หัวข้อ: #Drama,SM |||||||||| A BOY |||||||||| Special ==When I was young [18/7/57] P.26

[Satang_P]

 

[Roman chibi]

หน่วงใจ จริง 

[koronekojung]

พี่หมอใช่มั้ย !!!! 

ต้าจะเดินไปหารึปล่าว *0*

ลุ้นๆๆ อยากอ่านต่อแล้ว !!~

[Chichi Yuki]

หันซ้าย แลขวา
...
อั๊ยๆ เค้าฟินเรื่องนี้ 2 คู่แล้ว
ระหว่างหนูต้ากับพี่จิม และ เตอร์กับพี่หมอ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด! แค่คิดก็เตลิดไปไกลแล้ววววว//วิ่งหลบทรีน ฮุฮุ

[buathongfin]

เหอะ มีปัญหากันทั้งเรื่องเลย อยากรู้จริงๆใครที่โดดน้ำตายอ่ะ

[Sorso]

อ่า...

สงสารต้าจังเลย แล้วเมื่อไหร่เฮียจิมจะออกโรงอีกล่ะเนี่ย

[boomboomzaza]

อ่า!!!!!! น่าสงสาร TT^TT

[NNEW33]

ตอนที่ 18 หน้ากาก


SAME Part

ทฤษฎีโลกกลมเคยเรียนมาตั้งแต่เด็ก แต่เพิ่งประจักษ์กับตัวว่าโลกมันกลมจริงๆก็วันนี้ ทั้งที่คิดว่าคงไม่เจอกันอีกแน่ๆ แต่ก็ยังเจอ

ผมเหยียดยิ้มมุมปากเมื่อนึกถึงสีหน้าตื่นตระหนกเมื่อครู่ยามที่เดินสวนกัน แม้จะเป็นเวลาเพียงเสี้ยววินาที แต่นั่นก็มากพอที่ทำให้ผมเก็บรายละเอียดของมันได้เกือบครบถ้วน

“อ้าว.. สวัสดีครับพี่เซม” เสียงทักคุ้นหูดังมาจากร่างเล็กที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงานประจำ

ผมปิดประตูเบามือพลันแสร้งตีหน้าแย้มยิ้มทักทายแทนการพูด ก่อนจะเลิกคิ้วเมื่อสังเกตว่าในห้องนี้ไม่ได้มีแค่ผมกับดิวเพียงลำพัง

ผมก้มหัวให้หญิงวัยกลางคนที่ดูท่าจะเป็นคนไข้ของดิวแล้วยิ้มเผื่อแผ่ให้อย่างมีไมตรีจิต

“คุณแม่ครับ นี่หมอเซม เป็นแพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านสมอง เก่งอย่างหาตัวจับยากเลยล่ะครับ” ดิวลุกขึ้นยืนแล้วแนะนำผมให้กับหญิงคนนั้นรู้จัก เธอลุกขึ้น มองผมด้วยสายตาที่ปิดความชื่นชมไว้ไม่มิด

 “หากไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป แม่ฝากลูกชายแม่ด้วยนะคะหมอเซม”

ผมเลิกคิ้ว หันหน้าไปทางดิวหวังจะได้รับคำอธิบายเพิ่มเติม แต่ฝ่ายนั้นกลับส่งยิ้มให้เฉยๆ

 “ได้ครับ คุณแม่ไม่ต้องห่วง” ถึงจะไม่รู้เจตจำนงที่แน่ชัดของหญิงคนนี้ แต่ผมก็ตกปากรับคำออกไป การทำให้คนไข้หรือญาติคนไข้สบายใจก็ถือเป็นหน้าที่หนึ่งของหมอเช่นกัน

Trrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr

เสียงริงโทนไม่คุ้นหูดังขึ้นพร้อมกับมือเรียวของหญิงหนึ่งเดียวในห้องรีบกระวีกระวาดหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋าถือที่คล้องแขนอยู่

“ฮัลโหล โทรมาทำไม หืม.. อะไรนะ ที่รถนะ แม่กำลังจะออกไปแล้ว ครับๆ”

ใช้เวลาไม่ถึงนาทีเธอก็คุยธุระเสร็จ มือเรียวยังคงถือโทรศัพท์ไว้ก่อนจะยิ้มขอโทษขอโพยผมกับดิวอีกครั้งก่อนจะขอตัวกลับก่อน

ผมสาวเท้าเปิดประตูให้เธอ ได้ยินเสียงเธอกล่าวขอบคุณเบาๆ ผมผงกหัวแล้วยิ้มให้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะปิดประตูแล้วเคลื่อนกายไปนั่งบนเก้าอี้ที่เธอนั่งเมื่อครู่

“มีเรื่องอะไรกัน”

ถามพลางเอนหลังพิงพนักเก้าอี้นุ่มๆ เหยียดตัวในท่าสบายอย่างเป็นกันเอง เห็นดิวส่ายหน้าระอาเอือมกับพฤติกรรมของผมที่ดูต่างจากเมื่อครู่คนละขั้ว

ผมยักคิ้วอย่างไม่ยี่หระ คนเรา ไม่จำเป็นต้องสวมหน้ากากตลอดเวลา

ประโยชน์ของหน้ากากคืออำพราง บางคนเรียนรู้ที่จะใช้มัน ทว่าบางคนตั้งแง่เดียดฉันท์ ค่อนแคะพวกสวมหน้ากากว่าไร้ความจริงใจ  ผมเรียนรู้ที่จะใช้มันมาตั้งแต่เด็ก แต่ผมก็รู้ตัวว่ายังทำได้ไม่ดีพอ ผมมักจะศูนย์เสียความเป็นตัวเองในทุกๆเรื่องที่มีมันเข้ามาเกี่ยว

“เรื่องอะไรน่ะเหรอ พี่ดูเองเถอะ” มันทิ้งตัวนั่งก่อนจะเลื่อนแฟ้มคนไข้มาตรงหน้าผม แล้วก้มหน้าก้มตาเขียนอะไรยุกยิกบนกระดาษอีกแผ่น

ผมยกขาข้างหนึ่งพาดทับอีกข้าง รองเท้าหนังสีดำที่ใส่มาสะท้อนล้อแสงไฟ เงาดี สวย ผมเป็นคนพิถีพิถันเรื่องรองเท้า สารรูปเหนือตีนจะดูเกรอะกรังแค่ไหนผมไม่แคร์ แต่ตีนกูต้องดูดีตลอดเวลา

คนเรานี่ก็แปลก ชอบเหยียดคนอื่นต่ำกว่าตน เพียงเพราะตัดสินจากรูปลักษณ์ภายนอก ที่อาจแต่งตัวซอมซ่อ มองหัวจรดตีน เป็นนิสัยเสียๆที่น่าเอาตีนฟาดปาก

ผมนั่งกระดิกเท้าก่อนจะหยิบแฟ้มคนไข้ขึ้นมา เปิดพลิกอ่านรายระเอียดคร่าวๆ ก่อนจะขมวดคิ้วแล้ววางแฟ้มไว้บนโต๊ะเหมือนเดิม

“คนไข้คนนี้ ชื่อเล่นชื่อต้าหรือเปล่า?”

“หืม” ร่างเล็กครางเสียงสูงในลำคอ มือที่กำลังขยับไหวชะงักก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองผม

“พี่รู้จักน้องต้าเหรอ?”

“อืม” แสยะยิ้มมุมปากเมื่อได้ยินคำที่ดิวใช้เรียกขานเด็กนั่น น้องต้า ฟังดูน่ารักน่าชังจังนะ

“ผมว่าน้องเขาน่ารักดี แต่ไม่รู้เกิดเรื่องอะไรขึ้นถึงได้กลายเป็นแบบนี้ พี่ชายน้องเขาที่มาด้วยก็ดูแปลกๆ ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่า ท่าทางเขาเหมือนไม่อยากให้น้องชายตัวเองหาย”

ผมเอนหลังพิงเบาะฟังเสียงใสพร่ำไปเรื่อย ค่อยๆใช้สายตากวาดมองใบหน้าหวานที่แลคร่ำเคร่งกับคนไข้เคสนี้เกินเหตุแล้วก็อดขำไม่ได้

“ขำอะไรล่ะพี่ ผมจริงจังนะ อยากรักษาน้องให้หาย แต่อีกใจก็ไม่อยากให้น้องเขาหาย ถ้าจำได้ขึ้นมาก็คงจะน่าสงสารไม่น้อย”

ดิวก็อย่างนี้ล่ะครับ นิสัยตรงไปตรงมา ด้วยความที่เป็นรุ่นน้องคนสนิท ทำให้ผมรู้ว่าดิวเป็นคนยังไง ถึงได้ไว้ใจชักจูงให้รู้จักกับมัน ผลลัพธ์ที่ได้ก็เหมือนจะดี

ไม่ว่าผลที่ได้จะเป็นในทิศทางไหน จะบวกหรือลบ ขอแค่ให้ยังอยู่ในสายตาผมก็พอแล้ว

“แล้วทางคนไข้ว่ายังไงล่ะ รักษาหรือเมินเฉย”

คำถามของผมก็เป็นคำถามธรรมดา แต่หน้าคนที่จะต้องตอบนี่คิ้วขมวดเป็นปม สีหน้าไม่สบายใจซะแล้ว

“ก็อย่างที่บอก พี่ชายไม่ยอมให้รักษา บอกว่ารอให้น้องพร้อมกว่านี้ก่อน แต่ตัวคุณแม่อยากให้รักษาเดี๋ยวนี้เลย ผมก็ไม่เห็นโทษอะไร ก็เลยปล่อยไป รอให้เขาพร้อมค่อยรักษาก็ยังไม่สาย” เจ้าตัวถอนหายใจเฮือกหนึ่งก่อนจะพูดต่อ

“พี่ก็รู้ อาการอย่างนี้ ถึงไม่ได้รับการบำบัด ยังไงซะ เปอร์เซ็นต์ความทรงจำที่หายไปก็มีความเป็นไปได้สูงที่จะกลับคืนมา แค่อยู่เฉยๆ และรอเวลา”

“อืมมม” ผมลากเสียงยาวในลำคอครุ่นคิดพลางดุนลิ้นดันกระพุ้งแก้มเล่น

“พี่เซม...” เสียงเรียกผะแผ่ว นัยน์ตาหลุบต่ำมองปลายนิ้วตัวเองที่มีปากกาด้ามเรียวเคลื่อนไหวไปมา

“หืม”

“พี่จิมเป็นยังไงบ้าง”

ผมลอบยิ้มเพียงนิดแล้วตีหน้านิ่งเรียบดังเดิม

“พี่เองก็ไม่ได้ติดต่อมันมาสองสามวันแล้ว อยากรู้ก็ไปหาสิ”

ถ้าเป็นดิว ก็ไม่มีอะไรต้องกลัว เพราะยังไงซะ มันก็ไม่มีทางหวั่นไหว

“ไม่ไปหรอก เดี๋ยวโดนไล่กลับมา พี่จิมดุ” ใบหน้าหวานมุ่ยลง ก่อนจะถอนหายใจพรืดใหญ่ ผมทิ้งขาลงวางบนพื้นก่อนจะเอื้อมตัวไปข้างหน้า บีบจมูกอีกคนแล้วส่ายไปมาอย่างเอ็นดู หึ

“มันเจ็บนะพี่เซม!!” คนตัวเล็กตวาดแหว มือขาวยกขึ้นจับมือผมจะดึงออก ใบหน้าหวานๆนั่นก็บึ้งหนักยิ่งกว่าเดิม ปากเบะ คิ้วขมวดจนยิ่งดูน่าแกล้งเข้าไปใหญ่

“พอๆๆๆ พอแล้ว ไม่เล่นแล้ว! ปล่อยผมนะ!!” มันตวัดตาขึ้นจ้องผมอย่างดุๆ และยิ่งทอประกายเขียวยิ่งขึ้นเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะจากผม

ผมขมวดคิ้วกลืนเสียงหัวเราะลงคอฉับพลันเมื่อปลายนิ้วเรียวจิกลงบนหลังมือผม   ถึงแม้จะไม่มีเล็บ แต่มันก็สร้างความเจ็บให้ผมได้ไม่น้อย

ผมกัดฟันข่มอารมณ์ ดึงมือกลับแล้วถอยกายทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้อีกครั้ง ก่อนจะยกมือข้างที่โดนข่วนขึ้นดู เห็นรอยแดงเป็นทางยาวชัดเจน ผมใช้ปลายนิ้วไล้แผ่วเบา

ดีแล้วที่ถอยออกมาทัน  หากปล่อยให้มันทำผมเจ็บมากกว่านี้  ผมกลัวจะอดใจไม่ไหว จนเผลอพลั้งมือทำให้ผนังห้องสีขาวสะอาดตาเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบแดงฉาน หึ!

“เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง” เสียงใสบ่นอุบ มือขาวก็ลูบจมูกตัวเองป้อยๆ

“อะ...อ้าว จะไปแล้วเหรอพี่” ละมือออกจากจมูกพลันกระวีกระวาดลุกขึ้นทันทีที่เห็นผมลุกขึ้นยืนจะเดินออกจากห้อง

“อืม มีธุระน่ะ”

ผมปิดประตูห้องเบามือก่อนจะเดินออกจากโรงพยาบาล แล้วล้วงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหมายเลขที่จำได้ขึ้นใจ

ธุระที่ว่าก็แค่ยกมาอ้าง

ไม่รู้จะนั่งต่อไปทำไม ในเมื่อสิ่งที่อยากรู้ก็ได้รู้หมดแล้ว

ผมกดปุ่มโทรออกแล้วยกมันขึ้นแนบหู ฟังเสียงสัญญาณรอสายอย่างใจเย็น

ตรู๊ด.. ตรู๊ดด ...ต

เสียงน่ารำคาญขาดหายไป ความเงียบเข้ามาแทนที่

กวนตีนกูอีกไง รับแล้วเสือกไม่พูด

ผมหัวเราะหึเสียงดังจงใจให้ปลายสายได้ยิน แค่นึกถึงสีหน้ามันก็ทำให้ผมยิ้มได้แล้ว

ผมยังคงสาวเท้าเดินต่อไปยังที่จอดรถที่อยู่ไม่ไกล ใช้เวลาไม่นานก็ถึง ผมหยุดยืนอยู่ข้างรถสีดำคันเก่ง มืออีกข้างควานหากุญแจในกระเป๋ากางเกง

“ไง นึกว่าจะไม่รับสายกูซะแล้ว”

“...”

“ให้ทาย วันนี้กูเจอใคร”

“...”

หึ เงียบได้เงียบไป

“กูเจอไอ้ต้า”

“ที่ไหน”

เผลอกำโทรศัพท์แน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัวเมื่อเสียงปลายสายตอบกลับมาแทบจะทันที มือที่กำลังเสียบกุญแจชะงักเพียงนิดก่อนจะไขต่อ

“อยากรู้ขนาดนั้นเลย?” เย้าแหย่กวนอารมณ์มันอีกหน่อย ก็อย่างที่บอก การได้เล่นกับอารมณ์ของมันถือเป็นความบันเทิงของผม

“กวนตีน”

ตรู๊ด.. ตรู๊ดด

“หึ” ผมแสยะยิ้มเมื่อได้ยินเสียงสัญญาณที่บ่งบอกว่าอีกฝ่ายวางสายไปแล้ว

เสียงที่ไม่ได้ยินมานานสองวันนับแต่ที่ผมปล่อยไอ้เด็กนั่นไป

ตอนแรกก็แค่เอะใจที่มันโทรให้ผมไปเฝ้าไข้

ถึงไม่ได้เห็นหน้า ได้ยินแต่เสียงที่พูดผ่านโทรศัพท์ ผมก็รับรู้ได้ว่าอะไรบางอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว

 

ผมเป็นคนฉุดมันขึ้นจากนรก  นับตั้งแต่วันนั้น มันเป็นของผม

ต่อให้มันแดดิ้นอยู่แทบเท้า ผมก็ไม่มีวันยอมให้มันหลุดจากบ่วงนี้ไปได้

ไม่มีวัน...

 

______________________________________

 

TALK:: เรื่องนี้มัน...”อาร์ต” มาก! ถ้าสื่อออกมาได้ไม่ดีต้องขออภัยด้วยนะคะ
อ่านเม้นท์แล้วยิ้มแก้มปริ
เห็นมีคนถามถึงพี่จิม ...พาร์ทนี้พี่จิมก็มีบทนะ 5555555555555555555555
พาร์ทนี้ถ้าอ่านดีๆ จะได้รู้อะไรบางอย่าง

เห็นมีคนถามถึงคนที่กระโดดน้ำ ที่โผล่มาในพาร์ท "ของเล่น"
ตอนนี้กำลังเขียนเรื่องของพี่แซมกับเด็กคนนั้นค่ะ ชื่อเรื่อง REVENGE รอก่อนนะะะะ 

พบกันใหม่ตอนหน้าน้าาาาาาา 
PS. พรุ่งนี้เปิดเทอมแล้ว 

[Chichi Yuki]

^
^
^
อั๊ยยะ
จะจิ้มทันไหม

........................

อ่านตอนนี้แล้วพี่จิมดูลึกลับ ร้ายลึก เจ้าเล่ห์ยังไงไม่รู้
สุดท้ายเรื่องราวจะจบยังไงยังคงเป็นปริศนารอวันคนเขียนไขข้อข้องใจ
จะรออ่านตอนต่อไปค่าาาาาาาาาา

[heroza]

เรื่องนี้ สับสน ได้อีก.......................... 

[august_may]

อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกเหมือนพี่หมอกับพี่จิมมีซัมติงอะไรบางอย่าง ฮ่าๆๆ เอ๊ะ ยังไง

[Lovecartoon1996]

พี่แซมโรคจิตสุด
เป็นหมอสมองเลยชอบเล่นกับสมองคนเหรอ

คนเขียนสู้ๆจ้า

[VICcy]

ปริศนาเยอะจังเรื่องนี้:-(:-(

[koronekojung]

หงะ  แอบงง พี่หมอมีซัมติงไรป่ะเนี่ย ??
อยากอ่านต่อแล้วๆ
เป็นกำลังใจให้ค่ะๆ

 

[viper7123]

ดูลึกลับได่อีกอ่ะ..........................



เหมือนมีอะไรแอบแฝง คึคึ


 

[EoBen]

คิดว่า พี่จิมจะไม่โผล่มาซะและ

เรื่องนี้พี่ เซม ดูจิตสุดนะ 5555555

[KARMI]

 

[Chichi Yuki]

เปิดเทอมแล้วคนเขียนก็หายไปหนึ่งวัน
แอบแว๊บมาจี้เอวคนเขียนให้มาต่อ
เค้าค้างอย่างแรง T^T

[`ลoงสิจ๊ะ™]

จะเป็นไงต่อละทีนี้
จะตามน้องต้ากลับว่างั้น (น้องไม่ยอมไปหรอก) 

[Kanyanat]

 
ลุ้นๆๆๆ อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว

[cher7343]

ใครคือพระเอก!!! 

[agava1313]

ความสัมพันธ์ุมะรุมมะตุ้มดีแท้..

[NNEW33]

ตอนที่ 19 ง๊องแง๊ง

ผมนั่งเอนหลังพิงเบาะ พลางทอดสายตามองวิวข้างถนนที่รถวิ่งผ่าน คิ้วขมวดเป็นปมกลางหน้าผากอย่างคิดไม่ตก

ผมยังความจำดีอยู่นะ นั่น พี่หมอแน่ๆ ผมมั่นใจ

แล้วผมก็มั่นใจด้วยว่าพี่หมอเห็นผม ยังมองสบตากันอยู่เลย แต่ทำไมไม่หยุดเดิน ทำไมไม่ทักผมล่ะ

ริมฝีปากเบะออกน้อยๆ ด้วยความน้อยใจก่อนจะเบิกตากว้างพลันยื่นหน้าจนติดกระจก หมุนกายปีนขึ้นเบาะ มองห้างสรรพสินค้าผ่านกระจกหลังที่ค่อยๆไกลออกไปก่อนจะหันกลับมาแล้วแทรกตัวเข้าไปอยู่ตรงกลางระหว่างเบาะตอนหน้าทั้งสองของรถ

“เตอร์ ช็อกโกแลตล่ะ” ผมทวงถาม เพิ่งผ่านห้างไปเมื่อกี้ เตอร์รับปากแล้วว่าจะพาไปซื้อ แล้วทำไมไม่จอด

“ห๊ะ...อ่อ..” หลังออกจากโรงพยาบาลเตอร์ก็ดูลอยๆ เหมือนคนสติไม่อยู่กับตัว

ใบหน้าคมคายหันมามองแวบหนึ่ง ก่อนจะตบไฟเลี้ยวบังคับรถเบี่ยงไปเลนส์ขวาจะยูเทิร์น

“ช็อกโกแลตอะไรกัน นี่จะไปไหนตาเตอร์ กลับบ้านได้แล้ว วันนี้เหนื่อยมาทั้งวัน นี่ก็ใกล้เย็นแล้ว แม่จะกลับไปเตรียมอาหาร” แม่พูดขัดขึ้น เตอร์ชะลอความเร็ว แล้วตัดสินใจหักพวงมาลัยเบี่ยงไปทางซ้ายเข้าเลนส์เดิมแล้วมุ่งตรงไปข้างหน้า ทางกลับบ้าน

ผมหน้าหงอยถอยกลับไปนั่งซุกเบาะด้านหลังพลางเอนตัวพิงประตูรถ ทอดสายตามองวิวนอกกระจกด้วยความน้อยใจ

“น้องต้า กลับบ้านกันก่อนนะ เดี๋ยวตอนเย็นค่อยให้เตอร์พาออกมาซื้อ” แม่เอี้ยวตัวหันมาพูด ผมเงยหน้ามองก็เห็นรอยยิ้มใจดี

แม่พูดมาขนาดนี้ ใครล่ะจะกล้าขัด ก็ได้แต่ตอบรับออกไป

“คร้าบ”

 

ใช้เวลาไม่นานก็ถึงบ้าน แม่เปิดประตูแล้วตรงเข้าไปข้างใน คงจะไปทำกับข้าวสำหรับมื้อเย็น

ผมรีบลงจากรถแล้วฉวยเปิดประตูฝั่งคนขับที่เตอร์ยังนั่งเฉย คนตัวสูงหันมาเลิกคิ้วใส่ ผมก็แจกยิ้มกว้างพลางฉุดมือหนาแล้วลากให้ไปยังสวนหลังบ้านด้วยกัน

“เดี๋ยวๆ ยังไม่ไปตอนนี้ ตอนเย็นค่อยไป”

“แต่ต้าจะไปตอนนี้ จะไปเล่นกับหมูปิ้ง วันก่อนๆหมูปิ้งออกลูก เร็วๆ จะพาไปดู” ผมยังดึงดันลากต่อ แต่.. ทำไมไม่ขยับเล่า!!

“ตอนเย็นนะ พี่เหนื่อย” พูดพร้อมกับหันหลังจะเดินเข้าบ้าน สะบัดมือผมทิ้งด้วย!!

ผมกัดฟันกรอด รีบวิ่งไปดักหน้า

“ไหนบอกจะตามใจไง!”

ใครกันที่บอกว่าถ้ายอมไปโรงพยาบาลจะยอมทำตามทุกอย่างที่ขอ นี่แค่ข้อแรกก็ขัดใจกันแล้ว!!

โกหก!!!

“เอาไว้ตอนเย็นนะ” มือหนาขยี้หัวผมแรงๆก่อนจูงมือผมจะพาเดินเข้าบ้านไปด้วยกัน แต่ผมกลับสะบัดมือหนาทิ้ง

“ไม่เอา จะไปตอนนี้ อยากไป” ผมยกมือสองข้างขึ้นกอดอก ยืนยันความตั้งใจเดิม

“ต้าอย่าดื้อ” เสียงทุ้มกดต่ำ คิ้วเข้มขมวดเป็นปมกลางหน้าผาก

“จะไป”

“เหนื่อย”

สิ้นเสียง เตอร์ก็หมุนตัวเดินหนีผมเข้าบ้านไปทันที ผมเลิ่กลั่กไม่คิดว่าเตอร์จะใช้ไม้นี้รีบวิ่งไปดักหน้าแล้วกางแขนออกกั้นไม่ให้ร่างสูงเดินต่อได้

“จะไปหาหมูปิ้ง”

“ต้าก็ไปสิ”

“แต่เตอร์รับปากแล้วว่าจะทำตามทุกอย่างที่ต้าขอ แล้วขัดใจทำไม ก็ไหนรับปากแล้วไง!!” ผมเบะปากเถียงคอเป็นเอ็น

“ต้า พูดให้รู้เรื่อง!”

“ดุ!!!” ผมลดมือลงแนบลำตัวแล้วกำแน่น มองเตอร์ด้วยสายตาตัดพ้อ

“เตอร์ไม่ได้ดุ” เตอร์พูดเสียงเรียบพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้

“เตอร์ดุ! ว่าต้าว่าพูดไม่รู้เรื่อง” ผมเบะปากเถียงอย่างไม่ยอมแพ้

ผมพูดไม่รู้เรื่องตรงไหน เตอร์นั่นล่ะพูดไม่รู้เรื่อง ก็เตอร์รับปากเองจะทำตามทุกอย่างที่ขอ แล้วทำไมๆๆๆ แค่ไปหาหมูปิ้งเอง

มือสองข้างยิ่งกำแน่นขึ้นเมื่อได้ยินเสียงถอนหายใจของร่างสูง ดวงตาเรียวคู่นั้นผละจากผมแล้วเบือนหันไปทางอื่น

นี่เมินผมเหรอ.. เตอร์เมินต้าเหรอ!?

ผมกัดปากตัวเองแน่น เตอร์เงียบไม่พูดอะไรต่อ ผมเองก็เงียบ

บรรยากาศรอบด้านเงียบจนได้ยินเสียงลมหวีดหวิว ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ยิ่งใจไม่ดีมากเท่านั้น

ไม่เอา.. ไม่ให้เมินนะ

รู้เลยว่ามือตัวเองสั่นตอนที่ยื่นออกไปกำชายเสื้อเตอร์ กำไว้แน่นกันไม่ให้เตอร์เดินหนี

ผมขยับไปใกล้เตอร์อีกนิด เตอร์ก็ยังไม่หันมา ผมเลยเปลี่ยนจากกำชายเสื้อไปจับแขนหนาแล้วกระตุกเบาๆ แต่ใบหน้าคมคายก็ไม่ก้มมามองกันเลย

ตอนแรกก็แค่อยากเอาชนะ อยากให้เตอร์ยอมลงให้

แต่ตอนนี้.. เริ่มน้อยใจแล้วนะ

ต้าผิดอะไร ก็แค่อยากไปดูหมูปิ้ง

ถ้าเตอร์ไม่ยอมลง ต้า..จะยอมเองก็ได้

ยกนี้ให้เตอร์ชนะก็ได้

“เตอร์” ผมเรียกเสียงเบาแล้วเงยมองคนที่สูงกว่า แต่ดวงตาคู่นั้นก็ยังเบือนมองไปทางอื่นอย่างไม่ไยดี

ผมหันไปมองรอบตัวอยากรู้ว่าเตอร์มองอะไร แต่มองๆไปก็ไม่เห็นจะมีอะไร มีแต่ท้องฟ้า บ้าน ดิน แล้วก็ต้นไม้

ผมเบะปากบีบแขนเตอร์แรงกว่าการจับปกติเพื่อเรียกร้องความสนใจ

อยู่กับผมต้องมองผมสิ มองอะไรต้นไม้ใบหญ้า ก็รู้ว่ามองสีเขียวๆแล้วสบายตา แต่มองผมแล้วสบายใจกว่าแน่ๆ

ผมปล่อยมือจากแขนหนาแล้วใช้สองมือประคองใบหน้าคมคายบังคับให้มองตรงแล้วกดต่ำให้สายตาคู่นั้นประสานกับผม

ผมคลี่ยิ้มกล้าๆกลัวๆ ก่อนจะยิ้มด้วยความมั่นใจมากขึ้นเมื่อนัยน์ตาของอีกคนไม่ทอประกายกร้าวแล้ว

“ไปดูหมูปิ้งกันนะ” พูบจบก็ยิ้มหวานๆให้อีกรอบแถมท้ายด้วยการบีบแก้มเตอร์เล่นก่อนจะจับใบหน้าคมคายพยักขึ้นลง

“เย้ๆ ตกลงแล้วนะ ป่ะ ไปดูหมูปิ้งกัน” พูดเองเออเองเสร็จ ผมก็โลดเต้นแล้วจับมือหนาออกแรงลากให้เดินไปด้วยกันทันที

ผมยอมพูดกับเตอร์ก่อน แต่เรื่องที่จะไปดูหมูปิ้งไม่ยอมหรอกนะ ยังไงๆก็จะไป

ผมออกแรงลาก ลากคนตัวโต ..เหนื่อยอ่ะ! ทำไมไม่ขยับอีกเล่า!!!

“พี่เหนื่อย ขอนอนงีบนึงแล้วตอนเย็นจะเล่นด้วย ตกลงมั้ยครับ” เตอร์ขืนกายแล้วดึงมือผมให้หยุดเดินพลางจับไหล่ผมหมุนให้หันมาเผชิญหน้ากัน มือหนาลูบหัวผมเบาๆเหมือนจะเกลี้ยกล่อมให้คล้อยตาม

ผมเบะปากดึงมือเตอร์ออกจากหัวแล้วจับไว้

“ไม่เอา จะเล่นตอนนี้ จะไปดูหมูปิ้ง” ผมกระตุกแขนแกร่งเบาๆ ให้เตอร์ใจอ่อน

“แต่พี่เหนื่อย” คิ้วเตอร์ยิ่งขมวดเป็นปม สีหน้าเริ่มส่อแววรำคาญ

“อยากไป” ผมพูดเสียงอ่อย บีบแขนหนาแรงขึ้นกว่าการจับปกติ

คราวนี้เตอร์เงียบไม่พูดอะไรเอาแต่มองหน้าผมนิ่งๆ

ทำไมไม่ตามใจเหมือนทุกที.. ปกติแค่ผมบอกอยากได้อะไรเตอร์ก็หามาให้แล้ว แล้วทำไมตอนนี้.. ทำไมตอนนี้ถึงขัดใจกัน

รู้สึกขอบตาร้อนผ่าวด้วยหยาดน้ำใสที่คลอหน่วย

ผมเข้าใจนะว่าเตอร์เหนื่อย แต่ผมก็แค่อยากถูกตามใจ

ผมกัดริมฝีปากแน่นเมื่อเตอร์ใช้ปลายนิ้วลูบแก้มผมเบาๆ

“ไม่เอา อย่าร้องนะ อยากไปดูหมูปิ้งใช่มั้ย?” ผมก้มหน้านิ่งไม่มองใบหน้าคมคายที่ระบายยิ้มอ่อนโยน

“ไปก็ไปครับ” เตอร์ยีหัวผมอีกทีแล้วจูงมือพาเดินไปหลังบ้าน แต่เป็นผมเองที่ไม่เดินตามและดึงมือหนารั้งไว้

“อ้าว ทำไมล่ะ ไม่อยากไปแล้วเหรอหืม” เตอร์หยุดเดินแล้วหันมามอง ผมส่ายหน้าไปมา

“เตอร์เหนื่อย” สิ้นเสียงผมเสียงหัวเราะทุ้มต่ำก็ดังขึ้นแทบจะทันที

“ขำอะไร”  ผมขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจว่าเตอร์หัวเราะอะไร

“เปล่าๆ ตอนนี้ไม่เหนื่อยแล้ว ยังอยากไปอยู่มั้ยล่ะเรา” มือหนาโยกหัวผมไปมาด้วยใบหน้ายิ้มๆ

“ไม่อยากไปแล้ว” พูดพร้อมกับกางแขนออก เตอร์มองท่าทางผมแล้วเลิกคิ้วสงสัย

“เตอร์หันหลังแล้วนั่งลง จะขี่หลัง” ผมออกคำสั่งซึ่งเตอร์ก็ยอมทำตามง่ายๆ

ผมยิ้มออกนิดๆที่เห็นว่าเตอร์ตามใจ จึงโถมตัวเกาะหลังเตอร์โดยใช้สองมือพาดกอดลำคอแกร่งแล้วจับกันไว้หลวมๆ เตอร์เองก็เอื้อมมือมาด้านหลังแล้วรองก้นผมไว้ก่อนจะลุกขึ้นช้าๆ

“พอใจหรือยัง” เตอร์หันหน้ามาถาม ผมยิ้มกว้างจนตาหยีแล้วกระชับกอดเตอร์แน่นพร้อมพยักหน้าประกอบ

“ออกเดินเลยยย” ว่าพร้อมกับกระตุกขาที่ล็อกเอวหนาไว้ให้เตอร์ออกเดิน

“จะไปไหนล่ะครับนายน้อย”

“ขึ้นห้องๆ เตอร์เหนื่อยไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวต้ากล่อมนะ” สิ้นเสียงผมเตอร์ก็หัวเราะอีกระลอกก่อนจะกระชับผมที่อยู่บนหลังให้แน่นขึ้นกันร่วงแล้วเดินเข้าบ้าน

แม่ที่กำลังเตรียมอาหารเย็นอยู่ในครัวหันมาเห็นพอดีก็ส่ายหัวเบาๆ

“นั่นจะไปไหนกัน” แม่ถามโดยที่มือหนึ่งถือตะหลิวอยู่

“เตอร์ง่วง จะพาเตอร์ไปนอน” ผมยิ้มตาหยีแล้วกระชับเตอร์แน่นขึ้น

“นอนอะไรป่านนี้ มาช่วยแม่เตรียมกับข้าวก่อนเลยทั้งสองคน กินข้าวเย็นเสร็จแล้วค่อยไปนอน” พูดจบแม่ก็หันไปผัดของในกระทะต่อ เตอร์หันมามองหน้าผม ผมเบะปากแต่ก็ยอมลงจากหลังเตอร์แล้ววิ่งเข้าครัวไปเป็นลูกมือแม่

ก็สนุกไปอีกแบบ

 .

ผมนอนตีพุงอยู่ในห้องเตอร์หลังจากอาบน้ำเสร็จ นอนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียวพลางคว้าเจ้าเป็ดตัวขาวปากเหลืองมากอดฟัด อาหารมื้อเย็นวันนี้ที่เพิ่งจบลง  ทำให้ผม.. มีความสุขมากๆเลย

ทุกคนในบ้านกินข้าวกันพร้อมหน้าพร้อมตา พ่อก็เล่าเรื่องดอกไม้ให้ฟัง ตอนนี้พ่อกำลังจะเพาะพันธ์กล้วยไม้ ดูพ่อสนุกมากเลย ผมถามถึงหมูปิ้งว่าเป็นยังไงบ้าง พ่อก็บอกตอนนี้กำลังท้อง มันทำให้ผมแปลกใจมาก

หมูปิ้งนี่อึดและถึกมากๆเลยนะ ผมจำได้ว่าวันก่อนๆๆๆเพิ่งจะออกลูกเอง ตอนนี้ท้องอีกแล้ว มันไม่เจ็บเหรอ?

ผมอ้าปากงับปากเป็ดเบาๆแล้วจ้องตากับเป็ด หัวใจพองฟูด้วยความสุข

คืนนี้จะนอนกับเตอร์ ไม่รู้ทำไมเมื่อวานก็เจอหน้ากัน วันนี้ก็เจอหน้าตั้งแต่เช้า แต่ก็ยังอยากกอด  คิดถึง คิดถึงมากๆๆๆๆ  คืนนี้จะนอนกอดเตอร์ให้หนำใจเลย!!

เสียงน้ำในห้องน้ำหยุดลง สงสัยเตอร์จะอาบเสร็จแล้ว

ผมใช้เท้าเขี่ยผ้าห่มปลายเตียงแล้วใช้มือคลี่ออกก่อนจะเอามาคลุมกาย ขยับตัวนอนตะแคงแล้วจ้องคนที่กำลังเดินออกจากห้องน้ำในสภาพเปลือยท่อนบน หยดน้ำพร่างพราวเกาะตามลำตัว แขน และขาที่โผล่เลยผ้าขนหนูที่พันรอบเอว

เตอร์หันมาสบตาผม คิ้วเข้มเลิกสูงด้วยความสงสัยก่อนจะเปิดตู้หยิบเสื้อกล้ามกับกางเกงขายาวมาสวม

“ทำไมไม่นอนห้องตัวเอง” พูดพร้อมกับเดินมาทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง มือหนายื้อยุดจะดึงเป็ดออก แต่ผมกอดไว้แน่น!

“จะนอนห้องนี้” ผมขมวดคิ้วอยากจะตีมือหนาให้เลิกดึงเป็ดสักที 

“นอนทำไม ไปนอนห้องตัวเองสิ”

นี่ไล่เหรอ!?

ใจร้ายมาก

ผมขบเคี้ยวเขี้ยวฟันยื่นหน้าจะกัดข้อมือหนาแต่เหมือนเตอร์รู้ทันใช้มืออีกข้างดันหน้าผมให้ออกไปห่างๆ

“ปล่อยนะ!!”

มือผมก็ยังกอดเป็ดแน่นพลางสะบัดหัวไปมาจะให้หลุดพ้นจากการกระทำนี้ ผมงอตัวแล้วใช้ขาถีบๆคนตัวโตกว่าอย่างไม่ยอมแพ้

“กลับห้องไปเลย จะนอนคนเดียว”

เมื่อวานผมก็นอนคนเดียวแล้วนะ! วันนี้ยังไงๆก็ไม่ยอมเด็ดขาด

“ไม่เอา!!” ผมปฏิเสธเสียงแข็งพร้อมกับพยายามดันตัวเองลุกขึ้นนั่ง

แล้วก็สำเร็จ ผมนั่งจ้องเตอร์ตาเขียว

“เตอร์ติดสัญญากับต้าอยู่ ต้าจะนอนห้องนี้ จะนอนกับเตอร์ทุกวัน! ห้ามปฏิเสธด้วย”

ผมกอดเป็ดแน่น พูดรัวเร็วกลัวเตอร์พูดแทรก

เตอร์ยักไหล่ก่อนจะล้มตัวลงนอนแล้วดึงผ้าห่มไปห่มคนเดียว ผมขมวดคิ้วเบ้หน้า ทิ้งตัวลงนอนข้างๆแล้วกลิ้งตัวไปใกล้เตอร์

“ห่มด้วย”

มือผมกอดตุ๊กตา ขาผมก่ายไปบนตัวเตอร์ แต่ปากผมกัดอยู่บนไหล่แกร่ง

เตอร์หัวเราะหึในลำคอก่อนจะดันหน้าผมออกแล้วจับขาผมวางลงกับเตียงพลางคลี่ผ้าห่มคลุมกายเราสองคน

“ไม่เล่นแล้ว นอนได้แล้วครับ เป็นเด็กอย่านอนดึก”

ผมยังจ้องหน้าเตอร์ ยังไม่อยากนอน

เตอร์ส่ายหัวไปมา มือหนาดึงตัวผมไปกอดพลางลูบหัวเบาๆ

ผมกอดเป็ด เตอร์กอดผม เป็ดกอดเตอร์ ผมหลับตาลงช้าๆอมยิ้มมุมปาก

“ฝันดีครับ”

ทันทีที่สิ้นเสียงทุ้ม ผมรู้สึกได้ถึงสัมผัสนุ่มนวลที่ประทับกลางหน้าผาก ผมกอดน้องเป็ดแน่นกว่าเดิมแล้วคลี่ยิ้มอย่างเป็นสุข

คืนนี้ผมว่าผมคงนอนหลับฝันดีแน่ๆ

 

 

______________________________________________________

 

TALK :: มาแล้ววววววววววววว คิดถึงกันม้ายยยย 
ดีใจจจ มีนักอ่านมาทวงด้วย 
เปิดเทอมมาสามวันก็... คาดเดาอนาคตได้เลยว่าจะมีสภาพยังไง 5555555
ช่วงนี้ฝนตก อย่าลืมพกร่ม แล้วก็ดูแลสุขภาพกันด้วยน้า ห่วงๆ
เจอกันใหม่พาร์ทหน้าจ้า 

[nunnan]

ต้าดื้อมากๆ เตอร์โกรธเข้าจะตีซ้ำให้้ 

[heroza]

ต้ากับเตอร์ น่ารักมากกกกกกก การกระทำของน้องต้าทีีทำกับพี่เตอร์นี่ช่วนใจเต้นแรงจริงๆ 

แต่อารมณ์น่ารักๆหวานๆ จะอยู่อีกนานแค่ไหนก็ไม่รู้

ปล.คนแต่งก็ดูแลสุขภาพด้วยเช่นกันนะ

[HISY]

ต้าเอาแต่ใจสุดๆอ่ะ

[HISY]

ต้าเอาแต่ใจสุดๆอ่ะ

[Lemon_Tea]

หลังจากต้าหลับ คงไม่ใช่สัมผัสนุ่มนวลที่ประทับกลางหน้าผากเท่านั้น
แต่เลยมายังริมฝีปากนุ่มนิ่มด้วยอ่ะดิ ใช่ป่ะ

แต่ต้าดื้อจริงๆ -o-

[viper7123]

เอาแต่ใจ แต่ก็น่ารัก.............

[Chichi Yuki]

ต้าเอาแต่ใจ
แต่เตอร์ก็ใช้อารมณ์มากไป
เฮ่อ! สรุป พี่จิมอยู่ไหนอ่าาาาาา (เกี่ยวไหมนั่น?)