DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 30: But everything means nothing If I ain't got youHIM: MACO
“คุณไวน์ไม่อยู่ค่ะ ไปดูงานที่ต่างประเทศ”
“ครับ ขอบคุณครับ”
ผมเดินออกจากร้านที่พริกเคยเป็นนายแบบอยู่ที่นี่ แต่บัดนี้มันไม่ได้ทำงานอยู่ที่นี่แล้ว คนที่เป็นเจ้านายของพริกก็ไม่อยู่ ไม่มีใครรู้เลยว่ามันหายไปไหน
หลังจากที่ผมตัดสินใจแล้วว่าผมจะตามหามัน ผมจะเริ่มต้นใหม่ทุกอย่าง ไม่สนใจว่าที่ผ่านมาคืออะไร ไม่สนใจอดีต ผมจะสนใจแค่ว่าวันนี้ผมจะทำอะไรเพื่อมัน จะทำทุกอย่างให้กลับมามี ‘เรา’ อย่างที่เคยเป็น
ไม่มีการหลอกลวงหรือเสแสร้งอะไรทั้งนั้น
ผมจะใช้ความจริงใจที่ผมมีเอาความรักของผมกลับมา
วินาทีนั้นเหมือนผมได้เจอแสงสว่างอีกครั้ง มีแรงที่จะก้าวเดินต่อไป แค่คิดว่าผมมีโอกาสที่จะได้พริกกลับมา หัวใจผมก็กลับมาเต้นแรงอีกครั้ง แต่มันก็หยุดเต้นในเวลาต่อมาไม่นาน ตอนนี้ผมรู้สึกมืดแปดด้าน ผมไม่รู้จะไปตามหามันที่ไหน ที่คอนโดของมันก็ไม่มี ผมไปดักรอหลายครั้งจนยามเขาบอกว่าพริกมันย้ายออกไปนานแล้ว และห้องนั้นก็ไม่ใช่ห้องของมัน แต่เป็นของเจ้านายมัน โทรหาตั้งกี่ร้อยสายมันก็ไม่รับ โทรไปไม่ติดเหมือนกับว่ามันปิดเครื่องหนีผม ไม่อยากที่จะคุยกับผม ไปดักรอที่มหาวิทยาลัยก็ไม่เจอ ผมเคยเจอเพื่อนมันแค่ครั้งเดียว และผมก็จำหน้าเพื่อนมันไม่ได้ด้วย คนที่ผมจำได้แค่คนเดียวก็คือไอ้โอชิน
เวรเอ้ย! ทำไมผมนึกไม่ออกวะ ไอ้โอชินมันต้องรู้แน่ๆว่าพริกอยู่ที่ไหน
แล้วไอ้โอชินมันอยู่ที่ไหนล่ะ มันก็ทำงานที่เดียวกับพริกไม่ใช่เหรอ แต่ทำไมผมไม่เห็นมัน ผมกลับเข้าไปในร้านอีกครั้งแล้วถามหาโอชินกับพนักงานคนหนึ่ง ที่นี่จะเป็นทั้งร้านขายเสื้อผ้าและสตูดิโอ แต่พนักงานบอกมาว่าวันนี้โอชินไม่มีคิวถ่ายแบบ แต่ยังดีที่ได้เบอร์ติดต่อมา ผมกดโทรหาไอ้โอชินทันที
“ฮัลโหล” มันรับสาย แต่เสียงของคนรับสายมันคุ้นๆ
“โอชิน?” ผมลองเรียกชื่อมันดู
“หืม โอชินไม่อยู่ นั่นใครอ่ะ ถ้ากลับมาแล้วจะบอกให้” ปลายสายพูด ผมว่าผมรู้แล้วว่าใครเป็นคนรับสาย
“พอร์ช ฉันเอง มาโค”
“หา? พี่มาร์คเหรอ”
“อืม”
“พี่มีอะไรกับโอชินอ่ะ” มันถาม
“นายอยู่ไหน ฉันมีเรื่องจะคุยกับไอ้โอชิน” ผมตัดบทถามมันถึงสิ่งที่อยากรู้
“อยู่ที่...”
“อืม อีกยี่สิบนาทีลงมารอรับด้วย” ผมกดวางสาย ขับรถไปที่คอนโดไอ้โอชินทันที ไปถึงพอร์ชก็ยืนทำหน้างงรออยู่แล้ว ผมไม่รู้ว่ามันกับไอ้โอชินเป็นอะไรกัน แต่แค่มันตัดใจจากผมได้ก็ดีแล้ว แค่พอได้เห็นหน้าพอร์ชที่ไร้ความโศกเศร้าอย่างที่ผ่านมา ผมก็คิดว่าดีแล้วที่มันเลิกรักผู้ชายแย่ๆอย่างผมได้ อยู่กับผม ผมคงไม่มีทางทำให้มันมีความสุขได้หรอก เพราะหัวใจของผมไม่ดีไว้เพื่อมัน
“พี่มาร์ค ไม่สบายเหรอ” พอร์ชทักผม ผมส่ายหน้า มันพาผมขึ้นห้องไอ้โอชิน เจ้าของห้องยังไม่กลับมา ผมนั่งรอที่โซฟา ส่วนพอร์ชไปเอาน้ำออกมาให้ผม พอมันมานั่งลงข้างๆผม พอร์ชก็จ้องหน้าผมไม่วางตา
“มองอะไร” ผมถาม แต่ผมรู้ว่ามันคงสงสัยที่ผมมีสภาพแบบนี้
“พี่ไปทำอะไรมา ทำไมเหมือนคนใกล้ตายแบบนี้เนี่ย”
“ไม่มีอะไรหรอก” ถึงผมจะบอกแบบนั้น แต่มันก็ไม่ยอมเชื่อ
“ผมไม่เชื่อหรอก อาการแบบนี้ผมเคยเป็นนะ พี่คิดว่าผมโง่หรือไง ทำไม ทะเลาะกับพริกเหรอ” มันย้อนถามกลับหน้าเป็น แต่มันก็เก่งที่เดาได้ถูกจุด ถ้ามันเคยเป็นแบบที่ผมเป็น ผมก็คงทำให้มันเจ็บมาก
“ระบายกับผมได้นะ เผื่อผมจะช่วยอะไรได้บ้าง ถ้าพี่จะคิดว่าผมเป็นน้องชาย” มันวางมือบนตักผม ใบหน้าจริงจังของพอร์ชเต็มไปด้วยความเป็นห่วง ทั้งๆที่ผมทำร้ายมันก็ตั้งขนาดนั้น แต่มันกลับเป็นห่วงผม
ผมตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้พอร์ชฟัง ทั้งเรื่องที่ผมจีบพริก เรื่องที่ผมบอกเลิกพริกเพราะเงื่อนไข และเรื่องที่พริกทิ้งผมไปเพราะข้อตกลงบางอย่างที่ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ผมไม่คิดจะใส่ใจ ไม่ว่าจะเป็นเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ ถ้ามันเองก็รักผมเหมือนกัน ผมก็จะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มันกลับมาอยู่กับผมอีกครั้ง
สิ่งที่กำลังเกิดกับผมและพริก ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่สุดท้ายมันก็กลายมาเป็นความรัก ผมกล้าพูดได้เต็มปากอย่างมั่นใจเลยว่าผมรักมัน แต่พริกล่ะ มันจะรักผมบ้างไหม
“นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย พี่ถ่ายทำหนังอยู่หรือไง ผมแทบดูไม่ออกเลยว่าพี่กับพริกเล่นละครกันอยู่ พี่มันโง่ที่สุดเลยพี่มาร์ค แล้วนี่พริกมันอยู่ไหน ตกลงมันไม่ได้รักพี่เหรอ นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะ กูเครียดแทนเลย!” พอร์ชบ่นอุบหลังจากฟังเรื่องราวจากผมทั้งหมด ก็น่าให้มันบ่นอยู่หรอ ย้อนกลับไปดูแล้วผมเองยังรู้สึกว่าแม่งโคตรจะบ้าบอไร้สาระเลย
“แต่ผมเชื่อว่าผมมองไม่ผิดนะ พริกรักพี่แน่ๆอ่ะ ผมดูออก”
“ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีสิ” แต่การที่มันหายไปแบบนี้ ผมไม่แน่ใจว่าพริกจะรักผมเหมือนกัน
“พอร์ช...” เสียงเจ้าของห้องพร้อมกับตัวมันเดินเข้ามา พอร์ชลุกเข้าไปหาไอ้โอชินพลางยิ้มหวาน
“ทำไมไปนาน หิวจะตายแล้ว” พอร์ชพูดเสียงเล็กเสียงน้อย
“ก็ใครล่ะที่อยากกินของที่อยู่กันคนล่ะที่ รถติดจะตาย” ไอ้โอชินบ่น แต่ใบหน้ามันเปื้อนยิ้ม แล้วนี่ผมจะมานั่งดูคนอื่นเขารักกันทำไม แม่งเจ็บดีพิลึกว่ะ
“นี่นาย พี่มาร์คเขามีเรื่องจะคุยด้วย” พอร์ชบอกกับไอ้โอชิน มันหันมามองผมก่อนจะเดินมานั่งที่โซฟาตัวเดียวกับผม
“มีอะไร” มันถาม
“นายรู้ไหมว่าพริกไปอยู่ที่ไหน” ผมถามมัน ไอ้โอชินทำหน้างง
“ก็อยู่ที่คอนโดไง ไม่ก็อยู่ที่มหาลัย ทำไม ทะเลาะกันหรือไง” มันถามคำถามเดียวกับพอร์ชไม่มีผิด หน้าผมมันฟ้องขนาดนั้นเหรอว่ะ
“ที่คอนโดไม่มี พริกย้ายออกไปแล้ว เบอร์โทรก็ติดต่อไม่ได้ ไปหาที่มหาลัยแล้วก็ไม่เจอ นายเจอพริกบ้างหรือเปล่า” อย่างน้อยๆมันก็เป็นเพื่อนกัน น่าจะติดต่อกันบ้าง
“ไม่เจอเลย ฉันไม่ได้เจอพริกมาหลายวันแล้ว” ไอ้โอชินหยิบมือถือออกมากดโทร คงจะโทรหาพริก มันมองหน้าผมอยู่นานจนกระทั่งมันเอามือถือออกจากหู เท่านั้นผมก็รู้คำตอบ
“ปิดเครื่อง” มันว่า เหมือนที่ผมเจอเลย พริกปิดเครื่องไม่คิดจะติดต่อใคร หรือมันอาจจะเปลี่ยนเบอร์ใหม่ไปแล้ว
“แล้วนายไม่รู้ว่าบ้านพริกอยู่ไหนเหรอ” พอร์ชถามโอชิน มันส่ายหน้า ทำหน้าเครียดไม่ต่างจากผม
“มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นวะ” ไอ้โอชินถามผม ผมถอนหายใจ พอร์ชคงรู้ว่าผมไม่มีกะจิตกะใจจะเล่าอะไรทั้งนั้น พอร์ชเลยเล่าเรื่องทั้งหมดแทนผม
ผมไม่มีหนทางที่จะตามหามันเจอเลยใช่ไหม
“เฮ้อ” ไอ้โอชินถอนหายใจแล้วก็ทิ้งตัวกับโซฟาเหมือนคนหมดแรง
“ถ้าไม่รู้ก็ไม่เป็นไร ฉันกลับล่ะ” ผมลุกขึ้นยืนเตรียมกลับ
“เดี๋ยวสิพี่มาร์ค แล้วพี่จะทำยังไงต่อไปล่ะ” พอร์ชทำหน้ากลุ้มใจแทนผม ผมยิ้มให้มันบางๆ
“ไม่รู้สิ”
ความหวังที่มีมาเต็มเปี่ยมค่อยๆหมดลงเรื่อยๆ ยิ่งตามหาพริกไม่พบ ยิ่งไร้หนทางมากเท่าไหร่ มันยิ่งตอกย้ำผมว่าเรื่องระหว่างผมกับพริกมันไม่มีทางเป็นไปได้ มันไม่เคยรักผมจริงๆ และพริกคงไม่อยากจะเจอผมอีกแล้ว แล้วอย่างนี้จะให้ผมทำยังไงได้ล่ะ ผมไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่ อยู่กับใคร แล้วตอนนี้รู้สึกยังไง จะเหงาเหมือนผมหรือเปล่า จะทุรนทุรายเพราะความคิดถึงอย่างผมบ้างไหม มันจะคิดถึงผมทุกวินาทีอย่างที่ผมเป็นหรือเปล่า
หรือความจริงก็คือ...มันไม่เป็นเหมือนผมเลย
“ถ้าหากว่าฉันติดต่อพริกได้จะติดต่อไปแล้วกัน” โอชินบอก ผมพยักหน้า
“อืม ขอบใจ”
กรุงเทพก็เล็กแค่นี้ แต่ผมก็หาพริกไม่เจอเสียที พรุ่งนี้ผมต้องบินไปนิวยอร์คเพื่อไปถ่ายแบบเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ นั่นหมายความว่าผมจะเสียเวลาตามหามัน ยิ่งห่างกันนาน ผมยิ่งกลัวว่ามันจะไม่มีหนทางที่ผมจะตามหามันเจอ
ไปอยู่ที่ไหน...
จะสบายดีหรือเปล่า...
จะคิดถึงกันบ้างไหม
เมื่อวันก่อนโอชินโทรมาบอกว่ามันถามไอ้คุณไวน์ว่าพริกไปอยู่ที่ไหน แต่เขาไม่บอกว่าไม่รู้ และไม่บอกอะไรทั้งนั้น แต่ผมไม่เชื่อว่าเขาจะไม่รู้ ในเมื่อเขาไม่บอกผมก็ไม่คิดจะง้อ ผมจะตามหามันด้วยตัวของผมเอง เพราะถึงไปถามเขาก็คงไม่บอกอยู่แล้ว
“มาโค ถึงคิวนายแล้ว ออกไปได้เลยสุดหล่อ ขอแบบหล่อๆเลยนะ” เจ้าของแบนร์นดังเรียกผมเมื่อได้เวลาที่ผมต้องออกไปเดินบนแคทวอค
ผมสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจำทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด แสงแฟรชแสงไฟและเสียงเพลงไม่ได้เข้ามาในโสตประสาทของผม ผมแค่ทำให้มันดีที่สุดเพื่อที่มันจะได้จบๆไปอีกวัน
เมื่อไม่มีพริก ผมก็เลือกที่จะทำแต่งาน ไม่ว่างานไหนผมก็รับ เงินดีหรือไม่ผมก็รับ ผมไม่อยากให้ตัวเองว่างมากเกินไปจนเอาคิดถึงพริก จนผู้จัดการส่วนตัวยังสงสัยเลยว่าผมเป็นอะไร แน่ล่ะ ก่อนหน้านี้ผมโดดงานเป็นว่าเล่น แค่เพียงจะได้อยู่กับพริก ผมก็ไม่สนใจอะไรในชีวิตเลย
เพราะสำหรับผม ไม่ว่าจะเงินทองหรืออะไรก็แล้วแต่ ไม่มีความสำคัญเลย ถ้าสุดท้ายแล้วเราไม่มีใครอยู่ข้างๆ
“พรุ่งนี้สิบโมงเช้าที่สนามบิน มาให้ตรงเวลาล่ะมาโค” ผู้จัดการส่วนตัวของผมบอก ผมพยักหน้ารับ
จบไปอีกวันหนึ่ง
ผมขับรถไปเรื่อยๆไม่มีจุดหมาย ท้องฟ้ามืดยามค่ำคืนมันช่างเหงาจับใจ ผมเหมือนพวกเพ้อเจ้อที่ตกอยู่ในห้วงอารมณ์บ้าๆเพราะความรัก แต่ถ้าไม่เจอกับตัวเองก็ไม่มีทางรู้เลยว่ามันเป็นยังไง
เสียงโทรศัพท์ดัง ผมรีบหยิบมาดูเหมือนทุกครั้งเพราะหวังว่าพริกจะโทรมา ถึงผมจะโทรหามันไม่ติด แต่พริกมันจำเบอร์ผมได้ ถ้าพริกคิดจะโทรหาผม ยังไงก็ติดแน่ๆ เพราะผมคอยดูคอยเช็คโทรศัพท์ตัวเองเสมอไม่ให้แบตหมด เพราะกลัวว่ามันจะโทรหาผมไม่ติด ผมไม่เคยเป็นแบบนี้ไม่ว่ากับใครคนไหนก็ตาม แต่ถึงอย่างนั้น ก็ไม่เคยเห็นมีสักสาย แม้แต่ตอนนี้ก็ตาม
นาตาลี...
ผมกดตัดสายทิ้ง เธอเป็นนางแบบที่เคยถ่ายแบบโฆษณากับผม จนเกิดเป็นกระแสข่าวว่าผมกับเธอคบกัน แต่ความจริงมันไม่ใช่ ผมไม่ได้คิดอะไรกับนาตาลีเกินกว่าเพื่อนร่วมงาน แต่เธอไม่คิดแบบนั้น ผมพยายามเอาตัวออกห่าง แต่เธอก็ยังตามตื้อ ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงไม่พลาดที่จะออกเดทกับเธอ แต่ไม่ใช่ในตอนนี้ ที่หัวใจผมมีเจ้าของอยู่แล้ว บทเรียนครั้งเดียวที่ผมทำให้พริกมันเสียใจทั้งที่ผมไม่เคยคิดจะทำให้มันร้องไห้มาก่อน ผมก็ไม่คิดจะทำผิดซ้ำสอง แม้ว่าตอนนี้ผมกับพริกเราจะเหมือนเส้นขนานกันแล้วก็ตาม
ผมไม่ยากทำผิดต่อพริก และที่มากไปกว่านั้น ผมไม่อยากทำผิดต่อตัวเอง
วันต่อมาผมต้องบินไปทำงานที่นิวยอร์ค ไอ้กัสโทรมาด่าผมที่ผมไม่ติดต่อมันเลย ไอ้ธันก็โทรมาถามไถ่ ผมไม่รู้ว่ามันหายโกรธผมหรือยัง แต่ผมมันสมควรโดนแล้ว เห็นไอ้กัสเล่าว่าไอ้ธันรับเด็กมาเลี้ยง ผมไม่ค่อยเข้าใจและผมไม่ได้ถามรายละเอียดมากนัก ไม่อยากจะสนใจเรื่องของใคร แค่เรื่องของตัวเองผมยังเอาตัวไม่รอดเลย
ลงจากเครื่องบินก็ตรงไปที่โรงแรมเพื่อนอนพักผ่อนเตรียมทำงานในวันต่อมา งานนี้ผมได้เป็นพรีเซนเตอร์ถ่ายแบบเสื้อผ้าให้กับแบรนด์ดังของที่นี่ โดยถ่ายคู่กับนางแบบชื่อดังของที่นี่ ลูน่า เคอร์เกน
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรซ้ำไปที่เบอร์เดิม แต่ก็เหมือนเดิม
เราจะต้องจบกันแบบนี้จริงเหรอพริก นายไม่คิดถึงฉันบ้างหรือไง
“ฉันจะตายอยู่แล้วนะ ความคิดถึงมันแทบจะฆ่าฉันให้ตายทั้งเป็น”
“ดีครับ หันข้างหน่อย มาโค คุณโอบเอวลูน่าให้แน่นอีดนิดหนึ่ง ดีๆ”
แช๊ะๆๆ
วันนี้เราต้องถ่ายกันทั้งหมดสามที่ ที่แรกคือที่สตูดิโอ ถ่ายกันตั้งแต่เช้ามืด เนื่องจากเราต้องใช้แสงจากไฟอยู่แล้ว แต่ฉากต่อไปเราต้องออกไปถ่ายนอกสถานที่ ซึ่งจะต้องใช้แสงตอนเช้า ไปจนถึงอีกที่ที่เราจะต้องไปถ่ายในตอนบ่าย ในฤดูใบไม้ร่วงแบบนี้บรรยากาศรอบข้างดูสวยงาม
ผมทำงานทั้งวันไม่มีหยุดพัก รวมไปถึงลูน่าด้วย เธอทำงานเก่ง เข้าใจงานได้ดี ทั้งที่ไม่เคยทำงานด้วยกันมาก่อนและไม่เคยรู้จักกันมาก่อนด้วย แต่ผมกับเธอก็ทำงานเข้าขากันมาก งานดำเนินไปอย่างราบรื่น จนกระทั้งเสร็จในช่วงเย็น ผมนั่งพักมองใบไม้ค่อยๆร่วงหล่นลงพื้น
ใบไม้สีแดงเป็นสัญลักษณ์ของฤดูใบไม่ร่วงที่หาได้ยากในประเทศไทย ผมอยากให้พริกได้มาเห็น มันจะต้องชอบแน่ๆ ผมยังจำใบหน้าเปื้อนสุขยามที่ผมพาพริกไปเที่ยวทะเลได้ ผมยากจะเห็ยรอยยิ้มของมันอีกครั้ง ต่อให้รอยยิ้มนั้นจะไม่ได้เกิดขึ้นเพราะผมก็ตาม
“คิดถึงคนรักอยู่เหรอ”
ผมเงยหน้ามองลูน่าที่ไม่รุ้ว่ามายืนอยู่ตรงหน้าผมตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอนั่งลงข้างๆผม ก้มลงหยิบใบเมเปิ้ลที่ร่วงหล่นลงพื้นมาถือเล่นก่อนจะส่งมาให้ผม ผมรับเอาไว้
“ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี ผมรักเขา แต่มันคงจะเป็นไปไม่ได้” ผมไม่เคยไว้ใจคนที่ไม่รู้จัก แต่กับลูน่า ไม่รู้เพราะอะไรผมถึงสบายใจเมื่อได้พูดได้ระบายความในใจกับเธอ
“ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้หรอกนะถ้าพยายาม บางที ทุกอย่างก็ไม่ได้เริ่มที่จุดเริ่มต้น บางอย่างก็ไม่ได้สวยงามตั้งแต่แรก อย่างใบเมเปิ้ลพวกนี้ ตอนที่พวกมันเริ่มมีใบอ่อน จนกระทั่งค่อยๆโต มันก็แค่ต้นไม้ต้นหนึ่ง แต่เมื่อยามที่มันร่วงโรยมันกลับมีค่าขึ้นมา ทุกคนต่างให้ความสนใจ บางที...จุดเริ่มต้นมันก็เริ่มจากจุดจบได้เหมือนกัน” ลูน่าพูด สายตาจับจ้องไปเบื้องหน้า เธอมีบางอย่างที่เหมือนผม นั่นคือแววตาแห่งความหวังและความเจ็บปวด
“คุณก็มีคนรักเหมือนกันสินะ” ผมถามเธอ เธอยิ้มก่อนจะหันมามองหน้าผม
“ใช่ แต่เราเลิกกันแล้ว...ฉันทำผิดต่อเขา ตอนนี้ก็ได้แค่หวังว่า...เราจะกลับมาเจอกันในสักวันหนึ่ง แม้จะในฐานะเพื่อนก็ตาม” เธอเล่าเรื่องของเธอ ซึ่งผมว่ามันก็ไม่ต่างจากผมเท่าไหร่ในภาพรวม
“แม้ว่าคุณจะได้เป็นแค่เพื่อนน่ะเหรอ” ผมถาม เพราะผมคงทำใจได้ยากที่จะต้องเป็นคนอื่นในชีวิตของพริก
“ใช่” เธอตอบเสียงหนักแน่น “แต่ฉันไม่ได้อยากจะเป็นเพื่อนของเขาหรอกนะ ฉันแค่อยากจะเริ่มต้นใหม่ เหมือนต้นเมเปิ้ลนี่ไง มันจะสวยงามได้อีกครั้ง ก็ต้องกลับไปเริ่มนับหนึ่งใหม่ ยามที่มันสลัดใบจนหมด มันจะแตกใบใหม่ ค่อยๆเติบโตเพื่อรอเวลาใกล้จะร่วงโรยให้คนได้ชื่นชมความงามของมันอีกครั้ง เมื่อถึงเวลานั้น ฉันจะเอาใจใส่มันอย่างดี ไม่ให้พลาดเหมือนครั้งนั้นอีก”
“ยังไง” ผมยอมรับว่าผมไม่ค่อยเข้าใจที่เธอพูดเท่าไหร่ แต่ถึงจะไม่เข้าใจ แต่ผมกลับรู้สึกมีความหวังเล็กๆจากคำพูดของลูน่า
“นายนี่นะ กลับกันได้แล้ว” ลูน่าลุกขึ้นยืนมองหน้าผม ก่อนจะเดินจากไปทิ้งให้ผมไม่เข้าใจกับคำพูดของเธอ
งานครั้งนี้ยังต้องทำต่ออีกหลายวัน ไม่ใช่แค่ถ่ายแบบ แต่ยังต้องเดินสายออกงานเปิดตัวตามห้างดังและให้สัมภาษณ์กับนิตยาสารบางเล่ม ยุ่งจนผมไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องของตัวเอง
นอกจากนั้นยังมีเอเจนซี่มาติดต่อให้ผมทำงานอยู่ที่นี้ โดยที่ผมจะต้องเซ็นสัญญาร่วมงานเป็นเวลาสองปี ค่าตอบแทนสูงจนผู้จัดการของผมเชียร์ เพราะงานนี้ใครๆก็อยากได้ แต่ผมเลือกที่จะปฏิเสธ ลูน่าที่อยู่ร่วมในเหตุการณ์ก็อึ้งไม่ต่างกันที่ทำแบบนั้น เธอมาบอกทีหลังว่าเธอเองก็อยากได้งานนี้ แต่ในฐานะของนางแบบผู้หญิง เธอไม่ได้ถูกรับเลือก แต่เธอเข้าใจว่าทำไมผมถึงไม่รับงานนี้
ผมมีคนให้กลับไปหา ไม่ว่าคนๆนั้นจะต้องการผมหรือไม่ แต่ผมก็อยากกลับไปหา
“เลิกงานวันนี้ว่างไหม” ลูน่าถามผมระหว่างพัก
“ว่าง จะไปไหนเหรอ” ผมถาม ตั้งแต่มานิวยอร์คผมยังไม่ได้ไปเดินเที่ยวที่ไหนเลย เอาแต่ทำงาน
“ฉันจะไปสักน่ะ สนใจไหม”
“ก็ไปสิ ว่างอยู่พอดี” ผมตกลงไปเป็นเพื่อนเธอ เพราะยังไงก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว
ร้านสักที่ลูน่าพามาเป็นร้านดังที่สักให้คนดังจากทั่วโลกเยอะแยะมากมาย ดูได้จากรูปถ่ายที่ติดอยู่ที่พนังห้อง ดารา นักร้อง นายแบบนางแบบหรือคนดังในวงการอื่นเยอะแยะมากมายที่แวะมาสักที่นี่
ลูน่าแยกออกไปสัก เธอเลือกลายมาจากบ้านเรียบร้อยแล้ว ผมนั่งรอเงียบๆ คิดถึงรอบสักบนหน้าอกของพริก เห็นที่ไรทำเอาอารมณ์สั่นไหวทุกที
อยู่ๆผมก็นึกประโยคหนึ่งขึ้นมาได้ใบบทเพลงๆหนึ่ง และนั่นทำให้ผมตัดสินใจหาอะไรทำฆ่าเวลายามที่รอลูน่า
อีกสองวันผมก็ต้องกลับเมืองไทยแล้ว ที่จริงกลับวันนี้เลยก็ได้ เพราะงานเสร็จหมดแล้ว แต่ผมขี้เกียจจะเดินเรื่องเปลี่ยนตั๋ว พรุ่งนี้ก็คงออกไปเดินเล่นแถวๆนี้เอาแทน
[Krrrr Krrrr]
“ฮัลโหล” ผมรับสาย
“ไอ้มาร์ค กูมีข่าวดีจะบอก” เสียงไอ้กัสตื่นเต้นเหมือนถูกหวยรางวัลที่หนึ่ง
“ข่าวดีอะไร” ผมถามเหนือยๆ
“กูเจอพริกแล้ว!”
“...” ผมนิ่งไปเพราะตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน “มึงว่าไงนะ” ผมถามมันอีกครั้ง
“กูบอกว่ากูเจอพริกแล้ว!!! มึงเสร็จงานแล้วรีบกลับมาทันทีเลย”
“เออ” ไม่ต้องบอกผมก็รีบกลับอยู่แล้ว
ผมกดวางสายไอ้กัสแล้วเก็บของลงกระเป๋าทันที โทรไปให้ผู้จัดการเปลี่ยนไฟท์บินให้ผมเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ถ้าไม่มีก็ซื้อใหม่เลย ผมไม่อยากจะรอเวลาที่จะได้เจอหน้าพริกแม้แต่นิดเดียว
‘บางที...จุดเริ่มต้นมันก็เริ่มจากจุดจบได้เหมือนกัน’
ถ้าผมจะเริ่มต้นใหม่จากจุดจบ...คงได้ใช่ไหม
………
กลับมาแล้วค่ะ หลังจากที่หายไปหลายวัน
เรื่องนี้ก็เหลืออีกไม่กี่ตอนแล้วค่ะ ก็จะจบแล้ววววว ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านนะคะ หลังจากนี้ก็จะพยายามลงให้เป็นปกติ เพราะว่าริริเหลือเรียนเทอมนี้ก็จะจบแล้ว เรียนหนัก กิจกรรมเยอะ มีสอนพิเศษเยอะมาก เลยไม่แน่ใจว่าจะว่างแต่นิยายทุกวันไหม แต่มั่นใจได้เลยว่าไม่ดองแน่นอน ยังไงก็จบ แค่อาจจะนานกว่าที่ผ่านมาสักหน่อย แต่อย่างน้อยที่สุดจะมาให้อาทิตย์ละครั้ง รวมไปถึงเรื่องอื่นๆอีกสองเรื่องด้วย
อีกไม่นานก็จะไม่หน่วงแล้วนะเรื่องนี้ อดใจรอกันอีกนิด ^^
หัวข้อ: ◄▌Double-faced▐►เสแสร้งแกล้งรัก ผัวผมใครห้ามแตะ! # 27-05-14 P.40 เปิดจองหนังสือ (อ่าน 449269 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก