สายลมเย็นฉ่ำ จากอากาศหน้าหนาวที่ในตัวเมืองอาจจะไม่หนาวซักเท่าไหร่ แต่ก็พอจะทำให้สายลมที่พัดมานั้นเย็นชื่นใจได้ มือเหี่ยวย่น กำลังพันเถาวัลย์ประดับให้เป็นวงกลม โดยมีคนตัวเล็กนั่งลุ้นอยุ่ข้าง ๆ สนามหญ้าสีเขียวใต้ต้นไม้ต้นใหญ่ที่ปลูกต้นไม้สำหรับให้ร่มเงา โต๊ะกับเก้าอี้ไม้เนื้อดีเคลือบเงาตัวใหญ่ที่ถูกวางไว้กลับไม่มีคนนั่ง...
“ยายสร้อยจ๋า มันจะเป็นอะไร”
“เป็นมงกุฎองค์ชายน้อยไง”
“ของใคร”
“ของน้องบีไงลูก อยากได้ไหม”
“อยากได้ น้องบีอยากได้มงกุฎไปอวดพี่ปันปัน” พูดแล้วยิ้มแฉ่งอย่างน่ารัก ยายสร้อยทำอันนี้ให้น้องบี แล้วเดี๋ยวน้องบีจะขอให้ยายสร้อยทำให้พี่ปันปันกับคุณป๊าด้วย....
“น้องบีอยากได้ดอกไม้อะไรติดเพิ่มไหมคะ”
“ไม่...สวยแล้ว...” สั่นหัวพรืด ก่อนจะจ้องมือยายสร้อยที่กำลังพันๆ เถาวัลย์พวกนั้น....ถ้าน้องบีทำเป็นน้องบีจะทำให้ใส่เหมือนน้องบีทุกคนเลย
“...เสร็จแล้วค่ะ นี่ไง...”
“ อ้า...ได้แล้ว..” ก้มหัวลงให้ยายสร้อยสวมมงกุฎไว้บนหัวให้ เงยหน้าก่อนจะเหลือบตามองขึ้นมองทั้งที่รู้ว่ามันไม่เห็นหรอก....ปากเล็กแยกยิ้มประจบทำเอาคนแก่ ต้องยื่นมือไปบิดแก้มใสนั่นเบา ๆ .....น่ารักเหลือเกิน จนใครต่อใครหลงรักไปหมด...ไม่แปลกเลยที่คุณท่านจะเอ็นดูมากขนาดนี้...
“น้องบีเอาไปอวดพี่ปัน ปัน”
“ไปค่ะ ยายไปด้วย เย็นแล้วเดี๋ยวยายจะต้องไปดูเรื่องกับข้าวต้อนรับแขกคุณท่านด้วย”
“ใครคือแขก”
“เดี๋ยวน้องบีก็เห็น” สร้อยค่อย ๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นจากสนามหญ้าที่นั่งอยู่ ก่อนที่คนตัวเล็กจะลุกตาม...หันมายิ้มแล้ววิ่งกระโดดไปก่อน คงจะเอามงกุฎไปอวดล่ะสิ....
“คุณป๊าจ๋า น้องบีกลับมาแล้ว”
“.................”
“พี่ปันปันจ๋า น้องบีอยู่นี่นะ”
“.................”
“ยายสร้อยจ๋าไม่มีใครอยู่เลย”
“คงอยู่ที่ห้องไวน์มั้งคะ แสดงว่าแขกคุณท่านคงจะมาแล้ว” มัวแต่ไปนั่งเล่นหลังบ้านกัน แขกคุณท่านมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ตัว....ส่วนมากถ้าเพื่อนคุณท่านคนนี้มาจะพาไปนั่งห้องเก็บไวน์ที่ถูกสร้างเป็นห้องสังสรรค์ไว้
“แต่น้องบีอยากไปหาพี่ปันปัน”
“น้องบีไปทำกับข้าวกับยายสร้อยดีกว่าค่ะ”
“น้องบีจะเจียวไข่”
“เอาเป็นตีไข่ก็พอนะคะ ไปค่ะคนดี” ขาเล็กก้าวตามยายสร้อยเข้าไปในครัว ที่ตอนนี้มีสาวใช้กำลังช่วยกันทำอาหารอย่างขมักเขม้นตามคำสั่งยายสร้อยที่สั่งไว้ตั้งแต่เมื่อเช้า
“นี่แหน่ะ!”
“น้องบี...นี่แหนะ!”
“ พี่ดาว นี่แหนะ!”
“น้องบี นี่แหนะ!”
“สองคน!” เสียงยายสร้อยดังขึ้นทำให้คนที่กำลังเอาแป้งปั้นบัวลอยที่จะทำเป็นขนมหวานป้ายแขนกันไปมาหยุดเล่น แล้วก้มหน้าก้มตาช่วยกันปั้นบัวลอยต่อ....ใบหน้าน่ารักยิ้ม หัวเราะคิกคักไม่หยุด....คนในครัวตั้งหลายคน คุยกับน้องบีสนุกทั้งนั้นเลย....
“ยายสร้อยจ๋า อันนี้น้องบีจะให้คุณป๊า กับพี่ปันปัน”
“มันจะสุกไหมลูก เอาอันเล็กกว่านี้สิคะ”
“น้องบีไม่อยากให้มันเล็กนี่นา” ทำหน้างอ มองดูแป้งบัวลอยรูปหัวใจที่ตั้งใจปั้นให้คุณป๊ากับพี่ปันปัน แต่ยายสร้อยบอกว่ามันใหญ่ไป....
“เดี่ยวดาวต้มให้ต่างหากก็ได้จ๊ะป้าสร้อย”
“งั้นเหรอ เอางั้นก็ได้ค่ะ ปั้นซะแล้วให้ดาวเอาไปต้มก่อนค่อยเอามาใส่รวมกับเพื่อนมัน”
“จ้า..น้องบีปั้นอีกสองอัน” พอยายสร้อยอนุญาตก็รีบปั้นอีกสองอัน พยายามทำให้เท่ากัน ก่อนจะส่งให้พี่ดาวเอาไปต้มให้....
“................” คนตัวบางเดินอารมณ์ดีออกมาจากในครัว บนหัวกลมก็ยังมีมงกุฎที่ยายสร้อยทำให้สวมอยู่ ได้ยินเสียงพี่ปันปัน...อยู่ไหนน้า....
“จ๊ะเอ๋ พี่ปันปัน!!”
“อ้าวน้องบีไปอยู่ไหนมาครับ”
“น้องบีปั้นบัวลอยกับพี่ดาว” กระโดดออกจากมุมห้อง ก่อนจะจ๊ะเอ๋กับพี่ชายที่อยู่ในห้องนั่งเล่น แต่พอเข้ามาก็เห็นอีกคนนั่งอยู่....ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร....
“คุณเอมม่าครับ นี่น้องบี น้องชายเพื่อนผม”
“น้องบีนี่พี่เอมม่าเป็นเพื่อนพี่” เพื่อนพี่ปันปัน...
“เพื่อนเหมือนพี่เอ”
“ครับเพื่อนเหมือนพี่เอ”
“น่ารักจังค่ะ อายุเท่าไหร่แล้วคะ”
“น้องบีบกพร่องเรื่องความทรงจำนิดหน่อยครับคุณเอมม่า...” น้องบีมองหน้าผู้หญิงคนที่นั่งตรงข้ามกัน หลังจากที่ตัวเองถูกพี่ปันปันดึงให้ไปนั่งข้างๆ .... สวยเหมือนพี่นิชาเลย....แต่น้องบีไม่เห็นรักเหมือนพี่นิชา....
“น้องบี ไปเที่ยวกับพี่ไหมคะ เดี๋ยวต่อไปพี่ปันก็ต้องไปบ่อย ๆ แล้ว”
“น้องบีไม่ไป...พี่ปันปันไปทำไม”
“เอ่อ..เปล่าครับ..” ปันณธรปฏิเสธน้องบีไปทันทีที่อีกคนเงยหน้าขึ้นมาถาม เมื่อครู่ฟังยังไงก็รู้ว่าจงใจพูดว่าต่อไปยังไงซะเขากับเธอก็ต้องอยู่ด้วยกัน....ซึ่งไม่ได้ถามความรู้สึกของเขาซักคน...
“ น้องบีไม่ให้พี่ปันปันไป พี่เอก็ไปแล้ว พี่ปันปันต้องอยู่กับน้องบี”
“ติดน่าดูเลยนะคะ โตแล้วก็ต้องอยู่คนเดียวได้แล้วสิคะน้องบี”
“น้องบีจะอยู่กับคุณป๊า อยู่กับพี่ปันปัน อยู่กับพี่เอ พี่นิชา อยู่กับยายสร้อย ยายพิมพ์ แต่น้องบีไม่อยู่กับพี่เอ็มม่า”
“น้องบีครับ!” ปรามเด็กช่างพูดที่พูดตรงเกินไป หนำซ้ำยังซบลงกับอกเขากอดเอวแน่นเหมือนเด็กหวงแม่ไม่มีผิด....ทำไมถึงได้รู้สึกต่อต้านเอ็มม่าขนาดนี้...
“ปล่อยเถอะค่ะ มีปัญหาทางสมองแกก็คงจะเพ้อไป”
“อย่าว่าน้องบีอย่างนี้นะครับ!”
“เอ่อ..คือ เอ็มม่า...”
“ผมไม่รู้ว่าคุณจะมองน้องบียังไง แต่กรุณาเก็บความคิดของคุณไว้...ไม่ต้องพูดออกมาก็ได้”
“..................” ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกอะไร ตากลมจ้องมองผู้หญิงตรงหน้า...ไม่รู้ว่าทำไมน้องบีถึงไม่ชอบ แต่ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ...แล้วก็ไม่อยากให้พี่ปันปันไปชอบด้วย....พี่ปันปันต้องชอบน้องบีคนเดียว...
“เอ่อ แล้วเรื่องที่เราจะไปดูงานที่เชียงใหม่ล่ะคะ”
“ถ้ายังไงผมคงต้องปรึกษาคุณพ่อก่อนนะครับ....ได้อะไรมาครับทำไมสวยจัง...” ตอบคำถามคนที่พยายามเปลี่ยนเรื่อง ก่อนจะก้มมองสิ่งที่อยู่บนหัวของคนที่ยังกอดเขาไม่ปล่อย อะไรจะดูเหมือนหวงขนาดนี้ หรือว่าเขาคิดไปเอง....
“ยายสร้อยทำให้น้องบี พี่ปันปันจ๋า...คุณป๊าอยู่ไหน”
“อยู่ในห้องไวน์ มีแขก อยู่กับพี่นี่แหละ”
“งั้นน้องบีให้” เล็กเล็กหยิบมงกุฎดอกไม้บนหัวไปสวมให้พี่ชาย ก่อนจะยิ้มอย่างชอบใจ....
“มันดูดีเหรอครับ”
“...ดีสิ...”
“ฮ่าๆๆ ดีก็ดี....”
“................” เอมม่าเงียบไป ได้แต่มองสองคนพี่น้องพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน...เหมือนกับเธอเป็นส่วนเกิน...นี่มันอะไรกัน ตอนแรกก็คุยกับเธอดีแท้ ๆ แต่พอพูดไอ้เด็กปัญญาอ่อนนั่นนิดเดียว...กลับกลายเป็นไม่อยากจะคุยด้วย....มันสำคัญมากรึไง...
“หัวเราะอะไรกัน”
“คุณป๊า!...”
“ว่าไงลูกไปเล่นซนที่ไหนมา” ปัฐพีเดินออกมาพร้อมเพื่อนตัวเอง....ลูกชายคนใหม่เรียกแล้วยิ้มเผล่ให้อย่างน่ารักจนต้องเดินไปนั่งเบียดสองพี่น้องบนโซฟา..
“คิดถึงคุณป๊าจัง ไม่เจอกันตั้งนาน”
“โหนานแค่ไหนลูก”
“จำไม่ได้แล้ว..แต่น้องบีคิดถึง” ฉอเลาะ ช่างอ้อน ช่างประจบ แล้วอย่างนี้ใครจะไม่รัก...กอดลูกชายคนใหม่ไว้หลังจากที่ร่างเล็กนั่นหันมากอดเอวเขาไว้ ซบหน้าลงกับอกกว้าง....
“คนนี้เหรอลูกชายคนล่าสุด”
“ใช่..น้องบีนั่นคุณอานภัทร พ่อของพี่เอ็มม่าเขา...รู้จักรึยัง”
“สวสัดีครับคุณอาเพื่อนคุณป๊า”
“สวัสดีลูก สวัสดี” นภัทรมองเด็กผู้ชายตรงหน้า ในใจก็ได้แต่คิดว่าหน้าตาน่ารักดี ไม่น่าจะสติไม่ดี....แต่ดูก็รู้ว่าสองพ่อลูกครอบครัวเพื่อนเขารักเด็กคนนั้นมากแค่ไหน....
อาหารค่ำเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของสองเพื่อนซี้และเสียงเจื้อยแจ้วของคนช่างพูด แต่คนที่ดูเหมือนว่าจะหงุดหงิดที่สุดคงจะไม่พ้นหญิงสาวที่ก่อนมาคาดหวังอะไรมากมาย....แต่มันผิดคาด...และไม่ได้อะไรเลย....
“เอาไว้ว่างๆ จะไปเยี่ยม”
“ได้ ขอบใจมากที่ต้อนรับอย่างดี”
“คุณปัน เอ็มม่าไปก่อนนะคะ”
“ครับ เดินทางปลอดภัยครับ”
“................” พยักหน้ารับ ก่อนจะมองคนที่กระโดดโลดเต้นอยู่ด้านหลัง แต่พอเธอเดินเข้ามาคุยกับปันณธรเด็กหนุ่มนั่นก็หยุดเล่นพร้อมกับเดินมากอดเอวหนาของคนร่างสูงไว้....แสดงออกชัดเจนเกินไปไหมว่าหวง ...เด็กสติแตก....
“ น้องบี พี่ไปก่อนนะ”
“พี่ปันปันจ๋า เข้าบ้านเถอะเนอะ” ไม่สนใจคนบอกลาหนำซ้ำยังชวนพี่ชายเข้าบ้านด้วย....
“ครับ งั้นผมขอตัวนะครับ คุณอาครับเดินทางปลอดภัยนะครับ”
“ขอบใจมากหลานชาย น้องบีอาไปก่อนนะลูก” ตอนแรกก็เฉย ๆ พอฟังพูดคุยแล้วก็ต้องบอกว่าเด็กคนนี้น่ารักมาก...ไม่แปลกที่ครอบครัวนี้จะเอ็นดู
“จ้า คุณอาเพื่อนคุณป๊า ปลอดภัย”
“..............” ปันณธรมองสองเพื่อนซี้ล่ำลากันจนขึ้นรถแล้วขับออกไป ส่วนเจ้าตัวแสบนั่นจากที่ดึงๆ แขนเขาให้เข้าบ้านตอนนี้กลับไปนั่งลงพื้นทางเดินข้างพุ่มดอกแก้ว มือเล็กก็เก็บดอกแก้วมาไว้จนเต็มกำมือ สรุปแล้วใช่คนรักธรรมชาติแน่รึเปล่า สงสัยคงต้องจ้างไปเก็บดอกไม้ที่ไร่ คงจะถนัดไม่น้อย...
“นอนได้แล้วน้องบี”
“อีกนิดเดียว”
“ไม่ต้องแล้วนี่มันจะเที่ยงคืนแล้วนะ”
“นิดเดียวไง”
“...............”
“.............”
“น้องบี มานอน!”
“นิด..”
“ไม่ต้องแล้ว ไม่งั้นพี่จะทุบทิ้งให้หมดเลย!” ตากลมหันมามองพร้อมกับใบหน้าน่ารักที่ยู่ลงแสดงความไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจนเมื่อถูกขัดใจ ปัณธรจ้องตอบอย่างต้องการปราม เมื่อคนที่ต่อจิ๊กซออยู่ข้าง ๆ เตียงไม่ยอมขึ้นมานอนซักที บอกนิดเดียวตั้งแต่ 5 ทุ่ม ยันจะตี 1 อยู่แล้ว...
“.................”
“...............” ร่างบางกระฟัดกระเฟียดทำเสียงฮึดฮัดขึ้นมาบนเตียงก่อนจะนอนลงแล้วแย่งผ้าห่มไปห่มคนเดียวหมด....หมอเอตามใจมากไปรึเปล่าเนี่ย หรือว่าเป็นเขาเอง
“..ฮึก..อึก...”
“น้องบี”
“..ฮึก..ฮืออ...ฮึก..”
“เฮ่อ...น้องบี หันมาหาพี่..”
“ ฮึก ไม่!...”
“บอกว่าให้หันมา”
“ฮึก คน ใจร้าย..”
“บอกให้หันมา!”
“พี่ปันปัน!” แขนแข็งแรงเกี่ยวเอวบางของคนที่นอนคลุมโปงเข้ามาจนชิดตัวเอง....สะอื้นฮึกฮักอยู่ ปากเล็กก็พร่ำว่าเขาอยู่อู้อี้....คนเอาแต่ใจขยับออกพร้อมกับดันหน้าอกเขาไว้....
“มันดึกแล้ว พรุ่งนี้ค่อยเล่นต่อก็ได้ นอนดึกมันไม่ดีไม่รู้รึไง”
“ ฮึก น้อง บี ใกล้ ฮือ จะ เสร็จแล้ว”
“แต่ยังไม่เสร็จ....นอนเถอะคนเก่ง...พรุ่งนี้จะพาไปเที่ยว ไม่ไปเหรอ”
“...ฮึก...เที่ยว..ไหน...” ใช้ได้จริง ๆ ด้วย มุขนี้..หมอเอบอกเขามา....
“อยากไปเที่ยวไหนก็จะพาไป”
“..ทะเล....”
“ อ้าว แล้วไม่รอหมอเอกลับมาพาไปเหรอ” เห็นสัญญิงสัญญากันไว้แล้ว....
“ พี่เอ กลับมา ก็ ไป อีก”
“ครับไปก็ไป นอนก่อน นอนดี ๆ” กระชับกอดร่างบางนั่นไว้แนบอก....ก่อนจะหลับตาลงช้า ๆ รับรู้ถึงแรงสะอื้นเบา ๆ แต่ซักพักก็นิ่งไป...ง่วงซะเต็มประดา แต่ก็ฝืนเพราะอยากเล่น สมกับที่เป็นเด็กจริงๆ ดีที่ไม่หลับซบจิ๊กซอ....
ปัง!!
“...!!.....” เสียงปืนทำให้คนที่เคลิ้ม ๆ สะดุ้งขึ้น.....มองคนที่นอนอยู่ในอ้อมกอดยังหลับพริ้มอยู่....ค่อย ๆ ดึงแขนตัวเองออกจากหัวกลมแล้วใช้หมอนสอดไว้แทน....สัญชาติญาณบางอย่างบอกว่ามีเหตุการณ์ไม่ดีเกิดขึ้น....ก้าวลงจากเตียงก่อนจะรีบก้าวยาว ๆ ลงไปด้านล่างที่ตอนนี้เปิดไฟสว่างไปหมด คงจะตื่นกันหมดทุกคนแน่ ๆ
“คุณพ่อครับ!”
“..................” หน้าหล่อเครียดตึงขึ้นทันทีที่เห็นบางอย่าง....การ์ดหน้าบ้านนั่งเลือดโชกอยู่...
“แค่ถาก ๆ พ่อว่ามันตั้งใจขู่หรือประกาศสงครามอะไรซักอย่าง”
“ใครครับ”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็รู้ สั่งคนเฝ้าระวังมากกว่านี้!...ใครน่าสงสัยจับมันไว้...”
“ครับคุณท่าน!” ปันมองการ์ดที่ถูกพยุงออกไป....ดีที่น้องบีไม่ตื่นไม่งั้นตกใจแน่ ๆ ...เกิดอะไรขึ้น ใครกล้ากระตุกหนวดเสี่ยพี....
“น้องบี ไม่ตื่นใช่ไหม”
“ไม่ตื่นครับ...พึ่งจะนอนไป เล่นจิ๊กซอซะดึกจนต้องดุให้นอน”
“รู้ไหมว่าตอนนี้ เกิดอะไรขึ้น....เรื่องมันบ้าชัด ๆ”
“เรื่องอะไรครับคุณพ่อ.......ป้าสร้อยครับขึ้นไปอยู่เป็นเพื่อนน้องบีหน่อยเดี๋ยวผมขึ้นไป” ป้าสร้อยที่ยืนอยู่แถวนั้นเพราะตื่นเพราะเสียงปืนเหมือนกันพยักหน้ารับคำปันณธร แล้วเดินขึ้นไปชั้นบน....
“ก็จำเซียนสมภพได้ไหม”
“หมอดูที่พวกนักการเมืองชอบไปหา ที่ว่าแม่นๆ ใช่ไหมครับ” ...สมภพ..หมอดูที่ลือกันว่าแม่นสุด ๆ จนนักการเมืองและบรรดาคนมีหน้ามีตาต้องเรียงคิวเข้าไปหาคำปรึกษา...ส่วนมากที่ประสบผลสำเร็จ จนได้รับฉายาว่าเซียนสมภพมีชื่อเสียงโด่งดัง เวลาทักอะไรใครมักจะได้เป็นจริง แต่เรื่องพวกนี้ก็ได้ยินมา ไม่รู้หรอกว่าจริงหรือไม่จริง....
“เด็กหนุ่มอายุ 17 ปี รูปร่างบาง ผิวขาว ...จะเป็นคนนำโชค..จะมาพร้อมอำนาจและวาสนาที่สูงส่ง จะถูกส่งมอบให้คนที่ได้ครอบครองจนฉุดไม่อยู่...ข่าวนี้พ่อคุ้นๆ มาซักพัก แต่ไม่ใส่ใจอะไร จนกระทั่งเมื่อคืนที่มีคนเข้ามาทักเรื่องพ่อพาน้องบีไป แล้วเซียนสมภพดันมางานด้วย พอเรากลับมาก็มีการพูดคุยและไถ่ถาม...ปรากฏว่าเป้าหมายเป็นน้องบี....แล้วมีคนหวังดีเตือนมาว่าให้ระวังน้องบีให้ดีพวกจ้องอยู่ไม่น้อย00...งมงายสิ้นดี!”
“เรื่องบ้าอะไรกัน” ปัณธรบ่นพึมพำ นี่ถ้าไม่รู้นิสัยพ่อเขา การที่พ่อเอ็นดูน้องบีคงจะคิดว่าหวังผลพวกนี้แน่ แต่เขารู้จักพ่อดีว่าเป็นคนที่ทำอะไรด้วยตัวเองทั้งหมดไม่จำเป็นต้องพึ่งอะไร และเป็นคนที่ไม่งมงายเรื่องอย่างนี้....
...คิดผิดจริงๆ สินะ ที่พาน้องบีเข้ามายุ่งเกี่ยวกับครอบครัวตัวเอง...มันเริ่มจะแย่มากกว่าที่เขาคิด....
***ตอนต่อไปเร็ว ๆ นี้จ้า ขอโทษที่หายไป งานยุ่ง ๆ พอดี ขอบคุณทุกเมนท์ ทุกบวก ทุกเป็ด ทุกวิวว เน้อออ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
