Beautiful hangover เมารัก [ตอนพิเศษ ช้าง : พิกเล็ต] หน้า ๕๐
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: Beautiful hangover เมารัก [ตอนพิเศษ ช้าง : พิกเล็ต] หน้า ๕๐  (อ่าน 580805 ครั้ง)

ออฟไลน์ hongzaa

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 500
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +54/-2
มายังจ๊ะ คิดถึงแร้นนนนนนนน

ออฟไลน์ RELAXED

  • ทำไงได้ก็ Y มันเรียกร้อง
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 449
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +13/-0

qbbgey

  • บุคคลทั่วไป
เพิ่งมาตามทันค่าาา

สนุกมากๆ เลย ทุกตอนอ่านจบแล้วจะเกิดความรู้สึกอยากอ่านตอนต่อไปทันที
พ่อเสือของเรานี่ดุ โฉด ดิบ เถื่อน ครบสูตรจริงๆ เลยนะคะเนี่ย
ชอบค่ะชอบ.. มาโหดๆ แบบนี้เดี๋ยวสุดท้ายคงกลายเป็นแค่ลูกเสือตัวน้อยคลอเคลียคุณหมอมะรุมแน่ๆ เลย (โอ๊ย คิดภาพแล้วก็โมเอ้เกินจะทนทาน) แต่อ่านแรกๆ ก็หน้าตึงๆ นะคะ โอ้โห้ พี่แกเล่นกูมึงกับคุณหมอผู้น่ารักของเราตลอด ในใจก็คิด... แล้วมันจะไปรักกันได้ตอนไหนหว่า? อ่านๆ ไป โอ๊ะโอ... พ่อเสือนี่ซึนได้โล่ห์เลยนี่หว่า (ฮ่าๆๆ)

เป็นกำลังใจให้นะคะ รออ่านตอนต่อไปอยู่
 :katai2-1:

ออฟไลน์ narunarutoboyz

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 595
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +108/-2
:ped144: ฮึ่ยยยยยยย มารผจญเยอะจริง อารมณ์เสีย อีกนิดเดียวเอง
อิพี่เสืออารมณ์ค้างมาสองรอบเเล้วนะ !!  :m16: :3125:
เครียดเเทน พูดเลยยยยยยยยย (คนอ่านก็ค้างเหมือนกัน ชิส์)

แม้ว่าจะไม่ค่อยเห็นด้วยกับตรรกะของอิตาเสือ แต่ในเมื่อทำแล้ว ทำไมมันไม่สุด กรี๊ดดดดดดดดดดดด  :m31:
>>>> อินี่เรื่องมากจริง  :beat:

เอาล่ะ กับสู่สภาวะปกติกันเถอะ.......
ค่อยโล่งใจหน่อยที่พี่น้องไม่ได้มีปัญหาอะไรมาก......แต่คิดว่านไม่ช้าคงจะมี
เพราะหมอมะรุมคนดี น่ารัก น่าฟัดคนนี้นี่เอง สินะๆๆ
ถึงเเม้ว่าอิตาเสือจะได้กินไปกว่าครึ่งเเล้ว แต่อีกไม่นานคงได้กินตลอดตัวแล้วก็เถอะ
แต่กว่าจะได้กิน ดูแกวคนเขียนเเล้วคงอีกนาน คงทำให้คนอ่านเสียวเล่นไปพรางๆล่ะสินะ ชิชะ   :sad2:

เอาเป็นว่าถึงจะต้องลุ้นเก้อ เสียวเก้อ แต่จะต้องเฝ้าระวังติดตามเรื่องนี้อย่างใกล้ชิดเป็นพิเศษเลยที่เดียวเชียว
เป็นกำลังใจให้ค่ะ หุหุหุ  :กอด1: :L2:




ออฟไลน์ hongzaa

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 500
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +54/-2
จะร้องไห้ละนะ
คิดถึง มะรุมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ออฟไลน์ fannan

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2453
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +141/-6
เสน่ห์แรงมากมีแต่คนรุมรัก



ไม่รู้แล้วว่าใครจะเป็นพระเอกเนี่ย




เยอะเหลือเกินลุ้นตอนต่อไปคร้าบ

ออฟไลน์ iammz

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2681
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +292/-6
เข้ามารอด้วยคนจ้าาา

คิดถึงหมอมะรุมคนน่ารัก กับไอ้โหดจอมหื่น อิอิ

 :mew1:

ออฟไลน์ ~l3aml3ery~

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 679
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +39/-0
๑ อาทิตย์พอดี
เค้าเลยมารอ(ปืน) :z1:

ออฟไลน์ hongzaa

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 500
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +54/-2

ออฟไลน์ libra82

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 285
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +236/-5



พิกเร็ต VS หมอมะรุม ฝีมีการวาดของน้อง “wanmai” น่ารักน่าฟัดมากอ่ะ แอร๊ยยยย :-[




ตอนที่  ๑๓...ไม่รู้ใจตัวเอง


    นกตัวน้อยนับสิบตัวบินร้องเพลงบนท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสี พระอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้าเล็กน้อยทอแสงสีส้มอ่อนพอให้มองเห็นสรรพสิ่งรอบกาย เปลือกตาบางที่เพิ่งปิดไปได้ไม่กี่ชั่วโมงยกเปิดขึ้นตามนาฬิการ่างกาย ต่อให้นอนดึกแค่ไหนแต่เมื่อได้เวลาเขาจะตื่นได้เองโดยไม่ต้องอาศัยนาฬิกาปลุกให้ปวดแก้วหู ร่างบางหยัดกายขึ้นจากเตียงนอนอุ่นบิดไหล่ไล่ความเมื่อยขบ แต่พลันหน้าก็ร้อนวูบวาบเมื่อหวนคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อช่วงหัวค่ำ วรทย์ขบเม้มริมฝีปากตัวเอง รอยสัมผัสของไอ้เสือตกมันยังทิ้งไว้ทั่ว เท่านั้นไม่พอเมื่อคืนตอนอาบน้ำกระจกมัวๆ ในห้องน้ำมันสะท้อนภาพร่างกายท่อนบนมีรอยจูบมากมายโดยเฉพาะที่หน้าอกและลำคอ นายแพทย์หนุ่มเผลอหลุดเสียงจิ๊จ๊ะออกมาด้วยความขุ่นมัว เขาไม่ได้โกรธแค่นายเสือหรอก เขายังโกรธตัวเองอีกด้วย สองครั้งแล้วที่เขายอมให้อีกฝ่ายรุกล้ำเอาง่ายๆ ทั้งที่แรกเริ่มขัดขืนแต่พอโดนเล้าโล้มหนักๆ เข้ากลับให้ความร่วมมือเสียอย่างนั้น

   ถ้าหากเมื่อวานนายดินไม่โผล่มาร้องเรียกเจ้านาย เขาคงไม่แคล้วโดนไอ้เสือบ้ากามเล่นงานแน่ ตากลมมองไปยังหน้าต่างเจ้าปัญหา เขายังไม่ได้ให้คนมาซ่อมคิดว่าวันนี้คงต้องวานให้คิมหันต์ช่วยจัดการให้ คิดแล้วก็น่าโมโหไม่รู้ว่าไอ้เสือบ้านั่นมันจะจงเกลียดจงชังอะไรเขานักหนา จะเรียกว่าเกลียดก็จะผิดไปจากการกระทำไปเสียหน่อย โดยปกติแล้วคนเกลียดกันแค่มองหน้ายังไม่อยากจะทำ แต่ที่หมอนั่นทำกับเขามันตรงกันข้าม ไม่ใช่มองหน้า แต่พศินมองเขาหมดทั้งตัว ไม่เพียงแค่นั้นเขาโดนกอด จูบ ลูบไล้ สารพัด กิริยาพวกนั้นไม่ต่างจากคนรักพึงปฏิบัติต่อกัน ศีรษะเล็กสั่นไปมาไล่ความคิดที่ไม่มีทางเป็นไปได้ของตัวเอง นายเสือไม่ได้รักเขา เขาเองก็ไม่ได้พิศวาสในตัวหมอนั่นเช่นกัน แต่ก็ไม่อาจหาเหตุผลของกระทำทั้งหมดได้ วรทย์ถอนหายใจหนักๆ เห็นทีเขาคงต้องใช่แม่กุญแจที่หน้าต่างด้วยแล้วกระมัง

   ขาเรียวข้างซ้ายเหวี่ยงลงจากเตียง อีกสองชั่วโมงกว่าจะเข้างานเขามีเวลาเดินออกไปหน้าโรงพยาบาลเพื่อหาของกิน แต่ยังไม่ทันจะได้ลุกจากเตียงดีเสียงเคาะประตูจากด้านนอกก็ดังขึ้นเสียก่อน

   “หมอครับ ตื่นหรือยัง ผมซื้อน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋มาฝาก”

   ริมฝีปากสีสดเผลอคลี่ยิ้ม ร่างเล็กในชุดนอนลายตารางเดินโขยกเขยกไปเปิดประตูรับอาคันตุกะยามเช้า ใบหน้าอิดโรยของเพื่อนร่วมวิชาชีพปรากฏตรงหน้า พร้อมกับถุงน้ำเต้าหูและปาท่องโก๋สิ่งกลิ่นหอมน่ากิน

   “ยังไม่ออกเวรไมใช่หรือครับ”

   “เอามาฝากก่อนไง เดี๋ยวมันหมด”

   วรทย์หัวเราะเบาๆ รับถุงของฝากด้วยความเต็มใจ ก่อนจะชวนอีกฝ่ายเดินลงไปด้านล่าง “ไปกินหลังตึกฉุกเฉินก็ได้ครับ”

   “ไม่เอาดีกว่า กินหน้าบ้านนี่ก็ได้ อู้งานแค่ครึ่งชั่วโมงผู้อำนวยการคงไม่หักเงินผมหรอกมั้งครับ” คิมหันต์พูดติดตลก ก่อนจะช่วยคุณหมอตัวเล็กหยิบแก้วที่วางอยู่ชั้นล่างของบ้านที่เขาดัดแปลงเป็นครัวเล็กๆ

   เขาเทกาแฟดำใส่แก้วสำหรับตัวเอง แล้วคว้าปลาท่องโก๋เข้าปาก แม้จะชินกับการอยู่เวรช่วงกลางคืนแค่ไหนแต่พอใกล้เวลาออกเวรมันต้องเพลียจนตาแทบปิดทุกที

   “ทำไมของหมอเป็นกาแฟแล้วของผมเป็นน้ำเต้าหู้ล่ะ”

   คนได้ของฟรีตัดพ้อมองน้ำสีขาวที่มีลูกเดือยทิ้งตัวนอนอยู่ที่ก้นแก้วและเม็ดแมงลักลอยอยู่เหนือผิวน้ำ ขณะที่ของอีกฝ่ายเป็นน้ำสีดำกลิ่นหอมชวนกระปรี้กระเปร่า

   “เป็นเด็กกินแค่น้ำเต้าหู้ก็พอแล้วมันดีกับผิวนะ”

   “ผมเด็กกว่าหมอแค่สองปีเองนะ แล้วน้ำเต้าหู้นี่มันดีกับผู้หญิงต่างหาก”

   “เหรอ” คนตัวสูงไม่ได้อนาทรร้อนใจกับท่าทางคล้ายกับจะปฏิเสธของคุณหมอตัวเล็กเสียเท่าไรเพราะรู้ว่าสุดท้ายเจ้าน้ำเต้าหู้นั่นก็จะถูกจัดการเรียบจนหมดแก้วอยู่ดี

   “เออ หมอ ผมรบกวนหาคนมาซ่อมหน้าต่างบานซ้ายให้ทีนะครับ”

   คิมหันต์เลิกคิ้วสูงเป็นเชิงสงสัย “พังหรือครับ”

   “ครับ มันเก่าแล้วก็เลยพัง”

   เขาไม่รู้หรอกว่าคิมหันต์จะรู้หรือเปล่าว่าเหตุผลที่บอกไปนั้นมันเป็นการโกหกที่จริงกลอนหน้าต่างที่มีสนิทจับนั่นยังแข็งแรงอยู่มาก แต่ไม่มากพอจะต้านกำลังของเสือตกมัน ก็เลยหลุดร่องแร่งอย่างน่าสงสาร

   “ไม่ต้องหาหรอก เดี๋ยวผมซ่อมให้เอง หมออย่าล็อคห้องก็แล้วกัน”

   เจ้าของผิวขาวเพราะน้ำเต้าหู้ฉีกยิ้มด้วยความดีใจในความใจดีของอีกฝ่าย

อาการมึนหัวที่โดนความง่วงนอนที่เล่นงานพอจะสงบฤทธิ์ลงไปบ้างเมื่อได้คาเฟอีนไปสองอึก ทว่าสายตาที่กลับมาสดใสอีกครั้งก็สังเกตเห็นรอยบางอย่างที่แถวต้นคอขาวของคู่สนทนา ตาคมหรี่มองจนเจ้าตัวรู้สึกถึงความผิดปกติ วรทย์รีบยกมือกระชับคอเสื้อเข้าหากันปิดรอยพวกนั้นทันที

    “หมอเป็นอะไรหรือครับ ตัวอะไรกัดหรือเปล่า”

   “อ๋อ!” คนกินน้ำเต้าหู้ลากเสียงยาวจนเกินเหตุ “เมื่อคืนตอนอาบน้ำผมโดนตัวบุ้งหล่นใส่นะครับผมแพ้ขนมัน”

   คิมหันต์พยักหน้าเบาๆ เป็นเชิงรับรู้ แต่เขากลับรู้สึกว่าผิวที่แพ้ขนบุ้งนั่นมันช่างคล้ายกับรอยที่เขาเคยทำไว้บนผิวขาวๆ นี่นัก แต่เพราะสมองยังทำงานไม่เต็มที่เนื่องจากยังไม่ได้รับการพักผ่อนจึงคิดหาสาเหตุอื่นไม่เจอ เลยได้แต่บอกให้เจ้าตัวทายาวด้วย

สองหนุ่มสนทนากันอีกเล็กน้อยจนกระทั่งกาแฟดำกลิ่นหอมๆ กับน้ำเต้าหู้บำรุงผิวหมดจึงแยกย้ายกันไปทำภารกิจประจำวันต่อ...

................................

   “ผมว่าพี่ชักจะเหมือนพวกโรคจิตเข้าไปทุกทีแล้วอ่ะ...โอ๊ย!”

   พอจบประโยคหูเขาก็ดังวิ้งขึ้นมาทันทีด้วยฝ่ามือที่ประเคนมาที่กบาล ดินยกมือคลำหัวตัวเองป้อยๆ พี่เสือจะมาตบหัวเขาก็ไม่ถูกนักเพราะที่เขาพูดคือความจริง มีอย่างที่ไหนลากเขาออกจากมุ้งตั้งแต่ยังไม่ตีห้าดีเพื่อมาดักดูคุณหมอหน้าขาว ประมาณไม่เจอหน้าเห็นหลังคาลิบๆ ก็ยังดี เช้านี้พี่เสือไม่ได้บ้าดีเดือดเข้าไปถึงในโรงพยาบาลแต่มาเยี่ยมๆ มองๆ แถวหน้าโรงพยาบาล โดยอาศัยร้านขายหมูปิ้งเจ๊พรเป็นที่ซ่อนตัว เพราะไม่ได้เข้าไปด้านในเลยไม่ได้เห็นหน้าหมอมะรุมตัวขาวแต่ได้เห็นหน้าหล่อๆ ของหมอคุณหมออีกคนแทน พอไม่ได้เห็นหน้าคนที่ตัวเองหมายปองเลยอารมณ์เสียแล้วมาลงกับเขา

   “แฟนเขาซื้อเข้าไปแล้ว คุณหมอหน้าขาวไม่ออกมาหรอก กลับกันดีกว่าผมหิวข้าวแล้ว”

   พศินชักสีหน้าด้วยความหงุดหงิด อุตส่าห์ถ่อสังขารออกจากไร่เคียงฟ้าตั้งแต่ตีห้าหลอกอาณกรว่าจะออกมาซื้อกับข้าวเพราะอยากจะเลือกเองบ้าง แต่สุดท้ายนอกจากหมูย่างมันเยิ้มห้าไม้ที่ไอ้ดินไปสามไม้ครึ่งเหลือให้เขาไม้ครึ่งกับข้าวเหนียวสองห่อเขาก็ไม่ได้กินอะไรอีก อ้อ! ยังมีแห้วอีกกระป๋องใหญ่เพราะคนที่เขาหวังจะได้เห็นหน้าไม่โผล่มาแม้แต่เงา ไม่รู้อะไรดลใจบอกกับเขาว่าไอ้หมอมะรุมมันจะออกมาช็อปปิ้งหาของกินตอนเช้า คงจะจริงอย่างที่ไอ้ดินว่ามีคนเอาของกินไปประเคนถึงเตียงแล้วเรื่องอะไรจะเสด็จลงมาให้เมื่อย

    “บอกตรงๆ นะพี่เสือไอ้ที่ทำอยู่นี่แถวบ้านผมเขาเรียกว่าตามจีบว่ะ”

   “จีบพ่อมึงซิ!” คนเป็นนายย้อนเสียงเขียว “กูจะจีบมันทำไม”

   “อ้าว! ถ้าไม่จีบแล้วพี่จะมาดอดมองเขาทำไมอ่ะ เมื่อวานก็มาแถมยังเอาบันไดมาปีนห้องเขา เช้านี้ก็ถ่อสังขารมาดักอีก ผมว่าพี่เสือชอบหมอมะรุมแล้วแน่ๆ”

   “หุบปากมึงไปเลยไอ้ห่าดิน! ไอ้นี่พอเล่นด้วยแล้วลามปาม”

   ทว่าคนลามปามไม่มีทีท่าจะเกรงกลัวคำเตือนแบบฮาร์ดคอร์ของเจ้านายสักนิด กลับยักไหล่คว้าเอาหมูที่เหลืออีกครึ่งไม้เข้าปากเคี้ยวสองสามทีแล้วกลืนลงคอทันทีราวกับกลัวว่าจะโดนทวงคืน

   “พี่เสือ ผมว่านะถ้าพี่ชอบเขาก็บอกไปเลย อย่าอ้อมไปอ้อมมาแบบนี้เลยเดี๋ยวจะคว้าน้ำเหลวเอานา ทั้งหมอหน้าขาวคนนั้นแถมตอนนี้ยังมีหมอภูมิอีก เอาตรงๆ แบบไม่เข้าข้างกันเลยนะตอนนี้พี่เสือตกเป็นรองสองหมออยู่หลายขุมเลย”

   พศินไม่ได้ตอบโต้คำแนะนำของลูกน้องตัวดี คิ้วหนาขมวดเข้าหากันน้อยๆ อย่างคนใช้ความคิด เสียงพ่อค้าแม่ค้าหน้าโรงพยาบาลตอนหกโมงครึ่งไม่ได้แทรกซึกเข้ามาในห้วงความคิดได้ วันนี้ไอ้ดินพูดถูกหลายเรื่อง ไอ้สองหมอนั่นมันแสดงออกเปิดเผยว่าสนใจไอ้มะรุม โดยเฉพาะไอ้ภูมิมันรุกหน้าหนักกว่าเพื่อนเพิ่งเจอกันได้ไม่กี่วันก็ทั้งโอบทั้งกอดไอ้มะรุมไปหลายรอบแล้ว

    กาแฟดำไม่ใส่น้ำตาลเพราะถูกสั่งห้ามถูกจ่อตรงหน้าด้วยฝีมือของไอ้ดินปากดี เขารับมันมายกขึ้นกระดกรวดเดียวเกือบหมดแก้วเขามันพวกลิ้นจระเข้จะร้อนจะขมแค่ไหนก็ทนได้ พอร่างกายได้คาเฟอีนสมองก็กลับมาไตร่ตรองอีกรอบ เขาเฝ้าถามตัวเองมาพักใหญ่แล้วว่าที่ทำกับไอ้มะรุมมันเพราะความเกลียดในเพศที่สามอย่างเดียวใช่หรือเปล่า...คำตอบที่ได้ในตอนนี้คือไม่ใช่

   ไอ้ที่เคยลั่นวาจาว่าเกลียดพวกตุ๊ด พวกเกย์มันกลืนหายเหมือนกลืนน้ำลายนั่นแหล่ะ แต่ที่ทำให้เขาต้องลงทุนปีนบันไดขึ้นไปหามันถึงที่ห้อง และต้องมาโรงพยาบาลแต่ดึกแต่ดื่นเพราะเขาติดใจและคิดถึง...หัวใจเขากระตุกรุนแรงความรู้สึกมันใกล้เคียงกับตอนที่รู้สึกกับปารินใหม่ๆ นอนก็นอนไม่หลับ กินก็อะไรก็ไม่ลงอยากจะเห็นแต่หน้าใครคนนั้น อยากพูดคุยด้วย อยากเห็นรอยยิ้มหรือหน้าบึ้งๆ ของอีกฝ่าย

   แต่มันประหลาดไปสักนิดที่ความรู้สึกแบบนี้มันกลับมาเกิดขึ้นอีกครั้ง ทั้งที่หัวใจบอบช้ำมาพักใหญ่จนไม่คิดจะเปิดรับใครได้อีกที่น่าแปลกไปกว่านั้นมันกลับเลือกที่จะเกิดกับผู้ชายด้วย ชายหนุ่มถอนหายใจหนักๆ สงสัยว่าเหล้ามันจะเข้าไปทำลายเส้นประสาทจนเรรวนไปหมด ไอ้ที่เกลียดก็กลับมาเป็นชอบ แล้วไอ้ที่ชอบล่ะ..ความคิดชะงักลง ภาพของปารินแทรกเข้ามาในความคิด จนต้องหลับตาแน่นไล่ใบหน้างดงามน่ารักและรอยยิ้มสดใสนั่นไป หน้าอกข้างซ้ายปวดแปลบขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว พศินสูดหายใจเข้าปอดจนสุดลมหายใจไล่ความปวดร้าวออกไปยอมรับว่าจนถึงวันนี้เขายังลืมปารินไม่ได้จริงๆ ในยามที่เผลอภาพของเธอมักจะตามมาหลอกหลอนแม้ว่าระยะหลังๆ จะมีหน้าขาวๆ กับตากลมๆ ของใครบางเข้ามาซ้อนบ้างแล้วก็ตาม

   “กลับกันเถอะพี่เสือจะเจ็ดโมงแล้ว”

   คราวนี้เขาไม่ได้ค้านไอ้ดิน แต่ก่อนจะเดินตามมันไปสายตาของเขาก็ยังไม่วายสอดส่องเข้าไปในโรงพยาบาล แต่ก็ไม่เห็นร่างขาวๆ อีกตามเคย…

...............................
(มีต่อ)

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ libra82

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 285
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +236/-5
ร่างขาวนวลเปล่าเปลือยนอนก่ายเกยอย่างสบาย ปลายนิ้วเรียวเกลี่ยบนแผ่นอกเท่านั้นไม่พอริมฝีปากสีสวยยังก้มลงจูบบนผิวที่นิ้วเพิ่งละไปอีกด้วย ทว่าสัมผัสนั่นไม่ได้ทำอารมณ์ขุ่นมัวเหมือนท้องฟ้ายามใกล้ฝนตกให้ดีขึ้นได้ มือเรียวปัดนิ้วน่ารำคาญนั้นอย่างไม่ไยดี

   “แพรว พี่รำคาญ”

   ใบหน้าสวยหวานง้ำงอ ผุดลุกขึ้นนั่งไม่สนใจร่างเปลือยไร้อาภรณ์ของตัวเองสักนิด กลีบปากอิ่มเชิดขึ้นจนเกือบชิดจมูก กิริยาที่บอกถึงอาการน้อยใจ

   “อะไรกันคะ พี่โยเบื่อแพรวแล้วหรือคะ”

   พี่โย หรือโยธิน สอดมือช้อนหัวทับหมอนนุ่มขยับศีรษะในท่าที่สบายขึ้นพลางปรายตามองคนที่ตัดพ้อตัวเอง

   “แล้วแพรวทำอะไรให้พี่ไม่เบื่อได้บ้างล่ะ”

   ปากที่เชิดขึ้นคลี่ยิ้มจนเป็นไรฟันขาวสะอาด ดวงตาหวานเป็นประกายระยิบอย่างแฝงความนัยน์ “ได้หลายอย่างเลยล่ะค่ะ พี่โยก็รู้นี่ว่าแพรวทำได้ดีแค่ไหน”

   ไม่เพียงแต่พูดเปล่าแต่เธอพร้อมที่จะแสดงฝีมือให้เขาประจักษ์อีกด้วย ทว่าอีกฝ่ายไม่ต้องการโยธินหยัดร่างขึ้นปฏิเสธการปรนนิบัติที่ถึงใจของเธอ บทรักที่เร่าร้อนเพิ่งจบไปได้ไม่กี่ชั่วโมงดีมันไม่ได้ถึงใจเหมือนเมื่อก่อนและยังไม่อิ่มเอม แต่เขาก็ไม่ต้องการจะเพิ่มหรือจะเติมอีก

   “ไม่ใช่เรื่องนี้แพรว”

   “แล้วมันเรื่องไหนกันล่ะ” ปารินกระแทกเสียงใส่ เมื่อรู้ว่าโยธินไม่ต้องการจะต่อบทรักก็ควานหาผ้าห่มมาห่อหุ้มร่างกายด้วยความขัดเคือง

   “เรื่องไร่เคียงฟ้า เมื่อไรแพรวจะทำให้พี่ได้มันมาครองเสียทีนี่มันเป็นปีแล้วนะ”

   “พี่ไม่รู้จักนิสัยเพื่อนพี่หรือไง พี่เสือน่ะรักไร่เคียงฟ้ายิ่งกว่าแพรวเสียอีก” ปารินค้อนประหลักประเหลือกใส่คนรักคนใหม่

   “ก็หาวิธีซิ”

   “แล้วทำไมพี่โยไม่ทำเองล่ะ”

   “อย่ามาย้อนพี่นะแพรว!” โยธินเสียงเขียวเช่นเดียวกับดวงตา

    ปารินสลดลงเล็กน้อยหากเป็นกับพศินเธอคงจะต่อว่าอีกหลายยกแต่กับโยธินเธอไม่อาจทำเช่นนั้นเพราะนิสัยของทั้งคู่ต่างกัน พศินยอมเธอทุกเรื่องเหมือนลูกหมาเชื่องๆ ทว่าโยธินเย็นชาเอาแต่ใจตัวเองมากกว่าจะเอาใจเธอในขณะเดียวกันก็น่าท้าทายไปด้วยเช่นกัน เธอเองก็เป็นมนุษย์ประเภทชอบสิ่งท้าทายเสียด้วย มือเรียวสอดเข้ารั้งท่อนแขนแล้วซบหน้าลงอย่างเอาใจ
   “แพรวขอโทษค่ะ แพรวแค่ยังคิดไม่ออกว่าจะช่วยให้พี่โยได้อย่างไร”

   โยธินปลดมือที่หมู่นี้มันชักจะยุ่มย่ามมากกว่าจะสร้างความสำราญใจ พลางขยับกายถอยห่างดวงตาเรียวยาวมองคู่ขาที่เคยเป็นคนรักของเพื่อนด้วยความเย็นชา

   “คิดไม่ออกไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่คิดให้เอง”

   “พี่โยจะทำอย่างไรคะ”

   ชายหนุ่มไม่ได้ตอบในทันที เขาลุกขึ้นจากเตียงนอนหนานุ่มขนาดคิงส์ไซต์ของตัวเอง ร่างกายเปล่าเปลือยถูกปิดบังด้วยปิญาม่าสีน้ำเงิน ร่างโปร่งไม่ว่าจะอยู่ในชุดอะไรหรือไม่มีอะไรสวมใส่แล้วก็ยังดูดีเสมอหยุดที่หน้ากระจกชั่วครู่แล้วสาวเท้าออกไปด้านนอกระเบียง รับลมเย็นและเสียงนกที่ต้องอยู่บนอาคารสูงสามสิบชั้นอย่างเขาถึงจะได้ยิน ไม่เช่นนั้นจะได้ยินแต่เสียงแตรรถหนวกหูแทน เขาไม่ได้ใส่ใจกับวงแขนที่สอดเข้ามาโอบรอบเอวจากด้านหลังเท่าไรนักหรือแม้แต่กระทั่งอกอิ่มที่แนบกับแผ่นหลังก็ไม่อาจเบี่ยงเบนความสนใจได้

   “พี่โยยังไม่ได้แพรวเลยว่าจะทำอย่างไร”

   “แพรวคิดว่าไอ้เสือมันรักแพรวหรือเปล่า” เขาถามเสียงเย็น ตามองไปที่เบื้องล่าง ความเกลียดเมืองหลวงมีมากขึ้นทุกที เกลียดจนอยากจะหนีไปพ้นๆ

   “รักซิคะ พี่เสือรักแพรวจะตายแต่น้อยกว่าไอ้ไร่สับปะรังเคนั่นนะคะ”

   “ไร่เคียงฟ้าไม่ใช่ไร่สับปะรังเค” เจ้าของร่างโปร่งเอ่ยเสียงเย็น

   ปารินรีบรัดแขนให้แน่นกว่าเดิมอย่างเอาใจ เบียดเนื้อตัวที่มีดีกว่าคู่ขาคนอื่นๆ พิสูจน์จากระยะเวลาปีกว่าๆ ที่ได้ครอบครองเขาอย่างออกหน้าออกตาโดยไม่สนใจอดีตสามีที่ทิ้งมา

   “ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ค่ะ ว่าแต่พี่โยถามแพรวทำไมคะ”

   “พี่จะใช้ความรักที่มันมีกับแพรวให้เป็นประโยชน์น่ะซิ”

   เสียงที่สะท้อนกับแผ่นหลังอุ่นฟังดูก้องกังวานกว่าปกติ ปารินยกหน้าขึ้นเล็กน้อยถามต่อด้วยความสงสัยไม่หาย “อย่างไรคะ พี่โยอธิบายให้แพรวเข้าใจมากกว่านี้หน่อยซิ”

   เธอได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ จากคนที่เธอกอดอยู่ก่อนที่คำตอบจะดังตามมา

   “พี่จะให้แพรวกลับไปหาไอ้เสือ”

   “ไม่เอาค่ะ!” หญิงสาวบอกเสียงดัง ปล่อยมือจากเอวทันที ร่างงามหมุนตัวหมายจะเดินหนีทว่ามือเรียวคว้าหัวไหล่เนียนไว้ได้เสียก่อน

   “ฟังพี่ก่อนซิ” โยธินเลือกที่ใช้โทนเสียงอบอุ่นในการเกลี่ยกล่อมเพราะรู้ดีกว่าเจ้าหล่อนแพ้คนเอาใจ “ไอ้เสือมันรักแพรวมากไม่ใช่หรือไง แพรวก็หลอกใช้ความรักจากมันหลอกเอาไร่เคียงฟ้ามาให้พี่จากนั้นเราก็จะได้เป็นเจ้าของไร่นี้ด้วยกัน แพรวจะเอาพิกเร็ตมาอยู่ด้วยก็ได้พี่ไม่ว่า ไม่ดีหรือไงอยู่กันแบบครอบครัวพ่อแม่และลูก”

   ข้อเสนอที่อีกฝ่ายยื่นให้ทำให้คำปฏิเสธเริ่มคลอนแคลน ดวงตาหวานมีแววลังเล คนฉลาดไม่รอช้ารีบต่อยอดความสำเร็จทันที “พี่รู้ว่าแพรวไม่ชอบที่นั่น ถ้าได้มันมาแล้วพี่จะเอาไปทำรีสอร์ทแล้วเราก็ไปอยู่ด้วยกันที่เนเธอร์แลนด์ก็ได้ ต่างประเทศเชียวนะแพรวไม่ชอบหรือ”

   “ชอบซิคะ ประเทศสวยๆ อย่างนั้นใครจะไม่ชอบ” ริมฝีปากคลี่แย้มกว้างพลางวาดฝันถึงความสุขที่สวยหรู “แพรวจะให้ลูกเรียนที่นั่นเลยดีไหมไม่ต้องกลับมาไทยอีก”

   โยธินระบายยิ้มอ่อนโยนทว่าดวงตาเย็นเยียบยิ่งกว่าภูเขาน้ำแข็ง ตวัดร่างบางเข้ามาซุกในอกของตัวเอง “ได้ซิจ๊ะ ลูกแพรวก็เหมือนลูกพี่”

   ปารินเขย่งปลายเท้าประทับริมฝีปากที่แก้มด้านซ้ายของชายคนรักเพื่อเป็นการขอบคุณ ก่อนจะวางศีรษะกับอกด้านซ้ายของเขาฟังเสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ “แพรวจะทำให้ไร่เคียงฟ้าเป็นของพี่โยให้ได้ค่ะ”

   “ดีมากครับคนเก่งของพี่” โยธินกดริมฝีปากที่กลุ่มผมนุ่มสีน้ำตาลทองของเธอเบาๆ รอยยิ้มที่เธอมองว่าอ่อนโยนหายไปจากใบหน้า ดวงตาเรียวมองไปด้านหน้าอย่างไร้จุดหมายทว่ามันมุ่งมั่นและเย้ยหยันอยู่ในคราวเดียว ไร่เคียงฟ้าจะต้องเป็นของเขาเหมือนที่ปารินตกมาเป็นของเขาอย่างง่ายดาย

   ไม่ใช่เพราะความแค้นที่มีต่อกันมาตั้งสมัยบรรพบุรุษที่ทำให้เขาอยากได้สมบัติของเพื่อนรัก แต่เพราะธุรกิจที่ทำมันสร้างนิสัย ‘อยากได้’ ขึ้นมาเอง เขาถูกใจมันตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้ไปเยือน ไร่เคียงฟ้าสวยและตรงกับที่เขาต้องการเป็นที่สุดมันจะสร้างรายได้ให้เขาอย่างมหาศาลหากเปลี่ยนจากไร่งี่เง่าเป็นรีสอร์ทสุดหรู เขาหลอกให้ปารินมาเป็นพวกได้ไม่ยากแค่ใช้ความสิวิลัยและเพื่อนที่หาความจริงใจไม่ได้มาหลอกล่อ ใช้เวลาไม่ถึงสามเดือนปารินก็ทิ้งสามีและลูกมาหาเขาอย่างง่ายดาย เขาหมายจะอาศัยจังหวะที่อดีตเพื่อนรักช้ำใจจากความรักทำให้ไร่เคียงฟ้ามาเป็นของตัวเอง ทว่ายังมีอีกหนึ่งหนุ่มที่ยื้อไร่เคียงฟ้าไว้

   อาณกรผู้ชายตัวเล็กๆ แต่ความสามารถไม่เล็กตามไปด้วย ถึงพศินจะเมาเป็นหมาข้างถนนแต่อาณกรกลับบริหารไร่เคียงฟ้าได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง แต่คราวนี้เขาจะใช้ปารินให้เป็นประโยชน์อย่างจริงจังเสียที เขาจะใช้ความรักโง่ๆ ของไอ้เสือทำลายความมั่นคงของไร่เคียงฟ้าให้ได้ สำหรับคนอย่างโยธิน อัศวไพศาลแล้วธุรกิจไม่มีคำว่าเพื่อนหรือความรัก เพราะของพวกนั้นเงินมันซื้อได้ทั้งนั้น…

............................


   หมอหนุ่มรูปหล่อเปิดปากหาวอย่างไม่เกรงใจสายตาเจ้าของร้านขายวัสดุก่อสร้าง ถึงจะเกือบบ่ายสองโมงแล้วแต่ความง่วงงุนยังไม่หายดี ตั้งใจว่าหลังจากซื้อกลอนหน้าต่างอันใหม่ให้วรทย์แล้วจะไปหากาแฟกินสักแก้วไม่อย่างนั้นเขาต้องตาปรอยไปทั้งวันแน่

   “เท่านี้นะคะ”

   “ครับ” คิมหันต์พยักหน้ารับ พลางส่งเงินให้กับเจ้าของร้าน เขารอเงินทอนพร้อมกับหาวไปด้วย แต่ความง่วงนอนของเขาจะชะงักลงเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงเล็กคุ้นหูดังอยู่ใกล้ๆ

   “โทษนะครับมีน็อตตัวเท่านี้ไหมครับ”

   ตาคมมองหาต้นตอ แล้วมันก็จริงอย่างที่เขาสะดุดใจ ร่างเล็กในชุดเสื้อผ้าทะมัดทะแมงกำลังยื่นน็อตในมือให้เจ้าของร้านช่วยดู

   “สักครู่นะคะเดี๋ยวพี่ดูให้”

   “ครับ”

   เงินทอนถูกส่งมาตรงหน้าขณะที่ทั้งสองกำลังสนทนากันอยู่ เขารับเงินแล้วสอดใส่กระเป๋ากางเกงโดยไม่ได้ดูจำนวนว่ามันถูกต้องหรือไม่เพราะที่เขาสนใจมากกว่าคือคนที่มาซื้อน็อตต่างหาก

   “เจอกันอีกแล้วนะครับคนชอบชิ่ง”

   คนชอบชิ่งของเขาสะดุ้งโหยง ตาหวานดูโตกว่าเดิมเป็นเท่าตัวพลางขยับเท้าหนีห่างไปหลายก้าว นานเกือบชั่วนาทีกว่าที่อาณกรจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติได้

   “อะ..เอ่อ มะ..หมอคีย์ มาทำอะไรที่นี่ครับ”

(มีต่อ)

ออฟไลน์ libra82

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 285
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +236/-5
“มาซื้อกล้วยทอดครับ ร้านนี้อร่อยใช้ได้”

   อาณกรขำไม่ออกกับมุกตลกของหมอหนุ่ม ชายหนุ่มร่างเล็กฝืนยิ้มให้ไป สิ่งที่ติดค้างไว้เมื่อหลายวันก่อนทำให้เขาไม่อาจอยู่ต่อปากต่อคำกับอีกฝ่ายได้นาน เขามันเป็นคนชอบชิ่งจริงๆ อย่างที่ว่านั่นแหล่ะ

   “เอ่อ เดี๋ยวผมมาดูวันหลังดีกว่าครับ”

   ทว่าแผนการลอบหนีของเขามีอันต้องหยุดลงเพราะมือที่คิดว่าอยู่ห่างหลายช่วงตัวยื่นมากระชับต้นแขนเขาไว้ได้เสียก่อน อาณกรช้อนตามองเจ้าของฝ่ามือที่กำรอบท่อนแขนของตัวเองรู้สึกถึงน้ำลายที่เหนียวขึ้นมาทันที

   “จะรีบไปไหนล่ะครับ เจ้าของเขากำลังช่วยหาให้ ใช่ไหมครับ” ประโยคหลังคิมหันต์หันไปถามเจ้าของร้านที่ก้มๆ เงยๆ อยู่หน้าตู้กระจก

   “จ้า ได้แล้วๆ เอากี่ตัวจ๊ะ” เจ้าของร้านสาวใหญ่ตอบรับพลางถามกลับ

   อาณกรแทบจะนึกไม่ออกว่าต้องการใช้น็อตในการซ่อมจักรยานกี่ตัว เลยตอบไปส่งๆ ว่าสิบตัว ไม่ถึงนาที่น็อตขนาดที่ต้องการนอนนิ่งในถุงพลาสติก เจ๊เจ้าของร้านฉีกยิ้มกว้างรอรับเงินจากเขา ทว่าเขาไม่อาจล้วงมือลงกระเป๋ากางเกงได้เพราะแขนถูกยึดเอาไว้ ครั้นจะเอ่ยปากขอให้เจ้าของมือช่วยปลดลงหน่อยเงินพอดีกับราคาของก็ถูกยื่นให้เสียแล้ว

   “ไม่ต้องทอนนะครับ” นายแพทย์หนุ่มยิ้มสวยๆ ให้เจ้าของร้านไป เขาไม่รู้หรอกว่ามันหวานจับจิตแค่ไหนแต่เจ๊นั่นก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แล้วกำชับว่าให้มาอุดหนุนบ่อยๆ

   เขาถูกคนตัวสูงกว่าลายเซ็นลากออกจากร้านค้าวัสดุ แล้วมาอยู่ใต้ร่มเงาของต้นมะม่วงแทน คิมหันต์ยังไม่ยอมล่อยให้เขาเป็นอิสระคงกลัวว่าแค่คลายมือเขาจะวิ่งหนีหายไปอีก อยากจะบอกกับคุณหมอเหลือเกินว่าลูกไม้ของเขาไม่ได้ตื้นขนาดนั้นหรอกแค่หลอกให้หลงกลนิดหน่อยแล้วค่อยชิ่งหนีเหมือนเมื่อคราวที่แล้ว

   อาณกรแสร้งนิ่วหน้าประหนึ่งว่าเจ็บเพราะแรงบีบ “ปล่อยผมได้แล้ว ผมไม่หนีไปไหนหรอก”

   คิ้วหนาที่ทอดยาวจนถึงหางตายกสูง ก่อนจะเหลือบตามองมือตัวเองที่กุมอยู่รอบต้นแขนเรียว มันเรียวจริงๆ เพราะจับมาพักใหญ่แล้วเขายังไม่รู้สึกถึงกล้ามเนื้อเลยสักนิด อดสงสัยไม่ได้ว่าพ่อหนุ่มบ้านไร่คนนี้ทำงานไร่ประสาอะไรถึงไม่มีกล้ามกับเขาเลย ผิดกับนายเสือที่ตัวใหญ่หยั่งกับยักษ์ปักหลั่น แต่ที่แน่ๆ เขาไม่ได้ออกแรงมากขนาดที่จะทำให้เจ็บได้ หมอหนุ่มยกยิ้มเยาะ นี่คงเป็นแผนการเอาตัวรอดของคนเจ้าเล่ห์อีกแล้ว   เขาเลยเลื่อนมือลงมาที่ข้อมือเล็กแทน ต้นแขนที่ว่าเรียวแล้วข้อมือกลับเล็กยิ่งกว่าจนนิ้วของเขากำเลยรอบด้วยซ้ำ คุณอาของพิกเร็ตเผลอขืนตัวโดยอัตโนมัติ

   “เอ่อ ผมต้องรีบไปรับพิกเร็ตโรงเรียนจะเลิกแล้ว”

   “ทำไมเลิกเร็วจัง”

   “เอ่อ เด็กอนุบาลจะเลิกเร็วกว่าเด็กโตครับ เลิกตอนบ่ายสามโมง”

   เขาไม่ได้ถามอะไรเพียงแต่มองหาความผิดปกติในดวงตาสวยหวานของอีกฝ่าย คราวนี้ดูท่าจะเป็นความจริงเพราะอาณกรไม่หลบตา

   “ถ้าอย่างนั้นก็ไปด้วยกัน”

   “ทำไมต้องไปด้วยกัน” คุณอาตัวเล็กร้องเสียงหลง พยายามบิดมือให้หลุดจากอุ้งมือของเขา 

   “เพราะผมมีเรื่องอยากคุยกับคุณไง ลืมไปแล้วหรือไงว่าเรายังคุยกันไม่จบ”

   “แต่ผมไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ”

   “กลัวหรือไง”

   “ห๊ะ! คุณว่าอะไรนะ”

   คิมหันต์ยกยิ้มที่มุมปากอาจจะไม่หวานหยดเท่าที่ยิ้มให้กับเจ๊เจ้าของร้านขายวัสดุก่อสร้างแต่ก็มีเสน่ห์เสียจนคนมองหัวใจกระตุกได้ ใบหน้าหล่อเหลาคมสันแต่ขาวสะอาดก้มต่ำลงมาจนสัมผัสถึงลมหายใจร้อนผ่าวที่แตะโดนผิวแก้ม

   “ผมถามว่าคุณกลัวผมหรือไง”

   อาณกรผินหน้าหนี ไม่ได้รังเกียจแต่รู้สึกแปลกๆ ที่มีผู้ชายมาจ้องหน้าใกล้ๆ ริมฝีปากแดงเรื่อเม้มจนเป็นเส้นตรงคล้ายไม่พอใจ

   “ทำไมผมต้องกลัวคุณด้วย” คนตัวเล็กกว่าเป็นเท่าตัวถามเสียงเขียว

   “ถ้าไม่กลัวจะหนีผมทำไม” คุณหมอหนุ่มยังไม่ยอมเลิกเล่นเกมจ้องตา เคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ขณะที่อีกฝ่ายถอยหนี จนในที่สุดคนเสียเปรียบก็ถอยไปชนกันต้นไม้เข้าให้ หมดทางหนีไปโดยปริยาย จึงทำได้แค่เอียงหน้าจนแทบจะชิดกับหัวไหล่เท่านั้น แต่กระนั้นก็ยังหันมาเถียงอย่างไม่ยอมแพ้

   “ผมไม่ได้กลัว แค่เห็นว่าไม่จำเป็นต้องคุยอะไรกันอีกเพราะผมไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ”
   “แต่ผมมีนะ” คิมหันต์หัวเราะในคอ เขาเห็นแก้มเนียนๆ ขึ้นริ้วสีแดง ไม่รู้หรอกว่าแก้มที่ซับสีเลือดนี่มาจากความโกรธหรือความอาย แต่เป็นเพราะการท้าทายเล็กๆ น้อยๆ ของเขา “แค่คุณบอกผมว่าหมอมะรุมออกไปไหนมาก็เท่านั้นเอง”

   “ก็ผมบอกให้คุณไปถามเองไงล่ะ!” ตาเขียวๆ ตวัดมองอย่างไม่สบอารมณ์แต่พอเห็นว่าจมูกของเขาอยู่ห่างจากแก้มตัวเองไม่กี่เซ็นก็ต้องเอียงหน้าหนีไปอีกหลายองศา

   “แต่ผมอยากถามคุณ ถ้าไม่อยากให้คนเข้าใจว่าผมกับคุณกำลังจะจูบกันใต้ต้นมะม่วงก็รีบบอกมาซะดีๆ”

   ตาหวานหันมองสรรพสิ่งรอบตัว นอกจากเขากับไอ้คุณหมอบ้านี่แล้ว ยังมีเด็กในร้านค้าวัสดุอีกสองสามคนที่กำลังมองมาพวกเขาด้วยความสนใจแกมอยากรู้ เปลือกตาบางกระพริบถี่ๆ หน้าร้อนวูบวาบไปหมด สภาพในตอนนี้มันก็ชวนให้คิดไปในทางนั้นอยู่หรอก  มือเรียวยกขึ้นแล้วออกแรงผลักไปที่อกกว้างเต็มแรงปกติแล้วอาณกร ณ ไร่เคียงฟ้าถึงจะตัวเล็กแต่แรงไม่น้อยไปด้วยมักจะไม่ผิดหวังกับเรี่ยวแรงของตัวเอง แต่วันนี้ร่างสูงที่อยู่ใกล้จนแทบจะนับขนตาได้เพียงแค่เซไปเล็กน้อยเท่านั้น เขาผิดหวังในพละกำลังของตัวเองจริงๆ

   คิมหันต์อาศัยจังหวะนั้นรวบมือทั้งสองข้างของเจ้าแผนการเอาไว้ ออกแรงดึงจนร่างเล็กเข้ามาประชิดอก เขาอมยิ้มกับสีหน้าเลิกลั่กของอีกฝ่าย

   “จะ จะทำอะไรน่ะ ปล่อยผมนะหมอคีย์!”

   อาณกรพลิกตัวไปมาเพื่อให้ร่างกายห่างจากคนตัวสูงมากที่สุด ทว่าคนชอบแกล้งไม่ยอมให้ความร่วมมือเพิ่มแรงดึงมากขึ้นจนส่วนหน้าของร่างกายแนบชิดกัน ใบหน้าห่างแค่คืบเท่านั้น

   “จะบอกผมหรือยังว่าคืนนั้นคุณกับหมอมะรุมออกไปที่ไหนกันมา” เสียงทุ้มดังชิดกับใบหู หมอหนุ่มอดสูดเอากลิ่นคล้ายกับดอกไม้ปนกับกลิ่นเด็กไว้ไม่ได้ คิดว่ากลิ่นเด็กน่าจะติดมาจากพิกเร็ตเพราะคุณอาตัวเล็กสนิทกับหลานชายมากพอดู

   “ผมบอกคุณไม่ได้ อื้อ” ขนในกายพากันลุก เขาสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ มันเป่ารดแถวต้นคอ

   “แน่ใจนะว่าจะไม่บอก หืม” ไม่เพียงแค่พูดเปล่าแต่ปลายจมูกโด่งยังค่อยๆ จรดเข้าใกล้ผิวแก้มมากขึ้นอีกด้วย แม้ว่าเจ้าของใบหน้าเนียนที่ตอนนี้แดงจัดยิ่งกว่าลูกตำลึงจะพยายามเบี่ยงหนีแค่ไหนแต่ก็ไปไหนได้ไม่ไกลเลย เขาแกล้งแตะจมูกที่ข้างแก้มใกล้กับแนวขากรรไกร เพียงเท่านั้นคนปากแข็งก็หลุดออกมาเป็นชุด

   “คืนนั้นผมเป็นคนพาหมอมะรุมไปที่ไร่เคียงฟ้าเอง ผมชอบหมอมะรุม พอใจหรือยัง!”
   “ว่าไงนะ!” คิมหันต์ถอยใบหน้ากลับมาที่เดิมแต่ยังไม่ปล่อยร่างที่เล็กกว่าเป็นอิสระ ซ้ำยังจับแน่นกว่าเดิมอีกด้วย “คุณพูดว่าอะไร ไหนพูดใหม่ซิ”

   “ผมชอบหมอมะรุม ก็เลย..ก็เลยพาเขาไปสารภาพรัก”

   “โกหก ผมไม่เชื่อคุณ” ตาคมหรี่ลงอย่างจับผิด

   อาณกรเชิดหน้าขึ้นมองไปที่นัยน์ตาสีดำ “ตามใจคุณซิ ที่ผมไม่อยากบอกคุณเพราะกลัวคุณรู้ว่าผมชอบผู้ชายเหมือนกัน”

   คิมหันต์ปล่อยอาณกรให้เป็นอิสระ แต่สายตายังไม่คลาดเคลื่อนไปไหนเพราะเขายังไม่เชื่อในสิ่งที่เจ้าตัวพูด อาณกรเจ้าเล่ห์เกินกว่าจะปักษ์ใจเชื่อได้ในครั้งแรกที่ได้ฟัง

   “คุณเนี่ยนะ ชอบหมอมะรุม”

   “ทำไมจะชอบไม่ได้” อาณกรสูดเอาลมหายใจเข้าปอดยาวเหยียด คำพูดที่ได้ยินดินพล่ามเมื่อหลายวันก่อนย้อนกลับมาเกือบทั้งหมด “กะ ก็หมอมะรุมทำงานก็เก่ง งานบ้านก็คงทำเป็นละมั้ง แถมหน้าตาก็น่ารัก” เขาเลือกที่จะตัดประโยคท้ายทิ้งไป เพราะมันคงไม่สมจริงเท่าไรหากลอกคำพูดของดินมาทั้งหมด

   ตาหวานจ้องตอบโต้อยู่อย่างนั้นพักใหญ่ จนแน่ใจว่าอีกฝ่ายพอจะเชื่อถือในเหตุผลบ้าบอของตัวเองขึ้นมาบ้าง แต่จะว่าไปเขาก็ไม่ได้โกหกเสียทีเดียว เพราะหมอมะรุมทำงานเก่ง หน้าตาก็น่ารักแต่ที่เขาโกหกร้อยเปอร์เซ็นต์ก็คือเขาไม่ได้รักหมอมะรุมฉันท์คนรัก หัวใจดวงนี้มันสามิภักดิ์ให้กับรุ่นพี่หนุ่มไปแล้ว

   “คุณพูดจริงๆ หรือ”

   อาณกรพยักหน้ารัว พยายามไม่หลบตาเพราะกลัวจะโดนจับได้ว่ากำลังโกหกซ้ำซ้อนอีกแล้ว

   คิมหันต์ถอนหายใจเสียงดังยกมือขึ้นเสยผม ก่อนจะสอดมือลงในกระเป๋ากางเกงพลางถอยห่างออกมาเล็กน้อย

   “แล้วคุณชอบหมอ เอ่อ..มะรุมตั้งแต่เมื่อไร”

   มันไม่ใช่การคิดไปเองแน่ๆ น้ำเสียงที่คิมหันต์ใช้กับเขามันสงบนิ่งจนไปถึงตึงเครียด อาณกรปรับสีหน้าให้จริงจังมากขึ้น รีบค้นหาข้อมูลความน่าจะเป็นในหัวสมองให้เร็วที่สุด แล้วภาพที่คิมหันต์เอาวรทย์ขี่คอเมื่อวันที่ไปเล่นน้ำตกก็ผุดขึ้น

   “เอ่อ...ตอนที่หมอมะรุมล้ม ผมว่าเขาน่าปกป้องดี”

   “น่าปกป้อง คุณเนี่ยนะจะทำได้ ตัวไม่ได้ห่างกันเลย” คนพูดปรายตามองผู้ชายตัวเล็กที่ทั้งส่วนสูงและความหนาของร่างกายแทบจะไม่แตกต่างกับคนที่บอกว่าชอบเลยสักนิด แต่วรทย์จะดูบางกว่าเล็กน้อยเพราะคงไม่ค่อยได้ออกกำลังกายเท่าไร

   “ทำไมล่ะ จะชอบใครสักคนต้องสนใจด้วยเหรอว่าเขารูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร ความรักน่ะนะมันไม่มีรูปร่างที่ชัดเจนหรอกแล้วมันก็ไม่เลือกเกิดด้วย สำหรับถ้าหากรักใครแล้วต่อเขาคนนั้นพิกลพิการง่อยเปลี้ยเสียขาอย่างไรผมก็จะรักเขา”

   คิมหันต์นิ่งไปชั่วอึดใจเมื่อได้ยินนิยามความรักของอาณกร มันจริงทุกอย่าง ความรักไม่มีรูปร่างแล้วไม่เลือกด้วยว่าจะเกิดกับใคร มันช่างคล้ายกับเขาเหลือเกิน ผ่านโลกมายี่สิบหกปีมีผู้หญิงผ่านเข้ามาก็มากแต่เขากลับไม่เคยคิดจะจริงจังกับใคร อ้างเหตุผลให้กับตัวเองว่าเป็นเพราะหน้าที่การงานทำให้ไม่มีเวลาให้ความรัก แต่อะไรๆ มันไม่แน่ไม่นอน ดูเหมือนว่าความรักที่เขาปฏิเสธมาตลอดมันกำลังมาเยือนซ้ำยังเกิดกับเพศเดียวกันด้วย จะว่าไปเขากับอาณกรเองก็ไม่ต่างกันเท่าไรเพราะพึงพอใจในตัววรทย์เหมือนกัน คุณหมอหนุ่มร่างสูงผ่อนลมหายใจเหยียดยาวปรับหัวใจให้กลับมาเต้นในจังหวะปกติหลังจากเมื่อครู่มันเต้นรัวเพราะคำตอบที่ได้จากอาณกรมันเกินความคาดหมายไปมากทีเดียว

   “จริงอย่างที่คุณว่า แต่ผมขอบอกคุณไว้อย่างนึงนะ” ตาคมหรี่ลงเล็กน้อย แต่ไม่ได้คลาดเคลื่อนจากผู้ชายตัวเล็ก “ผมเองก็ชอบหมอมะรุมเหมือนกัน แล้วก็พร้อมที่จะปกป้องเขามากกว่าคุณ ฉะนั้นตั้งแต่วันนี้เราคือศัตรูกัน หรือจะเรียกให้ดูดีหน่อยก็ต้องบอกว่าเราคือคู่แข่ง อ้อ! มีอีกอย่างที่คุณควรรู้ไว้ ไม่ใช่แค่เราสองคนที่ชอบหมอมะรุมยังมีหมอที่ชื่อภาคภูมิทำงานอยู่ที่เดียวกันกับผมอีกคน หมอนั่นมันแสดงออกชัดเจนว่าสนใจมะรุม”

   “ภาคภูมิ หมอภูมิน่ะเหรอ”

   “ทำไม คุณหรือจักเขาหรือ” คิ้วหนาเลิ่กสูง

   แต่อาณกรกลับไม่ยอมตอบคำถาม เสหลบตามองไปทางอื่นแทน “สรุปว่าคุณรู้แล้วว่านะว่าผมเป็นคนพาหมอมะรุมไปเอง แต่ผมยังไมได้บอกว่าชอบเขาหรอกแค่อยากเจอหน้าเท่านั้น ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมไปก่อนนะเดี๋ยวไปรับพิกเร็ตไม่ทัน”

   แต่ยังไม่ทันที่จะขยับเท้าไปไหนข้อมือเล็กก็ถูกดึงเอาไว้อีกครั้ง ถึงจะแน่นหนาเท่าแต่ก็มากพอที่จะรั้งร่างเขาเอาไว้ได้ ตาหวานมองมือขาวที่กำรอบข้อมือตัวเองก่อนจะวกสายตาขึ้นมองเจ้าของมือ “มีอะไรอีกหรือครับ”

   “ผมไม่ยอมแพ้คุณแน่ๆ”

   อาณกรค้อมหัวให้อีกฝ่ายเล็กน้อย ก่อนจะยกยิ้มคล้ายจะท้าทายกัน “ตามสบายครับถ้าคิดว่าสู้ผมได้”

   คู่แข่งตัวเล็กบิดมือหนีหลุดจนได้ ส่งยิ้มให้เขาก่อนหมุนตัวเดินห่างออกไป คิมหันต์มองตามร่างเล็กไปทุกคำพูดและคำสารภาพของอาณกรยังก้องอยู่ในหู แม้ว่ามันแทบจะเป็นไปไม่ได้แต่ในโลกนี้ทุกสิ่งล้วนไม่แน่นอน และอย่างที่อาณกรพูด ความรักมันไม่เลือกหรอกว่าจะเกิดกับใคร หมอหนุ่มยกยิ้มที่มุมปาก ลองดูซักตั้งก็น่าสนุกดีเหมือนกันชักอยากจะรู้ว่าคนอย่างอาณกรจะมีดีอะไรอีกนอกจากจะหนีเก่ง...

...................


   น็อตตัวที่สี่ถูกส่งให้ช่างซ่อมชั่วคราว ไขๆ หมุนๆ ไม่กี่ทีแฮนด์จักรยานที่หายไปเหมือนคนแก่ไม่มีฟันหน้าก็กลับมาตั้งตระหง่านอย่างองอาจเหมือนเดิม มือหนาเปื้อนจารบีและน้ำมันเครื่องยกขึ้นเช็ดเหงื่อที่หน้าผากโดยไม่รู้ว่าคราบดำๆ พวกนั้นจะเปื้อนหน้าตัวเองปื้นใหญ่

   “เสร็จแล้วครับคุณออย”

   เจ้าของชื่อพยักหน้าพลางอมยิ้มกับใบหน้ากระดำกระด่างกับช่างซ่อมจักรยาน มือเรียวดึงเอาผ้าเช็ดหน้าที่พกติดตัวไว้จนชินขึ้นมาเช็ดรอยดำๆ แถวหน้าผากลากยาวมาถึงข้างแก้มให้ และเพราะรอยพวกนั้นมันเลยช่วยกลบใบหน้าที่เข้มขึ้นโดยมีสาเหตุมาจากความอ่อนโยนของคนตัวเล็ก

   “สมกับเป็นช่างจริงๆ หน้าดำหมดเลย” อาณกรพูดยิ้มๆ มองดูใบหน้าที่เริ่มจะดูดีขึ้นมาบ้างของปืน อีกฝ่ายทำหน้าเหรอหราเขาเลยยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ดูคราบสีดำบนเนื้อผ้า “ก่อนอาบน้ำเอาน้ำมันมะกอกถูอีกทีก็แล้วกัน เปื้อนไปครึ่งหน้าเลย”

   ปืนมองมือขาวแล้วเลยขึ้นไปถึงท่อนแขนเล็ก นึกเสียดายที่แขนขาวๆ ถูกบดบังด้วยแขนเสื้อที่พับขึ้นจนถึงข้อศอก ตาคมไม่มองเลยไปจนถึงใบหน้าเนียน หัวใจเขาเต้นกระหน่ำจนน่ากลัวว่ามันจะหลุดออกมานอกอก อาณกรอยู่ใกล้แค่เอื้อมนี่เองเขาอยากจะยื่นไปสัมผัสผิวแก้วขาวแต่เพราะตระหนักถึงฐานะอันต่ำต้อยของตัวเองเลยทำได้แค่กล่าวขอบคุณในน้ำใจของยอดดวงใจเบาๆ

   อาณกรหัวเราะยกมือขึ้นตบที่หัวไหล่หนา “ฉันต่างหากต้องขอบคุณนายปืน ถ้าไม่ได้นายปืนฉันคงต้องซื้อจักรยานใหม่แน่นอน”

   “แต่ผมเป็นคนทำมันพัง”

   “แล้วนายก็ได้แผลด้วยใช่ไหมล่ะ เรื่องนี้นายมีแต่เสียกับเสีย เสียเลือดกับเสียแรงมาซ่อมจักรยานให้ฉัน ดังนั้นคนที่ต้องขอบคุณต้องเป็นฉันต่างหาก”

   “แต่...”

   หัวคิ้วสวยขมวดเล็กๆ บอกถึงอาการไม่พอใจที่เขามีข้อแม้ “ไม่ต้องแต่ ฉันยังไม่ได้ตอบแทนอะไรนายเลย เอาอย่างนี้วันนี้มากินข้าวที่บ้านนะเดี๋ยวฉันทำลาดหน้าเลี้ยง เห็นดินว่านายชอบกินลาดหน้า เอาเส้นใหญ่หรือหมี่กรอบ”

   “มะ..ไม่ต้องหรอกครับ ผมเกรงใจ” เขารีบปฏิเสธ นึกอยากจะตบปากพล่อยๆ ของไอ้ดินจริงๆ ไม่รู้ว่ามันขายอะไรเขากับอาณกรไปบ้างแล้ว

   “ห้ามปฏิเสธ ฉันให้เมี่ยงไปซื้อเส้นใหญ่กับเส้นหมี่แล้ว”

   เขากำลังจะอ้าปากค้านทว่าเสียงเล็กๆ ของพิกเร็ตเรียกความสนใจไปได้เสียก่อน เขามองภาพอาณกรโอบกอดเด็กชายตัวน้อยที่วิ่งเข้ามาหา พลางถามถึงการบ้านพิกเร็ตพยักหน้ารัวบอกว่าเสร็จแล้ว

   “วันมะรืนจะวันเกิดพ่อเสือแล้วหนูอยากทำของขวัญให้พ่อ”

   “จริงหรือ? ทำไมเร็วจัง”

   “จริงจ้ะ พ่อเสือเกิดวันที่ 1 พฤศจิกายน หนูจำได้ เอาปากกาสีๆ วงกลมไว้ในปฏิทินด้วย” เด็กชายพิกเร็ตตอบฉะฉานด้วยใบหน้าจริงจัง

   “แต่อาจำได้ว่ามันวันที่ 18 สิงหานี่นา”

   “ไม่ใช่ๆ” พิกเร็ตสั่นหัวจนผมสีน้ำตาลอ่อนปลิว “วันที่ 18 สิงหา วันเกิดอาออยต่างหาก”
   อาณกรยิ้มให้หลานชายรั้งตัวน้อยมากอดไว้ ชื่นใจที่พิกเร็ตจำวันเกิดทั้งของพ่อเสือและเขาได้ แม้เพิ่งจะห้าขวบแต่กลับใส่ใจกับวันเกิดของผู้ใหญ่ ผู้เป็นอายกมือลูบหัวทุยเบาๆ

   “แล้วพิกเร็ตอยากทำอะไรให้พ่อ ปีที่แล้วอุตส่าห์ทำการ์ดให้แต่พ่อเสือก็เมาทำเหล้าหกใส่การ์ดขาดหมด”

   เจ้าตัวน้อยหน้าสลดไปเล็กน้อย แต่เพียงแค่พริบตาก็กลับมาสดใสเช่นเดิม “แต่ปีนี้พ่อเสือไม่เมาแล้ว หนูอยากปั้นตุ๊กตาให้พ่อ”

   “ปั้นตุ๊กตา! ปั้นเป็นหรือไงเราน่ะ”

   “เป็นซิ วันก่อนครูอุ้มสอนปั้นดินน้ำมันหนูได้คะแนนเยอะที่สุดในห้องด้วยนะ”

   “แล้วจะปั้นตัวอะไร” อาณกรถามต่อ เอียงคอมองเจ้าตัวดีที่ยกนิ้วขึ้นนับ

   “ปั้นครอบครัวฮะ มีพ่อเสือ อาออย กิ่งแก้ว น้าดำ น้าปืน พี่เมี่ยง แล้วก็หนู อ้อ!พี่มะรุมด้วย”

   “แล้วอาล่ะครับ ไม่เห็นมีอาภูมิเลย”

..............................

ณ จุดๆ นี้ต้องบอกเลยว่านายปืนมีคู่นะคะ แต่ไม่บอกว่าคู่กับใคร เอิ๊กกกก

และไอ้ีพี่เสือ หล่อได้ใจมากค่ะ




ออฟไลน์ My_yunho

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1683
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +43/-5
อย่างนี้เขาเรียกตามจีบจร้าาาาาาาา5555+

ออฟไลน์ schneesturm_fubuki

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 190
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +16/-1
 พี่เสือขาาาาขอ :z6: ทีเถอะ พฤติกรรมไม่ต่างจากสโตร๊กเกอร์ยังจะปากแข็ง

เดาว่าเรื่องนี้

พี่เสือvs หมอมะรุม
หมอคีย์ vs อนากร
หมอภูมิ vs ปืน

อยากให้ปืนเป็นเคะ ฮี่ๆ :hao6:

ออฟไลน์ 2pmui

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1509
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +66/-6
อิเสือบ่มีไก๊ ไม่ยอมรับใจตัวเองสักที
เมียเก่าก็จะกลับมาอีก
ให้หมอภูมิเป็นพระเอกแทนเสียเถอะ

ออฟไลน์ milkshake✰

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 817
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +47/-3
คุณออย คุณออยน่ารักจังเลยอ่ะะะะะะะะะะะะะะะะ
ให้คุณออยเป็นพระเอกดีกว่า
ชอบจัง ออยมะรุม คิคิ
 o13 o13 o13

ออฟไลน์ ►MoNkEy-PrInCe◄

  • อินเตอร์ไลน์
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 726
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +27/-3
โว๊ะ!!! กระโดดเตะสองขาหน้าใส่นายโยกับสาวแพรวได้ไหมหว่าา  :m16:

ให้ตายยย พี่เสือชอบเค้าแล้วทำไมไม่ไปบอก

เที่ยวด้อมๆมองๆเดี๋ยวเขาก็หาว่าเป็นโรคจิตหรอกนะ

 :pig4:  :pig4:  :pig4:

FeeDtheCAT

  • บุคคลทั่วไป
ยิ่งอ่านยิ่งหลงรัก ขอบคุณคนแต่งมากเลยนะคะ  :mew1:

ออฟไลน์ ROCKLOBSTER

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 774
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +141/-4
มันจะน้ำเน่าแบบว่า พอเมียกลับมา ไอ้เสือก็ยังโง่กลับไปรักอยู่อีกใหมอะ
คือ ถ้าแบบนั้น มันโคตรของโคตรโง่เลยอะ มันไปเอากับเพื่อนตัวเองตั้งนานเป็นปี ยังอยากได้อยู่อีกเหรอ  :m16: :katai1:
ไอ้โย นี่ถ้าโดนภูมิ จับมากระแทกตูด คงสะใจเราพิลึก นังแพรวก็รีบๆเอาไปไกลๆได้ใหม เกลียดคนแบบนี้ที่สุดอะ
ปล. ชอบตรง ปล.ที่บอกว่าปืนก็มีคู่ :-[

ออฟไลน์ krit24

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 772
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +67/-3
ชอบคุณออยอ่ะ น่าร๊าก
มีคนใจตรงกัน เค้าอยากให้ปืนเป็นเคะ ก๊ากกก

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ RELAXED

  • ทำไงได้ก็ Y มันเรียกร้อง
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 449
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +13/-0

ออฟไลน์ mur@s@ki

  • อยากรัก..แต่ใจไม่กล้า
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1899
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-5
ฮื่อออออออออออ สงสารนายดินจับใจ
อยากให้ได้สมหวังกับคุณออยยอดดวงใจของเจ้าตัวเหลือเกิน


มีความรู้สึกว่าหมอภูมินี่แซ่บแน่

 :กอด1:

Anyann

  • บุคคลทั่วไป
นายปืนมีคู่! กี๊สสส ขอกรี๊ดหนึ่งที 5555

นับจำนวณหนุ่มๆตอนนี้ ก็ได้ 6 คนพอดี ก็หวังว่าจะได้เป็น 3 คู่ชู้ชื่นกันทั้งหมดนะคะ อิอิ  :hao7:

ออฟไลน์ NOoTuNE

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3255
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +317/-15
ตามมาทันแล้วค่ะ ฝากตัวด้วยค่ะ



สนุกมากค่ะ หมั่นไส้อิพี่เสือ สุดๆ



รอตอนต่อไปค่ะ

ออฟไลน์ mahaki

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 338
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +46/-0
ชอบออยกับปืนมากค่ะ :-[ ประมาณหมาวัดอยากเด็ดดอกฟ้าสุดยอดดดดดดดดดดด
อยากให้ได้คู่กันจริงๆค่ะ ขอคู่ออยกับปืนอีกเยอะๆนะคะ เจอคู่นี้ทีไรฟินนนนนนน o13

ออฟไลน์ Zelsy

  • เพราะ "รัก" คำเดียวเท่านั้น
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1859
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +191/-2
ยอมรับไปเหอะน่าา คนเค้ารู้ทั้งเมืองแล้ว

ออฟไลน์ ~l3aml3ery~

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 679
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +39/-0
พี่เสือรักหมอมะรุม พี่เสือรักหมอมะรุมแล้ว :ped149:

ปล.ขอแฟนปืน น่ารักๆ นะค่ะ :monkeysad:

อยากรู้้้้้้คู่ปืนคือใคร :m24:

+๑
+เป็ด
 o13

ออฟไลน์ hongzaa

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 500
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +54/-2
คีย์ออย คีย์ออย คีย์ออยยยยยยยยยย กรี้ดดดดด 5555
อาออยยย อาออยแถได้ขำมากกกกกกกก รักมะรุม 55555555555555555
ถถถถถถถ ที่ขำกว่าคือหมอคีย์เชื่อประกาศศึกอีก ถถถถ 5555

แต่อินายเสือเนี้ยยย เป็นซาแซงหมอมะรุมแน่ๆอะ
ขนาดนี้แล้ว ยอมรับเถอะว่าชอบหมอเค้านะ5555
จังานวันเกิดนายเสืออย่าลืมชวนหมอๆมานะ
กลัวใจปารินจะคัมแบคในงานวันเกิดมากเลย ขอให้นายเสือไม่กลับไปโง่นะ
ยึดเอาหมอมะรุมไว้เป็นหลักนะนายเสือ แกปู้ยี่ปู้ยำหมอมะรุมไปสองริบแล้วนะเฟ้ยย
อย่าโง่นะ เจ็บแล้วจำบ้าง เค้าทำร้ายขนาดไหนคิดถึงตรงนั้นำว้

ส่วนนายปืนหาหนุ่มน้อยในไร่ น่าตาหน้ารักๆ ดื้อๆ ซนๆ
มาดามใจสักคน เอาให้นายปืนปวดหมองจนลืมเศร้าไปเลย 555

หรือว่าจะคู่กะหมอภูมิ หรือนายโย อะไรนั้น .......

#เค้ารอตัวเองมาต่อทุกวันเลยนะ #อ่านวนไปวนมารอคอยทุกวัน

ออฟไลน์ koikoi

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3861
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +311/-13
ปืนก็มีคู่ด้วยว่าแต่คู่กับใครนะ

ออฟไลน์ moodyfairy

  • สวย อร่อย ย่อยง่าย :)
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 693
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +26/-1
แหง่วววว ยุ่งเหยิงกันไปใหญ่แล้ววว แถมชะนีกำลังจะกลับมาอีกก แงงงงงงงง :sad4: :sad4:

รอตอนต่อไปจ้ะะ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด