DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 29: If we loved again, l swear I’d love you right
HIM: PRIK
“เฮ้อ” ผมโยนเศษหญ้าไปข้างหน้า ทิ้งตัวนอนหงายกับพื้นหญ้าที่สวนหน้าบ้าน เมฆลอยเหนือหัวก้อนใหญ่ ช่วยบังแสงแดดได้นานพอควร นกหลายตัวบินอยู่บนท้องฟ้า ลมพัดเย็นสบาย แต่ผมกลับไม่มีอารมณ์จะเบิกบานใจไปกับอากาศดีๆ เพียงแค่นอนนิ่งๆและหายใจทิ้งเท่านั้น
ป่านนี้มาโคจะทำอะไรอยู่
เขาจะคิดถึงผมเหมือนที่ผมคิดถึงเขาบ้างไหม
เขาจะเกเรงานหรือเปล่า...คงไม่หรอก เพราะเขาชอบเกเรงานเพราะผม ผมทำให้เขาต้องขาดงานอยู่บ่อยครั้ง ตอนนี้ไม่มีผมแล้ว เขาก็คงจะไม่ลำบากเหมือนที่ผ่านมา
แล้ว...เขาจะยังรักผมอย่างที่ผมรักเขาไหม
แล้วเมื่อคืนก่อน เมื่อคืนเขาจะนอนหลับไหม ผมรู้เขาไม่ชอบนอนคนเดียว ไม่มีผมแล้วเขาไปนอนกับใครหรือเปล่า ผมรีบสะบัดหัวไล่ความคิดนี่ออกไป ผมไม่อยากรับรู้ว่าเขาต้องไปนอนกับใครคนอื่นที่ไม่ใช่ผม ถ้าคนที่ได้นอนกอดเขาไม่ใช่ผม แต่ถ้าเขานอนคนเดียวเขาจะนอนหลับไหม จะผวาตอนกลางคืนหรือเปล่า บ่อยครั้งที่ผมตกใจตื่นเพราะเขานอนผวา ผมต้องลูบหลังปลอบให้เขาสงบทุกครั้ง
ไม่เคยถามว่าเขาเป็นอะไร แต่มันคงแย่มากๆที่จะต้องนอนหลับด้วยความทรมาน
ถ้าหากการที่เขาไปนอนกับคนอื่นแล้วมันทำให้เขานอนหลับสนิทได้ ผมยอม
หิวจัง...
ตั้งแต่เช้าจนตอนนี้บ่ายกว่ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องผมเลย สองวันที่ผ่านมาผมเอาแต่เคลียร์ทำความสะอาดบ้านเพื่อให้ทุกอย่างกับมาเป็นเหมือนเดิม ภายในบ้านถูกทำความสะอาดจนเรียบร้อย เหลือก็แต่บริเวณสวนรอบๆบ้านที่ต้นไม้แห้งเหี่ยวตายเกือบผมด แม้แต่พื้นหญ้าที่ผมนอนอยู่ บางกระจุกก็ยาว บางก็จุกก็แห้งจนเป็นสีน้ำตาลอ่อน อยากจะทำให้มันเรียบร้อย แต่ตอนนี้ผมเหนื่อยเกินไป ไม่มีเรี่ยวแรงจะทำอะไรสักอย่าง ขนาดจะออกไปหาอะไรลงท้องผมยังขี้เกียจเลย
แบบนี้หรือเปล่าที่เขาเรียกว่าอยู่แบบร่างที่ไร้วิญญาณ
ร่างที่ไร้หัวใจ
หัวใจผมมันไม่อยู่กับตัวเองมานานแล้ว มันไม่ใช่ของผมแต่เป็นของคนๆนั้น คนที่ผมทิ้งเขามา ที่ผ่านมาที่ยังมีชีวิตอยู่ได้เพราะผมได้อยู่ใกล้หัวใจตัวเอง แต่ตอนนี้มันหายไปแล้ว มองก็ไม่เห็น สัมผัสก็ไม่ได้ ไกลจนเกินจะไขว่คว้ากลับมา
แต่ถึงจะต้องเจ็บ ผมก็ยอมที่จะปล่อยให้มันเป็นไปแบบนี้ ผมไม่อยากเอาหัวใจตัวเองกลับมา ไม่อยากลืมว่าผมรักเขามากแค่ไหน ไม่อยากให้ความรักมันเจือจางหายไป ถึงต้องเจ็บ ถึงจะทรมาน แต่ผมจะทนให้ได้
เพราะตอนนี้ที่ผมทำได้ก็แค่...รักเขาจากตรงนี้เท่านั้น
“พี่มาร์ค...”
อยากจะเอ่ยเรียกชื่อนี้ทุกวันทุกเวลา แต่ตอนนี้ถึงให้เรียกให้ตายเขาก็คงไม่ได้ยิน เสียงของผมดังเพียงเสี้ยววินาทีก่อนจะลอยหาไปตามลม ถ้าสายลมจะสามารถรับรู้ถึงความรู้สึกของผม ช่วยฝากไปบอกพี่มาร์คทีว่าผมคิดถึงเขามากเหลือเกิน
คิดถึงอ้อมกอดของเขาในยามที่ผมอ่อนแอ
คิดถึงจูบของเขา
‘จูบไม่ได้ครับ ห้ามจูบ’
‘ทำไม’
‘ถ้ายังไม่ใช่แฟนก็จูบไม่ได้’
“หึหึ” ผมหัวเราะเคล้าน้ำตา ยกมือปาดน้ำตาลวกๆ ยิ้มรับความขื่นขม ที่เคยปฏิเสธไปแบบนั้นก็เพราะอยากจะลวงให้เขาติดกับดัก แต่วันนี้ผมกับโหยหาสัมผัสของเขา ต่อให้ไม่ร้องขอก็อยากจะให้ อยากจะได้รับความอบอุ่นอีกครั้ง
แสงแดดที่สาดส่องลงมาบนตัวไม่ได้ทำให้ผมอุ่นขึ้น มีแต่เหน็บหบาวกับความว่างเปล่าข้างกาย หันไปก็ไม่เจอใคร ไร้คนที่จะยืนเคียงข้างกัน
คล้ายกับว่าทุกอย่างที่ผมทำมันเหมือนการเสแสร้งแกล้งทำเป็นว่ารักเขา ต้องการเขา แต่ใครจะรู้...หรือแม้แต่ตัวผมเอง ว่าที่ผ่านมาผมเผลอทำตามใจตัวเองไปกี่อย่าง ทำโดยที่ไม่รู้ตัว หลงละเลิงมีความสุขจนลืมว่าผมต้องทำอะไร รู้สึกแย่ทุกครั้งที่คุณไวน์โทรมาถามว่าเมื่อไหร่ผมจะลงมือเสียที
จะให้ผมหยิบมีดขึ้นมาแล้วกรีดเนื้อเถือหนังคนที่เรารัก มันเจ็บเสียยิ่งกว่ากรีดเนื้อตัวเองเสียอีก
เพราะอย่างนั้นถึงไม่อยากทำ
เพราะอย่างนั้นผมก็เลยผ่อนมาตลอด สุดท้ายเราก็มาถึงทางตันด้วยกันทั้งคู่
ถึงแม้ว่าเรื่องระหว่างเรามันจะเป็นแค่เกมส์ แต่สำหรับผม เขาเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดที่ผมเคยเจอ ไม่รู้สิ เพราะผมรักเขามั่ง ไม่ว่าเขาจะทำอะไรไม่ดี ผมก็ว่าดีทั้งนั้นแหละ หลายครั้งหลายคราที่เขาสามารถทำให้ผมเป็นของเขาได้ แต่เขาก็ไม่ทำเพียงเพราะผมร้องห้าม ถึงแม้ถ้าทำผมก็คงไม่ขัดขืน ผมใจมันเอนเอียงไปเกือบครึ่ง
เหมือนคนบ้าที่มานั่งรำลึกความหลัง....แต่อดีตไม่ว่าจะดีหรือร้าย มันก็น่าจดจำทั้งนั้น โดยเฉพาะความทรงจำของความรัก ความทรงจำที่ไม่อาจได้แตะต้องเป็นครั้งที่สอง
เหมือนฝัน....ที่สุดท้ายก็ต้องตื่นขึ้นมาพบกับความจริงว่าผมไม่เหลือใคร
ถ้าเราได้รักกันอีกครั้ง ผมสัญญาว่าจะรักเขาคนเดียว ผมจะดีต่อเขา จะไม่ทำหลอกลวงเขาอีกแล้ว
...แต่ผมทำไม่ได้
ท้องผมยังคงประท้วงด้วยเสียงและอาการ คลื่นไส้จนอยากจะอ้วก ผมควรจะหาอะไรยัดลงท้องซะก่อนที่มันจะประท้วงมากไปกว่านี้
ผมลุกขึ้น ปัดเศษหญ้าแห้งออกจากตัว เดินเข้าบ้านก่อนจะหยุดที่บริเวณกลางบ้าน มองไปรอบๆ นี่ไงบ้านของผม บ้านที่ผมพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ได้กลับมา ผมควรจะยินดี ที่โซฟาผมจะนอนเล่นดูหนัง ผมจะนอนอ่านหลังสือบนพื้นบ้านอย่างที่เคยทำ ผมจะเข้าครัวทำอาหาร ทุกคืนผมจะหลับในห้องนอนของผม
แต่ผมอาจจะต้องดูหนังคนเดียว
อ่านหนังสือคนเดียว...ไม่มีคนที่นั่งอัดเสียงให้ ไม่มีคนจดโน๊ตย่อให้ถ้าหากกว่าผมไม่สบาย
ถึงจะได้เข้าครัวทำอาหาร แต่ก็ไม่มีใครรอกิน ต้องนั่งกินข้าวคนเดียว
นอนก็ต้องนอนคนเดียว ทำอะไรคนเดียว และ...ก็อยู่ตัวคนเดียว
ผมไม่เหลือใครแล้ว
เหลือก็แค่หัวใจที่มีแต่บาดแผล ถึงมันจะยังเต้นอยู่ แต่ก็ช้าเหลือเกิน
ผมเดินออกมาหน้าปากซอยเพื่อหาข้าวกิน แต่ไม่รู้จะกินอะไรดี ไม่มีความอยากอาหารเลย ก็แค่กินไม่ให้แสบท้อง กินกันตายก็แค่นั้น
“เอาอะไรพ่อหนุ่ม” แม่ค้าขายอาหารตามสั่งถามโดยไม่มองหน้า แกกำลังง่วนอยู่กับการทำกับข้าว คนในร้านไม่เยอะเพราะเลยเวลาเที่ยงมาแล้ว
“เอาผัดกระเพราปลาราดข้าวครับ” ผมสั่งแล้วเดินเข้าไปนั่งในร้าน
ผมนั่งรอจนป้าแกเอามาเสริฟ ผมหยิบช้อนกับส้อมมาถือไว้ จ้องจากข้าวนิ่ง ผมไม่ชอบกินปลาเพราะมันเหม็นคาว ผมค่อยๆตัดข้าวเข้าปาก ผมจะกินให้หมดเพราะมาโคชอบให้ผมกินปลา ผมจะกินไม่ให้เหลือเลย
“ฮึก” ผมรีบปาดน้ำตาทิ้ง กลัวใครจะเห็น กินข้าวเงียบๆคนเดียวจนเสร็จ ลุกออกไปจ่ายตังค์แล้วเดินกลับบ้าน
การกินข้าวคนเดียวมันไม่อร่อยเลยสักนิด
แล้วพี่จะกินข้าวหรือยัง...
โทรศัพท์ดับสนิท ผมไม่ได้เปิดเครื่องตั้งแต่วันที่กลับมาถึงบ้าน ไม่อยากติดต่อใคร ไม่อยากคุยกับใคร แต่มันถึงเวลาแล้วที่ผมจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป
ร้อยกว่ามิสคอล
ผมเลือกที่จะไม่เปิดดูว่าใครโทรมาบ้าง ผมกลัวตัวเองจะเกิดความหวังลมๆแล้งถ้าเห็นชื่อมาโค ซิมเก่าถูกถอดออกเปลี่ยนเป็นซิมใหม่แทน นับจากนี้ผมจะมีชีวิตใหม่ ผมต้องก้าวเดินต่อไปแม้ว่ามันจะยากเต็มที
“ผมรักพี่มาร์คนะ”
“พริก เย็นนี้ฉันไปทำรายงานบ้านนายนะ” ข้าวตังพูดเสียงเบาระหว่างคาบเรียน
“อืม” ผมนั่งจดแลคเชอร์ตามอาจารย์ ตั้งใจเรียนจนเพื่อนสงสัย
“ไม่สบายหรือเปล่าวะ” ไอ้แดนถาม ผมส่ายหน้าตอบ ก้มหน้าก้มตามเขียนไม่สนใจอะไรรอบข้าง แค่อยากทำตั้งใจเรียน อยากได้เกรดดีๆ อยากให้พ่อภูมิใจ ไม่อยากจะต้องมานั่งเสียใจภายหลัง
“แกผอมไปหรือเปล่าวะพริก” ไอ้แจ๊คถาม ผมเงยหน้าจากสมุดมองหน้ามัน
“ไม่รู้สิ”
ไม่ได้ชั่งน้ำหนักเลย ไม่รู้ว่าตอนนี้หนักเท่าไหร่แล้ว
“เดี๋ยวนี้มันกินยังกะแมวดม ตัวจะปลิวไปตามลมอยู่แล้ว”
ผมเลิกสนใจพวกมัน กลับไปสนใจอาจารย์ที่ยืนอยู่ข้างหน้าห้องจนหมดเวลา เก็บข้าวของลงกระเป๋า ไอ้แจ๊คกับไอ้แดนแยกตัวไปเตะบอล ส่วนข้าวตังกลับพร้อมผมเพราะมีรายงานที่ต้องกลับไปทำ
“เออ ว่าจะถามหลายวันล่ะ รถแกไม่ไหนแล้ววะ” ข้างตังถาม
“คืนเจ้าของเขาไปแล้ว” ผมล้วงมือในกระเป๋ากางเกง เดินไปป้ายรถเมล์หน้ามหาวิทยาลัย ชีวิตตอนนี้ไม่ได้สบายเหมือนแต่ก่อน ไม่มีรถขับ บ้านอยู่ไกลกับมหาวิทยาลัย จะมาเรียนแต่ละทีต้องตื่นตั้งแต่ตีสีตีห้า เหนื่อยเพลียกับการนั่งรถกับบ้านทุกวันจนไม่อยากจะทำอะไร
“เหรอ อืม” ข้างตังผมคงจะรู้ว่าผมไม่อยากพูดอะไร เลยไม่ได้ซักไซ้ถามต่อ ผมรู้ว่าตัวเองเปลี่ยนไปเยอะ จากเป็นคนที่ไม่ค่อยพูด ทุกวันนี้ผมพูดแทบนับคำได้ ไม่รู้จะพูดอะไรเลยเลือกที่จะอยู่เงียบๆ
รถเมล์สายที่ต้องขึ้นมาจอดที่หน้าป้าย ผมกับข้างตังขึ้นรถ หาเบาะที่ว่างนั่ง จนมาถึงสถานีรถไฟฟ้า จากนั้นก็ต้องต่อรถเมล์อีกต่อหนึ่ง สงสารข้างตังมันเหมือนกันที่ต้องมายืนเบียดเสียดอยู่บนรถเมล์ที่คนเยอะจนอัดกันเป็นปลากระป๋อง รู้อย่างนี้น่าจะนั่งแท็กซี่
แต่ก็นั่งบ่อยไม่ได้หรอกครับ ทางมันไกลค่ารถมันแพง ถึงจะสบายกว่าขึ้นทางด่วนได้ แต่ราคามันก็แพงเกินไป ผมคงต้องอดข้าวแน่ถ้านั่งแท๊กซี่ ตอนนี้ไม่มีงานทำเหมือนแต่เก่า ถึงคุณไวน์จะให้ผมกลับไปทำงานได้ แต่ผมไม่อยากทำที่นั่นแล้ว ไม่อยากไปเจอสภาพเดิมๆให้ตอกย้ำความผิด
“ถึงแล้วเหรอวะ”
“ยัง แต่จะแวะสมัครงาน” ผมบอกมัน ลงรถก่อนถึงป้ายรถเมล์หน้าปากซอยบ้านสองป้าย ผมเดินเข้าร้านอาหารแห่งขึ้น เป็นร้านขายเครื่องเดิม เค้กและอาหารในตัว เป็นร้านเล็กๆกระทัดรัด เมื่อวันก่อนผมเดินเล่นมาเรื่อยๆจนมาเจอร้านนี้ ทีแรกแค่แวะเข้ามานั่งกินชา แต่เห็นป้ายรับสมัครพนักงานก็เกิดความสนใจ ผมไม่มีงานทำแล้วด้วย มีเงินเก็บแต่ก็ไม่อยากอยู่เฉยๆรอให้เงินมันหมด เหลืออีกตั้งสามปีกว่าผมจะเรียนจบ ยังต้องใช้จ่ายอีกเยอะ
“ร้านน่านั่งดีวะ อยากทำบ้าง แต่อยู่ไกลบ้านเกิน” ข้างตัวมองสำรวจร้าน ผมหยิบเอกสารสมัครงานออกมา ติดต่อพี่เขาไว้แล้วตั้งแต่ครั้งที่มาคราวก่อน ไม่ต้องกังวลว่าจะไม่ได้งานนี้
“มาแล้วเหรอจ๊ะ” พี่เจ้าของร้านยิ้มทักทาย ผมยกมือไหว้ก่อนจะส่งเอกสารสมัครงานให้ พี่แนนรับไปดูผ่านๆแล้วเงยหน้ามองผมยิ้มๆ
“พร้อมเริ่มงานเมื่อไหร่ล่ะ”
“พรุ่งนี้ก็ได้ครับ”
“หึหึ ได้...จะทำวันไหนบ้าง”
“ผมทำได้ทุกวันครับ วันจันทร์ถึงพฤหัสได้ตอนเย็น ส่วนศุกร์ เสาร อาทิตย์ได้ทุกวัน” ผมบอก
“อืม งั้นก็ได้ จะหยุดพักวันไหนไหม หรืออยากทำทุกวัน” พี่แนนถาม มีพนักงานอีกคนยกเครื่องดื่มมาให้ผมกับข้าวตังทั้งๆที่ผมยังไม่ได้สั่ง “พี่เลี้ยง ลองดื่มดู เป็นสมูทตี้สูตรใหม่ ยังไม่ได้เอาลงในเมนู ช่วยชิมหน่อยว่าอร่อยหรือเปล่า”
ผมยกแก้วสมูทตี้ขึ้นดื่ม รถชาติหวานหอม เย็น กลิ่นของส่มและรสชาติอมเปรี้ยวที่ไม่รู้ว่าได่จากผลไม้ชนิดใด แต่อร่อยมาก กินแล้วรู้สึกสดชื่นทันที
“อร่อยมากเลยครับ” ผมบอก
“จริงครับ กินแล้วสดชื่นดี” ข้างตังพูด
“งั้นก็ดี จะได้เอาลงเมนูเลยคืนนี้” พี่แนนยิ้มสวยมาก มิน่าร้ายนี้ถึงมีผู้ายเข้ามานั่งกินเยอะ เพราะว่าคนขายสวย “แล้วตกลงว่าไงจ๊ะ จะเอาวันหยุดไหม” พี่แนนถามย้ำ ผมส่ายหน้า
“ไม่ครับ ผมไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว ไม่อยากหยุดอยู่เฉยๆ ทำได้ทุกวัน”
ผมไม่อยากจะอยู่บ้านคนเดียว สู้ออกมาหาอะไรทำข้างนอกไม่ให้เหงายังจะดีกว่า
“งั้นก็เอาตามนี้ พรุ่งนี้มาเริ่มงานได้ ค่าจ้างพี่ให้ชั่วโมงล่ะสี่สิบบาท โอเคหรือเปล่า ไม่รู้ว่าที่อื่นให้เท่าไหร่น่ะ แต่ว่าพี่ให้พนักงานราคานี้ เพราะพี่มีพนักงานไม่เยอะ รวมเราก็แค่สามคน แม่ครัวอีกหนึ่ง”
“ได้ครับ ไม่มีปัญหา” ให้เท่าไหร่ผมก็เอาทั้งนั้นแหละครับ ผมว่านี่ก็เยอะแล้วน่ะ บางทีให้น้อยกว่านี้อีก ที่หางานทำก็เพราะไม่อยากให้ตัวเองฟุ้งซ่าน เรื่องเงินมันก็แค่ผลพลอยได้
“ดีจ๊ะ พรุ่งนี้เจอกัน นิวๆ เอาเยลลี่ใส่ถุงให้พี่สี่ถ้วยสิ”
พี่แนนให้เยลลี่กลับมาเป็นของแถม ผมแบ่งให้ข้างตังของถ้วย ของผมสองถ้วย มันกินหมดแล้วตั้งแต่กลับมาถึงบ้าน แต่ผมยังนั่งจ้องถ้วยเยลลี่ที่มีวิปครีมอยู่ด้านบนเงียบๆ
ผมเคยอยากกิน...วันต่อมาผมก็ได้กินโดยที่ไม่ต้องบอก
‘อยากกินเยลลี่ไหม’
‘อร่อยนะ มีวิปครีมด้วย เยลลี่ก็เปรี้ยวๆหวานๆ อร่อยสุดๆ’
เขาพยายามจะง้อผมด้วยเยลลี้ เด็กชะมัด แต่ผมก็ยอมแพ้เพราะอยากกิน เขาตามใจผมจนผมเคยตัวไปแล้ว
“ไม่กินหรือไง นั่นจ้องอยู่ได้ เดี๋ยวก็แย่งซะเลยนี่”
ผมเหล่ตามองข้าวตัก มันหัวเราะเบาๆ นั่งทำงานเงียบๆ มันก็งานผมด้วยแหละ แต่วันนี้ไม่รีบ ยังไงก็ยังมีเวลาอีกทั้งคืน
ผมค่อยๆตักเยลลี่เข้าปาก ลิ้นรับรู้รสชาติเยลลี่นุ่มลิ้น วิปครีมที่หวานนิดๆมันหน่อยๆเข้ากับเยลลี่รสเปรี้ยวได้อย่างลงตัว กินหอมหวานเหมือนผลไม้ พี่แนนคงไม่ได้ใส่แค่ผงเยลลี่ แต่คงจะใส่น้ำผลไม้ลงไปด้วย
ยิ่งกินยิ่งคิดถึง
ยิ่งกินยิ่งอยากร้องไห้
“เปิดโทรทัศน์ดูได้ไหมวะ บ้านมันเงียบๆอ่ะ อยู่ไปได้ไงวะพริก เงียบขนาดนี้” ข้าวตังบ่น ลุกขึ้นไปเปิดโทรทัศน์ ผมหันข้างหนีนิดหน่อยไม่ให้มันเห้นน้ำตา แอบเช็ดเบาๆกลัวว่ามันจะรู้ว่าผมร้องไห้ ไม่อยากให้ใครเป็นห่วง ผมทำตัวเองทั้งนั้น
‘ข่าวที่มาแรงในขณะนี้จะเป็นข่าวไหนไปไม่ได้ ถ้าไม่ใช่ข่าวคราวของนายแบบหนุ่มชื่อดังอย่างมาโค เวสเตอร์ พัฒนพจน์ กับนางแบบสาวชื่อดัง หังจากที่ทั้งคู่ได้ถ่ายโฆษนาคู่กันจนเป็นกระแสคู่รักคู่ใหม่...’
มือที่ถือถ้วยเยลลี้นิ่งค้าง ใบหน้าที่ผมไม่ได้เจอมาหลายวันยังคงดูดีเหมือนเดิม ใบหน้าหล่อยังคงโดดเด่นท่ามกลางผู้คนที่รายล้อม ดวงตาที่มองมาที่กล้อง เหมือนเขากำลังจ้องตาผมอยู่ ดวงตาคู่นั่นที่มักจะทำให้ผมปั่นป่วนเพียงแค่เขาจ้องมอง มันเต็มไปด้วยปริศนาและความท้าทาย หล่อลวงให้ผมตกเป็นทาสจนถอนตัวไม่ขึ้น แววตาที่เคยมองผมอย่างลึกซึ้ง แววตาที่บอกความนัยทุกอย่างในวันที่เราไปทะเลด้วยกัน แววตาที่ต่อไปนี้จะไม่มีผมอยู่ในนั้นอีกแล้ว
จะทนได้ยังไงถ้าต้องเจอหน้ากันอีกรอบแล้วพบว่าเขาไม่รักผมแล้ว
อยากกลับไปยืนอยู่ข้างเขาเหมือนเดิม ที่ๆเธอคนนั้นยืน มันอาจจะไม่ใช่ข่าวจริง แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าทั้งคู่ช่างเหมาะสมกันเหลือเกิน ถ้าเพียงแค่เธอจะทำให้มาโคมีความสุขได้ ผมยอม....แม้ว่าการเฝ้ามองอยู่ห่างๆมันจะทรมานเหลือเกินก็ตาม
สายน้ำย่อมไม่ไหลย้อนคืน เรื่องของเรามันก็คงเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว
ขอแค่เวลาหลับฝันให้ผมได้มีเข้าอยู่ในนั้นบ้างก็พอ
แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว
“พริก...ร้องไห้ทำไม”
“ฮึก ฮืออออ”
ข้างตังดึงผมเข้าไปกอด ผมกลั้นน้ำตาต่อไปไม่ไหว เจ็บ...เจ็บเหลือเกิน อยากตะโกนออกไปว่าอย่ามีคนอื่นได้ไหม อยากเห้นแก่ตัวแล้วกลับไปหาเขา อยากให้เขากอดผมแค่คนเดียว ไม่อยากให้รักใครมากไปกว่าผม ผมมันเห็นแก่ตัว ไม่ว่าจะหลอกตัวเองสักี่ครั้ง ว่าผมจะไม่เสียใจถ้าเขาคนไหม แต่เอาเข้าจริงผมก็ทนไม่ได้
“ไม่เป็นไรนะ”
“ฉันคิดถึงเขา ฮือออ” ผมกอดข้างตังแน่น ให้รู้ว่าผมไม่ได้ตัวคนเดียว ผมไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลกที่แสนโหดร้าย มันเหงาเกินไปกับการที่ไม่มีใคร
“ฉันรู้ๆ”
“ฉัน ฮึก ฉันรักเขา”
“อืม...”
ได้พูดแค่ว่า ‘ผมรักเขา’ กับตัวเอง คำที่ผมไม่เคยพูด คำที่เขาอยากได้ยิน แต่วันนี้เขาคงไม่ได้ฟังมันอีกแล้ว...
บางครั้งเราต้องเดินออกจากบางสิ่ง เพื่อเห็นความจริงบางอย่าง
ผมจะไม่รู้เลยว่ารักมาโคมากแค่ไหน ถ้าไม่ถึงชั่วโมงแห่งการพลัดพราก
ถ้าไม่ถึงเวลาแห่งการสูญเสีย
..............................................
และแล้วตอนนี้ก็เสร็จ ทีแรกว่าจะไม่แต่งวันนี้ เพราะวันนี้เป็นวันเกิดริริเอง เย้!!! แต่อยากให้ของขวัญทุกคนในวันเกิดของตัวเอง อยากขอบคุณทุกคนที่ตามอ่านนิยาย เลยนั่งแต่งจนจบตอนนี้
รักนักอ่านทุกคนนะคะ จุ๊บๆ
หัวข้อ: ◄▌Double-faced▐►เสแสร้งแกล้งรัก ผัวผมใครห้ามแตะ! # 27-05-14 P.40 เปิดจองหนังสือ (อ่าน 491411 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก