หัวข้อ: Beyond The Sky And The Earth: ยิ่งกว่าผืนฟ้าและแผ่นดินbysake Spe1 P19 29/11/13

[Monochrome]

กระต่ายหวั่นไหว

[SuSaya]

นั่นเรียกว่าหึงใช่มั้ย...กระต่ายน้อยหวั่นไหวแล้ว
เหลือแค่รอให้เสือรีบมาขย้ำ

[AeRoMoZa]

ทั้งกระต่ายน้อยและเสือน้อย
เริ่มรู้สึกอะไรกับอีกฝ่ายแล้ว แต่จะรู้ตัวกันเมื่อไหร่นะ
ลุ้นต่อ อยากอ่านอีกเยอะๆเลยค่ะ น่ารัก

รออ่านต่อนะคะ

[pockypocky]

กระต่ายซนมากกกกกกก

ขอให้เสื้อตบะแตกในเร็ววันด้วยเท๊อะ 

แล้วมาต่อไวๆนะคะ 

[kataiyai]

ไม่ทันไรเสือน้อยออกอาการหวงกระต่ายซะแล้ว 

[sam3sam]

เจ้าชายเสือน้อยหึงใช่มั้ยล่ะ รีบๆรู้ใจตัวเองนะเจ้าชาย
กระต่ายจอมซนเริ่มหวั่นไหวแล้วใช่มั้ย
ที่ทำกับสาวนางนั้นเพราะกำลังสับสนแน่เลย
เรื่องนี้ยิ่งอ่านก็ยิ่งสนุก มาต่อตอนต่อไปเร็วๆเน้อ

[sweetbasil]

กระต่ายทำไมทำงี้ล่ะ เดี๋ยวก็โดนเสือขย้ำหรอก 

[dorazombie]

รวมเล่มเถอะค่ะ ขอร้อง!!... บรรยายดีเหมือนได้ไปเที่ยวกับกระต่ายน้อยเลยอ่ะ องค์ชายก็เท่ห์ กินเด็กอีกต่างหาก ตัวละครก็ลงตัวดี ไม่มากไม่น้อยเกินไป  อ่านแล้วก็ต้องยอมรับว่า ความเจริญมาพร้อมกับความเสื่อมจริง ๆ นะ ถ้าไม่สามารถจัดการดูแลได้ดีความเสื่อมก็มาเยือน เหมือนหลายๆ ในประเทศเรา ท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ก็กลายเป็นเชิงธุรกิจกันซะหมด เฮ้อ...

ติดใจตั้งแต่เรื่องพี่ขรรค์ - วาฬ และก็ พี่ทิ - ข้าวหอม แล้วค่ะ อยากให้มีรวมเล่มอีก เราว่าเรื่องนี้อ่ะ ใช่เลย..

[2pmui]

น้องต่ายอยู่ไหนนนนน   

[BitterSweet~]

มารอกระต่ายกับเสือน้อย ^^

[akiko]

มารอคะ

แอบกดดันเล็กๆๆ
 

[จ๊ะจ๋า]

  รออยู่นะ หายไปใหนหนอ
 รอฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด
เธอจะมาๆ เมื่อไร นัดฉันไว้  ทำไมไม่มา
  หากว่างก็มาต่อนะค่ะ จุ๊บ

[takuya]

หวายยย ขอโทษที่ให้รอค่าา ตอนที่ 10 มาเเล้วนะคะ

10

อากาศเย็นสบายยามเช้าของทางใต้แตกต่างจากทางตอนบนของประเทศซึ่งหนาวเหน็บจับขั้วหัวใจ  ร่างโปร่งที่เพิ่งได้หลับเมื่อตอนใกล้ฟ้าสางลืมตาตื่นแต่เช้าด้วยมีบางอย่างติดค้างในหัวใจ

“จะออกไปเดินเล่นรอบๆตึกนี่ล่ะ”

นพรัตน์เอ่ยบอกพลทหารหน้าห้องเบาๆ ก่อนเดินตัวลอยๆไปยังพื้นหญ้าเขียวชอุ่มด้านล่างที่ยังเงียบสงบ  สายตาคู่กังวลไล่มองหน้าต่างชั้นบนไปทีละห้องจนถึงห้องที่องค์นรพยัคฆ์ประทับและหยุดแช่อยู่อย่างนั้น

ความว้าวุ่นเข้ารุ่มเร้าหัวใจชายหนุ่ม ริมฝีปากบางสีสดเม้มแน่นแล้วต้องผงะตกใจเมื่อกรอบหน้าต่างว่างเปล่ากลับมีเงาของร่างสูงใหญ่ปรากฏขึ้นตรงกลาง พร้อมกับมองตรงมายังเขาไม่ไหวติง

ทั้งสองประสานสายตาหากันเงียบงันจนร่างโปร่งเป็นฝ่ายอึดอัดใจเสียเอง ด้วยแม้ไม่เห็นประกายคมดุในดวงเนตรนั้น หากความรู้สึกกำลังบอกเขาว่า อีกฝ่ายยังโกรธเขาไม่จางหาย

นี่ถ้าเป็นคนธรรมดาเขาจะตะโกนบอกขอโทษเสียตรงนี้เลย

หากเพียงคิด ร่างสูงก็หายไปจากกรอบหน้าต่างทรงสูง นพรัตน์ถอนหายใจยาว รู้สึกเสียใจบอกไม่ถูกที่ถูกเมินกันอย่างนี้ จึงเดินคอตกไปตามพื้นหญ้าเขียวขจี

พื้นที่ลาดเอียงสู่สระบัวขนาดใหญ่ชูดอกละลานตาจึงหยุดนั่งลง มองแมลงปอบินฉวัดเฉวียน  ดอกบัวสีขาวอวดกลีบดอกพลิ้วไหวไปตามสายลมอ่อนเย็นฉ่ำยามเช้า

ร่างสูงเพรียวนั่งชันเข่ามองผิวน้ำกระเพื่อมเป็นวงกว้าง ความรู้สึกอึดอัดในอกเต้นเร่า  ไม่คิดว่าการเมินหน้าหนีของอีกฝ่ายจะทำให้ตัวเองรู้สึกรู้สาได้ถึงขนาดนี้

ดวงเนตรคู่คมดุเป็นนิจทอประกายผิดหวังเสียใจเพียงเสี้ยววินาทีก็ทำเอาเขาตัวชา

ชายหนุ่มถอนหายใจยาวพ่นระบายความอึดอัดก่อนหงายหลังทิ้งตัวลงพื้นหญ้า ประสานมือรองศีรษะ เหม่อมองท้องฟ้าสีสดใสเหมือนดวงตาของใครอีกคน

มือขาวเรียวยาวค่อยๆชักออกจากใต้ศีรษะ เคลื่อนมาแตะบริเวณอกด้านซ้าย พลางหลับตาลงปิดรับทุกสรรพสิ่ง ฟังเพียงเสียงหัวใจตัวเองกำลังตะโกนออกมาดังๆ

ทำไมต้องมารู้สึกอะไรกับคนๆนี้ด้วย

เพียงแค่คิดก็เห็นอุปสรรคนานัปการจนไล่นิ้วนับไม่หวาดไม่ไหวแล้ว

ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น ก่อนดีดตัวลุกขึ้นเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าทางด้านหลัง

“พระองค์!”

วรองค์สูงใหญ่เหมือนชนชาติตะวันตกเสด็จมาประทับด้านหลัง พระเศียรก้มลงทอดเนตรคนที่ทำให้พระองค์ต้องว้าวุ่นพระทัยนิ่งก่อนลดองค์ลงบนพื้นหญ้าเคียงข้างคนหน้าตาตื่น ผินพักตร์ไปยังสระบัวออกดอกสะพรั่ง

นพรัตน์มององค์นรพยัคฆ์นั่งนิ่งไม่ตรัสอะไรสักคำ ความเงียบค่อยคืบคลานจนรู้สึกเหมือนหูตัวเองจะดับลงในเวลานี้  หากภาพตรงหน้าก็ทำให้ชายหนุ่มลอบกลืนน้ำลายฝืดๆ 

จะไม่ด่าว่าเขาสักคำหรือ  หน่อยหนึ่งก็ได้
 
ทว่าทุกอย่างอยู่ในความสงบจวบจนวงพักตร์เข้มดุหันมาสบตาเขาอย่างช้าๆ

“กระ...กระหม่อมเสียใจ” นพรัตน์เหลือบมองอีกฝ่ายอย่างหวาดๆ “จะ...จะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว”

องค์นรพยัคฆ์เพียงพยักพักตร์รับน้อยๆ ทอดเนตรดวงตาดำขลับบนผิวขาวเนียนละเอียดกำลังทอประกายโศกสลด ริมฝีปากสีสดเม้มเข้าหากันแน่น รอคอยคำตอบด้วยความกระวนกระวายใจ

กระต่ายขาวตัวนี้กำลังสั่นสะท้าน ทั้งๆที่ตอนทำไม่คิดถึงพระทัยเลยสักนิด  แต่ก็นั่นล่ะ...  ถ้าอยู่เฉยๆเป็นก็คงไม่ใช่กระต่าย  ไม่ใช่กระต่ายตัวนี้ที่เอาตัวรอดจากสถานการณ์คับขันมาได้ 

เหมือนดังกระต่ายป่า ถ้าประสงค์จะเอามาเลี้ยง กระต่ายตัวนี้จะเชื่องสักเท่าไร องค์สูงใหญ่ถอนปัสสาสะแผ่วเบา

“วันนี้วางแผนจะไปไหนรึเปล่า?” เจ้าเสือน้อยเปลี่ยนเรื่องคลายสถานการณ์อึดอัดนี้ให้อีกฝ่าย

“ปะ...เปล่า ไม่มีพ่ะย่ะค่ะ”

พระขนงเข้มเลิกขึ้น ก่อนแย้มโอษฐ์จะยิ้มก็ไม่เชิงจะบึ้งก็ไม่ใช่

“เบื่อที่จะค้นหาสิ่งแปลกๆใหม่ๆแล้วรึ?”

นพรัตน์เผลอขึงตาใส่ ก่อนตวัดเสียงห้วน “ไม่ใช่พ่ะย่ะค่ะ แค่คิดว่าอยู่เฉยๆคงทำให้ใครๆเดือดร้อนน้อยลงก็เท่านั้น”

วรองค์สูงไม่ตอบหากยกมุมโอษฐ์ขึ้นเล็กน้อย  “เดี๋ยวจะพาไปทะเล ถ้าอยากเล่นน้ำก็เอาเสื้อผ้าไปเปลี่ยนด้วยก็ได้นะ”

นพรัตน์ตาโต เพราะเมื่อไม่กี่วันก่อนเขายังอยู่บนเทือกเขาสูงในม่านหมอกหนาวเย็นอยู่เลย ตอนนี้จะได้ไปลงทะเลซะแล้ว  ภูมิประเทศนี้ช่างหลากหลายจนอะไรก็ดูน่าตื่นตาตื่นใจไปเสียหมดเลยจริงๆ

แต่ว่า...

“พระองค์ไม่กริ้วกระหม่อมแล้วนะพ่ะย่ะค่ะ”

พระขนงเลิกขึ้นเป็นคำถามอีกครั้ง ก่อนตรัส “ถ้ากริ้วแล้วจะทำไม?”

ย้อน!

นพรัตน์มองใบหน้าเคร่งเครียดคลายลงราวลดอายุกลับไปเป็นเด็กวัยรุ่นกวนประสาท ความรู้สึกเศร้าเสียใจเมื่อครู่หายเกลี้ยง พ่นลมหายใจต่อหน้าพระพักตร์

“แล้วจะให้กระหม่อมทำอะไรถึงจะหายกริ้ว?” กระต่ายกรุงเทพเชิดคางท้า  ยังไงก็เป็นลูกไก่ในกำมืออยู่แล้วนี่

หากดวงเนตรคมเข้มดุจท้องทะเลลึกทอประกายวูบวาบจนคนมองอดรู้สึกประหวั่นไม่ได้

“แล้วเราจะบอกทีหลัง”

เจ้านรพยัคฆ์ทรงลุกขึ้นยืนพร้อมทอดพระเนตรร่างเพรียวอ้าปากค้างเพราะสุรเสียงเข้มหมายมาดของพระองค์

“กลับเข้าไปในตึกกันได้แล้ว”



ท้องทะเลคลื่นลมสงบต้องแสงแดดทอประกายวิบวับ ภายใต้พื้นน้ำสีเขียวมรกตคือพื้นทรายขาวสะอาด  หากสิ่งที่ทำให้ผู้มาใหม่ตื่นตาตื่นใจมากที่สุดคือสายน้ำตกจากหน้าผาสูงไหลร่วงบรรจบผิวน้ำเค็ม เกิดเป็นฟองขาวกระจายเป็นวงกว้าง และบนชะง่อนหินจุดสูงสุดของน้ำตกมียอดเจดีย์สีทองตัดกับท้องฟ้าสีครามตั้งเด่นสะดุดตา

“สวยมาก! ไม่อยากจะเชื่อ” กระต่ายยื่นอ้าปากค้างบนชายหาด เงยหน้ามองภาพตรงหน้าเหลือเชื่อเกินจะบรรยาย “ขอถ่ายรูปได้ไหม” มือขาวเอื้อมไปเขย่าข้อพระกรอย่างลืมตัว

องค์นรพยัคฆ์สรวลกว้างกับท่าทางราวกับเด็กได้ของเล่นใหม่ ท่ามกลางสายตาองครักษ์รอบข้าง

“ได้สิ มา เดี๋ยวฉันถ่ายให้”

นพรัตน์ยื่นกล้องให้อีกฝ่ายถ่ายรูปตนเองกับภาพประทับใจเบื้องหลัง จากนั้นพระองค์จึงชี้ชวนให้ถ่ายรูปน้ำตกในมุมอื่นๆ

“น้ำทะเลแถบนี้ชาวบ้านเขาถือว่าเป็นน้ำศักดิ์สิทธิ์ เพราะไหลผ่านพระธาตุจากบนยอดเขา ชาวบ้านเขาเลยไม่ทำประมงในแถบนี้ จึงเหมือนเป็นการอนุรักษ์ธรรมชาติกลายๆ”

“เป็นความโชคดีของกุ้งหอยปูปลาแถวนี้ ที่คนยังยึดศาสนาเป็นหลักในการดำเนินชีวิต ทำให้เบียดเบียนสัตว์ร่วมโลกน้อยลง แบบนั้นรึเปล่าพ่ะย่ะค่ะ” นพรัตน์ยิ้มใส่พระเนตร

“ใช่ แต่กระแสโลกเปลี่ยนไปทุกวัน ฉันไม่รู้ว่าคนจะยังคิดแบบนี้ไปถึงเมื่อไรกัน”

เจ้านรพยัคฆ์พาอีกฝ่ายลุยน้ำทะเลไปขึ้นเรือสปีดโบ๊ท “เกาะที่เราจะไปเป็นแหล่งปะการังที่สมบูรณ์ที่สุด เพราะทางการไม่อนุญาตให้มีโรงแรมร้านค้าบนเกาะ และนักท่องเที่ยวต้องไปกับเจ้าหน้าที่เท่านั้น บางเกาะเราปิดไม่เปิดเป็นสถานที่ท่องเที่ยวเพราะเป็นแหล่งวางไข่ของเต่าทะเล”

ร่างโปร่งนั่งฟังวรองค์สูงใหญ่ตรัสไปเรื่อยๆ พระเกศาถูกแรงลมตีพันกันยุ่งเหยิง หากวงพักตร์กระจ่างใสยามได้บอกเล่าสิ่งอันเป็นที่น่าภาคภูมิใจ เรือแล่นผ่านเกาะเล็กเกาะน้อยไปยังจุดดำน้ำที่เพียงแค่มองจากบนเรือก็เห็นเหล่าปะการังใต้พื้นน้ำสีมรกตรำไร

เคอแสนมองเจ้าชีวิตยกริมโอษฐ์โค้งหลายต่อหลายครั้งในวันนี้ มากกว่าทั้งชีวิตที่เขาเห็นมาเสียอีก ก่อนหันไปมองแขกต่างเมืองกระโดดลงน้ำไปเรียบร้อย พร้อมเสียงหัวเราะกวักมือเรียกพระองค์ท่านตามลงไปด้วย

องครักษ์ประจำองค์นรพยัคฆาภูบดินทร์มาแต่เริ่มแรกผ่อนลมหายใจแผ่วเบา เขาอยู่รับใช้ใกล้ชิดถึงเพียงนี้ ทำไมจะไม่รู้ว่าเจ้าชีวิตของเขาต้องผ่านอะไรมาบ้าง ทุ่มเทพระวรกายเพื่อแผ่นดินนี้มาเสียเท่าไร  หายใจเข้าออกคือความเป็นอยู่ของคนในชาติ สายพระเนตรในวัยเยาว์หายไปจนสิ้นยามย่างพระบาทเข้ามาเหยียบบนแผ่นดินพระบิดา และเมื่อครั้งพระบิดาสิ้นพระชนม์ รอยสรวลก็ยิ่งห่างไกลไปจากวงพักตร์

ทุกวันของพระองค์อยู่เพื่อแผ่นดินที่คนทั้งโลกให้คำจำกัดความว่าล้าหลัง ด้อยพัฒนา

หากวันนี้แขกต่างถิ่นจะทำให้พระองค์สรวลบ่อยขึ้นเขาก็ยินดีจะรับรองเป็นอย่างดี เพราะนั่นคือการทำให้เจ้าชีวิตของเขาทรงพระสำราญขึ้นอีกสักนิด

“พระองค์ไม่ลงมาหรือพ่ะย่ะค่ะ ข้างล่างนี่สวยมากเลย” นพรัตน์ดันหน้ากากดำน้ำขึ้นพลางลูบหยดน้ำเค็มออกจากใบหน้า

“ฉันมาหลายครั้งแล้ว”

“แต่ปลาที่พระองค์เห็นไม่ใช่ตัวเดิมนี่พ่ะย่ะค่ะ”

เจ้าชายแห่งปัญจคีรีสรวลออกมาดังๆก่อนพยักพักตร์เตรียมลดองค์ลงน้ำ หากไม่ถูกนัมทัครั้งไว้เสียก่อน พระเศียรตั้งตรงนิ่งฟังองครักษ์รายงานบางอย่างก่อนหันกลับมาทอดพระเนตรคนอยู่ในน้ำ

“ฉันมีธุระ ต้องกลับก่อน ดำน้ำเสร็จแล้วเคอแสนจะพาไปทานอาหารที่เกาะมงนะ”

นพรัตน์พยักหน้ารับอย่างงุนงง มองเรือสองลำแล่นจากไปจนลับตา ก่อนหันมองเคอแสนบนเรืออีกลำ  อีกฝ่ายยิ้มให้เขาพร้อมตะโกน

“ท่านมีธุระด่วน ไม่ต้องกังวลไปหรอกครับ”

ไม่กังวลแต่ใจมันหายยังไงก็ไม่รู้...

อาการสนุกเมื่อครู่ลอยหายตามเรืออีกลำไปไกล นพรัตน์จึงดึงตัวเองขึ้นจากน้ำ สำรวจหัวใจตัวเองอีกครั้ง

ไม่ผิดแน่แล้ว

ร่างโปร่งสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ เงยหน้ามองท้องฟ้าโปร่งสีดวงตาคนตัวใหญ่ ก่อนหลับตาลงช้าๆ

เขาไม่ใช่คนไม่เคยมีความรัก เพราะฉะนั้น ก่อนที่จะถลำลึกไปกว่านี้ เขารู้ว่าควรต้องทำยังไงในหนึ่งเดือนนับจากนี้

[takuya]

ภายในห้องพักสงบเงียบ เป็นครั้งแรกที่ร่างโปร่งทนความเงียบไม่ได้ ต้องเดินออกไปภายนอกอย่างว้าวุ่น  ค่ำแล้วคนตัวโตที่หายไปกลางคันก็ยังไม่กลับมา อะไรบางอย่างทำให้เขารู้สึกกังวลจนอยู่ไม่ติดที่ หอคอยสูงปลูกสร้างจากท่อนไม้หยาบภายในตำหนักตอนใต้เป็นที่ๆนพรัตน์ไปหยุด และขออนุญาตทหารขึ้นไปด้านบนสุด

บันไดวนค่อยๆพาร่างโปร่งไปถึงความสูงประมาณหกชั้น กำแพงแปดเหลี่ยมสูงระดับเอวเปิดโล่งให้ลมพัดผ่านยามผู้ขึ้นมาชมวิวรอบเมืองได้รู้สึกปลอดโปร่ง 

กระต่ายมองแสงไฟดวงเล็กดวงน้อยที่เริ่มส่องสว่างเมื่อดวงอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าพลางถอนหายใจ  วันนี้เขาถอนหายใจไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไร  จนถึงเวลานี้เจ้านรพยัคฆ์ก็ยังไม่เสด็จกลับมา ดวงตาคู่อ่อนโยนหรี่ลงกับความรู้สึกว่างเปล่าที่เข้าโอบล้อมรอบตัวก่อนจะหันหลังให้ดวงไฟระยิบระยับกลางเมือง ร่างทั้งร่างลู่ลงบนพื้น ซบใบหน้ากับหัวเข่า กระทั่งเคอแสนขึ้นมาตาม

“ถึงจะเป็นทางใต้ แต่ตกดึกอากาศก็เย็นนะครับ”

“เจ้าชายกลับมาแล้วหรือ?”

ร่างโปร่งรีบถามทันทีที่ได้ยินเสียงอีกฝ่าย หากเคอแสนส่ายหน้าแทนคำตอบ

“ท่านมีงานเยอะ คุณกลับไปนอนเถอะ” องครักษ์รู้สึกได้ถึงท่าทางอิดออดของชายหนุ่มจึงถอนใจก่อนเอ่ย “ถ้าคุณป่วยพระองค์คงกังวลพระทัยไม่น้อย และการละล้าละหลังจะทำให้พระองค์มีภัย”

นพรัตน์สะอึกตัวรีบลุกขึ้น ประสานสายตาอีกฝ่าย และความในดวงตานั้นทำให้เขาเดินตามกลับไปยังห้องพักแต่โดยดี

การล้มตัวลงนอนพร้อมหัวใจสั่นรัวไม่หยุดทำให้ร่างโปร่งเบิกตาโพลง

ต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ


องค์นรพยัคฆ์หายตัวไปเข้าเช้าวันที่สาม คนที่อดรนทนต่อไปไม่ไหวต้องเอ่ยปากเค้นคอเคอแสน ด้วยนานไปกว่านี้กลัวตัวเองจะเป็นโรคประสาทเข้าซักวัน ที่คอยแต่สะดุ้งทุกครั้งเมื่อได้ยินเสียงรถยนต์เข้าออก

“คุณต้องรู้แน่ว่าพระองค์ไปไหน?”

“พระองค์ไปทำงานครับ”

“งานอะไร ทำไมถึงไม่กลับมาพักที่วังเลยล่ะ?”

“พระองค์เลือกงานไม่ได้นี่ครับ”

“เคอแสน! คุณก็รู้ว่าผมอยากรู้อะไร”

เคอแสนมองอีกฝ่ายจ้องหน้าเอาเรื่อง หากหัวใจยังคงสงบนิ่ง

“คุณก็มีหน้าที่ของคุณ พระองค์ก็มีหน้าที่ของพระองค์  หากคุณคิดจะอยู่ที่นี่ คุณต้องเริ่มปรับตัวเองเสียเดี๋ยวนี้ครับ  ไม่เช่นนั้น ที่นี่ก็ไม่ต่างกับนรกสำหรับคุณหรอกครับ”

“อ๊ะ!มันเกี่ยวอะไรกันเล่า” นพรัตน์เบิกตากว้าง ทำหน้าปั้นยาก “ผมจะมาอยู่ที่นี่ทำไม บ้านผมอยู่ประเทศไทยโน่น”

“อนาคตบ้านคุณอาจอยู่ที่นี่ก็ได้ครับ”

“ไม่ขำ!”

เคอแสนนึกขำกับท่าทางถลึงตาใส่ของอีกฝ่าย  เป็นผู้ชายแท้ๆแต่กลับทำท่าปัญญาอ่อนได้น่ามองน่าชมพิลึก

นพรัตน์ฮึดฮัดกับองครักษ์อายุมากกว่ามีท่าทีเมินเฉย และไม่ยอมตอบคำถามเช่นสองสามวันที่ผ่านมายิ่งทำให้ในอกร้อนรุ่ม

“คุณเคอแสน”  น้ำเสียงอ่อนลงคล้ายกำลังอ่อนใจในการทวงถาม ทำให้ท่านมหาดเล็กหันกลับมามองอย่างเห็นใจ

“งานจบพระองค์ก็กลับมาครับ”

ร่างโปร่งถอนหายใจเฮือกใหญ่ ตัดใจที่จะถามเอาความกับคนตรงหน้า เดินคอตกไปยังเนินเขาย่อมๆหลังตำหนัก  ทุ่งหญ้าสีเขียวแซมเหลืองทอดยาวจรดป่าโปร่งชายเขาเป็นที่ๆชายหนุ่มมานั่งจับเจ่าเด็ดต้นหญ้าฟาดพื้นไปเรื่อย

ประเทศก็ยากจน ประชาชนก็ไร้การศึกษาเกือบครึ่ง แล้วทำไมยังต้องมารบราฆ่าฟันกันให้ประเทศมันล่มจมย่อยยับลงไปอีก  ที่นี่ไม่ใช่บ้านเกิดของทุกคนหรือ ถึงได้ทำร้ายทำลายให้ฉิบหายกันไปข้างหนึ่ง

อำนาจไงลูก  มองไม่เห็นแต่คนที่มีจะสัมผัสถึงมันได้ และคนที่ไม่เคยมีก็อยากจะมี อยากจะรู้สึกถึงมัน  อำนาจก็เหมือนเหรียญมีสองด้านเสมอลูก

พ่อ...เวลานี้เขาอยากให้พ่อหรือพี่ชายอยู่ใกล้ๆจะได้พูดคุยกับพ่อผู้มีวิสัยทัศน์ มีมุมมองหลากหลาย หากเจอเรื่องแบบนี้ พ่อจะวิเคราะห์ออกมาได้เป็นข้อๆ ให้เขาได้กระจ่างถึงที่มาที่ไปและมองทุกสิ่งอย่างมีเหตุมีผลเสมอ

“โธ่เอ้ย! ไปไหนไม่บอกแล้วยังมาห้ามไม่ให้ติดต่อกับใครอีก เห็นแก่ตัวชะมัดยาด” ร่างโปร่งบ่นเสียงดัง

“คนของเรารับรองอะไรเธอขาดตกบกพร่องไปหรือ?”

เสียงทุ้มอ่อนโยนดังขึ้นเบื้องหลัง กระต่ายรีบหันขวับไปมองชายสูงโปร่งในชุดสีนวลลออตาขลิบชายผ้าด้วยเส้นทอง ใบหน้าแสดงออกถึงความนุ่มนวล หากผู้พบเห็นกลับรู้สึกได้ถึงความเด็ดขาดในแววตาคู่นั้น

สมเด็จพระราชาธิบดีแย้มสรวลเมื่อเห็นอีกฝ่ายสะดุ้ง ใบหน้าขาวสะดุดตายิ่งกว่าในรูปภาพที่เคยได้ทอดพระเนตร ก็ให้นึกชมในพระทัย 

ในรูปว่าหน้าตาดีแล้ว ตัวจริงมีเสน่ห์มากกว่านัก

กระต่ายนั่งงง ก่อนที่องครักษ์ในสมเด็จพระราชาธิบดีจะก้าวเข้ามาให้ความกระจ่าง  ร่างโปร่งรีบลุกขึ้นคำนับ

“เป็นอะไรไปรึ หรือเบื่อที่จะต้องอยู่แต่ในวัง?”

“พ่ะย่ะค่ะ”

คำตอบตรงทำให้สมเด็จพระเจ้าฟ้ารุ่งนฤเบศน์พยักพระพักตร์ให้อีกฝ่ายเดินตามพระองค์ไปยังจุดชมวิวบนเนินเขาซึ่งมองเห็นในตัวเมืองและถัดไปไกลลิบๆคือท้องทะเลกว้าง

“เห็นอะไรไหม?” พระองค์เหลือบพระเนตรมองร่างโปร่งยืนเยื้องไม่ห่างมากนัก

“เมือง? ทะเล?” นพรัตน์หันมองวรองค์สูงอย่างไม่เข้าใจคำถาม

“จากตรงนี้มองเห็นได้หมดทุกซอกทุกมุมไหม?”

“มันไกลนะพ่ะย่ะค่ะ มองไม่เห็นได้ขนาดนั้นอยู่แล้ว ”

พระเจ้าฟ้ารุ่งแย้มสรวล “นี่แค่เมืองท่าเมืองหนึ่งเท่านั้น หากต้องดูแลทั้งประเทศ เธอคิดว่าจะต้องใช้เวลาซักเท่าไรถึงจะดูแลได้ถ้วนทั่ว พอใจทุกตัวคน”

ร่างโปร่งหันกลับไปมองพื้นแผ่นดินตรงหน้าอีกครั้ง เริ่มเข้าใจสิ่งที่พระองค์ต้องการจะบอกถึงพระราชภาระของผู้ที่ดำรงพระยศเจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดิน

มิใช่สบาย

และคนที่หายตัวไปก็กำลังไปทำหน้าที่อันหนักหน่วงเพื่อชาติเพื่อประชาชน  เพราะฉะนั้นคนที่อยู่ข้างหลังต้องรู้จักการคอย

กำแพงสูงที่ว่าสูงอยู่แล้วยิ่งสูงขึ้นไปอีกในใจร่างโปร่ง

“อีกซักพักเตรียมตัวกลับไปเมืองหลวงกับฉัน  อยู่ที่นี่เธอจะเฉาเสียเปล่าๆ”

กระต่ายเบิกตากว้าง ส่ายหน้าปฏิเสธพัลวัน

“แต่...แต่อยู่ที่นี่ก็ไม่ลำบากอะไรเลยพ่ะย่ะค่ะ”

“สถานการณ์กำลังเปลี่ยนไป” สุรเสียงหนักบอกความนัยหลายอย่าง

“เกิดอะไรขึ้นหรือพ่ะย่ะค่ะ!” นพรัตน์หน้าเสียทันที

“เราพบแหล่งซ่องสุมกำลังของพวกกบฏ และกำลังเข้าไปทลายฐานที่มั่นสำคัญของพวกมัน ที่นี่ใกล้เกินไป คนต่างชาติอาจตกเป็นเป้าได้”

เหตุการณ์ตอนถูกกลุ่มกบฏจับตัวไปวิ่งพล่านในหัว ความลำบาก ความหวาดกลัว ความตาย วนเวียนไม่ห่าง ชีวิตไม่ต่างกับการยืนบนเส้นด้าย

แล้วคนพูดน้อยตาดุนั่นจะเป็นยังไงบ้าง

“กระหม่อม...กระหม่อมขออยู่รอเจ้าชายที่นี่ดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ”

คำตอบของนพรัตน์ทำให้สมเด็จพระเจ้าฟ้ารุ่งนฤเบศน์ต้องเพ่งพระเนตรมองร่างโปร่งให้ชัดขึ้น  ในหทัยสัมผัสได้ถึงความรู้สึกคล้ายยามตรัสกับอนุชาไม่ผิดเพี้ยน

และเพราะขาดการติดต่อกับอนุชาไปเมื่อสามชั่วโมงก่อน พระองค์จึงต้องรีบเสด็จกลับเมืองหลวงตามแผนที่ได้วางไว้ โดยตั้งใจจะพาแขกต่างชาติกลับไปด้วยเพื่อความปลอดภัย  ทว่าแผนที่อนุชาวางไว้นั้นไม่ได้รวมคนตรงหน้าไว้ด้วย

จะกลายเป็นการกระทำโดยพละการหรือไม่ ถ้าพาแขกคนนี้กลับไปด้วยกัน

เห็นพูดน้อยแบบนั้น  แต่ใครจะรู้ว่าเจ้าอารมณ์เพียงใดยามถูกขัดใจในเรื่องส่วนตัว

เจ้าแผ่นดินมองกระต่ายตัวจ้อยแล้วทอดถอนพระปัสสาสะ

“ห้ามออกไปนอกตำหนักเป็นอันขาด และภายในสามวันนี้หากองค์นรพยัคฆ์ยังไม่กลับมา เราจะส่งเธอกลับประเทศทันที”

นพรัตน์มองตามวรองค์สูงเสด็จจากไปพร้อมองครักษ์ ในใจชาวาบราวกับจะหยุดเต้น ไม่รู้สึกยินดีที่จะถูกส่งกลับประเทศ  เพราะนั่นหมายถึงคนพูดน้อยจะไม่ได้กลับมา

เมื่อห่างมาจากร่างโปร่งสมเด็จพระราชาธิบดีจึงหันไปรับสั่งกับองครักษ์

“ขุนจอ ไปกำชับเคอแสนให้ระวังแขกคนนี้ของเจ้านรพยัคฆาภูบดินทร์ให้ดี ห้ามไปไหนมาไหนคนเดียว”

“พ่ะย่ะค่ะ”

องครักษ์ถอยห่างออกไป  สมพระราชาธิบดีจึงสืบพระบาทไปอย่างช้าๆ ในพระทัยเหมือนมีหินมาถ่วงให้หนักอึ้ง

เสือน้อย...เธอรู้ไหมว่าแขกพิเศษของเธอคนนี้กำลังเป็นห่วงเธอมากจนพี่อดประหลาดใจไม่ได้


TBC……………..

[Rafael]

กรี๊ดดดด
เสือน้อยคงไม่เป็นอะไรนะ แง้งงง

[kataiyai]

กระต่ายน้อยรู้ใจตัวเองเร็วจริงๆ

[saruttaya]

เสือน้อยยยย

[silverspoon]

อร๊ายยย สนุกมากอ่า

ถ้าลงถี่กว่านี้ก็คงดี

สองคนนี้เค้าเริ่มมีใจให้กันแล้ว รอวันฟันฝ่าไปด้วยกัน 

[Whatever it is]

เปนรายมั้ยน้อ

[route rover]

แง่งงง  เสือน้อยมีบทแค่ 5 บาทเองวันนี้

กระต่ายป่า น่าฉงฉาน รักเสือน้อยแล้วสินะ

[BitterSweet~]

โอยยยยค้างงง
กระต่ายน้อยรู้ใจตัวเองแล้ว
ตอนนี้เป็นห่วงเสือน้อยอ่ะ เป็นไงมั่งไม่รู้

ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆ
เหมือนได้อ่านนิยายประกอบการท่องเที่ยวเลยค่ะ
แถมสอดแทรกความคิดรักบ้านเกิดเอาไว้เต็มเปี่ยม

มาต่อเร็วๆ นะคะ ^^

[patchylove]

เสือน้อย กลับมาเร็วๆๆ นะ กระต่ายเป็นห่วง

[toye]

ตืดตามมาหลายตอนแล้วแต่ไม่มีโอกาสเม้นเลย 
ชอบเรื่องนี้มากๆค่ะ เชียนได้รื่นไหล ภาษาสลวย เข้าใจง่าย
เนื้อเรื่องก็โดนใจมากค่ะ ชอบแนวนี้สุดๆ

[LimousinX9]

ว้ายๆ เริ่มจะมี somethings wrong กันแล้ว

[mur@s@ki]

ถ้าไม่มีใจ คงไม่ห่วงขนาดนี้
รู้ตัวแล้วน่ะน่ายินดี แต่กระต่ายน้อยจะทำยังไงต่อนี่สิน่าหวั่นใจกว่า


 

[จ๊ะจ๋า]

  เย้มาแล้ว ขอบคุณที่มาต่อค่ะ

ใจหายแว่บ เสือเมินต่าย บรรยากาศอึมครึม !!
ใจชื่นมาหน่อย เค้าคืนดีกันแล้ว น่ารัก บรรยากาศสบายๆ กำลังไปได้สวย
ใจแหว่งๆ เสือหายไป อ๊ากกกกกกก   เสือดุจะเป็นไรไหมหนอ T_T

ตอนนี้ได้หลายรสมากๆ ปรับอารมณ์แทบไม่ทัน  เรื่องสนุกมาก!!


รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ  จุ๊บ

[2pmui]

กลับมาเร็วๆเถอะคุณเเสือ เดี๋ยวกระต๋ายจะขาดใจตายไปเสียก่อนนา 

[goosongta]

อยากอ่านต่อๆๆๆๆๆๆมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสือน้อยหายไปไหน

[KhunToOk]

    พี่เสือรีบกลับมาหากระต่ายน๊าาา  จะถูกส่งกลับไทยก่อนเจอกันหรือเปล่าน้อ 

[quiicheh.]

กระต่ายรักเสือแล้วววววววววว
เสือรีบๆกลับมา T_T
ชอบเรื่องนี้สุดๆเหมือนได้ทวนราชาศัพท์เลยค่ะ555