DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 10: You’re dangerous, I’m fallingHIM: PRIK
ไม่นะ ผมอุตส่าห์คิดว่าตัวเองจะรอดจากน้ำมือมาร แต่ตอนนี้ผมคงต้องคิดไหมแล้ว เพราะมาโคกำลังจะขย้ำเหยื่ออย่างผม หันซ้ายก็ไม่รอด หันขวาก็ไม่พ้น เดินหน้าก็ไม่ได้ กลับหลังหันก็ห้องนอน โอ๊ยยยย ผมคงไม่เสร็จพี่มันจริงๆหรอกใช่ไหม
“ไง ตัวสั่นเป็นลูกนกเชียวนะ” พี่มันยิ้มอย่างพอใจที่ทำให้ผมกลัวจนตัวสั่นได้ ขาผมค่อยๆก้าวถอยหลังแต่ก็นึกได้ว่าไม่ควร ไม่งั้นมันจะเข้าอิรอบนิยายน้ำเน่า ไอ้ที่ถอยๆแล้วล้มลงบนเตียง ครั้งเดียวก็เกินพอแล้วมั้ง
“พี่ถอยออกไปเลยนะ!” ผมร้องห้าม พยายามทำเสียงให้ดูขึงขังเข้าไว้ มาโคจะได้กลัว...เหรอ! เขาไม่กลัวผมสักนิด แถมยังกระตุกยิ้มมุมปากขำๆเสียอีก!
“ฉันไม่ถอย นายจะทำไม” สีหน้ายียวนกวนประสาทจนผมอยากจะเข้าไปข่วนหน้าหล่อๆนั้นสักทีสองที แต่ถ้าขืนผมทำแบบนั้นจริงๆ ผมคงไม่เหลือทางรอด ซึ่งตอนนี้ก็ไม่มีอยู่แล้ว
“พี่! อ๊ะ!”
มาโคเดินเข้ามาประชิดตัวผมอย่างรวดเร็ว ท่อนแขนแกร่งโอบเอวผมแล้วดึงเข้าหาตัว ผมยกมือดันแผ่นออกแข็งๆของมาโคเอาไว้ ก้มหน้าลงไม่กล้าเงยหน้าสบตาเขา
ผิดที่ผมเองใช่ไหมที่ไปยั่วประสาทเขา ตอนที่ผมกินข้าวกับคุณไวน์ หลายครั้งที่ผมหันไปมองมาโคก็จะเจอกับสายตาที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจ แต่ตอนนั้นผมนึกสนุกเพราะคิดว่าไม่มีอะไร เลยแกล้งยั่วเขาต่างๆนานา ถ้าผมสามารถล่วงรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าได้ ผมจะไม่ทำ!
มาโคจูบลงมาเบาๆ ผมเบี่ยงหน้าหนี แต่เขาก็ยามตามมาจูบให้ได้ มือหนานวดที่เอวผมเบาๆ แรงกดย้ำสองสามทีบนริมฝีปากทำให้ผมได้แต่ยืนนิ่งปล่อยให้ทำตามใจ ลิ้นร้อนชื้นดันเบา ๆ ตรงริมฝีปาก ผมเผยอริมฝีปากอัตโนมัติ พาลพาเอาเรี่ยวแรงหดหายไปดื้อ ๆ
“บอกฉันสิว่านายกับไอ้หมอนั่นไม่ได้เป็นอะไรกัน” มาโคกระซิบชิดริมฝีปากผม ริมฝีปากที่แตะสัมผัสกันอย่างแผ่วเบาแบบนี้กำลังทำให้ผมอ่อนไหว
“ไม่ ไม่ได้เป็นอะไร” ผมตอบเบาๆ รู้สึกขัดเขินตาสายตาร้อนแรงที่จ้องมองผมอยู่
โธ่เว้ย! ทำไมผมต้องใจเต้นแรงและรู้สึกหวั่นไหวกันผู้ชายนี้ด้วย ทั้งๆที่ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครไม่ว่าจะผู้ชายผู้หญิง อาการที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ มันน่ากลัวมากกว่าการกระทำของคนตรงหน้าเสียอีก
ท่าเพียงแต่ผมจะขัดขืน มีเหรอเขาจะจูบผมได้
แต่นี่ผมยอมเองชัดๆ!!!
“งั้นก็ดี เพราะนายเป็นแฟนฉันนี่ จริงไหม” มาโคยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ทำเอารู้สึกร้อนๆหนาวๆ
“อย่า” ผมรีบจับมือมาโคที่เลื่อนขึ้นมาเกือบถึงหน้าอกผม
“หึหึ ห้ามได้เหรอ” ผมล่ะเกลียดรอยยิ้มของมาโคจริงๆ
“พี่อย่ายิ้มได้ไหม!” ผมพูดเสียงหงุดหงิด
“ทำไม” แต่เขาก็ยังยิ้ม แถมยังยิ้มกว้างกว่าเดิมด้วย มันน่าหมั่นไส้นัก!
“เพราะพี่ยิ้มแล้วดูดี ผมไม่ชอบ!”
มาโคถึงกับทำหน้าเหวอหุบยิ้มฉับ เหอะ! ให้มันรู้ซะบ้างว่าเล่นกับใรอยู่ ผมนี่ไม่ง่ายนะบอกเลย!
“เหรอ ฉันก็ไม่ชอบให้นายทำหน้าบึ้งเหมือนกัน” มาโคปรับสีหน้าให้เหมือนเดิน คำพูดของเขาทำให้ผมงง
“ทำไม” ผมถามกลับ
“เพราะมันน่าฟัดเกินไป ฉันจะอดใจไม่อยู่” มาโคเลื่อนมือข้างหนึ่งมาจับแก้มผมไว้ ใช้นิ้วโป้งไล้เบา ๆ ก่อนเลื่อนลงไปจับข้างคอผมไว้บีบเบา ๆ พลางบังคับให้ผมเงยหน้ารับจูบร้อนๆจากเขา
ไอ้พี่หื่นเอ้ย!!!
อยากจะห้ามปราม แต่ผมกลับควบคุมตัวเองไม่ได้ ทุกสัมผัสมันทำให้ผมร้อนวูบวาบไปทั้งตัว เสื้อผมหลุดออกจากตัวตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ มาโคดันผมลงกับเตียงตอนนี้ยังมึนเมากับรสจูบร้อนแรง
“อ๊า…” ผมเผลอตัวครางออกมา เมื่อพี่มันเลื่อนหน้าลงไปงับหัวนมผมเบา ๆ ในขณะที่มืออีกข้าง ก็ขยี้หัวนมอีกข้างเอาไว้
“พี่มาร์ค อือ ไม่เอา” ผมร้องปฏิเสธเสียงสั่น ฟังแล้วยิ่งหวิวมากกว่าเดิมอีก แต่ผมยังไม่พร้อมจริงๆ ผมพยายามดันหน้ามาโคออก แต่เขาไม่ยอมหยุดซุกหน้ากับหน้าอกผมสักที
“แน่ใจเหรอว่าไม่อยากให้ทำ” เขาถามยิ้มยั่ว ผมพยักหน้าเบาๆก่อนจะผวาเมื่อพี่มันวางมือลงบนจุดยุทธศาสตร์สำคัญ
จับทำไม ใครให้จับวะ!!!
“อื้ออ พี่...” ผมร้องครางสะดุ้งเมื่อมาโคเน้นมือลงมาหนักๆ ทำให้จุดยุทธศาสตร์ของผมเริ่มตื่นตัว
“เป็นขนาดนี้แล้วเนี่ยนะ จะให้หยุดเหรอ” มาโคกระซิบถามชิดใบหู ขบเม้นหยอกล้อให้ผมหวิวเล่น
“ไม่เอานะ ไม่เอาจริงๆ” ผมร้องขอน้ำตาคลอ ถึงผมจะเป็นแฟนกับมาโคแล้ว แต่ผมยังรู้สึกว่าไม่ใช่ เรายังไม่ใช่แฟนกันจริงๆ เพราะผมยังไม่ได้รักเขา แต่ผมชอบเขานะ ไม่รู้ว่าผมชอบเขาตอนไหน แต่มันก็ชอบไปแล้ว ไม่งั้นผมไม่ปล่อยให้เขาจูบหรอก
แต่มันก็แค่ชอบ...ยังไม่ใช่ความรัก
มาโคหยุดการกระทำของตัวเอง เขาสบตาผมนิ่ง ใบหน้าราบเรียบไร้ความรู้สึกใดๆ ผมนอนหอบเบาๆอยู่ใต้ร่างเขา ที่ผมหยุดไม่ใช่เพราะว่ากลัวเขาหรอกนะ แต่ผมกลัวใจตัวเองมากกว่า แค่โดนจับนิดจับหน่อยผมก็แทบจะล่องลอยแล้ว ถ้าเกิดไปห้ามเขาไว้ อีกนิดเดียวผมต้องกู่ไม่กลับแน่ๆ
ผมมีอะไรผิดปกติหรือเปล่า ผมไม่เคยนอนกับใคร ไม่เคยมีเซ็กซ์กับผู้หญิงคนไหน ไม่ต้องพูดถึงผู้ชายเลย แต่ทั้งๆที่ไม่เคย ผมยังมีความรู้สึกได้มากขนาดนี้ ผมเป็นโรคอะไรหรือเปล่าวะ!!!
“ไม่ทำก็ได้เด็กน้อยเอ้ย” มาโคพูดนิ่งๆ แต่เหมือนเขากำลังดูถูกผม ด้วยความหมั่นไส้เลยทุบเข้าที่หน้าอกเขาแรงๆ มาโคถลึงตาใส่ผมที่ผมไปทำร้ายร่างกายเขา
“อ่อ ตกลงนี่จะเอาใช่ไหม ไม่อยากหยุดสินะ”
“ไม่เอา!” ผมส่ายหน้าแรงๆ เพราะมาทำท่าจะขย้ำผมอีกรอบ เขาทำหน้าบึ้งนิดๆ ก่อนจะล้มหน้าลงมา
จุ๊บ~
มาโคจุ๊บที่ปากผมเบาๆ แล้วก็ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ผมหน้าร้อนฉ่า เบนสายตาหนีไม่กล้าสบตา
“วันนี้จะปล่อยไปก่อนแล้วกัน แต่คราวหน้าไม่รอดแน่ๆ”
ไม่ต้องบอกก็ได้ ไอ้บ้ากาม!!!
“วันนี้ฉันมีงานจนถึงดึก เลิกงานแล้วจะมาหา” มาโคมองผมที่นั่งทำหน้าง่วง ตาจะปิดแหล่ไม่ปิดแหล่อยู่บนเตียง เมื่อคืนเขานอนค้างกับผมเนี่ยแหละ แต่ว่านอนกอดเฉยๆ แต่จริงๆก็ไม่เฉยเท่าไหร่ กว่าจะนอนได้ผมก็โดนเขาจูบนั่นจับนี่อยู่นานสองนาน จนผมหมดความอดทนพูดออกไปว่าถ้าเขาไม่หยุดแทะเล็มผมแล้วนอนสักทีล่ะก็ ผมจะโทรให้คุณไวน์มารับไปนอนด้วย เท่านั้นแหละ มาโคถึงได้ยอมนอนนิ่งๆดีๆ
และเช้าวันนี้เขาก็ตื่นก่อนผมเพราะมีถ่ายแบบทั้งวัน เฮ้อ เป็นนายแบบชื่อดังนี่มันดีจริงๆ มีงานเข้าไม่ขาด แถมแต่ละงานนี่เงินดีทั้งนั้น คราวที่แล้วที่เขาไปถ่ายแบบที่ต่างจังหวัดก็ได้มาเกือบแสน ก็ไม่แปลกที่บนตัวเขาจะมีแต่ของแบรนด์เนม
“อืม” ผมรับคำแล้วเตรียมตัวจะทิ้งตัวลงนอนต่อ วันนี้ผมมีเรียนอย่างเดียวไม่มีงาน แต่มีเรียนตอนบ่าย ตอนนี้มันเพิ่งจะเจ็ดโมงเช้า ไม่รู้จะปลุกผมทำไม มีอะไรส่งข้อความมาก็ได้ มันเสียเวลานอนชะมัดเลย!
“อย่าเพิ่งนอน” แต่งตัวเสร็จเขาก็เดินมาดึงผมให้ลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง
“ไม่เอา ผมจะนอน!” ผมพูดอย่างเอาแต่ใจ เมื่อคืนผมก็หลับๆตื่นๆเพราะระแวงเขา ไม่คิดจะเห็นใจกันบ้างหรือไงนะ!
“เดี๋ยวค่อยนอน” มาโคจับหน้าผมเอาไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง ผมปรือตามองอย่างขัดใจ เบ้หน้าใสคนที่เอาแต่กวนผมอยู่ได้
“เดี๋ยวก็สายหรอก” ผมหลับตาพูด เห็นบอกว่ารีบๆแต่ก็ไม่ออกไปทำงานสักที
“จูบอรุณสวัสดิ์ฉันก่อนแล้วค่อยนอน” เสียงทุ้มๆดังที่ข้างหู ผมเบิกตาโพลง
“ห๊ะ! ไม่เอาหรอก ไปเลย ไปทำงานเลย!” ผมถลึงตาโวยวายใส่เขา จูบอรุณสวัสดิ์อะไรกัน ใครจะไปทำ
“เร็วๆสิ ไม่ทำก็ไม่ต้องนอนนะ”
“...”
“จะทำเองหรือให้ฉันทำ แต่ถ้าฉันทำ มันอาจจะไม่หยุดที่จูบก็ได้”
อะ...ไอ้เจ้าเล่ห์!!!
ทำไมผมต้องตกเป็นเบี้ยล่างเขาตลอดเลยนะ หงุดหงิดตัวเองชะมัดยาก!
มาโคยืนกอดอกมองผมที่ปลายเตียง ผมค่อยๆคลานไปอยู่ตรงหน้าเขาก่อนจะคุกเข่ายืดตัวเกาะไหล่มาโคไว้ ยื่นหน้าเข้าไปจูบริมฝีปากอีกฝ่ายเบาๆแล้วผละออก แต่มาโคกลับรั้งร่างผมไว้แล้วเป็นฝ่ายจูบลงมาแทน
นี่กะจะสูบวิญญาณกันแต่เช้าเลยใช่ไหม!!
พ่อเป็นเครื่องเครื่องดูดฝุ่งหรือไง ดูดปากชาวบ้านเข้าอยู่นั่นแหละ!!
“แบบนี้สิเขาถึงจะเรียกว่าจูบ ไม่รู้เรื่องเลย” มาโคส่ายหน้าทำหน้าหน่ายๆ เขาปล่อยตัวผมให้เป็นอิสระ ผมไม่ทันตั้งตัวเลยไหลลงไปนั่งหมดสภาพบนเตียง
ส่วนคนที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้กลับเดินผิวปากออกจากห้องผมอย่างสบายอกสบายใจ ทิ้งให้ผมนั่งขบเคี้ยวเขี้ยวฟันอย่างไม่สบอารมณ์ เขามันจอมกวนประสาทที่สุดในโลกเท่าที่ผมเคยเจอมาเลย
ไม่นงไม่นอนมันแหละ! น่าเบื่อชะมัดเลย แทนที่จะได้นอนสบายๆ เรียนกับทำงานก็เหนื่อยพออยู่แล้ว ยังจะต้องมารับมือกับไอ้บ้ากามมือปลาหมึกอย่างมาโคอีก ต่อให้มีเก้าชีวิตก็คงใช้ไม่พอ
แต่ทำไมปากผมต้องยิ้มด้วยวะ ยิ้มทำไม!
ในเมื่อนอนต่อไม่ได้ผมก็อาบน้ำแต่งชุดนักศึกษา รอเวลาก็ออกจากห้องไปเดินเที่ยวเล่นในห้าง วันนี้ผมออกไปใช้เงินก่อนเข้าเรียนสักหน่อยดีกว่า ทำอะไรดีนะ
ดูหนัง...ท่าจะไม่ทันแหะ
กินข้าว...อืม ก็ดี แต่ต้องกินคนเดียวเนี่ยนะ
ผมหันซ้ายหัวขวาราวกับว่าจะเจอคนรู้จักสักคนที่พอจะไปกินข้าวเป็นเพื่อนผมได้ แต่ก็ไม่มี คนที่เดินผ่านไปผ่านมาไม่มีใครที่ผมรู้จักสักคน
“เฮ้อ...กินคนเดียวก็ได้” มันก็คงไม่แย่เท่าไหร่หรอก
ผมออกเดินหาร้านอาหาร เดินวนอยู่สองรอบก็ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะกินอะไร ปัญหาระดับชาติเลยนะเรื่องกินเนี่ย
ปึก!!!
“ขอโทษครับ” เพราะไม่ทันระวัง มัวแต่มองหาร้านอาหาร ผมเลยเดินชนใครก็ไม่รู้ แต่พอเงยหน้ามองผมก็เจอกับคนที่รู้จัก...ที่ผมไม่สามารถชวนไปกินข้าวได้
“พอร์ช” ผมครางเรียกชื่ออีกฝ่ายเบาๆ
“ระวังหน่อยสิ ไม่มีตาหรือไง” อีกฝ่ายว่ากลับมาหน้าเนื่อยๆ สีหน้าไม่ค่อยดีเหมือนจะไม่สบาย
“เออ ขอโทษ ขอตัวนะ” ผมไม่อยากจะเผชิญหน้ากับคนๆนี้สักเท่าไหร่ ไม่ใช่ว่ากลัวหรอก แต่ผมไม่อยากมีปัญหามากกว่า เลี่ยงได้ก็เลี่ยง แต่ถ้าเลี่ยงไม่ได้ก็ค่อยพุ่งชน
“เดี๋ยวก่อน” พอร์ชเรียกผมไว้ ผมหันกลับไปมองหน้าเขา
“มีอะไร” ผมถาม
“ไปกินข้าวด้วยกันหน่อยสิ”
อึ้งเลยครับ คนที่เคยด่าผมว่าแย่งแฟนเขามาชวนผมไปกินข้าว ผมควรทำไงดี ตอบรับหรือปฏิเสธ แต่ยิ่งมองใบหน้าขาวที่ดูจะซีดเซียวเหมือนคนอมทุกข์ ผมก็เลยปฏิเสธไม่ลง
“อืม หิวพอดี”
แล้วผมก็เดินตามพอร์ชไปที่ลานจอดรถ เขาบอกว่าจะไปกินที่ร้านๆหนึ่ง ผมก็พยักหน้ารับ ทีแรกผมจะขับรถไปเอง แต่เขาบอกว่าไม่ต้อง กินเสร็จจะมาส่งผมที่หน้าห้าง ไหนๆก็ตามเขามาขนาดนี้แล้วก็เลยตามเลยแล้วกัน แต่ทำไมหลางสังหรณ์ผมมันบอกว่าจะต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่ๆ
มาถึงที่ร้านอาการเกาหลีร้านหนึ่ง บริเวณร้านดูร่มรื่น ตัวร้านเป็นไม้ทั้งหลัง ตกแต่งออกมาในสไตล์เกาหลี ผมเดินเข้าไปข้างในร้านแล้วก็มองรอบๆตัวร้านไปด้วย ร้านดูดีแบบนี้อาหารต้องราคาแพงแน่ๆ
“กี่ที่ครับ”
“สองที่”
“เชิญด้านนี้ครับ” พนักงานต้อนรับของร้านเดินนำไปที่มุมหนึ่งของร้าน เป็นโต๊ะแบบนั่งพื้น กลางโต๊ะเป็นเตาสำหรับปิ้งย่าง ผมนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับมาโค พนักงานตอนรับเดินออกไปแล้วมีพนักงานอีกคนเข้ามาบริการแทน
ผมหยิบเมนูขึ้นมาดู ผมไม่เคยกินอาหารเกาหลีมาก่อนเลยไม่รู้ว่าต้องสั่งยังไงบ้าง
“กินเนื้อได้ไหม” พอร์ชถามผมโดยไม่ละสายตาขึ้นมามอง
“กินได้” ผมตอบ เขาพยักหน้ารับก่อนจะหันไปสั่งอาหารแบบรวดเดียวจบ จากนั้นก็ส่งเมนูคืนให้พนักงาน ผมนั่งเอ่อแบบงงๆ พอร์ชหันกลับมามองผมที่นั่งนิ่ง เขาเลยดึงเมนูออกจากมือผมแล้วส่งคืนพนักงานแทน
“เอ่อ...”
“ซื้อบื้อชะมัด มาโคชอบไปได้ไงนะ” เขาว่าผม ผมปรับสีหน้าแทบไม่ทัน
ระหว่างรออาหารมาเสริฟ ผมกับพอร์ชก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกัน เขานั่งเล่นโทรศัพท์มือถือ ไม่ยิ้มไม่อะไร ทำหน้านิ่งบ้างหรือไม่ก็ขมวดคิ้วเขาหากัน ถ้าไม่มองที่แววตาเขาก็เหมือนคนปกติทั่วไป แต่ถ้ามองเข้าไปในตา จะรู้เลยว่าคนๆนี้เป็นทุกข์มากแค่ไหน
เพราะมาโคหรือเปล่า
ถ้าใช้...ผมควรจะต้องทำยังไง
แบบนี้ผมจะกล้ารักเขาได้ยังไง ในเมื่อก็เห็นๆกันอยู่ว่าจุดจบที่เขาจะมอบให้มันเจ็บปวดขนาดนี้
แล้วที่อยู่ๆพอร์ชก็ชวนผมออกมากินข้าวนี่หมายความว่ายังไง แค่ต้องการหาเพื่อนมากินข้าว หรือมีเรื่องจะคุยกับผม หรือมีอะไรแอบแฝงมากกว่านั้นกันแน่
“จะมองฉันอีกนานไหม ไร้มารยาท” ผมโดนด่าเข้าให้อีกดอก เออ แค่มองก็ผิด
“เปล่า ก็แค่สงสัย” ผมไหวไหล่ตอบ
“สงสัยอะไร” พอร์ชถามเสียงแข็ง ทำหน้าไม่พอใจ ผมก็เป็นคนที่อารมณ์ร้อนคนหนึ่งนะ แต่พอมาเจอมาโคกับพอร์ชนี่ผมชิดซ้ายเลย ไม่แปลกใจทำไมทั้งคู่ถึงไปกันไม่รอด
ร้อนกับร้อนมาเจอกัน ก็บรรลัยสิครับ
แต่จะว่าไป...ผมก็ธาตุไฟนะ
หึหึ ไม่มาโคก็ผมเนี่ยแหละได้บรรลัยแน่คราวนี้
“คิดยังไงถึงชวนผมออกมากินข้าว” ผมถาม
“ก็ไม่คิดไง ถ้าไม่อยากจะนั่งกันข้าวกับฉันก็กลับไปได้นะ เชิญ” ปากบอกว่าเชิญ แต่ผมเห็นนะว่าเขาไม่ชอบใจเหมือนไม่อยากจะกินข้าวคนเดียว ยังกับเด็กๆทั้งที่อายุมากกว่าผมสองปี
ผมควรจะต้องส่งข้อความไปบอกโอชินไหมว่าผมกำลังนั่งกินข้าวอยู่กับพอร์ช เผื่อมันจะอยากออกมาร่วมวงด้วย
“ก็แค่ถามเฉยๆ นายไม่โทรชวนโอชินมาด้วยล่ะ” ผมแกล้งๆลองถาม พอร์ชทำหน้าอึ้งมองผม จะว่าไปแล้ว เขาก็น่ารักดีนะ ถ้าโอชินจะสะดุดความน่ารักของพอร์ชผมก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่หรอก
“นายรู้อะไร!!!” พอร์ชตะโกนถามผมเสียงหลง สีหน้าแตกตื่นจนผมงง
“รู้อะไรคือ?” ผมย้อมถาม แต่พูดถึงโอชินทำไมจะต้องตกใจอย่างกับใครตายด้วยอ่ะ หรือเพื่อนผมมันไปทำอะไรพอร์ช
“มันเล่าอะไรให้นายฟังบ้าง! บอกมานะ!!!” คราวนี้พอร์ชลุกเดินมาฝั่งผม เขย่าแขนผมอย่างต้องการคำตอบ
“ก็ไม่ได้เล่าอะไร แค่บอกว่า...”
“ว่าอะไร!!!” พูดไม่ทันจบพอร์ชก็พูดแทรก
“ว่าชอบนาย แค่นั้น!” ผมบอกเสียงดัง พอร์ชที่ได้ฟังก็นิ่งไป ก่อนจะถอนหายใจหนักๆออกมา เขาดูหวาดวิตกมากเมื่อผมพูดถึงโอชิน มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างสองคนนี้หรือไง
“มีอะไรหรือเปล่า นายโอเคนะ” ผมอย่างด้วยความกังวล ถึงจะไม่รู้จักกัน ถึงเขาจะเคยพูดจาไม่ดีใส่ผม แต่ผมก็อดเป็นห่วงไม่ได้
“ฉันกลับก่อนนะ” พอร์ชลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋าอีกฝั่งแล้วก็เดินออกจากร้าน ผมก็วิ่งตามสิครับ เขาเดินไปถึงตัวรถ ผมกำลังจะคว้าแขนของพอร์ชเอาไว้ แต่ตัวผมกลับถูกใครบ้างคนล็อคจากข้างหลัง
“ปล่อยนะเว้ย อื้อออ!!!”
ไอ้นที่ล็อคตัวผมเอาผ้าอะไรมาปิดปาก ด้วยความตกใจทำให้ผมเผลอสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่
“พริก! พวกแกจะทำอะไรเขา ปล่อยเพื่อนฉันนะเว้ย!!!” เสียงโวยวายของพอร์ชเบาลงพร้อมกับที่ผมค่อยๆหมดสติ
ว่าแล้วไงว่ามันจะต้องเกิดเรื่อง!!!
……………………….
# อ้าวเฮ้ยยยยยย!!!!
เกิดอะไรขึ้นฟะเนี่ย
ใรมาจับตัวหนูพริกของฉันไป!!!!
หัวข้อ: ◄▌Double-faced▐►เสแสร้งแกล้งรัก ผัวผมใครห้ามแตะ! # 27-05-14 P.40 เปิดจองหนังสือ (อ่าน 449622 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก