ ตาเรียวเล็ก ผมยาวปะบ่าสีดำสนิท ริมฝีปากอมชมพูเกือบแดง ผิวก็ขาวสะอาด
รวมๆแล้วก็ดูดีนะ เสียอย่างเดียว
..หน้าตายซาก-.-... ไอ้ปลาตายเอ๊ย!!...
“นายชื่ออะไร” ไอ้ปลาตายถามผม
“......” ไม่ตอบเว้ย กูหยิ่ง
“...ถามว่าชื่ออะไร..”
ไอ้ปลาดิบเค้นเสียงพลางเขยิบตัวเข้ามาหาผม ท่าคลานแม่งเหมือนจูออนเลยหว่ะ หลอนนน>O<!!
“...เซฟ” ผมบอก
“ไม่ได้ยิน..”
หมอนั่นเขยิบตัวเข้ามาใกล้ผมอีก ตอนนี้นอกจากผมจะหลังชิดกำแพงแล้วหน้ายังจะสิงกับมันด้วย
มึงจะใกล้เกินไปมั้ยวะ>////<
“เซฟฟฟฟฟฟ>O<”
“..ตะโกนใส่หน้าทำไม..”
ไอ้ปลาดิบถามพลางเลื่อนหน้าเข้ามาอีก ถ้าไม่อยากโดนเอฟเฟคพุ่งใส่หน้าก็ไสหน้ามึงออกไปสิวะ
ไอ้นี่ก็บ้า!! ชอบเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆ ผมไม่รู้จะหลบไปทางไหนแล้วนะเนี่ย>////<
“ถะ...ถอยไปดิ!” ผมบอก
“..ไม่...”
มือใหญ่บีบคางผมให้หันหน้าไปหา ผมตาเหลือกมองใบหน้าหล่อที่อยู่ใกล้นิดดดเดียว ริมฝีปากหนาตรงหน้าเข้ามาใกล้ผมจะจะแนบสนิทกัน จะทำไรวะ!! มึงเป็นโฮโมหรือไงเนี่ย อย่า! อย่าจูบกูนะเฟ้ย>////<
~All I wanna do is hang with you .Every day in summer shade~
เสียงริงโทนเพลงโปรดของผมดังขึ้น แต่ไม่ได้มาจากเครื่องผมนะ-o- ร่างสูงถอยตัวออกไปก่อนจะ
ควักมือถือออกมากดรับ เฮ้อ อดเลย-3- เอ๊ย! ผมหมายถึง เอ่อ...รอดตัว ฮ่าๆ^^;
“..ว่า...” ไม่มีฮัลโหลก่อนเลยหรอ-o-
(ไม่มีไร)
เสียงจากปลายสายทางโทรศัพท์ลอดออกมา ผมได้ยินชัดแจ๋วเลย ไม่ได้อยากส.ใส่เกือกหรอกนะ
แต่ไม่ต้องเบาลำโพงหรอก><
“โทรมาไม” นายคิระถาม
(โทรมาขัดจังหวะมึงไง)
ไอ้ปลาตายสตั้นเล็กน้อย มันค่อยๆเอามือถือออกจากหูแล้วกดตัดสายทิ้งทันที!! ขัดจังหวะอะไรวะฟังไม่ทันรีเพลย์ดิ><
“กลับบ้าน” นายปลาตายหันมาพูดกับผม
“ปล่อยฉันกลับบ้านแล้วใช่ป่ะ*o*” ผมถาม
“เรียกชื่อฉันก่อนสิ”
หือO.o ชะ...ชื่อหรอ
“..คะ..คิ”
ร่างสูงเลื้อยมาใกล้ผมอีกรอบ ผมถอยหลังชิดกำแพงพลางเสหน้าหลบดวงตาคมเข้มที่จ้องมอง
ลำแขนใหญ่ปิดกั้นตัวผมให้อยู่ในวงล้อมของคนตัวใหญ่ ชิ! ทำแบบนี้มันกักกันกันชัดๆ
“เรียกสิ...”
ผมเหล่หางตามองใบหน้าหล่อที่ใกล้แก้มผมสุดๆ มึงเป็นอะไรกับหน้ากูเนี่ย>////<
“คิ...”
ผมไม่กล้าเรียกอ่ะ ไม่รู้ทำไม แล้วหน้ากูจะแดงหน้าพี่กูหรอวะ>///<
“คิระ...ลองเรียกสิ”
เสียงทุ้มกระซิบเบาๆข้างหูผมเล่นเอาหัวใจผมเต้นรัวๆอย่างฉุดไม่อยู่ เสียงมึงเซ็กซี่มากอ่ะ ขนาดกูเป็นผู้ชายกูยังใจสั่นเลย>///<
“...คิ...ระ”
~All I wanna do is hang with you .Every day in summer shade~
เสียงริงโทนดังขึ้นอีกรอบ กลบเสียงผมหมดเลยอ่ะ ไม่เรียกใหม่แล้วนะเว้ย ทำใจไม่ได้หว่ะ>////< นายปลาตายขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมารับอีกรอบ
“..ว่า!...”
(โทรมาขัดมึง จบ!)
นายปลาตายลดมือถือลงกดตัดสายก่อนจะ...
ฟิ้ว~
มะ...มันปามือถือทิ้ง!! อ๊ากกกก ไปแล้ว2หมื่น บ้านมึงรวยมากใช่มั้ย พ่อแม่มึงซื้อมือถือมาให้โยนเล่นหรือไง เสียดายไม่เอาก็บอกกูเด้TOT
“เสียของงงง” ผมบอก
“กลับ หมดรมณ์..”
ร่างสูงลุกขึ้นเดินกระแทกเท้าเข้าไปในประตู หมดรมณ์อะไรมันวะ-.- ช่างเหอะรีบกลับบ้านไปจัดกระเป๋าดีกว่า ผมมองแผ่นโลหะที่ร้อยด้วยโซ่เงินเล็กที่ข้อมือตัวเอง นี่ผมกลายเป็นPetโดยสมบูรณ์แล้วสินะ
มีทั้งปลอกคอ มีชื่อเจ้าของห้อยด้วย-.- ขาดอีกอย่างเกือบครบแล้ว
“เจ้านายต้องพาPetไปกินMKด้วยนะรู้ป่าว-o-!!” ผมตะโกนบอก
“...เปลืองตังค์...”
หึ่ม!! MKกู200กว่าบาทเอง แค่นี้บ่นเปลือง แล้วมึงถือที่มึงปาทิ้งไปตั้งเท่าไหร่ ซื้อมาปาเล่นไม่เปลืองกว่าหรือไงฟะ>O<!!
“อา~ สดชื่นนนน>..<~”
ไอ้น้ำกางแขนโชว์รักแร้ส่งกลิ่นชวนอาเจียนต่อหน้าผม
“มึงไปชูไกลๆหน้ากูดิ๊ เหม็นสาด-*-” ผมบ่น
“กูทาโลออนมาแล้วนะ-3-”
“แต๋วหว่ะ-o-”
“มึงดิแต๋ว-*-”
“มึงอ่ะแหละ”
ผมยืนเถียงกับมัน ผมแต๋วตรงไหนออกจะแมน!!
“มึงอ่ะแต๋ว ตัวเตี้ย ขี้ป๊อด ขี้แย” ผมด่ามัน
“มึงสูงตายอ่ะ! สูงกว่าถั่วเขียวเซนเดียว!!”
มันด่ากลับ หืออออ ต้นถั่วเขียว!! กูสตั้นแปปได้มั้ย ต้นไรวะ-o-
“อย่างน้อยกูก็สูงกว่ามึงอ่ะ>O<” ผมตอกกลับ
“0.5เซน อย่ามาทำเป็นคุย>O<”
“สูงกว่าป่ะละไอ้เตี้ย!”
“ไอ้สูงless”
“มึงสามารถมากเลยนะ บัญญัติศัพท์ใหม่ กูขอเชิญมึงไป..-o-”
“กระทรวงศึกษาธิการ-o-…”
“ไปไกลๆตีนกูเลยไป>O<!!”
ผมยกกระเป๋าเป้วิ่งไล่ฟาดไอ้เพื่อนปากเสีย ผมไม่น่าสั่งสอนให้มันยอกย้อนเก่งเลย>O<!
“พวกมึงจะไล่กดกันอีกนานมั้ย เดี๋ยวคืนนี้กูช่วยกดให้หายคันเลย เอากระเป๋าไปเก็บ!!”
พวกเพื่อนในห้องที่เดินนำหน้าไปหันหลังกลับมาเรียก จะบอกให้นะถ้ามึงไม่พูดว่าจะช่วยกดให้หายคันมึงอาจจะไม่โดนกูด่า-*-
“สอไม้หันอากาศดอ-*-!!”
คนเรียกผงะเล็กน้อยก่อนจะยิ้มแห้งๆ เพราะงี้ถึงไม่ค่อยอยากมาเข้าค่ายซักเท่าไหร่ ไอ้พวกนี้มันชอบแกล้งพวกผมสองคน มันเห็นว่าตัวเล็กกว่าละมั้ง-*- ชอบบอกจะกดๆ ทำอย่างกับว่าผมจะยอมง่ายๆงั้นแหละ
ไม่ใช่เกย์นะเว้ยเลิกล้อได้แล้ว!
“อย่าทำสบู่ตกนะมึง” ผมบอกไอ้น้ำ
“กูไม่ใช้สบู่เว้ย อาบน้ำอย่างเดียว><”
กำ จะแกล้งบอกให้ระวังหลังซะหน่อย เจอหักมุมแบบนี้ ไปดีกว่า-.-
“เฮ้ย! รอกูด้วยเด้>O<!!”
-
ผมนั่งฟังผู้คุมบรรยายเกือบชั่วโมงกว่า ผมอยากจะซบหลับคากระเป๋าเป้จริงๆ เข้าค่ายปีนี้ผมว่าต้องมันส์กว่าปีก่อนแน่ๆ ทำไมหรอครับ ปีนี้ม.5เข้าค่ายแบบลูกเสือ!! ผมเห็นมีจุดโดดหอด้วย>< แต่ผมว่าจะเจ๋ง
กว่านี้ถ้าให้นอนที่ค่ายทหาร แต่โรงเรียนผมค่อนข้างจะลูกคุณหนูเลยเข้าค่ายในรีสอร์ท-.-
“เนื่องจากรีสอร์ทเรามีที่พักไม่เพียงพอสำหรับนักเรียนสองโรงเรียน”
2 โรงเรียน-o- ผมหันมองเพื่อนข้างๆซ้ายขวา พวกมันก็งง อ้าว! ไม่ใช่โรงเรียนเราโรงเรียนเดียวหรอกหรอ
“สำหรับพวกผู้หญิง ลุกขึ้นถือกระเป๋าเดินไปที่บ้านพักเลยครับ”
ผู้คุมบอกพลางผายมือไปทางเดินนอกใต้ถุนตึก ผมลอบยิ้มมองสาวๆเดินไป จะได้เห็นดาวโรงเรียน
อาบน้ำก็วันนี้ละวะ><
“คืนนี้จะไปหานะจ๊ะ>3<”
เพื่อนจอมหื่นจิตผมบอก มันส่งสายตาโลมเลียอนาจารสาวๆด้วย แต่สาวเจ้าไม่เล่นด้วย เดินสะบัดก้นหนีไปเลย
“หยิ่งแบบนี้ต้องปล้ำทำเมียเว้ย ฮ่าๆ” ผมบอก
“หยาบคายหว่ะใช้คำว่าปล้ำเนี่ย><” ไอ้น้ำบอก
“แล้วต้องใช้คำว่าอะไร-o-”
“ยัดเยียดความเป็นสามี^O^”
อือหือออออ มุกมึง...-o-
“กูว่ากูถ่วงหม้อฝังดินไปแล้วนะมุกนี้ ยังอุส่าห์ขุดขึ้นมาอีก-.-” ผม
“อะไรมุกนี้กูคิดสดนะเว้ย><”
“สดแบบชิมครีม-.-”
“จุ่มนม!”
รู้แล้วว่าทำไมพวกผมถึงคบกันได้ -_-
“คืนนี้กูจะย่องไปกดมึง^O^” ไอ้เพื่อนปากดีในห้องบอก
“มึงอยากเป็นเมียกูมากนักหรือไง” ผม
“พูดไม่ดูหน้ากูเลยเนอะ -*-”
“กูไม่อยากดูหรอก เสียสายตา-.-”
“ปากมึงทำด้วยอะไรวะเนี่ย>O<”
“เนื้อเยื่อ-o-!”
“พอ!กูยอมละ กูย่องไปหาน้ำดีกว่า^^”
มันเหล่ตามองไปทางไอ้น้ำพลางยิ้มกรุ่มกริ่ม ผมรู้ว่ามันก็แค่ล้อเล่นกันน่ะแหละ
“บ้า! ไม่ต้องย่องมาหรอก เดี๋ยวไปหาถึงเตียงเลย><”
ไอ้น้ำบอก เพื่อนรอบๆถึงกับส่งเสียงวี้ดวิ้วกันเลยทีเดียว
“เดี๋ยวจะใส่กางเกงในลายเสือดาวรอเลย ฮ่าๆ^O^”
ไม่อยากจะนึกภาพเลย มันคงไม่น่าดูเท่าไหร่นัก พวกผมนั่งหัวเราะคิกคักๆกันเสียงดัง ผู้คุมเลยปราดสายตามาจ้องที่กลุ่มพวกผม เงียบเลย-o-…
“ทั้งหมดลุกขึ้น!!”
สิ้นเสียงคำสั่งพวกผมก็ค่อยๆลุกกันช้าๆ
“ช้า!! ลุกนั่ง30!!”
“ห๊ะ!!”
พวกผมร้องทันที โอ้โห มาวันแรกก็โดนเล่นซะแล้ว พวกผมตั้งท่ามือจับเอวแล้วลุกนั่งตามคำสั่ง
ช่วยไม่ได้ยังไงก็ต้องทำละนะครับ ผมลุกนั่งรัวๆ ให้มันเสร็จไวๆ ผมได้ยินเสียงฝีเท้าหนักหลายคู่กำลังเดินมาใกล้ๆ ผมจึงต้องละสายตาไปมองกลุ่มคนที่เดินเข้ามา ร่างสูงกำยำของคนหลายคนในเครื่องแบบนักเรียนแสนคุ้นเคยทำให้ผมเผลอปาดเหงื่ออย่างวิตก
“..มะ..มาได้ไงวะ” ไอ้น้ำกระซิบกับผม
“มาทำเชี่ยไรวะ!”
ผมบ่น ชีวิตอันสงบสุขของกู ถูกทำลายลงภายในเสี้ยววินาทีเลยT^T
“นั่นเจ้านายมึงป่ะ*o*”
ไอ้น้ำถามแล้วชี้ไปที่ชายใบหน้าสงบนิ่ง ดวงตาสีเข้มปาดมองมาทางไอ้น้ำที่ชี้มืออยู่
“ชี้หน้าหาพี่มึงหรอ>O<”
ผมตีมือไอ้น้ำ มันทำหน้ามุ่ยลูบมือแดงๆของมัน พวกเซนต์โฮม่าเดินมาเข้าแถวแทนที่ผู้หญิงโรงเรียนผม แล้วดันมานั่งตรงกับผมด้วยนะ ข้างๆกันเลย ไม่อยากเห็นหน้า เบื่อ!!
“..หะ..หวัดดีครับ^^”
ไอ้น้ำทักผู้ชายผมสำน้ำตาลทองที่ยิ้มหวานมาให้มันตั้งแต่ไกล เฮ้ย!! ไอ้เชี่ยนี่ที่มันวิ่งไล่ผมนี่หว่าผมจำได้OoO!
“ดีจ้ากวางน้อย ไม่คิดเลยว่าจะเจอ ฮ่าๆ^^”
ผู้ชายคนนั้นทักกลับ พร้อมยิ้มเปล่งประกาย พวกมึงจะหล่อกันไปไหน กลบรัศมีพวกกูหมดเลย-*-
“..ก็ไม่ได้อยากเจอหรอก...-.-”
ไอ้น้ำบ่นเบาๆ มันช้อนตามองผู้ชายผมเงินที่นั่งเยื้องมันไปหน่อยก่อนจะผลุบหน้าลงเพราะเจอสายตาดุดันหันมาจ้อง โห้ พูดแค่นี้เคืองจนตาแดงเลยหรอวะ ขอถอยห่างพวกมันซักสามเมตรได้มั้ย-o-;
“เสียดายจังเลยคนนั้นเพทนายหรอ”
ผมกะพริบตาปริบๆ พูดถึงกูใช่มะ-*- ผู้ชายผมสีน้ำตาลกอดคอคนหน้าตายแล้วถาม ดวงตาเจ้าเล่ห์เรียวยาวเหมือนจิ้งจอกจ้องมองไล่ไปทั่วตัวผม เอ่อ....ขนลุกหว่ะ-o-;
“คิระ! เฮ้ยไม่ตอบหรอวะ ถ้าเป็นเพทคนอื่นฉันก็ขอรับไปละนะ”
“คิดว่าแย่งได้ก็ลอง..”
ร่างสูงเปรยเบาๆ ใบหน้าหล่อเสหันไปทางอื่น ทำเป็นไม่สนใจผม ผมก็ไม่สนหรอกเจ้านายบ้าบออะไร มีเจ้านายเป็นปลา(ตาย)แบบนี้ ผมยอมไปเป็นเพทคนอื่นดีกว่า-3-
“ยินดีต้อนรับน้องๆจากเซนต์โฮม่าด้วยนะครับ ปีนี้เป็นปีแรกเลยที่มีโรงเรียนมาแคมป์เราถึง2โรงเรียน
ต้องขออภัยน้องด้วยนะครับที่ไม่มีห้องว่างให้ทุกคน ต้องมีโรงเรียนใดโรงเรียนหนึ่งนอนเต็นน์ พี่ขอโทษด้วยนะครับ”
นอนเต็นน์-o- ไม่เอาอ่ะ ให้พวกผมไปนอนตากยุงหรอ มีแอร์หรือป่าว ไม่มีใช่มั้ยละ ไม่เอา!
“โฮ่!!”
โรงเรียนผมโฮ่เลย โรงเรียนมึงมาช้าแล้วมาแย่งที่พักกูอีกนะ เลววว-*-
“ใจเย็น~ เอางี้ เรามาตัดสินว่าใครจะได้นอนที่บ้านพักแอร์เย็นๆ ด้วยการ...”
จะหยุดให้ลุ้นเพื่ออะไร-.-
“วัดใจ! พี่จะให้น้องๆเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดลำลองไปออกลุยตามฐานต่างๆ พี่ให้เวลาห้านาที ใครเสร็จก่อนให้วิ่งไปรวมตัวที่เสาธงเขียวๆตรงโน่น โรงเรียนไหนไปเข้าแถวเรียบร้อยที่โน่นก่อน รับไป1คะแนนครับ เริ่ม!”
เพื่อแอร์เย็นๆ >O<!! ผมถอดเสื้อเปิดกระเป๋าเอาเสื้อยืดมาใส่ ไอ้พวกโฮม่าข้างๆผมก็ทำเช่นเดียวกัน
แต่มัน ถอดเสื้อนักเรียนทิ้งแล้ววิ่งกันไปเลย ว้ากกกก>O< ผมหมุนตัวหลบคนตัวใหญ่ที่ถอดเสื้อโชว์กล้ามท้องเรียงนูนสวย มันใส่กางเกงเอวต่ำจัง แอบเห็นร่องลึกจากหน้าท้องลงไปในขอบกางเกงด้วย อิจฉา>///<
หมับ!
วืด~
มือใหญ่คว้าต้นแขนผมแล้วดึงร่างผมเข้าไปปะทะกับแผงอกกว้าง ผมรู้สึกร้อนๆหนาวๆยังไงก็ไม่รู้แหะ ผมพยายามดิ้น กระทุ้งศอกใส่ร่างใหญ่ที่อยู่ข้างหลัง แม่ งเล่นบ้าอะไรวะเนี่ย จะถ่วงเวลากันหรือไง คนยิ่งรีบๆอยู่-*-
“ปล่อย!” ผมร้องบอก
แขนใหญ่โอบรัดเอวผมเข้าไปชิดกับลำตัวมันหนักเข้าไปอีก มึงจะฟิวชั่นกะกูใช่มั้ยเนี่ย>O<!!
“ชักช้า”
เสียงทุ้มกระซิบข้างหูก่อนจะปล่อยตัวผมเป็นอิสระ
“ช้าเพราะใครกันเล่า>O<!”
ร่างสูงเดินหันหลังไป ปล่อยให้ผมแหกปากแว้ดๆอยู่คนเดียว ผมยกมือลูบรอยแดงที่แขนไปมา ก่อนจะเลื่อนมากุมหน้าอกที่เต้นจังหวะแปลกๆ ก็แค่โดนผู้ชายกอด... ผู้ชาย อ๊ากกก ทำไมวะ! เอาจูบไปแล้วยังมากอดกูอีก มึงนี่มัน-*-
“พี่รู้ว่าน้องๆเดินทางมาเหนื่อย พอแข่งกันแย่งที่พักเรียบร้อยแล้วพี่จะปล่อยให้ไปกินทานอาหารเย็นกันนะครับ อ่อ วันนี้มีพาสต้ากับพิซซ่าด้วยนะครับ^^”
พาสต้ากับพิซซ่า *o* แจ่มแจ๋วไปเลยครับพี่
“เฉพาะคนที่นอนบนบ้านพักนะ ฮ่าๆ ใครนอนเต็นน์ต้องทำอาหารเอง^^”
ต้องนอนบ้านพักให้ได้ ไม่ว่ายังไงก็เถอะ ผมกำหมัดแน่นอย่างมุ่งมั่น ผมหันหน้าไปหาแนวร่วม แต่ละคนทำหน้าเหมือนอดแดกแล้วละ-o- อ่า ถึงความหวังจะลิบหรี่แต่ถ้าพวกเราพยายามอาจจะชนะก็ได้ แต่ไอ้โรงเรียนโน่นมันถึกๆตัวใหญ่ๆกล้ามแน่นๆกันทุกคนเลย นี่มันเรียนที่โรงเรียนหรือโรงยิมวะ>O<
“อยากกินจังเลยT^T” ไอ้น้ำบอก
“เราต้องพยายามกันนะ เพื่ออาหารสุดหรู ห้องแอร์เย็นๆ” ผมบอก
“เพ้อแต่บ่ายเลยนะมึง มึงดูพวกมันกับพวกเราดิ-o-” เพื่อนข้างๆบอก
กรรม ไม่มีใครคิดจะเอาชนะบ้างหรอวะ-.-
“ด่านแรก พี่จะให้น้องๆคลานลอดลวดหนาม โรงเรียนไหนลอดผ่านไปครบทุกคนจะได้อีก1คะแนน วันนี้เราจะแข่งกัน 2 เกมนะครับเพราะคนค่อนข้างเยอะ เริ่มเลยครับ!”
ลอดยังไงวะ>O<! โรงเรียนผมวิ่งนำไปก่อน ผมก็ค่อยวิ่งตามไป มันเป็นลวดหนามที่เขาเอาไว้กั้นกันควายออกอ่ะครับ เอามาขึงยาวๆเป็นสีเหลี่ยมผืนผ้า พันรอบตอไม้เตี้ย ตอนแรกผมแอบกลัวว่ามันจะติดเสื้อ แต่ไม่ติดหรอก ไอ้พื้นดินตรงที่คลานมันเป็นแอ่งแล้วน้ำเต็มเลย
“โห้ กันดาร-o-” ไอ้น้ำบ่น
“ได้หล่อลื่นก็วันนี้ละวะ-.-” ผมบอก
ผมกับไอ้น้ำนอนแหงนหน้าแล้วใช้ศอกถัดพื้นดินปนกรวดทรายไปเรื่อย ด้วยความที่มันขึงหนามไว้เตี้ยเรี่ยหน้าผม ผมเลยต้องนอนเกือบราบน้ำมันก็เปียกหูเปียกหัวหมด จะดีมากถ้าไม่มีน้ำ -*- ผมใช้เวลานานหลายอยู่กว่าจะออกมาโผล่อีกทาง
“โห้ไอ้น้ำมึงไปย้อมสีเสื้อมาหรอวะ” เพื่อนที่ลอดผ่านมาด้วยกันทัก
“เสื้อตัวโปรดด้วยT^T”
เสือ กใส่สีขาวมาไง -.- ผมมองเซนต์โฮม่าพวกนี้คลานกันเร็วมาก ผมพอรู้อยู่ว่าทำไมต้องคลานเร็วขึ้นกว่าเดิม นายคนที่ยิ้มดูขี้เล่นที่คุยกับไอ้น้ำมันยืนกอดอกคุมอยู่อีกฝั่ง แล้วตอนนี้ไอ้ปลาตายกับไอ้หัวเงินก็คลานปิดท้ายมาแล้ว ถ้าข้างหน้าคลานช้าข้างหลังคลานเร็วก็ตีนทาบหน้าอ่ะครับ แล้วพวกมันจะกล้าเอาทาบหน้าไอ้สองคนนั้นมั้ยละ
“เร็วดิวะ เฮ้ย! เร็ววววว>O<!!”
พวกผมส่งเสียงเรียกไอ้พวกที่คลานมา โห่ช้าอ่ะ
ปรี๊ดดดดดด~
“เซนต์โฮม่ารับไปอีก1คะแนน!”
ผู้คุมประกาศลั่น ผมแทบจะทรุด เอาไปสองคะแนนละ กรรมๆ ผมมองไปที่ไอ้ปลาตายอย่างเคืองๆ
ร่างสูงใหญ่หยุดมองหน้าผมพักนึงก่อนจะเสยผมเปียกชุ่มไปด้านหลัง
“หล่อตายอ่ะ-*-” ผมบ่น
“เออ หล่อได้น่าตายมากเลย ถ้าแฟนกูเห็นมันนะ แม่ งมาเลิกกับกูแน่เลยT^T”
“กรรม ฮ่าๆ”
ผมหัวเราะหน่อยๆ ถึงพละกำลัง+หน้าตาโรงเรียนเราจะสู้ไม่ได้ แต่เรื่องเรียนก็สู้ไม่ได้นะเว้ย ซะงั้นเลย ผมว่าโรงเรียนพวกมันครูต้องปล่อยเกรดแหงมๆ เกรดเกือบ4กันทั้งนั้นเลย-.-
“ด่านต่อไปไต่หอนะครับ รอบนี้พี่นับคนที่ขึ้นไปแล้วไต่ลงมาด้วยนะ! ไม่ใช่ขึ้นบันไดไปแล้วเดินลงมา นับคนละ1คะแนนเลย เซนต์โฮม่าคนน้อยสู้มั้ยครับ!!” ผู้คุมถาม
“สู้!!!”
เหมือนมีเอฟเฟคกลองกับเสียงดาบทะลุเข้าหัวมาด้วย เสียงมันลั่นอย่างกับจะไปออกรบ กูไม่กลัวหรอก รอบนี้ชนะแน่ๆ โรงเรียนเราเยอะจะตาย ถ้าขึ้นทุกคนต้องชนะแน่นอน
“กะ...กูกลัวความสูงอ่ะT^T” ไอ้น้ำบอก
“อย่าปอดแหกน่า พวกมึงขึ้นป่ะเนี่ย” ผมหันไปถามข้างหลัง
“...กูว่าต้นไม้ที่นี่สูงแล้วนะ หอแม่ งสูงกว่าอีก-o-;;..”
“กูไม่ขึ้น กูกลัวหว่ะ-o-;”
หมดกันโรงเรียนผมT^T
“ใครจะขึ้นต่อแถวเลยครับ^O^”
ผู้คุมเรียก เซนต์โฮม่าลุกพรึ่บไปประมาณสิบคน โรงเรียนผมก็หันซ้ายหันขวาดูว่าใครจะไป พอผมเห็นว่าข้างหน้าไปผมก็ดึงไอ้น้ำลุกตาม
“เฮ้ย!! กูไม่เอาT^T”
“มึงอยากนอนเต็นน์หรอ เดี๋ยวเจอผีนะมึง><” ผมบอก
“ห๊ะ! ผีหรอ ไปเร็วๆ รีบขึ้นเลย>O<!”
ไอ้น้ำจูงมือผมไปต่อแถว จะว่าไปก็น่าเล่นอยู่หรอกนะ ให้ขึ้นไปแล้วไต่กำแพงสูงๆลง เหมือนพวกหน่วยจู่โจมในหนังอ่ะครับ แต่อันนี้จะมีผู้คุมดึงเชือกไว้ไม่ให้ตก ผมกับไอ้น้ำเดินวนขึ้นบันไดขั้นเล็กๆไปข้างบน
พอมาถึงจุดที่เขาจะต่อตัวล็อกให้มันก็...สูงใช่เล่น
“..ผะ..ผมลงได้มั้ยT^T” ไอ้น้ำถาม
“มาถึงนี่แล้ว เอ้าเดินหันหลังแล้วนอนขนานกับกำแพงนะ” ผู้คุมบอก
“ผะ..ผมกลัวอ่า”
“คิดซะว่านอนบนเตียงที่บ้านนะ^^”
เตียงบ้านพี่สูงเหนือยอดไม้หรอกครับ-o-!
“เดินไปต้องขอบแล้วหงายหลังลงนะครับ”
ผมเดินไปตรงขอบพร้อมกับไอ้น้ำแล้วหงายหลังลง แต่มันเหมือนจะหล่นเลยอ่ะ
“เสียวววววว จะหล่นอ่ะๆ>O<” ผมบอก
“เชี่ยมึงอ่ะ พากูมาทำไมT^T”ไอ้น้ำบอก
ผู้คุมก็โบกมือให้นอนลงไป ใครมันจะไปนอนกลางอากาศได้วะ ผมค่อยๆเดินลงมาช้าๆ กลัวถึงพื้นเร็วเกินไป หมายถึง...ตกลงไปตาย-o-
วืด~
“ว้ากกกกก>O<!!!”
ตัวผมลงมาจากตำแหน่งเดิมเกือบ3เมตร ไอ้ข้างล่างปล่อยเชือกเร็วหรอวะ ผมหันลงไปมองข้างล่าง
ละ...แล้วทำไมคนถือเชือกถึงเป็นไอ้ปลาดิบวะ!! ผมเห็นมันทำหน้าตายยืนปล่อยเชือกดึงเชือกกระแทกผมเข้ากับกำแพงอย่างเมามันส์ ไอ้เชี่ยยย>O<!!
“ปล่อยเลยนะเว้ย>O<!!” ผมบอก
วืดดดดดด~
“ว้ากกกกกกก>O<!!”
มันปล่อยเชือกวืดใหญ่ ตัวผมก็ลงมาแทบจะติดพื้นแล้ว ดูมันกวนตีนอ่ะ>O<!! ไอ้ปลาดิบค่อยๆผ่อนเชือกช้าๆให้ผมจอดลงบนพื้น ผมถอดอุปกรณ์ก่อนจะหันไปจ้องไอ้ปลาตายอย่างเคืองๆ ไว้ตามึงนะ กูจะเป็นคนถือเชือกเอง-*-
“ปล่อยผมเถอะครับ อ๊ะ! T^T”
ผมเงยหน้ามองไอ้น้ำที่ห้อยต่องแต่งอยู่ข้างบน มันเบะปากเล็กน้อย หน้ามันซีดมากเลยด้วย ไอ้คนถือเชือกก็แกล้งมันจังเลย –o-
“ผมอยากลงแล้ว ปล่อยผมเถอะนะTOT”
นายผมเงินขยับมือปล่อยเชือกยาวแล้วดึงขึ้นไปสูงอีก โห้ โดนหนักกว่ากูอีก-o-;
“ไอ้เฟียสเลิกแกล้งกวางน้อยได้แล้ว>O<!!”
นายหน้าทะเล้นโวย นายหัวเงินชักสีหน้าเล็กน้อยก่อนจะปล่อยเชือกในมือเกือบหมด เฮ้ย!! เดี๋ยวเพื่อนกูหัวใจวายตาย>O<!!
“ฮือๆ ไอ้เซฟTOT”
ไอ้น้ำวิ่งเซๆมาหาผม ผมอ้าแขนรับมันเข้ามากอด โห้ลูกผมร้องไห้ซะแล้ว เป็นผมๆก็อาจจะร้องนะ
แกล้งได้น่ากลัวมากเลย
“จะอ้วกอ่าT^T”
มันเงยหน้าบอก ผมรีบจับคอมันหมุนเข้าถังขยะเลย
“ฮือๆ รักกูมากเลยนะ ให้กูอ้วกใส่เสื้อมึงไม่ได้หรอT^T”
“ตีนเหอะ-*-”
สรุปผลก็คือโรงเรียนผม><!!
.......นอนเต็นน์-*-.........
ผมเปิดน้ำอัดลมแจกฟรีซัดเข้าปาก เดี๋ยวจะกลิ่นให้หมดลังเลยคอยดู
หมับ!
มือหนาจับข้อมือผม ผมเหลือบตามองมารลูกกระเดือกเล็กน้อย ไอ้ญี่ปุ่นจ้องหน้าผมก่อนจะดึงมือผมเข้าไปใกล้ๆมัน
“อะไรเนี่ย-*-” ผมถาม
“หิวน้ำ” มันตอบเรียบๆ
“ไปอาขวดใหม่มากินโน่น อย่ามาแย่งดิ-*-”
ได้พาสต้ากับพิซซ่าแล้วยังมาแย่งน้ำขวดละ10กว่าบาทกูอีก-*-
“เดี๋ยวเปื้อน” มันบอก
“ไปล้างมือสิ-*-”
“ค่อยอาบน้ำทีเดียว”
มือรวมมือกำขวดทับมือผมแล้วยกซด ซดแบบเงยหน้าด้วยนะรักแร้ผมจะฉีก-*- กลัวเปื้อนขวดแต่ไม่กลัวเปื้อนมือกูเลยเนอะ
“ขวดเปื้อน-o-!!” ผมบอก
“กินสิ”
ไอ้ปลาดิบบอกแล้วเอาขวดมาทิ่มปากผม หืออออ-*- ผมอ้าปากกรอกน้ำใส่แล้วอมไว้เป็นปลาท้อง
การกินน้ำอัดลมที่ดีเราต้องเกือบไว้กลั้วฟันในปากเอากากอาหารก่อนนะครับ
“เงยหน้า”
ไรมึงอีกเนี่ย ปลายนิ้วยาวยกคางผมให้เชิดขึ้นแล้ว....
ซูดดดดด~
อะ...ไอ้เวร!!! มันประกบปากลงมาแล้วดูดน้ำออกไปจากปากผมจนแก้มผมตอบเลย ผมสะบัดหน้าหลบข้างยกมือขึ้นมาเช็ดปากรัวๆ คนอยู่เยอะแยะทำเชี่ยอะไรเนี่ย>////<
“ทำบ้าอะไรห๊ะ>////<!!!”
“กินแบบนี้จะได้ไม่เปอะไง” มันตอบหน้าตาย
“มันเปอะตั้งแต่มึงจับแล้ว>O<!!”
“..หรอ..”
ยัง....ยังมีหน้ามาหรออีกนะ ผมกระทืบเท้าปาขวดน้ำในมันแล้วเดินหนี พวกเพื่อนผมทำหน้างงๆตั้งแต่ไอ้ปลาเวรนั่นก้มลงมาดูดน้ำจากผม โห้ ทำแบบนี้จะเอาหน้าไปไว้ไหนวะ>O<!!
“ภาพฝังตาชิบหายเลยหว่ะ-o-” คุณเพื่อน
“เจ้านายมึงเป็น1ใน4การ์ดเดียนหรอวะ เท่หว่ะ><”
“แสดงความรักโชกโชนมาก-.,-”
ผลั๊วะ!
ผมปาหมอนใบใหญ่อัดหน้าไอ้เพื่อนปากดี
“มึงอยากโชกเลือดมากใช่มั้ย>O<!!” ผมถาม
“อุ๊ย! เขินหรอจ๊ะสาวน้อย><”
“เขินพ่อมึงดิ!”
นอกจากจะมาบุกรุกเต็นน์กูแล้วพวกมึงยังมานินทากูซึ่งๆหน้าอีกนะ เลวมากเลย! ตอนแรกก็เข้ามาเล่าเรื่องผีกันดีๆไหงวกมาเรื่องผมกับไอ้ปลาดิบนั่นก็ไม่รู้>///<
“มันเป็นเรื่องธรรมดาน่า เจ้านายต้องแสดงความรักกับสัตว์เลี้ยงตัวเองอยู่แล้วไม่เห็นแปลกเลย”
“แต่จูบเลยนะเว้ย ขนลุกหว่ะสัส><”
“ลุกออกไปเลยไป-o-”
ผมบอกพลางโบกมือไล่พวกมัน
“เพทน่ะใกล้ชิดเจ้านายมากที่สุด เป็นคนที่เจ้านายไว้ใจ คงไม่มีใครอยากให้คนที่ตัวเองไว้ใจมาหักหลังหรอกใช่มั้ยละ”
เพื่อนผมพูดต่อ อะไรกัน ทำแบบนี้คิดว่าผมชอบหรือไงละ-*- ทำแบบนี้มากๆเดี๋ยวจะหักหลังให้ซะเลย
“พวกกูไปละ จะไปหาเพทบ้าง>O<”
“ระวังจะไปเป็นเพทซะเอง-*-” ผมบอก
“กูไม่โง่นะเว้ย”
“มึงไปเลยนะ>O<!!”
ผมปาข้าวของใส่มัน พวกมันรีบมุดออกจากเต็นน์ผมไปเลย ผมเอนตัวนอนลงบนหมอน วันนี้เหนื่อยมากเลย แล้วเมื่อไหร่ไอ้น้ำจะกลับมาวะเนี่ย หาหัวไปนานไปหลงอยู่ที่ไหนหรือป่าววะ-o-!
วืด~
ผมลุกขึ้นมือประตูซิปที่ถูกเปิด ร่างสูงคลานเข้ามาในเต็นน์แล้วรูดซิปปิด
“มาทำไรเนี่ย-o-!”
“มานอน”
ไอ้ปลาตายตอบแล้วทิ้งตัวนอนบนหมอนผมเฉยเลย เฮ้ย!! มึงยังจะตามมาแย่งที่นอนกูอีกนะ>O<!! ผมดึงแขนใหญ่ให้ลุกขึ้นแต่ดูท่าจะไม่กระดิกเลยซักนิด
“ลุกเลยนะเว้ย>O<!”
“จะนอนเต็นน์”
“ได้นอนห้องแอร์แล้วก็ไปนอนดิวะ”
“โรงเรียนนายแย่งเต็นน์โรงเรียนฉัน”
“ก็อยากชนะเองนี่หว่า นายแหละมาแย่งบ้านพักกับพาสต้าฉันอ่ะ>O<”
สิ้นเสียงผมมันก็เงียบไป เปือกตาหน้าปิดสนิทลง ผมนั่งถอนหายใจเฮือกใหญ่ ผมสู้แรงหมีความแบบมันไม่ได้หรอก ไปนอนเต็นน์อื่นก็ได้วะ
หมับ!
มือใหญ่ดึงตัวผมเข้าไปนอนกอด ผมดิ้นขลุกขลุกๆอยู่ในวงแขนแกร่งพลางทุบรัวๆที่แผงอกกว้าง ไอ้ไรของมึงวะเนี่ย>O<!!
“ปล่อยนะเว้ย!!”
“หมอนข้างต้องอยู่เฉยๆสิ”
“ไม่ใช่หมอนข้างเฟ้ย>O<!!”
“.......”
“มามุดเต็นน์คนอื่นเขาแล้วยังมาทำแบบนี้อีกนะ รู้มั้ยว่าเพื่อนฉันจะเอาฉันไปล้อน่ะ><”
“เดี๋ยวรับผิดชอบ”
โว้ยยยยยย รับผิดชอบอะไรละ ตายๆ ไม่รู้มีใครเห็นมันเข้ามาหาผมบ้าง แล้วมากลางค่ำกลางคืนแบบนี้ ถ้าเป็นเพื่อนกันว่าไปอย่าง แต่ดันเป็น..... แล้วคนอื่นเขาจะคิดไงเนี่ย
ฟืด…ฮา~
เสียงลมหายใจแผ่วเบาเป็นจังหวะช้าๆดังรดหัวผม หลับเร็วชะมัด ผมดันตัวกับอกกว้างแต่กลายเป็นว่าไปสะกิดให้มันกอดผมแน่นเข้าไปอีก ตอนนี้ผมกลายเป็นข้าวต้มมัดเรียบร้อย กระดิกตัวไม่ได้เลย
นี่กล้ามานอนต่อหน้าผมแบบนี้ ไม่กลัวผมจะลุกไปเอามีดมาแทงหรือไง
“เป็นเพทไม่ได้แปลว่าต้องเชื่องเสมอไปซะหน่อย...”
ผมบอกคนที่หลับเบาๆ ผมไม่คิดจะเชื่องกับมันอยู่แล้ว ยิ่งบังคับผมยิ่งต่อต้าน ยิ่งทำไม่ดีผมก็ยิ่งไม่ดีกลับ คอยดูเหอะ สักวันผมจะเอาปลอกคอบ้าๆนี่ออกไปให้ได้ ไม่ว่าด้วยวิธีอะไรก็ตาม!!
+++คนเขียนบ่นๆ+++
ขอโทษนะคะที่อัพช้า คงลืมเรื่องนี้กันไปแล้วสินะ ฮือT^T
ช่วงนี้งานรอจ่อคิวส่งปลยเดือนพรึ่บเลยค่ะ
งานใหญ่ด้วย หนังสั้น เค้าทั้งเขียนบท กำกับ ตัดต่อ เพื่อนทำไม่เป็น(เหมือนเค้าจะเป็นงั้นแหละ-o-)
รายงานเกี่ยวกับสถิติด้วย ฮือออ อ๊ากกกก
-
ขอบอกว่าตอน "เดี๋ยวรับผิดชอบ" นี่มันอ๊าคมาก กรีดร้อง อ๊าค!!!!น่ารักเว่ออะพ่อปลาดิบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
แสดงว่าน้ำไปนอนกับเฟียสสินะ พี่?[เพิ่งอยู่มอสามอ่ะคิดว่าน่าจะเป็นน้อง]คนแต่งสู้ๆนะคัฟ ผมเอาใจช่วยเป็นกำลังใจให้ ^^
-
:mew2: :mew2: :mew2: รอตอนต่อปายยยยย
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
น้องน้ำหายยยยยยย
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
ลืมเรื่องนี้ จริงๆ :sad4:
>o<!!
>o<!!
>o<!!
>o<!!
>o<!!
-
ไม่ลืมมมมมมมม ไม่ลืมเรื่องนี้ รอใจจดใจจ่อ อยากอ่านต่อ ชอบทั้ง2คู่เลย
คนเขียนสู้ๆ เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
เซฟนี้พยศน่าดูเลยนะ นายปลาดิบจะปราบพยศได้รึเปล่าหนอ
ส่วนน้ำคงจะไปติดอยู่กับนายหัวขาวสินะ
รอลุ้นนะคร้าบบ
ปล.สู้ๆนะครับคนเขียน เพราะเราก็เคยผ่านนะจุดนั้นมาแล้วเหมือนกัน(ถึงมันจะไม่ได้ :mew3:มาพร้อมกันก็เหอะ 555)
แต่ก็รู้ว่ามันเหนื่อยโคตร เพราะฉะนั้น ดูแลตัวเองด้วยนะ :mew3:
-
บทที่ 3
[Namkang’s Part]
“อันนี้พี่กูเล่าให้ฟังตอนไปค่าย แถวนั้นมันติดชายแดนเว้ย ครูฝึกที่เป็นทหารเขาก็เล่าให้ฟังว่า ตอนไปเดินป่าตอนกลางคืนเขาก็ได้ยินเสียงกระดิ่ง!”
ผะ...ผี หรอ-o-;; ผมนั่งกอดเข่าลูบขนบนต้นแขนที่แข็งปัง ไอ้พวกเพื่อนเลว มาเล่าเรื่องแบบนี้ตอนกลางคืนเนี่ยนะ แล้วเข้ามาเล่าในเต็นน์ผมด้วยT^T
“แล้วพอเขาซุ่มดูก็เห็นพวกกระเหรี่ยงเดินเป็นขบวนยาวเลยเว้ย” เพื่อนผมเล่าต่อ
“กูก็นึกว่าผี-.-”
“ฟังก่อนดิวะ ครูฝึกที่มาเล่าให้พี่กูฟังตอนนี้เขาซุ่มนอนหมอบราบกับพื้น แล้ว...”
“แล้ว...”
แล้วอะรายยยยTOT
“กระเหรี่ยงพวกนั้น....”
ผมมองหน้าเพื่อนที่เบิกตากว้าง มันทำหน้าซีดๆพลางกลืนน้ำลายอย่างหนืดๆ ผมกระเถิบเข้าไปกระแซะไอ้เซฟมัน ผมล็อกแขนมันไว้แน่นเลย ถ้ามึงวิ่งทิ้งกูอีกนะ หึ! กูจะร้องไห้T^T
“...มาเก็บเห็ด-o-”
“พ่องงงงงงง!!!” พวกผม
ไอ้เชี่ยเอ้ย ลุ้นแทบตาย ไอ้เซฟหมั่นไส้ปาหมอนใส่ไอ้คนเล่าก่อนจะด่าอีกรอบ
“เล่าเรื่องเชี่ยไรเนี่ย แม่ งกูอุส่าห์ลุ้น-*-”
“ล้อเล่นๆ จริงๆก็เห็นว่าไม่มีขา ป่านั้นพวกกระเหรี่ยงโดนยิงตายเยอะตอนกลางคืนเลยออกมาเดินกันเต็มเลย” ไอ้คนเล่าๆต่อ
“ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะT^T” ผมบอก
“กลัวจนฉี่ราดเลยหรอมึง” เพื่อนข้างๆผมถาม
“ป่าวซะหน่อย>///<”
แค่ลุ้นมากเกินไป กระเพาะปัสสาวะมันเลยบีบตัวแรง><
“รีบกลับมานะเว้ย......ระวังได้ยินเสียงกระดิ่งในห้องน้ำ~” ไอ้เซฟบอกพร้อมทำมือหยึกๆเหมือนผี
“เชี่ยT^T”
ผมรีบมุดออกมาจากเต็นน์แล้วเดินไปที่ห้องน้ำ ไอ้เพื่อนปากมอม ถ้ากูเจอนะกูจะให้เขาไปหามึง! ผมเดินลัดเลาะไปตามทางเดินที่มีไฟสลัวๆจากบ้านพัก ห้องน้ำอยู่โคตรไกลเลยอ่ะ แถมอยู่ในที่มืดๆด้วย บรรยากาศน่าเจอผีมากเลย แต่ผมไม่อยากเจอหรอกนะT^T
แกร๊ก!
ผมเปิดประตูห้องน้ำเก่าๆก่อนจะเดินเข้าไปหาโถด้านใน รีบๆปล่อยรีบๆไปดีกว่า ผมไม่อยากอยู่นานเท่าไหร่
“แฮ่กๆ”
สะ...เสียงอะไร-o-!!
ผมรีบเก็บอาวุธลับเข้ากางเกง ผมจ้ำเท้าไปล้างมือแล้วค่อยๆเดินออกไปหาต้นตอเสียงด้านนอก เสียงหายใจหอบดังออกมาจากข้างกำแพงติดกับพุ่มไม้หนาขนาดใหญ่ ผมมองลอดช่องระหว่างใบไม้เพื่อดูว่าไอ้เสียงแปลกๆนี่มันมาจากอะไร และผมก็ได้เจอของดีเข้าให้-o-!
“แจ๊บ....อืมๆ”
น่ะ...นี่มัน หนังสดหรือป่าววะเนี่ยOoO!!
ผมมองผู้หญิงร่างบางที่ถูกจับพิงติดกำแพง มือใหญ่ของชายร่างสูงโอบกระชับเอวเล็กๆของเธอส่วนอีกมือก็ลูบประโลมอยู่ที่ต้นขาใต้กางเกงขาสั้นตัวจิ๋ว ผมจ้องริมฝีปากทั้งคู่ที่ขบเม้มดูกลืนกันอย่างหิวกระหาย
ผมหยุดชะงักมองใบหน้ารูปสลักคล้ายรูปปั้นกรีกที่คุ้นเคย ดวงตาสีแดงฉานหรี่ลงเล็กน้อยคงกำลังเคลิบเคลิ้มกับการจูบกับผู้หญิงสวยเซ็กซี่คนนั้น
...ไม่ชอบเลย....มะ...มาทำอะไรแบบนี้ ไม่ให้เกียรติสถานที่...
ผมกำชายเสื้อตัวเองไว้แน่น แทนที่ผมจะเดินหนีผมกลับยืนมองมันอยู่แบบนั้น พลันสายดวงตาคมก็ตวัดมาตรงกับตาผม ผมเลยต้องรีบเดินหนีออกไปจากจุดนั้น
“พอแค่นี้ก่อน” เสียงทุ้มเอ่ย
“ทำไมละ....อยากไปทำต่อที่อื่นหรอ” เสียงหวานพูดเย้ายวน
“มีคนเห็น”
คนเห็น! ผมนี่ไง! รีบจ้ำเท้าอยู่นี่ไงอย่าตามมานะเว้ย วิ่งไม่ทัน>O<! ผมเลี้ยวหลบเข้าไปหลังประตูรั้วเหล็กขนาดใหญ่ก่อนจะรีบลงกลอนปิดกั้นคนภายนอกไม่ให้เข้ามา คงไม่เห็นผมหรอกเพราะประตูรั้วมันเป็นแบบประตูปิดในโรงงาน มองเห็นแค่เท้า
“ออกมา!!”
เสียงตวาดดังออกมาจากประตู ผมเผลอถอยเท้าไปข้างหลังอย่างตกใจ เสียงนายนั่นดังมากเลย ผมวิ่งไปแอบอยู่ตรงกำแพง
ปึงๆๆๆ!!
เสียงทุบประตูรัวๆทำเอาผมใจเต้นรัวสุดๆ ดูเหมือนเขาอยากจะเข้ามาลากคอผมออกไปฆ่าทิ้งนะ
“บอกให้เปิด!! อยากตายใช่มั้ย!!”
ใครจะไปอยากตายกันเล่า แล้วเสือ ก มาจูบกกันแถวนี้ทำไมละ!
“ไม่เปิดใช่มั้ย...”
เสียงพูดของเขาเริ่มต่ำลง พร้อมกับเสียงการเคลื่อนไหวที่เงียบลง
“งั้นอยู่ในนั้นไปแล้วกัน...”
ผมลอบกลืนน้ำลายดังเอื้อกกับเสียงเย็นๆของเขา ผมได้ยินเสียงโลหะกระทบกันก่อนจะตามมาด้วยเสียง
กึง~
มะ...มันล็อกกุญแจ!!! ผมตาเหลือกวิ่งไปที่ประตูแล้วเคาะรัวๆ ผมก้มลงดูใต้รั้วก็ไม่พบใครแล้ว บ้าที่สุดเลย!!
กริ่ง~ กริ่ง~
ลมกระโชกแรงพัดผ่านด้านหลังผม ต้นไม้รอบๆไหวกระเพื่อมแรงคลอไปตามเสียงกระดิ่งที่ดังออกมาจากด้านหลังของผม ผมค่อยๆหันหลังไปมองด้านหลัง มันเป็นทางเข้าป่า!!
“..ไม่จริงน่า..”
ผมมองรอบๆหาต้นตอเสียงกระดิ่ง แต่มันดังออกมาจากป่าข้างใน เสียงกระดิ่งในป่า..... หรือว่า
ตึงๆๆๆ!!!
“เปิดประตูนะ!! ใครก็ได้เปิดประตูที!! เปิดๆๆๆ!!”
กริ่ง!!! กริ่ง!!!
ฮือๆ เสียงมันดังขึ้นเรื่อยๆเลยอ่ะ ผมทุบประตูรัวๆ หวังว่าจะมีคนมาเปิดให้ผมนะ ตอนนี้ผมรู้สึกว่ามีลมเย็นยะเยือกกำลังใกล้เข้ามาทางด้านหลังผม ผมไม่กล้าที่จะหันไปมองได้แต่ทุบประตูให้ดังยิ่งขึ้น
“เปิด!! ช่วยเปิดทีเถอะครับ!!”
ใครก็ได้ช่วยผมที!!!
แอ๊ด~
ตัวผมเซไปตามประตูที่ถูกเปิดออก ผมรีบโผเข้ากอดคนที่ช่วยเปิดประตูไว้แน่น ผมซบหน้าซับน้ำตาบนเสื้อยืดสีดำสนิทก่อนจะเงยหน้ามองคนที่ช่วยผม
…คนใจร้าย....
ผมดีดตัวออกแล้วเดินหนี มือก็ปาดน้ำตาที่ขอบตาร้อนผ่าวของตัวเอง เล่นบ้าอะไรไม่รู้เรื่อง ผมกลัวนะ ตอนนี้ผมยิ่งสติแตกอยู่ด้วย มาล็อกประตูแบบนั้นผมยิ่งบ้าเข้าไปอีก
“จะไปไหน!!!” เสียงใหญ่ตวาดถามผม
ผมหันหลังกลับไปมองเล็กน้อยแล้วก็หันกลับเดินจ้ำกลับเต็นน์ต่อ
หมับ!
มือหนาดึงไหล่ผมให้หันกลับไปหา ใบหน้ารูปสลักจ้องผมเขม็งเหมือนจะหาเรื่อง
“..มีอะไร” ผมถาม
“ให้ออกมาก็ไม่ออก ทีนี่มายืนร้องไห้!” หมอนั่นตอบ
“ออกมาให้นายกระทืบหรือไงละ...”
ผมตอกกลับ ผมเม้มปากก้มหน้าไม่สบดวงตารุกกร้าว
“ขี้แยชะมัด!”
เออ ผมมันขี้แย ขี้กลัวด้วย ผมพยายามดึงมือใหญ่ที่เกาะกุมไหล่ผมไว้ มือใหญ่เลื่อนมาจับข้อมือผมแน่น ผมเงยหน้ามองคนตรงหน้าอย่างคาดเดาไม่ถูก จะลากไปกระทืบหรอ!!
“ไม่ได้พาไปฆ่าซะหน่อยเลิกทำหน้าแบบนั้นได้แล้ว!!”
ผมสะดุ้งหดหัวหนักกว่าเก่า ก็ชอบทำแบบนี้เป็นใครๆก็กลัวสิ ผมยกมือเปิดปากตัวเองพยายามข่มให้หายใจช้าลง แต่ให้อยู่ใกล้คนแบบนี้ ผมคงทำใจเย็นไม่ได้หรอก คนตัวใหญ่เดินจูงผมไปเรื่อยๆ ผมมองแผ่นหลังกว้างที่อยู่ไม่ไกล พอมองทางด้านหลังแบบนี้ทำให้ผมรู้ว่าเขาตัวใหญ่กว่าผมมากๆเลย
“ไปทางไหนละ!” เขาถามผม
ทะ...ทางไหน แล้วพาผมมาทางไหนอ่ะ ผมก็...จำไม่ได้อ่ะT^T ถ้าขืนบอกไปว่าจำไม่ได้ละก็!!
“หูตึงหรือไง!!!”
“เฮือก! อะ..เอ่อ คือ ผมกลับเองดีกว่า..”
ถึงจะไม่รู้ว่าอยู่ทางไหนก็เถอะ แต่ก็ดีกว่าเดินกับเขาอ่ะ
“เดี๋ยวก็บ้าขึ้นมาอีก!!”
“ไม่ได้บ้าซะหน่อยนะครับ...”
“ไม่ได้บ้าอะไรละโวยวายลั่นแบบนั้น!”
“ก็มัน....”
ก็กระดิ่งมันดังก็คิดว่าผีมา มาแน่ๆเลยอ่ะ ฮือT^T
“ไปนอนกับฉันแล้วกัน”
นอนกับ...O////O เฮ้ยๆ บ้าๆเขาคงไม่ได้คิดอย่างนั้นหรอก
“ผมจะไปนอนกับเพื่อน...><” ผมบอก
“กลับไปก็ไม่มีที่นอนหรอก นอนห้องฉันไปก่อนละกัน”
เขาบอกพลางเสยผมสีเงินที่ปกหน้าออกอย่างเซ็งๆ อ่า.... คงจะพาผู้หญิงมานอนสินะ ผมก้มหน้าดึงแขนออกมา ก็ไม่ได้สนิทกันอยู่แล้วผมไม่จำเป็นต้องพึ่งเขามากนักหรอก...
“อ่า ว่าจะไปซื้อมาม่า ผมไปก่อนนะครับ^^”
ผมพูดพลางยิ้มกลบเกลื่อนสีหน้าตัวเองที่ดูหมองเศร้าซะเหลือเกิน ผมหันหลังเดินไปเร็วๆ ผมไม่อยากจะมองต้นหมากรอบๆเลย เดี๋ยวผมจะจินตนาการเพ้อเจ้อ ตอนนี้ต้องรีบกลับไปให้เร็วที่สุด ต้องนึกให้ออกว่าทางไหน ผมจะไม่หันกลับไปพึ่งเขา!!
“ฮึก ฮือๆ”
ผมไม่ชอบความมืด ไม่ชอบที่จะอยู่คนเดียว...
หมับ!
“น่ารำคาญชะมัด!”
ผมมองมือหนาที่จับตัวผมไว้ เพียงเสี้ยววินาทีตัวผมก็ถูกยกพาดบ่ากว้างทันที ผมหยุดร้องไห้มองแผ่นหลังกว้างแบบกลับหัว ผมไม่พูดหรือโต้ตอบอะไร ผมปล่อยให้เขาเดินแบกผมไป อย่างน้อยก็ไม่ทำให้ผมต้องเดินคนเดียวละ ผมกำลังเห็นแก่ตัวหรือป่าวนะที่ผมไม่คำนึงว่าเขาจะลำบากใจมั้ย
...ผมขอแค่คืนนี้...
ขอเห็นแก่ตัวหน่อยแล้วกัน
“นั่งรออยู่นี่ เดี๋ยวมา...เข้าใจมั้ย!”
ผมพยักหน้าหงึกๆตามคำสั่ง ร่างสูงโปร่งก้าวเท้าออกประตูไปเหลือเพียงผมคนเดียวในห้อง สงสัยจะไปเคลียร์กับแม่สาวโรงเรียนผม ผมผลุบหมอบลงบนโต๊ะไม้สีอ่อน แล้วผมจะไปยุ่งเรื่องของเขาทำไมนะ เขาจะอะไรกับใครก็ช่างเขาสิ
..ไม่เกี่ยวกับผม...
ผมกระดกหัวมองขวดทรงสวยที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ น้ำสีม่วงๆ น้ำองุ่นหรือป่าวนะ ผมเดินไปหยิบแก้วในตู้ออกมารินน้ำสีสวยออกจากขวดแล้วก้มลงดมกลิ่นมัน กลิ่นนี่มันน้ำองุ่น แต่ฉุนๆแหะ ผมจุ่มนิ้วลงไปแตะน้ำก่อนจะเอาเข้าปากดูด
“หวาน~”
อร่อยอ่ะ>< ผมกระดกกรอกน้ำสีม่วงใส่ปากไปนึงแก้ว มันอร่อยจริงๆนะหวานอมเปรี้ยวนิดๆ ผมรินกินอีกแก้วนึงเพราะเริ่มจะติดใจ แหม คนอยู่บ้านพักนี่มีของดีๆแบบนี้กินด้วยอ่ะ อิจฉาจังเลย><
แกร๊ก
บานประตูไม้เคลือบเงาถูกเปิดออก ร่างสูงใหญ่ลอดเข้ามาภายในห้อง ด้วยตาสีสดเหลือบมองคนตัวเล็กที่นอนผลุบอยู่บนโต๊ะ ใบหน้าหล่อขมวดคิ้วนิ่งเขาเดินไปคว้าแก้วออกจากมือเล็กๆแล้วจ้องเขม็ง ใบหน้าหวานใสที่อาบด้วยสีแดงข้างแก้มเงยหน้ามองคนตัวใหญ่อย่างไม่สบอารมณ์
“อาววววว มา!”
คนตัวเล็กขึ้นเสียงทำให้คนฟังถึงกับถอนหายใจแรงอย่างฉุนเฉียว
“ใครให้แด กเนี่ย!!” ร่างสูงตวาดถาม
“แด กเองมีไรป่ะ~ อย่ามา...ขึ้นน เสียงงง~”
“อยากตายใช่มั้ย!!”
“ไม่อยากกกก-3-”
คนตัวเล็กเบะปากเล็กน้อย
...จะร้องไห้อีกหรือไง...
ร่างสูงคิดในใจ มือใหญ่ช้อนตัวร่างเล็กที่เบาหวิวเดินตรงไปส่วนด้านในที่เป็นห้องนอนก่อนจะโยนเจ้าตัวเล็กลงอย่างไม่ปราณี ร่างเล็กเด้งบนเตียงอยู่สองสามทีก่อนจะขยับตัวนอนขดนิ่งเป็นกุ้งย่าง
“เมาแล้วเก่งนักนะ!” คนตัวใหญ่บ่น
ร่างสูงตวัดผ้านวมผืนใหญ่ขึ้นมาห่อร่างบอบบางเอาไว้แล้วม้วนไปอีกข้าง คนตัวใหญ่กระตุกยิ้มอย่างพอใจที่เห็นคนตัวเล็กกลายเป็นแยมโรลไปแล้ว เขาทิ้งตัวลงนอนด้านข้างอย่างเหนื่อยหน่าย วันนี้เขาเกือบจะได้ฟันสาวอยู่แล้ว แต่ดันมีคนเข้ามาขัดจังหวะ
“งือๆ”
ดวงตาคนปาดมองร่างเล็กที่ดิ้นไปมาใต้ผ้าห่มก่อนจะเมินหน้าออกราวกับไม่สนใจ
พรึ่บ!
คนตัวเล็กม้วนตัวคลี่ตัวเองออกจากผ้าห่มไปปะทะกับแผ่นหลังหนา ร่างสูงถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะโดนลงไปนอนข้างล่าง
“คืนนี้จะได้นอนมั้ยวะเนี่ย!” เสียงทุ้มบ่นกับตัวเอง
ตุ้บ!
ร่างเล็กกลิ้งลงมาทับคนตัวใหญ่แล้วนอนนิ่งสนิท มือเล็กจิกเสื้อตัวใหญ่ไว้แน่นกลัวว่าคนตัวใหญ่จะหนีหายไปอีก
“นี่! นอนดีๆสิ!”
เสียงใหญ่ดุ ใบหน้าหวานเงยหน้าขึ้นสบดวงตาคมในระยะใกล้ก่อนผลุบลงคาแผงอกกว้างอีกรอบ
..ให้มันได้อย่างนี้...
ร่างสูงคิดพลางกัดฟันกรอดๆ เขาดันร่างเล็กที่เกาะหนึบเป็นตุ๊กแกออก แต่ยิ่งดึงออกคนตัวเล็กก็ยิ่งจิกดึงตัวเขาไว้เช่นกัน ดวงตาคมลอบมองข้างแก้มสีแดงฝาดที่อยู่ใกล้ๆ แพขนตาหนาที่ยังอาบชุ่มไปด้วยน้ำตาบดบังด้วยตากลมโตเอาไว้ยามหลับ นิ้วยาวเกลี่ยเส้นผมออกจากแก้มนวลเบาๆเกรงว่าคนตัวเล็กจะตื่น
ดวงตากลมใสเริ่มเบิกกว้างกระพริบถี่มองใบหน้ารูปสลัก
“...นี่ ชื่ออะไรหรอ...”
ริมฝีปากบางเอ่ยเสียงแผ่วเบาจนคนฟังแทบไม่ได้ยิน
“บอกไปตอนนี้จำได้หรือไง” คนตัวใหญ่บอก
“จำได้สิ!”
“จำไม่ได้หรอก”
“จำได้-3-”
“เฮ้อ...”
ร่างสูงบ่ายเบี่ยงด้วยการปิดเปลือกตาลง คนตัวเล็กเริ่มหน้ามุ่ย มือเล็กทุบแผงอกหนาให้คนแกล้งหลับตื่นมาคุยด้วย
“อะไรวะ!! จะนอน!!”
ร่างสูงตวาดลั่นทำเอาร่างบางที่ขี้ตกใจถึงกับหงอ ริมฝีปากแดงเม้มเข้าหากัน คิ้วโก่งสวยโค้งเข้าชนกัน เมื่อร่างสูงเห็นดวงตาโตเริ่มมีน้ำใสๆหล่อในดวงตาเขาก็หัวเสียทำอะไรไม่ถูก
“ทะ..ทำไมต้องตวาด..ด้วย”
“อย่าร้องนะ!”
“ฮือๆ”
“โอ้ย!! บอกว่าอย่าร้องไงวะ!!”
“แงงงงง !!”
...กรรม ยิ่งห้ามยิ่งยุเหมือนเด็กเลย...
ร่างสูงคิดเงียบๆก่อนจะนึกวิธีจัดการเด็กขี้แย
“..ถ้าร้องแบบนี้จะได้ยินชื่อฉันหรอ ฉันบอกรอบเดียวนะ...”
ได้ผลแทบทันที คนตัวเล็กเงียบกริบ ดวงตากลมแป๋วจ้องมองใบหน้าหล่ออย่างรอคอยคำตอบ ดวงตาสีแดงหลบนัยน์ตาโตของเจ้าลูกกวางน้อย พอถูกจ้องด้วยแววตาแบบนั้นเขาก็ประหม่าอยู่เหมือนกัน
“..เฟียส...”
“โห้ ชื่อเท่จังเลย*o*” คนตัวเล็กทำท่าตื่นเต้น
“หรอ”
“เพี๊ยะ!!”
“-*-”
ร่างสูงถึงกับหน้าเครียด ชื่อแสนเท่ของเขากลายเป็นตัวเพี๊ยะไปเสียแล้ว
“เฟียส” ร่างสูงบอก
“เพี๊ยะ!” คนตัวเล็กแย้ง
“เฟียส!!”
“เพี๊ยะ>O<!!”
“-*-”
“ผมหงอกแบบนี้ต้องชื่อเพี๊ยะสิ>O<”
“ไปไกลๆตีนเลยไป-*-”
“ฮึก!”
“อย่ามาร้องไห้นะเว้ย!!”
คนตัวเล็กทำหน้ามุ่ยก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้คนถูกทับ เสื้อยืดตัวบางที่สวมทับร่างบอบบางร่นขึ้นมาเกือบครึ่งเอว เรียวขาเนียนบดเบียดท่อนขาใหญ่โล่งๆที่โผล่พ้นกางเกงตัวสั้น
“...เฟียส” เสียงหวานเรียกคนตรงหน้าเบา
“จะนอนแล้ว ลงไป!!”
“....ขอนอนข้างๆเฟียสได้มั้ย..”
เสียงอ้อนวอนเล็กๆกับร่างบอบบางที่ดูหน้าสงสาร แววตาที่มักตื่นกลัวเหมือนสัตว์ตัวน้อยๆที่จ้องมองเขากำลังจะทำให้เขาสูญเสียความเป็นตัวเองไป ถึงจะไม่ใช่คนใจดีอะไร แต่ก็ไม่กล้าที่จะปล่อยคนอ่อนแอแบบนี้ไว้ลำพัง
“มานอนบนพื้นดีๆดิ!”
คนตัวเล็กพลิกตัวลงมานอนหนุนแขนแกร่งโดยไม่ทันที่คนตัวใหญ่จะอ้าปากค้านเจ้าตัวเล็กก็ชิงหลับตาพริ้มเสียแล้ว
“อะไรของแม่ งวะเนี่ย!” ร่างสูงบ่นอีกรอบ
ร่างสูงถอนหายใจเบือนหน้าหลบใบหน้าหวานที่อยู่ใกล้เพียงเสี้ยว ถึงจะหน้าหวานคล้ายผู้หญิงแต่เขาก็ไม่คิดจะสนใจเพศเดียวกันหรอก คนตัวเล็กเบียดกายหนีความหนาวเข้าหาร่างสูงยิ่งขึ้น ร่างสูงถอนหายใจอย่างรำคาญก่อนจะหันไปด่า แต่ก็ต้องหยุดไว้เพราะริมฝีปาก...อยู่ใกล้กันจนได้ไอร้อนจากลมหายใจ ร่างสูงเริ่มหายใจติดขัดสถานการณ์แบบนี้มันยากจะชั่งใจ ริมฝีปากบางเย้ายวนนั่นเผยอออกเชิญชวนเขาอย่างซึ่งๆหน้า ใบหน้าหล่อเลื่อนเข้าไปประชิดจนริมฝีปากแตะกัน แล้วดวงตากลมสวยก็เบิกขึ้น
พลั่ก!
ตึง!
ร่างสูงสอยพระบาทถีบคนตัวเล็กเข้าไปกระแทกเตียงด้วยความตกใจ ใบหน้าหวานเบ้ออกเพราะความเจ็บปวด เสียงใสๆร้องสะอื้นอีกรอบ คนตัวใหญ่ลุกขึ้นช้อนตัวอันตรายโยนบนเตียงก่อนจะดึงผ้าห่มมาม้วนร่างเล็กไว้อย่างเก่า
“เป็นกวางที่อันตรายชะมัด!!”
+++ นักเขียน เอี๊ยนนๆๆ (แอคโค่)+++
กันกระทู้ตก(ไปไกลลล) เลยลงทีละครึ่งตอนดีกว่า เป็นพวกชอบพิมพ์เยอะ
ลงตอนนึงใช้2เรปแน่ะ เลยเปลี่ยนวิธีการลงใหม่น่ะค่ะ^^
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านคะ
:mew6:
-
ไอ้เพี๊ยะ บังอาจถีบน้ำค้างได้ยังไง :angry2:
อย่างนี้มันต้องให้น้ำค้างยั่วซะให้เข็ด :katai5:
-
อย่าถือคนบ้าอย่าว่าคนเมาเลยเพี๊ยะ เมื่อไรจะชอบกันน๊า คู่เซฟอ่ะมีแววแล้วนะ รีบๆชอบน้ำละเฟียส รู้สึกเฟียสจะหลงใบหน้าอันอ่อนหวานของน้ำและ คงได้รักกันอีกไม่นานสินะ รอตอนต่อไปคัฟ^^
-
โอ้ มาย
พระเอกฉัน เขินรุนแรงมาก
:laugh: :laugh: :laugh:
-
55555555555555 สนุกอ้ะ มาต่อเร็วๆนะ เหมือนคนแต่งลงวันที่ผิดรึป่าวง่ะ
30/07/56 ซะงั้น วันนี้ 23/07/56 นะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ จุ๊บๆ +1
-
ถึงกับถีบเลยหรอ
:mew5: :mew5:
-
ชอบคู่รองมาก น้ำน่าทะนุถนอมมากเบย แอร๊ยส์
-
พ่อปลาดิบไม่ได้บังคับหรอกค่ะ
เขาแค่อยากอยู่ใกล้ๆ. ฮิ้วววว :hao6:
-
บทที่ 3.2 (จบบท)
“หนาว...”
ผมกอดผ้ากระชับร่างกายสั่นเทาเอาไว้ ผมเปิดเปลือกตาหนักอึ้งแหงนมองเพดานสีเทาก่อนจะไล่สายตาสำรวจห้อง
“อือออ ห้าววววว>O<”
ผมอ้าปากกว้างมือก็ดึงผ้าออกเพื่อจะลุกออกจากที่นอน
-o-!!!
พรึ่บ!
ผมตวัดผ้ากลับทับไว้ที่เดิมแล้วก้มมุดลงไปสำรวจใต้ผ้าห่มผืนหนา ร่างกายผอมแห้งของผมมันว่างเปล่า ไม่มีเสื้อ! ไม่มีกางเกง!! มีแค่กางเกงในตัวเล็กจิ๋วตัวเดียว!!!
...นี่มันอะไรกันอ่ะOoO!!...
แกร๊ก!
เสียงประตูห้องน้ำถูกเปิดออก ผมรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดถึงคออย่างรวดเร็ว ดวงตาสีแดงเหลือบมองผมเล็กน้อย ผมพยายามเบี่ยงสายตาหลบร่างสูงใหญ่ในผ้าขนหนูตัวเดียว ผมไม่อยากจะมองซิกแพ็กน่าอิจฉานั่นซักเท่าไหร่-///-
“ตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำ!”
เสียงใหญ่ว้ากลั่น มีสักครั้งมั้ยที่จะพูดดีๆกับผมT^T
“เอ่อ...คือ..”ผมทำปากขมุบขมิบ อยากถามว่า...
“มีไร!” นายหัวเงินถาม
“..สะ..เสื้อผ้าผม อยู่ไหนครับ-////-”
คือแบบว่า ผมตื่นมาก็ไม่เจอเสื้อผ้าตัวเองที่ตัวก็เลยสงสัย!! และที่สงสัยกว่านั้นเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น!! ผมว่าก่อนนอนผมก็ใส่เสื้อผ้าครบนะ ตอนนี้กิน....ไอ้น้ำม่วงๆ-.-
“ถอดเองก็หาเองสิ”
ผะ...ผมถอดเองหรอ นี่ผมละเมอแก้ผ้าหรอ-o-!! ผมก้มหน้ารับชะตากรรม ไม่น่าไปถามเขาเลย ผมกระดึบตัวไปอยู่ข้างเตียงแล้วก้มหาเสื้อผ้าที่ผมเผลอถอดทิ้งตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
กร๊อบ~
เสียงกระดูกสะโพกผมลั่นเสียงดัง ผมชะงักตัวเอื้อมมือมาจับบริเวณเหนือบั้นท้ายที่รู้สึกปวดๆเจ็บๆอย่างบอกไม่ถูก
..อาการแบบนี้มัน-o-;;..
ไม่ใช่หรอกมั้ง!! ถึงจะเคยได้ยินพวกเพื่อนที่เป็นเกย์มาบ่นให้ฟังหลังมีอะไรกับแฟนว่าเจ็บก้น ปวดเอว แต่.... ไม่ใช่หรอกน่า!! ผมไม่ได้เจ็บขาหนีบซะหน่อย ผมลุกขึ้นทดสอบกำลังขาตัวเอง แต่ผมรู้สึกว่าขาตัวเองมันสั่นๆเหมือนไม่ค่อยมีแรง แล้วร่างผมก็ทรุดลงไปนั่งพับเพียบอยู่บนพื้น
ฮวบ!
“เฮ้ย! เป็นไรอีกละ!”
เสียงใหญ่ร้องถามผม นายผมเงินเดินเข้ามาดูผมที่นั่งจ้องพื้นด้วยสายตาว่างเปล่า ตอนนี้ผมกำลังมึนๆ กำลังลำดับเหตุการณ์หน้าหลังที่เกิดขึ้น ผมปาดมองเสื้อผ้าของผมที่กองอยู่ไม่ไกล และหนึ่งในนั้นก็มีเสื้อของนายตาแดงด้วย
..นี่มัน..อะไรกัน...
ผมเงยหน้ามองใบหน้ารูปสลักที่ตีหน้างง มึงงงแต่ตอนนี้กูจะช็อกแล้ว!!
“มะ...เมื่อคืน ..นายทำอะไร...”
ผมพูดพลางกดมือลงไปที่เอวด้านหลังที่ยังเจ็บๆปวดๆอยู่ นายตาแดงทำหน้านิ่งก่อนจะเอียงหน้าหลบสายตาผม หวังว่าเราคงไม่ได้....กันใช่มั้ย-o-;;
“ขอโทษที..ที่เมื่อคืน ฉันทำรุนแรงไปหน่อย..”
มือใหญ่ยกมือปิดบังใบหน้าคมไว้ครึ่งหน้า ผมได้ยินเพียงเสียงอู้อี้ในลำคอเบาๆ แต่นั่นก็ทำให้ผมนั่งช็อกต่ออีก
...ทำกันจริงๆใช่มั้ยOoO…
“ฉันไม่ผิดนะเว้ย!! นายเริ่มก่อนนี่!!”
เริ่มก่อนนนนน!!!!! ผมเบิกตาโตอย่างไม่เชื่อในคำพูด ผมมองใบหน้าขึ้นสีแดงน้อยๆบนใบหน้าหล่อ มึงเขินอะไรหรอวะครับ! เมื่อคืนผม...ทำไปแล้วหรอ ถะ...แถมเริ่มก่อนด้วย... ไม่จริงน่าT^T นั่นมันครั้งแรกของผมเลยนะ เวอร์จิ้นของผมเชียวนะTOT
“เลวที่สุดเลยT^T!!”
ผมยกชายผ้าห่มวิ่งโร่ออกไปนอกห้อง ผมปาดน้ำตาบนใบหน้าวิ่งไปอย่างไร้ทิศทาง ทำไมต้องมาเจอเรื่องบ้าๆแบบนี้ด้วยเนี่ย ทั้งที่ทำด้วยกันแท้ๆกลับบอกว่าตัวเองไม่ผิด ผมเป็นคนผิด! ไม่มีความรับผิดชอบเอาซะเลย
...ผมล่ะ...เกลียดหมอนี่จริงๆเลย ฮือๆ...
ผมยกมือปาดน้ำตาที่สร้างความพร่าเลือนทำให้ผมมองทางลำบากออก ผมฮึดเม้มปากแน่นวิ่งตรงไปที่เต็นน์สีน้ำเงินเข้ม โชคดีที่เพื่อนๆผมยังไม่ตื่นเลยไม่มีใครออกมาเห็นผมในสภาพแบบนี้ เหมือนคนบ้าเลย
วิ่งเอาผ้าห่มคลุมมาแบบนี้ ฮือๆ เพราะมันคนเดียว!! ไอ้คนไร้ความรับผิดชอบ!! ทำไมไม่ปฏิเสธละหะ!! เป็นเกย์หรือไง แล้วทำไมผมถึงทำเรื่องแบบนั้น ไม่เห็นจำได้เลยว่าทำ!
วืด~
ซิปสีขาวถูกเลื่อนลงก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะมุดออกมานอกเต็นน์ ผมเบิกตามองใบหน้าหล่อสไตล์ญี่ปุ่นที่ยังสะลึมสะลืออยู่ ดวงตาสีเข้มจ้องมองผมเล็กน้อย เขาถอดเสื้อแจ็กเก็ตกันหนาวออกแล้วคลุมไหล่เปลือยเปล่าของผม
“ระวังเป็นหวัด”
ชายผมดำพูดเสียงเรียบแล้วเดินออกไปเหมือนไม่มีอะไรแค่จูงหมามาเดินเล่นเท่านั้น แต่ผมสิช็อกซ้ำสองเลย!!!
“ไอ้เซฟ!!”
ผมรีบมุดเข้าไปในเต็นน์มองเพื่อนผมที่หลับเป็นตายอยู่ข้างใน ไอ้เซฟทำหน้าย่นอ้าปากด่าผมปาวๆที่เสียงดังทำมันตื่น
“แหกปากหาพ่อ มึง!หรอห๊ะ-o-!!”
“...มึง...กับ”
“ไม่ได้มีอะไรกันนะเว้ยมึงอย่าคิดอะไรเชี่ยๆแบบนั้น>///<”
ไอ้เซฟปัดมือบอกปฏิเสธ ผมทิ้งตัวโถมกอดร่างเล็กๆของเพื่อนสนิทตัวเองไว้ มึงยังดีนะที่เขายังให้เกียรติมึงขนาดนี้ แต่กูสิ...เขาไมให้เกียรติกูเลย
“เฮ้ย! เป็นไรของมึงเนี่ย แล้วเมื่อคืนไปไหนมา”
“ฮือๆ ไอ้เซฟT^T”
“เป็นไรๆ ร้องไห้หาพี่มึงหรือไงวะ ไหนเล่ามาเป็นเชี่ยไร”
มันเป็นเรื่องที่น่าเล่างั้นหรอ มีอะไรกับผู้ชายที่ไม่รู้จักกระทั่งชื่อเนี่ยนะ! ผมส่ายหน้าไปมาพลางกอดไอ้เซฟแน่นขึ้น
“แล้วทำไมสภาพมึงเป็นแบบนี้....อย่าบอกนะว่า..-_-”
เซฟกัดปากแน่น มันลูบหัวผมเบาๆปลอบใจผม
“เลวเอ้ย! ใครแม่ งทำกับเพื่อนกูแบบนี้วะ!”
“ฮือๆ ทำไมกูต้องโดนผู้ชายฟันด้วย!”
ผมไม่อยากจะออกไปไหนเลย ผมกลัวจะเจอมัน ผมไม่อยากจะนึกถึงมันแล้ว ผมนั่งกอดไอ้เซฟอยู่นาน จนผมไม่รู้ตัวเลยว่าผมหลับไปตอนไหน แต่ก็อย่างดีที่การหลับก็ทำให้ผมลืมเรื่องนี้ได้ชั่วคราว....
“ก่อนจะไปเล่นน้ำตกเรามาเล่นเกมล่ารายชื่อกันก่อนดีกว่า”
ผมอยากจะตะโกนบอกผู้คุมว่า “กูอยากไปเล่นน้ำตกแล้วไม่อยากอยู่ที่นี่นานๆ เบื่อคนข้างๆ” ที่ใต้อาคารก็ออกจะกว้างใหญ่ไพศาลประมาณ30ไร่ ทำไมมันต้องนั่งข้างผมด้วย ผมพยายามเบนความสนใจไปทางอื่นไม่มองเขา ผมไม่อยากนึกเรื่องนั้นอีก ผ่านแล้วก็ผ่านไปในเมื่อเขายังทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยนี่
“น้องๆจะได้รับกระดาษที่มีตัวอักษรภาษาอังกฤษเขียนอยู่ พี่จะให้น้องๆล่ารายชื่อเพื่อนต่างโรงเรียนที่มีตัวอักษรขึ้นต้นตามอักษรที่เขียนอยู่ในกระดาษ 20 ชื่อ พี่ให้เวลา10นาทีนะครับ เริ่มเลย”
10 นาที! ผมยังตำส้มตำไม่เสร็จเลยมั้งน่ะ แผ่นกระดาษม้วนๆถูกส่งต่อมาจากด้านหน้า ผมคว้าไว้แผ่นนึงก่อนจะส่งต่อ ผมคลี่กระดาษออกดู ผมได้ตัว F ละ-.- เฟิร์น โฟร์ท เฟีย ถ้าไอ้ฝั่งนู้นมีผู้หญิงบ้างก็ดี
แต่ผู้ชายชื่อขึ้นด้วยตัว F มันจะมีถึง20คนมั้ยเนี่ย-o-
“ได้อะไร” นายผมดำเจ้านายไอ้เซฟเอ่ยถาม
“เสือ ก!” เพื่อนผมตอบกลับไปอย่างชัดเจน
นายหน้าญี่ปุ่นหรี่ตามองไอ้เซฟอย่างไม่พอใจก่อนจะกระชากกระดาษในมือไอ้เซฟมา เขามองตัวอักษรบนหัวกระดาษเล็กน้อยแล้วเขียนชื่อเขาลงไป “Kira” ชื่อญี่ปุ่นสมกับหน้ามากเลย><
“ใครให้เขียนเนี่ย>O<!”
ไอ้เซฟถามพร้อมดึงกระดาษกลับมา คิระดึงกระดาษจากมือไอ้เซฟกลับมาอีกรอบแล้วเขียนคำว่าKiraลงไปอีกจนครบ 20 คำ เอ่อ...จะคัดอังกฤษหรือไงครับนั่น-o-;
“ครบแล้ว นั่งเฉยๆ” คิระบอกไอ้เซฟ
“ครบบ้าอะไรมีแต่ชื่อนายคนเดียวเนี่ย>O<!”
“แค่นี้พอแล้วจะไปหาใครอีก”
“อย่าทำตัวเป็นพ่อกูได้มั้ยเนี่ย>O<!”
“ไม่ใช่พ่อ-_-”
ผมอยากจะวงเล็บต่อท้ายประโยคที่คิระพูดจังเลย “ไม่ใช่พ่อ(แต่เป็นผัว)” ถ้าพูดออกไปอาจจะโดนไอ้เซฟกระโดดถีบยอดหน้าได้ เพราะงั้น เงียบไว้ดีกว่า-.- ผมลุกเดินเข้าไปในดงหมาป่า ทำใจยากจริงๆ ผมไม่รู้จะขอให้ใครเขียนชื่อให้เลย ผมเอียงคอมองปลอกคอ.. เอ่อ ป้ายชื่อไปเรื่อยแล้วก็ทำใจเดินเข้าไปให้พวกเขาเขียนชื่อให้
“ชะ..ช่วยเขียนชื่อคุณให้ผมหน่อยได้มั้ยครับ”
ผมบอกพลางก้าวเท้าถอยหลังไปเรื่อยๆ เผื่อมันรำคาญจะตื้บผมๆจะได้วิ่งทัน-o-;
“ได้สิ เค้าชื่อฟลุ๊คนะ ตัวเองชื่อไรละ^^”
เค้า-o- เรียกแทนตัวเองได้น่ารักมากเลยอ่ะ ทั้งที่ออกจะเหมือนไททัน-.- ขอโทษนะครับที่ผมคิดอย่างนั้น แต่ผมไม่ได้พูดออกไปเพราะงั้นอย่าเอาฟันเฉาะผมนะT^T
“ระ..เรา ชื่อน้ำค้าง^^;”
“น้ำค้างหรอน่ารักจังเลย>3<”
“^^;”
สะ..สยองจังเลยT^T ผมยิ้มแห้งๆแล้วปลีกตัวออกมาหารายชื่อต่อ ผมเดินอยู่นานกว่าจะหารายชื่อได้ ตอนนี้ก็เหลืออีกแค่ชื่อเดียวกับอีก10วินาทีที่ผู้คุมกำลังนับถอยหลัง
“ใครหาได้ครบแล้วนั่งลง! ใครยังไม่ครบรีบหา จะนับถอยหลังแล้วนะ 10....9..8..7....3”
โดดมาสามเฉยเลย ผมวิ่งวนมองป้ายชื่ออีกรอบ อีกแค่คนเดียวทำไมมันหายากนักวะ!! ยิ่งคนนั่งลงเยอะผมก็ยิ่งเหงื่อตก ถ้าหาไม่ครบโดนทำโทษแน่เลย
“2...1 หมดเวลา!!”
กรรม! ผู้คุมเดินถือไมค์เดินตรงมาหาผมที่ยืนหัวโด่อยู่คนเดียว ผมมไม่ชอบเป็นจุดเด่นเลยอ่ะ
“ขาดกี่คนครับ” ผู้คุมถามผมแล้วยื่นไมค์มาจ่อที่ปากผม
“คน..เดียวครับ><” ผมตอบ
“ไหนขอดูรายชื่อหน่อย”
ผู้คุมขอกระดาษไปจากผมแล้วประกาศเรียกชื่อตามที่เขียนไว้ในกระดาษ ผมก้มหน้านิดๆไม่กล้ามองคน สายตาผมก็ดันไปหยุดอยู่ที่ผู้ชายที่ตีหน้านิ่วมองผมอย่างเคืองๆ ผมมองเพ่งไปที่ป้ายชื่อที่ห้อยตัวเด่นหราว่า “เฟียส”
“หาเจอยังครับ คนนั้นไงไปขอรายชื่อเขาเลยครับ” พี่ผู้คุมบอกแล้วชี้ไปทางบุรุษผมเงิน
ผมพยักหน้ารับเล็กน้อย ผมยื่นกระดาษไปตรงหน้าของนายหัวเงิน เขาจ้องผมเขม็งเหมือนกำลังโกรธผมอยู่ คนที่สมควรโดนโกรธมันคือนายนะไม่ใช่ฉัน!
“..ชะ..ชื่ออะไรครับ..ช่วยเขียนชื่อ..ด้วยครับ” ผมบอก
“ถ้าคิดว่าจำไม่ได้คราวหน้าก็ไม่ต้องถาม...”
กระดาษถูกส่งกลับมาที่มือผม นายตาแดงหันหน้าหลบผมเหมือนไม่อยากมอง
...อะไรกันละ ทำอย่างกับผมทำอะไรผิด...
ผมสะบัดหน้ายื่นกระดาษให้พี่ผู้คุม เขาไม่อยากมองหน้าผมๆก็ไม่อยากมองหน้าเขาเหมือนกันแหละ ผมเม้มปากกลั้นความปั่นป่วนข้างในอก ผมรู้สึกไม่ดียังไงก็ไม่รู้ที่เขามองผมแบบโกรธๆแบบนั้น ทำไมผมต้องไม่อยากให้เขาโกรธ ไม่อยากให้เขาเมินผม ผมสับสนกับตัวเองจังเลย...
ผมกระโดดลงสู่ผิวน้ำเย็นๆ น้ำตกมันเย็นสะใจดีจริงๆ เสียงน้ำไหลกระทบหินซ่าๆทำเอาผมรู้สึกอยากหลับอยู่เหมือนกันนะเนี่ย ผมมองเพื่อนๆที่กำลังเพลิดเพลินกับการเล่นน้ำกันอย่างเมามันส์ เสียดายจังเลยที่ให้พวกผู้หญิงเล่นชั้นบน ไม่งั้นพวกผมคงมีโอกาสได้เห็นสัดส่วนน่าเขมือบของสาวๆอ่ะนะ
“ทำไมต้องมาเล่นน้ำขี้ตีนผู้หญิงด้วยวะ-*-” เพื่อนในกลุ่มบ่น
“เออ ข้างบนอ่ะมึงเล่นขี้โคลนกันหรือไงวะน้ำดำชิบ>O<!!”
ไอ้เซฟตะโกนถาม คำตอบที่ได้รับก็คือ...
ฟิ้ว~
รองเท้าแตะหนึ่งข้างที่ลอยละลิ่วลงมาเฉียดหน้าผมไป 3 มิลลิเมตร -*-
...เอ่อ กูไม่ได้ถามปามาให้กูทำไม-*-...
“ไอ้เซฟไม่ไปเล่นกับสามีมึงหรา><” ไอ้เพื่อนตัวแซวถาม
“เดี๋ยวก็หน้ามืดหรอกแสส-*-” ไอ้เซฟบอก
“ถ้าแม่ งหน้ามืดกว่านี้กูก็หาแม่ งไม่เจอแล้วละ ฮ่าๆ”
นักแซวถึงกับเงียบเมื่อโดยแซวกลับ ฮ่าๆ สมควรโดนซะบ้างชอบแซวคนอื่นดีนัก ไอ้เซฟว่ายน้ำเข้ามาหาผมที่ยืนนิ่งๆกลัวน้ำซัดอยู่ขอบๆ
“ยังคิดเรื่องนั้นอยู่อีกหรอวะ” ไอ้เซฟถามผม
“ป่าว กูทำใจแล้ว” ผมตอบ
“อือ ว่าแต่เจ็บตูดมั้ยวะ-o-”
“เชี่ย..-.-”
“ล้อเล่นน่าๆ เล่นน้ำแก้เครียดไป แต่กูก็ยังอยากรู้นะเว้ยว่าใครมันหน้ามืดมาปล้ำเพื่อนกู”
“.....”
“เอ๊ะ! หรือมึงไปปล้ำเขา”
“..เขาบอกว่ากูเริ่มก่อน T^T”
“ตอนแรกกูสงสารมึงนะ ...แต่ตอนนี้ กูสงสารคนที่โดนมึงรุก-.-”
“สงสารกูสิกูเป็นผู้ถูกกระทำนะT^T”
“เอาเป็ดมายั่วยังน่าดูกว่ามึงเลย คิดแล้วเสียสายตา-.-”
“มึงเห็นเป็ดดีกว่ากูหรอT^T”
“เออ-o-!”
“T3T”
นอกจากไม่ให้กำลังใจกูแล้วยังเอากูไปเปรียบกับเป็ดอีกนะ ผมสะบัดหน้างอนไอ้เพื่อนปากเสียไปอีกทางก่อนจะหันกลับมามองอีกรอบ เผื่อมันจะยอมพูดให้กำลังใจผม แต่ผมก็ไม่เห็นตัวมันแล้วอ่ะ เห็นแต่ฟอง
...อ่า โดนตัวเห้คาบไปแด กแล้วมั้ง-o-…
ผมเอียงคอมองคนริมโขดหินที่กวักมือเรียกผม ผมชี้นิ้วมาที่ตัวเองเป็นเชิงถามว่าเรียกกูหรอ-o- พวกนั้นก็พยักหน้า ผมก็เลยว่ายน้ำไปหาพวกนั้น
“มีอะไรหรอ” ผมถาม
“นายชื่อน้ำค้างใช่ป่ะ^^”
ผู้ชายหนึ่งในสามคนนั้นถามผม ผมพยักหน้าตอบรับเด็กเซนต์โฮม่าไป
“มองไกลๆว่าน่ารักแล้วมองใกล้ๆยิ่งน่ารักเลยอ่ะ” คนที่สองพูด
“ผิวเนียนจังเลย”
หลังมือสากๆไล้แก้มผม ผมสะดุ้งปัดมือออกมองหน้าพวกนั้นอย่างงงๆ ผมว่าสถานการณ์มันแปลกๆแล้วนะ
“มีแฟนหรือยังอ่ะ ถ้ายังจะรับผู้ชายเป็นแฟนได้มั้ย”
ผมไม่ตอบแต่ว่ายน้ำออกห่าง มือหยาบกระด้างตะบบเข้าที่ข้อมือผมแล้วลากผมเข้าไปหลังโขดหิน พวกนั้นยืนเรียกปิดทางออกของผมไว้ เวรจริงๆ
“จะไปไหนละ ยังไม่ตอบพวกเราเลยนะ”
“คะ..คือ เราไม่ชอบผู้ชาย..” ผมตอบ
“แต่เมื่อเช้าฉันเห็นนายวิ่งแก้ผ้าออกมาจากห้องเฟียสนะ”
“คือ...เราไม่ได้..แก้ผ้านะ” เอาผ้าห่มห่อไว้แล้วนะ!
“จ้าง2พัน ขอฟันได้มั้ย”
“พูดบ้าอะไรนะผมไม่ได้ขายตัวนะ!!!”
จะบ้ากันไปใหญ่แล้วนะ ถึงผมจะเคยเจอผู้ชายมาจีบอยู่บ้าง แต่ไอ้มาขออะไรแบบนี้ไม่เคยเจอหรอก!!
“แต่งตัวแบบนี้ก็เป็นหนึ่งในกลยุทธ์การค้าสินะ”
สายตาโรคจิตปาดมองเสื้อยืดสีขาวตัวบางที่ชุ่มน้ำของผม มันบางจนเห็นข้างในผมชัดเจนเลย ตอนแรกผมก็นึกว่าจะได้อยู่ที่พักสบายๆก็เลยจัดแต่ชุดสีอ่อนๆมา
...ไม่คิดว่าจะมาเจอพวกโรคจิตด้วย...
“ขอลองหน่อยได้ป่ะละ”
“ไม่! ถอยไปนะ!!” ผมบอก
“ทีกับเฟียสยังได้เลย พวกเราเจ๋งกว่าเฟียสอีกนะ^^”
“ไปให้พ้นนะ!!”
พวกนั้นกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ ผมสะดุ้งเมื่อมีคนโผล่มาล็อกเอวผมไว้ด้านหลัง มือสกปรกล้วงเข้าไปใต้เสื้อผม ผมแทบจะร้องกรี๊ดให้แต๋วแตก แต่ถ้าผมร้องออกไปคนก็จะแห่มาเจอผมในสภาพแบบนี้
“อยะ..อย่านะ ขอร้องละ...อย่าทำอะไรเราเลย” ผมบอกพลางดันมือหยาบๆออกจากเสื้อ
“หน้าตอนบอกว่าอย่านะโคตรยั่วเลยรู้ป่ะ แบบนี้ใครจะทนไหวละ”
“หึ! ขนาดเฟียสที่ว่าแมนยังทนไม่ไหวต้องหิ้วกลับห้องเลย ฮ่าๆ”
เลวที่สุดเลย ทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้อีกแล้ว!! ผมใช้แรงอันน้อยนิดดันพวกยักษ์สามตัวออกไป มือผมถูกล็อกให้หยุดนิ่ง ผมเม้มปากสะอื้นเบาๆในลำคอ ปลายนิ้วหนาทิ่มลงบนหน้าอกผมจนผมเจ็บไปหมด ใครก็ได้ช่วยผมที ฮือๆ
“อย่านะ!! หยุด!!”
ผมร้องบอกตีนก็พยายามถีบดันคนข้างหน้าออก ผมรู้สึกขยะแขยง ไม่ชอบเลย!!
ปึง!!
“พวกมึงทำอะไรกัน!!”
เสียงตวาดลั่นเรียกกำลังใจผมกลับคืนมา พวกผู้ชายสามคนยักไหล่เล็กน้อยก่อนจะค่อยๆถอยออกจากตัวผม ผมจ้องมองใบหน้ารูปสลักที่ปาดมองผมอย่างเย็นชา แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ดีใจที่เขามา ไม่รู้เพราะอะไร น้ำตาแห่งความสิ้นหวังของผมมันหายไปเพียงแค่เห็นเขา หลายๆครั้งที่ผมรู้สึกเหมือนได้รับการปกป้องจากเขา แม้ที่จริงแล้วเขาแค่บังเอิญผ่านมาก็เถอะ
“ขำๆน่าเฟียส อย่าทำหน้าดุสิ^^;” ไอ้หน้าปลาดุกพูด
“..ไปให้พ้นสายตาฉัน..”
สิ้นเสียงน่ากลัวไอ้สามคนนั้นก็รีบหายตัวไปให้พ้นสายตาแหลมคมนั่น เฟียสหันกลับมามองหน้าผมอีกครั้งก่อนจะแสยะยิ้ม
“ยั่วผู้ชายเก่งจังนะ”
เป็นคนที่ไม่น่ายกย่องเอาซะเลย!!
“ใส่เสื้อบางแบบนี้จะมาล่อตะเข้หรือไง!!” คนข้างหน้าดุผม
“กะ...ก็ ผมไม่คิดว่า...จะมีใครคิดไม่ดีแบบนั้น..” ผมบอก
“สมัยนี้เป็นผู้ชายก็ต้องระวังตัว!! ไม่มีใครเขาตามมาช่วยนายได้ตลอดนะ!!”
“ผะ...ผมขอโทษ..”
“แล้วก็ยืนนิ่งให้มันล้วงอยู่ได้ปากมีไม่ร้องให้คนช่วยละ!!”
“ก็ผมกลัวคนมาเห็นนี่!”
“ปล่อยให้เสร็จพวกมันไปเลยดีมั้ย!!”
“ตามใจเหอะ! ผมไม่เหลืออะไรแล้วนี่...”
ร่างกายของฉันมันเป็นของนายไปแล้ว!!
“อย่าร้องไห้นะ! หัดระวังตัวซะบ้าง!”
ไม่ต้องมาห้ามกูจะร้องแล้วมึงอ่ะชอบตวาดกูนัก พ่อแม่กูยังไม่เคยทำแบบนี้เลยนะ!
“อย่ายั่วให้มันมากนัก....”
ด้วยตาคมไล่มองร่างกายผม ขอโทษแล้วกันที่กูชอบยั่วให้มึงว้ากใส่กู
เฮือก!
“ทะ...ทำอะไรน่ะ..”
ปลายนิ้วเรียวยาวบดขยี้ยอดอกผมจนเจ็บแปล๊บๆ ผมยกมือจับมือใหญ่ไว้ให้หยุดการกระทำ ผมงอตัวลงเพราะรู้สึกหน่วงๆแปลกๆในท้อง มันรู้สึกแปลกๆ ตอนที่พวกนั้นทำผมรู้สึกขยะแขยงแต่พอเป็นหมอนี่ร่างกายผมกับร้อนวาบขึ้นมา
“โดนแค่นี้ก็รู้สึกแล้วหรือไง!!”
“แค่นี้!?!”
เป็นใครๆก็ต้องรู้สึกทั้งนั้นแหละ ปลายนิ้วยาวละออกจากหน้าอกผม ผมถอนหายใจยาวพลางก้มหน้ามองใต้น้ำใส อะไรบางอย่างในตัวผมมันกำลังจะลุกขึ้นมา
...เวรกรรม...
ผมไม่กล้ามองดวงตาคมที่จ้องผมอยู่ ผมว่ายน้ำไปเกาะริมฝั่งดันตัวจะขึ้นไปข้างบนแต่มือใหญ่ก็ดึงผมกลับมาที่เดิม
“ปะ..ปล่อย”
“จะไปปล่อยข้างทางหรือไง หรือจะกลับไปแคมป์!!”
“.........”
“มานี่ เงียบๆด้วย”
มือใหญ่ดึงร่างผมเข้าไปใกล้ๆ ผมก้มหน้ามองมือใหญ่ที่ละลาบละล้วงเข้าไปในกางเกงผม
“ผมทำเองได้!!” ผมบอก
“อยู่เฉยๆ”
ผมเม้มปากมองใบหน้าหล่อที่มองเลยหัวผมไป ผมหลับตาปล่อยให้เข้าสัมผัสส่วนสำคัญของผม ลมในท้องผมเริ่มตีกันหนักหน่วงเมื่อมือใหญ่เริ่มขยับขึ้นลง ผมหายใจหอบถี่อย่างเหน็ดเหนื่อยความรู้สึกมันต่างกัน ระหว่างทำเองกับมีคนทำให้....มันรู้สึกดีเกินไป
“อ๊ะ...หือ...อื้ม!”
ผมยกมือปิดปากหลับตาปี๋เอนหัวซบแผงอกกว้างที่เป็นที่ค้ำยันร่างกายผม ผมจิกมือกับท่อนแขนแกร่งระบายอารมณ์ปั่นป่วนช่วงล่าง
“อย่าเกร็งเดียวตะคริวกิน”
ผมทำไม่ได้หรอก ผมฝังใบหน้าซบแผงอกกว้างพร้อมกับเบียดตัวเข้าหาเขา แรงขยับเริ่มเพิ่มเร็วขึ้นเพื่อให้ผมปลดปล่อยออกมาโดยเร็วก่อนจะมีคนมาทำให้ผมไม่สามารถกลั้นเสียงไว้ได้
“อ๊ะ! เฟียส!...อ๊า...พอแล้วๆ”
“อย่ามาเรียกชื่อกันตอนนี้สิวะ!! หุบปากซะ!!”
“กะ...กลั้นเสียงไม่ได้”
ผมน้ำตาปริ่มความรู้สึกของผมมันตีกันยุ่งไปหมด ทั้งอายทั้งรู้สึกดีทั้งตื่นเต้น ผมเงยหน้าจ้องใบหน้าคมที่เคร่งเครียด โกรธอยู่สินะ รำคาญที่ผมเป็นตัวยุ่งสินะ ชอบสร้างปัญหาอยู่เรื่อย ชอบทำให้โมโห
“หลับตาซะ..”
ผมหลับตาลงก่อนที่ริมฝีปากอุ่นจะทับลงปิดปากผม ริมฝีปากหน้าดูดกลืนเสียงในลำคอผม ผมหลับตาแน่นมือก็โอบร่างสูงไว้แน่น ขาผมมันอ่อนแรงมันเหมือนจะชาวาบๆเป็นระยะๆคล้ายๆจะโดนไฟช็อต
“ปล่อยมือๆๆ”
ผมรีบบอกเมื่อรู้ว่ามันเริ่มจะถึงขีดสุดแล้วมันมาแล้ว แต่เฟียสกลับไม่สนคำพูดผมเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น
ผมดึงมือหนาที่มาคราบเมือกใสขึ้นมาดู
...ผมเรื่องน่าเกลียดไปแล้ว...
“มันเรื่องปกติของผู้ชายอย่าคิดมากน่า” เฟียสบอกผม
“แต่...ให้ผู้ชายมาทำ มันปกติหรอ..”
ไม่! มันไม่ปกติแล้ว นอกจากจะรู้สึกดีกะอีแค่โดนเฟียสะกดนม ไหนจะที่เพิ่งทำเสร็จไปอีก นี่ผม...กำลังจะ.....
“ขะ...ขอโทษนะ!!”
ผมรีบขึ้นจากน้ำวิ่งออกไปให้ไกลจากเขา นี่ผมเป็นบ้าอะไรเนี่ย ผมหยุดพักหายใจหอบอยู่ข้างต้นไม้
ผมยกฝ่ามือทาบหัวใจที่เต้นรัวหนัก เหมือนทุกๆครั้งที่อยู่ใกล้เขา
นี่ผม...กำลังจะเป็นเกย์ใช่มั้ย!?!
+++มุมเล็กๆของคนเขียน+++
มาช้าอีกแล้วกระทู้ตกT^T ตอนนี้มันเรทไปมั้ยหว่า โอ้วไม่น้าาา
ตกลงน้ำเสร็จเฟียสมั้ย 3.1.1 อยู่ไหน55
ไม่มีนะ O-O ที่น้ำเจ็บเอวเพราะ...(ย้อนไปอ่าน3.1)
น้ำเจ็บหว่างขาเพราะ..(ย้อนไปอ่านตอนไต่หอ)..
:mew3:
-
ถ้าโดนเสย มันจะเจ็บตูดร้าวไปถึงกระดูกสันหลังอ้ะ ปากซีดด้วย เสียน้ำ
:hao7: :hao7: :hao7:
-
หนูน้ำจ้ะ หนูยังไม่โดนหรอกลูก
แต่อีกไม่นาน ก็จะโดนแล้วล่ะป้าว่า
โฮะ โฮะ โฮะ โฮะ
// ขอบคุณนักเขียนมากค่ะ
-
สนุกจริงๆ อยากอ่านต่อ ขอบคุณค่ะ เป็นกำลังใจให้นะ :mew3:
-
555เดี๋ยวก็โดนน้ำค้างอย่ารีบร้อนว่าโดนแล้ว อิอิ อยากอ่านเซฟแล้วอ่ะ ว่าแต่เรื่องนี้แสดงความรักสองคู่สินะ อยากให้เซฟโดนจิ้มอ่ะ คัยเป็นคู่ของเซฟรีบรุกหน่อยนะ 55 เฟียสอย่าโมโหบ่อยนักน่ะน้ำค้างกลัว ขอบคุณคัฟ^^
-
กร้ากกกก 'เมื่อคืนรุนแรงไปหน่อย'
รู้สึกว่าจะไม่หน่อยซะละมั่ง
-
:katai3: :katai3: :katai3:
-
ทำไมไม่จับกด :oo1: :oo1: 55555
-
เฟียสจูบน้ำแล้ว สัญญาของเพ็ดคือจูบมิใช่???
รอตอนต่อไปค่าาา
:L2: :L2:
-
มีหวั่นไหวๆ
ลุ้นตัวแทบโก่งงงง
:mew3: :mew3:
-
เพิ่งได้มาอ่าน
ชอบมากเลยแนวนี้
เขิน นายเอกเราน่ารักดีนะพระเอกด้วย 555+
แอบน่ารักเบาๆทั้งครุ่เลยอะ
-
ห่วงนักก็จับเป็นเพ็ดเลยซิจ้ะ จะได้ไม่มีใครมายุ่งกะน้องน้ำ
-
บทที่ 4.1
[Save’s part]
“เอาเป็ดมายั่วยังน่าดูกว่ามึงเลย คิดแล้วเสียสายตา-.-”
“มึงเห็นเป็ดดีกว่ากูหรอT^T”
“เออ-o-!”
“T3T”
ไอ้น้ำเบะปากงอนๆผมพร้อมสะบัดหน้าเชิดหนีผม หือออ น่าถีบหว่ะ! อย่างนี้มันต้องดำลงน้ำไปดึงขามันเล่น งอนนักใช่มั้ยๆ
วืด~
“อ๊ะ! บุ๋มๆ~”
ตัวผมจมลงไปในน้ำเพราะแรงฉุดดึงที่ขา ผมเอื้อมมือตะเกียดตะกายขึ้นสู่ผิวน้ำแต่ยิ่งทำแบบนั้นตัวผมก็ยิ่งจมเข้าไปอีก ตัวผมลู่ไปกับน้ำด้วยความเร็วตามแรงดึง ใครวะแม่ งเล่นอะไรแพลงๆ!! (คนเขียน: ได้ข่าวว่าจะแกล้งน้ำแบบนี้ไม่ใช่หรอ-.-)
พรวด!
“แค่กๆ อ่อก! แค่กๆ”
พอตัวผมถูกดึงขึ้นมาผมก็ไออย่างหนัก ไม่อยากจะบอกเลยว่าซดน้ำตกไปหลายอึกเลยอ่ะ ใครแอบฉี่ลงไปบ้างก็ไม่รู้ อยากจะอ้วกกกTT
“นาย...”
ผมเงยดวงตาแดงกร่ำมองใบหน้าหล่อที่เคลือบด้วยหยาดน้ำ
“แค่กๆ เล่นบ้าอะไรวะ>O<!”
ผมโวยวายพลางพลักร่างสูงที่ยืนนิ่งมองผม เล่นอะไรพิเรนทร์ๆ ผมโก่งคอไอต่อ ผมไอจนแสบคอไปหมดแล้วไอจนน้ำตาเล็ดเลยน้ำมันเข้าจมูกผมอ่ะ
“วะ?” ไอ้ปลาดิบเอ่ยทวน
“เออ! ทำไมล่ะวะ!”
ผมตะคอกใส่หน้ามันอย่างโมโห ใบหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอาการใดๆมันยังจ้องผมเหมือนเดิม กะเอากูท้องเลยป่ะเนี่ยถ้าจะจ้องกันขนาดนี้-*-
ตุ้ม!
หัวผมถูกกดลงไปในน้ำ ไม่ทันที่ผมจะหายใจเอาอากาศเข้าไปผมเลยเกิดอาการสำลักน้ำอีกรอบ ผมตะกายดึงมือใหญ่ที่กดหัวผมออกแต่แรงมันเยอะกว่าผมเลยกดผมจมเลย เชี่ยเอ้ย!! กูหายใจไม่ออก>O<!!
พรวด!
“เฮือก!....มึงทำเชี่ยไรวะ!!”
ตุ้ม!
ผมพะงาบปากได้ไม่เกิน 2 วิ มันก็กดหัวผมจุ่มลงน้ำอีกรอบ ไอ้เลวเอ๊ย!!
พรวด!
“เฮือกกก!”
ตัวผมถูกดึงขึ้นมาอีกรอบ ผมหายใจเฮือกใหญ่แล้วไอต่ออย่างหยุดไม่ได้ แสบจมูกแสบคอไปหมดเลยน้ำตาผมไหลเลยอ่ะ แสบจมูกกกกกกก
“พูดเพราะๆ”
ผมเงยหน้ามองไอ้ปลาหน้าตายที่สั่งผมอย่างกับเป็นพ่อบังเกิดเกล้าของผม ผมจ้องหน้ามันอย่างอาฆาตก่อนปัดมือมันออกจากไหล่ผม อุส่าห์มาเข้าค่ายได้เล่นกับเพื่อนทั้งทีดันต้องมาเจอมันอีก เซ็งเว้ย!
ขอกูอยู่ห่างๆจากมึงบ้างเหอะ!
“เล่นอะไรครับเนี่ยผมจะตายเอานะครับ.... ไพเราะพอมั้ย!” ผมพูดกระแทก
วืด!
มือใหญ่กระชากปลอกคอดึงผมเข้าไปกระแทกกับแผงอกกำยำ มึงจะซาดิสท์ไปมั้ยห๊ะ! กูไม่ใช่มาโซนะเว้ยไม่ชอบความรุนแรงหยาบคายแบบนี้!
“ใครให้ใส่เสื้อกล้ามเล่นน้ำ..”
“ใส่เองจะทำไม!”
ผมถามพลางเชิดหน้าวอนโดนต่อย ดวงตาสีดำสนิทจ้องมองผมนิ่งเหมือนด่าอะไรผมอยู่ในใจ คิ้วคมเข้มโค้งเข้าหากันเล็กน้อยคงไม่พอใจกับท่าทีของผมซักเท่าไหร่
“...งั้นจะช่วยทำให้ใส่ไม่ได้อีกแล้วกัน...”
อะไร! งงไม่เข้าใจพูดอะไรเข้าใจยากหว่ะ มือใหญ่ฉุดมือผมให้ขึ้นไปบนฝั่งผมเดินโซเซๆสะดุดก้อนหินบ้าง แต่ก็พยายามพยุงตัวเองไม่ให้ล้ม ผมมองต้นไม้รอบด้านที่เริ่มเยอะขึ้นๆ ถ้าพาผมเดินลึกเข้าไปอีกผมว่าเรากลับออกไปไม่ถูกแน่
“หยุด!”
ผมบอกพลางสะบัดข้อมือออก ร่างสูงหันกลับมามองผมเล็กน้อยก่อนจะดึงตัวผมดันกระแทกกับต้นไม้ใหญ่
“อั่ก! เจ็บนะ!!” ผมบอก
เสียงผมหายลงไปในลำคอ ผมอ้าปากมองใบหน้าหล่อที่ซุกลงข้างคอผมอย่างตกใจ ทำบ้าอะไรเนี่ย!!
“นี่!! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” ผมร้องบอกไปพลักหัวมันออกไป
“...ในป่าเสียงก้อง...”
ผมเงียบปากเก็บเสียงไว้ในคอ ผมยกมือดันหัวไอ้ปลาดิบที่ซุกไซ้ผมไม่เลิก หือ!! เพลินมากเลยนะคอกูเนี่ยเป็นเชี่ยไรชอบไซ้นักห๊ะ!! โรคจิต!!
“พะ...พอเลย ไอ้โรคจิต” ผมด่ามัน
“ถ้าไม่ทำแบบนี้ นายอาจจะอยู่ในอันตรายก็ได้”
“อยู่กับมึงสิอันตราย!”
“พูดไม่เพราะเลย”
ริมฝีปากเรียวย้ายขึ้นมาดูดกลืนริมฝีปากผม ไม่ทันที่ผมจะกัดฟันแน่นดีลิ้นร้อนๆก็แทรกเข้ามาภายในซะก่อน ผมงอตัวหลบมันแต่มันก็ดึงผมข้างหลังไว้ให้ใบหน้าผมเชิดขึ้นรับจูบเร่าร้อน จูบหน่วงหนักทำเอาเข่าผมเริ่มอ่อน ผมเริ่มตะกายมือจิกทึ้งเสื้อคนข้างหน้า เหมือนมันจะรู้ว่าผมตัวโอนเอนเต็มทีเลยสอดมือมาโอบผมจากด้านหลัง ความนุ่มลื่นในโพรงปากทำให้ผมเผลอปล่อยให้มันเสพความหวานจากปากผมไปมาก ยิ่งจูบกันนานขึ้นเท่าไหร่อุณหภูมิในร่างกายผมก็ยิ่งสูงขึ้น...สูงขึ้น พร้อมกับหัวใจที่เต้นรัวเพราะสัมผัสจากมือร้อนที่เกาะกุมอยู่ที่สะโพกผม
“ไอ้โรค..จิต”
ผมเค้นเสียงด่าหลังจากมันละริมฝีปากลงไปข้างคอผมอีกรอบ ผมเอียงคอเปิดทางแต่โดยดีเพราะตอนนี้มันมึนหัวมากเลย ร่างกายผมมันชา สงสัยน้ำในหูจะไม่เท่ากันผมเริ่มเบลอแล้ว ลมหายใจร้อนที่รดอยู่ข้างคอ ฟันแหลมคมที่กัดเนื้อผมทำเอาผมกระตุกตัวเกร็งและหายใจลำบาก
จ๊วบ! จ๊วบ!
ริมฝีปากหนาขบเม้มดูดผิวขาวๆผมเข้าไป มือใหญ่ที่จับใบหน้าผมไล้ลงมาที่หัวไหล่มนก่อนจะกดสายเสื้อกล้ามผมร่นลงไปเพื่อให้ริมฝีปากร้อนเข้ามาแทนที่
“คะ..คิระ..พอ” ผมบอกเสียงสั่น
ไม่มีเสียงตอบรับนอกจากการกระชับวงเข้าแนบตัวผมเข้ากับกายใหญ่ ลิ้นเปียกชุ่มลากลงมาที่ไห้ปลาร้าก่อนจะลากยาวมาหยุดที่ช่วงเนินอกผม
....มันชักจะไปกันใหญ่แล้ว!!...
ผมพยายามเรียกสติพร่าเลือนกับแขนขาอ่อนแรงให้ลุกขึ้นมาต่อต้าน ผมดันใบหน้าคมออกไปให้พ้นจากตัวผม แต่มันก็พยามยามเกิน! ดันหัวไม่ไปไหนเลย ริมฝีปากหนาดูดเนินอกขาวของผมจนขึ้นเป็นสีแดงห่อเลือด ดวงตาคมจ้องมองยอดอกสีสะดุดตาผมหวังว่ามันคงจะไม่....
วืด~
ผมยกมือเสยหน้ามันแต่ถูกมันคว้าแขนไว้ซะก่อน ซวบชิบ!
จุ๊บ!
ใบหน้าหล่อฉกริมฝีปากผมไปในเสี้ยววินาที ผมยืนจ้องหน้ามันอย่างเคืองๆ โกรธแล้วนะเว้ย!! ผมยกมืออีกข้างเงื้อเตรียมชกให้หน้ามันยับอีกรอบ
วืด~
หมับ!
จุ๊บ!
ว้ากกกกกกก!! มึงจะจูบอะไรนักหนาปากกูเปื่อยหมดแล้ว>/////<
“ไอ้บ้าเอ้ย!!” ผมด่า
“...ถ้าตบจะจูบ...ถ้าชกจะปะ...”
แกร๊บ!
เสียงใบไม้กรอบดังอยู่ข้างหูผม ผมหันข้างไปมองบุรุษที่ยิ้มแห้งๆมองพวกผมสลับกันไปมา
“โทษทีหว่ะคิระ ไม่ได้อยากจะขัดจังหวะหรอกนะ^^;” ผู้ชายคนนั้นพูด
“มะ...ไม่ได้ขัดอะไรหรอก!”
ผมบอกแล้ววิ่งออกห่างคิระไปอยู่ข้างๆนายหัวน้ำตาลแทน
“หรอแต่ดูเหมือนฉันจะมาขัดเลยอ่ะ ขอโทษด้วยนะ...เออ”
ด้วยตาเรียวเหมือนจิ้งจอกมองผมเหมือนอยากจะรู้ชื่อผมก็เลยตอบกลับไปทันที
“..เซฟ เราชื่อเซฟ”
“เซฟหรอ ฉันชื่อคาร์ลนะ ไปละเดี๋ยวโดนเชือด><”
“..อ่า เดี๋ยว-o-…”
อย่าทิ้งกันไว้แบบนี้สิ ร่างสูงโปร่งเดินลิ่วๆทิ้งผมให้อยู่กับบุคคลอันตรายอีกแล้ว ทำไมทำแบบนี้>O<
ผมยืนไว้อาลัยกับการ(เดิน)จากไปของคาร์ล ผมจำได้ว่าคนนี้เคยถามกับไอ้ปลาตายว่าผมเป็นเพทมันหรือป่าว
แบบนี้คำตอบคงชัดแจ้งเลยสินะ อ๊ากกกก อายยยย>////<
“...อย่าเขาใกล้คาร์ล...”
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเรียบ ผมหันไปมองไอ้ปลาเน่าอย่างงงๆ
“คนอย่างนายมากกว่าที่ไม่น่าเข้าใกล้-*-” ผมบอก
“....นี่คือคำสั่ง”
“นายไม่มีสิทธิมาสั่งโน่นนี่นะ!”
“ฉันเป็นเจ้านายทำไมจะสั่งไม่ได้”
“นายห้ามฉันได้หรอ ฉันจะสานต่อความสัมพันธ์กับใครหรือจะอะไรยังไงกับใครแล้วนายห้ามฉันได้หรือไง!”
“ไม่จำเป็นต้องห้าม...”
“.............................”
“เพราะตราบใดที่มีรอยนั่นอยู่....ก็ไม่มีใครกล้ายุ่งกับนาย”
ดวงตาคมจ้องมาที่เนิ่นอกแดงเถือกเป็นจ้ำๆของผมก่อนจะเดินผ่านผมไป ผมยืนลูบร่องรอยร้อนผ่าวที่ยังติดอยู่บนผิวตัวเองเบาๆ ทำไมต้องทำรอยแบบนี้บนตัวด้วย แถมทำเต็มไปหมดเลย ทั้งที่คอ ไหล่ ไม่เว้นแม้กระทั่งอกผม ผมไม่อยากจะคิดเรื่องนี้เลยเพราะพอคิดแล้วภาพมันวิงเข้ามาในหัวผม
“โอ้ย! กูจะบ้า!”
ผมย่อตัวพลางกอดเข่าตัวเอง ไอ้หัวใจบ้าจะเต้นอะไรนักหนาวะ! เต้นแรงแบบนี้หายใจลำบากชะมัด!! ผมยกมือลูบริมฝีปากที่ถูกจูบซ้ำแล้วซ้ำเล่า
...ขนาดจูบยังยอมให้มันจูบเฉยเลย...
แล้วต่อไปจะขนาดไหน ผมไม่รู้ว่ามันเก็บกดอะไรนักหนา ถึงโรงเรียนมึงจะขาดแคลนผู้หญิงจนต้องวิ่งมาหาพวกเดียวกัน(อย่างกูเป็นต้น!) แต่หน้าตาแบบนั้นหาผู้หญิงซักคนสองคนคงจะไม่เกินความสามารถมึงหรอก
พอเถอะ....อย่าทำแบบนี้กับกูเลย
ถึงรอยที่มึงทำจะจางหายไปได้ แต่ความรู้สึกที่กูรู้สึกตอนนั้นมันไม่ได้หายไปด้วยนะเว้ย....อย่ามาทำให้กูสับสนกับตัวเองได้มั้ย.... กูไม่เข้าใจความสัมพันธ์ของเพทกับเจ้านายในหัวมึงเลย มึงคิดจะทำอะไรกับกูกันแน่....
+++มุมคนเขียนเล็กจิ๊ดเดียว><+++
วันนี้ขอเพิ่งพิมพ์ได้แค่นี้อ่ะค่ะ พรุ่งนี้ประชุมผู้ปกครอง จะรีบๆกลับมาปั่นนะคะ><
ในที่สุดก็ผ่านเดือนกรกฎาคมไปแล้ว งานเสร็จแล้วจ้าTOT
ซึ้งจนน้ำตาแทบกระเด็นเป็นสายเลือดเลย แบบปั่นวันสุดท้ายยันตี1
2งานรวดเลยสถิติกับใส่ซับหนัง เพื่อนที่ทำกลุ่มสถิติก็บอกเราว่า
"กูเหนื่อยไปนอนก่อนนะ" แล้วมันก็ไป..เล่นเฟสต่อ...
เราอยากบอกว่าเราเหนื่อยกว่ามากอ่ะง่วงด้วย
แถมทำเยอะกว่าส่วนที่เพื่อนทำอีก เซ็งจิตมากขอบ่นนิดนึง
อยากจบเร็วๆ ตั้งแต่ขึ้นมาม.ปลายก็เจอเรื่องเยอะจนไม่อยากสนิท
กับพวกในห้องเลย เลยแค่คบไว้ทำงาน สนิทกับเพื่อนรุ่นม.ต้นมากกว่า
เลยชอบสิงอยู่กับเพื่อนที่เรียนม.ต้นมาด้วยกัน555
มิตรแท้หายากจริงๆ มีแต่พวกเกาะทำงาน เบื่อจุงเลยเฮ้อ
:mew6:
-
เปิดซิงคนแรก
-
ปล.ต่อท้ายนิด :เป็นกำลังใจให้นะครับ อย่าเพิ่งท้อ เพราะตอนเรียนมหาลัยเรื่องมันเยอะกว่านี้แยะ 555 o18
ยังไงก็สู้ๆๆ นะครับ o13
-
คิระยังรุนแรงกับน้องเชฟตลอด แง่วๆ
สู้ๆ ค่า คนเขียนคนสวย อิอิ
:L2: :L2:
-
หนูงอแงหาย
หนู งอแงล้ะ :mew2: :mew2:
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13
:กอด1: :กอด1: :L2: :L2: :3123: :3123: :L1: :L1: :L1: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อร๊ายยยยๆๆๆ เซฟจะหลงรักเจ้านายตัวเองแล้วหรอเนี่ย อู๊ยยย นึกว่าคิระแกจะไม่โหดนะเนี่ย โหดชิบกลัวเลยอ่ะ ทำรอยให้เซฟแบบนั้น เซฟคงไม่กล้าใส่เสื้อขาวเล่นน้ำอีกแน่ ฮิฮิ นี่ๆนายน้ำค้างกะนายเฟียสรีบๆมาน๊าารออยู่^^
-
ถ้าคิระจะหวงเซฟ ขนาดนี้นะ อิอิ
ทำรอยเต็มตัวเลย
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ เข้าใจชีวิตม.ปลาย
-
สับสนสินะ
นี้บอกเลย
เป็นเราโดนแบบนี้ไม่สับไม่สนไรแล้วละ หิหิื
-
สนุกมากเลยคะ รอตามอ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ สู้ๆนะคะคุณนักเขียน :impress2:
-
ชอบจัง ยิ่งอ่านยิ่งชอบ
-
บทที่ 4.2 (จบ)
หลังผ่านค่ายอันน่าปวดหัวผมกับไอ้น้ำก็มาเดินซื้อการ์ตูนแก้เครียด หลังเข้าค่ายเสร็จมันวันหยุดพอดีอ่ะครับ แต่ผมไม่อยากจะนอนคิดเรื่องนั้นออกมาเดินเล่นกับหมาดีกว่า
“ไอ้น้ำ!”
ผมเดินชะเง้อมองหาไอ้น้ำ นี่มันไปซื้อหนังสือตรงไหนวะหาไม่เจอ ชั้นวางหนังสือร้านนี้แม่ งจะสูงไปไหนวะเนี่ยเพื่อนผมยิ่งเตี้ยๆอยู่ ผมเลี้ยวเข้าโซนการ์ตูนสาวน้อยเมื่อเห็นแผ่นหลังเล็กๆของไอ้น้ำ
“น้ำมึงอ่าน....-o-”
ผมหยุดเท้าก่อนเงยหน้ามองชั้นหนังสือลึกลับที่มีกลิ่นลาเวนเดอร์โชยออกมา กลิ่นนี้มันบ่งบอกมาก...ชัดเลย!! ผมค่อยๆย่องเบาๆเข้าไปทางด้านหลังไอ้น้ำแล้วชะโงกหัวลงไปอ่านหนังสือการ์ตูนที่มันอ่านอยู่
....น่ะ..นี่มัน-o-!!...
ผมจ้องมองภาพผู้ชายสองคนในท่าโยคะแบบใหม่ ไอ้คนตัวเล็กหน้าแบ๊วนอนตะแคงข้างเล็กน้อยส่วนไอ้คนตัวใหญ่ๆคาดว่าน่าจะเป็นครูฝึกเพราะมันใส่เสื้อวอร์ม ยกขาลูกศิษย์หน้าแบ๊วพาดบ่าตัวเองแล้วก็มีตัวอักษร “กึก” พลาดไว้ระหว่างช่องแคบมะละกา-o-…
...ผมจะพยายามคิดว่ามันเป็นท่าซิตอัพแบบใหม่แล้วกันนะ-///-...
พรึ่บ!
“ไอ้เชี่ยเซฟO////O”
ไอ้น้ำปิดหนังสือแล้วซ่อนไว้ด้านหลัง มันหันมาทำหน้าตื่นใส่ผมพลางโบกมือไปมาจะอธิบาย แต่โทษทีกูอ่านจบไปสองหน้าแล้วละ-////-
“กูเข้าๆ-///-” ผมบอก
“คะ...คือกูไม่ได้…T///T”
“มึงจะซื้อก็หยิบมากูจะได้เอาไปจ่ายตังค์”
“ไม่ได้จะซื้อนะๆ>///<”
“มาอ่านของเขาฟรีว่างั้น-_^”
“ไม่ใช่ๆ>///<”
ผมขี้เกรียจฟังมันพูดมากเลยหยิบเล่มที่เหมือนในมือมันมาแล้วยื่นหนังสือทั้งหมดในมือผมให้มัน
“มึงเอาไปจ่าย-///-” ผมบอก
“อะไรอ่ะ ทำไมต้องกูอ่ะ>///<”
“มึงอ่ะแหละ กูหยิบให้แล้วมึงเดินไปจ่ายเลย”
“กูอายนะเว้ย เป็นผู้ชายให้อ่านวายเนี่ยนะ>///<”
“อายอะไรกูเห็นมึงอ่านจนจบเล่มแล้ว เอาไปจ่ายเลยไป๊>O<!!”
ผมดันหลังให้มันเดินไปที่เคาเตอร์จ่ายเงิน ตั้งแต่คืนนั้นที่มันหายไปนอนไหนมาก็ไม่รู้มันก็เป็นแบบนี้แหละ ผมเข้าใจๆ แต่ไม่คิดว่าแค่โดนครั้งเดียวจะเปลี่ยนเพื่อนผมเป็นแบบนี้ซะได้ อยากรู้จริงๆว่าไอ้นั้นมันทำอีท่าไหนเพื่อนผมถึงได้เคะแตกแบบนี้>O<!!
“เอ่อ....”
คนขายมองหนังสือเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้ามองหน้าผมสลับกับไอ้น้ำไปมา เฮ้ยๆๆ ผมกับมันไม่ได้จะ...กันนะครับ-o-!!
“ทางร้านมีโปรโมชั่นพิเศษนะคะ แค่เพิ่มเงินอีก 5 บาทก็จะได้รับของแถมเลยค่ะ^^” คนขายบอก
“เอาครับๆ-.-” ผมชอบของแถมครับ พูดจบผมก็วางเหรียญ5หน้าเคาเตอร์
“ลองอ่านดูนะคะ>///<”
ผมพยักหน้าหงึกๆงงกับเจ้คนขายผมไม่รู้ว่าเจ้แกยัดอะไรใส่ถุงเพิ่มมาให้ ไอ้น้ำกับผมเดินออกมาจากร้านหนังสือน่าสะพรึงผมว่ามันชักยังไงๆนะหน้าคนขายมันฟินแปลกๆ-o-;;
“ไอ้น้ำกูขอถุงแปป-.-”
ผมดึงปากถุงอ้าออกแล้วล้วงลงไปหยิบหนังสือเล่มหน้าประมาณนิยายเวิ่นเว้อของสาวๆขึ้นมาดู จ่าย 5 บาทได้เล่มละ199เลยหรอวะ-o- ผมพลิกหงายหน้าปกขึ้นมาดูว่ามันคืออะไร
O////O!!! <<< หน้าไอ้น้ำ
-o-///!! <<< หน้าผม
เชดโด่โคอาลามาชเต้นแน่นอก!! น่ะ..นี่มันOoO!!
/เมื่อเมะรุกมาเคะจะรับยังไง/
แค่ชื่อก็รู้แล้วว่าใครเขียน นักเขียนเรื่องนี้แน่ๆเลย!! (คนเขียน:หนูไม่เกี่ยวนะคะ-o-) ผมไม่ได้อยากรู้เรื่องนี้นะ แต่เปิดสารบัญดูหน่อยแล้วกัน-.-
“ถ้าเมะSเคะM เปิดหน้า30-o-!” ไอ้น้ำอ่าน
“มึงจะอ่านหรอ-///-“ ผมถาม
“ป่าวๆ ไม่ใช่นะ>////<”
จัดให้ตามคำขอเปิดหน้า30! พอเปิดมาเท่านั้นแหละผมกับไอ้น้ำแทบจะเอาหนังสือบ้าๆนี่ยัดลงถังเลย
มาแบบ4สีภาพประกอบพร้อมคำบรรยายเลย OoO!! มีตัวอย่างการมัดแบบต่างๆ แบบห้อยลงมาจากเพดาน
แบบขึงไว้กับขอบหน้าต่าง อือหืออออ!!!
“กูให้มึง!!” ผมบอกแล้วรับยัดหนังสือใส่มือไอ้น้ำ
“ไม่เอามึงจะบ้าหรอ>O<///”
“มึงอ่ะเอาไปศึกษา>///<”
“มึงเป็นคนจ่ายตังค์มึงเอาไปดิ>///<”
ไอ้น้ำกับผมพลัดกันดันหนังสือต้องห้าม ยังไงก็ไม่เอาอ่ะน่ากลัวชะมัด ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าต้องไปทำแบบนั้นกับไอ้ปลาตาย.....
...แล้วทำไมต้องคิดว่าทำกับมันด้วยฟ่ะ>O<///!!!...
“เฮ~ มาอ่านหนังสือแบบนี้กลางถนนนี่ เตรียมพร้อมดีจังนะ^^”
ผมกับไอ้น้ำสะดุ้งหันไปมองรอยยิ้มเปล่งประกายกระแทกตา คาร์ลนี่นา -o-!!
“มีเคล็ดลับแบบนี้นี่เองคิระถึงได้หวงนักฮ่าๆ^^” คาร์ลบอก
“บ้า! คิดเรื่องไรอยู่เนี่ย>O<” ผมด่า
“แหมๆอย่าโมโหสิครับ เสียดายใบหน้าน่ารักๆหมดเลย^^”
“อย่ามาชมว่าน่ารักได้ป่ะ-*-”
“งั้นชมว่าสวย^^”
“เคยตายมั้ย-*-”
“โหดจริ๊งงงง ฮ่าๆ ล้อเล่นน่าๆ^^”
โกรธจริงเว้ย-*- ผมก็รู้นะว่าหนังหน้าผมค่อนข้างจะเอนไปทางผู้หญิงเล็กน้อย แต่ให้คนอื่นมาชมว่าน่ารักผมรับตัวเองไม่ได้จริงๆ –o-!!
“อ่ะ! คิระ^^”
ผมหันไปตามสายตาของคาร์ลที่มองไปยังหน้าห้างหรู แล้วร่างกายผมก็สาปให้อยู่นิ่งมองเจ้าชายผู้สง่างามกับเจ้าหญิงแสนงดงามที่เดินเคียงข้างกันมา มือเล็กๆที่คล้องลำแขนใหญ่ไว้ราวกับจะแสดงตนเป็นเจ้าของนั่นทำเอาผมเผลอกัดปากตัวเองอย่างแรง ใบหน้าอ่อนหวานคลอเคลียด้วยลอนผมใหญ่ทำให้เธอดูน่ารักเหมือนตุ๊กตาเข้าไปอีกไม่แปลกถ้าทั้งคู่จะถูกคนมองเป็นตาเดียว
..ก็เหมาะสมกันขนาดนั้น...
ผมมองใบหน้าหล่ออย่างอ่อนแรงรู้สึกหดหู่ยังไงก็ไม่รู้ ผมยังจ้องใบหน้าหล่ออยู่อย่างนั้นเพื่อหวังว่าบางทีหมอนั่นอาจจะหันมาเห็นผมก็ได้ และก็เป็นอย่างที่ผมคิด ดวงตาเข้มเหลือบผมเพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่จะหันหน้ามองไปทางอื่น....ราวกับผมไม่มีตัวตน...
“กูกลับก่อนนะ..”
“ไอ้เซฟ!!”
ผมบอกพลางหมุนตัวเดินออกมา ไว้ไหว....อยู่ตรงนั้นผมหายใจไม่ออก เหมือนมีก้อนอะไรมาจุกอยู่กลางอกผม มันตื้อไปหมดเหมือนโลกจะดับ ผมยกมือเสยจิกหัวตัวเองอย่างสมเพช ทำไมผมต้องรู้สึกเหมือนคนกำลังน้อยใจอยู่ด้วย ไม่เห็นมีเรื่องอะไรน่าน้อยใจเลยซักนิด... ผมคงใกล้จะบ้าแล้วสินะ
ผมเดินมองพื้นถนนที่ว่างเปล่า ไม่รู้ว่าผมเดินมาไกลจากตรงนั้นกี่ก้าวแล้ว ไม่รู้ว่ากลับบ้านถูกทางหรือป่าว ผมพยายามจะสลัดเรื่องนั้นทิ้งไปจากหัวแล้วนะ แต่มันก็ฝังในหัวผม คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวผม ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร มาทำอะไรกับคิระ
...บ้าจริง!!...
ไม่ใช่เรื่องที่ผมควรจะรู้หรือสนใจซะหน่อย!! เขาจะไปไหนกับใครก็เรื่องของเขาสิ!!
“..เสา..”
..เอ๊ะ!!...
ปึง!!
ผมสตั้นยืนมึน ใครแม่ งเอาเสามาตั้งตรงนี้วะ!! ถนนออกจะกว้างไปตั้งไกลๆตีนกูหน่อยก็ไม่ได้!!
“เจ็บมั้ย”
ฝ่ามืออุ่นวางทาบลงทับมือผมที่กุมหัวอยู่ ผมเงยหน้ามองใบหน้าคุ้นเคยที่มองผมด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนทุกๆครั้งที่เจอกัน
เพี๊ยะ!
“ไม่ต้องมายุ่ง!!”
ผมปัดมือนั่นทิ้งแล้วเดินเบี่ยงหลบร่างสูงที่ยืนขวางหูขวางตาผม มือใหญ่ตะบบเข้าล็อกข้อมือผมไว้ให้ผมหยุด ผมหันกลับไปมองเขาอย่างไม่พอใจ วันนี้ยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่นะ
“ปล่อย...” ผมบอกเสียงต่ำ
“...ซื้อมาให้”
มือใหญ่ชูถุงขนมร้านดังให้ผมดู เหอะ!
“ไม่กิน!” ผมบอก
“..เป็นอะไร เจ็บมากหรอ..”
แปล๊บ!
เจ็บสิ!! เจ็บมากเลยด้วย!! ถ้าบอกว่าเจ็บแล้วมึงช่วยอะไรกูได้มั้ยละ!! บอกไปแล้วกูทำอะไรได้บ้างละห๊ะ!!
“จะกลับบ้านแล้วปล่อย!” ผมบอกพลางสะบัดมือ
“ไปส่ง..”
“ไม่ต้อง!! นายกลับไปหาผู้หญิงของนายเถอะ!”
อย่ามายุ่งกับฉันเลย... จะมาสนใจอะไรละ ทั้งที่ตอนนั้นนายเป็นคนเมินฉันเอง!!
“รินน่ะหรอ พาไปส่งแล้ว” คิระตอบ
“นายก็กลับไปได้แล้วฉันกลับบ้านเองได้มีตีน!”
“..เป็นอะไร”
ร่างสูงพลิกตัวผมให้หันไปเผชิญหน้าตรงๆ ผมก้มหน้าหลบสายตาคมที่จ้องผมแต่มือใหญ่ก็บังคับเงยหน้าผมให้สบตาเขาตรงๆ
“เป็นอะไร...เซฟ”
อย่าเรียกชื่อนะ!!
“ปล่อยได้แล้วจะกลับบ้าน!!” ผมเริ่มตะคอก
“อยากโดนลงโทษหรือไงถึงกล้าตะคอกใส่ฉัน”
“ตามใจนายเถอะ!!”
“มีอะไรก็พูดมา”
“อยากรู้แต่ไม่อยากถามเข้าใจมั้ย!!”
“ถ้าไม่ถามแล้วจะรู้หรอ”
“นายกับผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนกันใช่มั้ยละ!!”
...ถามออกไปแล้ว..
หลุดปากพูดออกไปอยู่ดี ผมมองริมฝีปากสีจางที่เผยอออกเตรียมตอบคำถามผม ยิ่งผมรอคำตอบนั่นนานเท่าไหร่หัวใจผมก็ยิ่งเต้นรัว สิ่งผมผมอยากได้ยิน....ผมอยากได้ยินคำตอบว่า...
“....อืม....”
หัวสมองผมเบลอชาไปทั้งตัว ผมก้มหัวซ่อนใบหน้าตกใจเอาไว้ แขนขาผมมันอ่อนแรงทรงตัวไม่ค่อยจะอยู่ คำตอบเมื่อกี้ดังซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในหัวผมไม่ยอมหยุด
...ทั้งที่มีแฟนอยู่แล้ว...
มาจูบผมทำไม มาทำรอยบ้าๆนี่ทำไม!!
“มะ...มีแฟนอยู่แล้ว...แล้วนายมาทำแบบนั้นกับฉันเพื่ออะไร” ผมเอ่ยถามเสียงสั่น
“.....ก็นายเป็นเพทของฉัน”
“เพทหรอ!! เพทกับเจ้านายต้องจูบกันเหมือนแฟนด้วยหรอ!!”
“...ถึงจะจูบแต่เพทกับแฟน...มันต่างกัน”
จะบอกว่าถึงจะทำแบบเดียวกันแต่ก็ต่างกันสินะ... ต่างกันตรงไหนละ ตรงที่ฉันไม่ได้เป็นเจ้าของหัวใจนายสินะ....
“เพทคือสัตว์เลี้ยงใช่มั้ย....สัตว์เลี้ยงกับคนไม่ควรทำอะไรแบบนั้นหรอกนะ ไม่ควรจูบ...ไม่ควรทำรอยอะไรไว้ แค่มีปลอกคอนี่ที่มีชื่อนายอยู่....ก็ไม่มีใครกล้ามายุ่งกับฉันแล้ว”
แค่นี้....เรื่องอื่นไม่จำเป็นต้องทำซักนิด
“...ทำกับฉันให้เหมือนสัตว์เลี้ยงหน่อยสิ...เจ้านาย..”
ผมเงยหน้าสบดวงตาคม ดวงตาผมมันพร่ามัวเพราะมันถูกล้อมไว้ด้วยน้ำตา
...อย่ามาทำแบบนี้อีกเลย...
อย่ามาทำให้เข้าใจอะไรผิดๆ อย่ามาทำให้หวั่นไหว....อย่ามาทำให้เสียใจจะได้มั้ย ฉันน่ะ...ไม่อยากหลงรักนายหรอกนะ ฉันไม่อยากจะเป็นแบบนั้น....
“ได้...ต่อไปนี้ฉันจะเลี้ยงนายเหมือนสัตว์ตัวนึง”
ถูกแล้ว...มันควรจะเป็นแบบนั้นมาตั้งแต่ต้น!!
“กลับบ้านดีๆละ”
ผมก้มหัวปล่อยให้มือใหญ่ลูบหัวผมเบาๆ เสียงเท้าหนักๆเริ่มไกลออกไปพร้อมกับตัวผมที่ค่อยๆทรุดลงๆ ผมนั่งกอดเข่าตัวเองปล่อยน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่มีเหตุผล ไม่สิ...เป็นเหตุผลที่ผมไม่อยากจะยอมรับซะมากกว่า ให้ตายสิทำไมคนเราต้องเกิดมามีหัวใจด้วยนะ.....ทรมาณชะมัด!!
+++คนเขียนเอี้ยนๆๆๆ+++
ดราม่าจังว้าตอนนี้>< ขอบคุณที่เม้นให้กำลังใจกันนะคะ
เค้าจำคนมาบ่อยๆได้แล้วละ55 วันนี้กลับมาช้าเหนื่อยจังเลย
ประชุมผู้ปกครองเนี่ย โฮกกก ขอตัวไปทำการบ้านต่อก่อนนะคะ
ฝันดีนะคะ อย่านอนดึกนะๆ><
:mew1:
-
ปวดหัวใจตามเซฟไปด้วย
-
ปวดหัวใจตามเซฟไปด้วย
-
ออดทนไส้นะเซฟ
:katai4: :z3:
-
เศร้าา :mew4: :mew4:
สงสารเซฟ :o12: :o12:
เขายังไม่อยากกินมาม่าตอนนี้อ่าา :mew2: :mew2:
มาหาเขาก็ได้มา o18 o18 ///หลบเท้าคนเขียน :z2: :z2:
-
คนเขียนครับ...ขอเอามีมาแร่ไอ้ปลาดิบนี่ไปทำซาชิมิได้มั้ย
-
กระโดด ถีบ เปลี่ยนพระเอกด่วนค่ะ!!! :z6: :z6:
-
ผิดที่เราสินะเซฟที่ไปหลงรักเค้า เค้าเป็นเจ้านายเค้าจะทำอะไรก็ได้หรอก เฮ้ออๆ เอาน้ำค้างมาแก้มาม่าคู่นี้ด้วยนะ หนังสือนิยายเล่มนั้นอ่ะ น้ำค้างน่าจะอ่านนะ จะได้เตรียมตัวได้ถูก นึกว่าเซฟ-คิระ มันไปได้ดีเสียอีก สรุปเจ้านายพวกเนี่ย มันไม่ได้ชอบผู้ชายทั้งสองคนเลย รอตอนต่อไปคัฟ ^^ นินิ ประโยคนี้ "เทพ คือ สัตว์เลี้ยง.... ตรงเทพอ่ะ เพทรึป่าวคัฟ ^^
-
อือ หือ มาม่าฉันขึ้นอืดเลย
:mew5: :mew5: :mew5:
-
เค้าชอบเซฟแหละ
คิระๆๆๆๆๆๆ
บวกและเป็ดคลั่งคิระ :hao7:
-
มาม่าเต็มท้องประหยัดค่าข้าวมื้อเที่ยงกันเลยทีเดียว :mew6:
สงสารน้องเซฟ :ling1:
-
ไปหาคนใหม่เลยเซฟ
-
เราว่ามันเร็วไปที่จะยกหัวใจไห้ ไม่ควรมีความรักเร็วขนาดนี้
ดูง่ายไปหน่อย
เอาจริงๆนะ แต่ละตอนก็นะ ไม่น่าจะเกิดความรู้สึกรักถึงกับขนาดต้องมาเสียน้ำตา?
ถ้ารุ้สึกดีก็ํโอเคอะ หวั่นไหวบ้างไรบ้าง แต่ร้องไห้ไม่ใช่กับความรู้สึกที่บอกว่า แมนเลย -*-
อ่านละเซงอารมณ์กับนายเอกไปเลย
-
ถึง Ipatza
ขอโทษที่ทำให้ผิดหวังนะคะที่เรื่องนี้มันไม่ค่อยออกมาดีเท่าไหร่
คืออยากจะลองเขียนลักษณะตัวละครแบบที่ไม่เคยเขียนดูอ่ะค่ะ
ส่วนเรื่องนายเองขี้แย ร้องไห้โน่นนี่
V
V
น้ำค้่าง ตัวละครตัวนี้ตั้งลักษณะมันไว้ว่าเป็นพวกขี้กลัว อ่อนแอ
เสริมทัพด้วยเฟียสให้เฟียสมาข่ม คนเขียนก็ลองจินตานาดูแล้วนะ
คือที่รร.พวกเด็กตีกันมันเยอะ เพราะโรงเรียน2มันใกล้กันแล้วเราเจอทุกวัน
เราก็กลัวนะ เคยเกือบโดนกระจกแตกใส่หน้า แล้วตอนอยู่ท่ามกลางไอ้พวกเด็กพวกนั้นมันน่ากลัวสุดๆเลย
เราเลยให้น้ำค้างลองมาเจอกับคนแบบนี้ เขียนความรู้สึกออกมาว่าเป็นไง
เมื่อต้องมาอยู่กับคนที่ฆ่าฟันกันได้แบบไม่กลัวคุก เป็นใครๆก็กลัวนะถูกมั้ย
ส่วนเซฟ ลองนึกมุมเซฟนะ ถูกจูบ ถูกกอด ก็ต้องคิดว่าคิระชอบเนอะ
แบบถ้าไม่ชอบแล้วมาจูบไมละ คนที่ชอบกันสิถึงจะจูบ
พอเราเผลอรักใครไปแล้ว แล้วมั่นใจว่าเขาคนนั้นก็คิดเหมือนเรา
แต่ถ้ามันไม่ใช่ก็คือ ผิดหวังอย่างหนัก..
เรื่องนี้ดูดำเนินเรื่องเร็วไปหน่อย รักกันง่ายเหลือเกิน ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไรอ่ะค่ะ
เพราะชอบแต่งแบบรักแรกพบ แอบรักมานานแล้วประมาณนี้
อธิบายได้เท่านี้แหละค่ะ ยินดีน้อมรับคำติชมนะคะ
:impress2:
(http://image.ohozaa.com/i/f4c/ln638f.jpg) (http://image.ohozaa.com/view2/x0wg5So1WsdPnEPL)
ลงไว้เผื่อแต่งนิยายไม่ทัน เวลาว่างตอนเช้าก็ลองขีดๆเล่นดู ไม่แค่นี้อ่ะ><
-
สงสารเซฟอ่ะ ที่อ่านมาตั้งแต่ต้นก็คิดว่าคิระชอบเซฟเสียอีก เฮ้อ....เงิบ
-
โอ๋ๆๆ ไม่งอแง
ยังไม่รักตอนนี้ ต่อจากนี้ก็รักได้นะ
แย่งเลยๆๆ :katai2-1: :katai2-1:
-
อ่าขอบคุณที่มาตอบเม้นนะ
เรื่องของน้ำค้างอะไม่ติดใจเลย เพราะมันแสดงออกตั้งแต่ต้นแล้วว่าเป้นไง
เรื่องนี้ น้ำค้างโอเคเลย สมเหตุสมผล
แต่แค่ไม่เข้าใจตรงเซฟนิดหน่อย เพราะคิดว่า แรกๆดูปฏิเสธทุกทาง คือไม่แดสงความอ่อนแอเลยไรงี๊ไง
เราอ่านแล้วเลยอ่าว พอมาตอนนี้กลับกลายเป้นนางเอกซีนดราม่าแตกถึงกับขนาดทรุดลงไปกอดเข่าร้องไห้เลยหรอ?
ปล.เพราะเรายังไม่เคยมีความรักมั้ง เลยไม่ค่อยจะสันทัดกับเรื่อง การรักการชอบกันภายในระยะเวลาอันสั้น มันนึกไม่ออก
แต่ไงก็ชอบเรื่องนี้นะ แต่ที่บอกเซงก็หมายถึง อารมณ์ตอนนั้นที่ได้อ่านตัวละครอะ
โดยรวมแล้วชอบเรื่องนี้นะ สนุกดี แต่อยากไห้นายเอกเรา(เซฟ) แสดงอารมณ์แบบตอนแรกๆหน่อย (จริงๆคือไม่ชอบแนวรักง่ายหน่ายเร็ว)
อยากจะไห้มันดำเนินเนื้อเรื่อง ไปเรื่อยๆแล้วค่อยมีจุดที่ ความรักเริ่มก่อตัว 555+เพ้อเจ้อแล้วเรา
ไงก็ขอบคุณนะ มาต่อเร้วๆเน้อ
-
:m3: :m3: :m3: :m3: :haun5: :haun5: :haun5: :haun5: :o9: :o9:
-
555 ไอ้สองหน่อนี้ มีมุมรั่วกะเขาด้วย...เอ๊ะ!! รึวามันรั่วอยู่แล้วหว่า
-
บทที่ 5.1
[Namkang’s Part]
แต๊กๆ คลิ๊กๆ
ผมเลื่อนเมาส์กดไลค์โพสต่างๆที่เด้งขึ้นมา ช่วงนี้ค่อนข้างว่างการบ้านน้อยเลยมีเวลามานั่งเล่นคอมได้ ฮ่าๆ ผมเลื่อนสกอบาร์ลงมาดูโพสที่เด้งยาวติดกันเป็นแถบๆ ผมไม่รู้ว่าไอ้เซฟมันเป็นอะไรถึงโพสถี่จังช่วงนี้
รำคาญหูมากเลย เดี๋ยวตรึ๊งๆ ~ -.-
Save Minitiger : เจ็บแบบนี้บอกได้ไหมเมื่อไหร่หาย
เจ็บแทบตายช่วยรักษาทีได้ไหม
ก็ไม่อยากเจ็บแบบนี้ตลอดไป
มันปวดใจโคตรเจ็บเข็ดจุงเบย!
สถานะมึงเวิ่นเว้อมากเลย ออกจะเพ้อมากเลยด้วย ใครทำเพื่อนผมอกหักหรือป่าว แล้วมันไปชอบใครวะทำไมผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย –o-
น้ำค้าง แช่แข็ง : มึงเป็นไรแค่อยากรู้ มึงช่วยตอบ
อย่าตีกรอบไม่บอกกูๆจะรู้ไหม
แค่อยากรู้ว่าใครทำเพื่อนแทบขาดใจ
วอลล์ไม่ได้บอกหลังไมค์ก็ได้เอ็ง
ผมนั่งอ่านคอมเมนต์ตัวเองที่เกรียนใช้ได้ แหมมม แบบว่าอ่านกลอนมาเยอะอยากแต่งบ้างไรงี้ๆ
Save Minitiger : คือแบบว่ากูรักคนมีเจ้าของ
มีคนครองจองหัวใจเขาเสียแล้ว
กูก็เลยได้แต่มองแบบแห้วๆ
เหมือนจะแป้วกูไม่น่า...รักแม่ งเลยT^T
น้ำค้าง แช่แข็ง : คนในโลกยังมีอยู่อีกมาก
มึงจะลากใครทำ..(จงเติมคำตอบ)กี่คนก็ได้
อย่าเสียดายปล่อยความหลังให้ผ่านไป
รอวันใหม่กูจะหา(จงเติมคำตอบ)ให้มึงเอง!
Save Minitiger : ซึ้งชิบหายที่มึงแต่งไลค์ได้ไหม
กูจะให้เฟสคนนึงเป็นของขวัญ
แบบตอบแทนที่ให้กำลังใจกัน
เอาไปฝันฟินๆให้จิ้นตาย
G.West Fiesta
เฟสใครวะ-o- ผมลองก๊อบชื่อที่โชว์หราไปวางในช่องค้นหาอย่างสงสัย ผมนั่งมองจอคอมที่เปลี่ยนหน้าเว็บเป็นหน้าใหม่ ผมจ้องเขม็งไปที่รูปโปรไฟล์ก่อนจะจิ้มดูภาพใหญ่
ตึง!
ผมเด้งดึ๋งหล่นจากโต๊ะด้วยความตกใจ ไม่ให้ตกใจได้ไงละ
...ไอ้คุณเพื่อน มึงนี่น้า~…
เข้าใจสรรหามาให้กูจริงๆ ผมคลานขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ท่าเดิมพลางมองรูปผู้ชายที่จับปีกหมวกหันหน้าเมินกล้อง เส้นผมสีแปลกตาดูรับกลับใบหน้าลูกครึ่งตะวันตกนั่นเป็นอย่างดี ร่างสูงใหญ่ที่อยู่ใต้เสื้อยืดสีเข้มนั่นแลดูมีกล้ามเนื้ออยู่ไม่น้อย น่าอิจฉาจังเลยน้า หล่อแล้วยังหุ่นดีอีก ผมก็ได้แต่กัดคอเสื้อด้วยความอิจฉา สรรค์นี่ไม่ยุติธรรมเลย น่าแค้นนักได้หมอนี่อย่างนี้ต้องเซฟรูป!
…-///-…
ผมเมินหน้าออกจากจอคอมเพราะรู้สึกแปลกๆ อ่า....แค่มองรูปเองนะ ใจผมมันก็เต้นแรงเฉยเลยอ่ะ บ้าไปแล้ว!! ผมเริ่มบ้าอีกแล้ว>///< กดออกๆ เฮ้ย! เน็ตอืดอีกไม่เปลี่ยนหน้าให้
คลิ๊ก!
...อะเร๊ะ-o-…
ผมมองปุ่มเขียวๆที่บุ๋มลงไป ตายละหว่า.....แอดเพื่อนมันไปแล้ว..
“ว้ากกกก!! ทำไงดีๆOoO!!”
กดไปแล้วๆ มีเพื่อนตั้งเกือบห้าพันแล้วแท้ๆดันกดแอดติดเฉยเลย ทำไงดีๆ ผมยกมือเขย่าหัวตัวเองเป็นโคอาล่ามาช คิดไม่ออก ถ้ามันเห็นขึ้นมาทำไง>////<
...กดยกเลิกสิ ใช่ๆ กดยกเลิ.....-o-!!
/ G.West Fiesta accept.... /
บร๊ะเจ้า!! รับไวไปมั้ย อ๊ากกก>////<
ตรึ๊ง~
ผมสะดุ้งเฮือกมองมุมล่างของจอที่ขึ้นอัพเดพอัตโนมัติ ผมคลิ๊กดูข้อความที่โพสบนหน้าวอลล์ของผม
G.West Fiesta : หน้าคุ้นๆ
นายนั่นโพส เหอะๆ ถ้าจำไม่ได้ก็ไม่รู้จะว่าไงแล้วนะ ที่น้ำตกน่ะ....ผมยังจำได้อยู่เลย บ้าที่สุดเลย!! ยิ่งคิดยิ่งเคืองหว่ะ>////<!!
น้ำค้าง แช่แข็ง : กดผิด-_-
G.West Fiesta : อะไร
น้ำค้าง แช่แข็ง : กดแอดนายไง กดพลาด-o-
G.West Fiesta : หรอ-*-
น้ำค้าง แช่แข็ง : เออดิ-o-
G.West Fiesta : เออกับฉันหรอ?
น้ำค้าง แช่แข็ง : เออออออออออออออ
G.West Fiesta : เก่งนักนะๆ
ฮ่าๆ เอาสิทำอะไรฉันได้ละ คุยแบบนี้ก็ดีแหะไม่ค่อยประหม่าเท่าไหร่ คงเพราะไม่ได้ยินเสียงว้ากๆก็เลยไม่อยากจะเกรงใจ ขอสักหน่อยเหอะ ><
น้ำค้าง แช่แข็ง : จะทำไมอ่ะ ?
G.West Fiesta : อย่าให้เจอนะๆ
น้ำค้าง แช่แข็ง : ทำไมๆๆๆๆๆ
G.West Fiesta : โดนกระทืบแน่!!!
เฮือก! จะตกใจทำไมละเนี่ย ...ถ้าเกิดเจอมันขึ้นมาละ เริ่มจะเล่นไม่รู้เรื่องแล้วนะผมเนี่ย อ่ะ! ไม่สิๆ ผมจะต้องกลัวทำไมละ ยังไงก็ไม่ได้เจอกันอยู่แล้วก็อยู่คนละโรงเรียนนี่นา
...อดเจอสินะ....
น้ำค้าง แช่แข็ง : ไม่กลัวหรอก แบร่>U<
ไม่ตอบหรอ นานจังเลยแหะ มัวแต่ตอบเมนต์คนอื่นอยู่หรือไง หรือผมไปกวนเขามากไปเขาเลยรำคาญชิ่งหนีไปแล้ว โอ้ยยยย คิดเรื่องไอ้บ้านี่แล้วปวดหัวตุ้บๆเลยแหะ ผมเลื่อนเมาส์ไปกดเปลี่ยนเป็นออฟไลน์ก่อนจะนั่งดูหน้าจอเฉยๆ ไม่ตอบก็ไม่ตอบ ไม่ง้อก็ได้
G.West Fiesta : รู้นะว่าออนอยู่...
..ฉลาดไปแล้วมั้ง-o-…
G.West Fiesta : ไม่ต่อหรือไง เก่งนักไม่ใช่หรอ-.-
G.West Fiesta : เฮ้! จะปล่อยให้ฉันคุยกับตัวเองใช่มั้ย
G.West Fiesta : ไปละ
..อ่ะ! เดี๋ยวสิ...
น้ำค้าง แช่แข็ง : จะให้คุยไรละ
ผมรัวแป้นถามกลับไป
G.West Fiesta : ไว้ค่อยคุยพรุ่งนี้
น้ำค้าง แช่แข็ง : พรุ่งนี้O.o?
G.West Fiesta : จะไปหาที่รร.
.
.
.
See more…
...-/////- มะ...มาหาหรอ ผมนั่งนิ่งมองข้อความแล้วอมยิ้มเล็กน้อย ผมไม่ได้จะยิ้มหรอกนะ แต่หน้ามันไปเองอ่ะ ทำไมละๆ >////< ผมเลื่อนเมาส์ไปคลิ๊กดูข้อความต่อ มันพิมพ์อะไรยาวขนาดนั้นเนี่ย
.
.
เตรียมจองศาลาไว้ได้เลย!!
อ๊ากกกกก!! ไม่ นายจะโหดร้ายไปแล้วนะ ฉันทำอะไรผิดอ่ะแค่กวนตีนนิดเดียวเองอ่ะ ถึงขั้นต้องฆ่ากันเลยหรอTOT ผมโทรไปลาป่วยดีกว่า ไม่สิ โทรไปลาออกเลย ไม่ไปแล้วโรงรงโรงเรียนเนี่ยTOT
“ไปกินเตี๋ยวมั้ย..”
ไอ้เซฟเปิดประเด็นถามผมขณะที่กำลังเดินออกจากโรงเรียน ก็อยากนะแต่ขอส่องหน้าประตูนิด
นึงก่อนแล้ว ไม่รู้ว่าเฟียสจะมาจริงหรือป่าว ผมยังไม่อยากเป็นศพตอนนี้ด้วย
“กินมั้ยไม่กินกูกลับละ”
“กินก็ได้ๆ><”
มันพยักหน้าแล้วมองตรงไปข้างหน้าอย่างเลื่อนลอย มึงยังเฮิร์ทไม่หายอีกหรอเนี่ย หลังจากที่ผมได้ซักไซ้มันจนมันแทบจะเอารองเท้าปาหน้าผมๆก็ได้คำตอบเรื่องที่ผมอยากรู้ ที่มันเป็นแบบนี้ก็เพราะเสือ กไปชอบคนมีเจ้าของ แถมคนๆนั้นก็ยังเป็นคนใกล้ตัวมันมาก ผมเห็นมันกับคนนั้นออกจะหวานใส่กันนะ แต่ไม่คิดว่าเขาจะไม่ชอบไอ้เซฟ ทั้งที่เคยจูบกัน .....มันเล่าให้ผมฟังแค่นี้อ่ะ
“วันนี้กูเลี้ยง^^” ผมบอก
“อ่า....ใจหว่ะ”
ผมได้แต่ภาวนาให้รอยยิ้มสดใสของมันกลับมาอีกครั้ง ผมไม่เชื่อหรอกนะว่าบนโลกใบนี้จะมีคนจูบกันโดยไม่คิดอะไร กอดกันหรือแสดงท่าทีเหมือนคู่รักแต่ปากบอกว่าไม่รักซะงั้น
“มึงแน่ใจหรอว่าเขาไม่ได้คิดอะไรกับมึงก็เขา...”
“พอเหอะ! กูไม่อยากนึกถึงแล้ว กูจะตัดใจละ”
เซฟหันมาชักสีหน้าใส่ผม ผมผงะตัวเล็กน้อยไม่คิดว่ามันจะโมโหขนาดนี้
“กูขอโทษนะที่ทำให้มึง....รู้สึกไม่ดีอีกแล้ว..”
“เออ กูก็ขอโทษ...กูรมณ์ไม่ดีหว่ะ ขอโทษนะ”
ตึกๆ
ฝีเท้าหนักหยุดอยู่ตรงหน้าพวกผม ผมมองใบหน้าเรียบนิ่งที่จ้องมองเพื่อนผม ร่างสูงก้าวเท้าเข้ามาหาเพื่อนผมที่ตั้งท่าเดินหนีแต่ก็ไม่พ้นถูกมือใหญ่จับกุมไว้ซะก่อน
“หลบหน้าทำไม” เจ้านายเพื่อนผมถาม
“ป่าว....แค่..แค่ปวดหัวอยากกลับบ้าน” ไอ้เซฟตอบ
“ไม่สบายหรอ..”
มือใหญ่ทาบหลังมือลงบนหน้าผากมน ไอ้เซฟปัดมือคนตัวใหญ่ที่ออกอาการเป็นห่วงออกอย่างหงุดหงิด
...หือ ห่วงขนาดนี้บอกไม่รักกูไม่เชื่อนะเนี่ย-o-…
“จะไปส่งบ้าน” คิระพูดต่อ
“ไม่ต้องหายละ!” ไอ้เซฟตอบ
“งั้นไปทำความสะอาดห้องให้ที”
“ไปบอกแฟนนายสิ! ฉันเป็นผู้ชายนะทำแบบนั้นไม่เป็นหรอก”
“เกี่ยวอะไรกับริน”
ไอ้เซฟหันหลังซ่อนใบหน้ายับยู่ยี่ของมัน มันกัดปากตัวเองแน่นจนผมเห็นเลือดสีแดงซึมอยู่ที่ริมฝีปากด้านในของมัน
“เออ!ไปทำให้ก็ได้ น่ารำคาญ!”
ไอ้เซฟตะคอกแล้วเดินนำออกไป
... เฮ้ย! เดี๋ยวแล้วก๋วยเตี๋ยว-o-…
ผมหันกลับมามองร่างสูงที่ถูกปล่อยทิ้งไว้คนเดียว ดวงตาสีเข้มมองตามแผ่นหลังเล็กๆของไอ้เซฟที่เดินลิ่วออกไป ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือป่าวว่าดวงตาสีนิลนั่นกำลังดูหมองเศร้าอย่างบอกไม่ถูก
“นายน่ะ...บอกว่าไม่ชอบเพื่อนผมแล้วทำไมไม่ปล่อยมันไปซะละ” ผมถาม
ใบหน้าเรียบเฉยหันมามองผม มันกำลังงงกับคำถามผมอยู่หรือป่าวนะ อ่านสีหน้ายากจังเลย ได้แต่เดาอ่ะ-o- เฮ้อ~ รู้สึกประหม่าจังเลยนะเวลาอยู่ใกล้ไอ้พวกนักเลงเนี่ย กลัวพูดไม่เข้าหูแล้วควักมีดออกมาจ้วง
-o-;
“....ฉันไม่เคยพูดว่าไม่ชอบเซฟสักคำ...”
คิระตอบเสียงนิ่ง ผมพยายามจ้องดวงตาคู่สวยเพื่อดูว่าที่เขาพูดโกหกหรือป่าว เพราะคนโกหกแววตาจะสั่นไหว แต่เขากลับมีดวงตาแน่วแน่กล้ามองตาผมตรงๆโดยไม่กลัวว่าผมจะจับผิดได้
“ผมไม่รู้หรอกนะว่าธรรมเนียมเลี้ยงเพทของพวกนายเป็นยังไง... แต่ ช่วยให้เกียรติเพื่อนผมหน่อยได้มั้ย เพื่อผมไม่ใช่ตุ๊กตาที่คิดจะทำอะไรก็ทำได้ทุกอย่างนะ... สิ่งที่สมควรทำกับแฟนก็ทำกับแฟนสิไม่ใช่ทำกับเพท” ผมร่ายยาว
“PET สำหรับฉันไม่ได้หมายถึงสัตว์เลี้ยง”
“แล้วหมายถึงอะไร...”
“ถึงเวลาแล้วฉันจะบอก...ความหมายของมันกับเพื่อนของนาย”
หวังว่าจะเป็นความหมายที่ดีพอที่เพื่อนผมจะทนฟังได้นะ เดี๋ยวไม่ใช่ออกมาเป็น “ทาสรัก” โห้ยยย เรื่องนี้คงดราม่าคนอ่านด่ากระจุยเลย-o-;; ร่างสูงโปร่งเดินออกไปหาเพื่อนผมที่ยืนพิงกำแพงทำหน้ามุ่ยเหมือนคนไม่ถ่ายหนักมา 7 วัน อุส่าห์เชียร์ให้ได้กัน ใครมันดันสอยสุดหล่อคนนี้ไปซะแล้วละเนี่ยT^T
“เห~ มารอเค้าหรอเนี่ย คิกๆ”
ผมหันตามเสียงหัวเราะเล็กๆที่ดังอยู่ใกล้ๆ ร่างสูงใหญ่เหมือนนักกีฬาในชุดเครื่องแบบสีทะมึนยืนพิงกำแพงอยู่อีกข้างของรั้ว ผมมองตามมือเล็กๆของผู้หญิงหน้าตาน่ารักที่เอื้อมไปปัดเส้นผมสีเงินออกไปให้พ้นใบหน้าหล่อ มือใหญ่คว้ามือเล็กไว้พลางกระตุกยิ้มขำขันที่มุมปากเล็กน้อย
...เหอะ! มาหม้อสาวหรอเนี่ย-3-…
ผมเดินก้มหน้าเลี้ยวออกไปอีกข้าง ไม่อยากมองภาพพวกนั้นเลยไปกินก๋วยเตี๋ยวดีกว่า-.-
“เฮ้ย!! ไอ้ตาโตจะไปไหน!!”
เสียงเรียกลั่นป่าช้าเบรกขาผมให้หยุดกะทันหัน
...ไอ้ตาโต-o-…
ผมหันหัวไปมองผู้ชายข้างหลังที่ยืนอ้อล้อกับสาวเมื่อครู่ ร่างสูงสาวเท้ายาวๆเข้ามาหาผมอย่างเร่งรีบ
ผมรู้สึกได้ถึงหายนะที่กำลังจะมาเยือนแล้วละ-o-…
“ได้เจอต่อหน้า! ไม่ทักทายกันหน่อยหรอห๊ะ!!” นายหัวเงินแหกปาก
“หวะ...หวัดดีครับ^^;” ผมทัก
“ไม่ตอบกวนตีนเหมือนในเฟสแล้วหรือไงห๊ะ!!!”
“ไม่แล้วครับ ผมไปแล้วบายๆกลับดีๆนะครับ><”
“เก็บไว้บอกตัวเองไป๊!!”
ไอ้จอมว้ากเปลี่ยนจากเดินเท่ๆแบบเจ้าพ่อเซี้ยงไฮ้เป็นวิ่งไล่ผมแบบหมาป่า ง่า~ อย่าวิ่งดิ วิ่งหนีไม่ทัน ช่วงขาผมสั่นกว่าตั้งเยอะอ่ะ ม่ายยยยยTOT เอ๋วิ่งสิ เอ๋วิ่งงงง
หมับ!
มือใหญ่กระชากกระเป๋านักเรียนผมเหวี่ยงลงบนพื้น ตัวผมก็เลยล้มลงไปกระแทกพื้นด้วย
...วิ่งยังไม่ทันข้ามภูเขาเลยนะT^T…
“หนีหรอห๊ะ!!” จะว้ากทำไมอ่ะหูจะแตก>O<
“ปะ...ป่าวนะ ผมแค่..เดินเล่น><” แถครับ แถถลอกเลย
“เดินเร็วเนอะ.....เป็นญาติกับเสื้อชีต้าหรือไง!!”
“คะ..คือ ผมอยากเดินรับลมไง พอวิ่งแล้วลมมันจะได้แรงๆเย็นดี><”
เย็นไม่พอหอบรับประทานด้วย อยากจะอ้าปากเอาลิ้นออกมาผึ่งลมจังเลย แฮ่กๆ-o-;;
“เดี๋ยวจะให้วิ่งให้ซะใจเลยดีมั้ย จำลองสถานการณ์ว่าวิ่งหลบระเบิดอยู่”
จะ...จำลอง แน่ใจนะว่าแค่จำลองอ่ะ ไม่ได้ตั้งใจจะเอาระเบิดมาปาผมใช่มั้ยเนี่ย-o-;; ท่าทางจะพูดจริงทำจริงนะ เล่นดิเอ๋ เล่นดิTOT
โครม!
ซ่า~
ผมมองร่างสูงที่ยืนเท้าเอวตรงหน้าผม ใบหน้าหล่อเงยขึ้นมองตึกแถวชั้นบนที่ทำอะไรร่วงใส่หัว ไม่ใช่สิ ต้องเรียกว่าราด-o- มือใหญ่ปาดน้ำออกจากหน้าพลางขมวดคิ้วตีหน้ายักษ์ใส่คุณยายข้างบนชั้นสอง
ที่ราดน้ำใสหัวเขา
“คะ..คะ ยายขอโทษนะหลานเอ๊ย มือมันลื่นน่ะ งั่กๆ”
ผมจะไม่โกรธคุณยายที่ยายราดน้ำกระเด็นใส่ผมก็ได้นะครับ ถ้าคุณยายจะช่วยถ่วงเวลาคุยกับไอ้หน้ายักษ์นี่ระหว่างที่ผมกำลังทำการหลบหนี^^
หมับ!
“จะไปไหนห๊ะ!!!”
ขะ...ขี้หูแทบกระฉอกแนะT^T มือใหญ่กำคอเสื้อผมไว้แน่นแล้วจ้องหน้าราวกับจะกินผม ผมได้แต่เบะปากทำตาปริบๆอย่างน่าสงสาร ทำไมผมต้องเจอมันอีกแล้วฮือออ
“กะ...กลับบ้าน” ผมตอบ
“ยังไม่ได้ชำระความที่กวนตีนฉันในเฟสเลย ยังไปไหนไม่ได้!!”
“คะ...คือ ถ้าตัวเปียกนานๆ...จะๆเป็นหวัดนะ><”
“ช่างแม่ ง!!”
“คะ..คือ ไปอาบน้ำบ้านผมมั้ย!”
เผื่อจะใจเย็นลงบ้างนะ ให้มีบุญคุณติดค้างกันซะบ้างจะได้ทำตัวดีๆกับผมบ้าง ทีกับผู้หญิงละก็พูดดีชะมัดแถมยิ้มให้ด้วย ทีกับผมนะทั้งตะคอก ตวาด ตีหน้ายักษ์ใส่ด้วย ไม่ยุติธรรมเลย-3-
“ชวนผู้ชายไปบ้านหรอ-_-” เฟียสถาม
“อ่า..คงงั้นมั้งO.o”
อะไรอ่า แค่ให้ไปอาบน้ำที่บ้านเดี๋ยวไม่สบายไง
“ชวนทุกคนที่คุยด้วยเลยหรือป่าว-_-”
“หือ? เอ่อ...ก็เคยชวนเพื่อนไปบ้านนะ หลายคนเลยอ่ะO.o”
“ผู้หญิงหรือผู้ชาย-_-”
“ผู้ชายสิO.O”
“นายนี่มัน....”
“อะไรหรอ-o-”
“ต่อไปนี้อย่าไปชวนใครเขามั่วซั่วอีกละ!!”
“คะ...คือ เฟียสจะไม่ไป...-o-”
“จำไว้ว่าต่อไปนี้มีฉันไปบ้านนายได้แค่คนเดียว!!”
“แล้วไอ้เซฟละ-o-”
“ไม่ได้!!”
เดี๋ยวนะครับ คือไม่ทราบว่าคุณมึงเป็นอะไรกับข้าตูหรือ ทำไมสั่งเอ๊า...สั่งเอา ถ้าไม่ให้ไอ้เซฟไปบ้านแล้วผมจะเล่นเกมยิงผียังไงอ่ะ ผมยิ่งกากๆเล่นไม่ค่อยจะผ่านอยู่ด้วย-.-
“รออยู่นี่เดี๋ยวเอารถมารับ”
“-o-”
“เข้าใจมั้ย!!!”
“ครับๆ><”
“ถ้ามาแล้วไม่เห็น...ตาย!!!”
เอะอะฆ่าๆ ไม่ใช่ทอมนะครับถึงจะมีพันชีวิตโดนรถทับ ประตูหนีบ มีดตัดสองท่อนแล้วยังไม่ตาย ผมยืนเอียงคอมองแผ่นหลังกว้างที่เดินจากไป เท้าใหญ่หยุดชะงักก่อนจะหันกลับมาหาผม
“ห้ามเอียงคอแบบนั้นเข้าใจมั้ย!!”
กรรม คอก็คอผม เอียงหน่อยไม่ได้หรอ แล้วเอียงคอมันผิดตรงไหนอ่า>O<!!
++คนเขียนเกรียนๆ+++
ถึงจะแต่คู่นี้อยู่แต่ใจก็กังวลไปคู่เซฟ กลัวคนอ่านเข้าใจผิดที่เราเขียนเมื่อวาน
อันนั้นแค่เขียนจากมุมของเซฟ กับน้ำค้างนะๆ จะเป็นไงต้องรอตอนหน้าของหน้าโน่นนน
ตอนนี้ขอเป็นคิวน้องน้ำก่อนแล้วกันนะ ชอบน้ำนะ เราว่าเป็นเคะที่บ๊องๆดี
(หลอกด่าน้ำสินะ ...ซึ่งๆหน้าเลยนี่หว่า555)
-
โอ้ะ ไม่นะ อิเซฟ มันเป็นพวก 1 นาที 124 สเตตัสเหรอ มันน่ารำคาญมากๆเหอะ :katai1: :katai1:
พวกที่เเซดเรื่องความรักเเล้วเอามาอัพ อัพทำไมฟ้ะ อยากให้คนสงสารขนาดนั้นเลยเหรอ เพราะทำนิสัยเอาแต่ใจ เรียกร้องมากไปเเบบนี้ไง ผู้ชายเขาเลยทิ้ง โว้ยยย :m16: :m16:
น้ำค้างน่ารักอ้ะ อย่าเอียงคอสิลูกกกก มันเเบ๊วเกินไป เดี๋ยวเจ้านายหนูทนนไม่ไหวเอานะ :o8: :o8:
-
ชอบจัง อ่านแล้วมีความสุข
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าแววแห่งความวุ่นวายกำลังจะมาเยือนเซฟกับคิระ ส่วน้ำค้างกะเฟียสหรอ เฟียสนายนี่มันน่าจะกล่องเสียงอักเสบซะบ้างนะจะได้รู้สึก ร้องบ่อยจริงๆ เดี๋ยวตะคอกเดี๋ยวตะโกน เริ่มมีแสงแห่งความรักมาแล้วนะเนี่ย อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆจัง น้ำค้างบ๊องอย่างที่คนเขียนว่าเลยเนอะ นายเอกบ้าบ๊องแบบนี้ก็เป็นอีกแนวที่ชอบ Thanks^^
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
ตอนเอียงคองน้ำค้างแช่แข็งต้องน่ารักมากแน่ๆ
อูยยยยย อยากอ่านคิระ
เฉลยเพ็ทคืออะไร
เซฟรู้ตัวแล้วซิว่าชอบ
ไหงว่าตัวเองอกหักซะงั้น
คิระชอบแกล้งแฮะ
สนุกดี มาต่อบ่อยๆ อยากอ่าน
บวกและเป็ดเหลืองอ๋อยโดนน้ำสาด 555
-
จงเติมคำในช่องว่าง ขอเติมคำว่า(สามี) 555
ตามเค้าไปห้องแล้วเอ็จจะเหลือเรอะเซฟ
ส่วนน้ำค้าง ก็ชวนผู้ชายเข้าบ้าน...โฮะๆๆ
ไอ้สองหน่อขาวดำนี่จะนัดกันไปเชือดแกะรึไง ถึงได้มารับถึงที่แบบนี้
ยิ่งพูดยิ่งอยากรู้ๆๆ.....มาเร็วๆนะคร้าบบบบบ
ปล.ถึงคนเขียน ผมชอบเรื่องนี้มากเลยนะครับ ดูมีสีสันดี ยังไงก็สู้ๆนะครับ จะติดตามต่อไปครับ
-
อยากให้มาต่อทุกวันเลย ชอบเรื่องนี้มาก
เมื่อเซฟไปทำความสะอาดห้องคิระ จะเกิดอะไรขึ้น
เป็นกำลังใจให้น่ะ
-
บทที่ 5.2
แกร๊ก!
ผมเปิดประตูบ้านส่ายตามองหาพ่อ เผื่อวันนี้พ่อกลับเร็ว แต่ก็คงเหมือนอย่างเคยทุกวันน่ะแหละ ช่วงนี้ที่บริษัทพ่อกำลังมีปัญหา ผมเดินนำร่างสูงขึ้นไปบนห้องนอน พอดีว่าห้องน้ำบ้านผมอยู่ในห้องนอนน่ะแหละ แยกกันระหว่างห้องพ่อกับห้องผมเลย
“ไม่มีใครอยู่บ้านหรอ” คนตัวใหญ่ถามผม
“อือ พ่อกลับดึกน่ะ^^” ผมบอกพลางยิ้มแห้งๆ
“แล้วพาผู้ชายเข้าบ้านตอนพ่อไม่อยู่แบบนี้บ่อยมั้ยเนี่ย-_-”
“ก็....ใช่มั้ง ก็เลิกเรียนก็พามาเล่นเกมที่บ้าน บะ..บ้างทีก็ให้เพื่อนค้างด้วยนะ”
“ให้ค้างเลยหรอ!!!”
“กะ...ก็ เล่นเพลินจนดึก ก็เลยให้นอนค้างเลยน่ะ><”
ว้ากทำไมๆ ให้เพื่อนนอนด้วยมันแปลกตรงไหนกันเล่าว้ากซะเสียงดังเลยT^T
“เล่นอะไรกันนานขนาดนั้นห๊ะ!!”
“ก็เล่นเกมอ่ะ><”
“ให้ตายเหอะ! โง่ชะมัด!!”
ด่าผมหรือด่าตัวเองครับ-o- ถ้าด่าตัวเองก็หันไปทางอื่นอย่าหันมาทางผม ผมไม่โง่นะ-*-
“เดี๋ยวเฟียสอาบน้ำก่อนเลยนะ ผมจะไปเตรียมเสื้อให้”
ผมบอกหลังจากเปิดประตูห้องให้เฟียสเข้ามา ร่างสูงมองไปรอบๆห้องผม ห้องผมค่อนข้างเล็กน่ะบ้านผมก็ไม่ได้รวยอะไรมาก ปานกลางๆทำธุรกิจเล็กๆพอเลี้ยงชีพ ห้องผมมันรกหรือป่าวนะเขาถึงมองไม่หยุดซะที ผมจัดแล้วนะ-o-;
“อะ..เอ่อ โทษนะ ห้องมันแคบไปหน่อย” ผมบอก
“ไม่หรอก ฉันก็ชอบห้องเล็กๆแบบนี้”
ชอบห้องนี้หรอ-///- ห้องผมก็ไม่มีไรมากเปิดมาก็เจอชั้นหนังสือ โต๊ะคอม เตียงเลย ผมชอบสีเขียวด้วยห้องนี้ก็เลยออกแนวป่าดงดิบ เพราะข้าวของเครื่องใช้เป็นสีเขียวหมดเลย
“น่านอนใช่มั้ยละ^^”
สีเขียวทำให้หลับง่าย เพื่อนผมที่มาเล่นเกมที่บ้านถึงชอบค้าง โดยเฉพาะไอ้เซฟเดินเข้ามาปุ๊บกระโดดนอนบนเตียงก่อนเลย ฮ่าๆ
“เชิญชวนหรือไง!!”
เอ๊ะ!! คะ..คือ เชิญชวนอะไรกันละ ไม่ได้คิดแบบนั้นซะหน่อย... ผมก้มหน้าหลบใบหน้าเคร่ง นี่เมื่อไหร่นายจะเลิกทำหน้ายักษ์ซะทีเล่า ผมอึดอัดนะ...
“ป่าวครับ...” ผมตอบ
“น่าโมโหหว่ะ!! เลิกทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ซะที!!”
“ผมะไม่ได้จะร้องไห้ซะหน่อย!”
“แล้วก้มหน้าหาป้าหรือไง!!”
“แล้วนายจะว้ากหาลุงหรือไง!”
“ย้อนหรอห๊ะ!!”
ผมกัดปากไม่กล้าเถียงต่อ ไอ้บ้านี่!! ทีตัวเองแหกปากแว้ดๆพอโดนตอกกลับก็หาเรื่องหาว่าย้อน คิดว่าตัวเองถูกตลอดเลยนะ!
“ขี้เกรียจคุยแล้วอาบน้ำๆ”
หมอนั่นตัดบทแล้วเริ่มปลดเนคไทออก
“ปะ..ไปถอดในห้องน้ำสิ” ผมบอก
“นายก็รีบๆถอดเดี๋ยวเป็นหวัดหรอก” เฟียสบอก
-///- ผมพยักหน้าเล็กน้อยแล้วดึงเนคไทออก เอิ่ม...แต่ว่าให้มันอาบก่อนดีกว่า
“นายอาบก่อนสิ” ผมบอก
“อาบพร้อมกันไปเลยเปลืองน้ำ!”
ปะ...เปลืองน้ำหรือเปลืองตัว...-o-/// ถึงจะเคย....มาแล้วแต่ ผมไม่ให้เห็นอีกเป็นครั้งที่ 2หรอกนะ!! คนที่ทำอะไรแล้วไม่รับผิดชอบอย่างนายน่ะ! นึกขึ้นมาแล้วก็รู้สึกโมโหยังไงก็ไม่รู้แหะ
...ทำไมถึงทำนิ่งๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ระหว่างเราสองคนไม่มีอะไรเลยหรอ...
“รีบถอดดิ! อายไร!”
“ละ...แล้วทำไมผมต้องถอดด้วยเล่า อาบคนละรอบสิ-///-”
“ฟังไม่รู้เรื่องหรือไงบอกให้ถอดก็ถอดดิวะ!!”
“งะ..งั้นผมอาบก่อน>///<”
“ยังจะอายอะไรอีก มากกว่านั้นก็ทำกันมาแล้วไม่ใช่หรอ”
..โกรธแล้วนะเว้ย -*-...
พูดแบบนี้ออกมาได้ยังไง แถมพูดด้วยหน้าตาที่เหมือนการทำแบบนั้นกันมันเป็นเรื่องปกติเหมือพาหมาไปเดินเล่น ผมน่ะ...เป็นฝ่ายเสียหายนะ ทำไมต้องพูดเหมือนเคยกันมาหลายครั้งแล้วละ ให้เกียรติกันบ้างไม่ได้หรือไง ผมเป็นผู้ชายนะ!
“จะอาบก่อน..”
ปัง!
ผมเข้ามาสิงอยู่ในห้องน้ำหลบหน้านายนั่น มากกว่านี้ก็ทำกันมาแล้ว!! ฟังแล้วเหมือนศักดิ์ศรีของผมป่นปี้เลยอ่ะ เคยตกเป็นเมืองขึ้นแล้ว ฮือ ไม่อยากคิดๆ ไม่คิดๆ ปวดหัวT^T
ซ่า~
ผมเปิดน้ำในอ่างแล้วลงไปนอนแช่ปล่อยตัวให้ไถลลงไปนอนอยู่ใต้น้ำ ทำแบบนี้แล้วรู้สึกสบายหัวขึ้นเยอะเลยละ
ปัง!
ผมยันตัวขึ้นมองประตูที่ถูกเปิดออกพร้อมร่างสูงที่เดินเข้ามา สายตาผมเลื่อนจากใบหน้าหล่อลงมาที่แผงอกกว้าง ก่อนจะมาหยุดตรงซิกแพ็กสะดุดตา
“ทะลึ่งนะเราอ่ะ! มองใต้สะดือคนอื่นแบบนี้-_-!”
ผมสะดุ้งกับเสียงใหญ่ ยังมองไม่ถึงใต้ผ้าขนหนูเลยนะ ทะลึ่งอะไรละ!!
พรึ่บ!
ผมเลื่อนม่านพลาสติกปิดกั้นระหว่างเขากับผม ชิ! ไม่อยากจะมองซะหน่อย...-..-
ซ่า~
เสียงละอองน้ำดังเรียกให้ผมหันไปมองด้านข้างที่ถูกกั้นด้วยม่านพลาสติก เงาที่สะท้อนร่ำไรที่ม่านทำให้ผมเห็นอริยาบทในการอาบน้ำของคนข้างๆรวมทั้ง โครงสร้างสูงใหญ่ที่พอเห็นได้ลางๆ ผมเผลอลอบสำรวจร่างกายของเฟียส ผมว่าหุ่นของเขาต้องเป็นที่อิจฉาของผู้ชายหลายๆคนแน่ๆเลย กล้ามที่แขนก็ขึ้นเป็นมัดๆแต่ไม่ได้ใหญ่น่าเกลียด แถมขายาวมากเลย หน้าตาก็ดีแบบนี้เป็นนายแบบได้สบายๆเลยละ
“นี่!”
“ห๊ะ!”
ผมรีบหันมองปลายเท้าตัวเอง เขารู้ว่าผมมองหรอ บ้าจริงไปมองคนอื่นตอนอาบน้ำแบบนั้นเหมือนโรคจิตเลย>////<
“ยาสระผมหน่อยดิ๊!”
“แปปนะๆ>///<”
ผมลุกหยิบยาสระผมบนชั้นเล็กๆเหนือหัวตัวเองก่อนจะยื่นลอดข้างๆม่านไป
พรึ่บ!
“ไหนวะ!!ยาสระผม...”
ม่านพลาสติกเลื่อนออกเพียงเสี้ยววินาที ผมอ้าปากค้างมองร่างสูงที่ก้มตัวต่ำๆ ดวงตาสีแดงสดเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นสภาพครึ่งตัวพ้นขอบอ่างของผม แต่ผมสิช็อกยิ่งกว่า... ก็เขาไม่ใส่เสื้อผ้า แล้วก้มลงระดับสายตาผม ผมก็เห็นตั้งแค่คอเขาไปยันซิกแพ็ก....แล้วต่อจากซิกแพ็กก็...
“โรคจิต>O<////!!”
พรึ่บ!
ผมปาขวดยาสระผมให้นายนั่นแล้วหันหน้าเบือนพร้อมกระชากม่านปิด
ตึกตักๆ
หะ...หัวใจเต้นแรงชะมัดเลย เพราะ...ไอ้บ้านั่นน่ะแหละ มาเซอร์วิสอะไรแปลกๆแบบนี้ ผมยังมองลงไปไม่ถึงใช่มั้ย แค่เห็นซิกแพ็กเอง ใจร่มๆสิน้ำค้างเอ้ย! แค่ซิกแพ็กไม่ได้เห็นต่ำกว่านั้นซะหน่อยจะตื่นเต้นทำไมละ ของแบบนั้นน่ะ....เราก็มีเหมือนกันจะตื่นเต้นทำไม>////<
“ไม่เคยเห็นหรือไงทำตาโตซะ..” เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆ
ชิ! ใครมันจะไปเคยเห็นละ.. ถะ...ถึงเห็นก็ไม่ได้ใกล้ขนาดนี้ซะหน่อย
...ตัวเองก็ตาโตเหมือนกันอ่ะ-///-...
แต่ผมจำไม่ได้มันเร็วมาก ไม่รู้ว่าเขามองอะไรผมถึงทำตาโตแบบนั้น ถึงแม้จะแค่แว้บเดียวก็เหอะ
....อายเป็นบ้าเลย หมดกันความเป็นชายของผมT^T
“คืน!”
ผมเอื้อมมือออกไปรับขวดยาสระผมจากมือใหญ่
“ปะ...ปล่อยสิ”
ผมออกแรงดึงขวดออกจากมือหนา แต่ก็ไม่กระดิกเลย นี่จะกวนกันหรือไงเนี่ย-3-
“ฟะ...เฟียส..อ่า...ปล่อยสิ”
ปรืดดดดด~
น้ำยาสีขาวหนืดๆราดลงบนหัวผมเป็นสาย ผมปัดมือใหญ่ที่แกล้งบีบยาสระผมลงบนหัวผม โอ้ย! หลับตาไม่ทันอ่ะ แสบตา><
“เล่นบะ...แค่กๆ ถุ้ย!”
พอผมอ้าปากจะว่ามันก็ไหลเข้าปากผมอีก รสชาติแย่มากเลย ลิ้นชา อยากจะอ้วกจังเลย
“เสือ กเรียกชื่อแบบนั้นเองนี่!!”
แล้วมันเกี่ยวไรกับเรียกชื่อวะครับ>O< ผมหลับตาปี๋ยกมือขยี้ตาแต่มือใหญ่ก็รั้งมือผมออกแล้วเลื่อนมาช้อนใบหน้าผมให้อยู่นิ่งๆ
“อยู่เฉยๆจะล้างให้”
ผมยอมนั่งเชิดหน้าปล่อยให้นิ้วเรียวยาวปาดล้างตาผม เสียงลมหายใจเบาๆลอยอยู่ใกล้ผม ผมเลยถดตัวถอยออกมาหน่อย มือใหญ่กระชากไหล่ผมให้ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ใกล้....จนรู้สึกถึงลมหายใจที่รดอยู่ปลายจมูก ผมนั่งตัวเกร็งมือจิกขอบอ่างทำอะไรไม่ถูก ใกล้ไปแล้ว....ใกล้แบบนี้ ผมเริ่มหายใจไม่ถูกจังหว่ะแล้วนะ...
“ลืมตาสิ”
ผมค่อยๆเบิกตาตามคำสั่ง ผมกระพริบตาถี่ๆเพราะยังแสบๆเคืองๆที่ตาอยู่ มือใหญ่ลูบปาดเส้นผมของผมเบาๆไล่คราบยาสระผมออก ผมค่อยๆลืมตามองใบหน้าเลือนรางข้างหน้าอีกรอบ ดวงตาสีแปลกจ้องมองผมเหมือนคนกำลังลุ้นดูบอลอยู่ พอเห็นผมลืมตาได้ใบหน้าหล่อก็คลายคิ้วออกอย่างโล่งใจ
“ขะ..ขอบคุณ..นะ” ผมบอก
แต่จะไปขอบคุณมันทำไมอ่ะ มันแกล้งผมก่อน-///- ผมมองดวงตาเป็นประกายที่จ้องผมไม่เลิก บรรยากาศแบบนี้มันแปลกๆแหะ ผะ...ผมทำอะไรให้โกรธหรือป่าวนะ ทำไมจ้องหน้าผมไม่วางตาเลย ผมเอียงคอทำหน้างงๆ คือ... มองหน้าทำไมอ่ะ จ้องแบบนั้นแล้วมันร้อนในนะ>///<
“น่าหมั่นไส้!!”
ง่า! ทำไมอ่ะ-o- มือใหญ่กระชากม่านปิดแล้วเดินกระแทกเท้าตึงๆออกไปจากห้องน้ำ ผมจับแก้มตัวเองที่ร้อนฉ่าเหมือนเพิ่งออกมาจากเตาอบ แล้วตอนหมอนั่นจับจะสงสัยมั้ยนะว่าทำไมหน้าผมร้อนขนาดนี้
อย่าจับได้เลยว่าเพราะอะไร....ผมไม่อยากให้เขารู้ว่าผม...คิดยังไง กลัวว่าเขาจะรังเกรียจแล้วหนีไป ไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลย...
“เฮ้อ~ ปวดหัวจังเลยT^T”
ผมออกมาจากห้องน้ำด้วยภาพโชกไปด้วยน้ำ ผมมองร่างสูงใหญ่ที่ใส่เสื้อยืดตัวใหญ่ของผมกับกางเกงนักเรียนตัวเก่า ผมก้มลงหยิบเสื้อผ้าที่วางกองอยู่บนพื้นใส่ตระกร้าเดินลงไปใส่เครื่องซักผ้าแล้วเดินขึ้นมาแต่งตัวข้างบนอีกรอบ
...อ่า-o-….
ผมลอบปากเหงื่อเล็กน้อยพลางมองหนังสือเล่มหนาในมือใหญ่ ใบหน้าหล่อฉายแววสงสัยกับหน้าปกที่ดูล่อแหลม นิ้วเรียวยาวกรีดข้างขอบกระดาษเตรียมเปิดดูเนื้อหาภายในเล่ม ผมรีบวิ่งกระโจนไปจับมือใหญ่ก่อนที่จะบรรลุไปโลกใหม่ ไม่ได้นะๆ หนังสือเล่มนั่นมัน...
... เมื่อเมะรุกมาเคะจะรับยังไงOoO!!...
“อย่าเปิดนะ>////<”
ผมกระโดดทับร่างสูงก่อนจะรีบดึงหนังสือน่าอายออกจากมือเขาโดยเร็ว ผมยันมือกับเตียงพยุงตัวเองขึ้น แต่รู้สึกเหมือนที่เอวผมมันจะโล่งๆแปลกๆ
“จะทับอีกนานมะ!!”
ผมขยับตัวขึ้นเล็กน้อยแล้วใช้มือขยับพันผ้าขนหนูที่เอว แต่มือเดียวมันลำบากอ่ะ-.-
“คะ...คือ หลับตาก่อน..ได้มั้ย-///-”
จะลุกขึ้นนุ่งผ้าเลยทีเดียวไม่ต้องมากึ่งนั่งกึ่งนอนแบบนี้ มันจับลำบากอ่ะ
หมับ
แขนใหญ่ตวัดกอดผมนอนแนบร่างสูง ผมเบิกตากว้างอย่างตกใจกับการกระทำของเขา มือใหญ่ดึงผ้าขนหนูผมพันรอบเอวแล้วยัดปมอย่างรวดเร็ว
“เสร็จแล้วลุก...”
ผมผงกหัวตามเสียงของคนข้างหน้า ริมฝีปากหนาชะงักคำพูดแล้วมองหน้าผมเช่นเดียวกับผมที่นอนมองหน้าเขานิ่งไม่ขยับ ผมรู้สึกถึงแรงกอดกระชับที่เอวทำให้ร่างผมถูกบดเบียดเข้าใกล้คนตัวใหญ่เข้าไปอีก
ในห้องที่หนาวขนาดนี้แทนที่ผมจะรู้สึกหนาว กลับรู้สึกว่าร่างกายมันร้อนขึ้นเรื่อยๆ หรือผมจะไม่สบายกันนะ
มือใหญ่แทรกเข้ามากุมศีรษะใต้เส้นผมสีอ่อนแล้วกดหัวผมให้โน้มเข้าไปใกล้ใบหน้ารูปสลัก
“ฟะ...เฟียส..อืม”
ริมฝีปากผมแนบสนิทกับริมฝีปากเย็นๆ ผมหลับตาปี๋เกร็งกับสัมผัสอ่อนหวานที่ริมฝีปาก ริมฝีปากหนาค่อยๆดูดกลืนลิ้มรสริมฝีปากสั่นเครือของผม ร่างสูงพลิกตัวผมลงไปนอนราบอยู่บนเตียงแทนตำแหน่งเขา
มือหนาลูบตามเรียวแขนผมเบาๆ แต่นั่นทำให้หัวใจผมกระตุกวาบๆ มันเสียววาบๆที่สะดือแปลกๆ
“ฮา....อื้ม”
ผมเบี่ยงหน้าหาอากาศ ทำแบบนี้โดยไม่ปล่อยให้ผมหายใจ ผมเริ่มจะเวียนๆหัวแล้วนะ พอหาใจทางจมูกไม่สะดวกผมก็ต้องปากรับอากาศแทน แต่ดันเป็นการเปิดโอกาสให้ลิ้นร้อนๆรุกล้ำเข้ามาฉกฉวยอากาศในปากผม ปลายลิ้นหนาดันลิ้นผมไปมาอย่างสนุกขณะที่ผมหายใจหอบอย่างคนใกล้ตาย ถึงจะเป็นแบบนั้น...แต่ผมกลับรู้สึกดีซะได้ มือใหญ่ไล้เรื่อยลงมาหยุดที่หน้าอกผม นิ้วเรียวนิ้วบีบเม็ดอกเล็กๆผมก็ได้แต่สะดุ้งเจ็บจี๊ด
...นี่ผมปล่อยตัวปล่อยใจมากไปหรือป่าวเนี่ย...
สติอันน้อยนิดเริ่มเตือนผม จมูกคมสันลากลงมาสูดเอากลิ่นสบู่อ่อนๆที่ข้างคอผม ผมหดคอต้านริมฝีปากเย็นที่ไล่จุมพิตข้างคออย่างขัดเขิน ไม่รู้สิแต่ผมรู้สึกแปลกๆ รู้สึกจั๊กกะจี๋จนอยากจะขำออกมาและก็รู้สึกอยากจะปล่อยเสียงร้อง....ออกมา
…ตะ..ตื่นเต้นจนหายใจไม่ออกแล้ว...
นี่เราเคยทำแบบนี้กันแล้วจริงๆหรอ ถะ...ถ้าเป็นครั้งที่สอง ผมก็น่าจะเลิกตื่นเต้นเหมือนโดนเปิดซิงได้แล้วนี่ ผมบิดขาไขว้ปิดกั้นมือใหญ่ที่เริ่มรุกเข้ามาในส่วนต้องห้าม ไม่ได้นะ.. ทำแบบนี้ไม่ได้ ถ้าขืนทำอีกละก็นายคง....จะเมินเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อนนะ ฉัน...ฉันยังไม่ได้เตรียมใจเลย
“...ขอโทษ...ยะ...ยังไม่พร้อม อย่าทำเลยนะ”
ที่อ่านในการ์ตูนมันบอกว่าครั้งแรกจะเจ็บมาก ถึงจะเคยโดนไปแล้ว แต่ไม่ได้ว่าตอนนั้นมันเจ็บแค่ไหน อีกอย่าง....อย่าทำเหมือนฉันง่ายขนาดนั้นสิ
“โทษ..”
ร่างสูงลุกออกจากตัวผมแล้วเดินตรงไปที่ประตู เขา...จะโกรธหรือป่าว
“อย่าปล่อยตัวเวลาอยู่กับใครเข้าใจมั้ย...” เฟียสบอก
“คะ..คือ..”
ไม่ได้ปล่อยกับใครทั้งนั้นแหละ ถ้าไม่ใช่...คนที่ชอบ ก็คงไม่เผลอขนาดนี้...
“กลับล่ะ”
“เฟียส! แล้ว...เสื้อละ” ผมถาม
“ช่างมันเถอะ”
ร่างสูงเปิดประตูออกจากห้องไปทิ้งผมในนั่งอยู่เพียงคนเดียว บ้าจังเลย พูดอย่างกับจะรั้งเขาไว้งั้นแหละ ผมลุกขึ้นแต่งตัวเงียบๆก่อนจะเดินลงไปข้างล่าง มันถึงเวลาทำอาหารแล้วผมต้องทำเผื่อพ่อด้วย
“ยะ...ยังไม่กลับอีกหรอ-///-”
ผมถามเบาๆ พลางเอียงคอมองร่างสูงที่นั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าว ใบหน้าหล่อขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วจ้องหน้าผมอย่างเคืองๆ
“ไล่หรือไง!!”
“กะ...ก็ บอกจะกลับ ก็นึกว่า...”
“นายเอากุญแจรถฉันไปปั่นในเครื่องซักผ้าแล้วฉันจะกลับยังไง-*-”
“ห๊ะ OoO”
แล้วเครื่องซักผ้าป่านนี้ไม่เจ๊งแล้วหรอ ตายแล้ว>< ผมรีบวิ่งไปดูเครื่องซักผ้า มันกำลังดังครืดๆแถมกระตุก ผมเปิดฝาดู ที่ตัวหมุนมันมีกุญแจรถมอไซค์ติดอยู่ กรรมจริงๆเลย ไม่คิดว่าจะหยิบติดมาด้วย
ผมเอื้อมมือลงไปดึงพวงกุญแจที่ติดค้างอยู่ข้างใน
หมับ!
“ทำบ้าอะไรเนี่ย!!”
มือใหญ่กระชากแขนผมออกแล้วตวาดเสียงดัง
“จะ..จะเอากุญแจให้ไง” ผมตอบเสียงเบา
“แล้วทำไมไม่เปิดเครื่องก่อน!! โง่ชะมัด!!”
เฟียสกระชากปลั๊กออกแล้วล้วงมือลงไปดึงกุญแจขึ้นมาแทน ผมนี่...ทำอะไรไม่ได้เรื่องเลยสินะ
พอเขาได้กุญแจแล้วก็คงจะไปแล้วละ ผมก็ต้องอยู่บ้านคนเดียวอีกแล้ว...
“จะทำอะไรอีกหรือป่าว!”
“ห๊ะ!...อะ เอ่อ ทำกับข้าวน่ะ...”
“งั้นก็ไปทำเลยเร็วๆด้วย!!”
“อ่า..O.o?”
“อย่ามาเอียงคอนะเว้ย!!”
“...ขอโทษ...”
ผมก้มหน้าเดินไปทางครัว โดนดุอีกแล้ว.... ผมใส่ผ้ากันเปื้อนเปิดตู้เย็นหยิบผักกับเนื้อหมูออกมาหั่น วันนี้คงต้องทำข้าวผัดอีกแล้วละ ไม่รู้จะทำอะไรดี
ตึง!
ร่างสูงกระแทกตัวนั่งหน้าเคาเตอร์ครัว ใบหน้าหล่อมองผมอย่างเอือมๆก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมากดเล่นอะซักอย่าง
“ยะ..ยังไม่กลับ..”
“เดี๋ยวก็กลับแล้วอยู่ดูคนโง่อยู่-_-!!”
“โง่....”
ผมดูโง่ขนาดนั้นเลยหรือไงนะ
“ก็นายมันซุ่มซ่าม! ไม่ได้เรื่อง! ถ้าปล่อยไว้คนเดียวตอนทำกับข้าวเดี๋ยวบ้านไฟไหม้ขึ้นมาทำไงละห๊ะ!!”
“...ผมไม่ได้โง่ขนาดทำบ้านไฟไหม้หรอก-.-...”
“มันก็ไม่แน่หรอก!! รีบทำสิวะ!! คิดว่าฉันว่างมากมานั่งเฝ้าได้ทั้งคืนหรือไง!!”
ไม่ได้ขอให้นั่งเฝ้าซักนิด-*- เอาแต่ด่าๆแบบนี้ไม่อยากอยู่ด้วยแล้ว ผมหยิบมะเขือเทศมาหั่นเป็นสี่เหลี่ยมลูกเต๋า จริงๆผมเกลียดมะเขือเทศมากเลยละ หั่นยากสุดๆ นิ้วผมเฉียดหายวืดไปเพราะไอ้มะเขือเทศนี่แหละT^T
ตึก!!
ผมชักนิ้วหลบ ไอ้มะเขือเทศนี่มันเด้งดีจริงๆเลย เด้งหลบมีดทีผมใจหายวืดเลย เกือบไปแล้วนิ้วผม-o-;
“เดี๋ยวก็นิ้วกุดหรอกหั่นดีๆเด้!!”
สั่งงี้มาหั่นเองสิ-.- ไม่มีใครอยากสับนิ้วตัวเองหรอก
“รู้แล้วครับๆ”
ผมบอกแล้วก้มหน้าก้มตาหั่นผักต่อ เพิ่งเคยมายืนทำอาหารให้คนดูรู้สึกประหม่ายังไงก็ไม่รู้ ผมมองเงาของเฟียสที่สะท้อนบนกระจกตู้สีดำ ดวงตาคู่นั้นกำลังจ้องมองแผ่นหลังผมอยู่
...นึกว่าเล่นเกมซะอีก...
พอรู้ว่าถูกจ้องมันก็รู้สึกหน้าร้อนๆขึ้นมาอีกแล้ว วันนี้ก็เพิ่งผ่านจุดอันตรายมาหมาดๆด้วย... หวังว่านายคงไม่จูบฉันเล่นๆเหมือนที่คิระทำกับเซฟนะ อ่า....แต่เท่าที่ดูแล้ว ตอนนั้นมันบรรยากาศพาไปอะไรๆก็เกิดขึ้นได้สินะ ก็ผมน่ะมักจะถูกเพื่อนคนอื่นจ้องจะทำแบบนั้นอยู่แล้ว เลยคบอยู่แค่ไม่กี่คนเอาแค่คนที่ไว้ใจได้เท่านั้น หน้าตาแบบนี้มันคงล่อลวงให้ผู้ชายอยากจะทำแบบนั้นกับผม ถ้าผมเกิดมาบึกบึนบ้างก็ดีสิ...
“แม่นายทำอาหารเก่งมั้ย”
“อื้ม แม่ผมทำอาหารอร่อยมากเลยละ” ผมยิ้มเขินๆ
“งั้นหรอ นายก็ทำให้มันอร่อยๆแล้วกัน หน้าเหมือนแม่ก็ต้องทำอาหารให้อร่อยเหมือนแม่ละ”
รู้ได้ไงว่าหน้าตาเหมือนแม่-.-
“แอบดูอัลบัมรูปหรอ-.-”
ในบ้านนี่ไม่ค่อยมีรูปตั้งโชว์หรอก เพราะพ่อไม่อยากให้รูปเก่าเร็วเลยเก็บใส่อัลบัมหมดเลย ผมจ้องใบหน้าหล่ออย่างจับพิรุธ ดวงตาสีชาดส่ายลอกแลกๆแสดงอาการอยางชัดเจน ให้ตายสิทำไมเข้าห้องคนอื่นต้องมือซนกันนักนะ
“รีบๆทำสิ!!”
“รู้แล้วๆ”
ผมลงมือทำอาหารต่อให้เสร็จ ผมตักข้าวผัดใส่จานใหญ่ๆไว้ เสียงเก้าอี้เลื่อนออกเรียกสายตาผมให้หันไปมองร่างสูงโปร่งที่ลุกขึ้น
“จะ..จะกลับแล้วหรอ” ผมถาม
“อืม”
“ทำเผื่อไว้ให้ด้วยนะเนี่ย...ไม่อยู่กินก่อนหรอ”
“จะมืดแล้ว”
ผมก้มหน้ามองพื้น อยากให้ลองกินอาหารที่ผมทำดูนะ ก็...ก็แค่ แบบว่าๆ ถือว่าเป็นค่านั่งเฝ้าแล้วกัน แต่เฟียสจะกลับแล้วนี่นา เฮ้อ~
“ตักใส่กล่องสิ”
“หือ? อะไรนะO.o” ผมถามทวน
“ตักใส่กล่องมาดิจะเอาไปกินบ้าน!!”
“อะ..อื้ม รอแปปนะ^^”
ผมยิ้มกว้างแล้วเดินไปหยิบกล่องพลาสติกที่แถมมาเวลาซื้อบะหมี่แพ็คๆมากิน ผมตักข้าวผัดใส่กล่องก่อนจะเอายัดลงถุงยื่นให้เฟียส
“กินให้หมดนะ><” ผมบอก
“จะเอาไปให้หมากิน!!”
“อ่า..T^T”
ข้าวผัดที่ผมทำมันไม่น่ากินขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย
“ยื่นขาหน้ามา!!” เฟียสสั่ง
ถึงจะไม่ใช่หมาแต่ผมก็ต้องยื่นให้มันใช่มั้ยอ่ะ มือใหญ่วางการ์ดไพ่ลายข้าวหลามตัดลงบนมือผม ผมเงยหน้ามองเขาอย่างงงๆ คือ...จะบอกเป็นกลายๆว่าจะมาเล่นไพ่ด้วยอะไรอย่างนี้หรอ
“โฮม่าจะจัดนิทรรศการ ถ้าอยากเข้าสะดวกๆก็ยื่นการ์ดนี่ให้พวกคนคุมหน้าโรงเรียน”
อ่อ ผมพยักหน้าหงึกๆเหมือนจะเข้าใจ มันคือบัตรเข้างานอะไรประมาณนี้สินะ
“แล้วจะไปนะ” ผมบอก
“ไม่ใช่ “แล้วจะไป” แต่ต้องมา!!”
“..บังคับกันนี่”
“เข้าใจมั้ย!!”
“เข้าใจ><”
ใบหน้าหล่อกระตุกยิ้มเท่ๆให้ผม โอ้ววว ยิ้มเป็นด้วยหรอเนี่ยกับผมเนี่ยนะ *o*
โป๊ก!
“เขกหัวทำไมอ่ะ>.o” ผมร้อง
“ทำหน้าน่าหมั่นไส้-_-”
“มะ...เมื่อกี้ ยิ้มหรอ^^”
“ดูยังไงยิ้มห๊ะ!! แยกเขี้ยวโว้ย!!”
“แยกเขี้ยวก็แยกเขี้ยว^^”
“อย่ามายิ้มนะเว้ย!! พูดย้อนแบบนี้หมายความว่าไงวะ!!”
“ยะ..ยังไม่ได้พูด..”
“พูดอยู่นี่ไง!! จะเถียงกับฉันหรอห๊ะ!!”
ไอ้หมอนี่ หาเรื่องกันชัดๆ เบื่อจะเถียงแล้ว วันนี้เพลียจริงๆเลยT^T
“ไม่เถียงแล้วหรือไง!!!”
เฮ้อ....เบื่อคุณมึงจังเลยครับ ไอ้พี่ว้าก-*-
+++นักเขียนนนน+++
เขียนอย่างเหนื่อย โฮกกกก :katai4:
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
ทั้งคนที่อ่านประจำหรือพึ่งมาอ่าน จริงๆก็อยากอัพทุกวันนะ
แต่ต้องรอปิดเทอมอ่ะจ้าถึงจะอัพวันเว้นวันเลย555+
น้องน้ำนี่จะยั่วเกินไปแล้ว มันสมควรโดนจับกดจริงๆ
กำลังคิดว่าเฟียสมันจะความอดทนสูงเกินไปไหมหว่า
อยากแต่งกดๆเร็วๆจังเลย หึๆ
อยากจะลองแต่งนิยายส่งสำนักพิมพ์ดู แต่ฝีมือยังไม่ค่อยเข้าขั้นเท่าไหร่
นิยายตัวเองอ่านเองยังงงเองเลย แล้วคนอ่านจะงงมั้ยเนี่ย
ถ้างงตรงไหนถามได้ ติได้นะคะ จะได้นำไปพัฒนา
ไม่เครียดเรื่องติจ้า แต่เข้ามาด่านี่ไม่เอานะ :hao3:
-
คู่นี้หวานปนโหด (?) ฮ่าๆๆ
เฟียสก็ไม่พูดดีๆ หรือว่าเขินเลยต้องทำแบบนั้น
รออีกคู่ค่าาา :L2:
-
เวลาน้ำเอียงคอเฟียสหวั่นไหวอ่ะเด่ โด่
คู่นี้ดูก้าวหน้าไปมากๆอ่ะ
-
เฟียสน่ารัก -.- ซึนเดเระฝุดๆไปเลย
-
ขอทายว่าเวลาน้ำค้างเอียงคอ มันต้องโมเอ้สุดๆ เฟียสทนไม่ไหว
น้ำค้างใช่ เพท ของเฟียสไหมค่ะ :z3: o13
-
น้ำยังไม่ได้เตรียมใจ... แต่คนทางนี้เตรียมทั้งกายทั้งใจเพื่อรออ่านเลย 555
สู้ๆนะคร้าบ จะรอต่อไป ระหว่างนี้จะไปตามเก็บsulfurรอก่อน :hao7:
-
อะไรจะน่ารักขนาดนั้น พว้ากของเรา
ไม่ทำอะไรเลยยยย :katai2-1: :katai2-1:
-
เฟียส น้ำมะนาวไหม???
:katai2-1: :katai2-1:
-
:-[ :-[ :impress2: :impress2: :o8: :o8: :o8: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
เฟียสอ่ะ ชอบเค้าแล้วทำไมถึงอยู่สายซึนล่ะ ชอบก็บอกไปเลยมาทำอะไรแบบนี้ หวงเค้าก็บอกสิ นี่ถ้าน้ำไม่หยุดเฟียสก็คงไม่หยุดสินะ ขอบคุณคัฟคนเขียน ^^
-
สนุกมากกกกกกกกกกก
เพิ่งมาอ่านอ่ะ
อารมณ์แบบเหมือนอ่านการ์ตูนญี่ปุ่นเลย
ชอบๆๆๆๆๆ :hao6:
-
อยากอ่านคู่หลักแล้ว :hao7: อิอิ
-
บทที่ 6.1
[Save’s part]
ผมเดินตามแผ่นหลังกว้างเข้ามาในบ้าน....“บ้าน” ซึ่งทำให้ผมสับสนว่านี่มันคือ บ้านหรือปราสาท (บ้านมึงรวยมากใช่มั้ย กว้างซะจนต้องนั่งรถกอล์ฟจากหน้ารั้วมาหน้าบ้าน) -_-
“บ้าน” ซึ่งทำให้ผมสับสนว่านี่มันคือ บ้านหรือร้านเมดคาเฟ่ ไหงสาวใช้ถึงออกมาต้อนรับที่บันไดหน้าบ้านกันให้พรึ่บ–o-
“บ้าน” ซึ่งทำให้ผมสับสนว่านี่มันคือบ้านในประเทศไทยหรือยุโรป นอกจากจะไม่มีเค้าความเป็นญี่ปุ่นแล้วยังไม่มีความเป็นไทยเลย นี่มันไม่เรียกบ้านแล้ว นี่มัน This is the คฤหาสน์(อภิมหึมาโคตรมหาใหญ่)–o-!!
“ห้องรกหน่อยนะ”
ร่างสูงเอ่ยเสียงเรียบ มือใหญ่เปิดประตูบานไม้แกะสลักสีขาวออกให้ผมเดินเข้าไป ผมหันหน้าซ้ายขวาสำรวจห้องโล่งกว้างขนาดใหญ่ ผมเงยหน้ามองหน้าต่างสูงโค้งมนที่มองเห็นวิวทิวทัศน์ข้างนอกได้ชัดเจน ใกล้ๆกับหน้าต่างมีเปียโนเครื่องใหญ่วางอยู่ ถัดมาที่มุมห้องเป็นชั้นหนังสือขนาดใหญ่ที่เรียงยาวไปตามกำแพงเหมือนเป็นห้องหนังสือซะมากกว่าจะเป็นห้องนอนด้วยซ้ำ ห้องนี้ไม่เห็นมีเตียงเลยผมเห็นแต่โซฟาเซตหรูกลางห้องเอง
“ให้ทำตรงไหนละ”
ผมปั้นหน้านิ่งถาม อยากกลับบ้านเร็วๆ อยู่ด้วยนานๆผมอึดอัด ร่างสูงไม่ตอบเพียงแต่เดินมุ่งไปหาแมวขนปุยสีขาวที่กระโดดลงจากเบาะนั่งไร้พนักพิง
“เหมี๊ยว~”
เจ้าแมวขนยาวร้องแล้วเดินเข้ามานัวเนียรอบๆขาคิระ เขาย่อตัวลงลูบหัวเจ้าแมวเบาๆอย่างเอ็นดู ไม่คิดว่าผมจะมีโอกาสได้เห็นอะไรแบบนี้ คนแบบนี้อ่อนโยนกับแมวได้ด้วยหรอเนี่ย
“ทักทายฝาแฝดของนายสิฮารุ”
เสียงทุ้มเปรย ดวงตาสีเข้มเหลือบมองผมเล็กน้อย
...ฝาแฝด-o-…
ผมยืนงงเล็กน้อยแต่พยายามจะเข้าใจที่เขาพูดนะ แต่ผมเป็นแฝดกับเจ้าแมวนี่หรอ ยังไงกันละวะ
“ฉันมีการบ้านต้องทำนะ” ผมบอก
“รอแปบนึง”
ร่างสูงลุกขึ้นเดินตรงหายเข้าไปในห้อง เอ่อ...ห้องนี้ก็คือส่วนหนึ่งของห้องนอนใช่มั้ย แล้วทำอย่างกับเป็นคอนโดต้องมีห้องรับแขกแยกกับห้องนอน สงสัยที่จะเหลือเยอะไม่รู้ทำอะไรดี-.-
“เหมี๊ยว~”
ผมย่อตัวนั่งลงมองแมวที่ชื่อฮารุ พันธุ์เปอร์เซียหน้าตุ๊กตาสินะ ขนสวยจังเลยนะผมลูบมือไล้ไปตามเส้นขนนุ่มสลวย เพลินดีเหมือนกันนะ
ควับ!
ขณะที่ผมกำลังเคลิ้มไปกับขนนุ่มนิ่มไอ้แมวนี่ก็ตวัดเล็บข่วนมือผมเต็มๆ ให้ตายสิเลือดซิบเลย แสบชะมัด เจ้าแมวฮารุเดินสะบัดก้นเอาหางตบหน้าผมก็จะเดินเชิดๆกระโดดไปนอนที่เดินโดยที่สายตามันก็ยังจ้องผมเขม็ง
...กูทำไรผิดวะ ข่วนกูไมอ่ะ-o-;…
“เจ็บหรือป่าว”
ผมหันหน้าไปหาต้นเสียง คิระย่อตัวลงหยิบมือผมเข้าไปดูใกล้ๆ
...ทำแบบนี้อีกแล้วนะ!!...
ผมชักมือกลับพลางลุกขึ้นเดินหนีไปอีกทาง บอกแล้วไงว่าไม่อยากให้ทำแบบนี้ ผมไม่อยากเข้าใจผิดอีกแล้ว ผมไม่รู้ว่าเขาเป็นคนยังไงกันแน่ บางทีก็คงชอบไปนัวเนียกับคนอื่นไม่ต่างจากแมวหรอกมั้ง ทำให้เคลิ้มจนหลวมตัวไม่ทันระวังก็ข่วนจนผมเจ็บ...
“ไม่สบายหรอ” คนตัวใหญ่ถามผม
“ถ้าบอกว่าไม่สบายจะให้กลับบ้านมั้ยละ” ผมย้อน
“...ไม่...”
“มีอะไรให้ทำก็บอกมาสิเร็วๆ”
ห้องก็ไม่ได้รกสักนิด อีกอย่างบ้านมีเมดเยอะขนาดนี้ยังอุส่าห์ถ่อไปลากผมมาทำความสะอาด
“เดี๋ยวเสื้อผ้าเลอะเปลี่ยนชุดก่อน..”
นายนั่นบอกผมก่อนจะยื่นเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้ผม ผมรับมาอย่างเซ็งๆ
...ชุดไรวะเนี่ย-o-…
ผมมองเสื้อแขนตุ๊กตาสีดำเข้ม เสื้อสีขาวด้านในมีโบว์เส้นเล็กๆผูกไว้หลวมๆ ผมยกชุดขึ้นดูชายกระโปรงที่ระบายด้วยลูกไม้แถบใหญ่ ไอ้ชุดนี่มันอะไรกัน จะให้ผมใส่หรอ!! ผมจ้องหน้าไอ้ปลาดิบเขม็ง นี่มึงเอาอะไรมาให้กูใส่วะห๊ะ! รสนิยมมึงๆก็ใส่เองสิเกี่ยวไรกับกู!!
“ไม่ใส่!” ผมปฏิเสธแล้วยื่นชุดคืน
“ถ้าไม่ใส่ระวังฮารุจะกัด”
“ช่างหัวมันสิ! ยังไงฉันก็ไม่ใส่หรอก ชุดเมด...”
“แมวกัดร้ายแรงกว่าหมากัดนะ”
“เรื่องนั้นรู้อยู่แล้วน่า!”
เคยได้ยินมาว่าถ้าแมวบ้าหนักกว่าหมาบ้า ถ้าโดนกัดละก็ได้ฉีดยาระบมแน่
“ฮารุไม่คุ้นกับคนแปลกหน้า ห้องนี้มีแต่เมดที่เข้ามา”
“จะบอกว่ามันเห็นแค่นายกับพวกเมดงั้นดิ-o-” เลี้ยงแมวยังไงเนี่ย
“ใช่ ถ้านายยังไม่เปลี่ยนฮารุจะ...”
“ถ้ามันกัดฉันนะฉันจะฟ้องร้องเรียกค่าเสียหายจากนาย!!”
“เท่าไหร่ละ”
“หึ! จะเอาให้จนเลย!!”
“วิธีนั้นคงได้เงินไม่เยอะหรอก”
“งั้นฉันจะเดินไปชนรถบ้านนายให้นายจ่ายค่าทำขวัญ ได้อีกเด้งนึงค่ารักษาพยาบาลด้วย~”
“..งั้นมาช่วยผลาญเงินฉันโดยการเข้ามาอยู่ที่นี่ง่ายกว่ามั้ย..”
พะ...พูดบ้าอะไร ไม่ๆอย่าหวั่นไหวนะ ห้ามหวั่นไหวอีกเป็นอันขาด ถึงคำพูดมันจะสื่อความหมายแบบนั้น แต่หมอนี่เป็นลูกครึ่งคงจะบ่งพร่องทางภาษาไทย ไม่รู้จะพูดยังไงเลยพูดแบบนี้ เพราะงั้น...อย่าคิดไปไกลนะเว้ยเซฟฟฟฟ
“พูดมากขึ้นทุกวันเลยนะ” ผมบ่นมัน
คิระยกมือเตรียมจะล็อกคอผมแต่ผมกระโดดไปหลบหลังโซฟา แล้วก็ใกล้กับไอ้ฮารุนั่นด้วย ผมเหลือบหางตามองเจ้าแมวที่สะบัดหางไปมาอย่างหงุดหงิด มันจ้องตามผมตาไม่กระพริบเลย นี่มันจ้องจะกัดผมจริงหรอเนี่ย!! เป็น S เหมือนเจ้านายมันไม่มีผิดแล้วทำไมผมต้องเป็น Mด้วยล่ะ!!
“เอาชุดมาจะไปเปลี่ยนห้องน้ำอยู่ไหนละ”
ผมถามพลางดึงชุดออกจากมือคิระ
“อยู่ในห้องนอน...จะเข้าไปหรอ”
อ่า... มันคงเป็นเรื่องเสียมารยาทสินะ ไม่เหมาะที่จะทำแบบนั้นถึงถามแบบนี้ใช่มั้ย นั่นสิห้องนอนก็มีไว้สำหรับเขากับคนพิเศษที่เข้าได้ ก็มันเป็นพื้นที่ส่วนตัวนี่นะ ผมละสายตาจากประตูห้องนอนมาประตูข้างๆ ผมเดินไปเปิดประตูห้องใกล้ๆนั่น แต่เปิดมาก็เจอแต่รองเท้า-o-
“เปลี่ยนตรงนี้สิ”
“ไม่!”
ผมหันไปเปิดประตูบานที่สามแล้วแทรกตัวเข้าไปในห้องนั้นทันที
...ห้องฮารุสินะ...
ถึงผมจะอ่านป้ายภาษาญี่ปุ่นบนเตียงนอนขนาดย่อมสีแดงไม่ออกแต่ดูจากข้าวของเครื่องใช้ ไม่ว่าจะ เป็นที่ใส่อาหาร ที่ลับเล็บ แปรงหวีขน ถ้าบอกว่าคนใช้คงไม่ใช่อ่ะ แล้วไอ้ที่ใส่น้ำนั่นมันฝังพลอยด้วยใช่มั้ยทำไมมันวิบวับๆแบบนั้น จะไฮโซไปละ -o-!! ไม่ใช่เวลามาบ่นแล้ว ผมต้องกำกลืนใส่ชุดบ้าๆนี่แล้วละ เฮ้อ~ ทำใจยากจริงโว้ย!!
แอ๊ด~
ผมก้าวเท้าออกมาจากห้อง มือก็ดึงชายกระโปรงบานๆสิบกว่าชั้นลงให้ถึงเข่า ชุดเมดบ้านมันยาวกว่านี้ไม่ใช่หรอ ไงชุดผมกระโปรงมันสั้นแค่ครึ่งขาแบบนี้อ่ะ ผมสะบัดหน้าเมินสายตาคมที่มองผม เสียงเท้าหนักเข้ามาใกล้และหยุดตรงหน้าผม ผมขยับตัวออกห่างมาอีกก้าว ไม่อยากอยู่ใกล้ครับ เกลียดขี้หน้า!
“ให้ทำไรว่ามา!” ผมบอก
“เปลี่ยนผ้าม่าน”
“อีกทีดิ๊-o-”
“เปลี่ยนผ้าม่าน”
“อีกที>O<!”
“เปลี่ยนผ้าม่าน”
เปลี่ยนโพ่งมึงวันนี้!! แล้วหน้าต่างห้องมึงสูงเกือบห้าเมตร!! สูงเท่าไททันเลยนะเว้ย!! ไม่ทราบว่าคุณมึงจะให้กูขึ้นไปเอามันลงมายังไง โหนสลิงไปเอาหรือไงวะ!!
“จะบ้าหรอ-o-!!”
“มีบันได”
มันชี้ไปที่บันไดขาตั้งสีเงินๆ บันไดที่คนทำความสะอาดเช็ดกระจกตามห้างใช้อ่ะครับ ผมเดินไปโยกบันไดทดสอบความมั่นคง....ที่หาไม่ได้เลย-_-;
“ขึ้นสิ” คิระสั่ง
“ขอไปทำประกันแปบได้มั้ย-o-” ผมถาม
“ฉันรับผิดชอบเอง”
“ถ้าฉันตกมาพิการ หรือหัวน็อคพื้นตายทำไงละ!!”
“ถ้าตายจะจ่ายเงินทดแทนให้ครอบครัวนาย”
“ฟังดูดีนะ ซื้อโลงติดแอร์ให้ด้วยสิ-*-”
“ถ้าพิการ...ฉันจะเลี้ยงนายตลอดชีวิต”
“ฉันไม่อยากอยู่กับนาย แค่อยู่ใกล้ๆก็.....”
อึดอัดจะแย่แล้ว... ให้อยู่ด้วยกันไปตลอดไม่ไหวหรอก ในฐานะเพทน่ะหรอ
“จับให้ดีๆแล้วกัน!”
ผมบอกแล้วก้าวขาเหยียบบันไดขึ้นไปทีละขั้นๆ รู้สึกหวิวๆเวลาแอร์ลอดใต้ขาจังเลยหว่ะ เย็นแปลกๆหรือว่าเพราะใส่กระโปรงหว่า
...-_-….
กระโปรง!!
ผมก้มลงไปมองคนข้างหน้าที่แหงนหน้ามองใต้กระโปรงผมอย่างโจ่งแจ้ง กรรม!! เห็นกางเกงในเลยดิวะเนี่ย วันนี้ผมไม่ได้ใส่บ็อกเซอร์มามันร้อนอ่ะ
“นี่!! ก้มหน้าเดี๋ยวนี้เลยนะ>///<” ผมบอก
มือก็รวบกระโปรงบังกางเกงใน
“อืม”
ไอ้ปลาตายรับคำหน้านิ่งๆ พอมันก้มหน้าผมก็รีบปีนขึ้นไปปลดผ้าม่านออกจากราว ไม่รู้จะติดเพื่ออะไรนะ ใหญ่ก็ใหญ่ ยาวก็ยาว หนักก็หนักโยนทิ้งแม่ งเลย-*-
แผล๊ะ!
ผมโยนผ้าม่านลงพื้นแล้วไต่บันไดลง
“บอกให้ก้มหน้าไง!!”
ผมว้าก ไอ้บ้านี่เงยหน้าขึ้นมาหาพี่หรือไง หาไม่เจอหรอกเจอแต่น้องผมเนี่ยแหละ-*- ไอ้ปลาตายเดินยกบันไดไปอีกด้านของม่านที่ยังไม่ได้เอาลง ผมก็เดินตามมันไป แต่รอบนี้ผมไม่ปีนแล้วนะ!!
“นายปีนบ้างสิ เดี๋ยวจับให้-///-” อายหว่ะ กางเกงใน...
“ปีนสิ”
“ไม่!! นายแหละปีน>O<!!”
“งั้นไม่ทำละเรียกแม่บ้านมาทำ-_-”
....มึงเพิ่งคิดได้หรอ-*-...
แต่ก็ดีผมจะได้กลับบ้านเร็วๆซะที
หมับ!
แขนใหญ่ตวัดยกเอวผมลอยจากพื้น ร่างสูงใหญ่ก้าวเท้าจ้ำไปที่โซฟาก่อนจะกระแทกตัวนั่งลง แล้วมึงจะนั่งทั้งทีต้องลากกูมานั่งตักด้วยหรอวะ!!
“ทำบ้าอะไรเนี่ย!!”
ผมยันแขนโซฟาเพื่อลุกขึ้น แต่แขนแกร่งก็โอบรัดเอวผมไว้แน่น ตัวผมเลยเด้งกลับไปนั่งบนตักมันเหมือนเดิม มือหนาเริ่มพันโอบรอบตัวผม มันวางแขนพาดพันรวบแขนผมไปยันไหล่ อีกมือก็ยิ่งล็อกเอวผมแน่นยิ่งกว่าปลิง
“ปล่อยนะ!!”
ผมเริ่มดิ้นไปมาในอ้อมแขนที่โอบล้อมผมไว้ ให้ตายสิ!! แขนหรือโซ่วะ!! ทำไมมันหลุดยากแบบนี้
แขนใหญ่กอดกระชับเอวผมแน่นขึ้นจนผมรู้สึกเจ็บซี่โครง ผมง้อตัวเพราะโดนรั้งร่างให้ไปแนบชิดกับแผงอกกว้าง คางแหลมๆทิ่มลงบนไหล่ผมพร้อมกับใบหน้าคมคายที่แนบใบหน้าใกล้กับหน้าผม ผมหน้าหลบมือก็แกะพันธะนาการหนาแน่นออก แต่ดูเหมือนจะไม่ขยับเลย
“บอกแล้วไงว่าอย่าทำแบบนี้!! ไม่ชอบปล่อยเดี๋ยวนี้!!”
“..ทำไม..”
“บอกให้ปล่อยไงเล่า!! ทำไมชอบทำตัวให้เกลียดนักนะ!!”
อย่าทำแบบนี้!! นายรู้มั้ยว่าฉัน...ฉันน่ะ ไม่อยากเจ็บปวดหัวใจอีกแล้ว
“..กะ...เกลียดฉัน...”
เสียงทุ้มเอ่ยสั่นเครือ ร่างสูงใหญ่โถมตัวรัดผมไว้แน่นจนผมเจ็บไปทั้งตัว ตัวผมก็ไม่ได้มีไขมันมากพอโดนร่างกายหนาที่มีกระดูกใหญ่แบบนั้นเบียดเข้าก็เจ็บสุดๆเลย ผมอ้าปากพะงาบเมื่อโดนรัดช่วงท้องหนักขึ้น
นี่จะฆ่ากันหรือไง...
“หะ...หายใจไม่ออก...ปล่อย!!”
“..ถ้าปล่อยก็จะหนีไปใช่มั้ย..”
“ก็ใช่น่ะสิ โอ้ย!! นี่มันอึดอัดนะ!!”
ยิ่งพูดเหมือนยิ่งยุ ตอนนี้ตัวผมถูกกอดแน่นจนต้องห่อตัวขดเป็นหอยทากแล้ว ผมรับรู้ได้ถึงความร้อนจากร่างกายของคิระที่ส่งผ่านมายังแผ่นหลังผม ผมรู้สึกว่าหัวใจเขาเต้นรัวขึ้น เสียงหายใจหอบแรงก็ดังขึ้นเช่นกัน
..โมโหอยู่หรือไง...
ผมชักเริ่มกลัวซะแล้ว ผมหลับตาแน่นกลั้นหายใจลุ้นอย่างเกรงกลัว เขาจะทำอะไรรุนแรงกับผมหรือป่าวนะ
...คิระ...นายน่ากลัวไปแล้วนะ...
ใบหน้าหล่อฝังลงซบไหล่สั่นเทาของผม ผมไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร แต่ดูเหมือนเมื่อกี้เหมือนเขากำลังโมโหอะไรผมอยู่ ผมเลิกดิ้นนั่งนิ่งๆแต่โดยดี คิระก็ค่อยๆผ่อนแรงกอดผมลงเล็กน้อยพอที่ผมจะหายใจได้ เสียงหายใจเริ่มกลับสู่ปกติ แรงเต้นของหัวใจก็เริ่มสงบลง
“...บอกแล้วไงว่าให้ช่วยทำกับฉันเหมือนสัตว์เลี้ยง ฉันไม่ได้ต้องการแบบนี้ซะหน่อย เรื่องแบบนี้เก็บไว้ทำกับแฟนของนายเถอะ...”
ขอร้องละ อย่ามาใกล้ชิดกันเกินเพทกับเจ้านายเลย สงสารฉันบ้างสิ คนที่เจ็บปวดจากการกระทำฉาบฉวยของนายน่ะ.....มันทรมาณนะ
“สำหรับฉัน PET ไม่ใช่สัตว์เลี้ยง...”
เสียงทุ้มกระซิบข้างใบหูผม ด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงจังแบบนั้นมันทำให้หัวใจผมเริ่มทรยศคำปณิธานที่ผมตั้งใจจะเลิกหวั่นไหวกับเขา เพราะเป็นแบบนี้ไง...ถึงไม่อยากอยู่ใกล้ อยากจะเกลียด... อยากไปให้พ้นๆ
ไม่มีอยากจะรอฟังแต่ร่างกายผมก็ดันดื้อไม่ยอมลุกหนีทั้งที่มีโอกาส
...จะรอฟังอะไรละ...
น่าจะรู้อยู่แล้วไม่ใช่หรอ เพทยังไงก็เป็นเพทอยู่วันยังค่ำ
มืออุ่นเชยปลายคางผมขึ้นให้หันหน้ากลับไปสบดวงตาผม ผมผลุบสายตาต่ำลงไม่กล้าสบดวงตาแน่วแน่นั่น ปลายนิ้วยาวเกลี่ยแก้มขึ้นสีของผมไปมาเหมือนจะบอกให้ผมเงยหน้าสบตาและฟังเขา ผมเม้มปากรู้สึกหน้าร้อนอย่างบอกไม่ถูก จะมองจ้องกันไปถึงไหน ทะลุยันกระดูกแล้ว...
“PET คือ.....”
+++คนเขียน+++
ง่วง...ไม่ชอบนอนดึกเลย แต่รายงานเสร็จไปหนึ่งแล้วโล่งงง><
ตัดจบแบบกวนๆ 555
:katai4:
ที่ถามว่า น้ำเป็นเพทของเฟียส? ตอบไปในข้อความลับแล้วน่อได้อ่านบ่
ตอบในนี้อีกทีนะ..."ยังจ้า เฟียสยังไม่ใ่ปลอกคอให้น้ำเลย><"
ใครสงสัยอะไรถามได้จ้า
:-[
ช่วงนี้เสียใจ ผิดหวังกับDek-D ทำไมต้องแบนน้องซัลเค้าด้วยT^T
ตอนเปิดเรื่องไม่เคยโดนเลยนะ มาโดนตอนปิดเรื่องแล้ว
แบบว่า...ปิดแล้วยังตามมาเก็บอีกนะ นึกว่ารอดแล้วเชียวTOT
แบนไป2รอบแล้ว เหลืออีก4 แล้วไม่บอกรอบเดียวจบ
ชอบทิ้งคำว่า"บทความนี้ถูกแบนไว้..."
:mew5:
-
ฮี่ๆเพทของคิระคืออะไรหว่า ตัดแบบนี้สงสัยพี่เอ็นอยากโดนบอมท์[ล้อเล่นน๊า] ค้างอ่ะพี่เอ็น รีบมาต่อพาร์ทสองนะ รู้สึกเว็บเด็กดีมีปัญหาบ่อยเนอะ ดีนะเค้าอ่านแต่เว็บนี้ เป็นกำลังใจให้พี่เอ็นน๊า^^
-
เด็กดี แค่มันออกเเนววายๆหน่อย มันก็แบนเเล้วววว เว็บนี้โรคจิตเยอะอ้ะ :laugh: :laugh:
ชุดเเต๋วมาก ตกลงชอบกระเทยใช่มั้ยคุณคิระ :hao7: :hao7:
-
Whattttt that 'Pet' mean???????
อยากรู้ๆๆๆๆๆ ตัดซะฉับเลย โหดร้าย
ปล.น้องซัลถูกแบนเหรอครับ ผมยังตามอ่านไม่จบเลยยย
-
ค้างงงงงงงงงง
o22 o22 o22 o22
กรี๊ดดดดดด ค้างอ่ะ ค้าง
:a5: :a5: :a5: :a5:
แง่ง แง่ง แง่งงงงงงง
:m31: :m31: :m31: :m31:
-
Pet คือ...
ค้างเลย
-
PET นี่เป็นตัวย่อรึเปล่าคะ :katai3:
-
คืออะไร ค้างน้าาาาา
-
PET ??????
ตัดได้กระชากใจ มว้ากกกกก
:hao5:
อยากรู้ อยากอ่านต่อ
บวกและเป็ด
-
PET คือ....? //คือ...ค้างง -0- :a5: :a5:
-
:a5: o22
-
บทที่ 6.2
แอ๊ด~
“ไม่ทราบว่าทำอะไรกันอยู่คะ...”
น้ำเสียงราบเรียบลอดผ่านริมฝีปากสีกุหลาบ ผมรีบสปริงตัวออกจากตักของคนมีเจ้าของด้วยความอายอย่างสุดซึ้ง ดวงตาเรียบเย็นปราดมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะละกลับไปหาคิระ
“เพิ่งรู้ว่าพี่คิระมีรสนิยมแบบนี้นะคะ แล้วนี่เพทพี่คิระหรอคะ ฮะๆ”
ผมก้มหน้างุดกำชายกระโปรงแน่น ให้ตายสิน่าอายที่สุดเลย เรียวขาสวยก้าวมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม
ใบหน้าสวยเอียงคอมองผมที่ผลุบหน้าหลบอยู่ ผมได้ยินเธอหัวเราะคิกคักๆ นั่นสินะมันคงน่าตลกอยู่ไม่ใช่น้อย
แต่ถ้าผมไม่ใส่แบบนี้ไอ้แมวบ้านั่นมันอาจจะกัดผมก็ได้-///-
“พี่คิระเนี่ย~ ขี้แกล้งจังเลยนะคะ”
“มาถึงนี่มีอะไรหรอ”
บุคคลหน้าตายแห่งปีถามกลับไป สาวน้อยน่ารักคนนั้นถึงกับขมวดคิ้วสะบัดหน้างอนทันที
“ก็จะถึงวันครบรอบที่เราเป็นแฟนกันแล้วนี่ ถ้าไม่มาเตือนเดี๋ยวพี่ก็ลืมอีก-3-”
“....ลืมไปแล้วละ”
ผมถึงกับอ้าปากพะงาบๆเมื่อได้ยินเขาตอบ จะบ้าหรือไงวะ!! พูดแบบนั้นกับแฟนตัวเองได้ยังไง นี่มันเป็นแฟนประเภทไหนของมันเนี่ย ผมมองดวงตาสวยที่ส่ายระริกเหมือนกำลังน้อยใจอยู่ ถ้าไปผมเจอแบบนี้ผมคงบอกเลิกเลยละ
“คิระ...”
ผมเรียกเขาเบาๆ ใบหน้าเรียบนิ่งหันมองผมที่ส่ายหัวเป็นเชิงเตือนให้เขารู้ตัวว่าเขาพูดไม่ดีไปนะเมื่อกี้
“ไม่เป็นไรหรอกคะ พี่คิระ...เขาก็เป็นแบบนี้ รินรู้อยู่แล้วละก็คบกันมาตั้งหลายปีแล้วนี่นา”
แปล๊บ!
เหมือนมีใครเอาเครื่องช็อตไฟฟ้ามาจี้ตัวผม มันรู้สึกแสบๆอย่างบอกไม่ถูก ถึงจะเป็นความรู้สึกแค่แว้บเดียวก็เถอะ
....แต่มันก็เจ็บ...
ผมได้แต่ยิ้มเจื่อๆออกไป ผมเริ่มรู้สึกลำบากใจถ้าจะต้องยืนฟังพวกเขาคุยกัน รู้สึกว่ามันจะไม่ใช่เรื่องของผม ผมไม่ควรยืนเป็นกางขวางพวกเขาแบบนี้ ....ไม่ควรที่จะมาที่นี่ด้วยซ้ำ...
“นี่....พี่คิระไม่ได้บอกเพทของพี่หรือไง ไม่ได้นะถึงจะเป็นแค่เพทก็ต้องให้รู้เรื่องส่วนตัวของเจ้านายบ้างสิ”
“ไม่จำเป็นต้องบอก” คิระตอบ
อ่อ....กูเลยเป็นควายโดนหลอกเพราะมึงไม่บอกกูไงละ... เหอะๆ
“ก็เหมือนหมาไง ถ้าไม่แขวนปลอกคอก็ไม่รู้ว่าใครเป็นเจ้าของ....”
ผมชะงักสบดวงตาสีคาราเมลที่จ้องมองมา ไม่รู้ว่าทำไมในอกผมมันถึงสั่นไหว มันรู้สึกร้อนจนเหงื่อออกทั้งที่อยู่ในห้องแอร์แท้ๆ
“ถ้าไม่บอกว่ามีแฟน.....เกรงว่าจะมีพวกหน้าโง่เผลอตัวมารักคนมีเจ้าของไงคะ อีกอย่าง สำหรับบ้านริน ถ้าใครลักลอบเป็นชู้กับคนมีเจ้าของ....จะต้องโดยกรีดจนจำเค้าเดิมไม่ได้”
...พะ...พูดถึงเราหรอ...
ไม่หรอกมั้ง เรื่องนี้ขนาดไอ้น้ำยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ อีกอย่างเพิ่งเคยเจอกันซึ่งๆหน้าแค่ครั้งเดียวด้วย ไม่สิ....คนเป็นแฟนต้องมีเซนส์เรื่องนี้แน่ๆ คนที่ทำผิดยังไงก็ต้องถูกเปิดเผยความผิดอยู่วันยังค่ำ เรื่องแบบนี้หนีให้ตายยังไงก็หนีไม่พ้นหรอก... ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก บรรยากาศกดดันแบบนี้มันทำให้ผมรู้สึกอยากจะพาตัวเองออกไป ไม่ไหว....ผมไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย…
“ริน....ไปคุยกันข้างนอก”
ร่างสูงลุกขึ้นจากโซฟาเดินนำลิ่วออกไปจากห้อง ร่างบอบบางรีบวิ่งตามแฟนของเธอออกไป แต่ก่อนที่มือสวยจะบิดประตูออกไป เธอก็หันมามองผมด้วยสายตานิ่งเรียบ
...คงไม่พอใจสินะ...
ก็นะ จู่ๆเปิดมาเจอคนอื่นนั่งอยู่บนตักแฟน แถมท่าทางก็ชวนให้คิดมากแบบนั้น เรื่องทั้งหมดก็เพราะไอ้บ้านั่นน่ะแหละ ถ้ามันไม่ทำแบบนั้น.... ถ้าไม่พูดด้วยน้ำเสียงแบบนั้น ผมคง....
“ใจง่ายไปมั้ยวะกู...”
เฮ้อ รีบๆลืมเรื่องพรรค์นี้ไปก่อนดีกว่า ไหนเคมีจะเทสย่อยอีกแล้ว เอาเวลาไปคิดเรื่องนี้ดีกว่า ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของฮารุแบบไม่ขออนุญาตแล้วรีบเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับเป็นชุดเดิม ผมมองกระจกบานใหญ่ซึ่งไม่รู้จะตั้งไว้ให้แมวส่องกระจกแต่งตัวหรือไง ผมมองภาพเรือนร่างตัวเองที่สะท้อนอยู่บนกระจกนั่น
...ไม่มีอะไรสู้ได้เลย...
ไม่ว่าจะหน้าตา หรือรูปร่าง ผมไม่ควรคิดจะสู้ด้วย เรื่องอะไรผมจะต้องทำตัวเองให้ต่ำลงด้วยการไปแย่งแฟนคนอื่นละ
...รอยแดงเต็มไปหมด...
ผมเม้มปากอย่างเซ็งๆเมื่อมองเอวตัวเองที่มีรอยพาดสีแดงเป็นแถบยาวอยู่บนผิว ที่แขนก็มีรอยนิ้วมือขึ้นชัดเลย ตอนนั้นคิระกอดผมแน่นขนาดไหนกันนะ แต่ตอนนั้นผมทั้งรู้สึกอึดอัดและก็หัวใจเต้นแรง รู้ว่าไม่ควรหวั่นไหวแต่มันทำไมได้นี่นา ผมยกมือลูบไปตามคอที่มีรอยสีชมพูจางๆ เหมือนไหร่รอยบ้านี่จะหายไป
...เมื่อไหร่ผมจะได้ไปจากเขาซะที...
“ริน!!!”
ผมสะดุ้งกับเสียงตะโกนลั่นของคิระ ด้วยความอยากรู้ตามสัณชาติญาณขาผมพาผมวิ่งออกมาจากห้องฮารุ ผมค่อยๆเปิดประตูห้องด่านสุดท้ายออกไปเบาๆ ภาพที่ฉายบนตาผมเป็นภาพที่ดูงดงามแต่ลึกๆผมกับรู้สึกว่าความงดงามนั่นซ่อนคมมีดเอาไว้
...เจ็บชะมัด...
ผมกลั้นหายใจมองคนทั้งสองตรงหน้า แขนใหญ่เมื่อครู่ที่โอบกอดผมตอนนี้เขาเปลี่ยนไปโอบเอวบอบบางนั่นแล้ว ฝ่ามือใหญ่เชยหนุนท้ายทอยศีรษะสวยได้รูปขึ้นรับริมฝีปากอบอุ่น ร่างบอบบางคลายอาการสั่นเทาเป็นสงบนิ่ง ฝ่ามือเล็กยกขึ้นโอบรอบท้ายทอยของคนตัวใหญ่เช่นเดียวกับเขาที่พยายามกดจูบตอบเธอให้มากยิ่งขึ้น ดวงตาสีดำปรือสบดวงตาของคนสอดรู้อย่างผมเข้าอย่างจัง ผมรีบปิดบานประตูหนีดวงตาคู่นั้นอยากทดไม่ได้
ฮวบ!
ผมทรุดตัวลงนั่งชันเข้าอยู่หน้าประตู ทำไมต้องมาเห็นฉากแบบนี้ด้วยนะ
“เหอะๆ เจ็บกว่านี้มีอีกมั้ย...”
ผมบ่นกับตัวเองพลางทอดสายตามองฟ้าสีแดงแสนหดหู่ ผมอยากไปจากที่นี่แล้ว ไม่อยากอยู่ที่นี่ ไม่อยากอยู่กับคนๆนี้ ผมไม่อยากจะให้หัวใจของผมเจ็บปวดมากกว่านี้อีกแล้ว ผมควรทำยังไงถึงจะได้ไปไกลๆจากเขาซะที ผมลูบปลอกคอที่เหมือนเป็นโซ่ตรวนล่ามผมไว้กับความเจ็บ ผมตัดสนใจแล้ว ไม่ว่าต้องทำวิธีไหน ผมจะต้องหลุดออกจากพันธนาการนี่ให้ได้!!
[Kira’s part]
รถยนต์แล่นช้าๆอย่างไม่เร่งรีบ ผมละสายตาจะนอกหน้าต่างกลับมามองคนด้วยข้างที่ทอดสายตาออกไปด้านนอกอย่างไร้จุดหมาย ดวงตาเหม่อลอยคู่นั้นแฝงได้ด้วยความเศร้าซึ่งผมก็ไม่รู้ว่ามาจาเหตุอะไร แต่นั้นทำให้ผมรู้สึกอดเป็นห่วงไม่ได้ เปลือกตาสีอ่อนเริ่มประพริบช้าลงคงเพราะแอร์จากรถที่ทำให้รู้สึกอยากหลับ ผมฉวยโอกาสดึงคนตัวเล็กเอนนอนลงบนตัก ร่างเล็กๆนอนนิ่งไม่รับรู้อะไรสงสัยคงจะเพลียมาก
...แต่แบบนี้ก็ดี...
ถ้าขืนยังตื่นอยู่คงไม่ยอมให้ผมเข้าถึงตัวง่ายๆแบบนี้แน่ ที่บอกว่าเซฟเป็นฝาแฝดกับฮารุก็เพราะแบบนี้ ฮารุถ้าหลับแล้วก็จะว่าง่ายยอมให้จับแต่โดยดี แต่ถ้ายังตื่นแล้วไปอุ้มละก็จะกางเล็บข่วนพร้อมกับขู่ ทุกครั้งที่ผมมองเซฟก็มักจะเห็นภาพซ้อนทับของฮารุเสมอ ผมไล้หลังมือไปตามข้างแก้มสีชมพูจางๆ เรื่อยลงไปที่ริมฝีปากบางที่เผยอออกเพื่อผ่อนลมหายใจ ทั้งที่รู้ว่าไม่ควรทำแบบนี้เพราะจะถูกเกลียดเอา แต่ผมก็เผลอก้มลงไปจุมพิตริมฝีปากเย้ายวนนั่นซะแล้ว
...มันช่วยไม่ได้....
ถ้ามีคนที่คุณแอบชอบมาอยู่ตรงหน้า ระยะ ใกล้แบบนี้รับประกันได้มั้ยว่าคุณจะไม่สัมผัสเขา... ผมเองยังอดใจไม่ไหว ไม่ว่าเมื่อไหร่ผมก็อยากจะอยู่ข้างๆเขา ถึงแม้ว่าเขาจะทำท่าทีรำคาญหรือรังเกรียจผม ผมไม่รู้ว่าการแสดงความรักกับคนที่เรารักควรทำยังไง ผมแค่นึกอยากทำอะไรผมก็ทำเลย
...เขาก็เลยยิ่งเกลียด...
ต่อให้เกลียดมากเท่าไหร่ผมก็ไม่อยากปล่อยเขาไป ผมรู้ว่าการรั้งไว้ด้วยการทำให้เป็นแฟนมันทำไม่ได้ ในเมื่อผมมีแฟนอยู่แล้ว สิ่งสุดท้ายที่ทำให้ผมสามารถผูกติดเขาไว้กับตัวผมก็คือการนำเขามาเป็นPET
…ขอโทษที่ฉันเห็นแก่ตัว แต่ว่าฉันรักนาย...
“คิระ มาช้าอีกแล้วนะ หนูรินเขาทนไม่ไหวกลับบ้านไปแล้วเนี่ย”
ผมมองใบหน้าสะสวยของสาววัยสามสิบ เธอส่ายหัวเหมือนเอือมระอากับการมาสายของผม จริงๆผมก็จงใจมาทานข้าวสายเพื่อให้รินกลับไปก่อน
“นี่! ไม่ขอโทษแล้วยังจะเดินหนีอีกเจ้าลูกคนนี้-o-!!”
ผมยืนนิ่งมองหน้าแม่ตัวเอง จะให้ผมขอโทษเรื่องอะไร
“..จะไปโทรหาโทรุ..”
ผมตอบกลับไป
“อ่อ ฝากบอกด้วยนะว่าดูแลสุขภาพด้วยแม่เป็นห่วงนะ แต่คิระจังเนี่ยติดพี่จังเลยนะ><”
ผมน่ะหรอติดโทรุ ไม่ใช่ซะหน่อย ผมเดินไปตามทางเดินยาวออกไปสู่สวนหลังบ้านพลางหยิบมือถือขึ้นมากดเบอร์โทรออก ทุกๆวันผมจะโทรหาโทรุก่อนจะไปอาบน้ำนอน ผมไม่ได้ติดพี่ชายเพียงแต่อยากรู้ว่าตอนนี้เขา....
(โมชิโมชิน้องร้ากกก~ โทรมาหาพี่ชายทุกวันเลยนะ คิดถึงเค้าล่ะสิ~)
“...เรียนจบหรือยัง...”
(แกจะบ้าหรอห๊ะ!! โทรมาถามอยู่ได้ทุกวันก็บอกว่ายังเรียนไม่จบๆ นี่ไม่คิดจะถามหน่อยหรอว่าพี่เป็นไงบ้าง สบายดีมั้ย วันนี้กินอะไรเรียนอะไรบ้าง!@#$%^&)
“...แค่นี้นะ...”
(เฮ้ย!! เดี๋ยวเด้ อย่าเพิ่งวางสายนะเว้ย..!!)
ติ๊ด!
ไม่มีอะไรต้องคุยแล้วละ ผมเก็บมือถือเข้ากระเป๋าตามเดิม ไม่ว่าจะโทรไปกี่ครั้งๆก็บอกว่ายังเรียนไม่จบ เอไหร่จะเรียนจบซะทีผมเบื่อจะแย่แล้ว ผมเดินขึ้นบันไดเพื่อไปที่ห้องตัวเองแต่เสียงแหลมๆก็เรียกผมไว้ก่อน
“โทรุเป็นไงบ้างละ” แม่ถามผม
“..ยังเรียนไม่จบ..” ผมตอบกลับไป
“แล้วสบายดีหรือป่าว อยากได้อะไรเพิ่มมั้ยแม่จะได้ส่งไปให้><”
“...-_-…”
ไม่รู้ ผมไม่ได้ถาม
“โทรไปถามโทรุแบบนี้ทุกวันเลยสินะ อยากรีบประกาศสงกรานต์เร็วๆใช่มั้ย”
น้ำเสียงภาษาไทยแปล่งๆดังออกมา ผมหันไปมองบุรุษที่เดินมาพร้อมรอยยิ้มสดใส ถึงจะอยู่ในไทยแต่ก็ยังชอบแต่งกิโมโน
“สงคราม! ไม่ใช่สงกรานต์><” แม่แย้ง
“เหมือนกัน” พ่อตอบกลับ
“ไม่เหมือน>O<!”
“ไม่เหมือนหรอO.o”
“ไม่เหมือนกันซะหน่อย คิระจัง! ห้ามทำอะไรบุ่มบ่ามเด็ดขาดนะจนกว่าโทรุจะกลับมาเข้าใจมั้ย!”
ผมควรตอบว่า วากัตตะสินะ สายตาดุดันเหมือนสิงโตกำลังข่มแมวมองมายังผม ผมได้แต่พยักหน้าตอบรับไปส่งๆ ถ้าโทรุยังไม่กลับมา ผมก็ยังทำอะไรไม่ได้ มันคงเป็นเรื่องใหญ่แน่ถ้าผมทำอะไรตามใจชอบไปมากกว่านี้
...ถ้าพรรค์2พรรค์มาฆ่ากัน...
เป็นเรื่องที่ไม่จำเป็นต้องประกาศให้ใครรู้ว่าผมเป็นลูกยากูซ่า มีพ่อเป็นหัวหน้าพรรค์คิริว ที่ญี่ปุ่นมีพรรค์ใหญ่ๆอยู่สองพรรค์ที่ครอบคลุมอยู่ทั่วประเทศก็คือพรรค์ของพ่อและพรรค์ของพ่อริน บ้านเราได้ทำสัญญาสงบศึกกันชั่วคราวโดยให้ผมและรินหมั้นกัน การหมั้นไม่ได้ทำให้สถานการณ์ดีขึ้นเท่าไหร่ ต่างฝ่ายก็ยังจ้องจะรบกันอยู่ดี เพราะไม่อยากให้สูญเสียลูกน้องมากแม่จึงสั่งให้ผมรอโทรุเรียนจบ
...ถ้าเรียนจบก็จะมีผู้นำใหม่...
ข้อสัญญาจะสิ้นสุด ผมรู้ว่าทุกคนก็เครื่องร้อนกระหายการนองเลือด ผมก็เหมือนกัน ผมอยากจะจบสัญญานั่นโดยเร็ว
“ลากฉันมาทำไม...”
เสียงใสบ่นอุบ คิ้วโก่งได้รูปขมวดเข้าหากัน ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนนั่นจ้องผมแบบโมโห ผมได้แต่ทำหน้าธรรมดาตามปกติแล้วเซฟก็เงียบไป ผมพยายามเดินรักษาระยะห่างให้ใกล้กัน แต่อีกคนกลับพยายามเดินหนีจากผม ถ้าวันนี้ผมหยิบโซ่มาด้วยผมคงล่ามแล้วบังคับให้เดินสี่ขาทำโทษที่กล้าที่ตัวออกห่างผม
“ไม่สบายหรอ”
ผมถาม เซฟทำเสียงดังรำคาญผมอยู่ในคอ ผมทาบหลังมือลงบนหน้าผากมน ดวงตากลมมองจิกกัดก่อนจะปัดมือผมออกอย่างแรง ผมข่มอารมณ์ไม่อยากทำอะไรรุนแรงเช่นจับบีบคางหรืออัดเข้าผนัง ผมไม่อยากให้เขาเกลียดผมมากไปกว่านี้
“จะทำอะไรก็รีบๆทำจะกลับบ้าน!”
รำคาญฉันขนาดนั้นเลยหรอ... ผมควรจะชินกับคำพูดแรงท่าทีขับไล่ผม แต่ช่วงหลังๆบรรยากาศมันเปลี่ยนไป ดวงตาคู่นั้นเก็บงำความรู้สึกบางอย่างไว้ ความเศร้าของนายบอกฉันมาได้มั้ยว่านายเป็นอะไร ฉันอยากให้เซฟคนเดิมกลับมา ฉันไม่ต้องการเซฟคนนี้...
“อืม”
ผมหยุดเท้า คนตัวเล็กข้างๆผมก็กอดอกพิงกำแพงเหมือนจะรออยู่ตรงนี้ มีอะไรที่ผมพอทำให้เขาหายทำหน้าตึงเครียดใส่ผมได้บ้าง
“ทำไรเนี่ย”
ผมแทรกปลายนิ้วเกี้ยวพันผมสีบลอนซ์ มือเล็กๆจับมือผมดึงออกอย่างรำคาญ ผมแบมือตรงหน้าเซฟให้ดูของที่ผมกำไว้ในมือ
“อะไร มายากลหรอ” เสียงใสถามผม
“แบมือ”
คนตัวเล็กมองผมอย่างไม่วางใจแต่ยอมแบมือให้ผมวางลูกอมลงในมือ ผมใช้มือข้างเดิมลูบเส้นผมสีอ่อนอีกรอบก่อนจะแบลูกผมเม็ดที่สองให้ดู ดวงตากลมโตเบิกขึ้นอย่างประหลาดใจ มือเล็กยกขึ้นจับผมตัวเองอย่างสงสัยว่าหัวตัวเองมีลูกอมออกมาได้ไง
“ทำได้ไงอ่ะ”
“ความลับ”
ผมบอก ถึงจะแค่ช่วงเวลาหนึ่ง มันอาจไม่ได้ทำให้ฉันเห็นรอยยิ้มของนาย แค่นายไม่ทำหน้าเหมือนรำคาญฉันก็พอ
“..ขะ..ขอบใจนะ”
ไม่ว่าอะไรฉันก็ให้นายได้ทั้งนั้น ไม่ว่าอะไร...
[Save’s part]
ผมอยากจะยิ้มออกมา แต่ผมสามารถยิ้มได้ ภาพเมื่อวานยังวนเวียนอยู่ในหัวผม มันทำให้ผมรู้สึกหดหู่อยากจะบ้าตาย ร่างสูงโปร่งเดินเลี้ยวเข้าร้านเสื้อผ้าเล็กๆไป โฮม่าจะจัดงานนิทรรศการชั้นม.5ก็จัดเป็นบ้านผีสิงที่ชั้นเลย วันนี้มันก็ลากผมมาเอาชุดที่เพื่อนมันจองไว้ จะลากผมมาทำไมวะ เกี่ยวไรด้วยเนี่ย!
“อ้าว! เซฟหรอ^^”
รอยยิ้มสดใสสว่างนำหน้ามาก่อนตัว ผมมองใบหน้าหล่อเจ้าเล่ห์เพื่อระลึกชาติให้ได้ว่ามันชื่ออะไร
“อ่า...คาร์ลหรอ” ผมถาม
“นึกนานจังเลยนะ-o-;” คาร์ลบอก
“ฮะๆ โทษทีไม่ได้เจอนาน...ลืม”
“น้อยใจได้มั้ยเนี่ย”
“ไม่ได้ๆ><”
คาร์ลหัวเราะเบาๆก่อนจะขยี้หัวผม เอ่อ...ลามปากนะมึงเนี่ย
“ไปซื้อกระดาษนะ”
ผู้ชายผมน้ำตาลเหลือบทองบอกพลางชี้นิ้วไปที่ร้านเครื่องเขียน
“เอ่อ ฟิลมึงไปสั่งน้ำปั่นร้านนั้นให้กูด้วย” คาร์ลหันไปบอกเพื่อน
“ผมไม่ใช่เบ๊คุณมึงนะครับ^^+”
ผู้ชายคนนั้นเดินงอนๆคาร์ลไปทางร้านขายของ คาร์ลยกมือลูบท้ายทอยเล็กน้อยก่อนจะหันมายิ้มเก้อๆกับผม
“ว่าจะข่มเพื่อนโชว์ซะหน่อย ดูมันทำหน้าแตกหมด”
“เขาไม่ต่อยให้ก็บุญแล้ว” ผมบอก
“นั่นสิ ฮ่าๆ”
ผมหัวเราะเบาๆตามคาร์ล
“เซฟ...เป็นอะไรหรือป่าว ดูหน้าหมองๆนะ” คาร์ลถาม
“อ่า...ไม่มีไรหรอก” ผมตอบ
“ไอ้คิระมันเลี้ยงไม่ดีหรอ มาอยู่กับฉันก็ได้นะ^^”
“ถะ...ถ้างั้น คาร์ลก็ต้องฆ่า..คิระหรอ”
ถึงจะไม่อยากอยู่กับไอ้หน้าตายนั่นแต่กฎการเปลี่ยนมือเจ้าของคือ...ให้เจ้าของยกให้ไม่ก็ต้องฆ่าเจ้าของทิ้งก่อนไม่ใช่หรือไง ใครจะไปทำเรื่องแบบนั้นกันเล่า...
“ฮ่าๆ”
คาร์ลหัวเราะพลางมองหน้าผม หน้าผมตลกหรือไงจริงจังนะเนี่ย
“บ้าหรอ สมัยนี้ไม่ถึงตายหรอกน่า” คาร์ลบอก
“เอ๊ะ แต่กฎมันบอกไว้อย่างนี้ไม่ใช่หรอ!”
“กฎมันไม่ได้เป็นแบบนั้นซะหน่อย มันอยู่ที่ว่าหวงเพทมากแค่ไหน แต่เท่าที่เห็นพอสู้ไม่ไหวก็ยกเพทให้อีกฝ่ายแล้วละ จะมีก็แต่พวกที่บ้าไปรักเพทตัวเองเข้าขั้นหนักที่ยอมสู้จนตาย”
ก็ที่โรงเรียนมันเล่ากันต่อๆมาแบบนี้นี่นา บ้าจริง! โรงเรียนผมที่มันแปลกฎมามั่วสินะ
“ถะ...ถ้า อยากเลิกเป็นเพท ต้องทำไงหรอ” ผมถาม
“อ่า ง่ายๆก็ไปทำให้เจ้านายรำคาญเดี๋ยวมันก็ปลดปลอกคอเอง ไม่ก็ไปหว่านเสน่ห์ให้คนอื่นมาชิงตัวเองไปเป็นเพท”
“ยังไงก็เป็นเพทเหมือนเดิมนี่-.-”
“เจ้านายใหม่อาจจะดีกว่าคนเก่าก็ได้นะ^^”
“ไม่มีวิธีอื่นเลยหรือไง”
“อะไรกัน พูดแบบนี้ไม่อยากอยู่กับคิระมันแล้วหรอ”
“อืม...”
ให้อยู่ใกล้กันแทบทุกวันแบบนี้ใครมันจะตัดใจได้ละ ผมน่ะ...อยากจะไปให้ไกลๆจากเขาซะ
“...ฉันท้าสู้กับคิระให้เอามั้ย”
ผมเบิกตากว้าง อะ...จะชิงผมหรอ
“คะ..คือว่า”
“ฉันสงสารนาย นายดูไม่มีความสุขเลย มาอยู่กับฉันนะ...”
เสียงทุ้มพูดเบาๆ ผมเงยหน้าสบดวงตาสวยที่จ้องมองผมอยู่แค่คืบ ผมผลุบตาลงไม่กล้าสบดวงตานั่น ตะ...แต่จะดีหรอ ทำแบบนี้นายจะบาดเจ็บเอานะ
“ฉันไม่อยากให้นายต้องมาเจ็บตัว...”
“เอาตามจริง ฉันก็สู้คิระไม่ได้หรอก^^;”
“นายทำให้ความหวังฉันดับตู้มเลยละ-_-”
“ตู้มเลยหรอ ไม่ใช่พรึ่บหรอ”
“มันหล่นลงเหวเด้งไปกระแทกโขดหินแล้วหล่นลงทะเลน่ะ-_-”
“หล่นไปถึงรอยแยกไคจูเลยปะเนี่ย ฮะๆ”
“ดูหนังมากไปป่ะ-.-”
“ฮะๆ ฉันพูดจริงนะ แต่ถ้านายช่วยทำให้หมอนั่นอ่อนแรงลงก่อนฉันก็คงพอสู้ได้ล่ะ”
“ทำยังไง...”
“คิระแพ้แอปเปิ้ล นายก็ลองใส่น้ำแอปเปิ้ลลงไปในอาหารดูสิ”
โห้ ไม่อยากจะเชื่อว่าคนแบบนั้น...แพ้แอปเปิ้ล แต่มันจะดีหรอ...
“นายจะช่วยฉันจริงๆใช่มั้ย” ผมถาม
“แน่นอน รับรองว่าจะเลี้ยงอย่างดีเลย^^”
“สัญญานะ”
“ตกลง^^”
นิ้วก้อยของผมกับคาร์ลประสานกัน ถือเป็นอันว่าข้อตกลงของเราสมบูรณ์ คิระก็คงไม่ได้อะไรกับผมมากหรอก คงไม่ถึงขั้นสู้กันจนตายไปข้างนึง
วืด~
ร่างผมถูกกระชากปลิว ผมเงยหน้าสบดวงตาสีนิลที่จ้องไปทางคาร์ล มือใหญ่เพิ่มแรงกดที่ข้อมือผมจนกระดูกผมแทบร้าว
“เจ็บนะ!!” ผมบอก
“คุยกันนิดหน่อยเอง ไม่เอาน่าคิระทำเป็นหวงไปได้^^” คาร์ลเอ่ย
“....รู้ว่าหวงแล้วมายุ่งทำไม”
คิระตอบเสียงเย็น คาร์ลยักไหล่พลางอ้าปากจะพูดต่อแต่คนตัวใหญ่ก็ดึงลากตัวผมออกมาซะก่อน ผมเอนตัวต้านแรงฉุดกระชาก แต่พื้นมันลื่นผมเลยโดนลากไปได้ง่ายๆ
“ปล่อยนะ อั่ก!!”
โอ้ย! เชี่ยนี่ชอบกระแทกกูอัดกำแพงจังกูไม่ใช่ลูกบอลนะเว้ย!
“..บอกว่าไม่ให้เข้าใกล้มัน!”
“ยุ่งน่า มันเรื่องของฉัน!!”
“นายไม่มีสิทธิ”
“เผด็จกา...อ้า! อื้ม..”
ริมฝีปากหนาเบียดลงมาชนปากผม แรงเบียดแน่นเรียกเลือดผมให้พรั่งพรูออกมาในปาก ผมฝืนกัดฟันแน่นไม่ยอมให้มันล่วงเกินผมได้อีก...ก็เลยได้เลือดทั้งคู่
“กรี๊ซ!”
มันทำเสียงขัดใจแล้วละริมฝีปากออกไปฝังคมเขี้ยวบนคอผมแทน
“เจ็บๆๆ หยุดนะ!!”
ฟันแหลมคมฝังลงบนไหล่ผมอย่างไม่ปราณี ผมดิ้นดันแผงอกกว้างให้ออกห่างจากตัว นี่มึงเป็นตัวเชี่ยไรเนี่ย!! มากัดคนอื่นเขาแบบนี้มันเจ็บนะเว้ย ผมเจ็บปวดวิ่งแล่นไปทั่วตัวผมผมได้แต่ใช้มือตบตีจิกหัวมัน ผมกลัวว่ามันจะกัดเนื้อผมหลุด ไม่รู้ว่าหมั่นเขี้ยวอะไรผมนักหนา มือใหญ่กระตุกฉีกคอเสื้อนักเรียนผมออกก่อนจะอ้าปากขบฟันไปตามตัวผมอย่างกระหาย
“ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย!! เกลียด เกลียดที่สุดเลย!!”
ตึง!
หมัดหนักซัดเข้ากำแพงห่างหูผมไปนิดเดียว ผมหลับตาปี๋ไม่กล้ามองหน้าสีแดงจัดของเขา โกรธไรอีกละ คนที่ต้องโกรธมันกูเว้ย!! ทำไรไว้เนี่ยมันเจ็บนะ!!
“...อยากเกลียดก็เกลียดไป”
“เกลียดอยู่แล้วละ!! ไม่อยากเห็นหน้าแล้ว!! ห้ามตามมานะ!!”
ผมสะบัดตัวออกแล้วเดินหนี ผมดึงเสื้อที่แหวกออกลึกจนเห็นท้อง นอกจากจะทำร้ายร่างกายยังทำลายทรัพย์สินคนอื่นอีก! ผมกดลิฟต์ลงไปชั้นล่างเพื่อเดินไปขึ้นรถเมล์กลับบ้าน ไม่ไหวแล้วทำแบบนี้มันเกินไป
พรั่บ!
ผมเบิกตากว้างพลางตะกายมือเอามือใหญ่ที่ปากออก ชายร่างใหญ่สองคนวิ่งออกมาจากมุมตึกแล้วจับขาผมยกขึ้น ผมมองตามเสาลานจอดรถที่ลึกขึ้นๆเรื่อย ผมดีดดิ้นส่งเสียงร้องที่อู้อี้ออกไป
ตุ้บ!
ร่างผมถูกโยนลงบนพื้น แม่งเจ็บชิบ!! ผมยันตัวจับแผ่นหลังที่กระแทกพื้นเต็มๆ มันร้าวไปหมดเลย หัวก็กระแทกมึนไปหมดเลย
“นี่พวกคุณเป็นใครเนี่ย!!”
ผมถามคำถามออกไป ชายสามคนนั้นหันไปคุยกันซักพักพลางปราดสายตามองผม ผมไม่รู้ว่าเขาคุยอะไรกัน เพราะมันเป็นภาษาที่ผมไม่เข้าใจ
ชิ้ง!
มีดด้ามยาวถูกดึงออกมาจากฝักที่เป็นหนัง ผมกลืนน้ำลายฝืดๆแล้วลุกวิ่งหนี
วืด~
“อ๊า!!”
มือหยาบดึงขาผมจนผมล้มลงหน้าฟาดพื้น มันดึงลากขาผมเข้าไปแล้วเงื้อมีดยาวลงมาฟันขา ผมพลิกตัวเบี่ยงหลบไปได้อย่างหวุดหวิด ผมหายใจหอบถี่เพราะหัวใจมันเต้นหนักขึ้น น่ะ...นี่จะเอาอะไรก็ไม่บอก จู่ๆก็จะฟันขาเลย นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะ!!
“ปล่อยนะเว้ย!!”
ผมสะบัดขาไปมาให้มันหลุดออกจากมือใหญ่นั่น ร่างใหญ่ยักษ์ทิ้งตัวลงกดเข่าบนท้องผม ผมงอตัวจุกแทบอ้วกออกมา ผมได้ยินมันหันไปพูดอะไรกับสองคนที่เหลือแล้วสองคนนั้นก็เดินมาจิกหัวผมให้เงยหน้าขึ้น ส่วนอีกคนก็ยึดขาสองข้างผมไว้กับพื้น
“ต้องการอะไร!! เงินหรอ!! อยู่ในกระเป๋า!!”
ผมเอ่ยเพื่อหาทางรอด แต่มันคงฟังผมไม่รู้เรื่อง คนถือมีดหัวเราะน่าสะอิดสะเอียนมันหันด้านคมมีดแตะแก้มผมเบาๆ แต่ผมก็รู้สึกแสบมีดมันคมมากเลย ดีนะที่มันไม่สับขาผม!!
“ช่วยด้วย!!”
ผมตะโกนขอความช่วยเหลือ มือเหม็นสาบประกบปิดปากผมไว้แน่น ผมใช้มือดึงมือโสโครกนั่นออกแต่มันแรงเยอะกว่าผมมาก
ฉับ!
มีดเงาวับปาดลงบนหลังมือผม เลือดจากหลังมือกระเด็นใส่หน้าผม ผมมองเลือดที่มือตัวเองอย่างหวาดกลัว มีดมะ...มันบาดมือผม ทำไงดี...นี่ผมต้องโดนฆ่าหั่นศพหรอ ไม่นะ!!!
พลั่ก!!!
เคร้ง~
“อ่อก!”
ร่างยักษ์ใหญ่กระเด็นลอยข้ามไปข้างหลังผม ผมมองร่างสูงที่ตีหน้าเคร่งน่ากลัวต่างไปจากปกติ มือใหญ่กระชากคนที่จับผมแล้วกระแทกเข่าเข้าที่กระดูกสันหลังจนมันทรุด
“เจ็บ!!”
คนที่จกหัวผมดึงหัวผมพร้อมกับล็อกคอผมแน่น
“..Kearu..”
คิระเอ่ยเสียงเย็นพลางก้าวเท้าเข้ามาใกล้ผม แขนหนักแน่นบีบรัดคอผมแล้วดึงผมให้เดินถอยหลังตามมันไป ร่างสูงก้มลงหยิบมีดด้ามยาวที่หล่นอยู่บนพื้นขึ้นมาชี้หน้า
ฉั๊วะ!
มีดคมกริบแทงลงบนคนที่นอนนิ่งอยู่บนพื้น มันอ้าปากพะงาบส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวด ผมมองแววตาไร้ความรู้สึกที่มองดูผลงานตัวเอง
...น่ากลัว...
แววตาของเขามันไร้ชีวิต ไม่เหมือนคน กล้าทำแบบนั้นได้ยังไง น่ะ...นายทำบ้าอะไรของนาย เสียบลงไปแบบนั้นเขาอาจจะถึงตายได้นะ มือสั่นเทาที่ล็อคผมเริ่มสั่นคอน คิระดึงมีดขึ้นมาจากร่างแน่นิ่งแล้วชี้มีดมาทางผมอีกรอบ
“..Kearu..”
พลั่ก!
ไอ้งั่งผลักผมทิ้งแล้ววิ่งหนีสุดชีวิต ร่างสูงก้าวเท้าถี่มองตรงไปยังคนที่ปล่อยตัวผมเมื่อครู่ อย่าบอกนะว่าจะเอาไอ้นี่ไปแทงอีก!! อยากติดคุกหรือไง!!
“หยุดนะคิระ!!”
ผมวิ่งไปกอดเอวรั้งคนตัวใหญ่เอาไว้ แบบนี้มันผิดกฎหมายนะจะบ้าหรือไง
เคร้ง!
มีดถูกปล่อยทิ้งลงพื้น คนตัวสูงพลิกตัวหันมาหาผมที่ตัวสั่นไม่หาย
หมับ!
มือใหญ่กดหัวผมลงบนแผงอกกว้าง มือทั้งสองที่อบอุ่นเลื่อนโอบกอดผมไว้แน่น ใบหน้าหล่อผลุบลงบนไหล่บอบบางของผมพลางสูดลมหายใจเข้าอย่างอดกลั้นอารมณ์ ผมไล้มือไปตามแผ่นหลังใหญ่ปลอบให้เขาสงบลง ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าพวกนักเลงอย่างเขาจะกล้าแทงคน ผมยอมรับว่าผมกลัวมาก... แต่ถ้าไม่ได้เขาผมก็ไม่รอดเหมือนกัน...
“…Ore ga kimi o mamoruyo…”
ถึงผมจะฟังไม่ออกแต่หัวใจผมก็พองโตขึ้นมา น้ำเสียงหนักแน่นเอื้อนเอ่ยเหมือนจะกล่าวคำสัญญากับผม ปลายจมูกโด่งฝังลงบนเรือนผมสีอ่อน ผมก็ยังไม่เขาใจอยู่ดีกว่าทำไมเขาถึงทำตัวแบบนี้เวลาอยู่กับผม แต่ผมจะไม่เข้าข้างตัวเองอีกแล้ว จนกว่าจะได้ยิน..”คำพูดนั้น”จากปากของเขา
..ไม่รู้เมื่อไหร่ อาจจะหลังจากที่ผมหลุดออกจากพันธนาการนี้แล้วก็ได้...
++++นักเขียนน่าถีบ+++
อยากให้อ่านได้อารมณ์แบบ คำนี้แปลไม่ออกเฟ้ย จะได้เข้าใจความรู้สึกของเซฟมัน
คำแปลจ้าๆ Kearu เอาคืนมา,กลับมา Ore ga Kimi o Mamoruyo ของครูบีมๆ แปลๆ ฉันจะปกป้องเธอ
ถ้าคิดว่าความหมายมันแปล่งๆ ช่วยแก้ได้จ้า^^
ตอนนี้คิดว่าคงอยากกระโดดถีบคนเขียนตั้งแต่เริ่มเรื่องเลย555
ระบาย : ลบ Sulfur Love ไปแล้ว อย่างเสียใจอ่ะT^T คือ ปลดแบนตอนนี้ ไปแบนตอนโน่น เราก็ไล่ปลดๆ
เขาบอกปลดแล้วพอเข้าก็ยังไม่ปลด แล้วก็โนแบนบทความ ตอนแรกก็งงว่าทำไมคนอื่นอ่านบทความเรไม่ได้
เลยล็อกเอาท์ดู แบทบทความอ่อๆ ปกติเขาจะแก้หรือจะแบนจะแจ้งสาเหตุหรือบอกมาว่าโดนแบนตรงนี้นะ
อันนี้ไม่แจ้ง.. เราก็คิดว่ายังไงคนอ่านก็เข้าอ่านไม่ได้เลยลบทิ้งเลย พอลบก็เห็นข้อความแจ้งจ้า
ว่าแบนบทความแล้วนะ เพราะอะไร (แล้วทำไมเพิ่งมา สงสัยตกหลุมอากาศ -o-)
เราว่ามันคงเป็นความผิดพลาดเรื่องโชว์ข้อความลับอ่ะนะ เขาอาจส่งมานานแล้วแต่มันไม่โชว์ให้เราเห็น
แต่ก็แทบร้องไห้อ่ะ ทำไมต้องโจมตีนิยายวายกระจายแบบนี้ ฮือๆ :o12:
(http://image.ohozaa.com/t/289/06LZ8V.jpg) (http://image.ohozaa.com/view2/x1V3yEerfV9BIBkW)
น้ำค้าง : ไม่ได้นะเฟียส...กะ..กินน้ำค้างต้องใส่ถุงนะ
เฟียส : ถุงยางไม่มีถุงผ้าก่อนได้มั้ยลดโลกร้อน-_-
น้ำค้าง : บ้า>////<
-
รีบๆเรียนให้จบนะโทรุจะได้ประกาศสงคราม เซฟกะคิระจะได้รีบๆรักกัน ดูที่คุณพ่อพูด เราก็งงนะว่า อะไรคือประกาศสงกรานต์ คิดว่าต้องพูดผิดแน่แล้วก็ผิดจริงๆ ฮี่ๆ สงสารเซฟกะคิระจัง รอตอนต่อไปนะคัฟคนเขียน ^^
-
สรุปก็ยังไม่ได้บอกความหมายของPETกับเซฟลินะ แต่ให้อภัยนาย เพราะคำว่าแอบชอบมานาน กับ'ore ga kimi o mamoruyo'นี่แหละ :mew1:
ถึงจะแสดงความรู้สึกไม่เก่งก็เถอะนะ เป็นปลาตายก็งี้เเหละ เหอะๆ
-
โอ้ย รู้สึกเหมือนตัวเองเป็น PET --
-
หมั่นไส้ พระเอก :katai1:
หึ๊ยยยยย จะเอายังไงกับหนูเซฟกันแน่เนี่ย พูดออกมาสิ จะเงียบทำไม!! :katai1:
ค้างอ่ะคนเขียน ค้างงงงงงงง :katai1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน!
จะบอกว่า สนุก!!!!
แลดูได้ฟิลภาษาเหมือนนิยายแจ่มใส แต่ก็ไม่เหมือนซะทีเดียว เรื่องก็สนุก ฮาๆดี
รอตอนต่อไปอย่างสงบ^^
-
งี้โทรุต้องรีบเรียนให้จบแล้วล่ะ
-
แค่แอบรักมันไม่ช่วยอะไรหรอกนะคิระ มันต้องแสดงออกสิ(บอกพี่โทรุกลับมาด่วน :laugh:)
-
แสดงออกหน่อยสิ คิระว่ารักเค้า
-
ขอโทษที่หายหัวไปนะคะ และคงจะไม่ได้มาลงนิยายเดือนนี้
ต้องทำการบ้านเยอะมากเลยค่ะ งานพิเศษเล็กๆน้อยๆด้วย
เวลางานกลุ่มเพื่อนก็ดูเหมือนจะดีขึ้นหลังจากที่เค้าตีหน้าเย็นชาใส่พวกนั้นไป
ค่ะ เขาบอกจะหาเนื้อหามาให้เรา เราทำPowerPoint พอ ส่งสิ้นเดือน
เนื้อหาที่ขอไป 2 อาทิตย์ยังไม่ได้เลยทวงทุกวันแล้วนะเนี่ย-_-
เข้ากระบวนการเดิมค่ะ ทำเองคนเดียว
ต้องขอโทษอีกรอบนะคะ ไม่สามารถพิมพ์นิยายให้ได้อ่านกันจริงๆเดือนนี้
หมดเดือนนี้เดี๋ยวรีบต่อให้เลย ขอเวลาทำงานนิดนึงนะคะ
:mew2:
(http://image.ohozaa.com/i/993/uuMPND.jpg) (http://image.ohozaa.com/view2/x2AFej4BYqKOqAzY)
วาดไว้นานแล้วค่ะ ขอลงคั่นเวลานะคะ :mew3:
-
งานกลุ่มไม่เห็นจะยากเลย
บอกแค่ว่า 'ไม่ทำก็ไม่มีชื่อส่งครูนะ' พูดจริงทำจริง กับ 'ไม่ทำเหรอ จ่ายค่าอุปกรณ์ทั้งหมดมา จะไปซื้อเอง' แค่นั้นเเหละ
อันนี้จากชีวิต ม.ปลาย นะ :hao7: :hao7:
รออ่านหนูน้อยงอแงอยู่นะ หนูน้อยงอแง :o8:
-
เสร็จแน่ฟิลเตอร์
รอตอนต่อไปนะคร้าบบบ
-
เป็นจั๊งได๊ล่ะน๊อความฮักๆๆๆๆ
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ฟิลเตอร์นายโดนแน่ๆ :laugh:
*งานกลุ่มไม่ทำก็ต้องขู่กันบ้างแหละ ถ้ามันสุดๆก็ไม่ต้องใช่ชื่อเลยครับ แล้วเขาจะรู้สึก(แต่เพื่อนคงทำกันไม่ลงหรอกเนอะ :hao5:)
-
ตามมาอ่านจากเด็กดี น่ารักมากเลยค่ะ^^ :impress2:
-
บทที่ 7.1
ผมปักเข็มร้อยผ้าสีดำผืนใหญ่เข้าด้วยกัน ถึงมันจะไม่งานถนัดของผมแต่ผมก็ต้องทำ และถึงแม้จะไม่ใช่งานนิทรรศการของโรงเรียนผม....
..แต่ไหงเด็กโรงเรียนผมถึงมาอยู่ที่นี่ครึ่งค่อนโรงเรียนฟ่ะ!!!...
“เย็บนานจริง เร็วๆหน่อยได้มั้ย!”
ผมเงยหน้าจ้องร่างสูงกำยำที่ยืนค้ำหัวผมอยู่
“มาเย็บเองมั้ย-*-”
ใบหน้ารูปสลักย่นคิ้วทำหน้าเหมือนอยากจะมีเรื่องกับผม
“เย็บไม่เป็นโว้ย!! ไอ้คิระเพทมึงนี่ไม่ได้เรื่องเลยหว่ะ!”
“ไอ้หงอกเอ้ย-*-!” ผมด่ามัน
“เมื่อกี้ว่าไรนะ!!”
“บ้านขายเครื่องเสียงหรือไง หนวกหูไปแหกปากไกลๆโน่นไป งานการมีไม่ทำหรือไง ว่างมากนักก็ไปนั่งแทะหญ้าที่สนามสิ -*-”
“ปากดี!! เพื่อนแกไม่สั่งสอนบ้างหรอห๊ะ! ว่าอย่าบังอาจมาเถียงกับฉัน!!”
“แล้วไอ้น้ำไม่เคยบอกนายหรอว่าฉันเป็นแชมป์เรื่องเถียง ไม่เถียงก็ได้นะจะไขว้กันมั้ยล่ะ-*-”
เออ เข้ามาดิกูไม่กลัวมึงหรอก มึงมีมือกูมีเข็ม ลองกับกูสิจะแทงให้พรุนเลย-*- ไม่ถูกชะตากับแม่งเลยว้ากๆอยู่ได้ รำคาญ ว้ากนักขอให้คอมันแตกตายให้ไอ้น้ำมันเป็นหม้ายไปเลย-*-
“จะเอาใช่มั้ยห๊ะ!!”
“เออออ!!”
ไอ้หัวหงอกทำท่าจะดึงคอเสื้อผมผมเลยรีบยกเข็มชี้หน้ามัน มันก็ผงะเล็กน้อยพลางจ้องมองเข็มในมือผม กูเอาจริงนะเว้ย!! ยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ ใช่งานกูมั้ยเนี่ยต้องมาช่วยพวกมึงทำบ้านผีสิงอะไรของพวกมึงเนี่ย
“หาเรื่องเขาไปทั่วเลยนะครับคุณมึง ไปนั่งสงบๆก่อนไป-o-”
ผู้ชายผมสีน้ำตาลแกมทอง ถ้าจำไม่ผิดตอนนั้นคาร์ลเรียกว่าฟิลใช่มั้ยนะ ฟิลเดินเข้ามาดึงไอ้หัวหงอกออกห่างรัศมีการจ้วงของผม ไอ้ตาแดงมองเพื่อนมันอย่างไม่สบอารมณ์แต่ยอมเดินออกไปนั่งข้างนอกห้อง
“โทษที พอดีเพื่อนเรามันหิวนะ สงสัยไม่ได้กินเนื้อกวาง^^;” ฟิลบอก
“อือ ช่างมันเถอะเอาไปเก็บให้ดีๆแล้วกัน” ผมบอก
“เดี๋ยวทางนี้ฉันเย็บเองก็ได้ เซฟเอาน้ำไปให้ไอ้คิระมันกินหน่อยนะ ข้าวกลางวันมันก็ยังไม่ได้กินเลย”
“อืม”
ผมพยักหน้าเบาๆ อุส่าห์หลบมาอยู่ในห้องแล้วนะเนี่ยยังต้องออกไปเจออีก สายชั้นม.5ของโฮม่าจัดเป็นบ้านผีสิงทั้งชั้นเลย ผมว่าสภาพห้องเรียนตอนแรกก็หลอนดีอยู่แล้วนะ แบบทางเดินโล่งๆ กระจกฝุ่นเกาะหนาสามเมตร ไม่จำเป็นต้องทำให้ผนังมันร้าว กระจกแตกหรือเอาสีแดงมาราดแทนเลือดหรอก
...เพราะมันไม่ต่างจากก่อนทำเลย-o-…
อยากรู้จริงๆว่าวันๆภารโรงโรงเรียนนี้ทำอะไรกันบ้าง ทำไมห้องเรียนมันโทรมแบบนี้>O<!!
“เซฟ”
ผมหันไปหาคาร์ลที่ยืนยิ้มหวานอยู่ข้างถังกดน้ำ มือใหญ่กวักเรียกผมรัวๆผมเลยวิ่งไปหาเขา
“มีอะไรหรอ” ผมถาม
“ทำไมถามแบบนั้นละ ต้องมีอะไรถึงเรียกได้หรือไง” คาร์ลถาม
“ก็มันอยู่ในเวลาอ่ะ-o-” ผมบอก
“ฮ่าๆ นั่นสิ อู้นิดอู้หน่อยไม่เป็นไรหรอกน่า^^”
“....รู้มั้ยถ้างานไม่เสร็จฉันจะไม่ได้กลับบ้าน-.-”
“โทษทีๆ^^;”
ไม่ให้อภัยเว้ย!! ทำงานฟรีไม่พอยังต้องทำให้ดีด้วยนะ เรื่องมากชะมัดอยากกลับบ้านไปเล่นเกมแล้วเนี่ย อ๊ากกกกก>O<
“จะเอาน้ำไปให้คิระใช่มั้ย”
“อือ”
“รับไปสิ”
กล่องน้ำผลไม้รวมสีเขียว ผมมองรูปผลไม้สีเขียวน่ากินบนกล่องก่อนกลืนน้ำลายลงคออย่างหนืดๆ ไม่ได้ตะกละอยากกินนะ แต่ไอ้แอปเปิ้ลนี่.....
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่าไม่ถึงตายหรอก ใครเขาใส่น้ำของจริงลงไปกันละ ถึงใส่ก็นิดเดียวน่า”
“..จะ..จะทำจริงๆหรอ”
ถะ...ถ้าเกิดคิระเกิดแพ้มากๆล่ะ แล้วอีกอย่างถือกล่องน้ำแอปเปิ้ลไปโต่งๆแบบนี้มันคงจะโง่กินหรอกนะ
“คิระคงไม่กินหรอก” ผมบอก
“ลองก่อนสิ ไม่แน่หรอก^^”
“มันอันตรายนะ..ถะ..ถ้ามันฆ่าฉันขึ้นมาทำไงละ เอาของแบบนี้ไปให้-o-;”
“ผู้ไม่รู้คือผู้ไม่ผิด”
“ผิดสิก็ตอนนี้ฉันรู้ว่ามันแพ้แอปเปิ้ล..”
“ตามใจเซฟแล้วกัน ฉันช่วยได้แค่นี้”
ชาร์ลยักไหล่เล็กน้อยแล้วเดินหนีไป แล้วผมจะทำยังไงดีละเนี่ย กินเองดีกว่ามั้ง แต่ผมก็อยากเป็นอิสระจากคิระ.... น้ำผลไม้ราคาถูกๆแบบนี้คงไม่เป็นอันตรายมากหรอกมั้ง ผมเหลือบตามองร่างสูงโปร่งที่ยืนขึงลวดอยู่อีกห้องนึง เท้าผมพาตัวผมให้เดินไปหาเขา มือใหญ่เสยผมเปียกชุ่มขึ้นพลางสะบัดคอเสื้อไปมาระบายลมร้อน เหมือนจะรู้ว่าผมเดินมาหาใบหน้าเรียบนิ่งจึงหันมาหาผม ดวงตาสีนิลจับจ้องกล่องน้ำผลไม้ในมือผม
...ระ...เริ่มไม่กล้าให้แล้วแฮะ..
ผมดึงกล่องไปซ่อนไว้ด้านหลังพลางก้าวเท้าเดินไปทางอื่น
หมับ!
“อะ..อะไร”
ผมถาม ผมก้มหน้าไม่กล้าสบตาดวงตาเฉียบคมที่มองอยู่ เวลาคนจะทำผิดมันรู้สึกไม่ดีเลยแหะ
“เอามาให้กินหรอ” คิระถาม
“ปะ...ป่าว! กินเองๆ” ผมตอบตะกุกตะกัก
“ก็กินสิ”
ผมมองหน้าคิระเล็กน้อยก่อนจะรีบแกะหลอดเจาะดูดน้ำรสหวานเข้าปาก สุดท้ายก็ทำไม่ได้แหะ คงต้องหาวิธีอื่นแทน เกลี่ยกล่อมให้เลิกสัญญาเพทได้มั้ยนะ
“หมดพอดี..” คิระบอก
“ยังซะหน่อย..เฮ้ย!!”
ริมฝีปากได้รูปก้มลงดูดน้ำผลไม้ในมือผม ผมรีบขยับมือชักออกแต่ก็ถูกมือใหญ่จับไว้แน่น นี่นายบ้าไปแล้วหรือไง รู้ว่าตัวเองแพ้แต่กลับกินเนี่ยนะ!!
“นี่หยุดเลยนะ!” ผมบอก
วูบ~
ร่างสูงโถมตัวซบหน้าลงบนไหล่ผม ผมก้างแขนย่อตัวรับน้ำหนักคนตัวใหญ่ที่จู่ๆก็ทิ้งตัว ร่างสูงยันไหล่ผมเพื่อทรงตัว จะ...จะเป็นลมหรอ จะสลบหรือไง ผมตาเหลือกทำอะไรไม่ถูก ริมฝีปากผมเริ่มสั่นแล้ว กินไปนิดเดียวเป็นหนักขนาดนี้เลยหรอ...
“คิระ...”
“ง่วง”
เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆ มือใหญ่ลูบหัวผมเบาๆพลางเกลี่ยเม็ดเหงื่อใสๆออกจากใบหน้าผม
“เป็นอะไรหรือป่าว...”
ผมถาม มือใหญ่เริ่มสั่นขึ้นเรื่อยๆ ผมรู้สึกว่ามันสั่นไหว ผมจับมือใหญ่ที่เย็บเฉียบ ผมทำแรงไปหรือป่าว แต่มันกินเองนี่ผมไม่ได้ให้มันกิน บ้าเอ้ย!!
“นั่งพักก่อนๆ”
ผมรีบดึงคิระให้นั่งบนเก้าอี้ใกล้ๆส่วนผมก็นั่งพื้นดูอาการของเขา เสียงไอแหบๆดังออกมาจากลำคอกว้าง ผมมองใบหน้าหล่อที่ซีดเผือก แผงอกที่ยกสูงเพื่อสูดหายใจ ดูเหมือนเขาจะหายใจลำบาก ปล่อยไว้ต้องอาการหนักแน่ๆ
“เป็นเชี่ยไรวะไอ้คิระ”
นายหัวหงอกตะโกนถามพลางวิ่งเข้ามาดูอาการเพื่อนตนเอง ดวงตาแดงวาบปราดมองกล่องหายนะในมือผมก่อนจะกระชากเพื่อปามันทิ้ง
“แกทำบ้าอะไรวะ!! เอาของแบบนี้มาให้มันกินได้ไง!!”
ผมสะดุ้งเฮือกผงะตัวอย่างตกใจ เสียงหมอนั่นดังน่ากลัวมาก คนรอบๆเริ่มวิ่งเข้ามามุงผม ผมนั่งก้มหน้ากลอกตาไปมา สถานการณ์มันกดดันเกินไปแล้ว ผมยอมรับว่าผมจะเอามาให้แต่ผมไม่ได้ให้มันกินนี่ อย่ามองกันแบบนั้นสิ...
“...เซฟไม่ผิด ฉันกินเอง...”
“มึงแก้ตัวให้มันป่าวเนี่ย!” นายหัวหงอกถามกลับ
“..ฮา..ไม่ แค่กๆ”
“เสือกแดกเข้าไปนะมึงเนี่ย ไอ้คาร์ลตามรถพยาบาลดิ๊!!”
นายหน้าน่ากลัวหัวไปเรียกคาร์ล ผมมองใบหน้าใสที่กระตุกยิ้มบางๆ
“อาๆ รู้ละๆโทรเรียกมาแล้วละ^^”
พูดแบบนี้แสดงว่ารู้สินะว่าคิระต้องกิน....แผนลึกล้ำเกินไปแล้ว เตียงพยาบาลสีขาวถูกเข็นเข้ามาในห้องอย่างเร่งรีบ ฟิลวิ่งไปเกลี่ยทางกันคนอื่นที่มุงเข้ามาออกให้พ้นทางเตียง ส่วนนายหน้าเคร่งก็พยุงร่างคิระขึ้นไปนอนบนเตียง
“คิระ! ฉันขอท้าชิงเพทแก”
คนทั้งห้องหันมาจ้องมาคาร์ลเป็นจุดเดียว นายหน้าเคร่งถึงกับยืนมองหน้าเพื่อนดวงตาสีแดงหันมามองผมเล็กน้อย มือก็ผลักตัวคิระให้นอนลงบนเตียงก่อนสะบัดมือโบกให้บุรุษพยาบาลพาคิระออกไป
“อีกฝ่ายยังเจ็บอยู่เปิดศึกชิงไม่ได้!!” นายหัวหงอกประกาศ
“จำไม่ได้ว่ามีกฎข้อไหนห้ามนี่^^” คาร์ลตอบกลับ
“ไอ้คาร์ล!!”
แขนยาวตะบบคว้าคอเสื้อคาร์ล ใบหน้าใสยิ้มยียวนกวนประสาทคนข้างหน้า ดวงตาสีแดงดุดันจ้องหน้าคาร์ลราวกับจะฉีกเลือดฉีกเนื้อ
“ฉันก็แค่อยากช่วยคนที่น่าสงสารให้หลุดพ้นจากการตกเป็นสัตว์เลี้ยงระบายความใคร่ของไอ้คิระก็แค่นั้น” คาร์ลตอบเสียงเรียบ
“ถึงยังไงก็ยังไม่ได้!!” นายหน้าโหดตอกกลับ
“ฉันท้าชิงไปแล้ว ถ้าไม่มีแรงลุกขึ้นมาสู้แกก็ปลดปลอกคอยกเซฟให้ฉันแทนคิระมันสิ รักษาการแทนรุ่นพี่อยู่ไม่ใช่หรือไง เรื่องแค่นี้คงไม่เกินกำลังหรอกใช่มั้ยละ”
“ไม่ได้!!!”
“ไม่คิดบ้างหรอว่าบางทีมันอาจจะกำลังขัดขืนบุรุษพยาบาลพยายามจะลุกมาสู้กับฉัน... จะปล่อยให้เป็นแบบนี้หรอ”
ดวงตาเรียวเล็กหรี่มองใบหน้าเคร่งเครียด คาร์ลฉลาดกว่าที่ผมคิด ฉลาดแบบแก้มโกงอย่างกับตัวร้ายในการ์ตูนวอล์ดิสนี่ย์เลย ไม่น่าเชื่อเลย...
“ปลดปลอกคอแล้วไปรายงานมันว่าเพทถูกปล่อยแล้วหรือให้มันลุกมาสู้ก็เลือกเอานะเฟียส” คาร์ล
“มึงนี่แม่ง!!”
ผมกำลังทำให้เพื่อนเขาทะเลาะกันหรือป่าวนะ เพราะผมดันอยากเป็นอิสระเลยอยากให้คาร์ลมาช่วย แต่เขากลับต้องมามีเรื่องกับเพื่อน ไหนจะคิระอีกดันเกิดบ้ากินน้ำแอปเปิ้ลเข้าไป บ้าที่สุด!!
“หยุดเดี๋ยวนี่นะคะ!!!”
เสียงผู้หญิงตะโกนดังลั่นที่ทางเดินด้านนอก เสียงเท้าหนักวิ่งรัวมาที่หน้าห้อง ผมมองร่างสูงโปร่งที่ยืนหอบพิงประตู ขายาวพยายามฝืนกำลังเดินเข้ามาที่กลางห้อง
...จะสู้กันจริงๆหรือไง...
“คิระมึงบ้าไปแล้วหรือไง!! พยาบาลแม่งดูยังไงวะแค่นี้จับไม่ได้หรือไง!!” นายหน้าเคร่งด่ากราด
“บอกแล้วไง เลือกสิเฟียส...” คาร์ลถามย้ำ
ไม่ไหวหรอก สู้ในสภาพแบบนี้ ตายแน่ๆรีบไปโรงพยาบาลซักทีสิไอ้บ้านี่!! ศักดิ์ศรีมันกินไม่ได้ยังจะห่วงอีกนะ!! ดูแลตัวเองก่อนสิวะ!! ถ้านายตายไปแฟนนายจะอยู่ยังไงเล่า!!
“นายหงอก!! ช่วยปลดปลอกคอให้ฉันทีเถอะ!!”
ถ้าปลดจากเพทแล้วผมก็จะเป็นอิสระ คิระจะไม่มีสิทธิในตัวผม เขาจะไม่มีสิทธิจับผมมาเป็นเพทอีก
แบบนี้ดีแล้ว เลิกยุ่งกันซะที!!
“ฉันจะปลดให้!!”
นั่นแหละ...ที่ต้องการ ผมไม่กล้าสบดวงตานิ่งเรียบของคิระที่มองมา ผมรู้สึกแน่นในหน้าอกมันจุกตัน ดวงตานั่นถึงแม้มันจะดูเรียบนิ่งแต่ผมรู้สึกถึงความรู้สึกที่ถ่ายทอดออกมา นี่นายกำลังเสียดายฉันหรือรู้สึกเสียดายที่ไม่ได้สู้กันแน่ ฉันไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเองอีกแล้ว ฉันกลัวความเจ็บปวด ผมหลับตาหลบภาพคิระที่ถูกจับมัดล็อกไว้บนเตียง ผมจะไม่คิดถึงเขาอีกแล้ว วันนี้เป็นวันดีที่ผมจะได้รีบอิสระ มันจบแล้ว...
“..เจ็บหน่อยละ..”
นายหน้าเคร่งบอก ผมรู้สึกว่ามีโลหะเย็นๆสอดเข้ามาในใต้ปลอกคอ แผ่นโลหะบางถูกพลิกตั้งฉากขึ้นทำให้คมของมันบาดลงมาที่คอผม
ฉับ!
มีดคมตวัดตัดปลอกคอหนังหลุดออกจากคอผม ผมลืมตาฝืดๆมองภาพมัวๆ
...ทำไมกันละ...
ทั้งที่ถูกปล่อยเป็นอิสระแล้ว ทำไม...มันเศร้าอย่างนี้ ผมยกมือลูบน้ำเหนียวข้นสีแดงข้างคอโล่ง เหมือนมีบางอย่างขาดหายไป มันหายไปแล้ว....มันกลับมาไม่ได้แล้ว ผมเป็นคนเลือกเองนี่นา
“เป็นอิสระแล้วนะ” คาร์ลบอก
“...ขอบใจ...”
ผมควรตอบแบบนี้ใช่มั้ย ผมควรจะกระโดดร้องกรี๊ดให้ลั่นสิ ทำไมมายืนหดหู่แบบนี้ ผมคงไม่ต้องทำงานต่อแล้ว...กลับบ้านไปทำการบ้าน เล่นเกมดีกว่า...... อย่างงั้นหรอ ทำไมขาผมไม่กระดิกเลยละ ไม่อยากไปหรือไงกันนะ ไม่มีอะไรมารั้งไว้แล้วนี่...ทำไมละ
“ฉันไม่รู้ว่าทำไมแกถึงอยากจะไปจากมันทั้งที่มันพยายามจะอยู่ใกล้แกขนาดนี้”
เจ้าของดาวตาสีชาดพูดยาว ผมไม่เข้าใจที่เขาพูด พยายาม...เพื่ออะไร
“เซ็งชิบ!! ไอ้โน่นก็ใบแดกไอ้นี่ก็แดกหญ้า!! รู้ไว้แค่ว่าคิระมันต้องเสี่ยงแลกอะไรหลายๆอย่างเพื่อให้ได้อยู่กับแก แล้วแกเลยทำอะไรให้คุ้มค่ากับความพยายามมันมั้ย...”
“...ไม่รู้สิ กลับก่อนนะ”
ผมตอบเบาๆ พลางเดินผ่านร่างสูงใหญ่ไป
“พรุ่งนี้ลากเพื่อนแกมาด้วยเข้าใจมั้ย!!”
“ไปบอกมันเองสิ” ผมตอบเหนื่อยๆ
“แกไม่มีสิทธิย้อนนอกจากทำตามคำสั่ง!!”
เผด็จการจริงๆ ผมเดินย้อนกลับไปเก็บปลอกคอที่ขาดมาถือไว้ในมือ ผมแค่ไม่อยากทิ้งเอาไว้ให้รกห้องก็เท่านั้น ผมเดินมองท้องฟ้าสีแดงที่มีหยาดฝนตกลงมาร่ำไร ฟ้าคงกำลังร้องไห้อย่างหนักอยู่สินะ
ผมยกแขนที่มีป้ายชื่อสีเงินของใครบางคนเขียนกำกับความเป็นเจ้าของเอาไว้
...ไม่ว่ายังไงผมก็...ลืมไม่ได้หรอก...
ผมอยากจะละทิ้งทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขาแต่ผมกลับไม่กล้าที่จะทำมัน ทำไมผมถึงขี้ขลาดแบบนี้ มัน
ไม่มีประโยชน์อะไรแล้วแท้ๆ ไม่ใช่เพท ไม่มีเจ้านาย....ไม่มีแล้วคิระ
“...ฉันคงไม่...มีโอกาสบอกแล้ว...สินะ”
...ว่าฉันรักนาย คิระ...
+++คนเขียน+++
หายหัวไปนานพอสมควรเลย งานยังโดนเขี่ยมาอีก อุส่าห์ทำงานกลุ่มที่มันยัดเยียดมาให้เสร็จแล้วนะ
คนมันจะไม่ทำก็พยาย๊ามมมม จริงๆ เออเหนื่อยแทนหว่ะ -*-
ใครอยู่อักษร ศิลปากรบ้างงง พี่รอรับใบค่ายหนูด้วยนะคะ รับด้วยนะๆ หนูอยากเข้าค่าย><
ขอจบไปเป็นคู่ๆก่อนนะคะ ใครรอเฟีนส x น้ำอดใจรอซักกระติดนึงนะ (ฟังเพลงกระแตรอไปก่อนนะๆ ตื๊ดๆ55)
ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน แล้วก็ตามมาอ่านนะคะ หลายๆคนเดาแนวเรื่องถูกนะเนี่ย
จุ๊ๆนะๆ เดี๋ยวคนอื่นรู้555
-
สงสารคิระนะ แต่บางทีเซฟก็ทนไม่ไหว เพราะพี่แกเล่นไม่เคลียร์อะไรเลยอ่ะ
เห็นใจทั้งสองฝ่าย
รอคู่เฟียสกับน้ำค้างค่าาา :mew1:
-
ไหงคู่นี้เป็นแบบนี้ล่ะ
รอลุ้นอีกคู่หนึ่งค่าาา
-
คิระ โอ้ววม่ายยยยยยยยยยยยย T^T
-
เฮ้อคงเป็นอย่างที่เฟียสว่าแหละ คนนึงเป็นใบ้ อีกคนก็มัวแต่กินหญ้า
-
จนได้สิน่า :เฮ้อ: ปากแข็งทั้งคู่อะงานนี้ :m16:
-
:pig4: ขอบคุณผู้แต่งนะ...ถ้าจะว่าไปแล้ว...เซฟทำถูกแล้วล่ะ ถ้ายังอดทนต่อไป ก็คงจะเจ็บไปเรื่อยๆ และถ้าจะบอกว่าคิระไม่รู้ว่าเซฟจะชอบตัวเองบ้างหรือเปล่า แต่ถ้าคิระเองยังมีแฟนอยู่แล้ว ก็คงไม่มีเหตุผลใดๆ ที่จะไปรั้งเซฟหรือใครไว้เลย มันเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำ แม้จะเป็นเพทก็ตาม ก็ควรจะเลี้ยงและดูแลแบบที่ควรจะเป็น ไม่ใช่มาครึ่งๆ กลางๆ
เอ๊ะๆ!!!...คนอ่านอินกันเรื่องมากไปหน่อย o7
-
ในที่สุด :hao5:
แล้วจะเป็นไงต่อเนี่ย ตัดปลอกคอออกไปแบบนี้ งืมๆ
-
แพ้เเอปเปิ้ล :ruready :ruready :ruready
น้ำหาย :katai1: :katai1:
-
เข้ามาอ่านเพราะคำว่า"pet"นี่แหละ สนุกมากๆ ถ้าเป็นการ์ตูนคงจะมันส์น่าดู รอตอนต่อไปจ้า~
-
บทที่ 7.2 (จบ 7 แล้วเอ้า)
“เดินเร็วๆดิมึง><”
ไอ้น้ำดึงแขนผมวิ่งเข้าประตูโรงเรียนกว้างที่มีผู้คนพลุพล่าน ผมกวาดตามองเข้าไปด้านในก็เห็นคนกำลังวิ่งเข้าแถวกันอย่างเร่งรีบโดยมีพวกกรรมการนักเรียนและพวกยักษ์ไททันราสิบตัวคอยจัดแถวให้
“เข้าแถวๆ ใครเข้าช้าแทงปลาไหล!! ให้ว่องๆ!!”
แขนเล็กๆฉุดผมวิ่งเข้าไปต่อแถว ผมเห็นไอ้น้ำยืดตัวตรงเป็นทหารสงสัยจะอินมากนะมึงเนี่ย กะอีแค่เข้าไปชมงานต้องเข้าแถวฝึกระเบียบกันด้วยหรอวะ ผมมองชายใบหน้าละมุนเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลเหลือบทองที่ตีหน้าเคร่งโหดกว่าปกติ ร่างสูงเดินตรวจตราความเป็นระเบียบของแถวก่อนจะวาดดาบไม่ไผ่อันยาวตีขาผม
เพี๊ยะ!
“ใครให้ยืนทิ้งขาห๊ะ! ยืนตรงๆ!”
ทำเป็นโหดนะ ผมแอบกัดปากจิ๊จ๊ะไม่พอใจ แต่ฟิลก็ยักคิ้วกวนๆใส่ผม จงใจใช่มั้ยเนี่ย-*-
“อะ...ฟิลเตอร์ๆ”
เสียงเล็กๆของไอ้น้ำเรียกชายที่เพิ่งหวดขาผมไป ฟิลเดินไปหาไอ้น้ำใกล้ๆ ไอ้น้ำล้วงควักการ์ดบางอย่างออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้ มือเรียวสวยรับการ์ดมาพิจารณาในมือก่อนจะโบกมือเรียกยักษ์ไททันตัวใหญ่ให้หยิบตะกร้าออกมา
“จริงๆที่ให้มาเข้าแถวเพื่อจะหาคนซวยมาจับฉลากใส่ชุดนะ แต่พอเห็นเด็กเส้นแล้วมันคันไม้คันมืออยากแกล้งชะมัดเลย^^”
“เด็กเส้นO.o?”
ไอ้น้ำทำหน้างงๆกับคำพูดของฟิล
“การ์ดของไอ้คุณเฟียสใช่มั้ยละ^^” ฟิลถาม
“อ่ะ..อื้ม เฟียสบอกให้ยื่นให้คนที่หน้าประตู><” ไอ้น้ำบอก
“หึ! คิดว่ามีการ์ดแล้วจะรอดหรอ หมั่นไส้จริ๊ง~”
“หมั่นไส้ทำไมเล่า>o<!”
“เอาไปเปลี่ยนชุด!”
“เดี๋ยวคร้าบบบ>O<~”
ไอ้น้ำถูกไททันแบกเข้าป้อมยามหน้าโรงเรียนไปทิ้งให้พวกที่เหลือยืนงง ส่วนผมไม่มีอะไรทำก็เลยขำซะเลย
“ปั้มตราแล้วก็แยกแถวได้เลยนะครับ! อย่าก่อความวุ่นวายในโรงเรียนนะครับเตือนไว้ก่อน!”
ฟิลเตอร์บอกพลางโบกมือสลายแถว ผมเดินไปยืนหน้าป้อมยามรอไอ้น้ำออกมา จริงๆแล้วผมก็ไม่ได้อยากมาที่นี่หรอกนะ เรื่องเมื่อวานมันยังทำให้ผมรู้สึกไม่ดีอยู่เลย ให้มาเดินชิวๆเล่นสนุกทั้งที่เพิ่งทำคนเข้าโรง’บาลไปแบบนี้ ใครจะไปลัลล้าได้ละ ผมไม่รู้ว่าเขาเป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นหรือยัง อาจจะแย่กว่าเดิมก็ได้มั้ง ผมไม่ได้ไปเยี่ยมเขา ไม่โทร ไม่ส่งข้อความ ทำเกินไปหรือป่าวนะคนกำลังเจ็บอยู่น่าจะเอาของไปเยี่ยมไข้บ้าง แต่ไม่จำเป็นหรอก เขามีคนดูแลอยู่แล้วนี่.....
“เสือจะกินกวางก็วันนี้ละว้า ฮ่าๆ^^”
เสียงฟิลหัวเราะคิกคัก ผมเลื่อนสายตามองเพื่อนตัวเองที่เดินออกมาด้วยสภาพสั่นๆ มันใส่ชุดซานต้าสีแดง เสื้อติดกระดุมถึงกลางท้องแล้วปล่อยชายเสื้อยาว ข้างในเป็นกางเกงขาสั้นประมาณคืบครึ่ง ช่วงบนทับด้วยเสื้อคลุมครึ่งตัว แบบเสื้อคลุมการ์เดียนในการ์ตูนอ่ะครับ ที่หัวมันก็มีเขากวางเล็กๆติดอยู่แถมมีกระดิ่งอันใหญ่ที่คอด้วย โมเอะชิบหาย-o-
“น่าอายอ่ะ เอาอะไรมาให้ใส่เนี่ย>///<” ไอ้น้ำบ่น
“น่ารักดีออก เขานั่นเหมาะกับมึงดีนะ” ผมบอก
“มึงต้องการจะสื่ออะไร-.-”
“ป๊าววว”
“มึงไปใส่อีกชุดเป็นเพื่อนกูเลย>////<”
“อ่า...พอเหอะ แค่ชุดเมดก็ก็เข็ดแล้ว-_-”
“ว่าไรนะOoO!”
“กูกลับละ”
“เดี๋ยวววว!! มึงจะทิ้งกูไว้คนเดียวหรอ เพื่อนป่าวเนี่ยๆ><”
เฮ้อ มึงนี่ก็ไม่เข้าใจกูบ้างเลยนะ แค่กูย่างเท้าเข้ามาในนี้กูก็ปวดตับแล้วยังให้กูไปเดินข้างในอีก ถ้าเจอว่าทีสามีมึงเข้าแม่งจะด่ากราดกูหรือป่าวก็ไม่รู้
“แค่ 5 นาทีนะ-_-” ผมบอก
“ยังไม่ถึงบันไดเลยมึง-.-” ไอ้น้ำสวน
“10 นาที”
“ชั้น 4!! ไม่มีลิฟต์!!”
“15 นาที พอๆๆห้ามต่อแล้ว-o-!!”
“ก็ได้-3-”
ไอ้น้ำลากผมเดินผ่าฝูงชนขึ้นไปบนชั้นสี่ มันรีบเดินมากไม่รู้ว่าอายหรืออยากไปเล่นบ้านผีสิงเร็วๆ แต่มันกลัวผีไม่ใช่หรอ จะไปเล่นบ้านผีสิงเตรียมใจมาแล้วหรือไง
“ไอ้น้ำ-o-” ผมเรียกมัน
“ห๊ะ!”
“มึงอยากไปเล่นบ้านผีสิงขนาดนั้นเลยหรอ”
“ว่าไงนะ!! บะ...บ้านผีสิงหรอOoO!!”
มันเริ่มสั่นเหมือนองค์ลง อ่อ นี่มึงไม่รู้อะไรเลยหรอเนี่ย ถูกหลอกมาเชือดแล้วล่ะ สมควร-.- มันยืนนิ่งเป็นเป้าล่อตะเข้ข้างทาง ผมก็รู้สึกหน้าร้อนๆแปลกๆเพราะผมก็โดนจ้องไปด้วย ทำไมผู้ชายสมัยนี้มันมองผู้ชายด้วยสายตาปานจะกระโดดมาลากพวกผมไปหลังห้องน้ำ น่ากลัวชะมัด-o-~
“กูว่าเข้าเหอะ ข้างนอกบรรยากาศไม่ดี” ผมบอก
“กูกลับแล้ว ไม่อ้าวววT^T”
เวร! มึงไม่เข้าก็จะเข้าแล้ว ผมลากมันเดินเลี้ยวหัวมุมที่เริ่มมืดลงเรื่อยๆ ไอ้น้ำส่ายตามองกำแพงที่เริ่มมีคราบเลือดสีแดงเป็นทางยาว มันจิกแขนผมแน่นกลัวว่าผมจะวิ่งหนีมัน อ่า....มึงทำแบบนี้กูจะวิ่งยังไงถ้าผีมันโผล่มาวะ
“เกาะอย่างงี้มึงเอาโซ่มาล่ามกูเลยดีป่ะ-_-” ผมบอก
“มึงก็! เดี๋ยวมึงหนีกูไปก่อนไงล็อกไว้ก่อนเลย>O<!!”
“โอเคๆ กูสัญญากูจะไม่วิ่งก่อนมึง กูเจ็บแขนๆ” ผมบอก
“แน่นะ”
“เออ”
มันมองหน้าผมพลางเม้มปากก่อนจะคลายมือออก ผมถกแขนเสื้อดูรอยนิ้วที่พาดเป็นแนวยาว มีรอยเล็บด้วย -*-
เคร้ง!!!
ผมตั้งท่าจะก้าวเท้าวิ่งแต่มือเล็กก็กระชากผมไว้ก่อน
“หันไปดูพร้อมกันตกลงป่ะ-.-” ผมบอก
“ไม่ๆๆ กูวิ่งก่อน-o-!” ไอ้น้ำบอก
“หันไปดูก่อนว่ามันคืออะไร”
“มึงห้ามวิ่งก่อนกูนะ”
“อือ นับหนึ่งถึงสามหันพร้อมกัน หนึ่ง....สาม!”
ผมหันพรึ่บไปดูด้านหลัง แม่งมาทั้งตัวเลย เป็นผีตัวใหญ่ใส่เสื้อกันฝนเปียกโชก น้ำงี้นองเต็มพื้นเลย ผมรีบหันหลังวิ่งไปข้างหน้าอย่างสุดตีน
“เชี่ยเซฟ!! ไหนบอกไม่วิ่งก่อนกูไงTOT”
“กูบอกให้หันไปมองมึงยังไม่หันเลยไอ้สังข์เอ๊ย!!”
“รอกูด้วยยยย ว๊ากกกก>O<!!”
มันวิ่งโวยวายเสียงดังลั่นทางเดิน นี่มึงจะปลุกผีหรือไงวะเนี่ย ผมวิ่งเข้าห้อง5/B ซึ่งอยู่ใกล้ๆ แต่ก็ยังใจดีเปิดประตูรอไอ้น้ำเข้ามานะครับ ผมไม่ทิ้งเพื่อนหรอก><
“วิ่งเร็วๆดิวะ>O<” ผมเร่ง
“อย่าเพิ่งปิด....แฮ่กๆ..ประตูนะเว้ย>O<!!”
ตายวิ่งแค่นี้หอบแดกแล้วเพื่อนผม ผมรีบเอื้อมมือไปดึงมันเข้ามาข้างในแล้วปิดประตู ไอ้น้ำทิ้งตัวนั่งหายใจหอบอยู่กับพื้น หน้ามันแดงเถือกมากเลยจะไหวมั้ยเนี่ย
“แล้วผีมันอยู่ไหนวะ” ผมถาม
“ไม่รู้กูไม่ได้มอง><”
“เริ่ด!”
ผมมองลอดกระจกประตูออกไป เห็นผียังเดินอยู่ข้างนอกอยู่เลย แถมเดินช้าแบบกลัวลื่นด้วยนะ รู้งี้เดินเข้าห้องเฉยๆก็พอไม่น่าวิ่งเลยเหนื่อยหว่ะ-_-;;
ตึง!!
ผมกับไอ้น้ำสะดุ้งเฮือก เสียงมันก้องๆในห้องแต่ไม่รู้ว่ามาจากตรงไหน
ตึง!! ตึง!!
ผมมองไปที่ตู้เก็บของโลหะสนิมเขลอะ ประตูตู้มันสั่นๆเหมือนมีอะไรข้างในพยายามจะออกมา ผมมองพื้นบริเวณนั้นที่มีเลือดสีแดงไหลออกมา มันค่อยๆซึมออกมาจากตู้เรื่อยๆเลย
“ชิบหายละ ผีเมนส์แตก-o-!” ไอ้น้ำบอก
“กูไปเอาผ้าอนามัยให้เขาก่อนนะ” ผม
“ไม่ต้องเลยมึง ไปพร้อมกูดิ กูไปด้วยT^T”
ปัง!
ประตูเหล็กเปิดออกพร้อมกับตัวหนอน(?)คลานออกมาจากตู้
“แฮ่!!! พวกแกต้องตาย!!!”
มันคลานมาหาพวกผมอย่างรวดเร็ว ผมหันซ้ายหันขวาจะพาไอ้น้ำวิ่งไปด้วย แต่แม่งวิ่งนำผมออกประตูไปแล้ว ดูมันเด้>O<!! ผมวิ่งเลี้ยวโค้งตามแผ่นหลังไอ้น้ำไปก่อนที่จะหยุดลงตรงหน้าตัน น่านนนน!! ไม่น่าตามมันมาเลย น่ารักอ่ะ-*-!
“แสนรู้นะมึงเนี่ย พามาทางตัน-*-” ผมบ่น
“กูจะไปรู้หรอ วิ่งกลับไปทางเดิมละกัน><”
“ไปหาพ่อมึงหรือไงล่ะ เข้าห้องนี้ๆ”
ผมบอกพลางเปิดประตูห้องเก็บของ
วืด~
หมับ!!
ตัวผมถูกดึงเข้าไปในห้องมืดนั่น มือหนาทาบปิดปากผมแน่น ผมดิ้นไปมาพลางกรีดร้องอยู่ในลำคอ ผมมองผ่านหน้าต่างกระจกที่ประตูก็เห็นไอ้น้ำกำลังพยายามเปิดประตูห้องนี้อยู่ แต่มันคงไม่รู้ว่ามีผีใส่ชุดคลุมสีดำถือมีดกรีดตามพนังอยู่ใกล้ๆมัน ผมส่งสัญญาณมือให้มันหันไปข้างหลังแต่ไม่รู้มันจะเห็นหรือป่าว
พลั่ก!
มันพลักผมลงนั่งบนพื้น ผมเห็นหลังไวๆกระโดดขึ้นไปบนท่อแอร์แต่ผมคว้ามันไว้ไม่ทัน
แหมะ!
กระดาษใบหนึ่งล่วงหล่นลงมา ผมคลานไปหยิบมันขึ้นมาเปิดดูแต่มองไม่เห็นเลย ผมหันซ้ายหันขวารื้อกล่องกระดาษเปิดหาไฟฉายมาส่องดู ไม่มี เออ มือถือซัมซุงฮีโร่กูก็ได้วะ-.- ผมมองอักษรตัดแปะบนกระดาษพลางคิดในหัวไปมาอย่างมึนๆ เออ คือมึงจะให้กูเล่นเกมตามล่าหาสมบัติหรือไงให้มาแบบนี้
“หาคำให้ครบสามคำแล้วไปเจอที่ห้องมัลติฯ คำที่ 1 ห้อง 5/A คำที่ 2 ห้องเก็บของ คำที่ 3 รูปวาดที่ทางเดิน”
คิดว่ากูเป็นโคนันหรือไงน้า ช่างเหอะ ถ้าอยากให้เล่นจะเล่นก็ได้ไม่ได้เสียหายอะไร ไหนๆก็โดดเรียนมาละ คำที่ 2 ห้องนี้สินะ ผมลงมือควานหาแผ่นกระดาษ คิดว่าน่าจะเขียนเป็นกระดาษมั้งไม่งั้นจะหาได้ไงลำบากน่าดู ผมยกเสื้อปกจมูกกันฝุ่นในห้องที่เริ่มฟุ้งกระจายเพราะการรื้อค้นของผม มีแต่หนังสือ ไม้กวาดสภาพใหม่เอื่ยม มีสปาตาร์ด้วย เอ่อ...เอาไว้ให้นักเรียนปลอกมะม่วงกินหรือไง
พรึ่บๆ
ผมเงยหน้ารับลังกระดาษที่ตกลงมาจากด้านบน เศษกระดาษในลังปลิวกระจายว่อนไปหมด
“มันหล่นใส่หัวกูโว้ย!!”
ผมแหกปากด่า รู้นะว่าทำน่ะ มึง...อย่าให้เจอนะ>O<!! ผมฉายมือถือส่องไปตามอักษรสีแดงตัวใหญ่ในแผ่นกระดาษ โห้ เยอะขนาดนี้จะรู้มั้ยว่าคำว่าอะไร มันมีตัว T E N R Y I แล้วจะให้เรียกยังไงมีสิบกว่าแผ่นเลยนะ เก็บไปให้หมดเลยละกัน
(ต่อข้างล่าง)
-
(จากด้านบน)
ผมเดินตามระเบียงทางเดิน ผมไม่รู้ว่าไอ้น้ำหายไปไหนแล้ว ป่านนี้ถึงทางออกแล้วละมั้ง ไม่ก็โดนเสือจับกินไปแล้วละ ผมเดินมองหารูปวาดที่กำแพงรู้สึกจะอยู่ใกล้ๆนี่
“กรี๊ดดดดดดดดด!!!”
เสียงกรี๊ดดังออกมาจากลำโพงเล่นเอาผมสะดุ้ง ผีในนี้มันก็คนละว้า ไม่น่ากลัวหรอกๆ(แต่เจอก็วิ่งนะ)
“โรงเรียนนี้แม่งไม่จ่ายค่าไฟหรือไงวะ”
ผมบ่นพลางฉายแสงจากมือถือไปที่รูปวาดอันใหญ่ที่ตั้งตระหง่าอยู่ มันเป็นรูปผู้ชายสองคน คนหนึ่งใส่ชุดคลุมสีดำสวมมงกุฎนั่งไขว้ห้างอยู่บนเก้าอี้สีทองอร่าม ส่งอีกคนเปลือยการนอนหมอบอยู่ข้างล่างแทบเท้า ที่คอมีปลอกคอสีแดงที่โยงกับข้อมือของคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้
“แล้วจะให้หาคำว่าอะไรละ”
ผมบ่นแล้วก็เริ่มงัดแงะดูหลังรูป ถ้ามันหล่นโคร้มใส่ผมนี่มีสมองเละแน่ รูปใหญ่ขนาดนี้ แงะไม่ได้แหะ ผมไล่นิ้วปัดฝุ่นที่ฉาบอยู่บนกรอบสีทองบริเวณชื่อรูป
“Owner & Pet”
อือ สองคำนี้สินะ ไอ้แล้วเหลือคำสุดท้ายผมเดินตรงไปที่ห้องสุดท้าย หวังว่าคงไม่มีผีออกมาดิ้นบนพื้นอีกนะ
แกร๊ก!
ผมยื่นหัวเข้าไปสำรวจก่อนจะก้าวเท้าไปเข้าไปทั้งตัว มันมีบล็อกไม้ตั้งอยู่กลางโต๊ะ ผมเลยเดินเข้าไปดูใกล้ๆ ผมเหลือบมองกระดานที่เขียนคำเตือนไว้ตัวโต้งๆว่า “อย่ารบกวนการหลับใหลของคนตาย” ผมละความสนใจกลับมาที่บล็อกไม้อันสูงอีกครั้ง มันมีหมายเลขเขียนกำกับไว้ด้วย ส่วนอีกด้านของไม้ก็มีตัวอักษรภาษาอังกฤษอยู่
ตึง!
“อ๊ะ!”
ยังไม่ทันจับเสียงตึงก็ดังมาละ ผมหันไปดูหลังห้องก็เห็นว่าตู้เก็บหนังสือมันแง้ม ใจเย็นดิวะยังไม่ได้ทำอะไรเสียงดังเลย ผมค่อยๆหยิบไม้ออกที่ละชิ้นอย่างเบามือ ถ้าขึ้นทำบล็อกนี้ล้มมันได้พุ่งออกมาวิ่งไล่ผมแน่
แกร๊บ!
ผมดึงออกมาแนบหน้าอกไว้อย่างโล่งใจ กว่าจะได้แต่ละอันลุ้นแทบแย่ ผมจ้องมองไม้ที่เขียนเลข 8ไว้ มันอยู่กลางคอนโดเลย แถมอันเดียวโดดๆตรงกลาง ดึงทีล้มแน่ ผมก้าวเข้าเปิดประตู้พลางเอาโต๊ะกันประตูไว้ก่อนจะกลับมาที่โต๊ะอีกรอบ
...3...2..1
แกร๊บ!
โคร้ม~
บล็อกไม้หล่นกระจายลงสู่พื้นพร้อมกับประตูตู้ที่เปิดออก ผมวิ่งหัวทิ่มหัวตำออกมาจากห้องก่อนจะหันไปถีบโต๊ะหน้าประตูสะกัดไอ้ผีชุดเปื้อนเลือดที่วิ่งออกมา
“อย่าตามมา ว้ากกก!! ห้องมัลติอยู่ไหนวะ>O<!!”
ปัง!
บานประตูสีขาวสะอาดเปิดเสยหน้าผมจังๆ ผมเงยหน้ามองป้ายบอกชื่อห้องตัวใหญ่ อีนี่คือมัลติรูมสินะ แล้วใครแม่งเปิดประตูเสยหน้ากูวะ!! ผมรีบเข้าประตูแล้วล็อกห้องทันที มันเป็นห้องโล่งกว้างที่มีโซฟานั่งวางล้อมเวทีตรงกลางไว้ เหมือนโรงหนังเลยแต่เล็กกว่า
(เรียงอักษรให้เข้ากับสิ่งของหน้าเวที)
คำสั่งถูกฉายที่หน้าจอกว้างในห้อง ผมขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ก็เดินไปที่หน้าเวที มันมีรูปปั้นแมวกวัก กระจกและนาฬิกาเรือนใหญ่ตั้งอยู่ แล้วจะให้เรียงยังไงอ่ะ คิดว่ากูฉลาดขนาดไหนกัน รู้มั้ยข้อสอบบวกเลขธรรมดากูยังตกเลย-.-;
“เรียงไงอ่ะ ไม่รู้เรื่อง งงเว้ย-o-!” ผมบอก
(คิดสิ)
ถ้ามีปัญญาก็ไม่ถามให้เสียดายน้ำลายหรอก เก็บไว้ย่อยแป้งดีกว่า-.- ผมเดินไปหารูปปั้นแมวกวักข้างหน้ารูปปั้นมีช่องเล็กๆเอาไว้ใส่อะไรบางอย่าง ส่วนข้างๆก็มีกล่องใส่ลูกปัดตัวอักษรที่เอาไว้ร้อยชื่ออยู่
..แมวหรอ...
มีตำแหน่งใส่อยู่4ตำแหน่ง แต่ตำแหน่งแรกถูกใส่ไปแล้วคือตัว T แสงฉายโปรเจ็คเตอร์แว้บๆดึงสายตาผมให้มองรูปที่โชว์อยู่บนจอ มันคือรูป Owner & Pet ที่ผมดูมา
..Pet…T
คำว่าอะไรวะ
ติ๊ง!
(กฎของPetที่ดี)
เพทที่ดีหรอ? ....อืม ซื่อสัตย์หรอ honest ไม่ได้ๆยาวไป ขึ้นต้นด้วย T…เชื่องหรือป่าว Tameไง
ผมค้นตัวอักษรขึ้นมาวางลงไปในช่องที่เหลือ คิดว่าน่าจะถูกนะ-o-
ปิ๊งป่อง ~
มีปิ๊งป่องด้วย คือ...กูว่ามึงดูเกมโชว์มากไปป่าววะ-.- ภาพบนจอกลายเป็นลูกศรชี้ลงมาที่นาฬิกาก่อนจะเปลี่ยนเป็นรูปหน้าห้องเก็บของ ผมรีบดึงกระดาษปึกหนาขึ้นมาดู คราวนี้มีตำแหน่งให้ใส่ 8 ตำแหน่ง
...นาฬิกา...Time ไม่ได้...
ต้องเอาตัวอักษรที่มีในกระดาษไปใส่สินะ T E N R Y I เกี่ยวกับนาฬิกา นาฬิกา...เวลา
(โรมิโอจูเลียต)
“ใบ้บ้าอะไรวะ บอกมาเลยดีกว่ายากเกินไปแล้ว-o-!!” ผมด่า
(คิดสิ)
“ดีๆสิวะ! เล่นนานๆชักเบื่อแล้วนะ-*-”
(นั่นแหละคำตอบ)
“อะไรว้า>O<!!”
กวนตีนหว่ะขอเจอหน้าทีเหอะ คำตอบอะไรอ่ะ ดีๆหรอ เล่นนานๆ? เบื่อแล้วนะ? เออ กูงง ยอมได้มั้ย
“ยอม”
(ถ้ายอมแพ้เพื่อนนายจะถูกหลอกจนหัวหงอก)
“กรรมใบ้หน่อยดิ-o-”
(เมื่อกี้นายตอบถูกแล้ว คิดดีๆสิ)
T E N R Y I แล้วมีหลายแผ่นด้วยนะ ไปไม่ถูกเลย อืม......-.-
“Eternity….”
ผมพูดไปพลางวางตัวอักษรตาม น่าจะนิรันดิ์นะ จะlong time ก็ไม่ได้ใช่มั้ยละ
ปิ๊งป่อง ~
ถูกด้วยเว้ย! โคตรมั่วอ่ะ เหลืออันสุดท้ายแล้วสินะ ผมเดินไปที่หน้ากระจกบานใหญ่ มันสะท้อนร่างผอมบาง ใบหน้าฉุนเฉียวของคนอารมณ์ไม่ดี ผมเองล่ะ เวลาอยู่หน้ากระจกก็อดไม่ได้ที่จะส่องสำรวจผมตัวเองล่ะนะ หัวยุ่งมากเลย-*-
...8 ตำแหน่ง...
ผมหยิบบล็อกไม้เล็กที่ดึงมาจากห้อง A วางไว้หน้ากระจกตามลำดับเลขที่มันมีให้
“precious...”
ผมมองคำสุดท้ายสลับกับมองภาพสะท้อนตัวเองในกระจก ทำไมหน้ามันร้อนๆแบบนี้นะ ผมจ้องร่างสูงโปร่งที่เดินเข้ามาด้านหลังผม วงแขนใหญ่สอดมือเข้ามารัดเอวบางของผมไปแนบชิดกับลำตัว
“...นี่คือความหมายของPET…”
ผมมองดวงตาสวยที่สะกดร่างกายผมให้อยู่นิ่ง น้ำเสียงน่าหลงใหลนั่นหลอกให้ผมจมดิ่งซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่มีทางที่ผมจะถอนตัวได้ ไม่สามารถหนีไปได้ ...ไม่ว่าจะหนียังไงสุดท้ายผมก็ต้องเจอกับเขาอยู่ดี ผมเม้มปากมองคนอ่อนแอในกระจก ผมไม่ต้องการจะเป็นแบบนี้ ถึงจะบอกแบบนั้นก็เถอะ....
“ฉันไม่..ได้เป็น...เพทของนายแล้ว” ผมบอก
“...นายคือเพทของฉัน...”
“เลิกพูดซะที!!”
ผมพลักตัวออกจากอ้อมแขนแล้วหมุนไปประจันหน้า
“ดูซะ!! ฉันไม่มีปลอกคอแล้ว!! ฉันไม่ใช่เพทของนาย!! เลิกปั่นหัวฉันซะที!!”
ผมชี้ให้เขาดูที่คอ มันไม่มีพันธนาการของนายอยู่ซะหน่อย!! อย่ามามั่วไปหน่อยเลย!!
“...ฉันยังไม่อนุญาต...”
“ทำไม...ทั้งที่เพื่อนายก็ปล่อยฉันแล้ว..ทำไมละ”
“..ฉันยังไม่ได้รับคำท้า..”
ให้มันได้อย่างนี้!! บ้าที่สุด ผมทรุดตัวลงนั่งกับพื้น มันน่าเจ็บใจ!! เจ็บที่ผมยังไปไม่ได้ซะที นี่หลอกกันอีกหรือป่าว เลิกแกล้งกันซะที...
“..อยากไปจากฉันมากเลยหรอ”
“ฮึก...ใช่”
“..งั้นหรอ..”
เสียงทุ้มเอ่ยเบาลง ร่างสูงย่อตัวนั่งมองผม ผมรีบก้มหน้าหลบ ผมกลัวว่าผมจะซ่อนน้ำตาไว้ไม่ได้...กลั้นไว้ ต้องกลั้นไว้
“..ขอฉันบอกอะไรนายอย่างนึงได้มั้ย แล้วฉันจะปล่อยนายไป...”
ผมพยักหน้าเบาๆ ปลายนิ้วเรียวยาวเกลี่ยเส้นผมออกจากใบหน้าผมเบาๆก่อนจะเลื่อนมือลงมาวางบนไหล่ผม
“...นายจะไม่เชื่อก็ได้ ฉันแค่จะบอกว่าฉันไม่เคยคิดอะไรกับรินถึงแม้เราจะคบกัน ทุกอย่างเป็นเรื่องที่ผู้ใหญ่จัดการ ฉันมองแค่นายคนเดียวมาตลอด..แค่นาย ตั้งแต่ตอนนั้น..จนถึงตอนนี้ ฉันขอโทษ...ฉันไม่รู้จะรั้งนายไว้ในฐานะอะไรที่จะอยู่เคียงข้างฉัน...นอกจากเพท”
ดวงตาคมจ้องลึกลงมาในดวงตา สายตาแน่วแน่พยายามจะชักจูงให้ผมเชื่อในคำพูด ฉันควรจะเชื่อนายงั้นหรอ
“..แค่นี้ใช่มั้ย...” ผมตัดบท
“ยัง”
“มีอะไรอีก..”
ผมพยายามข่มใจสู้ ไม่รู้อีกนานแค่ไหน จะบ่อน้ำตาแตกละปล่อยกูไปเถอะ ร่างสูงถือวิสาสะเข้ามาประชิดตัวผม มือใหญ่ดึงหัวผมเกยไหล่กว้างไปก่อนจะเอียงใบหน้าหายใจรดใบหูผม
“..Suki..”
เสียงแผ่วเบากระซิบข้างหูผมราวกับคนจะขาดใจ
“..หยะ..หยุดพูดนะ!”
“..Suki..”
“หยุดพูดซะที!!”
“..Suki..”
ไอ้บ้าเอ้ย!! ผมรัวกำปั้นทุบรัวลงบนหลังของเขา ไม่อยากจะได้ยินแล้ว ฉันจะลืมนายแล้วนายมาพูดแบบนี้!! เอาตัวฉันไปเป็นของนายยังไม่พอ ยังจะเอาใจฉันไปด้วยหรอ ร้ายกาจที่สุด!!
“...ต้องขอบใจเพื่อนของนายที่ทำให้ฉันกล้าพูด...”
“..อะ..ไอ้บ้า..”
“..คิดเหมือนกันใช่มั้ย..”
“ฮือ...ไม่ได้ชอบซะหน่อย!!”
“............”
“เกลียด!! เกลียดนาย!! ไอ้บ้าเอ้ย!!”
ผมกอดร่างสูงแน่นพลางกัดไหล่หนาอย่างเคียดแค้น
“..อย่างนี้เองหรอ kawaii nee...”
ฉลาดเกินไปแล้ว ไอ้น้ำนะไอ้น้ำบอกอะไรไปบ้างถึงทำให้ไอ้บ้านี่ได้ใจขนาดนี้ จมูกคมสันฝังลงสูดกลิ่นจางๆจากหัวผมเช่นเดียวกับผมที่ฝังใบหน้าลงกับไหล่กว้างอย่างอ่อนแรง ทำไมนายไม่พูดแบบนี้ตั้งแต่แรกละ ถึงจะพูดออกมาก็เถอะ ยังไงเราก็คบกันไม่ได้อยู่ดี...ไม่มีที่ว่างสำหรับฉัน นี่เขาเรียกว่ารักต้องห้ามหรอ ไม่อยากเรียกแบบนั้นเลย
“..ฉันต้อง..เป็นเพทต่อหรอ..” ผมถาม
“..แค่บอกมาว่าอยากเป็นอะไร ฉันจะให้...”
ถึงจะบอกอย่างนั้น ดูเหมือนฝ่ายนั้นจะรักนายมากนะ ฉันไม่กล้าทำลายหัวใจของผู้หญิงคนนั้นหรอก ผมละตัวออกแต่มือใหญ่ก็ดึงแขนผมเอาไว้ ดวงตาสงบนิ่งจ้องทะลุเข้ามาในแววตาผม ผมไม่อยากให้เขารู้ว่าผมกำลังคิดอะไร
“..แค่เพทก็พอ” ผมตอบกลับไป
“จะดีหรอ”
“อือ..”
“...การถูกบังคับคงทรมาณสินะ..”
“คงงั้นมั้ง”
“...ไม่ใช่เพื่อนาย แต่เพื่อตัวฉันเอง เพราะงั้น..”
“...............”
“รับรู้ไว้ว่าทั้งหมดไม่ใช่ความผิดของนาย....เซฟ”
“ดะ...เดี๋ยว! คิระ!!”
ตัวผมถูกโยนลงบนเตียงขาวสะอาดมุมสุดของห้องพยาบาล ไอ้ห้องที่เรียกว่า VIP โรงเรียนนี้มันอะไรกันให้เด็กมาทำอะไรในห้องพยาบาลได้อย่างอิสระเลยแค่จ่ายเงิน เหอะ! ไม่พอยังแถมถุงยางให้อีกด้วย ทำกันเป็นปกติเลยหรือไง
“หยุดนะ..อื้ม! คิระ!!”
ใบหน้าหล่อพยายามกดจูบปิดปากผม มือใหญ่ซุกซนไล่ปลดกระดุมผมอย่างชำนาญ แบบว่ามึงถอดเร็วไปมั้ย แทบไม่รู้สึกตัวเลย ผมเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง ยิ่งตอนที่มืออุ่นเลื่อนลงไปบีบคลึงยอกอกแข็ง
“นี่!! ไม่ได้ให้ทำแบบนี้นะ หยุดสิ!”
ไปอดอยากมาจากไหนกัน
“..ฉันอยากกอดนายมานานแล้ว...”
ไอ้บ้า! เล่นพูดด้วยสีหน้าเหมือนคนจะหมดความอดทนแบบนั้น จะให้ฉันทำไง ต้องยอมหรอ ไม่เอาหรอก เพิ่งบอกรักกันไปหยกๆก็พามานี่แล้ว คิดเร็วทำเร็วเกินไปแล้ว!! ฉันรับไม่ได้หรอกนะ!!
“รักกับใคร่มันไม่ได้ใกล้กันเลยนะ อย่าทำเหมือนมันเป็นสิเดียวกันสิ!” ผมบอก
“...Suki…”
โว้ย!! ไม่ใช่ให้บอก อย่ามาทำให้เคลิ้มนะ
“คิระ!!”
“....รู้มั้ยฉันชอบเวลานายเรียกชื่อฉัน...”
ผมมองใบหน้าคมที่เผยยิ้มบางๆ ตัวผมก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้น มันยิ้มได้!! คิระยิ้มหรอ!!
“...คะ..คือ แบบนี้มันไม่ดี ฉัน..เอ่อ มีพ่อมีแม่นะ”
ยังไม่อยากโดนเลย ยังซึ้งไม่เสร็จจะโดน....ไม่เอาอ่ะ
“...รับผิดชอบ...”
ไม่ละอายบางหรือไง กำลังทำสิ่งที่ผิดอยู่นะ...การหักหลังแฟนนายไง!
“..เวลาแบบนี้ยังคิดถึงเรื่องอื่นนอกจากฉัน.....ไม่ให้อภัยเด็ดขาด”
นายโกรธหรอ อะไรกันเล่าคนที่ผิดมันนายนะ ลิ้นร้อนละลาบละล้วงเข้ามาพันลิ้นผมยุ่งไปหมด เหมือนมีแรงดูดระหว่างเราทำให้ผมและเขาสลับกันดูดกลืนลิ้นของกันและกันอย่างบ้าคลั่ง ผมยกมือจิกโน้มลำคอร่างสูงให้ลงมาหาผมมากขึ้น เขากำลังทำให้สมองผมเบลอไปหมด นึกอะไรไม่ค่อยออกเลย ร้ากาจนัก
“ฮา~”
ผมผ่อนลมหายใจเบาๆระหว่างที่ใบหน้าคมย้ายลงไปซุกข้างคอผม ปลายลิ้นเปียกชุ่มตวัดเลียแผลที่ยังไม่สนิทดีของผม ริมฝีปากหนาดูดกินเลือดจากแผลของผมอย่างสนุกปาก
“ทะ..ทำบ้าอะไร..อื้ม!”
ผมเบี่ยงหน้าหลับตาปี๋เมือเขี้ยวแหลมคมฝังลงงับคอผม เจ็บครับ...ไม่ทราบว่าจะอะไรๆกันหรือจะแดกตัวผมเข้าไปกันแน่ ดูมันจะหมั่นเขี้ยวผมซะเหลือเกิน
“..จะ..เจ็บ...”
ผมได้แต่ร้องบ่นพลางทุบมือไล่ให้มันไปทำตรงอื่น มันเลื่อนตัวลงไปข้างล่าง ผมรีบชันตัวขึ้นเตรียมปิดกั้นปราการส่วนหน้าเอาไว้ แต่ไม่ทัน
..ไอ้บ้าเอ้ย!..
ใบหน้าหล่อฝังลงขยับริมฝีปากปรนเปรอท่อนล่างของผมอย่างใจเย็น ผมยกมือขึ้นกัดข่มอารมณ์พุ่งพล่านในตัว มัน...มันรู้สึกแปลกๆ ไม่ใช่ว่าไม่เคยทำแต่...คนอื่นมาทำให้มันดีกว่าสินะ
“อา...คิ..ระ หยุด..”
ผมรู้ว่าทุกคนมีความเป็นเด็ก และเด็กยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ! ผมโน้มตัวจิกใต้เรือนผมสีเข้มไว้แน่น แรงขยับภายในโพรงปากนุ่มลื่นนั่นทำให้ผมเริ่มจะไปเร็วกว่าปกติ ผมพยายามหายใจให้ได้มากๆแต่ในท้องผมมันหน่วงๆ มันปั่นป่วน ปลายเท้าก็เสียวชาวาบเป็นระยะๆผมเลยต้องเกร็งเอาไว้
“อ๊ะ! อื้มมม! จะออกแล้ว! คิระหยุด!”
บ้าจริงๆ ผมควบคุมตัวเองไม่ได้ น่าอายที่สุด ใบหน้าหล่อถอยออกมามือใหญ่ปาดน้ำเหนียวหนืดออกจากมุมปากเล็กน้อย ผมรีบยื่นกระดาษทิชชู่ให้คายใส่แต่มันก็....
“..หวาน..”
หวานโพร่งงงงง!!
“ทะ..ทำไมทำอย่างนี้ ไอ้บ้า..มันสกปรกนะ!!”
“...ที่ว่าสกปรกเดี๋ยวมันจะเข้าไปอยู่ในตัวนาย...”
อะ...ไอ้บ้านี่ โรคจิตกว่าที่คิด... คิระเอื้อมมือมาเปิดลิ้นชักข้างเตียงก่อนจะหยิบขวดบางอย่างออกมาเทราดลงตรงหว่างขาผม
“..จะทำ...อะไร”
ผมถามหวาดๆ ริมฝีปากหนาเม้มริมฝีปากล่างผมเบาๆสลับกับสอดลิ้นเข้าไปแหย่ลิ้นผมข้างในปากผมก็เลยต้องต่อต้านตามปกติ ผมรู้สึกว่ามือเขาบีบหน้าอกผมอยู่ ทั้งบีบทั้งกดดันไปดันมาจนผมเจ็บ มืออีกข้างก็ชะโลมครีมเมื่อกี้ไปทั่วขาผม ปลายนิ้วเรียวยาวขัดถูอยู่ที่ปราการสุ่มเสี่ยง ผมรีบเลื่อนมือลงไปดึงแขนใหญ่ไว้
“..ไม่ต้องกลัวนะ..”
ผมคลายมือออก ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมเชื่อเขาอีกแล้ว ผมเม้มปากข่มใบหน้าแดงร้อนไว้ เมื่อกี้ก็ทำน้ำตาซึมไปรอบแล้วนะ นิ้วยาวแทรกเข้าไปภายตัวผม เนื้อรอบๆก็พากันบีบสิ่งแปลกปลอมที่เข้าไปภายใน ผมเบ้หน้าร้องเบาๆ มันรู้สึกหยึยๆ ก็ไม่ได้รังเกรียจแค่...นิ้วมึงทิ่มผนังกู กูเจ็บ!
“อือ...อย่าย้ำสิ”
พอเข้าไปลึกๆแล้วก้นผมก็ก็ยกขึ้นมาเฉยเลย ขาผมก็เริ่มจะอ้ากว้างปล่อยให้นิ้วถูกใส่เข้าไปมากขึ้นๆ
“ใส่มาเลยเถอะ...นะ”
รู้สึกไม่ค่อยอะไรเท่าไหร่ ผมขยับมือบีบของตัวเองเบาๆ ถ้าไม่ทำคงไม่มีอารมณ์ร่วมซักเท่าไหร่ คิระชันตัวขึ้นพลางปลดกางเกงลงต่ำ
“..ปะ..เปลี่ยนใจละ”
ผมฝืนร่างกายคลานลงเตียงแต่ถูกมือใหญ่ดึงแขนพับไว้ด้านหลัง ผมพยายามกระดกหัวขึ้นจากเตียง มือใหญ่จัดขาผมอ้าออกแล้วดันให้ก้นผมเชิดขึ้น
“ไม่เอานะคิระ...ฮือๆ ไม่เอามันไม่ได้”
ขนาดมันต่างกันมากเลยนะ ตอนแรกไม่กลัว ตอนนี้กลัวแล้วอย่า ไม่เอา!
“อ๊า......งือ...คิ!..ระ!”
ตัวผมกระตุกเกร็งต่อต้านบางส่วนที่รุกล้ำเข้ามา เข้าในผมมันพยายามจะดันเนื้อร้อนที่เข้าไปออก แต่คิระก็พยายามฝืนเข้าไป ผมรู้สึกแสบแปล๊บๆ เนื้อมันกำลังฉีกออกจากกัน ไอ้น้ำลื่นๆนั่นอาจจะช่วยให้เข้าไปได้ง่ายเพียงเวลาอันไม่นาน แต่มันก็เจ็บอยู่ดี
“เอาออก..ฮือๆ เอาออกไป..”
ฆ่ากูเหอะเจ็บแบบนี้ คิระขยับตัวถอนออกไปเล็กน้อย
“เอาเข้าๆ เจ็บๆ”
คิระทำตามที่บอก ผมจะทำยังไงดี ขยับแล้วเนื้อมันเบียดกันไปหมด
“เอาแบบนี้มั้ย ค่อยๆทำ ถ้าไม่ชอบค่อยออก”
“อ่า..อื้ม”
คิระขยับเบาๆช่วงสั้นๆ ผมกัดฟันแน่นไม่ได้รู้สึกดีนะเจ็บ! มือใหญ่บีบส่วนข้างหน้าผม เขาขยับมือส่งจังหวะเร่งให้ผมปล่อยอีกรอบ ผมจิกผ้าปูที่นอนแน่นหัวสั่นคอนไปตามแรงโยกด้านหลังที่เริ่มเพิ่มขึ้น ริมฝีปากอุ่นจูบซับเหงื่อจากแผ่นหลังผม ผมรู้สึกหิวน้ำยังไงก็ไม่รู้ มันเหนื่อย..เหนื่อยมาก คิระควบจังหวะเร็วจนผมหลุดร้องเสียงหลง ทั้งเจ็บทั้งอาย ผมไม่รู้ว่าจะเอาอันไหนก่อนดี ตอนนี้ผมไม่รู้อะไรแล้วผมรู้แค่ว่า ผมได้ยินเพียงเสียงกระซิบเรียกชื่อผมเบาๆ กับเสียงพร่ำบอกข้างหูว่า “…Suki”
“กินยาแล้วนอนพักเดี๋ยวพากลับบ้าน”
ร่างสูงบอกพลางลูบเส้นผมละอ่อนเบาๆ เปลือกตาบางลืมตาขึ้นจากความเหนื่อยล้าก่อนจะทิ้งเปลือกตาหนักอึ้งหลับต่อ
“อย่าดื้อสิ”
เสียงทุ้มเอ่ยอีกรอบ แต่เจ้าร่างบางก็ยังทำเฉยไม่ใส่ใจกับเสียงที่ได้ยิน คนตัวใหญ่ถอนหอบใจเบาๆ เขาควรจัดการกับคนดื้อดึงแบบนี้ยังไงดี ใบหน้าหล่อก้มลงสูดดมกลิ่นกายกรุ่นข้างแก้มเนียน มือเล็กๆตวัดตบเข้าที่ใบหน้าเขาราวกับตบแมลงวัน
“จะนอนนน....รำคาญ!”
คนตัวเล็กบ่นพลางพลิกตัวหนีไปอีกทาง ร่างสูงยังไม่ละความพยายาม มือใหญ่เริ่มรุกล้ำเข้าไปทางช่องว่างเล็กๆที่เพิ่งทำธุระเสร็จมา ปลายนิ้วยาวดันเข้าไปสุดถึงด้านในก่อนจะแช่นิ้วเอาไว้อย่างนั้น
“คิระ!!!”
คนตัวเล็กลุกขึ้นกระโดดลงจากเตียง ร่างเล็กล้มลงไปนอนกุมเอวตัวเองที่ปวดร้าวไปยันกระดูก ใบหน้าหวานเบ้ออกแสดงอากรเจ็บ พอเงยหน้าสบดวงตาสีนิลที่ดูเป็นกังวลใบหน้าหวานก็แกล้งสะบัดหน้าเมิน
“เพราะนายน่ะแหละ!”
“ขอโทษ กินยาก่อนสิ”
“ไม่กินแล้ว>O<!!”
“อย่าดื้อสิ”
“ไม่กินๆๆๆๆ”
“...จะลองดีหรือไง...”
น้ำเสียงเรียบเย็นกล่าว ร่างเล็กถึงกับชะงักมองใบหน้าหล่ออย่างหวาดๆ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาหือตอนนี้ร่างกายบอบช้ำนี้ไม่สามารถสู้แรงคนตัวใหญ่ได้
“กินก็ได้ แต่ลุกไม่ไหวอ่ะ เจ็บชะมัด!!”
วืด!
แทบไม่ต้องร้องขอคนตัวใหญ่ก็อยากจะเข้าไปอุ้มใจจะขาด แขนใหญ่ปล่อยร่างบอบบางลงบนเตียง ร่างเล็กกระดอนอยู่บนเตียงไปมาอยู่สองสามทีก่อนจะขดตัวนิ่งส่งเสียงร้องกระซิกๆเบาๆ ใบหน้าหล่อเริ่มถอดสีสงสัยว่าเขาจะพลั้งมือไปหน่อย ทำให้คนที่เขารักเจ็บอีกแล้ว
“..เซฟ...”
มือใหญ่พลิกร่างเล็กออกมาดูอย่างเบามือที่สุดเท่าที่เข้าจะทำได้
ผลั๊วะ!
หมอนใบใหญ่ฟาดเข้ากลางหน้า คนตัวใหญ่ถึงกับผงะเขารีบเอามือดึงหมอนหลบทันที ใบหน้าหวานเม้มปากแน่นอย่างคนโกรธจัด
“ทำเบาๆไม่เป็นเลยใช่มั้ย!”
“..ขอโทษ...”
“ชิ!”
คนดื้อยอมลุกขึ้นมากินยาแต่โดยดี ดวงตาสีรัตติกาลทอดสายตามองทุกอิริยาบถของคนตรงหน้า ในที่สุดก็ได้มาครอบครอง เขาอยากจะเก็บร่างเล็กนี่ไว้กับตัวไม่ปล่อยไปไหน ไม่แม้กระทั่งให้ผู้ใดพบเห็นเพราะกลัวจะตกหลุมรักเจ้าตัวเล็กเข้า เหมือนอย่างเขาที่รักจนแทบคลั่ง...
“ศุกร์หน้าเราจะไปญี่ปุ่นกัน”
“ห๊ะ! ไปทำไมละ ฉันไปด้วยหรอ จริงดิ!!” เสียงเล็กถาม
ร่างสูงไม่ตอบเพียงแต่ประคองแก้วน้ำให้คนตัวเล็กดื่ม
..ไปทำไมน่ะหรอ...
...เพราะนายไงล่ะ...
+++คนเขียน+++
บางทีก็เขียนเยอะไปป่าวหว่า เยอะจริงๆอ่ะ-.-
ว่าจะเอาซักเรปเดียว ล่อไป2 เรป เฉลยแล้วนะคะ อิๆ
ขอโรแมนติกนิดนึงนะ>////<
น้องน้ำๆๆๆ ตอนหน้าแน่นอนจ้า ><
-
เหมือนย้อนเวลากลับไปอ่านการ์ตูนตาหวาน รุ่นน้องหน้าสวยตาเท่าไข่ห่านกับรุ่นพี่สุดออตในโรงเรียน วันดีคืนดีไปเจอรุ่นพี่สะเดิ๊บสาวในห้องพยาบาล สาวคนนั้นหนี รุ่นพี่สุดหล่อเลยมาสะเดิ๊บนางเเทน แล้วจากนั้น ก็รักกัน ในที่สุด
:m18: :m18:
เซฟคะ คุณนางดิ้นน้อยมากอ้ะ แนะนำให้นอนนิ่งๆ :katai3:
น้ำหายอีกล้ะ หรือค่าตัวเเพงหว้า โผล่มาเเค่ไม่กี่บรรทัด :sad3: :sad3:
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
ไมยาวไปเลยยยยย แบบนี้แหละดีแล้ว ดีที่สุด เหอเหอ
ปล.น้ำถูกไอ้ผีชุดดำนั่นจับไปฟัด เอ่ย ฟัยแน่ๆเลยยยยย อร๊ากกกกก อยากอ่านต่ออออ
-
จุใจมาก
หนูเซฟรักษาตัวนะลูกนะ
น้ำหายๆๆๆๆ น้ำไปบแกคิระว่ายังไงน้าาาา
-
ได้กันแล้วๆๆๆ เย้ๆๆๆ
แล้วอีกคู่ล่ะ
-
อยากให้จัดการเรื่องนังแฟนสาวคนนั้นให้จบๆโดยไว
ดิฉันไม่อยากซดมาม่า ไม่อยากให้น้องเซฟเป็นน้อย :katai3:
-
เซฟโดนจิ้มซะแว้ว :oo1: ทำให้สำเร็จนะคิระ เอาใจช่วย o13
แล้วน้ำโดนผีฉุดไปไหนแล้วเนี้ย หา หา :m7:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยเพิ่งเข้ามาติดตาม!!!!!ค่ะ สนุกๆๆมากๆเลยยยยยตอนนี้แฮปปี้ เซฟฟฟฟฟเป็นของคิระแล้ววว ส่วนน้ำเมื่อไหร่น้า~จะเป็นของพ่อหนุ่มเฟียสสส ฮ่าๆๆ ติดตามค่า~เนื้อเรื่องโดนใจมาก เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
-
สารภาพรักกันแล้วก็...เลยเนาะ อย่างว่าแหละวัยรุ่นใจร้อน ฮ่ะๆ
-
จุใจไปเลยครับพี่น้อง
อ่านซ่ะตาฉ่ำแฉะ
:hao6: :hao6: :hao7: :hao7: :hao6: :hao6: :hao7: :hao7:
และแล้วก็เสร็จไปหนึ่ง เหลืออีกหนึ่งเมื่อไรจะเสร็จล่ะจ๊ะ
-
ตื่นเต้นตื่นเต้น
-
กรี๊ดดดดดดด ตามอ่านจนทันแล้ว ชอบมากอ่าาาาาาาาาา คิระกับเซฟ อั่ยย่ะ ไวอ่าา แต่ชอบ ฮาาา :impress2:
แต่ ที่อ่านแล้ว อร๊ายยยดิ้นๆ คู่นี้เลยยยยยยย เฟียสกับน้ำค้างเลยยย กรี๊ดด บ่องตง ฟินจุงเบยยยยยย :-[
-
บทที่ 8.1
[Namkang’s Part]
ปึงๆ!!
ทำไมประตูมันเปิดไม่ได้นะ>O<!!
“ไอ้เซฟ!! ได้ยินมั้ยเป็นอะไรปรือป่าว!! ไอ้เซฟ>O<!!”
ผมเกาะกระจกมนๆมองลอดเข้าไปภายในที่มืด ผมมองเห็นแค่มือมันที่โบกท่าอะไรของมันซะอย่าง อะไรของมึงฟ่ะ!! เป็นจราจรหรือไง-o-!
ครูดดดดด~
สะ...เสียงอะไร ผมกลืนน้ำลายลงคอเพราะจู่ๆมันก็รู้สึกคอแห้ง แผ่นหลังก็เย็นวาบๆ ผมค่อยๆหันหลังกลับไป รู้สึกเสียงมันจะอยู่ใกล้ๆ ด้านหลังผมเนี่ยแหละ
แว้ง~
ใบมีดเฉียบคมตวัดออกจากกำแพง ผมยืนนิ่งตัวแข็งทื่อ สายตาจับจ้องไปที่ร่างสูงใหญ่ในชุดคลุมสีดำสนิท มันเอียงคอเล็กน้อยพร้อมเอามีดปาดที่ปากกว้างๆสีดำของหน้ากากฆาตกรโรคจิต ผมขยับตัวถอยติดประตูก่อนจะเขยิบตัวหนีไปตามผนัง
“กร๊าซซซซซซซซซ!!!”
“ว้ากกกกกกก>O<!!!”
ผมวิ่งหนีเลี้ยวมุมตึกไป แต่พื้นตึกมันลื่นเลยทำให้คนที่หน้าตาเหนือปลวกขึ้นมาแค่ 2 ขั้นอย่างผมต้องเอาหน้าไปวัดพื้นเพื่อหาเส้นตรงข้ามมุมฉากของสามเหลี่ยมพีทากอรัส ว้ากกกก!! มันใช่เรื่องเดียวกันมั้ยเนี่ย>O<!!
ตุ้บ!
“อ๊ะ! เจ็บง่ะ...T^T”
ผมบ่นกับตัวเองแต่ดันมีเสียงหัวเราะหึๆขานรับผมเฉยเลย ม่ายยยยT^T ผมกลัวอย่าเพิ่งมาน้าTOT!!
ครูดดดดด~
ไอ้คนที่ใส่หน้ากากผีขูดมีดมาตามกำแพงอย่างใจเย็น กว่าจะมาถึงผมก็คงจะคมน่าดูเลย ผมจับรองเท้ายกขึ้นก่อนจะใช้มือดันพื้นเพื่อพยุงตัวลุกอีกที รองเท้าบู้ทนี่มันลำบากสุดๆเลย เดินก็ลำบากวิ่งก็ลำบากแล้ววิ่งทีเสียงดังลั่นตึกเลย เพราะฟิลเตอร์น่าแหละให้ผมใส่อะไรก็ไม่รู้ น่าอายที่สุด>///<
แว้ง~
ว้ากกก!! มันเลิกขูดกำแพงแล้ว เดี๋ยวๆๆ ยังลุกไม่ขึ้นเลยTOT
“คะ..คือ ผะ..ผมว่า อย่าเพิ่งงงง>O<!!!”
ไอ้ผีชุดทำเดินดุ่มเข้ามาหาผม ผมรีบร้องห้ามไว้ แขนผมก็ชูเป็นกากาบาท อย่าเพิ่งใจเย็นนนน>O<!!
“ฟันไม่เข้าหรอก..><”
“หึ”
“คะ..คือ หมายถึง เอ่อ...ไปลับมีดมาใหม่ก่อนดีกว่านะ มะ...มันแทงไม่เข้าหรอกเชื่อสิ ไปเดินลับข้างกำแพงตั้งแต่ตรงโน่นมาใหม่นะ ดะ...เดี๋ยวผมจะนั่งรอตรงนี้TOT”
มันชะงัก หรือจะเชื่อที่ผมพูดหว่า ถ้าเป็นงั้นก็ดีสิ
“R.I.P”
อะไร ยิ่งฉลาดภาษาอังกฤษด้วยเต็ม100ได้10 T^T
“อย่า!! ว้ากกกกก!! ไม่นะๆๆๆ>O<!!”
ผมหลับตีปี๋กรีดร้องดังลั่น ไอ้ผีบ้านั่นมันเงื้อมีดจะจ้วงผมแล้ว ม่ายยยยย
“ว้ากกกกๆ ฮือๆๆ ไม่เอานะ ง่าTOT”
มือเย็นเฉียบคว้าข้อมือผมไว้แน่น ผมยิ่งดิ้นสะบัดข้อมือสุดตัว อย่าจับกูๆๆ อย่า>O<!!!
เพี๊ยะ!
อ่า....ผมเปิดตาข้างนึงมองไอ้ผีชุดทำที่ติดสตั้นไป มึงติดสตั้นเดี๋ยวกูรัวไม่ยั้งนะเว้ย-o-!
พรึ่บ
มือใหญ่ถอดผ้าคลุมออก มันโยนมาคลุมตัวผมแล้วก็
วืด~
ฮะ...เฮ้ย!! แบกขึ้นหลังแบบนี้จะพาไปไหน ง่า ช่วยด้วยผมโดนผีลักพาตัว แงTOT
ตุ้บ!
มันปล่อยผมลงบนพื้นอย่างนุ่มนวล.......กว่านี้หน่อยได้มั้ยละT^T
“ฮือๆ เจ็บนะ แง~ ง่า~ งื้อ~ เจ็บอ่ะๆเจ็บบบบบบTOT”
เจ็บหลังจังเลย TOT
“หนวกหู!! เงียบปากดิ๊!!”
...-.-….
เสียงโคตรคุ้นเลย ผมหยุดแหกปากค่อยๆระลึกชาติว่าเสียงใคร เฟียสหรอ? แกล้งกันได้นะหัวใจจะวายไอ้บ้านี่!! ผมรีบตะกุยผ้าออกจะได้ด่าได้เต็มปากเต็มคำ (คนเขียน : กล้ากับเฟียสหรอน้ำ~)
พรึ่บ!
…ทะ..ทำไมเฟียสหน้าขาววอก... -_-
...ตาก็ห้อยย้อยลงมาก… –o-
...ปากก็ยาวลงมายันคอ... = O =
“ว้ากกกกกกกก!! แว้กกกกกก!! T[]T!!”
ผี!! นี่มันผีง่า ไม่ใช่เฟียสซะหน่อย แงงงงงงงงงงงงTOT
“เฮ้ย! หุบปากได้แล้วร้องเก่งชิบหาย-*-”
เสียงเข้มกรนด่า มือใหญ่กระตุกหน้ากากหลอนประสาทออกเผยให้เห็นใบหน้าจริงที่ซ่อนอยู่ภายใน คิ้วหนาขมวดพันกันยุ่ง คนใหญ่ดูร้อนรนเมื่อเห็นผมออกอาการประสาทหลอนจัด ก็ช่วยไม่ได้คนมันกลัวผีนี่นา ฮืออออออTOT
“เลิกร้องได้แล้ว!!”
“ฮือ...แงงงงงงงงง”
ดุทำไมอ่าTOT
“โว้ย!!! ร้องมากเดี๋ยวกินตับซะหรอก!!”
“ไม่เอา แงงงงงงงงงงTOT”
จะพาเค้าไปกินตับหรอ ไม่เอานะยังไม่พร้อม ม่ายยยยยยยย>O<
กริ่งๆ~
อมยิ้มสีสันสดใสในห่อพลาสติกห้อยกระดิ่งอันเล็กๆ ยื่นมาตรงหน้าผม ผมเปิดเปลือกตาเปียกชื้นมองใบหน้านิ่งสนิทตรงหน้า
“....อย่าร้องนะ....”
เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยบอกผม มือใหญ่วางลงขยี้หัวผมเบาๆเหมือนผู้ใหญ่กำลังปลอบเด็ก ผมพยักหน้าหงึกๆ เชื่อฟังแต่โดยดีแล้วเจ้าของใบหน้าเรียบเฉยก็ละมือออกไปจากผม
“กินของแบบนี้เดี๋ยวก็ฟันหลอหมด เอามานี่-o-!”
นายปีศาจ! ผมมองจิกใบหน้าหล่อ มือใหญ่ยื่นมากำอมยิ้มของผมไว้พร้อมจะแย่งจากผม มันแย่งเลยละ
“ไม่! อย่ามาแย่งนะ-o-!”
ผมบอก ดวงตาสีเพลิงฉายแววหงุดหงิดที่ผมมีท่าทีต่อต้าน นายน่ะทำให้ฉันร้องไห้แล้วยังจะมาแย่งขนมไปอีกนะ ใจร้ายที่สุด>O<!!
“อยากตายหรือไง!!”
“ไม่><”
“งั้นก็เอามานี่!!”
“ไม่ให้คิระให้ฉันนะ>O<!!”
“เอามา!!”
ไม่ให้!! ผมจ้องตาแข่งกับปีศาจจอมเผด็จการ ถือผมจะแรงน้อยสู้มันไม่ได้แต่อย่าคิดว่าผมกัดไม่เป็นนะ ฮึ่มมมมมมมม-..-*
งับ!
“อ๊ะ! แสบนักนะ!!”
ไม่ยอมหรอกไอ้ปีศาจเอ้ย-*-!!
ฟิ้ว~
ผมมองตามอมยิ้มอันใหญ่ที่ลอยละลิ่วข้ามไปอยู่หลังดูเก็บซีดีขนาดใหญ่
...ม่ายยยยยยยยT^T…
“ฮึก...แงงงงงงงงงงงงงงงTOT”
“เฮ้ย! อย่าร้องดิOoO!!”
ไม่กูจะร้อง มึงอ่ะเมื่อกี้กูอยู่ของกูเงียบๆก็มาแหย่ให้กูร้อง ฮือๆ T^T
“เดี๋ยวซื้อให้ใหม่น่าอย่าร้องสิวะ!!”
“ไม่เอา! จะเอาอันนั้น ฮืออออออ T^T”
“อย่าเอาแต่ใจนักได้มั้ย!!”
“ว่าหรอ…”
“ปะ...-_-”
“ว้ากกกกกก แงงงงงงงงTOT!!”
“จะร้องไห้หรือจะแหกปากเอาซักอย่างเหอะ-_-”
2 in 1 ไง กูสามารถน่าอย่ามาห้ามกู โกรธแล้วนะ-*-++
กริ่งๆ ~
คิระส่ายอมยิ้มในมือไปมา ผมโยกหัวตามทิศทางของอมยิ้มอย่างอัตโนมัติ สีมันน่ากินมากเลย น่ากินกว่าอันเมื่อกี้อีก คิระนี่ใจดีจังเลยนะ><
“มึงนี่ก็เอามาล่อจัง! เอามานี่ดิ๊-*-!”
เฟียสดึงอมยิ้มสีหวานมาไว้ในมือ
....บรรยากาศมันต่างกันมาก....
ตอนอยู่ในมือคิระให้ความรู้สึกเหมือนเจ้านายเอาอาหารมาล่อแมว แต่พอมาอยู่ในมือไอ้ปีศาจนี่มันเหมือน......เสือล่อกวางไปกินตับ-o-…
“เอ้า! มาเอานี่!!” เฟียสบอก
ผมส่ายหน้าไปมา ใบหน้าหล่อกลับสู่โหมดฆาตกรโรคจิตอีกครั้งมันแสยะยิ้มเล็กน้อยพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผม นิ้วยาวเริ่มคืบคลานรุกรานด้วยการแหกปากผม อย่าบอกนะว่าจะจับแหกแล้วแทง(อมยิ้มนะๆ)เข้ามา โหดร้ายยย><
“ทำเป็นกลัวไปได้ชิ! เอาไป!”
มันยัดเข้าปากผมก่อนจะถอยตัวกลับไป
“ขอบใจนะ” ผมบอก
“เรื่องแค่...”
“หมายถึงคิระ-o-”
“อยากตายนักใช่มั้ย!!!”
“ละ..ล้อเล่นน่า กะ..ก็ขอบใจทั้ง 2 คนแหละ>O<”
โวยวายชะมัดไอ้บ้านี่
“..ว่าจะให้เซฟน่ะ”
คิระเอ่ยเบาๆ อ่า....รู้สึกผิดหน่อยแหะT^T
“ไม่เป็นไรหรอก แค่คนรับมีความสุขก็พอ”
คนดีชิบหายเลย ทำไมต่างกับเพื่อนนายนักนะ นอกจากจะพูดมากแล้วยังเสียงดังด้วย-3- ใครก็ไม่รู้?
“..อะ..เอ่อ คิระขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย-////-”
คือ...ไม่ได้จะเสือกนะ แต่ก็อยากรู้>< แล้วทำไมเฟียสถึงจ้องผมเขม็งเลยละ อะ...จ้องมากแล้ว..แล้ว >////<
“อะไร” คิระถาม
“นะ...นายชอบเซฟใช่มั้ยO///O”
นิ่ง....ช่วยเปลี่ยนสีหน้าสักนิดเถอะ ดูไม่ออกเลย ใส่หน้ากากอยู่หรือป่าวเนี่ยทำไมเห็นกี่ทีๆก็หน้าเนี่ยอ่ะ-o-!
“....ชอบ”
“แล้วทำไมไม่บอกมันล่ะ>O<!!”
“แค่ขอโทษก็พอ”
“แล้วความหมายของ PETล่ะ ไหนบอกว่าจะบอกมันไง!”
“อืม บอก”
บอก....นี่ตั้งใจจะบอกแค่นี้จริงๆดิ ผมมองดวงตาสีเข้ม มันทอดมองไปที่จอภาพจากกล้องวงจรปิด มันช่างดูว่าเปล่าสิ้นหวัง นี่นายกำลังคิดอะไรอยู่
“..นี่ ไม่คิดจะบอกมันหรอว่านาย...” ผมถาม
“...ฉันไม่อยากให้เซฟลำบากใจไปมากกว่านี้”
“ชอบแล้วไม่บอกแล้วอีกฝ่ายจะรู้มั้ย นายชอบเพื่อนฉันจริงหรือป่าวเนี่ย!” พูดเรื่องเพื่อนแล้วขึ้นๆ
“แต่เพื่อนนายไม่ได้ชอบฉัน”
กรอดดดด อยากจะยกเท้าขึ้นมาตะกุยหน้ายกไม่ถึงขอใช้มือละกัน โง่ทั้งคู่แนะนำให้ซื้อหญ้ามาปลูกหน้าบ้าน เช้าก็ถอนกินทีละต้นๆ.... ถ้านายไม่พูดไอ้เซฟมันก็ไม่รู้หรอก ก็หน้าตายแบบนี้ใครจะไปดูออกละ
เพื่อนฉันน่ะชอบนายมากนะ ความรักมันยากขนาดนั้นเลยหรือไงนะ หรือเพราะ...ไม่กล้า เหมือนอย่างผมที่ไม่กล้าจะบอกออกไป.....ยุคนอื่นได้แต่ทำเองมันยาก เพราะงั้นฉันจะยุนาย
“เซฟน่ะชอบนายนะ! ฉันเป็นเพื่อนมันฉันรู้ดี ถ้านายปล่อยโอกาสนี้ไปละก็นายอาจจะไม่ได้เจอเซฟอีกก็ได้ นายทำเพื่อนฉันเสียใจมามากแล้วเพราะงั้น....นายต้องรับผิดชอบโดยการทำให้เพื่อนฉันยิ้มให้ได้!!”
เหนื่อยยยย เวลาพูดยาวๆแบบจริงจังมันเหนื่อยเหลือเกิน นี่นายเข้าใจฉันมั้ย เข้าใจหน่อยเถอะฉันบอกนายไปหมดแล้วนะ โอกาสสุดท้ายจริงๆ...เซฟมันไม่อยากจะเจ็บปวด มันพยายามจะหนีจากนายยิ่งตอนนี้มันไม่มีพันธะใดๆแล้ว มันอาจจะหนีไปไกลกว่าที่คิด
“..ขอบใจนะ ฉันจะขอรับผิดชอบทั้งหมด...”
ริมฝีปากได้รูปตอบรับ ผมจ้องลึกลงไปในดวงตาของเขา ก็ดีขึ้นกว่าเมื่อกี้ ฉันเชื่อมั่นในตัวนายนะ ฉันก็ไม่อยากให้เซฟมันเศร้าอีกแล้ว ฉันอยากให้มันยิ้มอีกครั้ง
“ต้องอย่างนี้สิ^^”
ร่างสูงโปร่งวิ่งออกนอกประตูไปอย่างว่องไว เหมือนไฟจะติดแล้วสินะ สู้ๆนะ><
กึกๆ
จะ..เจ็บหัว ผมแหงนหน้ามองมารตัวร้ายทีโยกเขากวางบนหัวผมอยู่
“อุส่าห์ให้การ์ดไปแล้วแท้ๆยังโดนแต่งตัวประหลาดๆอีก” ปีศาจตาแดงบอก
“เพราะการ์ดของนายน่ะแหละ” ผมบอก
“เหอะ แต่งตัวตลกชะมัดเลย หึๆ”
“อย่ามาหัวเราะนะ...-///-” อายอ่ะ
“เป็นกวางต้องจมูกแดงด้วย”
“จะบ้าหรอ อื้อออ....อ่อยอะ>.<”
มือใหญ่บีบจมูกผมแน่น ผมสะบัดหน้าดิ้นให้หลุดแต่มันบีบซะเจ็บเลย ผมอ้าปากหาออกซิเจนเข้ากระแสเลือดแต่เจ้าปีศาจนี่ก็เอามือปิดปากผมอีก จะฆ่ากันหรือไงเนี่ย
“อื้อออออออออ อ่อยยยยยยยย”
“อ่อยอะไรจะให้ฉันโชว์ขาอ่อนให้ดูหรือไง”
“อ่อยยยยยยยยย”
ทำเป็นหัวเราะนะไอ้บ้า หายใจไม่ออกเฟ้ย น้ำหูน้ำตาผมเริ่มออกมาอีกระลอก หายใจไม่ออก
“ร้องไห้อีกละ!! แกล้งนิดหน่อยเอง!!”
นิดบ้านมึงสิ-_-+ มือใหญ่คลายออกจากจมูกและปากผม ผมยกมือจับจมูกที่แสบแปล๊บเบาๆ แดงสมใจเลยมั้ยล่ะ หึ!
“ฟืดดดดด~” คัดจมูกเลยT^T
“เงยหน้าดูดิ๊”
มือใหญ่เชยใบหน้าผมขึ้นดูจมูกแดงเถือกของผม ผมจ้องมองดวงตาสีแดงนิ่งไม่รู้เมื่อไหร่ที่เขาเลิกสำรวจจมูกแล้วหันมาสบตาผมแทน แต่ที่รู้ๆใบหน้าของปีศาจตัวร้ายนั่นเริ่มเข้ามาใกล้ผมทุกทีๆ ดวงตาสีแปลกหรี่ลงพร้อมกับเอียงใบหน้า ผมไม่รู้จะทำยังไงเลยได้แต่ก้มหน้าหลบดวงตาคู่นั้น คะ...คือมัน ค่อนข้างจะ... จะว่าไงดี หัวใจผมมันเต้นตึกตักๆ เสียงดังมากเลย
จึ้ก!
“โอ้ย!! ไอ้กวางบ้าเขาแกมันจิ้มตาฉัน!!!”
ผมเงยหน้าขึ้น เขาก็แทงไปที่ใบหน้าหล่ออีกรอบ คะ...คือ เอ้า...เขาผิดหรอ-o-
“ขะ...ขอโทษ”
“หมดอารมณ์!!”
เฟียสชักสีหน้าพลางเบือนหน้าไปอีกทาง เฮ้ย! งอนหรอ ไม่น่ารักซักนิดเลย>///<
“ฟะ..เฟียส คือ...”
ร่างสูงไม่ฟังผมเขารีบจ้ำเท้าออกไปนอกห้องทันที
เอ๋.... ผมผิดอะไรอ่ะ กะ...ก็เห็นอยู่ว่ามีเขาอยู่บนหัว ก็...ถ้าเอียงมุมให้ได้องศามันก็..จะ...จูบกันได้นะ-///- ว้ากกกกกก ไม่สิ แบบนี้ดีแล้วเรื่องอะไรจะให้จูบรอบสองกันเล่า>///<
+++คนเขียนเกรียนๆ+++
การบ้าน อ๊ากกกสาบานว่าจะสอบครูจะให้หนูมาทำมายยยT^T
หวังว่าจะสมใจคนอ่านนะคะ คราวนี้ถึงพาร์ทของน้องน้ำบ้างแล้ว เราจะไปเจาะลึกกานนนน
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ขอบคุณที่เม้นให้กำลังใจด้วย
อั๊ย~ :mew1:
-
น้ำหนูซื่อไปรึเปล่าลูก :hao4:
-
:a5: กว่าจะคิดได้นะน้ำ
.เฟียสหมดอารมณ์เลย :m23:
-
อยากดูสารคดีเรื่อง 'การกินตับกวาง'เอิ้กๆๆ
-
เฟียสกล้าๆหน่อยดิ ฮ่าๆๆ
-
โถ่วเขาบ้า อดเลย
-
คู่นี้ก็น่ารัก คนนึงก็ว้ากอีกคนก็งอแง เหมาะกันดี
-
เขาเจ้าปัญหา อดเลย
-
อยากดูสารคดีเรื่อง 'การกินตับกวาง'เอิ้กๆๆ
แบบ เห็นด้วยมากมาย สารคดีนี้ น่าดู สุดๆๆ :-[ :mew2:
-
เฟียสมีเหวี่ยงนะจ๊ะ
-
อ่านมาตั้งแต่ตอนที่7 อ๊ากกๆชอบๆ ดูแต่ล่ะตอนสิ อื้อหือ ตอนไอ้บ้าคาร์ลมันท้าอ่ะ อยากกระโดดถีบจริงๆ แต่พออ่านฉากมหัศจรรย์แล้ว อ่ะฮ่า ชอบชอบ ยิ่งไอ้ความหมายของเพทอ่ะน่ะ อู๊ยเขิน เดี๋ยวไปญี่ปุ่นแล้วอ่ะ พอมาถึงตอนน้ำอ่ะ น้ำค้างมันซื่อมากเลยอ่ะเนอะ รอตอนต่อไปนะคัฟพี่เอ็น ขอบคุณคัฟ ^v^
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:ตอนแรกไม่ได้ตั้งใจจะอ่านแต่พออ่านแล้วชอบมากกกกกกกกกกกกกกก :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[จะรอตอนต่อไปจ้า :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:z1:เหมืนเรื่องราวเริ่มดีขึ้นแต่ก็เหมือนมันจะต้องมีอะไรหักมุม รออ่านตอนต่อไปๆๆ ^^
-
ตับ ตับ ตับ ตับ
อยากกินตับ
:hao6: :hao6: :hao7: :hao7:
-
ตอนที่ 8.2
“ยินดีต้อนรับทุกคนเข้าสู่นิทรรศการของโรงเรียนเซนต์โฮม่านะครับ ผมฟิลเตอร์ครับ^^”
เสียงใสๆร่าเริงดังออกมาจากลำโพงทั่วโรงเรียน ผมมุ่งความสนใจไปบนเวทีกว้างที่อยู่กลางสนาม สงสัยจะมีอีเวนต์บนเวทีละมั้ง
“ครับ ผมคาร์ลครับ ตอนนี้ก็ถึงเวลาสำคัญของการเล่นเกมชิงของรางวัลแล้วนะครับ^_<”
ของรางวัล? คำนี้ทำเอาขาผมหยุดกึกเลย ผมปราดตามองตุ๊กตามีตัวใหญ่ประมาณ 50 เซนฯบนเวที ตัวนึงนั่งจิบชาอยู่บนเก้าอี้ดัดกลางสวน อีกตัวใส่ชุดพ่อบ้านกำลังรินน้ำชา ถัดไปด้านหลังก็มีสองตัวฝาแฝดใส่ชุดสีขาวกับดำ นั่นมัน*o*
“หมีฟีล่ะ>///<”
แจกหมีฟีหรอ แจ่มไปเลย
“อยากได้หรือไง!”
คนข้างๆถามผม อ่อเกือบลืมไปเลยว่าอยู่ด้วย ใบหน้าหล่อเมินมองไปบนเวทีแทนที่จะหันหน้ามาคุยกับผม เออ อยากงอนอะไรก็เชิญเหอะ ไม่น่ารักซักนิด-.-
“อยากได้ก็ต้องเล่นเกม”
“เกมไรอ่ะ” ผมถามเฟียส
“จะเล่นได้หรอ อ่านป้ายบนเวทีก่อนดิ๊-_-”
“Love XXX Game”
แล้วไอ้ XXX ที่ว่านี่มันคืออะไร-o-!
“ใครจะลงแข่งขันชิงของรางวัลรีบมาติดต่อที่ข้างเวทีด่วนเลยนะครับ รับจำกัดแค่ 10 คู่เท่านั้น จะเป็นคู่แฟน คู่กิ๊ก คู่เกย์อะไรก็ได้ หรือจะคู่เพื่อนถ้าคิดว่ากลับไปแล้วจะไม่เลิกเป็นเพื่อนกัน ฮ่าๆ” ฟิลเตอร์ประกาศ
“เอ้า! ถ้าไม่ได้เพื่อนกลับไปแล้วได้อะไรกลับไปครับO.o” คาร์ลถาม
“เมียครับ^O^”
....-_-….
เกมอะไรวะเนี่ยทำให้เสียเพื่อนได้ด้วย ต้องเล่นเป็นคู่สินะ ไปตามไอ้เซฟมาเล่นด้วยดีกว่า
“จะไปไหนอีกล่ะ!”
ผมสะดุ้งเหมือนเด็กโดนดุ อะไรของมันอีกละคับเนี่ย
“ไปหาเซฟ” ผมบอก
“ไปทำไม!”
“แล้วถามทำไม”
“อ่อ เดี๋ยวนี้ย้อนหรอ!!”
อะไรก๊านนนน>O<!! โดนอีกละ ทำอะไรผิดวะเนี่ย!!
“ก็เล่นเกมนี่ไง...ทำไมต้องดุด้วยเล่า” ผมพูดเสียงอ่อย
“เกมปัญญาอ่อนน่า!!”
ผมไม่ได้จะให้มึงเล่นนี่ครับ เสือกอะไรกับชีวิตผมนักหนา-o-!!
“ก็บอกว่าจะเล่นกับเซฟๆมันคงไม่คิดอย่างนั้นด้วย-3-”
“ไอ้คิระมันตื้ออยู่จะเข้าไปขัดจังหวะหรือไง! หาคนอื่นไปแทนโน่น!!”
เลิกว้ากซะทีเหอะบ่อน้ำตากูจะแตก เป็นคนขวัญอ่อนนะเว้ย ฮึก!
“อือ เดี๋ยวเดินหาคนแถวนี้เอาก็ได้-3-”
“เห็นฉันเป็นหัวหลักหัวตอหรือไงห๊ะ!!” มันว้าก
“ก็เฟียสบอกว่าปัญญาอ่อนนี่>O<!”
“ขึ้นเสียงใส่ฉันหรอ!!”
กูอีกแล้ว เออ กูผิดตลอดอ่ะ มึงไอ้คนถูกๆเสมอ ไอ้เผด็จการรรรร>O<!!
“ชิ! ถ้าอยากเล่นนักก็ไปลงชื่อ!”
จอมว้ากแห่งชาติสะบัดหน้าเดินนำผมไปทางเวที อะ...เอ่อ สุรปลงด้วยกันหรอ แล้วจะเล่นตัวให้เปลืองบรรทัดทำไมไม่ทราบ เป็นคนที่เข้าใจยากจริงๆ ถึงแม้ปากจะบ่นโน่นนี่แต่ก็ทำสินะ จะว่าไปก็น่ารักดี...ละมั้ง^^;
“ผิดรับสมัครแล้วนะครับๆ^^”
เสียงทุ้มประกาศพลางโบกไม้โบกมือ
“ครับๆ เรามาดูของรางวัลกันดีกว่ามีอะไรบ้าง ที่สามได้...ตั๋วกินเค้กหน้าโรงเรียนฟรีหนึ่งปี ที่สองได้เซทตุ๊กตาหมีฟีอภินันทนาการจากอาเจ้ซิล ที่หนึ่งได้ตั๋วเครื่องบินไปฝรั่งเศสอภินันทนาการจากเฮียเลย์นะครับ><” ฟิลเตอร์กล่าว (ตัวละครจาก Sulfur Love รุ่นลูกจ้า ไปหาอ่านๆ55)
“เดี๋ยวสิ!! ทำไมตุ๊กตาหมีของฉันมันถึงเป็นรางวัลรองจากของลีเล่า>O<!!”
ผู้ชายตัวเล็กหน้าเวทีโวยวาย ใบหน้าหวานราวกับตุ๊กตาปั้นตีหน้ามุ่ยสงเสียงไม่พอใจพลางมองค้อนไปยังผู้ชายตัวสูงใหญ่ข้างๆ
“น่าๆอาเจ้ครับอย่าโวยวายสิครับ พื้นที่นี่เฮียเลย์เป็นใหญ่นะครับ^^” ฟิลเตอร์บอก
“ทำตัวเป็นเด็กไปได้...”
ผู้ชายตัวใหญ่ที่ฟิลเรียกเฮียเลย์เอ่ยดุคนตัวเล็กเบาๆ ใบหน้าหวานสะบัดไปอีกทางทันควัน เอ่อ หน้าคุ้นๆใช่เจ้าหญิงเซนต์เนโรหรือป่าวใส่ชุดสีฟ้าๆด้วย*o*
“เฮียเลย์ ใครหรอO.o” ผมถามเฟียส
“King ของโรงเรียนนี้ไง”
“อ่อ เป็นหัวหน้าหรอเท่สุดยอดไปเลย><~”
“ส่วนฉัน คิระ ฟิล คาร์ลเป็นการ์เดียน”
“ไม่ได้ถาม-o-”
“อยากตายหรือไง!!”
เฟียสทำหน้ายักษ์ใส่ผม น่ากลัวตายเลยไม่กลัวหรอก ฮ่าๆ
“ขอเชิญผู้เข้าแข่งขึ้นมาบนเวทีด้วยครับ เราจะเริ่มเกมกันแล้ว”
จบที่คาร์ลประกาศสต๊าฟด้านล่างเวทีก็เกณฑ์พวกผมขึ้นไปข้างบน ผมก้าวขาสั่นๆระแวงสายตาของคนรอบข้าง คนเขาจะมองผมยังไงกันเนี่ย คู่อื่นเขาเป็นคู่แฟนหญิงชาย แต่คู่ผมนี่สิชายชาย!! ระ...รู้สึกอายยังไงก็ไม่รู้แหะ-////-
กึก!
อ่ะ...อ้าว! ใครตอกตะปูไม่สนิท เฮ้ยแบบนี้ผมก็ล้มสิครับ>O<!
หมับ!
ผมคว้าแขนเสื้อคนตัวใหญ่เอาไว้หวังพึ่งพิง แต่ไหนเฟียสมันกลับยืนโคลงเคลงเหมือนทรงตัวไม่ได้ล่ะเนี่ย ไม่รู้ล่ะผมขออยู่ข้างบนแล้วกันไม่อยู่หัวกระแทกพื้นมีมีเขาอยู่กลัวเจ็บ
ตึง!
“โอ้ย!....เจ็บชิบ!!”
เฟียสส่งเสียงจิ๊จ๊ะในคอ มือใหญ่จับต้นแขนผมแน่นก่อนจะค่อยๆดันตัวผมให้ลุกขึ้นจากตัวเขา ล้มดังมากเลยเป็นอะไรมากหรือป่าวนะ
“ป๊าดดดดดด!! คู่นี้ออกตัวแรงเวอร์>.<~”
ฟิลวิ่งถึงไมค์มาอยู่ใกล้ๆผม
“แรงแบบแรงอ่ะ” คาร์ลเสริม
“แปลแบบนี้คุณมึงจะแปลเพื่อ? เล่นกดกันกลางแดดร้อนเปรี้ยงแบบนี้ ร้อนแรงกันจริงๆเลยนะครับคู่นี้ ฮ่าๆ>O<”
นอกจากไม่ช่วยยังมายืนขำอีกเนอะ ผมยื่นมือดึงคนตัวใหญ่ขึ้นมาแต่เฟียสกลับทำเมินไม่รับความช่วยเหลือจากผม อ่อ กลัวเสียเรทติ้งจากสาวๆสินะ...
“กดพี่มึงสิ-*-” เฟียสตอกกลับ
“ลามปามนะครับมึง พูดงี้ต่อหน้าน้ำเดี๋ยวน้ำเสียใจนะเว้ย-o-” ฟิลเตอร์สวน
“อ่ะ...เอ่อ ผมไม่คิดแบบนั้นหรอกครับ” ผมบอก
“จะเสียใจทำไม ไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย”
เสียงทุ้มพูดอย่างสบายใจไม่สนใจอะไร เออ ไม่ได้เป็นอะไรกันนี่นะ อย่ามาจูบแล้วกัน!! ผมเดินเลยไปอีกฝากนึงของเวทีโดยไม่มีการรอคู่ตัวเองแม้แต่นิดเดียว
“ผู้เข้าแข่งขันนั่งประจำที่เลยนะครับ เกมแรกที่เราจะเล่นก็คือเกม....^^” คาร์ลพูด
“เกมมม><” ฟิลเสริม เออเข้ากันได้นะ
“เกม....-_-”
“เกมอะไรครับๆ^^”
“อ่านดิคุณอ่ะ ของผมสุดกระดาษแล้ว-_-”
“อ้าว! เกมแรกนะครับ เกมQuestion Love เราจะมาดูกันว่าแฟนคุณหรือกิ๊กคุณจดจำเรื่องราวของคุณได้มากแค่ไหน ให้ตอบคำถาม 3 ข้อๆ5คะแนนนะครับเริ่มกันที่คู่แรกเลย...”
ถ้าถามผมว่าผมจำอะไรเกี่ยวกับเฟียสได้มั้ย ผมจำได้อยู่แล้วล่ะแต่ไม่รู้ว่าเฟียสจะจำเรื่องของผมได้บ้างหรือป่าว รู้สึกอยากจะเข้ามุมมืดไปนั่งเขี่ยหนอนเล่นจังเลย..
“คู่ที่ 10 ครับเชิญมานั่งตรงนี้เลย”
คาร์ลบอกผ่านไมค์ ผมเดินงงๆไปนั่งที่โต๊ะกลางเวที เฟียสนั่งอีกตัวตรงข้ามกับผมอยู่ห่างกันคนละฝาก
เลยล่ะ
“เข้าใจเกมมั้ย เขียนคำตอบลงกระดานนะพอบอกให้ตอบค่อยยกขึ้นมา”
คาร์ลพูดเบาๆกับผมเป็นการเตรียมการ ผมพยักหน้าเข้าใจก่อนสูดลมหายใจเข้าปอด ตื่นเต้นจริงๆอ่ะ ทำไมคนต้องรุมจ้องผมกันเต็มเลย เพราะผมแต่งตัวตลกๆแน่เลย>///< ผมหันสบดวงตาสีแดงที่จ้องมองผม ใบหน้าหล่อยักคิ้วขึ้นข้างนึง ริมฝีปากได้รูปนั่นขยับพูดอะไรบางอย่าง สะ...สูงหรอ สูงๆอะไรงง?
...พูดไรไม่รู้เรื่อง-o-?....
ผมขยับปากถามบ้างแต่เฟียสกลับขมวดคิ้วนิ่งไม่พอใจ อะไรของเขาล่ะเนี่ย-o-?
“คู่ที่ 10 เฟียสกับน้ำค้างนะครับ เป็นคู่แรกและคู่เดียวเลยนะครับที่เป็นปู้จายยย อ๊ายยย! พี่เฟียสเอฟซีครับๆ” ฟิลเอ่ยหยอกล้อกับคนหน้าบึ้ง
“คำถามแรก ถามว่า...พวกคุณเคยจูบกันกี่ครั้งครับ”
คะ...คำถามของคาร์ลมัน... ถามอะไรแบบนี้>///<
“กรี๊ดดดดดดดดดด>////<”
คนดูข้างล่างร้องกรี๊ดเลย หายช็อกแล้วหันมาเชียร์แทนสินะครับ ผมมองหน้าเฟียสเล็กน้อยก่อนจะก้มลงเขียนคำตอบ อืม...ครั้งแรก? ที่น้ำหลังโขดหิน-///- ครั้งที่สองที่บ้านบนเตียง ทำไมมีแต่สถานที่ล่อแหลมๆทั้งนั้นเลยหว่า สองครั้งสินะ>///<
“โชว์คำตอบเลยครับ><” ฟิลเตอร์บอก
ผมกับเฟียสพลิกกระดานพร้อมกัน
“อ้าว ฝั่งนี้ตอบ 2 ฝั่งโน่นตอบไม่เคย”
คาร์ลไม่ได้อ่านผิดครับ แต่เฟียสเขียนเด่นหราเลยว่าไม่เคย พลิกกระดานกลับตะบันลบอย่างใจเย็น ไม่เคยหรอ...ไม่เคยเลยสินะ งั้นผมจะคิดซะว่าโดนหมาเลียปากแล้วกันนะ-_-+
“อ่า.. ข้อแรกไม่ได้คะแนนนะครับ^^;” คาร์ลบอก
ผมก้มหน้าไม่มองหน้าเฟียส นั่นสิให้เขียนบอกชาวบ้านให้รับรู้ว่าเคยจูบกับผู้ชายมันคงน่าอายสินะ ผมก็ซื่อเกินไป เขียนไปทำมายยยย>O<!!
“ข้อสองนะครับ ถามว่า คุณเฟียสเคยเห็นร่างเปลือยของคุณน้ำค้างหรือป่าวครับ”
คำถามพวกมึงนี่มันจะติดเรทเข้าไปทุกทีละนะ เมื่อกี้จูบคราวนี้เปลือย ข้อต่อไปนี่....ไม่อยากจิ้นเลย
จะเห็นหรือไม่เห็นผมก็ตอบว่าไม่แน่นอน ไม่ยอมหน้าแตกรอบสองแน่
“พลิกคำตอบครับ” คาร์ล
“อะเระ เคยกับไม่เคย โทษนะครับเมื่อเช้าทะเลาะกันก่อนออกจากบ้านหรือป่าวทำไมไม่ตรงกันอีกแล้วล่ะ^^;” ฟิล
ผมไม่ตอบ เฟียสขมวดคิ้วมองหน้าผมที่ดันตอบไม่เหมือนกัน ผมเป็นผู้ชายต้องรักนวลสงวนตัวนี่ครับไม่ตอบอะไรเสียๆหายๆอีกแล้ว แต่ที่เฟียสตอบนี่มันหมายความว่าไง คนเขาจะมองผมยังไงเนี่ย ไม่เคยจูบแต่เคยเห็นตอนเปลือยข้ามขั้นยังไงก็ไม่รู้นะ -_-;
“ข้อสุดท้าย อาหารจานแรกที่คุณน้ำค้างทำให้คุณเฟียสทานคืออะไร”
อาหารจานแรก ข้าวผัด แต่เฟียสจะตอบถูกมั้ย
“พลิกคำตอบครับ^O^”
ผมมองกระดานสีขาวที่มีตัวอักษรลายมือหวัดๆเขียนว่า “ข้าวผัด” แต่ผมสะดุดใจตรงตัวห้อยตัวเล็กๆข้างๆมากกว่า ถึงจะตัวเล็กแต่ก็พอมองเห็นนะ-////-
“ข้าวผัด อร่อยมาก โอ้ยยย ผมขอสำลักน้ำตาลแปป><”
หลังฟิลอ่านจบเสียงกรี๊ดข้างหน้าเวทีก็ดังลั่น ผมเม้มปากไม่กล้าเผยยิ้มกลัวหน้าบาน บ้าชะมัดเขียนอะไร เขาให้ตอบแค่ชื่ออาหารนะ-////-
“ผู้ชายทำอาหารเก่งแบบนี้หาไม่ได้แล้วนะครับ ผมแนะนำให้แต่งเลย” คาร์ลบอก
“บ้าหรอ ผู้ชายเป็นเชฟมีเยอะแยะไป-_-”
เฟียสตอบ เออ ผมมันไม่ได้เป็นเชฟกระทะเหล็กไง เชิญไปหาภรรยาที่เป็นเชฟเอาข้างหน้าแล้วกัน ระวังด้วยละทำตัวเจ้าชู้มากๆจะโดนตัด!...ขาด-3-
“คู่ที่ 10 ได้ไป 5คะแนนนะครับ เกมต้องเป็นเป็นเกมFind for love...”
ผมเดินกลับมานั่งที่ แต่เฟียสเดินตามสต๊าฟลงเวทีไป
“อธิบายเกมนะครับ เราจะให้ฝ่ายชายปิดตาแล้วเดินมาหาฝ่ายหญิง ฝ่ายชายไม่มีสิทธิแตะต้องฝ่ายหญิง ให้ดมกลิ่นได้อย่างเดียวครับ มาเริ่มกันเลยนะครับ”
ผมถูกเหมารวมกับฝ่ายหญิงไปเรียบร้อย มีการสลับที่นั่งกันด้วยคงป้องกันคนจำได้ แต่ให้ดมกลิ่นนี่ยากไปหน่อยนะ ผู้หญิงยังใส่น้ำหอมแต่ผมไม่ได้ใส่จะหาเจอมั้ยละเนี่ย สต๊าฟพาพวกผู้ชายขึ้นมาข้างบนที่ละคน มีการจับเวลาด้วยถ้าหาไม่เจอภายใน 2 นาทีจะไม่ได้คะแนน ผมมองร่างสูงที่เดินวนไปวนมา จมูกโด่งสูดดมกลิ่นแป้งจากข้างแก้มแดงของผู้หญิง ผู้หญิงคนนั้นก็ดูจะเขินๆ อ่านะโดนคนหล่อเข้าใกล้จนแทบจะปากชนกันแบบนั้น ผมว่าเฟียสคงเดินมาไม่ถึงผมหรอก เล่นแวะสูดอากาศบ่อยแบบนั้น
“ผมว่าเลิกงานไอ้คุณเฟียสมันต้องโดนดักกระทืบแน่เลยครับ ฮ่าๆ”
ใบหน้าหล่อละออกจากข้างแก้มผู้หญิงคนน่ารักๆ เขาเดินสะเปะสะปะมาที่เก้าอี้ผม มือใหญ่ยกขึ้นจับพนักพิงก่อนจะยื่นหน้าลงมาจรดจมูกใกล้หน้าผม อื้อออ เกือบหลบไม่ทัน>///<
“กรี๊ดดดดดดดดดด!!”
ข้างล่างกรี๊ดอีกแล้ว ผมอายจังเลยT^T เฟียสยื่นใบหน้าเข้ามาทางซ้ายผมก็เบี่ยงหลบ เฟียสกำมือแน่นเข้าคงอยากจะจับหัวผมให้อยู่นิ่งๆ แค่นี้ก็น่าจะรู้แล้วนะว่าผม คนอื่นเขาไม่หลบมีผมคนเดียวเนี่ยหลบ
“อยู่นิ่งๆ”
เฟียสสั่งเสียงเรียบ ช่วยไม่ได้อยู่เฉยๆก็ได้แต่เอาหน้าออกไปหน่อยได้มั้ยเล่า>////< ลมหายใจร้อนที่เป่าอยู่ข้างแก้มเริ่มทำให้แก้มผมแดงขึ้นๆ ผมนั่งตัวเกร็งกลัวว่าจมูกเฟียสจะชนแก้มผม
“โอ้วววว หนังสดครับๆใครอยากดูใกล้ๆชิดในเลยเพ่><”
“ชิดในนั่นมันสองแถวครับคุณฟิลเตอร์”
“อ๋อหรอ? พอดีพ่อขับฮอล์มารับทุกวันอ่ะเลยไม่ค่อยรู้อ่ะนะ~”
“สตาฟผมขอชักโครกหน่อยครับ อยากจะสำรอก-_-”
“เว่อร์ปายยยย>O<”
“ไม่เวอร์หรอกครับ พอดีเมื่อวานกินปลาวาฬราดซอสไปอ่ะครับ แบบบ้านค่อนข้างมีฐานะนิดนึง^^”
“เบื่อพวกโม้เรามาลุ้มต่อดีกว่าครับ^O<”
จะบอกว่าไม่ต้องลุ้นแล้วละ....
ฟืดดดดดดด~
“กรี๊ดดดดดดดดดด!!”
จมูกแหลมๆสูดกลิ่นจากแก้มผมเต็มปอด เฟียสดึงผ้าปิดตาออกสบตาผม ริมฝีปากได้รูปโชว์ยิ้มเท่ๆให้ผมก่อนจะหยิกแก้มขึ้นสีของผมแรงๆ ยิ่งเรียกเสียงกรี๊ดจากคนดูเข้าไปอีก ผู้ชายหอมแก้มกันกลางเวทีเป็นแม่ผมๆก็คงกรี๊ดล่ะนะ
“เจ็บนะ>////-” ผมบ่นเบาๆ
“ทายถูกด้วยเห็นมั้ย” เฟียสบอก
“ทายไม่ถูกก็ไม่รู้ว่าไงแล้ว-///-”
หอมแก้มไปเต็มๆขนาดนั้น>///<
“ผิดกติกานะครับ เมื่อกี้หอมแก้มถือว่าสัมผัสไม่ได้คะแนนครับ” คาร์ลบอก
“อุส่าห์ผ่านมาได้แต่ก็ต้องตกรอบกลับบ้านไปนะครับเสียใจด้วย><”
อ่า...-o- ทำไมตกรอบล่ะ ฮือT^T ผมอยากได้ตุ๊กตาอ่ะ ผมเงยหน้าน้ำตาคลอมองเฟียส ใบหน้าหล่อขมวดคิ้วยุ่งเกาท้ายทอยแกรกๆ
“เกมมันก็ต้องมีแพ้มีชนะน่า!”
เฟียสบอกก่อนจะเดินนำผมลงไปจากเวที ผมเดินตาแผ่นหลังกว้างอย่างหดหู่ เกมก็ไม่ยากแต่ผมทำไม่ได้อ่า ถ้าผมมีเงินผมซื้อไปแล้วตอนนี้ที่บ้านกำลังช็อตๆอยู่ด้วยT^T
...น้องหมีอยู่ตรงหน้าแท้ๆ...
แป๊ะ!
มือใหญ่ทาบลงบนหัวผมก่อนออกแรงลูบเบาๆ
“รออยู่นี่เดี๋ยวมาเข้าใจมั้ย!!”
ผมพยักหน้าเบาๆ ร่างสูงเดินแทรกฝูงชนเข้าไปด้านใน ผมเห็นเฟียสยืนพูดอะไรบางอย่างกับคนที่ชื่อซิล ใบหน้าน่ารักนั่นหันมาหาผมก่อนจะควักมือถือออกมาแกะพวงกุญแจที่ห้อยออกยื่นให้เฟียส ผมขยี้ตามัวๆมองร่างสูงที่วิ่งกลับมาอีกครั้ง
“เอ้า!”
พวงกุญแจหมีน้อยสีขาวสวมชุดซานต้าสีแดงถูกยื่นมาตรงหน้าผม ผมเงยหน้าสบตาใบหน้าหล่อที่หันเมินไปอีกทาง ไปขอมาให้หรอ...
“ขะ..ขอบคุณนะ^^”
“ไม่ต้องขอบคุณหรอกไปปล้นมา นายก็รับของโจรไปละกัน!”
“อื้อ ไปขอบคุณพี่เขาด้วยดีกว่า^^”
“เลิกยิ้มได้แล้ว!!”
“ทำไมล่ะ-o-”
“หน้าบาน!!”
เหมือนโดนรถบรรทุก18ล้อพุ่งเข้าชนเลย! อึก! เจ็บมากเลยผมรีบหุบยิ้มเลย หน้าผมบานขนาดนั้นเลยหรอ-o-;; ผมรับมาแล้วแอบท่องคาถาสาปแช่งมันเบาๆ ผมก้าวเท้าเดินไปหารุ่นพี่น่ารักคนนั้นแต่เฟียสก็พูดขึ้นขัดซะก่อน
“ไปด้วย!”
“รออยู่ตรงนี้แหละ” ผมบอก
“เดี๋ยวก็ไปทำหน้าบานใส่คนอื่นเขาอีก!!”
“ครับๆ-_-”
เออ ผมมันหน้าบานๆเป็นจานดาวเทียมจบข่าว!
ผมเดินเตะใบไม้ตามถนน จะว่าไปโรงเรียนนี้ก็ไม่ได้แย่อะไรดูเก่าๆเหมือนโบราณสถานดีออก ตึกก็เป็นทรงยุโรปเหมือนหลุดออกมาจากการ์ตูนเลยล่ะ ถ้ามีต้นซากุระก็คงจะสวยมาก แต่ดอกชมพูพันธ์ทิพย์ก็สวยไม่แพ้กันหรอกนะ
“จะกลับบ้านหรือยังจะไปส่ง” เฟียสถาม
“เดี๋ยวไปเปลี่ยนชุดก่อน ความจริง..กลับเองก็ได้ไม่อยากรบกวนเฟียสน่ะ^^”
คือพาโดดงานมาทั้งวันแล้วยังจะใช้ให้ไปส่งบ้านอีกมันก็ยังไงอยู่นะ
“เพิ่งคิดได้หรอว่ารบกวน”
“ขอโทษครับT^T”
“พรุ่งนี้ตอนเย็นว่างมั้ย...”
เอ๊ะ! เอ่อ.....ถามแบบนี้ คือว่า..-///-
“จะให้สอนการบ้านให้หน่อยน่ะ”
จินตนาการในหัวผมดับพรึ่บ ใครเตะปลั๊กหลุดเนี่ย-_-
“...ไม่ว่างอ่ะ คะ..คือต้องทำงานพิเศษ-o-”
วันศุกร์คนเลิกงานก็จะไปที่ร้านแล้ว คนเลยเยอะกว่าปกติต้องรีบเข้างานน่ะ
“ทำงานอะไร”
งะ..งานหรอ ผมเหลือบตามองเฟียสเล็กน้อย จะบอกยังไงดี จริงๆแล้วผมทำงานเป็นคนตั้งลูกสนุ๊กในบาร์ร้านเพื่อนพ่อ พ่อช่วยฝากงานให้ก็เลยไม่โดยตรวจเรื่องอายุ จะให้บอกว่าทำงานนี้มันก็…><
“ละ..ล้างจานน่ะ” ผมตอบ
“งั้นหรอ”
“อือ”
และแล้วก็เดินกันเงียบๆอีกแล้ว ไม่รู้จะคุยอะไรดี เวลาอยู่ต่อหน้าผมไม่มีความกล้าที่จะพูดเลย ถ้าเป็นคุยในเฟสก็กล้าคุยอยู่หรอกนะ เงียบมากๆก็เริ่มทำให้ผมประหม่า คุยอะไรดีล่ะเนี่ย-///-
“อะ...เอ่อ วันนี้..ขอบคุณนะ ทุกอย่าง...”
“อือ”
อือ? ตอบยาวกว่านี้ไม่ได้หรือไงเล่า-.-
“วันนี้นาย...แต่งตัวแบบนี้...”
ผมหยุดกึกมองริมฝีปากได้รูปที่ขยับเอ่ยออกมา มือใหญ่หมุนตัวผมให้หันมามองหน้า ผมรู้สึกหายใจไม่สะดวก จะว่ายังไงดี สถานการณ์แบบนี้มัน...
“...ตลกชะมัด-_-”
-*-
ผมล่ะอยากจะแปลงเป็นไททันแล้วแดกหัวแม่ง!
“ครับ-o-”
ผมก้มหน้าอยากหมดอารมณ์ ไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียง เพราะผมมันน่าหมั่นไส้ หน้าบาน แต่งตัวก็ตลก เดี๋ยวผมจะเปิดคาเฟ่แล้วนะครับมาชมกันได้-_-
“เงยหน้าดิ๊!”
สั่งอีกล่ะ แต่ทำไมร่างกายผมมันถึงตอบรับคำสั่งอัตโนมัติด้วยเนี่ย-o-!! ใบหน้าหล่อเลื่อนเข้ามาใกล้โดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว อะ...จะ..จูบหรอ>////<
จึ้ก!!
“แม่งเอ้ยยยย!! ไอ้เขาบ้า!!”
เฟียสยกมือปิดตาข้างนึง คนตัวใหญ่เริ่มควันออกหูมันจับเขาบนหัวผมโยกอย่างบ้าคลั่ง ไอ้สังข์!! เจ็บนะเว้ย>O<!!
“ปล่อยเลยนะอย่ามาโทษเขาสิ เฟียสโง่เองนี่>O<!!”
“ถ้าไม่มีไอ้เขานี่ล่ะก็เสร็จไปนานแล้ว!!”
“มันเจ็บนะอย่าโยกสิ><!!”
ผมเพิ่งเคยเจอ...คนที่โง่ที่สุดในโลกก็คราวนี้ล่ะ!!
แกร๊ก!
ดวงตาสีทองเงยขึ้นจากจอโน้ตบุ๊กคมองลูกชายหน้าเคร่งที่ถือวิสาสะเข้ามาในห้องทำงานเขาโดยพละการ
“บอกให้เคาะประตูก่อนไง” ผู้เป็นพ่อเอ่ยสั่งสอนลูก
“ดูคลิปโป๊อยู่หรือไง”
ลูกชายตัวดีตอกกลับก่อนจะวางสมุดและหนังสือบนโต๊ะ ร่างสูงโปร่งเดินไปลากเก้าอี้มานั่งตรงตำแหน่งประจำพลางปรายตามองบุคคลหน้าคล้ายคลึงเพียงแต่อายุมากกว่า
“สอนการบ้านอีกหรือไง” ผู้เป็นพ่อถาม
“อือ อ่านไม่ค่อยออก”
“เฮ้อ ไว้พรุ่งนี้แล้วกันคืนนี้ฉันไม่ว่าง”
“ทำไม”
“มีนัดไปสังสรรค์กับลูกค้าน่ะ”
ใบหน้าอ่อนวัยขมวดคิ้วมองบิดาตัวเองที่ยิ้มอย่างมีเลศนัย
“เหอะ! สังสรรค์ที่ว่าใช่การซื้อเด็กมานอนด้วยหรือป่าว”
“แหมๆ คราวนี้แค่ลงแข่งประมูลเล่นๆกับลูกค้า”
“คิระจะยืมเครื่องบินไปญี่ปุ่น ผมก็จะไปเตรียมเงินไว้ให้ผลาญด้วย”
“อ่า ต้องเจียดเงินฉันให้แกอีกแล้วหรอ”
“อือ เงินที่จะเอาไปซื้อเด็กน่ะแหละ เอามาให้ผม”
“ก็ได้ๆ”
คนเป็นพ่อยกมือยอมแพ้ก่อนจะละสายตามาที่จอโน้ตบุ๊กต่อ ดวงตาสีแดงจ้องมองพ่อที่เมินตัวเองหันไปสนใจอย่างอื่นเริ่มฉายแววไม่พอใจ มือหนาหมุนจอโน้ตบุ๊ก
“เฮ้ๆ เบาๆข้อมูลในนั้นเยอะนะ”
เสียงใหญ่ร้องปราม ดวงตาสีทองมองใบหน้าละอ่อนที่เบิกตากว้างเหมือนตกใจ บางทีอาจจะกำลังตะลึงกับสิ่งบนจออยู่ก็ได้
“น่ารักใช่มั้ยล่ะ ค่าเริ่มประมูลแพงซะด้วยน่าสนใจดีนะ แต่เสียดายที่แกดันบอกให้ฉันเจียดเงินค่าอุดหนุนเด็กไปให้แก”
มือหนากำโน้ตบุ๊กแน่น เสียงขบฟันดังลอดไรปากเรียกสายตาผู้เป็นพ่อให้หันไปสนใจท่าทีที่เปลี่ยนไปของลูกชาย ดวงตาสีแดงจับจ้องไปที่ใบหน้าหวานที่ฉีกยิ้มกว้างบนจอ ดวงตาสีดำสนิท ผิวสีขาวละเอียดที่เจือสีชมพูดจางๆตัดด้วยเส้นผมนุ่มสลวย เขาจำได้ดีจำได้ ทั้งกลิ่นและรสสัมผัสที่เคยลิ้มลองจากริมฝีปากกลีบกุหลาบนั่น
“....นี่หรอเด็กล้างจาน!!”
++คนเขียน+++
สะ...สอบเสร็จแล้ว โฮกกกก หายหัวไปนานขออภัยที่ไม่ได้แจ้งนะคะ
ก็มีแวะๆมาบ้างนะ ลืมกันไปแล้วหรือยังน่อ อย่าลืมเลยนะๆ><
ขอบคุณที่เข้ามาติดตามนะคะ ติชมได้เสมอนะคะไม่ซีเรียสนะๆ
เป็นโฟกัสคู่เฟียสน้ำ เซฟคิระอาจหายตัวไป ไม่ต้องสงสัยเลยจ้า55
-
น้ำงานงอก :katai1:
-
:ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
น้ำงานงอกกก
-
น้ำค้างชะตาขาดแน่
-
ตายละๆ :katai1: :katai1: :katai1:
-
อ้ากกกกก กระผมอยากอ่านต่อออออออ
ปล.เดี๋ยวไปอ่านซัลให้จบด้วยยังค้างอยู่ตอน16อยู่เลย โฮะๆ
-
ชอบตอนเล่นเกมส์จังได้ฟิลแบบคู่รักดี แต่ตอนท้ายนี่สิ...
-
เกมอะไรอ่ะ ปัญญาอ่อนจริงๆเนอะเฟียสเนอะ พ่อเฟียสนี่หัวงูชัดๆเลยเนอะ แต่ดูเป็นกันเองมากอ่ะ แล้วนั่นน้ำงานงอกเลยนะสิ โดนหลอกจะกลายเป็นเด็กขายไม่พอ จะโดนเฟียสเขมือบแล้ว โดนแน่โดนแน่ ฮิฮิฮิ รอตอนต่อไปนะคัฟคนแต่ง ขอบคุณคัฟ^^
-
คะ คะ คะ ค้าง!! :katai1: :katai1: :katai1:
-
งานเข้าและงานงอก อย่างรุนแรงเลยครับ พี่น้อง!!!!!!!!!!!!!!!!
o22 o22 o22 o22 o22 :katai1: :katai1:
-
น้ำเอาแล้วไงง!!!!!!!
-
งานงอกเป็นเขาเลยแหะ เหอะๆๆ น่าสงสารน้ำจริงๆเล๊ย~~~~
-
Sulfer Love โดนลบไปแล้ว ไม่ทราบว่าจะมาลงในนี้ด้วยไหมฮะ
อ่านเรื่องนี้แล้ว สนุกมาก อยากอ่านเรื่องที่เกี่ยวข้องด้วย
รบกวนแจ้งด้วยนะฮะ ขอบคุณมากๆที่แต่งเรื่องสนุกๆให้ได้อ่าน
-
Sulfer Love โดนลบไปแล้ว ไม่ทราบว่าจะมาลงในนี้ด้วยไหมฮะ
อ่านเรื่องนี้แล้ว สนุกมาก อยากอ่านเรื่องที่เกี่ยวข้องด้วย
รบกวนแจ้งด้วยนะฮะ ขอบคุณมากๆที่แต่งเรื่องสนุกๆให้ได้อ่าน
Sulfur Love
50 ตอนแรก
http://www.niyay.com/story-60162/ (http://www.niyay.com/story-60162/)
ที่เหลือ
http://www.inlove-book.com/n_novel_detail.php?ide=10430 (http://www.inlove-book.com/n_novel_detail.php?ide=10430)
จริงๆเคยมาลงแล้วลบทิ้งไปค่ะ55 มันเยอะมากเลยลงไม่ไหวT^T
อ่านให่สนุกนะคะ :mew1:
-
:katai2-1: :hao5:
:mew1:
-
เฮ้ยน้ำอุ่นนายพลาดอะไรไปเปล่า o22
-
บทที่ 9.1
“น้ำช่วยเอาน้ำไปให้นักร้องที่ห้องแต่งตัวหน่อยสิ”
อ่า... ผมรับถาดที่มีแก้วน้ำทรงสูงและเหยือกน้ำวางอยู่ตรงกลาง บริกรสาวยิ้มให้ผมพลางดันหลังผมให้รีบๆเดินไป โดนยัดเยียดงานซะแล้วกรรม ผมจำยอมต้องเดินไปห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของนักร้องหลังเวที ห้องนี้ผู้หญิงอยู่เยอะซะด้วยคงต้องเคาะประตูก่อนเข้าล่ะ
ก๊อกๆ
“เอาน้ำมาเสิร์ฟ...ครับ”
ไม่ทันที่ผมจะพูดจบประตูก็เปิดออก ผมยิ้มบางๆยื่นถาดให้ผู้หญิงในชุดรัดรูป เธอกวาดตามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะเชิญผมเข้าไปข้างใน
“เข้ามาก่อนสิ”
ผมพยักหน้าอย่างงงๆ คงจะให้เอาน้ำไปวางไว้บนโต๊ะสินะ
“เธอน่ะแต่งชุดนี้แล้วกัน”
นิ้วกรีดกรายหยิบชุดโยนให้ผม ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเครื่องสำอางสะบัดเชิดไปอีกทางแต่ก็ยังไม่วายใช้สายตาจิกผมไว้ ผมมองผ้าเบาบางในมือไอ้นี้มันเรียกว่าชุดได้หรอก็แค่เศษผ้าเฉยๆไม่ใช่หรือไง ว่าแต่เอาไปให้ผมซักหรอ
“เดี๋ยว...ผมจะไปซักมาให้นะครับ” ผมบอก
“จะบ้าหรอฉันให้แกใส่!”
“เอ๊ะ!...คะ...คือ ผมเป็นคนตั้งลูกสนุ๊กนะครับ”
ใบหน้าเข้มจิกตามองผมอย่างไม่พอใจ ผู้หญิงคนที่อยู่หน้าประตูก้าวเท้าเข้ามาจับไหล่ผมไว้เบาๆก่อนจะเอ่ยถามคำถามชวนงงกับผม
“เธอไม่รู้หรอว่าต้องทำอะไร”
“เอ่อ...” ผมงงครับ
“คงไม่รู้สินะว่าต่อไปต้องไปทำอะไร”
“คือ...พูดอะไรครับ ผมไม่เข้าใจ”
“ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะทำให้เธอได้เงินมากกว่าที่เธอคิดอีก”
ไม่ได้ช่วยให้ความกระจ่างสักนิดเลยครับ ผมงงหนักกว่าเดิมอีก เธอดึงผมเข้าไปกอดพลางลูบหัวเบาๆ ผมรู้สึกถึงกลิ่นหอมของน้ำหอมอ่อนๆ กลิ่นมันเรียกร้องให้ผมสูดดมมันมากขึ้นๆ ผมรู้สึกว่าสติผมค่อยๆพร่าเลือนเรื่องที่ผมคิดในหัวมันตีกันและค่อยๆหายไปพร้อมกับสติของผมที่เริ่มหายไปพร้อมกับเสียงหัวเราะเบาๆในความเงียบงัน
...อา เสียงดังจัง...
ผมพยายามเบิกตาขึ้นแต่เปลือกตามันหนักอึ้ง ผมปรือตามองสิ่งรอบด้านเสียงโหวกเหวกโวยวายเหมือนตลาดแตกมันอื้ออยู่ในหูผม
“หนึ่งแสน!!”
อะไรกันนะ... ผมมองผู้ชายอ้วนท้วมที่ลุกขึ้นแหกปากอย่างเอาเป็นเอาตาย
“มีใครจะให้เพิ่มมั้ยครับ”
“หนึ่งแสนหนึ่งหมื่น..”
ผู้ชายฝรั่งท่าทางมีภูมิฐานตอบเสียงเรียบพร้อมกับยกแผ่นป้ายขึ้นมา ดวงตาเฉียบคมใต้แสงไฟร่ำไรทำให้ผมนึกถึงใครบางคน ผมพยายามกระดิกตัวแต่แขนขาผมไม่ขยับเลย ทำไมกันนะ...
“แสนสาม!!”
เสียงฮือฮาดังขึ้น ลุงอ้วนนั่นเกทับราคาเยอะมากเลย ผมอยากจะหลบสายตาหื่นกระหายที่จ้องมองมา สายตาน่ารังเกรียจแบบนั้นมันทำให้ผมรู้สึกสะอิดสะเอียน แต่สภาพของผมตอนนี้คงดึงดูดสายตาทุกคน ผมเหมือนเป็นตุ๊กตาตัวหนึ่งที่ถูกจัดท่าให้นอนตะแคงบนโซฟาสีแดงหรูกลางเวที เสื้อผ้าเบาบางสีชมพูแนบลู่ไปกับร่างผม กางเกงในตัวน้อยที่ผูกสายไว้อย่างหมิ่นเหม่ทำให้ผมรู้สึกไม่ปลอดภัยเอาซะเลย เสื้อตัวเล็กนี่ก็ไม่ได้ช่วยปกปิดอะไรเลย บ้าจริง...
“ให้ราคาสูงแบบนี้ผมขอยอมแล้วกัน แค่คืนเดียวผมว่าคงไม่คุ้มเท่าไหร่เชิญท่านรัฐมนตรีเถอะครับ”
ผู้ชายฝรั่งคนนั้นพูดยิ่งเรียกยิ้มน่าสะอิดสะเอียนของลุงอ้วนนั่นได้มาก
“ครับ หนึ่งแสนสามหมื่นครั้งที่1.....หนึ่งแสนสามหมื่นครั้งที่2....”
ร่างใหญ่ยักษ์เดินเดินขึ้นเวทีมากอย่างมั่นใจ ผมทำได้แค่กรอกลูกตาไปมาอย่างหวาดหวั่น เขาหัวเราะคิกคักก่อนจะลูบมือไปบนท่อนแขนเปลือยเปล่าของผม
...ทะ..ทำไมขยับไม่ได้...
รังเกรียจ... ผมกลัวไม่นะอย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้น อย่าสัมผัสผมนะ ไม่!!!
“หนึ่งแสนสามหมื่นครั้งที่3 ปิด…!”
“เดี๋ยวครับทางอินเตอร์เน็ตมีคนให้ราคาเพิ่มครับ!!”
ผู้ชายหลังเวทีตะโกนบอก พิธีกรหยุดชะงักแล้วกระซิบถามกับทีมงานหลังเวที ผมมองตาอ้วนน่ากลัวที่กำหมัดอย่างโมโห
“สองแสนครับ! มีใครจะให้เพิ่มมั้ยครับ!”
สองแสนเชียวหรอ... ใครอีกล่ะ ยังมีพวกตัณหากลับยิ่งกว่านี้อีกหรอ!!
“สองแสนครั้งที่ 1!”
สิ่งที่ผมทำได้ตอนนี้คืออะไร...
“สองแสนครั้งที่ 2!”
ทำไมมันถึงกลายเป็นอย่างนี้ไปได้....เรื่องบ้าอะไรกัน
“สองแสนครั้งที่ 3!”
ไม่มีเวลาเหลืออีกแล้ว ผมปิดเปลือกตาซ่อนน้ำอุ่นใสใต้ดวงตา ผมทำอะไรไม่ได้แค่จะขยับตัวยังไม่ได้เลย ทำไมผมถึงซวยแบบนี้นะ...
“ปิดประมูลครับ!!”
แคว๊กกกก!
มือใหญ่บรรจงกรีดคัตเตอร์ลงบนเทปกาวสีน้ำตาลอ่อนก่อนจะค่อยๆแง้มฝากล่องออกดูของภายใน ดวงตาสีแปลกจ้องมองร่างบอบบางที่นอนขดตัวอยู่ภายใน ผ้าบางโปร่งที่ห่อหุ้มร่างกายเล็กนั่นคงไม่ได้ช่วยให้อุ่นขึ้นเลยแม้แต่น้อย เขาลากสายตามองลงมาที่กางเกงในสีหวานระบายขอบด้วยลูกไม้รับกับเรียวขาสวยที่ขดงออยู่ในกล่อง
“ฮะ....ฮา”
เสียงหายใจขัดๆลอดออกมาจากริมฝีปากบางก่อนที่ดวงตากลมโตจะเบิกกว้าง แววตาใสส่ายระริกมองใบหน้าคมคายที่คุ้นเคย มือเล็กค่อยๆยื่นไปสัมผัสใบหน้าเรียบนิ่งราวกับปูนปั้นอย่างระวัง ถ้าหากเพียงฝันใบหน้านี่อาจจะแตกสลายไปก็ได้
“...เฟียส”
มือเล็กรับรู้ได้ถึงกายอุ่น นี่ไม่ใช่ความฝันแต่คนๆนั้นกำลังอยู่ต่อหน้าจริงๆ ไม่ทันตั้งตัวร่างบางก็โผเข้ากอดคอคนตัวสูงไว้แน่น
“..เฟียส…เฟียสจริงๆ...ด้วย”
น้ำเสียงเบาโหวงเรียกย้ำๆ พลางกระชับแรงโอบกอดให้แน่นยิ่งขึ้น
“...บริการดีนี่หวังว่าจะคุ้มกับเงินที่จ่ายไปนะ..”
พูดจบมือใหญ่ก็แกะร่างเล็กๆออกจากตัว ใบหน้าหวานเงยหน้าสบดวงตาสีชาดที่พยายามกดกั้นอารมณ์โกรธอย่างงุนงง
“..แก้ผ้าแล้วไปนอนรอบนเตียงแล้วกัน...”
ร่างสูงลุกขึ้นไปล็อกประตูห้อง
“...คะ..คือ”
“ถ้าคิดว่าฉันซื้อมานั่งบีบน้ำตาเล่นล่ะก็คิดผิดแล้วล่ะ....”
ใบหน้าคมกระตุกยิ้มมุมปาก ร่างสูงก้าวกลับมาที่จุดเดิมก่อนจะย่อตัวให้ระดับใบหน้าใกล้กับใบหน้าหวาน ปลายนิ้วยาวเชยคางมนขึ้นมาเบาๆ แล้วกระซิบข้างหู
“...ขายตัวไม่ใช่หรือไง”
ริมฝีสวยเม้มสั่นระริก น้ำตาก็พาลเอ่อขึ้นขอบตา
“มะ..ไม่ใช่อย่างที่เฟียสคิดนะ! เราไม่ได้ขายตัว!” เสียงเล็กโต้แย้ง
“อ่อหรอ? แค่รับจ๊อบค้างคืนบ้านคนอื่นไม่ก็ตามโรงแรมว่างั้น!!”
คนตัวใหญ่กล่าวเสียงดังลั่นทำเอาร่างบางสะดุ้งโหยง
“เราไม่รู้จริงๆ...ไม่รู้ว่าจะถูกหลอกมาขายตัว..ฮึก ฮือ”
“เมื่อกี้บอกไม่ได้ขาย!! คราวนี้บอกถูกหลอกมาขายสรุปยังไงแน่ห๊ะ!!”
“ฮื้อ...ฮือๆเราไม่ได้ขายตัว..”
“เลิกพูดได้แล้วเสียเวลา!”
“จริงๆนะ!!”
“ไม่ต้องอายหรอกมาถึงขั้นนี้แล้ว ไว้จะบอกเพื่อนให้ช่วยซื้อแล้วกัน..”
เพี๊ยะ!!
ใบหน้าหล่อหันไปตามแรง มือใหญ่ยกขึ้นลูบใบหน้าที่แดงไปทั้งแถบ ดวงตาสีแดงลุกวาบมองใบหน้านองน้ำตาด้วยความโมโห
“กล้าตบกูหรอ!!”
เสียงใหญ่กระโชกพลางคว้ามือเล็กที่ตบหน้าเขาจังๆ
“ฮืออ....ดูถูกกันมากไปแล้วนะ!!”
“แล้วถูกมั้ยล่ะ!! อุส่าห์ใจดีหาลูกค้าให้ยังจะ..”
วืด~
หมับ!
กำปั้นเล็กซัดเปรี้ยงเข้าใบหน้าหล่ออีกรอบแต่ถูกจับไว้เสียก่อน ดวงตาใสเบิกกว้างพร้อมกับเสียงหัวเราะเบาๆในลำคอของคนตัวใหญ่
“ไม่ได้แดกกูหรอก!!”
“แน่จริงก็ปล่อยสิ!!”
คนตัวเล็กพยายามขึ้นเสียงข่มอีกฝ่ายบ้างทั้งทีตัวสั่นเทากลัวร่างใหญ่เต็มที่ แต่พอโดนพูดใส่แบบนี้แล้วเขาล่ะอยากกระโดดงับหูคนตรงหน้าให้ขาด นึกในใจเสร็จเขี้ยวเล็กก็ฝังลงบนท่อนแขนใหญ่ทันที
“แม่งเอ้ย!! ชอบความรุนแรงนักใช่มั้ย!!”
มือใหญ่บีบแก้มเนียนเต็มแรง ดวงตาลุกโชนจ้องมองคนตัวเล็กที่ลุกขึ้นต่อต้านเขา ดวงตาโตจ้องมองเขาอย่างไม่วางตายิ่งทำให้เขายิ่งเดือดที่กำหราบคนตัวดีไม่ได้ เห็นทีคงต้องทำให้หงอจนไม่กล้าซะหน่อยแล้ว จะให้ทำตัวใจดีปล่อยให้เหิมเกริมแบบนี้คงไม่ได้
“แรงดีนักอยู่ให้ถึงเช้าแล้วกัน!!”
+++นักเขียน+++
ขออภัยเด้ค่ะ ต้องช่วยพ่อกับแม่ทำกรงแมวใหม่เลยพิมพ์ได้นิดเดียว
ตอนนี้แมว(ซึ่งไม่ถูกกัน) อยู่บนบ้านแล้วในห้อง อัตราเสี่ยงที่มันจะวิ่งชนคอมดับสูงมากค่ะT^T
เดี๋ยวมาต่อพรุ่งนี้นะคะ :hao7:
ปล. อิเฟียสปากดีสมควรโดนน้ำกระทืบที่สุด แค่กัดมันไม่สะใจเลย-*-
-
น้ำตายแน่ๆงานนี้ไม่ได้นอนทั้งคืน
-
โฮ่ก ตกใตหมด เปิดมาเจอเรื่องนี้อัพ น้ำตาจะไหล
ไว้อ่านเสร็จจะมาเม้นอีกรอบ
-
ค้างงงงง ทำไมไปโดนประมูลได้ล่ะนั่น
คุณเฟียสก็ซึนน่่าดู5555 รอค่าาา
-
ค้าง ค้าง ค้าง :katai1: :katai1: :katai1:
-
ค้างงงงงงงงงง
-
ก็อยากดูเฟียสกินกวางอยู่หรอกนะ แต่ปากนายนี้มันน่ายกพวกไปรุมซะจริง(ไม่กล้าไปคนเดดียวกลัวตาย=__=;)
-
ขอให้น้ำโชคดี บายยย
-
ซวยจริงๆเลย โชคดีนะน้ำ :monkeysad:
-
น้ำเอ๊ย แกคงจะรอดอยู่หรอกนะคืนนี้ แต่ไม่เป็นไรหรอก เพื่อนแกนายเซฟนะก็โดนไปเหมือนกัน โดนก่อนแกอีก ในห้องพยาบาลด้วย ยังไงเฟียสก็ถนอมๆน้ำหน่อยนะ เพิ่งครั้งแรกเอง ตาคิระมันยังถนอมเซฟเลย รอพี่เอ็นมาต่อพรุ่งนี้นะ ขอบคุณคัฟ^^
-
น้ำสงสัยคืนนี้ไม่ลอดอะ อุส่ามีเขาช่วยไว้ตั้งหลายทีแต่ครั้งนี้คงหนีไม่พ้นแล้วหละ :z1:
เฟียสก็ไม่รู้หรือไงว่าน้ำโดนยาหนะ :angry2: ผ่านคืนนี้ไปงอลซะให้เข็ดเลยนะน้ำ
-
ตายแน่ๆ น้องน้ำของพรี๊!!!
:hao5: :hao5: :hao5:
-
น้องน้ำโดนแน่จ่ะงานนี้ เฟียสจัดหนัก!!!
-
โธ่ นำ้เวรกรรมอะไรเนี่ย...
-
“อื้อ...แฮ่ก หยะ...หยุด!! อื้ม”
ริมฝีปากหนากดปิดเสียงหวานที่ร้องห้ามปาม คนตัวเล็กดิ้นฝืนต่อต้านจนคนตัวใหญ่ต้องรวบแขนขึงไว้เหนือหัว ดวงหน้าขึ้นสีเบี่ยงหลบแนบหมอนแต่คนตัวใหญ่ก็ยังไม่ยอมแพ้เลื่อนใบหน้าไปกดจูบอีกครั้ง ลิ้นเปียกชื้นซอกซอนเข้าไปลิ้มรสหอมหวานภายในโพรงปาก ยิ่งชิมลึกก็ยิ่งหวานยิ่งกินมากก็ยิ่งต้องการ
กึด!
รสหวานหอมแปรแปลี่ยนเป็นรสคาวเลือด ร่างสูงถอนริมฝีปากออกพลางจ้องมองดวงตาตระหนกของลูกวางตัวน้อย เขาหัวเราะในลำคอก่อนตวัดลิ้นกลืนเลือดตัวเองลงไปในลำคอ
“...ฟะ..เฟียสผิดเองนะ...”
เสียงน้อยเอ่ยอย่างหวานหวั่น ดวงตาโตจับจ้องแววตาคมที่เปลี่ยนไปจากเดิม คนตัวเล็กข่มใจทำเป็นไม่เกรงกลัวเชิดใบหน้าขึ้นอย่างท้าทาย มือใหญ่ดันคางเชยใบหน้าหวานให้เงยมองหัวเตียง ลิ้นสากๆลากคงขาลำคอขาวฟันแหลมคมฝังขบลงบนเนื้อเนียนแรงๆจนคนตัวเล็กสะดุ้งร้องลั่น
“โอ๊ย!! เจ็บ...ฮือๆ เฟียส...”
ร่างสูงนึกอยากจะกัดเนื้อหอมหวานนี่ออกโทษฐานที่บังอาจมากัดลิ้นเขาแต่ก็เปลี่ยนใจเป็นลากคมเขี้ยวลงมาที่เนินอกสั่นกระพือ ริมฝีปากได้รูปครอบลงดูดกลืนยอดอกชูชันที่เชื้อเชิญสายตา
“ฮะ...อื้ม...”
ร่างเล็กบิดกายเพราะความรู้สึกชวนปั่นปวรที่เข้าแทรกแซงร่างกาย คนตัวใหญ่ดูดกลืนเม็ดออกสีสวยเข้าไปในปากอย่างรุนแรงพาเอาแผงอกเล็กยกตาแทบเข้าไปในปากด้วย เมื่อปล่อยออกเห็นรอยแดงเป็นวงใหญ่ใบหน้าหล่อยิ่งยิ้มอย่างสะใจก้มลงขบกัดหยอกล้อให้คนตัวเล็กร้องให้โฮอย่างบ้าคลั่งต่อ
“...ฮือๆ ไม่เฟียส..เจ็บ!! ฮือๆ”
ร่างสูงกดเข่าทับลงบนส่วนน้อยๆของร่างผอมบาง เขาขยับเข่าบดขยี้กระตุ้นให้ส่วนน้อยๆตั้งชันขึ้นท่ากลางเสียงร้องโอดครวญของคนถูกกระทำ
“อ๊า!!...ฮึก..ฮือๆ”
เสียงร้องไห้กลายเป็นเสียงสะอึกสะอื้น ภาพบหน้าหวานที่จมกองน้ำตาทำให้คนตัวใหญ่นิ่งกับการกระทำตัวเองไปชั่วครู่
...แกล้งบีบน้ำตาหรือป่าว หึ! ไม่น่าสงสารซักนิด!!...
ร่างสูงคิดในใจก่อนกระชากเสื้อผ้าชิ้นน้อยที่ปกปิดกายสั่นเทาออกแม้แรงเล็กๆจะพยายามต่อต้านแต่ก็สู้ไม่ได้ ตอนนี้ตัณหาครอบงำบังตาขุ่นเคืองนั่นหมดแล้ว
“ฮืออออ....อย่าเฟียส...”
มือเล็กแทบจะประนมไหว้ถ้าทำได้ นี่ไม่ใช่เฟียสคนที่รู้จักอีกต่อไปแล้วแววตาที่ไร้ความปรานีนั่นดุดันน่ากลัวจนทำเอาคนตัวเล็กขวัญเสีย ปลายนิ้วแทรกสอดเข้าไปในช่องทางสีสวยขยับทะลวงเข้าออกอย่างแรงจนช่องเล็กๆเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงสด ใบหน้าใสกัดริมฝีปากแน่นจนเลือดสีแดงไหลย้อม มันเจ็บมากกว่าจะบอกว่ารู้สึกดี นิ้วที่สอดใส่เข้าไปขูดกับผนังภายในจนเจ็บแสบไปหมด
“อ๊ะ...เฮือก!!...โรคจิต!!”
มือใหญ่ลากขาสวยเข้ามาชิดกับร่างตนจนคนตัวเล็กตกจากหมอน นิ้วเปียกชุ่มออกร่างสูงหันไปหยิบแพนตี้ตัวน้อยขึ้นมามัดแก่นเล็กๆไว้กันไปถึงจุดหมายก่อนที่เขาจะได้เริ่มบรรเลงรัก ใบหน้าหล่อค้อนขวับแทนคำขอบคุณในคำด่าถอ
“ฉันใจดีที่สุดในโลกแล้วจะบอกให้!!”
แก่นกายร้อนถูกจับยัดเข้ามาในช่องทางแคบ ร่างบางสะดุ้งดีดตัวแอ่นขึ้นพร้อมเปิดปากร้องอย่างเจ็บปวดหยาดน้ำตาใสเอ่อล้นออกมาอย่างพรูพรั่ง ริมฝีปากสวยสั่นเครือจนแทบไม่มีเสียงออกมา ปลายนิ้วเล็กจิกผ้าปูที่นอนระบายความเจ็บแต่ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ยิ่งคนตัวใหญ่พยายามฝืนแทรกเข้ามาลึกมากเท่าไหร่ช่องแคบฝืดเคืองยิ่งร้าวแทบฉีกออกจากกันเป็นเสี่ยงๆ ช่องแคบที่บีบรัดตอดจนคนตัวใหญ่รู้สึกอึดอัดจนเผลอปล่อยเสียงครางเบาๆออกมา ร่างสูงขยับกายบรรเลงรักท่ามกลางเสียงร้องไห้น่าสงสารจากริมฝีปากเล็ก ความร้อนที่ลุกโหมทำให้คนตัวใหญ่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไปยังคงวนเวียนกลืนกินร่างบอบบางแสนเย้ายวนนั่นอย่างไม่รู้จักอิ่ม ทดแทนเวลาที่เขาถูกปั่นหัวเล่นต้องเอาคืนให้สาสม!!
…เมื่อคืนมันอะไรกัน ฝันร้ายหรอ...
นึกว่าตกนรกไปแล้วซะอีก นี่ผมตายหรือยังนะทำไมขยับตัวไม่ได้อีกแล้ว ผมปรือตามองห้องที่แปลกไป ไม่ใช่ห้องสีส้มเหมือนพระอาทิตย์ตก ไม่มีหมีพู ไม่มีชั้นหนังสือการ์ตูน มีแต่ห้องสีหม่นเหมือนเส้นผมใครบางคนที่ผมจิกเอาไว้เมื่อคืน
...เที่ยง...
ผมจำได้ว่าเห็นนาฬิกาเรือนนี้ครั้งสุดท้ายมันขึ้นเลขสามนะ บ้าที่สุด!! ยันตีสามจะฆ่ากันหรือไง แต่เสียไปตั้งสองแสนคงกะเอาให้คุ้มสินะ... คิดว่าเขาจะช่วยผมขึ้นมาจากนรกที่ผมเผลอก้าวลงไปอย่างไม่รู้ตัว กลับกลายเป็นว่าช่วยฉุดผมลงไปอีก
“ตื่นแล้วก็อาบน้ำ!!”
ซาตานตัวร้ายกอดอกพิงประตูมองผม ผมเมินเสียงที่ได้ยินแล้วหลับต่อ ไม่มีแรงแม้แต่จะออกเสียงเลยครับคอผมแห้งแสบไปหมดเมื่อคืนทั้งร้องไห้ทั้ง... แหกปากหนักมากเจ็บคอ เปลือกตาก็หนักอึ้งตอนนี้ก็ยังตัวร้อนอยู่เลย ผมไม่ชอบเลยเวลาหายใจแล้วลมหายใจมันร้อน
พรึ่บ!
มือใหญ่กระชากผ้าห่มออกจากตัวผม ผมรีบขดตัวปกปิดของสงวนแต่...
“โอ๊ย!!....อือออ”
สะโพกผม... เจ็บโคตรไม่อยากกระดิกตัวเลย ไม่ใช่แค่เอวนะทั้งหลังเลยมั้ง อยากจะร้องไห้ชะมัด
“อย่าดื้ออยากโดนอีกหรือไง...”
เขากล่าวเสียงเรียบพลางไล่สายตามองเนื้อตัวแดงจ้ำของผมจนมาหยุดค้างอยู่ที่ก้นผม ผมรีบเอื้อมมือไปปิดเลย โรคจิต!!
“ลุกไหวมั้ยจะตายหรือยัง!”
ฟังดูเกือบหวังดีนะแต่ไม่ใช่ ปากร้ายที่สุด!!
“เงียบหาพี่หรือไงวะ!!”
คอกูแห้งเป็นพริกป่นล่ะ ไม่มีเสียงแล้ว!!
วืด!
มือใหญ่กระชากตัวผมที่HP เหลือศูนย์ปลิวกระเด็นเกือบตกเตียงดีที่ยังเมตตารับผมไว้นะ แต่จะดีกว่าถ้ามึงจะช่วยทำอะไรกูค่อยๆหน่อยตอนนี้ร้าวไปทั้งตัวล่ะ
“อ่อนแอชิบ!!”
ผมมองค้อนขวับ ลองให้กูเอาท่อนซุงตะบันก้นมึงบ้างมั้ยล่ะจะได้รู้สึก!!
“มองหน้า!! จะด่าไรพูดมาเลยดีกว่า!!”
“...ไอ้โรคจิต! อื้ม!!”
บอกให้ด่าแล้วเอาปากมาปิดปากกูเพื่ออะไร!!! ผมสะบัดหน้าหนีพลางเงื้อมือเตรียมตบแต่มันรู้ตัวดึงหัวหลบซะก่อน ผมหายใจหอบไม่ต่างกับปลาขาดน้ำ
“ลุกไปอาบน้ำ!! จะนอนให้หนอนแดกหรือไง!!”
“เกี่ยวไรกับนายล่ะ! ซื้อมาแค่คืนเดียวอย่ามาทำเป็นสั่งนะ!”
ผมพยายามใจดี?สู้เสื้อ ไม่มีอะไรจะเสียแล้วครับหมดไปแล้ว หมดไปนานแล้วด้วย มันลุกคว้านาฬิกาหัวนอนมากดๆแล้วตั้งไว้ตามเดิม พอผมหันไปดู 19.00 ...
“ยังไม่เช้าเลยเว้ย!!”
แม่งคิดได้ เอ่อผมต้องยอมแพ้ใช่มั้ย
“..จะกลับบ้าน..” ผมบอก
“ยังกลับไม่ได้!!”
ผมเบะปาก อะไรกันนักกันหนา นี่ยังไม่พอใจอีกหรอหวังว่าวันนี้คงไม่บ้าไปชวนเพื่อนมารุมผมหรอกนะ เมื่อคืนก็บอกจะหาลูกค้าให้ผมยังโมโหไม่หายเลย
“อย่ามาร้องไห้ต่อหน้านะ...อย่าให้พูดซ้ำไปอาบน้ำ”
ผมเม้มปากก้มหน้างุด ลุกไหวกูไปล่ะไม่นอนรอให้มึงเดินมาว้ากใส่กูหรอก!
“...เหนื่อย หิวน้ำ เดินไม่ไหว”
ผมบ่นเบาๆมันลุกออกไปจากห้องเลย ก็ดี...ผมล้มตัวลงนอนกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ สงสัยต้องกัดลิ้นเรียกเลือดออกมากินประทังชีวิตก่อน โทรให้ใครมารับได้มั้ย มือถืออยู่ไหน อา....ตอนนี้อยู่ที่ไหนยังไม่รู้เลย ทำมันถึงซวยแบบนี้....
แกร๊ก!
ร่างสูงก้าวผ่านเข้ามาในห้อง มือใหญ่วางถาดอาหารลงที่โต๊ะข้างเตียงก่อนก้าวเท้ายาวๆเข้าห้องน้ำไป ผมละสายตาออกมามองเหยือกน้ำ ผมขยับตัวเข้าไปใกล้ขอบเตียงเพื่อจะหยิบมายกกรอกปาก
“หยุดเลยนะ!!”
เสียงดุดังออกมาจากห้องน้ำผมรีบชักมือกลับนั่งหดคอตามเดิม มือใหญ่กระแทกกล่องพลาสติกใส่อาหารอันใหญ่ลงบนพื้นก่อนจะโยนผ้าขนหนูผืนเล็กลงไป
“เดี๋ยวหกเปียกห้องอยู่เฉยๆเลย”
เฟียสบอกแล้วรินน้ำใส่แก้วปักหลอดให้ผมเสร็จสรรพ
“เดี๋ยวกินข้าวก่อนแล้วค่อยกินยานอนเข้าใจมั้ย”
ผีเข้าผีออกตาบ้านี่ เมื่อคืนยังทำตัวโหดร้ายอยู่เลยทีตอนนี้ทำมาเป็นสงสารผม หรือจะเก็บไว้ใช้คืนนี้ต่อ....
“..เฟียส”
“อะไร!”
“...ไม่มีอะไร...”
ขอบใจแล้วกันที่ช่วยไม่ให้ผมต้องไปนอนกับตาลุงนั่น แต่ผมก็ยังโกรธอยู่ดีที่ทำแบบนี้....ไม่ใช่สิโกรธที่ไม่เชื่อที่ผมพูด ทำไมถึงไม่เชื่อล่ะ...ทำไม
“เป็นบ้าอะไรร้องไห้อีกละ!!”
มันทั้งโกรธ ทั้งน้อยใจ ช็อกมากเลยรู้มั้ยที่นายพูดแบบนั้นใส่ นายพูดเหมือนจะยกให้ฉันไปนอนต่อกับคนอื่น พูดดูถูกไม่เชื่อใจฉันด้วย!!
“ชิ! กินเสร็จแล้วเรียกแล้วกันจะไปชงเกลือแร่มาให้!!”
ผมก้มหน้ารับเบาๆ เขามักทำอารมณ์เสียใส่ผมเสมอ ผมควรจะชินได้แล้วแต่ยิ่งว้ากใส่ผมก็ยิ่งร้องไห้
ทำไมไม่เข้าใจกันบ้างนะ! ไหนบอกใจดีไง...ฮืออออ ไอ้ซาตานเอ้ย!
[Fiesta’s part]
เดาอารมณ์ยากชิบหาย!!
โครม!!
ผมเตะเท้าระบายความเครียดกับเคาเตอร์ครัว แม่งเจ็บแล้วกูจะเตะหาพ่อกูหรือไง!! เมื่อคืนก็ทำไว้แสบนักเช้ามามันน่าจับตีก้นให้เข็ดแม่งเสือกร้องไห้แต่เช้า กูทำอะไรผิดวะ!!
ติ๊ด..ติ๊ด
ผมเดินไปรับโทรศัพท์ก่อนกรอกเสียงลงไป
“ได้เรื่องว่าไง”
ผมฟังข้อมูลที่ออกมาตามสายก่อนจะวางหูโทรศัพท์ลง ผมก็ไม่ใช่คนไร้เหตุผลอะไรเพียงแค่ทำตามอารมณ์ก่อนแล้วค่อยหาเหตุผล ถึงจะผิดลำดับไปหน่อยแต่ก็ได้เรื่องเหมือนกันแหละ ผมเดินถือแก้วน้ำกลับเข้าห้องนอน ร่างผอมบางสะดุ้งกึกทิ้งช้อนลงชามข้าวต้มจนข้าวกระเด็นเลอะที่นอนผม...แล้วเอาเสื้อตัวโปรดกูมาใส่ด้วยนะเลอะเป็นวงเลย มันชอบทำตาตื่นๆเวลาเห็นผมไม่นานมันก็เริ่มใช้หางตามองผมแทน เดี๋ยวกูตบคว่ำ-*-
“กินเป็นเด็กไปได้!” ผมบอก
“เปิดประตูแรงแบบนั้น...”
“จะว่าเป็นความผิดฉันหรือไง!!”
โยนบาปมาหากูอีกนะเดี๋ยวก็แดกซะอีกรอบจะได้ไม่ต้องพูดมากครางอย่างเดียวพอ เมื่อคืนก็ลำบากตอนแรกหน่อยๆ มันยัดเข้าไปไม่ได้ช่องมันแคบเจลเจิลก็ไม่มีแม่งแหกปากลั่นจิกแขนผมเนื้องี้ลอกเลย
“พรึมพรำอะไร! แอบด่าฉันในใจใช่มั้ย!!”
ผมเหลือบตามองผมก่อนจะก้มลงเอาช้อนจิ้มข้าวต้ม เมื่อไหร่จะหมดกูช่วยบดให้เอามั้ย
“เอามานี่!!”
ผมคว้าช้อนจากมือมันมาตักข้าวจ่อมัน มันขยับตัวหลบเหมือนไม่อยากกินข้าวที่ผมป้อนซักเท่าไหร่
เคร้ง!
“ไม่แดกก็อาบน้ำ!”
ผมทิ้งช้อนลงชามแล้วดึงถาดขึ้นไปวางบนโต๊ะข้างเตียง หยิบหลอดมาปักให้มันกินเกลือแร่ด้วยรู้สึกจะเสียเหงื่อเยอะเมื่อคืน ผมเพลินไปหน่อยเลยได้นอนตีสาม ก็คิดแล้วมันหมั่นไส้!! ถ้าเมื่อคืนผมไม่สู้ราคาแล้วพ่อกับไอ้ลุงแก่ๆนั่นได้ไปล่ะ แค่คิดผมก็อยากจะแดกแม่งอีกรอบล่ะ
“...เดี๋ยวเช็ดตัวเอง...”
มันบ่นงุงงิงๆของมันแทบไม่ได้ยิน
“จะต่อเรื่องเมื่อคืนหรือจะอาบน้ำดีๆ”
มันตาเหลือกมองผม ไม่ต้องเช็ดมันล่ะตัวจับแม่งกดน้ำเขย่าๆเปล่าแห้งจบ
“..เช็ดตัว”
ดื้อไง-*- ผมไม่ฟังต่ออุ้มมันพาดบ่าเดินดุ่มๆเข้าห้องน้ำเปิดน้ำฝักบัวราดหัวมัน
“แค่กๆ...อะ..บ้า!”
ด่ากูอีก ผมเสยผมไปด้านหลังแล้วจัดการแก้ผ้ามันๆก็ใช้แรงอันน้อยนิดตีแขนผม ผมเพิ่งเห็นว่าขามันสั่นๆเหมือนยืนไม่ค่อยอยู่ ไม่ต่างกับลูกกวางแรกเกิดเลยขืนปล่อยไว้คงล้ม ผมเลยต้องเสียสละตัวเองเปียกน้ำเพื่อประคองเอวมัน ผมดันตัวให้มันเกาะกำแพงไว้ผมจะได้อาบน้ำให้มันสะดวกๆ
“ถ้าดิ้นมากจะปล่อยให้หัวโขกพื้น!”
ผมบอก ไม่ทันขาดคำแม่งยกเท้าเหยียบตีนผมเลย มันน่า...!! เดี๋ยวมึงแหก!!
“ไม่ต้องอาบแม่งล่ะ!!”
“ปล่อยนะ!”
ผมแหย่นิ้วเข้าไปในช่องแคบสีแดงสดที่เพิ่งผ่านการใช้งานมาไม่กี่ชั่วโมงก่อนจะควานนิ้ววนข้างใน ตอนแรกหวังดีจะช่วยล้างข้างในให้ ตอนนี้ไม่ล่ะเดี๋ยวจะใส่เพิ่ม
“อ๊ะ!..อือ..ไอ้โรค..อ๊า!”
ประสบการณ์เกือบ 5 ชั่วโมงกูรู้หมดล่ะโดนตรงไหนมึงจะร้อง ในห้องน้ำก็ไม่เลวนะเสียงก้องดีสองแสนเอาให้คุ้ม ผมมองตาปรอยๆ ริมฝีปากสีแดงเหมือนลูกเชอร์รี่ที่เผยอออกเปล่งเสียงร้องบ่นด่าออกมา หน้าแม่งอีโรติกมาก แล้วมันขยับช่องรัดนิ้วผมด้วย ไม่รอดหรอกครับ
เสร็จศึกท่ามกลางน้ำฝักบัว ผมรู้สึกเหมือนไข้ขึ้นสงสัยจูบมันมากเลยติดไข้มา ช่วยไม่ได้ก็ปากมันแดงซะขนาดนั้น ผิวขาวๆเรียบเนียนไม่มีไฝมีฝ้าอะไรเลย ผมเลยต้องขบกัดอย่างหมั่นเขี้ยว นึกแล้วเดี๋ยวเอาอีกพอๆเดี๋ยวต้องหามมันไปโรง’บาลซะก่อน
“อยากกินอะไรมั้ยจะลงไปข้างล่าง” ผมถาม
แล้วทำไมต้องไปเอาใจมันนักวะ!! งงตัวเอง!!
“..ไสหัวไป”
ดูมันตอบกับผู้มีพระคุณ
“อีกรอบมั้ย!”
“ฮือๆ...ฮึก...ฮือออ”
มันโผล่ใบหน้าท่วมน้ำตาออกมาจากผ้า ผมแทบจะตีหัวตัวเองเวลาผมเห็นน้ำตามันผมทำอะไรไม่ถูกจริงๆ บอกให้มันหยุดๆก็ร้องเลยไม่รู้จะทำอะไร
“นอนพักไปอย่าซนล่ะ!!”
ผมกล่าวทิ้งท้ายแล้วเดินออกมาจากห้อง ให้พาผู้ชายกลับไปนอนบ้านแม่คงช็อกตาย ไม่มีทางอื่นนอกจากยืมห้องที่โรงแรมใช้ไปก่อน พ่อเป็นเจ้าของโรงแรมก็ดีอย่างงี้ล่ะสะดวกหลายอย่าง ผมก็ไม่ต่างจากพ่อที่ใช้โรงแรมค้างแรมกับคนอื่น เจ้าลูกกวางนั่นก็ไม่ใช่คนแรกที่นอนบนเตียงนั้น ผมถูกสอนมาให้ใช้ประโยชน์จากสิ่งที่มีอยู่ให้มากที่สุด ง่ายๆว่าใช้หน้าตาหากินประมาณนั้น
...ลืมหยิบตังค์ เวร!...
ผมเดินกลับไปที่หน้าห้องตัวเองอีกรอบ ผมยืนนิ่งมองบานประตูที่ค่อยๆแง้มออกมา ยังมีแรงหนีอีกนะ รู้งี้น่าจะจัดหนักให้ลุกไม่ขึ้น ถ้ามันเปิดมาเจอผมจะทำยังไงนะ
แอ๊ด~
มันหยุดมองหน้าผม ผมก็ทำหน้านิ่งมองมันอย่างคาดโทษ มันทำเป็นมองเลยไปข้างหลังผมก่อนจะกระแทกประตูเข้าหน้าผม ไอ้กวางบ้าของหากินกู!!
หมับ!
“จะไปไหน!!”
ผมดึงประตูออกแล้วคว้าเอวมันไว้ มันดิ้นขลุกขลักๆในอ้อมแขนผม ถ้าจะเหยียบตีนกูอีกรอบมึงพลาดล่ะ ผมยกตัวผมลอยไว้ก่อนเลย!!
“..แฮ่กๆ ปะ..ปล่อย”
“ไม่!! จะหนีไปไหน!!”
“..จะ..จะเอามือถือไปให้เฉยๆ..เพื่อนนายโทรมา!!”
ผมปล่อยตัวมันลงพื้นพลางมองหน้า มันโกหกผมหรือป่าว มันรีบชูมือถือให้ผมดูผมก็รับมาแต่ยังไม่ปล่อยมันไปไหนหรอกนะ
“รู้ได้ไงว่ามือถือฉันอยู่ไหน”
ผมถามพลางหรี่ตาเค้นคำตอบ มันทำตาลอกแลกๆไม่ยอมสบตาผม
“จะเอาไปโทรให้คนมาช่วยหรอ รู้รหัสปลดล็อกหรือไง”
มันนิ่งไป แม่งโง่จริงๆน่ะแหละ ผมควรจะขำมันดีมั้ย มึงไม่มีรหัสปลดล็อกแล้วมึงจะโทรยังไง!! เพลียครับเป็นผมๆคงกระโดดเดดซีตาย
“โง่แบบนี้ถึงได้โดนเขาหลอก!!”
ผมว่าพลางดันหน้าผากมัน ถ้ามึงไม่มีกูมึงจะรอดมั้ย ทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย ผมว่าผมต้องผูกมัดมันแล้วล่ะ จะยอมหรือไม่ยอมช่างแม่ง
“ต่อไปนี้ต้องเป็น….!!”
กึก! ปากมันไม่ไป พอเห็นดวงตากลมใสนั่นจ้องฟังที่ผมพูดอย่างตั้งใจไปไม่เป็นเลย กรรม
“เอาเป็นว่าถ้าเป็นเด็กดีจะพากลับบ้าน!!”
ผมเอียงคอเหมือนจะงงๆกับคำพูดของผม แม่งเอียงคออีกแล้วววว คอมันอย่างขาวแล้วจะให้กูเอาตาไปมองที่ตรงไหน!!
“...อือ”
มันรับแล้วเดินเอื่อยๆกลับไปที่ห้อง ขานี่ก้าง 60 องศาได้ มันเหมือนตัวอะไรซักอย่าง ถ้าลำบากขนาดนั้นผมอุ้มมันไปนอนง่ายกว่า
“อ่ะ!”
มันร้องตกใจที่ผมช้อนตัวมันขึ้นมาจากพื้น
“จะพาไปนอน”
มันยอมอยู่นิ่งๆแถมเอนหัวพิงอกผม เคยรู้ตัวมั้ยว่าอ้อนคนเก่ง แต่คงเพราะใสซื่อแบบเด็กๆแบบนี้ถึงโดนหลอกเอาได้ ไม่สิ! ถ้าถูกคนแบบนั้นหลอกให้มาทำคงไม่เอ๊ะใจปฏิเสธที่จะทำหรอกมั้ง เก็บแรงไว้ตันหน้าคนซะหน่อยดีกว่า!!
ผมจอดรถมอไซค์หน้าบ้านหลังเล็กๆ ก่อนจะลงมายืนข้างล่างปล่อยให้คนนั่งซ้อนอยู่บนรถ มันไม่ลงเอง คงจะทำใจอยู่ล่ะมั้งขึ้นทีก็เจ็บลงนี่ยิ่งเจ็บกว่า ผมรู้ว่ามันลำบากที่นั่งรถมอไซค์หลังเสร็จกิจยามค่ำคืนถึงแม้จะพักฟื้นเต็มที่แล้วก็เหอะ ผมมองใบหน้าจิ้มลิ้มที่ถอนหายใจเฮือกๆมองพื้นเหมือนคนจะโดดตึกตาย เห็นแล้วมันนานไปผมเลยจับมันอุ้มลงมาซะเลย
“อะ...ขะ..ขอบใจ”
“เปลี่ยนเป็นเอาเงินสองแสนมาคืนดีกว่า”
“......”
มันเบะปากมองหน้าผม กูล้อเล่นมึงก็จริงจัง
“รีบเข้าบ้านเถอะ”
มันเดินไปเปิดประตูรั้วผมก็เดินตามมันเข้าไปข้างใน มันคงสงสัยว่าผมจะตามมันเข้าไปทำไม พอเปิดประตูเข้าบ้านผมก็เห็นเพื่อนมันนั่งรออยู่ตรงที่วางรองเท้าพร้อมกับเพื่อนผม ไอ้แมวผีนั่นพอเห็นเพื่อนกวางตัวน้อยของมันก็รีบกระโจนเข้าหาแทบล้มทั้งคู่ดีที่ผมยันหลังเจ้ากวางน้อยไว้
“มึงหายไปไหนมากูโทรไปก็ไม่รับ!!”
ไอ้ตัวเปี๊ยกแหกปากโวยวายพลางกอดเพื่อนมันไว้แน่น มันตวัดสายตามองมาทางผมก่อนจะทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ
“แกพาเพื่อนฉันไปไหนมา!!”
หาเรื่องกันเลย ถ้าไม่ติดว่ามึงเป็นเด็กเพื่อนกูๆโบกไปนานล่ะมาขึ้นเสียงใส่กูเนี่ย
“ถามเพื่อนแกดูสิ” พูดกับมันดีๆไม่ได้
“น้ำ!! มันทำอะไรมึงหรือป่าว!! มึงไม่ได้กลับบ้านตั้งแต่วันศุกร์กูเป็นห่วงมึงนะ!!”
“ก็ทำไปเยอะนะ” ผมบอก
“เสือก!!”
แม่งน่าตบให้คว่ำ-*-
“ไอ้น้ำมึงร้องไห้ทำไม...”
บ่อน้ำตาแตกอีกละ รู้เลยว่าแดกน้ำวันนึงเป็นลิตรๆเพื่ออะไรอยู่แค่วันเดียวน้ำหมดตู้เย็นภายในสามชั่วโมง ไอ้เปี๊ยกจ้องหน้าเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อผม มันเดินดิ่งเข้ามาคงอยากจะชกผมเต็มที่ ให้ทีนึงก็ได้อุส่าห์ห่วงเพื่อนขนาดนี้
ผลั๊วะ!
“ไอ้เชี่ยคิระ!!”
ไอ้เพื่อนเวร แม่งเสยหมัดใส่หน้าผมจังๆ เลือดกลบปากดีฟันไม่หลุด
“...เดี๋ยวเจ็บมือนะ...”
มันบอกพลางกุมมือเมียมันไว้ พวกมึงนี่......
“โอ๋กันมากไปละ!!”
ให้แม่งชกยังดีกว่าไอ้คิระเยอะ ไอ้เชี่ยนี่แรงเยอะผมเคยสู้กับมันตอนเข้ามาม.ต้น ผมทำมันแขนหักสองข้าง มันทำผมหัวเจาะกำแพงสมองเกือบไหล สรุปเข้าICUทั้งคู่
“แกนี่ดีนะเป็นห่วงเพื่อนดีจังเลย” ผมบอก
“ฉันจะแจ้งตำรวจจำแก!!” ไอ้เตี้ยบอก
“ไม่แจ้งซะล่ะ!”
“ถ้าคุณอาไม่ห้ามไว้แจ้งไปแล้วเว้ย!!”
“ลูกหายไปขนาดนี้ไม่แจ้งความแปลกหว่ะ!!”
ผมหัวเราะในลำคอเบาๆ ดวงตาใสเบิกมองผมอย่างงุนงง ผมเดินเข้าไปหามันแล้วจับมือมันไว้แน่น ไม่ต้องร้องไห้แล้วมาถึงขั้นนี้ละ
“...น้ำ..”
ผมมองร่างผอมโปร่งสวมแว่นที่เบิกตากว้างตกตะลึงราวกับเห็นผี
“พ่อครับ...”
เจ้ากวางน้อยเรียก ผมรีบดึงแขนมันไว้ก่อนที่มันจะวิ่งไป
“เป็นพ่อภาษาอะไรวะ!!”
ผล๊วะ!!
“เฟียสหยุดนะ!!”
ไม่ทันแล้วผมสวนกำปั้นแบบจัดหนักใส่พ่อมัน น้ำโวยวายวิ่งพรวดเข้าไปดูพ่อที่ล้มลงไปกองอยู่กับพื้น ผมไม่ได้ทำอะไรผิด ผมทำให้สิ่งที่ถูก แค่ต่อยมันน้อยไป
“ขายลูกกินแบบนี้ได้ยังไง!!” ผมตะคอกเสียงดัง
“..ฟะ..เฟียสเข้าใจผิด”
“ไม่ผิดเว้ยกูไปถามเจ้าของร้านมาแล้ว!!”
ยอมรับความจริงเหอะถึงมันจะไม่น่าฟังเท่าไหร่ ผมเดินไปกระชากคอเสื้อตาลุงงี่เง่านั้นขึ้นมาเขย่าอยากจะซัดให้หมอบจริงๆ
“ทำอะไรเคยคิดบ้างมั้ย!! ถ้าน้ำถูกพวกโรคจิตวิปริตประมูลได้ไปจะกลับมาสภาพไหน!!”
“ก็มันช่วยไม่ได้นี่บริษัทฉันจะเจ๊งแล้ว!! บ้านก็โดนยึดจะให้ฉันทำยังไง!!” ไอ้ลุงนั่นเถียง
“ชำแหละเครื่องในตัวเองไปขายซะไป!! ไม่ได้ยากอะไรเลย” ผมเถียงกลับ
“เฟียสหยุดได้แล้วนะ!!” น้ำโวยวายอีกรอบ
มันร้องไห้อีกแล้ว ผมไม่อยากเห็นน้ำตามันเลย แต่ผมก็ไม่รู้จะทำไงให้มันไม่ร้องไห้ มันคงโมโหผมเหมือนกันที่ตันหน้าพ่อมัน แต่พ่อมันก็น่าโมโหเหมือนกันน่ะแหละ!!
“ไปปิดบริษัทเส็งเคร็งนั่นแล้วไปทำงานที่นี่ซะคนอื่นจะได้ไม่ลำบาก”
ผมข่มใจให้เย็นพร้อมปานามบัตรพ่อให้ตาลุงนั่น ขืนผมอยู่ต่อผมได้ปรี๊ดแตกอาละวาดบ้านพังแน่ ใจเย็นไว้ๆ ที่เหลือมันเรื่องครอบครัวของเจ้านั่นมันแล้ว ผมตัดสินใจหันหลังเดินออกจากบ้านไป ทำอะไรมากไปก็พาลแต่จะทำให้น้ำเกลียดผมมากเข้าไปอีก แค่ไปข่มขืนมันก็มากพอแล้ว
ตึกๆ
“เดี๋ยวเฟียส!”
เท้าเล็กๆวิ่งออกมาหาผมหน้าบ้าน ผมไม่อยากจะหันกลับไปมอง ตอนนี้ผมอยากกลับบ้านให้เร็วที่สุดเดี๋ยวปรี๊ดแตก
“...ขอบใจนะ แต่เรื่องนี้...ขอคุยกับพ่อแค่สองคน บางทีเราอาจจะไม่ได้เรื่อง ทำอะไรก็ไม่ดี ไม่มีประโยชน์ เราว่าพ่อต้องมีเหตะผลที่ทำแบบนี้..”
เหตุผลบ้าบอ!!
“ผิดที่เราเองแหละ...เราเป็นภาระให้พ่อต้อง..”
“อย่าโทษตัวเองได้มั้ย!!”
ผมหันไปว้ากใส่มัน
“มองคนในแง่ดีเกินไปแล้วนะนายน่ะ... ไปโกรธคนที่ทำให้เจ็บไม่ใช่มาต่อว่าตัวเอง!!”
“นั่นมันพ่อฉันนะ!!”
“ชิ!!”
“...เฟียส”
“นายเป็นของฉันแล้วต่อไปนี้ฉันมีสิทธิในตัวนาย!! ฉันสั่งไม่ให้นายโทษตัวเอง!! ห้ามทำงานอันตรายแบบนั้นอีก!! ห้ามเด็ดขาดเข้าใจมั้ย!!”
มัดมือชกแบบนี้แหละ ปล่อยให้คนโง่หลงไปในดงคนฉลาดก็ตายพอดี คิดว่ามีใครคุ้มครองนายได้ดีกว่าฉันงั้นหรอ!!
“สิทธิอะไรของนาย..” เสียงเล็กๆถาม
“สิทธิในการเป็นสามีไง!!”
“จะตะโกนทำไมบ้าหรือป่าว…”
“ไม่รู้ล่ะ!! เรื่องของนายๆก็ไปเคลียร์ซะจะตัดพ่อตัดลูกอะไรก็เชิญแต่นายเป็นของฉัน”
“...ไม่ได้เป็นแฟนกันซะหน่อย...”
“เป็นแล้วเว้ย!!”
มันเบิกตากว้าง เป็นเมียก็ต้องเป็นแฟน จะรับผิดชอบมึงคนเดียวเนี่ยแหละ
“...แฟนที่ดีไม่ควรตะคอกใส่กันนะ กลับบ้านดีๆล่ะ..”
มันบ่นขมุบขมิบก้มหน้าหลบสายตาแล้วยิ้มบางๆก่อนจะวิ่งเข้าบ้านทิ้งให้ผมยืนเอ๋ออยู่คนเดียว เหอะ แฟนที่ดี เป็นไม่ได้ๆแต่แบบนี้รับไม่ได้ก็ต้องเอาเพราะกูยัดเยียดจบ!!
...คงต้องปล่อยให้ทำอะไรด้วยตัวเองบ้าง...
รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นพ่อมันซะมากกว่า
ครืด~
/ฉุกเฉินโทรกลับด่วน..../
ไอ้พ่อเฮงซวยมีตังค์แต่ส่งฉุกเฉินให้โทรกลับ ทำไมถึงเจอแต่พวกไม่ได้เรื่องวะ!!
“ฮัลโหล”
(แกอยู่ไหน)
“บ้านแฟน”
(มีแฟนด้วยหรอ)
“เพิ่งคบกัน”
(ใช่คนที่แกประมูลตัดหน้าลูกค้าฉันหรือป่าว)
“ยุ่งน่ามีไรเปลืองตังค์ค่าโทรศัพท์”
(มีแฟนแล้วจะทำได้หรอ ก็งานแบบเดิมน่ะแหละ)
“ได้สิแฟนไม่รู้ซะหน่อย”
(ถ้าเขาจำได้ระวังเรื่องใหญ่นะ)
“ผมเซียนน่า ว่ามาเลยเมื่อไหร่ เท่าไหร่”
(ลูกสาวห้างCV center แค่ไปกินข้าวพาไปเที่ยว เริ่มหลังแกกลับมาจากญี่ปุ่นก็ได้)
“ได้เท่าไหร่ ต้องอยู่กับยัยนั่นกี่วัน”
(ก็สามอาทิตย์ ถ้าทำให้พ่อเขาเจรจาซื้อที่ดินแถวเขาใหญ่ให้ก็เอาส่วนแบ่งไป 7%)
“ผิดแล้ว 15% โอเค รับงานครับแค่นี้นะ”
ก็แค่จ๊อบง่ายๆ เรื่องแบบนี้ทำบ่อยอยู่แล้ว ไปก่อนนะเจ้ากวางน้อยแล้วคืนนี้จะโทรไปปลอบใจ ฉันจะคอยยืนอยู่ข้างๆนาย นายเป็นคนเดียวที่หยุดฉันได้เจ้ากวางน้อย..
++++++++++++++++
ไม่มีไรพูดมาก ฝนตกระวังเป็นหวัดค่ะ :katai4:
-
ขอให้โดนน้องกวางจับได้ น้ำสู้ๆนะะ
-
มาต่อแล้วววววว เม้นก่อนค่อยมาอ่าน
แล้สอ่านเสร็จจะกลับมาเม้นอีกรอบ ไปละ ฟิ้วววววว
-
น้ำมีแฟน :a5:
พ่อน้ำนี่ไม่ได้เรื่องเลยขายลูกกิน
-
น่าสงสารครอบครัวน้ำอ่ะ แต่พ่อไม่น่าขายลูกกินเล๊ย น้ำก็มองโลกในแง่ดีเกิ๊น สรุปคืนนี้น้ำได้ทั้งพ่อใหม่ทั้งสามีเลยอ่ะ ฮิฮิ แต่ว่าเฟียสนี่มันส่วนดีน้อยกว่าส่วนชั่วเนอะ ดูสิทำไปได้ไงใช้อารมณ์แล้วเหตุผล แต่เวลาจะสปุกปิ๊กปาปิยองกุ๊กกะน้ำครั้งต่อไปนิเฟียส ขอแนะนำเตรียมเจลไว้ด้วย อีกอย่างถนอมน้ำมันหน่อย ดูสิครั้งแรกไม่มีเจลยังตั้งตีสาม ขอบคุณคัฟพี่เอ็น
-
กระทืบเฟียส กระทืบเฟียส กระทืบเฟียสสสสสสส
รับจ้อบบ้านแกเรอะ ฮะ!!!!
ถ้าไอ้กวางรู้จะเป็นยังงายยยยยยย เดี๋ยวน้ำละเหยไปจะเสียใจจนตายนะเอ้งงงงงงง :angry2:
-
เอิ่ม หวังว่าน้ำคงไม่โดน ลูกเจ้าของห้าง ดักตบนะ --"
-
เฟียสกำลังน่ารักกับน้ำเป็นแฟนกันแล้วววววดูแลน้ำดีนะ//งานรับจ็อบเล็กๆของเฟียสถ้าน้ำรู้น้ำอาจจะเสียใจก็ได้นะเฟียส
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:เสร็จไปแล้วอีกคู่ :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
:pighaun: :pighaun: ตินแรกฟิน แต่ตอนนี้ชักอยาก
:z6: :z6: พระเอกละ
มาต่อเร็วๆน๊า สู้ๆจ้า~ :katai2-1:
-
โหย พ่อน้ำร้ายมากอ่ะ สงสารน้ำจุงเบย ย ย
-
Sulfur Love
50 ตอนแรก
http://www.niyay.com/story-60162/
ที่เหลือ
http://www.inlove-book.com/n_novel_detail.php?ide=10430
จริงๆเคยมาลงแล้วลบทิ้งไปค่ะ55 มันเยอะมากเลยลงไม่ไหวT^T
อ่านให่สนุกนะคะ :mew1:
---ขอบคุณมากคร้บ----
-
อ่านรวดเดียวเลย ชอบทั้งสองคู่เลยค่ะ
รอตอนต่อไปน่ะ
:mew1: :mew1:
-
บทที่ 10.1
[Filter’s part]
บทก็น้อย บางทีก็ไม่มี บางครั้งก็ยืนประดับฉากเฉยๆ ถ้าชีวิตผมจะน่าเบื่อขนาดนี้เฮ้อ~ วันนี้เป็นอีกวันที่ผมต้องทำหน้าที่การ์ดที่ดีของโรงเรียนในการเดินสายตรวจดูความเรียบร้อย คอยเก็บศพพวกที่ติดกัน จับพวกเล่นการพนัน ส่งคนค้ายาบ้าให้ตำรวจ บางทีผมก็คิดว่าผมเป็นตำรวจซะเอง
“เอามาเร็วๆสิวะ!!”
ผู้ชายหัวโล้นตัวใหญ่ยักษ์สองตัวในชุดนักเรียนโรงเรียนเดียวกับผมยืนตะคอกใส่เด็กชุดเอี๊ยมสีน้ำเงิน
ผมก็ไม่ได้อยากอยู่โรงเรียนเถื่อนๆแบบนี้หรอกนะ แต่บ้านผมปล่อยเงินกู้แม่เลยให้มาเรียนนี่ ให้เรียนวิชาเก็บเงินกู้น่ะแหละ ทั้งที่ผมอยากเป็นครูสอนอนุบาลมากกว่า
ป๊าบ!
“ระ...รุ่นพี่”
หลังจากผมตบหัวเกรียนๆของมันไปก็ก็หัวมาทำหน้าเหวอใส่ผม ผมเผยยิ้มกว้างโชว์เขี้ยวงามๆพร้อมกับพูดอย่างสุภาพตามแบบฉบับผม
“ไถเงินเด็กแบบนี้.....มันน่าเอาไปถ่วงทะเลจังเลยนะครับ^^”
“มะ..ไม่ใช่นะครับ คือพวกผม..”
ยักษ์สองตัวมองผมตัวสั่น แหมผมน่ะใจดีสุดแล้วในโรงเรียนทำไมต้องทำท่าตื่นเต้นขนาดนั้น
“แงงงงงง”
เด็กตัวเล็กนั่งทรุดตัวร้องไห้ เลือดในตัวผมนี่พุ่งพร่านเลย ผมตวัดสายตาจิกพวกมันก่อนดึงคอเสื้อมันลงมากระทุ้งเข่าใส่ท้อง
“ไอ้เลว! สอนไม่จำใช่มั้ยว่าอย่าไถเงินเด็ก!!”
ผมรัวมือตบเหม่งมันอย่างกับเล่นกลองชุด มันน่านัก
“พี่ครับผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะครับT^T” ยักษ์ตัวที่สองพูด
“เห็นอยู่กับตาแท้ๆยังกล้าปฏิเสธอีกหรอ^^+”
“รุ่นพี่!! ผมแค่จะช่วยน้องเขาตามหาแม่>O<!!”
“ไปตามที่ยมโลกไป!!”
ผมกระโดดถีบขาคู่เข้ากลางอกไอ้เวรสองตัวนั่น ดีนะผมเซียนไม่ล้ม โฮกกก
“ไปไหนก็ไปเลย!!”
ผมชี้ให้มันวิ่งไปที่อื่น ผมหันหลังกลับมาดูเด็กน้อยน่าสงสารที่นั่งร้องไห้อยู่ เจอแบบนี้เด็กอาจจะได้รับความกระทบกระเทือนทางจิตใจรุนแรง เราคงต้องปลอบใจเด็กแล้วสอนไม่ให้เขาเอาไอ้พวกนั้นเป็นตัวอย่าง คิดแล้วความเป็นครูมันพุ่งพร่านนนน>///<~
“ไม่เป็นไรแล้วนะครับคนดี^^”
ผมย่อตัวลูบไหล่สั่นไหวเบาๆ ใบหน้าจิ้มลิ้มเงยขึ้นมองหน้าผม น่ารักเป็นบ้าเลยลูกใครเนี่ย ตาโต๊..โต แก้มยุยน่ารักเชียว
“ฮือออ..มะ..ม๊า แงงงงงงง TOT”
เด็กชายตัวเล็กกระโดดสวมกอดผม มะม๊า...หรอ-o-
“ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวพี่พาหามะม๊าเองนะไม่ร้องนะครับ^^”
“มะม๊า...ก็อยู่นี่แล้วไง”
ดวงตาใสกระพริบปริบๆแข่งกับผม เอ่อ.... ผมหันซ้ายหันขวาขอให้เจอผู้หญิงซักคนแถวนี้ แต่ดันไม่มีซักคน
“ฮะๆ พี่เป็นผู้ชายนะ^^” ผมบอก
“มะม๊าO.O”
“ไม่ใช่ครับ ไปเดี๋ยวพี่พาไปหานะ^^;”
“มะม๊า!! แงงงงงTOT”
“มะม๊าก็มะม๊า-_-;”
“ฮี่ๆ^O^”
แขนนุ่มนิ่มโอบกอดผมแน่นพลางหัวเราะคิกคัก คือพี่อยากรู้ว่าพี่เหมือนแม่น้องตรงไหน-_- เอาเป็นว่ารีบพาไปส่งบ้านดีกว่า
“เดี๋ยวพี่พาไปส่งบ้านนะครับ^^”
“ไม่กลับ>3<!!”
“คุณพ่อเป็นห่วงแล้วนะครับ^^”
“ฮึก..T^T”
เอ๊ะ! อย่าบอกนะว่า...-o-
“คุณพ่อตายแล้วหรอครับ”
“แงงง มะม๊าใจร้าย~ ปะป๊ายังไม่ตายซะหน่อยTOT”
กูจะไปรู้กับคุณน้องมั้ยละครับ แล้วร้องไห้เพื่ออะไร-_-
“มะม๊าปังอยากกินน้ำปั่นO.o”
“ชื่อปังหรอ”
“แงงง ชื่อขนมปังไงมะม๊าๆจำชื่อปังไม่ได้หรอT^T”
“จ้าๆ ไปซื้อน้ำปั่นแล้วกลับบ้านกันนะ^^”
“มะม๊าจะกลับไปกับปังใช่มั้ย”
ผมมองดวงตาใสที่รอคอยคำตอบ ทำไมกันนะทั้งที่ลูกออกจะน่ารักขนาดนี้ ทำไม...ถึงทิ้งได้ลงคอผม ลูบเส้นผมสีอ่อนเบาๆพลางยิ้มบางๆ
“ครับ เพราะงั้นห้ามดื้อนะครับ^^”
“รักมะม๊าที่สุดเลย>3<~”
เด็กตัวเล็กน่ารักเดินกระโดดไปมา มือเล็กๆแกว่งมือผมไปมาอย่างสนุกสนาน เพราะเด็กๆมันน่ารักแบบนี้ไงผมถึงอยากเป็นครูอนุบาล
“เอาน้ำอะไรครับ” ผมย่อตัวถามน้องปัง
เด็กตัวน้อยชะเง้อคอมองรถเขนดูลำบากพอควรผมเลยอุ้มขึ้นมาให้มองในได้ถนัดๆ ใบหน้านน่ารักหันมายิ้มแก้มปริให้ผม โอ้ยยย รู้สึกอยากมีลูก>///<
“โกโก้ฮับๆ>.<”
“โกโก้แก้วนึงชานมแก้วนึงครับ^^”
ผมสั่งพ่อค้ารถเข็น ดวงตาโตมองการตักอย่างตั้งใจ เหมือนผมตอนเด็กๆเลย ตอนเด็กๆผมก็ชอบมองคนขายก๋วยเตี๋ยวนะ อยู่บ้านก็เล่นเด็ดใบไม้มาใส่กระชอนปลาลวกเล่นๆเหมือนกัน ฮ่าๆ
“ได้แล้วครับ...อ่ะ”
หมับ!
มือใหญ่ยื่นมารับแก้วในไปดูดกินต่อหน้าต่อตาผม ผมมองคนตัวใหญ่ล่ำที่สักเต็มตัวน่ากลัวแถมเจาะหูเจาะปากเต็มไปหมด มันกระตุกคิ้วกวนตีนหันไปแท็คมือกับเพื่อนมันอีกห้าหกคนที่มีสารรูปไม่ต่างจากมันเท่าไหร่
“ขอบใจนะที่สั่งให้ มีอะไรมองหน้าอยากไฝว้หรอห๊ะ!!”
เสียงใหญ่หันมาตะคอกใส่คนตัวเล็กในแขนผม ดวงตาถลึงกว้างสบดวงตาผม มันแสยะยิ้มเล็กน้อยก่อนจะชูของลับใส่หน้าผม(ผมหมายถึงนิ้วกลางนะ-o-)
“เจอได้นะเว้ย!!”
ว่าจะไม่มีเรื่องแล้วนะ
“มะ..ม๊า..”
ใบหน้าน่ารักเงยขึ้นมองผมอย่างหวาดกลัว ผมถอนหายใจเบาๆ ไม่อยากทำให้เด็กกลัว
“ไปกินที่อื่นกันเถอะครับ อันนี้ถือว่าให้ทานหมา”
วืด!
“มึงว่าไงนะ!!”
มันกระชากเสื้อกันหนาวที่ผมผูกไว้ที่คอ มันแพงนะเว้ยหน้าอย่างมึงไม่มีปัญญาซื้อหรอก ผมบีบข้อมือมันแรงๆ ค่อยๆบิดมันออกช้าๆพลางยิ้มอย่างกวนตีนที่ใครเห็นก็ต้องปรี๊ดแตก
“ให้หมาแดก ใช้ศัพท์แบบนี้คงเข้าใจง่ายกว่าสินะ^^”
“มึงงงงงง!!”
มันแยกเขี้ยวก่อนตะบบมือมาที่ไหล่น้องปัง
หมับ!!
“เฮ้ย!! เด็กไม่เกี่ยว!!”
ผมบอกแล้วรีบแงะมือมันออก ดูเหมือนน้องปังจะเจ็บน้องเขาเริ่มเบะปากอีกแล้ว เวรนี่แม่ง!! ผมหันไปมองแก้วน้ำอีกแก้วที่วางอยู่บนฝาถังใส่น้ำ คิดอะไรดีๆออกแล้วล่ะ
พรวด!!
ผมยกแก้วปั่นสาดใส่หน้ามัน มันตกใจรีบชักมือไปปาดหน้ามัน จังหวะนี่ล่ะต้องรีบวิ่งหนีก่อน ผมอุ้มน้องปังโกยอ้าวไปตามถนน วิ่งถนนโล่งๆนี่อันตรายไปที่คนเยอะๆน่าจะดีกว่า ถ้าไม่ติดว่ามีเด็กล่ะก็เคลียร์จบไปแล้ว
ฟิ้ว~
เคร้ง!!
ท่อนกระบองเหล็กลอยข้ามหัวไปกระแทกกับกำแพงตรงหน้าผม ผมรีบเบรกขาตัวเองไว้ไม่ให้โดนกระบอกที่กระเด้งออกมา
“น้องปังครับวิ่งออกตรงตอกนี้ไปนะครับ!!”
ผมบอกพลางชี้ไปที่ตรอกเล็กๆซึ่งทะลุไปยังถนนอีกฝั่ง ผมวางน้องเขาลงแล้วดันให้วิ่งออกไป
“ไม่เอาปังจะอยู่กับมะม๊า!!”
“อย่าดื้อน่ารีบไปเร็ว!”
อย่างถ่วงนักได้มั้ย รีบไปเหอะน่า!!
โคร้ม!!
ถังขยะสีเขียวล้มลงระเนระนาด น้ำขยะชวนสะอิดสะเอียนไหลสงกลิ่นชวนอ้วกออกมา ผมหันไปหาพวกมันโดยผลักน้องปังไว้ข้างหลัง 6:1 หกคนอาวุธครบ ส่วนหนึ่งนี่มีแค่มือกับตีน เท่าเทียมกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว
“หมั่นไส้มานานล่ะอีกเด็กโรงเรียนนี้ ริอาจเป็นนักเลงเดี๋ยวมึงได้เห็นนักเลงจริงๆเป็นยังไง!!”
ผมอยากจะวิ่งไปดึงไอ้ตุ่มๆที่ปากมันออกจริงๆ มึงจะเจาะเพื่ออะไร เจาะแล้วแดกข้าวอร่อยขึ้นหรอเดี๋ยวเจาะบ้าง
“แหมๆ มาแสดงตัวอย่างแย่ๆให้ดูแบบนี้รับไม่ได้เท่าไหร่นะครับ^^”
ผมยิ้มกวนๆ มือก็แกะลูกลิงที่เกาะชายเสื้อผมไม่ยอมไปไหน เฮ้อ ทำแบบนี้ลำบากนะ
“กวนตีนนะมึง!!”
“ฮ่าๆ จัดเลยมั้ยครับแต่รอสักครู่นะครับ^^”
ผมบอกแล้วหันมาจัดการกับลูกลิงข้างหลัง
“มะ..ม๊า ๆจะทำอะไรT^T” น้องปังถามมือเล็กกำเสื้อผมไว้แน่น
“ถ้าไม่ไปจะโกรธแล้วนะครับ” ผมบอก
“มะม๊าบอกจะกลับบ้านด้วยกัน!!”
“งั้นไปบอกคุณพ่อนะครับว่ามะม๊าอยากกินยำมาม่าทำรอไว้ได้เลย^^”
“จริงนะ!!”
“จริงจ้าไปได้แล้วนะ^^”
มือเล็กไม่ยอมปล่อย ผมก็เลยก้มลงกอดไปที นี่น้องเขาคิดว่าผมเป็นแม่จริงๆหรือไงนะ เจ้าตัวเล็กปาดน้ำตาก่อนจะวิ่งเลี้ยวออกไปจากตรอก ผมหันกลับมามองหมาตัวใหญ่ที่เตรียมขย้ำผม ไอ้ตรอกขยะนี่มันมีอะไรใช้ได้บ้างเนี่ย
“คิดว่าจะใช้เวลาเท่าไหร่” ผมถาม
“พูดไรของมึง!”
“10 นาทีแล้วกัน”
ผมบอกพลางหยิบหลอดไฟอันยาวในถังขยะออกมา ไม่อยากเสียเวลามากหรอกนะจะรีบกลับไปดู
การ์ตูนด้วย ผมควงหลอดไฟสีขาวในมือก่อนตวัดชี้หน้าไอ้คนที่แย่งน้ำผมกิน
“..เข้ามาเลย...”
“มะม๊า!!!”
เสียงเล็กๆตะโกนข้างหูผม ผมรู้สึกเหมือนเกิดแผ่นดินไหว ร่างผมมันสั่นคอนไปหมด หยาดน้ำอุ่นๆที่หล่นกระทบแขนผมเรียกเปลือกตาผมให้เบิกกว้างขึ้น
“มะม๊า! ฮือๆ มะม๊าTOT”
ผมขยับตัวลุกขึ้นอย่างลำบาก นานๆทีจะสู้กับพวกถึกๆรู้สึกเหนื่อยเป็นบ้า ดวงตาโตเบิกมองขวดแก้วที่ปักอยู่ตรงหน้าขาผมก่อนจะร้องลั่นหนักกว่าเดิม โดนตอนไหนไม่รู้ตัวเลยมันส์จัดไปหน่อย
“อย่าไปเขย่าพี่เขาแบบนั้นสิปัง”
เสียงทุ้มนุ่มนวลเอ่ยปรามคนตัวเล็กเบาๆ ผมมองเงาเบลอๆตรงหน้า ผู้ชาย..ใส่ชุดสีขาว พยาบาลหรอ อ่า มีผ้าพันคอด้วยลูกเสื้อหรอ ใบหน้าเลือนรางยื่นเข้ามาใกล้ผมที่หายใจหอบๆก่อนจะทาบฝ่ามือลงบนแก้มผม ถึงจะมองเห็นไม่ชัดแต่หน้าตาก็ไม่เลวเลยนะ ยังหนุ่มมากเลยด้วย ละ..แล้วทำไมใจผมมันเต้นแปลกๆ สงสัยจะเหนื่อยมากสินะฮ่าๆ
“ป๊ะป๊า~ มะม๊าจะเป็นอะไรมั้ย ฮือๆ”
พ่อของปังหรอ มือใหญ่สอดเข้ามาข้างหลังผม อีกข้างสอดเข้ามาใต้ขา ท่อนแขนใหญ่ช้อนตัวผมลอยจากพื้น อุ้มหรอ เฮ้ย!!
“ไม่ต้องอุ้มหรอกครับผมเดินเองได้!” ผมรีบบอก
“อย่าดิ้นสิครับเดี๋ยวแผลอักเสบ” พ่อปังดุผม
“มันน่าอายนะครับ ตัวผมก็หนักด้วย-o-”
“อย่าดูถูกกำลังแขนผมสิครับ”
ร่างสูงยืนขึ้นพรวด ผมนี่ใจหายวาบเลยมุมมองมันสูงขึ้นมากเลย สูงเท่าไหร่กันเนี่ย ผมพยายามนอนตัวนิ่งๆมุดหน้าเข้ากับเสื้อขาวๆ อายสายตาคนรอบๆครับ ไม่ไหว
“คิกๆ มะม๊าเขินหรอฮับ^O^”
“ปะ...ป่าวซะหน่อย-///-”
เขาเรียกอายต่ากหากเล่า ผู้ชายคนนี้เป็นพาร์ติซิเย่หรอใส่ชุดแบบนี้
“เอ่อ ขอบคุณนะครับแต่ผมลงตรงนี้ดีกว่าครับ^^” ผมบอก
“ ผมจะพาไปคลินิกใกล้ๆนะครับ”
คลิกนิก-_- หมอ-_- ม่ายยยยยยยยย
“ผมจะกลับบ้านครับๆOoO”
“กลัวหมอหรือไงครับทำตาโตซะ”
รู้อีกนะ-////-
“งั้นไปทำแผลที่ร้านก่อนนะครับ”
ใบหน้าหนุ่มเฟี้ยวก้มลงมาใกล้ๆผม เฮ้ย!! ใกล้เกินไปแล้วสายตาสั้นหรือไง ผมไม่อยากจะเงยหน้าสบตาเขาเลย ผมเป็นพวกแพ้คนใส่แว่น -///- ผมว่าผู้หญิงใส่แว่นก็น่ารักนะแต่ผู้ชายใส่แว่นก็เท่ดีเหมือนกัน
“ปะป๊าให้มะม๊าค้างนี่นะๆ><”
“ป๊ายังไม่ได้ลงโทษที่แอบหนีไปเที่ยวเลยนะปัง..”
“ป๊า..TOT”
ใบหน้าน่ารักส่อแววจะร้องไห้อีกรอบเมื่อเจอสายตากดดันผ่านเลนส์แว่น ร่างเล็กๆวิ่งไปผลักประตูกระจกร้านสีขาวสะอาด กลิ่นขนมปังและเนยลอยเข้าจมูกผม ผมมองบรรยากาศในร้านขนมที่ออกแนววินเทจทั้งสีห้องที่เป็นอิฐฉาบด้วยสีขาว โต๊ะเก้าอี้ที่เป็นไม้และโคมไฟเล็กๆที่ติดอยู่ตามผนัง กินกาแฟก็หอมน่ากินมากไม่แปลกเลยที่คนจะแน่นร้านแบบนี้
“ผู้จัดการ..อ่ะO.o”
พนักงานหลังเคาเตอร์ทำหน้างงๆที่เห็นพ่อปังอุ้มผมเข้ามาในร้าน ผมมองคนในร้านที่ทำหน้ายิ้มๆ บางคนก็ควักมือถือขึ้นมาถ่ายรูป เอ่อ...-_-
“ฝากร้านซักครู่นะครับผมจะทำแผลให้เด็กคนนี้ก่อน”
ร่างสูงเดินเข้าไปในห้องหลังร้าน แขนใหญ่ค่อยๆวางผมลงบนโซฟา
“ผมไปเอากล่องปฐมพยาบาลก่อนนะครับ” เขาบอกแล้วเดินเลี้ยวไปอีกมุมของห้อง
จึ๋งๆ
นิ้วเล็กๆจิ้มแก้มผมเบาๆ ผมมองใบหน้ายิ้มแย้มสดใส
“ปะป๊าหล่อมากใช่มะ แล้วทำไมมะม๊าถึงทิ้งปะป๊าล่ะ-3-”
ยังไม่ทันคบจะให้ทิ้งแล้วหรอ
“พี่เขาไม่ใช่มะม๊าของปังนะครับ”
ร่างสูงก้าวเข้ามา ใบหน้าใสขมวดคิ้วก่อนจะตะโกนถามเสียงดัง
“ไม่ใช่ได้ไงก็มะม๊าผมสีเหมือนปังเลยนี่นา!!”
“คนสีผมเหมือนกันมีเยอะแยะไป” ร่างสูงยังคงตอบ
“ไม่ใช่! สีผมนี่มันพิเศษนะ!”
“บอกว่าไม่ใช่ก็คือไม่ใช่เลิกตามหาได้แล้วเขาตายไปแล้วนะ”
“ไม่จริงอ่ะ! ก็เพื่อนป๊ายังบอกว่ามะ...”
“พูดไม่รู้เรื่องหรือไง!!”
เสียงใหญ่ตวาดลั่นห้อง ผมมองดวงตาโตที่เบิกกว้างอย่างตกใจ ฟันเล็กๆขบริมฝีปากแน่น ใบหน้าคนเป็นพ่อเริ่มอ่อนลงคงรู้สึกผิดไม่น้อยที่ตวาดใส่ลูกแบบนั้น
“ไม่คุยกับป๊าแล้ว ฮือ!!”
ร่างเล็กเดินชนพ่อตัวเองออกไป ผมได้แต่นั่งเงียบไม่ส่งเสียง ปัญหาครอบครัวมันแก้ไม่ยากท่าเข้าใจและช่วยกันหาทางออก แต่ครอบครัวที่มีแค่คนเดียวซึ่งต้องรับบททั้งพ่อและแม่ก็คงไม่รู้จะปรึกษาใครล่ะนะ ก็ไม่มีใครยอมพูดเรื่องครอบครัวให้คนอื่นรับรู้นี่นา
“ขอโทษด้วยนะครับที่ปังสร้างความวุ่นวายให้”
“อะ ไม่หรอกครับผมต่างหาก ขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้ลำบาก^^;”
“เขาคงเห็นว่าสีผมคุณเหมือนแม่เขาน่ะครับ”
“อ่ะครับ นานๆทีจะเจอสีผมเหมือนกัน ผมก็แปลกใจอยู่นะครับฮ่าๆ”
ใบหน้าคมเงยหน้าขึ้นมองผม ผมพูดอะไรผิดหรือไง โรงเรียนผมลูกครึ่งเยอะมาก สีน้ำตาลโหลมากแต่ไม่มีใครเหมือนผมซักคน
“ขอบคุณที่ช่วยลูกผมไว้ด้วยนะครับ”
“อ่าครับ^^”
“ผมจะดึงขวดแก้วออกนะครับ”
ถ้าบอกว่าให้ปล่อยมันค้างเอาไว้อย่างนี้จะเป็นไรมั้ยเล่า ผมกันฟันยิ้มแห้งๆ มือใหญ่จับปากขวดและดึงเบาๆ แต่คมข้างในเนื้อมันบาด เจ็บจนเลือดไหลเลย
“เจ็บมั้ยครับ”
ถามแปลกนะครับ ผมไม่เข้าใจเหมือนกันที่พวกพยาบาลถาม เจ็บมั้ยๆก็รู้ว่าเจ็บแล้วถามทำไม-_- ผมส่ายหน้าเบาๆเขาก็ดึงต่อ
ชึ้บ!
ขวดแก้วถูกดึงออกจากขาผม มีเพียงเสียงโอดครวญเบาๆลอดออกจากปากผม มือใหญ่ยกขึ้นลูบหัวผมเบาๆ ดวงตาสีดำสนิทจ้องมองผมสะกดตัวผมให้อยู่นิ่ง ดวงตาทอประกายมองใบหน้าผมพลางเม้มปากเหมือนคนกำลังเจ็บปวดข้างใน
หมับ!
มือใหญ่กระชากร่างผมเข้าไปนอนอ้อมกอด จมูกโด่งสูดกลิ่นจากเส้นผมผมเข้าไป เขากระชับกอดแน่นโอบรอบไหล่ผมจนรู้สึกเจ็บ แผงหน้าอกที่เบียดแน่นทำให้ผมรับรู้ว่าหัวใจเขาเต้นแรง สัมผัสอบอุ่นที่ส่งผ่านมายังผมบ่งบอกให้ผมรู้ว่าเขากอดผมด้วยความรู้สึกโหยหาและเจ็บปวด ที่คุณกอดผมเพราะผมเหมือนคนนั้นๆที่ลูกคุณพูดถึงหรือป่าว
“ขอโทษนะ...เดี๋ยวผมจะให้คนอื่นมาทำแผลให้”
คนตัวใหญ่ปล่อยผมออกจากอ้อมกอด เขารีบหันหน้าหลบผมเลยไม่ทันได้เห็นว่าเขาทำหน้ายังไง ลูกของเขาเข้ามาทักว่าผมเป็นแม่ แล้วเขาก็กอดผม ผมเหมือนภรรยาของเขามากขนาดนั้นเลยหรือไง...
++++คนเขียน++++
เปิดตัวคู่ที่ 3 ออกมานิดนึงคงไม่เยอะเท่าสองคู่หลัก
เปิดเทอม 28 ตุลา ช่างเร็วนักฆ่ากันซะเถอะ สอบไวแถมยังเปิดไวด้วย--
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ คิดว่าจะต้องทำสารบัญแล้วล่ะว่างั้นมั้ย55
เอาการ์ตูนมาแนะนำค่ะ Shiki (ซากปีศาจ) อนิเมะก็สนุกนะลองหาดู
...อย่าลืมจิ้นโทรุกับนัทสึโนะล่ะ... :hao6:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มันส์เลือดสาดดดดดดดเลย 55555
-
ชอบคู่นี้ๆๆ
-
อร๊ากกกกกกกกกกกกนั้องปังงงกับปะป๊าม่าม๊า ติดตามค่าคู่3
-
อ๊ากกกคู่3มาเสิร์ฟแล้ว ฮี่ฮี่ ชอบอ่ะชอบๆ น้องปังน่ารักจังอ่ะ ติดตามคู่3ต่อนะงับ ^^
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:-[ :-[ คู่นี้น่ารักอ่ะ
-
สุดท้ายฟิลเตอร์ก็เคะจริงๆสินะ :z1:
ปล.ไปอ่านซัลต่อเมื่อกี้ เกลียด April fools day ขึ้นมาทันตาเห็น :ling2:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:กรี้ดดดดดดดดดดดดคู่นี้มีลูกติดด้วย :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
คู่นี้น่ารักอ่า ลูกน้อยกลอยใจตามหาแม่ด้วยยย :hao6:
รอตอนต่อไปค่าาา
-
อ่า...เปิดตัวคู่ที่ 3 ชอบจังมีลูกด้วยอ่ะ แถมเรียกฟิลเตอร์ว่าม่าม๊าด้วย
-
ห๊ะ!!!!!!!
เปิดตัวคู่ที่สาม
WOW
:hao6: :hao6: :hao7: :hao7: :hao7:
-น้องปังน่ารักอ่ะ
:mew1: :mew1: :mew1:
-
10.2
“คืนนี้ที่เดิมใจปะ?”
คาร์ลพูดพลางยกมือเตรียมให้ผมแทครับคำเชิญของมัน ช่วงนี้ผมกลับบ้านดึกบ่อยจนพ่อด่าแล้วนะเนี่ย ไอ้คาร์ลเลิกคิ้วสูงเมื่อเห็นว่าผมยืนนิ่ง สรุปต้องไปสินะ ผมแตะฝ่ามือตอบรับมันไป
แป๊ะ!
“อ๊า>O<!!!”
เสียงเล็กๆตะโกนลั่น ผมก้มลงมองเด็กแก้มยุ้ยที่ขมวดคิ้วยุ่งชี้นิ้วมายังผม เท้าเล็กๆวิ่งมาหยุดใกล้ๆผมก่อนจะดึงตัวผมออกมาห่างๆคาร์ล
“มะม๊านอกใจปะป๊าหรอ>O<!!”
เอ๋! ผมยืนทำหน้างง ใบหน้าเล็กๆสะบัดเมินเพื่อนผมอย่างหมั่นไส้ เกือบลืมไปเลยว่าน้องเขาคิดว่าผมเป็นแม่-_-;
“มึงเป็นสาวดุ้นหรอวะ ฮ่าๆ^^” ไอ้คาร์ลหัวเราะ
“สาวบ้านมึงสิ-*-” ผมพูดลอดไรฟัน
น้องปังจ้องหน้าไอ้คาร์ลเขม็งส่งเสียงขู่ในลำคอ ส่วนได้เพื่อนผมก็ยอมที่ไหนไปเล่นจ้องตากับเด็กอีก
“..กลับบ้านปัง”
ร่างสูงโปร่งในชุดลำลองเสื้อเชิ้ตสีเทาเดินมาดึงแขนเล็กๆออกจากแขนผม ผมมองดวงตาสีดำที่ไม่สบตาผม ไม่สิไม่มองหน้าผมแม้แต่นิดเดียว รู้สึกไม่ดีเลยแหะ
“ป๊า~ แต่ม๊าเค้า-o-”
“ถ้ายังไม่จบเรื่องนี้อีกป๊าจะไม่คุยด้วยแล้วนะครับ”
เสียงตัดบทกล่าวเรียบง่าย ผมมองคนตัวเล็กที่ยืนตัวสั่นเม้มปากแน่นเหมือนจะร้องไห้
“ขอโทษด้วยนะครับที่ปังมารบกวนคุณอีกแล้ว”
พ่อปังผงกหัวขอโทษผมใบหน้าอ่อนวัยแย้มแห้งๆ ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อยนะ
“ไปก่อนนะ นัดสาวไว้^^”
ไอ้คาร์ลบอกพลางเหล่ตามองใบหน้ายับยู่ยี่ของน้องปัง เหมือนจะเกิดศึกภายในราชสำนักเสียแล้ว แล้วทิ้งคนขาเจ็บอย่างผมไว้ T^T
“ป๊า~ ขาม๊าเลือดออก” น้องปังบอก
ผมรีบก้มดูเข่าตัวเองที่โดนขวดแก้วเสียบไปเมื่อวาน เลือดงี้เลอะกางเกงผมเลย กรรมสงสัยได้ซื้อใหม่
“แผลฉีกหรอครับ”
ใบหน้าใต้กรอบแว่นฉายแววกังวล เขาย่อตัวลงดูขาผม มือใหญ่สัมผัสเบาๆเกรงว่าผมจะเจ็บ
“นี่ซนทั้งวันเลยหรือไงครับ” เขาถามผม
“ป่าวนะครับ ผมก็แค่เดินกับวิ่งเอง-o-”
“วิ่งทั้งที่ขาเจ็บเนี่ยนะครับ”
“ก็ช่วยไม่ได้ไม่วิ่งก็ตายสิครับ-o-”
คิดว่าคู่อริเจอกันแล้วมันเดินแบบสโลว์โมชั่นใส่กันหรอ ขานี่ของสำคัญเลยนะเนี่ย
“ป๊าอุ้มม๊ากลับบ้านเถอะT^T” น้องปังบอก
“ไม่ต้องหรอกน่าเรื่องแค่นี้เองจิ๊บๆ^^” ผมบอก
“ปังเจ็บแทนมะม๊าอ่าT^T”
“ไม่เอาน่าจะทำหน้าเหมือนจะร้องไห้สิ”
“งั้นปังร้องเลยก็ได้TOT”
ไม่คิดว่าเด็กจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่เข้าใจยากแบบนี้นะ-o-;
“ถ้าไม่รังเกรียจไปนั่งพักที่ร้านก่อนมั้ยครับ เดี๋ยวผมจะพาไปส่งบ้าน”
พ่อปังถามผม เกรงใจนะเนี่ย
“ไม่เป็นไรครับ” ผมบอก
“อย่าดื้อสิมะม๊า ป๊าอุ้มเลย>3<!”
“ขี่หลังสิครับ” พ่อปังบอก
“ไม่ดีกว่าครับอย่าเลยเดี๋ยวเสื้อเปอะ^^;”
“ม๊า>O<!!”
ร่างสูงโปร่งย่อตัวหันหลังเตรียมพร้อมให้ผมขึ้น นอกจากพ่อแล้วผมไม่เคยขี่หลังใครเลยนะเนี่ย ถึงผมจะพูดว่าไม่ขึ้นเขาก็ไม่ยอมลุกด้วย บังคับกันชัดๆ>///<
“ระ...รบกวนด้วย..นะครับ-////-” ผมบอก
“เรื่องแค่นี้ไม่เรียกว่ารบกวนหรอกนะ”
ใบหน้าคมเอียงคอยิ้มบางๆให้ผม ผมก้มหน้างุดซุกไหล่กว้างอย่าไม่รู้ตัว ทะ...ทำไมรู้สึกแปลกๆ มันเขินๆยังไงก็ไม่รู้ บอกแล้วว่าผมแพ้คนใส่แว่น เวลาอยู่ใกล้ๆแล้วทำตัวไม่ถูก ยิ่งถูกเอาขึ้นหลังแบบนี้เขาจะรู้สึกมั้ยว่าผมหัวใจเต้นแรงอยู่
“ฮึบ!”
“หวาOoO!!”
ไม่ทันที่ผมจะเกาะดีเขาก็ลุกขึ้น มือผมเลยคว้าคอเสื้อเขามั่วเลย
“ฮะๆ ไม่เคยขี่หลังเพื่อนหรือไง” เขาหัวเราะ
“ก็ไม่ได้ขี่มานานแล้วตั้งแต่เด็กๆโน่น อย่าหัวเราะสิครับ-///-”
ผมเอามือโอบคอคนตัวสูงไว้กันหงาย ความอบอุ่นจากแผ่นหลังกว้างทำให้ผมรู้สึกโล่งหัวอย่างบอกไม่ถูก ผมซุกหน้าแนบแผ่นหลังใหญ่ตรงหน้า กลับบ้านไปวันนี้ผมไปขอพ่อขี่หลังดีกว่า ผมสงสัยจังว่าทำไมผู้ชายที่อ่อนโยน อบอุ่นแบบนี้ถึงถูกทิ้งได้ลงคอ หรือภรรยาเขาจะตายไปแล้วจริงๆนะ
“ม๊าทำหน้าฟินมากเลย>.<~”
“ปะ..ป่าวซะหน่อย” ผมรีบโต้กลับ
อย่าพูดให้อายได้มั้ย ไม่รู้จะเอาหน้าไปแอบตรงไหนแล้วเนี่ย-///-
“ป๊า~ ปังขี่หลังม๊าได้มั้ยอ่ะ จะขึ้นอ่ะป๊าอย่าเพิ่งไปเซ่-o-”
“ขึ้นมาอีกคนป๊าก็หลังหักสิ”
จะบอกว่าแค่ผมคนเดียวก็หักจะหักแล้วใช่มั้ยล่ะ ก็บอกแล้วว่าจะไม่ขึ้นดันให้ขึ้นเองนี่-3-
“คุณ...ปล่อยผมลงก็ได้นะครับ” ผมบอก
“แปลกๆเนอะเรียกคุณ เรียกผมว่าพายุดีกว่านะ”
“อ่ะ...คุณพายุ”
“ไม่ต้องเติมคุณสิ จะเรียกลุงก็ได้นะ”
โห้ ก็ไม่ได้แก่ขนาดนั้นนะครับ ดูแล้วน่าจะซัก 25 นะไม่ถึงขั้นลุงหรอก
“พะ..พี่พายุ-///-”
“อั๊ย~ มะม๊าหน้าแดงด้วย แค่เรียกชื่อป๊าเองน้า~”
ชงเหลือเกินนะน้อง -o-;
“ชื่ออะไรล่ะเราน่ะ” พี่พายุถาม
“ฟิลเตอร์ครับ” ผมบอก
“ชื่อเท่ดีนะ ^^”
อย่ายิ้มบ่อยสิครับผมแพ้คนใส่แว่น
“พายุ~ ฟิลเตอร์~ เข้าก๊านนน เข้ากันเน้อออ^O^”
มันเข้าตรงไหนไม่ทราบ จะชวนพี่ไปขุดทองกับพ่อน้องหรอเนี่ย ไม่ได้มีรสนิยมแบบนั้นนะ ไม่อยากรวยทางลัดด้วย
“ม๊าฮะ! ป๊าฮะ! ไม่รู้ทำไมปังหยุดยิ้มไม่ได้เลย ปังจะหน้าบานมั้ยฮะ^O^”
“ไม่ยิ้มก็บานอยู่แล้วนี่”
“ป๊าอ้า>O<~”
น่ารักจังนะครอบครัวนี้ เหมือนผมจะหยุดยิ้มไม่ได้เหมือนกันแหะ ถ้าเป็นไปได้ในอนาคตผมก็อยากมีภรรยาและลูกที่น่ารักแบบนี้บ้างนะ แต่ภรรยาของผมจะตัวอุ่นแบบนี้มั้ยนะ จะมีกลิ่นขนมปังน่ากินแบบนี้ด้วยหรือป่าวนะ
..หนัก..
ทำไมมันหนักๆ ผีอำหรอ ให้ตายเหอะไม้กางเขนช่วยอะไรไม่ได้เลยหรอ
“ป๊า!! ม๊าตื่นแล้ว!!”
ผมเบิกเปลือกตามองใบหน้าน่ารักที่จ้องผมระยะใกล้ ริมฝีปากเล็กคลี่ยิ้มหวานก่อนจะก้มลงหอมแก้มผมเบาๆ อะ...ที่นี่มันที่ไหนกันเนี่ย ผมมองห้องวอลเปเปอร์ลายเป็ดเหลืองในห้อง แม้แต่ผ้าห่มผมก็เป็ดเหลือง ไม่ใช่ห้องผมแล้วล่ะ
“ตื่นแล้วหรอ กินขนมปังก่อนสิ”
ร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาหาผม เขานั่งลงข้างเตียง
“ขะ..ขอโทษนะครับ ผมเผลอหลับไป>///<”
น่าอายชะมัดเลย หลับไปได้ยังไงก็เนี่ย ตั้งแต่เมื่อไหร่กานนนนน>O<
“มะม๊าน้ำลายเยิ้มเต็มหลังป๊าเลยแหละ-o-”
บัดซบที่สุด!! มีอะไรน่าอายกว่านี้อีกมั้ยT^T
“ขะ..ขอโทษนะครับ>///<”
“ฮ่าๆ ไม่เป็นไรหรอก ตอนแรกก็ตกใจนะว่าทำไมตัวฟิลมันยวบๆ หลับนี่เอง^^”
“เมื่อคืนนอนดึกไปหน่อยครับ แหะๆ^^;”
“เหมือนจะมีไข้นะ หรือป่าว”
“เอ๊ะ!”
หน้าผากเรียบจรดหน้าผากผม ผมเบิกตากว้างตกใจ ดวงตาสีเข้มสบตาผมเล็กน้อยก่อนจะผลุบต่ำลงพร้อมกับถอยตัวออกไปจากผม
ตะ..ตกใจหมดเลยO///O
“ม๊าไปอาบน้ำกันเถอะ^O^”
เด็กตัวน้อยเดินออกมาจากห้องน้ำ มือเล็กๆกวักเรียกผมให้เข้าไปอาบน้ำด้วย
“ไปอาบน้ำแล้วมาทำแผลนะ เมื่อกี้พ่อฟิลโทรมาเลยบอกไปว่าเป็นลมอยู่ที่ร้าน อีกเดี๋ยวคงมารับ”
“แต่ผมไม่มีเสื้อ”
“เอาของพี่ใส่ไปก่อนไง^^”
พี่พายุ-///- พี่อย่ายิ้มสิครับ~
“ม๊า~ มาอาบน้ำเร็ว><” น้องปังเร่ง
“อะ..อาบด้วยกันหรอ-o-!!”
“ปังอยากอาบกับม๊านี่...ไม่ได้หรอฮะT^T”
น่าสงสารเกินไปแล้ว ตะ..แต่อาบน้ำกับ เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกมั้ง ไหนๆก็ไหนๆแล้วน้องเขาจะได้รู้ไปเลยด้วยว่าผมเป็นตัวผู้-.-
“ป๊าจะให้พี่เขาไปอาบอีกห้อง”
“ไม่เป็นไรครับ อาบนี่ก็ได้^^”
“เย้^O^”
ผมลุกจากเตียงแต่ลุกเร็วไปหน่อยเลือดตามมาไม่ทัน ภาพซ่าเลย @-@
วืด~
หมับ!
หัวผมกระแทกไหปลาร้าคนตัวใหญ่ดังกึก ผมเงยหน้ามองใบหน้าตกใจที่อยู่ไม่ไกล มือใหญ่ที่กุมสะโพกผมไม่ให้ล้มวางนิ่งอยู่กับที่ไม่ยอมขยับ รู้สึกเหมือนผมกับเขาจะหยุดกึกนับเลขกันอยู่ในใจ ผมกระพริบตาปริบๆเรียกสติตัวเอง
“ปะ..เป็นไรหรือป่าว”
เขาพูดพร้อมปล่อยตัวผมออก
“ไม่ครับ อือ..ขอบคุณนะครับ”
ผมบอกแล้วยิ้มเก้อๆ ส่วนเขาก็ยกมือลูบท้ายทอยตัวเองเบาๆ
..แล้วเราจะยืนกันตรงนี้อีกนานมั้ย...
“เดี๋ยวไปหยิบผ้าขนหนูให้นะ^^” พี่พายุบอก
“คะ..ครับ”
ผมเดินเบี่ยงไปทางซ้ายแต่ก็ปะเข้ากับร่างสูงใหญ่ที่เดินมาทางนี้เหมือนกัน ผมหยุดยิ้มเล็กน้อยพลางผายมือให้เขาเดินเขาก็นิ่งให้ผมเดินซะงั้น งั้นเดินแล้วนะ
กึก
ผมหัวโหม่งกับแผงอกกว้างอีกรอบ ใจตรงกันจริงๆ
“ฮะๆ เอาแบบนี้แล้วกันนะ^^”
มืออุ่นจับไหล่ผมพลางหมุนตัวผมไปอีกข้างนึง ผมยิ้มบางๆฮาตัวเองครับ แต่ก็ผ่านมาได้ล่ะนะ
“มะม๊า~ ปะป๊า~ จีบกันอยู่นั่นแหละ คิกๆ^^”
ผมดันหัวเจ้าตัวเล็กเข้าห้องน้ำโดยไว เดี๋ยวมันแซวอะไรอีก ร่างเล็กหัวเราะสนุกสนาน ปังเดินเอาผ้าขนหนูไปแขวนที่ราวเตี้ยๆข้างกำแพงก่อนจะหมุนตัวกลับมาหาผมพร้อมชูแขนขึ้น
“ม๊าอาบน้ำให้ปังหน่อยสิ^^”
“ครับๆ”
ผมหยิบหัวคลุมหัวมาใส่ให้เจ้าตัวเล็กแล้วหันมาเปิดฝักบัวอาบน้ำให้ เด็กๆนี่ตัวเล็กจังเลยนะ ผมขยี้สบู่ฟอกร่างเล็กที่กระโดดไปมา กลัวจริงๆว่าน้องเขาจะล้มหัวแตก แต่เด็กนี่น้า ผมใช้เวลาพอสมควรกว่าจะอาบน้ำให้ปังเสร็จ ดีนะที่เป็นเด็กไม่ดื้อมาก
“ปะป๊า~ ปังอาบเสร็จแย้ววว”
“ครับ~”
ผมห่มผ้าขนหนูห่อร่างเล็กไว้ เจ้าตัวเล็กก้าวเท้าออกไปข้างนอกห้องน้ำ คนตัวสูงนอกประตูรีบอุ้มลูกไปให้พ้นหน้าห้องน้ำ คราวนี้ผมคงต้องอาบน้ำแล้วสินะ ผมถอดเสื้อผ้าแขวนไว้ที่ราวก่อนเดินมาอยู่ท่ามกลางฝักบัว อาบน้ำบ้านคนอื่นก็รู้สึกแปลกๆไม่น้อยแหะ-///-
ปัง
“เสื้ออยู่….”
ผมมองร่างสูงโปร่งที่เปิดประตูพรวดเข้ามา ดวงตาเข้มเบิกกว้างเล็กน้อย ผมรีบยกมือปิดท่อนล่างเอาไว้ ขะ...เข้ามาทำไม-////-
“..ข้างนอกนะ-///-”
ใบหน้าหล่อหันหลบออกไปพร้อมกับเสียงประตูปิดลง ผมทรุดตัวนั่งกับพื้น ไอ้โดนผู้ชายเห็นตอนเปลือยมันไม่น่าอายเท่าไหร่ แต่มันอายตรงที่เขาดันหน้าแดงเหมือนผมด้วยนี่สิ ผมก้มหน้าซุกผ่ามือหวังว่าน้ำเย็นๆจะช่วยให้หน้าผมเย็นขึ้นบ้างนะ ทะ..ทำไมช่วงนี้ถึงเจอแต่เรื่องน่าอายนะ
“เสร็จแล้วอย่าเดินมากล่ะเดี๋ยวแผลอักเสบต้องตัดขาทิ้งนะ^^”
อย่ามาหลอกกันเลยน่า ยังไงผมก็เชื่อคนใส่แว่นอยู่แล้ว
“ขอบคุณนะครับ^^”
ผมบอกพลางขยับขาดู มันตึงๆยังไงก็ไม่รู้พอพันแผลแล้วอ่ะ ผมลอบมองใบหน้าหล่อที่ตั้งใจกับการเก็บของอยู่ เหมือนเขาจะรู้ว่าผมมองเขาก็หันมายิ้มให้ผมอีกรอบ
“มองอะไร มีอะไรหรือป่าว^^"
“ป่าวครับ>///<”
“ฮ่าๆ จ้องแบบนั้นมันน่าอายนะ”
“ขอโทษครับๆ”
จริงๆแล้วผมก็อยากถาม เกี่ยวกับเรื่องของภรรยาพี่นะ แต่มันดูเป็นการเสือกโดยใช่เหตุ ถึงแม้ผมจะโดนลากไปเอี่ยวนิดนึงก็เถอะ
“พี่จะพยายามไม่ให้ปังไปรบกวนนะ”
“คือ ผมน่ะไม่ได้รำคาญหรอกนะ ไม่ต้องเกรงใจผมหรอก ตอนเด็กๆผมก็อยากมีน้องชายอยู่แล้วด้วย”
“งั้นหรอ งั้นก็...ถ้าว่างก็แวะมาที่ร้านได้นะ”
“มาอยู่แล้วล่ะครับ^^”
“ไม่รู้จะทำยังไงให้ปังเลิกคิกว่าฟิลเป็นมะม๊าของเขา”
“...ผมเหมือนภรรยาพี่พายุหรอครับ...”
มือหนาทิ้งขวดยาลงบนพื้น เขารีบก้มลงเก็บแต่ผมน่ะเห็นพิรุธคุณพี่แล้วล่ะครับ
“..ฟิล เหมือนมาก.... แต่อย่าไปคิดมากเลยนะคนบนโลกนี้ก็หน้าตาคล้ายๆกันหมดแหละ^^”
จะบ้าหรือไง เรียนพันธุกรรมมายังไงเนี่ย ป่านนี้เมนเดลคงนั่งร้องไห้ตายรอบสอง
“นั่นสินะครับ^^”
ผมก็ตอบได้แต่อะไรโง่ๆแบบนั้น ผมมองลึกลงไปในแววตาคู่สวย ทำไมช่างดูหดหู่แบบนั้น กังวลเรื่องนี้มากเลยหรือไง ก็พาปังไปพบแม่ซะก็สิ้นเรื่องถ้าแม่ยังมีชีวิตอยู่ หรือถ้าตายไปแล้วก็พาไปเยี่ยมหลุมศพซะสิ ทำไมถึงปิดกั้นลูกตัวเองไม่ให้พบแม่ล่ะ....แปลกชะมัด
ผมนั่งลูบท้องรอคอยอาหารที่สั่งไปสามชาติเศษได้ เพราะอย่างนี้ถึงไม่อยากออกมาร้านอาหารไง หิวๆมาแล้วต้องมารออีก ฆ่ากันชัดๆ
“คิระมึงไปเร่งแม่ครัวดิ!!”
ไอ้เฟียสบอก หน้ามันบ่งบอกมากว่าอยากอาหารเต็มที่
“ใจเย็นน่าของอร่อยต้องรอ(นาน)หน่อย^^” ผมบอกทั้งที่ก็หิวเหมือนกัน
“คราวหลังโทรมาสั่งล่วงหน้า ทำเสร็จค่อยขับรถมา!!” เฟียสบ่น
“ไป! ไปหาอะไรทำฆ่าเวลากันดีกว่า^^”
คาร์ลบอกพลางชี้นิ้วขึ้นข้างบน ร้านนี้เป็นกึ่งร้านอาหารกึ่งบาร์และผับ โซนข้างนอกเป็นที่นั่งทานอาหาร ข้างในเป็นบาร์ ข้างบนเป็นผับ
“ขึ้นได้หรอวะ!!” เฟียสถาม
“มากับใครให้มันรู้บ้าง คิระมึงไปป่าว” คาร์ลหันไปถามคนหน้าตาย
“..ไม่ล่ะ รำคาญ..”
“ไปสอยดาวมึงไม่ไปหรอ!!”
“วันนี้เห็นดาวมหาลัยมาสองคนด้วยแหละ”
“...ไม่อยากทำให้เซฟเสียใจ...”
ผมเห็นไอ้สองตัวร้ายประจำกลุ่มชะงักตัวกึก โดนสินะ โดยเฉพาะไอ้เฟียสเนี่ย^^
“ถ้าน้องกวางรู้เขาต้องร้องไห้แน่ๆเลย ฮืฮๆ” ผมแกล้งล้อ
“มึงก็อย่าบอกดิ-_-;;” ไอ้เฟียสวน
“คุณมึงนี่เลวมากเลยนะ ไม่คิดถึงหัวอกน้ำบ้างเลยหรอวะครับ”
“หัวอกอ่ะกูคิดอยู่ทุกวันแหละ!!”
เอ่อ มึงคิดอะไรอยู่กันแน่-o-
“ไปเข้าห้องน้ำแปปนะ ฝากโต๊ะด้วย”
ผมบอกพวกมัน กินน้ำเปล่าจนกระเพาะปัสสาวะรั่วแล้วครับ ผมลุกออกจากที่นั่งเดินอ้อมไปหลังร้านเพื่อเข้าห้องน้ำ แสงไฟรำไรที่ส่องอยู่ใกล้ต้นไม้ดัดต้นใหญ่ทำให้ผมเห็นแผ่นหลังของใครบางคน ผมว่ามันคุ้นๆนะ ใช่พี่พายุหรือป่าว ผมเดินตามแผ่นหลังกว้างที่เลี้ยวไปยังลานจอดรถ ผมว่าใช่แน่ๆเลยไปชวนเขามากินข้าวด้วยกันดีกว่ามั้ง ผมเดินลัดเลาะตามเขาไป
ตึกๆ
ผมเลี้ยวโค้งที่มุมตึกอีกรอบ แต่ที่ผมเจอกลับมีแต่ความว่างเปล่า พี่พายุหายไปไหนแล้ว
“...แอบตามมาแบบนี้ต้องการอะไร...”
สัมผัสมือเย็นที่ลากเข้ามาใต้เสื้อผม เสียงกระซิบข้างหูเบาๆพาเอาขนผมลูกซู่ น้ำเสียงคล้ายคลึงแต่จังหวะการพูดแปลกไป ไม่ใช่พี่พายุหรอกหรอ
“โทษนะครับผม อ๊ะ!”
มือใหญ่ดึงผมผลักเข้ากำแพง ปลายนิ้วเรียวยาวลากลงข้างแก้มผมเรื่อยมาจนถึงไห้ปลาร้าที่โผล่พ้นเสื้อ ผมมองใบหน้าหล่อที่ดูยังไงก็ใช่พี่พายุ ผิดตรงที่ดวงตาสีนิลที่ปราศจากเลนส์ใสบดบัง ทรงผมที่เสยขึ้นลวกๆ เผยให้เห็นโครงหน้าที่แสดงความหล่อชัดเจน เสื้อเชิ้ตปลดถึงแผงอกทับด้วยเสื้อสูทสีเข้ม ด้วยไม่เหมือนที่พี่เขาใส่เมื่อตอนเย็นเท่าไหร่ มันคนละแนวกันเลย
“พะ..พี่พายุ..เล่นอะไรครับเนี่ย”
ผมบอกพลางหัวเราะเบาๆ คนตรงหน้ากระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะเชยคางผมขึ้น
“พายุงั้นหรอ? หึๆ”
เสียงแหบพร่าถาม มือใหญ่รวบเอวผมเข้าไปแนบชิดกับลำตัว แรงบีบรัดทำให้ผมรู้สึกอึดอัด ผมดันแผงอกกว้างออก ถึงจะเหมือนพี่พายุแต่ บรรยากาศรอบๆตัวเขามันไม่เหมือนพี่พายุที่ดูอ่อนโยนนั่น
“คุณ...”
ผมขยับตัวหนีมือหนาที่รุกล้ำอธิปไตยใต้ร่มผ้าผม ผมดันมือซุกซนออกจากใต้เสื้อผมแต่กลับกลายเป็นว่าเขาหันไปล้วงข้างล่างแทน
“อะ...อย่านะครับ”
มันเป็นใครวะ!! แฝดพี่พายุหรอ
“เดินตามฉันต้อยๆไม่ได้ต้องการแบบนี้หรอกหรอ...”
“บ้า! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะครับ”
ผมเงื้อหมัดต่อย มือใหญ่ดันรับหมัดผมได้ ใบหน้าหล่อยิ้มแยกเขี้ยวก่อนดึงมือผมไว้เหนือหัว ชิบหายแล้วไง มือนี่ก็โดนจับ อีกมือก็กันเขตน่านน้ำอยู่
“แกเป็นใคร..” ผมเค้นเสียงถาม
“อยากรู้ชื่อฉันหรอ”
“ถามไว้จะได้แจ้งตำรวจถูก!!”
“...งั้นไม่บอกหรอก”
ปลายจมูกโด่งซุกลงข้างคอผม ผมรีบหนีบคอมันก็แลบลิ้นออกมาเลียข้างคอผม ขะ..ขนลุกเลย ทำอะไรของมึงวะ!!
“อะ...ไอ้บ้า โรคจิตแม่งเอ้ย!!”
ผมผลักหัวมันออก มันก็จับแขมผมบิดไปข้างหลัง
“ปล่อยนะเว้ย อ๊ากกก!!”
หัวเข่าแหลมกดลงมาบนแผลผม มึงงงง กูเจ็บนะครับเนี่ย!!
“หึๆ”
ริมฝีปากเย็นชืดทาบลงข้างคอผม มันเม้มเนื้อผมเสียงดังจนผมเจ็บเนื้อไปหมด ลิ้นเปียกชื้นเลียซ้ำที่เดินสลับกับดูดกลืนเนื้อผมเข้าไปในปาก ลิ้นลื่นๆลากเลียคอผมไปมา มันไล้จมูกไปตามข้างใบหูผมก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปในหูผม ผมยืนกัดปากแน่นเบี่ยงหน้าหลบเต็มที่ แต่ร่างกายผมมันเริ่มรู้สึก.... โถ่เว้ย!! แน่จริงอย่ากดแผลกูดิวะ!!
“ไอ้ฟิล!! มึงอยู่แถวนี้ป่าว”
เสียงคาร์ล!!
“กูอยู่! อุ๊บ!!”
มือใหญ่ปิดปากผมแน่นไม่ให้ผมส่งเสียงออกไป เวรกรรม..
“..ช่วยไม่ได้นะ ไว้เจอกันใหม่แล้วกัน..”
ริมฝีปากได้รูปทาบลงบนฝ่ามือ ดวงตาสีเข้มเงยขึ้นสบตาผมที่เบิกกว้าง ใบหน้าหล่อขยับยิ้มมุมปากน่าหมั่นไส้ก่อนที่มันจะ
ตุ้บ!
มือใหญ่ปล่อยตัวผมออก ผมทรุดลงนั่งกุมท้องตัวเองที่จุกแน่น ผมกัดปากจ้องร่างสูงที่ยิ้มอย่างพอใจ มันโบกมือแล้วเดินหนีผมไปดื้อๆ ไอ้เวรเอ๊ย!! แม่งงง ด่าไม่ออกเลยครับ ฮึ่มมม
“ไอ้ฟิลมึงเป็นไรวะ!!”
ไอ้คาร์ลวิ่งเข้ามาหาผมที่นั่งตัวงออยู่กับพื้น
ไอ้โรคจิตนั่น!! เจอกันใหม่งั้นหรอ!! ไม่ถงไม่ถามความเห็นกูซักคำ!!
“ใครอยากจะไปเจอมึงงงงงงงงง!!!!”
“อ้าว กูถามมึงดีๆ…-_-”
“ไม่ได้หมายถึงมึง กูขอโทษครับๆ-/\-”
++++++++++++++++++++
เขียนหลายคุ่แล้วมันจะจบยาก
โอ้วไม่น้าาา ทำสารบัญแล้วจ้า จริงๆควรแต่งแล้วลงตั้งแต่เมื่อวาน
แต่เมื่อวานไปข้างนอกกลับมาช้าเลยไม่ได้แต่ง จะพยายามบังคับ
ให้ตัวเองแต่งนิยายเร็วๆอัพถี่ๆนะคะ สาธุ555
:katai4:
-
แปะ
ใครอ่ะ ใครอ่ะ บอกหน่อยยยยยย
-
มานเป็นครายยยยยยย :angry2:
พ่อน้องปังชื่อพายุ ไม่ใช่วายุใช่ปะ
งั้นตานี่ก็วายุอะดิ
คิดไปเรื่อย แต่เดาเอาจากที่อ่านแล้วมันมีชื่อวายุหลุดมา
-
ยิ่งอ่านยิ่งสนุก 55555555
ใครอ่ะผู้ชายคนนี้ นายบังคาลมาทำม่าม๊าน้องปังเจ็บได้ยังไง!!! :angry2:
-
ฟิลหนูต้องรักษาเอกราชไว้ให้พี่พายุนะลูก
กรี๊ด ฉันชอบคู่นี้จริงๆ
ปังแอบเป็นเด็กแก่แดด ฮ่าๆๆ แต่ก็ชอบนะ
-
ใครกันนนนนนอยากรู้ๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
มานเป็นครายยยยยยย :angry2:
พ่อน้องปังชื่อพายุ ไม่ใช่วายุใช่ปะ
งั้นตานี่ก็วายุอะดิ
คิดไปเรื่อย แต่เดาเอาจากที่อ่านแล้วมันมีชื่อวายุหลุดมา
พิมพ์เพลิน55 พายุจ้า แก้แปป
-
ใครกันน๊าที่เหมือนพายุ อยากรู้จัง คู่นี้เค้าน่ารักกันเนอะ ว่าแต่อิเฟียสเนี่ย เราไปฟ้องน้ำค้างกันเถอะว่ามันนอกใจ[น้ำค้าง:บอกมาผมก็ทำอะไรเขาไม่ได้อยู่แล้วได้แต่ ฮึก ฮือๆๆๆ] อ่าวซะงั้น รีบๆมาต่อนะคัฟ ขอบคุณคัฟ^^
-
บุคลิกที่สองของพี่แกป่ะ
แบบ ถอดแว่นแล้ว บุคลิกเปลี่ยนอ่ะ
:hao4: :hao4: :hao4: :hao4:
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
แฝดพี่พายุใช่ไหม? คนละแนวเลยอ่ะ อบอุ่นกับร้อนแรง อร๊ายย~
-
กรี๊ดดดดด ชอบๆๆ มาเร็วๆ น่ะกรี
-
ตัวละครเกรียนดี ชอบ :laugh:
-
ฟิล นู๋เอาทั้งคู่เลยลูก สาม P เบาเบา อู๊ย เจ๊ฟิน
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:ใครโผ่ลมาจากไหนว่ะ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
3P???? หรือพายุจะเป็นคนสองบุคลิก??? :m28:
คู่นี้น่าติดตาม ผมชอบ ฮ่าๆๆๆ :haun4:
ปล.ฟิลเตอร์ พี่ก็ใว่แว่นนะครับ หันมาสนพี่บ้างก็ได้ หัวใจพี่ ยังว่าง :man1:
-
บทที่ 11.1
[Save’s part]
“เซฟตื่นได้แล้วจะลงแล้ว”
มือใหญ่เขย่าตัวผมเบาๆ (ผมหมายถึงเบาของมัน-*-) เออๆตื่นก็ได้วะ>O<
“หือO.o”
ผมลืมตามองนอกหน้าต่าง ไอสีขาวๆของเมฆหมอกยังคละคลุ้งอยู่เหนือทะเลสีน้ำเงินเข้ม วันนี้เรามาญี่ปุ่นกัน มาทำไรก็ไม่รู้มันลากผมมา ไอ้เจแปนนิสบอยข้างๆผมน่ะ เพิ่งรู้ว่าเครื่องบินแล้วมันวืดๆ หูอื้อคิระมันเลยให้ผมนอน ผมดีดหูเล็กๆของเพื่อนตัวเองที่หลับชิงแชมป์ตรงเบาะข้างหน้า
“ไอ้เตี้ย-*-!!”
ไอ้หัวหงอกขู่ผมฟ่อๆที่ทำไอ้น้ำตื่น แค่ดีดหูแม่งทำยังกะผมเอาพระบาทปลุกแฟนมัน-*-
“ถึงแล้วหยอออ-o-~”
ไอ้น้ำถามเสียงงัวเงีย
“ไอ้คิระมึงจะให้ลงเลยหรอวะ!” ไอ้หัวหงอกถาม
คิระพยักหน้าแล้วส่งแพคอะไรสีเหลืองๆให้ไอ้หงอก ร่มชูชีพหรอO.o?
“ทำไมต้องใส่ร่มชูชีพอ่ะ”
ผมถาม แต่คิระมันไม่ตอบก้มหน้าก้มตาติดโน่นเหน็บนี่
ปึง!
ประตูข้างเครื่องบินลำเล็กที่ผมนั่งอยู่เปิดออก ตัวผมแทบจะปลิวออกไปข้างนอกดีนะมีสายรัดเอวอยู่ ร่างสูงโปร่งเดินออกไปยืนหมิ่นเหม่อยู่หน้าประตู
“จะทิ้งฉันไว้นี่หรอ ฉันลงสนามบินแล้วเดินเอ๋อเลยนะเฮ้ย-o-;”
เพิ่งเคยมาครั้งแรก พูดก็ไม่ได้ อ่านก็ไม่ออก-_-;
“..ก็ไม่ได้ทิ้งนี่..”
มันพูดเบาๆแล้วเดินมาปลดสาดคาดเอวตรงเบาะผม อย่าบอกนะว่า-o-!! คิระดึงแขนผมให้ลุกขึ้น กูไม่ไป มึงจะทำอะไรกูTOT
“ไม่เอา>O<!!”
ผมลากผมออกมายืนชมพูเขาเขียวขจี ที่มีถนนวนขึ้นไปด้านบน ลมจากทะเลพัดตีหน้าผมจนหัวยุ่ง ถึงจะสวยมากแล้วกูไม่ลงนะแบบนี้ พากูไปลงสนามบินเถอะ ถ้าตกน้ำไปนี่ฉลามนะเว้ย>O<!!
“..คิระT^T”
กูสั่นไปหมดแล้วเนี่ยเดี๋ยวฉี่ไหลยิ่งกลั้นๆไว้อยู่นะ
หมับ!
วืดดดดดดดดด~
O.O!!
คนตัวใหญ่กอดเอวผมแน่นแล้วทิ้งตัวลงจากเครื่องบิน ลมจากด้านล่างลู่ผิวผมสวนขึ้นไปบนอากาศ หัวใจผมมันตกวูบลงไปข้างล่าง เหมือนลำไส้ ตับ ม้ามในตัวผมมันย้ายลงไปที่กันหมดเลย ผมมองเครื่องบินที่ลอยอยู่เหนือหัว ตกลงแล้ว...ผมตกลงมา กำลังลอยอยู่อากาศ....
“ว้ากกกกกกกกกกกก!!! อ๊ากกกกกกกกก!!! TOT!!”
ตกแล้วๆ!! ตกเร็วด้วยม่ายยยยยยยยย แรงโน้มถ่วงมากไปแล้ว ว้ากกก ผมตวัดแขนขากอดคิระแน่น ขืนไม่จับมีหวังหล่นลงปากฉลามแน่ๆ ม่ายยยยยยย>O<!!
“..เอาขาลงหน่อยเดี๋ยวร่มกลางไม่ได้...” คิระพูดเสียงดังเล็กน้อย
“เอาลงแล้วหล่นขึ้นมาทำไงล่ะ>O<!!”
“อยากหล่นคู่หรือไง”
“ไม่เอาๆ>O<!!”
“เอาลงอยากให้ฉันถีบนายออกหรือไง”
“หา!!!”
เออสิ!! ได้กันแล้วนี่!! ถึงกล้าพูดแบบนี้น่ะห๊ะ!! ผมลดขาที่กอดอกมันลงมาที่เอวมัน มือมันจะหลุดแล้วอ่ะ มึงกางซะทีเหอะ!!
พรึ่บ!
ร่มข้างหลังคิระดีดออกทำให้ผมยิ่งอยู่กลางอากาศนานขึ้นกว่าเดิม มันน่าดีใจมั้ยเนี่ยได้ชมวิวเหนือยอดตึก ไม่สิเหนือยอดภูเขาเลยป่าวเนี่ย
“มองข้างหน้าโน่นสิ”
ผมเอาคางเกยไหลมันอยู่มันจะให้ผมเอาหัวบิด180องศาไปดูที่มันชี้ เดี๋ยวกูตกขึ้นมาทำไงอ่ะ ภารเยอะนะถ้าตายไปใครจะเลี้ยงหมา แมวที่บ้านอีก 3 ตัว ให้อาหารนกหน้าบ้าน ล้างรถให้พ่อ ซักผ้าให้แม่ ทำความสะอาดห้องให้พี่ เฮ้อ~
“คิระ?”
ผมเรียกมัน ทำไมมุมมองผมมันแปลกไป ผมเห็นต้นไม้เป็นป่าแล้วก็มีทางที่ปูด้วยหิน มันเริ่มต่ำลงๆ
“ลงเดิน”
เดิน!! มันแงะตัวผมให้เอาขาลง ไม่เอากูไม่ลง!!
“จะให้ขาฉันหักหรือไง...อยากมีแฟนขาหักหรอ”
“ชิ! หักตายไปเลย”
ผมยอมเอาขาลงจากเอวมันแต่มือยังล็อกไว้แน่น คิระดึงตัวผมให้หันออกมาทางที่ดูด้วยอิฐด้านหน้า ผมมองบ้านทรงยุโรปขนาดใหญ่ตรงหน้า ที่ทางเดินยาวมีคนใส่ชุดเมดกับชุดพ่อบ้านอยู่สองฝั่ง แถวๆปลายแถวเป็นพวกผู้ชายตัวใหญ่ใส่ชุดยูกาตะ อะ...ไอ้เจแปนนิสบอยนี่เป็นลูกคุณหนูหรอเนี่ยOoO!!
“ก้าวเท้า”
ผมก้าวเท้าเดินกลางอากาศ พอถึงพื้นแล้วร่างกายผมมันก็กายไปข้างหน้าอัตโนมัติ มือใหญ่พยุงไม่ให้ผมล้ม ถ้าล้มหน้าฟาดไปคงไม่ดีเท่าไหร่
“Okearinasaimase,Kira-sama!!” (ยินดีต้อนรับกลับมาครับ/ค่ะ ท่านคิระ)
ทุกคนที่ยืนเรียงแถวก้มหัวลงอย่างพร้อมเพรียง ผมมองหน้าคิระที่ยังสงบนิ่งไม่ฮือไม่อือตอบ ผมเคยได้ยินในการ์ตูนอยู่เลยรู้ว่าแปลว่าอะไร
“ไม่พูด tadaima หรอ” ผมถาม
“ขี้เกรียจ”
“เสียมารยาท-o-!”
“จะให้คนพาไปห้องพัก..”
“แล้วนายจะไปไหน!”
“ไปคุยธุระนิดหน่อย..”
ผมมองหน้านิ่งเรียบ คิ้วเข้มโค้งชนเข้าหากัน นี่นายกำลังกังวลหรือไม่สบายใจอะไรหรือป่าว ถึงหน้ามันจะอ่านยากแต่ผมก็พออ่านออก
“..เรามาเที่ยวกันใช่มั้ย” ผมถาม
มาเที่ยวทั้งทีทำไมทำหน้าแบบนั้นเล่า
“เดี๋ยวไปหาที่ห้อง”
มือใหญ่วางทาบหัวผม คิระหันไปสั่งอะไรบางอย่างกับพ่อบ้านชุดดำ พ่อบ้านคนนั้นก็เดินมาหาผม
“เฮ้ยยยยยยยยย!!!”
“ม่ายอ้าววววววววTOT!!”
ผมหันไปมองข้างหลัง ไอ้น้ำกอดไอ้หัวหงอกแน่นไม่ยอมปล่อยเลย ผมไม่อยากจะนึกภาพเลยว่าพวกมันจะลงพื้นกันท่าไหน
“ปล่อยเด้!!”
“ไม่เอา!! ปล่อยก็ตกเซ่TOT!!”
“เดี๋ยวก็ตายคู่หรอกโธ่เว้ย!!”
ไอ้หัวหงอกบ่นก่อนจะกระตุกเชือกเบาๆ พวกมันเลยหล่นซวบลงบนต้นไม้ ผมรีบวิ่งไปดูว่าพวกมันเป็นไงบ้าง เสียงเงียบไปขนาดนี้ ไม่น่ารอด-o-!
“ฮือออออ เฟียสอ่ะ!! ฮือๆ”
ดูเหมือนจะยังไม่ตาย-.- เสียงมาก่อนตัวอีก ผมเงยหน้ามองไปบนยอดไม้เห็นไอ้น้ำห้อยตัวลงมาจากกิ่งไม้ ขามันโดนเชือกพันไว้ ถ้าหล่นลงมาก็...
“อย่าเพิ่งขยับนะเว้ย>O<!!” ผมตะโกนบอก
วืบ~
มีดสั้นสีดำลอยผ่าหูผมไปตัดเชือกที่พันขาไอ้น้ำ ร่างเล็กๆร่วงลงมาจากต้นไม้ ผมนี่แทบกรี๊ด
“ม่ายยยยยยยยย!!”
ผม ไอ้น้ำและก็ไอ้หงอกแหกปากพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
ตุ้บ!
ร่างเล็กๆนอนหลับตาปี๋อยู่ในอ้อมแขนใหญ่ ไอ้น้ำลืมตามองพ่อบ้านที่วิ่งเข้ามารับไว้
“ไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ”
สำเนียงแปลกๆเหมือนคนพูดไม่ชัดถาม
“มะ..ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณนะครับ”
ไอ้น้ำบอกพลางยิ้มเล็กน้อย พ่อบ้านค่อยๆวางไอ้น้ำให้ยืนบนพื้น แต่น้ำมันทรงตัวไม่ค่อยอยู่เลยเซไปปะทะแผงอกของพ่อบ้านคนนั้นเข้า
“ขะ..ขอบคุณครับ”
พ่อบ้านโอบเอวไอ้น้ำไว้ให้ทรงตัว ส่วนไอ้น้ำก็เนียนยืนให้เขากอด กระผมสัมผัสได้ถึงคอสโม่ขนาดมหาศาลชนิดที่ว่าสามารถฆ่าปลาในแปซิฟิคได้ภายใน 5 นาทีเลย -_-;;
“ขาดความอบอุ่นหรือไงห๊ะ!!”
จอมมารตาแดงกร่ำกระโดดลงมาจากกิ่งไม่สูง ย้ำ! สูง! ความหึงทำให้คนเราทำได้ทุกอย่างจริงๆ
“อ่ะ! คะ..คือเขาแค่ช่วยT^T”
“แล้วจะเกาะอีกนานมั้ย!!”
“ปล่อยแล้วนี่ไงT^T”
“ถ้าไม่บอกจะปล่อยมั้ย!! ถ้าไม่บอกก็คงพากันไปไหนต่อไหนแล้วใช่มั้ย!!”
“ใจเย็นๆสิ กลัวนะTOT”
ไอ้เชี่ยนี่หึงโหดมากเลย น้ำมึงคิดดีแล้วหรอคบกับมัน -o- มึงถอยไม่ได้แล้วด้วยนะมันเอาน้ำกรดมาสาดมึงแน่
“ใจเย็นๆนะครับ^^”
คุณพ่อบ้านพูด แต่ไอ้ตาแดงนี่มันคงไม่เย็นแล้วล่ะครับมันของขึ้น
“ขอโทษที่แนะนำตัวช้านะครับ ผมโอริยะ ยูกิเรียกยูกิก็ได้ครับ^^”
ยูกิ~ ชื่อเท่มากเลย อะเระ พูดไทยได้...
“พูดไทยได้ด้วยหรอ*o*” ผมถาม
“ครับ เคยอยู่ที่ไทยมา 3 ปีครับ^^”
“ผมชื่อน้ำค้างนะครับ เรียกน้ำเฉยๆก็ได้^^”
ผมได้ยินเสียงหมาขบฟันกรอดๆ
“น้ำ แฟนมึงตะไบเล็บกับต้นไม้แล้วนะ-o-;” ผมบอก
“เฮือกOoO!!”
มันทำตาตกไม่กล้าหันไปมองข้างหลัง อย่าหันไปเลย สายตาแม่งนี่....ถ้าตามันยิงเลเซอร์ได้ยูกิคุงคงพรุพรุนหมดแล้วล่ะ
“ผมทราบแล้วครับว่าพวกคุณชื่ออะไรนายน้อยบอกไว้หมดแล้วครับ เดี๋ยวผมจะนำทางไปที่ห้องพักนะครับ เชิญทางนี้เลยครับ^^”
ยูกิผายมือให้พวกผมเดิน ผมเดินตามแผ่นหลังกว้างไปในบ้าน...หรือจะเรียกคฤหาสน์ เข้ามาข้างในนี่ทองกระแทกตาตั้งแต่หัวบันไดยันขอบประตู เพดานนี่สูงไปไหนก็ไม่รู้ มีรูปเหมือนเทวดานางฟ้าอยู่บนเพดานด้วย พื้นก็ปูนหินอ่อนขัดเงาวับจนเห็นหน้าผมเองสะท้อนที่พื้นเลย ผมไม่กล้าเหยียบเลยกลัวพื้นเลอะ
“คุณเฟียสนอนห้องข้างๆคุณหนูนะครับเลี้ยวขวาได้เลยครับ ส่วนพวกคุณสองคนนอนห้องทางโน่น”
“ทำไมฉันต้องนอนแยกกับน้ำ!” ไอ้หงอกถาม
“นายน้อยบอกเกรงว่าถ้าให้นอนด้วยกันจะส่งเสียงรบกวนคนในบ้านตอนกลางคืน พลอยให้พวกสาวใช้ทำงานไม่ได้ด้วยน่ะครับ^^”
ผมมองหน้าไอ้น้ำที่เจอสีแดงข้างแก้ม ชัดเจน...
“ทั้งสองท่านเชิญทางนี้ครับ^^”
ถึงจะบอกว่าสองแต่ตัวที่สามก็ยังคงเดินตามเรามา ยูกิเปิดประตูห้องเชิญพวกผมเข้าไปข้างใน ห้องคล้ายๆห้องนอนคิระที่ผมเคยไปเลยมีหน้าต่างสูงๆมองเห็นวิวด้านนอกที่เป็นสวนดอกไม้ ห้องนี้มีสองเตียงวางอยู่ข้างๆกัน มีจอทีวีขนาดใหญ่ เครื่องเกมและชั้นหนังสือการ์ตูนด้วย
“ชอบมั้ยครับ”
ยูกิก้มลงถามผม
“ก็..โอนะ-///-”
มีตุ๊กตาเคโรโระตัวใหญ่ด้วยอ่ะ ชอบมากเลยล่ะ ไอ้น้ำขึ้นไปกระโดดบนเตียงส่วนผมก็แว้บไปเกาะขอบหน้าต่าง อิบ้านนี้มันอยู่บนเขา ไกลลิบๆนั่นผมเห็นบ้านทรงญี่ปุ่นด้วย
“เดี๋ยวผมจะไปเอาน้ำชากับของว่างมาเสิร์ฟให้นะครับ”
“ขอบคุณครับ”
ผมบอกแล้วยูกิก็โค้งให้ผมก่อนเดินออกไป
“เฮ้ย! กลับห้องไป” ผมไล่ได้หงอก
“ยุ่งไรเตี้ย!!”
ปากหมาบรรลัยมาก ไม่ได้เตี้ยเว้ย!! เขาเรียกไซส์พกพา-*-
“น้ำมานี่ดิ๊!”
ไอ้น้ำกระพริบตามองคนเรียก มันอุ้มตุ๊กตาจากเตียงเดินมาหาไอ้หน้ายักษ์
“อะไร?” ไอ้น้ำถาม
“ไป..เดินเล่นกันมั้ย ก็เอ่อ..พาหมาไปเดินเล่น..ล่ะมั้ง-///-”
“มึงไปจีบกันไกลๆ-*-!!”
ผมบอกแล้วกระโดดเอาหมอนมาอุดหูนอน ผมได้ยินเสียงเปิดประตูออกไปสงสัยจะไปสวีทกัน ดูผมสิโดนหลอกให้มาเที่ยว แต่ต้องมาอยู่ในห้องไอ้คิระนะไอ้คิระ!! ผมนอนกลิ้งไปมาบนเตียงไม่รู้จะทำอะไรดีนะ พรุ่งนี้คงได้ไปเที่ยวล่ะมั้ง นอนเอาแรงหน่อยแล้วกัน เหนื่อยชะมัดเลย
แสงแดดลอดผ่านกระดาษเข้ามาภายในห้อง ร่างสูงโปร่งนั่งนิ่งต่อหน้าผู้อวุโส สายตาโดยรอบต่างจับจ้องมายังลูกชายคนเล็กแห่งตะกูลคิริว แรงกดดันทำให้ร่างสูงรู้สึกลำบากใจและกังวลไม่น้อยแต่ก็พยายามฝืนแสดงท่าทีสงบนิ่งตามเดิม
“คิดอะไรเป็นเด็กๆไปได้!”
“ก็เพราะว่ายังเด็กล่ะมั้งเลยไม่รุ้ว่าอะไรควรทำไม่ควรทำ!”
“เสียเวลา ปิดประชุมซะดีกว่า”
ผู้อวุโสหลายท่านทำหน้าเบื่อหน่ายและเริ่มลุกออกจากที่ประชุม
“มีมารยาทกันหน่อย เพราะแบบนี้เด็กถึงเอาเป็นถึงเอาเป็นเยี่ยงอย่าง”
น้ำเสียงสั่นแต่ทรงอำนาจดังออกมาจากหญิงชราผู้ขึ้นชื่อว่าเป็นนายหญิงใหญ่ หรือคุณย่า คนที่นึกจะลุกออกต้องรีบนั่งลงตามเดิมด้วยความเกรงกลัว
“รู้ใช่มั้ยถ้ายกเลิกการหมั้นจะเกิดอะไรขึ้น...”
ใบหน้าหล่อก้มหัวลงเป็นการตอบรับคำถามของคุณย่า
“ที่คิริว มีกฎอยู่ว่าลูกน้องคือเพื่อนพ้อง สิ่งที่เธอทำมันเป็นการพาเพื่อนพ้องตกอยู่ในอันตรายไม่ใช่หรือไง”
ร่างสูงก้มหน้านิ่ง จริงอย่างที่ย่าเขาพูดทุกประการ การที่เขาหมั้นกับลูกสาวของอีกพรรคเป็นการช่วยให้ทั้งสองพรรคสงบศึกกันหลังจากที่เคยสู้กันมาตั้งแต่สมัยก่อตั้งพรรคใหม่ๆ
“ก็บอกให้รอโทรุกลับมาแต่เจ้าคิระดันใจร้อน เป็นลูกผู้ชายฆ่าฟันกันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกนี่ ฮ่าๆ น่าสนุกดีออก”
ใบหน้าหล่อคล้ายคลึงกับลูกชายหากแต่เพียงมีริ้วรอยเล็กน้อยหัวเราะขบขัน
“เวลานี้ไม่ใช่เวลาแห่งการฆ่าฟัน ฉันไม่อนุญาตใครเห็นพ้องด้วยให้ยกมือ”
คนในห้องมองหน้ากันไปมาก่อนจะยกมือขึ้นทีละคน สองคน และเกินกว่าครึ่งห้องในที่สุด ร่างสูงรู้ชะตากรรม เขาทำอะไรไม่ได้เลย เขาหวังให้ชีวิตตัวเองเป็นเหมือนพ่อและแม่ ถึงจะถูกกีดกันแต่ด้วยความพยายามของทั้งคู่จึงได้แต่งงานกัน
“...ผมไม่ละความพยายามหรอกครับ...”
ร่างสูงโปร่งเอ่ยเสียงหนักแน่น เขาก้มหัวก่อนจะลุกออกไปจากห้องประชุม ร่างสูงโปร่งก้าวเท้ายาวเดินกลับไปที่คฤหาสน์หลังโต ตอนนี้เขาอยากพบหน้าคนที่เขารัก อยากหาที่พึ่งพิง ที่ๆช่วยให้เขาสามารถลุกขึ้นมาพยายามต่อไปได้หลังจากต้องสิ้นหวังกับการประชุมครั้งนี้
แกร๊ก!
ร่างสูงเปิดประตูเข้าไปในห้องนอน คนรับใช้คนสนิทรีบถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“นายน้อยเป็นยังไงบ้างครับ...”
ใบหน้าหล่อก้มหน้าเล็กน้อย ยูกิพยักหน้าอย่างเข้าใจว่าผลการประชุมเป็นเช่นไร
“ผมไปก่อนนะครับ พยายามเข้านะครับ..นายน้อย”
ลับร่างสูงบางของคนสนิทร่างสูงนั่งลงที่ขอบเตียง มือใหญ่ลูบเกลี่ยเส้นผมออกจากใบหน้าหวานอย่างแผ่วเบาก่อนจะก้มลงจุมพิตที่ริมฝีปากสีชมพูอ่อน
“..คิ..ระ”
ดวงตาสวยเบิกขึ้นมองใบหน้าคมคายระยะใกล้
“ทำให้ตื่นหรอ..”
“ป่าวววว”
คนตัวเล็กลากเสียงยาวพร้อมกับอ้าปากห้าว ดวงตาหวานสบดวงตาสีเข้ม มือเล็กยกขึ้นมาลูบใบหน้าหล่อเบาๆ คิระหลับตาลงรับสัมผัสอุ่นจากฝ่ามือนุ่ม แค่นี้...แค่นี้เขาก็มีกำลังใจขึ้นเยอะแล้ว
“..ไม่สบายใจอะไรหรือป่าว” เสียงเล็กๆถามอย่างเป็นห่วง
ร่างสูงส่ายหน้าเบาๆ
“มีอะไรทำไมไม่พูดออกมาล่ะ..”
ใบหน้าหวานขมวดคิ้ว อยากจะตะโกนด่าคนข้างหน้าเต็มที่ แต่พอมองใบหน้าผิดหวังที่ถูกฉาบไว้ด้วยความนิ่งเฉยเสียงในคอกลับไม่ออกมา
ซวบ!
ร่างเล็กลุกขึ้นดึงคนตัวใหญ่มากอด มีอะไรบางอย่างทำให้รู้สึกว่าต้องปลอบใจเจ้าเด็กหน้าตายคนนี้ ใบหน้าหล่อหลับตาพริ้ม มือใหญ่ยกโอบรอบเอวบางแน่นราวกับโหยหายอ้อมกอดแสนอบอุ่นนี้
“..อยู่อย่างนี้ซักพักนะ..”
“ฉันจะอยู่ข้างนาย..คิระ”
...เรื่องที่ทำให้นายเป็นแบบนี้ มันเกี่ยวกับฉันใช่มั้ยคิระ...
ร่างบางคิดในใจก่อนจะก้มลงจูบเรือนผมสีเข้ม อยู่กับคนไม่พูดแบบนี้ร่างบางก็ต้องปรับตัวให้ถูก กับคน...ที่ไม่ยอมบอกอะไร เพราะงั้น...
...ถ้านายไม่บอก ฉันจะหาคำตอบเอง!!...
+++นักเขียน+++
ใครอยากกินซาลาเปาเอามานึ่งได้เลยนะ วันนี้เรามี "ซึ้ง"
ถุ้ย! มุกไม่ฮาพาแป้ก 555+ นักเขียนยังอัพช้าเหมือนเดิม แป๋ว~
คู่นี้กะเอาโรแมนติกค่ะจะเอากระติกไปใส่ชาเย็น(มุงเลยอะไรอินักเขียน)
ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ จะพยายามปรับปรุงมุกตัวเองค่ะ55
สำหรับพี่พายุกับใครก็ไม่รู้จะบอกว่าคนเขียน.."ก็ไม่รู้สินะ"...
ว่ามันมี 1 หรือ 2คน หรือแฝด หรือ2บุคลิก แต่งแล้วมันเลยพล็อต55 :katai4:
-
เฟียสหึงโหดมากกกกกก :katai1:
-
คิระเหมือนไม่มีทางเลือก ลำบากใจเนอะ...
-
อ๊ากกกก ชอบคู่น้ำอ่ะ
-
เฟียซโหดตลอด
คิระสู้ๆ
-
เอาใจช่วยคิระน่ะ
:mew1: :mew1:
-
คิระ สู้เข้าไว้นะ นายต้องทำได้เพื่อนายและเซฟ
-
เฟียสโหดตลอดเลยอ่ะ คิระก็พยายามเข้า สู้ๆนะคิระ อย่างน้อยเซฟก็ยังเป็นกำลังใจให้ ขอบคุณคัฟพี่เอ็น รอตอนต่อไปนะ^^
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
ทำไม ทำไม ต้องกีดกั้น ความรักของคิระด้วย
:hao5: :hao5: :hao5:
-
สู้ๆนะคิระ ^^
-
หึงโหดนะ เฟียสนะ
-
รู้สึกชอบคู่คิระ กับ เซฟ ขึ้นมาอีกเป็นกองเลย :กอด1:
ส่วนคู่เฟียส ตอนนี้ล่ะทำเป็นหึง กระผมยังไม่ลืมเรื่องที่คุณพูดเมื่อตอนนั้นหรอกนะ :m16:
ถ้าทำน้ำเสียใจ กระผมจะไปเผาบ้านคุณ!!! :fire: ( โดนเฟียสฆ่า!!! :z6:)
-
คิระสู้ๆๆ
ยกเลิกให้ได้นะ
-
คิระ Fighting :m11:
-
11.2
“ทะ..ทำไมวันนี้อากาศเย็นจัง-///-”
ไอ้น้ำบ่น มันเอานิ้วถูจมูกมันจนแดงเถือกไอ้ตาแดงข้างๆรีบคว้ามือเล็กๆของมันไว้ก่อนที่มันจะถูกจมูก
ตัวเองจนถลอก ผมก็รู้สึกไม่ร้อนเท่าไหร่แต่ไอ้น้ำภูมิต้านทานมันต่ำเลยหนาวอยู่คนเดียว
“รถพร้อมแล้วนะครับ^^”
คุณยูกิบอก
พรึ่บ!
“เอ๊ะ!”
ผมเงยหน้ามองมือใหญ่ที่ห่มผ้าผันคอผืนหนาให้ผม
“..ปรับตัวไม้ทันเดี๋ยวเป็นหวัด” เสียงทุ้มพูดช้าๆ
“บ้าน่า ฉันหัวแข็งจะตาย-_-” ผมบอก
โป๊ก!
มือใหญ่เคาะหน้าผากผม ผมจ้องหน้ามันอย่างเอาเรื่อง มึง..
“เจ็บนะเว้ย-*-”
“เว้ย?”
“เออดิวะ!”
โป๊ก!
“เฮ้ยมึงนี่-*-!!”
มันเงยมือจะโขกกบาลผมอีกรอบแต่ผมรีบเบรกไว้ก่อน
“พอเลย สมองยุบหมดละ!”
เคาะเป็นเป็นจังหวะเลยนะ แล้วแรงมันอย่างควายเคาะหัวผมทีน้ำในหูผมแทบกระฉอกออกรูหูหมด เริ่มปวดๆหัวแล้วเนี่ยจะได้ไปเที่ยวมั้ยเนี่ย
ต๊อกแต๊ก!
เสียงรองเท้าไม้เรื่อยตามพื้นมาเป็นจังหวะ ผมหันไปมองผู้หญิงวัยชราที่เดินมาอย่างสง่าภายตายชุดยูกาตะสีเข้ม ดวงตาสีดำสนิทปราดมองมายังผมเล็กน้อยก่อนจะเบือนหนีไป
“ท่านซึซึกิบอกว่าอยากไปเที่ยวกับพวกคุณด้วยน่ะค่ะ^^”
เสียงพูดภาษาไทยสำเนียงแปลกหูบอก สาวใช้คนนั้นโค้งเล็กน้อยแล้วหันไปประคองหญิงชราคนนั้นเดินมายังรถ ผมเงยหน้ามองคิระที่นิ่งผิดปกติเลยสะกิด
“เฮ้ย! วิญญาณยังไม่ตื่นหรือไง”
“..ป่าว”
“เป็นไรอีกอ่ะ ไม่สบายหรอ-o-”
“ป่าว โทษทีนะที่คุณย่าไปด้วย”
“เฮ้ยบ้า! ขอโทษทำไม ไม่เป็นไรหรอกไปเที่ยวกันเยอะๆสนุกดีออก^^”
ผมตบไหล่คิระแรงๆ แต่มันก็ยังทำหน้าหนักใจเหมือนเดิม ผมผลักมันให้เข้าไปนั่งข้างใน เบาะข้างหลังมันมี 2เบาะ แต่เบาะอันแรกถูกจองเรียบร้อยแล้วโดยย่าของคิระ รู้สึกเหมือนเขากำลังแผ่รังสีอะไรบางอย่างพวกผมก็ไม่กล้านั่งด้วยเท่าไหร่ สงสัยต้องไปเบียดกันเบาะหลังแล้วล่ะ-.-
“ไอ้คิระย่ามึงกินที่-*-”
ไอ้ตาแดงบ่น
“โทษที”
คิระบอก ไอ้ยักษ์หัวหงอกแทรกตัวเข้าไปเบาะหลังอย่างทุลักทุเลตามไปด้วยไอ้น้ำที่พยายามยิ้มฝืดๆให้ย่าคิระ ทั้งย่าทั้งหลานนี่หน้าตายเหมือนกันเลยแหะ ผมเข้าตามไอ้น้ำไปแต่พอคิระจะเข้าตามก็มีเสียงเรียกซะก่อน
“คิระ...”
เสียงเรียบแต่ทรงอำนาจ คิระหยุดแล้วกลับไปนั่งกับย่าตัวเอง ดวงตาหย่อนคล้อยจ้องมองผมไม่วางตาผมต้องรีบก้มหน้าหลบ เขาไม่ชอบหน้าผมหรอ..คุณย่าคิระน่ะ
“ไอ้เซฟย่าเขามองมึงแปลกๆหว่ะ”
ไอ้น้ำกระซิบกับผมเบาๆ
“ไม่รู้สิ อาจจะไม่ใช่ก็ได้มั้ง..”
ผมบอกก่อนจะเองหน้ามองออกไปด้านนอกหน้าต่าง บรรยากาศเงียบเชียบภายในรถทำให้ผมอยากหลับ พวกผมไม่กล้าคุยเสียงดังเลยล่ะ ไม่กล้าเล่นกันหลังรถด้วย บรรยากาศมันบังคับให้ลิงอย่างพวกผมนั่งนิ่งๆ ชักเริ่มจะเบื่อแล้วสิ
“โห้*o*~”
ไอ้น้ำทำตาลุกวาว ผมยืดแขนขึ้นรับลมเย็นๆที่ลอยมาปะทะร่าง ผมทอดสายตามองทุ่งดอกไม้สีสันสดสวยราวกับภาพวาด ผมว่าทุ่งดอกไม้ที่นี่ต้องใหญ่เป็นร้อยๆไรแน่เลย
“ไอ้เตี้ยถ่ายรูปให้หน่อย!”
ไอ้หงอกว่าแล้วโยนกล้องมาให้ผม ไม่ถงไม่ถามความเห็นผมซักคำ
“หนึ่ง....สอง...”
ผมตั้งกล้องจับภาพไอ้หงอกที่ยืนโอบไหล่ไอ้น้ำที่หน้าแดงเถือกอยู่ ผมก็อยากถ่ายรูปกับคิระบ้างนะ จะว่าไปผมยังไม่มีรูปคู่กับคิระ...ไม่มีรูปมันด้วยซ้ำ
“เสร็จแล้ว!”
ผมบอกแล้วยื่นกล้องให้ไอ้หงอก มันรับไปดูพร้อมกับไอ้น้ำ ส่วนผมก็เดินไปตามทางเดินที่เป็นดินเรื่อยๆไป ตาก็มองทุ่งดอกไม้สีเหลืองสลับแดงที่ตัดกับขอบฟ้า บรรยากาศดีกว่าในรถเยอะเลย ผมละสายตาหลับไปมองร่างสูงโปร่งที่เดินอยู่ข้างหญิงชรา
....เหมือนเที่ยวอยู่คนเดียวเลย....
นี่ผมกำลังทำตัวเหมือนเด็กอยู่หรือป่าวนะคิดอะไรแบบนี้ ผมย่อตัวลงเอานิ้วเขี่ยดินเล่นผมเขียนชื่อผมกับคิระลงไป เป็นที่ระลึกไงว่าเรามาด้วยกัน....
“คุณเซฟหิวน้ำหรือป่าวครับ”
ผมสะดุ้งเล็กน้อยแล้วหันไปมองคุณยูกิที่ยืนอยู่ด้านหลัง
“ไม่เป็นไรครับ ไม่หิว^^” ผมตอบ
“ถ่ายรูปมั้ยครับเดี๋ยวผมถ่ายให้^^”
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ค่อยชอบถ่ายรูปตัวเอง”
ผมบอกแล้วยืนขึ้นบิดเอวไปมา คุณยูกิยืนสต๊าฟอยู่ข้างๆผมไม่กระดิกไปไหน คิระคงให้มาเที่ยวแทนมันล่ะมั้ง
“คุณยูกิครับ” ผมเรียก
“ครับ?”
“คุณสนิทกับคิระมั้ย”
“ครับ ผมเล่นกับนายน้อยมาตั้งแต่นายน้อยยังตัวนิดเดียวเอง”
บ่งบอกว่าอายุมากพอตัวเลยนะเนี่ย แต่หน้ายังไม่เห็นแก่เลย เหมือนคนอายุ20กว่ามากกว่า
“แล้วรู้หรือป่าวครับว่าช่วงนี้เขาเป็นอะไร”
ผมถาม ดวงตาสวยเบิกขึ้นเล็กน้อยเพียงแว้บเดียวคุณยูกิก็ตีหน้ายิ้มตามเดิม
“เอ๊ะ! ไม่ทราบสิครับ ผมเห็นนายน้อยก็ทำหน้าตายเหมือนปกตินี่ครับ^^”
ปกติงั้นหรอ? หรือจะมีผมคิดมากไปคนเดียว แต่มันไม่ใช่ปกติอ่ะผมรู้สึกได้ คนมาเที่ยวแต่หน้าเครียดอย่างกับมาทำงาน แล้วคุณย่าก็มองผมแปลกๆ หรือผมทำอะไรผิด หรือเขาจับได้ว่าผมกับคิระ... บ้าน่าผมไม่ได้ทำตัวติดกับมันขนาดนั้นซะหน่อย แต่อดคิดไม่ได้เลยว่าเขาไม่ชอบหน้าผม
“คุณยูกิรู้จักแฟนคิระหรือป่าวครับ” ผมถาม
“คุณหนูรินหรอครับ”
“ครับ....ไม่มีอะไร”
ถามออกไปได้ คิระบอกผมว่าเลิกเป็นแฟนกับรินแล้ว ผมก็คิดนะว่าผมทำอะไรที่เลวมากลงไปเหมือนไปแย่งแฟนเขายังไงก็ไม่รู้
“เป็นอะไรครับหน้าซีดๆ” คุณยูกิถาม
ผมส่ายหน้าเบาๆ
“แถวนี้มีห้องน้ำมั้ยครับ” ผมถาม
“เดี๋ยวผมพาไป..”
“ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมไปเอง”
“ทางโน่นครับ”
คุณยูกิบอก ผมโค้งหัวเล็กน้อยแล้วเดินไปตามทางที่บอก ผมเข้ามาที่โซนขายของน่าจะเป็นตรงนี้ละมั้ง มองไม่เห็นป้ายเลยป้ายอยู่ไหนวะ สายตาผมหยุดมองที่ร่างของย่าคิระซึ่งรายล้อมไปด้วยผู้ชายชุดดำ บอดี้การ์ดของบ้านหรอ ดวงตาสีเข้มจ้องมองผมก่อนจะผลุบตาต่ำลง เธอเดินเลยผมไปผมมองตามเธอที่เดินเกร็งผิดปกติ ที่ข้างหลังเธอ...
..มีปืนจ่ออยู่!!...
“คิระ..!”
ผมหันซ้ายหันขวามองหาคิระ แต่ไม่อยู่แถวนี้ไปไหนนะน่าจะอยู่กับย่าตัวเองไม่ใช่หรือไง ผมละกลับไปมองร่างเล็กๆที่ถูกพาเดินออกไป ไม่ทันแน่ๆ ผมตามเองแล้วกัน ต้องโทรหาคิระ
..ผมไม่มีมือถือ-o-..
ช่างแม่งล่ะ ตอนนี้ไปก่อนล่ะ
จึก!
โลหะปลายแหลมจิ้มจ่อไขสันหลังผม ผมพยายามหันหัวไปมองคนข้างหลังแต่มันยิ่งกดมีดปลายแหลมจิ้มหลังผม มันใช้มือดันผมไปข้างหน้า ผมเลยจำยอมต้องเดินไปข้างหน้า
..มันเป็นใครอีกล่ะเนี่ย!!...
มันจี้ให้ผมเดินมาที่ลานจอดรถจนผมมาหยุดอยู่ข้างรถตู้ติดฟิลม์สีดำทึบ
ครืดดด
บานประตูเปิดออก ผมมองคุณย่าของคิระที่นั่งนิ่งๆโดยมีปืนจี้อยู่
“Come in!!”
มันเรียกผม ทำไมพูดภาษาอังกฤษ มันรู้ด้วยหรอว่าผมฟังญี่ปุ่นไม่ออก
“Hurry up!!”
“รู้แล้วๆ”
ผมตอบผู้ชายชุดดำข้างหลัง มันจิ้มมีดขีดหลังผมจนแสบไปหมดแล้ว ผมเดินขึ้นไปนั่งข้างๆย่าของ
คิระ เธอมองผมเล็กน้อยด้วยสายตาตำหนิ ผมก้มหน้าอยากจะบอกว่าขอโทษที่ดันโง่โดนลากมาด้วย ผมช่วยอะไรเธอไม่ได้เลย ไม่สิ ก็ช่วยโดยการมาอยู่เป็นเพื่อนแล้วไง...-_-
อีกฝากกำลังวิ่งวุ่นตามหานายหญิงใหญ่ของตระกูล มือใหญ่เสยผมเปียกชื้นขึ้นอย่างอารมณ์เสีย คนรับใช้คนสนิทรีบต่อสายเรียกกำลังเสริมจากที่บ้านอีกรอบพลางมองใบหน้าผู้เป็นนายเป็นระยะ
“..ขอโทษนะครับนายน้อย...ผมผิดเอง”
“ไม่ต้องขอโทษ..”
ร่างสูงตอบทันควัน ใบหน้าหล่อพยายามสะกดอารมณ์ให้เย็นลงก่อนที่จะระเบิดทุกอย่างออกมาเสียก่อน
“นายน้อย...”
ยูกิเอ่ยน้ำเสียงเป็นห่วงนายตนเอง
“..ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษ..ทั้งนาย เซฟและทุกคน..”
เสียงทุ้มกล่าวพลางก้มหน้าสำนึกผิด
“...ทางโน่นรู้ว่าเราจะถอนหมั้นหรอครับ แต่ทางเรายังไม่ได้ประกาศเรื่องถอนหมั้นเลย ตอนประชุมกันก็ไม่ผ่านนี่ครับ” ยูกิบอก
“...ฉันขอเลิกกับรินไปแล้ว”
คิระบอก ยูกิก้มหน้าภาพใบหน้าสวยของเด็กสาวเจ้าอารมณ์ลอยเข้ามาอยู่ในหัวเขา
“นายรู้ใช่มั้ยว่ารินน่ากลัวขนาดไหน”
“ครับผมทราบ”
ดวงตาสวยทอดมองไปบนพื้นที่เจิ่งนองไปด้วยโลหิตสีแดงฉาน ซากนกที่ถูกปาดคอสังเวยเลือดยังคงขยับคอส่งเสียงร้องน่าเวทนา ร่างสูงกลืนน้ำลายลงคออย่าลำบาก ดวงตาสีเข้มมองไปบนพื้นโล่งที่มีตัวอักษรเขียนด้วยเลือด ร่างสูงโปร่งย่อตัวลงจับนกน้อยน่าสงสารมาไว้ในมือ
...ถ้ายังหาไม่เจอเซฟอาจมีสภาพไม่ต่างกับนกตัวนี้สินะ…
“พบแล้วครับนายน้อย!! อยู่ที่โกดังร้างห่างจากที่นี่ไปประมาณ 10 กิโลฯครับ”
ชายชุดดำผมโลนรายงานอย่างเร่งรีบ ร่างสูงโปร่งยืนขึ้นช้าๆก่อนจะหันไปพูดกับลูกน้องตัวเอง ด้วยน้ำเสียงเรียบเย็นที่ทำเอาคนฟังเสียวสันหลังวาบ
“...ปาดคอพรรคเก็มบุให้หมด...”
++++++++
อัพช้าแถมน้อย ขออภัยเมื่อวานประชุมผู้ปกครองที่รร.กลับช้ามากเลยได้แว้บมาเล่นคอมนิดเดียวเอง
วันนี้ก็ปวดท้องมากเลย ทรมาณ อ๊ากกกก ต่อพรุ่งนี้นะคะ TOT
:hao5:
-
:a5: เซฟฟฟฟฟฟฟฟ
-
อ๊า!คุณย่ากับเซฟถูกจับตัวไปแล้ว!!
-
มีเรื่องให้ลุ้นตลอดสิน่า
-
รักษาสุขภาพหายไวไวนะจ๊ะ :L2:
-
เหอะ คิระโหดได้อีก
-
หนูเซฟ !!!!! :sad4:
-
o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
ตอนที่ 12.1
พลั่ก!
ผมโดนผลักล้มลงไปบนพื้นตามมาด้วยร่างเล็กๆของคุณย่าคิระ ผมพยายามขยับตัวลุกนั่งแต่ในสภาพที่ถูกมัดมือไขว้หลังอยู่แบบนี้มันยากเหมือนกัน ชายชุดดำตะโกนใส่หน้าผมชุดใหญ่ก่อนจะเดินเลี้ยวออกไป ผมมองสภาพโรงงานกว้างที่มีกล่องและรถขนของเรียงรายอยู่ ผมคงอยู่ที่โรงงานอะไรซักอย่างสินะ
“...ไม่ได้เรื่อง”
ผมกระพริบตาปริบๆมองเสียงที่ออกมาจากปากย่าคิระ
“พูดไทยได้ด้วยหรือครับ-o-” ผมถาม
“เรียน..ไว้..เผื่อคนในรถ..ชานิน!”
พูดอย่างมั่นใจเลยนะครับ ถ้าผมจะเบรกว่าต้องบอกว่านินทาหน้าเชิดๆนั่นคงแทบทิ่มลงพื้นล่ะ ไม่เอาๆอย่าทำร้ายคนแก่-_- ผมขยับมือหวังให้เชือกหลุดแต่คงไม่หลุดง่ายๆรัดแน่นขนาดนี้
..ขวดแก้ว!!..
บนกล่องขนาดใหญ่มีขวดแก้วอยู่ ถ้าผมเตะให้มันหล่นแตกจะได้ยินกันทั้งโรงงานเลยหรือป่าวนะ ผมใช้เท้าเขี่ยเสื้อยืดลงมาที่พื้นก่อนแล้วค่อยเขี่ยขวดลงมา
“...มืด”
หือ ผมมองออกไปนอกญี่ปุ่นมันมืดเร็วขนาดนั้นเลย เสียงหือๆในลำคอเรียกผมให้หันไปมองย่าคิระที่เบือนสายตาให้ผมดูมีดในมือเธอ ย่าแกตัดเสร็จแล้วด้วย มีก็ไม่บอกแต่แรก บอกมืดใครจะไปรู้ฟะ-o-!
“ขอบคุณครับ”
เคร้ง!
“ตัดเอง!”
ย่าทิ้งมีดลงพื้นตรงหน้าผม ผมเงยหน้ามองใบหน้าหยิ่งๆที่ยืนเหนือหัวผม นึกว่าจะใจดีตัดให้ชิ! ตัดเองก็ได้ ผมขยับตัวหันหลังหยิบมีดขึ้นมาอย่างทุลักทุเล ค่อยๆสอดเข้ามาตัดเชือกที่แขนกว่าจะตัดขาดก็โดนมือผมไปหลายที ทำไมมันไม่เหมือนในหนังวะ!
“ที้นาง!”
ย่าแกบอกพลางโบกมือให้ผมเดินตาม
“อีกรอบ พูดว่าไงนะครับ-o-” ผมบอก
“ที้นาง!! ฟันไตไมรู้ไง”
ถ้าพูดไทยก็ฟังรู้เรื่องนะ ไอ้แบบนี้ไม่เรียกว่าพูดไม่ชัดด้วยเค้าเรียกว่าพูดไม่รู้เรื่อง-.-
“ย่าแหละพูดไม่รู้เรื่อง-_-”
“โงววว”
ด่ากูสินะเนี่ยน้ำเสียงมันคล้ายๆ แต่ผมก็ยังเนียนฟังไม่ออกไป
“ขอบคุณที่ชมครับ^^”
ย่าแกทำตาถลึงมองผมก่อนจะสะบัดก้นเดินนำเลาะไปหลังกล่องขนาดใหญ่ ย่ามองซ้ายมองขวาเหมือนจะข้ามทางม้าลายประเทศไทย แกเดินย่องไปที่รถขนของอย่างบอกนะว่าจะขับ ผมเดินตามไปเงียบๆไม่ให้เสียงดัง คุณย่าถกชายยูกาตะขึ้นนั่งบนรถขนกล่อง ผมต้องขึ้นสินะ
“ลง!”
ผมชะงัก อ้าวไม่ให้กูไปด้วย...
“ลงเลวๆๆ”
“ผมยังไม่ได้ขึ้นเลยนะครับ-_-”
ผมบอก
“Baka! Hayaku!!”(ไอ้บ้า เร็วๆ)
ย่าตบเสารถแรงๆแล้วส่งเสียง ผมรีบกระโดดเกาะทันที มะ...มะ กี้บอกให้ลง-o-
“ลงให้มังเลวๆ”
ลงให้มันเลวๆ ลงท่าไหนล่ะครับกระโดดข้ามหัวย่าหรือไง แล้วไล่ผมลงอีกแล้วหรอOoO!!
ตุ้บ
ผมกระโดดลงอีกรอบ เดาใจไม่ถูกเลยนะเนี่ย-o-
หมับ!
มือหย่อนยานคว้าคอเสื้อผมกระชากขึ้นไปยืนบนรถอีกรอบ ย่าแกทำหน้าหน่ายๆบ่นพรึมพรำๆ รู้นะว่าด่าผมอ่ะ-o- ก็บอกให้ลงก็ลงไง
“ย่าครับ พูดญี่ปุ่นก็ได้ครับ พูดไทยผมฟังไม่รู้เรื่อง-_-;”
ผมบอก ย่าเล่นเรียงคำมั่วใช้ศัพท์ผิดแบบนี้ใครเขาจะไปรู้เรื่องล่ะ ย่าหันไปบ่นกับพวงมาลัยต่อก่อนจะสตาร์ทรถ เสียงมันไม่ดังมาก แต่ไม่แน่ว่าพวกมันจะได้ยิน
“ปล่อยลีๆ”
“เกาะดีๆครับ ปล่อยก็หล่นสิ-_-”
ผมรีบสวน รถขนของในโรงงานมันนั่งได้คนเดียวผมก็เลยต้องเกาะข้างหลังไป ผมอยากเห็นหน้าคนสอนภาษาไทยย่าแกจริงๆครับ สอนยังง้ายยย-o-!!
“ชู่ว์”
ย่าหันมาทำปากจู๋ให้ผมเงียบๆ ย่าขับรถหลบไปตามหลังกล่องไม่ให้พวกนั้นมองเห็น
เคร้ง!!!
บางทีย่าคงลืมไปว่างข้างหลังรถมันมีแท่นยกของ ย่าเลยดริฟท์โค้งปล่อยข้างหลังชนลังใส่ขวดแก้วตกลงมา เสียงเซ็งแซ่เริ่มดังใกล้เข้ามาพร้อมกับเสียงฝีเท้า มันรู้ตัวแล้ว!!
“ปล่อยแน่นๆ!!”
ครับปล่อย..แน่นๆ ทำยังไงแว๊ะ!! ย่าหน้าเครียดเหยียบคันเร่งมิดรถออกตัวกระชากผมเลยเซเล็กน้อย ชายชุดดำวิ่งกรูตามรถมากันเต็ม มีโผล่มาดักข้างหน้าและย่าแกก็พุ่งรถใส่ด้วย ย่าครับถ้าชนคนตายโดน 2 ข้อหาเลยนะครับ พยายามฆ่ากับไม่ติดป้ายทะเบียนรถ
“เฮ้ยๆๆ!!”
พวกชุดดำร้องกันเสียงดังพร้อมกับวิ่งตามรถ ผมมองไปยังประตูโรงงานที่เลื่อนลงมาเรื่อยๆ มันคงจะปิดขังพวกเรา รถก็วิ่งเร็วซะเหลือเกิน ผมลงวิ่งออกไปง่ายกว่า
ปึง!!!
ประตูโรงงานขนาดใหญ่ปิดลงมาดังปึง ผมหน้าซีดทันที แต่คุณย่ายังไม่ยอมแพ้ขับรถพุ่งเข้าหาประตู
“ย่าครับมันขับทะลุออกไปไม่ได้>O<!!” ผมร้องบอก
“ไมด้ายย!!” ย่าตอบ
“ก็ไม่ได้ไงครับ ย่าเบรกก๊อนนนน ชอตโตะมะเตะ>O<!!”
“มังค้างงงง!!”
“ขุ่นย่า>O<!!”
ปัง!!!
หัวรถชนเข้ากับประตูจังๆ ผมเลยกระเด็นหล่นลงมาหลังกระแทกพื้น
...เจ็บชิบ...
ผมเงยหน้ามองเพดานโรงงานที่ถูกบดบังด้วยหัวล้านๆของไอ้พวกชุดดำ มันก้มมองผมด้วยสายตาดุดัน ผมถอนหายใจและบ่นกับตัวเองเงียบๆ
“..กูไม่รอดสินะ..”
มันรุมจับผมมัดแขนมัดขา ผมพยายาถีบตบต่อยมัน แต่มันเยอะกว่าผมก็สู้แรงมันไม่ไหว ผมยกตัวผมหัวท้ายเดินออกไปที่ประตูข้างโรงงาน
ตุ้บ!
มันโยนผมกลิ้งไปบนพื้นหิน ผมร้องโอดเบาๆเพราะหินมันตำแขนขาผม ผมมองคลองส่งน้ำด้านหน้า หวังว่ามันคงไม่คิดที่จะ...
แกร๊บ
เสียงเท้าเดินเข้ามาใกล้ผม ผมรู้สึกเอ๊ะใจแปลกๆที่เสียงมันไม่เหมือนรองเท้าหนังกระทบหิน แต่มันเป็นรองเท้าไม้ต่างหาก!!
“...คุณย่า...”
ผมเอียงหน้ามองไล่ขึ้นไปข้างบน ใบหน้าย่อนคล้อยแสยะยิ้มราวกับปีศาจ เธอยกเท้าเหยียบไหล่ผมยิ่งกดแรงเท่าไหร่เนื้อผมก็ยิ่งถูกหินทิ่มแทงมากเท่านั้น เธอเตะผมกลิ้งไปบนพื้นหยาบ ผมฝืนตัวกลิ้งกับมาที่เดิม มันใกล้น้ำมากไปแล้ว ถ้าตกลงไปละก็!!
พลั่ก!
เท้าหนักๆของชายตัวยักษ์ถีบผมกลิ้งไปจนสุดขอบ ผมยั้งตัวไม่ให้ตกลงไป
แย็บ..
รองเท้าไม้วางลงบนไหล่ผมที่นอนตะแคงอยู่ริมน้ำ นี่เขาจะเตะผมลงน้ำจริงๆหรอ ผมทำอะไรผิด!! อย่าทำบ้าๆนะ!! เท้าหยาบกึ่งเตะกึ่งฉุดตัวผมเหมือนจะแกล้งให้ผมลุ้นว่าจะหล่นน้ำลงไปเมื่อไหร่...ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย...
“Ya..Yamete kudasai..”
ผมพูดเสียงสั่นเครือขอร้องให้เขาหยุดทำ
“SAYONARA”
มันไม่ใช่.....อย่างที่ผมคิด
ตู้ม!!!
รถบรรทุกขนาดใหญ่วิ่งทะลุผ่านประตูโกดังเข้ามา สัญญาณเตือนภายในดังกระหึ่มพร้อมกับฝีเท้าคนนับห้าสิบที่วิ่งกรูเข้ามาในโกดัง ร่างสูงใหญ่พากันวิ่งหาตัวนายหญิงใหญ่และเพื่อนนายน้อยกันจ้าละหวั่น ชายคนหนึ่งชูสัญญาณมือและตะโกนบอกให้รู้ว่าพบพวกเขาแล้ว ร่างสูงโปร่งรีบวิ่งตามออกไปที่ประตูด้านข้างของโกดัง ดวงตาเคร่งขรึมปราดมองบริเวณโดยรอบแต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นย่าตัวเองยืนยิ้มสบายใจอยู่ข้างร่างผอมบางที่เปียกโชกไปด้วยน้ำ
“เซฟ!!”
ชายหนุ่มวิ่งเข้าไปช้อนร่างเย็นเชียบขึ้นมาไว้ในวงแขน มือใหญ่ไล่ลูบสำรวจไปตามร่างกายนิ่งสงบที่ไม่ไหวติง ที่ข้อมือขาวขึ้นรอยรัดสีแดงเกือบม่วง ใบหน้าหล่อซีดลงเขาก้มลงฟังเสียงหัวใจที่เต้นแผ่วข้างแผงอกเล็ก
...ไม่นะเซฟ...
“คุณย่า!!”
“ไร้มารยาท กล้าขึ้นเสียงกับฉันหรอ..”
ใบหน้าหล่อขมวดคิ้วเป็นปมพลางกัดฟันกรอดในลำคอ ร่างสูงช้อนร่างเปียกปอนขึ้นเดินผ่านหญิงชราไปอย่างไม่แยแส
“..ฉันคิดอยู่แล้วว่านั่นไม่ใช่เพื่อนของแก” เสียงสั่นตามวัยพูดพลางตวัดหางตามองหลานชายตัวเอง
ร่างสูงนิ่งไม่ตอบโต้ เขาไม่ปฏิเสธเพราะนั่นก็เป็นเรื่องจริง
“นี่เหรอเหตุผลการยกเลิกการหมั้นของแก ไร้สาระสิ้นดี!! อย่าทำให้ตระกูลเราต้องเสื่อมเสียสิ!!”
“...ถ้าการที่ผมอยู่ในตระกูลนี้มันทำให้เสื่อมเสีย”
“..........”
“ผมออกก็ได้”
“คิระ!!!”
ถ้าการรักผู้ชายด้วยกันมันเป็นเรื่องที่ทำให้ตระกูลเสื่อมเสียล่ะก็ เขาขอรับคำครหานั้นไว้คนเดียวแล้วกัน ไม่จำเป็นต้องสนว่าใครจะมองยังไง ไม่จำเป็นต้องสนว่าคนอื่นจะคิดยังไง
“...เรื่องหมั้นยังไงฉันก็ไม่ยกเลิกให้ ตอนนี้สองพรรคสงบกันก็ดีแล้ว” หญิงชราพูดต่อ
“สงบ...”
ร่างสูงพรึมพรำ
“ระหว่างที่คุณย่าหนีมาเล่นสนุกที่นี่คงไม่รู้สินะครับว่า...”
หญิงชราทำหน้าแปลกใจกับคำพูดของหลานชายตัวเอง
“..คุณปู่ถูกฝั่งนั้นถอดเครื่องช่วยหายใจ..”
“ว่าไงนะ!!”
“เพราะคุณย่าหายไปผมเลยต้องเกณฑ์คนมาตามหา”
หญิงชราหน้าตึงตาเหลือกมองหลานชาย
“..ความผิดคุณย่านะครับ...ที่ไว้ใจเต่าลอบกันพรรค์นั้น คิดหรอว่าฝั่งนั้นจะยอมสงบกับเราจริงๆ คนที่อยู่แต่ในบ้านไม่รู้หรอกครับว่าข้างนอกมันเกิดอะไรขึ้น..”
คิระพูดยาวทิ้งท้ายก่อนเดินออกไปจากจุดนั้น หญิงแก่ตัวสั่นไม่อยากยอมรับสิ่งที่ได้ยิน เธอเป็นผู้ใหญ่ในบ้านทุกคนควรยอมรับการตัดสินใจ แต่ที่หลานเธอพูดนั้นถูกทุกอย่าง เธอแทบไม่เคยก้าวออกจากคฤหาสน์หลังนั้นเลยจนวันนี้...
“ยูกิ...ที่คิระพูดมามันจริงหรือป่าว..”
ชายหนุ่มเงยหน้าหวาดๆ ตอบกลับ
“จริงครับ ท่านซึซึกิ”
หญิงชราหัวเราะออกมาราวกับคนบ้า นี้เธอเป็นคนที่ไม่รู้คนเดียวหรือไง
“..วันนี้ฉันต้องแพ้อีกรอบใช่มั้ย”
หญิงชราบ่นกับตัวเอง ต้องยอมให้หลานตัวดีชนะตัวเองเหมือนกับแม่ของเจ้าหลานนั่น
“...ฉันไม่ได้ทำเพื่อคิระ แต่ฉันขอสั่งให้เลิกเป็นพันธมิตรกับพรรคเก็มบุ!! นับแต่วันนี้ไปจงไปล้างแค้นที่มันลอบกัดเราให้สาสม!!”
เสียงแหบประกาศก้องอย่างทรงอำนาจ
...ที่ฉันทำก็เพราะฉันไม่อยากถูกมองว่าโง่ต่างหากล่ะ!!..
ถึงแม้เรื่องทั้งหมดจะพึ่งรู้วันนี้...
“อื้อ...”
ร่างบางขยับตัวหยุกหยิกอึดอัดกับวัตถุหนักอึ้งที่วางพาดลำตัวอยู่ ดวงตาใสเบิกขึ้นมองเพดาสีขาวสะอาดในห้องนอนรับรองแขก ลมหายใจอุ่นเป่ารดเส้นผมละอ่อน ดวงตาสวยเหลือบมองใบหน้าหล่อที่คลอเคลียอยู่ใกล้ นิ้วเรียวสวยไล้ไปตามโครงหน้าได้รูปที่หลับสนิท
...นี่ตายแล้วมาสวรรค์หรือไงนะ...
ริมฝีปากแหงนขึ้นจรดริมฝีปากอุ่นเบาๆ
...ของจริงหรอ!!..
ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงเถือกเมื่อรับรู้ได้ถึงสัมผัสนิ่มของริมฝีปาก
...เอ๊ะ! ไม่รู้สึกตัวหรอ...
คนตัวเล็กได้ใจขยับริมฝีปากแตะริมฝีปากอุ่นอีกรอบ คนตัวเล็กกดแรงบดขยี้ริมฝีปากอุ่นทีละนิดทีละนิดพลางสอดลิ้นเข้าไปหยอกล้อในโพรงปาก ลิ้นเล็กตวัดเขี่ยลิ้นนิ่งไปมา
“อื้อ”
คนตัวใหญ่เริ่มโต้ตอบกลับมา ร่างสูงพลิกร่างเล็กนอนราบลงไป มือใหญ่ลูบท่อนขาเรียวสวยที่โผล่พ้นกางเกงขาสั้นออกมา
“ตะ...ตื่นแล้วหรอ!” เสียงเล็กร้องอย่างตกใจ
“ทำให้ตื่นรับผิดชอบด้วย”
“เอ๊ะ! ไม่เกี่ยวซะหน่อยจะนอนต่อแล้ว>///<”
ร่างบางพลิกหลบนอนตะแคงข้างหนีคนตัวใหญ่ ใบหน้าหวานหลับตาปี๋แสร้งเป็นนอนหลับแต่คนตัวใหญ่รู้ทันเลยแกล้งลูบมือเข้าไปสะกิดยอดอกสีชมพูเบาๆ ร่างบางสะดุ้งดึงมือซนออก มือใหญ่ล้วงลงไปคลึงหน้าขาเรียบเนียน ร่างเล็กยิ่งบิดกายไปมาอยู่ไม่สุข
“คิระ!!”
“หลับแล้วไม่ใช่หรอ”
“หลับไง นี่อย่ากวนสิจะนอน”
ร่างสูงขยับตัวเบียดชิดกับก้นงอนๆ ดวงตาสวยเบิกโพรงรับรู้ได้ถึงความแข็งขืนที่ดันบั้นท้ายตัวเองอยู่
“..ไอ้บ้า..ลามก...ไอ้”
“..aishiteru…”
หน้าหวานขึ้นสีกร่นด่าร่างสูงในใจ สุดท้ายก็แพ้คำหวานอีกแล้ว ท่อนกายร้อนสอดเข้ามาภายใน ร่างบางกัดปากแน่นขยับมือบีบท่อนแขนใหญ่ ร่างสูงออกแรงขยับตัวแทรกเข้าไปภายในช้าๆ ก่อนจะเร่งจังหวะตามเสียงร้องหวาน ดวงตาสวยหลับลงปล่อยหยาดน้ำตาลงข้างหมอน ร่างสูงสูดหายใจลึกยากจะสะกดกั้นอารมณ์ก็ร่างบอบบางเล่นส่งกลิ่นหอมหวานเชิญชวนให้ลิ้มรสไม่รู้จักจบจักสิ้น
“คิระ...อย่าทิ้ง..ฉันนะ” เสียงหวานบอก
ไม่ต้องการจะเป็นอย่างคนเก่าของเขา กลัวว่าซักวันจะต้องแยกกันเพราะเคยไปทำกับเขาไว้ ทำให้เขาเลิกกับแฟน...
..นายรู้มัยตอนที่ตกลงไปน้ำ ฉันกลัวมากแค่ไหน กลัว..ที่ต้องแยกจากทุกคนรวมถึงนายด้วย..
มือเล็กโอบคอร่างสูงไว้แน่นพลางร้องไห้โฮ มือใหญ่ลูบหัวปลอบใจคนตัวเล็ก
“..ไม่ทิ้งหรอก..”
...ฉันจะทิ้งรักแรกและรักเดียวของฉันได้ยังไง...
ขายาวก้าวมาหยุดตรงหน้าคฤหัสถ์ทรงยุโรป มือหนาเสยผมสีน้ำเงินขึ้นเผยให้เห็นใบหน้าขี้เล่น ดวงตาสีดำสนิทเหลือบมองพ่อบ้านหน้าสวยที่ยืนลอบมองเขาอยู่ในเงามืด
“กลับมาแล้วนะยูกิไม่มาทักทายฉันหน่อยหรือไง”
ใบหน้าหล่อคลี่ยิ้มกว้างพลางกางวงแขนเตรียมรับกอดอบอุ่นจากพ่อบ้านคนสวย
“กลับมาเร็วนี่ครับ”
ร่างเพรียวพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“ทำไมนายต้องเย็นชาใส่ฉันคนเดียวด้วยล่ะ” คนตัวใหญ่กล่าวอย่างน้อยใจ
“เพราะคุณทำให้นายน้อยของผมต้องทุกข์ทรมาณมาหลายปีไงครับ”
ใบหน้าหล่อย่นคิ้วมองใบหน้าสวยที่ปราศจากรอยยิ้ม
“ฉันก็กลับมารับผิดแล้วไง”
ร่างสูงบอกพลางยิ้มบางๆ กลับมารับหน้าที่ๆควรได้รับ คนที่ควรจะได้หมั้นกับลูกสาวของอีกพรรคควรเป็นพี่คนโต แต่เขาก็โยนหน้าที่ให้น้องเขาด้วยรู้ว่า “ริน” ชอบน้องชายของเขา
“คุณท่านประกาศสงครามกับเก็มบุเรียบร้อยแล้วครับ”
ใบหน้าหล่อยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจแต่ก็ถูกขัด
“ผมน่ะ อยากให้อยู่กันอย่างสงบแต่มันคงเป็นไปไม่ได้...แบบนี้ก็คงดีที่สุดแล้ว”
ใบหน้าสวยก้มหน้านิ่ง ร่างสูงโปร่งเดินมาหยุดตรงหน้าก่อนจะยกมือปัดเส้นผมที่ปิดบังใบหน้าสวยออกอย่างเบามือ
“...กลัวฉันตายหรือไง” ริมฝีปากหนาขยับถาม
ใบหน้าสวยเงยหน้าขึ้นโชว์สีใบหน้าแดงกร่ำ
“..ผะ..ผมเป็นห่วงนายน้อยของผมต่างหาก!”
“รักคิระมากกว่าฉันอีกหรอ..”
“แน่นอนสิครับ ฮะ!”
แขนใหญ่ตวัดยกร่างบางลอยขึ้นพาดบ่าทันที
“เมื่อกี้บอกรักใครมากกว่ากันนะ!” เสียงใหญ่เค้นถาม
“นายน้อยสิ!!”
เพี๊ยะ!
มือใหญ่ฟาดลงไปที่สะโพกสวยแรงๆ
“เจ็บนะ!”
“ตอบใหม่อีกทีซิ!”
“ก็นายน้อยเหมือนเดิมแหละครับ!”
“ยูกิ!!”
“ใครให้เรียกชื่อต้นผมไม่ทราบ!”
“จะเรียกทำไม ฉันก็นายน้อยเหมือนกันนะ”
“คิริวซังปล่อยผมนะ!”
“คิริวทั้งบ้านอ่ะ บอกคนไหนไม่ทราบ!”
ใบหน้าสวยกัดปาก โดนย้อนเข้าแล้ว
“..โท..รุซัง”
ร่างสูงขยับยิ้มในขณะที่ใบหน้าสวยก้มมุดแผ่นหลังซ่อนใบหน้าแดงกร่ำของเขาไว้
“..Tadaima..(กลับมาแล้ว)”
เสียงทุ้มพูดพลางกระชับมือโอบเอวบางไว้
“...Okeari..”(ยินดีต้อนรับกลับบ้าน)
เสียงหวานพูดเบาๆ แต่ร่างสูงกลับได้ยินก้องอยู่ข้างในหัว ร่างบางเผลอยิ้มขัดเขินออกมาเหมือนกับคนตัวสูง บรรยากาศเงียบยามค่ำคืนทำให้ทั้งสองได้ยินเสียงหัวใจของกันและกัน ถึงแม้ไม่เห็นหน้าก็รู้ได้ว่ากำลังมีความสุขอยู่ ถึงแม้จะอยู่ไกลกันก็รู้ได้ว่า...หัวใจนั้นเป็นของกันและกันเสมอ
++++คนเขียน+++
ยิ่งเขียนยิ่งเยอะและเลอะเทอะ ชักหลายคู่555
พอๆ อาจจะได้เขียนฉากบู๊บ้างละ555
อัพอีกที พฤหัสนะคะ แล้วก็เสาร์ รู้สึกวันอาทิยต์มันโน่นนี่เยอะ-.-
-
อร๊าาาาๆๆๆ น้องเซฟเราโดนทะลวงรักอีกแล้ว ฮ่าฮ่า ทำบ่อยๆจะได้ไม่เจ็บ ว่าคุณย่าโง๊โง่เนอะ แบบนี้ไงถึงเรียนแล้วพูดไม่รู้เรื่อง ฮานะตอนคุยกันนะ แต่ก็ต้องขอบใจนางที่ประกาศศึก เพราะมันทำให้ทุกคู่สมหวัง แล้วรอตอนต่อไปเน้อพี่เอ็น ขอบคุณคัฟ^^
-
เอิ่ม เซฟนายโดนอีกแล้ววว 555
-
มึนตอนคุณย่าพูดไทยมาก
นี่เป็นอีกคู่หรือเปล่า แต่ยูกิน่ารัก เอะอะนายน้อยตลอด
-
เซฟโดนอีกล่ะ
พี่ใหญ่กับยูกิ อิอิ
-
นั่นๆมาอีกคู่แล้ว คุณพี่ชายกับคุณพ่อบ้าน~
-
:hao7: :hao7: :hao6: :hao6: o13 o13 o13 o13 o13 o13
:-[ :o8: :-[ :-[ :o8: :o8: :-[ :impress2: :impress2: :man1: :man1: :man1:
-
อ๊า 3 ตอนรวด พอใจอย่างสุดซึ้ง
:heaven
อยากโดดร่มแบบนั้นจุงเบย
ชอบตอนเซฟจูบปลอบขวัญคิระที่ซู๊ดดดดดดด
คิระเลือกไม่ผิด
:hao5:
อ่านเมื่อกี้แล้ว โฮ่! คุงย่านี่มันนางสิงห์ชัดๆ
แต่หัดพูดไทย เอ๊ะ
รู็ว่าคิระรักเซฟอยู่แล้วหรือเปล่า
อยากเกาะขอบเตียงตอนเซฟ จุด-จุด-จุด
:hao6:
กดบวกและเป็ดกระหน่ำ
พรรคนั้นไม่ตายดีแน่ 555
ปล. เกือบลืม ยูกิเค้ามีคู่ด้วย
:hao7:
อยากอ่านอีก เหมือนไม่พอ
:z3:
-
ดีแล้วแหละที่คุณย่าเปิดสงคราม :katai2-1: คิระกับเซฟจะได้รักกัน :mew1:
ปล.มีคู่ใหม่อีกแล้ววววว ว้าววๆๆๆๆๆ :hao6: :hao6:
-
12.2
[Namkang’s part]
~หลังจากผ่านเรื่องร้ายๆมาแล้วเราก็มาแช่ออนเซ็นกันให้ช่ำใจเลยนะ~
ไม่คิดว่าชาตืนึงในชีวิตผมจะได้มาเที่ยวต่างประเทศฟรีกับเขาด้วย ต้องขอบคุณเฟียสกับคิระมากเลยนะเนี่ย หวังว่าเฟียสมันจะไม่เก็บค่าอะไรเพิ่มจากผม-_-
“รู้งี้กูซื้อผัก ซื้อลูกชิ้นซื้อน้ำจิ้มสุกี้มาด้วยดีกว่า-o-” ไอ้เซฟบอก
“มึงจะเอามาลวกกินในนี้หรือไง” ผมถาม
“เออ โคตรสุนทรีย์อ่ะ><”
“มึงไม่คิดว่าจะมีคนแอบฉี่ลงไปในน้ำบ้างหรือไง-o-”
“มึงก็! คนเรามันก็ต้องมีมารยาทบ้าง ใครมันจะฉี่ลงน้ำวะ>O<!”
“กูนี่ไง-.-”
“ไอ้สังงงงง-o-!!”
“ล้อเล่น >O<!”
มันยกถาดน้ำชาเตรียมโบกหัวผม ผมรีบบอกก่อนเลย มึงคิดว่ากูเป็นตลกคาเฟ่หรือเอาถาดมาตี-o- ห้องนี้เป็นห้องแบบชายคาเปิดโล่งมองเห็นดาวเลยครับ มันอยู่นอกอาคาร มันคือห้องผู้ชายแต่มีแค่พวกผมสี่คนเนี่ยแหละ รู้สึกอายเหมือนกันนะที่ต้องมาแช่กับเฟียส-///- แต่ผมกับไอ้เซฟหลบมาอยู่ไกลๆสองคนนั้นอายครับโป๊อยู่>///<
“มึงลองให้ออนท็อปดิกูว่าเจ๋งนะแบบให้มันทำเองอ่ะ” เสียงเฟียส
“หรอ..”
คิระทำหน้าขุ่นคิด อิเฟียสมึงสอนอะรายยยยย>O<!!
“เออ แล้วแบบบีบนมหรือกัดงี้นะ หือร้องดังเลยล่ะ ฮ่าๆ”
ไอ้-.- ผมมองไอ้หัวเงินที่หัวเราะลั่น มึงเอาเรื่องแบบนี้มาคุยกันในที่สาธารณะแบบไม่เห็นหัวกูเลยนะ
“ไม่อยากใช้กำลัง”
คิระตอบเบาๆ ผมเหลือบมองหน้าไอ้เซฟที่ทำปากประมาณว่า “อ๋อเหรอ” หน้าได้เซฟเริ่มขึ้นสีออกแนวจะเดือดหน่อยๆแล้วด้วย
“กูเห็นเขาฮิตขายไอ้เส้นๆที่มีมุกร้อยกัน มึงซื้อมาป่าววะ กูซื้อมา 2อัน” ไอ้หัวหงอกบอก
คิระทำหน้านิ่งมองเพื่อนเอง ใครเขาจะไปโรคจิตแบบมึงกันห๊ะ!! คืนนี้ผมจะไม่นอนกับมันเด็ดขาด แต่เสือกอยู่ห้องเดียวกันไม่นะ>O<!!
“...ขอยืมอันนึง”
ฟิ้ว~
โป๊ก!
ไม่ทันที่คิระจะพูดจบไอ้เซฟก็ร่อนถาดน้ำชาใส่ แต่คิระไวก้มหัวหลบ แล้วมันจะไปโดนใครถ้าไม่ใช่....
“ไอ้เตี้ย!!” ไอ้ตัวว้าก
“ในสมองมีแค่นี้ใช่มั้ยหัวมึงถึงได้หงอกไง ไอ้ตัณหากลับ>O<!!” ไอ้เซฟด่า
“กูไม่ได้เอาไปใช้กับเพื่อนมึงเว้ย!...”
....หืออออออออ!!!!!....
ผมตีหน้านิ่งมองหน้าใบหน้าหล่อที่ลดความโหดลงจนซีดเป็นไก่ต้ม สุกแล้วสินะมึงอ่ะ ผมว่ามันยังไม่เปื่อยพอนะหน้ามันยังไม่โดนน้ำเลย ต้องจับกดน้ำหน่อยแล้วล่ะ เขาว่าแช่น้ำร้อนแล้วผิวจะเด้งนะหน้ามันจะได้เด้งเยอะๆไง....
“..เอ่อ..ล้อเล่นน่า!” มันบอก
“รู้อยู่แล้วล่ะ^^” ผมบอก
“........”
“คืนนี้เฟียสนอนข้างนอกไปแล้วกันนะ!”
ผมบอกแล้วลุกจากน้ำพรวด คืนนี้เตียงเป็นของผมแล้วต้องรีบแต่งตัวแล้วล็อกห้องซะ เลิกไม่ได้สินะไอ้นิสัยแบบนี้น่ะ คิดแล้วโมโหชะมัดไอ้บ้านี่!!
ผมวิ่งเข้าห้องแต่ไอ้ยักษ์หัวเงินมันตามมาทัน ไอ้แรงควายกระชากประตูทีเดียวตัวผมงี้แทบปลิวออกไปนอกประตูเลยถึงมันจะเป็นบานเลื่อนก็เถอะ
“เฮ้ย! งอนไร!”
มึงถามคนงอนด้วย เฮ้ย! กูควรตอบมึงมั้ยห๊ะ!!
“จริงจังไปได้! พูดเล่นน่าๆ”
“ก็ไม่ได้ว่าไรหนิ!” ผมตอบ
“ไม่ได้ว่าแต่ทำตัวแบบนี้อ่ะนะ! ขี้หึงไปป่ะ!”
...หึงไม่ได้ก็จะไม่หึง…
ผมเดินสวนมันออกประตูไปแต่มันก็ดึงตัวผมเข้าไปกอด ผมดันแผงอกหนาออกมันยิ่งกอดรัดผมแน่นขึ้นอีก จะฆ่ากันหรือไง
“เชื่อใจกันหน่อยสิ!”
..ก็ทำตัวให้มันน่าเชื่อหน่อยสิวะ!!..
“ถ้าบอกว่าใช้กับนายๆคงมองว่าฉันโรคจิตใช่มั้ยเล่า!!”
“..ก็โรคจิต..”
ผมบอก มันก้มลงมองผมแล้วถอนหายใจ เออถึงกูจะเป็นแฟนมึงยอมมีอะไรกับมึงกึ่งโดนบังคับ แต่ไม่ใช่ว่ากูจะเป็นตัวรองรับความวิตถารของมึงนะ -*-
“เราไม่ใช่ตุ๊กตายางนะเฟียส”
ผมบอก เอาโน่นนี่มาใส่เดี๋ยวกูก็พังพอดี มึงจะจิตมากไปแล้วนะไอ้บ้านี่>O<!!
“ก็รู้ไง...เออ โทษ! ไม่ชอบใช่มั้ยละ”
มันหันข้างเอามือบัง ไอ้การขอโทษคนมันน่าอายนักหรือไงนะ แต่อย่างมันก็คงอายล่ะมั้ง
“เฟียส...” ผมเรียก
“อะไร!” มันถาม
“ป่าว..^^”
“อย่างอนบ่อยเลยน่า! หน้าบาน!”
“เลิกพูด-*-+”
เกือบอารมณ์ดีแล้วเชียวมาบอกหน้าบาน ผมสะบัดตัวออกเดินไปนอนที่กลางที่นอนเอาหมอนอีกใบโยนทิ้งไว้ด้านข้าง ผมนอนคนเดียวพอเตียงนี้
“เฮ้ย! เอาใหญ่แล้วนะ! นอนด้วย!”
มันบอก ผมทำนิ่งหลับตาทำเป็นไม่ได้ยิน
“ดี!! คืนนี้ไม่ต้องนอน!!”
อะไรของมึง!!
“ไม่เอานะเฟียส>O<!!”
มันดึงผมหงายตัวมา แล้วผมใส่ชุดยูกาตะของเรียวกังมันก็แหวกบนแหวกล่างเอาขาหนีบไม่อยู่ มันหัวเราะในลำคอหึๆ มันลากนิ้วลงมาดึงผ้าคาดเอวหลวมๆออกชุดมันก็ยิ่งแหวกกว้างจนตกลงมาข้างตัวผมทั้งสองข้าง
“หะ..ให้นอนก็ได้>///<”
“ไม่นอนแล้ว!!”
“นอนเถอะ>O<!!”
กรรม!! อย่างมันนะตี3แน่
“พรุ่งนี้ต้องรีบไปสนามบินนะ!!” ผมบอก
“ช่างพรุ่งนี้สิวันนี้ไม่เกี่ยว!!”
“เฟียสสสสสส>///<”
ชุดนี่มันจะถอดง่ายคลายสะดวกไปไหนเนี่ย ไม่มีความปลอดภัยในชีวิตเลย>< เฟียสจู่โจมผมโดยการสอดลิ้นเข้ามาในหูผม มันรู้สึกจั๊กจี๋แปลกๆ เสียววาบไปทั้งตัวเลย ท่อนขาใหญ่แทรกเข้ามาชนหว่างขาผม มันปิดทางไม่ให้ผมหนีบขาหนีมัน
“อ๊ะ..อือออ จั๊ก..จี๋..ห๊ะ!”
ดึ๋ยๆเหมือนมีอะไรไชอยู่ในหูเลย มันยิ้มเห็นเขี้ยวก่อนจะลากลิ้นมาเลียริมฝีปากผม มันบีบคางให้ผมเปิดปากออกเพื่อสอดลิ้นเข้าไปข้างใน มือใหญ่วนคลึงหน้าอกผมเล่นสนุกมือ อีกข้างก็ช่วยขยับขยายช่องทางด้านหลังผม มันสะกิดนิ้วสลับกับแหย่นิ้วเข้าไปภายใน ผมเริ่มหายใจหน่วงขึ้นเริ่มคันเนื้อคันตัวไปหมดแล้ว
“ชอบแบบนี้สินะ..”
เสียงแหบพร่ากระซิบแผ่วเบา ผมกัดปากแน่นไม่อยากให้รู้เลยว่าผมรู้สึกอ่อนไหวกับจุดนี้ นิ้วเรียวยาวถูกถอนออกไปแล้วแทนที่ด้วยสิ่งที่ใหญ่กว่า ผมร้องเบาๆมันไม่เจ็บมากเหมือนครั้งแรกแต่ก็ยังเข้ายากอยู่ มือใหญ่ยกขาผมพาดบ่าก่อนขยับตัวโน้มโยกเบาๆ
“อะ...เจ็บหรือป่าว!”
ผมส่ายหน้าเบาๆ มันถามเพราะเห็นผมน้ำตาซึมๆ ผมไม่ได้เจ็บแล้วร้องไห้แต่ผมรู้สึก...ดีมันก็เลย
“งั้นคืนนี้ซักตีสามแล้วกันนะ”
มันบอกแล้วยิ้มโชวเขี้ยวสวย
...มึง...-o-
ไอ้.......อยากกระโดดเอามีดฟันท้ายทอยมันจริงๆ ไอ้ไททันนน!! ตีสามบ้านมัน เกือบตี 4 ยังมีหน้ามาบอกว่า ตีสามห้าสิบเก้านาทีเอง... ผมจะด่ามันยังไงดี มึงคิดว่ากูเป็นตัวอะไรห๊ะ ยิ่งคิดยิ่งหน้ามืด เลือดผมไปเลี้ยงสมองไม่พอแล้วนอนน้อยเนี่ย
“โทรมเชียวนะมึง-o-”
ไอ้เซฟนั่งลงดูดกาแฟข้างๆผม ตอนนี้เรากำลังนั่งรอเครื่องบินกันอยู่ที่สนามบินครับ ส่วนผมก็ไม่กล้าลุกไปไหนกลัวหลง แค่เดินในหมู่บ้านตัวเองผมยังหลงเลย
“แดกมั่งดิ-o-” ผมบอก
มันยื่นแก้วให้ผม
“ทำไมมึงดูเปล่งปลั่งจังเลยวะOoO!!”
ผมจับโดนมือมัน มือนี่นุ่มเชียว เป็นผลมาจากการแช่น้ำร้อนหรอเนี่ย หน้ามันเด้งเหมือนมีประกายอ่อราวิบวับ เสียงแหบไปหน่อยแต่ก็หวานแปลกๆ
“.อ่า..แช่น้ำเมื่อวานไง-o-”
มันบอก หรอ แต่ผมก็แช่นะทำไมรู้สึกตื่นมาไม่มีเรี่ยวแรง แขนขาชาจนไม่รู้สึกอะไร ขอบตาก็ดำยังกับอยู่ทีมสำรวจ
“เมื่อคืนไปปราบไททันมาหรอวะ” ไอ้เซฟถาม
“โดนไททันแดก-.-” ผมตอบ
“มึงไม่กลายร่างเป็นไททันไปสู้กับมันวะ”
“กูเป็นไททันแคระไง-.-”
ถ้าแปลงเป็นไททันได้จริงแดกหัวไอ้เฟียสไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว!!
“กินอะไรอีกมั้ย”
คิระเดินมาถามไอ้เซฟ มือใหญ่วางบนหัวเซฟแล้วลูบเบาๆ
“อือ ไปซื้อมาอีกดิให้น้ำมันกินด้วย” ไอ้เซฟตอบ
“เอาอะไร” คิระหันมาถามผม
“เอ่อ...อะไรก็ได้ครับ^^” ผมตอบ
โห้ยยย ได้แฟนดีจังเลยนะเพื่อนผม เทคแคร์ดีมากเลยอ่ะ ดูแฟนผมสิไปล็อบบี้สามชาติแล้วยังไม่กลับมาเลย ตายไปแล้วมั้ง
“นั่งนี่อย่าไปไหนนะ” คิระสั่ง
“รู้แล้วน่า ใครจะลุกไหววะ-o-!” เซฟสวน
“ไม่ไหวเดี๋ยวอุ้มไป”
“ไปซื้อมาได้แล้วเร็วๆหิว-////-”
ไอ้เซฟสลับแฟนกับกูเหอะ แฟนมึงใจดีมากเลยอ่า-o-~
“เซฟแฟนมึงดีอ่ะ” ผมบอก
“....มึงเห็นมันด้านเดียว-.-” มันตอบกลับ
“แล้วอีกด้านอ่ะ-o-”
“เหมือนได้หงอกมึงอ่ะ-*-”
ก็ยังดีนะเว้ยที่มีส่วนดีอยู่บ้าง ผมมองไปที่ล็อบบี้ เฟียสเดินออกมาคุยกับผู้หญิงคนนึง อาจจะเป็นคนรู้จักล่ะมั้งดูจากท่าทางเฟียสแล้ว สักพักเฟียสก็โบกมือลาปลีกตัวออกมาหาผม
“ไปทำไรมาอ่ะ-.-” ผมถาม
“ซื้อก๋วยเตี๋ยว!”
เลิกคุยแม่งกวนตีน-*-
“เอ้า!”
มันยื่นขวดน้ำสีส้มๆเล็กๆมาให้ผม
“อะไร” ผมถาม
“บำรุงๆหน่อยกินสิ”
อ่านไม่ออกฉลากมันภาษาญี่ปุ่น มึงเอายาพิษมาให้กูกินป่าวเนี่ย ผมรับมาแล้วเปิดขวดจิบ น้ำมันหวานๆ วิตามินหรือป่าวหว่า อาจจะใช่มั้ง
หมับ
มือใหญ่จับหัวผมเอียงซบแขน ผมเงยหน้ามองใบหน้าหล่อปริบๆ อะไรของมันนะ ลุกดีกว่า
“นอน! ง่วงไม่ใช่หรอ!”
มันล็อกหัวผมไว้ให้ซบไหลมัน นะ...นอนกลางสนามบินหรอ-o-
“..ฟะ...เฟียส หนาวอ่ะ” ผมบอก
เฟียสถอดเสื้อแจ็กเก็ตคลุมให้ผมคราวนี้มันดึงผมนอนตักเลย
“น่าร้ากก~”
“อะไร!!”
“ป่าว..ง่วงแล้ว”
“นอนไปพูดมาก!”
“บอกฝันดีหน่อยสิ...-3-”
“อึก-////-”
มันสะดุ้งตัวรีบหันหน้าหลบใบหน้าแดงๆ อ้าวเฮ้ย เขินอะไร ผมลุกขึ้นจับหน้ามันหันมาคุยกับผม
“มะ..ไม่ได้หรอ”
อะไรกันน่ะ แค่นี้ไม่ได้หรือไง
“ไม่ต้องมาทำตาหวานใส่เลยนะ!” มันบอก
“ป่าวซะหน่อยก็ปกตินี่-o-”
“ไปทำใส่ใครมามั่งเนี่ยห๊ะ!!”
“สนามบินนะอย่าเสียงดังสิ><”
ไม่บอกก็ไม่บอก ผมทิ้งตัวนอนซบไหล่ไอ้เซฟแทน ไอ้ยักษ์ดึงผมกลับไปนอนตักมันไม่ถามความเห็นผมสักคำ ใบหน้าคมโน้มลงมาใกล้ผมจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่รดอยู่ข้างหู
“..ฝะ....ฝันร้าย!”
ผมเอียงหน้ากัดขามัน มันสะดุ้งกระแทกขาเข้าปากผม ไอ้.... เจ็บนะ
“ฮึก....ฮือ เลือดไหลเลย” ผมบอก
เลือดกลบปากเลยครับฟันกระแทกเข้ากระพุ้งแก้มผม
“เฮ้ย! ก็ทำให้ตกใจไหนเอาหน้ามาดูดิ๊!”
มันดึงตัวผมขึ้นมาง้างปากดู เลือดมั้ยล่ะมึงอ่ะT^T
“อย่าร้องดิแค่นี้!”
“โดนมั่งมั้ยล่ะTOT” ผมบอก
มันดึงแก้มผมยืดไปมาเป็นขนมโยโย่ มึงนะ นอกจากไม่สำนึกยังแกล้งกูอีก ผมตีแขนมันให้มันปล่อยมือ
ตึกๆ
“นั่งด้วยได้มั้ยคะ^^”
ผมเบือนสายตาไปมองผู้หญิงสวยหุ่นนางแบบที่ย่อตัวถามผม คนนี้ที่คุยกับเฟียสเมื่อกี้นี้นี่นา
“ตามสบายครับ^^”
เฟียสตอบ แล้วเธอคนนั้นก็นั่งลงข้างๆเฟียส ดวงตาสวยเหลือบมองผมก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา ผมก็ยิ้มตอบเธอไป
“กลับเที่ยวนี้เหมือนกันหรอ” เธอคนนั้นถามเฟียส
“ครับ”
เฟียสตอบ ดูเหมือนเธอจะอายุมากว่าเราหน่อยนะ แต่ตัวดูเป็นผู้ใหญ่จัง คนรู้จักเฟียสสินะ
“ฝากบอกคุณพ่อด้วยนะว่าที่บ้านเราชวนทานข้าว”
“แล้วไม่ชวนผมหรอฮะ”
“จะมาก็มาสิไม่ได้ห้ามซะหน่อย”
“ฮ่าๆ แล้วจะไปนะครับ”
ผมมองคนสองคนที่คุยกันสนุก รู้สึกเจ็บในใจยังไงก็ไม่รู้ ผมคงขี้หึงแหงๆเลย แค่เฟียสคุยกับผู้หญิง พอมองเธอคนนั้นกับเฟียสแล้วมันดูสมกัน สมองผมเริ่มดึงส่วนต่างๆของผมขึ้นมาเปรียบเทียบกับเธออย่างหยุดไม่ได้ เธอสวยมากเลยยิ่งคุยกันสนิทสนมแบบนี้ มันทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่า สองคนนี้เคยกิ๊กกันหรือป่าว..
“อ้าว! ไม่ซบแฟนมึงแล้วหรอ”
ไอ้เซฟถามเมื่อผมเอนหัวมาซบมันแทน
“ขอกูนอนหน่อยนะ” ผมบอก
จะฟุ้งซ่านมากไปล่ะนะผมเนี่ย เฟียสคงไม่อยากมีแฟนขี้หึงด้วย แต่มีแฟนหล่อมันช่วยไม่ได้อ่ะแอบหวงเล็กๆได้มั้ยล่ะ..-3-
+++คนเขียน+++
ไม่มีถนนเส้นไหนโรยด้วยกลีบกุหลาบ
แต่ถ้าโรยด้วยใบไม้มีทุกเส้น-.-
-
:o8:
ชอบบบบบบ .อ่ะ . :hao6:
-
มีแฟนหล่อก็ต้องหวงเป็นธรรมดาเนอะนำ้
-
น้ำเสร็จไอ้หงอกอีกตามเคย
ว่าแต่ชะนีนั่นใคร
-
เฟียสตีสามห้าสิบเก้านาทีเองหรอ???มันไม่ตีสี่เลยยยยยยยย//น้ำหึงเลยหึงไอ้หงอกมากๆๆเลยนะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หึงกันงอนกันน่ารักจุงเบย
มีแฟนหล่อต้องทำใจ 555
:hao3:
บวกและเป็ด
อยากอ่านอีก ไม่พอๆๆๆๆๆๆๆๆ
:z3:
-
ขอติดตามเป็นกำลังใจให้เรื่องนี้ด้วยคนนะคะ
สนุกมากเลย :katai2-1:
-
น้ำหึงเยอะๆเลย น่ารัก5555
-
อิคิระกะเซฟมันต้องมีอะไรเเน่ๆเลย ดูเซฟมันเปล่งปลั่งสิ ส่วนอิเฟียสก็หล่ออะเน่อะสาวๆเลยมาเยอะ อย่างนี้น้ำค้างคงได้หึงบ่อยๆ รอตอนต่อไปนะคัฟ ขอบคุณคัฟ คุคิคุคิ~~
-
ดูท่าจะไม่ได้โรยแค่ใบไม้ แต่คงโรยด้วยหนา่มแหลม +ใบตำแย ทั้งเจ็บทั้งคัน เหอะๆๆ น้ำตาแทบไหล!!!
-
บทที่ 13
“อ๊ากกกก กูไม่ไหวแล้วววว>O<!!”
เพื่อนในกลุ่มระเบิดเสียงว้าก มันทิ้งหนังสือลงพื้นแล้วขยี้หัวตัวเองแรงๆ
“จะว้ากหาพ่อมึงหรอ!! กูอ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง!!” เพื่อนอีกคนโวยบ้าง
เออ ผมว่ามันไม่รู้เรื่องตั้งแต่เคมีแล้วล่ะนะ ให้เวลาอ่านหนังสือวันเดียวแต่ข้อสอบแต่ละวิชาๆละ 60 ข้อ สรรหาอะไรมาออกกันนักหนาครูพวกนี้
“ทำไมมันร้อนแบบนี้ อ๊ากกกก!!” ไอ้เซฟเริ่มบ่น
“เพราะประเทศไทยอยู่ใต้เส้นศูนย์สูตรไง” เพื่อนในกลุ่มตอบ
“ใต้โพ่ง! มึงเรียนมายังไง สรุปตั้งแต่เช้านี่ไม่มีใครอ่านเข้าสมองกันเลยใช่มั้ย-o-!”
พวกมันจะโวยวายกันมากไปล่ะ เดี๋ยวบ้านข้างๆเอาระเบิดมาปาบ้านผมจนได้
“เข้าไปนั่งข้างในก็ได้เดี๋ยวเปิดแอร์ให้”
ผมบอก วันนี้มาติวหนังสือกันที่บ้านผมพรุ่งนี้จะสอบล่ะ กลับมาจากญี่ปุ่นได้อาทิตย์เดียวสอบเลยโหดร้ายมากT^T
“ฟิสิกส์สูตรแม่งก็เยอะไปนะกูว่า-.-”
“จดซะจะได้ไม่เป็นภาระของครูประจำวิชา^^”
“เดี๋ยวกูเอาเข้าห้องสอบทั้งเล่มเลย!”
“เศรษฐศาสตร์เอาสมุดเข้าได้นี่หว่า”
“เหมือนเอาเข้าไปวางไว้เป็นเพื่อนไม่ได้ช่วยอะไรกูเล๊ยยยย>O<”
“ข้อนี้ทำไงวะ แม่งlogหลายlog เหลือเกินไม่รู้จะlogเชี่ยไรนักหนา ไม่ทำแม่งละ-o-!!”
ผมมองเพื่อนแต่ล่ะคนที่ออกอาการไม่ไหวกับการอ่านหนังสือ เห็นแววเกรด 1 เกรด 2มาแต่ไกลลิบลิ่ว คณิตผมนี่โง่มากเลยจากใจ ปีที่แล้วคณิต 2.5 แทบไม่รอดแน่ะT^T
“ขะ..ขึ้นไปเล่นเกมที่ห้องกูก่อนมั้ย” ผมถาม
“กูรอคำนี้มานานแล้วววววว><”
พวกมันกรีดร้องวิ่งเข้าบ้านผมทันที เอ่อ ถามแค่ความเห็นพวกมึงจะรีบกันไปไหน
“เที่ยงแล้วแดกไรๆกูจะไปซื้อให้-o-!”
ไอ้เซฟตะโกนถามไอ้พวกที่ขึ้นไปบนห้องผม มึงมาตะโกนอะไรกันหน้าบ้านห๊ะ-o-!
“กูเอาราดหน้า!” ไอ้ข้างบนเปิดหน้าต่างตอบ
“กูไปร้านก๋วยเตี๋ยว-o-!” ไอ้เซฟตอบ
“กูเอาหมี่เย็นตาโฟ!”
“กูไปร้านเตี๋ยวน้ำตก-o-!”
“งั้นพวกกูเอาบะหมี่ 2 วุ้นเส้น 2”
“เขาไม่ขายวุ้นเส้นหว่ะ-o-!”
“งั้นมึงซื้อมาม่ามาให้กู>O<!!!”
“ซื้อเยอะกูหนัก-o-!”
“มึงจะไปไหนก็ไปกูทอดไข่เจียวแดกเอง>O<!!”
“เออๆ”
ไอ้เซฟโบกมือส่วนข้างบนก็ปิดหน้าต่างดังปัง เอ่อ...หน้าต่างห้องกู-.-
“ไม่ทราบว่าพวกมึงจะคุยกันให้เปลืองบรรทัดเพื่อ-.-” ผมถาม
“มารยาทเว้ย! จะออกไปซื้อของทั้งทีต้องถามเผื่อใครเอาอะไร-o-”ไอ้เซฟตอบ
“อ่ะจะ พ่อคนดี-o-”
“แน่นอน^O^”
แทนที่พวกมันจะต้องจ่ายตังค์ซื้อข้าวกินกลายเป็นกินบ้านผมซะนี่ เออไม่เป็นไรนานๆที แต่สังหรณ์ใจว่ากลับมาบ้านผมจะเกิดเพลิงไหม้ โทรแจ้งดับเพลิงไว้ก่อนดีกว่ามั้งเนี่ย-o-
“ซื้อชานมด้วยดีกว่า เอางี้กูไปซื้อเตี๋ยวมือชื้อชาโอป่ะ” ไอ้เซฟถามผม
ร้านมันก็อยู่ไม่ไกลกันหรอกแต่คนละฝากถนน
“อือ” ผมตอบ
“มึงเอาไร” มันถามต่อ
“ราดหน้า-o-”
“กูบอกกูไปร้านก๋วยเตี๋ยว-*-”
“กูอยากกินอ่ะ-o-”
“จะแดกมั้ย-*-”
“งั้นเอาเส้นใหญ่ใส่ลูกชิ้นเยอะๆ”
“เล็กก็พอแล้วมึงอ่ะ-o-!”
“กูไม่เล็กนะเว้ย>O<!”
“ไปซื้อได้ล่ะกูหิวน้ำ เอาชาสีส้มๆอ่ะ”
ผมสะบัดหน้าเล็กน้อย สรุปมึงก็สั่งให้กูแล้วมึงจะถามกูไมเนี่ย ผมเดินข้ามถนนไปอีกฝั่ง ส่ายตามองหาร้านขายชานมไข่มุกแต่ไม่เห็นสงสัยเข็นไปขายตรงหน้าห้างแน่เลย เดินไกลเลยสิเนี่ยกรรม-.- ผมเดินทะลุตรอกออกมาข้ามถนนอีกรอบเพื่อไปหน้าห้าง มันขายหน้าห้างจริงๆด้วย
“เอาอะไรครับ” พ่อค้าถามผม
“เอาอันนี้ กับกันนี้”
ผมชี้ กินมาค่อนชีวิตแล้วผมก็ยังเรียกไม่ค่อยถูกว่ามันคืออะไร
“เอาชาเขียวกับโกโก้ครับ”
ผมหันไปมองคนข้างๆที่เดินมาสั่ง เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนกับรอยยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์นั่น คงไม่ใช่คนอื่นนอกจาก
“หวัดดีฟิลเตอร์^^” ผมทัก
“เอ้าหวัดดีเมียเพื่อน^^”
“ทำไมเรียกงั้นล่ะT^T”
“ฮ่าๆ งั้นเอาใหม่ๆ หวัดดีกวางน้อย”
“ดีกว่าเมื่อกี้นิดนึง วันนี้พาน้องมาเดินเล่นหรอO.o”
ผมถามพลางเอียงคอมองเด็กน้อยหน้าตาน่ารักที่เกาะชายเสื้อฟิลเตอร์อยู่ ดวงตาใสมองผมก่อนจะพูดอะไรบางอย่างออกมา
“ปังเป็นลูกมะม๊าไม่ใช่น้องซะหน่อย-3-”
หา!! ลูกOoO!!
“เอ่อ คือ...^^;”
ฟิลเตอร์ดึงไหล่ผมเข้าไปใกล้ๆแล้วกระซิบ
“เขาคิดว่าฉันเป็นแม่เขาน่ะ”
ฟิลเตอร์ยิ้มเจื่อนๆ แต่หน้าคล้ายกันมากเลยนะเนี่ย
“คะ...ความจริงแล้วฟิลเตอร์เป็นสาวดุ้นใช่มั้ย-o-!” ผมถาม
“ดุ้นน่ะมีแต่ไม่สาวนะเฮ้ย><”
แต่หน้านายเหมาะกับการเป็นแม่ของลูกมากเลยนะ เห็นตัวสูงๆแต่หน้าสวยเหมือนกันแถมไว้ผมยาวปะบ่าแบบนี้มันเสริมให้นายดูหญิงมาก-o-
“30 ครับ” พ่อค้าบอก
“อ่อ..ครับๆ”
ผมรีบควักเงินจ่ายแล้วรับแก้วมา ผมหันไปยิ้มกับฟิลเตอร์และย่อตัวยิ้มให้หนูน้อย น่ารักน่าฟัดมากเลยแก้มน้องเขาชมพูยุ้ยๆ อ๊ากกกก อยากมีลูก>///<
“ไปก่อนนะครับ บ๊ายบาย^^” ผมบอก
“บายยยย >///<”
น้องเขายิ้มเขินๆ พลางโบกมือ เด็กเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นที่ไม่ใช่พ่อแม่ก็มักเขินแบบนี้ล่ะนะ ผมเดินออกมาจากจุดๆ ผมมองซ้ายมองขวาเตรียมข้ามถนน แถวนี้ไม่มีทางม้าลาย สะพานลอยก็ปรับปรุงจะข้ามถนนก็ลำบากหน่อย
ฟิ้ว~
ผมดึงขากลับมาที่ริมทางเท้า เกือบไปแล้วผมยืนรอรถให้มันโล่งๆ แต่สายตาผมก็มุ่งตรงไปที่มอเตอร์ไซค์สีดำคันใหญ่กลางถนน ร่างสูงใหญ่ใต้เสื้อหนังร่างเพียวบางที่แนบซบแผ่นหลังกว้างกระชับกอดแน่นเมื่อรถเร่งทะยาน ผมมองดูรถที่มันคุ้นตา หวังว่าผมจะดูผิดนะ ไม่ใช่รถเฟียสใช่มั้ย
...อาจะไม่ใช่ก็ได้...
รถตู้คันใหญ่วิ่งผ่านหน้าผมไป ผมเลยไม่ทันเห็นทะเบียนรถมอไซคืคันเมื่อกี้ คงไม่ใช่เฟียสหรอก ป่านนี้คงกำลังอ่านหนังสืออยู่น่ะแหละ ลองส่งข้อความไปให้กำลังใจหน่อยแล้วกัน-///-
/...ตั้งใจอ่านเข้าล่ะ สู้ๆนะ รักเฟียสนะ…/
ไม่เอาๆ>///<
/...ตั้งใจอ่านเข้าล่ะ สู้ๆนะ /
แค่นี้ก็พอ ผมกดปุ่มส่งข้อความก่อนจะเก็บมือถือลงกระเป๋า ได้เวลาไปรบต่อแล้ว>O<!!
ผมเงยหน้ามองนาฬิกาข้างเตียง 2 ทุ่มแล้ว นอนดีกว่า ผมปิดหนังสือลงวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง วันนี้รู้สึกเหนื่อยกับการอ่านหนังสือสุดๆไปเลย น่าเบื่อชะมัดเลย><
ก็อกๆ
เสียงเคาะกระจก ผมชะเง้อคอมองหน้าต่างที่มีหยาดฝนไหลลงมา
...เชี่ยแล้วไง....
กลางคืนแบบนี้ ฝนตกแบบนี้ อย่าบอกนะว่า!!
ก็อกๆ
เสียงเคาะหน้าต่างดังขึ้นรัวๆ ผมขยับตัวถอยชิดติดริมเตียง
เปรี้ยงงงงงงง!!
“เฮือก!”
เสียงฟ้าผ่าทำให้ผมตกใจ ทำไมบรรยากาศมันน่ากลัวแบบนี้ ปิดไฟนอนแล้ว ผมดับไฟในห้องรวมทั้งโคมไฟหัวเตียง ผมรีบมุดเข้าไปในผ้าห่มเอาหมอนขึ้นมาบังหูไม่อยากได้ยินเสียง แต่เสียงเคาะหน้าต่างก็ยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ แล้วมันก็เงียบไป....
...มันไปแล้ว...
ผมโผล่หัวออกมาจากผ้าห่ม ลมกระโชกแรงพัดต้นไม้โยกไปมา ผมกัดฟันเดินไปดูที่หน้าต่าง ผมส่ายตามองนอกหน้าต่างที่ว่างเปล่าไม่มีอะไรนอกจากรอยกำปั้นที่ถูกสายฝนชะล้างออกไป
แหมะ!
เสียงลากเท้าพร้อมกับหยดน้ำที่ไหลลงบนพื้นไม้ดังอยู่ใกล้หูผม ผมยืนนิ่งไม่กล้าขยับตัว เสียงมันใกล้มาก ใกล้เหมือนกับว่ามันอยู่ในห้องผม......
“ม่ายยยย!! อุ๊บ!”
“หุบปาก!!”
มือเปียกน้ำอุดปากผมไว้ ผมเงยหน้าตาเหลือกมองได้ผีน้ำที่ตะคอกใส่ผม
เปรี้ยงงงงงงง!!
แสงวาบสีขาวแลบเข้ามาในห้องทำให้ผมเห็นดวงตาสีแดงฉานบนใบหน้าขาวซีด นี่มันผีชัด!!!
“อื้ออออออออ งือๆๆ TXT”
ผมหลับหูหลับตากรีดร้อง ผมดิ้นขลุกขลักๆอยู่ในอ้อมแขนเย็นเชียบ ผีแม่งกอดกูแน่นเนไปแล้ว ปล่อยกูไปเถอะTOT
“อย่าร้องดิวะ!!!”
ถึงพ่อจะสอนว่าเจอผีให้ขอหวย แต่ผีมันปิดปากผมอยู่
“ฉันเอง!!”
“ฉันไหน!! อุ๊บ! ไม่รู้!! อื้ออออ”
ริมฝีปากเปียกชุ่มกดลงบนปากผม มือเย็นยะเยือกผลักตัวผมลงบนเตียงพร้อมกับเลิกชายเสื้อผมขึ้นมาถึงคอ เฮ้ยยยย ผี... ผมจะโดนผีปล้ำหรอเนี่ยTOT
“ตั้งสติหน่อย!! จะให้แหกปากไปถึงไหน!! เดี๋ยวพ่อแกก็ตื่นหรอก!!”
ไอ้ผีโวยวาย ผมกระพริบตาปริบๆไล่น้ำตาออกจากตา เพ่งมองใบหน้าคนตรงหน้าในความมืด
“เฟียสหรอTOT”
“เออดิจะมีใครซะอีกล่ะ! หรือมีคนอื่นขึ้นมาที่ห้องอีกห๊ะ!”
“ตกใจหมด เข้ามาได้ไงเนี่ย”
“เข้าหลังบ้านไง”
เข้าบ้านคนอื่นยามวิกาลมันน่าจะฟ้องร้องนะ-*-
“เคาะหน้าต่างเรียกตั้งนานทำอะไรอยู่!!”
“คะ...คือ..เรานึกว่า...ผีก็เลย..-o-”
“ผีมีที่ไหนกัน!!”
“อย่าพูดเดี๋ยวผีมาTOT”
มึง โบราณเขาไม่ให้พูดตอนกลางคืน ถ้ามันมามันจะมาบ้านกูนี่กูลำบากนะเว้ยT^T
“ประสาท!”
ใครจะไปดีอย่างคุณล่ะ-*- มันลุกขึ้นเปิดไฟในห้องผม มันหาเข้าไปในห้องน้ำไปอาบน้ำก่อนจะออกมาในสภาพบ็อกเซอร์ตัวเดียว จะยืมเสื้อเราก็ได้นะ-////-
“เช็ดให้หน่อย!”
มันโยนผ้าขนหนูใส่หน้าผม มันนั่งริมขอบเตียงให้ผมเช็ดหัวให้มัน
“เบาๆไม่เป็นหรือไง!” มันโวย
“เฟียสก็ทำแรงๆกับเราแบบนี้เหมือนกันไม่ใช่หรอ-3-” ผมเถียง
“อ๋อ! แก้แค้นหรอห๊ะ!”
“ทำไม! ไม่ได้หรือไง”
“อยากลองดีใช่มั้ย ได้!!!”
มันผลักผมนอนแล้วตามขึ้นมาคร่อม จมูกโด่งสวยซุกลงมาที่คอผม ผมดิ้นพลางทุบไหล่ไอ้ยักษ์ให้ลุกออกไป เดี๋ยวนี้อะไรๆก็จะปล้ำกูตลอดเลยนะมึงนี่ เดี๋ยวกูก็ท้องซะหรอก-*-!!
“พอเลยๆ พรุ่งนี้ไปสอบ>///<”
“พรุ่งนี้! ไม่ใช่วันนี้!!”
“เฟียสสสสสสส>///<”
มันหยุดชะงักหดหัวออกไป ผมลืมตาข้างนึงมองหน้ามันๆก็พุ่งหน้าเข้ามาหอมแก้มผม ผมรีบหลับตา พอมันถอยหน้าออกผมก็ลืมตา แล้วก็โดนแบบเดิม เฟียสไอ้นี่เขาไม่เรียกหอมแก้มหรอกนะ เข้าเรียกเอาจมูกปักแก้ม แก้มผมเริ่มเจ็บละจมูกมันแหลมT^T
“พอเลยนะ” ผมบอก
“ทำไมไม่ถอดเสื้อนอนล่ะ!”
“บ้าหรอ หนาวตายO///O”
“ไม่หนาวหรอกลองดู”
กูยังไม่ทันรับคำมึงถอดกางเกงกูก่อนเลยนะ ไอ้...หึ่ยยย จะด่าอะไรดี>O<!!
“นี่! อยากให้เราสอบตกหรือไง สอบตกต้องเรียนเสริมด้วยนะ!”
“ชิ! นอนก็ได้วะ!!”
ผมทิ้งตัวนอนบนตุ๊กตาผม ผมขยับตัวใส่กางเกงแล้วลุกไปที่ห้องน้ำ มันถอดเสื้อผ้าทิ้งเรี่ยราดเลย ผมเอาลงไปปั่นก่อนแล้วกัน ผมหยิบเสื้อกับกางเกงขึ้นมาจากพื้นแล้วล้วงเอาเศษเงินออกจากกระเป๋า มันลืมมือถือไว้ในกางเกงด้วย ไม่เอาออกดีเครื่องไม่ช็อตเดี๋ยวบ้านผมไฟไหม้
“เฟียส..”
ผมเดินออกมาจะด่ามัน แต่ดูเหมือนมันจะหลับ ไฟยังเปิดอยู่เลยนะเนี่ยหลับได้ไง ผมเดินเอามือถือเฟียสไปวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียง
ครืด~
ผมหยิบขึ้นมาดูอีกรอบ นึกว่าโทรศัพท์เข้า ไลน์เองหรอ
...อ่ะ...
ผมมองมองหน้าจอที่ขึ้นข้อความ
/ฝันดีนะคะ รักน้า~/
เพื่อนหรอ ผมจ่อนิ้วเตรียมกดเข้าไปดูการสนธนา แต่ถ้าทำแบบนั้นก็เหมือนว่าผมไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของเฟียส มันจะดูล้ำเส้นกันไปหรือป่าวนะ อาจจะแค่คุยเล่นๆ
ครืด~
/สอบเสร็จมาหาด้วยล่ะจะรอ…/
ไม่เล่นแล้วกดเลย! ผมกดเข้าไปดูข้อความเต็มๆ
/สอบเสร็จมาหาด้วยล่ะจะรอนะ อย่าหักโหมนะเป็นห่วง/
ผมกดไล่ดูว่ามันคุยอะไรกัน ผมกำลังทำถูกหรือป่าว ทำแบบนี้ดูเหมือนไม่เชื่อใจเฟียสเลย แต่...ผมหยุดตัวเองไม่ได้ ผมอยากรู้ว่าเขาเป็นใคร ทำไมคุยกันหวานหยดย้อยแบบนี้
/คิดถึงเฟียสอ่ะ/
/เหมือนกันครับ/
/คิดถึงก็มาหาสิ/
/เดี๋ยวไปครับ รอก่อนนะ/
/ส่งใจมาก่อนเลย/
/ส่งไปนานแล้วครับ ฮ่าๆ/
ผมกำมือถือในมือแน่น ลมในร่างกายผมมันพัดโหมไปมาจนขอบตาผมเริ่มร้อนผ่าว ผมปาดน้ำตาที่หล่นลงบนจอออก มันจะทำให้ผมดูบทสนธนาไม่ชัด ผมเชื่อใจเขาๆ คิดในแง่ดีหน่อยสิเขาอาจจะคุยกับคนที่สนิทมากๆ แต่ก็ยังอดคิดไม่ได้ว่าเมื่อกลางวันนี้รถคันนั้น...เฟียสหรือป่าว
“ฮึก...ฮือ”
ผมยกมือปิดปากกลั้นเสียงตัวเองไว้ ผมจะร้องทำไมเรื่องแค่นี้ มือผมเลื่อนออกจากไลน์มันกดไปยังบันทึกการโทรทั้งที่ผมไม่ได้อยากจะทำ ปลายสายโทรออกและโทรเข้าชื่อเหมือนๆ “ปลาย” ใครชื่อปลายเพื่อนเฟียสหรอทำไมผมไม่รู้ล่ะ ทำไม...
...ใจเย็นไว้น้ำ...
ผมเตือนสติตัวเอง ผมเลื่อนไปดูข้อความที่ยังไม่ได้เปิดอ่าน
..มันคือข้อความของผม...
ไม่ว่างที่จะอ่านข้อความแต่ว่างตอบไลน์ทั้งวันงั้นหรอ ผมเม้มริมฝีปากแน่นทำไมล่ะ มีคนอื่นที่สำคัญ..กว่าผมอีกหรอ มันน่า...น้อยใจที่สุดเลย ไม่อ่านก็ไม่ต้องอ่านให้ผมพิมพ์อะไรหวานๆแบบนั้นผมไม่เอาหรอก! ผมรีบกดลบข้อความแล้ววางมือถือลงที่เดิม
“..ยังไม่นอนอีก”
เสียงทุ้มติดงัวเงียพูดกับผม ผมรีบดับไฟหัวนอนแล้วปิดโคมไฟ ผมไม่อยากให้เขาเห็น เคมีว่ายากแล้วกลั้นน้ำตามันยากกว่า ยิ่งกลั้นร้องไห้ไหล่ผมก็ยิ่งสั่น ถ้าเป็นแบบนั้นเฟียสอาจจะเห็นก็ได้
หมับ
มือใหญ่ดึงตัวผมลงไปนอน ผมตะแคงหันหน้าออกนอกเตียง ผมเริ่มจะกลั้นเสียงร้องไม่อยู่แล้ว
“เป็นอะไรน่ะ!”
ผมส่ายหัวไม่ตอบคำถาม เฟียสลุกโน้มตัวลงมาหาผม ผมยกมือปิดใบหน้าหนีดวงตาคมที่จ้องมองยิ่งทำให้เฟียสดูโมโหขึ้น
“เป็นไรพูดดิ!”
เฟียสบอกพร้อมกับดึงมือผมออก
“..กะ...กลัวสอบตก”
ผมตัดสินใจโกหกออกไป
“บ๊องเอ้ย! ไม่ตกหรอกน่า ยังไม่ทันสอบเลย”
เฟียสบอก เขาขยี้หัวผมเบาๆ
“ฟะ...เฟียส”
“อะไร”
“พรุ่งนี้..สอบเสร็จ...เราไป”
เรายังสำคัญกับเฟียสใช่มั้ย... ก็แค่อยากรู้ว่าระหว่างเรากับคนนั้น นายจะเลือกใคร เราทำใจไว้ระดับหนึ่งแล้วล่ะที่จะมาคบกับเฟียส พอเจอเข้าจริงๆมันหนักกว่าที่คิด แต่ก็อยากให้เฟียส...เลือกเรา รักเรามากกว่าคนอื่น...
“เลิกทำหน้าเหมือนญาติเสียได้แล้ว หน้าบาน!”
“ฮะๆ พรุ่งนี้จะส่องข้อความไปนะ..ตอนนี้ยังคิดไม่ออก”
ผมแสร้งหัวเราะกลบเกลื่อน เฟียสจ้องหน้าผม เห็นความผิดปกติของผมแล้วหรอ ผมยกมือโอบท้ายทอยคนตัวสูงลงมาจูบ มันเป็นทางเดียวที่จะทำให้เขาเลิกมองผมอย่าสงสัยแบบนั้น ผมรุกลิ้นตวัดหยอกล้อกับลิ้นของเฟียส ผมไม่ไม่ค่อยเป็นหรอกแต่ก็จะพยายามล่ะนะ
“พอๆ...เดี๋ยวยาว”
เฟียสบอก ผมหัวเราะเล็กน้อยๆก่อนจะพลิกตัวนอนกอดคนตัวใหญ่
“..เรารัก..เฟียสนะ”
เฟียสล่ะ...ยังรักเราอยู่หรือป่าว
++++++++++
ยิ่งอ่านคนยิ่งหาย อย่าเพิ่งปายยยย :sad4:
กำลังรีบจบเรื่องอยู่ ฮือออออออ :hao5:
เอามาให้ฟิน[Revi x Alen] นักพากย์ญี่ปุ่นพากย์ดีจริงๆ :impress2:
http://humanitys-sexiest.tumblr.com/post/57792845562/soooooo-heres-a-yummy-gift-for-all-of-you-guys
-
น้ำน่ารักอ่ะ อร้ายยยยย
:-[ :-[ :-[
-
ทำไมเฟียสมคนไม่เลิกนิสัยเเบบนี้สักทีนะ รู้ก็รู้ว่าน้ำค้างมันเป็นไงก็ไม่ยอมเลิกทำแบบนี้ ทำไมต้องทำให้น้ำเสียใจด้วยอ่ะ หวังว่าจะได้ฟังคำแก้ตัวดีๆจากนายนะเฟียส รอตอนต่อไปนะคัฟพี่เอ็น ขอบคุณคัฟ^^
-
ไอ้เฟียสแกตายยยย
-
แงงง เศร้า ค้างด้วย พาน้องน้ำมาต่อด่วนเลย
เฟียสทำแบบนี้มีเหตุผลอารายย๊า ไม่มีเวลาอ่านข้อความเชียวหรอ :m16:
-
เฟียสมีคนอื่นจริงเหรอ...แล้วนำ้จะทำยังไงล่ะ
-
โกรธเฟียสหนักๆเลยนะน้ำค้าง
-
อิตาเฟียสนี่ยังไงเนี่ย
-
:pig4: คนอ่านค้างอ่ะ ผลต่อมาคือ หน่วง!!! สงสารน้ำมากมาย ว่าแล้วไง...จากที่อ่านมา ไอ้เฟียสเนี้ยะน่าจะเป็นคนที่เชื่อใจเรื่องพวกนี้ไม่ได้ ดูท่าทางเจ้าชู้ กะล่อน แฮ่ๆๆ...อารมณ์ร่วมมากไปหน่อย คนแต่งรีบมาต่อให้ได้อ่านเร็วๆ นะ
-
สงสารน้ำ!!!!!ผู้หญิงคนนี้ใช่คนที่พ่อเฟียสให้หลอกเป็นแฟนอ่ะเปล่า!!!นะ
-
เห้ออออออ
-
รู้ว่ามันเป็นงาน...........แ่ต่บางอย่าง หยุดได้แล้วมั้ง เพราะไม่งั้น จะไม่ได้อะไรเลยนะเฟียส
-
เห้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไอ้เฟียส หมายความว่าไงว่ะ
:m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16:
-
มีแฟนหล่อต้องทำใจ
แต่อิพี่เฟียสบังอาจทำน้องร้องไห้
เมองตายยยยย
จะสอบพรุ่งนี้แล้วด้วย
น้ำค้างจ๋า ใจเย็นนะ
:hao5:
บวกและเป็ดชอบๆๆๆ
ปล. คนอ่านไม่หายไปไหน
แค่รอมาอัพน่ะ
-
13.2
[Fiesta’s part]
“ภาษาจีนแม่งยากหว่ะ^^;”
ฟิลบ่น ดูจากหน้ามันแล้วก็เหนื่อยพอสมควร แต่ไอ้คิระนี่น่าจะชิวระดับนึง
“เอามาให้กูสอบไม่ได้ดูหน้ากูเล๊ยยย!!”
ผมบ่นเสียงดัง เอาเยอรมันมาออกไม่ว่าเสือกเอาภาษาจีนมาออกด้วย ออกให้กาไม่เท่าไหร่พอมั่วได้แต่ออกเขียนด้วยนี่ก็ไม่ไหวนะเว้ย!! ให้เขียนตัวที่เขียนได้เพราะมันไม่ใช่วิชาหลักของพวกผม แต่จะเอามาออกหาพี่! กูเรียนวิทย์-*-
“คิระมึงเขียนไปกี่คำวะ เห็นเซียน” ไอ้คาร์ลอ้าปากถาม
ไอ้คิระเหลือบมองพวกผม มันค่อยๆชูนิ้วขึ้นมา 3 นิ้ว
“เหยดดดดด!! 3เลยหรอวะ” โหดชิบ
“เขียนคำว่าอะไรบ้างอ่ะO.o” ไอ้ฟิลยื่นหน้ามาถาม
“หนี่ เฟิง เลอ”
ไอ้คิระตอบหน้านิ่ง แต่ไอ้ฟิลหน้าเหวอไปแล้ว ผมกับไอ้คาร์ลหัวเราะออกมา ไม่คิดว่าคิระมันจะกล้าเห็นนิ่งๆแบบนี้ แสบหว่ะ
“เขียนแบบนั้นจริงดิ” ฟิลย้ำถาม
“อือ” คิระตอบ
“โห้.....เจ๋งหว่ะ ได้เต็มแน่เลย ฮ่าๆ^^”
ไอ้ฟิลทำตาโต ผมหันไปตบไหล่ผู้กล้าของห้อง รู้งี้เขียนไปบ้างดีกว่า ฮ่าๆ
“เต็มแน่ๆ กูมีเพื่อนซ่อมละ ฮ่าๆ” ผมหัวเราะ
“....มันเขียนว่าไงนะ-o-” ฟิลถาม
“หนี่ เฟิง เลอไง”
“แปลว่าไรอ่ะ-o-”
“มึงบ้าไปแล้ว”
“มึงด่ากูหรอ-_-”
“กูแปลให้ฟัง”
“ถึงกูจะโง่จีนแต่กูรู้ว่ามึงหลอกด่ากู-_-”
อ้าว ไอ้สมอ กูนึกว่ามึงรู้คำแปลเห็นขำ-_-
“หนี่ เจ้อ ฉุ่น จู (มึงมันโง่)” ไอ้คาร์ลบอก
ไอ้ฟิลหันไปมองหน้าไอ้คาร์ล มันเค้นเสียงเย็นๆตอบกลับไอ้คาร์ลไปว่า
“ชวี่ สื่อ ปา! (ไปตายซะ!)”
ทีนี่ดันรู้ความหมาย มือถือในกางเกงผมสั่นอีกรอบๆที่ร้อยของวันได้แล้วมั้ง จะไลน์เชี่ยไรนักหนารำคาญหว่ะ ผมเมินแรงสั่นเตือน มันจบแล้ว! เมื่อวานพ่อผมเพิ่งเจรจาขายสำเร็จ พอเสร็จผมก็เลยไปต่อบ้านเจ้ากวางมันเมื่อวานมันก็ร้องไห้ กลัวสอบตก คิดได้เนอะ-_-
“สอบเสร็จไปหาน้องกวางล่ะสิ^^” ไอ้ฟิลบอก
“อ่า มันบอกจะชวนไปเที่ยวจะส่งข้อความมา มันยังไม่ส่งมาเลย!” ผมตอบ
“โทรไปดิ”
“เผื่อมันสอบอยู่ เดี๋ยวโดนกาหัวกระดาษ-_-”
“ตกก็ซ่อมดิ^^”
“เมื่อวานมันร้องไห้กลัวตกอยู่ไม่อยากทำร้ายมัน ฮ่าๆ”
“มึงอ่ะหรอไม่อยากทำร้ายน้ำ กูเห็นทำอยู่ทุกวัน...”
“รู้ดี! น้ำยังไม่รู้เลยมึงนี่เป็นแม่กูหรือไง!”
“ดูไม่ยากหรอกหน้าอย่างมึงอ่ะ-.-”
“อะไรมึง!”
“ไอ้หน้าหม้อ-o-!”
“เดี๋ยววันนี้กูจะต่อยเพิ่งฉลองสอบเสร็จ!!”
พูดจบผมก็เหวี่ยงกำปั้นทุบหัวไอ้ฟิล พูดอะไรเป็นลาง
“งานนี้งานสุดท้ายเว้ย!!”ผมบอก
ตั้งใจให้มันเป็นงานสุดท้าย ผู้หญงผู้หญิงผมจะเลิกยุ่งให้หมดจะมีแค่มันคนเดียว ผมก็ไม่อยากให้มันผิดหวังในตัวผม ผมเคยสัญญากับตัวเองว่าถ้าเจอคนที่ใช่ผมจะหยุด ตอนนี้ผมก็เจอแล้วผมควรจะหยุดได้แล้ว ผมดึงมือถือออกมาดูรูปหน้าจอ ใบหน้าน่ารักที่เผยยิ้มหวานนั่นทำให้ผมอดใจเต้นไม่ได้ทุกที แฟนผมน่ารักขนาดนี้จะไปหาใครได้อีกล่ะ
ซูด~
ผมสูดน้ำมูกเข้าจมูก หวัดแดกตั้งแต่เมื่อวานละ
“เฟียสเป็นหวัด วันนี้ไต้ฝุ่นเข้าไทยแน่เลย” ไอ้คาร์ลแซว
“มึงก็เวอร์ไป!”
ผมแขวะมัน แวะไปคอนโดเปลี่ยนชุดก่อนดีกว่า ไปเอาตังค์ด้วย
ตุ้บ!
ผมทิ้งตัวนอนบนเตียงกว้าง เริ่มเย็นหัวเริ่มหนักแล้ว ผมยกมือทาบหน้าผากวัดอุณหภูมิที่ร้อนขึ้นๆ ลมหายใจเหนื่อยหอบมันร้อนจนผมรู้สึกรำคาญ เป็นหวัดนี่มันทรมาณจริงๆ
ครืด~ ครืด~
พอมีไลน์กูแม่งก็ไลน์มาจังนะ!!
ผมหยิบมือถือออกมาดู มันสั่นทุกๆ 10 วิเลย คนส่งแม่งก็ว่างมาก ผมเปิดดูข้อความยาวเหยียดที่ถูกส่งมา
/ทำไมไม่คุยตอบล่ะ เฟียสเป็นอะไร วันนี้ก็ไม่ยอมมาหาไลน์ไปไม่ตอบเลยนะ..../
กูสอบจะให้ตอบไปกาข้อสอบไปหรือไงล่ะ-*-
~May our hearts be full like our drinks tonight~
ผมมองจอมือถือที่โชว์ชื่อขึ้นมา รอบนี้แม่งโทรมาเลยเว้ย ผมเบาเสียงริงโทนลงแล้วโยนไว้บนเตียง ไม่อยากตัดสายเดี๋ยวจะว่าโหดร้าย ผมเหลือบมองจอมือถือที่ดับลงจบไป1สาย
ติ๊ดๆๆ
ผมลุกจะรับโทรศัพท์ในห้อง แต่ผู้หญิงคนนั้นหรือป่าวเนี่ย มันจะโทรอะไรนักหนาวะ ผมตัดสินใจดึงสายโทรศัพท์ออก เสียงมันก็เลยหายไป
ครืด~ ครืด~
“ ยังไลน์มาอีก!!”
ผมหยิบมือถือปาอัดกำแพงห้อง มือถือผมแยกร่างตกลงสู่พื้น ผมทิ้งตัวลงนอนอีกรอบปวดหัว!! หงุดหงิด!! รำคาญ!! ผมหลับตาสงบสติอารมณ์ตัวเอง ผมไม่อยากอารมณ์เสียไปเจอไอ้ตาโตมัน เดี๋ยวเผลอไปตวาดมันร้องไห้อีก ผมพลิกตัวมุดเข้าไปในผ้านวมผืนหนา ให้มันห่อหุ้มร่างกายผมเอาไว้ ของีบซักหน่อยไม่ไหวล่ะไม่ได้เป็นหวัดมานานภูมิต้านทานผมต่ำ
ติ๊ดๆ!
เสียงนาฬิกาปลุกบนหัวเตียงดังขึ้น ร่างสูงผงกหัวขึ้นยื่นมือไปปิดเสียงน่ารำคาญที่รบกวนเขาจณะหลับ ใบหน้าหล่อซุกแนบไปกับหมอนใบใหญ่ เขาหลับตาพริ้มอย่างคนง่วงจัด
ติ๊ดๆ!
เสียงนาฬิกาดังขึ้นอีกระลอก ใบหน้าหล่อขมวดคิ้วยุ่งเงยหน้ามองตัวเลขแสดงเวลา
“หา....3ทุ่ม กูตั้งปลุกหาพ่อกูหรอเนี่ย...”
น้ำเสียงงัวเงียบ่นกับตัวเอง
...สามทุ่ม!!...
“ชิบหาย!!”
ร่างสูงสปิงตัวลุกจากที่นอน เขารีบก้าวไปหยิบซากมือถือที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นขึ้นมาประกอบแล้วเปิดมันขึ้น มือถือเครื่องมนสั่นครืดๆรัวไม่ยั้ง ดวงตาสีแปลกไล่เปิดข้อความนับร้อยข้อความที่ถูกส่งเข้ามา เขามองหาข้อความที่คนรักเขาอาจจะส่งมา และมันก็มีถึง 5 ข้อความ ร่างสูงลอบกลืนน้ำลายไล่อ่านข้อความในเครื่องอย่ากังวล
/สอบเสร็จหรือยัง? ถ้าเสร็จแล้วโทรมาด้วยนะ/
/เอางี้แล้วกัน เราไปรอเฟียสที่ร้านขนมปังใกล้โรงเรียนเฟียสนะ/
/โทรไปก็ไม่ติด โทรเข้าบ้านก็ไม่รับจะมาหรือป่าว/
/..ตอนนี้เฟียสอยู่กับใครน่ะ../
ใบหน้าหล่อซีดลง เขารู้สึกจุกในคอเมือเจอคำถามนี้เข้า
...รู้หรอวะว่า....
/เราคิดว่าเฟียสจะเลือกเราแต่เราคิดผิดสินะ/
ข้อความสุดท้ายแสดงเวลา 2 ทุ่มกว่า ร่างสูงตัดสินใจวิ่งลงไปขี่มอเตอร์ไซค์คู่ใจไปที่ร้านอย่างรวดเร็ว ตอนนี้รถจะชนหรือเบรกไม่อยู่เขาไม่สนแล้ว เขาต้องรีบไปที่ร้านนั่นให้เร็วที่สุด รถสีดำเงาวับจอดลงหน้าร้านขนมปังสีขาว ดวงตาสีแดงเหลือบมองป้ายที่ห้อยหน้าร้าน ร้านมันปิดแล้ว
“ไปไหนวะ!!”
ร่างสูงเริ่มหัวเสีย เขากดโทรศัพท์หาคนตัวเล็กถี่ๆแต่ก็ไร้การตอบรับ เขาตัดสินใจวิ่งตามหาบริเวณโดยรอบ ยิ่งวิ่งไปไกลจากร้านเท่าไหร่แสงไฟข้างถนนก็เริ่มลดลง เขาอดกังวลใจไม่ได้ว่าจะเกิดอันตรายขึ้นกับเจ้ากวางน้อยของเขา
ตึกๆ
แผ่นหลังเล็กห่อตัวโค้งลง เท้าใหญ่รีบวิ่งเข้าไปหาคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนเก้าอี้สาธารณะข้างทาง คนตัวเล็กได้ยินเสียงเท้าหนักๆก็เงยหน้าขึ้น เสียงสะอื้นและหน้าอกไหวกระเพื่อมทำให้ร่างสูงรู้สึกเจ็บปวดลึกๆในใจ เขาย่อตัวลงกุมมือบอบบางไว้
“ฮึก!..ฮือ..มะ..มาทำ..ไม”
เสียงเล็กถามขาดห้วง ดวงตากลมโตมองใบหน้าหล่ออย่างตัดพ้อ ปลายนิ้วยาวเกลี่ยขอบตาแดงเรื่อที่บวมช้ำด้วยน้ำตาแต่ใบหน้าหวานก็สะบัดหลบ
“น้ำ!!”
“..ไปซะ!”
เสียงเล็กขึ้นเสียง
“กำลังเข้าใจอะไรผิดอยู่นะ!! มันไม่ใช่..”
“เราเข้าใจถูกแล้ว!! ฮือๆ ไปเถอะ...เรา..อื้ม..อยากอยู่คนเดียว”
“จะบ้าหรือไงดึกๆแบบนี้มันอันตราย!!”
“เดิมทีเรา...ก็ตัวคนเดียว ฮึก!... จะอยู่คนเดียวอีก...มันคงไม่ตายหรอก”
“พูดงี้หมายความว่าไง!!”
ร่างสูงตวาดเสียงเข้ม คนตัวเล็กยิ่งสั่นกลัวแต่ก็ต้องข่มใจสู้
“จะเลิกหรือไง!!”
ดวงตาสวยเบิกกว้าง ใบหน้าหล่อเคร่งเครียดพูดแบบนั้นจะให้เลิกกับเขางั้นหรอ ทั้งที่เขารักและดูแลขนาดนี้ยังกล้าพูดว่าจะอยู่คนเดียว
“..ฮือๆ..เฟียสต้องการ..แบบนั้นสินะ..”
มือสวยปาดน้ำตา ร่างบางคิดเอาเอง ใบหน้าหล่อถึงกับอึ้งเขามองร่างบอบบางที่สั่นเทา ดวงตาใสที่จ้องมองเขาถ่ายทอดความรู้สึกเสียใจมายังเขา
“ไม่ใช่นะ!! ฟังก่อนสิ!! โธ่เว้ย!!”
ร่างบางลุกหนี มือใหญ่รีบคว้าคนตัวเล็กเข้ามากอดแนบตัวไว้ ร่างเล็กออกแรงดื้นขัดขืนอ้อมกอด คนตัวใหญ่ยิ่งออกแรงรัดจนคนตัวเล็กต้องหายใจทางปาก
“ปล่อย...อ่ะ! ช่วยด้วย!”
“น้ำ!!!”
ร่างเล็กร้องตะโกนขอความช่วยเหลือ ร่างสูงขมวดคิ้วเค้นเสียงตะคอก ถึงกับขอให้คนช่วยนี่เห็นเขาเป็นใครกัน เป็นคนไม่ดีที่จะมาทำร้ายงั้นหรอ!!
ปี๊ดดดดดดด!! ปี๊ดดดดดดดด!!
“ทำอะไรกันน่ะ!!”
ร่างสูงใหญ่ในชุดเครื่องแบบตำรวจเดินเข้ามา ดวงตาสีแดงตวัดมองอย่างน่ากลัว เขาไม่อยากให้ใครเข้ามายุ่ง
“ชะ..ช่วยด้วย! อุ๊บ!”
เสียงหวานร้องแต่ถูกปิดปากไว้
“เฮ้ย!! ปล่อยเลย ต่อหน้าเจ้าหน้าที่ตำรวจยังกล้าอีกนะ!!”
ตำรวจนายที่สองว่า
“อย่ามายุ่ง!!” เสียงใหญ่ตะคอก
ตำรวจสองนายรีบเข้ามาชาร์ตจับร่างสูงแยกออกจากคนตัวเล็ก ร่างสูงสะบัดยกมือต่อยเข้าไปที่หน้าตำรวจ ตำรวจอีกนายเสยกำปั้นเข้าที่ท้องอย่างแรงจนร่างสูงทรุดเข่าลง กุญแจมือสีเงินล็อกเข้าที่มือซึ่งถูกไขว้หลังไว้
“ไปสงบสติอารมณ์ที่โรงพักหน่อยไป!!” นายตำรวจว่า
ดวงตาเรียวมองร่างเล็กที่หนีหายไปในความมืด
...หนีไปแล้ว...
ทั้งที่จับมาได้แล้วแท้ๆแต่ก็หลุดมือไปจนได้ ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องจับกลับมาให้ได้
...ตอนนี้มันไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วนะน้ำ ฉันขาดนายไม่ได้!!...
กลับมา...กลับมาหาฉัน
+++Talk+++
ตอนจบเฟียสติดคุก น้ำเป็นหม้าย คิระถูกยิงตาย เซฟได้กับน้ำ เอ้ย! ล้อเล่น555
17-18 ไปค่ายนะคะ(คนอ่าน: ไม่ได้อยากรู้-.-) รู้หน่อยเหอะอยากบอก555
อัพอีกที โน่นนนนนนนนน หลังกลับจากค่ายนะคะ^^
-
o22
อยากอ่านคู่น้ำๆๆๆๆ
-
คนเขียนไปค่ายคนอ่านก็ขาดใจตายอ่ะสิ
แหม่ ตอนนี้จะสงสารใครดี
แต่อยากอ่านฟิลเตอร์ (เกี่ยวไหม?)
-
อะไรกันนักกันหนาเนี่ย
ปล.ขอคู่ปะป๋ามะม๊าของน้องปังได้ป่ะอยากอ่าาาานอ่าาาาา
-
สมน้ำหน้าเฟียสจริงๆ(ไม่อยากเม้นเยอะเบื่อมัน) (เกี่ยว?)
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:สมน้ำหน้าคนนิสัยไม่ดี :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
-
ทุกอย่างมันเหมาะเจาะนำ้จะเข้าใจผิดก็ไม่แปลกหรอก แต่อย่าเลิกกันเลยนะ...
-
สงสารเฟียสสสง่า~
-
สงสารน้ำๆๆๆๆ
อยากอ่านฟิลสามพี กับ ยูกิพี่ชายใหญ่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ถ้าจบแบบนั่น ก็เชดเข้เลยสิเค๊อะ!!!!!
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
มันค้างคา บอกเลยยย
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยย น่ารักอ่าาาาาา ทำไมเฟียสต้องทำตัวลึกลับ ห๊ะ!! :hao7:
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2:เข้ามารออออออออออออออออออออออออออ :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
บทที่ 14.1
[Filter’s part]
ผมเดินเลียบริมทางเท้ามาจนถึงหน้าร้านสีขาวไสตล์วินเทจ ร่างเล็กๆเนื้อตัวเปื้อนดินยกมือขึ้นป้ายเสื้อเอี๊ยมตัวเองเพื่อเอาดินที่ติดมือออก ไม่ทันจะออกดีก็ยกขึ้นมาเช็ดหน้าจนเปื้อนไปหมด ผมเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดคราบสกปรกออกจากใบหน้าน่ารักราวกับตุ๊กตา
“เปื้อนหมดแล้วนะครับ” ผมบอก
“มะม๊า~ ป๊า~ ม๊ะมาแล้วล่ะ^O^”
เสียงใสๆตะโกน ร่างสูงโปร่งในชุดลำลองแปลกตาหันหลังมามองผมก่อนจะส่งยิ้มหวานกระแทกหน้าผม โอ้ววว โลกนี้ช่างสดใสกระไรขนาดนี้ แบบว่ารู้สึก เซ็กซี่อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน อ๊า -..- ~
“ดีครับพี่พายุ^^” ผมตะเบะที่หางคิ้ว
“เรียกสามีสิม๊า-o-”
“ฮ่าๆ อย่างไปแกล้งพี่เขาสิปัง ดีครับน้องฟิล^^”
มือใหญ่ขยับดันแว่นเล็กน้อย ผมมองสภาพหน้าร้านที่มีดินกระจุยกระจายเต็มไปหมด มีซากกระถางที่แต่ปะปนกับต้นไม้ที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้น
“ทำอะไรอยู่หรอครับ” ผมถาม
“อ่อ จะจัดต้นไม้หน้าร้านใหม่น่ะ จัดตั้งแต่เช้าแล้วยังไม่เสร็จซะที”
ต้นไม้ใบเริ่มเหี่ยวแล้วนะครับเนี่ย วันนี้คงทำฟรีดูแล้วต้องได้ซื้อต้นไม้ใหม่-_- ปังก้มลงทำอะไรบางอย่างกับต้นไม้ ร่างเล็กๆยิ้มแช่งวิ่งมาหาผม
“มะม๊า! ชินเหม่โจะได๋ล่ะ><”
มือเล็กแบออกให้ผมดูหนอนตัวเขียวดูนุ่มนิ่มน่ารัก....ซะที่ไหน!!
“เฮ้ย!!”
ผมกระโดดหยงถอยไปไกลสามเมตรจากจุดเกิดเหตุ หนอน...หนอน อ๊ากกก>O<!! ผมไม่ชอบมันดึ๋ยๆน่ากลัววว
“มะม๊าไปไหนอ่า ปังเอามาให้ม๊านะน่ารักมั้ย^O^”
“น่ะ..น่ารักจ้า^^;”
ผมตอบแต่หัวผมมันส่ายหน้าคอแทบหลุด เขาเรียกปากไม่ตรงกับใจใช่มั้ย-o-;
“อะ! น้องหนอนบอกอยากให้ม๊าอุ้มล่ะO.O”
“ไม่ดีม้างงง พี่มือหนักเดี๋ยวจับแล้วตาย^^;”
ผมถอยเท้าหนี น้องปังเลิกเดินเข้ามาหาพี่ซะทีเหอะพี่กลัวหนอนมันโดนมาเกาะ(หนอนบ้านไหนโดนได้-o-)
“น้องหนอนบอกอยากไต่บนแขนม๊าแหละ ใช่มั้ยน้องหนอน><”
ผมไม่เห็นว่าหนอนมันจะแหกปากพูดอะไรซักคำ เอาแต่แทะมือน้องปัง ขะ...ขนลุก-o-~
“ไม่ดีหรอกครับ ปล่อยเขาไปกินใบไม้เถอะนะ”
“ปล่อยO.o”
“ครับ ปล่อยเถอะเดี๋ยวเฉามือตายนะ^^;;”
“เอ้า!ม๊าเอาไปปล่อยสิ^O^”
ปังบอกแล้วโยนหนอนใส่ผม
“ว้ากกกกกก!!”
เชี่ยแล้ว! ไม่เอาTOT ผมรีบวิ่งหนีไปแอบหลังพี่พายุ น้องปังก้มลงหยิบหนอนขึ้นมาแล้ววิ่งมาหาผม ผมดึงเสื้อพี่พายุให้หันหน้ารับแทนผม
“ม๊า~ น้องหนอนเจ็บน้า~”
ตัวเล็กวิ่งเข้าหาผม ผมเบี่ยงซ้ายเบี่ยงขวาดึกพี่พายุบังไว้ เข้ามาพ่อน้องตายนะครับตอนนี้พี่ได้จับพ่อน้องเป็นตัวประกันแล้วTOT
“แค่กๆ ฟิ...ฟิล พี่หายใจ..มะ..ไม่ออก”
ผมเงยหน้ามองคอเสื้อด้านหลังพี่พายุ ผมดึงลงมาสุดเลยคอเสื้อด้านหน้ามันเลยรั้งคอพี่เขา ถึงจะพูดแบบนั้นผมก็ไม่ปล่อยหรอกนะ ผ่อนแรงให้ส่วนหนึ่งแล้วกัน หนึ่งจากร้อยอ่ะนะ-o-
“ไม่เล่นนะครับน้องปัง-o-;;” ผมบอก
“ปะ..ปัง! อย่าแกล้งพี่เขาสิ...เอาน้องหนอนไปปล่อยนะ”
พี่พายุพูดติดๆขัดๆ
“งั้นปังเอามันไปกินหญ้าหลังร้านนะ-o-~”
เด็กตัวน้อยเดินกระโดดท่าทางมีความสุขไปหลังร้าน ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ พ้นขีดอันตรายแล้วโล่ง
“น่ะ..น้องฟิลครับ..”
ผมเหลือบตามองพี่พายุที่ยิ้มแห้งๆเหมือนปลาขาดออกซิเจน
“อ่ะ! โทษครับ><”
ผมรีบปล่อยเสื้อพี่พายุ พอดีรักมากเกินไป เอ้ย! รั้งมากเกินไปหน่อยครับ พี่เขารีบหายใจเข้าเฮือกๆเลย
“กลัวหนอนหรอ^^” พี่พายุถาม
“ปะ..ป่าวนะครับ! ผมแค่ไม่ชอบ>O<!”
ไม่ได้กลัวซะหน่อยนะ>///<
“นะ..นักเลงอย่างผมหรอจะกลัวหนอน ฮ่าๆ^O^”
“แล้วนี่ล่ะ กลัวมั้ย^^”
พี่พายุหยิบสัตว์ประหลาดตัวสีน้ำตาลๆ ยาวๆ คล้ายๆไส้เดือนแต่ใหญ่กว่า และมัน…..
…ดิ้นได้-o-!!...
“ว้ากกกกกก!! ไส้ดิ้นหรอ>O<!!”
กูโกยก่อนล่ะ ผมวิ่งไปแอบหลังต้นไม้ ส่วนพี่พายุหัวเราะร่ากับเสียงวี๊ดไม่ห่วงหล่อของผม ถ้าผมกรี๊ดคุณคงจะมีความสุขมากใช่มั้ยT^T
“ฮ่าๆ”
“อย่าขำนะครับ-3-”
“กลัวหรอ^^”
“ป่าวครับ ผมแค่ไม่ชอบ-o-~”
รู้สึกขนลุกไอ้ตัวนั้นจัง มันตัวยาวๆดูลื่นๆ แถมดิ้นได้ บรื๋อ~ ยิ่งกว่าหนอนอีกนะ>O<!!
ตุ๊บ!
เฮ้ย! รู้สึกเหมือนมีอะไรตกใส่เสื้อ ผมเอี้ยวตัวไปด้านหลังจับคอเสื้อสะบัดๆ เฮ้ยทำไมมันคันๆวะ หมามุ่ยหรอ ผมเงยมองบนต้นไม้ ไม่มี! แล้วอะไร ผมไล่จับไปตามเสื้อด้านหลัง มันมีอะไรนูนๆเป็นก้อนๆในเสื้อแต่ดึงไม่ออก
“ฟิลระวังนะต้นนั้นมันมีบุ้ง!”
พี่พายุทำหน้าเหมือนพึ่งนึกได้
“กุ้ง-o-?”
หา! กุ้งอยุ่บนต้นไม้-o-
“บุ้งหลบออกมาเร็ว!”
“บุ้ง-o-….บุ้งหรอOoO!!”
ผมถอดเสื้อปาลงพื้น ก็ว่าทำไมมันคันๆ ไอ้หนอนเวร!! ผมถอยหลังหนีต้นไม้ไปชนกระถางต้นไม้ล้ม ตะขาบตัวใหญ่วิ่งอย่างรวดเร็วมากัดเท้าผมด้วยความเครียดแค้นแล้ววิ่งหนีไป ไอ้สาดดดด มีที่ไหนที่กูอยู่ได้มั้งเนี่ย ทำไรกูกันจังเลยนะพวกมึงTOT
“อื้อ..”
ผมกัดปากซี้ดกระโดดขาเดียวออกจากพื้นที่อันตราย โดนที่เท้าเจ็บชิบ
“ฟิลเป็นไงบ้าง!”
พี่พายุวิ่งเข้ามาประคองผม พี่ครับเห็นผมสูงอย่างนี้ผมก็หนักด้วยนะครับ คิดดูว่าคนที่วิ่งเข้ามารับก็ไม่ได้ทรงตัว คนยืนขาเดียวอย่างผมก็ไม่ได้ทรงตัวมันจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อเขารับผมไป
..ครับ! รับผมไปนอนแอ้งแม้งบนตัวพี่เขาสิครับ-_-..
ตุ้บ!
ผมล้มตามแรงดึงจากด้านหลัง แต่หลังผมไม่โดนพื้นมีเบาะรับไว้พอดี เอาล่ะครับเราจะไปสัมภาษณ์ความรู้สึกของคนเป็นเบากันนะครับ
“พี่เจ็บหรือป่าวครับ-o-”
“..โอ้ย...หัวกระแทกเลย”
พี่พายุกระดกหัวขึ้น ผมพลิกตัวขึ้นนั่งข้างๆก่อนก้มลงประคองหัวพี่เขา ดวงตาสีเข้มจ้องลึกเข้ามาในดวงตาผม แขนผมหยุดกึกมันไม่ยอมทำงาน ผม..ผมจะถามเขาดีมั้ย เรื่องไอ้ผู้ชายโรคจิตนั่น หรือว่าเขาจะเป็นพี่พายุหรือป่าว? ผมจ้องใบหน้าหล่อมองรายละเอียดบนใบหน้า คิ้วเข้มๆสีดำเหนือดวงตาเล็กรี จมูกโด่งเป็นสัน ปากเรียวยาวสีแดงอมชมพู โครงหน้าเรียวออกจะเหมือนคนจีน ผมก้มหน้าลงไปใกล้เพื่อมองปากวางมีรอยกัดอะไรบ้างหรือป่าว
“..เอ่อ..ฟิล..”
พี่ก้มหัวมองเข้าไปในปากพี่เขา มองไม่เห็นรอยมีป่าววะ
พลั่ก!
แรงกดที่หัวดันผมให้ลงไปสัมผัสริมฝีปากอ่อนนุ่มของคนตรงหน้า ผมสปิงตัวถอนริมฝีปากออกมาอย่างตกใจ หน้าพี่พายุก็ดูตกใจเหมือนกันที่จู่ๆก็ถูกผมจูบ เฮ้ย! ผมไม่ได้ตั้งใจผีผลัก>///<
“คิกๆ ^O^”
ผมตวัดหางตามองผีตัวน้อยที่ยืนหัวเราะ ชัดเลย-.-
“ม๊าจุ๊บป๊าด้วยอ่า เขินนน>///<”
ผมกับพี่พายุต่างยกมือปิดใบหน้าไว้ครึ่งหน้า ตอนนี้ไม่กล้ามองหน้าพี่เขาแล้วครับ มองใกล้ขนาดนั้น
“นิสัยไม่ดีเลยนะปัง ทำแบบนี้น่ะ”พี่พายุดุ
“อ่า~ ก็ปังเห็นม๊าก้มอยู่นานไม่จุ๊บป๊าซะทีปังก็เลย...”
“ทำแบบนี้เดี๋ยวพี่เขาก็ไม่มาเล่นด้วยนะครับ”
“ง่า...ปังขอโทษ”
“พี่ขอโทษแทนปังด้วยนะครับ”
พี่พายุบอกพลางก้มหัวลงสำนึกผิด แต่ไม่มองหน้าผมนะ-o-
“เอ่อ ผมก็ต้องขอโทษด้วยนะครับ^^;” ผมบอก
“จะ 4 โมงแล้ว ถ้าไม่รังเกรียจอยู่ทานข้าวเย็นกันนะ” พี่พายุบอก
“ก็ได้ครับ”
“แต่ขอพี่จัดหน้าร้านให้เสร็จก่อนนะ^^”
“เดี๋ยวผมช่วยนะครับ”
“ไปนั่งพักทายาในร้านก่อนดีกว่าเท้าเริ่มบวมแล้วนะ”
ลืมไปเลยแหะ ผมกระดกปลายเท้าที่โดนกัดขึ้น ไม่อยากให้มันโดนรองเท้า มือใหญ่ยื่นมาตรงหน้าผม ผมเงยหน้ามองใบหน้าเปื้อนยิ้ม ใบหน้าสีแดงอ่อนๆดูอ่อนโยนเชื้อเชิญให้ผมยื่นมือออกไปหา เขารับมือผมไว้แล้วประคองผมเดินเข้าไปข้างในร้าน
...ไม่ใช่หรอก พี่พายุน่ะ..
พี่เขาอ่อนโยนขนาดนี้ จะทำตัวหยาบคายแบบนั้นได้ยังไง
มืออุ่นคลึงยานวดเท้าผมเบาๆ ผมก้มมองใบหน้าหล่อที่ดูตั้งใจกับการทายาที่เท้าผม นี่ถ้าพี่เขาเป็นผู้หญิงผมคงจีบมาทำแม่ในอนาคตคงลูกแล้วล่ะ หน้าตาดี ทำอาหารก็เก่ง ทำสวนเป็น ในร้านนี่สะอาดเนียบ ข้าวของเป็นระเบียบมากเลย ชาตินี้ผมจะหาอย่างนี้ได้มั้ยนะ
“อย่าจ้องมากสิ”
พี่พายุพูดเบาๆ จ้อง?
“ขอโทษครับ ระ..รู้สึกไม่ดีสินะครับ^^;”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ แค่...”
ผมมองใบหูแดงแป๊ดเหมือนโดนมดกัด พี่เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยผมเลยเห็นแก้มขึ้นสีฝาดๆบนใบหน้า พี่อย่าเขินสิครับเดี๋ยวผมเขินตาม-///-
“ขาต้องบวมอีกแน่เลย เดี๋ยววันนี้พี่ไปส่งบ้านนะ”
“อะ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวพี่สาวผมมารับ^^” ผมรีบบอก
“เดี๋ยวพี่ไปทำอาหารว่างให้ทานนะ”
ผมพยักหน้ากึกๆ อาหารฟรีผมไม่อยากปฏิเสธ
“ป๊า~ ปังอยากกินหนมปังหน้าหมูอ่า ป๊าทำนะๆ><~”
น้องปังดึงกางเกงพี่พายุขอร้องใหญ่ โอ้ย! น่ารักชะมัด อยากให้น้องเขามาอ้อนผมมั่งจัง><
“โอเคครับเดี๋ยวป๊าทำให้กินนะ เป็นเด็กดีนั่งเป็นเพื่อนพี่ฟิลนะครับ^^”
“เอ๋~ ม๊าไม่ไปช่วยป๊าทำอาหารหรอฮะ-o-”
น้องปังหันมามองผม อาหาร...เอิ่ม-.- จำได้ว่าเข้าครัวครั้งสุดท้ายตอนม.ต้น ตอนนั้นเรียนคหกรรม หลังจากที่ผมทำห้องคหกรรมโรงเรียนไหม้ไปรอบนึงเขาก็ห้ามไม่ให้ผมเข้าใกล้บริเวณนั้นระยะ 100 เมตรและให้ผมสามารถผ่านวิชาคหกรรมได้เลยโดยไม่ต้องลงมือปฏิบัติ-_-
“เอ่อ คือ...จะดีหรอ^^;”
ผมเรียกรถดับเพลิงเผื่อไว้ก่อนดีมั้ย ไม่อยากทำร้านเขาไหม้นะเนี่ย
“อนาคตม๊าต้องทำกับข้าวให้ป๊ากินด้วยนะฮับ ไปเร็วๆ หิวแย้ววว><~”
ปังดันผมเข้าไปในครัวหลังร้าน ผมมองห้องสีขาวสะอาด มีรถเข็นถาดขนมปังอยู่ด้วย ห้องนี้กว้างมากห้องทำขนมใช่มั้ยเนี่ย
“เดี๋ยวพี่ทำเองครับ ไม่เป็นไร^^” พี่พายุบอก
“ผมก็อยากลองทำอาหารอยู่เหมือนกันครับ^^”
ห้องนี้คงไม่ไหม้ง่ายๆหรอก พื้นมันปูด้วยกระเบื้องแทบไม่มีอะไรที่เป็นไม้เลยด้วย วางใจผมได้><!
“ทำเร็วๆนะป๊า ม๊า ปังหิว คิกๆ^O^”
มือน้อยๆดันผมเข้าไปเบียดกับพี่พายุ กะ...ใกล้ไป เจ้าตัวเล็กเดินเริงร่าออกจากห้องไปทิ้งให้ผมอยู่กับพี่พายุแค่สองคน บรรยากาศเงียบลงทันควัน ผมชักเริ่มรู้สึกร้อนๆล่ะ-///-
“งั้น...ฟิลหั่นแครอทให้พี่ทีนะ”
ผมพยักหน้า พี่พายุเดินไปเปิดตู้เย็นส่งแครอทมาให้ผม ผมรับมาแล้วไปประจำที่ๆหน้าเขียง ไม่มีที่ปลอกหรอ มีดก็มีดวะ-_-
พรึ่บ
ผ้ากันเปื้อนสีขาวถูกสวมลงบนตัวผม มือใหญ่ดึงสายเชือกที่เอวอ้อมไปผูกข้างหลังผม กะ...ใกล้ไปแล้วครับพี่ ใกล้จนผมร้อนๆ ตัวพี่เขาก็ร้อนผมอยู่ใกล้เลยร้อนตามเลย-///-
“ทำครัวต้องใส่ผ้ากันเปื้อนด้วยนะครับ”
เสียงทุ้มพูดเบาๆ ผมก้มหน้ารับ
“ขะ..ขอบคุณครับ^^”
“ระวังบาดมือนะ”
พี่พายุบอกก่อนจะเดินไปที่ตู้เย็นอีก ผมต้องปลอกแครอทสินะ อ่า ผมวางมีเล็งปาดเอาแต่เปลือกออก
ฉับ!
ตุ้บ!
แครอทแยกร่างเป็นสองท่อนซะแล้ว กะจะปลอกแต่เปลือกซะหน่อย-o-
“เอ่อ...-o-”
พี่พายุทำหน้าประมาณว่า มึงทำอะไรของมึงวะ เขาเดินเข้ามาดึงมีดออกจากมือผมพร้อมดึงแครอทออกด้วย
“ฟิลทำขนมปังดีกว่านะ^^”
“อ่า ครับ-o-”
พี่เขาเดินไปหยิบถุงขนมปังมาวางใกล้ๆผม มือใหญ่หยิบขนมปังวางลงบนเขียงก่อนจะหยิบแม่พิมพ์รูปดอกไม้มากดบนขนมปัง ขนมปังก็เลยออกมาเป็นรูปดอกไม้
“ทำแบบนี้นะ”
“อ่อครับO.O”
ผมหยิบขนมปังมาวางบนเขียงบ้าง หันไปหยิบแม่พิมพ์รูปดาวอันใหญ่มาวาง ต้องกดลงไปสินะ
แกร๊บ!
..-o-..
มะ..แม่พิมพ์ ผมมองแม่พิมพ์โลหะที่แยกร่างออกเป็นสองส่วน คือ...-o-
“..พี่พายุ..-o-”
พี่พายุยืนมองแม่พิมพ์ตัวเองพังต่อหน้าต่อตา คือ...เค้าไม่ได้ตั้งใจนะ บะ..บ้างทีมันคงจะถึงเวลาบอกลาร้านนี้แล้วก็ได้-o-…
“น้องฟิลครับ...”
“คะ..ครับ-o-”
“ไปนั่งเป็นเพื่อนปังเถอะครับ^^”
“ครับ ขอโทษนะครับT^T”
“เสร็จแล้วหรอมะม๊า><~”
เสียงน้องปังร้องทัก ผมเดินคอตกนั่งลงบนโซฟา ไม่อยากทำลายความฝันเด็กนะ แต่พ่อน้องเพิ่งไล่พี่ออกมาจากห้องครัวต่างหากT^T
“ยังหรอกครับ พี่(โดนไล่)ออกมาก่อน-.-”
“ม๊าเป็นอะไรงะ ป๊าดุมาหรอ>O<!”
“ป่าวจ้า แต่อย่าให้พี่เข้าครัวเลย-o-”เดี๋ยวน้องจะไร้บ้านนะครับ
“ม๊าทำอาหารไม่เป็นหรอO.o”
“อืมๆ” ผมพยักหน้า
“ปังต้มมาม่าได้แล้วนะ^^”
“เก่งจังเลยนะครับ เพิ่งอนุบาล2เองนี่”
“ปังทำไข่ตุ๋นได้แล้วด้วย^O^”
“เก่งจังเลยครับ”
“ป๊าบอกถ้าปังขึ้นประถมจะสอนปังทอดไข่ด้วย^O^”
น่ะ...นี่ผมแพ้เด็กหรอเนี่ย-o-; อย่าว่าแต่ทอดไข่เลย ต๊อกไข่ยังติดเปลือกลงชามอยู่เลยT^T ชีวิต ทำไมผมมันไม่ได้เรื่องแบบนี้นะ ขอกรรแสงหน่อยเหอะ
“ม๊า... ม๊านี่”
“อะไรหรอครับ”
“ดูท่าจะไม่ได้เรื่องเลยนะฮับ-o-”
ฉึก!
พะ...พูดแบบนี้ เอามีดมาแทงกูเหอะT^T
“แต่ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวปังเลี้ยงม๊าเอง^O^”
“ปังงงT^T”
ลูกรัก ผมคว้าเจ้าตัวเล็กเข้ามากอดเป็นเด็กดีจริงๆเลยนะ อ๊ากกก จะเอากลับบ้าน><~
“ทำไมม๊าถึงกลัวหนอนล่ะO.o”
“ไม่ได้กลัว แค่ไม่ชอบ-_-”
“ทำไมไม่ชอบอ่ะO.o”
ทำไมน่ะหรอ... เพราะไอ้เชี่ยเฟียสไง!! แม่ง!! ตอนประถมไปสวนสัตว์แล้วเจ้าหน้าที่เขาตั้งกล่องใส่หนอนอาหารนกไว้ข้างนอก ไอ้เชี่ยเฟียสแม่งก็เลยจับราดใส่ตัวผม ผมงี้กรี๊ดลั่นเลย หนอนยั๊วเยี๊ยะอยู่ในเสื้อ มันไต่อยู่ในกางเกงผมด้วย ผมช็อกเข้าโรงบาลเลย ม.ต้นวันนั้นวันสอบเก็บคะแนนในห้องผมกะจะเปิดหนังสือลอกใต้โต๊ะ ผมก็คลำๆหาหนังสือใต้โต๊ะมันก็ไปโดนอะไรนิ่มๆดึ๋ยๆ พอจับออกมา แม่งหนอนนนน!! ช็อกเข้าโรงบาลรอบสอง ไอ้เพื่อนเชี่ย -_-;;
“พี่โดนเพื่อนแกล้งน่ะ”
“แกล้งยังไงอ่า”
“พี่ไม่อยากนึกถึงมันT^T” อย่าเค้นเลยเดี๋ยวพี่เครียด
“โอ๋ๆ ไม่ต้องกลัวน้า~”
เจ้าตัวเล็กกอดคอปลอบใจผม ไม่ได้กลัวซะหน่อยTOT
กริ่งๆ~
กระดิ่งหน้าประตูดังขึ้นพร้อมปับบานประตูสีขาวที่ถูกเปิดเข้ามา ผมมองร่างโปร่งบางในชุดเดรสสีหวานพลิ้วไหว เรือนผมสีน้ำตาลเหลือบทองดัดลอนยาวถึงกลางหลังรับกับใบหน้าสวยทีแต่งแต้มสีสันเบาบางในวันหยุด ผมส่งยิ้มให้สาวสวยที่เดินเข้ามาก่อนจะลุกขึ้นเดินไปต้อนรับ
“มาเร็วจังเลย ผมยังไม่ได้กินข้าวเลย><” ผมบอก
“อะไรกันบ้านตัวเองมีไม่กิน แอบมากินบ้านคนอื่นเนี่ยนะ” เสียงหวานเอ่ยเชิงดุ
“เจ้าของบ้านเขาชวนแล้ว พี่มาเร็วเกินไปแล้วกลับไปก่อนเลย”
“ฉันแวะมาดูไงว่าผู้หญิงที่ไหนทำให้น้องฉันหลงหัวปักหัวปำกลับบ้านเย็นทุกวัน”
พี่เฟย์บอกหน้าเคร่ง เฮ้ย จริงจังหรอเนี่ย
“ป๊าไม่ได้เป็นผู้หญิงนะฮะO.o”
ร่างเล็กๆเดินเข้ามาบอก ดวงตากลมโตมองพี่สาวผมนิ่ง
“..นี่..”
“อ่อ ชื่อน้องขนมปังครับ เรียกปังก็ได้ ปังนี่พี่เฟย์พี่สาวพี่เองนะ^^”
ผมแนะนำทั้งสองฝ่ายให้รู้จักกัน พี่เฟย์ย่อตัวลงระดับเดียวกับเจ้าตัวเล็ก ดวงตาสวยเบิกมองใบหน้าน่ารักอ่อนวัยของเด็กน้อย มือสีขาวซีดยื่นออกไปวางทาบบนใบหน้าตุ๊กตา ริมฝีปากบางสั่นระริกเผยออกเหมือนจะเอื้อนเอ่ยวาจา แต่เสียงเข้มกลับดึงความสนใจไปเสียก่อน
“เสร็จแล้วนะ!....คุณ”
ผมหันไปมองร่างสูงใหญ่ที่เดินออกมาจากประตูหลังร้าน ดวงตาสีเข้มเบิกกว้างราวกับเจอบางอย่างที่น่าตกใจ จานสีขาวในมือสั่นเทาร่วงลงแตกกระจายบน ผมมองใบหน้าสวยสลับกับใบหน้าหล่อ นะ...นี่มันอะไรกัน เกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาสองคนถึงมองหน้ากันอย่างกับเจอผีแบบนี้
หรือว่า....
++คนเขียน++
พักยาวไปหน่อยขอบคุณที่รอนะคะ>< มีเรื่องฟินๆที่ค่ายมาเล่าให้ฟังด้วย55
คืองี้ค่ะ ค่ายนี้เขาแบ่งเป็นบ้านๆ แล้วก็จะมีพี่บ้านประจำแต่ละบ้าน
ตอนนั้นออกมาจากห้องเขียนอักษรญี่ปุ่นค่ะ แล้วเจอบ้านข้างเคียง
มีพี่บ้านๆนั้นเป็นผู้ชายนะ สองคน ยืนคุยกันเหมือนทะเลาะกันอยู่
พี่สูงๆคงจนปัญญาจะเถียงพี่ตัวเล็ก เขาก็เลยพุ่งเข้ามาจับพี่ตัวเล็กอัดกำแพง(ฝั่งแถวเรา!)
แล้วไซ้คอ!! อ๊า>///< ด้วยสัญชาตญาณเราก็เลยคว้ามือถือจะถ่าย
แต่มือถืออยู่ที่พี่บ้าน....อดเบยค่ะT^T กะจะเอามาให้ดู
เดี๋ยวนี้พวกผู้ชายชอบเซอร์วิสวายให้สาวๆนะคะ จริงงง>///<
-
แจ๊คพ๊อตแตก!!!!!!!!!! เหอะๆๆๆๆ
-
อย่าบอกนะว่าเป็นแม่ของปังอ่ะ
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ค้างอ่าาาา ขออีกตอนได้มั้ย อยากรู้ๆๆ :ling1: :ling1:
-
พี่เฟย์เป็นแม่น้องปังหรอฮะ อยากรู้อ่ะ แต่ไม่อยากให้เป็นแม่น้องปังเลยอ่า เดี๋ยวฟิลก็ได้เป็นภรรยาพี่พายุแล่ว ค้างอ่ะพี่เอ็น พี่เอ็นคำนี้ รังเกรียจ>>รังเกียจ แล้วก็รอตอนต่อไปนะคัฟ(เร็วๆนะ) ขอบคุณคัฟ^^
-
o22 o22 o22 o22 o22 ค้างงง
-
เอาอิเฟียสกลับมาก่อน
ฮาตรงว่าม๊านี่ล่ะ
บวกและเป็ด
:mew1:
-
พี่สาวฟิลเป็นคุณแม่ของปังหรอ???
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:อย่าบอกนะว่าพี่ของฟิลเป็นแม่น้องปัง :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
อย่าบอกนะว่า....
-
โอย...อะไรกัน!อย่าบอกนะว่าพี่สาวฟิลเป็นแม่ปังอ่ะ ว่าแต่เรื่องที่ค่ายฟินเลยเนอะ ฮ่ะๆ
-
ไม่น่าาาาาา ฟิลต้องคู่กะป่าป๊า
-
14.2
ร่างสูงเบือนหน้าหลบกลับไปข้างในแต่ถูกมือสวยคว้าไว้ ดวงตาคมหันมาสบดวงตาเบิกกว้างสั่นระรัวๆ ริมฝีปากบางๆ ขยับอ้าปากถามอย่างหวาดหวั่น
“พายุ.... เด็กคนนั้น”
“ไม่ใช่เรื่องของคุณ!”
เสียงเข้มปฏิเสธกร้าว เด็กหนุ่มมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างสงสัย ระหว่างพี่สาวของเขากับพี่ชายตรงหน้าเคยรู้จักกันงั้นหรอ เด็กคนนั้นที่พี่เขาพูดถึง... ดวงตาสีอ่อนก้มลงมองเด็กตัวน้อยที่ยืนเกาะขากางเกงเขาไว้แน่น ดวงตาโตใสที่สั่นระริกด้วยความตกใจกับทางทีที่ดูแข็งกร้าวของพ่อ เด็กหนุ่มอดไม่ได้ที่จะก้มลงกอดไหล่เล็กไว้ เขาต้องพาเด็กคนนี้ออกไปจากที่วุ่นวายนี่ซะ
“ปังมาหาพ่อซิ!”
ร่างสูงใหญ่พูดพลางอ้าแขนรับ เด็กตัวน้อยส่ายหัว กอดเด็กหนุ่มแน่น
“ปัง...”
ร่างสูงเอ่ยเสียงเบา ทำไมลูกถึงไม่เชื่อฟังเขานะ
“คุณกำลังทำให้ลูกกลัวนะพายุ!” ร่างเพรียวบางบอก
“ไม่เกี่ยวกับคุณ..” ร่างสูงดื้อดึง
“เกี่ยวสิ! เขาก็เป็นลูกฉันนะ!!”
“ไม่ใช่ลูกคุณซะหน่อย!”
“ทำไมจะไม่ใช่ล่ะเหมือนกันซะขนาดนี้! คุณคิดว่าฉันโง่จนดูไม่ออกเลยหรือไง!”
“แต่สิทธิของคุณหมดไปตั้งแต่ตอนนั้น...ตอนที่คุณทำแบบนั้นกับเขา”
ร่างบางกำหมัดแน่น เหมือนมีอะไรบางอย่างจุกตันอยู่ในอก น้ำตาใสถูกบีบคั้นให้ไหลออกมาโยไม่ได้ตั้งใจ ยิ่งมองใบหน้าไร้เดียงสาที่เหลือบมองเธอ ความรู้สึกผิดยิ่งถาโถมเข้ามาไม่ขาดสาย
“ฉะ...ฉันไม่รู้..ฉะ..ฉัน”
“งั้นก็รู้ไว้ซะถ้าวันนั้นผมข้อร้องหมอไว้ไม่ทัน คุณคงไม่ได้เห็นเขาในวันนี้ ถึงตอนนั้นผมจะเป็นแค่นักเรียนทุนธรรมดาแต่ผม...ดูแลครอบครัวของเราได้..”
เสียงทุ้มขาดห้วง การพูดเรื่องนี้มันบีบหัวใจเขาเช่นกัน ไม่ใช่แค่เพียงเธอคนนั้นที่เป็นฝ่ายผิดแต่เขาก็รู้ตัวว่าผิดด้วยเช่นกันที่พลาดพลั้งทำให้เธอท้อง แต่เขาไม่คิดว่าการทำแท้งจะเป็นทางเลือกที่เธอคิดจะทำ
“ฉัน...ฉะ..ฉันขอโทษ”
ร่างบอบบางทรุดตัวร้องไห้โฮกับความรู้สึกผิดหมันต์ที่ได้ทำลงไป
“...ม๊าหรอ” เสียงเล็กๆเอ่ยถาม
ไร้การตอบรับ ผู้เป็นพ่อไม่กล้าปริปากพูดอะไร
“ป๊า...นี่ม๊าของปังหรอ” เสียงสั่นเครือถามขึ้นอีก
เด็กหนุ่มรู้สึกอึดอัด ทำไมพวกเขาไม่พูดกันให้รู้เรื่อง ไม่มีใครคิดจะตอบเด็กคนนี้บ้างหรือไง เรื่องของผู้ใหญ่ก็ส่วนของผู้ใหญ่เด็กคนนี้ไม่ควรมีส่วนในการทะเลาะของคนสองคนหรอกนะ
“..ผมไม่ได้อยากจะยุ่งเรื่องครอบครัวใครหรอกนะ แต่ผมทนดูไม่ได้จริงๆ พวกพี่จะทะเลาะกันก็ไปทะเลาะกันให้จบ แต่ใครช่วยตอบน้องปังก่อนได้มั้ยครับ พี่พายุ! ความลับไม่มีในโลกหรอกนะครับ ถึงพี่จะกีดกันไม่ให้น้องปังรู้แต่ซักวันเขาก็ต้องรู้อยู่ดี ผมอยากให้พี่ตอบน้องเขาว่าใช่หรือไม่ใช่..”
ใบหน้าหล่อก้มลงอย่างอ่อนใจ เด็กหนุ่มพูดถูก ถึงเขาจะปิดเรื่องแม่ของลูกแต่วันนึงลูกก็ต้องรู้ เขาไม่ได้อยากจะปิดแต่ต้องปิด หากบอกไปว่าแม่คิดจะทำแท้งหรือทอดทิ้งลูก เขาเลือกที่จะบอกว่าแม่ของลูกตายไปแล้วดีกว่า
“...ป๊า” เด็กน้อยร้องหาคำตอบ
“..ใช่ นั่นแม่ของลูก” เสียงทุ้มตอบแผ่วเบา
ใบหน้าน่ารักขมวดคิ้วเข้ม ดวงหน้าแดงกร่ำฉายแววโกรธเคืองเด็กน้อยวิ่งโร่เข้าไปรัวกำปั้นใส่ผู้เป็นพ่อ
“ป๊าบอกม๊าตายแล้ว! ป๊าหลอกปัง! ปังหลอก..ฮือ...ปัง ฮือๆ”
“ป๊าขอโทษนะปัง...”
“ปังไม่ยกโทษให้! ปังเกลียดป๊าแล้ว!”
ใบหน้าหล่อเจ็บปวด เขาไม่อยากได้ยินคำนี้จากปากแก้วตาดวงใจของเขาเลย ร่างสูงย่อตัวกอดเจ้าตัวเล็กไว้ในอ้อมกอด
“ปัง...ปังเกลียดคนที่รักปังที่สุดได้ไงครับ ถึงป๊าของปังจะทำอะไรไม่ถูกใจปังแต่ปังไม่ควรพูดแบบนี้นะครับ ทีปังทำผิดตั้งหลายครั้งป๊ายังให้อภัย แล้วป๊าทำผิดครั้งเดียว...ปังจะไม่ให้อภัยป๊าหรอครับ”
เด็กหนุ่มพูด เด็กน้อยหยุดการกระทำ ดวงตาใสจ้องมองใบหน้าผู้เป็นพ่อ
“...แม่ขอโทษนะปัง...แม่..แม่ผิดเอง ถ้ารู้ว่าปังโตขึ้นมา..น่ารักแบบนี้ ถ้าย้อนกลับไปได้แม่จะไม่ทำแบบนั้น เด็ดขาด!”
ร่างเล็กมองใบหน้าสวย เท้าเล็กๆก้าวเดินเข้าไปหยุดตรงหน้า มือเล็กยื่นออกไปปาดน้ำตาออกจากข้างแก้มสีอ่อน
“ปะ...ปังดีใจ ที่ม๊ายังไม่ตาย...แต่ปังเสียใจ..”
เสียงขาดห้วงเบาโหวง พาเอาใจคนฟังสั่นรัว ริมฝีปากเล็กเอื้อยเอ่ยคำที่ลึกสุดในใจออกมาแผ่วเบา
“..ที่ม๊า..ไม่ตามหาปังบ้างเลย”
มือบางดึงร่างเล็กเข้ามาแนบอก ความน้อยใจของเด็กตัวน้อยส่งผ่านมาถึงเธอเหมือนกับไออุ่นที่ส่งผ่านถึงกัน เหมือนกับวันนั้นวันที่ได้สัมผัสหัวใจดวงน้อยที่เต้นอยู่ในท้อง บางทีถ้าเธอทำแทงสำเร็จเธออาจจะยิ่งทุกข์ใจยิ่งกว่าวันนี้
“..ฮึก..ปัง...แม่รักปังนะ..ขอบคุณๆ...ที่ลูก ฮือๆ มีชีวิตอยู่”
เด็กหนุ่มลอบยิ้มบางๆ กับฉากประทับใจ ดวงตาคมสบดวงตาเปรี่ยมสุข
..กลับดีกว่า ปล่อยครอบครัวเขาเคลียร์กัน..
ร่างโปร่งเดินออกจากร้าน โดยไม่รู้ว่ามีสายตาจ้องมองตามแผ่นหลังจนลับไป
ส่วนเกินอย่างผมคงต้องออกมาล่ะนะตามเสต๊ป กลับบ้านไปผมต้องเคลียร์กับพี่ซะหน่อยแล้ว ผมยังไม่ค่อยรู้เรื่องที่พวกเขาพูดกันเท่าไหร่ น่าตกใจที่พี่ท้อง ผมไม่รู้มาก่อนเลย ท้องกับพี่พายุ...
“ถ้าได้พี่พายุมาเป็นพี่เขยก็คงจะ...ดีนะ”
นี่เรารู้สึกดีจริงหรือป่าวนะ ถ้าเป็นแบบนั้น...
“โว้ยยยย! ต้องดีสิวะ ฮ่าๆ ได้พี่เขยทำอาหารเก่งแถมใส่แว่นด้วยฮ่าๆ^O^”
ทำไมรู้สึกปวดหนึบๆที่ใจแปลกๆ หรือเราจะหวงพี่สาวไม่อยากให้พี่พายุได้ไป-o-
เคร้ง~
ผมหันหลังไปมองขวดแก้วที่กลิ้งตกลงไปที่ถนน ลมพัดหรอ พัดแรงไปป่าววะ ตอนกลางคืนนี่มันหนาวจนเสียวสันหลังวาบเลย ผมส่ายตามองโดยรอบถนนเวิ้งว้าง ริมทางเท้าที่มีแสงไฟสาดสลัวๆ ต้นไม้ต้นใหญ่ที่ถูกลมพัดไปมาทำให้ใบไม้ร่วงหล่นลงมาเกลื่อนไปหมด
เพล้ง!
หลอดไฟริมทางแตกกระจาย ให้ตายเหอะมาฟิวส์ขาดอะไรตอนนี้วะ แค่นี้ก็มืดแล้วตอนนี้เรียกว่าโคตรมืดเลยครับ พระจันทร์ก็โดนเมฆสีดำบัง ถ้ามีหมาหอนด้วยนะ..ใช่เลย
โฮ่ง! โฮ่ง! โอ๊วววว!
“นะโมตัสสะ..>O<”
สวดไว้ก่อนเลยกันไว้
“..คิดว่าจะช่วยได้หรอ..”
เสียงกระซิบข้างหู นิ้วเย็นลากลงมาที่ข้างแก้มผม เรื่อยลงใบในคอเสื้อผมกลืนน้ำลายเอื้อกไม่กล้าขยับตัว ไม่ใช่อะไร ขามันไม่ไปTOT
“คืนนี้บรรยากาศดีนะว่ามั้ย”
เสียงทุ้มแหบพร่าชวนผมคุย ริมฝีปากเย็นขบเม้มใบหูผมเบาๆ มือใหญ่ยกปลายคางผมขึ้นมองหน้าคนที่โอบกอดผมอยู่ด้านหลัง เสียงมันคุ้นๆ
“นาย-o-!!”
คิ้วเข้มยกขึ้นอย่างกวนๆ ใบหน้าที่เหมือนพี่พายุ แต่แฝงกลิ่นไอความโรคจิตนี่มัน
“ไอ้โรคจิต-o-!!”
ไอ้โรคจิตนั่นที่มันเคย...เคย อ๊ากกกกก ผมดึงแขนมันออกแล้ววิ่งทิ้งตัวไปข้างหน้าแต่แม่งตวัดมือเข้าที่เอวยกตัวผมลอยเลย มึงเมพไปแล้ว>O<!
อั่ก!
มือใหญ่ปล่อยตัวผมกระแทกกับต้นไม้ใหญ่ ถ้าโดนแบบคราวนั้นอีกคาดว่าคราวนี้ผมโดนแทงข้างหลังแน่-o-;;
“มาเดินคนเดียวไม่กลัวโดนฉุดหรือไง” มันถาม
“ตอนแรกก็ไม่กลัวพอเจอแกแล้ว...-*-”
โลกนี่แม่งอยู่ยากขึ้นทุกวัน ขนาดผมเป็นผู้ชายยังต้องมาระวังผู้ชายฉุด บ้าไปกันใหญ่แล้ววว>O<!!
“ปากเหรอนั่น..”
“ทวารหนักมั้ง-o-”
“หึ!”
มือหนาตะบบเข้าที่ก้นผม ปลายนิ้วยาวลากขึ้นลงตรงร่องข้างหลังผ่านกางเกงบอล ผมเบิกตากว้าง อยากจะกรี๊ดดด มึงงง บังอาจมาล่วงล้ำอธิปไตยกู>O<!
“ไอ้โรคจิตนี่แม่ง! ปล่อยยย>O<!”
ผมยกเท้าข้างถนัดเสยมัน แต่มันรู้ทันเหยียบตีนผมไว้เฉยเลย ไอ้สังข์!! ข้างนี้ตะขาบกัดด้วยนะTOT
“เจ็บบบบ ไอ้..”
“ออกมาเดินแถวนี้ไม่กลัวถูกผีลากไปลวนลามหรือไง”
“บ้า! ผีมีที่ไหน!”
“มีคนบอกมา ถ้านายไม่ระวังตัวอาจจะเจอดีก็ได้”
“ไม่มีหรอกผี มีแต่ไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้ที่จะลากไปลวนลามน่ะ-*-” มึงอ่ะแหละ!
“ฉันพูดจริงนะ”
“-*-”
“เวลาผีมันเจอคนที่จะลวนลาม มันก็จะทำแบบนี้...”
ใบหน้าหล่อโน้มลงมาใกล้ผม ผมเบี่ยงหน้าหลบ กลายเป็นเปิดช่องให้จมูกโด่งได้โอกาสซุกคอผม ผมดิ้นจะดึงมือออกมันก็เหยียบเท้าผมแรงขึ้น คือ..ถ้ามึงจะปล้ำกูๆขอท่าที่ดีกว่านี้ได้มั้ย อะไรกันวะเหยียบตีนแล้วปล้ำเนี่ยนะ เถื่อนหว่ะ-o-
“..มันจะสอดมือเข้าไปใต้เสื้อ ขยับไปเล่นกับเม็ดเล็กๆด้านใน จมูกก็ซุกไซ้สูดดมกลิ่นหอมจกซอกคอขาว ก่อนจะฝังเขี้ยวแสดงความปรารถนา..”
อึก! ผมห่อไหล่ เขี้ยวคมขบกัดลงบนคอผม ใบหน้าหล่อถอนออกไปมองรอยแดงบนคอผม มันยิ้มเหมือนได้โล่รางวัล ส่วนผมนี่...-*-
“พอเลย! แล้วไปรู้กับผีมันได้ไง!!”
อย่ามาเนียนหลอกแต๊ะอั๋งนะเว้ย!! ไม่ยอมเว้ย!! ผมยกเท้าอีกข้างเตะขามัน มันมองหน้าผมก่อนยกเท้าเหยียบลงบนเท้าผมอีกข้าง ถ้าจะทำกันขนาดนี้เอาตะปูมาตอกกูไว้กับต้นไม้เลยก็ได้นะ-*-
“อยู่เฉยๆ”
มันกระซิบบอกแล้วก้มลงมาจูบหน้าผากผม
“อืม เต็มที่ไปเลยไป-_-”
“ขอบใจ”
“ประชด!! เฮ้ย! หยุดซะทีไอ้บ้านี่!!”
“..ไม่ได้ชื่อไอ้บ้า”
“แล้วชื่อไรล่ะ!”
“เดาสิ”
“กว้างไปมั้ย! คิดว่าบนโลกนี้มีชื่อแค่ 3 ชื่อหรือไง-o-!”
“อยู่แถวๆนี้แหละ”
แถวๆนี้ เหมือนจะแคบนะ แคบกว่าเมื่อกี้ลงมานิดนึง มันช่วยอะไรได้ล่ะเนี่ย>O<!!
“ลองดูซิว่าฉันกับนายใครจะเสร็จก่อนกัน..”
ใบหน้าหล่อขยับยิ้มเจ้าเล่ห์ อย่ามาใช้ใบหน้าของพี่พายุทำแบบนี้นะเว้ย>///<
“เสร็จบ้าอะไร>///<”
“ฉันหมายถึงนาย ทายชื่อฉันถูกหรือ...นายจะเสร็จฉันก่อน”
ตายยย มันดึงแขนผมลงมาไขว้หลัง อีกข้างก็ดึงเสื้อผมขึ้นก่อนจะมุดหัวเข้ามากัดอกผม ท่อนขาหญ่ขยับเสียดสีใจกลางระหว่างขาผมเบาๆ หือออ เย็นไว้ๆ
“ถังขยะ! ต้นไม้! เสาไฟ! เอ่อ.... หญ้า! โค้ก! รองเท้า! หนอน! ไส้เดือน!”
“อยู่สูงๆ”
นี่ใบ้ใช่มั้ยเนี่ย มือใหญ่ล้วงเข้ามาในกางเกงข้างหลังผม ผมสะดุ้งเอี้ยวตัวหนี นิ้วเย็นที่ถูกสะโพกลูบวนไปมาทำเอาลมในท้องผมปั่นป่วน ให้ตายดิ! ทำไมมันรู้สึก...แปลกๆ เหมือนจะมีอารมณ์งั้นแหละ
“หยะ...หยุดก่อน..ได้..ฮา~ มั้ย”
“อะไรกัน รู้สึกแล้วงั้นหรอ”
มันเพิ่มแรงดูดหัวนมผม พอเหอะ! เปียกไปหมดล่ะ อ๊ากกกกกก!!
“ฟ้า! ท้องฟ้า! เมฆ! พระจันทร์! ลม! โอ้ยยย ใบ้อีกหน่อยดิ>//<”
“ต่ำกว่านั้น”
“ตึก! เอ่อ...เฮ้ยคิดไม่ออกอ่ะ ภูเขา!”
กึก!
มันชะงัก
...เฮ้ยยยย ถูกหรอ^O^….
แล้วทำไมมันยังดูดนมผมต่อล่ะเนี่ย>O<!!
“ชนะแล้วอ่ะปล่อยดิ>O<!!”
“ไม่ใช่ภูเขา..”
“งั้นภูผา>O<!!”
มันถอนหัวออกมาจากเสื้อผม ดวงตาคมมองผมอย่างไม่สบอารมณ์ คราวนี้ถูกหรอเนี่ย ย๊าตตตต้า>O<!!
“เฮ้ย! ตีนจะเหยียบอีกนานมั้ย! ปล่อยมือด้วยนะครับ!” ผมบอก
มันยกเท้าออกแต่ยังไม่ปล่อยมือผม ตัดกลับบ้านไปเลยมั้ย-.- แสดงว่าพี่พายุมี 2 คนสินะ ตอนแรกคิดว่าจะเป็นพวก 2 บุคลิกซะอีก แต่ตัดไปได้เลยก็ตอนนี้พี่พายุคงจะอยู่กับพี่เฟย์แล้วก็น้องปัง งั้นไอ้หมอนี่ก็..
“นายเป็นอะไรกับพี่พายุน่ะห๊ะ! แฝดหรอ-o-!”
“ก็ไม่รู้สินะ”
กวนหว่ะ-*-!
“ไม่เคยส่องกระจกดูหรือไงเล่า>O<!”
“เคยส่อง....”
เขาพูดเสียงเบา มือเย็นคลายมือผมออกยันต้นไม้ไว้ ใบหน้าหล่อยื่นเข้ามาหาผมจนหน้าแทบติดกัน จมูกโด่งไล้ข้างแก้มผมพร้อมกับจูบเบาๆ
“..แต่ฉันไม่เห็นตัวเองในกระจก..”
ห๊ะ!! ละ...แล้วคุณมึง...เป็นอะไร...!!
“..อยะ..อย่าบอกนะ...ว่า-o-..”
ไม่มีคำตอบจากเขา มีเพียงจูบแผ่วเบาที่ประทับอยู่บนริมฝีปากผม
..มะ..ไม่ใช่ล่ะ แบบนี้-o-…
ช่วยด้วยยยยยยยยยยยย!!!
+++คนเขียนนน+++
ยังไม่ได้นึกพล็อตต่อไปของคู่นี้เลย555
แต่วันเว้นวันไม่ได้นะ ต้องอ่านหนังสือด้วย
จริงๆได้โควต้า แต่ที่บ้านไม่ให้ไป-o-
แง่ววว อยากจะชิลแล้วอ่ะ ขี้เกรียจอ่านหนังสือTOT
-
แปะ
ว๊ากกกกกก ผีหลอกกกกกกกกกกกกกก
-
ผีหรอ
-
ขอจิ้มไว้ก่อนแร๊วจะมาอ่านต่อฮับ =..= :hao7:
-
งงกว่าเดิมอีก
-
กำลังซึ้งเลย เจอ
เสต๊ป
เข้าไป :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
เห๊ยยยยยย อะไรอ่ะาาา พายุ??? ภูผาคือใคร???????????? :katai1: :katai1:
-
เค้าคนนี้เป็นครายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ใครอ่ะ อยากรู้ๆ แต่แอบเสียดายพี่พายุนิดนุง
-
นายภูผาอะไรนั่นเป็น...ผีเหรอ ไม่จริงใช่ไหม
-
:hao4: :hao4: :hao4: :hao4: :hao4:คุณคือใครรรรรรรรรร :hao4: :hao4: :hao4: :hao4: :hao4:
-
ภูผา เขาคือใคร
-
เซงพี่พายุเมียมาสะแล้ว
เชียร์ภูผาแทน
แต่ภูผาอย่าเปนผีได้ม่ะ
เปนคนเหอะน่ะๆๆๆ 5555
-
ภูผาเป็นแฝดพี่พายุ แต่ ตาย !! ต้องใช่แน่ๆ :ling1:
-
ภูผาเปนครายยยย
-
เอ๊า แล๊วววววว
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
บทที่ 15
[Namkang’s part]
วันนี้เป็นวันที่ 3 แล้วที่ผมร้องไห้ แค่วันนี้พอ ถ้าขืนร้องอีกผมคงน้ำหมดตัวแน่ๆ ผมเลื่อนบานประตูกระจกออก เดินไปมองวิวทิวทรรศน์ที่ชานระเบียงห้อง ท้องฟ้าสีครามทอดยาวโอบล้อมภูเขาเขียวขจี ผมกระชับผ้าคลุมไหล่เข้าแนบตัว หมอกขาวๆเริ่มทำผมหนาวซะแล้ว ผมทอดสายตามองไร่องุ่นสลับทุ่งหญ้ากว้างก่อนจะสูดลมหายใจเอาไอเย็นของลมหนาวเข้าจมูก ที่นี่บรรยากาศเย็นสบาย เช้านี้ก็ไม่มีฝนตกด้วยดีชะมัด
“น้ำ! ป้ายกข้าวมาให้แล้วนะลูก”
ถาดข้าวถูกวางลงบนโต๊ะเขียนหนังสือ
“ป้าครับ น้ำบอกแล้วไงเดี๋ยวน้ำลงไปกินที่ครัวเอง^^;” ผมบอก
“ช่วงนี้คนงานอยู่ในครัวเยอะ เดี๋ยวมันมายุ่งวุ่นวายกับหลานป้า” ป้าบอก
“แค่ให้ผมมาค้างนี่ผมก็เกรงใจจะแย่แล้ว นี่ยกข้าวมาให้ผมกินอีก><”
“ไม่เป็นไรๆ นานๆจะมาซักที ป้าล่ะคิดถึงไว้มาบ่อยๆนะป้าไปดูงานข้างล่างก่อนนะ^^”
“ขอบคุณนะครับ”
ผมยกมือไหว้ขอบคุณ ป้ารับไหว้ผมก่อนจะปลีกตัวออกจากห้องไป ตอนนี้ผมไม่ได้อยู่กรุงเทพฯ ถ้าขืนอยู่คงโดน “หมอนั่น” ตามรังควาน ผมต้องการที่สงบๆ เพื่อพักใจ ผมเพิ่งเคยมีความรักเรื่องทำใจสำหรับผมมันสาหัสอยู่เหมือนกัน ผมวางมือถือไว้บ้าน ขอพ่อมาค้างที่บ้านป้าที่ต่างจังหวัด ผมทำทุกทางเพื่อที่จะหนีเขาคนนั้น
“เฮ้อ~ ตาบวมอีกแล้ว อย่างกับคางคกเลย-3-”
ตาผมมันโต แล้วก็ปูดจนน่าเกลียดเลย
ดึ๋ง~
แชทตัวเปิดเกมส์เด้งขึ้น ผมเดินไปที่หน้าโน้ตบุ๊คเพื่อดูข้อความที่มีคนส่งมา อ่อ ไม่ใช่คนนั้นหรอกนะ ในแชทเกมส์นี่มีแต่เพื่อนผม
Silver Line : ไงวะมึง เลิกร้องไห้ยัง
ไอ้เซฟครับ โห้โลกแตกหว่ะมันตื่น 6 โมง เป็นไปได้ไงปิดเทอมแบบนี้อ่ะนะ><
NamT^T : ร้องพอล่ะ มึงตื่นเร็วหว่ะ
Silver Line : กูยังไม่ได้นอน เมื่อคืนตีหรี่อยู่-o-
NamT^T : หน้าอย่ามึงอ่ะนะตีหรี่
Silver Line : กูหมายถึงเกมเว้ย! ไปตีเขามา><
NamT^T : เครื่องกูร้อนล่ะ เมื่อคืนเสียบปลั๊กค้างไว้ เดี๋ยวคืนนี้ค่อยคุย
Silver Line : ...มึงไม่ได้เอามือถือไปใช่มั้ย เฟสมึงก็ไม่ได้เปิดใช่มั้ย..
NamT^T : เออ
Silver Line : มึงรู้มั้ยมันมาถล่มเฟสกู>O<!! ถามว่ามึงอยู่ไหน!
NamT^T : แล้วมึงบอกมันไปป่ะ!
Silver Line : กูบอกอยู่นครศรีธรรมราช ที่ไร่องุ่น-o-
NamT^T : นครศรีธรรมราชมันมีไร่องุ่นด้วยหรอวะ-.-
Silver Line : อ้าว! มึงไม่ได้อยู่นครศรีธรรมราชหรอวะ-o-
NamT^T : กูอยู่นครราชศรีมา ปากช่อง -.-
Silver Line : ชิบหายบอกมันไปผิด แม่งจะมาฆ่ากูถึงบ้านมั้ยเนี่ย-o-!!
NamT^T : ไปบอกมันหาพี่มึงหรอ-*-
Silver Line : มึง....เมื่อวานมันบอกจะเอาลูกแมวกูไปปล่อย กูก็เลย...
NamT^T : มึงรักแมวมากกว่ากูหรอ>O<!!
Silver Line : ปล่อยลงบ่อกบ! กูแทบร้องดีนะที่กูบอกทันไม่งั้น...เจอร์รี่ลูกพ่อ ฮึก..ฮืออออ ไอ้หงอกแม่งโหดร้ายยยยยยยTOT
NamT^T : แค่กบเอง-.-
Silver Line : มึงรู้มั้ยเจอร์รี่กูๆไม่เคยให้อุ้งเท้านุ่มๆของมันแตะดินเลยนะเว้ย จิ้งจกก็ไม่ให้แดก แมลงสาบกูก็ไม่ให้จับ ต้นไม้กูยังไม่ให้ปีนเลยกลัวตกลงมาตายTOT
NamT^T : เลี้ยงแมวซะเสียชาติเกิดเลยนะมึง-*- ช่างแม่งหาให้ตายก็หาไม่เจอหรอก กูไปกินข้าวล่ะ
หาเจอก็เก่งไปล่ะ ปากช่องมีไร่องุ่นเพียบ ของที่นี่เป็นกึ่งรีสอร์ทก็เลยมีบ้านพักให้ ราคาก็ไม่แพงด้วยไอ้คุณหนูอย่างมันคงไปแต่ไร่แพงๆ ก็คุณหนูนี่เนอะ เหอะๆ อยากจะอยู่ต่อซะหน่อยอย่างเพิ่งหาเจอล่ะ!
“น้ำลงมาแล้วหรอลูก”
ป้าทักผม ผมเอียงคอพยักหน้ายิ้มให้
“มีอะไรหรือป่าวครับ” ผมถาม
“คืองี้นะ พอดีมีคนเข้ามาพักเมื่อเที่ยงป้ายังไม่ได้ถามเรื่องอาหารเลยว่าเขาทานมาหรือยัง”
เอ่อ... จะให้ไปถามว่าทานอะไรมาหรือยัง เช้านี้จะรับอะไรดีครับสินะ
“น้ำช่วยไปถามเขาหน่อยนะ บ้านหลังที่ 8 น่ะลูก”
“อ่ะครับ เดี๋ยวน้ำจัดการให้”
“ช่วยดูแลแขกหน่อยนะ ช่วงนี้ป้ายุ่งๆ^^;”
“ได้ครับ^^”
ผมเดินออกมาจากบ้านหรือจะเรียกว่าตึกใหญ่ดีล่ะ เดินออกมาหน่อยก็เจอโซนขายของแล้ว ผมลัดเลาะไปตามทางเดินลาดดิน ไล่นับเลขที่บ้านแต่ล่ะหลัง บ้านที่ 1- 10 นี่รู้สึกจะ V.I.P จะได้ห้องบรรยากาศ วิวสวยๆ
ก๊อกๆ
“จากทางไร่นะครับ ไม่ทราบว่ารับอาหารมื้อเที่ยงหรือยังครับ ถ้าต้องการอะไรสั่งผมมาได้เลยนะครับไม่ต้องเกรงใจ”
พูดยาวไปมั้ย ข้างในจะได้ยินหรือป่าว แต่ผมพูดดังแล้วนะ><
แอ๊ด~
“สวัสดีครับ^^”
ผมพูดทักทาย บานประตูไม้เคลือบเปิดออกช้าๆ ร่างสูงโปร่งยืนยกแขมค้ำบานประตูมองหน้าผม ดวงตาสีแปลกจ้องมองผมเหมือนเราเคยมีเรื่องบาดหมางมาก่อน มันมองอย่างกับจะกระซวกไส้ผม ผมก้าวเท้าถอยหลังอย่างหวาดๆ
“เข้ามา..” เสียงเรียบเย็นพูด
“ดะ...เดี๋ยวจะเรียกคนอื่นมาดูแลแทนแล้วกัน”
ผมบอกก่อนจะหันหลังหลบ
พรืด~
มือใหญ่ดึงผมเข้าไปข้างใน เท้าผมกระแทกกับประตูธรณีต่างระดับเลยเสียหลักล้มลงนอนบนพื้น ร่างสูงใหญ่ขึ้นคร่อมล็อกแขนผมยึดไว้เหนือศีรษะ มือหยาบสอดเข้ามาใต้เสื้อยืดตัวบางของผม มันรวดเร็วและรุนแรงเหมือนมันไปอดอยากที่ไหนมา จะปล้ำกันหน้าบ้านทั้งที่ประตูยังไม่ปิดเนื่ยนะ!!
“หยุดนะเฟียส!!”
ผมยกเท้าถีบเข้ากลางท้อง ร่างใหญ่กระเด็นหงายนอนแอ้งแม้ง
...ทะ..ทำไม ปกติถีบแทบตายมันแทบไม่หลุด...
ผมค่อยๆเขยิบตัวออกมาดูคนตัวใหญ่ที่นอนหลับตาสนิทอยู่บนพื้น หรือผมจะทำมันหัวฟาดพื้นตาย!! ผมคลานเข่าเข้าไปใกล้ๆมัน เอามือแตะหน้าผากเย็นๆ ริมฝีปากคู่นั้นดูซีดๆไร้สี หรือจะเป็นลมวะ
หมับ!
“ปล่อยนะ!!”
มือใหญ่คว้าข้อมือผมไว้ ใบหน้าหล่อปรือตามองผมอย่างเหนื่อยๆ
“..เป็นห่วงหรือไง”
“ป่าว! ก็แค่ ถ้ามีคนมาตายต่อหน้าฉันก็โดยตำรวจสอบสวนก่อนสิ-*-” ผมโต้
“หึ! นั่นสิคงไม่ห่วงฉันหรอก ปล่อยให้ฉันโดนตำรวจลากไปแบบนั้น...มันน่า!!”
หมับ!
มือใหญ่กระชากคอเสื้อดึงตัวผมเข้าไปใกล้ นะ...นี่มันจะต่อยหน้าผมหรือป่าวเนี่ย
“น่ะ...นายจะทำอะ..โอ๊ย!”
เขี้ยวคมฟังลงบนไหล่ผม มันออกแรงกัดลงลึก ผมทุบมือ จิกหัวมันออกแต่ไอ้หมาบ้านี่ก็ยังกัดไหล่ผม แขนใหญ่รั้งตัวผมเข้าไปแนบแผงอก
“..จะ..เจ็บนะเว้ย!”
ไม่ใช่กัดเล่นๆแล้วนี่มันกัดแบบไม่ปราณีเลย ไหล่เปียกชื้นของผมมันเริ่มแสบๆ น้ำตาผมก็พาลซึมออกตาหางตา มันโกรธที่ผมเรียกตำรวจให้จับมันหรอ มันมีสิทธิอะไรมาโกรธผมล่ะ!! ผมต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายโกรธมันน่ะ!!
“ฮา....หึ! แค่นี้ยังน้อยไป!”
มันถอนริมฝีปากออกมาก่อนจะเหยียดยิ้มให้ผม ผมยกมือแตะไหล่ตัวเอง มันเจ็บจี๊ดๆ ผมเลื่อนคอเสื้อเปิดดูรอยฟันที่มันฝากไว้ มันแดงเป็นเลือดๆจ้ำจนน่ากลัว มีเลือดซึมออกมาจากแผลนิดหน่อยด้วย
“เลวที่สุด!!”
ผมเงื้อหมัดใส่หน้ามัน แต่ก็เหมือนทุกๆครั้ง มันรับได้เสมอ เจ็บใจนัก!!
“ทำโทษ! ที่ให้ฉันไปนอนห้องขัง!!”
“นายไม่มีสิทธิ ก็นายทำตัวนายเอง!!”
“ก็..ก็แกไม่ฟังฉันก่อนนี่!!”
“อ่อ ฉันผิดหรอ...แล้วจะมาที่นี่ทำไมไม่ทราบ!”
“ก็มาหาแกไง!”
“เจอหน้าแล้วก็กลับไปได้แล้ว!! ไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว!”
“โธ่เว้ย!! ฟังกันก่อนได้มั้ย!!”
ร่างสูงขยุ่มหัวตัวเองอย่างหงุดหงิด
“แล้วนายเคยฟังอะไรฉันบ้าง! โทษฉันตลอด!”
คนอย่างเฟียสน่ะ! ชิ! คิดว่าตัวเองเป็นใจกลางของจักรวาลหรือไงห๊ะ!! ถูกทุกเรื่องเลยใช่มั้ย แล้วมานี่ไม่ได้มาง้อก็ไสหัวกลับไปซะ!!
“ฉันเสียใจกับนายมามากพอแล้วเลิกยุ่งกันซะที!!”
ผมโวยวาย น้ำตาผมมันกลั้นไม่อยู่แล้ว ผม...ผมน้อยใจ ทั้งที่เขาควรจะสำนึกผิดมาขอโทษผม แต่กลับมาโกรธผมเพราะเรื่องแค่นั้น มาเพื่อต่อว่า มาทำร้ายกันหรือไง!
“อย่าร้องนะ!”
“ยุ่งอะไรด้วยเล่า...ฮือๆ...นายไม่เคย..สนใจความรู้สึกฉันซักนิด...”
“ถ้าไม่สนใจฉันจะถ่อมาที่นี่ทำซากอะไรล่ะ!”
“ฮือๆ”
ผมยกมือซ่อนใบหน้านองน้ำตา สุดท้ายก็ร้องไห้อีกแล้ว ผมร้องจนเบื่อแล้วนะ น้ำจะท่วมไร่อยู่แล้วด้วย!
“..นี่..มาร้องไห้ต่อหน้าแขกแบบนี้ได้ยังไง” มันดุผม
ยังไง? อ่อ กูคงเมาออกซิเจนไม่ก็รู้สึกซึ้งที่ไฮโดรเจนรวมตัวกับออกซิเจนได้น้ำมั้ง...
“โอ๊ยยยย!! กูจะทำยังไงให้มึงหยุดร้องดีเนี่ย!!”
“..ไปให้พ้น”
“ไล่!?! คนพักหรอ?”
“ฮือๆ”
“เออๆ! ออกไปข้างนอกก็ได้ แล้วกลับมาก็เงียบซะด้วยล่ะเข้าใจมั้ย!!”
ไม่เข้าใจเว้ย!! ผมล่ะอยากเป็นคนขวางโลกอย่างมันบ้างจริงๆ เสียงกระแทกเท้าตึงตังๆเดินออกจากบ้านไป มันปิดประตูไม้เสียงดังซะจนผมสะดุ้งเฮือก นี่....ผมบ้า หรือผมเมายาคุมถึงได้ไปชอบคนหยาบคายแบบมัน....
แอ๊ด~
บานประตูถูกเปิด ใบหน้าหล่อชะโงกหัวเข้ามา ผมคว้ารีโมตปาออกไปใส่หน้ามัน แต่มันหลบได้อีก มึง!! มึงยิ่งหลบกูยิ่งแค้นนะ!!
“เสนอหน้าเข้ามาทำไม!!”
“อย่ารุนแรงนักสิวะ! น้ำที่เรียบร้อยๆของฉันหายไปไหนวะเนี่ย!!”
“ตายไปแล้ว!!”
ตอนกูดีๆมึงก็ไม่ชอบ พอก็ร้ายก็มาว่ากู!
“พรุ่งนี้...ฉันอยากไปเที่ยวน้ำตกกับนาย...”
“ถามความเห็นฉันหรือไง!”
“ก็แค่ในฐานะคนนำเที่ยวกับคนเที่ยว...ตกลงมั้ย ฉัน...ไม่ให้พาไปฟรีหรอกไม่ต้องห่วง”
“...แค่ในฐานะคนนำเที่ยวกับคนเที่ยว”
นี่มึงลดระดับความสัมพันธ์กูขนาดนี้เลยหรือไง...
“ได้!! แค่ในฐานะคนนำเที่ยวกับคนเที่ยว!!”
ดี!! จะได้หาแฟนใหม่ซะที! จะได้หาขอเสียของไอ้ผู้ชาย...นี่มาถมความรู้สึกดีๆให้มันจมลงไป เลิกเศร้าได้แล้ว น้ำ...แกต้องตื่นเป็นคนใหม่ ใช้การเที่ยวครั้งนี้ตัดสัมพันธ์ให้ขาดไปเลย!!
++++คนเขียน++++
ดูปฏิทิน...พรุ่งนี้วันที่ 28 :a5:
เปิดเร็วไปแล้วววว ครูขา(ซ้ายและขวา//ดักมุก)หนูยังไม่พร้อมมมม :o12:
(โทษทีนะคะน้อยไปหน่อย ก่อนเปิดต้องเตรียมโน่นนี่
เมื่อวานเขาเปลี่ยนสายไฟในหมู่บ้าน 9-15น.
หลัง 15น. เปิดคอม ไฟโดนตัด.....นี่ข้าน้อยเป็นญาติกับไบอันหรือ :เฮ้อ:)
-
:impress2:
มาต่อไวๆ น่ะ รออ่านยุ
-
น้องน้ำของขึ้น :hao7:
-
เฟียสแน่ใจว่ามาง้อ =="
-
ถ้าเฟียสมาง้อแบบนี้อีกนานกว่าจะสำเร็จ
-
รอตอนต่อไป!!~
เฟียสสู้ๆง้อน้ำให้สำเร็จ
ปล.ขำเซฟอ่ะแค่โดนเฟียสขู่จะจับแมวไปโยนบ่อกบ ฮ่าๆๆ
-
จะเป็นยังไงต่อละคู่นี้ เฮ้อ~
-
เขียนสนุกมากกกกกกกกกกกกกกกก มาต่อให้จบนะค๊า อย่าปล่อยเรื่องนี้ค้างน๊า รอตอนต่อไปจ๊ะ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:อยากอ่านต่อออออออ :z13: :z13: :z13: :z13:
-
ค้าง
มาง้อเค้า แล้วยังทำตัวแบบนี้
-
อ่านมาถึงตอนนี้แล้ว
กลัว 3p อ่ะ อยากให้ฟิวส์มีคนเดี๋ยว
แต่อยากรู้แล้วว่าภูผาเป็นใครแล้วทำไมถึงมาอยู่แถวนั้น
ถ้าแฝด แล้วทำไมไม่เห็นที่ร้าน
แต่ถ้าไม่ใช่ แล้วพี่สาวฟิวส์เอาไปไว้ที่ไหน
โอ้ งง
อยากอ่านต่อแหละ มาเร็ว ๆ :katai1: :katai1:
-
15.2
[Fiesta’s part]
“จะ 5 โมงแล้วขึ้นได้แล้ว!!”
เสียงเล็กๆตะโกนสั่งผม ผมแช่น้ำมาจะ 2 ชั่วโมงละ เปื่อยไปทั้งตัว คนตัวเล็กยืนเท้าเอวมองผมอย่างดุๆ ถึงมันจะพยายามทำน่ากลัวแต่ผมว่ามันไม่น่ากลัวซักนิด เป็นแค่กวางริอาจจะมาขู่เสือหรอ-*-
“ตัวหนักมาดึงแขนหน่อยดิ!” ผมบอก
“จมน้ำตายไปเลยไป! จะไปแล้วนะ!”
คนตัวเล็กเดินหันหลังไป เมินกันดีนักกูจมก็ได้วะ ผมกลั้นหายใจแล้วดำน้ำลงไป มันคงไม่ใจร้ายทิ้งผมจริงๆหรอก ถ้าทิ้งละก็น่าดู!!
“บอกให้ขึ้นได้แล้วไง!!”
น้ำเย็นชิบ ชักอยากขึ้นล่ะ ทนหน่อยดิวะๆ
“เฟียส! หายไปไหนอ่ะ! เฟียส!”
ผมได้เยินเสียงตะโกนดังลั่นตามมาด้วยเสียงกระโดดน้ำ ผมแกล้งลอยตัวคว่ำหน้าเอามือจับขาตัวเองไว้ ร่างขาวๆว่ายเข้ามาดึงผมอย่างทุลักทุเล กระแสน้ำในนำตกนี่มันแรงคนตัวเล็กๆอย่างมันก็แทบจะลอยตามน้ำไป ไม่รู้จะมาช่วยขึ้นฝั่งหรือจะช่วยดึงตามน้ำไป-_-
ฟู่!
ผมโผล่ขึ้นมาเหนือน้ำพร้อมดึงเจ้าตัวเล็กขึ้นตามมาด้วย
“แฮ่กๆ ฟืด...แกล้งหรอ..”
มันถามผมพลางขยี้จมูก
“ก็แค่อยากให้ลงมาเล่นน้ำ”
เพี๊ยะ!
มันตีไหล่ผม รัวกำปั้นทุบลงบนตัวผมอย่างบ้าคลั่ง
“ผีเข้าหรือไง!!” ผมว่ามัน
“เล่นบ้าอะไรห๊ะ!! อย่าตายนักหรือไง!!” มันตะคอกผม
ดวงตาแดงกร่ำผลุบต่ำลง ผมเอียงคอจะมองใบหน้าน่ารักที่ก้มลงไป หรือมันจะห่วงผม?
“เป็นห่วงฉันหรอ” ผมยิ้มกริ่ม
มันเงยหน้าสบตาผม ทำปากขมุบขมิบเหมือนสวดอะไรอยู่
“ใครห่วง! ก็แค่....ถ้านายตายไปฉันก็ต้องรับผิดชอบน่ะสิ!”
เหอะ! ฟังแล้วแม่งห่วงผมซะเหลือเกิน คิดผิดหรอวะเนี่ย-*-
“ไม่ห่วงก็ไปเลย!”
ผมบอกพลางผลักตัวมันออกไป โกรธเว้ย! มาง้อแล้วยังจะทำเล่นตัวอีก เอาใจไม่ถูก! มันยังไม่ทันตั้งตัวน้ำก็พัดตัวมันออกไปห่างตัวผม แขนผมก็รีบยื่นออกไปคว้าตัวมันอัตโนมัติ มือเล็กๆตะเกียดตะกายเกาะไหล่ผม มันอ้าปากเตรียมสวดผมเลยรีบดักมันไว้ก่อน
“เงียบเลย! ถ้าอ้าปากด่าจะปล่อยไปตามน้ำเลย!!”
“ไม่ได้ให้ช่วย!”
“แต่เกาะแน่นเลยนะไหล่เนี่ย!”
ผมเหลือบตามองมือขวาๆบนไหล่ผม มันรีบปล่อยแล้วลอยตัวออกไป
“ขึ้นฝั่งแล้ว! ไม่ขึ้นก็ตามใจ!”
มันบอก น้ำเริ่มแรงล่ะผมขึ้นฝั่งบ้างดีกว่า อยู่ในน้ำซะนานมือผมเริ่มจะมีผังผืดละ เดี๋ยวซะพักจะมีเหงือกงอกออกมาด้วย-.-
แปะๆ
หยาดน้ำเย็นๆหล่นลงมาจากข้างบน ผมเงยหน้ารับละอองเย็นช่ำที่ตกลงมา เม็กฝนเริ่มหล่นลงมาถี่และแรง มันกระทบผิวผมยังรู้สึกเจ็บๆเลย ฝนตกนี่เองน้ำมันถึงไหลแรง น้ำรอบๆตัวผมเริ่มเป็นสีแดงตะกอน ไอ้แบบนี้มัน น้ำป่าใช่มั้ย ผมรีบขึ้นฝั่ง แต่บนฝั่งกลับอ้างว้างไม่มีใคร
“น้ำ!!” ผมแหกปากเรียก
มันแกล้งผมกลับหรือป่าว ไม่ใช่เวลาเล่นล่ะนะของจริงมันมาแล้ว!!
“ไอ้ตาโต!!! อยู่ไหนวะ!!”
ผมส่ายตามองหา มันอาจจะกลับไปแล้วจริงๆ แต่ความรู้สึกบางอย่างมันบอกผมว่ามันยังอยู่ในน้ำในน้ำ ผมเริ่มวิ่งตามกระแสน้ำที่แปรเปลี่ยนเป็นสีขุ่น สายฝนที่สาดโครมลงมาทำให้น้ำตกยิ่งไหลเชี่ยว ชั้นนี้ที่ผมเล่นมันไม่ค่อนอันตราย แต่ถ้าลงไปชั้นล่างมันมีโขดหินเยอะซะด้วย
“น้ำ!!!”
เสื้อสีม่วงอ่อนถูกกระแสน้ำโถมกดลงไป ผมรีบกระโดดตามลงไปน้ำ ผมเอื้อมมือไปดึงร่างเล็กๆเข้ามาไว้ในอ้อมแขนพยายามดันตัวมันขึ้นไปหายใจเหนือน้ำผมก็เช่นกัน แต่น้ำมันซัดเข้าปากผมก็สำลักไปเยอะตะกอนนี่เข้าปาก มือเล็กจิกเสื้อผมไว้แน่น ผมปล่อยให้น้ำพัดพวกพวกผมไปเรื่อยๆ ตอนนี้ผมก็ว่ายเข้าฝั่งไม่ได้ น้ำมันแรงมากเลย
อั่ก!
หลังผมกระแทกกระก้อนหินก้อนใหญ่ก่อนจะล่วงลงสู่ชั้นล่าง ผมห่อตัวกอดร่างบอบบางไว้ให้ตัวเองเป็นโล่กำบัง ผมถึกอยู่แล้วแค่กระแทกกับหินไม่เท่าไหร่หรอก แต่ถ้าเป็นมัน.... ผมไม่อยากจะนึกถ้ามันบาดเจ็บหรือเป็นอะไรขึ้นมา ผมจะทำยังไง คนที่ทำร้ายมันได้มีแค่ผมเท่านั้น!!
“เฟียส! เฟียส!..”
ใครเรียกวะ
“เฟียส!!”
ผมลืมตามองใบหน้าหวาน ดวงตาสีอ่อนมองมายังผมอย่างกังวล นิ้วเล็กจิกแขนเสื้อดึงทึ้งผมราวกับเสียสติ พอเห็นผมลืมตามันก็คลายสีหน้ากังวลลง
“จะร้องไห้หรอ” ผมถาม
“ป่าวซะหน่อย”
มันลุกไปยืนหันหลังให้ผม ผมยันตัวขึ้นมานั่ง บรรยากาศรอบๆทำไมมันมืดจังวะ ผมถอดเสื้อเปียกโชกของตัวเองออกตากไว้บนหิน แล้วหันไปมองร่างเย้ายวนที่ยืนหันหลัง เส้นผมที่เปียกน้ำเคลียคลอข้างแก้มสีชมพู เสื้อตัวบางลู่แนบไปกับเอวบาง ผมกลืนน้ำลายฝืนมองไปอีกทาง มันคงไม่รู้ว่าสภาพมันตอนนี้ทำให้ผมอยาก...
“ถอดเสื้อแล้วก็ตากซะ! เดี๋ยวก็ปอดบวมตายหรอก!”
ผมบอกแล้วนั่งหันหลังนั่งฟังเสื้อเหยียบใบไม้ มันคงกำลังจัดการกับเสื้อมันอยู่
“แล้วไม่เดินกลับ...”
“มืดขนาดนี้เดินได้หรอ!!” ผมบอกมัน
ต่างกับในละครลิบลับเลยครับ ที่นี่มันมืดโคตร มีแต่ต้นไม้สูงๆขึ้นบังแสงจันทร์ ผมเดินหาเศษไม้ที่พอจะก่อฟืนได้
“จะไปไหนน่ะOoO!” มันเรียกผม
“รออยู่ตรงนี้อย่าไปไหน!!”
ผมหันหลังไปสั่ง
“...นายจะทิ้งฉันหรอ...”
ฉันน่ะหรอทิ้ง... ฉันไม่เคยแม้แต่จะคิดแบบนั้นเลยด้วยซ้ำ ถ้ากลัวว่าฉันจะทิ้งไป ถ้ามีความรู้สึกแบบนั้น ทำไมไม่นึกถึงใจฉันบ้าง ตอนนั้นที่นายทิ้งฉัน... อยากจะจับมันมัดไว้กับตัวจริง!! มัดไว้ไม่ให้มันไปไหน!! ยังไงก็ไม่ยอมให้หนีไปหรอก แกเป็นของฉันเท่านั้น!! เพราะงั้น...
“..ฉันไม่มีทางทิ้งนายได้หรอก”
[Namkang’s part]
แผ่นโศกเศร้านั่นมันอะไรกัน เรากำลังพูดเรื่องเดียวกันอยู่หรือป่าวเนี่ย ผมนั่งลงบนก้อนหินใหญ่ที่ค่อนข้างราบเรียบ พอนอนได้ละนะ บรรยากาศรอบๆมันวังเวงซะจนผมอดคิดเรื่องผีๆไม่ได้ ผมภาวนาขอให้เฟียสกลับมาเร็วๆ
แก๊บ..
เฟียสหรอ!
ร่างสูงใหญ่เดินตัดเลี้ยวเข้าไปในป่าอีกรอบ อยากจะให้ไปช่วยอะไรหรือ ให้เดินไปด้วยกันหรือป่าวนะ ผมลุกขึ้นเดินตามแผ่นหลังกว้างเข้าไปข้างในป่า แต่มันเดินเร็ว ผมเดินตามไม่ค่อยจะทัน
“รอก่อนดิ!” ผมบอก
มันไม่ได้ยินหรือไงเสียงออกดังลั่นป่า หยุดเดินหน่อยไม่ได้หรือไงเนี่ย!
“เฟียส!! โอ๊ย!”
ผมสะดุดท่อนไม้ที่ขวางทาง ใครมันโค่นต้นไม้ไว้ตรงนี้เนี่ย ผมลุกขึ้นชันเข่าปัดกางเกงตัวเอง มือใหญ่ยื่นมาตรงหน้าผมราวกับจะช่วย ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะใจดีขนาดนี้ ผมวางมือลงไปพร้อมกล่าวขอบคุณมัน
“ขอบใจนะ...”
“เฮ้ย!! ไอ้เตี้ยน้ำ!!”
เอ๊ะ! ผมหันควับไปข้างหลังเห็นร่างตะคุ่มๆวิ่งเข้ามา เสียงตะโกนเรียกลักษณะเด่นพร้อมกับชื่อผมทำให้ผมรุ้สึกฉุนกึก
“บอกแล้วไงให้นั่งรอน่ะห๊ะ!!!” มันตะคอกใส่ผมอย่างคนของขึ้น
“ก็....”
ก็ผมเดินตามมันมา... เอ๊ะ! ทำไมมันวิ่งมาจากข้างหลังผม
...อย่าบอกนะว่า!!...
ผมหันไปมองมือตัวเองที่วางอยู่บนกิ่งง่ามไม้ของต้นไม้ที่ผมสะดุด ร่างกายผมมันเหมือนโดนสูบน้ำออกไป ปากผมเริ่มสั่นและสั่นไปทั้งตัว นี่ผมตาม...ผีมาหรอ
“ฮืออออออ เฟียสสสสTOT”
ผมนั่งร้องไห้แหกปาก ตัวผมมันขยับไม่ได้อ่ะ ไม่มีแรงเลย
“มึงบ้าหรือป่าวเอามือไปแหย่กิ่งไม้แล้วร้องไห้-*-” มันว่าผม
“ฮือออออ เฟียส เอาออกให้หน่อยยยTOT”
มันถอนหายใจอย่างรำคาญแต่ก็เอามือผมออกให้
พืด!
“ดึงอย่างงี้เอามีดมาตัดมือไปเลยดีมั้ยT^T”
กระชากซะข้อมือผมแทบหลุดติดมือมันไปเลยอ่ะ
“มีดก็มีจะเอามั้ยล่ะ!! ใส่มือกลับไปที่เดิมสิ!”
“ไม่เอาT^T”
มาเล่นน้ำมึงพกมีดมาแทงปลาหรือไง ไอ้คนโหดร้าย... มันเดินหันหลังไปผมคว้าชายกางเกงมัน มันหันกลับมาตีหน้ายักษ์ใส่ผม
“ต้องการอะไรจากสังคม-*-”
“ลุกไม่ไหว ขาไม่มีแรงเลยT^T” ไม่มีจริงๆนะ ผมช็อกอ่ะ
“ถือไม้อยู่เห็นมั้ย! ลุกเอง!”
“อุ้มหน่อยTOT”
ผมบอกพลางก้างมือออก มึงจะหิ้วกูเหน็บเอวไปก็ได้นะ หรือให้กูเกาะหลังไปก็ได้ ขอไปจากจุดนี้ทีเถอะเดี๋ยวมันมาอีกTOT
“เดิน!!เอง!!”
มันเมินเดินหนีไป ไอ้สังงงงงงขยาTOT!!
“ไหนบอกจะไม่ทิ้งไงTOT” ผมเรียกร้อง
“ชิ!”
มันเดินกลับมาแล้วโยนเศษไม้ใส่ตักผม ผมย่อตัวลงช้อนตัวผมขึ้นแล้วเดินกลับไปทางเดิม ที่ให้ช่วยนี่เพราะผมไม่อยากถูกผีหลอกอีกรอบหรอกนะ ไม่ใช่ว่าผมอยากจะอ้อนมัน มันเดิทะลุกลับมาที่ริมน้ำตก มันวางผมลงบนหินก่อนจะหยิบเศษไปลงไปกองข้างล่าง
“อันนี้เฟียสจริงๆใช่มั้ย” ผมถาม
“ไปแดกอะไรมา เมาน้ำตกหรอ-*-”
ปากแบบนี้มีคนเดียว คนนี้เฟียสตัวจริงเสียงจริงแน่นอน-o-
แกร็ก!
เฟียสหยิบไฟแช็กออกมากรอบเงินออกมา มันเปิดฝาแล้วก็เป่าหัวไฟแช็กก่อนจะจุดไป
“พกไฟแช็กด้วยหรอ” ผมถาม
“อือ”
คนปกติคงไม่พกไฟแช็กกันหรอก ถ้าไม่ได้...
“..เฟียสสูบบุหรี่หรอ”
ผมถาม มันชะงักเหมือนถูกจับได้
“นิดหน่อย”
“มันไม่ดีนะ”
“แล้วจะให้ทำยังไง ก็มันเครียด!!”
“เตะบอลสิ!!”
“ใครมันจะมีอารมณ์ไปเตะ!!”
“งั้นก็...”
“ไม่เป็นฉันแกไม่รู้หรอก!!”
ก็ไม่รู้หรอก แล้วเฟียสเคยรู้หรือป่าวว่าเรารู้สึกยังไง!! ผมนั่งหันหลังให้มันปล่อยมันจุดไฟไป ผมมองน้ำที่สะท้อนดาวบนท้องฟ้า ประกาบสีขาวระยิบระยับทำให้ผมผ่อนคลายอารมณ์ลงไป ผมไม่เคยเห็นดาวเยอะแล้วก็ชัดแบบนี้มาก่อนเลย
ผลุบ
เสื้อเชิ้ตตัวบางห่อหุ้มไหล่ผม ผมเงยหน้าสบดวงตาสีแปลก มันหลีกเลี่ยงจะมองตอบผมโดยการเดินไปอีกทาง ร่างกายผมคว้ามืออุ่นไว้ทันที มันมองหน้าผมอย่างเชิดๆ
“มีไร!”
“ไม่หนาวหรือไง” ผมถาม
“โฮะ! ออสเตรียหนาวกว่านี้อีก” มันทำเป็นอวด
เดี๋ยวปอดบวดตายก็ยุ่งกันพอดี ผมดึงแขนมันให้นั่งลงข้างๆผม มันทำเป็นดื้อแต่ก็ยอมนั่ง ผมกระเถิบตัวเข้าไปใกล้มันแล้วเอาเสื้อคลุมตัวมันไว้ด้วยกัน ถ้าทำแบบนี้ก็คงจะหายหนาวแบบไม่มีใครเสียเปรียบใครละนะ
“ตัวเย็นชะมัด..”
มือใหญ่โอบรั้งเอวผมเข้าไปใกล้กายอุ่น ตัวเฟียสก็อุ่นชะมัด ผมก้มหน้านั่งตัวแข็งทื่อเมื่อผิวผมเสียดสีกับกายใหญ่ เหมือนมีแรงบางอย่างดึงให้เราเรียกร้องไออุ่นจากกันและกัน มันดึงผมไปนั่งหว่างขามันก่อนจะกอดตัวผมไว้ แรงเต้นของหัวใจที่กระทบแผ่นหลังผมทำให้หัวใจผมเต้นตามจนกลายเป็นจังหวะเดียวกัน
“..ฟะ...เฟียส”
ร่างกายผมเริ่มร้อนรุ่มขึ้น ใบหน้าหล่อที่เกยคางผมจากเคยนิ่งก็เริ่มเอียงซบคอผม ผมหลับตาหายใจอย่างตื่นเต้นนี่มันจุดอ่อนผมเลย..ต้อคอเนี่ย
พรึ่บ!
“ให้ตายสิ!! ตัวอันตรายจริงๆ..”
มันขยับตัวถอยแล้วเอาเสื้อคลุมตัวผมไว้
“..อ่า”
“นอนซะ เดี๋ยวฉันจะนั่งเฝ้ายามเอง!”
“เดี๋ยวเปลี่ยนกันนะ”
ผมบอก เฟียสทำท่าจะลุกไปนั่งตรงอื่นแต่ผมก็ดึงมันไว้อีก
“..นะ..นั่งนี่นะ...เรากลัว..”
ผมบอก มันนั่งลงผมก็เลยนอนเอาหัวชนขามันไว้ ผมดึงมืออุ่นมาจับไว้ ผมกลัว...กลัวว่าถ้าผมหลับไปอาจจะมีอะไรมาทำร้ายผม มีแค่มันคนเดียวที่ช่วยผมได้ และที่ผมกลัวอีกอย่างก็คือ...ผมกลัว..ว่ามันจะทิ้งผมไป เหมือนที่ผมเคยทิ้งให้มันถูกตำรวจเอาตัวไป...
“ฝันดีผีฉุดขา”
“ไอ้...-*-”
ปากมัน...-*-
+++คุยๆๆ บ่นๆ บลาๆ+++
หายไปนาน เปิดเทอมทีครูสั่งงาน...อือฮื้อออ
เปิดมา 5 วันมีการบ้านราวกับ 5 เดือน-_-
ให้เวลาทำเดือนเดียว หนังสือไม่ต้องอ่านแล้วล่ะ
GAT PAT 7วิชาฯ ทำไมเยอะจัง ไหนจะสอบตรง
~การเรียนสมัยนี้ ไม่มีเงินมันอยู่ไม่ได้~
ปล.กลัว 3Pหรอ ทำไมล่ะ>< รอต่อไปค่า
เรื่องนี้จะทำให้จบทีละคู่ๆนะ ถ้าไม่รีบจบเดี๋ยวมันจะ
ไม่มีเวลาแต่ง><
-
:z1:
ต่อๆ ชอบอ่ะ
-
ชีวิตเจอแต่ผีจริงๆ
-
ตามาจากเด็กดีคะพีสาวนักแต่ง!
สู้ๆนะคะพี่ ถ้าการบ้านเยอะก็พักบ้าง ไม่ต้องหักโหมมาแต่ง (ปล.หนูไม่มีทางลืมนิยายพี่หรอกคะตราบใดทีพี่ยังแต่งอยู่อีกอย่างตอนนี้หนูตามนิยายอยู่แค่ 2 เรื่อง=.,=) :jul3:
-
:hao3: :hao3: :hao3:เริ่มจะใจอ่อนแล้วอะดิ :hao3: :hao3: :hao3:
-
:katai2-1: มาแล้ว
แต่อะน่ะ รออีกคู่ มาอีกคู่ แต่ไม่เป็นไร รอต่อไป 555555 :ling3:
ฝันร้ายเลยน้ำ ตอนหน้ายังไงต่อเนี่ย อยากรู้แหละ :katai1: :hao5:
-
ดีแล้วที่ปลอดภัยทั้งคู่ รีบๆเคลียร์กันล่ะ รอตอนต่อไปจ้า
-
เฟียสนายน่ารักอ่ะ >///<
-
ใจเย็นนะน้ำ 5555
-
เสมอต้นเสมอปลายดีนะเฟียส
-
เฟียสอยากหวานแต่ก็ไม่เลิกปากหมานะเนี่ย :laugh:
คงคอนเซ็ปต์ปากร้ายแต่ใจรักจิงจิ๊ง :hao7:
-
โอ้ะโย้โย้วว
เปล่า ไม่ใช่ ป่าว นะจ้ะ มันเป็นภาษาปาก พอมาเขียนแล้วดูไม่สวยเลย :mew1: :mew1:
น้ำมาเราก็มา :hao7: :hao7:
ใครกลัว 3p บ้าาา 8pก็อ่านมาแล้ว สนุกจะตาย หลายอันมันส์ดี :laugh: :laugh:
-
น่าสนุกค่ะ
-
ขอโทษทีนะคะสำหรับสัปดาห์นี้
อาจจะไม่ได้อัพนิยายนะคะ พรุ่งนี้ไม่อยู่ด้วยไปทำจิตอาสา
สัปดาห์จะพยายามอัพให้นะคะ
:katai4:
+++++++++++++++++++
เพิ่งยกเลิกเมื่อกี้ พรุ่งนี้จะรีบปั่นให้นะคะ
-
คาฟๆจะรอนะคัฟ^^
-
คาฟๆจะรอนะคัฟ^^
พี่ยกเลิกล่ะคร้าบบ ที่จะไปอาสากลับดึกดูเหมือนจะผ่านเส้นชุมนุมที่บ้านไม่ให้ไป-o-
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เย้ๆจะได้มาต่อ
-
บทที่ 16
เสียงฝีเท้าดังเรื่อยมาตามตรอกถนน เด็กน้อยมุ่งหน้าวิ่งหนีอย่างสุดชีวิต ยิ่งเสียงสนเหล็กดังเข้ามาใกล้เท่าไหร่ อดีนาลีนในร่างก็ยิ่งพุ่งพรวด พลันดวงตาสีนิลเหลือบเห็นประตูรั้วไม้เปิดกว้างก็ถือวิสาสะวิ่งเข้าไปอย่างไม่เกรงกลัว เด็กน้อยวิ่งเข้าไปหลบใต้บันไดไม้ทางขึ้นบ้านใครบางคน ร่างเล็กกดเข่าขดตัวแอบนิ่ง
โฮ่งๆๆ
หมาตัวใหญ่เห่าตะคอก เด็กน้อยตกใจเฮือกยกมือกันหมาตัวใหญ่ที่จะพุ่งเข้าใส่ แต่โชคยังดีที่เจ้าหมาถูกผูกติดไว้กลับต้นไม้เลยได้เพียงเห่าไล่เขาเท่านั้น
“ปีโป้หยุดเห่าเดี๋ยวนี้นะ!”
เสียงเล็กๆตวาด ก่อนที่ร่างเล็กๆของเจ้าของบ้านตัวน้อยจะกระโดดลงมาจากบันไดเพื่อหยุดสุนัขของบ้านตัวเอง มือน้อยๆดึงเชือกที่โยงคอสุนัขกระตุกให้มันหยุดเห่า
“เห่าอะไรเนี่ยหนวกหู!”
ใบหน้าหวานขมวดคิ้ว ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมองตามสายตาสุนัข
“นี่ใครน่ะ เข้าไปทำอะไรใต้นั้นอ่ะ”
เจ้าของบ้านตัวน้อยถามอย่างสงสัย ผู้บุกรุกนั่งนิ่งไม่หือไม่อือใดๆ คิ้วสวยขมวดหนักก่อนจะย่อตัวดึงแขนเสื้อลากคนบุกรุกออก เด็กหนุ่มสะบัดมือเล็กที่พยายามกระชากเสื้อเขาอย่างหงุดหงิด
“ไม่ออกใช่มั้ย!”
ร่างเล็กๆวิ่งไปบนบันไดก่อนจะกระโดดไปมาให้พื้นเสียงดัง คนที่อยู่ข้างล่างปัดเศษฝุ่นที่ตกใส่หัวตัวเองพลางหยิบหมวกฮู้ดขึ้นมาคลุมไว้
“เซฟทำอะไรน่ะลูก! เดี๋ยวบันไดก็พังหรอกหยุดเลยนะ!”
หญิงสาวในผ้ากันเปื้อนเดินออกมาดุลูกชาย ลูกชายทำแก้มป่องก่อนจะวิ่งลงไปดึงผู้บุกรุกข้างล่างออกมาให้แม่ดู
“ออกมา~”
แรงยื้อหยุดฉุดกระชาก ต่างฝ่ายก็ไม่ยอมกัน เจ้าของบ้านตัวน้อยสู้แรงผู้บุกรุกไม่ได้เลยถูกกระชากกลับจนหัวชนของบันได
ปึง!
“แงงงงงงงงง แม่ผมเจ็บบบบบTOT”
ผู้เป็นแม่รีบลงไปดูลูกชายตัวเอง ดวงตาสวยมองเด็กผู้ชายที่อยู่ใต้บันไดบ้านอย่างตกใจ
“...Gomen nasai”
เด็กในชุดฮู้ดลุกหนีออกจากใต้บันได มือสวยรีบคว้าหมับข้อมือเล็กไว้ก่อน ใบหน้าเรียบเฉยหันมองเธออย่างงงๆ ดวงตาสีอ่อนมองลงไปที่กางเกงขายาวที่มีเลือดสีแดงซึมออกมา
“เข้ามาทำแผลก่อนสิจ๊ะ”
หญิงสาวพูดพลางยิ้มอย่างใจดี
“แงงงงงง มันทำผมนะแม่TOT”
ใบหน้าน่ารักค้อนควับมองคนบุกรุกอย่างเจ็บใจที่แม่สนใจหมอนั่นมากกว่าเขา
“ขอโทษนะครับคุณผู้หญิง!”
เสียงตะโกนเรียกหน้าบ้านดังขึ้น หญิงสาวลุกขึ้นเดินออกไปดูหน้าบ้าน ชายร่างสูงใหญ่ยิ้มอย่างเป็นมิตรก่อนจะเอ่ยต่อ
“ขอรบกวนหน่อยนะครับ ไม่ทราบว่าเห็นเด็กผู้ชายอายุประมาณเจ็ดแปดขวบ ใส่เสื้อกันหนาวสีน้ำเงินวิ่งมาแถวนี้บ้างมั้ยครับ”
“เสื้อกันหนาว ใช่เสื้อฮู้ดสีน้ำเงินหรือป่าวคะ” หญิงสาวถามกลับ
เด็กชายตัวเล็กหันมองผู้บุกรุกที่ตรงตามลักษณะที่แม่ว่า
“พ่อมารับแล้วไม่กลับหรือไง”
เด็กน้อยถามแต่กลับไร้เสียงตอบรับจากคนข้างหน้า ดวงตาสีน้ำตาลมองดวงตาสีเข้มที่จ้องพื้นดินอย่างเคร่งเครียด นิ้วเรียวจิกขากางเกงตัวเองแน่นราวกับกังวลอะไรบางอย่างอยู่
“ที่เลือดออกนี่ พ่อนายเป็นคนทำหรอ”
เด็กน้อยชี้ไปที่ข้อเท้าอาบเลือดแล้วชี้ไปยังชายชุดดำที่ยืนหน้าบ้านอีกที ใบหน้าเรียบเฉยพยายามอ่านท่าทางที่เจ้าของบ้านตัวน้อยต้องการจะสื่อสารกับเขา เขาพยักหน้ารับเบาๆ
“รอตรงนี้ก่อนนะ”
เด็กน้อยกำชับหนักก่อนจะวิ่งไปหาแม่ตัวเองที่ยืนคุยกับคนแปลกหน้าอยู่
“ถ้าเด็กคนนั้น...” เสียงหวานเอ่ย
มือเล็กกระตุกชายเสื้อแม่ หญิงสาวหันมองลูกชายที่ส่ายหน้าไม่ให้บอก
“เหมือนจะเห็นวิ่งไปทางโน้นน่ะค่ะ”
มือสวยชี้สะเปะสะปะ
“ขอบคุณมากครับ”
ชายชุดดำก้มหัวขอบคุณก่อนจะวิ่งไปตามทาง เด็กน้อยหันกลับไปที่บันได ผู้บุกรุกของเขากำลังจะหลบหนีออกจากบ้านเขาเสียแล้ว เด็กตัวน้อยวิ่งไปกระชากตัวเด็กผู้ชายที่สูงกว่าไว้
“จะไปไหนทำแผลก่อนสิ!”
เจ้าของใบหน้าเรียบเฉยนิ่งยอมปล่อยให้มือนุ่มลากตัวเขาเข้าบ้านไปแต่โดยดี เขาไม่รู้ว่าเด็กคนนี้จะพาเขาไปทำอะไร แต่ก็ดูไม่ได้เป็นคนเลวร้ายอะไร ค่อยหนีไปทีหลังก็ได้
“เดี๋ยวแม่ไปเอากล่องปฐมพยาบาลก่อนนะ”
หญิงสาวบอก ก่อนจะเดินเข้าไปอีกห้องหนึ่ง ดวงตาสีเข้มมองลอดหน้าต่างสังเกตคนด้านนอก ไร้วี่แววพวกคนที่ไล่ล่าเขาเมื่อครู่แล้ว ถ้าออกไปตอนนี้คงจะปลอยภัย แต่จะไปอย่างไรในเมื่อเจ้าของบ้านตัวน้อยล็อกตัวเขาไว้แน่นราวกับเป็นนักโทษ
“โทษฐานที่ทำฉันเจ็บวันนี้นายต้องเล่นเป็นเพื่อฉันนะเข้าใจมั้ย-o-!”
ใบหน้านิ่งแสดงอาการไม่รับรู้ เขาไม่เข้าใจที่พูดจริงๆ
“พยักหน้าสิ แบบนี้อะๆ”
คนถามพยักหน้าแทนเสร็จสรรพ มือหนาแกะมือที่เกาะแขนเขาออกทำท่าจะลุกออกไป
“นี้จะหนีไปไหนห๊ะ! ไม่ให้ไป!” เด็กน้อยพูดเอาแต่ใจ
เด็กชายใบหน้านิ่งมองใบหน้าแสนงอนที่แลดูไม่พอใจเขา มือหนาล้วงมือเข้าไปนกระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบของบางอย่างออกมา ใบหน้าหวานเอียงคอมองวัตถุในมือเด็กชายตรงหน้า มันเป็นต่างหูรูปดาบข้างหนึ่ง เจ้าของดวงตาเข้มวางต่างหูลงในฝ่ามือนุ่มก่อนจะเอ่ยขอบคุณเบาๆข้างหู
“Arigatou”
“หา ฝนตกหรอ ต้องไปเก็บผ้าแล้วอยู่นี่ก่อนนะ-o-” เด็กน้อยสวนทันควัน
ใบหน้านิ่งพยักรับ เจ้าของบ้านตัวน้อยรีบวิ่งออกไปเก็บผ้าที่ตากอยู่ราวด้านนอก ดวงตาสีคาราเมลแหงนมองท้องฟ้าโปร่งที่ไร้เมฆหมอกก่อนจะขมวดคิ้วไม่พอใจ บังอาจมาหลอกกันได้นะ! เจ้าของบ้านตัวเล็กรีบวิ่งเข้ามาในบ้านหมายจะด่าผู้บุกรุกจอมหลอกลวง ดวงตาใสมองร่างเล็กที่ปีนออกไปนอกหน้าต่างเขารีบวิ่งไปเกาะขอบหน้าต่างดูร่างที่ค่อยๆวิ่งหายไป
“หึ่ยยยยย!! ไปแล้วไม่ต้องกลับมาเลยนะ!! เจ้าบ้า!>O<”
เสียงเล็กตะโกนไล่หลัง เด็กชายในชุดฮู้ดหยุดนิ่งหันกลับมามองใบหน้าหวานที่จ้องมองเขาผ่านทางหน้าต่าง เขาโค้งตัวขอบคุณก่อนจะหันหลังวิ่งต่อไป
...แล้วจะกลับมาตอบแทนบุญคุณ ฉันสัญญา...
“คิระ..คิระ...ไอ้ปลาตาย>O<!!”
เสียงแหลมปลุกดวงตาเข้มให้เปิดโพรง เขามองใบหน้าใสที่เริ่มยับยู่ยี่แต่ยังคงความน่ารักในสายตาเขา มือเล็กพยายามดันหัวเขาออกจากตักนุ่มพร้อมบ่นกรอกหูเขาอีกระลอก
“หลับนานไปล่ะ เหน็บกิน-*-”
“โทษ”
“ขอโทษแล้วมันหายมั้ย-*-”
ใบหน้าหล่อหันซุกหน้าท้องแบนราบ เจ้าของร่างสะดุ้งหน้าแดงวาบรัวมือทุบหัวคนลามกเป็นพัลวัน
“ไอ้ลามก! เอาหน้าออกไปเลยนะ!>///<”
“ช่วยนวดให้”
“นวดขาสิเว้ยไม่ใช่เอาหัวมามุดเสื้อ”
“..นวด? แบบนี้หรอ”
ร่างสูงตวัดลิ้นเสียต้นขาขาวที่โผล่พ้นกางเกงสีเข้มออกมา ใบหน้าหวานยิ่งแดงเถือกเก็บอาการเขินอายไม่อยู่
“อะ...ไอ้..หยุดเลยนะเว้ยยย>///<”
ร่างสูงลอบยิ้มในใจ ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีนิสัยขี้โวยวายก็ยังเหมือนเดิม แต่ที่เปลี่ยนไปคงเป็นสถานะและความทรงจำ ถึงแม้คนตรงหน้าจะจำเขาไม่ได้ แต่แคได้อยู่ด้วยกันก็พอแล้ว
“ยิ้มอยู่หรอเนี่ย-///-”
“ดูออกด้วยหรอ”
“ถึงนายจะหน้าตายก็พออ่านออกน่าว่ายิ้มอยู่”
“รู้ได้ไง”
“..ตรงนี้ไง..”
นิ้วเรียวสวยประคองใบหน้าหล่อให้สบตา ใบหน้าหวานคลายยิ้มออกมาบางๆพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
“ดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจนะ ฮ่าๆ”
“ไม่เข้าใจ”
“ก็...แค่มองตาก็รู้ไปถึงไหนต่อไหนแล้วไง”
“...เซฟ”
“ว่า?”
“ขอบใจนะ”
“อะไรล่ะนั่น-o-?”
“ช่างเหอะ”
“เดี๋ยวเถอะมาบอกช่างมันได้ไงห๊ะ-o-!”
“ขอบใจที่..อยู่กับฉัน”
ใบหน้าหวานยิ้มรับก่อนจะก้มลงมองใบหน้าหล่อที่ขึ้นสีจางๆ
“ก็ไม่ได้อยากนักหรอกนะ เหอะๆ”
“ไม่อยู่ฉันก็จะล่าม”
“ไม่ใช่หมานะเว้ย-*-”
“ถ้านายทิ้งฉันไปฉันจับนายยัดใส่โลงพร้อมกับตัวฉัน”
“โหดไปมั้ย เล่นกันถึงตายเลยหรอ-o-;”
“พูดจริง...”
ร่างเล็กถึงกับเหงื่อตกเมื่อมองสายตาจริงจังที่จ้องหน้าเขา
..แม่งรักกูขนาดนี้มันน่าดีใจมั้ยเนี่ยT^T…
“ถะ...ถ้าสมมตินายตายนายจะเอาฉันไปอยู่ด้วยหรอ-o-;”
“ใช่”
“เอ่อ..บางทีนายอาจจะกลับมาเกิดใหม่แล้ว..”
“ฉันจะรอ”
“รอที่ไหน”
“ทางช้างเผือก-_-”
“พูดเป็นโกโบริเลยนะ-.-”
“ฉันให้นายเป็นอังศุมาลิน”
“ถ้าฉันอังศุมาลินฉันไม่เลือกนายหรอก-o-”
“-_-+”
“เอ้อออ กูเลือกมึงก็ได้T^T”
มือใหญ่ลูบหัวคนตัวเล็กที่หวาดกลัวสายตากดดันของเขาเบาๆ
“แต่ตอนนี้ฉันก็ยังกังวลว่า ที่ฉันเลือกนาย...มันควรหรือเปล่า ฉัน..ดูเป็นคนไม่ดีเลยไปแย่งนายมาจาก..เขา”
ดวงตาใสเหม่อลอย ริมฝีปากเล็กเม้มแน่น พอนึกถึงทีไรความรู้สึกผิดก็ถาโถมเข้ามาใส่จนร่างแทบจะจมลงสู้ก้นบึ้ง
“..ฉันเลือกนายแต่แรกแล้ว”
มือใหญ่เชยใบหน้าเล็กขึ้น
“...อื้ม”
คนตัวเล็กรับคำเบาๆ ถึงจะบอกแบบนั้นก็เถอะ มันตอนไหนกันล่ะนั่น
…นายเองก็รู้สึกผิดสินะที่บอกเลิกแฟนตัวเอง...
“เลิกกังวลเรื่องนั้นกันได้แล้วนะ”
ร่างสูงโปร่งถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามา ใบหน้าหวานมองชายผู้เข้ามาใหม่สลับกับชายตรงหน้า
“เอ่อ..O.o”
“พี่ชายฉันน่ะ” คิระตอบ
“พี่ชาย?”
ร่างโปร่งในชุดลำลองสบายๆแต่แฝงความเท่ไว้ด้วยแจ็กเกตตัวใหญ่ ดวงตาสีเข้มที่ดูขี้เล่นมองใบหน้าหวานก่อนจะขยับยิ้มเท่ๆให้
“ฉันเห็นแก่ตัวมามากแล้วล่ะน้องชาย ถึงเวลาที่ฉันควรจะจบปัญหาของแกซักที จากนี้ไปไม่ต้องกังวลอะไรอีกแล้วนะเรื่องของริน เรื่องนั้นฉันจะรับผิดชอบเองนายเหนื่อยมามากพอแล้ว ดังนั้นฉันจะเป็นคน...”
ร่างสูงพูดพลางปรับสีหน้าเป็นจริงจัง
“..แต่งงานกับริน..”
+++++++++++
การบ้าน-.- ฆ่ากันเลยเถอะ
-
ป๊าดดดดดดดดด
พี่ชายจะแต่งงานกะริน
55555555555
-
พี่ชายเท่ห์มากก
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ถ้าพี่ชายแต่งงานกับริน แล้วคุณพ่อบ้านที่ญี่ปุ่นหล่ะ
-
:hao3: :hao3: :hao3:ที่แท้คิระก็รู้จักเซฟมาก่อนนี่เอง :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
เซฟกับคิระเจอกันเมื่อตอนเด็กนี่เอง :hao3: :hao3:
ตอนโตก็มีเหตุให้อยู่ด้วยกันโดยเป็นเจ้านายกับ Pet :katai2-1:
คิระดูเหมือนจะรักเซฟมากๆ ด้วย :mew1:
-
โห เขามีความหลังกันแบบนี้เอง แล้วคุณพี่ชายจะแต่งงานกับริน?
-
อ่านรวดเดียวววว
รอติดตามน้าาา
-
โชคดีนะคิระ ^^"
-
ทำไมมันสั้น :hao5:หรือเรารู้สึกไปเองนะ :hao7:
-
พี่ชายจะแต่งกับรินหรอ ไม่เอานะๆๆ
-
โ็ฮ้ เคยเจอกันก่อนแล้ว ด้วย
โอ้ พรมลิขิตเองเลยนะ
รอต่อ :katai2-1:
-
คอมเมนต์ไม่เป็น...ต้องกดตอบจากนั้นก็ตั้งกระทู้หรือเปล่าคะ?
อ๊ากกกก รินเดี่ยวเถอะ!? :katai4:
-
16.2
“ทำไมถึงรีบจัดงานแต่งงานล่ะคะ รินไม่ได้...”
“สถานการณ์ตอนนี้มันลุกลามแล้วนะ ถ้าไม่รีบผูกสัมพันธ์กันซะตอนนี้อาจจะเกิดศึกระหว่างสองพรรคก็ได้นะ”
สาวน้อยก้มหน้าฟังผู้เป็นเสมือนพี่ชายปราศรัย ใบหน้าหล่อขยับยิ้มใจดีหวังให้ใบหน้าสวยของสาวน้อยคลายกังวล
“มันก็จริงนะคะ แต่ว่า..”
“เชื่อพี่สิ รินอยากจะให้เกิดการนองเลือดหรือไง”
สาวน้อยส่ายหัวไปมา อยู่ๆจะให้มาแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รัก แถมยังเป็นพี่ชายของคนที่เคยรักแบบนี้ ดวงตาหวานช้อนมองใบหน้าคมคายที่มีส่วนคล้ายกับคนรักเก่า ถึงจะคล้ายกันขนาดไหนแต่ของแบบนี้มันแทนกันไม่ได้หรอก
“คิดซะว่าเป็นการแก้แค้นคิระมันแล้วกันนะ^^”
“รินไม่ได้โกรธเขา แต่รินเกลียดคนที่มาแย่งเขาไปจากรินต่างหาก”
“รินก็รู้ใช่มั้ยที่คิระคบกับรินมันรู้สึกยังไง”
สาวน้อยก้มหน้าหลบ
“นั่นก็เพราะว่ามันมีคนที่ชอบอยู่ก่อนหน้านี้แล้วไง”
ร่างเพียวบางเดินหลบไปยืนพิงที่หน้าต่าง การยอมรับว่าคนที่ตัวเองรักมีใจให้คนอื่นมันยากเย็น ให้ทำใจหลอกตัวเองว่าเขาเคยรักยังดีซะกว่า
“โทษทีนะพี่อาจพูดอะไรไม่เข้าหู เอาเป็นว่าเชิญพักผ่อนให้สบายนะ”
ใบหน้าหล่อยิ้มแห้งๆ เขาควรปล่อยให้เธออยู่คนเดียวเผื่อทำใจกับอะไรหลายๆอย่างที่กระชั้นชิดเข้ามา รวมถึงเรื่องแต่งงานที่เขากำลังเร่งจัดในอีกไม่กี่วัน
“ฝากรินด้วยนะ”
มือใหญ่ตบลงบนไหล่ชายหนุ่มในชุดพ่อบ้านเบาๆ ร่างบางโค้งตัวรับคำสั่งไม่สบดวงตาคม เมื่อเจ้านายเดินออกไปพ่อบ้านหนุ่มก็เงยหน้าขึ้นมองว่าที่เจ้าสาวของเจ้านาย
“ผมจะไปชงชามาให้นะครับ”
สาวน้อยไม่ตอบได้แต่เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง นิ้วสวยปัดผมสลวยไปด้านหลัง ริมฝีปากชมพูอ่อนขยับเม้มเหมือนจะกลั้นความรู้สึก ดวงตาคู่สวยส่ายไปมาก่อนที่แววตาใสจะเจิ่งนองไปด้วยน้ำตา ยูกิก้มหัวลาออกมาด้านนอก เวลานี้ควรให้เธออยู่คนเดียว
“ไม่ถามหน่อยหรอว่าทำไมฉันถึงรีบแต่งงานกับริน”
เสียงทุ้มทักขึ้นจากด้านหลัง พ่อบ้านหนุ่มเหลือบสายตาตวัดไปด้านหลังเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับไปด้วยเสียงนิ่งเรียบ
“ไม่ใช่เรื่องที่คนอย่างผมควรรู้ มันเป็นการตัดสินใจของคุณถ้าคุณคิดว่าดีก็ดีครับ”
“งั้นหรอ... ฉันก็คิดว่ามันดีนะ ฮ่าๆ”
“ผมขอตัวไปชงชาก่อนนะครับ”
พ่อบ้านหน้าสวยตัดบทก่อนจะรีบเดินออกไป
...ทำบ้าอะไร จู่ๆก็คิดจะแต่งงาน!! ไม่บอกกันซักคำ ทำไมล่ะ!?!...
ยูกิคิดในใจ ใบหน้าสวยฉายแววเคร่งเครียด ยูกิพยายามปรับสีหน้าเป็นหุ่นเหมือนเช่นเคยแต่ความรู้สึกอึดอัดในใจมันผลักดันให้ร่างกายเขาดื้อดึงไม่ฟังคำสั่ง ความสับสนและคำถามมากมายพรั่งพรูออกมา เขาไม่รู้ว่าจะพูดออกไปอย่างไร ควรจะถามดีหรือไม่
“ไม่เกี่ยวกับเราซะหน่อย แบบนี้ก็ดีแล้วจะได้ไม่มีใครบาดเจ็บ”
จะไม่ถามว่าทำไม สิ่งที่เจ้านายตัวเองกำลังทำมันถูกต้องที่สุดแล้ว ถ้าต้องให้ใครมาบาดเจ็บเพราะศึกของสองบ้านนี้ละก็ เลือกที่จะให้เป็นไปแบบนี้ดีซะกว่า
..ถ้าเป็นแบบนี้จริงๆ หัวใจเราจะทนได้ซักแค่ไหนกัน...
ร่างสูงโปร่งยกผ้าขนหนูเช็ดเส้นผมเปียกชุ่ม เสียงเปิดประตูดึงความสนใจของดวงตาคมให้มองร่างโปร่งบางที่เดินเข็นอาหารมือค่ำเข้ามาให้เขา
“ยูกิ..”
เสียงทุ้มรีบเรียกก่อนที่ร่างโปร่งจะหนีไป
“ครับ?”
“เช็ดผมให้หน่อยสิ^^”
ใบหน้าหล่อเผยยิ้มอย่างเคยหวังจะให้ใบหน้าสวยคลายสีหน้านิ่งเรียบนั่น กลับไร้ผลเช่นเคย ใบหน้าหล่อก้มคอต่ำๆราวกลับหมาหงอย มือสวยจับไหล่กว้างให้นั่งลงบนที่นั่งปลายเตียงก่อนจะขึ้นไปนั่งบนเตียงเพื่อจะได้เช็ดผมให้สะดวก ดวงตาสวยไล่มองรอยแดงสลับกับแนวยาวสีขาวนูนกลางหลังที่ลากยาวกลางแผ่นหลังใหญ่ มือสวยไล้ไปตามรอยยาวอย่างไม่รู้ตัว
“น่ากลัวมากใช่มั้ย? เฮ้อ...คิดว่าพอโตแล้วมันจะจางไป ที่ไหนได้ดันขึ้นเป็นรอยเลย”
“..ขอโทษ..”
เสียงแผ่วเบาลอดออกมาจากลำคอ ดวงตาสวยผลุบต่ำลง ภาพในวัยเด็กแล่นเข้ามาในหัวตอกย้ำให้รู้สึกผิด ถ้าวันนั้นเขาไม่เชื่อโทรุ ไม่เอาดาบจริงมาเล่นกันคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
“ฮ่าๆ ฉันรักแผลนี่มากเลยนะ ยังจำได้มั้ยที่หมอบอกว่า แผลของฉันมันไม่มีวันหาย...”
มือใหญ่เลื่อนขึ้นไปวางทาบมือขาวที่วางอยู่บนไหล่ ใบหน้าหล่อแหงนขึ้นมองใบหน้าสวยที่ใกล้แค่คืบ
“นายบอกว่าถ้าไม่มีใครกล้าแต่งงานกับฉัน นายจะยอมเป็นเจ้าสาวให้ฉันนี่”
ริมฝีปากหนาขยับยิ้มมุมปาก
“...แต่คงไม่ได้แล้วสินะ ขอโทษนะที่ฉันรักษาสัญญาไม่ได้”
ร่างบางเลือกจะดึงมือหลบออกมาแต่มือใหญ่ก็กำไว้แน่นไม่ให้หลุดออกไป ร่างสูงผลักร่างผอมนอนราบไปกับเตียงในเสี้ยววินาที ดวงตาสวยเบิกมองร่างกำยำที่อยู่เหนือร่างตน มือสวยดึงมือหลบแต่ถูกรวบไว้ด้วยมือหนา
“จะทำอะไรน่ะ! จะแต่งงานอยู่แล้วจะมาทำแบบนี้ไม่ได้..!!”
“ฉันก็แค่อยากถามว่านาย..รักฉันบ้างหรือเปล่า!”
“...........”
“แปลกสินะ มาถามอะไรกันป่านนี้”
“.........”
“...ก็ฉันไม่เคยได้ยินคำว่ารักจากปากนายเลย”
ดวงตาเข้มฉายแววจริงจัง ไม่เหมือนกับทุกทีที่ดูขี้เล่น ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น ถ้าตอบไปว่ารักหลังจากนี้อาจจะเกิดสิ่งที่ไม่ได้เตรียมใจไว้ก่อน คนใจร้อนอย่างโทรุมักทำอะไรที่คาดไม่ถึง แต่มันสายไปแล้วหรือเปล่า
“จะแต่งงานอีกไม่กี่วัน ยังกล้ามาถามหาคำว่ารักจากคนที่ไม่ใช่เจ้าสาวคุณอีกหรอ”
ใบหน้าสวยเชิดหน้าท้าทาย ทั้งที่คิดจะหุบปากแท้ๆกลับพูดอะไรไร้มารยาทออกไปแบบนั้นซะได้
“ฮ่าๆ นั่นสินะ ทำหน้าเครียดไปได้นะยูกิจัง เห็นฉันเล่นๆแบบนี้ถ้าจะลงหลักปักฐานกับใครฉันจะซื่อสัตย์กับเขาคนนั้นอยู่แล้ว รินก็น่ารักอยู่ถ้ามีลูกกันเร็วๆก็ดีสินะ ต้องออกมาน่ารักแน่ๆ”
“ขอตัวก่อนนะครับผมมีงานที่ยังทำค้างไว้อยู่!”
ร่างบางผลักร่างใหญ่ออก ขาเรียวยาวจ้ำอ้าวออกจากห้องก่อนจะค่อยๆหยุดลงช้าๆ
“ผู้ชาย..ก็ต้องคู่กับผู้หญิงสิ..นะ”
...แล้วที่นายมาบอกว่ารักฉันคิดจะแกล้งฉันใช้ม๊ายยยย!!!...
คิดจะมาทิ้งกันไปแบบนี้น่ะหรอ หน้าที่อะไรกัน ความรับผิดชอบอะไรกัน ถ้าเป็นนายจริงๆคงคิดจะพาฉันหนีไปด้วยกันไม่ใช่หรอ
“...อยากจะแต่งกับใครก็เชิญ!...”
เกี้ยวไม้เรือนงามวางลงบนพื้น สาวใช้ในชุดยูกาตะเลิกม่านขึ้นให้เจ้าสาวเข้าไปนั่งด้านใน ร่างเพียวบางย่างเท้าเข้าไปนั่งภายในด้วยท่าทางสง่างามสมเป็นลูกผู้ดี ม่านถูกปิดลงพร้อมกับใบหน้าเจ้าสาวผลุบต่ำ ดวงตาสวยจ้องมองปลายเท้าตัวเอง เกี้ยวถูกยกขึ้น เสียงกลองประโลมเคลื่อนขบวนเจ้าสาว สาวน้อยทอดหายใจยาวระยะทางจากจุดนี้ไปถึงบ้านลานพิธีไม่ไกลนัก บางทีแค่เฮือกเดียวเธอก็จะได้กลายเป็นเจ้าสาวแล้ว สุดท้ายก็ต้องอยู่กับคนที่ไม่ได้รักเธออีกเช่นเคย
...คนที่รักฉัน ไม่มีอยู่ในโลกนี้บ้างหรือไง ตายกันไปหมดแล้วหรือเกิดไม่ทัน...
ตึง!!
เกี้ยวไม้หล่นกลิ้งหมุนลงข้างทาง คนในเกี้ยวหวีดร้องตกใจกับเหตุการณ์ เสียงตะโกนโหวกเหวกลั่นฟังไม่ได้ศัพท์ผ่านเข้ามาในหู เกี้ยวไม้ทรงสวยกระแทกกับต้นไม้ใหญ่จึงหยุดชะงัก สาวน้อยในเกี้ยวพยุงตัวอย่างทุลักทุเล ผิวขาวละเอียดขึ้นจ้ำแดงจากแรงกระแทก ม่านปักลายถูกเลิกขึ้น แสงอาทิตย์สาดกระทบร่างสูงใหญ่ในชุดหนังสีดำ มือใหญ่ถอดหมวกคลุมหัวก่อนสะบัดเรือนผมสีทองประกายไปมา ดวงตากลมโตมองดวงตาสีเขียวน้ำทะเลที่มองมายังเธอ ใบหน้าหล่อกระตุกยิ้มเท่ก่อนจะยื่นมือไปข้างหน้าอย่างเชื้อเชิญ
“ไปเที่ยวกันมั้ย?”
++++++++
ตอนที่ 16 คาดว่าจะแบ่งเป็น 3-4 ช่วงนะคะ
เลยดูสั้นๆ เนื้อเรื่องถ้ามันตัดผิดจุดไม่มีอะไรให้ตามอ่าน
เดี๋ยวมันจะไม่กระตุ้นความอยากรู้อยากอ่าน555
คาดว่าคงเบื่อๆกันแล้ว อัพช้าๆ เค้าต้องอ่านหนังสือ
ทำการบ้านง่าาา แว้บมาเล่นคอมได้แปปๆเอง TOT
++++++++
ตอบเม้นเชียงใหม่เม้นข้าเจ้า..?
(//สตั้น...เล่นเองตบเองก็ได้ เม้นบน55#แป๊กอย่างเห็นได้ชัด-.-#แ็ท็กทำไม แท็กไปก็ไม่ติด)
กดตอบแล้วก็ตามนั้นแหละค่ะ เม้นขึ้นแล้วเจ้าค่ะ
-
ใครอีกล่ะเนี่ยยยย
คุณพ่อบ้านนนนนนนน :hao5:
-
พ่อบ้านยูกิมันหึงโทรุเว้ยคิคิ ว่าแต่ใครกันน่ะที่มาเป็นเจ้าบ่าวแทน2พี่น้อง เป็นกำลังใจให้พี่เอ็น ตั้งใจอ่านหนังสือนะคัฟ^^
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:ไม่รู้จะสงสารใครดีงานนี้ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เห้ออออออ
-
ใครกันนะมาชิงตัวเจ้าสาว?
-
Special [Phupha x Filter]
ลอยกระทง
[Filter’s part]
~ วันเพ็ญเดือนสิบสองน้ำก็นองถึงหัวเข่า เราทั้งหลายชายหญิงสนุกกันจริงๆนั่งวิดน้ำกัน~
เอ่อ บางทีน้ำก็ขึ้นเยอะไปนะท่วมบ้านกูเลย-.- ด้วยเหตุนี้ผมเลยต้องออกมาลัลล้านอกบ้านทิ้งบ้านให้กระทงลอยเข้า เช้าค่อยมาเก็บตังค์ ยุดนี้ต้องอยู่อย่างฉลาดเมื่อกี้ก่อนออกจากบ้านเก็บได้ 50 สตางค์พอดีเอาจ่ายค่ารถเมล์เลย
“ลอยโคมดีกว่าๆ” ไอ้คาร์ลบอกอย่างกระริกกระรี้
“แพงกว่ากระทงตั้ง250-.-” ผมบอก
“หนึ่งปีมีครั้ง!”
“แต่ถ้ากูจ่ายครั้งนี้กูจะอดแดกข้าวไปสองวัน-o-”
“เป็นคนงกตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”
“เขาเรียกใช้ชีวิตอย่างพอประมาณเว้ย>O<!”
“โฮะ! วันเดียวเอง”
“แค่กระทงก็พอแล้ว! เขารณรงค์ 1 กระทง 1 ครอบครัว มากัน4คนกระทงเดียวพอ>O<”
“กูไม่ใช่ผัวมึงครับกูจะซื้อโคมต่างหาก แล้วมึงมาอะไรกับกูเนี่ยกูเอาตังค์มึงจ่ายหรอ-.-”
“ตังค์เพื่อนก็เหมือนตังค์กู นี่กูสอนให้มึงประหยัดมึงนี่ก็-o-!”
“ชาติหน้าอย่ามาเกิดเป็นแม่กูนะกูขอล่ะ-/\-”
“เชี่ยนี่...-*-”
ดูปากแม่งครับ ไม่ต้องบอกเลยบ้านทำฟาร์มอะไร-*-
“กูลอยโคม ไอ้คิระมึงอ่ะ” ไอ้เฟียสหันไปถามคิระ
ไอ้คิระกระพริบตาหนึ่งทีบวกกับก้มหัวเล็กน้อย บางทีผมก็สงสัยนะว่ามันเป็นใบ้หรือเปล่า มึงจะประหยัดคำพูดไปมั้ย แค่อ้าปากพูดนิดหนึ่งมันคงไม่ทำให้แบคทีเรียในปากมึงโดนแสงไฟตายหรอกมั้ง-o-
“มติเอกฉันท์ ลอยโคมนะ”ไอ้คาร์ลบอก
“กูจะลอยกระทง-o-!” ค้านเว้ย!
“งั้นมึงไปลอยคนเดียว!!”
ไอ้เพื่อนสามตัวหันมาพูดพร้อมกัน ผมมองหน้าไอ้คิระ เอ่อ..มึงก็เอาด้วยหรอT^T ไอ้เพื่อนเลวเสียทีที่เคยดื่มน้ำ(ส้วม)ร่วมสาบานกันที่ใต้ต้นมะยมหน้าห้องน้ำชาย
“กูไปลอยคนเดียวก็ได้-o-!”
ผมสะบัดหน้าเชิดเดินไปอีกทาง กะอีแค่ลอยกระทงคนเดียวทำมาเกือบทุกปีอยู่แล้วเว้ย
“เสร็จแล้วไปเจอลานน้ำพุนะเว้ย!”
ไอ้เฟียสตะโกนไล่หลังมา
“เออ!!”
ผมตอบกลับไปก่อนจะเดินไปเลือกกระทงที่ขายอยู่ริมแม่น้ำ ผมจำได้ว่าสมัยก่อนกระทงใบละ 20 เองนะทำไมเดี๋ยวนี้มัน 50 บาท-.- ผมเลือกกระทงพลับพลึงสีขาวสลับกับใบตองสีเขียวเข้ม โดนใจผมมากเลยผมก็พับแบบนี้ได้นะ เอาใบนี้แล้วกัน
“ขอบคุณคร้าบบบ”
คนขายบอก หลังจ่ายเงินผมก็หอบกระทงลงไปยืนริมตลิ่ง น้ำในแม่น้ำซัดกระเซ็นเข้ามากระทบบันได ผมมองแม่น้ำที่สว่างไสวไปด้วยแสงเทียน ถ้าเป็นกระทงสายคงจะสวยกว่านี้อีกล่ะนะ ก่อนอื่นต้องจุดธูปเทียนถวายรอยพระพูทธบาทกับขอขมาพระแม่คงคา แล้วก็ตามด้วย...
“..ขอให้ต้องพบเจอกันกันทุกชาติไป”
เฮ้ย! เสียงใคร ไม่ใช่เสียงผม-o-!
“เสร็จแล้วก็ลอยสิ”
ผมอ้าปากหวอมองใบหน้าคมที่ก้มต่ำมองกระทงก่อนจะเงินช้อนดวงตาสีเข้มสบตาผม คิ้วเข้มหนายกสูงขึ้นเหมือนสงสัยอะไรบางอย่าง มือใหญ่จับมือผมให้วางกระทงลอยบนผิวน้ำพร้อมกับมัน เฮ้ยแล้วมันมาได้ยังไง>O<!!
“เฮ้ย!! ยังไม่ได้ขอพรเลย>O<!” ผมร้อง
“ฉันขอแล้วไง” ไอ้ผีหน้าหล่อบอก
“แล้วทำไมไม่ไปซื้อมาลอยเองล่ะ>O<!”
“ลำพังเงินปากผีแค่ 5 บาทคงซื้ออะไรไม่ได้หรอก”
มันวักน้ำไล่กระทงให้ลอยออกไป เฮ้ย! ไอ้ที่มันขอเมื่อกี้ เดี๋ยวเป็นจริงขึ้นมาแกะหายเลยนะครับ เอากระทงกูมา จะลอยไปไหนกลับมา>O<!!
“จะโดดน้ำตายหรือไง!!”
ไอ้คุณผีร้องเมื่อเห็นผมตะเกียดตะกายจะลงน้ำ
“ใจเย็นมาหิวอะไรตอนนี้ กลับบ้านไปเดี๋ยวฉันเลี้ยงไก่น่า”
“ผมไม่ใช่จระเข้นะครับ-*-” ผมย้อน
“ฉันหมายถึงตัวที่เล็กกว่าจระเข้”
“ตะกวด”
“ตัวเงินตัวทองต่างหาก-o-”
“จะด่าคนทั้งทีช่วยด่าอ้อมๆหน่อยได้มั้ยครับ>O<!”
“ฉันคิดว่าพูดอะไรตรงๆน่าจะเข้าใจได้ง่ายกว่า-_-”
“อยากตายอีกรอบใช่มั้ยครับ-*-”
กระทงผมลอยไปไกลเกินไขว่คว้าล่ะ ทะ...ทำไมต้องมาลอยกระทงเดียวกันด้วยวะ-*- ช่างมัน! แต่ผมไม่อยู่ล่ะตรงนี้ ผมรีบลุกเดินฝ่าผู้คนขึ้นไปบนทางเลียบริมแม่น้ำ แต่เสียงฝีเท้าหนักๆก็ยังเดินตามผมไม่หยุด
“มีพระนะครับ-o-!!”
ผมหันควับไปชูพระที่ห้อยคอขึ้นมา ร่างสูงผงะตัวถอยหลังเหมือนเจอลำแสงพิฆาต
“ถ้าตามมาอีกล่ะก็โดนดีแน่-o-!!”
เห็นหน้าแบบนี้กูสวดนะโมตัสสะได้นะเว้ย อรหังก็สวดได้นะเก่งมั้ยล่ะ><
“โดนอะไรไม่ทราบ?”
ใบหน้าหล่อยักคิ้วถามอย่างกวนๆ
“ผะ..ผมจะเอา..พระคล้องคอคุณ!”
เหยดดดด โคตรน่ากลัว คุณมึงช่วยทำหน้าเกรงกลัวพระกูซักนิดได้มั้ยครับT^T
“คล้องสิ!”
มันท้าครับ
“เอาจริงนะบอกให้ ร่างคุณต้องแตกเป็นเสี่ยงๆแน่>O<!”
“ดูหนังมากไปนะ สมงสมองไปหมดละ-o-”
กร๊าซซซซซซซซ!! ไม่ไหวแล้ว อยู่ร่วมโลกกันไม่ได้แล้ว ผมถอดพระที่ห้อยคอคล้องคอคนตัวสูงที่ยืนนิ่ง
“อ๊ากกก...ร้อนนนนนนน!!”
มันดิ้นหมุนไปมา มือก็เหนี่ยววดึงสร้อยที่คล้องคอมัน เฮ้ย! ได้ผลจริงหรอเนี่ย
“คัน....ชะมัด!”
มันกระตุกสร้อยพระผมขาดแล้วยื่นสร้อยกลับมาหาผม เฮ้ย! ดะ...ดะ..ดึงได้ไงอ่ะ-o-!!
“ฉันแพ้สร้อยทอง!”
“-o-!!”
ผมรับพระกลับมาอย่างงๆ อะหยังเนี่ย?
“จริงๆแล้วเป็นผีคริตส์สินะ ไม้กางเขนก็มีนะ>O<!”
ผมหยิบไม้กางเขนอันจิ๋วออกมาจากระเป๋ากางเกงแล้วชูขึ้น มือใหญ่ตะบบมือผมก่อนจะกระชากตัวผมเข้าไปแนบชิดติดลำตัว
“ของแบบนี้ไม่กลัวหรอก” มันบอก
“ละ..แล้วกลัวอะไรล่ะ! กระเทียม! กระเทย! มายยองเนส!”
“จะบอกให้ก็ได้....ที่ห้องนะ”
วงแขนใหญ่กระชับเอวผมเข้าไป มันก้มหัวลงมาข้างหัวผมระยะเผารูขุมขน ถึงคนที่เดินผ่านไปผ่านมาจะพยายามทำเป็นไม่สนใจผู้ชายสองคนที่กำลังจะกลืนร่างกัน แต่ผมก็อดอายไม่ได้ มึงทำอะไรประเจิดประเจ้อจังวะ! หวังว่าผมจะไม่มาเสียบริสุทธิ์วันลอยกระทงนะ อุส่าห์รักษามาชั่วชีวิต แต่ไอ้ผีนี่แม้แต่จูบมันยังเอาไป เลวที่สวดดดดดด>O<!!
“ไอ้ผีโรคจิต!!”
ผมด่าพลางผลักมันออก
“เกลียดคำนี้ที่สุดเลย...”
บรรยากาศเย็นๆเริ่มโอบรอบตัวผม จะ...จะมาเข้าโหมดดาร์กอะไรตอนนี้ ตอนกลางคืนด้วยนะ พระก็ไม่กลัว ไม่กางเขนก็ไม่กลัว มีผีอย่างมันมนุษย์อย่างผมอยู่ยากเลยนะเนี่ยT^T
“ขะ...ขะ..ขอโทษครับT^T”
อย่าเพิ่งหักคอผมเลยนะ ผมอยากแก่ตายTOT
“...ฉันไม่ใช่ผี...”
“ครับ-_-”
ก็แค่พี่แกเปลี่ยนสีตาได้ เรียกลมกระโชก ทำสายฟ้าฟาดได้ ครับไม่ใช่ผี.......กูไม่เชื่ออออTOT
“ก็บอกว่าไม่ใช่ไงยังจะไม่เชื่อ เคยโดนผีกัดหัวมั้ย-_-”
“มะ...ไม่ครับ ไม่มีให้กัดด้วย-o-;”
“จินตนาการสูงนะ -_-”
“ไอเคยตายบอกว่าจินตนาการสำคัญว่าฟาร์มหนูครับ-_-;”
“ม.อะไรเนี่ย”
“ม.5-o-”
“ผ่านมาได้ยังไง-_-”
“ผมเพิ่งรู้ซึ้งถึงคำว่า(ผี)หลอกด่าก็วันนี้แหละ-*-”
“ฉันมองเห็นคำในวงเล็บนะ...”
ไม่ทันขาดคำลมก็กระโชกเข้าหน้าผม กระทงนี่แทบจะปลิวใส่หน้าเลย
“แล้วเป็นตัวอะไร” ผมถาม
“อยากรู้หรอ?”
“อือ”
“ไปที่ห้องสิ”
ห้องอีกล่ะ ถ้าผมไปฟังเขาพูดผมจะรอดกลับมามั้ยเนี่ย-*-
“ไม่อยากรู้ละ เลิกตามผมซะทีเหอะผมกลัว-o-;” ผมบอก
“เลิกตามไม่ได้หรอก...”
ดวงตาสีเข้มเรืองแสงออกสีแดงจ้องหน้าผมนิ่ง ผมรู้สึกอึดอัดในใจจนทำตัวไม่ถูก ไม่เคยถูกคน(?)ทำหน้าจริงจังมาพูดใส่
“..ทำไม”
“..มีแค่นายคนเดียวที่ช่วยฉันได้....เพราะนายปลุกฉันขึ้นมา”
อะ! ผม! ไปปลุกเขาขึ้นมาหรอ
“แล้วผม..ต้องทำยังไง”
“....นายอยากให้ฉันหายไปหรอ”
ทำไมถึงถามแบบนั้น ในอกผมมันปั่นป่วนเหมือนมือใครเอามือมาทุบมัน ชั่วครู่ผมรู้สึกเหมือนน้ำถูกสูบออกจากร่าง ดวงตาที่สอดประสานดวงตาว่างเปล่าพาเอาใจผมกระส่ำกระส่าย ทำไมผมต้องรู้สึกกระวนกระวายด้วยล่ะ
“ถ้าอยากให้ฉันไปฉันก็..”
“ไปเดินเที่ยวกันมั้ยครับ!!”
ผมพูดแทรก นี่กูบ้าหรือเปล่าไปชวนผีเดินเที่ยว-o-;;
…ไม่รู้สิ...
แผ่นหลังอ้างว้างนั่นทำให้ผมรู้สึกสงสาร ทำไมตัวเขาดูว่างเปล่าอย่างนี้นะ ผมยังพอมีเพื่อนมีพี่มีน้องคุยอยู่ตลอดเวลา แต่เขาไม่รู้จะได้คุยกับใครบางหรือเปล่า เขาอยู่คนเดียวตลอดหรอ
“หึๆ ว่าแล้วว่าใช้ไม้นี้ได้ผล”
ใบหน้าหล่อเหยียดยิ้มมุมปากอย่างมีชัย อะ..ไอ้..-o-!!
“นี่...”
“เอาล่ะไปกันเถอะ!”
มือใหญ่ฉุดข้อมือผมให้เดินตามไป เฮ้ย! ขอกูพูดอะไรมั่งสิครับ ไอ้ผีนี่มันเชื่อไม่ได้จริงๆ โดนผีหลอกซะแล้วซวยจริงๆ
วี๊ดดดดดดดดดดดดดด~
ปัง!!
สะเก็ดไฟสีเขียวแตกกระจายอยู่บนท้องฟ้า ผมยืนเอามือยันรั้วริมแม่น้ำพลางเงยหน้ามองท้องฟ้าที่ย้อมดวยแสงนวลทอง โคมไฟสีแสดแข่งกันลอยขึ้นเหนือท้องฟ้า ส่องสว่างซะจนกลบรัศมีของดวงดาวแห่งค่ำคืนนี้ ลมเหนือน้ำพัดโกยเอาความเย็นเข้ามาปะทะร่างผม ผมขยับมือซุกเข้ากับอกตัวเองให้คลายหนาว พลันเหลือบสายตามองดวงตาเวิ้งว้างที่ทอดมองแม่น้ำผมก็อดคิดไม่ได้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไรอยู่
“ถ้ามีแบบนี้ทุกวันคงดี”
“แบบนั้นก็ดีเนอะ แต่ว่าบ้านอาจไฟไหม้ได้-.-” ผมเสริม
“หมายถึง..พระจันทร์เต็มดวง”
ผมเงยหน้ามองพระจันทร์ดวงใหญ่สีเหลืองอร่าม จะว่าไปครั้งแรกที่ผมเจอเขาก็เป็นคืนพระจันทร์เต็มดวงสินะ มันมีความหมายอะไรกับเขาหรือเปล่า
“ทำไมถึงอยากให้พระจันทร์เต็มดวงทุกวันล่ะ” ผมถาม
“..เพราะมันจะทำให้ฉันได้เป็นฉันน่ะสิ”
“ขอตรงๆ-.-”
“เทอมนี้ได้เกรด 4 แล้วค่อยมาว่ากัน”
“เรื่องมากจริง -*-”
ผมหยิบมือถือขึ้นมาเก็บภาพบรรยากาศสวยๆบนท้องฟ้าและแม่น้ำ นานๆจะได้เห็นบรรยากาศดีๆ
“ถ่ายรูปคู่กันหน่อยสิ”
ผมหันควับมองคนข้างๆ เอิ่มมมมมมม-.-
“หลอนไปมั้ย...-o-”
“ฟิลเตอร์-_-”
เอะอะลมกระโชก ไอ้ผีบ้าT^T
“ก็ได้ แต่อย่าขี่คอแล้วกันT^T”
“ดูหนังมากสมงสมอง..”
“เงียบเลยนะ>O<!!”
ถะ...ถ่ายรูปกับผี เอาล่ะครับวันนี้เราจะมาล่าท้าผีกันนะครับ ดูเหมือนว่าเราจะอยู่กับผีแล้วล่ะครับไม่ต้องไปล่าที่ไหนมันตามผมมาT^T
“จะให้เก็บไว้เป็นที่ระทึกใช่มั้ยเนี่ยT^T”
“พูดมากจริง”
“-*-”
มันยกแขนกอดคอผม มืออีกข้างก็ยกกล้องขึ้นข้างบนประมาณ 45 องศา ทำไมต้องกอดคอวะ! ผมพยายามจะแงะมือมันออกแต่มันล็อกคอผมแน่นเลยแถมยื่นหน้าเข้ามาใกล้แก้มผมด้วย>///<
“1...2..”
“3อ่ะ เฮ้ย!”
จมูกโด่งกดลงบนแก้มผมจนยุบลงไปพร้อมกับเสียงแชะที่ดังขึ้นมา ผมยืนค้างคอเอียงเหมือนคนคอหักจนกระทั่งใบหน้าหล่อถอนออกไป
...มะ..มันหอมแก้มผม..มันหอมแก้มผม..มันหอมแก้มผมมมมม>///<…
“ไอ้บ้า!”
“หึ”
ยังมีหน้ามาหัวเราะอีกนะ จบกันชีวิตผม เกิดมาเพื่อให้โดนล่วงเกินชัดๆ ทำไมล่ะTOT
“ลบเลย>O<!!”
“ถ้าลบจะตามไปหลอกถึงห้องน้ำเลย”
“นี่เป็นผีจริงๆใช่มั้ย!!”
ฟิ้วววววว~ ครืดดด~ เปรี้ยง!!
อย่ามาทำฝนฟ้าคะนองนะเว้ย>O<!!
“หยุดเลยนะ>O<!!!”
“พูดไม่เข้าหู-*-”
“ใจเย็นหน่อยสิ”
“ใจเย็นหน่อยสิ แค่หอมแก้มเอง”
“เรื่องแบบนี้มันเย็นได้หรอห๊ะ>///<”
“แล้วเรื่องแบบนั้นมันเย็นได้หรอ”
“เออยอม!”
จุ๊บ!
มันก้มลงมาจูบปากผม ผมรีบผลักตัวมันออก แต่มือปลาหมึกก็ยุ่มย่ามชายเสื้อพยายามจะรั้งมันออกจากตัวผม เฮ้ย! กลางคืนแสกๆ>O<///
“ไอ้! หยุดเลยนะ!!”
“บอกยอมแล้วนี่”
“ไม่ใช่ยอมแบบนี้เว้ยยยย..ครับ>O<!!”
มันทำหน้านิ่งๆก่อนจะถอยตัวออกห่างผม 3 เซนติเมตร โคตรไกลอ่ะ ไกลกว่านี้อีกหน่อยได้มั้ย-o-
“..ว่าจะถาม..นานแล้วล่ะ คุณน่ะเป็นอะไรกับพี่พายุกันแน่”
ทำไมถึงเหมือนกันขนาดนี้ ทั้งหน้าตา น้ำเสียง ที่จะต่างก็คงแค่บุคลิกที่ดู..หื่น-.- กว่าพี่พายุผู้ใจดีของผม ร่างสูงทอดมองไปยังผืนน้ำ สายลมโบกสะบัดพัดเส้นผมสีดำออกจากใบหน้าคม เขาหันหน้ามาหาผมช้าๆก่อนที่ริมฝีปากสลักคู่นั้นจะเอ่ยบอกผมด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาราวกับจะกลืนไปกับสายลม
“...ไม่นานก็จะรู้เอง...”
++++++++++++++
เห็นลอยกระทงก็เลยอยากจะแต่งเกี่ยวกับลอยกระทงอ่ะนะ55
ไปลอยที่ไหนันบ้างเอ่ย ข้าน้อยลอยบ่อกลางหมู่บ้านค่ะ
แค่เดินออจากบ้านก้าวนึงก็ว่าไกลแล้ว รักบ้านนน ลอยใกล้ๆพอ555
เป็นตอนคั่นเวลา ไม่เชื่อมโยงกับคู่อื่นนอกจากคู่นี้อ่ะค่ะ
ปล. มีชื่อตอนด้วย555
-
แปะ
อยากรู้ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
อยากรู้ทุกอย่างเลย คิคิ
-
ตกลงภูผานี่ยังระบุสเตตัสไม่ได้สินะ ฮ่ะๆ
-
อยากอ่านต่อจุงเบยยยย
-
รอๆๆๆ ภูผาเป็นใครกันนะ
-
พี่แกจะ 3P รึ คนสองบุคลิคอ่ะ
อยากรุ้ๆๆๆๆๆ
-
มาทิ้งให้อยากตรง เดี๋ยวก็รู้นี่ล่ะ
แง่มๆ
บวกและเป็ด
:z3:
-
ทันซักทีสินะ รู้สึกเขินกับคู่ฟิลเตอร์
-
16.3
เส้นผมยาวสลวยถึงแผ่นหลังปลิ้วไสวไปตามสายลม ร่างบอบบางที่แทบจะลอยไปกลับลมเหม่อมองไปยังสุดผืนทะเลกว้าง ดวงตาสีครามทอประกายมองดวงหน้าสวยไร้อารมณ์เพียงแต่แววตานั้นกลับดูหมองเศร้าเหมือนมีบางอย่างอัดอั้นอยู่ในใจ
“แบบนี้เขาเรียกหนีตามกันมาสินะ” เสียงทุ้มเอ่ยลอยๆ
“ก็คุณชวนฉันมาเองนี่” สาวน้อยตอบ
“ไม่กลับไปหาว่าที่เจ้าบ่าวจะดีหรอ?”
ดวงหน้าหวานก้มต่ำเล็กน้อย กำลังขุ่นคิดอยู่ในใจ
“ฉันหายตัวไปแบบนี้แหละดีแล้ว...ไม่มีใครต้องการฉันอยู่แล้ว”
“ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะ”
“..คนที่ฉันรักเขาก็ไม่รักฉัน แม้แต่คนที่จะแต่งงานด้วยยังไม่รักฉันเลย...”
น่าเศร้านัก ทำไมเธอถึงอาภัพรักขนาดนี้กันนะ มือเล็กที่กระสานไว้บีบเข้าหากันระบายความเจ็บปวดและน้อยใจ แสร้งทำเป็นนิ่งเฉยเพื่อสกัดกั้นน้ำตาเอาไว้ภายใน
“ใครบอกรักฉันรักเธอนะ~”
ใบหน้าเทพบุตรเอ่ยพร้อมโปรยยิ้ม สาวน้อยเบิกตากว้างเลือดสูบฉีดขึ้นหน้า
“พะ...พูดอะไรน่ะ!!”
“ก็บอกว่ารักเธอไง”
“เพิ่งเจอกัน..”
“ความรักน่ะไม่ต้องการเวลาหรอกนะ”
“ถึงอย่างนั้น..ฉันก็ไม่ได้รักคุณ”
“ใจร้ายจริงๆเด็กสมัยนี้ เธอตอบแทนคนที่พาหนีงานแต่งงานแบบนี้หรอ”
“แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ..”
ใบหน้าหล่อขยับยิ้มมองใบหน้าสวยอย่างอ่อนโยน
“ทำแบบที่เธอต้องการแล้วกันนะสาวน้อย”
...แบบที่ฉันต้องการ...
ร่างบางคิดในใจ ทั้งชีวิตเธอยังไม่เคยมีใครมาบอกชอบแบบนี้เลย เรื่องแบบนี้ใครจะไปทำตัวถูก เธอควรทำยังไง
“ยืนเงียบอีกเธอนี่ ไม่เข้าใจหัวอกคนแอบชอบบ้างเลยหรือไง~”
...คนที่แอบชอบ...
เหมือนอย่างเราน่ะหรอ
“..เอ่อ....จะลองทำดูแล้วกันนะ”
จะลองรักคนอื่นกลับบ้าง ตอนนี้เป็นตาของเธอแล้วสินะ ถึงจะไม่ค่อยเขาใจที่เขาพูดในเวลากะทันหันแบบนี้ แต่ถ้าถ่วงเวลาไม่ต้องแต่งงานได้ก็เป็นเรื่องดี
“คุณคะ...ช่วยพาฉันไปเที่ยวต่อได้มั้ยคะ”
สาวน้อยผลุบหน้าต่ำไม่กล้าสบดวงตาคม
“Are you ready?”
“เจ้าสาวถูกฉุดงั้นหรอ!!”
พ่อบ้านหน้าสวยร้องลั่น ทำไมถึงเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นได้ ร่างโปร่งรีบรุดออกไปที่ถนนใหญ่เพื่อดูจุดเกิดเหตุ แต่ปะทะเข้ากับแผงอกกว้างที่เปิดประตูออกมาตัดหน้า
“โอ๊ย!”
“เจ็บ..รีบร้อนแบบนี้จะไปไหนเนี่ย”
เจ้าบ่าวร่างใหญ่เอ่ยถาม
“คุณหนูรินถูกลักพาตัวไป!!” ยูกิบอก
“ลักพาตัว!!”
ร่างสูงร้องดังสนั่นจนพ่อบ้านต้องรีบตะคุบปากเอาไว้
“ร้องดังไปแล้วครับ! เดี๋ยวผมจะไปจัดการเรื่องนี้ก่อน”
ร่างโปร่งบางวิ่งผ่านไปแต่มือใหญ่ก็ตะบบแขนนั่นไว้
“พิธีจะเริ่มแล้วนะ” โทรุเตือน
“ก็รีบอยู่นี่ไงครับ” ยูกิว่าพลางทำหน้าโมโห
“แล้วทางโน่นรู้หรือยัง”
“ยังครับผมขอให้ปิดเรื่องไว้ ให้ฝ่ายเราดำเนินการตามหาเอง”
“นายคิดว่าไปตามหาตอนนี้จะทันหรอ”
ร่างบางหยุดนิ่ง ไม่ทันยังไงก็พาตัวกลับมาเข้าพิธีไม่ทันแน่นอน
“..ถ้าไม่มีเจ้าสาวมาเข้าพิธี ฝ่ายโน่นอาจจะคิดว่าเราเป็นคนพาตัวเจ้าสาวไปซ่อนหวังตลบหลังก็ได้นะ”
ร่างสูงกระซิบข้างหู คิ้วโค้งขมวดเข้าหากัน ความคิดของเจ้านายที่ว่ามาก็มีส่วนเป็นไปได้
“งั้นผมจะไปเตรียมชุดเจ้าสาวแล้วก็หาคนมาแทนแล้วกันนะครับ”
“ในห้องคุณย่ามีชุดอยู่ชุดนึงฉันจะไปเอามาให้”
“ขอบคุณครับ ผมขอไปหาผู้หญิง..”
“ไม่ได้! เราต้องทำกันอย่างลับๆ”
ดวงตาสวยกระพริบถี่มองใบหน้าจริงจังที่จ้องเรือนร่างตน
“...นายต้องเป็นคนใส่ยูกิ..!”
ริมฝีปากเคลือบสีแดงลูกพุดทราเชื่อมผ่อนลมออกจากช่องท่อง ยาวเรียวยาวก้าวไปข้างหน้าอย่างทุลักทุเล ใจก็กังวลว่าเชือกเจ้ากรรมที่ผูกข้อเท้าไว้จะพาล้มขายหน้า มือใหญ่ยื่นแขนมาประคองร่างโอนเอนให้เดินหลังตรงอย่างสง่า ใบหน้าคมลอบยิ้มให้กำลังใจชายหนุ่มในชุดเจ้าสาวสีขาวสะอาด
“..เยาะเย้ยผมอยู่ใช่มั้ย..” เจ้าสาวคนสวยพูดลอดไรฟัน
“ถ้าใช่แล้วจะทำไมหือ~”
เจ้าบ่าวตอบกลับอย่างกวน เรียกดวงตาค้อนควับได้ทันที ร่างสูงหัวเราะเบาๆกันท่าทางแสนงอนของเจ้าสาว ทั้งคู่ก้าวเข้าไปอยู่หน้าแท่นพิธีท่ามกลางสายตาที่จับจ้องทุกอิริยาบถ ร่างโปร่งบางพยายามทำกริยาให้ดูเป็นผู้หญิงมากที่สุดเพื่อให้ทุกคนเชื่อ สาเกกลิ่นหวานถูกรินใส่ในจานสามครั้งเป็นพิธี มือสวยรับมาอย่างอึดอัด หากดื่มครบสามรอบแล้วก็หมายความว่าเขาเป็นเจ้าสาวที่สมบูรณ์น่ะสิ
กึง~
จานถูกวางลงบนแท่นพร้อมกันเป็นอันเสร็จพิธี ดวงตาคมลอบมองใบหน้าขึ้นสีของเจ้าสาว มือใหญ่โอบประคองร่างโอนเอนเดินออกจากลานพิธี
พลันตะวันลับขอบฟ้างานสังสรรค์ก็เริ่มขึ้น ไร้ข่าวคราวของเจ้าสาวตัวจริงที่หาตัวไป ยูกิยังคงทำหน้าที่เป็นเจ้าสาวตัวแทนอยู่เช่นเดิม เพียงแต่นั่งพักอยู่ในงานปิดบังไม่ให้คนอื่นจับได้ว่าเป็นตัวปลอม
“เสียดายจังเลยนะ ไม่ได้ถ่ายกับเจ้าสาวเลย” แขกในงานว่า
“ขอโทษแทนด้วยนะครับ แต่รินเขาไม่ไหวจริงๆ” ร่างสูงออกปากแก้ต่างแทน
“แล้วอย่างนี้เขาหอจะไหวหรอจ๊ะ”
“ฮ่าๆ ผมให้เขาพักเพื่อเก็บแรงไว้เข้าหอแหละครับ”
ใบหน้าสวยร้อนฉ่าราวกับมันคนนำถ่านสุ่มไฟมาแนบแก้ม ใบหน้าหล่อขยับยิ้มแหย่ใบหน้าสวยที่ขมวดคิ้วเข้มข่มเขา ร่างสูงก้าวเท้าเข้าไปหาเจ้าสาวที่นั่งพักอยู่บนเก้าอี้ก่อนจะย่อตัวลงช้อนตามองเจ้าสาวคนสวยของเขา
“ผมไม่เข้าหอกับคุณหรอกนะครับ” ยูกิเอ่ยหนักแน่น
“ไม่เข้าไม่ได้นะ ยังไงพวกผู้ใหญ่ก็ต้องเดินไปส่งอยู่ดีน่ะแหละ” โทรุแย้ง
“เปลี่ยนตัวตอนนี้ทันมั้ยเนี่ย!”
“ไม่ทันไม่ให้เปลี่ยน!”
“นี่!”
“อะไร หือ~”
ใบหน้าคมเลิกคิ้วขึ้นอย่างกวนๆ
“ยูกิ~”
“อย่าเรียกแบบนั้นสิครับขนลุก...”
“ทำไมชอบพูดทำร้ายจิตใจฉันแบบนี้T^T”
“อย่ามาทำเป็นเบะปากนะครับ ลูกผู้ชายซะเปล่า”
“ฉันก็เป็นลูกผู้หญิงด้วยนะ แม่ฉันเป็นผู้หญิง^^”
“อ่อหรอครับ ผมนึกว่าเกิดมาจากก้อนหิน-_-”
“ยูกิ~”
“หุบปากเหอะครับ รำคาญ!”
“ยุ๊กกี้^^”
“อีกทีผมต่อยจริงๆนะครับ-_-”
“ทำร้ายสามีแบบนี้ไม่สมกับเป็นภรรยาเลยนะ”
“ผมไม่ใช่ภรรยาคุณนี่ครับ”
“นั่นสินะ...ยูกิน่ะ เป็นแค่ยูกิของฉันก็พอแล้ว”
ใบหน้าหล่อฉีกยิ้มกว้างพาเอาใบหน้าสวยเผลอเผยยิ้มเขินอายออกมา เพียงเสี้ยววินาทีที่ดวงตาเข้มจ้องรอยยิ้มสวยก็ขยับเม้มเป็นเส้นตรง
“ทั้งที่ยิ้มแล้วก็น่ารักดีแท้ๆเน้อ~”
“ยิ้มอะไรครับเปล่าซะหน่อย!”
“ปากแข็งอย่างนี้มันน่าบด เบียด ขยี้ให้มัน...หึ่ยยย-.,-”
“ระ...โรคจิต”
ร่างบางบิดตัวหลบสายตาโลมเลีย แต่นั่นเป็นภาพที่เย้ายวนมากในสายตาคม ในทีสุดวันนี้ก็มาถึงวันที่เขาได้เห็นคนที่เขารักในชุดเจ้าสาว เจ้าสาวแสนสวยที่อยู่ต่อหน้าเขากำลังเขินเขาอยู่ ยิ่งได้มองลำคอขาวเนียนที่เอียงหลบใจเข้าก็ยิ่งเต้นรัวอย่างปลดปล่อยอารมณ์รักเต็มที่
“..ยะ..ยูกิ มะ...ไม่ไหวแล้ว”
เสียงแหบพร่าเอ่ยขาดห้วง
“อะ..อะไรครับ”
มือใหญ่คว้ามือสวยไว้แน่น ดวงตาจริงจังจ้องใบหน้าสวยไว้ก่อนจะเอ่ยความต้องการที่เอ่อล้นอยู่ในใจออกมา
“ไปเข้าหอกันเถอะยูกิ!!”
ดวงตาสวยเบิกกว้าง ไม่ทันจะได้อ้าปากตอบตกลงวงแขนใหญ่ก็ตวัดรวบร่างผอมบางของเจ้าสาวเข้าสู่อ้อมแขน
“เดี๋ยวสิครับ!” ยูกิร้อง
...นอกจากฉันต้องมาแต่งงานแทนเจ้าสาว ฉันต้องเสียตัวแทนเจ้าสาวด้วยหรอออออ!!...
เสียงร้ำร้องในใจของเจ้าสาวคนสวย
++++++++++++++++
อัพช้าอีกแล้ววว โทษทีขอรับบบบ
จะพยายามเคลียร์คู่พี่ให้เสร็จแล้ว
ไปต่อคู่น้ำ คู่ฟิล คู่..(แอ๊ดแอ๊ด ไม่บอกอุอิๆ)
แล้วก็ปิดเรื่อง จะทันก่อนสอบGAT PATมั้ยน่อ
ไม่น่าทัน งั้นไม่รีบแล้วกัน
ปล. ขีเกรียจแต่งฉาก NC คู่นี้ ขอผ่านได้มั้ยครับ-o-
-
อ่า...ยูกิตกกระไดพลอยโจรเป็นเจ้าสาวของโทรุซะแล้ว
-
ขอผ่านฉาก NC ไมีได้น้า เค้าไม่ยอม
คุณพ่อบ้านน่ารักที่สุดเลย
-
พี่เอ็นขี้เกียจแต่งncหรอคัฟ แต่เค้าอยากอ่านอ่ะพี่เอ็น นี่ยูกินะเป็นแค่เจ้าสาวตัวปลอมแต่เป็นภรรยาตัวจริงใช่มั๊ยโทรุ คริคริ~~
-
สุ้ๆนะยูกิ
-
ไม่ผ่านได้ไหม อ่ะ nc คู่นี้ อยากอ่านอยู่นะ
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้
:oo1: :katai5:
-
คาดว่าตอนหน้ามีเลือดสาด คึคึ :pighaun: :pighaun:
ขออย่าให้มีอะไรมาขวางตอนนี้เลยนะ :katai5: :katai5:
-
:hao6: :hao7:
-
16.4
[Touru’s part]
...ร่างบอบบางที่นอนยันศอกจ้องหน้าผม...
ดวงตาสีครึ้มประกายระยิบระยับราวกับมีดวงดาวลอยอยู่ภายใน แก้มแดงสดกับริมฝีปากสีหอมหวานคล้ายเชอร์รี่ ท่าทางเขินอายด้วยการเอี้ยวตัวหลบสายตาหื่นกาม...ไม่ใช่ๆ ตะ..เต็มไปด้วยความรักของผม ทำไมน่ารักขนาดนี้นะเจ้าสาวของผม
“นี่จะบ้าหรือไงครับ!!”
แต่ปากยังต้องปรับปรุงนะ-_-
“เข้าหอน่ะสิ!”
ผมบอกพร้อมโถมตัวขึ้นล็อกคนตัวผอมบางไว้
“นี่มันไม่ใช่เวลามาทำอะไรบ้าๆแบบนี้นะครับ!! ควรจะออกไปตามหาคุณหนูรินซะมากกว่า!”
“เรื่องนั้นในพรรคก็จัดการแล้วนี่!”
“รับผิดชอบหน่อยสิครับเจ้าสาวของคุณนะ หาตัวไปนานขนาดนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้!!”
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า”
“ไม่ห่วงได้ไงครับ!!”
“รินอยู่กับเพื่อนฉัน!!!”
“ห๊ะ-o-!”
อยากจะตัดลิ้นไก่ตัวเองทิ้ง ใบหน้าสวยจ้องหน้าผมนิ่งปล่อยควันออกทางจมูกด้วย ซวบล่ะสิ ต้องจับแก้ผ้าเพื่อเปลี่ยนประเด็นแล้ว><
“หยุดเลยนะครับ!!”
ใครจะไปหยุดได้กันล่ะ เห็นเรือนนร่างของคนที่ตัวเองรักต่อหน้าขนาดนี้ ให้ฉันหนีก็บ้าเต็มทีแล้ว ผมตวัดลิ้นเลียริมฝีปากตัวเอง ร่างหอมหวานส่งกลิ่นเย้ายวน ผิวเนียนละเอียดที่ไหวกระเพื่อม ยอดอกสีหวานที่สะท้อนสายตาเชิญชวนให้ผมลองลิ้มรสชาติ
“..ยูกิ”
หยุดไม่ได้แล้วละ สถานการณ์แบบนี้ ในที่สุดก็จะได้เป็น...ยอดชายกับเขาเสียที ผมเหลือบตามองดวงตาสั่นระริก ร่างบางๆเริ่มสั่นไหววัดได้ประมาณ 4 ริกเตอร์ แค่ 4 ต่อไปคงจะต้อง 9 ริกเตอร์ล่ะนะที่รัก-.,-
“..ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะถนอมนายอย่างดีเลย เพราะงั้น...”
ผมคลี่ยิ้มเปรี่ยมสุข ค่ำคืนนี้ผมกับยูกิเราจะได้...เป็นหนึ่งเดียวกันแล้วสินะ
“..ขอข้างหลังให้...”
ผลั๊วะ!!
บาทาอมชมพูถีบอัดท้องผมจนผมกระเด็นหลุดวงโคจร
“ยูกี้ใจร้ายยยยยยยยยยT^T”
“อย่ามาเรียกผมแบบนั้นนะครับ>O<!!”
ผมพยุงตัวคลานเข้ามาในเขตที่นอนอีกครั้ง โดยมีเจ้าของพื้นที่ถือโคมไฟเงื้อสูงเตรียมฟาดหัวผม
“ถีบยังแค่จุก ถ้าเอาไอ้นั่นฟาดลงมาถึงขึ้นสลบเลยนะตัวเอง-o-;”
“สลบก็ดีสิครับผมจะได้อยู่อย่างสงบๆ!!”
“ไม่ใจร้ายไปหน่อยหรอ~ คืนเข้าหอแท้ๆนะ”
“นั่งตรงมุมโน่นเลยนะครับ!”
“ไฮ้ๆ-o-”
ถึงบ้านเมืองผมจะไม่ค่อยให้สิทธิเมียเป็นใหญ่ในบ้าน แต่ผมควรยึดหลักเมียปกครองสามีสินะ ผมคลานไปนั่งมุมอับของห้องตามคำบัญชา ร่างเพรียวลมเดินเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับมือถือ(ของผม) ไม่ขงไม่ขอซักคำ อ่ะนะ ทรัพย์ของสามีคือทรัพย์ของภรรยา แต่จะมาใช้ทรัพย์คนอื่นทั้งที่ยังไม่ได้ทำหน้าที่ “ภรรยาที่ดี” ผมยอมไม่ได้-.-!
ครืด~
บานประตูห้องน้ำเลื่อนออก ร่างโปร่งบางก้าวเท้าเดินออกมา หยดน้ำที่เกาะตามปลายผมหยดลงบนผิวแดงๆ กลิ่นหอมของสบู่ส่งกลิ่นอบอวลอยู่ในห้อง ผมลากสายตามองเนิ่นอกขาวน่าฟั๊ดที่โผล่พ้นยูกาตะตัวกว้างออกมา ขาเรียวยาวเยื้องย่างแต่ละครั้งผมนี่กระตุกวาบๆ เพราะโคนขาอ่อนมันจะโผล่ออกมาทุกที
...ใจร่มๆนะน้องชาย แกจะได้ผงาดในไม่ช้า...
“เลวที่สุด!! ผมรายงานเรื่องนี้ให้นายท่านรับทราบแล้วนะครับ”
“อ่า....”
“ทำไมผมต้องถูกสั่งให้ค้างคืนกับคุณด้วยเนี่ย”
“พ่อสั่งหรอ-o-”
“ก็ใช่น่ะสิครับ!”
รักป๊าที่สุดเลยวันนี้ -///- (ปะป๊า: พยายามเข้านะลูก! ก้าวไปสู่ “ชายเหนือชาย”ให้ด้ายยยTOT)
“ผมก็พอเข้าใจอยู่หรอกว่าฝ่ายโน่นยังไม่รับรู้สถานการณ์และคิดว่าคุณหนูรินกำลังเข้าหอกับคุณ ถ้าผมออกไปเดี๋ยวจะหาว่าเตียงหักตั้งแต่คืนเข้าหอ”
“อ๋อ~^^”
แต่ว่านะ....ไม่อยากจะบอกเลยว่า มีแค่นายคนเดียวที่เพิ่งรู้เรื่องนี้ ฉันบอกคนในพรรคเราไว้หมดแล้วว่าเพื่อนฉันจะมารับตัวรินไป-o- ขอโทษนะยูกิ แต่มันจำเป็น ฉันต้องเข้าหอกับนายให้ได้>O<
“คุณนอนหน้าประตูแล้วกันนะครับ”
“เฮะ! เดี๋ยวสิฉันเป็นเจ้านายนะ-o-”
“อยู่ในนี้ไม่มีใครรู้หรอกครับว่าผมไล่เจ้านายลงไปนอนพื้น-_-”
“ยูกี้อ่า~”
“เรียกอีกทีผมเอาโคมไฟทุ่มแน่-*-”
ผมยกมือกันหัวไว้ก่อนพอเห็นมือสวยคว้าโคมไฟ ยูกิลดโคมไฟลงก่อนจะค่อยๆทิ้งตัวนอนห่มผ้าอย่างสบายใจ
“ไม่ปิดไฟหรอ-o-” ผมถาม
“ไม่!”
จ้องผมเขม็งเลย แหมๆ มีไฟสว่างแล้วยังจะกลัวอะไรอีกละ แต่ว่านะ....
“..ไฟน่ะไม่ได้ช่วยอะไรหรอกนะ หึๆ”
พูดจบผมก็กระชากผ้าปูเข้าหาตัวก่อนจะตวัดผ้าห่อร่างขาวๆไว้ข้างใน
“อื้อออออ!!”
เสียงอู้อี้ใต้ผ้า+กับแรงถีบทำเอาผมเหนื่อยเลยทีเดียว ทำไมดิ้นเก่งแบบนี้ อย่างนี้มันต้อง Attack on Top!!
“เลิกดิ้นซะที!!” ผมดุ
“เอาผ้าออกป๊ายยยยยยย หายใจไม่ออกกกกก!!”
“หยุดดิ้นก่อนสิ”
ยูกิหยุดดิ้น เชื่อฟังดีจังเลยนะ^^~ ผมค่อยๆแกะผ้าพันตัวออกจากร่างที่ผมขึ้นคร่อมอยู่
“นี่! อยะ..อย่ามองนะ...คนบ้า-////-”
ยูกาตะสีขาวแหวกหล่นอยู่ข้างเอวบาง ขาวเรียวยาวยกขึ้นปิดส่วนสงวนไว้ แก้มแดงระเรื่อเอียงคอหลบแต่เหลือบตามองผม ผมไม่อาจห้ามมือผมไม่ให้สอดเข้าไปรั้งยูกาตะที่เกะกะตาออก ผมไล้มือไปตามร่างเนียนก่อนจะไปสะดุดที่ยอดอกสีสวยที่ชูชันขึ้นมากหลังอาบน้ำเสร็จ
“..รักนะยูกิ”
“อย่ามาเรียกชื่อนะ!”
“ฉันรักยูกินะ...”
“บอกว่าให้หยุดไงเล่า!”
มือสวยตะบบปิดปากผมเอาไว้ ดวงตาหวานเบิกกว้างคงเขินสินะ ผมจับข้อมือเล็กผอมแห้ง ไม่อยากจะเชื่อว่าแขนเล็กๆแค่นี้จะทำอะไรได้ตั้งเยอะ ต้องแบกรับงานทั้งหมดภายในบ้าน ต้องดูแลทุกคน ฉันรู้ว่านายเป็นของทุกๆคน แต่คืนนี้...
“..เป็นของฉันได้มั้ยยูกิ..”
“...โทรุ”
“ดีใจจังแค่ฟังเสียงนายเรียกชื่อฉันๆก็มีความสุขแล้วล่ะ”
“ที่จริงแล้วฉันมีปานรูปพิกาจูที่ขาหนีบซ้ายล่ะ น่าอายจัง-////-”
“ไม่เป็นไรหรอกน่ารักดี”
“คะ..คือฉันเป็นพวกตายด้าน..-///-”
“ไม่เป็นไรหรอกฉันช่วยเอง”
“คะ..คือ ฉันไม่มีประสบการณ์..เรื่องนี้เลย-///-”
“ไม่เป็นไรฉันจะสอนให้”
“พรุ่งนี้ก็ต้องไปทำงานฉันกลัวลุกไม่ไหว”
“ไม่เป็นไรฉันจัดการเอง”
“ยังเหลืองานซ่อมท่อประปา ผนังแตก แปะพลาสเตอร์ให้น้องแมว ทำข้าวผัดอเมริกันให้น้องหมา ซักผ้า จัดโต๊ะ บลาๆๆๆ”
“...โอเค ฉันหมดอารมณ์แล้วล่ะยูกิ-_-”
ถ้าไม่อยากจะเป็นของฉันขนาดนั้นบอกกันตรงๆก็ได้ไม่ต้องชักแม่น้ำขนาดนี้หรอก ชักไปชักมาชักจะเยอะ เออ ยอมวะครับไม่อยากบังคับข่มขืนใจ
“...เอ่อ”
“ฉันไปนอนในห้องน้ำแล้วกันนะ”
ผมบอกก่อนจะยันตัวลุกขึ้น มือสวยดึงเสื้อผมไว้ ผมหันกลับไปมองคนที่นั่งก้มหน้าหลบตา โมเอ้เกินไปแล้วโทรุจะไม่ทน -.,- ไม่ได้ๆบอกแล้วว่าจะไม่ข่มขืน ม่ายยยยยยยย-o-!!
“..มะ..ไม่ใช่ว่ารักอะไรหรอกนะ!”
“นี่จะพูดให้เย็นลงหรือจะหาเรื่องกันเนี่ย” ทำไมพูดทำร้ายจิตใจกันแบบนี้ล่ะ
“นี่!!”
“ไฮ้ๆ” ดุจังแฮะ
“..ฉันเป็นผู้ชายนะ ไม่คิดว่านายจะมาคาดหวังเรื่องแบบนี้กับฉัน-////-”
อยากจะขำชะมัดเลย นี่มันคำพูดของเด็กชัดๆ อุ๊บ! ฮ่าๆๆๆ
“อย่าหัวเราะนะ!”
“ไฮ้ๆ><”
“ฉันยังไม่ได้เตรียมตัว ไม่รู้ว่าครั้งแรกจะเจ็บหรือป่าว และก็...ถ้านายคาดหวังจะให้ฉันมีลูกล่ะก็...ฉันคงมีให้ไม่ได้นะ ฉันน่ะ....อาจทำให้นายมีความสุขไม่ได้หรอก อุ๊บ!”
ต้องปิดปากก่อนที่จะพูดอะไรเสียดแทงใจมากไปกว่านี้ ไม่ใช่ใจผมแต่เป็นการเสียดแทงตอกย้ำตัวเองของยูกิ ทำไมถึงคิดแบบนั้นนะเด็กโง่ หยาดน้ำตาอุ่นที่ไหลรินลงบนมือที่แนบข้างแก้มร้อน ไหลออกมาพรั่งพรูความรู้สึกอัดอั้นของนายฉันจะรับไว้เอง เพราะคิดอย่างนี้หรอนายถึงพยายามจะออกห่าง ทำตัวเหมือนไม่ชอบฉันให้ฉันหายไป แต่ฉันรู้จักนายดีกว่าที่นายรู้ซะอีก นายน่ะก็แค่ซึนเดะเระไม่ใช่หรอ
“รู้ไว้ซะความสุขของฉันก็คือนายไงล่ะ ยูกิ”
กำแพงที่นายสร้างขึ้นฉันจะพังมันซะ ไม่ว่านายจะสร้างอีกกี่ครั้งก็จะทำลายมันลง
....เราจะได้ใกล้กัน...
เพียงเพราะลมหนาวที่พัดลอดเข้ามาพาให้ร่างสองเราเชื่อมแน่นเข้าหากัน นี่สินะที่เรียก “อารมณ์ชั่ววูบ” (คนเขียน: มุกสินะ! มาเล่นอะไรตอนนี้-o-!) โอเคข้ามไปแล้วกันผมจะบรรยายให้ใหม่ แล้วทำไมผมต้องมานั่งบรรยายตอนฟิตเจอริ่งกับภรรเมียให้ชาวบ้านเขารับรู้
“กึด!”
ผมกดตัวเข้าไปอีกนิด ไม่มิดซะทีแหะ หรือรูมันแคบไป แต่อยากให้มันรัดให้หมดแท่งเลยนี่นา
“เจ็บอีกนิดนะมันยัง..เข้าไม่หมด!”
“ฮึก!...ยังไมหมดอีกหรอ ฮือๆ”
ความอยาก ความสงสาร ความอยาก ความสงสาร….
.......-_-……
“..ขอโทษนะที่รัก”
แต่ความอยากชนะทุกอย่างเสมอ
สวบ!!
“อ๊ะ..อ๊า~ โทรุ~”
~ เสมือนท้องฟ้าวิปริตแปรปวนทันได้ อังกอร์!! เปรี้ยงปร้างสว่างไสวอันตรายไปทุกที่ อังกอร์!
พายุหมุนฝุ่นตลบกลบแผ่นดินทันที อังกอร์! มนุษย์สัตว์ตื่นตนกหนีกระจัดกระจาย ~
แต่เกรงว่าผมจะตายก่อนได้หนี...-o-;;
กรอดดดด~
ผมมองนางพญาหน้าสวยที่นั่งกัดฟันกรอดๆ นี่ใจคอกะเคี้ยวให้แหลกหรือไง ดวงตาสีอ่อนจิกหางตามองผม ผมได้แต่ยิ้มจืดๆเหงือกแห้งภายใต้ความกด(ดัน!)อากาศอึมครึม
“ฮะๆ...วะ..วันนี้อากาศแจ่มใสเนอะ^^;”
“ฮึ่มมมมมมม-*-”
“อะเระ! ฝะ..ฝนจะตกแล้วหรอเนี่ยแย่จังเลยเนอะ^^;”
“ฮึ่มมมมมมม-*-”
“ฉันให้คนไปซื้อแผ่นแปะแก้ปวดมาแล้วใจเย็นๆนะ เดี๋ยวก็หายยยย”
หมับ!
ฟิ้ว!
ฝนตก! ไม่ใช่!! โคมไฟฟฟฟฟ!! ดีนะผมรับทัน มือไวชะมัดเลย-o-;
“อย่าเล่นแรงแบบนี้สิ~” ผมบอก
“ฮึ่มมมมมมม-*-”
“ฮึ่มๆอยู่ได้ฝนตกกันพอดี”
โครกกกกกก ครากกกก~
ใบหน้าโหดขึ้นสีแดงทันที เสียงท้องร้องดังขนาดนี้สงสัยเมียคนนี้จะเลี้ยงยากนะเนี่ย กินจุแหงเลยฮ่าๆ
“อุ๊ย! มีเสียงฟ้าร้องด้วย^O^” ผมแหย่
“จะบ้าหรอไม่ใช่ซะหน่อย-3-!”
“อ่อ เสียงท้องร้องสินะ^^”
“บะ..บ้า! ท้องใครร้องไม่มีซะหน่อย>///<”
น่ารักเกินไปแล้วววววว ทนไม่ไหวแล้วววว อยากนี้มันต้องท้องต้องทำให้ท้องเลย!!
“....คิดว่าฉันเป็นตุ๊กตายางหรือไง ถ้ามันอยากมากนักฉันตัดทิ้งให้ดีมั้ย -_-+…”
ยูกิยกมือดันหัวผมพลางส่งสายตาทำลายม้ามมาให้
“ไม่ดีกว่าจ้า^^;”
“แล้วจะออกไปยังไงละเนี่ย” ยูกิถาม
“รออยู่ในนี้ก่อนแล้วกัน เดี๋ยวฉันจัดการเอง”
ยูกิย่นคิ้วเหมือนไม่เชื่อน้ำหน้าผมเท่าไหร่ ถึงผมจะดูทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอันออกแนวจะบ้าบอปัญญาอ่อนแต่ก็พึ่งได้นะ-o- ผมโบกมือเป็นเชิงบอกว่าอย่ากังวลเลยแล้วออกมาจากห้อง
“นายน้อยเจ้าคะ นายหญิงใหญ่ให้มาเชิญไปที่เรือนใหญ่เจ้าค่ะ”
“อ่า....มีเรื่องอะไรแต่เช้าหรอ^^;”
ขนลุกแปลกๆวุ้ย หรือว่างานงอก-_-;
“นายน้อยโทรุมาแล้วเจ้าค่ะ”
ครืดดด~
บานประตูเลื่อนออก ผมสูดหายใจก่อนก้มคำนับหน้าผากจรดพื้น ไม่อยากจะเงยหน้ามองเลยว่ามีใครอยู่บ้างและคุณย่าทำหน้ายังไง โฮกกกก
“โอไฮโยะ...”
“โทรุ~!!!!”
ชิบแล้วทำไมเสียงคุณย่าฟังดูของขึ้นแบบนั้นล่ะ ผมเงยหน้าพรวดยิ้มแห้งๆ
“เจ้าสาวแกถูกไอ้ผมทองที่ไหนพากลับมาก็ไม่รู้!! แล้วเมื่อคืนแกไปเข้าหอกับใคร!! นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นเนี่ยใครช่วยอธิบายให้ฉันฟังได้มั้ย!!”
ผมกวาดตามองหน้าคุณพ่อและคุณพ่อตา คุณพ่อตาทำหน้าแดงเดือดกำหมัดแน่นมองมาทางผม ผมเลื่อนสายตาไปอีกฝั่งก็เห็นไอ้หนุ่มผมทองตัวใหญ่โชว์ยิ้มร่าให้ผม ทำไมมึงพากลับมาเร็วแบบนี้วะบอกให้พาหายไปซักสามวัน-o-
“ดิฉันต้องขอโทษทุกท่านด้วยนะคะที่ดิฉันหนีงานแต่งไป!!”
ร่างบอบบางก้มลงคำนับขอโทษ
“ผมต่างหากที่ผิด ถ้าจะว่าก็ว่าผมเถอะครับ!”
ริชดิคว่าก่อนจะก้มหมอบคำนับกับพื้น
“แกจะต้องชดใช้อย่างสาสมแน่ไอ้ฝรั่งงงงงงงง!!!”
พ่อรินคว้าดาบโชว์ข้างกำแพงชักออกเตรียมฟันหัวเพื่อนผม ผมรีบเข้าไปยื้อมือไม่ให้ลุงแกตวัดดาบลงคอเพื่อน
“หยุดก่อนเถอะครับ! มีอะไรค่อยๆพูดอันนะครับ!!” ผมบอก
“แกด้วย! ลูกฉันหายไปทั้งคนแต่แกไม่คิดจะส่งคนออกตามหางั้นหรอ!! แกรวมหัวกับไอ้ฝรั่งนี่ใช่มั้ย!!”
“ใช่!! จะทำอะไรก็มาลงที่ผมเถอะผมเป็นคนคิดแผนนี้ขึ้นมาเอง!!”
สิ้นเสียงสารภาพปลายดาบก็ตวัดมาชี้หน้าผม
(โหมดสื่อสารทางสายตา)
/ถึงจะพาตัวไปแต่มันไม่ได้ทำอะไรมิดีมิร้ายกับน้องรินหรอก ใช่มั้ยไอ้ดิค!!/ ผมถาม
/ไม่.../ ไอ้ดิค
/โล่งอก อย่างงี้กูมีข้ออ้างแล้ว รอดแล้วกู^O^/
/..ไม่เหลือ-_-/
/ไอ้เชี่ยดิคคคคคคคคคค!!! Go to hell!!!/
ไม่เหลือละชีวิตผม เอาวะอย่างน้อยก็ก่อนได้ก็ได้ชาลาล่า~ กับยูกิแล้ว ตายไปก็ไม่เสียดายชีวิต
/ไอ้ดิค.... ฝากลูกเมียข้าด้วย.../
(จบการสนธนา......ตรู๊ดดดด)
“ตายซะเถอะแก!!!”
ปลายดาบยาวตวัดขึ้นเหนือหัว อยากจะถามก่อนตายซักคำไม่มีใครคิดจะห้ามไม่ให้เขาฆ่าผมหรือไง ใจร้ายที่สุดT^T
“ฮ่าๆ ก็เด็กมันไม่อยากแต่งงานนี่นาก็ให้มันหนีตามคนที่ชอบไปไม่ดีกว่าหรือไง” พ่อเอ่ยก่อนจะพ่นควันออกจากปากอย่างสบายอารมณ์ขณะที่ชีวิตผมห้อยอยู่ริมหน้าผา
“ฉันไม่มีวันให้ลูกสาวฉันไปยุ่งกับไอ้กุ๊ยหัวทองนี่หรอก!!” พ่อรินสวนกลับ
“ว่าไงจ๊ะหนู อยากอยู่กับใครล่ะเจ้าฝรั่งนั่นหรือลูกชายฉัน^^”
พ่อถามไปที่ริน ใบหน้าหวานเงยหน้ามองใบหน้าพ่อตัวเองสลับกับเพื่อนผม เธอสูดหายใจลึก มันตัดสินใจอยากนะเรื่องแบบนี้
“หนูไม่รู้หรอกนะคะว่าถ้าเลือกไปอยู่กับคนที่เพิ่งรู้จักมันจะดีมั้ย แต่หนูก็อยากอยู่กับคนที่เขารักหนูดีกว่าคนที่ไม่ได้รักหนูค่ะ”
“ริน!!” พ่อรินเสียงดัง
“หนูยังอยากอยู่กับพ่อนะคะ...”
อ้าวแล้วเพื่อนพี่ล่ะน้อง-o-
“กับเขาหนูก็อยากจะให้พ่อเปิดใจรู้จักเขาไปพร้อมๆกับหนูนะคะ”
ดาบด้ามยาวทิ้งลงบนพื้น ร่างสูงใหญ่ที่ตัวลงนั่งกุมขมับลำบากใจกับคำขอของลูกสาว
“..รินพ่อปล่อยให้ลูกเล่นมามากพอแล้วนะ”
“คุณครับผมจริงจังนะครับไม่ได้เล่น! เรื่องวันนี้ผมจะขอรับผิดชอบทั้งหมด” ไอ้ดิคตอบ
“รับผิดชอบอะไร! แต่งงานหรอพอเถอะเรื่องนั้น!!”
“ผมไม่รีบครับ อยู่กันก่อนแล้วค่อยแต่งก็ได้ครับ”
“แก!”
“ผมหมายถึงหมั้นกันก่อนแล้วเรื่องแต่งงานค่อยว่ากันอีกที”
“ฉันไม่ให้แกหมั้นกับลูกสาวฉันหรอก!”
“แต่ผมxxxและก็xxxกับลูกสาวคุณแล้วนะครับ!!!”
.....-o-…..
เงิบ ไอ้เชี่ยดิคมึงจะตรงเกินไปหรือป่าว
“ตายซะเถอะแก!!!!!!!!!!”
“Nooooooooooooooooo!!!!”
หลังวิ่งไล่ฟันกันจบในวันนั้นทางฝั่งบ้านน้องรินก็นัดดิคไปคุยเรื่องการรับผิดชอบค่าเสียหายและเรื่องหมั้น แต่เพื่อนผมยังนอนอยู่โรง’บาลอยู่เลยไม่รู้จะได้ออกเมื่อไหร่ วันแรกที่ไปนี่อาการโคม่าเลือดอาบทั้งตัวเลยโดนไปหลายทีอยู่ วันนี้ค่อยแวะไปเยี่ยมมันหลังกลับจากประชุมบริษัทแล้วกัน
“ตั้งใจทำงานเข้านะครับ” ยูกิพูดพลางส่งกระเป๋าให้ผม
“วันนี้กลับดึกหน่อยนะ^^”
ยูกิก้มหน้าเล็กน้อย ผมเห็นทำแก้มป่องๆงอนหรอ น่าร้ากกกกกกก
ฟอดดดด!!
“นี่!!”
ยูกิทำตาโตเมื่อผมชกฉวยความหอมจากแก้มแดงสีมะเขือเทศ
“ไปแล้วนะครับที่รัก^^”
“ไปๆซะทีเถอะ-////-”
ฟอดดดดด!!
“พอเลยนะครับ!!”
“ไม่ได้หรอกก็ยูกิทำหน้าน่ารักนี่><”
“ไปทำงานเลยเดี๋ยวก็สายหรอกครับ!!”
“ไม่ไปแล้ววันนี้จะอยู่กับเมีย>///<”
“ตาบ้า!!!!”
รักที่สุดเลยยูกิ นายทำให้ฉันมีความสุขที่สุด
“ไปทำลูกกันนะ^^”
“บ้าหรอครับผมท้องไม่ได้!”
“ไปอ่านSulfur Loveซะ-o-!!”
“ขายของอีกล่ะ ว้ากกกกกก ปล่อยนะ!!”
ผมช้อนร่างผอมๆพาดบ่าเดินเข้าห้อง นายทำให้ฉันเครื่องติดซะแล้วยูกิ
..รับผิดชอบด้วยนะ^^…
+++++++++++++++++
ตอนหน้า ตอนพิเศษของดิครินนะคะ
เดี๋ยวว่าตัดจบดื้อๆเลยหรอ><
++++++++++
เลื่อนสอบGAT PAT จ้า แต่ไกลไปนะ ลืมหมดที่อ่าน-_-;;
เพราะเตรียมสอบเลยไม่ได้แต่งเพิ่ม ไม่ได้ลง
พอพ้นสอบนี่ไปก็อัพตามเดิมได้ ฮี่ๆ>///<
แต่สัปดาห์หน้าก็มีสอบของมหาลัยอีกนะ-o-
-
มีแอบขายของด้วย อิอิ
-
อ่านตอนนี้แล้วหัวหมุนติ้วยังไงไม่รู้ ฮ่ะๆ
-
จ๊ากกกกกกยูกิฉันสงสารแกจังมาอยู่กับฉันซะนะโทรุนะมันบ้า(โทรุ:ฮึ่มมม)(ลูเฟอร์:ฝนจะตกไง?ห๊ะ)(โทรุ:ฝนไม่ตกแต่ก็จะฆ่ามึงงงง) สรุปเค้าบ้าเอง อิโทรุได้ยูกิแล้วคริคริ แม่นางรินนี่ใจง่ายเนอะ55ดีแล้วไปอยู่กะไอ่ริชมันจะได้ไม่ขวางคนอื่นเขาฮ่าฮ่า #แกทแพทอ่ะไม่น่าเลื่อนสอบเลย เค้าไม่ได้หยุดเลยพรุ่งนี้อุตส่าห์ได้หยุดยาวทั้งที
-
แหมะยูกิ สบายละสิ 5555
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :impress2: :impress2: :-[ :-[
:o8: :o8: :hao7: :hao7: :hao6: :hao7: :mew1: :mew1: :hao7: :hao6:
-
รอตอนต่อไปจ้า
-
:pig4: ช่วงหลังๆ นี้ตลกอ่ะ รออ่านตอนต่อไปนะ
-
ตอนพิเศษ (ริชดิค & ริน)
...1 วันของฉันและเธอ ...
[Richdick’s part]
... You are beautiful girl ….
ผมมองแผ่นหลังเล็กตั้งตรงที่ก้าวเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ จะให้ใส่ชุดเจ้าสาวเดินในเมืองมันก็ยังไงๆ ผมเลยคิดว่าน่าจะพามาซื้อชุดเปลี่ยน แต่เธอก็ยังไม่หยุดเข้าร้านไหนเลยซักร้าน
“สาวน้อย! ยังเลือกร้านที่ถูกใจไม่ได้อีกหรอ^^” ผมเอ่ยปากถาม
“ได้แล้วค่ะ ร้านนี้ไง”
ผมเงยหน้ามองป้ายสีเงินบนตึกสีทึบทะมึน นี่ร้านขายเสื้อผ้าหรือบ้านผีสิง ผมเดินตามเธอเข้าไปด้านในร้าน นี่ผมหลุดมาอีกโลกนึงหรือเปล่า ผนังอิฐสีเทาถูกพ้นสีเป็นลวดลายต่างๆ ภายในตกแต่งด้วยล้อรถและถังน้ำมันขนาดใหญ่ คนในร้านก็เจาะจมูก เจาะปาก เจาะลิ้นแถมยังทำผมสีแสบตาอีกด้วย นี่มันEMOหรอ
“คิดว่าชุดนี้เป็นไง”
สาวน้อยหยิบเสื้อสีดำขาดๆกับกระโปรงลายสก็อตทาบที่ตัวแล้วหันมาให้ผมดู
“ก็...”
“ฉันอยากจะย้อมผมซัก7สีด้วยแหละ อยากทำมานานแล้ว^^”
“เธอนี่ทำอะไรขัดกับหน้าตาจังเลยนะ^^”
ดูแล้วน่าจะชอบแต่งตัวเรียบร้อยๆ ใส่กระโปรงยาวๆ แต่ไหงมาแนวร็อกซะได้
“อย่างมองคนที่ภายนอกสิ-3-”
“ก็เธอดูเรียบร้อยขนาดนี้”
“มันก็แค่เปลือก จริงๆแล้วฉันน่ะชอบฟังเพลงร็อก อย่างแต่งตัวเถื่อนๆมานานแล้ว จริงๆแล้วในกล่องสมบัติของฉันน่ะมีแต่ซีดี J-Rock ทั้งนั้นเลย X Japanฉันก็มีนะ*o*”
คนเรามองกันแค่ภายนอกไม่ได้จริงๆ...
“ฉันไปลองชุดก่อนนะ”
แล้วเธอก็หายเข้าไปในห้องลองชุดซึ่งตอนแรกผมนึกว่ามันคือประตูหลังร้าน ทำไมสภาพมันดูโทรมๆ ผมยืนกอดอกมองบรรยากาศน่าสะพรึงภายในร้าน แต่ละคนแต่ตัวเหมือนคนนอนดึก ขอบตาดำหัวฟูๆ ผมไม่ค่อยชอบแนวนี้เท่าไหร่เลยแหะ
แกร๊ก!
ร่างเพียวบางเดินออกมาจากห้องลองเสื้อ เธอใส่เสื้อสายเดี่ยวสีดำทับด้วยเสื้อขาดๆเหมือนโดนกรีดและก็กระโปรงสั้นที่โชว์ขาขาวๆ
“Wow…”
“โรคจิต!”
อยู่ดีๆก็โดนด่า ก็แค่มองขาแค่นั้นเองนะ
“เอาชุดนี้หรอ” ผมถาม
“อือ เอาแบบนี้แหละ”
“ครับๆ”
ผมเดินไปเคาเตอร์เพื่อจะจ่ายเงิน คนในร้านต่างจับจ้องมาที่สาวน้อยข้างผม นั่นสินะตอนเข้ามาอย่างกับเจ้าหญิงแต่ตอนนี้เหมือนคนโดนสิงยังไงก็ไม่รู้ แต่คนสวยทำอะไรก็ดูดีล่ะนะ
“ละ..แล้วจะใช้คืนให้-///-” เธอบอก
“ไม่ต้องหรอก^^”
“ไม่เอาฉันไม่อยากติดหนี้บุญคุณใคร ไม่อยากมาตามใช้ชาติหน้า-///-”
“แต่ฉันอยากให้ติดนี่นา”
“บ้า-////-”
ใบหน้าหวานก้มหน้าหลบตาผม เธอกำลังเขินอยู่ใช่มั้ยเนี่ย ก็น่ารักดีนะ ด่าเพราะเขินชักอยากโดนด่าอีกจังเลย ฮ่าๆ (คนเขียน :มาโซสินะ...สินะ )
“อยากกินราเมงตรงนั้นจังเลย!”
สาวน้อยบอกพลางชี้ไปที่ร้านรางเมงที่มีคนต่อแถวยาวล้นออกมานอกร้าน
“กินร้านอื่นดีกว่านะ” ผมบอก
“จะกินร้านนี้!”
ดื้อชะมัด ให้ตายเถอะ
“อยากกินเครปร้านโน่นด้วยอ่ะ”
“งั้นไปกินเครปก่อนดีกว่า”
“ต้องกินรางเมงก่อนสิ!”
“กว่าจะได้กินเครปไม่ขายหมดพอดีหรอ”
“งั้น! คุณต่อแถวร้านราเมง ส่วนฉันไปซื้อเครป ตกลงนะ”
ตกลงอะไร นี่เธอไม่คิดจะฟังคำตอบฉันก่อนหรือไงวิ่งไปโน่นแล้ว ผมลากสังขารตัวเองมาต่อแถวร้านราเมง มันอร่อยขนาดนั้นเลยหรอคนถึงต่อคิวเยอะขนาดนี้ ชาตินี้ผมจะได้กินมั้ยเนี่ย
1 ชั่วโมงผ่านไป
ผมยังปักรากจุ่มอยู่หน้าร้าน ทำไมแถวมันไม่ขยับเลยวะเนี่ย พวกข้างในมันเข้าไปกินหรือไปช่วยเจ้าของร้านตั้งหม้อวะ
จึ๋งๆ
ผมมันไปมองสาวน้อยที่ถือเครปมาให้ผม หายไปชั่วโมงได้เครปมาอันเดียวเนี่ยนะ
“แถวไม่ขยับเลยอ่ะ” ผมบอกเธอ
“อือ ไม่กินแล้วล่ะ อิ่มแล้ว^^”
-_-++ แล้วให้ฉันมายืนตากลมเพื่ออะไร
“ไปเกมเซนเตอร์กันเถอะ^^”
เธอลากผมอกจากแถว สาวน้อยเธอน่าจะเปลี่ยนใจให้เร็วกว่านี้หน่อยนะ ให้ฉันยืนทำซากอะไรตั้งหนึ่งชั่วโมงห๊ะ!!!
“^^”
เธอหันมายิ้มให้ผมที่เริ่มจะคายเขี้ยวออกมา มาเดทกับผู้หญิงต้องตามใจ เย็นไว้ๆค่อยรวบยอด!
ผมไม่เคยรู้มาก่อนว่าการเลี้ยงผู้หญิง “คนนี้” “คนเดียว”และ “วันเดียว” จะทำให้ผมสูญเงินไปมากขนาดนี้ เธอกำลังคิดว่าบ้านผมเป็นเจ้าของบ่อน้ำมันหรือเป็นหุ้นส่วนappleหรือเปล่า บางทีผมควรจะหันไปกลับทบทวนเรื่องจะสร้างอนาคตร่วมกับเธอ-_-
“แถวนี้มีแต่ห้องพักแคบๆ อาจจะไม่ค่อยสะดวกสบายเท่าไหร่” ผมบอก
“ไม่เป็นไรหรอกแค่นี้ก็พอแล้ว”
เธอทิ้งตัวนอนลงบนโซฟาสีหม่นพลางเหยีบดแขนเหยียดขา
“ฉันน่าจะเตือนเธอให้พอตั้งแต่ออกจากร้านแรกแล้วล่ะนะ” ผมบอก
“อะไร-_-?” เธอถาม
“ไม่มีอะไรหรอก^^;”
ผมถอนหายใจอย่างเพลียๆพลางกวาดตามองเครื่องประดับบนตัวเธอที่รวมกันไม่ต่ำกว่า 20 ชิ้น มันเหมือนมีโซ่โยงพันรอบตัวเธอไปหมด เธอเป็นต้นคริตส์มัตหรือไงเนี่ย ถ้าใช่ผมจะได้ออกไปซื้อไฟมาประดับเพิ่ม ยังพอเหลือพื้นที่ ¼ ตารางนิ้วบนตัวเธอให้แปะสติกเกอร์รูปดาวลงไปด้วย
“เดี๋ยวจะทำผม7สีให้ดูอยากเห็นมั้ย><”
“อืม เอาสิ” ไม่อยากเห็นหรอกผมเธอก็สวยดีอยู่แล้วนะ
“ไอ้นี่มันใช้ยังไงนะ ต้องผสมน้ำหรือเปล่า”
เธอถามพร้อมกับหยิบแผงชอล์ก7สีออกมา มันเป็นแบบให้ทาลงไปบนผม แต่ก่อนเพื่อนผมก็เคยใช้อยู่
“เดี๋ยวฉันทำให้”
ผมหยิบแผงชอล์กออกมาแกะ ผมจับเธอนั่งหันหลังก่อนจะดึงผมเธอขึ้นมาทาสีลงไป
“คุณเป็นคนดีจังเลยนะ”
เธอบอกไปกินช็อกโกแลตไป
“ไม่หรอก ฉันดูเป็นคนดีหรอ ฮ่าๆ”
“ไม่เคยมีใครตามใจฉันขนาดนี้มาก่อนเลย อุส่าห์รอคิวร้านราเมงให้ฉันด้วย-///-”
เธอประทับใจอะไรง่ายจังนะ อย่าบอกนะว่าไม่เคยเจอใครทำอะไรแบบนี้ให้ ตอนแรกก็กะจะไม่รอหรอกนะ แต่เห็นเธอยิ้มได้ฉันก็หายเหนื่อยยังไงก้ไม่รู้-///-
“พ่อเธอไม่ตามใจเธอหรอ”
“ไม่ ถึงจะดูเหมือนตามใจฉันแต่เขาเห็นถึงประโยชน์ที่เกิดขึ้นเขาถึงจะปล่อยให้ฉันทำ”
“ถูกเลี้ยงมาแบบไหนกันเนี่ย”
“แบบเป็นหุ่นเชิดละมั้ง”
“คิดแบบนั้นหรอก แต่ฉันว่าพ่อเธอตามใจเธอมาก ตอนนี้คงกำลังเป็นห่วงเธออยู่แน่ๆ”
“ไม่มีทาง...”
“พรุ่งนี้ไปพิสูจน์กันมั้ยล่ะ^^”
“คุณเป็นใครกันแน่?”
“เป็นผู้ชายธรรมดา”
“แล้วไม่รู้สึกอะไรหรอเวลา..อยู่กับฉัน”
“ห๊ะ!?!”
“นี่ฉันไร้เสนห์ขนาดนั้นเลยหรอ-////-”
สาวน้อยเงยหน้ามองผม เธอขมวดคิ้วเม้มปากเหมือนเด็กกำลังงอนอะไรบางอย่าง
“ฮ่าๆ ไม่ขนาดนั้นหรอก”
“หมายความว่ายังไง!”
“ก็...”
“ทำไมไม่จูบฉันล่ะ!”
นั่นมันนอกเหนือที่เพื่อนสั่งมา เอาแล้วไง ผมจะทำยังไงดี
“Kisssss”
ร่างบางหันมากอดคอผมแน่น ใบหน้าสวยยื่นเข้ามาหมายจะจูบผม ผมไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องเสียหายหรอกนะถ้าเธอจะจูบผม แต่สถานการณ์แบบนี้มันอาจจะเกินกว่าจูบไปก็ได้
...เอาก็เอา...
ผมสอดมือช้อนท้ายทอยเล็กขึ้นรับริมฝีปากของผมแต่...
ผลุบ!
ร่างเล็กหล่นลงไปนอนบนพื้น งงสิครับ ผมรีบนั่งประคองตัวเธอ ยังไม่ทันจูบทำไมถึงร่วงลงไปอยู่กับพื้น เสียงหายใจยาวกับหน้าอกไหวเพื่อมจังหวะช้าทำให้ผมรู้ได้ทันทีว่าสาวน้อยคงผมเข้าห้วงนิทราไปแล้ว
“เหนื่อยมาทั้งวันเลยสินะ”
ผมช้อนร่างนุ่มนิ่มเข้าไปวางลงบนเตียงในห้องก่อนจะเอาผ้าห่มมาคลุมร่างของเธอไว้
“ฝันดีนะ”
ผมโน้มตัวลงจุมพิตที่หน้าผากเนียน หวังว่าเธอจะฝันดีและได้พบเจอแต่เรื่องๆดีๆจากนี้ไป จนชั่วนิรันดิ์
หมับ!
จะ...จับชายเสื้อไว้ เหมือนในการ์ตูนเลย-////- ผมนั่งนิ่งปล่อยให้มือเล็กๆจับเสื้อผม คงอยากจะอ้อนให้ผมอยู่ด้วยสินะ
“ฮะ...ฮือออ”
ร้องไห้หรอ
“ริน..”
หมับ!
ร่างเล็กผลักตัวผมลงก่อนจะลุกขึ้นมานั่งคร่อมตัวผม
“ทามมมม ตัววววดีๆน้า~ เดี๋ยวกลับปายยยย รินจะให้ป๊ามาสู่ขอน้า~”
“ริน! เธอ....อุ๊บ!”
ผมยังไม่ได้เตรียมใจเลย เดี๋ยวสิ! กะทันหันเกินไปแล้วนี่เมาชอล์กหรือไงเนี่ย
“แฮ่ก!...ไม่ได้นะริน เด็กมาปล้ำผู้ใหญ่แบบนี้!!”
ผมพยายามผลักตัวเธอออก
“ไม่เห็นเป็นรายยยย รินไม่ติดคุกซะหน่อยยยย”
“แต่ฉันจะติดน่ะสิ!”
“ช่ายยยย ฮ่าๆ”
วันที่ dd เดือน mm ปีxxxx ผมถูกผู้หญิงตัวเล็กๆพรากความเป็นผู้ใหญ่โดยที่ผมต่อต้านไม่ได้(ส่วนหนึ่งคืออารมณ์มันพาไป ผมไม่ได้ตั้งใจแต่เจตนา 3/4) ผมไม่รู้ว่าเธอเกิดเมาอะไรขึ้นมา แต่ผมคาดว่าคงจะเป็นเจ้าช็อกโกแลตกลิ่นแปลกๆนั่นแน่ๆ ไม่น่าเลย.... โทรุฉันขอโทษแต่ฉันไม่ได้เริ่มก่อนนะเว้ย-o-;
++++++++++++++++
หายหัวไปแบบกระทู้จม ต้องจ้างรถมาขุดเลยนะเนี่ย555
เหลือสอบ 7วช. GAT PAT ตอนนี้ได้สัมภาษณ์TNI อีกแล้วครับท่าน
(ไม่ได้ทุนก็ไม่เอา มันไกล -3-)
ตอนหน้า เฟียสน้ำ(หายไปนานลืมชื่อตัวละคร กรรม)
-
แปะ
สู้ๆน้า รินช่างไวไฟ 5555
-
บทที่ 17.1
[Namkang’s part]
ตอนนี้ผมยังอยู่ที่ปากช่อง แต่ไม่ได้อยู่ที่บ้าน ผมกำลังอยู่ที่โรงพยาบาล
“ซื้อหมี่เกี๊ยวมาฝาก ไม่ลุกขึ้นมากินหรอ”
ผมถาม คนบนเตียงสีขาวนอนหลับตาไม่สะดุ้งสะเทือนกับเสียงของผม ใจคอจะหลับเป็นตายเลยสินะ หลังจากที่ผมหลงป่าพวกญาติๆผมก็ระดมคนช่วยตามหา เขาบอกว่าพบผมนอนอยู่ในอ้อมกอดของเฟียส เสื้อทั้งหมดเขาก็เอามาห่มให้ผม ทำตัวเป็นพระเอกไงสุดท้ายก็ไข้กินดีไม่ปอดบวมตาย
“เฟียส...”
ผมเอื้อมมือไปบีบต้นแขนเฟียส ใบหน้าหล่อย่นคิ้วหายใจแรงสีหน้าดูอึดอัด ผมดันหมอนลงไปให้หน้าเขาเชิดขึ้น หวังว่าจะหายใจง่ายขึ้นนะ
“ตัวอย่างกับควาย แต่ไม่ถึกเอาซะเลยนะ! ตื่นขึ้นมาได้แล้ว! ฮือๆ”
ไม่ได้อยากจะร้องไห้ แต่ผมไม่รู้จะทำยังไงให้เขาตื่นขึ้นมา อาการก็ไม่เห็นจะดีขึ้นซักนิดเลย..
“..ฉันยังไม่ตาย บ๊องเอ๊ย!”
เสียงกวนส้นกระตุกหางตาผมให้เหลือบมองใบหน้าหล่อที่ยับยู่ยี่
“ฟื้นขึ้นมาทำไมก็ไม่รู้...” ผมบอกพลางขยับตัวออก
“ถ้าไม่ตื่นเดี๋ยวคนบางคนก็ร้องไห้น้ำตาท่วมห้องพอดี” มันบอกแล้วยักคิ้วขึ้น
“ทะ..ที่ร้องไห้น่ะ! ดีใจต่างหาก>O<!” ดีใจเว้ย! ตายๆไปซะ!!
หมับ!
ตุ้บ!
มือใหญ่เหวี่ยงตัวผมลงบนเตียงก่อนจะลุกขึ้นมานั่งทับผม นี่ผมก็พึ่งหายไม่สบายนะ เหวี่ยงขนาดนี้มันเจ็บหลังนะเว้ย! แล้วคิดว่าตัวเองหนักเท่าไหร่กันมานั่งทับผมเนี่ย!
“ลุกออกไปเลยนะ!” ผมแหกปากแว้ดๆ
“ถ้าฉันตายฉันก็จะเอาแกไปด้วย!!”
“ไม่อยากอยู่ด้วยซะหน่อย จะตายก็ตายไปคนเดียวเซ่>O<!”
“ถ้าฉันตายก็จะหาแฟนใหม่ใช่มั้ยห๊ะ!!”
“เหอะ! ไม่ต้องรอให้ตายฉันก็จะหาใหม่อยู่แล้ว..อ๊ะ! หยุดนะ>///<!!”
มันกระชากคอเสื้อผม ย้ำ! กระชากเลยนะ แหกหมดเลย เสื้อยืดตัวโปรดผมด้วยTOT มันทิ่มจมูกแหลมๆของมันลงมาที่คอผม ปากก็ขบเม้มเนื้อผมเสียงดังเหมือนคนกินจุปาจุ๊บ มันมันส์แต่ผมคันมากเลยเส้นผมมันแข็งๆแหลมๆทิ่มคอผมเนี่ย อยากจะเอาไบกอนฉีด
“เฟียส!!”
มันงับไหล่ฝังเขี้ยวลงไปแรงๆ ผมล่ะอยากจะร้องไห้อีกรอบมันเจ็บนะเว้ย!! ผมถีบ ทึ้ง จิกหัวมันโยกมันก็รวบมือผมกดไว้เหนือหัว
“ถ้ามีรอยเต็มตัวขนาดนี้ดูสิจะยังหาแฟนได้อีกมั้ย!!”
มันเปิดเสื้อผมก่อนจะมุดหัวเข้าไปดูดเนื้อข้างใน ฟันแหลมคมกัดหัวนมผมเบาๆเชิงหยอก แต่ผมก็กลัวว่ามันจะกัดนมผมขาด มันยิ่งบ้าๆอยู่ด้วย!!
“คุณน้ำคะดิฉันเอาอาหารกลางวันมา....ให้-o-…”
ถึงจะเป็นห้องเดี่ยว ตราบใดที่ไม่ใช่บ้านก็หาคำว่า “ส่วนตัว” ไม่ได้หรอก นางพยาบาลคราวป้ายืนอ้าปากค้างมองคนไข้ที่ลุกขึ้นมากระทำชำเราคนเฝ้าไข้ ผมจะแก้ตัวได้มั้ยว่าเรากำลังเล่นหาแมลงสาบในเสื้อผมอยู่ ไอ้บ้านี่เลยมุดหัวเข้ามาในเสื้อผม ส่วนที่มันจับมือผมไว้เพราะเกรงว่าผมจะจกแมลงสาบกิน...สินะ สินะ
อ๊ากกก!! มันฟังไม่ขึ้นเลยนะเหตุผลโง่ๆอย่างนี้T^T
“คะ...คือ เขาๆ เขาละเมอครับ!! ฮ่าๆ คิดว่าตัวเองเป็นหมาป่า^O^;;” นาทีนี้ต้องแถแล้ว
“ใครเชื่อก็บ้าล่ะ-*-” ไอ้หมาบ้ากระซิบ
“อ่อ อย่างนี้ที่เอง^^”
คุณพยาบาลตอบ
“เอ่อ-_-..// ฮ่าๆ ครับๆ^O^;;”
เจ้าหมาบ้าถึงกับเงิบ ส่วนผมก็หัวเราะแก้เก้อไป ฮ่าๆ
“ไหนๆคนไข้ก็ตื่นแล้วเดี๋ยวขอวัดไข้หน่อยนะคะ”
ผมฉวยโอกาสหนีเข้าห้องน้ำขณะที่พยาบาลกำลังวัดไข้ของเฟียส ผมดึงคอเสื้อลงดูรอยจ้ำแดงๆเหมือนโดนยุงกัดที่เป็นสายสร้อยยาว ที่ไหล่ซ้ายยังมีรอยฟันกับน้ำลายหนืดๆติดอยู่ด้วย สภาพอย่างนี้ผมคงต้องใสเสื้อคอเต่าแล้วล่ะ -_-
แกร๊ก!
ผมเปิดประตูออกไปน่าจะเสร็จแล้วมั้ง ข้าวโรง’บาลก็ให้เฟียสกินไปแล้วกันผมไม่ค่อยชอบอ่ะ มันจืดๆ เบื่อเลยไปซื้อบะหมี่แห้งมากิน
“นายกินข้าวไปแล้วกันเดี๋ยวฉันกิน..-o-!!”
ผมมองเส้นนุ่มๆชุ่มน้ำตาลลอยอยู่คาปากสีเข้มคู่นั้น
“นั่นมันของฉันนะ>O<!!” เฮ้ย! อุส่าห์ถ่อลงไปซื้อมา เดินข้าม 3 สะพานเลยนะเฟ้ย!
“กินข้าวต้มโรง’บาลไปสิ ซู้ดดด~”
“นายน่ะแหละยังไม่หายป่วยกินข้าวต้มไป-o-**”
“มันไม่น่ากิน!!”
“แต่นั่นมันของฉัน>O<!”
“...มานี่”
“อะไร-o-”
“มานี่!!”
“โรงพยาบาลนะจะว้ากทำไม-_-++”
ผมก้าวเท้าเข้าไปหาคนเอาแต่ใจบนเตียง เฟียสม้วนเส้นบะหมี่ใส่ช้อนแล้วยื่นมาจ่อปากผม
“กินดิ! รอแมลงวันตอมก่อนหรือไง-_-”
“กินเองได้!”
“เรื่องมากก็ไม่ต้องกิน!!”
“งับ!”
กินก็ได้ ใครซื้อกันแน่วะ-*-
“หวานชะมัด ใส่พริกอีกหน่อยสิ” ผมบอก
“ฉันป่วยอยู่จะกินเผ็ดได้ไง!”
“ก็อยากใส่นี่-o-”
“ไปซื้อเองไป!!”
ไอ้สางงงงงงงขยา อันนี้กูซื้อมาแดกเองนะเว้ย มึงอ่ะตื่นมาก็มาแย่งกินแถมยังไล่กูไปซื้อใหม่อีกนะ>O<!!!
“ไปก็ได้!” ผมสะบัดหน้า
“เฮ้ย! จะทิ้งฉันอยู่คนเดียวหรอ!”
“นายบอกเอง-o-”
“เอ้า! เอาไปอิ่มแล้ว-_-”
“เอาของเหลือมาให้ฉันกินเนี่ยนะ-o-”
“จะกินมั้ย!!”
“กิน>O<!”
ผมดึงจานมา มันเอาจานลองข้าวต้มมาใส่หรอเนี่ย ใบหน้าหล่อเซหลบเมินออกไปนอกหน้าต่าง ผมหยิบส้อมม้วนเส้นใส่ช้อนก่อนจะยื่นไปจิ้มแก้มมัน มันทำเสียงจิ๊จ๊ะไม่พอใจหันมามองผมตาขวาง
“เล่นไรเนี่ย! เดี๋ยวสิวขึ้น!”
“แบ่งกันกินไง” ผมบอก
“หือ^^”
“ไม่ต้องมาทำเป็นยิ้มจะกินมั้ย-o-!”
มันจับมือผมให้ป้อนเส้นเข้าไปในปาก ผมจ้องใบหน้าคมที่หลับตาพริ้มเหมือนคนได้กินของอร่อย ทะ...ทำไมต้องทำหน้าเหมือน..มีความสุขขนาดนั้น..
“อร่อย”
“เหอะ! ปรุงไม่เห็นจะได้เรื่อง-*-” ผมบอก
“น้ำ..”
“ว่า?”
คนเจ้าเล่ห์ยื่นหน้าเข้ามาประชิด ผมรีบหลับตาปี๋ก้าวขาถอยหลังหลบแต่ปากจมูกโด่งก็จรดลงมาสูดกลิ่นแป้งจากแก้มผม ริมฝีปากได้รูปผ่อนลมร้อนรดแก้มผมเบาๆก่อนจะผละออกไป
ผลั๊วะ!!
“เฮ้ย!! อะไรเนี่ย!”
มันโวยวายเมื่อผมหยิบหมอนฟาดเข้าหน้าหล่อๆของมัน
“เกินไปแล้วนะ!! มีสิทธิอะไรมาหอมแก้มฉัน!!”
“ฉันเป็นแฟน..”
“ไม่ใช่ซะหน่อย!! ไม่กินแล้วนายกินไปคนเดียวแล้วกัน!!”
“น้ำ!!”
“ฉันไม่นอนเฝ้าด้วย อยู่ไปเองคนเดียวเลย!!”
ผมจ้ำเท้าอยากจะออกไปนอกห้องจริงๆ ได้ทีละเหลิง ผมก็ดันลืมตัวปล่อยให้มันหอมแก้มซะได้!! ยังไม่หายโกรธหรอก ถึงผมจะเป็นพวกหัวอ่อน เชื่อคนง่ายแต่เรื่องแบบนี้ผมไม่ให้อภัยง่ายๆหรอก!!
“จะให้ฉันทำยังไงน้ำถึงจะกลับมาคบกับฉัน!!”
เสียงตะโกนดังขึ้น ผมหยุดชะงักหันกลับไปมองคนตัวใหญ่ที่กำหมัดแน่น ใบหน้ารูปสลักขมวดนิ่งกดดันหัวใจผม นายไม่ต้องมาทำหน้าเจ็บปวดเลยนะ! นายเป็นคนก่อเรื่องเอง! ไม่ต้องมาทำเป็นโกรธคนอื่นด้วย!!
“ถ้ายอมให้ฉันกดหัวแล้วฉันจะคิดดูอีกทีแล้วกัน!”
คนอย่างนายคงไม่ยอมสินะ พวกถือศักดิ์ศรี ไอ้คุณหนู ไอ้เด็กเอาแต่ใจอย่างนาย!!
“ได้!! ฉันจะยอมให้นายกดหัวจนกว่านายจะพอใจ!!”
“....เฟียส....นาย...”
...กำลังเมายาลดไข้สินะ...
-
ไม่ได้อ่านเรื่องนี้ตั้งนาน~ นำ้ก็หายโกรธเฟียสซะทีเถอะ
-
เมายาลดไข้
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
อิเฟียส^^อิน้ำ
-
จัดให้เฟียสสักดอกสิน้ำ
-
:hao6: :hao6:
ชอบคู่เนี่ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! น่ารักทีสุด :ling1:
-
น้ำ ยอมๆไปเหอะ 555
-
:ruready งง? กดหัวอะไรอ่ะ :hao4:
-
กดหัวอะไร?
ตอบ มันคือการจิกหัวใช้ ให้อยู่ใต้อุ้งเท้า ประมาณนี้อ่ะค่ะ อธิบายยังไงดี555+
สถานะก็คือให้น้ำเป็นราชินีส่วนเฟียสเป็นทาสรับใช้อ่ะค่ะ :impress2:
(http://image.ohozaa.com/i/e16/wULTIc.jpg) (http://image.ohozaa.com/view2/xj1NoEpQgmdWjqdh)
(http://image.ohozaa.com/i/2cc/krDIMq.jpg) (http://image.ohozaa.com/view2/xj1Nk2GYzOB7cUy7)
-
น่ารักกกก
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกก
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
เอาคืนให้หายแค้นไปเลยน้ำ 555
-
อ่อๆ เข้าใจแล้ว :mew3:
จะรอดูน้ำจัดเต็มจ้า :hao7: :hao7:
เฟียส์นายไม่รอดแน่ทำน้ำเสียใจมาเยอะ :hao7: :hao7:
-
เวอร์ชั่นนี้ก็น่ารักดีไปอีกแบบ
-
ตอนพิเศษ
วันเด็ก
...เฮ้ย!!...ตังค์...
“ชิบหายแล้วววววว!!!”
ผมโวยวายพลางแงะกระเป๋าตังค์ทุกซอกทุกมุม ทำไมมันมีแค่ยี่สิบบาทว้า!! จะว่าไปเมื่อวานก็เอาไปเลี้ยงแม็คฯ สาวที่เดทด้วยกัน พาไปดูหนัง ผมก็เพลินเลย กรรม พรุ่งนี้จะกินอะรายยยยย-o-;;;
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
ผมกดมือถือหาเพื่อนคนแรกที่ผมนึกถึงผมรู้ว่ามันคงช่วยผมได้
(.....ติ๊ด.....)
“ไอ้เฟียสยืม...”
(โทรมาหาพ่อมึงหรอตีห้า!! แดกนมแล้วไปนอนต่อไป!!)
ตรู๊ดดดดดดด....
นอกจากไม่ให้แล้วยังด่าผมอีก ไม่เป็นไรผมมีเพื่อนอีก โทรใหม่ก็ได้ครับ
(..............)
“รับแล้วก็ช่วยพูดหน่อยได้มั้ยวะครับ-_-” ผมบ่น
(กำลังยุ่งอยู่) ไอ้คิระบอก
“คุยแปปเดียวๆ”
(อือ)
(...คะ..คิระ อะ..อ๊า)
...อะไร เสียงใครวะ-o-?...
(เงียบก่อนสิเซฟ)
(ฮ้า~ นะ..นายก็ เลิกขยับก่อนสิ..อือออออ)
ไม่ต้องมีคำบรรยาใดๆซักคำให้ลึกซึ้ง แค่ฟังก็รู้แล้วล่ะ ผมผิดเองที่โทรไปเวลานี้
“ขะ...ขอโทษที่รบกวน แค่นี้นะ-///-” ผมบอก
(มีเรื่องจะคุยไม่ใช่หรอ)
“ไม่ล่ะ ไม่มีแล้วขอให้สนุกนะ^^;”
ผมวางสายลง ไม่คิดว่าจะโทรไปเจออะไรแบบนี้เข้า ยันเช้าเลยหรอฟิตไปมั้ยวะครับ-_- เหลือคนเดียวละ ถ้ามันยังช่วยผมไม่ได้อีกผมคงต้องกินมาม่าคลุกน้ำปลาแล้วล่ะอาทิตย์นี้
(คร้าบบบบบบบบบ~ ฮ้าวววว)
“ฟิล...”
(อ้าวคุณมึงหรอเนี่ย โทษมาตอนนี้แสดงว่านาฬิกาบ้านคุณมึงตายสินะครับ)
“ขอยืมเงินหน่อยดิ ช็อตหว่ะ”
(คุณมึงพลาดแล้วววว ถ้าโทรมาเมื่อวานนะมึงได้ไปแล้วววว)
“อย่าบอกนะว่า...-_-”
(เอาไปเติมเกมหมดแล้วอ่า)
“เติมเข้าเกมแล้วมันกินได้หรอ-_-”
(กินด้ายยยยยยย)
“กินยังไง”
(อ้าว...กูก็คลิกเมาสซ้ายเลือกกินดิครับ)
“ครับ ขอให้อิ่มนะครับ-_-”
(เออๆ เดี๋ยวกูนอนต่อก่อนนะกูเพิ่งได้นอนตอนตี3เอง)
“แล้วทำไมไม่คลิกเมาส์ซ้ายแล้วเลือกนอนล่ะครับ”
(พี่มึงสิคร้าบบบบบบ ใช้สมองส่วนไหนคิด นอนในเกมมันจะหายง่วงได้ไง)
“เออๆ วางละ”
(คุณมึงควรจะวางตั้งนานแล้วครับ รบกวนคนจะนอน)
“เออๆ”
(แล้วก็.....แหกตาดูนาฬิกาก่อนโทรนะครับ ตรู๊ดๆๆๆๆ...)
“ไอ้....-*-”
ด่าไม่ทัน ผมโยนมือถือลงเตียงก่อนจะทิ้งตัวนอนลงไป ทำไมมันซวยแบบนี้นะวันนี้ ผมส่ายหัวไปมาไล่ความเครียดออกจากหัว เวลาเหลือเงินติดกระเป๋าแค่ยี่สิบบาทมันทำให้ผมหัวเสียมาก จะซื้ออะไรกินดี!!
...จะว่าไป...
ผมหยิบปฏิทินหัวนอนขึ้นมาอ่านแผ่นกระดาษสีเหลืองที่ติดอยู่
/ถ้าวันเด็กว่างก็มาช่วยพี่ทำงานด้วยละ มีค่าขนมให้ด้วย
เคลลี่/
....ค่าขนม...
....ค่าขนม = ฿...
....ค่าขนม = ฿_฿
ผมลุกพรวดไปอาบน้ำทันที ในที่สุดพระเจ้าก็ชี้ทางสว่างให้ผมแล้ว!! ขอบคุณพระเจ้า!!
“หล่อจังเลยนะแกเนี่ย^^”
“หรอครับ”
เคลลี่ยิ้มหวานให้ผม ไม่ใช่พี่สาวผมหรอกนะยัยเนี่ยผมไม่อยากจะนับญาติกับปีศาจร้ายแบบนี้ แล้วหน้าหล่อๆของผมทำไมมันถึงกลายเป็น...!!
“ทำไมพี่แต่งหน้าผมแบบนี่อ่ะ-o-!”
ตอนนี้สภาพผมเหมือนตัวตลกในคณะละครสัตว์เลย หน้าเคลือบแป้งหนา6ชั้นเอาไว้กันแดด ปากของผมถูกทาลิปสีแดงยาวลากไปเกือบถึงใบหู ต้องใส่วิกหัวฟูๆแล้วยังต้องใส่ชุดประหลาดๆ7สีอีก ทำร้ายกันเกินไปหรือเปล่า-_-
“ถ้าฉันให้แกแต่งหล่อแกก็จะป้อสาวไม่เป็นอันทำงานสิ!!”
“ผมก็เลือกนะ ในงานคงมีแต่พวกป้าๆน่ะแหละ”
“พูดป้าแล้วแกทำไมต้องหันมาหาฉัน-*-”
“พี่เดินผ่านกระจกหลายบานแล้วไม่สังเกตเลยหรอว่า...”
ผลั๊วะ!!
นิตยสารเล่มหนาฟาดลงบนหัวผม
“เจ็บ-*-” ผมโอด
“หัวแกไม่ใช่หัวฉัน-*-”
“จะฟ้องพ่อ”
“เชิญขี่ม้าสามศอกไปฟ้องพ่อเลยยะ^^”
“ไม่ต้องขี่ม้าหรอกโทรไปก็ได้ฟ้องละ^^”
ผมล้วงมือถือออกมากดหาเบอร์พ่อ
ปึก!
“เฮ้ย!!”
ยัยปีศาจแกล้งพุ่งกระแทกตัวผมจนมือถือหล่นลงพื้น ผมรีบก้มหยิบแต่กลับมีรองเท้าส้นสูงเหยียบทับมันไว้ซะก่อน
แกร๊ก!
“ตายแล้ว~ เผลอเหยียบจนได้^^”
“ยกขาขึ้น!!” ผมขึ้นเสียง
“ก็ได้ๆ”
ยัยปีศาจยกขาขึ้นก่อนจะกระแทกส้นสูงลงมาอีก
“เคล!!”
“ฉันก็ยกให้แล้วไงแกไม่ดึงออกไปเองนะ ใจคอจะให้ฉันยืนขาเดียวหรอ เมื่อยนะ><”
“แค่หน้าจอแตกไม่เป็นไรหรอ หึ^^”
“หรอจ๊ะ แล้วถ้าแบบนี้ล่ะ^^”
หมับ!
ฟิ้วววววววว~
ผมมองตามมือถือที่ลอยออกไปจากมือยัยปีศาจ มันล่วงลงไปสู่บ่อน้ำกลางสวนสาธารณะที่อยู่ไกลออกไปจากตึกที่ผมอยู่ แต่ยัยนี่เป็นมือขว้างเบสบอลมันก็เลย...
“ตั้งใจทำงานเข้านะจ๊ะ อย่าเอาเวลาทำงานไปโทรหาแด๊ดดี้นะจ๊ะที่รัก^^”
ยัยปีศาจเดินหน้าระรื่นออกไป ผมไม่น่ามาทำงานกับยัยนี่เลย ทำไมถึงซวยแบบนี้ -_-;;;
ผมยืนมองเด็กๆที่กำลังเดินจูงมือมากับพ่อแม่ บางคนก็เดินผ่านผมไปบางคนก็หยุดดูอย่างสงสัย วันนี้ผมต้องทำตัวเป็นเหมือนหุ่น งานไม่ยากแต่ร้อนชิบหาย ได้แค่ห้าร้อยเองด้วย-o-
“ปะป๊า~ นั่นตัวอะไรอ่ะ*o*”
เสียงเล็กๆเอ่ยถามแล้วชี้นิ้วมายังผม
“รูปปั้นล่ะมั้ง^^”
ผู้ชายท่าทางใจดีตอบ
“แล้วมะม๊าคิดว่าตัวอะไรฮับO.o”
เด็กน้อยแก้มป่องหันไปหาร่างสูงโปร่งอีกคน
“เอ่อ.....-o-”
ทำไมหน้ามันคุ้นๆหว่า ผมมองใบหน้าขาวใสกับสีผมน้ำตาลเหลือบทองที่เป็นเอกลักษณ์ ไอ้แนวการแต่งตัวเหมือนคนอยู่ขั้วโลกในประเทศไทยคงมีคนเดียว
...ไอ้ฟิล...
“รูปปั้นล่ะมั้ง^^” ไอ้ฟิลตอบ
“หรอ แต่ปังว่ามันเป็นคนนะ-o-”
มัน...-.- ไอ้ฟิลก้มลงบ่นพรึมพรำสลับกับมองหน้าผม มึงอย่านึกได้เลยว่าเป็นกู กูอายครับ-///-
“อื้มมมมมม -..-”
เด็กน้อยแก้มป่องเดินเข้ามาใกล้ผม จะว่าไปสีผมเหมือนฟิลเลยนะ ดูคล้ายๆไอ้ฟิลตอนเด็กๆด้วย ตาโตๆ แก้มป่องๆ แถมยังชอบใส่เอี๊ยมเหมือนกันเปี๊ยบ
จึ๋งๆ
นิ้วเล็กๆจิ้มต้นขาผม เล่นเอาผมสะดุ้งเปลี่ยนท่า
“ปะป๊า มะม๊า ขยับได้ด้วยล่ะ*o*”
เด็กนั่นชอบใจหันไปบอกพ่อกับ...แม่ เออ เด็กมันเรียกไอ้ฟิลว่า มะม๊า คุ้นๆหว่ะ
จึ๋งๆ
เด็กนั่นจิ้มอีก แต่ผมทำนิ่ง เมื่อกี้กำลังคิดอะไรเพลินๆเลยตกใจ ตอนนี้ไม่ละ
“ทำไมไม่ขยับอ่า ขยับจิ ขยับบบบ ขยับจิ >O<”
พี่เป็นหุ่นจะให้ขยับได้ไงวะครับ! ใบหน้าน่ารักยื่นเข้ามาใกล้ตัวผม แต่น้องมันเตี้ยหน้ามันก็เลยอยู่ระดับเดียวกับเป้าผม คุณพ่อคุณแม่ครับลูกคุณกำลังทำอานาจารผมด้วยก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์นะครับ กรุณาเอาหน้าลูกคุณออกไปห่างๆน้องชายผมด้วย-////-
“พอได้แล้วนะปัง” ผู้ชายใส่แว่นเข้ามาดึงมือเล็กๆออก
“เมื่อกี้มันขยับแล้วทำไมมันไม่ขยับแล้วอ่า-o-” เด็กนั่นถาม
“เขาเป็นหุ่นนี่ครับ^^” ไอ้ฟิลตอบ
“ไปดูตรงอื่นกันดีกว่านะ ไปเร็วครับ^^”
“ก็ได้ฮับ^^”
พูดจบผู้ชายตัวสูงก็เดินนำไป ไอ้ฟิลก็กางแผนที่เดินตามส่วนเจ้าเด็กนี่...ทำไมยังไม่ไปอีกวะ-_-
“หลอกป๊ากับม๊านิสัยไม่ดี-*-!!”
หลอกอะไร?
หมับ!
“นี่แน่ะ>O<!”
มือเล็กๆตะบบเข้ากลางหว่างขาผม มันบีบกล่องดวงใจผมของจนผมทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้น
“โอ๊ย!! นี่แก!!” ไอ้เด็กเปรต
“แบร่ >U<”
เจ้าตัวเล็กแลบลิ้นสีแดงออกมาพร้อมหัวเราะเยาะผมที่นั่งกุมเป้าตัวเอง กตัญญู รู้หน้าที่ เป็นเด็กดี มีวินัย สร้างไทยให้มั่นคง แต่แม่งสลายความมั่นคงกูซะแล้ว เจ็บชิบบบบ!!
ผมนั่งพักกินข้าวกลางวัน ผมเจออะไรซวยๆมาเยอะแล้วผมอยากกลับบ้านไปนอนละ ตากแดดจนเพลีย
“รูปปั้นกินข้าวได้ยังไงอ่า-o-”
ผมชะงักช้อนคาปาก เสียงคุ้นๆ ผมหันไปมองเจ้าตัวเล็กข้างๆที่ยืนมองหน้าผม ตาโตๆเอี๊ยมสีฟ้านี่มัน
...ไอ้เด็กคนเมื่อเช้านี่หว่า-o-!!...
ผมเลือกเงียบกินข้าวต่อ ต้องออกไปทำงานอีก
“ปังกำลังถามอยู่น้า-*-” เจ้าเด็กนั่นทำหน้ามุ่ย
“ก็เป็นคนนี่” ผมตอบ
“จริงๆด้วย!! ว่าแล้วเชียวหลอกป๊ากับม๊าทำไม>O<!”
“แล้วเธอน่ะเข้ามาได้ยังไงนี่มันห้องสตาฟนะ-_-”
“ตอบปังมาก่อนจิ>O<”
“จะกินข้าว”
“งื้อออออ><”
เจ้าเด็กนั่นกำหมัด อาการแบบนี้มันคืออากการของเด็กโดนขัดใจใช่มั้ยเนี่ย
“มันเป็นงาน” ผมตอบแล้วเคี้ยวข้าวต่อ
“งานหลอกคนอื่นหรอ? นักต้มไข่หรอ-o-?”
“อือ ใบละ 10 บาท จะเอาแบบสุกๆหรือตานีละ-_-”
“เอาแบบสุกๆปังไม่ชอบดิบๆ-o-”
“รอรับหน้าเคาเตอร์ตรงนี้เลยครับ”
ผมบอกพลางผายมือให้เดินไปหน้าโต๊ะแต่งหน้า แล้วมันก็เดินไปจริงๆ เล่นตามน้ำซะด้วย น่ารักวุ้ย!
ขอกินข้าวต่อแล้วกัน
“งื้อออออ~ อะไรของพี่เนี่ย-o-”
มันหันมาหาผมอีกรอบ ชิ! น่าจะยืนซัก10นาที มากวนเวลาผมกินข้าวอีกละ-_-
“ห้องนี่เด็กเข้ามาไม่ได้นะ” ผมบอก
“แต่พี่กระต่ายบอกว่าถ้าจะถ่ายรูปกับพี่กระต่ายให้เข้ามาถ่ายที่ห้องนี้O.o”
หือ อะไรหว่า?
“งั้นก็รอไปแล้วกัน ไปละ^^”
ผมบอกก่อนจะหยิบข้าวกล่องเดินออกไปทิ้งข้างนอก ผมมองคนใส่ชุดกระต่ายตัวใหญ่ที่เดินสวนกัน เจ้านั่นโบกมือให้ผม ผมก็โบกมือตอบไป เจ้าเด็กนั่นไปรอถ่ายรูปกับกระต่ายจริงๆด้วย
ปุ๊บ!
ผมทิ้งกล่องอาหารลงในถังขยะ
“แกกกกก.... ทำไมหน้าเยิ้มแบบนี้>O<!!” เคลตะโกน
“ก็อยู่กลางแดดเปรี้ยงขนาดนั้นไม่ให้เหงื่อไหลได้ไง-o-” ผมบอก
“แล้วทำไมแกไม่แต่งหน้า!”
“แต่งเป็นที่ไหน-_-”
“ไม่รู้แหละ ไปแต่งหน้าใหม่เดี๋ยวนี้!”
“โอเค แต่งเป็นซอมบี้แล้วกันนะ”
“...-_-+++”
“โจ็กเกอร์ก็ได้-o-”
แล้วไม่มีเครื่องสำอางแบบกันไหลเยิ้มไรงี้หรอวะ ผมเดินกลับไปที่ห้องแต่งตัวอีกรอบ
แอ๊ด~
“อ่ะO-O”
ผมยืนมองร่างผู้ชายตัวยักษ์หน้าเหี้ยมที่กำลังจับขาเด็กตัวน้อยแหกออก ดวงตากลมโตฉายแววงุนงงเมื่อเห็นผมโผล่หัวเข้ามา
“คือ..เรากำลังเล่นกันอยู่น่ะ ฮ่าๆ” ไอ้หน้าเหี้ยมที่ผมจำได้ว่ามันแต่งเป็นกระต่ายบอก
“อื้อ~ คุณกระต่ายฮับไม่ชวนพี่เขาเล่นด้วยหยอออ น่าสนุกออกนะฮับ^^”
เจ้าเด็กนี่... จะโดนล่วงละเมิดทางเพศอยู่แล้วยังไม่รู้ตัวอีกหรอ
“ถ้าไม่มีอะไรก็ช่วยออกไปได้มั้ย” ไอ้หน้าเหียกพูด
“มี! พอดีฉันอยากจะตันหน้าใครบางคนที่กล้าหลอกเด็กไร้เดียงสามาทำอะไรไม่สมควร^^”
“พะ...พูดอะไรอย่างงั้น^^;;”
“แจ้งตำรวจซะดีมั้ยนะ^^”
ผมล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เออ ลืมมือถือผมกำลังพักร้อนอยู่-_- มันมองท่าทีของผม มันคงจะรู้ว่าผมไม่มีมือถือมันเลยขยับมุมปากยิ้มกริ่ม
...ช่วยไม่ได้...
ผมเหลือบตามองเก้าอี้เล็กน้อย
“จะโทรหาตำรวจหรอ ไหนละมือถือ”
“มือถือหรอก็-o-…”
ผมจับเก้าอี้ยกสูงขึ้นเหนือหัวก่อนจะทุ่มทับหัวไอ้หน้าปลาดุก
ตึง!
ร่างสูงใหญ่ล้มลงไป ผมรีบเข้าไปอุ้มเจ้าเด็กร้ายยยเดียงสานั่นวิ่งออกจากห้องโดยไม่ลืมว่าต้องหันไปล็อกกุญแจหน้าห้องซะก่อน อยู่ไปก่อนแล้วกันนะ หึๆ
“คนนิสัยไม่ดี><”
มือเล็กๆทุบไหล่ผม เฮ้ย! นี่ช่วยนะเนี่ยทำไมทำแบบนี้วะ
“เจ็บ” ผมบ่น
“ไปทำคุณกระต่ายทำไม งื้อๆ>O<”
“ถ้าไม่เลิกทุบจะโยนบ่อแล้วนะ-*-”
ผมบอกแล้วหยุดขาอยู่ตรงสะพานข้ามฝั่ง ข้างล่างมันเป็นคู่น้ำเล็กๆ แต่ก็คงขู่มันได้ล่ะนะ
“หึ”
ริมฝีปากสีแดงสดเบะออก ดวงตากลมโตจ้องหน้าผม ผมลอบกลืนน้ำลายเมื่อเห็นน้ำใสๆไหลมาเอ่อคลออยู่ข้างตา
“แงงงงงงงงงง!!! น่ากลัวจังเลยยยย!! ฮือๆปะป๊า! มะม๊าช่วยปังด้วยยย ฮือออTOT”
ร้องเฉยเลย!!
“อย่าร้องสิๆOoO;;”
“ฮือออออ น่าเกลียดดดด ปังกลัวววว นิสัยไม่ดีTOT”
น้องมันชี้มาที่หน้าผม อา...ช่วยไม่ได้มันร้อนนี่ครับ
“เงียบก่อนได้มั้ย”
“แงงงงงงงงงงง”
ร้องอยู่ได้ ผมวางเจ้าตัวน้อยลงพื้น อยากร้องก็ร้องไปเดี๋ยวไปเอาไมค์มาให้ ผมก้าวเท้าเดินไปข้างหน้าทิ้งเจ้าเด็กนั่นไว้
ตึกๆ
เสียงเท้าดังเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ ผมหันกลับไปหวังจะเยาะเย้ยเจ้าเด็กนั่นแต่ร่างเล็กๆก็พุ่งเข้ามากอดขาผมไว้แน่น
“อย่าทิ้งปังไปน้า!! ฮือออออ”
เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของเด็กตัวเล็กๆทำเอาผมใจอ่อนฮวบนั่งคุกเข่าปาดน้ำตาให้เจ้าตัวน้อย ใบหน้าน่ารักแดงเทือกไปหมด ผมค่อยๆจับเจ้าร่างนุ่มนิ่มเข้ามากอดปลอบ
“เมื่อกี้บอกว่ากลัวไม่ใช่หรอ” ถามบอก
“ฮืออออออ”
“ไม่ร้องนะๆ เดี๋ยวพี่จะพาไปหาไอ้ฟิลนะ”
“ระ..รู้จักม๊าด้วยหรอฮะ”
ใบหน้าเล็กเงยขึ้นถาม
“เอาเป็นว่าเดี๋ยวพาไปแล้วกัน แต่พี่ขอไปล้างหน้าก่อนแล้วกัน”
“จริงๆนะ จะพาปังไปหามะม๊าจริงๆนะT^T”
“ครับ^^”
“พี่ชายใจดีจัง^^”
ผมปาดน้ำตาปริ่มๆออกอีกรอบ ตอนไม่ร้องไห้น่ารักกว่าตั้งเยอะนะ ผมเดินจูงมือเล็กๆไปที่ลานน้ำพุในสวนจัดแสดงเป็นสวน จะล้างหน้าครับเริ่มร้อนละ ผมดึงวิกผมออกก่อนจะวักน้ำขึ้นมาล้างน้ำล้างตาตัวเอง สีติดมือเลยครับเครื่องสำอางเนี่ย ผมจุ่มหน้าลงไปแล้วสะบัดหน้าขึ้นมาเป็นการล้างหัวไปในตัว
“ว้าว....”
ผมเอามือลูบน้ำออกจากหน้าก่อนจะเหลือบมองเจ้าตัวน้อยที่จ้องมองผมอย่างตะลึง หรือผมยังล้างหน้าไม่หมด
“มีอะไรหรอ” ผมถาม
“งื้อออ~ (>-< )( >-<)(>-< )”
“ฮะๆ แล้วทำไมต้องก้มหน้าด้วยเล่า^^”
“กะ...ก็ไม่อยากมอง-////-”
“มาล้างหน้าก่อนมา”
“ห๊ะO////O”
ผมจับหน้าเล็กๆไว้ มืออีกข้างก็วักน้ำขึ้นมาลูบหน้าแดงๆ เจ้าตัวน้อยหลับตาไว้ข้างนึงอีกตาก็ลืมไว้หยีๆ น้ำมันคงเย็น ผมยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆแต่ใบหน้าใสก็ถอยห่าง ไม่นิ่งอีกแล้วนะเจ้าเด็กนี่
“อยู่เฉยๆสิ อย่าหันหน้าหลบด้วย” ผมบอก
“ไม่เอาอ่ะ! พอแล้วววว>///<”
“ดื้อจริง!”
ผมจับล็อกหน้ากลับมา ดวงตาใสมองทะลุเข้ามาในดวงตาผมเหมือนกระแสไฟประหลาดวิ่งแล่นเข้ามาข้างในตัวผม มันทำให้ผมหยุดกึก ชาไปทั่วทั้งร่าง ผมเลื่อนตาต่ำลงมองริมฝีปากอิ่มที่เผยอออกเห็นฟันสีขาวเล็กๆด้านใน เฮ้ยยยย!! เหมือนเข้าซีนพรากผู้เยาว์><!! คุกนะมึงไอ้คาร์ล อย่าเชียวนะเว้ย!!
“ทะ..ทำไมตามีสองสีอ่า-////-”
“ห๊ะ!”
สงสัยคอนแทคเลนส์เลื่อน ผมชะโงกหน้ามองเงาตัวเองในน้ำพุ เลื่อนจริงๆด้วยต้องขยับให้เข้าที่หน่อยแล้ว
ชึบๆ
มือเล็กกระตุกแขนเสื้อยาวรุ่มรามของผม ผมตั้งท่าค้างก่อนจะเอียงคอมองเจ้าตัวเล็ก
“ปังชอบสีฟ้า...สีฟ้าสวยกว่าสีดำอีก”
“หมายถึงสีตาของพี่น่ะหรอ”
เจ้าตัวเล็กไม่ตอบแต่ก็ไม่ยอมปล่อยมือออกจากแขนเสื้อผม ผมใช้มืออีกข้างเอาคอนแทคเลนส์ออกมาแล้วทิ้งลงน้ำพุ ที่ผมต้องใส่คอนแทคเลนส์ก็เพราะว่าเวลาออกแดดครูพละชอบคิดว่าผมเป็นต้อกระจก-*- เหมือนตรงไหนผมก็ไม่เข้าใจ
“แบบนี้โอเคแล้วใช่มั้ย^^” ผมยื่นหน้าลงไปถาม
เจ้าตัวเล็กพยักหน้า เหลือบมองผมเล็กน้อยก่อนจะซ่อนดวงตาลงไปใต้แพขนตาหนา
“น้ำพุนี่ต้องเป็นน้ำพุวิเศษแน่เลย><”
“หือ?”
“ก็เปลี่ยนให้สัตว์ประหลาดกลายเป็นเจ้าชายได้O///O”
สะ...สัตว์ประหลาดเลยหรอ ผมหรอ-_-;;
“ไม่ต้องพึ่งจูจุ๊บของเบลเลยด้วย^^”
สัตว์ประหลาดที่ว่านั่นเขาเรียกอสูรหรือเปล่า โฉมงามกับเจ้าชายอสูรน่ะ
“เบลน่ะพี่ไม่มีหรอก สนใจมาเป็นปังของพี่มั้ยล่ะ...”
ผมเชยคางเล็กๆขึ้นสบดวงตาใกล้ๆ ดวงตาใสส่งสายตาเชิญชวนให้ตัวผมดำดิ่งลงไป ผมกำลังจะตกหลุมพรางของเจ้าของดวงตาใสนั่นแล้ว ผมเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้จนได้กลิ่นแป้งเด็กอ่อนๆ ร่างเล็กๆสั่นเทามือผมที่จับปลายคางรับรู้ได้ถึงชีพจรที่ดีดตัวรัวก่อนที่ร่างกายผมจะทำอะไรตามอำเภอใจได้สำเร็จสติผมก็บอกให้ผมรีบหยุดการกระทำนั้นซะก่อน
“หลับตารออะไรจ๊ะ^^” ผมแกล้งถาม
“เปล่าซะหน่อย>////<”
เหอะๆ เกือบแหย่เท้าเข้าไปในคุกแล้วมั้ยกู-o-;;
“ปังงงงงงง!!”
เสียงคุ้นเคยเรียกชื่อเจ้าเด็กน้อย ผมมองไปทางไอ้ฟิลที่วิ่งหน้าตื่นเข้ามาอย่างเหนื่อยหอบ
“มะม๊าOoO!!”
เจ้าตัวน้อยวิ่งโร่เข้าไปกอดไอ้ฟิล ฟิลลูบหัวน้อยๆอย่างเป็นห่วง เหมือนจะนึกได้ละ เด็กนี่ผมเคยเจอเป็นเด็กที่คิดว่าไอ้ฟิลเป็นแม่นี่เอง
“ปังหายไปไหนมาป๊าตามหาแทบแย่!!”
ผู้ชายใส่แว่นรีบเข้ามาดูเจ้าเด็กน้อยด้วยสีหน้าเป็นห่วง เป็นครอบครัวที่น่ารักดีนะผมว่า หมดหน้าที่ผมแล้วไปดีกว่า ก่อนที่ไอ้ฟิลจะเห็นผมแต่งตัวตลก
“คาร์ลปะวะ!”
น่านนนนน!! เป็นจังหวัดที่อยู่ในภาคเหนือ
“เสือกรู้อีก” ผมบ่น
“มาทำอะไรที่นี่วะ” มันถาม
“ก็รับจ๊อบหาเงินก็แค่นั้นแหละ อย่าเอาไปบอกใครนะเว้ย”
“ฮ่าๆ”
มันมองชุดผมแล้วก็ขำ ขอบใจมากไอ้เพื่อนปลวก-_-
“ขอบใจที่ช่วยดูแลลูกผมให้นะครับ” ผู้ชายใส่แว่นท่าทางสุภาพบอก
“ไม่เป็นไรครับ^^” ผมตอบ
“เพื่อนฟิลใช่มั้ยครับ”
“ครับ”
“เพื่อเป็นการขอบคุณ ช่วยมาที่ร้านด้วยนะครับผมอยากจะตอบแทนคุณซักหน่อย”
ผู้ชายคนนั้นยื่นนามบัตรมาให้ผม ร้านนี้เคยผ่านอยู่แต่ไม่ได้เข้าไป ผมไม่ค่อยชอบกินขนมเท่าไหร่
“ขอบคุณครับ แล้วผมจะแวะไปนะครับ ผมขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะครับ” ผมบอก
ไม่ปฏิเสธของฟรี ตอนนี้อะไรดีขอเก็บไว้ก่อน ผมโบกมือแล้วหันหลังเดินกลับไปทางเดิม ผมต้องไปกระทืบไอ้กระต่ายนั่นก่อน
“พี่ชายยยยยยย!!”
พะ...พี่ชาย-///- เรียกแบบนี้แล้วมันจั๊กจี๋ยังไงก็ไม่รู้
“มีอะไรหรอ”
ผมย่อตัวลงหันหน้าเข้าหาเจ้าตัวน้อย
“คะ...คะ..คือ ปังจะมาขอโทษฮับ>///<” เสียงเล็กพูดติดๆขัดๆ
“เรื่องอะไรหรอ” ผมถาม
“เรื่อง...ที่ปังจับXXXของพี่ แล้วก็บีบXXXของพี่ซะจน....พี่ยืนไม่ไหว>////<”
เอ่อ-_-;;; ไอ้ฟิลขมวดคิ้วจ้องหน้าผมเหมือนตำรวจมองคนร้าย เฮ้ย! กูไม่ได้อะไรกับลูกมึงนะ
“ระ..เรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องพูดแล้วนะ^^;;” ผม
“งั้นแปลว่า...ปังจับXXXของพี่อีกได้หรอครับ*///*” น้อง
“-_-++” ไอ้ฟิล
อะไรกันวะเนี่ย
“ไม่ได้ครับๆ><” ผมบอก
“พี่..โกรธปังหรอฮับ ต้องแก้แค้นถึงจะหายโกรธใช่มั้ยฮับ เหมือนในหนังจีน”
“ห๊ะ!”
“ดีมาดีกลับ ร้ายมาร้ายตอบ!”
“นั่นมันหนังไทย-_-”
“งั้นพี่ก็จับของปังคืนนะครับจะได้หายกัน ตะ...แต่ถ้าจับXXXของปัง ปังกลัวเจ็บ เพราะงั้นพี่ชาย..”
ใบหน้าน่ารักเงยหน้าสบตาผม มือเล็กๆเลิกเสื้อยืดสีขาวขึ้นจนพ้นนมเม็ดเล็กๆ สีชมพู
“..จับอันนี้ของปังแทนได้มั้ยฮับ...”
กูโดนดาเมจ!! ผมเงยหน้าเชิดขึ้น เลือดในร่างกายผมมันร้อนจนมันจะระบายออกทางจมูก เฮ้ย! ทำไมแค่เด็กโชว์นมถึงทำให้ผมจะกระอักเลือดได้
“อายยยยย เชี่ยยยยย คาร์ลลล มึงงงงง ตายยยยย!!!!”
ไอ้ฟิลลากเสียง ผมตกใจรีบกลับตัววิ่งหนียมทูตที่ถือท่อประปาวิ่งไล่ผม มึงไปเอามาตอนไหนว้า>O<!!
“ไม่ใช่อย่างที่มึงคิดนะเว้ย>O<!!!”
“ตายซะเถอะมึงงงงงง!!”
“อย่า>O<!!”
อันตรายเกิดได้ทุกวัน....แม้แต่วันเด็ก
...ผมเนี่ยแหละกล่าวเอาไว้.....
ลงชื่อ คาร์ล
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อารมณ์แบบอยากแต่ง อันนี้เป็นอีกคู่นึงที่กะจะแต่งตอนใกล้ๆจบเรื่อง
แต่มันตรงกับวันเด็กพอดีเลยเอาซะหน่อย555
สุขสันต์วันเด็กค่ะ
-
คาร์ลคงไม่กินเด็กหรอกใช่มั๊ย? บอกฉันทีว่ามันไม่จริงอ๊ากกอายุห่างกันตั้งเป็น10กว่าปีมิใช่? ทีเมื่อก่อนยังยุ่งกับของเพื่อนคิระเลย แต่พูดถึงคิระเอิ่มยันเช้าเลย ตกลงฟิลไม่ได้คู่กับผีพายุใช่ม่ะๆ
-
55555555555555 :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
อีกคู่เหรอเนี่ย กว่าปังจะโตคาร์ลแก่พอดี ฮ่ะๆ
-
คาร์ลจะกินเด็ก o22
-
ถึงกับเลือดแตก 555
-
ตอนที่ 17.2
จิกหัวใช้ยังไงก็ได้สินะ หึ! คราวนี้ล่ะจะได้รู้ฤทธิ์ผมบ้าง ผมเหลือบมองนาฬิกาที่เข็มสั้นชี้เลข 4 เวลาดีตีสี่เนี่ยแหละ มาเริ่มงานกันเลยดีกว่า
“ตื่นได้แล้ว!!!”
ผมแหกปากเสียงดังแล้วดึงผ้าห่มผืนหนาออกจากคนที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง คนตัวใหญ่นอนนิ่งไม่สะทกสะท้านกับเสียงของผมมาแต่นิด นี่หูตึงหรือแกล้งทำหูหวนลมเนี่ย
“บอกให้ตื่นไงเล่า...!”
“อยากตายนักใช่มั้ย!!!”
ใบหน้ายักษ์หันมาตะคอกใส่ผม ผมสะดุ้งเฮือกถอยเท้าออกมาตั้งหลัก ผมยืนกำเสื้อตัวเองแน่นหัวใจผมนี่เต้นตายๆ ตายๆ ดวงตาสีแดงจิกหางตามองผมอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะพลิกตัวไปอีกทาง
…น่ากลัวชะมัดเลย ฮือออ...
ต้องไม่กลัวสิๆ ตอนนี้เรามีอำนาจอยู่ในมือนะ จะมากลัวทำไมกันเล่า
“น่ะ...นี่!!”
“หนวกหู!!!”
“ฮะ...”
เสียงผมจุกลงไปในคอ เสียงตวาดทรงพลังของผมเรียกน้ำตาผมปริ่มหางตาเลย ทำไมผมต้องไปกลัวมันขนาดนี้ แต่ปกติมันก็น่ากลัวอยู่แล้ว ยิ่งตอนโดนปลุกให้ตื่นนี่ น่ากลัวกว่าปกติ100เท่า!!
“ออกไปเลย!!! คนจะนอน!!!”
มันว่าต่อ เออ!! ก็ไม่ได้อยากอยู่นักหรอก เหอะๆ จะยังไงก็เหมือนเดิมคนแบบนี้ ชอบตวาด! ตะคอก! ใส่อารมณ์! ทำอะไรไม่นึกถึงใจผมด้วย!! ผมไม่อยากเสียเวลาแล้วไปนอนต่อก็ได้!!
“ฉันก็ไม่อยากเห็นหน้านายนักหรอก! พรุ่งนี้ก็รีบๆกลับกรุงเทพฯไปเลย!!”
ผมวิ่งออกมาจากห้อง ก่อนจะยกมือปาดน้ำตาทีหล่นลงข้างแก้ม เขาไล่ผมคนอย่างมันทำดีกับผมได้ไม่ถึง 10 วิหรอก
“น้ำเดี๋ยว!!”
เสียงตะโกนดังออกมาพร้อมกับเสียงเท้าที่วิ่งมาหยุดอยู่ข้างหลังผม
“ตื่นแล้วนี่ไง แล้วมาปลุกทำไมดึกๆแบบนี้”
เฟียสพูดเสียงเบาลง มือใหญ่ยื่นมือมาจับตัวผมพลิกไปหา ผมพยายามขืนตัวแต่ก็สู้แรงมันไม่ได้
“ฉันจะกลับแล้ว...” ผมบอกรีบๆแบบตัดบท
“อย่างอนนักดิ” มันบอก
“นายไล่ฉันเอง”
“ก็...ก็คนมันพึ่งตื่น! เข้าใจหน่อยดิ!”
“ไม่เข้าใจ...จะกลับแล้ว”
“น้ำ”
ผมสะบัดมือแล้วหันหลังกลับไปที่บ้านพักตัวเอง เฟียสก็ไม่รั้งมันคงรู้ว่าผมโกรธมาก คนตัวใหญ่เดินตามหลังผมต้อยๆเหมือนเด็กตามผู้ใหญ่ เป็นคนไล่ผมแต่มาเดินตามผมเนี่ยนะ ผมทำเป็นไม่สนใจเดินขึ้นห้องปิดประตูใส่หน้ามัน
“เดี๋ยวน้ำ..!”
ปัง!
ผมทิ้งตัวนอนห่มผ้าไม่สนใจคนข้างนอก ผมไม่มีทางเปลี่ยนเฟียสได้เลย ผมไม่มั่นใจเลยว่าผมจะห้ามใจตัวเองไม่ให้กลับไปหาเฟียสได้มั้ย ผมกลัวว่ามันจะลงเอยเหมือนคราวที่แล้ว ผมส่ายหัว บังคับตัวเองให้หลับตาแต่สมองผมก็ยังคิดเรื่อยเปื่อย บ้าจริง! ทำไมผมต้องไปสนใจมันด้วย! รีบๆทำให้มันกลับบ้านไปเราจะได้อยู่อย่างสงบซะที
ผมตื่นมาอาบน้ำแต่งตัว แปดโมงแล้วตื่นสายจนได้จะมีข้าวเหลือให้ผมมั้ยเนี่ย ผมเปิดบานประตูออก มันหนักอึ้งเหมือนมีอะไรทับไว้ผมทิ้งตัวดันประตูแต่มันก็เปิดแง้มได้แค่นิดเดียว ผมมองลาดช่องประตู ร่างสูงใหญ่นอนหลับคอพับขวางประตูผมอยู่ มันค่อยๆผงกหัวขึ้น คงเริ่มรำคาญที่ผมดันประตูชนหลังมัน
“หลบไป” ผมบอกเสียงเรียบ
มันมองผมอย่างปรือๆ ร่างยักษ์ใหญ่ลุกออกจากหน้าประตู ผมเดินผ่านเลยไปอย่างไม่สนใจว่ามันอยู่ตรงนั้น
ตึกๆ
เสียงลงส้นเดินตามผมไม่หยุด ผมหันกลับไปจ้องมันเขม็งก่อนจะตวาดใส่มัน
“จะไปไหนก็ไป! ฉันไม่อยากเห็นหน้านายแล้ว!”
“ไม่ไป! จนกว่าเราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม!!” มันตอบสวน
“กึด!”
ผมกัดปากแน่นจ้องตาสู้กับดวงตาสีเพลิง มันมองผมนิ่งไม่ขยับ จะจริงจังไปถึงไหน! จะอะไรกับผมนักหนา ไปหาแฟนใหม่ง่ายกว่ามั้ย!
“กลับไปซะ! ไม่มีฉันซักคนนายคงไม่ตายหรอก”
ถึงฉันจะทรมาณที่ต้องตัดใจจากนาย แต่มันก็แค่พักเดียวเท่านั้นแหละ
“รู้ได้ไงว่าไม่ตาย....ยังไม่เห็นอีกหรือไงว่าฉันกำลังตายทั้งเป็น”
เสียงสะท้อนดังก้องอยู่ในหูผม ผมกระพริบตาถี่ๆไล่ความอ่อนไหวที่กัดกร่อนหัวใจผมอยู่ เข้มแข็งไว้ๆ อย่าไปใจอ่อน!!
...ก็ตายไปซะเลยสิ...
ผมเก็บคำพูดนั้นไว้ในใจ ดวงตาของเฟียสแน่วแน่ซะจนผมกลัวว่าถ้าผมพูดแบบนั้นออกไปมันจะไปตายตามที่ผมบอกจริงๆ
“จะไปกินข้าวแล้ว”
ผมบอก ไม่รู้จะพูดอะไรให้หยุดการคุยเรื่องเครียดๆ มันยืนนิ่งไม่ขยับตัวเดินตามผม ดวงตาสีแดงล่องลอยราวกับคนถูกสูบวิญญาณออกจากร่าง ไม่ใจอ่อนหรอกนะ ยังไงผมก็ต้องเอาคืนก่อน!
“บอกจะยอมให้กดหัวไม่ใช่หรือไง! เดินตามมาสิ!”
เจ็บคอชะมัดการตะโกนเนี่ย ผมก็ไม่ได้ชอบว้ากหรอก แต่ทำแบบนี้มันดูน่าเกรงขามไง ให้มันรู้ว่าผมไม่ใช่น้ำค้างที่มานั่งหงอกับมันหรอกนะ อำนาจอยู่ในมือผมก็ต้องใช้ให้คุ้ม
ผมเดินเต็ดเตร่ไปตามริมรั้วสีขาวทันใดผมขาผมก็สะดุดกึก
วูบ~
หมับ!
“เดินระวังๆสิ!”
คนที่ดึงแขนผมดุ ผมสะบัดหน้าไปอีกทางแล้วดึงแขนตัวเองออก
“ไม่ต้องมาจับ!”
“เชือกรองเท้าหลุดน่ะ”
เฟียสบอกแล้วชี้ลงไปที่รองเท้าผม มิน่าล่ะรู้สึกเหมือนเหยียบอะไรตึงๆ ผมเงยหน้ามองใบหน้าหล่อก่อนจะขยับยิ้มที่มุมปาก
“..ผูกสิ”
เฟียสจ้องเขม็ง แต่ก็ยอมลดตัวลงผูกรองเท้าให้ แต่ทำแบบนั้นคงไม่ภนัดนักหรอก ผมกลัวเฟียสปวดหลัง ผมยกเท้าเลอะดินแฉะๆขึ้นมาวางบนหน้าขาของเฟียส
“มีปัญหาหรอ”
ผมถามเมื่อเขาเงยหน้าจ้องผมด้วยความไม่พอใจ ทำไม่ได้หรอ! ไหนบอกยอมให้กดหัวไง นี่มันน้อยไปนะ!
“เปล่า”
เฟียสก้มหน้าก้มตาผูก นึกว่าจะโดนว้ากกลับซะแล้ว ไหนๆได้คืบแล้วขอศอกด้วยแล้วกัน!
“เมื่อยอ่ะ ขี้เกรียจเดิน ขอขี่หลังหน่อยสิ!”
เฟียสพยักหน้าขึ้นเชิดๆเป็นเชิงตกลงแล้วหันหลังให้ผม แต่ผมไม่ได้อยากขี่ท่านี้น่ะสิ
“คุกเข่าท่าหมาสิ!”
ผมรู้สึกได้ถึงรังสีกดดันที่แผ่ออกมา ร่างสูงลุกขึ้นพรวดแล้วก้าวเท้าเข้ามาประชิดผม
“ว่าไงนะ?”
“คุกเข่าสี่ขาไง ทำไม่ได้หรอ? ไม่ได้ก็กลับไป! รำคาญ!”
ผมสะบัดหน้าเดินไปอีกทาง
“เออๆ คุกเข่าก็ได้!”
ผมหันกลับไปทางคนตะโกน เฟียสก้มหน้ากัดฟันกรอด ๆ หวังกางเกงยีนส์ตัวแพงๆนั่นคงซักออกนะ ผมไม่ได้ทำเกินไปหรอกใช่มั้ย แล้วผมจะมาเห็นใจเขาทำไม! เขายังไม่เคยเห็นหัวผมเลย!
ปั่ก!
ผมกระแทกตัวนั่งคร่อมประหนึ่งกำลังจะขี่ม้าออกศึก เฟียสนี่ตัวใหญ่จริงๆเลยนะ ผมยกขาหน่อยๆแล้วเอามือยึดคอเสื้อเขาไว้ความรู้สึกยืดหยุ่นของเสื้อราคาสี่พันนี่มันดีจริงๆเลยนะ
“ไปสิ! ไปโรงเลี้ยงวัว!”
“ห๊ะ!!”
หูเป็นอะไรมะห๊งมาห๊ะ! ผมชี้ไปที่โรงหลังคาสีเทาลิบๆที่อยู่อีกฝั่งของทุ่งหญ้า ปกติคนงานก็ต้องขี่มอเตอร์ไซค์ไปนะ แต่ถึกๆอย่างเฟียสก็ไปถึงได้อยู่แล้ว
“ให้ไวๆ! ทุกตัวรอนายอยู่!”
ผมกระชากคอเสื้อกระตุ้นให้ม้าจำเป็นออกตัว เฟียสกัดฟันหันหน้าหลบคนที่เดินผ่านไปมา
“อายหรือไง? เขาก็คงคิดว่าเด็กเล่นกันแค่นั้นเอง เชิดหน้าเข้าไว้ๆ”
เฟียสบ่นงึมงัมๆ ถึงไม่รู้ว่าบ่นอะไรแต่คงไม่พ้นด่าผม ผมเลยซัดมือลงไปที่หลังเฟียส ไม่กล้าตบหัวครับกลัวมันกระโดดถีบ..
ผมประคองตัวเองที่โคลงเคลงๆ ยิ่งกว่าอยู่บนเรือมาจนถึงหน้าโรงเลี้ยงวัว ผมลุกขึ้นยืดเส้นยืดสาย ม้าจำเป็นของผมก็เช่นกัน ผมได้ยินเสียงกระดูกลั่นดังกร๊อบๆด้วย
“มีอะไรอีกมั้ย” เฟียสถาม
“ล้างโรงเลี้ยงวัวไง!” ผมตอบ
“ทำไม่เป็น!”
“ไม่เป็นก็ต้องทำตามมาเร็วๆ”
เฟียสส่ายหน้า ดูเหมือนเขาจะอยากล้างมือเลอะดินแดง ๆ นั่นออก
“แค่ดินเอง อย่ามาทำตัวเป็นลูกคุณหนูรักสะอาดได้ป่ะ? จะกลับบ้านเลยมั้ยละ เชิญ!”
ผมออกปากไล่ มันเอียงคอทำเสียงกร๊อบๆ (คอหักตายไม่รู้ด้วยนะ)
“ไม่กลับ! จบมั้ย!”
“งั้นก็ตามมา!”
ผมรีบเดินนำทันที แต่เฟียสคว้าไหล่ผมไว้สองข้าง
“นี่อยากมาจับนะ!” ผมร้อง
“หวงเนื้อหวงตัวจังเลย!”
“ปล่อยนะ!” ผมดิ้น
“ทั้งที่เราก็เคย...”
“เงียบซะ!”
“โอเค เสร็จละ!”
เสร็จอะไร? มือใหญ่ปล่อยผมออก เฟียสปัดมือเล็กน้อยแล้วกระตุกยิ้มมุมปาก ผมหันไปดูไหล่ตัวเอง เสื้อสีเขียวใบเตยของผมตอนนี้กลายเป็นใบตองไหม้ไปแล้ว!!
“นาย!!”
“เอาเร็วๆสิวัวรออยู่ไม่ใช่หรอ”
ยักษ์ใหญ่ดันหลังผมให้เดินหน้า นี่! หลอกเช็ดอีกแล้วหรอ!! บ้าที่สุดเลย!
“กดตรงนี้น้ำมันจะแรง ก็เอาฉีดไล่ขี้วัวลงไปตรงทางน้ำข้างหลังโน่น”
ผมบอกแล้วสาธิตทำให้ดูก่อนจะส่งที่ฉีกน้ำให้เฟียส มือใหญ่รับไป ทำท่าเหมือนยังงงๆกับวิธีใช้งาน
“ฉีดแบบนี้หรอ”
มันหันมาถามผมกับฉีดน้ำใส่หน้าผม ผมเบี่ยงหลบไม่ทันน้ำทะลักเข้าปากเต็มๆ
“แค่กๆ นี่! มันอันตรายนะ!” ผมว่า
“โทษๆ เป็นไรหรือเปล่า!”
ดีไม่เข้าลูกตา แต่น้ำกระเด็นเข้าตาแล้วแสบตาเหมือนกัน เฟียสยื่นมือเข้ามาจะจับหน้าผม ผมรีบปัดมือเขาออก ไม่ต้องเลย! จงใจใช่มั้ยล่ะ!
“ทำไปเร็วๆ!”
“เออ”
“ครับสิ!”
“เรื่องมาก!”
“งั้นกลับไปเลย!”
“เออครับ! แต่ไม่กลับหรอกนะ!”
สรุปก็เอาทั้งเออทั้งครับสินะ ผมหลบมายืนอยู่ริมเสามองดูผู้ชายตัวใหญ่กับวัว ผมเห็นเฟียสพยายามยืนห่างกับวัวมาก หรือจะกลัว ฮ่าๆ
“Shit!! ทำไมไม่ขี้ให้เสร็จตั้งแต่เมื่อกี้วะ!!”
คำสถบหลุดออกมา ดูเขาจะเริ่มหัวเสียหนักแล้วนะก็แค่วัวมันขี้เองตรงที่เขาเพิ่งล้างไปเอง คนจะเลวยังห้ามไม่ได้นับประสาอะไรกับวัวจะขี้ล่ะ ของแบบนี้ห้ามกันได้หรอ
“เวลาทำงานกับสัตว์น่ะต้องทำหน้ายิ้มๆสิ” ผมบอก
“ทำเองมั้ย!”
“ได้งั้นนายก็กลับไปเก็บกระเป๋าแล้วกลับกรุงเทพฯไปเลย!”
“ก็มันน่าหงุดหงิดนี่!”
“บ่นมากๆระวังโดนวัวเตะปาก”
“กลัว?”
“ไม่กลัวก็เข้าไปยืนใกล้สิ”
“ไม่เอา!”
“เด็กชะมัด!”
ผมแขวะแล้วรอให้พ่อคุณทำงานให้เสร็จ แต่จะเสร็จเมื่อไหร่ล่ะเนี่ยเล่นบ่นอย่างเดียวงานไม่เดินเลย
“เสร็จแล้วก็ไปที่ศาลาตรงโน้นแล้วกัน”
ผมเริ่มทนกลิ่นไม่ไหวแล้วล่ะ ผมเดินเข้าไปเอาแซนด์วิชในโรงครัวก่อนจะกลับไปที่ศาลา เฟียสนอนเหยียดขายาวทะลุออกมาพลางยกมือก่ายหน้าผากหลับตานอนเหมือนคนเหนื่อยมาก
“แค่นี้ทำเป็นจะตาย”ผมจิกแล้วโยนแซนด์วิซให้ถุงหนึ่ง
“ร้อนชิบ!”
“ทนไม่ได้ก็กลับไม่ได้ขอให้อยู่!”
“ไม่กลับ! จนกว่าน้ำจะกลับด้วยกัน”
ผมไม่ตอบแค่กัดขนมปังเข้าปากเงียบๆ และบรรยากาศในศาลาก็เงียบไม่มีใครปริปากพูดคุยต่อ เฟียสขยับตัวมานั่งข้าง ๆ ผมแล้วทิ้งตัวลงนอนบนตักโดยไม่ขออนุญาต
“นี่...”
“อย่าเพิ่งไล่ ขอนอนหน่อย”
“ไม่นอนที่อื่นเลย!”
“ที่ไหนล่ะ”
“ที่ชอบๆ”
“อือ ชอบตรงนี้แหละ”
พูดจบเขาก็ตะแคงตัวซุกหน้ากับท้องผม ผมมองเม็ดเหงื่อที่ผุดออกมา ลมหายใจร้อนๆที่ลอดออกมาจากริมฝีปากหนามันทำให้ผมรู้ว่าผมใช้งานคนป่วยเกินลิมิตจนน็อกเรียบร้อย
“หลับได้แต่อย่าตายแล้วกัน”
ผมบอก คนหลับตอบรับโดยการเอาแขนกอดเอวผมไว้หลวม ๆ
ทำไมผมต้องมาใจอ่อนกับคนพรรค์นี้ด้วยนะ ถึงผมจะรู้สึกโกรธมากแค่ไหน แต่ก็ปฏิเศธไม่ได้เลยว่าการที่มีเฟียสอยู่ข้าง ๆ มันทำให้ผมมีความสุข ผมคงเป็นพวกมาโซคิสสินะ ชอบให้อีกฝ่ายทำร้าย แทนที่จะหนีกลับดื้อด้านอยู่ต่อ ยังรักลงไปได้อีก...ผมมันบ้าที่สุดเลย...
โป๊ก!
ผมสะดุ้งจับหัวตัวเอง โอ้ย! ใครเอาเสามาไว้ตรงนี้ ผมอ้าปากหาวกว้าง ๆ ลมเย็นๆทำเอาผมหลับซะได้ ผมก้มลงมองผู้ชายตัวใหญ่ที่ไม่มีท่าทีว่าจะตื่นง่าย ๆ กลับลืมตาใสแจ๋วมองผม ตื่นแล้วก็ไม่ลุกเนอะ!
“น้ำลาย..”
พอเฟียสทักผมก็รีบเอามือเช็ดปากทันที อื้ออออ น่าเกลียดจริงๆ เลยเรา ผมพลักคนตัวใหญ่ออกแล้วหยิบมือถือขึ้นมาดูเวลา มันบ่ายสามแล้วล่ะ หลับยาวเลย
“กลับกันได้แล้วล่ะ”
ผมกับเฟียสเดินกันเงียบ ๆ มืออุ่นแกว่งเกี่ยวมือผมบ่อยซะจนผมต้องยกมือเก็บ แต่อีกฝ่ายก็ฉวยโอกาสสอดนิ้วเข้ามาตามร่องนิ้วของผมแล้วกำมันไว้แน่น
“ปล่อย”
“ไม่”
“บอกให้ปล่อยไง!”
“ถ้าปล่อยหลุดไปอีกเมื่อไหร่ฉันจะได้จับมือนายอีก..”
“คนปล่อยมือคนแรกก็เฟียสเองไม่ใช่หรอ”
ผมเงยหน้าสบดวงตาสีแดงด้วยสีหน้าเจ็บปวด
“ฉันไม่เคยคิดปล่อยมือนาย”
“และก็ไม่คิดปล่อยมือผู้หญิงคนนั้นด้วยสินะ”
อ่อ.. พวกจับปลาสองมือนี่เอง
“เอ๊ะนั่น! เฟียสใช่มั้ย!”
น้ำเสียงดีใจดังออกมา ผมมองไปยังผมหญิงผมยาวที่เผยอริมฝีปากยิ้มแย้มก่อนจะวิ่งเข้ามาหาพวกผม ถึงในไลน์จะเห็นรูปไม่ชัดแต่ผมว่าคงไม่ผิดคน
“เธอมาแล้ว”
ผมบอกแล้วสะบัดมือออก เจ็บจัง มันเจ็บแปล๊บ ๆ ในใจที่เฟียสไม่คิดดึงมือผมกลับ จะไปกับเขาสินะ..
“เฟียสอ่ะ! โทรไปแล้วก็ไม่รับ!”
ร่างบางเข้ามาดึงแขนเฟียสแล้วเขย่า ไอ้เจ้าของแขนก็ปล่อยให้เขย่าอีก! พอมาอยู่พร้อมกันสองคนก็เลือกไม่ถูกเลยหรือไง! ที่มางอนเพราะนายจะเลือกฉัน...ไม่ใช่หรอ
“เฟียส! ไปเก็บมา!” ผมปามือถือลงไปในบ่อน้ำทันที
“ทำอะไรของนายเนี่ย!” เฟียสร้องอย่างตกใจ
“ถ้าเลือกฉันก็ไปเก็บมันมา แต่ถ้าไม่...จะไปไหนก็เชิญไปทั้งสองคนเลย!”
เลือกสิ! เลือกมาเลยว่านายจะเลือกใคร เฟียสมองหน้าผมนิ่ง ๆ ก่อนจะยกมือจับแขนผู้หญิงคนนั้น
นายเลือกแบบนี้สินะ ผมไม่น่าให้อภัยคนแบบนี้เลย!
ผมกลับเข้าห้องเพื่อทำใจช่างมันแล้วทั้งคนทั้งมือถือ ยืมเครื่องเก่าป๊ามาใช้ก็ได้! ผมเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า ผมทนไม่ไหวแล้ว ผมปล่อยน้ำตาที่กดไว้ออกมา
“ถ้าไม่คิดจะรักแล้วกลับมาทำไม!”
ผมทุบหมอนรัว ๆ เจ็บใจนัก เขาคงสนุกกับการปั่นหัวผมเล่นสินะ!
ก๊อกๆ!
“ใคร!”
ผมลืมตัวเผลอตะโกนเสียงดัง ป้าหรือเปล่า ผมรีบไปเปิดประตูเพื่อจะขอโทษป้า แต่คนที่เจอกลับทำให้ผมต้องรีบปิดประตูใส่
กึก!
ข้อมือหนาแทรกเข้ามากันไม่ให้ปิดประตู ผมตกใจรีบผละประตูออก
“ทำบ้าอะไร!” ผมว่าแล้วมองข้อแขนแดงเถือก
“หลบ!”
คนตัวใหญ่แทรกตัวเข้ามาในห้อง เขาปิดประตูแล้วล็อคมัน
“ใครให้เขามา!”
เฟียสไม่ตอบแต่ยื่นมือถือเครื่องสีขาวที่มีหยดน้ำก็พราวมาตรงหน้าผม ร่างเปียกโชกผ่อนลมหายใจแรงๆ วิ่งมาให้หรอ หรือรีบมาส่งท้ายแฟนเก่าเพื่อไปหาแฟนใหม่
“ขอบใจ ออกไปได้แล้ว” ผมหมุนตัวหนีแล้วปาดน้ำตาอีกรอบ
“หันมาคุยกันก่อนสิน้ำ”
“จะพูดอะไรก็ว่ามา..”
“ฉันไม่ชอบคุยกับคนที่ไม่มองหน้า”
ผมหันกลับไปอีกรอบแล้วจ้องหน้าเขา พอใจหรือยังล่ะ ผมเม้มปากแน่นท่องในใจว่าไม่ร้อง ๆ แต่ไม่รู้จะทนได้นานแค่ไหนกัน
“ถ้าจะไป..ฮึก..ไม่ต้องพูดก็ได้”
เฟียสจะไปก็ไปเลยเถอะ ไม่ต้องมาลาแล้วถึงจุด ๆ นี้แล้วถ้าจบมันก็ต้องจบ ให้ร้องไห้เงียบ ๆคนเดียวยังดีกว่าอีก
“บ้าจริง! ก็บอกว่าไม่ไปไงฟังไม่รู้เรื่องหรือไง!”
“ก็เฟียสเลือกผู้หญิงคนนั้น..”
“คิดเองเออเอง ฉันไม่ได้เลือกผู้หญิงคนนั้นซะหน่อย!”
“ก็เฟียส…!”
ริมฝีปากหน่วงหนักปิดทับกั้นเสียงของผมที่จะพูดออกไป ผมเม้มปากแน่นเพื่อลดแรงกดของฟันแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผม จูบรุนแรงนี่เรียกเลือดจากริมฝีปากผมได้ไม่ใช่น้อยเลย
“ห้ามพูด! แล้วฟังจากปากฉัน! ฉันเลือกนาย!!”
“พะ..พูดเป็นการ์ตูนโปเกมอนไปได้”
“ตลกหรอ!”
“แล้วจะให้เชื่อเฟียสได้ยังไง!! ว่าจะไม่หลอกผมอีก!!”
มือใหญ่จับใบหน้าผมไว้แน่น ก่อนจะอ้าปากร่ายเรื่องราวยืดยาวให้ผมฟัง
“ยอมรับว่าฉันมันเลว! ที่ไม่บอกนาย แต่ที่ฉันทำไปมันเป็นเรื่องเกี่ยวกับธุรกิจครอบครัว เพื่อให้เปิดทางให้พ่อฉันธุรกิจได้สะดวก ๆ ฉันต้องจีบผู้หญิงคนนั้นแค่นี้ล่ะ”
“เลวจริงๆ..”
“เออเลว! รู้ว่ารับไม่ได้! แต่ฉันไม่ปล่อยนายไปไหนทั้งนั้น!”
“เห็นแก่ตัว”
“ฉันจะยังไงฉันไม่สน แต่ฉันต้องการนาย! และฉันต้องได้!”
“เอาแต่ใจ!”
“แล้วรักฉันหรือเปล่า!”
“..................”
“ถึงฉันจะปากเสีย ขี้โมโห เจ้าชู้ เอาแต่ใจ เห็นแก่ตัว ป่าเถื่อน ทำให้นายร้องไห้เสียน้ำตาไม่รู้กี่ครั้ง”
“..................”
“แล้วน้ำรักฉันอยู่หรือเปล่า”
ทำไมถามอะไรแบบนี้นะ ผมกำแขนเสื้อเปียกชุ่มของคนตรงหน้าไว้ ถึงผมจะอยากปฏิเสธความจริงซักเท่าไหร่แต่ผมก็รู้ดีว่าผมโกหกไม่เก่ง ทุกอย่างมันแสดงออกมาหมดผ่านทางใบหน้าของผม ความรู้สึกทุกอย่างที่สะท้อนออกมา
“..รัก”
หมับ!
วงแขนใหญ่รับตัวผมเข้าไปกอดก่อนที่ผมจะทรุดตัวลงไป ทำไมเขาถึงขี้โกงแบบนี้นะ ทำผิดแล้วผมต้องให้อภัย ไม่รู้ว่าภายภาคหน้าผมต้องให้อภัยเข้าซักเท่าไหร่
“เฟียส...เราขอได้มั้ย..”
เสียงผมมันขาดห้วงซะเหลือเกิน ผมเบาหวิวซะจนผมเองยังใจหายเอง
“อย่านอกใจเราอีกได้มั้ย..”
“มันจะไม่มีครั้งต่อไปแล้วน้ำ! ขอโทษนะ!”
..ผมต้องเชื่อเขาใช่มั้ย..
ใช่สุดท้ายผมก็เชื่อเขาอยู่ดี ความรักมันก็ทำให้คนเราโง่งมงายซะเหลือเกิน แต่จะให้ละทิ้งมันไปผมก็ทำไม่ได้เหมือนกัน
มือกุมมือคนหลับไว้ ดูเหมือนคนบนเตียงจะผิวคล้ำลงเพราะโดดแดดเผา นิ้วเรียวยาวเกลี่ยเส้นผมบาง ๆ ที่บดบังใบหน้าหวานชวนมองออกแล้วไล้ไปตามขอบตาบวมแดง
ผิวเนียนใสถึงแม้ไม่เรียบลื่นเหมือนผิวของผู้หญิง แต่มันก็ทำให้เขาอดไม่ได้ที่กดจมูกฝังลงเพื่อสูดเอาความหอมจาง ๆ ที่ไม่ได้สัมผัสมานาน บางทีเขาอาจจะขาดเจ้ากวางน้อยตรงหน้าไม่ได้จริง ๆ ขนาดอยู่ใกล้ ๆ แค่เอื้อมแล้วไม่ได้จับมาจูบเขาก็แทบจะบ้าตาย ถ้าคนหน้าใสไม่ชิงร้องไห้จนหลับไปเสียก่อน เขาคงจะจับกดคนตัวเล็กไปแล้ว
“..ถึงฉันจะเลว แต่ฉันก็รักนายคนเดียว..จำเอาไว้”
+++++++++++++++++
ถึงไม่มีคนอ่านก็ต้องลงให้จบ
ไปเริ่มเรื่องใหม่เลยคงทำใจไม่ได้
มันครึ่งๆกลางๆไป><
ขอโทษที่ช้าไปจนคนลืมนะคะT^T
-
คืนดีกันแล้ววว
ดีใจด้วยนะเฟียส ทีนี้ก็อย่าทำหนูน้ำเสียใจหล่ะ ชิๆ
-
เดี๋ยวขอไปอ่านทวนก่อนนะ :hao5:
ยอมรับอะว่าลืม
แต่ก็ดีใจนะคะที่ยังมาต่อ :กอด1:
-
เราอ่านนะ ^^
-
ดีกันแล้ว เย้ๆๆๆ
ดีใจที่มาต่อนะคะ
-
ดีกันแล้วก็ดี เฟียสก็อย่าทำให้นำ้เสียใจอีกล่ะ
-
:pig4: หายไปนานเลย แต่คนอ่านพอจะจำเนื้อเรื่องได้อยู่บ้าง
ในที่สุดก็เข้าใจกันแล้ว คงต้องดูความประพฤติของเฟียสต่อไป
นึกถึงตอนที่น้ำเห็นข้อความในไลน์ แล้วสงสารมาก แบบโดนหลอกอยู่นาน
-
โถ่ๆๆๆๆ พ่อคุณ สมน้ำหน้า ไอ้ห้าร้อย มาทำน้องน้ำฉันร้องไห้ตลอด
-
บทที่18.1
[Filter’s Part]
ปิดเทอมอันแสนยาวนานน่าเบื่อใกล้จะสิ้นสุดลง คอร์สเรียนพิเศษก็จบซะที อยากจะกลับบ้านไปนอนแล้ว แต่ไม่ได้หรอก ถ้าผมไม่แวะไปหาเด็กน้อยน่ารักของผมเสียก่อน
“ม๊ามาแล้ววววว~”
เด็กน้อยน่ารักในชุดลำลองลายหมีพูวิ่งเข้ามากอดเอวผม
“ดีครับน้องปัง^^” ผมยิ้ม
“อ้าว น้องฟิลมาซะเย็นเลยนะ”
ร่างสูงโปร่งสวมเสื้อเชิ้ตลายทาง น่าแปลกจังเวลานี้น่าจะยังใส่ผ้ากันเปื้อนอยู่นี่นา
“พี่พายุปิดร้านแล้วหรอครับ” ผมถาม
“ครับ วันนี้ขายหมดเร็วเลยว่าจะพาปังไปเดินงานวัดซะหน่อย น้องฟิลไปด้วยกันมั้ยครับ”
ตอนแรกก็เหนื่อยนะครับ แต่พอเห็นพี่พายุยิ้มละลายแบบนี้ผมก็หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเลย คนหล่อทำอะไรดูดีไปหมดเลยจริงๆนะ อ๊า~ >O<///
“อ่า แต่ทางบ้านน้องฟิลอาจจะว่าสินะ ถ้ากลับดึก...”
“ไม่เป็นไรครับ! ดึกแค่ไหนก็ไม่เป็นไร”
“งั้นฟิลโทรไปบอกทางบ้านก่อนนะ หรือจะให้พี่โทร”
“เดี๋ยวผมส่งข้อความไปบอกทางบ้านเองครับ”
ผมควักมือถือออกมากดไลน์ยิก ๆ ให้พี่สาวทันที
ผม :/เจ้ ฟิลกลับดึกนะจะไปเที่ยวงานวัด/
ไม่นานข้อความจากพี่ผมก็ตอบกลับมา
พี่ผม : /ไปด้วย อาบน้ำก่อน/
ผม :/ไม่ต้องมา!!!!/
พี่ผม : /ทำไม? ไปเดท?/
ผม :/ยุ่งน่า ไม่ต้องมานะโอป่ะ?/
พี่ผม : /ไปกับใคร? พายุหรอ/
ผม :/น่า~ แค่นี้นะ บายเจ้/
พี่ผม : /ไปด้วย!/
ผม :/คืนนี้ซี่รี่ย์ที่ฉายช่อง 12 จบนะ.../
เห็นช่วงนี้เอาแต่เพ้อซี่รี่ย์พระเอกยุงยังชุมน่าจะล่อได้นะ...มั้ง?
พี่ผม:/ไม่ไปละ เที่ยวให้สนุกละกันอย่ากลับดึก/
ผม : /คร้าบบบบ/
ผมหันกลับมายิ้มแช่งให้ผู้ชายใส่แว่นข้าง ๆ พี่พายุจับมือน้องปังแล้วบอกว่าไปกันเถอะ
“ป๊าฮับ! ในงานคนมันเยอะปังกลัวม๊าหลงป๊าจับมือม๊าด้วยสิฮับ”
น้องปังงงงง! พูดอะไรครับเนี่ย >///<
“อ่านั่นสิ มานี้เร็วเดี๋ยวหลง^^”
มือใหญ่ยื่นมาจับมือผมไว้ ผมก้มหน้างุดเหลือบมองน้องปังที่ยิ้มแฉ่ง แหม มันน่าเลี้ยงไอติมซักคันรถนึง
“รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังพาเด็กสองคนมาเดินเที่ยวเลยแหะ ฮ่าๆ”
ฉึก! พี่เหมารวมผมด้วยหรอครับเนี่ย-3- ผมก้าวเดินอย่างสั่น ๆ บอกเลยว่าเดินจับมือกับผู้ชายมันทำให้ผมทำตัวไม่ถูก แถมผู้ชายคนนั้นยังเป็นผู้ชายที่ผมปลื้มมาก(กอไก่ล้านตัว>O<!)ซะด้วย
“ป๊าฮับ ทำไมม๊าเดินเหมือนหุ่นยนต์กันดั้มเลยอ่ะครับO.o”
“น้องฟิลไม่สบายหรือเปล่าครับ”
ไม่ทันที่ผมจะอ้าปากตอบหน้าผากอุ่น ๆ ของผู้ชายใจดีข้างๆก็แนบอยู่กับหน้าผากผม
ฉ่า~
ผมแทบจะล้มพับ ไม่ไหวครับมันใกล้เกินไปเครื่องจะรวนแล้ว>///<~
“ตัวร้อนจริง ๆ ด้วย กลับบ้านดีกว่ามั้ย” พี่พายุถาม
“ไม่ครับๆ ไม่เป็นไรผมสบายดีฮ่า ๆ^///^”
“แต่เหงื่อออกเต็มมือเลยนะ”
พี่พายุยกมือผมขึ้นมา นี่ผมทำให้พี่เขารังเกรียจหรือเปล่าเนี่ย เล่นไปทำมือเขาเปียกชุ่มไปซะขนาดนี้><
“ขอโทษครับ ๆ><”
ผมดึงมือออกแล้ววิ่งไปยืนข้างน้องปัง น่าอายจริงๆเลยนะ>//<
“ถ้ารู้สึกไม่สบายหรือไม่ไหวแล้วก็บอกพี่นะครับ^^”
ผมพยักหน้าหงึก ๆ น้องปังเอียงคอทำหน้าแอ๊บแบ๊วใส่ผมก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือผม
“เราเดินแบบครอบครัวดีกว่าเนอะ^^” เสียงใสๆบอกอย่างร่าเริง
“พ่อ พี่แล้วก็น้องใช่มั้ย ฮ่าๆ เหมือนครอบครัวสุขสันต์เลยนะปัง น้องฟิล^^”
“ครับT^T”
ผมมันก็เป็นได้แค่ “พี่ชาย” ในครอบครัวนี้สินะครับ รู้สึกผิดหวังหน่อย ๆ แหะT^T
“ทำไมยิงไม่โดนอ่า..”
ผมบ่นอย่างเสียดาย อยากจะปาปืนคืนเจ้าของร้านเลยอ่ะ
“แค่ตัวเดียวก็พอแล้วมั้งปัง”
พี่พายุบอกน้องปังที่ยืนหน้ามุ่ยกอดตุ๊กตาสีฟ้าตัวใหญ่
“ป๊ายิงให้ม๊าอีกตัวสิ-o-”
“ป๊าหมดไปสองร้อยแล้วนะ ไปหาอะไรกินเถอะนะครับ”
ผมรู้สึกสงสารพี่พายุอยู่นะ ยิงมาตั้งนานได้ตุ๊กตาไปตัวเดียว แล้วมันก็ผิดที่ผมขอยิงบ้าง หลังจากนั้นพี่พายุก็ดวงตกยิงไม่โดนอีกเลย-_-; สรุป160บาทที่เหลือนี่ผมเลยยิงที่ฟรี ๆ
“ไปนั่งชิงช้าสวรรค์ก่อนนะๆ” น้องปังอ้อน
“มันนั่งได้สองคนเองนะปัง^^;”
“ป๊าก็นั่งกับม๊าไง เดี๋ยวปังนั่งอีกอันนึง><”
“ไม่ได้หรอกมันอันตรายนะ”
พ่อลูกทะเลาะกันหรอเนี่ย ผมเกี่ยวด้วยมั้ย แต่ดูเหมือนน้องปังจะอยากนั่งนะ
“เดี๋ยวผมยิงปืนอีกสักพัก พี่พายุพาน้องปังไปนั่งชิงช้าสวรรค์เถอะครับ” ผมบอก
“อ๊า~ ปังไม่อยากทิ้งม๊าไว้><”
“ไม่เป็นไรครับน้องปัง พี่ก็อยู่กล้แถวนี้ล่ะนะ^^”
“ปังนั่งกับม๊า ป๊ารออยู่ข้างล่างแล้วกัน-o-!”
“คือ...พี่กลัวความสูงน่ะสิ-o-;;”
ประเด็นเด็ดเจ็ดสีเลยน้องปัง พี่เคยพลาดตกออกมาจากระเบียงชั้น 21 ตั้งแต่นั้นพี่ก็โค-ตะ-ระ กลัวความสูงเลยครับ นึกถึงมันแล้วพี่ยังใจสั่นไม่หายเลยT^T
“ม๊าอย่าไปไหนไกลนะ อยู่แถวนี้นะ”
“จ้าๆ ^^”
นี่ผมกลายเป็นเด็กที่น่าเป็นห่วงซะเองแหะๆ
“ถ้าโดนคนจับตัวไปรีบโทรหาพี่เลยนะครับ!” พี่พายุบอก
“ครับๆ”
พี่ก็เอาด้วยหรอเนี่ย นี่ผมดูเป็นคนดูแลตัวเองไม่ได้เลยหรอ-o-; พี่พายุจูงมือน้องปังไปทางชิงช้าสวรรค์ส่วนผมก็หยิบแบงค์ยี่สอบสองใบออกมาเตรียมจ่ายเงินเล่นต่อ แต่...
..เฮ้ย! กระเป๋าตังค์!!..
กรรม ใส่ไว้ในกางเกงมันหายไปไหนอ่ะ!
“ของนายหรือเปล่า?”
กระเป๋าหนังสีน้ำตาลยื่นมาตรงหน้าผม อ่า...ของผมนี่!
“ขอบคุณนะครับ..”
ผมเงยหน้ามองใบหน้าคมที่สะท้อนในแววตา เส้นผมสีเข้มถูกเสยขึ้นลวก ๆ ให้พี่สาวผมมาเห็นคงกรี๊ดตาย ดวงตาเรียวหรี่มองผมก่อนขยับยิ้มกวนประสาทเหมือนจะเยาะเย้ยคนเซ่อซ่าที่ทำกระเป๋าตังค์ตก
“คุณ...”
“ทำหน้าเหมือนดีใจที่พบฉันเลยนะ”
“ผมไม่ได้ดีใจซะหน่อย! แล้วคุณมาได้ยังไงOoO!”
ตายละหว่า ถ้าแม้แต่วัดผีก็เข้ามาได้ในโลกนี้คงไม่มีที่ปลอดภัยสำหรับผมอีกแล้ว!
“ฉันไม่ใช่ผีซะหน่อย สมองเสื่อมแต่เด็กเลยนะ”
ลืมไปเขาอ่านใจได้ (เสียมารยาทชะมัดเลยไอ้คุณผีนี่>O<)
“แต่นั่น... ยังห่างไกลกับของผู้ใหญ่อย่างฉันเยอะเลยนะ”
เสียงเน้นคำว่าผู้ใหญ่กับสายตาที่มองมาตรงเป้ากางเกงผมทำให้คนถูกเปรียบเทียบอย่างผมต้องรีบยกมือปิดบังเอาไว้ นี่มันอนาจารกันชัด ๆ >///<
“แค่มองเอง ต้องจับก่อนสิถึงจะเรียกอนาจารน่ะ”
“ถ้าจับล่ะก็ผมจะเรียกตำรวจมาจับคุณ!”
“เห~ เรียกใครมาจับนะ”
นั่นสิ ตำรวจน่ะจับผีไม่ได้หรอก!
“หมะ..หมอผี!”
“เห~ เรียกใครมาจับนะ”
“หมอผีไงครับ><”
“ก็ฉันไม่ใช่ผีซะหน่อย จับได้หรอ”
“งั้นผมจับเองก็ได้>O<!”
“จับเบา ๆ แล้วกันนะ พอดีใหญซะด้วยมือนายอาจจะกำไม่หมดก็ได้”
“ผมไม่ได้จะจับไอ้นั่นของคุณซะหน่อยนะครับ>///<!!”
“ฉันหมายถึงแขน แต่ถ้าอยากจับตรงนั้นก็ไม่เห็นต้องตะโกนเสียงดังเลยนี่ ขอกันดีๆก็ได้”
ใบหน้าหล่อยักคิ้วกวนบาทา แต่ผมนี่หน้าร้อนไปหมดแล้ว ทั้งโมโหทั้งอายเลย! ชาวบ้านเขาหันมามองกันพรึ่บเลยอ่ะ>O<///
“ไม่ต้องอายหรอก แค่บอกความต้องการของตัวเองออกมาในที่สาธารณะมันไม่เห็นเสียหายอะไรเลยนี่”
“ผมไม่ได้ต้องการ..! ซะหน่อย>O<///”
“ปากไม่ตรงกับใจเลยนะ แต่เอาเถอะไว้ออกนอกวัดแล้วค่อยว่ากัน^^”
“คุณน่ะแหละออกไปเลย เป็นผีเข้าวัดแบบนี้มันไม่ถูกต้องนะครับ!”
“จะให้ไปไหนละ ถ้าที่ชอบๆอย่างที่คนอื่นเขาว่าฉันตอบเลยว่าฉันชอบ...ตรงนี้”
ปลายรองหนังข้ามาชิดกับรองเท้าผ้าใบผม คนตัวสูงก้มคอลงมองจนหน้าห่างกับผมไม่กี่นิ้ว และก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนผมรู้สึกถึงปลายจมูกเย็นๆที่ชนกับจมูกผม
ผลัก!
“จะสิงร่างกันหรือไงครับ”
ผมผลักคนข้างหน้าออกด้วยใบหน้าแดงกร่ำ ไอ้คุณผีบ้าทำไมต้องมาใกล้ๆผมด้วยนะ
“นี่... ฉันรู้สึกไม่ดีเลย”
เสียงทุ้มพูดแผ่วเบา ผมเงยหน้าสบใบหน้าขาวซีดของคนตัวสูง ดวงตาเข้มฉายแววเป็นกังวลสีหน้าเข้าเหมือนคนกำลังอึดอัด บางทีอาจเพราะเข้ามาในเขตวัดก็เป็นได้
“นี่! ถ้ารู้สึกไม่ดีก็ออกไปจากที่นี่เถอะ!”
ผมจับไหล่เขาแล้วเขย่าแรง ๆ ท่าทางเขาจะไม่ไหวแล้วจริงๆ นะ
“ไม่ใช่เพราะว่าอยู่ในวัด แต่...”
สายตาของเขาจับจ้องไปที่กระเช้าที่ลอยอยู่เกือบจุดสูงสุด บรรยากาศเย็นยะเยือกแพร่ซัดเข้ารอบตัวผม เสียงทุกอย่างล้วนเงียบสงัดในหูของผมมีเพียงเสียงของเหล็กที่แกว่งไปมา ทั้งที่อยู่ไกลขนาดนี้แต่กลับได้ยินอย่างชัดเจน แล้วเสียงมันก็หายไป
แก๊ง~
วูบบบบบบบ
กระเช้ากรงเหล็กหล่นลงมาปะทะกับพื้น เสียงร้องตะโกนและตื่นตกใจดังสนั่นไปทั่ว ผมยืนอ้าปากค้างมองภาพตรงหน้า ผมละสายตากลับมาหาผู้ชายข้าง ๆ แต่กลับ..ว่างเปล่า..
..นี่หรอนี่คุณต้องการจะบอกผม!!..
++++++++++++++++++++
วันนี้แค่นี้นะคะ ต้องไปเตรียมหุงข้าวแล้วค่ะ
ขอให้สนุกกับการอ่านนะคะ (ใครเขาจะไปยิ้มออกฟะ!)
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ดีใจจังเลยที่ยังไม่ลืมกัน ฮือT^T
รักคนอ่านนะคะ คืนนี้จะไปเข้าฝันนะคะ><555+
-
อ๊าาาาา คุณผีมา ลืมชื่อเเละ ชื่อภูผารึป่าวนะ :mew1:
-
เย้ย ทำไมเป็นแบบนี้อ่ะ
แล้วพายุกะน้องปังหล่ะ อร๊ากกก
-
น้องปังงงง :sad4:
-
เกิดอะไรขึ้น!?
-
เย้ มาต่อแล้ว ^^
Thank !!! So Much ^3^
-
:pig4: ค้างอ่ะ แล้วเกิดอะไรขึ้นเนี้ยะ ขอให้พายุกับปังอย่าเป็นอะไรเลยนะ สาธุๆ :call:
-
ตอนที่ 18.2
“ฮะ ๆ เร็วๆเข้าสิ”
เสียงเด็กหัวเราะสดใส ผมมองไปแผ่นหลังของเด็กผู้ชายสองคนที่วิ่งไล่กันอยู่บนสะพานไม้ข้ามแม่น้ำ ภาพพร่าเลือนทำให้ผมมองเห็นอะไรไม่ชัด ผมพยายามเพ่งสายตาไปยังเด็กทั้งสองแต่ตอนนี้บนสะพานกลับเหลือแค่เด็กเพียงคนเดียว
..เด็กอีกคนหายไปไหน!!..
“พายุ!!”
เสียงเด็กบนสะพานตะโกนลั่น เอื้อมมือไปยังเวิ้งน้ำด้านหน้าเพื่อไขว่คว้าแขนเด็กอีกคนที่ตะเกียดตะกายอยู่บนผิวน้ำ
“ช่วย!!...แฮ่ก...ด้วย!!”
ผมอยากจะวิ่งเข้าไปหาแต่ดูเหมือนขาผมมันถูกตอกเอาไว้ให้ยืนดูเท่านั้น
..บ้าจริง!! เด็กกำลังจะจมน้ำ ทำยังไงดี!...
เด็กบนสะพานหน้าถอดสี เขาลุกขึ้นกำมือแน่นมองหาอะไรบ้างอย่าง แล้วเขาก็ตัดสินใจกระโดดลงไปช่วยเด็กอีกคน
หมับ
เด็กที่ตกน้ำก่อนหน้ากอดรัดเด็กที่ลงไปช่วย เด็กอีกคนพยายามถีบตัวออก
“พายุ...อย่า!”
เด็กอีกคนเริ่มสู้แรงไม่ไหว ร่างเล็กๆถูกกดลงไปใต้น้ำก่อนที่ร่างของเด็กที่ชื่อพายุซึ่งหมดแรงค่อยๆ จมหายไปด้วยกันใต้ท้องน้ำ
...ไม่!!!...
แว้บ!
แสงสีขาวสาดเข้าดวงตาผม ภาพข้างหน้าถูกลบไปด้วยสีขาว ผมลืมตามองประตูไม้ที่จู่ ๆ ก็โผล่มาอยู่ข้างหน้า เสียงจ๊อกแจ๊กเหมือนคนคุยกันดังลอดออกมาจากหลังประตูไม้ไผ่ ผมเดินไปแอบมองลอดบานประตูที่แง้มอยู่เพราะอยากจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นด้านใน
“ไม่!! ไม่นะภูผา ฮือๆ”
เสียงร้องไห้ครำครวญราวกับคนจะขาดใจตายบีบรัดหัวใจผม ผู้หญิงคนที่ร้องไห้อย่าบ้าคลั่งเธอกอดร่างกายเปียกโชกไว้แน่นโดยมีผู้ชายอีกคนคอยปลอบประโลมด้วยสีหน้าทุกข์ใจไม่ต่างกัน
กึก!
เด็กผู้ชายอีกคนซึ่งน่าจะชื่อพายุตัวกระตุกเกร็ง ดวงตาที่ปิดสนิทเมื่อครู่เบิกขึ้นจนเห็นนัยย์ตาสีขาว คนที่น่าจะเป็นพ่อกับแม่รีบเปลี่ยนฝั่งมาดูลูกชายอีกคนทำให้ผมได้เห็นใบหน้าของเด็กที่ชื่อภูผาเสียที
...เด็กสองคนนี้เป็นแฝดกันงั้นหรอ...
“แม่หมอ!! พายุ..พายุเป็นอะไร! นี่ลูกฉันจะตายอีกคนหรอ!!” ผู้เป็นแม่ตะโกนถามด้วยสีหน้ากังวลหนัก
ยายเฒ่าที่ใส่ชุดคลุมสีขาวเอามือทาบหน้าผากของเด็กที่ชื่อพายุก่อนจะพรำพรึมอะไรบางอย่างแล้วเด็กคนนั้นก็สงบลง
“วิญญาณอีกครึ่งกำลังจะตามกันไป” ยายที่เป็นแม่หมอบอก
“..หมายความว่ายังไง เจ้าสองคนนี้จะตายทั้งคู่หรอ..” แม่เด็กถามเสียงสั่น
“เด็กที่เป็นแฝด มันจะมีวิญญาณอยู่คนละครึ่ง ถ้าอีกครึ่งดับไปอีกครึ่งที่เหลือก็ดับด้วย”
แม่เด็กถึงกลับลมจับอีกรอบ สามีต้องรีบเอายาดมมาให้เธอ
“ถ้าจะให้เจ้าเด็กนี่มีชีวิตต่อจะต้องเรียกวิญญาณอีกครึ่งกลับมา”
“ทำเลยแม่หมอ! ทำยังไงก็ได้ให้ลูกผมมีชีวิตอยู่ต่อ! ผมขอละช่วยลูกผมด้วย!” คนเป็นสามีพูด
“ได้ ”
แม่หมอสะกิดผู้ช่วยให้เอาสายสิญจน์ไปพันแขนของเด็กทั้งสองคน ยายเฒ่ายกพานขึ้นมาสวดคาถาเสียงดังน่ากลัว ขณะที่สวดข้าวของภายในห้องก็สั่นไหวเหมือนกับมีแผ่นดินไหวเกิดขึ้น พอสวดจบทุกอย่างก็หยุดลง
“ต่อไปนี้วิญญาณอีกครึ่งจะอยู่ในตัวเจ้าพายุ”
ยายแก่บอกแล้วหยิบสร้อยแบบเชือกถักมาคล้องคอให้เด็กที่ชื่อพายุ
“อย่าให้มันถอดออกล่ะ ไม่งั้นอีกครึ่งที่ตายไปแล้วจะพาเจ้าพายุไปด้วย”
บานประตูค่อยๆ ปิดลง ผมชะเง้อมองอยากดูเหตุการณ์ต่อ แต่ดูเหมือนจะจบลงแค่นี้
“โอ้ยยย! อย่าเราเจ็บ!”
ผมมองไปที่ถนนที่จู่ๆก็โผล่ขึ้นมา(อีกแล้ว) บนถนนลูกรังมีเด็กผู้ชายผิวขาวกับลังโดนรุมกระทืบอยู่ นั่นพายุสินะดูจะโตขึ้นหรือเปล่า เจ้าเด็กพวกนั้น
“หยุดนะเว้ย!!”
ผมตะโกนออกไปแต่ไม่มีใครได้ยิน ทำไมผมทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากยืนดู บ้าจริง!!
“กูบอกให้เอาเงินมาให้กูทุกวันไง! ทำไมมึงแดกหมดวะ!”
ไอ้เด็กหัวโจกเอากระเป๋านักเรียนฟาดแสกหน้าพายุอีกรอบ
“แต่..แต่นี่มันเงินเรานะ..” พายุบอก
“มึงไม่ต้องมาพูด! เอาเงินไปซื้อหนังสือ ถุ้ย! ปัญญาอ่อนหว่ะ!”
“ก็..”
“เอามา!!”
ไอ้เด็กเกรียนนั่นดึงคอเสื้อพายุจนแทบลอย สายตามันสะดุดอยู่ตรงสอยถักลายสวยที่คล้องคอพายุอยู่
“สร้อยเท่ดีหนิ! กูขอละกัน!!”
“อย่า!!”
พายุยื้อสร้อยไว้ทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจเลยเกิดการแย่งกันไปมา
กึก!
สร้อยถูกกระชากขาดติดมือไอ้เด็กนั่นไป มันผลักพายุกระเด็นล้มไปกองกับพื้น
“ขาดหมดเลยเห็นมั้ยวะ!”
แล้วมันก็ถ่มน้ำลายลงพื้นก่อนจะพาพรรคพวกเดินออกไป
“เฮ้ย! ไอ้นกหัวขวานมึงเจ๋งนักหรอ”
เด็กที่โดนรังแกเมื่อครู่ลุกขึ้นยืนแล้วพูดท้าทาย บรรยากาศรอบตัวของพายุที่ดูอ่อนแอเมื่อครู่กลับกลายเป็นดุดันและน่ากลัว
“มึงว่าไงนะไอ้กาก!! เดี๋ยวเจอดีหรอก!” ไอ้คนที่ดึงสร้อยไปหันกลับมา
“ขอบใจที่ดึงสร้อยออกนะ โล่งขึ้นเลยเลย” รอยยิ้มยียวนผุดขึ้นบนใบหน้าฝกช้ำ
“กวนตีนหรอมึง!!”
“หึ”
5 : 1 ไอ้เด็กพวกนั้นวิ่งเข้ามารุมพายุแต่ก็โดนซัดปลิว ผมมองจิ๊กโก๋ตัวน้อยที่บ้าระห่ำกระโดดชกปากไอ้นกหัวขวานซะฟันกระเด็น
“แม่งผีเข้าหรือไงวะ! หนีก่อน!” ไอ้นกหัวขวานตะโกน
“เดี๋ยว! สร้อยกู!!” พายุกระชากคอเสื้อไอ้หัวโจก
“เอาไปเลย! ปล่อยกูด้วย!”
“แค่นี้กลัวหรอ หึๆ”
ดวงตาสีเข้มจ้องใบหน้าไอ้นกหัวขวานอย่างอำมหิตจนผมเองก็ขนลุกซู่ ทำไมพายุถึงน่ากลัวแบบนี้นะ
“ปละ..ปล่อยกูเถอะ”
“ครั้งนี้แค่สั่งสอน ครั้งหน้ากูจะหักแขนหักขาพวกมึงทุกตัวเลย”
ไม่ใช่แค่คำขู่ลอยๆ ผมรับรู้ได้ เด็กนี่น่ากลัวถึงขั้นทำคนไปนอนหยอดข้าวต้มได้แน่นอน
หลังจากพวกโก๋เกรียนเผ่นหนีไป พายุก็นั่งมัดปมสร้อยคออย่างทุลักทุเล มือเล็กยกสร้อยขึ้นมาดูก่อนจะสวมลงไป แต่ก็ชะงักมือไว้ก่อน
..จะทำอะไร..
ผมเห็นเขาเดินหาอะไรบางอย่าง ก่อนจะไปคว้าเอาไม้เสียบลูกชิ้นมาขีด ๆ เขียน ๆ กับพื้นดิน
/ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่ยอมให้ใครมารังแกนาย
ภูผา/
“ตื่นได้แล้ว”
ใครอีกล่ะเนี่ย.. ผมปรือตาเพราะเสียงกระซิบข้างหู
“อ่ะ!”
ผมมองใบหน้าหล่อที่จ้องมองผมอยู่ อ่ะนี่มัน! พี่พายุ! ไม่ใช่สิๆ ...
“คุณผี!!!”
ผมกระโดดโหยงขึ้นไปบนพนักพิงโซฟา ไปไกลสุดได้เท่านี้ มันติดกำแพงแล้ว! ผมมองไปรอบด้านที่มืดสลัว ๆ ตรงข้างหน้าผมมีเตียงคนไข้อยู่ อ่า... ผมมานอนเฝ้าน้องปังแล้วเผลอหลับยาวสินะ ดีนะน้องปังไม่ตื่นเพราะเสียงผม
“กลัวอะไร” เขาถามผม
“กลัวผีน่ะสิ” ผมบอก
“เห็นแล้วใช่มั้ย ที่ฉันให้นายดู”
“เมื่อกี้..ในฝันนั่นน่ะหรอ! ของคุณหรอ! คุณเป็น..”
“พายุเป็นน้องฉัน”
เขาบอกแล้วดึงผมลงมายืนคุยกับเขา
“ฉันอยู่กับพายุมาตั้งแต่เกิด จนถึงวันนี้... ”
เสียงเขาฟังดูหงอยเหงาเหมือนเด็กที่กำลังเจ็บปวดกับอะไรบางอย่าง
“ที่ฉันมาหานาย เพราะฉันอยากให้นายไปบอกลาพายุแทนฉันที”
บอกลา?
“คุณจะไปไหน!” ผมถามพร้อมกับล็อกแขนเขาไว้
“ไปที่ๆฉันควรไป..ตั้งแต่แรก”
“เดี๋ยวสิ! ถ้าคุณไปพี่พายุก็จะ..”
“เพราะตอนนั้นเรายังเด็กเลยต้องผูกวิญญาณไว้ด้วยกัน แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว”
มือเย็นเฉียบจับแขนผมก่อนจะแทรกนิ้วประสานผ่ามือเข้ากับผม
“การที่นายสัมผัสฉันได้ มันหมายความว่าฉันกำลังจะมีร่างที่แท้จริง”
ร่างที่แท้จริง?
“อีกนัยก็คือ วิญญาณฉันอาจจะมาแย่งร่างของพายุไป”
“ไม่จริงน่า... คุณไม่ทำอย่างนั้นหรอกจริงมั้ย!”
“ก็ไม่รู้สินะ? ฉันก็ยังอยากลัลล้าอยู่บนโลกนี้อยู่”
ผลั๊วะ!
ผมตีเข้าไปที่ไหล่เขา มันไม่ตลกเลยนะ ไม่ต้องมาพูดให้ขำเลย
“เอ๋ ไม่ขำหรอกหรอ”
“อย่ามาอ่านใจกันสิครับ!”
“โอเค ถ้านายรักพายุมากขนาดนั้นฉันก็จะไม่พรากเขาไป”
ทำไมผมไม่รู้สึกดีใจซักนิดเลยนะ ทำไมตัวเลือกต้องทีแค่ก.กับข. มีฮ.นกฮูกด้วยไม่ได้หรือไง ถ้าขอก.เป็นพี่พายุไปคุณมาแทน ข้อข.คุณไปพี่พายุอยู่ ผมอยากให้เพิ่มข้อฮ.ขึ้นมาด้วย จะอะไรก็ได้ขอแค่คุณอยู่!
“คุณไม่ต้องไป..ไม่ได้หรอ” ผมไม่อยากให้คุณไปหรอกนะ
“จะยอมให้ฉันสิงร่างนายแทนมั้ยล่ะ”
“เอาสิ!”
ผมอ้าแขนหลังตา เอาเลยเชิญสิงได้ตามสบาย ผมทำท่านี้มันถูกหรือเปล่านะ
“ถ้าสิงร่างคนที่เตี้ยกว่า ฉันต้องเดินงอเข่ามั้ยเนี่ย~”
ผลั๊วะ!
“ตลกหรอครับ! ผมจริงจังนะรีบ ๆ สิงเขาสิ!”
“ไม่กลัวฉันจะลวมลามร่างกายนายหรอ บางทีตอนนายหลับฉันอาจจะลุกขึ้นมาถ่ายคลิปตัวเองในร่างนายก็ได้นะ ฮ่าๆ”
ชักเริ่มหวั่น ๆ แล้วสิ-///- ถ้าคุณผีบ้านี่ทำขึ้นมาจริงๆ ไม่สิ ต้องทำอยู่แล้วแน่นอนเพราะขนาดตอนไม่สิงก็ยังชอบมาลวนลามเราเลย
“ถึงยังไงก็ฝากบอกพายุด้วยว่า ฉันไปแล้ว...ดูแลตัวเองด้วย”
กับคนที่อยู่ด้วยกันมานาน แต่ต้องมาบอกลาผ่านคนอื่นมันน่าเศร้านะครับ ที่ไม่สามารถสื่อความรู้สึกผ่านเสียงของตัวเองได้...
“นี่! คุณเขียนลาเขาสิ เขียนใส่กระดาษไง*o*”
ผมวิ่งแถ่ดๆ ไปลื้อลิ้นชักใกล้เตียงน้องปัง หยิบเอาปากกากับสมุดฉีกออกมาให้เขา โชคดีที่โรง’บาลนี้มีของแบบนี้ให้คนป่วยวาดรูปเล่นแก้เซ็งนะ
“เอ้า! เขียนสิ”
ผมยื่นให้เขา คุณผีทำหน้าหน่ายๆส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะยอมหยิบไปเขียนหยิกๆ แล้วฉีกออกมาพับๆส่งกลับให้ผม
“เดี๋ยว แบมือออกก่อน”
อะไรอีกอ่ะ? ผมแบมือที่กำเมื่อครู่ เขาดึงมือผมไปเขียนอะไรบางอย่าง
“เขียนไรอ่ะขอดูหน่อยO.O” ผมชะโงก
“เดี๋ยวค่อยดู”
พูดจบเข้าก็ดันหน้าผมให้หันไปอีกข้าง ซะงั้นน่ะ
“เสร็จแล้ว”
เขากำมือผมไว้แต่ไม่ปล่อย แล้วจะดูยังไงล่ะเนี่ย?
“..ฉันขอกอดนายเป็นครั้งสุดท้ายได้มั้ย”
เขาพูดเสียงแหบพร่าจนใจผมเต้นไม่เป็นกระซ่ำ อะ..อะไรกันทำไมทำเสียงแบบนี้ล่ะ ผมเงยหน้ามองดวงตาคมที่ทอดมองผมแน่วแน่ ดวงตาเขาดูเซ็กซี่จังเลย ว้ากกกก ผมคิดบ้าอะไร! ผมไม่ได้คิดว่าปากเขามันดูน่าจูบหรอกนะ ก็เขาเป็นผู้ชายนี่นา แถมเป็นผีด้วย>////<
“เจอคำว่าผีทีไรอารมณ์ฉันดับวูบเลยนะ” เขาจ้องผมเขม็ง ลืมไปเขาอ่านใจได้นี่นา
“อย่าอ่านใจสิครับ>///<”
“กอดไม่ลงแล้ว”
“เอ้าจะกอดก็กอดสิครับ!”
ผมอ้าแขน
“ให้ตายสิ..ช่วยคิดลึกว่านี้หน่อยได้มั้ย”
เอ๋? ก็กอดไง ผมก็กางแขนท่านี้แล้วมัน...ไม่ถูกหรอ?
“ช่วยไม่ได้ จริงๆฉันก็ทำใจแล้วล่ะ พูดอ้อมๆกับเด็กซื่อบื้อมันไม่ได้ประโยชน์อะไร”
“ผมชักเริ่มโมโหแล้วนะครับ-_-*” คิ้วกระตุกเป็นลอนคลื่นแล้วนะครับ
หมับ!
คนตัวใหญ่ดึงผมเข้าไปกอดในอ้อมแขน ผมเผลอซุกหน้าเข้ากับแผงอกด้วยความเคยชิน ถึงแม้อ้อมกอดของเขาจะไม่อบอุ่น มีแต่ไอเย็น ๆ ลอยออกมาให้ผมขนลุกเล่น แต่ผมก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันทำให้ผมรู้สึกดี ผมสอดมือกอดร่างหนาเอาไว้ แน่นขึ้น..แน่นขึ้นจนเขาร้องออกมาเบา ๆ
“จะตายรอบสองแล้วเนี่ย”
“..งั้นก็ตายไปเลย กอดแค่นี้เอง”
ผมบ่นอุบ ผมได้ยินเสียงสูดลมหายใจดังฟอดอยู่บนหัวผม ผมอยากจะยิ้มออกมาแต่ปากผมมันไม่ขยับเลย ทั้งที่กอดเอาไว้แท้ ๆ แต่กลับรู้สึกเหมือนเขากำลัง....จะหายไป
“คุณจะมาสิงร่างผมใช่มั้ย ทำใจหน่อยนะคุณอาจต้องเดินงอเข่าจริงๆก็ได้”
ก็คุณตัวสูงกว่าผม เรียกว่าสูงผิดชาวบ้านชาวช่องดีกว่า ผมก็สูงนะแต่สูงได้แค่นี้แหละ
“ฟังดูลำบากเหมือนกันแหะ นี่ฉันคิดผิดหรือเปล่านะ?”
ผมเงยหน้าจ้องเขาเขม็ง ถ้าคิดจะไปโดยที่อื่นที่ไม่ใช่ร่างผม ผมโกรธจริงๆด้วย
“ใครจะสิงใครกันแน่”
ใบหน้าหล่อกระตุกยิ้มมุมปาก ผมผละตัวออกเล็กน้อย ผมกอดเขาแน่นเกินไปหรอ -///- แต่มันก็ช่วยไม่ได้ ไม่ต้องมายิ้มเลย ผมน่ะแพ้รอยยิ้มของคุณนะครับ.....คุณผี
“ไอ้ฟิล!!”
ใครอีกวะ โอ้ยปลุกกันอยู่นั่นแหละ
“อ้าวเจ้-o-”
มาตอนไหนกันเนี่ย
“ไม่ต้องมาอ้าว! พายุเป็นยังไงบ้าง” พี่ผมถาม
“พี่พายุ..อยู่ไอซียูครับ”
“แล้วแกมาหลับอย่างนี้ได้ยังไง ถ้าปังจะเข้าห้องน้ำต้องให้หลานมันลากสังขารลงมาปลุกแกเลยมั้ย!”
“ขอโทษๆ”
ผมมองไปที่เตียงผู้ป่วยที่มีร่างเล็ก ๆ ขดตัวนอนหลับปุ๋ยอยู่ น้องปังแค่แขนหักเข้าเผือกเลยได้มานอนในห้องพัก ผมก็เลยมาเฝ้าซักพัก ถ้าเจ้มาผมจะได้ไปเฝ้าพี่พายุที่หน้าห้องไอซียูต่อ
“แกไม่ต้องออกไปนะ ตอนนี้นักข่าวมาเต็มไปหมดเลย”
เจ้บอกแล้วเดินไปลูบหัวน้องปังที่หลับอยู่
“...ฟิลขอโทษนะ ที่ทำให้น้องปังกับพี่พายุบาดเจ็บ”
“มันไม่เกี่ยวกับแกหรอก ตอนนี้ยังไม่มีใครเป็นอะไรแกก็อย่าคิดอะไรให้มันมาก”
แต่ดูพี่จะหน้าเครียดกว่าผมซะอีก
“ฟิลไปดูพี่พายุก่อนนะ”
“อือ ๆ ระวัง ๆ อย่าไปซ้อมนักข่าวเข้าละ”
“อ่า ถ้าไม่มาขวางทางเท้าผมน่ะนะ-__-”
ผมยันตัวลุกขึ้นจากโซฟาแต่มีผมมันรู้สึกเหมือนโดนอะไรตำ ผมเลยยกมือออกก็พบกระดาษแผ่นสีขาวที่พับไว้เล็ก ๆ
...ที่คุณผีฝากไว้นี่นา..
ตอนนี้เขาคงหลับอยู่ในตัวผม ผมจะสื่อสารกับเขาแบบในหนังได้มั้ยนะ แบบคุยกันในหัวอะไรแบบนี้
ผมหงายฝ่ามือดูสิ่งที่คุณผีเขียนไว้ให้
...ตัวเลือก ฮ.นกฮูกมันไม่มีอยู่จริง...
ผมกำหมัดชกใส่กำแพงอย่างเต็มแรง
“ฟิล!!”
บัดซบ! สุดท้ายผมก็โดนผีหลอกจนได้หรอเนี่ย ทำไมล่ะ...ทั้งที่คุณบอกแบบนั้นแท้ ๆ ทำไมคุณต้องหลอกผม ผมเม้มปากแน่น ผมไม่เคยรู้สึกโกรธและเสียใจขนาดนี้มาก่อนเลย
/ขอโทษนะที่ฉันเลือกได้แค่ข้อ ข./
“ไอ้คุณผีบ้า!! ขอให้คุณโดนจับถ่วงหมอไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด!! บ้าๆๆๆๆ”
ผมทรุดเข่าลงอย่างอ่อนแรง ตอนนี้ตัวผมมันอ่อนแอซะจริง ทั้งที่ผมอ่อนแอแบบนี้ ทำไมคุณถึงไม่อยู่ปกป้องผมอย่างพี่พายุบ้างละ คุณ...คุณมันใจร้าย! ใจร้ายที่สุดเลย!!!
+++++++++++++++
วันนี้นั่งเล่นคอมเพลิน เกือบลืมพิมพ์ต่อ
กรรรมมมม วันนี้มักน้อยอีกแล้วครับท่าน
ขอให้อ่านให้สนุกนะคะ^O^
: คนเขียน :
~เรามากินมาม่าด้วยกันมั้ย อยากกินก็รีบๆมา
นั่งเล่นหน้าคอมมันแสนน่าเบื่อ แบบว่าเกิดหิวขึ้นมา
เลยคว้ามาม่ามากินนน~
~แม่ก็พร่ำบอกฉันทุกวัน ไม่ให้ฉันกิน
แล้วหนูจะกินอะร๊ายยยย~
~เรามากินมาม่าด้วยกันมั้ย (หรือจะกินไวไวก็ยังได้)~
คนอ่าน: ?????
คนเขียน : เอ็มเค บายยยย~
-
เรื่องมันเศร้าเนาะ...
-
:sad4: เนื้อเรื่องมันพาเศร้าหลายตอนติดกันแล้วนะ คนแต่ง แบบเศร้าทับถมหนักขึ้นๆ
ภูพาก็ไปแล้ว พายุก็ยังไม่รู้อาการ ยังอยู่ ICU รออ่านตอนต่อไปนะ
-
จะร้องงง :o12:
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย
-
ฮรือออออ พี่ภูผาไปแล้วแน่หรอออ :ling3: :ling1:
ไม่ยอมนะคุณเอ็นเอาพี่ภูผากลับมานะ ฮรืออออออออออออ
-
ภูผาไปแล้วเหรอ ม่ายยย
กรีดร้อง ต้องอยู่ทั้งสองคนสิ
ทั้งภูผา ทั้ง พายุ โอ๊ย สงสารฟิลอ่ะ
-
บทที่19.1
สองวันแล้วที่ผมใช้ชีวิตอยู่ในโรงพยาบาล ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องพักพิเศษ ทั้งที่น่าจะมีเตียงเดียวแต่เจ้ก็ขอโรงพยาบาลให้จัดเตียงสองพ่อลูกอยู่ห้องเดียวกัน
“โทษทีนะพี่ขึ้นมาช้า”
น้องปังวางมือถือละสายตามาทางผม แอบเล่นคุกกี้รันอีกแล้วล่ะสิ
“อันนี้ของน้องปังครับ”
ผมยื่นบิสกิตให้แต่เจ้าตัวเล็กกลับเอามือมาแหวกถุงเซเว่นแล้วหยิบช็อกโกแลตของผมไป
“เอาอันนี้นะ~”
น้องปังขอด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ผมก็ต้องยอมใจอ่อนให้ไปอยู่ดี ลาก่อนเฟอริโร่~ ผมเดินไปเตียงข้าง ๆ
ร่างสูงนอนเหยียดยาวหายใจเข้าออกเนิบๆ หมอบอกว่าโชคดีที่สมองไม่ได้รับการกระทบกระเทือนมาก แค่บาดเจ็บเล็กน้อย หมอยังบอกเลยปาฏิหาริย์จริงๆ
...บาดเจ็บเล็กน้อยแต่สลบมาจะวันที่ 3 แล้วนะ..
ผมจับมืออุ่นขึ้นมาบีบเบา ๆ ผมอยากให้พี่พายุลืมตาขึ้นมาเร็ว ๆ เพราะมีเรื่องสำคัญจะบอก...สำคัญมากจริง ๆ
“ม๊าแกะให้ปังหน่อย-o-”
อ่ะ ลืมเลยว่าน้องปังแขนหัก
“โทษทีนะ เอ้า!”
ผมแกะกระดาษห่อแล้วยื่นให้ ริมฝีปากรูปกระจับรีบอ้าปากงับปั๊บทันทีเลย เหมือนกำลังให้อาหารลูกนกอยู่เลยแหะ^^
ปัง!!
เสียงปิดประตูกระหึ่มไม่ต้องบอกเลยว่าใครมา ผมหันไปอ้าปากด่ามันแบบไม่ออกจนแขกผู้มาใหม่เป็นอันงอนโยนของลงบนเตียง
“ไอ้คาร์ล! มันโดนขาน้องเห็นมั้ยวะครับ!” ผมบอก
“ยังไม่โดนเลยครับมึงก็ ห่างเป็นวาเลย” มันย้อน
ก๊อบแก๊บ ๆ
น้องปังรื้อ ๆค้นๆในถุงที่คาร์ลโยนมาก่อนจะงัดเอาน้ำอัดลมสีดำเข้มออกมา ใบหน้าใสเอียงคอทำตาวิบวับใส่ผมก่อนจะเอ่ยถาม
“ปังกินได้มั้ยอ่า*o*”
“ซื้อมาให้คนเฝ้าไข้กินนะ ไม่ใช่ซื้อมาให้คนไข้กิน” คาร์ลบอก
“งื้ออออ -3-”
ขอโทษทีนะ ถ้าน้องปังยอมกินข้าวซะบ้างพี่ก็คงให้กินไปนานแล้ว ขืนให้กินตอนนี้มีหวังกระเพาะพรุน
“ไว้หายแล้วพี่จะเลี้ยงขวดใหญ่นะ กินอย่างอื่นไปก่อนแล้วกัน^^” ผมบอก
“ม๊าฮะ มือถือม๊าแบตหมดแล้วอ่า ปังอยากเล่นเกมต่อ-o-”
“คาร์ล”
ผมเรียกไอ้คุณเพื่อนบนโซฟา
“เกี่ยวไรกับกูวะครับเนี่ย เพิ่งชาร์ตเลยนะอย่าเล่นหมดละ”
มันบ่นแต่ก็ยอมส่งมือถือให้น้องปัง ผมเก็บถุงขนมบนเตียงออกไปไว้ที่โต๊ะกาแฟก่อนที่พยาบาลจะเข้ามาบ่นเหมือนเมื่อวานอีก
“พี่คาร์ลชอบแบบนี้หรอ-3-”
น้องปังบ่นแล้วหันจอโชว์รูปผู้หญิงหุ่นสะบึ้มในชุดบิกินี่ตัวเล็กจิ๋วปิดได้แค่หัวนม
“ไอ้คุณเพื่อนนนนนนน!”
ผมยกหมอนฟาดเจ้าของมือถือไม่ยั้ง
“ทำไมมึงไม่เปลี่ยนหน้าจอก่อนวะ!!”
“กูลืมๆ! พอแล้วๆกูเจ็บ!”
แชะ!
ผมหันไปทางน้องปังที่กดมือถือถ่ายรูป แล้วเจ้าตัวน้อยก็หันมาโชว์รูปหน้าจอใหม่ให้ผมกับคาร์ลดู อ่า อยากเอารูปนี้มาตั้งหน้าจอมือถือบ้างจัง อยากกับตุ๊กตาBJDเลยอ่ะ ><
“รูปนี้ดีกว่าเนอะ^O^” น้องปังบอก
“เปลี่ยนเป็นรูปหมาดีกว่านะ-o-” ไอ้คาร์ลบอก
“รูปปังไม่ดีตรงไหนฮับ-_-+”
“อย่ามาเปลี่ยนรูปจอคนอื่นตามใจชอบสิ^^;”
“อ๊ะ! เมมเต็มO.O”
“หา-o-”
“ต้องล้างเครื่องแล้วล่ะ-.- เดี๋ยวปังล้างให้น้า~^O^”
“ไม่ต้องยุ่งเลย! เอามา!”
คาร์ลมาแย่งมือถือน้องปัง แต่น้องปังไม่ยอมเลยแย่งกันไปมาแถมยังโวยวายกันเสียงดังอีก ผมว่าอีกไม่นานพยาบาลต้องมาด่าแน่!
“..อื้อ”
ผมหันไปที่เตียงพี่พายุ สองคนนั้นหยุดทะเลาะกันหันมามองพี่พายุเหมือนผม
“พี่พายุครับ”
ผมเรียกพี่เขา พี่พายุขยับแขนเล็กน้อยก่อนจะปรือตามองเพดานห้อง
“หิวน้ำ..”
เสียงพี่เขาอู้อี้คงเพราะคอแห้ง ผมรีบเอาแก้วน้ำใส่หลอดป้อนน้ำให้พี่พายุทันที
“เดี๋ยวกูไปตามหมอให้แล้วกัน”
ไอ้คาร์ลบอกพร้อมฉวยจังหวะน้องปังเผลอหยิบมือถือใส่กระเป๋ากางเกง
“ป๊า! ป๊าตื่นแล้ว!!”
น้องปังกระโดดลงจากเตียงแล้วมาเกาะเตียงที่พายุ
“...ปังไม่เป็นอะไรมากใช่มั้ย” พี่พายุพูดเสียงแหบ
“ฮะ ปังไม่เป็นไร ”
“อย่าเพิ่งลุกนะครับพี่พายุ รอหมอมาดูอาการก่อน”
“ป๊าหลับไปนานมากเลย ปังกลัวพ่อจะไม่ตื่นขึ้นมาซะแล้ว หมอฉัดยานอนหลับให้พ่อเยอะไปแน่ ๆเลย” น้องปังบ่นตามประสาเด็ก ตอนแรกที่น้องปังเห็นพี่พายุไม่ฟื้นก็เอาแต่ร้องไห้นึกว่าพี่พายุตาย ผมเลยต้องโกหกไปว่าหมดฉีดยาสลบให้เยอะไปหน่อยเลยยังไม่ตื่น
“พี่พายุครับ.. คือผม มีอะไรจะบอก”
บอกตอนนี้จะดีมั้ยนะ แต่ถ้าไม่บอกตอนนี้ก็คง... หึ่มมมม ยังไงก็ต้องบอกล่ะน่า
“คุณภูผาน่ะ..”
ดวงตาคมเบิกกว้างเพมื่อได้ยินชื่อ พี่พายุจับแขนผมแล้วเอ่ยบอกถาม
“ได้ยินชื่อนี้มาจากไหนน่ะ!”
“คือผมคุยกับเขา” บอกแบบนี้เลยแล้วกัน
“อ่า... ฟิลคงคิดว่าพี่บ้าเหมือนคนสองบุคลิกสินะ”
“เปล่านะครับ คือเขาไม่ได้คุยในร่างพี่พายุ” ไม่เหมือนตอนเด็กๆที่ผมเห็นในฝัน แต่มาเป็นตัว ๆเลย
“เขาออกมาให้เห็นเลยหรอ”
“ครับ สรุปเขาเป็น..ผีใช่มั้ยครับ แต่เขาไม่กลัวพระ กลัวไม้กางเขนเลย”
“พี่คงต้องเล่าเรื่องในอดีตให้ฟังก่อนสินะ”
“ถ้าเรื่องที่พี่พายุกับเขาอยู่ในร่างเดียวกันหลังจากจมน้ำ อันนั้นผมรู้แล้วล่ะครับ”
“เขาบอกฟิลหมดเลยหรอเนี่ย”
ผมพยักหน้าเบา ๆ ส่วนพี่พายุก็ยิ้มเจื่อน ๆ
“ป๊าฮับ ภูผาที่พี่ฟิลบอกเป็นน้าของปังใช่มั้ยฮับ” น้องปังถาม
“ไม่ใช่ลุงหรอ” ผมถาม ก็ภูผาบอกพี่พายุเป็นน้อง
“พี่ก็ไม่แน่ใจว่าพี่กับผาใครจะเกิดก่อนกัน แต่พี่อยากเป็นพี่น่ะ”
ครับ... ปัญหาโลกแตกที่คู่แฝดมักจะเป็นกันทุกคู่คือ แย่งกันว่าใครออกมาก่อน ผมเข้าใจแล้วล่ะ
“แล้วตอนนี้เขาอยู่ไหนแล้วล่ะ”
พี่พายุถามด้วยท่าทางดีใจ ถ้าผมบอกออกไปจะเป็นการทำร้ายความรู้สึกพี่เขาหรือเปล่านะ
“ฟิล..”
ต้องบอก ต้องบอกให้ได้ แต่ปากผมมันหนักจนแทบขยับไม่ได้!
“เขา...เขาไปแล้วครับ”
“ไปไหน”
มันยากที่จะบอก ผมรู้สึกกดดันมาก ๆ ทำไมตาบ้านั่นต้องบังคับให้ผมมาบอกด้วย ผมล้วงหยิบกระดาษแผ่นยับออกมาจากกระเป๋าแล้วส่งให้พี่พายุ
“...เขา..ฝากมาให้”
พี่พายุคลี่กระดาษไล่ตามองไปตามตัวอักษร ใบหน้าขาวซีดเริ่มกลายเป็นเคร่งเครียด ผมเห็นเส้นนูนๆปูดออกมาจากข้างขมับของพี่พายุด้วย ผมรู้ว่าข้อความในนั้นมันคืออะไร ต้องขอโทษที่เสียมารยาทเปิดมันอ่าน
ข้อความที่คุณผีบอกก็คือ
/ลาก่อน ดูแลตัวเองด้วย หวังว่าชาติหน้าจะได้เกิดเป็นพี่ชายนายอีก
ภูผา/
เคร้ง!
ร่างสูงลงจากเตียงทันที ผมวิ่งไปคว้าเสาน้ำเกลือแต่คว้าไว้ไม่ทัน พี่พายุพยุงตัวเกาะขอบเตียงพยายามจะวิ่งออกไปด้านนอก
“เดี๋ยวครับ! พี่จะไปไหน” ผมตะโกนถาม
“ไอ้น้องบ้า! ทำไมทำอะไรไม่ปรึกษากันก่อนวะ!”
เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นพี่พายุโมโหและพูดจาแบบนี้ พี่พายุกำหมัดแน่นไม่ละความพยายามที่จะลากตัวเองออกไปนอกห้อง
“พี่พายุ! พี่เพิ่งหายอย่าเดิน..!”
ร่างใหญ่ล้มคว่ำผมรีบเข้าไปประครองเขาเอาไว้ บอกแล้วว่าอย่าเดินไง หน้ามืดล้มหัวฟาดไปจะทำยังไงล่ะ!
“เรียกมาได้มั้ยฟิล!!”
“ครับ?”
“เรียกภูผาออกมา หรือพี่ต้องหลับ! พี่ต้องหลับก่อนใช่มั้ย!”
พี่พายุกระโจนใส่ตู้ข้างเตียง เขาพยายามกวานหาอะไรบางอย่าง มันคือยานอนหลับ เม็ดยาถูกเทใส่มืออย่างกับราดน้ำ ถ้ากรอกเข้าไปทั้งกำมือแบบนั้นได้ไปอยู่ด้วยกันแน่!!
“หยุดนะครับพี่พายุ!!”
“ฮือออออ ป๊าจะทำอะไร!”
ผมเข้าไปดึงแขนพี่เขาท่ามกลางเสียงร้องไห้ของน้องปังที่ดูตกใจกับเหตุการณ์ แม่ง! เมื่อไหร่หมอจะมาวะ ผมจะบ้าแล้วนะเนี่ย!!
พลั่ก!
“ได้สติซะทีเถอะครับ!!”
ผมเหวี่ยงหมัดกระแทกใบหน้าหล่อจนร่างเขากระเด็นไปติดข้างเตียง
“เขาไปแล้ว!! พี่ก็ต้องทำใจนะครับ!! เขาเสียสละเพื่อพี่! ไม่ใช่ให้พี่มากินยาเป็นกำ ๆ แบบนี้!! ต่อให้พี่กินหมดกระปุ๊กนี่ก็เรียกเขากลับมาไม่ได้หรอกครับ!!”
ผมระบายความอึดอัดในใจออกมาเสียงดังลั่น ให้ตายเหอะพี่น้องคู่นี้บ้าด้วยกันทั้งคู่!!
“แต่ผายังไม่ตาย!! เขายังอยู่!! จะให้เขาข้ามไปอีกฝั่งไม่ได้!!”
พี่พายุตะโกนเสียงดัง บุรุษพยาบาลกรูเขามาล็อกตัวพี่พายุ
“ออกไปก่อนนะคะ”
นางพยาบาลดันตัวผมให้ออกไปนอกประตู แล้วคุณหมอก็เดินเข้าไปข้างในอย่างเร่งรีบ
“ปล่อยผม!! ผมจะไปหาน้อง!!”
ปัง!
บานประตูปิดลงตรงหน้าผม ภาพสุดท้ายที่ผมเห็นคือพี่พายุกับลงมองมาที่ผมและพูดอะไรบางอย่าง ซึ่งผมก็ไม่ได้ยิน
วันถัดมาผมซึ่งควรจะนอนเฝ้าใครบางคนที่โรงบาลกลับนอนดูทีวีเกมโชว์ไร้สาระเรื่อยเปื่อย ใครจะมีหน้าไปเจอกันล่ะ เฮ้อ เมื่อวานผมยังช็อกอยู่เลย ไม่เคยเห็นพี่พายุเป็นบ้าได้ขนาดนั้น
ก๊อก ๆ
ผมมองไปที่ประตูกระจกหน้าบ้านก็พบร่างของใครบางคนท่ามกลางสายฝนเปียกปอน ไม่ใช่แค่หนึ่งถ้านับรวมร่างเล็ก ๆ ข้างกายเขาด้วย
“มาได้ยังไงกันครับ!!”
ผมร้องอย่างตกใจแล้ววิ่งพรวดไปเปิดประตูรับพี่พายุกับน้องปังเข้ามา ให้ตายสินี่หนีออกมาจากโรงพยาบาลหรอ!!
“ฟิล! ช่วยพี่หน่อยได้มั้ยพี่ขอล่ะ!”
พี่พายุประนมมือจะกราบผม ผมต้องรีบยั้งไว้กลัวอายุสั้น
“ทำไมถึงหนีออกมาอย่างนี้ละครับ!”
“ถ้าไม่รีบไปตอนนี้ คงไม่ทันแน่ ๆ พี่ขอล่ะฟิลช่วยไปกับพี่หน่อยได้มั้ย!”
ลำบากใจนิดหน่อยนะครับที่มาขออะไรกะทันหันแบบนี้ แต่มันต้องเป็นเรื่องใหญ่เกี่ยวกับตาผีบ้านั่นแน่ๆ พี่พายุถึงขั้นถ่อสังขารมาหาผมที่นี่
“ที่จะไปนี่ นานมั้ยครับ” ผมถามแล้วเหลือบมองรถแท็กซี่ด้านนอก
“ซักสองวัน”
“ก็ได้ครับ งั้นไปกันเลย”
กระเป๋าไม่ต้องเก็บแล้ว รีบไปเลยดีกว่า
ผมลงจากรถสองแถวคันโทรม ๆ กวาดตามองไปยังทุ่งนาสีเขียวสุดลูกหูลูกตา เลยขึ้นไปเป็นป่าเขาทึบมีสายรุ้งโค้งวาดอยู่ด้านบน พี่พายุจูงมือน้องปังนำทางผมเข้าไปในหมู่บ้านเล็ก ๆ ชาวบ้านในนี้ดูจะตื่นคนเมืองพอสมควรเห็นออกมายืนมองกันเต็มไปหมด
ผมมองไปที่ต้นไม้ใหญ่ริมข้างทางดินลูกรัง มันช่างดูคุ้นตาเหมือนผมเคยมาเหยียบที่นี้แล้วครั้งหนึ่ง ผมเลยออกไปที่สะพายไม้ซึ่งทอดยาวเข้าไปในป่า ผมเริ่มจะจำได้แล้วว่าที่นี่คือที่ไหน แล้วที่ทำให้ผมชัวว์กว่านั้นว่ามันต้องใช่ที่ๆผมกำลังคิดอยู่แน่ๆ ก็คือประตูบานตรงหน้าผมตอนนี้นี่แหละ
“ฉันคิดแล้วว่าพวกคุณต้องมา”
ไม่ใช่คุณยายผมหงอกอย่างที่ผมคิด แต่เป็นสาวน้อยอายุประมาณ 15 ที่เอ่ยปากต้อนรับ
“ขอรบกวนหน่อยนะครับ แม่หมอ”
พี่พายุเอ่ยกับเด็กสาวคนนั้น เธอมองมายังผมก่อนจะยิ้มบาง ๆ
“ยินดีต้อนรับสู่หมู่บ้านขอเราอีกครั้งนะคะ”
คำว่าอีกครั้งของเธอมันทำให้ผมขนลุกซู่ทั้งตัว มะ..ไม่ได้หมายถึงผมหรอกใช่มั้ย อย่ามองมาทางนี้สิ
“ผมอยากขอให้แม่หมอช่วยติดต่อกับวิญญาณน้องผมให้หน่อยได้มั้ยครับ” พี่พายุออกปาก
“ให้เรียกผ่านคนตอนนี้ฉันคิดว่าคงไม่ทันแล้วล่ะต่อให้คุณพาคนที่สื่อกับเขาได้มาก็ตาม”
ผมสินะ? ผมกลายเป็นพวกมีสัมผัสที่ 6 ไปซะแล้ว
“วันนี้ก็วันส่งผีเข้าป่าแล้ว ฝาแฝดของคุณก็คงรอข้ามสะพานไปอีกฝั่งเหมือนกัน เอาเป็นว่าซักหกโมงค่อยมาหาฉันอีกทีแล้วกัน”
“ขอบคุณครับ”
พี่พายุบอกแล้วพาพวกผมออกมา ผมหันกลับไปมองแม่หมอยังสาวที่ยังส่งยิ้มให้ผมอยู่ พี่พายุคงไม่ได้พาผมมาเป็นอาหารเลี้ยงปอบอะไรทำนองนั้นแบบในหนังใช่มั้ย
“ไปที่บ้านพี่ก่อนแล้วกันนะ แต่ไม่มีใครอยู่แล้วฝุ่นอาจจะเยอะหน่อย”
พี่พายุพาเดินมาที่บ้านไม้ชั้นเดียว พอเปิดประตูเข้าไปทั้งที่มันควรจะมีฝุ่นฟุ้งแต่กลับสะอาดเรียบร้อย
สักพักก็มีคุณป้าเดินออกมาต้อนรับเราและยกของเข้าไปเก็บให้
“ไม่ต้องครับป้า เดี๋ยวผมทำเอง”
“แม่หมอบอกว่าเอ็งจะมา ข้าก็เลยมาทำความสะอาดให้”
แม่หมอนี่หลอนดีจังนะครับ รู้ทุกอย่างเลย-o-;;;
“ขอบคุณมากนะครับ ไว้คราวหน้าผมจะเอาของฝากมาให้”
“ไม่เป็นไรหรอก ช่วยกันๆ เอ็งก็ยังเป็นหลานข้า นี้ก็เหลนข้า น่าเกลียดน่าชังจริงๆเลย”
คุณป้าหันมาเล่นหยอกน้องปังแล้วก็เดินออกไป ผมเริ่มไว้เจ้าที่เจ้าทางรอบ ๆ บ้านก่อน มาต่างจังหวัดกลัวเจอของดีเลยต้องขอขมาไว้ก่อน
“เอ่อ..พี่พายุครับ วันส่งผีเข้าป่าคืออะไรครับ” ผมถามขณะดึงฟูกออกมา
“เป็นวันนี้คนตายของหมู่บ้านแถว ๆ นี้จะไปอีกโลกหนึ่งน่ะ เชื่อกันว่าถ้าข้ามสะพานตรงนั้นไปก็จะไปอีกโลกหนึ่ง ที่นี่เลยห้ามไม่ให้เข้าป่าตอนกลางคืนและเด็กก็ไม่ควรไปเล่นที่สะพานนั่น”
สะพานที่พี่เคยตกน้ำนี่เอง
“พี่พายุมีพระหรือเปล่าครับ” ผมกลัวผีครับขอของป้องกันหน่อย
“ปังห้อยอยู่อกค์หนี่งน่ะ ทำไมกลัวผีหรอ”
“เปล๊า><”
“เดี๋ยวลองไปดูบ้านอื่นให้นะ ที่นี่เขานับถือผีน่ะ”
เขามาผิดดงแล้วผมT^T หมู่บ้านนับถือผีหรอ แล้วทำไมคุณผีนั่นไม่กลัวพระล่ะ
“ไม่มีทีวีดูเยยยย>O<” น้องปังบ่น
“โทษทีนะปัง”
พี่พายุบอกแล้วอุ้มเข้าตัวเล็กขึ้นมา ดูท่าจะไม่มีไฟฟ้านะบ้านนี้ หลอนเอาโล่ไปหรือเปล่าTOT
ประมาณหกโมงกว่าพวกผมก็ไปที่บ้านเล็กๆของแม่หมออีกครั้ง บรรยากาศยามเย็นของที่นี่สวยมากครับ โดนเฉพาะตรงสะพานข้ามแม่น้ำนั่น ถ้าพี่พายุไม่บอกว่าไม่ควรเข้าไปใกล้ผมคงขอไปถ่ายรูปซะหน่อยแล้วล่ะ
“เจ้าหนู ไปเล่นในห้องโน่นก่อนไป เจี๊ยบพาน้องไปสิ”
แม่หมอบอกแล้วเด็กอีกคนก็พาน้องปังเข้าไปเล่นอีกห้องหนึ่ง ตอนนี้ก็เหลือแค่ผมกับพี่พายุและแม่หมอ
“คุณไปปิดหน้าต่างสิ”
เธอบอกผม ผมก็ลุกไปปิดหน้าต่าง บ้านอื่นในหมู่บ้านก็ปิดหน้าต่างเหมือนกันหมด ดีจังหมู่บ้านนี้พอเย็นก็เข้าบ้าน ผมนึกว่าจะมาก๊งเหล้ากันซะอีก
“เอาล่ะ ก่อนอื่นต้องไปตามวิญญาณนั่นกลับมาก่อนจะเป็นผีเร่ร่อนเต็มตัว”
“ผีเร่ร่อน?” ผมเผลอหลุดปาก
“คนที่ตายก่อนถึงกำหนดจะเป็นผีเร่ร่อน เพราะไม่มีชื่ออยู่ในบัญชียมบาลเลยยังไม่มารับตัวไปยังไงล่ะ”
“แต่เขาตายไปแล้ว ไปเอากลับมาจะไม่เป็นไรหรอ”
แบบนั้นมันไม่ฝืนชะตาเข้าไปอีกหรอ
“ฟิล ผาน่ะ...ยังไม่ตาย”
“ยังไม่ตาย!!!! แต่เขาให้ผมดู เขาตายแล้วและก็ผูกวิญญาณไว้กับพี่พายุไง!”
“มิน่า.. ผามันไม่รู้นี้เอง”
อะไร? ผมเริ่มงงไปหมดแล้วนะ? สรุปตายไม่ตาย แล้วมีวิญญาณได้ไง อะไรกันเนี่ย!
“ก่อนจะทำพิธีเผาศพ คืนวันที่สามอยู่ ๆ โลงของผาก็หล่นลงมาจากแท่น”
เหี้ยนโคตร!!
“ศพของผาไม่เน่า ตัวก็ยังอุ่น ๆ เลยรู้ว่าผายังไม่ตาย แต่แค่ไม่ตื่น..”
“เป็นเจ้าชายนิทราหรอครับ?”
“อืม ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลในตัวเมือง พี่จ้างพยาบาลพิเศษดูแลอยู่ เพราะพี่ไม่กล้าย้ายเขาไป กลัวเขาจะกลับเข้าร่างไม่ถูก”
“ที่เขาไม่เข้าเพราะวิญญาณเข้าถูกผูกอยู่กับพี่หรือเปล่า”
“ตั้งแต่โลงหล่น ที่บ้านพี่ก็รีบมาหาแม่หมอให้แก้แยกวิญญาณเราออกจากกัน แต่ผาคงไม่รู้”
เขาถึงให้ผมเห็นถึงแค่นั้น แค่วิญญาณผูกกัน เพราะงั้นเขาถึงอยู่กับพี่พายุมาตลอดไม่ยอมกลับเข้าร่าง และที่เขาบอกว่าผมสัมผัสเขาได้เพราะเขามีกำลังจะมีร่างกาย มันไม่ใช่!! ไม่ใช่ว่าจะมาแย่งร่างพี่พายุแต่เป็นร่างเขาเองน่ะแหละ เขามีร่างอยู่แล้ว!! เขาเข้าใจผิดขั้นโคม่าเกินไปแล้ว!!
“เรียกเขามาเลยไม่ได้หรอครับ!!” ผมรีบบอก
“อย่ารีบร้อนไป ยังไงก็ได้ไปช่วยแน่ ๆ” แม่หมอบอก
“น้องฟิลไม่ต้องแล้วล่ะ เดี๋ยวพี่จัดการเอง”พี่พายุบอก
เพราะเรียกไม่ได้ ผมก็หมดประโยชน์สินะ ทำร้ายจิตใจผมอีกแล้วT^T
“คุณน่ะไปไม่ได้ ต้องให้เขาไปแทน”
แม่หมอชี้มาทางผม
“มันอันตรายหรือเปล่าครับ ถ้าอันตราย...!”
“ถ้าทำตามที่ฉันบอกก็ไม่เป็นอันตรายหรอก”
พี่พายุเงียบ เขาเป็นห่วงผมหรอ ผมดีใจขึ้นมานิดนึงแล้วล่ะ^^
“พอสองยามฉันจะให้คุณออกไป คุณก็แค่ไปที่สะพาน ตามหาวิญญาณดวงนั้นแล้วกลับมาหาฉัน”
“คะ..ครับ”
“คุณต้องกำเหรียญนี่ไว้ในมือซ้าย ห้ามหล่นเด็ดขาด เข้าใจมั้ย”
“ครับๆ”
ผมรับเหรียญนากเจาะรูมาไว้ในมือ แม่หมอมองหน้าผมแล้วยิ้มกรุ่มกริ่ม เธอยื่นหน้าเข้ามาหาผมแล้วกระซิบบอกผมว่า
“ถ้าเหรียญหล่น...ไม่รอดแน่”
ได้เวลาทำภารกิจ ผมรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูกผมกลัวว่าจะไม่ได้กลับมา ที่บ้านผมยังมีอาป๊า อาม้า เจ้ หมา แมว หนูแฮมเตอร์รออยู่อีกหลายชีวิต แต่ยังไงผมก็ต้องช่วยเขาให้ได้!
“แม่หมอครับ ผมขอเขียนจดหมาย..”
“ไปได้แล้ว!”
ก็แค่จะเขียนจดหมายลาตายเผื่อไม่กลับมาเองT^T
“ต้องกลับมานะน้องฟิล!”
“ครับ”
ผมเปิดประตูออกมาแล้วรีบปิดทันที(แม่หมอบอกแบบนั้น) ผมหันไปมองที่ถนนถึงกับเข่าทรุด
....โฮกกกกกก กลับตอนนี้ทันมั้ย!!...
จะเรียกว่าอะไร ขบวนกองทัพผีหรอ ผมเห็นเหมือนซากศพกำลังเดินไปตามถนนมุ่งหน้าไปยังสะพาน บางคนถึงขั้นต้องลากขาที่แหว่งรุ่งริ่งเหมือนโดนบด โอ้ยยย จะอ้วกครับ
บึก!
ผู้ชายชุดขาวตาแดงกร่ำเดินเข้ามาชนผม เขามองหน้าผมอยู่ครู่ก่อนจะเดินตรงไปข้างหน้าเหมือนเดิม
....กูจะบ้าแล้ววววว นี่มันอะไรกันนนน...
ให้ไปเดินใน walking dead ยังดีซะกว่า!! ผมกลืนน้ำขม ๆ เข้าไปในคอทำใจเดินผ่าสิ่งไม่มีชีวิตที่เป็นวิญญาณไปที่สะพานข้ามน้ำที่สว่างไสวไปด้วยแสงเทียน แล้วไอ้คุณผีนั่นมันอยู่ที่ไหน!! ออกมาเดี๋ยวนี้นะเว้ย!! จะช็อกตายอยู่แล้ว ผมเบียดตัวเดินไปยังสะพาน ผมกำเหรียญในมือไว้แน่นกลัวไอ้พวกนี้จะชนเอา
พรึ่บ!
สายลมพัดวูบเอาเทียนดับไปหลายดวง ผมละอยากจะกรี๊ดแต่กรี๊ดไม่ออก ขอทีเถอะ ขอให้เจอเร็ว ๆได้มั้ย
“..คุณภูผา”
ผมใจเต้นรัวจนแทบจะระเบิด ผมกลัวที่จะก้าวขาต่อแล้ว ยิ่งพวกนั้นมาบนสะพานเยอะขึ้นผมยิ่งหืดขึ้นคอตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า ถ้าผมถูกจับได้ว่าไม่ใช่ผีแล้วมายืนตรงนี้ ผมจะเป็นยังไง...
หมับ!
เฮือก!! มือโชกเลือดตะบบเข้าที่แขนผม ผมอ้าปากค้างอยากจะหวีดร้องออกมาดัง ๆ ใครก็ได้ช่วยด้วย ผม...ผมไม่มีแรงแล้ว แขนขาผมมันไม่กระดิกเลย
สายตาผมปะทะเข้ากับร่างสูงที่เดินตาลอยผ่านผมไป
“ภูผา!!”
ผมรีบดึงเข้าไว้และกระชากเขากลับมา เขามองหน้าผมดวงแววตานิ่งเฉยก่อนจะเอ่ยถาม
“มาที่นี่ได้ยังไง”
“คุณกลับกับผมนะ!!” ผมบอก
“ไอ้เวรนี่! อย่ามาจับของคนอื่นสิวะ!”
ภูผายกเท้าถีบผีที่จับแขนผมแล้วดึงตัวผมเข้าไปแนบอก
“นี่ไม่ใช่ที่ของนาย! กลับไปซะ!” เขาดุผมเสียงเข้ม
“นี่ก็ไม่ใช่ที่ของคุณเหมือนกัน!!” ผมตวาดกลับ
“ปล่อยแล้วไปซะ!”
“ไม่!!”
ผมดึงแขนเขาไว้แน่น ยังไงก็ต้องกลับไปด้วยกัน!! ผมเสียเวลาเดินมาถึงขนาดนี้ฉี่จะราด อ้วกจะแตกอยู่แล้ว ไม่ยอมกลับไปมือเปล่าหรอก
“ปล่อยสิวะ!!”
เพี๊ยะ!
เข้าปัดมือผมออกอย่างแรง
แกร๊ง!
จ่อม!
เหรียญโบราณในมือผมหล่นลงบนพื้น แล้วกลิ้งตกลงไปในน้ำ ทุกคนบนสะพานหยุดนิ่ง ผมอ้าปากค้างตัวชาไปทั้งร่าง ไม่จริงน่า..
...เหรียญตกไปแล้ว...
ทำยังไง ผมน้ำตาเอ่อขึ้นเบ้าตา เดี๋ยวก่อนสิ ผมยังไม่ได้เขียนจมหมายลาใครเลยนะ
ดวงตานับร้อยจ้องเขม็งมาที่ผม ผมกลืนน้ำลายเอื้อก รับรู้ถึงหายนะที่จะมาถึง พระเจ้าคงทอดทิ้งผมแล้วสินะ เสียงของแม่หมอคนนั้นดังก้องซ้ำไปซ้ำมาในหูผม
“ถ้าเหรียญหล่น...ไม่รอดแน่”
+++++++++++++++
ความรู้สึกของข้าน้อยตอนนี้คือ
"แต่งนิยายผีอยู่หรือเปล่าวะเนี่ย><"
:katai1:
รอติดตามตอนต่อไป! ภูผาจะกลับมาได้มั้ย? ฟิลจะรอดจากผีนับร้ยบนสะพานได้หรือเปล่า? :hao5:
และน้องปังจะโดนเปิดซิงก่อนวัยอันควรหรือไม่? :oo1:
(คาร์ล: เฮ้ย อันนี้ไม่เกี่ยว ไม่เกี่ยวกับผมด้วย-.-)
ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ หวังว่าจะชอบตอนนี้กันนะคะ
:katai4:
-
“ถ้าเหรียญหล่น...ไม่รอดแน่”
ไม่รอดนี่คือ ไม่รอดจากภูผาใช่มั้ย :mew2:
-
ไม่รอดนี่คือ ไม่รอดจากภูผาใช่มั้ย :mew2:
ผมชอบความคิดเห็นคุณจังแต่คุณพี่เอ็นคัฟฟ
มันค้าง ค้าง ค้าง ค้าง
ค้างคามาก
ฟิลเตอร์จะเป็นยังไงนะ
:ling3:
-
:pig4: อ๊ากๆๆๆ ตื่นเต้นแทนฟิลเตอร์เลย เหมือนดูหนังพวกเอนิเมะญี่ปุ่นที่มีวิญญาณล่องลอยไปมา เยอะๆ
เหรียญหล่นแล้วจะเกิดอะไรขึ้นล่ะที่นี้ แล้วจะพาภูผากลับมาได้ไหม ค้างมากๆ รออ่านตอนต่อไปนะ
-
อ๊ากกก ตื่นเต้นๆๆๆ
ขอตอนต่อไปด่วนค่าาา
-
ตื่นเต้น ตื่นเต้น
-
ลุ้นมากอ่ะ ขอให้สำเร็จทีเถอะนะ
ฟิลจะได้มีสามี2คน
หุๆ
-
ตอนที่ 19.2
ได้เวลาทำภารกิจ ผมรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูกผมกลัวว่าจะไม่ได้กลับมา ที่บ้านผมยังมีอาป๊า อาม้า เจ้ หมา แมว หนูแฮมเตอร์รออยู่อีกหลายชีวิต แต่ยังไงผมก็ต้องช่วยเขาให้ได้!
“แม่หมอครับ ผมขอเขียนจดหมาย..”
“ไปได้แล้ว!”
ก็แค่จะเขียนจดหมายลาตายเผื่อไม่กลับมาเองT^T
“ต้องกลับมานะน้องฟิล!”
“ครับ”
ผมเปิดประตูออกมาแล้วรีบปิดทันที(แม่หมอบอกแบบนั้น) ผมหันไปมองที่ถนนถึงกับเข่าทรุด
....โฮกกกกกก กลับตอนนี้ทันมั้ย!!...
จะเรียกว่าอะไร ขบวนกองทัพผีหรอ ผมเห็นเหมือนซากศพกำลังเดินไปตามถนนมุ่งหน้าไปยังสะพาน บางคนถึงขั้นต้องลากขาที่แหว่งรุ่งริ่งเหมือนโดนบด โอ้ยยย จะอ้วกครับ
บึก!
ผู้ชายชุดขาวตาแดงกร่ำเดินเข้ามาชนผม เขามองหน้าผมอยู่ครู่ก่อนจะเดินตรงไปข้างหน้าเหมือนเดิม
....กูจะบ้าแล้ววววว นี่มันอะไรกันนนน...
ให้ไปเดินใน walking dead ยังดีซะกว่า!! ผมกลืนน้ำขม ๆ เข้าไปในคอทำใจเดินผ่าสิ่งไม่มีชีวิตที่เป็นวิญญาณไปที่สะพานข้ามน้ำที่สว่างไสวไปด้วยแสงเทียน แล้วไอ้คุณผีนั่นมันอยู่ที่ไหน!! ออกมาเดี๋ยวนี้นะเว้ย!! จะช็อกตายอยู่แล้ว ผมเบียดตัวเดินไปยังสะพาน ผมกำเหรียญในมือไว้แน่นกลัวไอ้พวกนี้จะชนเอา
พรึ่บ!
สายลมพัดวูบเอาเทียนดับไปหลายดวง ผมละอยากจะกรี๊ดแต่กรี๊ดไม่ออก ขอทีเถอะ ขอให้เจอเร็ว ๆได้มั้ย
“..คุณภูผา”
ผมใจเต้นรัวจนแทบจะระเบิด ผมกลัวที่จะก้าวขาต่อแล้ว ยิ่งพวกนั้นมาบนสะพานเยอะขึ้นผมยิ่งหืดขึ้นคอตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า ถ้าผมถูกจับได้ว่าไม่ใช่ผีแล้วมายืนตรงนี้ ผมจะเป็นยังไง...
หมับ!
เฮือก!! มือโชกเลือดตะบบเข้าที่แขนผม ผมอ้าปากค้างอยากจะหวีดร้องออกมาดัง ๆ ใครก็ได้ช่วยด้วย ผม...ผมไม่มีแรงแล้ว แขนขาผมมันไม่กระดิกเลย
สายตาผมปะทะเข้ากับร่างสูงที่เดินตาลอยผ่านผมไป
“ภูผา!!”
ผมรีบดึงเข้าไว้และกระชากเขากลับมา เขามองหน้าผมดวงแววตานิ่งเฉยก่อนจะเอ่ยถาม
“มาที่นี่ได้ยังไง”
“คุณกลับกับผมนะ!!” ผมบอก
“ไอ้เวรนี่! อย่ามาจับของคนอื่นสิวะ!”
ภูผายกเท้าถีบผีที่จับแขนผมแล้วดึงตัวผมเข้าไปแนบอก
“นี่ไม่ใช่ที่ของนาย! กลับไปซะ!” เขาดุผมเสียงเข้ม
“นี่ก็ไม่ใช่ที่ของคุณเหมือนกัน!!” ผมตวาดกลับ
“ปล่อยแล้วไปซะ!”
“ไม่!!”
ผมดึงแขนเขาไว้แน่น ยังไงก็ต้องกลับไปด้วยกัน!! ผมเสียเวลาเดินมาถึงขนาดนี้ฉี่จะราด อ้วกจะแตกอยู่แล้ว ไม่ยอมกลับไปมือเปล่าหรอก
“ปล่อยสิวะ!!”
เพี๊ยะ!
เข้าปัดมือผมออกอย่างแรง
แกร๊ง!
จ่อม!
เหรียญโบราณในมือผมหล่นลงบนพื้น แล้วกลิ้งตกลงไปในน้ำ ทุกคนบนสะพานหยุดนิ่ง ผมอ้าปากค้างตัวชาไปทั้งร่าง ไม่จริงน่า..
...เหรียญตกไปแล้ว...
ทำยังไง ผมน้ำตาเอ่อขึ้นเบ้าตา เดี๋ยวก่อนสิ ผมยังไม่ได้เขียนจมหมายลาใครเลยนะ
ดวงตานับร้อยจ้องเขม็งมาที่ผม ผมกลืนน้ำลายเอื้อก รับรู้ถึงหายนะที่จะมาถึง พระเจ้าคงทอดทิ้งผมแล้วสินะ เสียงของแม่หมอคนนั้นดังก้องซ้ำไปซ้ำมาในหูผม
“ถ้าเหรียญหล่น...ไม่รอดแน่”
“เวรเอ้ย!”
คุณผีสถบแล้วกระชากข้อมือผมหันหลังกลับไปยังหมู่บ้าน
หมับ!
มือหยาบกร้านจับแขนผมแล้วกระชากจนตัวผมเซ มืออีกข้างเลยหลุดออกจากคุณภูผา
“โอ้ย!!”
มือนับสิบกรูกันเข้ามาดึงทึ้งแขนผมทั้งสองข้าง ความเจ็บแสบวิ่งแล่นเข้ามาในตัวผม นี่ไอ้พวกนี้มันจะฉีกแขนผมหรือยังไงกัน!!
ร่างสูงหน้าเครียด เขาพยายามปัดพวกผีที่ดึงแขนผมออก วงแขนใหญ่รวบตัวผมไว้แล้วโจนทะยานไปที่หมู่บ้านอย่างรวดเร็วแบบทีเดียวถึง!
“ทำไมไม่ทำตั้งแต่ทีแรกล่ะครับ!!”
ผมว้ากใส่ ถ้ากระโดดทีเดียวถึงอีกฝั่งเลยก็น่าจะทำตั้งนานแล้ว ปล่อยให้ผมโดนดึงอยู่ได้!
“ให้รู้ซะบ้างว่ามาที่นี่แล้วจะโดนอะไร!” เขาบอก
“มาช่วยคุณไง! รีบไปหาแม่หมอเร็ว!”
ผมต้องพาเขาไปในหมู่บ้าน
..ตอนนี้มันจะดีหรอ...
ผีบนถนนที่เดินเอื่อย ๆ ออกตัววิ่งตรงมายังผมเป็นสิบ ๆตัว นี่ยังไม่นับตัวที่อยู่บนสะพานที่กำลังตามลงมา ทำไมมันต้องวิ่งมาหาผมล่ะ! จะมาดึงแขนผมหรอ!!
“ไป!!”
คุณผีดึงแขนผมวิ่งหนีกองทัพผี
“จะไปไหนครับ!!” ผมถาม
“พูดมาก! เก็บแรงไว้เถอะ!”
ผมพยายามก้าวเท้าให้ถี่เพื่อให้ตามเขาทัน แต่กางเกงยีนส์มันวิ่งลำบากถ้ารู้ว่าต้องมาวิ่งสู้ฟัดแบบนี้ใส่กางเกงบอลมาก็ดีหรอก!
เขาพาผมวิ่งขึ้นเนินหินอย่างทุลักทุเล เสียงร้องโหยหวนผสมกับเสียงร้องฮืออออ เหมือนซาวน์หนังผีดังไล่หลังผมมาเรื่อย ๆ
“ฟิลลูกแม่”
แม่! ผมหันหลังไปตามเสียงแม่แต่ก็โดนอีกคนหนึ่งตบแก้มผมสองข้างเรียกสติ
“อย่าหันไป! วิ่งไปข้างหน้า!”
“แต่เสียงแม่..!”
“แม่นายอยู่ในฝูงนั้นด้วยหรอ!”
เขาดึงผมต่อ นั่นสิมาคงไม่มาวิ่งไล่ผมแบบนี้หรอมั้ง
ฟรุ่บ!
เสียงยอดไม้ไหว ผมเงยหน้ามองด้านบนตาสัญชาตญาณและสิ่งที่ผมเห็นก็คือ เงาดำ ๆที่กำลังโดดข้ามต้นไม้อยู่บนหัวผม เวรแล้ว! ถ้าล้มตอนนี้ล่ะก็ซวยแน่ ๆ เลย
ตึง!
แล้วผมจะล้มทำไมวะเนี่ย!! บัดซบ!!
ร่างผมกลิ้งขลุกขลักลงไปติดโคนต้นไม้ ผมรีบตะกายตัวลุกขึ้นแต่คุณผีก็ดันกลิ้งลงมาทับผมซะได้! ร่างสูงยันตัวลุกขึ้นด้วยสีหน้าเจ็บปวด ดวงตาสีเข้มเปิดขึ้น ขยับปากพูดอะไรบางอย่างแต่มันกลับมีน้ำสีแดงไหลพร่างพรูออกมา
..เลือด!!
ผมก้มมองต่ำลงมาที่กลางหน้าออกกลวงโบ๋ที่มีมือสีดำแห้งถูกดึงกลับไป
“คุณภูผา!!”
ร่างสูงโปร่งปล่อยตัวโถมใส่ผม ทำให้ผมเห็นร่างดำเกรียมของตัวประหลาดที่อยู่ด้านหลัง ดวงตาสีแดงจ้องเขม็งมองผมราวกับเป็นเหยื่อน่าลิ้มรส มันยกเล็บแหลมยาวโชว์ขึ้นเหนืออากาศแล้วพุ่งเข้ามาหาผม!! ผมหลับตาปี๋กลั้นหายใจอย่างหวาดหวั่น ไอ้เล็บนั่นมันต้องกระซวกผมแบบที่กระซวกคุณผีแน่ ๆ!!
ผลั๊วะ!!
“หลับตาหาพี่! ทำไมไม่วิ่ง!”
เฮือก! ผมลืมตาตื่น มองไปยังร่างสีดำข้างหลังที่นอนกองอยู่ คุณภูผาดึงมือผมให้ลุกขึ้นและวิ่งอีกรอบ ผมมองมือสีขาวซีดที่โชกไปด้วยเลือดสีแดงข้น แม้ในดงต้นไม้มืดแต่ก็มองเห็นได้ชัดเจน
“กระท่อมล่ะ!!” ผมร้องอย่างดีใจ
มือใหญ่เหวี่ยงผมเข้าไปข้างในจนผมถลาไปนอนคลุกดิน
ปัง!
“นี่! เข้ามาด้วยกันสิ!!”
ผมทุบประตูแรง ๆ พอเขาเหวี่ยงผมเข้ามาเขาก็ปิดประตูขังผมเอาไว้ข้างใน
“รีบไปปิดหน้าต่างซะ!”
“คุณจะไปอยู่ข้างนอกทำไม่มันอันตราย!! เข้ามาสิครับ!” ผมร้องเรียก
“บอกให้ไปปิดหน้าต่าง!!”
“คุณภูผา!! อั้ก!”
ผมรู้สึกเหมือนโดนของแข็งหนัก ๆ กระแทกเข้าที่หลัง มือหยุบหยับเลื้อยขึ้นมากอดรัดผมจนผมหายใจไม่ออก เสียงหัวเราะคิกคักดังอยู่ข้างหูผมก่อนจะตามมาด้วยลิ้นเย็นๆที่ตวัดเลียเข้าไปข้างในหู ทำเอาเรี่ยวแรงผมหายไปหมด
“ปล่อย...”
กึด!
ฟันแหลมคมกัดลงบนหูผมอย่างไม่ปราณี
“อ๊ากกกกกกกกกกก!”
ปึง!
ผมได้ยินเสียงประตูเปิด คุณผีรีบเข้ามาง้างปากยัยผีผู้หญิงที่กัดหูผม ผมร้องไห้น้ำตาเล็ดมันเจ็บมาก หูผมต้องขาดแน่ ๆ เลย!
ซวบ!
ไม้ไผ่ยาวถูกแทงเข้าไปในปากของผูหญิงคนนั้นจนทะลุออกไปที่สันหลัง มือใหญ่ลากร่างของผีตัวนั้นออกไปเหวี่ยงทิ้งข้างนอกก่อนจะปิดประตูและหน้าต่างทั้งหมดแทนผม
“ก็บอกแล้วไงว่า..!!”
“คุณภูผา!”
ผมกระโดดกอดร่างสูงใหญ่อย่างเต็มแรง
“ผมกลัว..ผมกลัวว่าจะมีตัวอะไรเข้ามาทำร้ายผมอีก! ผมกลัวถ้าไม่มีคุณ! ผมกลัวที่โดนทิ้งไว้อยู่คนเดียว! ผมกลัวนะครับ!!” ผมซุกหลังดึงรั้งเสื้อเขา ผมไม่อยากให้เขาหายไปอีกแล้ว!
ปึงๆ
เสียงเคาะประตู หน้าต่างดังระงม พวกมันข้างนอกคงต้องการจะเข้ามาข้างในให้ได้ มันจะเข้ามาฉีกร่างผมแน่ ๆเลย
คิดได้แบบนั้น ผมก็ยิ่งซุกกายเบียดชิดเข้ากับแผงอกกว้าง ตอนนี้ผมไม่กล้าขยับตัวไปไหนแล้ว เขาคงปกป้องผมใช่มั้ย เขาจะปกป้องผมใช่หรือเปล่า!
“ฉันไม่ใช่คนดีหรอกนะจะบอกให้” เสียงทุ้มพูดคลอข้างหูผม
ผมเงยหน้ามองดวงตาว่างเปล่าสีเข้มไร้แววตา ความรู้สึกบางอย่างทำให้ผมถอยหลังออกห่างตัวเขา ดวงตาเขามันเหมือนผีพวกนั้นบนสะพาน
“รู้มั้ยทำไมไอ้พวกนั้นถึงตามนายมา มันมีอยู่สองพวก พวกแรกคือพวกไม่อยากตายเลยอยากได้ร่างใครสักคนมาอาศัยอยู่ ส่วนอีกพวกเป็นพวกเร่ร่อนหิวโหยที่อยากได้อาหารมากิน”
ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก ร่างสูงก้าวเท้าเข้ามาใกล้ผม เขาหรี่ตามองผมด้วยดวงตาที่ผมคาดเดาไม่ออกว่าเขากำลังคิดจะทำอะไร
“แล้วฉันเป็นพวกไหนกันนะ”
ถามผมหรอ? ถึงจะถามแบบนั้นก็เถอะ เอ่อ...
“จริงสิ! ผมมีเรื่องต้องบอกคุณ!” ใช่เรื่องร่างของเขาไง
“จริง ๆ แล้วคุณยังไม่ตายนะครับ! พี่พายุบอกว่าคุณนอนเป็นเจ้าชายนิทราอยู่ที่โรงพยาบาล! คุณยังไม่ตาย!”
เขานิ่งไป เขาเข้าใจที่ผมพูดใช่มั้ย!
“คิดว่าฉันต้องการร่างหรือไง”
เอ๊ะ... ผมลูบขนลุกชันบนแขนไปมา ทะ..ทำไมบรรยากาศมันน่ากลัวแบบนี้นะ
ตึง!
ร่างผมถูกผลักลงในนอนบนพื้นก่อนที่เข้าจะขึ้นมาอยู่ด้านบนตัวผม ใบหน้าคมโน้มลงมาข้างแก้มผม ลิ้นเปียกชื้นตวัดเลียเลือดที่ไหลซิบที่หูผมเมื่อครู่ก่อนจะเริ่มดูดมันเข้าไปในปากราวกับกินขนม
“...หวาน”
อึก! ผมสะบัดหน้าหนีแล้วยกมือผลักเขา แต่ความไวของผมยังสู้เขาไม่ได้
กึก!
“โอ้ย!”
กระดูกผม! เขาจับข้อมือผมกดไว้แนบพื้นทั้งสองข้าง เขาขยับมือบีบข้อกระดูกผมจนผมรู้สึกเจ็บจี๊ดไปทั้งแขน
“ปล่อยนะครับ! นี่คุณจะทำอะไร! จะกินผมหรอ!” เขาจะทำแบบยัยผีตัวเมื่อกี้งั้นหรอ!
ริมฝีปากได้รูปเหยียดยิ้มยาวน่าสะพรึง นี่เขาคิดจะทำจริง ๆหรอ เสียแรงที่มาช่วยจริงๆ!!
ลิ้นยาวลากลงต่ำไปที่คอแล้วย้อนกลับมาที่ปลายคางเรียวแหลมของผม นิ้วเรียวยาวกรีดลงที่เสื้อยืดคอกลมจนขาดเป็นทาง ฝ่ามือเย็นเฉียบวางลงบนหน้าท้องผม ลูบไล้ไปตามลูกระนาดตื้น ๆ บนหน้าท้องผม ผมบิดตัวเมื่อปลายลิ้นได้เลื่อนลงมาถึงหน้าอก ฟันแหลม ๆ ขบดึงเนื้อส่วนอกผม มันรู้สึกแสบ ๆ คัน ๆ และยังอยู่สึก...แปลก ๆ อีกด้วย เขาจะค่อย ๆ ลิ้มรสก่อนจะแทะตัวผมไปจนถึงกระดูกสินะ
“อื้อ!”
“อย่าทำเสียงเร้าฉันแบบนั้นสิ”
ผมกัดฟันกรอด เรี่ยวแรงผมมันหายไปไหนหมด! ทำไมผมขยับตัวไม่ได้เลย!
“ถะ..ถ้าไม่รีบกลับไป พี่พายุต้องเสียใจมากแน่ๆ”
เขาชะงักชั่วครู่ ก่อนจะบีบสะโพกผมแรง ๆ
“อะไรๆก็พายุ รักมันมากหรือไง”
เขาพูดอะไรเนี่ย มันไม่เกี่ยวว่ารักไม่รักเลยนะ! ผมแค่บอกเฉยๆ
“ที่มาช่วยฉันก็เพราะพายุอีกล่ะสิ”
เขาพูดเสียงเรียบเย็น แต่ทำไมฟังดูแล้วเหมือนกำลังน้อยใจอะไรบ้างอย่างอยู่
“ฉันไม่ยอมให้นายกลับไปหรอก จะร้องไห้ก็เชิญเลย”
“คุณเลยจะกินผมสินะ”
ทำไมเห็นแก่ตัวแบบนี้
“ผมเริ่มคิดได้แล้วล่ะ ว่าที่พายุพาผมมาที่นี่ มันเปล่าประโยชน์”
ทั้งที่ผมตั้งใจที่จะทำมัน ทั้งที่รู้ว่าเสี่ยง....แต่ผมก็โง่ที่ยอมมาช่วยผีบางตัวแถวนี้! คิดว่าเพราะอะไร แค่เพราะรู้จักกันงั้นหรอ เปล่าเลย...
“ที่ผมมาอยู่ตรงนี้ ไม่ใช่เพราะพี่พายุเท่านั้น แต่เพราะว่าผม...”
มันก็แค่ความแค่เอาแต่ใจ ดื้อดึงของเด็กคนหนึ่งในสายตาคุณ
“เพราะ....”
“เพราะอะไร”
เขาจ้องหน้าผมหาคำตอบ
“..ผมจะบอกถ้าคุณฟื้น”
ผมของตั้งเงื่อนไขแค่นี้แหละ
“นี้เป็นเงื่อนไขกันไม่ให้ฉันกินนายหรือเปล่า”
“ก็ไม่รู้สิครับ”
“รอนานหน่อยนะ ซักตี 3 ไอ้พวกนั้นถึงจะหายไป”
ผมพยักหน้าเบาๆ แล้วเขาก็ลุกออกจากตัวผม
“เตรียมเหตุผลดี ๆ เอาไว้ตอบด้วยล่ะ”
ผมขยับยิ้มเล็กน้อยก่อนจะขยับตัวไปนั่งข้างเขา
“เป็นเหตุผลที่ดีเลยล่ะ”
สำหรับผมน่ะนะ ผมมองตาเขา ดูเหมือนเขาจะกลับมาสู่สภาพปกติแล้ว รอดไปเรา...
จุ๊บ!
สัมผัสอ่อนนุ่มแตะลงที่ขมับผม ผมเบิกตากระพริบปริบ ๆ มองหน้าเขาอย่างงุนงง อะไรของเขาอยู่ดีๆก็ -////-
ปึงๆ
“ไอ้พวกเวร!!”
เกือบลืมไปเลยว่าพวกผีข้างนอกยังเคาะประตูอยู่
“จะไปไหนครับ!”
ผมรีบคว้าแขนเขาไว้เหมือนเห็นคน(หรือผีดี?) อารมณ์ร้อนหยิบไม้ซุงจะลุยเดี่ยวออกไปข้างนอก
“ไประบายอารมณ์!”
“ไม่ให้ไปครับ! คุณต้องอยู่กับผม”
ผมกอดแขนเขาไว้แน่น คุณผีทำเสียงหึ่มๆในลำคอเล็ก ๆน้อย ก่อนจะนั่งลงข้างผมตามเดิม
“ถ้าปล่อยแขนล่ะก็ ฉันออกไปบวกกับไอ้พวกนั้นแน่”
“ครับๆ”
จะจับไว้ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้เลยครับ...คุณผี
“อื้อ”
แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องเขาดวงตาผม ผมขยับตัวลุกขึ้นจากพื้นปัดเนื้อตัวมอมแมมพลางส่ายตามองไปรอบกระท่อมเล็ก ๆ ที่ตอนนี้ไม่มีใคร นอกจากผม
“คุณภูผา!”
ผมเปิดประตูพรวด ลืมไปเลยว่าเมื่อคืนพวกผีมันอยู่หน้าประตู แต่ช่างมันตอนนี้ไม่อยู่แล้ว ต้องไปตามหาตาผีบ้านั่น!! หายไปไหนของเขา!
…หรือจะแอบเราออกไปแล้วข้ามไปฝั่งนั้น...
ผมรีบวิ่งไปที่สะพาน ถึงทางจะคดโค้งลึกลับแต่ผมก็พาตัวเองออกจากดงไม้มาอยู่ที่หน้าสะพานได้
“น้องฟิล!!”
พี่พายุกลับมาจากสะพาน
หมับ!
“พี่ตามหาแทบแย่! นึกว่าฟิลจะเป็นอะไรไปซะแล้ว!!”
ร่างสูงสวมกอดผมไว้ ผมเบิกตาเล็กน้อยก่อนจะก่อนตอบพี่เขาเบา ๆ พี่เขาไปหาผมในป่ามาหรอ
“พี่ขอโทษนะ! ที่ให้ทำอะไรแบบนั้น!”
พี่พายุบอกแล้วซบหน้าลงบนไหล่ผม
“พี่พายุครับ...ผม”
ผมไม่ควรกลับมาเลย ผมไม่ได้กลับมาพร้อมกับข่าวดีแบบนี้ พี่จะโกรธผมมั้ย จะผิดหวังในตัวผมหรือเปล่า..
“เลือด! ” พี่พายุร้องตกใจเมื่อเห็นเสื้อผม
“คือ ไม่ใช่ของผมหรอกครับ”
“...................”
“ของคุณภูผา”
“ภูผาล่ะ”
ผมเม้มปากแน่น ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ตื่นมาก็ไม่เจอเขาแล้ว พี่พายุคอตกเล็กน้อย เขาผิดหวังสินะที่ผมพาน้องชายเขากลับมาไม่ได้
“ฟิลขอโทษนะครับ”
“ไม่เป็นไร แค่ฟิลปลอดภัยพี่ก็ดีใจแล้ว”
มืออบอุ่นลูบหัวผม เขาพยายามฝืนยิ้มแต่ผมดูออกว่าลึก ๆ แล้วเขากำลังเสียใจ
“พายุ!! มีข่าวจากโรงพยาบาลเรื่องไอ้ผา!”
ข่าวจากโรงพยาบาลหรอ!!
ตึก ๆ
เสียงฝีเท้าหนักหน่วงย่ำผ่านบานประตูเข้าไปในห้องผู้ป่วย ร่างสูงโปร่งปล่อยมือลูกน้อยก่อนจะรีบถลาเข้าไปหาผู้ชายใบหน้าเสมือนเขาเวลาสะท้อนบนกระจก
“น้องผมเป็นอะไรครับ!”
เขารีบร้อนถามความจากหมอและพยาบาลที่อยู่ในห้อง ดวงตาสีดำสนิททอดมองร่างผอม เขายกมือทาบเรือนผมสีดำเข้มที่ยาวปะบ่าของน้องชายด้วยความเป็นกังวล ร่างสูงอีกร่าง หากแต่ดูบางกว่าก้าวเท้าเข้ามาหยุดอยู่ข้างเตียงเพ่งพินิจมองใบหน้าคมคายของเจ้าชายนิทราแล้วเอื้อมมือมาแตะบ่าของชายใส่แว่นเบา ๆ เป็นเชิงให้กำลังใจ
“เมื่อครู่คุณภูผาเริ่มขยับเปลี่ยนท่านอน ผมเลยให้พยาบาลโทรไปหาญาติให้มาดู” คุณหมอพูด
“น้องผมเปลี่ยนท่านอน...เขาฟื้นแล้วหรอครับ!” พายุร้องอย่างดีใจ
“อาจจะเป็นอย่างนั้นน่ะครับ”
“งั้นผมขอเอาเขาไปนอนที่บ้านได้มั้ยครับ ที่กรุงเพทฯ”
“เรื่องจะย้ายคนไข้ อืม... ผมว่าเราไปคุยในห้องโน่นก่อนดีกว่านะครับ ผมจะได้ดูเอกสารแล้วก้วิเคราะห์ว่าควรจะย้ายออกจากโรงพยาบาลตอนนี้ดีหรือไม่”
“ครับ”
พยาบาลผายมือเชิญพายุออกไปอีกห้อง
จึ๋งๆ
นิ้วเล็กจิ้มไปบนแขนของชายหนุ่มที่นอนหลับอยู่
“ทำไมคุณอาไม่ตื่นล่ะ”
เด็กน้อยเอียงคอแล้วพยายามสะกิดคุณอาให้ตื่น
“คุณอาเป็นเจ้าชายนิทรา คงต้องรอให้เขาฟื้นขึ้นมาเอง” หนุ่มผิวขาวบอก
“เน้~ ม๊ะม๊าๆ จุ๊บคุณอาทีสิ*o*”
“หา!”
“ถ้าเป็นเจ้าชายนิทราก็ต้องให้เจ้าหญิงมาจูบใช่ม้า~”
“พี่ไม่ใช่เจ้าหญิงน่ะสิ^^;”
“ลองจุ๊บดูจิ! เอ้าเลย ปังไม่ฟ้องป๊ะป๊าหรอก>///<”
“น้องปัง-////-”
“อ๊ะ! เดี๋ยวปังไปถ่วงเวลาให้นะ รีบๆเข้าล่ะ^O^”
“เดี๋ยว!”
ไม่ทันจะจบประโยคเจ้าตัวเล็กก็วิ่งเตาะแตะออกไปหาพ่อเสียแล้ว ร่างโปร่งบางถอนหายใจเล็กน้อย เขายืนชั่งใจกับสิ่งที่น้องปังบอกให้ทำ
“จูบหรอ?”
มีแต่ในนิยายเท่านั้นแหละที่จูบแล้วเจ้าชายจะฟื้นน่ะ เขาคิดแบบนั้น
“อืม...”
ใบหน้าหวานขมวดคิ้วลังเล ก่อนจะตัดสินใจโน้มคอลงไปประกบปากกับเจ้าชายนิทราเพียงเสี้ยววินาที
“ไม่เห็นตื่นเลย”
ใบหน้าหวานส่ายหัว ไม่น่าทำอะไรบ้า ๆ แบบนั้นลงไปเลยจริง ๆ ร่างโปร่งบางตัดสินใจเดินตามเจ้าตัวเล็กออกไปนอกห้อง แต่มีบางอย่างฉุดรั้งข้อมือเขาไว้
“อ๊ะ!”
เขาหันกลับมามองมืออุ่นที่จับข้อมือเขาไว้ ดวงตาปิดสนิทค่อย ๆ เปิดขึ้นช้า ๆ เด็กหนุ่มก้าวเท้าไปชิดขอบเตียงมองคนข้างหน้าราวกับเห็นภาพในฝัน
“..จูบแค่นั้น... ใครจะอยากตื่นกัน”
ดวงตาใสมองริมฝีปากที่ขยับเอ่ยถอยคำออกมาแผ่วเบา เพียงเท่านั้นความรู้สึกที่เอ่อล้นภายในก็พร่างพรูออกมาเป็นหยดน้ำตาแห่งความปิติ
“คุณภูผา!!”
เขาปาดน้ำตาที่จู่ ๆก็ไหลออกแล้วจับมือใหญ่ไว้
“ง่วงจัง”
ชายหนุ่มบอกแล้วตาเขาก็ค่อยๆปิดลงอีกรอบ
“นี่! อย่าเพิ่งหลับนะครับ!”
ไม่ทันการณ์เสียแล้ว ชายหนุ่มปิดการรับรู้โดยการชิงหลับไปอีกรอบ
“นี่คุณ! คุณไม่อยากฟังเหตุผลที่ผมจะบอกหรอ>O<!”
ใบหน้าหล่อเอียงคอปรือตาเล็กน้อย แค่นั้นอีกฝ่ายก็รับรู้แล้วว่าคนตรงหน้ายังรอจะฟังคำตอบเขาอยู่
“เหตุผลก็คือ...คือ อ้า! อย่าเพิ่งหลับสิครับ><!”
“ฉันได้ยิน...เสียงยมบาลเรียก”
“คุณภูผา!!”
“ต้องไปแล้ว..”
“อย่าเพิ่งครับ!”
“..เขาเร่งฮันแล้ว”
“อย่าเพิ่งไป!! ผมชอบคุณนะ!!”
สิ้นเสียงสารภาพรักอันร้อนแรง คนบนเตียงก็หัวเราะออกมาเบา ๆ
“ยมบาลบอกไม่ต้องตายแล้ว”
“คุณภูผา...”
คนร่างบางไม่รู้จะโกรธก่อนหรือเขินก่อนดี ไม่ว่ายังไงเขาก็ยังโดนผีตัวนี่หลอกอีกจนได้ มือขาว ๆ หยิกลงไปที่แขนคนป่วยเพื่อแก้เผ็ด (ทำอะไรมากกว่านี้เดี๋ยวตายเอา)
“ผมจะไปบอกพี่พายุว่าคุณฟื้นแล้ว”
“พายุ..อีกแล้ว”
เสียงบ่นเบา ๆ ดังออกมาจากเตียงคนไข้ ฟิลเตอร์ขยับยิ้มเขาเริ่มจับไต้ได้แล้วว่าผู้ชายคนนี้แอบน้อยใจเวลาเขาพูดถึงพี่พายุ
“แล้วทำไมล่ะครับ พี่พายุๆๆๆๆๆ”
ใบหน้าหล่อขมวดคิ้ว เขาไม่ขำกับท่าทางน่ารัก ๆ ที่อีกฝ่ายพยายามหยอก
“ฉันให้รักพายุได้..แต่ไม่อณุญาตให้รักมากกว่าฉัน”
คำพูดซื่อตรงทำเอาคนฟังถึงกับหน้าไหม้อีกรอบ
..ให้ตายสิ ทำไมคุณผีพูดจาน่ารักแบบนี้...
ถึงคำพูดจะสนทางกับสีหน้าที่ปรับให้เรียบเฉย แต่เด็กหนุ่มก็อดที่จะยิ้มไม่ได้เลย ใบหน้าหวานก้มลงจุมพิตที่หลังมือของอีกฝ่ายเบา ๆ
“ครับ ๆ”
คนป่วยอยากจะอ้าปากบอกต่อว่าให้จูบที่ปากแทนดีกว่าที่หลังมือ แต่ตอนนี้คอแห้ง ๆ ของเขาเปล่งเสียงออกไปไม่ได้แล้ว แต่ไม่เป็นไรหรอก เพราะต่อจากนี้เขาจะมีโอกาสได้ทำอะไรที่มากกว่าจูบที่หลังมือแล้ว
...เตรียมใจไว้ได้เลย ฟิลเตอร์...
++++++++++++++++++++++++
เมื่อวานเน็ตหลุดตอนบ่ายค่ะ จบเลย-_-;;
วันนี้ก็หลุด ๆ งั้นรีบลงเลยแล้วกันนะคะ
มาช้าไปนิดขอประทานอภัยนะเจ้าคะ><
Sulfur Love
http://www.keedkean.com/novel/KK0008779.html
มังฮวาน่าอ่าน แต่อ่านไม่ออก แนะนำค่ะ55+
V
V
http://cartoon.media.daum.net/webtoon/view/heavencouple#1
-
นั่นไง ไม่รอดจากภูผาแล้วละ ลางลอยมาใกล้ๆ แล้ว :mew3:
-
น่ารักจังเลย
-
ฟิลล์รับศึกหนักแล้ว 5555
-
กรี๊ดดด~ นิยายผี >¤<
-
บทที่ 20.1
กริ่ง ๆ
ผมเปิดประตูเข้ามาในร้านขนมปังสีขาว กลิ่นไอหอมกรุ่นของผิวขนมปังสีน้ำตาลลอยเข้ามาปะทะจมูกผมทำเอาท้องผมร้องครวญครางออกมา
“ใจคอจะมากินฟรีทุกวันเลยหรือไง”
ผมย่นหน้าเล็กน้อยแล้วตวัดหางตาจิกคนพูด ร่างสูงใหญ่ขยับตัวไปยกถาดเครื่องดื่มเตรียมเสิร์ฟ
โป๊ก!
“มันเจ็บนะครับ!”
ผมร้องบอก ใบหน้าหล่อกระตุกยิ้มยียวน ถ้าไม่ติดว่าหล่อเหมือนพี่พายุผมซัดไปแล้วนะเนี่ย
“ไปนั่งรอหลังร้าน”
“รู้แล้วน่า ๆ”
ผมเปิดประตูเข้าไปอีกห้องหนึ่ง มันคือหลังร้านหรือจะเรียกว่าห้องพักพนักงานดีล่ะ ผมลอบมองผ่านกระจกตรงประตูออกไป ก็เห็นว่าเขายังคงวุ่นวายกับการรับลูกค้าอยู่
หลังจากทำกายภาพบำบัดเดือนกว่า คุณภูผาก็มาทำงานอยู่ที่ร้านพี่พายุในฐานะพนักงานเสิร์ฟ หมอยังแปลกใจเลยว่าทำไมคุณภูผาถึงอ่านออกเขียนได้อย่างกับคนปกติ เหตุผลนั้นถ้าผมบอกไปคุณหมออาจจะช็อกก็ได้ เอาเป็นว่าสุดท้ายเขาก็มาทำงาน แต่ว่า...ตอนนี้โดนพี่พายุบังคับให้เรียนกศน.เพื่อเอาวุฒิม.3
ปึง
ร่างสูงเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับถาดสีเงิน เค้กไอติมสีสันจืด ๆ ถูกว่าลงตรงหน้าผมพร้อมกับชานมเย็นสีชมพูหวานแหวว
“เอ่อ-o-”
ไอ้น้ำชมพูๆนี่มันอะไรกัน เค้กไอติมนี่ก็ด้วย ไม่ใช่ว่าไม่ชอบแต่นี่มันหน้าหนาวนะครับ! แล้ววันนี้อุณหภูมิก็ลงมา 20 องศาเชียวนะ
“ชิมสิ” คุณภูผาบอกแล้วกระแทกตัวนั่งลงข้างๆผมอย่างหมดแรง
“ทำเองหรอครับ” ผมถาม
“อือ ว่าจะขายช่วงหน้าร้อนน่ะ”
“ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะทำของแบบนี้เป็นด้วย*o*”
“อะไรที่พายุทำได้ฉันก็ทำได้ทั้งนั้นแหละ”
“แล้วพี่พายุไปไหนครับ ไม่เห็นเลยO.o”
“...................”
แล้วเจ้าประคุณจะเข้าโหมดเงียบทำไม ผมถามอะไรผิดหรอ
“อยู่กับฉันแล้วถามหาคนอื่นมันหมายความว่ายังไง”
ดวงตาเรียวเล็กหรี่มองผม คอสโมอารมณ์บ่จอยลอยคละคลุ้งกดดันผมจนไม่กล้าตักไอติมเข้าปาก
“คือ..ก็ สงสัยเอง”
“ไปรับลูก”
“อ่อ”
ผมก้มหน้าตักไอติมแข็งๆเขาปาก ก็อร่อยนะถ้าลดความหวานลงอีกนิดนึง
“เอาเค้กไอติมมาให้กินตอนอากาศหนาว ๆ แบบนี้ คุณนี่..ซาดิสม์จังเลยนะครับ-.-”
ฟันผมนี่แปล๊บ ๆ เลย
“กิน ๆ ไปเถอะ แล้วรสชาติเป็นไง”
“อื้ม โอเคครับแต่หวานไปหน่อย ถ้าใส่พวกใบชา หรือกลิ่นวนิลาหน่อยก็น่าจะดีนะครับ”
“อือ ใส่กลิ่นกล้วยแล้วกัน”
เอ๋ ผมพูดคำว่ากล้วยตอนไหนหรอ-o- แต่เอาเถอะลองส่อะไรแปลกๆ เผื่อลูกค้าจะชอบ
พรึ่บ!
เขาถอดผ้ากันเปื้อนสีดำคาดแดงออกเหลือแต่เสื้อเชิ้ตสีเลือดนกปกดำ ผมว่าเชิ้ตตัวนี้เข้ากับเขาดีนะ ผิวเขาค่อนข้างจะแทน....แทนที่จะขาว ทำไมชอบไปตากแดดก็ไม่รู้ น่าจะอบผิวให้ขาวๆแบบพี่พายุ-..-
“มองอะไร อยากให้ถอดมากกว่านี้หรอ”
คิ้วหน้ากระตุกขึ้น มือใหญ่เลื่อนลงไปที่ขอบกางเกงทำท่าเหมือนจะถอดมันออก
“ไม่ใช่นะครับ>///<”
“ถอดเสื้อกันหนาวได้แล้วมั้ง”
ถอดหรอ... ไม่ได้หรอก>///< ผมขยุ้มคอเสื้อตัวเอง คือวันนี้ผมไม่ได้ใส่เสื้อนักเรียนไว้ข้างใน ใส่แค่กางเกงนักเรียนแล้วใส่เสื้อกันหนาวทับเลย-///-
“หึ”
“หัวเราะอะไรครับคุณภูผา”
“เรียกเรียกคุณซะทีได้มั้ย”
“ภูผา”
“เพื่อนเล่น?”
“ขอโทษครับ”
ผมหันไปดูดน้ำเข้าปาก ให้ตายสิทำไมต้องทำเป็นดุด้วยเนี่ย
หมับ
“หวา!”
ร่างผมถูกดึงขึ้นไปนั่งบนตัก ท่อนแขนใหญ่รวบเอวผมเข้าไปชิดกับลำตัวก่อนจะวางคางลงพาดไหล่ผม
“ทะ..ทำอะไรครับเนี่ยO///O” น้ำกระฉอกออกปากเลย
“กินยังไงเลอะเทอะ”
แผล็บ~
ลิ้นอุ่น ๆ ตวัดเลียน้ำรสหวานที่ไหลออกมาข้างมุมปากผม ผมได้แต่นั่งตัวเกร็งหลับตาปี๋ ก็ไม่รู้จะทำยังไงนี่ครับ พอโดนเลียทีไรแขนขาผมมันชาขยับไม่ได้ทุกทีเลย
“อย่าเกร็งขนาดนั้นสิ”
“ก็...>///<”
“มันหนัก”
“งั้นก็ปล่อยผมลงสิครับ>///<”
“ไม่เอา มันหนาว”
พูดจบก็กอดผมเข้าไปอีก หวา~ หัวใจผมมันเต้นแรงตุบตับๆยิ่งกว่าตอนวิ่งหนีคนไล่ฟันซะอีก ถ้าขึ้นกอดแน่นกว่านี้เขาต้องรู้แน่เลยว่าผม..ตื่นเต้นขนาดนี้!
ซวบ
มืออุ่นสอดเข้ามาใส่เสื้อแจ็กเกต ผมสะดุ้งงอตัวเมื่อนิ้วอุ่น ๆ สัมผัสโดนหน้าท้องของผม
“เอามือออกไปนะครับ>///<” ผมบอกแล้วดึงมือเข้าออก
“ใส่เสื้อกันหนาวตัวเดียวออกจากบ้านมันอันตรายนะ”
“มันแปลกตรงไหนล่ะครับ ใคร ๆ เขาก็ทำกัน>///<” หรือเปล่า เอ๊ะ! หรือแค่ผมคนเดียว?
“ถ้าโดนใครทำมิดีมิร้ายจะทำยังไงล่ะ”
“จะมีใครที่ไหนนอกจากคุณล่ะครับ>O<//”
“พี่-ภู-ผา”
เขาพูดเน้นทีละคำ
“มะ..ไม่เอาอ่ะครับ เรียกคุณก็ดีแล้ว-///-”
จะให้มาเรียกพี่แบบพี่พายุ มันก็... มันไม่ชินนี่ครับ>///<
กึด
“อ๊ะ! ทำอะไรน่ะครับ-///<”
มือใหญ่บีบตุ่มเล็ก ๆ บนหน้าอกผม คนตัวใหญ่ทำหูทวนลม สอดมืออีกข้างเข้าไปลูบคลำใต้เสื้อของผม ปลายเล็บสั้น ๆ บาดลงไปที่ผมนมผม เขาสะกิดมันไปมาสองสามทีร่างกายผมก็รู้สึกร้อนวูบวาบเหมือนมีใครเอาไฟมาลน
“ถ้าไม่ใส่เสื้อนักเรียนไปข้างในมันก็จะเป็นแบบนี้”
ผมก้มมองเสื้อตัวเองที่มีอะไรนูนขึ้นมาที่อกสองข้าง ถึงมันจะไม่บางมากแต่ก็เห็นวงสีชมพูรำไรที่อยู่ใต้เนื้อผ้า
“อย่าทำแบบนี้นะครับ! คุณ..! อื้อ”
เขาบีบน้ำอีกผมอีกรอบ ดูเหมือนจะแรงกว่าเดิมซะอีก โอ้ยย มันเจ็บนะโว้ย!
“พี่-ภู-ผา”
เขาบอกพร้อมขยำเนื้อส่วนอกของผม อะ..ไอ้ผีบ้า ทำไมโรคจิตแบบนี้นะ
“คะ...ครับ พี่ภูผา”
ผมเอียงคอเล็กน้อย ไม่รู้พูดเบาไปหรือเปล่า ได้ยินหรือเปล่า ผมไม่อยากพูดใหม่นะ-3-
วืดดด
ซิบถูกรูดลงพร้อมกับตัวผมที่ถูกจับให้นอนราบไปบนโซฟา ผมเบิกตากว้างมองเสื้อตัวเองที่โดนดึงร่นไว้ข้างตัว เผยให้เห็นผิวแดง ๆ เป็นทางยาวเพราะโดนจับอย่างรุนแรง มือใหญ่ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกโดยไม่ละสายตาไปจากใบหน้าของผม
..ซวยแล้ว>///<…
ผมเบี่ยงตัวจะกลิ้งลงจากโซฟาแต่ร่างสูงก็คร่อมเอาเข่าบล็อกข้างลำตัวผมเอาไว้ ริมฝีปากร้อนทาบลงมาปิดเสียงประท้วงของผมอย่างรู้ทัน ริมฝีปากผมถูกดูดกลืนหายเข้าไปก่อนจะปล่อย และดูดกลับเข้าไปอีกครั้ง มันดำเนินต่อไปจนร่างกายผมรู้สึกอ่อนเปลี้ย เขาจูบอ้อยอิ่งเนิบๆ ช้า ๆ เหมือนจะเร้าให้ผมตอบโต้ดูดริมฝีปากของเขาบ้าง
...ใครจะไปทำกันเล่า!!..
ถึงจะคิดแบบนั้นแต่เมื่อริมฝีปากร้อนถอนออกไป ผมก็รีบยกมือตวัดโน้มคอเขากลับลงมาสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากเขา เมื่อสัมผัสถูกลิ้นชื้น ๆ ร่างกายผมก็เรียกร้องให้ดูดดื่มความชุ่มช่ำนั้นให้มากว่านี้อีก
“ผาออกไปรับลูกค้า..”
ผมสปริงตัวพรวดมองไปทางประตูที่มีร่างสูงโปร่งยืนอยู่ ดวงตาภายใต้กรอบแว่นสีดำเบิกขึ้นอย่างตกใจ เพียงเสี้ยววินาทีพี่พายุก็เปลี่ยนกลับมาตีหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“อือ จะไปเดี๋ยวนี้ละ”
พี่ภูผาขยับตัวออกแล้วคว้าผ้ากันเปื้อนมาใส่แล้วเดินออกไปนอกประตู พี่พายุปรายตามองมาที่ผมเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเขากำลังตำหนิผมทางสายตาหรือเปล่า
“พี่พายุครับ!”
ผมพุ่งไปดึงแขนพี่เขา พี่พายุยืนนิ่งมองหน้าผมครู่หนึ่งก่อนจะใช้มืออีกข้างดึงมือผมออก
“ขะ...ขอโทษครับ” ผมไม่น่าจะจับตัวเขาเลย
ฟืบ!
มือใหญ่ดึงเสื้อผมขึ้นแล้วรูดซิปปิด ผมเงยหน้ามองเขาอ้าปากบอกขอบคุณ แต่สิ่งที่เขาบอกกับผมกลับทำให้ผมรู้สึกตกใจจนทำอะไรไม่ถูก
“...อย่าทำแบบนี้ที่นี่อีกนะครับ...”
เหมือนมีอะไรบางอย่างย้ายขึ้นมาจุกอยู่ที่คอ ผมได้แต่ยืนนิ่งพูดอะไรไม่ออก ไม่แม้แต่จะมองหน้าเขา ใช่...ผมผิดเองล่ะ ที่นี่ๆไม่ใช่ที่ๆจะมาทำอะไรแบบนี้
“อา~ ม๊ะม๊า~”
ผมทำอะไรลงไปกันเนี่ย!
“ผมกลับล่ะครับ! สวัสดีครับ!”
ผมคว้ากระเป๋ารีบเร่งออกไปจากร้าน บ้าที่สุดเลย! เพราะไอ้ผีบ้านั่นทำให้ผมโดนพี่พายุมองด้วยสายตาเย็นชาแบบนั้น แต่จะโทษเขาคนเดียวก็ไม่ได้ ถ้าผมไม่เกิดคล้อยตามไปด้วยล่ะก็! ถ้าล็อกประตูตั้งแต่แรกล่ะก็! คงไม่ต้องให้พี่พายุมาเห็นผมในสภาพแบบนั้นหรอก!
ผิวกายสีขาวแลดูสะอาดเนียนนุ่มเหมือนได้รับการดูแลอย่างดี กลางแผ่นอกขาวกระจ่างไหวกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะหายใจหอบถี่ ริมฝีปากอิ่มชุ่มสีแดงสดเผยอออกผ่อนลมหายใจหอบแห้งออกมา เม็ดเหงื่อสีเงินไหลซึมออกมาจากหน้าผากมนลงมาที่ลำคอจนมาถึงกึงกลางอกที่สะกดสายตาให้หยุดนิ่ง ถึงแม้จะไม่ได้อวบนวลจับแล้วดูเต็มไม้เต็มมือแต่เม็ดลูกเกดสีแดงดั่งเชอร์รี่สุกปลุกเร้าให้ร่างกายชายหนุ่มร้อนรุ่ม
“...พี่พายุครับ..”
เสียงแหบพร่าเบาบางราวเสียงกระซิบเอื้อยเอ่ย ชายหนุ่มอดใจไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปจับต้องใบหน้างดงามราวกับภาพวาด ใบหน้าหวานเอียงหน้ายิ้มพริ้มราวกับมีความสุขจนชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม
...ตอนนี้เขารู้สึกมีความสุขเหลือเกิน...สุขจนลืมเรื่องบางอย่างไป
“พายุ…”
เสียงทุ้มเข้มดังเข้ามาในโสตประสาท
“พายุ!”
ชายหนุ่มเจ้าของชื่อปรือตาหนักอึ้งมองชายหนุ่มอีกคนที่ยืนเรียกอยู่ตรงหน้า ใบหน้าคมคายกระตุกคิ้วมองมาทางเขาก่อนจะยื่นมือมาตบแก้มเขา
“ตื่นยังวะ”
“อา ตื่นแล้ว”
ชายหนุ่มลุกขึ้นหยิบแว่นมาสวมแล้วมองไปยังนาฬิกาในห้อง
“ค่ำแล้วหรอ ยังไม่ได้ทำอะไรให้ปังกินเลย” พายุบอก
“ฉันดูแลอาบน้ำให้แล้ว ตอนนี้นั่งดูการ์ตูนอยู่” ถูผาบอก
“อ่อ ขอบใจนะ”
“หลับตอนเย็นแบบนี้ตะวันทับตาพอดี ไปอาบน้ำไป”
“อือ”
ร่างสูงลุกจากเตียง แต่ความรู้สึกเปียกชุ่มตรงหว่างขาทำให้เขาชะงักตัวก้มลงมองที่กางเกงตัวเอง
“ผา ออกไปก่อนได้มั้ย”
ชายหนุ่มพูดอย่างติดอาย ชายฝาแฝดกระตุกยิ้มอย่างรู้สถานการณ์ดี
“ฝันถึงใครอยู่หรอ” ภูผาเอ่ยถาม
“เปล่า”
หนุ่มแว่นปฏิเสธพลางเอื้อมไปหยิบหมอนมาปิดบังที่หน้าขาเอาไว้
“ฟิลหรอ?”
ตัวเลือกถูกตัดเหลือใช่หรือไม่ทันที พายุก้มหน้าซ่อนใบหน้าแดงกร่ำเอาไว้ เขาพยายามปรับสีหน้าให้เรียบเฉย ทำตัวไม่ให้มีพิรุธมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ก่อนจะตอบกลับไป
“ไม่ใช่”
“หรอ?”
อีกฝ่ายยังถามยั่วยวน
“จะไปอาบน้ำแล้ว”
เขาตัดสินใจลุกพรวดไปยังห้องน้ำเพื่อตัดบทสนธนา
“ฉันไม่ว่าอะไรหรอกนะถ้านายจะชอบฟิล”
“เปล่า”
“ไม่เห็นจะแปลกนี่ถ้าฝาแฝดจะชอบอะไรเหมือนๆกัน”
พายุยืนนิ่ง ถึงภูผาจะพูดอนุญาตให้เขาชอบฟิลแต่เขาคงทำไม่ได้ แม้จะฝาแฝดจะชอบอะไรที่เหมือนกันโดยเฉพาะพวกเขา แต่เรื่องคนรัก ทำไมเขาต้องไปแย่งกับน้องตัวเอง
“ไม่เห็นจำเป็นที่ฝาแฝดต้องรักคนเดียวกัน”
“แล้วนายรักใครอยู่ล่ะ”
พายุหยุดคิดแต่ไม่กล้าที่จะตอบออกไป
“ถ้าชอบฟิล..”
“ฉันไม่ได้ชอบฟิล!”
“อ่อหรอ?”
ใบหน้าหล่อกระตุกยิ้มมุมปาก มองคนร้อนตัวที่แสดงอาการร้อนลน
“งั้นอย่ามายุ่งกับฟิลของฉันแล้วกัน”
ภูผาจงใจเน้นคำว่า “ของฉัน” จี้ใจดำของพายุ เขากระตุกยิ้มมองร่างสูงที่กำหมัดแน่นแล้วหัวเราะในลำคออย่างมีเลศนัย
++++++++++++++++
ก่อนจะเกิดศึกชิงนาย อยากจะตัดไปคู่หลัก
แต่เดี๋ยววันจันทร์แล้วกันนะคะ
วันเสาร์อาทิตย์ไปต่างจังหวัด คงไม่ได้อัพนะคะ
บอกไว้ล่วงหน้าเลยนะคะ><
-
พึ่งอ่านตามทันคร้า~~~~!!!
ชอบคร้า ^[+++++]^
แต่เรื่องมันครบรสมากอ่ะ มีตั้งแต่ pet มาเฟีย โดดร่ม โดนน้ำพัด โชตะ ยั้น ผี!!!
-
ศึกนี้ใหญ่หลวงนัก
-
กรี๊ดดด~ 3pเหรอ >///<
-
น่าน ศึกชิงฟิลจิเริ่มแล้ว อิอิ
กำลังคิดถึงคู่หลักพอดี รอๆจ้า
ปล.โล่งอกไปที ที่อิตาผีหื่นรอดมาได้ อิอิ สนุกมากๆ
-
20.2
สิบห้านาฬิกาเป็นเวลาประจำที่ชายหนุ่มต้องไปรับบุตรชายที่โรงเรียนประถม อากาศหนาวเย็นทำห้ลำคอของเขาเจ็บและระคาย ชายหนุ่มยกมือปิดปากจามอย่างสุภาพจังหวะเดียวกันขณะเขาหลับตาเขาก็ถูกร่างของใครบางคนวิ่งเขามาชน
“อ๊ะ! ขอโทษนะครับ” เสียงหนุ่มแตกพร่านเอ่ยขอโทษ
“ฟิล..”
หนุ่มน้อยเบิกตากว้างเมื่อถูกเรียกชื่อ เขาก้มหน้ากระอักกระอ่วนไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ชายที่เขาไปเจอฉากสวีทของเขากับภูผาเมื่อวาน
“อ่า..สะ.สวัสดีครับพี่พายุ” สุดท้ายก็ตัดสิ้นใจเอ่ยทักออกไป
ชายหนุ่มมองเด็กตรงหน้าที่ดูเก้งๆกังๆ ก็อดนึกไม่ได้ว่าเมื่อวานเขาใช้คำพูดไม่ดีไปหรือเปล่า เพราะหลายวันมาดีฟิลเตอร์ไม่โผล่ไปที่ร้านอีกเลย
“มาทำอะไรแถวนี้หรอ” เขาถามออกไป
“คือมาหาซื้อของไปจัดบอร์ดน่ะครับ”
ฟิลเตอร์ตอบเสียงเบาและเอาแต่ก้มหน้าหลบตาชายหนุ่มลูกเดียว
“ฟิล...”
เสียงทุ้มเอ่ยเรียก เขาเพียงแต่อยากจะถามว่าทำไมเด็กหนุ่มถึงไม่ไปที่ร้าน แต่เสียงประท้วงในหัวก็สั่งให้เขาสงบปากลง เขาไม่ควรจะไปยุ่งกับของๆน้องชาย
แต่การถูกหลบหน้าก็ทำให้เขารู้สึกจุก ๆ ในอกอยู่ไม่น้อย
“ไอ้ฟิล!!”
เจ้าของเรือนผมสีเงินสะดุดตา บวกกับความสูงระดับนายแบบเรียกความสนใจจากสายตาคนรอบข้างที่เดินผ่านไปมา ชายหนุ่มมองตามร่างสูงสะดุดตาที่เข้ามากอดคอหนุ่มน้อยใกล้ ๆ พอคนร่างบางถูกกอดโดยไม่ทันตั้งตัวเขาก็เซเข้าไปหาเพื่อนชายทันที
“มารัดคอกูทำไมครับคุณมึง” ฟิลเตอร์พยายามใช้คำสุภาพ
“ปล่อยให้รอตั้งนาน!” เฟียสบ่นเสียงดัง
“อะไร ๆ แค่นี้ทำเป็นบ่น”
“ก็คิดถึงมึงชิบหายเลย!”
ฟิลเตอร์ย่นหน้าเล็กน้อยกับคำพูดประชดเสียดสีของเพื่อนสนิท เลยอดหยอกกลับไปไม่ได้ว่า
“กูก็คิดถึงคุณมึงครับ แหม่!”
หารู้ไม่ว่าคำพูดเมื่อครู่ทำให้ใครบางคนแถมนี้ลอบกัดริมฝีปากตัวเอง พายุข่มอารมณ์วุบวาบที่ตัว การที่ฟิลเตอร์จะไปคุยอะไรกับใครมันก็ไม่เกี่ยวกับเขา แต่การที่ฟิลเตอร์มาทำอี๋อ๋อแบบนี้กับคนอื่นต่อหน้า... หรือแม้แต่รับหลังมันก็ไม่สมควรให้อภัย คิดจะมาแกล้งปั่นหัวน้องชายเขาหรือไง
ร่างสูงกำหมัดแน่นมองดวงตาสีแดงฉานที่ปรายตามองเขานิ่ง ๆ ก่อนใบหน้าหล่อจะกระตุกยิ้มมีเลศนัยพร้อมกับกระชับร่างบางให้เข้ามาใกล้ตัว
“ขอตัวก่อนนะ”
ชายหนุ่มรีบบอกแล้วเดินออกไปทิ้งเด็กวัยรุ่นสองคนเอาไว้
“อะไรของมึงครับ เลิกรัดคอกูได้หรือยัง” ฟิลเตอรืบ่น
“ลุงเขาเป็นอะไรวะ มองหน้ากูแปลกๆ” เฟียสถาม
“มึงอย่ามาเรียกพี่พายุว่าลุงสิ-_-”
“เหมือนเขาจังหึงมึง คนนี้อ่ะหรอแฟนมึง”
“ไม่ใช่คนนี้หรอก-o-”
แต่เอ๊ะ! หึงงั้นหรอ ผู้ชายที่ชื่อพายุเนี่ยนะ เด็กหนุ่มครุ่นคิด เป็นไปไม่ได้หรอก ผู้ชายคนนั้นไม่คิดจะมองเขาในฐานะอื่นนอกจากน้องชาย บางทีเขาอาจกำลังโกรธแทนภูผาก็ได้ อันหลังนี่ฟังดูมีหลักการมากกว่า
“กูไม่น่าเล่นตามน้ำกับมึงเลยT^T” ฟิลเตร์บ่นเสียงอ่อย
“อะไรมึงอีก”
“ถ้าพี่พายุเอาไปฟ้องพี่ภูผาเรื่องเมื่อกี้กูซวยแน่เลย”
“เคลียร์กันเองกูไม่เกี่ยว ไปจ่ายค่าก๋วยเตี๋ยวให้กูได้แล้ว”
“คิระอ่ะ ให้มันจ่ายดิ”
“มันบอกอยู่ใต้เบาะมอไซค์ขี้เกรียจออกมาหยิบ”
“แล้วมึงโทรไปอัญเชิญกูมาจากโรงเรียน ซึ่งแม่งก็ไม่ได้ใกล้กว่ามอไซค์ที่จอดอยู่หน้าร้านเลย”
“เหอะน่าๆ เร็ว ๆ”
“เชี่ยที่สุด-*-”
“โห่ กูอุส่าห์คิดถึงมึงเป็นคนแรก(ตอนกูไม่มีตังค์)”
“กูต้องซึ้งมั้ย”
“กระทะด้วยก็ดี”
ดวงตาสีอ่อนตวัดจ้องใบหน้ารูปสลัก จนคนถูกจ้องรู้สึกขนลุกชันทั้งตัว
“....ศพที่แล้วก็เล่นมุกนี้”
ฟิลเตอร์พูดเสียงเย็นด้วยใบหน้าเรียบเฉย ร่างสูงปาดเหงื่อเล็กน้อยแล้วถอยหลังออกห่างเพื่อนตัวเอง ก่อนจะพูดด้วยเสียงแผ่วเบาว่า
“..กูจะไม่เล่นอีกแล้ว”
[Payu’s part]
“ป๊ะป๊าฮับ~ ปังหิวน้ำอ่า>3<”
เจ้าตัวน้อยของผมโบกมือเลอะดินไปมาพลางทำสีหน้าหิวน้ำแทบขาดใจ ผมขยับยิ้มเบาบางก้มตัวอุ้มเด็กจอมซนขึ้นมานั่งพักที่ชานหน้าบ้าน
“เดี๋ยวป๊าไปเอาน้ำมาให้ นั่งพักก่อนนะครับ”
“ป๊ะป๊า...”
มือนุ่มนิ่มทาบลงที่แก้มของผมทั้งสองข้าง ดวงตากลมใสเอ่อคลอทำให้ผมรู้สึกใจไม่ดี
“ป๊ะป๊าทะเลากับม๊ะม๊าหรอฮับ”
ก็ไม่รู้สินะ จู่ ๆ ฟิลก็หลบหน้า แล้วจะให้ผมทำยังไง
กรุ่งกริ่งๆ
เสียงโมบายดังขึ้น ในวันหยุดที่ร้านปิดแบบนี้ใครกันที่มาที่ร้าน ผมลุกขึ้นไปดูข้างในก็พบกับร่างเพียวสูงในชุดลำลองสีฟ้าอ่อน ซักพักผาก็เขามาดึงตัวให้เข้าไปในครัว ตอนแรกน้องฟิลก็ขืนตัวอยู่เล็กน้อยแต่พอผายื่นหน้าเข้าไปใกล้ ๆ เหมือนจะจูบก็เลยยอมถูกจูงไป
“ม๊ะม๊า~”
เจ้าตัวน้อยของผมรีบวิ่งตามไป แต่ผมรีบจับไว้
“ตอนนี้เป็นเวลาส่วนตัวของอาผากับพี่ฟิลนะครับน้องปัง”
“แต่ปังอยากไปหาม๊ะม๊า...”
“ไม่ได้ครับ!”
“ฮึก!”
แย่แล้ว... ผมเผลอดุปังไปซะแล้ว
“น้องปัง!”
เจ้าตัวเล็กวิ่งหนีผมขึ้นไปข้างบน ผมรีบวิ่งตามไปแต่ถูกปิดประตูใส่หน้า
กึกๆ!
“น้องปังเปิดประตูนะครับ”
ทำไมต้องล็อกประตูด้วยเนี่ย
“ปังเกลียดป๊าแล้ว!”
“น้องปังครับ...”
“ปังเกลียดอาภูผาด้วย!”
ไปกันใหญ่แล้วนะ ผมทุบประตูร้องเรียกต่อแต่น้องปังก็เงียบไป
“น้องปัง!!!”
“ไม่ต้องทุบแล้ว! ปังจะนอน!”
“งั้นเปิดประตูให้ป๊าก่อน...นะครับ”
แกร๊ก!
เจ้าตัวเล็กแง้มประตูเล็กน้อย พอเห็นผมเขาก็ปิดประตูเข้าไป
“ป๊าห้ามเข้า! ปังให้ม๊าเข้าคนเดียว!”
กรรม... ทำไมเอาแต่ใจอย่างนี้นะ
“งั้นป๊าไปชงโอวันตินภูเขาไฟให้นะ”
ถึงไม่ตอบแต่ผมก้รู้ว่าปังคงอยากกิน เพราะมันเป็นของโปรดนี่นา แต่ว่าในครัว...
ก็ไม่ได้อยากไปรบกวนช่วงเวลาแห่งความสุข งั้นผมไปเอาของแล้วออกมาทำข้างนอกแล้วกัน ผมคิดว่าฟิลเองคงไม่อยากเห็นหน้าผมนาน ๆ ผมก็ไม่ได้อยากให้เขาก้มหน้าให้เมื่อยคอ
“พอเลยนะครับ!!”
เอะอะอะไรกัน!
“ผมทนไม่ไหวแล้วนะครับ! คุณมันบ้า! บ้าที่สุดเลย!”
ร่างสูงโปร่งวิ่งออกมาชนผมที่ยืนอยู่ ผมยกมือประคองร่างโซเซไว้แล้วอ้าปากถาม แต่เสียงผมก็หลบเข้าไปอยู่ในคอ ทำไมใบหน้าสวยตอนนี้ถึงเปียกปอนไปด้วยน้ำตาแบบนี้ มือขาวสะอาดยกขึ้นปาดขอบตาแดง ๆ แล้วดันตัวผมออกอย่างมีมารยาท
“ขะ..ขอโทษนะครับ ที่ผมชนพี่” เสียงสั่นเครือกล่าวออกมา
ผมมองไปยังคนที่ผิงขอบประตูที่ทำสีหน้าเรียบเฉยไม่รู้สึกรู้สาอะไร
“ฟิลเป็นอะไร” ผมถาม
น้องฟิลเม้มปากไม่ตอบเอาแต่ยกแขนเสื้อเช็ดหน้าเช็ดตา
“ก็แค่แกล้งนิดหน่อยเอง” คนที่ดูจะเป็นตัวการตอบออกมา
“นิดหน่อย”
ผมพูดทวน ผมก้มลงมองร่างไม่เล็กไม่ใหญ่ เพิ่งสังเกตว่าเสื้อเชิ้ตด้านในถูกปลดกระดุมออก และเสื้อกันหนาวตัวบางๆข้างนอกก็ถูกดึงจนตะเข็บฉีก ผมมองต่ำไปยังลำคอระหงที่มีรอยมือแดง ๆ ทาบอยู่ระหว่างคอกับช่วงไหลปลาร้า
...ออกมาในสภาพนองน้ำตา...
...เสื้อผ้าขาดวิ่น...
“ไอ้ผา!”
“อะไร? ก็แค่เล่นกันนิดหน่อย ถามยอมกันดีๆก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก”
“ละ..แล้วทำไม..ผมต้องยอมด้วยล่ะ”
ไอ้น้องเวร! นี่มึงจะบังคับขืนใจฟิลงั้นหรอ! ผมปรี่ไปกระชากคอเสื้อภูผา มันปรายตามองผมแล้วกระตุกยิ้มกวนเส้นเอ็นที่เท้า
“ไม่ทราบว่าคุณพายุมาเดือดร้อนอะไรกับเรื่องนี้ด้วยครับ” มันพูดกวนโอ้ย
“แกทำอะไรฟิล!”
“ก็แค่เรื่องที่แฟนเขาทำกัน! มันแปลกตรงไหน ถ้ายอมตั้งแต่แรก..”
ผลั๊วะ!
ผมเสยหมัดชกปามอม ๆ ทำไมมันพูดจาหมาๆแบบนี้วะ ฉันไม่เคยสั่งสอนแกแบบนี้เลยนะเว้ย
“ฉันไม่ยอมโดนชกฝ่ายเดียวหรอกนะเฟ้ย!”
ผลั๊วะ!
หน้าผมสะบัดตามแรง หมัดมันหนักไม่ใช่เล่นเลย!
“หยุดนะครับ! พี่ภูผา! พี่พายุ!”
น้องฟิลเข้าไปดึงแขนภูผา แต่ตอนนี้มันบ้าน้องฟิลเลยโดนสะบัดปลิว
“ไอ้เวร! กูไม่ได้ยกฟิลให้มึงมาทำแบบนี้นะเว้ย!!”
ผมตะโกน คิดว่าฉันยอมเพราะอะไร ก็เพราะฉันรู้ดีว่าถ้าเป็นแกจะต้องดูแลฟิลได้ แต่ฉันไม่คิดเลยว่าแกจะมาทำแบบนี้!! ไอ้น้องเวร!
“งั้นแกก็เอาไปดูแลเองแล้วกัน!”
มันดึงน้องฟิลขึ้นมาแล้วผลักใส่ตัวผม
“ไอ้!”
“พอเถอะครับ!”
ผมจะตามไปชกปากมันอีกสักรอบ แต่แขนใครบางคนก็รั้งเอวผมไว้
“..อย่าทะเลาะกันเลยนะครับ พี่พายุกำลังเข้า...”
“เงียบซะ! ไม่งั้นฉันจะต่อยนาย”
ไอ้ผาหันมาขู่น้องฟิลจนปิดปาก
“ไอ้ผา!”
น้องฟิลกอดผมแน่นขึ้น นี่เป็นห่วงผา กลัวว่าผมจะตามไปต่อยมันงั้นหรอ ทำไมน้องเขาต้องปกป้องคนที่ทำไมดีกับน้องเขาด้วย
“ฟิลไม่เป็นไรนะ..”
ผมถาม น้องเขาเงียบแต่พยักหน้าให้ผมรู้ว่าสบายดี ผมกระชับแขนกอดร่างผอมบางเอาไว้แล้วจับหัวน้องเขาซบลงบนอก
“พี่ขอโทษแทนมันด้วยนะ ถ้าอยากจะร้องก็ร้องออกมาเลย”
ผมลอบสูดดมสีแชมพูอ่อน ๆ ที่เรือนผมสีน้ำตาลละมุน หยดน้ำอุ่นๆ ไหลลงผ่านเสื้อของผม ผมยิ่งเจ็บปวดในใจเข้าไปอีก ผมไม่อยากจะเห็นน้องฟิลร้องไห้เลย ผมอยากจะเห็นรอยยิ้มสดใสเหมือนแสงตะวันนั่นอีกครั้ง ผมประคองใบหน้าชื้น ๆ ขึ้นสบตาผม สีตาใสที่เหม่อมัวไปด้วยน้ำตานั่นทำให้ผมรู้สึกสงสารจับใจ ผมไม่น่าปล่อยฟิลให้อยู่กับคนอารมณ์ร้อนแบบผาเลย!
“พี่จะไม่ยอมให้ใครมาทำให้ฟิลร้องไห้อีก”
ผมสอดมือเข้าไปใต่ฝ่ามือนุ่มแล้วกำเอาไว้ให้เขารับรู้ว่าผมจะอยู่ข้างๆเขาแบบนี้ จะคอยปกป้องเขา ไม่ให้เขาเสียใจอีก
..แค่ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว..
“ถึงตอนนี้ฟิลจะรักใครอยู่ก็ตาม”
..ถึงคนๆนั้น จะไม่ใช่พี่..
“แต่ฟิลคือคนที่พี่..รัก”
ผมดึงร่างหอมกรุ่นเข้ามาแนบอกอีกครั้ง หัวใจผมมันกำลังจะระเบิด ไออุ่นจากกายอ่อนโยนทำให้ผมต้องกระชับวงแขนแสวงหาไออุ่น
ตุบๆ
เสียงหัวใจหน่วงหนักเต้นถี่จนได้ยินเป็นจังหวะดนตรี ผมยิ่งกอดฟิลอีก ผมรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง
ตุบๆ
เสียงหัวใจดวงน้อยเต้นสลับกับของผม ถึงแม้จะไม่สอดประสานไปพร้อมๆกัน แต่มันก็เต้นแรงเหมือนกับหัวใจของผม
“พี่รักฟิลนะ”
ผมบอกแล้วฉวยโอกาสลิ้มรสริมฝีปากนุ่ม รสหวานช่ำราวกับผลไม้ชวนให้ผมดื่มด่ำเข้าไปลึกขึ้น..ลึกขึ้น ผมรู้สึกอิจฉาที่ผามีโอกาสได้ล้มรสชาติหวานละมุนนี้มากกว่าผม ผมแทรกลิ้นชอนไชเก็บเกี่ยวความหวานหอมอย่างหิวกระหาย
“อื้อ...ฮา”
เสียงหายใจขาดช่วงทำให้ผมจำจต้องปล่อยริมฝีปากแสนหวานออกก่อนที่คนในอ้อมแขนจะขาดอากาศหายใจเอา
ผมมองดวงตาหยาดเยิ้มราวกับภาพทับซ้อนในความฝัน ความฝันที่อยู่ในหัวผม มันเป็นความต้องกายส่วนลึกในจิตใจผมที่กระหายอยากจะครอบครอง และครั้งนี้ผมจะไม่ปล่อยมันไปอีกแล้ว ไม่ว่ายังไงก็จะไม่ปล่อยมือคู่นี้อีกเด็กขาด
+++++++++++++++++++++++++
เน็ตเพิ่งใช้ได้ตอนกลางคืน กร๊าซซซซซซซซซซ
ทรูหนูเป็นอะไรTOT ขออถัยที่มาช้า
และน้อยด้วย วันนี้เมายากันยุงค่ะ ปวดหัวเลยT^T
วาดน้องฟิลเตอร์มาให้ยล (ปล.นิ้วปาดค่ะ>//<)
(http://image.ohozaa.com/i/367/pW2SHy.jpg) (http://image.ohozaa.com/view2/xEn1dgl9T0GILroJ)
ตอนหน้าคู่คิระเซฟ(เจ้าของเรื่องแท้จริง555)
เดี๋ยววกมาแก้ประเด็น 3Pคู่นี้ต่อ รอติดตามด้วยนะคะ><
-
มันยังไงกันเนี่ย?ยังไม่เคลียร์
-
ไอ้ความสัมพันธ์แบบนี้คือ??
-
แหนะ จิทำอะไรอิพี่พายุ
ไปตามภูผามาแจมด้วยสิ >.<
อิอิ
ตอนหน้าคิระกะเซฟมาแว้ว
-
พี่พายุก็คู่กับ พี่สาวฟิลไง ส่วนฟิลก็คู่กับคุณผี แค่เนี๊ยยยย
-
มารอ มารอ ไรท์เตอร์ต่อไวๆนะ :hao5:
-
ตอนพิเศษ
บันทึกของฮารุ
“เมี๊ยว~”
ทักทายนะเมี๊ยว ทั้งที่ฮารุพูดว่าสวัสดีแต่คำที่ออกมาก็ยังเป็นเหมียวอยู่ดี แต่ช่างเถอะก็ฮารุเป็นแมวเหมียวนี่น่า เมี๊ยว~
“เขาไปนั่งรอก่อนเดี๋ยวมา”
เสียงเจ้านายนี่นา~ เจ้านายกลับมาแล้วหรอเมี๊ยว>..<~ ฮารุต้องไปรับหน้าประตูแล้ว!
แอ๊ด~
“ฮารุ”
มือใหญ่ๆของเจ้านายลูบลงบนหัวฮารุ อ้า~ ทำไมวันนี้เจ้านายไม่เหยียบกลางหลังเรานะ คราวหน้าต้องนอนขวางประตูซะแล้ว
“ขนฟูจังเลย*o*”
เสียงนี่มัน!
เจ้าสัตว์เลี้ยงนัมเบอร์ทู>O<! แง่วววว! มาทำอะไรที่นี่นี่มันที่ส่วนตัวของฮารุกับเจ้านายนะ ไม่พอใจเลย!
“ดูมันไม่ค่อยชอบฉันนะ^^;”
แหงสิ! จะมาเป็นสัตว์เลี้ยงตัวโปรดของเจ้านายหรอ ฝันไปเถอะ! ถึงจะมีปลอกคอเหมือนกัน แต่ของฮารุน่ะเป็นปลอกคอตำแหน่งสัตว์เลี้ยงสุดรักนัมเบอร์วันของเจ้านายน้า>O<~
“อย่ากัดกันล่ะ”
“ฉันไม่ใช่แมวนะ-3-”
นั่นสิ ๆ ไม่ใช่แมวแล้วใส่ปลอกคอทำไมกันล่ะเมี๊ยว!
เจ้านายเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้ฮารุอยู่กับสัตว์เลี้ยงนัมเบอร์ทูอีกแล้ว ฮารุไม่สบอารมณ์เลยนะเมี๊ยว -*-
ลูบๆ
“ขนนุ่มจังเลยนะ ฟู๊..ฟูอย่างกับสายไหมเลย-///-”
กล้าดียังไงมาจับขนอันงดงามที่ฮารุอุส่าห์เซตทรงเอาไว้เนี่ย! มันกระดกหมดแล้วนะแง๊ววว!!
“แง๊ว!”
ควับ!
ฮารุตวัดเล็บสั่งสอนเจ้าสัตว์เลี้ยงนัมเบอร์ทูแล้วรีบโดดขึ้นไปนั่งเลียขนที่โซฟา รู้มั้ยว่ากว่าจะจัดขนให้สวยได้ขนาดนี้มันนานนะ ดันมาทำเละหมด แผล็บๆ อ้องเอียใอเอย(ต้องเลียใหม่เลย)
“ขนนุ่มนิ่ม”
แงะ! ตามมาอีกแล้วเจ้านี่
“อ๊ากกก!! อยากจะขย้ำจริงๆ! อยากกอดอยากฟัด รัดให้แน่นๆจังเลย><~”
เจ้าสัตว์เลี้ยงนัมเบอร์ทูพร่ามยาว มันเอาขาหน้าขึ้นมาทำนิ้วเท้าขยุกขยุย ดวงตาของมันจ้องมาที่ฮารุเหมือนจะฟัดฮารุเลย! เข้ามาแม่จะตบห้เลยนะเมี๊ยว!
“เมี๊ยว!”
“เสียงร้องน่ารักจังเลย อ๊า~ ทนไม่ไหวแล้ว >//<”
หมับ!
“แง๊ว!”
มันรัดฮารุแล้ว! อ๊า!! ฮารุจะตายมั้ยเนี่ย! เจ้าสัตว์เลี้ยงนัมเบอร์ทูเอาขนยาวๆมามุดตรงท้องฮารุ ถูไปถูมา นี่จะเอาใช่มั้ย!
“แง๊ว!”
ปล่อยนะแง๊ววว! ถ้าไม่ปล่อยแล้วจะเสียใจ! ฮารุน่ะลับเล็บด้วยประตูมะฮอกกานีนำเขาจากฝรั่งเศสเชียวน้า เหมี๊ยว>O<!
“โอ๊ย! อย่าจิกๆ”
ฮารุจะแทะหัวมัน แทะๆๆๆ หลบตอนนี้ไม่ทันแล้ว! ฮารุเอาเท้าหน้าจิกหัวมันไว้ ส่วนเท้าอีกสองข้างใช้ตะกุยหน้ามัน แง๊ววว! อย่ามาแหย่มกับฮารุนะ>O<!
“ฮารุ!”
หมับ
ใครดึงคอฮารุ ง่า ดึงตรงนี้ฮารุก็ขยับตัวไม่ได้น่ะจิ-3-
“เมี๊ยว...”
เจ้านาย เจ้านายดึงคอฮารุทำไมอ่า ฮารุกำลังสนุกอยู่เลย..
“เป็นไงบ้าง”
เจ้านายหันไปสนใจเจ้าสัตว์เลี้ยงนัมเบอร์ทูแถมลูบหัวให้มันด้วย
ไม่เอานะ! มืออบอุ่นของเจ้านายเป็นของฮารุนะเมี๊ยวT^T
“รู้สึกฟินอย่างบอกไม่ถูก-///-”
“เป็นมาโซฯหรือไง”
“คิระ ฉันอยากให้มันเอาอุ้งเท้าเล็กๆของมันมาลูบหน้าฉันอีกจังเลย”
“ลูบ...”
เจ้านายทำหน้านิ่ง แล้วหันควับมาหาฮารุ
“เหมียว~”
ฮารุล้มตัวนอนตะแคง ฮารุลูบเฉยๆนะเหมียว~ จริงๆนะเจ้านาย
“ไปเอากล่องทำแผลก่อน”
“อื้อ^^”
แล้วเจ้านายก็ทิ้งให้ฮารุอยู่กับเจ้าสัตว์เลี้ยงนัมเบอร์ทูอีกแล้ว...
“ฮารุ เมี๊ยวๆ”
เจ้านั่นตบขาหน้าบนโซฟา มีสิทธิอะไรมาเรียฮารุหือ~ คิดว่าฮารุจะไปตรงนั้นหรอ ฝันไปเถอะเหมียว!
“หยิ่งจังเลย”
เจ้านั่นทำหน้าหงอเหมือนเจ้าชิวาวาข้างบ้านที่อดแทะกระดูก มันล้มตัวนอนเอาขาหน้ามาเขี่ยหางฮารุ
แปะๆ
อย่ามาจับนะ! เอาหางหลบแล้วยังจะจับอีก! ไม่สบอารมณ์แล้วนะเหมียว-*-
“เฮ้อ เขาถึงยากจังเลยนะ แต่ฉันไม่ยอมแพ้หรอกนะจะบอกให้เพราะเจ้านายของแก ฉันก็ชนะมาแล้ว^^”
เจ้านั่นแยกเขี้ยว ทำหน้าเหมือนกำลังสนุกอยู่เลยไม่นานเจ้านั่นก็ตายสนิท
“เมี๊ยว..”
เอาขาหน้าสะกิดๆ มันตายแล้วหรอ แต่ตัวยังอุ่นๆ อื้ออออ มีกลิ่นหอมๆด้วย กลิ่นมาจากไหนกันนะ-..-
ฮารุแปะๆเท้าไปที่หนังลื่นๆของมัน กลิ่นมันมาจากผ้าตรงนี้นี่เอง กลิ่นเหมือนขนมปังไส้ไก่เนี่ย
“อื้อ..”
เจ้านี่ร้องออกมา ฮารุแค่เขี่ยๆผ้าที่คลุมหนังมันเองนะ ใต้ผ้ามันต้องมีขนมปังแน่ๆ ขอเขี่ยหน่อย
จึ๋งๆ
หาไม่เจอซะที ผ้าชิ้นนี้มันเกะกะซะจริง เจ้านี่มันต้องซ่อนขนมปังไว้ลึกแน่เลย ฮารุไม่ยอมแพ้หรอก! ฮารุมุดไปเอาเองก็ได้ แง๊ว~
“อะ...อื้อ”
ก้อนอะไรนะเหมี๊ยว?
จึ๋งๆ
“ฮา...อ๊ะ!”
เจ้านี่จะร้องอะไร เอ๋ หรือว่ามันกำลังเจ็บอยู่ อ๊า~ ฮารุเจอจุดอ่อนมันแล้ว เจ้าสัตว์เลี้ยงนัมเบอร์ทูฉันจะแกล้งแกให้ร้องไห้เลยนะ แง๊ววว^O^
“อื้ม...ไม่เอานะ ตรงนั้น..อ๊ะ!”
ร้องใหญ่เลยเหมียว สนุกจังเลยเจ้าก้อนนิ่มๆนี่น่ากัดจริงๆ ของฮารุกัดหน่อยนะ งั่ม!
“อ๊ะ!!”
ร้องเข้าไป ร้องไห้แล้วหายไปซะเจ้าเบอร์สอง ฮารุเท่านั้นที่เป็นที่หนึ่งของเจ้านายรู้ไว้ซะด้วย!
“.....ฮารุ”
หนาวจังเลยเหมี๊ยว.. ทำไมขนฮารุมันตั้งฟูไปหมดทั้งตัวแบบนี้นะ แล้วเสียงเมื่อกี้มันเจ้านายนี่นา อ๊า~ เจ้านายมาแล้วหรอ!
“เหมียว~”
เจ้านายมาเล่นไอ้ก้อนนิ่มๆนี่ด้วยกันจิเจ้านาย^O^
“.....ฮารุ”
เจ้านาย....OoO
ไอสีดำๆ ข้างหลังนั่นมันอะไร อ๊าๆ ทำไมเจ้านายต้องมองฮารุด้วยสายตาเหมือนจะจับฮารุไปโยนให้เจ้าหมาน้ำลายยืดข้างนอกฟัดด้วย ไม่นะเหมียว~ ทำไมเจ้านายเปลี๊ยนไป๊!
“เหมียว.... เหมียว..”
นั่นคือเสียงสุดท้ายที่ฮารุเปล่งออกมาก่อนที่ฮารุจะถูกเจ้านายโยนไปขังในกรงข้างเจ้าหมาน้ำลายเยิ้ม
:+:บันทึกแมวเหมี๊ยวของฮารุ
วันที่ ฟ้าเป็นสีดำทะมึน ปี..ปีศาจตัวใหญ่
เวลา หลังจากฮารุถูกเนรเทศออกมาอยู่กับเจ้าหมาหน้าย่นน้ำลายไหลเยิ้ม(อี๋~ เมี๊ยวว>O<)
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า..”การมุดเสื้อเจ้าสัตว์เลี้ยงนัมเบอร์ทู ทำให้เจ้านายกลายเป็นไททัน”
ปล. ไททันเป็นสัตว์ชนิดหนึ่งที่อยู่ในจอทีวี
ปล2. ฮารุน่ารักที่สุดในโลก
ปล3. คนทั้งโลกเป็นทาสฮารุยกเว้นเจ้านาย
ปล4. ฮารุเป็นที่รักที่สุดของเจ้านาย
ปล5. ถ้าฮารุเข้าบ้านไปได้ฮารุจะไปตะกุยหน้าเจ้าสัตว์เลี้ยงนัมเบอร์ทู!!
(ประทับตีนแมว):+:
++++++++++++++
มาแบบสั้นๆ อัพดึกหน่อย555
แถมน้องเหมียวที่บ้าน อิมเมจฮารุ
(http://image.ohozaa.com/t/7f1/FPhoWL.jpg) (http://image.ohozaa.com/view2/xELhtzwGA25Drs0n)
-
:hao7: :hao7:
-
ฮารุน่ารักเนาะ...
-
:katai1: สรุปแล้ว ฟิลเตอร์ พายุ ภูผา ตกลงจะเอายังไงดีเนี้ยะ แรกๆ ก็คิดว่าคงเป็น "พายุกับฟิล"
แต่พอฟิลเจอภูผาจนไปช่วยกลับเข้าร่างได้ ก็กลายเป็น "ภูผากับฟิล"
และล่าสุดฟิลเพิ่งรู้ว่าพายุไม่ได้คิดกับตัวเองแค่ "น้องชาย" คนอ่านก็ไม่รู้ว่าจะเชียร์คู่ไหนดี แต่แอบลำเอียงไปหาพี่พายุนิดๆ
-
:m20: :m20: :m20: :m20:
-
555 ฮารุเอ้ย
โดนเฉดหัวเลย กร๊ากก
-
บทที่ 21.1
[Filter’s part]
~เธออาจจะร้อนบางที อาจจะร้ายเกินไป ไม่สนสักคน แล้วใครเขาจะทนเธอไหว~
เสียงริงโทนประจำเบอร์ “ตัวร้าย” ของผม ไม่ต้องหงายหน้าจอดู แต่ต้องรีบรับทันที แต่ผมอยากฟังให้จบเพลงจัง-o-
“ฮัลโหลครับ”
(ตื่นหรือยัง)
ผมคงละเมอรับสายอยู่มั้ง -3-
(ฉันรู้นะว่านายคิดอะไร...)
อะไรกันเนี่ย ยังอ่านใจได้อยู่อีกหรอ ไม่สิๆ ต้องเล่นจิตวิทยากับผมแน่ๆเลย><
“มีอะไรครับโทรมาแต่เช้าเลย”
(ต้องมีอะไรถึงโทรได้?)
ตาแก่ขี้น้อยใจเอ้ย! มันคำถามปกติที่คนอื่นเขาถามกันไม่ใช่หรอ
“เปล่าคร้าบบบบ อยากจะโทรก็โทรสิครับ”
(มาที่ร้านหน่อย)
เอ่อ... ไม่ใช่ว่าขี้เกรียจออกจากบ้านวันหยุด แต่ผมยังไม่อยากไปที่ร้านน่ะ ผมไม่กล้าไปเจอพี่พายุ โดนตอกใส่หน้าครั้งนั้นผมยังเงิบไม่หายเลย แล้วตาลุงนี่ก็ชอบมาเจ๊าะแจ๊ะ ผมกลัวพี่พายุจะว่าเอาว่ามันไม่สมควร
“ผมอยากไปห้าง..”
(ให้เวลาสิบห้านาที)
“เอ๋! อะไรน่ะครับ อย่าบังคับกันสิOoO”
(เหลือ14นาที50วินาที)
ตาลุงจอมเผด็จการ>O<!
“ครับๆ แค่นี้นะครับ!”
ผมกดวางสาย แต่พี่ภูผา (ไม่ชินเลยครับใช้คำว่าพี่เนี่ย) ไม่ชอบให้ตัดสายก่อน ผมต้องโทรไปขอโทษใช่มั้ยเนี่ย เอ๊ะ! หรือผมควรจะไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนแล้วไปขอโทษทีเดียว แล้วจะไม่โดนจับไปทำโทษหรอเนี่ย โอ๊ยยยย~ ผมจะทำอะไรก่อนดีเนี่ย>O<!
ผมเปิดประตูเข้ามานร้านขนมปัง เสียงเท้าตึกๆ เดินเข้ามาใกล้ผม แน่นอนไม่ใช่คน เจ้าของเสียงเท้าเมื่อครู่ก็ผู้ชายรูปหล่อใส่เสื้อยืดสีขาวลายกระทิงแดง
“ไม่หนาวหรอครับ” ผมเอ่ยปากถาม
“รีบไปเถอะ”
มือใหญ่ดึงต้นแขนผม ชอบแบบนี้ไง! พี่พายุถึงมาว่าผม
“ปล่อยน่า ผมเดินเองได้!” ผมขืนตัวต้าน
“จะให้จับหรือจูบ”
ใบหน้าจริงจังเลื่อนเข้ามาหาผมระยะ 3 เซนติเมตร โอ้ยยย! ใกล้มากๆมันไม่ดีกับหัวใจผมนะ-///-
ผมเลยต้องจำใจยอมให้เขาพาตัวเข้าไปในครัว
“โอ๊ะ! วันนี้จะทำอะไรหรอครับ”
ผมมองกระจาดใส่ผัก หัวหอม เครื่องปรุง และวุ้นเส้นที่วางอยู่เรียงรายเต็มโต๊ะ
“จะทำยำวุ้นเส้น”
เขาบอกแล้วจับขึ้นฉ่ายมาหั่น ๆ ทั้งที่ไม่ได้ใส่ผ้ากันเปื้อน...
“ผ้ากันเปื้อนละครับ” ผมถาม
“ซักอยู่”
“แล้วให้ผมทำอะไรดี”
หั่นหมู หั่นผัก ลวกเส้น เอาอะไรดีดูงานมันเยอะไปหมดเลย-o-
“ปลอกหอมแล้วกัน จะได้ไม่เลอะเทอะ”
แล้วเจ้าประคุณก็ยกกระจาดหอมแดง หอมใหญ่มาให้ผมพร้อมมีดอันเบอเริ้ม ไม่ทราบจะให้ผมไปฟันกับใคร อันใหญ่ขนาดนี้
“มีดเล็กๆไม่มีหรอ”
เขาตวัดหางตามองผมนิ่งๆ
“ครับ..”
ผมพรึมพรำแล้วก้มหน้าก้มตาทำหน้าที่ๆได้รับมอบหมาย ตัวผมเองก็ไม่ได้เชี่ยวชาญในการใช้มีแต่อย่างใด และไม่อยากโดนบาดด้วย
ห้านาทีผ่านไป
ผมยกมือขยี้จมูกแรงๆ การปลอกหอมนี่มันอันตรายจริงๆ ผมรู้ซึ้งก็วันนี้แหลครับ ซึ้งจริงๆนะ น้ำตาไหลพรากเป็นน้ำตกไทรโยคเลย
“ฮึก...พี่ภูผามีทิชชู่มั้ยครับ”
“โดนใช้แค่นี้ร้องไห้?”
ยัง..ยังจะมากวนอีกนะ ผมต้องหาทิชชู่เองแล้วล่ะ ให้ตายสิพึ่งพาหน่อยก็ไม่ได้
“ฟิลหยิบกล่องตรงขามาซิ”
ใช้อีก! ขอหยิบทิชชู่หน่อยได้มั้ยเล่า
“เร็วๆ”
หึ่มมม! ผมเงยหน้ามองเพดาน ย่อตัวลงหยิบกล่องใหญ่ ๆ ขึ้นมา มันขยอกๆเหมือนมีน้ำอยู่ข้างในเลย ปลาร้าหรือเปล่า หรือกระเทียมดอง
“หยิบโหลออกมา”
ผมปาดน้ำตาแล้วหยิบโหลใบใสออกมา นี่มันตัวอะไร ดำๆ ปลิงหรอ แต่ตัวมันยาว...งูหรอ
“นี่อะไรอ่ะครับ”
“ปลาไหลไง หยิบมันออกมา”
ไม่! ผมเม้มปากปล่อยโหลลงบนโต๊ะ ไม่มีทาง ผมไม่จับมันเด็ดขาด!
“เร็วๆ”
“มะ..ไม่ครับ พี่จับเองสิ”
เขาทำหน้าไม่พอใจละมือจากเนื้อหมูมาหาเจ้าปลาไหลในโหล
“จะกินมันหรอครับT^T” มันน่าสงสารนะครับ ยังไม่ตายด้วย..
“ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าไง”
“มันยังไม่ตายนี่ครับ เอาไปปล่อยเถอะT^T” น้ำตาผมก็ไหลจัง
“ก็ได้ งั้นนายเอาไปปล่อยแล้วกัน”
เจ้าตัวลื่นๆถูกดึงออกมาแล้วโยนใส่ตัวผม
“ว้ากกกกกกกก!!”
มันดิ้นกระแด่วๆอยู่ตรงคอเสื้อผม ตัวมันครึ่งนึงกำลังจะหล่นเข้าไปในเสื้อผมแล้ว อ๊ากกก!!
“เอามันออกไป! เอาออกไป!!”
ผมปัดมันออกอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่ชอบเลยอ่ะ! อ๊ากกก ทำไมมันลื่นๆน่าหยะแหยงแบบนี้ ฮือออ
แปะ!
เจ้าตัวอันตรายหล่นลงที่พื้น ผมเลยชี้นิ้วสั่งให้เขารีบจับมันยัดกลับไปที่เดิม
“เอามันไปเก็บๆ!”
“เก็บไหน”
“เอาใส่โหลสิ! อ๊ากกก! มันเลื้อยมาทางนี้แล้ว!!”
“จับสิ”
“ไม่เอา!! อ๊ากกก! พี่รีบๆจับมันไปสิครับ>O<!!”
ผมร้องน้ำหูน้ำตาเล็ด พี่มันถึงยอมจับเจ้าปลาไหล
“มันอยากอยู่กับนาย ดูสิ”
มันไม่ได้บอกเลยครับ มโน! มันแค่ดิ้นเฉยๆเอง รีบๆเอามันลงไปในโหลซะที!
“มันบอก อยากเข้าไปในเสื้อจังเลยครับ”
ผมรู้สึกว่าผมอยู่ไม่ได้แล้ว พี่ภูผามองผมแบบยิ้มๆ ยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ มันต้องแกล้งผมอีกแน่เลย ไม่เอาแล้ว!! ผมจะออกไปจากที่นี่>O<!!
หมับ!
“จะไปไหน!”
เขาดึงคอเสื้อข้างหลังผมไว้ ผมเหล่ตามองไปข้างหลัง พี่เขากำลังจะเอาเจ้าปลาไหลใส่มาในเสื้อผม!!
“ไม่เอานะ! ผมกลัว...อ๊ากกกกก!!”
อะไรลื่นๆดึ๋ยๆเลื้อยเข้ามาในเสื้อผม อ๊ากกกก!! ผมสะบัดเสื้อให้มันออกไปแล้วรีบวิ่งหนีออกมาจากครัว ไอ้ผีบ้า!! ทำไมเล่นอะไรแบบนี้
“เฮ้ย! เอาปลาไหลไปปล่อยด้วยสิ” เขาตะโกนไล่หลังมา
“พอเลยนะครับ!!”
ก็บอกว่ากลัวๆ ยังจะแกล้งกันอีก บ้าที่สุดเลย>O<!!
“ผมทนไม่ไหวแล้วนะครับ! คุณมันบ้า! บ้าที่สุดเลย!”
มันอยากจะเอารองเท้าปากใส่หน้าเขาจริงๆ แต่ผมไม่กล้าหันกลับไปน่ะสิ ฮือออT^T
ตุ้บ!
โอ๊ย! ดั้งผม ผมจับดั้งตัวเอง โคตรเจ็บเลยครับ ชนอะไรเนี่ย
..พี่พายุ!!..
“ขะ..ขอโทษนะครับ ที่ผมชนพี่”
ผมบอกแล้วดันตัวออก แต่พี่เขากอดผมไว้แน่น อา...ทำไมพี่เขาต้องทำหน้าตกใจด้วย หรือตกใจผมที่หัวกระเซิง เหมือนคนบ้า
“ฟิลเป็นอะไร” พี่พายุถามผม
คือ... ปลอกหอมแล้วผมก็ร้องไห้ แล้วก็วิ่งหนีตายจากปลาไหล
คนทำผมแบบนี้ไม่ใช่ใคร น้องพี่ไงยืนอยู่หน้าประตู
ไม่ถามเขาเอาสิครับ อ๊ากกกกกกT^T
“ก็แค่แกล้งนิดหน่อยเอง” ปีศาจจจจเสียงของปีศาจ!
“นิดหน่อย” พี่พายุพูดทวน
เขามองผมที่ปาดน้ำตากระซิก ๆ ฮืออออ ชาตินี้ผมจะไม่ปลอกหอมอีกแล้ว T^T
“ไอ้ผา!”
พี่พายุตะโกนเสียงดังจนผมตกใจ หน้าพี่เขาแดงขึ้น พี่เขากำลังโมโหหรอ!
“อะไร? ก็แค่เล่นกันนิดหน่อย ถามยอมกันดีๆก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก”
“ละ..แล้วทำไม..ผมต้องยอมด้วยล่ะ”
เห~ ทำไมผมต้องยอมให้เอาปลาไหลมาใส่เสื้อผมด้วยล่ะ ตาผีบ้า>O<!!
“ไม่ทราบว่าคุณพายุมาเดือดร้อนอะไรกับเรื่องนี้ด้วยครับ” พี่ภูผาพูด
“แกทำอะไรฟิล!” พี่พายุถาม
เอ่อ.. ทำไมเหมือนเรื่องมันใหญ่โตจัง คะ..คือ มันไม่มีอะไรแค่เล่นกันเอง
“ก็แค่เรื่องที่แฟนเขาทำกัน! มันแปลกตรงไหน ถ้ายอมตั้งแต่แรก..”
ผลั๊วะ!
เฮ้ย!! ผมอ้าปากค้างผมพี่พายุเหวี่ยงหมัดใส่หน้าพี่ภูผา นี่มันอะไรกันเนี่ย!
“ฉันไม่ยอมโดนชกฝ่ายเดียวหรอกนะเฟ้ย!”
ผลั๊วะ!
คราวนี้พี่ภูผาเหวี่ยงหมัดสวนคืนบ้าง พวกพี่ทำอะไรกันครับ!! แยกๆเลยนะ
“หยุดนะครับ! พี่ภูผา! พี่พายุ!”
ผมรีบเข้าไปดึงคนปากดี บ้าจริง! ทำไมตาผีบ้านี่ไม่อธิบายอะไรดี ๆ นะ เห็นๆอยู่ว่าพี่พายุกำลังเข้าใจอะไรผิดๆอยู่!
“ไอ้เวร! กูไม่ได้ยกฟิลให้มึงมาทำแบบนี้นะเว้ย!!” พี่พายุพูด
“งั้นแกก็เอาไปดูแลเองแล้วกัน!”
พี่ภูผาพูดจบก็ผลักผมเข้าไปหาพี่พายุ
“ไอ้!”
“พอเถอะครับ!”
หวา! อย่าตีกัน ผมรีบเข้าไปดึงเอวพี่พายุลากออกมาไกลๆคนที่ยืนกวนโทสะ
“..อย่าทะเลาะกันเลยนะครับ พี่พายุกำลังเข้า...”
“เงียบซะ! ไม่งั้นฉันจะต่อยนาย”
พี่ภูผาตะคอกใส่ผม อึก! ตาบ้า ทำไมต้องทำหน้าดุดันน่ากลัวอย่างนั้นด้วย! ผมกำลังจะอธิบายให้พี่พายุเข้าใจเองนะ
“ไอ้ผา!”
พี่พายุทำท่าพุ่งใส่เขาอีกรอบ แต่พอเถอะ ถ้าเขาไม่อยากจะให้ผมอธิบายล่ะก็...
“ฟิลไม่เป็นไรนะ..”
ผมบอกพี่พายุ คนหรือหมาบ้ากันแน่! ผมปล่อยให้เขาออกไป ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
“พี่ขอโทษแทนมันด้วยนะ ถ้าอยากจะร้องก็ร้องออกมาเลย”
พอถูกพูดใส่แบบนี้ ผมก็ทำอะไรไม่ถูกนอกจากทำตามที่พี่พายุบอก เขาเป็นอะไของเขา ทำไมต้องตะคอกใส่ผม! ทำไมต้องผลักผมให้พี่พายุ! ทำแบบนี้เหมือนกำลังจะยัดเยียดผมให้พี่พายุเลย!
“พี่จะไม่ยอมให้ใครมาทำให้ฟิลร้องไห้อีก”
ผมสะดุ้งตัวเล็กน้อยเมื่อฝ่ามืออุ่นๆสอดเข้ามากุมมือผมไว้
..อะไรกัน พี่พายุ..
“ถึงตอนนี้ฟิลจะรักใครอยู่ก็ตาม”
ดวงตาสีเข้มทอประกายจ้องลึกเข้ามาในดวงตาผม อ้อมแขนอุ่นกระชับโอบผมแน่น ริมฝีปากหยักลึกเอ่ยถ้อยคำที่ทำให้ผมตื่นตกใจออกมา คำที่ผมไม่คาดคิดว่าผม..จะได้ยินจากพี่พายุ
“แต่ฟิลคือคนที่พี่..รัก”
ปัง!
ประตูไม้สีขาวถูกปิดลงเสียงดัง ร่างสูงเดินก้าวฉับๆขึ้นไม่นอนบนเตียงโดยไม่สนว่าบนเตียงมีใครนั่งอยู่ก่อนแล้ว
“เข้ามาทำไมฮับ!” เสียงเล็กๆเอ่ยดุ
ขนมปังขมวดคิ้วไม่พอใจ จะให้เขาพอใจได้ยังไงในเมื่อคนตัวใหญ่ตรงนี้ทำให้ป๊ากับม๊าห่างกัน เพราะคนๆนี้เข้ามาแย่งม๊าไปจากป๊านั่นเอง
“ออกไปนะฮับ”
คนตัวใหญ่นอนนิ่ง
“..ฉันคืนเขาให้แล้วนะ”
ดวงตากลมโตฉายแววฉงนใจ
“คืน?”
“อืม ฉันคืนม๊านายให้ป๊านายเรียบร้อยแล้ว”
หนูน้อยเบิกตากว้าง ผู้ชายคนนี้จะเลิกยุ่งกับม๊าแล้วใช่มั้ย จากนี้ต่อไปป๊ากับม๊าก็จะกลับมาคืนดีกันและม๊าก็จะมาที่นี่ทุกวัน คอยยิ้มแย้มอยู่ข้างป๊าแล้วเขา
..แต่ทำไมเขาไม่รู้ดีใจสักนิดเลย..
ร่างสูงยกแขนพาดปิดบังดวงตาร้อนฉ่าเหมือนจะซ่อนความรู้สึกตัวเองเอาไว้ แต่ต่อหน้าเด็กตัวน้อยนี่แล้วความรู้สึกนั่นมันถูกมองออก
“คุณอา...”
เสียงเศร้าสร้อยเรียกเบาหวิว
“ขอฉันอยู่คนเดียวได้มั้ย”
เด็กน้อยเม้มปากพยักหน้าช้าๆอย่างเข้าใจแล้วรีบออกไป
ภายในห้องเงียบงันนั้นไม่มีเสียงใดๆหลุดรอดออกมา นอกจากเสียงลมหายใจแผ่วเบาของคนที่รู้สึกเหมือนจะขาดใจตาย
ผมนั่งมองทีวีที่มีภาพวิ่งไปวิ่งมา แม้จะเปิดทีวีเสียงดังแค่ไหนในหัวผมก็ไม่รับรู้อะไร ไม่รู้ว่าพิธีกรคนนั้นกำลังบรรยาอะไร ไม่รู้เรื่องเลย สมองผมมันตึบเหมือนถูกแช่แข็ง
..พี่พายุสารภาพรักกับเรา...
ใช่.. แต่ผมไม่ได้ตอบอะไรออกไป หลังจากเขากอดผมเสร็จผมก็เดินตัวลอยๆกลับบ้านมา
ครืด~
ผมคว้ามือถือมาดูข้อความอย่างว่องไว แต่ข้อความบนหน้าจอไม่ทำให้ผมรู้สึกดีใจหรือเสียใจอะไรมากมาย
/อย่านอนดึกนะครับ ส่วนเรื่องวันนี้ พี่ขอให้ฟิลเก็บไปคิด ไม่ต้องรีบตอบพี่ก็ได้/
..ข้อความจากพี่พายุ..
ผมล่ะงงกับแฝดคู่นี้จริงๆ เอาพี่พายุก่อนเลยแล้วกัน ทั้งที่ผมก็อ่อยแล้วอ่อยอีกพี่เขาก็ดูจะไม่สนใจผมเลย แต่พอมาตอนนี้เขากลับสารภาพรักกับผม หรือว่าเขาชอบผมอยู่แล้วหรอ แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่ทีแรกล่ะ
ส่วนตาผีบ้า บ้าสมฉายาจริงๆ ทำไมถึงทำอะไรแบบนั้น ทำให้พี่พายุเข้าใจผิดแต่ไม่ยอมพูดแก้ตัว เอาแต่พูดจาสองแง่สองง่าม แถมยังผลักไสผมไปหาพี่พายุอีก!! คนนะไม่ใช่สิ่งของ!! และแฟนก็ไม่ใช่สิ่งที่ยกให้ใครได้ทั้งนั้น!! ทำไมต้องทำแบบนี้!!
~เธออาจจะร้อนบางที อาจจะร้ายเกินไป ไม่สนสักคน แล้วใครเขาจะทนเธอไหว~
โทรมาซักทีนะไอ้คุณผีบ้า!
“นี่คุณ!!!”
(อ่ะ...)
ทำไมเสียงเล็กแปลกๆ พูดอะไรไม่ได้ยินเลย
“ทำไมคุณทำแบบนี้!! ทำไมไม่อธิบายเรื่องทุกอย่างว่าพี่พายุเข้าใจผิด!! อ่อ! แล้วผมก็ไม่ใช่สิ่งของนะไม่ต้องผลักไสไล่ส่งให้ผมไปเป็นของๆใคร!!”
เงียบไปเลย... ทำไมไม่ตอบล่ะ!!
“คุณคิดจะทำอะไรกันแน่!! รู้ใช่มั้ยว่ามันต้องเป็นแบบนี้!!”
(ปังไม่รู้...)
อ่ะ... ไม่ใช่หรอ
“น้องปังหรอครับ ทำไม..”
(ปะ..ปัง คือ)
เสียงน้องปังสั่นๆขาดๆหายๆ น้องเขาเป็นอะไรหรือเปล่านะ..
“น้องปังครับ น้องปังเป็นอะไรครับ” หรือเพราะผมตะคอกเสียงดังน้องเลยกลัว
(ปัง...ปังอยากให้ม๊ากับป๊าคุยกันเหมือนเดิม..)
ผมเงี่ยหูตั้งใจฟังเสียงพูดเบาๆนั่น
(...วะ..วันนี้คุณอาบอกว่า คุณอาคืนม๊าให้ป๊าแล้ว...แล้วคุณอาก็เอาแต่เก็บตัวเงียบอยู่ในห้อง ปังรู้สึกไม่ดีเลย ฮือ... ปัง..อึก)
“ใจเย็นๆนะครับ”
(ฮือ... ปังทำให้คุณอาไม่..มีความสุขหรือเปล่า)
“ไม่ใช่หรอกครับ! อย่าร้องนะครับ พี่ขอคุยกับคุณอาหน่อยได้มั้ย”
(ฮึก..คะ..คุณอาไม่ให้ใครเข้าไปในห้อง...คุณอาอยากอยู่คนเดียว)
“เดี๋ยวพี่จัดการเอง!”
ผมวางสายลุกขึ้นหยิบเสื้อกันหนาวมาใส่ ผมต้องไปคุยกับไอ้คุณพระเอกซะหน่อยแล้ว
ประสบการณ์ครั้งแรกกับการปีนเข้าห้องผู้ชาย(ที่เป็นแฟน) ถามว่าทำไมผมไม่เข้าประตูหน้า โทษนะครับไปกดกริ่งตอนสี่ทุ่มใครจะออกมาเปิดประตูรับผม ถึงออกมาเปิดผมก็อาจได้ของฝากเป็นสปาตาร์ด้ามยาวก็ได้นะครับ
ก๊อก ๆ
ผมเคาะหน้าต่างกระจก ผมยกแขนเสื้อเช็ดฝ้ามัวๆที่เกาะกระจกเพื่อส่องดูข้างใน ข้างในมืดสนิทเลยหวังว่าผมคงไม่ได้มาผิดห้องนะ ผมสอดที่แคะหูแบบโลหะเข้าไปแงะตัวล็อหน้าต่างให้เด้งออกก่อนจะกระโดดเข้าไปในห้อง
ผมมองร่างเหยียดยาวที่นอนนิ่งปราศจากผ้าห่ม เขานอนไม่ใส่เสื้อแบบนี้ไม่กลัวเป็นปอดบวมตายหรือไงนะ แล้วหลับแบบนี้ผมจะคุยยังไงล่ะ
“พี่...”
ผมหุบปากลงเมื่อร่างสูงโก่งคอไอ
..จนได้ไง ไม่สบายแล้วเนี่ย..
เขาสูดลมหายใจขัดๆเข้า ผมย่อตัวนั่งคุกเข่าอยู่ข้างเตียง พอเห็นเขาหลับแบบนี้ไม่กล้าปลุกเลยแหะ ผมได้แต่หยิบผ้านวมปลายเตียงขึ้นมาห่มร่างกายเขาไว้ พยายามทำให้เบามือที่สุด
“..จะลักหลับก็บอกกันก่อนสิ”
เขาพูดอู้อี้ๆใต้ผ้าห่ม อ้าว ไม่ได้หลับหรอกเหรอดีเลย!
“ไม่หลับก็ลุกขึ้นมาคุยกับผมเดี๋ยวนี้เลยครับ!”
“อย่าเสียงดังสิ เดี๋ยวพายุก็ได้ยินหรอก”
“.......................”
เขาหลับตานอนขดใต้ผ้าไม่สนใจผม ผมไม่ชอบถูกเมินนะเวลาพูดด้วยอ่ะ! ผมโดดขึ้นเตียงดึงผ้าห่มเขาออกมา คนบนเตียงมองหน้าผมอย่างหงุดหงิดแล้วแย่งผ้ากลับไป
“ทำไมพี่ไม่อธิบายให้พี่พายุเข้าใจว่าเราแค่เล่นกัน” ผมบอก
นิ่ง... ยังนิ่งอีกนะ
“พี่ต้องการจะทำอะไรบอกผมมาตรงๆ” ผมพูดเสียงเข้มกดดันเขา
“ฉันเบื่อนายแล้ว”
กึด! เส้นระดับความโมโหผมขาดผึง
..เบื่อผมหรอ..ทำไม
“ได้ยินแล้วก็..”
ผมพลิกตัวขึ้นไปคร่อมบนตัวเขา ผมเท้ามือลงบนเตียงกันไม่ให้เขาหนี
“...พี่ไม่ต้องการผมแล้วหรอ”
ผมเข้าใจผิดหรอ ผมนึกว่าพี่กำลังเปิดทางให้พี่พายุกับผมก็แค่นั้น แต่พี่กลับมาบอกว่าเบื่อผม พี่จะเอายังไงกันแน่ แค่เปิดทางหรือจะเขี่ยผมทิ้ง
“..ไม่ต้องการผมแล้ว..สินะ”
ผมทิ้งตัวซบแผงอกแกร่ง เรี่ยวแรงของผมมันไม่มีแล้ว.. มันหายไปหมดแล้ว
“คนที่นายรักคนแรกไม่ใช่ฉัน”
“ใช่! แต่ตอนนี้ผมรักพี่นี่!”
“ฟิล...”
“พี่ไม่รักผมหรอ..”
พรึ่บ
ตัวผมถูกกดลงให้นอนราบไปบนเตียง ดวงตาสีเข้มรำไรใต้แสงจันทร์ที่ลอดเข้ามาขับผิวสีเหลืองเหลือบแทนชวนมอง ผมไล้มือไปตามโครงหน้าราวกับรูปปั้นและหยุดลงที่ริมฝีปากหยักได้รูป
“บุกเข้ามาในห้องแล้วถามว่ารักไม่รัก เวลานี้ฉันคงตอบนายไม่ได้”
ผมเม้มปากกลืนน้ำลายฝืดๆลงคอ เขาบอกรักผมไม่ได้... เขาไม่รักผมหรอ
“ผม..เข้าใจแล้ว” สมองผมมันหนักอึ้ง แต่ก็ฝืนบอกออกไป
“เข้าใจอะไรของนาย”
“พี่ไม่รักผม”
“ฉันไม่เคยบอกแบบนั้น”
“งั้นพี่ก็พูดสิ!”
บอกมาสิครับ ให้ผมมั่นใจว่าที่ผ่านมาทั้งหมดผมไม่ได้คิดเองเออเองคนเดียว
“คืนนี้ฉันจะไม่ปล่อยนายง่ายๆเหมือนที่ผ่านมา”
เขาหยุดพูดแล้วเคลื่อนมือเข้ามาใต้เสื้อผม
“..แล้วนายจะรู้ว่าฉันต้องการนายมากแค่ไหน”
ผมหลับตาปล่อยร่างกายไปตามที่มันควรจะเป็น ผมไม่คิดจะหนีอยู่แล้วเพราะฉะนั้น..
“บอกรักผมให้เต็มที่เลยนะครับ”
+++++++++++++++++
อ๊ากๆ จากความเดิมตอนที่แล้วหลายคนคงงง
น้องฟิลร้องไห้โดนอะไรมาหรือ ครั้งนี้เฉลยให้แล้วนะคะ555
ภูผารักนางมากจริงๆนะ ฮืออออออ
:mew6:
ข่าวดี พรุ่งนี้ไรท์ไม่อยู่ค่ะ555+
วันพฤหัสวันครูก็ไม่อยู่ค่ะ
เจอกันวันศุกร์นะคะ
:katai4:
จริงๆริงโทนนี้น่าจะเหมาะกับน้ำมากกว่านะ555+
-
พระเอกจริงๆภูผาเนี่ย!
-
อิพี่ภูผา จัดการฟิลเลย แล้วอย่าลืมชวนพายุมาร่วมแจมด้วยนะ เย้ยยย
ฟิลลูก เอาไลค์ไปเลย ยั่วได้เลิศมากก 555
-
นี่มันอะไรกันเจ้าคะ
ขอแอบอยู่ใต้เตียงฟังเขาบอกรักกันได้ไหมอ่ะ
-
ฮิ้วววว แอบใต้เตียงรอดู "การบอกรัก" ได้ปะ
-
21.2
ใบหน้าใสหลับตาพริ้มเกร็งตัวอย่างไม่เคยชินกับการถูกผู้ชายโลมเลียติ่งหู เจ้าตัวเผื่อลมหายใจจนอีกฝ่ายต้องกระซิบบอก
“อย่าเกร็งสิ..”
เสียงแหบพร่าฟังดูสยิวกิ้วพาให้ท้องไส้ของเด็กหนุ่มม้วนตัวแน่น เขาพยักหน้าเล็กน้อยแล้วนอนปล่อยแขนขาเหยียดออกให้ดูสบายยิ่งขึ้น คนตัวสูงขยับยิ้มกับท่าทางสั่น ๆ ของคนข้างล่างจึงอดไม่ได้ที่จะแกล้งโดยการรุกล้ำอธิปไตยส่วนล่างของอีกฝ่าย
...หวา! เขาจะจับของผมหรอ..
เด็กหนุ่มคิดในใจพร้อมเม้มปากแน่น ใบหน้าหวานแดงร้อนฉ่าเหมือนโดนเตารีดร้อนๆนาบ ปลายนิ้วอุ่นลูบเร้าเบาๆที่ช่วงต้นขาทำให้เด็กหนุ่มบิดกายขยับเกร็งขึ้นอีก
“พะ...พี่ภูผา”
จะพูดต่อว่าอย่าแกล้งลูบขาแต่ไม่ทันเสียแล้วตอนนี้มือใหญ่ได้ย้ายไปอีกที่หนึ่ง ที่ๆทำให้เจ้าของใบหน้าหวานเบิกตากว้างยกมือซ่อนใบหน้าแดงกร่ำเอาไว้ มือใหญ่เลื่อนขึ้นมาเกาะกุมเนื้อนูนใต้ขอบกางเกงพลางหรี่ตามองหนุ่มน้อยที่ปรายตาหยาดเยิ้มเหมือนจะยั่วเขา
...ในที่สุดก็...
ก๊อกๆ
ทั้งคู่หยุดกิจกรรมที่กำลังดำเนินอยู่ ดวงตาสีอ่อนกรอกตามองประตูสลับกับร่างสูงใหญ่เป็นเชิงถามว่าที่หน้าประตูนั่น..ใคร?
“ผา ขอคุยด้วยหน่อยยังไม่นอนใช่มั้ย”
เสียงทุ้มต่ำคุ้นหูไม่ต้องบอกก็ทราบทันทีว่าใคร ภูผากัดฟันแน่นข่มอารมณ์ให้สงบนิ่งแต่ตอนนี้เขาเดือดสุดๆแล้ว
“บ้านคนเขียนอยู่ไหนวะ!”
ภูผาเอ่ยถามเสียงเข้ม คิ้วกระตุกขึ้นรัวๆอย่างไม่พอใจ
“ทะ..ทำไมหรอครับ!?!”
“ฉันจะไปฆ่ามัน!”
“หวา! อย่านะครับใจเย็นๆ><”
“ฉันเย็นมาหลายรอบแล้วนะ! เมื่อไหร่ฉันจะได้กับนายซะที!”
“อ่ะ! พี่พายุมาแล้ว!”
บานประตูถูกเปิดเข้ามาอย่างถือวิสาสะ ฟิลเตอร์รีบมุดลงไปใต้ผ้าห่มเพื่อเลี่ยงการเผชิญหน้ากับแขกผู้มาเยือนกลางดึก
“ทำอะไรอยู่น่ะ” พายุถามพร้อมเปิดโคมไฟ
ภูผาก้มมองตัวเองที่มือเท้าท่าคร่อมอะไรบางอย่าง บางอย่างที่มุดหนีไปแล้ว...
“วิดพื้นน่ะ”
พายุเลิกคิ้วขึ้น นี่เป็นคำแก้ตัวแปลกๆที่ใครเห็นคงไม่เชื่อ...ถ้าไม่ใช่พายุคนนี้
“บนเตียงเนี่ยนะ นายควรจะทำที่พื้น แต่นี้มันก็ดึกแล้วอย่าโหมเลย”
“อืม”
ภูผาเปลื่ยนท่าเป็นนั่งพิงขอบเตียงแทน เขาปรายตามองน้องชาย(หรือพี่ชาย?)เล็กน้อย ถ้าไม่มีเรื่องสำคัญอะไรพายุคงไม่กล้าเข้ามาปลุกเขาถึงในห้อง คำถามในหัวจึงผุดขึ้นมาในหัวภูผา เอาล่ะน้องชายเขาเข้ามาทำอะไรกันแน่
“มีอะไรหรอ” ตัดสินใจถามออกไป
“ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย”
“อือ ฉันก็คิดว่างั้น แล้วเรื่องอะไรล่ะ”
“..ฟิล”
เจ้าของชื่อสะดุ้งโหยง พายุรับรู้ถึงแรงสั่นไหวใต้ผ้าห่มเขาเอียงคอมองอย่างสงสัยแต่ภูผาก็เอ่ยปากก่อนว่า
“เส้นกระตุกนิดหน่อยน่ะ”
“..................”
...ไม่เชื่อหรอ...
ภูผาเริ่มเหงื่อตกทั้งๆที่อากาศหนาว
“บางทีฉันควรพานายไปโรงพยาบาล”
...สมแล้วที่เป็นไอ้ทึ่มพายุ..
ภูผาลอบถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้วพูดเข้าประเด็นต่อเพื่อไม่ให้เสียเวลาสานต่อกิจกรรม หรือให้พูดง่าย ๆและดูดี ก็คือ รีบไล่พายุกลับไปนอนเสียที
“สรุปนายจะพูดอะไร”
“ฉันแค่อยากถามนายให้ชัดๆ”
“ว่ามา”
พายุสูดหายใจลึกก่อนจะเปล่งคำถามออกมา
“นายชอบฟิลหรือเปล่า”
ภูผานิ่งไป ยิ่งทำให้ทั้งสองคนในห้องรู้สึกกระสับกระส่าย โดยเฉพาะคนที่อยู่ใต้ผ้าห่มที่กัดนิ้วแน่นรอฟังคำตอบจากปากของภูผา
“แล้วนายล่ะ” ภูผาเลือกจะโยนคำถามคนไปที่อีกฝ่าย
“ฉันถามนายอยู่นะ”
“ตอบมาก่อนแล้วฉันจะตอบ”
ไม่ใช่เรื่องน่าอาย แต่พายุก็มีความรู้สึกแบบสาวน้อยที่จะกระดากปากกับการบอกรักใครซักคน ถึงจะไม่รู้ว่าคนๆนั้นแอบอยู่ในนี้ก็เถอะ
“..ชอบสิ”
พายุพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังปนเก้อเขิน
“ตานายแล้ว”
ภูผาก้มมองเจ้าตัวกลมที่มุดอยู่ใต้ผ้าหมด เขารู้ว่ามีคนรอฟังอยู่
“ฉันน่ะหรอ”
มือใหญ่ควานหามือสวยแล้วบีบมันไว้แน่นแล้วพูดต่อ
“ชอบเหมือนกัน”
แค่เสียงแผ่วเบา ไม่อ่อนโยน ออกจะห้วนๆเหมือนคนไม่อยากจะพูดแต่กลับทำให้หัวใจดวงน้อย ๆ พองโตล่องลอยไปสุดไกลโพ้น
“แล้วทำไมนายต้องยกเขาให้ฉัน” พายุถามต่อ
“แล้วทำไมนายต้องยอมให้ฉันคบกับเขาล่ะ” ภูผาสวนกลับ
“เพราะเขา..ชอบนาย”
“เหอะๆ ฟิลน่ะ รักนายก่อนฉันซะอีก”
พายุทำตาโตไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ภูผาพูด แต่ทั้งหมดมันก็เป็นเรื่องจริงคนใต้ผ้าห่มจิกผ้าปูที่นอนแก้เขิน เขายอมรับว่าชอบพี่พายุที่เป็นคนใจดี ใส่แว่น ยิ้มสวย แต่ตอนนี้เขาเทคะแนนมาหาหนุ่มมาดร้ายไปซะแล้ว
“ฉันไม่รู้มาก่อนเลย” พายุอึ้งไม่หาย
“นายมันโง่ไง แต่ช่างเถอะ ถ้าฟิลอยู่กับนายๆคงดูแลให้ความรักเขาได้ดีกว่าฉัน”
คำตอบเหมือนผลักไสไล่ส่งทำให้คนใต้ผ้าห่มขูดเล็บลับบนต้นขาคนพูด
“กึด! เจ็บนะเว้ย!”
“อะไร?”
“เปล่าๆ”
พายุทำหน้างงเมื่อจู่ๆภูผาก็กัดฟันกรอดๆ
“อีกเรื่อง.. วันนี้น่ะ นายทำอะไรฟิล”
เรื่องสำคัญผุดออกมาอีกหนึ่งเรื่อง
“ก็อย่างที่นายคิด”
พายุกำหมัดแน่น เขาเริ่มโมโหขึ้นมาอีกแล้ว สรุปว่าน้องชายเขาคิดจะทำมิดีมิร้ายโดนการบังคับฟิลเตอร์จริงๆสินะ
“นายขืนใจฟิลหรอ..”
ฟิลเตอร์สัมผัสได้ถึงพลังงานแปลกๆ ใต้บรรยากาศที่เงียบงัน ภายนอกผ้าห่มนี่ต้องเกิดเรื่องอีกแน่ๆ คนจุดชนวนก็ไม่ใช่ใครก็คนที่อยู่บนเตียงด้วยกัน ทั้งที่แฝดคู่นี้จะพูดคุยกันให้รู้เรื่องแล้วจบๆกันไปไม่ต้องมาเขม่นกัน แต่ภูผากับกวนโมโหพูดจาสองแง่สองง่าม เขาคงทนไม่ไหวแล้ว
“ผา...”
“เดี๋ยวครับ!!”
เด็กหนุ่มเด้งดึ๋งออกมาจากผ้าห่มพร้อมยกมือห้ามทัพ ฝาแฝดทั้สองเบิกตากว้าง คนหนึ่งก็ตกใจที่เจ้าเด็กนี้พุ่งพรวดออกมาทำไม ส่วนอีกคนก็คิดว่าน้องเขามาอยู่ในห้องนี้ได้ยังไง แถมยังอยู่ต้ผ้าห่มอีก
“อย่าเพิ่งตกใจ! อย่าเพิ่งถามนะครับขอผมเล่าก่อน!”
ภูผาทำท่าจะห้ามไม่ให้พูด ฟิลเตอร์เลยรีบจัดแจงดึงพายุลงมานั่งบนเตียงข้างภูผาแล้วกุมมือของฝาแฝดทั้งสองเอาไว้คนละข้าง
“พี่ภูผาเงียบครับ! พี่พายุเลิกตกใจก่อนนะครับ!”
ฟิลเตอร์มองหน้าทั้งสองสลับกันครู่หนึ่งแล้วเริ่มเล่าเรื่อง
“เรื่องวันนี้พี่พายุเข้าใจผิดนะครับ ที่พี่คิดว่าพี่ภูผา..ขืนใจผม มันไม่ใช่นะครับ พี่เขาแค่แกล้งผมๆก็เลยวิ่งหนีพี่เขาออกมา เอ่อ..ผมไม่ได้แก้ต่างนะครับ แต่ผมพูดความจริง” ฟิลเตอร์ยืนยันหนักแน่น
พายุมองน้องชายตัวเองที่เบี่ยงหน้าหลบไปอีกทาง
“แล้วทำไมไม่อธิบายตั้งแต่แรก” พายุถามน้องชาย
“ไม่จำเป็น” ภูผาตอบ
“นายอยากให้ฉันโกรธนายงั้นหรอ”
“โกรธบ้างก็ดี บางทีนายก็เป็นคนดีเกินไป”
“ผา...”
พายุลงเสียงต่ำข่มน้องชาย
“เคลียร์ๆเสร็จแล้วก็ไปได้แล้วทั้งคู่เลย ฉันจะนอน”
ภูผาล้มตัวลงนอนไม่สนใจอีกสองคนที่เหลือ
“ยังไม่จบ เรื่องที่นายยกฟิลให้ฉัน..”
“ยกให้ก็คือยกให้”
“น้องฟิลไม่ใช่สิ่งของนะ นายควรจะเป็นคนดูแลเขาไม่ใช่ฉัน”
“นายคงดูแลได้ดีกว่าฉัน”
“ฉันเชื่อว่านายดูแลฟิลได้”
“นายน่ะแหละ”
ใบหน้าหวานเผยยิ้มแห้งๆราวกับดอกไม้ขาดน้ำ
“..ฟะ..ฟังดูเหมือนไม่มีใครอยากได้ผมเลยซักคน”
..พวกเขาชอบผมจริงๆหรือเปล่าเนี่ย... ฟิลเตอร์แอบคิดอย่างน้อยใจ
“ใครบอกล่ะ//ใครบอกล่ะ”
ฝาแฝดพูดพร้อมกัน พายุกับภูผามองหน้ากันและกัน เริ่มรับรู้ปัญหาของแต่ละฝ่าย ไม่ใช่ว่าไม่ชอบฟิลเตอร์แต่ต่างฝ่ายต่างถอยให้พี่น้องของตัวเอง เริ่มจากพายุที่ถอยออกมาเมื่อเห็นน้องชายคบกับเด็กหนุ่ม ต่อมาก็กลายเป็นภูผาที่ถอยออกมาเพราะรู้ว่าพายุชอบฟิลเตอร์เหมือนกัน
“ฉันรู้ว่านายคิดอะไร” พายุเป็นฝ่านเกริ่น
“ฉันรู้ก่อนนายซะอีก” ภูผาเกทับ
“ถึงเราจะอยู่ร่างเดียวกันมานาน แต่ไม่จำเป็นต้องหลีกทางให้ฉันหรอกนะ แค่นายกับฟิลคบกันแล้วมีความสุขก็พอ”
“ฉันไม่คิดว่านายคิดงั้นนะ”
“.....................”
“ฉันรับรู้ทุกอย่าง รู้ว่านายรู้สึกยังไงเวลานายมองฉันกับฟิล”
ภูผาเอื้อมมือไปแต่ใบหน้าพายุประหนึ่งตัวเองกำลังส่องกระจกเงา เงาที่สะท้อนความเป็นตัวตนอันหนึ่งอันเดียวกัน พายุคลายสีหน้าเศร้าสร้อย ต่อหน้าคนที่รู้ทุกเรื่องอย่างภูผาเขาไม่สามารถปิดบังอะไรได้เลย
“นายก็อยากให้ฟิลรักนายด้วยใช่มั้ย”
พายุพยักหน้าเล็กน้อยยอมรับความจริงๆ ทั้งที่ทั้งสองถูกเลี้ยงมาให้รับความรักเท่าๆกันจากพ่อแม่ตามประสาฝาแฝด แต่ทำไมฟิลถึงเลือกจะรักภูผาคนเดียว
“พี่พายุ...”
เด็กหนุ่มที่เริ่มจะเข้าใจทำหน้าสำนึกผิด เขาไม่ได้เกลียดพี่พายุเพียงแต่ลดระดับความรักลงมาและเทไปทางภูผามากขึ้นก็เท่านั้น
“ฟิล ฉันขออะไรอย่างหนึ่งได้มั้ย” ภูผาเอ่ยปาก
“คะ..ครับ”
“ช่วยเติมเต็มความรักให้พายุด้วยได้มั้ย”
เด็กหนุ่มเบิกตาเล็กน้อยเหมือนกันพายุที่ตกใจเหมือนกัน
“จะบ้าหรอ! ฟิลน่ะแรกแค่นาย..!”
“เปล่านะครับ”
ฟิลเอ่ยขัดแล้วบีบมือพายุแน่นขึ้น
“ผมน่ะ..คิดว่าทำยังไงพี่ก็คิดกับผมแค่น้องชาย ผมเลย..พยายามคิดกับพี่แบบที่น้องชายควรทำ แต่ผมก็ยังตัดใจจากพี่ไม่ได้ทั้งหมด เริ่มแรกเดิมทีพวกพี่ก็เหมือนเป็นคนๆเดียวกัน..”
..เราพูดอะไรเนี่ย..
“ถ้าพี่ทั้งสองเป็นคนเดียวกันมันคงจะง่ายกว่านี้ ผมน่ะชอบทั้งรอยยิ้มอบอุ่นของพี่พายุ รอยยิ้มเท่ๆของพี่ภูผาด้วย... ผมนี่โลภจังเลย”
คำสารภาพน่ารักๆชวนให้ชายหนุ่มทั้งสองเขินอายขึ้นมาทันที แต่ก็พึงสงวนท่าทีตีหน้านิ่งกันอยู่ทั้งคู่
“งั้นมาคบกับแบบสามคนมั้ยละ” ภูผาเอ่ยขึ้นมา
“หะ...”
“ยังไงพวกฉันก็คือคนๆเดียวกัน เพียงแค่ตอนนี้แยกออกมาจากกัน”
“คิดอะไรพิเรนท์ๆนะผา”
“เอาจริง! นายจะได้เลิกนอยด์ซะทีไง แบบนี้แฟร์ๆไง”
“จะทำอะไรถามน้องฟิลก่อนสิ!”
ภูผาหันมามองเด็กหนุ่มเอาคำตอบ
“..ก็..ก็ได้ครับ ”
...ถ้าแบบนั้นจะทำให้พวกพี่เลิกทะเลาะกันเพราะเกี่ยงกันว่าใครควรจะรับผมไปเป็นภาระ.. นี่คือประโยคที่เด็กหนุ่มจะพูดต่อ...แต่เก็บไว้เงียบๆดีกว่า
ถึงช่องว่างจะดูลดลง แต่พายุกลับยังคิดว่าการเป็นแฟนกันสามคนมันจะสร้างความลำบากใจให้ฟิลเตอร์หรือเปล่า เมื่อเด็กหนุ่มเห็นดังนั้นเลยปิ๊งไอเดียอันใสซื่อออกมา แผนกระชับความสัมพันธ์!
“เรามามีเซ็กส์กันมั้ย”
..อ๊ากกกก...
ไม่ใช่เสียงของฟิลเตอร์ แต่เป็นเสียงของภูผาที่เอ่ยออกมาลอยๆ กึ่งเล่นกึ่งจริง
“จะบ้าหรอครับ>O<//!”
เด็กหนุ่มรวมทั้งหนุ่มผู้เรียบร้อยต่างพากันหน้าแดง ฟิลเตอร์สะบัดหัวไปมา ต้องหาทางกระชับความสัมพันธ์ อ๊ะ! แต่ไม่ใช่เล่นหมู่ 3P นะ!
“เรามานอนกันเถอะครับ นอนเหมือนตอนไปค่ายไง ผมง่วงแล้วด้วย”
ฟิลเตอร์ล้มตัวนอนตรงกลางเตียงมือก็ยังไม่ปล่อยออกจากฝาแฝดทั้งสอง
“..ระ..เร็วๆสิครับ”
..ดูยังไงก็เหมือนเชิญชวนให้ทำอย่างว่า...
นี่เป็นอีกครั้งที่ฝาแฝดทั้งสองคิดเหมือนกัน พายุทำใจให้นิ่งสงบแล้วตัดสินใจล้มตัวนอนตะแคงข้างๆเด็กหนุ่ม และตามมาด้วยภูผา ฝาแฝดทั้งสองต่างจ้องมองหนุ่มน้อยที่หลับตาพริ้ม...ดูเหมือนว่าจะหลับไปจริงๆแล้วเสียด้วย
ทำไมถึงนอนหลับสนิทได้ง่ายดายแบบนี้ ต่างกับฝาแฝดทั้งสองที่คืนนี้ทั้งคืนต่างข่มตาหลับกันไม่ลง
“เรามานับแกะกันมั้ย” พายุเอ่ย
“ไม่ล่ะ อยากขย่มแกะมากกว่า” ภูผาตอบ
แล้วทั้งคู่ก็นอนหงายมองเพดานจนรุ่งเช้า
อีกฝากหนึ่ง ในห้องนอนของภูผามีเด็กน้อยซึ่งโดนยึดห้องนอนใหญ่ไปโดยคุณอาน่าหล่อเหลา ร่างเล็กๆนอนก่ายหมอนข้างโดยไม่รู้เลยว่าคุณป๊ะป๊าได้หนีไปนอนอีกห้องเสียแล้ว แต่ไม่ต้องห่วงว่าน้องขนมปังตัวน้อยจะตื่นขึ้นมากลางดึก เพราะดินแดนแห่งความฝันได้ดึงตัวเขาไว้
..ฝันอันสวยงามนั่นทำให้ไม่อยากตื่น...
เด็กน้อยอมยิ้มถูไถใบหน้าไปมากับหมอนข้างแถมกอดแน่นขึ้นราวกับหมอนข้างนั้นเป็นเจ้าชายในฝัน
“อา~ พี่คาร์ล>///<”
.
.
.
ประตูคุกได้ขยับเข้ามาใกล้คาร์ลอีกคืบหนึ่งแล้ว
+++++++++++++++++++++++++++++++
จริงๆต้องมาลงเมื่อวาน แต่วันพฤหัสพ่อเรียกไปเฝ้าย่าที่โรง'บาล
กระทันหันเลยต้องนั่งรถเมล์ไปสมุทรสาคร โฮกกก กลับมาเช้าวันศุกร์
ไม่ไหวค่ะ ไม่ได้นอนเลยคืนนั้นคนเฝ้าอีกคน(ญาติกัน)กรนดังมาก
หวอดพยาบาลก็ไฟสว่างมาก เมื่อวานเลยนอนยาวเลยค่ะ
บ่นยาวมาก555
ขออภัยที่มาช้านะคะ ยังไม่มีNCนะ รอตอนพิเศษไม่แน่ๆ
ตอนหน้าก็... นั่นแหละคู่ที่ปิดตอนนี้น่ะแหละ555+
:katai3:
-
ฉากขย่มแกะหายไปในสายลม :serius2:
น้องปังแก่แดดจีๆแต่เขาก็ชอบนะฮ่าๆๆ
-
ขย่มแกะ
ขย่มแกะ
ขย่มแกะ
555555
ชอบอ่าาา ในที่สุด คู่นี้ก็ 3P ดีแล้วว ลุ้นตั้งนาน ว่าจะลงเอยยังไง อิอิ
น้องปัง แก่แดดมากก หาคุกให้นายคาร์ลซะแล้วว
-
อ่า...3P >///<
-
:hao6: :hao7:
-
5555 สงสัยคาร์ลจะงานเข้านะ
-
NC ของฉันหายไปแหล่วววววว
น้องปังแก่แดดจริงๆเลยนะ คิค
ว่าแค่พี่เอ็นคัฟ สรุปแล้วเรื่องนี้ไม่มีคู่หลักคู่รอง ชิมิ
ยังไงก็เอาคิระมาฝากด้วยเน้อ
-
เราว่านายเตรียมตัวนอนมุ้งสายบัวได้แล้วละ
-
3P >\\\\\\<
Shotaconnnnnnnn
-
:hao6:
-
ตอนพิเศษ
ช่องว่างของวัย
เสียงจ้อกแจ้กดังคลออยู่ข้างหูผม ผมหันหน้ามองหาต้นตอของเสียงนั้นที่ดังเข้ามาเรื่อย ๆ ผมเลื่อนตามองลงไปทั้ข้อมือตัวเองซึ่งถูกรั้งเอาไว้โดยมือเล็กๆ ใบหน้าใสน่ารักบวกกับแก้มอมชมพูระเรื่อขยับหัวกระดุกกระดิกไปมาแล้วเจ้าตัวเล็กก็เริ่มดึงผมให้เดิน
“จะพาไปไหนน่ะ”
ผมเอ่ยปากถาม เด็กน้อยน่ารักได้แต่หัวเราะร่าออกแรงดึงให้ผมเดินตามไปต่อ
“เดี๋ยว! จะพาพี่ไปไหน”
ผมถามอีกรอบ คราวนี้เจ้าตัวเล็กกระโดดหมุนตัวมาจับมือผมทั้งสองข้าง ริมฝีปากรูปกระจับขยับเปล่งออกมาด้วยเสียงสดสร่าเริงว่า
“คุกไงฮับ”
...คุกไงครับ...
เสียงเซอร์ราวดังวันเวียนอยู่ในหัวผม คุกงั้นหรอเจ้าเด็กนี่จะพาผมไปคุก
คุก
คุก
คุก
.
.
”ม๊ายยยยยยยยยยย!!!”
เฮือก!
ผมสปริงตัวดึ๋งจากที่นอน เอ้า! ฝันหรอกหรอ ให้ตายเหอะน่ากลัวชะมัดเลย ทำไมฝันถึงเรื่องแบบนี้ได้นะ
ครืด~ ครืด~
ผมคว้ามือถือข้างหมอนขึ้นมารับแล้วกรอกเสียงัวเงียลงไป
(คาร์ลลลลลลลล มาเปิดประตูให้กูหน่อยครับ)
อ่ะ ไอ้ฟิลหรอ
“นอนอยู่”
(ทุ่มกว่าเนี่นะ)
วันนี้นอนกลางวันเพลินไปหน่อย ยาวยันค่ำเลย หนังเหนิงก็ไม่มีไรน่าดูก็เลยนอนดีกว่า
ผมวางสายโดยไม่รู้มาก่อนเลยว่าในอนาคตอันใกล้นี้ผมต้องมีชะตากรรมต้องโทษสถานหนักเพราะคนที่มากับไอ้ฟิล....คนนั้น
“ฟิลแกดูหลานให้ดีๆด้วยนะ”
หญิงสาวใบหน้าสวยสะบัดลอนผมหยิบกระเป๋าใบหรูเตรียมออกจากบ้าน เด็กหนุ่มนามว่าฟิลเตอร์สะดุ้งจากโต๊ะคอมหันไปมองพี่สาวตัวเองที่กำลังจะหายตัวออกไป
“เจ้จะไปไหน” ฟิลเตอร์รีบถาม
“ฉันจะไปเคลียร์งานที่บริษัท ไอ้รองหัวหน้าอะไรนั่นโทรมาจิกฉันให้ไปแก้เนี่ย”
“แล้วปังอ่ะ”
ฟิลเตอร์เหล่มองเด็กน้อยในชุดนักเรียนอนุบาลปกกะลาสี วันนี้เด็กน้อยคนนี้ถูกแฟนของเขาเอามาฝากพี่สาวไว้เพราะฝาแฝดทั้งสองต้องเดินทางไปเจรจาขายที่ที่ต่างจังหวัด
“เจ้ คืนนี้ฟิลไปอยุธยานะ”
“ไปทำไม”
“รายงานประวัติศาสร์อ่ะดิ ครูเขาให้ไปศึกษาเก็บข้อมูล ถ่ายรูปกับสถานที่จริง แล้วฟิล ไอ้ยุ่น ไอ้หงอกก็จับได้ที่เดียวกัน เดี๋ยวมันจะเอารถมารับคืนนี้”
“ถ่อไปซะไกลเลย แล้วใครจะดูแลปังล่ะ”
“เจ้เอาปังไปด้วยสิ”
“จะบ้าหรอแก! กว่าจะได้กลับคงเช้า งานต้องแก้ใหม่ทั้งเล่มเลยนะ!”
พี่น้องสองคนกุมหน้าผากปรายตามองเด็กน้อยที่ยังไม่รู้เรื่องนั่งกินขนมสบายอารมณ์
“เอางี้! เดี๋ยวฟิลเอาปังไปฝากเพื่อนซักพัก”
“ใคร!”
“คาร์ล”
“เอ้า! มันไม่ได้ไปกับแกหรอ”
“เหอะ.. มันได้กรุงเทพฯ ทำเสร็จไปตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วแล้ว”
“แล้วทำไมแกพึ่งทำ..”
ฟิลชะงัก พี่สาวของเขาเริ่มแผ่รังสีอำมหิตออกมาแล้ว เรื่องที่ทำรายงานติดจรวดรอบนี้เป็นเพราะกลุ่มของเขาเอ้อละเหยเอาแต่เดทกับแฟนกัน รวมทั้งตัวเขาด้วย แต่ให้ตายยังไงก็บอกเหตุผลนี้ออกไปไม่ได้หรอก!
“คะ..ครูพึ่งสั่ง แล้วต้องพรีเซนต์วันจันทร์งะT^T”
“หรา-o-”
“จ้าT^T”
“คิดว่าฉันจะเชื่อแก?”
“เชื่อผมเถอะนะ นะ นะ><”
“เออๆ ฉันต้องไปแล้ว”
ร่างอ้อนแอ้นเดินไปจุ๊บศีรษะลูกชายเบาๆแล้วเดินออกไปทำงาน ด้านฟิลเตอร์ก็ลุกขึ้นจัดกระเป๋าเตรียมออกเดินทาง
“น้องปังครับ เดี๋ยววันนี้น้องปังไปค้างบ้านเพื่อนพี่นะครับ”
“หือ”
ดวงตากลมโตฉายแววฉงน
“บ้านใครหรอฮะ”
“คาร์ล”
“พะ...พี่คาร์ลO….O”
เด็กน้อยก้มหน้างุด ฟิลเตอร์ไม่ได้เอ๊ะใจอะไร กลับคิดว่าเจ้าตัวเล็กคงผิดหวังที่ต้องไปค้างบ้านคนที่ถือเป็นศัตรูคู่อาฆาต เจอกันทีไรคาร์ลเป็นอันต้องแหย่ให้ขนมปังโมโหจนตีกันทุกที
“เดี๋ยวดึกๆพี่จะโทรหานะ อย่าพึ่งหลับล่ะ”
...จะหลับลงมั้ยนะ..
เด็กน้อยมุดหน้าลงกับหมอน คืนนี้จะได้นอนกับพี่คนนั้น
“อื้อออออ>///<”
..เห? เป็นอะไรของเขา...
ฟิลเตอร์ยิ้มแห้งๆมองเจ้าตัวเล็กที่บิดหมอนไปมาก่อนจะหายตัวเข้าไปจัดกระเป๋าสัมภาระตัวเองในห้อง
“ด้วยเหตุนี้มึงเลยมาฝากลูกไว้ที่กู” ผมถามมันหลังจากได้ฟังเรื่องราว
“ไอ้คาร์ลมีเบียร์ป่ะวะ” เฟียสถาม
“มึงครับ จะขับรถยังจะแดก...”
“กูให้คนบ้านคิระมันขับเว้ย!”
“แล้วพวกมึงจะก๊งไปเที่ยวไปหรือไงวะครับ เดี๋ยวก็แฮงค์กลับไม่ทันวันอาทิตย์หรอก!”
“เออๆ คิระแวะปั้มด้วยนะเว้ย!”
คิระพยักหน้าๆนิ่งๆ มาส่งเด็กแค่คนเดียวขนกันมาทั้งคัน นี่จะไปเที่ยวหรือกะแวะค้างบ้านผมก่อนวะเนี่ย พวกมันแบกกระเป๋าขึ้นมาด้วยเนี่ย-_-
“ฝากหลานกูด้วย เดี๋ยววันอาทิตย์มารับ” ไอ้ฟิลบอก
“สองวันเลยนะมึง ค่าจ้างกูอ่ะ”
“เดี๋ยวกูซื้อสายไหมมาฝาก”
“ขอบใจ กูว่ามึงเดินไปหน้าปากซอยง่ายกว่าป่ะวะ”
“น่าๆ เดี๋ยวเอาก๋วยเตี๋ยวเรือเจ้าโบราณมาฝาก”
“มาถึงกูเส้นไม่อืดหรอวะ”
“อย่าแดกเลยมึง! กูไปล่ะครับ!”
ปลาหมอตายเพราะปาก คนจะอดอยากก็เพราะปากตัวเอง กรรม...
“เอาทุเรียนก้านยาวแล้วกัน”
ไอ้สามคนหันมามองผมเป็นตาเดียวแล้วพูดพร้อมกันว่า
“หาแดกเองเหอะ!!”
ขอบคุณที่แสดงความสามัคคี ผมรู้ว่ายังไม่ถึงหน้ามัน แต่อยากกินอ่ะครับ-....-
“ไปล่ะ” คิระบอก
“อือ โชคดี”
เจ้าพวกนั้นกดลิฟต์ลงไป ผมหันกับมามองเด็กตัวเล็กในชุดอนุบาลสีขาว ปกด้านหลังเป็นปกสีเหลี่ยมแบบชุดกะละสีทับอยู่บนชุดกันเปื้อนมีกระเป๋าหน้าท้องสีน้ำเงินอ่อน
“เข้าไปข้างในกันเถอะ”
ผมบอกแล้วยกกระเป๋าเสื้อผ้าน้องเขาเข้ามาข้างใน เจ้าตัวเล็กพยกหน้าหงึกๆแล้วเดินตามเข้ามาภายในห้อง ผมไม่ได้อยู่บ้านแต่อยู่คอนโด พี่ชายผมออกไปทำงานทั่วราชอาณาจักรนานๆจะกลับมาที ห้องนี้ผมเลยยึดไปโดยปริยาย
“โห้ *o*”
เจ้าตัวเล็กอ้าปากกว้างทำหน้าเหมือนเจออะไรน่าตื่นตกใจ เจ้าตัวเล็กวิ่งต๊อกแต๊กไปเกาะหน้าต่างกระจกข้างๆเคาเตอร์ครัวแล้วมองลงไปที่ตึกข้างๆที่สาดแสงไฟในยามราตรี
“ถ้าปิดไฟคงจะสวยกว่านี้ ไปดูในห้องก็ได้นะ”
ห้องนอนกระจกเห็นวิวทั้งแถบเลยแหละ ผมยิ้มแล้วตีหัวพองๆแหย่ให้เดินตามผมเข้าไปในห้องนอน
“โห้ เท่สุดๆไปเลย*o*”
ที่เท่เพราะเตียงนอนมันอยู่ข้างบนสินะ ห้องนี้กึ่งสองชั้น ชั้นล่างก็วางพวกคอม ทีวี ตู้เสื้อผ้าสารพัดส่วนเตียงอยู่ชั้นบนต้องเดินขึ้นบันไดไป แต่จะเรียกเตียงก็ไม่ได้มันเป็นแค่ฟูกเอง
“ปังอยากมีห้องแบบนี้บ้างจัง><”
เจ้าตัวเล็กกระโดดโลดเต้น วิ่งขึ้นบนไดไปสำรวจชั้นบน แหม ซนจริงๆเลยนะ
“ปกตินอนคนเดียวหรือนอนกับพ่อล่ะ” ผมถาม
“นอนกับป๊าฮะ บางวันก็นอนกับคุณอาด้วย”
อืม เด็กนี่นะ งั้นคืนนี้คงต้องนอนด้วยกัน...สินะ
“หมอนนิ่มจังเลย><”
เจ้าเด็กนั่นพร่ามแล้วเอาหน้าซุกหมอนกระดกก้น
“เฮ้ย! จะฆ่าตัวตายเรอะ!”
เอาหน้าซุกจมไปแบบนั้นเดี๋ยวหายใจไม่ออกหรอก! ผมรีบยกเอวเจ้าตัวเล็กลอย กลัวจะขาดอากาศหายใจตายไปซะก่อน
“ทำอะไรน่ะฮะ-.-”
เจ้าตัวเล็กส่ายตัวดุกดิกๆ และยังทำหน้ารำคาญใส่ผม ผมเลยวางตัวน้องลง แล้วมันก็ค้างอยู่ท่ากระดกก้นน่ะแหละ
“เปล่า เอ่อ...เดี๋ยวอาบน้ำ..”
เจ้าเด็กนี่ชำเลืองมองผมแล้วซบแก้มยุ้ยๆ ลงบนท่อนแขนเล็ก
“อยากนอนจังเลย ปังนั่งรถมา..จะอ้วก”
ดวงตาใสๆปริ่มน้ำ เจ้าตัวเล็กทำท่าโก่งคอเหมือนอยากจะอ้วก แล้วก้มลงซุกหมอนต่อ แต่คือ...เลิกกระดกตูดซะทีได้มั้ยน้อง!!
ผมก็ไม่รู้ว่าคุยกับน้องแล้วจะเอาตาไปมองตรงไหนนอกจากบั้นท้ายกลมๆสองก้อนที่ยุกยิกไปมา ขนาดมันดูจะเล็ก แต่ถ้าว่าทาบฝ่ามือลงไป....
...กูคิดอะไรเนี่ยยยยยยยยย!!!...
“เป็นอะไรฮะ”
ใบหน้าตุ๊กตาเคลือบมองผม อ่า.. ผมกำลังเข้าโหมดฮาร์คอร์จิกหัวตัวเองที่คิดอะไรอกุศลๆกับก้นเด็ก
“เปล่า ไม่มีอะไร”
“..คืนนี้พี่คาร์ลนอนกับปังใช่มั้ย”
“อืม ก็คงงั้น”
รอยยิ้มน่ารักผุดขึ้นบนใบหน้า ผมมองข้างแก้มที่บุ๋มลึกลงไป ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเจ้าเด็กนี่มันน่ารักน่าหยิกขนาดไหน ถ้าผมมีน้องแบบนี้ซักคนคงหลงหัวปักหัวปำแน่ๆ
“ปังจะถีบให้ตกเตียงเลย!”
ถอนคำพูด ถ้าผมมีน้องแบบนี้ผมจะตีมันให้ตายเลย-_-*
“แล้วตอนอาบน้ำ พ่ออาบให้หรือว่ายังไง” ผมถาม
“ป๊าอาบให้ๆ แต่พี่ไม่ต้องอาบให้ปังหรอกนะ ปังอาบเองได้”
จะเทพไปแล้วเติมทรูมาหรือไง ตอนผมอยู่อนุบาลผมยังให้พี่อาบให้อยู่เลยจนป.3อ่ะถึงอาบเอง
“ไม่ต้องเกรงใจหรอก”
“เปิดน้ำให้ปังเล่นในกะละมังก็พอ”
“บ้าหรอ เดี๋ยวจมน้ำตายไปพี่ก็ซวยสิ!”
ลูกหน้าตาน่ารักๆแบบนี้ ผมจะไปหาแม่พันธุ์มาทำใช้คืนเขายังไงล่ะ
“เดี๋ยวไปอาบพร้อมกันเลย”
“ไม่!”
เสียงเล็กปฏิเสธ เอ๊ะ! ทำไม..งงเว้ย-o-?
“พี่ก็จะอาบเหมือนกัน.....ก็ทีเดียวเลย”
“ทีเดียวเองหรอ-3-”
เจ้าตัวเล็กบ่นเสียงอุบอิบ
“แล้วอยากได้กี่ทีละ” ตามน้ำเลยเอ้า
“ปังอยากอาบน้ำนานๆ แต่ไม่อาบกับพี่!”
“ไม่ต้องอายๆ”
“อายซิ! นอกจากป๊า ม๊าแล้วก็คุณอาปังไม่เคยโป๊ให้ใครเห็นเลยนะ>////<”
“ฮ่า ๆ พี่ไม่สนเด็กหรอก ไม่ต้องห่วง^^”
“.....................”
ชะอ้าว! ไหนเงียบใส่ เจ้าตัวเล็กก้มหน้างุด คิ้วงี้ขมวดกันเป็นก้อนมาม่า
“เป็นไร”
ผมรู้สึกไม่ดีเลยลูบหัวเจ้าตัวเล็กแต่กลับโดนมือเล็กๆปัดออก
“ไม่ต้องมาสนปังหรอก!”
“อะไรกันเล่า”
ผมขยี้หัวมัน มันก็ปัดๆ ไม่ใช่ยุงนะเฮ้ยเดี๋ยวพ่อก็โบกให้หลับยันเช้าหรอก-*-
“งั้นอาบคนเดียวก่อนเดี๋ยวพี่อาบให้ ลุกเร็ว”
ผมดึงแขนเล็ก เด็กเนี่ยกระดูกเล็กจัง ผมจับแล้วก็กลัวจะไปทำกระดูกน้องแตกผมเลยเปลี่ยนเป็นช้อนเจ้าตัวเล็กอุ้มแทน
“อื้อ! อย่ามาอุ้มนะ”
ใบหน้าละอ่อนบึ้งตึง ผมมองเจ้าตัวเล็กที่อยู่ระดับสายตาอยู่ครู่หนึ่งแล้วเจ้าเด็กนั่นก็เลิกพูด
ให้ตายสินี่มันลอกออกมาจากแป้นพิมพ์ตุ๊กตาชัดๆ จมูกเล็กๆรั้นๆแบบคนหัวดื้อ แก้มยุยๆเป็นพวกสีชมพู ริมฝีปากเล็กๆสีแดงสด เส้นผมสีอ่อนเหมือนเด็กลูกครึ่งกับดวงตาสีเข้มที่ดูกลมโตเหมือนเมล็ดอัลมอลล์
คิดดูว่าตอนเล็กยังน่ารักขนาดนี้ โตไปคงน่ารักกว่านี้อีก
“พี่ว่าตอนน้องยิ้มน่ารักกว่าตอนทำหน้าบึ้งอีกนะ”
เจ้าตัวเล็กเบือนหน้าแล้วบ่นอุบอิบซึ่งผมก็ไม่ได้ยินหรอก
“อย่าดื้อสิ” ผมดุ
“เข้าใจแล้ว อาบก็อาบ”
“เก่งมากครับ”
ผมยิ้มแล้วโน้มหน้าเข้าไปหอมแก้มนุ่มนิ่มเบาๆ
“ทะ...ทำอะไรน่ะO///O”
อ่ะ!!
ผมทำอะไรเนี่ย!
ช่วยไม่ได้ก็เห็นแล้วมันอดไม่ได้ ก็เจ้าตัวเล็กทั้งบอบบาง น่ารัก น่าฟัดแบบนี้ ให้ตายเหอะเผลอล่วงเกินเด็กไปซะได้ ตำรวจจะมาจับผมมั้ยเนี่ย!
“ก็น่ารักไง เลยหอม” เอาตรงๆเลยแล้วกันไม่อ้อม
“น่ารักหรอ-////-”
“อือ แต่น้อยกว่าฮารุนะ โคจิมะ นะ^^”
“ใคร”
“คนนี้ไง”
ผมชูมือถือให้ดูสาวน้อยผิวขาวในชุดบิกินี่น่ารัก คนนี้ทำให้ผมยอมลงทุนประมูลโฟโต้บุ๊คด้วยเงินเป็นหมื่นๆเลยนะในebayน่ะ
“เปลี่ยนรูปอีกแล้ว!”
เจ้าตัวเล็กหน้ามุ่ย ตอนแรกก็เป็นรูปเจ้าเด็กน่ารักนี่ที่ถ่ายในโรงพยาบาล แต่ผมเห็นแล้วมันแปลกๆเลยเปลี่ยนมาใช้รูปนี้
“คิ้วหรือสะพานพระรามแปดเนี่ย”
ผมแซวเมื่อเห็นคิ้วเล็กโยกเข้าหากัน น้องเขามองหน้าผมอย่างโมโหก่อนจะผละออกจากอกวิ่งลงไปข้างล่าง อ้าวเฮ้ย! เป็นอะไรอีกล่ะเนี่ย แค่เริ่มเลี้ยงก็เหนื่อยแล้ว เด็กนี่อารมณ์แปรปวนดีจริง ๆ ผมควรซื้อเพ็ดดีกรีให้น้องเขากินมั้ย เผื่อจะสุขภาพดี ขนสวย ขับถ่ายเป็นก้อน...พอเถอะ
ไปดูน้องก่อนดีกว่า เดินลงส้นปึงปังๆเดี๋ยวห้องผมถล่มหมด
-----------------------------------------ยังไม่จบ----------------------------------------------------
“เอ้า ชูแขนคร้าบบบ”
ผมรูดเสื้อกล้ามออกจากปลายแขนเจ้าตัวเล็กต่อด้วยการปลดกางเกงนักเรียนและกางเกงใน
“อื้อ! ไม่เอา>///<” เจ้าตัวเล็กดึงขอบกางเกงลิงไว้
“ไม่ต้องอายหรอกน่า”
ผมพูดจบก็ดึงพรวด เจ้าตัวเล็กก็ยังไม่วายเอามือขึ้นมาปิดแล้วหันก้นขาวๆน่าหยิกมาให้ผม เหมือนซาลาเปาสองลูกติดกันเลย เห็นแล้วอยากจะ....ตี!
“มายืนตรงนี้”
ผมดึงไปใกล้ๆฝักบัวแล้วเริ่มการอาบน้ำ ผมย่อตัวนั่งย่องๆถูสบู่ไปมาบนผิวนุ่มนิ่มสีขาวเนียนละเอียด ผมสังเกตเห็นเจ้าตัวเล็กแก้มแดงเป็นแอปเปิ้ล คงจะอายล่ะมั้ง
“มีพุงด้วย” ผมพูดขำๆ
“ฮึ่ม-..-”
เจ้าตัวเล็กพ่นลมออกทางจมูกแล้วเลื่อนมือมาคล้ำพุงน้อยๆของตัวเอง แต่ผมว่าน่ารักดีนะ ฮ่าๆ
“วันนี้ล้างก้นสะอาดหรือเปล่า”
เวลาพี่อาบน้ำให้ผมตอนเด็กจะถูก้นให้ด้วย กลัวผมจะล้างไม่สะอาด
“สะอาด><”
และถ้าผมตอบแบบน้องเขาพี่ผมก็จัดการล้วงให้ทันที และนั่นก็คือสิ่งที่ผมกำลังทำ ผมถูนิ้วไปจากร่องก้นด้านหลังเพื่อทำความสะอาด เจ้าตัวเล็กสะดุ้งโหยงเกร็งเนื้อแน่น
“อย่างนี้ก็ทำความสะอาดไม่ได้สิ อ้าขาหน่อย”
ผมจับขาเล็กกางออกแล้วใช้นิ้วถู ๆ มือเล็กๆขยุ้มแขนเสื้อผมแน่น ดวงตากลมโตเบิกขึ้นข้างหนึ่งทำหน้าเหมือนคนกินอะไรเปรี้ยวๆมา
..ยั่วกันหรือไง..
ผิวขาวที่เปลี่ยนเป็นอมชมพูจางๆเพราะถูกน้ำอุ่น ร่างกายเล็กๆน่าทะนุถนอม และกลิ่นหอมจางๆของสบู่ทำให้ผมเผลอทิ้งสติตัวเองไปชั่วขณะ
..เฮ้ย!! ไม่ได้ เด็กนะเว้ยๆๆ!!!...
“ปะ...ไปแต่งตัวกันเถอะ”
ผมรีบจับเจ้าตัวเล็กห่อผ้าขนหนูแล้วอุ้มออกไปด้านนอก ผมหยิบแป้งกับชุดนอนลายแพนด้าออกมา เจ้าตัวเล็กก็เช็ดตัวเองเหมือนรู้หน้าที่
“ทาแป้งนะ”
ผมไล่ทาที่หลังและท้อง ก่อนจะจบที่หน้า ใบหน้าน่ารักหลับตาให้ผมปะโดยดี ปะยังไงแปะๆที่แก้มหรอ เอาเป็นลากจากหน้าผากลงมาแล้วกัน
“อื้อออออ>.<”
“อะไร!”
“เข้าปาก-o-”
“อ้าวหรอ ฮ่าๆ”
ผมรีบเช็ดแป้งออกจากหน้าน้องเขา เจ้าเด็กนั้นลืมตามองผมตาใสแจ๋วก่อนจะทุบกำปั้นใส่ผม
“ไม่ได้แกล้งนะ แต่จงใจฮ่าๆ”
“พี่คาร์ลอ่ะ>.O”
โอ้ยยยยย! น่ารักไปไหนวะเนี่ย ลูกใครกูจะลากกลับบ้านแล้วนะเว้ย>O<!
“ใส่เสื้อ ชูแขนนะครับ”
ผมสวมเสื้อลงไป เจ้าตัวเล็กส่ายหัวกระดุกกระดิกโผล่ขึ้นมาจากคอเสื้อ น้องจับไหล่ผมสองข้างยกขายัดลงไปในกางเกง ในที่สุดผมก็เห็นช้างน้อยของน้องซะที...
....เวร!! กูรอดูช้างน้อยของเด็กหรอเนี่ยเพิ่งรู้>O<…
“เสร็จแล้วปังดูการ์ตูนได้มั้ยอ่า~”
เจ้าตัวเล็กเอียงคอพูดเสียงน่ารัก ๆ
“ผูกโบว์ก่อนนะ”
ผมบอกพลางยิ้มๆแล้วผูกริบบิ้นที่คอเสื้อ เจ้าตัวเล็กก็ดูสนใจก้มมองใหญ่เลย
จุ๊บ
“อ่ะO////O”
ดูเหมือนจะก้มมากไปหน่อย ริมฝีปากนุ่มๆเลยจุ๊บลงบนนิ้วผม
..เฮ้ย...เรื่องแค่นี้ทำไมน้องต้องเขินวะ เขินตามเลย-///-..
“จะ...จูบแรกO///O” เจ้าตัวเล็กทำหน้าตกใจ
“เห~ ที่นิ้วเขาไม่นับหรอกนะ ฮ่าๆ^^”
“หรอ...”
ก้มหน้าหาอะไรล่ะนั่น หรือผมเหยียบเท้าน้องวะ
“เอ่อ พี่อาบน้ำก่อนนะ”
ผมบอกแล้วเปิดทีวีให้น้องดู เจ้าตัวเล็กเดินต๊อกแต๊กๆปีนขึ้นไปนั่งบนโซฟาอย่างทะลุกทุเล ผมเลยจับอุ้มขึ้นไปนั่งแทน
“ขอบคุณฮะ”
ผมยิ้มแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ
5 นาทีผ่านไป
ปังๆ!
ผมปิดฝักบัวสะบัดหัวหน่อยๆแล้วตะโกนไปที่ประตู
“อะไร”
ปังๆๆ!
เจ้าตัวเล็กทุบประตูรัว ๆ ผมเลยคว้าผ้าขนหนูมานุ่งแล้วเปิดประตู
“พี่คาร์ล!”
ร่างเล็กๆโผกอดขาผมแล้วซุกหน้าร้องไห้ฮือ
“เป็นอะไร!”
ผมย่อตัวถาม เจ้าตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมา โห้ ตาแดงแจ๊เลย
“ฮือๆ”
ตอบพี่ได้ดีมากครับน้อง... เป็นคำตอบที่ฟังรู้เรื่องที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมาในชีวิตนี้
“ไม่ร้องนะครับๆ”
ผมอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นมาแล้วเดินออกไปจากห้องน้ำ เสียงสเตอริโอในห้องดังกระหึ่ม ผมรีบหยิบรีโมตขึ้นมาหรี่เสียง พอมองไปที่จอทีวีขนาดยักษ์ถึงได้รู้ว่าเจ้าตัวเล็กร้องไห้โฮมาหาผมเพราะอะไร
“ใครให้เปิดหนังผีล่ะเนี่ย”
ดันเปิดมาช่องหนังผีแถมเปิดเสียงดังอีก
“ฮือๆ ปังจะดูอีกช่อง ฮึก แต่มันกดเปลี่ยนได้”
“พี่ขอโทษๆ อย่าร้องนะ”
ผมนั่งลงที่โซฟายกมือเช็ดหน้าเช็ดตาเจ้าตัวเล็กที่ร้องไห้จนตัวสั่นเทิ่ม
“ปังกลัว...”
เจ้าตัวเล็กซบอกผม ผมกระชับวงแขนกอดร่างบอบบางเบาๆ ผมกลัวกอดแรงๆแล้วกระดูกจะหักเอา ทำไมเด็กถึงตัวเล็ก อ่อนแอ ขี้ตกใจแบบนี้นะ
...ถ้าไม่มีคนดูและล่ะก็ คง...
“ไม่ต้องกลัวนะ พี่จะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกแล้ว”
..คาดสายตานิดเดียวเองแท้ๆ..
“พี่คาร์ล...”
เสียงใสเอ่ยเรียกชื่อผม แพขนตาเปียกชุ่มกระพริบขึ้นลงช้า ๆ เจ้าตัวเล็กสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วจับแขนผมไว้แน่น
“เลิกร้องได้แล้วนะครับคนดี”
ผมปาดน้ำตาให้เจ้าตัวเล็ก ทำไมเจ้าเด็กนี่ถึงทำให้ผมตกใจได้ขนาดนี้ ให้ตายเถอะผมโคตรรู้สึกผิดเลยตอนนี้ แค่เปิดทีวีผิดช่องเอง!
ร่างเล็กเอนตัวนอนพิงผม ผมได้แต่ลูบเส้นผมนุ่มสลวยเบา ๆ และก็อดไม่ได้ที่จะก้มลงไปสูดดมความหอมของเจ้าเด็กนี่ ไม่รู้ว่าเพราะแป้งหรือเจ้าตัวเล็กที่ทำให้ผมอยากจะกอดและอยู่ใกล้ ๆ
“พะ...พี่คาร์ล”
“หือ?”
เจ้าตัวเล็กลุกขึ้นมามองหน้าเหมือนอยากจะถามอะไรบางอย่าง
“..จูบน่ะ ทำยังไงหรอฮะ”
เอ่อ... เจ้าเด็กแก่แดดนี่ มาถามอะไรแบบนี้ล่ะเนี่ย
“ก็...” จะตอบยังไงดีล่ะ
เอาเป็นว่า
“ถ้าโตกว่านี้แล้วจะบอก”
“โตกว่านี้ โตเท่าไหนหรอ”
เจ้าตัวเล็กเอียงคอน่าเอ็นดู
“อายุ16แล้วกัน”
“อืม...”
เจ้าตัวเล็กก้มหน้าครู่หนึ่งก่อนจะกระดกหัวขึ้นมาอีก
“งั้นพี่จะเป็นคนจูบปังใช่มั้ย”
ไม่รู้ว่าเจ้าเด็กนี่พูดไปโดยไม่คิดหรือคิดแล้วจึงพูด แต่น่าจะเป็นอันแรก เพราะดูจากสายตาใสซื่อเหมือนลูกหมา เจ้าเด็กนี่กำลังพูดลอยๆชัดๆ แต่ถึงอย่างนั้นถ้าผมตอบว่าโตคนไปน้องก็จะได้รู้จักคำว่าจูบจากแฟนน้อง มันก็หมายความว่า “คนอื่น” ก็มีสิทธ์ได้จูบแรกนั้นไป
..จูบจากริมฝีปากนุ่มนิ่มนั่น..
“อยากให้ทำแบบนั้นหรอ” ผมถาม
เจ้าตัวเล็กหน้าแดงฉ่าก้มหน้าจิ้มนิ้วตัวเอง
..น่ารักเกินไปแล้ว...
“ถ้าไม่รังเกรียจจะจูบกับคนแก่ล่ะก็นะ” ผมบอก
“ปังรอได้!”
ดวงตาสุกใสฉายแววมั่นใจ เจ้าตัวเล็กลุกขึ้นมาจับไหล่ผมแน่น
“ปังจะรอให้โต! แล้วๆแล้วปังจะ...จะ..”
“จะอะไร”
“แต่งงานกับพี่!”
หา! แต่งเลยหรอ
“เอ่อ... แต่งงานหรอ”
“ก็ถ้าจูบกันแล้ว ก็ต้องแต่งงาน เหมือนในทีวี!”
อ่า ดูละครมากไปสินะ
..แต่ว่า...
“รอให้โตแล้วจะรู้เอง”
“ปังจะรีบโต! พี่คาร์ลอย่าเพิ่งแก่ตายนะ!”
ฮ่าๆ เจ้าเด็กนี่เอาจริงหรอเนี่ย ผมยกมือลูบหัวเจ้าตัวเล็กที่ทำหน้าจริงจัง กำหมัดอย่างมุ่งมั่น
“อื้อ หวังว่าคงไม่เปลี่ยนใจไปจูบกับใครซะก่อนนะ” ผมบอกพลางหัวเราะ
“อื้อออ”
เจ้าหนูน้อยส่ายหน้าแรงๆ
“ต้องพี่คาร์ลเท่านั้น!”
ให้ตายสิทำไมผมต้องยิ้มหน้าบานแบบนี้ด้วยวะ! เจ้าเด็กนี่เริ่มทำผมเป็นบ้าแล้วนะ
..แต่ก็..
รอก็ได้ ไม่ได้เสียหายอะไรนี่ หวังว่าอีกสิบกว่าปีต่อจากนี้ปังยังจะไม่ลืมเรื่องวันนี้ที่พูดกันไว้นะ ไม่ใช่ว่าไปเจอใครถูกใจแล้วจะทิ้งให้ผมรอเก้อนะ แต่กว่าจะสิบหก....ผมคงแก่แล้วมั้ง อนุบบาลกับม.ปลาย ความห่างมันช่างเยอะเหลือเกิน
ถึงจะเป็นคำพูดของเด็กที่ไม่คิด แต่มันก็ทำให้ผมยิ้มได้
หวังว่าจะไม่ลืมนะน้องปัง
“พี่จะรอนะ”
-----------------------------------------จบตอน----------------------------------------------------
จอบตอนแล้วนะคะ ตอนนี้พยายามปิดเรื่องให้ทันสิ้นเดือน จะทันมั้ยเนี่ย><
ขออัพวันเว้นวันนะคะ ตอนนี้ติดอ่านเพชรพระอุมาอยุ่555
-
เหม่... ฝันซะได้อารมณ์เห็นภาพเลย คุก คุก
-
ฝันบอกเหตุสินะไอ้คุก คุก คุกเนี่ย
-
คุกๆๆ 5555
คาร์ลเอ้ย น่าฉงฉาน
-
:laugh:
-
เอ่อ...คงได้ไปฝันต่อในคุกนะคาร์ล ฮ่าๆ
-
รอ ร๊อ รอ~~~~~!!!!
รอดูคาร์ลไปนอนคุก 55555
น้องปัเค้าเป็นใจอ่ะน๊า กิกิ
-
หายไปแป๊ปเดียว กลับมาอ่านอีกที ยิงยาวเลย คู่พี่พายุนี้ จับคู่เป็น3P ไปเลย ส่วนน้องปังก็เป็นโชตะ พาพี่คารล์ไปหาคุก 55555555555555555555555555555
-
คุก คุก คุก คุก :hao7:
16ได้จูบ
17 ได้อะไรหนอออ
-
รอนานหน่อยนะพี่คาร์ล5555
กว่าปังจะ 16 พี่คาร์ลจะอายุเท่าไหร่เนี่ย :laugh:
-
พี่คาร์ลรอจนเหี่ยวแน่ๆ
16 แล้วก็ยอมเป็นภรรยาไปเลยหนูปัง คริๆ
-
รอต่อไปนะคาร์ล~
-
ตอนที่ 22.1
“เราสูงขึ้น 3 เซนล่ะ”
ไอ้น้ำยิ้มร่า ผมกระดกโกโก้ปั่นเข้าปากแล้วขยับยิ้มเล็กน้อยก่อนจะบอกมันกลับไปว่า
“กู 4!”
“ไม่จริงน่า>O<!”
ผมหัวเราะหึๆ ฟิลกับคาร์ลก็หัวเราะแห้งๆ เฮ้ย! หมายความว่าไงห๊ะ>O<!!
“พวกนายสูงขึ้นเท่าไหร่!” ผมถามสองคนที่นั่งตรงข้าม
“ตอนนี้188ละ^^” คาร์ลยิ้มอย่างภูมิใจ
แต่สิ่งที่ผมคิดก็คือ..เปรตชัดๆ กินอะไรเป็นอาหารกันน่ะห๊ะ>O<!!
“ฟิลล่ะO.o” ไอ้น้ำถาม
“อีกนิดก็จะ180แล้วแท้ๆ ตอนนี้178เอง^^;”
“เอง.../เอง...”
ผมกับไอ้น้ำพรึมพรำเบาๆ พวกนี้สูงเอาๆ ทำไมผมกับไอ้น้ำถึงได้ต่ำเตี้ยเรี่ยดินแบบนี้ ม.6ปีสุดท้ายแล้วแท้ๆ เมื่อไหร่จะสูงโผล่พ้น170ซะทีT^T
“ทั้งที่เรากินนมก่อนวัดตั้งหนึ่งอาทิตย์แท้ๆT^T”
“กินนมอาทิตย์เดียวก่อนวัดมึงจะเอาสูงเท่าไหน 180หรอ-o-”
“กินจนท้องเสียเลยนะ กะว่าจะสูงขึ้นอีกซัก5เซนก็ยังดีT^T”
ไอ้น้ำบ่นแล้วตักไอเค้กไอติมเข้าปาก
“จริงๆเรื่องสูงมากสูงน้อยไม่ได้เกี่ยวกับการกินนมอย่างเดียวนะ^^” ฟิลบอก
“ต้องออกกำลังกายด้วย” คาร์ลเสริม
“ใช่ แต่ออกกำลังกายหนักๆร่างกายก็ไม่สูงนะ อย่างพวกนักมวยไง^^”
..ออกกำลังกายหนักๆ...
ผมอ่ะนะ ก็วิ่งนิดหน่อยนะในคาบพละอ่ะ แต่นอกเวลาเรียนก็ไม่ได้วิ่งหนา... -.-
“ออกกำลังกายหนักๆ...หรือว่าO///O”
ไอ้น้ำหน้าแดงแปร๊ด มันหันมามองผมหน่อยๆแล้วก้มหน้ามุดถ้วยไอติม อะไรวะงง!
“ก็ไม่ได้วิ่งหรือเล่นอะไรหนักๆซะหน่อยนะ อาหารก็กินครบ5หมู่ นมก็กินอ่ะ-3-” ผมบ่น
“เซฟอาจจะเล่นกีฬาในร่มมากไปก็ได้นะ^^” คาร์ลบอก
“บาสหรอ? ฉันไม่ได้เล่นบาสนะO.o”
“..ร่มผ้า”
กร๊าดดดดดดดดด>////< ร่มผ้า อย่าบอกนะว่าที่ไอ้น้ำหน้าแดงเมื่อครู่เพราะ!! หึ่มมม! ไอ้ปลาตายแกทำให้ฉันต่ำเตี่ยเรี่ยดินแบบนี้แกต้องรับผิดชอบ!
“คุยอะไรอยู่หรอ”
ผู้ชายผิวคล้ำหน่อยๆเดินมาเสิร์ฟน้ำปั่นอีกแก้วให้ฟิล ใบหน้าเขาดูคมเข้มไม่เรียวเป็นรูปไข่มาก ออกจะมีสันนูนตรงกล้ามออกมาเล็กน้อย แต่รอยยิ้มนี่ดูเซ็กซี่น่าหลงใหลมากๆเลย รู้สึกว่าพอผู้ชายคนนี้มาทำงานเป็นคนเสิร์ฟที่นี่ลูกค้าจะเพิ่มขึ้นเยอะจนต้องต่อโต๊ะออกไปนอกร้าน คงเพราะหน้าเหมือนเจ้าของร้านด้วยล่ะมั้ง ได้ข่าวว่าเป็นแฝดกันนะ
“นี่ๆ ผมสูง 178แล้วนะ” ฟิลบอก
“อย่าสูงไม่มากกว่านี้ล่ะ” พี่ผู้ชายคนนั้นบอก
“ผมยังสูงได้อีกน่า ดีไม่ดีอาจจะเลยพี่ก็ได้นะ^^”
“หรอ? งั้นต้องให้เล่นกีฬาหนักๆแล้วล่ะมั้ง”
พี่หน้าหล่อขยับยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์เล่นเอาฟิลหน้าแดงกร่ำไปเลย หน้าแดงทำไม-o-?
“ไปทำงานเลยไป>///<”
“หึ”
แล้วพี่หน้าหล่อก็เดินไปเสิร์ฟโต๊ะอื่นต่อ คาร์ลเหลือบมองฟิลเล็กน้อยแล้วเขาก็พูดลอยๆออกมา ไอ้ที่เขาพูดนั่นดูจะจี้จุดฟิลเข้าจังๆถึงกับทำให้สำลักน้ำเลย
“ชีวิตแสนสุขขีมีปั๋วทีสองคน~”
ปั้ก!
ฟิลฟาดมือลงไปกลางหลังคาร์ลเสียงดังลั่น
“เงียบไปเลยนะครับคุณมึง!”
“ฟิตร่างกายไว้เลยนะมึง กูว่ามึงต้องรับศึกหนักเร็วๆนี้แน่ๆถ้าเสือกสูงขึ้นมาถึง180ล่ะก็ ฮ่าๆ”
“คุณมึงอยากตายก่อนมีเมียสินะครับ เดี๋ยวจัดให้^^+”
“พอ! หลังกูหักพอดี”
คาร์ลยกมือยันข้อมือของฟิลไว้ไม่ให้โดนตบอีก
ปึง!
“เค้กครับ!”
ถาดสีเงินกระแทกลงบนโต๊ะจนผมสะดุ้ง ผมมองเด็กผู้ชายผิวขาวหน้าตาคล้ายๆกับฟิล ผมนี่สีเดียวกันเลยสีน้ำตาลทองๆ ดวงตากลมโตจ้องเขม็งไปที่มือใหญ่ๆของคาร์ลที่จับข้อมือฟิลอยู่
“น้องปังมาเสิร์ฟเองเลยหรอครับ เก่งจังเลยไม่หนักหรอ^^” ฟิลถาม
“ม๊าอย่าปล่อยให้ผู้ชายมาแตะอั๋งสิครับ-3-”
“อะไร เพื่อนกันๆ”
คาร์ลบอกแล้วคว้าคอฟิลมากอดไว้ เจ้าหนูน้อยที่ใส่ชุดประถมสีน้ำเงินขมวดคิ้วยกถาดขึ้นมาแล้วร่ายออกมายาวๆว่า
“คิดเงินเลยนะครับ! เค้กดาร์กช็อกโกแลตหนึ่งรายการ! กาแฟเย็นหนึ่งรายการ! วัฟเฟิลสองชิ้น! รวมเป็นเงิน 1,200 บาทครับ! จ่ายเงินที่เคาเตอร์นะครับ!”
พูดจบเจ้าหนูก็ยกเค้กช็อกโกแลตที่ว่าเดินหันหลังกลับไป
“เดี๋ยวดิ! ยังไม่ได้กินเลย! พันสองเลยเรอะไม่เยอะไปหน่อยหรือไง!” คาร์ลกระโดดตามเจ้าหนูออกไป
“ภาษีมูลค่าเพิ่มครับ!” เจ้าหนูตอบกลับ
“เพิ่มบ้าอะไรเยอะขนาดนั้น แล้วพี่ก็ไม่ได้สั่งวัฟเฟิลซะหน่อย!”
“ปังสั่งเองแหละ!”
“สั่งเองจ่ายเองสิลูกเจ้าของร้านไม่ใช่หรือไง!”
“คุณลูกค้าต้องการวัฟเฟิลเพิ่มอีกชึ้นหรอครับ สรุปรากาย1,300บาทถ้วนครับ!”
“น้องปัง!”
ผมหัวเราะหน่อยๆ คาร์ลคงจะโดนแกล้งซะแล้วล่ะนะ ฮ่าๆ
“เอ่อ น้องคนนั้นลูกลับๆของฟิลหรอO.o”
ไอ้น้ำถามสิ่งที่ผมก็อยากจะรู้เหมือนกัน
“ไม่ใช่หรอกครับ ลูกผมกับพี่สาวฟิลน่ะครับ^^”
ผู้ชายใส่แว่นสวมเชิ้ตสีขาวสะอาด ผูกทับด้วยผ้าสามเหลี่ยมสีแดงเดินเข้ามา คนนี้ไงเจ้าของร้านที่เป็นฝาแฝดกับผู้ชายคนเมื่อกี้
“ลืมเติมวิปครีมน่ะ”
“ผมก็ว่าทำไมน้ำมันน้อยๆ-3-”
พี่ผู้ชายใส่แว่นยิ้มแล้วบีบวิปครีมฟูฟ่องสีขาวใส่แก้วให้ฟิล อ่า...เติมให้ผมบ้างได้เปล่าอ่ะT^T
“คุณลูกค้ารับวิปครีมเพิ่มมั้ยครับ^^” เหมือนรู้เลยว่าผมคิดอะไร!
“อะ...เอ่อ ต้องเพิ่มเงินมั้ยครับ^^;” พอดีวงเงินจำกัด
“ฟรีครับ^^”
“ขอบคุณครับT^T” ใจดีจัง
“แต่ขอเก็บกับฟิลนะ^.<”
พี่เขายกมือจุ๊ปากแล้วขยิบตาข้างเดียวให้ฟิล โฮกกกก เท่โคตรเลยครับ! แล้วทำไมพี่แฝดคู่นี้ถึงทำให้ฟิลเขินหน้าแดงอีกแล้ว หรือจะเป็น “ปั๋วสองคน” อะไรที่คาร์ลว่า
“แบบนี้มันฟรีตรงไหนกันครับ-///-” ฟิลบ่น
“งั้นถือว่าเป็นค่าบริการเดินมาเติมวิปครีมแล้วกันนะ^^”
แล้วพี่แกก็เดินกลับไปที่เคาเตอร์ตามเดิม
“แฟนฟิลหรอ*o*”
ไอ้น้ำทำไมมึงต้องถามในเรื่องที่กูอยากรู้ด้วย-.-
“ก็...ก็..ทำนองนั้นมั้ง^///^”
“แล้วคนที่ไม่แว่นเมื่อกี้ล่ะO.o”
“ก็แฟนไง^///^”
“แล้วคนใส่แว่นเมื่อกี้ล่ะO.o”
“ก็แฟนไง^///^”
“สองคนเลยหรอOoO!”
“อืม-///-”
“อิจฉาจัง-3-”
ดูมันบ่น ถ้าไอ้หงอกมันมาได้ยินคงเอามันตายแน่ๆ
“มึงรีเพลย์ดิ๊ กูจะอัดวีดีโอ” ผมบอก
“สามคำนะ”
หา? เออๆ ผมพยักหน้าแล้วกดมือถือบันทึก
“มึง-มัน-เลว”
อ้าวด่ากูเฉยเลย-*- เหอะๆ บันทึกไว้แล้ว!
“คลิปนี้จะถึงไอ้หงอกภายในห้านาทีนี้!”
“เฮ้ย! ไอ้เซฟฟฟฟTOT”
ความทุกข์ของเพื่อคือความสุขของเรา ฮ้า~ ได้แกล้งไอ้น้ำแล้วผมรู้สึกมีความสุขจัง ผมมองแถบส่งข้อมูลที่หายลงไป แกล้งไม่ลงกลัวมันโดนลงโทษหนักหว่ะ! รักเพื่อนนะเนี่ย
“กูส่งคลิปที่มึงทำCPRกับหุ่นให้คิระเรียบร้อยแล้ว!”
“ไอ้สังข์!”
ทำไมเพื่อนผมมันร้ายกาจแบบนี้วะ! มันต้องได้รับเชื้อมาจากไอ้หงอกแน่ๆเลย โธ่.... เวรละกู ไอ้หุ่มตัวเป็นหมื่นนั่นก็เสือกเหมือนคนซะด้วย แต่คิระคงไม่โง่ขนาดดูไม่ออกหรอกมั้ง^^
ครืดดดด~
อ่ะ! คิระโทรมา
“ฮัลโหล”
(.....มาที่บ้านเดี๋ยวนี้..)
ฮืออออT^T ไอ้โง่ นี่มึงไม่ได้เรียนCPRหรือไงวะเนี่ย ผมกลืนน้ำลายพยายามข่มใจไม่กลัวเสียงยมทูตในสาย
“จะไปเดี๋ยวนี้แหละ”
(เดี๋ยวนี้)
“ครับ”
ผมวางสายแล้วหันไปมองเพื่อนสุดร้ากกกกกกกกก
“หึๆ”
จากนั้นผมก็กดส่งวีดีโอสามคำให้กับเพื่อนแฟนผมด้วย
ครืดๆ~
“อะ! เฟียสOoO”
เอาล่ะจงไปร่วมชะตากรรมกับกูซะ ผมตบบ่ามันเบาๆพร้อมกับยิ้มอย่างจริงใจสุดๆ
“สู้ๆนะมึง^^”
++++++++++++++++++++++++++++++++
ออเดิร์ฟนะคะ555+ จะเป็นยังไงต้องรอต่อวันที่ 27 นะ
บอกอีกรอบนะคะว่าลงวันเว้นวันนะ><
หลังที่ได้อ่านเพชรพระอุมา
:ling3:[ระวังสปอย!!!! ตัวหนังสือสีขาวอาจมีสปอยนะคะ><] :ling3:
ฟินนนนน ผู้กองกะแงซายมากค่ะ อ๊ายยย เพิ่งอ่านต้นๆเองนะคะ
มันมีตอนที่แงซายเข้ามาขอร่วมคาราวานเดินทางเข้าป่า
แล้วมาเจอกับผู้กอง(ปัจจุบันเป็นพราน) แงซาย(กองโจรกระเหรี่ยง)
เคยไปถล่มค่ายตชด.ผู้กองมาค่ะ แต่มีเตือนผู้กองก่อนนะว่าค่ายแตกแน่ๆ
(แตกจริงๆด้วย ฮว๊ากกก><)
แงซายก็บอกวันนั้นที่ค่ายแตกมี3คนรอดออกมา หนึ่งในนั้นก็ผู้กอง
แงซายก็บอกเหตุผลที่ปล่อยให้ผูกองรอดออกมาว่า...
/หยิบหมอนค่ะทุกคน>//////</
"บางทีจะเป็นเพราะผมชอบท่านเป็นการส่วนตัวก็ได้"
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด>////<
จบสปอยค่ะ555+
ปล.ลงทุนไปยืมพี่สาวมาเลยนะเนี่ย เพชรพระอุมาเยี่ยมมากกก>///<
-
คุกๆๆๆ คาร์ล นายพรากผู้เยาว์นะเนี่ย 55555เกิด ปังโตมาจับนายคาร์ลกดนี่คงฮาาา รอตอนต่อไปค่า
-
ตอนนี้น่ารักอ่าาา รวมทุกคู่ แบ๊วๆ
ยกเว้น ตอนสุดท้ายอ่ะนะ สงสัยจะมี 2-3 คนที่ซวย 555555+
ปล. คู่รพินทร์ กะ แงซาย เราก้อแอบจิ้นคร้าา >///< ติดตรงที่ มีดารินเปนนางเอกนา -_-
-
แต่ละคน...
-
เพื่อนคู่นี้เขาทันกันจริงๆ
-
เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดจริงๆ คู่นี้ อ่านแล้วขำ 55555 น้องปังยิ่งโตยิ่งน่ารัก น่าฟัดจริงๆ
ปล. เราก็อ่านเพชรพระอุมาเหมือนกันค่ะ อ่านหลายรอบทีเดียว พูดได้คำเดียวว่า นี่คือนิยายวายในตำนานจริงๆ อิอิ มันฟินมากกก ยิ่งตอนพระ-นาย บอกรักกัน จิกหมอนขาดเลยค่าา ^_^
-
จะสงวารน่ำดีมั้ยนะ 55555
ไปแกล้เซฟก่อนดีนัก
-
22.2
ผมเดินออกจากร้านไปตามถนนพร้อมไอ้น้ำ ต้องแวะไปหาไอ้ปลาตายอีก ผมจะไม่เรียกมันว่าปลาตายแล้วเพราะมันควายชัดๆ ไม่สิ! ควายยังฉลาดกว่ามันอีก
ปึก!
พอเลี้ยวหัวมุมถนนร่างผมก็ถูกใครบางคนชนเข้าซะก่อน ผู้ชายเนคไทสีแดงไม่มีดาวที่ปก เด็กม.4หรอ เจ้านั่นรีบลุกพรวดจากพื้น มันยืนมองหน้าผมชั่วครู่แล้วจับไหล่ผมเขย่า
“พี่ๆๆ! พี่ช่วยผมด้วย”
“ช่วยๆๆ อะไรๆๆ”
แม่ง! มึงเลิกเขย่ากูก่อนได้มั้ยวะวันนี้กูเรียนมาเยอะความรู้กูบินหายไปหมดแล้ว!
“ใจเย็นๆนะ มีอะไรหรือเปล่า”
ไอ้น้ำถาม เออ กูว่ามึงบอกให้มันเลิกเขย่ากูก่อนได้มั้ย>O<!
“ไอ้พวกโฮม่ามันไล่กระทืบผม!”
โรงเรียนคิระน่ะหรอ เดี๋ยวๆ มันมีกฎว่าห้ามทำร้ายนักเรียนปกตินี่นา แต่จับไปเป็นPetได้ หรือไอ้เด็กนี่มันไปก่อเรื่องอะไรมา ดูท่า...จะไม่มั้ง
ใส่เสื้อติดกระดุมตั้งแต่ปกยันเม็ดสุดท้าย กางเกงเอวสูง ใส่แว่นวงกลมใหญ่ๆ ผมเรียบแปล้เคลือบแว็กซ์อย่างดี วิ่งหนีขนาดนี้ผมยังไม่มีกระดกซักเส้น!
“ใช้แว็กซ์ยี่ห้อไรวะ-o-” กูสงสัยจัง บอกมาเดี๋ยวกูไปซื้อมั่ง!
“พี่ช่วยผมก่อนได้มั้ยล่ะ!”
“น้องไปแอบบนต้นไม้นะ เดี๋ยวพี่จัดการเอง”
เหยดดดดดด เพื่อนกูน้ำใจงามโคตรๆ ส่งแม่งลงประกวดนางดุ้นไทยดีมั้ยเนี่ย ไอ้แว่นรีบหนีขึ้นไปบนต้นไม้ ตอนนี้ก็เหลือแค่เราสองคนอยู่รับหน้าไอ้พวกจิ๊กโก๋โฮม่า เยี่ยมมาก
“มึงมีคัตเตอร์มั้ย” ผมถามมัน
“ไม่มีอ่ะ” ไอ้น้ำตอบ
“ไม้บรรทัดเหล็ก?”
“ไม่มี อ่อ แต่มีไม่โปรเท็คเตอร์นะO.o”
“พ่องงงงงงงง! มึงจะเอาไม่โปรไปบวกกับไม้หน้าสามหรอ>O<!!”
“พวกมันไม่ทำอะไรเราหรอกน่า><”
“ไม่ทำเชี่ยไรล่ะ! มึงดูไอ้แว่นดิ๊! เลือดอาบหน้าขนาดนั้นอ่ะ!”
“ทำไงดีล่ะ! มันต้องกระทือเราแทนน้องแว่นแน่เลยTOT”
“ทำไงล่ะ!”
“ให้น้องมันลงมา! ให้พวกนั้นมันกระทืบต่อไง!”
“มันคงจะลงมาหรอกนะ ปีนขึ้นไปช่วยแจ็คฆ่ายักษ์แล้วนั่น!”
ผมกับไอ้น้ำเงยมองบนยอดไม้ นับถือในอดีนาลีนของแม่งมาก ผมสงสัยว่าขาลงมันจะลงยังไงวะปีนขึ้นไปสูงขนาดนั้นน่ะ!
“เฮ้ย!!”
เฮือก! ผมกับไอ้น้ำสะดุ้งเฮือก เสียงตะโกนทักทายอย่างสุภาพนี้ดังมาจากผู้ใดกัน หรือจะเป็นเหล่าชายผู้ถืออาวุธทั้งเจ็ด บางทีอาจจะต้องการสโนว์ไวท์เพิ่ม...มั้ย^^;
“ฟอเทียนี่หว่า! จัดแม่งเลย!”
“เดี๋ยว!”
ผมชายตัวสูงไม่สวมเนคไท เดินแทรกตัวมายืนประจันหน้ากับผม เออ...ทำไมต้องกู ไอ้น้ำไม่ได้หรอT^T
“แกเป็นสัตว์เลี้ยงของใคร”
ดวงตาสีเขียวเข้มหรี่จ้องผมเขม็ง คำพูดมึงนี่ช่างมีสัมมาคาราวะกับรุ่นพี่เสียจริง ไอ้เด็กม.4นี่ ผมจะจำหน้ามันแล้วเอาไปฟ้องคิระ!
“เวสป้า! กูว่าไม่ต้องไปสนมันหรอกรีบๆไปหาไอ้แว่นนั่น ไม่ก็กระทืบเด็กนี่แทนแก้เครียดดีกว่า!”
เด็กพร่องมันเนยสิฟ่ะ!!
“คะ..คือ พวกพี่อยู่ม.6นะ”
ไอ้น้ำบอกเสียงอู้อี้แล้วมาหลบข้างหลังผม นอกจากมึงจะทิ้งให้กูเผชิญหน้ากับไอ้มืดตาเขียวนี่มึงยังทิ้งให้กูเป็นเกราะกำบังมึงด้วยนะ ซึ้งชิบT^T คิดในแง่ดีบางทีมันอาจช่วยระวังหลังให้ผมก็ได้...
“ฉันถามไม่ได้ยินหรือไง”
ผมเม้มปากแน่น ไม่ด้วยอยากจะกลัวนะ แต่หน้ามันดุเหมือนพวกอาหรับ หรือมันจะหลุดมาจากทะเลทรายกัน ผิวสีเข้มแต่ไม่ถึงกับดำมือแบบนิคโกร ตาสีเขียวมรกต หางจิกโค้งเหมือนดวงตาเหยี่ยว เส้นผมสีดำสนิทถูกหั่นจนสั้นดูทะมัดทะแมงเข้ากับบุคลิคเถื่อนๆดี
เออ! ไอ้เด็กนี่ชื่อเวสป้าสินะ จะได้จำไปบอกคิระ มึงโดนแน่>O<!
“....ป้า”
ผมเรียกชื่อมัน ดวงตาเหยี่ยวเบิกกว้างขึ้นพร้อมกับแผดเสียงดังก้องออกมาทำเอาผมกับไอ้น้ำสะดุ้ง
“แกเรียกใครว่าป้าวะ!!”
หา?
“ฉันก็เรียกนายว่าเวสป้าไง!” ผมแย้ง
“อย่ามาแก้ตัว!”
มันยกมือจับคอผมแล้วกดกระแทกกับต้นไม้
“โอ้ย!”
ไอ้เชี่ยน้ำกูนึกว่ามึงจะระวังหลังให้กู!! ไอ้สังข์!
“ใครเป็นเจ้านายแก!”
มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผม มึง! จมูกมึงจะแสกหน้ากูอยู่แล้วนะ!
“ไม่ตอบใช่มั้ย!”
ผมดึงข้อมือผมขึ้นมาก่อนจะออกแรงบีบแรงๆ
“เจ็บนะเว้ย!!”
ผมพลิกข้อมือข้างที่ผมสวมกำไลที่คิระให้ขึ้นมาดู มันแค่นเสียงหัวเราะในคอ ปล่อยมือจากแขนแล้วเลื่อนมาจับที่ใบหน้าผมแทน
“ทำอะไรวะ! ขยะแขยง!”
ผมบอกพลางเบือนหน้าหลบจากมือของมัน
“หึ”
ริมฝีปากชื้นฝังแนบไปที่คำคอผม ผมตกใจยกมือผลักมันออก มันใช้มือของมันแหวกหัวกับคอผมออกด้วยแรงมหาศาลจนผมรู้สึกเส้นประสาทที่คอชาไปเลย เสียงดูดเนื้อดังขึ้นรัวๆ มันขบเนื้อผมเล่นอย่างมันส์เมาเลยทีเดียว พอหน่ำใจก็ปิดฉากด้วยการเลียจากข้างคอขึ้นมายังใบหูของผม กัดติ่งหูเบาๆพร้อมกระซิบเสียงพร่า “ฉันรู้ว่าแกเป็นอะไรกับไอ้รุ่นพี่หน้าตายนั่น”
ผมผลักมันออกแรง ๆ ซึ่งมันก็ยอมถอยออกไปยืนห่างจากผมแต่โดยดี
“ถ้าคนนี้ยังไม่มีเจ้าของ ฉันก็ขอรับไปล่ะนะ”
มันเบี่ยงสายตาไปหาไอ้น้ำที่ยืนหวาดๆอยู่
“อย่ายุ่งกับเพื่อนฉัน!!” ผมร้อง
“หึ ระวังเจ้านายทำโทษเอาล่ะ” มันพูดยียวน
“กึด! ไอ้เวร!”
“ปากดีจริงๆ ชักชอบแล้วสิ”
มันเดินเข้ามาใกล้ผมอีกรอบพร้อมยกมือยันข้างต้นไม้ ก้มหน้าลงมาใกล้ผม
“ฉันจะใช้นายเป็นเครื่องมือบีบไอ้คิระ!”
มันยิ้มกวนประสาท หันหลังกลับไปหาพรรคพวกที่ยืนรออยู่แล้วมันก็หันกลับมาโบกมือให้ผมเล็กน้อยและทิ้งท้ายว่า
“ไว้เจอกันใหม่!”
ผมยกมือขยีๆน้ำลายเปียกๆที่คอกับหูแรงๆ บ้าเอ้ย! ไอ้เรื่องทำCPRยังพอเคลียร์ได้แต่ไอ้เรื่องนี้จะเคลียร์กับคิระยังไงวะ!
“ไอ้เซฟมึงขยี้ทำไม!”
ไอ้น้ำร้องอย่างตกใจแล้วรีบเข้ามาดึงมือผม
“มันแดงเถือกเลยนะมึง”
“ชิบหาย...”
ลืมเลยว่าห้ามขยี้ แต่ผมไม่อยากให้ร่างกายผมต้องแปดเปื้อนรอยของใครนอกจากคิระ
“ตกใจแทบแย่..นึกว่าจะโดนจับทำPetซะแล้ว” ไอ้น้ำบ่นเสียงอ่อย
“ไม่แน่หรอก แต่มันมีปัญหาอะไรกับคิระวะ”
“หือ?”
“...ไม่มีอะไร”
จะใช้ฉันเป็นเครื่องมือบีบคิระหรอ เหอะ! คิดหรอว่าฉันจะยอมง่ายๆน่ะ!
“ก่อเรื่องอีกแล้วววว”
ชายหนุ่มเจ้าของรอยยิ้มสุดเท่ห์วันนี้กลับทำหน้าเคร่งเครียด เขาบ่นลากเสียงยาวอย่างเบื่อหน่ายกับข่าวที่นักเรียนลาดตะเวนแจ้งมา
“จะเอาไงกับมันดี ตอนนี้มันลามไปถึงโรงเรียนฝั่งตะวันตกแล้วนะเว้ย”
หนุ่มลูกครึ่งบอกต่อแล้วลูบไฝใต้ตาเม็ดเล็กไปมา หลายวันมานี้เขาต้องนอนดึกจนหน้าหล่อๆเริ่มโทรมเพราะต้องคอยดูแลไม่ให้ “เจ้าพวกนี้” ออกไปก่อเรื่องตอนกลางคืน
“คาร์ล เมื่อวานมึงบอกพวกมันออกไปตีกับพวกที่ไม่ใช่นักเรียนใช่มั้ย!”
ดวงตาสีแดงเข้มเพ่งมองไปยังหนุ่มลูกครึ่งอีกรอบ
“อืม มันไปตีกับพวกเด็กเล่นยาในตรอกหนู”
“หวังว่าคงไม่ได้ไปรับยามาขายหรอกนะ เหอะ!”
“ก็ไม่รู้สินะ~”
ถึงคาร์ลจะทำเสียงตลกๆแต่คิระผู้มีใบหน้าเรียบเฉยก็ไม่สะทกสะท้านใดๆทั้งสิ้น
“กร่างไปทั่วเลย เฮ้อ~ แต่คนตามเคลียร์เนี่ยรุ่นพี่อย่างพวกกูทั้งน้านนนน”
คาร์ลบ่นแล้วเอนเก้าอี้ไปข้างหลัง
“ก็มันจงใจทำให้พวกเราเดือดร้อนเพื่อให้เรายอมทำตามที่มันขอน่ะสิ” หนุ่มหน้าสวยเสริมขึ้น
“ยกเลิกไปดีมั้ย ระบบรุ่นพี่รุ่นน้องเนี่ย~”
คาร์ลขยับยิ้มบางๆ ระบบรุ่นพี่รุ่นน้องที่สือทอดกันมาในโรงเรียนกำลังถูกสั่นคลอนด้วยเด็กม.4รุ่นใหม่ที่ไม่เห็นด้วยกับการที่รุ่นน้องต่องสยบต่อรุ่นพี่ รุ่นน้องต้องทำตามคำสั่งรุ่นพี่อย่างเคร่งคัดและรุ่นน้องม.4ไม่มีสิทธิ์ได้รับตำแหน่งใดๆในแก๊ง
สำหรับรุ่นพี่ กฎข้อสำคัญคือ ปกครองรุ่นน้องนั่นรวมทั้งการจัดการเคลียร์ปัญหาต่างๆที่รุ่นน้องทำไว้ตั้งแต่ประกาศสงครามยันหามรุ่นน้องส่งโรงพยาบาล รุ่นพี่ต้องดูแลและปกป้องรุ่นน้องด้วยความเท่าเทียมกัน
“กูก็เหนื่อย! แม่งเอ้ย! ขยันสร้างปัญหาจริงๆ! แล้วไอ้พวกสภานักเรียนกับครูแม่งจัดการกันเองไม่เป็นหรือไงวะ!” จอมฉุนเฉียวทุบโต๊ะปัง
“สภานักเรียนจะไม่ยุ่งกับกิจการในแก๊งค์ คุณเพื่อนไม่รู้หรอครับ” หนุ่มหน้าหวานบอก
“รู้เว้ย! แต่ไอ้เด็กพวกนั้นกูไม่นับมันเป็นคนของแก๊งค์!”
“ถึงจะบอกว่าไม่นับ แต่เด็กทุกคนที่เรียนที่นี่ก็เป็นคนของแก๊งค์ตั้งแต่วันแรกที่เรียนแล้วนะ”
“ต้องบีบไม่มันลาออกใช่มั้ย!!”
“ถ้าทำแบบนั้นปีนี้โรงเรียนเราคงไม่มีม.4เลยซักคน แถมปีนี้ม.4เป็นรายได้หลักของโรงเรียน เพราะรับเยอะที่สุดด้วย พวกครูคงไม่ยอมให้บีบมันออกหรอก”
“ถึงให้พวกกูมานั่งเช็ดล้างสิ่งที่แม่งทำแล้วก็เปิดตูดหนีสินะ...เวรเอ้ย!”
เพื่อนตัวใหญ่ระบายความโมโหโดยการเตะเก้าอี้ข้าง ๆ คาร์ลกับฟิลเตอร์ถอนหายใจแต่ไม่คิดห้าม ใครจะไปห้ามหมีควายบ้าพลังที่กำลังคลุ้มคลั่งได้กัน..
“คิระคิดว่าควระทำยังไงกันดีล่ะ”
ฟิลเตอร์ถามเสียงจริงจัง เจ้าของชื่อขยับตัวเล็กน้อยก่อนหันไปสบตาเพื่อน
“ต้องรักษากฎ”
คำตอบสั้นๆที่ทำเอาหมีบ้าเริ่มอาละวาดอีกรอบ
“ไอ้สาดดดดด กูเหนื่อย!! กูเบื่อ!! กูจะไปฆ่าแม่งให้หมดเลย!!”
“ใจเย็นๆก่อนสิ!” ฟิลเตอร์กระโดดคว้าตัวเพื่อนบ้าพลังเอาไว้
“เอางั้นหรอ ช่วยไม่ได้นะถ้าเป็นคำสั่งของหัวหน้าแก๊งค์~”
คาร์ลพูดเสียงกวน ๆ จงใจยั่วโมโหคิระ
“ตั้งแต่วันนี้ หยุดลาดตะเวน ฉันจะปล่อยให้มันก่อเรื่องให้ถึงที่สุดก่อน...”
ทุกคนแทบตกใจช็อกตายเมื่อได้ยินคำพูดยาวๆ ออกจากปากของคนที่เงียบที่สุด
“ก็ดีฉันจะได้พักบ้าง ค่อยตามเก็บงานที่หลังแล้วกัน”
คาร์ลขยับยิ้มมุมปากแล้วโบกมือลาการประชุม
“คิดอะไรรู้นะคิระ แบบนี้ไม่เหนื่อยกว่าเดิมหรอ”
คิ้วเรียวยาวขมวดแต่ไม่ได้ทำให้ใบหน้าสวยขี้เหร่แต่อย่างใด
“ช่างมันเถอะ! มันคงมีเหตุผลของมัน!” หมีร้ายตอบ
“ไม่เหมือนเฟียสเลยนะ ฮ่าๆ”
“.................”
“ไม่-เคย-มี-เหตุ-ผล-เลย”
“อยากตายใช่มั้ยมึง!”
“ฮ่าๆ”
คิระนั่งเงียบในระหว่างที่อีกสองคนกำลังก่อสงครามย่อมๆภายในห้อง การตัดสินใจครั้งนี้ถือเป็นการดัดหลังเด็กเคยตัวทั้งหลาย
................ปิดการประชุม................
++++++++++++++++++++++++
ปิดไม่ทันสิ้นเดือนแหงๆเลย ไม่เป็นไรๆ><
อยากรวมเล่มนิยาย Sulfur Love จังเลย
ไม่ได้ขายนะ หมายถึงอยากพิมพ์เป็นเล่มเก็บ
แต่พิมพ์เล่มเดียวต้นทุนสูง ฮือออออ
ต้องปรินเอง เย็บเอง รวมเองแบบทำมือแล้วล่ะT^T
-
คิระ นายวางแผนอะไรไว้อีกกก
-
มีเรื่องเพิ่มมาอีกสงสัยจะไม่จบง่ายๆนะเนี่ย
-
เพิ่งเข้ามาอ่านสนุกมากๆมีหลายคู่ด้วย
ชอบทุกคนเลย
+1 เป็ดนะค่ะ
-
งานเข้าเลยหนูเซฟ
-
22.3
ปลาทูน่า แคร็กเกอร์ เอ่อ... แคร็กเกอร์นี่แมวมันจะกินหรือเปล่านะ ผมเดินแกว่งเท้าเข้าไปในเซนต์โฮม่า ไม่ต้องเกรงอะไรมากหรอก พวกนั้นไม่มีใครกล้ากระโดดเฉาะหน้าผมแน่นอน เพราะอะไรน่ะหรอ เพราะผมมีของดีห้อยคอไว้ไง
“ปลอกคอนี่ศักดิ์สิทธิ์จริงๆเลยนะ^^;”
ผมลูบคลำปลอกหนังลื่นๆที่ลำคอตัวเอง ให้ตายสิ คราวที่แล้วเกือบซวยโดนคิระ.... เอ่อ นั่นแหละ-///- แต่พออธิบายได้ เรื่องที่คอแดงๆก็บอกว่ายุงกัด ถึงมันจะทำหน้าไม่เชื่อก็เถอะ ผมก็ใช้วิธี “อ้อน” เพื่อให้มันเบนเข็มไปสนใจอย่างอื่นแทน
“เหมี้ยวๆ”
ผมเรียกเจ้าเหมียวน้อยในกล่องไม้ เจ้าลูกแมวตัวสีขาวกรูกันออกมาร้องทักทายผมสามสี่ตัว ตอนแรกมันอยู่ในกล่องใส่ทีวีผมเลยให้คิระเอาไปเลี้ยงบ้านแต่คิระกลับบอกว่า
“ฮารุคุมบ้าน”
มันก็จริงตามนั้นแหละ อย่าว่าแต่แมวเลย หน้าผมมันยังไม่ปลื้มเลยแต่ผมชอบขนฟูๆของมันนะ><
“เอ้า! อย่าแย่งกันนะ”
ผมปูกระดาษเอสี่สองแผ่นต่อกัน เปิดกระป๋องปลาทูน่า ใช้นิ้วเขี่ยๆให้เนื้อมันกระจาย เจ้าลูกแมวขนฟูเดินเข้ามาดมๆเล็กน้อย มันค่อยๆเอาลิ้นออกมาชิมรส พอตัวแรกกินตัวที่เหลือก็กินตามและเกิดสงครามในที่สุด
“ไม่เอาน่า! แกอ่ะมานี่”
ผมอุ้มเจ้าแมวสามสีหนึ่งในนั้นเขยิบไปกินอีกฝั่ง สีพวกมันเริ่มชัดขึ้นแล้วนะเนี่ย ตัวก็ใหญ่ขึ้นมากเลย
“มิน่าว่าแมวหายไปไหน”
ร่างสูงโปร่งในชุดนักเรียนไร้ระเบียบยืนพิงต้นไม้ ดวงตามรกตหรี่มองผมก่อนจะเดินเข้ามาหิ้วหนังคอด้านหลังของลูกแมวที่กำลังกินทูน่าอยู่
“ว่าจะเอาไปโยนให้หมาที่บ้านฟัดเล่นซะหน่อยเชียว”
“นี่! บอกมันลงเดี๋ยวนี้นะเว้ย!”
ผมลุกขึ้นชี้หน้ามันแล้วเอื้อมมือไปคว้าตัวลูกแมว แต่มันดึงหลบ
“เอามา!!” ผมได้แต่พูด ผมกลัวมันเหวี่ยงลูกแมวแบบเมื่อกี้อีก
“ของนายหรอ”
“เอาคืนมา!”
“จุ๊ๆ ดุจังนะ”
“พ่อมึงเป็นจิ้งจกหรอ!”
ขึ้นแล้วนะเว้ย แมวมันเริ่มดิ้นร้องแง๊วๆแล้วด้วย!!
“ปากดีจริงๆนะ ตรงอื่นดีด้วยหรือเปล่า”
“เอาคืนมา!!!”
“คืนดีมั้ยนะ?”
กวนสนเท้าจริงๆเลยนะไอ้มืดเนี่ย!!
“เอาคืนมาเดี๋ยวนี้!!”
“ถ้าไม่คืนแล้วจะทำไม...จะเอาเล็บตะกุยหน้าฉันหรอ”
ไม่เล็บหรอก ตีนเลยดีกว่า
พลั่ก!
ผมถีบเข้าไปกลางเป้ามันจัง ๆ มันงอตัวเผลอปล่อยลูกแมวลงมา โชคดีที่แมวมีทักษะการหล่นที่ดีมันพลิกตัวกระโดดลงพื้นอย่างสวยงามแล้วรีบวิ่งเข้าไปในกล่องไม้
“กล้ามากนะ! อยากโดนจับถ่วงบ่อน้ำมันใช่มั้ย!”มันตวาดถาม
ตีงูต้องตีให้หลังหัก! ผมหยิบก้อนหินแต่งสวนก้อนใหญ่ขึ้นมาเงื้อขึ้นจะปาใส่มัน แค่ขู่น่ะแหละ
“จะทำอะไรของแก!!” มันร้อง
“รีบไปเดี๋ยวนี้เลยนะ! ไม่งั้นกูปามึงหัวแตกแน่ไอ้ป้า!”
“เรียกใครป้าวะ! ไอ้เตี้ย!”
“ไอ้เวร!”
เส้นประสาทผมลั่นดังกึก ผมโยนก้อนหินใส่ขามัน มันร้องโอดโอยด้วยสีหน้าเจ็บปวด
“แก!”
ผมผงะถอยหลังเมื่อมันลุกขึ้นมาทางผม แรงโน้มถ่วงได้ฉุดมันลงไปนั่งคุกเข่าสี่ขาที่พื้น ดวงตาสีเขียวเข้มจ้องมองผมอย่างเดือดโมโห สักพักเสียงโว้ยวายกับเสียงรองเท้าก็เคลื่อนเข้ามาใกล้
“เซฟเป็นไรหรือเปล่า!”
คิระถามผม ผมรีบจับน้องแมวยัดใส่กล่องแล้วย้ายไปยืนข้างคิระที่หายใจเหนื่อยหอบ
“คิระ! ไอ้ดำนี่มันจะทำร้ายแมว!” ผมรีบบอก
“ขี้ฟ้องซะจริง!”
ไอ้ป้าบ่นเสียงดังพร้อมจิ๊ปากเบ้หน้าใส่ผม หึ่ยยยยย!
“น้องเป็นไรหรือเปล่าครับ ขา...”
“ช่างแม่งเหอะ! ไอ้เด็กเวรนี่น่ะไม่ต้องไปสนมันหรอก”
ฟิลโดนไอ้หงอกขัด ตาแดงๆของไอ้หงอกจ้องไอ้เด็กป้านี่ราวกับจะเข้าไปฉีกทึ้งร่างมันให้กระจุยกระจาย หรือสองคนนี้มันจะมีเรื่องกันมาก่อน!
“ขอพี่ดูหน่อยนะ”
ฟิลรีบเข้าไปดูขาของไอ้มืด แต่ไอ้มืดนั่นกลับปัดมือฟิลออก
“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน! เจ้าสามัญชน!”
ฟิลหน้าเหวอไปเล็กน้อย ไอ้หงอกที่ยืนเป็นกระทิงดุเห็นแบบนั้นเลยสวนกลับไป
“งั้นมึงบินกลับไปรักษาที่บ้านมึงเลยนะ! อย่าให้เห็นว่าเดินเข้าโรงบาลไทยนะมึง!”
“ชักรำคาญล่ะปล่อยมันเถอะ ให้มันนอนให้ยุงแดกไปจบ!”คาร์ลพูดบ้าง
ว่าแต่คาร์ลมาอยู่ตรงนี้ตอนไหนกันเนี่ย เจ้าเด็กเวสป้ายืนขึ้นทุลักทุเล ผมสังเกตได้เลยว่าขาข้างขวามันผิดปกติ
“แกต้องรับผิดชอบ!”
ไอ้มืดหันมาทางผม ผมกระแซะตัวเบียดไปทางคิระหวังหาที่พึ่งพิง
“ค่ารักษาฉันจะออกเอง” คิระบอก
“อย่ายุ่ง! ไม่ใช่เรื่องของแกซะหน่อย!” มันบอก
“ทำไมไม่ต่อยปากมันเลยเล่า!” ผมแอบยุคิระเบาๆ
“เรื่องของPETคือเรื่องของเจ้านาย”
“เหอะ!”
มันทำเสียงขึ้นจมูก กอดอกทำท่าทียะโส โอ้ยยยยย! หมั่นไส้ ไอ้หงอกทำไมไม่ซัดมันซะทีวะ>O<!
“แค่สัตว์เลี้ยงจริงๆหรอ”
คิระขมวดคิ้ว เจ้ามืดทำสายตาเจ้าเล่ห์เหมือนงูไม่มีผิดเลย
“ไม่ใช่แค่สัตว์เลี้ยงจริงๆด้วย หึๆ”
“แล้วมันหนักส่วนไหนไม่ทราบ!!”
ผมตะโกน คือคิระจะเป็นแฟนกับกูแล้วมันผิดอะไร! เราคบกับมาจะสองปีแล้วด้วย!!
“งั้นก็ให้สัตว์เลี้ยงของแกรับผิดชอบกับสิ่งที่มันทำด้วยแล้วกันนะ”
คิระมองหน้าผมเล็กน้อย มันต้องด่าผมในใจแน่ๆเลย กูก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำมันบาดเจ็บให้มันมีข้ออ้างมาว้ากๆใส่มึงหรอกนะ แต่ไอ้เด็กนี่ไม่มีสัมมาคารวะเอาซะเลยนะ!
“รับผิดชอบยังไง” คิระถาม
เจ้างูเขียวขยับยิ้มโชว์เขี้ยวหรา ผมรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเลยแหะ
“มันต้องมารับใช้ฉัน!”
ว่าแล้วเชียว!
“ไม่ได้!”
“อ๊ะอ้าว จะปฏิเสธความรับผิดชอบหรอ เอ~ ฉันควรให้ท่านพ่อถอนหุ้นผอ.ในโครงการบ่อน้ำมันของเราดีมั้ยนะ ฉันชักอยากกลับไปบ้านเกิดแล้วด้วยสิ ให้พ่อหยุดให้เงินโครงการสร้างอาคารเรียนใหม่ด้วยดีกว่า เอาเงินไปเลี้ยงเสือยังดีกว่ากันเยอะ คุณหัวหน้าแก๊งค์ใหญ่”
ฟิลรีบเดินมาประชิดคิระแล้วกระซิบกระซาบ แต่ผมได้ยินเพราะอยู่ใกล้
“เอายังไงดี ผอ.ต้องเล่นเราแน่เลย”
“ยังไงก็ไม่ได้”
“คิระเอางั้นเลยหรอ ก็ได้ แต่เราอาจโดนพักการเรียนยกแก๊งค์เลยนะ”
“ฉันไม่สน”
“เฮ้อ~ ผอ.โรงเรียนเรานี่เห็นแก่ตัวจังเลย”
ไอ้มืดนั่นมันมีอิทธิพลขนาดนี้เลยหรอ มิน่าคิระกับคนอื่นๆถึงไม่เข้าไปกระทืบมันซะที ถ้าที่ฟิลบอกเรื่องอาจโดนพักการเรียน ผอ.โรงเรียนนี้เห็นแก่ตัวเกินไปแล้ว! ปีนี้ปีสุดท้าย คิระเวลาเรียนก็น้อยด้วยถ้าโดนพักการเรียนมีหวังซ้ำชั้นแน่!
“ฉันจะรับใช้แกก็ได้!!”
ผมโพ่งปากออกไป คิระหน้านิ่วบีบต้นแขนผมแน่นอ้าปากจะพูดแต่ผมก็ยกมือปิดปากเขาไว้
“แต่แค่ช่วงที่นายขาเจ็บเท่านั้น เข้าใจมั้ย”
“เหอะ แกมีสิทธิอะไรมาตั้งกฎเกณฑ์เองไม่ทราบ”
“บ่อน้ำๆ ถ้าฉันปรี๊ดขึ้นมาอีกจะเอามีดฟันขาแกก็คงไม่เป็นไรสินะ”
“แกรู้มั้ยฉันเป็นใคร!”
“ไอ้งูเขียว! ฉันชักจะยั๊วะอีกแล้วนะ คิระฝากแมวหน่อย”
ผมยัดกล่องใส่ลูกแมวให้คิระแล้วก้มลงไปหยิบก้อนหินขึ้นมาอีกรอบ
“สมองคงเสื่อมฉันจะช่วยเตือนความจำให้ดีมั้ย”
“หยุดเลยนะ!!”
“จะรับเงื่อนไขมั้ยล่ะ”
“ทำไมฉันต้องรับ!”
“ฉันเคยสงสัยว่าการทำให้คนเป็นหมันได้มันมีกี่วีธี...”
ผมพูดเนิบๆแล้วมองไปที่หว่างขาของมัน เหอะๆ ละเอียดไม่เหลือซากแน่ๆเลยนะจะบอกให้
“ตกลงๆ”
“เดี๋ยว! อีกข้อหนึ่ง”
“อะไรของแกอีก!”
“ฉันแตะตัวแกได้ แต่แกแตะฉันไม่ได้ เข้าใจ๋~”
มันขมวดคิ้ว ผมก็เลยลดก้อนหินในมือลงไป มันหนักแหะปล่อยทิ้งแม่งเลยดีมั้ย
“เออๆ”
จบสิ้นกันเสียที
“เออ อีกข้อ”
“............”
ข้อนี้สำคัญพอสมควรเลย
“ฉันจะรับใช้แกแค่หลังเลิกเรียนเท่านั้น ถ้ายอมรับฉันจะโยนหินเข้าดงหญ้าแต่ถ้าปฏิเสธฉันจะโยน.....”
ไม่ต้องอธิบายความมากมันรับยกมือขึ้นมาปิดหว่างขาตัวเองอย่ารวดเร็ว ผมเลิกคิ้วเล็กน้อย คราวนี้จบจริงแล้วล่ะนะ
“ทำบ้าอะไร”
คิระจ้องผมเขม็ง ผมยืนตัวลีบเป็นข้าวเกรียบอยู่มุมห้อง
“ก็...ฉันกลัวนายโดนพักการเรียน” ผมบอกมัน
“ช่างมันเถอะ”
ช่างมันหรอ! บ้าไปแล้ว แล้วที่เรามาติวหนังสือกันที่บ้านเพื่อไปสอบมหาลัยกันล่ะ! จะปล่อยให้ไอ้เด็กเวรนั่นมาทำให้มันพังหรอ
แปะ
ฝ่ามืออุ่นทาบลงบนหัวผม ผมชำเลืองมองใบหน้าเรียบเฉยดวงแววตาน้อยใจ
“เราจะเข้าม.เดียวกันไม่ใช่หรอคิระ”
“อืม”
“สัญญานะ”
ผมชูนิ้วก้อยไปตรงหน้ามัน มันส่ายหัวเบาๆไม่ยอมยื่นนิ้วมาเกี่ยวกับผม
“ไอ้ปลาตาย!”
“เด็กไป”
มันตอบกลับมา อะไรเล่านายเป็นคนสอนฉันเองแท้ๆนะ ใบหน้าผมถูกเชยขึ้นรับสัมผัสแผ่วเบาแต่อบอุ่น ผมเลื่อนมือไปขยุ้มแขนเสื้อรั้งร่างสูงใหญ่ให้กดจูบลงมาให้หนักกว่านี้อีก
หลายวันมานี้มีทั้งงาน มีทั้งติว ผมหัวจะระเบิดอยู่แล้ว!
“คิระ...”
ผมเรียกคิระเสียงเบา โอ้ยยย ไอ้ปลาตาย ถ้าฉันไม่บอกแกคงไม่รู้สินะว่าฉันน่ะ...
อดทนมาหลายวันแล้วนะเว้ย!
ผมซบหัวลงกับอกแข็งปัง ขยี้หลังมันแรงๆ หมั่นเขี้ยวชะมัด ทำซะทีสิวะ
“อ้อนอะไรเนี่ย”
เพิ่งจะรู้สึกนะไอ้บ้า!
“...ทำซะทีสิ”
มันเขินนะเว้ย ผมบุ้ยปากเอาหน้าไถเสื้อมัน
“ก็ได้”
ผมยิ้มบางๆอย่างเขินอายแล้วเขย่งเท้าจุ๊บปลายคางคิระ อ่า สูงได้แค่นี้เองอ่า
“คิระ ฉันอยากสูงเหมือนนาย” ผมบอก
“จะสูงไปทำไมล่ะ”
ผมย่นคิ้วสานปลาตะเพียน ไอ้สูง! แกสูงก็พูดได้สิ หึ่ย!
เหมือนมันจะรู้ว่าผมน่ะกำลังอารมณ์บูดมันเลยก้มลงมากระซิบต่อ
“ส่วนสูงไม่มีผมต่อแนวราบซะหน่อย”
ผมอยากจะถามออกไปว่าจริงหรอ? แต่ตาบ้านั่นก็สอนผมด้วยภาคปฏิบัติทันที นี่แกจะรีบไปไหนเนี่ย!
ช่วยไม่ได้นะผมก็ฟิตร่างกายมาเรียบร้อยแล้ว สองสามยกคงไม่เป็นไรหรอก
....คิดว่าผมจะบรรยายให้ฟังหรอ...
ผมไม่บอกหรอกว่าแฟนผมนี่เร่าร้อนขนาดไหน แบร่~
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ประเด็นคือพ่อแม่อยู่บ้าน....
ทำไมผู้ใหญ่ต้องสนใจเวลาเราเล่นคอมด้วยนะ
ยืนจ้องข้างหลังนี่ รู้สึกกดดันแปลกๆจนไม่กล้าคลิกเมาส์เลยT^T
-
ตอนนี้เซฟเป็นขาใหญ่สุดอ่ะ
-
ไอ้งูเขียวนี่มันเอาแต่ใจจริงๆ!!
-
ไหนว่าอัพวันเว้นวันไง ฮืออออออออออออออ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: รอรอรอ
-
ตอนที่ 23.1
สรุปว่าที่ไอ้หงอกไม่ชอบไอ้มืดนั่นเพราะมันก่อความวุ่นวายโดนการไปมีเรื่องกับโรงเรียนเขตอื่น ให้พวกรุ่นพี่ไปตามเคลียร์คดีแทน ทั้งหมดที่ไอ้งูเขียวนั่นทำก็เพราะ
...ต้องการยกเลิกระบบรุ่นพี่รุ่นน้อง...
แล้วทำไมไม่กระทืบมัน?
คิระบอกมันเป็นกฎ ถ้าจะสู้กับพวกเดียวกันเองทำได้แค่กรณีเดียวคือ ชิง PET
“พอแล้วม้างงงง ใส่ไรไปเยอะแยะ-o-”
ผมบ่นไอ้ปลาตาย มันเอาอะไรไม่รู้ยัดใส่กระเป๋าผมเต็มไปหมด
“เอาไว้ป้องกันตัว”
มันตอบกลับมาสั้นๆ แหม่ แค่พางูไปเลื้อยเล่นมันจะอันตรายอะไรล่ะ แล้วพ่อปลาตายของผมก็ถ่อมาแต่เช้าประตูบ้านผมยังไม่เปิดเลยด้วยซ้ำ มาถึงก็ไม่พูดไม่จาบุกเข้าห้องมาเฉยเลย
“แค่หนังสือเรียนก็หนักแล้วไอ้บ้า! มึงใส่อะไรลงไปเนี่ย>O<!”
ผมยั้งครีบไอ้ปลาตายไว้ มุดมือลงไปดึงของที่มันใส่ขึ้นมาดู
..เอิ่ม....
สเปรย์พริกไทย ที่ช็อตไฟฟ้า สนับมือ ประแจสารพัดประโยชน์+มีดสั้นในตัว ทินเนอร์ ไฟแช็ก
“จะให้เผานั่งยางมันหรอ-o-” ดูของที่มันใส่มา
“ถ้าทำได้ล่ะก็...”
ผมกระพริบตาปริบๆ เอาจริงดิ ทำไมมันทำหน้านิ่งวะเฮ้ย!!
“จะให้ฆ่ามันเลยหรอOoO!”
“เผื่อฉุกเฉิน”
“คิดว่าฉันจะราดใส่มันได้หรอ ราดใส่ตัวเองง่ายกว่า-_-”
มันปรือเปลือกตาลงเล็กน้อย อาการอย่างงี้มันต้องกำลังบ่นในใจว่า “กรรม” แน่ๆ จากประสบการณ์ผมอ่านท่าทีมันออก
“เอาปังตอใส่ไปดีกว่ามั้ง”
“ใส่อย่างอื่นให้แล้ว”
-o-!!
ผมรีบค้นในกระเป๋าทันที ผมสัมผัสโดนโลหะบางอย่าง รูปทรงเป็นตัวแอล มีรูด้วย
พรึ่บ!
“ปืนOoO!!”
ผมร้องเสียงหลง ไอ้ที่อยู่ในมือผมมันคือปืนสั้นครับท่าน! มือผมสั่นหงึกๆเป็นจังหวะสามช่า มันจะลั่นมั้ยวะ! ไม่เคยถือปืนด้วย!
“ปืนปลอม”
“ไอ้บ้า! นี่มันอันตรายนะเว้ย>O<!!”
“ไม่อันตราย”
“เอาคืนไปเลย>O<!”
ผมโยนปืนใส่ตักมัน
“เดี๋ยวมันลั่น”
มันทำหน้าตื่นเล็กน้อย (เล็กน้อยนี่คือทุกส่วนนิ่งหมดแต่คิ้วย่นลงมา 1 มิลลิเมตร)
“ของจริงป่ะเนี่ย>O<!” เดี๋ยวมาลั่นในบ้านนะเว้ย!
“ปลอม”
“แล้วตกใจหาเตี่ยมึงหรอ>O<!”
มันหยิบปืนปลอมขึ้นมาลูบๆคลำๆก่อนจะหันมาสบตาผม
“หยิบมาผิด”
หา-o-…
“ปืนจริง”
“หา!!!”
ผมกระโดดไปแอบหลังเก้าอี้ อันนั้นปืน...ปืนจริงๆ ไอ้นี่มันยากูซ่าชัดๆ!!
“เก็บให้ดีเลยนะ! เดี๋ยวมาดังเปรี้ยงป้าง”
มันยกปืนเล็งมาทางผม ผมเบิกตากว้างจะหลบก็หลบไปมันแล้ว นิ้วมันเนี่ยวไกแล้ว
“ไอ้คิระ! มึงจะฆ่ากูหรอห๊ะ! ว้ากกกกกกกก”
แกะ!
“ไม่มีลูก”
ตกใจหมด! ผมโงหัวขึ้นมาจากเก้าอี้หลบภัยแล้วมองไปทางมัน เริ่มคิดได้ว่า มึงรักกูจริงหรอเปล่า-_-
“แล้วทำไมต้องทำหน้าผิดหวังด้วยฟะ>O<!”
มันจะยิงผมจริงๆใช่มั้ยเนี่ย ไอ้ปลานี่เลี้ยงไม่เชื่องเลย!!
“ช่วยไม่ได้”
มันเก็บปืนลงกระเป๋าลึกลับไป ผมแอบเห็นลูกอะไรเขียวๆขรุขระๆด้วย น่ะ...นี่มึงเอาอาวุธสงครามเข้ามาในบ้านกูหรอเนี่ย-o-;;
“จะสายแล้วไม่ไปโรงเรียนหรือไง โฮม่าไกลจากบ้านฉันมากนะจะบอกให้!” ผมบอก
“ถ้ามีอะไรให้โทรหาฉัน” คิระพูดเสียงเรียบ
“รู้แล้วน่า จะรายงานวิต่อวิเลย เอ้า!”
“ไม่ต้องหรอก ติดเครื่องดักฟังไว้แล้ว”
ไอ้.....-o-!
“ติดไว้ตรงไหน!”
“ไม่บอก”
“คิระ>O<!!”
มันยกมืออุดหูเบือนหน้าหนี ดูมันเซ่>O<!! เดี๋ยวนี้หัดกวนตีนแล้วนะ!
“ไปแล้ว!”
ผมหยิบกระเป๋าเหวี่ยงขึ้นบ่า
“เดี๋ยว”
ตัวผมโดนฉุดลงไปนั่งบนตัก ไอ้ปลาตัวยักษ์วางคางเกยตื้นบนไหล่ผมพลางเอียงหน้ากระซิบข้างหูผม ไอ้ปลานี่นัวเนียแต่เช้าเลยนะ>////<
“ปืนไม่มีลูก”
“ก็ช่างปืนมันสิ! ไอ้กระเป๋านั่นน่ะ ถือดีๆเลยนะ เดี๋ยวระเบิด”
บ้านกูไม่ได้รวยแบบมึงนะ ถล่มเล่นก็มีปัญญาสร้างใหม่ได้อ่ะ!
“ทำลูกก่อนสิ”
มันกระชับแขนรั้งตัวผมเข้าไปเบียดชิดพลางส่ายจมูกโด่งๆไล้แก้มผมเบาๆ
“คิระ...”
นี่ต้องรีบไปโรงเรียนนะ อื้มมมม บากะ-///-
ผมสบตาเรียวรีสีเข้ม แรงดึงดูดที่วนเวียนใส่ร่างกายดึงผมเข้าไปไกล ผมจับมือใหญ่ไว้หลับตาปล่อยให้คนตรงหน้าฉกฉวยริมฝีปากอย่างว่าง่าย ลมหายใจร้อนๆปะทะริมข้างแก้ม เรียกเอาเลือดลมผมเดินไปทั่วร่าง เครื่องเริ่มร้อนแล้วสิ
“เซฟ! เดี๋ยวไปสายนะ.....ลูก-o-”
ผมมองไปยังประตูที่เปิดอ้า ผมบังเกิดเกล้าของผมก็เปิดปากอ้าไม่ต่างกับประตู
-o- <<<< พ่อ
OoO <<<< ผม
-_- <<<< คิระ
ปัง!
ปิดประตูเฉยเลยOoO!!
“พ่อ!”
ชิบหายล่ะ! ผมลุกจากเตียงจะวิ่งตามไปแต่คิระก็ดึงผมไว้
“ฉันรับผิดชอบเอง”
คิระเดินอาดๆออกไปจากห้อง ผมรีบตามลงไป ป่านนี้พ่อจะช็อกขนาดไหนแล้วเนี่ย ปัดโธ่! ไม่น่าเลย เพราะไอ้คิระคนเดียวเลย
“คุณพ่อครับ”
เฮ้ย!! เรียกพ่อเลยหรอ พ่อผมทำหน้าเหวอหนักกว่าเดิม
“เอ่อ.... ” พ่อผมอ้ำอึ้ง
ผมเลยสะกิดแขนคิระ
“เดี๋ยวเคลียร์เองน่า นายไปเหอะ”
“ฉันต้องรับผิดชอบ”
มันเข้าโหมดจริงจังแล้ว!! ผมถอยออกมานิด ๆ ถ้าเข้าโหมดนี้แล้วต้องเคลียร์ให้จบไม่งั้นไม่ออกง่ายๆแน่นอน แต่คือกูกำลังจะไปเรียนสาย....
“คุณพ่อครับ!”
“คะ..ครับ”
พ่อผมสะดุ้งตัวสั่น เฮ้ยนี่มึงจะคุยหรือจะแดกพ่อกูเนี่ย-o-;;
“ผมทำเซฟท้องครับ!”
-o- <<<< พ่อ
OoO <<<< ผม
อะ...อะไรของมึงO/////O
“ดังนั้น ผมจะขอรับผิดชอบโดยการทำหน้าที่สามีให้ดีที่สุดครับ!”
ผมวิ่งเข้าไปประคองพ่อที่ทำท่าจะเป็นลม ส่วนคิระก็ก้มโค้งตัวแบบจริงจังขั้นสุดยอด
“ไอ้บ้า! ทำบ้าอะไรของแกวะ>O<!”
“อย่าตะโกนสิลูก มันจะไม่ดีกับเด็กในท้อง”
...-o-….
พ่อครับ เราอยู่ด้วยกันมากี่ปี พ่อไม่เคยเห็นปิกกาจู้ผมเลยหรอ
“ผมเป็นผู้ชายนะพ่อ>O<!”
“...ลืม”
...-_-….
รู้สึก.... เอาเถอะผมจะปลอบใจตัวเองด้วยเพลงท่อนนี้แล้วกัน “ชีวิตแค่โดนทำร้าย”T^T
“เอาเป็นว่าค่อยมาคุยกันทีหลังเถอะนะ ตอนนี้ไปเรียนก่อน”
“ไม่ได้ครับ”
ไอ้ปลาตาย มึงงงงง-o-! จะให้พ่อกูหัวใจวายเลยหรือไง!
ปัง!
บานประตูถูกเปิดออก ผู้ชายใส่สูทสีดำตัวใหญ่โค้งทางคิระเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยออกมา
“นายน้อยครับ เรากำลังจะไปโรงเรียนสายแล้วนะครับ ถ้าไปสายอาจถูกพักการเรียนได้นะครับนายน้อย”
คิระปลายตามองไปทางลูกน้องที่บังอาจเสียมารยาทเข้ามา
“ฉันไม่ไปจนกว่าจะคุยจบ”
โคตรดื้อเลยยยยย>O<!
ผมมองไปทางลูกน้องคนนั้น เข้าออกไป แล้วกลับเข้ามาอีกรอบพร้อมกับผู้ชายชุดดำประมา4คน พวกมันเดินเข้ามาล้มหลังพ่อผมไว้ ผมเงยหน้ามองรอยบากบนหน้า คงจะผ่านศึกมาอย่างโชกโชนนะ-o-;;
“ขอโทษที่ลูกน้องผมเสียมารยาทครับ คิดซะว่าพวกนี้ไม่มีตัวตนแล้วกันนะครับ”
ไททัน 5 ตัว มึงบอกให้กูทำเป็นไม่เห็นงั้นเรอะ-o-!
“คุยกันต่อเถอะครับ”
พ่อผมกลืนน้ำลายเอื้อกๆ คงรับรู้ได้ถึงพลังงานกดดันที่แผ่ออกมาจากรอบห้อง
“ผมขออนุญาตคบกับเซฟนะครับ....คุณพ่อ”
มันพูดทิ้งท้ายด้วยเสียงเย็น ๆ พร้อมเปล่งออร่าสีดำทะมึนออกมา นี่มึงกดดันพ่อกูเรอะ-o-!
“เออ...คือ..”
“ผมไม่บังคับคุณพ่อนะครับ”
...แต่ถ้าไม่ทำตามผมก็จะถล่มบ้านนี้ด้วยอาวุธในกระเป๋า...
รู้สึกเหมือนประโยคเต็มๆมันคืออันนี้นะ-o-;;
“คิระ! อย่ามากดดันพ่อฉันสิ!”
“ไม่ได้กดดัน”
มันพูดเสียงจริงจัง...อืม ไม่กดดัน -_-
“นายน้อยครับเราควรไปโรงเรียนกันได้แล้วนะครับ”
ไททันพูดเสียงหนักๆกระแทกลงบนหัวพ่อผม นี่กลัวนายพี่ไปสายขนาดนั้นเลยหรอครับนั่นT^T
“ตกลงหรือไม่ตกลงครับ”
เหออออ ตายแล้วหูผมเป็นอะไร ทำไมผมได้ยินเป็น “ตกลงหรือตก.....ลง”
“เออ... พ่อไม่กีดกันหรอกนะถ้าเซฟจะคบใคร แต่ถ้าถึงขั้นแต่งงาน..ระ..เรามาคุยกันอีกทีนะ^^;”
ผมสังเกตว่าคิระเริ่มเทอร์มออฟโหมดจริงจังแล้ว พอใจแล้วสินะมึง-o-;
“แล้วผมจะมาใหม่นะครับ”
คิระยกมือไหว้แบบไทย ๆ แล้วพาลูกน้องเดินออกไปรอข้างนอก
“เซฟ...”
พ่อจับแขนผมแล้วกระซิบเสียงสั่นๆ
“ถะ...ถ้าแฟนลูกจะมาบ้าน..บะ...บอกพ่อก่อนนะ”
“ทำไมหรอ?”
พ่อผมเม้มปากเล็กน้อยเหมือนมันยากที่จะพูด พ่อยกมือปาดเหงื่อที่ไหลย้อยลงมาเป็นน้ำตก
ก่อนจะตอบผมกลับมาว่า
“...พ่อจะได้หนีทัน”
...คิระ มึงทำให้พ่อกูประทับใจถึงขั้นไม่อยากเจอมึงอีกเลย...
Well…Well
++++++++++++++++++++++++++++++
เมื่อวานทำไมไม่อัพ คือ....งอนอ่าา :hao5:
พรุ่งนี้อัพให้ต่อเลยล่ะกันนะคะ(2/07/57)
ที่โรงเรียนมัธยมมีพี่รหัสน้องรหัส(ปีแรก) เราจบแล้วก็เป็นพี่ให้ม.6
ครูบอกน้องจะเริ่มโทรวันนี้ โทรมาทีดึกเลย ได้น้องสองคนผู้ชายทั้งคู่
คิกๆ เหมาะเจาะจริงๆ หน้าตาแบ่งสายอย่างชัดเจน
:hao6:
ทำใจไม่จิ้นค่ะ สงสารน้อง จริงๆน้องเกรียนเกินไป555+(แต่พี่ก็เกรียน555+)
สรุปเกรียนยกสาย พี่ปล่อยมุกน้องช่วยตบ เยี่ยมมม :laugh:
-
Well well เหอๆๆ คิระ นายคงไม่รู้สินะ ว่า คนธรรมดา กลัว ไททันอ่าา 5555
-
ถึงขั้นต้องหนีกันเรยที่เดียว พ่อเซฟ
อย่างฮา!! 555+
แต่เซฟนี่สุดยอดนะ ต่อลองกับไอ้งูเขียวได้ดี(โหด)มาก~~~~~~
-
คิระ นายจะขอลูกเค้าหรือจะ ฆ่าพ่อเค้า แหมมม เข้มเกิ๊น พ่อตากลัวแล้วแนะ
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: ขอสองเลยได้ไหม อัพทีละตอนอารมณ์มันค้างงงงงงงงงงงง
-
ตามทันแล้วจ้าาา เยอะมากกกก หลายคู่มากกก
จุใจเลย ^^
ขอบคุณนะค่ะ
-
23.2
“เซฟ มึงเอาไปจ่ายเงินให้กูหน่อยสิ..”
ไอ้น้ำทำหน้าเขินๆ มันก้มตัวหยิบห่อผ้าอนามัยสีชมพูที่ระบุข้างซองว่า วันมามาก
“เอาไปทำไร-o-” ผมถาม
“กะ...ก็-///-”
มันยืนบิดซ้ายบิดขวาจนแห้งแล้วค่อยตอบผม
“บางทีก็รีบๆ ไม่ได้ทำความสะอาด...พะ..พอใส่กางเกงมันก็..-///-”
“แล้วทำไมไม่ทำความสะอาดก่อนวะ!”
“กะ...ก็มันO////O”
“อะไร”
“นอกสถานที่ไม่มีห้องน้ำนี่นา-o-////”
มึงไปทำกันตรงไหนฟะ ป่าละเมาะหรือไง -_-;
“มึงนี่นะ! ปฎิเสธแม่งไปดิ><”
“หือ... มึงคิดว่ากูยอมหรอ-_-”
“อ้าว”
“มันขืนใจกู>O<!”
เยี่ยม... กูยินดีด้วยตอนนี้ทุกคนในเซเว่นรู้จักมึงกันถ้วนหน้าแล้ว ผมตบบ่ามันเบาๆแล้วบอกด้วยเสียงเนิบๆว่า
“เมื่อกี้กูเห็นพ่อมึงเดินไปกดกาแฟด้วย”
“OoO;;;;”
ซีดครับ หน้ามันขาวซีดเสียยิ่งกว่ากระดาษ
“กูล้อเล่น^^”
“ไอ้เชี่ย>O<!”
มันฟาดงวงกลางหลังผมดังอั่ก! เชี่ย! กระดูกกูเลื่อนหมด
“ซื้อเองเลยกูไปล่ะ เสียเวลา!”
ผมเดินเชิดหน้าออกไปจากร้านมันก็รีบวิ่งตามผมออกมา
“มึงอ่า เล่นไรไม่รู้เรื่องT^T”
“เออ ๆ โทษล่ะกัน แล้วนี่มึงจะไปหาไอ้หงอกป่ะเนี่ย”
“เฟียสหรอO.o”
“เออสิคร้าบบบบ”
“เฟียสนัดไว้ร้านก๋วยเตี๋ยวแถมๆโรงเรียนอนุบาลอ่ะ-o-”
“คนละทางเลย แล้วมึงตามกูมาทำไมเนี่ย-_-”
“เอ๊ะ! คนละทางหรอOoO”
ชิบหาย ผมควรปล่อยให้มันเดินคนเดียวหรือเปล่าเนี่ย
“จะไปถึงร้านมั้ยเนี่ยมึงเนี่ย-_-”
“ถึงสิ><”
“ไปถึงร้านแล้วขากลับมึงต้องนั่งรถสายอะไรกลับบ้าน”
“สายอะไร? เอ๊ะO.o?”
ผมควักมือถือกดเลื่อนหาเบอร์ไอ้หงอกแล้วกดโทรออก ไอ้น้ำเห็นก็รีบแย่งมือถือผมไป
“ไม่ต้องโทรหรอก สายปอ.7ไง>O<”
ผลั๊วะ!
ผมโบกกบาลมันทีหนึ่งแรงๆ
“ปอ.7โพ่ง! นั่งไปหาพ่อมึงที่หัวลำโพงหรือไง-o-!”
“เอ้า! แล้วนั่งสายอะไรอ่ะ><~”
ผมส่ายหน้าหน่ายๆดึงมือถือกลับมาแล้วกรอกเสียงลงไป
“มารับแฟนมึงด้วย-o-!”
(น้ำเป็นอะไร!)
ปลายสายถามเสียงตกใจ
“โบทอกซ์เข้าสู่กระแสเลือดและกำลังจะกลายเป็นตัวแดกหญ้าในอีกไม่ช้า”
“ง่า~ กูไม่ใช่ควายน้าT^T”
(น้ำไม่ใช่ควายนะเว้ย! ทำไมแกเปรียบเทียบน้ำกับสัตว์ที่มีมันสมองแบบนั้น!)
“นี่เฟียสช่วยเราอยู่หรือเปล่าเนี่ยT^T”
ขำได้มั้ย โอ้ย! สงสารมันหว่ะขำเงียบๆในใจแล้วกัน ฮ่าๆ
“ให้มันรออยู่ที่เซเว่นกลางซอยเนี่ย มารับแล้วส่งมันกลับบ้านด้วย”
(เข้าใจแล้วเดี๋ยวจะรีบไป! ล่ามน้ำไว้ก่อนเดี๋ยวหลุดไปเพ่นพ่าน)
“เฟียสสสสสสTOT”
ผมวางสายหันกลับมามองเพื่อนผู้ปราดเปรื่องข้างๆ
“เดี๋ยวกูหาเชือกมาล่ามมึงก่อนเดี๋ยวหาย”
“ไอ้เชี่ย! พอเลยกูอยู่ของกูคนเดียวได้T^T”
“โอ๋ๆอย่างอนเดี๋ยวซื้อฟางให้กิน”
“บ้านมึงสิTOT”
“ไม่ชอบหรอ? งั้นหญ้าสดแล้วกันนะ^^”
“มึงเลิกตอกย้ำความอินโนเซนต์ของกูทีเถอะT^T”
อินโนเซนต์ แหม่... อ่ะพอๆไม่แกล้งมันแล้วสงสารหว่ะ ฮ่าๆ
“กูไปล่ะ”
“บายๆขอให้โดนช้างเหยียบตาย^^”
ให้เชี่ยน้ำ-*-
“ดูปากน้องเซฟนะครับ^^”
ผมเอียงคอชี้นิ้วไปที่ปากตัวเอง
“พ่อ-มุง-สิ”
“เชี่ย-*-”
ผมเดินลัลล้า วันนี้มีความสุขได้ด่าคน ไอ้น้ำเดี๋ยวนี้ก็กลัวสะโอ้ยไม่เบา ผมมองไปยังม้านั่งใต้ต้นไม้ริมถนน ร่างสูงใหญ่ของใครบางคนกำลังรอผมอยู่ ใบหน้าคมเข้มแบบตะวันออกกลางแลดูบึงตึ้งน่าเกรงกลัว พลันดวงตาสีมรกตหันมาสบผมริมฝีปากหยักลึกก็โพร่งออกมาทันที
“จะมาช้าไปไหนเจ้าทาส!”
“ทาสพี่แกสิ-*-”
ผมด่ามันออกอากาศแล้วเดินเลียบๆไปกระแทกเท้าใส่ผ้าพันแผลมัน
“โอ๊ย!!”
“อุ๊ยตาย! มองไม่เห็นเลยเหยียบเฉียวไปหน่อย^^”
“จงใจใช่มั้ย-*-”
“เปล๊า~ เจตนาล้วนๆ”
“แก!”
“เอ้า จะวันนี้จะไปไหน!”
ผมถามมันแล้วไล้ตามองดูสภาพของมัน
“ขาก็ไม่ดีเจือกอยากเที่ยวอีกนะ ไม่เจียมสังขารเลยนะ-*-”
“เพราะใครกันเล่า!”
“แกน่ะแหละไม่ต้องโทษใคร! จะไปก็รีบไปชักช้าอยู่นั่นแหละ!”
ผมยืนกอดอก มันกระฟัดกระเฟียดค่อยๆพยุงตัวจากม้านั่งขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล
“ไม่มีไม้หรือไง-o-”
“ไม่ได้เจ็บขนาดนั้นซะหน่อย!”
ข้อเท้าขนาดพันแล้วยังนูนยังกับลูกมะกูดเลยตาตุ่มมันน่ะ
“ล้มฉันไม่ช่วยนะ กระทืบซ้ำนะจะบอกให้”
“ไม่คิดจะรับผิดชอบเลยหรือไงแก”
“เออ จะคิดซะว่าแบกควายไปไถนาล่ะกัน”
“-_-?”
หน้ามันดูอึนมาก ไม่เข้าใจหรือไงว่าด่ามันอยู่
“ควายใช้ไถนาหรอ นานี่คืออะไรหรอ”
กรรม เป็นอันว่าคำด่าเซทนี้ผมจะยกลงกรุแล้วกัน
“นาก็พื้นที่ปลูกข้าว ต้องใช้ควายลากคันไถทำให้ดินซุยๆแล้วค่อยหว่านเมล็ดข้าวไง”
“อ่อ คันไถคืออะไรหรอ”
“ก็คือคันไถไง”
“หือ? มันเป็นยังไงหรอ”
“Googleเลย”
“พิมพ์ยังไง”
กูหาให้ก็ได้!! ผมเอามือถือมาเปิด ๆ ให้มันดู มันทำหน้าตื่นตะลึงราวกับเห็นสิ่งมหัศจรรย์
“สุดยอดไปเลย ฉันจะให้พ่อซื้อ!”
.....จ้า-_-
“ไปได้แล้ว”
มันขยับตัวเดินลากขาตามผม สรุปใครเป็นคนเกริ่นว่าจะไปเดินเล่นวะเนี่ย เดินตามเฉยเลย
ผมแอบมองท่าทางสุขุมที่ดูเป็นผู้ใหญ่ของเขา ออร่ารอบๆตัวเขาบ่งบอกถึงความเป็นผู้นำอย่างชัดเจน ไม่แปลกที่จะมีพวกนักเรียนรุ่นเดียวกันเป็นลูกน้อง แต่ผมก็ยังสงสัยอยู่ว่าทำไมถึงอยากจะล้มระบบรุ่นพี่รุ่นน้อง
“นี่ๆ”
มันตวัดตามองผม
“ทำไมนายถึงอยากให้ยกเลิกระบบพี่น้องล่ะ”
“เจ้านายฝากมาหรอ”
“เปล่า อยากรู้”
มันนิ่งไปครู่หนึ่ง คงกำลังกลั่นกรองคำตอบในหัวก่อนจะพูดออกมา
“ยุคสิทธิเท่าเทียม ฉันไม่คิดว่าการอยู่ใต้การปกครองของคนอื่นเป็นเรื่องที่พึงปฏิบัติ”
“แล้วที่นายทำกับพวกเพื่อนนาย ทำตัวเหมือนเป็นหัวหน้านั่นเท่าเทียม?”
“ฉันไม่เคยบอกว่าฉันเป็นหัวหน้า ไม่ได้ให้พวกนั้นทำตามที่ฉันสั่งซะหน่อย พวกนั้นยินดีทำ แต่ถ้ามีข้อโต้แย้งฉันก็ยินดีรับฟัง”
“คิระก็รับฟังเหมือนกันทำไมนายไม่ลองไปพูดดีๆกับเขาล่ะ”
มันเชิดใส่ผม เออ ดีนะมึง
“ฉันไม่เห็นว่าระบบรุ่นพี่รุ่นน้องดูแย่ตรงไหน”
“ทุกตรง!”
“ยังไง!”
“เอาเปรียบรุ่นน้อง วุ่นวายน่ารำคาญ ชีวิตใครชีวิตมันทำไมต้องจำกัดให้ทำตามกฎที่พวกมันตั้งไว้ล่ะ”
“บางทีนายอาจจะไม่รู้ว่าระบบนี้มันสำคัญกับนาย”
ผมมองหน้ามันนิ่ง มันเคยรู้บ้างหรือเปล่าว่าไอ้ที่ว่าเอาน่ารำคาญก็คือพวกที่ชอบสร้างปัญหาให้คนอื่น ตอนแรกผมก็ไม่สงสัยหรอกนะว่าทำไมคิระถึงชอบทำหน้าเครียดและถอนหายใจเวลาพูดถึงรุ่นน้อง แต่ตอนนี้ผมเริ่มสงสัยแล้วล่ะ ไอ้คนที่แหกกฎไปทำร้ายชาวบ้านนี่แหละตัวน่ารำคาญ!
“ฉันไม่รู้นะว่าทำไมนายถึงไม่โดนพวกอริกระทืบตาย ทั้งที่นายน่าจะโดน”
“พูดงี้หมายความว่าไง!!”
“แล้วนายไปตีกับใครมาบ้างล่ะ”
“ก็ไอ้พวกโรงเรียนฝั่งตะวันตก”
ไอ้โหดพวกนั้นน่ะหรอ!! เคยลงข่าวเชียวนะเรื่องตีอริจนปางตาย และไปตายที่โรงพยาบาลจริงๆ แต่พวกเยาวชนกฎหมายเลยทำอะไรไม่ได้มาก
“ข้ามไปตีถึงโน่นเชียว! นี่บ้าหรือเปล่าไปสร้างศัตรูน่ากลัวแบบนั้น!”
“กลัวหรือไง เจ้านายแกมันอ่อนหัดเก่งแต่ในถิ่นตัวเอง!”
“โรงเรียนฝั่งตะวันตกกับตะวันออกเขาไม่ล้ำเขตกัน! และนายกำลังทำให้คนอื่นเดือดร้อน!”
“เดือดร้อน? คนอื่นเกี่ยวอะไร?”
“เวลาเอาคืนมันไม่สนหรอกนะว่าใครเป็นใคร ถ้าโรงเรียนเดียวกับศัตรูก็ฝากเอาคืนได้หมด!”
“ฉันไม่เห็นจะมีใครเป็นอะไร เพื่อนฉันก็ยังอยู่ดีทุกคน ในโรงเรียนก็ไม่เห็นมีอะไรซะหน่อยทำเป็นรู้ดี!”
ทำไมล่ะ? ไม่มีอะไรเลยหรอนึกว่าฝั่งนั้นจะมาเอาคืนซะอีกน่าแปลกจัง
“สงสัยจะกลัวเลยไม่กล้าเอาคืนล่ะมั้ง! อ่อน!”
ไอ้หมอนี่ผมก็ยังไม่เห็นฝีมือมันหรอกว่าจะเก่งขนาดไหน แต่มันเก่งถึงขั้นทำให้ฝั่งตะวักตกกลัวเลยหรอ แบบนี้คิระไม่ลำบากแย่หรอกหรอเนี่ย
“ไม่เจอกันซะนานเลยนะมึง”
เสียงลั่นกระดูกสลับกับเสียงหวดไม้เบสบอลไปมา ผมยืนนิ่งมองผู้ชายตัวใหญ่ 5-6 คนที่ยืนขวางทางอยู่ มือผมควานจับสายกระเป๋าเป้ไว้แน่น ลางสังหรณ์บางอย่างเตือนให้ผมรู้ว่าไอ้พวกนี้คงไม่ได้แวะมาทักทายเราเฉยๆแล้วกลับบ้านไปกินนมแม่แน่นอน
“โอ๊ะโอ่~ มีเพทกะเขาด้วยหรอเนี่ย”
นิ้วสกปรกลูบลงข้างใต้คางผม ผมรู้สึกคลื่นไส้จนต้องปัดมันออก
“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน” ผมบอกเสียงเรียบ
“ปากเก่งเหมือนเจ้านายเลยนะ หึๆ”
ผมเหลือบมองไอ้คนที่มันพูดถึง จริง! ไอ้งูเขียวนี่ปากเก่งใช้ได้เลย
“ไหนๆก็เจอแล้วเรามาเคลียร์บัญชีเก่ากันหน่อยดีกว่า ว่าแต่ไอ้ลูกกระจอกแกหายไปไหนหมดวะทิ้งไอ้ง่อยอย่างแกไว้คนเดียว จะดีหรอ~”
“ฮ่าๆ ไม่เป็นไรหรอกก็มีเพทคอยเก็บศพให้อยู่แล้ว”
“แต่เพทมันก็ท่าทางใช้ได้นะ ดูน่ารักไม่หยอก หรือว่าจะเคยมาแล้วกันนะ”
ไอ้เวรพวกนั้นพูดคุยกัน นึกว่าจะรอด ทำไมรู้สึกว่าผมก็โดนเล็งวะ!
“จะรุมคนเจ็บแบบนี้มันไม่แฟร์เลยนะ!” ผมบอก
“จะให้กูรุมมึงมั้ยล่ะ! แต่กูไม่กระทืบมึงหรอกนะ....จะทำอย่างอื่น”
เชี่ยจริงๆ ทำไมกูต้องโดนจ้องด้วยสายตาลามกแบบนั้นด้วย ขยะแขยงขนลุกไปหมดแล้ว!
“จะเคลียร์ก็เคลียร์กับฉันคนเดียว! คนอื่นไม่เกี่ยว!”
เวสป้าเดินเข้ามาบังตัวผมไว้ ผมมองมันอย่างกังวลใจ มันจะไหวหรอขาก็เจ็บแบบนี้
“ทำเป็นเก่งนะมึง!”
พลั่ก!
เวสป้าถูกต่อยล้มพุ่งลงบนต้นไม้พุ่มตัด ผมตกใจ พอประคองสติได้ก็รีบวิ่งเข้าไปประคองแต่แขนผมก็ถูกกระชากปลิว
“ปล่อยนะ!”
ผมดิ้นสลัดแขน แต่ไอ้นักเรียนฝั่งตะวันตกก็ไม่เลิก มันแลบลิ้นเลียปากจ้องหน้าผมประหนึ่งว่าตัวผมกำลังจะเป็นอาหารจานเด็ดที่มันจะลิ้มชิมรส
“ไม่เคยลองผู้ชายหว่ะ แต่น้องน่ากินจังเลยหว่ะ ฮ่าๆ”
น้องพ่อมึงสิแหกตาดูดาวกูซิ! ผมด่ามันแน่ไม่ถ้าติดว่ามันอาจจะหักแขนผมน่ะ!
“เล่นอยู่ได้”
ผู้ชายสวมเสื้อกล้ามทับด้วยเสื้อเชิ้ตแขนพับ ผมสั้นเกรียนติดหัวท่าทางดูมีอำนาจเดินอาดๆเข้ามา ให้ผมทายคงจะต้องมีตำแหน่งสูงกว่าไอ้พวกนี้ เพราะแค่พูดเสียงเรียบๆคนอื่นยังพากันหยุดหมดเลย
“ฉันบอกให้เอาตัวมันไปเฉยๆไม่ได้ให้จัดการมันตรงนี้” ผู้ชายผมเกรียนพูดต่อ
“ก็มันทำเป็นเก่งก็เลยทนไม่ไหวซัดมันไปที!”
พลั่ก!
หมัดหนักๆถูกเหวี่ยงใส่คนที่ต่อยเวสป้า ไอ้ตัวใหญ่นั่นกระเด็นลงไปนอนกองที่พื้น ผมมองหน้าคนหัวเกรียนอย่างเหวอๆ นี่มันซัดพวกเดียวกันทำไมล่ะเนี่ย!
“ฉันสั่งแค่ไหนก็ทำแค่นั้น”
ดวงตาเรียวรีสีเหลืองอำพันเหลือบมองมายังผม ผมสะดุ้งตัวถอยหลังเอาไอ้ยักษ์ข้างหน้าเป็นี่กำบัง ในเมื่อมึงฉุดกูมามึงต้องรับผิดชอบกูด้วย หัวหน้ามึงเดินมาหากูแล้ว>O<!
“นั่น?”
มันจ้องผม ไอ้ยักษที่จับแขนผมก็พยายามดึงผมออกมายืนรับลม ผมก็หมุนๆไปอยู่หลังไอ้ยักษ์ นี่หมุนจะครบ 180 องศาแล้วนะพอเถอะ!
หมับ!
วืด~
หัวหน้าใหญ่ดึงแขนผมวืดเดียวผมก็ออกมาอะโลฮ่าอยู่เบื้องหน้ามัน ผมควรกล่าวทักทายมันมั้ย ไอ้ยักษ์นั่นมันทำนอกเหนือคำสั่งหรือเปล่าวะ ละ...แล้วผมจะโดนแบบคนเมื่อกี้มั้ยเนี่ยOoO!!
“จะต่อยฉันหรอOoO!”
อย่า! ขอร้องไม่อยากจัดฟันมันแพง
“นายทำเกินคำสั่ง”
ชิบหาย... มันมองไปทางไอ้ยักษ์ที่ฉุดผมเสร็จก็มาจบประโยคที่หน้าผม อย่าต่อยกูนะ><
มันล้วงมือเข้าไปในกางเกง เหมือนจะหยิบอะไรออกมา ผมถอยเท้าออกมาห่างๆ มีดหรือเปล่า ถ้ามีดเผื่อจะดิ้นหนีทัน
พรึ่บ!
อมยิ้ม?
ผมกระพริบตาปริบๆ หน้าตาน่ากลัวชิบหายแต่พกอมยิ้ม โลกนี้มันอะไรกันเนี่ย! แถมรสสตอว์เบอร์รี่ด้วยนะOoO!
หรือมันจะเป็นอาวุธชนิดหนึ่ง! มันเอาจะเอาอมยิ้มแทงตาผมก็ได้!
“รับไปสิ”
คะ...ใครจะกล้ารับ ผมส่ายหัวดิกๆ มันส่งสายตาพิฆาตประมาณว่า “รับอมยิ้มหรือรับโลงดีคะ~” ขอส่คะเพื่อลดความน่ากลัวระดับบอสหน่อยเหอะ-o-;;
“จิม ฉันโทรเรียกฝั่งโน่นให้เรียบร้อยแล้วนะ”
“อือ”
ผู้ชายคนนี้ชื่อจิมหรอ
“รับซักที” เขาหันมาพูดกับผมต่อ
“คะ...คือไม่เอาได้..มะ”
ผมทำหน้าเคร่ง เออ ขืนกูเรื่องมากๆกว่านี้มันคงตบหัวหลุด ผมเลยจำใจรับอมยิ้มไปอย่างฝืนๆ
“บอกมันด้วยว่าเพทมันอยู่กับฉันแล้ว”
เอ๊ะ! เพทมัน? มันนี่หมายถึงคิระหรอ!
“นี่นายโทรเรียกคิระหรอ!!” ผมโพร่งถามออกไปอย่างตกใจ
มันกระตุกยิ้มเหยียดยาวที่มุมปากก่อนจะตอบผม
“ใช่ รอดูมันตายต่อหน้าได้เลย ถือว่าเป็นโชว์เด็ดๆที่ใช้แลกกับลูกอมนั่นแล้วกัน”
“เอาคืนไป!”
ผมยื่นคืนให้มัน มันส่ายหัวเล็กน้อยแล้วพูดต่อ
“ไม่รับคืน เอาล่ะเสียเวลามามากแล้วไปกันได้แล้ว”
มันปล่อยแขนผม ลูกน้องข้างๆก็เข้ามายืนซ้อนข้างหลัง ผลักให้ผมเดินตามเจ้าหัวหน้านั่นไป
“ครั้งนี้ฉันจะคิดบัญชีทั้งแกและรุ่นพี่แกให้สาสมเลย”
หมอนั่นพูดกับเวสป้าที่โดนหิ้วปีก ผมชักใจคอไม่ดีแล้ว คิระไปหาเรื่องเจ้าพวกนี้ด้วยเหรอเนี่ย! บ้าจริง! ทั้งที่ไม่ให้รุ่นน้องไปหาเรื่องใคร ตัวเองกลับทำซะเองหรอเนี่ย! ไอ้คิระบ้า!
++++++++++++++++++++++++++++
น้องมายืนจ้องข้างหลังตอนลงนิยาย คือมันเข้ามาเฉยเลย
จ้องให้มันเดินออกไปเองก็ไม่ไป
:katai1:
-
เตรียมบู๊แหลกกก
-
งานเข้าเลยเซฟ 5555
รอให้คิระมาช่วย จะเป็นไงย้างเนี่ย
-
23.3
รถยนต์สีดำจอดเทียบปิดตรอกแคบเป็นเชิงเตือนให้ผู้ผ่านไปมารู้ว่าไม่ควรย่างกายเข้ามาในตรอกแห่งนี้ รถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่สองคันจอดต่อท้ายรถคันหน้า ร่างของผู้ชายสูงโปร่งเริ่มทยอยลงมาจากรถ ด้านซ้ายเป็นชายหนุ่มผมสีน้ำตาลยามปกติดูสุภาพเรียบร้อยและยิ้มแย้มแจ่มใสแต่ตอนนี้กลับดูเงียบขรึม ถัดมาเป็นหนุ่มลูกครึ่งร่างสูงใบหน้าแผงแววขี้เล่นกำลังเกาะไหล่ผู้ชายหน้าดุดันเจ้าของนัยน์ตาสีเลือด
“นั่งรอดูตรงนี้เงียบๆเข้าใจมั้ย”
ผู้ชายร่างยักษ์จุ๊ปากเหลือบตามองร่างสูงที่เดินอาดๆเข้ามาอย่างไม่เกรงกลัวคนจำนวนนับยี่สิบร่วมที่ยืนล้อมอยู่รอบกำแพง
ดวงตาโฉบเฉียวมีประกายลุกโชน มองตรงมายังผู้ชายตัวใหญ่ผู้กำลังยกมือลูบเส้นผมเตี้ยเกรียนแนบหัว จิมขยับปากทักหัวหน้าแก็งค์โรงเรียนสีทมิฬด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ
“ไม่ได้เจอกันนานนะ”
อีกฝ่ายไม่ตอบเพียงแต่คงสีหน้าเรียบเฉยเป็นเอกลักษณ์ หนุ่มผมสกินเฮดยักไหล่เล็กน้อยเขาไม่ได้คาดหวังจะได้ยินเสียงตอบกลับจากอีกฝ่ายอยู่แล้ว
“เซฟอยู่ไหน” คิระถามเสียงหนักแน่น
“ถามหาสัตว์เลี้ยงก่อนเลยหรอ โน่น! นั่งกินอมยิ้มอยู่”
มือสำรองของจิมเบนหน้าไปทางผู้ชายร่างเล็กที่ถืออมยิ้ม ดวงตาสีเข้มตกลงเล็กน้อย ในสถานการณ์แบบนี้คนที่มีอารมณ์มานั่งกินอมยิ้มได้คงมีแค่PETของเขาล่ะมั้งที่ทำได้
“คิระ!!”
เซฟพุ่งตัวจะไปหาคิระ ผู้ชายสองคนที่ยืนกำกับด้านข้างรีบตะบบดึงไหล่เล็กตรึงไว้กับที่
เหมือนจะลืมใครไปอีกคน เจ้าของเส้นผมสีแปลกเบี่ยงสายตาออกจากรุ่นน้องแดนทะเลทราย เขาหันไปคุยกับเพื่อนผู้ควบตำแหน่งหัวหน้าด้วยเสียงไม่พอใจ
“กูไม่ช่วยมันได้มั้ย!”
คิระปลายตามองเพื่อนตัวเอง
“การช่วยรุ่นน้องเป็นหน้าที่ของรุ่นพี่”
“มันเคยนับเราเป็นรุ่นพี่?”
เด็กหนุ่มผู้ถูกกล่าวถึงนิ่วหน้าแสดงอาการไม่พอใจเช่นกัน
“วันนี้หวังว่าจะเป็นครั้งสุดท้ายนะครับ ผมเบื่อที่จะต้องข้ามมาเหยียบถิ่นคนอื่นแล้ว” ฟิลเตอร์เอ่ยขึ้น
“เหอะ! กลัวจะโดนกระทืบตายหรือไง” ฝั่งตะวันตกเย้ยหยัน
“ก็กะเอาให้ตายนะ พอไม่ตายมันก็กัดไม่ปล่อยแบบนี้~”
คาร์ลทำเสียงล้อเลียนจนอีกฝ่ายเริ่มเคาะกำแพงปลุกระดมกำลัง ฝ่ายโฮม่าที่มาสบทบเดินแทรกตัวมายืนเป็นแบ็คกด้านหลังข่มกำลังฝ่ายตรงข้ามบ้าง
“นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย ฉันจะขอคิดบัญชีเรื่องที่พวกนายทำและเรื่องที่รุ่นน้องนายทำ” จิมประกาศ
“ตกลง” คิระตอบกลับ
“เรื่องนี้พวกแกไม่เกี่ยว! อย่ามายุ่งได้มั้ย!”
เวสป้าตะโกนเสียงดัง หัวหน้าฝั่งตะวันตกเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย
“นี่แกไม่รู้กฎโรงเรียนแกเลยหรือไง”
เวสป้าทำหน้างงเช่นเดียวกับเซฟที่เบิกตางงๆ มองรุ่นพี่รุ่นน้องโรงเรียนขาวดำไปมา
“รุ่นพี่ต้องรับผิดชอบเรื่องที่รุ่นน้องก่อไว้ ไม่ว่ารุ่นน้องม.4จะไปตีกับโรงเรียนไหน ถ้าต้องการชำระแค้นคืนต้องท้ารบกับรุ่นพี่เท่านั้น” ฟิลเตอร์อธิบายด้วยน้ำเสียงเหมือนอัดอั้นมานาน
“และตอนนี้เราก็กำลังทำเหมือนทุกๆครั้ง คืนการตามชดใช้หนี้แทนแก” คาร์ลเสริม
ดวงตาสีอ่อนของฟิลเตอร์ฉายแววหดหู่และเหนื่อยล้า ไม่ต่างกับคาร์ล คิระหันไปสบตาเพื่อนเป็นเชิงบอกว่าอย่าทำหน้าอย่างนั้นเลย เพราะยังไงเรื่องเหล่านี้...
“มันเป็นหน้าที่ของรุ่นพี่”
เฟียสพูดเสียงเรียบนิ่ง รุ่นน้องตัวดีเสหน้าหลบสายตาที่มองมา ทุกๆครั้งที่เขาออกไปก่อเรื่องสิ่งที่เขาหวังคือให้พวกโรงเรียนอื่นมาแก้แค้นคืน ทุกๆครั้งที่ได้รับชัยชนะนั่นหมายถึงเพื่อนร่วมทางจะเชื่อมั่นในตัวเขามากยิ่งขึ้น หลงระเริงว่าพวกอริเกรงกลัว เป้าหมายที่จะล้มระบบรุ่นพี่รุ่นน้องคงบรรลุในไม่ช้า ในเมื่อพวกเขาแข็งแกร่งขนาดนี้
..แต่ทั้งหมดกลับไม่ใช่...
“ห้ามใช้อาวุธ ฉันอยากวัดฝีมือ”
ฝั่งตะวันตกปลดอาวุธ สัญญาณมือสับลงเป็นธงประกาศการโจมตี
ฝุ่นละอองสีเทาจากพื้นถนนพวยพุงขึ้นในอากาศ มันเป็นตัวแทนของควันคุกกรุ่นแห่งสงครามลูกผู้ชาย เสียงหมัดกระทบเนื้อลั่นดังฟังดูน่ากลัวตักสลับกับเสียงกระดูกลั่น ร่างของใครบางคนถูกหมัดเหวี่ยงใส่จนล้มระเนระนาด เสียงคำรามร้องด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัสดังระงมราวกับที่นี่เป็นโรงฆ่าสัตว์ก็ไม่ปาน
หัวหน้าสองฝ่าย อสูรกายแห่งเขตตะวันตกและซามูไรเยือกแข็งผลัดกันออกมาหมัดสู้กันอย่างสูสี ฝ่ายฉายาอสูรเหวี่ยงหมัดซัดเข้าใบหน้าเรียบเย็นหากแต่พละกำลังอย่างเดียวคงไม่พอสำหรับซามูไรที่คล่องแคล่วว่องไวในการหลบหลีก
“คิระ!! ”
ร่างเล็กร้องตะหนกเมื่อชายคนรักถูกซัดเข้าที่กลางท้องจนตัวงอ ถึงแม้คิระจะสามารถสวนกลับไปได้แต่ก็ไม่ได้ทำให้เซฟเบาใจขึ้นเลย
“เพราะนายคนเดียว!! ทำให้คนอื่นต้องมาเดือดร้อนแบบนี้!! นายจงใจที่จะให้มันเป็นแบบนี้อยู่แล้วใช่มั้ย!!”
เสียงตำหนิด่าทอพรั่งพรูออกมาจากริมฝีปากบาง ใบหน้าใสแดงเข้มโกรธจัดจนเส้นเลือดปูนโปนออกมา หนุ่มอาหรับเม้มปากแน่นกล่าวสวนกลับไปยังผู้ดูแลบ้าง
“ฉันไม่ได้อยากให้มันมารับผิดชอบซะหน่อย!!”
“เพราะพวกเขาเป็นพี่ยังไงล่ะ!! เขาถึงรับผิดชอบทำหน้าที่รุ่นพี่! ถึงแม้นายจะไม่เคยเคารพเขาเลยก็ตาม!! นายเอาแต่อยากจะล้มระบบนี้!! ตอนแรกฉันไม่เขาใจนายหรอก! แต่ตอนนี้ล้มไปซะก็ดีคิระจะได้ไม่ต้องมารับผิดชอบแทนรุ่นน้องเลวๆแบบนาย!!”
ราวกับถูกหมัดชกจนหน้าชา เวสป้านิ่งเงียบกัดปากแน่น
“จิมแย่แล้ว!”
ยักษ์ใหญ่ล้มลงกระแทกกำแพง ชายหนุ่มเยือกเย็นเง้อหมัดซ้ำจังหวะเดียวกับที่เสียงจากปลายกระปอกปืนลั่นออกไป
ปัง!
ร่างสูงโปร่งทรุดหวบยกมือกุ้มข้างท้องตัวเอง เลือดสีแดงข้นไหลทะลักออกมาราวกับน้ำพุ ท่ามกลางความตกตะลึงร่างเล็กที่ถูกตรึงให้นั่งอยู่อ้าปากกรีดร้องไม่เป็นภาษา หยาดน้ำตาไหลพรากลงสองข้างแก้ม ร้องตะโกนเรียกชื่อชายคนนั้นอย่างบ้าคลั่ง
“คิระ!! คิระ!!”
ร่างเล็กดิ้นสะบัดล้มลุกคลุกคลานเข้าไปในวงล้ม
“ยิงทำไมวะ!!” จิมร้องกร้าวหน้าลุกเป็นไฟ
“ตำรวจมารีบหนีเร็ว!!”
กองหลังร้องตะโกนบอก นักเรียนชายวิ่งหนีกันชุลมุน เฟียสกับเข้าพุ่งเข้ามาดึงปีกคิระหิ้วขึ้นไปบนรถยนต์ที่จอดไว้เพื่อปิดตรอก ร่างเล็กรีบวิ่งตามขึ้นรถไปอย่างร้อนรน
“ทำใจดีๆไว้นะ!” ฟิลเตอร์ร้องหลังจากขึ้นประจำตำแหน่งคนขับ
“มึงขับทะลุไปเลย! เดี๋ยวกูล่อตำรวจเอง! ไอ้เด็กเวรมึงมากับกู!”
เฟียสสั่งฟิลเตอร์เสร็จก็หันไปลากคอเด็กหนุ่มจากทะเลทรายขึ้นซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ คาร์ลเปิดประตูเบาะข้างคนขับพร้อมโบกมือให้ออกรถ รถคนหรูพุ่งทะยานฝ่าป้ายโฆษณาออกสู่ถนน เซฟจับร่างโงนเงนไว้ด้วยความเป็นห่วง รถคันนี้ดูขับอันตรายเหลือเกิน
“ไปไหนดีล่ะ!” ฟิลเตอร์ถามเสียงดังทั้งยังเหยียบคันเร่งมิด
“ไปบ้าน” คิระตอบเสียงเรียบ
“คิระ! จะบ้าหรอนายควรไปโรงบาล!”
เซฟร้องเสียงหลงน้ำตานองหน้า
“ไปเปลี่ยนเสื้อก่อนไง” คาร์ลบอก
“จะบ้าหรือไง! คิระบาดเจ็บ! ยังให้ไปเปลี่ยนเสื้ออีกงั้นหรอ!!” คนตัวเล็กแผดเสียง
“เสื้อมันเปื้อน” คิระเอ่ยอีกรอบ
“คิระ!!”
คนตัวเล็กปล่อยโฮหนัก ดวงตาฝ้ามองเลือดสีแดงที่ไหลเต็มมือตัวเอง คิระกำลังคิดอะไร จะแกล้งพูดตลกให้เขาหายเครียดหรืออย่างไรกัน!
“เลิกสำออยสาดดด นี่มาไกลล่ะ!” คาร์ลเอ่ยเสียงกวน
ฟิลเตอร์กับเซฟถึงกลับตีหน้างงแทบไม่ทัน ชายหนุ่มผู้ถูกแขวะว่าสำออยเลื่อนมือลงไปใต้เสื้อปลดถุงพลาสติกบรรจุเลือดออกมา
“รีบไปบ้าน ฉันเวียนหัว” คิระเอ่ย ใบหน้าเขาซีดลง
“กูบอกให้เอาน้ำแดง เฟียสแม่งเสือกเอาเลือดสัตว์!” คาร์ลส่ายหัว
ฟิลเตอร์รีบเบรกรถกะทันหันเล่นเอาคนเบาะหลังแทบกระโจนไปนั่งเบาะหน้า
“นี่เลือดปลอมหรอ! ไม่ได้โดนยิงจริงๆหรอกหรอ!” ฟิลเตอร์หันหลังมาถาม
“คิระ! นี่นายทำบ้าอะไร! ฉันเป็นห่วงนายนะไอ้บ้า!!”
ร่างเล็กเดือดดาลชกหมัดเข้าไปที่ใบหน้าหล่อเต็ม ๆ เซฟเม้มปากแน่น อารามตกใจที่เห็นคิระถูกยิงทำเอาเขาเกือบช็อกตาย หัวใจเหมือนถูกบดเป็นเสี่ยง ๆ ตอนนี้เรื่องที่เป็นห่วงสุดชีวิตกลับกลายเป็นเรื่องละครไปแล้ว
“เดี๋ยวเซฟ!” คิระร้องเมื่อเจ้าตัวเล็กทำท่าจะลงจากรถ
“ไอ้บ้า!”
เซฟง้างหมัดจะต่อยคิระอีกรอบ เขาลดมือลงเป็นกระโจนเข้าสวมกอดร่างสูงไว้
“ถ้านายเป็นอะไรไป! ฮือๆ ฉันคงทนไม่ได้”
คิระลูบผมคนตัวเล็กที่ร้องไห้ฟูมฟายด้วยความสำนึกผิด ใจจริงเขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เซฟตกใจเพียงแต่หากบอกแผนการไปใครสองคนในนี้คงกระโตกกระตากเล่นละครได้ไม่เนียน
“ไอ้เชี่ย! ทำไมมึงไม่บอกกูก่อนวะ! กูเป็นห่วงนะเว้ย!”
คำหยาบที่หลุดออกมาจากหนุ่มที่สุภาพที่สุดทำเอาคิระและคาร์ลสะดุ้ง หากฟิลเตอร์ไม่เหลืออดจริงๆต่อให้ด่าพ่อล่อแม่ฟิลเตอร์ก็จะไหลดพูดคำหยาบออกมาเด็ดขาด
“ขอโทษ” คิระพูดเสียงเบา
“น่าๆ อย่าไปด่ามันเลยนะ” คาร์ลชูมือท่าห้ามทัพ
“มึงด้วย! หลอกกู” ฟิลเตอร์ตะโกน
“เออๆ กูผิดมาด่ากูเลยด่าให้พอ! มาเดี๋ยวกูเล่าให้หมดเลย!”
คาร์ลเริ่มบรรยายฉากละครที่ถูกจัดขึ้น ตั้งแต่ให้โรงเรียนฝั่งตะวันตกไปพาตัวเซฟและเวสป้ามา แกล้งพูดกรอกหูซ้ำ ๆ ว่ารุ่นพี่ยอมเสียสละและรักรุ่นน้องมากขนาดไหน ปิดท้ายด้วยการให้คิระถูกยิงเพื่อตอกย้ำให้รุ่นน้องหัวรั้นรู้สึกผิด
“จิมกับเฟียสเป็นเพื่อนตอนเรียนประถมที่อเมริกา โรงเรียนเราก็เป็นพันธมิตรกับเขตตะวันตกจะร่วมมือกันแกตาคงไม่แปลก” คาร์ลเอ่ยยิ้มๆ
“แล้วเรื่องที่พวกนั้นจะแก้แค้นล่ะ! ที่เวสป้าไปก่อเรื่องไว้..” ฟิลเตอร์เอ่ยถาม
“เออ อันนั้นก็จริงเลยอนุโลมให้ฉากตะลุมบอลต่อยจริงไง มือขวาจิมหมัดหนักชิบ! แทนที่จะไปจับคู่กับไอ้เฟียสดันมาจับกับกู! ซวยชิบ!”
“แค่นี้เองหรอ”
ชายหนุ่มขี้เล่นชูนิ้วชี้ส่ายไปมาเป็นเชิงบอกว่า ยังไม่หมดเพียงเท่านี้
“สุดท้ายก็แผนเกลี้ยกล่อม ไม่รู้จะรอดมั้ยนะ”
คาร์ลถอนหายใจ คนในรถก็พอจะรู้ว่าแผนช่วงสุดท้ายใครเป็นผู้ดำเนินการต่อ
รถมอไซค์คนใหญ่จอดลงริมท่าเรือ เวสป้าก้าวเท้าลงจากมอเตอร์ไซค์ยืนรอคนขับรถลงมาด้วยอีกคน ดวงตาสีเขียวสดเหลือบมองใบหน้าเคร่งเครียด เขารู้ตัวว่ารุ่นพี่ผู้นี้ไม่ชอบขี้หน้าเขาสักเท่าไหร่
“จะไม่ขอบคุณแล้วเดินกลับบ้านไปเลยก็ได้นะ” เฟียสเอ่ยดัก
เวสป้านิ่วหน้าเล็กน้อยจ้องมองไปยังผู้ชายที่ยืนกินลมชมวิวแม่น้ำ
“ทำไมต้องมาช่วยฉัน” หนุ่มรุ่นน้องเอ่ย
“ฉันไม่ได้ช่วยแก”
เด็กหนุ่มก้มหน้าเหมือนรู้คำตอบล่วงหน้า
“แต่ถ้าพูดในฐานะรุ่นพี่ ฉันจะบอกว่าฉันมาช่วยเพราะแกเป็นรุ่นน้องฉัน”
“ฉันไม่ได้นับแกเป็นรุ่นพี่! ทำไมแก..!”
“เพราะฉันนับไง! ทั้งคิระ ฟิล คาร์ลและทุกคน! ตั้งแต่วันแรกที่พวกแกก้าวข้ามประตูเข้ามาในโรงเรียนพวกแกคือรุ่นน้องคนสำคัญของฉัน! คนสำคัญที่ฉันจะปกป้องไม่ยอมให้ใครมาทำร้าย! นั่นเป็นสิ่งที่พวกพี่ๆทำต่อกันมา เมื่อถึงตาฉัน! ฉันก็อยากทำให้ดีที่สุด!”
“ฉันไม่ได้อยากให้แกมารับผิดชอบแทนฉันเข้าใจมั้ย! ถึงมันจะเป็นกฎแกก็น่าจะบอกฉัน!”
“เพราะเป็นกฎที่จะให้รุ่นน้องรู้ไม่ได้ มันเหมือนดาบสองคม อยู่ที่พวกแกจะเลือกว่าจะหันคมออกหรือจะหันคมเข้าหารุ่นพี่”
ร่างสูงย่างก้าวออกไปที่ริมแม่น้ำ ทอดมองไปยังพื้นน้ำที่สะท้อนแสงไฟสีเหลืองทองอร่าม
“แกคงรู้ใช่มั้ยว่าแกหันคมดาบของแกไปทางไหน”
เด็กหนุ่มก้มหน้า ความรู้สึกผิดรอบด้านกำลังถาโถมเข้ามากดตัวเขาให้จมไปกับท้องน้ำ
“รุ่นน้องเนี่ย... เป็นภาระมากสินะ”
หนุ่มรุ่นน้องถามทำให้ใบหน้าคมสันกระตุกเหยียดมุมปาก
“ใช่..”
“หึ! แกก็คิดแบบนั้นนี่!”
“แต่ก็ละทิ้งไม่ได้”
“กำลังปั่นหัวฉันอยู่ใช่มั้ย! แกจะสื่ออะไรกันแน่!”
“แกไม่มีวันเข้าใจหรอก เพราะแกยังไม่ได้เป็นรุ่นพี่”
ร่างสูงหันหน้ากลับมาประจันกับหนุ่มรุ่นน้องชาวทะเลทราย มือหนายกขึ้นวางเบาๆบนไหล่กว้างก่อนจะเอ่ยพูดต่อ
“สายสัมพันธ์ของรุ่นพี่รุ่นน้องในโฮม่าไม่ใช่แค่คำว่ารุ่น แต่เราทุกคนเปรียบเสมือนเป็นพี่น้องกัน ในเวลาที่สู้ก็ไม่จำเป็นต้องกังวลข้างหลังเพราะทุกคนรู้ว่า...ข้างหลังพวกเขามีพี่น้องคอยคุ้มครองเราอยู่ พี่น้องที่พร้อม...จะตายไปด้วยกัน
แกรู้มั้ย ตั้งแต่แกเริ่มก่อเรื่องหาเรื่องตีกับคนอื่นไปทั่ว พวกฉันนั่งปวดหัวกันมากแค่ไหน ต้องเดินตรวจตราทุกวันไม่เว้นวันหยุดราชการ บางวันก็ต้องเดินตั้งแต่หลังเลิกเรียนยันตีสามเพราะแม่งเสือกนัดตีกันตอนตีหนึ่ง ตีกันหาพ่อหาแม่แม่งหรือไง! ยังไม่พอผอ.กับสภานักเรียนที่ไม่ทำห่าอะไรเลยก็โยนเรื่องของมึงมาให้พวกกูประหนึ่งโยนขี้ไว้แล้วจากไปไม่มาตาม กูบอกตรงๆว่ากูโคตรเหนื่อย กูระอา กูบอกคิระว่าพอเถอะ! แต่มันไม่ยอมและเอาแต่ย้ำคำเดิม..”
เสียงทุ้มเว้นระยะก่อนจะกลั่นคำออกมาจากก้นบึ้ง
“...มันเป็นหน้าที่... แต่มึงรู้มั้ยในคำว่าหน้าที่ๆมันว่าคืออะไร”
ดวงตาสีเขียวส่ายระริกเล็กน้อย ไม่มีคำใดๆหลุดออกมาจากปากเขา
“หน้าที่ของพี่ไง กูก็ไม่เข้าใจนักหรอกว่าทำไมต้องไปกังวลอะไรนักหนา ให้แม่งยกเลิกไปกูก็จะได้ไม่เหนื่อยด้วย! แต่กูก็เสือกมาร่วมทำหน้าที่พี่ซะได้ เหอะๆ
คงเพราะกูอยากเห็นน้องของกูที่ผ่านประตูโรงเรียนเข้ามาวันนั้นได้ก้าวขึ้นมาอยู่จุดเดียวกับกูวันนี้ และให้น้องของกูได้ทำหน้าที่เป็นพี่...เป็นพี่...และเป็นพี่ ต่อไป
กูจะไม่ยอมให้มึงมาทำทำคำว่าพี่น้องหายไปเด็ดขาด! ต่อให้พวกมึงจะทำให้กูปวดหัวขนาดไหน!”
เฟียสพูดเสียงจริงจัง เวสป้าอ้าปากค้างชั่วครู่ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา
“ฮ่าๆ ให้ตายสิ เกือบซึ้งแล้วนะเนี่ย”
“นี่มึง!”
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าไอ้การเป็นรุ่นพี่มันสนุกขนาดไหน มันทำให้รู้สึกแบบนั้นจริงๆหรอ”
“หึ”
ใบหน้าหล่อกระตุกยิ้มแค่นเสียงในลำคอเล็กน้อย
“ก้าวขึ้นมาอยู่จุดเดียวกับฉันให้ได้สิ แล้วแกจะรู้”
เด็กหนุ่มขยับยิ้มยักคิ้วขึ้นเล็กน้อย
...มันจะรู้สึกภูมิใจขนาดนั้นเลยหรอ...
มันทั้งดูเหนื่อย และยากลำบาก รอยฟอกช้ำบนใบหน้า รอยแตกของเลือดที่หางตาและแผลเก่าที่ยังไม่หายดีปรากฏชัดบนใบหน้าคมสัน
..ถึงเป็นแบบนี้ ก็ยังไม่ยอมแพ้อีกงั้นหรอ...
“ถ้าฉันไม่รู้สึกแบบนั้นแบบที่แกว่า ฉันจะต่อยแก”
“ให้ล้างหน้ารอเลยก็ได้ หึ!”
รอยยิ้มบางๆฉาบลงบนใบหน้าบึ้งตึงเมื่อครู่ เป็นใบหน้าที่ดูดีกว่าเมื่อครู่ขึ้นมากเลยทีเดียว
...ทำไมถึงยิ้มออกมาแบบนั้น...
...การได้เป็นพี่มันมีความสุขขนาดนั้นเลยหรอ...
“ฉันจะลองเข้าใจมันดูหน่อยแล้วกัน”
..การเป็นน้องเนี่ย...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อารมณ์ลูกผู้ชายพุ่งพร่านมาก555+ วันหยุดไม่ค่อยได้อัพเลยอ่า
ไม่โน่นไปนี่ พอบอกอัพวันเว้นวันคนก็งงๆ อืมมมมมม
เอางี้แล้วกันนะคะ
UP! จันทร์-ศุกร์ เว้นวันหยุดและวันหยุดราชการ
ถ้ามีอะไรแทรกก็อาจไม่ได้อัพนะคะ บางอย่างก็กระทันหัน
แต่ถ้าอันไหนมีในตารางล่วงหน้าจะแจ้งบอกว่าไม่อัพอะไรงี้ๆนะคะ
:mew2:
-
เข้าใจกันซะทีน้ารุ่นพี่รุ่นน้อง
-
วางแผนกันขนาดนี้หวังว่าเวสป้าคงเข้าใจซะทีนะ
-
ตอนที่ 24.1
วันซวยๆของฟิลเตอร์
ณ ร้านอาหารข้างมหาลัย
ผมนอนซบโต๊ะอาหารพลางลูบท้องแห้งกิ่วของตัวเองไปมา เงยหน้ามองตามสาวเสิร์ฟที่เลยโต๊ะผมไปอย่างหมดอะไร
“ข้าวผัดนั่นไม่ใช่ของโต๊ะเราหรอ!” คาร์ลร้องเสียงดัง
“โบกเร็วๆ เลยไปไกลแล้ว!” เฟียสบอก
“มันไม่ใช่ของเราน่ะสิ” คิระนั่งจิบชาเงียบๆต่อ
“โอ้ยยยย! อยากจะCry” ผมบ่น
อ่า ทุกคนครับผมฟิลเตอร์นะครับ ความหิวโหยของผมทำให้ผมลืมเกริ่นชื่อตัวเอง ตอนนี้พวกเรากำลังรอทานอาหารอยู่ครับ รอมาสาบสิบนาทีแล้ว ความรู้สึกผมเหมือนรอมาสามชาติยังไงก็ไม่รู้
“เบื่อโว้ย! หิว!”
เฟียสอาละวาดปลดกระดุมเสื้อลงรัวๆ มันแก้หิวได้หรอ เดี๋ยวผมเอามั่ง
“คิระไม่ร้อนหรอ” ผมถามเพราะมันเป็นนักศึกษาคนเดียวในร้านที่ผูกเนคไท
“ชินแล้ว” คิระเอ่ยเรียบๆ
คาร์ลหยิบกระปุกไม้จิ้มฟันออกมาเทกองไว้บนกระดาษ มันกำลังจะทำอะไรของมัน
“มาเล่นอะไรคร่าเวลากันดีกว่า^^” คาร์ลเอ่ยอย่างสนุกสนาน
:ling3:
[ตัดออกเล็กน้อย กันทู้ฯบิน
Edit: ห้ามแสดงเมล์บนบอร์ดแล้วทำยังไงดีล่ะ-.-
คนเป็นสมาชิกที่นี่PMแล้วกันนะคะ ส่วนคนที่ไม่ใช่สมาชิกที่นี่ไปเม้นในDek-Dบอกอีเมล์นะคะ
เดี๋ยวส่งให้นะคะ http://my.dek-d.com/falcon/writer/view.php?id=981154
]
:mew1:
“เรื่องก็เป็นแบบนี้แหละครับT^T”
ผมบอกพี่ภูผากับพี่พายุ พี่เขาทำหน้าตกใจเล็กน้อย
“ยังดีที่พวกผมอธิบายให้เจ้าของร้านกับผู้หญิงคนนั้นเข้าใจได้ แต่ก็เกือบไปโรงพักกันยกแก๊งค์ล่ะครับ”
พี่พายุลูบหัวผมเบาๆเป็นการปลอบใจ ผิดกับอีกคนที่ขยับยิ้มขำขันกับเรื่องราวความซวยวันนี้ของผม
“โชคไม่ดีเลยนะน้องฟิล” พี่พายุเอ่ย
“ไม่คิดว่าจะเล่นพนันเป็นกับเขาด้วย หึๆ” พี่ภูผา
“ผมก็แค่เล่นคร่าเวลาเองT^T”
“เล่นสนุกๆได้แต่ไม่ควรเล่นกินเงินนะครับ^^;”
“จะกินไม่กินมันก็พนันอยู่ดีน่ะแหละ”
“ยังไม่หมดนะครับ เรื่องวันนี้น่ะ! ผมจะเล่าให้ฟังนะครับ”
วันนี้มันมีเรื่องซวยๆเยอะเลย ไหนๆพวกพี่ก็อยู่ฟังผมๆก็อยากจะระบายให้ฟังT^T
“วันนี้เพื่อนผู้หญิงมาปรึกษาผมเรื่องแฟนของเธอน่ะ...”
“ฟิลถ้าแฟนนายนอกใจนายจะทำยังไง?”
เอ๊ะ! ผมเอียงคอมองใบหน้าสวยเข้มเล็กน้อย สีหน้าของเธอแลดูโศกเศร้า ผมว่าเธอคงต้องพบเจอเรื่องไม่ดีมาแน่ๆเลย
“คะ..คือ เราก็ยังไม่เคยเจอแฟนนอกใจหรอกนะ แต่ถ้านอกใจ เราก็คงเลิกเลยล่ะ”
“แล้วนายไม่คิดจะแก้แค้นแฟนบ้างเลยหรอ”
เธอพูดเสียงใส่อารมณ์ แววตาของเธอรุกกร้าวดูน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก
“ฉันจำได้ว่าแฟนฉันนอกใจ! ไปคบกับยัยผู้หญิงนิเทศ! ฉันช็อกและก็เจ็บใจมาก นายรู้มั้ยว่าฉันเอาคืนหมอนั่นยังไง!”
“เอ่อ... ยังไงหรอ”
เธอกลืนสีหน้าเสียใจเมื่อครู่ลงคอกลายเป็นยิ้มแย้มเหมือนนางร้ายในละคร
“ฉันก็ทำทุกอย่างให้เหมือนมัน! ฉันคบกิ๊กอีกสามคน! พาไปนอนที่ห้องด้วย! ไม่พอฉันยังนัดให้กิ๊กมากินข้าวกับแฟนตัวเอง! ฉันทำทุกอย่างให้มันเจ็บปวด! นายคิดว่าที่ฉันทำมันดีมั้ยล่ะ!”
ผมว่าผู้ชายคนนั้นคงเสียใจมากแน่ๆตอนนี้ แต่ที่เธอคนนี้ทำไปก็เพราะอยากประชดผู้ชายไม่ดีคนนั้น ผมเข้าจเธอนะ บางทีผมอาจจะทำแบบเธอก็ได้ ผมว่าที่เธอน่ะก็...
“ดีออก!”
“เท่านั้นแหละครับ...”
พี่แฝดทั้งสองจ้องหน้าผมไม่กระพริบ
“แล้ว?//แล้ว?”
“ผมก็โดนตบสิครับ! ทำไมก็ไม่รู้อ่าครับT^T”
ผมก็สนับสนุนเธอแล้ว ทำไมจู่ๆเธอก็ตบผมล่ะ ผมไม่เข้าใจเลย ผู้หญิงเนี่ยเป็นสิ่งมีชีวิตที่เข้าใจยากที่สุดเลยT^T
“ฟิล... เราไปทำบุญกันมั้ย^^;” พี่พายุบอก
“ไปเดี๋ยวนี้เลย!” พี่ภูผาดึงผมลุกขึ้น
“เดี๋ยวก่อนครับ!!”
“ทำไม!//ทำไม!” พี่สองคนพูดพร้อมกัน
“ผมยังเล่าไม่หมดเลยครับ มีอีกเรื่องครับ เรื่องนี้น่ะเป็นเรื่องของรอยข้างนี้ครับ”
ผมทำแก้มป่องๆให้พี่เขาเห็นรอยเลือดซิบๆได้ชัดๆ
“เล่านานมั้ย?” พี่ภูผาถาม
“พอสมควรครับT^T”
“พี่ไปเอาชาก่อนนะ^^;” พี่พายุ
“ไม่ต้องเลยครับT^T”
ผมดึงพี่สองคนที่เตรียมลุกหนีผมให้นั่งลงกับที่
“มันเกิดตอนที่ผมนั่งอยู่บนรถไฟฟ้า ตอนนั้นน่ะ....”
ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้หรือไงนะว่าบนรถไปเขาห้ามกินอะไรน่ะ?
ผมมองร่างอวบสะบึมที่นั่งฝั่งตรงข้าม ดูเธอไม่สนใจกับป้ายคำเตือนใดๆระหว่างทางที่เธอผ่านมา หรือเธอกำลังหิวมาก ใช่คงต้องต้องหิวมากๆเหมือนผม
“อ่ะ ขอโทษค่ะ!”
เด็กนักเรียนเดินสะดุดเท้าของผู้หญิงอกตูม ผู้หญิงคนนั้นยิ้มเล็กน้อยไม่รู้สึกโกรธเคือง เธอก้มตัวจับรองเท้าที่หมิ่นเหม่ให้เข้ารูปเท้าตามเดิม แต่เธอคงไม่รู้ตัวว่ากล่องนมของเธอมันเอียง และน้ำขาวๆก็กำลังจะไหลหกออกมาตามหลอด
...หวา! ถ้าหกล่ะก็เธอคงโดนเจ้าหน้าที่สถานนีว่าแน่ๆ อีกอย่างเธอคงจะต้องนั่งทนหิวต่ออีกแน่ๆ แล้วผมควรทำยังไงดีล่ะ!...
“คะ..คุณครับ! ระวังนมหกครับ>O<!”
“เท่านั้นแหละครับ...”
“โดนตบ?//โดนตบหรอ?”
ผมส่ายหน้าเล็กน้อย พี่พายุกับพี่ภูผาทำหน้าสงสัย ผมเลยเฉลยออกไป
“พี่ผู้ชายข้างๆเขาก็ลุกขึ้นมาต่อยผมเลยTOT”
ผมอยากจะร้องไห้โฮดังๆ ทำไมวันนี้มันบรรลัยแบบนี้นะ
“ทั้งที่ผมหวังดีแท้ๆ ทำไมล่ะครับ ทำไมต้องทำร้ายกันด้วยT^T”
“น้องฟิลเป็นคนดีเกินไปล่ะมั้งครับ^^” พี่พายุ
“แล้วฟิลเป็นคนดี มันไม่ดีหรอครับT^T”
“ดีเกินไปล่ะงมั้ง” พี่ภูผาพูดต่อ
“งั้นผมจะทำตัวเลวดีมั้ยครับ”
ดูทำยากเหมือนกันนะครับ ผมน่ะขนาดเดินบนถนนเหยียบโดนมดผมยังต้องเดินแผ่เมตตาไปตลอดทางเลย ผมก็ถือศีลห้าซะด้วย เอ๊ะ! หรือผมจะลองทำตัวเลวโดยการผิดศีลดี*o*
“พี่พายุพี่ภูผาครับ ผมมีเรื่องจะบอกครับ..”
ผมก้มหน้าเล็กน้อย สูดเอาออกซิเจนเข้าไปกลั่นในปอดแล้วจึงพูดต่อ
“จริงๆแล้วน่ะเคยจูบกับคนอื่นที่ไม่ใช่พี่สองคนด้วยล่ะครับ”
แบบนี้ก็ถือว่าทำตัวเลวทำผิดศีลข้อมุสาวาทาแล้วสินะ
อะเระ? พี่เขาดูอึ้งๆไปเลยแหะ ไม่เชื่อหรอ ถ้าอีกฝ่ายไม่เชื่อศีลก็ไม่ขาดน่ะสิ-3-
“เมื่อวานผมไปที่ห้องเขามาด้วยล่ะครับ เราเกือบจะจูบกันอีกรอบแล้วแท้ๆแต่พี่ภูผาก็โทรเข้ามาขัดจังหวะซะก่อน เฮ้อ~” ฟังดูเหมือนผิดศีลข้อ 3 ด้วยเลยแหะ ฮ่าๆ
ผมมองหน้าพี่สองคนสลับกับมาพร้อมยิ้มเล็กน้อย ทำไมพวกพี่เขาทำหน้าเคร่งเครียดจัง อ่อ! คิดว่าเป็นเรื่องจริงสินะ*o*
เริ่มรู้สึกผิดซะแล้วสิ ><
“จริงๆแล้ว.. เหวอ~”
พี่ภูผาช้อนตัวผมลอยจากพื้น ผมตกใจรีบคว้าแขนพี่เขาเป็นพัลวัน
“จะ..จะทำอะไรครับ!!”
พี่พายุก็ยังปั้นหน้าบึ้งตึงอยู่เลย หวา~ ไม่ได้การ รู้สึกว่าอันตรายคืบคลานเข้ามาใกล้ๆตัวซะแล้ว!
“จริงๆวันนี้พี่ก็สงสารฟิลนะที่เจออะไรไม่ดีๆมาเยอะ”
พี่พายุพูดเสียงเรียบพลางยกมือลูบใบหน้าผมแผ่วเบา ใบหน้าหล่อใสราวกับเจ้าชายแสยะยิ้มที่ทำเอาเส้นขนผมลุกเกลียว น่ะ...นี่พี่พายุจริงๆหรอ!
“พี่ว่ามันยังไม่เลวร้ายเท่าไหร่หรอกนะครับ เพราะว่า...”
อึก! ผมกลืนก้อนน้ำลายหนืดลงคอ สองสีพี่น้องจะนำหายนะอะไรมาสู่ผมกันนะ
“สิ่งที่เลวร้ายที่สุดของวันนี้กำลังจะเริ่มต้นขึ้นต่างหาก!”
++++++++++++++++++++++++++++
ใกล้จบแล้ว เฮ้อ รู้สึกฮึดอยากปั่นเร็วๆ555+
ตอนอีกครึ่งที่เหลือของตอน 24 จะไม่ทำให้คนอ่านผิดหวังอีกแล้วนะคะ
ทำใจก่อนแต่งแปปนะคะ 555
นี่เป็นครั้งแรกที่รอมาเนิ่นนาน~
ย้ำรอบสอง อัพจันทร์-ศุกร์เว้นวันหยุดและวันหยุดราชการนะคะ^^
-
กร๊าชชช 55555 ตลก ฟิลเตอร์ แบบว่า น้องคะ จะโกหกนี่ไม่ดูสถานการณ์เลย สามีทั้ง 2 คน ลงโทษให้อ่วม 555555
-
24.2
“เหวอ! จะทำอะไรครับ!!”
พี่ภูผาโยนผมลงบนเตียงแล้วลุกไปหยิบอะไรไม่รู้ในห้องน้ำ ผมหันไปหาพี่พายุจะออกปากถามอีกพี่เขาก็เข้ามาดึงผมไปนั่งตรงหว่างขา ครอบแขนลงมารัดเอวรั้งตัวผมเข้าไปชิด
“พะ...พี่พายุจะทำอะไรครับ!”
ผมไม่เคยถูกลากขึ้นเตียงแบบนี้เลย รู้สึกหวั่นใจแปลกๆ หรือจะถึงคราวเคราะห์แล้วจริงๆ
“พี่พายุครับ! ผมแค่ล้อเล่นๆจริงๆนะ>O<!”
เฮือก! ผมสะดุ้งจับมือหนาที่ปลดกระดุมนักศึกษาผมออก
“พี่พายุ”
เสื้อผมถูกเปิดอกโชว์แผงท้องลูกคลื่นตื้น ๆ มือใหญ่เลื่อนขึ้นมาจับใบหน้าผมเอียงข้างรับริมฝีปากหนาที่กดลงมา นิ้วกึ่งสากลากวนไปตามแผงอกผม ชั่วอึดใจที่ผมเผลอไผลไปกับรสจูบละมุนผมก็ได้ยินเสียงโลหะที่ถูกปลดออก
“พี่ภูผา!”
กางเกงแสล็คสีดำถูกดึงออกไปจนพ้นปลายขา ผมทำหน้าตื่นรีบอ้าปากท้วงต่อ ผมไม่คิดว่ามันจะมาเร็วขนาดนี้! ผมยังไม่เคยเตรียมพร้อมกับเรื่องนี้เลย!
“เดี๋ยวก่อนครับ! ผมยังไม่พร้อมทำ..อื้อ!”
มือใหญ่ขยุ้มลงบนเนื้อข้างหว่างขาผม เลือดร้อนไหลวิ่งย้อนขึ้นมาบนใบหน้าผม ผมเกร็งตัวยกขาขึ้นปิดแต่ก็มือหนาได้แทรกลงไปใต้กางเกงริมสีขาวของผมเสียแล้ว
..นี่ผมต้องเสียเอกราชแล้วหรอ...!
ภายในห้องนอนสีไม้ตัดครีม ลมเย็นจากเครื่องปรับอากาศลอยลงมาปะทะร่างกายเปลือยเปล่าที่เอนพิงอยู่บนแผงอกกำยำ มือขาวเนียนเกร็งจิกท่อนแขนใหญ่จนขึ้นข้อแดงเถือก ปลายนิ้วเท้าหงอหงิกจิกครูดไปตามผืนผ้าระบายความเสียวซ่านที่ไหลบ่าไปทั่วตัว
ริมฝีปากสีชมพูอ่อนขึ้นสีแดงสด ปากที่ควรจะแห้งแตกใต้ความเย็นกลับชุ่มช่ำไปด้วยน้ำใสๆที่ไหลเชื่อมอยู่ระหว่างริมฝีปากทั้งสอง ลิ้นลื่นๆสอดเข้าไปประสานหยอเย้าในโพรงปากเป็นจังหวะเนิบช้าเพื่อให้มีช่องว่างในการผ่อนลมร้อนหน่วงในช่องท้อง
“ฮ้า...”
ริมฝีปากบางผละออกพร้อมเสียงผ่อนลมเบา ๆ ร่างกายผิวนวลอ่อนเปลี้ยดูไร้เรี่ยวแรงเพราะจูบอันชำช่องและการปรนเปรอร่างกายทั้งส่วนบนและล่าง ดวงตาหวานพร่ามัวไปด้วยม่านน้ำบางๆ จ้องมองไปยังริมฝีปากหยักลึกที่เคลื่อนขึ้นลงกลืนความแข็งขืนเข้าไปก่อนจะคายน้ำเหลวข้นออกมา
มือหนาทาบไล้ไปตามร่างร้อนระอุ หยาดเหงื่อเม็ดใสไหลลงไปตามซอกของแผงเนื้อแข็งดูเย้ายวน มือใหญ่วาดนิ้วกดยกอกชูชันตะหง่าสลับกับการใช้ลิ้นโลมเลียอย่างเอร็ดอร่อย
“อย่าเกร็ง”
เสียงทุ้มจากคนด้านล่างเอ่ยสั่งเรียบ ๆ โลชั่นสีขาวเทราดลงมาบนช่วงล่าง มือร้อนๆทาครีมสีขาวลื่นไปตามร่องทางหลากที่ถูกสรรค์สร้างไว้ นิ้วเรียวยาวลูบไล้ไปบนปากทางคับฝืดที่ปิดเอาไว้
“ไม่ต้องเกร็งนะ”
น้ำเสียงอ่อนโยนพูดปลอบพลางจับใบหน้าใสเงยขึ้นกดจูบดึงความสนใจอีกรอบ นิ้วใหญ่ๆแทรกลงไปในช่องเนื้อตีบตัน เพียงครึ่งเดียวก็ทราบได้ว่าภายในนั้นเบียดชิดมากแค่ไหน ร่างสูงย้ำนิ้วรัวเข้าออกก่อนจะเพิ่มจำนวนนิ้วขึ้น
“ฮือ..”
ร่างโปร่งครางร้องเสียงสั่นเพราะความเจ็บที่แทรกเข้ามา แต่เมื่อสิ่งใหม่ถูกแทนเข้ามาร่างผอมก็กระตุกตัวเบ้ปากร้องเสียงแหบ
“โอ้ย!”
แก่นกายร้อนๆดันเข้าสู่ปลายทางจนมิดด้าม ร่างสูงปล่อยเสียงแสดงความพอใจกับความคับตึงที่บีบรัดภายใน
“ไม่คิดจะมีส่วนร่วมหน่อยหรือไง”
มือใหญ่ดึงคนตัวขาวพลิกตัวท่ายันเตียงสี่เท้า
“ผา! อย่าเล่นบ้าๆ ฉันไม่ได้อยากให้ฟิลทำ...”
“ไม่อยากให้ทำหรอ? แข็งขนาดนั้นแล้วเนี่ยนะ”
ใบหน้าหล่อเอียงหลบพลางยกนิ้วดันกรอบแว่นสีเงิน ดวงตาสีอ่อนมองต่ำไปยังความนูนโหนกที่ดันกางเกงออกมาของชายหนุ่มที่กำลังเอียงอาย
แป๊ะ!
ฝ่ามือหนาตีลงบนสะโพกบางก่อนขยับดันตัวกระแทกเข้าไปข้างในช้าๆ ริมฝีปากบางขบเม้มกลั้นเสียงร้องคราง เหลือบมองชายหนุ่มอีกคนที่ทำท่าจะลุกออกจากวง
คนหน้าสวยสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะลงมือปลดท่อนเนื้อร้อนของชายหนุ่มตรงหน้าออกมา ใบหน้าหล่อมองคนรักหยอกล้อกับช่วงล่างของตัวเองอย่างเขินอายปนเอ็นดู หนุ่มน้อยเองก็ไม่เคยทำเช่นนี้ให้ใครมาก่อนจึงมีท่าทีเก้ๆกังๆ ดูน่ารัก
จังหวะรักเริ่มบรรเลงโดยครบองค์ จนเวลาล่วงเลยไปหลายชั่วโมงช่องแคบสีกุหลาบถูกผลัดเปลี่ยนผู้ไปเยี่ยมเยือนวนไปวนมา ร่างผอมบางที่ได้รับการเติมเต็มเริ่มอ่อนแรงโรยรา ใบหน้าหวานแนบลงบนเตียงอย่างหมดแรง ร่างสูงละตัวออกสิ้นสุดกิจกรรมมาราธอนอันยาวนานลงเพราะเจ้าของร่างอันอ่อนล้าได้ชิงสลบไปกลางครันเสียแล้ว
“น้องฟิลตื่นมาทานข้าวก่อนนะครับ มันค่ำแล้ว”
ผมปรือตาหนัก ๆ ขึ้น กลิ่นหอมๆของข้าวต้มใส่เครื่องเทศโชยออกมาจากฉามบนถาดที่ชายหน้าหล่อเจ้าของแว่นกรอบเงิน
“อืม”
ผมเด้งตัวลุกขึ้นมานั่ง และสิ่งที่เกิดกับผมก็คือ...
“โอ้ยๆ!”
ได้ยินเสียงกระดูกลั่นเอี๊ยดเลย ผมยกมือจำสะโพกแล้วทิ้งตัวนอนลงตามเดิม ทำไมมันเจ็บปวดแบบนี้เนี่ย น้ำตาซึมเลย
“เป็นอะไรมากหรือเปล่า!”
พี่พายุร้องอย่างตกใจ วางถาดเข้ามาดูผมด้วยความเป็นผม แต่โทษนะครับ! ไอ้ที่ผมเป็นแบบนี้มันเพราะใคร รู้สึหงุดหงิดมาก -_-++
“อย่าทำหน้าโมโหแบบนั้นสิครับ^^;”
“แล้วจะให้ผมยิ้มหรอครับ^^+”
“ครับ ยิ้มนะครับ^^”
ไม่! ผมจะไม่ยิ้มตามเด็ดขาด!
“เป็นอะไรหน้าบึ้งเชียว ปวดท้องหรอ?” ตัวการอีกคนเดินเข้ามาหาผม
“พอกันที! ผมจะไม่ให้พวกพี่ทำแบบนี้กับผมอีกแล้ว!”
ผมโกรธจริงๆ! โกรธมากๆเลยด้วย!!
“ผมเจ็บนะครับ! บ้าที่สุดเลย! ผมคนเดียวต้องมารองรับคนสองคน ถึงจะไม่ได้ใส่พร้อมกันก็เถอะ! แต่ละคนจะทำกันนานไปมั้ย! คนนะครับไม่ใช่ควายจะได้ถึกทนแบบนั้น!”
ผมไม่ได้เดือดแบบนี้มานานแล้วของทิ้งระเบิดซะที!
“โอเค งั้นต่อไปจะให้ฟิลเป็นคนใส่ ดีมั้ย?”
พี่ภูผาพูด ผมเบิกตากว้างเหมือนพี่พายุ หะ...ให้ผมเป็นคนใส่บ้างหรอ!! นะ..นึกภาพพวกพี่สองคนนอนร้องโอ้ยๆไม่ออก
..แต่ก็ดีนะ ผมจะได้ไม่เจ็บ-3-..
“ตกลงครับ!”
“จะดีหรอOoO!”
พี่พายุทำหน้าตกใจสุดขีด พี่ภูผาเลยดึงแขนไปกระซิบบอกอะไรบางอย่าง
เอ๊ะๆ อะไรยังไง-o-
“ตกลงแล้วห้ามเปลี่ยนแล้วนะครับ^^”
อะไรกันทำไมพี่พายุยิ้มปริ่มแบบนั้น-o-!!
“เอาล่ะต่อไปฟิลต้องใส่เองแล้วล่ะนะ เอ้าเคลียร์ๆ กินข้าวๆ”
ต้องใส่เอง.. อะไร งงโว้ยครับOoO!!
สองแฝดทิ้งให้ผมนั่งหน้างงเป็นไก่งวงโดยไม่คิดจะช่วยเฉลยอะไรแก่ผมเลย มีเพียงรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เล็กที่ผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อทั้งสอง ถึงตอนนี้สมองผมจะประมวลผมช้ามากกกก แต่ผมคิดว่า...
...สัญญานี้ต้องให้โทษกับผมแน่ๆ...
ทำไมมันซวยอย่างนี้>O<!!
+++++++++++++++++++++++++
เมื่อเปิดดูคอมเม้นและคำขอฉากตัดตอนที่แล้ว >>>>> o22
~คนน้อยไม่ทำให้เดือนร้อนซักเท่าไหร่~//เรื่องมันเศร้าชงโอวันตินแปป :katai5:
ต่อให้คนอ่านเหลือน้อยก็จะมุ่งมั่นแต่งให้จบฮับ!! ย้าาาา!!
:katai4:
-
:pighaun: :pighaun:
3P อ่ะ ชอบบบบบบบบบบบบ
-
3P! 3P! 3P!
:jul1:
โอ้ยๆน้องฟิลเสียเอกราชแล้ว ต่อไปน้องฟิลก็ใส่เองสินะคัฟ คิคิ
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
55555 รู้นะ พายุกับภูผา คิดอะไรอยู่ อิอิ ฟิลเตอร์เอ๋ยยย ตกหลุมพรางไม่รู้ตัวซะแล้วววว
รอตอนฟิลเตอร์เป็นคนใส่ค่าาา อิอิ
-
:haun4: :haun4:
ฟิลเสียรู้คู่แฝดแล้วล่ะ
-
จะสงสารฟิลดีมั้ยน้า 5555 โดนลงโทษซะบอบเลย (0,.0) แถมโดนแบบแพ็คคู่อีก ฟินนน
แค่คนเขียนมาต่อก็ดีใจแล้ว สู้ๆน้า
รอตอนต่อไปฮับ
-
ตอนที่ 25.1
เรื่องราวของหมีควายกับกวางน้อย
“มึงวัน 10 อ่ะ”
แก๊งๆ~
ผมเขี่ยช้อนคันเล็กวนรอบถ้วยกาแฟ เงยหน้ามองเซฟที่จู่ๆก็พูดขึ้นมา
“วันที่ 10 ทำไมหรอ?”
มันมีอะไรพิเศษหรือไง เอ๊ะ! วันส่งรายงานหรือเปล่าOoO!
“เฮ้ย! นี่มึงไม่รู้หรอ วันที่ 10 มันวันอะไร”
“วันส่งรายงานหรอOoO!”
“ไม่ใช่-.-”
“วัน..วันพระOoO!”
“ไม่ใช่-.-”
“วัน..”
หรือว่าOoO!
“วันหวยออกOoO!”
“หวยพ่อมึงออกวันที่9หรอวะ>O<!”
ง่า ทำไมต้องด่ากันด้วยอ่ะT^T
“มึงนี่จริงๆเลย วันเกิดแฟนตัวเองแท้ๆยังไม่รู้อีก”
โธ่ นึกว่าวันอะไรที่แท้ก็วัน... เอ๊ะ! วันเกิดแฟนตัวเอง ตัวเองนี่หมายถึงผมสินะ งั้นแฟนผมก็ต้อง...
“เอ๋! วันเกิดเฟียสหรอOoO!!”
“เออดิวะ!”
“ทำไมไม่เคยรู้มาก่อนเลยอ่า มึงรู้ได้ไงอ่ะ มึงเป็นชู้กับแฟนกูหรอT^T”
“เป็นชู้กับแฟนมึงกูยอมแดกปลิงควายดีกว่า-*-”
“ไม่รู้มาก่อนเลยว่าเฟียสมีวันเกิดด้วย-o-”
“ณ จุดๆนี้ กูไม่รู้จะด่ามึงยังไงเลย เอาเป็นว่ากูจะอัดคลิปส่งไปบอกแฟนมึงแล้วกันนะ”
“ใครจะไปรู้ว่าเฟียสมีวันเกิดกันเล่าT^T”
“มีแต่มึงเนี่ยแหละ! มนุษย์บนโลกนี้มีตัวไหนไม่มีวันเกิดบ้างวะ! แม่งน่าสงสารยิ่งกว่าเกิดจากกระบอกไม้ไผ่อีกนะเนี่ย!”
“แล้วสรุปมึงรู้ได้ไงอ่ะ-3-”
“ก็วันเกิดกูมันแนบการ์ดบอก /เกิดวันที่ 10 กรกฎา เก็บเงินซื้อของขวัญมาคืนด้วย/”
“ง่ะ-o-”
“เชี่ยจริงๆ เกิดมาไม่เคยเห็นใครเขียนอวยพรวันเกิดแบบนี้เลย แม่งเจ้าแรกเลยนะเนี่ย-*-”
“เดี๋ยวกูเขียนมั่ง-o-!”
“เดี๋ยวกูโบกกลับบ้านเลยนี่-*-”
“โห้ยๆ สายโหดหว่ะ”
ผมกระซวกเส้นบะหมี่เข้าปาก ช่วงนี้อาหารการกินผมพิสดารขึ้นเรื่อย ๆ อาจเป็นเพราะไม่ค่อยมีเวลากินอาหารเช้า ต้องตื่นเช้าอีก เป็นเด็กฝึกงานนี่ลำบากจังเลยนะ อ่อ เฟียสก็ฝึกงานนะ ผมเลยไม่ค่อยได้เจอ จะเจอก็แต่เซฟเนี่ยแหละ เจอทุกวัน เมื่อไหร่จะหนีมันพ้นซะที-_-
“มองหน้ากูแบบนี้ด่ากูในใจอ่ะดิ-o-!”
“แสนรู้สมกับเป็นสัตว์สี่เท้าเลยนะมึง^^”
“เอาซักกีบมั้ย^^+”
“ไม่ดีกว่าอยากได้หยวน”
“(พระ)บาทแทนเอามั้ย^^+”
“ไม่เป็นไรบ้านรวย^^”
ไม่รู้คบกันมาได้ยังไง มันกวนส้นเท้าขนาดนี้
“เฮ้ยมึง สายอะไรไปหัวลำโพง”
เวลาเร่งรีบจวนจะเข้างานยังมีอารมณ์มาชวยคุยอีกแฮะ-o-!
“เอ่อ... สาย ปอ.7”
โป๊ก!
มันเอาม้วนกระดาษตีหัวผม-*-
“กูตอบผิดตรงไหน-*-”
“เปล่า ๆ กูเทสเฉยๆ เอาจริงล่ะ^^”
“มึง-*-”
“สายไรคมที่สุด!”
“สายรับ!”
บอกตรง ๆ อันนี้ไม่มีพลาด^^
โป๊ก!
“มึงตีกูทำไมเนี่ย-o-!”
“ก็ผิดอ่ะดิ”
“ผิดตรงไหน”
“สายลับต่างหาก!”
“เหมือนกันน่า-o-”
“เอ้า ๆ ต่อสายอะไรไม่ยอมจอดป้าย”
“ทุกสาย-o-!”
ผมเจอมากับตัวแล้วครับ! รถเมล์ทุกสายไม่ยอมจอดป้าย! ถ้าวันไหนจอดตรงป้ายนี่โคตรปฏิหารย์! เกิดยากยิ่งกว่าสุริยุปราคาเสียอีก-o-!!
โป๊ก!
“ผิด! สาย..เลย~ ต่างหาก!”
“สายเลยได้ไงวะ-o-!”
“เอ้า! ก็มันเลยไง”
“เลยยังไง-o-”
“ก็มันเลยไง...”
“เปลี่ยนข้อเถอะ-_-”
“กูก็ว่างั้น กูชักงงๆเองละคุยกับมึงมากเนี่ย-_-”
กูงงแบบไม่จอดเลยแหละ! งงเลย~
“สายอะไรน่ากลัวที่สุด!!”
“ยากหว่ะ สาย....สาย สายรุ้ง-o-”
“อืม ต้องระวังนะเวลาหลังฝนตกนะ มันจะชอบโผล่มาให้เราตกใจ กูเป็นห่วง…”
“ประชดอะไรกูหรือเปล่า-_-”
“เปล่า เปล่าไม่จอด...”
“ถูกหรอ*o*”
“ถูกพ่อมึงสิ! สายรุ้งมันน่ากลัวตรงไหนวะ! มึงเอาสมองส่วนไหนคิดเนี่ยเอาเล็บตีนกูไปช่วยคิดมั้ย>O<!!”
“ก็กูคิดไม่ออกนี่>O<!”
“คำตอบมึงล้ำมากกูแทบจะยกฉามก๋วยเตี๋ยวคาราวะมึงเลย-o-!”
“นั่นยกจะเทใส่หัวกูใช่มั้ยนั่น!”
“ประสาทจะกิน กูยังอึ้งกับคำตอบมึงไม่หายเลย -_-;;”
“ประสาทนี่...ใครหรอO.o?”
“มึงจะเอาใช่ม้ายยยยยย>O<”
“ม่ายยยยยยย><”
ไอ้เซฟมันบ้าไปแล้ว ผมแค่ถามเฉยๆเอง มันบอกประสาทกินพร้อมกับยกฉามก๋วยเตี๋ยวผมก็นึกว่าจะเอาไปให้คนชื่อประสาทกิน ว่าแต่มันมีเพื่อนชื่อประสาทด้วยหรอทำไมผมไม่รู้เลยล่ะ!
“เฉลยก่อนๆ สายอะไรน่ากลัวที่สุดอ่า-o-”
“ก็/สายตีนย่น/ไง”
“สายตีนย่น....อืม”
ไม่เคยได้ยินเลยแฮะ-.-
“มันอยู่แถวไหนหรอ-o-?”
“..................”
มันจ้องหน้าผมนิ่ง ๆ หันไปกระดกน้ำ ก้มหน้าก้มตากินข้าวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ทำไมล่ะOoO!!
“ทำไมมึงไม่ตอบกูอ่า>O<”
“กูเหนื่อย ขอกูพักก่อน”
“โด่~ งั้นกูทายมึงบ้าง”
จะเอาให้เงิบเลยคอยดู><
“สายอะไรเจ้านายด่า^O^”
“สายแล้ว”
“รู้ได้ไงเนี่ย ข้อนี้กูคิดตั้งนานนะ-3-”
“สายแล้ว..”
“เออ รู้แล้วๆ ถูกไง ปิ๊งป่อง^^”
“สายแล้ว!! แปดโมงแล้วโว้ย!!”
“ขุ่นพระ! แปดโมงแล้วหรือเนี่ย OoO”
“อุทานได้ไทยมากเลยมึง เอาเถอะกูไปล่ะฝากจ่ายด้วย!”
“ตังค์ล่ะ!”
“โชคดีนะสหาย^^”
ไอ้เชี่ยเซฟ>O<!! ผมอ้าปากค้างด่าไล่หลังมันไม่ทัน ทำไมมันทำตัวเลวแบบนี้เนี่ย ชักดาบเฉยเลยใครจ่ายล่ะเนี่ยT^T
มองซ้าย......มองขวา(-_- )( -_-)(-_- )
มีผมคนเดียวนี่นาT^T
...กรรม...
ผมทิ้งตัวนั่งบนโซฟาหนานุ่มเหมือนขนมปัง อยากมีโซฟาใหญ่ ๆ แบบนี้บ้างจัง ขอเฟียสยกไปไว้บ้านซักเดือนได้มั้ยเนี่ย><~
“อั่ก!”
แทบกระอักเลือด ใครปล่อยหมีควายมาทับผมเนี่ย ผมมองไปทางหมีควายที่ทิ้งหัวลงนอนบนตักผม
“หนักจัง”
“บ่นหรอ!”
มันจะกัดผมแล้วT^T
“เฟียส”
เฟียสปรือตามองผมข้างเดียว คงอยากจะถามว่ามีอะไรแต่ปากมันหนัก
“วันที่ 10 น่ะ... วันเกิดเฟียสหรอ” ผมถาม
“รู้แล้วหรอ!”
ทำเป็นเสียงเข้มนะ! ไม่ใช่เสียงตกใจนะครับ มันเสียงกระโชกชัดๆ จริงๆในหัวเฟียสคงจะคิดว่า “จะบอกว่ามึงเพิ่งตรัสรู้หรอ!! ก็แรงไป เอาเป็นว่ารู้แล้วหรอ ดีกว่า”
“ทำไมต้องทำหน้าดุแบบนั้นด้วยล่ะT^T” หวาดหวั่นจังเลย
“เราคบกันมากี่ปีแล้วน้ำ”
“อืม...”
ตั้งแต่ม.5 ตอนนี้ก็ปีสี่ ไวจังตอนที่แล้วยังเพิ่งขึ้นปีหนึ่งเอง คนเขียนรีบไปไหนกันนะ
ผมยกนิ้วทั้งสิบขึ้นมานับ หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก...
“สี่ปี”
เฟียสจ้องหน้าผมราวกับหมียืนดูเชิงลูกกวาง คะ...คอสโม่สีดำๆข้างหลังนั่นมันอะไร ใครมาเผาขยะแถวนี้หรอเปล่า ทำไมบรรยากาศรอบๆมันขมุกขมัวแบบนี้-o-;;;
“ห้าปี!!!”
ว้าก! หูจะแตก>.O
“ห้าปีได้ยังไง ปีนี้ครบรอบแล้วหรอOoO”
“ครบไปตั้งแต่ 2 เดือนที่แล้วๆ!!”
“สองเดือนที่แล้ว...”
หายนะ! ทำไมผมจำอะไรไม่ได้เลยเนี่ย>O<
“มันน่า!!”
“อย่าทำอะไรเค้านะ>O<!”
ไม่ทันแล้วววววว! ไอ้หมีควายตะบบไหล่ผมเปิด ฝังรอยเขี้ยวคมๆลงบนผิวแถวไหล่ของผม ผมกัดฟันน้ำตาปริ่ม ไม่ได้ซึ้งใจอะไรแต่มันเจ็บมาก!
“อยากจะฟัดให้แหลกจริงๆ!!”
เฟียสเค้นเสียงรอดไรฟันขู่ผม ผมเหลือบมองรอยวงฟันสีแดงบนไหล่ตัวเอง เลือดห้อเลย น้ำลายเปอะด้วย เป็นซอมบี้หมีหรือไงT^T
“เฟียสยังไม่ได้ฉีดยาเลยนะ มากัดเราแบบนี้ได้ไงT^T”
ถ้าเป็นพิษสุนัขบ้าขึ้นมาเราก็ซวยน่ะสิ
“กัดอีกทีดีมั้ย!”
“พออออTOT”
ผมไม่ได้ตั้งใจจะกวนแต่มันติดเป็นนิสัยไปแล้วง่า พ่อหมีอารมณ์ฉุนเฉียวตีหน้าทะหมึงตึงใส่ผม
“เฟียสไม่เห็นบอกเราเลยว่าเกิดวันที่10นี้น่ะ..”
“ฉันก็อยากรู้ว่าน้ำจะกระเสือกกระสนอยากรู้เรื่องของฉันบ้างหรือเปล่า!”
“ก็เฟียสไม่บอกเราจะรู้ได้ไงเล่าT^T”
“ฉันไม่เห็นต้องให้น้ำบอกเลยว่าน้ำเกิดวันอะไร ชอบสีอะไร”
“รู้หรอว่าเราชอบสีอะไร”
“สีเขียว! เพราะเป็นสีของต้นไม้! แล้วน้ำก็ชอบต้นไม้มากด้วย! โดยเฉพาะต้นกวนอิมมีทั้งหมด36ต้น!”
ฟังตอนแรกๆก็ตะลึงนะ แต่หลังๆสะพรึงยังไงไม่รู้ ต้นกวนอิมที่ผมปลูกไว้ผมเองยังไม่เคยนับมันเลยด้วยซ้ำว่ามีเท่าไหร่ เฟียสรู้ได้ไง หรือมีผมคนเดียวที่ไม่รู้กันนะ ไอ้เซฟมันยังรู้เรื่องของเฟียสบ้างและมันก็คงรู้อะไรเกี่ยวกับคิระมากเหมือนกัน
“เลยมาตั้งเกือบ 5 ปี เอาเถอะยังดีกว่าไปรู้เอาตอนฉันแก่ตาย!”
“เราว่าเฟียสคงไม่แก่ตายหรอกนะ..โอ้ย!!”
มือใหญ่ดึงแก้มผมยวยสองข้าง มันดึงกางจนเนื้อผมแทบจะหลุดติดนิ้วมันเลย
“พูดงี้หมายความว่าไงห๊ะ!!”
“โอ้ยเอ็บบบบบบ”
น้ำตาผมไหลพรากๆ มันเลยยอมปล่อยผม โห้ย! มันเจ็บนะไอ้บ้า แรงยังกับหมี อยู่ใกล้มันทีไรผมเจ็บตัวทุกที เข้าใจว่ามันไม่ได้เอาจริงอะไร แต่ยั้งมือหน่อยมั้ยแก้มคนนะเว้ยไม่ใช่หนังยางดึงอยู่ได้T^T
เถิบหนีแม่งเลย-3-!
“ไปไหน!!”
แง่งๆ!! ผมกระโดดกัดหัวมันบ้างได้มั้ยเนี่ย>O<!
“ก็เฟียสชอบทำเราเจ็บ”
“ดึงแก้มแค่เนี่ยร้องไห้หรอ!”
“ฮึก!”
ผมมองเฟียสค้อน ๆ นิ้วมันอย่างกับคีมดัดลวดไม่เจ็บได้ไงล่ะ!
“ไม่ต้องมางอนเลย ฉันสิต้องงอน!”
ผมนั่งหน้ามุ่ยไม่หือไม่อือปล่อยมัน อยากบ่นไรบ่นไป ไม่ง้อด้วยกูเจ็บครับ!!
“นี่!”
ไม่สนหรอก!
หมับ!
คนตัวใหญ่ผลักผมให้นอนราบไปบนโซฟาตัวยาว ร่างสูงตะหง่าโดดขึ้นคร่อมจับแขนผมยึดไว้ข้างศีรษะ ดวงตาสีแดงดุจเปลวไฟโหมจ้องหน้าผมอย่างโกรธเคือง ผมเม้มปากเมินหน้าหลบไม่สนใจ คนอะไรคิดว่าตัวเองโกรธเป็นคนเดียวหรือไง!
“ถ้าไม่ง้อจะปล้ำมันตรงนี้ล่ะ!!”
อะไรว้า~ เกิดมาไม่เคยเจอไม่ง้อจะปล้ำ! มาบอกให้ง้อก่อนด้วย
“บอกแล้วไงให้หยิบกล่องสีม่วงกิน ชอบไปหยิบกล่องสีเหลืองมากิน...”
“ฉันไม่ได้กินเพ็ดดีกรี! กวนอีกอยากโดนใช่มั้ย!”
“จะทำก็เชิญเลย เราขัดขืนเฟียสได้ที่ไหนล่ะ ฮึ่ม!”
“หัดทำตัวรั้นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่!”
“ตั้งแต่ที่เฟียสนอกใจคราวนั้นน่ะแหละ!”
“โกรธไหลย้อนหรือไง!”
“คิดแล้วยังเคืองอยู่เลย! โกรธแล้ว อุ๊บ!”
คนตัวใหญ่ครอบปากปิดกั้นเสียงผม ผมดิ้นพร่านเหมือนปลาไหลบนซอสมะเขือเทศเพราะขาดอากาศหายใจ มือก็ตะกายจิกคนตัวใหญ่ที่บังอาจมาบีบจมูกผมไว้
“อื้อๆ ฮา!”
มันปล่อยผม ผมงี้ดาวขึ้นฟ้าเลย มืดไปหมดเลย
“ตายมั้ยเนี่ย?”
“เฟียสอ่ะ!”
“ฮ่าๆ”
ยังจะมาขำอีก มันหายใจไม่ออกจริงๆนะเว้ย! มาปิดจมูกแล้วซูบก๊าซจากปากอีก ใครมันจะทนได้ล่ะ!
“จมูกแดงหมดแล้ว แต่หน้าเขียวเชียว ฮ่าๆ”
โกรธ ๆ ผมหยิบแขนใหญ่ขึ้นมาจินตนาการว่าเป็นไก่ทอดแล้วงับลงไปแรงๆ
“กัดแรงๆสิชอบ!”
ปล่อยเลย โรคจิตเกินไปแล้ว น้ำรับไม่ได้><
“คราวหน้าเฟียสก็บอกเราสิ...”
“ไม่บอก!”
“ทำไมล่ะ”
“อยากรู้ก็ไปหาคำตอบเอาเอง!”
“ก็ได้ คราวเนี่ยเฟียสต้องแพ้เราแน่ เพราะเราจะรู้ทุกกกกก อย่างมากกว่าเฟียสรู้เกี่ยวกับเราอีก!”
“อ่อ งั้นมาประเดิมคำถามแรกก่อนเลยดีมั้ย!”
“ว่ามาเลย-o-!”
“ถ้าตอบผิดคืนนี้ไม่ต้องกลับบ้าน!”
อะ...อันตราย ถ้าค้างที่นี่ล่ะก็ไม่ได้นอนแน่ ๆ –o-;;
“อื้ม!”
ร่างสูงเคลื่อนตัวมาใกล้ผม ยกแขนขึ้นล้อมเป็นกรงขังผมเอาไว้ชิดกับผนักพิงโซฟา ใบหน้าหล่อเผยยิ้มกระลิ้มกระเหลี่ยดูมีเล่ห์กลน่าสงสัย
“คำถามง่ายๆเลยนะ!”
“ง่ายจริงป่ะเหอะ-o-”
หน้าเฟียสเนี่ยเชื่อไม่ได้ อมพระทั้งจังหวัดมาผมยังไม่เชื่อเลย!
“วันเกิดอาทิตย์นี้ของฉันตรงกับวันอะไร?”
แกะผมไปไหนหมดว้าT^T ผมเคยดูปฏิทินที่ไหนกันเล่าดูแต่เลขบนจอมือถือแค่นั้นแหละ
วิ้ง~
คนดีตกน้ำไม่ไหลตกไฟไม่ไหม้ แล้วเรื่องอะไรที่คนแสนดีอย่างผมจะต้องตกเป็นเหยื่อของหมีควายในคืนนี้กันเล่า~
ผมมองไปที่โปสเตอร์ตารางแผ่นใหญ่ด้านหลังเฟียสที่ระบุวัน เดือน ปี ถึงระยะห่างจากตรงนี้จะทำให้มันดูเล็กไปหน่อยแต่ก็พอมองเห็นล่ะนะ
“มองไร!”
“เปล่า!”
เหวอ! ยังไม่ทันนับช่องเลย! จมูกไว้แท้! เฟียสเอามือมาปิดตาผมทำเสียงฮึ่มๆในลำคออย่างน่ากลัว
“ปล่อยก่อนสิ><~”
“ตอบมาเร็วๆ วันไหน!”
“ยังดูไม่ทันเลย>O<!”
“โกงหรอ!”
“เปล๊า! ไม่โกงดูเฉยๆ>O<”
“คำถามโมฆะ!! ปล้ำแม่งตรงนี้เลย!!”
“ม่ายยยยยยย>O<!!”
โดนหมีฟัดซะแล้ว ผมได้แต่นอนร้องไห้ดิ้นไปดิ้นมาจนเหนื่อยเลยโดนหมีโยกตั้งแต่เย็นยันค่ำ ทำไมชีวิตผมมันน่าสงสารยิ่งกว่านางเอกในละครอีกนะ หรือเพราะผมกินปลาน้อยไป! รู้งี้ผมเชื่อพ่อตั้งแต่แรกก็ดีว่ากินปลาแล้วจะฉลาด ไม่น่าโง่เลยยยยยยยTOT
++++++++++++++++++++++++++++
หมีโยกกกก :oo1:
เผื่อใครผวนไม่เป็นไม่เก็ท
สายตีนย่น >>> ส้นตีนยาย
เวลาเขียนสระไม่เหมือนแต่ลองอ่านดูนะคะ มันต้องย่นอ่ะ ย้นไม่ได้555+ :m20:
-
คือ...อ่านตอนนี้แล้ว...มัน
อะไร!!?
-
ตอนล่าสุด อ่านแล้วมึนๆอ่าค่ะ หรือเค้าคิดไปเอง?
:ruready
-
ช่วงนี้เดินเรื่องไวจัง
-
สุขสันต์วันเกิดนะเฟียส เราเกิดวันเดียวกันเลย > < :mew3: :mew3: :mew3:
-
สงสารเฟียสเรยที่เดียว
เซ่อซ่าไปไหน ลู๊กกกกกก น้ำ~~~~!!!! =[ ]=
-
คือ...อ่านตอนนี้แล้ว...มัน
อะไร!!?
ตอนล่าสุด อ่านแล้วมึนๆอ่าค่ะ หรือเค้าคิดไปเอง?
:ruready
เรปจากปี1โดดมาปี4 จะจบแล้วอ่ะค่ะ ถ้างงขออภัยนะคะ :hao5:
สุขสันต์วันเกิดนะเฟียส เราเกิดวันเดียวกันเลย > < :mew3: :mew3: :mew3:
สุขสันต์วันเกิดค่ะ^O^
-
25.2
ผมส่ายตามองดูตู้โชว์สินค้าบนห้างสรรพสินค้า กางเกงยีนส์ที่หุ่นโชว์ใส่อยู่ดูน่าจะเข้ากับเฟียสไม่น้อย แต่ปัญหามันอยู่ที่กระเป๋าตังค์ผมนี่สิ ทำไมมันเบาราวกับขนนกแบบนี้...
ช่วยไม่ได้นะ คงต้องหาอะไรที่ถูกกว่านี้หน่อยแล้ว
“จะซื้ออะไรล่ะ” เซฟถามผม
“อื้ม เนคไทล่ะมั้ง?”
“กำลังทำหน้าที่เมียอยู่หรือไง-o-”
“กะ...ก็ไม่รู้จะซื้ออะไรนี่-3-”
“บ้านมันรวยไม่ใช่หรอ ของในห้างนี่มันคงมีเต็มตู้แล้วมั้ง”
“อืม เดินผ้าร้านนาฬิกามาเมื่อกี้ก็เห็นนาฬิกาเหมือนของเฟียสอยู่หลายเรือนเลย”
“ก็เอาของทำเองให้มันสิ”
“ของทำเอง*o*”
ที่เรียกว่า แฮนด์เมดสินะ เจ๋งไปเลยเฟียสคงจะชอบ><
“งั้นก็... พับจรวดให้เฟียสแล้วกัน><”
“เก็บไว้ให้ลูกมึงเล่นเถอะ-o-”
“อ่า พับกบก็ได้-3-”
“พับรถเลยสิ!”
“เออเนอะ! เฟียสชอบรถด้วย><”
“ดูหน้ากูด้วย...-_-”
“ง่า ถักผ้าพันคอก็ได้>3<”
“ไทยแลนด์แดนเตาอบ มึงจะถักผ้าพันคออีก ไม่ทราบว่าอีกกี่วันจะวันเกิดมัน?”
“สอง?”
ไม่ทันน่ะสิ! ถักยังไม่ถึง 15 เซนฯเลยด้วยซ้ำ!
“ทำไงดีล่ะOoO!”
“โอ่ะ! คิระโทรตามแล้วไปก่อนนะ”
“ทิ้งกันเฉยเลยT^T”
“ขอแค่เป็นของที่มึงทำด้วยใจ คนรับต้องยิ้มได้แน่ๆ”
มันโบกมือเป็นเชิงลา ผมยืนกอดกระเป๋ายิ้มส่งมัน ของที่ทำด้วยใจงั้นหรอ ยากจังนะ ผมไม่รู้ว่าจะทำมันออกมาดีหรือเปล่า ทำอะไรให้เฟียสดีล่ะ อาหารหรอมันไม่ใช่ของขวัญซะหน่อย
“อ่ะ! คุณหมีFeeออกคอลเลคชั่นใหม่หรอ*o*”
ผมแทบจะเข้าไปเกาะกระจกเอาหน้านาบทะลวงเข้าไปข้างใน
หมี?
รู้แล้วว่าผมจะทำอะไรให้เฟียสดี! ผมอมยิ้มแก้มปริมองตุ๊กตาตัวสีขาวในตู้โชว์ ถึงผมจะเย็บผ้าไม่เก่งแถมช้าอีกด้วย ไม่ว่ายังไงผมก็ต้องทำของขวัญให้เฟียสเสร็จทันก่อนวันเกิดแน่นอน!
มีใครบางคนเคยกล่าวไว้ว่าความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จก็อยู่ที่นั่น ผมอยากจะถามคนๆนั้นจังเลยว่าทำไมกว่าจะสำเร็จมันถึงยากจัง แต่ตอนนี้ผมคงไม่ต้องถามแล้วล่ะ!
“เรียบร้อย!”
ไม่ยากอย่างที่คิดแค่หนึ่งวันกับอีกสองสามชั่วโมงเอง ผมจับแขนนุ่มนิ่มของตุ๊กตายัดนุ่นขึ้นมาขยับทดสอบว่ามันจะขาดหนือเปล่า แต่ดูรูปร่างภายนอกแล้วก็พอได้อยู่นะ แต่หูมันไม่ค่อยกลมเท่าไหร่เลยแหะ
เฟียสจะดูออกมั้ยเนี่ยว่าเจ้าจมูกโตตัวนี้มันคือ “หมี”
ทำไมผมต้องทำตุ๊กตาหมีงั้นหรอ ก็เพราะ....มันเหมือนเฟียสน่ะสิ
อารมณ์รุนแรง ขี้โมโห ดุร้าย ป่าเถื่อน นั่นแหละที่เหมือนกัน
“ตรงหูนี่แก้ใหม่ดีมันนะ ต้องเลาะหัวด้วยน่ะสิ”
ผมพลิกหนังสือไปหน้า How to ? รูปตุ๊กตาสันสดใสนอนเรียงรายอยู่บนกองนุ่นสีขาว ผมเลื่อนตามองรูปต้นแบบเปรียบเทียบกันเจ้าหมีที่ผมทำในมือ หมีของผมดูคอมันอ่อนๆงอๆไม่แข็งเหมือนตัวในรูปเลย
พรึ่บๆ
ผมจับเจ้าหมีน้อยเขย่าทดสอบกำลังตะเข็บระหว่างคอกับหัว
ผลที่ได้คือ....
ตุ้บ!
OoO!!
“ทำไมล่ะ!”
ผมเก็บหัวขนาดเท่ากำปั้นขึ้นมา ผมว่าผมเย็บดีแล้วนะหลุดได้ไงกับเนี่ย! ผมเลื่อนตามองบนหน้ากระดาษตรวจสอบอีกรอบ
รอบนี้ผมท้อเลย...
“กรรม... เย็บผิดหมดเลยหรอเนี่ยT^T”
ก็ว่าทำไมหน้าตามันอัปลักษณ์จัง หูก็แหลม คอขาดอีก! ส่วนที่เดินเป็นคัดเวิร์คบนเสื้อน้องหมีก็บิดไปมาเส้นไม่สม่ำเสมอ ถ้าเอาเจ้าตัวนี้ไปให้เฟียสล่ะก็....
ไม่ไหว ๆ มันชุ่ยไปต้องทำใหม่!
…กรรม...
“ทำอะไรอยู่!”
เฮือก! ผมสะดุ้งเก็บหมีลงถุง ร่างสูงใหญ่เดินถือแก้วน้ำปั่นมานั่งบนโซฟาข้าง ๆ ผม ผมยิ้มแห้งๆ เอื้อมมือไปรับแก้วนมเย็นมาดูด
“อะไรอยู่ในถุง?”
เอ่อ... ก็ของขวัญ จะให้บอกแบบนั้นได้ไงกันเล่า!
“พอดีน้องทำหัวตุ๊กตาขาด เราก็เลยอาสาเย็บให้^^”
“มีน้องด้วยหรอ!”
“ละ..ลูกพี่ลูกน้องไง-o-”
ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ คนอย่างน้ำค้างไม่เคยมีกิ๊กซะหน่อย-.-
“งานวันเกิดน่ะ จัดที่ไหนหรอ”
“ก็ที่เดิม!”
เฟียสทิ้งตัวนอนตักผมอย่างเหนื่อย ๆ พลางถอนหายใจเบื่อ ว่าแต่ที่เดิมนี่มันที่ไหนล่ะ?
“เราไม่เคยไปงานวัเกิดเฟียสเลยนะ แอบไปกับใครมาเนี่ย มาที่ดงที่เดิม-.-”
“ไม่ได้ไปกับกิ๊กหรอกน่า! ถึงไปก็ไม่บอกหรอก!”
ผมดันหัวน้ำหนักประมาณสองกิโลกรัมออก เริ่มไม่สบอารมณ์ล่ะนะ ตุ๊กตงตุ๊กตาไม่แก้มันละ! ไมให้มันด้วย!
“เป็นไรเนี่ยหือ? จมูกบานหมดแล้ว!”
ผมยกมือบีบจมูกตัวเอง ผมทำจมูกบานหรอO..O
“ฮ่าๆ หึงอยู่หรอ!”
“เปล่าซะหน่อย>///<”
“โกหกระวังจมูกจะยาวแบบพินอคพิโอ้นะ!”
“ยาวก็ดีสิ ดั้งจะได้สูงๆ-3-”
“อยากดั้งสูงหรอ มาทำให้!”
“ไม่เอาOoO!”
ง่า! มันบีบจมูกผมอีกแล้ว ผมจะเป็นโรครูจมูกตับตันตายอยู่แล้วT^T ผมทุบคนตัวใหญ่ที่ชอบรังแกผม แต่มันไม่สะทกสะท้านอะไรเลย
หมับ!
มือใหญ่คว้าข้อมือผมไว้ ผมกระพริบตาปริบๆ จู่ๆเฟียสก็เลิกเล่นหันมาจ้องมือผมเขม็ง
“มือไปโดนอะไรมา!”
ผมมองไปที่มือตัวเอง มันมีรอยขูดยาวแดงๆเล็กมาก ถ้าไม่สังเกตคงไม่เห็น รู้สึกจะโดนตอนเผลอสัปหงกเข็มเลยวาดยาวเลือดออกเลย เมื่อคืนก็ทำรายงานดึก นั่งเย็บตุ๊กตายันตี3 ผมก็นึกบ้าอะไรขึ้นมาไม่รู้เอาเข็มมาปักรอบๆที่นอนกันหลับ ตื่นมาเช้าพรุนไปทั้งตัวเลย
“จุดแดงๆนี่อีก!”
“ก็ยุงกัด แมวข่วนล่ะมั้งจำไม่ได้-o-”
“ทำไมขอบตาดำแบบนี้ ไม่ได้นอนหรือไง!”
“กะ...ก็ นิดหน่อยน่ะ”
“เมื่อวานโทรไปสามทุ่มบอกให้นอนไม่นอนหรอ!”
“ก็ทำรายงานอยู่><”
“มันน่า!!”
“อย่า>O<!”
เฟียสกดตัวผมลงกับโซฟาตัวเดียวกับเมื่อวานนี้แหละ! ไม่ต้องว่าความต่อเลยผมต้องโดนหมีโยกอีกแน่เลย><
“นอนซะ”
เอ๊ะ! ผมเบิ่งตามองใบหน้าคมสันที่คลายสีหน้าบึ้งตึง มือหนาอบอุ่นลูบไปตาเส้นผมละอ่อนแผ่วเบา เบาแบบที่หมีควายตัวหนึ่งจะทำได้ ผมเผลอยิ้มนิด ๆ เวลาเฟียสทำตัวอ่อนโยนแบบนี้แล้วผมรู้สึกชอบมากเลย ผมซบแก้มลงบนฝ่ามือใหญ่ ซุกหาไออุ่นกรุ่นๆจากมือคู่นี้ ถ้าเฟียสเป็นแบบนี้ตลอดไปก็ดีผมชอบโหมดนี้
“อ้อนแบบนี้เดี๋ยวก็ปล้ำซะหรอก!”
ไม่ต้องตลอดไปหรอก...แค่หนึ่งนาทียังทำไมได้เลย ผมเขยิบมือใหญ่ออกไปห่าง ๆ เกรงภัยจะมาเยือนประตูหลัง
“ไม่อ้อนต่อแล้วหรือไง!”
“ไม่ล่ะ-.-”
“ไม่อ้อนเดี๋ยวก็ปล้ำซะหรอก!”
โคตรเข้าใจยากเลยครับท่าน>O<! ผมจำต้องยอมอ้อนมันต่อ มืออุ่นๆของเฟียสทำให้ผมรู้สึกอยากหลับ
“เฟียส ปีนี้เราจะอยู่ฉลองวันเกิดให้เฟียสนะ”
ผมพูดเบา ๆ เฟียสยักคิ้วเอามืออีกข้างขยี้หัวผมเบาๆ (เบาของหมีควาย)
“ชักอยากปล้ำ...”
“พอเลย! ไม่คุยกับเฟียสแล้ว-///-”
“ฉันอยากฉลองวันเกิดกับน้ำ แล้วก็เพื่อน”
“พูดแปลกๆ วันเกิดก็ต้องฉลองกับเพื่อนอยู่แล้ว เอ๊ะ! หรือพวกนั้นไม่ได้มาฉลองด้วย?”
“มา”
อะไรของเขา ผมมองข้างเหลี่ยมคางที่มีไรเขียวอ่อน ๆ ดวงตาสีแดงมองดูไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ ใกล้จันเกิดแล้วทำตัวให้มีความสุขหน่อยไม่ได้หรือไงนะ
“เฟียสเป็นอะไรหรอ”
“อะไร!”
“วันเกิดปีที่แล้วไม่สนุกหรอ”
“ก็ไม่สนุกซักปี”
“ทำไมล่ะ?”
“อยู่กับคนที่ไม่รู้จักมันสนุกไม่ออกหรอกนะ”
“คนที่ไม่รู้จัก? ในงานวันเกิด?”
งงจัง เฟียสมองหน้าผม ผมทำตาปริบๆบ่งบอกให้รู้ว่าตอนนี้เค้าโง่มากนะตะเอง ถ้าไม่อธิบายล่ะก็เค้าจะลงไปกินหญ้าแล้วนะO.o
“งงไม่จอด”
“อะไรงงไม่จอด?”
“งงเลย”
“เล่นมุกได้ห่วยจริงๆ-_-”
“งานวันเกิดเฟียสมีคนที่ไม่รู้จักมาด้วยหรอ ถ้าไม่รู้จักแล้วให้เข้างานทำไมล่ะ”
“มันเป็นธุรกิจ”
“ไม่เข้าใจเลย-o-”
“เวลาจัดงานเราต้องแจกการ์ดเชิญบรรดาคู่ค้า ดารา คนมีชื่อเสียง ถึงจะไม่สนิทก็ต้องเชิญมันเป็นมารยาทส่วนหนึ่ง แฝงได้ด้วยธุรกิจอีกส่วนหนึ่ง เราจำเป็นต้องรู้จักคนให้มากและสร้างเครือข่ายการลงทุน...”
“เดี๋ยวๆ นี่งานวันเกิดหรืองานเปิดตัวบริษัท-o-”
“วันเกิด”
ดูไม่เหมือนงานวันเกิดเลยซักนิด สังคมของบ้านเฟียสเนี่ยต่างกับบ้านผมจังเลย วันเกิดของผมก็จัดกันเล็กๆมีพ่อ มีผม มีเซฟ หลังๆก็ถึงมีพวกเฟียสมาร่วมด้วย
“พ่อเฟียสเป็นคนจัดหรอ ใจร้ายจัง”
“พ่อฉันก็มีวันเกิดแบบเดียวกับฉัน เอาเถอะไม่ต้องทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แทนฉันหรอกนะ”
ก็เฟียสน่าสงสารนี่นา
“เฟียสได้อยู่กับพ่อบ้างหรือเปล่า”
“อยู่จนเบื่อเลยล่ะ ฉันไม่ใช่เด็กพ่อแม่ไม่สนใจนะ!”
“ก็ดีแล้ว ดีแล้วที่พ่อแม่สนใจ”
ผมกอดเอวเฟียสไว้ รู้สึกอยากจะร้องไห้จังเลย ผมคิดว่าพ่อเฟียสคงจะเป็นพวกบ้างานยิ่งกกว่าพ่อผมซะอีก ดีจัง
“ฉันก็ไม่ได้ไม่ชอบอะไรหรอกนะงานวันเกิดแบบนี้ ดีซะอีกสาวก็เยอะ!”
“เฟียส....” ผมจะยิงหมีล่ะนะ-*-
“แต่ปีนี้คงแย่หน่อย สงสัยจะไม่ได้แอ้มใครเลยเพราะแฟนจะไปด้วย!”
“ไม่ไปก็ได้! เราจะเผาพริกเผาเกลืออวยพรวันเกิดให้เฟียสแล้วกัน!”
“อวยหรือแช่งกันแน่!”
“ไม่รู้!”
“เดี๋ยวเราไปซื้อชุดกัน พรุ่งนี้จะได้ใส่ไปงาน!”
“เสื้อยืด กางเกงยีนส์ไม่ได้หรอ-o-”
“ฉันเคยคิดเหมือนกันนะ ถ้าน้ำใส่สูททักซิโด้จะเป็นยังไง”
“คงหล่อขึ้นมั้ง^^”
“น่าจับรูดแล้วทำข้างกำแพง!”
ประเด็นที่ให้ไปมีอยู่แค่นี้สินะไอ้หมีบ้า>///<
“เซทผมแล้วก็ดูดีนี่!”
ร่างสูงกำยำพิจารณามองคนตัวเล็กในชุดสูทแบบเรียบๆสีเงินอมเขียว ใบหน้าหวานชวนมองที่เคยมีเส้นผมระเกะระกะลูกตาถูกเสยปัดไปด้านข้าง เสื้อสูทครึ่งตัวโชว์เน้นแถบคาดเอวที่ดึงรั้งให้ช่วงลำตัวดูคอดกิ่วเชิญชวนสายตาให้คนตัวใหญ่หยุดจ้องมอง
“ปะ...แปลกๆหรอ”
คนตัวเล็กถามอย่างกังวล ใบหน้าหล่อกระตุกยิ้มพอใจ เจ้าร่างเล็กในชุดสูทก็น่ารักไม่เบา
“เห็นแล้วอยาก...”
“พอเลย!”
ใบหน้าหวานแดงเป็นลูกตำลึง ไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายพูดจบ เพียงมองสายตากรุ่มกริ่มก็รู้ไปถึงลิ้นไก่
“โห้ น้ำ! ชุดนี้น่ารักจังเลย”
ชายหนุ่มผมสีอ่อนเหลือบทองยาวปะบ่ายืนตะลึงไป
“ฟิลมาด้วยหรอ” เจ้าตัวเล็กขับเสียงถาม
“แน่นอน คิระ คาร์ลก็มานะ” ฟิลเตอร์บอกเสียงเจื้อยแจ้ว
“มันสองตัวไปไหน!” ผู้ชายเจ้าของวันเกิดถามเสียงเข้ม
“ยังไม่ทันถึงประตูเลยก็โดนผู้ใหญ่บ้าง โดนดาราป้า ๆ ลากไปหมดเหลือฉันรอดฝ่าดงมรณะมาได้คนเดียวเนี่ย”
“ไม่มีใครสนใจแกเลยหรอวะ!”
“ขอบคุณที่ตอกย้ำนะครับไอ้คุณเพื่อน เมื่อกี้พ่อแกฝากให้มาตามแน่ะ”
“อ่อ งั้นฝากน้ำด้วยนะ”
“จะพาทัวร์กินฟรีรอบงานเลยไม่ต้องห่วง!”
ฟิลเตอร์ยิ้มร่าพร้อมยกนิ้วหัวแม่มือขึ้นมา เฟียสคลายสีหน้ากังวลลง ฝากเจ้ากวางน้อยของเขาไว้กับฟิลเตอร์เห็นจะปลอดภัยกว่าอยู่กับพ่อหนุ่มปลาดิบแช่แข็ง หรือโจ๊กเกอร์ช่างลวนลาม
“ไปแล้วหรอ”
ร่างสูงไม่ตอบเพียงแต่ก้มลงหอมแก้มกวางน้อยของเขาเบาๆก่อนจะเดินออกไป
“สงสัยได้ลงหน้าหนึ่ง ฮ่าๆ” ฟิลเตอร์เอ่ยล้อเจ้าตัวเล็ก
“มะ..ถึงขนาดนั้นหรอกน่า บ้าจริงทำไมมาทำในทีแบบนี้นะ”
มือเล็กจับแก้มตัวเอง มันช่างร้อนฉ่าราวกับปลาหมึกขึ้นจากเตา
“เซฟไม่มาหรอ” เอ่ยถามหาเพื่อนรัก
“คิระบอกว่าเซฟท้องเสีย เสียดายแทนเลยนะอาหารที่งานนี้อร่อยๆทั้งนั้นเลย”
“ไม่ต้องห่วง! เราจะกินแทนมันเอง”
“ฉันช่วยกินแล้วกันนะ ฮ่า ๆ ว่าแต่ถืออะไรมาหรอ”
ดวงตาสีอ่อนมองลงไปที่ห่อกระดาษมันสีสะท้อนแสงแวววับ
“ของขวัญหรอ? อะไรน่ะอยากรู้จัง”
“กะ...ก็ ไม่มีอะไรหรอก”
“เซอร์ไพรส์เฟียสสินะ”
“มะ..ไม่รู้ว่าเฟียสจะ...ชอบหรือเปล่า”
“ต้องชอบอยู่แล้วล่ะของที่คนรักเอามาให้น่ะ”
“เราทำเองด้วยนะ!”
“เจ๋งไปเลย! อยากรู้จังอะไรน่ะ”
“ก้มลงมาสิ”
ฟิลเตอร์ทำตามที่น้ำค้างบอก
“..ตุ๊กตาหมี”
“เก่งจัง! ฉันยังทำไม่เป็นเลย”
ใบหน้าน่ารักยิ้มปริ่มเมื่อถูกชม ฟิลเตอร์ได้แต่ยิ้มตามรอยยิ้มน่ารักน่าเอ็นดูนั่น
“แต่ของขวัญที่จะให้เฟียสต้องวางไว้บนโต๊ะหน้างานนะ”
ฟิลเตอร์บอกแล้วชี้ไปทางประตูทางเข้า ดวงตากลมเบิกขึ้นอย่างตกใจ เขาดันทำเป๋อถือของขวัญเข้ามาในงานเสียแล้ว
“เดี๋ยวพาไปนะ”
เหมือนรู้งาน เจ้าตัวเล็กยกมือปิดหน้าปิดตาม้วนอาย ฟิลเตอร์จึงเป็นฝ่ายหยิบของขวัญมาถือไว้แทน
“อ่ะ! คุณ? คุณเป็นนายแบบหรือเปล่าคะ? เอเจนซี่ไหนคะเนี่ย?”
สาวสวยในชุดรางตรีสีดำเมื่อมตรงดิ่งเข้ามาขวางทางระหว่างเดิน ฟิลเตอร์ยิ้มแห้ง ๆ คิดว่าจะรอดจากสังคมไฮโซนี่แล้วเสียอีก
“เปล่าครับ” ฟิลเตอร์ยิ้มตอบอย่างสุภาพ
“ดีจัง! มาอยู่สังกัดฉันมั้ยคะ ฉันชื่อ.....”
หนุ่มน้อยสองคนปั้นหน้าลำบาก
“ขอโทษนะครับ คือผมต้องเอาของไปไว้หน้างานน่ะครับ”
“ให้เพื่อนคุณเอาไปได้มั้ยล่ะคะ คือฉันอยากจะคุยกับคุณ”
ฟิลเตอร์ขมวดคิ้วอ้าปากจะปฏิเสธแต่ร่างเล็ก ๆ ด้านข้างก็ห้ามเอาไว้
“เดี๋ยวเราเอาไปวางเอง” น้ำค้างเอ่ย
“จะดีหรอ... ”
“ก็มันของเรานี่นา”
“ฉันจะรีบคุยไว้ๆแล้วตามไปนะ”
คนตัวเล็กพยักหน้าเดินฝ่าคนในงานไปวางของขวัญบนส่วนที่จัดไว้ได้สำเร็จ ดวงตาโตจ้องมองของขวัญกองใหญ่ที่เรียงรายอยู่บนโต๊ะ รวมมูลค่าแล้วคงมากพอจะซื้อรถสปอร์ตได้แน่ ๆ
“สวัสดีครับ”
เสียงทักทายดังมาจากด้านหลัง เป็นชายหนุ่มหน้าตาคุ้นเคย ใบหน้าหวานเอียงคอพิจารณาชายหนุ่มคนนี้ว่าเคยเห็นที่ไหน สายตาก็ไปเจอป้ายโฆษณาใกล้ลิฟต์ซึ่งเฉลยให้ว่าเขาเป็นใคร
“คาเตอร์ พระเอกโฆษณาผ้าอนามัยใช่มั้ยครับ!”
อีกฝ่ายลอบสำลักไวน์แดงเล็กน้อย ก่อนจะหันมายิ้มให้น้ำค้างอีกรอบ
“ถุงยางอนามัยครับ ไม่ใช่ผ้าอนามัย”
“อ่อครับ”
คนตัวเล็กพยักหน้าเดินอ้อมหลังดาราหนุ่มไป
“เดี๋ยวสิครับ!”
“มะ..มีอะไรหรอครับ”
น้ำค้างหันกลับมาถาม
“เมื่อกี้ผมเห็นคุณอยู่กับคุณเฟียสต้า คิดว่าคงเป็นเพื่อนสนิทกันใช่มั้ยครับ”
“มีอะไรหรอครับ”
“ตอนนี้ผมเห็นว่ามีการเปิดโครงการสร้างคอนโดของบริษัทคุณพ่อของเพื่อคุณ ตัวผมเองก็สนใจจะร่วมลงทุน...”
ใบหน้าหวานซีดลง เขาเริ่มไปไม่ถูกผู้ชายตรงหน้ากำลังจะมาเจรจาเรื่องชวนงงกับทำไม
“โทษนะครับ ผมว่าไปคุยกับเจ้าของโปรเจ็คเองดีกว่านะครับ”
ใบหน้ายิ้มละมุนเดินเข้ามาแทรกกลางระหว่างการสนธนา น้ำค้างถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อฟิลเตอร์เดินมาช่วยเขาได้ทันเวลา
“ขอตัวนะครับ”
พูดจบฟิลเตอร์ก็จูงมือน้ำค้างออกมาให้ไกลจากผู้ชายคนนั้น
“ขอบคุณที่ช่วยนะ! ถ้าไม่ได้ฟิลเราคงยืนเอ๋ออยู่ตรงนั้นอีกนานเลย”
“ขอโทษนะที่ทิ้งไว้คนดียว”
“ไม่เป็นไรหรอก แต่ตกใจสุดๆเลยล่ะ มีดารามาคุยด้วยเนี่ย”
“เดี๋ยวก็ชิน ฮ่าๆ เราๆไปหาอะไรกินกันดีกว่า”
“อื้ม!”
“กินเก่งชะมัดเลย”
คาร์ลล้อผมพลางหัวเราะ ผมมองจานตัวเองที่โล่งเกลี้ยง อาหารที่นี่อร่อยจริงๆเลยนะ รู้สึกเจริญอาหารมาก ๆ เลย
“ใครเอาลาซานญ่ามาไว้ในนี้เนี่ย จะกินยังไง” ฟิลบ่น
“ไปเติมกัน”
ผมสะกิดฟิล ไม่รู้เฟียสไปไหนแล้วตอนนี้ผมมีแค่ฟิล คาร์ล...เกือบลืมคิระแน่ะ
“เอาที่คาดเอวออกสิ” คิระพูดเนิบๆจนผมแทบไม่ได้ยิน
“ดะ...เดี๋ยวพุงออก-///-”
“ซัดเรียบขนาดนี้ยังห่วงพุงอีกหรอ ฮ่าๆ”
“เงียบไปเลยครับคุณมึง ไปน้ำเราไปพั๊บไก้ตรงโน่นกัน^^”
มันพั๊บไก่ด้วย ผมมองไปที่พนักงานผู้กำลังเฉือนเนื้อแผ่นใหญ่ซ้อนๆกัน มันเรียกอะไรผมไม่รู้ไอ้แท่งเนื้อที่โดนเสียบนั่นน่ะ แต่มันอร่อย!
“อีกเดี๋ยวก็แกะของขวัญแล้วล่ะมั้ง”
ฟิลบอกพลางจิ้มไส้กรอกวางใส่จาน
“แกะที่นี่เลยหรอ” นึกว่าเอาไปแกะบ้านซะอีก
“ไม่ต้องไปสนหรอก เรากินกันดีกว่า”
นี่ฟิลกำลังขุนตัวเองให้อ้วนอยู่หรือเปล่านะ คนตัวสูงต้องการพลังงานเยอะขนาดนั้นเลย แต่ผมเห็นคาร์ลกับคิระกินนิดเดียวเอง
~เราจะให้เจ้าของวันเกิดขึ้นมาแกะของขวัญแล้วนะครับ~
เสียงประกาศออกไมค์ดังกระหึ่มขึ้นมาแทนเสียงเพลงที่คลอเบา ๆ ร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีดำเดินขึ้นไปบนเวทีด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม รอยยิ้มการค้าสินะ ผมไม่เคยเห็นเฟียสยิ้มแบบนี้เลย
“อ่ะ! ไส้กรอกมีไส้ด้วย”
ฟิลทำหน้าตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นน้ำสีแดงๆไหลย้อยออกมา
“ไอ้ลูกกลมๆนี่ก็อร่อยนะน้ำฉันชิมแล้ว”
ถ้าบอกว่าอร่อยก็เชื่อได้เลย ว่าแต่ฟิลกินเยอะไปหรือเปล่า
“เราเริ่มตันๆแล้วล่ะ”
“ถอดสายคาดท้องออกสิ”
“เอาจริงดิ-o-!”
“วันเกิดเฟียสมีปีล่ะครั้ง เพราะฉะนั้นอาหารอร่อยๆฟรีๆแบบนี้ก็มีปีละครั้งนะ”
ถอดก็ได้เห็นแก่งานวันเกิดเฟียสนะเนี่ย
~ตั๋วเครื่องบินท่องยุโรปครับ! กล่องต่อมาเป็นอะไรครับ เป็น...เป็น! แกรนด์เปียโน โห้ มิน่ากล่องใหญ่น่าดูเลย~
สุดยอดไปเลยนะของแต่ล่ะอย่าง ของขวัญผมใหญ่สุดก็ผ้าปูที่นอนล่ะมั้ง
“เวอร์จริง เหอะๆ”
คาร์ลเดินมาจกไส้กรอกจากจานฟิลไปกินหน้าตาเฉยฟิลงี้แยกเขี้ยวใส่เลย ผมมองไปที่เฟียสเขาแกะกล่องใหญ่อีกแล้ว มือใหญ่เปิดกล่องของขวัญใบยักษ์ออกและสิ่งที่อยู่ในนั้นก็เด้งขึ้นมาหาเขา
~ว้าว! เปิดมาเจอนางแบบสาวชาล่าซะด้วย เอ๊ะๆมันหมายความว่ายังไงกันนะครับ~
ร่างขาวกระจ่างในชุดบิกินีสีเพลิงกระโจนออมากอดเฟียส ริมฝีปากแดงเหมือนคนโดนตบปากแตกยกขึ้นประกบลงไปบนริมฝีปากของแฟนผม
“ชิบหายปิดตาไม่ทัน!!” คาร์ลร้องเสียงดัง
“ใจเย็นๆนะน้ำ ก็แค่อำเล่นๆล่ะมั้ง^^;” ฟิล
“จ้า^^”
ผมตอบพลางกัดไส้กรอกขาดสองท่อน หึ! รอก่อนนะ! ถ้าจับได้ล่ะก็....จะเคี้ยวให้แหลกเลย-*-
~มาดูของขวัญชิ้นถัดไปกันดีกว่านะครับ เลือกเลยครับ~
เฟียสยืนเลือกของขวัญบนโต๊ะก่อนจะหยิบขึ้นมา
..นั่นมัน!...
ผมมองกระดาษมันสีเขียวลายใบไม้ที่สะท้อนแสงแวววับ เฟียสคงไม่รู้หรอกมั้งว่าเป็นของผม หรือรู้นะทำไมยิ้มแปลกๆ เขาค่อยๆแกะกระดาษออก เปิดกล่องหยิบของที่อยู่ด้านในออกมา
~หมีครับ! ตุ๊กตาหมีเน่า อันนี้ของใครกันเนี่ยฮ่าๆ~
หมีเน่าหรอ...
ผมลดจานในมือวาง มองผู้คนในงานที่ขยับปากหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน เฟียสเองก็ทำหน้างงเล็กน้อย คะ...คงจะไม่ชอบสินะ
“ตลกจัง ใครกันเอาของทุเรศๆแบบนั้นมาใส่กล่องของขวัญ”
“เป็นตุ๊กตาคอลเลคชั่นใหม่หรือเปล่าเธอ ฮ่าๆ”
“แหม ร้านไหนขายยะ ฉันจะได้ไม่ไปเหยียบ!”
“โหดร้าย ฮ่าๆ”
อึก! ตุ๊กตาที่ผมทำมันน่าเกลียดขนาดนั้นเลยหรอ ผมมองผู้หญิงสองคนข้างหน้าที่หัวเราะกันอย่างออกรส มันน่าตลกมากใช่มั้ย
“ตุ๊กตานั่น...”
“เรากลับก่อนนะ!”
ผมชิงพูดตัดบทฟิลแล้ววิ่งออกไปจากงาน ทำไมละ...ทั้งที่ผมตั้งใจทำแท้ ๆ ทำไมทุกคนถึงหัวเราะเยาะผม หรือผมไม่ควรจะมาที่นี่ตั้งแต่แรก ไม่สิ ผมไม่น่ารู้วันเกิดเฟียสแล้วทำของขวัญให้เฟียสเลย!
ภาพสีหน้ามึนงงของเฟียสยังสะท้อนอยู่ในหัวผม เขาคงไม่เคยนึกสินะว่าจะเจออะไรที่ตลกแบบนี้ ใครกันนะที่มันบ้าเอาตุ๊กตายัดนุ่นหน้าตาประหลาดๆมาใส่ให้เป็นของขวัญ
จะมีใครรู้หรือเปล่าว่าคนทำตุ๊กตาตัวนั้น ตั้งใจทำมันออกมาแค่ไหน
....ไม่มีใครรู้หรอก ถึงรู้ตุ๊กตาเน่า ๆ ตัวนั้นก็ยังมีค่าไม่มากไปกว่าแกรนด์เปียโน คงไม่ต่างอะไรกับขยะที่ดูไร้ค่าราคาไม่ถึงบาท..
“ฮึก ฮือๆ”
ผมไม่รู้เรื่องของเฟียสเลยจริง ๆ ไม่เคยรู้ว่าสังคมที่เฟียสอยู่มันจะต่างกับผมแบบนี้
ดวงตาสีแดงกร่ำสั่นไหวราวกับเปลวเทียนต้องลม ร่างสูงใจหายวาบมองดูร่างเล็กวิ่งหนีหายไปจากห้องโถงใหญ่ ร่างกายที่ถูกสั่งการจากก้นบึงของจิตใจสั่งให้เขาโจนทะยานลงจากเวทีวิ่งตามร่างเล็กๆนั้นไป ท่ามกลางความตกตะลึงของคนในงาน มีเพียงชายวัยกลางคนเสียผมสีเงินเท่านั้นที่ขยับยิ้มรู้
“มาๆฉันแกะต่อเอง” ประธานบริษัทใหญ่เอ่ย
“น้ำ!!! น้ำ!!”
เสียงตะโกนที่เรียกดึงความสนใจของเจ้าของชื่อ ฝีเท้าเล็กหยุดลงกระทันหันเมื่อเห็นว่าผู้ใดตามมาก็ออกตัววิ่งต่อ ใบหน้าหล่อเม้มปากจนเส้นเลือดปูด ออกแรงวิ่งไปทันกระชากแขนเล็กไว้ทัน
ร่างเบาโหวงปลิวถลาตามแรงดึงปะทะเข้ากับแผงอกแกร่ง ร่างเล็กสั่นโอนพยายามฝืนตัวจะดิ้นออกไป ชายหนุ่มยิ่งกอดรัดกลัวเจ้าของดวงใจจะหนีหายไปซ้ำรอยกับความหลังครั้งเก่า
“อย่าไปน้ำ!”
“ปล่อยเรานะ!!”
“น้ำจะไปไหน!!”
“เราจะกลับบ้าน!! ปล่อย!!”
ยิ่งถีบดิ้นมากเท่าไหร่ วงแขนแกร่งยิ่งโอบรัดร่างบางมากเท่านั้น คนตัวเล็กร้องครวญออกมาเพราะความเจ็บปวด แต่ความเจ็บอายนั้นยังมีผลเจ็บมากกว่าทางกาย
“ร้องไห้ทำไมน้ำ!”
“ฮือๆ ปล่อยเราก่อนสิ! เราเจ็บ!”
ร่างสูงยอมปล่อยแต่เจ้าตัวเล็กกลับคิดวิ่งหนี คนตัวใหญ่โถมตัวจับร่างเล็กกดเข้ากำแพง
“เป็นอะไร”
สีหน้าเคร่งเครียดแต่พยายามปรับเสียงให้เจ้าตัวเล็กเลิกกลัว
“เราอยากกลับบ้าน ฮือๆ ปล่อยเราเถอะ”
“น้ำ...”
“เราไม่อยากอยู่ที่นี่ เราอาย ฮือ”
“ไม่มีอะไรต้องอาย...!”
“เราอายน่ะสิ!! ตุ๊กตาที่เฟียสถือนั่นน่ะเราทำเอง! เฟียสทิ้งมันไปเถอะ! มันน่าเกลียด! ไม่มีราคา! ไม่น่าสนใจ! ทิ้งมันไปๆๆ!”
“ใจเย็นก่อนสิน้ำ!!”
มือใหญ่ประคองใบหน้านองน้ำตาเอาไว้อย่ากังวล เพราะเสียงหัวเราะเย้ยหยันนั่นหรือที่ทำให้คนรักของเขาต้องวิ่งหนีออกมา
มือเล็กยื้อแย่งตุ๊กตาไว้ในมือก่อนจะปาทิ้งลงพื้นอย่างไม่ใยดี
“ทำอะไรน่ะ!!”
“มันไม่เหมาะกับเฟียสหรอก! เราจะไม่ทำอะไรแบบนี้อีกแล้ว!!”
“คนอื่นมันใช่ฉันมั้ยน้ำ!”
“ฮึก!”
“คนอื่นจะว่าอะไรน้ำสนใจทำไม! ใครจะคิดอะไรพูดอะไรก็ช่างหัวมันสิ!”
“เฟียสไม่อายหรือไงที่มีแฟนแบบเรา แฟนที่ไม่รู้อะไรเลย! ไม่สนใจ! ไม่ได้เรื่องเลยซักอย่าง! เย็บผ้าง่ายๆยังทำไม่ได้!!”
มือใหญ่ดึงร่างสั่นเทาเข้าสู่อ้อมแขน เขาเริ่มกลัวว่าเจ้าตัวเล็กจะถอดใจหนีหายไปจากเขาอีก เพียงเรื่องแค่นี้เท่านั้นคนอ่อนแอของเขาก็ร้องไห้โฮ ทั้งที่สัญญาว่าจะไม่ทำให้ร้องไห้ สุดท้ายก็ยังรักษาสัญญานั้นไม่ได้อยู่ดี
“ฉันไม่อาย! ที่จะเดินข้างๆน้ำ! แต่ฉันต้องตายถ้าไม่มีน้ำ! อย่าฟังคำพูกใครนอกจากฉัน! ฟังฉันนะน้ำ”
มือใหญ่ประครองใบหน้าหวานขึ้นสบตา
“ถ้าฉันรับน้ำที่เป็นน้ำไม่ได้เราคงไม่คบกันมาถึงทุกวันนี้หรอก..จริงมั้ย”
เสียงร้องสะอึกสะอื้นดูแผ่วลง ร่างสุงก้มลงเก็บตุ๊กตารุ่งริ่งแขนขาดขึ้นมาปัดฝุ่นแล้วแนบไว้ที่กลางอก
“ฉันดีใจที่น้ำทำมันเพื่อฉัน”
ใบหน้าหล่อยิ้มเบาบางพลางตะกองกอดร่างเล็กไว้ในอ้อมแขน
“ฉันรู้ว่าน้ำตั้งใจทำมัน ฉันเห็นแววตามุ่งมันของน้ำ รอยยิ้มที่น้ำเผลอยิ้มออกมาเวลาทำมัน ความรู้สึกของน้ำทุกๆอย่างมันอยู่ในนี้”
ร่างสูงชี้ไปที่ตุ๊กตาในมือ
“หะ...เห็นตอนทำด้วยหรอ”
“เห็นสิ เพราะฉันมองน้ำอยู่ตลอด”
“เฟียส...”
“อย่าให้ฉันทิ้งมันเลย”
“อะ...อืม”
เจ้าตัวเล็กก้มหน้าจับมือใหญ่ข้างที่ถือตุ๊กตาขึ้นมา มองเม็กกระดุมสีเข้มอันเป็นดวงตาก่อนจะพูดออกมาเบาๆว่า
“เราขอโทษนะ น้องหมี..”
“คราวหน้าทำมาอีกนะ”
“หะ.. จะดีหรอ”
“ดีสิ จะใจร้ายให้มันอยู่ตัวเดียวหรอ”
“งื้อ”
ใบหน้าหวานส่ายไปมา
“อย่าให้มันทนเหงาอยู่คนเดียวอีกนะ...แค่ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว”
ดวงตาสีแสดหรี่ลง ร่างเล็กพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะเอ่ยตอบกับไป
“อืม จะไม่หนีไปไหนอีกแล้ว”
ใบหน้าหล่อคลายยิ้มโล่งอกออกมา ทำให้ใบหน้าใสเผยยิ้มตาม
“แล้วอยากให้เราทำตัวอะไรดีล่ะ”
“กวางล่ะมั้ง”
“กวางหรอ กวางจะเป็นเพื่อนกับหมีได้ยังไง..”
“ก็กวางไม่ได้เป็นเพื่อนหมีซะหน่อย”
ดวงตากลมโตฉายแววสงสัย ร่างสูงจึงต้องเอ่ยคำเฉลยออกมา
“..กวางเป็นแฟนหมีต่างหาก..”
รอยยิ้มสดใสข้างแก้มดุจแสงสว่างที่สาดส่องเข้ามายังกลางใจ ร่างสูงโอบกอดร่างเล็กไว้แน่นก่อนก้มลงประทับจูบตราตรึงที่ริมฝีปากสะพรั่ง
“รักนะ”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ยังงงอยู่มั้ยอ่า ปกติจะตัดให้ลุ้นไปต่อแต่เมื่อวานไม่ได้ตัดช่วงไคลแม็กซ์....
จบตอน ถ้ายังงงอยู่ก็...-o- เอางี้แล้วกันนะ งงตรงไหนบอกนะ
ถ้าแก้ได้จะแก้ให้จ้า :mew1:
อ่อ พรุ่งนี้วันหยุดราชการนะคะ^O^
ไม่อัพนะคะ อัพ จันทร์-ศุกร์ เว้นวันหยุดและวันหยุดราชการ
ไปห่อข้าวต้มเข้าพรรษาด้วย55+ โชคดีวันเข้าพรรษานะคะ
-
โอเครค่ะ ตอนนี้ไม่มึนแระ ขอบคุณที่แก้ไขให้นะคะ
:mew1:
-
แอบน่ารักเบาๆ :o8:
-
พ่อหมี กะ แม่กวาง
โอ๊ยน่ารักอ่ะ...เฟียสนายเยี่ยมมาก
-
ตอนที่ 26.1
ร่วมชายคา
“พ่อ!”
เซฟวางตาจากจอทีวีเครื่องยักษ์ มองไปยังพ่อผู้กำลังสวมบทนักทำสวนด้านนอก อึดใจเมื่อเห็นว่าพ่อหันมาสนใจด้วยท่าทีสงสัยเซฟจึงค่อยพูดต่อ
“คืนนี้จะมีคนมาค้างด้วยนะ”
ผู้เป็นพ่อมองลูกชายที่มีสีหน้ายิ้มแย้มปนเขินอาย หากแต่เขาไม่ได้รู้สึกดีใจตามไปด้วยเลย เหมือนมีอำนาจลึกลับบางอย่างกระซิบบอกผ่านประตูขุมอเวจีเขาจึงเอ่ยถามออกไปเพื่อความแน่ใจ
“น้ำหรอลูก”
“ฮะๆ”
ใบหน้าใสส่ายไปมาเบา ๆ ก่อนจะบอกชื่อแขกปริศนาที่จะมาพักค้างแรมคืนนี้
“คืนนี้คิระจะมาค้างบ้านนะพ่อ”
ใบหน้าเยาว์กว่าวัยอันเลยพ้นเลขสามสงบนิ่งเมื่อได้ยินคำตอบ
“เซฟ หยิบโทรศัพท์บ้านมาให้พ่อซิลูก”
คนรับคำสั่งเดินไปหยิบโทรศัพท์ไปให้บิดาอย่างว่าง่าย มือใหญ่รับมาก่อนก้มลงกดหมายเลขที่ระลึกได้ในหัวและถือสายรอจนปลายสายรับ แล้วจึงกรอกเสียงลงไปอย่างใจเย็น
“ศูนย์ลี้ภัยใช่มั้ยครับ?”
สวัสดีครับ วันนี้คุณอยู่กับพระเอกของเรื่องทายซิใครเอ่ย...?
“เซฟอย่าเพิ่งกิน”
ผมมุ่ยหน้ามองไอ้ปลายตายด้วยหางตา ไรวะ! จกไปชิ้นสองชิ้นทำเป็นบ่น
“เมื่อไหร่จะเสร็จเนี่ยหิวแล้ว งับ!”
ผมฉวยจังหวะตอนมันกำลังวุ่นกับการทอดกุ้งฉวยซูชิยัดใส่ปากอีกรอบ มีแฟนทำอาหารเก่งแบบนี้ไม่อดตายแล้วล่ะ รักแม่งหว่ะ>///< (เฉพาะตอนหิวน่ะนะ)
“คิระเดี๋ยวฉันเอาไอ้พวกนี้ไปตั้งโต๊ะนะ”
ผมบอกพร้อมยกชามซุปมิโซะอะไรของมันก็ไม่รู้กับซูชิถาดใหญ่ให้มันดู มันกระดิกครีบ 1.3 ริกเตอร์เป็นการบอกว่า เออ มึงจะยกไรก็ยกไปเถอะ โอเค!
เอาล่ะครับวันนี้เราจะมาพบกับรายการกินไปเดินไปกันนะครับ ฮ่าๆ
“ห้ามแอบกินนะเซฟ”
ผมหันไปมองปลาที่กำลังทอดกุ้งอยู่ด้วยสีหน้าบึ้งตึง
“มึงนี่ก็รู้ใจกูจ๊างงงงงงงง!”
เดี๋ยวปั๊ดยกหม้อซุปทุ่มแม่ง!
“เดี๋ยวที่เหลือฉันยกไปเอง”
“เดี๋ยวยกให้-o-”
“เดี๋ยวกินหมด-_-”
“ไม่กินหรอกน่า ดูสิเต็มสองมือจะให้เอามือไหนมาหยิบกินเล่า ห้องกินข้าวก็อยู่แค่นี้สามก้าวก็ถึงแล้ว>O<”
“ฉันรู้ว่านายสามารถ”
มันต้องกำลังย้อนความไปตอนไปเที่ยวห้างกันเมื่ออาทิตย์ที่แล้วแน่ๆ ก็ไม่ได้อะไรมากนะ วันนั้นถือขอเต็มมือแต่ผมสามารถกินน้ำปั่นพร้อมโดนัทโดยไม่วางถุงในมือได้ ภูมิใจซะสิมีไม่กี่คนในโลกที่ทำได้หรอกนะ-3-
ยิ่งเรื่องกระซวกก๋วยเตี๋ยวสิบชามรวดภายในหนึ่งชั่วโมงจนเป็นแชมป์กินจุ 4 ปีซ้อน เป็นบุญมากนะที่มึงได้คนอย่างกูไปเป็นแฟน^^
“รับทราบ!”
ผมเดินยกของไปวางที่โต๊ะอาหารแล้วไปเรียกพ่อมานั่ง
“พ่อมากินข้าวเร็ว~”
พ่อยิ้มฝืด ๆ ก้าวขาอย่างว่องไวมาเกาะแขนผม ผมมองไปยังพี่ยักษ์วัดแจ้งสูทดำคนของบ้านคิระ ทำไมพี่แกถึงมานั่งดูทีวีกับพ่อผมได้ล่ะเนี่ย
“เอ่อ...”
“ผมขอตัวก่อนนะครับ”
พี่ยักษ์บอกแล้วเดินออกไปจากบ้าน ว่าจะชวนกินข้าวซักหน่อย แล้วพ่อผมเป็นอะไรตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าเชียว
“พ่อเป็นไรอ่ะ-o-”
ผมหันไปถามพ่อ โอะ นี่พ่อกูหรือจูออนกันเนี่ยทำไมหน้าขาวเผือกแบบนั้น
“พี่ยักษ์เขาทำไรพ่อหรอ!”
“ปะ...เปล่า”
“แล้วพ่อเป็นไรเนี่ย”
“กะ..กลัวนิดหน่อยน่ะ”
ไม่นิดแล้วนะ สั่นขนาดนี้โมเลกุลเรียงตัวมั่วไปหมดแล้วมั้ง-o-
“กลัวทำไมล่ะ”
“กะ..ก็ เมื่อกี้พ่อจะออกไปข้างนอก”
“พ่อจะแอบหนีไปนอนที่อื่นใช่มั้ย-.-”
“ไม่ใช่ พ่อแค่..แค่จะไปเอาตะหลิวที่สวน ><”
“ตะหลิวอยู่ในครัวพ่อ! เข้าไปเอาดิคิระมันก็อยู่-o-”
“ม่ายยยยยย”
ฟังไม่ขึ้นเลยแหะ-.-
“คุณเซฟครับ”
“เหวอ!”
พี่ยักษ์โผล่เข้ามาอีกรอบเล่นเอาพ่อผมสะดุ้งโหยงเกาะผมแน่น
“ดูเหมือนว่ารถที่บ้านคุณเซฟจะยางแตกนะครับ คงออกไปไหนไม่ได้”
พี่ยักษ์บอก เหมือนพี่แกเน้นคำว่าออกไปไหนไม่ได้กระแทกหน้าคนใกล้ ๆ ผมเลย
“ไม่จริงน่า! พ่อเช็ครถพ่อแล้วยางมัน..!” พ่อผมพูด
“ยางมันแตกน่ะครับ” พี่ยักษ์จู่ๆก็แทรกขึ้นมา
“แต่พ่อเช็คแล้วนะเซฟยางมัน..!”
“ยางมันแตกนะครับ...”
“อื้ม แตกก็แตก ไปแท็กซี่ก็ได้T^T”
“ออกจากบ้านตอนมืดๆมันอันตรายนะครับ”
“ผะ..ผมเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ จะไปไหนก็เรื่องของผม”
“ช่วงนี้โจรมันเยอะนะครับ ก้าวออกจากบ้านไปก้าวเดียวก็อาจจะโดน....ปาดคอได้”
น้ำเสียงเย็นชวนสยองพองขนแม้แต่ตัวผมเองก็อยากจะหลบหลีกไปอยู่ด้านหลังพ่อ แต่ทำไมได้พ่อผมดันผมมาสู้หน้าพี่ยักษ์อยู่ ทะ...ทำไมวันนี้พ่อกูรักกูจังวะT^T
“คุณเซฟครับ”
หะ..หันมาหากูแล้ว โน้ววว>O<
“ฝากดูแลนายน้อยด้วยนะครับ ผมหวังว่าครอบครัวของคุณจะดูแลต้อนรับนายน้อยอย่างดี”
“ครับ” พูดอย่างกับแต่งไอ้ปลาตายเข้าบ้านมาเรียบร้อยแล้วเลยแหะ-o-;;
“อ่อ ไม่ต้องห่วงเรื่องโจรนะครับเพราะผมจะดูแลด้านนอกให้ ถ้าผมเห็นใครออกมาเผ่นพร่านรอบ ๆ บ้านล่ะก็...ผมจะจับมันเชือดทิ้งทันที!”
“คะ..ครับ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะครับ-o-;;”
เริ่มเป็นห่วงพ่อขึ้นมาซะแล้ว
“พ่อครับ เดี๋ยวผมจะไปล็อกประตู หน้าต่าง...”
“ไม่ต้องหรอกครับ ผมโทรเรียกช่างให้มาติดตั้งลูกกรงครอบประตู หน้าต่างให้แล้วครับ อีกเดี๋ยวคงมา”
“ประตูด้วยหรอครับ-o-;”
“ครับ พวกคุณจะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องนอกบ้าน จะได้มีเวลาแสนสุขไปกับนายน้อยไงครับ”
อึก !
ผมกับพ่อกระเดือกน้ำลายก้อนใหญ่ลงคอ พับผ่าสิ ทำไมแอร์ในห้องมันร้อนแบบนี้เหงื่อแตกหมดแล้วนะเว้ย-o-;;
“ช่างคงมาแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ”
พี่ยักษ์ทำท่าจะเดินไปแต่ก็เหลียวกับมาหาพ่อผมอีก
“ผมของฝากนายน้อยอีกทีนะครับ ผมกลัวว่านายน้อยจะเหงาเพราะฉะนั้นช่วยอยู่เป็นเพื่อนในนายน้อยด้วยนะครับ ผมหวังอย่างยิ่งว่าคืนนี้คงไม่มีใครคิดปีนลูกกรงหนีออกไป...ใช่มั้ยครับ”
“คะ..ครับ//ครับ”
ผมกับพ่อพร้อมใจกันตอบ สร้างความปลื้มปิติบนใบหน้าพี่ยักษ์เป็นอย่างมาก เมื่อพี่แกพอใจพี่แกก็สลายร่างออกไปเอง
“พ่อคงไม่คิดจะงัดลูกกรงออกไปใช่มั้ย^^”
“พ่อเลิกคิดตั้งแต่มันเจาะยางรถพ่อแล้วล่ะ^^”
“พ่อน่าจะคิดให้เร็วกว่านี้นะ^^”
“นั่นสินะ พ่อนี่บ้าจังเลยเนอะ^^”
ผมกับพ่อยิ้มแฉ่งสดใสราวกับดอกไม้ผลิ ส่ายตามองหน้าต่างที่ถูกปิดไปด้วยลูกกรงสองฝั่ง แหม่ ช่างที่ไหนเนี่ยทำงานไวจัง เกณฑ์มาทั้งสำนักเลยหรือเปล่านะ
ผมกับพ่อผลัดกันปาดน้ำตาที่ปริ่มออกมาด้วยความรู้สึกแฮปปี้อย่างสุดซึ้งก่อนจะรำพึงรำพันออกมาพร้อมกันว่า
“โดนขังซะแล้วสิ//โดนขังซะแล้วสิ”
+++++++++++++++++++++
หนึ่งคืนกับการค้างแรมร่วมกับภรรยาและพ่อตาของคิระจะเป็นอย่างไร
โปรดติดตามตอนหน้า
เร็วๆนี้....
ทำเป็นทีเซอร์หนังได้ทำไปล่ะนะเนี่ย555+
-
:m20: :m20: :m20: :m20:
ฮามากอ่ะ ไม่ไหวๆๆๆ ขำจนเหนื่อยยยยยย
-
คุณพ่อจะฮาไปไหนเนี่ยยย
-
ค้างอ่ะ อยากอ่านต่อแล้วววว :ling1:
พี่เอ็นรีบๆมาต่อนะค้าบบบบ
-
ค้างนะคะ :ling3:
-
กรี๊ดดดดดดดด ค้างๆ > < พ่อกลัวทำไม คิระออกจะน่ารักกก :katai3: :katai3: :katai3:
-
:mew1:
-
สงสารคุณพ่อ 5555
คิระแฮปปี้สุดสินะ
-
พึ่งมีเวลามาอ่านหลายตอนรวด ตาลายนิดหน่อย ตอนล่าสุดสงสารคุณพ่อเนาะ ฮ่าๆ
-
ตอนที่ 26.2
“มากินข้าวกันเถอะนะ”
ผมบอกพ่อที่นั่งตัวเกร็งเหมือนตอนลุ้นหวย คิระนั่งสงบนิ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก้มลงพรึมพรำภาษาของเขาก่อนกินเหมือนปกติ ผมกับพ่อเลยต้องทำตามบ้างแต่ขอภาษาไทยเถอะนะ
“ทานแล้วนะครับ//ทานแล้วนะครับ”
ผมหยิบตะเกียบจกไปที่ถาดซูชิ
กึก!
พระเจ้าถาดซุชิเดินได้ ทำไมมันไปอยู่ตรงพ่อได้ล่ะOoO!
“เชิญคุณพ่อทานครับ”
ไอ้ปลาตายแก๊>O<! มันเอาครีบย้ายถาดไปไว้ข้างหน้าพ่อหลบตะเกียบผม มันเอาถ้วยเล็กๆวางไว้ข้างหน้าพ่อกับผมก่อนจะคีบซูชิวางให้คนล่ะชิ้น
“นึกว่าจะไม่ได้กินซะอีก พ่อกินดิอร่อยนะ^^”
ผมหยิบขวดโชยุสีเข้มมาเหยาะลงไปในถ้วยวางซูชิก่อนจะอ้าปากอ้ามเข้าไป พ่อเหล่มองผมก่อนจะเอาโชยุไปเทใส่ถ้วยตัวเองบ้าง
“ทำแบบนี้สินะ^^”
พ่อคีบซูชิขึ้นมาอ้าปากกว้าง
ฮึ่มมมมม
เสียงกระแสสายตาดังขึ้นในโสตประสาทผม ผมหันไปมองใบหน้าหล่อที่จับจ้องเขม็งมองมายังพ่อผมแบบไม่วางตา พ่อผมทำหน้าเจื่อน ๆ ไม่กล้าจะกินเพราะโดนมองหรือจะเรียกว่าจ้อง! ดี
“คิระ อะ..อันนี้เทมปุระใช่มั้ยอ่ะ”
ผมเบี่ยงเบนความสนใจมันแต่มันก็ยังจ้องไปที่พ่อผมเหมือนเดิม มึงต้องการอะไรจากพ่อกูเนี่ย-o-!
“กะ..กินล่ะนะ”
พ่อผมยิ้มฝืด ๆ ก่อนอ้าปากงับซูชิเข้าไป
แปะ!
ข้าวสีขาวหล่นแหมะอยู่ในถ้วย ไอ้ที่เข้าปากพ่อผมไปมีแค่ไข่ม้วนกับสาหร่ายเท่านั้น ผมบิดคอเอี๊ยดๆมามองผม ผมกลืนน้ำลายเอื้อกหันไปสบดวงตาสีเข้มที่จ้องเขม็ง คิ้วเข้มๆโคจรเข้ามาหากันประหนึ่งถูกแรงโน้มถ่วงของโลกดึงเอาไว้
“ฮะ! ฮ่าๆ อะ...แอร์แรงจังเลยนะ พ่อเดี๋ยวเซฟไปหรี่แอร์หน่อยนะ^^;”
ลุกก่อนละแจ้
หมับ!
“เซฟลูกรักจะรีบไปไหนล่ะ เดี๋ยวพ่อทำเอง^^”
“ไม่เป็นไร ๆ เซฟจะให้พ่อออกแรงลุกได้ไงกันล่ะเน้อออคิระ~ พ่อคุยกับคิระไปก่อนสิ^^”
“ฮ่า ๆ คุยอะไรหรอ พ่อพูดภาษาญี่ปุ่นไม่เป็น ลูกช่วยเป็นล่ามหน่อยสิ^^”
“คิระพูดไทยได้นะพ่อ^^”
“งั้นเป็นล่ามแปลไทยให้พ่อหน่อยละกันนะ^^”
ผมลดไปยังมือที่ขยุ้มชายเสื้อผมไว้แน่น เหอะ ๆ ไม่ปล่อยจริงๆสินะ ผมชะเลืองมองไอ้ปลาตายที่ยังจ้องถ้วยโจ๊กซูชิที่มันปั้นเองกับมือด้วยความตั้งใจ พ่อผมดันทำมันแหลกเป็นชิ้น ๆ เลย ไม่รู้ตอนนี้มันกำลังคิดอะไรผมเดามันไม่ออกเลย คิ้วแม่งขมวดจนจะพับดาวได้อยู่ละเนี่ย-o-;;
“เซฟ^^”
พ่อขยับยิ้มอีกรอบ แหมเรียกซะเสียงหวานเชียว
(โหมดสื่อสารทางสายตา/ON)
ผม : ปล่อยเถิดดวงใจ~
พ่อ : มันโปรดเถอะด้วงใจ~ ไม่ใช่หรอ
ผม : ช่างเถอะ พอเคลียร์กับมันเองเลย-o-!
พ่อ : เคลียร์ยังไงล่ะ นี่! อย่าทิ้งพ่อไว้สิT^T
ผม : ผมก็กลัวมันอ่ะดิ! ดูมันมองพ่อดิ อย่างกับจะขย้ำคอแน่ะ-o-!
พ่อ : มันคงไม่เอามีดมาจ้วงพ่อหรอกใช่มั้ยOoO!
ผม : ไม่รู้สิ แต่คิระคงไม่พกมีดหรอก-.-
พ่อ : โล่ง~
ผม : รู้สึกจะปกแต่ปืน-o-
พ่อ : OoO!!
ไม่ได้ล้อเล่นจะ จริง ๆ มันบอกพกมีดร้อยอันก็เทียบปืนกระบอกเดียวไม่ได้-o-!
ผม : กลัวไรพ่อ พ่อตายเซฟก็ได้ประกันจบป่ะ-o-
พ่อ : รักพ่อเหลือเกินT^T
ผม : ที่สุดในโลกแล้วพ่อ^^
พ่อแอบหยิกเอวผม โอ๊ย! จี๊ด หยิกตรงไหนไม่หยิกT^T
“ผมเบาแอร์ให้นะครับ”
คิระลุกไปกดรีโมตเบาแอร์ ก่อนจะเดินมายืนข้าง ๆ พ่อผมเงียบๆ
มะ...มึงไม่ได้คิดจะจ้วงพ่อกูหรอกใช่มั้ย-o-;;
“ผมเปลี่ยนถ้วยให้นะครับ”
“จะ...จ้า”
พ่อผมยกถ้วยในสภาพสั่นสะเทือนให้คิระ
แหมะ!
โอ้วน้ำตก~ ผมมองน้ำสีดำไหลลงบนมือคิระ
Good Job! พ่อกูได้งานแล้ว
ผมมองพ่อที่สั่นหนักกว่าเดิม อ้าปากพะงาบๆจะเอ่ยอะไรออกมา ส่วนคิระก็นิ่งค้างอยู่ท่าเดิมเหมือนหุ่นยนต์โดนถอดปลั๊ก
“เออ ยังไม่ได้เตรียมที่นอนให้คิระเลย เซฟไป..-o-”
“ม่ายยยยยยยT^T”
รั้งอีกแล้ว ม่ายยยยย>O<! พ่อทำเองนะผมไม่เกี่ยวไม่เอี่ยวด้วยได้มั้ยล่ะ
“ผมขอตัวซักครู่นะครับ”
คิระโค้งน้อยๆก่อนจะหายวับเข้าไปในครัว
“มันไปเอามีดมาจ้วงพ่อแน่เลยอ่ะ-o-!” ผมบอก
“อยู่ไม่ได้แล้ว>O<!” พ่อผมบีบหัวตัวเอง
“อยู่นี้แหละออกไปไหนได้เล่า>O<!”
บ้านเบิ้นโดนใส่กรงหมดแล้วจะออกไปไหนได้ล่ะ ติดอยู่ในนี้แหละ-o-!!
“พ่อเจรจากับมันอยู่ที่นี่แหละ เดี๋ยวเซฟมา!”
“เดี๋ยวของลูกนี่? กี่นาที!”
“พรุ่งนี้เช้า-o-!”
“ไอ้เซฟT^T”
“ผมจะไม่ลืมพ่อเลย กระซิกๆ”
“ไม่ต้องเลยเคลียร์ให้พ่อก่อน”
“ไม่!”
ผมกระเสือกกระสนออกไปแต่พ่อผมก็ฉุดผมกลับมานั่งที่เดิม ช่องผ่านห้องแคบๆที่รอดผ่านไปได้ทีละคนบัดนี้เกิดลงครามแย่งชิงกันเกิดขึ้น! ผมไม่อยากจะทำร้ายพ่อนะ แต่ผมก็อ่านมันไม่ออกเหมือนกัน
“จะไปไหนกันหรอครับ”
เสียงทุ้มเบาแต่แฝงไปด้วยความเย็นเยือก ผมกับพ่อหยุดนิ่งแต่มิกล้าหันหลังกลับไปแม้แต่น้อย
“ถ้าอาหารไม่ถูกปากผมจะสั่งให้ลูกน้องนำของในภัตตาคารมาให้ทานให้แล้วกันนะครับ”
ให้ลูกน้องนำอาหารมาให้ใหม่
ลูกน้อง = พี่ยักษ์
นำมาให้ = พี่ยักษ์เข้ามาในบ้าน
ฟังดูดีนะ แต่....เฮ้ย!! มึงจะเอาเพชรฆาตเข้าบ้านกูอีกแล้วเรอะOoO!!
ตึกๆ
ผมรีบวิ่งกลับมานั่งโต๊ะ พ่อเองคงประมวลผลได้ผลลัพท์เช่นเดียวกับผมเลยสปีดกลับมานั่งที่จับตะเกียบกระซวกอาหาร
“อร่อย! อร่อยๆมากเลยคิระ มะ..ไม่ต้องให้ลูกน้องเอาของใหม่มาหรอกนะ^^;”
“ใช่ ๆ ”
ผมเสริมทัพ พ่อกับผมเริ่มฟาดฟันกันบนโต๊ะอาหารกันอย่างดุเดือดเพื่อแสดงให้คิระเห็นว่าครอบครัวผมชอบอาหารของเขามาก
“ถ้าชอบก็ทานเยอะๆนะครับ”
คิระพูดอย่างนอบน้อมด้วยสีหน้าจริงจังเช่นเคย แต่แววตาสีนิลคู่นั้นกลับมีประกายแวววับ
“อะ..เอ่อ! คิระๆเคยทำกับข้าวให้พ่อแม่กินมั้ย” ผมเอ่ยถาม
“ไม่ ที่บ้านไม่คอยว่าง”
“อ่า งั้นก็ไม่ค่อยได้กินข้าวกับครอบครัวน่ะสิ-3-”
“อืม”
นะ...น่าสงสารจัง เพิ่งรู้นะเนี่ยไอ้ปลานี่มันเลยขี้เหงาสินะ
“ช่วงเวลากินข้าวเย็นเนี่ยมันเป็นช่วงเวลาแห่งความสุขของครอบครัวเลยนะ”
พ่อผมพรึมพรำพลางเหลือบมองใบหน้าคิระ
“พะ...เพราะฉะนั้น เราควรจะมีความสุขเวลากินข้าวนะ ฮ่าๆ”
“ผมก็มีความสุขครับ”
ผมฉีกยิ้มกว้างเมื่อเห็นรอยยิ้มจางๆปรากฏบนใบหน้าหล่อ มีมุมน่ารักๆเหมือนกันนะเนี่ย>3<
“ถ้าไม่รังเกียจคราวหน้าผมขอเชิญคุณพ่อไปทานข้าวที่บ้านนะครับ”
“ได้สิๆ”
ผมยิ้มปริ่ม ๆ อยากเห็นวันที่พ่อไปบ้านคิระจังเลย อ่า พ่อยังไม่รู้นี่นาว่าบ้านคิระทำอะไร
“พ่อ”
ผมกระซิบเรียกเบาๆ
“บ้านคิระน่ะ..”
“อะไร”
“เป็นยากูซ่า”
“...............”
พ่อคีบเนื้อปลาเข้าปากเคี้ยวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มีเพียงหยาดน้ำตาเล็กๆที่แทบไม่มีใครสังเกตเห็นหลั่งออกมาเท่านั้น...
...ผมจะไม่ลืมพ่อเลย เมื่อวันนั้นมาถึง...
สู้ต่อไปทาเคชิ!
ผมล้มตัวนอนกลิ้งบนเตียงเล่นพลางเปิดหนังสือการ์ตูนอ่าน เสียงเปิดประตูห้องน้ำเปิดออก ผมละสายตามองไปยังร่างสูงใหญ่ที่เปียกชุ่ม หยดน้ำเม็ดเล็กเกาะพราวอยู่ทั่วใบหน้าหล่อ คิระยกผ้าขนหนูซับข้างคอก่อนจะวางพาดไว้กับเก้าอี้เพื่อตาก
“จะนอนยังต้องหล่ออีกหรอ”
ผมพูดอย่างหมั่นไส้ คิระตัดผมสั้นขึ้น ด้านหลังจากที่เคยไว้ระต้นคอก็เปลี่ยนเป็นไถตรงท้ายทอย ทรงแน่หล่อขาดจริง ๆ ดูแบดบอยน่ากลัวขึ้นเยอะเลย
“ไม่มีผ้าปูที่นอนหรอ” คิระถาม
“นอนบนเตียงด้วยกันเนี่ยแหละ”
เอาของออกหมดแล้วเนี่ย คิระนอนได้แน่ ๆ
“เชิญชวนหรอ”
อะ..อะไรของมันล่ะเนี่ย-///-
“บ้า! ก็นอนเฉยๆไง”
“เฉย..ยังไง?”
ร่างสูงใหญ่คืบคลานขึ้นมาบนเตียงช้าๆ ก่อนจะเลื้อยขึ้นมาเป็นเงาโถมทับผมไว้
“นี่พ่ออยู่ห้องข้างๆนะ>///<”
“เอาหมอนอุดปากไว้”
“จะฆ่ากันหรือไง-*-”
เอาหมอนอุดปากเนี่ยนะ พูดดีนักผมเลยเอาหมอนปาใส่มันไปที มันทำเป็นเซล้มนอนทับท้องผม เหอะๆ ไม่ลุกด้วยนะ โทษนะครับหัวมึงเนี่ยกี่โล-o-
“เดี๋ยวอ้วกใส่หัวหรอก” ผมบอก
“วันนี้ฉันตื่นเต้นมาก”
“หือ”
คิระยกมือผมไปวางทาบบนอก แรงสั่นน้อยๆของก้อนเนื้อใต้กล้ามแน่นเต้นรัวเป็นกลอง ทำเอาผมเบิกตากว้าง
“ฉันกลัวทำผิดพลาดต่อหน้าพ่อเซฟ”
“พะ..พ่อฉันไม่ใช่คนเคร่งอะไรขนาดนั้น ผิดก็ขอโทษสิ”
“ฉันทำซูชิได้ไม่ดี”
“ฮ่าๆ ไม่หรอก แค่นั้นก็เก่งแล้ว”
คิระยกแขนก่ายปกปิดใบหน้า ผมก้มมองใบหูแดงเถือกของคิระ อดขำไม่ได้เลยแหะ ไอ้ปลานี่กำลังเขินอายอยู่หรอกหรอ เรื่องที่ซูชิเละนั่นน่ะ
“วันนี้ขอติอะไรอย่างนะ”
คิระขยับตัวเปิดตามองหน้าผม
“นายควรจะยิ้มให้มาก ๆ นายเอาแต่ปั้นหน้าน่ากลัวข่มขวัญพ่อฉัน”
“น่ากลัว?”
“นายทำหน้าเหมือนจะงาบหัวพ่อฉันเลยตอนเห็นซูชิเละอ่ะ”
“เปล่า ฉันคิดว่าฉันทำซูชิไม่ได้เรื่องเลย”
“ตอนที่พ่อฉันทำถ้วยคว่ำใส่มือนาย นายก็นิ่ง ฉันนึกว่าจะเข้าครัวไปหยิบมีดมาจ้วงพ่อฉันซะแล้ว”
“แค่ไปล้างมือ”
“แล้วมึงทำหน้าดีๆหน่อยไม่ได้หรือไงเล่า>O<!!”
เพราะอย่างงี้คนอื่นเขาถึงได้กลัวแกไงล่ะวะ!
“โทษที”
คิระพูดเบา ๆ ไอ้เหาเอ๋ย~ ไม่ต้องมาทำเสียงอ๋อยเลยนะ
“เอาเถอะ! วันนี้ก็พยายามได้ดีมากนะ”
ถึงแม้จะไม่ได้ทำให้พ่อผมลดอาการกลัวมันลงเลยก็เถอะ
“ฉันรู้ว่านายจริงจังและพยายามไม่ให้ขายหน้าต่อหน้าพ่อฉัน แต่ไอ้ความจริงจังของนายมันทำให้คนรอบข้างหายใจไม่ทั่วท้อง คราวหน้าช่วยทำตัวให้มันดูสบายๆกว่านี้หน่อยนะ เอ้า! เข้าใจก็กระดิกครีบ”
คิระยกมือขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะตีลงบนแขนผม เดี๋ยวพ่อจับทำแกงเผ็ดเสียหรอก-*-
“ถ้าพ่อเซฟไม่ยอมยกเซฟให้ฉัน...”
“เออๆ เดี๋ยวจะหนีตามมึงไปเลยโอเคป่ะ-o-!”
มันยิ้มหน่อย ๆ แล้วโน้มคอผมลงไปหา มันจดๆจ้องๆริมฝีปากผมชั่วครู่ ผมเห็นว่ามันจะนานไปคอผมก็ปวดเลยจัดการจุ๊บปากมันก่อนเลยแต่แค่แป๊ปเดียวนะ-///-
“นอนได้ยังอ่ะ-///-”
ผมวางหนังสือคว้าหมอนมาหนุน ใครไม่นอนก็ช่างกูนอนแล้วนะกูเขินกู-///-
คิระลุกขึ้นไปปิดไฟ หยิบหมอนอีกใบโยนลงไปด้านล่าง ผมชะโงกมองร่างสูงที่นอนหลับบนพื้นโดยไม่มีผ้าปูใด ๆ นี่อุส่าห์ไม่ใจร้ายแบ่งที่นอนให้นอนนะทำไมทำแบบนี้อ่ะ
จึ๋งๆ
ผมใช้ตีน อุ๊บ! ประทานโทษ ฝ่าเท้าอันอ่อนนุ่มเขี่ยร่างของมันเป็นการเรียก
“ขึ้นมานอนข้างบนสิ-3-”
ไอ้ปลาตายนอนนิ่งไม่รู้สึกรู้สา สงสัยแค่ข้างเดียวจะไม่พองั้นจัดไปบาทาคู่!
“ไอ้ปลา! ว้ากกกกก!”
มือใหญ่กระชากเท้าผมเป็นผลให้ตัวผมโดนลากลงไปข้างเตียง หัวที่ไร้การป้องกันกระแทกเข้ากับพื้นไม้จัง ๆ เลยเอาดาวขึ้นสว่างไสวเลยทีเดียว
“ไอ้-o-!”
หมับ
วงแขนใหญ่สอดเข้ามาข้างสีข้างผม มันเบียดรัดร่างผมจนแผ่นหลังผมสัมผัสกับด้านหน้าของมัน ปลายจมูกซุกซนฝังลงบนไหล่ผม ผมกลั้นหายใจตื่นเต้นกลัวมันจะคึกลุกขึ้นมาอัดแม็กนัมผม
“เซฟ...”
“ไม่ต้องมากระซิบ”
ผมบอก ก็มันจั๊กกะจี๋มาซุบซิบๆข้างหู ลมมันก็เป่าเข้ามา โฮ้กกก
“ได้มั้ย..”
ปลายนิ้วยาวกระตุกสายเชือกผูกกางเกงผมออก ผมสูดหายใจหรี่ตาลงเพราะความลุ่มร้อนที่แผ่ออกมาจากกายคนด้านหลัง
“บะ...เบาๆแล้วกัน”
ร่างสูงบดเบียดกายเข้าใส่อย่างร้อนแรง ร่างบอบบางโอนเอนไหวตามแรงกระเพื่อมที่รุกโหม ฟันน้อยๆกัดผ้านวมแน่นแตะกระนั้นเสียงแห่งความปราถนาอันเร่าร้อนก็ยังเล็ดลอดออกมา คนตัวใหญ่รีบเค้นน้ำสีขาวขุ่นมัวเข้าไปในช่องทางคับแคบสีสวยจนหมดแล้วจึงถอนตัวออกอย่างเสียดาย
“ฮา...”
เจ้าของใบหน้าหวานถอนหายใจปล่อยผ้าที่กัดออกจากหมดแรง เปลือกตาหนักอึ้งกระพริบไหวอยู่สองสามทีก่อนที่เจ้าของร่างจะจมดิ่งลงสู่ห้วงนิทรา
“ตื่นได้แล้วลูก”
บานประตูสีขาวถูกเปิดออก ชายผู้เป็นพ่อทอดสายตามองบุตรชายขี้เซาที่ยังหลับใหลอยู่บนเตียง ด้านข้างมีร่างสูงกำยำสมส่วนนั่งทอดมองดูคนบนเตียงด้วยสายตาสงบนิ่ง
“ตะ..ตื่นแล้วหรอคิระ” พ่อเซฟเอ่ยทักทาย
“อรุณสวัสดิ์ครับ” ชายหนุ่มตอบกลับ
“เมื่อคืนหลับสบายมั้ย เอ่อ พ่อทำอาหารเช้าให้เรียบร้อยแล้วนะ”
“ขอบคุณครับ”
“ฝากปลุกเซฟด้วยนะ”
พูดจบก็หายลับออกไปจากประตู ร่างสูงรีบสาวเท้าเดินตามออกไปเพื่อเรียกให้หยุด
“คุณพ่อครับ!”
ผู้ใหญ่ในบ้านหันกลับมายิ้มเจื่อนๆหวาดระแวงกับว่าที่ลูกเขย ร่างสูงมองตรงจับจ้องร่างของพ่อแฟนด้วยสีหน้าจริงจัง ก่อนจะโค้งตัวลงคำนับ
“ผมอโทษนะครับที่ทำให้คุณพ่อรู้สึกไม่ดี ผมไม่มีเจตนาทำให้คุณพ่อตื่นกลัวผม”
“คะ..คิระเงยหน้าเถอะๆ”
ชายหนุ่มยังคงก้มหัวคำนับอยู่ตามเดิม
“อะ...เอาเป็นว่าฉันยกโทษให้แล้วกันนะ เงยหน้าได้แล้ว”
ได้ยินอย่างนั้นหนุ่มลูกครึ่งญี่ปุ่นจึงยอมยืนตัวตรงดังเดิม
“อยู่ที่บ้านนี้ทำตัวสบายๆก็ได้นะ”
พ่อเซฟตบไหล่คิระอย่างหวาดๆ เกรงว่าพ่อหนุ่มปลาดิบจะควักปืนออกมายิง
“ครับ”
“พ่อจะรอทานข้าวข้างล่างนะ”
ร่างของพ่อเซฟเดินลงบันไดไป คิระยืนนิ่งเหมือนจะยืนส่งให้พ่อเซฟเดินไปก่อน จากนั้นจึงหันกลับไปที่ห้องนอนของเซฟดังเดิม แต่บัดนี้เจ้าของห้องได้ยืนรอต้อนรับอยู่หน้าประตูแล้ว
เซฟโปรยยิ้มก่อนจะเดินตรงเข้ามาจับมืออุ่นๆของคิระไว้
“ทำได้ดีมาก”
ใบหน้าหล่อเผยอยิ้มเบาบางที่แทบจะมองไม่ออกว่านั้นคือยิ้ม แต่สำหรับคนที่คบกันมาหลายปีอย่างเซฟย่อมรับรู้ได้
..ผู้ชายหน้านิ่งคนนี้กำลังมีความสุขอยู่..
แต่เขาก็อยากเห็นผู้ชายตรงหน้ามีความสุขมากขึ้นไปอีก
“คิระ มาคราวหน้าอย่าลืมนะ...”
ใบหน้าหล่อฉายแววฉงน
“อย่าลืมยกขันหมากมาล่ะ”
“แต่งแบบญี่ปุ่นไม่ได้หรอ”
“แต่งสองแบบเลยแล้วกัน ฮ่าๆ”
“งั้นต้องเข้าหอสองรอบ”
“บ้า รอบเดียวก็พอแล้ว”
ระหว่างที่ใบหน้าหวานมัวแต่เขินอาย ร่างสูงก็ฉวยโอกาสยกอุ้มตัวว่าที่เจ้าสาวขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน
“ไปเข้าหอกัน”
ใบหน้าแดงกร่ำอมยิ้มก่อนจะพยักหน้าหน่อยๆเป็นเชิงตกลง แต่ก่อนที่ว่าที่เจ้าบ่าวและเจ้าสาวในอนาคตจะได้ผ่านเข้าไปในห้องหอเสียงทุ้มๆจากคนข้างล่างก็ดังขึ้นมาเสียงก่อน
“ลงมากินข้าวก่อนเถอะ…”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ดูหนังดราม่ามาแล้วแต่งคอมเมดี้ฮาๆไม่ค่อยออกเลยT^T
แนะนำ LIFE ซี่รี่ย์ญี่ปุ่น ดูแล้วลุ้นปวดตับดี555+
ตอนต่อไป เราจะมาพบกับคู่......
เหลือคู่สุดท้ายแล้วน่ะนะ อิอิ ทายซิใครเอ่ย
:mew3:
-
เอะอะจะเข้าหออย่างเดียวอ่ะ ฮี่ๆ
-
จับพี่ยักษ์มาคู่คุณพ่อซะเลย 555555
เป็นการค้างคืนที่น่ากลัวมากกกก
-
ตอนที่ 27.1
ใกล้เพียงรู้สึก
ตึกๆ
เด็กหนุ่มในชุดนักเรียนม.ปลายสีเขียวเข้มเร่งฝีเท้าลงบันไดมาอย่างเร่งรีบ ดวงตาสีเข้มตวัดตามองร่างของลิงน้อยที่กระโจนลงมาจากบันไดก่อนจะเอ่ยทักขึ้น
“จะรีบไปไหนน่ะปัง”
เจ้าของชื่อชะงักเล็กน้อยก่อนหันมายิ้มสดใสให้กับชายใส่แว่น
“เป็น-ความ-ลับ”
เด็กหนุ่มหายลับออกไปจากร้านทิ้งความสงสัยงุนงงให้กับผู้เป็นพ่ออย่างมาก
“ผา ปังเปิดเทอมแล้วหรอ”
ร่างใหญ่ที่นอนอยู่บนม้านั่งกระดิกตัวเล็กน้อยก่อนตอบออกไป
“ไปถามพ่อมันดิ”
ใบหน้าใต้กรอบแว่นนิ่งสนิท นั่นสิเขาควรจะไปถามพ่อของเด็กคนนั้น
....แต่พ่อของเด็กคนนั้นก็เขาเองเนี่ยแหละ....
“ตัวผมเอง ผมอยากทราบว่าปังเปิดเทอมแล้วหรือยัง.... ขอบใจสำหรับคำแนะนำนะผา ช่วยฉันได้มากเลย ฉันจะให้ลาเต้เป็นการตอบแทนแล้วกันนะ”
ฝาแฝดอีกคน “ตอบรับ” โดยการโบกมือ.......นี่คือความคิดของพายุ
พายุกระชับแก้วในมือก่อนจะส่งไปให้แฝดหนุ่มของตนด้วยความเร็ว(+แรง)สูง ขณะเดียวกับที่ภูผาร้องออกมาด้วยความยินดี(?)
“ก็บอกว่าไม่อาวววววววว!”
~ปังเป็นเด็กม.ปลายแล้วนะ~
~เป็นเด็กม.ปลายแล้วนะครับ เพราะงั้นเรามา....~
อ๊ากกกก ผมควรจะพูดอะไรกับพี่คาร์ลดีล่ะ>///<
รู้ตัวอีกทีผมก็หอบหิ้วร่างมาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูหมายเลข 1602 ของคอนโดสุดหรูริมน้ำ กดออดเลยดีมั้ยนะ เออะ! เดี๋ยวเช็คความพร้อมก่อนสิ><
ผมก้มลงจัดเนคไทสีเขียวยาวระดับลิ้นปี่ เสื้อ กางเกงลายสก็อตสีเขียว โอเคเนี๊ยบกริบ~ แต่ดาวยังไม่ได้ปัก....-.-
ไม่เป็นไหร่หรอกเขาคงไม่สักเกตอะไรขนาดนั้น พี่เขาจะดีใจมั้ยนะ แต่ผมไม่ได้เรียนโรงเรียนเซนต์โฮม่าแบบพี่เขา ผมเรียนโรงเรียนอาเนมอส ดูแล้วมันมีโอกาสเจอพี่เขาเยอะกว่า
ก็โรงเรียนนี้น่ะเป็นโรงเรียนของพวกดารา นักร้อง ไอดอลนี่นา มีทัศนศึกษาที่กองถ่ายด้วย><
แต่ผมไม่ได้เป็นดาราหรอกนะ ผมแค่เด็กคลาสธรรมดา-o-
แกร๊ก!
บานประตูเปิดออก พรหมลิขิตจริง ๆ เลย รู้สินะว่าผมจะมาน่ะ>///<
“พี่คาร์ล..!”
เอ๊ะ! ผมมองเส้นผมสลายสีน้ำตาลแดง ทรวงอกเต่งตึงแทบจะล้นทักลักออกมาจากเดรสสีแดงเพลิงคอวี มะ...ไม่เจอกันนานกลายเป็นผู้หญิงไปแล้วหรอ-o-!!
“มาหาคาร์ลหรอ อยู่ด้านในน่ะ”
ริมฝีปากสีแดงสดขยับบอกผม เธอหันไปบอกคนในห้องเป็นภาษาอังกฤษรัว ๆ ซึ่งสกิลภาษาอังกฤษระดับทากคลานอย่างผมก็ฟังไม่ออก
“บาย มาเรีย”
ร่างสูงโปร่งเดินออกมาหาแม่สาวอกตู้ม ใบหน้าสวยขยับยิ้มก่อนจะโน้มคอผู้ชายตัวสูงลงมาจูบ
-o-!!!
นี่มันอะไรกัน!!
“เข้ามาก่อนสิ”
ใบหน้าขี้เล่นขยับยิ้มอย่างเป็นมิตรเชิ้อเชิญผมเข้าไป แต่ขาผมก้าวไม่ออกเลย เมื่อกี้นี่มัน...-o-
“โอวันตินมั้ย?”
คนจูบกัน ผู้หญิงคนนั้นจูบพี่คาร์ล...ของผม
“เฮ้! ปิดประตูได้แล้วแอร์ออกหมด”
...เธอจูบพี่คาร์ลของผม...
“พี่คาร์ล>O<!!!”
ผมแหกปากตะโกนก่อนจะวิ่งเข้าไปหาผู้ชายตัวสูงที่ยืนอยู่หน้าเคาเตอร์ ใบหน้าหล่อใสสไตล์ตะวันตกทำหน้างงงวย ผมเขม่นตามองแผงอกกว้างที่มีเส้นขนขึ้นปะปรายไล่ลงไปที่หน้าท้อง หายลงไปใต้กางเกงบอลสีน้ำเงิน ทำไมแต่งตัวแบบนี้ มีผ้าขนหนูพาดบ่าด้วย เพิ่งอาบน้ำหรอ
หรือว่าOoO!!
“เป็นอะไรทำหน้าบูดเชียว”
“เชอะ!”
“เดี๋ยวพี่ชงโอวันตินให้นะ”
“เชอะ!”
“-_-”
ผมสะบัดหน้าแทบจะเหวี่ยงคอ 360 องศา ผู้ชายอะไรหน้าไม่อายพาผู้หญิงเข้าบ้าน-*-
“เปิดเทอมแล้วหรอ”
หือO.o? ผมก้มมองชุดตัวเอง ผมใส่ชุดนักเรียนอยู่นี่นา อ้า~ เลิกงอนแล้วมาพูดเรื่องสำคัญกันดีกว่า>//<
“พี่คาร์ลดูสิๆ ปังใส่แล้วเป็นไงบ้าง^O^”
“เท่ดี”
“พี่คาร์ลดูสิๆ ปังใส่ชุดม.ปลายแล้วนะ^O^”
“โตเร็วจัง”
“ใช่มะๆ ปังโตแล้วนะ อยู่ม.ปลายแล้วด้วย^O^”
“ม.ปลาย...”
พี่คาร์ลวางช้อนค้นแก้วแล้วเดินเข้ามาหาผม ผมเงยหน้ามองใบหน้าเทพบุตรกรีกที่อยู่ใกล้ ๆ มือใหญยกขึ้นวางบนไหล่ผมเบา ๆ ก่อนที่ใบหน้าหล่อจะเคลื่อนเข้ามาใกล้ผมทีละนิด..ทีละนิด
..จะ...จะจูบหรอ พี่คาร์ลจะทำตามสัญญาหรอ..
“ตั้งใจเรียนให้มากๆนะปัง”
เอ่อ...-o-
“ปังเป็นอยู่ม.ปลายแล้วนะ-o-”
“เดี๋ยวพี่ซื้อกลองเครื่องเขียนให้แล้วกัน”
“ปังเป็นอยู่ม.ปลายแล้วนะ-o-”
“ซื้อลูกบอลให้ด้วยแล้วกัน”
“พี่คาร์ล!!”
ผมจ้องหน้าพี่คาร์ลอย่างตกใจ พี่คาร์ลหุบยิ้มลงมองตามใบหน้าผมหาสิ่งผิดปกติที่ทำให้ผมมีอาการแบบนี้ ไม่ต้องไปหาที่ไหนหรอกก็พี่น่ะแหละ!!
“พะ..พี่คาร์ลลืมสัญญาไปแล้วหรอ”
พี่คาร์ลก้มหน้าหลบตาผม พลันเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา ผมรีบความมือถือบนเคาเตอร์เอาไว้ไม่ให้พี่คาร์ลรับ
“พี่คาร์ล...”
“เอามือถือมาก่อน”
“ไม่ให้”
“น้องปัง”
ผมเม้มปากซ่อนมือถือไว้ข้างหลัง ผมไม่ให้รับหรอกจนกว่าพี่จะนึกได้ว่าสัญญาอะไรไว้กับผม ผมได้ยินเสียงถอนให้ใจยาวๆพร้อมกับฝ่ามือที่วางแปะบนหัวผม
“พี่ไม่ลืมหรอกนะ”
“จริงหรอ..”
“จะให้พี่พิสูจน์มั้ยล่ะ”
ผมเอียงหน้าหลบ ระ..รอบนี้เอาจริงหรอ-///-
“หลับตาก่อนนะ”
ผมทำตามที่บอกแต่โดยดี หรี่ตาลงจนปิดสนิท ชั่วอึดใจสัมผัสอ่อนนุ่มราวกับเยลลี่ก็ทาบลงบนปากผม ผมขยับริมฝีปากขบเม้มริมฝีปากนุ่มน่ากินนั่นไว้ มันช่างหวานเหลือเกิน แล้วกลิ่นหอมอ่อนๆของสตอว์เบอร์รี่โชยเข้าจมูกผม
..สตอว์เบอร์รี่หรอ?...
ผมลืมตามองบุคคลตรงหน้าที่ได้อันธานหายสาบสูญไปไหนก็ไม่รู้ มีเพียงเยลลี่ปีปีสีแดงนุ่มๆติดอยู่ที่ปากผม มิน่า...สตอว์เบอร์รี่!!
“ถุ้ย!”
ผมคายปีโป้ออก บ้าจริงมือถือก็หายไปตัว !!
“พี่ไปทำงานก่อน ฝากล็อคห้องด้วยนะ!”
ร่างสูงโปร่งโผล่ไปยืนหน้าประตูด้วยชุดสูทเต็มยศ เปลี่ยนตอนไหนเนี่ยไวชะมัด-o-!!
“พี่คาร์ล!”
ปัง!
หนีไปแล้ว ผมกระแทกก้นนั่งลงบนโซฟา อารมณ์ผมมันเดือดปุดๆเหมือนหม้อต้มน้ำไม่มีผิด มาปีโป้มาหลอกกันได้! ฮึ่มมม! ไอ้ลุงนี่>O<!!
ผมหยิบหนังสือนิตยาสารรายสัปดาห์ที่วางอยู่ไม่ไกลขึ้นมาพิจารณา ผู้ชายบนปกนี่มันหล่อราวกับเจ้าชายเลย พวกเครื่องประดับบนตัวที่แสนราคาแพงก็ขับรัศมีความหล่อลากเข้าไปอีก น่าหมั่นไส้จริง ๆ เลยทำไมได้ลงปกทุกอาทิตย์เลยเนี่ย ภาพด้านในมีตอนใส่ชุดว่ายน้ำด้วยหรอ!!
“ฮึ่มมมมมม!”
ผมวางหนังสือไว้ที่เดิม ยิ่งดูยิ่งหมั่นไส้ จะทำให้คนคลั่งไคล้ไปถึงไหน แค่ผมคนเดียวก็พอแล้วชอบหาคู่แข่งให้อยู่เรื่อย แล้วคนที่ชื่อมาเรียนั่นใครล่ะเนี่ย อ๊ากกกกกกกก!
ผมเปิดจอมือถือหาข่าวซุบซิบเกี่ยวกับคาร์ล นายแบบลูกครึ่งที่กำลังโด่งดังอยู่ตอนนี้
ไม่พอใจเลยแหะ...
ติ๊ดๆ
โทรศัพท์เข้า!
“ฮัลโหล”
(ปังถอดปลั๊กกาน้ำร้อนด้วยนะ)
เจ้าของห้องโทรมาสั่งซะแล้ว
“ครับ”
(ฝากเอาเสื้อผ้าในตะกร้าไปส่งร้านซักรีดให้ด้วยนะ อ่อ ให้อาหารปลา รถน้ำต้นไม้ ล้างจานให้พี่ด้วย)
“ดูดฝุ่นด้วยมั้ยครับ”
(ก็ดีนะจะได้ไม่ต้องเรียกแม่บ้าน)
“สั่งอย่างกับใช้ภรรยาเลยนะครับ”
(ฮ่าๆ เด็กดีๆเดี๋ยวพี่ซื้อของไปฝากนะ)
“ผมอยากได้อย่างอื่น”
(...แก่แดด)
“งื้อ! อะไรล่ะก็ตัวเองเป็นคนบอกจะทำเองนะ>O<”
(เด็กม.3ที่แต่งชุดม.ปลาย ไม่นับเป็นเด็กมาปลายหรอกนะ)
“ม.ปลายสิ เดี๋ยวก่อน!”
ตัดสายเฉยเลย อะไรกันผมก็เป็นเด็กม.ปลายแล้วนะ แค่ยังไม่เปิดเทอมเอง... ความสัมพันธ์คาร์ลขนมปังก็ยังย่ำอยู่กับที่ เมื่อไหร่จะได้จุ๊บกันซะทีล่ะ
...อย่าว่าแต่จุ๊บเลย...
บอกรัก หรือขอเป็นแฟน พี่คาร์ลก็ไม่เคยทำซักกะอย่าง
“หมายความว่า...”
นี่ผมอยู่ในสถานะคนรับใช้งั้นหรอOoO!
หรือพี่คาร์ลจะคิดกับเราแบบน้องชายเลยไม่จูบ ไม่จับมือ แค่ลูบหัว ตบบ่า
ม่ายยยยยยย ต้องเป็นแฟนสิ ผมต้องโทรไปถามพี่คาร์ลให้รู้เรื่อง><
“ฮัลโหลพี่คาร์ลๆ>O<”
(ว่า?)
“เราเป็นแฟนกันใช่มั้ยอ่ะ>O<!”
(.....................)
ทำไมเงียบไปล่ะ
“พี่คาร์ล..”
(พี่ต้องไปทำงานแล้ว)
“ครับ..”
(ต่อไปไม่ต้องมาบ้านพี่แล้วนะ)
“ทะ..ทำไมล่ะ”
ตื๊ดๆ
-o-…
พี่คาร์ลบอกไม่ให้มาที่นี่อีกงั้นหรอ
ไม่ให้มางั้นหรอOoO!!!
อ๊ากกกกกกก ไอ้พี่คาร์ลบ้า!!
ผมวิ่งไปหยิบกระดาษโพตส์อิสมาแปะเรียงยาวไปทั่วผนัง ก่อนจะเอาปากกาเมจิคหัวใหญ่เขียนอักษรสั่งลาลงไปตัวโต ๆ ชนิดที่ว่าเปิดประตูเข้ามาต้องกระโดดถีบตาแน่นอน
ผมยืนยิ้มเหี้ยมๆพอใจในผลงานของตัวเอง นอกจากจะเขียนแล้วผมยังวาดรูปขนมปังแมนตัวการ์ตูนส่วนตัวของผมลงไปด้วย
ปึ้ก!
ผมปาปากกาด้ามใหญ่ลงพื้น เงยหน้ากลั้นน้ำตาที่ไม่รู้มันออกมาได้ยังไงแล้วคว้ากระเป๋าเดินออกจากห้องทันที
ไม่ให้มางั้นหรอ! นัดใครไว้ล่ะ! กลัวผมมาขัดอีกสินะ! อยากทำอะไรก็ตามใจเลย!
บานประตูสีขาวสะอาดเปิดเข้ามา ร่างสูงโอนเอนด้วยความอ่อนล้าจากการทำงานติดต่อกันยาวนานร่วม 10 ชั่วโมง มือใหญ่นวดขมับตัวเองก่อนจะทิ้งตัวลงนอนเป็นศพอยู่บนโซฟา พลันสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นรอยปากกาสีดำบนผนังที่ลากยาวเปื้อนวอลล์เปเปอร์
บนกระดาษสีที่ถูกแปะเรียงรายบนข้างฝามีรูปตัวการ์ตูนเป็นตัวแผ่นขนมปัง ทำฉีกปากยิงฟันใส่ดูน่ากลัว ข้างๆมีตัวอักษรลายมือหวัด แสดงให้รู้ว่าคนเขียนต้องอยู่ในอารมณ์โมโหขณะเขียน
/จะมาอีก! เตรียมชงโอวันตินไว้ได้เลย!/
ร่างสูงถอนหายใจเฮือกใหญ่ยกหมอนขึ้นมาปิดหน้า
...ยังจะมาอีกนะ เด็กเอ๋ยเด็ก...
ดวงตาคมข่มเปลือกตาหลับ พยายามไม่นึกถึงใบหน้าสดใสที่แต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้ม ดวงตากลมใสที่จ้องมองเขา เสียงใสๆ ที่คอยเรียกชื่อเขาอย่างไม่รู้จักเหนื่อย หรือแม้แต่กายอ่อนนุ่มของเด็กตัวน้อยในชุดกะลาสีที่เขาเคยสัมผัส แต่บัดนี้เทวดาตัวน้อยของเขาได้เติบโตขึ้นเป็นเด็กม.ปลาย
หงายฝ่ามือดูช่องว่างระหว่างนิ้ว มันเริ่มจากแคบที่โคนก่อนจะบานปลายออกไป ไม่ต่างอะไรกับช่วงอายุของเขาและเทวดาตัวน้อยของเขา ขณะที่เด็กคนนั้นอยู่อนุบาลเขาอยู่ม.ปลาย ขณะที่เด็กคนนั้นอยู่ประถมเขากำลังเรียนมหา’ลัย เมื่อเด็กคนนั้นขึ้นมาถึงมัธยมปลายตัวเขาก็กลายเป็นคุณลุงวัยวัย 27 ไปเสียแล้ว
...เป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่อีก...
ใบหน้าหล่อส่ายไปมาขจัดความคิดออกจากหัว เท่านี้หัวเขาก็แทบจะระเบิดอยู่แล้ว
จะยุ่งเหยิงเข้าไปอีกเมื่อตอนคิดจะถอนตัว อีกฝ่ายก็ไล่ตามไม่หยุดเสียแล้ว
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
อารมณ์แบบนี้ต้องฟังเพลงแอบชอบของละอองฟอง>///<
เวอร์ชันญี่ปุ่นน่ารักมาก เด็กๆคาวาอี้มากกก เห็นแล้วนึกถึงน้องปังเลย
-
กรี๊ดดดดดดดๆ จัดว่าฟินน มาต่อ มาต่อ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ทำใจซะเถอะคาร์ล
น้องปังน่ารัก แอบแก่แดดนะเรา
-
:katai2-1: :katai2-1: มาละมาละมองจองที่ก่อนนะ
-
พี่คาร์ล คิดมากไปทำไมเล่าจับปล้ำไปซะสิ้นเรื่อง :-[
-
27.2
ติ๊งหน่อง~
ผมกดออดหน้าประตูห้อง ปล่อยเวลาซักพักแต่ดูเหมือนว่าคนในห้องจะไม่ยอมลุกมาเปิดประตูให้นะ ผมรู้นะว่าเวลาเนี่ยเขากำลังนอนอุตุอยู่บนที่นอน
ติ๊ง! ติ๊ง! ติ๊ง! ติ๊งหน่อง~
ไม่ลุกจะกดให้ลั่นเลยเอ้า!
แกร๊ก!
มือใหญ่กระชากประตูออก ผมยิ้มทักทายเจ้าของห้องหน้าบูด ถึงบูดยังไงก็ยังดูดี สาบานว่านี่คนตื่นนอนนะ>///<
“รู้ว่าเป็นปังก็ยังเปิดประตูให้อีกนะ หึๆ”
“คิดว่าใคร ว่าจะมากระทืบซะหน่อย!”
“อย่าหงุดหงิดสิ เอ้า!”
ผมยื่นเต้าหูปาท่องโก๋ให้
“ไปเรียนได้แล้ว ไม่ต้องมาอีกนะ!”
พี่คาร์ลพูดใส่ผมด้วยใบหน้าหงุดหงิด รีบกระชากประตูปิด แต่ผมสวนดันตัวแทรกไปในห้องซะก่อน
“ปังจะมาอีก!”
เขาขยี้หัวเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้ามาหาผม
“ดื้อจริง ๆ พี่คงต้องโทรไปบอกพี่พายุสินะ”
หา! จะโทรไปฟ้งปะป๊าหรอ ไม่ได้นะ! ผมเขาไปล็อคแขนคนตัวใหญ่ก่อนเขาจะเอื้อมถึงเครื่องโทรศัพท์
“พี่คาร์ล>O<!”
“ปล่อยก่อน”
พี่คาร์ลชี้มือมาที่แขนตัวเอง ผมเงยหน้าขยับยิ้มท้าทายพร้อมกับกอดแขนพี่เขาแน่นอีก
“อย่าเอานมแบนๆมาหนีบแขนได้มั้ย”
พูดจบพี่คาร์ลก็ผลักหัวผมไปมาเป็นตุ๊กตาล้มลุก ผมจ้องหน้าอย่างเคืองๆก่อนจะก้มลงงับแขนที่อัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อแรงๆ
“โอ้ย!”
“พูดมากจริง! อย่าลืมกินน้ำเต้าหู้ล่ะ!”
“เดี๋ยวกินกาแฟ”
“กาแฟไม่ใช่อาหารเช้า-o-!”
“ช่างเหอะๆ”
ช่างได้ไงกันเล่า ตาลุงนี่เคยคิดจะดูแลสุขภาพตัวเองบ้างหรือเปล่า แบบนี้คงได้ตายก่อนแต่งงาน!
“ปังจะทำข้าวผัดให้กินแล้วกัน”
“ไม่ไปโรงเรียนหรือไง!”
พี่คาร์ลถามหน้าตื่น ผมเหลือบมองนาฬิกาอีกตั้งชั่วโมงนึงถึงจะเข้าเรียน โดดเข้าแถววันนึงคงไม่เป็นไรหรอก
“มีรถสปอร์ตก็ขับไปส่งสิ-o-!”
“ซะงั้น”
ผมเขม่นตามองใบหน้าหล่อ ทำหน้าเหมือนไม่อยากไปส่งผมงั้นล่ะ ผมหยิบผ้ากันเปื้อนมาใส่ก่อนจะเปิดตู้เย็นหาของมาทำอาหารเช้า ทำไมไม่มีผักหรือเนื้อเลย มีแต่ขวดไวน์กับเบียร์
“เย็นนี้เดี๋ยวปังจะซื้อของมาใส่ตู้เย็นให้นะ”
“จะมาอีกหรอ-o-”
อยากจะโยนกระป๋องเบียร์แสกหน้าจริงๆ-*-
“เอาตังค์มา-o-!”
ผมแบมือออก พี่คาร์ลมองผมเล็กน้อยทำท่าเหมือนจะหยิบเงินออกมา แต่พี่แกดันเอาคูปองส่วนลดดูหนังมาให้ผม
“เย็นนี้เอาไปดูหนังกับเพื่อนไป ไม่ต้องมา”
“ทำไมต้องห้ามไม่ให้ปังมา”
ผมจ้องใบหน้าหล่อเพื่อขอคำตอบ
“ชะ..ช่วงนี้พี่ทำงานดึก อาจจะต้องไปต่างจังหวัด”
“ไปเมื่อไหร่ก็บอกสิ เบอร์ก็มีไม่ใช่หรอ-o-!”
“เอาเป็นว่าไม่ต้องมาหรอก”
เหตุผลแค่นี้จริงๆหรอ... มีอย่างอื่นด้วยหรือเปล่านะ
“เอาคีย์การ์ดมาดิ” ผมเรียกขอ
“เยอะไปแล้วนะ”
อึก! ผมเม้มปากแน่น ว่าผมเยอะหรอ ผมไม่ได้เยอะซะหน่อยก็แค่หวังดี!
“มีความลับอะไรหรอ ที่บอกไม่ให้มามันเพราะอะไรกันแน่”
นิ่งเงียบไม่ตอบแบบนี้แสดงว่าจี้โดนจุดสินะ!
“เย็นนี้ปังจะมาอีก!”
“วันนี้พี่กลับดึกไม่ต้องมา!”
“ปังจะรอ!”
ผมคว้ากระเป๋านักเรียนเตรียมเดินออกจากห้อง อ่อ ลืมไป
“เอาตังค์มาด้วยจะซื้อผักกับหมู”
พี่คาร์ลกุมขมับอีกรอบ ดี! เอาให้เครียดหัวหงอกไปเลย
“วันนี้กลับดึกจริงๆ”
“เอาตังค์มา!”
“เอ้า! พันนึงพอมั้ย”
“ไปส่งด้วย!”
“เอาแต่ใจจริงๆ”
“ไม่ต้องมาบ่นเลย>O<!”
“งอนอยู่ไม่ใช่หรอ แล้วไหงบอกให้ไปส่งอีก แปลกคน”
“หายงอนแล้วก็ได้ ลุกมาเร็วๆ”
ผมดึงผู้ชายตัวใหญ่ให้เดินตาม แต่พี่แกก็ปักหลักเป็นเสาหินไม่ยอมขยับ ต้องเอาควายมาลากแล้วมั้งอย่างเนี่ย!
“เดินสิ>O<!”
“ขี้เกียจ”
“พี่คาร์ล!”
“ขอร้องดี ๆ ไม่เป็นหรือไง”
“ขอร้องดีๆ”
“กวนหรอ?”
“ดี ดี~ ดี๊~ดี”
“ตบหัวทิ่ม!”
“พี่คาร์ล!”
ผมจับมือพี่แกแกว่งไปมา กระพริบตาปริบๆ ไปส่งผมเถอะนะ ไปรถเมลล์มันก็ไม่ทันแล้วอ่ะ
“ตอนเย็นไม่ต้องมาตกลงมั้ย?”
“ชิ! ไปเองก็ได้-*-”
ผมสะบัดมือพี่คาร์ล เดินดุ่มๆออกจากห้องด้วยความโมโห ไม่ให้มาหรอ เย็นนี้ผมต้องมาให้ได้เลย! ใครกันนะที่พี่คาร์ลนัดไว้!
บานประตูลิฟท์แยกออก ร่างสูงสาวเท้ายาวอาด ๆ ไปตามทางเดิน ข้างกายของเขามีร่างของสาวสวยในชุดสุภาพเรียบร้อยเดินเคียงมาด้วย
“ทำไมถึงยังไม่จัดกระเป๋าอีกเนี่ย”
“โทษที ๆ นอนเพลินไปหน่อย จริงๆคุณรอผมข้างล่างก็ได้นะ”
“ไม่ล่ะ ฉันอยากเข้าไปดื่มเบียร์หน่อย ไม่ว่ากันนะ?”
“ครับ ใครจะกล้าว่าคนสวยกันล่ะ”
ทางเลี้ยวโค้งถัดไปเพียงไม่กี่ห้องก็ถึงห้องของชายหนุ่ม ดวงตาสีอ่อนเบิกกว้างอย่างประหลาดใจ ใครกันหนอที่มานั่งสัปหงกอยู่ที่หน้าห้องเขา
ร่างสูงย่อตัวลงจับแก้มนุ่มนิ่มเบา ดูเหมือนเด็กน้อยในชุดนักเรียนจะไม่รู้สึกว่ามีคนแตะต้องตัว
“เด็กคนเมื่อวันก่อนนี่” หญิงสาวเอ่ย
ร่างสูงถอนหายใจ ได้เรื่องแล้วไง ตอนนี้ก็เกือบเที่ยงคืนแล้วเด็กนักเรียนคนนี้ยังไม่กลับบ้านเลย ทั้งทีเขาบอกว่าไม่ให้มา เด็กจอมรั้นก็ยังฝ่าฝืนคำสั่งของเขาอยู่ดี
“ดื้อชะมัด”
บ่นออกมา ก่อนจะคว้ามือถือขึ้นมาส่งไลน์บอกให้เพื่อนสนิทรับลูกว่าลูกชายผู้น่ารักมาหลับอยู่หน้าบ้านของตน กรุณามารับด้วย
“ปัง..ปัง”
มือใหญ่เขย่าศอกคนตัวเล็ก ดวงตาฉาบด้วยแพขนตาหนากระพริบเชื่องช้าก่อนจะเปิดขึ้น
“กลับมาแล้วหรอ”
ฟังดูเสียงนั้นยังงัวเงีย ชายหนุ่มกุมขมับถอนใจออกมาเฮือกใหญ่
“พี่บอกว่าไม่ต้องมาใช่มั้ย”
“ปะ..ปัง”
คนตัวเล็กลืมตาโพงทำท่าเหมือนจะพูดบางอย่าง ดวงตากลมเหลือบมองร่างสมส่วนในชุดเดรสเรียบร้อย เมื่อพิจารณาดวงหน้าสะสวยเขาก็ระลึกได้ทันทีว่าเธอคนนี้คือ ผู้หญิงที่เคยออกมาจากห้องของคาร์ล
“ที่ไม่ให้ปังมาเพราะอย่างนี้หรอ”
เสียงสั่นเครือเอ่ยถาม
“อีกเดี๋ยวฟิลจะมารับ...”
“พี่ตอบคำถามปังก่อนสิ!”
“ง่วงมากหรือไง”
“หึ!”
ใบหน้าใสหรี่ตามองสาวสวยอย่างไม่เป็นมิตร เขาลุกขึ้นทิ้งข้าวของในมือก่อนจะตรงไปหาร่างสูงเพรียว
“อย่าคิดว่ามีนมใหญ่ๆแล้วจะเหนือกว่าปังนะ>O<!”
คำพูดที่ชวนหงายเงิบตอกใส่หน้าสาวสวย เธอกำลังช่างใจเล็กน้อยว่าจะหัวเราะดีหรือควรจะตีหน้าเศร้าดี เด็กคนนี้กำลังด่าเธออยู่ใช่มั้ย
“ปัง! อย่าหยาบคายกับผู้ใหญ่นะ”
คาร์ลปรี่เข้ามาดึงตัวเด็กน้อยที่กำลังตีหน้าบูดบึ้ง
“คาร์ล ฉันจะรออยู่ข้างล่างนะ รีบๆมาล่ะ”
ใบหน้าสวยขยับยิ้มยิ่งทำให้เจ้าตัวเล็กเดือดโมโหเข้าไปอีก
..ให้ท่าใช่มั้ย ยัยโคนมกำลังให้ท่าพี่คาร์ล..
“ขอโทษแทนน้องด้วยนะ เดี๋ยวจะรีบตามไป”
ใบหน้าบูดบึ้งค้อนควับมายังร่างสูง
“ต่อหน้าต่อตาเลยนะ!”
“เราน่ะมานี่ก่อนเลย!”
มือใหญ่ดึงคนตัวเล็กเข้ามาในห้องก่อนจะกดให้นั่งลงบนโซฟา
“พี่บอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่ให้มา!”
“ไม่มาแล้วจะเห็นหรอว่าพี่พาผู้หญิงเข้าห้อง ผู้หญิงคนนั้นมีดีกว่าปังตรงไหนหรอ”
“ไม่น่าถามนะ”
คำตอบชวนจี๊ดเขย่าเลือดลมเข้าเจ้าตัวเล็กให้พุ่งพร่าน
“แล้วต้องให้ปังเป็นแบบไหนล่ะพี่ถึงจะต้องการ!”
คำพูดไม่ทันคิดสวนกลับเข้าอย่างจัง คาร์ลยืนนิ่งตอบคำถามที่ถูกซัดมากับตัวเอง ไม่ใช่ว่าเขาไม่ต้องการ เพียงแต่มันมีกำแพงบางอย่างที่เขายังก้าวข้ามมันไปไม่ได้เท่านั้น กำแพงที่ปิดกั้นตัวเขา
ใบหน้าใสแดงจัดเพราะความโกรธ ดวงตากลมโตเริ่มมีเลือดแดงจาง ๆ คาร์ลย่อตัวลงอยู่ระดับสายตาของงคนตัวเล็ก การที่เห็นเด็กน้อยจอมเอาแต่ใจโมโหแบบนี้เขาก็ไม่ชอบนักหรอกนะ เขากลัวว่าจะต้องเห็นน้ำตาของเด็กคนนี้
“ปังไม่ต้องเปลี่ยนอะไรเพื่อพี่หรอกนะ”
“แล้วทำไมพี่ต้องไปยุ่งกับคนอื่นล่ะ ปังไม่ดีตรงไหน เพราะปังไม่มีนมโตๆหรอ”
ใบหน้าน่ารักเอียงคอถาม ทำเอาคนฟังเกือบสำลักขำก๊ากออกมา ทำไมเจ้าเด็กน้อยคนนี้ถึงยกแต่เรื่องนมขึ้นมาพูดล่ะ มันเริ่มตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว หรือเพราะเมื่อเช้าเขาไปจุดชนวนว่าเด็กนี่ว่าแบนกันนะ
“ถ้าอยากได้นมใหญ่ๆ ปังให้ไม่ได้หรอกนะ ปังไม่แปลงเพศด้วย ปังเป็นผู้ชายอ่ะ”
...นมอีกแล้วหรอ...
คำถามเล็กๆผุดขึ้นในหัวคาร์ล
“ไม่ลองสนใจนมแบนๆดูบ้างหรอ”
ฝ่ามือขาวจับลงที่หน้าอกตัวเองสองข้างแล้วเค้นนวดไปมา ถึงมันจะเต็มไปด้วยความใสซื่อแต่ในหัวคาร์ลมันกลับดูเหมือนอีกฝ่ายกำลังเชิญชวนอยู่ เลยต้องวางตาไปที่อื่นแทน
“นี่จับสิ!”
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายจงใจเมินตน คนตัวเล็กจึงจับมือใหญ่ให้วางลงบนหน้าอกตน
“วางพอดีเลยเห็นมั้ย ดีว่านมใหญ่ๆอีกนะ”
คาร์ลข่มสีหน้า เจ้าเด็กตรงหน้าจะกำลังรู้หรือเปล่าว่าทำให้เขากำลังจะมีอารมณ์ขึ้นมา
“รู้สึกร้อนๆจังเลย คนที่นมใหญ่ๆพอโดนคนจับจะร้อนแบบนี้มั้ยนะ เอ๊ะ! มันอาจจะเป็นความพิเศษของคนนมแบนๆก็ได้นะ”
ใบหน้าใสกลอกตาไปมาเหมือนนักวิทยาศาสตร์ที่กำลังวิเคราะห์สาเหตุ ร่างกายเขามันร้อนขึ้นมาเหมือนโดนลาวาราดใส่ ช่วงล่างก็เริ่มปวดๆตามไปด้วย
“ปัง! พี่มารับแล้วนะ!”
แขกผู้ถูกรับเชิญดันเข้ามาในจังหวะไคล์แมก ฟิลเตอร์เบิกตามองเพื่อนคนสนิทที่ตอนนี้อาจหาญมาแตะอั๋งลูกชายตัวเอง
“ไอ้คุณคาร์ล”
รอยยิ้มเย็นๆผุดขึ้นบนใบหน้าฟิลเตอร์ เจ้าตัวเล็กเมื่อเห็นมะม๊าของตนก็รีบกระโจนเข้าไปหาราวกับลูกลิง
“มะม๊า พี่คาร์ลลวนลามปังครับ”
“ไม่ใช่ๆ ยังไม่ได้ทำไรเลยนะ”
“พูดงี้คุณมึงจะไม่รับผิดชอบหรือครับ เห็นอยู่ตำตา”
“มะ..มะม๊าต้องจัดการให้ปังนะครับ”
“เดี๋ยวก่อนดิ...”
“เดี๋ยวจะกระทืบให้นะครับน้องปัง”
“ไม่เอาครับ ปังจะเอาคีย์การ์ด”
ฟิลเตอร์ทำหน้างงเล็กน้อย ขนมปังน้อยจะเอาคีย์การ์ดไปทำไม
“เอาไปทำไมหรอ”
“นะๆ มะม๊า ปังอยากได้คีย์การ์ดห้องพี่คาร์ลหนิครับ”
“หือ”
“นะ มะม๊าน้า~”
สายตาออดอ้อนราวกับสุนัขชิวาวาทำเอาฟิลเตอร์ใจสั่นระรัวเพราะแพ้ของน่ารัก
“คุณมึงเอาคีย์การ์ดสำรองมาให้ปังสิ”
“ซะงั้น!”
ปฏิบัติการไถ่คีย์การ์ดได้สิ้นสุดลง ขนมปังขยับยิ้มมองคีย์การ์ดสีเงินในมือก่อนจะโผกอดมะม๊าแน่น ๆ
“ขอบคุณนะครับมะม๊า”
ขนมปังยิ้มหน้าระรื่น ฟิลเตอร์เมื่อเห็นว่าหมดภาระแล้วก็ช่วยถือกระเป๋าเดินนำออกไปจากห้อง ร่างสูงราว160กว่า ยืนยิ้มให้คาร์ลหน่อยๆ
“แล้วปังจะมาใหม่นะ”
“ไม่ต้องมา”
“จะมาอีกน้า~”
“ไม่ต้อง!”
“จะมาพังบ้านให้เละเลยคอยดู!”
คาร์ลกัดฟันกรอด ๆ เขาเคยคิดว่าเด็กนี่เป็เทวดาตัวน้อยๆ เห็นทีคงต้องเปลี่ยนความคิดแล้วล่ะ ไอ้เรื่องไร้เดียงสาคงเฉพาะเรื่อง XXX แต่เรื่องอื่นน่ะหรอ.....ร้ายกาจ!
+++++++++++++++++++++++++++
ไม่จบเหวยยย ต้องเพิ่มตอนซะแล้ว>///<
-
ปังนี่ยั่วเก่งจริงๆ
-
:hao7: :hao7:
-
ดูท่าจะไม่จบง่ายนะเนี่ยฮ่าๆ
-
ครึ่งปีศาจครึ่งเทวดา
กร๊ากกก ปังตัวแสบ
-
ผู้หญิงคนนั้นคงเป็นใครสักคนที่ไม่ใช่เมียของคาร์ลสินะ
น้องปังถูกมองว่าร้ายกาจเลยอ่ะ 555
:mew1:
-
ต่อ ต่อ ต่อ มาต่อเถอะ T^T :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
มาต่อไวๆนะคะ :mew3:
-
27.3
“จิน ถามไรหน่อยดิ”
ผมหันไปหาเพื่อนชายที่ตัวสูงไล่เลี่ยกัน
“ในฐานะที่แกเป็นเด็กโรงเรียนเมีย ฉันขอถามเรื่องทำยังไงให้สามีรักสามีหลงหน่อยสิ”
จินทำท่าสำลักไอติมทันทีเมื่อได้ยินคำว่า “โรงเรียนเมีย” มันก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ ใครๆเขาก็บอกกันว่าโรงเรียนฟอเทียเป็นโรงเรียนเมีย ส่วนโรงเรียนโฮม่าเป็นโรงเรียนผัว
“อย่าเรียกแบบนี้อีกนะ โรงเรียนฉันไม่ใช่โรงเรียนเมียซะหน่อย”
“คนอื่นเขารู้กันหมดแล้วน่า ไม่ต้องอายๆ”
“ฉันล่ะอยากจะย้ายไปเรียนโรงเรียนเดียวกับแกจังปังT^T”
จินเป็นเพื่อนที่เรียนม.ต้นมาด้วยกัน แต่พอตอนเลือกสอบดันไปติดที่ฟอเทียเราเลยอยู่คนล่ะโรงเรียนกัน
“ว่าแต่มีปัญหาอะไรหรอ? เกี่ยวกับพี่คาร์ลใช่มั้ย”
“แม่นแล้ว! เขานอกใจฉัน!”
“เอ๊ะ! เป็นแฟนกันแล้วหรอ”
ผมจิกตามองมัน มันก็เงียบแล้วยิ้มแหะๆแทน
“พี่คาร์ลทำไมไม่ยอมจูบฉันซะทีนะ!”
“ไปถามพี่เขาสิ มาถามไรฉันล่ะ”
“เหอะ! มีเพื่อนไว้ทำกับข้าวหรือไงวะเนี่ย”
“เปลี่ยนเป็นเย็บผ้าง่ายกว่านะ ฮ่า ๆ”
ผมเดินเลือกซื้อผักในซูปเปอร์มาเก็ต ช่วงเย็นๆถ้าไปตลาดมักไม่มีของผมเลยเลือกเดินที่นี่ พอซื้อเสร็จก็นั่งรถเมลล์กลับบ้านเลยสะดวกดี
“โรงเรียนฉันกำลังจะปฏิวัติครั้งใหญ่แหละ!”
“ปฏิวัติ?”
โอ้-o- ฟังดูยิ่งใหญ่จัง
“เราจะไม่ยอมให้โฮม่าเป็นฝ่ายจับเราไปทำ..!”
“เมีย-o-!”
“ไม่ช่ายยยยย>///<”
ผมก็งงๆกับไอ้สองโรงเรียนนี้นะ มันกุ๊กกิ๊กดีจังตอนเย็นก็วิ่งไล่จับกันไปมา ได้ยินมาว่าช่วงหลังมานี้ แทนที่โฮม่าจะจับฟอเทียไปเป็นสุนัขรับใช้ กลับให้ออฟชั่นเสริมเลื่อนเป็นสถานะเมีย อันนี้ตามข่าวลือในโรงเรียนผมนะ
“คอยดูฉันจะต้องอยู่รอดจนจบม.6ให้ได้!”
“สู้ ๆ นะ แต่ว่าไม่น่ารอด-o-”
“ให้กำลังใจกันหน่อยสิT^T”
ยากอ่ะ เหมือนผู้บริหารรู้กันยังไงไม่รู้ โรงเรียนหนึ่งรับเด็กผู้ชายหน้าใสแนวโชตะ อีกโรงเรียนรับเด็กเถื่อน ๆ ตัวใหญ่ มีการเอาทหารมาทดสอบเข้าโรงเรียนด้วยนะ แบ่งสายอย่างชัดเจนโรงเรียนผัวเมีย ผอ.สองโรงเรียนนี้มันต้องฮั้วกันแน่ๆ-.-
“เฮ้ย! นั่นเด็กฟอเทียนี่หว่า”
“ข้างๆนั้นมัน อะมอเรสไม่ใช่หรอ ทำไมมาเดินแถวนี้ได้วะ”
“จับแม่งเลย!!”
ฟอเทีย อะมอเรส เอ๊ะ! พวกผมหรอOoO!!
พอหันหลังไปก็จ๊ะเอ๋เข้ากับผู้ชายตัวโตสองคนใส่ชุดนักเรียนสีดำ
“โรงเรียนผัวมึงมาแล้ว-o-!”
“บ้า! ไม่ใช่ซะหน่อย”
“เอาไงดี”
“วิ่งขึ้นรถเมล์เร็ว!”
จินคว้าแขนผมวิ่งขึ้นรถเมล์ที่จอดก่อนป้ายพอดี ไอ้พวกนั้นคงไม่บ้าถึงขั้นวิ่งตามรถเมล์หรอกนะ
“โชคดีจัง”
จินถอนหายใจอย่างโล่งอก ผมก็ยืนเซๆเพราะทรงตัวไม่อยู่ รถคันนี้วิ่งไวแท้เหลา สายอะไรกันล่ะเนี่ย
“ชิบหายล่ะ...”
ผมมองไปที่หน้ารถ เลขมันเด่นหรามากเลย
“จินวันนี้...แกว่าตอนนี้เรากำลังอยู่ในสถานการณ์หนีเสือปะจระเข้หรือเปล่า”
มันส่ายหน้าไปมาก่อนจะตอบกลับมา
“หนีโฮม่าปะเมล์ยกล้อต่างหาก”
“ชื่ออย่างหนัง-o-!”
“อยากลงแล้วอ่ะT^T”
“ทำไมอ่ะ”
อ้วกกกกกกก
เศษอาหารทะลักออกมาอย่างกับลาวาภูเขาไฟ กระเด็นใส่เต็มเสื้อผม ดีมาก...
บอกช้าเกินไปไหมเธอ...
ผมโยนข้าวของในมือแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปโดยด่วน ไอ้ห้องนี้ก็ซับซ้อนจริงใครมันสร้างประตูไว้เยอะแยะเนี่ย บ้านผมดีกว่าตั้งเยอะ! ถ้าไม่ติดว่าที่นี่มีซากุซี่ล่ะก็นะ
..อ่ะ! ทำแบบในละครดีมั้ย..
นางเอกกำลังอาบน้ำ พระเอกก็เปิดประตูเข้ามา เยี่ยมมาก!
“ไม่ต้องล็อคประตูแล้ว><”
ผมสลัดเสื้อผ้ากระโจนลงอ่าง แช่ซักพักเดี๋ยวคาร์ลก็กลับมา พอมาเจอก็...>///<
ต้องรอสินะ-3-
5 นาทีผ่านไป.....เนื้อเริ่มเปื่อย -_-
10 นาทีผ่านไป.....เนื้อเริ่มยุ่ยล่ะ -o-
20 นาทีผ่านไป.....เย็นจนสั่นเป็นจังหวะ 3 ช่าล่ะ -o- ~
30 นาทีผ่านไป.....
“ไม่ไหวแล้วโว้ยยยยยย >O<!!”
ผมลุกพรวดจากน้ำวิ่งไปคว้ามือถือขึ้นมากดเบอร์โทรศัพท์หาเจ้าของห้อง มันนานไปแล้วนะขึ้นรอนานกว่านี้ก็เอาจานมารอกินขาหมูเปื่อยได้เลย!
(ฮัลโหล)
“พี่คาร์ล>O<!”
(เบาๆสิ มีไรพี่ทำงานอยู่นะ)
“เมื่อไหร่พี่จะกลับอ่ะ ปังแช่น้ำรอนานแล้วนะ>O<!”
(กลับดึก...แล้วไปแช่น้ำทำไม?)
“ก็....ก็.. -3-”
(แค่นี้ก่อนนะ)
“เดี๋ยวสิ><”
ตาลุงบ้า! ทำไมชอบตัดสายห๊ะ! ผมเดินกระแทกเท้าออกจากห้องน้ำ แผนนี้ไม่ได้ผลเลยแหะ
“ฮาดด....ชิ่ว>..<!!”
ผมขยี้จมูกตัวเองแรง ๆ จนได้สินะ หวัดรับประทาน!
ผมเปิดตู้เสื้อผ้าประหนึ่งว่าที่นี่คือบ้านคงผมเอง และก็เลือก....อืม
ผมเคยอ่านเจอว่าแฟนหนุ่มชอบให้แฟนตัวเองใส่เชิ้ตของเขา งั้นจัดไปซักตัว เอาตัวไหนดีล่ะ ทำไมมันใหญ่เว่อร์อย่างกับชุดนอนแม่เลย งั้นเอาสีขาวลายฟ้าแล้วกัน ส่วนกางเกง... ใส่ไม่ได้ซักตัว-_-;
“ไม่เป็นไรหรอกใส่กางเกงในไว้แล้วไง^^”
เสร็จสรรพผมก็ย้ายตัวเองไปที่ห้องครัวทำอาหารเย็นเตรียมไว้ แล้วก็เนรเทศตัวเองมานอนเกลือกกลิ้งบนโซฟา
ฟืดดดด!
น้ำมูกไหลหายใจไม่ออกเลย
ผมเงยคอมองนาฬิกา ตอนนี้เพิ่งจะสี่โมงครึ่ง หลับซักงีบก่อนแล้วกันเดี๋ยวค่อยกลับบ้าน หัวผมหนักเหมือนโดนรถสิบล้อทับ จะลุกตอนนี้ก็ไม่ไหวแล้วร่างกายมันหนักไปหมดเลย ผมปล่อยตัวเองลงสู้ห้วงนิทราซักหกโมงค่อยตื่นแล้วกัน ชิงหลับก่อนล่ะ Zzz
ร่างสูงก้าวเท้าเข้ามาในห้องอันมือมิด มือใหญ่ควานหาสวิตซ์ตามความเคยชินเพื่อเปิดไฟ แสงสีขาวสะท้อนไปทั่วห้อง ดวงตาคมเหลือบมองร่างเล็กที่นอนเหยียดยาวบนโซฟา ท่อนขายาววางพาดบนหมอนอิงกอดก่ายไว้แน่น ชายเสื้อตัวยาวรั้งตึงไปทางสะโพกเผยให้เห็นต้นขาขาว
ร่างสูงย่อตัวลงนั่งใกล้กับคนหลับ ใบหน้าใสช่างดูไร้พิษภัยไม่ต่างอะไรกับเด็กน้อยแสนซื่อ ผมสีน้ำตาลอ่อนห้อยเคลีอคลอข้างแก้มพวงสีแดง เสียงหายใจแรงเพราะติดขัดในโพรงจมูกทำให้คาร์ลเป็นกังวลจนต้องยกมือทาบหน้าผากมนเพื่อวัดอุณหภูมิของเด็กน้อย
“ตัวร้อนจี๋เลย”
ร่างสูงผละลุกไป
หมับ!
แต่ช้ากว่า เจ้าตัวเล็กกุมมือหนาไว้ราวกับหวงแหน ใบหน้าหวานคายยิ้มอิ่มเอมเหมือนคนกำลังหลับฝันดี
คาร์ลได้แต่นั่งลงตามเดิม เขาเองอดไม่ได้ที่จะมองดูความน่ารักน่าเอ็นดูของเด็กคนนี้ มันเป็นการฝืนตัวเองถ้าจะต้องทำเป็นเมินเฉย ในเมื่อในหัวใจของเขาคิดอยู่ตลอด
...จากวันนั้นจนถึงวันนี้...
ความรู้สึกต่าง ๆ ยังไม่เปลี่ยนแปลง ไม่มีมากหรือน้อยลงไปตามกาลเวลา คงเส้นคงวาและอาจจะมากขึ้นกว่าเดิมถ้าเขาลองเปิดใจ ก้าวข้ามกำแพง “ช่องว่างระหว่างวัย” ไป
เขาจะทำได้หรือ ถ้าเขาทำแบบนั้นจะเป็นการรั้งเด็กคนนี้ไว้กับตัวเอง ไม่ปล่อยให้ไปเจอทางที่ดีกว่า
..อนาคตที่สดใสยังขนมปังรออยู่...
“พี่คาร์ล...”
“หะ?”
คาร์ลทำหน้าตกใจ ขนมปังซุกใบหน้ากับฝ่ามืออุ่น เมื่อกี้เขาแค่ละเมอออกมาเท่านั้น แต่ก็สร้างความตกใจให้คนที่กำลังคิดอะไรเพลินๆตกใจได้ไม่น้อย
“จูจุ๊บกันน้า~ จุ๊บกันๆพี่คาร์ล>3<”
ริมฝีปากนุ่มนิ่มพรมจูบไปบนฝ่ามือ ร่างสูงแอบหัวเราะ อดไม่ได้ที่จะคิดว่าถ้าฝ่ามือนี้เป็นของคนอื่น
“หึ”
ใบหน้าหล่อก็เคร่งขรึมขึ้นทันที
“ปัง พี่ควรจะทำตามสัญญาดีมั้ย”
ช่างน้ำหนักระหว่างศีลธรรมกับจิตใจ มันยากซะจริง คงมีแต่คนตรงหน้าเท่านั้นที่จะให้ความกระจ่างได้ว่าเขาควรจะเลือกทางไหน
มือใหญ่คว้าเอาเหรียญในกระเป๋าขึ้นมาโยนเสี่ยงทาย
ทันใดทีเหรียญลอยเวิ้งในอากาศมันก็หมุนติ้วก่อนจะตกลงพื้นกลิ้งหายเข้าไปใต้โซฟา
..กรรม!..
ร่างสูงเอนตัวลงแนบพื้นเพื่อจะคว้าเอาเหรียญออกมา
หมับ!
ดวงตาคมเบิกขึ้น มองมือขาวเล็กที่จับข้อมือไว้
“พี่ควรจะทำตามสัญญาสิ”
เสียงใสเอ่ยบอก ขนมปังยันตัวนั่งจับแขนของคาร์ลไว้สองข้าง
“แต่...”
“พี่ถามปังไม่ใช่หรอ หรือพี่จะเอาคำตอบจากเหรียญนั่น”
เสียงใสสั่นเครือเล็กน้อย ทำเอาคาร์ลใจหายวาบ
“ถ้ามันออกมา...ไม่เป็นอย่างที่ปังคิด พี่ก็จะทำตามนั้นหรอ พี่จะผิดสัญญากับปังหรอ ปังรอพี่มาตลอดนะ...รอที่จะให้พี่...บอกรักปัง”
ใบหน้าใสแดงกร่ำ ดวงตาฝ้ามัวไปด้วยม่านน้ำเบาบาง
“พี่...”
ศีลธรรม หรือจิตใจ อย่างไหนดี
..มาถึงขั้นนี้แล้ว! ยังอยากเห็นน้ำตาของปังอีกหรอวะคาร์ล..
เสียงกู่ร้องในใจกดดันให้ร่างสูงเผยความรู้สึกออกไป
“พี่รักปัง... ถึงจะรู้ว่าไม่ควร”
“ความรักไม่มีคำว่าไม่ควร หรือไม่ถูกต้องหรอกนะครับ”
“ปัง...”
“ปังดีใจที่สุดเลย!”
ร่างเล็กกระโดดกอดคนตรงหน้า ความผิดหวังที่เขาเกรงกลัวได้มลายหายไปแล้ว ตอนนี้เขาหวังอย่างเดียวคือ..การสานต่อคำสัญญา ซึ่งคนให้สัญญาก็รู้ว่า ณ ตอนนี้คงเป็นโอกาสเหมาะที่จะทำมัน
มือใหญ่ประคองใบหน้าแดงระเรื่อ สบดวงตาราวกับจะสะกดเด็กน้อยเอาไว้ให้อยู่ใต้อาณัติของตน ริมฝีปากหนาทาบลงบนริมฝีปากบางแผ่วเบา ก่อนจะกดลงหน่วงหนักเพื่อให้แนบชิดเข้าไปอีก ก่อนจะผละออกมาอย่างเชื่องช้า
“แค่นี้เองหรอ”
ขนมปังบ่นอุบ
“ก็จูบไง”
“เอาแบบหนังฝรั่งสิ”
“รอขึ้นมหาลัยแล้วกัน”
“นานไปอ่า เอาตอนนี้เลยๆ”
“แก่แดด”
“แล้วรักป่ะล่ะ”
“ไม่รัก!”
“ใจร้ายยยยย ปังอุส่าห์รักพี่นะ”
“ไปดีกว่า”
“จ๊วบๆก่อนจิ”
“อาบน้ำนอนแล้ว!”
“ง่า”
“คืนนี้ค้างที่นี้แล้วกัน เดี๋ยวพี่โทรบอกพ่อให้”
“รับผิดชอบปังด้วยนะ”
ร่างสูงผลักหัวเจ้าเด็กแก่แดดไปที
“อย่าเพิ่งไปสิ เดี๋ยวปังถูหลังให้เอามะ”
เจ้าตัวเล็กเหนี่ยวแขนคนตัวใหญ่เอาไว้ คาร์ลก้มมองลอดคอเสื้อตัวกว้างลงไปอย่างไม่ตั้งใจ แผงอกขาวเนียนที่สั่นกระเพื่อมนั่นดูเหมือนจะยั่วยวนกัน เสื้อตัวยาวของเขาก็ดันเลิกขึ้นมาจนเห็นโคนขาขาวอีก ถ้าให้เขาอยู่กับเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ่มนี่ต่อ สถานีต่อไปที่เขาต้องไปเหยียบคงหนีไม่พ้นคุกเป็นแน่
“พี่คาร์ลลลลล”
ร่างสูงตัดสิ้นใจเดินหนีเข้าไปในห้อง ปล่อยให้เด็กจอมยั่วนั่งหน้าบึ้งอยู่คนเดียว
ขนมปังลุกขึ้นก้มลงไปเก็บเหรียญขึ้นมามาใต้โซฟา ก่อนจะวางไว้บนโต๊ะกาแฟ
“แกไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว”
..เพราะตอนนี้พี่คาร์ลเลือกเดินเข้าคุกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว....
+++++++++++++++++++++++++
ซัดยาไป2ขนาน เอาไม่อยู่ กรรม
วันนี้มาช้าไปหน่อยนะคะ ขออภัย-/\-
-
5555 คาร์ลเอ้ย
ระวังน้องมันโดนฉกไปกินนะ ชิ
-
สุดท้ายก็หนีคุกไม่พ้นนะคาร์ล คริๆ
-
:pig4: :pig4:
-
คุกๆๆ ไม่เป็นไรนะคาร์ล ภูผากับพายุ คงไม่ยอมให้นายติดคุกหรอก...เดี๋ยวหนมปังน้อยจะเป็นม่ายยย อิอิ
-
บทที่ 28.1
ปฏิวัติ
“แฮ่ก ๆ ฮา”
เสียงเหนื่อยหอบปนสำลัก ร่างโปร่งวิ่งเลี้ยวไปตามทางโค้งเบื้องหน้า สิ่งที่ประจักษแก่สายตาเขาสูบเอาเรี่ยวแรงที่เหลือไปจนหมด
...รั้วตาข่าย!!...
เสียงฝีเท้าหนักที่ย่ำตามากดดันให้เขาต้องรีบตัดสินใจในเวลาคับขัน รั้วกำแพงข้างหน้ามันสูงนัก แต่เขาจะยอมแพ้มันไม่ได้ นั่นคือการตัดสินใจของเขา
แกร๊ง! แกร๊ง~
เด็กนักเรียนในชุดสีเพลิงลายสก็อตปีนป่ายขึ้นไปบนรั้วอย่างเร่งรีบ ด้วยความที่มือชุ่มเหงื่อทำพิษเขาจึงร่วงลงมายังพื้นอีกครั้ง
“คิดว่าจะหนีพ้นหรอ”
ร่างสูงตะหง่าราว 6 ฟุตยืนเลิกคิ้วมองหนูติดจั่นที่พยายามเอาตัวรอด หนูตัวที่ว่าทำหน้าตื่นตกใจ ถึงอย่างนั้นก็ยังกัดฟันปีนขึ้นไปบนรั้วอีกรอบ
“โอ๊ะ! ก้นสวยดีนี่”
ชายเสื้อที่หลุดลุ่ยร่นขึ้นไปอยู่ตรงช่วงเอวทำให้บั้นท้ายของนักเรียนฟอเทียถูกจ้องมอง เขาหันมาจิกตามองไอ้โรจิคต่างโรงเรียน อีกมือก็ยกปกด้านหลังตัวเองไว้ เป็นอันตัดปีกตัวเอง
“เหวอ!”
ร่างโปร่งบางหงายลงมา ร่างสูงสาวเท้ารวดเดียวเข้าไปรองรับคนที่ตกลงมาไว้ได้อย่างหวุดหวิด ดวงตาใสเบิกกว้าง ตอนนี้กำลังตกที่นั่งลำบากเสียแล้ว
“จับตัวได้แล้วนะกัมมี่~”
ร่างสูงพูดยียวนจงใจกวนประสาท กัม...กัมปนาท
“รู้ชื่อฉันได้ไง!”
กัมถามกลับไป ขนบนตัวเขาลุกพอง ยิ่งถูกสายตาเจ้าเล่ห์สีน้ำข้าวจ้องมองเขายิ่งท้องไส้ปั่นป่วน อยากจะจรลีหนีหายไปซะเดี๋ยวนี้
“มีหมาป่าที่ไหนไม่รู้จักเหยื่อกันล่ะ”
ร่างโปร่งบางขยับตัวดิ้น อีกฝ่ายก็ยิ่งรัดแน่นจนร่างเขาแทบจะขดเป็นก้อนบะหมี่
“ฉันเล็งกัมมี่ไว้นานแล้วรู้มั้ย”
ร่างสูงกระซิบข้างหู กัมปนาทได้แต่ดิ้นพร่านเบี่ยงตัวหลบ เขาตกเป็นเป้าหมายตั้งแต่เมื่อไหร่กัน โดนจ้องงาบตอนไหนเขายังไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ!
“ปล่อย!”
“ฉันต้องทำตามมั้ย?”
“บอกให้ปล่อย!!”
เสียงร้องน่ารำคาญแต่สำหรับผู้ล่าแล้วมันช่างปลุกเร้าอารมณ์ อยากจะแกล้งให้ร้องหนัก ๆ จะดีมากถ้าเป็นมาเป็นร้องเรียกชื่อเขา
“ใครจะปล่อยให้โง่ล่ะ”
ร่างโปร่งบางถูกจับเอามือไขว้หลัง ก่อนจะถูกสวมปลอกคอหนังสีดำเข้มลงไป
“ต่อไปนี้นายเป็นของฉัน จำชื่อเจ้านายไว้ให้แม่นๆล่ะ”
“ฉันไม่อยากรู้จักนาย!”
ยิ่งต่อต้านยิ่งอยากแกล้ง ใบหน้าที่แสดงออกว่าไม่ยอมสิโรราบมันทำให้เขาอยากจะกดเจ้าร่างบางไว้ใต้ร่าง
“ฉันชื่อกิลล์ เข้ากันดีนะว่ามั้ยกัมมี่ที่รัก”
นิ้วเรียวยาวเหนี่ยวคอเสื้อเพทตัวเองก่อนจะจูบประทับทำรอยไว้ที่ต้นคอขาว กัมปานาทเบิกตาโพรง เขารู้ว่าต่อจากนี้มันจะเกิดอะไรขึ้น เพราะสาเหตุนี้แหละเขาจึงไม่อยากถูกหมอนี่จับ
“ขอฉันดูหน้าสวยๆของนายหน่อยสิ”
คนถูกเรียกไม่หัน จึงถูกบังคับโดยการบีบแก้มให้หมุนมาเผชิญหน้า ร่างสูงกดจูบทำโทษเพทที่ดื้อดึงของตนเอง ไอร้อนๆจากพวงแก้มพวยพุ่งขึ้นมา ริมฝีปากน้อยๆที่เม้มสนิทถูกล่วงล้ำเข้าไปภายใน รสจูบอันร้อนแรงสูบเลือดสูบเนื้อออกไปจน ในหัวสมองมันช่างขาวโพลน สติไม่อยู่กับตัว ดูเหมือนเขาจะถูกคนตรงหน้าช่วงชิงทุกๆอย่างไปเสียแล้ว
แต่ชะตากรรมของเพทคงไม่จบแค่การจูบ รุ่นพี่ผู้ประสบชะตากรรมต่างบอกต่อให้รุ่นน้องระวังตัว
..ระวังตัวงั้นหรอ?...
ต่อให้ระวังแค่ไหนสัตว์เล็กก็ต้องถูกสัตว์ใหญ่จับกินเป็นธรรมดา
เมื่อไหร่กันล่ะ ที่เราจะลุกขึ้นเปลี่ยนแปลงวัฏจักรนี้!!
“เราจะไม่ยอมให้ผู้ชายโรงเรียนเราถูกกดขี่อีกแล้ว!! เราทนมามากพอแล้วกับการถูกเรียกว่าโรงเรียนเมีย!! เราจะไม่ทน!! เราจะลุกขึ้นสู้ใช่มั้ย!!”
แกนนำปลุกระดมกล่าวปราศรัยบนเวที คือรองประธานนักเรียนผู้ถูกจับใส่ปลอกคอไปหมาดๆเมื่อวานนี้ กัม...กัมปนาทนั่นเอง เหล่านักเรียนผู้รวมตัวเห็นพ้องต้องกันต่างพากกันส่งเสียงเซ็งแซ่ลั่นกลองออกรบ
“ทางประธานเราได้ไปยื่นข้อเสนอกับโฮม่ามาเรียบร้อยแล้ว เชิญประธานครับ”
ไมค์ถูกส่งต่อไปยังสาวสวยผมสีดำสยาย
“ฉันทนไม่ได้ที่เห็นนักเรียนชายของเรากลายไปเป็นเมียของผู้ชายหล่อๆอย่างพวกโฮม่า!! ถึงจะเรียกว่าจับเพทก็เถอะ แต่ฉันไม่เห็นจะเอาไปเป็นเบ๊เลย! เห็นแต่ควงกันไปเดท! ฉันรับไม่ด้ายยยยย!! ทำต้องพวกนายห๊ะ! มันควรจะเป็นพวกฉันไม่ใช่หรือไงห๊ะ>O<! ”
พวกผู้ชายหน้าตึงไปชั่วครู่ ก้มหน้าฟังปราศรัยที่ค่อนข้างเสียดสีกระทบตัวเอง
“ใช่! ทำไมพวกโฮม่าต้องแย่งแฟนฉันไปด้วย ทำไมไม่แย่งฉันล่ะ>O<!”
“ผู้ชายโรงเรียนเรามีดีตรงไหนกัน! เตี้ยก็เตี้ย! เรียนก็ห่วย! แถมยังเย็บผ้าเก่งกว่าผู้หญิงอีก มันมีดีตรงไหนกันห๊ะ>O<!!”
เสียงกรีดร้องของเหล่าสาวน้อยดังขึ้นเป็นรอบๆห้องประชุม จุดประสงค์ที่สาวๆในโรงเรียนออกโรงมาปกป้องพวกเขาจากพวกป่าเถื่อนโฮม่าคงไม่ได้ประสงค์ดีต่อผู้ชายซักเท่าไหร่ เอาเป็นว่าน้ำพึ่งเรือ เสือพึ่งแรดก็แล้วกัน
“ฉันได้ไปเสนอกับพวกโฮม่ามาเรียบร้อยแล้ว ตั้งใจฟังให้ดีๆล่ะ!!”
ประธานสาวสวยพูดต่อด้วยสีหน้าจริงจัง
“พวกนั้นจะยอมยกเลิกการจับผู้ชายไปเป็นเพท และจะยอมจับผู้หญิงแทน!!”
“กรี๊ดดดดดดดดดด!!”
“เฮ้!!!!”
เสียงกรี๊ดปนไปกับเสียงเฮ้ลั่น พวกผู้ชายกระโดดกอดคอกันประหนึ่งพวกเขาคือผู้รอดชีวิตจากสนามรบ ส่วนผู้หญิงก็กระโดดเขย่าไหล่กันแสดงความยินดีประหนึ่งเป็นเจ้าสาวที่กำลังจะออกเรือน
“แต่มีเงื่อนไขว่า!!”
คนในห้องประชุมเงียบกริบ จดจ้องไปยังประธานอีกครั้ง
“เราต้องรวบรวมผู้หญิงไปแสดงพลังต่อหน้าพวกโฮม่าจำนวน 360 คน!!”
ข้างล่างเวทีเริ่มจับกลุ่มพูดคุยกันหาทางออก ในห้องประชุมนี้มีเพียงนักเรียนม.ปลาย เพราะกฎการจับเพทอนุญาตให้จับได้เฉพาะนักเรียนม.ปลายเท่านั้น
“ก็รู้ๆกันอยู่ว่าโรงเรียนเรา ทั้งสายชั้นม.4-ม.6 มีห้องเรียนชั้นละ 4 ห้อง ๆ ละ 30 คน คิดรวมเป็นนักเรียน 360 คน เป็นผู้หญิงเพียง 200 คน ดังนั้น...”
ประธานนักเรียนเว้นช่วงพูด ก่อนจะตะโกนใส่ไมค์ว่า
“พวกนายต้องให้ความร่วมมือโดยการแต่งหญิง!!!”
หน้าผู้ชายแต่ละคนบ่งบอกว่ารับไม่ได้กับการแต่งหญิง
“ถ้าพวกนายไม่ให้ความร่วมมือล่ะก็....ฉันจะปิดห้องกระทืบพวกแกเดี๋ยวนี้!!”
พวกผู้หญิงหันไปคว้าไม้ถูพื้น ไม้กวาดขึ้นมาประจำมือ หากมีผู้ชายคนไหนปริปากคัดค้าน อนาคตอันแสนสดใสที่จะมีแฟนหล่อ รวยของพวกเธอคงดับมอด
“ฉันอยากได้ยินเสียงตอบตกลงเป็นเสียงเดียวกันจัง~”
ประธานสาวพูดเสียงหวาน เหล่าบุรุษผู้อยู่ใต้เงื้อมือไม่มีผู้ใดกล้าปริปากคัดค้าน ได้แต่ตอบเสียงโรยแรงไป
“ตงลง!”
“ดังๆ!!”
“ตกลงงงงงงงงงงง!!”
รอยยิ้มแสนหวานผุดขึ้นบนใบหน้าสาว ๆ รวมทั้งประธานคนสวยด้วย
“ตอบได้ดีมาก! เอาล่ะปิดการประชุม!!”
+++++++++++++++++++
รู้สึกว่าเวลาเลื่อนสกอร์บาร์แล้วมันช้าๆ
ตอนเข้าเว็บนี้อ่ะ เหมือนภาพมันวิ่งอืดๆ
ใครเป็นบ้างเอ่ย? หรือข้าน้อยคนเดียว-o-!
-
คู่ใหม่ๆๆ ^^
-
เล่นแต่งหญิงกันฟีโรโมนกระจายแน่
สงสัยโฮม่าจะได้มีเพทเพิ่มก็งานนี้แหละ
-
อยากให้อัพทุกวันเลย T^T :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ผญ.รร.นี้จะไร้ที่ยืนกันก็วันไปชุมนุมนี่ล่ะ อิอิ ถ้า รร.โฮม่า ดันเลือก ผช.ที่แต่งหญิงขึ้นมา อร๊างงง ฟินแน่ๆเลยย รอตอนต่อน้าา
-
แต่งหญิงกันอ่ะ อ๊ายๆอยากเห็น :hao3: :hao7:
-
28.2
นักเรียนหญิงชั้นม.ปลายแห่งโรงเรียนเซนต์ฟอเทียทั้งหมด(?) ทยอยเข้ามาร่วมตัวกันที่สนามของโรงเรียนเซนต์โฮม่า ภายใต้การนำของประธานนักเรียนสาวสวย เหล่านักเรียนหญิงที่ถูกเพิ่มขึ้นมาอีก 160 คน มีอาการเกร็งเล็กน้อยกับการใส่กระโปรงสั้นเหนือเข่าหนึ่งคืบ แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาใหญ่
...ถ้าถูกจับได้ว่าไม่ใช่ผู้หญิงล่ะก็...
พวกผู้หญิงคงพากันรุมลงทัณฑ์พวกเขาเละแน่นอน
“ยินดีต้อนรับสู่โรงเรียนของเรานะสาว ๆ”
เสียงทุ้มเอ่ย ดวงตาคมไล่มองไปตามแถวของนักเรียนหญิงที่เข้ากันอย่างเป็นระเบียบ พลางโบกมือให้นักเรียนใต้การควบคุมยืนกั้นแนวด้านข้างล้อมพวกผู้หญิงเอาไว้
“กิลล์ ไปเรียกหัวหน้านายมา!”
“ใจเย็นน่าคาเรน เรตเตอร์มาโน่นแล้ว”
ประธานสาวละความสนใจจากชายหนุ่มลูกครึ่งตัวโตไปทางร่างสูงโปร่งที่กำลังเดินเข้ามา ดวงตาสีฟ้าครามสะกดใจเธอให้เต้นไม่เป็นกระส่ำ แผงอกบึกบึนโผล่ออกมาเสื้อที่ปลดกระดุมลงทำเอาหัวใจสาว ๆ แทบจะวาย ยิ่งรอบมองต่ำลงไปใต้ขอบกางเกง พวกเธอก็รู้ได้เลยว่าหัวหน้าแก๊งค์สุดหล่อคนนี้คุณภาพคับ...! แก้วจริงๆ!
“โทษทีมาช้าไปหน่อย”
ร่างสูงหยุดบอกกล่าว ดวงตาสีฟ้าเหลือบมองแม่สาวน้อยหน้าหวานที่ยืนเข้าแถวด้านหน้า
...น่ารักจัง...
คิดแบบนั้นเรตเตอร์ก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้สาวน้อยคนนั้น
“เฮือก!!”
เสียงร้องอย่างตกใจดังออกมาจากปากสาวน้อยน่ารัก คาเรนรีบยื่นมือใบดันใบหน้าหล่อให้ออกห่างรุ่นน้องตัวเองอย่างรีบร้อน
...เรตตเตอร์ดูออกหรอ!! แย่แน่!...
คาเรนเหงื่อไหลเป็นสายเมื่อใบหน้าหล่อแสดงสีหน้าครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
“ผู้หญิงคนนี้...”
“อะไร ๆ รุ่นน้องฉันทำไม! นี่! พูดเรื่องสัญญาได้แล้วนะ>O<!”
“น่ารักจัง”
ดวงตาใสกระตาปริบ ๆ รอดหรอ... เขาไม่ถูกจับได้สินะ
...เกือบไปแล้วจินเอ๊ย...
เด็กหนุ่มในคราบสาวน้อยถอนหายใจเบา ๆ อย่างโล่งอก แต่สายตาของนักเรียนหญิง(แท้)คนอื่นกลับมองมาทางเขาราวกับจะแผดเผา
...ไอ้พวกผู้ชายมันเกิดมาเพื่อเป็นศัตรูของพวกฉันสินะ!!...
“จำนวนนักเรียนครบมั้ย” กิลล์เอ่ยถาม
“ครบ” เรตเตอร์ตอบกลับไป
“ฉันพามาแล้ว!! พวกนายก็ต้องทำตามสัญญาด้วยล่ะ!” คาเรนพูดเสียงดัง
“ไม่เบี้ยวหรอกน่า พวกฉันรักษาสัญญาอยู่แล้วใช่มั้ย...เรตเตอร์”
“อ่าหะ!”
เรตเตอร์ดีดนิ้วเสียงดังหนึ่งครั้งเป็นสัญญาณ นักเรียนชายโฮม่าที่ประจำอยู่ตามจุดต่าง ๆ จัดการเลื่อนประตูโรงเรียน ประตูบันไดอาคารปิดตายทางเข้าออกโดยสมบูรณ์
“ทำอะไรน่ะ!!”
คาเรนร้องอย่างตกใจ ทุกคนในสนามเริ่มแตกตื่นร้องโวยวาย
“ชั้นม.ปลายเซนต์ฟอเทียมีนักเรียนทั้งหมด 360 เป็นนักเรียนหญิง 200 คน แล้วอีก 160 คนนี่...”
เหล่านักเรียน 160 คนกระวนกระวายหนัก พวกโฮม่าที่ว่าป่าเถื่อนกลับสมองดีเกินคาด ตอนนี้พวกเขาถฏปิดประตูตีแมวเสียแล้ว
“ถ้าไม่บอกฉันคงดูไม่ออกจริง ๆ นะเนี่ย มีสาวดุ้นอยู่ในนี้ 160 คนเลยหรอ? จริงหรอกัมมี่ที่รัก~”
คำถามที่ควรจะโยนไปทางเรตเตอร์กลับมาตกอยู่หน้าสาวน้อยที่ถูกเรียกว่ากัมมี่ กัมปนาทชักสีหน้าตอนนี้เขาทั้งอับอายและโมโหไปพร้อม ๆ กัน
..ถูกไอ้บ้านี่เห็นตอนแต่งหญิงซะได้ อับอายชะมัด!!..
“ว่าไง? ไม่ตอบจะจูบนะ”
กิลล์สาวเท้ามายืนตรงหน้ากัม ก่อนจะเชยใบหน้าหวานขึ้นมาสบตา
“ไม่ตอบใช่มั้ย?”
ใบหน้าหล่อโน้มลงไปใหญ่ใบหน้าหวาน ดวงตาสีอ่อนกำลังสะกดจิตให้ร่างโปร่งแข็งทื่อ นี่เขาต้องถูกเจ้าหมอนี่จูบอีกแล้วหรอ! ใครก็ได้ช่วยด้วย!
“กรี๊ดดดดดดด!! ฉันทนไม่ได้ อย่ามาหวานกันตรงนี้นะยะ!”
คาเรนวิ่งเข้ามาขวางตรงกลางระหว่างกิลล์และกัม
“ฉันจะไม่ยอมให้ผู้ชายโรงเรียนฉันเสียจูบให้พวกนายอีกแล้ว!! ฉันจะปกป้องริมฝีปากร้อนๆของนักเรียนโฮม่าให้ได้>O<!!”
“ช่ายยยยยยยยย!!”
เสียงกรีดร้องหนักหน่วง และแน่นหนัก นักเรียนหญิงโรงเรียนเซนต์ฟอเทียกำลังออกโรงปกป้องริมฝีปากของ.....ไอ้พวกโฮม่า นั่นเป็นเรื่องที่นักเรียนชายฟอเทียควรจะดีใจ...สินะ?
...ตัวร้ายได้รับการบูชาเป็นเทวดาเพียงเพราะมันหล่อ ! ความเท่าเทียมอยู่ตรงไหนของนิยายเรื่องนี้วะ!... นี่คือเสียงกรีดร้องในใจของเหล่านักเรียนชายฟอเทีย
“หึ! อ่อนหัด! มีความตั้งใจแต่ก็ยังอ่อนหัด!” กิลล์เอ่ยออกมา
“เหยื่อมาถึงที่แล้วจับมาให้ได้!!” เรตเตอร์ตะโกน
“พวกฉันไม่ยอมหรอ อิย้าส์>O<!!!”
นักเรียนสองฝ่ายบุกเข้าปะทะกัน ท่ามกลางความชุลมุนวุ่นวาย ดวงตาใสสอดส่ายสายตาหาทางออกที่อาจจะอยู่ที่ไหนซักแห่ง ใช่! กำแพงหลังโรงเรียนอาจจะเป็นทางออกไปสู้อิสรภาพของเขา!!
...กำแพง....
ร่างโปร่งบางเข่าทรุดทันที สิ่งก่อสร้างที่ตั้งตะหง่าอยู่ตรงหน้าเขามันคือสิ่งที่เรียกว่ากำแพงโรงเรียนจริง ๆ หรือ หรือโรงเรียนนี้แต่ก่อนเคยถูกพวกไททันบุกมาก่อนหรือเปล่าจึงได้สร้างกำแพงสูงขนาดนี้
“วอลล์มาเรียชัดๆ!”
เด็กหนุ่มบ่นออกมา ถ้าเขาไม่โชคร้ายสอบติดโรงเรียนนี้ก็คงดีสินะ หากได้อยู่โรงเรียนเดียวกับเพื่อนรักอย่างขนมปัง ชีวิตเขาคงจะสงบสุขไม่น้อย
“ถึงจะคุกเข่าขอร้อง กำแพงมันก็ไม่พังลงมาให้หรอกนะ”
เจ้าของในตาสีฟ้าเอ่ยเย้ยหยัน เขามองตรงไปยังลูกแมวตัวน้อยที่ทำท่าตื่นกลัว วิ่งหนีไปหลบหลังต้นไม้
...ไททัน!!..
จินมองไปยังร่างสูงโย่ง ส่วนสูงที่ประมาณการได้คาดว่าน่าจะทะลุ 180 เซนติเมตร ดีไม่ดีอาจจะทะลุ 190 ก็ได้เพราะไททันตนนี้เป็นลูกครึ่งฝรั่ง!
“แอบหลังต้นไม้ก็ไม่รอดหรอกนะ มาให้ฉันใส่ปลอกคอซะเถอะ”
ใบหน้าหล่อขยับยิ้มมุมปากพลางก้าวเท้าเข้าไปหาเจ้าลูกแมวขี้ตกใจ
“อย่าเข้ามานะ!”
จินก้มลงเก็บกิ่งไม้ขึ้นมาถือในมือ
..บ้าจริง! ต้นก็ออกจะใหญ่ ทำกิ่งมันเล็กอย่างนี้อ่ะ!..
บ่นตัดพอกับต้นไม้ต้นเดียวที่กำบังตัวเองอยู่ จินแทบอยากจะบ้าตาย กิ่งไม้แห้งๆอันนี้จะไปทำอะไรไททันตัวโตนั่นได้....เอาไปแคะฟันมันหรอไง?
“ถ้ามาเป็นเพทฉันๆจะเลี้ยงดูอย่างดีให้กินเพทดีกรีทุกวันเลยดีมั้ย”
“ผมไม่ใช่หมานะ..”
“วิสกัสก็ได้”
“ไม่ใช่แมวซะหน่อย”
เรตเตอร์สกัดอารมณ์ ไม่ใช่ว่าเขาโมโห แต่เจ้าเด็กรุ่นน้องนี่มันน่าหมั่นเขี้ยวจนอยากกระโดดฟัดซะตรงนี้
ยืนมองร่างผอมบางที่ยืนโผล่ออกมาจากหลังต้นไม้เพียงครึ่งเดียว ดวงตากลมโตนั่นดูตื่นกลัวไม่ต่างอะไรกับลูกนกแรกเกิด เสียงแจ้ว ๆ ที่ร้องกลับมามันช่างเบาจนหูเขาแทบเพี้ยนได้ยินว่าร้องจิ๊บๆด้วยซ้ำ ยิ่งมองใบหน้าหวานที่เอียงคอทำหน้าน่ารัก ริมฝีปากกระจับเล็กรับใบหน้า เส้นผมคลอเคลียดัดลอนที่ปลาย รัดด้วยริบบิ้นสีแดงสองข้าง ให้คนข้างนอกเดายังเดาแทบไม่ออกว่านี่คือเด็กผู้ชาย
...ต้นขาก็เนี๊ยน...เนียน..
“มะ...มองอะไรน่ะ!”
จินร้องแง๊ว! แว้งกัดเบาๆ พลางยกมือกดกระโปรงตัวสั้นลงบนหน้าขาโล่งๆของตน
“เอางี้มั้ย? วันนี้ฉันจะปล่อยนายไป ว่าแต่ชื่ออะไรล่ะเราอ่ะ”
“..ไม่บอกหรอก”
“ไม่ปล่อยล่ะ!!”
“จินครับ>O<!!”
“เหอะ!”
“จะปล่อยจริงๆหรอ”
ร่างผอมบางขยับตัวออกมาหลังต้อนไม้นิดหน่อย
“โฮม่ารักษาสัญญาอยู่แล้ว”
“ไม่จริงอ่ะ พึ่งผิดสัญญาไปหยกๆ”
“นั่นเพราะโรงเรียนจินนี่ทำผิดก่อนนี่นา ดันเอาผู้ชายมาแต่งหลอกซะได้”
จินนี่? จินเม้มปากเคืองๆเล็กน้อย
“ถ้าโกหกล่ะก็...”
“ทำไม?”
“ผะ..ผม ผมจะเอาไม้จิ้มตาคุณ!”
“น่ากลัวจัง~”
จินนี่(?) จิกนิ้วครูดไปตามต้นไม้ ไอ้ยักษ์นี่กำลังกลัวประสาทเขาอยู่สินะ มันน่าเอาไม้แทงลูกกระตาจริง ๆ ถ้าไม่กลัวว่าไม้มันจะหักซะก่อน... ดูเชิงแล้วลูกตาจะแข็งกว่าไม้แห้งๆนี่เสียอีก
“แต่มีเงื่อนไขนะ”
“อีกล่ะ-o-!”
“ฉันจะช่วยส่งจินนี่ข้ามกำแพงเลยนะ มันก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนหน่อยสิ”
“ช่วยข้ามกำแพงเลยหรอ*o*”
“ใช่”
“ข้อแลกเปลี่ยนคืออะไร”
เรตเตอร์เผยยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนจะเอ่ยออกไป
“ข้อแลกเปลี่ยนก็คือ จินนี่ต้องถอดกางเกงและบ็อกเซอร์ทิ้งไว้ที่นี่”
...ไอ้โรคจิต!!..
คำนี้ผุดขึ้นในหัวจินทันที หน้าตาผู้ชายคนนี้ก็ออกจะดี ดันพูดอะไรแสนโรคจิตชวนขนลุกออกมาซะได้
“ว่าไง? ถ้าชักช้าฉันอาจจะเปลี่ยนข้อเสนอเป็นอย่างอื่นก็ได้นะ”
“ถ้าจะเปลี่ยน..เปลี่ยนเป็นอะไร”
“แก้ผ้า!”
...ไอ้โคตรโรคจิต!!..
เห็นทีเขาคงจะหนีไม่พ้นเสียแล้ว ยอมโดนจับเป็นเบ๊ไปตลอดดีมั้ย! เอ๊ะ! แต่ถ้าเป็นเบ๊ ผู้ชายโรคจิตคนนี้ก็มีอำนาจสั่งเขาทำอะไรเสื่อมๆยิ่งกว่านี้ได้อีกน่ะสิ!!
“ถอดก็ได้>O<////”
“เสื้อผ้า...”
“กางเกงในต่างหากล่ะ>///<”
เรตเตอร์แอบทำสีหน้าเสียดายเล็กน้อย แต่เดี๋ยว...กางเกงในงั้นหรอ?
..หมายความว่า..
ใต้กระโปรงตัวเล็กพลิ้วไหวตัวนั้นมีเพียง..กางเกงในงั้นหรอ!!
เรตเตอร์ยกมือปิดหน้าซ่อนใบหน้าหื่นๆของตัวเองไว้ อย่าไปคิด! อย่าไปคิดถึงสิ่งที่อยู่ใต้กระโปรงของสาวน้อยแบบนั้นสิ! เอาเป็นว่า ดะ...ดูแทนแล้วกันนะ
“เฮ้ย! ออกมาถอดข้างนอกสิวะ!!”
จินสะดุ้งโหยงชะงักมือที่กำลังถอด ไอ้โรคจิตนี่กำลังเรียกให้เขาไปถอดหน้าต้นไม้ งั้นก็ต่อหน้ามันน่ะสิ!
“ระ...โรคจิตเกินไปแล้วนะ”
“เร็วๆ ออกมาจากหลังต้นไม้เดี๋ยวนี้! หรืออยากแก้ผ้าแทนห๊ะ!”
ใบหน้าแดงกร่ำก้มต่ำ แค่ได้ยินเงื่อนไขเขาก็อายจะแย่แล้วยังให้มาถอดต่อหน้าอีก ไอ้ยักตนนี้มันโรคจิตอย่าเถื่อนๆเลยนะเนี่ย!
“ห้ามมอง!”
ว่าแล้วจินก็หันหลังให้ ขืนถอดแบบหันหน้าเขาคงได้เลือดกระชูดออกจากเส้นเลือดเพราะความอับอาย ร่างผอมบางโน้มตัวลงถอดกางเกงในตัวน้อยออก
“อืม...”
ดวงตาใสเบิกกว้างมองลอดหว่างขาตัวเอง เขาตื่นตกใจจนร้องไม่ออก ไม่สามารถประมวลคำด่าใด ๆ ออกมาได้
...นั่ง!! นั่งมองเลยหรอ!!..
ร่างสูงนั่งยอง สายตาจับจ้องไปที่ก้นเนียนขาวซึ่งโผล่ออกมา เพราะชายกระโปรงเลิกขึ้น
“บ้าที่สุด>O<////”
สาวน้อย(?)ผู้ถูกคุกคามทางสายตานั่งพับลงกับพื้น เรตเตอร์ถึงกับทำหน้าฉุน! กำลังวิวดีเลยแท้ๆ!
“ถอดต่อสิ!”
“ถอดเสร็จแล้วไง>///<”
จินชูกางเกงในสีเทาของตัวเองให้คนข้างหลังดู ใช่ว่าเรตเตอร์จะพอใจ เขากลับรู้สึกไม่สบอารมณ์
“ขี้โกง นั่งถอดไม่นับ!”
“คุณน่ะแหละอย่าโรคจิตให้มันมากได้ม้ายยยยย>O<!!”
เรตเตอร์จิ๊ปากอย่างขัดใจ มองดูสาวน้อยขี้อายที่นั่งกองอยู่กับพื้น
...ยั่วชะมัด!!...
“ทำตามสัญญาด้วย!”
“เอากางเกงในมาก่อน”
“มะ...ไม่ได้เอาไปดมใช่มั้ย-o-;;;;”
“ฉันไม่ได้โรคจิตขนาดนั้นซะหน่อย!!”
“ครับ...”
...นั่งมองคนถอดกางเกงในมันปกติสินะ...
“จะว่าไป...ก้นสวยดีนะ”
จินไม่สามารถถ่ายทอดคำด่าออกมาได้อีกแล้ว ดูเหมือนสมองของเขาจะพังเพราะใช้งานหนักมาก ผู้ชายคนนี้...โรคจิตเกินไปแล้วววววว!
มือใหญ่รับกางเกงในมาแล้วเก็บใส่กระเป๋า จินที่มองดูอยู่ถึงกับเขยิบตัวออกห่าง
...มันเก็บจริงๆด้วยOoO!!...
“มา ฉันจะบอกวิธีให้”
จินเว้นระยะสามเมตรในการรับฟังคำแนะนำ
“กะ...กำแพงที่นี่สูงจัง”
“แหงล่ะ โรงเรียนนี้นักเรียนสูง180กว่าทั้งนั้น กำแพง 2 เมตรเอาเราไม่อยู่หรอก”
จินพยักหน้าเหมือนเข้าใจ เขาคาดคะเนกำแพงที่อยู่ตรงหน้ามันน่าจะสูงประมาณ 3 เมตรได้
“กำแพงนี่สูงซัก 3 เมตรสินะ แล้วผมจะออกไปยังไงล่ะ!”
“3 เมตรเอง กระจอก! ฉันปีนออกทุกวันแหละ!”
...โอ๊ะ! นี่มันไททันชัด-o-!!..
จินเริ่มหนักใจแทนผอ. โรงเรียนนี้ คาดว่าในอนาคตผอ.ที่นี่คงต้องสร้างกำแพง 4 เมตรแทน
“ขึ้นมา!”
ร่างสูงย่อตัวลง ชี้นิ้วไปที่ต้นคอตัวเองให้จินขึ้นไปนั่งบนต้นคอเขา
...บ้าน่า! แบบนี้ไอ้นั้นก็ชนคอมันน่ะสิ...
บรรยากาศอันน่าสะพรึงผลิบานอีกครั้ง
“ถ้าช้าฉันจะจับใส่ปลอกคอแล้วนะ”
...ด้านได้อายอด!..
หนุ่มน้อยผู้โคจรมาพบกับไอ้โรคจิตหน้าหล่อ กลืนน้ำลายลงคอ ขับไล่ความอายออกไปเพื่อก้าวขึ้นไปขี่คอไททันข้ามกำแพง เขาสาบานกับตัวเองว่าจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ ขึ้นถูกแพ่งพายออกไปได้ถูกล้อยันลูกสึกแน่!!
“จับดีๆล่ะ”
...อดทนไว้จินเอ๊ย! เดี๋ยวข้ามกำแพงนี้ไปก็เป็นไทยแล้วเว้ย>///<..
กำแพงตรงหน้าถูกย่นระยะให้ใกล้ขึ้น จินขยับตัวเล็กน้อย พาดมือไปบนกำแพงเพื่อยกตัวขึ้น แต่การทรงตัวบนร่างคนอื่นมันยากกว่าทรงตัวบนพื้นหลายเท่า
เรตเตอร์เม้มปากแน่น ใบหน้าเขาเริ่มจะขึ้นสีแดงเพราะถูกส่วนนุ่มนิ่มถูไถไปมา พอร่างเล็กยกตัวขึ้นได้เขาก็ยกมือขึ้นพยุงดันให้ขึ้นไปอีก ดวงตาสีฟ้าเผลอมองลอดใต้กระโปรงสีแดงลายสก็อต มือที่ยันก้อนเนื้ออวบเต่งก็พลันเปลี่ยนมาเป็นขย้ำเนื้อนุ่มนิ่ม
“อะ...ไอ้..โรคจิต”
เจ้าของบั้นท้ายสวยกรนด่าลอดไรฟันอย่างคับแค้น ไอ้โรคจิตนี่นอกจากจะให้เขามาทำเรื่องน่าอับอาย ยังลอดมองใต้กระโปรง แถมยังมาบีบก้นเขาอีก!!
พลั่ก!!
จินเหยียบบ่ากว้างกระโจนขึ้นมาบนกำแพงก่อนจะถีบไหล่ผู้อุปการคุณแรง ๆ จนเรตเตอร์ร่วงลงไปนั่งก้นกระแทกพื้น
“ขออย่าได้พบเจอกับคนอย่างคุณอีกเลย!! ลาก่อนไอ้คุณโรคจิต!!”
ร่างบางหมุนตัวมาอีกด้านเพื่อจะลงแต่....
..3เมตร!!..
ตอนนี้เขาต้องเจอกับปัญหาความสูงของกำแพงนี่อีกแล้ว! ขาขึ้นยังมีบันไดคนแต่ขาลงนี่สิ! ไม่คอหักก็ขาหักล่ะว้า!!
“นี่เราเป็นญาตกับไบอันหรือไงเนี่ยT^T”
“ให้พี่ช่วยมั้ย?”
“ขะ..ขอบคุณครับ...”
ดวงตาใสเลิกขึ้นมองร่างสูงที่ยืนยิ้มแฉ่งอยู่ฝั่งนอกโรงเรียน
...ตายโหงงง ภาพหลอนหรอเนี่ย!!..
มือขาวตบเข้ากบาลตัวเองแรง ๆ จินหันกลับไปมองด้านหลัง คนที่คนจะลงไปนอนกองเป็นศพเมื่อครู่ได้หายไปแล้ว!
“มาอยู่ตรงนี้ได้ไงเนี่ย>O<!!”
ร่างสูงไปตอบแต่ชี้นิ้วไปที่ประตูลายอิฐบล็อกกลมกลืนไปกับกำแพงราวกับคืออันเดียวกัน
..เสียโง่ไม่พอ เสียกางเกงในอีกT^T…
จินเริ่มคิดจะกระโดดโหม่งพื้นแทรกแผ่นดินไปโผล่ลอนดอนเสียแล้วสิ...
“เอ้า! ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งนะ”
“ไม่ได้อยากเจอเลยT^T”
“ลงมาเร็ว ฉันจะรับให้”
“ลงไปก็โดนจับทำเพทน่ะสิT^T”
“ยังไม่เอาทำเพทตอนนี้หรอน่า”
“จริงรึ?”
“จริงสิ”
“แน่นะO.o?”
“อ่อแน่สิ”
“คนโรคจิตT^T”
“เอ้า ไม่ใช่คนอวดดีหรอกเรอะ-o-!”
“ถ้าผิดคำพูดขอให้ก้นระบม!”
เรตเตอร์หัวเราะออกมาก่อนจะกางแขนออก จินมองคนข้างล่างอย่างไม่มั่นใจ ในเมื่อไม่มีทางเลือกเขาคงต้องโดดลงไปเท่านั้นแหละ
หมับ!
ร่างสูงผละถอยเท้าเล็กน้อยเพราะแรงที่โถมลงมาค่อนข้างหนักเอาการ ร่างสูงช้อนหนุ่มน้อยน่าร่างไว้ในอ้อมแขน พลางยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“นิ่มจริงๆด้วย”
หนุ่มน้อยหน้าชา อ้าปากหวอช็อกอีกรอบ แรงบีบก้อนเนื้อนุ่มนิ่มทำให้เขารู้สึกเจ็บแปล๊บๆ
“คุณนี่มัน! โรคจิตที่สุดเลย>O<///”
“ก็ไม่จับทำเพทไง แค่จับก้นเอง”
“คุณ..อ๊ากกกกกก>O<!!”
เรื่องบ้า ๆ พวกนี้จะไม่มีทางเกิดขึ้น ถ้าไม่มีคนอุตริตคิดเรื่องเกมจับ PET ขึ้นมา จินอยากจะสาปแช่งรุ่นพี่รุ่นก่อนที่ตกปากรับเล่นเกมนี้ หารู้ไม่ว่ามันสร้างความลำบากให้กับรุ่นน้องรุ่นต่อๆมามาก!
ผิดกับเรตเตอร์ที่รู้สึกว่าเกมจับ PET เป็นสิ่งที่ดี ถ้าไม่มีรุ่นพี่รุ่นที่แล้วเขาคงไม่ได้ทำอะไรสนุกๆแบบนี้
ต่างคนต่างความคิด จุดมุ่งหมายและความสัมพันธ์ระหว่างเจ้านายและสัตว์เลี้ยงย่อมต่างไปตามความเชื่อของแต่ละโรงเรียน
เรื่องเล่าตำนานการเริ่มเกมที่ถูกถ่ายทอดต่อ ๆ กันมาถูกบิดเบือนจนข้อเท็จจริงเลือนหายไป โดยทางฝั่งฟอเทียมีจุดประสงค์เพียงจับเพทเพื่อความสะใจ เพื่อแก้แค้น เพื่อความสนุกเรื่องเราตำนานฝั่งฟอเทียจึงเป็นการปลุกปั่นให้รุ่นน้อง ลุกขึ้นมาจับศัตรูมาเป็นเบี้ยล่าง จึงเป็นความสัมพันธ์แบบราชินีและสุนัขรับใช้
แล้วจุดประสงค์ของโฮม่าล่ะ...?
เรื่องนี้คงมีแต่นักเรียนโฮม่าที่รู้อยู่แก่ใจ
..จุดประสงค์ของการเริ่มเกมนี้ เริ่มมากจาก......
++++++++++++++++++++++++++++++
จากกกกกก.....จากอะไรหนอ555+ ทิ้งท้าย
เคยบอกว่าใกล้จบ ยืดอีกล่ะ อ๊ายย>///<
คงจะอีกประมาณ1-2 ตอนจบล่ะมั้งนะ555+
-
ถ้าเมะเรื่องนี้มันจะหื่นกันทุกคนขนาดนี้
-
จาก...อะไรอ่าาา ค้างงงงง รออ่านตอนต่อไปน้าา
-
เอาของเก่าให้จบก่อนซิคุณขา แล้วค่อยเอาอันใหม่มาลง
มาต่อไวๆนะคะ
-
ค้างเวอร์
:o12:
-
อย่าพึ่งรีบจบสิสนุกดีมีหลายคู่ชอบอ่ะ
-
บทที่ 29.1
Beginning of PET’S GAME
เสียงดนตรีดังกระทุ้งออกจากลำโพงตัวใหญ่ เหล่าชายร่างกำยำแบ่งฝั่งเต้นแบทเทิลกันอย่างเมามันส์ตามสไตล์สตรีตแดนซ์ เสียงดนตรีฮิปฮอบกึ่งอาร์แอนด์บีระคนไปกับเสียงเชียร์รอบ ๆ ร่างสูงใหญ่ของนักเต้นมือหนึ่งออกมาวาดลวดลายโดยการหมุนศีรษะเป็นลูกข่างกับพื้นเรียกเสียงฮือฮาต่อด้วยการตีลังกากลับหลังสามตลบ
อีริค เจ้าของดวงตาสีเขียวอ่อนทอดมองออกไปจากกลุ่ม เขาไม่ได้สนใจว่าเพื่อนๆของเขาจะเต้นมันส์กันแค่ไหน เขากำลังสนใจร่างโปร่งที่กำลังเดินตรงมาทางกลุ่มของเขา
…เฟย์ เฟย์หวัง...
เจ้าของเรือนผมสียาวสีดำดุจปีกา ใบหน้านิ่งเรียบดูเย็นชาดูราวกับภาพวาดที่ช่างจีนตวัดปลายพู่กันแต่งไว้ ดวงหน้าขาวสะอาด กรอบตาคมเฉียงขึ้นเหมือนดวงตาเหยี่ยว คิ้วตรงสั้นคมเข้ม ปลายจมูกสั้นรั้นเชิดขึ้นอย่างคนเย่อหยิ่ง ริมฝีปากสีอมชมพูเหมือนลูกท้อ ร่างสูงโปร่งหากแต่ดูผอมบางตามลักษณะคนเอเชีย
คนตรงหน้าดูราวกับนางในภาพวาดโบราณที่หลุดออก...ถ้าเขาใส่ชุดจีน หากใช่ชุดนักเรียนชายลายสก็อตสีเพลิง
“ขอยืมหน่อย”
อีริคหยิบหมวกแก็บลาย NYC ออกจากหัวพรรคพวก ใช้เท้าเหยียบกระดานติดล้อเพนต์ลายสตรีตให้เด้งลงมารอบรับตัวเขาบนพื้น
เขาเลื่อนเสก็ตบอร์ดสไลด์ไปหยุดอยู่ด้านหน้าหนุ่มฮ่องกง อีริคคลายยิ้มกล่าวทักทายนักเรียนโรงเรียนคู่อริที่เดินดุ่ม ๆ เข้ามาในเขตเขาอย่างไม่เกรงกลัว
“ไฮ! หรือฉันควรจะทักว่า หนี่ฮาวดี?”
รอยยิ้มมหาเสน่ห์ที่ใครเห็นเป็นต้องสยบ คงไม่ได้ผลกับหนุ่มผมยาวคนนี้
“ไหนๆก็ผ่านมาแล้ว ไปแจมกันหน่อยมั้ยล่ะ?”
อีริคถอดหมวกวางครอบหัวเฟย์แทนพลางใช้นิ้วหัวแม่มือโบ้ยชี้ไปทางกลุ่มนักเรียนโฮม่าที่กำลังสังสรรค์กันอยู่ข้างกำแพง
ใบหน้าสวยยังคงนิ่งเฉยเป็นหุ่นกระบอก ออกจะมองจิกสายตาใส่เขาเสียด้วยซ้ำ ถึงอย่างนั้นอีริคก็ยังไม่ท้อถอยที่จะลากเฟย์เข้าไปร่วมแจม ใบหน้าหล่อยิ้มระบายอีกรอบพลางวางมือไว้บนบ่าเฟย์อย่างสนิทกัน
“ไม่ต้องเขินหรอน่า ไป... อั่ก!”
ไม่ทันจบประโยคร่างสูงใหญ่ก็ถูกหนุ่มฮ่องกงจับทุ่มลงพื้น เสียงที่ร้องเชียร์เงียบลง ก่อนจะกลายเป็นเสียงร้องฮือแบบฮึกเฮิม
“Don’t mind”
อีริคโบกมือห้ามพรรคพวกตัวเองที่ลุกฮือขึ้นมา เฟย์ปลายตามองมายังอีริคก่อนจะหยิบหมวกร่อนใส่ไปบนร่างคนที่นั่งกองอยู่กับพื้น
“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน”
น้ำเสียงเย็นเหยียบตัดขั้วหัวใจเป็นคำพูดสุดท้ายก่อนที่ร่างโปร่งจะสะบัดเดินเชิดหนีเขาไป อีริคได้แต่นั่งหัวเราะกับตัวเอง ไม่มีวันไหนที่เขาไม่รนหาที่ให้เฟย์จับทุ่มเลย หรือบางทีตัวเขาอาจจะเป็นมาโซคิสที่ชื่นชอบโดยทำร้ายกระมัง ยิ่งมองสายตาเหยียดหยันจากดวงตาเรียวรีคู่นั้นเลือดในลมเขามันก็แล่นพร่าน อยากให้เจ้าของดวงตาคู่นั้นลงมือกับเขาให้หนัก ๆ เสียจริง
“โดนทุ่มแต่ดันยิ้ม บ้าไปแล้วหรอวะอีริค”
“แกไม่เป็นฉันแกไม่รู้หรอกเปโร”
“เออ บังเอิญฉันไม่ใช่สายเอ็มแบบครอสซะด้วย”
เปโรเบ้ปากไปยังหนุ่มละตินอีกคนที่ยินพิงกำแพง ครอสที่รู้ตัวว่าโดนหยิบยกไปนินทางัดนิ้วกลางขึ้นมาชูใส่เปโรด้วยใบหน้านิ่งเป็นหุ่น อีริคขยี้หัวเพื่อนก่อนจะเดินไปนั่งประจำที่ ทอดมองร่างโปร่งที่เดินหายลับไปจากหัวมุมถนน
“ฉันว่า..ฉันชอบเฟย์หว่ะ”
คำพูดที่ผุดออกจากปากหัวหน้าแก๊งแห่งโฮม่า อีริค เอดิสัน คนนี้! กำลังทำให้เพื่อนในห้องลุกพืดถึงขั้นอาเจียนเพราะน้ำลายติดคอเลยทีเดียว
“จริงดิ!”
เปโรทำตาโตเหมือนไม่เชื่อ ครอสถอดหูฟังพลางงัดแงะหูตัวเองเช็คว่าตนเองไม่ได้หูฟาดไป
“ไม่ต้องจีบก็รู้ผล” เปโรพูด
“ทำไม?”
อีริคย้อนถามทันที แต่คนที่ตอบกลับคือครอส
“หมอนั่นไม่ใช่เกย์!”
“แล้วไง? ไม่เป็นก็ทำให้เป็นได้” อีริคพูดอย่างไม่ยอมแพ้
“ทำที่ว่านี่ ตีหัวแล้วซั่มทำเมียหรอ” เปโรเอ่ยอย่างขำขัน
“นั่นเป็นวิธีที่ดีที่สุด!”
อีริคและเปโรมองครอสเป็นตาเดียว หรือเพื่อนของเขาจะเคยใช้วิธีนี้มาแล้วกันนะ
“ฉันไม่ใช่วิธีเถื่อน ๆ แบบนั้นหรอก”
“แล้วแกจะทำไงวะ เอาขนมไหว้พระจันทร์ไปไหว้อ้อนวอนบอก มาเป็นผู้หญิงของฉันเถอะหรอ?”
“ถ้าเฟย์ได้ยินว่าแกเรียกว่า ผู้หญิง หมอนั่นคงปรี่มาก้านคอแกแน่!”
“อุ๊บ! ฉันไม่ได้พูดนะ”
เปโรเอามืออุดปากมองซ้ายมองขวาทำท่าหวาด ๆ
“แล้วแกจะทำไงพ่อนักรักสุดแสนโรแมนติค” เปโรเอ่ยประชดพลางลอยหน้าลอยตา
“อย่าบอกนะว่าเข้าไปขอคบ..” ครอสเอ่ย
“พนันเลยว่าแกพูดไม่ทันขาดคำหมอนั่นก็จับแกทุ่มแล้ว!”
“พนันด้วยวิสกี้หนึ่งขวด แค่แกเดินไปยืนตรงหน้ามันก็จับแกเหวี่ยงลงคลอง!”
“ใช่ ๆ มันไม่ชอบหน้าแก!”
อีริคถึงกับกุมขมับ โอกาสเป็นไปได้สูงที่เหตุการณ์พวกนั้นจะเกินขึ้น ทุกครั้งที่เจอหน้าก็เฟย์ เฟย์ก็มักจะแสดงท่าทีไม่ชอบเขาผ่านทางสายตาเฉี่ยวคมคู่นั้น ถ้ายิ่งรู้ว่าตอนนี้เขากำลังเล็งก้นเฟย์ หนุ่มฮ่องกงคนนั้นอาจจะแบกปืนมากราดใส่บ้านเขาก็เป็นได้
“ฉันว่า ฉันจะส่งจดหมายรักดู”
แนวคิดสุดแสนโรแมนซ์เกือบทำให้เพื่อนทั้งสองของเขาท้องแข็งตาย ครอสและเปโรกั้นขำอย่างถึงที่สุด เขาไม่อยากจะเอ่ยว่ากล่าวใดๆกับเพื่อนผู้แสนดีของเขา แต่มันก็สุดจะทนจริงๆ
“ฮ่าๆ นี่แกเป็นเด็กประถมหรือไงวะ!”
“สมัยนี้ยังมีการส่งจดหมายรักอยู่อีกหรอ ฮ่าๆ”
เปโรและครอสขำก๊ากออกมา อีริคตวัดตามองเพื่อนสเปนตัวดีที่ขำออกหน้าออกตา อีริคจึงยกเท้าเสยร่างเปโรลงไปนอนเกลือกกลิ้งเช็ดพื้นห้องทันที
“ฮ่าๆ ฉันแนะนำให้เอากุหลาบไปหย่นหน้าบ้านไอ้ตี๋นั่นวันล่ะดอก”
“พอ ๆ ฉันไม่ใช้วิธีโรแมนติคแล้ว”
“จะใช้วิธีเดียวกับที่ประรามาจารย์ครอสการันตีหรือไง”
“ฟังดูเข้าท่า แต่พอเสร็จกิจแล้วฉันตื่นหลังเฟย์ขึ้นมาสภาพฉันจะเป็นยังไง”
“ไม่ต้องห่วง ฉันจะออกเงินซื้อที่ฝังศพให้แกเอง”
“ขอบใจ อย่าลืมซื้ออีกที่ให้ตัวเองด้วยแล้วกัน!”
การประชุมเรื่อง “จีบหนุ่ม” อันยุ่งยากสร้างความปวดหัวให้แก่เพื่อนและตัวอีริคเอง ถ้าเป็นผู้หญิงอะไรๆมันคงง่ายกว่านี้ แค่พาไปดินเนอร์ ให้ดอกไม้ พากเข้าห้องก็เสร็จแล้ว
“จะว่าไปเฟย์ก็สวยจริงๆ”
ครอสเปรยเบา ๆ อีริคหันควับไปจ้องครอสประหนึ่งว่าครอสเป็นผู้ก่อนการร้ายที่หมายหักหลังเขา
“Take it easy! ฉันไม่แย่งของแกหรอกน่า”
“แล้วไป”
เกือบจะเกิดศึกภายในเสียแล้ว ครอสผ่อนลมอย่างโล่งอก ไม่ใช่ว่าเขากลัวสู้อีริคไม่ได้เพียงตอนนี้ขาเขายังแพลงอันเนื่องมาจากการปะทะกันของฟอเทียและโฮม่าครั้งล่าสุด เขาพลาดท่าโดนหัวหน้าฝ่ายตรงข้ามตัดกำลังขา
หัวหน้าเล็กพริกขี้หนูของฟอเทีย ถึงแม้ส่วนสูงจะอยู่ที่ 165 แต่สามารถล้มคู่ตัวสู้ร่างยักอย่างเขาได้ แต่นั่นก็เป็นเพราะเล่ห์กลที่กลั่นออกมาจากสมองเสียมากกว่า
...พระพาย...
ชื่อของหัวหน้ากลุ่มฟอเทีย
“หัวหน้า!! พวกฟอเทียมาปักธงในถิ่นเราแล้ว!!”
ใบหน้าที่มักเผยยิ้มมุมปากผุดขึ้นมาในหัวของครอส ในที่สุดก็ได้เจอกันอีกจนได้
“ให้ดีโอนำพวกไปก่อนเดี๋ยวฉันตามไป”
อีริคบอกผ่านรุ่นน้องไป ตอนนี้เหมือนเขากำลังมีความคิดดีๆผุดขึ้นมาในสมอง ขอให้พวกม.5ออกไปรับหน้าชั่วครู่เขาขอใช้เวลาเรียบเรียงสิ่งที่กำลังผุดออกมานหัวเสียก่อน
“ดีโอใจร้อนเกินไป เดี๋ยวตายห่ากันหมด ฉันไปก่อนล่ะ”
ครอสบอกก่อนลุกขึ้น เปโรมองอีริคที่กำลังนั่งคิดอะไรบางอย่างอยู่ จึงตัดสินใจถามออกไป
“คิดไรอยู่วะ ทำไมไม่รีบออกไป”
ใบหน้าหล่อยิ้มกว้าง ยักคิ้วอย่างอารมณ์ดี
“ฉันมีความคิดอะไรดีๆแล้ว”
“ความคิดดีๆ?”
อีริคลุกตามครอสออกไป ทิ้งให้เปโรงุนงงกับ “ความคิดดีๆ” บางทีไอ้ความคิดนั่นอาจจะเป็นเรื่อง....
“ไอ้เสือร้าย!! กลับมาเล่าแผนให้ฟังก่อนสิวะ!”
อีริคหันกลับมาชูสองนิ้วแตะปลายคิ้วก่อนมุดหัวหายออกไป
ด้วยความอยากรู้อยากเห็น หรือจะเรียกภาษาไทยง่ายๆว่าอยากจะเจือก ทำให้เปโรต้องวิ่งตามไปสู่การประจันหน้าของสองโรงเรียน
เซนต์ฟอเทีย VS เซนต์โฮม่า
++++++++++++++++++++++++++++++++
จริงๆตัดตอนนี้ออกตอนหน้าก็จบอ่ะ T^T
มันจะเปิดเทอมแล้ว ไม่รุ้ปีหนึ่งเรียนหนักหรือเปล่า
ถ้าไม่หนักก็ต่อ Pet's chain SS 2 ได้ :mew2:
จะยังมีคนอ่านมั้ยนะ :katai4:
-
อ่าาา รออ่านอย่างใจจดใจจ่อจ้าา รอ ss2 ด้วยยย ชอบจัง เฟย์น่ารัก สวยโหดด
-
อ่า...จุดเริ่มต้น!?
-
ตอนต่อไปก็จะเป็นจุดเริ่มต้นสินะ Hahaha~
จุดเริ่มต้นของการจับเพท จุดเริ่มต้นของโรงเรียนผัว โรงเรียนเมีย
-
อ่าา จุดเริ่มต้นของเพท
-
คือจบก็จบค่ะ SS2มา ก็อ่านค่ะ
-
29.2
หน้าถนนทางเข้าโรงเรียนเซนต์โฮม่า มีกลุ่มนักเรียนชายสองฝั่งยืนประจันหน้ากัน ทั้งสองกำลังถกเถียงอะไรบางอย่างอยู่ ก่อนจะละสายตามายังร่างสูงใหญ่ของผู้ชายสามคนที่เดินเข้ามาใหม่
“โย่! ฉันนึกว่านายจะเริ่มฟัดรุ่นน้องฉันแล้วซะอีก”
อีริคกล่าวทักทายพระพาย หนุ่มน้อยร่างจิ๋วแต่แจ๋ว คิ้วโค้งมนเลิกขึ้นพร้อมกับคายไม้จิ้มฟันในปากออก
“ฉันไม่ลดตัวลงไปสู้กับเด็กหรอก” พระพายตอบกลับมา
“แม้ว่าเด็กนั่นจะสูงกว่านายน่ะหรอ” ครอสเปรยเหน็บ
“หุบปากไป!! ไอ้โย่ง!!”
เสียงตวาดเรียกรอยยิ้มมุมปากบนใบหน้าครอส เปโรหัวเราะแห้ง ๆ มองดูเจอจอมมาโซของเขา
“วันนี้คงต้องขอให้นายเก็บธงกลับบ้านไป” อีริคพูดต่อ
“อืม...ฉันต้องถามตามหรอ?”
พระพายทำหน้ายียวน อีริคเองก็เริ่มรู้สึกอยากจะเตะไอ้ลูกหมานี่ซักป้าบ
“ถ้าจะเอาธงฉันออก ก็ต้องออกกำลังกายหน่อยนะ!”
หัวหน้าฟอเทียกระดิกนิ้วเรียกรองหัวหน้ากลุ่มออกมาจัดการหัวหน้าฝ่ายตรงข้าม
..นี่แหละที่รอคอย...
เฟย์ชกหมัดสวนไปกลางหน้าอีริค แต่อีริครู้ทันจึงเบี่ยงหลบ หนุ่มฮ่องกงรัวหมัดซ้ายขวาใส่อย่างรวดเร็วจนแทบจะมองไม่ทัน กระนั้นอีริคก็ยังยืนยิ้มเอื้อมมือไปผลักหัวเฟย์หยอกเป็นครั้งคราวเท่าที่ช่องว่างจะเอื้ออำนวย
“กึด!”
หนุ่มหน้าสวยกัดฟันแน่น เจ้ายักษ์นี่คิดจะเล่นหยอกไก่กับเขาหรือไง ยิ่งโดนลอบเอานิ้วจิ้มแก้มเฟย์ยิ่งเดือดดาล ถลาตัวเข้าไปประชิดร่างสูงใหญ่ก่อนพิชิตชัยด้วยการจับอีริคทุ่มพื้น
“Knockout!”
“ยังหรอก”
ครอสหันไปดักคนที่กำลังยินดีกับชัยชนะ พระพายหรี่ตามองครอสอย่างไม่เป็นมิตร เขาไม่ชอบนักหากเวลาเขาพูดแล้วโดนคนขัด
ฟึ๊บ!
หมัดหนักหน่วงถูกเหวี่ยงใส่ครอส โชคดีที่เขายกมือรับไว้ทันไม่งั้นหน้าหล่อๆของเขาอาจช้ำเลือดได้
“ลอบกัดหรอ?”
“ฉันเห็นว่านายว่างอยู่ก็เลยอยากเล่นด้วย~”
น้ำเสียงกังวานเอ่ยอย่างสนุกสนาน แต่ใบหน้าละอ่อนเผยยิ้มไร้เดียงสา(?) แต่ดวงตากลับฉายแววเจ้าเล่ห์เหมือนจิ้งจอก
“งั้นพี่จะเล่นกับน้องเองนะครับ”
“ใครน้องแกวะ!!”
ใบหน้าที่แอ๊บใสเปลี่ยนเป็นแยกเขี้ยวทันทีที่ได้ยินคำว่า “น้อง” สำหรับคนตัวเล็กอย่างเขา คำว่า “เตี้ย น้อง ตัวเล็ก” ถือเป็นคำต้องห้าม! อย่าเรียกเขาด้วยคำพวกนี้เด็ดขาดไม่งั้นล่ะก็!
พลั่ก!
ใบหน้าหล่อสะบัดไปตามมิศทางของแรง เขาลิ้มรสเค็มจางจากเลือดที่ไหนซึมในช่องปาก ผลจากการยั่วโทสะหัวหน้าฟอเทียทำโทษมาสู่ตัวเขาเสียแล้ว
“เฮ้! คิดบ้างมั้ยว่าเราควรเจรจากัน!”
อีริคที่เอาแต่หลบลูกเตะโพ่งออกมาเสียงดัง
“ไม่เว้ย!!”
เสียงตอบแววมาจากทางพระพาย แหงล่ะ เขารู้อยู่แล้วว่าหนุ่มมังกรของเขากำลังมุ่งมั่นล้มเขาอย่างเดียว ไม่มีทางที่จะตอบอะไรเขาหรอก
“ฉันคิดเกมดีๆได้ เรามาเล่นกันมั้ย!” อีริคตะโกนต่อ
“ฉันไม่ใช่เด็กนะเว้ย!!” พระพายว้ากกลับมา
“เลิกยั๊วะเจ้าเตี้ยนี่ซะที! มันบ้าใหญ่แล้ว!”
ครอสตะโกนกลับ ยิ่งไปยั่วโมโหพระพายเขายิ่งโดนต่อยหนักยิ่งกว่าเดิม
“แกน่ะแหละที่ยั๊วะฉัน!!”
“ฉันหรอ?”
ครอสทำหน้าไม่รู้เรื่อง
“ตำรวจมา!!!”
เสียงดังมาจากกลุ่มโฮม่า นักสู้สองคู่หยุดชะงักลง พระพายและเฟย์ถอยกลับไปที่กลุ่มเช่นเดียวกับอีริคและครอส
“ล้อเล่น~”
ตัวต้นเสียงยืนยิ้มยิงฟันขาว เขาผู้นั้นคือเปโรนี่เอง
“ตลกหรอไอ้เผือก!” พระพายตวาดอย่างโมโห
“นี่ด่าฉันหรอ? เผือก?” เปโรงงงันไปสามวินาที
“เออสิวะ! ไอ้เผือก! ไอ้ฝรั่ง!”
“ด่าเป็นผลไม้เลย ครีเอตชะมัด เริ่มจี๊ด ๆ แล้วแหะ ฮ่าๆ”
“แก!”
อีริคนึกอยากขอบคุณเปโรที่ช่วยทำให้พระพายนิ่งซะที แต่ตอนนี้เขาเริ่มอยากจะเตะเพื่อนตัวเองเสียแล้ว
...จะไปยั่วมันอีกทำไมวะ!...
“หยุดๆก่อน!”
อีริคเข้าไปขวางระหว่างพระพายกับเปโร เขาอยาจะใช้โอกาสตรงนี้พูดเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่ง
“ช่วยหยุดฟังฉันซักครู่..”
“ทำไมฉันต้องทำตาม!”
“ทำไมต้องถาม ก็บอกให้ฟังอยู่นี่ไง”
“แกเป็นพ่อฉันหรือไง!”
รอบนี้เปโรเป็นคนเข้ามาลากอีริคออกมาห่าง ๆ พระพายก่อนที่อีริคจะเส้นประสาทขาดผึ่งพุ่งไปเปิดศึกอีกรอบ
“ฉันว่าลองฟัง...”
“มีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน! เฟย์!”
“ไม่ฟังก็ไสหัวไป รำคาญ! พูดภาษาคนไม่รู้เรื่อง ฉันก็พูดภาษาหมาไม่เป็นหรอกนะ!”
อีริคเอ่ยประชดหนัก เขามองใบหน้าสวยที่ดูซึมลงเพราะโดนตวาด น่าสงสารซะจนเขาอยากจะเข้าไปกอดปลอบเลย
“ว่ามา! ถ้าไร้สาระฉันจะกลับทันที!”
พระพายเอ่ยพลางกอดอกแน่น
“ฉันอยากให้เรามาเล่นเกมกัน”
“เกมไร!”
“PET’S GAME”
ทุกคนทำหน้างง อีริคกระแอมเล็กน้อยก่อนจะอธิบายต่อ
“คือ การจับอีกฝ่ายมาเป็นสัตว์เลี้ยง”
“อืม ฟังดูน่าสนใจ ว่าต่อไป!”
“เราจะใช้ปลอกคอสวมจับนักเรียนอีกฝ่าย คนที่ถูกจับจะอยู่ในสถานะสัตว์เลี้ยง ต้องรับใช้เจ้านาย”
“น่าสนุก เอาสิ! มีกติกาอะไรอีกมั้ย?”
“แค่จับมารับใช้ก็เท่านั้นแหละ”
“ระยะเวลาการเป็นสัตว์เลี้ยงล่ะ?”
“ตั้งแต่เริ่มจับจนถึงสิ้นสุดการเรียนปีสุดท้าย”
“น้อยไป! เอาจนกว่าเจ้านายจะเป็นฝ่ายปล่อย!”
อีริคยักไหล่เล็กน้อย คุยกับคนเอาแต่ใจเขาก็คงต้องตามใจ
“ตามนั้น!”
“งั้นฉันก็ตกลง! จะเริ่มเล่นเมื่อไหร่!”
“พรุ่งนี้”
“จัดไป! แล้วเจอกัน”
“เดี๋ยว เพิ่มกติกาอีกข้อก่อน!”
อีริครีบบอก ดูรูปการณ์แล้วคนที่พระพายจะจำคงเป็นเขาแน่ ๆ
“คนที่มีสถานะเป็นเจ้านายอยู่แล้ว จะเป็นสัตว์เลี้ยงคนอื่นอีกไม่ได้”
“ทำไมล่ะ!”
“เราจะกระจายให้ทุกคนได้เล่นเกมนี้ จับกันเป็นทอด ๆ ในวงจรก็มีแต่ผู้ล่า ต้องมาแย่งกันเป็นใหญ่ แล้วมันต่างอะไรกับที่เราเป็นตอนนี้ นายไปกลัวว่าใครคนหนึ่งในแก๊งนายจะจับเพทได้มาจนรวมกลุ่มมาโค่นนายหรือไง”
“ใคร? ใครจะกล้า?”
พระพายเหลือบมองไปทางเฟย์ ถ้าเทียบศักยภาพทางด้านฝีมือเขากับเฟย์อาจจะสู้สีกัน แต่ถ้าเทียบด้านสังคมตัวเขาอาจจะได้คะแนนติดลบ ที่เขาได้ขึ้นแท่นมานั่งบนจุดสูงสุดนี่ได้ก็เพราะรุ่นพี่เป็นคนเลือก ถ้าหากมีการเปิดโหวตจริงๆล่ะก็ ตำแหน่งนี้คงตกเป็นของเฟย์แน่นอน
“เอาตามนั้น! หมดแล้วใช่มั้ย!”
“จบหมดแล้ว กลับบ้านได้”
พระพายสะบัดตัวเดินกลับ ยังคงไม่ละสายตาจากเฟย์ เฟย์เองก็รู้ตัวว่าถูกมองอย่างไม่เป็นมิตรแต่ก็ทำได้เพียงก้มหน้าเดินตามโดยไม่ปริปากใด ๆ
“เฟย์!”
เฟย์หันไปตามเสียงเรียก เขาชักสีหน้าไม่พอใจทันทีเมื่อรู้ว่าอีริคเป็นคนเรียก
“พรุ่งนี้อย่าลืมมาเอานะ!”
อีริคโบกสร้อยที่ห้อยจี้หยกแผ่นขนาดเท้าปลายนิ้ว เฟย์เบิกตาเล็กน้อยรีบยกมือแตะไปตามเสื้อตรวจดูสร้อยตัวเองที่แขวนอยู่
..ไม่อยู่แล้ว..
เขาจิกตามองไปยังหัวขโมยมือดีที่แอบดึงไปโดยที่เขาไม่รู้ตัว อีริคยืนยิ้มส่งจนร่างโปร่งเดินลับตาไป
ดวงตาสีใบไม้เหม่อมองท้องฟ้ามืดครึ้ม เมฆฝนบนท้องฟ้าพากันกลั่นตัวตกลงสู้พื้นดิน อีริคหยิบนาฬิกาพกข้างลำตัวขึ้นมาดู ตั้งแต่เลิกเรียนจนมานั่งรออยู่ตรงนี้เวลาก็ล่วงเลยไปถึงหกโมงเย็นแล้ว มองไปรอบตรอกแคบที่รายล้อมไปด้วยลูกกรง ที่นี่คือสนามชกมวยชันดีที่นักเลงย่านนี้ชอบมาปะลองกัน เขาจึงเลือกทำเลนี้เพื่อดักจับเจ้าของสร้อยหยกชิ้นนี้
“สงสัยจะแห้ว”
ไร้วี่แววเจ้าของดวงตาโฉบเฉี่ยวสีนิล อีริคถอนหายใจ หยกนี้อาจไม่สามารถเรียกร้องความสนใจได้ รู้อย่างงี้เขาควรจะคว้ามือถือที่กระเป๋าด้านหลังของเฟย์ ถ้าไม่ติดว่ากลัวควบคุมตนเองไม่อยู่ เผลอจับอย่างอื่นแทน
“ไปหลงทางอยู่ที่ไหนหรือเปล่าหว่า”
คว้ามือถือขึ้นมาเลื่อนดูเบอร์มือถือในเครื่อง สโตกเกอร์ระดับอีริคย่อมมีเบอร์เหยื่อไว้ในเครื่องอยู่แล้ว เมื่อพบหมายเลยที่ต้องการเขาก็กดโทรออกทันที ไม่กี่อึดใจปลายสายก็รับ
“ฮัลโหล นี่ฉันอีริค”
เขาพูด ปลายสายกลับเงียบ มีเพียงเสียงลมพัดและเสียงซ่าของสายฝนดังแทรกเข้ามา
“เฮ้?”
ปลายสายยังคงเงียบ สร้างความเป็นกังวลให้กับอีริคเป็นอย่างมาก เฟย์จะเป็นอะไรไปหรือเปล่า...หรือแค่ไม่อยากพูดกับเขา เหอะ ๆ แค่คุยโทรศัพท์ยังไม่ยักกะคุย หนทางอันสว่างไสวที่จะมีรักหวานชื่นของต้องดับมอดจนก่อไม่ติด
“ถ้าไม่ตอบฉันจะโยนสร้อยนายทิ้ง”
ตัดสินใจที่จะเอ่ยยั่วโมโหกลับไป
และมันก็ได้ผล เสียงปลายสายตอบกลับมาทันที
(ฉันจะฆ่านาย)
เสียงซ้อนดังแว่วอยู่ใกล้ ๆ หู อีริคขยับตัวหันหา มันทันที่จะหันคอครบ 180 องศาลำคอเขาก็รู้สึกแสบอย่างประหลาด เขาก้มมองมือสีขาวที่จับมีดกดข้างคอของเขา เส้นผมตรงเหยียดสีดำสนิทแผ่กระจายลงบนไหล่เขา ดวงตาสีเขียวตวัดมองใบหน้าเรียบนิ่งที่เลื่อนข้ามบ่าเข้ามา เขาจึงทราบได้ทันทีว่าคนที่เอามีดจ่อคอเขาคือใคร
คน ๆ นั้นจะเป็นใครไปไม่ได้ นอกเสียจาก…เฟย์
+++++++++++++++++++++++++++
มาอย่างกับจูออน นั่งแต่งอยู่ดีๆก็รู้สึกเสียวสันหลัง
เผลอทำน้องริคคี้หลอนเฟย์ไปซะได้
:a5:
-
o18 o18
สายโหดมากนายเอก
-
สวยสังหาร...เฟย์จะหลอนไปนะ เหอๆๆ
-
นายเอกจัดว่าเด็ดและโหด สวยประหาร :katai2-1:
-
สวยดุจริงๆเฟย์
-
“จะฆ่ากันเลยหรอ ใจดำจริงนะ”
อีริคเอ่ยหยอก เฟย์กดมีดเฉือนลงไปเหมือนไม่สนใจคำพูด อีริคผลุบตาต่ำบางทีเฟย์อาจจะเกลียดเขาจริง ๆ ก็ได้
มือใหญ่เลื่อนขึ้นมาจับข้อมือของเฟย์ ดวงตาสีนิลเบิกขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเน้นแรงกดลงไปอีก
“เฮ้ๆ เดี๋ยวโดนเส้นเลือดพอดี”
ตายด้วยน้ำมือคนรักงั้นหรอ? ฟังดูเหมือนนิยายน้ำเน่าเลย เรื่องอะไรคนอย่างอีริคจะต้องมาตายทั้งที่ยังไม่ได้แอ้มแม้แต่ปลายเล็บกันเล่า
ปึ้ด!
มือใหญ่กระชากผมเฟย์ ร่างเฟย์ถลาไปตามแรงดึงจึงผละออกห่างจากอีริค อีริคลอบหายใจอย่างโล่งคอตัวเขาเองก็เกือบไม่รอดเสียแล้ว
ดวงตาคมดุจเหยี่ยวปราดมามองยังดวงหน้าหล่อ ก่อนจะเงื้อมีดขึ้นสูงฟันลงมา
ฉับ!
อีริคเบิกตากว้างมองปอยผมนุ่มสลวยที่ติดอยู่ในมือ เฟย์ถอยเท้าออกห่างจ้องเขม็งมายังอีริค
“เฟย์..”
เสียงเรียกแหบแห้ง อีริคมองไปยังใบหน้าสวยที่ยังคงสงบนิ่งหากแต่ดวงตาดูเกรี้ยวกราด เส้นผมสีดำเป็นมันถูกตัดขาดไปกว่าครึ่งจึงเหลือเพียงปะไหล่เท่านั้น
พลั่ก!
ชั่วพริบตาที่เขากำลังยืนตะลึงเสียดายเส้นผมที่เคยยาวเหยียดถึงแผ่นหลังของเฟย์ หนุ่มฮ่องกงก็ฉวยโอกาสยกส้นรองเท้าตอกใส่หน้าเขาจนเซ
หยาดน้ำสีแดงฉานไหลรินผ่านโพรงจมูกลงมาบนปกเสื้อ อีริคสะบัดหัว เพราะความเผอเรอทำให้ถึงกับเลือดตกยางออก ดวงตาสีเขียวตวัดมองดาวหน้าสวยอย่างใจเย็น
“นายกำลังทำให้ฉันโกรธนะเฟย์”
อีกฝ่ายไม่สะทกสะท้าน เทพบุตรกรีกลอบยิ้มมุมปาก
“บอกไว้ก่อนว่าฉันไม่รีบแก้แค้นคืนตอนนี้หรอกนะ รอให้จับนายมาเป็นเพทได้เสียก่อนฉันจะเอาคืนทั้งต้นทั้งดอกเลย”
“ฝันอยู่หรือไง”
เฟย์เอ่ยกลับมา อีริคขยับยิ้มกว้างเอาคืนทั้งต้นทั้งดอกที่เขาพูด ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเตะเฟย์เลือดกลบปากหรอกนะ เขาจะกล้าไปทำร้ายริมฝีปากสีพุดทราเชื่อมนั่นได้อย่างไร
เฟย์ไม่ปล่อยโอกาสให้อีริคได้คิดอะไรเพลิน ๆ เขาสวนหมัดเขาไปปะทะใบหน้าหล่อ แต่อีริคหลบได้อย่างหวุดหวิดและรับไว้ด้วยมือ เฟย์ไม่ยอมแพ้สวนหมัดเข้าไปหาใบหน้าที่ยิ้มยวนอีกรอบ
หมับ!
“เสร็จ!”
เฟย์มองแขนตัวเองที่ถูกจับไขว้เป็นกาบาท อีริคยักคิ้วก่อนจะยกแขนพร้อมย้ายตัวเองไปข้างหลังเฟย์ แขนที่ยกขึ้นเป็นรูปตัวเอ็กซ์กดลงล็อคตัวเฟย์เอาไว้ในอ้อมแขน อีริคนึกขำอยากจะเปิดฟลอร์เต้นรำกับเฟย์ซะตอนนี้จริงๆ
“กึด!”
เฟย์กับฟันแน่นพยายามดิ้นสะบัดออกจากวงแขน อีริคยิ้มกริ่มทำเป็นโยกเต้นรำพลางก้มหัวลงเอียงหน้ามองใบหน้าสวย
ปึก!
“โว! อันตรายนะคนสวย”
อีริคร้องเมื่อเฟย์กระแทกส้นเท้าลงบนเข่าเขา เขาแกล้งเป็นเซเหมือนจะล้ม ร่างเฟย์ก็เลยโคลงเคลงตามไปด้วย
กึ๊ง~
อีริคโถมตัวดันเฟย์เข้าไปกระแทกกับรั้วตาข่าย เขาสนุกมาพอควรแล้ว ก่อนที่เจ้าแม่จะอาละวาดขึ้นมาอีกเขาควรจะรีบใส่ปลอกคอเสียก่อน มือใหญ่ควานหาปลอกคอที่แขวนไว้ข้างกางเกง
เฟย์เห็นโอกาสรอด เขาใช้มือข้างที่หลุดจากพันธนาการศอกกระทุ้งแก้มอีริคอย่างแรงก่อนจะบัดตัวถีบร่างใหญ่ยักษ์ลงไปนอนกองกับพื้น
“อั่ก!”
เฟย์พุ่งไปเอามีด อีริครีบคลานไปกระชากตัวเฟย์ลงมาอยู่กับพื้นก่อนกระโจนนั่งทับบนหลังเฟย์ แรงกดของน้ำหนักคนร่างใหญ่ทำให้เฟย์ไม่สามารถกระดิกตัวได้ ไม่ต่างอะไรกับคนโดนรถทับ
อีริคคว้าแขนเฟย์ขึ้นมาไขว้หลัง มือที่เหลืออีกข้างก็ใช้สอดปลอกคอหนังรัดคอเฟย์
“อย่าดิ้น เฟย์”
คนสวยพยายามเบี่ยงคอหลบ อีริครดึงปลายสายหนังรูดขึ้นอย่างหมันเขี้ยว เฟย์ถึงกับตาเหลือก อ้าปากกว้างเพราะหายใจไม่ออก
“ตอนนี้นายเป็นเพทของฉันแล้ว”
อีริคลุกออก เฟย์ไอค่อกแค่กจนหน้าแดง อีริคจึงวิ่งไปเอาขวดน้ำมายื่นให้เฟย์
เพี๊ยะ!
ขวดน้ำกระเด็นหลุดจากมือหนา ก่อนที่หนุ่มฮ่องกงจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ
“..อย่ามายุ่ง”
ความหยิ่งทะนงเป็นส่วนที่อีริคนึกพอใจเฟย์ ความพยศที่ซ่อนอยู่ในดวงตาสีนิลคู่นั้นเผยให้เขาเห็นอย่างเด่นชัด ถึงจะจับตัวมาได้แต่สานสัมพันธ์กันเห็นจะยากแน่....หากเขายังทำตัวใจดีกับเฟย์อยู่แบบนี้
อีริคยกขวดน้ำขึ้นมากรอกใส่ปากก่อนจะปาลงพื้น
หมับ!
มือแกร่งดุจคีมเหล็ก แก้มตอบให้อ้าปากออก เฟย์สะบัดหัวไปมามือก็ดึงงัดมือของอีริคออกแต่มันแข็งแกร่งเกินไป
“จะทำ...! อุ๊บ!”
อิริคกดปากลงไปอย่างหน่วงหนัก แรงกระทบในปากสร้างรอยแผลให้ผุดขึ้น น้ำไร้รสถูกเจือคาวไปด้วยรสเค็ม ไหลผ่านเข้าไปสู่ลำคอของเฟย์ ใบหน้าสวยฉายแววตะหนกรวบรวมกำลังสุดความสามารถผลักร่างใหญ่ยักษ์ออกไป
“อ่อก!!”
“ถ้าคายออกมาฉันจะป้อนอีก!”
อีริคข่มขู่ เฟย์หยุดอาการสำรอกทันทีก่อนจะหันไปตวาดใส่
“ไอ้โรคจิต!!”
“ฉันจะใจดีมากนะ ถ้านายไม่ดื้อน่ะ!”
เฟย์มองตาขวาง ยกมือเช็ดริมฝีปากตัวเอง ริมฝีปากที่แดงอยู่แล้วยิ่งขึ้นสีแดงกร่ำเขาไปอีก อีริคที่มองอยู่แอบนึกโมโห เฟย์รังเกียจเขาขนาดนั้นเลยหรือ แต่พอมองแก้มสีแดงลูกท้อความโกรธที่เดือดปุด ๆ ก็พลันมลายหายไปทันที
..เฟย์เขิน?..
“มองอะไร”
เสียงแขวะน่ากลัวดังลอดออกมาจากริมฝีปากสีแดงที่เขาลอบมองเมื่อครู่ อีริคยิ้มละมุนหน้าของเฟย์ตอนดุมันช่างเร้าใจดีเสียจริง
ใบหน้าสวยย่นคิ้ว เขาไม่พอใจที่อีริคยิ้มกวนประสาทเขาแบบนี้ จึงตัดสินใจถอดรองเท้าปาใส่ใบหน้าหล่อทันที
“ก็อด! จะโหดไปไหนห๊ะ!”
อีริคคำรามในลำคออย่างเคือง ๆ
“เฟย์ ฉันอยากให้นายไว้ผมยาวเหมือนเดิม”
“ไม่”
“นี่คือคำสั่ง! ในฐานะเจ้านาย!”
เฟย์เบือนหน้า ยกมือดึงปลอกคอออก และก็ต้องหงุดหงิดเพราะปลอกคอเจ้ากรรมดันไม่ยักกะหยุดเสียด้วย
“เสียแรงเปล่านายถอดมันไม่ออกหรอก”
เฟย์เบี่ยงหน้าไปหามีด อีริคก็เอ่ยดักอีก
“ฉันไม่คิดว่ามีจะตัดหนังเส้นนี้ได้นะ”
จนปัญญาสุด ๆ เฟย์อาจจะนึกตัดหัวเองออก และนั่นเป็นสิ่งที่อีริคกังวลจนต้องเอ่ยดังเป็นรอบที่ 3
“ถ้าคิดจะตัด งัดแงะมันอีกล่ะก็ ฉันคงต้องลงโทษนาย”
“หึ”
เฟย์พ่นลมออกทางจมูก เขาไม่คิดกลัวคำขู่พวกนี้ ร่างกายของเขาผ่านการถูกแตะต่อยมานับไม่ถ้วน ไม่มีอะไรที่เขาต้องกลัวอีก
“งั้นฆ่าฉันเลยสิ”
“ยังหรอกเฟย์ ฉันไม่ฆ่านายหรอก”
“หึ”
อีริคเริ่มสังเกตเห็นพฤติกรรมบางอย่างของเฟย์
“หรือจะฆ่าตอนนี้เลยดีนะ?”
“ฉันไม่กลัวหรอก”
“เสียดายจังพึ่งจับมาแท้ๆ ปล่อยก่อนดีกว่า”
“หึ”
“ทำเป็นหัวเราะเดี๋ยวก็ฆ่าซะหรอก!”
“เอาสิ!”
“ฉันไม่ฆ่าก่อนทรมาณเหยื่อหรอกนะ”
“จะทำอะไรฉันได้...คนอย่างนายน่ะ”
“ฉันจะจับนายกดน้ำ! เอาน้ำตาเทียนมาราด! เอาโซ่ล่าม! เอาแส้เฆี่ยน!”
ใบหน้าสวยแดงระเรื่อขึ้นจนลามไปยังใบหู อีริคอ้าปากพะงาบๆมองใบหน้าสวยที่ส่งสายตามายังเขา เขาฟันธงเรื่องพฤติกรรมที่สังเกตได้แล้ว
...เฟย์เป็น M…
“ทำไม! ทั้งที่ฉันอยากให้นายมาเอสใส่ฉันแท้ๆ!”
เฟย์คว้ารองเท้าปาแสกหน้าอีริคอีกรอบ
“ฉันไม่ใช่ M”
“เป็น S หรอ เยี่ยมไปเลย!”
“เพ้อเจ้อ”
ด่าเสร็จเฟย์ก็ลุกไปเก็บรองเท้ามาใส่ตามเดิม
“เฟย์”
อีริคเรียก แน่นอนว่าเฟย์ก็หันมาทำตาขวางใส่
“ไม่คิดจะแสดงความภักดีต่อเจ้านายหน่อยหรือไง”
“กลับบ้านไปนอนซะ”
“ใจร้ายจริงๆ”
อีริคมองดูแผ่นหลังของเฟย์ที่ไกลออกไป
..กี่ครั้งแล้วนะที่ได้แต่มองอยู่อย่างนี้...
เกมนี้เขาคิดขึ้นมาเพื่ออะไร? มันไม่ได้ช่วยอะไรเลยแท้ๆ สุดท้ายเขาก็ยังต้องนั่งมองแผ่นหลังเฟย์แบบนี้
ฟิ้ว~
รองเท้าหนังสีดำลอยละลิ่วเข้ามากระแทกหน้าเขาจนเจ็บไปหมด
..รองเท้าอีกแล้วหรอ...
“เมื่อไหร่จะเดิน”
เสียงเย็นเหยียบเอ่ยลอยนำมาก่อนตัว อีริคหยิบรองเท้าวิ่งตรงเอาไปคืนซินเดอเรล่าของเขา
“โทษที ๆ รอฉันอยู่หรอ ฮ่าๆ”
“เปล่า”
อีริคคอตกเล็กน้อย นั่นสิ เฟย์ไม่เคยเห็นเขาอยู่ในสายตาหรอก
“เพียงแต่ ฉันไม่ใช่หมาที่ต้องเดินนำหน้าเจ้าของ”
เฟย์ทำหน้าเหวี่ยงใส่อีริคพลางกอดอกขึงขัง อีริคคลายสีหน้าหมองลงเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้มอีกครั้ง เขาก้าวไปยืนข้างเฟย์ก่อนจะเอ่ยออกมา
“ไปกันเถอะ”
...ถึงแม้มันจะอีกนานกว่านายจะรู้ว่าฉันคิดอย่างไรกับนาย แต่ตอนนี้ฉันกำลังก้าวไปอีกขั้น ฉันอยากให้นายรอถึงวันที่ฉันจะกล้าเอ่ยคำนั้นกับนาย...
“ทำไม..ถึงจับฉัน”
เฟย์เอ่ยถามขึ้นมา อีริคหันไปมองใบหน้าสวย ดวงตาสุกสว่างฉายแววฉงนอย่างใสซื่อ เขาเอื้อมมือไปหยิบเศษใบไม้เล็กๆที่ปลิวมาติดเส้นผมของเฟย์ออกก่อนจะยกนิ้วชี้มาปะที่ริมฝีปากตัวเอง
“..เป็นความลับ”
คนสองคนที่ลอบสังเกตการณ์ละสายตาออกจากคู่เจ้านายและสัตว์เลี้ยง พระพายทำหน้าเสียดาย วันนี้เขาชวดที่จะจับหัวหน้าแก๊งค์ฝ่ายตรงข้าม ร่างเล็กกระแทกเท้าใส่คนข้างๆอย่างไม่พอใจ
“โอ๊ย! มาเหยียบเท้าฉันทำไม” ครอสโวย
“ฉันจับอีริคไม่ได้!”
“แล้วมาลงที่ฉัน?”
“ก็นายเป็นเพื่อนหมอนั่น”
“มันเกี่ยวมั้ยเนี่ย?”
“ฉันจะจับนายแทน!”
ครอสเหยียดยิ้มมุมปากไม่ขยับตัวหนี
“จะไม่ขัดขืนหน่อยหรือไง”
“ไม่ล่ะ ยืนเฉย ๆ ยังไม่รู้จะใส่ปลอกคอให้ฉันได้หรือเปล่าเลย”
ครอสจงใจพูดเหน็บส่วนสูงของพระพาย ที่ต่างกับราวฟ้ากับเหว
ปึก!
พระพายกระแทกส้นเท้าเหยียบหลังข้อพับขาครอสจนครอสล้มลงชันเข่า พระพายใช้ความว่องไวสวมปลอกคอลงไปบนคอครอส มันเป็นปลอกคอที่ทำจากโลหะที่สายเป็นตาข่ายจึงมีน้ำหนักเบา และยากต่อการงัดแงะ
“อย่าประมาทนักไอ้โย่ง!”
“จับแล้วก็เลี้ยงฉันดีๆล่ะเจ้าเตี้ย!”
“ปากดีแบบนี้! สงสัยต้องลับด้วยมีดทุกวันเลยแหละ!”
“อย่าลำบากเลย กลัวจะต้องเงยคอจนหงายหลัง!”
“กินเพ็ดดีกรีแล้วไปนอนซะ!!”
พระพายกระตุกโซ่รั้งคอครอส คนตัวใหญ่เสียท่าล้มหงายไปนอนผึ่งบนพื้นถนนแต่ยังไม่วายยียวนพระพายต่อ
“ฉันไม่กินเพ็ดดีรีหรอกนะ คงต้องเลี้ยงด้วยอย่างอื่นแล้วล่ะ”
“อยากกินอะไรล่ะ! ลูกปืนมั้ย!”
ครอสกระดิกนิ้วเรียก พระพายขมวดคิ้วแต่ยอมยื่นหน้าเข้าไปฟัง ครอสเอามือป้องหูกระซิบบอกสิ่งที่เขาอยาก “กิน” ก่อนจะชิมออร์เดิร์ฟโดยการเลียใบหูน้อยๆของพระพาย
พลั่ก!
“ไอ้โฮโม!! แก!!”
พระพายเสยหลังแหวนเข้าหน้าครอสจนครอสปากแตก คอรสหัวเราะพลางมองใบหน้าแดงเถือกเป็นลูกตำลึง
“เอ้า! ปล่อยฉันซะ ไม่งั้นถูกกินแน่”
“ไม่ปล่อยเว้ย! อ๋อ~ นี่แกแกล้งทำตัวเป็นเกย์หลอกให้ฉันปล่อยสินะ!!”
พระพายชี้หน้าครอสอย่างเคือง ๆ ครอสยักไหล่ก่อนจะบ่นเบาๆกับตัวเอง
“..ไม่ได้แกล้งเสียหน่อย...”
“แกว่าไงนะ!”
“อย่าเผลอล่ะ! โดนลักหลับไม่รู้ด้วย!”
พระพายเหวี่ยงหมัดใส่หน้าครอสอีกรอบอย่างเดือดดาล
“ไม่ต้องมาขู่! ฉันไม่ปล่อยแกหรอก!”
“ไม่ปล่อยจริงหรอ?”
“ไม่!”
“โดนกินไม่รู้ด้วยนะ”
“แก! ไอ้เกย์!!”
“ฮ่าๆ”
แผนที่ไม่ได้ซ่อนกลอะไรมากมาย แต่พระพายเองกลับไม่รู้ตัว แต่นั่นก็เป็นโอกาสดีที่เขาจะได้อยู่ตรงนี้
“ถ้านายไม่จับฉัน ฉันคงจะจับนายอยู่ดี..พระพาย”
เจ้าของใบหน้าละอ่อนไม่ต่างกับเด็กม.ต้นรีบพูดเสียงกระแทกกลับ
“แกแค้นฉันมากสินะ!!”
...นั่นคือเหตุผลในการจับเพทของนายหรือพระพาย...
ครอสก้มหน้ายิ้มเศร้าๆในมุมมือ ดูเหมือนจุดประสงค์ของเขาสองคนจะสวนทางกัน ไม่สิ ทั้งโฮม่าและฟอเทีย แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังได้อยู่ตรงนี้..ในสถานะ ที่มีสิทธิได้ใกล้ชิด
ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีฟอเทียก็เข้าใจว่าโฮม่าจับพวกเขาเพราะอะไร
มีเพียงโฮม่าเท่านั้นที่รู้....และพวกเขาก็เก็บมันเป็นความลับตลอดไป
เพราะสิ่งนั้นคือ....ความรู้สึกที่ไม่อาจเปิดเผยได้...
3 ปีต่อมา นักเรียนโฮม่าถูกนักเรียนฝั่งตะวันตกรุมทำร้ายโดยที่เพทยืนมองดูอยู่เฉย ๆ ทางโฮม่าจึงได้ประกาศกฎเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งข้อคือ “เมื่อเจ้าของตาย Pet ต้องตายตามเจ้าของไป ” เพื่อให้เหล่าเพทตะหนักในการช่วยเหลือเจ้านายในยามขับขัน
5 ปีต่อมา นักเรียนโฮม่าหันไปเล่นเกมแย่งเพท เพื่อให้ได้เพทในปกครองของตนเองมากขึ้น จึงมีการประกาศกฎเพิ่มขึ้นมาอีกข้อคือ “เมื่อเจ้าของ Pet ตาย Pet จะตกไปอยู่กับเจ้าของใหม่ซึ่งคือผู้ฆ่าเจ้านาย ” เพื่อบังคับไม่ให้ปล่อยเพทให้คนอื่นโดยง่าย ต้องสู้กันตายไปข้างหนึ่งเท่านั้นจึงจะได้เพทของอีกฝ่ายไป
ปีต่อมา โฮม่าและฟอเทียจัดประชุมเพื่อจะร่วมกันเขียนกฎเป็นลายลักษณ์อักษร กฎต่าง ๆ ถูกเขียนไว้ด้านหลังภาพวาดสองรูป รูปแรกเก็บไว้ที่เซนต์โฮม่าและรูปที่สองเก็บไว้ที่เซนต์ฟอเทีย
รูปแรกเป็นรูปพระราชานั่งบนบัลลังก์มีทาสรับใช้หมอบอยู่ด้านข้าง และอีกรูปเป็นรูปพระราชานั่งไขว้ห้าง กดส้นรองเท้าลงบนหลังสุนัขรับใช้ บ่งบอกถึงสายสัมพันธ์ที่แตกต่างกัน
...ราชากับทาส(แสนรัก)...
..ราชินีและสุขนัขรับใช้...
+++++++++++++++++++++ อ่านต่อเรปล่าง +++++++++++++++++++++
-
ตอนจบ
เสียงหอบแห้งลอดผ่านไรฟันขาว ร่างผอมบางฝืนกัดฟันวิ่งหนีบางอย่างที่กำลังกวดตามมาอย่างกระชันชิด ชะตากรรมของหนูติดจั่นที่วนเวียนเป็นวัฏจักรได้เกินขึ้นกับนักเรียนฟอเทียอีกครั้ง
…ทางตัน!!...
นักล่าขยับยิ้มมุมปาก มันเป็นชันเชิงของคนฉลาดที่จะวิ่งไล่เหยื่อมาให้จนมุม ทุกตรอก ซอก ซอย หรือแม้แต่ท่อระบายน้ำ ไม่มีตรงไหนที่นักเรียนโฮม่าไม่รู้ว่าทางไหนตัน ทางไหนโปร่ง
“ไม่คุกเข่าคำนับกำแพงหรอจินนี่ ~”
แม่สาวน้อย อุ๊บ! หนุ่มน้อยแห่งโรงเรียนเมียหันมาส่งสายตาน่าสงสารให้เรตเตอร์
“ไหนบอกจะไม่จับผมไง”
“ใช่ เคยบอกเมื่อนานมาแล้ว ฉันบอกแค่ว่าไม่จับวันนั้นต่างหาก”
“คุณโกหกอีกแล้ว”
“เปล่าเลย ไม่เชื่อลองย้อนไปอ่านตอนโน้นดูสิ”
“ไม่จริงอ่ะ”
“ถ้าฉันไม่ได้โกหก ฉันขอจับก้นนายนะ!”
“ผมเชื่อแล้วครับ!!”
จินถอยตัวกรูดติดกำแพง เรตเตอร์ก้าวเท้าเข้ามาใกล้ ๆ วางมือขนาบข้างลำคอขาวเนียน พลางก้มลงสูดกลิ่นไอเหงื่อของเหยื่อ
“ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะเลี้ยงดูนายอย่างดีเลย”
แววตากระหายทำเอาจินอกสั่นขวัญหาย ขนหัวลุกชัน ท้องไส้บิดเป็นเกลียวเพราะกลัวจะได้เป็นเมียผู้ชาย!!
“ฉันติดใจจินนี่ตอนแต่งหญิงมากเลยนะ ทุกวันนี้ฉันยังจำสัมผัสมือที่บีบก้นนุ่มๆของนายได้อยู่เลย ไม่คิดว่าตอนใส่ชุดนักเรียนฟอเทียแบบนี้ก็น่ารักขึ้นไปอีก”
จินทำหน้าปั้นยาก เมื่อถูกคนโรคจิตรูปหล่อมาพรรณนากรอกข้างหู
“ปล่อยผมไปเถอะนะครับ”
“โถ่ ไม่เอาน่าอย่าทำหน้าอ้อนฉันแบบนั้นสิ”
“นะครับ”
“ถ้ายอมให้จับก้นจะลองพิจารณาดูก็ได้นะ”
...ก้นอีกแล้ว!!...
จินเหงื่อแตกพราก ๆ จับก้นแลกกับอิสรภาพ ก็ยังดีกว่าถอดกางเกงในทิ้งไว้แบบคราวที่แล้ว
“กะ...ก็ได้ อย่าจับแรงล่ะ มันเจ็บนะ”
ถ้าเรตเตอร์มีหาง ทุกคนคงได้เห็นว่าเขากระดิกหางมีความสุขขนาดไหน ร่างสูงขยับตัวเข้าไปชิด วางมือลงไปบนบั้นท้ายเล็ก ๆ ค่อยๆบีบขย้ำก้อนเนื้อนุ่มนิ่ม จินเม้มปากใบหน้าแดงเถือก เขารู้สึกแปรป่วนในช่างท้องลงไป มือขาวจึงยกขึ้นจิกกำท่อนแขนใหญ่ไว้
เรตเตอร์ที่ลอบสังเกตร่างอ่อนยวบที่บิดเร้าไปมาก็เริ่มเผยยิ้มพอใจที่มุมปาก มือเล็กเริ่มไต่ขึ้นมาคล้องดึงคอเขา เขาก็ยินดีจะโค้งตามถ้าจินจะยอมเผยอปากรอเขา และก็เป็นตามนั้น
...โอกาสมาแล้ว!!..
เรตเตอร์หรี่เปลือกตาจนแทบปิดสนิท โน้มใบหน้าลงไปหาริมฝีปากชุ่มชื่นคู่นั้น
แกร๊ก!
เสียงอะไรบางอย่างลงล็อค
เรตเตอร์ยกมือสัมผัสโลหะเย็นๆที่โอบรัดลำคอ
..เสียท่าซะแล้ว..
เขายิ้มเหี้ยม ๆ มองไปทางจิน
“กล้ามากนะ คิดว่าเอาฉันอยู่หรอ”
“ถอยออกไปนะครับ”
“แล้วถ้าไม่...”
ใบหน้าหล่อยิ้ม กดร่างแนบไปกับคนตัวเล็ก กะจะบี้ฝากไว้ข้างผนัง
เปรี๊ยะ!
“โอ๊ย!!”
เรตเตอร์ร้องลั่นผละเซถอยหลังออกไป เขาเบ้หน้าจับปลอกคอตัวเอง กระแสไฟฟ้าไหลเข้ามาช็อตเขา มันจี้ราวกับจะเผาผิวหนังเขาให้ไหม้
“ถ้าคุณขัดคำสั่ง คุณจะโดนแบบนี้!”
จินกดรีโมตในมือเป็นผลให้เรตเตอร์โดนช็อตอีกรอบ
“แสบนัก...”
เรตเตอร์กัดฟันกรอด ๆ มองหน้าจินอย่างโมโห สาวเท้าเข้าไปหา แต่ก็โดนทำโทษ...ไม่ใช่การช็อต แต่ปลอกคอมันบีบเข้าหากันเหมือนจะรัดเขาให้ตาย
“อย่าหือกับผม”
“ของเล่นกิ๊กก๊อกของฟอเทียทำอะไรฉันไม่ได้หรอก”
“อย่าดูถูกไปนะครับ”
จินเดินอาดๆเข้าไปกระชากโซ่ออกมาจากปลอกคอ คนตัวสูงโน้มลงมาตามแรงแทบจะล้ม
ตอนนี้ใบหน้าของเจ้าของปลอกคออยู่ห่างจากสุนัขรับใช้แค่คืบ ดวงตากลมโตหรี่มองใบหน้าหล่อเหมือนจะพิจารณา
“อย่าคิดว่าพวกคุณล่าเราอยู่ฝ่ายเดียว ยุคสมัยมันเปลี่ยนไปแล้ว”
ริมฝีปากอมชมพูเหยียดออกก่อนเอ่ยประโยคสุดท้าย
“ฟอเทียปฏิวัติแล้ว!”
จบภาค
++++++++++++++++++++++++++++++++++
คิดว่าปั่นไม่ทันซะแล้ว โฮกกกกT^T
จบภาค ภาคต่อมาไวมาช้าไปโทษอ.มหาลัยแล้วกันนะคะ55+
พยายามแก้ข้อสงสัยเรื่องให้หมดไป
1. ทำไมเฟียสไม่จับน้ำ
- เฟียสยังไม่เป็นเกย์ เพิ่งมาเป็นตอนโดนดาเมจนัยน์ตากวางน้อยค่ะ
2. คู่ที่เหลือจบแล้วหรอ
- จบแล้วค่ะ เหลือน้องปังอาจไปโผล่ภาคต่อ
3. Pet's chain เรื่องนี้ออกทะเลมาก อยากทราบพล็อตเรื่อง
- ต้นเรื่อง หาคู่ให้ลูกๆ /กลางเรื่อง เที่ยวชมธรรมชาติ(ออกทะเล)/จบเรื่อง เพิ่งมา pet's chainอย่างจริงจัง-_-;;;
4. เรื่องนี้แนวไหนกันแน่
- เราเอาใจทุกสายค่ะ555+
นายเอกปากร้ายกับผู้ชายปากแข็ง >>> เซฟกับคิระ
SM พ่อหมีตัวร้ายกับน้องกวางเจ้าน้ำตา >>> น้ำกับเฟียส
3P หนีผี ลึกลับ >>> พี่แฝดกับฟิลเตอร์
รักต่างวัยหัวใจใส...ในคุก >>> น้องปังกับพี่คาร์ล
คำถามอื่นๆ โพสมาเดี๋ยวตอบให้ค่ะ555+
สุดท้ายขอบคุณท่านผู้อ่านที่สละเวลามาอ่านเรื่องราวบ๊องๆของนักอ่านต๊องๆคนนี้นะคะT^T
Love you too much ฝากติดตามเรื่องเก่า เรื่องใหม่ด้วยนะคะ
:impress2:
-
อั้ยยะ!จบแล้ว
ต้องขอบคุณพี่เอ็นที่แต่งนิยายบ้าๆบ๊องๆมาให้
นักอ่านบ้าๆบ๊องๆเช่นน้องอ่าน
:L2:
-
หนุกๆ
-
สนุกมากกกก จะติดตามต่อไปค่ะ :กอด1:
-
ขอบคุณนิยายเฮฮาน่ารักๆนะคะ :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
จบภาคได้แบบทำให้อยากอ่านต่อมากๆ จะรอภาค2 นะคะ
-
และแล้ว ฉันก็มาอ่านจนจบ
-
ฟิน ~~~ ขอบคุณนะคะ ชอบอ่ะ !!!
:o8: :o8: :o8:
-
เรื่องออกทะเลจริงไรจริง 5555
สนุกนะ อยากอ่านต่อ ยังไม่อยากให้จบเลย
เจ๋ง มาต่อภาคใหม่เร็วๆ
-
ชอบๆๆ คืออ่านเรื่องนี้ได้หลายรสชาติมาก
5555555 เห็นมีคนเม้นว่าออกทะเลมาไกล เออจริง!
เราก็ไม่รู้ตัวเลย อ่านเพลินอ่ะ สนุกมากจ้า
เริ่มแรกก็ปิ๊งคู่เซฟคิระ สักพักหลงคู่เฟียสน้ำค้าง
แล้วก็ลามไปยังฟิลกับสามีฝาแฝด~
สุดท้ายน้องปังกับพี่คาร์ล
โอ๊ย คือบั่บชอบทุกคู่
ไม่เท่านั้นนะ! คู่หลักจบมีคู่อื่นแถมมาอีก
คือเราอ่านเพลินมากจริงๆ
เฟย์ก็สวยหยิ่งโดนใจ น้องจินก็น่าเลิฟ
หลงเคะเรื่องนี้ทุกคนอ่ะ #พ่ายแพ้ยับเยิน ><
-
สนุกดีน้าาา เด๋วมาอ่านต่อจร้าา ^^"
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยย :ling1: :ling1:
ในที่สุดก็อ่านจบแล้ววววววว
น่ารักทุกคู่เลยยยยยยย
รออ่านss2ต่อไป
-
เราชอบคู่ เซฟ กะ คิระ และ แฝด น่ารักกกก
-
:pig4:
-
กริ๊ดดด ชอบ ชอบมาก ขอบคุณค่ะ
-
:katai5: :hao7: :hao7:
-
สนุกสนานมากมายขอบคุณคับรอภาคต่อนะ
-
o13
-
﹋o﹋ สนุกมากเลยจี้เส้น หลายคู่หลายารณ์ดี....อิอิ
รออ่านภาคต่อนะจร้า≧﹏≦
ขอบคุณครับ
-
OMG
จบแล้ว ยังไม่สะใจเลยอ่ะ
ภาค 2 มาเมื่อไหร่เนี่ย
แล้วเป็นของ เฟียสกับน้ำอย่างเดียวใช่ไหม
อยากรู้ :ling1:
รอภาค2 ต่อไป ผู้อ่านทั้งหลาย :ling2:
-
:เฮ้อ: อ่านจบแล้ววววววววววว ขอบคุณค่ะ
-
:pig4:
ชอบมากๆๆๆๆๆ
-
อ่านจบแล้ว ชอบมาก ขอบคุณค่ะ :katai2-1:
-
ชอบมากเลย สนุกอ้ะ แอบร้องไห้ตามไปหลายรอบละ
ติดตามผลงานนะ
-
:pig4: :pig4: :pig4: ขอบคุณนะคะ สนุกๆๆๆ ชอบทุกคู่
-
มาอ่านรวดเดียวเลย...สนุกมากเลยจ้า :katai2-1:
-
สนุกมากเลยค่า >///<~
อ่านคืนเดียวจบเลย =×=//
-
ThankS
-
สนุกอ่ะ o13
-
สนุกอ่ะ ชอบอ่ะ
o13 o13 o13 o13
-
กลับมาอ่านอีกรอบ ชอบมากๆเลยเรื่องนี้
-
:กอด1: :กอด1:
งงงง แต่ก็สนุกค่า
นักเขียนสู้ๆค่า
:L2: :L2:
-
:mew2:
-
ชอบค่ะ อ่านแล้วสนุกครบรสจริงๆ แบบอิ่มเลย :กอด1:
-
:hao3: :hao3: :hao3:
-
สนุกมาก นายเอกแสบได้ใจ ฝั่งพวกพระเอกก็แกล้งน้องๆกันเพลินเลยนะ
ชอบคู่ของตาแดงมาก อินสุดๆสงสารกวางน้อยจริงๆ ตอนโดนทำแผลนี่น่าสงสารสุดๆอ่ะ
-
นิยายอะไรเนี้ย สนุกสุดๆ ชอบทั้งสองคู่เลยโดยเฉพาะคู่ตาแดง โคตรชอบอ่ะ
ปล พันธนาการ เขียนแบบนี้น๊า
-
สนุกดีค่ะ สนุกทุกคู่เลย
พล็อตมันก็ออกทะเลจริงๆล่ะ แต่ก็สนุกอยู่ดี เหมือนมันอ่านไปได้เรื่อยๆ คู่นั้นจบ ต่อคู่อื่นไปเรื่อยๆ
-
สนุกมาก...ขอบคุณเรื่องราวดีๆ
-
:pig4: :pig4: