DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 21: Without you I feel so small, I guess I need you babyHIM: PORCHE
หลายวันแล้วนะที่โอชินไม่มาให้ผมเห็นหน้า ไม่โทรมาด้วย ผมก็ไม่กล้าโทรหามัน ทำไมผมต้องโทรไปง้อมันด้วย ผมทำอะไรผิดอ่ะ มันต่างหากที่ทำผิด ทิ้งผมไว้ข้างทางแล้วให้ผมหาทางกลับเอง แม่งโคตรใจร้ายกับผมเลย ผมเกลียดมัน!!!
แต่ผมก็ชอบมัน
และตอนนี้ผมคิดถึงมันมากๆด้วย
ผมควรจะรู้สึกดีสิที่ไม่มีมันมาคอยกวนประสาทแล้วก็ด่าผมว่าแรดๆๆ แต่...
แล้วไอ้ความรู้สึกโหว่งๆกลวงๆในอกนี่มันคืออะไร
ไม่ว่าจะพยายามสะกดจิตตัวเองว่าผมไม่ได้ชอบมัน ไม่ได้คิดถึงมันมากแค่ไหน แต่ยิ่งทำผมที่ได้ก็ยิ่งตรงกันข้าม ผมกลับยิ่งคิดถึงมัน มีแต่มันวิ่งเข้ามาในหัวจนเรียนไม่รู้เรื่อง ข้ามถนนก็เกือบถูกรถชนจนโดนเพื่อนด่า แต่ผมไม่อาจบอกใครได้ว่าที่เสียสูญแบบนี้มันเพราะอะไร ทุกคนว่าผมอาการโคม่าเหมือนตอนมาโคบอกเลิก ถึงผมจะไม่ได้รักมันเท่ามาโค แต่...ผมก็รู้สึกแย่นะที่มันหายไปแบบนี้
และผมก็ไม่รู้ว่าจะโทษว่ามันเหี้ยที่ทำกับผมแบบนี้ หรือโทษตัวเองที่บ้าบอไปกับมันเอง เอาตัวเองไปติดกับมันอย่างกับคนไร้สมองจนตัวเองเป็นทุกข์ขนาดนี้ดี
“เฮ้อ ใจคอจะไม่นึกถึงกันบ้างเลยใช่ไหมวะ” ผมก็ได้แต่พูดลอยๆกับตัวเอง ห้องที่เคยอยู่คนเดียวมาตลอด ตอนนี้ผมกลับรู้สึกว่ามันว่างและกว้างมากกว่าเดิม อยู่คนเดียวมันเงาเป็นบ้าเลย แต่ผมไม่อยากกลับบ้าน ถึงได้ต้องอยู่คนเดียวแบบนี้ไง
“ถ้าอีกสิบนาทีนายไม่โทรมาฉันจะโกรธแล้วนะเว้ย!” ผมพูดใส่อารมณ์กับโทรศัพท์ตัวเอง แต่ก็เหมือนเดิม มันยังคงนิ่งไม่สั่นไหวเหมือนเดิม นี่ผมเข้าขั้นบ้าไปแล้วใช่ไหมเนี่ย ทำไมต้องกระวนกระวายกับคนอย่างนั้นขนาดนี้ด้วยวะ ใช่ว่าผมจะสิ้นไร้ไม้ตอกถึงกับหาผู้ชายคนใหม่ไม่ได้
แต่...
เอาเถอะ คิดมากก็มีแต่จะปวดหัว ผมโทรไปก่อนก็ได้วะ แค่นี้ก็ไม่เหลือศักดิ์ศรีแล้ว เสียอีกสักหน่อยจะเป็นอะไรไป อย่างน้อยมันอาจจะทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นก็ได้
ตู้ดดดดด
...
ไม่รับ...ผมเอาโทรศัพท์ออกจากหู มองหน้าจอที่ตัดไปแล้ว ผมกดโทรออกซ้ำอีก แต่ก็เหมือนเดิมคือมันไม่รับสายผม หรือว่ามันจะทำงานอยู่ งั้นไว้ค่อยโทรไปก็ได้วะ
ผมลุกขึ้นเดินออกจากห้องนอนไปนั่งที่ห้องนั่งเล่น หยิบรายงานติดมืออกไปทำข้างนอกด้วย แต่ใจผมไม่จดจ่อกับงานตรงหน้าเลย คิดอะไรไม่ออก สายตามันคอยแต่จะเหลือบมองโทรศัพท์ รอคอยว่าเมื่อไหร่คนที่ผมรอมันจะโทรกลับมา แต่ก็ว่างเปล่า
สองชั่วโมงผ่านไปแล้วนะ มันไม่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูบ้างเลยหรือไงว่ามีคนโทรหามัน หรือมันเห็นแล้วไม่โทรกลับ นี่ตกลงมันจะทิ้งผมจริงเหรอ
ไม่สิ! จะเรียกว่าทิ้งได้ยังไง ผมกับมันไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย มันคงจะเบื่อผมแล้ว ก็แน่ล่ะ อะไรที่ได้มาง่ายๆ มันก็ไม่มีความหมายอยู่แล้ว มันก็คงผิดที่ผมเองนั่นแหละที่ง่ายเอง
“เหอะๆๆ”
เสียงหัวเราะเยาะเย้ยตัวเองกับน้ำตาใสๆที่ไม่รู้กี้ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วที่มันออกมาจากดวงตา
สุดท้ายผมก็เป็นอย่างที่คนอื่นว่าจริงๆ
ง่าย...ร่าน
ผมลุกขึ้นเดินเข้าห้องนอนไปแต่งตัว วันนี้ผมจะต้องเคลียร์กับโอชินให้รู้เรื่อง จะอังไงก็บอกมาเลย ถ้ามันเบื่อผมแล้วผมก็จะไปเอง และผมจะทำให้มันรู้ด้วยความคนอย่างผมก็ไม่ง้อใครเหมือนกัน
ผมขับรถตัวเองไปที่คอนโดมัน เพราะมาหลายครั้ง พี่ยามเลยเปิดประตูให้ผมเข้าโดยที่ไม่ค้องใช้คีย์การ์ด ปกติถ้าจะมาก็มาพร้อมโอชิน ผมไม่เคยมาเองหรอก แต่มันน่ะชอบไปหาผมเองที่ห้องตลอด ผมกดลิฟต์ขึ้นไปที่ห้องมัน
ออดดดดดดๆๆๆ
ผมกระหน่ำกดออดหน้าห้องมันด้วยความโมโห ไม่สนใจว่าห้องข้างจะด่าไหม ผมยืนรอแต่ก็ไม่มีคนมาเปิดประตู ผมกดซ้ำอีก แต่ก็เงียบ นี่มันไปตายที่ไหนกันวะ ถึงได้หายต๋อมแบบนี้ หรือมันจะไปอยู่ห้อง ผมกดออดอีกครั้ง จนไม่อยากจะอยู่ที่นี่แล้ว ผมหมุนตัวเดินกลับไปที่ลิฟต์ อย่าให้เจอหน้านะ ผมจะซัดมันสักทีให้หน้าหล่อนั่นแหกไปเลย!
แอ๊ดดด
เสียงคนเปิดประตู
ผมหยุดเดินทันที ค่อยๆหันกลับไปมอง ไม่รู้จะตื่นเต้นทำไม แต่แค่นึกว่าผมจะได้เจอหน้ามันผมก็ดีใจแล้ว
แล้วก็จริง โอชินยืนพิงกรอบประตูห้องมองผมนิ่งๆ ผมเดินเข้าไปหามัน มือกำเข้าหากันแน่นทั้งดีใจที่ได้เห็นหน้ามัน แล้วก็โกรธเพราะความนิ่งของมัน โกรธจนตัวผมสั่นไปหมด ผมเตะเข้าที่หน้าแข้งมันไปทีแรงๆ
“โอ๊ย! บ้าเอ้ย! เป็นบ้าเหรอไง” มันทรุดลงไปกุมหน้าแข้งตัวเอง เงยหน้าจ้องผมตาเขียว ผมก้มมองมันเหยียดๆ พออาการเจ็บของมันดีขึ้นมันก็ลุกขึ้นยืนตรงหน้าผม
“กลับไปซะ”
“ห๊ะ!”
อะไรวะ! ผมเพิ่งมาเองนะ มันไล่ผมแล้วเหรอ มันรู้บ้างไหมว่ามันไม่ง่ายเลยที่จะทำใจมาหามันได้เนี่ย ทั้งๆที่ยังไม่ได้คุยอะไรกันสักคำ แต่มันก็ไล่ผมกลับแล้ว
“ไม่กลับ!” ผมขึ้นเสียงโวยวาย ตุบตีมันอย่างแรง โอชินก็ฌได้แต่ปัดป้องไม่ให้ผมทำอะไรมัน ผมเอาความโมโหหงุดหงิดงุ่นง่านทั้งหมดลงไปกับแรง ซัดมันไม่ยั้ง มันลากผมเข้าห้องมันเพราะห้องอื่นเปิดประตูออกมาดู
“หยุด!” มันตะคอกใส่หน้าผม ผมยิ่งไม่หยุด ทั้งมือทั้งขาที่ผมประเคณใส่มันไม่ยั้ง โอชินพยายามที่จะรวบมือรวบตัวผมเอาไว้ ผมก็ดิ้นๆจนหลุด
“ไอ้เลว ไอ้ชั่ว!” ผมด่ามัน โอชินล็อดตัวผมเอาไว้ คราวนี้ผมดิน้นไม่หลุดมากลากผมจากหน้าประตูห้องไปที่โซฟาแล้วเหวี่ยงตัวผมลงกับโซฟาอย่างแรง
จุกครับ!
“เลิกบ้าได้แล้ว!”
ผมจ้องหน้ามันอย่างไม่ยอม โอชินถอดแว่นที่ผมทุบจนร้าว ปกติมันไม่ใส่แว่นหรอก เพิ่งเห็นวันนี้นี่แหละ ดี สมน้ำหน้ามัน ซื้อใหม่ไปเลยมึง แว่นมันที่แตกกับความรู้สึกของผมที่เสียไปมันแทนกันไม่ได้สักนิด!
เราได้แต่จ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร เรื่องที่อยากจะพูดตอนนี้ผมไม่อยากพูดอะไรแล้ว เหมือนตัวเองเป็นใบ้ไปชั่วขณะ ความรู้สึกมันตีรวนปนเปกันจนไม่รู้ว่าเรื่องไหนเป็นเรื่องไหน ผมไม่อยากพูดแล้ว เบื่อแล้วนะ เหนื่อยแล้ว
“เดี๋ยว จะไปไหน” มันถามทันทีที่ผมลุกขึ้นเดินไปที่ประตู มันดึงแขนผมเข้าหาตัวมัน ผมยืนน้ำตาคลอต่อหน้ามัน โอชินขมวดคิ้วยุ่งยาก แล้วก็ลากผมกลับไปนั่งที่โซฟาตามเดิม
“เป็นอะไร ไหนบอกดิ ถึงได้มาอาละวาดแบบนี้” มันพูดเหมือนใจเย็น ดูก็รู้ว่ามันระงับอารมณ์ของตัวเองอยู่
“เปล่า”
“เปล่างั้นเหรอ? คิดว่าฉันจะเชื่อเหรอไง ว่าไง จะเอาอะไร”
“เอามึงมั้ง!” ผมพูดประชดมันกลับไป
“ไว้ก่อนแล้วกัน ไม่มีอารมณ์” ไอ้นี่ก็ทำหน้าตายตอบกลับมา ผมหันหน้าหนีมันทันที มันขยับเข้ามากอดเอวผมไว้
กอดทำไม...ทำไมต้องกอด
ถ้ามันเบื่อผมแล้ว...มันจะมากอดผมเพื่ออะไร ให้ผมตายใจงั้นเหรอ
“นายเบื่อฉันแล้วใช่ไหม” ผมถามเสียงสั่น เกลียดตัวเองทุกครั้งที่ร้องไห้ให้ผู้ชายเลวๆ ที่เขาว่าผู้หญิงชอบคนลว ผมว่านะ ตอนนี้ไม่ว่าผู้หญิงหรือผู้ชายที่มีสถานะเป็นรอง แม่งคงจะชอบคนเลวกันทั้งนั้นแหละ
ทั้งมาโค....ทั้งโอชิน
แม่งเลวพอกันทั้งคู่!!!
“ฉันบอกเมื่อไหร่ว่าเบื่อ” มันกระซิบข้างๆหู แล้วก็พรมจูบทั้วใบหูและลำคอ นี่ผมโกรธมันอยู่นะ แต่ทำไมมันต้องเอาแต่ซุกไซ้ด้วยวะ เดี๋ยวผมก็หายโกรธหรอก ยิ่งอารมณ์ไม่ปกติอยู่ด้วย
“อย่ามาปากดี แล้วที่เป็นอยู่เรียกว่าอะไร” ผมหันไปถามมัน ถ้าวันนี้ผมไม่ได้คำตอบนะ น่าดู!!!
“แล้วฉันเป็นอะไร” มันทำหน้านิ่งๆ นี่มันโง่หรืออะไรกันแน่วะ ผมกำลังจะประสาทกินอยู่แล้ว ปกติมันไม่ได้เป็นคนหน้ามึนนะ หรือมันไม่สบาย
“นายไม่โทรหา ไม่ไปหาด้วย โทรมาก็ไม่รับ จะเอายังไงว่ามาเลยดีกว่าวะ ถ้าเบื่อก็บอกตรงๆดิ จะได้แยกย้ายกันไปเลย ทำไม คิดว่าฉันไม่มีปัญญาหาผู้ชายใหม่เหรอไง รู้เอาไว้ด้วยว่ามีคนต่อแถวจะคบฉันตั้ง ไม่ง้อนายหรอ...อื้ออ!” ผมยังด่ามันไม่จบมันก็จูบปิดปากผม ผมดิ้นทันทีทั้งที่ปกติไม่เคยปฎิเสธจูบของมัน ออกจะชอบเสียด้วยซ้ำ แต่วันนี้มันไม่เหมือนกัน ผมโกรธมันอยู่
“อ๊ะ...”
แต่นั้นแหละครับ ร่างกายมันสวนทางกับใจ ข้างในบอกว่าไม่ แต่โดนมันจูบแบบร้อนแรงเข้าหน่อย ผมก็อ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟ ปล่อยให้มันลุกล้ำจาบจ้วงจนมันพอใจ
“พูดมากวะ น่ารำคาญ” มันถอนจูบออกเพื่อด่าผม แล้วก็ก้มลงมาจูบอีก ผมเลยกัดลิ้มมันเข้าให้ มันหรี่ตามองผม แล้วก็งับเข้าที่ริมฝีปากล่างของผมอย่างแรงจนได้กลิ่นคาวเลือด
“โอ๊ย!”
ไอ้ซาดิสม์เอ้ย!!!
ผมกัดมันไม่แรงเลยนะ เลือดก็ไม่ออกด้วย แต่ดูมันทำกับผมดิ มันมองผลงานตัวเองด้วยความชอบใจก่อนจะแลบลิ้นเลียเลือดผม เป็นแวมไพร์หรือไงห๊ะถึงได้กินเลือดชาวบ้านได้หน้าตาเฉย
“หมดแรงหรือยัง” มันถามยิ้มๆหลังจากที่สูบวิญญาณสูบเลือดผมจนผมอ่อนแรง
“นิสัยเสีย!” ผมว่ามัน แต่มันกลับทำหน้าชอบใจ ไอ้โรคจิต!
“ถ้าหมดฤทธิ์แล้วก็ฟังนะ ฉันไม่ได้เบื่อนาย ออกจะน่ากินขนาดนี้ เบื่อได้ไงกัน” ไม่รู้ว่ากลัวผมจะไม่เชื่อในคำพูดของมันหรือไง ถึงได้กินปากผมจริงๆ
“ก็นายทิ้งฉัน” ผมมองหน้ามันด้วยสายตาตัดพ้อ ผมน้อยใจจริงนะ เรื่องที่มันทิ้งผมวันนั้นน่ะ
“อ่อ เรื่องวันนั้นสินะ บางทีถึงฉันไม่พูดก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึก ฉันพยายามจะเก็บนะ แต่แม่งก็อดไม่ได้วะ ทำไม่ไม่เลิกรักมันสักที”
“...” ผมนั่งเงียบ ไม่รู้จะพูดอะไรดี กับมาโค...ผมรักเขาก็จริง แต่มันก็ไม่เท่าก่อนหน้านี้ ถ้าจะพูดว่าเลิกรักแล้วก็ไม่ใช่ บางทีผมยังนึกถึงวันที่ใช้ชีวิตร่วมกับเขาอยู่ แม้จะสั้นๆ แม้จะสุขบ้างทุกข์บ้าง แต่ทุกอย่างมันก็ยังอยู่ในใจ ไม่ได้ออกไปไหน ก่อนหน้านี้ผมรักมาโคมากนะ แค่ไม่กี่เดือน ผมยังตัดใจเลิกรักเลยไม่ได้หรอก
“เอาเถอะ ไม่พูดฉันก็รู้ว่านายรู้สึกยังไง แต่ฉันก็แค่อยากให้นายรู้บ้างว่าฉันก็มีความรู้สึกเหมือนกัน ก็ไม่ได้มีแต่นายคนเดียวหรอกที่เจ็บ” มันทำหน้าเครียด ผมกอดมันอ้อนๆ ทำไมกระดานมันพลิกแบบนี้เนี่ย ผมต้องเป็นฝ่ายโกรธมันสิถึงจะถูก แต่ทำไมตอนนี้กลายเป็นมันโกรธผม แล้วผมต้องง้อแทนล่ะ ใครก็ได้บอกผมทีว่าผมพลาดพลั้งเสียทีมันไปตั้งแต่เมื่อไหร่!
“แล้วทำไมนายไม่ไปหาฉัน ไม่โทรหา แล้วไม่รับสาย ทำไม” ผมพูดเสียงงอนๆ ไม่ได้ครับ ผมต้องเป็นคนงอนไม่ใช่มัน
“ฉันยุ่ง อาทิตย์นี้ฉันสอบทั้งอาทิตย์ อาทิตย์หน้าด้วย” มันพูด ทำให้ผมเกิดความสงสัยทันที นี่มันยังเรียนอยู่อีกเหรอ
“นายยังเรียนอยู่เหรอ” ผมถามหน้างง ตอนนี้งองูลอยเต็มหัวผมไปหมด ผมไม่เคยเห็นมันใส่ชุดนักศึกษาเลยนะ
“เรียน...หึหึ นายไม่เคยใส่ใจฉันจริงๆสินะ เปิดตู้เสื้อผ้าฉันน่ะ เคยสังเกตุบ้างไหมล่ะว่ามันมีชุดนักศึกษาอยู่”
“...” เงียบสิครับ เงิบด้วย
“เพราะนายไม่เคยใส่ใจฉันไง ฉันถึงบอกว่าเรายังคบกันไม่ได้หรอก”
“ขอโทษ” ผมไม่มีคำอื่นที่ดีแล้วจริง โอเค เรื่องนี้ผิดเต็มๆ ผมไม่เคยสังเกตุหรือใส่ใจมันจริงๆนั่นแหละ ทั้งที่มันรู้ว่าวันไหนผมเรียนอะไร ใครเป็นเพื่อนผม ผมชอบกินอะไรไม่ชอบอะไร แต่เรื่องของมัน ผมกลับไม่รู้เลย
“ช่างเถอะ ทำใจไว้แล้ว ตกลงมีเรื่องแค่นี้ใช่ไหมที่มาเนี่ย”
“ก็...อืม”
“งั้นก็กลับไปได้แล้ว”
“...!” อะไรวะ มันไล่ผมอีกแล้ว ถึงผมจะผิดนะ แต่ทำไมมันต้องไล่ผมด้วยล่ะ
“ทำไม อยู่ไม่ได้ไง” ผมทำหน้าหาเรื่อง มันไม่เคยไล่ผมเลยนะ
“เออ อยู่ไม่ได้ กลับไปได้แล้ว”
คราวนี้มันลุกขึ้นยืนแล้วก็ลากผมไปที่หน้าประตู ผมยืดตัวเองไว้สุดแรงเกิด ไม่เอาอ่ะ ผมไม่อยากกลับ ผมจะอยู่ที่นี่ ยิ่งมันไล่ผมยิ่งไม่อยากกลับ ทำไมวะ มันมีอะไรที่ทำให้ผมอยู่ไม่ได้หรือไง หรือใครจะมาหามัน หรือมันซ่อนใครไว้ ผมดิ้นจนหลุด อันดับแรกคือวิ่งไปที่ห้องนอนมันก่อนเลย
อย่าให้รู้นะว่ามันซ่อนใครไว้ ผมเล่นไม่เลี้ยงแน่!
แต่ห้องมันว่างเปล่าไม่มีใครเลย ผมไปดูในห้องน้ำในห้องนอนมันก็ไม่มี หันไปเจอมันทำหน้างงมองผมอยู่
“ซ่อนใครไว้ บอกมานะ!”
ผมขี้หึงมาก บางทีมันควรจะรู้
“อย่ามาเพ้อเจ้อได้ไหม ไม่มีใครทั้งนั้นแหละ กลับไปได้แล้ว”
“ทำไมต้องกลับ ทำไมอยู่ไม่ได้!”
“จะอ่านหนังสือสอบ เข้าใจไหม ทีนี้ก็กลับไปได้แล้ว นายทำให้ฉันเสียเวลาไปเยอะแล้วนะ” มันพูดเสียงเหนื่อยๆ ผมคลายสีหน้าลง แต่ก็ยังไม่วางใจอยู่ดี ผมก็ไม่ได้จะอะไรสักหน่อย แค่อยากอยู่ด้วยเท่านั้น มันจะอ่านหนังสือก็อ่านไปสิ ผมไม่ได้จะกวนมันสักหน่อย
ก็แค่...อยากเห็นมันอยู่ในสายตา ไม่ได้เจอตั้งหลายวันนิ ผมคิดถึงมันแทบบ้า
“ก็อ่านไปดิ ฉันอยู่เงียบๆก็ได้” ผมต่อรองเดินเข้าไปใกล้ๆ ยกมือกอดคอมันไว้ แต่มันส่ายหน้าไม่ยอมอยู่ดี
“ไม่ได้ นายอยู่ด้วยฉันจะไม่มีสมาธิ”
“ไม่กวนหรอก จริงๆนะ ไม่สงเสียงดังด้วย จะอยู่เงียบๆ”
“ไม่ได้ก็คือไม่ได้ครับ”
ผมทำหน้างอทันที ไม่อยู่ก็ได้วะ ผมเดินกระแทกเท้าไปที่หน้าประตูห้อง มันเดินตามมาส่ง
“อย่างอนน่า ถ้านายอยู่ฉันคงอดใจไม่ให้กอดนายไม่ได้หรอก” มันพูดเสียงเบาใกล้ผม พอมันหอมแก้มผมเบาๆ ผมก็ใจอ่อนหายโกรธทันที ก็เพราะเหตุผลงี่เง่าของมันด้วยแหละ ฟังก็รู้ว่าเพราะตันหาของตัวเองชัดๆ แต่กลับพูดเหมือนว่าเป็นความผิดผมที่ทำให้ผมอดใจไม่ได้
“ก็ไม่ต้องกอดดิ” ผมบอก รู้กันนะครับ ว่ากอดของมันคืออะไร
“พูดง่ายแต่ทำยาก ฉันคิดถึงนายจนแทบบ้าเลยล่ะ ไว้สอบเสร็จแล้วฉันจะไปหาเอง โอเคนะ” มันพูดไปก็ไซ้คอผมไปมาจนรู้สึกสยิว ดีนะยังไม่เปิดประตูห้อง ไม่งั้นชาวบ้านคงแตกตื่นกับฉากหวาบหวามเบาๆของเราสองคน
“แต่มันตั้งอีกอาทิตย์กว่าไม่ใช่เหรอไง!?” ถึงจะรู้ว่ามันต้องอ่านหนังสือ แต่ผมก็อดงี่เง่าไม่ได้
“อืม” มันหลุดลวนลามผมแล้วตอบ
“นานอ่ะ” ถึงจะโอดครวญ แต่ผมก็ยังพอรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ยังไงเรื่องสอบก็สำคัญ
“โทรคุยกันได้ไหม” ถ้าเจอกันไม่ได้ อย่างน้อยๆได้คุยกันบ้างก็ยังดั
“ไม่ได้” มันตอบแบบไม่ลังเล
“ทำไมคุยไม่ได้” ผมขึ้นเสียงเล็กน้อย ไม่ให้อยู่ด้วยนี่ยังพอเข้าใจนะ แต่ไม่ให้โทรนี่ผมไม่เข้าใจ
“เดี๋ยวฉันไม่มีสมาธิ” มันอธิบาย
โอ๊ย! จะเอาคะแนนเต็มหรือไงวะ ถึงได้มุ่งมั่นขนาดนี้ ตอนผมสอบยังไม่ขนาดนี้เลยนะ ออกไปอ่านหนังสือข้างนอกกับเพื่อนด้วยซ้ำ อ่านคนเดียวไม่ได้หรอก ง่วง!!!
“แปบเดียวน่า ไว้ฉันจะชดเชยให้นะ จะจัดชุดใหญ่เลยเลยล่ะ” นี่ผมกับโอชินเข้าใจเรื่องเดียวกันไม่เนี่ย ผมแค่อยากอยู่กับมัน แต่ไอ้นี่ก็เอาแต่จะหื่น
มันสอบเสร็จเมื่อไหร่นะ ผมจะแกล้งให้มันเปลี่ยว แล้วจะปล่อยให้มันเสียวคนเดียวซะให้เข็ด!!!
……………….
# ตอนนี้สั้น แต่สมบูรณแล้วนะ ขอโทษที่หายไปเป็นอาทิตย์ พอดีริริมีสอบกับรายงานตัวสำคัญ ^^
คิดถึงทุกคนมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
# ถ้าอ่านแล้วงงก็ขออภัย เบลอจริงอะไรจริง
หัวข้อ: ◄▌Double-faced▐►เสแสร้งแกล้งรัก ผัวผมใครห้ามแตะ! # 27-05-14 P.40 เปิดจองหนังสือ (อ่าน 491517 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก