ตอนที่ 22 รู้สึกผมยิ้มให้เขาเล็กน้อยอย่างกล้าๆกลัวๆ เขาไม่ยิ้มตอบ แต่นัยน์ตาคู่นั้นกลับไหววูบคล้ายระรอกคลื่นด้วยหยาดน้ำใสที่รื้นมาคลอหน่วย
ผม ลืมหมดทุกอย่างรอบตัว ลืมแม้กระทั่งว่า ณ ตอนนี้ ที่นี่ไม่ได้มีแค่ผมกับเขาเพียงสองคน ยังมีหมอผมยาวสีดำสนิทถึงกลางหลังที่กำลังจับจ้องทุกการกระทำของผมและเขา อยู่ด้วยอีกคน
สมองสั่งการให้ขาเดินเข้าไปใกล้เขาแล้วหยุดอยู่ตรงหน้า
“พี่ชาย พี่ชายชื่ออะไร ผมชื่อต้า”
ผมเริ่มแนะนำตัวก่อน แอบหวังลึกๆว่าเขาจะเปิดใจตอบคำถาม ผมอยากเห็นรอยยิ้มของเขา ถ้าเขายิ้ม มันต้องเป็นยิ้มที่สวยแน่ๆ
“ริว”
เป็นคำพยางค์เดียวที่หลุดลอดจากริมฝีปาก แต่นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับผม แค่เขายอมพูดด้วย ผมก็ดีใจแล้ว
ผม ยิ้มกว้างมากกว่าเดิม ทว่าทันทีที่มือผมสัมผัสโดนแขนเขาอย่างถือวิสาสะด้วยอยากใกล้ชิด พี่ริวกลับเบิกตากว้าง เกร็งไปทั้งตัว นัยน์ตาคู่นั้นดูตื่นตระหนกพลันบิดแขนออกจากมือผมก่อนจะถอยหลังหนีเข้าห้อง
ผม เองก็ตกใจกับปฏิกิริยาไม่คาดคิด ละล้าละลังอยากจะเดินเข้าไปหา แต่ก็ไม่กล้า ท่าทางพี่ริวดูตื่นกลัว เขายกมืออีกข้างขึ้นลูบแขนตรงที่ผมเคยจับ แล้วมองมาที่ผมอย่างสับสน
“หึๆ” เสียงหัวเราะทุ้มต่ำที่ดังมาจากด้านข้างทำให้ผมหันไปมองขวับ รู้สึกไม่ชอบใจขึ้นมาทันที
“อย่ามาหัวเราะอย่างนี้นะ”
ถึง เขาจะเป็นหมอ ผมก็ไม่ยกโทษให้หรอก หัวเราะอะไร มีอะไรน่าหัวเราะ อีกอย่าง เสียงหัวเราะแบบนั้นมันให้ความรู้สึกไม่ดี มันทำให้รู้สึกเหมือนถูกไล่ต้อน
“เรียกพี่ว่าพี่แซมบ้างสิ”
ผมขมวดคิ้ว ยกมือขึ้นปัดมือหนาที่ยื่นมาเชยคางผมแล้วถอยหนี ยิ่งมองรอยยิ้มมุมปากนั่นก็ยิ่งอยากจะหนีไปให้ไกลๆ
“หนี”
เปล่านะ.. นั่นไม่ใช่เสียงผม
“หนี”
ครั้งนี้เสียงนั้นดังขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย ผมหันไปมองทางต้นเสียงเห็นพี่ริวจ้องมองมา ตัวเขาสั่นระริกอย่างน่าสงสาร
พี่ริวเป็นอะไร...
ผม จะเดินเข้าไปหา แต่พี่เขากลับหน้าซีดเผือดแล้วส่ายหน้าไปมา ริมฝีปากพึมพำเสียงเบาซึ่งผมไม่ได้ยิน แต่พอจะอ่านปากออก เขาเอาแต่พึมพำว่า ‘หนี’
ผมที่กำลังจะหันหลังกลับไปยังประตูกลับถูกผลักเต็มแรงจนเสียหลักล้มไปข้างหน้า!
“เฮ้ย!” ร้องอุทานเมื่อเสียการทรงตัว มือสองข้างตีวนกลางอากาศราวกับมันจะช่วยให้ผมทรงตัวอยู่ได้
แต่เปล่าเลย มันไม่ช่วยอะไร!
ปัง!
เสียงประตูห้องที่ปิดดังปังเกิดขึ้นพร้อมกับผมที่เสียหลักล้มลงทับพี่ริวอย่างแรง! ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก พี่ริวกดหัวผมให้แนบกับแผ่นอก เขายอมเป็นเบาะรองให้ผมล้มทับ โดยที่ตัวเองล้มกระแทกพื้นอย่างจัง!
“โอ๊ย!”
ผม ตะลีตะลานรีบยันตัวลุกขึ้นหลังจากได้ยินเสียงร้องของคนด้านล่าง ใบหน้าเขาบิดเบี้ยวเหยเก มือข้างหนึ่งยกขึ้นลูบสะโพกตัวเอง ในขณะที่อีกข้างก็ลูบหัวที่กระแทกพื้นเมื่อครู่
“ต้า ขอโทษ.. ต้าไม่ได้ตั้งใจ พี่ริว.. พี่ริวเจ็บตรงไหนหรือเปล่า ...ลุกไหวมั้ย ต้าขอโทษ” ผมเบะปาก รู้สึกผิดที่ทำให้เขาต้องมาเจ็บแทน ผมพยายามจะดึงพี่ริวให้ลุกขึ้นนั่ง แต่คนเจ็บกลับยกมือห้าม ทำให้ผมได้แต่นั่งมองห่างๆ
เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้ผมรู้สึกดีกับพี่ริวมากกว่าเดิม ถ้าพี่ริวไม่รับผมไว้ เขาก็คงไม่ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้
“มันไม่เป็นอะไรหรอก จริงมั้ยครับ” เสียงทุ้มดังมาก่อนตัวจะนั่งยองๆตรงข้ามผมแล้วช้อนอุ้มคนเจ็บขึ้นมาไว้ในวงแขน
คนถูกอุ้มเบือนหน้าหนี หันมาทางผมแล้วมองด้วยสายตาที่ผมอ่านไม่ออก
เพราะ ว่ามัวแต่ตีความจากสายตาคู่นั้น กว่าจะดึงสติตัวเองกลับมาได้ก็ช้าไป เนื่องจากหมอผมยาวอุ้มพี่ริวเดินสวบๆตรงไปยังประตูห้องๆหนึ่งเสียแล้ว! ผมรีบผุดลุกขึ้นพลันวิ่งไปดักหน้า กางแขนกั้นไม่ให้เขาไปต่อได้ คิ้วเข้มเลิกสูงมองการกระทำผม
“ขวางทำไมครับ”
“จะพาพี่ริวไปไหน ไม่ให้ไป ปล่อยพี่ริวเดี๋ยวนี้!!” ผมพูดพลางก้าวถอยหลังเมื่อเขาเดินมาข้างหน้า
“ทำ แผลไง คนเจ็บต้องทำแผล” เขายิ้มบางมุมปากซ่อนเลศนัยน์ ผมนิ่งคิดไปชั่วขณะหนึ่งก่อนจะมองพี่ริวที่หน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ เลยตีความเอาเองว่าพี่เขาคงเจ็บมากๆ
ผมมองพี่แซมอีกทีอย่างช่างใจ เขาเป็นหมอ คงเชื่อมือได้
คิดได้เท่านั้นผมก็ลดแขนลงแล้วหลีกทางให้ร่างหนาเดินเข้าห้องนอน แต่ไม่วายเดินตามหลังเขาไปด้วย
ผม ยืนเคว้งกลางห้อง ไม่กล้าเดินไปใกล้ได้แต่ยืนมองห่างๆพลางกวาดสายตาไปทั่วห้องที่ตกแต่งด้วย โทนสีขาวแดง ก่อนจะสะดุดตาเข้ากับเก้าอี้ที่โต๊ะเขียนหนังสือจึงเดินไปนั่งโดยใช้ขาคล่อ มเก้าอี้และหันหน้าเข้าพนักพิงโดยที่มือก็กอดมันเอาไว้พลางใช้ขาดันพื้น หมุนๆเก้าอี้ให้หันไปยังทิศทางที่เห็นเขาสองคนได้ชัดๆ
มัน เป็นจังหวะเดียวกันกับที่พี่แซมวางพี่ริวลงบนเตียงก่อนจะทิ้งตัวนั่งซ้อน หลังโดยแยกขากว้างแล้วดึงให้คนที่ตัวเล็กกว่าเข้ามาใกล้ พี่ริวมีท่าทีขัดขืนจะขยับออกแต่ทำไม่ได้ด้วยมือหนารั้งเอวไว้แล้วกดให้บั้น ท้ายบดกับสะโพกตัวเองแนบแน่น
ผมขมวดคิ้วรู้สึกแปลกใจกับสิ่งที่เห็น
ทำแผลไม่ใช่เหรอ...
คำถามผุดขึ้นในใจพลางกวาดตามองไปบนเตียงสีขาวเพื่อหากล่องปฐมพยาบาล แต่ก็ไม่เจอ...
“อึ่ก!”
ผม ผละสายตากลับไปยังทิศทางที่เสียงแว่วมา เห็นพี่ริวหลับตาแน่นกัดฟันคล้ายกล้ำกลืนอะไรสักอย่าง พลันร่างกระตุกเกร็งห่อไหล่ถอยร่นตัวหนีสัมผัสจนแผ่นหลังชนกับแผ่นอกคนที่ นั่งซ้อนหลัง
พี่ริวเป็นอะไร...
ผม ชะงักสายตาอยู่ตรงอกเสื้อของคนตัวขาวที่มันนูนผิดปกติ มือที่กอดพนักเก้าอี้ไว้ยิ่งกระชับแน่นขึ้น เมื่อสังเกตเห็นแขนแกร่งสีซีดผลุบหายเข้าไปใต้เสื้อยืดที่พี่ริวใส่อยู่
ลำ ตัวบางบิดไปมาอย่างทรมาน มือที่อยู่ใต้เสื้อก็ขยับไปมาไม่อยู่สุข ใบหน้าคมคายที่มีผมตกปรกหน้ากดต่ำจนริมฝีปากแนบชิดติดลำคอขาวก่อนจะแลบลิ้น ลิ้มชิมผิวกาย ผมมองภาพนั้นแล้วให้รู้สึกร้อนวูบวาบ ก่อนจะหันหน้ามองไปทางอื่นแทบไม่ทันเมื่อมืออีกข้างของพี่แซมจับขาพี่ริวอ้า ออกพลางบีบขย้ำเป้ากางเกงอย่างมันมือ!
หน้าผมร้อนผ่าว เท้าจิกพื้นกระเบื้องอย่างแรง มือสองข้างก็กำแน่นที่พนักเก้าอี้ อยู่ๆผมก็รู้สึก.. เสียว
เสียววูบไปทั่วช่องท้อง บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ามันเป็นความรู้สึกอย่างไหน
จิต ใต้สำนึกบอกว่าการที่มองภาพตรงหน้าของคนสองคนบนเตียงไม่ใช่สิ่งที่ดี แต่...ด้วยความอยากรู้อยากเห็นทำให้ผมเบนสายตาเหลือบมองอีกครั้ง ก่อนจะหน้าร้อนกว่าเดิม ตะลึงลาน ดวงตาเบิกโพลง คิดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ..
มือ หนาเลิกเสื้อตัวบางของคนด้านหน้าขึ้นสูงจนเผยให้เห็นหน้าท้องและแผ่นอก ชัดเจน เขารั้งชายเสื้อจ่อริมฝีปากบาง บีบแก้มเป็นเชิงบังคับให้คนตัวเล็กกว่าอ้าปากและคาบเสื้อไว้ พี่ริวมองไปทางอื่นไม่หันมามองผม สองข้างแก้มแดงก่ำพาลให้ผมหน้าแดงตาม
ผมไม่รู้ว่าควรทำตัวอย่างไรกับเหตุการณ์ตรงหน้า ไม่รู้... ลุกออกไปดีกว่ามั้ย...
เร็วเท่าความคิด ผมรีบดีดตัวลุกขึ้นยืน กำลังจะเดินออกจากห้องทว่าพี่ริวกลับสั่งห้ามไว้เสียก่อน
“อย่าลุก! อื้อ... น.. อึ่ก... นั่งลง”
ทันที ที่พูดจบใบหน้านั้นยิ่งแดงก่ำมากกว่าเดิม แดงจนลามไปทั้งตัว ตั้งแผ่นอกยันหน้าท้อง พี่ริวจิกเล็บลงกลางฝ่ามือ กัดเสื้อแน่นจนกรามขึ้นเป็นสันนูน
ผม ค่อยๆทิ้งตัวนั่งลงที่เดิมอีกครั้ง เห็นพี่แซมกดริมฝีปากจูบลำคอขาวที่คนถูกกระทำหันหน้าหนีไปทางอื่น ร่างสูงอ้าปากกัดซอกคอขาวเป็นเชิงหยอกล้อก่อนจะดุนลิ้นดูดเนื้อขาวๆจนเป็น รอยจ้ำแดงก่ำโดยที่สายตาเขาจับจ้องมองผมตลอดเวลา มือหนาสองข้างก็ทำหน้าที่ของมันไม่ขาดตกบกพร่อง เขาใช้ปลายนิ้วขยี้ตุ่มไตข้างซ้าย พลางใช้อีกมือนวดเฟ้นโคนขาก่อนจะเลื้อยมือผลุบหายเข้าไปทางขากางเกงยางยืด ตัวบาง
ที่ ที่ผมนั่ง มันอยู่ห่างจากเตียงประมาณสองเมตรได้.. ตัวเขาอยู่ตรงนั้น แต่สายตาเขากลับเอาแต่จ้องมองผม มองไล่ไปทั้งตัวจนผมทำอะไรไม่ถูก
ตัวพี่ริวสั่นระริกพลันฟันขาวกัดริมฝีปากตัวเองจนขาวซีดเมื่อมือที่อยู่ใต้กางเกงขยับไหว
ผม เผลอจิกเล็บลงกับต้นขาตัวเองอย่างแรงก่อนจะก้มหน้าวูบหลบสายตาคู่นั้น คล้ายหูแว่วได้ยินเสียงทุ้มหัวเราะแผ่วเบาในลำคอ ใจผมเต้นรัวเลือดสูบฉีดจนเห่อร้อนไปหมดทั้งตัว! ผมไม่รู้ผมเป็นอะไร.. อยู่ๆก็ปวดหนึบที่กลางลำตัว
...ทรมาน
ทั้งๆ ที่อยู่ห่างเขาตั้งไกล ทั้งๆที่เขาสัมผัสพี่ริว แต่ผมกลับรู้สึกเหมือนโดนโลมเลียด้วยสายตาคู่นั้น อุปทานไปเองว่าเขากำลังทำกับผมเหมือนที่กำลังทำกับพี่ริว...
ผมหายใจหอบ ขนลุกชันไปทั้งตัวก่อนจะกดหน้าลงกับแขนที่วางบนพนักเก้าอี้ ไม่เงยหน้ามองภาพตรงหน้าอีก
อยากจะลุกออกจากห้อง แต่ขากลับก้าวไม่ออก อยู่ๆก็หมดแรงเอาดื้อๆ
ยิ่งเวลาผ่านไป ในห้องที่เคยมีแต่เสียงของแอร์คอนดิชั่นกลับมีอีกเสียงที่ดังแทรกอากาศ ...เสียงหอบหายใจ
“ซี๊ดดดด”
ผมเม้มปากแน่นกับเสียงสูดปากที่ได้ยิน เท้าที่เคยจิกพื้นลอยขึ้นเหนือพื้นก่อนสองขาจะหนีบเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว
ผม รู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงกลางลำตัว มันขยายใหญ่ขึ้น เริ่มปวดตุบๆ พลางก้มหน้ามองเป้ากางเกงตัวเองที่มันนูนเด่นก่อนจะเบะปาก ทำไงดี...
มันเป็นอะไรก็ไม่รู้...
“แน่นชิบ อา... ซี๊ดดด”
ผม ยิ่งซุกหน้ากับแขนตัวเองแน่นกว่าเดิม ใบหน้าเห่อร้อนจัดพลางน้ำตารื้นหน่วยตา สองขาหนีบเข้าหากันแน่นมากขึ้น ผมผละมือข้างหนึ่งออกจากพนักเก้าอี้ก่อนจะลูบบนเป้ากางเกงที่เปียกแฉะด้วย ความอยากรู้
ทันทีที่แตะ ผมสะดุ้งเฮือกรีบชักมือออกแทบไม่ทันเมื่อความรู้สึกมันปะทะขึ้นมาเพียงแค่สัมผัส!
“อา...” เสียงหอบหายใจที่มาพร้อมกับเสียงครางต่ำในลำคอยิ่งทำให้ผมวูบวาบมากขึ้น เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังเป็นจังหวะก้องสะท้อนในห้องสี่เหลี่ยม
ผมได้แต่กดหน้านั่งนิ่งอยู่ที่เดิม ไม่กล้าขยับตัว ไม่กล้าเงยหน้า ไม่กล้า...
“ฮึก... ย..อย่า” ทันทีได้ยินเสียงร้องห้ามเจือสะอื้นของพี่ริวทำให้ผมเงยหน้าขึ้นมองโดย อัตโนมัติ ก่อนจะรีบหันหน้าหนีแทบไม่ทันเมื่อเห็นร่างเปลือยเปล่าสองร่างบนเตียง
แม้จะเป็นเวลาลาเพียงวินาทีแต่ภาพนั้นกลับติดตา ภาพของพี่ริวที่นั่งคล่อมกายหนาแล้วขยับขึ้นลงด้วยสองมือแกร่งที่กุมจังหวะ
พี่แซมนั่งพิงหัวเตียง ใบหน้าชื้นด้วยเหงื่อ ภาพที่ริมฝีปากนั้นแสยะยิ้มคล้ายขบขันยามที่สบตาผมมันติดอยู่ในหัว
...เขามองมาที่ผมตลอดเวลา
แม้แต่ตอนนี้ที่ผมไม่ได้หันไปมองเขา ผมก็ยังคงรู้สึกถึงสายตานั้น
เสียง เนื้อกระทบเนื้อยิ่งดังมากขึ้นกว่าเดิม คราวนี้มีเสียงเตียงที่ลั่นเอี๊ยดเป็นจังหวะ ผมยิ่งรู้สึกอึดอัดมากกว่าเดิม พยายามสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะยกขาขึ้นนั่งชันแล้วกดหน้าลงกับเข่าตัวเอง ลำตัวบิดไปมาอย่างสุดจะทน
ยิ่งเสียงหอบหายใจของเขาดังมากเท่าไหร่ ความรู้สึกผมก็ยิ่งพุ่งพล่านจนต้องกัดปากระงับตัวเอง
“ฮึก” ผมกลื้นก้อนสะอื้นก่อนหยาดน้ำใสจะไหลจากดวงตาเมื่อมันปวดตุบๆไม่หายสักที กลางลำตัวก็ยิ่งแข็งมากกว่าเดิม
ความรู้สึกแบบนี้ ไม่เคยเกิดขึ้นกับผมมาก่อน
มันเป็นอะไร.. ทำไมไม่เหมือนเดิม
อยู่ๆ เสียงเนื้อกระทบเนื้อที่ดังมาตลอดหลายนาทีก็หยุดลง เหลือเพียงแต่เสียงหอบหายใจของคนสองคน พลันหูได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆที่กำลังเดินมาตรงที่ที่ผมนั่งอยู่ ก่อนจะสะดุ้งเฮือกสุดตัวเมื่อมือเย็นๆแตะลงที่แขน
...พี่แซม
________________________________________________
TALK:: มาแล้วววววว คิดถึงกันมั้ยยยย
สองสามวันที่ผ่านมาไม่ได้เปิดคอมเลย งานสุม ทำให้หายหน้าหายตาไปบ้าง
คนที่เปิดประตูเป็นคนเดียวกับที่เคยโดนขึงกลางห้อง
สามารถพบกับพี่ริวเต็มๆได้ที่ REVENGE =>
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38217.0มีแฟนเพจด้วยนะเอออ เผื่อใครอยากแอด NNEW ffy
ความจริงนิยายเรื่องนี้ลงไว้ในเด็กดีด้วยค่ะ ตอนนี้ในเล้ากับในเด็กดีก็ทันกันแล้ว หมดสต๊อก ต่อไปนี้.. คงอัพประมาณ 5 วันต่อครั้ง จะพยายามไม่เกิน 1 อาทิตย์นะคะ
แซมไม่ได้มีอะไรกับเตอร์ ทั้งสองไม่เคยรู้จักกัน แต่เตอร์เป็นคนที่มีชะนักติดหลัง เจอคนมองด้วยสายตารู้ทันกับ พูดไล่ต้อนแบบนี้มันก็คงต้องรู้สึกเสียวๆกลัวความลับถูกเปิดกันบ้าง
เหตุผลที่แม่ต้ายอมปล่อยให้น้องไปแซมง่ายๆคงเป็นเพราะ แม่ต้าเคยเจอกับหมอเซมมาก่อน ที่โรงพยาบาล ก็หวังอยากให้ลูกหาย
แซมไม่ได้เป็นหมอนะ แต่แฝดพี่เป็น นั่นคือ เซม
ชื่อตัวละครมันใกล้กันไปเนอะ อย่าเพิ่งสับสนเน้อ
บางทีเราแต่งๆไปก็แอบมึนบ้าง อะไรนักไม่รู้ 555555555555555555555 เยอะอ่ะเยอะ
โพลล์
หัวข้อ: #Drama,SM |||||||||| A BOY |||||||||| Special ==When I was young [18/7/57] P.26 (อ่าน 227185 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก