หัวข้อ: ◄▌Double-faced▐►เสแสร้งแกล้งรัก ผัวผมใครห้ามแตะ! # 27-05-14 P.40 เปิดจองหนังสือ

[full69]

   

[tuek]

มาโคแกจะมาดเยอะไปไหน
กระชากมากอดเลย

[แป้งข้าวหมาก]

โอ๊ยยยยย....มัวเก๊กอยู่ระวัง มคปด นะมาโค
 

[duckduckk3]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด มันหน่วงงงงงง ;;3;;
มาโคคคคคทำไมไม่รุกหนักกว่าเน้~
น้องพริกกกก ทำตามใจตัวเองเร็วๆนะลูกกกกก

[DeShiWa]

คิดถึงเรื่องนี้มาก

มาต่อแล้ว เมื่อไร่จะดีักันละครัาบบ

[pannixz]

เหมือนมีคนรอคิวหลายคนเลยน้าาา
มาโครีบรุกเร็วๆ
 

[Satanza321]

คิดถึงนะ <<< ฟังแค่นี้ก็ไม่ต้องคิดมากแล้วพริกลุยเลย สู้ๆ
เหมือนทั้งคู่จะพูดอะไร แต่คงกลัวอีกฝ่ายเปลี่ยนไปจนรับไม่ได้สินะ

[fay 13]

 

[saradino1]

มาโค กลับมาแล้ววววววว กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดด

[่patsaporn]

น้องพริกอย่าลังเลค่ะ ต่างคนต่างรักกันแล้วจะช้าอยู่ไย
มาโคใจเย็นกว่าที่คิด เขาคงอยากมองอยากซึมซับภาพคนที่รักให้หายคิดถึง
เมื่อคืนไปนอนกอดน้องชิมิ สารภาพมา... น้องพริกขี้เซาได้อีกนะคะเนี่ยถ้าเป็นงั้นน่ะ

ขอบคุณค่ะ

[Naenprin]

เฮ้อ อยากให้กลับมารักกันเหมือนเดิมแล้วอ่ะ

สงสารทั้งสองคนมากเลยอ่ะ

[Ouizzz]

เย้ๆ!!!!!เจอกันแล้วววววมาโครุกพริกต่อเลย

[shikyu3211]

  กลับมารักกันเร็วๆนะ

[Aomampapeln]

"คิดถึง"สั้นๆแต่โดนอ่ะ

[mild-dy]

มาโค..ระวังหมาเอาไปกินนะตัวเธอ
มัวแต่ท่ามากท่ายากอยู่นั่นแหละ
==

[loveyous]

โอย อ่านแล้วรู้สึกหน่วงมากมาก

[CarToonMiZa]

มาโคเก๊กมากเกินไปล่ะ
แต่พอให้อภัยที่พูดว่า คิดถึง

[kitty08]

เราชอบช่วงหลังของเรื่องนี้จังเลยน่ะ อ่านแล้วซึ้งดี รู้สึกเรื่องมันมีมิติดี น่ะ พริกนายอย่าเอาแต่คิดลบกับความรู้สึกตัวเองน่ะ ถ้าอยากได้เขาก้อต้องเดินหน้า แล้วตัวมาโคจะเป็นคนตัดสินใจเองแหละ

[HanATarO]

อย่าได้ค้างแบบนี้สิ คนเขียนอ่ะ

เราอยากให้ทั้สองคนดีกันเร็วๆ น้า

รอต่อจ้า

 

[murasakisama]

อยากให้ทั้งหมอกและควันหายไปตอนหน้าเลย

[quiicheh.]

พี่มาร์คคะเวลานี้ไม่ใช่เวลามาทำเก็ก!

[ณ ที่เดิม™]

เผลอหลงรักเรื่องนี้ไปแล้ว ฮ่าาา
พี่มาร์คเก๊กมากๆระวังหลุดมือเน้อ   

[sukaz]

 

[LaphaeL]

อร๊ายยยยยย...ตอนใหม่มาก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรกระจ่างขึ้นเลยยยยยยย   
กลับเครียดหนักกว่าเดิมอีก ฮึ่ย!!

ปล.คุณริริทำเราค้าง...ต้องมารับผิดชอบด้วยนะ 

[kuruma]

เจอกันแล้ว...มาโคตามไปสนามบอลเลย รุกเท่านั้น!

[minenat]

น้ำตาจะไหล ตอนมาโคพูดว่าคิดถึงนะ

[uknowvry]

แหม่... นัดไอ้ศรมันเลื่อนได้นะ!!!

[greensnake]

เจอหน้ากันทั้งทีอยากพูดอะไรก็พูดเลย
มัวแต่กั๊กมัวแต่กลัวเดี๋ยวก็หลุดลอยไปอีก
แต่ก็อย่างว่าแหละความรู้สึกก่อนหน้านี้ก็น่าเห็นใจ
มันต้องมีประหม่ากันมั่งแหละ พบเจอแบบไม่คาดฝัน
แต่มาโคอย่าใจเย็นอย่างนี้นานนะ ขอเตือนเลย
มีหนุ่มๆมาสนใจพริกไม่น้อย ทั้งรู้ตัวและไม่รู้ตัว
พูดดังๆเลย พริกรอฟังอยู่ จะได้มีความสุขเสียที
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[RiRi]

DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 32: You’re still a part of everything I do you’re on my heart just like a tattoo



HIM: MACO

แค่ได้เจอกันอีกครั้งผมก็ตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูก ความรู้สึกตีกันยุ่งเหยิง ทั้งดีใจ สุขใจและเศ้ราใจ ดีใจที่ได้เจอพริกอีกครั้ง สุขใจที่ได้เห็นว่ามันสบายดี แต่มันน่าเศร้าใจที่พริกดูเหมือนจะไม่ค่อยยินดียินร้ายที่ได้เจอหน้าผม แวบแรกที่เราเจอกัน ผมเห็นสายตาของมันตกใจ แต่ก็มองได้ไม่นานเพราะอีกฝ่ายหลบหน้า จนผมถามว่าห้องน้ำอยู่ไหน เขาถึงได้ตอบ

ผมหาพริกเจอได้ยังไงน่ะเหรอ...ต้องขอบคุณไอ้เพื่อนผมที่มันดันไปบังเอิญเจอพริกเข้า ทีนี่ไอ้กัสก็เลยขับรถสะกดลอยตามจนรู้ว่าพริกทำงานอยู่ที่ร้านนี้ และบ้านของมันก็อยู่ไม่ไกลจากร้านที่ทำงานด้วย

ตั้งแต่กลับมาจากไปถ่ายแบบที่นิวยอร์คผมก็เข้าไปหาไอกัสที่คอนโด รีบถามไถ่จนมันรำคาญพาผมไปที่บ้านของพริก ผมซุ่มดูอยู่สองวันจนแน่ใจ คืนวันที่สามถึงได้บุกเข้าไปในบ้านมันอย่างอุกฉกาจ ส่วนหนึ่งเลยผมทนคิดถึงมันไม่ไหว ได้เห็นแต่ไม่ได้กอดจูบอย่างที่เคยมันก็ไม่เต็มอิ่ม ความโหยหาจึงเป็นตัวผลักดันให้ผมทำอะไรโดยไม่คิด

ส่วนหนึ่งต้องโทษเป็นความผิดของพริก มันไม่ระวังตัวเลย ล็อคบ้านยังไง เอากุญแจคล้องไว้แต่ไม่กดล็อค บางทีมันอาจจะทำงานเยอะเกินไปเลยเบลอ จึงทำให้ผมเข้าหาตัวมันได้อย่างง่ายดาย และมันยิ่งเป็นการย้ำให้ผมรู้ว่า ผมรักมันอย่างถอนตัวไม่ขึ้นเสียแล้ว

ยามที่ร่างเล็กเบียดเข้าซุกตัวผมเหมือนเด็กร้องหาไออุ่น เสียงครางเบาๆยามเมื่อได้รับสมใจ ผมโอบกอดเอาไว้อย่างอ่อนโยน กลัวว่ามันตื่นขึ้นมาแล้วจะผลักไสกัน

จากคนที่ไม่เคยกลัวอะไร แต่กลับกลัวไปหมดทุกอย่างอย่างง่ายดาย เพียงเพราะเป็นเรื่องของพริก ผมที่เคยกล้าพุ่งชนทุกอย่างโดยที่ไม่สนว่าผลที่ได้จะเป็นยังไง แต่ก็ต้องยับยั้งชั่งใจการกระทำของตัวเอง เพียงแค่กลัวว่าพริกอาจจะไม่ชอบและพาลโกรธจนหนีไปอีก กว่าจะหาตัวได้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เพราะอย่างนั้นผมเลยได้แค่นั่งดูยามที่พริกทำงานที่ร้านอาหารเล็กๆนั่น มองดูมันเล่นยอกล้อกับเพื่อนแบบถึงเนื้อถึงตัว ทั้งหวงทั้งหึง แต่ก็ได้แค่ทำเงียบ สถานะไม่เอื้ออำนวย

ผมบอกตัวเองว่ายังไม่ถึงเวลา เกิดบุ่มบ่ามทำอะไรไปจนอีกฝ่ายไม่พอใจ คนที่จะแย่ก็ไม่พ้นผมอยู่ดี

ยังไม่พอนะ ถึงจะผอมลงไปเยอะจนน่าตกใจ แก้มซูบตอบจนแทบไม่มีเนื้อนุ่มๆ แต่จากคืนนั้นที่ได้สัมผัสก็พิสูจน์ได้ว่ายังคงหอมตรึงใจอยู่ แต่นั่นแหละ แม้ว่าความน่ารักภายนอกจะน้อยลงกว่าเก่านิดหนึ่ง แต่ก็ยังมีคนมาตามติดพริก ถึงทั้งคู่จะไม่ได้คุยอะไรกันมากมาย พริกก็ดูแลผู้ชายคนนั้นในฐานะพนักงานที่มีต่อลูกค้า ถึงอย่างนั้นผมก็พอจะดูออกว่าไอ้หมอนั่นมันต้องชอบพริกแน่ๆ สายตาของมันไม่ธรรมดา ผมเป็นผู้ชายด้วยกัน ผมดูออก

และถ้ามันคิดที่จะชอบพริก มันต้องข้ามศพผมไปก่อนเถอะ!

“มาโค คุณจะกลับแล้วเหรอ”

“อืม” เสร็จงานถ่ายแบบคู่กับนาตาลี นางแบบสุดสวยและสุดร้อนแรงเจ้าเดิม บอกไว้ก่อนว่าผมไม่ได้ลองด้วยตัวเอง นิสัยแบบนั้นผมไม่กลับไปทำอีกแล้ว เพียงแต่เพื่อนนายแบบคนอื่นเล่าต่อๆกันมา และยังใจดีแนะนำให้ผมลองด้วย แต่ถ้าเกิดผมทำแบบนั้น ชะตาผมขาดแน่ๆ พริกคงไม่อยากกลับมาคบกับผม จะตกปลาใหญ่ต้องมีแผนการกว้างไกลและต้องเตรียมตัวให้พร้อม ไม่งั้นหนูพริกสุดแสบอาจจะหลุดออกจากเบ็ดที่ผมวางไว้ได้

ใครจะไปอยากได้ปลาซิวแทนปลาแซลมอนตัวโตกันล่ะ จ้างให้ผมก็ไม่แลกหรอก

“วันนี้คุณไม่มีงานต่อแล้วนี่นา ไปทานข้าวกับลีเถอะ” เธอเกาะแขนผมอย่างสนิทสนม คนในสตูดิโอจับจ้องมาที่ผมกับนาตาลี พวกนี่ก็ไม่รู้อะไรกันแล้วเอาไปพูด เล่าลือกันว่าผมกับนาตาลีคบหาดูใจกัน คืออยากจะบอกว่าช่วยดูหน้ากูด้วยว่าเต็มใจไหม แต่ก็ว่าแหละ เรื่องนินทาคิดเองเออเองคนพวกนี้ถนัดนัก เป็นข่าวใหญ่จนนิตยสารต่างๆติดต่อให้ผมออกบทสัมภาษณ์คู่กับเธอถึงเรื่องความสัมพันธ์

แน่นอนว่าผมปฏิเสธไปหมด แต่สาวเจ้าดูเหมือนอยากจะให้สัมภาษณ์เสียเต็มทน เพียงแต่ผมห้ามเธอเอาไว้แกมขู่ว่า ซึ่งก็ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจดี แต่ก็ยังไม่วายมายุ่งวุ่นวายกับผม

“ไม่ละ ถึงไม่มีงานแต่ฉันก็ไม่ว่าง”

“คุณมีนัดแล้วหรือไง” เธอเดินตามผมออกจากสตูดิโอ ผมหยุดเดินหันกลับไปมองเธอนิ่งๆ

“ใช่ ฉันมีนัดแล้ว มีทุกวัน เพราะฉะนั้นไม่ต้องชวนฉันไปไหนทั้งนั้น” ผมบอกอย่างเย็นชา ทั้งๆที่ก็ไม่เคยให้ความหวัง ไม่รู้ทำไมเธอถึงไม่เลิกเสียที จะพูดว่านาตาลีรักชอบผมก็ไม่ได้ เพราะนอกจากผมแล้ว ในตอนนี้เธอก็ยังคั่วอยู่กับดาราหนุ่มอีกหลายคน ผมถึงไม่เข้าใจไงว่าเธอต้องการอะไร

“ใคร ผู้หญิงคนนั้นมันเป็นใคร ทำไมคุณถึงไม่ยอมเปิดโอกาสให้ฉันบ้างเลย” เธอทำหน้าบึ้งจนน่าขำ ขำเพราะเธอทำเหมือนจะงอนผม ตลกเกินไปละ และอีกเรื่องที่ตลกคือ คนๆนั้นของผมเป็นผู้ชาย ไม่ใช่ผู้หญิง

“เขาจะเป็นใครไม่สำคัญ เธอไม่จำเป็นต้องรู้ แต่รู้ไว้อย่างว่าเขาเป็นคนสำคัญสำหรับฉัน คนที่เธอเทียบไม่ได้ และไม่มีวันเทียบได้ด้วย เลิกฝันลมๆแล้งๆได้แล้ว ฉันไม่มีทางมองเธอ” คำพูดผมมันอาจจะแรงไป แต่ผมคิดว่าพูดตรงๆดีกว่าที่จะอ้อมค้อม

“ฉันไม่ดีตรงไหน”

“ตรงที่ฉันไม่ได้รักเธอไง”

ผมปล่อยให้นาตาลียืนอึ้งอยู่คนเดียว แน่ละ ไม่มีผู้ชายคนไหนปฏิเสธเธอได้หรอก แต่ผมขอเป็นคนแรกเลยแล้วกัน ทำไงได้ ผมมีเจ้าของหัวใจอยู่แล้ว ช่วงนี้ถ้าผมจะน้ำเน่าก็ทำใจหน่อยแล้วกัน ความรักมันแน่นอกก็แบบนี้

ผมขับรถไปที่ร้านที่พริกทำงานอยู่ ผมมาที่นี่สองสามครั้งแล้ว พริกก็ยังเป็นเหมือนเดิม ไม่แม้แต่จะมองหน้าผม ไม่ยิ้มให้เหมือนเคย บางทีผมรู้สึกแย่นะ แต่ไม่คิดจะท้อ ต่อให้ต้องง้อเป็นปีเป็นชาติผมก็ยอม

ผมเดินเข้าไปในร้าน กวาดสายตามองหาพริก แต่ไม่เจอ บางทีมันอาจจะอยู่หลังร้าน ผมเลยเลือกที่นั่งที่ใกล้เคาน์เตอร์อย่างเคยจะได้มองเห็นหน้ามันชัดๆหน่อย

“รับอะไรดีค่ะ”

“ผมขอชาคาโมมายล์” ผมลองสั่งชาที่เมื่อวานได้ยินพริกบอกว่าชอบมาลองกินดู นั่งรออยู่สักพักก็ยังไม่เห็นพริก จนกระทั่งผู้หญิงคนเดิมเอาชามาเสิร์ฟให้ผม เห็นว่าเธอเป็นเจ้าของร้าน

“ขอโทษนะครับ พริกอยู่ไหม” ผมตัดสินใจถาม เธอทำหน้างงๆก่อนตะยิ้มตอบ

“วันนี้เขาไม่มาทำงานน่ะคะ เห็นว่าไม่ค่อยสบาย”

“ไม่สบาย?” เมื่อวานยังดีๆอยู่เลย แล้ววันนี้เป็นอะไรไป ผมรีบวางเงินไว้บนโต๊ะ ไม่ทันได้มองว่าเป็นแบ็งค์อะไร แต่คิดว่าพอค่าชาแน่ๆ ก่อนจะรีบออกจากร้านทันที

คิดเป็นห่วงไปหมดว่าพริกจะเป็นอะไรมากหรือเปล่า ยิ่งป่วยแล้วงอแงอยู่ด้วย ป่านนี้ไม่ร้องไห้แล้วเหรอ แล้วจะมีใครดูแลหาข้าวหาน้ำป้อนยาเช็ดตัวให้ไหม คงไม่มีเพราะมันอยู่คนเดียว บ้านที่มันอยู่ก็ไม่มีใครรู้จัก มันไม่เคยบอกใคร ไม่เคยมีใครรู้เรื่องราวของพริก แม้แต่ผมที่เคยได้ชื่อว่าเป็นแฟนมัน หรือจะพูดให้ถูกก็คือ ผมเคยเป็นผัวมันนั่นแหละ

คิดย้อนไปแล้วผมมันก็แย่จริงๆ ไม่เคยคิดจะใส่ใจถามไถ่มัน มารู้ตัวเอาตอนนี้ก็พบว่าผมไม่รู้จักพริกแม้แต่นิดเดียว

ขับรถมาถึงบ้านพริกผมก็บุกเข้าไปในบ้านบนโดยไม่รอให้เจ้าของบ้านอนุญาต ประตูรั้วไม่ได้ล็อค ผมเปิดเข้าไปได้อย่างง่ายดาย พอมาถึงประตูบ้านด้านใน ผมลองบิดลูกบิด ปรากฏว่าก็ไม่ได้ล็อคอีกเช่นกัน ผมบอกแล้วว่ามันไม่ระวังตัวเอาเสียเลย วันดีคืนดีมีโจรบุกเข้ามาในบ้านมัน ไม่ตายก่อนหรือไง

“พริก...” แทบไม่ต้องมองหา คนป่วยนอนหลับอยู่บนโซฟา ขาผมก้าวไปดูใกล้ๆ ใบหน้าแดงกล่ำไม่รู้ว่าไปทำอะไรมาถึงได้ดูแย่แบบนี้ แค่คืนเดียวเท่านั้นเอง

ลองแตะหน้าผากดูก็แทบสะดุ้งเพราะตัวมันร้อนมาก ผมหันซ้ายหันขวาอย่างคนทำอะไรไม่ถูก พยายามคิดว่าผมควรทำอะไร อย่างแรกผมต้องเช็ดตัวให้มันก่อนแล้วค่อยให้มันกินข้าวกินยา ถ้าไม่ดีขึ้นก็ส่งโรงพยาบาล

หากะละมังใส่น้ำและผ้าขนหนูผืนเล็กได้ผมก็เดินไปนั่งบนโซฟาใกล้ๆคนป่วยที่นอนหายใจแผ่วไม่รู้เรื่อง มือค่อยๆปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาออกจากตัว ลำบากนิดหน่อยที่จะต้องถอดเสื้อให้คนที่นอนอยู่

“อือ” พริกครางอือ คิ้วขมวดเข้าหากันก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้น มันกระพริบตาถี่ๆก่อนจะเบ้หน้าทำเหมือนจะร้องไห้

“เป็นอะไร” ผมถามด้วยความเป็นห่วง

“พี่มาร์ค...” มันเรียกชื่อผมเสียงแหบเสียงแห้งดูน่าสงสาร

“หืม” ถึงเวลาป่วยมันจะดูงอแง แต่ผมว่ามันน่ารักดี

“พี่มาทำอะไรที่นี่” ถามแบบนี้มันน่าลงโทษดีไหม ทำไมชอบพูดเหมือนไม่อยากจะเจอผมอยู่เลย แค่ผมมาหามันต้องมีธุระด้วยหรือไง ผมก็แค่คิดถึง เมื่อคิดถึงเลยอยากมาหา อยากจะงอนอยู่หรอกนะ แต่สถานะไม่อำนวย งอนไปมันก็คงไม่ง้อผมอยู่ดี

“มาตามหาหัวใจ” ผมเลยแกล้งแหย่มันไป พริกเบิกตาโตทันทีแล้วก็หันหน้าหนีผม แต่เหมือนว่าเจ้าตัวเขาจะรู้สึกตัวว่าผมถอดเสื้อมันออก รีบยกมือปิดหน้าอกตัวเอง หน้าแดงไปหมด ไม่รู้ว่าเพราะอายหรือพิษไข้กันแน่ๆ แต่ถ้าเป็นอย่างแรก ผมว่าไม่ต้องอายแล้วมั้ง มากกว่านี้ก็เห็นมาแล้ว ทำเป็นหนุ่มน้อยวัยแรกแย้มไปได้ มันน่ะโตเป็นหนุ่มที่สามารถใช้การได้แล้ว แต่มันทำแบบนี้ก็น่ารักดี

“พี่กลับไปเถอะ ผมอยู่คนเดียวได้”

“เฮ้อ อย่าไล่กันนักเลย แล้วก็ช่วยมองหน้ากันบ้าง เกลียดกันถึงขนาดนั้นเลยหรือไง” ผมตัดพ้อ มันหันกลับมามองหน้าผมเหมือนจะขอโทษ ผมละสับสนกันมันจริงๆ

“ผม...ไม่ได้เกลียดพี่”
“อืม ไม่เกลียดก็ดีแล้ว แล้วก็ไม่ต้องไล่ ถ้าอยากกลับเดี๋ยวกลับเอง ป่วยขนาดนี้แล้วยังจะทำเป็นเก่งอีก คิดบ้างไหมว่าใครจะเป็นห่วง” ยิ่งผมพูดมันยิ่งทำหน้าไม่ดี ผมเลยหยุดพูด ไม่ได้ตั้งใจจะบ่น แต่มันอดไม่ได้

“ฉันเป็นห่วง ให้ฉันดูแลนายจนหายดี แล้วจะกลับ โอเคไหม”

“...” เงียบ เอาแต่มองหน้าผมพลางกระพริบตาปริบๆ เดี๋ยวพ่อก็จับฟัดเสียหรอก

“เข้าใจที่บอกไหม”

“พี่ไม่ได้จะฆ่าผมใช่ไหม” มันถามกลับมาหน้าเครียด ผมถอนหายใจพรืด คิดอะไรของมันอยู่วะ ผมเนี่ยนะจะฆ่ามัน ฆ่าตัวเองง่ายกว่าเยอะ

“ไม่ฆ่าหรอก ไม่เคยคิดจะทำแบบนั้น วางใจได้”

“จริงนะ”

“นี่” ผมปรามพริกที่คิดเลอะเทอะเป็นตุเป็นตะ ดูท่าแล้วอาการป่วยคงจะหนักมาก ถึงได้เพ้อเจ้อขนาดนี้ “ทำไมถึงถามแบบนั้น” ผมย้อนถามจริงจัง นี่เครียดนะครับ เครียดมากด้วย อะไรทำให้มันคิดว่าผมจะลงมือฆ่ามัน

“พี่ต้องกลับมาแก้แค้นผมแน่ๆเลยใช่ไหม คงใช่แน่ๆ ก็ผมทำร้ายพี่นี่น่า ฮึก” เอาแล้วไง ร้องไห้ซะงั้น ผมโน้มตัวไปกอดมันเอาไว้พลางจูบซับที่ขมับชื้นเหงื่อ

“เพ้อเจ้อใหญ่แล้ว ใครจะไปทำร้ายหัวใจตัวเองได้ลง ไม่ต้องกลัวนะ ฉันไม่มีทางทำร้ายนายอีกแล้ว สัญญาเลย จะเชื่อไหม”

“ผมกลัว”

“อย่ากลัวฉัน ถ้านายกลัว ฉันจะเสียใจมากๆ”

ผมยอมให้เกลียดโกรธและเกลียดผมนะ แต่ผมไม่อยากให้มันกลัวผม ผมไม่เคยคิดแค้นมันเลย มองว่าผมสมควรได้รับทั้งนั้น ผมทำผิด มันทำผิด เจ้าๆกันไป ผมแค่อยากจะเริ่มใหม่ ขอแค่อีกคนเปิดใจเท่านั้น

“ให้ฉันดูแลนะ สัญญาเลยนะครับว่าจะไม่หลอกลวงอีก ไม่มีอีกแล้ว”



……………………
เห็นไหม เดี๋ยวก็จะหวานกันแล้ววว หวานแบบมึนๆ ฮ่าๆๆๆ

[KURATA]

อ๊าคคคคคคค เค้าคืนดีกันแล้วใช่ไหม ปลื้มปริ่มมมมมม >////<