DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 26: Does it look like I’ve got everything under control? No, I’m just good at faking
ดูเหมือนฉันควบคุมทุกอย่างได้ใช่ไหม ไม่ล่ะ ฉันก็แค่เก่งเรื่องการเสแสร้งเท่านั้นล่ะHIM: MACO
ทุกอย่างมันจบลงแล้ว ผมทำร้ายมันไปแล้ว ผมมันก็แค่คนเลวๆคนหนึ่ง มันไม่ควรเป็นแบบนี้ แต่ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ตอนนี้ผมเพิ่งรู้ตัวเองว่าผมมันก็คือคนโง่ คนโง่ที่ไม่เหลือใคร
ผมจะโทษพระเจ้า โทษฟ้า โทษไอ้ห่าดีน โทษทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้เรื่องราวมันเลวร้ายแบบนี้
ผมโทษตัวเองที่ทำร้ายคนๆหนึ่งทั้งที่เขาไม่มีความเกี่ยวข้องด้วยเลย
พริก...ฉันขอโทษ
“มึงต้องการอะไรว่ามาเลย!” ไอ้ดีนเดินตามผมมาอย่างหัวเสีย ผมหันไปหามันก่อนจะซัดหน้ามันหนึ่งที
“ขึ้นรถ!!!” ผมสั่งมัน แล้วเดินไปที่ฝั่งคนขับ พอมันขึ้นรถผมก็กระชาดตัวรถขับไปที่ๆหนึ่ง มันจะต้องชดใช้ในสิ่งที่มันเคยทำเอาไว้กับผู้หญิงคนหนึ่ง คนที่มันทำร้ายเขาอย่างเลือดเย็น
แปลกดีไหม ผมด่ามันเหมือนกำลังด่าตัวเองอยู่
เหอะ! ผมต่างกับมันตรงไหนล่ะ จริงไหม...ก็แค่ผู้ชายเหี้ยๆคนหนึ่งเท่านั้นแหละผมอ่ะ
ผมขับรถข้ามจังหวัด ไปยังหลุมฝังศพของนิชา เพื่อพาไอ้ดีนไปขอโทษเธอ เข็มหน้าปัดเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็ว แม้ไอ้ดีนจะกรนด่าผมที่ขับรถเร็วราวกับจะไปตายก็เถอะ ผมอยากจะตอบกลับไปเหลือเกิน ถ้าตอนนี้กูตายได้กูก็อยากจะตาย!!!
บรรยากาศยามค่ำคืนกับสุสารฝังศพแบบชาวคริสตร์มันชั่งวังเวงและน่ากลัว เสียงต้นไหมเสียดสีกันยามลมพัดก่อให้เกิดเสียงราวกับคนกำลังโหยหวน ผมเดินนำไอ้ดีนไปที่หลุมฝังศพ วางดอกไม้ที่แวะซื้อมาเมื่อสักครู่นี้ตรงหน้าเธอ
ดอกไม้ที่เธอชอบ เธอจะได้กลิ่นมันไหมนะ
“กราบซะ กราบคนที่มึงข่มขืน คนที่มึงให้พวกเพื่อนเลวระยำของมึงข่มขืน!!! ผมตะเบ็งสุดเสียง เนื้อตัวสั่นไปหมดเมื่อนึกถึงใบหน้าสวยแต่ขาวซีดยามที่สิ้นลมหายใจ เพราะเธอทนความอัปยศไม่ไหว จึงเลือกที่จะฆ่าตัวตาย เลือกที่จะจากผมไป!!!
ไอ้ดีนยังคงยืนนิ่ง ผมเลยเตะเข้าที่ข้อพับขาของมัน จนมันทรุดคุกเข่าลงกับพื้น ผมปาดน้ำตาออกลวกๆ มองรูปของณิชาที่อยู่ข้างหน้าหลุมฝังศพ
“มึงทำได้ยังไงวะ มึงทำร้ายเธอทำไม เพราะแค้นกูเหรอ เพราะน้องสาวมึงเป็นแบบนั้นเพราะกูเหรอ มึงคิดว่ากูอยากให้เรื่องเป็นแบบนี้หรือไง มึงคิดว่าน้องมึงไม่ใช่น้องกูหรือห๊ะ!!! ไอ้เหี้ย!!! ตอบ!!!” ผมคำรามด่ามันอย่างบ้าคลั่ง
ที่น้องมันเป็นแบบนั้น กลายเป็นคนผิดปกติเพราะผม ไม่ใช่ว่าผมไม่เสียใจ แต่ว่ากันความจริงผมไม่ได้ทำอะไรน้องมันเลย น้องมันทำตัวเอง ผมไม่เคยให้ความหวัง ไม่ให้ก้าวล้ำเส้นมากกว่าพี่ชาย ไม่เคยหลอกลวงไม่เคยบอกให้น้องมันกลายเป็นผู้หญิงใจแตกแล้วผมจะยอมคบด้วย แต่ทำไมมันต้องมาลงกับนิชา ลงกับคนที่ผมรัก ทำไม!!!
“กู...กู...ขอโทษ”
“เหอะ! คนที่มึงควรจะขอโทษไม่ใช่กู แต่เป็นคนที่ตายไปแล้ว แล้วมึงคิดไหมล่ะ ว่าคำขอโทษของมึงทำให้เธอฝืนขึ้นได้ไหม มึงทำให้คนๆหนึ่งต้องตาย ไอ้ฆาตกร!!!”
ผมทรุดตัวลงนั่งตรงหน้าณิชา ข้างคนที่เคยเป็นเพื่อนรักของผม แต่มันไม่มีอีกแล้ว มิตรของผมกับมันตายไปตั้งแต่ที่มันทำร้ายคนๆหนึ่งไปแล้ว ถึงคำขอโทษของมันดูไม่มีค่า แต่ผมอยากให้มันสำนึกได้บ้างว่ามันเคยทำอะไรไว้ เพราะตั้งแต่ที่เธอตายไป มันไม่เคยสนใจเรื่องนี้เลย มันทำเหมือนการตายของเธอเป็นการตายของมดของปลวก ผมต้องการให้มันอยู่แบบรู้สึกผิดจนกว่ามันจะตาย!
แต่บางทีมันอาจจะไม่รุ้สึกผิดเลยก็ได้ คนอย่างมันเลือดเย็นยิ่งกว่าสัตว์เลื้อยคลานเสียอีก
“กูรักน้องกูมาก มึงก็รู้ ที่น้องกูเป็นแบบนั้น กูยอมไม่ได้!” มันพูดหลังจากที่เงียบไปนาน
“แล้วไง กูไม่รักคนของกูหรือไง!” ผมย้อนถามมันเสียงแข็ง
“แต่กูทนไม่ได้ กูทนเห็นน้องตัวเองเป็นแบบนั้นเพราะรักคนอย่างมึงไม่ได้ คนอย่างไม่มึงไม่สมควรให้ใครมารัก แม้แต่ไอ้เด็กนั่นก็ตาม!!!” แววตาของไอ้ดีนแข็งกร้าว มันกำหมัดแน่น ผมยกยิ้มเยาะมัน
“มึงก็เลยคิดจะทำอะไรก็ได้หรือไง!!!”
พลั๊ก!!
ผมเสยเข้าที่หน้ามันแรงๆหนึ่งที คราวนี้มันไม่ยอมให้ผมต่อยมันฝ่ายเดียว มันส่วนกลับมาด้วยแรงที่ไม่น้อย ผมล้มลงหัวกระแทกกับหลุมฝังศพ ก่อนจะดีดตัวถีบไอ้ดีนเต็มแรงจนมันล้มหงายหลัง แม้จะมืด แต่ผมกลับมองเห็นมันชัดเจน ผมพุ่งเข้าไปต่อยมันไม่ยั้ง
“ตั้งแต่วันนั้นกูไม่คิดจะคุยกับมึง ไม่คิดจะถามว่ามึงรู้สึกผิดบ้างไหม!!!”
พลั๊ก!!!
“กูรอ!! กูรอให้มึงมาขอโทษนิชา รอให้มึงสำนึกผิด แต่มึงไม่เคยสำนึกเลย มึงกลับลอยหน้าลอยตาใส่กู!!!”
ผลั้ว!!!
มันยกเท้าถีบผม แต่ผมตั้งตัวได้ กระชากคอเสื้อมันเอาไว้ ใช้มือบีบคอมัน หน้ามันเขียวคล้ำเพราะหายใจไม่ออก แต่มันก็ไม่ได้ร้องขอให้ผมปล่อยมือ
“แล้วมึงล่ะ!!! มึงเคยนึกถึงน้องกูไหม!!!” มันคำราม พยายามจะสะบัดตัวออก ผมเหวี่ยงหมัดใส่มันอีกที คราวนี้มันหยุดนิ่ง ผมเองก็หยุดหอบหายใจตัวโยน
“มึงอาจจะไม่รู้นะ แต่กูไปหาน้องมึง ไปเพื่อขอโทษน้องมึงที่แอลเอ กูรู้สึกผิดแม้ว่ากูจะไม่ได้ทำผิดก็ตาม ไอ้เลวเอ้ย!!!”
“มึงอย่ามาโกหก กูไม่เชื่อ!!!”
“เรื่องของมึง!!!”
ผมซัดหน้ามันอีกรอบก่อนจะลุกขึ้นยืน เมื่อปีก่อนผมไปหาดินี่มาจริงๆ เธอดูปกติขึ้นมาก ผมไปขอโทษน้องมา น้องร้องไห้บอกว่าไม่ใช่ความผิดผม เพราะไม่ว่ายังไงความรักก็ห้ามกันไม่ได้ และไม่มีใครสั่งให้รักใครได้ ผมกับเธอคุยกันเข้าใจ แต่ผมขอไม่ให้เธอบอกไอ้ดีน เพราะผมอยากรู้ว่ามันเคยรู้สึกผิดบ้างไหม
แต่แล้วก็ไม่ วันที่มันเข้ามาท้าผม บอกว่าถ้าผมแพ้ ผมจะต้องกราบตีนมันเรื่องที่ผมทำร้ายดินี่ ผมยอมกราบตีนดินี่ แต่ผมจะไม่กราบตีนมันที่ทำร้ายคนของผมเด็ดขาด
เพราะความแค้นที่สะสมมานาน มันเกาะกินหัวใจผมจนไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าได้ ผมเลือกที่จะทำร้ายคนที่ผมรัก ไม่ใช่ว่าผมรักมันน้อยกว่านิชาหรอกนะ แต่ผมแค่อยากลบล้างความผิดในใจออกไป เพื่อที่ผมจะได้ก้าวไปข้างหน้าได้เสียที ดูๆแล้ว ผมมันโคตรเห็นแก่ตัวเลยวะ
สุดท้ายผมก็ไม่ต่างอะไรกับไอ้ดีนสักนิดเดียว
“กูไม่สนว่ามึงจะคิดยังไงไอ้ดีน แต่คนแพ้คือคนแพ้ เพราะฉะนั้นมึงกราบขอโทษนิชาซะ!” ผมสั่ง พยายามข่มอารมณ์ตัวเองไม่ให้พุ่งเข้าไปอัดมันอีกรอบ
ไอ้ดีนั่งนิ่ง ก่อนที่มันจะค่อยๆยกมือขึ้นประนม แล้วก้มลงกราบหลุมฝังศพของนิชา มันก้มหน้านิ่งค้างอยู่อย่างนั้น
“ขอโทษนะ อโหสิกรรมให้ฉันด้วย” มันพูดก่อนจะลุกขึ้น
ผมพาไอ้ดีนกลับกรุงเทพทันที ยังมีอีกที่หนึ่งที่มันจะต้องไปขอโทษ การกระทำของมันไม่แต่ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งต้องดับชีวิต แต่มันทำร้ายชีวิตของครอบครัวๆหนึ่งไปโดยไม่รู้ตัว
บ้านสองชั้นขนาดกระทัดรัด ภายนอกค่อนข้างทรุดโทรมพอตัว เวลาเที่ยงคืนกว่าเข้าไปแล้ว แต่ยังมีแสงไฟจากข้างในบ้านที่บ่งบอกว่าเจ้าของบ้านยังไม่หลับ
“บ้านใคร” มันถามผม ผมไม่ตอบ ลงจากรถไปกดกริ่งหน้าประตูบ้าน สักพักก็มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งวิ่งออกมา
“อ้าว พี่มาร์ค มาทำไมดึกๆดื่นๆ” นิกร น้องชายของนิชาถามผม ใบหน้าของนิกรดูล้าๆ
“แม่นอนหรือยัง” ผมถาม ที่จริงผมควรจะต้องคิดได้ว่าเวลานี้แม่ควรจะนอนได้แล้ว
“ยังพี่” นิกรตอบก่อนจะเปิดประตูให้ผม ผมเดินเข้าไปในบ้าน หันหลังไปมองไอ้ดีนที่เดินตามมางงๆ
“แม่จ๋า พี่มาร์คมาหา” นิกรตะโกนเรียกแม่ที่นั่งทำขนมอยู่
“อ้าว ทำไมมาดึกดื่นๆล่ะลูก แล้วนั่นไปทำอะไรมา” แม่ยิ้มให้ผมก่อนจะหุบยิ้มฉับทันทีที่เห็นร่องรอยบนใบหน้า
ผมกับไอ้ดีน ผมเข้าไปนั่งข้างๆท่าน
ครอบครัวนิชาก็มีแม่กับน้อง แต่พอลูกสาวคนโตตาย ก็เหลือกันแค่สองคน ช่วงแรกๆค่อยข้างหนักหนา เพราะแม่ที่ป่วยก็อาการทรุดลง ผมต้องเที่ยวไปเที่ยวมาดูแลท่านแทนนิชา จนท่านกลับมาแข็งแรงดี ส่วนน้องของนิชา ผมก็เป็นคนส่งเสียให้ได้เรียน
แต่หลังๆมานี้ตั้งแต่ผมคบกับพริก ผมก็ไม่ได้มาอีกเลย และวันนี้ผมพาไอ้ดีนมาหาแม่นิชา เพราะต้องการให้มันมากราบขอโทษแม่
“แล้วนั่นใครล่ะ เพื่อนเราเหรอ” แม่ถาม
“จัดการซะ กูคงไม่ต้องบอกหรอกนะ” ผมถอยไปนั่งที่โซฟาอีกตัว แม่มองผมอย่างสงสัยสลับกับมองไอ้ดีน นิกรที่เพิ่งจะขึ้นมอสี่เข้ามาหาผมแล้วก็กอดผมไว้
“คุณแม่ครับ ผม...ขอโทษครับ” ไอ้ดีนก้มลงกราบที่เท้าแม่ แม่รีบชักท้านี้
“อะไรกัน มาขอโทษแม่ทำไม”
“เพราะผมเอง ที่เป็นคนทำให้ลูกสาวแม่ต้องตาย ผมเป็นคนทำร้ายเธอเอง”
พอไอ้ดีนพูดจบ บ้านทั้งบ้านก็ตกอยู่ในความเงียบ ก่อนที่จะได้ยินเสียงสะอื้นของแม่และนิกร น้องชายตัวเล็กของผมทำท่าจะเข้าไปหาเรื่องไอ้ดีน ผมรีบรั้งเอาไว้ ไม่ได้ทำเพราะเป็นห่วงไอ้ดีน แต่ตัวแค่นี้จะไปทำอะไรใครเขาได้ ได้เจ็บมือเอาเปล่าๆ
“ปล่อยผม มันฆ่าพี่ผม!!!” นิกรโวยวาย ผมกอดน้องเอาไว้ทั้งตัว ตอนนี้ทั้งบ้านเลยมีแต่เสียงสะอื้น แม้เวลาจะผ่านไปนาน แต่สองแม่ลูกนี้ไม่เคยลบความเจ็บปวดออกไปได้เลย
“ผมขอโทษครับ” ไอ้ดีนพูดอีก มันยังไม่เงยหน้าขึ้นมา ยังดีที่มันยังคิดได้ว่ามันควรจะต้องทำยังไง
“ไม่เป็นไรหรอกลูก ฮึก คนเราเกิดเพราะเวร ตายเพราะกรรมที่เคยทำทั้งนั้น คิดซะว่าลูกน้าคงเคยทำเวรทำกรรมกับเราไว้ ชาตินี้ถึงได้เป็นแบบนี้” แม่พูดอย่างคนปรงตก
“ผมขอโทษจริงๆนะครับ”ไอ้ดีนเงยหน้าขึ้น ผมไม่เห็นสีหน้ามัน ไม่รู้ว่ามันพูดออกมาจากใจจริงหรือพูดแค่ให้ผ่านไปเท่านั้น
“แม่อโหสิกรรมให้ เมื่อสำนึกผิดก็ดีแล้ว”
“ไม่ได้นะแม่! หนูจะไปแจ้งความจับมัน!!!” นิกรไม่ยอม ดิ้นๆจะเข้าไปหาไอ้ดีนให้ได้
“กรลูกแม่ แม่ก็เสียใจไม่ต่างกับหนูนะ แต่การให้อภัยเท่านั้น ที่จะทำให้เวรกรรมไม่ต่อยาวไปจนถึงชาติหน้า พี่เราเขาไปสบายแล้ว” แม่พูดไปน้ำตาไหลไป ผมเงยหน้าขึ้นไม่ให้น้ำตาไหลลงมา
“ไม่เอา ผมไม่ยอม ฮึก ผมไม่ยอม!!!”
กว่านิกรจะสงบลงได้ก็อาละวาดจนหลับไป ผมอุ้มน้องมันขึ้นไปนอนบนบ้าน น่าสงสารเด็กตัวน้อยๆที่ต้องอยู่กับแม่สองคนกับความทุกข์ระทม
เสร็จเรื่องผมก็ลาแม่กลับ ก่อนกลับผมให้เงินแม่ไว้ใช้ก่อนหนึ่ง แม่ไม่ยอมรับ แต่ผมตื้อจนแม่ยอมในที่สุด ส่วนเงินในส่วนของนิกร ผมโอนใส่บัญชีให้ เรื่องนี้ผมบอกนิกรเองว่าไม่ให้บอกแม่ เพราะท่านคงไม่ยอมรับเงินจากผมแน่ๆ แต่เพราะผมคิดเสมอว่าเป็นลูกของบ้านนี้ ผมเลยอยากจะช่วยให้เต็มที่ เพราะที่นี่อบอุ่นกว่าบ้านผมเป็นไหนๆ
“ต่อไปนี้มึงกับกูอย่าได้มายุ่งเกี่ยวกันอีก เพราะกูจะลืมว่าเคยรู้จักคนอย่างมึง” ผมมองเข้าไปในตาไอ้ดีน ให้มันรู้ว่าผมเอาจริง และครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะยุ่งเกี่ยวกับมัน
สำหรับบางคน ก็ง่ายที่จะตัดออกจากชีวิต
แต่ทำไมบางบน กลับอยากเหลือเกิน
จะผิดไหม ที่คนเลวๆอย่างผมจะไปร้องขอดวงใจของตัวเองคืน
ยังจะมีโอกาสให้ผมอีกไหม
วันนั้นผมก้าวเข้าไปหามันเพราะแผนการบ้าๆ แต่วันนี้ผมจะใช้ความจริงใจทั้งหมดที่มีเข้าหามันอีกครั้ง ครั้งนี้จะไม่เหมือนที่ผ่านมา ไม่มีการโกหกหลอกลวงหรือเสแสร้งอะไรทั้งนั้น มีแต่ความรักและความรู้สึกดีๆให้มัน จะไม่มีเรื่องของเกมส์ จะมีก็แต่เรื่องของหัวใจ
HIM : PRIK
ความรู้สึกผิดหวังมันเป็นอย่างนี้เองสินะ ทั้งๆที่เคยผิดหวังมาตั้งเท่าไหร่ แต่ไม่มีครั้งไหนเลยจะเจ็บได้มากกว่าครั้งนี้
วินาทีที่เขาบอกเลิกผม หัวใจผมแทบหยุดเต้น การมองแผ่นหลังของมาโคกลายเป็นเรื่องยากสำหรับผม ผมไม่สามารถทนมองเขาจากไปได้
เคยคิดมาตลอดว่าผมจะไม่พลาด แต่วันนี้ผมพลาดแล้วจริงๆ พลาดที่รักคนที่ไม่ควรรัก
โทรศัพท์ยังคงสั่นอย่างต่อเนื่อง แต่ผมกลับปล่อยให้มันสั่นอยู่อย่างนั้น ผมยังไม่พร้อมที่จะพูดคุยกับใคร หรือยังไม่พร้อมจะรับรู้อะไรทั้งนั้น
ผมกลับไปที่คอนโดของมาโค นี่คงจะเป็นโอกาสสุดท้ายที่ผมจะได้เหยียบย่างเข้ามาในห้องนี้ ห้องที่เต็มไปด้วยความทรงจำ
ผมจำได้...ครั้งแรกที่ผมมา บุหรี่มีเต็มห้อง ผมจัดการเผามันจนสิ้นซาก เพราะต้องการแกล้งใครอีกคน แต่วันนีมันไม่มีแล้ว ผมไม่ต้องขอมาโคก็ยอมเลิกบุหรี่ให้ผม
ห้องนี้เป็นห้องที่เขาปลอบประโลมเมื่อผมถูกทำร้าย ผมกอดผมไว้บนเตียงนี้ ให้ความรักและความอบอุ่นกับผม
ทำไมถึงเป็นแบบนี้นะ
แต่ก็ดีแล้วแหละ...ดีแล้ว
“ครับ” ผมตัดสินใจรับสาย
“ทำไมไม่รับสายฉัน” ปลายสายคงจะหงุดหงิดไม่น้อย
“ผมยุ่งอยู่” ผมพูดปดออกไป
“หึหึ เดี๋ยวนี้นายกล้ามากขึ้นนะ ว่าไง เมื่อไหร่นายจะลงมือ”
“คงไม่ได้แล้ว...”
“อย่าทำให้ฉันต้องผิดหวัง นายน่าจะรู้จักฉันดีพอนะพริก ไม่อย่างนั้น สิ่งที่นายต้องการ จะหายวับไปกับตา!”
ตู๊ดๆๆๆ
เขาจะไม่มีวันได้ในสิ่งที่เขาต้องการ เพราะทุกอย่างมันจบแล้ว เขาทิ้งผมไปแล้ว! มาโคทิ้งผมไปแล้ว!!!
“ได้ยินไหม เขาทิ้งผมไปแล้ว!!!”
ร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงของผมไหลลงกับพื้น ผมเจ็บ เจ็บจนอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ถูก เจ็บที่ผมไม่สามารถเลือกอะไรให้กับชีวิตตัวเองได้เลย ทุกอย่างทุกคนเลือกให้ผมทั้งนั้น เคยถามบ้างไหมว่าผมเต็มใจหรือเปล่า
“ฮืออ พ่อ...ผมคิดถึงพ่อ ผมไม่ไหวแล้ว”
ไม่รู้ว่าหลับไปตั้งแต่ตอนไหน แต่ตื่นขึ้นมาผมกลับพบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของมาโค นี่ผมฝันไปหรือเปล่า ทำไมเขายังอยู่ตรงนี้
แต่ผมรู้ดีว่าผมไม่ได้ฝันไป ทุกอย่างมันเป็นเรื่องจริง ผมต้องไปจากที่นี่ ผมอยู่ที่นี่ไม่ได้
“อย่าไป”
เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้ผมหยุดชะงัก มือที่จับกระเป๋าเป้ใส่ของเอาไว้กำเข้าหากันแน่น จนกระทั่งผมถูกอีกคนสวมกอดจากข้างหลัง
“ขอโทษ ขอโทษที่เมื่อวานฉันบอกเลิกนาย กลับมาได้ไหม ฉันขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว”
“...!!!”
ทะ ทำไม
“ฉันรักนายนะ รักนายจริง เมื่อวานที่ฉันจ้องบอกเลิกนาย ฉันมีความจำเป็น ถ้านายอยากจะฟัง...”
“ไม่ต้อง!” ผมพูดตัดบทมาโค รู้สึกตกใจไม่น้อยที่ได้ยินแบบนั้น
ทำไม ทำไมต้องบอกว่ารักผม ทิ้งผมไปแล้วไม่หันกลับมาผมยังรู้สึกดีซะกว่าที่เขามาพร่ำบอกว่ารักผมอย่างนี้
“พริก ฉันรักนายจริงๆ ยกโทษให้ฉันนะ”
เขาร้องไห้ คนอย่างมาโคร้องไห้ให้ผมงั้นเหรอ...ทำไมต้องทำขนาดนี้ด้วย
“ปล่อยผม”
บ้าจริง! เขามีอิทธิผลต่อผมมากเกินไปแล้วจริงๆ
“ไม่ ฉันไม่ปล่อยนาย ฉันต้องการนายน่ะ ฉันต้องการนายแค่คนเดียว”
“แต่ผมไม่ต้องการพี่” ผมปลดมือเขาออกจากตัว ไม่ให้เขากอดผมได้อีก กระพริกตาสองสามทีเพื่อขับไล่หยดน้ำตาก่อนจะหันไปมองหน้ามาโคด้วยสายตาที่เย็นชาจนเกือบจะไร้ความรู้สึก
“ฉันรู้ว่านายโกรธฉัน ฉันยินดีรับโทษทุกอย่าง แต่อย่าไปเลยนะ อยู่กับฉัน”
คนตัวโตแล้วร้องไห้นี่ มันไม่น่าดูเลยจริงนะ คุณว่าไหม
“หึหึ พี่รักผมมากไหม” ผมเลิกคิ้มถามเขา มาโคทำท่าจะเข้ามากอดผม แต่ผมถอยหนี เขาหน้าเสียทันที ผมเพียงแค่มองเขานิ่งๆเท่านั้น
“มากสิ ฉันรักนายมาก” เขารีบตอบอย่างไร้มาดต่างจากที่ผ่านมา
“ถ้าไม่มีผม พี่จะรู้สึกยังไง” ผมยังคงป้อนคำถามใส่เขา
“ฉันคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีนาย จะโกรธจะเกลียดฉันยังไงก็ได้ แต่อย่าทิ้งฉันไปเลย นายก็รู้ว่าฉันไม่ชอบนอนคนเดียว”
ใช่...ผมรู้
“เสียใจด้วยนะมาโค แต่มันจบแล้ว” ผมพูดออกไป มาโคเบิกตาโต เขาดูเหมือนจะไม่เข้าใจอะไร ผมจึงต้องชี้แจงให้เขาฟัง “นายคบกับฉันเพราะมันเป็นเกมส์ของนายกับเพื่อนใช่ไหมล่ะ แต่นายแน่ใจได้ยังไงว่าฉันรักนาย เพราะฉันไม่เคยพูด”
“พะ พริก!”
“นายคงจะลืมไปสินะว่าฉันไม่เคยพูด นายมีเกมส์ของนาย ฉันมีเกมส์ของฉัน และการทำให้นายทุรนทุรายร้องขอความรักจากฉันก็คือเกมส์ ขอบใจที่กลับมา เพราะไม่อย่างนั้น ฉันคงไม่สมหวัง”
“ไม่จริง!” มาโคตะโกนใส่ผม เขาเข้ามากอดผมเอาไว้ ผมดิ้นแต่ก็ไม่หลุด “นายต้องล้อเล่นกับฉันแน่ๆพริก อย่าทำแบบนี้ได้โปรด ฉันตายแน่ๆ ถ้าไม่มีนาย”
“งั้นเหรอ...”
ผมมาโคออกจากตัว ผลักเขาออกไปให้ไกล ผมไม่อยากให้เขากอดผม ผมไม่ต้องการ
“ลาก่อน”
เพียงแค่สองคำสั้นๆที่ผมมีให้เขา ทันทีที่พ้นกรอบประตูห้องมาโค น้ำตาผมก็ไหลริน มือที่สั่นเทาล้วงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะพูดกรอกเสียงลงไป
“ผมทำสำเร็จแล้ว พรุ่งนี้ช่วยคืนบ้านให้ผมด้วย”
ดูเหมือนผมจะควบคุมทุกอย่างได้ใช่ไหม ไม่หรอก ผมน่ะเก่งก็แค่เรื่องเสแสร้งเท่านั้นล่ะ สุดท้ายผมก็ต้องทำมันจนได้
“พรุ่งนี้นายจะได้ในสิ่งที่นายต้องการ คนเก่งของฉัน”
เพราะผมควบคุมหัวใจตัวเองไม่ได้เลย ควบคุมความรู้สึกของตัวเองไม่ได้เลย!!!
จบแล้วสินะ จบแล้วทุกอย่าง
จบแล้วความรักของผม
“พี่มาร์ค พริกขอโทษ ฮึก”
…………………………………………….
ระเบิด ตู้มม! กลายเป็นโกโก้ครั้นซ์ ไหนๆ มีใครเดาถูกบ้างว่าเรื่องราวมันจะเป็นแบบนี้ อย่าเพิ่งด่าว่าหนูพริกนะ ทุกคนมีเหตุผลของตัวเองทั้งนั้น มากน้อยก็คือเหตุผล บางทีเราก็ต้องเห็นแก่ตัวเพื่อความอยู่รอด ตอนหน้าจะมาไขปมทุกอย่างว่าน้องพริกทำไปทำไม ใครอยู่เบื่องหลัง แล้วสาเหตุมันเพราะอะไร
ตอนนี้ตัวละคนทุกตัวอยู่ในมุมมืด แต่เดียวจะค่อยๆก้าวออกมาอยู่ในที่สว่างล่ะ ขอบคุณทุกคนที่อินตาม อ่านคอมเม้นแล้วฮา
55555 อีพี่มาร์คโดนหนักสุดในเรื่อง กร๊ากกก
หัวข้อ: ◄▌Double-faced▐►เสแสร้งแกล้งรัก ผัวผมใครห้ามแตะ! # 27-05-14 P.40 เปิดจองหนังสือ (อ่าน 491352 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก